หนังสือบุหลันวรรณกรรม

ยักษ์มาย่�ำยีได้ มงึ เชอื่ มนั ถงึ ขนาดมาเขน่ ฆา่ วญิ ญาณกู มึงเช่อื วา่ หม้อข้าว
นน้ั เตม็ ขน้ึ มาไดด้ ว้ ยเวทมนตรค์ าถาจากพวกมนั แคเ่ ขาพดู วา่ ตงั้ แตไ่ กข่ นั
แรกของวันพรุ่งมึงจะไม่มีทางยากจนอีกต่อไปมึงก็เช่ือเขา แค่มันพูดว่า
เรยี งแถวเข้ามาเถดิ ลกู ๆ ของพวกมงึ ไม่มที างดักดานเปน็ ชาวนาแตจ่ ะ
โตขึน้ เป็นคุณหลวงมึงกเ็ ชือ่ เขา แคม่ นั พดู ว่า ไม่ยากอะไรเลย หากทกุ คน
จะเหาะแทนการเดนิ มงึ กเ็ ชอ่ื เขา แคเ่ ขาบอกวา่ พรงุ่ นที้ กุ คนจะขอี้ อกเปน็
ทองค�ำมงึ กเ็ ชอ่ื เขา แค่เขาบอกวา่ ต่อไปน้มี ึงจะมชี ีวิตอยา่ งราชา มึงกเ็ ชือ่
เขาอีก เช่ือถึงขนาดตามยักษ์มาจกกินตับกินไตกู ไอ้ลูกหลานจัญไร”
ประโยคหลังน้ี ดวู า่ เทพในรา่ งเฒา่ พรม จะใช้บอ่ ยเปน็ พิเศษ
“ขนาดบรรพบุรุษมึงยังย�่ำยีได้ แล้วต่อไปพวกมึงจะรักษาอะไร
ไว้ได้วะ กูท�ำนายไว้เลยว่า วันข้างหน้า อย่าว่าแต่บ้านเรือนเลย ที่ซุก
หัวนอนมงึ ก็จะไม่เหลอื กลายเปน็ คนเร่รอ่ นไปทางไหนกม็ ีแต่คนรงั เกยี จไร้
ที่ลงหลักปักฐานช่ัวสองสามอายุคนและบางโคตรก็จะไร้รากช่ัวกาล
สูผู้เคยใช้ชีวิตใต้ฟ้ากว้าง เคยโลดแล่นในท้องทุ่งไร้ร้ัวก้ัน วันข้างหน้า
แมจ้ ะลม้ ตวั ลงนอน กจ็ ะไมไ่ ดเ้ หยยี ดขาเตม็ ท่ี สจู ะเขา้ สคู่ วามอบั จนยงิ่ กวา่
อับจน กินแต่ละมื้อต้องกระเบียดกระเสียร ลูกเต้ากลายเป็นเด็กเร่ร่อน
ขา้ เวทนาพวกลกู เลก็ เดก็ แดง และสมเพชสนู กั ทำ� ไมวะในวนั เวลาทส่ี ามารถ
สรา้ งแตส่ ง่ิ ดงี ามสรา้ งสงิ่ ทเี่ ปน็ บญุ กศุ ล พวกสถู งึ ไมท่ ำ� ทำ� ไมพวกสถู งึ ถนดั
แต่สร้างบาปพอกพูนท่วมชีวิต มึงโตกันแล้ว ถือว่าคิดได้ กูไม่ต้องห่วง
แต่พวกชีวิตยังไม่อุบัติน่ีสิ มันเคยท�ำกรรมท�ำเวรอะไรมา ถึงต้อง
รบั กรรมเวร ตกระก�ำล�ำบากไปด้วย หรือพวกมนั จะพากนั ท�ำบาป มาแต่
ชาติปางก่อน เร่ืองน้ีมันก็ยากเกินกว่ากูจะเข้าใจได้เหมือนกันแหละวะ”
ถ้อยคำ� เพ้อพกของเทพในรา่ งทรงก็เป็นไปในทำ� นองนีแ้ หละ แม้ไม่ถูกต้อง
ทุกค�ำพูด ก็ใครจะไปจ�ำได้ล่ะ เรื่องมันเกือบส่ีสิบปีเข้าไปนี่แล้ว เฒ่าฟัง
เข้าใจม่ังไม่เข้าใจม่ัง ว่าตามประสาเฒ่าโสในตอนน้ันมันก็แทบไม่รู้เรื่อง

บหุ ลนั วรรณกรรม 19

ท้ังหมดนัน่ แหละ แต่เม่ือกาลผันผ่าน มาถึงบัดนี้ ถ้อยค�ำในวันองค์ลงร่าง
เฒ่าพรมใหม่ๆ ทำ� ใหเ้ ฒา่ คดิ แมเ้ มอื่ คดิ ดแู ลว้ จะเปน็ เรอื่ งบงั เอญิ มากกวา่
ก็เรื่องที่เทพในร่างเฒ่าพรมบอกว่า หลายคนจะไร้ท่ีซุกหัวนอน พเนจร
ไมร่ หู้ ลกั แหลง่ นน่ั แหละ บดั นป้ี รากฏเปน็ จรงิ หลายราย ใครจะคดิ วา่ พอมา
ถึงวันหนึ่งคนท่ีเคยเห็นหน้า จะกลายเป็นคนไร้ท่ีดินแม้เพียงแมวด้ิน
ให้ปลกู เพงิ ซกุ หวั นอน ใครจะคิดว่า แคก่ ารเปน็ หนเ้ี พียงเลก็ น้อยเมอ่ื แรก
เริ่ม มันจะบานปลายไปกระทั่งส้ินเนื้อประดาตัว จนต้องเลือกอพยพ
เขา้ เมอื งใหญ่ แกป้ ญั หาชวี ติ ขา่ วจากพวกไทบา้ นเดยี วกนั ทไ่ี ปเจอผอู้ พยพ
จากหมู่บ้านกลายเป็นคนด�ำรงชีวิตใต้สะพานทางด่วนหรืออยู่ในชุมชน
แออัด ยังชีพด้วยการตระเวนเก็บเศษสิ่งของจากถังขยะ ไปขายยังร้าน
รับซื้อของเก่าแล้ว เฒ่าต้องถอนหายใจทอดอาลัย ไม่รู้จะก่นด่าสิ่งใดดี
มเี พยี งตอ้ งกลนื กอ้ นสะอน้ื ลงในหวั อก ดว้ ยความสงสารเพอื่ นรว่ มหมบู่ า้ น
ท่ีเคยเห็นกันมาตั้งแต่เกิด เฒ่าคิดถึงเฒ่ามา เพ่ือนวัยเดียวกัน เฒ่ามา
จะไปใช้ชีวิตเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อทั้งชีวิตแกเคยชินกับการโลดแล่น
ในทุ่งโล่ง เฒ่ามาก็เหมือนคนอ่ืนท่ีไม่คาดคิดว่าหน้ีสินก้อนแรกจะแตก
ก่งิ กา้ นสาขากลายเป็นยักษม์ ารมาขบกินแกจนสิ้นสูญทั้งชวี ติ
ในวันนั้นธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์ยังไม่ตระหง่าน
กลายเป็นนายชีวิตชาวบ้านเหมือนคืนวันน้ี ในวันนั้นนายเงินผู้พร้อม
หยิบย่นื ทรัพยส์ ินให้ทุกคนทมี่ ีโฉนดหรอื น.ส. 3 ก. ไปเปน็ ประกนั มีเพยี ง
เสี่ยธงกับพวกอีกสองสามเจ้าเท่าน้ัน เมื่อแผ่นดินส้ินสูญ กลายเป็นของ
เถ้าแก่ ใครจะทนอยู่เช่านาตัวเองท�ำ หากไม่เตลิดเปิดเปิง บุกป่าฝ่าดง
ถางทที่ ำ� กนิ ใหม่ ในทกุ ทางทศิ ทมี่ ขี า่ วของชมุ ชนผบู้ กุ เบกิ เสย่ี งเขยี้ วพษิ กรง
เล็บสัตว์ร้ายไปจนถึงไข้ป่ามาลาเรีย ลูกปืนหน้าไม้จากคนด้วยกันเอง
ถ้าไม่บุกป่าก็ขนข้าวของไปตายดาบหน้า ยังเมืองลุ่มเมืองล่างแต่กระนั้น
ทุกคนต่างก็บอกว่าหากมีเงินค�ำก�ำแก้วเม่ือไร จะกลับมาซื้อผืนดินที่ฝัง

20 Bulan Sastra

กระดูกโคตรเหง้าของตวั เองอีกคร้งั
“ถึงวันตรุษหากไม่ได้รดน้�ำธาตุใส่กระดูกย่าปู่ชีวิตจะมีความ
สุขสบายได้อย่างไร” หลายคนพูดอย่างนั้นแต่แล้วเหมือนฟ้าแกล้ง
ไม่มีใครสักคนได้กลับมาอยู่บ้านเกิดอีก มีอยู่หรอกท่ีสะพายห่อผ้ากลับมา
เยือนบ้านเกา่ มารดน้ำ� ด�ำหัวเถา้ กระดกู ปู่ยา่ อย่างตงั้ ใจ มานอนเรือนญาติ
พี่น้องคนรู้จักเก่าแก่ พูดคุยกันให้เข้มข้นลงลึกถึงแก่นกระดูกก่อนกล่าว
คำ� อำ� ลาเดินทางรอนแรมกนั ต่อไป
“เหมือนมีสักส่ิงเพรียกหามาจากบ้านเกิด” ล้วนพูดตรงกัน
เมือ่ ยามกลบั มา เฒา่ โสน้ันไปไกลสุดเพียงในตัวจังหวัด คราวไปเฝ้าจันผา
ลกู สาวคลอดในโรงพยาบาล แคน่ น้ั เฒา่ กค็ ดิ ถงึ บา้ น จนนำ้� ตาซมึ อะไรมนั
ก็ไม่สะดวก ย่ิงต้องอยู่โยงเฝ้าในโรงพยาบาลด้วยแล้ว มันคือนรกชัด ๆ
ทุกภาพล้วนเต็มไปด้วยทุกขเวทนา เสียงโอดโอยราวสัตว์ถูกเชือด
เสียงหวีดแหลมก่อนการส้ินสติของญาติเม่ือยามผู้ป่วยเสียชีวิต ยามน้ัน
เฒ่าเงอะงะท�ำสิ่งใดไม่ถูก ไก่ย่างส้มต�ำเน้ือต้มจืดชืดไร้รสชาติราวเค้ียว
ฟางแห้ง อาหารเหล่านีใ้ ช่จะได้กินบอ่ ยครัง้ หากอยู่บา้ นก็ล่อแต่ขา้ วผกั จ้ิม
น�้ำพริกเป็นหลัก แต่กับข้าวที่บ้านน้ันราวอาหารทิพย์กินเมื่อไรอร่อย
เม่อื นั้น จนเฒ่าภาคภูมใิ จนกั วา่ ตนชา่ งมีบญุ คือเรอื่ งนเ้ี ฒ่าจำ� มาจากคน
จีนในตลาด ที่เขาบอกว่า คนกินอะไรก็อร่อยนอนที่ไหนก็หลับสบายนั้น
นับเป็นคนมีบุญโดยแท้ เฒ่าคิดว่าความเชื่อเช่นน้ีคงจริงล้านเปอร์เซ็นต์
คนกินอะไรก็อร่อยนอนที่ไหนก็หลับสบายน้ันจะปรารถนาสิ่งใดอีก
เงินค�ำก�ำแก้วมีมากมาย หากกลืนอะไรลงคอเหมือนกลืนก้อนกรวดจะมี
ไปทำ� ไม มีทองกองทว่ มเรอื น แตเ่ มอ่ื วางหัวถงึ หมอนกลับร้อนรุ่มดง่ั นอน
บนกองไฟ แลว้ จะมไี ปทำ� ไม วนั กลบั จากโรงพยาบาล ทนั ทที ล่ี งรถสองแถว
เฒา่ กอ็ ว้ กเอาๆรากเขียวรากเหลืองออกจนหมดไส้ เหมือนทุกสิ่งในท้อง
ถูกกระชากหลุดตามออกมาดว้ ย เฒ่านอนซมให้เมยี คยู่ าก หยอดขา้ วตม้
เป็นคร่ึงเดือน จึงค่อยทุเลาลง จนหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อกินยาวิเศษของ

บหุ ลันวรรณกรรม 21

เทวดาพรม
เฒ่าย้อนคิดถึงเช้าวันต่อมา หลังค่�ำคืนโกลาหลพ้นผ่านไม่รู้เสีย
ดว้ ยวา่ ทา่ นเทพอาละวาดจนเหนอื่ ยพบั หลบั ไปเอง หรอื เสดจ็ กลบั สวรรค์
ปล่อยให้เฒ่าพรมร่างทรงช่วงใช้นอนหายใจรวยรินส้ินฤทธ์ิอยู่บนฟูก
ถึงตอนน้ีเร่ิมมีคนถือพานดอกไม้ธูปเทียนมานบนอบบูชาเทวดาองค์ใหม่
ของหม่บู า้ น
เช้าวันนั้นเหตุการณ์ยิ่งทวีความยุ่งยากจนน่าหวาดหว่ันพร่ันพรึง
มากข้ึนไปอีก เมื่อเสียงร้องโหยหวนดั่งหวาดกลัวสุดขีดดังมาจากบ้าน
เฒ่าพรมขณะเดียวกันกลับมีเสียงค�ำรามอย่างช้างร้องและหวีดหวิว
คล้ายเสียงเปรต ดังสะท้านไปท่ัวท้ังหมู่บ้าน ต่อด้วยเสียงฟังไม่ได้ศัพท์
คลา้ ยหมภู่ ตู พิ รายหวั รอ่ ตอ่ กระซกิ พรอ้ มเพรยี งกนั โหยหวน เงยี บสกั ครหู่ นง่ึ
บดั เดย๋ี วกค็ ำ� รามสะทา้ นขนึ้ มาอกี เหมอื นชา้ งสบิ โขลงมงุ่ ทำ� ลายราวปา่ แต่
ท่ีฟงั แล้วเหมอื นสุดคอื เสยี งเปรตจากจินตนาการ บัดน้นั ราวโลกหยดุ การ
เคลื่อนไหวหยุดทุกลมหายใจบนโลกนี้ เมื่อเกิดเสียงค�ำรามดังยิ่งกว่าเก่า
จนอาจสะท้านขึ้นไปถึงดวงดาวสะเทือนเล่ือนลั่น ท้ังเจ็ดคาบสมุทร
ไม่เคยมีใครได้ยินเสียงแผดดังราวโลกถล่มเช่นนี้ แม้ดอกไม้บานก็พลัน
หบุ กลบี ไขก่ ำ� ลงั ฟกั กก็ ลายเปน็ ไขข่ า้ ว วญิ ญาณทารกมาสคู่ รรภพ์ ลนั ตกใจ
เตลิดเพริดกลับสรวงสวรรค์ วัวควายหยุดชะงักราวรูปปั้น แต่แล้วก็เผ่น
โผนโครมครามเกนิ ใครจะยงั้ หยดุ วง่ิ เรดิ ราวฤดแู ขง่ ควาย จนฝนุ่ ตลบคละ
คลุ้งดั่งพายุของเมื่อวานย้อนคืนกลับมาใหม่ หมู่บ้านล่ันระงมด่ังแผ่นดิน
แยกแตก เม่ือทุกคนตั้งสติได้แล้วจึงเงี่ยหูฟังจับที่มาจนรู้ว่าเสียงค�ำราม
กอ้ งฟา้ นั้นดังมาจากเรือนผใู้ หญ่ไหว
ทุกคนมุ่งหน้าไปเรือนผู้ใหญ่ ไม่ลืมติดปืนผาหน้าไม้ มีดขอ

22 Bulan Sastra

คมแฝกไมต้ ะพดไปดว้ ย ของแบบนป้ี ระมาทไดเ้ มอ่ื ไร ปะเหมาะเคราะหร์ า้ ย
แม้ปกป้องคนอื่นไม่ได้ แต่ยังทันกันตัวเองออกจากส่ิงที่ยังจินตนาการ
ไมอ่ อกวา่ มันคอื อะไร
หากแตท่ ลี่ านบา้ นผใู้ หญ่ หาไดม้ คี วามเครง่ เครยี ดชวนหวาดหวนั่
แต่อย่างใด วงเหล้าขนาดมหึมา ราวงานต้อนรับเจ้านายยามออกท้องที่
กำ� ลงั มว่ นงนั สดุ ขดี ทกุ คนยม้ิ แยม้ แจม่ ใสหวั เราะหวั ใครร่ าวชวี ติ กำ� ลงั เดนิ
ทางเขา้ สหู่ ้วงเวลาปีติเบกิ บานอนั ไม่เคยสมั ผัสมากอ่ นในชีวิต ชายฉกรรจ์
กำ� ย�ำล�ำ่ สันดั่งอสูรกายในหมอลำ� เรอ่ื งยืนยม้ิ ยอ่ งอวดความภาคภูมิ บนบ่า
สะพายเลอ่ื ยยนตท์ ผี่ ใู้ หญไ่ หวบอกกบั ลกู บา้ นเมอื่ วานและทำ� อะไรสกั อยา่ ง
ให้เครื่องนั้นแผดค�ำรามขึ้นบางเวลา แต่เสียงโครมครืนท่ีบอกไม่ถูกว่า
เหมอื นเสยี งใดกนั แนน่ นั้ ยงั ดงั ตอ่ เนอื่ ง บางครงั้ ดงั เหมอื นยามเราดำ� นำ�้ ลง
ไปลกึ จนเสยี งใตโ้ ลกกอ้ งในรหู ู บางครงั้ ดงั เหมอื นผงึ้ สกั ลา้ นตวั บนิ มาองึ อล
จนมดื ฟา้ มวั ดนิ ยามทพี่ วกชายรา่ งแกรง่ ดง่ั ขนุ ทหารฝา่ ยอสรู ในเทพนยิ าย
หมอล�ำท�ำให้เล่ือยยนต์แผดค�ำรามนั้น ไม่มีอะไรจะเปรียบเทียบได้
เหมาะสุด เท่าเสยี งเปรตในจนิ ตนาการ เหมอื นว่าใบเลอ่ื ยขาววาววบั นัน้
คมย่ิงกว่าดาบเหล็กน้�ำพ้ีของพ่อขุนตาบอีก อันว่าเฒ่าขุนตาบน้ีแกเคย
ไปรบทัพจับศึกช่วยเมืองกอกเมืองแก้วจนได้รับบ�ำเหน็จให้เป็นก�ำนัน
ต�ำบลทุ่งศาลาตราบจนลาลับไปจากโลก ขุนตาบน้ีแหละที่มีปืนคาบศิลา
กระบอกยาวราวปนื พระนเรศวร มีดาบเหลก็ น้�ำพท้ี ฟ่ี ันครั้งเดียว รา่ งคน
อาจขาดสะพายแล่ง แต่ไม่เคยมีใครเห็นขุนตาบแกใช้ดาบเหล็กน�้ำพี้ฟัน
อะไรหรอก นอกจากใสฝ่ กั สะพายเดนิ ไปเดนิ มา ชกั ออกมาลบั อวดลกู หลาน
ในคนื วนั เพญ็ เตม็ ดวงสบิ หา้ คำ่� แตเ่ จา้ คมเลอ่ื ยยนตพ์ วกนมี้ นั นา่ จะคมกวา่
ดาบเหลก็ น�้ำพสี้ ีเขยี วป๊ดั ของขุนตาบเปน็ ไหน ๆ ซ้ำ� คมมนั ยงั เคล่ือนไหว
ได้เองคล้ายมีชีวิตหรือใช้เวทมนตร์ก�ำกับ ใช่แล้วเวทมนตร์ ตอนนี้
ทั้งหมู่บ้านตกอยู่กลางเวทมนตร์อย่างไม่ต้องสงสัยเพราะเหตุอันใดเล่า

บุหลันวรรณกรรม 23

ก็เพราะเหตทุ ี่อตุ รจิ ะไปโค่นลม้ บ้านผหี ลวงนน่ั แหละ
ทันใดนั้นคนท้ังหมู่บ้านก็ส้ินสงสัยพร้อมตกตะลึงอ้าปากค้างก้าว
ขาไม่ออกแม้แตค่ นเดยี ว นอกจากพวกรมู้ ากอ่ น เจา้ รถตกั ยักษน์ ่ันเคลือ่ น
ออกมาจากเบอ้ื งหลงั ซมุ้ กอไผโ่ บราณทไ่ี มร่ คู้ นรนุ่ ไหนปลกู ไว้ จนกลายเปน็
กำ� แพงหนาสงู ลบิ ล่ิวแหงนคอตงั้ บ่า ทว่ งทา่ การแลน่ ดูเหมือนมันจะขยม่
กลืนกินทุกสรรพสิ่งไว้ใต้ตีนเหล็ก และเฒ่าก็ได้รู้ว่าตีนของรถตักมันไม่ได้
มขี างอกออกมาแลว้ ก้าวเดินไปเหมอื นคนอยา่ งแกจินตนาการ แต่ตีนของ
รถตักอันมีช้ินส่วนเหล็กประกอบกันยิบย่อยน้ี ควงหมุนเคลื่อนเหมือน
ล้อรถท่ัวไป แปลกตรงที่ว่าล้อรถอ่ืนนั้นมันกลม ตั้งม่ันอยู่ท้ังสี่ด้านของ
ตัวถัง แต่ล้อรถตักนี้มันแบน คล้ายเรือขุดขนาดใหญ่ เจ้าแผ่นเหล็ก
ที่ห่อหุ้มตีนรถตักน้ี ดูไปก็เหมือนโซ่จักรยาน ใช่แล้วแหละโซ่จักรยาน
โซย่ ักษ์น้ชี ว่ ยฉดุ ตีนของมันใหเ้ คลอื่ นที่ไป บดั น้นั โลกพลันสะท้านสะเทือน
ราวเราข้ึนไปยืนบนกิ่งไม้ แล้วมีมือยักษ์มาจับสั่น เจ้ารถตักแล่นไปได้
สกั ครพู่ ลนั หยดุ กกึ แลว้ รา่ งชว่ งสะเอวของมนั กห็ มนุ วน พรอ้ มสง่ เสยี งหวดี
หววิ แทงเขา้ ไปกลางดวงใจ ชว่ งทร่ี า่ งมนั หมนุ วนนนั้ ผหู้ ญงิ กบั เดก็ กระทง่ั
ผู้ชายบางคนเผลอร้องออกมาด้วยน้�ำเสียงหวาดตระหนกสุดขีด มันหมุน
วนอยอู่ ยา่ งนนั้ ราวสบิ รอบ เดยี๋ วหมนุ เดยี๋ วหยดุ บางครง้ั กห็ มนุ ไปทางซา้ ย
ครึ่งรอบ แล้วพลันกลับตัวหมุนมาทางขวา หมุนไปทางขวาคร่ึงรอบแล้ว
พลันหมุนมาทางซ้าย คนทไี่ มห่ วดี รอ้ งกย็ นื แข็งทอ่ื ราวโดนเวทมนตรส์ าป
ให้กลายเป็นหิน ทันใดนั้นมันก็พุ่งตรงมายังฝูงชนด้วยความเร็วเกิน
ว่าใครจะทันต้ังตวั คราวนี้ชาวบ้านจำ� เปน็ ต้องวิง่ กันอกี ครง้ั หลังจากเม่ือ
วานพากนั โกยอา้ ว หนฤี ทธขิ์ องทวยเทพมาแลว้ แมล่ กู ออ่ นฉวยลกู นอ้ ยเขา้
สะเอวหรือกุมข้อมือฉุดให้พ้นปีศาจร้ายท่ีก�ำลังพุ่งตรงมา ความสับสน
อลหม่านเกิดขึ้นอีกครั้ง ช่างเหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่
เมื่อวานนี้เป็นการหนีกลางทุ่งนา แต่วันนี้เป็นการหนีกลางลานบ้าน

24 Bulan Sastra

หลายคนวงิ่ ชนกนั ลม้ หากคนมากกวา่ นเ้ี ฒา่ โสคดิ วา่ คงถงึ ขนั้ เหยยี บกนั ตาย
อย่างแน่นอน ทนั ใดนั้นเจา้ รถตกั ก็หยุดกึก แล้วทำ� สิ่งน่าพรั่นพรึงเพิม่ ขึ้น
ไปอกี นนั่ คอื มนั เงอื้ มอื ยาวใหญส่ งู ลวิ่ ขนึ้ สฟู่ า้ ดง่ั พรอ้ มฟาดฝงู คน ใหแ้ หลก
ยบั ลงเปน็ จณุ เหลา่ ชาวบา้ นแมจ้ ะหนกี นั อลหมา่ น แตย่ งั ไมว่ ายแอบซมุ่ มอง
ตามสมุ ทมุ พุ่มไมห้ รือวงิ่ พลางหันกลบั มามองพลาง ทันใดนั้นมันก็ฟาดมอื
เปร้ียงลงกลางลานดิน เสียงดังหนักแน่น ราวใครเอาท่อนซุงกระทุ้ง
เข้ากลางดวงใจ ทุกคนน่ิงราวท่อนหิน ด่ังลมหายใจหยุดเต้น เหมือนมือ
ยักษ์ของรถตักเสียบสะกดดวงวิญญาณ แก่นดินลานบ้านผู้ใหญ่ไหว
ที่กวาดเรียบแข็งราวลานซีเมนต์ ถูกคมมือรถตักเสียบหายไปเกือบวา
ดินร้าวปริแยกแตกราวกลางหนองน้�ำยามแห้งผากและมันย่ิงกดมือยักษ์
จมหายไปใต้ผืนดินจนตีนเหล็กเทอะทะน่ันลอยจากพื้นดินยิ่งแตกระแหง
เป็นแผลยาวออกไปอีก พลันน้ันเฒ่าโสคิดถึงพระเทวทัตถูกธรณีสูบ
ขณะนั้นเองคนท้ังหลายจึงสังเกตว่าพวกน่ังดื่มสุราไม่ได้หวาดตระหนก
สะทกสะท้านเช่นเดียวกับตนเลย เขายังนั่งสง่างามอยู่ในวงสุรา
พลางมองดูรถตกั ดว้ ยแววตาชนื่ ชมปนอวดภูมริ ู้ ชาวบ้านค่อยมองเหน็ วา่
ทน่ี ั่งในเก๋ง กลางล�ำตัวเจา้ ยักษใ์ หญ่นั่น มนั คนชัด ๆ ค่อยมคี นก้าวเข้าไป
ใกล้รถตักยักษ์ ทีละคนสองคน จนกลายเป็นกลุ้มรุมเข้าไปชิดตัวรถตัก
ให้มากท่ีสุด เม่ือเจ้าเปี่ยมซึ่งตอนน้ันอายุสักห้าหกขวบจะยื่นมือเข้าไป
แตะตัวรถ ผู้ใหญ่ไหวก็ร้องห้ามลนลานพร้อมมองไปยังพวกรถสิบล้อ
คนหนึ่ง ซึ่งตอนหลังทุกคนรู้ว่าเป็นหัวหน้าคณะอย่างหวาด ๆ แต่ชาย
หนวดเฟิ้มกลับบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจะพาเด็กๆ น่ังรถเล่นสักรอบสอง
รอบก็ยังได้ น่ันจึงสร้างเสียงเฮตึงข้ึนในหมู่เด็กๆ กระท่ังผู้ใหญ่หลายคน
ยงั แสดงเจตนาวา่ เขาเองกอ็ ยากขน้ึ รถสบิ ลอ้ ตระเวนเลน่ รอบหมบู่ า้ นดว้ ย
ชายหนวดเฟม้ิ ขอเพยี งวา่ เวลาทำ� งาน อยา่ ใหพ้ วกเดก็ ๆ หรอื แมแ้ ตผ่ ใู้ หญ่
มาใกล้รถกับเครื่องไม้เครื่องมือก็พอ เขาว่าพลาดนิดเดียวก็หมายถึงชีวิต

บุหลันวรรณกรรม 25

ซง่ึ เรือ่ งน้เี ฒา่ โสคิดว่าทุกคนรูอ้ ยแู่ กใ่ จดแี ละเห็นเองกบั ตาแลว้
บัดนั้นคนท่ีอยู่บนรถตัก ก็ท�ำให้มันหยุดและเงียบเสียง รวมท้ัง
พวกเล่อื ยยนต์น้ันดว้ ย เม่อื สรรพเสยี งแห่งเครื่องกลดับส้นิ ลง โลกกลับสู่
ความเงียบงันชั่วครู่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ถามไถ่ถึงความอัศจรรย์ท่ีเกิดข้ึน
ตรงหน้า พลันเสียงหัวเราะแหบพร่า แต่เม่ือได้ยินแล้ว ขนพลันลุกซู่
ก็ดังแทรกมาทางด้านหลัง เสียงหัวเราะนั้นราวรวมเข้าไปเป็นหนึ่งเดียว
กบั ผนื ดนิ ใบไม้ และสายลมที่พดั ผ่านรายรอบ สายตาทุกคู่มองกลับไปยงั
เจ้าของเสียง เฒา่ พรมนัน่ เอง
เฒ่ายืนตระหง่านง�้ำด่ังยอดเขาใหญ่แสยะยิ้มมุมปากด่ังบอกว่า
พรอ้ มแลว้ ทจ่ี ะบกุ ตะลยุ เขา้ สภู่ ยนั ตรายทงั้ ปวงโดยไมห่ วน่ั เกรง ดวงตาแดง
กำ�่ ราวราดดว้ ยนำ�้ เลอื ด จอ้ งเขมง็ มายงั ทศิ ทางทตี่ งั้ วงเหลา้ เรอื นรา่ งไมไ่ ด้
สวมเส้ือน้ัน ปูดโปนด้วยเส้นเลือดเขียวขอด พันกันยุ่งเหยิงวุ่นวาย
แล้วมาขมวดเป็นปมใหญ่กลางหน้าผาก เหมือนเป็นอีกตาหน่ึง
รา่ งเฒา่ พรมของขนึ้ ในวนั นี้ เหมอื นกนั กบั เมอื่ วานไมม่ ผี ดิ ถงึ ขน้ั นแี้ ลว้ ชาว
บ้านก็หมอบราบคาบแก้ว รวมทั้งผู้ใหญ่ไหวด้วย จะมีก็แต่พวกรถสิบล้อ
เทา่ นั้นทย่ี ังดูงงๆ อยู่
เหตุส�ำคัญที่ชาวบ้านก้าวขาไม่ออกนั้นนอกจากดวงตาสีแดงก่�ำ
ดุดันราวจะลุกขึ้นเป็นเปลวเพลิง ในมือเฒ่าพรมยังถือขวานเหล็กด�ำ
มะเมื่อมแตค่ มขาววาววบั
ขวานเหล็กเล่มนี้ทุกคนรู้ว่าหนักเสียจนเด็กและผู้หญิงท่ีแข็งแรง
ยกไมข่ น้ึ เฒา่ พรมสง่ั ตเี ปน็ พเิ ศษกบั นายชา่ งเหลง ชา่ งเหลก็ ประจำ� หมบู่ า้ น
ดว้ ยวา่ ขาแกเกขา้ งหนงึ่ รา่ งกายสว่ นลา่ งเคลอ่ื นไหวเชอื่ งชา้ ทวา่ เรย่ี วแรง
กลบั มาเพ่ิมเป็นทวคี ูณ ทแ่ี ขนทง้ั สองข้าง แขนอนั ก�ำย�ำล�่ำสันราวขาของ
ผชู้ ายแขง็ แรงคนหนึ่ง อกนนั้ เลา่ ก็หนาตัน ราวโอ่งมังกรลูกยอ่ ม ยิง่ ตอนนี้
กด็ ูราวกบั วา่ หากเอาเสาเรือนฟาดลงไป แกคงไม่สะดงุ้ สะเทอื น เม่ือแก

26 Bulan Sastra

ขยบั โยนขวาน เปล่ียนจากมือซา้ ยยา้ ยมามือขวาเทา่ นน้ั เหลา่ ชายฉกรรจ์
ร่างยักษ์แต่ยังไม่ยักษ์เท่าตาพรมท่ีมากับรถสิบล้อก็ถึงข้ันทรุดร่างลง
นั่งพนมมือแต้เหมือนกับชาวบ้าน คนหนึ่งในนั้นถึงกับท�ำเล่ือยยนต์
หลดุ มอื ฟาดลงพืน้ เสยี งดังราวต้นไม้ขนาดย่อมลม้ ลง ดูเหมือนจะมเี สียง
แตกพงั ของบางชนิ้ สว่ นดว้ ย แตถ่ งึ ตอนน้ี ไมม่ ใี ครกลา้ เงยหนา้ ขนึ้ มองแลว้
เม่ือใครคนหน่ึงในแถวหน้า คู้ร่างลงกราบแน่น่ิงกับพื้น อีกสองสามคน
กท็ �ำตาม เม่อื สองสามคนทำ� ตามท่ีเหลอื กพ็ ร้อมใจพนมมือลงกราบกบั พนื้
รวมท้ังพวกที่มากับรถสิบล้อน้ันด้วย ความเงียบสงัดปกคลุมทั่วท้ังอาณา
บรเิ วณ มแี ตเ่ สยี งลมพดั หงึ่ ราวฝงู ผง้ึ บนิ มาสกั ลา้ นตวั ฝงู คนหมอบราบกบั
ผืนดินจิตใจถูกห่มคลุมด้วยความหวาดหว่ัน เฒ่าโสมิอาจล่วงรู้ได้ว่า
จิตใครคิดไปถึงสิ่งใด แม้อยู่ในความพรั่นพรึง แต่ใจแกก็คิดไปสารพัด
อยา่ ง นคี่ อื เหตกุ ารณป์ ระหลาดสดุ เรอ่ื งหนงึ่ ในชวี ติ แก สองวนั มานเี้ หมอื น
ตกอยูใ่ นความฝัน หรอื ชีวติ คนก็เชน่ เดยี วกับความฝนั เมอ่ื เราตายไปแล้ว
เรากอ็ าจตนื่ ขน้ึ ในอกี โลกหนงึ่ ซงึ่ คอื โลกแหง่ ความจรงิ โลกนน้ั แกอาจไมใ่ ช่
เฒ่าโสก็ได้ แกอาจเป็นพระราชา และแกอาจไม่ใช่คนไทย แกอาจเป็น
ราชาของเมอื งฝรง่ั เมอื งแขก มขี า้ ทาสบรวิ ารเปน็ รอ้ ยเปน็ พนั คดิ ฝนั สง่ิ ใด
ก็สมความปรารถนา มีนางสนมก�ำนัลล้อมหน้าล้อมหลัง แม้แก่ๆ
อย่างน้ีก็เถอะ คิดมาถึงตรงน้ีจิตใจเฒ่าพลันเคลิ้มคล้อยจนหลุดเสียงหัว
เราะหึๆ ขึ้นมา
พลันนั้นเกนิ ใครคาดคดิ เสียงผายลมกด็ ังข้นึ ทางด้านหลังเฒ่าโส
กระแสเสยี งนั้นบอกใหร้ ู้วา่ ผู้ใหก้ ำ� เนดิ กล้ันเต็มท่แี ล้ว พลันเสียงหัวเราะ
ครืนก็ดังขึ้นฝูงชนร้อยกว่าคนหัวเราะอย่างเต็มเหยียด ชนิดท่ีว่ากล้ันไว้
ไม่ได้อีกต่อไป ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะปานโลกทลาย ได้มองเห็นคนอ่ืน
หัวเราะความขบขันย่ิงเพ่ิมขึ้นร้อยเท่าทวีคูณ ความขบขันนี้พอถึงขีดสุด
จะไม่มีสิ่งใดมาหยุดยั้งมันได้เสียด้วย พูดง่ายๆ ว่าเส้นถูกกระตุกแล้ว

บุหลันวรรณกรรม 27

งั้นเถอะ ดังน้ันชาวบ้านจึงหัวเราะเสียหน้าด�ำหน้าแดง ลืมความวิปริต
พิสดารของเฒ่าพรมที่ยืนตระหง่านง้�ำดั่งขุนเขาอยู่ตรงหน้า เหมือนใคร
ช่วยถอนสักส่ิงที่ฝังตรึงอยู่กลางอกอันอัดทุกความรู้สึกไม่ให้ท้นถ่ังพร่ังพรู
ออกมาภายนอก เหมือนฟ้าสวา่ งโล่งแจ้งโดยฉับพลัน เหมือนมอื พระเจ้า
กวาดเอาพายสุ ายเตรยี มฟาดกระหนำ�่ บนผนื พภิ พจนไมอ่ าจมสี กั สงิ่ พน้ จาก
การโบยตี
ถึงท่ีสุดภาวะอันมิคาดฝันนั้นต้องคลายจางทุกคนต้องกลับมา
เผชญิ หนา้ ความพรนั่ พรงึ ทบึ ทะมนึ เชน่ ขนุ เขาใหญท่ อี่ ยตู่ รงหนา้ หลงั เสยี ง
หัวเราะท่อนสุดท้ายระเหยหายในสายแดดท่ีเร่ิมขับความร้อนแรง
ชาวบ้านค่อยเงยหน้าขึ้นมองร่างเฒ่าพรมเกือบพร้อมกัน ถ้าเฒ่าโส
ตาไม่ฝาดเหมือนจะเห็นรอยย้ิมท้ังแววตาขบขันเจือจางอยู่บนดวงหน้า
เฒ่าพรม บัดน้ัน ทุกคนต้องกลับมายังโลกความเป็นจริง โลกความจริง
ที่ไม่รู้ว่าก�ำลังเผชิญหน้ากับส่ิงใด ชะตากรรมของตนจะเป็นเช่นใด
เสียงผายลมเม่ือครู่เป็นเหมือนความฝันความลวงท่ีเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่
ก่อนกลับมาอยู่กับโลกความจริงด่ังพายุใหญ่โหมซัดอยู่ตรงหน้า เหลือ
แต่ความเงยี บงัน จนได้ยนิ เสียงลมหายใจเบาแผว่ คร้งั นก้ี ลบั ไมม่ ีเสียงใด
เสียดแทรกข้ึนมาอีก จนท�ำให้โลกความจริง ท่ีเผชิญอยู่ตรงหน้า
พงั ทลายไป มแี ตด่ วงหน้าถมงึ ทงึ ยุ่งเหยิงด้วยริว้ รอยปูดโปนของเสน้ เลอื ด
ทพ่ี ันแน่นหนาดงั่ เส้นเชอื กยังสางปมไม่ออก
พลันน้ันร่างเฒ่าพรมก็เอาหัวขวานกระแทกพ้ืนตึงๆ ซ้อนกัน
ดุจเสียงฝีเท้าของกาลเวลาอันเลวร้ายท่ีรอกระหน�่ำโบยตีชาวหมู่บ้าน
เฒา่ พรมหวั เราะกอ้ งฟา้ สะทา้ นสะเทอื นไปในหว้ งอากาศราวตน้ ไมใ้ บหญา้
ท้ังมวล ร่วมเปล่งเสียงหัวเราะไปกับเฒ่าพรมด้วย ดวงตาเฒ่าแดงก�่ำ
ราวย้อมด้วยสายเลือดนั้นแน่วน่ิง จนเฒ่าโสคิดว่า โลกท้ังโลกก็ยังมิอาจ
สู้พรมเฒ่าเพียงคนเดียว รา่ งนนั้ พลันเออื้ นเอ่ย

28 Bulan Sastra

“ตกลงพวกสจู ะเอาบ้านเรือนกูไปก่อสร้างส่ิงไรส้ าระอย่างแนแ่ ท้
แล้วใช่ไหม” เฒ่ายกขวานเหล็กมหึมา ช้ีตรงมายังกลุ่มชาวบ้านที่บัดน้ี
กม้ หนา้ เงยี บ มเี พยี งสว่ นนอ้ ยทก่ี ลา้ เหลอื บมองอสรู กายตนยนื อยตู่ รงหนา้
“ความจริงกูควรดลบันดาลให้หมู่บ้านสูจมหายไปใต้แผ่นพื้น
กลายเปน็ เวง้ิ ทะเลเหมอื นหนองหานหลวง แตค่ รง้ั โบราณ กจู ะทำ� อยา่ งนน้ั
อยเู่ หมอื นกนั หากสยู งั ดอื้ ดงึ ทำ� เรอื่ งบา้ บอนต้ี อ่ ไป กจู ะไมพ่ ดู กบั สอู กี เพราะ
กไู ด้พูดจนหมดส้นิ แลว้ กขู อเตือนครั้งสดุ ท้ายในฐานะปู่ตากแ็ ล้วกนั หากสู
ยังดอ้ื ดึงอีก ความวิบัตอิ นั สูไม่คาดคดิ จะกระหน่ำ� ลงมา แม้แตช่ ีวิตสูกจ็ ะ
รักษาเอาไว้ไม่ได้ กูขอเตือนพวกมึงเป็นคร้ังสุดท้าย” ร่างเฒ่าพรมยืน
ตระหงา่ นดงั่ รปู ปน้ั ทไ่ี มม่ วี นั สญู สลายตามกาลเวลา หรอื แรงกดั กรอ่ นของ
ลมฝน เฒ่าถือขวานเหล็กใหญ่ ด้วยมือข้างเดียว ขวานที่แม้แต่ผู้ชาย
แขง็ แรง ยงั รสู้ กึ หนกั เกนิ เมอ่ื ใชส้ องมอื ยก แตเ่ ฒา่ ถอื มนั เหมอื นเปน็ ขวาน
เล่มเล็กๆ ตะแกพูดไปด้วยสะบัดกวัดแกว่งขวานไปด้วย เมื่อเฒ่าพรม
พูดจบประโยค มือขวาของแกก็เงื้อไปด้านหลังจนสุดย้ือ ท่ามกลางการ
ตกตะลงึ ของฝูงชน ยังไม่ทนั ทใี่ ครจะไดห้ นหี รอื คิดสง่ิ ใด ขวานยกั ษก์ ็ปลวิ
หวือไปฟาดกระจกเก๋งรถตัก ดังสะเทือนเล่ือนล่ัน บางคนที่ทันเห็น
เล่าให้ฟังว่า มีประกายไฟแตกกระเด็นออกมาจากรถตักราวพะเนียง
ลูกยักษ์แตกปะทุ แต่ส่ิงท่ีทุกคนได้เห็นร่วมกันคือเก๋งรถตักแหลกยับราว
เอาซงุ ทั้งทอ่ นพุ่งเข้ากระทุ้งหลัง เสียงระเบดิ กึกก้อง เหมือนไมม่ ใี ครร้วู ่า
จะทำ� สง่ิ ใดดี ฝงู ชนจงึ เงยี บกรบิ ชนดิ เขม็ เลม่ เลก็ หลน่ คงไดย้ นิ กนั ทวั่ หนา้
ควันลอยคละคลุ้งข้ึนจากรถตัก หลังจากนั้นก็มีการแตกปะทุของลูกไฟ
ระเบดิ จากตรงน้ันตรงน้ี ได้ยินเสียงไหม้คล้ายน้�ำมันกำ� ลงั เดือดอย่ภู ายใน
ตัวรถต่อเนื่องตลอดเวลา รถตักสั่นเหมือนคนสะบัดร้อนสะบัดหนาว
ยกั ษใ์ หญท่ ที่ ำ� ใหท้ กุ คนพรน่ั พรงึ กลายเปน็ เกวยี นโกโรโกโรกเหมอื นเศษซาก
เรอื อบั ปางเกยตน้ื ชายหาด รอสายลมแหง่ กาลเวลาพดั พาไมก้ ระดานหลดุ

บุหลันวรรณกรรม 29

รว่ งออกจากกนั เฒา่ โสพลนั รสู้ กึ สลด ปนอยใู่ นความพรนั่ พรงึ อนั อลหมา่ น
จับต้นชนปลายไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวตน เฒ่าก็เพ่ิงประสบเรื่อง
พิลึกพิลั่นสุดพรรณนาก็คราวน้ี แม้แต่เม่ือนางล�ำไยปอบลงเรื่องราวมัน
ก็ไมส่ ลบั ซบั ซ้อนแสนย่งุ ยากปานน้ี
ดั่งถูกบางสิ่งควบคุม ให้ทุกคนนั่งดูความล่มสลายของรถตักยักษ์
โดยไมผ่ นิ ดวงหนา้ ไปทางอนื่ บางครงั้ กเ็ หมอื นรถตกั จะสลายลงเปน็ ผยุ ผง
เหล็กทุกช้ิน เคร่ืองทุกอย่างถูกมอดปีศาจกัดแทะกลืนกินแล้วขับถ่าย
ออกมาเป็นฝุ่นสีด�ำ รถตักยักษ์สูงทะมึนเท่าภูผา พอย่อยสลายแล้ว
อาจเหลือเพียงกองข้ีเถ้าราวแกลบไหม้สองกระสอบ ความรู้สึกเฒ่าโส
บอก เชน่ นน้ั จรงิ ๆเจ้ารถตักไม่เหลือความเย่อหย่ิงจองหอง อวดอหังการ
อีกต่อไป มีแต่ความโทรมทรุดเข้ามารุมท้ึง เหมือนฝูงแร้งลงกินซากสัตว์
ไม่นานก็เหลือเพียงกองกระดูกขาวเว่อ ด่ังนักมวยหมดทางสู้โดนย�ำสิ้น
สภาพกลายเป็นเพียงก้อนเนอ้ื กองบนผืนผ้าใบ
ถึงทสี่ ุดรถตักยกั ษ์ ก็เป็นเชน่ นน้ั เม่ือไฟพะเนียงระเบิดจนเหมอื น
ไม่มีอะไรให้ระเบิดอีก มันก็เงียบสงบเหลือแต่ควันลอยอ้อยอิ่งเหมือนไฟ
ปา่ สนิ้ พโิ รธโรยแตเ่ พยี งควนั ไฟ มองดวู า่ งเปลา่ ดง่ั ศาลารา้ งไรค้ นคอยดแู ล
ที่สุดคือความสงบอ้างว้างราวโลกมีเราเพียงล�ำพัง รถยักษ์ไม่ได้ทรุด
ล้มลงมา เหลือแต่กองขี้เถ้าเหมือนท่ีท�ำท่าจะเป็น แต่มันกลายเป็นท่อน
เหล็กหมอง ๆ มองดไู ร้คา่ สน้ิ ราคาไม่นา่ จะใช้ท�ำสิง่ ใดได้อีก นอกจากอยู่
รกโลกเท่านนั้ ทุกสง่ิ พลันเงยี บสงบ ส้ินทุกสรรพเสียง หากใครบอกวา่ นี่
คือวนั สน้ิ โลก เฒ่าโสคงเช่ือ หรอื ไม่เชน่ นน้ั กเ็ ป็นวนั แรกทีโ่ ลกถอื ก�ำเนดิ
ขึ้นมา
เมื่อชาวบ้านหนั หลงั กลบั ไป พลนั เหน็ ร่างเฒ่าพรมนอนคดุ คู้อยู่
เหมือนตายไปแล้ว อึดใจใหญ่ท่ีไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยหรือกล้าสัมผัสร่าง
ที่นอนคลุกฝุ่นอยู่ตรงหน้า ร่างน้ันดูหมดฤทธิ์หมดเดชเหมือนเจ้ารถตัก
คู่อริตัวเก่ง แต่ที่สุดทิดผ�ำลูกชายเฒ่าพรมก็ลุกขึ้นเดินไปเขย่าร่างพ่อ

30 Bulan Sastra

พร้อมเรียกดังๆ สองสามครั้ง เฒ่าพรมจึงงัวเงียเงยหน้าข้ึน ขณะยัง
กองคลุกฝุ่นดิน เพียงเท่าน้ันฝูงคนก็ถอยหลังกรูด หลายคนตั้งท่าว่ิง
แต่ยังรีรอดูท่าทีจนเมื่อแน่ใจแล้วว่าที่เห็นน่ันน่ะคือเฒ่าพรมขาเก
ไม่ใช่ใครท่ีไหนอื่นนั่นแหละ ชาวบ้านถึงเข้ามารุมล้อมถามไถ่ เพื่อไม่ให้
เป็นการเสียเวลา หลายคนก็ขอหวยไปด้วยเสยี เลย เมือ่ สิ้นเสยี งขอหวย
ก็เหมือนกับว่า เรื่องยุ่งยากท้ังมวลเกือบปลาสนาการไปโดยส้ินเชิง
ความขนุ่ ขอ้ งสงสยั พรงึ พรน่ั กบั เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ ไดห้ ลบซอ่ นไปอยใู่ นซอกหลบื
ของดวงใจ ความตอ้ งการรวู้ า่ หวยงวดหนา้ จะออกเลขอะไรไดฉ้ ายโชนพวย
พุ่งด่ังเพลิงภูเขาไฟไม่อาจมีส่ิงใดหยุดย้ังขัดขวางได้ รวมถึงพวกท่ีมา
กับรถสิบล้อด้วย ไม่รู้ความตกใจหว่ันผวาเป็นห่วงเป็นใยรถตักที่พังยับ
มลายหายไปไหน ดวงตาลกุ โพลงฉายแววอยากรใู้ นเร่อื งหวยกลบั ลุกโชน
มากกว่า แต่แล้วเฒ่าพรมก็ตัดบท ท่ีดูเหมือนจะยิ่งสร้างความหวังให้หมู่
ชนมากขึ้นวา่
“แลว้ ค่อยไปคยุ กันที่บ้าน”
แล้วความจริงก็แจ่มกระจ่างต่อทุกคนว่า ห้วงสองวันที่เกิด
เหตกุ ารณโ์ กลาหลนนั้ เฒา่ พรมไมร่ เู้ รอื่ งอะไรเลย เฒา่ มารเู้ รอ่ื งเอากต็ อน
ทิดผ�ำเรียกปลุกขณะนอนคลุกฝุ่นอยู่บนลานบ้านผู้ใหญ่ไหว ทั้งหมดน้ัน
น�ำมาสู่การโจษจันเซ็งแซ่ลุกลามใหญ่โต ดั่งเชื้อโรคร้ายท่ีกัดกินเข้าไป
กลางร่างกาย ชาวบ้านเห็นพ้องต้องกันแล้วว่าต้นยางใหญ่ผีหลวงนั้น
เอาไม่ได้แน่แล้ว เกิดเหตุอาเพศถึงเพียงน้ี ถ้าหากยังดื้อดึง ตัดโค่น
ต้นยางใหญ่ต่อไป ใครจะรู้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นกับหมู่บ้าน หน�ำซ้�ำตอนน้ี
เฒ่าสุ่นยังประจุปืนคาบศิลามาเต็มพิกัด ลูกโดดเม็ดเป้งท่ีโดนเข้าไปไม่มี
ทางได้อยู่เป็นคนแน่นอน เฒ่าสุ่นบอกว่า หากใครยังขืนแตะต้อง
ต้นยางใหญ่ผีหลวงแล้วล่ะก็ ต้องลองกินลูกโดดน่ีดูก่อน หากทนทาน
เมด็ ตะกว่ั ไดแ้ ลว้ ก็ไม่ต้องกลวั ผีหลวงผีปา่ อกี ตอ่ ไป เฒา่ สนุ่ นักเลงเก่าพูด
ถึงขนาดนี้ใครเลา่ จะกล้าเสี่ยง เวลานนั้ ปืนยังเป็นเร่อื งเล็กไมค่ อขาดบาด

บหุ ลนั วรรณกรรม 31

ตายถงึ ขนั้ ขนึ้ โรงขนึ้ ศาล เพยี งแตอ่ ยา่ พกใหม้ นั ประเจดิ ประเจอ้ เกนิ ไปนกั
เท่านั้น ว่าไปแล้วก็ไม่ต้องถึงกับให้เฒ่าสุ่นขู่ส�ำทับหรอก แค่นี้ชาวบ้าน
ก็ข้ีหดตดหายกันพอแรงแล้ว เร่ืองส�ำคัญมันจึงอยู่ที่ว่ารถตักที่พังนั่น
มันจำ� เปน็ ตอ้ งชดใชเ้ ขา
ด้วยความเกรงใจปนหวาดกลัวท่ีสังเกตเห็นได้ชัดเจน เจ้าคน
หนวดเฟม้ิ หวั หนา้ คนรถบอกวา่ เขาเองกไ็ มอ่ ยากทวงคา่ เสยี หายอะไรหรอก
เพราะเห็นฤทธ์ิเดชเจ้าพ่อเองกับตา แต่รถน่ันไม่ใช่ของเขา มันเป็นของ
เถ้าแก่ หากบรรทุกรถตักกลับไปด้วยสภาพยับเยิน เขาน่ันแหละจะต้อง
เป็นผูร้ บั ผิดชอบแทน
เรอื่ งอยา่ งนไี้ มย่ งุ่ ยากอะไร ขอเพยี งเอย่ ปาก ชาวบา้ นยนิ ดชี ว่ ยลงขนั
เพ่ือให้ร่างทรงของเทพพ้นผิด เราจะปล่อยให้ทูตแห่งสรวงสวรรค ์
ตกระก�ำล�ำบากได้อย่างไรเล่า ชาวบ้านขอให้นายหนวดเฟิ้มเอารถ
กลบั ไปคนื เจา้ นายตรี าคามาวา่ ตอ้ งชดใชเ้ ทา่ ใด ผใู้ หญไ่ หวจะเดนิ ทางไปดว้ ย
และจะขอรอ้ งเถ้าแก่ท้ังอธบิ ายเรอ่ื งท่ีเกดิ ขนึ้ ใหเ้ ขาฟงั ผู้ใหญ่ไหวบอกว่า
มที างทเ่ี ถา้ แกจ่ ะคดิ คา่ เสยี หายตามจรงิ ไมโ่ กง่ ราคาขน้ึ ไปเหมอื นปกตนิ สิ ยั
พวกคนจนี ทง้ั เถา้ แกน่ นั้ กร็ กั ชอบการทรงเจา้ เขา้ ผอี ภนิ หิ ารเหนอื ธรรมชาติ
เช่นกัน ว่าอันที่จริง รถตักก็ไม่ได้พังทลายอย่างท่ีเห็นในตอนแรกหรอก
เม่ือเดินเข้าไปส�ำรวจดูดีๆ แล้ว มันก็เพียงแค่กระจกหน้าแตกยับและ
ขวานน้ันลอยละลิ่วทะลุกระจกอีกด้านออกไปเท่านั้น แล้วไฉนหลังการ
ขว้างขวานของเฒ่าพรมใหม่ๆ  จึงดูเหมือนกับว่ารถตักจะย่อยยับเปน็ เศษ
ขเ้ี ถา้ ลงในบดั ดล แตจ่ ะหาเหตผุ ลอะไรกนั มากมาย สองวนั มานเี้ หมอื นชวี ติ
เฒา่ โสตกอย่กู ลางความฝนั อนั บ้าบออยู่แล้ว
นั่นจงึ ท�ำใหต้ น้ ยางใหญ่ผหี ลวงเหยียดตระหง่าน แผ่ก่ิงก้านสาขา

32 Bulan Sastra

มาจนบัดน้ี เฒ่าพรมก็กลายเป็นร่างทรงของเทพเจ้าไป มีหน้าที่ปัดเป่า
โรคภยั ไขเ้ จบ็ ไลร่ งั ควานสงิ่ ไมพ่ งึ ประสงคอ์ อกไปจากวญิ ญาณผเู้ คราะหร์ า้ ย
เป็นเทพเจ้าสูงเด่น หาผู้ใดเทียมเท่ามิได้ ณ บ้านโคกสี ต�ำบลทุ่งศาลา
แห่งน้ี ว่าไปแล้วก็ทั้งประเทศด้วยซ�้ำที่หลั่งไหลเข้ามาให้เทพเจ้าพรมปัด
เป่าผูกดวงชะตาราศีท�ำทุกสิ่งที่น�ำพาชีวิตไปสู่ความมีโชคชัย กระท่ังเจ้า
ใหญ่นายโตหลายคนยงั คลานมาหมอบกราบ นัน่ ยงิ่ เป็นเคร่อื งช้ใี หเ้ หน็ วา่
เฒ่าพรมคือรา่ งเทพเจ้าตัวจริง
เฒ่าพรมมีโอกาสจะหยิบช้ินปลามันกลายเป็นคนร�่ำรวย
จากลูกศิษย์เหล่าน้ีได้ตลอดเวลา แต่เฒ่ายังอยู่คือเก่า ดีหน่อยก็แต่
มีเรือนคร่งึ ตึกครง่ึ ไมจ้ ากเงินของผ้ศู รทั ธาบรจิ าค กบั ไมต่ อ้ งเช่ือเหล้าโรง
เสยี จนเจา้ ของรา้ นเหมน็ เบอื่ ขห้ี นา้ เหมอื นเมอื่ หลายสบิ ปกี อ่ นหนา้ นเ้ี ทา่ นนั้
อยา่ งเฒา่ พรมสิ ถงึ ได้ชอ่ื วา่ เทวดาตัวจรงิ แต่ไอห้ นุ่มนนั่ มนั ต้อง
เปน็ ปอบอย่างเดยี ว ไม่มที างเปน็ อืน่ ไปได้ หรืออย่างนอ้ ยๆ มันก็ด�ำเนิน
พฤตกิ รรมเยยี่ งผปี อบมาเนน่ิ นาน คนดที ไี่ หนจะอยใู่ นบา้ นรกเหมอื นดงเสอื
ทง้ั ปีท้งั ชาตแิ ทบไมย่ อมปรปิ ากพดู กบั ใคร หากพดู กไ็ ม่ยอมมองสบดวงตา
เฒ่าโสนวดขมับกับต้นคอขับไล่ความมึนงงที่จู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลัน
สายลมพัดเข้าทางหูซ้ายออ้ื อึงอยู่ในหวั พกั หนงึ่ ก่อนพัดออกทางหขู วานนั่
ท�ำให้เฒ่าตาลาย สมองพร่ามัว จับต้นชนปลายเร่ืองราวต่างๆ ไม่ถูก
น้�ำลายเหนียวเหนอะในล�ำคอแห้งผากเหมือนมันจะย้อยไหลออกมาจาก
มมุ ปาก ลมพงุ่ ดนั ออกมาจากชอ่ งทอ้ งรนุ แรงจนเหมอื นกบั มนั จะกระชาก
ไส้พุงทุกช้ินส่วนหลุดออกมาด้วย เฒ่ายันกายลุกโก่งคอจะอาเจียน
แต่ไม่มีสิ่งใดพุ่งออกมาแม้แต่น้อย นอกจากกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจ
ผ่านพรูออกมาลอยอบอวลอ้อยอิ่ง ค้างในอากาศพักใหญ่ จนเฒ่าสะดุ้ง
สดุ ตัวเผลอพึมพำ�
“หรือว่ากูได้เน่าในไปเสียแล้ว” เฒ่าท้ิงตัวลงน่ังหมดเร่ียวแรง

บหุ ลนั วรรณกรรม 33

ถ้อยค�ำเบาแผว่ ล่วงพน้ รมิ ฝปี าก
“บ้าชัด ๆ มันจะเป็นปอบหรือไม่เป็นปอบอย่างไร ก็ไม่เห็นจะ
เกย่ี วกบั กสู กั หนอ่ ย” อกี ครใู่ หญแ่ กจงึ คอ่ ยยนั กายอนั ออ่ นลา้ ขนึ้ หยดั ยนื และ
คดิ ด้วยสมองกรอบผเุ หมอื นมีดเกา่ เขรอะท่ถี ูกสนมิ รุมกินจนเคาะแผว่ เบา
กับท่อนไม้ก็นา่ จะรว่ งหักวา่ ถงึ เวลาต้องตอ้ นฝงู ววั กลับหมู่บ้านเสียที
แปลกแยกและแปลกเปล่ยี วเพือ่ สนทนากบั ภายใน
แทนมองภาพเขยี น ‘สนทนากบั ภายใน’ หมายเลข 14 เขาจมอยู่
กับมันได้สองสัปดาห์แล้ว น่ังมองนอนมองตะแคงมองหร่ีตามอง
มองระยะใกล้มองระยะไกล พยายามค้นหาความหมายท่ีอาจแฝงเร้น
อยู่ในภาพ ค้นหาพลังที่เขาอาจมองข้ามไปทั้งที่เขาเป็นผู้เขียนภาพนี้เอง
‘สนทนากับภายใน’ ช่ือเชยไปไหม มันเหมือนชอื่ บทกวใี นยคุ สมัยแสวงหา
ทั้งที่ตอนนี้โลกก�ำลังว่ากันถึงยุคหลังสมัยใหม่ มันจะหลังสมัยไหน
เขากไ็ ม่ร ู้ เขาไม่สนั ทดั เร่อื งฝรง่ั มงั ค่าอะไรพวกน้นั หรอก แมจ้ ะคุยเรอ่ื ง
ศลิ ปินฝรัง่ ไดเ้ ปน็ คุง้ เป็นแคว
เขาก�ำลงั ทำ� งานชดุ ‘สนทนากับภายใน’ แทนตงั้ ใจจะเขียนภาพ
ใหไ้ ด้สกั สส่ี ิบชิน้ แต่พอเขา้ ชิ้นทส่ี ิบสี่ เขาก็ตดิ แหง็ก ความจริงมันก็ไมไ่ ด้
ตดิ อะไรมากมายนกั หรอก เพยี งแตค่ วามขเี้ กยี จมนั สมุ รมุ ในหวั อก จนแทบ
ไมอ่ ยากหยบิ จบั อะไร ไมห่ ยบิ กไ็ มไ่ ดอ้ กี แมก้ ารเขยี นรปู จะไมไ่ ดใ้ หอ้ ะไรกบั
เขามากมายกว่าท่ีเขาทุ่มเทให้มันจบเทียบกันไม่ติด แม้เท่าธุลีกับภูผา
แต่เขาไดก้ นิ ได้ใช้ก็เพราะมัน ทง้ั แทนดนั ไปมคี วามเชอ่ื โง่ ๆ ดว้ ยว่าตูข้าน้ี
จักต้องท�ำงานระดับโลกให้เสร็จลงจงได้ ไม่รู้ผีห่าตนใดมาดลใจเขาให้มี
ความคิดพสิ ดารเชน่ น้ัน แทนดันคิดไปว่าในภายภาคหน้าเมอ่ื มใี ครเอย่ ถึง
ศิลปินเรืองนามชื่อก้องโลกก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะไม่กล่าวนามเขา
ตามไปดว้ ย สมศกั ดิ์ แจ่มกระโทก ชื่อนี้จ�ำไว้ใหแ้ ม่นมัน่ เขาเคยประกาศ

34 Bulan Sastra

ความฝันเฟอื่ งอยา่ งคึกคะนองปนวิปลาสจนข้เี กียจประกาศ
บัดน้ีล่วงสู่วัยกลางคนความสงบเย็นแผ่อาณาเขตแวดล้อมชีวิต
เขาจึงบอกกบั ตัวเองวา่ เขามีชวี ติ อย่เู พอ่ื งาน ไมย่ ดึ ติดกบั ชอื่ เสยี งเงินทอง
ตอ้ งการเพยี งปจั จยั ส่ี สำ� หรบั ดำ� รงชวี ติ วา่ ไปแลว้ กป็ จั จยั สามดว้ ยซำ�้ เพราะ
ยารักษาโรคนั้นเขาได้ใช้ทุกวันเม่ือไร หากไม่เป็นไข้ปวดหัวตัวร้อน หรือ
เจบ็ ปว่ ยอยา่ งใดอยา่ งหนง่ึ ยากบั เขากด็ เู หมอื นอยกู่ นั คนละโลกเสยี ดว้ ยซำ�้
นอกจากยาสบู ตราแมวดำ� และกัญชาบ้างบางเวลา
เมอ่ื ความคดิ เดนิ ทางมาถงึ ขนั้ น้ี เขากด็ นั เขา้ ใจไปอกี วา่ ตนหยง่ั ซง้ึ
ถึงดวงใจพระพุทธศาสนา น่ันจึงท�ำให้แทนเพ้อข้ึนมาอย่างน่าสงสารว่า
ตูข้าขอเป็นศิลปินชาตินี้ชาติเดียวพอ หากชาติหน้ามีจริง ข้าต้องบ�ำเพ็ญ
โพธญิ าณใหส้ �ำเรจ็ เปน็ พระอรหันตเ์ สียที
เมอ่ื ชพี นไี้ ดใ้ ชม้ าเยย่ี งศลิ ปนิ แลว้ กต็ อ้ งดำ� เนนิ ตอ่ ไปใหม้ นั ถงึ ทสี่ ดุ
ชาติหน้าโน่นแหละ แทนจึงจะขอต้ังเข็มมุ่งไปสู่ดินแดนแห่ง
อรหันตภูมิ
เขาอ่อนอกออ่ นใจ เมอ่ื คดิ ถงึ ชาวบ้าน เป็นความออ่ นใจอนั แสน
หฤหรรษ์ ในเมื่อเขาเลือกสร้างบรรยากาศเช่นน้ีข้ึนมา ช่างต่างกับใน
หมูบ่ า้ นลีซู ทเ่ี ขาเป็นอันหนึ่งอนั เดียวกบั ผูค้ นและขนุ เขา คร้งั นัน้ แทนไป
เขียนงานชุด ‘ในอ้อมอกแห่งภูเขา’ ช่ือเชยอีกแล้ว เพ่ือนบางคนบอกว่า
มันเหมือนชื่อหนังสือใครสักคนหนึ่ง หมอนั่นคงไม่ค่อยดังเหมือนเขา
น่ีแหละ เอ หรือจะเป็นเธอ งานชุดนั้นเขาขายรูปได้ห้าช้ิน คิดเป็นเงิน
ก็ไม่น้อยทีเดียว เมื่อเทียบกับชาวนาชาวไร่ แต่หลังจากน้ันเป็นเวลาถึง
ห้าปีที่เขาไม่มีผลงานแสดงเด่ียวอีก มีงานกลุ่มแต่รูปเขียนแทน ดันขาย
ไมอ่ อกสักชิ้น
แต่แทนก็ไม่ประสงค์ไปท�ำงานอ่ืนใด เขาไม่ได้รังเกียจการงาน

บหุ ลนั วรรณกรรม 35

อยา่ งอน่ื หรอก เพยี งแตไ่ ปทำ� อะไร ใจมนั กห็ ว่ งแตก่ ารเขยี นรปู อยนู่ นั่ แหละ
ผลกค็ อื หากเขายงั ทซู่ ท้ี ำ� งานตอ่ ไป ซง่ึ บางแหง่ กน็ า่ จะทำ� ได้ เพราะหวั หนา้
ใกล้ชิดคอื รุน่ พ่ีทจี่ บมหาวิทยาลยั เดียวกนั ผซู้ ึ่งชวนเขาไปท�ำงานโดยไม่ได้
หวังให้ช่วยสร้างสรรค์อะไรมากมายนัก ขอเพียงรับผิดชอบงานในหน้าที่
ตนเทา่ นน้ั พอ เพอ่ื ใหแ้ ทนมกี นิ มใี ช้ เหมอื นใครอน่ื เขาบา้ ง ไมต่ อ้ งจนกรอบ
เปน็ ข้าวเกรียบ ท้ังปที ัง้ ชาติ เยน็ ๆ จะได้เดนิ ผ่ึงผายเขา้ ไปนงั่ กบั เพือ่ นฝงู
ในร้านเหล้าโดยไม่ต้องรอว่าวันนี้จะมีใครเช้ือเชิญไปร่วมดื่มกินบ้าง
จนเปน็ ทีท่ เุ รศนัยนต์ าแก่ผู้พบเห็น
หากแทนท�ำไม่รู้ไม่ชี้ทู่ซี้อยู่ในองค์กร เขาก็จะมีสภาพเป็น
คนเชา้ ชามเยน็ ชาม ซ่ึงนนั่ เป็นสิ่งที่เขาเกลยี ดสุด ๆ ซำ�้ ยังเคยด่าประณาม
คนท�ำตัวเช่นน้ีไว้มากต่อมาก แทนท�ำใจไม่ได้หากต้องท�ำตัวลอยตามน�้ำ
เพื่อถึงวันส้ินเดือนจะได้รับเงินมาแบบไม่สมศักด์ิศรีความเป็นมนุษย์
เขารสู้ กึ วา่ มนั คอื การโกงอยา่ งหนงึ่ เม่ือความอึดอดั ก่อตัวได้ที่ แทนก็เดนิ
ออกจากงานคร้ังแล้วครั้งเล่า จนเด๋ียวน้ีเขาไม่คิดไปท�ำงานประจ�ำที่ไหน
อกี ทง้ั อายุอานามทม่ี ากข้ึน จนดูนา่ เกลยี ดหากจะเขา้ ไปเปน็ พนักงานใหม่
ทีใ่ ดอกี
เขารักแต่การแต้มสีใช้ค้อน ใช้สิ่วตอกแกะลงบนแท่งหินท่อนไม้
หลอ่ เหล็กหล่อปูนหล่อยางอะไรไปตามประสา
แทนออ่ นอกออ่ นใจเมอ่ื คดิ ถงึ ชาวบา้ น แตเ่ ปน็ ความออ่ นใจทแ่ี สน
หรรษา กเ็ ขาตง้ั ใจใหบ้ รรยากาศชีวติ มนั เปน็ อย่างนไ้ี มใ่ ชห่ รอื ‘แปลกแยก
และแปลกเปล่ียว เพ่ีอเสาะค้นเข้าไปภายใน’ เอ หรือจะเอาค�ำว่า
‘แปลกแยกและแปลกเปล่ียว’ ผนวกเข้าไปกับชื่องานเดิมดี ‘แปลกแยก
และแปลกเปลี่ยวเพอ่ื สนทนากับภายใน’ หรอื ‘บทสนทนาภายใน ของคน
แปลกแยกแปลกเปล่ียว’ ช่างมันเถอะ กว่าจะเขียนถึงสี่สิบชิ้น คงมีชื่อ

36 Bulan Sastra

ลงตวั บ้างแหละ
แทนคดิ ถงึ วนั ทภี่ าพเขยี นของเขาออกแสดงคดิ ถงึ คำ� ชนื่ ชมทง้ั การ
ตระหนกั ถงึ คณุ คา่ จากผเู้ สพศลิ ปะ โลกของเขาจะไดส้ วา่ งฉายขนึ้ มาเสยี ที
หลงั จากจ่อมจมอยใู่ นถำ�้ มืดมดิ แสนยาวนาน
ชาวบ้านแทบไม่เข้าใจเลยว่าแทนเป็นใคร ครูมีเจ้าของบ้าน
เป็นญาติของเพื่อน พบกันในวงเหล้า คุยกันจนเขารู้ว่าแกมีบ้านสภาพดี
พอสมควร เพียงพอต่อการอาศัยท�ำงานศิลปะเพียงพอต่อการต้อนรับ
เพอื่ นฝงู เพยี งพอตอ่ การหลอกลอ่ หญงิ สาวให้มาเยอื นบา้ งเปน็ คร้งั คราว
แทนคดิ ถงึ หลายฤดรู อ้ นทเ่ี ขาตอ้ งระเหจ็ เขา้ ไปอยใู่ นโรงเรยี นกวด
วชิ าเพอ่ื สอนเดก็ ขดี เสน้ เลน่ สแี ลกเงนิ คา่ จา้ ง แมไ้ มเ่ หน็ คณุ ประโยชนอ์ ะไร
มากนัก ทงั้ หากมโี อกาส เขาก็บอกกบั ทุกคนตรงๆ วา่ ปลอ่ ยให้เดก็ ไดเ้ ลน่
อยา่ งทอี่ ยากเลน่ นน่ั แหละ จงึ จะเปน็ การสรา้ งนสิ ยั ทง้ั เสรมิ เพมิ่ จนิ ตนาการ
ในทางศิลปะได้ดีกว่า ให้เด็กมาจ่อมจมอยู่ในห้องแคบเพ่ือฝึกฝนการเป็น
ยอดมนษุ ยใ์ นทุกดา้ นเชน่ น้ี
ว่ากันต้ังแต่ เต้นระบ�ำร�ำฟ้อนไปจนถึงคิดเลขเร็วกว่าเคร่ือง
คอมพิวเตอร์ หากทุกคนกลายเป็นยอดมนุษย์กันหมดแล้ว สรรพสิ่งท่ี
แตกต่างจะมีคุณค่าพิเศษในตัวเองได้อย่างไร ในเมื่อทุกสิ่งสมบูรณ์หมด
ไม่มีอะไรเว้าแหว่งสิ่งสมบูรณ์ก็จะกลายเป็นสิ่งธรรมดา ทุกที่มีแต่สิ่ง
สมบูรณ์ ทุกผู้คนล้วนวิเศษพิสดาร ไม่นับว่าในแง่ความเป็นจริงแล้ว
มันไม่อาจเป็นไปได้โดยเด็ดขาด เขาจึงย้อนกลับไปคิดถึงชาวบ้าน
แม้พยายามท�ำความเข้าใจอย่างถึงที่สุด อ่านบทวิเคราะห์ของท่านผู้ทรง
ความรู้ คุยกับเพื่อนพ้องผู้มีหัวการเมืองจ๋า แต่แทนก็ยังแทบไม่เช่ือว่า
วาทะอยา่ ง ‘ในวนั พรงุ่ จะไมม่ คี นยากจนอกี ตอ่ ไป’ นนั้ จะถงึ กบั มคี นเชอื่ ถอื
เปน็ เรอ่ื งจรงิ จงั

บหุ ลนั วรรณกรรม 37

วา่ ไปแลว้ เขากไ็ มค่ วรแสดงความคดิ เหน็ อะไรใหม้ ากนกั เขากแ็ ค่
คนเขยี นรปู ผไู้ มม่ ที า่ ทางวา่ จะประสบความสำ� เรจ็ แตแ่ ทนคดิ วา่ ประชาชน
ควรก้าวหน้าไปให้ไกลกว่าน้ี ไกลกว่าการยกย่องชื่นชมนักการเมือง
อย่างหลับหูหลับตา เพราะหากว่ากันโดยหลักการแล้ว นักการเมืองต้อง
เป็นขี้ข้าประชาชน ไม่ใช่ให้ประชาชนเป็นข้ีข้านักการเมือง ประชาชน
ต้องใช้งานนกั การเมือง ไมใ่ ชใ่ หน้ กั การเมือง มาใช้งานประชาชน แต่น่คี ือ
หลักการ ส่วนในภาคปฏิบัติ มันอาจเป็นไปไม่ได้ตลอดกาลนานเลยก็ได้
เป็นเรือ่ งธรรมดา คนโงย่ อมเปน็ เหย่อื คนฉลาด และคนโงน่ นั้ จะเปน็ เหย่ือ
ไดง้ า่ ยข้นึ หากท�ำให้เขาคิดว่าตนเองฉลาด
แม้แต่ ‘เขา’ เอง แทนก็อยากบอกว่า อย่าได้ไปเชื่อชาวบ้าน
ให้มากนัก ชาวบ้านคือภาพจ�ำลองของ ‘เขา’ ขนาดเล็ก ภาพจ�ำลอง
จ�ำนวนมหาศาลนี้ย่อมจะมีสักคนที่ก้าวข้ึนไปเป็นหนึ่ง ก้าวไปเทียบรัศมี
กระทัง่ กลายเปน็ ตวั ‘เขา’ เสียเอง แต่ ‘เขา’ ย่อมร้สู งิ่ น้ดี ีอยูแ่ ล้ว ‘เขา’
ไม่ใช่คนโง่ คนอื่นต่างหากที่โง่ แทนตกใจเม่ือคิดมาถึงถ้อยค�ำน้ี เขาเอง
ก็เป็นชาวบ้าน พ่อแม่ก็เป็นชาวบ้าน โคตรเหง้าย่ิงเป็นชาวบ้านใหญ่
ทั้งหมดน้ีมันอาจจะเป็นพัฒนาการของการเมือง ไม่ว่าที่แห่งใด ย่อมจะ
ผ่านเส้นทางขรขุ ระสงู ชนั กอ่ นไปถึงทางเรียบเปลา่ แปน ฉบั พลนั เหมือน
มีเข็มสักเล่ม แทงเข้ากลางดวงใจ น่ันหมายความว่า ทุกขั้นบันได
ประวัติศาสตร์ ตอ้ งมคี นโง่ ต้องมคี นตาย โลกจะไมแ่ ตกกอ่ นถึงวนั วัฒนา
สถาพรหรือ อกี ไมน่ านโลกจะก้าวเขา้ สวู่ กิ ฤตธิ รรมชาตชิ นดิ กวาดลา้ งสง่ิ มี
ชีวติ ออกจากผนื โลกจนหมด ขบวนการทางสังคมอะไรนัน่ มนั ยงั อยใู่ นขั้น
กระเตาะ กว่าจะถึงวันท่ีประเทศของเราก้าวสู่ความดีงามตามลมปาก
นักการเมืองไมว่ ่าฝ่ายไหนกช็ า่ งเถอะ ไม่รู้อีกก่ีรอ้ ยปี ถา้ เปน็ อย่างนนั้ โลก
จะมิลม่ สลายลงไปก่อนหรือ

38 Bulan Sastra

แต่แทนก็ไม่ได้ฝักใฝ่ในอีกฝ่ายอันโลดแล่นอยู่ขั้วตรงข้าม ‘เขา’
หรอกนะ เขาให้คุณค่าอีกฝ่ายน้ันในแง่เปิดโปงความช่ัวร้ายนักการเมือง
จริงไม่จริงไม่รู้ แต่เขาเห็นว่าประชาชนไม่ควรยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับ
นักการเมืองเป็นอันขาด ยิ่งอยู่ใต้อาณัติแล้ว ลืมไปได้เลย เราต้องเป็น
ผตู้ รวจสอบ กระทง่ั ควบคมุ ดูแลหากเป็นไปได้
สมรภมู สิ ำ� คญั สดุ ของมนษุ ยไ์ มไ่ ดอ้ ยทู่ เี่ รอื่ งชนชน้ั แตอ่ ยทู่ ว่ี า่ จะทำ�
อย่างไรจงึ จะรักษาสิง่ ทจ่ี ักรวาลมอบให้นามว่าโลกอยรู่ อดตอ่ ไป แทนเห็น
วา่ เราพ่ายแพ้แน่ หากคนส่วนมากยงั คดิ แต่เรอื่ งตืน้ เขินกันเพยี งภายนอก
เช่นน้ี
คร้งั ยังเป็นนกั ศกึ ษา ผองเพอื่ นหลายคน มกั เอย่ วาทะอนั โกห้ รูวา่
‘มนุษย์เรานั้นใช้เหตุผลกันมากจนเกินไป หากลองใช้ความรู้สึกเสียบ้าง
โลกอาจไม่วุ่นวายถึงเพียงน้ี’ หรืออะไรท�ำนองนี้แหละ ถึงตอนนี ้
เป็นอย่างไรล่ะ บ้านเมืองเราใช้ความรู้สึกกันเต็มเปา ฉันรู้สึก เธอรู้สึก
ฉนั รกั เธอเกลียด ฉันชอบ เธอชัง ฉันจะเอาอย่างนน้ั เธอจะเอาอยา่ งนี้
แต่ความเป็นไปของโลก แทนตอ้ งสนใจบา้ ง อย่างนอ้ ยก็เพอื่ เปน็
ขอ้ มูลในการทำ� งาน
คดิ ถงึ งานแทนพลนั ตระหนกวบู ขนึ้ กลางดวงใจ เหน็ ทตี อ้ งลกุ จาก
เปลเสียที คิดจนหัวจะแตกก็ไม่มีประโยชน์ อย่างน้อยๆ ก็ในแง่มูลค่า
ท่ีจับต้องได้ส�ำหรับเขา ทุกส่ิงมันเป็นแค่ปรากฏการณ์ ตราบใดที่มนุษย์
ยังโงเ่ งา่ การฆ่าฟนั ย่อมเกดิ ขึ้นเปน็ ธรรมดา
เขาจะคิดให้มันว้าวุ่นไปท�ำไม คิดถึงงานดีกว่า หากเขาจะ
ตกั เตือนใคร กค็ วรตกั เตอื นผ่านภาพเขยี น แทนคิดถึงเพื่อนพอ้ งหลายคน
ที่ทุ่มเทชีวิตจิตใจ แบ่งข้างแยกสี ทั้งที่เมื่อก่อนศิลปินเหล่าน้ีก็อยู่ฝักฝ่าย
เดียวกัน รับใช้ประชาชนสุดจิตสุดใจ ถึงตอนนี้กลับแบ่งฝักแบ่งฝ่าย
ถงึ ขนั้ มองหนา้ กนั ไมต่ ดิ ความขดั แยง้ นถ้ี า้ จะมองใหเ้ หน็ ขนั มนั กม็ ชี อ่ งทาง

บหุ ลันวรรณกรรม 39

พอจะมองได้ แมจ้ ะเปน็ เรอื่ งขนั ขน่ื กต็ ามที แตน่ คี่ อื การลบั คมทางความคดิ
ลับคมทางภูมิปัญญา ว่าเราจะเท่าทันความเป็นไปของปรากฏการณ์หรือ
ไม่ ทุกฝา่ ยต่างกลา่ วหาคู่ตรงขา้ มวา่ โง่เง่า กระทง่ั พวกไม่มีฝ่ายเช่นเขา ยัง
กล่าวหาว่าทุกฝ่ายน้ันว่าโง่เง่า เม่ือไรกันท่ีมวลมนุษย์จะเป็นอิสระอย่าง
แท้จริง ปลอดพน้ ไปจากการปกครองทกุ รปู แบบ เปน็ วิญญาณเสรโี บยบนิ
อยู่เหนอื มา่ นฟา้ นั่นคงเปน็ ไดแ้ ค่ในความใฝฝ่ นั กระมัง แทนอศั จรรย์ใจยิ่ง
นกั ทพี่ บวา่ หลายคนไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะฝนั วา่ ไดย้ นื อยใู่ ตผ้ นื ฟา้ อยา่ งอสิ ระเสรี
ไรผ้ ปู้ กครองไมว่ า่ จะมาจากระบอบใดกต็ าม แมจ้ ะรอู้ ยเู่ ตม็ อกวา่ ความฝนั
ใฝก่ บั ความจรงิ นนั้ มนั เปน็ คนละเรอื่ งกนั แตอ่ ยา่ งนอ้ ยเราตอ้ งกลา้ ยา่ งเทา้
สดู่ นิ แดนงดงามในความใฝ่ฝนั
ตะวันบ่ายโรยแสงลงมาแล้ว เห็นทีต้องลุกข้ึนจากเปลเสียที
วันน้ีเขานอนจมอยู่ทั้งวัน ข้าวปลายังไม่ตกถึงท้อง เขาจะออกไปวิ่ง
ว่ิงเริงร�ำรับแสงแดดยามเย็น ว่ิงให้เหล่าชาวบ้านงุนงง พร้อมมองด้วย
สายตาเคลอื บแคลง แตเ่ ขากจ็ ะไมอ่ ธบิ ายอะไรใหม้ ากความ กบ็ อกแลว้ วา่
ช่วงนี้เขา ‘สนทนากับภายใน’ แม้เป็นการสนทนาท่ีผ่านไปได้แค่
สิบสชี่ น้ิ กต็ าม ถึงอย่างไรแทนกต็ อ้ งท�ำให้ส�ำเร็จตามความใฝฝ่ ัน
ครั้งน้ีโลกอาจเปลี่ยนไป แทนหลับตาคิดถึงเสียงปรบมือกึกก้อง
ยาวนาน ทกุ คนมองเขาอยา่ งชน่ื ชม ในวนั เปดิ งานแสดงภาพเขยี น ‘สนทนา
กบั ภายใน’ เอะ๊ หรอื จะเปน็ ชอื่ อนื่ ดนี ะ ชา่ งเถอะกวา่ จะเขยี นครบสสี่ บิ ภาพ
เขาคงคิดหาช่ืออื่นที่เหมาะสมได้ แทนเสียเวลามามากพอแล้วกับการคิด
เร่ืองไม่เปน็ เร่ือง คนื นแ้ี หละการ ‘สนทนากบั ภายใน’ คงไดด้ ำ� เนนิ ตอ่ ไป
เสยี ที

รวมเรือ่ งส้นั เร่อื งของเรอื่ ง 2554

แม่มดบนตึก

ปริทรรศ หุตางกูร

(1)
บนดินแดนท่ีอิงแอบไอหมอกขุนเขาทางเหนืออันแสนไกลในต�ำบลช่ือว่า
‘จันทน์กะพอ้ ’ เหมอื นช่ืองานเพลงรุ่นครู เธอไมร่ ู้จักแวนโก๊ะและปกิ สั โซ
มพิ กั ตอ้ งพดู ถงึ โจเซฟ เบย์ หรอื แอนดี้ วาฮอลล์ ผนู้ ำ� ศลิ ปะเขยา่ วฒั นธรรม
ทั้งโลกน้ี แต่ส�ำหรับไก่ทอดเคนตั๊กกี้, เฟร้นช์ฟราย, ค่ายแกรมมีและ
อาร์เอสเอ็นเตอรเ์ ทน เธอจะไมต่ กสมัยเดด็ ขาด
เธอชอื่ มว่ นสายค�ำ เดก็ สาววยั เจริญพนั ธค์ุ นล่าทีม่ องเห็นอีเออ้ื ง
อีก้อย เพื่อนร่วมโตมาด้วยกันพากันหายไปสู่ผับแสงสีในเมืองในท้องถ่ิน
หว่ ยๆ ตำ� บลหว่ ยๆ ทใี่ ครนกึ อยากจะทำ� อะไรกท็ ำ� ใหพ้ น้ จากความแรน้ แคน้
ไปวัน ๆ สำ� หรับผ้มู อี ิทธพิ ล กฎหมายหรือกฎหมา ข้าราชการมองตนเปน็
ขา้ ราชกู แมเ้ ปน็ เพยี งหญงิ สาวขอ้ี ายแตเ่ ธอกอ็ ยากสำ� รอกใหก้ บั บรรยากาศ
บา้ ๆ ท่กี ดดนั อยู่รายรอบ มันคอ่ ย ๆ กลายเป็นความคับแค้นอนั จำ� นน
ตอ่ ฉากลวงใหญโ่ ตของประเทศน้ี การศึกษาส้นตนี ไม่เคยสร้างส�ำนึกอะไร
มากกว่าเงินคอื สวรรคข์ องชวี ิต และกจ็ ริงถ้าจะไดม้ นั มาเรว็ ๆ
บดั นแ้ี สงรอ้ นแหง่ เดอื นเมษาสาดเขา้ มาในหอ้ ง หลงั มว่ นสายพณิ
พสี่ าวคนสวยกลบั มาเยยี่ มบา้ น พกโฉมสะคราญมาอวดราวปกิ อพั แต่งซ่ิง

บุหลันวรรณกรรม 41

น�ำความม่วนซ่ืนแก่ผู้พบเห็น ทั้งไม่ลืมพับเงินเล็กๆ ฝากอุ๊ยตายาย
มว่ นสายคำ� กต็ ดั สนิ ใจตดั อนาคตแรน้ แคน้ ฝากอยุ๊ ไว้ แลว้ เกบ็ กระเปา๋ เสอ้ื ผา้
ตามพี่สาวมาแสวงลาภในเมอื งกรงุ ด้วยกนั
ม่วนสายค�ำมาอยู่ได้คร่ึงปี พักห้องเดียวกันหมด ท้ังพี่สาว
และเหลา่ เพอื่ นของพี่ รวมเธอด้วยก็ 5 คน กลมุ่ ของพสี่ าวมสี ิทธิ์ตื่นสาย
แต่ต้องแต่งสวยให้เสร็จก่อนเท่ียง เพ่ือลงปฏิบัติงานในร้านเสริมสวย
ช้ันล่าง หน้าร้านกรุกระจกติดฟิล์มกรองแสงทึบ ราวจะขับโลกท้ังโลก
ใหเ้ หลอื แคส่ นธยาราตรี พวกเธอทำ� งานรบั แขกถงึ เทย่ี งคนื ตอ่ จากนนั้ ใคร
จะรับจอ๊ บพิเศษอย่างไร กส็ ุดจะคาดเดา
จากละครทวี ที เี่ คยสมั ผสั โชกโชน เชน่ ดาวพระศกุ ร์, อลี �ำยอง,
ดาวเรือง, ทดั ดาวบุษยา มว่ นสายคำ� ดูแป๊บเดียวกร็ ู้วา่ พีค่ อื นางบาปไมใ่ ช่
นางเอก กิจกรรมเสริมสวยเป็นแค่อาชีพบังหน้าให้พวกเธอได้พาหนุ่มๆ
ข้ึนห้องแคบๆ บนช้ันสองที่ซอยแบ่งด้วยฝาไม้อัด ฝาห้องทาสีเขียวขุ่น
น่ามวนท้องเมื่อนึกเห็นเสลดหรือข้ีมูกลงคอ แต่เธอก็ต้องจ�ำทนท�ำหน้าท่ี
ปดั กวาดซ่ึงพส่ี าวฝากงานป้าใหญไ่ ว้
วันหนึ่งม่วนสายค�ำรสู้ กึ เบือ่ จงึ รำ� พึงกับกระจก
“ยะก๋านงานอยู่ฉะนี้จะได้จะได ข้าเจ้าก็สิบแปดแล้ว หุ่นก็บ่ได้
แตกตา่ งกนั เดะ๊ ทำ� ไมจะยะกา๋ นงานอยา่ งปส้ี ายพณิ บไ่ ด้ จะไดจ้ ว้ ยเกบ็ เงนิ
ไวๆ ”
รำ� พึงอย่นู านวนั กเ็ รมิ่ กล้า เธอระบายความในใจฝ่าดวงใจข้อี าย
ก่อนจะโดนพี่สาวตบแก้มแดงเป็นเปลือกล้ินจ่ีท้ังๆ ที่เห็นชอบด้วยกับ
ความคดิ นอ้ ง จากนน้ั ท้ังสองก็กอดคอกันรอ้ งไห้โดยมอี แี ตงขาว อชี ่ืนชบา
และอสี ม้ หวานแดง เพอื่ นร่วมหอ้ งยนื มองระคนตื้นตนั ใจแท้
“ตอ่ ไปมอี มี ว่ นสายคำ� ขอรว่ มงานได้กา”

42 Bulan Sastra

ม่วนสายพิณออกปากกับป้าใหญ่ใจดีซ่ึงใส่ทองปล้องเท่าข้อ
มะขามร้อยเรียง ป้ายิ้มอย่างแม่พระปฏิมา ยกมือขึ้นลูบศีรษะ ทั้งมอบ
ดงั กน้ิ โดนทั ไสบ้ าวาเรยี นและเงนิ กอ้ นหนงึ่ ไวใ้ หใ้ ชล้ ว่ งหนา้ ตอนทา้ ยกฝ็ าก
ย้�ำถงึ นอ้ งสาววัยอวบอัดให้เตรยี มตวั
“พรงุ่ นแ้ี ลว้ ซนิ ะ” ม่วนสายค�ำร�ำพงึ กับกระจก
“พรุ่งนี้ที่ข้าเจ้าจักต้องเอายกทรงกางเกงในออกล่อนจ้อนให้ไผ
กบ็ ฮ่ ู้ จะท�ำใจไดก้ า เอาเตอ๊ ะ คงตอ้ งหลับตาให้มันแลว้ ๆ ไปจนสิ้นเฮ่ือง
สิ้นฮาว สงสารก็แต่อุ๊ยตายายท่ีสวดมนต์หูดับตับไหม้ต่อหน้าพระบนห้ิง
สองค�ำก็ขอให้ข้าเจ้าเป็นคนดี สามค�ำก็ขอให้เจริญรุ่งเรือง มีเกียรต ิ
มวี าสนา รกั นวลสงวนตวั แต่เอชักกลัวแลว้ สิ จะฮ้ไู ด้จะไดว่าจะเจอคนใจ๋
สัตวใ์ จ๋หมาหรอื ไม่”
ม่วนสายค�ำคิดวนเวียนไปมาจนเห็นตัวเองในกระจกกลายเป็น
นางเอก ก�ำลงั จอ้ งต�ำหนินางร้ายขา้ งนอกอยา่ งรนุ แรง กระทงั่ ...
“ปี้สายพณิ ข้าเจ้าบไ่ หว ขา้ เจ้าทำ� บไ่ ด้ ขอโทษเจา้ ”
“อา้ วอสี ายคำ� นอ้ งกลวั หยงั ขนึ้ มา เงนิ ทองกฮ็ บั มาแลว้ ปฮ้ี วู้ า่ เจา้
ฝนั จะเป็นดารานักฮ้อง แตม่ ันยากแต๊ ๆ ละนอ้ งเอ๋ย แล้วเป็นหยงั กบ็ ่พ้น
พวกปชู้ ายระยำ� ตำ� บอนได้ เจอ้ื ปา้ ใหญเ่ นอ้ ศรทั ธาปา้ ใหญ่ บลี ฟี อนิ ปา้ ใหญ่
จ้วยกัน๋ สองแฮงป้ีนอ้ ง เกบ็ เงนิ ไปเปดิ ร้านชำ� ต้บี ้านเฮา”
“แต่เปิ้นกลวั นี่”
“ตวั่ ตอ้ งกลา้ ”
“เป้ินบ่กลา้ ”
“บก่ ล้าข้าจะต๊บุ ”
เกือบชัว่ โมงที่ตกลงกนั ไมไ่ ด้ ร้อนถงึ ปา้ ใหญเ่ ม่ือทราบเรือ่ งจงึ รบี
โขยกข้นึ มาบนชน้ั 3 เขา้ มาในห้อง ปา้ ไล่อีแตงขาว ชืน่ ชบา ส้มหวานแดง

บหุ ลนั วรรณกรรม 43

รวมท้ังม่วนสายพิณออกไปก่อน เสร็จแล้วก็ทรุดนั่งบนฟูกแต้มดวงรา
ป้าเรยี กมว่ นสายคำ� มาลบู แก้ม พรอ้ มปัน้ ยิ้มเปน็ แมพ่ ระอกี ครง้ั
“บนถนนหนทางอันยืดยาว ในฐานะป้าใหญ่อาบน�้ำอุ่นมาก่อน
เจา้ ใจป๋ ู้คนนีฮ่ กึ ฮำ�้ ทีส่ ุด แต่กบ็ เ่ กินความสามารถของปา้ ใหญ่ มว่ นสายคำ�
เอ๊ย... เจา้ เจือ้ บ่ ใน 4 หอ้ งหวั ใจข๋ องมนุษยท์ กุ ปนู้ ้ี ห้อง 1-2 ทางขวามไี ว้
สำ� แดงความกลา้ ขณะทหี่ อ้ ง 3-4 ทางซา้ ยไวถ้ ว่ งดลุ ดว้ ยสำ� แดงความขลาด
ละอายต่อบาปทั้งหลายทุกเวลา หลายๆ คร้ังท่ีคนเฮาท�ำอิหยังบ่ลุล่วงก็
เพราะไอ้ห้องใจข๋ ีล้ ะอายนีแ่ หละ ฉะนัน้ ไปอุดถมซะ”
“ว้าย อุดอหิ ยังเจ้า”
“กอ็ ุดหวั ใจข๋ ้ีอายของเจ้านะสิ เจา้ เปน็ คนดนี ะ ป้าฮู้ แต่ความดี
มันช่างเกิดผิดตี้ผิดประเต้ดแต๊ เจ้ายังมีอิหยังอีกนอกจากความฮัก
โลภ โกรธ หลง เหมือนมนษุ ย์ทกุ ปนู้ าม แต่กไ็ ร้ทรัพย์วิชาความฮบู้ นโลก
อันอุดมด้วยหมาป่า ครั้นเหลือเพียงรูปโฉมงามติดตัวมาก็ยังบ่กล้า
เอาออกแสดง ปา้ ใหญ่ฮกั เดก็ ปา้ ทุกคนเนอ้ ป้าจงึ อยากจ้วย ว่าแต่เจา้ จะ
ไว้ใจ๋ปา้ บ่”
ม่วนสายค�ำฟังน่ิง มีถ้อยค�ำบางตอนกระทบใจให้หยดน�้ำตาอุ่น
รินไหลลงเปื้อนแก้ม เธอนึกถึงอุ๊ยท้ังสองท่ีเล้ียงดูมาแทนแม่ต้ังแต่เล็ก
ฟันฟางท่านหักหมดปากเหลือเพียงแนวเหงือกแข็งแกร่งไว้บดขย้ีสรรพ
อาหาร ภาพน้ันช่างบาดลึกกลบเสียงสวดมนต์มืดมิด เธอตัดสินใจ
“ข้าเจ้าเจื้อป้าใหญ”่
แลว้ ปา้ ก็บอกวิธี
“ตรงซอยพัฒน์พงศ์หลัง 5 ทุ่มมาเยือน เม่ือระบ�ำโหนเสาแล
เหลา่ อสี าวโชวต์ ดู ขนึ้ เวที ผนู้ ยิ มเสพกามรสออกเสพดมื่ เจา้ จงไปหยดุ ตรง
กลางซอย ป้าจะโฟนเรยี กนงั กระเทยเก๋าสักรปู แมลงวันตรงหนา้ ผากมารับ
หล่อนจะน�ำเจ้าไปพบนางแม่มดเฒ่าอายุ 143 ปี ท่ีสถาปนาตัวเองเป็น

44 Bulan Sastra

ป้วู เิ ศษบนตึกดำ� 54 ช้ัน 3 นางจะทำ� พิธีเสกดินตม้ ลงยนั ต์ ให้อุดถมห้อง
หัวใจ๋อันขลาดอายต่อบาปให้เต็มแน่น จนไม่อาจใช้ก๋านได้อีก จะเหลือเพียง
ห้องแห่งความกล้าเท่านั้น ซ่ึงจะขับเค่ียวน�ำชัยชนะและความส�ำเร็จมาสู ่
เจ้าเจ้ือป้า ไปอุดซะคืนนี้เลย จะนง่ั แทก็ ซ่ีหรอื รถเมลต์ ่อเดียวก็คิดดเู อา”
พดู จบป้ากค็ วักค่ารถ 200 บาท ค่าท�ำพธิ ีอกี 2,000 บาทใหย้ มื
และเลา่ เกรด็ เลก็ นอ้ ยเกย่ี วกบั คนอนื่ ๆ ทเ่ี คยทำ� สำ� เรจ็ จนไดเ้ ปน็ ใหญเ่ ปน็
โตใหม้ ่วนสายค�ำฟงั จนสบายใจ

(2)
สองทุ่มตรงหลังอาบน�้ำแต่งตัวเสร็จ ม่วนสายค�ำรู้สึกอ่อนแออีกครั้ง
ดเู หมอื นหัวใจข้อี ายจะท�ำงานเต็มสูบอกี รอบ ก่อปฏกิ ริ ิยาให้เรือนร่างผ่าว
รอ้ นแดงทว่ั ไมเ่ วน้ แมป้ ลายปมุ่ เรน้ ลบั ผสมอารมณล์ งั เลทม่ี ากบั ความแคน้
เธออยากร้องไหก้ ับสภาพน้ี เมอ่ื ฉุกคิดสูข้ ึ้นมาก็อยากหวั เราะเยาะใสเ่ สยี ง
สวดภาวนาของอ๊ยุ ‘เอาล่ะ พอกันท’ี เธอคดิ ตอนนี้ขอแคต่ ้ังสตเิ ดินทาง
ไปถงึ หอ้ งนางแมม่ ดเฒา่ หลงั นางเสกดนิ ตม้ อดุ หอ้ งใจขอ้ี ายแลว้ คงกระทำ�
การใด ๆ ได้ไม่ยาก
มว่ นสายคำ� เดนิ “ตอ๊ ก ๆ” ลดั ซอยมาเลยี บรางรถไฟเขา้ หวั ลำ� โพง
เธอตอ้ งเดนิ ทะลอุ อกไปทป่ี า้ ยรถเมล์ ในมอื มถี งุ โรบนิ สนั พบั ครง่ึ ใสจ่ ดหมาย
ของป้าใหญ่ถึงนางแมม่ ด เธอเคยไดย้ ินเรอื่ งเสกหนังควายเข้าท้องมาบ้าง
แต่เสกดนิ ต้มอดุ หวั ใจนี่ช่างอุบาทว์นัก และไมน่ า่ เกิดกบั ตนได้
“ฮือ ฮอื ฮือ”
เสียงครวญเหมือนผู้ใหญ่ร้องไห้ดังแว่วมาจากบริเวณท่ีผ่าน
ครัง้ เหลยี วมองรอบ ๆ กม็ ีแต่รางรถไฟเต็มไปหมด นอกจากหม่คู นในแสง
นอี อนของสถานีท่ไี กลออกไปแล้วมีเพียงเด็ก 2-3 คนก�ำลงั เลน่ แกลง้ หมา
สนกุ สนาน เสียงสะอ้ืนยังดังสลบั เสยี งเด็กเลน่ เธอจึงลองเดนิ สุ่มเสย่ี งไป

บุหลันวรรณกรรม 45

ทตี่ รงนัน้ เมื่อเขา้ ใกล้กเ็ หน็ หมาตวั ใหญม่ ขี นรุงรงั อา้ ปากร้องฮอื ๆ เด็กคน
แรกเอามือกระตุกหาง คนที่สองเอาไม้ทิ่มชายโครง คนสุดท้ายเอาเท้า
เหยียบหัว เธอรู้สึกสังเวชใจจึงตวาดด่าพ่อแม่เด็กเสียงแหลม พวกนั้น
จงึ แตกกระเจงิ ไป
“เจา้ หมาใย่ เสียงเจ้ารอ้ งเหมอื นคนเลย”
“ฮือ ๆ ข้าบใ่ จ้หมา ข้าคอื สิงโต”
“วา้ ย เจา้ อูภ้ าษาขา้ เจา้ คือสิงโต ตายละกา จะฉีกเนอ้ื ขา้ กนิ บ่”
เจ้าสิงโตหนุ่มลุกนั่ง เอามือขยี้น�้ำตาสะบัดขนหัวฟูให้เข้าที่
แสงไฟจากเสาสงู สอ่ งจับรา่ งมอมแมมเห็นรอยถลอกหลายแหง่ แมจ้ ะสนิ้
ราศเี จา้ ปา่ แตค่ วามนา่ เกรงขามกแ็ ฝงซอ่ นในองุ้ ตนี มโหฬาร ทเ่ี กบ็ กรงเลบ็
แหลมไว้ เจ้าสิงโตพยายามหยดุ ร้องเม่ือโดนเธอจ้อง มว่ นสายค�ำทำ� ใจดสี ู้
สงิ ห์ย่ืนผ้าเชด็ หนา้ ลายนกเพนกวินให้กอ่ นถามไถ่
“ขา้ เพ่งิ ฉีกเนอ้ื มนษุ ยผ์ ูห้ นึง่ ” สิงโตตอบสะอืน้
“ว้าย”
“ข้าถูกจ้างให้กินไอ้คนเคราะห์ร้าย น่าสยดสยองเหลือเกิน
ขา้ ไม่เคยฆา่ หรือกินใครมาก่อน แตค่ ราวนจ้ี ำ� เป็นตอ้ งท�ำ ฮอื ฮอื ”
“เจา้ คอื ฆาตกร” ม่วนสายคำ� อทุ าน
“ขา้ รู้ แต่ควรโทษไอ้พวกหมา แมว คนไพร่ และสามญั ชนงเี่ ง่า
ทพี่ ากนั หวั เราะเยาะเจา้ ปา่ ตอ้ งทำ� งานบอ๋ ย เชด็ กระจก โบกรถเขา้ ปม๊ั ทงั้ ๆ
ที่ขา้ ไมเ่ คยรงั เกยี จงานเหลา่ นนั้ แตน่ านเข้า เมื่อโดนดูถกู ซ้�ำ ๆ ถ่ี ๆ กเ็ ลย
พาลเกลียดข้ึนมาจริง ๆ ขา้ จงึ เลกิ ยอมเปน็ สิงโตฝืดเคอื งโต๋เตอ๋ ยูใ่ นเมอื ง
นานเขา้ กห็ วิ และคดิ ถงึ ชว่ งเวลาทเี่ คยเลน่ กบั เมน่ ชา้ ง กระทงิ ขา้ ตอ้ งการ
เงนิ สกั ก้อนเพ่ือกลับไปอยปู่ า่ ตามเดิม จนมีผู้เสนองานให้”
“เขาให้เจา้ ฆ่าคน” มว่ นสายคำ� ตดั บท
“ใชแ่ ลว้ พส่ี าว เขาจา้ งสามหมน่ื บาทให้ชว่ ยกนิ เจา้ หนเี้ ขา”
สิงโตได้เล่ารายละเอียดอ่ืน ๆ ต่ออีกจนจบ จากนั้นมันขอให้

46 Bulan Sastra

เล่าเร่ืองของเธอบา้ ง ม่วนสายคำ� พร่ังพรถู ้อยค�ำอดั อ้นั ใจ ทัง้ ยังร้องไหใ้ น
ตอนทา้ ยๆ สงิ โตหนมุ่ แสดงความเสยี ใจเอาลนิ้ เลยี หนา้ เธอ จนนกึ ขนึ้ ไดว้ า่
มันอาจจะกินเธอจึงถอยห่าง เมื่อม่วนสายค�ำได้สบตามันอีกคร้ังก็เห็น
ความวาวประหลาดจับจอ้ งอยู่ แล้วมันก็พูดขึ้น
“พสี่ าว โปรดพาขา้ ไปหานางแม่มดด้วยเถอะ ให้นางเอาดนิ ตม้
อดุ หวั ใจอนั ละเอยี ดออ่ นไหวของขา้ เพอ่ื ขา้ จะไมต่ อ้ งมานงั่ รอ้ งไหเ้ สยี ใจกบั
การกระท�ำทีหลงั ขา้ นา่ จะหาเงนิ สะดวกขน้ึ ดว้ ยหอ้ งหวั ใจกล้าหาญเพยี ง
อย่างเดยี ว ขอแค่เงินกอ้ นใหญ่ ๆ สักกอ้ น แลว้ ข้าจะไปอยูป่ ่าโดยไม่กลบั
มาอกี ”
ม่วนสายค�ำรู้สึกอายนิด ๆ เม่ือไดเ้ ล่าชะตาชีวิตโสมมให้มนั ฟัง
แต่ช่างเถอะ... คนกับสัตว์ก็เกือบเหมือนกันอยู่แล้วบางจังหวะลีลา จะมี
ใครนกั หนามาสนใจอะไรตรงนนั้ ราตรนี เี้ ธอจงึ มอบรอยยมิ้ ทเ่ี จอื ความแคน้
ซกุ ซอ่ นใหส้ งิ โตกอ่ นเอนิ้ เสยี งดงั “บลี ฟี อนิ ปา้ ใย”่ แลว้ กอ็ อกวง่ิ ใหม้ นั ไลก่ วด
ร่างไปตามราง “หวู้ดด” เสียงรถด่วนว่ิงสวนส่องสปอตไลท์จ้าเป็นล�ำตัด
ความมืดดำ� ขาดออกสองท่อน
ม่วนสายค�ำเปล่ียนมาข่ีหลังสิงโตแทน มันพากระโจนพลิ้วเข้า
หวั ล�ำโพง ผ่านคนจรจัดท่ีนอนหมอนหมิน่ เหมือนหมเู หมอื นหมา เธอเห็น
บางคนมีหางงอกกลายเป็นหมูเป็นหมาไปแล้วจริง ๆ สิงโตกา้ วยาว ๆ
กระโจนข้ามฟุตบาธ กระโดดเหยียบหลังคารถท่ีจอดติดเป็นแพผ่าน
ร้านซ่อมนาฬิกา ร้านก๋วยเตี๋ยว ข้าวหมูแดง มาถึงป้ายรถเมล์ เธอรู้สึก
คนเยอะและเริ่มหันมามองอย่างใคร่รู้ จึงสั่งสิงโตให้ก้าวเหยาะ ๆ
หนีไปป้ายหน้าทีว่ า่ งไร้ผคู้ นกว่า แตก่ ็ตอ้ งมาพบภาพอนั น่าตกใจรออยู่
ทง้ั คเู่ หน็ ขาคนโผลจ่ ากปากถงั นำ้� มนั ขนาดใหญใ่ สข่ ยะ ลำ� ตวั และ
หวั เหมอื นจะโดนจับท่ิมอยูใ่ นนั้น สิงโตค�ำราม “โฮกกก” ม่วนสายคำ� ร้อง
“วา้ ย”

บหุ ลันวรรณกรรม 47

“ใครอยตู่ รงนัน้ ชว่ ยที”
มีเสียงแหวกกล่ินเหม็นเน่าขยะออกมา ม่วนสายค�ำกระโดดลง
จากหลังสิงโตและบอกให้มันช่วย สิงโตเอามือตบถังล้มกลิ้ง ค่อย ๆ
เอาปากกรามอันแข็งแรงลากเจ้าของเสียงนั้นออกมา เมื่อหลุดพ้นก็เห็น
รา่ งน้นั ใส่ชดุ มอ่ ฮ่อมสนี ำ�้ เงินเกา่ กระดมุ หลุดไปแล้วหลายเมด็ มหี มวกดำ�
อยู่บนศีรษะ ท่ีน่าแปลกคือส่วนเน้ือตัวนอกอาภรณ์ล้วนท�ำด้วยฟางผนึก
แนน่ และมีไม้เสยี บลกู ช้นิ ปักเตม็ ไปหมด
“วา้ ว หุ่นไลก่ า เจา้ มาทำ� หยงั บ่ แล้วกอ็ ูภ้ าษาคนได้”
“โฮกกก” สงิ โตค�ำราม
เจ้าหุ่นไล่การีบกล่าวขอบคุณ และเมื่อทั้งสองช่วยกันดึงไม้เสียบ
ลูกชิ้นออกให้ มันก็ขอบคุณอีกคร้ัง ม่วนสายค�ำชวนคุยซักความเป็นมา
ขณะมบี างคนขบั รถเฉีย่ วเข้ามามองอย่างสนใจและสะใจท่โี ชคดกี วา่
“เพราะผมอยากเป็นคน ผมเบ่ืออาชีพยืนเสียสละตากแดด
ตากฝน ไม่มีเลยความหวังหรือความบันเทิง แล้วใครจะคิดว่าวันหน่ึง
เมื่อสมองกลวงของผมได้รับข้อมูลจากอีกาตัวโปรดว่า ตรงปลายเท้า
มีขอบด�ำ ๆ โดนนำ้� เซาะโผล่ขน้ึ มา เราทั้งค่ชู ่วยกันขดุ ดกู ็เห็นเปน็ กระเป๋า
เจมส์บอนด์สีด�ำใบใหญ่ ข้างในมีแบงก์ใบละพันอัดแน่นเอี้ยด เราทั้งคู่
ไมค่ ิดจะสืบหาเจ้าของหรือคืนใครเลย นอกจากตะโกนลนั่ ท่งุ เรารวยแลว้
เราจะไปจากท่ีนี่”
แล้วเจ้าหุ่นไล่กาก็ก้มหน้าเอามือกุมขมับ ตัวมันส่ันเทาเหมือน
มีอารมณ์ตระหนกอยู่ภายใน ม่วนสายคำ� ตอ้ งเอามอื เขยา่ แรง ๆ ใหม้ นั
เล่าตอ่
“ตอ้ งยอมรบั วา่ ไอเ้ งนิ เยอะ ๆ นนั่ ทำ� ใหผ้ มเครยี ดมาก อยากกลาย
เป็นคนได้กินดื่มเฮฮา มีรถ มีสาว ๆ มคี นยกยอ่ ง ผมแอบคำ� นวณเงิน
ในกระเปา๋ หยาบๆก็รู้ไม่พอแน่ถ้าตอ้ งแบ่งให้อกี าตวั นน้ั ด้วย ผม...ผมกเ็ ลย

48 Bulan Sastra

ฆา่ มัน ผมบบี มนั ตายคามอื ผมทรยศเพอ่ื น โฮ โฮ”
เจา้ หนุ่ ฟางเรม่ิ รอ้ งไหโ้ หยหวน มนั บอกสำ� นกึ ผดิ อยากจะบวชใช้
บาปก็ท�ำไม่ได้ จึงต้องหนีมากรุงเทพฯ แต่ภาพฆาตกรรมอีกาตาถลน
คามือก็ตามหลอนจนแทบบา้ ผู้คนซ่ึงผา่ นไปมาชอบแกลง้ หมาชอบไล่กดั
เด็ก ๆ เอาน�้ำสาด บา้ งก็เอาไม้เสยี บลูกช้นิ ปัก หนกั สุดกโ็ ดนวยั ร่นุ ซ่าชว่ ย
กันจับเอาหวั ทิม่ ถังขยะ
แม้ม่วนสายค�ำรู้สึกแขยงกับการทรยศแบบน้ัน แต่สภาพรุ่งร่ิง
เบลอ ๆ เครียด ๆ พอจะบ่งให้รู้ว่ามันทรมานจริง ๆ เธอปลอบใจด้วย
การเล่าเร่ืองแม่มดพร้อมชวนเล่น ๆ ให้ไปด้วยกัน แม้ไม่แน่ใจว่าดีหรือ
เลวทที่ ำ� ตวั เปน็ ผนู้ ำ� สดู่ นิ แดนประหารความอาย แตเ่ ธอคดิ เรอื่ งความรสู้ กึ
ผดิ สะสมยาวนานถอื เปน็ ชวี ติ เพลยี่ งพลำ้� อยา่ งไมน่ า่ ใหอ้ ภยั เมอื่ เจา้ หนุ่ ฟางฟงั
จบก็รีบไหว้วอนขอให้พาไปหาแม่มดด้วยจะจ่ายไม่อั้น ม่วนสายค�ำ
กับสิงโตหัวเราะแล้วเปลี่ยนเป็นเตรียมตัวเมื่อเห็นรถเมล์สายปรารถนา
วิ่งเข้าป้าย ในทีส่ ุดท้งั หมดกพ็ ากันข้ึนไป
รถวิ่งเร็วแรง มีคนน่ังมาด้วยไม่มาก อากาศกลางคืนในเมือง
สง่ สายลมกลว้ั พอลลูชน่ั ปะทะหน้าจนตอ้ งเอาถุงโรบินสนั กันไว้ เบาะหน้า
มเี ธอกบั หนุ่ ไลก่ า สว่ นเบาะหลงั ไมไ่ ดส้ งั เกต กระทงั่ มมี อื มาสะกดิ นน่ั แหละ
เธอจงึ หันมาดู
“เออ่ หลานสาว”
“วา้ ย”
มว่ นสายคำ� รอ้ งลน่ั เมอื่ เหน็ เจา้ ของมอื ทส่ี ะกดิ นน่ั ไมใ่ ชค่ นแตเ่ ปน็
หุ่นกระป๋องหน้าตาตลกเหมือนเคร่ืองซักผ้าสองถังรุ่นเก่า มีแขนขา
สดี ำ� คลา้ ย ๆ ท่อดดู สว้ ม เมอ่ื สิงโตกับห่นุ ไลก่ าหันมามอง เจ้าห่นุ กระปอ๋ ง
กต็ กใจเครอ่ื งเคราส่งเสียงดงั เอ๊ียดอา๊ ด
“เอ่อ ขอโทษ ลุงคือหุ่นกระป๋อง บังเอิญแอบได้ยินหลานสาว

บุหลันวรรณกรรม 49

คุยกันที่ป้ายรถเมล์ว่าจะไปหาแม่มดวิเศษ ลุงสนใจมากเลยรีบกระโดด
ตามมาด้วย”
แล้วมันก็เร่ิมร่ายเหตุผลถึงความอยากตายเพราะตกรุ่นล้าสมัย
มนั โดนเจา้ ของเตะออกมาเหมอื นกระปอ๋ งนมใชแ้ ลว้ กอ่ นโดนคนเสพยาบา้
ลากไปขายให้คณะตลก พวกตลกรบั ไวแ้ ละจับแต่งหน้าทาปากเปน็ กะเทย
แลว้ บงั คบั ใหม้ นั พดู ทะลงึ่ เตน้ ทา่ ปญั ญาออ่ น ตลกเจบ็ ตวั จงึ ไดห้ นอี อกมา
ด้วยความอายมาก ท่ีเคยเป็นผู้น�ำด้านเทคโนโลยีแต่ต้องมาตกต่�ำไร้ค่า
เพียงนี้ จึงอยากให้แม่มดอุดโปรแกรมขลาดอายให้รู้แล้วรู้รอดไปโดย
ไม่ตอ้ งมาคิดมากเรื่องความตกตำ่� สงิ โตแนะวา่ ถ้าอดุ แลว้ ให้ตั้งคณะตลก
เสยี เอง หนุ่ ไลก่ าเหน็ ดว้ ย มว่ นสายคำ� หวั เราะ เปน็ เสยี งหวั เราะทส่ี บายใจ
เปน็ ครั้งแรกของคนื น้ี ทีอ่ ยู่ ๆ กม็ เี พ่ือนร่วมอุดมการณ์เพ่ิมอกี 3 ตวั

(3)
สี่ทุ่มคร่ึง ม่วนสายค�ำหน้าแป้นใสใส่ชุดเอ๊ียมกระโปรงยีนสั้น ทับเส้ือ
ลายสกอ็ ต พี่แตงขาวถกั ผมเปยี คู่ให้ เธอดูเหมือนนางเอกหนังจีน เมื่อย่าง
เข้าซอยพัฒน์พงศ์ยังคลาคล่�ำด้วยฝูงนักท่องเที่ยวราวแมลงวันตอมแสง
สดช่ืนแห่งดวงไฟ และคงไม่ผิดหวังเพราะที่นี่มีทั้งดวงใหญ่ดวงเล็กห้อย
ระโยงจากฟากถึงฟาก ตึกถึงตึก ประดับประดาความมืดกลายเป็น
วงประตู เป็นตวั หนังสอื เปน็ สัญญานอี อนท่ีรใู้ จ
“ตอนเลก็ ๆ ไมเ่ รยี นหนงั สอื โตขน้ึ มาตอ้ งขัดรองเทา้ ...”
เสยี งเพลงฮติ กกึ กอ้ งบดอากาศแถวนน้ั ทำ� เอามว่ นสายคำ� ขยบั ถงุ
และศรี ษะแกว่งไกว เธออยากเป็นแดน๊ เซอร์มาก สงิ โตเดินตามมาตื่น ๆ
รู้สึกหวาด ๆ ท้ังเร่ิมตระหนักในพลังของมนุษย์จนไม่อยากนึกว่าจะยึด
อาชีพกินคนได้ หุ่นไล่กาเดินตามมาข้าง ๆ ตามตวั เริ่มมีไมเ้ สียบลกู ชน้ิ
ปักอีก ส่วนหุ่นกระป๋องรั้งท้าย และด้วยลักษณะสองตาเป็นปุ่มใหญ ่

50 Bulan Sastra

มีปากแบบฝาโต ๆ เหมือนการ์ตูน จึงมักโดนสาว ๆ นุง่ นอ้ ยหน้าบาร์
ตะโกนแซว กระทง่ั บรุ ษุ ถอ่ ยผา่ นมาเปดิ ปากมนั โชวส์ าว แลว้ หยอ่ นกน้ บหุ รี่
แดงใส่ลงไปใหร้ อ้ งจ๊าก
ท้งั หมดมาหยุดกลางซอย ระหวา่ งสองฝัง่ ฟากโลกีย์ขณะดวงตา
หลาย ๆ คสู่ า่ ยหาทสี่ บสานผลประโยชน์ ม่วนสายคำ� ก็สบสายตากระเทย
เก๋าตามท่ีป้าใหญ่บอก เจ้าหล่อนหุ่นบึ้บบ้ับมีเค้างามอยู่บ้าง ทว่าปากท่ี
ละเลงแดงราวดมื่ เลอื ดดนู า่ กลวั เมอื่ ไดค้ ยุ กนั มว่ นสายคำ� กแ็ นะนำ� สมาชกิ
ที่เพิ่มมาให้ทราบ ทุกอย่างจึงด�ำเนินต่อไป กระเทยเก๋าสักตัวแมลงวันที่
หน้าผากพาเดินลัดจากหมู่คนเข้าซอกแคบ ๆ มีฝร่ังข้ีเมามาแซวเธอ
สกั ครกู่ ็มาถงึ ตกึ ดำ� ทรงกล่องตนั ๆ 3 ชั้น มหี มายเลข 54 เขียนด้วยนอี อน
แจ่มชัด กลุ่มของเธอถูกน�ำขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 3 เข้าสู่ห้องแอร์เย็นฉ�่ำ
และตรงไปท�ำบัตรท่ีเคาน์เตอร์ จากนั้นมาน่ังจ่อคิวถัดจากส.ส.หนุ่ม
ข้าราชการคนซื่อ ศิลปิน หมา และเด็กสาวหน้าตาต่ืน ๆ อีก 2 คน
ตรงหนา้ คือฝากน้ั ทาสดี ำ� มีประตูกระจกสเตนกลาสรปู หัวใจแบง่ คร่งึ เป็น
เฉดดำ� แดงไวค้ อยเปดิ ปิดหาแมม่ ด
ในทส่ี ดุ จาก 4 ทมุ่ เปน็ 5 ทมุ่ หรอื เทยี่ งคนื ทกุ อยา่ งกเ็ ปน็ อนั เสรจ็
พธิ ี การเผชญิ หนา้ แมม่ ดของพวกเธอไมไ่ ดต้ นื่ เตน้ อยา่ งทคี่ ดิ จะมอี ายบ้าง
ก็ตอนเปลือยปทุมถันเต้าสวยออกโชว์เพ่ือนๆ สว่ นนางแมม่ ดเหมอื นหอ่
ผา้ เหย่ี ว ๆ ในห้องแคบ พมึ พ�ำคาถาแปลก ๆ ใสโ่ ถดินเคลือบเซลาดอนที่
ปักธูปเทียนไว้ตรงหน้า จากน้ันก็จะช้ีเป่าตรงหัวใจ นางจะเปิดปากคุยก็
หลังจากเม่ือยุให้เสียเงินเพิ่มส�ำหรับบริการพิเศษข้ึนไปอีก และก่อนออก
จากสถานท่ีน้ัน เลขาแม่มดจะก�ำชับลูกค้าทุกคนว่า หัวใจท่ีอุดห้อง
ความอายจะเริม่ เดนิ เครือ่ งหวั ใจห้าวหาญเต็มก�ำลังกห็ ลงั 1 ช่วั โมงลลุ ่วง
ทั้งส่ีกลับออกมาข้างนอกอีกครั้ง คราวน้ีแสงสี สาว ๆ นุง่ ผา้
นอ้ ยชนิ้ กม็ อิ าจสะกดิ ใจใหห้ วนั่ ไหว ทงั้ หมดกำ� ลงั จติ ใจระสำ�่ เดาไมอ่ อกวา่

บหุ ลันวรรณกรรม 51

เมอื่ หนง่ึ ช่ัวโมงผา่ นไปแล้ว หัวใจใหม่จะมีผลอย่างไรตอ่ ตัวเอง
ม่วนสายค�ำเดินหน้าสิงโต หุ่นไล่กา หุ่นกระป๋องรั้งท้าย มาถึง
ถนนสีลม แทก็ ซม่ี ิเตอรจ์ อดเรียงรายเป็นตบั ชักชวนให้ใช้บรกิ ารหลายคัน
เธอรู้สึกร�ำคาญจึงพาข้ามไปอีกฝั่งท่ีพลุกพล่านน้อยกว่า แล้วพาเดินผ่าน
ร้านรวงปิดสนิทเรื่อย ๆ มาจนถึงหน้าดุสิตธานี เธอเห็นสวนลุมฯ
อยู่ตรงหน้า เหน็ เงาไม้ด�ำทะมนึ มดื เธอตดั สินใจพาพรรคพวกขา้ มถนนไป
ทนี่ นั่
ถึงตอนนท้ี ัง้ หมดบ่นหนักหัวใจ

(4)
01.00 น. ในสวนลุมฯ
“รวดเร็วเกินผู้เฒ่าสะลึมสะลืออย่างข้าจะบันทึก ข้าเห็นร่าง
ทั้งสี่กระโดดข้ามรั้วเข้ามาเหมือนผี ข้าได้ยินพวกมันทะเลาะกันโดย...
เจ้าสิงโตสารภาพความใคร่ ขอนอนกับม่วนสายค�ำเป็นรายแรก ทั้งอ้าง
แหลง่ เงนิ ทจ่ี ะปรนเปรอใหจ้ ากอาชพี กนิ คน เจา้ หนุ่ ไลก่ าขนึ้ เสยี งดงั ไมย่ อม
เอามอื ควกั แบงกอ์ ะไรไมท่ ราบออกมาเปน็ ปง๊ึ บอกจะใหเ้ ธอหมดถา้ จะนอน
กบั มันกอ่ น
ส่วนหุ่นกระป๋องเต้นยิก มันเตะขาหุ่นไล่กา เตะตูดสิงโต
บอกมว่ นสายคำ� ต้องเปน็ เมียมันกอ่ น มันจะพาหนีไปต้งั คณะตลกด้วยกนั
ให้โด่งดัง ม่วนสายค�ำหัวเราะกร๊ีด ๆ กระทบื เทา้ เรา่ ๆ ตะโกนพูด “ชวี ติ
ทไ่ี มอ่ ายนี่ดีแต”๊
“แล้วขา้ ก็เห็นว่าพวกมันชกตอ่ ยกนั กอ่ นตกลงกัน ขา้ ได้ยนิ ม่วน
สายค�ำพดู เรื่องกระเปา๋ เจมส์บอนด์สีดำ� และยอมไอห้ ่นุ ไลก่ าเปน็ รายแรก
โอ...ผ้เู ฒา่ อยา่ งขา้ ดนิ ต้มเส่อื มหมดแลว้ ไมง่ ัน้ คงไดป้ ล้นพวกมัน
เลน่ ละวา”

52 Bulan Sastra

(5)
หลายปตี ่อมา เสียงเพลง “โอเวอร์ เดอะ เรนโบว์” ของจูดี้ การแ์ ลนด ์
ถูกเปิดในคอนโดฯ สูงแต่งสวยของหญิงสาว เธอเคยฝันจะเป็นเจ้าหญิง
ในฉับพลันอย่างซินเดอร์เรลล่า แต่ก็เป็นได้แค่ “โพสต์ซินเดอร์เรลล่า”
หรอื ภรรยานอ้ ยเทา่ นัน้
เธอไม่เสียใจ และบอกวา่
“เพราะหมาปา่ เปล่ยี นแปลงโลกหมดแล้วคะ่ อ๊ยุ ”

หมายเหตุ : ขอคารวะต้นฉบับ The Wizard of Oz วรรณกรรมเยาวชน
อมตะของแอล. แฟรงค์ โบม

ชอ่ การะเกด 35
รางวัลช่อการะเกดยอดเยีย่ มประจำ� ปี 2540

เจ้าที่

มาลา คำ� จนั ทร์

1
น้อยยวงเป็นกังวลยิ่งนัก กับอาการของไอ้แดงลูกคนสุดท้องวัยห้าขวบ
สวี่ นั เขา้ นแี่ ลว้ ไอแ้ ดงมแี ตท่ รงกบั ทรดุ ทงั้ ทห่ี มออา้ ยกแ็ วะเวยี นมาฉดี มายา
ไมข่ าด ดึก ๆ มนั เพ้อมันคล่ังแตส่ ิ่งน่ากลัว หมออา้ ยวา่ มนั เป็นไขห้ มาเลยี
ฉดี ยาไมเ่ กนิ สบิ เขม็ กห็ าย สบิ เขม็ นมี่ นั ตกเขา้ ไปตงั้ สองรอ้ ยบาท แกจะเอา
เปน็ รอ้ ยเปน็ ชัง่ ท่ีไหนมา หนนู อ้ ยของแมล่ ะอ่อนเชื่อเขามายงั ไม่ได้ใหเ้ งนิ
ครนั้ จะขายตอ่ กใ็ หอ้ ดสแู กใ่ จ พน่ี อ้ งชาวบา้ นมนั จะได้ “เลา่ ขวญั ” หวั บา้ นจ
รดทา้ ยบา้ นปะไรเลา่
สนธยาย่�ำโพล้เพล้ แสงบางส่วนส่องลอดหลืบเมฆตกลงต้อง
มุมรั้วหลังบ้านอันมีศาลเจ้าที่หลังเล็กสถิตอยู่ น้อยยวงน่ังท่ีประตูหลัง
กระทอ่ ม มองไปยังจุดน้นั อย่างครนุ่ คดิ
“ไอแ้ ดงมนั เยย่ี วหนั หนา้ ไปหาเจา้ ที่ มนั บส่ มู าเปน้ิ ” ไอด้ วง ลกู ชาย
วยั สบิ สองของหนานลนู พดู ขนึ้ ในคนื แรกทไ่ี อแ้ ดงเรม่ิ เจบ็ วา่ มนั เลน่ ซอ่ นหา
กันอยแู่ ถว ๆ น้นั ไอแ้ ดงเยยี่ วโดยหันหนา้ ไปหาเจ้าที่ แต่ไมไ่ ดข้ อขมาทา่ น
คืนนนั้ พอรูข้ า่ วไอ้แดงไมส่ บาย เพอ่ื นบา้ นกม็ าเยย่ี มไข้กันมากมาย

54 Bulan Sastra

“กูนึกแลว้ ” หนานลนู ตบเข่าฉาด “มันตอ้ งมีอะไรผดิ ปรกตแิ น่ ๆ
ไขห้ มาเลยี หมาลากน่นั ท�ำไมไอ้แดงมันถึงบ่ปากบจ่ า เจา้ ทลี่ งโทษมนั แน่ ๆ
มึงรบี ไปขอเฒา่ หลงมาบนเสยี ”
บางสิ่งบางอย่างผ่านเข้ามาในสายตา น้อยยวงขมวดค้ิวมุ่น
อีด�ำหมาตัวเดียวว่ิงมาดม ๆ แถวน้ัน มันง้างขาเย่ียวรดเสาเจ้าที่แล้ว
วิ่งผละไป
เจ้าท่ีจะว่ิงมาสถิตเพื่อปกป้องผู้คนในเขตร้ัวน้ี ต้ังแต่เมื่อใด
ไม่ปรากฏ เม่ือแกยังเล็ก ๆ แกก็เคยไปนงั่ ยอง ๆ ยกมือท่วมหวั อยู่หนา้
ศาลกับพ่อทุกวันเดือนดับเดือนเพ็ง และแกก็ปฏิบัติเรื่อยมาจนบัดน้ี
เจ้าท่ีหนอ น้อยยวงนึกตัดพ้อ ช่างไม่เห็นความจงรักภักดีของแกเลย
กับไอแ้ ดงลกู คนเดยี วของแก เจ้าท่ยี งั เอาโทษกบั มันได้
“พ่อละอ่อนกินข้าวเถอะ” เมียคู่ยากเรียกขึ้น เม่ือผีเร่ิมเก็บผ้า
ออ้ มตามหลบื เมฆ
“ข้าวา่ เจา้ ทเี่ อาโทษไอแ้ ดงเสียแล้วพอ่ ”
“ฮอ่ื ” น้อยยวงปั้นขา้ วเหนยี วจิ้มน�ำ้ พรกิ มะกอก ตามด้วยหมปู ้งิ
ช้นิ เลก็ ๆ ซง่ึ ไอ้แดงไม่ยอมแตะตอ้ งตอนกลางวัน “ข้ากบ็ นเปนิ้ แลว้ น่ีส”ู
“พ่นี ้อยอาจทำ� บถ่ ูกใจเป้ิน ขา้ วา่ วนั พรุ่งเราลองไปหาแม่เฒ่าผา
คนทรงเจา้ พอ่ แสนไจยจะดีไหม”
“พ่อเฒ่าหลงก็มาส่งเคราะห์ให้ไอ้แดงแล้ว” น้อยยวงชะงัก
ค�ำข้าวไว้ “ก็ดสี ู เผื่อมันจะไดแ้ จง้ ไดส้ วา่ งบา้ ง”
ไอ้แดงนอนครางฮ่ือ ๆ บางทีก็เพ้อ บทมันจะหนาวก็ส่ันจนตูบ
(กระท่อม) เฟือน ชั่วเด๋ียวเดียวมันก็เหงื่อแตกพลั่ก ถีบผ้าห่มหลุดลุ่ย
ยาเม็ดสีชมพูสิบเม็ดบาทของหมออ้ายช่วยอะไรไม่ได้เลย สองผัวเมียน่ัง
เฝ้าไข้จนดึกดนื่ ค่อนรุ่ง

บหุ ลันวรรณกรรม 55

“หมออา้ ยนา่ กลวั จะเล่นวอกใสเ่ ราเสยี แลว้ ”
“ข้าก็ว่าอย่างนั้นพ่อละอ่อน ไข้หมาลากหมาเลียบ้าบอ ลูกสาว
ครูทองเป็นเมื่อวสาก่อน บ่เห็นเพ้อเห็นคลั่งแบบน้ี ดูซิพ่อมัน ครางเหมือน
มอี ะหยงั เขา้ ไปบิดไส้ ลกู ขา้ ว่าช้าจะบ่ทนั การแลว้ ”

2
พอ่ เจา้ ตวั สัน่ พบั ๆ ครู่เดียวก็ล้มตึงลงบนฟูกที่เตรียมไว้แล้ว
พ่อเจ้าหยิบเสื้อคอป้ายมาสวม นุ่งโสร่งพม่าคาดเอวคาดหัวด้วยผ้าแพร
สีชมพู ลกุ ขึน้ ฟ้อน “แอน่ แอ๊ะแอ่นแอ”้ นา่ กลัวเอวหกั
“เหลนนอ้ ยมนษุ ย์ มันเป๋นหยงั หา จ๋ึงขอกูมา ว่าอ”้ี
น้อยยวงยกมือขึ้นจบ เล่าเร่ืองราวและอาการของไอ้แดง
พ่อเจ้านง่ั ขัดสมาธหิ ลับตา โยกตัวอยู่บนฟกู หนา พี่นอ้ งชาวบา้ นน่งั ออกนั เตม็
“สะตวงศอกคืบ สั๊ปป๊ะปริขาร ขอสูมาตาน ว่าอ้ี”
จบล�ำน�ำเสยี งแหบห้าว พอ่ เจา้ กล็ ้มตึง น้อยยวงยกมือจบอีกครั้ง
ถอยหลังออกมาให้รายตอ่ ไป “สะตวง” กวา้ งยาวดา้ นละศอกคบื ทำ� จาก
กาบกลว้ ยหักพับเปน็ มมุ ฉาก สะสมด้วยสรรพบรขิ ารอนั มชี ้างมา้ ววั ควาย
ตัวเล็กตัวนอ้ ยปน้ั จากดนิ เหนียว ข้าวขาวข้าวด�ำ ดอกไมธ้ ปู เทียน ธงเศษ
หมอ้ ทบุ สมมตุ แิ ทนเงนิ เหรยี ญทองคำ� เปลวปดิ “ตวั๋ เปง้ิ ”(รปู นกั ษตั รปเี กดิ )
ฝา้ ยขาวฝา้ ยแดง หมากเหมีย้ งพลูยาและอื่น ๆ อีกมาก ทัง้ น้แี ม่เฒา่ ผา
เปน็ ผจู้ ดั หาทั้งส้ิน
“มงึ เอาเล้ยี งผีเจ้าท่ีเสยี พรอ้ มเหลา้ ขวดไก่คู่”

3
แม่เฒ่ากล่าวขรึม ๆ หลังจากยกสะตวงขึ้นบนบานศาลกล่าว
เป็นนานสองนานในวันถัดจากการทรงเจ้าหนึ่งวัน

56 Bulan Sastra

“พอ่ ละอ่อน พ่อละออ่ น”
นางค�ำเมียคู่ทุกข์คู่ยากกระหืดกระหอบ ลงกระไดมาพูดกับผัว
ท่าทางตนื่ เต้นในเยน็ วนั นั้น
“พอ่ ละอ่อนไอ้แดงกินไดก้ นิ ดีแลว้ ”
“สาธ”ุ น้อยยวงทรดุ น่งั วางจอบท่ีก�ำลังสบั ดินลง ยกมือท่วมหวั
หนั หน้าไปหาเจ้าท่ี
“ขอได้โผดได้ผายไอ้แดงมันก�ำเต๊อะ ข้าน้อยจะสร้างศาลใหม่
ถวาย”
วันตอ่ มาท่ีศาลเจ้าที่ก็มีดอกไม้ธปู เทียนมาปกั
ไอ้แดงนอนพรบิ ตาปรบิ ๆ มนั ไม่คอ่ ยเพ้อแล้ว แต่ยงั ครางฮอื ๆ
อยู่ ในคืนหนึ่งท่ีอีด�ำหอนโหยหวนด้วยใกล้จะถึงเดือนสิบสอง ไอ้แดง
ก็ส้ินใจอย่างทรุ นทุรายในออ้ มอกแม่ของมนั
“เจ้าที่หนอ บ่ผาณีผาศัยข้าเลย” น้อยยวงคร่�ำครวญในหัวอก
เจา้ ที่ยงั คงยนื กร�ำร้อนกร�ำฝนอยูท่ ีเ่ ดิม นอ้ ยยวงมีอาการคร่นุ คดิ
หนัก อดี ำ� ยงั คงเห่า ๆ หอน ๆ อยู่อยา่ งนน้ั บางคนื ดึกดืน่ ใกลแ้ จง้ จะไดย้ ิน
เสยี งลกู ๆ ของมนั ครางหงงิ ๆ เดอื นสบิ สองฤดตู ดิ สดั ของมนั ผา่ นไปแลว้
อดี ำ� ได้ลกู ครอกหนึ่งมสี ่ตี วั

4
ตะวันลงแลงพาดสันดอย นางค�ำฝัดกระด้งโยนข้าวขึ้นสูง
แลว้ ตวัดมอื รอ่ นรับ แมไ่ กก่ ุ๊ก ๆ เรียกลูกเจ๊ียบมาคอยจิกกินปลายข้าว
ท่ปี ลวิ ตก ชว่ งท่ีเม็ดขา้ วโยนขนึ้ สูง นางกอ็ ้าปากตาค้าง
“พ่อละอ่อนจะท�ำอะไรน่ัน” นางปิดกระด้งลงปากกระบุง
สาวทา้ วยาว ๆ จนเกอื บจะเปน็ วงิ่ ไปหา นอ้ ยยวงผสู้ ามกี �ำลังจับเสาเจา้ ท่ี
โยกไปมาอย่างแรง ครู่เดียวน้อยยวงก็ดึงมันหลุดติดมือ โยนโครม
เขา้ กองไฟท่กี อ่ อยใู่ กล้

บหุ ลนั วรรณกรรม 57

“พอ่ ละออ่ น..!”
น้อยยวงปาดเหง่ือทห่ี นา้ ผากด้วยทอ่ นแขน
“อยา่ ไหวอ้ ยา่ สามนั เลย สู เจา้ ผหี า่ นมี่ นั ไมด่ จี รงิ หรอก ไอแ้ ดงลกู
ข้าตาย แต่ทีอีด�ำเย่ียวรด มันยังท�ำอะไรอีด�ำไม่ได้..ไปเต๊อะ..เจ้าผีห่า
ขา้ ไม่เช่อื เจ้าที่ผหี ่าอีกต่อไปแล้ว..”

รางวัลชอ่ การะเกด ถนนหนังสอื ฉบบั เร่ืองส้นั วันเวลาทผ่ี ่านเลย ปี 2521

ความทรงจ�ำบางอย่างชา่ งรางเลอื น

รชั ศักดิ์ จริ วฒั น์

1
บคุ คลทน่ี ง่ั อยเู่ บอ้ื งหนา้ ผมเวลานมี้ เี คา้ หนา้ ไมต่ า่ งจากทผี่ มเหน็ ในรปู ถา่ ย
สักเทา่ ไร แมช้ ว่ งเวลาในรูปถา่ ยจะห่างจากเวลาปัจจบุ นั ถงึ ย่สี ิบปี และแม้
ฤดูกาลจะฝากริ้วรอยเห่ียวย่นไว้บนผิวหน้า แต่แววตาคมกริบคู่นั้น
ยังไม่เปล่ียน เป็นแววตามุ่งม่ันที่แอบซ่อนประกายความเศร้าไว้ภายใน
หลอ่ นตดั ผมสนั้ ไฮไลตส์ นี ำ้� ตาลแดงทำ� ใหด้ อู อ่ นเยาวก์ วา่ อายจุ รงิ รูปร่าง
หน้าตาของหลอ่ นท�ำให้ผมนกึ ไปถึงโยโกะ โอโนะ ในวัยชรา ใช่...หลอ่ นมี
สญั ชาตเิ ดยี วกบั ภรรยาของนกั รอ้ งชอื่ ดงั ผลู้ ว่ งลบั คนนนั้ ทวา่ หลอ่ นสอื่ สาร
กับผมด้วยภาษาอังกฤษท่ีคล่องแคล่วฉะฉานและมีกิริยาท่าทางเหมือน
นกั วชิ าการมากกว่าศลิ ปนิ
ชว่ งสายของวนั อาทติ ยส์ ดุ ทา้ ยปลายเดอื นกรกฎาคม เมอ่ื ผมเดนิ
ทางมาถึงร้านกาแฟท่ีเรานัดเจอกัน หล่อนยื่นมือมาให้ผมจับ พร้อมกับ
แนะนำ� ตัวเอง
“คุณคือคฑาสินะ ฉันชอื่ มยิ ามา่ ...มยิ าม่า ฮิโรก”ิ

บุหลนั วรรณกรรม 59

2
ทุกอยา่ งเริ่มตน้ จากหนังสอื หลายเลม่ น้นั – หนงั สอื ในตหู้ นังสอื ของพอ่
เฉกเช่นทุกครั้งท่ีผมเคยท�ำ เมื่อว่างเว้นจากหน้าที่การงานและ
พอมีเวลาให้ผ่อนคลาย ผมมักเลือกหยิบหนังสือในตู้ของพ่อออกมาอ่าน
มันเป็นตู้ไม้แบบบิวด์อินยาวสามเมตรจากผนังด้านหนึ่งไปจนสุดผนัง
อีกด้าน ในตู้แบ่งเป็นชั้นวางหนังสือสามช้ัน แต่ละช้ันอัดแน่นไปด้วย
หนงั สอื หลากหลายประเภททง้ั ภาษาไทยและภาษาองั กฤษ บางชน้ั จดั เรยี ง
ตามประเภทหนังสอื บางชั้นจำ� แนกตามชอ่ื ผเู้ ขยี น และบางชั้นก็จดั เกบ็
อยา่ งสะเปะสะปะไมไ่ ดจ้ ำ� แนกตามระบบใดเปน็ พเิ ศษ หนงั สอื บางเลม่ เกา่
เกบ็ จนกระดาษกลายเปน็ สเี หลอื ง เพยี งพลกิ หนา้ กระดาษกลนิ่ ความเกา่ ก็
โชยสัมผัสจมูก บางเล่มยังอยู่ในสภาพดีแม้ผ่านมาหลายฤดูกาล ถึงพ่อ
จะจากโลกน้ีไปสองปีแล้ว แต่ทุกครั้งท่ีผมมายืนอยู่หน้าตู้หนังสือของพ่อ
และกวาดสายตาไปยังหนังสือบนชั้น ผมก็ยังสัมผัสได้ถึงตัวตนและ
จิตวิญญาณของพ่อ และเมื่อใดที่ผมหยิบหนังสือของพ่อออกมาอ่าน
ผมจะรู้สึกเหมือนได้กลับไปใกล้ชิดกับพ่ออีกครั้ง เหมือนเราได้ส่ือสารกัน
ผ่านตวั หนังสือบนหน้ากระดาษ
พอ่ มีหนงั สือของ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช และ ’รงค์ วงษ์สวรรค์
มากเป็นพิเศษ หนังสือของนักเขียนท้ังสองครอบครองพ้ืนท่ีถึงสองช้ัน
ในตู้ สมัยที่เรียนอยู่มัธยมฯต้น และไม่รู้จะท�ำอะไรในช่วงปิดเทอม
ผมเคยหยิบหนังสือของนักเขียนสองท่านน้ีมาอ่านโดยไม่รู้มาก่อนว่าสิ่งท่ี
ก�ำลังอ่านอยู่นั้นเป็นผลงานของบรมครูผู้ที่ใคร ๆ ตา่ งยกยอ่ ง ตอนนัน้
มีหลายบทหลายตอนที่ผมอ่านแล้วไม่เข้าใจ อาจเพราะประสบการณ ์
การอา่ นทีย่ ังออ่ นด้อย จงึ ท�ำให้ไม่เคยอ่านจบสกั เลม่ แต่เมอ่ื ลองหยิบมา
อ่านซ้�ำอีกครั้งสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมกลับเข้าใจและเพลิดเพลิน
กบั ตวั อกั ษรทร่ี า่ ยรำ� บนหนา้ กระดาษมากขน้ึ ไผแ่ ดง และหลายชวี ติ ยงั คง

60 Bulan Sastra

ตราตรึงอยใู่ นความนกึ คิด สนมิ สรอ้ ย และเสเพลบอยชาวไร่ ยงั รา่ ยมนต์
อกั ษรสะกดใจผมจนถงึ ทกุ วันนี้

สุดสัปดาห์ท่ีผ่านมาผมใช้เวลาว่างหมกตัวอยู่ในบ้านเช่นเคย
ไดพ้ กั ผอ่ นนอนหลบั อยา่ งเตม็ อม่ิ หลงั เหนอ่ื ยลา้ จากการทำ� งานตง้ั แตจ่ นั ทร์
ถึงศุกร์ ผมตื่นมาเกือบสิบโมงเช้า เห็นกระดาษโน้ตท่ีแม่เขียนท้ิงไว้ว่า
แมอ่ อกไปเดนิ ซอื้ ตน้ ไมท้ ตี่ ลาดนดั จตจุ กั รกบั เพอ่ื นและไดท้ ำ� อาหารเชา้ วาง
ไว้ให้ในครัว หลังจากอาบน�้ำอาบท่าและจัดการกับอาหารเช้าแล้ว
ผมมายืนอยู่หน้าตู้หนังสือของพ่อ กวาดสายตาหาหนังสือท่ีน่าสนใจ
มานอนอ่านเช่นทเ่ี คยทำ� แม้จะเคยอา่ นหนงั สอื ในตขู้ องพอ่ ไปแล้วหลาย
สิบเลม่ แต่น่ันยงั ไมถ่ ึงครงึ่ ของหนังสอื ท้งั หมดทีพ่ ่อสะสมไว้ และคาดว่า
ช่วั ชีวติ นค้ี งไม่มีโอกาสอ่านได้หมดทกุ เลม่ อยา่ งไรก็ตาม ผมตัง้ ปณธิ าน
เอาไวว้ า่ ผมจะไมซ่ อ้ื หนงั สอื ใหม่ ๆ มาอา่ น จนกวา่ จะอา่ นหนงั สอื ในตขู้ อง
พ่อจนหมด นั่นเท่ากับว่าชาตินี้ท้ังชาติผมคงไม่ต้องซื้อหนังสืออีกเลย
เพราะผมคงไม่มที างอา่ นหนังสือมากมายมหาศาลของพ่อหมดแน่ ๆ ฟงั ดู
เหมือนเป็นความตั้งใจบ้า ๆ บอ ๆ แต่ทุกคร้ังที่อ่านหนังสือของพ่อ
ผมรู้สึกเหมือนพ่อมาอยู่ใกล้ ๆ ได้สัมผัส พูดคุยผ่านหนังสือแต่ละเล่ม
ผมจึงไม่ต้องการซื้อหนังสือใหม่ ๆ มาอ่านอีก ผมมีความสุขท่ีได้อ่าน
หนังสือเก่า ๆ ของพอ่ และยิ่งมีความสุขมากขึ้นเมื่อเห็นว่ายังมีหนังสือ
ในตู้อีกมากที่รอใหผ้ มเปิดอา่ น
แต่แล้วอยู่ๆ สายตาของผมก็หยุดน่ิงที่มุมหนึ่งของช้ันหนังสือ
เพ่งมองหนงั สือบนชัน้ อยเู่ นิน่ นาน ความสงสยั เร่มิ กอ่ ตวั ข้นึ ในหัว ผดุ เป็น
ค�ำถามชวนฉงน ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าในตู้หนังสือนั้นมีหนังสืออะไรอยู่บ้าง
แต่แปลกท่ีก่อนหน้าน้ีหนังสือเหล่าน้ันไม่เคยสะกิดใจผมเลย พวกมัน
ถกู จัดเรียงอย่างเปน็ ระเบยี บบนชน้ั และอยอู่ ย่างน้ันมานาน นานเหมือน
คนเหงาที่รอใหใ้ ครสักคนเข้ามาทักทาย

บุหลนั วรรณกรรม 61

หนังสือสามสิบกว่าเล่มบนชั้นนั้นเป็นหนังสือเก่ียวกับประเทศ
ญปี่ ุ่น มที ง้ั เรอ่ื งประวตั ิศาสตร์ วรรณกรรม วัฒนธรรม สถานทที่ ่องเทย่ี ว
รวมทง้ั หนังสือสอนการอ่านเขียนภาษาญี่ปุ่นเบือ้ งตน้
‘ท�ำไมพ่อถึงมีหนังสือเก่ียวกับญี่ปุ่นมากขนาดน้ี’ ความสงสัย
ผุดขนึ้ ในใจผม
เท่าที่จ�ำได้ พ่อไม่เคยแสดงออกว่ามีความสนใจประเทศญี่ปุ่น
เป็นพิเศษ และเท่าที่รู้ พ่อพูดได้คล่องอยู่สองภาษาคือไทยกับอังกฤษ
ไมม่ วี ่แี ววว่าพ่อจะพูดหรอื ฟังภาษาญ่ปี ่นุ ได้เลย ถ้าจะมอี ะไรเกย่ี วข้องกับ
ญี่ปนุ่ อยบู่ ้างก็คงเปน็ ตอนทีพ่ อ่ เป็นตวั แทนของบริษัท ไปดูงานท่ปี ระเทศ
ญ่ีปุ่นเป็นเวลาสองสัปดาห์ ผมยังจ�ำได้ดี ตอนน้ันผมเพิ่งขึ้น ป. 6 และ
ไม่เคยห่างพ่อแม่นาน ๆ มาก่อน แม้จะเป็นเวลาเพียงสองสัปดาห์ท่ีพ่อ
ไม่อยู่บ้าน แต่ในความรู้สึกของเด็กคนหน่ึงน้ันมันช่างยาวนานเหลือเกิน
แม้จะมีแม่อยู่ด้วย แต่การท่ีไม่มีพ่ออยู่ท่ีบ้านก็เหมือนชีวิตขาดอะไรไป
ตอนแรก ๆ ผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเพราะไม่อยากให้พ่อไปไกลบ้าน
แต่พอผ่านไปสักพัก ผมก็เริ่มชินและรู้สึกดีท่ีไม่มีพ่อมาคอยดุเวลาผมเอา
แต่อ่านการ์ตูนหรือดูโทรทัศน์จนดึกดื่น แต่นั่นก็แค่สองสัปดาห์ เวลา
แค่น้ันไม่น่าท�ำให้พ่อพิสมัยประเทศญี่ปุ่นถึงขนาดต้องหัดอ่านเขียน
ภาษาญ่ีปนุ่ หรือซอ้ื หนังสือมาอ่านมากมายขนาดน้ี
ผมหยบิ หนงั สอื บนชน้ั นน้ั มาเปดิ ดทู ลี ะเลม่ พลกิ ดปู กหนา้ ปกหลงั
ความซดี จางของปกบง่ บอกอายุของมันไดเ้ ป็นอย่างดี ผมเปิดอ่านเนือ้ หา
ด้านในอย่างผา่ น ๆ แผน่ กระดาษทเ่ี คยขาวกลายเปน็ สีเหลอื งซีด รสู้ ึกได้
ถึงกล่ินความเก่าเมื่อสูดลมหายใจ หลายประโยคในหนังสือถูกขีดเส้นใต้
ดว้ ยปากกาเพอื่ เนน้ ยำ้� ความสำ� คญั ในขณะทบี่ างเลม่ ยงั มที คี่ น่ั หนงั สอื เสยี บ
ค้างอยู่

62 Bulan Sastra

แต่แล้วความสงสัยพลันเพ่ิมขึ้นอีกเท่าตัว เม่ือผมพบรูปถ่าย
ใบหนึง่ เสียบอยใู่ นหนังสอื เลม่ หนง่ึ รูปถา่ ยใบนั้นเก่าซีด วันทท่ี ่ปี รากฏใน
ภาพระบุว่าถูกบันทึกไว้เม่ือย่ีสิบปีก่อน คนในภาพคือหญิงสาวคนหน่ึง
ใบหน้าของหล่อนสวยหวาน แตง่ แตม้ ดว้ ยรอยย้มิ เปี่ยมเสนห่ ์ แต่แววตา
นั้นคมกริบและซ่อนแววจริงจังไว้ภายใน ผมยาวของหล่อนถูกรวบไว้
ด้านหลัง หล่อนสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีน เมื่อพลิกดูหลังรูป
มีข้อความเขียนเป็นภาษาอังกฤษด้วยลายมือบรรจง ผมเดาว่าน่าจะเป็น
ลายมอื ของหญงิ สาวในรปู ถ่าย
ข้อความนั้นเขยี นว่า...
Hope to see you again, Kevin.
Miyama Hiroki

3
“จ�ำได้ว่าตอนนั้นเป็นเดือนกรกฎาคมปี ค.ศ. 1990 ท่ีฉันพบกับเควิน
เป็นครงั้ แรก” มยิ าม่า ฮโิ รกเิ ริ่มเลา่ หลังมองรปู ถา่ ยใบนัน้ อย่นู าน ผมพก
รูปใบนัน้ มาเพอ่ื ให้หล่อนดู พอได้เห็นรปู ถา่ ย รอยย้มิ บาง ๆ ก็ปรากฏบน
ใบหนา้ ของหลอ่ น และเมอ่ื พลกิ ดขู อ้ ความดา้ นหลงั นำ้� ใสกเ็ รมิ่ ปรม่ิ ดวงตา
“เควินเป็นหน่ึงในตัวแทนจากบริษัทสถาปนิกท่ีเมืองไทย ซ่ึงมา
ดงู านดา้ นการออกแบบกบั บรษิ ทั ทฉี่ นั ทำ� งานอย”ู่ เควนิ ทห่ี ลอ่ นกลา่ วถงึ คอื
พ่อผมเอง ชื่อจริงของพอ่ คือคณนิ ทร์ แต่ใชช้ ่อื ภาษาอังกฤษว่าเควนิ ตัง้ แต่
สมัยไปเรียนต่อท่ีสหรัฐอเมริกา เพ่ือให้ง่ายต่อการออกเสียงของเพ่ือน
ชาวตา่ งชาติ
“ผู้บริหารบริษัทของฉันพูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง ฉันจึงต้องท�ำ
หน้าท่ีสื่อสารกับพวกเขาเสียเป็นส่วนใหญ่ และในกลุ่มที่มาดูงานน้ัน

บหุ ลันวรรณกรรม 63

เควินเป็นคนท่ีพูดภาษาอังกฤษได้ดีท่ีสุด เขาก็เลยเป็นล่ามประจ�ำทีม
เควินกับฉันจึงได้พูดคุยแลกเปล่ียนความคิดเห็นกันมากกว่าคนอ่ืนๆ”
มยิ ามา่ อธิบายพลางเหลือบมองหญิงสาวทนี่ งั่ ขา้ ง ๆ หลอ่ น นาน ๆ ครั้ง
เธอจะยกถ้วยชาเขียวร้อนขึ้นจิบ ขณะท่ีสายตาจับจ้องอยู่ท่ีหนังสือ
ภาษาญ่ีปนุ่ ในมอื โดยไมส่ นใจเหตุการณร์ อบตัวแม้แต่น้อย
กอ่ นทเี่ ราจะเรมิ่ บทสนทนาเมอื่ หลายนาทกี อ่ น มยิ ามา่ ไดแ้ นะนำ�
หญิงสาวคนข้าง ๆ ให้ผมรู้จัก เธอช่ือเคโกะ เป็นลูกสาวคนเดียวของ
หล่อน เคโกะค้อมหัวให้ผมเล็กน้อยเป็นการทักทาย ทว่าแววตาของเธอ
เฉยชาและใบหน้าก็ไม่ปรากฏรอยย้ิม ไม่มีค�ำกล่าวสวัสดีหลุดมาจากริม
ฝีปากชมพูน้ัน เมื่อคิดดูอีกที ผมก็พอเข้าใจว่าเธอไม่มีความจ�ำเป็นใด ๆ
ที่ต้องรู้จักผม ผมก็แค่คนต่างชาติคนหนึ่งที่ผ่านมาในชีวิตเพียงช่ัวคราว
แลว้ กจ็ ะจากไปโดยไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งจดจำ� เธอจงึ กม้ หวั ทกั ทายพอเปน็ มารยาท
เท่านนั้
ผมคะเนดว้ ยสายตาครา่ วๆ วา่ เคโกะนา่ จะอายปุ ระมาณ 18 – 19
หรือไม่ก็ย่ีสิบต้น ๆ อาจเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยซ้�ำ เธอดู
นง่ิ เงยี บผดิ ปกติ ไมส่ นใจความเปน็ ไปรอบขา้ งเหมอื นคนทจี่ มอยแู่ ตใ่ นหว้ ง
ความคิดตัวเอง แต่มีบางอย่างท่ีท�ำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนเคยพบเธอท่ีไหน
มาก่อน รูส้ ึกวา่ แววตาคู่นน้ั ช่างคนุ้ เคย ละม้ายใครบางคนที่ผมรจู้ ัก
“เควินเป็นคนหนุ่มท่ีมุ่งมั่น เอาจริงเอาจังกับการท�ำงาน
ขณะเดยี วกันกเ็ ป็นคนร่าเรงิ สนุกสนาน” มิยามา่ หลับตาลงคลา้ ยกำ� ลงั ใช้
ความคิดเพื่อทบทวนเร่ืองราวในวันวาน ไม่นานหล่อนก็ลืมตาขึ้น
แล้วพูดตอ่ “ตอนนนั้ เราสนทิ สนมกันอย่างรวดเรว็ เราตา่ งพบวา่ เราชอบ
อะไรคล้าย ๆ กัน มีวิถีชีวิตและความคิดบางอย่างสอดคล้องกัน”
มิยาม่าเหลือบมองเคโกะอกี ครงั้ แลว้ กลบั มาประสานสายตากับผม
“แต่ตอนน้ันฉันไม่รู้เลยว่า เขามีภรรยาและลูกชายอยู่แล้วท ี่
เมอื งไทย”

64 Bulan Sastra

4
คำ� ถามมากมายเรมิ่ กอ่ ตวั จากรปู ถ่ายใบนน้ั – รูปถา่ ยของมยิ าม่า ฮโิ รกิ
ในหนังสือของพอ่
ความสงสัยใครร่ ู้พาผมไปนั่งทีโ่ ต๊ะคอมพิวเตอร์ กดปุม่ ใหเ้ ครือ่ ง
ท�ำงานและต่ออินเทอร์เน็ต ผมพิมพ์ช่ือของหล่อนลงไปในเว็บไซต์กูเกิ้ล
จากนั้นสงิ่ ท่ีผมอยากรู้พลนั ปรากฏข้นึ เบอื้ งหน้า
ผมคลกิ เวบ็ ไซตต์ า่ งๆ ท่มี ีชือ่ มยิ าม่า ฮิโรก ิ ปรากฏอยู่ ปะติด
ปะตอ่ เรอ่ื งราวจนรคู้ รา่ วๆ วา่ หลอ่ นเคยทำ� งานในบรษิ ทั สถาปนกิ แหง่ หนงึ่
ในโตเกียวอยู่หลายสิบปี ก่อนจะลาออกมาอยู่บ้านโดยรับงานแปลอิสระ
พอมีรายได้เล้ยี งชพี มีรูปถา่ ยของหลอ่ นปรากฏในบางเวบ็ ไซต์ 3 - 4 รปู
ส่วนใหญ่เป็นรูปสมัยที่ยังท�ำงานประจ�ำ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าถ่ายไว้นาน
แค่ไหนแลว้ นอกจากน้ผี มยงั พบอเี มลแอดเดรสของหล่อน แต่ผมยังลังเล
วา่ ควรจะอีเมลไปหาหล่อนดีหรอื ไม่
ท�ำไมผมต้องอยากติดต่อหล่อนด้วย ผมถามตัวเองในใจ
มีความจ�ำเป็นอะไรทตี่ ้องอยากร้เู รอ่ื งของหลอ่ นขนาดน้นั หลอ่ นอาจเปน็
แค่เพื่อนเก่าคนหน่ึงของพ่อ และอาจยังไม่รู้ด้วยว่าพ่อเสียแล้ว ท่ีส�ำคัญ
หลอ่ นอาจจ�ำพอ่ ไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ�
ทวา่ เหมอื นมบี างสง่ิ บางอยา่ งรบกวนจติ ใจและรบเรา้ ใหผ้ มคน้ หา
คำ� ตอบ สดุ ทา้ ยผมตดั สนิ ใจอีเมลไปหามยิ ามา่ ในอเี มลฉบบั นน้ั ผมแนะน�ำ
ตัวเองว่าผมเป็นใคร มาจากไหน ได้อีเมลของหล่อนมาได้อย่างไร และ
ท�ำไมถึงต้องเขียนมาหาหล่อน หลังจากส่งอีเมลออกไป ผมแอบลุ้น
ในใจวา่ หลอ่ นจะตอบกลับมาหรอื เปล่า
แลว้ มยิ าม่าก็ตอบกลบั มาในตอนเย็นวันนั้น
หลอ่ นเขยี นมาในอเี มลวา่ หลอ่ นคอื เพอ่ื นเกา่ ของพอ่ ทเ่ี จอกนั ตอน
ที่พ่อไปดูงานท่ีโตเกียว หลังจากพ่อกลับมาเมืองไทย ทั้งสองยังเขียน
จดหมายติดต่อกันอยู่ แต่เพียงสองเดือนเท่าน้ัน ท้ังคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก

บุหลนั วรรณกรรม 65

เลย ทวา่ ส่งิ ที่ทำ� ใหผ้ มทงั้ ดใี จและประหลาดใจกค็ อื มิยาม่าบอกว่าตอนนี้
หล่อนไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นแต่เดินทางมาพักผ่อนที่เมืองไทยได้หน่ึงสัปดาห์แล้ว
ตอนนห้ี ล่อนกับลกู สาวพกั อยทู่ ี่กระบ ี่ และจะอย่เู มอื งไทยอีกหนงึ่ สัปดาห์
ก่อนเดินทางกลับญี่ปุ่น ผมส่งอีเมลตอบกลับไปว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่ผม
จะขอนัดเจอกอ่ นท่ีหล่อนจะเดนิ ทางกลบั หล่อนตอบตกลง
นัน่ คอื สาเหตทุ ที่ �ำใหเ้ รา – คนต่างชาตติ า่ งภาษาท่ีไม่เคยรูจ้ ักกนั
มาก่อน – มานั่งประจนั หน้ากันในร้านกาแฟแหง่ น้ี
มยิ าม่าเงยี บไปนาน สายตามองเหม่อออกไปนอกรา้ น ผมเองยังปิดปาก
สนิท สมองไมอ่ าจสรรหาถอ้ ยคำ� ทเ่ี หมาะสมเพอื่ ตอบหลอ่ น เคโกะยังคง
อา่ นหนงั สอื ในมอื พลกิ หนา้ กระดาษทลี ะหนา้ อยา่ งชา้ ๆ สายตาจบั จอ้ ง
ตัวอกั ษร จิตใจจดจอ่ อยูก่ ับเร่อื งราวทโ่ี ลดแลน่ บนกระดาษ
ผมลอบสงั เกตใบหนา้ ของมยิ ามา่ อกี ครง้ั รอ่ งรอยเหย่ี วยน่ ใชเ่ พยี ง
ของฝากจากกาลเวลา แตม่ นั ท�ำให้หลอ่ นดูกรา้ วแกรง่ แววตาคมกรบิ นัน้
ฉาบไว้ด้วยประกายมุ่งมนั่ ทว่าหมน่ เศรา้
“นึกไม่ถึงเลยนะ” อยู่ ๆ มิยาม่าก็เอ่ยข้ึน “ฉันนึกไม่ถึงเลยว่า
เควินจะจากไปเร็วแบบนี้ เหมือนฉันเพ่ิงได้พบกับเขาเมื่อไม่นานนี้เอง
รอยย้มิ ของเขายงั แจม่ ชดั อยใู่ นความทรงจ�ำของฉันอยู่เลย”
“ความตายมักจะมาหาเวลาที่เรานึกไม่ถึงอย่างนี้แหละครับ
ผมจ�ำไดว้ า่ ตอนเช้าของวนั ท่พี ่อเสยี ก่อนทีผ่ มจะออกไปท�ำงาน พ่อยงั พดู
คุยกับผมตามปกติ ใบหน้ายิ้มแย้มสดใส ไม่มีวี่แววของคนเจ็บป่วยเลย
แต่แล้วบ่ายวันน้ัน อยู่ ๆ พ่อก็วูบหมดสติไป แม่พาพ่อส่งโรงพยาบาล
ที่ใกล้บ้านที่สุด แต่ก็ไม่ทันแล้ว หมอบอกว่าพ่อมีอาการหัวใจวาย แต่ท่ี
น่าแปลกก็คือพ่อไม่เคยมีประวัติเป็นโรคหัวใจ หรือมีอาการเจ็บหน้าอก
มากอ่ นเลย”

66 Bulan Sastra

พอผมพดู จบ เคโกะก็วางหนังสอื ลงบนโตะ๊ ดังปัง ผมกบั มิยามา่
หันขวับไปทางเธอแทบจะพร้อมกัน คนอ่ืน ๆ ในร้านก็หันมามองด้วย
ความสงสยั มยิ ามา่ พดู บางอยา่ งกบั เคโกะเปน็ ภาษาญปี่ นุ่ ผมเดาวา่ หลอ่ น
คงถามเคโกะว่าเกดิ อะไรข้นึ แตเ่ คโกะกลบั นงิ่ เฉย สายตาจอ้ งไปขา้ งหนา้
อยา่ งเลอ่ื นลอยเหมอื นตกอยใู่ นภวงั ค ์ ไมน่ านเธอกห็ ยบิ หนงั สอื ขน้ึ มาอา่ น
อกี คร้ังเหมือนไมม่ อี ะไรเกิดขึ้น
“ช่วงนี้เคโกะมีอาการแปลก ๆ อย่างนี้แหละค่ะ อย่าถือสา
แกเลย” มิยาม่าบอก ผมยิ้มให้หล่อนแทนการตอบว่าไม่เป็นไร
“เออ...ฉันลมื บอกคุณไปอยา่ งหน่งึ คือท่ีเคโกะเงียบ ๆ กเ็ พราะว่าแกพดู
ไม่ไดน้ ะ่ ค่ะ”
ผมน่ิงอ้ึงเม่ือรู้สาเหตุท่ีเคโกะเอาแต่จมอยู่ในโลกส่วนตัวโดย
ไม่พูดอะไรสักค�ำ เม่ือเห็นผมเอาแต่เงียบ มิยาม่าจึงอธิบายต่อ
“เคโกะพูดไม่ได้ตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ แต่สิ่งท่ีท�ำให้ฉันประหลาดใจก็คือ
แกเขา้ ใจทุกค�ำทีฉ่ นั พูด เพียงแตไ่ ม่สามารถพดู โตต้ อบได้ แกเลยไม่จำ� เป็น
ต้องรู้ภาษามือเพราะแกรู้เรื่องท่ีคนอื่นพูดทุกอย่าง เวลาต้องการสื่อสาร
กับฉนั แกก็จะเขียนตอบใส่กระดาษ” ผมพยกั หนา้ และเหลือบมองเคโกะ
เธอยังจมอยู่กับหนังสือตรงหน้า ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ผมรู้สึก
เหมอื นเคยเหน็ เธอทไี่ หนมาก่อน
“ยิ่งตอนน้ีพ่อของแกเพิ่งเสีย แกเลยดูซึม ๆ ยิ่งกว่าเดิม”
มิยาม่าพดู ตอ่ หล่อนเลา่ ใหผ้ มฟังวา่ เคนจิ – สามีของหลอ่ นและพอ่ ของ
เคโกะ – เพงิ่ เสยี ชวี ติ จากเหตกุ ารณแ์ ผน่ ดนิ ไหวครงั้ ใหญแ่ ละสนึ ามทิ ญี่ ปี่ นุ่
เมอ่ื ตน้ ปที ี่ผา่ นมา ภยั พบิ ตั คิ รงั้ นนั้ นำ� มาซง่ึ ความเปลย่ี นแปลงหลายอยา่ ง
ท้ังในประเทศและในชีวิตของทั้งคู่ มิยาม่าบอกว่าวันท่ีเกิดเหตุนั้น
เคนจิอยู่ที่จังหวัดมิยะงิ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา เขากลับบ้านไปเย่ียม
พ่อแม่ที่อยู่ที่น่ัน ซ่ึงนานๆ ทีเขาถึงจะสามารถลางานเพ่ือกลับไปได้

บุหลนั วรรณกรรม 67

ส่วนหล่อนกบั เคโกะตดิ ภารกิจบางอยา่ งทโี่ ตเกียว จึงไมไ่ ด้ไปกบั เขา
“คณุ คงจะรขู้ า่ วแลว้ วา่ ภยั พบิ ตั คิ รงั้ นสี้ รา้ งความเสยี หายเกนิ กวา่
จะประเมินได้ มนั ครา่ ชีวติ ผคู้ นไปเป็นจำ� นวนมาก...รวมถึงชวี ติ ของเคนจิ
และพ่อแมข่ องเขาดว้ ย วา่ แต.่ ..คุณพูดถกู นะ ความตายมกั มาเยือนเวลา
ทเี่ รานกึ ไมถ่ ึงเสมอ”
“ผมเสยี ใจดว้ ยครบั ”
หล่อนเผยรอยยิ้มบาง ๆ คล้ายบอกว่าไม่เป็นไรแล้วพูดต่อ
“มิยะงิเป็นหนึ่งในหลายจังหวัดท่ีได้รับความเสียหายอย่างมากจากสึนาม ิ
อาคารบา้ นเรอื นหลายหลงั ถกู ทำ� ลายยอ่ ยยบั ผคู้ นจำ� นวนมากเสยี ชวี ติ และ
สูญหายไปกับสายน�้ำ...แต่โชคดีที่ร่างของเคนจิเป็นหนึ่งในหลายศพ
ที่เกบ็ กู้มาได้ เราจงึ มีโอกาสไดจ้ ัดพิธีศพให้เขา”
เหมือนความเศร้าและหดหู่เจือปนอยู่ในอากาศที่รายรอบ
พวกเราจนผมรู้สึกได้ เหตุการณ์ภัยพิบัติครั้งน้ีสร้างความสะเทือนใจให้
แกค่ นทง้ั โลก ผมเองกไ็ ดร้ บั รเู้ รอ่ื งราวผา่ นขา่ วสารทป่ี รากฏในจอโทรทศั น์
และอนิ เทอรเ์ นต็ เทา่ นนั้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ วนั นผี้ มจะไดส้ มั ผสั ความเศรา้ โดยตรง
จากคนทพ่ี บกับความสญู เสียด้วยตวั เอง
“ฉันกับเคโกะจมอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจอยู่นาน เพราะ
เคนจเิ ปรียบเสมอื นเสาหลกั ของครอบครวั ขาดเขาไปคนหนึ่ง เราสองคน
กเ็ หมอื นลอยคอเควง้ ควา้ งกลางทะเลลกึ ” มยิ ามา่ นงิ่ ไปสกั พกั เพอื่ สกดั กลน้ั
ความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงท่ีหนักแน่นกว่าเดิม
“แตเ่ มอื่ หนั ไปมองรอบตวั ฉนั จงึ ระลกึ ไดว้ า่ ไมไ่ ดม้ แี คค่ รอบครวั เราเทา่ นน้ั
ท่ีสูญเสีย ยังมีคนอีกมากที่ประสบชะตากรรมเดียวกับเรา บางคน
อาจจะเลวรา้ ยกว่าทพ่ี วกเราเจอด้วยซำ้� ฉนั ก็เลยบอกตวั เองวา่ ต้องลกุ ข้นึ
มาใหม่ และตอ้ งผา่ นพ้นความทุกขร์ ะทมนี้ไปใหไ้ ด้”

68 Bulan Sastra