หนังสือบุหลันวรรณกรรม

ตน้ ไมน้ ้ี เปน็ คร้งั แรกทีม่ นั ออกผล แนน่ อนว่ารสชาตขิ องมันหวานสดใหม่
ดูตน้ ไมน้ นั่ สิ มนั เกือบถกู ปกคลมุ ไปด้วยสชี มพู แผดเผาเหมอื นกับกระแส
ไฟฟา้ เมอ่ื คำ่� คนื มาถงึ ผคู้ นสามารถมองเห็นมันไดจ้ ากท้ายหม่บู ้าน
หมู่บ้านของเรา บ้านท่ีสร้างข้ึนเป็นแนวรอวาระแห่งความตาย
ทไี่ ด้ถูกก�ำหนดไว้แลว้ โดยพระเจ้า ร้ัวท่ีท�ำจากอิฐอดั แนน่ ส่นั ไหว ตะเกยี ง
น�้ำมันในบ้านสาดแสงอ่อนลง คบื คลานเข้าไปในความฝนั ของชวี ติ ท่ยี ังไม่
สามารถจะหลบั สนทิ ได้ ฉนั เชอื่ วา่ หนเู องกไ็ มห่ ลบั ดเู หมอื นเงยี บ ๆ มเี พยี ง
แค่เสียงลม เสียงแมลงตัวสองตัว และเสียงคล่ืนท่ีแตกกระจาย ในช่วง
แห่งความเงียบเช่นนี้ ฉันต้องการจับเสียงหัวใจที่เต้นถี่หรือเสียงกรน
ของหนู นอกจากนั้นยงั มีเสยี งผ้ชู ายทเ่ี ฝ้าอยู่คยุ กนั ดว้ ยเสียงตำ�่ ๆ เราไม่
จ�ำเป็นต้องเดินผ่านพวกเขา เราจะหลบข้างทางมุ่งไปทางหลังบ้าน
ฉนั ไมต่ ้องการใหใ้ ครถาม
ข้างหลังบ้านมีต้นมณฑาป่า มีเรือล�ำหน่ึงท่ีพลิกคว่�ำ เป็นเรือ
ของพ่อหนู ฉันรู้สึกปวดหลัง สุดท้ายฉันรู้สึกเหนื่อยล้า เราจะนั่งตรงน ี้
เฝา้ รอดูดวงอาทติ ยท์ โ่ี ผลข่ ึ้นในยามเชา้ และสง่ิ อน่ื ๆ
จากที่นี่พวกเราสามารถมองเห็นหมู่บ้าน เห็นแหลม ชายหาด
และเห็นทอ้ งฟ้าทั้งหมดในคราวเดยี ว มองดูบ้านของเรา บ้านไม้ทห่ี ลงั คา
มียอดของต้นชมพู่ปรากฏเป็นสีแดงอ่อน ยังอีกนานกว่ามันจะออกผล
อนั ท่จี ริงแล้วฉนั ตอ้ งการล้มิ รสของมันเหลือเกิน แคส่ กั ผลกย็ งั ดี กวา่ สาม
ปีแล้วท่ีฉันอาศัยอยู่ในบ้านของเรา ชาวบ้านช่วยพ่อของหนูสร้างข้ึน
เม่ือนานมาแล้ว โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย คนงานก่อสร้างสองสามคน
พอ่ ของหนเู ลย้ี งกาแฟสองกาและบหุ รกี่ านพลทู ถี่ กู มว้ นอยใู่ นแกว้ ชว่ งบา่ ย
บางคร้ังเพิ่มมันต้มหรือกล้วยทอด หลายสิ่งที่ถูกสร้างร่วมกันในหมู่บ้าน
แหง่ นี้ โรงเรยี น บา้ น สถานทที่ างศาสนา ศาลาหม่บู า้ น หรอื แม้กระทั่ง
เรอื ลำ� เลก็ ๆ จำ� ไดว้ า่ ฉนั หงุ ขา้ วเหลอื งในชว่ งทขี่ อบคณุ พระเจา้ ตอนกลาง

บุหลันวรรณกรรม 119

คืนแสงของตะเกียงน้�ำมันก๊าดจากบ้านหลังใหม่ แม่และพ่อของหนู
สนุกสนาน ดูเงาท่ีก�ำลังเคลื่อนไหวพร้อมกันบนฝาผนังไม้ ไม่ใช่เพียงแค่
แม่และพ่อของหนู ทร่ี ่ายรำ� โตะ๊ เก้าอี้ ตู้กเ็ ชน่ เดียวกนั
เรอื เล็กลำ� น้ี มันใหค้ วามรูส้ ึกเปียกช้นื รวมถงึ ต้นไม้นที้ แ่ี ม่ยนื อยู่
แล้วหนลู ่ะสบายไหมท่อี ยูใ่ นมดลูกของแม่ ลูกของฉนั สง่ิ ท่ยี ึดเหนย่ี วของ
ฉนั สิ่งแวดลอ้ มเปลยี่ นลกู จากความหวังกลายเปน็ ความวิตกกังวล อะไรที่
เป็นความสับสนวุ่นวายในจิตใจหนูตอนน้ีเหมือนกับแม่รึเปล่า หรือหนู
ผา่ นทง้ั หมดนโี้ ดยปราศจากความทรงจำ� ความหวงั ภาระหนา้ ที่ อปุ สรรค?
แม่ไม่สามารถจ้องมองพื้นใต้ฝ่าเท้าได้อีก แม่ถูกหนูขัดขวาง แต่แม่ก็ไม่
รู้สึกล�ำบากจนเกินไปในการพาหนูไปไหนต่อไหน แม้ว่าหนูจะเติมเต็ม
ร่างกายของแมเ่ กือบจะทั้งหมด แม่รสู้ กึ ตัวใหญ่อยา่ งกบั แมว่ ัว
ฉนั จำ� ไดว้ ่า มีวัวตวั หนึง่ ในท้องเรอื เม่อื นานมากแล้ว มนั ทรุดตัว
ลงตรงเท้าของฉันอย่างอ่อนแรง ดวงตาของมันเบกิ กว้างจ้องมองท้องฟ้า
มันพยายามด้ินให้หลุดจากการถูกจองจำ� เรอื เอยี งไปเอยี งมา จนเรือแทบ
จะพลิกควำ่� เพราะเจา้ ววั ทีโ่ ชครา้ ย ไม่ใชเ่ พราะคลื่นแต่อย่างใด ฉนั จับมือ
พ่อของหนูไว้แน่น เขาย้ิมเรียบ ๆ ดูสิ เขาพูดพร้อมกับช้ีไปข้างเรือ
เห็นโลมาสีเทาสองตัวแหวกว่ายไปมา เด็ก ๆ ในเรือกรีดร้องเสียงดัง
ช้ไี ปท่ี ลาลบู า ลาลบู า! โลมาท้ังคูผ่ ลบุ ๆ โผล่ ๆ มันมีใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เหมอื นพอ่ ของหนู
พอ่ ของหนูเปน็ ท้ังครู ข้าราชการ สามี ผูช้ าย และมนุษย์ เชน่
เดียวกันกับผู้หญิง ใช่ บางครั้งเขาเป็นได้มากกว่าน้ัน ถ้าฉันปวดท้อง
เขาจะนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันและกระซิบกับหนูด้วยเสียงหวาน ๆ ร้องเพลง
หรอื เลา่ นทิ านใหห้ นฟู งั มอี ยคู่ รงั้ หนง่ึ ทเี่ ขาลบู รา่ งกายของหนผู า่ นหนา้ ทอ้ ง
ของแมอ่ ยา่ งเงยี บ ๆ พรอ้ มกบั แสดงความประหลาดใจอยา่ งเตม็ ท่ี เรารสู้ กึ
ได้ถึงมือเล็ก ๆ ของหนูบริเวณผิวเนื้อของแม่ ก�ำปั้นของหนูที่ก�ำไว ้

120 Bulan Sastra

หนเู ตะเทา้ ในบางครง้ั (หนเู ปน็ ผชู้ ายหรอื ผหู้ ญงิ ละ่ ) พอ่ ของหนจู ะนง่ิ เงยี บ
จ้องมองดหู นูและมองแมด่ ว้ ยลูกตาสดี �ำกลมโต แม่คิดว่า มีส่งิ ท่ีเสยี ดแทง
ความคิดและความรู้สึกในตัวเองท่ีค�ำพูดคงไม่เพียงพอ ฉันจ�ำดวงตาสีด�ำ
ของเขาได้ ขณะทเี่ ขาออกเดนิ ทางไปในคนื หนงึ่ ไมม่ คี ำ� บอกกลา่ วมากมาย
ไมม่ ีสญั ญา ไม่มีคำ� รำ�่ ลา ดงั เชน่ ในภาพยนตร์ที่มกี ารต่อสู้ แม่ได้แต่จดจ�ำ
มองดูเท้าที่เปียกโชกของเขาขึ้นไปบนเรือท่ีส่ายไปมาเพราะถูกคล่ืนทะเล
จู่โจม จากน้ันเรือก็เดินเคร่ืองไปยังทิศที่ดวงอาทิตย์ลับตา พ่อของหนูยืน
ตวั ตรงหนั หนา้ ไปทางทศิ ตะวนั ตกซงึ่ ตรงกนั ขา้ มกบั หวั แหลม เขาไมแ่ มแ้ ต่
เหลยี วมองกลบั มา กระทงั่ เสยี งของเรอื ยนตเ์ บาลงและเลยี้ วไปยงั ปลายแหลม
พอ่ ผลู้ ว่ งลบั ของหนู มาจากครอบครวั ศตั รซู งึ่ ไมใ่ ชค่ วามตอ้ งการ
ของเขา
มองดบู รเิ วณชายหาด ทนี่ ัน่ มแี นวโกงกางและหนิ ปะการังยืน่ ไป
ในทะเล มันเป็นส่วนของปลายแหลม สถานท่ีจัดงานเล้ียงฉลองของเรา
แม่และพ่อของหนูไปท่ีน่ันในตอนเช้า หลังจากท่ีได้รู้ว่ามีทารกก�ำลังจุติ
อยูใ่ นท้อง ขณะนนั้ ท้องฟ้าสว่างไสว ฝนหยุดตกในชว่ งใกลร้ งุ่ เบือ้ งหน้า
มีรุ้งทอดเป็นเส้นโค้งบนท้องฟ้าทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ พ่อของหนู
พายเรือเล็กออกไปอย่างช้า ๆ ตรงกลางมีกระติกน�้ำร้อน ใส่กาแฟ
ขนมปังกรอบ สาคบู ด แกว้ สองใบและเสื่อหน่ึงผืน บนฟา้ มีนกตวั เล็ก ๆ
บินไปทั่ว ขา้ งลา่ งเหน็ ปะการงั สีสนั ตา่ ง ๆ นำ�้ เป็นสีเขยี วฟ้าอันใสสะอาด
แลปลาตวั เลก็ แหวกวา่ ยไปมาระหวา่ งปะการงั บนชายหาด เรานงั่ กนิ ขา้ ว
พูดคุยกันหลายเรื่อง จนกระทั่งพ่อของหนูนอนหลับบนรอยต่อของต้น
โกงกาง ฉนั ทรดุ ลงจอ้ งมองทอ้ งฟา้ รสู้ กึ วา่ ตวั เองและทกุ สง่ิ นน้ั แสนหวาน
ฉันพาความสุขน้ันกลับบ้าน ขณะท่ีดวงตะวันย้ายทิศขึ้นไปอยู่เหนือหัว
เรากลับขึ้นเรือ เกิดเสียงน้�ำกระทบบนไม้พายและแม่บอกพ่อของหนูว่า
หนมู ีชือ่ แล้ววา่ ลาลบู า

บุหลันวรรณกรรม 121

ถา้ เปน็ ผู้ชายละ่ พ่อของหนูถาม
ลาลูบา ฉันตอบ
ถา้ เปน็ ผ้หู ญงิ ละ่
ลาลูบา
หนอู าจจะวา่ ยนำ�้ เกง่ เชน่ โลมา เชน่ เดยี วกบั ลกู ๆ ของชาวประมง
ท่ีนี่ ร่างกายของพวกเขาหอมกลิ่นทะเล เส้นผมของพวกเขาเกอื บจะเปน็
สีแดงหรือสีบลอนด์ ผิวหนังคล�้ำสีทองแดงเหมือนผิวพ่อของพวกเขาที่
ทำ� งานดว้ ยอกเปลอื ยเปลา่ อยใู่ ตด้ วงอาทติ ย์ ในตอนเชา้ พวกเขาจะวงิ่ ออก
ไปกับเสียงร้องไชโย ยินดีตอ้ นรับเรือของพ่อทีก่ ลับจากทะเล...บรรดาพ่อท่ี
ออกเดนิ ทางหลงั จากน้นั มไี ม่ก่ีคนทไี่ ด้กลบั มา
ท่ีน่ีมีผู้ชายไมเ่ พยี งพอสำ� หรบั ท่จี ะปกปอ้ งอำ� เภอแห่งน้ี ความคดิ
ของฉนั ดจู ะแปลกแยก ทนี่ ี่ขาดผูช้ าย ในขณะทอ่ี ะไร ๆ ในโลกกท็ �ำตามวธิ ี
ของผชู้ าย
กลางคนื ขณะออกเดินทางเพ่ือท�ำให้ผู้ชายเพม่ิ ขึน้ เม่อื หมบู่ ้าน
ถูกความมืดกลืนหายไป แต่พวกเราก็นอนไม่หลับ ทุกคนเตรียมพร้อม
บรรดาแม่ ๆ ยนื อยู่บริเวณหนา้ บา้ นดว้ ยสีหน้ากังวล ลูก ๆ ว่ิงเล่นไปมา
บนชายหาด มีส่ิงของกองอย่คู ล้ายภูเขาเล็ก ๆ อยา่ งเช่น ลกู จนั ทน์เทศ
และเน้ือมะพร้าวแห้ง ฉันยืนอยู่บนชายหาดครุ่นคิดสิ่งท่ีเกิดข้ึนทั้งหมดน้ี
อย่างถีถ่ ้วน ใกล้กับฉัน กลมุ่ พ่อบา้ นก�ำลงั พูดคยุ กนั เกีย่ วกับเด็กเลก็ ๆ ท่ี
ถูกจับตัวไป กลายเป็นศพถูกท้ิงอยู่ในทะเล พ่อของหนูจับมือท่ีสั่นเทา
ของแม่ไว้ ลากไปใหไ้ กลจากเสยี งอกึ ทกึ ทง้ั หมด เรานง่ั อยบู่ นทอ่ นมะพรา้ ว
ทโ่ี ค่นล้มลง จ้องมองท้องฟา้ ทเี่ ปน็ โค้งเวา้ เตม็ ไปดว้ ยดวงดาว พอ่ ของหนู
พดู ถึงการตอ่ สอู้ นั ดุเดือด..
ครั้งหน่ึง เขาสู้จนได้รับบาดเจ็บ ตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน
ลูกแม่ พวกเราทง้ั หมดอยู่กับความทุกขท์ รมาน

122 Bulan Sastra

ลูก แม่ขอโทษกบั ความคดิ เหลา่ น้ี ความทรงจ�ำเหล่าน้นั กลบั มา
ทง้ั ๆ ท่ีแมต่ ้องการฝงั มนั ไว้ในก้นทะเลลึก กระทงั่ ไมม่ อี ะไรเหลอื อีก
เวลานี้ มองดทู ะเลสิ พน้ื ผวิ นำ�้ เปลย่ี นเปน็ สเี ทาเงนิ ดวงดาวสอง
สามดวงที่เหลืออยู่ข้างหน้า และแสงสีแสดที่เปล่งมาจากดวงอาทิตย ์
ท่ีขอบฟ้า ฉันชอบท้องฟ้าตอนเช้าท่ีสวยงาม เช่นเดียวกับท้องฟ้า
ในชว่ งบา่ ย ดวงอาทติ ยจ์ ะโผลข่ น้ึ มา หรอื กำ� ลงั จะตก ฟา้ จะปรากฏเหมอื น
กบั มภี าพวาดสอี อ่ น สแี สด สแี ดงแสด แดงออ่ น ฟา้ มว่ ง เทา เราไมเ่ คยร้ ู
จุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุดของสิ่งใดสิ่งหน่ึง ลูกจะได้เรียนรู้ วิธีการเข้าใจ
และดืม่ ด�ำ่ กบั ชว่ งเวลาตอนเช้า
เมอื่ คนื ทแี่ ลว้ แมฝ่ นั ถงึ หนวู า่ หนเู ปน็ ลกู ปลาตวั หนง่ึ ทก่ี ำ� ลงั จมนำ้�
ไม่อาจว่ายขึ้นไปข้างบนได้ ผิวของหนูขาวโพลน น้�ำทะเลก�ำลังเปลี่ยนส ี
จากฟ้ากลายเป็นแดงและกลายเป็นเขียว ภายในมองดูสดใส บนตัวหนู
มีปลาตัวใหญ่ท่ีก�ำลังกินปลาตัวเล็ก ขากรรไกรของปลาตัวนั้นอ้ากว้าง
เห็นซ่ีฟันเรียวแหลม แม่จ�ำได้ว่า แม่เล่าเรื่องความฝันให้พ่อของหนูฟัง
ตอนเช้า พอ่ ของหนดู เู ป็นทุกข์ อาจจะเพราะวา่ เม่ือวานตอนบา่ ย เราเดิน
อยใู่ นตลาดนานเกนิ ไป เหน็ ปลาเปน็ ล้าน ๆ แนน่ อนวา่ แม่คงน�ำเรอื่ งปลา
เขา้ ไปอย่ใู นความคดิ และพามนั เขา้ นอน ตอนนงั่ อย่บู นระเบียงระหว่างท่ี
ดื่มกาแฟ พ่อของหนูมีเรื่องราวเก่ียวกับจุดเร่ิมต้นชีวิตบนโลกใต้ทะเล
เก่ียวกับบรรพบุรุษของสัตว์ที่สร้างทะเลข้ึนมา เก่ียวกับปลาที่ให้นมลูก
ของมัน ปลาที่ตาบอด ผีทะเลมีรูปร่างเป็นปลาหมึกยักษ์ มีดวงตาโต
ทอ้ งทะเลลกึ พอ่ ของหนอู า้ งมาจากหนงั สอื แมน่ กึ ภาพทอ้ งทะเลทล่ี กึ ทสี่ ดุ
นั้นตามไปด้วย เก็บรักษาความฝันของปลาตัวที่แก่ชราซ่ึงต้องการย�่ำเท้า
บนพน้ื ดนิ ไปชว่ั นริ ันดร์
หนูฝนั ถึงอะไรบา้ งไหม หนฝู นั เกีย่ วกับหินปะการงั และเกยี่ วกับ
แม่ของหนูบ้างหรือไม่ หรือฝันเกี่ยวกับมนุษย์คนอื่น ความฝันของหนู

บุหลันวรรณกรรม 123

ปราศจากจินตนาการ เช่นความฝันของปลาตาบอดในถ้�ำในหุบเหวของ
มหาสมทุ รหรือทไ่ี หน
...พวกเขากลับมาแลว้
...ขณะท่ีความสว่างของวันใหม่ก�ำลังมาเยือน แสงสว่างท่ีเพียง
พอสำ� หรบั การโจมตรี ะลอกใหม่
หนูก�ำลังเตะอยู่ข้างในท้องแม่ เกือบจะเหมือนกับการกระแทก
รสู้ กึ ถึงก�ำปั้นเล็ก ๆ ของหนูในผนังท้อง อะไรบ้างท่ีท�ำให้หนูกังวลใจ
อย่ากังวลไปเลย นัน่ เปน็ เพยี งเสยี งระเบิด มันอาจเป็นระเบิดมอื รู้ไหมลกู
พวกเขาสามารถประกอบระเบดิ ในกะลามะพรา้ ว ไมม่ เี สียงดงั ใหห้ นวกหู
มันเป็นเพยี งเสยี งระเบดิ เบา ๆ ในเปลอื กมะพร้าว หลังจากน้นั ไดย้ นิ เพียง
แคเ่ สยี งแตกกระจายของเปลอื กมะพร้าวทแ่ี หลกละเอยี ด...มานี่ ลุกขนึ้ มา
พวกเขาอยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน เสียงตะโกนของพวกเขาหยาบคายมาก
หนไู มจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งไดย้ นิ มอี ะไรทคี่ วรใสใ่ จอกี หลายอยา่ ง เปน็ เรอื่ งธรรมดา
ทพี่ วกเขาทง้ั สองฝา่ ยจะตะโกนใสก่ นั ไมว่ า่ ในปา่ หรอื ในทอ้ งทะเล หนไู ดย้ นิ
เสียงไหม เสยี งเขา้ ไปกระแทกประสาทหู แตแ่ ม่ไดย้ ินเพียงเสียงคลน่ื ของ
มหาสมุทร มลี กู นกตวั หนงึ่ ไม่ร้วู า่ มาจากต้นไม้ต้นไหน หรอื น่ันอาจจะเป็น
เสยี งกรดี ร้องของมนษุ ย์ แมไ่ ม่แน่ใจ มกี ลน่ิ บางอย่างทซ่ี อ่ นอยูใ่ นอากาศ
ไม่ใช่กลิ่นหอมของทะเลท่ีมีเกลือหรือวัชพืช แต่เป็นเช่นกลิ่นบ้านคนขาย
เนอื้ ในเขตอ�ำเภอ
หน้าของหนูหันไปทางไหน สายตาที่สดใสของหนูจ้องมองทะลุ
หน้าท้องของแม่ ตรงหน้าหนู ทรายและสายน�้ำส่องแสงบริสุทธิ์เช่น
ความเงาแวววาวของเพชรจ�ำนวนมาก เช่นเดียวกบั หยาดนำ้� คา้ งบนยอด
หญา้ สมมตุ วิ า่ ดวงอาทติ ยเ์ ปน็ ลกู ฟตุ บอลใหญส่ แี สด อยหู่ า่ งไกลจากเสยี ง
อกึ ทึกทงั้ หมดนี้ ขณะที่ความตายก�ำลังคบื คลานเขา้ มาหา แม่ด�ำเนินชีวิต
ราวกับว่าได้ใช้ความแข็งแกร่งโอบกอดหนูไว้ให้อยู่ในความอบอุ่น
แมค่ ดิ ไวว้ า่ หนจู ะเปน็ แบบนน้ั เมอ่ื ครง้ั แรกทไี่ ดอ้ อกมาดโู ลก หนจู ะออกจาก

124 Bulan Sastra

ความมดื มน มองโลกดว้ ยสสี นั สดใส หนจู ะเปน็ เชน่ เดยี วกบั แมใ่ นตอนนที้ ี่
มองดสู สี นั อนั คมชดั ทนั ทที ไ่ี ดส้ มั ผสั กบั โลกทงั้ ใบ ทงั้ หมดนน้ั ใกลช้ ดิ กบั ชวี ติ
มองดเู ถอะ ดว้ ยสายตาอนั ชดั เจน เพลดิ เพลนิ และมคี วามสขุ กบั มนั ลกู แม่
ลูกมคี วามสุขไหมเมอื่ ได้มองเหน็ ทง้ั หมดนี้
หรือหนูก�ำลงั จ้องมองไปขา้ งหลงั ผา่ นแผ่นหลงั ของแม่ มองเห็น
การอพยพของผู้คน พวกเขาว่ิงไปมาอย่างอลหม่าน เช่นปูในลังไม้ที่
ตลาดสด เช่นปลาที่ต้องการปลดปล่อยตัวเองจากตาข่ายของชาวประมง
ดวงตาของพวกมันเป็นสีแดงเช่นปลาท่ีเหลืออยู่ในถาดเกินหนึ่งวัน
ควันสีด�ำม้วนตัวในอากาศ (ฉันได้ยินพวกเขาไม่เหลืออะไรท้ิงไว้ อะไร
หรือใคร) เปลวไฟสีส้มปรากฏข้ึนอย่างหยิ่งผยองราวกับดวงอาทิตย์...
ความชิงชังท่ยี ง่ิ กว่าความหยง่ิ ผยองเทยี บเทา่ ดวงอาทติ ย.์ ..
ไม่ใชส่ ง่ิ ที่ดี ไมใ่ ช่สิง่ ท่ีแย่ แต่มันน่าสงสาร
ให้อภัยพวกเขาเถอะลูก ผู้ชายพวกนั้นเพียงแค่ไม่เคยรู้สึกถึง
การมีชีวิตในร่างกายเช่นหญิงตั้งครรภ์ พวกเขาน�ำพาความตายมากับมือ
และนิ้ว เรื่องของนักฆ่า ต่างฝ่ายต่างแก่งแย่ง ดูวุ่นวายตลอดเวลา
พวกเขาเป็นกลุ่มคนท่ีน่าสงสาร พวกเขาอาจจะรู้เร่ืองน้ันหรือรู้คร่ึงหนึ่ง
หรอื รเู้ ป็นอย่างดี หรอื ไมต่ อ้ งการจะรอู้ ะไรเลย
แต่หนูต้องรู้ ลูกของแม่ เพราะว่าแค่ความเช่ือน้ันไม่เคยพอ
หนูสามารถโดนหลอก กระทั่งสุดทา้ ยจะไม่มใี ครเหลอื พลังอยู่อีก แม่ ลูก
เขา พวกเขา หมู่บ้านกาเลลา ในเกาะฮัลมาเฮรา ไมเ่ หลอื พลงั อีกเลย
ทีใ่ กลเ้ ท้าของแม่ มีเปลือกหอยทีว่ ่างเปลา่ ปูตัวเลก็ ๆ นอนหงาย
อยรู่ ะหว่างหาดทราย แมล่ ูบทหี่ นา้ ท้องเบา ๆ เพ่อื ที่หนูจะไดม้ องมนั ใกล้
ขึ้น ท่ีน่ีเป็นบ้านของหอยทะเล บ้านท่ีสวยงาม กับบันไดเกลียววนไปยัง
ส่วนยอดของมนั คลื่นท�ำความสะอาดเปน็ ครงั้ คราวด้วยน้�ำเกลือ กระทัง่
ท�ำให้สีเปลือกซีดจาง ตอนน้ีมันกลายเป็นสีขาวซีด ไม่สะท้อนแสง
ดเู หมอื นนานแลว้ ทผ่ี อู้ าศยั ละทง้ิ มนั ทำ� ไมมนั ตอ้ งไป บางทบี า้ นหลงั นอ้ี าจ

บุหลันวรรณกรรม 125

จะเปน็ ทางผา่ นเพราะมนั อาจคบั แคบเกนิ ไป เปน็ บา้ นทไี่ มส่ บายสำ� หรบั มนั
อกี ไม่อาจปกป้อง และไม่ปลอดภัยอกี บ้านทไี่ มม่ คี วามหมายอีกส�ำหรับ
ผอู้ ย่อู าศัย แลว้ ท�ำไมต้องท้ิงไปล่ะ ท่ีมันตัดสินใจไป มนั อาจจะกลับไปสู่
ท้องทะเล เดินหน้าไปอย่างช้า ๆ บนหาดทรายท่ีทอดยาว ค้นหา
บา้ นหลงั อน่ื ท่ีลกึ ออกไป
ใช่ ทำ� ไมต้องทิ้งไปล่ะลกู ของแม่ พวกเขาไม่อนญุ าตให้พวกเรา
อยู่และเติบโตท่ีนี่ บนหาดทรายท่ีสวยงามแห่งน้ี สถานท่ีแห่งน้ีเหมือน
ท่อี ื่น ๆ ทไ่ี ม่เคยถกู สร้างขนึ้ มาสำ� หรบั ความเป็นนิรนั ดร์
เราไปกนั เถอะ
ไปสทู่ อ้ งทะเล เพยี งแตท่ อ้ งทะเลเทา่ นน้ั ทจ่ี ะมอี สิ ระ ทงั้ หมดไหล
มาบรรจบกันที่นี่ ไม่มีจุดเริ่มต้นหรือปลายทาง ไม่มีร่องรอยหรือสีสัน
ทงั้ หมดเหมอื นกนั สฟี า้ ของทะเล กวา้ งขวาง ราบเรยี บ เงยี บสงบ ทนี่ ห่ี ยดนำ�้
หลอมละลาย ล่องลอย เปน็ ลูกคลื่น ไหลขึน้ ไปยังท้องฟา้
มบี างสง่ิ พงุ่ ลงไปในนำ�้ ไมไ่ กลจากมอื ของแม ่ ควานหาอยคู่ รหู่ นง่ึ ...
อ่า...ลูกธนู พงุ่ มาจากท่ีไหนสักแห่งมนั ปักตดิ อยทู่ ไี่ หล่ของแม่ ไม่รู้สกึ เจบ็
เหมอื นจะงอยของนกกระตวั้ ทจ่ี กิ ลงมา ดงึ ออกทนั ท.ี ..มเี ลอื ดอยบู่ นหวั ธน ู
สีแดงเข้ม เป็นเลือดของแม่ โชคดีท่ีไม่เสียบจากข้างหลัง หนูอาจได้รับ
บาดเจบ็ ขา้ งในนนั้
ลูกหันกลับมาและมองใบหน้าของชายผู้ยิงธนู เขายืนอยู ่
ระหวา่ งพมุ่ ไม้ เขายกเลกิ ความตง้ั ใจทจ่ี ะยกคนั ธนขู น้ึ ยงิ ซำ้� คนั ธนนู น้ั หอ้ ย
ลงบนนว้ิ เขา อาจจะเพราะวา่ แมห่ ันไปจอ้ งเขา รอยย้ิมบนใบหนา้ ของเขา
เขาดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรง เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายทางเหมือนวัยรุ่น
ดังนัน้ สบิ กวา่ ปขี องชวี ิตเพยี งพอแลว้ ส�ำหรบั เขาเพอื่ เรยี นรถู้ ึงหนา้ ที่ทต่ี อ้ ง
กำ� จดั พวกเรา เทวทูตตวั น้อยผคู้ รา่ วญิ ญาณ
ฉันโยนลูกธนูทิ้งไว้ข้าง ๆ อย่าร้องไห้ เด็กน้อย หนูโตแล้ว
เกอื บจะแปดเดอื น แนน่ อน เปน็ เดก็ ตอ้ งดอ้ื มาน่ี ตามมา เราออกเดนิ ทางกนั

126 Bulan Sastra

แขนของทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตาอ้าออกอย่างเป็นมิตร คุกเข่าลง แม่ให้
สญั ญา มันจะไมท่ �ำใหห้ นูบาดเจ็บเลย ลูก แม่ เขา พวกเขาจะตาย เหลือ
แค่วิธีเท่านั้น มนุษย์ไม่เคยรู้ว่าความตายจะมาปรากฏเบ้ืองหน้าอย่างไร
แม่ไม่ต้องการให้มือของซาตานอย่างพวกเขาฉีกท้องของแม่และกระชาก
หนอู อกไป หนเู ปน็ ความบรสิ ทุ ธเ์ิ ลก็ ๆ ทไี่ มค่ วรถกู ทำ� ใหส้ กปรก หนไู มค่ วร
ตายกับวิธกี ารแบบนั้น มันจะทำ� ให้หนูเจบ็ แม่จะทำ� ให้หนปู ลอดภยั
ทารกที่งดงามอยู่ในครรภ์ ลูกปลาสวยงามทอี่ ยใู่ นท้องทะเลแหง่
ครรภข์ องแม่ ลาลูบาเอย๋ อยกู่ ับลกู แลว้ แม่ร้สู ึกวา่ ถกู เติมเต็ม แม่ได้กลาย
เป็นสิ่งท่แี มเ่ คยอยากจะเปน็ เดก็ นกั เรียน คนทำ� งาน ภรรยา แม่ ผหู้ ญิง
พยาน ผชู้ นะในจดุ แรก ๆ เดก็ ทารก สมองหนถู กู กระทบจากคำ� ถามตา่ ง ๆ
บ้างม้ัย ท�ำไมอกของหนูถึงจมหาย แม่ ท�ำไมดอกชมพู่ที่ผมของหน ู
ถกู น�ำ้ พดั พาไป ทำ� ไมเปลอื กหอยหลุดออกจากมอื หนู
หนูจะเช่ือค�ำตอบของแม่หรือไม่จากเหตุผลท้ังหมด จากเหตุผล
ทเี่ คยมี ลกู จะเช่อื ไหม เพราะว่าแมร่ ักหนู รกั มายาวนานชว่ั อายุวิญญาณ
ของแม่ แม่ไม่เคยต้องการท�ำร้ายหนูเลย การหยุดชีวิตที่มีเพียงหน่ึงครั้ง
ปล่อยให้แม่ช่วยหนู ถงึ แม้แม่ต้องตายกต็ าม
อนญุ าตให้ฉันมอบความปลอดภยั ให้แก่ลูก แมว้ ่าฉนั จะต้องตาย
กต็ าม
มนั พอมยั้ ลกู ของแม่ เพราะวา่ จรงิ ๆ แลว้ แมร่ กั หนมู ากกว่า
การมชี ีวิต
เพื่อทา่ น พระผเู้ ป็นเจ้า แม่สาบานมาตลอดทาง สาบานอยู่ในใจ
ลึกๆ พระเจ้าเห็นด้วยกับทุกค�ำขอ การสาบานและค�ำถามในค่�ำคืนท ่ี
โหดร้ายจากจิตวญิ ญาณที่ตึงเครียด เสยี งทพี่ ดู พมึ พ�ำเงียบสงบปล่อยขาด
จากกันสู่ท้องฟ้า การขอพรหน่ึงคร้ังจะมีความหมายอะไร? ฉันขอพรจน
เหน่ือยแล้ว แม้ว่าการขอพรน้ันไม่เคยท�ำเพ่ือฉันเพียงคนเดียว แต่ท�ำ
เพอื่ มนษุ ยท์ งั้ หมดทนี่ า่ สงสาร ฉนั ขอพรใหใ้ จมนษุ ยท์ รี่ กั ทา่ น แตไ่ มส่ ามารถ

บหุ ลันวรรณกรรม 127

รักได้เหมือนกับใจน้ัน และครั้งนี้ พระเจ้า ฉันสวดขอพรเพ่ือเด็ก ๆ
ที่ไม่เคยได้เกดิ มา
เงียบมาก อบอุ่น แสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาถึงข้างในน ้ี
น้�ำสีฟ้าสดใส สีฟ้ามีเงา หลอกลวง มีการเปลี่ยนแปลงเป็นสีเทาเขียว
เป็นสีเขียว เป็นสีเขียวมากขึ้น ปลาตัวเล็กว่ายมาวนเวียนรอบ ๆ ไม่
ประหลาดใจที่ข้างหลังจะมีเงาบินว่อน ผู้ชาย สีขาวซีด สีฟ้า สีม่วง
พวกเขาจ้องมอง พวกเขาไม่ขยบั ไมค่ ุย เพยี งแคเ่ สน้ ผม นวิ้ และเสอื้ ผา้
พวกเขาที่เป็นลูกคลืน่ เหมอื นแนวโขดหนิ ปะการงั ทโี่ ชคร้าย
อา..แม่ได้เห็นพอ่ ของหน ู เขามาหาพวกเรา ล่องลอยท่รี ะหว่าง
ผชู้ าย มองเสน้ ผมของเขาสยายไปมาเชน่ แผงคอมา้ เสอ้ื ผา้ ยบั เชน่ สาหรา่ ย
ทะเล เขามองหนูอย่างตั้งใจ ใบหน้าเขาขาวสะอาดและมีรอยย้ิมกว้าง
ราวก้อนเมฆ หนยู งั คงขดตัวด้วยความอาย ย่นื แขนไปจับมือเขา ในฝ่ามอื
ขาวนุ่ม ผลชมพู่สีแดงอ่อน เคลือบน้�ำจากท้องสมุทร ดื่มด่�ำมันเถอะ
รสชาตมิ ันหวานสดช่นื อยู่ข้างใน...

เอเดลเวสไปงานศพท่ีจปิ ุตตั

ยซู ี อาเวียนโต ปาเรยานม
แปลโดย อุมาพร พิชยั รักษ์

วนั อาทติ ย์ 10-10-10 ผู้คนจ�ำนวนหนงึ่ เลือกทจ่ี ะแตง่ งานหรือคลอดลูก
ในวันท่ีท่ีมีเลขฐานสองท่ีว่านี้ อายาถูกพบเป็นศพห่ันเป็น 10 ช้ิน อยใู่ น
ถุงพลาสติกด�ำใบใหญ่ในวันดังกล่าว ถุงพลาสติกวางไว้ริมถนนใหญ่หน้า
ตลาดจปิ ตุ ตั ทางทศิ ใตข้ องตนั เกอรงั มากวา่ 3 วนั แลว้ ถงุ พลาสตกิ นน้ั ปะปน
อยกู่ ับถุงขยะอ่นื ๆ จ�ำนวนมากมายกา่ ยกอง
เอเดลเวสฟังข่าวน้ันอยู่ร่วมสิบชั่วโมงแล้วท่ีนิติปรายัน
ยอกยาการ์ตาซ่ึงเป็นบ้านของเธอ เธอก�ำลังพักผ่อนทานม้ือค�่ำหลังเสร็จ
จากการวาดรูปท่ีสตดู โิ อ เธอกนิ ไปเร่อื ย ๆ ระหวา่ งที่ดูทีวี มอื ซา้ ยของเธอ
ยังคงมีกลิ่นเหม็นของสีน้�ำมันติดอยู่ กดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย ๆ
ขา่ วด่วนผูส้ ือ่ ข่าวสถานีโทรทัศน์ชอ่ งหนง่ึ อ่านชอ่ื เต็มของอายา
เอเดลเวสวางรโี มทไว้บนโต๊ะ
ขา่ วนัน้ ระบวุ า่ ผ้ตู ้องหาถูกจบั กุมได้แลว้ เปน็ แม่บา้ นคนหนึง่ ท่ี
เป็นญาติหา่ ง ๆ ของอายา และอาศัยอยู่ท่ีจิปุตัตเช่นกัน ตอนเช้าเม่ือ
3 วันท่ีแล้ว อายาทวงเงินท่ีญาติคนน้ันยืมไป จ�ำนวน 10 ล้านรูเปียห ์
ค�ำใหก้ ารของผู้ต้องหากล่าวว่า เมื่อเธอขอเวลาอกี หน่อย อายากลับโกรธ

บุหลนั วรรณกรรม 129

ถึงขั้นปรี่เข้าท�ำร้ายจนเธอต้องป้องกันตัวเอง อายาพลัดตกลงมา
หวั กระแทกกับโต๊ะหินอ่อนในห้องรับแขก หลงั จากน้นั ผ้ตู ้องหาได้ห่นั ร่าง
ของอายาในห้องน�้ำ ก่อนจะน�ำไปใส่ในถุงพลาสติกซ่อนไว้ในห้องครัว
รอจนกระทงั่ เทย่ี งคนื ใหล้ กู และสามหี ลบั เสยี กอ่ น หลงั จากนนั้ ผตู้ อ้ งหาได้
ขับรถมอเตอร์ไซค์สองรอบเพื่อน�ำถุงพลาสติกน้ันไปวางไว้ท่ีหน้าตลาด
เธอหวงั วา่ ถงุ พลาสตกิ เหลา่ นนั้ จะถกู รถเกบ็ ขยะเกบ็ ไปโดยทนั ทใี นตอนเชา้
เอเดลเวสติดตามข่าวน้ีตั้งแต่ต้นอย่างเหม่อลอย เธอยังคงตัก
อาหารเข้าปากอยูห่ ลายคร้งั แตเ่ รือ่ งราวในข่าวยงั คงดำ� เนินตอ่ เธอหยดุ
เคย้ี วเมอื่ ขา่ วนนั้ จบ แกงเนอื้ ซง่ึ ยงั คาอยใู่ นปากไหลลงคอโดยทเี่ ธอไมต่ งั้ ใจ
เธอรีบดมื่ ชาเพื่อกระต้นุ ใหอ้ าเจียนออกมาในหอ้ งน�้ำ
เธอยังคงอ่อนล้า เมื่อออกมาจากห้องน�้ำ ความคิดวูบแรกของ
เธอหลงั จากนน้ั คอื ทำ� ไมปนั ดนั ไมร่ บี ตดิ ตอ่ เธอโดยทนั ที ปนั ดนั คอื สามขี อง
อายา ซึง่ เมื่อห้าปีกอ่ นยงั คงเปน็ สามขี องเอเดลเวส
“ตั้งแต่เท่ียงคุณผู้ชายยังไม่กลับมาจากสถานีต�ำรวจเลยค่ะ
บอกว่าก�ำลังถูกสอบสวน” สาวใช้บ้านปันดันกล่าว สาวใช้คนน้ันบอก
ดว้ ยวา่ เมอ่ื วานปนั ดนั ไดเ้ ขา้ แจง้ ความกบั ตำ� รวจเรอ่ื งทอ่ี ายาหายตวั ไปแลว้
แต่ต�ำรวจส่ังให้รอไปก่อน
เอเดลเวสเดนิ ออกไปยงั สวนหนา้ บา้ น จดุ บหุ รแี่ ละรบี อดั ควนั เขา้
ปอดจนหมดมวน เธอจุดบุหร่ตี วั ใหม่แลว้ สูบจนหมดก่อนท่ีจะเดินเขา้ บ้าน
เธอเรม่ิ เดาสถานการณว์ า่ ดาเนไดฟ้ งั ขา่ วนน้ั แลว้ ดาเนเปน็ ลกู คนเดยี วของ
เอเดลเวสกบั ปนั ดนั เขาอายุ 9 ปี เอเดลเวสและดาเนอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั สอง
คนในบ้านหลังใหญข่ องพวกเขา
เอเดลเวสเคาะประตหู อ้ งของลกู และเขา้ ไปหลงั จากทลี่ กู ของเธอ
ตอบกลับมา ดาเนก�ำลังท�ำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ เธอลูบหัวของลูก
จากดา้ นหลงั ถี่ ๆ แลว้ อา่ นโจทยท์ เ่ี ธอรสู้ กึ วา่ ยากเกนิ ไปสำ� หรบั เดก็ ประถมสี่
จากท่าทางของดาเนเอ เดลเวสแน่ใจว่าลูกยังไม่รู้เร่ืองข่าว เช่นเดียว
กบั ตัวเธอมักไม่คอ่ ยดูทีวี

130 Bulan Sastra

“แมต่ ้องไปจาการต์ า ไปเจอพ่อของลูก”
สหี นา้ ของดาเนเตม็ ไปด้วยความดใี จ “ไปดว้ ย ผมคดิ ถึงนอ้ ง”
เอเดลเวสสา่ ยหัว สกั พกั เธอจงึ ค่อย ๆ บอกข่าวเศร้าแบบไม่ให้
สะอิดสะเอียนเกินไปนกั ถึงเร่ืองการตดั แขน ตดั ขา ดาเนรอ้ งไห้
เอเดลเวสหาต๋ัวเคร่ืองบินเที่ยวเช้าท่ีสุดไปจาการ์ตา ทว่าเธอเพ่ิงได้บิน
ในเวลา 10 โมง ดาเนยืนยันเสียงแข็งว่าจะตามไปด้วย เอเดลเวสห้ามไว ้
และเลอื กทจ่ี ะฝากดาเนไว้บ้านของลูกพล่ี กู น้องท่ีถนนกาลอิ ูรงั
บนเครือ่ งบนิ ความทรงจำ� เก่ยี วกับอายาที่เอเดลเวสจำ� ได้ กค็ อื
การพบกนั ครงั้ สดุ ทา้ ยของพวกเขาในบา้ นทจ่ี ปิ ตุ ตั ขณะนน้ั เธอมารบั ดาเน
ซ่ึงอยู่ในช่วงวันหยุดหลังจากเสร็จสิ้นการถือศีลอด อันที่จริงเธอข้ีเกียจ
ถา้ จะต้องเข้าไปในบา้ นที่เธอเคยอาศัยมากอ่ น แตก่ เ็ หมอื นเช่นเคย ตอ้ งมี
การฉดุ กระชากลากถเู พราะดาเนไมอ่ ยากแยกจากซไู ลกานอ้ งเลยี้ ง ซไู ลกา
อายุขวบครึ่งเป็นเด็กท่ีน่ารักและน่าหลงใหล ผิวขาว ตาโต ค้ิวหนา
จมูกเล็ก ๆ ผมหยิกสีดำ� แต่ด้วยศักดิศ์ รที �ำให้เอเดลเวสไมก่ อดหรอื แม้แต่
หอมแก้มเด็กคนนน้ั
“พ่ีดาเน ยังจำ� ค�ำสัง่ ของแมอ่ ายาได้ใชไ่ หม” อายาถามดาเนเม่อื
เดก็ คนนัน้ บอกลา
ดาเนพยักหนา้ เอเดลเวสอยากรู้ “ค�ำสง่ั อะไร”
“แค่เร่ืองเล่านะพ่ี เก่ียวกับการเผยแพร่พระวจนะของนบี”
อายากล่าว
เอเดลเวสยักไหล่ กอ่ นจะขอตัวกลบั พร้อมกับยม้ิ ตามมารยาท
ในรถแท็กซ่ีซ่ึงก�ำลังไปส่งพวกเขาที่สนามบิน ดาเนเอ่ยปากข้ึน
มาว่า “แม่อายาบอกว่ารูปปั้นเหมือนกับรูปบูชาสมควรที่จะถูกท�ำลาย
นบจี ะเป็นผลู้ งมือเอง”
“ลกู คิดว่ารปู ป้นั ทแ่ี ม่ทำ� น้ันเป็นแคร่ ปู บูชาหรอื ”
“ไมใ่ ชน่ ะฮะ ไม่ได้มีไว้บชู าสกั หนอ่ ย แม่กถ็ ามแปลก ๆ”

บหุ ลนั วรรณกรรม 131

ค�ำตอบของลูกถูกใจเอเดลเวสเมื่อครู่ เธอคิดท่ีจะขอให้คนขับ
แทก็ ซกี่ ลบั รถไปยงั จปิ ตุ ตั อายากลา้ เลน่ งานเธอ แถมยงั พยายามหลอกลอ่
ดาเนอีก แต่พรุ่งน้ีดาเนต้องไปโรงเรียนและเธอก็มีนัดกับหัวหน้าโรงงาน
ยาสบู จากเตอมงั กงุ ทต่ี อ้ งการซอ้ื รปู วาดชว่ งทศวรรษ 2000 ของเธอ
เอเดลเวสไม่ปล่อยเรื่องน้ีไว้แน่ ท่ีสนามบินเธอโทรหาปันดัน
ก็เหมือนกับการร้องเรยี นนัน่ แหละ อดตี สามีเธอขอตรวจสอบก่อนไม่ต่าง
อะไรกับข้าราชการท้องถิ่นท่ีไม่มีค�ำตอบอ่ืนใดเวลาถูกถามว่าท�ำไม
ไม่สามารถป้องกันน้�ำท่วมได้ หลังจากนั้น ปันดันก็พูดปกป้องอายาว่า
อายาไม่ไดค้ ดิ ร้ายเพยี งแตต่ ้องปลกู ฝังความเช่ือใหด้ าเน
เอเดลเวสท่ีก�ำลังขุ่นเคืองอยู่ย่ิงฉุนขาดเมื่อปันดันพูดว่า รูปปั้น
ที่บ้านในยอกยาการต์ าไมเ่ ป็นผลดตี อ่ ลูก ๆ พวกเขา ทางทีด่ ีดาเนไม่ควร
จะใช้ชีวิตแบบเดียวกับแม่ เธอข่มน�้ำเสียงไว้เพราะไม่อยากให้ลูกได้ยิน
และท�ำให้บรรยากาศในห้องน่ังรอเที่ยวบินตึงเครียด เอเดลเวสพูดว่า
ถ้าปันดันไม่ถอนค�ำพูดของเขา เธอก็จะไม่อนุญาตให้ดาเนไปท่ีจิปุตัต
ปันดันกลวั แลว้ น�้ำเสยี งของเขากเ็ ปลยี่ นไป เขาเอย่ ปากขอโทษ
ฉับพลันเอเดลเวสก็เปล่ียนจากโกรธเป็นทุกข์ใจ เธอรู้สึกเศร้า
เมอื่ กอ่ นเธอเทดิ ทนู ผชู้ ายคนนม้ี าก เขาเปน็ ดวงอาทติ ยข์ องเธอ เปน็ เพอ่ื น
ท่ดี ที ีส่ ดุ ของเธอ ตอนนสี้ ง่ิ ท่ดี ีท่ีสดุ ของปนั ดันมีเพยี งแค่อารมณอ์ อ่ นไหวงา่ ย
เหตุการณ์อ่ืน ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงครึ่งปีก่อนหน้านี้ยังคงท�ำให ้
เอเดลเวสหวนคดิ ถงึ อดตี ชว่ งทไ่ี ปรบั ดาเนกเ็ ชน่ กนั ขณะนนั้ เธอนงั่ รอดาเน
ทกี่ �ำลังเล่นอยกู่ บั น้อง ระหวา่ งน้นั ไดย้ นิ อายาร้องเพลงหน่งึ ให้ซูไลกาฟัง
“ไอ้พวกยิวชั่วเป็นศัตรูขององค์อัลเลาะห์ ไอ้พวกอเมริกา ศัตรู
ขององคอ์ ลั เลาะห์” เอเดลเวสเหลอื อด เมอื่ เพลงนั้นดงั ขึน้ ซ้�ำ ๆ
“ท�ำไมรอ้ งเพลงแบบนนั้ ”
“ก็มนั ดไี ม่ใชห่ รอื พ”่ี อายาตอบ
“อคติมาก”

132 Bulan Sastra

“ตั้งแต่เด็กไม่ใช่หรือ ท่ีเด็กจะต้องถูกสอนให้รู้ว่าใครเป็นศัตรู
ของเขา”
“เฮย้ ท�ำไมต้องมีศตั รู อีกอยา่ งยวิ ท่ีเธอพดู ถึงหมายถงึ ใคร”
“ทงั้ หมดนั่นแหละ”
“ชาตหิ รอื ศาสนาของเขา”
“ท้งั หมด”
“รวมทั้งเหล่านบี อิสฮัก สุไลมาน มูซา ยะฮ์ยา อิซา และ
คนอืน่ ๆ อกี ”
“พวกเขาเป็นอิสลามนะพ่ี”
เอเดลเวสพอเข้าใจได้ว่าถ้าศัตรูที่อายาหมายถึงคือรัฐบาล
ไซออนนสิ ต์ อสิ ราเอลทก่ี ดขชี่ าตปิ าเลสไตนแ์ ต่ยิวจ�ำเป็นตอ้ งถกู ประณาม
แบบเหมารวมละหรอื เธอตอ้ งการเขกหวั อายาขณะทบ่ี อกวา่ ไมใ่ ชส่ ญั ชาตยิ วิ
ทุกคนที่นับถือศาสนายูดายและไม่ใช่ทุกคนท่ีนับถือศาสนายูดายจะมีสาย
เลือดยิว ไมใ่ ชย่ วิ ทง้ั หมดจะยอมรบั รฐั บาลอสิ ราเอล เธอรู้ว่าเธอไม่มีทาง
ชนะหากเถียงกับคนอย่างอายา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยเร่ืองนี้
ไปเสยี เฉย ๆ ยงิ่ ค�ำพดู เหล่านั้นพูดต่อหน้าดาเนเสยี ด้วย
“ง้ันยิวทุกคนจะต้องถูกประณามหรือ เฮ้ย ถ้าคิดอย่างเธอ
พระเจ้าก็ไมม่ ีความยุติธรรมนะ่ ส”ิ
“พวกเขาต่อต้านอัลเลาะห์อยู่เสมอพี่ สมควรท่ีจะถูกประณาม
คนอเมริกันกด็ ้วย”
ถา้ ทนอกี หา้ นาที เอเดลเวสคดิ วา่ เธอจะตอ้ งเผาบา้ นแน่ ๆ ดงั น้ัน
เธอจึงรีบใหป้ ล่อยเลยตามเลย ถ้าไม่ใชเ่ พราะดาเนท่ีคิดถงึ น้อง ไม่แน่ว่า
เอเดลเวสจะสง่ ลูกมาบา้ นทจ่ี ิปุตตั อกี ท่แี น่ ๆ ต้ังแต่พูดคุยปญั หาเรอื่ งยิว
เธอเรม่ิ หลีกเลยี่ งที่จะคยุ กับอายามากกวา่ สิบวินาที เหมือนกบั เฮมมิงเวย์
ท่ีพยายามอย่างหนักที่จะหลีกเลี่ยงการใช้ค�ำที่ชัดเจนเกินไป และเหมือน
การปรุงอาหารทด่ี ีจะต้องหลีกเลย่ี งผงชรู ส

บุหลนั วรรณกรรม 133

เหตกุ ารณเ์ รอื่ งรปู ปน้ั ทำ� ใหเ้ อเดลเวสทไี่ มช่ อบอายาอยแู่ ลว้ กลาย
เป็นความเกลียดชังและเวทนา บางครั้งเธอเผลอคิดไปว่าคงมีความสุข
ถา้ สกั วันหนึง่ ไดย้ นิ ข่าวเกีย่ วกับอายาถูกพวกมนุษย์กินคนจบั แลว้ ตม้ กอ่ น
จะถูกกนิ
ความคดิ ชวั่ รา้ ยทจี่ ู่ ๆ กว็ บู นกึ ขนึ้ มาทำ� ใหเ้ อเดลเวสทอ้ งไสป้ น่ั ปว่ น
การเดนิ ทางทางอากาศจากยอกยาการต์ า - จาการต์ าซึ่งใชเ้ วลาเพียงแค่
45 นาทีนั้น แท้จริงแล้วสามารถเรียกความทรงจ�ำของเอเดลเวสที่มี
ต่ออายาให้ผุดขึ้นมา ย่งิ เธอพยายามนกึ เรอ่ื งราวดี ๆ เก่ียวกบั อายา ยง่ิ พบ
เหตุผลมากมายที่เธอไม่ชอบ ไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่อ่อนกว่าเธอ 15 ปี
มาแตง่ งานกบั ปนั ดนั เพราะการแตง่ งานของอายากบั ปนั ดนั เกดิ ขนึ้ เกอื บ
ห้าปที ีแ่ ล้วหลงั จากปันดนั กบั เอเดลเวสหยา่ กันได้สองปี
เมอ่ื เรมิ่ แรกเอเดลเวสสงั เกตพฤตกิ รรมของอายา เมอื่ อยตู่ อ่ หนา้
เธอนั้น ผสมผสานไปด้วยความเกรงใจ ไม่ม่ันใจ และเอาใจ เอเดลเวส
สงสยั วา่ เรอ่ื งที่เธอเป็นแค่อดตี ภรรยาของปนั ดัน รวมถึงเปน็ เจา้ ของบ้าน
ท่ีจิปุตัตครึ่งหนึ่ง แม้ว่าท่ีดินบ้านนั้นเป็นมรดกที่ปันดันได้รับก็ตาม
เอเดลเวสซงึ่ ตอ่ มาใชเ้ งนิ ตวั เองซอ้ื ทดี่ นิ ดา้ นขวาและซา้ ยและสรา้ งบา้ นใหม ่
ดว้ ยตัวเอง เมื่อแยกทางกันเอเดลเวสไมเ่ คยพดู ถึงปญั หาเก่ียวกับบ้านนนั้
และจากไปพรอ้ มกบั พาดาเนไปดว้ ย
เอเดลเวสรวู้ า่ ถงึ แมว้ า่ เธอจะเปน็ ชา่ งปน้ั สมยั ใหมข่ องอนิ โดนเี ซยี
ที่เป็นที่พูดถึงของนักสะสมท้ังในและนอกประเทศ แต่เรื่องน้ีอายา
ก็ไมส่ นใจเลยแม้แตน่ ้อย แตเ่ อเดลเวสรูว้ า่ อายาสำ� เนยี กตำ� แหน่งของตน
แต่ต้น แต่ที่เธอไม่รู้คือท้ายท่ีสุด อายากล้าที่จะกวาดเอารูปปั้นทั้งหลาย
ที่ยังคงเหลอื อยทู่ บ่ี ้านจิปุตัตไปกองไวใ้ นโกดงั
เอเดลเวสไม่อยากมีปากเสียงและโทษตัวเองมากกว่า แล้วส่ง
ผลงานตา่ ง ๆ ไปยอกยาทนั ที เพยี งแคเ่ ธอเจบ็ ปวดทป่ี นั ดนั ไมเ่ คยพยายาม
ทัดทานแม้แต่สักนิดเดียว ทั้งท่ีเม่ือก่อนชายผู้นี้กระตือรือร้นมากที่สุด

134 Bulan Sastra

ใหเ้ อเดลเวสมีผลงาน ผลงานทเ่ี ธอทงิ้ ไวท้ ีบ่ ้านจิปตุ ตั คอื ผลงานสว่ นตัว
ซึ่งจะไม่ขายเพราะเธอท�ำขึ้นเป็นพิเศษเพ่ือปันดัน ทว่าเธอไม่เคยได้บอก
เขาตรงๆ
ขณะเกบ็ ผลงานนนั้ เอเดลเวสเกดิ คำ� ถามขนึ้ มาวา่ ปนั ดนั คนเดมิ
น้ันหายไปไหน เมื่อก่อนท่ีเคยเป็นคนตลก เธอจ�ำได้ว่า ในแต่ละคืนทั้งคู่
สามารถคยุ กนั ถงึ เรอื่ งตา่ ง ๆ ทท่ี ำ� ใหเ้ บกิ บานใจ ตวั อยา่ งเชน่ เรอื่ งราวของ
บรูซ ลี ปนั ดันชใ้ี ห้เหน็ วา่ ตอนท้ายของภาพยนตร์เรอื่ ง เกมแห่งความตาย
เป็นอย่างไร มีความผิดพลาดท่ีไร้สาระที่เกิดขึ้นโดยเริ่มจากบรูซ ล ี
เขา้ ไปยังสถูปท่ีสังเวียนต่อสู้ในเวลาค่�ำจู่ ๆ เวลาก็เปลี่ยนเป็นเท่ียงวัน
ตอนท่ีนกั รบในชดุ เหลอื งแถบสดี ำ� ตอ่ สกู้ บั ดาราบาสเกตบอล คารมี อบั ดลุ
จับบาร์ จากเร่อื งนน้ั ก็จะเห็นบรซู ลี ทะลทุ ะลวงผนังเพอื่ ให้แสงอาทิตย์
ลอดเข้ามาแยงตาศัตรูตรงจุดท่ีก�ำลังต่อสู้กันอยู่เม่ือบรูซ ลี ลงจากสถูป
บรรยากาศภายนอกกก็ ลับมามืดอกี ครั้ง
“ใครจะไปรู้บรูซ ลี อาจจะเผลอหลับจนถึงกลางคืนก็ได้”
เอเดลเวสพูด
“ปลุคคุณคิดว่า ถ้าเป็นการต่อสู้จริง ๆ ใครจะชนะ เจ้ามังกร
ตัวเล็กหรือยักษ์ผมหยิก” ปันดันถาม ปลุคหรือเจิมปลุคฉายาที่ปันดันใช้
เรยี กเอเดลเวส
“ถามจรงิ ไมร่ สู้ ิ คณุ คดิ ว่าไงล่ะ”
“ฉนั กไ็ มร่ เู้ หมอื นกนั แตท่ ฉี่ นั รศู้ ตั รทู กุ คนของบรซู ลี ในภาพยนตร์
ท่ีเก่งท่ีสุดคือ แจ๊ก นอริส ฉันแน่ใจ ถ้าเป็นการต่อสู้จริงๆ แจ๊ก นอริส
จะเป็นคนชนะ”
“ทำ� ไมล่ะ”
“คุณไม่รู้หรือ แจ๊กน่ะไม่ใช่อันธพาลธรรมดา แต่เป็นจอม
ขมังเวทย์ด้วย เชื่อกันว่าน้�ำตาของเขาสามารถรักษาโรคมะเร็งและ
ผู้เจบ็ ปว่ ยอน่ื ๆ ได้”
“พดู เป็นเล่น”

บุหลันวรรณกรรม 135

“ถูกต้องที่รกั แจก๊ นอรสิ ไมเ่ คยรอ้ งไห้”
เอเดลเวสไมเ่ คยหวั เราะเสยี งดงั เทา่ ในคราวนน้ั มากอ่ น ในวนิ าที
น้ันเธอแน่ใจว่าสามารถใช้ชีวิตร่วมกับปันดันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม ่
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เธอไม่รู้ตัวว่าในเวลานั้น ตัวเองมองโลกในแง่ด ี
เกนิ ไป
หนงึ่ ปกี อ่ นทพี่ วกเขาจะแยกทางกนั พอ่ ของปนั ดนั ทเ่ี ซอมารงั เกดิ
ล้มป่วย ไม่นานหลังจากน้ันพ่อก็เสียชีวิตลง ช่วงเวลาท่ีพ่อป่วยน้ัน
ปนั ดนั มโี อกาสไปเยยี่ มแคเ่ พยี งหนเดยี วเพราะกำ� ลงั ยงุ่ กบั การเปน็ ทปี่ รกึ ษา
ให้กบั บรษิ ทั แหง่ หนงึ่ ทกี่ ำ� ลังพัฒนาเป็นบรษิ ัทมหาชน
การตายของพ่อนั้นท�ำให้ปันดันรู้สึกผิด จนท�ำให้เขารู้สึก
เควง้ ควา้ งจนทำ� ใหง้ านสะดดุ หลงั จากนน้ั เขาลาออกจากงาน ตอ่ มาเขาได้
เข้าร่วมกับกลุ่มทางศาสนาตามรอยพ่อผู้ล่วงลับของเขา แรก ๆ เอเดลเวส
เข้าใจส่ิงทป่ี นั ดนั ทำ� ความรู้สึกเศร้านั้นเป็นเร่ืองส่วนตัวมาก ๆ ถา้ ปันดัน
พอใจในกิจกรรมใหม่ ๆ ท่ีเขาท�ำ เอเดลเวสกจ็ ะไมค่ ิดอะไร
ส่ิงท่ีเอเดลเวสไม่คาดคิดมาก่อน กลุ่มที่ปันดันเข้าร่วมชอบห้าม
โนน้ ห้ามน ี่ สง่ิ น้นั ส่ิงนถ้ี กู มหิ นำ� ซ�้ำเมอื่ ไรทเี่ อเดลเวสไมเ่ หน็ ด้วย ปนั ดนั
ก็มักจะเข้าข้างกลุ่มของเขาอยู่เสมอ แล้วก็ย่ิงหันไปหมกมุ่นศึกษาคัมภีร์
หนกั ข้อเขา้ ไปอกี
พวกเขาไมเ่ คยมีปากเสยี งกันถึงขั้นดา่ ทอ ไมม่ คี ำ� หยาบคายใด ๆ
ออกมา ไม่เคยท�ำให้ข้าวของเสียหาย ปันดันเองก็ไม่เคยสั่งให้เอเดลเวส
ท�ำในสิ่งที่เธอท�ำอยู่แต่ความตึงเครียดที่เพ่ิมข้ึนทุกวันบีบค้ันเอเดลเวส
เธออดึ อดั และเร่มิ รสู้ กึ ไม่สามารถแยกแยะสสี นั ได้ ในเมอื่ เธอไมใ่ ช่คนขบั
รถสองแถวท่เี ข้าใจแค่เพียง 3 สี คือ แดง เหลือง เขยี ว เธอไม่สามารถ
ท�ำงานในบ้านหลังนี้ได้ อันที่จริงตอนนั้นเธอต้องเตรียมพร้อมเพื่อไปจัด
นิทรรศการทส่ี งิ คโปรใ์ นเวลาอนั ใกล้

136 Bulan Sastra

การหยา่ รา้ งของพวกเขาเกดิ ขน้ึ อยา่ งรวดเรว็ ญาตแิ ละเพอื่ นบา้ น
จ�ำนวนมากต่างพากันเสียดาย พวกเขาเศร้ามากเม่ือเอเดลเวสจากไป
พรอ้ มกบั การพาดาเนไปดว้ ย สองสามเดอื นตอ่ มาเอเดลเวสพาดาเนมาพกั
ท่ีจิปุตัต เธอท�ำอย่างน้ันไม่ใช่เพราะว่าปันดันไม่อยากมายอกยา แต่เป็น
เพราะเธอไม่ต้องการให้ปันดันมา ปันดันเคยมาเย่ียมคร้ังหน่ึงแต่เธอ
รู้สึกไม่สบายใจตลอดเวลาที่ดาเนอยู่จิปุตัต ปกติเอเดลเวสใช้เวลาท่ี
จาการ์ตาเพื่อพบปะกับเพื่อนฝูง หรือไม่ก็หาของกินในร้านโปรด ในช่วง
แรกยังคงไปมาหาสู่กับเพื่อนเก่าที่จิปุตัตพวกน้ันระดมถามแต่เร่ืองการ
เปน็ เจ้าของบา้ น แล้วกพ็ ดู ยุยง จนกระทั่งเธอเลอื กทจ่ี ะหลบหนา้ พวกนัน้
หากเป็นไปได้
เอเดลเวสอยู่ที่บ้านจิปุตัตไม่นานเพราะปวดใจทุกคร้ังที่เห็น
ปนั ดนั รา่ งกายของอดีตสามยี ังคงดูดีเหมอื นเดิม แตก่ ิรยิ าท่าทางของเขา
ดวงตาท่ีดูอ่อนแอ ไม่มีอีกแล้วจุดเด่นของดวงตาทะเล้นเหมือนเม่ือก่อน
ไมม่ ฉี ายา เจมิ ปลุค ส�ำหรับเธออีกแล้ว สิ่งท่ยี ังคงเหลอื มีเพียงแค่พ่อของ
ดาเนสิบเจ็ดซามูไรผู้โรยรา มันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจเอเดลเวสต้ังแต่คร้ังแรก
ทเี่ ธอได้ยิน
ดงั นน้ั เมอ่ื ปนั ดนั เอย่ ปากจะแตง่ งานกบั อายาครอู นบุ าล เอเดลเวส
รู้สึกยินดีจากใจจริงหวังว่าปันดันจะมีความสุขอีกคร้ัง แม้ว่าลึก ๆ แล้ว
จะยังหึงหวงอยู่ก็ตาม แต่เธอก็รู้ว่าปันดันแต่งงานกับอายาเพราะถูกจับคู่
โดยหัวหน้ากลุ่มของเขา และอายาก็ท�ำงานในโรงเรียนอนุบาลที่สังกัด
กลุ่มน้นั ส่งิ ที่เอเดลเวสหวังจึงดูรบิ หรเี่ ตม็ ที
จ�ำได้ว่าตอนนั้นปันดันไม่ได้ท�ำงานอีกแล้วและใช้ชีวิตด้วย
เงินเก็บ เอเดลเวสแนะน�ำให้ปันดันสร้างบ้านส�ำหรับแบ่งเป็นหอพักตรง
ทดี่ นิ ทางซา้ ยของบา้ นจปิ ตุ ตั ซง่ึ กวา้ งขวางเพยี งพอ ปนั ดนั คดิ วา่ บา้ นทส่ี รา้ ง
ข้ึนเป็นหอพัก ซ่ึงในเวลาต่อมาได้เพิ่มขึ้นอีกเท่า ปันดันได้รับผลก�ำไร
พอสมควร ผลก�ำไรนี้ เป็นไปได้ว่าอายาให้ญาติห่าง ๆ ที่ตอ่ มาได้หั่นเธอ
เปน็ 10 ชน้ิ ขอยืมไป

บหุ ลันวรรณกรรม 137

อายาไดร้ บั การทำ� พธิ ฝี งั แลว้ เมอื่ เอเดลเวสมาถงึ บา้ นจปิ ตุ ตั ในตอนกลางวนั
ศพของอายาได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลในช่วงเช้า ปันดัน
เลอื กทจี่ ะทำ� พิธีฝงั ทันที เอเดลเวสรสู้ ึกนัน่ เป็นส่งิ ทเ่ี หมาะสมดแี ลว้
ขณะท่ีมาถึง หลังจากท่ีอึดอัดอยู่ 2-3 วินาที เอเดลเวสกอด
ปนั ดนั ผชู้ ายคนนนั้ รอ้ งไหซ้ บหวั ไหลข่ องเอเดลเวสนานเปน็ นาที เอเดลเวส
รู้สึกว่าเป็นนานนับช่ัวโมงโดยมีสายตาของเพื่อนบ้านจับจ้องหลายคู ่
สายตาหลายคู่ของสมาชิกกลุ่มท่ที �ำหน้าทีใ่ นการสวดคลา้ ยมคี ำ� ถาม ทวา่
พวกเขาไม่ได้เปล่งเสียงออกมา เอเดลเวสทักทายพ่อแม่ของอายาด้วย
เช่นกนั ไม่มคี �ำพดู ใด ๆ ออกมาจากปากพวกเขา
จนถึงค่�ำบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานยังคงทยอยมาเร่ือย ๆ
บรรดาญาติ ๆ ของอายาดูวางตัวไม่ถูก เพราะเหยื่อและผู้กระท�ำต่างก็
เป็นสมาชิกในครอบครวั ของตวั เอง ตั้งแต่บ่าย เอเดลเวสเลือกท่จี ะหลบ
ไปทีส่ วนด้านหลัง เธอมโี อกาสเด็ดกนิ น้อยหนา่ ที่หวานมาก เมือ่ ก่อนเธอ
เปน็ คนปลูกมนั กบั มือ ทน่ี ่เี ช่นกัน ที่เธอกอด อุ้ม และจบู ซูไลกาเปน็ ครงั้
แรกซงึ่ ก่อนหนา้ นีพ้ เี่ ลย้ี งเป็นคนคอยอุ้ม
พิธีกรรมเสรจ็ ในเวลา 2 ทุ่มครึง่ เอเดลเวสมโี อกาสเขา้ ร่วมด้วย
เพียงครู่หน่ึง เธอหวังลึก ๆ ว่าพิธีกรรมน้ีจะน่าพอใจ แต่กลับผิดหวังที่
พิธีการดำ� เนินไปอยา่ งเรียบ ๆ
ด้วยความเหนื่อยล้า เอเดลเวสจึงพักผ่อนที่ห้องนอนของดาเน
ห้องที่จนถึงปัจจุบันใช้เพียงแค่ที่พักแรมถ้าลูกชายของเธอมา เอเดลเวส
ไม่รู้ว่าเธอเผลอหลับไปนานเท่าไร เมื่อต่ืนข้ึนมาก็พบว่าปันดันนั่งแล้วอยู่
บนเก้าอ้ีไม่ไกลจากท่ีนอน ดวงตาของชายคนน้ันดูอิดโรย แต่ริมฝีปาก
ฝนื ย้มิ เอเดลเวสลกุ ขึน้ แล้วกอดปนั ดนั ปันดนั รอ้ งไหอ้ กี ครงั้ ไม่กนี่ าทีหลงั
จากนั้นกระแสความรู้สึกแปลก ๆ แทรกขึ้นมาในใจท้ังสองคน พวกเขา
ถอดเสอื้ ผา้ ออกและรว่ มรกั กนั เอเดลเวสรสู้ กึ วา่ นำ้� ตาของปนั ดนั หยดตรง
หวั ไหล่ของเธอ หลงั จากเสร็จสม ปันดนั กผ็ ลอ็ ยหลบั ไป

138 Bulan Sastra

เอเดลเวสดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาตีหน่ึง เธอสวมเส้ือผ้า
ล้างหน้าในห้องน้�ำ ในหัวของเธอยังไม่สามารถสะสางส่ิงท่ีเพิ่งเกิดข้ึนได้
คงเปน็ การชว่ ยปลอบใจเขา เธอจดั การอาบนำ้� แตง่ ตวั แลว้ ออกไปดา้ นนอก
ที่ห้องโถงไม่มีใครสักคน เธอหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้าน จุดบุหร ่ี
ทสี่ วนดา้ นหนา้ เธอหันไปทางถนนใหญเ่ พอ่ื มองหาแทก็ ซี่

อตั ชวี ประวตั ขิ องกลอเรีย

อา เอซ็ ลกั ษณา
แปลโดย เพญ็ ศรี พานิช

หลงั จากคนื นนั้ คณุ รไู้ หม ยายฉนั ตอ้ งจดั การเรอ่ื งประดาทย่ี ายสดุ จะเออื ม
เพียงล�ำพัง ยายต้องท�ำคนเดียวเพราะตาไม่อยู่เคียงข้างอีกแล้ว ชายคน
นนั้ ยงั มชี วี ติ อยู่ แตต่ าไมม่ ที างทง้ิ กรงทจ่ี องจำ� ตาได้ ตอ่ จากนไ้ี ปฉนั จะเรยี ก
ตากับยายว่าบ็อบและเลลีแล้วกัน พวกเขาอาศัยอยู่ที่ตีนเขาทางตอนใต้
ของเมืองเซอมารังไม่ไกลจากสุสานจีน หลุมศพหลาย ๆ หลุม เคยถูก
หวั ขโมยรอื้ คน้ ฉนั เรยี กเขาวา่ บอ็ บและเลลี บางทพี วกเขาอาจจะไมช่ อบใจ
นักหากฉันใช้ชื่อจริง (แต่คนต่างก็รู้ว่าใครกันที่ฉันหมายถึงเพราะมีแค่
ครอบครัวฉันเท่านั้นแหละท่ีต้องเจอเรื่องพรรค์น้ี) บ็อบและเลลีมีลูก
สามคน พวกเขาเฝา้ รอหลานมาหลายปแี ลว้
คือลุงของฉนั เปน็ ลกู คนโตของพวกเขา ลุงเรยี นจบทม่ี ดั ราซะฮ์
ซานาวิยะฮ์ เขาเรียนศาสนวิทยาต้ังมากมาย แต่ลุงกลับไม่ชอบอ่าน
อัลกุรอานเอาเสียเลย หลังจากเรียนจบลุงก็ไปเติบโตอยู่ท่ามกลางพวก
นกั เลงหวั ไม้ แล้วกก็ ลายเปน็ คนสำ� มะเลเทเมาท่ไี มม่ เี มียจนอายุปาเขา้ ไป
สี่สิบปี หลายต่อหลายคร้ังท่ีตาและยายคอยพร่�ำบ่นให้ลุงหาเมียเสียท ี
แตค่ วามพยายามน้ันไรผ้ ล ลุงยงั คงเปน็ หนุ่มโสดจนกระท่ังเขาตาย ในอีก
สองเดือนก่อนที่อายจุ ะสี่สิบสามปีพอดี

140 Bulan Sastra

ความหวงั อยากมหี ลานของบอ็ บและเลลเี ลยตกไปทล่ี กู คนทสี่ อง หญงิ สาว
ท่ีในตอนแรกตกหลุมรักกับช่างขัดเฟอร์นิเจอร์ที่โรงงานหินอ่อนข้างบ้าน
แตภ่ ายหลงั กลับแตง่ งานกบั พนกั งานขายประกันท่เี รยี บรอ้ ยและดูแก่กว่า
อายุจริง บางทีคุณอาจจะอยากรู้ว่าเจ้าพนักงานขายประกันเอาชนะช่าง
ขัดเฟอนเิ จอร์ได้ยงั ไงในศึกรกั คร้ังน้ี แตฉ่ ันจำ� ต้องหกั ห้ามใจไม่ใหเ้ ล่าเรอ่ื ง
ของพวกเขาไว้ ถ้ามีโอกาสฉันหวังว่าจะมีเวลาเจาะจงเล่าเรื่องราวความ
รักของพวกเขา มีเพยี งแคล่ ูกคนที่สองเท่านนั้ ที่แต่งงานแลว้ ลกู คนทีส่ าม
กเ็ ปน็ ผูห้ ญิง และยงั ไม่แตง่ งานจนอายถุ งึ ย่สี ิบแปด และต่อ ๆ มา
ขอย้อนไปสามปีก่อนฉันเกิด ในตอนนั้นลูกคนท่ีสองแต่งงานได้
เจด็ ปแี ลว้ แตก่ ด็ ไู มม่ มี แ่ี วววา่ จะทอ้ งเลยสกั นดิ ขณะทค่ี วามอยากไดห้ ลาน
ของบ็อบและเลลีไม่อาจทัดทานได้อีกแล้ว เพราะไม่สามารถทนรออยู ่
เฉย ๆ ได้ บ็อบและเลลีขยันไปตามบ้านคนที่มีพลังวิเศษและชอบไปตาม
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ตามบา้ นของคนปว่ ย พวกเขาไดม้ นตรว์ ิเศษว่าลูก
ทยี่ งั ไมท่ อ้ งตอ้ งกนิ อะไรบา้ ง ตามสถานทศ่ี กั ดสิ์ ทิ ธพ์ิ วกเขากจ็ ะไปขอหลาน
ในตอนทเี่ ขาไปเย่ยี มคนทีม่ ีพลังวิเศษในคร้งั แรกนน้ั พวกเขาได้
ใบสัง่ วา่ ลูกสาวของเขาต้องดื่มน�้ำมะพร้าวอ่อนทุก ๆ คืนวนั ศกุ รจ์ นครบ
เจ็ดคร้ัง ใบส่ังนี้ไม่ได้แสดงปาฏิหาริย์ และพวกเขาเลยเปล่ียนไปหาคน
ทมี่ พี ลงั วเิ ศษคนอน่ื ทสี่ ามารถมอบเวทมนตรแ์ ละใบสงั่ ทตี่ า่ งออกไป แรกๆ
น้ันพวกเขาไปยังเสาหลักเมืองท่ีต้ังอยู่บนเกาะเล็ก ๆ กลางน�้ำ สี่เดือน
หลังจากน้ันตามคำ� แนะนำ� ของเพอื่ นบา้ น พวกเขาไปยงั ตานำ้� กลางหบุ เขา
แล้วค้างคืนที่น่ัน และน�ำน�้ำจากตาน�้ำกลับมาให้ลูกสาวด่ืม สามเดือน
ตอ่ มาตามคำ� แนะนำ� ของเพอื่ นบา้ นอกี เชน่ กนั และคา่ เดนิ ทางทห่ี ยบิ ยมื มา
จากคนปล่อยเงนิ กู้ พวกเขาเดินทางไปเยือนปืนใหญ่เก่าแก่ในจาการ์ตา
“พวกแกรไู้ หมรปู รา่ งปนื ใหญน่ ่นั เปน็ ยังไง” เพอื่ นบา้ นกล่าว
“ใครทเ่ี ดินทางไปทน่ี นั่ ไม่มีผดิ หวงั ”
ตอนที่ไปถึงที่น่ัน ทง้ั ครู่ ูส้ ึกมน่ั ใจว่าอีกไม่นานพวกเขาจะมีหลาน
รูปรา่ งของปนื ใหญน่ ั้น คุณรไู้ หมว่า มันย่อมจะสร้างความมัน่ ใจให้กบั ใคร

บหุ ลนั วรรณกรรม 141

ก็ตามทไี่ ปขอพรจากมันไดจ้ ริง ๆ ตรงฐานของมนั มีรปู กำ� ปัน้ นวิ้ หัวแม่มอื
ขนาบข้างด้วยนิ้วช้ีและนิ้วกลาง – มันก็เหมือนกับเวลาที่คุณก�ำมือตอน
หงดุ หงดิ ใครสกั คน ตอนทนี่ ง่ั ขา้ งปนื ใหญ่ บอ็ บและเลลมี ที า่ ทเี ครง่ ขรมึ และ
อธิษฐานอย่างจรงิ จัง
หลังจากการเยือนปืนใหญ่ได้ห้าเดือน หลังจากที่บ็อบและเลลี
หมดเวลาไปสองปกี บั การไปโนน่ มานี่ แม่ฉนั เรมิ่ มีอาการอาเจยี นโอก้ อา้ ก
แมต่ ง้ั ทอ้ ง ปนื ใหญป่ ระทานตามคำ� ขอของบอ็ บและเลลี อกี ไมก่ เ่ี ดอื นพวก
เขากจ็ ะมีหลาน แตค่ ุณรไู้ หม บางทีความสขุ มักมาพร้อมความทกุ ข์เสมอ
พวกเขาไม่ได้หวังเลยว่าแม่ฉัน ลูกคนท่สี ามจะเป็นคนตั้งท้อง แมฉ่ นั ยงั ไม่
แตง่ งาน ชาวบา้ นกจ็ ะแหก่ นั มาดนู ำ�้ หนา้ หญงิ ทท่ี อ้ งไมม่ พี อ่ คำ� ซบุ ซบิ ทเ่ี กดิ
ขนึ้ อาจจะจดั การไดโ้ ดยงา่ ยดายถา้ ในตอนนน้ั บอ็ บและเลลมี หี ลานแลว้ เปน็
โหล พวกเขาก็แค่ด่าทอแม่แล้วพาเธอไปหาหมอต�ำแยก่อนที่ชาวบ้านจะ
เห็นทอ้ งแมข่ ยายใหญ่ขน้ึ แตพ่ วกเขาไมม่ ที างท�ำเช่นน้ันเพราะสิ่งมชี ีวิตท่ี
อยใู่ นครรภ์ แม่คอื หลานคนแรกของพวกเขา – เด็กคนน้นั คอื ฉนั เอง
“ลองถามเพือ่ น ๆ แกดูสิ บางทีอาจจะมีคนท่ีอยากจะแต่งงาน
กับนงั ไส้เดอื นน”ี่ บ็อบบอกกับลงุ
ด้วยความคล่ัง ตาเอาแม่ไปเสนอให้กับเพ่ือน ๆ ของลุง น่ัน
หมายความวา่ ได้เสนอชะตากรรมของแมแ่ ละรวมถึงชะตากรรมของฉันท่ี
มอี ยรู่ บิ หรใ่ี หต้ กอยใู่ นมอื ของพวกนกั เลงหวั ไม้ แตฉ่ นั กเ็ ขา้ ใจในความมดื มน
ของตาได้ ตาถามแม่หลายต่อหลายคร้ังว่าใครคือชายท่ีเพาะเมล็ดพันธ ์ุ
ในครรภ์ของแม่ แต่แมไ่ มแ่ มแ้ ต่จะปรปิ ากบอกว่า ใครคอื ชายผ้นู น้ั ลุงฉัน
ไม่ได้คล่งั เทา่ กับตา ลุงบอกกบั บอ็ บว่าความจรงิ แล้วนังไส้เดือนตา่ งหากท่ี
ต้องเป็นคนหาค่ขู องเธอด้วยตัวเอง
“มีแค่เธอเท่าน้ันทรี่ ู้ว่าใครเปน็ พอ่ ของเดก็ ในท้อง” ลุงบอก
“มีแต่เธอเท่าน้ันท่ีจะไปพบชายคนน้ันและขอให้เขามาแต่งงาน
ดว้ ย”
“แต่นังไส้เดือน” พวกเขาเรียกแม่ฉันแบบนั้น ดูเหมือนว่าจะ

142 Bulan Sastra

ไมแ่ ยแสต่อความรอ้ นรนของพอ่ แม่ ดว้ ยใบหนา้ ทดี่ ูง่วงนอน เธอเปน็ คนท่ี
ดูจะไม่แยแสกับอะไรอยู่เสมอ “สมัยก่อนก็มีผู้หญิงท่ีคลอดลูกโดยท่ีไม่มี
สามเี ช่นกันและเด็กคนนน้ั ก็เติบโตมาเปน็ นบ”ี เธอพดู
“นบีแม่แกสิ” บ็อบพูด “สมัยก่อนผู้ท่ีมาเยือนเธอคือเทวทูต
แต่ใครกนั ที่มาหาแก”
“ก็ผู้ชายคนหนึ่งบางทีอาจจะเป็นเทวทูตม้ัง” นังไส้เดือนตอบ
“ใครจะไปรู้ละ่ ”
ด้วยความทรงจ�ำท่ีพร่าเลือนเกี่ยวกับบทเรียนศาสนาท่ีเคย
ร่�ำเรียนมาที่โรงเรียน ดูท่าทางลุงจะมีความสุขมากเมื่อได้ยินค�ำตอบ
ของแม่ วันหน่ึง ด้วยหัวท่ีคลุ้งกลิ่นแอลกอฮอล์ เขาพูดกับคนท่ีอยู่ใน
วงเหล้าว่า น้องของตนไดร้ ับฝากเมล็ดพนั ธ์ุจากเทวทตู ท่ีลงมาถึงห้องผ่าน
ทางช่องใต้หลังคา “น่ันไง ยายไส้เดือนถึงท้องได้โดยไม่มีพ่อ” เขาบอก
“ลูกของเธอจะต้องกลายเป็นนบ”ี
บอ็ บไมเ่ คยมคี วามสขุ เทา่ กบั ลงุ ยงิ่ นานวนั ทอ้ งนงั ไสเ้ ดอื นยงิ่ ใหญ่
ขึน้ แม้ว่าตวั เธอยังผอมเหมอื นเดมิ ก็ตาม และเธอยงั คงไม่มีท่าทีว่าอยาก
จะมสี ามี บ็อบยงิ่ คล่ังขึ้นทุกคร้ังที่ตอ้ งเผชิญหน้ากบั แม่ - บางทเี ขาอาจจะ
หมดหวงั ทัง้ ๆ ที่จรงิ แล้วเขาหวังเป็นอยา่ งมากท่จี ะใหแ้ มเ่ ปน็ นกั บัลเล่ต ์
สมัยก่อนเขาเคยเป็นแฟนกับนักบัลเล่ต์ ผู้หญิงสูงชะลูดท่ีสามารถยืนบน
ปลายเท้าเป็นเวลานานได้ ฉันคิดวา่ แปลกเหมอื นกนั ทีผ่ ู้ชายที่ฝังตวั อยใู่ น
ทไี่ กลปนื เทยี่ งแถวเซอมารงั ใต้ ใกลก้ บั สสุ านจนี มานมนาน สามารถมแี ฟน
เป็นนักบัลเล่ต์ได้ยังไง ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาพบกันครั้งแรกท่ีไหน และไปไง
มาไงนักบลั เลต่ ์คนนนั้ จงึ ตกหลมุ รักกับหนุม่ บ้านนอกได้
ความฝันของบ็อบท่ีอยากจะให้แม่เป็นนักบัลเล่ต์น้ัน เลลีไม่เคย
เห็นดว้ ย เพราะมนั ทำ� ให้เธอต้องนกึ ถึงผู้หญิงทเี่ ป็นแฟนเกา่ บ็อบ “ทางท่ดี ี
ให้ลูกเป็นพนักงานธนาคารจะดกี วา่ ” เลลีวา่
“นัน่ มนั ก็ดเี หมือนกัน” บ็อบพดู
“ลูกต้องเปน็ เปน็ พนักงานธนาคาร” เลลีเสียงแขง็

บุหลนั วรรณกรรม 143

“ฉนั กไ็ ม่ได้หา้ มไม่ใช่เหรอ” บ็อบพูด “ฉนั กแ็ ค่บอก.............”
“อ้าว แล้วคุณแอบซื้อรองเทา้ บัลเลต์ให้ลูกไปเพือ่ อะไร”
“แกเปน็ คนขอเอง”
“เราไม่จำ� เป็นต้องให้ทกุ อยา่ งทล่ี กู ขอ”
“ถ้าลูกเป็นนกั บลั เลต่ ์ ลูกจะต้องเดินทางไปตา่ งประเทศบ่อย ๆ”
“แตค่ วามจรงิ แล้วเปน็ พนกั งานธนาคารก็ดเี หมอื นกนั .......”
นน่ั เปน็ การโตแ้ ยง้ ทเี่ กดิ ขน้ึ เมอื่ หลาย ๆ ปที แ่ี ลว้ ตอนทน่ี งั ไสเ้ ดอื น
ยงั เป็นวัยรุน่
ตอนทอี่ ายขุ องเธอสามสบิ ปแี ละอมุ้ ทารกในครรภ์ แมไ่ มส่ ามารถ
เป็นอะไรได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นพนักงานธนาคารหรือนักบัลเลต์
บางทนี กั บลั เลตย์ งั พอไดอ้ ยหู่ ลงั จากทค่ี ลอดลกู แลว้ แตเ่ ธอตอ้ งดแู ลตวั เอง
อยา่ งดี เพราะปกตแิ ลว้ ผหู้ ญงิ ทคี่ ลอดลกู แลว้ รา่ งจะขยายออก และผหู้ ญงิ
รา่ งใหญจ่ ะเป็นนกั บัลเล่ต์ไดย้ าก มนั ไมใ่ ช่เรือ่ งง่ายเลยถ้าคณุ ต้องยนื ดว้ ย
ปลายเท้ากับร่างท้วม ๆ
สองสามเดือนก่อนฉันเกิด สภาพของบ็อบที่ย่ิงสลดลง มีเพื่อน
บ้านเคยบอกว่าที่แม่ฉันท้องเป็นค�ำสาปท่ีบ็อบและเลลีได้รับ เพราะพวก
เขาชอบไปขอหลานตามสถานที่ไสยศาสตร์ บ็อบไม่ได้ยินเองหรอก เขา
เกือบจะไมอ่ อกจากบา้ นเสียดว้ ยซ�ำ้ ตง้ั สองสามเดือนกอ่ นทฉี่ ันเกิด เขาขัง
ตัวเองไว้ในห้องยังกับฤาษีบ�ำเพ็ญตบะในถ้�ำเพื่อรอปาฏิหาริย์ เลลียังคง
ออกจากบา้ น เธอไปตลาดทกุ เชา้ บางครงั้ กต็ อ้ งไปซอื้ บหุ รใ่ี หส้ ามที รี่ า้ นคา้
ตอนท่ีครรภ์ของแม่มีอายุได้เก้าเดือนสิบวัน ฉันเกิดในห้องน�้ำ
ดสู ิ ฉนั เกดิ ในเวลาทเ่ี หมาะเหมง็ ถงึ จะไมม่ พี อ่ มาเฝา้ รอ ตอนที่แม่อยากฉ่ี
และเธอเขา้ หอ้ งแลว้ ฉนั กเ็ กดิ ออกมากอ่ นทเี่ ธอจะทนั ปดิ ประตู เพอื่ นบา้ น
พากันมามุงดูเต็มไปหมด ฉันเห็นสีหน้าริษยาจากหลาย ๆ คน ตอนท ี่
พวกเขาเห็นฉันหน้าตาดี บางทีพวกเขาหวังว่าจะดูบางสิ่งบางอย่างที่
โกลาหลในวันเกิดฉนั ฉนั ร้สู กึ วา่ พวกเขาจะชอบใจกว่า ถา้ ฉนั เกิดมาเปน็
เต่าหรือกระรอก เพราะมันจะยิ่งท�ำให้เขาได้นินทาเกี่ยวกับบาปท่ีเกิดขึ้น

144 Bulan Sastra

กบั ครอบครวั ฉนั ตอ่ ไป ความจรงิ แลว้ ฉนั อยากจะบอกพวกเขาวา่ “พวกเธอ
ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งรษิ ยา” แตฉ่ นั อดกลนั้ ไว้ ฉนั ไมอ่ ยากทจ่ี ะเลยี นแบบสงิ่ ทท่ี ารก
คนอน่ื ไดท้ �ำไวใ้ นสมยั ก่อน
ลุงรักฉนั จรงิ ๆ เขามกั จะเล่าใหพ้ วกในวงเหลา้ ฟังวา่ หน้าตาฉนั
สวยมาก “เมื่อวาน หลังจากทพี่ วกแกกลับหมดแลว้ ฉนั ได้ยินเธอพูดกับ
แมข่ องเธอ” ลงุ บอก เขาเล่าเรือ่ งทฉ่ี นั ไมเ่ คยทำ� ฉนั รูส้ กึ วา่ ทีเ่ ขาทำ� เรอ่ื ง
ทัง้ หมดนั้นเป็นเพราะลุงภาคภมู ใิ จในตวั ฉันเสียเหลอื เกิน
ในบรรดาทุกคนที่อยู่ในบ้าน คนท่ีท�ำให้ฉันเศร้ามากท่ีสุดคือ
บอ็ บ ตายงั คงขงั ตวั เองอยใู่ นหอ้ ง เขาเพงิ่ ออกจากหอ้ งตอนทฉี่ นั มอี ายคุ รบ
หนึ่งเดือน และเขาก็มาหาฉันด้วยใบหน้าของฤาษีที่เพ่ิงพบแสงสว่าง
นั่นเป็นคร้ังแรกที่ตาเห็นฉัน และในตอนนั้นเองที่ตาคว้าฉันจากอกแม่
แลว้ พาฉันไปยงั ลานหลังบ้าน ที่นนั่ ตอนท่ีมกี ันแค่เราสองคน ตากระซิบ
กบั ฉันถงึ แสงสว่างท่เี พงิ่ บรรลุ ฉันอยากจะตอบวา่ เชิญเถอะ แตไ่ มด่ กี ว่า
คุณรู้ไหม ฉันไม่ชอบท�ำอะไรที่คนสมัยก่อนเคยพูด ๆ กนั ไว้ เพราะเหตนุ น้ั
ยังจึงเงยี บและเพียงแคม่ องเขา
ตกกลางคืน ตอนที่แม่และฉันนอนเคียงข้างกัน บ็อบเข้ามา
ในห้องของเรา แล้วยกฉันอย่างระมัดระวัง เขาพาฉันมาที่ลานหลังบ้าน
อกี ครง้ั วางฉันนอนบนพื้นดินแล้วกรดี มดี ลงทีค่ อฉนั - หลานท่ีเขาเฝ้ารอ
มาเป็นปี ๆ ฉันเขา้ ใจส่งิ ท่ีเขาทำ� ตาเพยี งแค่ปฏบิ ตั ติ ามคำ� สัง่ ของพระเจ้า
แต่ฉันตายในคืนนั้น เพราะเขาไม่ใช่นบี เพราะฉะน้ันจึงไม่ได้มีเทวทูต
มายังลานเพื่อช่วยเปลี่ยนร่างของฉันกับแพะหรือกระต่ายหรือเป็นสัตว์
อะไรก็ตาม วิญญาณฉันโบยบินไปสู่ฟากฟ้าด้วยการน�ำพาของแรง
ปรารถนาอยา่ งหน่งึ นน่ั คอื การเล่าเร่อื งนีก้ ับคุณ
คณุ รไู้ หม หลังจากฉนั ตาย ลุงของฉนั กลายเป็นนกั เลงหวั ไม้ทยี่ ิ่ง
กักขฬะ และชอบทรมานคนอื่น ลุงตายหกเดือนหลงั จากนนั้ ด้วยนำ้� มอื
ของทหารลกึ ลบั ทป่ี ฏบิ ตั งิ านยามดกึ ดน่ื แมฉ่ นั ตายเมอื่ หกปที แ่ี ลว้ แตค่ วาม
จริงแล้วแม่ได้ตายไปตั้งแต่เจ็ดปีก่อนหน้านั้น ตรงกับวันตายของฉัน

บหุ ลนั วรรณกรรม 145

ตาเก็บตัวอยู่ในกรงหลายวันหลังจากมีดของเขากรีดลงบนคอฉัน ต�ำรวจ
จับกุมตาและศาลก็ตัดสินให้เขาจ�ำคุกตลอดชีวิต ฉันเสียใจกับบทลงโทษ
ทางกฎหมายท่ตี าไดร้ บั พวกเขาไมเ่ หมือนกับฉนั พวกเขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่
ตาฉันทำ� เป็นเพียงแคห่ นทางบรรลแุ สงสว่างอย่างหนงึ่
ยายของฉนั คนทอ่ี ดทนทส่ี ดุ ในครอบครวั เรา ยายยงั คงเกบ็ รกั ษา
ความอยากได้หลานไว้ ราวกับเป็นคนทรยศท่ีต้องแบกรับค�ำสาปแช่ง
จนถึงทุกวันน้ีเธอยังคงชอบไปตามสถานท่ีศักดิ์สิทธ์ิและส�ำนักหมอผ ี
เธอท�ำของเธอคนเดียว เพราะตาไม่สามารถไปเป็นเพ่ือนยายได้อีกแล้ว
อายุการแต่งงานของป้าฉันได้ยี่สิบสามปีแล้ว และเธอยังคงไม่ท้อง และ
ตอนน้ีอายุของเธอก็ปาเข้าไปส่ีสิบเก้า สามีของเธอ พนักงานประกันน่ัน
อายุหกสิบสามแล้ว ตอนที่เขาแต่งกับป้า ชายผู้น้ันอายุส่ีสิบปีแล้ว
นน่ั แหละทท่ี ำ� ใหเ้ ขาดเู รยี บรอ้ ยเกนิ ไปและดคู อ่ นขา้ งแกใ่ นชว่ งทตี่ ามจบี ปา้
ฉัน ยายไม่เคยยอมจ�ำนนต่อสภาพของลูกและลูกเขย “แมฉ่ นั ห้าสบิ ส่แี ลว้
ตอนที่นอ้ งฉนั เกิดและพอ่ ฉนั หกสบิ หา้ ” ยายว่า เพราะเชน่ น้นั ด้วยความ
หวังว่าลูกจะท้องสักวันหน่ึง ยายยังคงท�ำเรื่องท่ีจริง ๆ แล้วเธอสุดแสน
จะเอือมตอ่ ไป
ฉันเล่าเร่ืองราวเหล่านี้เพราะปีหลัง ๆ มานี้ คนเรม่ิ วา่ ยายบา้
คณุ รไู้ หม เธอแขง็ แกรง่ มาก เธอเพยี งแคท่ ำ� สง่ิ ตอ้ งทำ� เพอื่ บางสง่ิ บางอยา่ ง
ท่ีมีคุณค่ามากในความต้องการของเธอ ฉันคิดว่าพวกเขาต้องเอาความ
แขง็ แกรง่ มงุ่ มนั่ ของเธอเปน็ ตวั อยา่ ง ดงั นนั้ โดยการเลา่ เรอ่ื งน,้ี ฉนั ไดเ้ ขา้ ไป
ในรา่ งคน ๆ หนงึ่ เพื่อเขยี นมนั คุณอาจจะคิดว่าเรือ่ งเล่าเร่อื งนเ้ี ขียนโดย
อา เอซ็ ลักษณา จริง ๆ แลว้ มันไม่ใช่ เขาไม่ได้เขียนนานแล้วและฉนั คิด
ว่าเขาไม่มีความคิดที่จะเขียนอะไรก็ตาม ฉันแค่ยืมน้ิวของเขาและใช้ช่ือ
ของเขาเพื่อส่งเรื่องนี้ไปถึงคุณ ฉันชื่อกลอเรีย (น่ันเป็นช่ือที่ฉันต้ังเอง
เพราะแม่ยังไม่ทันมีโอกาสได้ตั้งช่ือ) ตอนนี้สิบสามปีแล้ว เด็กวัยรุ่น
สาวสวยคนหนง่ึ ทเี่ ตบิ โตมาในความเศรา้ ในทข่ี องฉนั ฉนั หวงั วา่ แม่และลุง
จะได้อ่านงานเขียนช้ินน้ี เราไม่เคยพบกัน ท้ัง ๆ ที่ทั้งคู่ก็ตายแล้ว
เหมือนกนั

บทกวไี ทย

บุหลนั วรรณกรรม 147

เขาเป็นพทุ ธ – ข้าพเจา้ มสุ ลมิ

ปราชญ์ อนั ดามนั

1
แวว่ เขาทอ่ ง ‘อรหงั สมั มาฯ’
ขณะข้าพเจา้ ดอุ าร์อยเู่ บื้องล่าง
ในห้องนอน ระหว่างการเดินทาง
ข้าพเจ้า-เขา เหน็ ความตา่ งกนั และกัน
เขาเปน็ พุทธ ขา้ พเจ้ามุสลิม
หากหัวใจเราเต็มอิม่ ยิ้มเริงฝนั
ตา่ งทางตา่ งทเี่ คล่อื นปวี นั
บนจดุ พบมหัศจรรยร์ ่วมทางเดิน
ขา้ พเจา้ กำ� ลังเดนิ ทางไปยะลา
ขณะเขาเดินทางมานานเนน่ิ
กอ่ นข้าพเจ้าบอกกลา่ วค�ำเชอื้ เชิญ
ไปไหมไปเผชญิ ดูความจริง
2
เรามีจดุ รว่ มบางประการทางความคิด
จดุ หมายในชีวติ คล้ายกนั ในบางสิ่ง
ทางเดินบางทางเรารว่ มอยพู่ ักพิง
ค้นพบร่วมความไหวน่งิ ความสามัญ
เขาเป็นพทุ ธ ข้าพเจ้ามสุ ลมิ

148 Bulan Sastra

ไมข่ ัดแยง้ ไม่ทมิ่ แทงไม่เหหนั
ไม่มพี รมแดนใดใดมากีดกนั
แบ่งแยกความผกู พันในใจเรา

3
โลกภายนอกล้อมกรอบมานักตอ่ นกั
ชงิ ชังจนโค่นหักความก่อนเก่า
ขดี แดนแบ่งกนั้ เกินคาดเดา
กีดฝันวันเยาวใ์ ครต่อใคร
เพื่อนกบั เพ่อื นเลอื นรางหา่ งจากเพอ่ื น
เกลือ่ นคลง่ั กวาดเคลอ่ื นสะเทอื นไหว
ความหวาดระแวงแยง้ ขัดมากวักไกว
สมุ เพลิงโหมไฟใหช้ งิ ชัง

4
เราอาจถกเถียงกัน แค่การเถียงถก
แต่ไมเ่ อ่ยอ้างหยบิ ยกทีไ่ มร่ หู้ ยั่ง
ปรัชญาวิถีเราตา่ งน้อมรับฟงั
แลกเปลี่ยนจรงิ จังจนรู้ใจ
เขาเป็นพทุ ธ ขา้ พเจา้ มสุ ลมิ
เราเดินทางอยรู่ มิ ริมความเคล่อื นไหว
โลกภายนอกตะบ้ีตะบนั จะเป็นไฟ
เอาความตา่ งไปชักใยทำ� รา้ ยลา้ ง
โลกภายนอกกองไฟรอจะก่อ
สมุ เพลงิ ล่อแยกเราดว้ ยความตา่ ง
ผละผลกั ความเป็นเพือ่ นร่วมเส้นทาง
ขีดเส้นหวั ใจสร้าง - รวั้ พรมแดน

จากหนังสือ “ระหว่างทางทีเ่ สียงอาซานแว่ว”
พิมพ์ครั้งแรก มนี าคม 2556

โดราเอมอ่ น เจา้ แมวจมนำ�้

กอนกูย

1.

เสยี งสะอ้ืนในคืนหนึง่ ตรงึ สดบั อารมณ์เศรา้ เคล้ารบั ปรบั ใจหวนั่

โลกหนอโลกยงั โศกครวญหวนจาบัลย ์ แรงเหวีย่ งหลงลงทณั ฑ์ใหผ้ นั แปร

สายน้�ำหลากไหลลดหมดลงแลว้ ทง้ิ ใหเ้ หน็ เปน็ แนวคราบกระแส

ท่ีหลงั่ ท่วมขว้ั ใจใครออ่ นแอ ยอมจำ� นนพ่ายแพ้แก่ความจริง

2.

เสียงร้องเรยี กเพรยี กหา “โดราเอมอ่ น” ไม่ยอมหลับยอมนอน-เธอเกลือกกลิ้ง

ตอ่ เหตผุ ลมสิ นใจไมป่ ระวงิ ในความเป็นเดก็ หญิง-เธอต้องการ

แม่ซอ้ื ให้เปน็ ของขวัญวันเกิด คืนทพ่ี ่อเมาเตลิดไมก่ ลับบ้าน

“โดราเอม่อน” คือเพือ่ นซท้ี ่ยี าวนาน เพื่อนรว่ มฟงั นทิ านกอ่ นหลับตา

เธอไปไหนมาไหนมิไกลหา่ ง “โดราเอม่อน” ร่วมทางเหมือนแขนขา

แตกตา่ งตรงความเปน็ ตุก๊ ตา แต่หวั ใจให้ค่ากว่าตัวตน

150 Bulan Sastra

3.

น�ำ้ ลูกใหญไ่ หลบ่ามาทว่ มบ้าน แมท่ �ำงานเธอไปเรียน มิอาจขน

ของชน้ั ลา่ ง ถกู ทะลักเขา้ ทว่ มทน้ ทุกอย่างจมอยูก่ ้นกระแสแรง

มากกว่ากระแสน้�ำคอื ความคดิ “โดราเอมอ่ น” มง่ิ มติ รถกู กลั่นแกล้ง

เธอฟมู ฟายไมอ่ าจรบั การเปล่ยี นแปลง จนน�ำ้ แหง้ ก็มิเหอื ดเดือดอารมณ์

“โดราเอมอ่ น” เปยี กน้�ำตัวเนา่ เหม็น มิรู้หนาวรูเ้ ย็นโลกข่นื ขม

ตวั ของเธอสิคลุ้มคลัง่ ยังจอ่ มจม ทส่ี ดุ โลกตรอมตรมเลา่ ...คือใคร?

4.

เสยี งสะอนื้ ในคืนนั้นพลนั เงียบลบั หลังเสียงปลอบคลายปรบั -เธอหลบั ใหล

ห้วงนทิ ราแหง่ ราตรีท่ยี าวไกล แววตาใครยังเพง่ ผา่ นม่านมดื ด�ำ?

ในอ้อมแขนยังงดงามค่าความหมาย คือสุดทา้ ยของความฝนั อันอ่มิ หนำ�

“โดราเอมอ่ นตวั ใหม่” ทบทวนค�ำ เงินเดือนออกตอนค�ำ่ วนั พรงุ่ นี.้ ..


รวมบทกวี ความตายของสันติสุข มิถุนายน 2554

หอมรกั แม่

กร ศริ ิวัฒโณ

แมก่ �ำเนิดฉนั มาใต้ฟ้านี้
แม่ใหร้ กั ท่ีแม่มเี ตม็ ปรารถนา
เพยี งเสียงรอ้ งของฉันวนั เกิดมา
แมก่ ย็ ้ิมท้งั น�ำ้ ตา ในวันนน้ั
เสร็จผูกรดั สายสะดือแม่ถือกอด
ฉันเปน็ ยอดดวงใจ แมใ่ ฝฝ่ ัน
แม้อยู่ไฟบ่มเสา้ เคลา้ ไฟควัน
แม่ยงั พักให้นมฉนั ร่างส่นั เทา
ฉันอม่ิ อนุ่ หนนุ แขนแม่แสนหวง
รักเตม็ ทรวง หว่ งหาทกุ คราเหงา
แมอ่ ุม้ ลบู จบู ฉนั รบั ขวัญเยาว์
จบู แตห่ วั ถึงเทา้ เฝา้ เอาใจ

152 Bulan Sastra

ฉนั กอดรดั กดั นมระบมเจ็บ
แม่จะโกรธเท่าปลายเล็บ กห็ าไม่
ฉนั เจ็บปวดรวดรา้ วในคราวใด
แม่ร้องไห้ไปกับฉนั หว่นั วิญญาณ์
แมย่ อมอดใหฉ้ ันอมิ่ ได้ยิม้ หววั
แม่ฝืนตัวใหฉ้ ันหลับทบั บนบา่
แม่ทนหนาวให้ฉันอนุ่ บุญชีวา
แมย่ อมทกุ ขเวทนาให้ฉนั สบาย
แมส่ อนฉัน ม่ันสอนทกุ ตอนชวี ิต
แม่คอื ผูล้ ขิ ติ ทกุ ความหมาย
สอนใหฉ้ นั น่งั เดนิ เพลินใจกาย
สอนใหเ้ ปน็ ลูกผู้ชายทัง้ ชีวติ
เปดิ โอกาสใหฉ้ นั ใฝ่ฝันหา
สอนใหฉ้ ันฟนั ฝา่ ผา่ วกิ ฤต
สอนใหฉ้ นั เรียนรกู้ ารบชู ิต
ซ่งึ งานงามวจิ ิตรอยา่ งพสิ ดาร
สอนให้ฉันรูร้ กั ประจักษแ์ จ้ง
สอนใหแ้ ตง่ ใจตนพน้ ดิรจั ฉาน
สอนใหร้ ักผคู้ นและให้ทาน
สอนให้ฉนั สบื สานความเปน็ ไทย

บุหลนั วรรณกรรม 153

แมย่ งั ชห้ี นพราวแหง่ ดาวเหนือ
ให้ฉนั เก้อื กอ่ หนนุ การณุ ยใ์ ส
ใหฉ้ ันมเี มตตาเป็นยาใจ
มหิ ว่นั ไหวกเิ ลสต่ำ� เฝ้าทำ� ลาย
จะอยู่กินสินใช้อย่าให้มาก
พอดปี าก พอดที ้อง รผู้ อ่ งถา่ ย
ใชช้ วี ิต คดิ ถถ่ี ้วนและแยบคาย
รเู้ ป้าหมายชีวิต ไม่ผิดทาง

ฉันจึงยงั เป็นฉันในวันนี้
ยงั เพยี รใชช้ ีวีอยา่ งแมส่ ร้าง
ดีเพราะแม่ สุขเพราะแม่ ไม่จดื จาง
ลกึ และกว้างแห่งรัก แม่ถกั ทอ

คดิ ถงึ แมท่ ุกวัน ใช่วนั แม่
หอมรกั แท้แมใ่ ห้ ไมเ่ คยฝ่อ
รักของแม่มากแคไ่ หน ฉันไมพ่ อ
แกแ่ ล้วก็ยังอยากได้ไวใ้ ส่โลงฯ.

จากหนังสอื “คำ� ถามของความเป็นมนษุ ย”์
พิมพ์ครั้งแรก มกราคม 2557

เพียงอาลัย?

กงั วาลไพร นามฯ

1.

ป้ายสอนใจในวดั ลมพัดผ่าน ตะปูเกา่ ฝงั สงั ขารกบั ก้านแก่

หลายตน้ ผา่ นรว่ ง,ผละ,ชนะ,แพ ้ ยงั ตระหง่านไม่อ่อนแอแมไ้ ร้ใบ

เชน่ ความดถี กู เขียนขึน้ และตอกลง ประสงค์มสี กั คนเอาใจใส่

ภายหลังการเพง่ มองอยา่ งต้ังใจ หรือแมเ้ พียงผา่ นตาไปพกั นัยน์ตา

ค�ำประพนั ธ์ไมถ่ ือม่ันฉันทลกั ษณ ์ รอ้ ยเรียงและจ�ำหลกั อาจไม่สงา่

ตวั อักษรไม่คมชดั ...หากศรัทธา - เตม็ เป่ยี มดว้ ยคุณค่าแห่งจติ ใจ

น่งิ สงบในแสงเช้า, เหงาแดดสาย เทยี่ งขรมึ ขลงั ,หลงั แดดบา่ ยกรายมาใกล-้

รอยอุ่นละมนุ ป้ายค่อยหายไป โลกความดจี ำ� หลบั ใหลในดายเดียว



2.

สิ่งงดงามเหมือนกำ� ลงั จะถูกลืม มวั ด�ำ่ ดืม่ กบั ธารใหญ่อนั ไหลเชี่ยว -

แหง่ โลกใหม,่ ท้งิ อดตี ให้ซีดเซยี ว หลงวงกตอันคดเค้ยี ว เปลย่ี ว,แปลกคน

บุหลันวรรณกรรม 155

อยู่กบั ความเร่งรีบและบบี คั้น เฝา้ แขง่ ขันแมต้ ืน่ ,หลบั จนสับสน

มเี วลาเพยี งซมึ ซับรับกงั วล จะหาทางหลุดพน้ ...จนไมม่ ี

ป้ายสอนใจไหวลมพัดกวดั แกวง่ เบา รับจังหวะระฆงั เศร้าวดั ไหนน?ี่

คา่ ค�ำชวนมาร่มเยน็ เช่นธุลี- แหง่ ฤดีที่ดือ้ รัน้ จะรุม่ ร้อน

จงึ ไม่อาจจะสงบพบทางสขุ ตระกองกอดแต่ทุกขจ์ นผกุ ร่อน-

หนอดวงใจในโลกเหงา เศร้าบัน่ ทอน มิอาจสะกดแมส้ ักตอนคำ� ประพันธ์

3.

แห่งการไปเยี่ยมเยอื นเหมอื นพกั ใจ คลา้ ยวา่ งเปลา่ จากสง่ิ ใด?-ไม่อาจฝนั

เคยหลบรอ้ นมาพ่ึงเยน็ อยูเ่ ปน็ วัน ตะลึงงัน ปา้ ยสอนใจไปไหนแล้ว!?

................................................

(ป้ายสอนใจในวัดลมพดั ผา่ น ตะปเู ก่าพ่ายสงั ขาร ขาดสะบั้น

ความดีคว้างรว่ งสู่พน้ื ดับคนื วนั สน้ิ สุดฝนั สรา้ งสังคมอดุ มธรรม!)



จากหนงั สือ ...แต่เหว่วา้ ก็โบยตอี ยนู่ ี่แล้ว

พมิ พ์ครงั้ แรก กมุ ภาพนั ธ์ 2557

โรฮงิ ญา : วงหนา้ ของมนุษยธรรม

วนั รวี ร่งุ แสง

เรือไมเ้ กา่ ...ซากฝนั ...เผ่าพนั ธ์ุมนุษย์
ไมเ่ คยหยดุ เร่รอ่ นไปในคลนื่ หวัง
แผ่นดนิ เดอื ดเลอื ดเปอื้ นทกุ เรือนรงั
ในคล่ืนคล่ังมแี สงหวังท่ีฝั่งฟ้า
ไม่มีผืนดินใดให้ฝังรา่ ง
ทกุ เส้นทางพังพา่ ยในปรารถนา
อยหู่ รือตายขึน้ กับโลก-โชคชะตา
โรฮงิ ญาสะท้านสะทก-นรกโลกนั ต์
ลอยชีวิตในเรือไม้ไกลจากฝง่ั
ด้วยวาดหวังแผ่นดนิ ใหมใ่ นความฝัน
ผา่ นแดดเผาฝนกระหนำ�่ ข้ามคืนวนั
ผ่านมา่ นฟา้ อนั ดามนั ไหวหว่นั ใจ

บหุ ลนั วรรณกรรม 157

ภาพการฆ่าชะตากรรมย�้ำใหห้ นี
ทกุ ถนิ่ ที่แผน่ ดินหมองรอ้ งรำ่� ไห้
บ้านเคยอนุ่ กรุ่นรอ้ นดั่งฟอนไฟ
เขาขับไลย่ �ำ่ ยีลา่ ชีวติ
ความปวดรา้ วหล่งั ไหลนัยน์ตาหวาด
คนไรช้ าตไิ รแ้ ผ่นดนิ ถน่ิ สถิต
ลอยลอ่ งเรอื เรค่ วา้ งอยา่ งมืดมิด
มิรูท้ ิศทางใดในคลืน่ ทะเล
วาดหวังฝัง่ ฝนั ตะวันส่อง
หมน่ หมอง เจบ็ ตายในคลน่ื เห่
เรือล�ำเกา่ สนิ้ หวงั ในพังเพ
เที่ยวรอ่ นเรห่ าฝง่ั เทยี บในเยียบเยน็
ดั่งเศษขยะอนั ตรายในโลกรา้ ง
ผูค้ นตา่ งเขยี่ ใหไ้ กลไมอ่ ยากเหน็
ขยะมนุษยไ์ รค้ า่ ...นำ้� ตากระเซน็
ถกู ฆ่าเขน่ ..ผลกั ไสไร้แผน่ ดิน
ในวงหนา้ หมน่ หมองของมนุษยชาติ
มนุษยธรรมฉีกขาดพนิ าศส้ิน
ซากชีวิตหว่ันผวานำ้� ตาริน
ดม่ื กินความตายทกุ สายทาง

158 Bulan Sastra

ไม่มแี ผ่นดนิ ไหนใหพ้ ำ� นัก
ไม่มสี กั ท่าเทียบเรือเหลอื ท่ีว่าง
เผชญิ หน้าชะตากรรมโลกอ�ำพราง
พระเจ้าสรา้ งโรฮงิ ญามาท�ำไม ?

จากหนงั สือ แสงเชา้ หายไปในเงาเธอ

พมิ พค์ รัง้ แรก มีนาคม 2557

-------------------------------------------------------------------------

* โรฮิงญา เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่นับถือศาสนาอิสลามในประเทศพม่า อาศัยอยู่ทาง
ตอนเหนือของรฐั ยะไข่ (อาระกนั ) ทางตะวนั ตกของประเทศ ชาวโรฮงิ ญามถี ่นิ ฐาน
อยใู่ นบรเิ วณรฐั ยะไขม่ าตง้ั แตใ่ นครสิ ตศ์ ตวรรษที่ 7 ในอดตี บรเิ วณนเี้ ปน็ ถน่ิ ฐานของ
ชาวมุสลิมอาหรับท่ีเดินทางค้าขายมาตั้งแต่โบราณ ชาวโรฮิงญามีลักษณะทาง
กายภาพคลา้ ยคลงึ กบั ชาวเอเชียใต้ โดยเฉพาะชาวเบงกอล บางส่วนสบื เช้อื สายมา
จากชาวอาหรับ เปอร์เซีย และปาทาน ท่ีอพยพมาต้ังแต่สมัยจักรวรรดิโมกุล
ในปี พ.ศ. 2521 ชาวโรฮงิ ญาต้องตกอยู่ภายใต้การปกครองของรฐั บาลทหารพมา่
ชาวโรฮงิ ญาถูกปฏเิ สธทจ่ี ะได้รบั สัญชาติพม่า ถูกละเมดิ สิทธมิ นุษยชนอยา่ งหนกั

คนตอ่ เรอื

ประพนธ์ เรืองณรงค์

พระลบพลบคำ่� แลว้ ชลาลยั
เสยี งคลน่ื ลมผสานไพ- เราะพรอ้ ม
งามรมิ หาดสนไสว แลละล่ิว
เสยี งย�่ำกลองสเุ หร่าน้อม ละหมาดนอ้ มศรัทธา
อาแซพอ่ เฒา่ โอ ้ เดยี วดาย
ว้าเหว่ริมหาดทราย ฝั่งนำ้�
เรอื กอและจอดตาย บนตลง่ิ
ไม้เกา่ แลผยุ ้ำ� ยิ่งให้ใจหมอง
สองมอื เคยมน่ั แม้น นิรมิต
กอและแลวิจติ ร วเิ ศษแท้
หัวทา้ ยเชดิ ผงาดพศิ พราวเสนห่ ์
วาดบุหรงซงิ อแล้ เล่ห์พล้วิ ปลวิ ไสว

160 Bulan Sastra

อนาจใจบดั นีภ้ าพ ผันแปร
พญานกหมดฤทธ์ิแล ซบพ้ืน
กอและสดุ ทวนกระแส สายสมุทร
เสียงเครือ่ งยนต์ครกึ คร้ืน กวาดต้อนปูปลา

น้ำ� ตาพอ่ เฒา่ โอ ้ รินไหล
นักตอ่ เรือหมดสมยั หน่ายแล้ว
ลำ� จว๋ิ แล่นมาไย กอและ
แลน่ อย่ใู นตแู้ กว้ หุ่นตัง้ ประดบั โชว์

จากหนังสอื ขา้ วย�ำค�ำใต้
พิมพค์ รง้ั แรก ปี 2543

อาผู้หญิงทง้ั สาม

รมณา โรชา

อาผหู้ ญิงทั้งสาม : กรุน่ แกงในควันฟืน
กรนุ่ กล่นิ ควันปนแกงจากครัวฟนื
โชยมาชื่นบ้านสวนแต่เช้าสมยั
ใตห้ ลงั คาเรือนไมช้ อ่ื “เรืองไพร”
ฉุนกลน่ิ สม้ , ขม้ินไลม่ าตามลม
เยน็ ลมรุง่ ฟุ้งฝันคืนวนั เกา่
ในยุคโลกรอ้ นเรา่ ระบาดบม่
กล่นิ ไม้ปา่ ทีน่ ย่ี งั รืน่ รมย์
อาทัง้ สามยงั นยิ มความงา่ ยงาม
ไก่ยังขันเป็นเพลงทุกย�่ำร่งุ
นกยงั ฟ้งุ เสียงรอ้ งมิขลาดขาม
เปน็ ปา่ เล็กในเมืองใหญ่ของยคุ ยาม
เป็นสนามชวี ติ วิจติ รนัก.
อาผู้หญงิ ทงั้ สาม : มือทีป่ รงุ แกง
ยังคงเย่ือเนือ้ ใยอยา่ งพน่ี ้อง
ในครัวเรอื นเรืองรองเสลาสลกั

162 Bulan Sastra

ใจอยูใ่ นโลกแทแ้ ผ่ความรกั
ใหค้ วามจรงิ เผยประจักษ์ทางชวี ิต
อาผู้หญงิ ทงั้ สาม - นามแห่งรัก
ผู้ฟมู ฟกั ปลกู ฝนั ท้งั ดวงจิต
เอารักหว่านเม็ดหวังลงพร่ังทิศ
โดยมอื ซ่งึ สูงสิทธ์เิ อ้ือประทาน
ประทานทิพยแ์ ห่งโลกของวัยเยาว์
ใหร้ ูง้ านหนักเบา รอู้ ่อนหวาน
ให้หวั ใจแกร่งสู้ รทู้ นงาน
ใหว้ ิญญาณฉนั กล้าทระนง
โดยมอื งานหว่านรักลงแปลงใจ
เยย่ี งปรุงแกงกลิน่ ไกลหอมไฟส่ง
ในเวลาผา่ นผันยังซ่ือตรง
ตอ่ กล่ินหอมยนื ยงของหวั ใจ.
อาผ้หู ญงิ ทงั้ สาม : ผูค้ รองพรหม
เมื่อแสงรุ่งเรอื งรองแหง่ ออกทศิ
ค่อยฉายส่องชีวติ ทีเ่ คลอ่ื นไหว
น�้ำค้างเวย่ี ไอหมอกชมุ่ ดอกไม้
นกร้องบิน ฝงู ไกล่ งเขย่ี ลาน
แมวสบิ เอด็ หมาสาม แมว่ ัวหนง่ึ
ในสนามสนกุ ตรงึ ถงึ แกน่ สาร
ทั้งสามอาไม่หาผัวให้ปว่ ยการ
แต่หล่อเลีย้ งหลานหลานไว้เต็มเรือน

บุหลนั วรรณกรรม 163

ในเรอื นรกั บ้านไมแ้ ห่งเรอื กสวน
รวิ้ กระบวนชีวติ ค่อยขบั เคล่ือน
เมอื่ แสงทองส่องใจไมบ่ ดิ เบือน
หลานกับสัตวก์ ็เปน็ เพ่อื นไว้เบกิ บาน
มือของอาหอมกรุ่นเพ่ืออุ่นขวญั
เพียรในทิพย์พรหมสรรคส์ ถิตสถาน
ปรายทกุ หยาดนำ้� ใจลงเจือจาน
แกงของอาจึงหอมซา่ นสะทา้ นพรหม.
อาผู้หญิงท้ังสาม : วหิ ารกล่ินแกง
แต่ย�่ำรงุ่ ปรุงกลนิ่ ประทน่ิ สวน
ฟุ้งตรลบอบอวลทุกสว่ นผสม
กรุ่นระก�ำฉำ�่ มะนาวในสายลม
หอมเน้ือผกั เนยี นบม่ จากมอื อา
ใต้หลังคา “เรืองไพร” ใจถวิล
บนผืนดนิ อ่นุ ออ้ มถนอมค่า
มีบทเพลงออ่ นหวานแผว่ ผา่ นมา
เป็นเพลงรกั กรณุ าตอ่ ชีวิต
ในวิหารกลน่ิ แกงแห่งย่ำ� รุ่ง
แสงตะวันสาดพงุ่ เพ่ือทิพย์สถติ
เทพทง้ั สามงามผอ่ งเพยี งเนรมติ
ฉนั กราบแทบธุลศี ักดสิ์ ิทธ์ิทุกย่างเทา้


จากหนงั สอื อาผู้หญิงทั้งสาม
พมิ พค์ รั้งแรก มีนาคม ปี 2550

สอ่ื

ธญั ญา ธญั ญามาศ

เขาพดู ไทยปนอังกฤษตดิ ฝร่ัง
กพ็ ูดมัง่ โอ่อา้ งเอาอย่างเขา
จนลืมคดิ ถงึ คา่ ภาษาเรา
กลับรบั เอามาแทรกจนแปลกปน
ภาษาแมภ่ าษาพ่อกอ่ กำ� เนิด
พูดมาตงั้ แต่เกิดแต่เร่ิมตน้
พอเรียนสงู ขน้ึ เป็นปัญญาชน
ภาษาพดู กลบั พ่นผดิ คนไทย
คำ� ยาวยาวย่อสนั้ บน่ั ใหห้ ด
เป็นภาพพจน์อวดกนั วา่ ทนั สมัย
คำ� เตม็ เต็มพดู กันไม่ทนั ใจ
กร่อนภาษาลงไปจนเปลยี่ นแปลง

บหุ ลนั วรรณกรรม 165

นางสาวไทยยุคหลังต้องสั่งนอก
สงั่ มาฟอกมาสู้เหนือคู่แข่ง
ทงั้ ภาษาวปิ รติ ผิดสำ� แดง
ยังแสวงหาประกวดมาอวดตวั
เราปล่อยความแปลกปลอมหล่อหลอมร่วม
ล้นทะลักไหลรวมจนทว่ มหัว
จนแปลกหูแปลกตาอยา่ งนา่ กลัว
ถกู มอมมวั หตู าประดาประดงั
ตกเป็นเหยื่อของแปลกเขา้ แทรกสาย
บอ่ นท�ำลายความเปน็ มาอยา่ งบา้ คล่งั
จนเด๋ยี วนเ้ี พลงไทยเด็กไมฟ่ งั
เพลงฝรง่ั ปีนร้วั ตีตัว๋ ชม
ค่าแผ่นดนิ จมแผ่นดินเหมือนสิน้ สิทธ์ิ
ธรุ กจิ ท่วมตายทลายถล่ม
ต่างบ่าโถมโหมหาค่านิยม
เข้าทับถมของเก่าจนเฉาตาย
โอภ้ าษาค่าแผ่นดนิ มาส้ินศกั ด์ิ
แมร้ ปู ลกั ษณน์ ับวนั จะพลนั หาย
ศลิ ปวฒั นธรรมถกู ท�ำลาย
ของตายายปยู่ ่าหมดคา่ ลง

166 Bulan Sastra

เหลือเพยี งภาพเก่าเก่าทีเ่ ล่าอา้ ง
ทุกสิ่งอย่างแปดเป้ือนจนเลือนหลง
ไม่คงรูปคงกายไว้ทรวดทรง
ตา่ งปล่อยปลงเปล่ียนแปรแตล่ ะวัน
ตัวพระนางละครต้องลูกครงึ่
ก้าวมาถึงพันทางยคุ สร้างสรรค์
เสมือนไทยเปน็ ทาสทางชาติพันธุ์
ท่ตี ้องทนดูกันจนจำ� เจ
เราถงึ ยคุ ภาพพจนต์ ้องหดหัก
แม้ภาพลกั ษณร์ ูปลักษณ์กห็ กั เห
พัลวนั อลวนจนปนเป
พลกิ รปู เลห่ ล์ ีลาท่าทำ� นอง
ปลอ่ ยของใหม่ไหลบา่ อย่างบ้าบิ่น
แทรกแผ่นดินที่เราเป็นเจ้าของ
แผน่ ดนิ ไทยแผ่นดินธรรมแผ่นดนิ ทอง
เปน็ ท่ีรองท่รี ับสรรพวชิ า
โอ้รูปรสเสียงกลิน่ แผ่นดินแม่
มาปรวนแปรวิปริตผิดภาษา
แม้รูปแบบฉันทลกั ษณ์อกั ษรา
ยังแปลกตาแตกตา่ งจากรา่ งเดิม

บหุ ลันวรรณกรรม 167

จนผิดฝาผิดโลงรปู โครงรา่ ง
เปลีย่ นโครงสรา้ งแปลกแปลกเข้าแทรกเสรมิ
คนสร้างงานสานก่อแตง่ ต่อเตมิ
กลบั อวดเรมิ่ แหกคอกคนนอกครู
เราปล่อยความแปลกใหม่หลงั่ ไหลรว่ ม
จนไหลทว่ มทน้ บ่าตำ� ตาหู
ถูกยดั เยียดให้ฟังให้น่ังดู
รว่ มสมรู้รบั เล่ห์ประเพณี
เขาชีน้ กเปน็ นกผงกหวั
ปล่อยความชว่ั ปลอมแปลกมาแทรกสี
หลงความดงั ความเด่นเปน็ ความดี
ก็อยากมีเหมือนเขาเปน็ เงากาย
เขาแตง่ ตัวแปลกตาให้นา่ ทง่ึ
กเ็ พือ่ ดึงคนสะดดุ หาจดุ ขาย
ก็เห่อหาค่านิยมจนงมงาย
จนแพรห่ ลายใส่น่งุ พะรงุ พะรงั
ของจากนอกหลอกตาถลาถลัน
พลั วันเหอ่ หาเปน็ บา้ เปน็ หลัง
ยง่ิ แปลกปลอมปะปนคนดงั ดัง
ก็ยง่ิ ยังเพิ่มอยากติดปากใจ

168 Bulan Sastra