หนังสือบุหลันวรรณกรรม

“ถ้าเหตุการณ์น้ีเกิดข้ึนท่ีเมืองไทยหรือกับครอบครัวผม ผมเอง
ก็ไม่รูว้ ่าจะรบั มือยังไง”
“ชาวญ่ีปุ่นมีลักษณะนิสัยอย่างหนึ่งท่ีเรียกว่า กามัง (Gaman)
หรือการมีน�้ำอดน้�ำทนต่อความยากล�ำบาก ฉันคิดว่าชาวญี่ปุ่นมีส่ิงน้ี
อยูใ่ นตวั ทุกคน พวกเราจึงผา่ นเหตุการณเ์ ลวร้ายทั้งหลายมาได้”
นนั่ สนิ ะ...กามงั – สงิ่ นเ้ี องทท่ี ำ� ใหช้ าวญป่ี นุ่ ยนื ยงอยา่ งองอาจมา
ถงึ ทกุ วนั นแี้ มจ้ ะผา่ นความโหดรา้ ยมามากมาย ไมว่ า่ จากนำ�้ มอื มนษุ ยห์ รอื
ธรรมชาติ
ผมยิ้มให้หลอ่ น รสู้ กึ ชนื่ ชมจิตใจอนั เดด็ เดี่ยวมัน่ คง
“เมอ่ื เรม่ิ ตง้ั สตไิ ด ้ ฉนั จงึ พยายามใชช้ วี ติ ตอ่ ไปอยา่ งปกตสิ ขุ ทสี่ ดุ ”
มิยาม่าเหลือบมองเคโกะอีกครั้ง “แต่เคโกะน่ะสิ แกยังจมอยู่กับความ
เศร้าซึม แกยิ้มน้อยลงและสื่อสารกับฉันน้อยลงด้วย ฉันเลยตัดสินใจ
พาแกมาพักผ่อน เปล่ียนบรรยากาศรอบข้างบ้าง เผื่อแกจะได้รู้สึกผ่อน
คลายข้นึ นั่นคอื เหตุผลทฉ่ี นั มาเยือนเมอื งไทยคร้ังนไ้ี งล่ะ”
“นับเป็นโชคดีของผมด้วยทคี่ ุณมาท่นี ี ่ ท�ำให้ผมได้เจอกับเพอ่ื น
เก่าของพ่อ”
“ฉันก็นึกไม่ถึงว่าจะได้พบลูกชายของเควิน หากคุณไม่ได้อีเมล
หาฉนั ป่านน้ีฉนั ก็ไม่รหู้ รอกวา่ เควินเสยี ชวี ติ ไปแลว้ ”
“คุณอยากพบพ่อผมม้ยั ครับ”
มยิ ามา่ ทำ� หนา้ สงสยั
“ทเี่ ก็บอฐั ิของพอ่ ไงครบั ผมพาคณุ ไปได้นะ ถา้ คุณต้องการ”

5
เราออกจากร้านกาแฟในช่วงบ่าย และผมก็ขับรถพามิยาม่ากับเคโกะ
มาที่วัดแห่งน้ี

บหุ ลนั วรรณกรรม 69

แดดยามบา่ ยไมร่ อ้ นแรงอยา่ งท่ีคิด อาจเพราะหม่เู มฆก้อนหนา
คลค่ี ลมุ ผืนฟา้ เอาไว ้ แต่ทอ้ งฟา้ กไ็ มไ่ ด้มดื คร้มึ ยังคงมแี สงสว่างเดินทาง
ทะลุก้อนเมฆลงมาถึงพ้ืนดิน บรรยากาศของวัดเงียบสงบ มีรถจอดอยู ่
เพียงสามส่ีคันตรงที่จอดรถข้างก�ำแพง แม่ค้าขายดอกไม้ ธูป เทียน
นง่ั ฟงั เพลงลกู ทงุ่ จากวทิ ยเุ ครอ่ื งเลก็ เพอื่ คลายความเบอื่ หนา่ ย โดยมลี กู สาว
ตัวน้อยนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใกล้ ๆ พ่อค้าขายถังสังฆทานนั่งหาว
ในมือถอื พดั สาน คอยโบกสะบัดไล่ยงุ
ผมพามิยาม่ากับเคโกะเดินมาหยุดอยู่หน้าโกศหินอ่อนที่เก็บอัฐิ
บางส่วนของพ่อ ภาพถ่ายของพ่อรวมถึงชื่อ วันเกิดและวันตายติดอยู่ให้
เหน็ ชดั เจนทหี่ นา้ โกศ ใบหนา้ ของพอ่ ในภาพดหู นมุ่ กวา่ ครง้ั สดุ ทา้ ยทผ่ี มเจอ
ทา่ นเมอ่ื ยงั มชี วี ติ ดวงตาของพอ่ ในภาพเปน็ ประกาย และเหมอื นกำ� ลงั มอง
มาที่ผม
ความคิดของผมหวนย้อนไปถึงบ่ายวันนั้น แม่โทรหาผมขณะท่ี
ผมก�ำลังสะสางเอกสารต่าง ๆ บนโต๊ะท�ำงาน เสียงของแม่ส่ันเครือ
พดู ตะกุกตะกกั จนเกือบฟงั ไม่รู้เรื่อง เมือ่ ตั้งสติไดผ้ มทิ้งทกุ อย่างไวบ้ นโตะ๊
ขอหัวหน้าลางานครึ่งวัน แล้วบ่ึงรถมาที่โรงพยาบาลทันที พอไปถึง
ผมเห็นดวงตาของแม่แดงก่�ำ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด แม่บอกผม
ดว้ ยนำ�้ เสยี งแหบพร่าวา่ พ่อไปแลว้ พอ่ จากไปแลว้
“เควนิ ...นฉ่ี ันเอง มิยามา่ ” มยิ ามา่ ร�ำพึงเบา ๆ ดวงตาจรงิ จัง
คู่นั้นดูอ่อนโยนและแฝงไว้ด้วยความอาลัยอาวรณ์ เคโกะยืนอยู่ข้าง ๆ
มยิ ามา่ มอื ซา้ ยเกาะกมุ มอื ขวาของผเู้ ปน็ แม่ ดวงตาเธอมองไปยงั ภาพถา่ ย
ของพอ่ จบั จ้องอยูเ่ น่ินนานไม่ไหวตงิ ราวต้องมนตส์ ะกด
“ฉนั มาเมืองไทยกบั เคโกะ – ลกู สาวของฉนั คฑา – ลูกชายของ
คุณพาฉนั มาหาคุณ ไมน่ ่าเช่อื เลยว่าจะบงั เอิญมาเจอลกู ชายของคณุ ทนี่ .่ี ..
หรอื บางทีมันอาจเปน็ พรหมลขิ ติ กไ็ ด้นะ” มยิ ามา่ นิ่งไปสกั พัก แลว้ หลอ่ น

70 Bulan Sastra

ก็ยิ้มให้กับพ่อ รอยยิ้มที่ผสมผสานไปด้วยความรู้สึกหลายหลากอันยาก
จะอธบิ าย
“ขอบคุณนะ...ขอบคณุ ส�ำหรบั ทุกอยา่ ง”
สายลมยามบา่ ยพดั มาเบา ๆ เสน้ ผมของเคโกะสยายตามแรงลม
เผยให้เห็นใบหน้าได้รูปอย่างชัดเจน ผมมองใบหน้าและดวงตาคู่น้ัน
อยู่นาน เหมือนมันมีแรงดงึ ดูดประหลาดท่ที �ำใหผ้ มไมอ่ าจหันไปทางอืน่
ผมนกึ ออกแล้ว...
อยู่ ๆ ความทรงจ�ำบางอย่างก็ผุดข้ึนมา โครงหน้าและดวงตา
เชน่ นี้ ผมเคยเห็น ใช่! โครงหน้าและดวงตาของเคโกะชา่ งละมา้ ย...
“เป็นอะไรไป เคโกะ” เสียงของมิยาม่าท�ำให้ผมสะดุ้งต่ืนจาก
ภวงั ค์ อยๆู่ เคโกะกค็ ุกเขา่ ทรดุ ลงกับพน้ื นำ้� ตาไหลพราก ร่างกายสั่นเท้ิม
ด้วยแรงสะอื้น มิยาม่าคุกเข่าลงข้าง ๆ ลูกสาว หล่อนพยายามถามไถ ่
แตเ่ คโกะยงั สะอน้ื ไหไ้ มห่ ยดุ แกม้ ขาวนวลเปอ้ื นเปรอะไปดว้ ยหยาดนำ�้ ตา
ทไ่ี หลมาอยา่ งตอ่ เนอื่ ง มยิ ามา่ ดงึ เคโกะเขา้ มาอยใู่ นออ้ มกอด เอย่ ถอ้ ยคำ�
ปลอบโยนเบา ๆ พลางใช้มอื ลูบหัว ดวงตาของหลอ่ นเองกแ็ ดงก�่ำแทบจะ
ร้องไหไ้ ปกับลกู สาวด้วย เพียงครู่ แรงสะอื้นก็คอ่ ย ๆ เบาบางจนสงบลง
ในทสี่ ุด เคโกะซบหน้าลงบนไหลข่ องผเู้ ปน็ แม่ น้�ำตาหยดุ ไหลแลว้ แต่ยงั
ทิง้ ร่องรอยความเศร้าไว้เปน็ ทางบนสองแกม้
ผมมองเหตุการณ์ท่ีเพิ่งผ่านไปด้วยความสงสารปนสงสัย
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรข้ึนกับเคโกะ ตั้งแต่เหตุการณ์ในร้านกาแฟแล้ว
หรอื เธอเปน็ เดก็ มปี ญั หาและอารมณอ์ อ่ นไหวงา่ ย หรอื ชอบเรยี กรอ้ งความ
สนใจจากผู้เป็นแม่ แต่เคโกะก็ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ท่ีจะต้องท�ำตัวแบบน้ัน
หรอื เพราะเธอเพงิ่ เสยี พอ่ ไปจากภยั พบิ ตั เิ มอ่ื ตน้ ปี เธออาจเจบ็ ปวดและยงั
ท�ำใจไม่ได้ การได้เห็นภาพถ่ายพ่อผม อาจท�ำให้เธอคิดถึงพ่อของเธอ
ข้ึนมา และไมอ่ าจสะกดความรสู้ กึ จนต้องร่ำ� ไหอ้ อกมาเช่นนี้

บุหลนั วรรณกรรม 71

ในหวั ของผมตอนนเี้ ตม็ ไปดว้ ยการคาดเดาและสมมตฐิ านตา่ ง ๆ
นานาที่สับสนปนเปกันอยู่ ผมเตือนตัวเองให้หยุดความคิดฟุ้งซ่านเสียที
เพราะผมไมม่ ที างรดู้ ไี ปกวา่ ตวั เคโกะเอง แลว้ ผมมสี ทิ ธอิ ะไรไปตดั สนิ เธอ
ท้งั ๆ ทผ่ี มไม่เคยคยุ หรือสอื่ สารกบั เธอดว้ ยซำ�้
“ไปกันเถอะคะ่ ” มยิ าม่าเดนิ มาหาและบอกผม “พวกเราตอ้ งไป
เก็บขา้ วของเพือ่ กลบั โตเกียวพรุง่ นีเ้ ช้า”

6
เชา้ วนั นผี้ มควรจะอยทู่ ที่ ำ� งาน แตก่ ลบั พบวา่ ตวั เองยนื อยทู่ า่ มกลางผคู้ น
หลายชาตหิ ลากภาษาทส่ี นามบนิ สวุ รรณภมู ิ ไมร่ วู้ า่ ดว้ ยเหตผุ ลกลใดทท่ี ำ� ให้
ผมยอมขาดงานเพื่อมาส่งมิยาม่าและเคโกะกลับโตเกียว เหมือนมีอะไร
บางอย่างบอกให้ผมตอ้ งมา
ท้ังสองเช็คอินและเอากระเป๋าเดินทางข้ึนเครื่องเรียบร้อยแล้ว
ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงก่อนถึงเวลาข้ึนเครื่อง เราสามคนจึงมานั่ง
ท่ีร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อทานมื้อเช้า เคโกะยังคงรักษาบุคลิกนิ่งเฉย
เช่นเดิม แต่บางคร้ังผมรู้สึกเหมือนเธอแอบมองผมอยู่ พอหันไปมอง
เธอก็หลบสายตา แล้วตักอาหารเข้าปาก
“ฉันขอตวั ไปเขา้ ห้องน�ำ้ หน่อยนะคะ” มยิ ามา่ บอกผมแลว้ หันไป
หาลกู สาว เคโกะส่ายหน้าคล้ายบอกว่าเธอไม่ไปด้วย มิยามา่ จงึ เดนิ ออก
ไปคนเดยี ว
เมอื่ อยกู่ บั เคโกะสองคน ผมยง่ิ ทำ� ตวั ไมถ่ กู เพราะรวู้ า่ คยุ อะไรไป
เธอกต็ อบไมไ่ ด ้ ผมจงึ ยม้ิ ใหเ้ ธอแลว้ กม้ หนา้ กม้ ตาทานอาหารในจานตอ่ ไป
“คฑา...คุณคฑา” ผมเงยหน้าจากจานข้าว หันซ้ายหันขวา
มองหาคนทเี่ รียกผม แต่ทกุ อยา่ งภายในร้านยังเหมือนเดมิ ลกู ค้าแต่ละ
โต๊ะตา่ งน่งั ทานอาหาร ดม่ื กาแฟ และพูดคยุ กับเพอ่ื นร่วมทางของตน

72 Bulan Sastra

“คฑา...คุณควรรู้นะ ฉันว่าคุณควรรู้ความจริง” ผมหันไปมอง
รอบ ๆ อีกครั้งก็ไม่เห็นมีใครเรียกผม และไม่เห็นว่ามีคนท่ีผมรู้จักใน
ร้านน้เี ลย
แล้วใครกันที่เรียกผม เสียงน้ันเป็นเสียงผู้หญิง พูดกับผมเป็น
ภาษาอังกฤษ ผมรสู้ ึกเหมอื นวา่ เสยี งนนั้ ดงั มาจากข้างในหัวผมเอง
ขณะท่ีหันรีหันขวางอยู่นั้น สายตาของผมก็ประสานกับเคโกะ
เธอก�ำลังมองผมอยู่ และคราวนี้เธอไม่ไดห้ ลบตาผมดว้ ย
“ฉันเองท่ีก�ำลังคุยกับคุณอยู่” เสียงนั้นก้องอยู่ในหัวของผม
จรงิ ๆ ด้วย “ฉันเอง เคโกะ”
ผมมองเคโกะด้วยแววตาฉงน คำ� ถามมากมายผดุ ขนึ้ ในใจ
“ใจเย็น ๆ นะ ฉนั เองทีก่ ำ� ลังคยุ กบั คุณ แตด่ ้วยวิธกี ารท่ีบางคน
อาจเรยี กวา่ โทรจติ ” เคโกะไมไ่ ดข้ ยบั ปาก แตแ่ ววตาของเธอบง่ บอกวา่ เธอ
ก�ำลังสื่อสารกับผมอยู่ ผมรู้สึกว่าแววตาของเธอวันน้ีแลดูเป็นมิตรกว่า
เมื่อวาน
“ฉันรู้ว่าคุณมีค�ำถามมากมายในหัวตอนน้ี เด๋ียวฉันจะเล่า
ทุกอย่างให้คุณฟังเอง ฉันคิดว่าคุณเองควรรู้ความจริงเหมือนกับท่ีฉันรู้”
ผมกลนื น�ำ้ ลายลงคออยา่ งยากเยน็ ไมอ่ ยากเช่ือในส่ิงท่ีกำ� ลงั เกดิ ข้ึน
“ฉนั เริม่ ร้ตู วั วา่ มีความสามารถแบบน้ตี อนอายุหกขวบ ตอนน้นั
ฉันพบว่าฉันเข้าไปอ่านความคิดของคนอ่ืนและส่ือสารผ่านโทรจิตได้
อาจเป็นเพราะฉันพูดไม่ได้ก็ได้มั้งท่ีท�ำให้ฉันมีความสามารถแปลก ๆ
นีม้ าชดเชย คร้ังแรกฉันอ่านความคิดเพื่อน ๆ ในหอ้ งและครูประจำ� ชัน้
รวู้ า่ พวกเขาคิดหรอื รู้สกึ ตอ่ ส่ิงต่าง ๆ รอบตัวอย่างไร วันน้ันขณะท่ีคุณครู
กำ� ลงั สอนภาษามือใหพ้ วกเราอยู่ ฉนั ก็ถามครูผ่านโทรจิตว่า คำ� น้ัน ค�ำนี้
ต้องท�ำมือยังไง ปรากฏว่าคุณครูคนนั้นตกใจ หันรีหันขวาง มองไปรอบ
ห้องด้วยอาการลนลานและหวาดผวาเหมือนเห็นผี แล้วก็ร้องไห้โวยวาย

บุหลนั วรรณกรรม 73

ว่ิงออกจากห้องไป หลังจากวันน้ันหล่อนไม่เคยกลับมาที่โรงเรียนอีกเลย
ฉันมารู้ทีหลังว่าหล่อนนึกว่าตัวเองเป็นบ้าที่ได้ยินเสียงในหัว จึงไปหา
จิตแพทย์ จากนนั้ หล่อนก็หมกตวั อยู่แต่ในบา้ น ไม่ยอมออกไปไหนเพราะ
หวาดกลัวเสียงปีศาจ” เสียงในหัวของผมเงียบไปสักพัก เคโกะถอนใจ
ออกมาเบา ๆ แล้วเสียงในหวั ก็กลบั มาอกี ครง้ั
“มันเป็นความผิดของฉันเองที่ท�ำให้คุณครูต้องเป็นแบบนั้น
ตั้งแตว่ นั นัน้ ฉนั เลยไม่ส่ือสารกบั ใครทางโทรจิตอกี สงิ่ ท่ฉี นั ท�ำก็เพยี งอา่ น
ความคดิ ของคนอน่ื เทา่ นน้ั นนั่ คอื สาเหตทุ แ่ี มไ่ มต่ อ้ งใชภ้ าษามอื คยุ กบั ฉนั
เพราะฉันรู้ว่าแม่คิดและจะพูดอะไร แล้วฉันก็จะเขียนข้อความโต้ตอบ
แม่ไป ฉันไม่เคยบอกแม่เร่ืองความสามารถนี้ และฉันก็ไม่กล้าคุยผ่าน
โทรจติ กบั แม่ด้วย เพราะกลัววา่ แม่จะเปน็ แบบครูคนน้ัน”
“แตค่ ณุ กลบั ใชม้ ันกบั ผม” ผมพูด
“ฉันขอโทษ แต่มันจ�ำเป็นจริงๆ จากวันน้ีไปเราอาจไม่ได้พบ
กนั อีก ฉนั จำ� เป็นต้องส่ือสารกับคุณ”
“ไมเ่ ปน็ ไรหรอก” ผมยมิ้ “ผมวา่ ผมเรม่ิ ชนิ กบั เสยี งคณุ ในหวั แลว้ ”
เธอยิม้ ตอบ – รอยย้ิมแรกที่ผมไดเ้ ห็นจากเคโกะ
“ต้ังแต่หกขวบ ฉันใช้ชีวิตมาพร้อมกับความสามารถแบบน้ี
จนกระทั่งฉันอายุสิบห้า ฉันก็พบความสามารถอีกอย่างหนึ่ง น่ันคือ
นอกจากรคู้ วามคิดคนอื่นแล้ว ฉนั ยงั อา่ นความทรงจ�ำทีผ่ ่านมาของคนคน
นน้ั ไดด้ ว้ ย ฉนั เขา้ ถงึ ความทรงจำ� ของแมเ่ ปน็ คนแรก จากนน้ั ฉนั ลองเขา้ ไป
ในความทรงจ�ำของพ่อ และของคนอื่น ๆ ท่ีพบเจอกนั ในร้านกาแฟ
ในร้านค้า หรือในโรงหนัง การได้เห็นความทรงจ�ำของพวกเขาท�ำให้ฉัน
สนุกไปอีกแบบ เหมือนฉันได้ดูหนังหลาย ๆ เรื่อง หลาย ๆ แนว
หลายครง้ั ฉนั รสู้ กึ เปน็ สขุ เมอ่ื ไดส้ มั ผสั ความทรงจำ� อนั สวยงามของพวกเขา
แต่เมื่อได้รับรู้ความทรงจ�ำท่ีขมขื่น ฉันก็ซึมซับความเศร้าน้ันมาด้วย

74 Bulan Sastra

บางทฉี นั นงั่ ซมึ อยทู่ งั้ วนั เพราะไดเ้ หน็ ความทรงจำ� อนั โหดรา้ ยของพวกเขา
ฉนั เลยไม่ค่อยอยากใชค้ วามสามารถนม้ี ากนัก”
“แต่ความอยากรู้อยากเห็นของฉันก็ใช่ว่าจะเลิกได้ง่าย ๆ
ฉนั ชอบเขา้ ไปสำ� รวจความทรงจำ� ของแม่ ไดเ้ หน็ วา่ ในแตล่ ะวนั แมท่ ำ� อะไร
บ้าง แมไ่ ปไหนหรืออยูก่ บั ใคร ตอนน้ันฉนั ยงั เหน็ ความทรงจ�ำไดไ้ มไ่ กลนัก
อยา่ งมากกถ็ งึ ตอนทฉี่ นั ยงั เดก็ และเหน็ ภาพทพี่ อ่ แมเ่ ลยี้ งดฉู นั ฉนั เคยลอง
เพง่ สมาธิไปให้ไกลกว่าน้ี แตฉ่ นั กท็ �ำไม่ได้ ฉนั เหน็ เพยี งภาพอันเลอื นราง
ของความทรงจ�ำ หลายครั้งที่ภาพน้ันเริ่มชัดข้ึน แต่สักพักมันก็กลับมา
พร่ามัวอีกครั้งเหมือนกระจกขึ้นฝ้า ทุกคร้ังที่ฉันพยายามเพ่งจิตไปที่
ความทรงจ�ำอันเลือนรางของแม่ ฉันจะเห็นภาพซ้�ำ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง
แต่ภาพน้นั กไ็ มช่ ดั เจน ฉันเดาจากรปู รา่ งและโครงหนา้ แลว้ ผูช้ ายคนนั้น
ไมน่ า่ จะใช่พอ่ แต่เมอื่ พยายามไม่ส�ำเร็จ ฉนั กไ็ มไ่ ดส้ นใจแลว้ กล็ ืมเรอื่ งนี้
ไปในท่ีสุด จนกระท่ังตอนฉันอายุครบสิบแปดหรือเมื่อสองปีท่ีแล้ว
ฉันกเ็ หน็ ภาพผู้ชายคนนน้ั อย่างชัดเจน”
“ถ้าให้ผมเดา เหมือนกับว่าจิตของคุณกล้าแกร่งข้ึนเรื่อย ๆ
ตามอายสุ ินะ” ผมพดู
“ฉนั กว็ า่ อยา่ งนน้ั ” เคโกะพยกั หนา้ “ตอนนน้ั อยู่ ๆ ฉนั กส็ ามารถ
ส�ำรวจความทรงจ�ำของแม่ได้ไกลกว่าเดิม ไปได้ไกลจนถึงตอนก่อนฉัน
เกิดด้วยซ้�ำ และฉันก็เห็นหน้าผู้ชายคนน้ัน ผู้ชายในความทรงจ�ำท่ีเลือน
รางของแม่ เขาไม่ใช่พอ่ ของฉัน หนา้ ตาของเขาไม่เหมือนคนญี่ป่นุ ด้วยซ�ำ้
ฉนั มารู้ภายหลังว่าเขาคือเควิน เป็นคนไทย พ่อของคุณไง คฑา”
“ฉันลองใช้สมาธิเพ่งจิตให้มากข้ึน จนกระทั่งรับรู้และเข้าใจ
ทุกอย่างในช่วงเวลาท่ีแม่ได้รู้จักและสนิทสนมกับเควิน คฑา...คุณฟังฉัน
ดี ๆ นะ แม่ของฉันกับเควินพ่อของคุณไม่ใช่เป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น
แต่ท้ังคู่สนิทสนมและผูกพันกันมาก แม้ช่วงเวลาที่ท้ังคู่พบกันจะไม่นาน

บุหลันวรรณกรรม 75

ก็เถอะ แต่แม่ก็รักเควินจนหมดใจ เพราะเขาเป็นคนเก่ง ฉลาด และ
เขา้ ใจแม่ ในขณะเดยี วกนั เควนิ กร็ กั แมข่ องฉนั เชน่ กนั ใช.่ ..เขามคี รอบครวั
อยู่แล้วท่ีเมืองไทย แต่เขาก็ห้ามใจไม่ได้เมื่อได้ใกล้ชิดกับแม่ แม่เป็น
ผูห้ ญิงสวย เกง่ และมคี วามคดิ อ่าน นั่นยง่ิ ท�ำใหเ้ ควินประทบั ใจในตวั แม่
ทั้งสองมีความสัมพันธ์อย่างลึกซ้ึงในค�่ำคืนสุดท้ายก่อนที่เควินจะกลับ
เมืองไทย เมื่อเขากลับไปแล้ว แม่ยังคงเฝ้าคิดถึงเขาทุกวันและได้เขียน
จดหมายติดต่อเขา เควินเขียนจดหมายมาหาแม่เช่นกันซึ่งท�ำให้
แมด่ ใี จมาก ด้วยความรักความผกู พนั ที่เตม็ แน่นอยใู่ นอก แม่จึงอยากบนิ
ไปหาเขาท่เี มืองไทย แต่ด้วยหนา้ ท่ีการงานอันรดั ตวั ทำ� ให้แมไ่ ม่สามารถ
ลางานได้ หลังจากเขียนจดหมายคุยกันเพียงสองเดือน เควินก็สารภาพ
กับแม่มาในจดหมายฉบับหนึ่งว่าเขามีครอบครัวอยู่แล้วท่ีเมืองไทย
หัวใจแม่แหลกสลายเม่ืออ่านจดหมายฉบับน้ันจบ ความเข้มแข็งที่เคยมี
พลนั มลาย แมร่ ำ่� ไหอ้ อกมาจนไมม่ นี ำ�้ ตาใหไ้ หล เมอ่ื อารมณภ์ ายในเรม่ิ สงบ
แม่จึงตัดสินใจว่าจะไม่ติดต่อกับเควินอีกเพราะไม่อยากท�ำร้ายครอบครัว
ของเขาท่เี มอื งไทย ตอนนนั้ แม่เพง่ิ รู้ตัวว่าแม่ตัง้ ท้องมาสองเดือนแลว้ ”
เหมอื นอยู่ ๆ ความเงยี บก็เข้าปกคลมุ ไปทวั่ บริเวณ ทง้ั ๆ ท่ผี คู้ น
รอบข้างยังคงเคล่ือนไหวพูดคุยกันเช่นเดิม ทว่าผมกลับไม่ได้ยินเสียง
อะไรเลย รวมทั้งเสียงเคโกะในหัวผมด้วย เหมือนเคโกะจะรับรู้ถึง
ความรูส้ ึกของผม เธอจึงย่นื มอื มากุมมือผมไว้ ส่งความเขา้ ใจผา่ นดวงตา
คนู่ ัน้ – ดวงตาทีล่ ะม้ายกบั ดวงตาของพอ่
“ถึงตอนนี้คุณคงปะติดปะต่อเร่ืองได้แล้วว่า พ่อเคนจิไม่ใช่พ่อ
แท้ๆ ของฉัน” เสียงเคโกะเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง “ฉันเองก็ตกใจมาก
เม่อื ไดร้ คู้ วามจริงน้ีผ่านความทรงจำ� ของแม่ แตฉ่ ันก็ยงั รกั และเคารพเขา
เหมือนพ่อของฉันเช่นเดิม เพราะคงไม่มีใครอีกแล้วท่ีจะดีกับแม่และ
ฉันไดเ้ หมือนเขา”

76 Bulan Sastra

“ตอนนน้ั แมไ่ มย่ อมบอกใครเรอ่ื งทอ้ ง มเี พยี งเพอ่ื นสนทิ คนหนง่ึ
ท่ีพักอยู่ในห้องเช่าเดียวกันเท่านั้นท่ีรู้ ตากับยายของฉันอยู่ต่างจังหวัด
ย่ิงยากที่จะระแคะระคายเรื่องน้ี ความรู้สึกของแม่ตอนน้ันหดหู่ซึมเซา
เหมือนเมฆทะมึนบนท้องฟ้าตอนใกล้ฝนตก แม่กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
จิตใจเป็นกังวลกับชีวิตใหม่ที่เธอต้องแบกไว้ ความกลัวต่าง ๆ นานา
เข้าถมทับและกัดกร่อนความคิด แม่กลัวคำ� ดา่ ทอของตากับยายหากท่าน
ทง้ั สองรคู้ วามจรงิ กลวั คำ� ประณามหยามหมน่ิ จากคนรอบขา้ งวา่ ทอ้ งไมม่ พี อ่
ความร้สู กึ สบั สน วา้ วุ่น กดดนั ผสมปนเปอยูใ่ นจิตใจ จนวันหนง่ึ แม่ตัดสินใจ
กนิ ยานอนหลบั เข้าไปขนานใหญ่ ดที เ่ี พ่ือนรว่ มหอ้ งของแมเ่ ข้ามาเจอพอดี
และพาแมส่ ง่ โรงพยาบาลไดท้ นั แมป่ ลอดภยั และเดก็ ในทอ้ งกย็ งั ปลอดภยั
“ชว่ งนน้ั แมล่ างานหลายสปั ดาหจ์ นพอ่ เปน็ กงั วล เออ...ฉนั หมาย
ถึงเคนจิน่ะ พ่อเคนจิเป็นเพื่อนท่ีท�ำงานของแม่ รู้จักและแอบรักแม่
มานาน แต่แม่เห็นเขาเป็นเพียงเพ่ือนท่ีดีคนหน่ึง พ่อเคนจิสงสัยกับ
การลางานยาวของแม่ เพราะปกตแิ มจ่ ะเปน็ คนขยนั ขนั แขง็ ไมเ่ คยลางาน
ไปไหนด้วยซ้�ำ พ่อเคนจิตัดสินใจมาหาแม่ท่ีห้องพัก และเขาก็ได้รู้
ความจริง จากน้ันอกี ไมก่ ว่ี นั เขามาหาแมอ่ กี คร้ัง พร้อมบอกวา่ เขาพร้อม
จะเปน็ พอ่ ของเดก็ ในท้อง และยินดจี ะดูแลแม่อยา่ งดี แมป่ ฏเิ สธเพราะ
ไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่เขาไม่ได้ก่อ แต่หลังจากพ่อ
เคนจิมาเยี่ยมแม่บ่อยคร้ัง ยืนยันอย่างหนักแน่นทุกครั้งในการตัดสินใจ
ของเขา แม่จึงเร่ิมใจอ่อนและสัมผัสได้ถึงความรักความจริงใจที่เขามีให้
แม่จงึ ตกลงปลงใจแตง่ งานกับเขา”
“และเมอ่ื ฉนั เกดิ มา พอ่ เคนจกิ ด็ แู ลฉันอย่างดีทกุ อย่าง รกั และ
หว่ งใยฉันเหมอื นฉนั เปน็ ลกู แท้ ๆ ของเขา ผ่านไปเกือบปี ทง้ั สองกไ็ ด้รูว้ า่
ฉันพูดไม่ได้ แม่คิดว่าน่ีอาจเป็นผลข้างเคียงจากการท่ีแม่กินยานอนหลับ
เขา้ ไปในครง้ั นน้ั ความรสู้ กึ ผดิ ยงั ตดิ อยใู่ นใจแมจ่ นฉนั รบั รไู้ ด้ ตอนทฉี่ นั เหน็

บุหลนั วรรณกรรม 77

ความทรงจ�ำส่วนนี้ ฉนั รอ้ งไห้และโกรธเกลียดแม่ แตไ่ ม่นานฉนั กท็ �ำใจได้
และเข้าใจว่าสิ่งท่ีแม่เผชิญอยู่ในตอนนั้นมันน่าหวาดกลัวและทุกข์ระทม
แคไ่ หน”
เคโกะเงยี บไป ดวงตาของเธอเรม่ิ แดงระเรื่อ ไม่นานเสียงของ
เธอกก็ ลบั เขา้ มาในหัว
“เวลานนั้ ฉนั อยากบอกพอ่ ของคณุ ใหร้ คู้ วามจรงิ อยากใหเ้ ขารวู้ า่
มีผู้หญิงญ่ีปุ่นคนหนึ่งยังไม่เคยลืมเขา และเขายังมีลูกสาวคนหน่ึง
อยู่ที่นี่ ฉันพยายามเพ่งจิตเพื่อค้นหาเขา เพื่อท่ีจะเข้าไปในความคิดและ
สือ่ สารกบั เขา ฉนั พยายามอยูน่ านในทสี่ ุดฉนั ก็หาเขาเจอ ฉันเล่าเร่ืองราว
ท้ังหมดให้เขารบั รผู้ ่านโทรจติ เน่อื งจากเขาอยเู่ มอื งไทย ทำ� ใหฉ้ นั ตอ้ งใช้
สมาธิอย่างมาก ฉันรู้สึกว่าเร่ียวแรงของฉันค่อย ๆ หายไปขณะส่งจิต
ไปหาเขา สติของฉันเริม่ พร่าเลือน แล้วอยู่ ๆ ทกุ อยา่ งกด็ ับวบู ”
“ฉันมารู้สึกตัวอีกครั้งที่โรงพยาบาล แม่บอกว่าฉันหมดสติไป
สองวัน ฉันคาดไม่ถงึ เลยวา่ การใชจ้ ติ ส่อื สารกบั คนทีอ่ ย่ไู กล ๆ จะมีผลกบั
ร่างกายขนาดน้ี เมื่อกลับไปพักฟื้นที่บ้านจนร่างกายและจิตใจของฉัน
สมบรู ณแ์ ลว้ อยู่ ๆ จติ ของฉนั กร็ สู้ กึ ไดว้ า่ เควนิ ไมอ่ ยแู่ ลว้ เขา...จากไปแลว้ ”
ถึงตอนนีผ้ มเรม่ิ เขา้ ใจเรื่องราวทัง้ หมด แทบไมอ่ ยากเช่อื ว่าน่ีคือ
ความจรงิ เคโกะสดู ลมหายใจเขา้ ปอดช้า ๆ คลา้ ยพยายามสกัดกน้ั กอ้ น
สะอนื้ ดวงตาแดงกำ่� ของเธอเรม่ิ มนี ำ�้ ใสเออ่ ลน้ มอื ของเธอกมุ มอื ผมแนน่
กวา่ เดมิ
“ใช่ เป็นอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละ ฉันใช้พลังจิตมากเกินไป
จนส่งผลต่อพ่อของคุณ เป็นเหตุให้ท่านหัวใจวายเฉียบพลัน ฉ..ฉัน...ฉัน
ขอโทษ ฉันไมไ่ ดต้ ง้ั ใจจะให้เปน็ แบบนี้ ฉนั ..ฉนั ขอโทษจรงิ ๆ” น�ำ้ ตาไหล
พรง่ั พรูเป็นสายอาบแก้มเคโกะ นำ�้ เสียงเธอตะกุกตะกกั เพราะแรงสะอ้ืน
ผมเองก็เร่ิมเห็นหน้าเธอไม่ชัด เพราะน�้ำจากตาเริ่มเอ่อจนบดบังภาพ
เบือ้ งหน้า

78 Bulan Sastra

“ฉัน...ฉันยังคงรู้สึกผิดมาตลอด แม้จะไม่เคยเจอกัน ต...แต่
อยา่ งนอ้ ยท่านกเ็ ป็นคนให้ชีวติ ฉัน ฉัน..ฉนั ขอโทษจริง ๆ”
ผมพยายามสกัดก้ันก้อนอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่าน กักเก็บความ
สับสน โกรธ เกลียดไว้ภายใน รู้สึกว่าลมหายใจเร่ิมติดขัด แขนขาชา
เหมอื นเลอื ดในกายไม่ไหลเวียน
“ฉันไม่เคยบอกแม่ว่าฉันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว และแม่เอง
กไ็ มเ่ คยคดิ จะเล่าเรื่องเควินใหฉ้ ันฟงั ดูเหมอื นแมอ่ ยากเก็บความหลงั นี้ไว้
กับตัว ไม่ยอมใหฉ้ ันได้รับรู้ชาตกิ �ำเนิดทแ่ี ทจ้ ริงของตัวเอง แต่ฉนั ไมโ่ กรธ
แมห่ รอก ฉันร้วู า่ แมไ่ มอ่ ยากรอื้ ฟื้นความเจ็บปวดเกา่ ๆ ขน้ึ มาท�ำร้ายใจ
ตวั เองอกี และแมค่ งอยากเกบ็ ชว่ งเวลาดี ๆ กบั เควนิ ไวใ้ นความทรงจำ� ของ
แมเ่ ทา่ นัน้ ”
ยามนี้น้�ำใสจากสองตาไหลเป็นทางอาบแก้มแล้ว ผมหลับตา
พลันภาพวันน้ันก็แทรกเข้ามาในห้วงนึก ภาพศพพ่อบนเตียงของ
โรงพยาบาล ภาพท่ีก่อนหน้านั้นผมไม่เคยจินตนาการไปถึง แต่มันกลับ
ปรากฏอยูต่ รงหน้าโดยไมท่ ันตั้งตัว
และบุคคลทอ่ี ยเู่ บอื้ งหน้าผมตอนนีค้ อื ตน้ เหตุที่ทำ� ใหพ้ อ่ จากไป
เคโกะกุมมือผมแน่น ผมดึงมือออกมาแล้วลุกพรวดออกไป
หนา้ ร้าน ไมอ่ าจเผชิญหน้ากับคนทท่ี ำ� ร้ายพ่อ ผมหันรหี ันขวางอยู่บนทาง
เดินหน้าร้าน ท่ามกลางผูค้ นทเ่ี ดินสวนไปมา ดวงตาทั้งสองของผมเออ่ ล้น
ไปด้วยน้ำ� ตาจนยากจะมองเห็นส่งิ ใดได้แจ่มชดั
ผมควรท�ำอย่างไรดี ผู้หญิงคนน้ีฆ่าพ่อของผม เธอท�ำลาย
ครอบครัวของผม ท�ำลายทุกอย่าง แต่...แต่เธอก็มีสายเลือดเดียวกับผม
ทุกคร้ังที่มองใบหน้าและดวงตาคู่น้ันของเคโกะ คล้ายพ่อปรากฏกายอยู่
เบ้อื งหนา้

บหุ ลันวรรณกรรม 79

ผมสูดลมหายใจลึก ใช้มือปาดรอยน้�ำตาและตั้งสติ ตอนน้ันพ่อรู้สึก
ยังไงนะตอนท่ีรับรู้เร่ืองราวต่าง ๆ ผ่านจิตของเคโกะ บางทีพ่ออาจจะ
ดีใจก็ได้ที่มีลูกสาวอีกคน หรือพ่อตกใจท่ีรู้ว่าตัวเองท�ำให้มิยาม่าต้องรับ
ภาระและความกดดันเพยี งล�ำพังจนทำ� ให้หล่อนคิดปลิดชีวิตตนเอง หรอื
อาจเสียใจท่ที �ำผดิ ตอ่ แม่ การไดร้ ับรู้ความจรงิ เมื่อเวลาผ่านไปแล้วย่ีสิบปี
อาจทำ� ใหพ้ อ่ สบั สนไมน่ อ้ ย ความหลงั ทเ่ี ปน็ ตะกอนนอนกน้ อยใู่ นใจกฟ็ งุ้ ขน้ึ
มาใหเ้ หน็ เดน่ ชดั หากพอ่ ไมเ่ สยี ชวี ติ ในวนั นน้ั บางทพี อ่ อาจอยดู่ ว้ ย ความ
รูส้ ึกผิดไปตลอดชวี ิตกไ็ ด้
เมื่อความอลหม่านในจิตใจเร่ิมคล่ีคลาย ผมจึงเดินกลับเข้าไป
ในรา้ นอกี ครงั้ เคโกะยงั นงั่ อยทู่ เี่ ดมิ ดวงตาทเ่ี ปอ้ื นเปรอะคราบนำ้� ตาเหมอ่
ลอยไรจ้ ดุ หมาย เหมอื นเธอรู้สึกไดถ้ งึ การกลับมาของผม เธอจึงหันมามอง
แล้วลุกจากเก้าอ้ี ดวงตาแดงก่�ำมองมาท่ีผม แววตานั้นสะท้อนประกาย
ความเศรา้ และรสู้ กึ ผดิ กอ่ นทเี่ คโกะจะสง่ เสยี งเขา้ มาในหวั ผม ผมโนม้ ตวั
เธอเขา้ มากอด
“ไม่เป็นไรนะ” ผมกระซิบข้างหูเธอ “ช่างมันเถอะนะเคโกะ
ช่างมนั เถอะ”
เคโกะกอดผมแน่น พร้อมกับร�่ำไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
ผู้คนในร้านคงมองมาที่เราสองคนเป็นตาเดียว แต่ผมก็ไม่แน่ใจนัก
เพราะผมรสู้ กึ เหมอื นวา่ ขณะนีม้ ีเพียงเราสองคนเทา่ นน้ั มคี วามคดิ ความ
รสู้ กึ มากมายในใจทผ่ี มอยากพดู ออกมา อยากบอกใหเ้ คโกะรบั รู้ แตผ่ มกลบั
พูดไม่ออก
ว่าแต.่ ..คงไมเ่ ปน็ ไรหรอก เพราะเคโกะคงรบั ร้ถู งึ จติ ใจผมไดเ้ อง
อย่แู ลว้ น่นี า

80 Bulan Sastra

เม่ือเรากลับไปนั่งเก้าอี้ ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้�ำตา เคโกะเอง
ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอมาลบคราบน้�ำตาเช่นกัน ซึ่งเป็นขณะเดียวกับ
ท่มี ยิ าม่าเดินกลบั เขา้ มาในรา้ น
“ขอโทษท่ีหายไปนาน ห้องน�้ำหญิงมีคนต่อคิวยาวมากเลย”
มิยาม่าบอกพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ “ได้เวลาต้องไปแล้วสินะ
ไปกันเถอะ เคโกะ”
เราเรียกพนักงานให้เก็บเงิน ผมอาสาเลี้ยงมื้อน้ีพวกเขา
มิยาม่ากล่าวขอบคุณ ผมย้ิมและบอกว่าผมยินดี ในใจหวังว่าหล่อนคง
ไม่สงั เกตเห็นคราบน้ำ� ตาทย่ี ังหลงเหลอื อยบู่ นใบหน้าของเราทั้งสอง
ผมส่งมิยาม่าและเคโกะท่ีหน้าประตูทางเข้าเพื่อผ่านด่านตรวจ
หนงั สอื เดนิ ทาง เราจบั มอื และเอย่ คำ� ลา มยิ ามา่ บอกวา่ ถา้ ผมมาเทย่ี วญป่ี นุ่
เมื่อไหร่ก็อย่าลืมบอกให้หล่อนรู้ ผมรับปาก ทั้งสองโค้งค�ำนับแบบญี่ปุ่น
แลว้ จึงเดินเขา้ ประตู
กอ่ นทง้ั คจู่ ะเดินลบั ตาไป เคโกะหันมามองผมอกี ครั้ง
“แม้จะเป็นเวลาสั้น ๆ แต่ก็ขอบคุณส�ำหรับทุกอย่างนะคะ...
พ่ชี าย”
เธอยิ้มใหผ้ ม แล้วโคง้ คำ� นบั อกี คร้งั กอ่ นหายลับไปจากสายตา

7
ค่�ำวันเดียวกัน ผมยืนมองหนังสือหลายเล่มนั้นอยู่นาน – หนังสือในตู้
หนังสือของพอ่
หนงั สอื สามสบิ กวา่ เลม่ บนชน้ั เปน็ หนงั สอื เกย่ี วกบั ประเทศญปี่ นุ่
มที ง้ั เรอื่ งเกยี่ วกบั ประวตั ศิ าสตร์ วรรณกรรม วฒั นธรรม สถานทท่ี อ่ งเทยี่ ว
รวมท้ังหนังสือสอนการอา่ นเขยี นภาษาญ่ีปนุ่ เบ้ืองตน้

บหุ ลันวรรณกรรม 81

ทำ� ไมพอ่ ถงึ มหี นงั สอื เกยี่ วกบั ญปี่ นุ่ มากขนาดนี้ ผมพอจะรคู้ ำ� ตอบ
ของค�ำถามน้ีแล้ว
ทว่าผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าผมโกรธพ่อหรือเปล่า
เพราะมนั กเ็ ปน็ เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ นานแลว้ คงไมม่ ปี ระโยชนอ์ นั ใดทจ่ี ะฟน้ื ฝอย
หาตะเข็ จะว่าไปความทรงจ�ำส่วนนี้ของพ่อคงมอดไหม้เป็นเถ้าธุล ี
พรอ้ มกบั สงั ขารของพอ่ แลว้ หากผมไมบ่ งั เอญิ หยบิ หนงั สอื บนชน้ั ออกมาดู
วา่ แต.่ ..มนั เป็นเพียงความบงั เอญิ แนห่ รือ
“คฑา...มาทานขา้ วเยน็ ไดแ้ ลว้ ลกู ” แมต่ ะโกนออกมาจากในครวั
“ครับ เด๋ยี วไปครับ” ผมตะโกนตอบ
ผมตดั สนิ ใจทจ่ี ะไมบ่ อกแมเ่ รอื่ งน้ี ปลอ่ ยใหท้ กุ อยา่ งเปน็ เพยี งอดตี
- อดีตท่ีท้ังหอมหวานและข่ืนขม ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาจากตู ้
อีกครงั้ มองรปู ถา่ ยเกา่ ซีดของมิยามา่ ที่ถืออย่ใู นมอื แลว้ จึงใส่รูปน้นั กลบั
คืนท่ีเดิม ผมเพิ่งสังเกตว่าหนังสือเล่มท่ีพ่อเก็บรูปมิยาม่าเอาไว้เป็นงาน
วรรณกรรมญี่ปุ่นท่ีแปลเป็นภาษาอังกฤษช่ือว่า Beauty and Sadness
ของยาสนึ าริ คาวาบาตะ นกั เขยี นชาวญี่ปุ่นคนแรกทีไ่ ด้รบั รางวลั โนเบล
สาขาวรรณกรรม ว่าแต่มันเป็นเร่ืองราวเกี่ยวกับอะไรนะ วันหลังผมคง
ต้องหยบิ เลม่ นี้มาอา่ นเสยี หน่อยแลว้
ผมมองหนา้ ปกหนงั สอื เลม่ นน้ั อกี ครง้ั แลว้ จงึ ใสม่ นั กลบั เขา้ ทเ่ี ดมิ
บนชั้นหนังสือ

8
มันเป็นตู้ไม้แบบบิวด์อินยาวสามเมตรจากผนังด้านหน่ึงไปจนสุดผนัง
อีกด้าน ในตู้แบ่งเป็นช้ันวางหนังสือได้สามช้ัน แต่ละช้ันอัดแน่นไปด้วย
หนงั สอื หลากหลายประเภททง้ั ภาษาไทยและภาษาองั กฤษ บางชน้ั จดั เรยี ง

82 Bulan Sastra

ตามประเภทของหนังสือ บางช้ันจ�ำแนกตามช่ือผู้เขียน และบางชั้นก ็
จดั เก็บอย่างสะเปะสะปะ ไมไ่ ด้จำ� แนกตามระบบใดเปน็ พเิ ศษ
และตอนน้ีผมเพิ่งพบว่าบางช้ันได้เก็บความทรงจ�ำบางอย่าง
เอาไว้ – ความทรงจ�ำอันเลือนราง ทว่าจะยังฝังแน่นอยู่ภายในจิตใจ
ไปอกี แสนนาน

รวมเร่ืองสัน้ ความทรงจำ� บางอยา่ งช่างรางเลือน 2556

เดก็ สาวกับชุดนกั เรยี น

กลา้ สมทุ วณิช

ครงั้ แรกทน่ี ศิ ราไดพ้ บกบั เสอื้ นกั เรยี นตวั นนั้ ในตเู้ สอ้ื ผา้ มนั ถกู แขวนปะปน
กับชุดนักเรียนท้ังหลายของเธอ แต่เพียงแวบเดียวท่ีเธอแหวกกลุ่มเส้ือ
นกั เรยี นบนราวเพื่อเลอื กสักตัวใดตวั หนงึ่ มาใสไ่ ปโรงเรยี นในยามเชา้ เธอ
ก็เห็นได้ทันทีว่ามีเสื้อบุกรุกแปลกปลอมทิ้งตัวแขวนอย่างแนบเนียนอยู่ใน
ตู้เสอื้ ผ้า
เยน็ วนั นนั้ เธอหว้ิ เสอ้ื นกั เรยี นลกึ ลบั ไปให้ “ปา้ จอง” แมบ่ า้ นของ
ครอบครัวดู เพอ่ื บอกกลา่ ววา่ – นไ่ี ม่ใช่เส้อื หนูนะปา้
“อ้าว...เหรอคะ” ป้าจองท�ำหน้าสงสัย “ป้าเห็นมันตกอยู่ท่ีพื้น
สนามใตร้ ะเบยี ง นกึ วา่ ของหนู เลยเอามาซกั รดี ให้ กว็ า่ อยวู่ า่ มนั ไมเ่ หมอื น
เสือ้ ของหนสู กั ตวั แต่ก็นกึ ว่าเอาไวใ้ ส่ไปไหนเป็นพเิ ศษบางวันหรือเปลา่ ”
ไม่ใช่เสื้อของเธอแน่นอน เคร่ืองแบบโรงเรียนมัธยมปลายของ
เธอนนั้ เปน็ เสอ้ื เชต้ิ สขี าวเกลยี้ งทไ่ี มม่ กี ารปกั แสดงอกั ษรหรอื ตวั เลขใดเลย
บนเสอ้ื มเี พียงเข็มโรงเรียนเท่านั้นท่เี ป็นเครอ่ื งประกอบ ในขณะท่ีเส้อื ท่ี
พบเจอน้ันเป็นเส้ือนักเรียนแบบคอปกกะลาสี คล้ายเครื่องแบบนักเรียน
หญงิ ช้ันมธั ยมต้นทั่วไป แต่ทีแ่ ตกตา่ งจากเสือ้ นกั เรยี นโรงเรียนรฐั ทค่ี นุ้ ตา
คอื เปน็ เสอ้ื แขนยาว ทอี่ กเสอื้ ดา้ นซา้ ยปกั ตวั อกั ษร สร. พรอ้ มตวั เลข 1932
ซ่งึ คาดวา่ นา่ จะเปน็ เลขประจำ� ตัวนกั เรียนของผสู้ วมใส่

84 Bulan Sastra

มันมาจากไหนกัน? หรือจะเป็นเสือ้ ท่ีปลิวลมมาจากบา้ นขา้ ง ๆ
ก็ไม่น่าใช่ เพราะบ้านหลังซ้ายมือของเธอน้ันเป็นของสองสามีภรรยา
ผู้มีธุรกิจน�ำเข้าและขายของเลน่ เด็กทางอินเทอร์เน็ต ซึ่งเธอไมไ่ ดพ้ บเห็น
เจ้าของบ้านทั้งสองนานนับเดือนแล้ว เพราะบ้านของพวกเขาถูกใช ้
เป็นที่เก็บสินค้ามากกว่าจะอยู่อาศัยจริง ส่วนบ้านหลังขวามือน้ัน แม้จะ
เป็นครอบครัวหนุ่มสาวที่มีเด็กผู้หญิง แต่เด็กหญิงท่ีว่านั่นก็อายุเพียง
ส่ีห้าปไี มเ่ กินนี้ ไมน่ า่ จะเปน็ เจา้ ของเส้อื ไปได้
แม้หาท่ีมาไม่ได้ แต่เธอก็ไม่คิดจะทิ้งเส้ือตัวน้ัน – อาจเพราะ
คิดว่าสักวันเจ้าของมันอาจจะมาติดตามถามหาก็ได้ เธอจึงพับมันอย่าง
เรียบร้อยใส่ถุงพลาสติกซิปล็อก เก็บไว้ในล้ินชักของตู้เสื้อผ้าส่วนกลาง
ทมี่ เี อาไวใ้ หส้ มาชกิ ในครอบครวั เกบ็ พวกเสอ้ื กนั หนาว เสอ้ื สทู หรอื เสอื้ ผา้
ท่นี าน ๆ สวมใส่สกั ที
นิศราน่าจะลืมเรื่องเส้ือนักเรียนลึกลับตัวน้ันไปในที่สุด ถ้าหาก
เคร่ืองแต่งกายไม่ทราบที่มาอีกช้ินจะไม่มาปรากฏบนระเบียงเล็ก ๆ
หน้าห้องนอนของเธอ ที่เธอเอาไว้ใช้ตากเส้ือผ้าส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ
ที่ตอ้ งซกั เอง
มันเป็นกางเกงชั้นในผา้ ฝ้ายสขี าวบางเบาตัวหนง่ึ – ทแี่ ม้นศิ รา
อาจจะมีกางเกงในคลา้ ย ๆ แบบน้ีอยู่บ้างและตรงจุดที่พบกเ็ ป็นจุดทเี่ ธอ
มักจะตากชดุ ช้ันในอยูแ่ ล้ว แต่ตัวน้ไี มใ่ ชข่ องเธอแนน่ อน มันมขี นาดเล็กกวา่
ของท่ีเธอมี ท้ังเนื้อผ้าบางโปร่งเบาขนาดน้ีก็ไม่ใช่อย่างที่เธอเลือกสวมใส่
เธอจึงแน่ใจว่ามันไม่ใช่ของเธอแน่ ในคร้ังแรกเด็กสาวจะน�ำไปถามป้า
แมบ่ า้ น แตแ่ ลว้ เธอกเ็ ปลยี่ นใจ ใชไ้ มบ้ รรทดั เขยี่ กางเกงในลกึ ลบั นน้ั เหวย่ี ง
ท้งิ ลงในถังขยะด้วยความรสู้ กึ กึง่ เกรงกงึ่ ขยะแขยง จนรสู้ ึกได้ถึงขนอ่อนที่
ลุกชนั ไลจ่ ากทา้ ยทอยถงึ กลางหลัง
เธอเดนิ ไปยงั ตเู้ สอ้ื ผา้ ทเี่ คยเกบ็ เสอื้ นกั เรยี นแปลกปลอมทพี่ บเมอื่
คราวนน้ั จติ สงั หรณบ์ างอยา่ งบอกเธอวา่ กางเกงชนั้ ในตวั นกี้ บั เสอื้ นกั เรยี น

บหุ ลันวรรณกรรม 85

ลึกลับตัวน้ันมีเจ้าของเดียวกันหรือมีที่มาจากท่ีเดียวกัน ทว่าเม่ือเธอเปิด
ลน้ิ ชกั ท่ีแนใ่ จว่าได้เกบ็ เส้อื นกั เรียนตวั นนั้ ไว้ กพ็ บว่ามันไมไ่ ดอ้ ยู่ทน่ี น่ั แลว้
เดก็ สาวลองเปดิ คน้ ดใู นลนิ้ ชกั อนื่ หรอื ซอกมมุ อน่ื ของตู้ และแมแ้ ตต่ เู้ สอ้ื ผา้
ของเธอเอง แตก่ ็ไม่ปรากฏพบเสอ้ื นักเรียนตัวนัน้ แล้ว
เมอ่ื นน้ั เองทนี่ ศิ รารสู้ กึ ตวั วา่ กำ� ลงั ถกู รกุ รานโดยอะไรบางอยา่ งท่ี
เธอเองกย็ ังไมท่ ราบแนช่ ดั
แม้อาจจะไม่ค่อยได้อยู่พร้อมหน้าเหมือนกับครอบครัวอื่น แต่
นศิ รากไ็ มเ่ คยคดิ วา่ ความเปน็ อยขู่ องครอบครวั เธอมปี ญั หาแตอ่ ยา่ งใด อาจ
เป็นเพราะว่าเธอเข้าใจท้ังข้อจ�ำกัดและความต้องการของแต่ละคน และ
หากจะพจิ ารณากนั ดว้ ยมาตรฐานของสงั คมแลว้ ครอบครวั ของเธอถอื เปน็
ครอบครัวคนช้ันกลางค่อนสูงในระดับที่ห่างจากคนช้ันสูงค่อนล่างไม่ก่ี
ระดบั ช้นั หัวหนา้ ครอบครัว – พอ่ ของเธอเป็นผวู้ ่าราชการจงั หวดั ขนาด
เล็กแห่งหน่ึงทางภาคเหนือ ซ่ึงท่านเลือกท่ีจะให้ครอบครัวอยู่ท่ีกรุงเทพฯ
แทนการยา้ ยตดิ ตามไป เพราะประสงคใ์ หค้ รอบครวั ไดใ้ ชช้ วี ติ อยา่ งสะดวก
สบายในเมอื งหลวง และลูกชายหญิงได้รับการศึกษาใน “โรงเรียนดี ๆ”
ซ่ึงก็มิได้ผิดหวังอย่างไร เม่ือนิศราสามารถเข้าเรียนต่อในโรงเรียนมัธยม
ปลายเกา่ แกท่ แ่ี มข่ องเธอเปน็ ศษิ ยเ์ กา่ ได้ และนมิ ติ – นอ้ งชายของเธอกไ็ ด้
เรยี นในโรงเรยี นสหศกึ ษาระดบั ดไี มแ่ พก้ นั ระดบั มธั ยมตน้ พอ่ ของเธอกลบั
เข้ากรุงเทพฯ ประมาณเดอื นละสองคร้งั หรือถา้ บอ่ ยกวา่ นั้นก็เมือ่ มคี �ำส่ัง
หรอื ราชการพเิ ศษจากกระทรวง
ส่วนแม่ หลังจากตัดสินใจเกษียณอายุก่อนเวลาจากการท�ำงาน
ในธนาคารเก่าแก่ ท่านก็เลือกท่ีจะเข้าสู่วิถีธรรมะกับเพ่ือนกลุ่มใหญ่ที่ได้
รูจ้ ักกันท่ีชมรมปฏบิ ัตธิ รรมเรยี บหรใู นกรงุ แมข่ องเธอและเพือ่ นเวยี นกนั
ไปปฏบิ ัติธรรมดูจิตสงบใจตามธรรมสถานตา่ ง ๆ ในตา่ งจังหวดั ตามแตท่ ี่
จะมีจดั และสนใจ กลา่ วโดยสรุป แทบจะเกินย่สี บิ วันในหนึง่ เดือนทน่ี ิศรา
และน้องชายอยู่อาศัยกันตามล�ำพังกับป้าจอง แม่บ้านเก่าแก่ในบ้านบน

86 Bulan Sastra

พนื้ ทร่ี อ้ ยหกสบิ ตารางวาของหมบู่ า้ นจดั สรรชน้ั ดยี า่ นชานเมอื ง ซง่ึ มรี ะบบ
รักษาความปลอดภัยที่ดีเย่ียม จนไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอันตรายจาก
อาชญากรรมภายนอก ทั้งนิศราเองกเ็ ปน็ “เดก็ ด”ี ทีร่ บั ผิดชอบตัวเองได้
มาตงั้ แตไ่ หนแตไ่ ร เธอจงึ สามารถกำ� กบั ดแู ลตวั เองและชวี ติ ในบา้ นไดโ้ ดย
บิดา – มารดาสามารถไว้วางใจอยา่ งไรก้ งั วล
อยา่ งไรกต็ าม ครง้ั นน้ี ศิ รากอ็ ยากใหใ้ ครอกี สกั คนไดร้ บั รถู้ งึ ความ
รู้สึกถกู คกุ คามจากการปรากฏของเส้อื ผา้ ลกึ ลับสองชิ้นนีเ้ ป็นอย่างยิ่ง ใคร
สักคนที่จะเข้าใจความหวาดหวั่นของเธอและไม่คิดว่าเธอจะประสาทกิน
เกินไปกะอแี คเ่ จอเส้ือนักเรยี นกับกางเกงในตวั สองตัวมาตกในเขตบ้าน
น้องชายเธอหรอื ? ตอ้ งยอมรับวา่ ชว่ งหลงั ๆ ต้งั แต่เขาเร่มิ ขึ้น
ช้ันมธั ยมปที ่ีสาม เธอกับเขากเ็ รม่ิ มกี ำ� แพงสุญญากาศเล็ก ๆ ระหวา่ งกนั
- เปลา่ มนั ไมใ่ ช่การเบาะแวง้ มนึ ตึง น้องชายวยั รุน่ ยังเคารพเชอื่ ฟังผู้เปน็
พ่ีสาวอยเู่ ปน็ ดี และเธอก็ช่วยดูแลเร่ืองตา่ ง ๆ ทีจ่ �ำเป็นส�ำหรบั เขา หาก
หลงั จากผา่ นวันเกดิ ปที ่สี ิบห้า เธอกร็ ูส้ กึ ว่าเขาเงยี บขรึมลง กิจกรรมทเี่ คย
เป็นกิจกรรมโปรด เช่น การเล่นวิดีโอเกมหรือดูการ์ตูนแอนิเมชั่นญี่ปุ่น
ก็ลดลงจนแทบจะเป็นการทง้ิ ร้าง เขาเริ่มอา่ นหนงั สอื ท่ไี ม่ใชห่ นงั สือเรยี น
หรือหนังสือการ์ตูนมากขึ้น และเป็นการอ่านอย่างจริงจังต้ังใจอยู่ใน
ห้องของตัวเองเสียดว้ ย
เมอื่ นกึ ถงึ เรอ่ื งอา่ นหนงั สอื นศิ ราจำ� ไดว้ า่ ครงั้ หนงึ่ มหี นงั สอื สง่ มา
ที่บ้าน จ่าหน้ามาในช่ือของน้องชาย เธอเปิดซองออกตามความเคยชิน
ก็พบว่ามันเป็นวารสารวิชาการทางสังคมศาสตร์เล่มหน่ึงท่ีเธอจ�ำได้ว่า
มันมีช่ือเสียงในทางทไี่ ม่ค่อยสงบเรียบรอ้ ยนกั
“นม่ี นั หนงั สอื ตอ้ งหา้ มทเี่ ปน็ ขา่ วกนั หรอื เปลา่ ?” เธอถามในขณะ
ยน่ื ซองวารสารน้นั ให้นอ้ งชาย
“แคไ่ ม่ได้จดแจง้ การพิมพ์นะ่ – เปน็ เร่อื งทางกฎหมายเทคนิค”
เขาตอบกอ่ นน่งิ ไปสกั พักอย่างนกึ อะไรไดแ้ ล้วจึงขยายความ “ก็...อาจจะมี
บางเล่มมคี �ำสัง่ ห้ามขาย แต่ก็ไม่ได้หา้ มครอบครองน่ี”

บหุ ลันวรรณกรรม 87

“อ่านอะไรยังไง ก็ฟงั หูไว้หหู น่อยละ” จ�ำได้ว่าเธอเตือนไปเพยี ง
เท่านั้น เขารับค�ำโดยไม่มีท่าทีต่อต้านหืออือ กระน้ันเธอก็รู้สึกได้ถึง
กรอบบาง ๆ เหมอื นเปน็ ฉากอากาศที่ไมม่ ีจริง แต่สามารถกนั้ ขวางพนื้ ท่ี
เชิงความสัมพนั ธ์ของเธอกับน้องชายออกจากกนั
เมอ่ื ระลกึ ไดถ้ งึ นอ้ งชาย เธอกม็ องไปทหี่ อ้ งของเขาทอ่ี ยปู่ ลายทาง
เดนิ ระหวา่ งหอ้ งนอนของเธอและหอ้ งของเขามหี อ้ งนำ�้ ทใี่ ชร้ ว่ มกนั คน่ั อยู่
เธอเดนิ ไปทห่ี นา้ หอ้ ง หมนุ ลกู บดิ เปดิ เขา้ ไป พลางมองดนู าฬกิ าทแ่ี ขวนอยู่
ตรงฝาผนังทางเดิน ห้าโมงย่ีสิบสามนาที ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าของห้องจะ
กลับจากโรงเรียน แวบหนึ่งเด็กสาวถามถึงความชอบธรรมของตัวเองใน
การถือวิสาสะรุกเข้าถึงพื้นท่ีส่วนตัวของน้องชาย หากเหตุผลในใจก็ตอบ
ใหพ้ ลันว่า ในฐานะของตัวแทนผู้ปกครอง เธอนา่ จะสามารถตรวจดูความ
เรียบร้อยของน้องชายได้ หากมปี ัญหาอะไรจะไดแ้ ก้ไขไดไ้ มเ่ กินการณ์
หอ้ งของนอ้ งชายเธอเปน็ ระเบยี บเรยี บรอ้ ยผดิ จากหอ้ งวยั รนุ่ ชาย
ตามทเ่ี คยวาดภาพไว้ บนโตะ๊ อา่ นหนงั สอื แมม้ หี นงั สอื สมดุ วางกองอยมู่ าก
แตม่ นั กถ็ กู วางตง้ั ไวข้ า้ งหนา้ จอคอมพวิ เตอรอ์ ยา่ งไมเ่ กะกะ หนงั สอื บนชนั้
อาจจะเสียบคละปะปนกันตามสะดวก แต่ก็เรียงเอาสันออกมาในแนว
เดียวกัน เครื่องเล่นวิดีโอเกมเพลย์สเตชั่นสามวางไว้ใต้โทรทัศน์แอลซีดี
โดยมีแผ่นเกมสามสี่แผ่นวางแอบไว้ข้าง ๆ เตียงนอนมีผ้าคลุมเรียบร้อย
เธอกวาดตาดูหนังสือบนชั้น ก็มีการ์ตูนและหนังสือบทสรุปเกม ผสมกับ
นยิ ายแปลแนวแฟนตาซอี ยา่ งทเ่ี ปน็ ทนี่ ยิ มทวั่ ไป สลบั กบั หนงั สอื คมู่ อื เตรยี ม
สอบ เฉลยแบบฝกึ หดั หนงั สอื นยิ ายทน่ี า่ จะอยใู่ นรายชอ่ื หนงั สอื นอกเวลา
ท่ีกระทรวงศึกษาก�ำหนดให้นักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นต้องอ่าน
และนติ ยสารวชิ าการทเี่ ธอเคยเหน็ กบั พอ็ กเกตบกุ๊ ของสำ� นกั พมิ พเ์ ดยี วกนั
อกี สามส่เี ล่ม
นิศราเกือบจะออกจากห้องพร้อมกับความรู้สึกว่าน้องชายของ
เธอยงั เปน็ เดก็ ดไี มม่ ปี ญั หาหรอื ไมม่ สี ญั ญาณผดิ ปกตอิ น่ื ใดแลว้ หากวา่ เธอ

88 Bulan Sastra

ไม่ได้มองไปเห็นสิ่งท่ีแขวนแอบมุมอยู่บนเสาแขวนเสื้อข้าง ๆ กนั กับ
ตเู้ ส้อื ผ้าใบใหญ่
มันเป็นเส้ือนกั เรยี นสำ� หรบั ผหู้ ญงิ ตวั หนงึ่ ...
เดก็ สาวรสู้ กึ เยน็ วาบจากทา้ ยทอยถงึ ปลายเทา้ รสู้ กึ คอแหง้ ขนึ้ มา
ทนั ที เธอเดนิ อยา่ งหวาด ๆ ไปทีม่ มุ ตู้เสอื้ ผ้าน้นั
มนั เป็นเสอื้ ตัวเดยี วหรอื แบบเดยี วกับท่ีเธอเคยเจอ เสอ้ื นกั เรยี น
หญิงแบบคอปกกะลาสีแขนยาว ปกั อกั ษร สร.1932 เธอไม่มั่นใจตัวเลข
แต่คิดวา่ เปน็ ตวั เลขเดยี วกันกับท่อี ย่บู นเส้อื ทีเ่ ธอเคยเจอ นศิ ราลองสัมผสั
เสอ้ื ตวั นน้ั อยา่ งขลาด ๆ มนั ชนื้ หมาดเกอื บแหง้ คลา้ ยกบั เพงิ่ ถกู ซกั แลว้ ผง่ึ
ทิ้งไว้
นิศรากล้ันใจนิดหน่ึงก่อนตัดสินใจเปิดตู้เส้ือผ้าใบนั้น นอกจาก
เสอ้ื นกั เรยี นชายทแ่ี นใ่ จไดว้ า่ เปน็ เครอ่ื งแบบนกั เรยี นของนอ้ งชายเธอแลว้
ยังมีชุดนักเรียนหญิงแบบเดียวกันนี้แขวนอยู่อีกสองตัว พร้อมกระโปรง
สกี รมทา่ มจี ีบรอบ พลันเธอก็นกึ อะไรขนึ้ มาได้ จึงย่อตวั ลงกระชากล้ินชัก
ทอี่ ยสู่ ว่ นลา่ งของตใู้ บนนั้ ออกมา ลน้ิ ชกั ดา้ นขวามกี างเกงในกบั เสอ้ื ยดื และ
เสอื้ กลา้ มผชู้ ายซง่ึ เปน็ ของนอ้ งชายเธอโดยไมต่ อ้ งสงสยั จากนน้ั นศิ รารสู้ กึ
วดื หววิ คลา้ ยจะเปน็ ลมในขณะที่ดึงลน้ิ ชกั ดา้ นซ้าย และส่ิงทอี่ ย่ใู นนนั้ ก็ไม่
เกนิ ความคาดหมายของเธอ ชดุ ชนั้ ในสตรจี ำ� นวนหนง่ึ พบั วางเปน็ ระเบยี บ
อยู่ในน้นั มที ัง้ เสอื้ ยกทรง กางเกงชัน้ ใน และมีแมก้ ระทงั่ เสอ้ื ซบั ในทต่ี ้อง
สวมใสไ่ วใ้ ตเ้ ส้อื นักเรยี น นศิ ราดึงมอื ออกมาจากลิน้ ชกั ด้วยความรู้สกึ ยาก
บรรยาย แน่ใจว่ากางเกงในสีขาวที่พับกลมวางเรียงกันสามส่ีตัวนั้นคือ
กางเกงในแบบเดียวกับท่ีเธอเคยพบท่รี ะเบียงนั่นเอง
แม้ในท่ีสุดเธอจะได้ค�ำตอบเร่ืองเสื้อผ้าลึกลับแล้ว ทว่าค�ำตอบ
นน้ั กส็ รา้ งคำ� ถามใหมท่ กี่ อ่ ความวติ กใหเ้ สยี ยง่ิ กวา่ เดก็ สาวใชห้ วั เขา่ ดนั ลนิ้
ชักกลับเข้าท่ี ผลกั บานไมป้ ระตูตู้เข้าหากนั ปา้ ยมอื ท้งั สองขา้ งกับสะโพก

บุหลันวรรณกรรม 89

คลา้ ยกบั ตอ้ งการเชด็ สง่ิ เปรอะเปอ้ื นทมี่ องไมเ่ หน็ บนผวิ หนงั กอ่ นออกจาก
ห้องของนอ้ งชายไปดว้ ยสติที่เหลอื ไมถ่ ึงครงึ่
นศิ ราตงั้ กระทเู้ รอ่ื งทเี่ ธอพบในเวบ็ บอรด์ เกยี่ วกบั สขุ ภาพจติ ดว้ ย
นามแฝง อ่านความเห็นมากมายจากผู้มาตอบกระทู้ มีสองสามข้อ
สันนิษฐานที่ฟังเข้าท่าน่าจะเป็นคือ น้องชายของเธออาจจะมีรสนิยม
ลักเพศทเี่ รยี กวา่ Cross-dressing หรอื CD ท่ีนิยมแตง่ กายดว้ ยเสอื้ ผา้
เครอ่ื งแตง่ ตวั ของเพศตรงขา้ มเพอื่ ชว่ ยสำ� เรจ็ ความใคร่ หรอื ไมก่ เ็ ปน็ ไปได้
ว่านอ้ งชายของเธออาจจะแอบมผี ้หู ญงิ มาค้างดว้ ย ถ้าไมอ่ ยา่ งนนั้ บางคน
ก็มองโลกในแง่ดีไปเลย คือน้องชายของเธออาจจะต้องเล่นละครเป็น
นักเรียนหญิงก็ได้ ฝ่ายที่สงสัยว่าน้องชายของเธอจะเป็นผู้นิยมแต่งกาย
ขา้ มเพศแนะนำ� วา่ ใหเ้ ธอไปดขู นาดของชดุ นกั เรยี นและชดุ ชน้ั ในทพ่ี บใหด้ ี
วา่ เปน็ ขนาดทน่ี อ้ งชายพอจะสวมใสไ่ ดห้ รอื ไม่ หากใชเ่ ชน่ นนั้ กม็ คี วามเปน็
ไปได้สูงวา่ จะเป็นไปตามสมมุตฐิ านนี้
ไม่ต้องกลับไปดูซ้�ำ, เด็กสาวตอบได้เลยว่าไม่ – เส้ือผ้าที่ได ้
เห็นน้ัน มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเส้ือผ้าขนาดผู้หญิงรูปร่างเพรียวเล็ก
ผอมบางจนเธอเองกอ็ าจจะใสไ่ มไ่ ดเ้ สียดว้ ยซ�้ำ ในขณะทน่ี อ้ งชายของเธอ
เป็นคนก�ำย�ำล�่ำสูงขนาดเท่าเด็กวัยรุ่นชายวัยสิบห้าท่ีเล่นกีฬาท่ัวไป
แทบเปน็ ไปไมไ่ ดเ้ ลยทเี่ ขาจะยดั ตวั เองลงในเสอ้ื ผา้ เหลา่ นนั้ ได้ และถา้ เปน็
เช่นน้ัน ข้อสันนิษฐานในทางท่ีดีที่สุดคือเสื้อผ้าเหล่านั้นมีไว้เพ่ือใส ่
เล่นละคร กต็ กตามไปดว้ ย
ถา้ หากเชน่ นนั้ จะหมายความวา่ เขามผี หู้ ญงิ มานอนดว้ ยหรอื เธอ
ก็ไม่เช่ือว่าจะเป็นไปได้ ไม่มีวันไหนที่เขาจะกลับเข้าบ้านได้โดยที่เธอหรือ
ปา้ จองแมบ่ า้ นจะไมเ่ ปิดประตใู ห้ กเ็ พราะเธอเองนนั่ แหละทว่ี างนโยบาย
ไมใ่ หน้ อ้ งชายมกี ญุ แจบา้ นอยกู่ บั ตวั เพอ่ื มใิ หเ้ ขาแอบเขา้ นอกออกบา้ นโดย
ไม่มีผู้รู้เห็น และถ้าจะสันนิษฐานว่ามีการนัดแนะแอบเข้าหากันหลังจาก
นั้นก็ย่ิงเป็นไปได้ยาก ในเม่ือระบบรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านน้ัน

90 Bulan Sastra

ไมเ่ ปดิ โอกาสใหบ้ คุ คลภายนอกเขา้ มาโดยไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตเปน็ รายครงั้ ราย
คนจากเจ้าของบา้ นท่เี กีย่ วข้องเปน็ เด็ดขาด
จะลากถูให้เป็นไปได้ก็คือ สาวคนรักของน้องชายอาจจะเป็น
นักเรียนหญิงร่วมหมู่บ้านเดียวกันแล้วแอบเข้ามาหากันตอนกลางคืนใน
ขณะที่เธอหรือป้าจองนอนหลับไปแล้ว สมมุติฐานน้ีก็ออกจะคล้าย
เรือ่ งแต่งทีเ่ ข้าข้างตนเองจนเกินไป
ผทู้ มี่ าชว่ ยเธอหาคำ� ตอบเปน็ เพอื่ นชายคนสนทิ ของเธอเอง นศิ รา
เล่าความกังวลของเธอให้เขาฟัง ปกปิดข้อเท็จจริงประการหลักไว้ โดย
บิดเบือนให้เป็นเรื่องท่ีว่า เธอสงสัยว่าน้องชายอาจจะแอบสูบบุหรี่หรือ
มสี ง่ิ มกี ารไมถ่ กู ไมค่ วรบางอยา่ งในหอ้ ง และเธออยากจะหาวธิ กี ารสอดสอ่ ง
พฤตกิ รรมโดยไมใ่ ห้นอ้ งชายรู้ตัว หลังช่วงพักกลางวัน เพอื่ นชายของเธอ
มอบยเู อสบแี ฟลชไดร์ฟให้เธออันหนงึ่
“น่ีเป็นโปรแกรมซูเปอร์สปายแคม มันจะเปลี่ยนคอมพิวเตอร์
ท่ีติดกล้องเว็บแคมทุกตัวให้เป็นกล้องวงจรปิด เราสามารถดูหรือควบคุม
ไดจ้ ากเคร่ืองของเรา” เขาอธบิ าย
การท�ำงานของโปรแกรมช่างมหัศจรรย์น่าสะพรึง กล่าวคือ
โปรแกรมตวั นจี้ ะลอบฝงั ตวั อยใู่ นเครอื่ งคอมพวิ เตอรต์ วั ลกู และจะถา่ ยทอด
ภาพจากเวบ็ แคมมาทเี่ ครอ่ื งคอมพวิ เตอรต์ วั แม่ โดยโปรแกรมตวั นสี้ ามารถ
พรางตัวไดเ้ กง่ ฉกาจ แม้ผู้ใช้งานเคร่ืองลกู จะสง่ั ปิดเครือ่ ง โปรแกรมก็ยงั
แอบท�ำงานอยู่ได้โดยลวงผู้ใช้ว่าคอมพิวเตอร์ปิดไปแล้วด้วยการส่ังดับ
จอภาพและไฟแสดงผลอื่น ๆ
“น.ี่ ..เธอแอบสง่ มนั เขา้ มาเครอ่ื งฉนั บา้ งไหม?” เธอถามเพอ่ื นชาย
อย่างก่งึ เล่นกึ่งจรงิ เขาหวั เราะไมต่ อบอะไรจนเธออดไมไ่ ดต้ ้องทุบถองไป
สองสามที
ทันทีที่กลับบ้าน นิศราลองเอาโปรแกรมท่ีได้รับมาไปติดตั้งท่ี
เครื่องคอมพิวเตอร์ของน้องชายและของตัวเอง หลังจากลองทดสอบดู
เธอกพ็ บวา่ ประสทิ ธภิ าพของมนั ยอดเยย่ี มนา่ หวนั่ วติ กจรงิ อยา่ งทเ่ี พอื่ นชาย

บุหลนั วรรณกรรม 91

เธออวดอา้ ง และมากเสยี จนเดก็ สาวตอ้ งใชผ้ า้ สที บึ คลมุ เวบ็ แคมทห่ี นา้ จอ
คอมพวิ เตอร์ของเธอเพ่ือความม่ันใจ
อาหารเย็นมื้อน้ันผ่านไปอย่างเงียบเชียบ น้องชายของเธออ่าน
นิตยสารฉบบั หนึง่ ไปพรอ้ ม ๆ กบั การคบี ผัดไทยกงุ้ สดทปี่ า้ จองเป็นผูป้ รงุ
เข้าปาก เด็กสาวลอบมองน้องชายหลายครั้ง บางวาบจินตนาการภาพ
ข อ ง เ ข า ใ น ชุ ด นั ก เ รี ย น ห ญิ ง ก็ ผุ ด ขึ้ น ห ล อ ก ห ล อ น ใ ห ้ เ ธ อ แ ส ย ง ข น
เปน็ ระยะ ๆ หลงั มอื้ อาหารนศิ รารบี ขน้ึ มาอาบนำ�้ แตง่ ตวั เปดิ คอมพวิ เตอร์
เรียกโปรแกรมสปายแคมข้ึนมาส่ังเปิดกล้องที่เคร่ืองลูกข่ายเคร่ืองเดียว
ทสี่ ่ังเชอื่ มต่อไว้ คอื คอมพิวเตอรข์ องนอ้ งชายเธอ
ภาพใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นเต็มหน้าจอจนเธอตกใจและก็นึก
ได้ว่าในเวลาน้ีเขาคงทำ� การบา้ นหรือค้นควา้ ทหี่ น้าคอมพิวเตอร์ นอ้ งชาย
เธอมองหนา้ จอสลบั กบั แปน้ พมิ พ์ จากอากปั กริ ยิ าแสดงวา่ นา่ จะกำ� ลงั อา่ น
เวบ็ และพมิ พโ์ ต้ตอบอยู่ สีหนา้ ของเขาน้นั เรียบเฉย มแี ววฉงนบ้างบางที
หรือบางคร้ังก็เอามือเท้าคางอย่างใช้ความคิด นิศราเล่ือนตัวลงมานั่งบน
เตยี ง มองภาพนั้นอย่างปล่อยผา่ นเรื่อย ๆ
ในอีกยี่สิบนาทีต่อมาเจ้าของคอมพิวเตอร์อีกฝั่งลุกขึ้นถอดเสื้อ
นกั เรยี นออก ตามดว้ ยเสอื้ ยดื ตวั ในสขี าว และจากนนั้ กเ็ ปน็ กางเกงนกั เรยี น
สีด�ำในล�ำดับต่อเน่ือง เธอผู้เฝ้ามองหลับตาลงทันก่อนท่ีน้องชายของเธอ
จะรดู กางเกงในลง เขาควา้ ผา้ เชด็ ตวั มานงุ่ จากนนั้ นศิ รากไ็ ดย้ นิ เสยี งประตู
ห้องของเขาเปิด เสยี งฝเี ทา้ ทบึ ๆ ย�่ำบนทางเดนิ ไม้ปารเ์ กต์ จากน้ันเสยี ง
ประตหู อ้ งนำ้� ทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ หอ้ งของเธอกด็ งั ใหร้ ถู้ งึ การเปดิ -ปดิ กอ่ นจะมเี สยี ง
น�้ำไหลกระทบพื้นกระเบื้องดังเฉาะฉ่า เด็กสาวแอบกลืนน�้ำลายด้วย
ความรู้สึกร้อนแห้งวูบวาบหว่างไหวในอกในคอ น้องชายเธอใช้เวลาใน
สามสบิ นาทหี ลงั จากนนั้ ในหอ้ งนำ้� จงึ กลบั มาทห่ี อ้ งนอน ผลดั ผา้ เปน็ เสอื้ ยดื
ตัวเกา่ โครง่ และกางเกงฟตุ บอลผ้าล่นื เพยี งเทา่ นนั้ นิศราเบือนหน้าออก
จากจอไม่ทันในจังหวะท่ีเขาปลดผ้าเช็ดตัวออก ภาพของลับเต็มวัยใต้พง
พุ่มด�ำหลุดลอดเข้าสู่คลองสายตาชั่วก่ึงวินาที เธอระลึกภาพวัยเด็ก

92 Bulan Sastra

ครงั้ ทเี่ ขายงั ไมป่ ระสานกึ นงุ่ กางเกง วง่ิ เลน่ เปดิ เปลอื ยไปทวั่ บา้ นผดุ ขน้ึ ซอ้ น
ประกบในชวั่ ขณะจติ นัน้ กอ่ นจะทันประณามตัวเององึ อลไปในใจ
เด็กสาวร�่ำ ๆ จะปดิ โปรแกรมอนั สดุ แสนทเุ รศนลี้ งแลว้ หากก็
เหมือนความอยากรู้อยากเห็นปรากฏเกิดกายข้ึนมามีตัวตนและใช้มือกด
บ่าเธอลงบนเตียงตามเดมิ
ภาพในจอ, เจ้าของห้องนอนอ่านหนงั สือเลม่ หนง่ึ บนเตียง นอน
ตะแคง หนั หนา้ เขา้ หาคอมพวิ เตอรท์ เ่ี ขาเชอื่ วา่ ปดิ เครอื่ งแลว้ วางหนงั สอื
ลงบนฟูกนอนแล้วคอ่ ย ๆ อา่ นชา้ ๆ ทลี ะหน้า จากมมุ กล้องไมส่ ามารถ
บอกได้ว่าหนังสือที่เขาอ่านคืออะไร เด็กสาวที่อยู่หน้าคอมพิวเตอร์
อีกฝั่งหนึ่งจ้องมองอย่างไม่กะพริบตา เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่มี
ใครนับ จนกระทัง่ ชายผูน้ ้องเดินไปปิดสวิตซ์ไฟฟลูออเรสเซนตท์ ีเ่ ปน็ แสง
หลักเหลือเพียงไฟโคมสีทองส้มท่ีโต๊ะอ่านหนังสือหน้าคอมพิวเตอร์
กลอ้ งเวบ็ แคมจำ� ตอ้ งลดสปดี ชตั เตอรแ์ ละเพมิ่ คา่ ความไวแสงสรู่ ะดบั สงู สดุ
ทำ� ใหภ้ าพทผ่ี า่ นจอออกมานน้ั กลายเปน็ ภาพสอี มแดงและถกู รบกวนไปดว้ ย
จดุ สฟี งุ้ อนั เปน็ ขอ้ จำ� กดั ทางเทคโนโลยี หากยงั สามารถสงั เกตการณไ์ ดอ้ ยา่ ง
ชดั เจนอยู่
เด็กหนุ่มในจอเปิดตู้เสื้อผ้าออก หยิบชุดนักเรียนหญิงออกมา
ท้ังไมแ้ ขวน นศิ รากลนื น้�ำลาย เธอจะไดค้ �ำตอบที่สงสยั อยูใ่ นอีกไมก่ ่ีนาที
จากน้ี เขาวางแผ่เสื้อนักเรยี นปกกะลาสีแขนยาวนนั้ ลงบนเตียง แลว้ วาง
กระโปรงจีบรอบสีน�้ำเงินลงต่อกับเสื้อ จากน้ันเขาเปิดล้ินชักซ้ายมือ
เลือกกางเกงใน เส้ือยกทรง เสื้อซับใน ถุงเท้าสีขาวล้วนออกมาหนึ่งชุด
เด็กหนุ่มปลดกระดุมเสื้อท่ีวางแผ่อยู่น้ัน วางเส้ือซับในลูกไม้สายเดี่ยวลง
ไปบนเสอื้ ทเี่ ปดิ อา้ กอ่ น แลว้ คอ่ ย ๆ สอดเสอ้ื ยกทรงเขา้ ไปใตเ้ สอื้ ซบั ในแลว้
ตดิ กระดมุ เสอ้ื เขา้ หากนั ชน้ิ ตอ่ มาคอื กางเกงในสขี าวบางเบา เขาคอ่ ย ๆ สอด
มันเข้าไปใต้กระโปรง และงานสุดท้ายคือถุงเท้าสีขาวท่ีเขาคล่ีวางไว้ต่อ
จากกระโปรงสนี ำ้� เงนิ หา่ งกนั ประมาณสองฟตุ การเคลอื่ นไหวชว่ งนนั้ เปน็
เงาเลือนกระตุกตามเฟรมเรตที่ต�่ำตกตามสภาพแสงที่ถ่ายทอดผ่านกล้อง

บหุ ลันวรรณกรรม 93

เว็บแคมออกมาสู่ดวงตาของพ่ีสาวที่เฝ้ามองด้วยสติคร่ึงรู้ครึ่งหลับ
น้องชายของเธอเล้ือยร่างลงนอนข้างกลุ่มเสื้อผ้าน้ัน หลับตาพริ้ม
หากมือขวาของเขากางขยุ้มลงบนส่วนที่เป็นอกเส้ือเบ้ืองซ้ายบนจุดท่ีปัก
เลขและอักษร สร.1932 น้ัน มือท่ีเหลือคลึงเคล้นหน้าอกข้างซ้าย
ของตัวเองในจังหวะสมั พนั ธต์ อ่ เนอ่ื งกัน
พลนั นศิ รากร็ สู้ กึ ราวกบั วา่ เสอื้ นกั เรยี นหญงิ ตวั นนั้ คอ่ ย ๆ ลอยขน้ึ
เธอลุกขึ้นจากเตียงมามองท่ีหน้าจอให้ชัดเพ่ือจะพบว่า เปล่า, มันไม่ได ้
ลอยขึ้นมาหรอก แต่มันโป่งออกมา มันโป่งขึ้นราวกับมีลูกโป่งสักลูก
กำ� ลงั ไดร้ บั การเปา่ ลมเขา้ ไป – ในจงั หวะสอดคลอ้ งกบั การขยมุ้ อกเสอื้ ของ
นอ้ งชายเธอ ชดุ นกั เรยี นนนั้ โปง่ ขนึ้ มาเทา่ ขนาดของคน และโดยทเี่ ธอไมท่ นั
สงั เกตวา่ มันเกิดขึน้ ในพรบิ ตาไหน ก็ปรากฏว่ามีมือและเทา้ งอกโผล่ขึ้นมา
จากชุดนักเรียนบนเตียงนั้นแล้ว รวมทั้งผมสีแดงเหมือนชาแดงไม่ใส่นม
ก็สาดแผ่สยายลงบนเตียง ก่อนที่ความฉงนสงสัยจะทันปรากฏ ก็พบว่า
หญิงสาวผิวขาวร่างบอบบางคนหน่ึงนอนอยู่ข้าง ๆ น้องชายเธอบนฟูก
นอนนนั้
เด็กหนุ่มประกบปากกับหญิงสาวผู้ผุดกายข้ึนจากชุดนักเรียน
สกั ครูเ่ ขาและเธอกล็ กุ ข้ึนจากเตยี ง แลว้ ประกบกอดซึ่งกนั และกัน นิศรา
เห็นน้องชายของเธอลูบผมยาวสลวยสีน้�ำตาลแดงของหญิงสาวในชุด
นกั เรยี นคนนน้ั อยา่ งรกั ใครท่ ะนถุ นอม เมอ่ื คลายออ้ มกอด หญงิ สาวลกึ ลบั
คนน้ันก็ยืนขึ้นภาพท่ีเห็นในจอพอจะประมาณได้ว่า หญิงสาวลึกลับผู้นั้น
สูงกว่าน้องชายของเธอนดิ หนอ่ ย นา่ จะราว ๆ หนึ่งรอ้ ยเจ็ดสบิ เซนตเิ มตร
รูปร่างผอมโปร่งบาง ผิวขาวผ่องเห็นได้แม้สังเกตการณ์ผ่านกล้อง
คอมพิวเตอร์ในสภาพแสงน้อย ผมยาวสลวยเหยียดตรงถึงกลางหลัง
ใบหนา้ ไดร้ ปู งาม เดก็ สาวผเู้ ฝา้ มองรสู้ กึ ไปเองวา่ หญงิ สาวทป่ี รากฏตวั จาก
ชุดนกั เรียนนนั้ แลคล้ายวา่ มีเชอื้ สายผสมของชาวตะวันตกคอเคซอยด์
เดก็ หน่มุ หยิบหนังสอื เลม่ เดิมทอ่ี ่านค้างมากางออก หญงิ สาวใน
ชดุ นักเรยี นเดินมานงั่ ขา้ ง ๆ พวกเขาอา่ นหนงั สอื เลม่ น้นั ดว้ ยกัน กระซิบ

94 Bulan Sastra

กระซาบกันที่ข้างหู น่าเสียดายว่าโปรแกรมสปายแคมนั้นไม่สามารถ
ถ่ายทอดเสียงออกมาด้วย จึงไม่อาจรู้ได้ว่าพวกเขาพูดกันว่าอะไร นิศรา
พยายามมองปกหนงั สอื ทขี่ ณะนหี้ นั ใหก้ ลอ้ งเวบ็ แคมแลว้ แตก่ ไ็ มส่ ามารถ
อ่านตวั อักษรใด ๆ บนปกได้ ด้วยแสงน้อยและข้อจ�ำกัดของเว็บแคม
เห็นเปน็ เพยี งป้ืนสที ึบ ๆ เทา่ นัน้ พวกเขาอา่ นหนงั สอื กัน ผลัดกันช้มี ือไป
ท่ีบางข้อความ หัวร่อต่อกระซิกกัน เด็กหนุ่มจูบปากหญิงสาวลึกลับนั้น
อกี ครงั้ หญงิ สาวทอ่ี ยเู่ คยี งขา้ งกมุ มอื ของเขาใหไ้ ปประคองจบั ทห่ี นา้ อกเธอ
และบีบน�ำมือนั้นให้ขย�ำตระโบมลงบนหน้าอกนูนน้อย หญิงสาวลึกลับ
หลบั ตา เงยหน้าเชดิ ตกไปด้านหลัง เสน้ ผมกระจายลงเร่ยี ที่นอน ก่อนท่ี
เธอจะคอ่ ย ๆ ปลดกระดมุ เสอื้ ออกทลี ะเมด็ ใหส้ าบเสอ้ื เปดิ อา้ แลว้ จงึ ปลอ่ ย
เสื้อนักเรียนร่วงหล่นลงไปด้านหลัง และถอดเสื้อช้ันในท้ังสองชิ้นโยนทิ้ง
ไปในทศิ ทางเดยี วกัน
นิศรากลืนน�้ำลายลงในคอท่ีแห้งผากอย่างยากเย็น หญิงสาวท่ี
ปรากฏในจอหนา้ อกไมใ่ หญน่ กั เปน็ หนา้ อกทเ่ี รมิ่ มแี บบเดก็ วยั แรกสาว ทงั้
จุดถนั เล็กกลมแสดงให้เหน็ ว่ายังไม่เจรญิ พันธุ์เต็มที่ เดก็ สาวผูเ้ ฝา้ มองอยู่
รู้สึกผะผ่าววูบหวามจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองตูมเต้นแตกต่ืน หญิง
สาวในจอล้วงมอื เข้าไปในกระโปรงสีน้ำ� เงนิ ปลดกางเกงในสีขาวบางเบา
ออกทิ้ง ส่วนชายหนุ่มน้ันก็ปลดกางเกงฟุตบอลออกไปเสียเมื่อไรไม่ทันมี
ใครสงั เกต เขาใชผ้ า้ หม่ คลมุ รา่ งทอ่ นลา่ ง โผผวาเขา้ หาหญงิ สาวผเู้ หลอื แต่
กระโปรงนักเรียนสีนำ�้ เงินนัน้ ลม้ ลงไปชลุ มนุ อยบู่ นเตียง ขาแข้งกา่ ยกอด
พลอดพัน ร่างขยับเข้าหากันในท่วงท่าสากลที่ไม่ต้องอรรถาธิบายหมาย
สอน สนิทร่างแนบระเริงรักกันในแสงไฟสีส้มทองสลัวราง ถ่ายทอดสด
ผ่านมายังอีกจอท่ีมีเด็กสาวผู้พี่เฝ้ามองอยู่ ภาพน้ันไหวกระตุกแตกตาม
สัญญาณอินเทอร์เน็ตที่อาจได้รับการรบกวน ประกอบกับข้อจ�ำกัดของ
กลอ้ งในสภาพแสงนอ้ ยทท่ี ำ� ใหภ้ าพในจอนน้ั กลายเปน็ ภาพเงาตดิ ตาเคลอื่ น
ขยับคล้ายกับวิญญาณ หากเพียงเท่าน้ันก็ท�ำให้เด็กสาวผู้เฝ้ามองบีบขา
เขา้ หากนั อยา่ งไรม้ โนจรติ เธอกดกมุ มอื ลงทที่ อ้ งนอ้ ยคลา้ ยกบั ปวดทอ้ ง บบี

บหุ ลันวรรณกรรม 95

ขาเสียดสีกนั อยา่ งไมต่ งั้ ใจ ความฉ่�ำชน้ื ล่ืนไหลให้รสู้ กึ ได้ ทว่ มทะลกั แทน
ส�ำนึกละอายความผิดบาปท่ีแผ่วเสียงลงอย่างไม่อาจต่อสู้กับเสียงตูมตื่น
ของหวั ใจทีก่ ำ� ลังสูบฉีดเลอื ดพลุ่งพล่านลงเบอื้ งต�่ำได้
การเคลื่อนไหวบนเตียงซาลงไปได้สักพักแล้ว หญิงสาวผม
นำ�้ ตาลแดงลกุ ขนึ้ ยนื เปน็ ครงั้ แรกทเ่ี ดก็ สาวผลู้ อบมองนน้ั ไดเ้ หน็ รา่ งเปลอื ย
ของเธอผู้ผุดเกิดจากชุดนักเรียนน้ันได้อย่างเต็มตา รูปร่างของเจ้าหล่อน
นน้ั ดไู มเ่ ต็มสาว นิศราแอบกดตามองเบือ้ งลา่ ง กล่มุ ปอยปยุ ของหญิงสาว
ลกึ ลบั กม็ ีสอี ่อนบางเดยี วกับสีของเส้นผม
น้องชายของเธอยื่นผ้าเช็ดตัวสีขาวให้หญิงสาวผมน้�ำตาลแดง
หม่ ตวั สว่ นตวั เขาเองนนั้ นงุ่ ผา้ เชด็ ตวั แบบเดยี วกนั อยแู่ ลว้ เสยี งประตหู อ้ ง
ท่ีสุดทางเดินเปิดออก นิศรานึกอยากจะเปิดประตูออกไปดูให้เห็นกับตา
แต่ขาท้ังสองก็กลับคล้ายถูกมัดให้ชิดกันอยู่จนไม่อาจลุกยืนข้ึนได้ดังใจ
หมาย เด็กสาวหอบถ่ีล้มตัวลงบนเตียง ในขณะที่ได้ยินเสียงฝีเท้าตุบตับ
เดนิ ผา่ นพนื้ ไมป้ ารเ์ กตท์ างเดนิ ไมอ่ าจแยกออกวา่ มกี เ่ี สยี งกเ่ี ทา้ เสยี งประตู
ห้องน�้ำเปิดออกและปิดเข้า เสียงสายน�้ำพรูพรมโปรยลงพื้นกระเบื้องดัง
ต่อเนื่องฟังคล้าย ๆ เสียงฝนที่ตกอยู่นอกก�ำแพงแห่งความลวงจรงิ เปน็
เสียงท่ีกล่อมสติของเด็กสาวบนเตียงให้หลุดพ้นพลัดลอยออกไป ตกลง
สหู่ ว้ งแหง่ ความฝนั ชื้นฉ�่ำประกอบเสยี งน้�ำพร่ังลงพืน้ น้ัน
นิศราลืมตาต่ืนข้ึนในตอนเช้าตรู่ตามเวลาท่ีเคยชินเหมือนถูก
ก�ำหนดไว้ในนาฬกิ าชีวติ เธอกรากเข้าไปท่หี นา้ จอคอมพิวเตอร์ มันปดิ ดบั
ตัวเองลงแล้วตามระบบรกั ษาพลังงานท่ีระบบปฏบิ ัติการตั้งไว้ เธอเดินไป
เข้าห้องน�้ำเพ่ือประกอบกิจตามธรรมชาติ ขณะที่เธอถอดกางเกงนอน
ผ้าฝ้ายออกเพื่อนั่งลงบนโถชักโครก พลันท่ีสัมผัสเน้ือผ้าของกางเกง
เธอก็รู้สกึ ขัดเขินจนหนา้ แดงก�ำ่ จนตอ้ งรีบโยนมันลงในถังน�้ำใบเล็กท่ีเอา
ไวซ้ กั ผา้ เปดิ กอ๊ กนำ�้ โถมใสล่ งถงั อยา่ งเรง่ รอ้ น หลงั จากเสรจ็ กจิ บนสขุ ภณั ฑ์
เดก็ สาวกเ็ ปลอื้ งเสอ้ื นอนเขา้ ชดุ ออกโยนลงไปในถงั เสยี ดว้ ยกนั รา่ งเปลอื ย
เดินไปหาฝกั บวั พื้นหอ้ งน้ำ� ยามเช้าแหง้ เยน็ เหมอื นเชน่ ทกุ ครง้ั เธอกดปุ่ม

96 Bulan Sastra

เคร่ืองท�ำน้�ำร้อนให้ท�ำงาน ก่อนบิดไขเปิดปล่อยสายน้�ำอุ่นพรมรดชโลม
กายและกระทบพื้นสง่ เสยี งเฉาะฉ่า
เม่ือน�้ำพรูจากฝักบัวหล่ังลงนองพื้นกระเบ้ือง เส้นผมปอย
เล็ก ๆ สนี ้�ำตาลแดงทเ่ี คยทิ้งรว่ งสยายอยู่กถ็ ูกนำ�้ ชะไหลกรูหายลงไปใน
รูพรุนของท่อระบายน้�ำอันมดื มิด
กรงุ เทพมหานคร
มีนาคม 2554

พมิ พค์ รง้ั แรก ชายคาเร่ืองสน้ั ล�ำดบั ท่ี 3 : เปลือยประชาชน 2555

เร่อื งสน้ั อินโดนีเซีย

98

ชมรมหญิงหม้ายสามีสาบสญู

อินตนั ปารามาดตี า

แปลโดย ราชัน แจง้ ศรี

เรียบเรยี งโดย แสงทวิ า นราพชิ ญ์

ฮามมั สเุ ปรยี ดี

ทุกคนสวมชุดด�ำ รวมถึงตัวคุณด้วย น่ังล้อมวงกัน คุณเริ่มจดจ�ำช่ือของ
หลายๆ คน เรม่ิ จากการเ์ มนซติ าจากเมก็ ซโิ ก ซนุ ยจี ากเกาหลใี ต้ และแอน
ดี้ผู้ท่ีเกิดในบอสตัน โดญา มานัวลา ผู้หญิงอาร์เจนตินาร่างสูงใหญ ่
วยั หกสบิ หา้ ผกู้ อ่ ตงั้ ชมรม เธอยงั คงเงย่ี หฟู งั พลางเชด็ กรอบรปู กลอ่ งดนตรี
และบา้ นจวิ๋ ของสะสมของเธอ สมาชกิ ทกุ คนตง้ั รกรากอยใู่ นลอสแองเจลสิ
ยกเว้นคุณ ทว่าในห้องรับแขกของโดญา มานัวลา จ�ำต้องก้าวข้ามผ่าน
ชายแดนประเทศ เพอ่ื สามารถหวนกลบั ไปในอดีต ทะลคุ วามทรงจ�ำจาก
ติฮัวนาถึงทะเลจีนตะวันออก ดังนั้นชมรมหญิงหม้ายสามีสาบสูญจึงถือ
เปน็ ชมรมระหวา่ งประเทศชมรมหน่งึ
คุณไม่มีทางคาดเดาได้เลยว่าเมืองท่ีมีระบบขนส่งสาธารณะ
ห่วย ๆ เช่นน้ีจะสามารถพาคุณไปยังทน่ี ่ันได้ เพราะไม่ใช่ลอสแองเจลสิ หรอก
ทค่ี ุณติดหน้ีบุญคุณ แต่เป็นหอ้ งน�้ำในสถานตี ำ� รวจนน่ั ต่างหาก
ตำ� รวจหญงิ คนหนงึ่ ลงบนั ทกึ ประจำ� วนั เกยี่ วกบั สามคี ณุ ทห่ี ายไป
เธอขมวดค้ิวขณะทีค่ ุณบอกรูปพรรณสัณฐาน (อายุ 62 ปี ผวิ ขาว อว้ น
เป็นโรคหอบหืด) เธอกวาดสายตาไปยังหน้าแรกของหนังสือเดินทางคุณ
ราวกับก�ำลังพยายามสร้างความมั่นใจให้กับตัวเองว่า คุณอายุยังไม่ถึง

บุหลันวรรณกรรม 99

สามสิบ และเป็นครั้งคราวที่เธอจะชายตามองมาท่ีผ้าพันคอผืนงามของ
คณุ เธอจบการบนั ทกึ ประจำ� วนั และกลา่ วอยา่ งออ่ นโยนตามวถิ ขี า้ ราชการ
ทน่ี ่ายกย่องและควรท�ำ “เราจะพยายามอยา่ งดที ีส่ ุดเท่าทจ่ี ะทำ� ได้”
ในหอ้ งน้ำ� คุณพบกบั ผหู้ ญงิ อกี คนหน่ึง เธอไว้ผมบอ๊ บสีดอกเลา
อายุน่าจะราว ๆ แปดสิบปี เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วทักทายคุณด้วย
ส�ำเนียงภาษาอินโดนีเซยี เย็นชา “มาจากอนิ โดนเี ซียใช่ไหมคะ”
ตง้ั แต่ออกจากเมืองมาลงั มาในช่วงทศวรรษ 1960 เธอกไ็ ม่เคย
กลับไปท่ีนั่นอีกเลย เธออาศัยอยู่ท่ีกรุงเฮกเป็นเวลาหลายปีก่อนย้ายไป
แคลฟิ อร์เนยี
คุณบอกเธอไปตามตรงว่าเพิ่งแจ้งความเร่ืองสามีหาย คุณและ
สามวี างแผนไปดืม่ น้ำ� ผงึ้ พระจันทร์ท่ีนิวยอร์ก คุณบินไปยงั ลอสแองเจลสิ
ก่อนเพราะเขาต้องเข้าร่วมงานสัมมนาท่ียุโรป แต่แล้วสามวันผ่านไป
เขาก็ยังไมต่ ามมา การส่ือสารทกุ ทางก็ไมไ่ ด้ผล
สุภาพสตรคี นนัน้ พยักหนา้ เหมอื นตน่ื ตวั มากกวา่ เห็นใจ เธอลว้ ง
มือเข้าไปในกระเป๋าถือและหยิบนามบัตรออกมา ขณะท่ีเธอก�ำลังล้างมือ
คุณก็พนิ จิ ชื่อแปลก ๆ ซึง่ ระบุไวบ้ นนนั้
“ฉันเคยเปน็ สมาชกิ ของชมรมน้ี ใครจะไปรู้ มันอาจมปี ระโยชน์
สำ� หรบั คณุ กไ็ ด้ แคบ่ อกว่าฉันแนะน�ำมา ฉันช่ือยนู ิตา้ ”
“คณุ ยนู ติ า้ มาทนี่ -่ี --เพราะวา่ สามคี ณุ หายไปเหมอื นกนั เหรอคะ”
“โอย๊ ! ไมห่ รอกหนู กระเปา๋ สตางคฉ์ นั หาย” เธอปดิ กอ๊ กนำ้� “สามี
ฉันเสียชวี ติ มาส่สี ิบกวา่ ปีแลว้ ”
ยูนิตาพลิกมือเห่ียวย่นของเธอไปมาใต้เคร่ืองเป่ามือ ค�ำขอโทษ
ของคณุ ถกู กลบอยใู่ ตเ้ สยี งเครอ่ื งเปา่ มอื เธอเหลอื บมองกระจกเพอื่ จดั ทรง
ผมสั้น ๆ ของตนใหเ้ ข้าท่เี ข้าทาง
“ฉนั ไปก่อนนะ ขอให้คุณได้พบกบั สามนี ะคะ”

***

100 Bulan Sastra

ชมรมหญิงหม้ายสามีสาบสูญมิได้แกะรอยตามหาคนหาย แต่ท�ำหน้าท่ี
หล่อเล้ียงคนที่สูญเสียให้ด�ำรงชีวิตอยู่ได้ อย่างไรก็ตาม โดญา มานัวลา
มักเต็มใจให้ข้อมูลการติดต่อของเธอ ไม่ว่าจะเป็นต�ำรวจ นักสืบเอกชน
เครือข่ายนักกิจกรรม เพื่อปรึกษาหารือการรับมือกับกลไกรัฐ หลักการ
ของเธอคืออย่าปล่อยให้ตัวเองตกเป็นเหย่ือถึงสองครั้ง เธอเป็นสมาชิกของ
หลายองค์กรท่ีเก่ียวข้องกับการเรียกร้องความยุติธรรมแก่เหยื่อของ
สงครามสกปรกในอาร์เจนตินา แม่สามีของเธอเป็นสมาชิกของกลุ่มแม่
แหง่ พลาซ่า เดอ มาโย 1
“มภี าพถา่ ยหลายภาพท่ีฉนั ยงั ไม่ไดใ้ ห้เธอด”ู
น่ันคือเสียงแหบแห้งของการ์เมนซิตา เธอเปิดโน้ตบุ๊คยี่ห้อเดล
สมี ่วง เตรียมอวดภาพถ่ายจ�ำนวนหนง่ึ
การเ์ มนซติ าและสามเี ดนิ ทางไปปารสี เมอื่ สามปที แ่ี ลว้ ในฤดใู บไม้
ผลขิ องปี 2005 เพ่ือถา่ ยรปู พรเี วดดิง้ ท้ังคู่คลอ้ งกญุ แจสลกั ช่อื “การ์เมน
ซิตา & ปาโบล” บนสะพานรกั ปงเดซาร์ในตำ� นาน เพอ่ื นช่างภาพคนหนึ่ง
ชว่ ยเก็บความทรงจำ� นไ้ี ว้ การเ์ มนซิตาในชดุ สีขาว กระโปรงด้านหน้าสนั้
ห้อยชายยาวไปข้างหลัง อยู่ในอ้อมแขนของปาโบล เธอดูราวกับเป็น
นางเอกในละครทีวี
บ่ายวันหนึ่ง ปาโบลขอตัวออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตวอลมาร์ทแล้ว
กไ็ มก่ ลบั มาอกี เลย จนถงึ วนั นเ้ี สอื้ ผา้ ของเขายงั คงเกบ็ ไวอ้ ยา่ งดใี นตเู้ สอ้ื ผา้
“กญุ แจจะอย่ทู ีน่ น่ั ตลอดไป เช่นเดยี วกบั ความรักของเรา”
แอนดี้ โฮโรวทิ ซ์ซงึ่ นั่งตดิ กบั การเ์ มนซติ ากลอกตาไปดา้ นบน
“อุ้ย โรแมนติกนะ ชว่ ยกนั ภาวนาให้ไม่มคี นบา้ สติหลุดและเผา
สะพานนัน่ ก็แล้วกัน”
“ปากเสยี ”
“บอกตามตรงนะ ฉันว่า” แอนด้ีเอ่ยเสียงหวาน “มีแค่คนโง่
เท่าน้ันแหละทีจ่ ะคล้องกุญแจคู่รักแบบนนั้ ”

1 กลุ่มแม่แห่งพลาซ่าเดอมาโย เป็นกลุ่มแม่ท่ีสูญเสียลูกระหว่างท่ีอาร์เจนติน่าถูกปกครอง
ดว้ ยเผดจ็ การทหาร (Dirty War) - ผู้แปล

บหุ ลันวรรณกรรม 101

“ฉันรู้จักคู่รักนักเขียนคู่หน่ึงจากกวาดาลาฆาราท่ีเคยท�ำแบบนั้น!”
การ์เมนซติ าแย้ง
แอนดี้ไม่เชื่อในเรื่องราวต่าง ๆ มากมายเหล่าน้ันรวมทั้งเรื่อง
แตง่ งานดว้ ย อยา่ งนอ้ ยกย็ งั ไมเ่ ชอื่ จนกระทง่ั เขาประสบอบุ ตั เิ หตรุ นุ แรงถงึ
ขน้ั ตอ้ งผา่ ตดั เนอ่ื งจากเกรก็ คขู่ าของเขาทค่ี บกนั มานบั สบิ ปี ยงั ไมส่ ามารถ
ถือเป็นคนในครอบครวั ทแี่ ทจ้ ริงได้ แมข่ องเขาจงึ ต้องบนิ จากบอสตนั เพอื่
มาเซ็นหนงั สือยินยอม หลงั ฟ้นื ตวั แอนดี้ครุ่นคดิ อย่างหนักเร่ืองกฎหมาย
ถ้าต้องอยู่ในอาการโคม่าเป็นเดือน ๆ เขาก็อยากจะฉีดยาเพ่ือปลิดชีพ
อย่างสงบ เขาเลือกเกร็กให้เป็นผู้กระท�ำการคร้ังสุดท้ายให้เขา แต่แล้ว
ก่อนท่ีการุณยฆาตจะพรากทั้งคู่จากกัน เกร็กก็หายไป คร้ังสุดท้าย
เขาโทรศัพท์หาแอนด้ีในขณะก�ำลังข้ามช่องแคบเฮเคทซึ่งเป็นที่รู้กันดีถึง
เรื่องพายแุ ละสภาพอากาศอันเลวรา้ ย
ทชี่ มรมหญิงหมา้ ยสามสี าบสูญ เราจ�ำคนทีไ่ มไ่ ดอ้ ย่ทู ีน่ จี่ ากเร่อื ง
เลา่ ซำ�้ ๆ เราสามารถเรม่ิ เรอื่ งทจี่ ดุ ไหนกไ็ ด้ ทง้ั ดว้ ยวธิ กี ารเลา่ แบบเรยี งตาม
ล�ำดบั เวลาทเ่ี ริ่มตง้ั แตร่ จู้ กั กนั จนถึงตอนทบี่ รรดาสามหี ายไปอย่างไร หรอื
เล่าแบบยอ้ นอดตี บางคนเลือกทจ่ี ะเรม่ิ เลา่ ตรงกลางเรอื่ งกอ่ น
การใครค่ รวญถงึ ยามแกท่ ำ� ใหแ้ อนดต้ี ดั สนิ ใจแตง่ งานทโ่ี ตรอนโต
(ในปี 2006 การแตง่ งานระหวา่ งเพศเดยี วกนั ยงั เปน็ ไปไมไ่ ดท้ แ่ี คลฟิ อรเ์ นยี )
แลว้ เรอื่ งราวของแอนดกี้ ย็ อ้ นกลบั ไปในอดตี เมอ่ื เขาและเกรก็ พบกนั ทห่ี อ
ศิลป์แห่งหนึ่ง เขาเป็นนักตัดต่อภาพยนตร์ท�ำงานเก็บตัวอยู่ในห้องมืด ๆ
ขณะทเ่ี กรก็ เปน็ ชา่ งภาพผู้รักธรรมชาติ
เมอื่ ถงึ ตาคณุ พดู บา้ ง คณุ เลา่ ลำ� ดบั เหตกุ ารณค์ วามสญู เสยี เหมอื น
ทท่ี ำ� ตอนอยสู่ ถานตี ำ� รวจ การเ์ มนซติ าซงึ่ ดเู ปน็ กงั วลยงิ่ กวา่ ตวั คณุ เอง ถาม
ว่า “คุณจ�ำอะไรเกยี่ วกับสามคี ณุ ได้มากท่ีสดุ ”
คณุ มองไปรอบ ๆ ขณะคดิ หาคำ� ตอบ แลว้ ถามกลบั อยา่ งประหมา่
“ฉนั ขอเลา่ วนั หลังไดไ้ หมคะ”
แมจ้ ะดงู งงวย แตส่ หายของคณุ กพ็ ยกั หนา้ แลว้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งของ

102 Bulan Sastra

ซุนยีดังขึ้น เสียงนุ่มนวลและเปราะบางเหมือนกับกิริยาของเธอ ใบหน้า
อ่อนหวานแตเ่ ห็นได้ชดั ว่าเธอแก่กว่าโดญา มานวั ลา
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันก็ไม่ได้มีความทรงจ�ำอะไรมากมายเกี่ยว
กบั สามฉี นั เหมือนกนั ”
มอี ะไรหลายอยา่ งกระจดั กระจายไปทวั่ หลงั สน้ิ สดุ สงครามเกาหลี
เมื่อสหรัฐอเมรกิ าถอนก�ำลังทหารออกไป สง่ิ ที่ย่งิ ใหญอ่ ยา่ งสงครามมกั จะ
ท้ิงเส้ียนหนามขนาดเล็กซ่ึงไม่มีประโยชน์และน่ารังเกียจ เช่น ซิฟิลิส
และทารก
ตอนอายุสบิ เจด็ ซุนยใี หก้ �ำเนดิ เด็กผิวดำ� จากทหารคนหน่ึงท่เี ธอ
ลงเอยดว้ ยการเรยี กวา่ สามี แม้ว่าไมเ่ คยมีพธิ ีแต่งงานใด ๆ
“นายคนนนั้ ไมเ่ คยตดิ ตอ่ ฉนั เลย แมแ้ ตท่ อี่ ยทู่ เ่ี ขาใหไ้ วก้ เ็ ปน็ ทอี่ ยู่
ปลอม” ซนุ ยีเล่าเนบิ ๆ อย่างเคย “แตจ่ ะมีเครือ่ งเตือนความจำ� อนั ไหนจะ
จรงิ ไปกวา่ จฮี นุ ลูกชายฉนั การกำ� เนิดของเขาทำ� ให้ฉนั กลายเป็นโสเภณี
เพราะเขาไม่มพี ่อ แถมยังผิวดำ� อีก”
เหล่าสมาชกิ เงยี บกรบิ ดว้ ยเหตผุ ลบางอย่าง คุณรู้วา่ น่ีเป็นสิง่ ที่
เกดิ ข้นึ ได้เสมอ ส่วนหนึ่งของเร่อื งมกั จะสร้างบาดแผลเสมอ และไมเ่ คย
หยดุ สร้างแมจ้ ะเล่าซ้ำ� ๆ
เสียงโดญา มานวั ลา ท�ำลายความเงยี บ
“คนต่อไปละ่ ”

****
คณุ เรม่ิ เขา้ ใจวา่ บรรดาสมาชกิ รบั มอื กบั ความสญู เสยี อยา่ งไร ความทรงจำ�
กลายเป็นวิหารที่จ�ำต้องเช็ดถูให้เงาวับอยู่เสมอเหมือนกับกรอบรูป
แตล่ ะมมุ ทโี่ ดญา มานวั ลา เชด็ ถอู ย่างละเอยี ด ผู้หญงิ บางคนวุน่ วายกับ
การถักนิตต้งิ การ์เมนซิตาเลือกท่จี ะทาเล็บ ซนุ ยเี ลือกปรงุ บบิ มิ บับ (ทีค่ ุณ
คิดว่ามันเหมือนข้าวผสมกาโด-กาโด 2) ให้กับทุกคน มีเพียงแอนด้ี

2 กาโด-กาโด (Gado - gado) เป็นอาหารยอดนยิ มของอนิ โดนีเซียคล้ายสลดั แขก ประกอบดว้ ย
ถัว่ เขียว มันฝร่ัง ถว่ั งอก เตา้ หู้ ไข่ตม้ สกุ กะหลำ�่ ปลี ขา้ วเกรียบกุง้ รบั ประทานกับซอสถ่วั -ผู้แปล

บหุ ลนั วรรณกรรม 103

นักตัดต่อภาพยนตรเ์ ทา่ นั้นทีค่ ดิ วา่ ตนไม่จำ� เปน็ ตอ้ งท�ำงานฝีมอื เนอ่ื งจาก
เขาทำ� สงิ่ เหลา่ นอ้ี ยทู่ กุ วนั ทง้ั การตดั ยา้ ย และประกอบเรอื่ งราว ในบางวนั
นิตติ้งจ�ำตอ้ งถูกร้อื ทง้ิ และยาทาเลบ็ ล้นเปื้อนนิว้
ในวนั เหลา่ นน้ั แหละ คณุ มาถงึ ทชี่ มรมเรว็ กวา่ ปกตแิ ละพบกบั ซนุ
ยโี ดยบงั เอิญตรงประตู เธอก�ำลังรีบกลับบา้ น เพราะดเู หมอื นจะไม่สบาย
ไมน่ านหลงั จากนนั้ คณุ พบกบั อะไรบางอยา่ งบนพน้ื หอ้ งนำ�้ ใครบางคนถม่
นำ�้ ลายลงท่ีนั่นไปท่ัว
“คุณเห็นใช่ไหม” โดญา มานัวลาเดินเข้ามา “ขอโทษนะ
นนั่ คงเปน็ ฝมี ือของซนุ ยี”
“เธอปว่ ยเหรอคะ”
“หวั ใจของเธออ่อนแอนะใช่ แตเ่ ร่ืองถ่มน�้ำลายไปท่วั เธอเลกิ มา
สักพักแล้ว” โดญา มานัวลา กล่าว “เม่ือก่อนเธอควบคุมตัวเองไม่ได้
ถม่ น�้ำลายในสถานทที่ ่ีมีการดูแลอยา่ งเข้มงวด อยา่ งสถานทีร่ าชการและ
หอ้ งสมุดประจำ� เมอื ง”
คุณคงไม่ร้วู า่ การมลี กู นอกกฎหมายผวิ สีในเกาหลีหลังสงคราม
น้ันเป็นอย่างไร
ซุนยีอยากจะหนีจากท่ีน่ัน และด้วยการแต่งงานในช่วงสั้น ๆ
ในท่ีสดุ เธอไดล้ งหลักปักฐานทอ่ี เมรกิ าในปี 1975 ต้งั แตน่ ้นั มา เธอมกั คุม
ตัวเองไม่ให้ถ่มน้�ำลายในที่สาธารณะไม่ได้ และครั้งหนึ่งเคยถูกเจ้าหน้าที่
รกั ษาความปลอดภยั จบั กมุ แตก่ ไ็ ดร้ บั การปลอ่ ยตวั ในเวลาตอ่ มาเพราะเหน็
ว่าเธอป่วย นอกจากน้ี เธอยังมีใบหน้าอนั ออ่ นหวาน บรสิ ุทธ์ิ
คณุ จำ� ไดว้ า่ เคยชมิ บบิ มิ บบั ของเธอ พอคดิ ถงึ เรอื่ งซนุ ยถี ม่ นำ้� ลาย
ท�ำใหพ้ ลอยรูส้ ึกขยะแขยง
ตอนช่วยท�ำความสะอาดหอ้ งน�ำ้ คุณไม่เพียงไดย้ ินเรื่องราวเพ่มิ
เตมิ เกยี่ วกบั ซนุ ยี แตย่ งั รวมถงึ โดญา มานวั ลาดว้ ยเชน่ กนั ทส่ี ามหี ายไป ใน
ระหวา่ งท่ีทหารปกครองชว่ งทศวรรษ 1970
“ชดั เจนวา่ เขาเสียชีวติ แลว้ แต่ดว้ ยวธิ ีใดนน้ั ฉนั ไม่ร”ู้ เธอกลา่ ว

104 Bulan Sastra

“อาจจะไมแ่ ตกตา่ งกันมากนักจากส่ิงที่เกิดขน้ึ กบั สามขี องยนู ติ า้ ”
เสยี งของเครอ่ื งเปา่ มอื ในหอ้ งนำ้� สถานตี ำ� รวจราวกบั กลบั มาไดย้ นิ
อกี ครัง้ โดญา มานัวลาเลา่ ว่า ยูนิต้าไม่เคยรูห้ รอกวา่ สามีเธอโดนยงิ หรือ
ถกู เชือดคอ
“สามีเธอเสยี ชวี ิตท่ชี วาหรือบาหลี เธอกไ็ ม่แนใ่ จเชน่ กัน”
ไรเ้ ครอื่ งเปา่ มอื มแี ตล่ ำ� คอทแ่ี หง้ ผากของคณุ ทท่ี ฉี่ นั จากมา ผคู้ น
หายตัวไปได้หลายวิธี อาจถูกจับเปล้ืองผ้าและโยนลงในแม่น้�ำเย็นเยียบ
หรือถูกบังคับให้กระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์ ทุกวัน พวกเราต้องเลือก
จนิ ตนาการภาพเหล่าน้ันเอง
คณุ ปรารถนาให้มบี างอยา่ งดังขนึ้ ในหอ้ งน้�ำนั้น แตค่ ณุ พบเพียง
แค่มว้ นทชิ ชู่ท่ีสะอาดและเงียบงนั ไมส่ ามารถชว่ ยเหลอื คุณได้
“คุณต้องรกั สามีคณุ มากแน่ ๆ โดญา”
“ส�ำคัญดว้ ยเหรอ”
เธอถามวา่ คณุ รักสามไี หม คุณไม่ตอบ
“สิ่งส�ำคัญคือประเทศนี้ไม่ให้ความยุติธรรมแก่ฉัน” เธอกล่าว
เหมอื นก�ำลังเทศน์ เสยี งเธอค่อย ๆ และน่าขนลุก “ในพระคมั ภรี ก์ ล่าวไว้
ว่า ‘ผู้ใดทำ� รา้ ยเขน่ ฆา่ มนษุ ยด์ ้วยกนั ผนู้ นั้ จะไดร้ ับการลงทณั ฑโ์ ดยมนษุ ย์
เชน่ กนั ’
โดญา มานวั ลา เขม้ แขง็ และเปน็ ทพี่ งึ่ ได้ เธอดรู าวกบั เปน็ ภูเขาไฟ
ท่ีอัดแน่นด้วยความโกรธจากงานจิปาถะเล็ก ๆ น้อย ๆ สารพดั สารเพ
คณุ คงไมก่ ลา้ นกึ ภาพตอนทม่ี นั ปะทุ

***
คณุ ไม่ได้ไปทีช่ มรมอกี เลยชว่ งท่ีซนุ ยจี ากไป คุณบินไปลอสแองเจลิสเพียง
เพื่อเข้าร่วมงานศพของเธอ ช่วงเวลาสุดท้ายที่คุณเห็นเธอที่โบสถ์
ชา่ งงดงามเหมอื นกับเทพธิดาในโลงศพ การ์เมนซิตาแตง่ หนา้ ใหเ้ ธอ

บหุ ลนั วรรณกรรม 105

คุณจ�ำได้ว่าคร้ังหน่ึงเคยรู้สึกขยะแขยงบิบิมบับของเธอ ทว่าวันหน่ึงใน
ชมรมได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่างโดยส้ินเชิง จากวันน้ัน บิบิมบับของซุนย ี
จะหมดเกลยี้ งเสมอ เมอื่ สขุ ภาพของซนุ ยที รดุ ลง โดญา มานวั ลา กม็ าชว่ ย
ปรุงอาหารที่บา้ นเธอ
วนั นนั้ การ์เมนซติ าและแอนด้ที ะเลาะกัน แอนด้เี หน็ วา่ ต้องมี
การนิยามค�ำว่า “สามีสาบสูญ” ใหม่ เพราะมันใช้ไม่ได้กับกรณีของ
การ์เมนซิตา สามเี ธอไมไ่ ด้หายไป แต่เขาหนีไป
“ตนื่ ซะทเี ถอะ การเ์ มนซติ า พวกเราทงั้ หมดรวู้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ สามี
เธอยังอยู่ทเ่ี อลเอกบั แฟนใหม่ต่างหาก!”
พอได้ยินค�ำพูดถากถางของแอนดี้ การ์เมนซิตาก็ร้องไห้ตีโพย
ตีพาย โดญา มานัวลาจ้องแอนดเี้ ขมง็
“ขอโทษ” แอนดี้ไม่ได้ดูเสียใจเลยสักนิด “ฉันคิดว่าเราท้ังหมด
จะตอ้ งรับมือกับความเปน็ จริงใหไ้ ด้”
“ผคู้ นไม่ไดม้ าที่นีเ่ พ่อื รบั มอื อะไร” โดญา มานัวลาตะคอก
ตอนนน้ั เองท่ีซุนยผี ู้ซึ่งเงยี บมาตลอดเร่ิมปริปาก
“ถูกของแอนด้ี เราต้องรับมือกับความจริงให้ได้” เธอกล่าว
“สามฉี ัน---ฉนั พบเขาแล้วในปี 1980”
สายตาทุกคู่มองไปยังผู้หญิงร่างเล็กคนน้ัน โดญา มานัวลา
ขบกรามแน่น ไหล่กวา้ งของเธอยักขึน้ ลง ขอ้ เท็จจรงิ ใหม่ท่ีเพงิ่ ปรากฏ –
หนง่ึ ปีหลงั จากทซ่ี นุ ยีเขา้ ร่วมชมรม ท�ำให้เธอร้สู ึกเหมือนถูกหักหลงั
“นา่ สนใจจังเลยนะ ซนุ ย”ี เสยี งโดญา มานวั ลา ตอบกลบั อย่าง
เยือกเย็น “หลังจากท่ีตั้งใจฟังมาต้ังนาน ตอนนี้ พวกเราเพ่ิงจะรู้ว่าสามี
เธอไมไ่ ด้หายไปไหน”
ซุนยีก้มหน้าพักใหญ่ แล้วหลังจากน้ันคุณก็ได้ยินเสียงนิ่งๆ
ของเธอ
“เขาไม่ไดส้ าบสญู ฉันท�ำใหเ้ ขาสูญหาย”
นักเล่าเรือ่ งกเ็ ปน็ คนลบเร่ืองเลา่ ได้เช่นกนั

106 Bulan Sastra

ในปี 1953 พอ่ ของลกู ซนุ ยกี ลบั จากเกาหลแี ละแตง่ งานกบั ผหู้ ญงิ
อเมริกัน ท้ายที่สุด ในขณะท่ีซุนยีตามหาผู้ชายคนน้ันจนพบ เขาก็กลาย
เป็นพ่อม่าย เขาสาบานว่าเขาไม่เคยรู้เลยว่ามีลูกอยู่ในเกาหลี แล้วขอ
ซนุ ยีแต่งงานและขอใหล้ ืมเรอื่ งราวท่ีผา่ นมา
สองวันหลังจากงานแต่งงานของพวกเขา ซุนยีเอากระเป๋าเดิน
ทางแอบซ่อนไวท้ า้ ยรถ แล้วขบั ออกไปไกลเท่าท่จี ะไกลได้
“ฉันคิดถงึ เขาเป็นคร้งั คราว หลายสบิ ปีมานี้ ฉนั รู้สกึ ว่าเขายังคง
นอนอยูข่ ้างๆ ฉัน”
ซุนยีปาดดวงตาท่เี ปยี กรน้ื
“บางที ส่ิงท่ฉี ันยัดไวใ้ นกระเปา๋ เดินทางใบน้ัน” เธอหยุดครหู่ นง่ึ
“อาจจะไมใ่ ช่เขาก็ได้”
หลังจากนั้น ความเงยี บเกดิ ขนึ้
โดญา มานวั ลา ลุกขน้ึ แจกจ่ายบบิ มิ บบั ให้ทุกคน
ในชุดด�ำ คุณและสหายไปที่ร้านอาหารเกาหลีหลังจากงานศพ
ยังไม่มีใครพบสามีของคุณ บางที คุณอาจไม่ได้รักเขา แต่น่ันไม่ส�ำคัญ
สาบสูญและสูญเสียนั้นเป็นส่วนเว้าโค้งที่แตกต่างกัน ทั้งประหลาดและ
กลบั กลอก บางครัง้ สองสง่ิ นีท้ บั ซอ้ นกันอย่างสวยงาม อยา่ งเชน่ สงิ่ ท่ีคุณ
ได้เรยี นรู้จากโดญา มานวั ลา ซนุ ยี และชมรมหญิงหมา้ ยสามีสาบสญู

บันทกึ เกยี่ วกบั ลูตา, มนษุ ย์ผเู้ ปน็ อมตะ

ลนิ ดา คริสตันตี
แปลโดย เพ็ญศรี พานิช

เฮลมทุ แฮรซ์ อก นกั มานษุ ยวทิ ยาชาวเยอรมนั เอาภาพคน ๆ นใี้ หฉ้ นั ดเู มอ่ื
สามปกี อ่ น ตอนน้ันเฮลมุทกำ� ลงั ทำ� วิจยั เกย่ี วกบั คนอมตะอยู่ เขาตะลอน
ไปตามสถานที่ต่างๆในแถบกาลิมันตันเป็นเวลาสองเดือนและเก็บข้อมูล
เรือ่ งราวเกี่ยวกับคนเหลา่ น้ัน
ชายในภาพฉกี ยิม้ กวา้ ง น่ังยอง ๆ อุ้มไก่อยู่ เฮลมทุ ไปพบเขาหน
หน่ึง ก่อนท่ีจะเดินทางกลับประเทศเยอรมนีในช่วงวันหยุดฤดูร้อน
แต่เฮลมุทไม่ได้กลับมาอินโดนีเซียอีกเลย เขาส่งจดหมายอิเล็กทรอนิกส์
ถึงฉันฉบับหนึ่ง เล่าว่าเขาได้เจอเพื่อนหวานใจวัยเรียนและความรักของ
ทงั้ คงู่ อกงามอกี ครงั้ กเ็ ลยตดั สนิ ใจเขา้ ประตวู วิ าห์ เขาขอใหฉ้ นั ดำ� เนนิ งาน
วจิ ยั ของเขาตอ่ และใหล้ สิ ตร์ ายชอ่ื ไวส้ ำ� หรบั การตดิ ตอ่ คนทส่ี ามารถชว่ ยฉนั
ให้พบกับพวกคนอมตะเหล่าน้ัน ฉันไม่ท�ำตามที่เฮลมุทขอในทันทีหรอก
เพราะฉนั ก�ำลงั ยงุ่ อยกู่ ับการศึกษาเรอื่ งจานยาพิษในอาเจะห์
วนั ที่ 17 กันยายน 2555 ฉนั เดินทางไปกาลมิ ันตนั ตดั สนิ ใจไปพบ
ชายท่ีปรากฏในรูป คนที่อย่างน้อยท่ีสุดก็เคยเจอเฮลมุท และเข้าใจ
งานวจิ ยั ท่เี ขาทำ�

108 Bulan Sastra

ลตู าคอื ชอ่ื ชายในรปู คนนน้ั แต.่ ..เขายา้ ยไปเสยี แลว้ ฉนั รสู้ กึ คอ่ น
ข้างผิดหวัง จนกระทัง่ ชายหนุ่มเผ่าเมราตุสรทู้ ่ีอยใู่ หม่ของเขา และพรอ้ ม
จะพาฉนั ไปท่นี น่ั พรอ้ มกับลา่ มอกี คนหน่งึ
ฉันฝากความระลึกถึงจากเฮลมุทมาถึงเขาเม่ือเราเจอหน้ากัน
ชายชาวอีบานผนู้ ี้สงู ประมาณ 160 เซนติเมตร รปู รา่ งผอม ท้งั แขน ขา
และไหล่ แมก้ ระทง่ั หนา้ อกและหลงั ของเขาเตม็ ไปดว้ ยรอยสกั ลายเสน้ ขดี
สีฟ้าและเขียว เขาอยู่ในสวนกับเสือ 17 ตัว เสือรุ่นสาม ตัวเมียสอง
ตัวผหู้ น่งึ และลูกเสืออีก 14 ตวั
เสอื พวกนม้ี าจากชายแดนซาราวัก สุมาตรา และเรยี ว พวกมนั
ถกู สง่ มาทางอากาศเพอ่ื กำ� นลั แดเ่ ขา กอ่ นทเ่ี ขาจะยา้ ยบา้ นและเสอื 17 ตวั
มายังกัวลากาปวส เดิมที เขาอยู่ที่เทือกเขาเมราตุส เขาบอกว่าเพิ่งย้ายมา
เม่ืออาทิตย์ท่ีแล้ว โดยการบินมา บางครั้งเขาจะขี่นกการูด้าทอง มรดก
ตกทอดจากพอ่ เพอื่ เดินทางไปเกาะอนื่ หรอื ข้ามทะเลคนเดียว แต่สำ� หรบั
การเดินทางบนบกเขาชอบขีเ่ สือขาวมากกวา่
เสอื บางตวั เดนิ ไป ๆ มา ๆ ในสวนหนา้ บา้ นยามเชา้ นน้ั ดเู หมอื น
พวกมันจะไม่ใส่ใจแขกของลูตา ความจริงแล้วฉันกลัวนิดหน่อย แต่ก็
พยายามซอ่ นเอาไว้ดว้ ยท่าทางปกติ อยู ่ ๆ ลูตาก็พูดขนึ้ มาว่า “เสือพวกนี้
เชื่องนะ”
ลตู าอายุ 350 ปี เขากนิ ปลี ะหนเทา่ นนั้ กนิ เฉพาะในพธิ กี รรม กนิ
ข้าวหลามที่ได้จากการถวาย เขานับถือศาสนาฮินดูคาฮารีงัน ค�ำสุดท้าย
นัน่ แปลว่า “ชวี ิต” ชาวฮนิ ดคู าฮารีงันบชู ามหาเทพซงั หยัง ญากัต และ
เชอ่ื ว่าพวกเขาสบื สายเลอื ดโดยตรงจากเทวมี าลูญา บูลนั และซังหยงั บา
บาเรียง ลงั งิต หรอื รู้จกั กนั ในนามพระแมบ่ ูลนั และพระบิดาลังงิต
ลูตามีชีวิตไปช่ัวนิรันดร์เพื่อปกป้องคุ้มครองเผ่าของเขา
เขาบ�ำเพญ็ เพียรถึง 30 ปเี พื่อปฏบิ ัตหิ นา้ ทนี่ ัน้ ใครทไ่ี มส่ ามารถฝึกปฏิบตั ิ
ตนได้ส�ำเร็จก็จะมีอันเป็นไปถึงชีวิต ลูตามีเพ่ือนร่วมส�ำนักอีกสามคนคือ
ดาตปู าซรี ์ ดาตูคตู ยั และปงั ลิมา บุหรง ซ่งึ เขาชอบเรียกว่าศิษย์พ่ีมากกวา่

บหุ ลนั วรรณกรรม 109

ปงั ลมิ า บหุ รง อายมุ ากทส่ี ดุ ในพวกเขาทง้ั สคี่ น เขามอี ายถุ งึ แปด
ร้อยปี สมยั ก่อนเขาเคยสงู ถงึ สามเมตร ตอนนี้ ปังลิมา บุหรง จ�ำแลงเป็น
ชายทสี่ งู พอ ๆ กบั ลตู า คอื แค่ 160 เซนติเมตร ในสมยั น้ี ถา้ มีร่างกายสงู
มากขนาดนัน้ จะพลอยทำ� ใหค้ นอนื่ กลวั ลตู าบอกโดยยกเอาค�ำอธบิ ายของ
ปงั ลมิ า บหุ รง มาอา้ ง ศษิ ยพ์ ค่ี นนน้ั ทำ� สวนอยทู่ เี่ กาะแหง่ หนงึ่ โดยทไี่ มเ่ อย่
ทต่ี งั้ ของเกาะ ลูตาไมแ่ นใ่ จว่า ปงั ลิมา บหุ รง จะใหฉ้ นั สัมภาษณ์หรือไม่
ในระหว่างการสนทนา ลูตาชี้ไปท่ีพืน้ ไมอ้ ยา่ งไมม่ ปี ีไ่ ม่มขี ลุ่ย กิ้งกา่ ตัวเล็ก
คลานอย่บู นพ้นื แลว้ พดู วา่ “น่คี ือ ดาตูปาซีร”์
เฮลมทุ ยงั ไมเ่ คยเจอดาตปู าซรี เ์ ลย ถอื วา่ ฉนั โชคดที ไี่ ดพ้ บกบั สหาย
ของลตู าคนน้ี ดาตปู าซรี พ์ รอ้ มทจี่ ะใหส้ มั ภาษณ์ ลตู าบอก เขาจะกลายรา่ ง
เป็นคนอกี ครง้ั เม่อื ตอ้ งตอบคำ� ถามของฉัน
แมข่ องลตู ากเ็ ปน็ อมตะ รวมทง้ั เมเนาพช่ี ายของเขาดว้ ย แมแ่ ละ
พี่ชายเขาทั้งคู่อยู่ที่หมู่บ้านของคนเคนยะห์ แม่ของเขาพูดภาษาเคนยะห์
ไดค้ ลอ่ งและพดู ภาษาอบี านเฉพาะเวลาทเ่ี จอกบั ลตู า เมเนาเปน็ หวั หนา้ เผา่
ลตู าเหน็ วา่ แมข่ องเขาเปน็ มนั ดวี าตา หรอื กลายเปน็ องคเ์ ทวี เชน่
เดียวกับผู้หญิงอีบานโดยทั่วไป แม่ของลูตามีใบหูยาว ประดับด้วยต่างหู
โลหะหอ้ ยอยตู่ รงตงิ่ หู พลงั อำ� นาจของนางเรม่ิ เสอื่ มถอย เรอื นรา่ งนางแทบ
จะสญู สลายไปแลว้ ลตู าตอ้ งทำ� พธิ หี รอื เบบาลอี นั เพอื่ จะทำ� ใหร้ า่ งกายของ
แมป่ รากฏกลบั มา เขาขยนั เผาธูปให้นางดว้ ย กลน่ิ หอมของธปู อวลฟ้งุ ไป
ถงึ หมบู่ า้ นเคนยะห์ แมข่ องเขามีความสขุ มากเมื่อไดก้ ล่ินน้นั
ยามทต่ี อ้ งการพบแม่ เขาสามารถไปปรากฏกายทห่ี มบู่ า้ นของคน
เคนยะห์ได้โดยทันที เขาไม่ได้แปลงกายเป็นอย่างอ่ืนยกเว้นตัวเขาเอง
หลาย ๆ คนทเ่ี ขารจู้ กั พากนั แปลงกายเปน็ กงิ้ กา่ นก กระรอก สายลม หรอื
หม้อทองค�ำ อาจารย์ของเขาซ่ึงเป็นชาวบาลีอันผู้ศักดิ์สิทธ์ิมีชื่อว่า
ดาตูการูฮุก มักจะปลอมตัวเป็นก่ิงไม้แห้ง ดาตูการูฮุกพักอยู่ในถ�้ำท่ีเขา
บอนดัง เขาเป็นราชาแห่งภูตผีทั้งหลายและมีกองทัพขมังเวทย์อีก
เปน็ หมื่น ๆ กอง ดาตกู ารูฮุกมอี ายุหา้ พนั ปี

110 Bulan Sastra

ลูตามเี พ่อื นเกลอเป็นอมตะอกี คนหนง่ึ คือ ดาตู ปาปัว พวกเขา
เจอกนั ตอนทลี่ ตู าบำ� เพญ็ ตบะอยบู่ นยอดเขาไชยา สมยั กอ่ นดาตปู าปวั เคย
เสนอตัวจะส่งเสือคู่หนึ่งเหาะจากป่าในเกาะเรียวมาให้ถึงหน้าลานหน้า
บ้านของลูตาที่เมราตุส แต่ปรากฏว่าเสือสองตัวหนักเกินไปส�ำหรับ
ดาตปู าปัว สุดท้ายเขาเลยล้มเลิก ลูตาก็ไม่บ่นวา่ อะไร เขากงั วลเสียอกี ว่า
เสือพวกน้ันจะหล่นจากฟ้าลงมาใส่คนท่ีก�ำลังท�ำสวนหรือคนท่ีก�ำลัง
แจวเรอื อยทู่ ล่ี ำ� คลอง เพราะดาตปู าปวั ฝนื สงั ขาร ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ ลตู ายงั กลวั
ว่าเสือสองตัวน้ันจะตกลงมากลางตลาดหรือสถานท่ีราชการกลางเมือง
ซ่ึงจะเกดิ เรื่องโกลาหลขนึ้ แนน่ อน
ท้ายท่สี ดุ ปังลิมา บหุ รง ก็ยื่นมอื มาชว่ ย ปังลมิ า บหุ รง ไมเ่ พยี ง
แตช่ ว่ ยยา้ ยเสอื คนู่ น้ั แตย่ งั เอาลกู เสอื สบิ สตี่ วั และแมเ่ สอื จากปา่ ในสมุ าตรา
และชายแดนเซราวักมาให้ด้วย ลตู าอยากจะใหเ้ สอื ทง้ั หมดเปน็ ของขวญั
แก่หลานของดาตูตินคาส ราชามนุษย์เสือในสุมาตรา เขาผ่านไปเจอกับ
เสอื การงั ในปา่ โดยบงั เอญิ ชายหนมุ่ ผนู้ นั้ กำ� ลงั มงุ่ หนา้ ไปเซราวกั เพอื่ หลบ
หนกี ารจบั กมุ จากคดที ตี่ วั เขาเองไมไ่ ด้กอ่
ลตู าบอกฉนั วา่ เสอื การงั ตอนนอ้ี ยทู่ มี่ ะละกาแลว้ เขาใหโ้ ทรศพั ท์
เซลลูลาร์แก่ลูตาเพ่ือส่ือสารกันสะดวกขึ้น ชายหนุ่มเผ่างาญูสอนวิธีใช้
โทรศพั ท์ให้เขา
ตกกลางคืน ลูตาพาลูกเสือท้ังหมดไปนอนกับเขา แต่ยามตื่น
ไมม่ ตี วั ไหนเลยทอี่ ยใู่ กลเ้ ขา ลกู เสอื พวกนจี้ ะลงจากบา้ นไปกอ่ นฟา้ สาง ลตู า
บอกวา่ ทจี่ รงิ แลว้ พวกมนั ทนกลน่ิ มนษุ ยไ์ มไ่ ด้ เสอื รนุ่ กระทงสามตวั ชอบนงั่
ใต้ถุนบ้าน หรอื นอนกลางวนั ลกู เสอื ชอบอาบนำ้� และเลน่ กันอย่ทู ี่แม่นำ�้
ในหมู่พวกมันมีลูกเสือตัวพิเศษ ขนสีเหลืองของลูกเสือตัวน้ี
เปล่งประกายคล้ายทองค�ำ ความสามารถของมันท�ำให้ลูตาท่ึงมาก
เสือน้อยกระโจนจับปลาในแม่น้�ำ ปลาตัวโตพอ ๆ กับตัวมันนั่นแหละ
แล้วลากขนึ้ มาใหพ้ ่ีนอ้ งของมนั กนิ ดว้ ยกนั
ลตู าจากบา้ นเกดิ มาตง้ั แตอ่ ายสุ บิ เอด็ ขวบ เขาไมไ่ ดก้ ลบั ไปอกี เลย

บหุ ลนั วรรณกรรม 111

นบั จากวนั นั้น เขาไมเ่ คยอยู่กบั แม่ ด้ินรนอยู่คนเดียว ตอนอายเุ ดยี วกนั น้ี
แหละที่เขาเข้าไปพัวพนั ในสงคราม แลว้ ท�ำเมงิ งาเยาหรือตดั หัวศตั รเู ปน็
ครั้งแรก หลงั จากนั้นเขาก็ได้รับการสกั แลว้ กไ็ ด้รบั ยศเป็นบจู งั บารานี
เมิงงาเยาและการออกเดินทางคือประเพณีส�ำคัญของชาย
เผา่ อบี าน แตป่ ระเพณเี มิงงาเยาถูกลมื เลอื นไปนานแลว้ ในศตวรรษท่ี 19
รัฐบาลอาณานิคมดัทช์ห้ามชาวดายัคท�ำเมิงงาเยา แม้ว่ามันจะเป็น
ประเพณีภายในและเป็นธรรมเนียมของชาวดายัค แตร่ ฐั บาลก็วติ กวา่ มนั
จะแพรอ่ อกไป และจะทำ� ใหค้ นขาวโดยทั่วไปตกเป็นเป้า ทหารหลายนาย
และพวกบาทหลวงกลายเป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ตามบันทึกของ
ยาน ฟาน คัมเปน นักมานษุ ยวทิ ยาบอกไวว้ า่ การทำ� เมิงงาเยาคนขาวก็คอื
การตอ่ ตา้ นพวกเจา้ อาณานคิ ม สว่ นบาทหลวงทไ่ี มม่ สี ว่ นเกยี่ วขอ้ งกบั ระบบ
อาณานคิ มพวกนนั้ ถกู จดั เปน็ แขนขาของเจา้ อาณานคิ มเพยี งเพราะมผี วิ สี
เหมือนกัน ในอีกแง่หน่ึง เมิงงาเยาส่งผลกระทบทางลบต่อเผ่าดายัคเอง
พวกเขาอาจจะสาบสญู ถา้ หากประเพณีนีย้ ังดำ� เนินต่อไปเพราะถา้ เผ่าใด
เผา่ หนงึ่ เสยี ผชู้ ายไปสบิ คน พวกเขาจะตอ้ งตดั หวั ผชู้ ายจากเผา่ ศตั รทู ดแทน
อกี สบิ คน
ตามประวัติศาสตร์ ชายเผ่าอีบานต้องผ่านการฝึกปล้นสะดม
ในศตวรรษท่ี 18 ชนเผา่ ซูลูได้สอนให้ชาวอบี านปลน้ มฉิ ะน้ันพวกเขาจะ
ไม่สามารถเอาชนะพวกอีบานได้ ตอนแรกพวกเขาอาศัยเรือของพวกซูลู
ไปปลน้ แตห่ ลงั จากนนั้ คนอบี านกเ็ รมิ่ เปน็ โจรสลดั เสยี เอง และลอ่ งเรอื ไป
ถงึ เวียดนาม อา่ วตงั เกี๋ย อินเดยี และสยาม
ตอนอายุ 20 ปี ลูตาท�ำเมงิ งาเยาได้ 200 คน แล้วไดร้ บั ยศเป็น
ปาเมเกิน วิญญาณของศัตรูพวกนั้นตามความเชื่อของเขาจะเป็นทาส
รับใช้ในอีกโลก หรอื ทีเ่ รยี กว่าญีเปน
ทวดของลูตาเป็นปาเมเกินที่มีอ�ำนาจสูงสุด เน่ืองจากได ้
ตัดหัวราชาเมิมปาวะห์ซึ่งเป็นพันธมิตรของมหาปาติห์กัดจาห์ มาดา
ระหว่างชว่ งสงครามกับสยาม

112 Bulan Sastra

ขณะน้ัน มัชปาหิตเป็นมหาอาณาจักร กองเรือรบของพวกเขา
มีอ�ำนาจกว้างไกลไปถึงน่านน้�ำอาณาจักรสยาม ขณะท่ีชาวสยามเองมี
อำ� นาจแตใ่ นหวั เมอื ง อาณาจกั รสยามและประเทศทต่ี ดิ ทะเลจะตอ้ งถวาย
ราชบรรณาการแก่อาณาจักรมัชปาหิต ถ้าไม่อยากถูกโจรสลัดปล้น
ในเขตแดนของตน ต้ังแต่อ่าวเบงกอลไปจรดอ่าวตังเก๋ีย ต้ังแต่ชายแดน
เวยี ดนามไปจรดทะเลจนี ใต้ กต็ อ้ งถกู ยดึ กมุ โดยกองทพั เรอื ทแ่ี ขง็ แกรง่ ทสี่ ดุ
ในเอเชยี ตะวนั ออกเฉยี งใต้กองน้ี
มชั ปาหติ ไดล้ ม้ ลา้ งอาณาจกั รคตู ยั   มารต์ าดปี รุ ะทเ่ี มาราคามนั ดว้ ย
คนท่ีไม่ยอมจ�ำนนก็หนีไปอยู่ในป่าเขาด้านใน ลูตาไม่เคยผ่านเหตุการณ์
เช่นน้ัน เขายังไม่เกิดเลยแต่สองสามศตวรรษถัดมา ผีบุมบูรายา ซึ่งกิน
ซากมนุษย์และสัตว์ที่ตายแล้ว ก็ได้คุกคามชีวิตของคนในหลายพื้นท ี่
ในเกาะแห่งน้ี ลักษณะของผีบุมบูรายาก็คือสูงสามเมตร แข็งแกร่ง
ผิวด�ำ ขนตามตัวยาวพอ ๆ กับนิ้ว บางคร้ังแปลงตัวเป็นหมาหรือควาย
พกสาลีปัง หรือตะกร้าหวายท่ีใส่อาวุธส�ำหรับต่อสู้ เช่น ดาบ รวมทั้ง
ยาและเครือ่ งรางตา่ ง ๆ
ตามค�ำบอกเล่าของลูตา ชนเผ่าของเขาไม่กลัวการอยู่ร่วมกับผี
พวกเขาคนุ้ เคยกับผีทกุ ประเภท แตผ่ บี ุมบูรายานนั้ ตา่ งออกไป พวกมนั ไม่
อยากรว่ มโลกกับมนุษย์ พวกมันอยากสร้างประเทศผี ผีพวกนีท้ �ำลายศาล
เพียงตาและสร้างบ้านในป่าต้องห้าม รวมทั้งหมู่บ้านแห่งแรกของบรรพ
ชนของมนุษย์ รอยสักหูยาวอย่างพวกดาระห์ โอตัป พวกบุมบูรายามี
เทพเจ้าของตัวเอง พวกเขาบูชาด้วยการสวด เสียงสวดงึมง�ำท�ำให้สัตว์
ป่วย ล้มตาย หรือเปน็ หมัน ตน้ ไม้หลายตน้ หักโคน่ แมน่ ำ้� แห้งเหือด
พนั เอกชาวดทั ชน์ ายหนงึ่ เปน็ คนเผยขอ้ มลู เกยี่ วกบั บมุ บรู ายาเปน็
ครั้งแรก ชายคนน้ันชอบเดินออกไปจากป้อมค่ายท่ีกัวลากาปวสในช่วง
ปลายศตวรรษที่ 19 นกั มานษุ ยวิทยาชือ่ คริสโตเฟอร์ ออ็ ทเทน รายงาน
วา่ บุมบรู ายาคอื “สัตวโ์ ลกที่ยงั ไม่รูต้ ้นกำ� เนิด”

บุหลันวรรณกรรม 113

แต่ท้ายท่ีสดุ บมุ บรู ายากฆ็ ่าคน ผพี วกนีจ้ โู่ จมหญิงต้งั ทอ้ งในปา่
พวกมันล้วงเอาเด็กออกมากิน นาน ๆ เข้าบุมบูรายาจึงเกิดพฤติกรรม
ล่าหญิงตัง้ ทอ้ งโดยมุ่งท่จี ะกินลูกของนาง
หวั หนา้ เผา่ ตา่ ง ๆ เรม่ิ เกรยี้ วโกรธ พวกเขาตกลงจะลงมอื จดั การ
บางอย่างเก่ียวกับเรอ่ื งน้ี ปานมิ บา ซาการา เปมิ เบลาห์ บาตงุ การุนตุง
มาเนา และการนุ ตุง วาลาห์ เปน็ หัวหนา้ เผา่ กลุ่มแรก ๆ ทแี่ นะน�ำให้ท�ำ
พิธีส�ำคัญ ท้ังแม่ทัพนายพลและฝูงชนมารวมตัวกันที่ศาลเพียงตา
เพอื่ ทำ� พิธเี บดารัก เบกาลคั เพ่อื ปลุกวิญญาณสัตว์และมนุษย์ รวมทง้ั ภูต
ญนิ ให้ร่วมมอื กันตอ่ สู้กบั บมุ บรู ายา กามัง ตาเรยี วจะปลกุ กองทพั ทม่ี พี ลัง
เร้นลับอันนา่ สะพรงึ กลวั ท่ีสุดขน้ึ มา
ศาลเพียงตาหลังมหึมานี้สร้างข้ึนบนแผ่นดินเปตัก มาเลีย
ดินแดนแห่งเวทมนตร์ ในดินแดนเช่นนี้มีเร่ืองประหลาด ๆ เกิดข้ึน
อยู่ตลอดเวลา งูไม่ฉกถึงจะโดนเหยียบและยุงที่เกาะตามตัวก็ไม่กัด
แตอ่ ยา่ งใดเลย
ในการรับมือกับผี มีพิธีอ่ืนอีกที่ถูกจัดขึ้น เหล่าแม่ทัพนายกอง
ผลู้ ว่ งลบั ทัง้ หลายถูกเรยี กใหม้ ารวมตวั ในโลกมนุษย์ เบบาลอี ันคร้งั ใหญน่ ้ี
จะทำ� ใหพ้ วกเขากลบั คืนร่าง
เม่ือผู้น�ำหรือแม่ทัพล่วงลับ ร่างของเขาจะนอนบนศาลไม้สูง
2.5 เมตร มีผ้าคลุมบนรา่ งกาย ขา้ งล่างนั่นมีหม้อดินหรือตาเจา ดอกธปู สี
แดงปรากฏเด่น ควันลอยคล้อยคลุมร่างนั้น เน้ือหนังเริ่มเน่าเปื่อย
แล้วหยดลงหม้อตาเจา ของเหลวจากร่างกายจะถูกน�ำไปผสมกับน�้ำมัน
มะพรา้ วเหลอื งและส่วนผสมอน่ื  ๆ เพ่ือเก็บไว้เปน็ น�ำ้ มนั ศกั ดิ์สิทธิป์ ระจำ�
เผา่ เมอ่ื เกดิ สงครามใหญ่ ดงั นน้ั เบบาลอี นั จะจดั ตงั้ พธิ ขี น้ึ เพอื่ นำ� เอาบรรดา
ผนู้ ำ� ใหฟ้ น้ื คนื ชพี พวกเขาจะกลายเปน็ มนษุ ย์ แลว้ นำ� ทพั มนษุ ยร์ วมทง้ั ภตู ผี
เขา้ โรมรนั กบั ศตั รู ในการทำ� พธิ ี พวกเขาตระเตรยี มเครอ่ื งเซน่ จำ� นวนมาก
อยา่ งเช่น ควาย หมู หมา ไก่ หรอื ข้าวหลาม

114 Bulan Sastra

เสาทใ่ี ชแ้ ขวนเครอื่ งเคราทำ� พธิ บี นศาลเพยี งตาทำ� จากไมป้ ลู นั ตนั
เสาลาลาลัยไม่สามารถท�ำจากไม้ชนิดอื่นได้ มีอยู่ครั้งหน่ึง พวกผู้น�ำ
แขง่ กนั ทำ� เสาลาลาลยั ลตู าจำ� ไดว้ า่ เขาคอื มารบู ยั กษตั รยิ แ์ หง่ เผา่ เมอลาวี
เป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมแข่งขัน เขาข้ึนชื่อว่าศักด์ิสิทธิ์ แต่ลูตาไม่ย่ีหระ
เขาเหาะเอาไม้ปูลันตัน เส้นผ่าศูนย์กลางยาวหน่ึงยาร์ดจากป่าเซราวัก
น�ำมาตั้งยืนต้นสูงตรงที่เป็นบริเวณตั้งเสาพอดี โดยปกติไม้ปูลันตัน
ใหญข่ นาดนัน้ จะใชค้ นร้อยคนยก มันเปน็ ต้นไม้ใหญ่ทีส่ ดุ เทา่ ทีเ่ ผา่ ของเขา
เคยพบเคยเห็น
เสาจากไม้ปูลันตันเป็นสัญลักษณ์ของบาตัง การิง หรือต้นไม้
แห่งชีวิต ตามความเชื่อดั้งเดิมของบรรพชนลูตาแล้ว ต้นไม้เป็นแหล่ง
กำ� เนิดชีวติ ทองค�ำ หนิ มนุษย์ สรรพส่ิงบนแผ่นดนิ ล้วนเกดิ มาจากต้นไม้
เดียวกนั
ไม่ใช่ทุกเผ่าที่มีศาลเพียงตา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีความเชื่อ
ร่วมกันเร่ืองต้นไม้แห่งชีวิต เมื่อสองร้อยปีก่อน ลูตาสร้างศาลเพียงตา
ให้เผ่าเมราตสุ นับแต่นนั้ มา เผ่าเมราตสุ ก็รจู้ ักศาลเพยี งตา ครงั้ หนึ่งลูตา
เคยเป็นหัวหนา้ เผ่าเมราตุสด้วยเช่นกัน ในฐานะคนอบี านขนานแท้ ลตู า
ไมเ่ คยอยูท่ ีไ่ หนนาน ๆ เลย ไม่ว่าเขาจะหยดุ อย่ทู ี่ไหน ผ้คู นกจ็ ะเคารพเขา
หรือขอใหเ้ ขาเปน็ หวั หน้าเผ่า
ต่อมาผีบุมบูรายาก็ต่อสู้กับกองทัพมนุษย์และกองทัพภูต
ผพี วกนแี้ ตกพา่ ยหนไี ปยงั พนื้ ทดี่ า้ นในแถบหลงั ฝง่ั ทะเล ลตู ากำ� จดั ผไี ดเ้ ปน็
พันระหว่างสงคราม บางคร้ังจะมีคนอ้างว่าเหลือบไปเห็นผีบุมบูรายาใน
ปา่ หลังสนิ้ สงคราม แตผ่ ีพวกนัน้ ก็ไม่กล้ามากรายใกล้พวกเขา
คนอมตะมีปัญหาอยู่อย่างเดียวคือความโดดเด่ียวชั่วนิรันดร์
ในชว่ งแหง่ ชวี ติ ไรท้ ส่ี นิ้ สดุ นจี้ ำ� เปน็ ตอ้ งมเี พอ่ื นรกั ลตู าบอกวา่ คนอมตะสว่ น
มากแยกตวั และออกไปอยเู่ ปน็ ฤาษี ลตู าไมเ่ หมอื นพวกนนั้ เขาชอบพบเจอ
ผู้คนจากหลากถิ่น และแก้ปัญหาให้คนพวกนั้น เขามีเด็กผู้ช่วย
ห้าคนทจี่ ะชว่ ยดแู ลบรรดาลูกเสอื

บุหลันวรรณกรรม 115

เมื่อไม่นานมานี้ ความฝันรบกวนลูตาซ�้ำแล้วซ้�ำเล่า เขาเห็น
นกยกั ษย์ นื อยตู่ รงหนา้ เขา เมอื่ มองขนึ้ ไปบนหลงั นก มชี ายคนหนง่ึ ถอื หอก
ด้วยมอื ข้างหนงึ่ สว่ นอกี ข้างถอื บงั เหยี น ทันใดน้ัน ลตู าไดย้ นิ เสยี งกู่ร้อง
ในสงคราม พวกนกยกั ษ์บนิ มงุ่ หนา้ มาอยดู่ า้ นหลังเจ้าตัวน้ี ซงึ่ ดูเหมอื นมัน
จะเปน็ จา่ ฝูง คนทขี่ มี่ ันเปน็ คนผิวสีแดงเหมอื นกับเขาน่ันแหละ
คนผวิ ดำ� สวมชดุ หนงั เสอื ดาวเผชญิ หนา้ กบั ทพั นกพวกนน้ั ดว้ ยโล่
และหอก ฉบั พลนั !! พวกเขาถกู รกุ ไลพ่ า่ ยแพ้ ตอ้ งแผห่ ลาหงายหลงั เมอื่ ถกู
หอกแทงหน้าอก นักรบผิวแดงกระโดดลงมาจากหลังนก จู่เข้าหาศัตรูท่ี
กำ� ลงั จนตรอกแล้วลงดาบบนั่ คอพวกน้นั
ลูตาไปหาบาซีร์เพื่อท�ำนายความหมายของความฝัน บาซีร์เปิด
ตซู ตุ ซงึ่ เปน็ คมั ภรี ต์ น้ กำ� เนดิ ของชาวอบี าน รวมถงึ ดาตคู นแรกและสงคราม
เมือ่ ครงั้ อดีต แตบ่ าซรี ไ์ ม่พบอะไรทเี่ ก่ยี วขอ้ งกับฝนั ของลูตา เปน็ ไปไดว้ ่า
เหตุการณ์น้ันอาจจะเกิดขึ้นก่อนยุคก่อนประวัติศาสตร์ จึงไม่มีหลักฐาน
ลายลักษณ์ใหอ้ ธบิ ายหรือไมเ่ คยมกี ารพิสูจน์ทราบมาก่อน
บาซรี เ์ ปน็ ผเู้ ชอื่ มโยงระหวา่ งโลกมนษุ ยก์ บั โลกวญิ ญาณ เขาเปน็
ผู้ล่วงรู้อดีตและอนาคต เร่ิมหาค�ำตอบด้วยวิธีอ่ืน และเขาก็เข้าไปสู่โลก
วญิ ญาณ
ตามความคิดของบาซีร์ คนพวกน้ันเป็นบรรพชนของลูตา
เปน็ ผ้พู ิชิตฮจู งุ เวาลงั กา ดนิ แดนท่เี ปน็ ทีม่ าของผลเปาจงั กี
ฮูจุง เวาลงั กา ก็หมายถงึ มาดากสั การน์ ่นั เอง
ในช่วงต้นคริสตกาล ชาวดายัคล่องเรือมุ่งไปทางทิศตะวันตก
ห่างออกไปหน่ึงหม่ืนหน่ึงพันกิโลเมตร เข้าพิชิตและครอบครองเกาะ
ที่ส�ำคัญที่สุดในทวีปแอฟริกาตะวันตก ซ่ึงตอนนี้เป็นท่ีรู้จักกันในนาม
มาดากสั การน์ น่ั เอง พวกเขาสถาปนาอาณาจกั รเมอรนิ าทข่ี ดุ แรก่ นั เปน็ ลำ่�
เป็นสัน และบูชาจระเข้ที่บ่งบอกว่าเป็นประเพณีในระบบความเชื่อ
ของมลายู

116 Bulan Sastra

ชนชาตินี้ยังครอบครองมาดากัสการ์จนกระท่ังเสียเอกราชแก่
ฝรง่ั เศส อำ� นาจจกั รวรรดนิ ยิ มสมยั ใหมจ่ ากโลกตะวนั ตกทเ่ี ขา้ มาพชิ ติ พวก
เขาในชว่ งกอ่ นศตวรรษที่ 20
ข้อเท็จจริงล่าสุดแสดงให้เห็นว่า พวกคนหูยาวท่ีเกาะปาสกาห์
ในมหาสมทุ รแปซิฟกิ เป็นผู้อพยพรุ่นแรกมายังนสู ันตารา
นกยักษ์ในฝันของลูตาคือสัตว์ปีกที่อยู่ในมาดากัสการ์ รู้จักกันในนาม
ไอปอิ อรน์ สิ มกั ซมิ สุ หรอื ทค่ี นองั กฤษเรยี กวา่ นกชา้ ง มนั สงู ราวสามเมตร
หนักสี่ร้อยกิโลกรัม และไข่ของมันใหญ่กว่าไข่ไก่ถึงร้อยหกสิบเท่า
ครง้ั สดุ ทา้ ยทม่ี คี นเหน็ นกชนดิ นคี้ อื ศตวรรษที่ 17 ไมม่ ใี ครรถู้ งึ ตน้ สายปลาย
เหตทุ พ่ี วกมนั สญู พนั ธ์ุ เอช.จ.ี เวลส์ เขยี นเรอื่ งสน้ั ชอ่ื “เกาะนกไอปอิ อรน์ สิ ”
กไ็ ด้แรงบนั ดาลใจมาจากนกทใี่ หญท่ ่ีสดุ ในประวัตศิ าสตรช์ นดิ นีน้ เ่ี อง
ลตู ามแี ผนจะไปมาดากสั การ์ แตเ่ ขาไมอ่ ยากเอาบา้ นกบั เสอื ไปดว้ ย
เขาเพียงแตอ่ ยากเท่ียวชมไปรอบ ๆ ดนิ แดนแห่งนัน้ “บางที ดาตู ปาซีร์
อาจจะตามไปด้วย” เขาพูด เพ่งมองก้ิงก่าตัวเล็กที่ก�ำลังคลานบนพ้ืน
พวกเขาจะเหาะกนั ไปท่ีนนั่

ลาลบู า

นกู ลี า อามัล
แปลโดย ราชนั แจ้งศรี

ไปทะเลกันนะลูก ตอนนแี้ ม่รสู้ กึ ว่าพวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว แมไ่ ด้ยนิ เสยี ง
พวกเขาดังแว่วมากับสายลมพัดผ่านยามรุ่งอรุณ ในช่วงเช้าของวัน
แม่ได้ยินเสียงหวีดของสายลมท่ีดูเหมือนตัดถนนเส้นยาว เสียงเอ๊ียด ๆ
ของหน้าตา่ งไม้ เกิดเสยี งดงั อี๊ด ๆ ระหวา่ งบานประตทู มี่ ี รอยแตกรา้ วซ่ึง
เคยปอ้ งกนั ความหนาวเย็นผ่านเขา้ ไปในบ้าน เปลวเทียนริบหรี่ท่ีบางครั้ง
มันเกดิ แสงจา้ ความมดื บบี บงั คับใหเ้ ข้าไป
เมื่อกลางคืนมาเยือนฉันก็ยังอยู่ที่น่ี รู้สึกอบอุ่นเม่ืออยู่ใกล้แสง
เทียนในหอ้ งครัว ฉันอยขู่ า้ ง ๆ แสงสวา่ งที่บิดตวั เป็นสเี หลืองสีฟ้า ท�ำให้
เงาของฉันตกกระทบฝาไม้ เงาเคลื่อนไหวเช่นนางร�ำไปตรงนั้นตรงน้ี
ฉันนง่ั เงยี บ ๆ เป็นชัว่ โมง ๆ น่งั มองแผน่ ไม้ทกี่ �ำลังแยกออกจากกันเชน่
เสน้ เลอื ดบนผิวขาวซีด แต่ฉนั ไมค่ ยุ กบั พวกเขา ฉันไม่คุยกับลูก ฉนั ไมค่ ุย
กับใครเลย ฉนั เพยี งแค่นั่งเงียบ ๆ รออยตู่ รงมมุ ห้อง
เราจะก้าวเท้าไปข้างนอกอย่างช้า ๆ ไม่จ�ำเป็นต้องรีบ
ฉันต้องการให้ฝ่าเท้าของฉันสัมผัสพ้ืนไม้ หญ้าเปียก และดอกชมพู ่
ท่รี ว่ งหลน่ เสน้ ฝอยเล็ก ๆ ของดอกชมพใู่ ห้ความรู้สึกออ่ นน่มุ มีจ�ำนวน
มากที่ตกอยู่ท่ีแนวพุ่มไม้ ฉันทัดดอกหน่ึงไว้บนหู พ่อของลูกเป็นคนปลูก

118 Bulan Sastra