มาให้จับดีๆ ความรัก

วา่ ฉนั ตกใจนะ
เนย “ท่ีฉนั บอกไปวา่ มีลกู ติดนายไมไ่ ดฟ้ ังเหรอ”
เฟิ รส์ “มีลูกติดแลว้ ยังไง ไม่ไดม้ ีแฟนติดมาดว้ ยซะ

หนอ่ ย”
เขาพูดออกมาปนขาํ แต่ฉันไม่ขาํ ดว้ ยนะ ฉันจริงจัง

ฉันไม่ชอบใหค้ นอ่ืนมามองว่าตวั เองเป็นของเล่นดาราหรือ
นกั รอ้ ง

เนย “ถา้ ฉนั บอกวา่ ไมไ่ ดล้ ะ่ ”
เฟิรส์ “ทาํ ไมละ่ ”
เนย “น่ี ฉันไม่มีเวลามาเล่นสนุกกบั นายหรอกนะ ถา้
จะแคห่ าคนคยุ แกเ้ หงาฉนั ก็พอจะคยุ ได”้
เฟิรส์ “เฟิรส์ ไมใ่ ชค่ นแบบนนั้ นะ”
เนย “โอเค ถา้ นายอยากจะมีความรกั ดี ๆ จริงจงั แลว้
ละ่ ก็ ฉนั แนะนาํ ใหน้ ายหาคนอ่ืน”
เฟิรส์ “ก็เฟิรส์ ไมไ่ ดช้ อบคนอ่ืน เฟิรส์ ชอบเนย”
เนย “ทาํ ไมพดู ไมร่ ูเ้ รอ่ื งวะ ”

51

เฟิรส์ “เนยนนั้ แหละพดู ไมร่ ูเ้ รอ่ื ง เฟิรส์ จะพิสจู นใ์ หเ้ นย
เห็นวา่ เฟิรส์ จรงิ จงั จรงิ ใจ ไมไ่ ดต้ อ้ งการจะเลน่ สนกุ อะไร”

เนย “นายจะทาํ อะไรก็ทาํ ไปแลว้ กนั แต่อย่าหาว่าฉัน
ใจรา้ ยละ่ ”

ฉนั กดวางสายพลางมองหนา้ จอโทรศพั ทอ์ ยอู่ ยา่ งนนั้
ดทู ่าแลว้ เขาน่าจะเพีย้ นนะ แต่ฉนั พนนั ไดเ้ ลยว่าเขาตามจีบ
ฉนั ไดไ้ มถ่ งึ เดือนก็เบ่อื หนีหายไปแลว้ ละ่

บา้ น
ฉันเข้าไปจอดรถหน้าบา้ นแต่วันนีด้ ูเหมือนบ้านจะ
เงียบจงั สงสยั จะไมม่ ีใครอย่นู ะเนีย้ ฉนั เดินเขา้ ไปจดั การเอา
ชดุ ใส่เคร่อื งซกั ผา้ ไม่นานก็ไดย้ ินเสียงตวั แสบดงั มาจากหนา้
บา้ น
แยม “หมา่ มา้ อยไู่ หนนนน”
ฉันแกลง้ แอบขา้ งเคร่ืองซักผา้ ซ่ึงแยมว่ิงมาแลว้ ไม่
เห็นก็ว่งิ กลบั ไปหนา้ บา้ นใหม่

52

แยม “คณุ ยายรถหมา่ มา้ จอดอยแู่ ลว้ หมา่ มา้ ไปไหน”
เนย “จ๊ะเอ!๋ ”
แยม “กรดี๊ ด! หมา่ มา้ ”
แยมหนั มากระโดดกอดฉนั ทนั ที ก่อนจะหอมแกม้ ซา้ ย
แกม้ ขวา จ๊บุ ปาก จ๊บุ หนา้ ผาก
เนย “หืม คดิ ถึงมากเลยใช่ไหมคะ”
แยม “ใช่คะ่ มีขนมมาฝากไหมคะ”
เนย “ตกลงคดิ ถงึ หมา่ มา้ หรอื คดิ ถงึ ขนม”
แยม “ทงั้ สองคะ่ ”
ฮ่าๆ ยยั ตวั แสบแสนซนของหม่ามา้ หลงั จากนนั้ เราก็
กินขา้ วเยน็ กนั ก่อนจะเขา้ ไปนอนเลน่ ในหอ้ งของแยม

Line First
แยม “หมา่ มา้ ใครคอลมาคะ”
เนย “แยมลองรบั สคิ ะ”
แยมหยิบโทรศพั ทไ์ ปกดรบั ซ่ึงเปิดมาเจอหนา้ เฟิ รส์ ก็
ทาํ หนา้ งง สว่ นเฟิรส์ เปิดมาก็ยมิ้ หวานมาเชียว

53

เฟิรส์ “สวสั ดคี ะ่ หนนู อ้ ย”
แยม “สวสั ดคี ะ่ โทรหาหมา่ มา้ ทาํ ไมคะ”
เฟิรส์ “หนนู อ้ ยช่ืออะไรเอย่ ”
แยม “ช่ือนอ้ งแยมคะ่ ”
เฟิรส์ “นอ้ งแยม ช่ือนา่ กินจงั เลยคะ่ ”
แยม “คณุ ลงุ ช่ืออะไรคะ”
เฟิรส์ “ช่ือลงุ เฟิรส์ ครบั หมา่ มา้ ไปไหนครบั ”
แยมหันโทรศัพทม์ าทางฉันก่อนจะหันกลับไปอย่าง
รวดเรว็
แยม “คิกๆ เห็นไหมคะ”
เฟิรส์ “แกลง้ ลงุ เฟิรส์ หรอเนีย้ ลงุ เฟิรส์ เสียใจจงั ”
แยม “ไมร่ อ้ งนะคะ เด๋ียวใหก้ ินขนม”
เฟิรส์ “ฮา่ ๆ นา่ รกั จงั ”
ดเู หมือนเฟิ รส์ จะชอบเด็กนะ คยุ แปปเดียวก็เขา้ กนั ได้
ดีเชียว ฉันหยิบโทรศพั ทจ์ ากแยมมาคยุ เองส่วนแยมก็หนั ไป
เลน่ ปากกาพดู ของไดเ้ ขาตอ่

54

เฟิรส์ “หมา่ มา้ สวสั ดีคะ่ ”
เนย “ตลกหรอ”
เฟิรส์ “นอ้ งแยมช่ือนา่ รกั น่ากินเหมือนแมเ่ ลย”
เนย “เด๋ยี วเถอะ ทะลง่ึ !”
เฟิรส์ “ฮา่ ๆ ถึงบา้ นนานหรอื ยงั ”
เนย “ถงึ เม่ือส่ีโมงเยน็ อะ่ แลว้ น่ีน่งั รถไปไหน”
เฟิรส์ “น่งั รถกลบั บา้ นครบั เพ่ิงเสรจ็ จากงาน”
เนย “อืม”
เฟิรส์ “เหน่ือยอะ่ ถา้ ไดก้ อดเนยนา่ จะหาย”
แหวะๆๆๆ
เสยี งแซวดงั มาจากฝ่ังของเฟิรส์
เฟิ รส์ “โธ่ พ่ีเต๋าอยู่กับแฟนน่ี ไม่เขา้ ใจคนไม่ค่อยได้
เจอแฟนอยา่ งผมหรอก”
เนย “ใครแฟนนาย”
เฟิ รส์ “อีกหน่อยเด๋ียวก็เป็น แลว้ เม่ือไหร่จะไดเ้ จอกนั
อีก”

55

เนย “เม่ือวา่ ง”
เฟิ รส์ “เฟิ รส์ อะมีวันว่างนะ เนยนั้นแหละคนอะไร
ทาํ งานตลอดเวลา”
หลงั จากนนั้ ก็คยุ กนั ไปเร่ือยค่ะจนถึงเวลาส่งแยมเขา้
นอนฉันก็วางสายแลว้ นอนกอดลูก เหตุการณก์ ็เป็นแบบนี้
เวียนไปเร่ือย ๆ ถา้ นับเวลาตงั้ แต่เร่ิมคุยกับเฟิ รส์ มาตอนนี้
น่าจะส่ีเดอื นแลว้ ม่งั คะ่
เฟิรส์ “เนยวนั ท่ีย่ีสบิ หกถงึ สามสิบเนยหยดุ ใช่ไหม”
เนย “ใช่ ทาํ ไม”
เฟิรส์ “เฟิรส์ ก็วา่ ง ไปเท่ียวกนั หนอ่ ยนะ”
เนย “เท่ียวทาํ ไม”
เฟิ รส์ “น่ีเฟิ รส์ จีบเนยมาหลายเดือนแลว้ นะ จะไม่ให้
โอกาสเฟิรส์ ไดท้ าํ คะแนนหนอ่ ยเหรอ”
เนย “ใครใชใ้ หจ้ ีบ”
เฟิรส์ “นะๆๆๆ ไปเท่ียวกนั มาเจอกนั หน่อยก็ได”้
เนย “ขอคิดดกู ่อนแลว้ กนั ”

56

เฟิรส์ “ไมร่ ูล้ ะ่ วนั ท่ีย่ีสิบหกเฟิรส์ ไปรบั ท่ีคอนโด”
เนย “นายรูจ้ กั คอนโดฉนั หรอื ไง”
เฟิรส์ “เร่อื งแคน่ ี้ ไมย่ ากหรอก”
น่ีนกั รอ้ งหรือนักสืบวะ แต่ก็ถือว่าผิดคาดอยู่นะท่ีเขา
ทนจีบฉันมาถึงส่ีเดือนแลว้ แมจ้ ะแค่คอลไลนห์ าหรือพิมพ์
คยุ ก็ตาม

เฟิรส์ “เนยอยไู่ หนอะ เฟิรส์ จอดรถอยหู่ นา้ คอนโด”
เนย “เฮย้ ! มาถกู จรงิ ดิ”
ฉนั เพ่ิงจะจดั การทาํ ความสะอาดหอ้ งเสรจ็ ยงั ไมไ่ ด้
อาบนา้ํ แต่งตวั เลยดว้ ยซา้ํ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาคอนโด
ฉนั ถกู จรงิ ๆ
เฟิรส์ “ก็อยคู่ อนโด W Town เปลา่ ละ่ ”
เนย “แต่ฉันยังไม่ไดอ้ าบนา้ํ แต่งตัวเลยนะ แลว้ ก็ยัง
ไมไ่ ดต้ กลงดว้ ยวา่ จะไป”
เฟิรส์ “ถา้ เนยไมล่ งมา เฟิรส์ ขนึ้ ไปนะ”

57

เนย “น่ีนายรูห้ อ้ งฉนั ดว้ ยเหรอ นายจา้ งนกั สืบตามฉนั
หรอื ไง”

เฟิรส์ “ทาํ ไมตอ้ งจา้ ง สบื เองก็ได้ ตกลงจะลงมาไหม”
เนย “เออๆ รอกอ่ นแลว้ กนั ครง่ึ ช่วั โมง”
เฟิรส์ “รอไดเ้ สมอครบั ”
‘คร่งึ ช่วั โมงทาํ บา้ อะไรนกั หนาวะ’
อยู่ๆก็มีประโยคหน่ึงลอยเขา้ มาในหัวฉัน ทาํ ไมฉัน
ตอ้ งเอาไปเปรียบเทียบกันดว้ ยเนีย้ ของแบบนีต้ อ้ งดูกันไป
นานๆ หลงั จากนัน้ ฉันก็จดั การอาบนา้ํ แต่งตวั อย่างรวดเร็ว
เออ่ ครง่ึ ช่วั โมงแลว้ อะ่ ไปแตง่ หนา้ ในรถแลว้ กนั วะ

Line
Noey “นายอยไู่ หน”

ฉันพิมพไ์ ลนไ์ ปถามในขณะท่ีตวั เองลงมายืนอยู่หนา้
คอนโดแลว้ ไมน่ านก็มีรถขบั มาจอดตรงหนา้ ก่อนจะลด

58

กระจกลงเผยใหเ้ ห็นคนขบั ท่ีน่งั ยมิ้ แปน้ อยู่
เฟิรส์ “เนยยย”
เนย “จะเสยี งดงั เพ่ือ”
ฉนั พดู พลางเปิดประตเู ขา้ ไปน่งั ในรถ
เนย “ขบั รถดๆี ละ่ ฉนั จะแตง่ หนา้ ”
เฟิ รส์ “ต่อไปหา้ มหนา้ สดออกไปไหนอีกเด็ดขาดเลย

นะ”
เขายงั ไม่ยอมออกรถแถมหนั มาพดู กบั ฉนั ดว้ ยใบหนา้

จรงิ จงั หนา้ สดฉนั มนั น่ากลวั ขนาดนนั้ เลยเหรอ
เนย “หนา้ สดฉนั มนั นา่ กลวั มากหรอื ไง”
เฟิ รส์ “มันน่ารกั มากต่างหาก ย่ิงดูเด็กลงไปอีก เฟิ ร์

สหวง ”
ฉนั หนั ไปมองหนา้ เขาแบบงงๆ อะไรของมนั วะ
เนย “วา่ งๆควรไปหาหมอนะ เชค็ ประสาทซะหน่อย”
เฟิรส์ “ประสาทตรงไหน มนั นา่ รกั จรงิ ๆ”
เนย “หยดุ ! ฉนั ไมห่ ลงคารมนายหรอก ออกรถไดแ้ ลว้ ”

59

เขาแกลง้ ทาํ หนา้ ม่ยุ นิดหน่อยแต่ก็ยอมขบั รถออกไป
โดยดี ระหว่างทางฉนั ก็น่งั แต่งหนา้ จนเสร็จส่วนเขาเงียบมา
ตลอดทางหรอื จะโกรธวะ

เนย “อว้ นขนึ้ ปะเนีย้ มีเหนียงดว้ ยอะ”
เฟิ รส์ “ช่วงนีเ้ หน่ือยอ่ะกินเยอะ เนยนั้นแหละทาํ ไม
เหลอื ตวั แคน่ ี”้
ฉนั กม้ ลงมองตวั เอง ตวั แค่นีค้ ืออะไรฉันสงู ตงั้ รอ้ ยหก
สบิ เจด็ นะ พดู เหมือนตวั เทา่ มด
เนย “ตวั แคน่ ีค้ อื อะไร ฉนั สงู ตงั้ รอ้ ยหกสบิ เจด็ ”
เฟิรส์ “แตเ่ ฟิรส์ สงู รอ้ ยแปดสบิ เจ็ดไง”
เนย “อีกนิดเดยี วจะเป็นเป..”
เฟิรส์ “พดู ออกมาเฟิรส์ จบู นะ”
เพีย๊ ะ!
เนย “ฉนั ตอ่ ยนะ”
ฉันตีแขนเขาก่อนจะกําหมัดขู่ ทะล่ึงใหญ่แล้วนะ
เด๋ียวนีเ้ นีย้

60

เฟิรส์ “ฮา่ ๆ หิวไหมไปหาอะไรกินกนั กอ่ นป่ะ”
เนย “หวิ นะ กินอะไรดอี ะ่ ”
เฟิรส์ “เด๋ียวพาไปรา้ นนงึ เดด็ มาก”
เนย “คนเยอะไหม กลวั คนมองอะ่ ”
เฟิรส์ “ไมม่ องก็ตาบอดสิ”
เนย “เฟิรส์ !”
เฟิ รส์ “เนยไม่ตอ้ งกลัวเลย แฟนคลับเฟิ รส์ อ่ะน่ารกั
มากจรงิ ๆ”
ฉันไดแ้ ต่ถอนหายใจออกมาเพราะรูว้ ่าเถียงไปก็ไม่
ชนะ คนอะไรดือ้ ชะมดั เลย สดุ ทา้ ยเฟิ รส์ ก็ขบั รถมาจอดหนา้
รา้ นอาหารรา้ นนึง น่าจะเป็นรา้ นอาหารญ่ีป่ นุ นะดจู ากสไตล์
การจดั รา้ น คอื บรรยากาศนา่ รกั มากๆอะ่ ดเู ป็นสว่ นตวั คนไม่
นา่ จะเยอะดว้ ย

61

04

เฟิรส์ “ไปกนั ”
ฉนั ลงจากรถเฟิรส์ ก็เดินมาจบั มือเขา้ รา้ น
เนย “ปลอ่ ย”
เฟิรส์ “ไมเ่ อา เด๋ยี วหาย”
เนย “อีเฟิรส์ ”
เฟิรส์ “หยาบคาย ”
เขาพูดดว้ ยท่าทางสะดีดสะอิง้ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
ฉนั อย่ดู ี แถมยงั เปิดประตเู ขา้ ไปในรา้ นหนา้ ตาเฉย ถึงคนใน
รา้ นจะไมเ่ ยอะแตก่ ็หนั มามองกนั เป็นสายตาเดียว
เตา๋ “นอ้ งเนยยย”
เนย “พ่ีเตา๋ สวสั ดคี ะ่ ”
เฟิรส์ “หยดุ ๆๆๆๆ”
พ่ีเต๋าทาํ ท่าจะเดินเขา้ มากอดฉันแต่เฟิ รส์ ยกขากนั ไว้
ซะก่อน

62

เตา๋ “เลน่ เทา้ เลยเหรอวะ กพู ่ีนะเวย้ ”
เฟิรส์ “คนนีห้ วง”
เตา๋ “เนยกินอะไรดนี ่ีรา้ นพ่ีเอง”
เนย “รา้ นนา่ รกั จงั เลยคะ่ ”
เตา๋ “เจา้ ของก็นา่ รกั ครบั ”
เฟิรส์ “เฟิรส์ วา่ เราเปล่ยี นรา้ นเถอะเนย”
เฟิ รส์ ทาํ ท่าเป็นดงึ มือเราออกจากรา้ น พ่ีเต๋าก็รบี ว่ิงมา
งอ้ ทนั ที
เตา๋ “ขีน้ อ้ ยใจไปไดต้ วั เอง”
ฮ่าๆ เขาดูสนิทกันดีนะ เฟิ รส์ ก็จับมือฉันไปน่ังท่ีโต๊ะ
ก่อนจะส่งั อาหารให้
เฟิรส์ “เด๋ยี วเฟิรส์ ไปเอานา้ํ ใหน้ ะ”
‘ลกุ ขนึ้ ไปเอานา้ํ ใหห้ นอ่ ยดิ ขเี้ กียจเดนิ ’
ไมๆ่ ๆๆ ฉนั จะมาเปรยี บเทียบแบบนีไ้ มไ่ ด้
เตา๋ “น่ีคือสาเหตทุ ่ีมงึ ยกเลกิ งานเหรอ”

63

ฉนั รบี หนั ไปมองพ่ีเตา๋ ทนั ที ยกเลิกงานเหรอ ไหนบอก
วา่ ล๊อคคิววา่ งไวพ้ กั ผอ่ นไง

เนย “เฟิรส์ ! ”
เฟิ รส์ “ยกเลิกอะไรพ่ีเต๋าคนละงานเวย้ น่ีคิวว่างอยู่
แลว้ ”
เฟิรส์ รบี หนั ไปหาพ่ีเตา๋ ทนั ที หึ โคตรไมเ่ นียน

First Talk
ผมยอมรบั ครบั ผมยกเลิกงานจรงิ ๆ เพราะไม่งนั้ เราก็
ไม่ไดเ้ จอกันซะที ครงั้ แรกท่ีเห็นเธอในงานมีตติง้ ตงั้ แต่ท่ีได้
จอ้ งตากบั เธอ ผมก็รูส้ กึ ว่าตวั เองตกหลมุ รกั เธอแลว้ แน่ ๆ รกั
แรกพบ มนั มีอย่จู ริงทนั ทีท่ีผมเจอเธอเลยนะครบั ย่ิงเธอมา
ขอมดั ผม ย่ิงเป็นอะไรท่ีทาํ ใหผ้ มรูส้ กึ แปลกใจมาก นอกจาก
จะหนา้ ตานา่ รกั แลว้ เธอยงั มีนิสยั ท่ีน่ารกั อีกดว้ ย ถงึ ภายนอก
จะดูแข็งๆแต่ผมดูออกว่าเธอแค่สรา้ งเกาะขึน้ มา แรกๆก็
เสียดายอย่เู หมือนกนั ครบั ท่ีไมไ่ ดข้ อไลนต์ ิดต่อเธอไวเ้ ลย จน

64

ผมไดม้ าเจอเธออีกครงั้ ในวนั ท่ีผมไปคอนเสิรต์ แมเ้ หตกุ ารณ์
จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีท่ีผมไดข้ อไลนเ์ ธอ ผมรูส้ ึกว่า
เวลาไดค้ ยุ กบั เธอแลว้ สบายใจ ผมชอบความเป็นธรรมชาติ
ของเธอมันดูไม่ปรุงแต่งดูจริงใจ วนั ท่ีรูว้ ่าเธอมีลูก สิ่งท่ีผม
ตกใจคือคิดว่าเธอมีครอบครวั อย่แู ลว้ แตม่ าคยุ กบั ผม แต่เธอ
บอกว่าเลิกกบั แฟนเก่าไปแลว้ และสิ่งท่ีทาํ ใหผ้ มย่ิงองึ้ เขา้ ไป
ใหญ่คือผูห้ ญิงตัวคนเดียวท่ีตอ้ งทาํ งานหาเลีย้ งครอบครวั
เป็นเสาหลกั ของบา้ น แถมช่วงค่าํ ยงั ขายของออนไลนอ์ ีก มนั
ทาํ ใหผ้ มมีความรูส้ กึ วา่ อยากดแู ลผหู้ ญิงคนนีจ้ งั

เตา๋ “อาหารมาแลว้ ครบั บบ”
พ่ีเต๋ายกถาดอาหารมาเสิรฟ์ ท่ีโต๊ะดว้ ยตวั เอง ถามว่า
ท่ีรา้ นมีเด็กเสริ ฟ์ ไหม มีครบั แตผ่ มรูว้ า่ แกตงั้ ใจจะกวนตีนผม
เนย “พ่ีเตา๋ ยกมาเองเลยเหรอคะ”
เธอพดู พลางช่วยยกอาหารออกจากถาด เวลาพดู กบั
คนอ่ืนเธอจะพูดดีและพูดเพราะมาก แต่เวลาพูดกับผมน่ี
แทบจะกินหวั กนั อยแู่ ลว้ มนั ไมแ่ ฟรเ์ ลยจรงิ ๆ

65

เตา๋ “เพ่ือนอ้ งเนยคนสวยครบั ”
เฟิรส์ “ฮลั โหลพ่ีมิน้ ไดย้ ินหมดแลว้ ใช่ป่ะ”
ผมแกลง้ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาพดู ถงึ แฟนพ่ีเตา๋
เตา๋ “เฟิรส์ น่ีพ่ีเอง”
พ่ีเตา๋ หนั มาทาํ หนา้ ออ้ นวอนผม แตก่ ็ยอมเดินกลบั ไป
โดยดี

Noey Talk
เนย “นายส่งั อะไรมาตงั้ เยอะ”
เฟิรส์ “บาํ รุงเนยไง ผอมไปแลว้ เนีย้ ”
ฉันเหลือบไปเห็นราคาท่ีอยู่ในเมนู เฮย้ ! แลว้ คือมัน
ไม่ใช่ราคาบุฟเฟ่ ตไ์ งเป็นแบบอะลาคารท์ อ่ะ ท่ีส่งั มาน่ีเป็น
หม่ืนแลว้ ม่งั
เนย “โห แพงอะ่ ส่งั มาเยอะแยะกินหมดท่ีไหนละ่ ”
เฟิ รส์ “นานๆที กินๆไปเหอะ เฟิ รส์ เลีย้ งเนยไดท้ งั้ ชีวิต
เลยนะเวย้ ”

66

เนย “เหรออออ ”
ฉันก็เลยแกล้งส่ังอาหารมาเพ่ิมอีกเรียกได้ว่าเฟิ ร์
สแทบจะปาดเหง่ือกันเลยทีเดียว เช่ือไดเ้ ลยว่าคราวนีเ้ ขา
ตอ้ งเข็ด เลิกชวนฉนั ออกมากินขา้ วอีกแน่นอน เผลอๆคงเลิก
ตามจีบฉนั ไปเลยละ่
เนย “โอ๊ยย อ่ิมอะ่ ”
หลงั จากท่ีลงมือกินกนั อย่างไม่บนั ยะบนั ยงั ฉันแทบ
จะอว้ กออกมาเลยล่ะ คือส่งั มาแกลง้ เขาซะเยอะแต่เอาเขา้
จรงิ ฉนั ก็เสยี ดายไงก็เลยพยายามจะกินใหห้ มด
เฟิรส์ “ไมไ่ หวก็หยดุ เถอะ ฮ่าๆ”
เนย “เสียดายท่ีส่งั มาตงั้ เยอะอะ่ ”
เฟิรส์ “เด๋ยี วใหน้ อ้ งๆพนกั งานกินก็ได”้
เนย “เฮย้ ! ของเหลอื เอาไปใหเ้ ขาไดย้ งั ไง”
เฟิ รส์ “เหลือท่ีไหน เนยยงั ไม่ไดแ้ ตะลงไปในจานเลย
เหอะ”
ฉนั เรม่ิ รูส้ กึ ปวดทอ้ งขนึ้ มานิดหนอ่ ย คือเขา้ ใจอาการ

67

คนเป็นโรคกระเพาะไหม ไม่กินขา้ วก็ปวดทอ้ ง กินไม่ตรง
เวลาก็ปวดทอ้ ง แถมกินเยอะเกินไปฉนั ยงั ปวดทอ้ งเลย

เฟิรส์ “เป็นอะไรหรอื เปลา่ ”
เนย “เปลา่ ฉนั ขอไปเขา้ หอ้ งนา้ํ ก่อนนะ”
ฉนั ลกุ ขึน้ ออกมาเขา้ หอ้ งนา้ํ พยายามเดินใหต้ วั ตรงท่ี
สุดแต่พอมาถึงหอ้ งนา้ํ ก็กลบั ตอ้ งมาน่ังตัวบิดตัวงอเป็นกุง้
เลยละ่
เนย “อะ โอ๊ยยย ”
ทาํ ไมมนั ถึงเป็นไมห่ ายนะเนีย้ นา่ เบ่ือชะมดั เลย
ก๊อกๆๆๆ
เฟิรส์ “เนย อยขู่ า้ งในหรอื เปลา่ ”
น่ีมนั หอ้ งนา้ํ หญิงนะเขาเขา้ มาไดย้ งั ไง
เฟิรส์ “เนย เป็นอะไรหรอื เปลา่ ”
แอดดดดดด
เนย “น่ีมนั หอ้ งนา้ํ หญิงนะ นายเขา้ มาทาํ ไม”
เฟิรส์ “ก็เนยหายมาตงั้ นาน แลว้ น่ี..”

68

เขาพูดพลางมองหนา้ ฉันก่อนจะจับมือฉันขึน้ มาทัง้
สองขา้ ง

เนย “ทาํ อะไรของนายเนีย้ ”
เฟิ รส์ “ปวดทอ้ งเหรอ เหง่ือออกท่ีมือเต็มเลย เนยเป็น
โรคกระเพาะหรอื เปลา่ ”
เนย “ระ รูไ้ ดย้ งั ไง”
เฟิ รส์ “ก็อาการออกขนาดนี้ ไปหาหมอไหม หนา้ ก็ซีด
หมดแลว้ ”
สีหนา้ ท่าทางเขาดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงฉันจริงๆ แต่
มนั จะโรแมนติกมากถา้ ตอนนีเ้ ราไมไ่ ดย้ ืนกนั อยหู่ นา้ หอ้ งนา้ํ

Frist Talk
ผมยืนมองคนตวั เล็กท่ีตอนนีห้ นา้ ซีดไปหมด แถมยงั
มาแอบน่งั อยใู่ นหอ้ งนา้ํ ไมย่ อมบอกกนั ซะคาํ
เนย “ไมต่ อ้ งหรอก แคก่ ลบั คอนโดก็พอ”
เฟิรส์ “เดนิ ไหวไหม”

69

ผมเขา้ ไปประคองแขนเธอ แต่เธอกลับรีบถอยหลัง
ทนั ที

เนย “เดนิ ออกไปดๆี เหอะ”
เฟิรส์ “คอ่ ยทาํ เก่งเวลาอ่ืนเหอะ”
ผมเร่ิมบ่นอย่างอารมณเ์ สีย คือเธอควรจะห่วงตวั เอง
ก่อนไหมล่ะ ถึงจะค่อยแครค์ นอ่ืน ตวั เองไม่สบายอยู่ยังจะ
คิดเร่อื งอ่ืนอีก ผมประคองเธอออกทางหลงั รา้ นจนเดินมาถึง
ท่ีรถ ก็ขบั รถพาเธอกลบั มาท่ีคอนโดทนั ที
เนย “นะ นายจะลงจากรถทาํ ไม”
เฟิรส์ “ก็จะขนึ้ ไปสง่ ไง”
เนย “ไมต่ อ้ งอะ่ ”
ผมไม่ได้ฟั งท่ีเธอพูดเดินอ้อมไปอีกฝ่ ั งก่อนจะเปิ ด
ประตรู ถแลว้ อมุ้ เธอออกมา
เนย “วา๊ ยยย! เฟิรส์ ! ปลอ่ ยฉนั ลงนะ”
เธอพดู ส่งั ผมทงั้ ๆท่ีตวั เองแทบจะไม่มีแรงพดู ดว้ ยซาํ้
หนา้ ตอนนีซ้ ีดขาวไปหมดแลว้

70

เฟิรส์ “ปวดทอ้ งหนา้ ซดี ขนาดนีแ้ ลว้ ยงั จะดือ้ อีก”
เนย “ดือ้ ? มนั ไวใ้ ชก้ บั เดก็ เถอะ”
เฟิรส์ “ก็เนยน่ีแหละ เด็กดือ้ ”
เนย “น่ี! ฉนั อายยุ ่ีสิบเจด็ แลว้ นะยะ”
เฟิรส์ “เอย้ จรงิ ดิ อายเุ ทา่ กนั เลย”
ทาํ ไมหนา้ เด็กจงั วะ แต่ก็อย่างว่าแหละขนาดบอกว่า
มีลกู แลว้ ผมยงั งงอยเู่ ลยวา่ มีตอนอายเุ ทา่ ไหรว่ ะ
เนย “ปลอ่ ย ฉนั ลง”
เฟิ รส์ “ไม่! แลว้ ก็บอกอะไรใหน้ ะย่ิงเนยเสียงดงั คนก็
จะย่งิ หนั มามอง”
ผมแกลง้ กม้ ลงไปกระซิบขา้ งๆหูเธอ และแน่นอนว่า
เธอหนั มาตเี ขา้ ท่ีหนา้ อกผมเต็มๆเลยครบั
เพีย๊ ะ!
เนย “ไมต่ อ้ งกระซบิ ขนาดนนั้ ก็ได”้
เธอบน่ อบุ อิบ ไม่รูท้ าํ ไมผมรูส้ กึ วา่ เวลาเธอทาํ อะไรมนั
ก็ดนู า่ รกั ไปหมด น่ีผมโดนปา้ ยยาหรอื เปลา่ เนีย้ ผมอมุ้ เธอ

71

เดินไปท่ีหอ้ งพรอ้ มกบั ปลอ่ ยเธอยืนเพ่ือใหเ้ ปิดประตหู อ้ ง
เนย “ถงึ หอ้ งแลว้ ก็กลบั ไปส”ิ
เฟิรส์ “ไม่ จนกวา่ เนยจะหาย”
เนย “น่ี! ฉนั ไมต่ ายหรอก วา๊ ยย!”
ผมไม่ไดส้ นใจท่ีเธอพูด ผลกั ประตูเดินเขา้ ไปในหอ้ ง

เธอทนั ทีจนเธอตอ้ งรบี เดินดกั ทางผม
เนย “เขา้ มาทาํ ไม”
เฟิรส์ “ยาอยไู่ หน”
เนย “ห๊ะ ?”
เฟิรส์ “ยาโรคกระเพาะอะอยไู่ หน”
เนย “ฉนั กินเองได้ นายกลบั ไปไดแ้ ลว้ ”
ผมหนั กลบั มามองหนา้ เธอ รูส้ ึกหงดุ หงิดท่ีคนตวั เล็ก

เอาแตไ่ ลผ่ มใหอ้ อกไป ก่อนจะคดิ แผนแกลง้ เธอขนึ้ มาได้
เฟิรส์ “ทาํ ไมตอ้ งไลด่ ว้ ย..”
ผมพดู พลางค่อยๆเดินเขา้ ไปหาเธอทีละกา้ ว เจา้ ตวั มี

ผงะนิดหนอ่ ยแตก่ ็ยงั เก๊กหนา้ น่ิงอยู่

72

เฟิรส์ “กลวั เฟิรส์ เหรอ”
เนย “ฉนั จะกลวั นายทาํ ไม”
เธอพดู พลางเชิดหนา้ ขนึ้ มองผมท่ีตอนนีย้ ืนประชิดอยู่
ตรงหนา้ เธอ
เฟิรส์ “ก็กลวั วา่ ..หวั ใจ จะหว่นั ไหวนะ่ สิ”
ผมพดู พรอ้ มกบั กม้ ลงไปกระซบิ ขา้ งหเู ธอ รูไ้ ดเ้ ลยครบั
ว่าเธอมีจดุ อ่อนไหวตรงไหน เพราะตอนผมกม้ ลงกระซิบเธอ
ครงั้ แรก ดเู หมือนวา่ เธอจะขนลกุ ไปทงั้ ตวั
ป๊ อก!
เฟิรส์ “โอ๊ยยยยยยย”
ผมรีบยกมือขึน้ มากุมท่ีหูของตวั เองทนั ที ส่วนยัยตวั
แสบท่ีดดี หผู มก็ยืนยิม้ เยาะเยย้ อยา่ งผชู้ นะอยอู่ ีกดว้ ย
เฟิรส์ “เจบ็ นะเวย้ ”
เนย “ใครใชใ้ หน้ ายมารุม่ รา่ มกบั ฉนั ละ่ อะ่ !”
เฟิรส์ “ยงั ปวดทอ้ งอยใู่ ชไ่ หม ไปน่งั กอ่ นดีกวา่ ”

73

เธอพูดพลางเอามือกุมท่ีทอ้ ง ผมเกือบลืมไปเลยว่า
เธอปวดทอ้ งอยกู่ ็เลยรบี พยงุ เธอไปน่งั ท่ีโซฟา

เฟิรส์ “ยาอยตู่ รงไหน”
เนย “นายกลบั ไปเหอะ ฉนั นอนพกั เด๋ยี วก็หาย”
เฟิ รส์ “ถามจริง ทาํ ไมตอ้ งยึกยกั เปล่ียนเร่ืองดว้ ย ไม่
ชอบกินยาใช่ไหม”
เธอเงียบไปทนั ทีท่ีผมถามตรงๆ หึ ไม่ชอบกินยาจรงิ ๆ
ดว้ ย ถงึ ไมย่ อมบอกสกั ทีวา่ ยาอยทู่ ่ีไหน
เฟิรส์ “ไหนบอกวา่ โตแลว้ ทาํ ตวั เหมือนเด็ก”
ผมพูดพลางเดินหายาในห้องเธอไปเร่ือยๆ จนเจอ
กลอ่ งยาตงั้ อยใู่ นตตู้ รงเคาเตอรค์ รวั
เฟิรส์ “เนยๆ ลกุ ขนึ้ มากินยาก่อน”
เนย “โอ๊ย ขอฉนั นอนพกั ดีๆไดไ้ หม”
เฟิรส์ “ก็กินยาก่อนแลว้ จะนอนยาวแคไ่ หนก็นอนไป
เลย”

74

เนย “ปกติฉันนอนพักก็หาย มันจะไม่หายเพราะมี
นายมากวนน่ีละ่ ”

เธอพูดด้วยน้าํ เสียงอ่อนแรงปนราํ คาญนิดๆ แต่ก็
ยงั คงหลบั ตาอยู่

เฟิ รส์ “ถา้ เนยลกุ มากินยา สญั ญาว่าเฟิ รส์ จะไม่กวน
แลว้ ”

ผมค่อยๆพยุงใหเ้ ธอลุกขึน้ น่ังก่อนจะเปิดฝาขวดยา
แลว้ เตรียมแกว้ นา้ํ ให้ เธอหนั มามองคอ้ นใส่ผมแต่ก็ยอมกิน
ยากินนา้ํ แลว้ ก็ลม้ ตวั ลงนอนเหมือนเดิม น่ีคงปวดทอ้ งมาก
จรงิ ๆแลว้ ละ่ ไมง่ นั้ ก็ยงั คงดือ้ อยเู่ หมือนเดมิ

ผมลกุ ขนึ้ เอายาและแกว้ นา้ํ ไปเก็บ สายตาก็เหลือบไป
เห็นภาพถ่ายครอบครวั ท่ีมีเธอ นอ้ งแยม ผชู้ ายท่ีดเู หมือนว่า
จะเป็นพ่ีชายท่ีเธอเคยเล่าให้ฟัง และก็หญิงชายสูงอายุ
หน่อยค่หู น่ึงซ่ึงคงเป็นพ่อกบั แม่ของเธอ ในรูปทุกคนยิม้ กัน
อยา่ งมีความสขุ จนผมสมั ผสั ไดถ้ งึ ความอบอนุ่ ของครอบครวั
นี้

75

สดุ ทา้ ยผมก็เดินกลบั มาน่งั ลงท่ีพืน้ ขา้ งๆโซฟาก่อนจะ
เอือ้ มมือไปลบู ผมใหเ้ ธอเบาๆ ผูห้ ญิงคนหน่ึงท่ีมีลูกแลว้ แต่
กลา้ ตดั สินใจจะเดินออกมาเลีย้ งลกู คนเดียว สาํ หรบั ผมมนั
ไม่ใช่การตดั สินใจท่ีง่ายเลย แต่ก็ไม่รูว้ ่าดว้ ยเหตผุ ลอะไรเธอ
ถงึ ตดั สนิ ใจเดินออกมา

76

05

Noey Talk
ฉันลืมตาต่ืนขึน้ มาเจอเฟิ รส์ ท่ีน่ังหลบั อยู่ตรงหนา้ น่ี
เขายงั ไมไ่ ดก้ ลบั ไปหรอกเหรอ ฉนั คิดวา่ เขาออกไปแลว้ ซะอีก
จะมาน่งั เฝา้ ฉนั ทาํ ไมกนั
เนย “เฟิรส์ ๆ”
ฉันสะกิดเรียกเขาเบาๆ แต่ดเู หมือนว่าเขาจะหลบั ลกึ
อยู่เหมือนกนั ก็เลยลกุ ขึน้ จากโซฟาเพ่ือเดินไปลา้ งหนา้ ลา้ ง
ตาในหอ้ งนา้ํ ซะหนอ่ ย
เนย “อา้ ว ต่นื แลว้ เหรอ”
ฉันเปิดประตูหอ้ งนา้ํ ออกมาเจอเฟิ รส์ ยืนรออยู่หนา้
ประตู
เฟิรส์ “หายปวดทอ้ งแลว้ ใชไ่ หม หนา้ ก็ไมซ่ ดี แลว้ ดว้ ย”
‘ปวดทอ้ งนิดเดียวอย่าสาํ ออย ใหม้ ันเป็นเรื่องใหญ่
ไดป้ ่ ะ’
เนย “ไมๆ่ ๆๆๆ”

77

ฉนั สะบดั หวั เพ่ือตอ้ งการจะสลดั เสียงพวกนนั้ ออกไป
จากสมองซะที ทาํ ไมมันตอ้ งคอยตามหลอกหลอนฉันอยู่
เรอ่ื ยๆดว้ ยนะ

เฟิรส์ “เป็นอะไรอะ่ ยงั ปวดทอ้ งอยอู่ ีกเหรอ”
เฟิ รส์ รีบเดินเขา้ มาหาทนั ที เอ่อ ฉันเผลอพูดออกมา
ดว้ ยสนิ ะ
เนย “เปลา่ ๆ ไมม่ ีอะไรหรอก”

ทวิ
ฉนั เดินออกมาหยิบโทรศพั ท์ ช่ือท่ีปรากฏตรงหนา้ จอ
ทาํ ใหฉ้ นั ตดั สินใจเดนิ ออกไปรบั ท่ีระเบยี งหอ้ งแทน
เนย “ฮลั โหล”
ทิว “วนั หยดุ นีไ้ มไ่ ดก้ ลบั มาหาลกู เหรอ”
เนย “ตดิ ธรุ ะ มีอะไร”
ทิว “ไหนบอกวา่ จะมีเวลาใหล้ กู ตลอดไง”
ฉนั ถอนหายใจออกมาเบาๆ เบ่ือท่ีจะตอ้ งฟังคนท่ีคอย
แซะกนั ตลอดเวลา

78

เนย “แลว้ น่ีไปรบั ลกู มานอนดว้ ยเหรอ”
ทิว “ไมไ่ ดไ้ ปรบั ตดิ งาน”
เนย “เหอะ! ติดงาน หดั มีเวลาใหล้ กู ไดก้ ่อนเถอะแลว้
คอ่ ยมาวา่ คนอ่ืน”
ทิว “มนั ไม่เหมือนกนั เวย้ เป็นแม่ก็ตอ้ งมีเวลาใหล้ กู ดิ
วะ”
เนย “แลว้ ลูกมันเกิดมาจากก่อไมไ้ ผ่เหรอท่ีไม่ตอ้ งมี
พอ่ ตอ่ ไปจะไดบ้ อกลกู วา่ แมท่ าํ มาคนเดยี ว”
ทิว “โทรมาพดู ดีๆนะ ทาํ ไมตอ้ งหาเรอ่ื งตลอดวะ”
เนย “หา? คิดดีๆใครกนั แน่พดู กอ่ น”
ทิว “จะพูดดีๆกันไม่ได้เลยใช่ไหม เลิกซะทีเถอะ
สนั ดานแบบนีอ้ ะ่ ”
เนย “มีเรอ่ื งท่ีจะคยุ แคน่ ีใ้ ชไ่ หม”
ทิว “จะรบี อะไรนกั หนาวะ มงึ จะไปหาผชู้ ายเหรอ”
เนย “กจู ะทาํ อะไรก็เร่ืองของกู บอกแลว้ ใช่ไหมว่าโทร
มาก็คยุ ไดแ้ คเ่ รอ่ื งลกู ถา้ มงึ จะโทรมาเพ่ือป่ันประสาทก็วาง

79

ไปซะ ”
ฉันเร่ิมจะทนไม่ไหวแลว้ เหมือนกัน เวลาทะเลาะกัน

เขามกั จะพดู คาํ หยาบขนึ้ มาเสมอ และเรอ่ื งท่ีพดู ก็เรม่ิ ตน้ มา
จากเร่อื งหยมุ่ หย่ิมทงั้ นนั้

ทิว “ทาํ ไมคราวนีม้ งึ ไม่ปฏิเสธ มึงมีผชู้ ายใหม่จรงิ ๆใช่
ไหม หึ ถึงวา่ ไมก่ ลบั มาหาลกู ”

เนย “มงึ ประสาทป่ะ วา่ งมากก็ไปหาหมอไป”
ทวิ “พดู แคน่ ีท้ าํ เป็นรบั ไมไ่ ด้ แมรง่ ตดิ คว..”
เนย “มงึ รูไ้ หมวา่ ทกุ วนั นีก้ สู งสารลกู มากแคไ่ หนท่ีตอ้ ง
สอนเขาเรียกมึงว่าพ่อ ถา้ ไม่ติดว่าลกู จาํ หนา้ มึงไดแ้ ลว้ นะ กู
จะบอกลกู ว่าพ่อมนั ตายไปแลว้ ยงั ดีกว่าใหเ้ ขารูว้ ่ามีคนจิต
บกพรอ่ งอยา่ งมงึ เป็นพอ่ เลย”
ตดิ๊ !
ฉันกดวางสายก่อนจะยืนเอามือกาํ ระเบียงไวแ้ น่น
ปล่อยใหน้ า้ํ ตาไหลลงมาเป็นสาย มนั ไม่ไดไ้ หลออกมาจาก
ความเสียใจ แต่มนั เป็นความแคน้ ใจมากกว่า ตลอดเวลาท่ี

80

ฉนั ทนมาไม่มีใครรูเ้ ลยว่าฉนั ตอ้ งเจอกบั อะไรบา้ ง ทงั้ แม่ของ
เขา และคาํ พูดถากถางจากเขา น่ีฉันไม่รูเ้ ลยว่าเขาคนก่อน
หนา้ นี้ คนท่ีจีบฉนั คนนนั้ หายไปไหน แตท่ าํ ไมวนั หน่งึ ท่ีฉนั ไม่
ทนแลว้ เดนิ ออกมา คนอ่ืนกลบั มองวา่ ฉนั เป็นคนเหีย้ เป็นคน
ผิดท่ีทาํ ใหล้ ูกไม่มีพ่อ ทาํ ใหค้ รอบครวั แตกแยก ตอนท่ีฉัน
รอ้ งไหเ้ สียใจทาํ ไมไมเ่ หน็ กนั บา้ ง

เฟิรส์ “ไมเ่ ป็นไรนะ”
มือหนาค่อยๆวางลงบนไหล่ฉันเหมือนต้องการจะ
ปลอบใจ ไมม่ ีคาํ พดู อะไรหลดุ ออกมาจากปากเขามีเพียงมือ
ของเขาท่ียงั คงลบู หลงั ฉนั อยอู่ ยา่ งนนั้ จนฉนั ไดส้ ติขนึ้ มาแลว้
หนั กลบั ไปมอง
เนย “หา้ มสงสารฉนั นะ”
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับส่งยิ้มบางๆมาให้ฉันแทน
ก่อนท่ีมือเขาจะย่ืนมาเพ่ือเช็ดนา้ํ ตาท่ียงั เปื้อนหนา้ อยใู่ หฉ้ นั
เนย “น่ี บอกวา่ ไมต่ อ้ งสงสารไง รอ้ งเองเชด็ เอง นกั เลง
พอเวย้ ”

81

ฉนั ปัดมือเขาออกก่อนจะเช็ดนา้ํ ตาตวั เองอย่างลวกๆ
ฉนั ไมช่ อบใหใ้ ครมาสงสารหรอื เห็นใจฉนั

เฟิรส์ “คนเรารอ้ งไหเ้ สียใจมนั แปลกตรงไหน”
เฟิรส์ พดู ขนึ้ มาในขณะท่ีสายตาของเขายงั คงมองทอด
ออกไปดา้ นนอก
เฟิ รส์ “คนเรามันก็ตอ้ งมีมุมท่ีอ่อนแอบา้ ง เราโตมา
เป็นมนษุ ยน์ ะ ไมใ่ ช่ไอรอนแมน”
เนย “หๆึ ๆ ฮา่ ๆๆ”
ฉนั พยายามจะกลนั้ ขาํ แตม่ นั ก็กลนั้ ไวไ้ มอ่ ย่จู รงิ ๆ ฉนั รู้
นะว่าเขาพดู เพ่ือท่ีตอ้ งการจะปลอบใจฉันแต่ก็คงรูว้ ่าถา้ พดู
ดีๆ ฉันก็คงไม่ไดฟ้ ังเขาเท่าไหร่ ก็เลยเลือกจะเปรียบเทียบ
แบบกวนๆแทน
เฟิรส์ “ขาํ อะไร น่ีปลอบใจอยนู่ ะ”
เนย “ขอโทษที มนั กลนั้ ไวไ้ มไ่ หวจรงิ ๆ”
เฟิรส์ “แลว้ รูส้ กึ ดีขนึ้ บา้ งไหม”
เนย “ก็ดีนะ”

82

เฟิ รส์ “งนั้ วนั หลงั มีเร่ืองอะไรไม่สบายใจก็โทรหาเฟิ รส์
ไดน้ ะ”

เขาพูดพรอ้ มกับจับไหล่ฉันทัง้ สองขา้ งใหห้ ันไปมอง
หนา้ กบั เขา

เฟิ รส์ “เราไม่เห็นจาํ เป็นจะตอ้ งแบกปัญหาไวค้ นเดียว
เลย แบกไปก็หนกั เปลา่ ๆ”

เนย “อืมมม”
เฟิ รส์ “งนั้ เฟิ รส์ ขอเบอรโ์ ทรหน่อยสิ ปกติตอ้ งโทรไลน์
ตลอดเลยอะ่ ”
เขาพดู พลางทาํ หนา้ ออ้ นวอนท่ีคงเขา้ ใจว่าน่าสงสาร
มากๆแลว้ แตฉ่ นั กลบั มองวา่ มนั ดนู า่ แกลง้ ซะมากกวา่
เนย “โทรไลนก์ ็ไมม่ ีปัญหาอะไรน่ี”
เฟิ ร์ส “อ้าว ก็เผ่ือว่าเนยอยู่ในท่ีท่ีไม่มีสัญญาณ
อินเตอรเ์ นต็ ละ่ ”
เนย “ก็พิมพท์ งิ้ ไว”้
เฟิรส์ “คือน่ีจะไมเ่ ปิดใจใหก้ นั จรงิ ๆใช่ป่ะ ”

83

เขาเรม่ิ พดู อยา่ งตดั พอ้
เฟิ รส์ “เพราะตลอดเวลาท่ีคุยกันมา เราคุยกันผ่าน
โทรศพั ทก์ บั ไลนต์ ลอด หลงั จากนีเ้ ฟิ รส์ จะเดินเกมสบ์ กุ เต็มท่ี
แลว้ เตรยี มตวั รบั มือไวใ้ หด้ แี ลว้ กนั ”
เฟิ ร์สพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา น่ีฉันเร่ิมตาม
อารมณไ์ มท่ นั แลว้ นะเด๋ยี วก็ตดั พอ้ เด๋ียวก็เจา้ เลห่ ์
เนย “กลวั จงั ”
เฟิรส์ “น่ีทา้ ทายเหรอ”
เนย “เปลา่ ซะหนอ่ ย คิดไปเอง”
เฟิรส์ “เยน็ แลว้ หวิ ขา้ วไหม”
เนย “ไมอ่ ะ่ ”
เฟิ ร์ส “กินข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้ไง ถึงเป็ นโรค
กระเพาะอะ่ ”
เนย “คอ่ ยตม้ มามา่ เอา”
เฟิรส์ “ตม้ เลยดิ อยากกินเหมือนกนั ”
ฉนั ขมวดคิว้ กบั ทา่ ทีของเขา แคต่ ม้ มามา่ ทาํ ไมตอ้ ง

84

ต่นื เตน้ ดว้ ยทาํ อยา่ งกบั ไมไ่ ดก้ ินมานานอยา่ งนนั้ แหละ
เนย “ไมเ่ คยกินมามา่ หรอื ไง”
เฟิ รส์ “ไมค่ ่อยไดก้ ินอ่ะ พ่ีอาตไมค่ ่อยใหก้ ินแกบอกว่า

ไมม่ ีประโยชน”์
เนย “ผจู้ ดั การน่ีเขาดแู ลยนั เร่อื งอาหารเลยเหรอ”
เฟิ รส์ “จริงๆก็เกือบทุกเร่ือง แต่เฟิ รส์ ก็มีขอ้ ตกลงกับ

เขาเพราะบางเรอ่ื งเฟิรส์ ก็ไมช่ อบใหล้ า้ํ เสน้ ”
เนย “อืมมม เด๋ยี วฉนั ดกู ่อนนะวา่ มีของสดอะไรอยู่

บา้ ง”
ฉันพูดพลางเดินเขา้ ไปในหอ้ งครวั เปิดตูเ้ ย็นหยิบไข่

ไก่ ผกั บงุ้ หมสู บั ออกมา ปกติฉนั ชอบทาํ กบั ขา้ วกินเองท่ีหอ้ ง
มากกว่า เพราะว่ามันประหยดั ดี อีกอย่างฉันชอบสิงอยู่ใน
หอ้ งดว้ ยไมค่ อ่ ยชอบออกไปไหนเทา่ ไหรม่ นั วนุ่ วาย

เฟิรส์ “ใหเ้ ฟิรส์ ช่วยไหม”
เนย “ช่วยกลบั บา้ นไปไดแ้ ลว้ ”
เฟิรส์ “ใจรา้ ยวะ เฟิรส์ ห่นั ผกั เป็นนะเวย้ ”

85

เนย “ตามใจ”
ฉันขีเ้ กียจเถียงกบั เขาก็เลยหนั มาตงั้ หมอ้ ตม้ นา้ํ แทน
ปลอ่ ยใหเ้ ขาจดั การห่นั ผกั บงุ้ ไป
เนย “เฟิ รส์ ! แน่ใจเหรอว่าห่นั เป็น ยาวขนาดนนั้ เด๋ียว
ก็ตดิ คอตายหรอก”
เฟิรส์ “เรามีฟันก็กดั เอาส”ิ
เนย “งนั้ ก็ไมต่ อ้ งห่นั สกิ ินมนั ทงั้ ตน้ เลย”
เฟิรส์ “แหะๆ ก็เฟิรส์ กะไมถ่ กู น่ีนา”
เนย “ก็เอาปากนายไปวดั ส”ิ
เฟิรส์ “เอาปากไปวดั ก็เจอพระอะ่ ดิ ”
เนย “มีดนีค้ มพอท่ีจะแทงคนตายไดไ้ หมนะ ”
ฉนั พดู พลางหยิบมีดขนึ้ มาข่เู ขา คนอะไรกวนบาทาได้
ตลอดเวลาเลยจรงิ ๆ
เฟิรส์ “ใจเยน็ ๆนะ คนกนั เองทงั้ นนั้ ”
เนย “หึ มาๆฉนั ทาํ เอง นา้ํ เดือดแลว้ นายเอาเสน้ ใส่ลง
ไปไดแ้ ลว้ ”

86

จริง ๆถา้ ปล่อยใหฉ้ ันทาํ คนเดียวน่าจะเสร็จเร็วกว่านี้
นะ ครวั มนั ก็ไม่ไดก้ วา้ งอะไรไง แลว้ เฟิ รส์ ก็ตวั ใหญ่ เอาจรงิ ๆ
คอื มนั ขวา้ งทางฉนั นนั้ แหละ

เฟิรส์ “ว๊าววว โคตรนา่ กินเลยอะ่ ”
เนย “แคม่ ามา่ เนีย้ นะ เวอร!์ ”
เฟิ ร์ส “อ้าว มันน่ากินจริงๆนะ ถ่ายลงไอจีหน่อย
ดีกวา่ ”
มาม่าก็ถ่ายอวดลงไอจีด้วยเหรอ อย่างว่าอะนะ
อพั เดตใหแ้ ฟนคลบั ของเขาหน่อย หลงั จากท่ีเขาถ่ายรูปเสรจ็
ก็ยกหมอ้ ออกมาตงั้ ท่ีโตะ๊ น่งั เลน่ ตรงหนา้ โซฟา
เนย “เอาถว้ ยไหม”
เฟิรส์ “กินในหมอ้ เลย เหมือนซีรย่ี เ์ กาหลไี ง”
เนย “ไมก่ ลวั ตดิ โรคหรอื ไง”
เฟิรส์ “กลวั ติดใจมากกวา่ ”
เนย “ฉนั ไมห่ ว่นั ไหวกบั มกุ เดก็ ประถมหรอกนะ”

87

ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นก็ฉันก็อดแอบยิม้ ไม่ได้ คน
อะไรต่อปากต่อคาํ ได้ตลอดเวลาจริงๆ ฉันคีบเส้นมาม่า
ขนึ้ มาเป่าในขณะท่ีเขาก็เรม่ิ ลงมือกินแลว้ เหมือนกนั

เฟิรส์ “หืมมม อาหรอ่ ยยย”
เนย “น่ี บลู ล่เี หรอ”
เฟิรส์ “เปลา่ ซะหน่อยก็มนั อรอ่ ยจรงิ ๆ ฮ่าๆ”
เขาพูดพลางกม้ หนา้ กม้ ตากินต่อ ดูเหมือนว่าเขาจะ
ไม่ไดก้ ินมนั นานจรงิ ๆนะ คนอะไรสามารถกินมาม่าธรรมดา
ใหด้ อู รอ่ ยเหมือนกาํ ลงั กินรา้ นอาหารหา้ ดาวได้
เฟิรส์ “เนยไมก่ ินเหรอ”
สงสยั ว่าฉันจะจอ้ งเขานานเกินไปก็เลยทาํ ใหเ้ จา้ ตวั
เงยหนา้ ขนึ้ มาถามทงั้ ๆท่ีตวั เองยงั เคยี้ วไมห่ มดเลยดว้ ยซาํ้
เนย “อะ่ กินดิๆ”
ฉันกม้ ลงไปกินมาม่าต่อซ่ึงมันเป็นจังหวะเดียวกับท่ี
เขากม้ ลงมาเหมือนกนั ก็เลยทาํ ใหห้ วั ของเราสองคนโขกกนั
เขา้ พอดี

88

โป๊ ก!
เนย “โอ๊ย!”
เฟิรส์ “อะ่ เจบ็ ไหม”
เฟิ ร์สไม่แสดงสีหน้าเจ็บอะไรเลย แต่ฉันน่ีสิรู้สึก
เหมือนหวั แทบแตก คนอะไรหวั แขง็ ชะมดั เลย
เนย “เจ็บดิ ถามได”้
เฟิรส์ “มาๆ โอๆ๋ ๆ เพีย้ งงง”
เขาเอามือทงั้ สองขา้ งมาจบั หวั ฉันไปเป่ าเหมือนเวลา
ท่ีพอ่ หมอในละครเขารา่ ยมนต์
เนย “อ๋ี นา้ํ ลายป่ะเนีย้ ปลอ่ ยๆๆๆ”
ฉันพยายามจะปัดมือเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย
มือออกจากหวั ฉนั อยดู่ ี
เฟิรส์ “โอมมมม~ จะเป่าคาถามหาระรวย ดลหวั ใจ
คนสวยใหม้ าหลงเสน่ห”์
อยๆู่ เขาก็รอ้ งเพลงขนึ้ มาซะงนั้
เนย “โอ๊ย อีเฟิรส์ เอามือออกจากหวั ฉนั ”

89

เฟิรส์ “ฮ่าๆ หวั ยงุ่ ตลกชะมดั เลย”
เขาหวั เราะออกมาอยา่ งชอบใจท่ีแกลง้ ฉนั ได้
เนย “หึ ไมต่ อ้ งกินแลว้ กลบั บา้ นไปเลยไป”
เฟิ รส์ “เฮย้ ๆๆ ยงั กินไมห่ มดเลยเสียดายๆ กินต่อเถอะ
นะ”
ฉันแกลง้ ยกหมอ้ มาม่าขึน้ ตวั เขารีบลกุ ขึน้ มาจับมือ
ฉนั ไวแ้ ถมยงั สง่ สายตาออ้ นวอนมาอีกดว้ ย ฉนั ก็เลยวางหมอ้
ลงท่ีโต๊ะตามเดมิ
เนย “ปลอ่ ยมือไดแ้ ลว้ ”
เฟิรส์ “วา่ จะเนียนๆซะหน่อย แหะๆ”
หลงั จากท่ีกินมาม่าเสร็จ ฉันก็ยกหมอ้ ไปจัดการลา้ ง
ทาํ ความสะอาดเรียบรอ้ ย เดินออกมาจากครัวเฟิ รส์ ก็ยัง
น่งั เลน่ อยทู่ ่ีโซฟา
เนย “กินเสรจ็ แลว้ ก็กลบั ไปไดแ้ ลว้ ฉนั จะขายของ”
เฟิรส์ “ใหเ้ ฟิรส์ ช่วยขายป่ะ รบั รองลกู คา้ ..”
เนย “หายหมด”

90

เฟิรส์ “โถ่ ไมเ่ ช่ือใจกนั บา้ งเลย ”
เนย “ไม่ตอ้ งมาทาํ หนา้ แบบนนั้ หรอกนะ เพราะมนั ไม่
ไดผ้ ล”
เฟิรส์ “คนอะไรใจแขง็ ชะมดั ตอ่ มความรูส้ กึ ตายดา้ น
ปะเนีย้ ”
เนย “ลกุ ขนึ้ กลบั บา้ นไปเลย”
เฟิรส์ “โอเคๆ งนั้ เด๋ียวพรุง่ นีบ้ า่ ยโมงเฟิรส์ มารบั นะ”
เนย “ฉนั ไปนดั กบั นายตอนไหน”
เฟิรส์ “ตอนนีไ้ ง ไปละ่ บายยยย”
เขาพดู จบก็เดินออกจากหอ้ งไป ไม่ไดร้ อใหฉ้ นั ปฏิเสธ
เลย จริงๆวนั นีม้ ีเขาอยู่ก็ดีนะถึงจะไม่ไดช้ ่วยใหเ้ ร่ืองเครียด
มนั หายไป แตเ่ ขาก็ชว่ ยใหฉ้ นั ลมื มนั ไปไดช้ ่วั ขณะ หรอื วา่ ฉนั
จะลองเปิดใจใหเ้ ขาดสู กั ครงั้ ดีนะ

91

06

เฟิรส์ “ทาํ ไมวนั นีแ้ ตง่ ตวั น่ารกั ”
ฉนั กม้ ลงมองชดุ ตวั เองคือเสือ้ สีฟ้าลายสก๊อตขาวกบั
กางเกงยีนเอวสงู แคน่ ี้
เนย “ฉนั ก็แตง่ ปกติของฉนั ทกุ วนั ”
ฉนั พดู พลางเปิดประตเู ขา้ ไปน่งั ในรถ วนั นีย้ งั ไม่รูด้ ว้ ย
ซา้ํ วา่ เขาจะพาฉนั ไปไหนเพราะเขาก็ไมไ่ ดบ้ อกอะไรเลย
เฟิรส์ “ก็น่ารกั ทกุ วนั ไง”
เนย “เหอะ แลว้ น่ีจะไปไหน”
เฟิรส์ “ไปทาํ งาน”
เนย “ห๊ะ?”
ฉันรีบหนั ไปมองหนา้ เขาทนั ที ทาํ งาน! แลว้ จะมารบั
ฉนั ไปดว้ ยทาํ ไม
เฟิรส์ “เออ่ มนั ไมไ่ ดเ้ ป็นงานแบบทางการอะไรเลย แค่
รอ้ งเพลงไลฟ์ สดกบั พ่ีๆท่ีบา้ นพ่ีทอมเอง”

92

เนย “แลว้ มารบั ฉนั ไปดว้ ยทาํ ไม”
เฟิรส์ “ก็อยากใหเ้ นยรูจ้ กั เฟิรส์ มากขนึ้ ไง ก็เลยพาไปดู
เฟิรส์ ทาํ งานดว้ ยเลย”
เนย “แลว้ ทาํ ไมไมบ่ อกกนั ก่อน”
เฟิรส์ “ถา้ บอก เนยก็ไมย่ อมไปด”ิ
เนย “เออด!ิ ”
ฉนั ทาํ หนา้ ม่ยุ หนั ไปดา้ นนอกหนา้ ต่าง คือไม่ใช่ว่าฉนั
ไม่ชอบเขา้ สงั คมนะ แต่คนส่วนใหญ่คนท่ีเพ่ิงเจอฉันมักจะ
มองว่าฉันหย่ิง แบบหนา้ ตาฉันไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ฉัน
กลัวว่าอาจจะไปทําอะไรท่ีมันทําให้เขาพลอยดูไม่ดีไป
ดว้ ยอะ่
เฟิรส์ “เฮย้ น่ีโกรธเหรอ”
เนย “ไมไ่ ดโ้ กรธ แตก่ ็ไมพ่ อใจ”
เฟิ รส์ “เอาหน่า พ่ีๆเขาตัวจริงใจดี แถมน่ารกั กันทุก
คน ถา้ เนยไมโ่ อเคเด๋ียวเฟิรส์ พากลบั เลย”
เนย “ก็นายไปทาํ งานน่ีฉนั งอแงกลบั บา้ นไดด้ ว้ ย

93

เหรอ”
อยๆู่ เฟิรส์ ก็มองหนา้ ฉนั แลว้ ยมิ้ ออกมา เป็นอะไรของ

เขาเนีย้ ฉนั อารมณไ์ มด่ อี ยนู่ ะยะ ยงั จะมีหนา้ มายมิ้ อีก
เนย “ยมิ้ อะไรของนาย”
เฟิรส์ “เปลา่ เวลาเนยพดู วา่ งอแงแลว้ มนั น่าอะไรดี”
ฉนั ขมวดคิว้ ทนั ที ดทู ่าแลว้ เขาน่าจะประสาทจรงิ ๆนะ

แคฉ่ นั พดู วา่ งอแงเนีย้ นะ
เฟิรส์ “เนยงอแงกบั เฟิรส์ ไดน้ ะ ตามสบายเลย”
เนย “ไอบา้ ”
ฉนั ไมร่ ูจ้ ะสนั หาคาํ ไหนมาพดู กบั เขาดี ก็เลยเลอื กท่ีจะ

น่งั เงียบๆดีกว่า ระหว่างทางเฟิ รส์ ก็เลา่ คอนเซ็ปตง์ านครา่ วๆ
ให้ฟัง ว่าเป็นการร้องเพลงไลฟ์ สดเพ่ือการกุศลโดยเงิน
ทั้งหมดท่ีแฟนคลับโอนเข้ามาก็จะเข้าให้มูลนิธิทั้งหมด
แลว้ แต่ว่าครงั้ นั้นเป็นมูลนิธิอะไร ศิลปินท่ีมารอ้ งก็จะเป็น
ศิลปินท่ีสนิทๆกนั ทงั้ นนั้ เพราะว่าเขามาดว้ ยใจไม่ไดม้ ีค่าตวั
อะไร

94

เฟิรส์ “ถึงละ่ ”
เฟิ ร์สจอดรถหน้าบ้านหลังหน่ึงท่ีมีรถจอดอยู่
พอสมควรเลยละ่ ฉนั เรม่ิ ต่นื เตน้ นิดหน่อยเม่ือเห็นวา่ มีคนอยู่
เยอะ
เฟิรส์ “ลงไปกนั ”
เนย “อืม้ ”
เฟิรส์ เดินนาํ ฉนั เขา้ ไปในบา้ นพรอ้ มกบั เปิดประตเู ล่ือน
เข้าไป ทุกคนในบา้ นทั้งพ่ีๆนักรอ้ งและทีมงานหันมาทาง
ประตเู ป็นตาเดยี ว
วา่ น “อา้ ว เฟิรส์ มาๆกินขา้ วก่อนนอ้ ง”
ทอม “เฮย้ วนั นีพ้ าใครมาดว้ ยวะ”
พอเฟิ รส์ ขยบั ตวั ออกทกุ คนก็เห็นฉันท่ียืนอยู่ขา้ งหลงั
ฉันก็ไดแ้ ต่ยืนยิม้ ให้กับทุกคนเพราะไม่เคยโดนคนเยอะๆ
ตงั้ ใจมองขนาดนีม้ ากอ่ น
เฟิรส์ “คนพเิ ศษครบั ท่ีพ่ีเคยถามไง”
ลกู โซ่ “ออ่ นอ้ งเนยยย”

95

เออ่ เขารูจ้ กั ช่ือฉนั ดว้ ยแหะ พ่ีลกู โซน่ กั รอ้ งสาวสวยช่ือ
ดงั ท่ีใครๆก็ตอ้ งรูจ้ กั เพราะวา่ เสียงรอ้ งเอกลกั ษณแ์ ถมใบหนา้
ท่ีสะสวยและนิสยั ก็ออกจะแมนๆหน่อย เขารีบเดินตรงเขา้
มาหาฉนั

ลกู โซ่ “ไปน่งั กินขา้ วกบั พ่ีดกี วา่ ”
เฟิรส์ “หยดุ ๆๆ ผมพาไปเองพ่ี”
เฟิรส์ รบี ยกมือหา้ มพ่ีลกู โซไ่ มใ่ หเ้ ขา้ มาใกลฉ้ นั ทนั ที
ลกู โซ่ “กบั กมู งึ ก็หวงเหรอไอเฟิรส์ ”
วา่ น “มงึ นนั้ แหละ ตวั ไวใ้ จไมไ่ ด”้
ฮ่าๆๆ
ทีมงานพากนั หวั เราะ พ่ีลกู โซแ่ กลง้ งอนเดินกลบั ไปน่งั
ท่ีโต๊ะกินขา้ วทันที โซนท่ีเขาจะไลฟ์ สดกันคือหอ้ งน่ังเล่นซ่ึง
อยู่ติดกันกับโซนห้องครัวท่ีตอนนีม้ ีพ่ีลูกโซ่ พ่ีทอม พ่ีว่าน
และทีมงานคนอ่ืนๆน่งั กนั อยู่
พ่ีทอมเป็นเจา้ ของบา้ นและเจา้ ของบรษิ ัทท่ีจดั ทาํ ช่อง
รายการทาง YouTube อยู่หลายรายการ เป็นนักรอ้ งท่ีมี

96

รูปรา่ งท่วมหน่อยๆ แต่เร่อื งการรอ้ งเพลงและความตลกก็ไม่
เป็นสองรองใครเลยเหมือนกนั

พ่ีว่าน นักรอ้ งและพิธีกรรายการท่ีเพ่ิงสละโสดไปไม่
นาน ดว้ ยหนา้ ตาท่ีหล่อ ต๋ี แถมผิวขาวสไตลโ์ อปป้าทาํ ให้
เม่ือกอ่ นเร่อื งข่าวความเจา้ ชจู้ ะคอ่ ยขา้ งดงั กวา่ เพลงท่ีเขา
รอ้ งซะอีก ฮ่าๆ

วา่ น “นอ้ งเนยไหนวะ”
พ่ีวา่ นถามขนึ้ ทนั ทีท่ีเฟิ รส์ จบั มือฉนั เดินไปน่งั ท่ีโต๊ะกิน
ขา้ ว
ลกู โซ่ “ก็คนท่ีไอเฟิ รส์ ชอบคยุ ไลนด์ ว้ ยตลอดเวลาแลว้
กถู ามมนั วนั นนั้ อะ”
ทอม “ออ่ ๆ ตวั จรงิ น่ารกั มากเลยครบั ”
พ่ีทอมพดู พลางหนั มาสง่ สายตากรุม่ กรมิ้ ใหฉ้ นั ฉนั ได้
แตส่ ง่ ยิม้ กลบั ไปเทา่ นนั้
เฟิรส์ “กคู ิดถกู คิดผิดวะเนีย้ ท่ีพามา”
วา่ น “แหม่ ปกตมิ งึ ก็พามาไมซ่ าํ้ อยแู่ ลว้ ”

97

เฟิ รส์ “อย่าๆๆ เฟิ รส์ ไม่เคยพาใครมาเลยนะ พาเนย
มาคนแรก”

เฟิรส์ รบี หนั มาแกต้ วั กบั ฉนั ทนั ที
เนย “ฉนั ยงั ไมไ่ ดว้ า่ อะไรสกั หนอ่ ย”
ลูกโซ่ “เออ มึงอย่าเผาบา้ นนอ้ งดิ เออแต่นอ้ งฟ้าไป
ไหนแลว้ วะ”
ทอม “ฮา่ ๆ มงึ อะ่ ตวั เรม่ิ เลย”
ดูพวกเขาสนิทกันมากจริงๆแหละ เฟิ รส์ เดินไปหยิบ
นนู้ หยิบน่ีมาใหฉ้ ันตงั้ เยอะแยะซ่ึงบอกเลยว่าฉันกินไม่หมด
หรอก
ดว้ ยความท่ีทุกคนไม่ไดถ้ ือตัวฉันก็เลยไม่ค่อยเกร็ง
เท่าไหร่ รูส้ ึกเร่ิมผ่อนคลายลงมาบา้ ง น่งั เล่นกนั ไม่นานก็ถึง
เวลาไลฟ์ สดซ่ึงวนั นีม้ ีศิลปินท่ีไลฟ์ แค่หา้ คน แต่อีกคนยงั ไม่
มาซง่ึ ฉนั ก็ไมไ่ ดถ้ ามวา่ อีกคนคอื ใคร
ทีมงาม “โอเค ไลฟ์ การกุศลเพ่ือมูลนิธิบ้านสีรุ้ง
วนั ท่ีxxx สาม สอง หนง่ึ เรม่ิ ”

98

ทกุ คน “สวสั ดีคา้ บ/คา่ ”
พ่ีๆทุกคนกล่าวทักทายแฟนคลับของเขาก่อนจะ
ทยอยกนั แนะนาํ ตวั และเร่มิ รอ้ งเพลง ซ่งึ บรรยากาศรายการ
ก็ชิลๆอย่างท่ีเฟิ รส์ บอกจริงๆ เพราะ พ่ีว่านแทบจะนอนกลิง้
ไปมาอยู่กลางรายการ แถมนักรอ้ งอีกคนยงั ไม่มาเขาก็เร่ิม
รายการกนั ไดเ้ ลย
ควิ “มาแลว้ ววววว”
พ่ี คิวเปิ ดประตูบ้านเข้ามาแล้ว ก็ ตะ โก นเ ข้า ไ ป ใ น
รายการเลยทันที คือ มันเป็นอะไรท่ีไม่จําเป็นจะต้องมี
สครปิ ตอ์ ะไรเลย แถมมาถงึ ก็เดนิ ดมุ่ ๆเขา้ ไปทนั ที
ทอม “โอโ้ ห กนู ดั ก่ีโมงครบั เพ่ือน”
คิว “มาก่อนก็ไมไ่ ดต้ าํ แหน่งควิ อินดีด้ ิครบั ”
วา่ น “คงคอนเซน็ ป์ วา่ งนั้ ไอเหีย้ ”
ทอม “อยา่ พดู คาํ หยาบ รายการกเู ด็กดเู ยอะ”
ลกู โซ่ “ไม่มีพ่อแม่ท่ีไหนเขาปล่อยลกู มาดรู ายการมึง
หรอก”

99

เออ่ ท่ีเขาพดู กนั อยทู่ งั้ หมดคอื พดู ออกไลฟ์ สดกนั จรงิ ๆ
เลยค่ะ พ่ีคิวเป็นนักรอ้ งแร๊ปเปอรส์ ายอินดีค้ นหน่ึง เขาสัก
ตงั้ แต่คอจนถึงขอ้ เทา้ ไดเ้ ลยม่งั แต่ฉันก็ชอบฟังเพลงเขานะ
แถมลคุ เขายงั ดแู บดๆอีกดว้ ย

ทุกคนไลฟ์ กับไปจนครบเวลาหน่ึงช่ัวโมงคร่ึงก็ปิด
รายการ เฟิรส์ เดินเขา้ มาหาฉนั ท่ีน่งั รออยู่

เฟิรส์ “เบ่ือไหม”
เนย “ไมน่ ะ สนกุ ดีออก เหมือนไดด้ รู ายการสดอะ่ ”
ควิ “คนสวยคนนีใ้ ครกนั ครบั เนีย้ ”
เฟิรส์ “ของผมครบั พ่ี เชิญปา้ ยหนา้ ”
เฟิ รส์ รีบหนั ไปกนั ท่าทนั ที แต่ดเู หมือนพ่ีๆจะเอ็นดเู ขา
กนั นะ เพราะเขานา่ จะเป็นนอ้ งเลก็ สดุ ในบา้ นแลว้ แต่ละคนก็
เดนิ มาแซวฉนั เพราะตงั้ ใจจะแกลง้ เขากนั ทงั้ นนั้ ไมไ่ ดจ้ ะแซว
อะไรฉนั จรงิ จงั หรอก
ลกู โซ่ “เด๋ียวพ่ีมีปารต์ ีก้ นั นอ้ งเนยอยดู่ ว้ ยกนั กอ่ นป่ะ”
ฉนั หนั ไปมองหนา้ เฟิรส์ วา่ เขาจะเอายงั ไง คอื ฉนั ก็

100