มาให้จับดีๆ ความรัก

จนฉนั รบี ลกุ ขนึ้ เดินเขา้ หอ้ งนา้ํ มาแทน
เนย “ตงั้ สติๆๆๆ”
ฉันพดู กบั ตวั เองในกระจกพลางถอนหายใจ น่ีถา้ เขา

รุกฉนั ตอ่ อีกหน่อยฉนั ตอ้ งแพแ้ น่ๆเลย ฉนั แตง่ ตวั เสรจ็ ก็เดิน
ออกไปหาเฟิรส์ ท่ีน่งั คยุ โทรศพั ทอ์ ยทู่ ่ีโซฟา

เฟิ รส์ “ผมขอโทษจริงๆครับพ่ีอาต เด๋ียวผมจะโอน
คา่ ใชจ้ ่ายทงั้ หมดใหเ้ องครบั ”

....
เฟิ รส์ “เร่ืองจาํ เป็นจริงๆครบั ผมไม่เคยทาํ แบบนีอ้ ยู่
แลว้ ”
ประโยคท่ีเฟิ รส์ พดู ทาํ ใหฉ้ ันรูส้ กึ ตงิดใจหยิบโทรศพั ท์
ขนึ้ มาไลนห์ าบีม
Line
Noey “มงึ สง่ ตารางงานเฟิรส์ ในกรุป๊ แฟนคลบั ใหก้ หู น่อย”

บี-บีม “เด๋ียวนีเ้ ช็คตารางงานดว้ ยเวย้ ”
บี-บมี “ทาํ ไมมงึ ไมข่ อเฟิรส์ ละ่ งา่ ยสดุ ”

201

Noey “เออ สง่ มาก่อนเถอะ”

บีมเงียบหายไปไม่นานก็สง่ รูปภาพตารางงานเดือนนี้
ของเฟิ รส์ มาให้ ซ่ึงปกติเขาจะส่งกนั ในกล่มุ แฟนคลบั เพ่ือให้
แฟนๆเตรียมตวั ไปเจอกันไดท้ ่ีไหนบา้ ง และเป็นอย่างท่ีฉัน
คิดวันนี้เฟิ ร์สมีสองงานคืองานท่ีห้างและคอนเสิร์ตท่ี
รา้ นอาหารตอนกลางคืนอีกหนง่ึ งานซง่ึ เขายกเลกิ มาหาฉนั

บี-บีม “เช่ีย เฟิรส์ มีงานจรงิ ๆดว้ ยวะวนั นี”้
Noey “อืม เป็นอยา่ งท่ีกคู ิด”

บี-บมี “เขายอมทงิ้ งานมาหามงึ เลยนะเวย้ ”
บี-บีม “แสดงวา่ เขาตอ้ งชอบมงึ มากจรงิ ๆอะ่ ”
Noey “มนั ไมน่ า่ ภมู ิใจเลยมงึ ”
Noey “กบู อกแลว้ วา่ ไมอ่ ยากใหก้ ระทบงานของเขา”

ก๊อกๆๆๆ

202

เฟิรส์ “เนย เสรจ็ หรอื ยงั อะ่ เป็นอะไรหรอื เปลา่ ”
สงสยั วา่ ฉนั จะหายมานานเขาก็เลยมาตาม
เนย “ฉนั แตง่ ตวั อย”ู่
เฟิรส์ “โอเคๆ”
ฉนั ตอบออกไปกอ่ นจะหนั กลบั มาคยุ กบั บีมตอ่

บี-บมี “ขอโทษนะท่ีพวกกเู ลน่ ใหญ่ไปหน่อย”
บี-บีม “แตถ่ า้ เป็นกู กกู ็ทงิ้ งานไปนะ”

Noey “กไู มอ่ ยากใหเ้ ขามาเสยี งานเสยี เวลากบั คนแบบก”ู
บ-ี บมี “คนแบบมงึ มนั ทาํ ไม”

Noey “กมู ีลกู แลว้ นะเวย้ ”
บี-บีม “มึงไม่ไดท้ าํ ผิดกฎหมายและมึงไม่ได้

เป็นคนเหี-้ ”
บี-บีม “มึงแค่เจอความรกั เหี-้ ๆ คนเหี-้ ๆ แม่ผวั

น่ีย่ิงแลว้ ใหญ่”
บ-ี บมี “กขู อใหม้ งึ ตงั้ สตินะ คนท่ีเขาเอามีดแทง

มงึ อะ่ มนั เดินไปตงั้ นานแลว้ มีแตม่ งึ ท่ีหยิบมีดมาแทง

203

ตวั เองอยซู่ าํ้ ๆ”
ฉันไดแ้ ต่กาํ โทรศัพทแ์ ลว้ อ่านข้อความนั้นวนไปมา

ก่อนจะตดั สินใจเดินออกจากหอ้ งไปหาเฟิ รส์ วนั นีเ้ ราคงตอ้ ง
คยุ กนั ใหร้ ูเ้ รอ่ื ง

เฟิรส์ “มาน่งั ดิ เฟิรส์ ทาํ แผลให”้
ฉันเดินไปน่งั ลงขา้ งๆเขาอย่างว่าง่าย เฟิ รส์ หยิบสาํ ลี
และยาขนึ้ มาคอ่ ยๆทาํ แผลท่ีขอ้ มือและแขนของฉนั อยา่ งเบา
มือ
เฟิรส์ “เจ็บไหม”
เขาถามออกมาโดยท่ีไม่ไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ มามองหนา้ ฉัน
มือยงั คงสาละวนอยกู่ บั การทาํ แผลใหฉ้ นั
เนย “ไม.่ .”
เฟิ รส์ “โอมมม รกั กูหลงกู กินขา้ วไม่ได้ รอ้ งไหห้ ากู
เพีย้ งงง! ฮา่ ๆ หายแนน่ อน”
เฟิ รส์ พูดพลางเงยหนา้ มาส่งยิม้ หวานใหฉ้ ันก่อนจะ
คอ่ ยๆเจ่ือนลงเม่ือเหน็ สหี นา้ ของฉนั ท่ีกาํ ลงั มองเขาอยู่

204

เฟิรส์ “มีอะไรหรอื เปลา่ ”
เนย “นายทาํ แบบนีท้ าํ ไม”
เฟิรส์ “ก็ทาํ แผลใหเ้ นยไง”
เนย “ทงิ้ งานมาทาํ ไม”
เฟิรส์ “เออ่ ..”
เนย “ไหนบอกวา่ ทาํ งานเสรจ็ แลว้ ”
เฟิรส์ “คือวา่ ..”
เนย “นายโกหกฉนั ทาํ ไม”
เฟิ รส์ “ก็เพ่ือนเนยบอกว่าเนยโดนตีหวั แลว้ ไม่ยอมไป
หาหมออีก เฟิ รส์ เป็นห่วงมากน่ี ถา้ ไปอีกงานกว่าเฟิ รส์ จะ
เสรจ็ ก็ส่ีหา้ ทมุ่ เฟิรส์ ทนไมไ่ หวหรอก”
ฉนั ถอนหายใจออกมาอยา่ งเหน่ือยใจ
เนย “สญั ญากบั ฉนั ไดไ้ หม ต่อไปจะไม่ทิง้ งานออกมา
แบบนีอ้ ีก”
เฟิรส์ “รบั ปากไมไ่ ดห้ รอก มนั ขนึ้ อยกู่ บั สถานการณ”์
เนย “แลว้ เม่ือกอ่ นเคยทงิ้ งานแบบนีเ้ หรอ”

205

เฟิรส์ “กะ ก็ไมเ่ คย”
เนย “งนั้ ก็เป็นเพราะฉนั สนิ ะ”
เฟิรส์ “เฮย้ ! อยา่ โทษตวั เองสิ”
เนย “ถา้ ไม่อยากใหฉ้ ันโทษตวั เองก็อย่าทาํ แบบนีอ้ ีก
ฉันรูว้ ่านายเป็นห่วง นายก็โทรมาหาบีมก่อนก็ได้ ทาํ หนา้ ท่ี
ของตวั เองใหเ้ สร็จก่อน มนั ไม่ไดเ้ ดือดรอ้ นแค่นาย ไหนจะพ่ี
อาต ไหนจะทีมงานท่ีเขาเตรยี มงานมาตงั้ นานละ่ ”
เฟิ รส์ กม้ หนา้ ลงอย่างยอมรบั ความผิด ฉันดีใจนะท่ี
เขาเป็นหว่ งฉนั มากขนาดนี้ แตม่ นั ไมด่ ีเลยท่ีเบอื้ งหลงั จะตอ้ ง
มีคนอีกหลายคนท่ีวนุ่ วายตามแกไ้ ขสถานการณน์ นั้
เฟิรส์ “โอเคครบั ตอ่ ไปเฟิรส์ จะคดิ ใหเ้ ยอะกวา่ นี”้
ฉนั ส่งยิม้ ใหเ้ ขาและเขาก็ส่งยิม้ กลบั มา มนั เป็นความ
อบอุ่นท่ีฉันไม่เคยได้รับจากคนอ่ืนเลยนอกจากคนใน
ครอบครวั
เนย “นาย อยากจะรูเ้ ร่อื งอะไรเก่ียวกบั ฉนั บา้ งไหม”
เฟิรส์ “หืม ทาํ ไมอยๆู่ ถงึ ถามแบบนี”้

206

เขาทาํ หน้างงท่ีอยู่ๆฉันก็ถามขึน้ มา ฉันก็งงตัวเอง
เหมือนกนั

เนย “ก็นายกาํ ลงั จีบฉันน่ี เผ่ืออยากรูเ้ ร่ืองอะไรของ
ฉนั ”

เฟิ รส์ “ฮ่าๆ อืม้ มมม ไม่มีอ่ะ เนยอยากถามอะไรเฟิ ร์
สไหม”

เนย “นาย...ม่นั ใจแลว้ ใช่ไหมว่าฉนั คือคนท่ีนายชอบ
จรงิ ๆ”

เฟิ รส์ เงียบลงแทนคาํ ตอบซ่ึงเล่นเอาหวั ใจฉันกระตุก
วูบลงทนั ที แต่เปิดใจคุยกันเลยก็ดีนะ ฉันไม่อยากลม้ เหลว
ในความรกั อีกแลว้ มนั ไม่ไดเ้ หน่ือยกบั การเร่มิ ตน้ ใหม่หรอก
แตม่ นั เหน่ือยท่ีไมร่ ูจ้ ะตอ้ งเรม่ิ ไปอีกถึงเม่ือไหร่

เฟิ รส์ “เฟิ รส์ อยากหลบั ตาลงพรอ้ มกับเนย อยากต่ืน
เชา้ มาเจอหนา้ เนย เวลากลบั จากทาํ งานมาเหน่ือยๆแลว้ มี
เนยใหก้ อด มีเนยใหแ้ ชรเ์ ร่ืองของแต่ละวนั ท่ีเฟิ รส์ เจอ แบบนี้
มนั พอจะเป็นคาํ ตอบใหเ้ นยไดห้ รอื เปลา่ ”

207

เนย “หึ แตฉ่ นั ขีว้ ีนนะ”
เฟิรส์ “ก็ไมเ่ ทา่ ไหร”่
เนย “ฉนั ใจรอ้ นดว้ ย”
เฟิรส์ “เฟิรส์ ก็ใจรอ้ นนะ แตเ่ ฉพาะเวลาโมโห”
เนย “แลว้ เวลาเราใจรอ้ นกนั ทงั้ คลู่ ะ่ ”
เฟิรส์ “เนยก็ไฟ เฟิรส์ ก็ไฟ เราก็มาเผากนั ใหช้ ิบหายไป
เลย ฮ่าๆๆๆๆ”
เนย “ฮา่ ๆๆ ไอบา้ ”
เฟิรส์ “ลอ้ เลน่ ”
เนย “เม่ือก่อนฉันเป็ นคนท่ีม่ันใจและเช่ือม่ันใน
ความคิดตวั เองสงู มาก ใครเตือนอะไรไม่เคยฟังถา้ ไม่เจอกบั
ตวั เอง ดีมาก็ดีกลบั รา้ ยมาก็รา้ ยกลบั ต่อใหเ้ ป็นใครหนา้ ไหน
ก็ไม่สน ตอนท่ีเลิกกับทิว ฉันก็ไดแ้ ต่คิดว่าฉันไม่ผิด ฉันแค่
เป็นตวั ของตวั เองเท่านนั้ เอง พอนานๆไปฉันมีเวลาทบทวน
เหตุการณ์ต่างๆท่ีผ่านมา ฉันถึงเข้าใจว่าฉันก็มีส่วนผิดท่ี
ม่นั ใจในตวั เองมากเกินไป แต่ถึงจะยอ้ นเวลากลบั ไปไดฉ้ นั ก็

208

จะทาํ เหมือนเดิมทัง้ ๆท่ีรูว้ ่าบางส่วนมันเป็นนิสยั ท่ีไม่ดีของ
ฉนั ฉนั ก็เปล่ยี นตวั เองไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ”

ฉันพูดพลางมองหน้าเฟิ รส์ ก่อนจะคิดถึงเหตุการณ์
ตา่ งๆท่ีเกิดขนึ้ ในชีวิตของฉนั

3 ปี ทแี่ ล้ว
เนย “ทะ ทิว”
ทวิ “วา่ ไง”
ทิวถามทงั้ ๆท่ีไม่ไดเ้ งยหนา้ มาสนใจฉันเลย เขายงั คง
กม้ หนา้ กม้ ตาเลน่ เกมสอ์ ยู่
เนย “นะ เนย ทอ้ งวะ”
ทวิ “ฮา่ ๆ ทอ้ งก็แตง่ งานด”ิ
เนย “เฮย้ ! น่ีจรงิ จงั นะเวย้ ”
ฉนั พดู พลางเดินไปย่ืนท่ีตรวจครรภไ์ ปตรงหนา้ เขา ใน
ใจตอนนนั้ ก็คิดไวแ้ ลว้ ละ่ วา่ ถา้ เขาไมย่ อมรบั ฉนั ก็จะเลีย้ งเอง
เพราะฉนั กบั เขาเพ่ิงคบกนั ไดไ้ มก่ ่ีเดอื นเอง

209

ทิว “จรงิ ด”ิ
ทิวทาํ หนา้ ตกใจก่อนจะโยนโทรศัพทท์ ิง้ ท่ีเตียงนอน
แลว้ ลกุ ขนึ้ กระโดดกอดฉนั
ทวิ “ทิวจะมีเบบแี้ ลว้ เยๆ้ ๆ ทวิ จะไดเ้ ป็นปะป๊ าแลว้ ”
ตอนนนั้ ฉนั ดีใจตามเขาไปดว้ ยเลย รูส้ กึ วา่ ฉนั โชคดีจงั
ท่ีเขาพูดออกมาแบบนี้ อย่างน้อยฉันก็ไม่ตอ้ งเครียดมาก
ด่านต่อไปก็คงเป็นครอบครวั ของเขาและฉัน ซ่ึงเราสองคน
ตดั สนิ ใจท่ีจะบอกครอบครวั ของเขาก่อน
ทิว “มา้ น่ีเนยครบั แฟนทิว”
แมท่ วิ “อืม”
เนย “สวสั ด.ี .”
แมท่ ิว “มา้ ไปตลาดนะ”
ฉนั ถงึ กบั หนา้ เจ่ือนลงนิดหนอ่ ย คิดในใจตอนนนั้ คือ
เอาแลว้ วว กเู จอเขา้ แลว้ ปัญหาแมผ่ วั ลกู สะใภ้
ทิว “เด๋ียวสมิ า้ ทิวมีข่าวดีจะบอก”
มา้ “ข่าวดอี ะไร”

210

ทวิ “เนยทอ้ ง มา้ จะมีหลานแลว้ นา้ ”
ทิวพดู พรอ้ มกบั เขา้ ไปกอดแม่ของเขา ใบหนา้ ท่ีตกใจ
ของเขาแสดงออกมาชัดเจนถึงความไม่ยินดี ทิวเคยเล่าให้
ฟังว่าครอบครวั ของเขาเป็นบา้ นคนจีนแต่แม่ของเขามีลูก
สาวมาสองคนแลว้ พอ่ กบั แมข่ องเขาก็เลยไปบนขอเขามา ท่ี
ไหนท่ีบอกว่าศกั ดิส์ ิทธิ์พ่อกบั แม่เขาก็ไปหมดเพราะอยากได้
ลกู ชายมาสืบสกุล ดงั นนั้ เขาจึงเป็นท่ีรกั ของพ่อและแม่มาก
หลังจากท่ีพ่อเขาเสียไปเขาก็เลยเหมือนเป็ นท่ียึดเหน่ี ยว
จิตใจเดียวของแม่
ทิว “มา้ ไมด่ ีใจเหรอ”
มา้ “ดใี จจ๊ะๆ ทิวดีใจมากเหรอลกู ”
ทวิ “ดใี จดมิ า้ ดีใจมากท่ีสดุ เลย”
ทิวกอดแม่เขาอีกครั้งซ่ึงแน่นอนว่าเขาต้องไม่เห็น
สายตาท่ีมองมาท่ีฉนั แน่ๆวา่ แมเ่ ขาไมไ่ ดย้ นิ ดีท่ีจะรบั ฉนั หรอื
ลกู เลยจรงิ ๆ
วนั ท่ีแมเ่ ขาตอ้ งไปคยุ กบั พอ่ แมข่ องฉนั

211

แมท่ วิ “สวสั ดคี ะ่ ”
พอ่ “น่งั ก่อนครบั ”
แม่ทิวน่ังลงบนโซฟาขา้ งๆพ่อกับแม่ของฉัน ส่วนฉัน
และทวิ น่งั อยทู่ ่ีพืน้ ขา้ งลา่ ง
แม่ทิว “ยงั ไม่ตอ้ งแต่งงานก่อนก็ไดน้ ะคะ หมนั้ กันไว้
ก่อน”
พอ่ “หืม หมนั้ ไว้ แตล่ กู สาวผมทอ้ งแลว้ นะครบั ”
ฉนั หนั ไปมองหนา้ ทวิ เราไมไ่ ดค้ ยุ กนั ไวแ้ บบนีน้ ่ี
ทวิ “หมนั้ อะไรละ่ มา้ แตง่ เลย”
แม่ทิว “ค่ะ แลว้ จะคิดสินสอดเท่าไหร่ล่ะ แต่ลูกสาว
คนโตดิฉันน่ะ ฉันไม่ไดเ้ อาสินสอดเลยนะ แค่อยากใหเ้ ขา
แตง่ งานมีความสขุ ไปก็เทา่ นนั้ ”
พ่อกับแม่หนั มามองหนา้ ฉัน ซ่ึงฉันรูว้ ่าท่านไม่ใจกับ
คาํ พดู นีแ้ ละแน่นอนวา่ ฉนั ก็ไมพ่ อใจ
พอ่ “สินสอดเป็นเงนิ หา้ แสนกบั ทองสองบาทก็พอ
ครบั ”

212

แมท่ ิว “วา่ ไงยงั หาไดไ้ หมเรา”
แมท่ วิ พดู พลางหนั มองหนา้ ลกู ชาย สว่ นทิวก็ยมิ้ หวาน
สง่ ให้
ทิว “ไดอ้ ยแู่ ลว้ ครบั ”
จนมาวนั งานแตง่ ฉนั ไม่ไดจ้ ดั งานใหญ่โตเพราะฉนั ไม่
มีฤกษ์แต่งงาน พระบอกว่าฉันมีตอนอายุย่ีสิบแปดปี แต่
ตอนนนั้ ฉนั อายแุ ค่ย่ีสิบส่ีเท่านนั้ เอง ก็เลยไม่สามารถจดั งาน
ไดแ้ มก้ ระท่งั ขนั หมากตา่ งๆก็ใหใ้ สล่ งในกระเชา้

213

14

งานวันนั้นผ่านไปได้ด้วยดี สินสอดวันนั้นแม่ทิว
เซ็นเช็คใส่ลงในกระเชา้ ทางเขาคิดว่าไม่จาํ เป็นจะตอ้ งเป็น
เงินสดเพราะไม่ไดม้ ีพิธีรตี องอะไรมากมาย จนวนั ท่ีธนาคาร
ติดตอ่ กลบั มาหาพ่อวา่ เช็คไมส่ ามารถขนึ้ เงินได้ และคาํ ตอบ
ท่ีฉนั ไดจ้ ากคณุ ออ้ ยแมท่ วิ ก็คอื

แม่ทิว “อ่อ มนั เบิกไม่ไดห้ รอกฉันแค่ใส่ลงไปแกเ้ คล็ด
เทา่ นนั้ ”

ทิว “แม่ ทาํ ไมทาํ แบบนี”้
แมท่ ิว “ทิว ก็เมียแกมนั ไมม่ ีดวงแตง่ งานอีกอยา่ งยงั ไง
ก็ตอ้ งแตง่ อีกรอบท่ีบา้ นเต่ีย คอ่ ยใหก้ ็ได”้
ใช่คะ่ เช็คท่ีฉนั ไดค้ ือเช็คเดง้ เช็คปลอมนนั้ เอง ไมต่ อ้ ง
ถามถึงความรูส้ ึกของพ่อกับแม่ฉันนะคะว่าติดลบไปขนาด
ไหน
แม่ “ถา้ ไมม่ ีไมใ่ หก้ ็บอกกนั มาตรงๆเลย ไมใ่ ชม่ าทาํ

214

แบบนีเ้ หมือนเหน็ เราเป็นควายมนั เสยี ความรูส้ กึ ”
ค ํา ถ า ม ท่ี เ กิ ด ขึ ้น ต อ น นั้ น คื อ ม า ห ล อ ก เ ร า ท ํา ไ ม

ครอบครวั ของฉนั ไมไ่ ดค้ ิดจะขายลกู สาวกินพอ่ กบั แมย่ อมรบั
ไดท้ ุกอย่างต่อใหค้ นท่ีฉันรกั จะไม่มีเงินซะบาทแม่ก็ยังบอก
ฉันว่าใหเ้ ขามาอยู่บา้ นเดียวกับเราไง แต่การทาํ แบบนีม้ ัน
ไม่ให้เกียรติครอบครัวฉันเลยและแน่นอนว่านั้นคือจุด
แตกหกั รอยรา้ วท่ีไมส่ ามารถสมานได้

แต่ความดือ้ ดงึ ของฉนั ตอนนนั้ คือฉนั อยากใหล้ กู มีพ่อ
ฉันยอมลดความเป็นตวั ของตวั เองเขา้ ไปอยู่ในบา้ นเขา ถึง
พ่อกับแม่จะเคารพการตดั สินใจของฉันแต่ก็ยงั คอยห่วงฉัน
อยเู่ สมอ และความจรงิ ของชีวิตคกู่ ็เรม่ิ ฉายชดั ขนึ้ เร่อื ยๆ

ทิว “ท่ีรกั เขาหิวขา้ ว”
เนย “ก็ไปเจียวไข”่
ทิว “ก็ไปเจียวใหห้ นอ่ ยด”ิ
เนย "ป่านนีแ้ ลว้ ทิว เนยงว่ ง"
เวลาส่ที มุ่ กบั คนทอ้ งหกเดือนท่ีทาํ งานเหน่ือยมาทงั้

215

วนั ตอ้ งการเวลาพกั ผอ่ นแตก่ ลบั กลายเป็นความผดิ
ทวิ “อะไรวะ ไปบอกมา้ ก็ได”้
แล้วทิวก็เดินลงไปบอกให้แม่เขาต่ืนมาเจียวไข่ให้

สว่ นคาํ กระแซะท่ีฉนั ไดร้ บั คอื
แม่ทิว “เป็นเมียประสาอะไรไม่ดแู ลผวั เลย แค่ทอ้ งจะ

อะไรนกั หนา”
นนั้ แหละค่ะ ส่ิงท่ีฉันโดนกรอกหูอย่ทู กุ วนั คือเป็นเมีย

ตอ้ งดแู ลผวั และแม่ผวั เป็นอย่างดี ทาํ งานขา้ งนอกแลว้ งาน
ในบา้ นก็อย่าใหข้ าด ซ่ึงมนั เป็นส่ิงท่ีฉันไม่เคยเขา้ ใจเพราะ
บางทีมนั ก็เป็นเร่ืองเล็กนอ้ ยเกินกว่าจะทาํ เองไม่ได้ ภาพท่ี
ฉันเห็นมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตคือแม่ทาํ กับขา้ ว พ่อลา้ ง
จาน แม่กวาดบา้ นถูบา้ น พ่อซกั ผา้ สลบั กันไปอยู่อย่างนั้น
แมส่ อนใหฉ้ นั และพ่ีชายชว่ ยเหลือตวั เอง ขนาดพ่ีชายฉนั ก็ยงั
ลา้ งจานเองได้ รีดเสือ้ เองได้ ซ่ึงแน่นอนว่าเวลาฉันรีดเสือ้ ก็
หยบิ ของพ่ีมาเผ่ือบา้ ง

จนฉนั คลอดแยมระหวา่ งพกั ฟื้นฉนั กลบั ไปอยบู่ า้ น

216

ฉันถึงไดม้ องส่ิงรอบขา้ งมากขึน้ พ่อฉันดแู ลแม่และลกู ๆทุก
คนดีขนาดไหน แมว้ ่าจะมีเร่ืองเถียงหรือบ่นกนั กบั แม่ทกุ วนั
แตท่ กุ ครงั้ ก็จะมีคนท่ีเลือกจะหยดุ

แม่ “ไม่มีใครดีรอ้ ยเปอรเ์ ซ็นหรอกนะเนย ถา้ เขาจะดี
ซะแปดสิบแลว้ อีกย่ีสิบมนั เป็นตวั เขาเราก็ปลอ่ ยไปบา้ ง”

เนย “แลว้ ถ้ามันเป็นย่ีสิบเปอรเ์ ซ็นในเร่ืองท่ีเรารับ
ไมไ่ ดล้ ะ่ แม”่

นนั้ คือคาํ ถามท่ีไม่ไดค้ าํ ตอบกลบั มาของฉนั แค่อย่ใู น
บา้ นท่ีเจา้ ของบา้ นเขาไมช่ อบฉนั ก็หนกั แลว้

ทิว "เนยทาํ ไมไมซ่ กั ผา้ บา้ ง"
เนย "เนยก็ซกั ทกุ วนั อาทติ ยอ์ ยแู่ ลว้ "
ทิว "ก็ทิวจะใสเ่ สือ้ ตวั นีร้ อวนั อาทิตยไ์ ดไ้ ง วนั หลงั ก็ซกั
วนั พธุ อีกรอบส"ิ
ฉันตอ้ งทนท่ีจะทะเลาะกบั เขาทกุ วนั กินขา้ วแลว้ ลา้ ง
เองคนเดียวไม่ได้ รกั สะอาดแต่ไมก้ วาดไม่จบั บางเร่ืองมนั
ตอ้ งคนละไมค้ นละมือสิ จนวนั แตกหกั ก็มาถึง ฉนั กลบั จาก

217

ทาํ งานแลว้ ไปรบั แยมท่ีบา้ นแมก่ วา่ จะถงึ บา้ นทิวก็เกือบทมุ่
เนย “น้องแยมน่ังเล่นกับป๊ าก่อนนะคะมา้ ขอไปกิน

ขา้ วกอ่ น”
แยม “จา้ ”
แยมในวยั ขวบกว่าตอบออกมาแลว้ พยกั หนา้ รบั ฉัน

เดินเข้าไปแกะข้าวท่ีซือ้ มาใส่จานระหว่างท่ีน่ังกินก็ไดย้ ิน
เสยี งแมท่ วิ คอยเรยี กนอ้ งแยมอยตู่ ลอด

แมท่ ิว “แยม อยา่ ออกไปหนา้ บา้ นลกู เด๋ยี วตกบนั ได”
ฉันชะเงอ้ หนา้ ออกไปมองก็เห็นแม่ทิวเดินไปอุม้ แยม
กลับเข้ามาส่วนทิวไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากเกมสใ์ น
โทรศพั ทข์ องเขา
แม่ทิว “ทิว ดูลูกบา้ งม้าเดินไปทันหรอกนะ เจ็บหัว
เข่า”
ทิว “แยมอยนู่ ่ิงๆ อยา่ ซนสิ”
เขาหนั มาพดู กบั ลกู แคน่ นั้ ก่อนจะสนใจเกมสต์ อ่
แมท่ ิว “แมม่ นั ก็กินเรว็ ๆสิ มาดลู กู บา้ ง”

218

ฉันท่ีเพ่ิงกินขา้ วเขา้ ปากไปแค่สองคาํ ถึงกับชะงกั มือ
ความอดทนท่ีเก็บมาทงั้ หมดมนั ใกลจ้ ะถงึ ขีดจาํ กดั แลว้ จรงิ ๆ

แมท่ วิ “ทวิ แยมออกไปแลว้ เรว็ ๆ”
ทิว “โวย้ ! อะไรนกั หนาวะ”
ฉนั ชะเงอ้ หนา้ ออกไปมองอีกรอบเห็นทิวโยนโทรศพั ท์
กอ่ นจะไปอมุ้ แยมกบั มาพรอ้ มกบั เรม่ิ อารมณเ์ สยี
ทิว “แยม! ถา้ ยงั ซนอีกจะโดนตนี ะ”
เด็กขวบกว่าๆจะมาหวงั ใหเ้ ขาน่ังอยู่กับท่ีแน่นอนว่า
มนั เป็นไปไมไ่ ด้
แมท่ วิ “แยม แยมลกู ”
ทวิ “ปลอ่ ยมนั ตกบนั ไดตายไปเลย พดู ก่ีรอบแลว้ ”
ประโยคนั้นของทิวทาํ ให้ฉันว่ิงไปหาแยมทันที อีก
เพียงแค่กา้ วเดียวเท่านนั้ แยมไดต้ กบนั ไดลงไปนอนอยู่หนา้
บ้านจริงๆ น่ีคือประโยคของคนท่ีเรียกตัวเองว่าพ่อเหรอ
ความโมโหขีดสุดของฉันทําให้ฉันเดินเข้าไปกระชาก
โทรศพั ทใ์ นมือทิวซดั ทงิ้ ลงพืน้ เพียงวนิ าทีเดียวโทรศพั ทก์ ็

219

แตกกระจายเป็นเส่ยี งๆ
ทวิ “ทาํ เหี-้ อะไรวะ!”
เนย “หยดุ เลน่ แลว้ ดลู กู แปปเดียวมนั จะตายเหรอ!”
ทวิ “ก็มนั ซน พดู ก็ไมฟ่ ัง!”
เนย “เลยแชง่ ใหม้ นั ตายเหรอ!”
แมท่ วิ “น่ี พดู กบั ลกู ฉนั ใหม้ นั ดๆี หนอ่ ย หลานก็ฟังอย”ู่
ฉันหันไปมองหน้าแม่ผัวอย่างสุดจะทน วันนีม้ ันคง

ตอ้ งจบแลว้ จรงิ ๆ
เนย “เก็บคาํ ส่งั สอนพวกนีไ้ วส้ อนลกู มงึ เถอะ จะไดไ้ ม่

โตมาเป็นภาระคนอ่ืนแบบนี”้
แมท่ ิว “น่ีมงึ ! ออกไปจากบา้ นกเู ลยนะ”
เนย “เออ! กจู ะบอกใหน้ ะวา่ ท่ีกทู นอยทู่ กุ วนั นีก้ ็เพราะ

ลกู อยากใหม้ นั มีพอ่ แตถ่ า้ มีพอ่ สนั ดานแบบนีก้ ยู อมเลยี้ งลกู
คนเดยี วดีกวา่ ”

แมท่ ิว “คอยดนู ะเวรกรรมมนั จะตามทนั มงึ ”
เนย “เป็นหว่ งตวั มงึ เถอะ แก่จนจะลงโลงอยแู่ ลว้ มงึ ยงั

220

ตอ้ งน่งั ซกั ถงุ เทา้ ใหล้ กู มงึ อยเู่ ลย”
ทวิ “มงึ !”
ทิวกระชากแขนฉันอย่างแรงทาํ ใหแ้ ยมกรี๊ดออกมา

ดว้ ยความตกใจ
เนย “เอาส!ิ ตบกเู ลย อยากขนึ้ ศาลก็ตบมา”
แยม “ฮือๆๆๆๆ หม๊ามา้ ”
แยมกอดคอฉนั แน่นแลว้ รอ้ งไหอ้ อกมา ฉนั หนั ไปมอง

สองคนแมล่ กู นนั้ ก็จะพดู ดว้ ยประโยคสดุ ทา้ ย
เนย “พรุง่ นีเ้ กา้ โมงไปหยา่ ใหก้ ดู ว้ ย”
มนั น่าแปลกมากท่ีฉันไม่มีนา้ํ ตาสกั หยด อาจจะเป็น

เพราะมนั จุกอยู่ขา้ งใน ฉันไม่ไดก้ ลบั ไปเก็บของอะไรเลยท่ี
บา้ นนั้น ของทุกอย่างฉันซือ้ ใหม่หมด การหย่าก็ไม่ขอค่า
เลีย้ งดูใดๆทั้งสิน้ พ่อมาเจอลูกไดฉ้ ันไม่ไดข้ วาง แต่มันจะ
กลบั ไปเป็นเหมือนเดิมไมไ่ ดอ้ ีกแนน่ อน

Frist Talk
ผมน่งั ฟังเนยเลา่ เรอ่ื งทกุ อยา่ งจนจบ เขา้ ใจเลยวา่

221

ทาํ ไมเธอถึงกลัวความรักมากขนาดนี้ เธอไม่เช่ือในเร่ือง
ความรกั ของคนสองคนอีกเลย เพราะตลอดเวลาเธอมกั จะ
พดู กบั ผมเสมอว่าแค่ท่ีผมชอบเธอมนั ยงั ไม่พอ ความรกั มนั
ยังมีอะไรอีกหลายอย่าง แต่ผมก็ยังเช่ือนะครบั ว่าถา้ เรารกั
กนั มากพอเราจะฝ่าฟันทกุ อปุ สรรคไปได้

เฟิรส์ “เนย โอเคหรอื เปลา่ ”
ผมสงั เกตวา่ หนา้ เธอซดี ลงมาสกั พกั แลว้ เธอหลบั ตา
ลงก่อนจะสะบดั หวั เบาๆ
เนย “มนึ หวั นิดหน่อยนะ่ ”
เฟิรส์ “ไมเกรนหรอื เปลา่ ”
เนย “ม่งั นายกลบั ไปไดแ้ ลว้ ฉนั จะไปนอน”
เฟิรส์ “เนยหลบั ก่อนเด๋ียวเฟิรส์ กลบั เอง”
เนย “ไมต่ อ้ งหรอก”
เฟิรส์ “เฮย้ ! ยืนยงั ไมไ่ หวเลยทาํ เก่ง”
เธอพดู พลางลกุ ขนึ้ ยืนแตก่ ลบั เซเกือบจะลม้ ลงโชคดีท่ี
ผมควา้ ตวั ไวท้ นั

222

เฟิ รส์ “ไม่ตอ้ งเขม้ แข็งตลอดเวลาก็ได้ ใหเ้ ฟิ รส์ ไดด้ แู ล
เนยบา้ ง”

ผมพูดพรอ้ มกับมองตาเธออย่างส่ือความหมาย เธอ
ไม่ไดเ้ ป็นคนเขม้ แข็งหรือแข็งแรงอะไรเลย เกราะท่ีเธอสรา้ ง
ขนึ้ มาเพียงแคต่ อ้ งการจะปอ้ งกนั ตวั เองเทา่ นนั้

เนย “แลว้ ถา้ วนั นงึ นายไมอ่ ยดู่ แู ลฉนั ละ่ ”
เฟิ รส์ “มนั จะไม่มีวนั นัน้ เฟิ รส์ สญั ญา ต่อใหส้ ุดทา้ ย
แลว้ เนยจะไมไ่ ดร้ กั เฟิรส์ เฟิรส์ ก็จะไมป่ ลอ่ ยมือเนยไปไหนจะ
ยืนอยขู่ า้ งๆเนยตรงนีเ้ สมอ”
เนย “ขอบใจนะ”
เธอพูดพลางส่งยิม้ หวานใหผ้ ม มันเป็นรอยยิม้ ครงั้
แรกเลยท่ีผมมองว่าเธอกาํ ลงั มีความสุขกับการยิม้ ออกมา
จรงิ ๆ ไมใ่ ช่เพียงแคก่ ารยมิ้ เพ่ือมารยาทหรอื รกั ษานา้ํ ใจ
เฟิรส์ “ไปกินยานอนนะ ยาอยไู่ หน”
เนย “หวั เตยี ง”
เฟิรส์ “เดนิ ไหวไหม”

223

เนย “โอ๊ย แคน่ ีเ้ องสบาย.. ว๊ายย”
ผมไม่รอใหเ้ ธอพดู จบอมุ้ เธอจากโซฟาเดินไปวางลงท่ี
เตียงกอ่ นจะหยิบขวดยาและไปเอานา้ํ มาให้
เฟิรส์ “นอนนะ เนยหลบั แลว้ เฟิรส์ จะกลบั ”
เนย “อืม้ ม”
เธอหลับตาลงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจ
สม่าํ เสมอของคนตวั เล็กตรงหนา้ จงึ ตดั สินใจลกุ ขนึ้ ห่มผา้ ให้
เธอดๆี แลว้ กลบั บา้ น

บ้าน
แม่ “เฟิรส์ ”
ผมสะดงุ้ ทนั ทีท่ีอยๆู่ ไฟในบา้ นก็เปิดพรอ้ มกบั แม่ท่ีเดิน
ลงมา ผมรูว้ า่ แมจ่ ะคยุ กบั ผมเร่อื งอะไร
เฟิรส์ “ครบั แม”่
แม่ “วนั นีห้ นีงานไปไหนมา”
เฟิรส์ “ไมไ่ ดห้ นีนะครบั แคเ่ ออ่ ยกเลิกกะทนั หนั ”

224

แม่ “เฟิรส์ สสส”
เฟิรส์ “โอเคๆ เลา่ ใหฟ้ ัง แมม่ าน่งั น่ีก่อน”
ผมจบั มือแมเ่ ดินมาน่งั ท่ีโซฟา
เฟิ รส์ “เนยไม่สบายครบั แมแ่ ลว้ เธอก็ไม่มีใครดแู ลเลย
ดว้ ย ผมทงิ้ เขาไวค้ นเดยี วไมไ่ ด”้
แม่ “เนย? แฟนเหรอ”
เฟิรส์ “ยงั ไมใ่ ชแ่ ฟนหรอกครบั ยงั ตามจีบอยเู่ ลย”
แม่ “เขาจะเอาเราเหรอ”
แมพ่ ดู ปนขาํ พลางลบู หวั ผมเบาๆ
เฟิรส์ “โธ่ แมก่ ็รูป้ กติเฟิรส์ คยุ กบั คนไหนเขาก็อยากคยุ
ดว้ ย แต่คนนีอ้ ะนอกจากจะไม่ค่อยอยากคยุ แลว้ ช่วงแรกๆ
เขาอยากจะหนีดว้ ยซาํ้ ”
แม่ “ทาํ ไมละ่ ”
เฟิ รส์ “เขามองว่าเฟิ รส์ เป็นนกั รอ้ งดงั ไมเ่ หมาะสมกนั
อีกอยา่ ง เขาเคยแตง่ งานแลว้ ก็มีลกู ติดมาดว้ ยครบั ”
แม่ “ห๊ะ? เฟิรส์ แน่ใจใชไ่ หมวา่ เขาเลิกกบั แฟนขาด

225

แลว้ จรงิ ๆ”
เฟิรส์ “เขาน่ะเลิกขาด แตจ่ ะใหข้ าดการตดิ ตอ่ คงไม่ได้

อะ่ แม่ เขายงั คยุ กนั บา้ งเรอ่ื งลกู ”
ผมพลิกตัวลงนอนตักแม่พลางขมวดคิว้ กับใบหน้า

ของแมท่ ่ีมองผมอยา่ งจบั ผดิ
เฟิรส์ “มองผมแบบนีท้ าํ ไม”
แม่ “แม่ชักจะอยากเจอเขาแลว้ สิ อะไรท่ีทาํ ให้เฟิ ร์

สยอมรบั ในตวั เขามากขนาดนี”้
เฟิรส์ “แลว้ วว แมร่ บั ไดห้ รอื เปลา่ ครบั ท่ีเขามีลกู แลว้ ”
แม่ “รบั ไมไ่ ด”้
เฟิรส์ “แม!่ ”
แม่ “ฮ่าๆ ทาํ ไมจะตอ้ งรับไม่ได้ เขาก็เป็นแม่คนนึง

เหมือนท่ีแมเ่ ป็นไง มนั แปลกตรงไหน”
เฟิรส์ “โหย ตกใจหมด”
แม่ “แลว้ เขาไมส่ บายเป็นอะไร หายหรอื ยงั ”
เฟิรส์ “ไมเกรนครบั กินยาหลบั ไปแลว้ ”

226

ผมไม่กลา้ บอกแม่หรอกว่าเธอไปทะเลาะวิวาทมา
เด๋ียวแม่จะช็อกเอา เพราะนิสยั ช่างเหมือนผมเหลือเกิน ตอน
เด็กๆผมก็ทะเลาะวิวาทบอ่ ยจนแมส่ นิทกบั ครูฝ่ายปกครอง

เฟิรส์ “แม่ พรุง่ นีเ้ ฟิรส์ พาเนยมาท่ีบา้ นดีไหม”
แม่ “ก็ไดน้ ะ แมอ่ ยากเจอ”
เฟิ รส์ “โอเคครบั งนั้ แม่ขึน้ ไปนอนไดแ้ ลว้ เฟิ รส์ จะขึน้
หอ้ งละ่ ”
บา้ นของผมเป็นบา้ นเด่ียวสองชัน้ หน่ึงหลงั และบา้ น
เด่ียวชนั้ เดียวอีกหน่ึงหลงั ในร่วั เดียวกนั สาํ หรบั บา้ นสองชนั้
เป็นท่ีอยู่อาศัยหลับนอนของครอบครัวครับ ส่วนบ้านชั้น
เดียวผมทาํ ขึน้ เพ่ือใชท้ าํ งาน แต่งเพลง เคร่ืองดนตรีทุกๆ
อยา่ งจะอยบู่ า้ นนนู้ ผมแยกออกไปเพราะไมอ่ ยากใหม้ ีเสียง
รบกวนและไมอ่ ยากเอางานเขา้ มาในบา้ นดว้ ย

เช้าวนั ตอ่ มา
ผมต่ืนตงั้ แตเ่ ชา้ เพราะตงั้ ใจวา่ จะไปหาเนย ไม่รูว้ า่ เธอ
หายดหี รอื ยงั ผมไลนไ์ ปก็ไมอ่ า่ น หรอื วา่ ยงั ไมต่ ่ืนก็ไมร่ ู้

227

พอ่ “ไปไหนแตเ่ ชา้ ”
เฟิรส์ “ไปรบั วา่ ท่ีลกู สะใภม้ าหาพอ่ ไง”
พอ่ “ใครคือผโู้ ชครา้ ยคนนนั้ วะ”
เฟิรส์ “พอ่ น่ีเฟิรส์ เอง ลกู พอ่ นะ”
พอ่ “อา้ วเหรอ จาํ ไมค่ อ่ ยไดเ้ ลย”
น่ีแหละครับพ่อผม คงไม่ต้องถามว่าผมได้รับ
สายเลือดความกวนมาจากไหน ระหว่างทางท่ีขับรถไป
คอนโดเนยผมก็แวะซือ้ โจ๊กเขา้ ไปใหเ้ ธอดว้ ยเลย
ก๊อกๆๆๆ
เนย “คา่ ”
เสียงตะโกนตอบออกมาทาํ ใหผ้ มแกลง้ ยกมือปิดรูตา
แมวท่ีประตขู องเธอ
เนย “ใครคะ”
เฟิรส์ “ท่ีรกั ครบั ”
แอดดดดด
เนย “ไอบา้ !”

228

เธอยอมเปิดประตแู ตโ่ ดยดแี มว้ า่ ปากจะวา่ ผมก็เถอะ
เฟิรส์ “ดีขนึ้ แลว้ ใชไ่ หม หนา้ ไมซ่ ดี แลว้ ”
เนย “หายแลว้ แลว้ น่ีนายมาทาํ ไม”
เฟิรส์ “เอาโจ๊กมาใหไ้ ง”
ผมเดินเขา้ ไปในครวั แลว้ หยิบถว้ ยมาเทโจ๊กลงไปก่อน
จะยกถว้ ยไปตงั้ ท่ีโตะ๊
เฟิรส์ “เรยี บรอ้ ยมากินขา้ วเรว็ ”
เนย “โอเค เด๋ียวหยบิ นา้ํ ให”้
เธอเดินมาวางโทรศพั ทไ์ วบ้ นโต๊ะแลว้ เดินไปเปิดตเู้ ยน็
หยิบขวดนา้ํ โทรศพั ทข์ องเธอแจง้ เตือนขอ้ ความไลนเ์ ขา้ ซ่ึง
มนั ทาํ ใหห้ นา้ จอสว่างขนึ้ แตส่ ่ิงท่ีผมสนใจไมใ่ ช่แจง้ เตือนไลน์
มาจากใครแต่รูปหน้าจอของเธอเป็นรูปผมท่ีรอ้ งเพลงใน
งานนงึ น่ีเธอเอารูปผมขนึ้ หนา้ จอเหรอ
เนย “ทาํ อะไรอะ่ ”
เฟิรส์ “รูปหนา้ จอน่ีใครอะ่ หลอ่ จงั ”
เนย “เฮย้ ! เอามาน่ี”

229

เธอวางขวดนา้ํ แลว้ ตรงเขา้ มาแยง่ โทรศพั ทจ์ ากผม แต่
ผมหลบแลว้ ลกุ ขนึ้ หนีไดท้ นั

เนย “เอาคืนมานะ”
เฟิรส์ “ไมใ่ ห้ เฟิรส์ ขอดใู หช้ ดั ๆหนอ่ ย”
ผมชโู ทรศพั ทข์ ึน้ เหนือหวั ซ่ึงแค่นีเ้ นยก็หยิบไม่ถึงแลว้
เธอทงั้ พยายามกระโดดและดงึ แขนผมแตม่ นั ก็ไมเ่ ป็นผล
เนย “น่ี!”
เฟิรส์ “นา่ รกั จงั ”
ผมกอดเอวเธอเอาไว้ซ่ึงตอนนีห้ น้าเธอแดงย่ิงกว่า
มะเขือเทศซะอีก
เฟิ ร์ส “ไม่เห็นต้องเขินเลย แค่ขึ้นรูปว่าท่ีแฟนไว้
หนา้ จอเอง”
เนย “โธ่เอย้ ย”
เธอบน่ อบุ อิบพลางกม้ หนา้ ไมก่ ลา้ สบตาผม

230

15

เนย “ตกลงจะบอกไดห้ รอื ยงั วา่ เรากาํ ลงั ไปไหน”
เฟิรส์ บอกใหฉ้ นั ไปแตง่ ตวั เพ่ือจะออกไปขา้ งนอก แตก่ ็
ไมย่ อมบอกวา่ จะออกไปไหน
เฟิรส์ “ไปบา้ นเฟิรส์ ”
เนย “ห๊ะ! ไมเ่ อา ไมไ่ ป ไปทาํ ไม ทาํ ไมไมบ่ อกกนั ก่อน”
อยู่ๆจะพาฉันไปท่ีบา้ นทาํ ไม แถมฉันยังไม่ไดต้ ัง้ ตัว
อะไรเลย อีกอยา่ งฉนั เขา้ หาผใู้ หญ่ไมค่ อ่ ยเก่งดว้ ยอะ่
เฟิรส์ “ก็พอ่ กบั แมเ่ ฟิรส์ อยากเจออะ่ ”
เนย “อยากเจอ ทา่ นรูจ้ กั เนยหรอื ไง”
เฟิรส์ “ไมร่ ูจ้ กั ไง ทา่ นก็เลยอยากรูจ้ กั ”
ฉันไดแ้ ต่กอดอกมองออกนอกหนา้ ต่าง คือฉันยังไม่
พรอ้ มท่ีจะเจอกบั พอ่ แมเ่ ขา
เฟิรส์ “น่ี โกรธเหรอ”
เนย “...”

231

เฟิรใ์ ส “เฟิรส์ ขอโทษท่ีไมไ่ ดบ้ อกก่อน”
เนย “...”
ฉันยงั คงมองออกนอกหนา้ ต่างตอนนีใ้ นหวั สมองคิด
แคว่ า่ ทาํ ไงดี ทาํ ไงดี
เฟิรส์ “โกรธจรงิ เหรอเนีย้ จะกลบั ก็ไดน้ ะ”
เนย “นายบอกพอ่ กบั แมไ่ วแ้ ลว้ นิ”
เฟิรส์ “ก็คอ่ ยบอกวา่ เนยมีธรุ ะ”
เนย “คนบาป ขีโ้ กหก”
เฟิรส์ “ยอมไปแลว้ ใช่ไหมละ่ ”
เฟิ รส์ พูดพลางย่ืนมือมาจับมือของฉันไปตั้งไวท้ ่ีตัก
ของเขาพรอ้ มกบั ส่งยิม้ หวานมาใหฉ้ นั เอาวะ! เป็นไงเป็นกนั
ไมน่ านรถก็เลยี้ วเขา้ ไปจอดในบา้ นของเขา
เฟิรส์ “เหง่ือเตม็ มือเลยเนีย้ ”
เนย “หยดุ แซวฉนั เลยนะ”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ เคยเจอพอ่ เฟิรส์ แลว้ น่ี จะกลวั ทาํ ไม”
เนย “มนั ไมเ่ หมือนกนั ”

232

เฟิรส์ “ลงไปกนั ”
ฉนั สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆก่อนจะตดั สินใจเปิดประตรู ถ
แลว้ เดนิ ตามเฟิรส์ เขา้ ไปในบา้ น
เฟิรส์ “แม”่
แมเ่ ฟิรส์ “อา้ ว มาเรว็ จงั แมย่ งั ทาํ กบั ขา้ วไมเ่ สรจ็ เลย”
เนย “คณุ ปา้ สวสั ดคี ะ่ ”
แม่ของเฟิ รส์ กาํ ลงั วุ่นอยู่กับการทาํ กับขา้ วในครวั รีบ
ยกมือรบั ไหวพ้ ลางสง่ ยิม้ หวานมาให้ ฉนั เคยเห็นท่านมาบา้ ง
ตงั้ แตต่ อนท่ีเฟิรส์ ประกวดและตามรายการประปราย
แมเ่ ฟิรส์ “เนยใช่ไหมลกู ”
เนย “คะ่ ”
แม่เฟิ รส์ “แม่ตอ้ งถามเพ่ือความชวั ร์ เด๋ียวเรียกช่ือผิด
คน”
เฟิรส์ “อา้ ว แม”่
แม่เฟิ รส์ พูดออกมาปนขาํ เล่นเอาเจา้ ตวั ทาํ หนา้ งอน
กอ่ นจะรบี หนั มาปฏิเสธกบั ฉนั ทนั ที

233

เฟิ รส์ “อย่าไปฟังแม่นะ เฟิ รส์ เพ่ิงพาเนยเขา้ บา้ นคน
แรกจรงิ ๆ”

เนย “ทาํ ไมตอ้ งรอ้ นตวั ”
แมเ่ ฟิรส์ “นนั้ สิ”
เฟิรส์ “อา้ ว ตกลงไมม่ ีใครเป็นพวกผมเลยเหรอ”
พอ่ เฟิรส์ “คยุ อะไรกนั อา้ วหน”ู
คณุ ลงุ เดินเขา้ มาในครวั อีกคน ฉันก็เลยหนั ไปยกมือ
ไหวก้ ่อนจะสง่ ยิม้ ให้
เนย “สวสั ดีคะ่ คณุ ลงุ ”
พอ่ เฟิรส์ “เราเจอกนั ท่ีงานมีตติง้ ใชไ่ หม”
เนย “ใชค่ ะ่ ”
แม่เฟิ ร์ส “เฟิ ร์สพาน้องไปน่ังเล่นก่อนไป แม่ยัง
ทาํ กบั ขา้ วไมเ่ สรจ็ เลย”
เฟิรส์ “นอ้ งท่ีไหนละ่ แม่ อายเุ ทา่ กนั ”
แมเ่ ฟิรส์ “อา้ ว ก็เนยหนา้ เด็กอยเู่ ลย”
เนย “มีอะไรใหห้ นชู ่วยไหมคะ”

234

แมเ่ ฟิรส์ “ไมเ่ ป็นไรจ๊ะ ไปน่งั เลน่ ก่อนก็ไดล้ กู ”
ฉันรูส้ ึกหายใจท่ัวทอ้ งขึน้ มาหน่อย ถือว่าผ่านไปได้
ดว้ ยดี
เฟิรส์ “ไปดหู อ้ งอดั ของเฟิรส์ กนั ”
เนย “หอ้ งอดั ท่ีบา้ นเนีย้ นะ”
เฟิ รส์ จบั มือฉนั เดินไปท่ีบา้ นเด่ียวอีกหลงั ภายในบา้ น
มีแต่เคร่ืองดนตรีทั้งกลองชุด กีตาร์ เบส คียบ์ อรด์ เปียโน
และอ่ืนๆท่ีฉนั เรยี กไมถ่ กู
เนย “นายเลน่ เป็นทกุ อยา่ งเลยเหรอ”
เฟิรส์ “ใช่ เลน่ ไมเ่ ป็นจะซอื้ มาตงั้ ไวท้ าํ ไมละ่ ”
ฉันหันไปค้อนใส่เขาท่ีพูดกวนฉัน พรอ้ มกับเดินไป
กดๆจิม้ ๆท่ีเปียโน
ตง่ึ ๆ ตงึ้ ๆ
เฟิรส์ “เฟิรส์ สอนใหเ้ อาไหม”
เนย “ไม่เอาอ่ะ แค่อยากลองจิม้ ๆดู ฉันไม่ถนดั พวกนี้
หรอก”

235

เฟิรส์ “ลองดู มาน่งั น่ี”
เขาจบั ไหล่ทงั้ สองขา้ งของฉันก่อนจะกดใหน้ ่งั ลงตรง
เก้าอีห้ น้าเปียโน ส่วนตัวเขาก็น่ังลงข้างๆก่อนจะเร่ิมเล่น
เปียโนใหฉ้ นั ฟัง
เฟิรส์ “เดนิ คนเดียวเธอเหงาหรอื เปลา่ ~”
เฟิ รส์ รอ้ งพลางหันมาส่งสายตาหวานเยิม้ ใหฉ้ ัน ฉัน
ไม่ไดต้ งั้ ใจฟังเพลงท่ีเขารอ้ งเท่าไหรเ่ พราะตอนนีส้ ายตาของ
ฉนั ดนั โฟกสั อยทู่ ่ีปากหนาอมชมพนู า่ จ๊บุ ของเขาแทน
เฟิ รส์ “มีใครคอยปลุกตอนเชา้ ดว้ ยการบอกรกั บา้ ง
ไหม~”
เ ข า ยั ง ค ง ร ้อ ง แ ล ะ ม อ ง ห น้ า ฉั น อ ยู่ ต ล อ ด เ ห มื อ น
ต้องการจะส่ือความหมายจากเพลงให้ฉันรับรู้ ภาพ
เหตกุ ารณต์ า่ งๆตงั้ แต่เราเจอกนั ครงั้ แรก และทกุ ๆอยา่ งท่ีเขา
ทาํ ใหฉ้ ันค่อยๆฉายชัดขึน้ มาใหส้ มองฉันทีละภาพราวกับมี
คนเปิดภาพสไลด์ จรงิ ๆส่ิงท่ีเขาแสดงกบั ฉนั มนั ก็ชดั เจนมาก
อยู่แลว้ ฉันควรจะเปิดโอกาสใหต้ วั เองสกั ที อย่างนอ้ ยฉันก็

236

ไดป้ ล่อยใหใ้ จไดร้ กั ใหเ้ ต็มท่ี วันขา้ งหนา้ จะไดไ้ ม่ตอ้ งออ้ น
วอนกบั สิ่งศกั ดิส์ ทิ ธิ์

เฟิ รส์ “อยากขอเป็นคนของเธอ ท่ีเธอหนั มา เม่ือไหร่
กะ..”

ฉนั ย่ืนหนา้ เขา้ ไปจ๊บุ ปากเฟิ รส์ เบาๆ งือ้ ออ ก็มนั อด
ใจไมไ่ ดน้ ่ีนา ไมร่ ูว้ า่ ฉนั ไปหลงเสน่หเ์ ขาตอนไหนรูต้ วั อีกทีก็
รูส้ กึ วา่ ทาํ ไมเขาทาํ อะไรก็นา่ รกั จงั

เฟิรส์ “เนยยย!”
เฟิ รส์ เรียกช่ือฉันด้วยนา้ํ เสียงตกใจปนดุ ทาํ ให้ฉัน
ขมวดคิว้ ทนั ที
เนย “นายจะดฉุ นั ทาํ ไมเนีย้ ”
เฟิรส์ “ก็เนยทาํ อะไร”
เนย “ก็จ๊บุ ไง จ๊บุ นิดนงึ ไมไ่ ดห้ รอื ไง”
ฉนั ถามพลางทาํ หนา้ งง ปกติเขาไม่ดฉุ นั น่ีพอเจอแบบ
นี้ ยอมรบั วา่ ฉนั ไมพ่ อใจนะ
เฟิรส์ “คะ ใครเขาจ๊บุ ผชู้ ายกอ่ นกนั ”

237

เขาพดู พลางหกู ็เรม่ิ เปล่ียนเป็นสีแดง น่ีอยา่ บอกนะวา่
เขนิ อะ่

เนย “นายน่ีเขนิ เป็นเดก็ ๆไปได้ ไมเ่ คยโดนจ๊บุ เหรอ”
เฟิรส์ “เคยยย”
เนย “เคยมีแฟนหรอื เปลา่ เนีย้ ”
เฟิรส์ “เคยมี แคต่ กใจเวย้ ”
เนย “จบู เป็นหรอื เปลา่ ก็ไมร่ ู”้
ฉันไม่ไดส้ นใจท่ีเฟิ รส์ พูด ยังคงพูดแกลง้ เคา้ ต่อจน
เฟิ รส์ หนั มาจอ้ งหนา้ ฉนั จริงจงั ส่วนฉนั ก็ส่งยิม้ หวานอย่างผู้
ชนะไปให้
เฟิรส์ “จะเอาแบบนีใ้ ช่ไหม”
เนย “เอาอะไร ไมไ่ ด้ วา๊ ย!”
อยู่ๆเฟิ รส์ ก็อมุ้ ฉันขึน้ น่งั บนเปียโนก่อนจะเอาแขนทงั้
สองขา้ งกนั้ ฉนั เอาไว้
เนย “ทาํ อะไรเนีย้ เฟิรส์ เดีย้ วเนยตก”
เฟิรส์ “เฟิรส์ ไมป่ ลอ่ ยใหเ้ นยเป็นอะไรหรอก”

238

เขาพูดพลางมองหนา้ ฉันดว้ ยแววตาเจา้ เล่ห์ ก่อนท่ี
สายตาจะค่อยๆไล่ระดับลงไปหยุดอยู่ท่ีปากฉันแลว้ เล่ือน
กลับมามองตาฉันเหมือนเดิม ฉันไม่ชินกับเฟิ รส์ เวลาท่ีทาํ
สายตาเจา้ เล่หแ์ บบนีเ้ ลย เรามองตากนั อย่สู กั พกั จนฉนั เป็น
คนท่ีหลบหนา้ หนี

เฟิรส์ “คราวนีเ้ นยแพเ้ ฟิรส์ แลว้ นะ”
ฉันก็ยงั คงไม่หนั กลบั ไปมองหนา้ เขาอยู่ดีจนเฟิ รส์ ย่ืน
มือมาจับปลายคางใหห้ ันกลบั ไปมองหนา้ เคา้ เฟิ รส์ ค่อยๆ
ย่ืนหน้าเข้ามาหาฉัน ปลายจมูกของเขาถูไปมากับปลาย
จมูกของฉันอย่างหยอกล้อ สายตาเจ้าเล่ห์ท่ีตอนนี้
เปล่ียนเป็ นสายตาอ้อนวอนเชิงขออนุญาตจนฉันต้อง
หลบั ตาลงเพราะทนมองสายตาของเขาไมไ่ หว
เฟิรส์ “หึ ”
ฉันไดย้ ินเสียงเฟิ รส์ หัวเราะในลาํ คอก่อนท่ีปากหนา
น่มุ จะสมั ผสั ลงมาท่ีรมิ ฝีปากของฉนั อยา่ งออ่ นโยน เขาคอ่ ยๆ
จบู ยา้ํ ๆซา้ํ ๆอยา่ งออ้ ยอ่งิ ไมน่ านลนิ้ รอ้ นก็คอ่ ยๆแทรกเขา้ มา

239

ในโพรงปากและหยอกลอ้ กบั ลิน้ ของฉนั
เนย “พะ พอ อือ้ !”
เฟิ รส์ ทาํ เสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจเม่ือฉันถอนริมฝีปาก

ออกแต่เขาก็ไม่ยอม วงแขนกว้างกอดรัดเอวฉันให้เข้า
ประชิดตวั เขามากกวา่ เดิม จากจบู ท่ีละมนุ น่ิมนวลคอ่ ยๆเพ่ิม
ความโหยหาจนเหมือนจะสูบวิญญาณฉันเข้าไปกลืนกิน
อยา่ งนนั้ แหละ

เนย “อือ้ ๆๆ”
ฉันใชม้ ือตีไหล่เพ่ือประทว้ งเขา เพราะเร่ิมหายใจไม่
ทัน เฟิ รส์ ยอมละปากออกแต่โดยดีถึงแววตาจะฉายชัดถึง
ความเสยี ดายก็ตามที
เฟิรส์ “แบบนีเ้ ขาเรยี กจบู เป็นหรอื เปลา่ ”
เนย “เฟิรส์ สสสสสส เชอะ”
น่ีลอ้ ฉนั เหรอ ห!ึ ฉนั สะบดั บ๊อบหนั หนีเขาทนั ที
เฟิ รส์ “ฮ่าๆ ก็เฟิ รส์ อยากรูน้ ่ี ว่าจูบเป็นของเนยนีเ้ ป็น
แบบไหน”

240

เนย “ก็งนั้ ๆแหละ เหมือนจ๊บุ เดก็ อนบุ าล”
เฟิรส์ “อา้ วว แลว้ เม่ือกีใ้ ครหอบนา้ ”
หมบั !
ฟอดดดดด!
ฉนั ยกมือจะตีแขนเคา้ แต่เฟิ รส์ ก็รูท้ นั จบั ขอ้ มือของฉัน
ไวก้ อ่ น แถมยงั หอมแกม้ ฉนั ลงมาฟอดใหญ่
เนย “เฟิรส์ สส ปลอ่ ยเลย”
เฟิรส์ “เนยยยยย”
เนย “หืม”
อยๆู่ เขาก็ทาํ เสียงออ้ นขนึ้ มาจนฉนั ตามอารมณไ์ มท่ นั
เฟิรส์ “คบกนั นะ นะๆๆๆๆ เฟิรส์ รกั เนยจรงิ ๆนะ”
เนย “เออ่ ออ”
สีหนา้ เฟิรส์ ตอนนีค้ อื ลนุ้ คาํ ตอบมาก
เฟิ รส์ “เฟิ รส์ จะดูแลเนยกับนอ้ งแยมใหด้ ีท่ีสุดเท่าท่ี
ผชู้ ายคนหนง่ึ จะทาํ ไดเ้ ลยนะ”
เนย “เฟิรส์ คอื วา่ ..”

241

เฟิ รส์ “จะปฏิเสธจรงิ ๆเหรอ เนยปฏิเสธเฟิ รส์ สองรอบ
แลว้ นะ”

เนย “คือ..”
เฟิรส์ “ใจรา้ ยวะ”
เนย “โอ๊ยย! ขอพูดใหจ้ บก่อนไดไ้ หม เนยจะบอกว่า
เนยจะลองเปิดใจดูซะครั้งหน่ึงนะ แต่ตอนนี้ไม่คบแล้ว
อารมณ์ อือ้ ”
เฟิ รส์ รบี กม้ ลงมาจ๊บุ ปิดปากฉนั ทนั ที ก่อนจะดงึ เขา้ ไป
กอดจนฉนั แทบหายใจไมอ่ อก
เฟิรส์ “ไมๆ่ ๆ หา้ มเปล่ยี นใจส”ิ
หลังจากนั้นเฟิ รส์ ก็พาฉันเดินกลับมากินข้าวเย็นท่ี
บา้ นหลงั ใหญ่
แมเ่ ฟิรส์ “กินไดไ้ หมลกู ”
เนย “อรอ่ ยมากเลยคะ่ คณุ ปา้ ”
พ่อเฟิ รส์ “แม่ต่ืนไปตลาดตงั้ แต่ตีหา้ เตรียมซือ้ ของซะ
จนพอ่ นกึ วา่ วนั นีจ้ ะตอ้ นรบั นายกซะอีก”

242

แมเ่ ฟิรส์ “พอ่ ออ”
พ่อกับแม่เฟิ รส์ พูดหยอกกันจนฉันและเฟิ รส์ หัวเราะ
ออกมา เห็นท่านสองคนแลว้ คิดถึงพ่อกับแม่ฉันเลย ชอบ
หยอกกนั แบบนีป้ ระจาํ
เฟิ รส์ “อ่อ ลืมบอกไปครบั เนยยอมเป็นแฟนผมแลว้
นา้ ”
ลงุ เฟิรส์ “อา้ ว หลวมตวั แลว้ เหรอลกู ”
เฟิรส์ “พอ่ ออออ ”
ฉนั ไดแ้ ต่สง่ ยิม้ ใหเ้ พราะไม่รูจ้ ะพดู อะไร หลงั จากทาน
อาหารเย็นกนั เสร็จเฟิ รส์ ก็พาฉนั เดินเขา้ ไปหลงั บา้ น บอกว่า
มีอะไรจะใหด้ ู
เฟิรส์ “เฟิรส์ ภมู ิใจนาํ เสนอ น่ี! นอ้ งขนมปัง”
เนย “กรดี๊ ดดดดดดด!”

Frist Talk
อย่ๆู เนยก็กรดี๊ ออกมาพรอ้ มกบั กอดแขนผมแน่นทนั ที
ท่ีผมเปิดกรงนอ้ งขนมปัง เจา้ หนแู กสบสี้ ตั วเ์ ลีย้ งของผมท่ี

243

ตอนนีไ้ ดย้ นิ เสียงกรดี๊ ก็ตกใจว่ิงหนีไปไหนแลว้ ก็ไมร่ ู้
เฟิรส์ “เนยๆ กลวั เหรอ”
หงกึ ๆๆ
เธอพยกั หนา้ แทนคาํ ตอบและยงั คงกอดแขนผมแน่น

อยู่เหมือนเดิม คือผมไม่คิดว่าเธอจะกลวั หนูเพราะว่ามันก็
ไม่ไดต้ วั ใหญ่มากซะหน่อย แถมวนั แรกท่ีซือ้ เขา้ บา้ นมานอ้ ง
ก็ยงั เป็นท่ีรกั ของทกุ คนในบา้ นอีกดว้ ย

เฟิรส์ “เฮย้ รอ้ งไหเ้ ลยเหรอ”
ผมสมั ผสั ไดถ้ ึงความเปียกท่ีแขนก็เลยจบั หนา้ เธอให้
เงยขนึ้ มา อือ้ หือ้ นา้ํ ตามาเตม็ เลยครบั
เฟิรส์ “ขอโทษๆ ไมร่ ูว้ า่ เนยกลวั หนอู ะ่ ”
เนย “กะ ก็ไมค่ อ่ ยชอบอะ่ ไมถ่ กู โฉลกเทา่ ไหร”่
เฟิรส์ “โอๆ๋ ๆๆๆ”
ผมเช็ดนา้ํ ตาใหก้ ่อนจะดึงเธอเขา้ มากอดปลอบและ
ลบู หวั เบาๆ ตอนนีเ้ ธอดเู หมือนเด็กนอ้ ยไปเลยละ่ ครบั
แมเ่ ฟิรส์ “เฟิรส์ แกลง้ อะไรนอ้ ง เสียงกรดี๊ ดงั ไปถึงหนา้

244

บา้ นเลย”
เนยรบี ผลกั ออกจากตวั ผมทนั ทีก่อนจะย่ืนกม้ หนา้ เช็ด

นา้ํ ตาอยขู่ า้ งๆ
เฟิ รส์ "เฟิ รส์ ไม่ไดแ้ กลง้ อะไรเลย แค่จะใหเ้ ล่นกับปัง

แตไ่ มร่ ูว้ า่ เนยกลวั อะ่ ”
แมเ่ ฟิรส์ “อา้ ว เนยกลวั หนเู หรอลกู ”
เนย “ไมค่ อ่ ยชอบเทา่ ไหรค่ ะ่ ”
แมเ่ ฟิรส์ “ตกใจหมดเลยสเิ นีย้ ไปๆ ไปกบั แมห่ นา้ บา้ น

ดีกวา่ ”
แม่จับมือเนยเดินเขา้ ไปท่ีหอ้ งน่ังเล่น แต่ก็ยังไม่วาย

สง่ สายตาตาํ หนิมาทางผม
แมเ่ ฟิรส์ “วา่ งๆก็พาลกู มาเท่ียวเลน่ ท่ีบา้ นบา้ งนะ แม่

อยากเจอหลาน”
เนย “เออ่ คะ คณุ ปา้ รูด้ ว้ ยเหรอคะ”
เนยหันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปถามแม่เสียง

ตะกกุ ตะกกั

245

เฟิรส์ “เฟิรส์ เลา่ ใหแ้ มฟ่ ังหมดแหละ”
เนย “แลว้ .. คณุ ปา้ ไมร่ งั เกียจหนเู หรอคะ”
แม่เฟิ รส์ “พูดอะไรแบบนั้นล่ะ เราก็เป็นแม่คนหน่ึง
เหมือนท่ีแม่เป็น มันไม่เห็นมีเร่ืองอะไรน่ารงั เกียจเลย อีก
อยา่ งถา้ หนไู มร่ งั เกียจก็เรยี กแมก่ ็ไดล้ กู ”
เนย "หนไู มไ่ ดร้ งั เกียจนะคะคณุ เออ่ แม"่
เนยหนั ไปส่งยิม้ หวานใหแ้ ม่ทนั ที น่าจะโล่งใจขึน้ มา
บา้ ง

246

16

ผมกบั เนยเราคบกนั มาไดส้ ามเดือนแลว้ ครบั แต่สาม
เดือนท่ีผา่ นมาผมเปิดตวั เพลงใหมซ่ ง่ึ งานผมเยอะมากจนผม
แทบจะไม่มีวนั หยุดเลย ทัวรค์ อนเสิรต์ โปรโมทเพลง ถ่าย
รายการ จนผมเองท่ีหงุดหงิดเพราะไม่มีเวลาไดอ้ ยู่กับเนย
เลย ตอ้ งอาศยั วนั ไหนท่ีอย่กู รุงเทพฯ แลว้ เลิกงานเรว็ ผมก็จะ
ไปหาเนยท่ีคอนโดครบั แต่ถา้ อยู่ต่างจงั หวดั ก็จะวิดีโอคอล
หากันแทน เหมือนอย่างวันนี้ ผมเพ่ิงเสร็จงานคอนเสิรต์ ท่ี
ขอนแกน่ กาํ ลงั จะกลบั เขา้ โรงแรม

พ่ีอาต “พรุง่ นีไ้ มม่ ีงานนะเฟิรส์ ”
เฟิรส์ “เย!้ ”
พ่ีอาต “งานอ่ืนๆก็เรม่ิ ทยอยเล่ือนแลว้ เนีย้ เพราะโควิด
แทๆ้ เลย”
เฟิรส์ “อา้ วเล่อื นออกเยอะไหมพ่ี”
พ่ีอาต “ก็พอสมควรอะ่ วงในเขาบอกมาวา่ เขาอาจจะ

247

ลอ็ กดาวนะ”
เฟิรส์ “จรงิ ดิ แตก่ ็ดีนะไดพ้ กั บา้ ง”
พ่ีอาต “ดีอะไรกนั งานเรากาํ ลงั รุง่ เลยนะ”
เฟิ รส์ “มนั เป็นเร่ืองธรรมดาอยู่แลว้ พ่ี มีขึน้ ก็มีลงเป็น

ธรรมดา”
พ่ีอาต “หึ นะ น่นั ใครอะ่ ”
ผมกบั พ่ีอาตชะงกั เทา้ ทนั ทีท่ีเห็นผหู้ ญิงคนหน่ึงยืนอยู่

หนา้ หอ้ งพกั ของเรา
“ฟะ เฟิรส์ เฟิรส์ จรงิ ๆดว้ ย”

ผูห้ ญิงคนนัน้ หันมาเห็นผมกับพ่ีอาตก็รีบเดินเขา้ มา
หาเราทนั ที

พ่ีอาต “นอ้ งเป็นใครครบั รูห้ อ้ งพกั ของเฟิรส์ ไดย้ งั ไง”
พ่ีอาตรีบทาํ หนา้ ท่ีผูจ้ ดั การ แต่เธอเป็นผูห้ ญิงตวั เล็ก
นิดเดยี วคงไมไ่ ดค้ ิดจะมาทาํ อะไรผมหรอกม่งั ..ครบั

“คือ หนเู ป็นแฟนคลบั เฟิ รส์ ค่ะ แค่อยากมาหาเฟิ รส์
เฉยๆ”

248

พ่ีอาต “ท่ีหอ้ งพกั ในโรงแรมเนีย้ นะครบั ”
เฟิรส์ “ช่างเหอะพ่ี แลว้ มาหาเรามีอะไรหรอื เปลา่ ”

“คือ เราอยากถ่ายรูปกบั ขอลายเซน็ แคน่ นั้ เอง”
พ่ีอาต “แตน่ ่ีมนั จะหา้ ทมุ่ แลว้ นะนอ้ ง”
เฟิ รส์ “เอ่อ งนั้ ลงไปท่ีล๊อบบีแ้ ลว้ กนั เนาะ ถ่ายรูปตรง
นีค้ งไมเ่ หมาะ”
ผมไมร่ ูว้ า่ เธอมีจดุ ประสงคอ์ ะไรแอบแฝงหรอื เปลา่ ถา้
แคอ่ ยากถา่ ยรูปก็ไมร่ ูว้ า่ ทาํ ไมตอ้ งสบื หอ้ งพกั ของผมมาดว้ ย
พ่ีอาต “เฟิรส์ ”
เฟิ รส์ “เอาหน่าพ่ี ลงไปขา้ งล่างก็ยงั ดีกว่ายืนคยุ ตรงนี้
นะ”
ผมหันไปกระซิบพ่ีอาตแลว้ รีบเดินนาํ กลับเขา้ ไปใน
ลฟิ ต์ โดยท่ีเธอคนนนั้ ก็เดนิ ตามเขา้ มาดว้ ย

“ทาํ งานเหน่ือยไหมเฟิรส์ ”
เฟิ รส์ “นิดหน่อยครบั แลว้ น่ีมายังไงเหรอ ใหท้ ีมงาน
เราไปสง่ ไหม”

249

“อ่อ เราขบั รถมาอ่ะ แลว้ ก็เราอยากอย่สู ่งเฟิ รส์ เขา้
นอนดว้ ย”

ผมขนลกุ ขนึ้ มาทนั ทีเลยครบั เหลือบไปมองหนา้ พ่ี
อาตท่ีทาํ สีหนา้ จะอว้ กอย่ดู า้ นหลงั ในสถานการณแ์ บบนีเ้ รา
รูก้ นั ดีว่าไม่ควรพลีพลา่ มเพราะเขาเป็นใครก็ไม่รูแ้ ละอาจจะ
ทาํ อะไรก็ได้ ผมเดินนาํ ไปท่ีโซฟาตรงล๊อบบีส้ ว่ นพ่ีอาตตอนนี้
เดนิ เล่ียงออกไปหาพนกั งานตอ้ นรบั แลว้

เฟิรส์ “ใหเ้ ราเซน็ ตรงไหนละ่ ”
“ออ่ น่ีๆๆ”

เธอหันไปหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋ าสะพายและ
ย่ืนมาใหผ้ มพรอ้ มกบั ปากกา

เฟิรส์ “ช่ืออะไรอะ่ ”
“ของขวญั ”

เฟิรส์ “โอเค”
ผมเซน็ ลายเซน็ ตวั เองพรอ้ มกบั เขียนช่ือของเธอลงไป
เฟิรส์ “อะ่ เสรจ็ ละ่ ”

250