มาให้จับดีๆ ความรัก

เพราะความเหม่อทาํ ใหฉ้ ันไม่ทนั เมองรถท่ีขบั เขา้ มา
แต่โชคดีท่ีมีคนดึงแขนฉันกลบั ไปทนั จนหนา้ ฉนั กระแทกกบั
อกของเขาเขา้ อยา่ งจงั

เนย “พะ พ่ีอาต”
พ่ีอาต “เป็นอะไรหรอื เปลา่ เนย”
เขาพดู พลางกม้ ลงสาํ รวจตวั ฉนั ครา่ วๆ
เนย “ไมเ่ ป็นไรคะ่ ”
พ่ีอาต “เดินระวังหน่อยสิ ถ้าพ่ีมาไม่ทันจะทาํ ยังไง
หืม้ ”
ลกั ษณะทา่ ทางท่ีเขาพดู กบั ฉนั ถา้ เป็นผหู้ ญิงคนอ่ืนก็
คงเคลิม้ ไปแลว้ หรอื ไมก่ ็ถา้ ฉนั ไมเ่ จอเหตกุ ารณเ์ ม่ือก่อนน่านี้
ฉนั นา่ จะเช่ือไดส้ นิทใจเลยละ่ วา่ เขาเป็นคนดี
เนย “ขอบคุณมากนะคะพ่ีอาต พอดีเนยคิดอะไร
เพลินไปหนอ่ ย”
พ่ีอาต “งนั้ พ่ีเดินไปสง่ ท่ีรถนะ”
เนย “รถเนยจอดอยตู่ รงนีเ้ องคะ่ ”

401

ฉันชีไ้ ปทางรถท่ีจอดอยู่ตรงหน้า พ่ีอาตส่งยิม้ ตอบ
กลบั มา

พ่ีอาต “งนั้ ขบั รถดีๆนะครบั ”
ฉันส่งยิม้ ใหต้ ามมารยาทพรอ้ มกับรีบเดินขึน้ รถแลว้
ขับออกมาทันที จริงๆก็ระแวงเหมือนกันนะ ฉันขับรถมอง
กระจกหลงั ตลอดวา่ จะมีคนขบั รถตามมาหรอื เปลา่
เฟิรส์ “ไปซือ้ ของ แลว้ ไหนของ”
เฟิ รส์ ทกั ขนึ้ เม่ือฉนั เปิดประตหู อ้ งเขา้ ไป เออ นนั้ สิ ฉัน
มัวแต่ตามพ่ีอาตจนลืมไปว่าฉันไม่ไดเ้ อาของในรถเข็นไป
จ่ายเงนิ น่ีนา
เนย “เนยลมื ของอะ่ ”
เฟิรส์ “อา้ ว แลว้ จา่ ยเงินไปหรอื ยงั ”
เนย “ยงั ไมไ่ ดเ้ อาไปจา่ ยเลย”
เฟิรส์ “หา”
เฟิ รส์ ทาํ หน้างงๆพรอ้ มกับจับมือฉันไปน่ังดว้ ยกันท่ี
โซฟา

402

เฟิ รส์ “มีเร่ืองอะไรหรือเปล่า อยู่ๆไปซือ้ ของแต่ไม่เอา
ของไปจา่ ยเงินเนีย้ นะ”

เนย “บงั เอญิ เจอพ่ีเคก้ แลว้ คยุ กนั เพลนิ ไปหน่อยอะ่ ”
ฉันยังไม่อยากเล่าเร่ืองของพ่ีอาตใหเ้ ฟิ รส์ ฟัง เขายัง
ตอ้ งทาํ งานกับพ่ีอาตอยู่ถา้ มีเร่ืองแบบนีข้ ึน้ มาเฟิ รส์ อาจจะ
หลดุ โฟกสั เร่อื งงานก็ได้
เฟิรส์ “แลว้ ..”
เนย “เฟิรส์ เนยหิวแลว้ อะ่ ”
ฉันรีบตดั บทก่อนท่ีเขาจะถามอะไรไปมากกว่านี้ ฉัน
กลวั หลดุ ปากพดู ไปนะ่ สิ เด๋ียวไดโ้ ป๊ ะแตกกนั พอดี
เฟิ รส์ “เฟิ รส์ เอากบั ขา้ วมาดว้ ยเนีย้ แม่ฝากมาใหก้ ลวั
เนยจะอด”
เนย “ฮา่ ๆ ดีจงั งนั้ เนยไปจดั โต๊ะกอ่ นดีกวา่ ”
เฟิรส์ “ก็ทาํ ดว้ ยกนั น่ีแหละ”
หลงั จากท่ีเรากินขา้ วกนั เสร็จเฟิ รส์ ก็อาสาจะลา้ งจาน
ใหเ้ อง ส่วนตวั ฉันก็เลยขอตวั มาอาบนา้ํ ก่อน เผ่ือว่านา้ํ อ่นุ ๆ

403

จะช่วยทาํ ใหฉ้ ันผ่อนคลายไดบ้ า้ ง ตอนนีใ้ นสมองฉันมีแต่
คาํ ถามว่าทาํ ไม ทาํ ไมพ่ีอาตถึงตอ้ งทาํ แบบนี้ ฉันไม่เขา้ ใจ
เลยจรงิ ๆ

เฟิรส์ “อาบนา้ํ นานมากกก”
เนย “ใครจะไปว่งิ ผา่ นนา้ํ เหมือนกบั เฟิรส์ ละ่ ”
เฟิ รส์ “ชิ อีกนิดเดียวเฟิ รส์ จะเขา้ ไปตามแลว้ เนีย้ คิด
วา่ หลบั อยขู่ า้ งใน”
ฉนั เดนิ ลงมาน่งั ท่ีปลายเตยี งพลางเชด็ ผมท่ีเพ่ิงสระ
เฟิรส์ “เฟิรส์ เช็ดใหเ้ อาไหม”
เนย “ทาํ ไมวนั นีด้ เู อาใจเป็นพิเศษ”
เฟิ รส์ “ก็แลกเปล่ียนกันไงเฟิ รส์ ทาํ ใหเ้ นย เนยทาํ ให้
เฟิรส์ แตข่ องเฟิรส์ ไมใ่ ช่เช็ดผมนะ”
เฟิรส์ พดู พลางสง่ สายตากรุม่ กรม่ิ มาใหฉ้ นั จนโดนฉนั
เอาผา้ เชด็ ผมคลมุ หนา้ เขาแทน
เนย “ทะลง่ึ ”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ ยงั ไมไ่ ดบ้ อกเลยวา่ ทาํ อะไร คดิ ไปถึงไหน”

404

เนย “ชิ ไมต่ อ้ งมาพดู เลย สายตานายมนั ฟอ้ ง”
เฟิรส์ “ฮา่ ๆ ลอ้ เลน่ ๆ เฟิรส์ เชด็ ให”้
เฟิรส์ ขยบั เขา้ ไปเชด็ ผมใหฉ้ นั อยา่ งเบามือ
เนย “เฟิรส์ นายเคยมีผจู้ ดั การคนอ่ืนหรอื เปลา่ ”
เฟิ รส์ “ไม่เคยอ่ะตอนประกวดใหม่ๆ แม่ก็เป็นคน
จดั การใหจ้ นอายยุ ่ีสบิ เรม่ิ มีงานเขา้ มาเยอะมากทางคา่ ยก็ให้
พ่ีอาตเขา้ มาเป็นผจู้ ดั การ ทาํ ไมเหรอ”
เนย “ถามดเู ฉยๆอา่ เหน็ นายกบั พ่ีอาตสนิทกนั มาก”
เฟิ รส์ “ก็เจ็ดปีแลว้ อ่ะ อีกอย่างเฟิ รส์ นับถือพ่ีอาตนะ
เร่ืองงานไม่เคยมีปัญหาเลย มีอะไรพ่ีอาตจดั การใหไ้ ดห้ มด
และเฟิ รส์ ก็ชดั เจนกบั พ่ีอาตตงั้ แต่แรกอยู่แลว้ ว่าเฟิ รส์ มีเสน้
กนั้ แคไ่ หน อะไรท่ีไมต่ อ้ งจดั การให้ และพ่ีอาตก็ไมเ่ คยยงุ่ เรา
ก็เลยอยกู่ นั มาไดน้ านละ่ มงั้ "
ฉนั น่งั เงียบปลอ่ ยใหเ้ ฟิรส์ เช็ดผมแลว้ ก็เลา่ เรอ่ื งของ
เขากับพ่ีอาต ท่ีมีทะเลาะกันบา้ งช่วงแรกๆ แต่ก็ผ่านอะไร
ดว้ ยกนั มาเยอะ ฟังดกู ็รูว้ ่าเฟิ รส์ นบั ถือพ่ีอาตมากแค่ไหน ถา้

405

เขารูว้ ่าพ่ีอาตไม่ไดเ้ ป็นอย่างท่ีเขาคิดเอาไว้ ฉนั ไม่รูว้ ่าเขาจะ
เสยี ใจมากแคไ่ หน

406

27

สามส่ีวนั หลงั จากนนั้ ข่าวของเฟิ รส์ ก็ค่อยๆเงียบลงไป
ฉันไม่ไดข้ ่าวคราวของพราวเลย แอบคิดว่าจะมีข่าวตาํ รวจ
พบศพบา้ ง ก็ไมม่ ี หรอื วา่ ฉนั อาจจะคิดมากไปเองก็ได้ พ่ีอาต
อาจจะไมไ่ ดท้ าํ เร่อื งแบบนนั้

Line

Pakhin “ลงมาหาขา้ งลา่ งหน่อย”
Pakhin “มีเร่อื งเซอรไ์ พร”์

ฉนั น่งั อ่านขอ้ ความแบบงงๆ อย่ๆู จะมาเซอรไ์ พรอ์ ะไร
ของเขานะ

Noey “รอกอ่ นนะ แตง่ ตวั ก่อน”

Pakhin “โอเคครบั ”

407

ฉันแต่งตวั เสร็จเรียบรอ้ ยก็ลงไปหาเฟิ รส์ ท่ีจอดรถรอ
อยทู่ ่ีประจาํ ของเขา

เนย “เฟิรส์ อ๊ะ..พ่ีอาต”
ทาํ ไมอยู่ๆคนขับรถถึงเป็นพ่ีอาตล่ะ ฉันเปิดประตู
กาํ ลงั จะกา้ วเขา้ ไปน่งั ตอ้ งรบี ชกั ขากลบั เกือบไมท่ นั
พ่ีอาต “เฟิรส์ ใหพ้ ่ีมารบั เนยแทนอะ่ ”
เนย “เหรอคะ ทาํ ไมเฟิรส์ ไมบ่ อกเนยก่อนละ่ คะ”
พ่ีอาต “อา้ ว เฟิ รส์ ยงั ไม่ไดบ้ อกอ่ะ เจา้ ตวั มวั แตเ่ ตรยี ม
เซอรไ์ พร์ เอย้ พ่ีหลดุ อะไรไปหรอื เปลา่ เนีย้ ”
ฉันมองหนา้ พ่ีอาตอย่างระแวง ตอนนีไ้ ม่รูว้ ่าควรจะ
โทรหาเฟิรส์ ก่อนดไี หม
พ่ีอาต “พ่ีไม่พาเนยไปไหนหรอก เป็นแบบนั้นเฟิ รส์
เอาพ่ีตายแน่”
เนย “เออ่ คะ่ ”
ฉันยอมเขา้ ไปน่ังในรถก่อนจะหยิบโทรศัพทพ์ ิมไลน์
หาเฟิ รส์

408

Line
Noey “ใหพ้ ่ีอาตมารบั ทาํ ไมไมบ่ อกกนั ก่อน”
Noey “จะเลน่ อะไรเนีย้ ”

เฟิ รส์ ไม่เปิดอ่านข้อความท่ีฉันส่งไป รอจนห้านาที
แลว้ เขาก็ยงั ไมย่ อมเปิดอา่ น

เนย “น่ีเราจะไปท่ีไหนเหรอคะ”
พ่ีอาต “บา้ นเฟิรส์ นะ่ ”
เนย “จริงๆพ่ีอาตไม่ตอ้ งลาํ บากมารบั ก็ไดน้ ะคะ เนย
ขบั รถไปเองก็ได”้
พ่ีอาต “เฟิรส์ เขาคงอยากใหเ้ นย น่งั สบายๆมากกวา่ "
นา้ํ เสียงและสายตาของพ่ีอาตทาํ ใหฉ้ ันขนลกุ ซู่ ก่อน
จะกม้ ลงมองโทรศพั ทเ์ หมือนเดิมเพราะตอนนีค้ นท่ีอยากให้
ตอบท่ีสดุ ไมแ่ มแ้ ตเ่ ปิดอา่ นมนั ดว้ ยซา้ํ
พ่ีอาต “หลบั ก่อนนะเนย”
เนย “อะไรนะคะ”
ฉนั ไดย้ ินเสยี งพ่ีอาตพดู อะไรไมแ่ น่ใจ แตห่ นั หนา้ ไป

409

มองก็เจอเขาใส่แมสปิ ดจมูกอยากมิดชิดประมาณสองถึง
สามชนั้ สายตาฉนั เรม่ิ เลอื นลาง ไมน่ านภาพก็ตดั ไป

ฉนั ต่นื ขนึ้ มาเจอตวั เองนอนอยบู่ นเตียงในหอ้ งๆหนง่ึ ท่ี
ไมค่ นุ้ ตา ขา้ วของในหอ้ งแทบไมม่ ีอะไรเลย เหมือนวา่ ปกติ
มันไม่มีใครอยู่ ฉันค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึน้ น่ัง ก่อนจะเรียบ
เรยี งเหตกุ ารณท์ ่ีเกิดขนึ้ ฉนั น่งั รถออกมากบั พ่ีอาตและ..

แอ๊ดดดด
พ่ีอาต “ต่นื แลว้ เหรอเนย”
พ่ีอาตเปิดประตเู ขา้ มาในหอ้ งพรอ้ มกบั เดินเขา้ มาหา
ฉนั ทาํ ใหฉ้ นั รบี ถอยหลงั หนีจากเขาทนั ที
เนย “พ่ีอาตพาเนยมาท่ีน่ีทาํ ไม”
พ่ีอาต “พ่ีเห็นเนยหลับไปน่ี ก็นึกว่าอยากจะนอน
พกั ผอ่ นก่อน”
เนย “ทาํ ไม พ่ีอาตไมไ่ ปสง่ เนยท่ีบา้ นเฟิรส์ ละคะ”
พ่ีอาต “หึ เพราะเฟิ รส์ ไม่ไดอ้ ยากใหม้ ึงไปท่ีบา้ นน่ะ
สิ”

410

พ่ีอาตพูดพลางมองฉันด้วยสายตาท่ีแสดงถึงการ
เยาะเยย้

เนย “มะ หมายความวา่ ไงคะ”
พ่ีอาต “หมายความว่ามึงไม่มีความจาํ เป็นกับเฟิ ร์
สอีกแลว้ คนท่ีมีความสาํ คญั กบั เฟิรส์ มากท่ีสดุ คือก”ู
อย่างท่ีพ่ีเคก้ บอกจรงิ ๆ พ่ีอาตไม่ไดท้ าํ ทกุ อย่างเพราะ
หนา้ ท่ีผจู้ ดั การ เขาคิดมากกวา่ นนั้
เนย “เฟิ รส์ เขารกั พ่ีอาตมากนะคะ พ่ีอาตทาํ แบบนี้
เฟิรส์ เขาจะเสียใจมากแคไ่ หน”
พ่ีอาต “ใช่! เฟิ รส์ เขารกั กมู าก แต่เพราะมีมึงเขา้ มาไง
เพราะมีมงึ !”
เนย “กรดี๊ ดด!”
พ่ีอาตพงุ่ เขา้ มาผลกั ฉนั กระแทกกาํ แพงหอ้ ง พรอ้ มกบั
ตามเขา้ มาบบี แขนของฉนั ทงั้ สองขา้ ง
พ่ีอาต “เฟิ รส์ น่ะยังเด็ก ถึงดูไม่ออกว่าผู้หญิงอย่าง
มงึ น่ะวางแผนมาอยา่ งดแี คไ่ หน”

411

เนย “เนยไมไ่ ดว้ างแผนอะไรเลย”
พ่ีอาต “ตอแหล!”
เพีย๊ ะ!
หน้าฉันหันไปตามแรงตบของพ่ีอาต มันแรงจนฉัน
สมั ผสั ไดถ้ งึ รสชาตเิ คม็ ของเลือดท่ีออกในปาก
พ่ีอาต “มงึ รูไ้ หมวา่ กวา่ เฟิรส์ จะมีวนั นีไ้ ดฉ้ นั ตอ้ ง
พยายามมาขนาดไหน ฮกึ ”
อย่ๆู พ่ีอาตก็พดู ออกมาพรอ้ มกบั รอ้ งไห้ ทาํ ใหฉ้ นั ปรบั
อารมณไ์ มท่ นั
พ่ีอาต "กูทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ทาํ งานอยู่ขา้ งเขา
คอยซัพพอรต์ และจัดการทุกอย่างจนเขากลายเป็นเฟิ รส์
ภาคินในทกุ วนั นี”้
เนย “ถา้ พ่ีอาตรกั เฟิ รส์ ทาํ ไมตอ้ งจา้ งพราวมาในงาน
วนั นนั้ ละ่ คะ”
พ่ีอาตจอ้ งหนา้ ฉนั อยา่ งเอาเร่อื งทนั ที
พ่ีอาต “หึ วนั นนั้ พวกมงึ เหน็ จรงิ ๆดว้ ยสนิ ะ”

412

พ่ีอาตพูดพรอ้ มกับปล่อยแขนฉันออกแล้วน่ังลงท่ี
เตยี ง

พ่ีอาต “กจู ะเลา่ ใหม้ งึ ฟังแลว้ กนั นะ มงึ รูห้ รอื เปลา่ ว่ากู
เนีย้ เป็นผจู้ ดั การมือทอง ท่ีสามารถจดั การใหไ้ ดท้ กุ อย่าง กกู ็
แค่จ้างเด็กคนหน่ึงไปยืนหน้าห้องเฟิ ร์สท่ีโรงแรม แล้วก็
จัดการถ่ายภาพเหตุการณ์ก่อนจะส่งกลับไป เพ่ือใหเ้ ฟิ รส์
เห็นว่ากจู ดั การได้ เร่อื งอิพราวนนั้ ก็เหมือนกนั กกู ็แค่จา้ งมนั
มาป่ วนในงาน ก่อนจะงดั หลกั ฐานท่ีตวั เองเตรียมไวอ้ อกมา
เฟิ รส์ เขาจะไดเ้ ห็นไง ว่าจรงิ ๆแลว้ ชีวิตเขาควรจะมีกอู ย่ขู า้ งๆ
ไปตลอดมากกวา่ คนอยา่ งมงึ คนท่ีคอยแตส่ รา้ งปัญหา!”

ฉนั ไดแ้ ตย่ ืนน่ิงเพราะยงั ไงตกใจกบั เรอ่ื งท่ีเขาทาํ
พ่ีอาต “อ่อ แล้วรู้ไหมว่ากูจัดการคนท่ีดือ้ ด้าน ไล่
เทา่ ไหรก่ ็ไมไ่ ปยงั ไง”
พ่ีอาตพดู พรอ้ มกบั เดินกลบั เขา้ มาหาฉนั อีกครงั้ คราว
นีฉ้ นั ยืนกาํ โคมไฟท่ีหวั เตียงไวแ้ นน่
พ่ีอาต “ฮ่าๆๆ มงึ คดิ วา่ แคโ่ คมไฟอนั เดยี ว จะช่วย

413

อะไรมงึ ได”้
เนย “กรดี๊ ด!”
เพลง้
พ่ีอาตพุ่งตวั เขา้ มาหาฉัน พรอ้ มกับฉันท่ีขวา้ งโคมไฟ

เขา้ ไปท่ีหวั เคา้ จนหวั แตก พ่ีอาตเอือ้ มมือไปจบั ตรงรอยแผล
ก่อนจะมองหนา้ ฉนั อยา่ งอาฆาตแคน้

พ่ีอาต “มงึ กลา้ ทาํ กขู นาดนี้ ก็ลงนรกไปเถอะ”
เนย “อ๊ะ!”
พ่ีอาตพงุ่ เขา้ มาผลกั ฉนั ลม้ ลงกบั เตียงพรอ้ มกบั บีบคอ
ฉนั อย่างแรง ฉนั พยายามดิน้ และแกะมือของเขาออก แต่ฉนั
สแู้ รงของเขาไมไ่ หวเลยจรงิ ๆ
เนย “แคก่ ๆๆ”
พ่ีอาต “หลังจากมึงตายทุกอย่างก็จะกลับไปเป็น
เหมือนเดิม”
ตอนนีฉ้ นั รูส้ กึ เหมือนตวั เองจะขาดอากาศหายใจแลว้
จรงิ ๆ ฉนั คอ่ ยๆหลบั ตาลงปลอ่ ยใหน้ า้ํ ตาไหลพราก

414

นอ้ งแยมแม่ขอโทษนะคะท่ีจะไม่ไดอ้ ยู่กับหนู คอยดู
หนเู ติบโตไปเร่อื ยๆ ขอโทษท่ีแมไ่ ม่มีเวลาใหห้ นเู ทา่ กบั แมค่ น
อ่ืน หนูตอ้ งโตมาเป็นเด็กดีนะคะ แม่สญั ญาว่าจะคอยมอง
หนอู ยตู่ ลอด แมร่ กั หนมู ากๆนะ

Frist Talk
พ่ีอาต “เฟิรส์ วนั นีพ้ ่ีกลบั ก่อนนะรูส้ กึ ไมส่ บาย”
วนั นีผ้ มออกมาถ่ายแบบนิตยสารกับพ่ีอาต กาํ ลงั จะ
เสรจ็ แลว้ แตพ่ ่ีอาตขอตวั กลบั ก่อน
เฟิรส์ “เป็นอะไรมากป่ ะพ่ี ไปหาหมอไหมอะ่ ”
พ่ีอาต “พ่ีปวดหวั ตวั รอ้ นนนั้ แหละ”
เฟิรส์ “ตามประสาคนแกอ่ ะ่ เนาะ”
พ่ีอาต “หึ ไอเดก็ น่ี”
สตา๊ ฟ “เฟิรส์ เขา้ ถา่ ยเซต็ สดุ ทา้ ยครบั ”
พ่ีอาตเดินเล่ียงกลบั ออกไป ส่วนผมก็เดินเขา้ เซ็ตไป
ถา่ ยแบบตอ่ อีกเกือบช่วั โมง

415

ตากลอ้ ง “โอเค เรยี บรอ้ ยครบั ”
เฟิรส์ “ขอบคณุ ครบั ขอบคณุ ทกุ คนมากครบั ”
ผมเดินออกจากฉากไปท่ีห้องแต่งตัวเพ่ือจัดการ
เปล่ยี นชดุ กลบั บา้ น
เฟิรส์ “หายไปไหนวะ”
ผมก้มหาโทรศัพท์มือถือท่ีจําได้ว่าเก็บเอาไว้ใน
กระเป๋ านี้ หรอื วา่ ผมจะฝากพ่ีอาตไวน้ ะ โอ๊ย ขีล้ มื จรงิ ๆเวย้
ก๊อกๆๆ
เฟิรส์ “เชิญครบั ”
สตา๊ ฟ “นอ้ งเฟิรส์ คะ คอื พ่ีเคก้ เขาอยากคยุ ดว้ ยน่ะคะ่ ”
พนักงานท่ีเคาะประตูพูดพลางย่ืนโทรศพั ทม์ าใหผ้ ม
ผมก็รบั อย่างงงๆเพราะปกติพ่ีเคก้ ไม่น่าจะมีธุระด่วนกบั ผม
ถึงขนั้ โทรหาสต๊าฟคนอ่ืน
เฟิรส์ “ฮลั โหลครบั ”
เคก้ “เฟิรส์ โทรศพั ทเ์ ราไปไหน พ่ีโทรเป็นรอ้ ยสายเลย”
พ่ีเคก้ เสยี งรอ้ นรนมาก จนผมเรม่ิ ใจไมด่ ี

416

เฟิรส์ “ผมหาโทรศพั ทไ์ มเ่ จอ มีอะไรหรอื เปลา่ พ่ี”
เคก้ “เนยน่ะสิ ถกู พ่ีอาตจบั ตวั ไปแลว้ ”
เฟิรส์ “ห๊ะ! จบั ตวั ”
พ่ีอาตจะจบั ตวั เนยไปทาํ ไม ก็บอกวา่ ไมส่ บาย แต่
โทรศพั ทผ์ ม..
เคก้ “ก็ใช่น่ะสิ พ่ีมีธุระกับเนยก็ว่าจะมาหาท่ีคอนโด
แต่เจอรถเฟิ รส์ จอดอย่ขู า้ งลา่ ง ยงั ไม่ทนั ไดเ้ ขา้ ไปทกั ก็เห็นวา่
คนขับเป็นพ่ีอาต พ่ีขับรถตามไปนะแต่ไม่ทันคลาดกันซะ
กอ่ น”
รถผมเหรอ ผมรบี หากญุ แจรถท่ีกระเป๋ าสว่ นตวั ทนั ที
ปรารกฏวา่ ทงั้ โทรศพั ทแ์ ละกญุ แจรถ ไมม่ ีอะไรเลยซะอยา่ ง
เคก้ “เฟิรส์ รบี ออกมาเถอะพ่ีรออยขู่ า้ งหนา้ เนีย้ ”
เฟิรส์ “โอเคพ่ี”
ผมรบี วางสายแลว้ หนั ไปคืนโทรศพั ทใ์ หส้ ต๊าฟท่ียืนรอ
อยหู่ นา้ หอ้ งก่อนจะว่ิงลงไปหาพ่ีเคก้ ทนั ที
เคก้ “เฟิรส์ ทางนี”้

417

พ่ีเคก้ ลดกระจกลงโบกมือใหผ้ ม
เฟิ รส์ “พ่ีอาตจบั ตวั เนยไปทาํ ไมพ่ี เขาเพ่ิงแยกกนั กบั
ผมเม่ือช่วั โมงท่ีแลว้ เอง”
เคก้ “เร่ืองนนั้ เด๋ียวเล่าใหฟ้ ัง แต่พอจะคิดออกไหมว่า
พ่ีอาตจะพาเนยไปท่ีไหน”
เฟิรส์ “รถผมคนั นนั้ มีGPS ยืมโทรศพั ทห์ น่อยพ่ี”
ผมรบั โทรศัพทม์ าโหลดแอพติดตามรถท่ีแม่ผมเคย
ติดตงั้ เอาไว้ เพราะกลวั ว่าผมจะขบั รถเร็วเกินไป ผมรูส้ กึ ว่า
มนั ไรป้ ระโยชนม์ าก จนวนั นีน้ ่ีแหละ
กว่าจะติดตัง้ เขา้ ระบบและยืนยันตัวตนไดใ้ หม่เล่น
เอาผมเหง่ือแตกเลยเหมือนกนั ไมน่ านสญั ญาณคน้ หาก็ระบุ
ตาํ แหน่งท่ีรถจอดอยู่ และจอดอย่ตู รงนีม้ าประมาณสบิ หา้
นาทีแลว้
พ่ีเคก้ โทรหาตาํ รวจเพราะไม่แน่ใจว่าฝ่ังพ่ีอาตจะอยู่
คนเดียวหรือเปล่า ตอนนีใ้ จผมรอ้ นรนไปหมดไม่คิดเลยว่าพ่ี
อาตจะทาํ ขนาดนี้ ย่งิ พ่ีเคก้ เลา่ เร่อื งทงั้ หมดท่ีรูใ้ หผ้ มฟัง เลน่

418

เอาผมช็อกไปเลยเหมือนกนั
พ่ีเคก้ “น่ีไงรถ”
รถจอดอยขู่ า้ งๆป่ารกซง่ึ ขา้ งในไมม่ ีใครอยเู่ ลย
เฟิรส์ “พ่ีรอตาํ รวจอยตู่ รงนีน้ ะ ผมจะขอเขา้ ไปกอ่ น”
เคก้ “มนั อนั ตรายนะเวย้ เฟิรส์ ”
เฟิรส์ “พ่ีเป็นคนบอกเองวา่ พ่ีอาตไมท่ าํ อะไรผม”
พ่ีเค้กมองหน้าผมอย่างลาํ บากใจ แต่ก็ยอมยืนรอ

ตาํ รวจอยู่ตรงนัน้ ผมรีบเดินเขา้ ไปในป่ าก่อนท่ีมนั จะมืดไป
กวา่ นีแ้ ลว้ มองไมเ่ ห็นอะไรเลย

เดินเข้าไปประมาณหา้ นาทีก็เจอบา้ นรา้ ง ไม่สิ มัน
เหมือนเป็นบา้ นท่ีตัง้ ใจจะสรา้ งเอาไวใ้ นป่ า เพราะมันไม่มี
ถนนหนทางใหเ้ ขา้ มาเลย

กรดี๊ ดดดดด!
เพลง้ !
เฟิรส์ “เนย!”
เสียงกรดี๊ ท่ีดงั มาจากในบา้ นทาํ ใหผ้ มม่นั ใจทนั ทีวา่

419

เนยอยขู่ า้ งในบา้ นนนั้ แนน่ อน
ผมรีบเดินเขา้ ไปในบา้ นซ่ึงสภาพบา้ นเหมือนจะมีคน

มาอยู่บ้างเป็นครั้งคราวเพราะมันก็ไม่ได้ดูรา้ งไปเลยซะ
ทีเดยี ว ชนั้ สองของบา้ นมีอยแู่ คส่ องหอ้ งเทา่ นนั้

แกก่ ๆๆ
พ่ีอาต “มงึ ตอ้ งตาย”
ประตโู ดนลอ๊ กจากดา้ นใน ผมรบี ถีบประตเู ขา้ ไปทนั ที
พล่กั !
โครม!
เฟิรส์ “เนย!”
ภาพท่ีผมเห็นคือเนยท่ีเพ่ิงจะสลบไปโดนมีพ่ีอาต
กาํ ลงั บบี คอเธออยดู่ า้ นบน
พ่ีอาต “เฟิรส์ !”
ดว้ ยความตกใจทาํ ใหพ้ ่ีอาตเดง้ ตวั ออกจากเนยแลว้
รบี ว่งิ หนีออกไปทนั ที
เฟิรส์ “เนยๆๆ อยา่ เป็นอะไรนะเนย”

420

ผมว่ิงเขา้ ไปประคองตวั เธอท่ีเนือ้ ตวั มีแต่รอยชา้ํ มุม
ปากแตกเลือดออก และลาํ คอแดงเถือกจากการถูกบีบรดั
อยา่ งแรง

เฟิรส์ “เนย ต่ืนขนึ้ มากอ่ น ขอรอ้ งง”

421

28

ผมพาเนยมาส่งท่ีโรงพยาบาล โชคดีท่ีเธอไม่ไดเ้ ป็น
อะไรมากแคห่ มดสติไปเทา่ นนั้ สว่ นพ่ีอาตเขาหนีไปได้

ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตหู อ้ งดงั ขนึ้ พรอ้ มกบั พ่อและแมเ่ ดินเขา้
มาในหอ้ ง
เฟิรส์ “พอ่ กบั แมม่ าไดย้ งั ไงครบั ”
แม่ “ก็เฟิ รส์ เป็นคนส่งไลนไ์ ปบอกแม่เองว่าเนยเขา้
โรงพยาบาลอยทู่ ่ีหอ้ งนี้ แลว้ ตกลงเนยเป็นอะไรลกู ”
แม่ทาํ หนา้ งงกับคาํ ถามของผมก่อนจะตอบออกมา
ซง่ึ คาํ ตอบของแมก่ ็ทาํ ใหผ้ มตกใจไมน่ อ้ ย
เฟิรส์ “แมค่ รบั ..”
ผมลงั เลอยู่พอสมควรว่าจะเล่าเร่ืองนีใ้ หแ้ ม่ฟังดีหรือ
เปล่า แต่การท่ีพ่ีอาตยงั ส่งขอ้ ความมาหาแม่ผมไดแ้ ละรูว้ ่า
เนยอยทู่ ่ีไหน มนั อนั ตรายมาก ผมตอ้ งใหพ้ อ่ กบั แมร่ ะวงั ตวั

422

มากขนึ้ จงึ ตดั สนิ ใจเลา่ เร่อื งทงั้ หมดใหฟ้ ัง
พอ่ “แลว้ ตาํ รวจละ่ ”
เฟิ รส์ “เพ่ิงกลบั กนั ไปครบั ตอ้ งรอใหเ้ นยรูส้ ึกตวั ก่อน

แลว้ จะกลบั มาสอบปากคาํ อีกรอบครบั ”
พ่อ “แต่พ่อว่าเราควรมีคนดูแลความปลอดภัยหนา้

หอ้ งนะ ถา้ ไมย่ า้ ยเนยไปท่ีอ่ืน”
แม่ “นนั้ สิ เราอยทู่ ่ีสวา่ ง ทาํ อะไรใครก็เหน็ กนั ไวด้ ีกวา่

แก”้
เฟิรส์ “ครบั เด๋ียวผมใหท้ างคา่ ยจดั การให”้
หลงั จากหมดเวลาเย่ียมพ่อกับแม่ก็กลบั บา้ น โดยท่ี

ทางคา่ ยติดตอ่ ทางตาํ รวจเวียนตรวจย่ีสบิ ส่ชี ่วั โมง
เนย “ฟะ เฟิรส์ ”
ผมเงยหนา้ ขึน้ มามองตามเสียงเรียก เจอเนยกาํ ลัง

นอนมองหนา้ ผมอยู่
เฟิ รส์ “เนย! เจ็บตรงไหนไหม เด๋ียวเฟิ รส์ ไปตามหมอ

ก่อนนะ”

423

เนย “อยา่ ไป..”
เนยพดู พรอ้ มกบั เอือ้ มมือมาจบั มือผมไวแ้ นน่ เหมือน
เธอกลวั วา่ ถา้ ปลอ่ ยมือแลว้ ผมจะหายไปอยา่ งนนั้ แหละ
เฟิ รส์ “โอเคๆ ไม่ตอ้ งกลวั นะ เฟิ รส์ จะอย่ขู า้ งๆเนยตรง
นี”้
ผมพดู พลางเดินกลบั เขา้ ไปน่งั ลงขา้ งๆเธอ
เฟิรส์ “กินนา้ํ หนอ่ ยไหม”
เนยพยกั หนา้ ใหแ้ ทนคาํ ตอบ ผมลกุ ขนึ้ เทนา้ํ ใสแ่ กว้ ให้
เธอกินเสรจ็ เรยี บรอ้ ยก็ตงั้ กลบั ท่ีเดิม
เนย “แลว้ .. พ่ีอาต”
เฟิ รส์ “หนีไปไดน้ ่ะ แต่ไม่ตอ้ งกงั วลนะทางตาํ รวจเขา
กาํ ลงั ตามตวั อย”ู่
เนย “เฟิรส์ โอเคใช่ไหม”
ประโยคของเนยเหมือนจีจ้ ดุ ผมเขา้ เต็มๆ ยอมรบั ครบั
ว่าผมไม่โอเคเลย พ่ีอาตเป็นเหมือนพ่ีชายของผมคนหน่ึง
เป็นเหมือนคนในครอบครวั และเร่ืองราวทงั้ หมดท่ีเขาทาํ ลง

424

ไป ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนไม่ดี แต่เขาแค่เลือกทางเดินผิด
เทา่ นนั้ เอง

เนย “เนยโอเคนะ ถา้ เฟิรส์ จะไมอ่ ยากใหต้ าํ รวจ..”
เฟิ รส์ “เนยโอเค แต่เฟิ รส์ ไม่โอเค อย่าใหเ้ ฟิ รส์ รูส้ กึ ผิด
ไปมากกวา่ นีเ้ ลยนะ”
เนยอ้าแขนให้ผมเข้าไปกอดพร้อมรอยยิ้มบางๆ
เพราะเธอเป็นซะอย่างนีไ้ งละครบั ถึงตวั เองจะเจ็บแค่ไหนก็
ยงั แครแ์ ต่คนอ่ืนมากกว่า แครค์ วามรูส้ ึกของผมจนลืมไปว่า
ตวั เองเพ่งิ เกือบตายมา
เฟิรส์ “เฟิรส์ รกั เนยนะ”
ผมพดู พรอ้ มกบั เขา้ ไปกอดเธอเอาไวแ้ น่น ถา้ วนั นีผ้ ม
ไปชา้ กว่านี้ ผมอาจจะตอ้ งเสียใจตลอดชีวิตก็ได้ เนยลบู หลงั
ผมเบาๆเพ่ือเป็นการปลอบใจ จนผมตอ้ งผลกั เธอออกเบาๆ
เฟิ รส์ “ตกลงใครตอ้ งเป็นคนปลอบกันแน่ เนยเพ่ิง
เจอเรอ่ื งรา้ ยๆมานะไมก่ ลวั หรอื ไง”
เนย “กลวั สิ แตเ่ นยโดนทาํ รา้ ยรา่ งกายเด๋ียวหมอก็

425

รกั ษาหาย แตเ่ ฟิรส์ โดนทาํ รา้ ยท่ีจิตใจนะ”
ผมเงียบลงแลว้ ดึงเธอเขา้ มากอดอีกครงั้ กอดกันอยู่

อยา่ งนนั้ จนเธอเผลอหลบั ไป
เฟิรส์ “ฝันดีนะครบั ”
ผมจัดท่าใหเ้ ธอนอนสบาย ก่อนจะน่ังลงท่ีเกา้ อีข้ า้ ง

เตียงของเธอ

Noey Talk
ฉันลืมตาต่ืนขึน้ มาตอนเช้ากลับเจอบีมท่ียืนปลอก
ผลไมอ้ ยู่
เนย “บีม”
บมี “เนย! แกฟื้นแลว้ ”
บมี แลว้ เดนิ มาพรอ้ มกบั จานผลไมต้ งั้ ลงใหฉ้ นั
บมี “แกรูไ้ หมวา่ ตอนพ่ีเคก้ โทรมาหาฉนั ฉนั ตกใจแทบ
ตาย”
เนย “พ่ีเคก้ เหรอ เขารูเ้ รอ่ื งนีไ้ ดย้ งั ไง”

426

บีม “ก็พ่ีเคก้ น่ะสิ เขาไปหาแกท่ีคอนโดแลว้ ดนั ไปเห็น
ตอนท่ีแกขึน้ รถไปกบั อิพ่ีอาตพอดี เขาก็เลยโทรหาเฟิ รส์ แลว้
พาไปช่วยแกไดท้ นั ไง”

เพราะเม่ือคืนท่ีต่ืนมาฉนั ยงั สลมึ สลืออย่เู ลยไม่ไดถ้ าม
เขาวา่ ไปชว่ ยฉนั ไวไ้ ดย้ งั ไง

เนย “อืม แลว้ เฟิรส์ ไปไหน”
บมี “แหม่ ต่ืนมาก็ถามหาผวั เลยนะจ๊ะ เฟิรส์ กลบั บา้ น
ไปอาบนา้ํ นะ่ เด๋ียวมา”
เนย “แกไมไ่ ดบ้ อกเร่อื งนีก้ บั แมใ่ ช่ไหม”
บีม “ไมบ่ อกแมแ่ กก็รู้ กาํ ลงั มาแลว้ ยะ ข่าวใหญ่ขนาด
นนั้ ”
เนย “ข่าวใหญ่เลยเหรอ”
บีม “เออน่ะสิ อาจจะเป็นเพราะตาํ รวจประกาศจบั ละ่
ม่งั ”
ฉนั ถอนหายใจออกมาอยา่ งเหน่ือยใจ ถา้ แมม่ าถึงท่ีนี้
ก็น่าจะขา่ วใหญ่มากจรงิ ๆนนั้ แหละ

427

ก๊อกๆๆ
แยม “หมา่ ม๊า”
เสียงใสดงั ขึน้ พรอ้ มกบั เจา้ ตวั เล็กของฉนั ท่ีว่ิงเขา้ มาท่ี
เตียง ตามมาดว้ ยพ่อและแม่ของฉนั ท่ีถือขา้ วของเขา้ มาเต็ม
ไมเ้ ตม็ มือ
เนย “นอ้ งแยม”
บีมอุม้ แยมขึน้ มาน่ังบนเตียงกับฉัน ฉันดึงลูกเขา้ มา
กอดพรอ้ มกบั นา้ํ ตาท่ีค่อยๆไหลลงมา จริงๆตอนนนั้ ฉันกลวั
มากนะ กลวั วา่ จะไมไ่ ดก้ ลบั มากอดแยมอีกแลว้
แยม “หมา่ ม๊ารอ้ งไหท้ าํ ไมคะ หมา่ ม๊าเจ็บตรงไหนคะ”
แยมพดู พลางจบั หนา้ ฉนั สาํ รวจซา้ ยขวาก่อนจะกม้ ลง
มาจ๊บุ ท่ีแผลตรงมมุ ปากฉนั เบาๆ
เนย “เจบ็ นิดหน่อยคะ่ ”
แยม “เด๋ียวคณุ หมอรกั ษาใหน้ ะคะ”
เนย “ไดเ้ ลยคะ่ ”
แยมพดู พรอ้ มกบั เขา้ มากอดฉนั อีกครงั้ รูส้ กึ เหมือนได้

428

ชารต์ แบตหวั ใจจรงิ ๆ
แม่ “กลบั บา้ นเราไหมเนย”
ประโยคท่ีแม่พดู ขึน้ มาทาํ ใหท้ กุ คนหนั มามองหนา้ ฉัน

เป็นตาเดียว ฉันรูว้ ่าแม่เป็นห่วงฉันมากแค่ไหน แม่รูว้ ่าท่ีฉัน
ยอมเขา้ มาท่ีกรุงเทพฯเพราะตอ้ งทาํ งานหาเงินเลีย้ งแยม แต่
อยู่ๆฉันกลบั มาเจอเร่ืองแบบนี้ การกลบั บา้ นน่าจะเป็นท่ีท่ี
ปลอดภยั ท่ีสดุ สาํ หรบั แม่

เนย “แม.่ .”
พ่อ “ใหล้ กู พกั ผ่อนดีกว่าแม่ เร่ืองนีค้ ่อยคยุ กนั ดสู ิพ่อ
ซือ้ ของมาฝากเตม็ เลย”
ก๊อกๆๆ
ยงั ไม่ทนั ท่ีพ่อจะไดจ้ ดั แจงขา้ วของเสียงเคาะประตกู ็
ดงั ขนึ้ กอ่ น พรอ้ มกบั คณุ ตาํ รวจสองนายท่ีเดินเขา้ มา
ตาํ รวจ “ขออนุญาตนะครบั ผมจะตอ้ งขอสอบปาก
เพ่มิ เตมิ เพ่ือใชป้ ระกอบการทาํ คดีครบั ”
แยม “คณุ ตาํ รวจมาทาํ ไมคะหมา่ ม๊า”

429

เนย “อ่อ คุณตาํ รวจมีธุระกับหม่าม๊าค่ะ น้องแยม
ออกไปขา้ งนอกกบั คณุ ตาคณุ ยายกอ่ นนะคะ”

แยมพยกั หนา้ รบั อย่างนอยดๆ์ แต่ก็ยอมใหพ้ ่อฉันอุม้
ออกไปโดยดี ตาํ รวจใหฉ้ นั เลา่ ถึงเหตกุ ารณท์ งั้ หมดตงั้ แตแ่ รก
วา่ ฉนั ขนึ้ รถไปกบั พ่ีอาตไดย้ งั ไง

ตาํ รวจ “แลว้ ก่อนหนา้ นีเ้ ขาไม่ไดม้ ีพฤติกรรมแปลกๆ
อะไรมาก่อนเลยเหรอครบั ”

เนย “ก่อนหนา้ นีเ้ ราไมไ่ ดเ้ จอกนั บอ่ ยคะ่ เวลาท่ีเจอกนั
เขาก็ดปู กติ”

ตาํ รวจ “แลว้ เขาไดบ้ อกไหมครบั วา่ อะไรเป็นแรงจงู ใจ
ใหเ้ ขาทาํ ลงไป ทรพั ยส์ ิน หรอื วา่ เชิงชสู้ าว”

เนย “เอ่อ เขาไม่ได้จับตัวฉันไปเพราะต้องการ
ทรพั ยส์ ิน หรือพิศวาสเชิงชสู้ าวค่ะ แต่เขาจบั ฉันไปเพราะหงึ
หวงศิลปินท่ีเขาดแู ลคะ่ ”

ตาํ รวจ “หงึ หวงคณุ กบั คณุ เฟิรส์ เหรอครบั ”
เนย “ไมไ่ ดห้ งึ ฉนั นะคะ แตห่ งึ เฟิรส์ ”

430

ตาํ รวจ “คณุ จะบอกวา่ เขาเป็นเกยใ์ ช่ไหมครบั ”
เนย “ก็ประมาณนนั้ คะ่ ”
ตาํ รวจสองคนหันมองหนา้ กันนิดหน่อย อีกคนก็จด
บนั ทกึ ตามคาํ ใหก้ ารของฉนั กอ่ นจะขอตวั กลบั กนั ไป
แอ๊ดดดด
เฟิรส์ “อา้ ว คณุ ตาํ รวจ”
เฟิ รส์ เปิดประตูเดินเขา้ มาเจอคุณตาํ รวจสองนายท่ี
กาํ ลงั จะออกไปพอดี
ตาํ รวจ “ผมสอบปากคาํ เสรจ็ แลว้ ครบั หลงั จากนีค้ ดมี ี
ความคบื หนา้ ยงั ไงทางเราจะแจง้ ใหท้ ราบอีกครงั้ นะครบั ”
เฟิรส์ “ครบั ขอบคณุ มากครบั ”
เฟิ ร์สเปิ ดประตูให้ตํารวจทั้งสองนายเดินออกไป
ก่อนท่ีเจา้ ตวั จะเดินกลบั เขา้ มาน่งั ลงขา้ งๆฉนั
เฟิรส์ “ใครมาเย่ียมอะ่ ของเตม็ เลย”
เนย “พ่อกบั แม่แลว้ ก็แยมน่ะ ตอนนีน้ ่าจะไปเดินเล่น
อยขู่ า้ งลา่ ง”

431

เฟิ รส์ “พ่อกบั แม่มาแลว้ เหรอ ถา้ อย่างนนั้ เฟิ รส์ ไปหา
ทา่ นกอ่ นดกี วา่ ”

เนย “ไมเ่ ป็นไร เด๋ียวพอ่ กบั แมก่ ็เขา้ มาแลว้ ”
เฟิรส์ “โอเคๆ แลว้ น่ีกินอะไรหรอื ยงั ”
เนย “ยงั เลยอะ่ ”
เฟิรส์ “เด๋ียวเฟิรส์ ปอ้ นใหน้ ะ”
เฟิ รส์ พูดพลางยกถ้วยโจ๊กท่ีพ่อเอามาให้ มาน่ังลง
ขา้ งๆฉนั เหมือนเดมิ
เนย “กินเองก็ได้ ไมไ่ ดเ้ จ็บมือซะหน่อย”
เฟิรส์ “อยากปอ้ น อยา่ ดอื้ !”
เนย “ ”
ฉนั ไดแ้ ตท่ าํ เสยี งจิจ๊ ๊ะในลาํ คอแต่สดุ ทา้ ยก็ตอ้ งยอมให้
เขาปอ้ นใหอ้ ยดู่ ี
เฟิรส์ “อรอ่ ยป่ะ”
เนย “ลองกินดดู ิ”
เฟิรส์ “โอเค จ๊บุ ”

432

เนย “เฟิรส์ สส”
เฟิ รส์ พูดจบก็กม้ ลงมาจุ๊บปากฉัน โดยท่ีฉันยังไม่ทัน
ตงั้ ตวั เลย เจา้ เลห่ จ์ รงิ ๆเลย
เฟิรส์ “อรอ่ ยจรงิ ๆดว้ ย”
เขาพดู พรอ้ มกบั ส่งยิม้ เจา้ เล่หม์ าให้ ฉันหม่นั ไสก้ ็เลย
จดั การตแี ขนเขา
แยม “ลงุ เฟิรส์ สสสส”
เฟิรส์ “คนสวยย”
แยมเปิดประตเู ขา้ มาเจอเฟิ รส์ ก็ดีใจรีบว่ิงมาหาทนั ที
สว่ นพอ่ กบั แมก่ ็เดนิ ตามเขา้ มาทีหลงั
เฟิรส์ “คณุ พอ่ คณุ แมส่ วสั ดคี รบั ”
แม่ “มาแลว้ เหรอ แมข่ อคยุ ดว้ ยหนอ่ ยส”ิ
ฉนั หนั ไปมองแมแ่ บบงงๆ เออ่ แมค่ งไมไ่ ดจ้ ะดเุ ฟิรส์ ใช่
ไหม แตเ่ รอ่ื งนีเ้ ขาไมไ่ ดผ้ ิดเลยนะ”
เนย “แม.่ .”
เฟิรส์ หนั มาทาํ หนา้ ดใุ สฉ่ นั

433

เฟิรส์ “ไดค้ รบั นอ้ งแยมอยกู่ บั หมา่ ม๊ากอ่ นนะครบั ”
แม่เดินนาํ ออกไปขา้ งนอกพรอ้ มกบั เฟิ รส์ ท่ีเดินตามไป
ฉนั ก็ไดแ้ ต่หนั ไปมองหนา้ พ่อซ่ึงพ่อก็น่าจะเขา้ ใจว่าฉันกาํ ลงั
ขอความช่วยเหลือ
พอ่ “แมเ่ ขาไมท่ าํ อะไรเฟิรส์ หรอกหน่า ดทู าํ หนา้ เขา้ ”
สว่ นบมี ก็ทาํ หนา้ ไมร่ ูไ้ ม่ชีแ้ ลว้ หนั ไปจดั ของกบั พ่อแทน
สรุปไมม่ ีใครตามไปสืบใหฉ้ นั เลยสนิ ะ

434

29

Frist Talk
เฟิ รส์ “ผมตอ้ งขอโทษเร่ืองท่ีเกิดขึน้ ทั้งหมดดว้ ยนะ
ครบั เจอกันครงั้ แรกจริงๆผมไม่อยากใหอ้ ยู่ในสถานการณ์
แบบนีเ้ ลย”
แม่ของเนยหันมามองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจ
ออกมาเบาๆ
แม่ “ตอนแรกท่ีแม่รูข้ ่าวว่าเฟิ รส์ มาคบหากบั เนย แมก่ ็
ตกใจนะ ตอนนนั้ ก็กงั วลเร่อื งความแตกตา่ งของเนยกบั เฟิ รส์
มันเหมือนอยู่กันคนละโลก ย่ิงเนยมันเคยมีครอบครัวมา
กอ่ น มนั ยากท่ีคนเขาจะยอมรบั ”
เฟิ รส์ “แต่ผมไม่ไดค้ ิดเร่ืองนนั้ เลยนะครบั และท่ีบา้ น
ผมเขาก็รบั รูเ้ ร่อื งนีข้ องเนยครบั ”
ผมรบี พดู ขึน้ ทนั ที เพราะฟังดเู หมือนว่าแม่ของเนยจะ
ไมค่ อ่ ยอยากใหเ้ รารกั กนั เทา่ ไหร่

435

แม่ “แมก่ ็คิดวา่ เนยมนั โตแลว้ จะทาํ อะไรมนั ก็คงจะ
จดั การกบั ความรูส้ กึ ของตวั เองไดด้ ีขึน้ มากกว่าเม่ือก่อน ถา้
มนั จะรกั ก็ปล่อยใหม้ ันไดร้ กั เจ็บชา้ํ มาแม่ก็ยังอยู่ตรงนี้ แต่
ตอนนีม้ นั ไม่ใช่แค่เร่ืองของความแตกต่างหรือเหมาะสม แต่
มนั เป็นเร่อื งของความปลอดภยั ของชีวติ เนยดว้ ย”

แมพ่ ดู ออกมาพรอ้ มนา้ํ ตาท่ีเร่มิ ไหล สายตาท่ีแสดงถงึ
ความเป็นหว่ งและความกลวั ปะปนกนั ไปหมด

เฟิ รส์ “ผมรกั เนยจรงิ ๆครบั แม่ ผมขอสญั ญาดว้ ยชีวิต
ของผมว่าผมจะไม่มีทางปล่อยให้เนยต้องเจอกับเร่ือง
อนั ตรายพวกนีอ้ ีก ผมจะดแู ลลกู สาวแมใ่ หด้ ที ่ีสดุ ครบั ”

แมม่ องหนา้ ผมก่อนจะคอ่ ยๆยมิ้ ออกมาจางๆ
แม่ “ไดย้ ินแบบนีแ้ ม่ก็สบายใจ และหวังว่าเฟิ รส์ จะ
เป็นลกู ผชู้ ายพอท่ีจะรกั ษาคาํ พดู นะลกู ”
เฟิรส์ “ครบั แม่ ขอบคณุ แมม่ ากครบั ท่ีใหโ้ อกาสผม”
แม่ “เขา้ ไปขา้ งในเถอะ ป่ านนีเ้ นยมนั กระวนกระวาย
ใหญ่แลว้ ”

436

แม่พดู พรอ้ มกบั เช็ดนา้ํ ตาลวกๆแลว้ เปิดประตเู ดินนาํ
ผมเขา้ ไป

เนย “เป็นไงบา้ ง โดนแมด่ ไุ หม”
เนยกระซิบถามผมเบาๆทันทีท่ีผมเดินเขา้ ไปน่ังตรง
เกา้ อีข้ า้ งๆเตยี ง
แม่ “ไดย้ ินนะ”
เนย “อะไรแม่ ไมม่ ี”๊
แมน่ ่งั ลงท่ีโซฟาขา้ งๆพอ่ หนั มามองก่อนจะหนั กลบั ไป
สนใจทีวเี หมือนเดิม
เนย “แมว่ า่ ไงบา้ ง”
เฟิรส์ “ไมไ่ ดว้ า่ อะไรเลย”
เนย “จรงิ อะ่ ”
เฟิรส์ “จรงิ สิ”
สองวนั หลงั จากนนั้ หมอก็ใหเ้ นยกลบั บา้ นได้ แตผ่ มไม่
อยากใหเ้ นยไปอย่คู อนโดเพราะเรายงั หาตวั พ่ีอาตไม่เจอ ก็
เลยขอพอ่ กบั แมเ่ นยใหม้ าอยทู่ ่ีบา้ นผมก่อน ซง่ึ พอ่ กบั แมก่ ็

437

โอเคครบั เรอ่ื งความปลอดภยั ของเนยตอ้ งมากอ่ น
เนย “น่ีไมใ่ ชท่ างกลบั คอนโดน่ี”
เฟิรส์ “ใครบอกวา่ จะพาเนยกลบั คอนโด”
เนย “แลว้ เฟิรส์ จะพาเนยไปอยทู่ ่ีไหน”
เฟิรส์ “ไปอยบู่ า้ นเฟิรส์ ก่อนนะ่ ส”ิ
เนย “เอย้ ไมเ่ อา เกรงใจพอ่ กบั แม”่
เฟิ รส์ “ถา้ อย่างนนั้ ย่ิงตอ้ งอย่บู า้ นเฟิ รส์ เลย ถา้ เนยอยู่

คอนโดเฟิ รส์ ไปอย่กู บั เนยก็เป็นห่วงพ่อกบั แม่ แต่ถา้ อย่บู า้ น
กบั พอ่ แมก่ ็เป็นหว่ งเนยอีก”

เนย “ไมเ่ อาๆๆ เนยอยคู่ นเดยี วไดจ้ รงิ ๆ”
เฟิรส์ “งนั้ เฟิรส์ ไปรบั พอ่ กบั แมไ่ ปอยคู่ อนโดดว้ ย เลือก
เอา”
สดุ ทา้ ยเธอก็หมดทางเลือกครบั ทาํ หนา้ งอนหนั มอง
ออกนอกกระจกรถทนั ที เธอน่ีมนั ดอื้ จรงิ ๆเลย

บา้ นเฟิ รส์
เนย “คณุ พอ่ คณุ แมส่ วสั ดคี ะ่ ”

438

แม่ “ขวญั เอ๋ยขวญั มานะลกู หมดทกุ ขห์ มดโศกนะลกู
นะ”

เนย “ขอบคณุ คะ่ ”
พ่อ “ขึน้ ไปพกั ผ่อนขา้ งบนเถอะลูก แม่เขาจดั หอ้ งไว้
ใหแ้ ลว้ ”
เฟิรส์ “จดั หอ้ ง ทาํ ไมตอ้ งจดั หอ้ งใหมด่ ว้ ยครบั ”
ผมพาเนยมานอนท่ีบา้ นเพราะว่าอยากนอนดว้ ยกัน
นะ ทาํ ไมอยๆู่ แมม่ าจดั หอ้ งแยกแบบนีล้ ะ่
แม่ “เนยเขาจะได้พักผ่อนเต็มท่ีโดยท่ีไม่มีเราไป
กวนใจไง”
เฟิรส์ “โหยยยย แมอ่ ะ่ ”
เนยหนั มาหวั เราะเยาะผมนิดหน่อย แตม่ ีเหรอท่ีผมจะ
ยอม ผมก็คอ่ ยยอ่ งไปหาเธอก็ได้
เนย “งนั้ หนขู อตวั ขนึ้ ขา้ งบนกอ่ นนะคะ”
แม่ “จ๊ะ”
ผมจบั มือเนยเดนิ ขนึ้ มาขา้ งบน และแนน่ อนวา่ ผม

439

ไมไ่ ดพ้ าเธอไปหอ้ งท่ีแมจ่ ดั ไวแ้ นๆ่
เฟิรส์ “หอ้ งนี”้
แอ๊ดดด
ปัง!
เนย “เฟิรส์ สสส ”
ผมรบี ลอ็ กประตทู นั ทีท่ีพาเธอเขา้ มาใหห้ อ้ งแลว้
เนย “ดกู ็รูแ้ ลว้ วา่ น่ีหอ้ งเฟิรส์ ”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ ทาํ ไมตอ้ งนอนแยกกนั ดว้ ย”
เนย “ชิ ไมส่ นใจแลว้ เนยงว่ งนอน”
เธอพดู พรอ้ มกบั เดินไปลม้ ตวั ลงนอนบนเตียงผมทนั ที

ผมก็เดินไปนอนลงขา้ งๆเธอพรอ้ มกบั กอดเบาๆ ไม่นานก็ได้
ยินเสียงเบาหายใจสม่าํ เสมอของคนขา้ งๆ น่ีคงง่วงจริงๆ
นะเนีย้ ผมนอนกอดเธออย่างนนั้ ไม่นานก็เผลอหลบั ไปดว้ ย
เหมือนกนั

Noey Talk
ฉนั ลมื ต่ืนขนึ้ มาเพราะแสงแดดตอนบา่ ยเรม่ิ แยงตา น่ี

440

ฉนั หลบั ไปสามช่วั โมงแลว้ นะเนีย้
เนย “เฟิรส์ ”
ฉันเอ่ยเรียกเม่ือหันว่าขา้ งๆไม่มีใครนอนอยู่ ไม่รูว้ ่า

เขาเขา้ หอ้ งนา้ํ หรอื เปลา่
เนย “ไมม่ ีน่ีนา”
สงสัยจะลงไปข้างล่างแล้วล่ะม่ัง ฉันจัดการเข้า

ห้องน้าํ หวีผมใหม่ให้เรียบรอ้ ยก่อนจะเดินลงไปหาเฟิ รส์
ขา้ งล่าง ทาํ ไมดูบา้ นเงียบจงั ระหว่างท่ีฉันกาํ ลงั หนั ซา้ ยหนั
ขวาหาคนในบา้ นอยู่ ก็รูส้ ึกเหมือนมีอะไรน่ิมๆมาเกาะอย่ทู ่ี
เทา้ ฉนั เออ่ น่ิมๆ มีขนยาวๆ ในบา้ นเฟิรส์ นา่ จะ..

เนย “กรดี๊ ดดดดดดดดดดดดด!”
หนู หนจู รงิ ๆดว้ ย ตวั ใหญ่ขนึ้ กว่าเดิมอีก น่ีมนั ขนมปัง
หนทู ่ีเฟิรส์ เลยี้ งไวจ้ รงิ ๆ
เฟิรส์ “เนย! เนยเกิดอะไรขนึ้ ”
ฉนั ยืนปิดตาตวั ส่นั อยรู่ บี เงยหนา้ ไปมองเฟิรส์ ท่ีว่ิงหนา้
ต่นื เขา้ มาทนั ที

441

เนย “นะ หนู หนมู นั มาเกาะเทา้ ”
เฟิรส์ “เฮอ้ ออ ขนมปังน่ีเอง ตกอกตกใจหมดเลย”
เฟิ รส์ ถอนหายใจอย่างโล่งอก ต่างจากฉันท่ียงั ยืนตวั
ส่นั อยเู่ ลย
เนย “มะ มนั ไปหรอื ยงั ”
เฟิ รส์ “มันว่ิงหางจุกตูดไปตงั้ แต่ไดย้ ินเสียงกรี๊ดของ
เนยแลว้ ”
ฉนั ค่อยๆกม้ ลงดอู ีกครงั้ ว่ามนั ไมอ่ ย่แู ลว้ จรงิ ๆ ก่อนจะ
ถอนหายใจออกมา
เนย “ก็อย่ๆู มนั มาเกาะเทา้ เนยเลยอ่ะ เนยยงั ไม่ไดท้ าํ
ใจท่ีจะทาํ ความรูจ้ กั กบั มนั อีกรอบเลย”
เฟิรส์ “โอเคๆ แลว้ น่ีหวิ ไหม”
เนย “ไม่อ่ะ ใจคอจะเลีย้ งให้เป็นหมูเลยหรือไง กิน
นอน กินนอน”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ เปลา่ ซะหน่อย”
เนย “แลว้ พอ่ กบั แมไ่ ปไหนอะ่ ”

442

เฟิ รส์ “ไปซือ้ ของอ่ะ เห็นบอกว่าจะเลีย้ งรบั ขวัญลูก
สาว”

เนย “ลกู สาวเหรอ”
เฟิ รส์ “ฮ่าๆ เนยไงลูกสาว ส่วนเฟิ รส์ น่ีเป็นคนนอก
เป็นลกู เขยแทน”
แอ๊ดดดดดดดด
เสียงเปิดประตูหนา้ บา้ นดงั ขึน้ สงสยั ว่าพ่อกับแม่จะ
กลบั มาแลว้
เฟิรส์ “พอ่ กบั แมเ่ หรอ ทาํ ไมไมไ่ ดย้ ินเสยี งรถเลย”
ฉนั กบั เฟิ รส์ เดินออกมาหนา้ บา้ นเผ่ือว่าพ่อกบั แมจ่ ะมี
อะไรใหเ้ ราช่วยถือ แต่ก็ตอ้ งชะงกั เทา้ ทนั ทีเพราะคนท่ียืนอยู่
หนา้ ประตไู มใ่ ช่พอ่ กบั แม่ แตเ่ ป็น...
เฟิรส์ “พ่ีอาต”
พ่ีอาตท่ียงั อยู่ในชุดเดิมของวนั นัน้ ใส่หมวกแก๊ปสีดาํ
เนือ้ ตวั มอมแมม สภาพอิดโรยเหมือนคนไม่ไดก้ ินไม่ไดน้ อน
ยืนมองเราสองคนอยู่

443

เฟิ รส์ ดนั ฉันไวข้ า้ งหลงั ก่อนจะเดินเขา้ ไปหาพ่ีอาตชา้
ตอนนีท้ ่ีมือสองขา้ งของเขาไมม่ ีอาวธุ อะไรแต่ก็ไมร่ ูว้ ่าจะซอ่ น
ไวต้ รงไหนหรือเปล่า ฉันก็เลยตัดสินใจดึงเสือ้ เฟิ รส์ เอาไว้
เพราะกลวั ว่าเขาจะโดนทาํ รา้ ย แต่เฟิ รส์ หนั กลบั มามองฉัน
พลางสง่ สายตาบอกวา่ ไมเ่ ป็นไร

เฟิรส์ “พ่ีหายไปไหนมารูไ้ หมวา่ ผมเป็นหว่ ง”
พ่ีอาต “หึ เป็นหว่ งหรอื จะจบั พ่ีสง่ ตาํ รวจกนั แน”่
พ่ีอาตพูดพรอ้ มมองเฟิ รส์ ดว้ ยแววตาส่ันไหว นา้ํ ตา
คอ่ ยๆเออ่ คลอขนึ้ มา
เฟิ รส์ “เรามาคยุ กนั ดีๆ ดีกว่าไหมพ่ี ผมไม่อยากเห็นพ่ี
อยใู่ นสภาพนี”้
เฟิ รส์ ยงั คงค่อยๆเดินเขา้ ไปหาพ่ีอาต ส่วนพ่ีอาตก็ยงั
ยืนน่ิงไมไ่ ดถ้ อยหลงั หนี แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ ดินเขา้ มาหา
พ่ีอาต “ฮกึ ๆ สภาพนีเ้ หรอ มนั ดแู ยม่ ากเลยใช่ไหม มนั
ดูน่าสมเพชไม่เหมือนพ่ีอาตท่ีเคยสาํ คัญและได้อยู่ข้างๆ
เฟิรส์ วนั นนั้ ”

444

เฟิ รส์ “พ่ียังสาํ คญั กับผมเสมอ คนเราเดินทางผิดถา้
รูต้ วั ก็ยงั กลบั ตวั ไดพ้ ่ี ยงั ไงผมก็จะช่วยพ่ีเอง”

หมบั !
พ่ีอาต “ฮกึ ๆๆ ฮือออ”
พ่ีอาตรอ้ งไหอ้ อกมาทนั ทีท่ีเฟิ รส์ เดินเขา้ ไปกอด ทาํ ให้
ฉนั พลอยนา้ํ ตาคลอไปดว้ ย
เฟิ รส์ “ถา้ รูว้ ่าส่ิงท่ีทาํ มนั ผิด เรายงั มีโอกาสแกต้ วั นะพ่ี
อยา่ ใหเ้ รอ่ื งมนั เลวรา้ ยไปกวา่ นีเ้ ลย”
พ่ีอาต “เฟิ รส์ ก็พดู ไดส้ ิ เฟิ รส์ ไม่ใช่คนท่ีโดนทิง้ เหมือน
พ่ี”
เฟิ รส์ “ผมไม่เคยทิง้ พ่ีไปไหน และไม่เคยมีใครมาแทน
ในตาํ แหน่งของใครนะ พ่ียงั คงเป็นผูจ้ ดั การและพ่ีชายท่ีผม
เคารพรกั เสมอ”
พ่ีอาต “ไม!่ ”
พ่ีอาตพดู พรอ้ มกบั ผลกั เฟิรส์ ออก
พ่ีอาต “แตพ่ ่ีอยากเป็นมากกวา่ นนั้ พ่ีอยากเป็นคน

445

สาํ คญั ท่ีสดุ ในชีวติ เฟิรส์ ”
เฟิรส์ “มนั เป็นไปไมไ่ ดพ้ ่ี”
พ่ีอาต “เพราะพ่ีเป็นผชู้ ายใช่ไหม เฟิรส์ ถึงไมร่ กั พ่ี เรอ่ื ง

นั้นมองขา้ มมันไปไม่ไดเ้ หรอ ตลอดเวลาท่ีผ่านมาพ่ีทาํ ให้
เฟิรส์ ไดท้ กุ อยา่ ง แตอ่ ยา่ งเดยี วคือเร่อื งนี้ พ่ีเลอื กเกิดไมไ่ ด”้

พ่ีอาตยงั คงพูดทงั้ นา้ํ ตา ก่อนจะหนั มามองฉันอย่าง
อาฆาตอีกครงั้

พ่ีอาต “เกิดเป็นมึงน่ีมนั ดีเนาะ แค่มีกลีบมาดว้ ยก็ไม่
ตอ้ งทาํ อะไรแลว้ ”

เนย “พ่ีอาตคะ..”
พ่ีอาต “ไม่ตอ้ งมาเรียกกู กูไม่อยากใหช้ ่ือขอกูหลุด
ออกมาจากปากของมงึ ”
เฟิ รส์ เร่มิ เดินถอยหลงั ออกมาทางฉนั เม่ือเห็นว่าท่าไม่
ดี แตก่ ลบั โดนพ่ีอาตจบั มือไขวห้ ลงั ไวซ้ ะกอ่ น
เนย “เฟิรส์ สสส!”
พ่ีอาตหยบิ ปืนออกมาจากขา้ งหลงั กอ่ นจะเลง็ มาทาง

446

ฉนั
เฟิ รส์ “พ่ีอาต อย่าทาํ อะไรนะพ่ี ถา้ พ่ีทาํ แบบนีพ้ ่ีจะไม่

มีโอกาสแกต้ วั อีกแลว้ นะ”
พ่ีอาต “ยงั ไงตาํ รวจก็ไมป่ ลอ่ ยพ่ีไปอยแู่ ลว้ ”
เฟิรส์ “มนั จะกลายเป็นแคค่ ดที าํ รา้ ยรา่ งกายถา้ พ่ียอม

ใหค้ วามรว่ มมือกบั ผมและตาํ รวจ แตถ่ า้ พ่ีทาํ อะไรเนยตอนนี้
ทกุ อยา่ งมนั จะย่ิงแยไ่ ปใหญ่”

พ่ีอาตดูสับสันกับคําพูดของเฟิ ร์สนิดหน่อย เป็ น
จงั หวะท่ีเฟิ รส์ พลิกตวั เพ่ือใหแ้ ขนหลดุ กบั การล๋อกของพ่ีอาต
และว่งิ มาหาฉนั

ปังงงงงงงงงงงงงง
เสียงปืนดังขึน้ พรอ้ มกับเสียงบรรยากาศรอบข้างท่ี
เงียบลงทนั ที

447

30

ปังงงงงงงงงงงงงงง
เนย “เฟิรส์ ! เฟิรส์ ไมเ่ ป็นอะไรใช่ไหม”
ฉันรีบสาํ รวจตัวเฟิ รส์ ท่ีว่ิงเขา้ มากอดฉันพอดี เฟิ รส์
สา่ ยหนา้ พรอ้ มกลบั กม้ ลงสาํ รวจฉนั เหมือนกนั ถา้ เฟิ รส์ ไม่ได้
โดนยิงแลว้ เสียงปืนเม่ือกี้
พ่ีอาต “อ๊ากกกกก”
ฉนั หนั ไปเจอพ่ีอาตท่ีน่งั ลงกมุ มือตวั เองท่ีถกู ยิง พรอ้ ม
กับตาํ รวจสายตรวจอีกสองนายท่ีว่ิงเขา้ มาจับกุมตวั พ่ีอาต
เอาไว้
ตาํ รวจ “พวกคณุ สองคนไมเ่ ป็นอะไรนะครบั ”
เฟิรส์ “พวกเราสองคนไมเ่ ป็นอะไรครบั ”
คณุ ตาํ รวจประสานงานเรียกรถพยาบาลมาเพ่ือพาพ่ี
อาตไปรกั ษาตวั ท่ีโรงพยาบาลก่อน แต่ก็อย่ใู นความดแู ลของ
ตาํ รวจย่ีสิบส่ชี ่วั โมง

448

สว่ นคณุ ตาํ รวจสองนายท่ีเขา้ มาพอดีเป็นสายตรวจท่ี
ทางคา่ ยใหม้ าดแู ลบา้ นเฟิรส์ ย่ีสบิ ส่ีช่วั โมง

แม่ “เกิดอะไรขึน้ ลูก ทาํ ไมมีตาํ รวจ แลว้ นั้น เลือด
ใคร!”

พ่อกับแม่ท่ีกับมาจากซื้อของรีบว่ิงเข้ามาหาฉัน
กบั เฟิรส์ พลางสาํ รวจตวั พวกเราสองคน

เนย “เนยกบั เฟิ รส์ ไม่เป็นอะไรค่ะ ส่วนน่นั เลือดของพ่ี
อาต”

ตาํ รวจ “ถา้ ไมม่ ีอะไรแลว้ พวกเราขอตวั ก่อนนะครบั ”
พ่อ “ครบั ๆ ขอบคณุ มากครบั คณุ ตาํ รวจ เด๋ียวผมเดิน
ไปสง่ ”
ห ลั ง จ า ก เ ร่ื อ ง วุ่ น ๆ จ บ ล ง เ ร า ก็ ม า น่ ั ง กิ น ข้ า ว กั น
บรรยากาศบนโต๊ะเงียบมาก ต่างคนต่างตกอยู่ในความคิด
ของตวั เอง
เฟิรส์ “ผมขอตวั ก่อนนะครบั ”
เฟิรส์ ลกุ ขนึ้ ออกไปทงั้ ท่ีเพ่งิ กินไปไดไ้ มก่ ่ีคาํ สว่ นฉนั ก็

449

น่งั เข่ียขา้ วไปมา รูส้ กึ กินไมล่ งจรงิ ๆ
แม่ “เนยกินน่ีหน่อยนะลกู ”
เนย “ขอบคณุ คะ่ ”
แม่ “ให้เวลาเฟิ รส์ เขาหน่อยนะ เขาอยู่กันมานาน

เหมือนพ่ีนอ้ งกนั จรงิ ๆ”
เนย “อ่อ เนยเขา้ ใจค่ะ แม่ไม่ตอ้ งเป็นห่วงนะคะ ทาน

น่ีดีกวา่ คะ่ ”
ฉนั ตกั กบั ขา้ วกบั แม่ และก็ไม่ลืมจะตกั ใหพ้ ่อดว้ ย ช่วง

นีเ้ วลาไมว่ า่ ใครก็ตอ้ งการกาํ ลงั ใจกนั ทงั้ นนั้

Frist Talk
บอส “น่าจะช่วยยากแลว้ เฟิ รส์ นอกจากเร่ืองการทาํ
รา้ ยเนยแลว้ ตาํ รวจยงั เจอหลกั ฐานว่าอาตเก่ียวขอ้ งกบั การ
ทาํ รา้ ยรา่ งกายผหู้ ญิงอีกสองคน”
เฟิรส์ “ใครครบั ”
ผมขนึ้ มาน่งั คดิ อะไรไปเรอ่ื ยเป่ือยแลว้ บอสก็โทรเขา้

450