มาให้จับดีๆ ความรัก

มนั ไดย้ งั ไง เพราะโดนทบั แบนแน่ๆ
แยม “ลงุ เฟิรส์ รูไ้ ดย้ งั ไงคะ วา่ นอ้ งแยมอยากได”้
เฟิรส์ “ก็นอ้ งแยมมองตาละหอ้ ยเลยน่ีคะ”
เฟิ รส์ สงั เกตเห็นดว้ ยเหรอ ทงั้ ๆท่ีฉนั เป็นแมท่ าํ ไมถงึ ไม่

ทนั สงั เกตนะ
เฟิรส์ “ลงุ เฟิรส์ ใหน้ อ้ งแยมนะคะ”
แยม “ขอบคณุ คา่ ”
เด็กนอ้ ยยิม้ รา่ ท่ีไดต้ ๊กุ ตาหมี รอยยิม้ ของแยมทาํ ใหฉ้ นั

ยมิ้ ตามไปดว้ ย
เฟิรส์ “แตม่ ีขอ้ แลกเปล่ยี นนะ”
แยม “อะไรเหรอคะ”
เฟิ รส์ “นอ้ งแยมจะตอ้ งเป็นเด็กดีแลว้ ก็ตงั้ ใจเรียนนะ

คะ”
แยม “สบายมากคา่ าา”

151

10

หลงั จากท่ีไปเท่ียวสวนสนุกกันวนั นัน้ ทุกครงั้ ท่ีวิดีโอ
คอลคยุ กับแยม มกั จะถามถึงเฟิ รส์ ตลอดจนแม่เร่ิมถามฉัน
แลว้ เหมือนกนั วา่ เฟิรส์ ท่ีนอ้ งแยมเลา่ ใหฟ้ ังคือใคร

แม่ “วา่ ท่ีลกู เขยใหมเ่ หรอ”
เนย “ไมใ่ ชซ่ ะหนอ่ ยแม”่
แม่ “ไมใ่ ช่แลว้ ทาํ ไมแยมพดู ถึงทกุ วนั ”
เนย “ก็เพ่ือนท่ีไปเท่ียวดว้ ยกนั นนั้ แหละ”
แม่ “เพ่ือนก็เพ่ือน”
นัน้ แหละคะ ขืนฉันบอกไปว่าคือ เฟิ รส์ ภาคิน ท่ีเป็น
นกั รอ้ งนะ ไดโ้ ดนสมั ภาษณก์ นั สามวนั ไมจ่ บแน่ๆ สว่ นเจา้ ตวั
ไม่ได้เจอกันมาเป็ นอาทิตย์แล้วเพราะทัวร์คอนเสิร์ตท่ี
ต่างจงั หวดั ทงั้ อาทิตยเ์ ลย เห็นเขาบอกว่าจะกลบั มาวนั นีน้ ะ
เพราะเวลาท่ีเขาวา่ งก็ยงั คงสง่ ไลนม์ าหาฉนั ตลอด

Sing

152

หืม พ่ีซิงเหรอ เออ่ พ่ีซงิ เป็นรุน่ พ่ีท่ีฉนั รูจ้ กั มานานแลว้
คะ่ รูจ้ กั ตงั้ แตส่ มยั เรยี นมหาวิทยาลยั เลยละ่

เนย “ฮลั โหลพ่ีซิง”
ซิง “เนยอยคู่ อนโดป่ะ”
เนย “อยพู่ ่ี มีอะไรหรอื เปลา่ ”
ซิง “ออ่ พ่ีผา่ นมาแถวคอนโดเราพอดี ลงมาหน่อยดิ”
เนย “เออ่ โอเคๆ”
ฉนั รบั คาํ แบบงงๆแตก่ ็ลงไปขา้ งลา่ งโดยดี
ซงิ “น่ี!”
พ่ีซิงย่ืนถงุ อะไรสกั อยา่ งมาตรงหนา้ ฉนั
เนย “อะไรอะ่ พ่ี”
ซงิ “บวั ลอยไง เจา้ อรอ่ ยดว้ ยนะเนีย้ ”
เนย “งือ้ ออออ ไมไ่ ดก้ ินนานแลว้ อะ่ ”
ฉันรีบย่ืนมือไปรบั ถุงบวั ลอยมาทนั ที ส่วนพ่ีซิงย่ืนยิม้
แฉ่งอยตู่ รงหนา้
เนย “แลว้ น่ีพ่ีตงั้ ใจไปซอื้ มาเลยเหรอ”

153

ซงิ “ก็ตงั้ เออ่ ก็ซอื้ มาแลว้ ขบั ผา่ นมาพอดแี หละ”
เนย “ดจี งั ”
เฟิรส์ “เนย”
ฉนั หนั ไปตามเสียงเรียกเจอเฟิ รส์ ยืนอย่นู ่ีเขากลบั จาก
ทวั รค์ อนเสิรต์ แลว้ เหรอ
เนย “อา้ ว นายมาทาํ ไมอะ่ ”
เฟิรส์ เดินเขา้ มาโอบไหลฉ่ นั หนา้ ตาเฉย
เฟิรส์ “ก็คิดถึงท่ีรกั ไงคะ”
เนย “ห๊ะ”
ท่ีรกั ท่ีรกั อะไรของเขาว่ะ ปกติไม่เคยพดู แบบนีก้ บั ฉนั
สกั หนอ่ ย
ซิง “เออ่ ใครอะ่ เนย”
เนย “อ่อ เฟิ รส์ น่ีพ่ีซิงรุ่นพ่ีฉันเอง ส่วนน่ีเฟิ รส์ เพ่ือน
เนยอะ่ พ่ี”
ฉันพดู พลางพยายามแกะมือเขาออกแต่เขาก็โอบฉัน
ไวแ้ น่นไมย่ อมปลอ่ ยมือออก เฟิรส์ เอามืออีกขา้ งถอดแวน่ ดาํ

154

ออกก่อนจะย่ืนมือไปขา้ งหนา้
เฟิรส์ “สวสั ดีครบั ”
ซิง “เออ่ ครบั ”
พ่ีซิงย่ืนมือจบั มือเฟิรส์ ตามมารยาท
ซงิ “คณุ เฟิรส์ หนา้ คนุ้ ๆนะครบั ”
เนย “เออ่ หนา้ โหลม่งั พ่ี”
ซิง “ออ่ งนั้ พ่ีกลบั ก่อนนะ ไวค้ อ่ ยคยุ ในไลนล์ ะ่ กนั ”
เนย “ไดค้ า่ ”
ฉันยิม้ และโบกมือใหพ้ ่ีซิงท่ีเดินกลบั ไปท่ีรถ แลว้ หัน

มามองเฟิรส์ ท่ียืนขมวดคิว้ มองฉนั อยเู่ หมือนกนั
เนย “ปลอ่ ยมือออกไดแ้ ลว้ ทาํ อะไรของนายเนีย้ ”
เฟิ รส์ “เนยนั้นแหละทาํ อะไร เฟิ รส์ ไปทาํ งานมาทั้ง

อาทติ ยก์ ลบั มาเนยยืนยมิ้ อยกู่ บั ผชู้ าย!”
เนย “นายจะเสยี งดงั ทาํ ไม”
ฉนั พดู พลางดึงมือเฟิ รส์ ใหเ้ ขา้ ไปในลิฟตก์ ่อนท่ีคนจะ

หนั มาสนใจมากกวา่ นี้ น่ีนา่ จะเป็นครงั้ แรกม่งั ท่ีเขาพดู ดว้ ย

155

ทา่ ทางและสหี นา้ ท่ีจรงิ จงั ไมต่ ดิ ตลกเหมือนท่ีฉนั เคยชิน
เฟิรส์ “ก็เฟิรส์ ไมช่ อบ”
เนย “ไมช่ อบท่ี?”
เฟิรส์ “ไมช่ อบท่ีเนยยืนยมิ้ หวานใหผ้ ชู้ ายคนอ่ืนไง”
เนย “พ่ีซงิ เป็นรุน่ พ่ีฉนั ไมใ่ ชค่ นอ่ืน”
เฟิรส์ “แตเ่ ฟิรส์ ไมร่ ูจ้ กั ถือเป็นคนอ่ืน”
ตงิ๊ !
เสียงลิฟตด์ งั ขึน้ ทนั ทีท่ีเรามาถึงขา้ งบน ฉนั หนั ไปมอง

หนา้ เขาก่อนจะส่ายหวั เบาๆกับอาการแปลกๆ เอ๊ะ หรือว่า
เขาหึงฉัน เวลาหึงแลว้ หัวรอ้ นเหมือนกันนะเนีย้ ลองแกลง้
หนอ่ ยดกี วา่

เนย “นายน่ีพดู ไมร่ ูเ้ รอ่ื งละ่ กลบั ลงไปเลยไป”
ฉนั พดู พลางเดินออกมาจากลิฟตแ์ ละแน่นอนว่าเฟิ รส์
ไมไ่ ดก้ ลบั ลงไปแตเ่ ดนิ ตามฉนั มาดว้ ย
เฟิ รส์ “พูดไม่รู้เร่ืองเหรอ ท่ีเฟิ รส์ เป็นอยู่คือเนยไม่
เขา้ ใจเลยใช่ไหม”

156

เสียงเขาเร่ิมตัดพอ้ จนเราเดินมาถึงท่ีหนา้ หอ้ ง ฉันก็
เลยทาํ หนา้ น่ิงหนั กลบั ไปมองหนา้ เขา

เนย “เป็นอะไร ฉนั ว่านายทาํ งานมาเหน่ือยๆก็ควรไป
พกั บา้ งนะ”

เฟิรส์ “ท่ีเฟิรส์ เป็นอยแู่ บบนีเ้ พราะเฟิรส์ หงึ ไง!”
เสียงเฟิ ร์สดังพอท่ีจะทําให้ห้องถัดไปเปิ ดประตู
ออกมาดูเลยทีเดียว ถึงเฟิ รส์ จะใส่แว่นดาํ อยู่แต่ฉันก็ไม่รูว้ ่า
เขาจะจาํ ไดห้ รือเปล่า ฉันรีบเปิดประตดู งึ เฟิ รส์ เขา้ ไปใหห้ อ้ ง
ทนั ที
เนย “นายจะเสียงดงั ใหข้ า้ งหอ้ งเขารูก้ นั หรือไงว่านาย
เป็นใคร”
เฟิรส์ “น่ีเนยสนใจท่ีเฟิรส์ พดู บา้ งหรอื เปลา่ !”
เสียงเขาเร่ิมดังขึน้ จนฉันตกใจ เอ่อ ฉันแค่อยากจะ
แกลง้ เขานิดหน่อยเอง
เนย “เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันแค่จะแกลง้ นายนิดหน่อย
เอง”

157

เฟิรส์ “แกลง้ ? สนกุ เหรอ”
ดเู หมือนวนั นีเ้ ขาจะอารมณไ์ ม่ดีจรงิ ๆนนั้ แหละ ปกติ
เขาไมไ่ ดอ้ ารมณเ์ สยี ใสฉ่ นั งา่ ยขนาดนี้
เนย “ฉนั ..”
ฉนั หนั ไปมองหนา้ เขาแลว้ ไม่ไดพ้ ดู อะไรต่อ หนา้ เขาดู
หมองๆลงไป ขอบตาก็คลา้ํ นิดหน่อยน่าจะเป็นผลพ่วงมา
จากการทาํ งานหนกั ติดตอ่ กนั หลายๆวนั
เฟิ ร์ส “เฮ้อ เฟิ ร์สขอโทษนะท่ีเสียงดังใส่คือเฟิ ร์ส
ทาํ งานติดกันมาหลายวนั อ่ะ กลบั มาก็รีบมาหาเนยเลยแต่
เจออะไรท่ีมนั ไมช่ อบใจเทา่ ไหร”่
เนย “ช่างมนั เถอะ”
กลายเป็นว่าเราต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร
ออกมา ฉนั ยอมรบั นะเวลาตลอดหน่ึงอาทิตยท์ ่ีเขาไม่อย่ฉู นั
ก็แอบคิดถึงเขาอย่บู า้ งเหมือนกนั และหวงั ว่าถา้ เขากลบั มา
ก็น่าจะนัดเจอกันหน่อยวนั พรุ่งนี้ ไม่คิดว่าตอ้ งมาเจอกนั ใน
สถานการณแ์ บบนี้

158

เฟิรส์ “แลว้ พ่ีคนนนั้ มาหาเนยทาํ ไมเหรอ”
เนย “เขาบงั เอิญผา่ นมาทางนีก้ ็เลยแวะเอาบวั ลอยมา
ฝากอะ่ ”
เฟิรส์ “ดกู ็รูว้ า่ มาจีบ”
เนย “หา นายวา่ ไงนะ”
เฟิ รส์ บ่นอุบอิบอยู่คนเดียวซ่ึงฉันฟังไม่ถนัดเลยถาม
ออกไปอีกครงั้
เฟิรส์ “เปลา่ หรอก เออ่ เฟิรส์ ซือ้ ของฝากมาใหด้ ว้ ย”
เฟิ รส์ พูดพลางชูถุงกระดาษใบเล็กท่ีเขาถือมาตัง้ แต่
ขา้ งลา่ งขนึ้ มา ฉนั วา่ จะถามอยเู่ หมือนกนั ว่าถงุ อะไร
เนย “อะไรอะ่ ”
เฟิรส์ “มาเรว็ มาลองเปิดดวู า่ ชอบไหม”
เฟิรส์ ดงึ มือฉนั ไปน่งั ท่ีโซฟาพรอ้ มกบั ย่ืนถงุ กระดาษให้
ฉนั รบั ถงุ มาเปิดออกก็เจอกบั ..
เนย “เป็ด!”
เป็นต๊กุ ตาเป็ดท่ีทาํ จากยางแตเ่ จา้ เป็ดนอ้ ยใสห่ มวก

159

กนั น๊อกสีขาวลายดาวสีดาํ มีกงั หนั ติดอยบู่ นหมวก แถมยงั ใส่
สรอ้ ยคอเป็นสรอ้ ยทองอีกดว้ ย

เฟิรส์ “นา่ รกั ไหมละ่ มนั เทด่ ีอะ่ เหน็ แลว้ คดิ ถงึ เนยเลย”
เนย “ก็นา่ รกั นะ แปลกดีอะ่ ”
เฟิรส์ “นนั้ ดิ เหมือนเนยเลย”
เนย “น่ีนายกาํ ลงั บอกวา่ ฉนั แปลกเหรอ”
ฉนั หนั ไปจอ้ งหนา้ เฟิรส์ แตเ่ พราะเขาย่ืนหนา้ มาดู
ต๊กุ ตาเป็ดอย่ใู กลๆ้ ฉันก็เลยทาํ ใหฉ้ ันจ๊บุ แกม้ เขาไปเต็มๆ ฉนั
น่ีรบี เดง้ ตวั ออกแทบไมท่ นั เลยละ่
เนย “อ๊ะ! ขอโทษ”
เฟิรส์ “ขอโทษทาํ ไม อยากจ๊บุ ขอบคณุ ก็บอกมาตรงๆ”
เนย “จ๊บุ ขอบคณุ บา้ อะไรเลา่ !”
หมบั !
ฉนั ยกมือจะฟาดลงท่ีแขนของเขาแต่คราวนีเ้ ฟิ รส์ รูท้ นั
จบั ขอ้ มือของฉนั ไวแ้ ถมยงั ดงึ ฉนั ลงไปนอนกอดจนฉนั ตอ้ งรบี
หลบั ตาป๋ี

160

เฟิรส์ “ลมื ตาไดแ้ ลว้ ไมไ่ ดจ้ ะทาํ อะไรซะหนอ่ ย”
ฉันลืมตาขึน้ มามองหน้าเขาท่ีนอนมองหน้าฉันอยู่
ก่อนแลว้ และใบหนา้ ของเราอยู่ห่างกันแค่คืบเดียว จนฉัน
เห็นเงาสะทอ้ นของตวั เองในสายตาของเขา
เฟิรส์ “คิดถึงกนั บา้ งหรอื เปลา่ ”
เสียงถามแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบแต่มันกับทรง
พลงั มากพอท่ีจะทาํ ใหใ้ จฉนั ส่นั ระรวั ขนึ้ มา
เนย “ปะ ปลอ่ ยเลย อยา่ มาเนียน”
ฉันเลือกท่ีจะหลบสายตาเขาแลว้ ดิน้ ออกจากอ้อม
แขนแกรง่ แตย่ ่ิงดนิ้ เขาก็ย่ิงกอดรดั แนน่ กวา่ เดิม
เฟิรส์ “ตอบกอ่ นสิ นะ”
เนย “ไมค่ ิดถึง พอใจยงั ”
เฟิรส์ “ไมจ่ รงิ สายตาเนยมนั ฟอ้ ง”
เนย “ฟอ้ งอะไรของนาย”
ฉันเงยหน้าไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครัง้ และคราวนี้
เฟิรส์ ก็จอ้ งฉนั อยไู่ มว่ างตาเลย

161

เฟิ รส์ “สายตาเนยมองเฟิ รส์ เป็นประกายวิง๊ ๆๆเลย แต่
เนยอะ่ ปากแข็ง”

เนย “วิง๊ ๆอะไร ประสาท”
เฟิ รส์ “ไม่ยอมรบั ก็ไม่เป็นไร แต่ขอกอดแบบนีส้ กั พกั
นะ”
เนย “อะไรเนีย้ ปลอ่ ยเลย”
นอกจากจะไม่ฟังกันแล้ว เขายังนอนกอดฉันแล้ว
หลบั ตาลงหนา้ ตาเฉย
เฟิรส์ “เฟิรส์ เหน่ือย”
เสียงท่ีพดู ออกมาฟังดอู ่อนลา้ แต่ปนออดออ้ นย่ิงกว่า
แยมพดู ซะอีก ฉันก็เลยทาํ ไดแ้ ค่นอนน่ิงอย่อู ย่างนนั้ เม่ือเรา
ต่างคนต่างเงียบทาํ ใหฉ้ ันไดย้ ินเสียงหวั ใจของเขาท่ีเตน้ ดงั
อยขู่ า้ งหขู องฉนั อยา่ งชดั เจนจนอดเอย่ ปากแซวเขาไมไ่ ด้
เนย “กอดสาวครงั้ แรกหรอื ไง ใจเตน้ แรงขนาดนี”้
เฟิ รส์ “ไม่ใช่ครงั้ แรกหรอก แต่คงเป็นคนแรกมากกว่า
ท่ีทาํ ใหม้ นั เตน้ ไดข้ นาดนี”้

162

เขาตอบออกมาทงั้ ๆท่ียงั หลบั ตาอยู่ เป็นคาํ ตอบเรยี บ
ง่ายท่ีแฝงความรา้ ยกาจไวอ้ ย่างชดั เจนเพราะมนั ส่งผลใหใ้ จ
ฉนั เตน้ แรงตามไปดว้ ย

เฟิรส์ “โอ๊ยๆๆ”
เนย “เป็นอะไร”
เฟิ รส์ “เหมือนมีคนใจเตน้ แรงจนกระแทกตวั เฟิ รส์ อ่ะ
ฮา่ ๆ”
เนย “อีบา้ ปลอ่ ยเลยนะ”
เฟิรส์ “เหย้ ๆ เนยระวงั ”
ตบุ !
เพราะฉนั ดิน้ แรงแต่เฟิ รส์ ไม่ยอมปลอ่ ยก็เลยทาํ ใหเ้ รา
ตกโซฟาลงมาทงั้ คู่
เฟิรส์ “เลน่ อะไรเนีย้ เจบ็ ไหม”
เนย “เจ็บสิ ถามได”้
เฟิ รส์ ลกุ ขึน้ ออกจากตวั ฉันแลว้ ช่วยดงึ มือขนึ้ ไปน่งั บน
โซฟาดีๆ

163

เฟิรส์ “เนย เฟิรส์ ขอถามอะไรหน่อยส”ิ
เนย “อะไร อยๆู่ มาทาํ หนา้ จรงิ จงั ”
เฟิรส์ “คบกนั ไหม”
เฟิ รส์ พูดพรอ้ มกับจบั คางฉันไวไ้ ม่ใหห้ นั ไปไหน ฉันก็
เลยตอ้ งจาํ ยอมสบตาเขา ตลอดเวลาท่ีเราคยุ กนั ฉันก็รูส้ กึ ดี
นะ แลว้ สองเดือนหลงั ท่ีเขาเร่ิมเดินหนา้ บุก หาเวลาว่างมา
อย่กู บั ฉนั มนั ก็ทาํ ใหฉ้ นั รูจ้ กั ตวั ตนจรงิ ๆของเขามากขนึ้ แต่ว่า
ฉนั ..
เนย “ฉนั ยงั ไมพ่ รอ้ ม ยงั ไมอ่ ยากคบกบั ใครตอนนี”้
เฟิ รส์ หนา้ เสียไปทนั ทีแต่เพียงแวบเดียวก็กลบั มาจอ้ ง
หนา้ ฉนั ใหม่
เฟิ รส์ “งนั้ ขอถามใหม่ ตลอดเวลาหกเดือนท่ีผ่านมา
เฟิรส์ พอจะเขา้ ไปอยสู่ กั เสยี วใจของเนยไดไ้ หม”
เนย “เออ่ ..”
ยอมรบั นะวา่ เป็นคาํ ถามท่ีคาํ ตอบมนั ฉายชดั ขนึ้ มาให้
หวั สมองของฉนั ทนั ที แตก่ ลบั ลงั เลท่ีจะตอบออกไป ฉนั ไมร่ ู้

164

วา่ จะพดู ออกไปยงั ไงดี
เฟิรส์ “วา่ ไง”
เนย “อืม”
เฟิรส์ “อืม อะไร”
เนย “ก็อืมไง ถามวา่ อะไรละ่ ”
หมบั !
เนย “อ๊ะ!”
เฟิรส์ “แคน่ ีก้ ็ดใี จแลว้ ”
เฟิ รส์ ดึงฉันเขา้ ไปกอดอีกแลว้ ช่วงนีเ้ หมือนว่าเขาจะ

เดินเกมสบ์ กุ เต็มท่ีซะจนฉนั ตงั้ รบั ไมท่ นั เลยจรงิ ๆนะ

165

11

บมี
ฉันกาํ ลงั วุ่นกับการแพ็คของส่งลูกคา้ แต่ก็ตอ้ งชะงัก
เพราะเสียงโทรศพั ทท์ ่ีดงั ขึน้ มาทาํ เอาท่ีอย่ลู กู คา้ หายไปจาก
หนา้ จอทนั ที
เนย “วา่ ไงมงึ ”
บมี “ลงมารบั กหู น่อย”
เนย “อา้ ว มงึ อยขู่ า้ งลา่ งเหรอ”
บีม “เออ เรว็ ๆ”
เนย “เออๆๆๆ”
อะไรของมนั อยๆู่ จะมาก็มาไมโ่ ทรบอกลว่ งหนา้ เลยซะ
คาํ ฉันวางมือจากการแพ็คของแลว้ เดินไปเปิดประตเู พ่ือลง
ไปรบั บีมขา้ งลา่ ง
บมี “เซอรไ์ พร!์ ”
ทนั ทีท่ีฉนั เปิดประตกู ็เจอบมี นอ้ ยหนา่ และกีว่ยี ืนอยู่

166

หนา้ หอ้ ง
เนย “เฮย้ ! มากนั ไดย้ งั ไง คดิ ถึงงง”
ฉันรีบกระโดดกอดคอเพ่ือนอีกสองคนทนั ทีนอ้ ยหน่า

และกีว่ีเป็นเพ่ือนสมยั เรียนมหาวิทยาลยั กับฉันแต่เรียนจบ
ตา่ งคนก็ตา่ งแยกยา้ ยกบั บา้ น

นอ้ ยหน่าสาวหมวยตัวเล็กน่ารกั ท่ีมีหนา้ ตาโกงอายุ
มาก ตอนเรียนคนอ่ืนมักจะทักว่านางเรียนอยู่มธั ยมปลาย
ตลอดจนรบั ปรญิ ญา

กีว่ีหรอื กวิน เกง้ คนสวยคนเดียวของกล่มุ ผสู้ รา้ งสีสนั
ใหเ้ ราไดท้ ุกสถานการณแ์ ต่ชอบโป๊ ะแตกเก็บความลบั อะไร
ไมไ่ ดซ้ ะอยา่ ง

กีว่ี “โอ๊ยย อิเนยปลอ่ ยเด๋ยี วนี้ กขู นลกุ ”
เนย “ผหู้ ญิงกอดทาํ มาสะดดี สะดงิ้ นะ”
น้อยหน่า “เข้าห้องไหมล่ะ จะให้ยืนกันตรงนีจ้ ริงๆ
เหรอ”
เนย “เออๆ เขา้ หอ้ งๆ”

167

ฉันหลีกทางใหน้ ้อยหน่าและกีว่ีเขา้ หอ้ ง ส่วนบีมไม่
ตอ้ งพดู ถงึ เดนิ เขา้ ไปอยใู่ นครวั เรยี บรอ้ ยแลว้

เนย “แลว้ น่ีมากนั ไดย้ งั ไง”
น้อยหน่า “คือว่าฉันจะมาหาแกเพราะว่ามีเร่ือง
สาํ คญั อะ่ ”
เนย “สาํ คญั เร่อื งอะไรวะ”
นอ้ ยหน่า “ฉนั กาํ ลงั จะแตง่ งาน”
เนย “กรดี๊ ดดดดดดดด จรงิ เหรอ”
นอ้ ยหน่ามีแฟนเป็นรุ่นพ่ีท่ีคบกันมาตงั้ แต่สมยั เรียน
แลว้ จะนบั ๆไปก็หกเจ็ดปีไดแ้ ลว้ ละ่ ม่งั
บมี “ดใี จเหมือนมงึ แตง่ เองอะ่ เนาะ”
กีว่ี “เออ มงึ ก็แตง่ ไปแลว้ จะดใี จเพ่ือ”
บรรยากาศในหอ้ งเงียบลงทนั ทีท่ีกีว่พี ดู จบ
บีม “เออ่ มาถงึ ก็โป๊ ะเลยนะมงึ ”
นอ้ ยหน่า “เฮย้ ย ปารต์ ีส้ ละโสดกนั ดีกว่า อย่าทาํ หนา้
แบบนนั้ ส”ิ

168

กีว่ี “เกา๋ ขอโตด๊ นะ ”
เนย “บา้ ฉันไม่ไดเ้ ศรา้ อะไรแลว้ เวย้ พวกแกจัดของ
กนั เองไดใ้ ชไ่ หม ฉนั แพค็ ของใหล้ กู คา้ คา้ งอยอู่ ะ่ ”
บมี “สบายมาก มงึ รบี ไปทาํ ใหเ้ สรจ็ เลย”
ฉนั เดนิ เขา้ มาใหห้ อ้ งนอนเพ่ือแพค็ ของใหล้ กู คา้ ตอ่ ไม่
นานก็ไดย้ นิ เสียงคนมาเคาะประตู
กีว่ี “อยุ้ สงสยั ผชู้ ายจะมาสง่ หอยแลว้ แก ฉนั ส่งั อาหาร
ทะเลมาดว้ ย”
บีม “มงึ ยืนลีลาอยไู่ ดไ้ ปเปิดประตไู ป”
กีว่ี “มาแลว้ ครบั บ เออ่ ..”
... “ขอโทษครบั เออ่ แตก่ ็ไมผ่ ิดหอ้ งน่ี คณุ เป็นใคร!”
บีม “มาหาคะ.. เฟิรส์ !”
ฉันไม่ไดส้ นใจเสียงหนา้ หอ้ งเพราะกีว่ีบอกว่าส่งั ของ
ใหม้ าส่งจนอย่ๆู เสียงบีมก็ตะโกนช่ือเฟิ รส์ ขึน้ มา ทาํ ใหฉ้ นั รบี
ลกุ ขนึ้ ว่ิงออกไปดทู นั ที
เนย “เฟิรส์ !”

169

โอ๊ยย! เฟิ รส์ จรงิ ๆดว้ ย ฉนั ยงั ไม่ไดเ้ ลา่ เร่ืองนีใ้ หบ้ ีมฟัง
เลย ตายๆมนั ตอ้ งเอาฉนั ตายแนๆ่

เฟิ รส์ “เอ่อ เฟิ รส์ ไม่รูว้ ่าเนยอย่กู บั เพ่ือนอ่ะ ขอโทษนะ
ครบั ท่ีเสยี งดงั ใสผ่ มคิดวา่ ...”

เฟิ รส์ ท่ียืนเกาทา้ ยทอยแกเ้ ขินแต่ไม่พดู ตอ่ น่ีอย่าบอก
นะ คิดวา่ อิกีว่ีเป็นผชู้ ายนะ่

กีว่ี “เออ่ เขา้ มากอ่ นเลยคะ่ ”
กีว่ีรีบดงึ มือเฟิ รส์ เขา้ มาในหอ้ ง ส่วนบีมตอนนีย้ ืนช๊อก
ไปแลว้
นอ้ ยหน่า “เชิญน่งั ตามสบายกอ่ นนะคะ”
เฟิรส์ “ขอบคณุ ครบั ”
กีว่ี “มงึ มาน่ีเลยคะ่ ”
กีว่ีดงึ มือฉนั ใหต้ ามไปในหอ้ งนอนโดยไมล่ ืมดงึ มือบีม
ตามมาดว้ ย
บีม “เล่ามาใหห้ มด เล่ามาเด๋ียวนี้ มึงรูจ้ กั กบั เฟิ รส์ ได้
ยงั ไง น่ีไมใ่ ชร่ ูจ้ กั ธรรมดานะ เขามาหามงึ ถึงหอ้ ง มงึ มี

170

ความลบั กบั เพ่ือนเหรอ”
บีมท่ีตงั้ สติไดย้ ิงคาํ ถามใสฉ่ นั รวั ๆซะจนเลือกไม่ถกู ว่า

จะตอ้ งตอบขอ้ ไหนก่อน
นอ้ ยหน่า “บีมใจเย็นๆหายใจก่อน ว่าแต่เฟิ รส์ น่ีใคร

เหรอ เขาหนา้ คนุ้ ๆจงั ”
บมี “เฟิรส์ ภาคิน นกั รอ้ งจากรายการประกวดxxx ไง”
กีว่ี/นอ้ ยหนา่ “จรงิ เหรอ!”
ฉันไดแ้ ต่พยกั หนา้ รบั ก่อนจะเล่าเร่ืองเฟิ รส์ คร่าวๆให้

เพ่ือนฟัง
บีม “โอ๊ยย ฉนั ย่ิงหลงรกั เขาเขา้ ไปอีก”
กีว่ี “แดด๊ ดีข๊ องฉนั อบอนุ่ ละมนุ งือ้ อ พอ่ ไมโครเวฟ”
นอ้ ยหนา่ “แกกกก ฉนั อยากไดเ้ ขา”
กีว่ี “เด๋ียวนะ แกกาํ ลงั จะแตง่ งาน สติคะ่ ”
ฉันได้แต่น่ังมองพวกเพ่ือนๆเพ้อกันถึงคนท่ีอยู่ข้าง

นอก
เนย “เขา้ ใจแลว้ งนั้ ก็ออกไปขา้ งนอกกนั ไดแ้ ลว้ นะ”

171

ฉนั กบั เพ่ือนๆเปิดประตอู อกมาก็เจอเฟิ รส์ น่งั ยิม้ หวาน
สง่ ใหอ้ ยทู่ ่ีโซฟา

กีว่ี “อยา่ ยมิ้ แบบนนั้ สคิ ะ่ ใจละลาย”
นอ้ ยหน่า “แรด! เออ่ คณุ เฟิรส์ ..”
เฟิ รส์ “เฮย้ ! ทาํ ตวั ปกติกันเถอะครบั ไม่ตอ้ งเรียกเฟิ ร์
สวา่ คณุ ดว้ ย คอื เฟิรส์ เป็นคนปกตธิ รรมดาเลย นกั รอ้ งเป็นแค่
อาชีพเฉยๆเลยครบั ”
บมี “งือ้ อ เฟิรส์ จาํ เราไดไ้ หม”
เฟิ รส์ “เอ่อ ขอโทษนะเฟิ รส์ จาํ ช่ือไม่ได้ แต่เราเจอกัน
ลา่ สดุ ท่ีงานมีตตงิ้ ใชไ่ หม”
บีม “ออ่ เราช่ือบีมนะ ลืมแนะนาํ ตวั เลย”
เนย “อะแฮม่ ๆ”
ไมร่ ูเ้ พราะอะไรอยๆู่ ฉนั ถงึ แกลง้ ไอออกไป รูต้ วั อีกทีทกุ
คนก็หันมามองหน้าฉันกันหมดแล้ว เออ ฉันทาํ ไปทาํ ไม
วะเนีย้
เนย “เออ่ เฟิรส์ น่ีกีว่นี ะ สว่ นน่ีนอ้ ยหน่า”

172

เฟิรส์ “สวสั ดคี รบั แลว้ น่ีผมมากวนหรอื เปลา่ ”
กีว่ี “โอ๊ย ไม่กวนเลยคะ เรากาํ ลงั จะปารต์ ีก้ นั อยู่สนกุ
ดว้ ยกนั ก่อนนะ”
เฟิรส์ “เฟิรส์ ขออยดู่ ว้ ยไดไ้ หม”
อยู่ๆเฟิ รส์ ก็หนั มาถามฉันส่วนเพ่ือนๆฉันก็หนั มาจอ้ ง
ฉนั เพ่ือกดดนั ทนั ที ขืนไมใ่ หอ้ ยฉู่ นั โดนรุมดา่ แนๆ่
เนย “จะอยกู่ ็อยสู่ ิ จะขอฉนั ทาํ ไมเลา่ ”
เฟิรส์ “ ”
หลงั จากนัน้ คนส่งของก็มาส่งจริงๆซะที พวกเพ่ือนๆ
ฉนั ก็รบี จดั ของมาตงั้ ลอ้ มวงปารต์ ที้ นั ที
เนย “จะมาทาํ ไมไมบ่ อกกอ่ น”
เฟิรส์ “ก็ความคดิ ถงึ มนั หา้ มไมไ่ หวววว~”
เฟิรส์ รอ้ งเพลงมาเป็นคาํ ตอบแทน แถมยงั ยิม้ กรุม่ กรม่ิ
น่าหมนั้ เขีย้ วจนฉนั อดใจไมไ่ หว ย่ืนมือไปหยิกแกม้ เขาเขา้ ให้
เนย “หืม้ มมมม”
เฟิรส์ “โอ๊ยๆ เฟิรส์ เจ็บนะ”

173

กีว่ี “เบาไดเ้ บา ลกู กก”
ฉนั รบี ปลอ่ ยมือออกจากแกม้ เฟิ รส์ ทนั ที ทาํ อะไรลงไป
เนีย้ ไอเนยเอย้ ยย นอ้ ยหน่าจดั การเทเคร่ืองด่ืมส่งใหท้ ุกๆ
คน
เนย “เฟิรส์ ไมก่ ินเหลา้ นะ”
ฉันรีบบอกนอ้ ยหน่าออกไปเพราะเด๋ียวชงมาจะโดน
เททงิ้ ซะเปลา่ ๆ
กีว่ี “แกไมก่ ินก็อยา่ มาหา้ มคนอ่ืนสยิ ะ”
บมี “บา้ เฟิรส์ เขาไมก่ ินเหลา้ ตงั้ แตเ่ ดก็ แลว้ เวย้ ”
เฟิรส์ “ฮา่ ๆ เฟิรส์ จะทาํ ถว้ ยแฟนคลบั ตวั จรงิ ใหบ้ มี นะ”
บีม “ยินดีนอ้ มรบั เลยคา่ ”
เฟิรส์ “แลว้ ปกตเิ นยไมก่ ินเหลา้ เหรอ”
กีว่ี “นางไม่ใช่เด็กอนามยั นะ แต่นางคอออ่ นมากแถม
โรคกระเพาะอีก ปวดทอ้ งเกง่ ท่ีหนง่ึ ”
บีม "ไมเกรนอีกหน่งึ เหน็ แขง็ ๆแบบนี้ งานแสดง"
โอ๊ยยย! น่ีตกลงวา่ พวกมนั เป็นเพ่ือนฉนั หรอื เพ่ือน

174

เฟิ รส์ กนั แน่ พวกเพ่ือนท่ีพรอ้ มจะยา้ ยฝ่ังตลอดเวลา สว่ นเฟิ ร์
สหนั มาจอ้ งหนา้ ฉนั ทนั ที

เนย “ทาํ ไม หนา้ ฉนั มีอะไร”
เฟิรส์ “แลว้ วนั นนั้ กินไปทาํ ไม”
เนย “ก็เกรงใจพ่ีๆเขา”
เฟิรส์ “เกรงใจพ่ีๆแตไ่ มห่ ว่ งรา่ งกายตวั เองอะเหรอ”
เนย “เฟิรส์ เสยี บรรยากาศ”
บีม “เสียบรรยากาศอะไรของมึง เฟิ รส์ จดั อีกเลย จดั
หนกั ๆ ไอเนยนะ่ มนั ดอื้ หวั แข็งสดุ ”
เนย “ตกลงเพ่ือนใครวะ”
ทกุ คน “ฮา่ ๆ”
ทกุ คนหวั เราะกนั ออกมาทนั ทีกบั ท่าทางงอนๆของฉนั
หลงั จากนนั้ ก็น่งั เมา้ มอยกนั ฉนั กบั เฟิ รส์ น่งั กินนา้ํ เปลา่ สว่ น
อีกสามคนก็ชนกนั ยกใหญ่เลยคะ่
ก๊อกๆๆ
เนย “แกส่งั ของเหรอ”

175

ฉันลกุ ขึน้ เดินไปเปิดประตู ของกินท่ีตงั้ อยู่ก็กินกันไม่
หมดอยแู่ ลว้ ยงั จะส่งั กนั มาเพ่ิมอีกนะเนีย้

ซงิ “ไก่ตม้ นา้ํ ปลามาสง่ ครบั ผม”
เนย “พ่ีซิง!”
ฉันเปิดประตูเจอพ่ีซิงหิว้ ของพะรุงพะรงั เต็มไปหมด
จนฉนั ตอ้ งรบี อาสาช่วยถือของ
เนย “มาๆพ่ี เนยชว่ ยถือ”
ซงิ “ไมต่ อ้ งๆ เปิดประตกู วา้ งๆหน่อย"
เนย “แลว้ พ่ีมาไดย้ งั ไง”
ซิง “นอ้ ยหนา่ ชวนมาน่ะ”
กีว่ี “พ่ีซิง นอ้ งคดิ ถึงงงงง”
กีว่ีลกุ ขึน้ มาช่วยพ่ีซิงจดั ของทนั ที ฉันหนั ไปมองหนา้
เฟิ รส์ ท่ีตอนนีห้ น้าไม่ค่อยสบอารมณ์ซะเท่าไหร่ แต่ไม่ได้
แสดงอาการอะไรออกมา
ซิง “สวสั ดีครบั คณุ เฟิรส์ ”
เฟิรส์ “สวสั ดคี รบั ”

176

พ่ีซิงเดินมาน่ังลงขา้ งๆนอ้ ยหน่าซ่ึงก็คือดา้ นขวามือ
ของฉนั สว่ นเฟิรสน์ ่งั อยฝู่ ่ังซา้ ยมือถดั ไปก็เป็นบีมและกีว่ี

กีว่ี “อยุ้ รูจ้ กั กนั ดว้ ยเหรอคะ”
ซงิ “ออ่ พ่ีบงั เอิญเคยเจอเฉยๆ”
บมี “งนั้ ๆ เรามารอ้ งคาราโอเกะกนั ดกี วา่ ”
บีมพูดพลางเดินไปเปิดโทรทัศนข์ องฉันเช่ือมต่อเขา้
เวบ็ รอ้ งคาราโอเกะออนไลนท์ นั ที
เฟิรส์ “กงุ้ ป่ะ เฟิรส์ แกะให”้
เนย “ฉนั ..”
ซิง “เนยเขาแพ้กุ้งน่ะ เอาน่ีแลว้ กันน่องไก่ไม่มีหนัง
ของโปรดเนย”
เนย “ขอบคณุ มากพ่ีซิงเด๋ียวเนยหยิบเองก็ได้ นายกิน
เลยเฟิรส์ ”
ฉนั หนั ไปพดู กบั พ่ีซงิ กอ่ นจะหนั กลบั มาพดู กบั เฟิรส์
กีว่ี “รอ้ งเพลงอะไรกนั ดีนา้ ”
นอ้ ยหนา่ “เออ่ เพลงนนั้ ดีกวา่ ท่ีเราชอบรอ้ งกนั อะ่ ”

177

เนย/ซิง “เพลงใกล”้
ฉันกบั พ่ีซิงพดู ขึน้ มาพรอ้ มกนั ก่อนจะหนั มามองหนา้
ฉนั แลว้ หวั เราะกนั ออกมา
บีม “เฮย้ พ่ีซงิ รูไ้ ดไ้ งอะ่ ”
ซิง “ก็ท่ีไปเท่ียวทะเลกนั ครงั้ ท่ีแลว้ เนยมนั ขอใหพ้ ่ีเปิด
เพลงนีต้ ลอดทางเลยเวย้ ”
กีว่ี “ฮ่าๆ จรงิ ดิ นอ้ ยหนา่ แกเปิดเลยๆ”
บีม “รบกวนเฟิ รส์ เป็นเกียรติรอ้ งสดใหฟ้ ังหน่อยได้
ไหม”
เฟิรส์ “ออ่ ไดค้ รบั สบายมาก”
เฟิรส์ หนั ไปรบั ไมคจ์ ากบมี แลว้ หนั มาสง่ ยมิ้ ใหฉ้ นั
เฟิรส์ “ใกล้ เกินกวา่ ท่ีจะพดู คาํ ใดๆออกไป~”
เฟิ รส์ รอ้ งออกมาเล่นเอาเพ่ือนๆฉันกรี๊ดกันยกใหญ่
เสียงรอ้ งสดของเขามนั เพราะมากจรงิ ๆนนั้ แหละ แถมเขายงั
รอ้ งแลว้ แกลง้ หนั มายกั ควิ้ ใหฉ้ นั อีกดว้ ย
เฟิรส์ “วนั นนั้ เธอยงั ไมเ่ คย ฉนั ก็ยงั ไมเ่ คย ไมร่ ูม้ นั เป็น

178

ยงั ไง จะหยดุ ตวั เองทาํ ไม~”
กีว่ี “เฟิรส์ ทาํ แบบนีพ้ ่ีตายเรยี บคะ่ ”
นอ้ ยหนา่ “ตายอยา่ งสงบศพสชี มพ”ู
เฟิ รส์ รอ้ งท่อนสดุ ทา้ ยแลว้ ย่ืนหนา้ เขา้ มาหาฉัน ไม่ได้

เกรงใจเพ่ือนๆฉนั ท่ีน่งั กนั อยเู่ ลย
เนย “ออกปายยย”
ฉนั ผลกั หนา้ เขา้ ออกเบาๆ เฟิรส์ ก็แกลง้ ทาํ หนา้ งอนใส่
ซงิ “เออ่ เนยรอ้ งบา้ งสิ พ่ีอยากฟังอะ่ ”
เนย “ไมเ่ อาอะ่ พ่ี เนยรอ้ งเพีย้ น”
ซิง “เพีย้ นแตพ่ ่ีชอบน่ี”
เอ่อ ฉนั ไม่รูจ้ ะพดู อะไรต่อแต่ปกติพ่ีซิงไม่เคยพดู อะไร

ทาํ นองนีก้ บั ฉนั ฉนั คดิ วา่ เขาคงจะอยากแกลง้ เฟิรส์ มากกวา่
กีว่ี “พ่ีซิงทาํ แบบนีก้ ีว่ไี มช่ อบนะคะ”
ซงิ “พ่ีทาํ อะไร”
กีว่ี “ก็ชมอเิ นยคนเดียว”
ซิง “พ่ีก็อยากฟังนอ้ งกีว่คี า่ บบบ”

179

ฮา่ ๆๆ
คนอ่ืนต่างหัวเราะกันออกมาแต่ฉันเห็นเฟิ รส์ เอาลิน้
ดนั กระพงุ้ แกม้ อยา่ งไมพ่ อใจ

180

12

หลงั จากนนั้ เราก็ปารต์ ีก้ นั ต่อเพ่ือนทงั้ สามคนของฉัน
เมาหลบั ไปแลว้ คะ่ เหลอื ฉนั เฟิรส์ ท่ีกินนา้ํ เปลา่ และพ่ีซงิ ท่ีกิน
ไปบา้ งแตไ่ มเ่ ยอะ

ซิง “แลว้ เอาไงกบั ทงั้ สามคนละ่ เนีย้ ”
เราสามคนท่ีเพ่ิงเก็บกวาดของเสรจ็ มายืนกอดอกมอง
เพ่ือนของฉนั ท่ีนอนขาพาดไปกนั มา
เนย “กองไว้ตรงนีแ้ หละค่ะ ปกติพวกมันก็นอนกัน
อยา่ งนีอ้ ยแู่ ลว้ ”
เฟิรส์ “ใหเ้ ฟิรส์ ช่วยพาพวกเขาไปนอนดๆี ไหม”
เนย “ไมเ่ ป็นไรๆ กลบั บา้ นเถอะพรุง่ นีไ้ มม่ ีงานหรอื ไง”
เฟิรส์ “มีชว่ งบา่ ย”
เนย “งนั้ กลบั ไดแ้ ลว้ พ่ีซิงกลบั ดีๆนะ”
ซงิ “โอเคๆ ไวเ้ จอกนั ”

Frist Talk

181

ผมเดนิ ไปเขา้ ลฟิ ตก์ บั รุน่ พ่ีของเนยท่ีช่ือซงิ แคม่ องตา
ก็ รู ้แล้ว ว่า คิ ด ไ ม่ซ่ื อกับ เน ยไ ม่ จํา เป็ น ต้อ งอ้า ป า ก เ ล ย น ะ
เพราะผมคงเห็นไปถงึ ไสต้ ่ิง

ซงิ “คณุ เพ่ิงรูจ้ กั กบั เนยเหรอครบั ”
เฟิรส์ “ก็สกั พกั ครบั มีอะไรหรอื เปลา่ ”
ซิง “ออ่ เปลา่ หรอกครบั ผมแคอ่ ยากรู”้
เฟิรส์ “แลว้ คณุ รูจ้ กั กบั เนยมานานแลว้ เหรอ”
ซิง “ก็ตงั้ แต่สมยั เรยี นมหา’ลยั น่ะครบั สนิทกนั มานาน
แลว้ ”
ประโยคหลงั น่ีตงั้ ใจจะขม่ กนั ชดั ๆ หึ
เฟิ รส์ “งั้นดีเลยครับ ผมกาํ ลังจีบเนยอยู่เผ่ือมีเร่ือง
จะตอ้ งปรกึ ษา”
ซิง “ผมไมใ่ หค้ าํ ปรกึ ษาคแู่ ข่งนะครบั ”
ยอมรบั ซะดว้ ย
เฟิรส์ “ก็ดีครบั พดู กนั ตรงๆก็ด”ี
ซิง “ผมไมช่ อบออ้ มคอ้ มอยแู่ ลว้ ครบั ขอตวั นะครบั ”

182

ซิงเดินออกไปจากลิฟตท์ นั ทีท่ีประตลู ิฟตเ์ ปิด ส่วนผม
ก็เดินออกไปท่ีรถของตวั เอง

เช้าวันต่อมา
Noey Talk
ฉันต่ืนขึน้ มาจดั การอาบนา้ํ แต่งตวั เสร็จเรียบรอ้ ย ยยั
เพ่ือนทั้งสามคนของฉันยังคงนอนกองกันอยู่ท่ีเดิม น่ีไม่
ทาํ งานทาํ
การกนั หรอื ไง
เนย “ต่นื โวย้ ยยยยย ต่ืนๆ เชา้ แลว้ ”
บมี “โอ๊ยย จะเสียงดงั ทาํ ไมคนจะนอน”
เนย “พวกมงึ ไปต่นื ไปทาํ งานทาํ การกนั หรอื ไง”
กีว่ี “อีชะนี วนั นีว้ นั อาทิตย”์
อา้ ว วนั นีว้ นั อาทิตย์ น่ีฉนั หลงวนั เหรอเนีย้
เนย “งนั้ ก็ลกุ ขนึ้ ไปอาบนา้ํ กนั ไดแ้ ลว้ ”
ฉนั จดั การดงึ แขนไอบีมใหล้ กุ ขนึ้ คนแรกเพราะไอน่ีมนั
อาบนา้ํ เร็วแต่แต่งตัวช้ามากๆ หลังจากท่ีพวกมันจัดการ

183

ตวั เองกันเสร็จเรียบรอ้ ยก็พากนั ออกมาเดินเล่นท่ีหา้ ง วนั นี้
ฉนั กะวา่ จะมาซอื้ ของใชเ้ ขา้ หอ้ งดว้ ย

กีว่ี “ทาํ ไมวนั นีค้ นเยอะจงั วะ”
นอ้ ยหน่า “วนั อาทิตยล์ ะ่ ม่งั ”
บีม “ไปหาอะไรกินกันก่อนเหอะ กูหิวขา้ วจนตาลาย
ไปหมดแลว้ ”
เนย “กินอะไรดอี ะ่ ”
บมี “หิวเม่ือไหรก่ ็แวะมา..”
กีว่ี “หยดุ ! กอู ยากกินชาบอู ะ่ ”
เนย “เป็นความคดิ ท่ีดี ไปกนั ”
ฉันกบั เพ่ือนๆเดินเขา้ ไปรา้ น โชคดีท่ีมีโต๊ะว่างอยู่โต๊ะ
สดุ ทา้ ยพอดีไม่งนั้ เราตอ้ งรอคิวอีกนานแถมรา้ นยงั ไม่จาํ กดั
เวลาอีกดว้ ย แต่ละโต๊ะกวา่ จะลกุ ขนึ้ กนั พวกฉนั คงหิวจนเป็น
ลมไปซะก่อน
บีม “มงึ ส่งั มาทาํ ไมตงั้ เยอะ ไมม่ ีท่ีตงั้ แลว้ เนีย้ ”
กีว่ี “กเู ป็นคนตวั เลก็ กินนอ้ ย นา่ รกั ส่งั มาเผ่ือพวกมงึ

184

ตา่ งหาก”
นอ้ ยหน่า “สาบานวา่ ส่งั ใหเ้ พ่ือน”
บมี “สาบานก็ตายฟร”ี
กีว่ี “ตบปาก!”
เนย “พอๆๆๆ รบี ๆเลยกหู วิ แลว้ ”
หลงั จากนนั้ ก็ไม่พดู ไม่จากนั เลยค่ะ แต่ละคนน่ีกินย่ิง

กว่าไม่เคยกินมาสิบปี กินจนโต๊ะขา้ งๆลกุ ขึน้ ออกไปแลว้ เป็น
กลมุ่ ลกู คา้ ใหมเ่ ขา้ มาแทน

“กินดีๆสิมงึ เด๋ียวเขาวา่ ไมม่ ีมารยาท”
“อยุ้ มมู มามย่งิ กวา่ หม”ู
ระหว่างท่ีเราน่ังกินอยู่โต๊ะขา้ งๆท่ีมาใหม่ก็พูดขึน้ มา
แต่เราจะไม่อะไรเลยถา้ ไม่ไดพ้ ูดแลว้ หนั มามองเราอย่างจง
ใจ
บีม “กวู า่ มนั หาเรอ่ื งวะ่ ”
เนย “อยา่ ไปสนใจเลยมงึ รบี กินเถอะกจู ะไปซือ้ ของ”
กีว่ี “นอ้ งคะ ส่งั เพ่ิมหน่อย”

185

พนกั งานเดินเขา้ มาหากีว่ีแต่ก็โดนโต๊ะขา้ งๆควา้ แขน
ไวก้ อ่ น

“นอ้ งคะ่ เติมนา้ํ หน่อยสิ”
พนกั งาน “เออ่ ซะครูน่ ะคะ”
“ไปเอามาเติมใหก้ อ่ นไมไ่ ดเ้ หรอคะเพ่ือนพ่ีติดคอ
เนีย้ ”

“แคะๆๆ”
กีว่ี “อา้ ว อีน่ี กเู รยี กก่อนมารยาทนะ่ มีไหม”
กีว่ีพดู ขนึ้ มาทนั ทีทาํ เอาคนหนั มามองเรากนั ทงั้ รา้ น
พนกั งาน “ลกู คา้ รอซะครูน่ ะคะ สม้ ๆ เสิรฟ์ นา้ํ หน่อย”
พนกั งานคนนนั้ เรยี กเพ่ือนอีกคนใหม้ าเสริ ฟ์ นา้ํ โต๊ะนนั้
สว่ นตวั เองก็เขา้ มารบั ออเดอรท์ ่ีกีว่ีแทน
พนกั งาน “พ่ีรบั อะไรเพ่มิ คะ”
บมี “เชค็ บิลเลยคะ่ ไมม่ ีอารมณก์ ินแลว้ ”
พนกั งานพยกั หนา้ รบั หนา้ เจ่ือนๆ แต่พวกฉันก็กินกัน
ไปเยอะแลว้ ดว้ ย อีกอยา่ งพวกฉนั ไมช่ อบมีเร่อื งกบั พวกเก่ง

186

แตป่ ากดว้ ย ถา้ ถนดั น่งั เหา่ อยทู่ ่ีโตะ๊ เราไมส่ นใจหรอก
“เออแกวนั นีม้ ีนกั รอ้ งมางานขา้ งลา่ งน่ี”
“อืม เฟิรส์ ภาคินนนั้ แหละแก”

มือฉันชะงักอัตโนมัติ วันนีเ้ ฟิ รส์ มีงานท่ีน่ีเหรอ เขา
บอกว่ามีงานช่วงบ่ายแต่ฉันไม่ไดถ้ ามว่าท่ีไหนปกติฉันไม่
คอ่ ยยงุ่ กบั ตารางงานของเขาเทา่ ไหร่

พนกั งาน “เรยี บรอ้ ยแลว้ คะ่ ”
กีว่ี “ไปเถอะมงึ น่งั นานๆเด๋ยี วไดต้ บคน”
เนย “ก่ีว่”ี
ฉนั เรยี กช่ือมนั เพ่ือปรามเบาๆ แตม่ นั กบั หนั มาทาํ หนา้
ไมพ่ อใจใสฉ่ นั

“อ๊ปุ ฮ่าๆ”
“จ๊ๆุ ไมห่ วั เราะสิเพ่ือน”
ฉันแกลง้ ทาํ เป็นกระเป๋ าสตางคต์ กก่อนจะกม้ ลงเก็บ
แลว้ พดู ออกมาลอยๆ
เนย “อยา่ เกง่ แตเ่ หา่ ราํ คาญ”

187

บีม “ไปหอ้ งนา้ํ กนั เถอะมงึ ลา้ งส่งิ สกปรกหน่อย”
พวกฉันหนั มองหนา้ กันอย่างรูง้ าน ฉันไม่ชอบมีเร่ือง
หรอกนะแต่ถา้ พวกท่ีชอบกระแซะคนอ่ืนน่ีอดไม่ไหวจริงๆ
หลงั จากจดั การธุระส่วนตวั ของแต่ละคนเสร็จ กาํ ลงั จะเดิน
ออกจากหอ้ งนา้ํ อิพวกโต๊ะนนั้ ก็เดินเขา้ มาในหอ้ งนา้ํ ตามท่ี
คิดเอาไว้

“มงึ วา่ ใครเก่งแตป่ าก”
เนย “พวกมงึ เขาหา้ มหมาเขา้ หา้ งน่ีหว่า แลว้ อะไรเห่า
วะ”
นอ้ ยหน่า “แก เขาหา้ มสตั วเ์ ลีย้ งเขา้ แต่หมาในปาก
เขาไมไ่ ดห้ า้ มน่ี”

“ปากดตี อ้ งเจอน่ีหนอ่ ยไหมละ่ ”
นังควา้ ดา้ มไมถ้ ูพืน้ ขึน้ มาท่ิมหนา้ นอ้ ยหน่าจนนอน
หงายลงไปเลย
ทกุ คน “นอ้ ยหนา่ ”

“อยุ้ หนา้ หงายไปเลยมงึ ฮา่ ๆ”

188

“มงึ แกลง้ เด็กไมด่ ีเลยนะ ฮา่ ๆๆๆ”
เนย “อีด-กกกก”
ฉนั ควา้ ผมนงั ติดพรอ้ มกบั กระชากเขา้ ไปในหอ้ งนา้ํ

“กรดี๊ ดด มงึ ปลอ่ ยกนู ะ”
เนย “ปากเก่งมากใช่ไหมมงึ อะ่ ตอ้ งลา้ งปาก”

“โอ๊ยย ปลอ่ ย! อีเหี-้ ”
ฉนั พยายามดนั หวั มนั ลงไปในชกั โครกแตม่ นั ก็ยือ้ สดุ ๆ
เหมือนกนั
เนย “ปากเน่าๆอย่างมึงต้องล้างกับน้ําในส้วมน่ี
แหละ”

“โอ๊ยย ชว่ ยดว้ ย ช่วยกดู ว้ ย”
มันรอ้ งใหเ้ พ่ือนขา้ งนอกเขา้ มาช่วย แต่ขา้ งนอกก็มี
เสียงชุลมนุ วุ่นวายพอกัน มนั ใชม้ ือทงั้ จิกทงั้ ข่วนแขนฉันจน
เป็นรอยไปหมด
เนย “ลงไป!”
ฉนั กดหวั มนั ลงไปสาํ เรจ็ พรอ้ มกบั กดชกั โครกใหน้ า้ํ

189

ไหลลงไปช่วยลา้ งหนา้ มนั ดว้ ย
ผวั ะ!
เนย “โอ๊ยย!”
เพ่ือนมนั เอาไมถ้ พู ืน้ มาตีหวั ฉนั จากดา้ นหลงั ฉนั ก็เลย

เผลอปลอ่ ยมือขนึ้ มากมุ หวั ตวั เอง
“อ๋ี! อว้ กกกกก ”

บมี “เนย! มงึ ทาํ เพ่ือนกเู หรอ”
บีมกระชากหัวนัง ออกไป ฉันลุกขึ้นกุมหัวเดิน
ออกมาเห็นภาพกีว่ีกาํ ลงั โดนนงั รุมอย่สู องคน นอ้ ยหน่า
น่งั คร่อมตบนัง อยู่ขา้ งบน บีมกาํ ลงั เปิดนา้ํ ก๊อกราดหวั นงั

ปรดี๊ ๆๆๆ
ยาม “พวกคณุ ทาํ อะไรกนั หยดุ เด๋ียวนีน้ ะ”

สถานีตาํ รวจ
สดุ ทา้ ยพวกเราก็ขบั รถมาเคลียเร่ืองท่ีโรงพัก ฉันมึน
หวั ไปหมดแตก่ ็ยงั พอไหวดนี ะท่ีหวั ไมแ่ ตก

190

ตาํ รวจ “อายพุ วกคณุ แต่ละคนก็ไมใ่ ช่เด็กๆกนั แลว้ นะ
ทาํ ไมถึงไดต้ บตกี นั เหมือนเดก็ แบบนีล้ ะ่ ครบั ”

“ฉันโดนทาํ รา้ ยนะคะคุณตาํ รวจ พวกเขาไม่พอใจ
ฉนั ”

นัง พูดเรียกคะแนนสงสารดว้ ยสภาพท่ีเปียกปอน
จากนา้ํ ชกั โครกไปหมด

บีม “คณุ ตาํ รวจขอกลอ้ งวงจรปิดในรา้ นอาหารแลว้ ก็
ทางเขา้ หนา้ หอ้ งนา้ํ ไดเ้ ลยคะ ว่าใครหาเร่ืองกนั แน่ อีกอย่าง
พวกเขามีกนั ตงั้ หา้ คน”

ภาพจากกลอ้ งวงจรปิดในรา้ นอาหารเป็นภาพท่ีมัน
ควา้ แขนพนักงานไป พวกเราเดินออกจากรา้ นไม่นานมันก็
เดินตามกนั ออกมาแลว้ ตรงไปท่ีหอ้ งนา้ํ

กีว่ี “เห็นไหมคะ คณุ ตาํ รวจพวกเขาจงใจตามเราไปท่ี
หอ้ งนา้ํ ”

“ก็เพ่ือนมงึ มนั ทา้ กกู ่อน”
ตาํ รวจ “คณุ ครบั ท่ีน่ีสถานีตาํ รวจนะครบั ใหเ้ กียรติ

191

สถานท่ีดว้ ย”
เนย “ฉนั ไมไ่ ดท้ า้ อะไรเลยนะคะ แคท่ าํ กระเป๋ าสตางค์

หลน่ เขาก็จอ้ งหนา้ ฉนั กนั ใหญ่เลยคะ”
ตาํ รวจ “เอาล่ะครบั ไม่ว่ายงั ไงคดีทะเลาะวิวาทก็ตอ้ ง

จ่ายคา่ ปรบั ทกุ คนนนั้ แหละครบั ”
หลงั จากท่ีจ่ายค่าปรบั กันเสร็จ เราก็เดินไปขึน้ รถก่ีว่ี

กนั
บมี “มงึ ไหวป่ะ ไปหาหมอไหม”
เนย “บา้ แคม่ นึ ๆหวั วะ่ ไมไ่ ดเ้ ป็นอะไรมากหรอก”
ฉนั เอือ้ มมือไปจบั หวั ตรงท่ีโดนดา้ มไมถ้ พู ืน้ ตี มนั เป็น

ขา้ งเดียวกนั กบั ท่ีฉันชอบปวดไมเกรนพอดี ก็เลยทาํ ใหป้ วด
มากกวา่ ปกติหนอ่ ย

กีว่ี “จะว่าไปเราก็ไม่ไดม้ ีเร่ืองนานมากแลว้ นะ ตงั้ แต่
มหา’ลยั แลว้ ม่งั ”

บีม “ฮ่าๆนัน้ สิ พูดแลว้ ก็คิดถึงสมัยเรียนวะ นอ้ งเนย
มือตบ”

192

เนย “หยุดเลย ว่าแต่กูมึงก็ยังเป็น 'บีมแขง้ ทอง' นัน้
แหละ”

ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขึน้ รถกีว่ีมาฉนั ก็กะว่าจะพกั สายตาสกั หน่อยแต่เสียง
โทรศพั ทก์ ็ดงั ขนึ้ ซะกอ่ น

Frist
บมี “เฟิรส์ ! เอามาน่ีกรู บั เอง”
เนย “เฮย้ ย”
บีมท่ีชะเงอ้ หนา้ มาดเู บอรโ์ ทรเขา้ แลว้ รบี แย่งโทรศพั ท์
ไปจากฉนั ทนั ที
บีม “ฮลั โหลเฟิรส์ ”
เฟิรส์ “ฮะ ฮลั โหล เออ่ ขอสายเนยหนอ่ ยครบั ”
บมี “จาํ ไดด้ ว้ ยวา่ ไมใ่ ชเ่ สียงเนย”
เฟิรส์ “เออ่ เสยี งบีมใชไ่ หม”
บีมกดเปิดสปีกเกอรโ์ ฟนทาํ ใหเ้ ราไดย้ ินกนั ทกุ คน พอ
เฟิรส์ ทายถกู ก็เลน่ เอาไอบมี เขินมว้ นไปเลย

193

บีม “อยุ้ ถกู ดว้ ย น่ารกั กก”
เฟิรส์ “แลว้ เนยไปไหนเหรอครบั ”
บีม “เนยปวดหัวหลบั ไปแลว้ เฟิ รส์ พอดีมีเร่ืองอ่ะไอ
เนยโดนเอาไมถ้ พู ืน้ ฟาดหวั ”
เนย “เฮย้ ! อือ้ ออออ”
ฉันกาํ ลังจะพูดออกไปแต่น้อยหน่าเอือ้ มมือมาปิด
ปากซะก่อน
เฟิ ร์ส “มีเร่ืองอะไรแล้วเนยเป็นอะไรมากไหมไป
โรงพยาบาลหรอื ยงั ”
บีม “บอกใหไ้ ปแลว้ แต่มนั ไม่ยอมไปอ่ะ เฟิ รส์ มาดมู นั
หนอ่ ยส”ิ
กีว่ี “ใช่ๆ มนั โดนฟาดแรงมากเลย”
เฟิรส์ “เฟิรส์ ทาํ งานเสรจ็ พอดกี าํ ลงั จะรบี ไป”
ตดิ๊ ๆๆๆ
ทนั ทีท่ีเฟิ รส์ วางสายไปนอ้ ยหน่าก็ปล่อยปากของฉัน
ใหเ้ ป็นอสิ ระ

194

เนย “พวกมงึ ทาํ อะไรเนีย้ เขาทาํ งานอยจู่ ะไปกวนเขา
ทาํ ไม”

บมี “เขาก็บอกอยเู่ ม่ือกีว้ า่ เพ่ิงทาํ งานเสรจ็ ”
เนย “วนั หลงั มึงก็ถามก่อนสิ ถา้ เขายงั ทาํ งานอยู่แลว้
เสยี งานละ่ ”
ฉันขึน้ เสียงอย่างอดโมโหไม่ได้ ถา้ เฟิ รส์ ไม่ไดท้ าํ งาน
เสร็จแลว้ แต่กาํ ลงั จะไปทาํ งานล่ะ แลว้ เขาเลือกท่ีจะทิง้ งาน
มาเพราะคิดว่าฉันเป็นหนักมาก ซ่ึงฉันไม่อยากใหม้ ันเกิด
เหตกุ ารณแ์ บบนนั้ ฉันไม่อยากใหเ้ ขาตอ้ งมาเดือดรอ้ นเร่ือง
งานเพราะฉนั
บีม “กขู อโทษวะ”
บีมทาํ หนา้ จ่อยก็จะย่ืนโทรศพั ทส์ ง่ คืนใหก้ บั ฉนั
บมี “เด๋ยี วพวกกกู ็กลบั แลว้ แคอ่ ยากใหม้ ีคนดแู ล
มงึ อ่ะ อีกไมน่ านมงึ จะปวดหวั ไมเกรนแน่ๆ กเู ป็นเพ่ือนมงึ มา
ตงั้ นานทาํ ไมจะดอู าการไมอ่ อก”

195

ฉันหนั ไปมองหนา้ บีมดว้ ยความรูส้ กึ ผิด ฉันเขา้ ใจนะ
วา่ มนั หวงั ดีและฉนั ก็ไมค่ วรขนึ้ เสียงใสม่ นั แบบนนั้

เนย “กขู อโทษนะท่ีขนึ้ เสียงใส”่
กีว่ี “พวกมงึ น่ีงอ้ กนั เหมือนผวั เมียเลยนะ”

196

13

กีว่ีขับรถมาเก็บของท่ีคอนโดฉันแล้วจะกลับบ้าน
พรอ้ มนอ้ ยหน่า

นอ้ ยหน่า “ใหไ้ ปลองชุดเพ่ือนเจา้ สาววันไหนจะโทร
บอกนะ”

เนย “มีอะไรใหช้ ว่ ยก็โทรมาไดเ้ ลยนะ”
กีว่ี “เทคแครน์ ะคะ”
เนย “ขบั รถดๆี นะมงึ ”
พวกเรากอดลากนั ก่อนท่ีทงั้ สองคนจะขนึ้ รถออกไป
บีม “งนั้ กกู ลบั แลว้ นะ”
เนย “เออ ขบั รถดีๆมงึ ”
บีม “มีไรโทรมานะเวย้ ”
เนย “มงึ ดแู ลตวั เองเถอะ สภาพไมต่ า่ งจากก”ู
บีม “ฮ่าๆๆ โอเค”
หลงั จากท่ีบีมออกไปฉนั ก็เขา้ หอ้ งนา้ํ กาํ ลงั จะอาบนา้ํ

197

แตเ่ สียงเคาะประตดู งั ขนึ้ ซะกอ่ น ไอบมี ลมื ของอีกแน่ๆ
เนย “ลมื อะไรอีก..เฟิรส์ ”
ฉันเปิ ดประตูก็เจอเฟิ ร์สยืนหน้าน่ิงอยู่ เขาก้มลง

สาํ รวจรา่ งกายฉันจนฉันตอ้ งรีบยกมือขึน้ กอดตวั เอง เพราะ
คิดว่าบีมลืมของฉนั ก็เลยน่งุ ผา้ เช็ดตวั ออกมา ใครจะรูว้ ่าเขา
จะมาเรว็ ขนาดนี้

เนย “นะ นายมาเรว็ จงั ”
เฟิ รส์ “ไม่ใหม้ าเร็วไดย้ งั ไง แลว้ ดูสภาพแขนตวั เองดิ
ไปฟัดกบั หมามาเหรอ”
เนย “เฟิรส์ ! ฉนั เจบ็ ”
เขาดึงแขนฉันใหเ้ ดินเขา้ ไปในหอ้ งแต่ว่าตรงท่ีเขาจบั
มนั คอื รอยขว่ นของนงั น่นั ไง
เฟิรส์ “ตอนมีเร่อื งไมเ่ จ็บเหรอ”
เนย “วา๊ ย! จะทาํ อะไร”
เฟิรส์ น่งั ลงท่ีโซอาพรอ้ มกบั ดงึ ฉนั เขา้ ไปน่งั ท่ีตกั ของ
เขา แตฉ่ นั น่งุ ผา้ เช็ดตวั อยไู่ งคอื ภาพมนั ลอ่ แหลมไป

198

หน่อยไหมละ่
เฟิรส์ “ไปมีเรอ่ื งอะไรมา ทาํ ไมรอยขว่ นเตม็ ไปหมด”
เนย “ไมม่ ีอะไรหรอก”
เฟิรส์ “แลว้ โดนตีหวั ดว้ ยเหรอ ปวดหวั ไหม”
เนย “ไม!่ ปลอ่ ยฉนั ไดแ้ ลว้ ”
ฉันปฏิเสธออกไปทัง้ ๆท่ีรูต้ วั เองดีว่าเร่ิมปวดหัวแลว้

จรงิ ๆ แตจ่ ะใหย้ อมรบั ออกไปตรงๆไดย้ งั ไงกนั เลา่
เฟิ รส์ “เนยน่ีทัง้ ดือ้ แถมยงั ปากแข็งสดุ ๆ อย่าใหเ้ ฟิ ร์

สตอ้ งใชไ้ มแ้ ข็งบา้ งนะ”
เนย “ไมแ้ ข็งอะไรของนาย”
เฟิรส์ “ไมบ่ อก รอดแู ลว้ กนั ถา้ ยงั ไมด่ แู ลตวั เองอีก”
เนย “กลวั ตาย.. ว๊าย”
เฟิ รส์ พลิกตวั ฉนั นอนลงบนโซฟา ฉนั ตะครุบผา้ เช็ดตวั

ไวแ้ ทบไมท่ นั เพราะกลวั วา่ ปมผา้ จะหลดุ
เนย “นะ นายกาํ ลงั ทาํ ใหฉ้ นั กลวั นะ”
เฟิรส์ “กลวั เป็นดว้ ยเหรอ ถา้ กลวั ก็ชว่ ยฟังกนั หน่อย

199

เฟิรส์ พดู เพราะวา่ เป็นหว่ ง”
คราวนีเ้ ฟิ รส์ พดู ดว้ ยสีหนา้ จริงจงั แววตาของเขาไม่ได้

ฉายแววความขีเ้ ลน่ เอาไวเ้ ลย
เฟิรส์ “อยากใหเ้ ฟิรส์ เป็นแดด๊ ดีห๊ รอื ปีศาจ หืม้ ?”
นา้ํ เสียงครงั้ นีแ้ ฝงดว้ ยความอบอุ่นขึน้ มากกว่าเดิม

แตม่ นั จะซงึ้ กวา่ นีน้ ะถา้ ฉนั ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นสภาพนีอ้ ะ่
เนย “ฉะ ฉนั อยากไปอาบนา้ํ ”
เฟิรส์ “ใหเ้ ฟิรส์ อาบใหไ้ หม”
เนย “ไมต่ อ้ งยะ”
เฟิ รส์ “ฮ่าๆ โอเค งนั้ อาบนา้ํ เสร็จแลว้ เฟิ รส์ ทาํ แผลให้

นะ”
เฟิ รส์ พยุงฉันใหล้ ุกขึน้ น่ังท่ีโซฟาก่อนจะมองหนา้ ฉัน

พลางยิม้ กรุม่ กรม่ิ
เฟิรส์ “วา่ นอนสอนง่ายแบบนีน้ า่ รกั จะตาย”
เนย “น่ี!”
ฉนั หนั ไปจอ้ งหนา้ เขาแตส่ ดุ ทา้ ยก็แพส้ ายตาของเขา

200