มาให้จับดีๆ ความรัก

มาพอดี
บอส “มนิ้ และพราว”
ช่ือท่ีผมไดย้ ินทาํ ใหผ้ มอึง้ ไปเลยครบั มิน้ เป็นคนท่ีผม

เคยคยุ ดว้ ยสกั พกั ใหญ่ๆเธอแสดงตวั ชดั เจนว่าไม่ชอบพ่ีอาต
แต่อย่ๆู วนั หน่ึงเธอก็หายไปจากผมพรอ้ มขอ้ ความท่ีทิง้ ไวว้ ่า
เธอไมอ่ ยากอยแู่ บบนีอ้ ีกแลว้

บอส “และพราวเป็นคนท่ีอาตจา้ งเขา้ มาใหป้ ่ วนใน
งานวนั นนั้ ”

ตอนนีผ้ มไม่รูเ้ ลยว่ามีเร่ืองอะไรใหต้ อ้ งเซอรไ์ พรอ์ ีก
ไหม เพราะดเู หมือนมนั จะเยอะไปหมด

บอส “เฟิรส์ ฟังอยหู่ รอื เปลา่ ”
เฟิรส์ “ฟังอยคู่ รบั ”
บอส “พรุ่งนีต้ าํ รวจจะแจง้ ขอ้ หาทงั้ หมดและพาอาต
ไปทาํ แผน ทางฝ่ ายกฎหมายส่งทนายของค่ายไปจดั การให้
เอง เฟิรส์ ไมต่ อ้ งไปหรอก”
เฟิรส์ “ครบั ”

451

บอส “เรอ่ื งงานก็เล่ือนออกไปก่อน พ่ีอนญุ าตใหเ้ ราไป
พกั ผอ่ นไดห้ น่งึ อาทิตย”์

เฟิรส์ “ขอบคณุ มากครบั ”
ผมวางสายจากบอสแลว้ ก็น่ังน่ิงอยู่ท่ีเดิมจนมีเสียง
แจง้ เตอื นไลนด์ งั ขนึ้
Line
โซ่ “เฟิ รส์ กูไดย้ ินข่าวเร่ืองพ่ีอาตแลว้ นะเวย้ มึงไม่เป็นไร
ใช่มยั้ ”
ทอม “ไมเ่ ป็นไร ก็เช่ียละ่ ”
โซ่ “มงึ น่ี กปู ลอบนอ้ งอย”ู่
ทอม “ขอโทษคา่ บ”
วา่ น “เฟิรส์ ไปเท่ียวกนั มยั้ นอ้ ง”
โซ่ “ใครจะไปมีอารมณว์ ะ”
วา่ น “พอ่ มงึ เป็นสก๊อตไบรท์ หรอ ลกู อชิ า่ งขดั ”

ผมเผลอยิม้ ออกมากบั ความเป็นหว่ งเป็นใยของพ่ีๆ

452

ก่อนจะพมิ ตอบกลบั ไป

เฟิรส์ “ผมโอเคดคี รบั พ่ีๆ”
วา่ น “ไปเท่ียวทะเลกนั มยั้ มงึ ”
ทอม “เออ มงึ มีบา้ นพกั ท่ีพทั ยาน่ีหวา่ ”
โซ่ “ปารต์ ีๆ้ ๆๆๆ”

เฟิรส์ “ผมขอคิดดกู อ่ นนะพ่ี”
วา่ น “มงึ อยา่ ไปเครยี ดมากนะเวย้ ทกุ คนเคา้ เป็นหว่ งมงึ ”
โซ่ “เออ คนทาํ ผิดก็ตอ้ งไดร้ บั โทษเป็นเร่ืองปกติ เด๋ียวคนท่ี
ไมไ่ ดท้ าํ อะไรผิดเลยเคา้ จะนอยดเ์ อา”

ประโยคของพ่ีโซ่ทาํ ใหผ้ มนึกขึน้ มาได้ ผมใส่ใจเนย
นอ้ ยไปหรอื เปลา่ มีแตเ่ ธอท่ีคอยปลอบผมทงั้ ๆท่ีเธอเป็นคนท่ี
โดนกระทาํ ดว้ ยซา้ํ

เฟิรส์ “งนั้ พาเนยไปเท่ียวทะเลก็ดพี ่ี”

453

ทอม “พรุง่ นีเ้ ลยมยั้ ”
โซ่ “ไอเช่ียย มงึ ใหก้ ดู ตู ารางงานกอ่ น”
วา่ น “ใครเคา้ จะพามงึ ไป”

เฟิรส์ “ไปดว้ ยกนั หลายๆคนน่ีครบั สนกุ ด”ี
โซ่ “พรุง่ นีก้ มู ีงานเสรจ็ ส่ีโมงก็ตามไป ฮา่ ๆ”

สดุ ทา้ ยเราก็ตกลงนดั แนะเวลากนั เรียบรอ้ ย เป็นการ
นดั ท่ีไมไ่ ดเ้ ตรยี มตวั อะไรกนั ไวเ้ ลยครบั

แอ๊ดดดดดด
เนยเปิดประตูเขา้ มายืนมองหนา้ ผมดว้ ยสีหนา้ กังวล
นิดหนอ่ ย
เฟิรส์ “เป็นอะไรหรอื เปลา่ ”
เนย “เนยมากวนหรอื เปลา่ ”
เฟิรส์ “หา กวน? เนยจะกวนอะไรละ่ ”
ผมลกุ ขนึ้ เดนิ เคา้ ไปหาเธอ พาลบู หวั เบาๆ
เนย “เผ่ือวา่ เฟิรส์ อยากจะอยคู่ นเดียว”
เธอเงยหนา้ มามองผมโดยท่ีสายตาก็ยงั มีความกงั วล

454

อยู่
เฟิรส์ “อยากอยกู่ บั เนยมากกวา่ ”
เนย “กรดี๊ ด”
ผมจบั เอวเธออมุ้ ขนึ้ พรอ้ มกบั พาไปนอนลงท่ีเตียง
เนย “ทาํ อะไรเนีย้ ”
เฟิรส์ “พรุง่ นีไ้ ปเท่ียวทะเลกนั ”
ผมทิง้ ตวั ลงนอนขา้ งเธอ มือก็เกล่ียผมของเธอเล่นไป

มา
เนย “ไปทะล?”
เฟิรส์ “ใช่ พวกพ่ีโซ่ พ่ีวา่ น พ่ีทอมก็ไปนะ”
เนย “ไปนดั กนั ตอนไหน ทาํ ไมกระทนั หนั จงั ”
เฟิรส์ “นดั กนั เม่ือกีแ้ ลว้ ก็ตกลงไปเลย”
เนย “แลว้ เฟิรส์ โอเคแลว้ เหรอ”
เฟิ รส์ “หึ เลิกห่วงเฟิ รส์ ไดแ้ ลว้ ห่วงตวั เองดีกว่า เฟิ รส์

จะพาเนยไปพกั ผอ่ นไง”
เนย “โอเค อยากไปอยเู่ หมือนกนั ”

455

เช้าวันตอ่ มา
แม่ “ขบั รถดีๆนะลกู ”
เฟิรส์ “ครบั แม”่
แม่ “ดแู ลตวั เองดว้ ยนะเนย”
เนย “คะ่ แม่ เด๋ียวเนยซือ้ ของมาฝากนะคะ”
ผมกบั เนยขบั รถมงุ่ หนา้ ไปพทั ยาทนั ที สว่ นพ่ีๆก็นดั
เจอกนั ท่ีบา้ นพกั อยู่แลว้ แต่ก็ขบั กนั ชิลๆไปเร่ือยๆครบั ไม่ได้
รบี รอ้ นอะไร
เนย “กินขนมไหม”
เนยหันมาถามผมใหข้ ณะท่ีเจา้ ตัวกาํ ลังกินจนขนม
เลอะไปถงึ แกม้
เฟิรส์ “เห็นเนยกินแลว้ ไมก่ ลา้ แยง่ เลยอะ่ ”
เนย “ทาํ ไมยะ จะวา่ เนยอว้ นเหรอ”
เฟิรส์ “เปลา่ ซะหน่อย เนยกินจนเลอะไปถงึ แกม้ แลว้ ”
เนย “จรงิ อะ่ ”

456

เธอรีบส่องกระจกทนั ทีก่อนจะหนั มาหวั เราะแหง้ ๆให้
ผมแลว้ หยบิ ทิชชไู่ ปจดั การเช็ดทาํ ความสะอาด

ทอม “เดนิ ยิม้ กนั มาเลยนะ”
พ่ีทอมเอย่ ปากแซว เม่ือผมเปิดประตบู า้ นเดินเขา้ ไป
เนย “พ่ีทอมสวสั ดีคะ่ ”
ทอม “พ่ีเป็นลกู ครง่ึ ครบั ขอกอดทกั ทายแทนไดไ้ หม”
เฟิรส์ “ ”
ทอม “เฟิรส์ กหู ยอกกกกกก”
เนย “แลว้ น่ีพ่ีทอมมาคนเดยี วเหรอคะ”
ทอม “ตามประสาคนโสดครบั นอ้ งเนยมีเพ่ือนแนะนาํ
ใหพ้ ่ีไหม”
เฟิรส์ “เนยจะถามวา่ คนอ่ืนยงั ไมม่ าเหรอ”
ทอม “อ่อ ฮ่าๆ ไอว่านใกลจ้ ะถึงแลว้ ส่วนโซ่มาเย็นๆ
ค่าํ ๆ มนั ติดงาน”
หลงั จากนนั้ ผมก็พาเนยไปจองหอ้ งจดั แจงเก็บของให้
เรยี บรอ้ ย ขืนไมจ่ องหอ้ งเด๋ียวพ่ีโซม่ นั มามกุ ขอนอนแยกชาย

457

หญิงอีก
เนย “เราไปเดินเลน่ ท่ีทะเลกนั ก่อนไดไ้ หม”
เฟิรส์ “อยากไปเหรอ”
เนยพยกั หนา้ พรอ้ มสง่ สายตาเป็นประกายมาเลยครบั

จะขัดใจก็ไม่ไดแ้ ลว้ สิแบบนี้ ผมพาเนยออกมาเดินเล่นท่ี
ทะเล เน่ืองจากบา้ นพกั อยู่ติดกบั ทะเลเลยและมนั ค่อยขา้ ง
เป็นสว่ นตวั ก็เลยไมม่ ีใคร

เนย “ไมไ่ ดม้ าทะเลแบบนีน้ านมากแลว้ อะ่ ”
เฟิรส์ “จรงิ หรอ”
เนย “อืม้ เนยไม่ค่อยมีเวลาอ่ะมวั แต่ทาํ งาน อยากพา
นอ้ งแยมมาดว้ ยจงั ”
เฟิรส์ “ไวว้ นั หลงั เรามากนั ใหมไ่ ง”
เนย “ไมร่ ูเ้ นยจะวา่ งอีกหรอื เปลา่ หยดุ งานบอ่ ยแลว้ ”
ผมมองหนา้ หนั ไปมองคนขา้ งๆท่ียืนมองนา้ํ ทะเลดว้ ย
ตาเป็นประกาย เธอเป็นผหู้ ญิงท่ีเกง่ มาก และผมก็อยากดแู ล
เธอใหด้ ที ่ีสดุ อยๆู่ ก็มีความคดิ นงึ แลน่ เขา้ มาใหห้ วั ของผม

458

เฟิรส์ “แตง่ งานกนั ไหมเนย”
เนย “หา!”
เนยหันมามองหน้าด้วยความตกใจ และทําหน้า
ประมาณวา่ ไปกินอะไรผดิ มาอยา่ งนนั้ แหละ

Noey Talk
เฟิรส์ “แตง่ งานกนั ไหมเนย”
เนย “หา!”
ฉันอทุ านออกมาดว้ ยความตกใจ อยู่ๆเขาก็จะมาขอ
ฉนั แตง่ งานเนีย้ นะ
เฟิ ร์ส “เฟิ ร์สพูดจริงๆนะ หลังจากแต่งงานเนยก็
ลาออกจากงานประจาํ แลว้ มาขายของออนไลนอ์ ย่างท่ีเนย
อยากทาํ ก็ได้ เฟิ รส์ จะเป็นหนุ้ ส่วนใหเ้ อง เพราะถา้ ลงทุนให้
อย่างเดียวเนยไม่ยอมแน่นอนใช่ไหมล่ะ แต่ถ้าเฟิ รส์ เป็น
หนุ้ สว่ นเวลาขายไดก้ ็แบง่ กาํ ไรใหเ้ ฟิรส์ ดว้ ยไง”
ฉนั ยืนมองหนา้ เฟิรส์ ท่ีกาํ ลงั พดู ดว้ ยความสบั สน มนึ

459

งง ปนดใี จท่ีเขาใสใ่ จฉนั มากขนาดนี้
เฟิ รส์ “ถา้ เนยไดอ้ อกมาขายของเอง เนยก็จะมีเวลา

ดแู ลนอ้ งแยมมากขนึ้ หลงั จากแตง่ งานเรารบั นอ้ งแยมเขา้ มา
เรยี นท่ีกรุงเทพก็ได้ อา้ ว รอ้ งไหท้ าํ ไม”

เนย “ฮือๆ ก็มนั ซงึ้ ใจน่ี”
ฉันเคยผ่านความรกั มามากมาย ไม่เคยคิดเลยว่าวนั
หน่ึงตวั ฉนั จะไดม้ าเจอกบั คนท่ีรกั และเขา้ ใจฉนั มากขนาดนี้
สิ่งท่ีดีใจท่ีสดุ คือเขาไม่ไดร้ กั แค่ฉนั แต่เขารกั แยมดว้ ย รกั ทกุ
อยา่ งท่ีมนั เป็นฉนั ไดจ้ รงิ ๆ
เฟิ รส์ ก้มหยิบก่ิงไมส้ นเล็กๆท่ีหาดทรายก่อนจะมัด
เป็นวงกลมแลว้ จดั แตง่ ใหด้ ี
เฟิรส์ “พอดีไมไ่ ดเ้ ตรยี มการอะไรมากอ่ นเลยอะ”
เฟิ รส์ พดู พรอ้ มจบั มือขา้ งซา้ ยของฉัน แลว้ ค่อยๆสวม
แหวนก่ิงไมท้ ่ีเขาทาํ ขนึ้ เขา้ มาท่ีนิว้ นางขา้ งซา้ ย
เฟิรส์ “แตง่ งานกบั เฟิรส์ นะครบั ”
เนย “อืออ ”

460

ฉันพยกั หนา้ ตอบก่อนจะเขา้ ไปกอดเขา พรอ้ มนา้ํ ตา
แหง่ ความดใี จท่ีไหลลงมา

เฟิรส์ “รอ้ งไหข้ ีแ้ ยเป็นเดก็ ๆเลย”
เฟิรส์ พดู ปนขาํ พรอ้ มกบั ลบู หวั ฉนั เบาๆ

461

31

โซ่ “มาแลว้ ววววว”
พ่ีโซเ่ ดนิ เขา้ มาพรอ้ มกบั ของเตม็ สองมือเลยทีเดยี ว
เนย “เนยชว่ ยคะ่ ”
โซ่ “ไอพวกผชู้ ายไมม่ ีนา้ํ ใจ”
วา่ น “อยา่ งมงึ กไู มน่ บั เป็นผหู้ ญิงเวย้ ”
มาถึงป๊ บุ ก็เร่มิ เปิดศึกกนั เลยทนั ทีค่ะ เฟิ รส์ เดินเขา้ มา
ชว่ ยฉนั จดั ของดว้ ยอีกคน
เนย “พ่ีโซซ่ ือ้ ของกินมาเต็มไปหมดเลย จะกินกนั หมด
เหรอคะเนีย้ ”
โซ่ “ถามวา่ พอหรอื ป่าวดีกวา่ เออเฟิรส์ มีเหลา้ อยทู่ า้ ย
รถพ่ีอะ่ ไปเอามาหน่อย เม่ือกีถ้ ือไมห่ มด”
เฟิรส์ “โอเคครบั ”
หลงั จากท่ีเตรียมของกินต่างๆเสร็จ ปารต์ ีร้ ิมสระว่าย
นา้ํ ก็เรม่ิ ขนึ้ ทนั ที

462

วา่ น “เฟิรส์ เอาหน่อยไหม”
เฟิรส์ “ซะหนอ่ ยก็ไดพ้ ่ี”
เนย “หา”
ทุกคนหันไปมองเฟิ รส์ เป็นตาเดียว ปกติเขากินซะท่ี
ไหนละ่ ทาํ ไมอยๆู่ วนั นีถ้ งึ ไมป่ ฏเิ สธขนึ้ มา
เฟิรส์ “ไมอ่ ยากใหก้ ินเหรอ ไมก่ ินก็ไดน้ ะ”
เนย “เปลา่ ๆ แคแ่ ปลกใจเฉยๆ”
ทอม “อารมณไ์ หนวะ”
เฟิ รส์ “ก็วนั นีไ้ ม่มีใครตอ้ งขบั รถไปไหน แลว้ ก็มีแต่คน
สนิททงั้ นนั้ คงไมเ่ ป็นไรหรอก ใช่ไหม”
เนย “โอเคๆ”
เราก็น่งั กินกนั ไปคยุ กนั ไป แต่ฉันไม่ไดก้ ินเยอะหรอก
นะเพราะว่าเฟิ รส์ กินดว้ ยไง เผ่ือว่าเขาจะเมามากเด๋ียวไม่มี
คนดแู ล
เนย “เป็นไง อรอ่ ยป่ะ”
เฟิรส์ “ไมน่ า่ จะถามหาความอรอ่ ยจากเหลา้ นะ แตก่ ็

463

กินไดแ้ หละ”
เนย “มีอาการมนึ ๆป่ะ”
เฟิรส์ “น่ีกลวั เฟิรส์ เมาขนาดนนั้ เลยอะ”
โซ่ “ถา้ เมาก็จบั ลากเขา้ หอ้ งเลยคา่ บบบ”
ทกุ คน “ฮ่าๆๆ”
โซ่ “เนยๆอะไรตดิ นิว้ อะ่ ”
พ่ีโซ่พดู พรอ้ มกบั เอือ้ มมือมาดึงแหวนก่ิงไมท้ ่ีเฟิ รส์ ทาํ

ใหอ้ อก
เฟิรส์ “อยา่ !.... ไมท่ นั แลว้ ”
สว่ นฉนั น่ีน่งั องึ้ ไปเลย
เฟิรส์ “ก่ิงไมน้ นั้ มนั เป็นแหวนท่ีผมทาํ อะ่ ”
โซ่ “เออ่ พ่ีขอโทษนะ”
เนย “ไมเ่ ป็นไรคะ่ พ่ีโซไ่ มร่ ูน้ ่ีคะ่ ”
เฟิ รส์ “ไม่เป็นไรพ่ี ยงั ไงเขา้ กรุงเทพผมก็ตอ้ งไปหาซือ้

วงใหมอ่ ยแู่ ลว้ ”
ทอม “ไอโซ่ มงึ ไปทาํ โทษตวั เองเด๋ียวนีเ้ ลย”

464

โซ่ “ทาํ อะไรวะ่ ”
ทอม “ไปป่ันจิง้ หรดี สามสบิ ครงั้ ปฏิบตั !ิ ”
โซ่ “ได!้ ”
พ่ีโซล่ กุ ขนึ้ ไปแบบเซๆ อยา่ ว่าแตป่ ่ันจิง้ หรดี เลย ตอนนี้
แคย่ ืนใหต้ รงกนั ก่อนเถอะ
เนย “พ่ีโซ่ ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ”
วา่ น “ไมๆ่ มนั ทาํ ผดิ ตอ้ งโดนทามมมโตดดด”
ทอม “มงึ ไหวปะเนีย้ ”
โซ่ “หยดุ ๆ ชว่ ยกนู บั เลย”
พ่ีโซ่เอามือขา้ งหน่ึงจบั หสู ่วนอีกขา้ งก็สอดเขา้ มาแลว้
กม้ ลงแตะพืน้ ก่อนจะเรม่ิ นบั
โซ่ “หนง่ึ งงง สองงงง สะ สะ สามมม”
ทอม “เฮย้ ๆๆ”
พ่ีโซเ่ รม่ิ เซไปมาจนพ่ีทอมตอ้ งรบี เขา้ ไปชว่ ยจบั
โซ่ “กู จะ ..”
ทอม “อยา่ นะ”

465

โซ่ “อว้ กกกกกกกกก ”
ทอม “ไอเช่ียเอย้ ย”
สุดทา้ ยพ่ีทอมก็รบั อว้ กก็พ่ีโซ่ไปเต็มๆ จนทาํ ใหพ้ วก
เราเก็บของแยกยา้ ยไปนอนกนั ดกี วา่ เพราะดเู หมือนวา่ ทกุ
คนจะเรม่ิ ไมไ่ หวกนั แลว้
เนย “เฟิรส์ สส ไหวหรอื เปลา่ ”
ฉันถามเฟิ รส์ ท่ีน่ังหลับอยู่บนเก้าอี้ ตอนนี้ทั้งหน้า
ทงั้ ตวั เขาแดงไปหมด
เฟิรส์ “หวายยยยยย”
ฟั งจากเสียงแล้วไม่น่าจะไหวเลยนะ ฉันเข้าไป
ประคองเขาใหล้ กุ ขนึ้ เขา้ หอ้ งนอนอยา่ งยากลาํ บาก
เนย “โอ๊ย เฟิ ร์สอย่าทิ้งตัวได้ไหม ช่วยลุกขึน้ มา
กอ่ นนนน”
สุดทา้ ยฉันก็พาเขาเขา้ มานอนได้ เฮอ้ อ คนอะไรไม่
เคยกินก็กินจนเมา ฉันเดินไปหยิบผา้ ขนหนูผืนเล็กชุบหนา้
มาเช็ดหนา้ ใหเ้ ขา

466

เนย “อ๊ะ! เย็นเหรอ”
อยๆู่ เฟิรส์ ก็จบั มือฉนั ทาํ ใหฉ้ นั สะดงุ้
เฟิรส์ “นิดหนอ่ ย”
เนย “เช็ดหนา้ หน่อยจะไดน้ อนหลบั สบาย คนอะไรไม่
รู้ ไมเ่ คยกินแลว้ ทาํ เป็นอวดเก่ง”
เฟิรส์ “อวดเกง่ ยงั ไง”
เนย “ก็กินจนเมาไง ดสู ิหนา้ แดงตวั แดงไปหมด”
เฟิรส์ “ไมไ่ ดเ้ มาซะหน่อย แคง่ ว่ ง”
เนย “ขีโ้ ม้ ว๊ายย”
อยู่ๆเขาก็ดึงฉันลงไปนอนท่ีเตียงแลว้ พลิกตัวขึน้ มา
นอนครอ่ มฉนั อยแู่ ทน
เนย “ทาํ อะไรเนีย้ ”
เฟิรส์ “พิสจู นไ์ งวา่ ไมไ่ ดเ้ มา”
เฟิรส์ คอ่ ยๆกม้ ลงมาขโมยจบู ลงบนปากฉนั ลมหายใจ
รอ้ นๆผสมกล่ินเหลา้ เหมือนจะมอมเมาใหฉ้ ันเคลิม้ ไปกบั รส
จบู ของเขา มือของเฟิรส์ ลบู ไลไ้ ปท่วั รา่ งกายกอ่ นจะเล่อื นมา

467

บบี เคลน้ ตรงของเตา้ อวบอ่มิ
เนย “ฟะ เฟิรส์ ส”
ริมฝีปากรอ้ นท่ีไล่พรมจบู ไปตรงไหนก็ทาํ ใหฉ้ นั ขนลกุ

ไปหมด มือของเขาเร่ิมจดั การเสือ้ ผา้ ของเราสองคน พรอ้ ม
กบั รา่ งหนาท่ีขยบั ตวั ขนึ้ มากระซบิ ท่ีขา้ งๆหฉู นั

เฟิรส์ “อยากใหห้ ยดุ ไหม”
เนย “หืม้ ”
เฟิรส์ “หๆึ ก็อยากใหห้ ยดุ พิสจู นห์ รอื เปลา่ ”
เขาพดู พรอ้ มนา้ํ เสียงและสายตาเจา้ เล่ห์ แต่ถึงจะพดู
อยา่ งนนั้ มือของเขาไปยงั ซกุ ซนไปท่วั รา่ งกายฉนั อยดู่ ี
เฟิรส์ “วา่ ไงครบั ”
เนย “อ๊ะ..”
รอบนีไ้ ม่พดู เพียงอย่างเดียว เขาจะกดั ท่ีหฉู นั เบาๆอีก
ดว้ ย ยอมรบั เลยว่าแทบจะทาํ ใหอ้ ารมณฉ์ ันแตกกระเจิงไป
หมด
เนย “ไม.่ .อือ้ อ”

468

ทันทีท่ีไดค้ าํ ตอบท่ีตรงใจ เฟิ รส์ ก็ก้มลงครอบครอง
ปากของฉันอีกครงั้ ส่วนมือก็จับขาของฉันยกขึน้ หน่ึงข้าง
พรอ้ มกับเขา้ เล่นงานตรงจุดอ่อนนุ่มซ่ึงตอนนีม้ ีนา้ํ ไหลซึม
ออกมาแลว้ เฟิ รส์ สอดนิว้ เขา้ สาํ รวจดา้ นในอย่างไม่รอชา้
และเพ่ิมจาํ นวนนิว้ เขา้ ไปจนฉนั เผลอจิกไหลข่ องเฃาไปเต็มๆ

เฟิรส์ “อยากโดนกินอะ่ ”
เฟิรส์ พลิกตวั นอนลงพรอ้ มกบั จบั เอวฉนั ขนึ้ มาน่งั อยู่
ข้างบนแทน ฉันค่อยๆจับแก่นกายท่ีมันตั้งผงาดลูดขึน้ ลง
อยา่ งเบามือ
เฟิรส์ “อืม้ มมมส”์
ลิน้ เล็กๆเร่ิมเลียไล่วนไปเร่ือยๆ ก่อนจะก้มลงดูด
เหมือนกับเด็กท่ีไดก้ ินไอติมแท่งโปรด เล่นเอาเจา้ ของมัน
ถงึ กบั ครวญครางออกมาเลยเหมือนกนั
เฟิรส์ “อ๊ะ.. จะทรมานกนั หรอื ไง”
เนย “เปลา่ สกั หนอ่ ย”
ถึงจะพดู อยา่ งนนั้ แตฉ่ นั ก็ยงั คิดจะแกลง้ เขาตอ่ อีกซะ

469

หน่อย แต่เฟิ รส์ ดนั ลกุ ขึน้ จบั ฉันหนั หลงั ก่อนจะจดั การเสียบ
เจา้ นอ้ งชายของเขาเขา้ มาเต็มๆ

เนย “อะ่ ส์ เฟิรส์ สสส”
เฟิรส์ “อืม้ มส์ เสยี วจงั ”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังล่ันไปท่ัวห้องถึงแม้ฉันจะ
พยายามสกดั กลนั้ เสียงเอาไว้ แต่ก็ทนไม่ไหวอยู่ดี เฟิ รส์ จบั
แขนของฉันทงั้ สองขา้ งยกขึน้ มาดว้ ย ทาํ ใหต้ อนนีฉ้ ันรบั แรง
กระแทกเขา้ เตม็ ๆ
เนย “อา่ ส์ อะ่ สๆ์ ๆ ฟะ เฟิรส์ เบาๆ”
เฟิรส์ “ก็มนั อดไมไ่ หว”
เฟิ รส์ กอดฉันจากดา้ นหลงั มือก็บีบเคลน้ นมทัง้ สอง
ขา้ งของฉนั เอวก็กระเดง้ ใส่กนั ไม่หยดุ แถมยงั แกลง้ กดั ไหล่
ของฉนั อีกดว้ ย
เนย “โอ๊ย”
เฟิรส์ “หม่นั เขีย้ ว”
ถงึ ตลอดเวลาเฟิรส์ จะอบอนุ่ แคไ่ หน แตส่ าํ หรบั เร่อื งนี้

470

เขาไมเ่ คยจะอบอ่นุ กบั ฉนั เลย เพราะทกุ อยา่ งมนั ดเู รา่ รอ้ นไป
หมดเฟิ รส์ พลิกสลบั ท่าฉันไปมาอย่างท่ีตอ้ งการ จนตอนนี้
ฉนั แทบจะทนไมไ่ หวแลว้

เนย “อือ้ อ เฟิรส์ ส มะ ไหว แลว้ ”
เฟิรส์ “โอ เค อะ่ สๆ์ เรง่ เคร่อื งใหค้ รบั ”
เนย “เฟิรส์ อะ่ สๆ์ ”
แลว้ เขาก็เรง่ เคร่อื งตามคาํ ท่ีบอกจรงิ ๆ ไม่นานเราสอง
คนก็ทิง้ ตัวลงนอนหอบอยู่ท่ีเตียง บอกเลยว่าตอนนีส้ ติฉัน
เลือนรางมาก จะใหล้ กุ ขนึ้ ไปลา้ งตวั คงจะไมไ่ หวแลว้ ละ่
เฟิรส์ “ฝันดีนะครบั ”
เฟิรส์ ดงึ ฉนั เขา้ ไปกอดแลว้ หลบั ไปพรอ้ มกนั

เช้าวันตอ่ มา
ฉนั ลืมตาต่ืนขึน้ มาก็ไม่เจอเฟิ รส์ นอนอย่ขู า้ งๆแลว้ ได้
ยินเสยี งเหมือนจะทาํ อะไรกนั อยขู่ า้ งนอก
เนย “สบิ โมงแลว้ เหรอเนีย้ ”

471

ว่าแลว้ ทาํ ไมไดย้ ินเสียงขา้ งนอกเหมือนจะต่ืนกนั หมด
ทกุ คนแลว้ ทาํ ไมเฟิรส์ ถงึ ไมป่ ลกุ ฉนั ละ่

เนย "อ๊ะ.."
ฉันรูส้ ึกเจ็บท่ีไหล่ก็เลยเดินเขา้ ไปเปิดเสือ้ ดูท่ีกระจก
ซ่ึงปรากฎเป็นรอยกัดแดงๆ สงสยั เม่ือคืนเฟิ รส์ จะกดั แรงไป
นะทาํ ไมตอนนนั้ ไม่เจ็บเท่าตอนนีน้ ะ ฉนั ใสเ่ สือ้ กลบั ตามเดิม
แลว้ เดินออกไปขา้ งนอกหอ้ ง
ทอม “อา้ ว นอ้ งเนยมากินขา้ วกนั ครบั ”
ทกุ คนกาํ ลงั น่งั ดทู ีวีกนั อยู่ ส่วนเฟิ รส์ กาํ ลงั ทาํ อะไรซะ
อยา่ งอยใู่ นครวั เคา้ ใสแ่ ค่กางเกงกบั ผา้ กนั เปื้อนเทา่ นนั้ ทาํ ให้
ฉนั เห็นแผลรอยเล็บของฉนั ท่ีไหล่ของเขา ทาํ ไมเรารุนแรงกนั
จงั
เนย “ทาํ ไมไมใ่ สเ่ สือ้ ”
เฟิรส์ “หาไมเ่ จอ ไมร่ ูเ้ ม่ือคนื เนยถอดไปโยนไวท้ ่ีไหน”
เนย “ใครเป็นคนถอดยะ”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ เฟิรส์ ถอดเหรอ จาํ ไมเ่ ห็นไดเ้ ลย”

472

โซ่ “ถอดอะไรกนั ตรงนี”้
พ่ีโซ่เอ่ยแซวดว้ ยใบหนา้ กรุม่ กร่มิ เลน่ เอาฉนั หนา้ แดง
ไปตอ่ ไมถ่ กู เลย
หลังจากท่ีเรากินขา้ วเชา้ เสร็จ พ่ีๆก็ขอกลับกันก่อน
เพราะเขายังมีงานต่อ แต่ฉันกับเฟิ รส์ คิดว่าเราสองคนยัง
อยากอยู่ต่ออีกสกั วนั ก่อน ช่วงเย็นฉันกบั เฟิ รส์ ก็เลยออกมา
เดนิ เลน่ ท่ีถนนนเดินกนั
ทิว "อา้ ว..เนยย"

473

32

ทิว “อา้ ว..เนย”
ฉนั หนั ไปตามเสียงเรียกเจอทิวกาํ ลงั เดินเขา้ มาหาฉนั
มาไดย้ งั ไงวะเนีย้
ทิว “แยมบอกว่าเนยเขา้ โรงพยาบาลอ่ะ ไม่เป็นอะไร
มากใชป่ ่ะ”
ทิวจบั ฉนั หนั ซา้ ยหนั ขวาสว่ นฉนั ก็องึ้ อย่กู บั คาํ พดู และ
ปฏกิ ิรยิ าของเขา มนั ดแู ปลกไปจากปกติท่ีเราเคยเจอกนั
เฟิรส์ “แคก่ ๆๆ”
เนย “อะ่ ไมไ่ ดเ้ ป็นอะไรมาก แลว้ น่ีมาไดไ้ ง”
ทิว “มาธุระใหม้ ๊าอะ่ แลว้ น่ีเนยมาเท่ียวเหรอ”
เนย “อืม มาพกั ผอ่ นอะ่ ”
ทิว “อ่อ ลืมแนะนาํ ตวั ไปเลย ผมทิวครบั เป็นพ่อของ
นอ้ งแยม”
ทวิ ตงั้ ใจเนน้ ประโยคหลงั ก่อนจะย่ืนมือไปหาเฟิรส์ ท่ี

474

ตอนนีย้ งั ยืนเงียบอยู่
เฟิรส์ “สวสั ดคี รบั ผมเฟิรส์ ครบั ”
ทิว “เนยวา่ งป่ะ ไปน่งั กินขา้ วกนั ไหม”
ฉันหนั ไปมองหนา้ เฟิ รส์ ท่ีตอนนีเ้ ร่ิมเอาลิน้ ดนั กระพงุ้

แกม้ แลว้ คนอะไรไมเ่ ก็บอาการเลยซะนิด
เนย “ก็วา่ งนะ.. แตไ่ มด่ กี วา่ ขอบคณุ นะ”
ทิวถึงกับหน้าเจ่ือนลงไปทันที แถมยังกาํ หมัดแน่น

เหมือนจะกลนั้ นิสยั ท่ีแทจ้ ริงของตวั เองเอาไวไ้ ม่ใหม้ ันหลุด
ออกมา ฉนั กาํ ลงั จะจบั มือเฟิ รส์ เดินไปตอ่ แตต่ อ้ งชะงกั เพราะ
ทิวดงึ มือไวก้ ่อน

ทิว “เด๋ียวส!ิ อยากคยุ เรอ่ื งลกู ดว้ ยอะ่ ”
เนย “ปกติมีอะไรก็โทรคยุ กนั ไมใ่ ช่เหรอ”
ทวิ “ก็วนั นีม้ ีโอกาสเจอกนั แลว้ ไง”
เนย “ทวิ ตอ้ งการอะไรกนั แน่”
ทิว “ตอ้ งการอะไร อยากคยุ เร่อื งลกู ดว้ ยเฉยๆ หรือว่า
เด๋ียวนีเ้ ร่อื งลกู ไมไ่ ดส้ าํ คญั ท่ีสดุ สาํ หรบั เนยอีกแลว้ ”

475

ทิวพูดออกมาพลางยิม้ เยาะ ซ่ึงมันทาํ ใหฉ้ ันแทบจะ
ปรดี๊ แตกออกมา ถา้ ไมเ่ กรงใจวา่ คนแถวนีจ้ ะหนั มาสนใจฉนั
และเฟิรส์ จนเป็นขา่ วอีก ฉนั จะดา่ เขาแนๆ่

เฟิรส์ “ห”ึ
ทวิ “หวั เราะอะไรของมงึ ”
เฟิ รส์ “ตอนนีผ้ มเร่ิมไม่แปลกใจแลว้ ว่าทาํ ไมเนยถึง
เลกิ กบั คนอยา่ งคณุ ”
ทวิ “ทาํ ไมคนแบบกมู นั ทาํ ไมวะ”
ทวิ เรม่ิ พดู เสียงดงั จนคนหนั มามอง
เฟิ รส์ “จรงิ ๆถา้ เป็นคนอ่ืนผมคงอธิบายนะ แต่ถา้ เป็น
คณุ ผมมองวา่ มนั เสยี เวลา”
ทิว “น่ีมงึ วา่ กโู ง่เหรอ”
เฟิรส์ “ออ่ ก็เขา้ ใจไมย่ ากเทา่ ไหร”่
ทิว “มงึ !”
เนย “หยุดนะ! อย่ามาทาํ สันดานเหมือนอยู่ท่ีบา้ น
ตวั เองแบบนี”้

476

ฉันรีบเขา้ ไปหา้ มก่อนท่ีทิวจะพุ่งเขา้ มาซ่ึงเฟิ รส์ กลบั
ดงึ ฉนั ไปไวข้ า้ งหลงั ตวั เขาแทน

เฟิรส์ “คณุ โตจนเป็นพอ่ คนแลว้ นะครบั การควบคมุ
สติอารมณน์ ่าจะมีมากกว่านีห้ น่อย แลว้ ก็เลิกทาํ ตวั เหมือน
เด็กโดนแย่งของเล่นซะที เพราะเนยไม่ใช่ส่ิงของท่ีคุณ
อยากจะสนใจตอนไหนก็ได้ อีกอย่างต่อใหต้ อนนีต้ ่อใหค้ ุณ
สนใจมากแคไ่ หน คณุ ก็ไมม่ ีสทิ ธิ์นนั้ แลว้ จาํ ไวด้ ว้ ย”

เฟิ รส์ พดู จบก็เดินจบั มือฉันออกมา สดุ ทา้ ยเราก็กลบั
บา้ นพกั เพราะฉนั ไมม่ ีอารมณจ์ ะเดินเท่ียวตอ่ ตลอดทางท่ีน่งั
รถกลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างคนต่างตกอยู่กับ
ความคดิ ของตวั เอง

เฟิรส์ “หวิ ไหม”
เนย “อะ่ เออ่ อ นิดนงึ อะ่ ”
เฟิรส์ “คิดอะไรอยู่ หืม้ ม สะดงุ้ เชียว”
เฟิ รส์ พูดพลางน่ังลงขา้ งๆฉันพรอ้ มเอามือมาเข่ียผม
ไปมา

477

เนย “ออ่ กาํ ลงั คดิ เร่อื งงานอะ่ ”
เฟิรส์ “แลว้ อยากกินอะไรเด๋ียวเฟิรส์ ทาํ ให”้
เนย “หืม้ ในตเู้ ย็นยงั มีของสดใหท้ าํ อยอู่ ีกเหรอ”
เฟิรส์ “จรงิ ๆจะบอกวา่ มีแตม่ ามา่ ละ่ ฮา่ ๆ”
แลว้ จะถามทาํ ไมเนีย้ วา่ อยากกินอะไร

หลงั จากกลบั มาจากเท่ียวทะเลเฟิ รส์ ก็กลบั เขา้ ทาํ งาน
เลยเพราะไมอ่ ยากใหค้ นอ่ืนเดือดรอ้ นไปมากกวา่ นี้ ชว่ งนีเ้ ขา
ก็เลยดจู ะงานยุ่งหน่อยๆ ส่วนตวั ฉันตอนนีก้ าํ ลงั ยืนอยู่หนา้
ออฟฟิตเพราะวา่ ฉนั กาํ ลงั จะมาลาออกจากงาน

บอส “อา้ วเนย วนั นีน้ ดั ลกู คา้ ท่ีออฟฟิตเหรอ”
เนย “เปลา่ คะ วนั นีเ้ นยมาหาบอสโดยเฉพาะ”
บอส “มาหาผม คงไม่ไดม้ าลาออกหรอกใช่ไหมล่ะ
ฮ่าๆๆ”
เหมือนบอสจะรูท้ นั แลว้ รีบพดู ดกั คอฉันไวก้ ่อน ซ่งึ ทาํ
ใหฉ้ นั ย่ิงพดู ไม่ออกเขา้ ไปใหญ่ คือตอนท่ีฉนั เขา้ ทาํ งานใหมๆ่

478

ต้องพยายามมากกว่าจะได้ทํางานนี้ แล้วบอสก็ช่วย
สนับสนุนฉันทุกอย่า ง พอจะลาออกก็ เลยเก รงใ จ
บอสหน่อยๆ

เนย “จรงิ ๆก็ เร่อื งนนั้ แหละคะ่ ”
บอสเหงยหนา้ ขนึ้ มาจากงานอีกครงั้ กอ่ นจะวาง
ปากกาแลว้ ขยบั เนคไทนน์ ิดหน่อย
บอส “น่งั คยุ กนั ก่อน”
เนย “คะ่ ”
ฉนั ตอบรบั พลางเล่อื นเกา้ อีน้ ่งั ลง
บอส “คิดดๆี นะเนย จะออกไปทาํ อะไร”
เนย “เนยทบทวนมาหลายครงั้ แลว้ ค่ะ เนยจะออกไป
ทาํ ธุรกิจสว่ นตวั ค่ะ แลว้ ก็เนยจะรบั ลกู เขา้ มาอย่ดู ว้ ยกนั แลว้
คะ่ อยากจะมีเวลาใหเ้ ขาเยอะๆ”
บอส “ธุรกิจสว่ นตวั จะทาํ อะไร”
เนย “เนยมองเป็นแบรนดเ์ สอื้ ผา้ คะ่ ไม่ไดใ้ หญ่โตอะไร
มากมายคะ่ แลว้ ก็นา่ จะทาํ การตลาดเองขายเองดว้ ย ไมไ่ ด้

479

สง่ ผา่ นแมค่ า้ คนกลางท่ีไหน”
บอส “ฟังดนู ่าจะวางแผนมาสกั พกั แลว้ สนิ ะ”
เนย “ก็สกั พกั หนง่ึ แลว้ คะ่ ”
บอส “เห็นเนยตงั้ ใจจริงแบบนีพ้ ่ีก็ไม่รูว้ ่าจะดึงเนยไว้

ทาํ ไมอะ่ เนาะ”
เนย “ขอบคณุ บอสนะคะท่ีเขา้ ใจ”
บอส “มีอะไรใหพ้ ่ีช่วยเหลือก็บอกนะ ไมต่ อ้ งเกรงใจ”
เนย “ขอบคณุ ลว่ งหนา้ เลยแลว้ กนั คะ่ ”
หลงั จากท่ีเสร็จธุระท่ีออฟฟิ ตฉันก็ขับรถไปรบั บีมต่อ

เพราะว่าวันนีเ้ ราจะไปคุยกับโรงงานท่ีจะผลิตเสือ้ ให้เรา
นั้นเอง จริงๆเฟิ รส์ อยากจะมาดว้ ยแต่ดว้ ยคิวงานของเขา
ตอนนีย้ ุ่งมากและทางค่ายก็ยังหาผู้จัดการส่วนตัวใหเ้ ขา
ไม่ได้ ทางค่ายมีติดต่อมาท่ีฉันดว้ ยนะ แต่เฟิ รส์ ไม่ยอมเขา
บอกว่างานมนั เยอะเกินไป อีกอย่างคืออยากใหฉ้ ันไดท้ าํ ใน
สิ่งท่ีอยากทาํ มากกว่า ใจจริงฉันก็จะปฏิเสธอยู่แลว้ แหละ
เฟิรส์ ออกตวั ใหก้ ่อน

480

บมี “กวา่ จะเสดจ็ นะคะ”
เนย “กไู ปลาออกจากงานมากอ่ นไง”
บีม “น่ีมงึ จรงิ จงั แลว้ สนิ ะ”
เนย “ก็จริงจังดิวะ ถา้ อะไรลงตวั เร็วขึน้ ก็จะไดไ้ ปรบั
แยมมาอยดู่ ว้ ยไง”
บมี “จะไปทนั นดั ไหมวะ โรงงานอยไู่ กลป่ะ”
เนย “ประมาณครง่ึ ช่วั โมง”
ถึงท่ีโรงงานทางผจู้ ดั การก็ลงมารบั เราดว้ ยตวั เองเลย
ก่อนจะคุยงานทางโรงงานก็พาเราเดินเขา้ ชมในไลน์ผลิต
ก่อน เพ่ือเพ่ิมความม่ันใจว่าเขามีกาํ ลังผลิตมากเพียงพอ
หลงั จากนนั้ ก็คุยกันเร่ืองเรทราคา แบบเสือ้ ผา้ ขนั้ ตอนการ
ผลิต การเคลม การเลือกเนือ้ ผา้ ซง่ึ มนั เยอะแยะมากไปหมด
จนฉนั กลบั คอนโดดว้ ยสภาพท่ีหวั ฟหู นกั มาก
เฟิรส์ “น่ีไปคยุ งานหรอื วา่ ไปออกรบมา”
เนย “รายละเอียดมนั ยิบยอ่ ยมาก”
เฟิรส์ “เอาหน่า สๆู้ เฟิรส์ เช่ือวา่ เนยทาํ ไดอ้ ยแู่ ลว้ ”

481

เนย “เนยจะสสู้ ดุ ชีวิต”
เฟิรส์ “ตอ้ งสดุ ชีวิตเลยเหรอเรอ่ื งแคน่ ีเ้ อง”
เนย “เรอ่ื งแคน่ ีเ้ หรอ?”
ฉันหันไปถามเฟิ รส์ อย่างหงุดหงิด เร่ืองแค่นีอ้ ะไรกนั
น่ีมนั คืออนาคตของฉนั เลยนะ
เฟิรส์ “เออ่ เฟิรส์ หมายถงึ มนั เป็นแคเ่ รอ่ื งเลก็ ๆเอง”
เนย “เร่ืองเล็ก เหอะ ช่างมันเถอะ เนยขอไปอาบนา้ํ
ก่อนแลว้ กนั ”
ฉันลุกขึ้นเดินเข้าไปอาบน้ําเพ่ือสงบสติอารมณ์
อ า จ จ ะ เ ป็ น เ พ ร า ะว่าฉัน เ หน่ื อ ย ม าก สําห รับ วัน นี้แ ต่เ ขา
กลบั มาบอกว่ามันเป็นแค่เร่ืองเล็ก ก็เลยทาํ ใหฉ้ ันหงุดหงิด
ขนึ้ มา
อาบน้ําเสร็จเดินออกมาก็เจอเฟิ ร์สกําลังยืนคุย
โทรศัพทอ์ ยู่ท่ีระเบียง แต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะว่าตอนนี้
ฉนั กาํ ลงั งอนอยู่ หึ
ฉนั นอนเลน่ โทรศพั ทไ์ ปเรอ่ื ยๆจนผา่ นไปครง่ึ ช่วั โมง

482

เฟิรส์ ก็ยงั คยุ โทรศพั ทไ์ มเ่ สรจ็ คยุ กบั ใครนกั หนาเนีย้
ครดื ดดดดด
เสียงเล่ือนประตรู ะเบียงดงั ขึน้ ทาํ ใหฉ้ นั รีบหนั กลบั มา

สนใจโทรศพั ทใ์ นมือทนั ที
เฟิรส์ “เฟิรส์ ออกไปขา้ งนอกแปปนงึ นะ”
เนย “อืม”
ฉนั ยงั คงทาํ เป็นเล่นโทรศพั ทไ์ ม่สนใจ ทงั้ ท่ีในใจน่ีรอ้ น

รนไปหมด ป่ านนีแ้ ลว้ เขาจะออกไปไหนอีก และแปลกท่ีวนั นี้
เขาไมง่ อ้ ฉนั เหมือนทกุ วนั

ปัง!
เฟิ รส์ ปิดประตอู อกไปและดว้ ยความอยากรูอ้ ยากเห็น
ของฉนั ก็เลยรบี กระเดง้ ตวั ใสเ่ สือ้ คลมุ ตามลงไปขา้ งลา่ งทนั ที
เขาจะขับรถออกไปหรือยังนะ ถา้ แบบนีฉ้ ันตอ้ งตามไม่ทัน
แน่ๆเลย
เคก้ “เฟิรส์ ส”
เสยี งเรยี กเฟิรส์ ทาํ ใหฉ้ นั รบี ชะงกั เทา้ ท่ีหนา้ ลฟิ ตท์ นั ที

483

พ่ีเคก้ หรอกหรอฉนั คดิ วา่ จะลงมาทาํ อะไรซะอีก
เคก้ “อะ่ น่ีของท่ีฝากอะ่ พ่ีหาใหค้ รบหมดแลว้ ”
เฟิรส์ “เด๋ียวเฟิรส์ เอาไปท่ีรถก่อนครบั ”
ของอะไรทาํ ไมไม่เอาขึน้ ไปข้างบนล่ะ แต่เอ๊ะ ฉัน

กลายเป็นคนแบบนีไ้ ปตงั้ แต่เม่ือไหร่ ทาํ ไมฉันตอ้ งย่องตาม
ลงมาดว้ ยเนีย้ พอคิดไดฉ้ นั ก็รบี กลบั ขนึ้ หอ้ งทนั ที น่ีฉนั กาํ ลงั
แสดงออกวา่ ไมเ่ ช่ือใจเขาอยเู่ หรอ บา้ จรงิ

Line
Pakhin “วนั นีเ้ นยนอนกอ่ นไดเ้ ลยนะ เฟิรส์ มีธรุ ะตอ่ นิดหนอ่ ย
ฝันดีครบั ”

เนย “ธุระอะไรวะ”
หรือว่าเขาจะโกรธฉันท่ีไปขึน้ เสียงใส่เขา ฉันรีบกด
โทรศพั ทโ์ ทรออกทนั ทีแตส่ ายท่ีฉนั โทรหาไมใ่ ชเ่ ฟิรส์ หรอกนะ
บมี “วา่ ไง ปลอ่ ยกพู กั ผอ่ นบา้ งเถอะ”
เนย “อะไรของมงึ รบั สายกแู คน่ ีต้ อ้ งบน่ ดว้ ยเหรอ”
บมี “บน่ สิ วนั นีม้ งึ พากไู ปโรงงานมาทงั้ วนั กเู หน่ือยจะ

484

ตายละ่ ”
เนย “ใช่ไหม! วนั นีร้ ายละเอียดมนั เยอะมากแลว้ มงึ ก็

เหน่ือยมากใช่ไหม”
บมี “ก็เออสิ มงึ ก็ไปกบั กไู มเ่ หน่ือยหรอื ไง”
เนย “เหน่ือยดิ แต่เฟิ รส์ อ่ะ พูดว่างานของกูอ่ะเป็น

เร่อื งแคน่ ี”้
บมี “สรุป โทรหากเู พราะทะเลาะกบั ผวั ”
เนย “ก็ไมไ่ ดท้ ะเลาะ แตก่ ็แบบ..”
ฉันก็เลยเล่าเหตุการณ์ให้มันฟั งสุดท้ายสิ่งท่ีได้

กลบั มาก็ไมใ่ ชค่ าํ ปลอบใจ
บีม “เร่ืองแค่นี้ ก็เฟิ รส์ ไม่ไดไ้ ปดว้ ยป่ ะวะจะมารูไ้ ด้

ยังไงว่ามึงทาํ อะไรบา้ ง แลว้ มึงอ่ะกลายเป็นคนคิดเล็กคิด
นอ้ ยแบบนีต้ งั้ แตเ่ ม่ือไหรว่ ะ”

เนย “แต่เฟิ รส์ ก็เป็นนะ ไม่งั้นจะโกรธกูกลบั บา้ นไป
ทาํ ไม”

บีม “เขาอาจจะมีธุระจรงิ ๆก็ได้ ไมไ่ ดเ้ ป็นแบบมงึ ซะ

485

หนอ่ ย”
เนย “แต.่ .กกู ็ไมไ่ ดผ้ ดิ นะ”
ประโยคหลังฉันพูดออกมาเสียงเบาลงเพราะยังไม่

อยากยอมรบั ความจรงิ
บีม “โอ๊ยอีเนยยย มึงจะมาหาความถูกผิดอะไรเนีย้

ถา้ อยากรูอ้ ยากคยุ ก็โทรถาม จะมารกั ศกั ดิศ์ รหี าสวรรคว์ ิมาร
อะไรตอนนี้ แคน่ ีแ้ หละ”

เนย “เดยี๊ ว..!”
ต๊ดู ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
บมี ชิงวางสายไปแลว้
เนย “เฮอ้ อออออ”
เหมือนว่าฉันจะตอ้ งยอมรบั ความจริงแลว้ ล่ะ อยู่ๆก็
ไปเสียงดังใส่เขา แถมฉันยังถูกงอ้ จนชินพอวันนีเ้ ขาไม่งอ้
ขนึ้ มาก็น่งั หงอยเป็นหมาเหงาอยคู่ นเดยี วตอนนีไ้ งละ่
Line
Noey “ถงึ บา้ นแลว้ บอกดว้ ยนะ”

486

ไม่เปิดอ่าน สงสัยจะติดธุระอยู่จริงๆ ฉันนอนเล่น
โทรศพั ทเ์ พ่ือรอขอ้ ความจนสดุ ทา้ ยก็เผลอหลบั ไป ทงั้ ท่ียงั ไม่
มีขอ้ ความตอบกลบั มาเลยดว้ ยซาํ้

487

33

ฉนั ต่ืนขนึ้ มาเพราะเสียงขอ้ ความไลนท์ ่ีดงั เขา้ รวั ๆ ใคร
สง่ อะไรกนั มาแตเ่ ชา้

Line
บีม “เนยมงึ อยไู่ หน”
บีม “เนยยยยย”
บมี “ต่ืนโวย้ ยย”
บมี “โทรก็ไมร่ บั มงึ หลบั หรอื ตาย”
บมี “ไอเนยยย”

เนย “อะไรของมงึ พิมพม์ าทาํ ไมเยอะแยะ
”
ฉนั พิมกลบั ไปพรอ้ มกลบั ลกุ ขึน้ ไปเขา้ หอ้ งนา้ํ ระหว่าง
แปรงฟันบมี มนั ก็ยงั พมิ รวั ๆกลบั มาไมห่ ยดุ

บมี “มงึ รบี อาบนา้ํ เลยนะกจู ะถึงคอนโดมงึ แลว้ ”

488

เนย “มงึ จะไปไหนแตเ่ ชา้ ”
บีม “ไปธุระเป็นเพ่ือนกหู น่อย”

เนย “ท่ีไหน”
บมี “เออหน่า แตง่ ตวั สวยๆก็พอ”

เนย “ทาํ ไมตอ้ งแตง่ ตวั สวย”
บีม “มงึ จะใสเ่ ช่ียอะไรก็เชิญ”

อะไรของมัน ถามแค่นี้ต้องหงุดหงิดด้วยวะ ฉัน
อาบน้ําแต่งตัวเสร็จก็แต่งหน้าเบาๆ จริงๆวันนี้ไม่อยาก
แตง่ หนา้ ดว้ ยซาํ้ คิดวา่ ไมน่ า่ จะเจอใครเทา่ ไหร่

ก๊อกๆๆๆ
เนย “เออๆๆๆ มาแลว้ ว”
มนั จะเคาะใหค้ นขา้ งหอ้ งดา่ กนั เลยหรอื ไง
บีม “เสรจ็ ยงั อะ่ ไปกนั ”
เนย “รบี จงั วะ”
บีม “ธุระดว่ นอะ่ ดิ”

489

บีมมนั รีบลากฉนั ออกจากหอ้ งเดินไปท่ีลิฟต์ ไม่เขา้ ใจ
วา่ ธรุ ะอะไรของมนั รบี รอ้ นมากทาํ ไมไมไ่ ปตงั้ แตเ่ ม่ือวานวะ

ทนั ทีท่ีลิฟตเ์ ปิดออกฉันก็เจอลกู โป่ งท่ีลอยอยู่เต็มไป
หมด สงสยั คอนโดเขาจะจดั งานอะไรละ่ ม่งั

เนย “คอนโดเขาจดั งานอะไรวะ”
บีม “จะรูไ้ หมละ่ ไมใ่ ข่คอนโดกซู ะหนอ่ ย”
ป่ัก!
เนย “โอ๊ย หยดุ ทาํ ไมไมบ่ อก”
อยๆู่ บมี ก็หยดุ เดนิ แถมรบี หนั หลงั กลบั มามองหนา้ ฉนั
เนย “อะไรของมงึ รบี ไมใ่ ช่เหรอ”
บีม “เออรีบ เอย้ ตอนนีไ้ ม่รีบแลว้ กู กู โอ๊ยยย กูปวด
ทอ้ ง”
เนย “เป็นอะไรของมงึ เนีย้ ”
บีมรีบผลักฉันให้เดินกลับไปทางเดิม แต่หน้ามันมี
พิรุธสดุ ๆเลย
เนย “หยดุ ! หยดุ เลย มงึ เหน็ อะไร”

490

บีม “ไมม่ ีๆๆ”
ฉันพยายามจะชะเงอ้ มองว่าบีมมนั ปิดบงั อะไรแต่มนั
ก็ไมย่ อมใหฉ้ นั ดซู ะที
เนย “หลกี กก!”
ฉนั ผลกั บีมจนพน้ ทางภาพท่ีเห็นคือเฟิ รส์ กาํ ลงั ยืนคยุ
อยกู่ บั ตวั เองเหมือนจะซอ้ มอะไรซะอย่าง ลกู โป่ งท่ีติดอยตู่ รง
นนั้ แขวนรูปภาพโพราลอยไวเ้ ต็มไปหมด เฟิ รส์ น่งั คกุ เข่าลง
แลว้ ลกุ ขนึ้ ไปมาอย่หู ลายรอบ จนสดุ ทา้ ยเขาก็เงยหนา้ ขนึ้ มา
สบตากบั ฉนั
เฟิรส์ “เนยย”
ฉนั ยิม้ แลว้ เดินเขา้ ไปหาเขา พอเดินเขา้ ไปใกลๆ้ ถึงได้
เห็นว่ามีพ่ีเคก้ และพ่ีๆแฟนคลับอีกประมาณส่ีหา้ คนกาํ ลัง
ช่วยกนั จดั ลกู โป่ งอยู่ ทกุ คนท่ีหนั มามองฉนั ต่างทาํ หนา้ ตกใจ
กนั หมด
บมี “ขอโทษนะเฟิรส์ พอดเี รามีธรุ ะดว่ น ไมค่ ิดวา่ เฟิรส์
จะมี เออ่ .. เซอรไ์ พร”์

491

น่ีแสดงวา่ บีมก็ไมร่ ูเ้ ร่อื งสินะ สรุปก็คือโป๊ ะแตกนนั้ เอง
เฟิ ร์สยิ้มเขินๆให้ฉันพลางเกาท้ายทอย เพราะว่า
ตอนนีส้ ถานท่ียงั จดั ไมเ่ สรจ็ คนท่ีเซอรไ์ พรก์ วา่ น่าจะเป็น
เฟิรส์ นะ
พ่ีเคก้ “ใครดตู น้ ทาง มีคนเฝา้ ตน้ ทางไมใ่ ช่เหรอ”
เฟิรส์ “ไมเ่ ป็นไรหรอกพ่ีเคก้ ”
ตน้ หอม “พ่ีเคก้ อะ เอ่อ หนดู คู ่ะ แต่หนไู ปเขา้ หอ้ งนา้ํ
มา”
นอ้ งแฟนคลบั คนนนั้ รีบว่ิงมาบอก นางแทบจะรอ้ งไห้
ออกมาดว้ ยซา้ํ
เนย “ไมเ่ ป็นไรๆๆ แคน่ ีพ้ ่ีก็เซอรไ์ พรแ์ ลว้ ”
ฉันรีบหันไปปลอบใจก่อน ไม่งนั้ คงจะรอ้ งไหอ้ อกมา
แน่ๆเลย
บีม “มงึ แตก่ ขู อไปทาํ ธุระกอ่ นนะ”
เนย “เออๆๆ”
บีมก็ดเู หมือนจะรูส้ กึ ผดิ ท่ีทาํ แผนแตก แตก่ ็ตอ้ งรบี ไป

492

ทาํ งาน เจา้ ตวั ก็เลยว่ิงแจน้ หนีออกไปก่อน ตอนนีก้ ็เหลือแค่
ฉนั กบั เฟิรส์ ท่ียืนอยู่

เนย “คดิ จะทาํ อะไร”
เฟิ รส์ “ก็.. จริงๆคือจะจดั เซอรไ์ พรใ์ หน้ นั้ แหละ แต่มนั
ยงั ไมเ่ สรจ็ เลยอะ่ ”
เนย “แลว้ เยอะขนาดนีจ้ ดั แตง่ แตเ่ ม่ือไหร”่
เฟิรส์ “เม่ือคืน”
เนย “หา! เม่ือคนื ”
เฟิ รส์ “เฟิ รส์ รูว้ ่ากลางคืนเนยไม่ออกไปไหนแลว้ ก็เลย
มาจดั สว่ นพ่ีๆเขาอาสามาชว่ ยกนั เม่ือเชา้ ”
เนย “แสดงวา่ เม่ือคืนก็ทาํ คนเดียวทงั้ คนื เลยอะดิ”
เฟิรส์ “ก็..อา่ นะ”
เนย “เฟิรส์ สส ”
ฉนั เขา้ ไปกอดเขาก่อนจะรอ้ งไหอ้ อกมา ทงั้ ๆท่ีเม่ือคืน
ฉนั ทงั้ ง่ีเง่าแถมยงั คิดเป็นตเุ ป็นตะไปเร่ือย เขากลบั มาน่งั ทาํ
เซอรไ์ พรใ์ หฉ้ นั อยซู่ ะงนั้

493

เฟิรส์ “อา้ ว รอ้ งไหซ้ ะแลว้ ”
เนย “เฟิ รส์ ไม่ต้องทาํ อะไรขนาดนีก้ ็ได้ แค่วันนั้นท่ี
ทะเลก็ซงึ้ ใจแลว้ ”
เฟิ รส์ “ผูห้ ญิงก็อยากจะมีโมเมนตข์ อแต่งงานแบบ
สวยๆ สวมแหวนดๆี บา้ งไมใ่ ช่เหรอ”
เนย “ฮือๆ จะดีไปไหนเนีย้ คนบา้ ”
เฟิรส์ “งนั้ ไหนๆก็รอ้ งแลว้ ขอสวมแหวนเลยแลว้ กนั นะ
ครบั ”
เฟิ รส์ พูดพลางหยิบแหวนใส่กระเป๋ าออกมาสวมท่ี
นิว้ นางขา้ งซา้ ยของฉนั
พ่ีเคก้ “คกุ เขา่ ดว้ ยสเิ ฟิรส์ ”
เฟิรส์ “ออ่ ๆๆ”
เฟิ รส์ น่งั คกุ เข่าลง คราวนีพ้ ่ีๆและคนท่ีเดินผา่ นไปมาก็
รีบถ่ายรูปกันยกใหญ่ แต่ฉันไม่ได้สนใจส่ิงรอบข้างเลย
ตอนนีฉ้ นั โฟกสั แตผ่ ชู้ ายท่ีน่งั คกุ เขา่ อยตู่ รงหนา้
ถึงฉนั จะเคยผา่ นความรกั มาหลายครงั้ จะเจ็บและ

494

เสียใจมามากแค่ไหน วันนี้ฉันเพ่ิงจะเข้าใจว่าจริงๆแล้ว
ความรกั ไมใ่ ช่ผรู้ า้ ยท่ีทาํ รา้ ยฉนั สิ่งท่ีมนั รา้ ยกวา่ นนั้ คือใจของ
คนตา่ งหาก ต่อใหค้ วามรกั ท่ีผา่ นมาของฉนั จะผิดหวงั จะเคย
ปวดรา้ วมาแคไ่ หนหลงั จากนี้ ฉนั จะไมก่ ลวั อีกแลว้ เพราะไม่
รูว้ ่าจะตอ้ งเกิดใหม่อีกก่ีชาติถึงจะเจอผู้ชายท่ีรักฉันจริงๆ
ขนาดนี้

ฉนั จบั หนา้ ของเฟิรส์ ทงั้ สองขา้ งพรอ้ มกบั กม้ ลงจบู
ปากเขา เฟิ รส์ ดจู ะองึ้ ไปหน่อยๆ แต่ก็ตงั้ สติลกุ ขึน้ ยืนและจบู
ตอบฉนั ไมน่ านก็คอ่ ยๆผละออก

เฟิรส์ “ถา้ ไมม่ ีใครอยจู่ ะอมุ้ ขนึ้ หอ้ งเลย”
เนย “ไอบา้ ”
เฟิ รส์ ก็มลงมากระซิบขา้ งหฉู นั ทาํ ไมถึงไดท้ ะลง่ึ ขนาด
นีเ้ นีย้
พ่ีเคก้ “ปลืม้ ปร่ิม ความรูส้ กึ เหมือนส่งลกู เขา้ โรงเรียน
สาํ เรจ็ ”
พ่ีๆแฟนคลบั ตา่ งแซวกนั ใหญ่ หลงั จากนนั้ ก็เขา้ มา

495

ถ่ายรูปดว้ ยกนั เฟิ รส์ หนั ไปขอบคณุ แฟนคลบั ท่ีอาสามาช่วย
เขาจดั เซอรไ์ พร์ แมม้ นั จะโป๊ ะไปซะก่อนแต่ก็ขอบคณุ พ่ีๆเขา
มากจรงิ ๆ

ฉันเดินดรู ูปถ่ายท่ีติดอย่ตู ามรบิ บิน้ ลกู โป่ ง มนั เป็นรูป
ท่ีเราถ่ายดว้ ยกนั บา้ ง เขาถ่ายใหฉ้ ันบา้ ง หรือว่าบางรูปเป็น
รูปท่ีฉนั เองก็ยงั ไม่เคยเห็นมาก่อน รูปตอนท่ีฉนั กินขา้ ว นอน
หลบั ทาํ กบั ขา้ ว ขบั รถ ไม่เคยรูม้ าก่อนเลยว่าเขาถ่ายรูปฉนั
มากขนาดนี้

เฟิรส์ “ชอบไหม”
เนย “เฉยๆ”
เฟิรส์ “หา!”
เนย “ลอ้ เลน่ นน ชอบมากเลยคะ่ พอ่ หน่มุ คล่งั รกั ”
เฟิรส์ “ฮ่าๆ สงสยั จะคล่งั รกั จรงิ ๆนนั้ แหละ”
หลงั จากท่ีเสรจ็ เร่อื งเราก็ตอ้ งช่วยกนั เก็บของอีก บอก
เลยวา่ ตอนเก็บน่ีเหน่ือยกวา่ เยอะเลยคะ่
เฟิรส์ “เรยี บรอ้ ย ไปขา้ งบนกนั ”

496

เนย “โอเค ขนึ้ ไปนอนเถอะ เม่ือคนื ไมไ่ ดน้ อนเลยน่ี”
เฟิรส์ “ฮา่ ๆ นิดหน่อยเอง อยากทาํ อยา่ งอ่ืนมากกวา่ ”
เนย “ทาํ อะไร”
เฟิรส์ “ทาํ นอ้ งใหแ้ ยมไง”
เพีย๊ ะ!
เนย “หยดุ เลยนะ เนยยงั ไมพ่ รอ้ มจะมีตอนนี้ อยากให้
เวลาแยมกอ่ น”
เฟิรส์ “โอเคๆ เขา้ ใจครบั เฟิรส์ แคล่ อ้ เลน่ เอง”
เนย “กินอะไรกอ่ นไหม เนยทาํ ให”้
เฟิรส์ “กินอะไรก็ไดค้ รบั ”
ฉันเขา้ ครวั ไปทาํ ขา้ วผัดใหเ้ ขา เดินออกมากลบั เจอ
เขานอนหลบั ท่ีโซฟาไปซะแลว้ คงจะเหน่ือยน่าดเู ลยนะเนีย้

1 อาทติ ยต์ อ่ มา
แม่ “ม่นั ใจแลว้ ใช่ไหม”
เนย “คะ่ ”

497

แม่ “แลว้ แยมอะ่ พาไปแลว้ เราจะมีเวลาเหรอ”
เนย “เนยไม่ไดท้ าํ งานประจาํ เหมือนเม่ือก่อนแลว้ นะ
มีเวลาดแู ลแยมอยแู่ ลว้ ”
ฉันน่งั คุยอยู่กับแม่ระหว่างท่ีแยมกาํ ลงั เดินสาํ รวจว่า
เขาอยากเอาอะไรไปเพ่ิมบา้ ง วนั นีเ้ ฟิ รส์ ก็มารบั แยมดว้ ย แต่
คยุ กบั พอ่ อยขู่ า้ งลา่ ง
แยม “หม่าม้าคะ หนูเอาตุ๊กตาไปเพ่ิมอีกตัวนึงได้
ไหม”
เนย “เฉพาะในรถก็ไมม่ ีท่ีน่งั แลว้ ลกู ”
แยม “แหะๆ ก็หนกู ลวั มนั นอ้ ยใจน่ีคะ ท่ีตอ่ ไปอาจจะ
ไมไ่ ดม้ าหามนั ทกุ วนั ”
เจา้ ตวั พูดออกมาพลางทาํ หนา้ เศรา้ ทาํ ใหฉ้ ันกับแม่
ตา่ งมองนางดว้ ยความเอ็นดู

Frist Talk
เฟิรส์ “ยงั ไงผมจะใหพ้ อ่ กบั แมเ่ ขา้ มาคยุ อีกครงั้ นะ

498

ครบั ตอ้ งขอโทษดว้ ยท่ีผมไมไ่ ดป้ รกึ ษาเรอ่ื งนีก้ อ่ น”
พ่อ “พ่อไม่ขออะไรมากหรอก ขอใหค้ าํ สญั ญาต่างๆท่ี

เคยพูด ไม่ว่าจะกับเนยเอง หรือกับแม่ รกั ษามันไวใ้ หไ้ ดก้ ็
พอ”

เฟิรส์ “ผมไมท่ าํ ใหพ้ อ่ ผดิ หวงั แนน่ อนครบั ”
พอ่ “ถา้ ดแู ลไมไ่ หวก็เอามาคนื อยา่ ไปทงิ้ ขวา้ งท่ีไหน”
เฟิรส์ “คงจะไมม่ ีวนั นนั้ ใหพ้ อ่ แลว้ ละ่ ครบั ”
พอ่ “หๆึ งนั้ พอ่ ไมร่ บั คืนแลว้ นะ”
เห็นพ่อยิม้ ออกมาแลว้ ผมค่อยผ่อนคลายลงหน่อย
ตอนแรกก็เกรง็ แทบแย่
เนย “คยุ อะไรกนั นานจงั ”
พอ่ “พอ่ วา่ จะไมใ่ หแ้ ตง่ ละ่ ตกลงคา่ สินสอดกนั ไมไ่ ด”้
พอ่ หนั ไปพดู แกลง้ เนย ซง่ึ ทาํ เอาเจา้ ตวั หนา้ เสียไปเลย
ทีเดียว
พ่อ “ฮ่าๆ ดูทาํ หน้าเขา้ กลัวไม่ไดแ้ ต่งขนาดนั้นเลย
หรอื ไง”

499

เนย “พอ่ อะ่ ! ใจหายใจคว่าํ หมด”
พ่อ “ไปๆ จะกลบั เขา้ กรุงเทพก็ไปกันไดแ้ ลว้ เด๋ียวจะ
ค่าํ ซะก่อน”
เราเดินกนั มาท่ีรถ ยายหลานเขากาํ ลงั ร่าํ ลากนั อยู่ ผม
เหน็ วา่ แมเ่ นยถงึ กลบั นา้ํ ตาคลอเลยเหมือนกนั
เนย “แหม่ เด๋ียววนั หยดุ ก็มาหาคะ่ คณุ ยาย”
แม่ “ไมต่ อ้ งมาพดู เลย จะไปก็รบี ไป”
เนยเขา้ ไปอมุ้ แยมพลางเอย่ แซวแม่
เฟิ รส์ “งนั้ ผมขอตวั ก่อนนะครบั ไวว้ นั หยุดจะมาเนย
กบั แยมมาเท่ียวครบั ”
แม่ “ขบั รถดีๆนะเฟิรส์ ”
เฟิรส์ “ครบั แม”่
ผมขบั รถออกมาโดยท่ีแม่ลกู ก็น่งั เล่นกนั หยอกกนั ไป
มา
แยม “ลงุ เฟิรส์ คะ่ หนขู อถามอะไรหน่อยไดไ้ หมคะ”
เฟิรส์ “วา่ ไงคะ”

500