เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 05

“ทา่ นริมุรุ ขา้ ไมร่ ู้ว่าควรพดู อย่างไรดเี ลย...”
สีหน้าของชูนะดูเหน่ือยล้าจนเห็นได้ชัด ส่วนคุโรเบย์เองก็
ลกุ ลล้ี กุ ลนผิดจากทุกที
ผมจงึ พดู ทกั ทายแบบเปน็ กนั เองเพอ่ื ใหท้ ง้ั คผู่ อ่ นคลาย กอ่ นเอย่
ถามอาการของผู้บาดเจบ็
คนทีน่ อนอย่บู นเตียงคือฮาคโุ รกับก็อบตะ
ท้งั สองต่างมแี ผลถูกฟนั ขนาดใหญ่ เลือดไหลซึม
“เฮ้ย เจ็บหนกั เลยน่นี า!? อยา่ งนี้ต้องใชโ้ พชัน่ -------”
ทวา่ ตอ่ ใหใ้ ชโ้ พชนั่ ซงึ่ ผมไมร่ อชา้ ทจี่ ะหยบิ ออกมา กย็ งั ไมส่ ามารถ
เยียวยาอาการบาดเจบ็ ได้
“ขอประทานโทษครับ ข้าลองดูแล้วแต่ไม่เป็นผล เลยต้องมา
ขอใหท้ า่ นชนู ะช่วย...”
รกิ ุรโุ ดค้อมศีรษะใหผ้ มพร้อมกับกลา่ วค�าขอโทษ
เหตุที่ริกุรุโดท�าเช่นน้ันคงเพราะไม่ต้องการให้ผู้น�าอย่างผมซึ่ง
มหี นา้ ทต่ี ดั สนิ แนวทางตอ่ จากนี้ รวมถงึ มหี นา้ ทร่ี บั ผดิ ชอบดา้ นการปฏบิ ตั ิ
รับรองอาคันตุกะจากประเทศอืน่ ๆ รูส้ ึกวติ กกังวล
“อบุ๊ ทา่ นรมิ รุ ุ ทา่ นไมต่ อ้ งเปน็ หว่ งหรอก ขา้ ไมเ่ ปน็ ไร บาดแผล
นน่ี า่ จะเกดิ จากสกลิ ของผโู้ จมตคี นนน้ั ปลอ่ ยไวส้ กั พกั คงหายไดเ้ องเพราะ
ฤทธข์ิ องสกลิ สลายไป สว่ นเจา้ กอ็ บตะนนั่ เปน็ หนง่ึ ในลกู ศษิ ยท์ ขี่ า้ เคย่ี วเขญ็
เองกบั มอื ดงั น้ันไม่มีทางม้วยมอดงา่ ยๆ แนค่ รบั ”
ทงั้ ทตี่ วั เองไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั แตฮ่ าคโุ รกย็ งั เผยรอยยม้ิ ใหผ้ มเหน็
สมเปน็ ฮาคุโรจริงๆ
ผมแทบอยากรอ้ งไหเ้ สยี เดย๋ี วนน้ั ทวา่ ตอ้ งฝนื กลน้ั ไวแ้ ลว้ ยมิ้ กลบั
คนเปน็ ผู้นา� จะร้องไห้ให้คนอื่นเหน็ ไดอ้ ย่างไร
“ฮะฮะ ทา่ ทางยงั แขง็ แรงดอี ยนู่ นี่ า ไหนขอดแู ผลหนอ่ ยสิ บางที
ฉันอาจชว่ ยอะไรไดบ้ า้ ง”

198

ผมพูดก่อนส�ารวจบาดแผลของฮาคโุ ร
“ทา่ นรมิ รุ ุ บาดแผลนเ้ี กดิ จากการโจมตขี อง “คณุ สมบตั มิ ติ ”ิ คะ่
หลงั จากเยยี วยาจนพลงั กายฟน้ื ฟแู ลว้ เรากท็ า� ไดแ้ คเ่ พยี งประคบั ประคอง
อาการรอใหบ้ าดแผลรกั ษาตัวของมันเองเมื่อเวลาผา่ นไป...”
ชูนะเขา้ ใจสถานการณ์จาก ‘นักวเิ คราะห’์ ซ่งึ ผมเองกไ็ ด้รับผล
วิเคราะห์แบบเดียวกัน ดังนั้นวิธีการรักษาท่ีชูนะพูดน่าจะเป็นหนทางถูก
ทางแล้ว
เพยี งแตม่ นั นา่ จะมหี นทางใหผ้ มบงการ “คณุ สมบตั มิ ติ ”ิ อยบู่ า้ ง...
ถา้ เปน็ ผมซง่ึ เคยผ่านการวเิ คราะหป์ ระเมินจิตวิญญาณชนั้ สงู มาแลว้ ...

《วิเคราะห์ ทÓการประเมิน ‘คณุ สมบตั มิ ิติ’ เรยี บรอ้ ย จะใช้
‘กลทั โทน’ี ในการ ‘ล่าเหย่อื ’ ผลกระทบหรอื ไม่? YES / NO》

‘มหาปราชญ’์ ตอบสนองความต้องการของผมไดท้ นั ทว่ งทอี กี
เชน่ เคย

ผมเพง่ สมาธทิ ่ี YES กอ่ นพรมโพชน่ั ลงบนบาดแผลของฮาคโุ ร
“โอะ๊ โอ้ สมเป็นท่านรมิ ุรุ-------”
ผมปลอ่ ยใหฮ้ าคโุ รอยใู่ นอาการตกตะลงึ แลว้ หนั ไปรกั ษากอ็ บตะ
ดว้ ยวธิ ีการแบบเดียวกัน
“-------ยอดเยีย่ มไมเ่ ปลีย่ นเลยนะคะ”
ชูนะคลี่ย้ิมด้วยความปีติ ทว่าใบหน้านั้นยังมีความเศร้าหมอง
แฝงเร้น
ความสงสัยเลก็ ๆ ผดุ ขนึ้ จนผมต้องร้อง หอื ? ในใจ
จะวา่ ไป...
ตอนนัน้ เองทก่ี อ็ บตะซ่งึ ฟ้นื คืนสภาพแล้วผลุนผลันลกุ ขึ้น
“กอ็ บโซ! ปลอดภยั ดีรเึ ปล่าครบั !?”

บทที่ 3 ความสนิ้ หวงั และความหวงั 199

แลว้ ตะโกนแบบนัน้
“เดย๋ี วเถอะ ก็อบตะ!”
เสยี งรอ้ นรนของรกิ รุ โุ ด ชว่ ยเตอื นสตกิ อ็ บตะใหเ้ ขา้ ใจถงึ สถานการณ์
ปัจจุบัน
“อ๊ะ นี่ขา้ รอด อย่างนัน้ รึครบั ?”
กอ็ บตะพดู ก่อนกะพริบตาปรบิ
ผมเฝ้ามองอากัปกิริยาของก็อบตะ พลางเอ่ยถามเรื่องที่ติดใจ
สงสยั มาตัง้ แตเ่ มอื่ กี้
ยยั จอมโวยวายคนนนั้ ควรอยเู่ คยี งขา้ งชนู ะแทๆ้ ทวา่ ผมยงั ไมเ่ หน็
แมแ้ ตเ่ งา-------
“วา่ แต่ ชิออนอยูไ่ หนรึ? ฉนั ยังไม่เห็นเลยตงั้ แตก่ ลับมา-------”
ไมเ่ พยี งแคร่ กิ รุ โุ ดเทา่ นนั้ กระทงั่ ชนู ะ เบนมิ ารแุ ละฮาคโุ ร ยงั ชะงกั
กับคา� พูดของผม
ทุกคนที่อยู่ในห้อง ตา่ งนง่ิ เงยี บไม่ไหวตงิ
ปฏิกริ ิยาแบบน้ี... หมายความว่าอยา่ งไร?
เฮ้ เฮ้ อยา่ บอกนะวา่ ...
“คงไมใ่ ช่ว่า ยยั โงน่ ั่นออกไปล้างแคน้ ตามลา� พงั หรอกนะ?”
“เอะ๊ !? หรอื วา่ กอ็ บโซกไ็ ปดว้ ยครบั ? เจา้ นนั่ ยงิ่ เซอ่ ซา่ ชอบทา� อะไร
โดยไมด่ ูกา� ลังตวั เองอยดู่ ว้ ย...?”
ก็อบตะพยักหนา้ ในเชงิ เห็นพ้องกับผม
“ปะ เปล่า... ไมใ่ ช่อย่างนน้ั ... ครับ...”
หือ? ท�าไมทกุ คนดทู ่าทางแปลกพิลกึ
ไมม่ ใี ครยอมสบตาผมสักคน
“ถา้ อย่างนัน้ บอกมาสิ วา่ ยัยนน่ั ไปไหน?”
ไม่มใี ครตอบ
จังหวะนั้นเองท่ีผมสังเกตเห็นว่าชูนะท�าเหมือนกล้ันน�้าตาและ

200

เบอื นหน้าหนไี ปอกี ทาง
ลางสงั หรณ์ไม่สู้ดแี ลน่ รว้ิ ขึ้นมาทันควัน
เมอื่ เหลือบมองดู จึงเห็นวา่ ก็อบตะเองก็เริม่ มสี หี น้ากังวล
จนิ ตนาการดา้ นลบปรากฏขึ้นมาในเส้ียวสมอง
ไม่มีทางเปน็ ไปได้เด็ดขาด เรอ่ื งพรรคน์ ้ันไมม่ ที างเกดิ ขนึ้ -------

ผมพดู ใหต้ นเองฟังก่อนซักถาม
“เอาละ ฉันสัญญาว่าจะไม่โกรธ ช่วยบอกทีเถอะว่ายัยนั่น

อยู่ไหน-------”
ผมเลือกถามถึงแค่สถานทีท่ ่ชี ิออนอยู่ ณ เวลาน้ี
“กไ็ ด้ครับ... ตามมาทางนี้สิครบั ”
ผู้ท่เี ป็นตัวแทนตอบค�าถามของผมก็คือเบนมิ ารุ
ผมพยกั หนา้ รบั แลว้ ก้าวเดินตามเบนมิ ารุพรอ้ มกบั คนอ่ืนๆ...
*

กลางลานกว้าง
ชิออนอยู่ท่ามกลางกลมุ่ ผนู้ อนเรียงราย
ผ้าสีขาวปิดคลุมร่างของเธอไว้ราวกับไม่ต้องการให้เป็นจุด
สะดดุ ตา
ราวกับต้องการหลบซ่อน ไม่ให้ผมสงั เกตเหน็
ฮะฮะ คิดหรือว่าจะซ่อนผมไปได้ตลอด... เล่นแบบนี้ผมไม่ขา�
สกั นิด
ลืมตาขนึ้ ส-ิ ------
ไม่อยากเชื่อเลย
ลืมตาข้ึนเถอะ-------
ท�าใจเชอ่ื ไม่ลงจริงๆ

บทที่ 3 ความสน้ิ หวังและความหวัง 201

ท�าไมล่ะ ทา� ไมถงึ กลายเปน็ แบบน้.ี ..
หูผมได้ยินเสียงก็อบตะร�่าไห้ปริ่มจะขาดใจพลางตะโกนว่า
“ก็อบโซ-------!?” อยขู่ า้ งๆ
ผมอยู่ในอาการเหม่อลอยไม่รับรู้ถึงท่าทีของก็อบตะ ระหว่าง
พยายามเงี่ยหูฟังค�าอธิบายซึ่งเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกลจนส่งเข้า
ไม่ถงึ โสตประสาทดนี กั
ชิออนปกปอ้ งเด็กทีถ่ กู ผู้โจมตีเล็งจะท�ารา้ ย-------
แตเ่ นอื่ งจากอยใู่ นสภาออ่ นกา� ลงั เพราะความเขม้ ขน้ ของแกน่ เวท
ลดลง-------
ชอิ อนซง่ึ ขยับไมไ่ หวจงึ ถกู ผโู้ จมต-ี ------
ก็อบโซตง้ั ใจจะปกป้องท่านชูนะ-------
แต่สา� หรบั ก็อบโซซ่ึงมพี ลังกายเพียงไมม่ าก-------
ผูจ้ ่โู จมหัวเราะรา่ และ-------
ทงั้ หมดเปน็ คา� พดู ซงึ่ ผพู้ ดู ตงั้ ใจบรรยายใหผ้ มฟงั แตผ่ มไมอ่ ยาก
รับฟังมันเลย
ค�าพูดทั้งหลายเหล่านนั้ กา� ลังขดุ คว้านหวั ใจของผม
ชอิ อน ลมื ตาขึ้นเถอะ...
ผมอยากร้องไห้ แตก่ ลับร้องไม่ออก
ทงั้ ทีห่ วั ใจรู้สึกเหมอื นถกู ฉีกท้ึง ทวา่ รา่ งกายนีก้ ลบั บอกว่าไม่มี
ความจา� เป็นใดตอ้ งหลั่งน้า� ตา
ง้นั เหรอ-------คงเพราะผมเป็นอสูรสินะ
ค�าตอบน้ี ทา� ใหผ้ มหมดกังขาในทุกคา� ถาม

202

“ขอโทษนะ ขอฉนั อยคู่ นเดยี วสักพกั ...”
ความเงยี บเข้าปกคลุมลานกว้างทนั ทีทผี่ มเอย่ ประโยคนัน้
ไม่นานนกั ผมก็รู้สกึ ว่าทุกคนท่อี ยู่รอบดา้ นหา่ งออกไป
มเี พยี งชนู ะทโี่ ผเขา้ โอบผมหนงึ่ ครงั้ พลางรา�่ ไห้ กอ่ นจากไปพรอ้ ม
คนอืน่
กอ็ บตะเองก็เดนิ ห่างไปจากจดุ ทผี่ มอยูโ่ ดยมีฮาคโุ รโอบไหล่
ขอโทษนะ ก็อบตะ ฉนั รูว้ า่ นายอยากบอกลาก็อบโซ...
อืม
แต่วา่ นะ ตอนนฉี้ นั อยากอยคู่ นเดียวจรงิ ๆ
ผมเองก็ไมร่ ูเ้ หมอื นกันว่าตัวเองเปน็ อะไร
ท้งั ที่สตแิ ทบแตกอย่รู อมร่อ แต่สมองกลับเยอื กเยน็ จนนา่ ตกใจ
ความเศร้าเกนิ พรรณนา ความเจ็บปวด ความโกรธ
อารมณค์ วามรสู้ กึ เหลา่ นนั้ แกง่ แยง่ กนั ตตี น้ื ขน้ึ มาเพอ่ื หาทางออก
-------ทา� ไมเรอื่ งถงึ กลายเปน็ แบบน?ี้
《แจง้ เตอื น ไมส่ ามารถคÓนวณได้ ไมส่ ามารถตคี วามได้ ไมพ่ บ
คÓตอบ》
-------ตอ้ งท�าอยา่ งไรจงึ จะถูกตอ้ ง?
《แจง้ เตอื น ไมส่ ามารถคÓนวณได้ ไมส่ ามารถตคี วามได้ ไมพ่ บ
คÓตอบ》
-------การปฏิสมั พนั ธ์กบั มนุษย์ เป็นส่งิ ผิดอยา่ งน้นั หรือ?

บทท่ี 3 ความส้ินหวังและความหวงั 203

《แจง้ เตอื น ไมส่ ามารถคÓนวณได้ ไมส่ ามารถตคี วามได้ ไมพ่ บ
คÓตอบ》

-------นี่... ฉันท�าผิดพลาดใชไ่ หม?
《แจง้ เตอื น ไมส่ ามารถคÓนวณได้ ไมส่ ามารถตคี วามได้ ไมพ่ บ
คÓตอบ》
ใชแ่ ล้ว ปัญหาบางอยา่ งตอ่ ให้พง่ึ พาความสามารถของ ‘มหา-
ปราชญ’์ ผยู้ ิง่ ใหญ่กย็ งั หาคา� ตอบไมพ่ บ
-------บา้ บอคอแตกส้ินดี
ถา้ ทน่ี ี่ไมใ่ ชเ่ มืองของตวั เองละก็...
ปา่ นนผี้ มคงอาละวาด ทา� ลายทกุ สง่ิ ทขี่ วางหนา้ ใหห้ นา� ใจไปแลว้
-------บา้ บอท่ีสดุ
กล้าดยี ังไงถงึ มาแยง่ คนสา� คญั ไปจากผม...
มาลองๆ คดิ ดแู ลว้ นเ่ี ปน็ ครง้ั แรกเลยกว็ า่ ไดท้ ผ่ี มประสบเหตกุ ารณ์
สูญเสียคนสนิทชดิ เชือ้
แน่นอนว่าผู้ไม่เคยถูกแย่งชิง ย่อมไม่เข้าใจความเศร้าโศกของ
ผู้ถกู แยง่ ชิง
ซ่ึงตอนนี้ผมได้สัมผัสมันเป็นคร้ังแรก พร้อมกับความเจ็บปวด
รวดรา้ วทีม่ ากมายทว่ มทน้ เสยี ยง่ิ กวา่ ถูกเฉอื นร่างเป็นชิ้นๆ
ไหนละ่ ‘ลบล้างความเจบ็ ปวด’ ไมเ่ ห็นใชไ้ ดผ้ ลสักนิด
อารมณ์อันรุนแรงก�าลังปะทุข้ึนมาจากส่วนลึกในใจพร้อมกับ
พลังเวท
และไม่รู้เพราะรับมือกับส่ิงเหล่านั้นไม่ไหวหรืออย่างไรรอยร้าว

204

จึงปรากฏข้นึ บนหน้ากากอนั ใหม่
รอยน้ันประหนง่ึ หยาดน้า� ตาแหง่ ความเศรา้ กไ็ ม่ปาน
ลวดลายซึ่งถูกวาดข้นึ เหมือนหน้ากากก�าลงั ร้องไห้ แทนตัวผม

ทไ่ี มส่ ามารถหล่งั น�้าตาได้...
ไมร่ ูว้ ่ารัตตกิ าลมาเยอื นต้ังแต่เมือ่ ใด
ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์
ผมควรทา� อย่างไร?
คา� ตอบหายไปไหนหมด
ทั้งท่ีสมองผมแสนปราดเปรือ่ ง แต่กลบั ไม่มคี า� ตอบใดผุดขนึ้ มา
ผมแหงนมองดวงจนั ทร์ พลางถามตัวเองซา้� แลว้ ซา�้ เลา่ ซ�า้ แลว้

ซ้�าเล่าเพือ่ ค้นหาค�าตอบ
รูท้ ัง้ รู้ ว่าถามใหต้ ายกไ็ มม่ วี นั ไดร้ บั คา� ตอบ
แตถ่ งึ กระนัน้ -------ผมก็ยงั คงเฝ้าถามตัวเองเหมอื นคนบา้ ถาม

ตัวเองซ�้าๆ อยา่ งไม่อาจหยดุ ได้
------- ผมถามตวั เองอยูอ่ ย่างนั้น โดยไม่ไดส้ งั เกตเห็นประกาย

แสงเลก็ ๆ ซงึ่ สะทอ้ นกบั แสงจนั ทรแ์ ละกา� ลงั สอ่ งสวา่ งอยรู่ อบตวั แมส้ กั นดิ ...
*

3 วนั ผา่ นไป
จนถงึ ป่านนี้ ชอิ อนก็ยังไมล่ มื ตา
จะนอนกนิ บา้ นกนิ เมอื งเกนิ ไปแลว้ ละมง้ั พบั ผา่ สิ เลกิ เลน่ ไรส้ าระ
สักทีเถอะน่า
............

บทที่ 3 ความส้ินหวงั และความหวัง 205

ใช่ ผมรู้
ผมรู้ดี วา่ เธอไม่มีวันลมื ตาตื่นขนึ้ มาอีกแลว้
เพียงแต่ ผมไม่อยากยอมรบั
ผมอยากให้เธอลุกขึ้นมาโหวกเหวกโวยวาย ท�าอาหารรสชาติ
สุดห่วยเหมือนทุกคร้งั
ก็อบโซเองก็เช่นกัน
ผมไม่รู้จักหมอนี่ดีเท่าไร อย่างมากแค่เคยพูดคุยกันนิดหน่อย
ระหว่างเดินทางสู่อาณาจักรคนแคระ แต่ท่ีผมรู้แน่ๆ คือเขาเป็นลูกน้อง
คนส�าคญั ส�าหรับก็อบตะ เปน็ พวกพ้อง
บรรดาอสรู อนื่ ๆ ทห่ี ลบั ใหลอยู่ ณ สถานทแ่ี หง่ นก้ี เ็ ชน่ กนั ทกุ คน
ตา่ งมีบคุ คลซึง่ เชือ่ มโยงกันด้วยสายสัมพนั ธแ์ นน่ แฟน้
ไม่สิ ไม่ใช่ ต้องบอกว่าทุกผู้ทุกนามซ่ึงหลับใหลอยู่ท่ีน่ี ไม่ได้
เป็นเพียงแค่อสรู ไรจ้ ติ ใจ ทกุ คนเปน็ เพือ่ นพ้องท่ีเปรียบเสมอื นครอบครัว
คนสา� คญั ส�าหรับผม
ผมอยากใชช้ วี ติ อยา่ งสนกุ สนานกบั พวกเขา...
ทว่า ความปรารถนาน้ันไมม่ ีวนั เปน็ จริง

-------คนตายไปแลว้ ไมม่ ีวันฟื้นคืนชีพ--------

พวกผมทา� อะไรให้เขาอยา่ งนน้ั หรือ?
เพียงเพราะพวกผมเป็นอสูร เพียงเพราะพวกผมไม่ใช่มนุษย์
เขาจงึ โจมตแี ละทา� ลายโดยไมส่ นใจความรู้สึกของผมอยา่ งน้ันหรอื ...?
------- ถา้ ใช่จรงิ คนพวกนัน้ กค็ งเตรยี มใจรอรบั ผลกรรมเอาไว้
แลว้ สินะ?
ความร้สู ึกดา� มืดบางอย่างพวยพุ่งขึน้ มาจากส่วนลึกในใจผม
ตอนนัน้ เอง-------

206

《แจง้ เตือน เสรจ็ สนิ้ การ ‘วเิ คราะห์ประเมนิ ’ เขตแดนแบบ
ผสมผสานซง่ึ ปดิ ลอ้ มรอบบรเิ วณและมหาเวทมนตร์ : แอนตเิ มจกิ แอเรยี
การปลดเขตแดนแบบผสมผสานเปน็ เรอื่ งยาก แต่สามารถปลดมหา
เวทมนตรไ์ ด้ จะดÓเนินการหรอื ไม่

YES / NO》

ไมล่ ะ ยงั ไม่ตอ้ ง
ดูเหมือนว่า ‘วิเคราะห์ประเมิน’ ซึ่งผมให้ ‘มหาปราชญ์’
ด�าเนินการจะเสร็จสิ้นพอดี เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมเพ่ิงสังเกตว่ามี
‘จติ สือ่ สาร’ ส่งมาถงึ ตนเองผา่ นทาง ‘ใยเหนียวหนดื เหล็กกล้า’
ตลอด 3 วันน้ีคงจะมีการติดต่อเข้ามาหาผมตลอด ดูท่าทาง
ผมจะท�าใหโ้ ซเอยเ์ ปน็ ห่วงหนักเสยี แลว้ สิ
“-------ขอโทษ พอดีว่าไม่ทันสงั เกต”
“-------อึ้ก!! ท่านปลอดภยั ดใี ชไ่ หมครับ อย่างนีข้ า้ ค่อยเบาใจ
หนอ่ ย”
ทันทีที่ได้ฟังเสียงบ่งบอกถึงความโล่งใจอย่างแท้จริงของโซเอย์
ผมคิดได้วา่ ขืนยงั นั่งจับเจ่าอยู่แบบน้ี ทกุ คนต้องเป็นหว่ งผมแนๆ่
เอาไวค้ อ่ ยเศร้าทหี ลงั
ตอนนตี้ อ้ งใช้เวลาใหเ้ กิดประโยชน์และท�าในสง่ิ ที่ควรทา�
วา่ แลว้ ผมจึงเปิดหรู บั ฟังรายงานสถานการณ์จากโซเอย์
ดูเหมือนว่ารอบทิศทั้งสี่ของเมืองจะถูกค่ายทหารล้อมเอาไว้
ซง่ึ ในคา่ ยแตล่ ะฝง่ั ประกอบดว้ ยกองกา� ลงั อศั วนิ ขนาดกลาง โดยกองกา� ลงั
เหล่าน้ันคอยปกป้องเวทมนตร์ที่ถูกติดต้ังเพ่ือให้ท�างานเสมอต้น
เสมอปลาย และน่ันคือตัวการก่อให้เกิดเขตแดนอันเป็นสาเหตุของการ
ลดพลงั

บทที่ 3 ความสน้ิ หวังและความหวัง 207

น่าเสียดายที่ก�าลังพลของพวกโซเอย์น้อยเกินส�าหรับปฏิบัติ
ภารกิจถล่มค่ายใดค่ายหนึ่ง นอกจากนี้ยังตรวจพบวงแหวนเวทมนตร์
เคลื่อนย้ายในค่าย จึงสันนิษฐานว่าอีกฝ่ายอาจเรียกก�าลังมาเสริม
หากพวกตนมวั โอ้เอ้อืดอาด

‘เขา้ ใจแลว้ ไมจ่ Óเปน็ ตอ้ งเรง่ รอ้ นฝนื ลงมอื หรอก พวกนายเอง
ก็ไปรวมตวั กบั กาบลิ แล้วพกั ผอ่ นเสีย’

‘แต่ว่า-------’
‘นเี่ ปน็ คÓสง่ั ไปพักเสยี ’
‘-------ทราบแล้วครบั ’
ผมออกค�าส่ังเฉียบขาดเพ่ือบีบให้คู่สนทนาพักผ่อน เวลานี้ถ้า
ขนื ปลอ่ ยใหท้ า� อะไรฝนื ตวั เองจนกลายเปน็ เหตใุ หส้ ญู เสยี กระทงั่ พวกโซเอย์
ผมคงต้งั ตัวใหม่ไม่ติดจรงิ ๆ แน่

เอาละ มาพูดถงึ เรือ่ งเขตแดนกนั บา้ ง
แคค่ ลายมหาเวทมนตรเ์ พยี งอยา่ งเดยี วคงไมม่ คี วามหมาย สง่ิ ท่ี
ผมต้องจดั การคือสภาพถกู ลดพลงั ...
ซ่ึงเจ้าเขตแดนน้ีตึงมือกว่าที่คาดไว้มาก สมชื่อเขตแดนชนิด
ซบั ซ้อนโดยแท้
ช่างเถอะ เอาเปน็ ว่าขอขา้ มเรอ่ื งเขตแดนไปก่อนแล้วกนั
ผลวเิ คราะห์ของอีกเรื่องหนง่ึ เป็นอยา่ งไรบา้ งหนอ?
《แจ้งเตือน ผลวิเคราะห์------- ไม่พบข้อมูล ตรวจไม่พบ
เวทมนตร์ที่เก่ียวข้องกบั การ “ฟน้ื ชพี คนตาย” ชนิดสมบูรณแ์ บบ》
------- อย่างน้ันหรอื
อมื กส็ มควรเปน็ เช่นนัน้ อยู่หรอก

208

ถา้ หาไอเ้ จ้าเวทมนตรต์ รงตามความตอ้ งการเผงเจอ กค็ งแปลก
เต็มทน

เปน็ ธรรมดา ทจ่ี ะไมพ่ บเจอส่งิ ท่ผี มต้องการ
แต่มนั อาจหลบซอ่ นอยู่ทไ่ี หนสกั แหง่ ก็ไดไ้ ม่ใช่หรือ
แม้จะรู้ว่าไรป้ ระโยชน์ แมจ้ ะโดนหยามว่าดนั ทรุ งั ไม่เขา้ ท่า ทว่า
ผมก็ไมส่ ามารถหยดุ ตัวเองได้

ชอิ อนไมย่ อมลมื ตา
ก็อบโซกบั คนอ่ืนๆ กเ็ ชน่ กนั
ไม่แปลกหรอก เพราะว่ามันไม่ใชก่ ารนอนหลับ...
ถงึ อย่างน้นั ผมก็ยังไมว่ ายเปิดใชง้ านทุกสกิลท่มี ีเพื่อค้นหาดวู ่า
พอจะมีหนทางใดบา้ งไหม
ผมใช้พลังเวทของตนเองถนอมร่างของชิออน รวมถึงร่างของ
ทกุ คนซ่ึงหลบั ใหลอยู่ ณ สถานท่แี ห่งน้เี อาไว้
เพ่ือไม่ใหเ้ นา่ เป่อื ยตามกาลเวลา
เพื่อไมใ่ ห้แก่นเวทคนื สภาพ จนสลายหายไป
แม้รู้ดีว่าเปล่าประโยชน์ แต่ผมก็ยังอยากเดิมพันกับความหวัง
ทว่ี า่ อาจเปน็ ไปได้
ทวา่ ผลลพั ธ์ทีไ่ ด้กลับมีเพยี งคา� ว่าไมพ่ บขอ้ มลู
กระทง่ั ในตา� ราเวทมนตรซ์ งึ่ เคยไดร้ บั จากโรงเรยี น ยงั ไมม่ แี มเ้ คา้
ของเวทมนตร์คืนชีพ
-------อยา่ งนี้นีเ่ อง อย่างนเี้ องสินะ
เศรา้ อยแู่ บบนก้ี ไ็ ม่ได้ช่วยอะไร
ให้พวกเขาได้หลับใหลอยู่ในกายผม ระหว่างที่ผมสวดภาวนา
ขอใหท้ กุ คนฟ้นื ขน้ึ มาในวันใดวนั หนง่ึ อาจจะดกี วา่
ตอนทต่ี ดั สนิ ใจเชน่ นนั้ และเตรยี มพรอ้ มจะดดู กลนื ทกุ คนนนั่ เอง

บทท่ี 3 ความส้ินหวงั และความหวัง 209

‘ญาณเวท’ ของผมพลันจับกลิ่นอายของคนกลุ่มหน่ึงซ่ึงกา� ลัง
ม่งุ หนา้ เขา้ มาใกลไ้ ด้

*

กลมุ่ คนทก่ี า� ลงั มงุ่ หนา้ เขา้ มาหาผม------คอื คาบาลและพรรคพวก
รวม 3 คน

ลองกลา้ เขา้ มาใกลท้ ง้ั ทผี่ มไมไ่ ดส้ งั่ อยา่ งนี้ ไมม่ ที างเปน็ ใครอน่ื ได้
นอกจากบคุ คลภายนอก

ดูเหมือนว่าท้ังสามคนจะห้อรถม้ามาตลอดท้ังวันท้ังคืนด้วย
รถมา้ ท่ีผมเคยใหไ้ ว้

“------ลูกพ่ี ขอโทษที่พวกผมมาชา้ ”
“ลูกพีร่ ิมรุ ุ คือว่า เอ่อ ผมควรพูดอะไรด.ี ..”
ผมตงั้ ใจจะพดู วา่ รอประเดย๋ี วนะ ฉนั จะรบี ตง้ั สตใิ หไ้ ดเ้ ดย๋ี วนแี้ หละ
ทวา่ ค�าของเอลเลนทา� เอาผมรีบกลืนประโยคนน้ั ลงคอแทบไม่ทัน
“คณุ รมิ รุ คุ ะ คอื วา่ ... ถงึ ความเปน็ ไปไดจ้ ะนอ้ ย------ไมส่ ิ เรยี กวา่
ความเป็นไปได้มแี ค่ศนู ย์เลยยังได้ แต่... มนี ทิ านท่เี กีย่ วกบั การคนื ชพี ให้
คนตายอย่หู ลายเร่อื งเหมือนกนั นะคะ-------”
มันใช่เวลามัวซึมเซาอยู่เสยี ท่ีไหน
คา� พดู นนั้ ทา� ใหผ้ มรสู้ กึ เหมอื นหวั ใจกบั ความคดิ ประสานลงลอ็ ก
ดังคลกิ
“ช่วยเลา่ ใหฉ้ ันฟงั อย่างละเอยี ดได้รเึ ปล่า เอลเลน?”
ผมหันกลบั พร้อมกับทอดสายตามองหญิงสาว
เวลาน้ี ผมพรอ้ มจะเดมิ พนั กบั ทกุ ความเปน็ ไปไดโ้ ดยไมน่ กึ เสยี ดาย
เอลเลนพยกั หนา้ รบั กอ่ นเรม่ิ ตน้ เลา่ เรือ่ ง
.........

210

......
...
มนั เป็นเร่อื งราวของเด็กสาวกับมังกร-------
เหตกุ ารณห์ นง่ึ กลายเปน็ จดุ พลกิ ผนั ใหม้ งั กรถกู สงั หาร เดก็ สาว
ผู้โศกเศร้าและโกรธขึ้งกับสูญเสียเพ่ือนและสัตว์เล้ียงเพียงหน่ึงเดียว
ของตน จงึ ท�าลายประเทศซงึ่ เป็นตัวการปลดิ ชีพมงั กรจนพินาศ
พรอ้ มๆ กบั ประชาชนจ�านวนแสนกวา่ คน
นั่นท�าให้เด็กสาววิวัฒนาการขึ้นเป็นจอมมาร และตอนนั้นเอง
ท่ปี าฏิหาริย์เกดิ ขึ้น
มงั กรซง่ึ ผกู พนั กบั เดก็ สาวเองกว็ วิ ฒั นาการขน้ึ ตามการววิ ฒั นาการ
ของเดก็ สาว แมจ้ ะม้วยมรณาไปแลว้
ทวา่ ปาฏหิ ารยิ จ์ บส้นิ ลงเพยี งแค่น้ัน
ดวงวิญญาณของมังกรสลายส้ินตั้งแต่นาทีท่ีหมดลมหายใจ
ส่งผลให้มังกรฟื้นคืนชีพข้ึนในฐานะเคออสดรากอ น(มังกรคลั่ง) จอม
ชั่วร้ายผไู้ ร้สติยงั้ คดิ
แปรเปลี่ยนเปน็ มังกรรา้ ยซึง่ พรอ้ มท�าลายทกุ คน แมจ้ ะซ่อื สัตย์
ต่อค�าส่ังของเดก็ สาว
เดก็ สาวผู้ลืมตาต่ืนขน้ึ ในฐานะจอมมารเพราะแรงโทสะ จงึ จ�าใจ
ปิดผนึกเคออสดรากอนผู้เป็นทั้งเพื่อนท้ังสัตว์เล้ียงด้วยมือของตนด้วย
ความเศรา้ โศก
ซึ่งเร่อื งเล่าจบลงตรงท่เี ด็กสาวจัดการปดิ ผนกึ มงั กรนเ้ี อง

สิ่งท่ีเอลเลนเล่า------- เป็นเพียงนิทานก็จริงทว่าเน้ือหาฟังดู
สมจรงิ ชอบกล

นอกจากนย้ี งั มีเรอื่ งของ ‘บลัดเรซ (ดดู เลือดคนื ชีพ)’ ด้วยฝมี อื
แวมไพร์ และเวทมนตร์ที่ท�าให้ร่างไร้วิญญาณกลายเป็นอสูรรับใช้ของ

บทท่ี 3 ความสนิ้ หวังและความหวงั 211

เนโครแมนเซอร์ (ผใู้ ชค้ วามตาย) ------ เวทมนตรแ์ หง่ ความตาย : เรซเดด
(ฟนื้ คืนวญิ ญาณคนตาย) ซึง่ ‘มหาปราชญ์’ เองก็ค้นเจอเชน่ กัน ทวา่
ทง้ั หมดนน้ั ยงั ไมใ่ ชส่ งิ่ ทผ่ี มปรารถนา เพราะแตล่ ะอยา่ งสง่ ผลใหเ้ กดิ ความ
เปล่ียนแปลงดา้ นลักษณะนิสัยชนิดพลกิ จากหนา้ มือเป็นหลังมือ หรือจะ
เรียกวา่ เปลย่ี นเปน็ คนละคนจากกอ่ นหน้าเลยกย็ ังได้

อีกหนึ่งวิธีที่ค้นเจอคือปาฏิหาริย์จากพระเจ้า : วีเซอเรคช่ัน)
(ฟื้นคนื ผวู้ ายชนม)์ ในกลุ่มเวทมนตรศ์ กั ดิ์สทิ ธ.ิ์ .. แต่เน่ืองจากมขี อ้ ผกู มดั
มากมายจงึ ไมเ่ ข้าทสี กั เทา่ ไร

“บลัดเรซ” น้ันเลิกพูดถึงได้เลยเพราะเป็นความสามารถ
เฉพาะเผ่า มิหน�าซ้�ายังเป็น “ไสยเวทต้องห้าม” ซ่ึงบอกต่อกันมาแบบ
ปากต่อปากในฐานะเวทมนตรต์ ้องห้าม

จรงิ ๆ แลว้ ผมไมใ่ สใ่ จนกั หรอกวา่ มนั จะเปน็ เวทตอ้ งหา้ มหรอื ไม่
ปญั หาคอื -------“ววิ ฒั นาการ” ต่างหาก
เดิมทีพวกอสูรมีวิวัฒนาการในรูปแบบซ่ึงยากจะท�าความเข้าใจ
อยูแ่ ล้ว ขนาดแค่ตัง้ ชอื่ ยังกลายเปน็ เร่ืองเอกิ เกริกใหญโ่ ต
ดังนัน้ ความเป็นไปได้น่าจะมีอย่ไู ม่ใชห่ รือ?
ขอเพยี งแค่ผมเปน็ จอมมาร...

------- เร่ืองราวจะด�าเนินไปเฉกเช่นเดียวกับสัตว์เลี้ยงของ
เด็กสาว ทว่ี วิ ฒั นาการแลว้ ฟื้นกลับมามีชวี ิตใหม-่ ------

แต่ถ้ากลายเป็นอสูรไร้สติยั้งคิดก็ไร้ความหมาย แม้แต่
‘มหาปราชญ’์ คงใช้ ‘วเิ คราะหป์ ระเมนิ ’ ตรวจดไู มไ่ ดด้ ว้ ยซา้� วา่ วญิ ญาณ
ยงั เหลอื อยหู่ รือไม.่ ..

เอะ๊ ... เดยี๋ วกอ่ น?
ณ ปัจจบุ นั -------เมืองน้ีถกู เขตแดนโอบลอ้ มไม่ให้อสรู ผ่านเขา้

212

ออกปกคลุมอย่นู ีน่ า
อาจเปน็ ไปไดว้ า่ ... สภาพการณเ์ ชน่ นน้ี า่ จะชว่ ยใหว้ ญิ ญาณยงั คง

วนเวยี นอยภู่ ายในเขตแดนแทนทจ่ี ะกระจายหายไป?
《วเิ คราะห์ อตั ราการคงอยขู่ องวญิ ญาณปจั เจกนาม : ชอิ อน

และบรรดาอสูรตนอื่นๆ คอื -------3.14 เปอรเ์ ซน็ ต》์
อยา่ งกบั ค่าพายทางคณิตศาสตร์! เอย๊ ไม่ใชส่ ิ
ฟงั แล้วอาจร้สู ึกว่านอ้ ยนดิ แต่ตรงกันข้ามเลย ต้องบอกวา่ เปน็

เปอรเ์ ซน็ ต์ทสี่ ูงเสียด้วยซ�า้
เราตอ้ งคดิ สวิ า่ โอกาสคนื ชพี จากความตายมมี ากกวา่ 3 เปอรเ์ ซน็ ต์
อกี ประการหนงึ่ คอื ชอิ อนจอมอดึ กบั กอ็ บโซจอมเซอ่ ซา่ คนนน้ั ไมม่ ี

ทางตายเพราะเรือ่ งแคน่ ี้แน่นอน ไม่มที างเดด็ ขาด
พวกเขาจะตอ้ งกา� ลงั ยดึ เกาะโลกปจั จบุ นั ไวอ้ ยา่ งเหนยี วแนน่ และ

รอให้ผมย่ืนมอื เขา้ ชว่ ยเหลือแน่
ในทส่ี ดุ ความหวงั กป็ รากฏกายใหเ้ หน็ ทนี เ้ี หลอื แคล่ งมอื ปฏบิ ตั ิ
ทงั้ นที้ งั้ นนั้ ขน้ึ อยกู่ บั วา่ ผมจะเปน็ จอมมารไดส้ า� เรจ็ หรอื เปลา่ ดว้ ย

ทวา่ ------
《วิเคราะห์ ณ ปัจจบุ นั เง่ือนไขเพอื่ ววิ ฒั นาการสู่ ‘ตระกูล

จอมมาร’ ถกู เตมิ เตม็ เรยี บรอ้ ยแลว้ สÓหรบั การววิ ฒั นาการสู่ ‘จอมมาร
ที่แท้จริง’ ต้องใช้ชีวิตมนุษย์จÓนวน 10,000 ชีวิตขึ้นไปเป็นเครื่อง
สงั เวย เพ่ือเตมิ เต็มเงื่อนไขจÓเป็น》

แคน่ ั้นเองหรอื ง่ายดายผิดคาดแฮะ
จอมมาร? ผมจะเปน็ ใหด้ ู ไมน่ กึ เลยวา่ จะเปน็ กนั ไดง้ า่ ยๆ เชน่ นี้

บทท่ี 3 ความสนิ้ หวังและความหวงั 213

ถา้ ขยะทีก่ �าลังมงุ่ หน้ามาทางนี้มีจา� นวนเกินหนงึ่ หมืน่ ก็ดสี .ิ ..
เอาเถอะ ถา้ ไมพ่ อค่อยหามาเตมิ แล้วกัน
หากน่ันจะช่วยให้พวกชิออนฟื้นคืนชีพ ผมก็ยินดีลงมือท�าโดย
ไมล่ งั เล

และตอนนน้ั เองที่ผมฉกุ คิดเรือ่ งหน่งึ ขึ้นมาได้
“เอลเลน ขอบใจมากนะทอี่ ตุ สา่ หม์ าบอก แตว่ า่ จะดแี นร่ ?ึ นมี่ นั
เท่ากับเธอกา� ลงั บอกใหฉ้ ัน-------เป็นจอมมารเลยนะ?”
ผมเอ่ยถามพลางจอ้ งหนา้ เอลเลน
หญิงสาวก้มหน้างุดไม่พูดโต้ตอบ แต่เพียงครู่ส้ันๆ เธอ
ก็เงยหนา้ กลับขึ้นมาราวกับวา่ ตัดสนิ ใจดแี นแ่ ล้ว
“ฉนั น่ะ เกดิ ท่ีอาณาจกั รมนตราซาริออน จรงิ ๆ แลว้ นะ่ นะ ฉัน
ใฝ่ฝันอยากเป็นนักผจญภยั อสิ ระ แตว่ ่าตอนน้ชี า่ งมันแลว้ ละ ฉนั เองก็คิด
ไม่ต่างจากคุณในเร่ืองที่อยากช่วยชิออนจัง และฉันก็ท�าใจยกโทษให้
อาณาจกั รฟาลมสุ กับศาสนจกั รศกั ด์สิ ิทธิแ์ หง่ ทิศประจิมไม่ได้ ฉนั เกลยี ด
แนวคิดที่ว่าอสูรทุกตนเป็นตัวร้าย อีกอย่าง จะให้ฉันกลับล�าเอาตอนน้ี
หลังจากบอกวิธีการเมื่อสักครู่ให้คุณไปก็คงท�าไม่ได้ด้วย ฉันรู้แค่ว่าฉัน
ท�าใจปลอ่ ยใหเ้ รื่องตา่ งๆ เปน็ อย่างน้ไี มไ่ ด้...”
เอลเลนพูดเช่นน้ันขณะจอ้ งตอบผมด้วยสายตาทเี่ ด็ดเดี่ยว
นอกจากน้ีหญิงสาวยังบอกด้วยว่าอยากขอย้ายสังกัดมาอยู่ใน
ประเทศของพวกผม เพราะเกรงวา่ จะสร้างความเดือดร้อนใหก้ ับสมาคม
อสิ ระหากยังดึงดนั เป็นนักผจญภัยตอ่
สรปุ คือเธอต้องการย้ายถ่ินฐาน ถา้ ท�าได้...
ดูเหมือนว่าเอลเลนจะเป็นขุนนางในอาณาจักรมนตราซาริออน
ชื่อจรงิ คอื เอลลนู
เดิมทีเคยศึกษาเล่าเรียนอยู่ในโรงเรียนประจ�าเมืองหลวง แต่

214

เนอ่ื งจากหลงใหลการเปน็ นักผจญภัยจึงออกจากประเทศ
คาบาลท�าเพียงแค่ส่ายหน้าโดยไม่พูดไม่จากับค�าสารภาพของ

เอลเลน ในขณะทกี่ โิ ดหลับตาแหงนหนา้ ข้ึนฟ้า
“ชว่ ยไมไ่ ดแ้ ฮะ ในเมอ่ื คณุ หนเู ปน็ คนเอย่ ปากเอง พวกเราในฐานะ

องครกั ษก์ ไ็ มม่ ีอะไรจะโต้แย้งหรอกครบั ”
“พ่ีสาว--------ไม่สิ ทา่ นเอลเลน แน่ใจแล้วรคึ รบั ?”
ท้งั สองคนมองเอลเลน เตรียมใจพรอ้ มรับสิ่งที่จะเกิดตามมา
ดูทา่ ทางสองคนนีค้ งไมใ่ ช่นกั ผจญภัยธรรมดาๆ เชน่ กัน
เม่ือลองถามไถ่ดูจึงรู้ว่า คาบาลกับกิโดออกจากประเทศและ

คอยตดิ ตามเอลเลนในฐานะองครกั ษ์
ผมสงั เกตเหน็ สายสมั พนั ธแ์ นน่ แฟน้ ระหวา่ งเพอื่ นพอ้ ง ซงึ่ นนั่ คง

เป็นเหตุผลว่าเพราะอะไรท้ังสองคนจึงเชื่อมั่นในตัวเอลเลนอย่างไม่
คลางแคลงแม้กา� ลงั เผชิญกับสถานการณ์เชน่ น้ี

เปน็ ความผูกพนั ทนี่ า่ อจิ ฉาย่ิง ตามแบบฉบบั คนสามคน
“บางทนี ะ ถา้ คณุ รมิ รุ เุ ปน็ จอมมารเมอ่ื ไหร่ ทปี่ ระเทศตอ้ งรแู้ นว่ า่
ฉันเปน็ คนให้ข้อมูล เดิมทีหนว่ ยขา่ วกรองเขารูอ้ ยู่แลว้ ดว้ ยวา่ ฉันขอ้ งแวะ
กับท่ีน่ี และไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาต้องรู้เร่ืองน้ีแน่นอน ท้ายท่ีสุด
ฉนั กค็ งถูกพาตวั กลับประเทศโดยไม่มีโอกาสโตแ้ ยง้ ใดๆ เพราะฉะนัน้ นะ
ฉนั เลยอยากอยชู่ ว่ ยจนสดุ ความสามารถจนกวา่ เวลานน้ั มาถงึ ฉนั อยากอยู่
ดูความเป็นไปจนถงึ นาทสี ดุ ท้าย-------”
อยากใช้ชีวิตอยู่ท่ีนี่อย่างอิสระเสรีด้วยเวลาที่มีเหลืออยู่น้อยนิด
-------เอลเลนกลา่ วเสรมิ
พลพรรคสามสหายจอ้ งมองผมดว้ ยแววตาจรงิ จัง
หากอนญุ าตใหพ้ วกเขายา้ ยเขา้ มาปกั ถน่ิ ฐาน กอ็ าจเปน็ การสรา้ ง
ความขนุ่ เคอื งใหก้ บั อาณาจกั รมนตราซารอิ อน จนกลายเปน็ ปญั หาขดั แยง้
ระดบั ชาตติ ามมา

บทท่ี 3 ความสิ้นหวงั และความหวัง 215

ผมยังบอกไม่ได้เหมือนกันว่าปฏิกิริยาของอาณาจักรมนตรา-
ซาริออนจะส่งผลกระทบอยา่ งไรตอ่ ประเทศนีบ้ า้ ง แต่ทีแ่ นๆ่ คอื ผมคงทา�
เฉยปล่อยให้คนพวกน้ันพาเอลเลนกลับไปไม่ได้

ตอนนถี้ า้ แคร่ บั เขา้ สงั กดั เพยี งอยา่ งเดยี วกอ่ น เรอ่ื งคงไมร่ า้ ยแรง
จนเกดิ อันตรายกับเธอหรอก...

แมจ้ ะรสู้ กึ คลมุ เครอื ทวา่ ลองดสู ถานการณส์ กั พกั นา่ จะเปน็ การ
ตดั สนิ ใจทด่ี ี

-------ตอนนีค้ งตอ้ งพักประเด็นน้ีไวก้ อ่ น
“เอาเปน็ วา่ ฉนั จะลองพจิ ารณาดแู ลว้ กนั ใจจรงิ ฉนั ไมอ่ ยากเพมิ่
ศัตรมู ากกวา่ ที่เปน็ อยูด่ ้วย...”
“เหรอ? ถ้าอย่างนน้ั ขอฉนั อยู่จนกวา่ จะแนใ่ จจริงๆ วา่ สามารถ
ชว่ ยชิออนจงั ได้หรอื ไม่ คงไม่วา่ อะไรใชไ่ หม?”
“กไ็ ด้ อยา่ งไรเสยี เอลเลนกเ็ ปน็ คนใหข้ อ้ มลู ดงั นน้ั ฉนั ไมว่ า่ หรอก
ถ้าจะอยู่เพอื่ ดูผลลพั ธ์จนถงึ นาทีสุดทา้ ย แต่บอกไว้กอ่ นนะวา่ ถ้าฉันเปน็
จอมมารส�าเร็จแล้วนิสัยเปล่ียน เกิดอาละวาดท�าร้ายพวกนายทุกคน
ขึ้นมา-------ฉันไมร่ ับผิดชอบ เข้าใจรึเปล่า?”
“อืม-------... ฟังแล้วรู้สึกใจคอไม่ดีชอบกล แต่ช่วยไม่ได้น้า
สรปุ ว่าฉนั จะเช่ือในตวั คุณรมิ ุรกุ แ็ ล้วกนั !”
“เฮเ้ ฮ!้ ? ทา� ไมลากพวกเราเขา้ ไปเอยี่ วดว้ ยเฉยเลยละ่ เหลอื รบั
จรงิ ๆ พบั ผา่ สิ”
“จะใหท้ า� อยา่ งไรไดล้ ะ่ ครบั ลกู พี่ ทา่ นเอลเลนกเ็ ปน็ เสยี อยา่ งนี้
ตลอด...”
แมจ้ ะทอดถอนใจ ทว่าทง้ั สองคนกลับไม่คัดค้านใดๆ
ถึงปากบน่ แตก่ เ็ หน็ ได้ชัดวา่ ท้ังสองซื่อสตั ย์ภกั ดีต่อเอลเลน
และน่ันชว่ ยให้แผนดา� เนินการต่อจากน้สี รปุ ลงตวั
ผมจะชว่ ยชิออนและพวกก็อบโซใหไ้ ด้!

216

ถา้ การกลายเปน็ จอมมารจา� เปน็ สา� หรบั แผนการครง้ั น้ี ผมกย็ นิ ดี
เป็นโดยไม่ลังเล

อีกแค่ 1 วันทพั หลกั ของศตั รูจะบกุ มาถึง
ยนื ยันสถานการณเ์ รยี บรอ้ ย
เหลือแคร่ อเวลาลงมือปฏิบตั ิ

*

เมือ่ สรุปได้แล้ว เรื่องก็งา่ ยขน้ึ
สง่ิ สา� คญั อนั ดบั แรกคอื การปอ้ งกนั ไมใ่ หว้ ญิ ญาณของพวกชอิ อน
กระจัดกระจาย ผมจึงปรับแก้มหาเวทมนตร์ซ่ึงศึกษาจนถ่องแท้ด้วย
‘วเิ คราะห์ประเมนิ ’ ใหม้ พี ลงั แข็งกล้าข้ึน เพ่ือใช้ปกคลมุ เมอื ง เหตุท่ีต้อง
ท�าเช่นน้ันก็เพราะระยะเวลาที่เหลืออยู่ของมหาเวทมนตร์ของมิวรันเอา
แนน่ อนไมไ่ ด้ โอกาสทม่ี หาเวทมนตรจ์ ะหายไปแบบกะทนั หนั จนวญิ ญาณ
กระจัดกระจายจงึ มสี งู ไม่น้อย
มหาเวทมนตร์ผลาญแก่นเวทมากโขจนน่าตกใจ ทว่ามันไม่ใช่
เรอื่ งทกุ ขส์ า� หรบั ผม เวลานผี้ มรบั รถู้ งึ เพยี งความปตี มิ ากลน้ จนความสนิ้ หวงั
ทเี่ กาะกนิ ผมถงึ เมอ่ื วานเทยี บไมต่ ิด
คิดถูกจริงๆ ท่ี ‘วเิ คราะหป์ ระเมนิ ’ เขตแดนเผื่อไวแ้ มใ้ จหน่งึ
จะคดิ วา่ ไรป้ ระโยชน์ เพราะนน่ั ชว่ ยใหท้ กุ อยา่ งสอดคลอ้ งเขา้ ดว้ ยกนั และ
มองเหน็ ความเป็นไปไดส้ า� หรบั ฟ้ืนคนื ชีพให้พวกชอิ อน
พวกเบนมิ ารวุ ง่ิ กระหดื กระหอบมาทนั ทที ผี่ มเปดิ ใชม้ หาเวทมนตร์
“ท่านรมิ ุรุ นมี่ ันอะไรกัน-------?”
“เบนมิ ารุ เรยี กรวมพลทกุ คนที! ฉนั จะประชมุ เกยี่ วกบั แนวทาง
ต่อจากนี้!!”
“-------!? รับทราบครับ!!”

บทท่ี 3 ความสนิ้ หวังและความหวัง 217

พวกเบนมิ ารวุ ิ่งจากไป
ทกุ คนขยบั กันให้จา้ ละหวนั่ เมอื่ ผมออกค�าส่งั
“ขอโทษนะท่ีทา� ใหเ้ ปน็ ห่วง เอลเลน คาบาล กิโด ตอนนี้ฉนั ไม่
เป็นไรแล้วละ”
“คณุ ริมุร-ุ ------”
ผมยมิ้ ใหเ้ อลเลนระหวา่ งเกบ็ หน้ากากรา้ วใสก่ ระเป๋าเสอ้ื
ดูเหมือนพวกเอลเลนเองก็โล่งใจท่ีเห็นผมกลับมาร่าเริงอีกคร้ัง
มิหน�าซ�า้ ตา่ งคนต่างเสนอตัวใหค้ วามช่วยเหลอื โดยไม่มีเก่ยี งงอน
“ถา้ มีอะไรต้องการให้พวกเราชว่ ย ก็บอกได้ทกุ เรื่องเลยนา้ !”
“แหะแหะ ทผ่ี า่ นมาทา่ นชว่ ยเหลอื พวกเราไวต้ งั้ แยะ ตอนนถ้ี งึ
คราวพวกเราออกโรงบ้างแลว้ ”
“ใช่เลยครับ!”
ค�าพูดน้ันสร้างความปลื้มปริ่มให้ผม ถึงแม้ทั้งสามจะบอกว่า
พรอ้ มใหค้ วามรว่ มมอื ทกุ เรอ่ื ง แตผ่ มไมค่ ดิ จะดงึ พวกเขามารว่ มสงครามดว้ ย
อยา่ งมากคงแคไ่ หวว้ านใหม้ าอธบิ ายสงิ่ ทบ่ี อกเลา่ แกผ่ มเมอื่ สกั ครอู่ กี ครงั้
ในท่ีประชุม
เพอื่ ใหท้ กุ คนทา� งานประสานกนั แทนทจ่ี ะมแี คผ่ มทจี่ า�้ ไปขา้ งหนา้
“ถา้ อยา่ งนน้ั จะวา่ อะไรไหม ถา้ ฉนั ขอใหท้ กุ คนเขา้ รว่ มประชมุ ดว้ ย
ส่วนฉันมีธุระตอ้ งจัดการนิดหนอ่ ยเดี๋ยวจะตามไป”
ผมพดู ทง้ิ ท้ายเพียงเท่าน้นั ก่อนผละจากสถานท่ีนน้ั

หลงั แยกกบั พวกคาบาล ผมกต็ รงไปยงั เรอื นพกั ของพวกยอหม์
ผมไมร่ อช้าท่ีจะเปิดประตแู ละกา้ วเทา้ เขา้ สู่ด้านใน
“ลกู พ่ีริมรุ !ุ ?”
ยอห์มออกมาต้อนรบั ด้วยอาการตกอกตกใจ
“ยอห์ม ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลงโทษมิวรันอย่างไร ตอนน้ี

218

เธออยู่ทไี่ หน?”
“พกั ผอ่ นอยบู่ นหอ้ งชัน้ 2 ครบั ...”
คา� วา่ ลงโทษ ทา� เอายอหม์ แสดงทา่ ทางหวนั่ ใจ
ขอโทษนะ ฉันบอกรายละเอยี ดนายไม่ได้
ยังไมใ่ ชต่ อนน-ี้ ------
ผมประกาศกับมวิ รันทันทที เี่ ปดิ ประตหู ้อง
“มวิ รนั ตายเสยี เถอะนะ”
“ลูกพี!่ ?”
ผมเมนิ ยอห์มซ่ึงสง่ เสียงละลา�่ ละลกั
มวิ รนั เบกิ ตาโตดว้ ยความตกใจ แตส่ ดุ ทา้ ยกพ็ ยกั หนา้ รบั เหมอื น

คนตัดใจยอมรบั ชะตา
เธอคงเตรยี มใจไวต้ ้ังแต่แรกแลว้
“ทา่ นริมรุ ุ เด๋ยี ว-------”
กรูซสิ ตง้ั ท่าจะเขา้ มาขวาง ทว่าผมไม่แยแส
“ขอโทษทเี ถอะนะ ลูกพี่ แตผ่ มจะปกป้องมวิ รนั !”
ยอห์มกระโดดเขา้ มาขวางเบ้ืองหนา้ ผม
แมจ้ ะรวู้ า่ พลงั ตา่ งชนั้ กนั จนแทบเทยี บไมต่ ดิ ยอหม์ กย็ งั ยนื กราน

ท่ีจะต่อตา้ น
เหน็ แล้วผมอดคดิ ไม่ไดจ้ ริงๆ วา่ หมอน่เี ปน็ คนดีโดยแท้
ผมจดั การมดั ยอหม์ และกรซู ิสดว้ ย ‘ใยเหนยี วหนดื เหล็กกลา้ ’
“ขอรอ้ งละ ลูกพ่ี-------!!”
ยอห์มตะโกนสุดเสยี ง
มิวรันยิ้มให้ยอห์มซ่ึงกา� ลังส่งเสียงโวยวาย พร้อมกับใช้มือของ

ตนเองปดิ ปากชายหนมุ่
“ข้าชอบเจ้า ยอหม์ ตลอดชั่วชวี ติ ท่ผี ่านมา เจา้ เปน็ คนแรกท่ขี า้

ตกหลุมรกั เกดิ ชาตหิ นา้ ฉันใดข้าขอใหเ้ ราไดใ้ ช้ชวี ิตอยู่ร่วมกัน... ลาก่อน

บทที่ 3 ความสิ้นหวังและความหวงั 219

คราวนีอ้ ยา่ ให้ผูห้ ญิงนสิ ัยแย่ท่ไี หนหลอกเอาอีกละ่ รไู้ หม-------”
หญงิ สาวพดู แลว้ ยม้ิ ใหย้ อหม์ อกี ครง้ั กอ่ นปดิ เปลอื กตาทงั้ สองขา้ ง
เป็นการเตรียมใจพร้อมที่น่ายกย่องยิ่งนัก ผู้หญิงดีๆ อย่างนี้

หาได้ไมง่ า่ ยเลย
ตอ้ งยอมรบั ตามตรงวา่ ผมรสู้ กึ ผดิ บาปตอ่ สงิ่ ทตี่ นเองกา� ลงั จะทา�

อย่เู หมือนกนั ทวา่ ...
ผมใชด้ าบสนั้ แทงทะลวงหนา้ อกมวิ รนั ดว้ ยทว่ งทา่ สบายๆ อยา่ ง

ไม่ลงั เล
ร่างของหญิงสาวทรดุ ฮวบ
ตามมาด้วยเสียงตะโกนกอ้ งของยอห์มกับกรซู สิ
จากนั้น------- มิวรันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจและสับสน

ความงุนงงปรากฏชดั บนใบหนา้
“------- เอ่อ นอกจากไม่เจ็บปวดแล้ว ข้ายังไม่รู้สึกว่าตัวเอง

สน้ิ ลม...”
ก็แน่อยแู่ ลว้
ผมบอกใหเ้ ธอตายก็จริง แต่ไม่ได้พดู สกั คา� วา่ จะฆา่
ไหนๆ กต็ ั้งใจจะคืนชีพใหพ้ วกชิออนแล้ว ก็ต้องใช้สถานการณ์

ณ เวลานเี้ พ่ิมเหตุการณต์ วั อย่างท�านองว่าคนตายแล้วฟ้นื มีใหเ้ หน็ ถมเถ
ไมใ่ ชร่ ไึ งกนั

“อ๋อ อืม้ เมื่อกี้เธอตายไปประมาณ 3 วินาทีไดล้ ะมัง้ ?”
“...เอะ๊ ?”
“------- หา?”
“หมายความวา่ อย่างไรคะ?”

《แจง้ เตอื น “หวั ใจเทียม” ของปจั เจกนาม : มวิ รนั กลับ
มาทÓงานตามปกตแิ ลว้ 》

220

ดีมาก ทา่ ทางจะไม่มปี ัญหาแฮะ
ผมตรวจสอบคา� ของ ‘มหาปราชญ’์ กอ่ นจะดงึ ดาบสน้ั ออกจาก
หน้าอกมวิ รนั
“เอา้ การผ่าตัดประสบความสา� เร็จเรยี บร้อย เอาเปน็ วา่ ฉนั จะ
อธิบายใหฟ้ ังแล้วกนั พวกนายเองก็เลกิ ท�าหนา้ ถมึงทงึ ถงึ แบบนั้นแล้วมา
น่งั ฟงั ทีเ่ กา้ อี้ดกี วา่ ไหม”
“เดยี๋ วกอ่ นนะ ลูกพ่ี! เม่ือกี้นีม้ ันอะไรกัน?”
“เฮ้ เฮ้ ชว่ ยอธบิ ายใหพ้ วกข้ายอมรับได้ดว้ ยนะ?”
เม่ือก้ียังร้องไห้ฟูมฟายอยู่แท้ๆ ทีตอนน้ียอห์มและกรูซิสกลับ
ทา� เสียงเขยี วโวยวายใสผ่ ม
เทยี บกันแลว้ มิวรนั ยงั ดสู งบเยือกเยน็ กวา่ เสยี อีก
“หนวกหนู า่ ! ทา� ตระหนกตกใจขนาดนนั้ เดย๋ี วโดนมวิ รนั หวั เราะ
เยาะไม่รู้ด้วยนา?”
เจอค�าพูดทีเด็ดของผมเขา้ ไป ทั้งสองคนจงึ สงบไดใ้ นที่สดุ
เม่ือเห็นว่าทุกคนตั้งสตไิ ด้แลว้ ผมจงึ เรม่ิ ต้นอธิบายเรอื่ งราว
“อนั ทจ่ี รงิ หวั ใจชว่ั คราวของมวิ รนั ถกู จอมมารเคลยแ์ มนใชแ้ ทน
เคร่ืองดักฟัง ด้วยวิทยาการเข้ารหัสลับซึ่งใช้ประโยชน์จากคล่ืนวิทยุและ
สนามแมเ่ หลก็ โลกแทนท่ีจะใช้แกน่ เวท”
ผมเกริ่นกอ่ นเขา้ ส่รู ายละเอยี ด
คลื่นไฟฟ้าซ่ึงถูกแปลงเป็นรหัสจะแทรกตรงอัตราการเต้นของ
หวั ใจกบั ความยาวคลนื่ ของสงิ่ มชี วี ติ แลว้ สง่ คลนื่ ผา่ นพน้ื ดนิ ไปถงึ จอมมาร
เคลย์แมน
สาเหตทุ เ่ี จา้ ตวั ใหม้ วิ รนั อธบิ ายรายละเอยี ดของเรอ่ื งตา่ งๆ ในรปู
แบบรายงานคงเพราะตอ้ งการปดิ บงั ความจรงิ ขอ้ น้ี ชา่ งสมเปน็ วธิ กี ารของ
จอมมารเคลย์แมนผ้เู ลอื่ งชื่อลือชาด้านไม่เคยไวว้ างใจลกู น้อง

บทที่ 3 ความสนิ้ หวงั และความหวงั 221

แต่จะดูแคลนความสามารถของจอมมารคนนี้คงไม่ได้ เพราะ
หากเขาใช้กลวิธีนี้กับลูกน้องทุกคน นั่นย่อมหมายความว่าสมองของ
เขาเปี่ยมด้วยข้อมูลปริมาณมหาศาสซึ่งถูกแปลงให้อยู่ในรูปของรหัสและ
สามารถดงึ เอาขอ้ มลู เหลา่ นน้ั ออกมาเมอ่ื ไรกไ็ ดไ้ มต่ า่ งจากเปดิ หนา้ หนงั สอื

สมแล้วท่ีคนผู้นี้จะถูกขนานนามวา่ “มาริโอเน็ตมาสเตอร์” และ
หากจะพดู วา่ ความสามารถดา้ นการเกบ็ รวบรวมขา่ วสารนค้ี อื ตวั ตนแทจ้ รงิ
ที่ไม่เปิดเผยของจอมมารเคลยแ์ มนกค็ งไม่ผิดนกั

ผมฉุกคดิ เรื่องนีไ้ ดด้ ้วยความบังเอญิ
------ไมส่ ิ นอ่ี าจไมใ่ ชค่ วามบงั เอญิ แตเ่ ปน็ เครอื่ งพสิ จู นว์ า่ ชอิ อน
คอยช่วยเหลือผมอยู่
‘มหาปราชญ์’ ตรวจพบความยาวคล่ืนนา่ สงสัยซง่ึ ทา� ปฏกิ ิริยา
กับเขตแดนน้ี ตอนที่ผมใช้มหาเวทมนตร์เพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณของ
พวกชิออนกระจัดกระจาย แน่นอนว่าการอ่านตีความข้อมูลที่ถูกเปลี่ยน
ใหอ้ ยู่ในรูปรหสั เป็นเรื่องแสนง่ายดายส�าหรบั ‘มหาปราชญ์’
ผมจงึ ใชป้ ระโยชนจ์ ากการดกั ฟงั นน้ั ซอ้ นแผนใหจ้ อมมารเคลยแ์ มน
เชอื่ ว่ามวิ รนั ตายแล้ว
“------เพราะฉะนน้ั เทา่ กบั ว่าอ�ากันเล่นข�าๆ คร้าบ!”
“อ�ากันอยา่ งนี้ ไมเ่ หน็ ขา� สกั นดิ !!”
“เฮ้เฮ้! มันใช่เรื่องที่เอามาพูดเหมือนไม่สลักส�าคัญแน่รึครับ?
ฟงั อยา่ งไรขา้ กว็ า่ นม่ี นั เกย่ี วพนั ถงึ ความลบั เรอื่ งพลงั ของจอมมารเคลยแ์ มน
ซึ่งไม่น่าจะมใี ครรนู้ ะครับ!?”
คนอตุ สา่ หอ์ ธบิ ายใหแ้ ลว้ แทๆ้ ยงั โวยวายกนั ไมเ่ ลกิ อกี สองคนน้ี
ชา่ งน่าปวดสมองดแี ท้
“เอาน่า อย่าสนใจรายละเอียดปลีกย่อยนักเลย ว่าแต่มิวรัน
ร้สู ึกอย่างไรบ้างท่ไี ดเ้ กดิ ใหม่?”
“------- เอ๊ะ?”

222

หากผมไม่เอ่ยทัก มิวรันก็คงยังไม่รู้ตัวว่าค�าสาปท่ีผูกมัดตนไว้
คลายออกแลว้

“ใจจรงิ ฉนั อยากพดู วา่ มวิ รนั ทนี เ้ี ทา่ กบั วา่ เธอเปน็ อสิ ระแลว้ นะ
แต่กอ่ นหนา้ น้ันฉันมีเร่อื งอยากไหว้วานเธอสักหนงึ่ เรอ่ื ง”

มวิ รนั ตง้ั สติหนั มาตง้ั ใจฟงั ผม แม้จะยงั สบั สนงนุ งงอย่างชดั เจน
“บอกมาไดท้ ุกเรอื่ งเลยคะ่ หากท่านตอ้ งการให้ข้าสาบานวา่ จะ
จงรกั ภกั ดตี อ่ ท่าน ขา้ กพ็ รอ้ มสาบาน”
“ไม่หรอก ไม่ต้องถึงขนาดนั้น อันท่ีจริงพวกชิออนมีโอกาส
ฟื้นคืนชีพได้เช่นกัน เหมือนอย่างท่ีเธอตายแล้วฟื้นกลับขึ้นมาใหม่เม่ือก้ี
น่ันแหละ มวิ รนั ทีน้ฉี นั เลยอยากขอยืมแรงเธอสักหนอ่ ย”
“เอะ๊ ?”
“ฟ้นื คืนชีพ งั้นร?ึ ”
“ทา� อยา่ งไรร?ึ ไอก้ ารฟน้ื คนื ชพี ใหค้ นตายนะ่ กระทงั่ มนษุ ยม์ าร
ช้นั สงู อย่างพวกข้ายงั ท�าไม่ไดเ้ ลยนะครับ?”
ท้งั สามคนตา่ งตกอกตกใจรัวคา� ถามใส่ผม
“พูดกันตามตรงคืออยู่แค่ในระดับมีความเป็นไปได้ แต่ฉันจะ
ท�าใหส้ า� เรจ็ ใหด้ ู”
น่ันคือค�าตอบของผม
ใชแ่ ลว้ มนั เปน็ เพยี งแคค่ วามเปน็ ไปได้ ทวา่ ผมจะไมย่ อมทา� พลาด
เด็ดขาด
ผมพรอ้ มทา� ทกุ อยา่ งเพอื่ เพม่ิ เปอรเ์ ซน็ ตค์ วามสา� เรจ็ แมจ้ ะเพยี ง
เลก็ นอ้ ย และความรว่ มมอื จากมิวรนั มคี วามจ�าเป็นส�าหรบั ภารกิจนี้
หลังจากมิวรันตอบตกลงให้ความร่วมมือ ผมจึงเอ่ยถามว่า
หลังจากนเี้ ธออยากท�าอะไร...
“นั่นสินะ อุตส่าห์ได้เป็นอิสระแล้วทั้งที ข้าเลยคิดว่าลองถูก
ผูกมดั ด้วยช่วงชวี ติ อนั แสนส้นั ของมนษุ ย์ดูก็คงไม่เลว”

บทท่ี 3 ความส้นิ หวงั และความหวงั 223

หญงิ สาวตอบ
ซ่ึงค�าตอบนนั้ ทา� เอายอห์มหนา้ แดงซ่าน ส่วนมวิ รนั เองกพ็ ลอย
แกม้ แดงระเรอ่ื ตามอกี คน
คนทนี่ า่ สงสารสดุ คงหนไี มพ่ น้ กรซู สิ เพราะดทู า่ ทางจะถกู สลดั รกั
ชนิดสมบูรณ์แบบ
“รา่ เรงิ ไวน้ ่า!”
“ไม่ต้องปลอบกันด้วยรอยยิ้มเลยครับ! อีกอย่างมนุษย์แบบ
ยอหม์ นะ่ มอี ายขุ ยั อยไู่ ดไ้ มน่ า่ จะเกนิ รอ้ ยปี หรอื อยา่ งมากกค็ งแคร่ อ้ ยนดิ ๆ
เดีย๋ วขา้ รอสานต่อตอนนน้ั ก็ได้!”
“พูดอะไรออกมา! น่ีเจ้าคิดเรื่องโสโครกพรรค์นั้นอยู่เรอะ
ไอห้ มาป่าเฮงซวย!”
“หบุ ปากไปเลย! ถา้ แค้นนักก็พยายามมชี วี ิตใหย้ ดื ส!ิ ”
“ไอห้ มาป่าเวร! ท�าเปน็ พดู พล่อยๆ คดิ รวึ า่ จอมมารคารอิ อนผู้
เปน็ นายเหนือหัวจะยอมใหเ้ จ้าท�าแบบน้ัน!?”
“ฮะฮ่า! ท่านคาริออนเปน็ คนใจกวา้ ง ไม่อย่างนัน้ ท่านจะส่งั ให้
ขา้ ออกมาเปดิ หเู ปดิ ตาหาความรรู้ ึ อกี อยา่ งถงึ แมค้ วามภกั ดขี องขา้ มใี หแ้ ก่
ทา่ นผ้นู ั้นเพยี งผู้เดียว แตก่ ็ไมไ่ ดห้ มายความว่าข้าจะตอ้ งผกู ตัวเองติดอยู่
กับอาณาจกั รสตั วต์ ลอดไปสักหนอ่ ย!”
“คิดเองเออเองเขา้ ขา้ งตวั เองชัดๆ”
“หนวกห!ู ”
“-------ดูเหมือนว่าข้าเองก็จะไม่ทันไตร่ตรองใหด้ กี อ่ นพูดอะไร
ออกไป เอาเปน็ ว่าขา้ ขอถอนค�าพดู เมอ่ื ก้ีแล้วกัน...”
“ดะ เดย๋ี วก่อนสิ มิวรัน!?”
เรอื่ งราวชักอีรุงตงุ นัง แตว่ ่าน่นั กลับชว่ ยเรียกรอยยมิ้ กลับคืนมา
ให้ผมได้นิดหน่อย
หากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์อย่างเช่นที่เผชิญอยู่ ผมคงกล่าว

224

อวยพรใหท้ ง้ั คูม่ ีความสขุ ไปนานแลว้ -------แตต่ อนนี้ ยงั ไม่ใชเ่ วลา
ผมปรับตัวเองให้กลับเข้าสู่มาดเคร่งขรึม และเข้าสู่หัวข้อหลัก

อีกหนงึ่ ข้อ
“เอาละ ยอห์ม ฉันมีเร่อื งจะขอรอ้ งนายด้วยเหมอื นกนั ...”
“บอกมาได้เลย! ผมยนิ ดรี บั ฟงั ทกุ ค�าขอของลูกพี่!”
ค่อยยังช่ัวหน่อย อันที่จริงผมคิดอยู่แล้วละว่ายอห์มต้องตอบ

เชน่ นน้ั
และเพราะรู้นแี่ หละ ผมจงึ ตัดสินใจช่วยมวิ รัน
นผี่ มกลายเปน็ จอมวางแผนต้ังแต่เมื่อไรเนย่ี
เอาเถอะ ของมนั ไมม่ ที างเลอื กนนี่ า เพราะผมไมม่ วี นั ยอมใหเ้ กดิ

ข้อผิดพลาดซ้�าสองแน่
ดว้ ยเหตุน-ี้ ------
“นายชว่ ยเปน็ กษตั ริย์ใหห้ น่อยนะ”
ผมพูดประหน่ึงไม่ใชเ่ รอื่ งสลกั สา� คญั
ยอห์มถึงขน้ั อทุ านวา่ หา? พลางจอ้ งหน้าผมน่ิง
ว่าแลว้ ผมจึงอธบิ ายส่งิ ทีต่ นเองคิดให้อีกฝ่ายฟัง
พูดง่ายๆ คอื ------- ผมจะสังหารทกุ คนท่อี าจหาญบุกมาโจมตี

พวกผม
ขอ้ นีถ้ ือเป็นเงือ่ นไขจา� เปน็ ซึ่งผมต้องทา�
ปัญหาที่จะเกิดตามมาหลังท�าตามปณิธานน้ันก็คือ อาณาจักร

ฟาลมสุ
หากถามว่าผมจะฆ่าชาวเมืองทุกคนเลยหรือ? ค�าตอบคือไม่

เพราะไมม่ ีเหตุผลต้องท�าแบบน้นั
แตถ่ ้าเครอื่ งสงั เวยเพือ่ กา้ วส่กู ารเป็นจอมมารไมพ่ อ ผมกพ็ รอ้ ม

ฆา่ โดยไมล่ ังเล-------
เอาเป็นวา่ รอดจู า� นวนทหารก่อนแลว้ กนั

บทท่ี 3 ความสน้ิ หวังและความหวงั 225

อนงึ่ ขอ้ มลู ทไี่ ดร้ บั จากโซเอยร์ ะบวุ า่ จา� นวนทหารทกี่ า� ลงั มงุ่ หนา้
มามีมากกวา่ หน่งึ หมนื่ นาย

ลกึ ๆ ในใจผมกู่รอ้ งว่าเยยี่ มเลย ซึ่งมนั อาจฟังดพู ิลกึ ทผ่ี มอุทาน
คา� น้เี ม่ือรวู้ า่ อีกฝา่ ยมีกา� ลงั พลมหาศาล

ถ้าอีกฝ่ายเป็นทหารก็เข้าทางผมซ่ึงตั้งเป้าไว้แต่แรกแล้วว่าจะ
สังหารให้เหี้ยนแบบไม่ต้องยั้งมือ เรียกว่ากลายเป็นของง่ายส�าหรับผม
ในเวลานก้ี ็คงไมผ่ ิด

ผมตอ้ งการเลี่ยงการลงไมล้ งมือกับประชาชน ดงั น้นั ยิ่งมที หาร
อาชีพมามากเทา่ ไรกย็ ่ิงเปน็ เรอ่ื งดี

ทนี หี้ ลงั ถล่มกองทหารจนราบและผมได้เป็นจอมมารแล้ว ตอ้ ง
ทา� อยา่ งไรตอ่ ?

นแ่ี หละปญั หา
ใครบกุ เข้ามากฆ็ า่ เสยี จะไดจ้ บเรอ่ื ง แตถ่ ้าเป็นไปได้ ผมก็อยาก
หาจงั หวะเหมาะๆ พกั รบ
แตฝ่ า่ ยบรหิ ารคณะปจั จบุ นั ของอาณาจกั รฟาลมสุ ทกุ คนตอ้ งตาย
-------เพอ่ื ใหช้ ดเชยในส่ิงทีพ่ วกเขากระท�าลงไป
ทว่าการท�าเช่นน้ันเทียบเท่าได้กับการท�าลายหัวใจหลักของ
ประเทศชาติ และอาจน�ามาซึ่งความสับสนเดือดร้อนแก่ประชาชนผู้ไม่รู้
อิโหนอ่ ิเหน่
“นะ? ฉันว่านี่เป็นโอกาสออกโรงของนายแล้ว”
ผมมองยอหม์ เชงิ ถามวา่ จะว่ายงั ไง?
หน้าท่ขี องยอห์มคอื การล้างบางฝา่ ยบรหิ ารที่มแี ตค่ วามเนา่ เฟะ
ใครรว่ มทพั มาผมจะเปน็ คนดบั ลมหายใจเอง สว่ นขยะทเี่ หลอื อยู่
ในประเทศอยากใหย้ อห์มชว่ ยเกบ็ กวาด
พรอ้ มกบั รวมประชาชนใหเ้ ปน็ หนง่ึ เดียวกันอีกครง้ั แลว้ กา้ วขึน้
เป็นผนู้ �าในฐานะกษัตริย์

226

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยลงตัว จึงค่อยให้มาผูกสัมพันธไมตรีกับ
ประเทศของผม

“อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายสิ จะให้ผมเป็นกษัตริย์เนี่ย
นะ-------?”

“กไ็ มเ่ หน็ ยากนน่ี า? ฉนั เองกจ็ ะเปน็ เหมอื นกนั ดงั นน้ั นายขนึ้ เปน็
กษัตรยิ ์เป็นเพอ่ื นฉนั หนอ่ ยน่า”

อืม ผมข้ึนเป็นกษัตริย์ก็จริง แต่ว่ากษัตริย์ของเหล่ามาร
(จอมมาร) นะ

“ยอห์ม ทา่ น------- ริมรุ ุเหน็ วา่ ถ้าเป็นเจ้าตอ้ งทา� ได้ ขา้ สญั ญา
ว่าจะคอยช่วยสนับสนุนเจ้าอีกแรง เพราะฉะน้ันลองมีชีวิตแบบโลดโผน
โจนทะยานบ้างจะเปน็ ไร?”

ค�าพูดท�านองว่าข้าเกลียดผู้ชายน่าเบื่อของมิวรัน------- กลาย
เปน็ แรงหนนุ อีกทาง

“ข้าก็จะช่วยเจา้ ด้วยเหมอื นกัน ยอหม์ ”
“ขา้ ว่าเจ้าแค่อยากรอเวลาให้ขา้ ตายมากกว่าละมง้ั ?”
“ฮะฮะ พดู อะไรของเจ้า ถา้ กลวั ขนาดนั้นกล็ องมชี ีวิตอยูใ่ ห้ยืด
ก็พอแล้ว?”
“ชิ ก็ได้ ขา้ ตกลง!”
ยอห์มตัดสินใจกอ่ นพยักหน้าใหผ้ ม
ท่าทางผมกบั หมอนจ่ี ะเขา้ ขากันได้แฮะ
ผมคิดเช่นน้นั ระหวา่ งจับมอื กบั ยอหม์
รายละเอยี ดปลกี ยอ่ ยเอาไวค้ อ่ ยหารอื กนั หลงั จดั การเรอื่ งทกุ อยา่ ง
เรยี บรอ้ ยแลว้ ดีกวา่
ส่ิงทผี่ มต้องท�ากอ่ นอื่นใดเลยคือ การเป็นจอมมาร
ผมตอ้ งคืนชพี ให้พวกชิออน
ชวี ิตทด่ี ับสูญแล้วไมม่ วี นั หวนคืนกลับมา

บทท่ี 3 ความส้นิ หวงั และความหวงั 227

ทว่า พวกชอิ อนยังไมด่ บั สูญ
ความเปน็ ไปไดย้ ังมี
ผมเป็นพวกอเทวนิยม เป็นคนไมศ่ รัทธาในพระเจ้า
-------แต่เวลานี้ ผมขอสวดภาวนา
ภาวนาต่อเทพทุกองคท์ ีค่ วบคุมดูแลปาฏหิ ารยิ ์
หากเปน็ ตวั ผมเมอื่ กอ่ น ผมคงหวั เราะวา่ ไรป้ ระโยชนแ์ ละไมแ่ ยแส
เรอ่ื งเหลา่ นี้
ใช่ ผมร้วู ่ามันไรป้ ระโยชน์
แตต่ อนนผี้ มรสู้ กึ วา่ การสวดภาวนาจะชว่ ยใหผ้ มเชอื่ มนั่ มากยง่ิ ขนึ้
เชื่อมนั่ วา่ พวกชิออนตอ้ งรอด
-------ประกายแสงเลก็ ๆ ทสี่ ะท้อนกบั แสงจันทรส์ าดส่องลงมา
บนตวั ผม แสงนนั้ เปลง่ ประกายจางๆ ราวกบั ตอ้ งการแสดงความเหน็ พอ้ ง
อยา่ งนมุ่ นวลกับการสวดภาวนาของผม--------

228





ผมรบี มงุ่ หนา้ สหู่ อ้ งประชมุ เมอ่ื ไดร้ บั รายงานวา่ เรยี กรวมพลระดบั
หัวหนา้ เรียบร้อยแลว้

ซงึ่ การประชุมวันน้ี ผมเชญิ พวกยอห์มาด้วย
ทนั ทที ก่ี า้ วเทา้ เขา้ หอ้ งประชมุ บรรดาหวั หนา้ ซง่ึ ปกั หลกั อยใู่ นเมอื ง
ต่างอยกู่ นั พร้อมหน้าและจับจอ้ งผมเปน็ ตาเดยี วด้วยสีหนา้ เคร่งเครียด
“ขอโทษทที่ า� ใหเ้ ปน็ หว่ งนะ เอาละ จากนเี้ ราจะประชมุ เพอ่ื หาทาง
คนื ชพี ให้ชอิ อนและพวกกอ็ บโซกัน!!”
ท่ัวทง้ั หอ้ งเซง็ แซก่ บั คา� ประกาศของผม
เปลวไฟลุกโชนในดวงตาทกุ คน เปลวไฟแห่งความปีตทิ ่ีเหน็ ผม
กลับมามีชีวิตชีวา เปลวไฟแห่งความหวังหลังได้รู้ว่าเวลาน้ีพวกตนควร
ทา� อะไร
ไมม่ ใี ครเอย่ แสดงความสงสยั ทกุ คนตา่ งเตรยี มพรอ้ มเพอ่ื คนื ชพี
ให้กับชอิ อนและพวกกอ็ บโซ
“กอ่ นแสดงความคิดเห็นของตวั เอง ฉนั อยากฟังความเห็นจาก
ทุกคนเกยี่ วกับอาณาจักรฟาลมสุ แลว้ ก็มนษุ ย”์
ทกุ คนเร่ิมแสดงความเห็นของตนอย่างคกึ คัก
เนอื่ งจากตอ้ งรอคา� สงั่ อยทู่ ถี่ า้� กาบลิ กบั โซเอยจ์ งึ ไมไ่ ดม้ าเขา้ รว่ ม
การประชมุ ครั้งนี้
อนั ทจ่ี รงิ หนง่ึ ในสองคนนน้ั มแี คโ่ ซเอยท์ เ่ี ชอื่ มตอ่ กบั ผมผา่ นทาง
‘ใยเหนียวหนดื เหล็กกล้า’ ดังน้ันเขาน่าจะรสู้ ถานการณค์ วามเปน็ ไปใน
ท่ีประชุมอยู่บ้าง
หลงั จากลองรวบรวมความคดิ เหน็ จากทกุ คน ผลทไี่ ดค้ อื เกนิ กวา่
ครึ่งพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยกโทษให้มนุษย์จอมข้ีโกงท่ีทÓตัวเป็น
หมาลอบกัดไมไ่ ด้’

บทท่ี 4 ก�ำ เนิดจอมม�ร 231

จรงิ ตามน้นั ผมไมเ่ ถียงเกย่ี วกบั ประเด็นดงั กลา่ ว
ทว่าในบรรดานั้นมีความเห็นอย่างเช่น ‘มนุษย์นิสัยดีก็มีอยู่
เหมือนกนั เราไมค่ วรเหมารวมนะ’ ปะปน
ผมอดดใี จไม่ไดท้ ี่มคี นแสดงความเหน็ ลกั ษณะน้ีออกมา เพราะ
หากใช้ความโกรธ ความเคียดแค้นและความเกลียดชังในการตัดสิน
ท้ายสุดแล้วพวกเราเองนี่แหละทจี่ ะก้าวไปผดิ วัตถุประสงค์
นีเ่ ปน็ สองความเหน็ หลกั ซึง่ ปรากฏในท่ปี ระชมุ
แม้การรักษาค�าส่ังของผมอย่างเคร่งครัดจะกลายเป็นต้นตอให้
เกดิ เหตกุ ารณค์ รัง้ น้ีขน้ึ -------แตเ่ หล่าอสรู ก็ยังไมล่ ะทิ้งแนวคิดอยู่รว่ มกบั
มนษุ ย์ดว้ ยความปรองดอง
ทกุ คนคือเพอ่ื นพอ้ งของผมอันเปน็ ทรี่ กั
เหล่าคนส�าคญั ซงึ่ เปรยี บเสมอื นครอบครวั ส�าหรับผม
ถึงแม้ค�าว่ารักท่ีออกจากปากคนไม่เคยรักมนุษย์หน้าไหนแบบ
จรงิ จงั มาก่อนอยา่ งผมคนน้ี จะฟังไมน่ ่าเช่อื ถือสกั เทา่ ไรกต็ ามที
ผมรอกระทง่ั ทุกคนอยใู่ นความสงบแลว้ จงึ ประกาศ
“ทุกคนฟงั ใหด้ ี”
ทกุ สายตาหันมาจับจ้องผม ทันทที ่ีผมเร่มิ เอย่
“ฉนั เปน็ “ผกู้ ลบั ชาตมิ าเกดิ ” ซงึ่ แตเ่ ดมิ เคยเปน็ มนษุ ยม์ ากอ่ น”
แม้มเี สียงเซ็งแซ่ดังตามมา แต่ก็ไมม่ ใี ครพดู สอดแทรก
ชนู ะ รนั กา้ ชอิ อนนา่ จะรเู้ รอ่ื งนอ้ี ยแู่ ลว้ เพราะผมไมเ่ คยคดิ ปดิ บงั
และผมอาจพล้ังปากเฉลยเองระหวา่ งพูดคุยกนั
พอเห็นสมาชิกเกินกว่าคร่ึงในท่ีประชุมท�าหน้าตกอกตกใจ
ผมจงึ เดาวา่ ท้งั สามคนไม่เคยเอาเร่อื งทรี่ ไู้ ปบอกใคร
“พดู อกี อยา่ งหนง่ึ คอื ฉนั เคยเปน็ มนษุ ยซ์ ง่ึ อยใู่ นโลกเดยี วกนั กบั
พวกที่ถูกเรียกว่า “ชาวต่างโลก” ฉันตายที่โน่นแล้วกลับมาเกิดใหม่ท่ี
โลกนใี้ นฐานะสไลม์ ตอนแรกฉนั ทง้ั โดดเดยี่ วทงั้ เหงา แตท่ า้ ยทสี่ ดุ ฉนั คนนี้

232

กม็ พี วกพอ้ งเหมอื นอยา่ งคนอน่ื เขา นน่ั คอื พวกนายทกุ คน และบางทคี วาม
ปรารถนาอยากมพี วกพอ้ งของฉนั นา่ จะเปน็ ปจั จยั กอ่ อทิ ธพิ ลใหพ้ วกนาย
มีรปู ลักษณ์ใกล้เคียงมนษุ ยม์ ากข้นึ ๆ หลงั วิวัฒนาการ-------”

ผมเว้นจังหวะเพื่อสังเกตท่าทีของทุกคน และพบว่าแต่ละคน
ตง้ั ใจฟงั ผมชนดิ ไมว่ อกแวก เมอื่ ไมม่ ใี ครถามคา� ถามใดๆ ผมจงึ อธบิ ายตอ่

“นนั่ จงึ เปน็ เหตผุ ลวา่ ทา� ไมฉนั จงึ ตงั้ กฎวา่ “หา้ มทÓรา้ ยมนษุ ย”์
และทฉี่ นั บอกวา่ ชอบมนษุ ย์ กเ็ พราะวา่ เดมิ ทตี วั เองเคยเปน็ มนษุ ยน์ แี่ หละ
แต่ฉันไมเ่ คยคดิ ฝนั มาก่อนจรงิ ๆ วา่ กฎพวกนั้นจะกลายเปน็ ตวั การทา� ให้
ทุกคนเจ็บปวด... เรือ่ งทัง้ หมดเกิดเพราะหัวใจของฉนั ยงั คงเป็นมนษุ ยท์ งั้
ทร่ี า่ งเปน็ อสรู เพราะฉนั ทง้ิ หวั ใจของมนษุ ยไ์ มล่ ง จงึ ไปอยเู่ มอื งของมนษุ ย์
เสียนานสองนานเพ่ือจะได้ปฏิสัมพันธ์แลกเปลี่ยนกับพวกเขา ถ้าฉันรีบ
ช่วยเดก็ ๆ แล้วกลับมาทเ่ี มอื งเรว็ กวา่ นี้...”

พดู มาถงึ ตรงน้ี ลา� คอของผมก็เกดิ อาการตีบตันขึน้ มา
ผมร้วู ่าทกุ คา� ทพี่ ูดไม่ตา่ งอะไรกบั การแก้ตวั
“ไม่หรอกคะ่ ไมใ่ ช่อยา่ งนั้นเลย”
คนทีแ่ ยง้ คา� พดู ของผมขนึ้ มา คอื ชูนะ
ดวงตาคู่สวยจ้องมองตรงมายังผมขณะแสดงความเห็นอย่าง
อ่อนนอ้ ม
“เป็นเพราะพวกข้าเองกเ็ อาแต่คิดตื้นๆ วา่ อยา่ งไรเสยี ทา่ นรมิ ุรุ
ตอ้ งช่วยปกป้องอย่แู ลว้ โศกนาฏกรรมครั้งนจี้ งึ เกดิ ขนึ้ ”
คนต่อมาที่ชิงพูดขึ้นหลังพยักหน้าให้กับความเห็นของชูนะก็คือ
เบนิมารุ
“ข้าเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่โดนน้องสาวตัดหน้าพูดก่อนอย่างนี้มัน
ขายขห้ี นา้ ชะมดั ทา่ นรมิ รุ ุ ขา้ เองกร็ สู้ กึ เจบ็ ปวดไมน่ อ้ ยกวา่ ทา่ นหรอื ทกุ คน
ตอนท่ี ‘จิตส่อื สาร’ ระหวา่ งขา้ กับทา่ นริมุรขุ าดลง ความสะดวกสบาย
ท้ังหลายท่ีเคยมีมาสูญสลายส้ิน ในใจข้าเวลานั้นมีแต่ความวิตกกังวล

บทที่ 4 ก�ำ เนดิ จอมม�ร 233

ขณะเดยี วกนั มนั ทา� ใหข้ า้ ตระหนกั วา่ การตดั สนิ ใจทผี่ ดิ พลาดของพวกเรา
------ไม่สิ ของข้า คือต้นตอทา� ใหเ้ กิดเหตอุ ันน่าสลด-------”

“รอประเด๋ียวกอ่ น คณุ เบนมิ ารุ หากพูดอยา่ งนนั้ ความเลนิ เลอ่
ของผู้รบั ผิดชอบดา้ นความปลอดภัยอยา่ งข้าต่างหากท่เี ป็นตน้ เหต!ุ ”

รกิ รุ โุ ดแยง้ คา� พดู ของเบนมิ ารุ ไมเ่ พยี งแคร่ กิ รุ โุ ดเทา่ นน้ั คนอนื่ เอง
คงรู้สึกอยากแสดงความรบั ผดิ ชอบไมด่ อ้ ยกวา่ กัน จึงตา่ งยนื กรานวา่ เป็น
ความผดิ ของตนชนิดไมย่ อมนอ้ ยหน้า

เมอ่ื เหน็ ทา่ ไมด่ ผี มจึงรีบออกโรงหา้ มทพั
“เดยี๋ วกอ่ นทกุ คน คนทเ่ี ลนิ เลอ่ เพราะเหน็ วา่ ทกุ อยา่ งเขา้ รปู เขา้ รอย
ดีแลว้ กค็ ือฉนั อีกอย่างด้วยความทเ่ี คยเป็นมนุษย์ ฉันจงึ คดิ ทา� โน่นนโ่ี ดย
เอาตัวเองเปน็ ที่ตั้ง ผลสดุ ทา้ ย-------จึงหลงระเริงจนเกดิ เหตุทา� นองนข้ี นึ้
ทัง้ หมดเป็นสิ่งท่ีฉันควรรับผดิ ชอบ ฉันขอโทษ...”
ทกุ คนท่ีไดย้ ินค�าพดู ของผมตา่ งพากันน่ิงเงยี บ
เป็นเสมือนการบอกใหร้ ูว้ ่า พวกเขารับฟังและเขา้ ใจในส่งิ ท่ผี ม
ต้องการจะบอก
ภายหลงั จากปลอ่ ยใหห้ อ้ งประชมุ ตกอยใู่ นความเงยี บงนั พกั หนงึ่
ฮาคุโรก็เอย่ ข้ึนด้วยใบหนา้ ขึงขัง
“ท่านริมุรุจะกระท�าการโดยเอาความคิดตนเองเป็นใหญ่หรือไม่
มนั กไ็ มใ่ ชป่ ระเดน็ สา� คญั หรอกครบั อยา่ งทท่ี า่ นเบนมิ ารแุ ละทา่ นชนู ะบอก
เมอื่ สกั ครวู่ า่ เหตกุ ารณค์ ราวนเ้ี กดิ จากความประมาทของเราทกุ คน รวมทง้ั
เกิดจากความอ่อนแอของข้าด้วย ท่านริมุรุอุตส่าห์วางใจมอบหมายให้
พวกเราดูแลประเทศ แต่เรากลับปล่อยให้ไอ้พวกสวะพรรค์นั้นเข้ามาท�า
ตามใจชอบ อย่างนถ้ี ้าไม่เรียกวา่ เป็นเพราะความสะเพร่าของพวกขา้ แลว้
จะใหเ้ รียกวา่ อะไร หรือทุกคนวา่ ไมจ่ รงิ ?”
ค�าพูดของฮาคุโรสร้างความตึงเครียดในห้องประชุมขึ้นมาโดย
ฉบั พลนั ทวา่ เพยี งไมน่ านจากนน้ั ทกุ คนกลบั พยกั หนา้ แสดงความเหน็ พอ้ ง

234

เอ่อ ผมไม่คิดเลยจริงๆ นะว่าจะได้เจอปฏิกิริยาตอบสนอง
เชน่ นี้

ผมชิงกังวลไปก่อนแล้วด้วยซ�้าว่าในกรณีท่ีเลวร้ายท่ีสุดอาจถูก
ตราหนา้ วา่ ‘เจา้ คนตอแหลหลอกลวง!’ ...ทว่า ทกุ คนกลบั เมนิ เร่อื งที่
ผมสารภาพวา่ เปน็ “อดตี มนษุ ย”์ ซงึ่ มนั ควรเปน็ ประเดน็ สา� คญั ยงิ่ ยวดกนั
แบบหนา้ ตาเฉย

พดู อีกอย่างหนึง่ คอื เหมือนมแี ค่ผมคนเดยี วท่ีคิดมาก
“เออ่ คอื วา่ ------- พวกนายไมร่ ังเกียจหรือท่มี ีอดีตมนุษย์เปน็
ผูน้ �า?”
ผมอดถามไมไ่ ด้
“เอะ๊ ? ท่านรมิ ุรุก็คือทา่ นรมิ ุรุน่คี ะ?”
“ผนู้ า� ของขา้ มแี คท่ า่ นรมิ รุ เุ พยี งคนเดยี วครบั และมนั ไมเ่ กยี่ วกบั วา่
ชาตกิ อ่ นหน้าทา่ นเป็นใครหรอื อะไรหรอก”
“พูดกันตรงๆ นะครับ พวกขา้ ไม่ถนัดคดิ อะไรซับซอ้ นหรอก...”
“ใช่เลย ขอแค่รู้ว่าผู้น�าของพวกข้าคือท่านริมุรุคนเดียวเท่านั้น
กพ็ อแลว้ ละ”
ตา่ งคนตา่ งแสดงความเหน็ นานา ซงึ่ ดเู หมอื นวา่ ความวติ กของผม
จะเปน็ แค่การกงั วลเกินกวา่ เหตุ
ทา้ ยทีส่ ุด รกิ รุ ุโดกเ็ ปน็ คนเอ่ยสรุป
“ทา่ นริมรุ ุครับ ทกุ คนต่างคิดแบบเดียวกนั ไมม่ ีใครใสใ่ จเร่ือง
พวกนั้นหรอกครับ เพราะฉะนนั้ ต่อใหท้ า่ นรมิ รุ จุ ะท�าตัวอิสระตามใจชอบ
มากกว่าท่เี ป็นอยกู่ ไ็ ม่มใี ครบ่น ท่านว่าอะไรพวกเรากพ็ ร้อมวา่ ตามครับ!”
ริกุรุโดประกาศเสยี งดังฟังชดั
ผมพยกั หนา้ รับพลางคิด
ทน่ี ี่คือบ้านของผมจริงๆ น่นั แหละ
ดใี จเหลือเกิน

บทที่ 4 กำ�เนิดจอมม�ร 235

ปฏกิ ริ ยิ าจากทกุ คนทา� ใหผ้ มเชอื่ สนทิ ใจวา่ ขอเพยี งแคใ่ จสอ่ื ถงึ กนั
อกี ฝ่ายจะเปน็ มนุษยห์ รอื อสูรก็ไมส่ า� คญั

ไคจินซึ่งน้�าตาร้ืนมองสถานการณ์พลางพยักหน้า ก่อนเปิด
ประเด็นเขา้ เปา้ ตรงเผง

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามเลยแล้วกัน ว่าต่อจากนี้ท่านจะรับมือ
อยา่ งไรกบั พวกมนุษย?์ ”

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องประชุมอีกคร้ัง ขณะที่สายตาของ
ทกุ คนหนั เบนกลับมาทางผม

อมื นั่นแหละปัญหา
กับพวกลูกน้องของผมนี่ยังไม่เท่าไร แต่ส�าหรับคนแคระอย่าง
พวกไคจนิ หรอื แม้แต่ยอหม์ กับพวกคาบาล เรอื่ งน้ถี ือเปน็ ปัญหาสา� คญั
อันดับหน่ึงเลยทีเดียว เพราะหากผมประกาศตัวเป็นศัตรูกับมนุษย์
ภยั คกุ คามต่อพวกเขาเหลา่ นน้ั ย่อมเกดิ ข้นึ ตามมาอยา่ งไมม่ ที างเล่ยี ง
------เอาเถอะ ผมไมค่ ดิ ทา� อยา่ งนน้ั หรอก ดงั นน้ั ผมจงึ ตดั สนิ ใจ
ใชโ้ อกาสนกี้ ลา่ วความคดิ ของตวั เองแบบใหเ้ ขา้ ใจชดั แจง้ กนั ในคราวเดยี ว
“ก่อนจะพูดถึงข้อสรุป ฉันอยากพูดส่ิงท่ีฉันคิดให้ทุกคนฟัง
ในหลกั ความคิดบนโลกเดิมทีฉ่ นั เคยอยมู่ ีค�าว่า ‘ทฤษฎีดแี ต่กÓเนดิ ’ กับ
‘ทฤษฎชี ่วั แต่กÓเนิด’ ทฤษฎดี ีแตก่ �าเนดิ กล่าวว่ามนษุ ย์ทุกคนมีพ้นื ฐาน
เปน็ คนดมี าตงั้ แตถ่ อื กา� เนดิ ทวา่ สง่ิ แวดลอ้ มตา่ งๆ หลอ่ หลอมใหพ้ วกเขา
ทา� ชวั่ ในทางตรงกนั ขา้ ม ทฤษฎชี วั่ แตก่ า� เนดิ กลบั บอกวา่ มนษุ ยม์ พี นื้ ฐาน
เป็นคนช่ัวร้าย คิดถึงเฉพาะผลก�าไรของตน แต่การศึกษาช่วยแก้นิสัย
เหล่านน้ั ทา� ให้พวกเขาหันกลบั มาประพฤติดี สรุปคอื มนุษย์สามารถเปน็
ได้ทั้งดีและร้าย ทางไหนง่าย ทางไหนสะดวกก็พร้อมเอนเอียงไปหา
นน่ั แหละคอื มนษุ ย์ หากถนนสายนนั้ พามงุ่ หนา้ ไปหาความชว่ั มนษุ ยผ์ นู้ น้ั
ยอ่ มกลายเปน็ คนช่วั เป็นธรรมดา เหมอื นอยา่ งอาณาจักรฟาลมสุ ซ่ึงเห็น

236

ว่าการเจรจากับพวกเราเป็นเรื่องยุ่งยากน่าร�าคาญ จึงกระโดดข้ามข้ันใช้
ก�าลงั แทนค�าพดู ...”

นอกจากน้ียังมีกรณีอย่างเช่น ตัวบุคคลเป็นผู้คิดดีท�าดี แต่
ประเทศที่พวกตนอยู่เลอื กเดนิ เขา้ หาความช่วั รา้ ย

“------- ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ควรด่วนสรุปว่ามนุษย์ทุกคนช่ัวร้าย
มนุษย์มกั จะท�าในสิง่ ยอ้ นแย้ง อยา่ งการท่มุ เทจนตวั เองล�าบาก เพอ่ื ท่ีจะ
สบายอนั ทจี่ รงิ ฉนั เองกเ็ คยเปน็ แบบนนั้ มากอ่ น ถา้ ไมเ่ ลอื กหนทางสา� หรบั
ทมุ่ เทความพยายามผดิ ตงั้ แตต่ น้ ชวี ติ ฉนั อาจดกี วา่ ทเี่ ปน็ อยู่ และนน่ั ทา� ให้
ฉนั ตระหนกั เหน็ ความสา� คญั ของการศกึ ษา ฉนั อยากสรา้ งสภาพแวดลอ้ ม
ที่เอื้อต่อการศึกษาเล่าเรียน อยากให้การศึกษาแก่ผู้คนท่ีพร้อมเป็นมิตร
กบั ฉัน เพื่อขจัดรัว้ กัน้ ท่ีชื่อวา่ มนุษย์กบั อสรู แล้วทีนี้เราทั้งหมดกจ็ ะกลาย
เปน็ เพอื่ นบา้ นซง่ึ เขา้ ใจกนั และกนั ใหค้ วามชว่ ยเหลอื เกอ้ื กลู กนั ถกู ไหม?
ฉันเช่ือว่ามนั ตอ้ งเปน็ ไปได-้ -----”

ทงั้ หมดนค้ี อื แนวคดิ ของผมทม่ี ตี อ่ มนษุ ย์ ผมปรารถนาถงึ การอยู่
ร่วมกันอยา่ งสนั ติ ไม่ไดต้ ้องการเป็นศตั รูกับมนษุ ย์

ทว่า
“แต่สุดท้ายแล้ว น่ีเป็นเพียงความปรารถนาในภายภาคหน้า
ถา้ เราดว่ นเช่อื ใจมนุษย์แบบไร้เงอื่ นไขจนซา�้ รอยเดิมก็จบเห่กนั ดังน้นั ฉัน
จงึ ขอสรปุ วา่ การจบั มอื กบั มนษุ ยย์ งั เรว็ เกนิ สา� หรบั เวลาน้ี สงิ่ สา� คญั อนั ดบั
แรกคือเราต้องแสดงให้มนุษย์เห็นแสนยานุภาพประกาศศักดาให้
มนษุ ยชาตริ บั รู้ ให้พวกเขายอมรบั การมีตวั ตนอยู่ของเรา เพราะถา้ ปลอ่ ย
ไว้แบบนีพ้ วกเขาก็จะยงั คงดแู คลนเรา มองเหมือนเราเป็นเพียงเคร่อื งมอื
กอบโกยผลประโยชน์ ทผี่ า่ นมาเราคบคา้ สมาคมแตป่ ระเทศดๆี อยา่ งเชน่
อาณาจักรคนแคระและอาณาจักรเบอร์มุนด์ จึงหลงลืมด้านช่ัวร้ายของ
องคก์ รซ่งึ มชี ื่อเรียกวา่ ประเทศชาติ ลมื คดิ ถงึ ดา้ นที่ว่าตอ่ ใหต้ วั บุคคลเป็น
ผู้วางตนอยู่ในครรลองถูกต้อง แต่พอขยายกลายเป็นหน่วยงานระดับ

บทที่ 4 ก�ำ เนดิ จอมม�ร 237

ประเทศก็พร้อมสวมเข้ียวเล็บท�าร้ายผู้อื่นอย่างเลือดเย็นทันที ค�าว่า
ประเทศก็ไม่ต่างอะไรกับการเกาะกลุ่มรวมตัวกันของผู้อ่อนแอ บาง
ประเทศจึงจ�าต้องสวมเขี้ยวเล็บอย่างไม่มีทางเลี่ยงเพ่ือปกป้องพลเมือง
สุจริต และเพราะอย่างน้ีแหละ เราจึงย่ิงต้องแสดงพลังของเราให้คน
พวกนั้นเห็น ให้พวกเขาตระหนักว่าเมื่อฉันก้าวขึ้นเป็นผู้น�าในฐานะ
จอมมาร การเจรจาต่อรองด้วยก�าลังทหารย่อมมีแต่เสียเปรียบ ขณะ
เดยี วกนั ฉนั ตงั้ ใจจะสกดั กนั้ การแผข่ ยายอา� นาจของจอมมารคนอนื่ ๆ และ
อาสาทา� หนา้ ทเี่ ปน็ โลข่ องมนษุ ยชาติ เมอ่ื ใดทที่ า� ใหม้ นษุ ยเ์ ขา้ ใจวา่ การอยู่
รว่ มกนั อยา่ งสนั ตยิ อ่ มดกี วา่ ตงั้ ตวั เปน็ ปฏปิ กั ษไ์ ดส้ า� เรจ็ กจ็ ะเทา่ กบั วา่ ฉนั
บรรลุวตั ถุประสงค-์ ------”

ผมสาธยายรวดเดียวจบ แล้วจึงหยุดเพ่ือรอดูปฏิกิริยาของ
ทุกคน

กระทั่งก็อบตะซ่ึงปกติชอบท�าเป็นเล่นกับทุกเรื่อง ยังตั้งใจฟัง
โดยไม่แอบงีบหลบั

ดเู หมอื นวา่ ทกุ คนจะเข้าใจในสงิ่ ที่ผมต้องการสื่อ และนน่ั ทา� ให้
ผมรูส้ ึกโลง่ ใจอยา่ งบอกไมถ่ กู

“------- ถ้าศาสนจักรศักด์ิสิทธ์ิแห่งทิศประจิมตัดสินให้เราเป็น
ผู้รา้ ย เรากจ็ ะยนื หยัดตอ่ สกู้ ับคนพวกนั้นทกุ วิถีทาง ไม่ว่าจะเปน็ ดา้ นการ
แสดงความคิดเห็น หรือด้านเศรษฐกิจ ไม่ใช่เอาแต่พ่ึงก�าลังทางทหาร
เพยี งอย่างเดยี ว เราจะลงโทษทกุ คนที่แยกเขยี้ วเข้าหา แตห่ ากใครย่นื มอื
ใหค้ วามชว่ ยเหลือ เราก็พรอ้ มอวยพรให้ เราจะปฏบิ ัติตอ่ อีกฝ่ายเสมือน
กระจกและคอ่ ยๆ ใช้เวลาผกู สมั พันธไมตรี น่ันคือทง้ั หมดท่ีฉันคิด”

ผมพดู สรุปค�าอธิบายอันยดื ยาวของตนเอง
คนทแ่ี สดงปฏิกิรยิ าตอ่ ค�าพดู ของผมเป็นคนแรก กค็ ือไคจิน
“อุดมคตินิยมหวานจ๋อยมาอีกแล้ว ฟังไม่สมเป็นค�าพูดของ
คนที่คิดจะก้าวขึ้นเป็นจอมมารสักนิด พับผ่าเถอะ แต่ข้าก็ไม่ได้เกลียด

238

หรอก------”
ไคจนิ ถอนหายใจพลางเอย่ แสดงความเห็น
ซ่ึงความเห็นนน้ั ช่วยเรยี กเสียงหวั เราะคกิ คักจากชนู ะ
“ถงึ จะอดุ มคตนิ ยิ มกไ็ มเ่ หน็ เปน็ ไรเลยนค่ี ะ ขา้ เชอื่ คะ่ วา่ ทา่ นรมิ รุ ุ

สรา้ งไดจ้ รงิ ตามทพี่ ดู ถา้ เปน็ ทา่ นรมิ รุ ลุ ะก็ โลกในอดุ มคตนิ น้ั คงอยไู่ มไ่ กล
แน่นอน”

หญงิ สาวประกาศสนับสนุนผม
“จะคิดท�าไมให้ยงุ่ ยาก ในเม่อื ตัดสนิ ใจแล้ววา่ จะติดตามทา่ น-
ริมรุ ุ เพราะฉะนน้ั ท่านรมิ ุรุวา่ อะไรพวกเราก็เชอ่ื ตามนัน้ แหละครบั ”
อยา่ งนี้เข้าขา่ ยขเี้ กียจคิดหรอื เปลา่ นะ แตผ่ มว่าค�าประกาศนฟ้ี งั
สมเป็นรกิ รุ ุโดผซู้ อ่ื สัตย์เข้าข้ันเถรตรงดนี ะ
“ทา่ นรมิ รุ เุ ปน็ จอมมารเมอ่ื ไหร่ กอ็ ยา่ ลมื เตรยี มตา� แหนง่ ไวใ้ หข้ า้
ด้วยละ่ ครับ?”
เบนิมารหุ วั เราะ
‘ขา้ คอื เงาผภู้ กั ดตี อ่ ทา่ นรมิ รุ ุ ขอเพยี งทา่ นออกคÓสงั่ ขา้ กพ็ รอ้ ม
ปฏบิ ตั ติ ามทกุ เรอื่ งโดยทที่ า่ นไมต่ อ้ งคอยถามวา่ ขา้ พรอ้ มหรอื ไมค่ รบั ’
โซเอย์เอย่ ขึน้ บา้ ง ดูท่าจะไดย้ นิ บทสนทนาจรงิ ๆ สินะ
‘นายเหนือหัวของขา้ ขา้ คอื เข้ยี วทซ่ี ื่อสัตยต์ ่อทา่ น ใครท่ีมัน
บังอาจกดี ขวางเสน้ ทางของท่าน ขา้ จะขยÓ้ มนั เองครบั ’
รันกา้ ถา่ ยทอดความนกึ คิดของตนออกมาจากในเงาของผม
ยงั มรี กิ รุ โุ ด รกิ รุ ุ กอ็ บตะ ฮาคโุ ร รวมถงึ ทกุ คนทอี่ ยใู่ นหอ้ งประชมุ
ทุกคนพากันแสดงความเห็นพ้องกับผม
รวมถึงยอห์มด้วย
“ให้ตายสิ ลูกพี่จะบอกให้พวกเรากอบกู้ประเทศข้ึนมาใหม่
แล้วก็ปรับทัศนคติของทุกคนในประเทศใช่ไหม? ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกพ่ี
คดิ อะไร บอกเลยวา่ ไม่มีใครใช้งานคนเกง่ เท่าลูกพีอ่ กี แล้ว”

บทท่ี 4 กำ�เนดิ จอมม�ร 239

ยอห์มเกาศรี ษะขณะพูดเชน่ น้นั
“รูก้ ็ดแี ล้ว ยอหม์ จัง”
“ชิ พูดไวไ้ ม่ผิด”
ชายหนมุ่ ทา� ทา่ งอนทวา่ มุมปากกลับยม้ิ ดา้ นขวาของยอหม์ คือ
มิวรัน ส่วนด้านซ้ายคอื กรูซิส
ด้านหลังคือบรรดาเพ่ือนพ้องผู้เคารพรักในตัวยอห์ม ซ่ึงใน
จา� นวนนน้ั มผี ชู้ ว่ ยผบู้ งั คบั บญั ชาคาจลิ และเสนาธกิ ารรอมเมลรวมอยดู่ ว้ ย
แม้แต่พวกเขาเหล่าน้ันท่ีเป็นมนุษย์ ก็ยังพากันเอ่ยแสดงความ
เหน็ พ้อง
“แหะแหะแหะ คุณริมุรุ จากนี้ไปเรามารักกันตลอดไปเถอะ
เนอะ!”
เอลเลนพูดพลางหัวเราะ ซ่ึงทุกคนท่ีไดฟ้ งั ต่างพยักหนา้ ตาม
นา�้ หนักของคา� พดู ประโยคนนั้ สลักลงในใจผม
จากนจ้ี ะไมม่ กี ารแกต้ วั วา่ เอาอดุ มคตไิ รส้ าระมายดั เยยี ดใหค้ นอนื่
อกี ต่อไป
ในเมอ่ื เลอื กทจี่ ะใชช้ วี ติ แบบตามใจชอบ ผมกค็ วรแสดงความรบั -
ผิดชอบตอ่ สงิ่ ทีต่ วั เองกระทา� ดว้ ย
“ขอบใจ จากนี้ช่วยอยู่รับฟังค�าเอาแต่ใจของฉันต่อไปด้วย
แล้วกัน!”
แตล่ ะคนในทป่ี ระชมุ เปลง่ เสยี งตอบรบั ดว้ ยความยนิ ดเี พอื่ แสดง
เจตนารมณ์ว่าเหน็ ด้วยกับคา� ของผม-------- จนกระทงั่ เสยี งเหล่าน้ันสอด
ประสานเข้ากนั กลายเป็นเสียงโห่ร้องกกู่ อ้ ง

*

เอาละ เรียกสตกิ ลับคืนมาได้เรียบร้อย

240

ทีน้ีได้เวลาเข้าสู่การประชุมหากลยุทธ์รับมือกองก�าลังฝ่ายศัตรู
กนั บา้ ง

“เอ-------ตอนนเ้ี รามขี อ้ มลู โดยละเอยี ดเกยี่ วกบั กองทพั ศตั รอู ยู่
ในมอื รึเปลา่ ?”

โซเอย์บอกผมว่าจ�านวนทหารท่ีก�าลังยกทัพมามีมากกว่า
หนงึ่ หมน่ื นาย แตร่ ายละเอยี ดปลกี ยอ่ ยอนื่ ๆ ยงั ไมไ่ ดร้ บั แจง้ ซง่ึ การอธบิ าย
สถานการณ์ทั้งหลายเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์ที่ผมเรียกทุกคนมาร่วม
ประชุม เบนิมารจุ งึ อาสาเป็นคนอธิบาย

“ครับ จากข้อมูลทใี่ ห้โซเอย์สืบมา มีเนอ้ื หาดงั น้ี-------”
ผซู้ ง่ึ กา� ลงั มงุ่ หนา้ มาเพอ่ื โจมตพี วกผมคราวนี้ เปน็ ทพั ผสมระหวา่ ง
อาณาจกั รฟาลมสุ กับศาสนจกั รศักดสิ์ ิทธิ์แหง่ ทิศประจิม
ทว่าก�าลังพลของศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ิแห่งทิศประจิมมีเพียง
กองทหารที่เรียกว่าเทมเพิลไนท์สองกองจ�านวนสามพันนาย ซึ่งทหาร
เหล่านเี้ ปน็ ทหารทถี่ กู สง่ มาประจ�าการในอาณาจกั รฟาลมุสอย่กู อ่ นแลว้
กองอัศวินแห่งอาณาจักรฟาลมุสจ�านวนหน่ึงหม่ืนนายกับกอง
ทหารรบั จ้างหกพนั นายต่างหากทเ่ี ปน็ กา� ลงั รบหลกั นอกจากนี้ ดเู หมอื น
จะมผี ู้ใชเ้ วทมนตรอ์ กี พนั คนรว่ มศึกด้วย
ถือเป็นทัพใหญ่ กา� ลังพลรวมมากถึงสองหม่ืนคน
จ�านวนมากกว่ากองก�าลงั รวมของประเทศผมพอดทู เี ดียว แต่...
เม่ือไม่มีครูเซเดอร์ท่ีใครต่อใครร�่าลือว่าแข็งแกร่งท่ีสุดร่วมทัพ
มาดว้ ย กองกา� ลงั แคน่ ้ไี ม่ถอื วา่ เป็นปัญหาทตี่ อ้ งกงั วลสา� หรับผม
จา� นวนทหารมากกวา่ ทผ่ี มคาดการณไ์ ว้ ทวา่ มนั ไมไ่ ดม้ คี วามหมาย
อะไรมากเกินกว่าการมีเคร่อื งสงั เวยเพม่ิ ขนึ้ เพราะผมไมค่ ดิ จะออมมอื ให้
ศตั รูสกั นิด...
ปัญหาท่ีควรขบคิด คงเป็นประเด็นท่ีว่าจะมี “ชาวต่างโลก”
รว่ มออกรบกีค่ นละม้ัง

บทท่ี 4 ก�ำ เนิดจอมม�ร 241

“เราจะแบ่งสรรหน้าท่กี นั อยา่ งไรดคี รับ?”
เกลโด้ถามขึ้นด้วยความกระตอื รอื ร้น
“ข้าว่า กองกา� ลังของขา้ เหมาะจะท�าหน้าทที่ พั หน้านะครบั ”
ดูท่าทางเบนิมารุก็พร้อมลุยเต็มท่ีไม่ต่างกัน ถึงขนาดแอบซุ่ม
จดั กองอัศวินฮอ็ บกอ็ บลนิ เอาไวเ้ ลย
แน่นอนว่าเรื่องฝีไม้ลายมือของแต่ละคนในกองรบน้ันหายห่วง
ไดเ้ ลย เพราะล้วนผ่านการฝกึ ปรอื ฝมี อื โดยฮาคโุ รมาแลว้
ริกุรุกับก็อบตะเองก็สั่งการก็อบลินไรเดอร์ให้เตรียมพร้อม
สา� หรับการอาละวาดถล่มขา้ ศึก
และนน่ั ทา� ใหร้ วู้ ่าคนท่โี กรธเปน็ ฟืนไฟกบั เหตกุ ารณค์ รง้ั น้ี ไมไ่ ด้
มแี ค่ผม
แต-่ ------
“ขอโทษนะ ฉันจะเป็นคนก�าจัดทัพผสมของศัตรูเอง ไม่สิ
ตอ้ งบอกว่าขอให้ฉนั เป็นคนจดั การนา่ จะถกู ตอ้ งมากกว่า”
“-------หมายความว่าอย่างไรครบั ?”
เบนิมารุเปน็ ตัวแทนเอย่ ถาม
ซงึ่ คา� ตอบกไ็ ม่ยงุ่ ยากซบั ซอ้ นแต่อย่างใด
“เครอ่ื งสงั เวย หรอื พดู อกี อยา่ งหนง่ึ คอื สารอาหารจา� เปน็ สา� หรบั
การใหฉ้ นั ขึ้นเป็นจอมมารยงั ขาดอยู่อกี หน่ึงหม่ืนชีวิตน่ะ อาจเป็นไปไดว้ ่า
ถ้ามีดวงวิญญาณมนุษย์เพียงพอ ฉันคงได้วิวัฒนาการเป็น “จอมมารท่ี
แท้จริง” และโชคดีท่ีมีคนโง่เง่าคิดบุกมาโจมตีเราเยอะถึงสองหมื่นคน
ซง่ึ ถอื วา่ พอเสยี ยงิ่ กวา่ พอ ทนี ก้ี เ็ หลอื แคส่ า� แดงพลงั ของฉนั ใหค้ นพวกนนั้
ประจักษ์ น่ีคือขั้นตอนจ�าเป็นส�าหรับการเป็นจอมมาร ดังนั้นฉันจึงต้อง
กวาดทา� ลายผบู้ กุ รุกด้วยมอื ของฉนั เพยี งคนเดยี ว”
อันที่จริงเรือ่ งลงมือเพียงล�าพงั ดจู ะไม่จ�าเป็น
‘มหาปราชญ์’ บอกว่าขอเพียงแค่ดวงวิญญาณของผู้ลงมือ

242

เชอ่ื มตอ่ ถึงกันก็ไม่เปน็ ปญั หา หรอื เพยี งแค่ผมแทรกความคดิ ท่จี ะกระทา�
เขา้ ไปก็ตรงเงือ่ นไขแลว้

ฟังดูเหมือนง่ายแต่หากตีความเง่ือนไขดีๆ จะรู้ว่าหืดข้ึนคออยู่
เหมอื นกนั และใชว่ า่ แคฆ่ า่ คนหนง่ึ หมน่ื คนแลว้ จะถอื วา่ ปฏบิ ตั ติ ามเงอ่ื นไข
ส�าเรจ็ เสมอไป...

เอาเถอะ เร่ืองนั้นไมใ่ ช่ส่ิงที่ตวั ผมต้องเก็บมากังวลอยู่แลว้
ทว่าขณะเดียวกันผมฉุกคิดขึ้นมาว่า เป้าหมายของจอมมาร
เคลย์แมนจะใช่การก่อสงครามเพื่อรวบรวมดวงวิญญาณมนุษย์หน่ึงหม่ืน
ดวงหรอื เปลา่ เพราะการออกตระเวนลา่ ดวงวญิ ญาณทลี ะหมบู่ า้ นทลี ะเมอื ง
ยอ่ มมขี ดี จา� กดั ดงั นนั้ การเกบ็ เกยี่ วดวงวญิ ญาณแบบรวดเดยี วจากสงคราม
ย่อมสบายกว่า แลว้ ทีนต้ี นกจ็ ะไดว้ วิ ฒั นาการสู่ ‘จอมมารทีแ่ ท้จรงิ ’
และเพื่อไม่ให้รู้ถึงเงื่อนไขในการวิวัฒนาการท่ีชัดเจน จึงหว่าน
เมล็ดพนั ธห์ุ ายนะแบบสุม่ แถมยังดงึ เอาจอมมารคนอ่นื มาเปน็ หมากเพ่ือ
ให้ตนเองบรรลุวตั ถปุ ระสงค์
หากผมเดาถกู นน่ั จะเทา่ กบั วา่ จอมมารเคลยแ์ มนเปน็ เพยี งปลาซวิ
ปลาสรอ้ ยทไี่ ม่มปี ญั ญาแมแ้ ต่จะกอ่ สงครามด้วยตนเอง เปน็ เพยี งบุคคล
ปลายแถวซง่ึ ไมจ่ �าเปน็ ต้องใหถ้ ึงมอื ผมยังได้
สกั วนั คนคนนค้ี งถกู คดั ทงิ้ ... แตต่ อนนจ้ี อมมารเคลยแ์ มนคอื ศตั รู
ในสายตาผม และถ้าสะสางปัญหาเรือ่ งอาณาจักรฟาลมุสจบเม่อื ไร ผม
จะจดั การก�าจัดหมอนัน่ เป็นรายตอ่ ไป
เหตุผลท่ีผมตัดสินใจลงสนามรบตามล�าพังมีอยู่อีกหน่ึงข้อ
น่ันคือเพ่ือปลดปล่อยความโกรธเกรี้ยวอันรุนแรงซ่ึงพวยพุ่งขึ้นมาจาก
สว่ นลกึ ของหวั ใจแบบสุดกา� ลัง
ผมพรอ้ มท�าทุกอย่างเพอ่ื สังหารศตั รู-------ซึ่งผมไมต่ ้องการให้
ใครเหน็ สภาพผมในชว่ งเวลาดงั กลา่ ว และถา้ จะถกู ศตั รฆู า่ ฟนั เพราะตนเอง
ยึดติดในเรื่องข้ปี ะติว๋ พรรค์นัน้ ก็ใหถ้ อื เสยี วา่ ผมมนั อ่อนเอง

บทท่ี 4 กำ�เนิดจอมม�ร 243

นอกจากน้ี... ผมรู้สึกว่ายังไงตนต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์
ท้งั หมดท่เี กดิ ขึ้นในครั้งน้ี

เพอ่ื จะไดไ้ มต่ อ้ งยกโทษใหก้ บั ความเหลาะแหละออ่ นตอ่ โลกของ
ตนอกี

ผมรตู้ วั ดีวา่ ดงึ ดันเอาแต่ใจ แตว่ ่านน่ั เปน็ เหตผุ ลจ�าเป็นส�าหรับ
ผมจริงๆ

ตอ่ ให้ในกลุ่มผ้โู จมตมี ฮี ินาตะอยูด่ ้วย ผมก็ยังยืนกรานจะฆ่าให้
เหีย้ นด้วยมือของผมคนเดียว

ผมเคยเหน็ ฝมี อื ของฮนิ าตะมาแลว้ ครงั้ หนง่ึ ซงึ่ มนั ไมม่ ที างใชก้ บั
ผมได้อีกเป็นครั้งที่สอง เพราะ ‘มหาปราชญ์’ จัดหาวิธีรับมือสุดแสน
สมบรู ณ์แบบเตรยี มไวใ้ หแ้ ล้ว

《............》
‘มหาปราชญ์’ ท�าทา่ เหมือนพูดบางอย่าง และนั่นยิง่ ท�าให้ผม
ม่ันใจว่าความคิดของตนถูกต้องแล้ว ไม่มีอะไรจะได้เปรียบมากเกินกว่า
การได้เหน็ เทคนคิ ของคตู่ ่อสู้
หากคดิ จะใชท้ า่ ไมต้ ายซงึ่ ไมเ่ คยเปดิ เผยใหใ้ ครเหน็ ตอ้ งระลกึ ไว้
เสมอว่าควรปลิดชีพอกี ฝ่ายให้ส�าเรจ็ เพราะถา้ ไมอ่ ย่างนั้นคนที่รอดชีวติ
อาจนา� ไปบอกตอ่ และมกี ารคิดหาวิธรี บั มือขน้ึ มาในท่ีสุด
ณ เวลานอ้ี กี ฝา่ ยจะเปน็ ใครกไ็ มส่ า� คญั ผมรเู้ พยี งวา่ ผมไมม่ วี นั แพ้
และไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตให้แพ้
อาจเพราะสังเกตเห็นความมุ่งมนั่ ของผม เบนิมารุจงึ ยอมรับคา�
ดว้ ยทา่ ทางไม่เต็มใจนัก
“รับทราบครบั ครั้งนขี้ า้ ยอมยกใหท้ ่าน-------”
เม่อื เห็นเบนิมารพุ ยักหนา้ ผมจึงพยกั หนา้ รับ

244

แตแ่ นน่ อนวา่ ผมไมไ่ ด้คดิ จะใหพ้ วกเบนมิ ารรุ ออยู่เฉยๆ
“-------ฉนั มงี านอยากมอบหมายใหพ้ วกนายไปจดั การ ตอนนี้
ท้ังสี่ทิศของเมืองเรามีอุปกรณ์เวทมนตร์ซึ่งเป็นต้นตอของเขตแดนปักอยู่
ซึ่งแต่ละทิศมีกองก�าลังอัศวินขนาดกลางท�าหน้าท่ีอารักขา มิหน�าซ�้า
กองก�าลังท่ีว่านา่ จะแกร่งเอาเรอื่ ง ฉนั อยากให้พวกนายบุกเขา้ ไปถล่มเจา้
พวกน้ันทุกทศิ ในเวลาเดียวกนั ”
“โธ?่ ”
“อยา่ งน้นี ีเ่ อง พวกเรามโี อกาสได้ออกโรงเหมือนกันสนิ ะครบั ”
“รกิ รุ คุ นน้ขี ออาสาปฏิบตั ภิ ารกิจ!”
“ขา้ เองก็โมโหกับเรอ่ื งคราวนี้ไมน่ อ้ ยเหมือนกนั ครบั !”
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคดี ทุกคนก็ชิงเสนอตัวขอเข้าร่วม
แผนการขน้ึ มาเสยี แล้ว
สดุ ทา้ ยผมจงึ ต้องยกมอื ข้นึ ปรามแล้วพดู ต่อ
“อย่าเพง่ิ ใจร้อน ฉันคดิ ไว้แลว้ ว่าจะให้ใครไปบ้าง อีกอยา่ งฉนั
ตอ้ งการจา� กดั จา� นวนคนทจี่ ะลอดผ่านเขตแดนให้น้อยทส่ี ุดดว้ ย เบนิมารุ
จดั การทศิ ตะวันออก ฮาคุโร รกิ รุ ุ ก็อบตะและเกลโด้จัดการทศิ ตะวันตก
กาบิลและลูกน้องจัดการทิศใต้ พวกโซเอย์จัดการทิศเหนือ ส่วนรันก้า
รอคา� สงั่ อยใู่ นเงาของฉนั ในฐานะกา� ลงั สา� รอง เทา่ ทร่ี คู้ อื ฝา่ ยศตั รมู วี งแหวน
เวทเคลื่อนย้ายด้วย ดังน้ันจัดการถล่มพวกมันให้เรียบร้อยก่อนที่ก�าลัง
เสริมจะมา! ถา้ พวกมนั เรยี กกา� ลังเสริมมาชว่ ย ขอให้เรียกรันก้าโดยทันที
รวมถึงในกรณีที่สังหรณ์ว่าก�าลังรบของฝ่ายตนอาจไม่เพียงพอด้วยนะ
โซเอย์ ได้ยินใชร่ ึเปล่า?”
‘ไม่มีปัญหาครับ ข้ารสู้ ึกปลาบปลมื้ เหลอื เกินทีท่ ่านกรุณาให้
โอกาสพวกข้าแสดงฝีมือ กาบิลเองก็พร้อมลุยเต็มที่ รับรองว่าไม่
เพลี่ยงพล้Óง่ายๆ แนค่ รับ’
“คดิ วา่ สามารถเอาชนะไดร้ เึ ปล่า?”

บทที่ 4 กำ�เนดิ จอมม�ร 245

‘ถ้าแค่ทศิ เดยี วละก็ ไม่ใช่เร่ืองยากเย็นอะไรเลยครบั ’
ผมพยกั หนา้ พร้อมพดู วา่ ดมี าก
นอกจากโซเอยแ์ ลว้ ยังมีลูกน้องอย่างโซกะอีก 5 คน ถึงแมจ้ ะมี
กา� ลังพลแค่ 6 คน แตเ่ รอื่ งความสามารถดา้ นการลอบสังหารน้ันวางใจ
หายหว่ ง เผลอๆ แกรง่ กวา่ กองทหารฝมี อื ไมเ่ อาไหนหลายเทา่ ตวั เสยี ดว้ ย
ซ้�า นอกจากน้ีหากถึงสถานการณ์ขับคับพวกเขายังสามารถสร้างความ
สับสนใหศ้ ัตรูดว้ ยความเร็วในการเคล่ือนยา้ ยอยา่ งว่องไว
ส่วนพวกกาบิลเองก็วิวัฒนาการข้ึนเป็นดราโกนิวต์แล้ว ระดับ
ความแข็งแกรง่ จงึ เพม่ิ ขึ้นมากพอควรจนเรียกไดว้ ่าแตล่ ะคนขยับขนึ้ มาอยู่
ระดับ B+ มิหน�าซ�า้ ยังเคยผา่ นการฝกึ ซอ้ มสรู้ บเป็นหมู่คณะ หากใชว้ ธิ ี
โจมตีจากฟากฟ้าโดยไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูตั้งตัว ต่อให้เป็นอัศวินเจน
สนามก็คงยากจะต้ังรับทัน อีกอย่างหนึ่งคือโพช่ันมีพร้อมอยู่ในมือจึง
หมดหว่ งเรือ่ งสูญเสียก�าลังรบ ตราบใดทไี่ ม่เจบ็ หนกั ถงึ ขัน้ ตายคาที่
ทศิ เหนือกับทิศใต้ไม่น่าจะมปี ญั หา
ทิศตะวันออกมเี บนิมารอุ อกโรงเอง
“เบนมิ ารุ ฉนั ไมห่ ว่ งนายหรอกนะ แต่วา่ นายตอ้ งรบั มืออศั วิน
เกือบร้อยด้วยตวั คนเดยี ว ถ้าเห็นท่าไม่ด-ี ------”
“ท่านริมุรุไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ และตอนลงมือข้าจะ
พยายาม-------”
“ครง้ั นีไ้ ม่จ�าเป็นตอ้ งออมมือ”
“หึ ถ้าอยา่ งน้นั กช็ นะใสครับ”
เบนมิ ารนุ ห่ี ายหว่ งของแท้ เพราะเขาคนนแี้ กรง่ เปน็ อนั ดบั สองรอง
จากผม และยงั เปน็ เจา้ ของสกลิ ทเี่ หมาะสา� หรบั การสรู้ บแบบหนง่ึ ตอ่ กลมุ่
ทศิ ตะวนั ออกก็ไม่น่าจะมีปัญหา
ทนี่ า่ หว่ งคอื ทิศตะวันตก
“ฮาคุโร รกิ ุรุ กอ็ บตะ เกลโด-้ -----”

246

“ทา่ นรมิ รุ วุ างใจไดค้ รบั ขา้ ไมม่ วี นั พลาดแบบเดมิ ซา้� สองแนน่ อน
อกี อยา่ ง-------ประเดน็ ทที่ า่ นรมิ รุ กุ งั วลคอื ... โอกาสทจี่ ะเจอกบั เจา้ พวกนนั้
มีอยคู่ ่อนข้างสงู ถกู ไหมครับ?”

ใช่เลย
ทศิ ตะวนั ตกเชอ่ื มตอ่ กบั เสน้ ทางสอู่ าณาจกั รเบอรม์ นุ ดท์ ใ่ี กลท้ สี่ ดุ
หากฝา่ ยศตั รเู คลอื่ นไหวโดยคาดคะเนวา่ บรรดาพอ่ คา้ ตอ้ งหาทางหนอี อก
จากเมือง พวกเขาคงวางก�าลังอยู่ในทิศดังกล่าวเพ่ือหวังโจมตีแน่นอน
และถา้ ผมเดาไมผ่ ดิ คนทไ่ี ดร้ บั มอบหมายใหท้ า� หนา้ ทนี่ น้ั จะตอ้ งเปน็ กลมุ่
เดยี วกับทีเ่ ข้ามาทา� ลายเมือง
“คดิ วา่ เอาชนะไดร้ เึ ปลา่ ? โอกาสทผ่ี โู้ จมตจี ะเปน็ “ชาวตา่ งโลก”
มีอยู่สูงไมน่ ้อยนะ?”
“หึหึหึ ไม่เป็นปัญหาครับ ครั้งก่อนเป็นเพราะข้าประมาทเกิน
จึงพ่ายแพ้ แตเ่ วลานขี้ า้ มองเพลงดาบของเจ้านนั่ ออกแล้วครับ”
“ทา่ นรมิ รุ ุ พวกขา้ เองกไ็ มไ่ ดอ้ อ่ นปวกเปยี กเหมอื นเมอื่ กอ่ นแลว้
นะครับ พวกข้าพรอ้ มเปน็ ก�าลงั รบ ไม่ใช่รอใหท้ ่านฮาคโุ รมาปกปอ้ ง”
“ใชแ่ ลว้ ครับ! คอยดูเถอะ ขา้ จะชา� ระแคน้ แทนกอ็ บโซใหไ้ ด!้ ”
“ถงึ เราจะมกี นั แค่ 4 คน แตข่ า้ อยากใหท้ า่ นเชอื่ ใจพวกเรา ขา้ จะ
สา� แดงพลงั ในฐานะออร์คคิงทไี่ ด้รับจากทา่ นริมุรุใหด้ ูเองครับ!”
ระดบั ฮาคุโรคงไม่มปี ญั หาอยแู่ ล้ว
แม้จะไม่แกร่งเท่าเบนิมารุ แต่อย่างน้อยก็มีเกลโด้ผู้ทรงพลัง
รว่ มคณะ
ส่วนริกุรุซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบงานด้านรักษาความปลอดภัยเอง
กแ็ ขง็ แกร่งไมด่ อ้ ยกว่ารกิ ุรุโด
ทีน่ ่าเปน็ ห่วงอย่นู ิดหนอ่ ยกค็ อื กอ็ บตะ แตเ่ จ้าโง่น่คี งไม่ท�าอะไร
ฝืนตวั เองหรอก
“ดีละ ถ้าอย่างนั้นฝากเร่ืองการท�าลายอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ถูก

บทที่ 4 กำ�เนดิ จอมม�ร 247