เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 05

เมื่อแน่ใจว่าเขตแดนถูกปลดเรียบรอ้ ยแลว้ ผมจงึ คอ่ ยคบื คลาน
สู่ภายนอก

พร้อมกันนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเฮือกใหญ่ และ
เมอ่ื สกั ครนู่ ี้ ผมสมั ผัสไดว้ า่ ‘รา่ งแยก’ ของตวั เองสลายไป

“ปลอดภยั ดีรึเปล่าครับ นายท่าน!”
รนั ก้ารบี รอ้ นกระโจนออกจากเงา
เจ้าตวั คงกังวลเร่ืองท่ีไมส่ ามารถเชอ่ื มตอ่ กบั ผมได้เอาการ และ
ไม่ร้เู พราะความประหมา่ หรืออย่างไรขนจึงพองตง้ั ท้งั ตัว
ผมลบู ขนรนั กา้ พรอ้ มกบั ตอบวา่ ไมเ่ ปน็ ไร เพอ่ื ใหอ้ กี ฝา่ ยสบายใจ
ทวา่ คร้ังนีต้ อ้ งยอมรบั จริงๆ วา่ เกือบเอาตัวไม่รอด
ถึงแม้จะมีเขตคุ้มภัยซ่ึงชิงกางไว้ต้ังแต่แรก แต่แทบไม่ได้ช่วย
อะไรเลย
ต้องบอกว่านับจากวินาทีท่ีถูกคุมขังอยู่ใน “โฮล่ีฟิลด์” ผมก็
เสียเปรียบโดยส้ินเชิง และการต่อสู้ซึ่งๆ หน้าทั้งที่ไม่รู้กระท่ังตัวตนและ
พลังแท้จริงของศัตรูในสถานการณ์เช่นน้ันถือเปน็ เรอื่ งโงเ่ งา่ สนิ้ ดี ทนั ทที ่ี
ตระหนกั ถงึ เรอื่ งนนั้ ผมรบี สรา้ ง ‘รา่ งแยก’ แลว้ พาเฉพาะรา่ งสไลมซ์ งึ่ เปน็
ร่างจริงหนีออกมา
‘ร่างแยก’ ทอี่ ยู่ในรูปมนษุ ยน์ ้นั เปน็ ‘รา่ งเวท’ ซึง่ สรา้ งขนึ้ ดว้ ย
การอัดแก่นเวทท้ังหมดลงไป แม้จะรู้ว่าการท�าเช่นน้ันจะเป็นเหตุให้
เคลอ่ื นไหวเชอ่ื งชา้ ลง แตเ่ พอื่ เอารา่ งจรงิ หนอี อกมาผมจงึ ไมม่ ที างเลอื กอนื่
อันท่ีจริงผมอยากชมตัวเองด้วยซ�้าว่า เก่งเหลือหลายท่ีรักษา
‘ร่างเวท’ ให้คงอยู่ในสภาวะเช่นนั้นได้นานสองนาน แต่ถึงอย่างไร
“โฮลีฟ่ ลิ ด์” กถ็ อื เปน็ ของอันตรายโดยแท้

บทที่ 3 ความสิ้นหวงั และความหวัง 149

ดีแค่ไหนแล้ว ท่ีผมเอาตัวเองพ้นออกมาได้
ทง้ั นท้ี ง้ั นนั้ ตอ้ งขอบคณุ ตวั เองทต่ี งั้ ใจศกึ ษารา�่ เรยี น “วถิ เี รน้ กาย”
ท่ีฮาคโุ รถ่ายทอดให้
ถ้ายยั ฮนิ าตะคาดเผอื่ ไว้ว่าผมอาจใช้ ‘รา่ งแยก’ เป็นแลว้ ชิงดัก
ทางเสียกอ่ น งานนีค้ งจอดไมต่ ้องแจว... นับเปน็ โชคของผมโดยแท้ ทอ่ี ีก
ฝา่ ยไม่ไดร้ ะแวดระวังถงึ ขน้ั น้นั
แต่ปกติ คงไมม่ ใี ครระแวงถึงขนาดนน้ั อยแู่ ลว้ เนอะ
แมจ้ ะรอดมาได้ แตต่ อ้ งถอื วา่ ครง้ั นเี้ ปน็ บทเรยี นครง้ั สา� คญั ทส่ี อน
ใหผ้ มรู้ว่าอยา่ ได้ประมาทอกี เดด็ ขาด
โอ๊ะโอ ลืมสนิทเลย ตลอดเวลาที่ผา่ นมาผมปกปดิ ออรา่ ของตน
เพราะอยู่ระหว่างการต่อสู้ ทว่าตอนน้ีอาจเผลอปล่อยให้ร่ัวไหลออกมา
โดยไมร่ ตู้ วั กไ็ ด้ ชว่ งนผ้ี มสามารถซอ่ นออรา่ ไดอ้ ยา่ งสมบรู ณแ์ บบแลว้ กจ็ รงิ
แต่ใหแ้ น่ใจไว้เปน็ ดีทสี่ ดุ
เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ น้นั ผมจึงสรา้ งหน้ากากอนั ใหมข่ ้นึ ใน ‘กระเพาะ’
ถงึ แมจ้ ะเปน็ ของเลียนแบบจาก “หน้ากากตา้ นมาร” แตม่ ันช่วยปดิ กลไก
ทไ่ี มจ่ า� เปน็ สา� หรบั ผมในเวลานี้ ขณะเดยี วกนั กเ็ สรมิ แกรง่ ใหก้ บั ‘ตา้ นทาน
พลงั เวท’ ซงึ่ อยา่ งนอ้ ยๆ คงชว่ ยปอ้ งกนั ไมใ่ หถ้ กู ฮนิ าตะตรวจจบั กลนิ่ อาย
ได้ และหลงั จากตระเตรยี มทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ ผมจงึ ‘แปลงกาย’ สู่
ร่างมนุษยแ์ ลว้ หยบิ หน้ากากมาสวมทันควัน

วา่ แตว่ า่ -------ยยั ฮินาตะ แกรง่ เกนิ ไปแลว้
จะบอกว่าแขง็ แกร่งจนผดิ ปกตกิ ย็ ังได้
ถา้ ต่อสู้กนั ต่อไปแบบทุ่มสดุ พลัง โดยไมม่ ี “โฮลีฟ่ ลิ ด”์ จะเป็น
อยา่ งไรหนอ?
โอกาสที่ผมจะแพ้ มสี งู เกอื บรอ้ ยเปอร์เซน็ ต์เลยละ
ผมคดิ พลางนกึ ยอ้ นถงึ การตอ่ สขู้ อง ‘กลทั โทน’ี ซง่ึ ผมปลดปลอ่ ย

150

ออกมา-------
.........
......
...
‘กลัทโทนี’ ท่ีลืมตาต่ืนข้ึนน้ัน เปรียบได้กับโปรแกรม

(บุคลิกภาพปลอม) รูปแบบหนึ่ง เป็นกลุ่มก้อนท่ีมีแรงกระตุ้นของการ
ทา� ลายและกัดกินทกุ สิง่ อยา่ งท่ปี รากฏอยูเ่ บอ้ื งหน้าสายตา

เพราะเหตุน้ี จึงไม่รู้สึกเจ็บคันใดๆ ต่อเรเปียร์ที่แทงอยู่บน
ร่างกาย มิหน�าซ�้า ‘กลัทโทนี’ ยังเปล่ียนร่างเน้ือของตนเรื่อยๆ
พลางเหลอื บมองฮินาตะซงึ่ แสดงสหี น้าตกใจเล็กๆ ให้เห็นทางหางตา

รา่ งน้นั คือรปู ลักษณ์ขน้ั สมบูรณท์ ่เี กดิ จากการใช้ ‘เปลยี่ นรา่ ง
ครอบจกั รวาล’ ไดด้ งั ใจ เปน็ การเปลย่ี นรปู รา่ งแบบพเิ ศษเพอื่ เขา้ สโู่ หมด
ต่อสู้------- โดยดงึ เอาคุณลกั ษณะเฉพาะและขอ้ เดน่ ต่างๆ ของอสรู ทผี่ ม
‘ล่าเหยื่อ’ มาแล้วกินเข้าไปจนถึงปจั จบุ นั มาผสมผสานเขา้ ด้วยกนั

รา่ งเนอ้ื ในรปู ของวตั ถดุ ดู ซบั หญา้ พนื้ ดนิ อากาศโดยรอบระหวา่ ง
ก่อตวั

กลืนกินสสารทุกสิ่งอยา่ งที่อยรู่ อบตัว
เดิมทีการสร้าง ‘ร่างเวท’ น้ันถูกขัดขวางเมื่ออยู่ภายใน
“โฮลฟี่ ิลด์” แต่เขตแดนดงั กล่าวไมอ่ าจขัดขวาง ‘กลัทโทนี’ ซึ่งดึงดันดดู
ซับสสารทุกอย่างเข้าไปในตวั เพือ่ สร้างรา่ งกายและเสริมแกร่งให้ตัวเอง
ไม่รู้เป็นเพราะสัญชาตญาณร้องเตือนถึงอันตรายหรืออย่างไร
ฮินาตะจงึ ไม่รั้งรอทจ่ี ะปลอ่ ยมอื จากเรเปยี ร์
ซง่ึ การตัดสนิ ใจนั้น ชว่ ยให้ฮนิ าตะยงั มีชีวติ รอด
เพราะ ‘กลัทโทนี’ ท่ีเริ่มอาละวาด พุ่งเข้าโจมตหี มายจะขย้า� ทั้ง
เรเปยี ร์ ทงั้ ฮินาตะ
ซึ่งเสียง ความร้อน และกล่ินคือปัจจัยช่วยบ่งช้ีต�าแหน่งของ

บทท่ี 3 ความส้ินหวังและความหวงั 151

ฮินาตะ
หากตอบสนองช้าแม้เพียงนิดเดียว ฮินาตะคงไม่แคล้วถูก

‘ลา่ เหยอื่ ’ กัดทง้ึ แน่นอน
ร่างแปลงของ ‘กลัทโทนี’ ก่อรูปร่างเสร็จสมบูรณ์ ต่อหน้า

ฮินาตะท่ีตกตะลงึ
สัตว์ร้ายท่ีมีร่างมนุษย์ ส่วนนัยน์ตาสีทองกับเรือนผมสีเงิน

ประกายฟา้ อ่อนนา่ จะเป็นส่ิงทไ่ี ดจ้ ากตวั ผม
รปู ลกั ษณน์ น้ั อาบยอ้ มดว้ ยความเหยี้ มโหดดดุ นั สมสถานะปศิ าจ
“ไม่อยากเชอื่ เลย”
ฮินาตะพมึ พา�
ทว่าความต่ืนตระหนกหายไปจากใบหน้าแล้ว เวลาน้ีหญิงสาว

กา� ลังพนิ จิ มองอีกฝ่ายด้วยทา่ ทสี งบน่ิงราวกับนกั วิจยั
การท่ี ‘กลทั โทน’ี ไมต่ ายเพราะ ‘เดด เอนด์ เรนโบว์ (ทา่ แทง

สายรุ้งเด็ดชีพ)’ ท�าให้ฮินาตะตีความออกทันทีว่าในตัวของส่ิงที่อยู่
เบ้ืองหน้าตนไม่มจี ิตใจ------หรือพูดอีกอย่างหนงึ่ คือไม่มคี วามนกึ คดิ

เป็นเพียงแค่วิญญาณ ซ่ึงเปรียบเสมือนแก่นกลางของมนุษย์
และอสูร ทา� หน้าท่ีเฉกเช่นเดียวกับบ่อเกดิ ของพลงั

จรงิ อยวู่ า่ วญิ ญาณกค็ อื ความนกึ คดิ ทวา่ ความนกึ คดิ จะไมป่ รากฏ
สูภ่ ายนอกหากมีแคว่ ญิ ญาณ

ยงั จา� เปน็ ตอ้ งมรี า่ งวญิ ญาณ = แอสทรลั บอด้ี ทา� หนา้ ทร่ี บั ขอ้ มลู
และคา� นวณเพ่ือให้เกดิ ความนึกคดิ

แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ามีแค่แอสทรัลบอดี้ ความนึกคิดก็จะ
กระจดั กระจายหายไปในอากาศ

ตอ้ งมสี ปริ ชิ วลบอด้ี (รา่ งจติ ) ทา� หนา้ ทจ่ี ดจา� เพอ่ื กกั เกบ็ ความ-
ทรงจ�าควบคูก่ ันดว้ ย

ทวา่ สปริ ชิ วลบอดที้ วี่ า่ นไ้ี มต่ า่ งอะไรจากหนว่ ยความทรงจา� จา� ลอง

152

ยงั ไม่ใช่รูปแบบของการจดบนั ทึกความจ�าอนั ถูกตอ้ งชดั เจน
และยงั ตอ้ งมแี มททเี รยี ลบอด้ี (รา่ งวตั ถ)ุ เขา้ มาเปน็ สว่ นประกอบ

อีกหนง่ึ สว่ น
ตอ่ ใหส้ มองเสยี หาย ผฝู้ กึ ฝนจติ ใจจะสามารถกคู้ วามทรงจา� กลบั

คืนมาได้ เรื่องน้ีมีหลักฐานยืนยันชัดเจนจากการตรวจพบสิ่งที่มีลักษณะ
คลา้ ยชวี ติ ทางจติ ในอสูร

ในทางตรงกันข้าม หากจิตใจถูกท�าลายแอสทรัลบอดี้จะได้รับ
ความเสียหายหนักหนว่ งแม้สมองสมบรู ณด์ ที กุ ประการ และหากความ
เสียหายน้ันลกุ ลามจนถงึ วิญญาณ ก็ยากจะกู้กลับให้ฟ้นื คืนดงั เดิม

กระทง่ั “เผา่ มงั กร” ผไู้ ดช้ อื่ วา่ มรี า่ งกายแขง็ แกรง่ สดุ ในโลกใบน้ี
หรือเหลา่ จติ วญิ ญาณระดับสงู กไ็ ม่เป็นขอ้ ยกเว้น-------

ฮินาตะมองตัวตนแท้จริงของ ‘กลัทโทนี’ ในตอนนี้ได้อย่าง
ถูกต้องทะลุปรุโปร่ง และน่ันท�าให้ริมฝีปากของเธอปรากฏรอยย้ิมทรง
เสน่ห์ ดวงตาเป็นประกายระยับประหน่ึงสนุกกับการพินิจพิจารณาหา
หนทางรบั มอื

ท้ังท่ีสูญเสียเรเปียร์ซ่ึงเป็นอาวุธคู่กายไปแล้ว แต่เธอดูไม่เป็น
เดอื ดเปน็ ร้อนสักนดิ

และแลว้ -------
“แอสทรลั บายด์ (จองจ�าร่างวญิ ญาณ)!”
หญิงสาวหยิบแผน่ ยนั ต์จากกระเป๋าเส้อื แลว้ ขว้างออกไป
มนั คอื วชิ าพนั ธนาการแอสทรลั บอดี้ซ่งึ เปน็ ภาชนะของวญิ ญาณ
แทนท่จี ะจบั แมททีเรยี ลบอดี้
ทว่า ‘กลัทโทน’ี ยังไมห่ ยุด
เมอ่ื แนใ่ จในสง่ิ ทต่ี าเหน็ คราวนฮ้ี นิ าตะเปลย่ี นมายมิ้ เหยยี ดดว้ ย
ความดแู คลนแทน

บทท่ี 3 ความสนิ้ หวังและความหวงั 153

แมจ้ ะอยตู่ อ่ หนา้ ‘กลทั โทน’ี ซง่ึ รกุ ประชดิ เขา้ มาพรอ้ มกบั เปลยี่ น
รูปแขนขาต่อไม่หยุดจนดูผิดสรีระ ฮินาตะก็ไม่แสดงท่าทีตระหนกตกใจ
แมส้ ักนดิ เธอยังคงมองดสู ถานการณอ์ ยา่ งไมท่ กุ ข์รอ้ น

หญงิ สาวทา� อยา่ งมากแคเ่ พยี งปดั หลบการโจมตซี งึ่ มที ง้ั ชา้ ทงั้ เรว็
ของ ‘กลทั โทน’ี

เรียกได้วา่ มองออกทกุ การเคลือ่ นไหวขนานแท้
“-------อยา่ งทค่ี ิดไมม่ ีผิด ตายแล้วจริงๆ ด้วย”
ฮนิ าตะพึมพา� เบาๆ
“ให้ตายเถอะ นายน่ีมันกวนประสาทกันจนถึงท่ีสุดเลยนะเน่ีย
อันนี้คือจงใจแกล้งกันใช่ไหม? ขนาดตายไปแล้วยังปล่อยศัตรูออกมา
โจมตกี นั ไดอ้ กี ... มหิ นา� ซา้� -------ยงั เปน็ ศตั รทู ถ่ี า้ ไมจ่ ดั การใหส้ ลายเกลยี้ ง
เสียตรงนี้ จะกลายเป็นภยั มหนั ต์ตอ่ โลกเสยี ด้วย...”
เธอบ่นหลังสา่ ยศีรษะหนึ่งครงั้
ฮินาตะกลับมาท�าหน้าเคร่งขรึม พร้อมกับอัญเชิญจิตวิญญาณ
ไร้สงั กัดจา� นวนมากออกมา
เหลา่ จติ วญิ ญาณปฏบิ ตั ติ ามคา� สงั่ ดว้ ยการเขา้ รายลอ้ ม ‘กลทั โทน’ี
การโจมตีนั้นไร้ความหมายโดยส้ินเชิง กลับกลายเป็นว่าจิต-
วิญญาณทง้ั หลายโดน ‘กลทั โทนี’ กลนื กนิ เสียด้วยซ�า้
แต่นั่นคือเป้าหมายของฮินาตะ เธอแค่ต้องการใช้จิตวิญญาณ
เป็นเครอ่ื งสงั เวยเพื่อหยดุ การเคลือ่ นไหวศัตรู
เวทมนตรท์ ี่สามารถใชไ้ ด้ภายใน “โฮลฟี่ ลิ ด”์ นี้ มเี พยี งอารต์
และเวทมนตรซ์ ง่ึ ไม่ส่งผลกระทบต่อแก่นเวท อาทิ ‘ไสยเวท’ ‘วิถีตอ่ สู้
แห่งจติ ’ รวมถงึ ‘เวทมนตร์สายจิตวิญญาณ’
และตวั เลอื กซง่ึ ฮนิ าตะหยบิ ขนึ้ มาใชภ้ ายใตเ้ งอื่ นไขดงั กลา่ ว กค็ อื
หน่ึงไม้ตายสุดยอดในกลุ่ม ‘เวทมนตร์ศักดิ์สิทธ์ิ’ ที่มีพลังช�าระล้าง
สงู สดุ พดู ง่ายๆ วา่ เป็นหนึ่งในวิธีโจมตขี น้ั เดด็ ขาดทีเ่ ปรยี บได้กับไมต้ าย

154

ของฮนิ าตะ
ฮนิ าตะประสานสญั ลกั ษณซ์ บั ซอ้ นดว้ ยมอื ทงั้ สองขา้ งทย่ี นื่ เหยยี ด

ออกมาด้านหน้า พลางร่ายอาคมซ่ึงฟังคล้ายบทสวดบูชาองค์เทพ
เพียงไม่นาน ลวดลายเรขาคณิตสลับซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
เบ้ืองหน้า

วงแหวนเวทมนตร์ชนิดแบ่งชั้นทับซ้อนเผยร่างให้เห็น จากการ
แทรกแซงโลกซึ่งถูกถกั ทอขึน้ แบบเรว็ จี๋

ร่างของ ‘กลัทโทนี’ ซึ่งก�าลังกัดทึ้งเหล่าจิตวิญญาณอย่าง
บ้าคลงั่ อยใู่ จกลางวงแหวนเวทมนตรน์ ้นั พอดิบพอดี

ในฐานะเหย่อื ผู้นา่ สังเวช ซง่ึ สูญเสยี ท้ังเชาว์ ท้ังปญั ญา ไม่มแี ม้
กระท่ังพลงั ความคดิ อ่านทีร่ อบคอบ

“ลกู ขอสวดภาวนาตอ่ พระเป็นเจ้า ขอพระองค์โปรดรบั ฟังและ
ประทานพลังแห่งจิตวิญญาณศักดิ์สิทธ์ิให้แก่ลูก ขอให้ค�าวิงวอนน้ีส่งถึง
พระองค์ เผาผลาญใหส้ นิ้ ซาก! ‘ดสิ อนิ ทเิ กรชนั่ (สลายดวงวญิ ญาณ)’”

อาคมนนั้ ถกู ถวายแดพ่ ระผเู้ ปน็ เจา้ ผา่ นเสยี งหวานนมุ่ ของฮนิ าตะ
และความปรารถนาของเธอก็เปน็ จริง
ตอ้ งบอกว่าสมเปน็ พลงั ของพระเจ้าโดยแท้
กระทั่งวิญญาณอันโง่เขลาของเป้าหมายซ่ึงถูกล้อมอยู่ในกรอบ
จ�ากดั ก็ยังแหลกสลายไมเ่ หลือแม้เศษเส้ยี ว
เวทมนตร์ซง่ึ ทา� ลายล้างสิ้นแบบเฉพาะบคุ คลและเฉพาะวัตถุ
แสงสีขาวซงึ่ ทะลักออกจากฝ่ามอื ทัง้ สองข้างของฮนิ าตะ ถูกส่ง
เข้าสูว่ งแหวนเวทมนตร์
มนั คือประกายแสง
ประกายแสงซึ่งพุ่งจากจุดปล่อยจนถึงเป้าหมายด้วยความเร็ว
35,000 กิโลเมตรต่อวินาที ความเร็วเทียบเท่าความเร็วแสงเช่นนี้
ใครหน้าไหนจะหลบพ้น

บทท่ี 3 ความสน้ิ หวังและความหวัง 155

ดวงวิญญาณผู้ถูกชักใยด้วยเวทมนตร์ถูกท�าลายส้ินต้ังแต่ระดับ
เซลลจ์ นถงึ วิญญาณดว้ ยพลังศักดิส์ ิทธิ์

แสงนน้ั กา� จดั ‘กลทั โทน’ี ชนดิ ไมเ่ หลอื แมร้ อ่ งรอย โดยไมส่ รา้ ง
ความเสียหายใหส้ ิง่ อน่ื รอบดา้ นสักนดิ

.........
......
...
นั่นคอื บนั ทึกการต่อส้ทู ัง้ หมด
ผมเฝ้าดูสถานการณ์เสมือนชมการต่อสู้ท่ีอยู่ในจอโทรทัศน์
แล้วก็ไดแ้ ต่พดู ว่านา่ สะพรงึ กลวั อะไรเช่นน้ี
ดอกผลเปน็ ชนิ้ อนั ทไ่ี ดจ้ ากการตอ่ สคู้ ราวน้ี กค็ อื เรเปยี รห์ กั ๆ ซงึ่
เคยเป็นอาวธุ ของฮินาตะ โดยผมแอบเก็บมาผ่านทาง ‘กระเพาะ’
แตส่ ง่ิ ทส่ี า� คญั ยงิ่ กวา่ คอื ขอ้ มลู เกยี่ วกบั เวทมนตรท์ ฮี่ นิ าตะใชแ้ ละ
สกลิ ของยัยนน่ั
แมว้ า่ ผมจะปลอ่ ยให้ ‘กลทั โทน’ี อาละวาด แตก่ ารเชอ่ื มตอ่ ขอ้ มลู
นนั้ อย่ภู ายใตก้ ารควบคมุ ของ ‘มหาปราชญ’์ แทนทจี่ ะผา่ นทางวิญญาณ
ของผม และเม่อื โดนตัดขาดการเชือ่ มตอ่ ทางวิญญาณกับผม เจ้านนั่ ย่อม
เคล่ือนไหวได้ตามใจชอบแบบอิสระร้อยเปอรเ์ ซน็ ต์
เพราะอยา่ งนแี้ หละ ชว่ งสดุ ทา้ ยทฮ่ี นิ าตะโจมตดี ว้ ย “เดด เอนด์
เรนโบว์”-------ผา่ นทางเรเปยี ร์ ตวั ผมซง่ึ เปน็ รา่ งจรงิ จงึ ไมไ่ ดร้ บั ผลกระทบ
ใดๆ...
ผมไมไ่ ดค้ ดิ จะใชเ้ จา้ นน่ั เอาชนะตง้ั แตแ่ รกอยแู่ ลว้ ฉะนน้ั สงิ่ ทผ่ี ม
ทา� คือออกค�าสงั่ ใหเ้ กบ็ ข้อมูลเผ่ือไว้ส�าหรบั หาทางรับมอื ในอนาคต
และผลการวเิ คราะหท์ ไี่ ดอ้ อกมา กเ็ ปน็ ไปตามภาพความทรงจา�
เมื่อสักครู่
พดู กพ็ ดู เถอะ------- “ดิสอนิ ทิเกรชน่ั ” นี่อนั ตรายเปน็ บา้

156

เปน็ ภยั คกุ คามทที่ า� ใหร้ สู้ กึ เยน็ สนั หลงั วาบเลย ถา้ เจอทา่ พฆิ าต
นั้นตั้งแต่แรกคงหมดสิทธ์ิหาทางป้องกัน เพราะมันคงเจาะทะลุกระท่ัง
‘เขตแดนหลากคณุ สมบัต’ิ ของผมจนทกุ อยา่ งหายไปในพรบิ ตา

ประเดน็ ตอ่ มาคอื มนั ใชเ้ วลาพอควรในการเตรยี มการ แตป่ ระเดน็
นี้ถือว่าจ๊ิบจ๊อยมากเม่ือเทียบกับพลังท�าลาย และระดับฮินาตะคงใช้ท่า
ไมต้ ายนีไ้ ด้อยา่ งคล่องแคลว่ เลยทเี ดยี ว

ข�าไม่ออกเลยแฮะ
ในเมื่อแข็งแกร่งออกปานน้ัน แล้วท�าไมยังต้องใช้เขตแดน...
นอกจากแข็งแกรง่ แลว้ ยงั ไมป่ ระมาทอกี แล้วอย่างนีผ้ มจะหาหนทางไหน
มารบั มอื
ขนาด ‘รา่ งแยก’ ของผมยงั สรา้ งรอยขดี ขว่ นใหย้ ยั นน่ั ไมไ่ ดแ้ มแ้ ต่
รอยเดียว
คงเพราะแบบน้ีสินะ ฮินาตะถึงกล้าเดินดุ่มเข้ามาอย่างมาดม่ัน
โดยไม่สวมแมแ้ ตช่ ุดเกราะ...
พอได้รู้ว่าฮินาตะมีไม้ตายพรรค์น้ันซ่อนอยู่ การตัดสินใจหนี
ออกมาในวนิ าทที ถ่ี กู ปิดล้อมดว้ ยเขตแดนอาจถูกตอ้ งทีส่ ดุ แลว้
“ชาวต่างโลก” กับ “ผูถ้ กู อัญเชญิ ” แขง็ แกร่งกนั ทุกคนตามท่ี
ยกู เิ คยบอกไว้หรือเนีย่ ? ถา้ อยา่ งน้ัน เห็นทจี ะตอ้ งหามาตรการรับมือท่ี
เหมาะสมโดยคิดเผือ่ ไว้กอ่ นเลยวา่ ฝา่ ยศตั รูเป็นผูม้ ียนู ีคสกลิ
ผมเคยเหลิงว่าตนเองแกร่งมากในระดับหน่ึง แต่หลังผ่านการ
ตอ่ สูก้ ับฮนิ าตะ ความมั่นใจน้ันถกู ทา� ลายย่อยยับไม่เหลอื ชน้ิ ดี
บางทีอาจดกี วา่ กไ็ ด้ที่ความล�าพองหายไป
และตอ้ งถอื เปน็ ความโชคดี ในความบงั เอญิ ทม่ี โี อกาสไดส้ มั ผสั
“ดิสอินทิเกรชั่น” ซ่ึงการเก็บข้อมูลของผมส้ินสุดลงในจังหวะที่วงแหวน
เวทมนตรช์ นิดแบ่งชน้ั ทับซอ้ นเรมิ่ ท�างาน
ทางเลอื กของผมกอ่ นทวี่ งแหวนเวทมนตรท์ า� งานมเี พยี งแคจ่ ะหนี

บทท่ี 3 ความสิน้ หวังและความหวัง 157

หรอื จะป่วน
ถา้ ‘วิเคราะหป์ ระเมนิ ’ เจ้าวงแหวนเวทมนตรน์ น้ั ได้ดว้ ยกค็ งดี

แต่เวลาและสถานการณไ์ ม่เอ้อื พอใหผ้ มได้ทา� ตามใจคิด
โลกไม่ได้สวยงามสา� หรบั เราเสมอไป
วนิ าทที เ่ี หน็ วงแหวนเวทมนตรน์ น้ั การเชอื่ มตอ่ ขอ้ มลู ของ ‘มหา

ปราชญ์’ ก็หลุดทันควัน แม้กระทั่งตัวผมซ่ึงอยู่ในร่างจริงยังถึงข้ัน
เวยี นหัว

จากทด่ี ู การหลบหลีกนน้ั ลมื ไปไดเ้ ลย วงแหวนเวทมนตรช์ นดิ
แบง่ ชนั้ ทับซอ้ นมคี ณุ สมบัตใิ นการติดตามเป้าหมายด้วย ถ้าปลดเขตแดน
ไม่ทัน รบั ประกนั เลยวา่ หมดสทิ ธห์ิ ลบการโจมตที พ่ี ุง่ เขา้ หาอยา่ งจงั ...

มลิ มิ จะตา้ นทานเวทน้ีไหวไหมนะ?
เอาไว้เจอกนั คราวหนา้ ลองถามดูดีกว่า

ผมถ่ายทอดขอ้ มลู ท่ีเกิดขึน้ ภายในเขตแดนให้รนั ก้ารับรู้ พลาง
สา� รวจสภาพร่างกายตนเอง

ไมเ่ ป็นไร ไมม่ สี ว่ นไหนบบุ สลาย ผลกระทบจาก ‘โฮลี่ฟิลด’์ ก็
หายไปแลว้ ด้วย

ว่าแต่ว่า ยัยฮินาตะนี่เหลอื ร้ายจริงๆ
โผลม่ าปบุ๊ กห็ าเรอื่ งชวนตปี บ๊ั โดยไมส่ นใจจะรบั ฟงั คา� ของฝา่ ยนี้
ผมเองกบ็ า้ จท้ี ไี่ ปรบั คา� หาเรอ่ื งของยยั นนั่ หลงคดิ วา่ ชยั ชนะตอ้ ง
เป็นของตนแน่นอน แต่สดุ ท้ายกลบั แพร้ าบคาบ...
ไมส่ ิ ไมแ่ พส้ กั หนอ่ ย เคยไดย้ นิ ไหมทเี่ ขาบอกวา่ หนพี น้ กเ็ ทา่ กบั
มชี ัย
ซ่ึงผมต้ังใจไว้แต่แรกแล้วว่าจะหนี เพราะฉะนั้นการหนีพ้น
ออกมาได้ย่อมหมายความว่าผมเปน็ ฝา่ ยชนะ
ถึงจะฟังเหมือนแก้ตัวน�้าขุ่นๆ แต่สรุปคือผมชนะในเชิงพิชัย

158

สงครามแล้วกนั
นอกจากน้ี ผมยงั เกบ็ ขอ้ มลู ทเี่ ปน็ ประโยชนม์ าไดไ้ มน่ อ้ ยเลยดว้ ย

ถา้ ไมพ่ ดู วา่ ผมชนะแล้วจะให้พูดวา่ อะไรละ่
เอาเถอะ ถึงจะพดู ยังไง ผมยอมหยวนให้ที่คา� วา่ เสมอกันกไ็ ด้
บอกไวก้ อ่ นเลยนะ วา่ ผมไมไ่ ดด้ งึ ดนั เพราะเจบ็ ใจทพ่ี บกบั ความ

พา่ ยแพ!้
จริงดว้ ย นีไ่ ม่ใช่เวลามัวมาพูดจาหยอกลอ้ อยนู่ นี่ า
ชักเรม่ิ ห่วงทุกคนในเมืองแล้วสิ
ผมผละจากสถานทนี่ น้ั และเตรยี มตวั เดนิ ทางกลบั โดยไมโ่ ยกโย้

ใหเ้ สียเวลา
*

ผมสงั เกตถงึ ความผดิ ปกติ ตอนที่จะวารป์ ไปเทมเพสต์
ผมตง้ั ใจจะกลับห้องพกั ของตนดว้ ยเวทธาตุ : วาร์ปโพทลั ทว่า
เวทมนตร์กลับไมท่ �างาน
《แจง้ เตอื น ไมส่ ามารถจบั พกิ ดั ปลายทางทตี่ อ้ งการเคลอ่ื นยา้ ย
คาดว่าเป็นเพราะสถานที่นั้นๆ ถูกปิดกั้นระหว่างโลกภายนอกด้วย
เขตแดนชนดิ ใดชนดิ หน่ึง》
แย่ละสิ ดูเหมือนจะมีใครบางคนต้ังใจบดขยี้เทมเพสต์อย่างท่ี
ฮินาตะพดู ขนื ไมร่ บี กลบั มหี วังไมม่ ที ่ใี หก้ ลบั ไปจรงิ ๆ แน่
ระหว่างน้ัน ผมให้ ‘มหาปราชญ์’ วิเคราะห์หาปลายทางซ่ึง

บทที่ 3 ความส้นิ หวังและความหวัง 159

สามารถเคลอื่ นยา้ ยไปได้ กระทงั่ พบวงแหวนเวทมนตรภ์ ายในถา�้ ซง่ึ กาบลิ
ทา� หนา้ ทอ่ี ารักขา

“ไปกันเลย!”
ผมสง่ เสียงเรยี กรนั ก้า กอ่ นรบี ร้อนเคลื่อนย้ายตัวเองไปยงั ถ้า� ท่ี
ถกู ปดิ ผนึก

พวกกาบลิ มาออกนั อยหู่ นา้ วงแหวนเวทมนตรภ์ ายในถา้� ปดิ ผนกึ
ทันทที ี่เหน็ ผม กาบิลกว็ งิ่ เหยาะเข้ามาหาด้วยสีหนา้ โลง่ อก
“โอ!้ ทา่ นริมรุ ุ ปลอดภัยดใี ชไ่ หมขอรับ!”
จากนนั้ กาบิลก็อธบิ ายเหตุการณ์ใหฟ้ ัง
“------ทนี ้ี หลงั ไดร้ บั รายงานวา่ อกี หนง่ึ สปั ดาหใ์ หห้ ลงั อาณาจกั ร
สตั วย์ รู าซาเนยี จะทา� สงครามกบั ทา่ นจอมมารมลิ มิ ขา้ นอ้ ยกต็ ดิ ตอ่ กบั ทา่ น
เบนิมารุไม่ได้อีกเลย ข้าน้อยเห็นผิดสังเกตเลยลองติดต่อหาเจ้าโซกะ
เลยไดค้ วามว่าทางโน้นเองก็ติดตอ่ กับบรรดาผู้บริหารไมไ่ ด้เหมอื นกัน...”
“ขา้ ถา่ ยทอดขอ้ ความไปยงั กษตั รยิ ก์ าเซลแลว้ ครบั แตเ่ นอื่ งจาก
ไม่รสู้ ถานการณโ์ ดยละเอียดจึงไม่กลา้ ผลผี ลามเคลื่อนไหว...”
เบสเตอรเ์ องกร็ ายงานใหฝ้ า่ ยราชาคนแคระรบั รเู้ รอื่ งราวแลว้ ทวา่
ข้อมูลยังไม่เพียงพอส�าหรับการร้องขอก�าลังเสริม จึงท�าได้เพียงเฝ้ารอ
ความคบื หนา้ ของสถานการณ์ด้วยความกงั วล
ดเู หมอื นวา่ จะมกี ารตดิ ตอ่ เขา้ มาอยา่ งกะทนั หนั ผา่ นลกู แกว้ สอื่ สาร
เมื่อประมาณ 1 ชัว่ โมงก่อนหน้า
ตอนน้นั ทกุ คนยังสือ่ สารกันไดไ้ ม่มปี ัญหา แต่พอผ่านไปสกั พัก
การรายงานซึง่ ควรเขา้ มาอย่างตอ่ เน่อื งกลบั หายเงยี บโดยปรยิ าย
กระท่งั ‘จติ สื่อสาร’ ยงั ใชก้ ารไม่ได้ และระหว่างทีท่ ุกคนกา� ลัง
ปรกึ ษาหารอื กนั วา่ ควรท�าอยา่ งไร ผมกก็ ลบั มาพอดี
งานน้ีคงต้องบอกว่าลางสังหรณ์ด้านลบของผมตรงเผงเสียแล้ว

160

จะตอ้ งมเี หตุรา้ ยแรงบางอย่างเกดิ ข้นึ แน่ๆ ว่าแต่วา่ ทา� ไมถงึ ตดิ ต่อกบั คน
อน่ื ๆ ในเมืองไมไ่ ด้ละ่ ...

ขณะก�าลังครุ่นคิดอยู่นั้นเอง โซเอย์พลันปรากฏกายข้ึนราวกับ
โผล่ออกมาจากเงาของผม ก่อนท่ีพวกโซกะจะเผยร่างตามมาประหน่ึง
กระโจนออกจากเงาของกาบิล

“ทา่ นริมรุ ุ ดีใจเหลอื เกินท่ีทา่ นปลอดภยั -------”
โซเอยเ์ อ่ยด้วยความโลง่ ใจอยา่ งท่ีสุด
ดูเหมือนเจ้าตัวจะกังวลไม่น้อยที่ติดต่อกับผมไม่ได้เลยระหว่าง
พยายามใช้ ‘ร่างแยก’ แจ้งเตอื นอันตรายให้ผมรับรู้
มหิ น�าซา�้ โซเอยค์ นนน้ั ยังดูออ่ นเปล้ยี เพลียแรง บาดแผลเต็มตัว
“เฮ้เฮ้ โซเอย์ แทนทจี่ ะห่วงฉัน หว่ งตวั เองก่อนดกี วา่ ไหม แผล
นายไม่ใช่เลก็ ๆ เลยนะนั่น!?”
เบสเตอร์รีบรดุ ไปหยิบฟูลโพชั่นมาให้โซเอย์ดื่ม
“ขออภยั ทขี่ า้ สอดปาก ทา่ นโซเอยพ์ ยายามฝา่ เขตแดนทก่ี างลอ้ ม
เทมเพสต์ จงึ ได้รบั บาดเจ็บอย่างท่เี ห็นน่แี หละค่ะ”
“เงยี บไปเลย โซกะ เรือ่ งของขา้ นะ่ เอาไวก้ ่อน ว่าแตว่ ่าทา่ นรมิ รุ ุ
ครบั ขา้ รู้สึกสถานการณ์ปจั จบุ ันของเราไม่สูด้ ีนกั -------”
รายละเอยี ดทโ่ี ซเอยส์ าธยาย ชวนใหต้ ระหนกไม่นอ้ ย
อาณาจกั รฟาลมุสจัดกองทพั ตรงมาทางเทมเพสต์
ภายหลังจากสืบขอ้ มลู เกยี่ วกับเรือ่ งดงั กล่าวจนแนช่ ัด โซเอยก์ ็
รบี มงุ่ หนา้ กลบั เทมเพสตเ์ พอื่ รายงานขา่ วสารใหเ้ บนมิ ารรุ บั ทราบ ทวา่ ทกุ
ทิศรอบเมืองกลับถูกเขตแดนบางอย่างกีดขวางท�าให้ไม่สามารถเข้าไป
ภายในได้ ยังดที ่ีรา่ งจรงิ แค่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะ ‘ร่างแยก’ ถงึ ขน้ั
แหลกสลายโดยส้นิ เชิง
สาเหตทุ ผ่ี มกลา้ พดู เตม็ ปากเตม็ คา� วา่ ยงั ดที แี่ คเ่ จบ็ หนกั กเ็ พราะ
อีกฝ่ายคือโซเอย์

บทที่ 3 ความสิ้นหวังและความหวัง 161

หากเป็นคนอนื่ ปา่ นนี้อาจลงหลมุ เรยี บรอ้ ยแล้ว
เมอื่ เหน็ วา่ ตนไมส่ ามารถฝา่ เขา้ ไปได้ โซเอยจ์ งึ เรยี กรวมพลพวก
โซกะเพ่อื บุกทะลวงเขตแดน และตอนนน้ั เองท่ีรับร้ไู ดว้ า่ ผมกลบั มาแลว้
การไมส่ ามารถตดิ ตอ่ กบั ผมได้ นา่ จะเปน็ สาเหตหุ ลกั ทท่ี า� ใหพ้ วก
โซเอยร์ อ้ นรนปานนี้ มิหน�าซ้า� ยังมสี ารพดั เหตกุ ารณ์เกดิ ขน้ึ ซ้�าซ้อนกันใน
ช่วงเวลาไม่กส่ี บิ นาที ซงึ่ ตรงกับจงั หวะทผ่ี มถกู ฮินาตะโจมตี
“ขอโทษนะทที่ า� ใหท้ ุกคนเป็นหว่ ง”
“อย่าขอโทษเลยครบั แคท่ ่านริมุรุปลอดภยั พวกขา้ ก็ดีใจแลว้ ”
โซเอยต์ อบเช่นนน้ั ในขณะทีผ่ มรา� พงึ กบั ตวั เองวา่ หากตดั สนิ ใจ
เดนิ ทางกลบั เรว็ กวา่ น้ี กค็ งไมต่ อ้ งเผชญิ หนา้ กบั ฮนิ าตะ ทง้ั หมดเปน็ เพราะ
ความเอาแต่ใจของตนแทๆ้ เหน็ ทตี ้องส�านกึ ผดิ ให้หนัก...
แตก่ ่อนหน้านน้ั
“ถ้าอาณาจักรฟาลมุสเรม่ิ เคล่อื นไหว กห็ มายความวา่ คนทก่ี าง
เขตแดนอาจเปน็ ผเู้ กยี่ วขอ้ งจากอาณาจักรฟาลมุส?”
“มีความเปน็ ไปมากอยู่ครับ...”
“ถ้าอย่างนน้ั ผู้คนในเมอื งกต็ กอยใู่ นอนั ตรายแนๆ่ -------!?”
ความรอ้ นรนผดุ ข้ึนในใจผมทนั ทีที่ความคิดน้นั แวบขึน้ มา
นา่ เจบ็ ใจท่โี ดนฮนิ าตะรัง้ ตวั ไว้
ตอนนจ้ี ะมวั เออ้ ระเหยลอยชายคยุ กนั ไมไ่ ด้ ผมรบี ตดั สนิ ใจกลบั
เมืองทนั ที
“กาบิล ฝากนายท�าหน้าท่ีอารักขาภายในถ้�าต่อนะ คุ้มครอง
เบสเตอรก์ ับพวกหมอโอสถชาวคนแคระใหด้ ดี ้วยละ่ ! ถา้ ใครบกุ รกุ เข้ามา
กค็ มุ ตวั ไว้ พยายามอยา่ ฆ่า”
“ขอรับ ข้านอ้ ยรับทราบ”
“ทา่ นรมิ รุ ุ แลว้ เราจะทา� อยา่ งไรเรอ่ื งการตดิ ตอ่ กบั กษตั รยิ ก์ าเซล
ดคี รับ?”

162

“ออ้ เรื่องนนั้ ------- รอจนกว่าฉนั จะยนื ยนั สถานการณ์แล้วกนั
รีบรอ้ นตดิ ตอ่ ไปตอนน้มี แี ต่จะยิง่ ทา� ใหท้ างโน้นกังวลเปลา่ ๆ”

“จรงิ ด้วยสิ รบั ทราบแล้วครบั รกั ษาเนื้อรักษาตวั ดว้ ยนะครับ!”
ผมเขา้ ใจวา่ เบสเตอรเ์ ปน็ หว่ ง แตต่ ราบทย่ี งั ไมท่ ราบสถานการณ์
แล้วจะเอาข้อมูลอะไรอธิบายให้อีกฝา่ ยฟงั ในเมอ่ื ไดฟ้ ังขา่ วสารเบอื้ งต้น
บา้ งแล้ว ตอนน้ีคงตอ้ งใหร้ อสถานเดยี ว
“ฉันจะเข้าไปกอ่ น”
“ครบั ! แล้วขา้ จะรีบตามไปทันทีครบั ”
ตอนทก่ี า� ลงั จะมงุ่ หนา้ สเู่ มอื งดว้ ย ‘เคลอ่ื นยา้ ยผา่ นเงา’ ผมกพ็ ลนั
นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ สกลิ ของตนพฒั นาขน้ึ กลายเปน็ ‘เคลอ่ื นยา้ ยผา่ นมติ ’ิ แลว้
“เดีย๋ วกอ่ น โซเอย์ เราไปพร้อมกันเลยดกี ว่า พวกโซกะกด็ ้วย!”
“หา?”
ผมเปิดใช้งาน ‘เคล่ือนย้ายผ่านมิติ’ โดยไม่ตอบค�าถามใดๆ
เชื่อมเส้นทางระหวา่ งต�าแหนง่ ปจั จบุ ันกับตา� แหน่งซ่งึ ประชิดขอบเขตแดน
มากท่ีสดุ
อโุ มงคข์ นาดพอใหค้ นลอดผา่ นปรากฏขน้ึ เบ้อื งหน้า ซึ่งอีกฟาก
หนึง่ คอื สถานทอ่ี ันเป็นเปา้ หมายของการเดินทาง
เป็นสกิลทีส่ ะดวกเกินไปจนนา่ ตกใจ
“กาบิล ฝากด้วยนะ!”
“ขอรบั ! ข้าน้อยจะรอการตดิ ต่อจากท่านนะขอรับ!”
ผมพยกั หน้าตอบกาบิลและเหลา่ ลกู น้องวา่ อื้ม
จากนน้ั จงึ ขยบั เดนิ หนา้ กา้ วขาเขา้ ไปในอโุ มงคท์ อ่ี ยตู่ รงหนา้ -----

ผมเดินทางมาถึงรอบนอกของเมืองได้ส�าเร็จไร้ปัญหา
พวกโซเอย์เองกต็ ามหลงั ผมมาติดๆ
โซเอย์ดูไม่ต่ืนเต้นตกใจสักเท่าไร ต่างกับพวกโซกะซึ่งงุนงงกัน

บทที่ 3 ความสนิ้ หวงั และความหวงั 163

พอควร
ก็ไม่แปลกท่ีจะเป็นเช่นน้ัน อันที่จริงถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์

หนา้ ส่วิ หนา้ ขวาน ผมก็อยากค่อยๆ อธบิ ายให้พวกเขาเขา้ ใจอยู่หรอก...
เอาละ ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าเขตแดนพศิ วงแล้ว
ถา้ คนมฝี มี อื ระดบั โซเอยย์ งั ฝา่ เขา้ ไปไมไ่ ด้ นนั่ ยอ่ มหมายความวา่

เขตแดนนี้แข็งแกร่งเอาเรือ่ ง
ผมกางมือซ้ายออกเพื่อดูดซับบางส่วนของเขตแดนตรงหน้า

แล้วเริ่มตน้ ‘วเิ คราะห์ประเมิน’
《วเิ คราะห์ ตรวจพบมหาเวทมนตร์ : แอนตเิ มจกิ แอเรยี และ

การลดลงของความเข้มข้นแก่นเวท แม้ใช้หลักการทÓงานแบบเดียว
กบั ‘โฮลฟี่ ลิ ด’์ แตค่ ณุ ภาพไมเ่ หมอื นกนั คา่ ความเขม้ ขน้ คลาดเคลอื่ น
ในบางจดุ สนั นษิ ฐานวา่ นา่ จะเปน็ ของเลยี นแบบคณุ ภาพตÓ่ พลงั ความ
สามารถในการชÓระลา้ งจงึ ออ่ นดอ้ ยตาม อาจไดร้ บั ผลกระทบบา้ งในกรณี
บุกฝา่ เข้าไป แต่ยงั พอใช้ ‘เขตแดนหลากคุณสมบตั ิ’ ต้านทานไหว》

ถ้าเปน็ ของเลียบแบบคณุ ภาพต่�า คงไมม่ ปี ัญหา
เนอ่ื งจากเปน็ หว่ งพวกเบนมิ ารทุ อ่ี ยดู่ า้ นใน ผมจงึ ตดั สนิ ใจบกุ ฝา่
เขา้ ไปโดยไมต่ อ้ งเสียเวลาไตรต่ รอง
นอกจากน้ี ‘มหาปราชญ’์ ยงั แจ้งด้วยว่า ตัวผรู้ า่ ยเวทเปิดใช้
มหาเวทมนตรอ์ ยู่ภายในกจ็ ริง แตเ่ ขตแดนน้ีถูกควบคมุ จากภายนอก ซง่ึ
การรักษาเวทมนตร์ขนาดใหญ่เช่นนี้ให้ท�างานต่อเนื่องต้องใช้แรงคน
จา� นวนหนึ่ง ไมม่ ีทางท�าสา� เรจ็ ด้วยฝมี อื เพียงคนสองคนแน่นอน
“โซเอย์ ฉันจะปราบเจ้าคนท่ีท�าให้มหาเวทมนตร์น้ีท�างานเอง
พวกนายตามหาตวั คนกางเขตแดนใหเ้ จอแลว้ กนั แตห่ า้ มลงมอื เดด็ ขาดนะ
ไปกนั เปน็ หมคู่ ณะและพยายามตรวจสอบใหแ้ นใ่ จกอ่ นวา่ อกี ฝา่ ยแขง็ แกรง่

164

ขนาดไหน”
“รับทราบครับ ว่าแต่เราจะตดิ ต่อกนั ดว้ ยวธิ ีใด?”
“อมื ”
ผมพยักหน้าหงึก ก่อนปล่อย ‘ใยเหนียวหนืดเหล็กกล้า’

ออกมาพันรอบข้อมือโซเอย์
“เป็นไง? ถ้าใช้เจา้ นี่ละก็ น่าจะพอชว่ ยใหส้ อื่ สารกนั ผา่ นความ

คิดได้นะ?”
“เชน่ น้ีนเ่ี อง ขา้ ก็ว่านา่ จะใชไ้ ด้ผล-------”
ผลจากการเร่งทดลองพบว่า พวกผมทุกคนสามารถใช้ ‘จิต

ส่ือสาร’ ได้โดยผ่าน ‘ใยเหนยี วหนืดเหล็กกล้า’ ไม่ว่าจะอยดู่ า้ นในหรือ
ดา้ นนอกเขตแดน

“ดลี ะ ไปกนั เลย! ในกรณเี กดิ เหตฉุ กุ เฉนิ ฉนั จะเปน็ คนรบั หนา้ เอง
แตถ่ า้ รวู้ า่ เอาชนะได้ กจ็ ดั การทา� ใหเ้ จา้ พวกนน้ั หมดทางสเู้ สยี ขอยา�้ นะวา่
ห้ามฆ่า”

“ครบั ! ค่ะ!”
โซเอย์และกลุ่มของพวกโซกะท้ังห้าคนรับปากก่อนหายวับไป
แบบไร้สุ้มเสยี ง
เหมอื นนินจาไมม่ ผี ิด ถา้ เป็นโซเอย์กับ 5 คนนัน้ คงไม่เพลย่ี ง-
พล�้างา่ ยๆ แม้ต้องประมอื กับมนษุ ยม์ ารระดับสูงแน่...
แต่ตอนน้ีจะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด ผมต้องรอบคอบอย่าง
ทส่ี ดุ เพอื่ ไม่ไดม้ ขี ้อผดิ พลาดแม้สักนดิ
ดว้ ยเหตุนผี้ มจึงให้ ‘มหาปราชญ์’ เปดิ ‘วิเคราะห์ประเมิน’
ไว้กอ่ น และถา้ ทกุ อย่างดา� เนินด้วยดี ผมอาจคลายเขตแดนจากภายใน
ไดส้ า� เร็จ...
ตอนนี้ผมฝากให้พวกโซเอย์จัดการด้านนอกแล้วรีบเข้าไปใน
เขตแดนจะดีกวา่

บทท่ี 3 ความสน้ิ หวงั และความหวงั 165

*

แม้ระดับความเข้มข้นจะเบาบางลง แต่ในเมืองยังมีแก่นเวท
หลงเหลือ

หากไมม่ แี อนตเิ มจกิ แอเรยี ทบั ซอ้ นอกี ชนั้ กด็ จู ะยงั พอใชเ้ วทมนตร์
ไดอ้ ยบู่ า้ ง

และเปน็ เพราะมี ‘เขตแดนหลากคณุ สมบตั ’ิ ผลกระทบเหลา่ นน้ั
จงึ ไมส่ ง่ ผลตอ่ ตวั ผม การไดร้ วู้ า่ เขตแดนนอ้ี อ่ นดอ้ ยกวา่ ‘โฮลฟ่ี ลิ ด’์ ทา� ให้
ผมสบายใจขึ้นโข

ผมวิ่งไปตามถนนของเมือง ตรงสู่อาคารส�านักงานซ่ึงตั้งอยู่
สดุ ปลายลานกว้างใจกลางเมอื ง

ลานกลางเมอื งเตม็ ไปดว้ ยกลมุ่ ผคู้ นทพ่ี ากนั ออกมามงุ ดเู หตกุ ารณ์
บรรยากาศอึดอดั ครอบคลุมอาณาบรเิ วณ

ความกงั วลวา่ จะต้องมีเรื่องอะไรเกดิ ขน้ึ แน่ๆ ผดุ ขน้ึ ในใจ
ไมร่ เู้ ปน็ เพราะสงั เกตเหน็ วา่ ผมมาถงึ แลว้ หรอื อยา่ งไร ผคู้ นทอ่ี ยู่
รอบดา้ นจงึ พรอ้ มใจกนั เปดิ ทางใหพ้ รอ้ มทง้ั คกุ เขา่ ลงกบั พนื้ และตอนนนั้
เอง ผมสังเกตเห็นกลุ่มคนจา� นวนหนึง่ มุ่งหนา้ มาทางผม
คนทว่ี ง่ิ จต๋ี รงเขา้ มาหากค็ อื รกิ รุ โุ ด ตามดว้ ยรกิ รุ ุ รริ นิ ะและบรรดา
ผ้อู าวโุ สของเผ่าฮอ็ บกอ็ บลิน
“ทา่ นรมิ ุรุ กลับมาแล้วรคึ รับ ดีใจจรงิ ๆ ที่ท่านปลอดภยั ------”
ริกุรุโดทรุดตัวคุกเข่าอย่างรุนแรงในลักษณะคล้ายจะโผเข้ามา
กอดขาผม ก่อนกล่าวประหนงึ่ ปล้มื ปรมิ่ เสียเต็มประดา
“อื้อ ขอโทษนะทท่ี า� ให้เป็นห่วง”
“ทา่ นไมต่ ้องขอโทษหรอกครบั !!”
อีกฝ่ายคงกังวลใจมากจริงๆ ถึงได้น้�าตาไหลพรากหลังพูด

166

ประโยคน้นั ออกมา
คนอ่ืนๆ เองก็พากันคุกเข่าล้อมรอบผมและริกุรุโด พร้อมท้ัง

ดอี กดใี จท่เี หน็ ผมกลบั สถู่ ิ่นฐาน
ดเู หมอื นวา่ การตดิ ตอ่ กบั ผมไมไ่ ดก้ ลางคนั จะเปน็ เหตสุ รา้ งความ

สับสนวุ่นวายใจใหท้ กุ คนมากกวา่ ทผ่ี มจินตนาการไว้
ทวา่ ในขณะทส่ี ว่ นใหญฟ่ มู ฟาย กย็ งั มบี างคนทอ่ี ยใู่ นอาการสงบ

เยอื กเย็น
ไคจินนน่ั เอง
“-------นายท่าน ข้าดีใจจรงิ ๆ ทท่ี ่านปลอดภยั ...”
เขาเอย่ ทักผมสน้ั ๆ เพยี งเท่าน้ัน
ในน�้าเสยี งเจือความกังวลและความอัดอน้ั คลา้ ยกา� ลังอดกลน้ั

ต่อบางสง่ิ บางอยา่ ง
ผมพอจะจับคล่ืนอารมณ์ความรู้สึกของอสูรได้นิดหน่อย จึงรู้

ทนั ทวี ่าไคจินปดิ ซ่อนบางอย่างเอาไว้
นอกจากนผ้ี มยงั สงั เกตวา่ สามพนี่ อ้ งคนแคระการม์ ยนื ปดิ เสน้ ทาง

สลู่ านกวา้ ง ราวกบั พยายามขวางไมใ่ หผ้ มเดนิ ผา่ นเขา้ ไปยงั อกี ฟาก
“ก่อนอ่ืน ข้ามีเร่ืองต้องรายงานและปรึกษาท่าน ดังน้ันเชิญท่ี

หอ้ งประชมุ แผนการดกี ว่า...”
หลังร้องไห้เป็นเผาเต่าจนสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ริกุรุโดจึงลุก

ข้ึนยนื พรอ้ มกบั เอ่ยประโยคนัน้ ออกมา
อากัปกิริยากลับสู่ความเรียบเฉย ราวกับเพ่ิงตระหนักว่าไม่ใช่

เวลาร้องไห้ น�้าเสียงหนักแน่นบอกเป็นนัยว่าไม่ยินยอมให้ผมเอ่ยซักไซ้
ใดๆ ขณะเดียวกัน นา�้ เสียงน้นั ยงั เหมอื นเตรียมใจพรอ้ มรับผิดชอบต่อสงิ่
ที่ตนกระทา�

สง่ิ ปลกู สรา้ งทร่ี กิ รุ โุ ดตง้ั ทา่ จะนา� ทางไป อยคู่ นละทศิ กบั ลานกวา้ ง
และนั่นย่ิงท�าให้ผมม่ันใจว่า ริกุรุโดเองก็ไม่สะดวกใจจะให้ผม

บทท่ี 3 ความส้นิ หวงั และความหวงั 167

ไปทางลานกว้างนน้ั
ผมชกั สังหรณ์ไมด่ ตี งิดๆ หรอื จะมีอะไรเกิดขึน้ ที่ลานกวา้ ง?
“รกิ รุ โุ ด ไคจนิ หลกี ทางจากตรงนนั้ สิ มอี ะไรเกดิ ขน้ึ อยา่ งนนั้ ร?ึ ”
“มะ ไมม่ ีอะไรหรอกครบั แค่ปญั หาเล็กน้อย...”
“ไม่ต้องทา� กลบเกล่อื น หลีกไป”
อาจเพราะผมเสรมิ ‘คกุ คาม’ ลงในคา� พดู พวกการม์ จงึ กม้ หนา้

งุดหงอยอมเปิดทางใหช้ ้าๆ
ตอนนน้ั เอง มเี สยี งระเบดิ ดงั กกึ กอ้ งมาจากทศิ ทางซง่ึ อยหู่ า่ งจาก

ลานกวา้ ง
ออร่านี้ที่ยังพอสัมผัสได้แม้แก่นเวทเบาบางเป็นของเบนิมารุ

ไมผ่ ิดแนน่ อน และเสยี งระเบดิ เม่ือสักครู่ ท�าให้ผมเดาว่าเขาคงก�าลังตอ่ สู้
กบั ใครอยู่

“เจา้ นัน่ ก�าลงั ต่อสู้อย่กู บั ใครนะ่ ? รบี ไปกันเถอะ!”
ผมรบี จ�้าอา้ วตรงสสู่ ถานทีเ่ กิดเหตุ
โดยหารู้ไม่ว่า สีหน้าท่าทางของพวกริกุรุโดซึ่งตามหลังมาติดๆ
ดโู ลง่ ใจอย่างประหลาด...

เบนิมารกุ า� ลงั ตอ่ สู้อยู่กบั ใครบางคนตรงตามทผ่ี มเดา
ไมส่ -ิ ------เรยี กวา่ ตอ่ สคู้ งไมถ่ กู นกั เพราะดแู ลว้ เหมอื นเปน็ การ
โจมตีฝา่ ยเดยี วเสยี มากกว่า
ทหารระดับสูงของไฮออร์คในชุดเกราะสีด�ายืนเรียงแถวล้อม
กรอบพวกเบนมิ ารุ โดยมเี กลโดเ้ ปน็ แกนนา� แตล่ ะคนทา� เพยี งเฝา้ มองการ
ต่อสู้ ไมม่ ีใครคิดห้ามปรามเบนมิ ารุ
ปกติเกลโด้เป็นคนสงบเยือกเย็น ทว่าเวลานี้ดูเหมือนอารมณ์
ของเขาจะเดือดจัดไม่ตา่ งจากเบนมิ ารุ
ค่ตู อ่ สคู้ ือ-------

168

มนุษย์สัตว์ กรูซสิ
สายตาของผมพลันเหลือบเห็นยอห์มท่ีล้มอยู่และร่างของสาว
สวยไมค่ นุ้ หนา้ คนหนงึ่ ในออ้ มกอดของเขาดา้ นหลงั กรซู สิ กอ่ นทคี่ า� ถามวา่
ทา� ไมเบนมิ ารจุ งึ ตอ่ สกู้ บั ลกู นอ้ งใตบ้ งั คบั บญั ชาของจอมมารคารอิ อนละ่ ?
จะผุดขน้ึ ในหวั สมอง
ดคู ลา้ ยกบั วา่ กรูซสิ กา� ลังพยายามปกปอ้ งคนทั้งสอง...
เบนมิ ารยุ งั ไมช่ กั ดาบออกจากฝกั กจ็ รงิ แตอ่ อรา่ ของเจา้ ตวั ลกุ โชน
บง่ บอกใหร้ วู้ า่ กา� ลงั ขม่ โทสะไวจ้ นสดุ ความสามารถ
“เจ้าจะปกป้องผู้หญิงคนนั้นด้วยอีกคนรึ? ขอโทษทีเถอะนะ
พวกขา้ ในเวลานไี้ มว่ า่ งขนาดจะมวั เสยี เวลาเลน่ กบั เจา้ รบี ถอยออกไปเสยี ”
“แหะแหะ เรื่องนั้นขา้ ท�าไมไ่ ด้หรอก ฝนั เถอะวา่ ข้าจะยอมสง่ ตวั
ผู้หญิงคนน้ีให้พวกเจา้ ซึง่ กา� ลังขาดความสขุ มุ เยอื กเยน็ !”
“อ้อ เจ้าก�าลังพูดว่าข้าไม่มีสติย้ังคิดสินะ? ถ้าข้าขาดสติจริง
ปา่ นนพี้ วกเจา้ ถกู ขยจี้ นกลายเปน็ เถา้ ถา่ นไปแลว้ รบี ทา� ตวั ดๆี -------”
“ขอโทษนะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องปกปอ้ งผู้หญงิ คนน้!ี !”
กรซู ิสขยบั ทันควนั หลังตะโกนโต้ตอบ
เขาว่ิงเข้าหาเบนิมารุซ่ึงยังคงเก็บดาบไว้ในฝักด้วยความเร็ว
ประดจุ พายุ พร้อมกับใช้ ‘กลายรา่ งสัตว’์ เปลีย่ นร่างเปน็ หมาปา่ สเี ทา
มอื ทง้ั สองขา้ งกระชบั มดี แทงใสเ่ บนมิ ารดุ ว้ ยความเรว็ ทวี่ อ่ งไวจนเทยี บตอน
ตอ่ สกู้ บั ยอห์มไม่ตดิ
ทวา่ -------
“ข้าบอกแล้วไง วา่ ใหท้ �าตวั ดีๆ!”
มีดซ่ึงควรพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย ระเหยกลายเป็นไอทันทีที่สัมผัส
ออร่ารอบตัวเบนิมารุ กรูซิสถึงกับตกตะลึงจนหยุดการเคลื่อนไหว เป็น
เหตุใหต้ อบโตล้ า่ ช้าและถกู เบนมิ ารจุ ับตวั ในท่ีสุด
เบนิมารุยกแขนซ้ายกรูซิสข้ึนก่อนเหวี่ยงร่างของอีกฝ่ายลง

บทท่ี 3 ความสิ้นหวังและความหวงั 169

กระแทกพื้นอยา่ งจัง
เสยี งทบึ ๆ ดงั ขน้ึ พรอ้ มกบั แรงสน่ั สะเทอื นบนพนื้ จงั หวะเดยี วกนั

นน้ั เลือดสดๆ กก็ ระเซ็นออกจากศีรษะกรซู สิ
นานแล้วท่ีไม่ได้เห็นพลังของเบนิมารุ ซึ่งต้องยอมรับเลยว่า

“ระดบั ” ของสองคนนต้ี า่ งชนั้ กนั โข ไมต่ อ้ งรอใหเ้ บนมิ ารเุ อาจรงิ กร็ อู้ ยแู่ ลว้
วา่ ใครเปน็ ฝ่ายชนะ

แต่ถึงอยา่ งนั้น กรูซสิ กลบั ยันตัวลุกขนึ้ ไม่ยอมถอยงา่ ยๆ...
“อก้ึ ข้ายังไหว...”
“ชิ ข้าบอกแล้วแท้ๆ ว่าอยา่ ด้ือดา้ น ถ้ายงั กล้าขดั ขืนมากกว่านี้
ละก็ ข้าจ�าเป็นตอ้ งฆา่ เจ้าจริงๆ นะ?”
เบนมิ ารทุ า� หนา้ เหมอื นไมม่ ที างเลอื ก พลางตงั้ ทา่ จะจบั รา่ งกรซู สิ
ยกลอยขน้ึ เหนือพื้นอกี ครัง้
“หยดุ กอ่ น เบนมิ าร!ุ ”
เมือ่ เห็นเชน่ นั้น ผมจึงตดั สนิ ใจสง่ เสยี งห้ามในทีส่ ดุ

*

เบนมิ ารรุ บี ปลอ่ ยมอื จากกรซู สิ และคกุ เขา่ ลงกบั พนื้ ทนั ทที สี่ งั เกต
เห็นผม

ออรา่ ทที่ ะลกั ออกจากกายหายวบั ในพรบิ ตา อากปั กริ ยิ าคกุ คาม
ทีเ่ ผยใหเ้ หน็ เม่ือสักครู่พลนั เบาบางลง

เกลโด้และบรรดาลูกน้องซ่ึงก่อนหน้านี้ล้อมวงดูเบนิมารุต่อสู้
กพ็ ากันคุกเขา่ ดีอกดีใจกับการกลับมาของผม

ทว่าส่ิงที่ต้องท�าก่อนตอบรับการทักทายของทุกคนเวลาน้ี คือ
พายอหม์ และกรูซสิ ไปรบั การรักษา

“เฮ้ เบนิมารุ นี่มนั เรอื่ งอะไรกนั ?”

170

“ครบั อนั ที่จริง-------”
ผมรบั ฟังสถานการณ์ระหวา่ งใหย้ อหม์ และกรูซสิ ด่มื โพชนั่
สรุปคร่าวๆ คอื มีคนปลอมตวั เปน็ พอ่ คา้ เขา้ มาในเมอื งแลว้ บกุ
โจมตี มหิ นา� ซา�้ คนพวกนน้ั ยงั ฝมี อื รา้ ยกาจเกนิ คาดจงึ เกดิ ความอลหมา่ นขน้ึ
“พอดีกับจังหวะที่จู่ๆ ก็เกิดใช้เวทมนตร์ไม่ได้ขึ้นมา พลังของ
พวกขา้ เลยอ่อนด้อยลง บรรดาผู้คนในเมอื งกเ็ ลย-------”
“ท่านเบนมิ าร!ุ !”
เบนิมารุท�าท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกริกุรุโดขัดข้ึน
ดว้ ยน�า้ เสยี งลนลาน จากน้นั ทง้ั สองตา่ งหนั มองหน้ากันกอ่ นท่ีเบนมิ ารจุ ะ
พยักหนา้ อย่างกระอักกระอว่ น
“เรอ่ื งนนั้ เอาไวท้ หี ลงั แลว้ กนั ... สรปุ คอื เวทมนตรท์ ผ่ี หู้ ญงิ คนนใี้ ช้
เป็นสาเหตุท�าให้พวกขา้ อ่อนแอ...”
พดู มาถึงตรงนแ้ี ล้ว เบนมิ ารกุ จ็ บการอธบิ ายเสียด้ือๆ
เกลโด้พยักหน้าให้กับค�าอธิบาย ก่อนเสริมว่าพวกตนจึงออก
ตามหาผู้ใช้เวทมนตร์ซ่ึงเป็นต้นเหตุของเขตแดนที่ปกคลุมเมืองเพ่ือเค้น
หาความจรงิ
แตพ่ วกยอหม์ กลบั เขา้ มาขวางกเ็ ลยเกดิ การตอ่ สขู้ นึ้ มาอยา่ งไมม่ ี
ทางเลอื ก... ส่วนพวกพอ้ งของยอห์มดูเหมอื นวา่ จะไมม่ สี ่วนเกยี่ วข้องใดๆ
จึงถูกกักบริเวณให้อยู่แค่ในเฉพาะที่พักโดยไม่มีใครอธิบายสถานการณ์
ใหร้ ับรู้
ทา่ ทางงานนจ้ี ะกลายเปน็ เรอื่ งวนุ่ วายเกนิ กวา่ ทผ่ี มคดิ ไวเ้ สยี แลว้
จงั หวะเดยี วกนั นนั้ เอง ยอหม์ ซงึ่ ฟน้ื คนื พลงั แลว้ กน็ ง่ั คกุ เขา่ คา� นบั
ใหผ้ ม
“ลูกพี่ริมุรุ ขอโทษด้วย! ผมไม่เคยคิดจะทรยศคุณเลยสักนิด
ผมเพียงแคอ่ ยากชว่ ยมิวรนั คนน้ีก็เท่านั้นเอง!”
สาวสวยแปลกหน้า------- มิวรัน ซึ่งก่อนหน้านี้น่ิงเงียบฟังบท

บทที่ 3 ความส้ินหวังและความหวัง 171

สนทนาระหวา่ งพวกผมดว้ ยสหี นา้ คลา้ ยคนยอมรบั ชะตากรรม เถยี งขนึ้ มา
ทนั ทที ี่ได้ยินคา� พูดของยอหม์

“ยอห์ม เลกิ ไร้สาระสักที เจา้ ควรปล่อยใหข้ า้ รบั ชะตากรรมทีข่ า้
ควรไดร้ ับ เจ้าไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งเอาตวั เองเขา้ มาพัวพนั กับเร่ืองนดี้ ้วยหรอก”

ใบหน้าของหญิงสาวที่หมองมัวเล็กน้อยยามเอ่ยประโยคนั้น
เป็นสีหน้าเศร้าสร้อยแต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นของคนไม่ต้องการสูญเสีย
ส่งิ ส�าคัญ

“ทา่ นรมิ รุ ุ ขา้ เองกข็ อรอ้ งอกี แรง ขา้ รดู้ ยี งิ่ กวา่ อะไรวา่ เรอ่ื งนไ้ี มใ่ ช่
เรอื่ งทค่ี นเปน็ แขกอยา่ งขา้ จะสอดปาก แตว่ า่ ... อยา่ งนอ้ ยชว่ ยฟงั เธอกอ่ น
สกั นดิ ก็ยังดี ได้รเึ ปลา่ ครับ?”

กระทั่งกรูซิสก็ยังขยับมานั่งคุกเข่าข้างยอห์มพลางร้องขอผม
โดยตรง ในขณะเดยี วกนั พวกเบนมิ ารพุ ากนั ทา� หนา้ ไมส่ บอารมณอ์ ยา่ งมาก
แต่ดูเหมอื นการได้เห็นผมกลับมาจะช่วยใหพ้ วกเขาสงบลงได้พอควร

ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตจริงๆ เกลโด้ซ่ึงปกติเป็นคนสุขุมเยือกเย็น
คงไมเ่ ดอื ดดาลเชน่ นีแ้ น่ ...แต่ตราบใดท่ยี งั ไม่ไดฟ้ ังรายละเอยี ด ผมกค็ ง
ไม่สามารถตดั สนิ อะไรได้

เอาเปน็ ว่ารับฟังเร่ืองราวจากท้งั สองฝา่ ยก่อนน่าจะดีท่ีสดุ
ตอนท่ีคิดเช่นนนั้ นนั่ เอง-------
“ไมห่ รอก ยอหม์ เจ้าดว้ ย กรซู ิส ขา้ ไมม่ สี ิทธิ์ไดร้ บั การปกป้อง
จากพวกเจ้าแม้แต่นิด ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ก็คงไม่มีใครในเมืองน้ีตกเป็น
เคร่ืองสงั เวย... คนทท่ี �าให้เกดิ โศกนาฏกรรมพรรค์นน้ั ขึน้ ก็คอื ข้า-------”
มิวรันพดู ดว้ ยท่าทางสงบเสงี่ยม
ทวา่ คา� พดู นนั้ กลบั ทา� ใหร้ กิ รุ โุ ดนวิ่ หนา้ แมแ้ ตเ่ บนมิ ารยุ งั หลบตา
เกลโดห้ ลับตาด้วยความกระอกั กระอว่ น
โศกนาฏกรรม... อย่างน้ันหรือ? จะว่าไปพวกนี้พยายามซ่อน
บางอยา่ งจากผมตัง้ แต่เม่อื กแ้ี ลว้ นี่นะ...

172

“เฮ้ โศกนาฏกรรมท่ีวา่ นี่หมายความวา่ ยังไง?”
มเี พยี งความเงยี บงนั ใหก้ บั คา� ถามของผม แตท่ นั ทที มี่ วิ รนั ลกุ ขน้ึ
ความเงียบนน้ั ก็หายไปในฉบั พลัน
เม่อื เหน็ เกลโดต้ ั้งทา่ รบั มือ ผมจงึ ชงิ ปรามไว้
“------- ตามมาสิคะ”
มวิ รนั พดู สนั้ ๆ กอ่ นกา้ วนา� ดว้ ยทา่ ทางเดด็ เดย่ี ว อากปั กริ ยิ าของ
เธอแสดงให้เห็นถึงการเตรียมใจพร้อมรับโทษทัณฑ์ทุกอย่างต่อความผิด
ซ่ึงตนก่อข้ึน... หากจะพูดว่าเป็นอากัปกิริยาที่งดงามรูปแบบหนึ่งก็คงไม่
ผดิ นัก
มวิ รนั เดนิ มงุ่ ไปยงั ลานกวา้ งใจกลางเมอื ง ซงึ่ กอ่ นหนา้ นคี้ นอนื่ ๆ
พยายามกดี กนั ไม่ให้ผมเขา้ ใกล้
และ ณ สถานที่แหง่ นั้น------
ภาพทปี่ รากฏเบอ้ื งหน้าสายตาผมนนั้
คอื ภาพของเหลา่ อสรู ในเมอื งจา� นวนนบั ไมถ่ ว้ น นอนเรยี งรายอยู่
บนพนื้
ในบรรดาน้นั มที ้งั ผชู้ าย ผหู้ ญิง และเดก็ เล็ก
ผมขยับเขา้ ใกล้เพื่อมองใหช้ ัดถนดั ตา
กอ่ นจะพบว่า เหล่าอสูรท่นี อนอยนู่ ั้น-------
ตายแล้ว
-------เกิดอะไรขน้ึ ท�าไมถงึ เป็นแบบนล้ี ่ะ!?
ผมรู้สึกเหมอื นพน้ื ทีเ่ หยยี บอยูพ่ ังทลายลง
น่ีมนั เรื่องอะไรกนั เกดิ อะไรข้นึ กันแน?่
ไม่ไหว สบั สนไปหมดแลว้

บทท่ี 3 ความสนิ้ หวังและความหวงั 173

อสูรทน่ี อนอยบู่ นพนื้ มีจ�านวนร่วมรอ้ ยเชียวนะ
เอะ๊ ...? ทกุ คน... ตายแล้วจริงๆ อย่างน้นั หรอื ...?
โกหกน่า------- !?
หูของผมซ่ึงอยู่ในภาวะหว่ันไหว ได้ยินเสียงของฮ็อบก็อบลิน
อาวุโส
“พวกขา้ ตอ้ นรบั ขบั สู้พวกพอ่ คา้ เปน็ อย่างดตี ามที่ท่านรมิ รุ สุ งั่ ไว้
แตไ่ ม่คิดเลยวา่ จะมคี นแฝงตัวเข้ามาแบบน-้ี ------”
“จะ เจา้ บา้ ! พดู อยา่ งนนั้ มนั เหมอื นกา� ลงั โทษทา่ นรมิ รุ อุ ยเู่ ลยนะ!!”
ริกุรุโดตะคอกอยา่ งเดือดดาล ทว่าสายเกินเสยี แล้ว
คา� พดู นนั้ ซงึ่ ไดย้ นิ ชดั เตม็ สองหู ไมต่ า่ งอะไรกบั คา� ตเิ ตยี นทเี่ สยี ด
แทงเข้ากลางใจ
“ขะ ขอประทานโทษครบั ขา้ ไมไ่ ดต้ ้ังใจจะหมายความว่าเยย่ี ง
นนั้ -------”
เสยี งเอย่ คา� ขอโทษขอโพยดงั แวว่ ตามมา แตว่ า่ มนั กลบั สง่ เขา้ มา
ไมถ่ งึ หวั ใจของผม
-------อยา่ งนน้ั เองหรอื สาเหตมุ าจากคา� สง่ั ... มาจากคา� พดู ของ
ผมเองหรอกหรือ...
ทัง้ ที่ผมเป็นอสรู
-------แค่เพราะเดมิ ที ตนเคยเปน็ มนุษย์
ก็เลยคดิ อยากผกู สมั พนั ธอ์ นั ดีกบั มนษุ ย์
-------แต่วา่ ความเป็นจริง มันไมไ่ ด้สวยหรอู ย่างที่คดิ
ถา้ อยา่ งนัน้ ผมควรท�าอย่างไรจึงจะเหมาะสม-------!?
-------ไมร่ สู้ ิ? นนั่ เปน็ หนา้ ทข่ี องผมทจี่ ะต้องคดิ หาคา� ตอบ

174

เสยี งจากหวั ใจทแี่ สนไรค้ วามรบั ผดิ ชอบ กา� ลงั ไลข่ ยผ้ี มอยา่ งหนกั
แตผ่ มจะปลอ่ ยใหเ้ สยี งเหลา่ นน้ั ชกั จงู จนเขวไมไ่ ด้ ตน้ เหตทุ ง้ั หมด
มาจากผม และผมสมควรรบั ผิดชอบตอ่ สงิ่ ทเ่ี กิดขน้ึ
ความรสู้ กึ เสยี ใจอยา่ งหนกั หนว่ ง ความโกรธทย่ี ากขม่ กลน้ั คลา้ ย
จะพวยพ่งุ ข้ึนมาจากกน้ บึง้ หวั ใจ
ความนกึ คดิ ไมล่ นื่ ไหล รสู้ กึ เหมอื นลมหายใจหอบถที่ งั้ ทไ่ี มจ่ า� เปน็
ติดอยู่ในภาพหลอนราวกับหัวใจซ่ึงไม่น่าจะมีอยู่ในตัวผมก�าลัง
เตน้ ถี่รวั
ทกุ สงิ่ อยา่ งชา่ งดหู า่ งไกลจากความเปน็ จรงิ ผมแทบคงรา่ งมนษุ ย์
เอาไวไ้ ม่อยู่ อยากปลอ่ ยตวั เองใหร้ ว่ งแผละกองกับพ้ืนเหลอื ทน
ทวา่ จะปล่อยให้เป็นเช่นน้นั ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด
ส่ิงที่ผมท�าได้เวลาน้ีมีแค่การพยายามจับต้นชนปลายเร่ืองราว
และระแวดระวังไม่ให้ตัวเองทา� ผิดซ�้า
“------นม่ี นั เรือ่ งอะไร... เกดิ อะไรขึน้ ?”
เสียงของตัวเองแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเสียงท่ีลอยมา
จากดนิ แดนหา่ งไกล
เสยี งน้ันทง้ั เยน็ ชา ทัง้ ห่างไกล ราวกบั เปน็ เสยี งของคนอ่ืน
อารมณ์ท้ังหลายคล้ายถูกแช่แข็งจนไมร่ ้สู ึกรูส้ าใดๆ
เสียงของมิวรันดังแว่วเข้าโสตประสาทของผมซึ่งอยู่ในอาการ
โงนเงนเหมอื นจะลม้ แหลม่ ลิ ม้ แหล่
“ถา้ ข้าไมใ่ ชม้ หาเวทมนตร์ เหตกุ ารณ์ท�านองนกี้ ็คงไมเ่ กิดข้ึน”
เธอว่าเช่นนัน้
หมายความว่า... สาเหตุเกิดจากผูห้ ญงิ คนนี้?
เพราะอยา่ งนีเ้ องหรอื พวกเบนมิ ารุจงึ โกรธเกร้ียวปานนน้ั ...
-------ถา้ อย่างนนั้ ผมก็ตอ้ งสางแคน้ แทนคนพวกน้ี-------!!

บทท่ี 3 ความสน้ิ หวงั และความหวัง 175

《แจ้งเตือน แค่อิทธิพลของมหาเวทมนตร์ : แอนติเมจิก
แอเรยี เพยี งอยา่ งเดยี ว ไมส่ ามารถทÓใหพ้ ลงั เสอื่ มถอย สาเหตใุ หญซ่ ่ึง
เปน็ ปจั จยั เกยี่ วพนั นา่ จะอยทู่ กี่ ลมุ่ คนซง่ึ ขณะนใ้ี หป้ จั เจกนาม : โซเอย์
ออกสบื ค้นมากกวา่ 》

เสยี งทส่ี ะทอ้ นอยใู่ นสมอง คอื เสยี งของคหู่ ผู สู้ ขุ มุ เยอื กเยน็ เสมอ
ไม่เคยไขว้เขวเพราะอารมณค์ วามร้สู กึ

แต่ แต่ว่า-------จริงสิ ผมตอ้ งใจเย็น
อีกอย่าง ผู้หญิงชื่อมิวรันคนนี้จงใจยุให้ผมโกรธเพื่อจะได้มีแค่
เธอคนเดียวที่ถกู ฆ่า เพือ่ ท่ยี อหม์ กับกรูซิสจะได้ไม่ตอ้ งรบั โทษทณั ฑ์
พอใจเยน็ ลงแล้ว ผมจงึ เพิ่งมองเห็นความจรงิ ข้อนี้...
การฆา่ มวิ รนั ดว้ ยอารมณโ์ กรธเปรยี บไดก้ บั การพาลหาทร่ี ะบาย
อารมณ์ ไม่ได้ชว่ ยให้ปัญหาคลีค่ ลาย
เพราะ ‘มหาปราชญ’์ เตอื นสตแิ ทๆ้ ผมจงึ ไมพ่ ลาดพลง้ั ทา� เรอ่ื ง
ผิดพลาด
ผมตัดสินใจเปล่ียนสถานที่เพื่อให้ตนเองสงบสติอารมณ์ และ
รับฟังเรื่องราวท้ังหมดโดยละเอียด

*

ระหวา่ งยา้ ยสถานที่ ผมลองถามไถด่ วู า่ ยงั มผี เู้ คราะหร์ า้ ยคนอน่ื ๆ
อกี ไหม

“เรานา� รา่ งของผเู้ คราะหร์ า้ ยมารวมไวท้ นี่ หี่ มดแลว้ ครบั มหี ลายคน
เหมอื นกนั ทีไ่ ด้รบั บาดเจบ็ แต่ทา่ นชูนะก�าลงั ทา� การรกั ษาอยู”่

ผมนกึ หว่ งอยเู่ หมอื นกนั ทไี่ มเ่ หน็ หนา้ พวกชนู ะ ทแ่ี ทก้ ก็ า� ลงั ชว่ ย

176

รกั ษาผไู้ ดร้ บั บาดเจบ็ จากเหตโุ จมตนี เ่ี อง เนอื่ งจากโพชน่ั ถูกเกบ็ สา� รองไว้
แค่ในถ้�า เวทมนตร์รักษาเยียวยาของชูนะจึงเป็นที่พ่ึงหนึ่งเดียวส�าหรับ
ทกุ คนเวลาน้ี

“ถา้ อย่างนั้น ไปเอาโพช่ันมาแจกจา่ ยกอ่ นดีไหม”
“มะ ไมต่ อ้ งหรอกครบั คอื วา่ มนั ไมไ่ ดจ้ า� เปน็ ถงึ ขนาดนนั้ ขา้ เอง
ก็ไม่อยากพูดนักหรอก แต่ว่ากลุ่มผู้โจมตีฝีมือร้ายกาจ... คนท่ีแค่ได้รับ
บาดเจ็บจงึ มีอยไู่ ม่มาก...”
พูดอีกอย่างหนึ่งคือ ส่วนใหญ่ถูกสังหารในการโจมตีเพียง
ครง้ั เดยี ว ผ้บู าดเจบ็ จงึ นอ้ ยกว่าผู้เสียชวี ติ สนิ ะ...
โทสะท�าท่าจะแล่นขน้ึ มาอกี ระลอก
ไม่ได้ ไม่ได้ ตอ้ งใจเย็นเข้าไว้
“ออ้ ถา้ อยา่ งนนั้ เอาเปน็ วา่ ฉนั ขอฟงั เรอ่ื งราวทง้ั หมดกอ่ นแลว้ กนั ”
ผมตอบรบั คา� ของรกิ รุ โุ ด และตดั สนิ ใจวา่ คงตอ้ งรบั ฟงั คา� อธบิ าย
ว่าเกดิ อะไรขนึ้ บ้างเสียกอ่ น
.........
......
...
ผมฟงั รายงาน หลงั เขา้ มาน่ังใหส้ งบเล็กนอ้ ยในหอ้ งประชุม
ถึงแม้จะอยู่ในอาการเหม่อลอยคล้ายคนช็อก แต่สมองยังคง
ทา� การประมวลผลขอ้ มูลได้ตามปกติ

แรกสุดเลยคือ ผู้จโู่ จมมที ัง้ หมด 3 คน
ก็อบโซตกเปน็ เป้าของอีกฝ่ายและถกู หาเรื่องกอ่ น คงเพราะเจา้
ตวั หนา้ ตาเซอ่ ซา่ ออรา่ ชวนรงั แกลอยคลงุ้ ละมง้ั จงึ ถกู พวกผจู้ โู่ จมหมายตา
และการจะพูดตอ้ นให้ก็อบโซจนมมุ ยงั ไม่ใชเ่ รื่องยากเย็นเสียด้วย
แน่นอนว่ากอ็ บโซไมผ่ ิด เขาแคโ่ ชคร้ายทโ่ี ดนพวกตวั ปญั หาเล็ง

บทท่ี 3 ความส้นิ หวงั และความหวงั 177

หาเร่อื ง
ในจังหวะท่ีก็อบโซก�าลังจะกลายเป็นผู้ร้ายตามแผนการของ

อกี ฝา่ ย กอ็ บตะกเ็ ขา้ มาแทรกไดท้ นั เวลาจนสถานการณพ์ ลกิ ผนั ทวา่ ปญั หา
ของจริงเกิดตามมาหลังจากน้นั เม่ือฝา่ ยผ้โู จมตเี ผยธาตุแท้ จนเกิดเป็น
สมรภูมสิ รู้ บ

ดเู หมอื นว่าอีกฝ่ายจะมีฝมี ือแขง็ แกรง่ เอาการ ถึงข้นั ประมือกบั
ฮาคโุ รซง่ึ ตามมาเป็นกองหนนุ ได้อยา่ งสูสี

แค่ฟงั ผมยังเดาไดเ้ ลยว่าคนพวกน้นั ตอ้ งไมธ่ รรมดา
“-------ถา้ ไม่ถกู ลดพลงั ฮาคุโรไมม่ ที างแพแ้ น”่
เบนมิ ารพุ ึมพ�าดว้ ยความเจ็บใจ
ผูไ้ ดร้ ับบาดเจ็บซ่ึงถูกกล่าวถึงกค็ ือฮาคุโรกับก็อบตะ
ฟังแล้วผมก็ยอมรับได้ เพราะแค่รับมือกับผู้ที่แกร่งระดับน้ัน
โดยแคไ่ ดร้ ับบาดเจ็บแต่ไม่ถงึ ตายกถ็ ือวา่ มากพอแล้ว
ถึงแม้ไม่สบอารมณ์กับค�าว่าพ่ายแพ้ แต่แค่มีชีวิตรอดก็ถือว่า
ดีแลว้ สว่ นเขตแดนลดพลงั ทป่ี กคลมุ เมืองอยตู่ อนนี้ โซเอย์กา� ลังหาทาง
จดั การและอกี ไมน่ านคงมรี ายงานกลบั มา ดงั นนั้ เอาไวค้ อ่ ยชงิ ชยั ชนะคนื มา
คราวหน้าเมอื่ ทกุ คนอยใู่ นสภาพพรอ้ มเตม็ ร้อยกย็ ังไม่สาย

รกิ ุรุโดยังคงอธิบายต่อ
“หลังจากน้ัน พอเห็นกองอัศวินในสังกัดอาณาจักรฟาลมุส
จา� นวน 100 นายเดินทางมาถงึ ในเมือง พวกผู้จโู่ จมกร็ บี หันไปขอความ
ช่วยเหลือ ซ่ึงพวกอัศวินของฟาลมุสบอกว่ายินดีให้ความช่วยเหลือตาม
ประสงคภ์ ายใตก้ ฎหมายของมนษุ ยชาตแิ ละในนามของพระเจา้ โดยไมร่ บั
ฟังค�าช้ีแจงของฝา่ ยเราเลยสกั นดิ จะเรยี กวา่ เป็นการฟังความข้างเดียวก็
คงไมผ่ ิด...”
และจากคา� พดู ของริกุรโุ ด ดูเหมอื นอัศวนิ เหล่านนั้ จะพดู ว่า

178

“พวกขา้ เดนิ ทางมาสา� รวจทน่ี เี่ พราะไดย้ นิ วา่ อสรู กอ่ ตงั้ ประเทศขน้ึ
แลว้ เหตวุ นุ่ วายนม่ี นั อะไรกนั ! ในนามผปู้ ฏบิ ตั ติ ามกฎหมายของมนษุ ยชาติ
พวกข้าขอรว่ มเปน็ กา� ลังรบแกป่ ระชาชนผไู้ รม้ ลทนิ อย่างเช่นพวกเจ้า!!”

ค�าพูดน้ันเปรียบเสมือนสัญญาณให้อัศวินร้อยนายชักดาบ
แลว้ เขา้ รว่ มกบั กลุ่มผจู้ โู่ จม

แต่แทนท่ีจะฟาดฟันแค่ทหารอสูรท่ีกรูเข้าหา คนพวกน้ันกลับ
ลงมอื กบั ประชาชนผู้ไมร่ ู้อิโหน่อิเหนซ่ ง่ึ มองดูสถานการณอ์ ยูห่ า่ งๆ

แม้กระท่ังเด็กเล็กก็ไม่มียกเว้น เห็นชัดเลยว่าอีกฝ่ายมอง
พวกตนเปน็ แคอ่ สูรไรค้ วามคดิ และจิตใจ-------

พวกอสูรท�าเพียงแค่ต้ังรับเพราะยึดมั่นในค�าส่ังซึ่งผมเคยพูดว่า
หา้ มตง้ั ตนเปน็ ปฏปิ กั ษก์ บั มนษุ ย์ ...และนน่ั กลายเปน็ สาเหตใุ หพ้ วกเบนมิ ารุ
กบั เกลโดท้ ตี่ ามมาถงึ ทเี่ กดิ เหตุทีหลงั รับมือไมท่ นั กาล

“ถา้ ขา้ สง่ั ใหป้ ลดอาวธุ กอ่ นเขา้ เมอื ง เรอ่ื งแบบนก้ี ค็ งไมเ่ กดิ ขน้ึ ...”
เบนมิ ารุกลา่ วอย่างเศร้าโศก
แน่นอนว่าพวกเบนิมารุไม่กล้าท�าเช่นนั้นโดยปราศจากค�าส่ัง
จากผม ทงั้ หมดเกดิ จากความเลนิ เลอ่ ของผม ทปี่ กั ใจคดิ วา่ สามารถตดิ ตอ่
กับทุกคนไดเ้ สมอผา่ นทาง ‘จิตส่อื สาร’
สาเหตุทกุ อยา่ ง เกิดจากผม

ดเู หมอื นวา่ หนง่ึ ในอศั วนิ ของอาณาจกั รฟาลมสุ จะทง้ิ ขอ้ ความไว้
ก่อนจากไป

ข้อความน้ันมีใจความว่า-------
‘เมอื งนแ้ี ปดเปอ้ื นดว้ ยเหลา่ อสรู ! ในฐานะผอู้ ภบิ าลกฎหมาย
ของมนุษยชาติและบตุ รแห่งเทพผภู้ กั ดตี อ่ เทพลมู นิ สั เราขอประกาศ
วา่ ไม่ยอมรับการมอี ยูข่ องดินแดนอสูร!! ดังน้นั เราจะเปิดการประชมุ
อย่างเป็นทางการร่วมกับศาสนจักรศักด์ิสิทธ์ิแห่งทิศประจิม เพ่ือหา

บทที่ 3 ความสน้ิ หวังและความหวงั 179

หนทางดÓเนินการกับดินแดนแห่งน้ี!! กÓหนดระยะเวลาคืออีกหนึ่ง
สัปดาห์ให้หลังนับจากวันน้ี ซ่ึงผู้บัญชาการคือกษัตริย์เอ็ดมาริส
ผู้ย่ิงใหญ่เกรียงไกร เราขอเสนอให้พวกเจ้ายอมจÓนนและสวามิภักดิ์
เรายินดีให้ความคุ้มครองพวกเจ้าทุกตนภายใต้นามของพระเจ้า
จงยอมศโิ รราบ อย่าได้คดิ ต่อต้านใหเ้ หน่อื ยเปลา่ ไมเ่ ชน่ นน้ั เราจะตดั
รากถอนโคนพวกเจ้าท้งั หลายใหส้ ิน้ ซากภายใตน้ ามของพระเจา้ !!’

หลังประกาศจบทุกคนก็บ่ายหน้าจากไป ไม่มีใครสักคนสนใจ
จะรับฟงั ค�าอธิบายของฝ่ายอสูร

นอกจากนี้ ในรายงานของโซเอยย์ งั ระบวุ า่ คนเหลา่ นน้ั เตรยี มการ
พร้อมเดินทัพทุกเมื่อ จึงเป็นไปได้ว่ากระทั่งคา� กล่าวอ้างเร่ืองเดินทางมา
เพือ่ ส�ารวจลักษณะความเป็นอยู่ของเมอื งกเ็ ป็นเพยี งค�าปด

แต่ถึงแม้ว่าการส�ารวจจะเป็นเรื่องจริง สุดท้ายแล้วอีกฝ่าย
ก็ตดั สินใจจะกวาดล้างพวกเราอยู่ดี

“ละครแหกตาชดั ๆ”
“ครับ คงเป็นอยา่ งนนั้ ...”
รกิ ุรุโดพยักหน้าเหน็ พอ้ งกบั คา� ของผม
ขณะเดียวกนั ผมพลันหวนนึกถึงค�าพูดของฮินาตะทว่ี า่ ‘เมอื ง
ของนายน่ะ มันเกะกะลกู ตา ฉนั เลยตดั สนิ ใจว่าจะขย้เี สีย’
อาณาจักรฟาลมุสกับศาสนจักรศักด์ิสิทธิ์ร่วมมือกันตั้งแต่แรก
นี่เอง
และเปน็ ไปไดว้ า่ ตา่ งฝา่ ยตา่ งไดผ้ ลประโยชนร์ ว่ มกนั มากกวา่ ใคร
คนใดไดป้ ระโยชนเ์ พียงฝ่ายเดยี ว
ผมจงึ บอกทุกคนตามตรง
ทง้ั เร่ืองการต่อสกู้ ับฮนิ าตะ ท้ังเนอ้ื หาบทสนทนาเมื่อตอนน้นั
“-------เจอกับตัวแมข่ องโฮลไี่ นทเ์ ลยหรอื ”
“นายท่าน โชคดเี หลอื เกินท่ีท่านรอดชวี ติ มาได้...”

180

พวกเบนิมารุกับริกุรุโดดูจะงงงวยกับสิ่งที่ผมเล่า ผิดกับไคจิน
และคนแคระสามพ่ีน้องซ่ึงรู้จักกิตติศัพท์ของคนที่ผมประมือ พวกเขาจึง
แสดงทา่ ทตี กอกตกใจมากกวา่ ใครทั้งหมด

เน่ืองจากอาณาจักรคนแคระอยู่ในจุดยืนท่ีได้ประโยชน์จาก
เหลา่ อสรู ความสมั พนั ธก์ บั ศาสนจกั รศกั ดส์ิ ทิ ธแ์ิ หง่ ทศิ ประจมิ จงึ ไมส่ ดู้ นี กั
แม้ไม่ถึงขั้นเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน แต่ทุกวันน้ีคงต้องเรียกว่าต่างฝ่ายต่าง
เบอื นหน้าหนจี ากกัน

ถงึ กระน้ัน ดา้ นความสัมพันธร์ ะดับประเทศชาติกย็ ังจา� เปน็ ตอ้ ง
มีการแลกเปลี่ยนข้อมูลกันและกนั ในระดับหนงึ่

“พูดกันตามตรง ต่อให้ประเทศแห่งยุทธภัณฑ์ดวาร์กอน
รวมทพั ใหญก่ ไ็ มร่ จู้ ะตอ่ กรกบั ศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธแิ์ หง่ ทศิ ประจมิ ไดม้ ากนอ้ ย
แค่ไหน แต่สาเหตุที่ศาสนจักรไม่กล้าประกาศว่าอาณาจักรคนแคระเป็น
“ปรปกั ษข์ องพระเจา้ ” กเ็ พราะภมู ปิ ระเทศเรามลี กั ษณะคลา้ ยปอ้ มปราการ
ตามธรรมชาติ รวมถึงมีมาตรการตรวจสอบคนซ่ึงเดินทางเข้าออกอย่าง
เข้มงวด หรือพูดอีกอย่างหนึ่งคือเป็นเลิศด้านการพิทักษ์ปกป้องยาก
ตอ่ การบกุ โจมตนี น่ั เอง แตก่ ต็ ามประสาประเทศซงึ่ มปี ระวตั ศิ าสตรย์ าวนาน
ในอดีตท่ีผ่านมานเี้ คยสู้กันมาแลว้ ต้งั ไมร่ กู้ ค่ี ร้งั กีห่ น”

ไคจินเล่า
สาเหตทุ ศ่ี าสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธแ์ิ หง่ ทศิ ประจมิ มองพวกผมเปน็ ศตั รู
คงเพราะหลกั คา� สอนระบวุ า่ ไมย่ อมรบั การมตี วั ตนอยขู่ องอสรู แตม่ นั เกยี่ ว
อะไรกบั อาณาจักรฟาลมสุ ?
“ทา่ นริมุรุ เรอื่ งนั้น...”
ผู้กล่าวแทรกขึ้นมาด้วยทา่ ทีกล้าๆ กลัวๆ ก็คือโยลไมล์ซ่ึงกอ่ น
หน้านท้ี า� เพียงนงิ่ เงยี บฟงั บทสนทนาของพวกผม
เนอื่ งจากผมตอ้ งการฟังความเหน็ จากบคุ คลท่ี 3 ด้วย จงึ เชิญ
ตัวแทนจากอาณาจกั รเบอร์มนุ ด์จ�านวนหนง่ึ มายังสถานทีแ่ หง่ นี้

บทท่ี 3 ความสน้ิ หวงั และความหวัง 181

ซงึ่ ผมพจิ ารณาแลว้ วา่ การมบี คุ คลเหลา่ นน้ั รว่ มรบั ฟงั ไมน่ า่ จะกอ่
ใหเ้ กดิ ปญั หาใดๆ ตามมา เพราะผมแค่อยากร้คู วามจรงิ ทง้ั หมด

ไม่รู้ว่าเป็นเร่ืองดีหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครแสดงท่าที
สงสัยหวาดกลัวในตวั พวกผม

ผมมารู้ทีหลังว่าผู้คนซ่ึงมาเยือนประเทศน้ีในฐานะอาคันตุกะ
ไดร้ บั การคมุ้ กนั อยใู่ นเรอื นรบั รอง และคงตอ้ งบอกวา่ เปน็ โชคดใี นโชครา้ ย
โดยแทท้ ่ไี ม่มีใครตกเปน็ เหย่ือเคราะหร์ ้าย

รกิ รุ โุ ดคดิ วา่ เรอื นหรหู ราซงึ่ ปกตไิ มเ่ ปดิ ใหผ้ ใู้ ดลว่ งลา้� นา่ จะชว่ ย
คลายความวิตกกังวลของพวกเขาเหล่าน้ันได้ในระดับหน่ึง จึงพาทุกคน
เขา้ ไปหลบภยั ในนน้ั เรยี กไดว้ า่ รกิ รุ โุ ดเตบิ ใหญข่ น้ึ เปน็ ชายหนมุ่ ผพู้ ง่ึ พาได้
อกี ทงั้ ยงั เปย่ี มความเอาใจใสช่ า่ งดแู ลจนยากจะจนิ ตนาการถงึ สมยั ทเี่ จา้ ตวั
ยังเปน็ เพยี งก็อบลิน

โยลไมลเ์ ขา้ รว่ มการประชมุ นใ้ี นฐานะตวั แทนของเหลา่ อาคนั ตกุ ะ
พร้อมด้วยพ่อค้าตัวแทนจากอาณาจักรเบอร์มุนด์และบรรดานัก-
ผจญภัย

“โอ้ โยลไมล์คงุ มอี ะไรกพ็ ดู มาได้เลยไมต่ อ้ งเกรงใจ”
ผมเชือ้ เชิญอย่างเป็นกนั เองเพอ่ื ไมใ่ ห้โยลไมลร์ ูส้ กึ เกร็งทจ่ี ะพดู
โดยปกตโิ ยลไมลม์ กั ทา� ทา่ วางกา้ ม แตเ่ จา้ ตวั คงรวู้ า่ สถานการณ์
ณ เวลานี้ไมเ่ หมาะจะแสดงทที า่ อยา่ งทท่ี �าประจา�
น่ันคงเพราะไอสังหารลอยคละคลุ้งออกจากร่างเหล่าผู้บริหาร
ประเทศ-------เบนมิ ารุ รกิ ุรโุ ด รวมถึงเกลโด้ จนบรรยากาศภายในห้อง
ประชมุ ตงึ เครียดอย่างหนัก
สภาพจติ ใจผมเองกก็ า� ลงั อยใู่ นภาวะตงึ เครยี ด ความรสู้ กึ สบายๆ
แบบทกุ ครั้งหายเกลี้ยง แม้จะรูว้ า่ สภาพเช่นน้คี งตัดสนิ ใจคิดอ่านอะไรได้
ไมร่ าบรนื่ แตผ่ มสลดั ความรู้สกึ กดดันออกให้พ้นตวั ไม่ได้จรงิ ๆ
และอาจเพราะอ่านบรรยากาศออก โยลไมล์จึงพลอยท�าหน้า

182

เครง่ ขรมึ ตาม
“ขอบคณุ ทเ่ี ป็นห่วงเปน็ ใยความรสู้ กึ กัน แต่ไมต่ อ้ งฝืนยม้ิ หรอก

ผมเขา้ ใจดวี า่ สถานการณเ์ ชน่ นเี้ ปน็ ใครกย็ ิม้ ไม่ออก”
กลายเปน็ โดนเขาเหน็ ใจกลบั เสยี น่ี ผมเอย่ ขอบคณุ ความเอาใจใส่

ของโยลไมล์กอ่ นเรง่ เรา้ ให้เขาพดู ในสง่ิ ทต่ี อ้ งการพูด
“เชน่ นน้ั กข็ ออนญุ าต นบั ตงั้ แตม่ เี สน้ ทางการคา้ เสน้ ทางใหมผ่ า่ น

เทมเพสต์แห่งนี้ ก็เร่ิมเกิดการปฏิวัติรูปแบบการค้าขนานใหญ่ตามมา
ซึง่ เรอ่ื งน้ียงั รกู้ นั แค่ในอาณาจกั รเบอรม์ นุ ด์และประเทศใกล้เคียง... แต่ถา้
ขยายวงกว้างออกไปเม่ือไหร่ ข่าวย่อมถึงหูศาสนจักรศักด์ิสิทธ์ิแห่ง
ทศิ ประจิมในพริบตาแนน่ อน นัน่ หมายความวา่ -------”

“หมายความวา่ ?”
“หมายความว่า ถ้าจะมีคนที่คิดจ�ากัดกรอบประเทศนีก้ อ่ นข่าว
แพรส่ ะบดั ปรากฏตวั ข้นึ ยอ่ มไมใ่ ชเ่ รอื่ งแปลกครับ”
โยลไมลอ์ ธบิ ายเพม่ิ เตมิ ด้วยวา่ คนตาถึงย่อมตระหนกั ถึงความ
ส�าคัญย่ิงยวดของเส้นทางการค้า เพราะแคต่ ั้งดา่ นเก็บภาษอี ย่างเดียวกม็ ี
รายได้เป็นกอบเป็นก�า ซ่ึงเมืองหน้าด่านของศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์แห่งทิศ
ประจมิ อยา่ งเชน่ อาณาจกั รฟาลมสุ มคี วามเปน็ อยมู่ งั่ คง่ั รา่� รวยไดจ้ นถงึ ทกุ
วันนี้ก็เพราะอานสิ งส์ดงั กลา่ ว
เมอ่ื มเี สน้ ทางการค้าใหมเ่ กิดข้ึนบนดินแดนแห่งนี้ ผ้สู ูญเสียผล
ประโยชน์มากท่ีสุดคืออาณาจักรฟาลมุส เพราะฉะน้ันจึงเป็นไปไม่ได้
แนน่ อนทอ่ี าณาจกั รฟาลมสุ จะเปดิ ใจยอมรบั การมตี วั ตนอยขู่ องดนิ แดนน้ี
และเปน็ เพราะพวกเขาไมร่ จู้ ะสรรหามาตรการใดมาหยดุ ยง้ั ไมใ่ ห้
ผู้คนหลงั่ ไหลเข้าสู่เมืองอสูร
หากอาณาจกั รฟาลมสุ ปรบั ปรงุ ประเทศและสรา้ งถนนหนทางให้
สะดวกตอ่ การคา้ ขายมากขนึ้ ผคู้ นยอ่ มไมห่ นจี ากไปไหน ทวา่ สง่ิ เหลา่ นนั้
จ�าเป็นต้องใช้งบประมาณมหาศาล ยิ่งถ้าเป็นการปรับปรุงถนนโดยเร่ิม

บทที่ 3 ความสิน้ หวงั และความหวงั 183

จากศนู ยด์ ว้ ยแลว้ ยงิ่ ตอ้ งใชท้ งั้ เงนิ ทง้ั เวลา พอคดิ ถงึ ประเดน็ ดงั กลา่ วแลว้
กลยุทธ์ตัง้ ตัวเปน็ ปรปักษ์กเ็ ป็นทางเลือกเดียว

ในเมื่อไมพ่ ยายามหาหนทางรบั มอื ตอ่ การปฏริ ปู ใหมๆ่ ส่ิงทรี่ อ
อยเู่ บอื้ งหนา้ กม็ แี คค่ วามเสอื่ มถอย ซง่ึ ประเทศขนาดใหญค่ งไมม่ ที างยอม
ก้มหนา้ ก้มตารับชะตากรรมทว่ี า่ แนๆ่

ก็เป็นเร่อื งทีส่ มเหตสุ มผลดี
ผมจดั สรรทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งขน้ึ เพอื่ อา� นวยความสะดวกใหแ้ กต่ นเอง
โดยพยายามให้กลมกลืนกับประเทศบ้านใกล้เรือนเคียง ไม่ละเลย
ด้านความปรองดองส่งเสริมซึ่งกันและกัน เพ่ือให้ทุกคนได้รับประโยชน์
เทา่ เทยี มเสมอภาค
แต่สุดทา้ ย ผมมนั กแ็ คม่ อื สมัครเลน่
ผมไมไ่ ดเ้ ขา้ ใจเครอื ขา่ ยความเชอ่ื มโยงของโลกแบบทะลปุ รโุ ปรง่
จนกลายเป็นกระตุกหนวดเสอื ตัวที่ไม่ควรแหยมเข้าให้
“ไม่นะ คดิ ว่าไมใ่ ชอ่ ย่างน้ันเสยี ทีเดยี วหรอก”
พ่อคา้ นริ นามคนหน่ึงเอ่ยขน้ึ
“กษตั รยิ ข์ องอาณาจกั รฟาลมสุ ขน้ึ ชอื่ ลอื ชาเรอื่ งความละโมบจะ
ตาย”
นั่นคอื ค�าคา้ นจากพ่อค้า
เขาต้องการบอกผมว่า ต่อให้ไม่รุกรานเพราะประเทศตนเสีย
ประโยชน์ สกั วนั อกี ฝา่ ยกต็ อ้ งหนา้ มดื ตามวั เนอื่ งจากเลง็ เหน็ กา� ไรทเ่ี กดิ ขน้ึ
ในดินแดนแห่งนี้ จนท้ายทสี่ ุดก็อดใจไม่ไหวตอ้ งหาทางยื่นมือเขา้ มาเพอ่ื
ครอบครองก�าไรน้นั
“จริงด้วย ขนาดคนไร้การศึกษาอย่างพวกเรายังรู้สึกเลยว่าวิธี
การของเจา้ พวกนนั้ ไม่ชอบมาพากล”
“อมื จู่ๆ ก็ยกกองกา� ลังมาโดยไม่ผ่านสภาท่ีปรึกษา...”
“นักผจญภัยอย่างพวกเราไม่รู้หรอกว่าอาณาจักรเบอร์มุนด์

184

จะมีการเคลื่อนไหวแบบไหน แต่วิธีการของอาณาจักรฟาลมุสนี่รับ
ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ มนั จงใจเลน่ ปาหี่ แลว้ ลงมอื ทา� รา้ ยผคู้ นไมเ่ วน้ เดก็ เวน้ ผหู้ ญงิ ”

“ในฐานะนกั ผจญภัย พวกเราถูกใจดนิ แดนแห่งนี้มาก และเทา่
ทฟี่ งั ดเู หมอื นวา่ ไอก้ องกา� ลงั นนั่ มนั จะกลบั มาอกี ดงั นน้ั ถา้ จะตง้ั รบั ประมอื
พวกเราก็พรอ้ มให้ความช่วยเหลอื นะครับ?”

“แตท่ พ่ี วกมนั พดู วา่ ศาสนจกั รศกั ดส์ิ ทิ ธกิ์ ย็ อมรบั ใหเ้ ปน็ ปรปกั ษ์
ของพระเจา้ น.่ี .. งานน้ีคงตึงมอื เอาเรอ่ื ง”

คา� พดู หนง่ึ ประโยคของพอ่ คา้ กลายเปน็ การเปดิ ประเดน็ ใหเ้ หลา่
นักผจญภยั คนอืน่ ๆ และพวกพอ่ คา้ นอกเหนือจากโยลไมลเ์ ริ่มกลา้ แสดง
ความคิดเห็นของตน

น่าปลื้มท่ีไดฟ้ งั ความเหน็ ฉันมติ รมากมาย
นัน่ ทา� ให้รูส้ กึ ไดว้ ่า ทุกคนเอาใจใสพ่ วกผมอย่างแท้จริง
หรอื พดู อกี อยา่ งหนงึ่ คอื คนเหลา่ นยี้ อมรบั พวกผมในฐานะสหาย
ตา่ งจากกองอศั วนิ ของอาณาจกั รฟาลมสุ ทตี่ ดั สนิ วา่ พวกผมเปน็ เพยี งอสรู
ในจ�านวนนัน้ มกี ระท่งั คนท่ีพรอ้ มยนื หยดั เคียงข้างพวกผมเพ่อื
ต่อกรกับอาณาจักรฟาลมสุ สร้างความประหลาดใจให้กบั ผม
ผมกลา่ วขอบคณุ ในนา�้ ใจของทกุ คน กอ่ นปฏเิ สธขอ้ เสนอทงั้ หมด
ด้วยน้า� เสียงเด็ดเดีย่ ว
เหตผุ ลงา่ ยนดิ เดยี ว นน่ั เพราะวา่ ผมไมต่ อ้ งการดงึ พวกเขาเขา้ มา
พัวพนั
อีกอย่าง...
“ขอบคณุ นา�้ ใจของทกุ ๆ คนนะ แตป่ ญั หาครง้ั นพ้ี วกผมขอจดั การ
ด้วยตัวเองดีกว่าครับ ส่ิงที่ผมอยากไหว้วานทุกคนในเวลาน้ีคือ ช่วยน�า
เหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนท้ังหมดไปบอกต่อยังบ้านเกิดเมืองนอนของทุกคน
โดยเร็วท่ีสุดเท่าท่ที า� ได”้
“งน้ั ผมจะรีบให้คนเตรยี มรถมา้ เดยี๋ วนี้เลย”

บทที่ 3 ความส้นิ หวงั และความหวัง 185

“วิธีน้ันไมน่ ่าจะดนี า...”
“หมายความวา่ อยา่ งไรรึครบั ?”
ผมอธบิ ายสงิ่ ท่ตี ัวเองคิดใหท้ ุกคนฟัง
ตอ้ งยอมรบั วา่ ผมอาจคดิ มากเกนิ ไป แตก่ ารคดิ เผอ่ื สถานการณ์
เลวร้ายท่ีสุดเอาไวก้ ็ไม่ใชเ่ ร่ืองแย่เสียทีเดียว
อาณาจักรฟาลมุสและศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์แห่งทิศประจิม
น่าจะอยากป่าวประกาศให้ทุกคนในกลุ่มประเทศฝั่งตะวันตกรับรู้ว่า
เทมเพสต์เป็นฝ่ายมาร แต่ถ้ามีใครสักคนซึ่งเคยพ�านักอยู่ ณ ดินแดน
แห่งน้ีเอ่ยปากพูดถึงพวกผมในท�านองปกป้อง ก็อาจท�าให้แผนการไม่
ราบรืน่ ...
นอกจากนี้อาจเป็นไปได้ว่าอาณาจักรฟาลมุสน่าจะเห็น
อาณาจักรเบอร์มุนด์เป็นตัวเกะกะก็ได้? นับต้ังแต่แผนการดึงอีกฝ่ายมา
เปน็ พวกเดียวกับตนล้มเหลว
หากปลอ่ ยใหพ้ วกเขาเดินทางกลับประเทศโดยสวัสดิภาพ แล้ว
นา� พฤตกิ รรมชว่ั รา้ ยของอาณาจกั รฟาลมสุ ไปตแี ผ่ สภาทป่ี รกึ ษาอาจตาม
ไล่เบี้ยเอาทหี ลัง
ถ้าอย่างนน้ั แล้วจะหาทางปอ้ งกนั ได้ดว้ ยวิธีใดบา้ ง?
อาณาจักรฟาลมุสไม่ได้คิดจะเจรจาตั้งแต่แรก สิ่งท่ีพวกน้ัน
ท�าคือการใช้ก�าลังทหารข่มขู่แล้วเรียกร้องในส่ิงท่ีตนอยากได้โดยไม่สน
ความคิดเห็นของอีกฝา่ ย
แล้วนับประสาอะไรกับชีวิตพลเมืองของประเทศเล็กๆ อย่าง
อาณาจักรเบอร์มนุ ดจ์ �านวนไมถ่ ึงร้อย...
คนพวกนน้ั ยอ่ มไม่ลงั เลท่จี ะสงั หารทุกคนเพื่อปดิ ปาก แล้วโยน
ความผิดใหก้ บั พวกผม
นอกจากได้สา� ทบั วา่ พวกผมเปน็ จอมวายร้ายแลว้ ยงั สอดพ้อง
กบั ความเหน็ ของศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธิ์ เรยี กวา่ ยงิ ปนื นดั เดยี วไดน้ กสองตวั

186

ด้วยประเด็นนี้ ผมถึงต้องการให้ทุกคนกลับสู่ประเทศของตน
แบบยังมชี วี ิตอยู่ แลว้ น�าเรอ่ื งของพวกผมไปถา่ ยทอดในทศิ ทางทถี่ ูกต้อง
ตามความเปน็ จรงิ

ผมตอ้ งการให้พวกเขาเปน็ พยานบุคคลท่ยี ังมชี วี ติ
“อยา่ งนน้ี เ่ี อง สา� หรบั เจา้ พวกน้นั เราทุกคนคงมีคา่ ไมต่ ่างกับ
เศษข้ดี ินตดิ สน้ รองเท้าสนิ ะ...”
“พวกน้ันตั้งใจจะฆ่าทุกคน เพ่ือป้ายความผิดให้กับประเทศนี้
รคึ รบั ...”
“มีความเป็นไปได้สูงมากทเี ดยี วนะน่นั ”
“ยง่ิ อีกฝา่ ยเปน็ อสรู ด้วยแลว้ คนยอ่ มหลงเชอื่ ... อ๊ะ ขออภัย”
เมื่อผมบอกความเห็นของตนเองจบ ทุกคนต่างก็เห็นพ้อง
ในท�านองเดยี วกันจนไดข้ อ้ สรปุ ว่าส่งิ ทผ่ี มคิดน่าจะถูกต้องที่สดุ แลว้
“แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง การส่งทุกคนออกนอกประเทศก็จะ
กลายเปน็ เรอ่ื งยาก ใจจรงิ ถา้ สง่ คนคอยคมุ้ กนั ระหวา่ งเดนิ ทางกค็ งพออนุ่ ใจ
ไดบ้ า้ ง แตป่ ญั หาใหญส่ ดุ เวลานค้ี อื ประเทศของเราอยใู่ นสภาวะถกู ปดิ ตาย
น่ีสคิ รับ...”
รกิ รุ ุโดกล่าวถงึ ประเดน็ ซงึ่ นา่ กงั วลทสี่ ุดออกมา
แนน่ อนวา่ ผมมคี วามคดิ เกีย่ วกบั เร่อื งนเ้ี อาไวอ้ ยู่แลว้
“ไมต่ อ้ งหว่ ง ตอนนเี้ อาเปน็ วา่ ทกุ คนไปเตรยี มตวั ใหพ้ รอ้ มสา� หรบั
การเดนิ ทางกลบั แลว้ กนั ครบั ผมจะสง่ ทกุ คนไปจนถงึ ชานเมอื งเบอรม์ นุ ด์
อย่างปลอดภัยให้เอง”
ผมกล่าวพรอ้ มกับเร่งเรา้ ใหท้ กุ คนรบี เตรียมตวั
บรรดาผู้คนจากเบอร์มุนด์ยังคงท�าหน้าเหมือนกังขา แต่แทน
ที่จะเสียเวลาอยู่กับการซกั ถาม ทุกคนพรอ้ มใจกนั รุดไปยงั เรอื นพกั โดยดี
เพ่อื เตรยี มตวั ตามทผ่ี มบอก

บทที่ 3 ความสิ้นหวังและความหวัง 187

*
เอาละ มาปรับอารมณค์ วามรู้สกึ กันเสียหนอ่ ยดกี ว่า
ผมได้ฟังเรื่องราวต้ังแต่ต้นจนจบจากริกุรุโดและเบนิมารุเป็นที่
เรยี บรอ้ ยแลว้
อีกท้ังยังได้ฟังสถานการณ์จากมุมมองของเหล่าอาคันตุกะ
จากอาณาจกั รเบอร์มุนดด์ ว้ ย
การฟงั จากหลายฝ่ายช่วยให้ไดข้ อ้ มลู มากพอสมควร
ลา� ดับตอ่ ไป ถึงคราวรับฟังเหตุความเปน็ มาจากมวิ รนั ซ่งึ เอาแต่
น่ิงเงยี บฟงั บทสนทนาของพวกผมตั้งแต่เมอื่ ครู่บา้ ง
“ไหนเล่ามาใหล้ ะเอียดหน่อยสิ เรื่องเปน็ มายงั ไงท�าไมถึงเขา้ มา
ยมุ่ ย่ามวุน่ วายกับพวกเรา”
หลงั จากผมเกรนิ่ เชน่ นนั้ มวิ รนั กเ็ รม่ิ ตน้ อธบิ ายดว้ ยนา้� เสยี งสงบ
“ข้าเป็นลูกน้องของจอมมารเคลย์แมน-------- เป็นหนึ่งใน
“นิว้ ทง้ั หา้ ” ของเขา จอมมารเคลย์แมน หรอื ท่ีเรียกกนั ในอกี ชื่อหนึง่ ว่า
“มาริโอเน็ตมาสเตอร์” จะชักใยลูกน้องของตนตามใจชอบเหมือนเป็น
หุ่นเชิด ซ่ึงข้าเองก็เป็นหน่ึงในนั้น โดยข้าได้รับมอบหมายให้สืบข้อมูล
เกย่ี วกบั เมอื งน้ี จึงอาศัยประโยชน์จากยอหม์ เพอ่ื ลอบเขา้ เมอื ง-------”
มิวรันเท้าความเลก็ นอ้ ย กอ่ นเล่าเหตุการณโ์ ดยละเอียด
ท่าทีของเธอดูผ่าเผย บ่งช้ีว่าในทุกค�าพูดไม่มีค�าโกหกหรือข้อ
บดิ เบอื นเจือปน
เคลยแ์ มนเปน็ จอมมารทใ่ี ช้ลกู นอ้ งแบบโหดเหี้ยมทารุณ
มิวรนั แหง่ นิ้วนาง-------เป็นอีกหนงึ่ ช่อื เรียกของเธอซึ่งจดั อยู่ใน
‘น้ิวท้ังหา้ ’ ของเคลยแ์ มน เดมิ ทีเธอคนน้เี คยมตี �าแหน่งส�าคัญ ทา� หนา้ ที่
เสมือนขุมปัญญาให้กับเคลย์แมน แต่สุดท้ายไม่วายถูกเขี่ยทิ้งอย่างไร้

188

เย่อื ใยเมอ่ื หมดประโยชน์
ดูเหมือนเขาจะสัญญาเป็นมั่นเหมาะกับมิวรันว่า เม่ือเสร็จส้ิน

ภารกิจแล้วจะปล่อยให้เป็นอสิ ระ...
มิลิมเคยวิจารณ์เก่ียวกับเคลย์แมนในเชิงติดลบสุดขั้วว่า เป็น

พวกชอบวางแผนการชว่ั รา้ ย มหิ นา� ซา�้ ยงั ชอบหลอกใชค้ นอนื่ ซง่ึ ผมชกั เชอื่
ตามนน้ั แล้วสิ

ในมุมมองของมิลิม ไม่ว่าเคลย์แมนจะเล่นพิเรนทร์อย่างไร
ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อตนเองอยู่แล้ว... แต่ส�าหรับเหล่ามนุษย์มารท่ีรับใช้
เคลย์แมน แต่ละแผนการคือปัญหาเกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย
ของตน

เหตุผลที่มนุษย์มารยอมเชื่อฟังเคลย์แมนมีหลากหลาย แต่
ส่วนใหญ่มักถกู ข่มขู่หรือไม่ก็ถูกผกู มัดดว้ ยเวทมนตร์

ส�าหรับมิวรัน การท�างานวิจัยของตนให้เสร็จสมบูรณ์จนเข้า
ถงึ แก่นลกึ ของเวทมนตร์เปรียบเสมือนเป้าหมายสูงสดุ ของชวี ิต จอมมาร
เคลยแ์ มนจงึ ใชร้ า่ งเนอื้ ออ่ นเยาวท์ ไ่ี มร่ จู้ กั คา� วา่ แกช่ ราชวั่ นริ นั ดรเ์ ปน็ เหยอ่ื ลอ่
ใหเ้ ธอยนิ ยอมทา� สัญญาแลกเปล่ียน

ผลลัพธ์คือ มวิ รนั สูญเสยี อิสรภาพไปโดยปรยิ าย
นับต้ังแต่น้ันเป็นต้นมา เธอจ�าต้องด�าเนินชีวิตอยู่ภายใต้ค�าส่ัง
ของจอมมารเคลย์แมน
“ขา้ รู้วา่ ตัวเองโงเ่ ขลา แตข่ า้ ถูกเคลย์แมนใช้วิชา “มาริโอเน็ต-
ฮาร์ต” ชิงเอาหัวใจไป ดังน้ันส�าหรับคนท่ีไม่เหลือกระทั่งสิทธิ์เลือกว่า
จะอยู่หรือจะตาย จะมีหนทางชีวิตอ่ืนใดอีกนอกจากยอมท�าตามค�าสั่ง
ของเขา-------”
หญงิ สาวกล่าวดว้ ยสีหน้าเสียใจในสิ่งทต่ี นเองตดั สินใจท�าลงไป

มิวรันแค่ปฏบิ ตั ติ ามคา� สั่งทีไ่ ด้รบั มอบหมาย

บทที่ 3 ความสิ้นหวังและความหวัง 189

ดูเหมือนมิวรันจะคิดว่าเป้าหมายของการใช้เวทมนตร์เจ้า
ปัญหาน้ัน ก็เพ่ือป้องกันไม่ให้ผมบ่ึงไปช่วยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หลังรู้เร่ือง
จอมมารมลิ มิ ประกาศสงครามกบั อาณาจักรสตั วย์ ูราซาเนีย

แต่หญิงสาวเพ่ิงเอะใจเอาป่านนี้ว่าถ้าวัตถุประสงค์มีแค่น้ันจริง
เวทมนตร์ธรรมดาระดับที่เอาไว้รบกวนเวทมนตร์ส่ือสารก็น่าจะ
เพียงพอแล้ว ไม่เห็นต้องใช้มหาเวทมนตร์ซ่ึงเป็นเวทมนตร์ขนาดใหญ่
ท่ปี ดิ ซ่อนใครก็ไมไ่ ดเ้ ชน่ นเี้ ลย

จอมมารเคลยแ์ มนอา้ งวา่ จะใหอ้ สิ รภาพหลงั จบภารกจิ ทวา่ มวิ รนั
รดู้ อี ยแู่ ลว้ วา่ โอกาสสา� เรจ็ ของแผนการนม้ี อี ยนู่ อ้ ยนดิ เหลอื เกนิ แตส่ าเหตุ
ทีท่ า� ให้เธอตัดสินใจเชอ่ื คา� สัญญาปากเปล่าและปฏบิ ตั ิตามคา� ส่ังน้นั เปน็
เพราะถูกขู่ว่าพวกยอหม์ จะโดนหมายหวั หากดอ้ื รนั้ ไมเ่ ข้าทา่

อนั ที่จริงมวิ รนั ไมค่ ิดจะมีชีวติ อยู่ต่อแม้สักนิด หญิงสาวคดิ ด้วย
ซ�า้ ว่าถา้ ตนตายไปเสีย พวกยอห์มก็จะไมเ่ ดือดร้อน

นอกจากน้ีจอมมารเคลย์แมนยงั พดู ทงิ้ ท้ายไวด้ ว้ ยว่า
‘ชกั สนกุ ขนึ้ มาแลว้ สิ สงครามใหญก่ Óลงั จะเรม่ิ ตน้ ขน้ึ แลว้ ครบั !
ใครจะคิดล่ะว่าสถานการณ์เหนือความคาดหมายจะนÓพามาสู่จุดเร่ิม
ต้นบทใหมเ่ หนือจากทจี่ นิ ตนาการไว้ แหม แหม-------’
ตอนนนั้ มวิ รนั เขา้ ใจผดิ คดิ วา่ จอมมารเคลยแ์ มนพดู ถงึ เรอ่ื งการ
ต่อสรู้ ะหวา่ งจอมมารมิลิมและจอมมารคาริออน
แท้จริงแล้ว เขาหมายถึงสงครามระหว่างเทมเพสต์แห่งนี้กับ
อาณาจักรฟาลมสุ ซ่งึ ก�าลงั จะปะทขุ ้ึนตา่ งหาก
และน่นั คงเป็นเปา้ หมายท่ีให้มวิ รันใชม้ หาเวทมนตร-์ ------
จอมมารเคลย์แมนต้ังใจจะผนึกเทมเพสต์ไม่ให้ติดต่อกับโลก
ภายนอกได้ โดยอาศัยจงั หวะที่อาณาจักรฟาลมสุ เริ่มเคลื่อนไหว
แน่นอนว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ดังกล่าว การหลีกหนีจาก
สงครามจึงเป็นไปได้ยาก

190

เพราะอย่างน้แี หละ ผมถึงพดู ไดว้ ่ามหาเวทมนตรข์ องมวิ รันรา้ ย
เอาเร่ือง

เวทมนตรน์ เ้ี ปน็ เวทมนตรป์ ระเภทตดิ ตงั้ กบั สถานทนี่ นั้ ๆ ซง่ึ ตา่ ง
จากเวทมนตรก์ ดี ขวาง อกี ทง้ั ยงั ไมส่ ามารถปลดไดง้ า่ ยๆ เพราะวตั ถปุ ระสงค์
ของเวทมนตรช์ นดิ นคี้ อื ผนกึ การรบั รขู้ อ้ มลู ขา่ วสารตอ่ ใหฆ้ า่ มวิ รนั เอาปา่ นนี้
ก็ปลดเวทมนตร์ไมไ่ ดอ้ ยู่ดี

และเมอ่ื ทา� งานแลว้ จา� ตอ้ งใชเ้ วลาระยะหนงึ่ กวา่ เวทมนตรจ์ ะสลาย
ดไี มด่ อี าจใชเ้ วลาเกอื บสปั ดาห์ ระหวา่ งนนั้ ตอ่ ใหอ้ ยากขอความชว่ ยเหลอื
จากประเทศอนื่ ก็ท�าได้ยากเพราะเวทมนตรส์ อื่ สารใชง้ านไมไ่ ด้

แมก้ ระทง่ั การแจง้ สถานการณป์ จั จบุ นั ของตนใหอ้ าณาจกั รคนแคระ
กับอาณาจักรเบอร์มุนด์รับรู้ยังต้องใช้เวลามากกว่าปกติ เนื่องจากไม่มี
เวทมนตรเ์ ปน็ เครอ่ื งมอื ตดิ ตอ่ กวา่ จะเตรยี มการพรอ้ มเพอ่ื รบั มอื กองทพั
จากอาณาจักรฟาลมุสซึ่งเริ่มต้นด�าเนินการสารพัดอย่างไปแล้วก่อนหน้า
กค็ งตอ้ งใชเ้ วลาอีกโข

เรียกได้ว่าโดนนา� ไปหลายขมุ แลว้ ทเี ดียว...
เอาเถอะ ประเดน็ นั้นช่างมนั ก่อน
โชคยังดีท่ีผมสามารถออกไปนอกเขตแดนได้ นอกจากน้ี
ในถ้�าปิดผนึกยังมีลูกแก้วส่ือสาร เร่ืองนี้ถือเป็นช่องโหว่ในแผนการของ
จอมมารเคลยแ์ มนเลยกว็ ่าได้
แต่เดิมทีผมไม่คิดจะดึงเอาอาณาจักรคนแคระกับอาณาจักร
เบอรม์ นุ ดเ์ ขา้ มาเกยี่ วพนั ดว้ ยอยแู่ ลว้ ผมแคอ่ ยากขอรอ้ งใหแ้ ตล่ ะประเทศ
ชว่ ยช้ีแจงความบรสิ ทุ ธข์ิ องพวกผมเทา่ นนั้
ไมส่ ิ------- บอกตามตรงนะวา่ ถา้ งานนศี้ าสนจักรศกั ด์สิ ิทธ์แิ หง่
ทิศประจิมไม่มีเอ่ยี วดว้ ย ผมอาจขอใหท้ งั้ สองประเทศเรยี กระดมกองทพั
เพ่ือสกัดก้ันอาณาจักรฟาลมุสไปแล้ว แต่ตราบใดที่ศาสนจักรศักด์ิสิทธิ์
คอยหนุนหลังอาณาจักรฟาลมุส ผมคงไม่เสี่ยงดึงทั้งสองประเทศเข้ามา

บทที่ 3 ความสน้ิ หวังและความหวัง 191

เกยี่ วขอ้ ง
สงครามคือสิ่งที่ผู้คนก่อข้ึนเพื่อหวังผลได้ผลเสีย และขณะ

เดยี วกนั สงครามยงั เปรยี บเหมอื นการแขง่ ทฐิ ิ ในกรณที อี่ าณาจกั รฟาลมสุ
ไม่ยอมถอยหลังถูกข่มขู่ ซ้�าร้ายยังเดินหน้าจัดกองทัพมารุกราน
ทั้งอาณาจักรคนแคระ ทั้งอาณาจักรเบอร์มุนด์ ท้ังศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์
แห่งทิศประจิมคงไม่แคล้วถูกดึงเข้ามาพัวพันจนกลายเป็นมหาสงคราม
ซึ่งแม้อยากถอนตัวกท็ า� ไม่ได้แน่

สมมตุ วิ า่ ศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธป์ิ า่ วประกาศสคู่ นทงั้ โลกวา่ พวกผม
ต้ังตนเป็นปรปักษ์ต่อพระเจ้า นั่นอาจกลายเป็นจุดก�าเนิดของอภิมหา
สงครามทช่ี กั จูงโลกท้ังใบเขา้ มามีสว่ นเกีย่ วขอ้ ง

และกจ็ ะเทา่ กบั วา่ ตดิ กบั จอมมารเคลยแ์ มนเขา้ เตม็ เปา จอมมาร
คนนน้ั จะตอ้ งฉวยโอกาสทโ่ี ลกตกอยใู่ นภาวะสบั สนอลหมา่ น วางแผนรา้ ย
อะไรอีกอยา่ งไมต่ อ้ งสงสัย

เร่ืองจะให้ผมไปห้ามทัพในการต่อสู้ระหว่างจอมมารมิลิมกับ
จอมมารคาริออนตอนนนี้ ่ะ ลมื ไปไดเ้ ลย

ถ้าประเทศของตัวเองไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ก็ว่าไปอย่าง... ไม่สิ
น่ตี า่ งหากล่ะส่งิ ที่จอมมารเคลยแ์ มนอยากให้เกิด

เจ้านั่นตอ้ งการปน่ั หวั ผม ท�าใหผ้ มว้าวนุ่ ...
เวลานเี้ หน็ ทผี มตอ้ งเชอ่ื ใจมลิ มิ และคดิ ถงึ ประเทศของตวั เองมา
กอ่ นสิง่ อื่นใดเสยี แลว้
ผมเพงิ่ สงั เกต------วา่ เนอ้ื หาทม่ี ลิ มิ กบั มวิ รนั เลา่ มนั สอดคลอ้ งกนั
และน่นั ท�าให้ผมลงความเหน็ วา่ จอมมารเคลยแ์ มนคอื ศตั รตู ัวร้าย
ซง่ึ การตัดสินของผมดูเหมือนจะถกู ต้องเสยี ด้วย
เพราะฟงั จากทม่ี ิวรนั เล่าตอ่ ดเู หมอื นเกลมิวด์เองก็เป็นหนงึ่ ใน
หุ่นเชดิ ของเคลย์แมนเชน่ กนั
ค�าอธิบายต่อมาของมิวรันแตกต่างกับเน้ือหาท่ีมิลิมเคยเล่า

192

เพราะประเดน็ ทวี่ า่ มาทงั้ หมดทงั้ มวลเกดิ จากการชกั ใยของเคลยแ์ มน หรอื
พดู อีกอยา่ งหนึ่งคือบรรดาจอมมารทีเ่ คยให้ความร่วมมือเมื่อครง้ั ก่อนนัน้
ลว้ นโดนเคลย์แมนตม้ จนเป่ือย

ไม่ว่าตัวหมากหรือข้อมูล ผู้ชายคนนี้สามารถน�ามาใช้เพื่อผล
ประโยชน์ของตนเองได้โดยไม่ท้ิงหลักฐานใดๆ ไว้ ถือเป็นตัวอนั ตรายที่
แม้ไม่มีพลังความสามารถโดดเด่น แต่เรื่องวางแผนร้ายคอยชักใยอยู่
เบอ้ื งหลังตอ้ งยกให้

เหตกุ ารณค์ รง้ั น-้ี -----การตอ่ สรู้ ะหวา่ งจอมมารมลิ มิ และจอมมาร
คาริออนก็เช่นกัน แม้มิวรันจะสงสัยในตัวเคลย์แมน... ก็ไม่มีหลักฐาน
ท่จี ะสาวถึงตัวอย่ดู ี

ถงึ จะไมน่ า่ แปลกเทา่ ไร หากคนใสซอื่ อยา่ งมลิ มิ จะโดนหลอกใช้
เอางา่ ยๆ...

ทงั้ นสิ ยั พดู ชกั จงู คนไปในทางทผี่ ดิ เอย ระแวดระวงั ตวั แจไมแ่ สดง
ใจจริงให้ใครเห็นเอย หรือแม้แต่นิสัยสับปลับผิดสัญญาหน้าตาเฉยเอย
ทั้งหมดล้วนเป็นประเด็นชี้ชัดว่าเคลย์แมนคือจอมมารท่ีไม่สมควรเชื่อใจ
โดยเด็ดขาด

พอคิดถึงตรงนน้ั ‘มหาปราชญ’์ ก็แจง้ วา่ ลูกแกว้ สื่อสารทีเ่ หลอื
อยใู่ นถา้� ปดิ ผนกึ -------อาจเปน็ สว่ นหนง่ึ ในแผนการของเคลยแ์ มน แมจ้ ะ
เปน็ แคก่ ารสมมตุ ิก็ตาม...

------เจา้ นน่ั อาจคาดการณล์ ว่ งหนา้ วา่ ผมคงลงิ โลดทเี่ หน็ ลกู แกว้
ส่อื สารและหลงคดิ ว่าตวั เองอย่เู หนือแผนการของเคลย์แมน แลว้ จากนั้น
กใ็ ช้ลกู แกว้ ทวี่ ่าติดตอ่ ขอก�าลงั เสรมิ ไปยังประเทศตา่ งๆ-------

ตราบใดทไ่ี มม่ อี ะไรมาหกั ลา้ งวา่ ผมคดิ มากเกนิ ไป ผมกค็ วรเกบ็
ความเปน็ ไปได้นน้ั ไว้ในซกี ส่วนหน่ึงของสมองเสียก่อน

มิวรันบอกเลา่ เรอื่ งราวท้งั หมดจบในทีส่ ดุ

บทท่ี 3 ความสิ้นหวงั และความหวัง 193

ทนี ผ้ี มกเ็ ขา้ ใจแลว้ วา่ เรอ่ื งราวทง้ั หมดมจี ดุ เรมิ่ ตน้ และความเปน็ มา
อยา่ งไร

เทา่ ทส่ี งั เกตดเู หมอื นวา่ มวิ รนั จะยงั ไมไ่ ดร้ บั หวั ใจคนื นน่ั ยงิ่ ทา� ให้
ผมมน่ั ใจวา่ เธออยใู่ นฐานะหมากใช้แลว้ ทง้ิ ของแท้

แต่ประเด็นน้ันกับเรื่องท่ีว่าจะยกโทษให้หรือไม่ มันเป็นคนละ
ประเด็นกนั ...

“ลกู พี่ ผมรดู้ วี า่ เจออยา่ งนเี้ ปน็ ใครกต็ อ้ งโกรธ แตไ่ ดโ้ ปรดยกโทษ
ใหม้ วิ รันเถอะ!”

“ขา้ เองกข็ อรอ้ งทา่ นดว้ ยอกี คน เธอแคไ่ มส่ ามารถขดั ขนื จอมมาร
เคลย์แมนไดเ้ ท่านัน้ เอง!”

ยอห์มกับกรูซิสพร้อมใจกันปกป้องมิวรันอย่างเอาเป็นเอาตาย
อย่างน้กี ็เหมือนผมเป็นผู้ร้ายไปโดยปรยิ ายสิ เอาละ จะท�าอย่างไรดี

“จะยกโทษใหห้ รอื ไม่ เอาไวจ้ บเรอ่ื งเรยี บรอ้ ยแลว้ คอ่ ยมาคดิ กนั
อีกที ตอนน้ีสงบเสงย่ี มอยใู่ นหอ้ งไปกอ่ น และอย่าได้คดิ หนีล่ะ”

“เขา้ ใจแล้ว-------”
“ลูกพ.ี่ ..”
“ขอโทษทีนะ ยอห์ม ตอนนี้สมองฉันก็ก�าลังสับสนไม่น้อย
เหมือนกัน ถ้าเป็นห่วงนัก ฉนั ยอมใหพ้ าผู้หญิงคนน้ีไปอยู่ในเรอื นพกั ที่
พวกลูกนอ้ งของนายพกั อยกู่ ไ็ ด้”
ผมตดั สนิ ใจเกบ็ เรอ่ื งตดั สนิ โทษมวิ รนั ไวท้ หี ลงั แลว้ สง่ั ใหก้ กั บรเิ วณ
สถานเบาอย่เู ฉพาะในเรือนพกั ซึง่ บรรดาพวกพ้องของยอหม์ ใช้พ�านกั
ถึงกระนั้นผมก็ไม่ลืมก�าชับให้ริกุรุโดจัดเวรยามคอยจับตาดู
เผ่อื ไว้ดว้ ย ถงึ จะรู้ว่าป่านนเี้ ธอคงไม่คดิ ทรยศ แต่กนั ไวย้ อ่ มดีกว่าแก้
อีกหน่ึงเหตุผลท่ีท�าเช่นน้ันก็เพราะ ผมยังไม่อยากให้เรื่องราว
ถลา� ไกลจนถงึ ขนั้ เกนิ กวา่ จะยกโทษใหไ้ หว ในกรณที ม่ี วิ รนั แสดงพฤตกิ รรม
ไม่น่าไว้วางใจในสถานการณ์เช่นนี้ และดูเหมือนยอห์มจะมองความคิด

194

ผมออก จงึ ยอมปฏบิ ตั ติ ามคา� สงั่ พรอ้ มทง้ั กลบั ไปยงั ทพี่ กั ของตนแตโ่ ดยดี
*

ผมออกมาด้านนอกหลังส้ินสุดการรับฟังรายงานสถานการณ์
อันแสนยดื ยาว

ประจวบเหมาะกับที่บรรดาอาคันตุกะจากอาณาจักรเบอร์มุนด์
จดั แจงข้าวของพร้อมส�าหรับเดนิ ทาง และรอใหผ้ มออกมาพอดี

“ทา่ นริมุรุ เตรียมตัวเรียบรอ้ ยแล้วครบั พวกเราต้องท�าอย่างไร
ต่อรึครับ?”

อาจเพราะผมจัดสรรเทียมเกวียนและรถม้าทั้งหมดเท่าท่ีเหลือ
อยู่ในเมอื งน้ีให้ ทุกคนจึงเก็บขา้ วของได้รวดเรว็ เกินคาด

ผมพยกั หน้า ก่อนน�าทางทกุ คนมงุ่ หนา้ สนู่ อกเมอื ง
ผ้คู นเกอื บรอ้ ยคนเดินตามผมอยา่ งเป็นระเบยี บ
“ทา่ นรมิ ุรุ ข้าอยากจดั เตรยี มทหารอารกั ขาคอยคุ้มกนั พวกเขา
อยู่หรอกนะครับ... แต่ปัญหาคือพวกข้าไม่สามารถผ่านเขตแดนนี้ออก
ไปได้...”
เบนมิ ารเุ อย่ ทา� นองรสู้ กึ ผดิ แตเ่ รอ่ื งนนั้ ไมเ่ ปน็ ปญั หาหรอก
“ไม่เป็นไร ตอนน้ีไม่ใช่เวลาจะมาอมพะน�าด้วย ถึงจะต้องใช้
พลงั งานเยอะเอาเรอ่ื งอยู่สกั หน่อย แต่ฉนั คิดวา่ นา่ จะพอทา� อะไรได”้
ผมตอบ แล้วเดินทะลุออกนอกเขตแดนโดยท้ิงพวกเบนิมารุไว้
เบอื้ งหลงั
“ถา้ อยา่ งนั้น พวกเราขอตวั กลบั ประเทศกอ่ นนะครบั ”
ทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ โยลไมลเ์ ปน็ ตวั แทนกลา่ วเชน่ นนั้ ผมกร็ บี ยกมอื ขา้ ง
หนง่ึ ขึ้นปราม
“โยลไมล์คุง แล้วก็ทุกๆ คนด้วย ผมขอให้พวกคุณเก็บส่ิงท่ี

บทท่ี 3 ความส้ินหวังและความหวัง 195

ก�าลงั จะได้เห็นต่อจากนี้ไว้เปน็ ความลบั นะครับ?”
“ครบั ? คราวน้ีตัง้ ใจจะทา� อะไรอีกครับ...?”
โยลไมลซ์ ง่ึ รอู้ ยแู่ ลว้ วา่ ผมเปน็ พวกชอบทา� อะไรผดิ แผก ถามกลบั

ทนั ควนั พรอ้ มทัง้ แสดงทที า่ ระแวงแบบแปลกๆ
เจ้าหมอน่เี สียมารยาทชะมัด
“โยลไมลค์ งุ ... ระยะหลงั มานร้ี สู้ กึ วา่ จะเรมิ่ ไมเ่ หลอื ความเกรงอก

เกรงใจกนั แล้วนะ...”
“ฮะฮะฮะ ทงั้ หมดทั้งมวลมาจากตวั ทา่ นริมุรุเองนน่ั แหละครบั ”
“พูดออกมาไดน้ ะ”
เราสองคนต่างหวั เราะร่วนใหก้ ันพลางตบไหล่
“-------ขา้ ขออวยพรให้ทา่ นปลอดภัย”
“ไมต่ อ้ งหว่ งนา่ ฉนั ถอื คตไิ มเ่ สยี่ งกบั ศกึ ทไี่ มเ่ หน็ แววชนะอยแู่ ลว้ ”
หลังพูดเช่นนั้นเพื่อให้โยลไมล์คลายกังวล ผมก็เปิด ‘เคลื่อน

ยา้ ยผ่านมิติ’ ออกกวา้ ง
น่ันท�าให้เหล่าอาคันตุกะพากันเบิกตาโตด้วยความตะลึงงัน

กระทั่งเบนมิ ารแุ ละเกลโดซ้ ึ่งอยูอ่ ีกฟากของเขตแดนยงั ทา� หนา้ งงหนัก
“ฉนั ชว่ ยสง่ ไดม้ ากสดุ ถงึ แคห่ วั เมอื งรอบนอกของอาณาจกั รเบอร์

มนุ ดน์ ะ เวลาเหลือไม่มากแลว้ ดว้ ย รีบเข้าเถอะ”
บรรดาผู้คนซึ่งหายจากอาการตกตะลึงค้อมค�านับให้ผมพร้อม

กับเดินรุดหนา้ ตามท่ีผมคะยน้ั คะยอ
โชคดที ไี่ มม่ ใี ครเซ้าซ้ีซักถาม ซ่ึงสว่ นหนงึ่ คงเพราะรู้วา่ ไมใ่ ช่เวลา

จะท�าเช่นน้นั สว่ นอีกเหตผุ ลหนงึ่ คงเพราะโลกนม้ี เี วทมนตรอ์ ยมู่ าแต่ไหน
แต่ไร จึงไม่มีใครตื่นตระหนกเกินเหตุกับแค่เรื่องเหนือธรรมชาตินิดๆ
หน่อยๆ

อาคนั ตกุ ะแตล่ ะคนกลา่ วคา� อ�าลากับผมก่อนก้าวเดินจากไป
พรอ้ มสญั ญาวา่ จะนา� เหตกุ ารณท์ ง้ั หมดบอกเลา่ ใหป้ ระเทศชาติ

196

รบั รแู้ ละน�ากา� ลังมาชว่ ยโดยเร็วที่สุด
แตม่ ันจะง่ายอยา่ งน้ันไหมนะ? เพราะสงครามเริม่ ขึ้นนานแล้ว
ยิ่งมีศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์แห่งทิศประจิมเข้ามาข้องเก่ียวด้วย

อย่างน้ี พวกเขาน่าจะยง่ิ ไมก่ ลา้ เคล่ือนไหวสมุ่ สีส่ มุ่ หา้
แน่นอนว่าถ้าผมร้องขอก�าลังเสริม พวกเขาย่อมต้องท�าตาม

เพราะมสี นธสิ ัญญาความรว่ มมือเป็นข้อผกู พัน... แต่ผมเดาว่าประเทศคง
ไม่เคลื่อนไหวตราบใดที่ผมไม่ปรารถนาให้ยื่นมอื เข้าช่วย

ผมไมค่ าดหวังหรอก และไมต่ ้องการดว้ ย
นเี่ ปน็ ปญั หาของดนิ แดนนี้ และผมตง้ั ใจไวแ้ ลว้ วา่ จะใหอ้ าณาจกั ร
ฟาลมสุ ชดใชอ้ ยา่ งสาสม
ดว้ ยมือของผมเอง
ไมอ่ ยา่ งนน้ั -------กค็ งไมม่ ที างลา้ งแคน้ ใหบ้ รรดาคนทถ่ี กู ฆา่ ได.้ ..

*

เขา้ ใจสถานการณแ์ ลว้ ส่งบรรดาอาคันตุกะกลบั หมดแล้ว
หลงั เสรจ็ สน้ิ ภารกจิ เหลา่ นน้ั ซง่ึ ใชเ้ วลามากกวา่ ทค่ี า� นวณไวพ้ อควร
ผมกต็ ัดสินใจไปหาชนู ะ เผอ่ื ชว่ ยเหลอื อะไรไดบ้ ้าง
รกิ ุรุโดบอกว่ายังมีเรอ่ื งอนื่ ๆ รอให้จัดการ แต่ผมคดิ วา่ ประเดน็
เหลา่ นนั้ ใหค้ นอืน่ สะสางแทนทหี ลังก็ได้
ผมสาวเทา้ ก้าวตรงสู่อาคารท่ีถกู ใชเ้ ปน็ โรงพยาบาล
ซ่งึ ชูนะกบั คโุ รเบยอ์ ยทู่ นี่ น่ั
คนทน่ี อนอยบู่ นเตียงมีทง้ั หมด 2 คน โดยมชี ูนะเป็นผทู้ �าการ
รกั ษา สว่ นคุโรเบยท์ �าหน้าทผี่ ู้ชว่ ย
“อาการเป็นยงั ไงบ้าง?”
“อะ๊ ท่านริมรุ ุ!”

บทที่ 3 ความส้นิ หวงั และความหวัง 197