เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 05

แรงก์ C กเ็ ปน็ ได้ ดไี มด่ บี างตนอาจพฒั นาไกลจนถงึ แรงก์ B ดว้ ยซา�้
ถ้าเป็นเช่นน้ันจริง ต่อให้ชัยชนะเป็นของอาณาจักรฟาลมุส

กค็ งยากจะหลกี เลยี่ งความสญู เสยี และหากเกดิ ความเสยี หายขน้ึ กบั หนว่ ย
อศั วนิ หรอื กองกา� ลงั ผใู้ ชเ้ วทมนตรท์ ขี่ น้ึ ตรงตอ่ องคป์ ระมขุ ซง่ึ เปรยี บไดก้ บั
สมบัติของชาติ ย่อมมีคนออกมาเรียกร้องถามหาความรับผิดชอบอย่าง
ไมต่ อ้ งสงสยั ยงิ่ กวา่ นน้ั คอื ไมม่ ใี ครอยากนา� เหลา่ บคุ ลากรทอ่ี ตุ สา่ หท์ มุ่ เท
เงนิ ทองมหาศาลและฟมู ฟักฝกึ ฝนขน้ึ มาไปใช้ทิง้ ๆ ขวา้ งๆ ในสงครามซ่ึง
มองไมเ่ หน็ ความจา� เปน็

แตเ่ หตผุ ลดงั กลา่ ว คงเอามาใชเ้ ปน็ ขอ้ โนม้ นา้ วใหบ้ รรดาขนุ นาง
ยอมเหน็ พอ้ งไมไ่ ด้ ครนั้ จะเลอื กใชแ้ คก่ องทหารจโู่ จมรบั จา้ งเพยี งอยา่ งเดยี ว
ก็คงไม่มีทางชนะ...

ถา้ อยากกา� ชยั ในศกึ นก้ี จ็ า� ตอ้ งทมุ่ กา� ลงั ศกึ ทง้ั หมด นนั่ คอื ผลสรปุ
ทที่ กุ คนในโถงประชมุ ลงความเหน็ ฉบั พลนั โดยไมต่ ้องรอให้ถามซ้�า

ในกรณีประกาศสงคราม ความรับผดิ ชอบตา่ งๆ นานาไมว่ ่าจะ
เปน็ การจดั สรรเงนิ จนุ เจอื กองทพั การจา่ ยสนิ ไหมชดเชยผบู้ าดเจบ็ ลม้ ตาย
ยอ่ มตามติดมาด้วย

นอกจากนี้ยังต้องคิดหาค�าอธิบายต่อนานาประเทศทางฝั่ง
ตะวนั ตกอกี และเชอ่ื ไดเ้ ลยวา่ อาณาจกั เบอรม์ นุ ดซ์ ง่ึ บดั นมี้ กี ารตดิ ตอ่ คา้ ขาย
กับประเทศเจ้าปญั หาตอ้ งออกโรงคา้ นหัวชนฝา

กระทงั่ ผรู้ บั ผดิ ชอบงานดา้ นการทตู ยงั ไมก่ ลา้ เอย่ ปากสมุ่ สส่ี มุ่ หา้
เพราะมองไกลถึงประเดน็ ปัญหาดังกล่าว

เขา้ ทา� นองเนอ้ื ไมไ่ ดก้ นิ หนงั ไมไ่ ดร้ องนงั่ ทา� ไมตอ้ งเอากระดกู มา
แขวนคอ แต่ถ้ายังต่างคนต่างน่ิงดูดายอยู่อย่างนี้ คงไม่แคล้วเกิดความ
สญู เสยี ครง้ั ใหญข่ น้ึ จรงิ ๆ ดไี มด่ ี อาณาจกั รอาจสน่ั คลอนเนอ่ื งจากอา� นาจ
ประเทศเส่อื มถอย

------- งานน้ีต้องท�าอะไรสักอย่าง ขอแค่มีใครสักคนเกริ่นน�า

98

ออกมาก่อนก็ยงั ด.ี ..
ความคดิ ของทกุ คนก�าลังเพง่ รวมอยู่ทเี่ รอ่ื งเดยี วกนั
กา� ลงั ดา้ นการทตู เพอื่ ใหแ้ ต่ละประเทศไมส่ อดปากคดั คา้ น
ก�าลังด้านการทหาร เพื่อกอบกุมชัยชนะไม่ใหห้ ลุดลอย
และสิ่งส�าคัญเหนืออ่ืนใดคือการวางอุบายล่อหลอกบรรดา

นกั ผจญภัยที่พักอาศยั อยใู่ นเมอื งของเหล่าอสรู จะต้องหาวธิ ใี ดก็ไดท้ ไี่ ม่
เปน็ การกอ่ ปฏปิ กั ษต์ อ่ คนพวกนน้ั และจะดมี ากถา้ สามารถดงึ เอาพวกเขา
เหล่านั้นมาเปน็ มติ รไดส้ �าเร็จ

ทั้งที่ปัญหามีเพียงเท่านี้ มองอย่างไรก็ไม่คุ้มค่าให้เอาตัวเอง
เขา้ ไปเสยี่ ง อกี อยา่ งตอ่ ใหย้ กทพั กา� ราบเมอื งอสรู จนราบกไ็ มส่ ามารถเอา
ที่ดินผืนนั้นมาอยู่ในปกครองได้อยู่ดี และการทะนุบ�ารุงมหาพงไพรแห่ง
จูร่าให้กลบั เปน็ เหมอื นเดิมหลงั เข้าตีฝ่ากค็ งไม่ใชเ่ รอื่ งงา่ ย

จงึ ไมแ่ ปลกทแ่ี ตล่ ะคนพากนั เบอื นหนา้ หนี ไมป่ รารถนาใหค้ วาม
รับผดิ ชอบอันหนกั อึ้งน้นั มาตกอยกู่ บั ตน

●

กษัตริย์เอ็ดมาริสมองความคิดของเหล่าขุนนางออกราวกับ
อา่ นใจได้

แนน่ อนวา่ พระองคเ์ องกร็ สู้ กึ ไมต่ า่ งกบั คนอน่ื ๆ ตา่ งกนั แคต่ รงท่ี
ทรงคิดหามาตรการรบั มือและส่ังใหด้ า� เนนิ การเรยี บรอ้ ยแลว้

ทันทีหลังจากไดร้ บั ฟังรายงาน กษัตรยิ เ์ อด็ มาริสกเ็ รยี กรวมพล
เหลา่ ผรู้ บั ใช้คนสนิท เพ่อื ระดมมนั สมองหาทางแกไ้ ขปัญหา

ทกุ คนมารวมตวั เพอื่ ปรกึ ษาหารอื กนั ในประเดน็ สา� คญั อนั ไดแ้ ก่
ท�าอย่างไรจึงจะไม่สูญเสียผลประโยชน์ของประเทศชาติ และท�าอย่างไร
จึงจะได้ผลก�าไรตอบแทนสูงขึน้

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภัยพิบตั ิ 99

“หากปล่อยดินแดนของอสูรเอาไว้ สักวันเหล่าประเทศทางฝั่ง
ตะวนั ตกจะต้องรูเ้ ร่อื งเข้าแน่ๆ และพอถงึ เวลาน้ันอะไรตอ่ มอิ ะไรอาจสาย
เกนิ แก้ ถ้าจะท�าลายกค็ วรท�าลายเสียเดยี๋ วน้ีเลยนะพะ่ ย่ะค่ะ”

ราเซน็ กลา่ ว
“เชอะ! อสูรง้ันร?ึ ”
หวั หนา้ หนว่ ยอศั วนิ ฟอลเกน็ ตะเบง็ เสยี งขน้ึ มาในเชงิ สบถ แตพ่ อ
รู้ตัวว่าอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ก็รีบส�ารวมกิริยา ก่อนท�าตัวสงบเสงี่ยมและ
เร่ิมแสดงความเหน็ โดยวเิ คราะห์จากมุมมองคนนอก
“จริงอยูว่ า่ อสูรทว่ี วิ ัฒนาการแล้วรับมอื ค่อนขา้ งลา� บาก และยง่ิ
ถ้ากลายเป็นอมนุษย์ พวกมันก็จะมีเชาว์ปัญญาเพ่ิมสูงขึ้นจนกลายเป็น
ศัตรูตัวฉกาจไปโดยปริยาย ท่ีส�าคัญคือตอนนี้พวกมันเริ่มรู้จักการก่อต้ัง
องคก์ รหน่วยงาน ซ�้ายังมจี �านวนมากกวา่ หน่ึงหม่ืนตน ดังนัน้ ถา้ ประเมิน
ระดับความคุกคามแบบน้อยสุดก็น่าจะเป็นคาลามิตี้ (ระดับภัยพิบัติ)
แต่ดีไม่ดีอาจขยับขึ้นไปอยู่เป็นดิซัสเตอร์ (ระดับวินาศภัย) พ่ะย่ะค่ะ
นอกจากนี้ถ้าผูน้ �าของอสรู พวกน้ันตงั้ ตนอยฝู่ า่ ยปฏปิ กั ษ์กับมนุษย์ ก็อาจ
กลายเป็นเหตุชักน�าสู่การถือก�าเนิดของจอมมารตนใหม่ก็เป็นได้นะ
พ่ะยะ่ คะ่ ”
“วา่ อย่างไรนะ? หากเร่อื งน้ีอยใู่ นระดบั ดซิ สั เตอรจ์ ริง แคก่ �าลัง
ของเราจะเอาปัญญาที่ไหนไปรบั มือ!”
กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ ตะโกนดว้ ยความตน่ื ตระหนก ทวา่ ไมม่ ผี ใู้ ดเอย่
ตอบเพอ่ื มอบความกระจ่าง
อาจเพราะเหน็ พอ้ งกบั ขอ้ วนิ จิ ฉยั ของฟอลเกน็ ราเซน็ จงึ ทา� เพยี ง
พยักหน้าโดยไมส่ อดปากพดู ใดๆ
“ไม่ตอ้ งเป็นห่วงพ่ะย่ะคะ่ ฝ่าบาท”
คนทเ่ี อย่ ขน้ึ มากค็ อื เรฮมิ บาทหลวงสงู สดุ ประจา� อาณาจกั รฟาลมสุ
อาร์คบิชอปซึ่งถูกส่งมาจากศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ิแห่งทิศประจิม

100

ผู้มีบรรดาศักดิ์ทัดเทียมกับกษัตริย์แห่งอาณาจักรฟาลมุส ที่นับถือ
“ศาสนาลูมินัส” เป็นศาสนาประจ�าชาติ แต่นั่นเป็นเพียงแค่ฉากหน้า
เพราะถึงอยา่ งไรกษัตรยิ ก์ ็ยังมีอา� นาจเหนือกวา่ ในความเป็นจรงิ
“โอ้ เรฮมิ ทา่ นมแี ผนการดีๆ อะไรอยา่ งนั้นรึ?”
เรฮมิ ผไู้ ดร้ บั ความไวว้ างใจจากกษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ พดู พรอ้ มรอยยมิ้
เหยี้ มดไู มส่ มฐานะผรู้ บั ใชพ้ ระเจา้ แมแ้ ตน่ อ้ ย
“แนน่ อน แนน่ อน ใช่แลว้ พ่ะย่ะคะ่ ดเู หมอื นทางสา� นกั งานใหญ่
ของศาสนาจักรลงมติแล้วว่าเมืองอสูรซึ่งก�าลังเป็นประเด็นถกเถียงกัน
เวลาน้ีจัดอยู่ในภัยคุกคามระดับสูง และเม่ือสักครู่พระคาร์ดินัลนิโคลิส
ชูเปลตัสเพ่ิงติดต่อเข้ามาว่ามีแผนการจะขับไล่พวกนั้นในฐานะประเทศ
นอกรีตที่ตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อพระเจ้าอย่างชัดแจ้ง เพียงแต่จนบัดนี้ยัง
ไม่มีรายงานว่าใครหรือเมอื งใดได้รับความเสยี หาย มิหนา� ซ้า� ยงั มีผู้ทรยศ
ปรากฏในกล่มุ ประเทศของมนษุ ยชาต.ิ .. ทีส่ �าคัญคือ ส�านักงานใหญข่ อง
ศาสนจักรต้องการหลีกเล่ียงการเป็นศัตรูกับสภาที่ปรึกษาเลยยังไม่กล้า
ลงมือใดๆ แตถ่ า้ ประเทศใดประเทศหน่งึ ร้องของความช่วยเหลือ ก็พรอ้ ม
ด�าเนินการทนั ท.ี .. พะ่ ยะ่ ค่ะ”
“ว่าอย่างไรนะ! ศาสนจักรลงความเห็นแล้วว่าเจ้าพวกนั้นเป็น
ดินแดนปฏิปักษ์ต่อพระเจ้ารึ... มิหน�าซ�้ายังบอกว่าขอแค่มีประเทศใด
ประเทศหน่งึ ร้องขอความชว่ ยเหลือเขา้ มาก็พร้อมด�าเนนิ การ...”
ดวงตาของกษัตรยิ ์เอด็ มาริสเปล่งประกายวาววับ
พระคาร์ดินัลนิโคลัส ชูเปลตัส ชายผู้เปรียบได้กับมือขวาของ
พระสันตปาปาซ่ึงเป็นผู้น�าสูงสุดของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ลูเบเรียส6 เป็น
ชายผู้ยืนอยู่ ณ ยอดพีระมิดของการปกครองศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์แห่ง
ทศิ ประจมิ และชายผมู้ ตี า� แหนง่ เปน็ ทง้ั เจา้ นายตวั จรงิ ของอารค์ บชิ อปเรฮมิ
คนน้ี ยงั ยโสเลอื ดเยน็ จนใครต่อใครร่�าลือวา่ เป็นซาตานในคราบนักบุญ
นอกจากนยี้ งั ฉลาดเปน็ กรด จนแมแ้ ตก่ ษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ ยงั ไมก่ ลา้
6เปล่ยี นจาก
อาณาจักรลเู บเรยี สอนั ศกั ดิส์ ทิ ธ์ิ

ต่อกร
ชายคนนั้นคือผู้ลงมติ น่ันแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนน้ันท่ีอยู่

เบอ้ื งหลงั เริ่มเคล่อื นไหวแล้ว
ทนั ทที ไี่ ดข้ อ้ สรปุ รอยยมิ้ กผ็ ดุ ขนึ้ บนใบหนา้ ของกษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ

โดยพลัน
“สมมตุ ินะ... วา่ ถ้าหากมปี ระชาชนของเราได้รบั ความเสยี หายท่ี

ประเทศน้ัน อะไรจะเกดิ ขึ้น?”
“ถา้ เป็นอย่างน้นั จริง ศาสนจกั รศกั ด์สิ ทิ ธ์ิแห่งทศิ ประจมิ จะกา้ ว

เขา้ มาเป็นผู้รบั ผดิ ชอบและสัง่ ด�าเนนิ การช่วยเหลือทันทีพ่ะยะ่ คะ่ ”
“โฮ่ อยา่ งนนั้ หรอกรึ แตก่ ส็ มควรแลว้ ละนะ เพราะเราทกุ คนลว้ น

เป็นผู้เคารพศรัทธาในพระเจา้ อย่างแทจ้ ริง”
“แนน่ อน แนน่ อน ถูกต้องแล้วพะ่ ยะ่ คะ่ ”
กษัตรยิ เ์ อ็ดมาริสกบั อารค์ บชิ อปเรฮมิ ต่างหัวเราะให้กัน
ทวา่ ฟอลเกน็ กลับขดั จังหวะขนึ้ มา
“เมอื่ ถงึ เวลานน้ั พวกเราเองกพ็ รอ้ มเคลอื่ นพลอยา่ งไมห่ วน่ั เกรง

เพอื่ มงุ่ หนา้ ขบั ไลอ่ สรู จรงิ อยวู่ า่ แคห่ นว่ ยอศั วนิ ประจา� ราชสา� นกั กเ็ พยี งพอ
ตอ่ การถลม่ ดนิ แดนอสรู ใหย้ อ่ ยยบั แตก่ นั ไวย้ อ่ มดกี วา่ ประมาท ขา้ จงึ อยาก
ทราบว่าทางศาสนจักรจะส่งกา� ลังรบมาช่วยพวกเราอีกแรงหรือไม่ ท่าน
เรฮิม?”

เรฮมิ ยม้ิ กวา้ งมากขน้ึ ราวกบั คาดเดาไวก้ อ่ นแลว้ วา่ จะตอ้ งถกู ตง้ั
ค�าถามเช่นน้ี

“แนน่ อน ทา่ นฟอลเกน็ เราเขา้ ใจความกงั วลของทา่ น ซงึ่ เกยี่ ว
กบั ประเดน็ ดังกลา่ ว พระคารด์ ินลั นิโคลัสไดอ้ นญุ าตแลว้ เช่นกนั ว่า ใหน้ �า
เทมเพลิ ไนท์ (หนว่ ยอศั วนิ วหิ ารเทพ) ไปใชไ้ ดเ้ ลย”

เทมเพลิ ไนท์ คอื ชอื่ เรียกของเหล่าอัศวนิ ในสงั กดั ของศาสนจกั ร
ซง่ึ ถกู สง่ ไปประจา� ยงั ประเทศตา่ งๆ จากวหิ ารศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธสิ์ ว่ นกลาง

102

ขณะเดยี วกนั หนว่ ยอศั วนิ ดงั กลา่ วยงั เปน็ เหมอื นเครอื่ งแสดงอทิ ธพิ ลอนั ยง่ิ
ใหญข่ องศาสนจกั ร โดยกลา่ วกนั วา่ มจี า� นวนมากกวา่ หลายหมนื่ นาย และ
ผู้มีฝีมือเก่งกาจโดดเด่นพิเศษในจ�านวนน้ีจะถูกคัดเลือกให้เข้าสังกัด
ครเู ซเดอร์ โฮล่ไี นท์ (กองก�าลงั อัศวนิ ศักดส์ิ ิทธ์)ิ และได้รับการขนานนาม
วา่ อัศวนิ ศกั ดิส์ ทิ ธ์ิ

แน่นอนว่าท่ีโบสถ์ของอาณาจักรฟาลมุสเองก็มีเทมเพิลไนท์
จา� นวนมากถึง 3,000 นายประจา� การอยู่ ซ่ึงถือว่ามากสดุ เมือ่ เทียบกับ
ประเทศบ้านใกลเ้ รอื นเคียง

แม้แต่เรฮิมท่ีมีศักดินาเป็นถึงอาร์คบิชอปก็ยังไม่มีสิทธิ์ส่ังการ
พวกเขาเหลา่ นนั้ ทวา่ ครงั้ นพ้ี ระคารด์ นิ ลั นโิ คลสั เปน็ ผเู้ อย่ ปากอนญุ าตเอง
ดังนนั้ เรฮิมจึงสามารถน�าเทมเพิลไนทท์ ีม่ อี ยมู่ าใชไ้ ดเ้ ต็มอัตราโดยไมต่ ้อง
กลวั ปญั หาใดๆ ตามหลัง

“เขาอนุญาตให้เราน�าเทมเพิลไนท์ไปใช้อย่างนั้นรึ... อย่างน้ี
แสดงว่าศาสนจกั รศกั ดิ์สิทธิ์เอาจริงสนิ ะ-------”

ฟอลเกน็ พยักหนา้ อย่างพึงพอใจ
กษตั รยิ ์เอ็ดมาริสเองกท็ า� เชน่ เดยี วกัน อกี ท้งั ยงั คิดในใจ
(มนั เปน็ ไปไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ทป่ี ระเทศของเจา้ พวกนนั้ จะไดก้ ารยอมรบั
หากคิดตามหลักค�าสอนที่ว่า ‘อสูรคือศัตรูของเผ่าพันธุ์มนุษย์’ ของ
ศาสนจักรศักด์ิสิทธ์ิแห่งทิศประจิม แต่ถ้าคิดท�าการใหญ่ก็จ�าเป็นต้องมี
เหตุผลน่าเชื่อถือเพียงพอจะโน้มน้าวใจคน คงเพราะอย่างนี้ละม้ังเขาจึง
เลอื กใชป้ ระโยชนจ์ ากประเทศของเรา หหึ หึ หึ หึ ึ ชา่ งเถอะ ถอื วา่ ตา่ งคนตา่ ง
ไดป้ ระโยชน์แลว้ กนั )
นับเปน็ โชคดที ่ที ั้งสองฝ่ายคดิ เห็นไปในทศิ ทางเดยี วกัน เพราะ
จะไดก้ ระโดดลงสนามรบรว่ มหวั จมทา้ ยกนั ไดแ้ บบสบายใจหนอ่ ย กษตั รยิ ์
เอด็ มาริสลงความเห็นว่าเช่นนนั้
เรฮิมเอย่ ต่อในเชิงสรุป

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพิบตั ิ 103

“จะใหด้ ี เราควรเสนอตวั เปน็ ทพั หนา้ ทนั ทที ศี่ าสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธิ์
แห่งทิศประจิมประกาศการขับไล่อย่างเป็นทางการ แล้วทีนี้เราจะได้รับ
เกียรตใิ นฐานะผ้ปู กปอ้ งมวลมนุษย์พะ่ ยะ่ คะ่ !”

กษัตริ ย์เอด็ มาริสเองกเ็ ห็นพ้องกับประเด็นดงั กลา่ ว
ในเม่ือมีศาสนจักรหนุนหลังท้ังด้านการทูตและก�าลังรบ ก็ไม่
จา� เปน็ ต้องเกรงกลัวอะไรอกี ต่อไป
ปญั หาทเี่ หลอื มีเพียงแค่------
“เหลือก็แต่ จะเอาอะไรมาเป็นเหยื่อล่อให้บรรดาขุนนาง
เคล่ือนไหว...”
จะท�าการใหญ่เช่นน้ีจ�าต้องให้เหล่าขุนนางบัญชาการทหารใน
สงั กดั ของตน อกี ทงั้ ยงั ตอ้ งมอบรางวลั ตอบแทนใหบ้ รรดาทหารรบั จา้ งดว้ ย
แค่หลักค�าสอนเพียงอย่างเดียวคงไม่เพียงพอจะกระตุ้นให้คน
เหลา่ นน้ั เคลอ่ื นไหว มหิ นา� ซา�้ ถา้ อา้ งมวั่ ซว่ั อาจกลายเปน็ การสรา้ งศตั รเู สยี ฉบิ
“คนพวกน้ันคงไม่ขยับตวั เพียงเพ่อื เกียรตยิ ศแน่พ่ะย่ะคะ่ ”
ราเซน็ คงคดิ เหน็ ไมต่ ่างกัน จึงเปรยขึน้ ดว้ ยใบหน้าเครง่ เครียด
“ถ้านับรวมหน่วยอัศวินประจ�าอาณาจักร กองก�าลังผู้ใช้
เวทมนตรแ์ ละเทมเพลิ ไนทซ์ ง่ึ ประจา� การอยใู่ นอาณาจกั รแหง่ นี้ กจ็ ะมกี า� ลงั
ทหารมากถึง 9,000 นาย แค่น้ีชยั ชนะคงไมแ่ คลว้ อยใู่ นมอื เรา แต.่ ..”
ทงั้ สามคนตา่ งเหน็ พอ้ งกนั วา่ งานนจ้ี า� เปน็ ตอ้ งมไี มก้ นั หมาเผอื่ ไว้
ยกเวน้ แค่เพยี งเรฮิมทีด่ ูจะไมว่ ติ กกงั วลถึงเรื่องดังกล่าว
และกเ็ รฮมิ อกี นน่ั แหละ ทเี่ อย่ ปากทา� ลายความกงั วลของคนทง้ั สาม
“จริงด้วย จรงิ ดว้ ย พระคาร์ดินลั นโิ คลัสยังฝากบอกมาด้วยวา่
“อสรู ไมใ่ ชม่ นษุ ย”์ นอกจากนท้ี า่ นยงั พดู ไวว้ า่ “ศาสนจกั รจะไม่ก้าวก่าย
ดงั นัน้ ทÓตามใจชอบไดเ้ ลย””
เรฮิมกลา่ วดว้ ยใบหน้าเปอ้ื นย้ิม
“อสรู ไมใ่ ชม่ นษุ ย”์ อยา่ งนน้ั หรอื ? กถ็ กู ตอ้ งแลว้ น-ี่ ------กษตั รยิ ์

104

เอ็ดมาริสท�าท่าจะพูดประโยคนั้นออกไป แต่ย้ังปากตัวเองไว้ทันเพราะ
ฉุกคิดขึ้นได้ว่า หากเข้าควบคุมดูแลดินแดนอสูรหลังบุกตีจนราบคาบ
ไมไ่ ดแ้ ลว้ จะตา่ งอะไรกบั ลงิ ไดแ้ กว้ ในทางกลบั กนั ถา้ ตนสามารถควบคมุ
ดินแดนแหง่ น้ันไดล้ ่ะ...?

หากก�าราบเมืองอสูรและได้รับการยอมรับให้ถือสิทธิ์ปกครอง
เมืองดงั กลา่ ว ผลลัพธ์จะเปน็ เช่นไร?

ถา้ พดู กนั ตามหลกั ตรรกะ เขาไมน่ กึ หวน่ั เกรงในการตอ้ งขนึ้ เปน็
ผูป้ กครองเหลา่ อสรู นอกจากน้ีทาสซง่ึ เป็นปิศาจไมใ่ ช่เร่ืองแปลกใหมแ่ ต่
อย่างใด

เขายนิ ดใี หก้ ารคมุ้ ครองภายใตช้ อื่ ของอาณาจกั รฟาลมสุ ในกรณี
ท่ีอีกฝ่ายยอมตกลงตามเง่ือนไขการเจรจา แต่ต้องหลังจากท�าให้เจ้า
พวกนัน้ หันมาเลอ่ื มใสพระเจ้าในฐานะขา้ รบั ใช้ของพระองค์

หากไม่ยินยอมตามเง่ือนไข ก็แค่จับอสูรที่ยังเหลือรอดชวี ติ มา
เปน็ ทาสหลงั บกุ ถลม่ เมอื งอสรู แลว้ รวมประเทศทวี่ า่ ใหก้ ลายเปน็ ดนิ แดน
ในอาณานคิ มเสยี

แนวคิดเช่นน้ีไม่เหมาะจะเอามาใช้กับกลุ่มอมนุษย์อย่างเช่น
คนแคระ แตใ่ นเมอ่ื อกี ฝา่ ยเปน็ แคอ่ สรู ทผ่ี า่ นการววิ ฒั นาการ ซงึ่ คดิ อยา่ งไร
กไ็ มใ่ ชม่ นษุ ย์ ดงั นนั้ การใชเ้ วทมนตรแ์ ปลงสภาพเจา้ พวกนนั้ ใหก้ ลายเปน็
ทาสย่อมไม่เกิดปัญหาตามมาอยแู่ ลว้

“อยา่ งน้นี ่ีเอง สมกบั เป็นพระคาร์ดนิ ัลนิโคลัส สรุปวา่ เขาอา่ น
ทางลว่ งหน้าออกหมดเลยสินะเน่ยี ”

“ใชแ่ ลว้ ใชแ่ ลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ทา่ นผนู้ นั้ หวงั จะไดเ้ หน็ ความเจรญิ รงุ่ เรอื ง
ของอาณาจักรฟาลมสุ มากกว่าสิ่งใดทง้ั หมดพะ่ ยะ่ คะ่ ”

กษัตรยิ เ์ อด็ มาริสท�าเพยี งแคพ่ ยกั หน้าตอบสั้นๆ วา่ อมื
นอกจากได้ดนิ แดนแหง่ ใหม่มาอยู่ใต้อาณัติ อาณาจกั รฟาลมสุ
ยงั จะไดค้ รอบครองความอดุ มสมบรู ณอ์ นั พงึ ไดร้ บั จากมหาพงไพรแหง่ จรู า่

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ยั พบิ ตั ิ 105

แตเ่ พียงผ้เู ดียว
จากน้ันก็ให้บรรดาอสูรท่ีกลายเป็นทาสเรียบร้อยแล้วท�าหน้าท่ี

อารักขาป่าต่อไป เพียงเท่านี้ ใครหน้าไหนก็คงหมดสิทธ์ิบ่นว่าพวกตน
และสภาทป่ี รกึ ษาจะต้องยอมรบั ไดแ้ น่

เหนอื สง่ิ อน่ื ใดคอื เขาจะไดเ้ ปน็ เจา้ ของเสน้ ทางการคา้ เสน้ ทางใหม่
ซึ่งน่ันท�าให้เขายังคงถือสิทธิ์เจรจาต่อรองการค้ากับอาณาจักรคนแคระ
ต่อไปตดั หน้าอาณาจกั รเบอรม์ นุ ด์

ถ้าตั้งด่านเก็บค่าผ่านทางบนถนนเส้นดังกล่าว คงสร้างรายได้
ให้เป็นจ�านวนไม่น้อย และถ้าน�าผลก�าไรนั้นมาเป็นเครื่องล่อใจ บรรดา
ขุนนางก้นหนกั คงยินดกี ระโดดเข้ารว่ มสงครามแนน่ อน

(ที่แน่ๆ คือ... เราต้องท�าให้พวกช่างฝีมือของประเทศนั้นมา
สวามิภักด์ิให้ได้ ทีน้ีเทคนิควิทยาการท้ังหมดก็จะเป็นของเราแค่เพียง
ผู้เดยี ว...)

เมอ่ื ปัญหาเจอทางแก้ไข ความโลภก็เผยรา่ งขึน้ แทนที่
แมแ้ ตก่ ษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ เองกไ็ มเ่ ปน็ ขอ้ ยกเวน้ และตอนนนั้ เองท่ี
สินคา้ ซง่ึ ดึงดดู ใจเขาเหลือเกนิ ในระยะหลงั น้ผี ดุ แวบขึน้ ในสมอง
ส่งิ นัน้ คอื ผ้าทอ เท่าทีร่ ดู้ เู หมอื นว่าผา้ ทอจะเปน็ อกี สนิ ค้าหนง่ึ ท่ี
หาซอื้ ไดใ้ นประเทศของอกี ฝา่ ย มหิ นา� ซา้� เนอ้ื ผา้ ยงั นมุ่ มอื ชนดิ ทวี่ า่ ผา้ ตา่ งๆ
ซง่ึ ตนเคยรู้จกั หรือสัมผสั มาเทียบไมต่ ิด
ผา้ ซง่ึ เหนอื ชน้ั กวา่ ผา้ ทอเสน้ ใยเวทมนตรห์ รอื ผา้ ทอปา่ น ผลการ
วเิ คราะหเ์ สน้ ใยทา� ใหร้ วู้ า่ ผา้ ทอขนึ้ อยา่ งพถิ พี ถิ นั ดว้ ยเสน้ ใยทไ่ี ดจ้ ากรงั ไหม
ดิบของเฮลมอธ (ผเี สอ้ื ราตรนี รก)
เดมิ ทีเฮลมอธเปน็ อสูรท่ถี ูกจดั อยู่ในแรงก์ B หรอื พูดอกี อย่าง
คอื อนั ตรายเอาการ จงึ แทบเปน็ ไปไมไ่ ดเ้ ลยทจี่ ะนา� รงั ไหมของอสรู ตวั รา้ ย
เช่นนั้นมาใช้ท�าวัตถุดิบ... ทว่าในความเป็นจริง ผ้าเน้ือดีนี้กลับมาอยู่
ในมือของเขา

106

แล้วอย่างน้ีมีหรือท่ีเขาจะไม่อยากได้เทคนิคการผลิตนั้นมา
ครอบครอง เพอื่ ผลกั ดนั ใหผ้ า้ ทอดงั กลา่ วกลายเปน็ สนิ คา้ ทอ้ งถนิ่ เชดิ หนา้
ชูตาประจา� ประเทศ นอกจากผ้าทอแล้วยงั มสี นิ คา้ น่าสนใจอีกหลายชนดิ
ออกวางจา� หน่าย ซ่ึงหลังจากไดอ้ า่ นรายงาน กษัตรยิ เ์ อด็ มารสิ กไ็ ม่รอชา้
ทจ่ี ะสงั่ ใหค้ นไปกว้านซอ้ื

ดงั นนั้ ถา้ กา� ราบเมอื งอสรู ไดส้ า� เรจ็ สนิ คา้ ทกุ อยา่ งทห่ี มายตาไว้
ยอ่ มตกเปน็ กรรมสิทธ์ิของเขาโดยชอบธรรม

ความกระหายอยากท�าให้ริมฝีปากของกษัตริย์เอ็ดมาริสเกือบ
เผลอยม้ิ กรมิ่ หากเจ้าตวั ไม่รบี ห้ามตวั เองไวจ้ นสดุ ความสามารถ

ในเมอื่ ศาสนจกั รศกั ดส์ิ ทิ ธแิ์ หง่ ทศิ ประจมิ ใหก้ ารรบั รอง สงคราม
ครงั้ นกี้ จ็ ะเทยี บเทา่ ไดก้ บั “สงครามศกั ดสิ์ ทิ ธ”์ิ เกยี รตยิ ศจากการเปน็ ผนู้ า�
ทัพสู่ชัยชนะย่อมมีความหมายยิ่งใหญ่ เพราะนอกจากเป็นเครื่องส�าแดง
ศกั ยภาพความมน่ั คงของประเทศตนแลว้ ยงั เชอ่ื มโยงถงึ การปกครองเหลา่
ขุนนางระดบั สูงทง้ั หลายใหย้ อมอยู่ใต้อาณตั ิ

ดว้ ยเหตนุ ี้ กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ จงึ คดิ วา่ ตนซง่ึ เปน็ เจา้ ผปู้ กครองนคร
ควรรบั หนา้ ทผี่ บู้ ญั ชาการใหญป่ ระจา� การรบ เพอ่ื ทผ่ี คู้ นจะไดเ้ รยี กขานเขา
วา่ ราชาวีรบุรุษหลังสงครามศักดิส์ ทิ ธิส์ ิน้ สดุ

ขณะเดียวกนั ฟอลเกน็ จะไดเ้ ป็นวรี บรุ ุษผูพ้ ิชิตวนิ าศภยั
ราเซ็นจะได้ก้าวข้ึนเป็นนักปราชญ์ผู้ให้การสนับสนุนช่วยเหลือ
วรี บรุ ุษ
ต่างคนตา่ งได้รับช่อื เสียงเกียรตยิ ศแบบเสมอภาค
เรฮมิ เองกค็ งไดเ้ ปน็ คนโปรดของพระคารด์ นิ ลั นโิ คลสั และกลาย
เปน็ ตวั เก็งรบั ตา� แหน่งคาร์ดนิ ลั ในอนาคต
เรียกได้ว่าทุกคนท่ีมีส่วนร่วมกับสงครามครั้งน้ี ต่างได้รับผล
ประโยชน์ก้อนโต
ทางฝ่ายศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ิแห่งทิศประจิมอาจต้องจ่ายบางส่ิง

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงส่ภู ัยพบิ ตั ิ 107

บางอย่างเป็นทานเพื่องานน้ีมากหน่อย แต่ถ้าเทียบกับความมั่งมีท่ีตาม
มาถอื ว่าคมุ้ เสยี ยง่ิ กวา่ ค้มุ

ส�าหรับขุนนางท่ีสร้างผลงานดีเด่น ก็มอบประเทศของอสูรให้
ในฐานะเมอื งขน้ึ เพราะสง่ิ สา� คญั ซง่ึ เปน็ เปา้ หมายหลกั ของตนไมใ่ ชด่ นิ แดน
ทว่าเป็นผลผลิตและเทคนิควิทยาการท่ีค้�าจุนดินแดนอสูรให้เฟื่องฟู
ขอเพยี งแคไ่ ด้สทิ ธ์ภิ าษีศุลกากรมาอยูใ่ นมอื ตนก็ไมแ่ ยแสหากต้องมอบ
ของเหลือให้ใคร ท่ีส�าคัญคือถ้าลองค�านวณด้านรายจ่ายส�าหรับดูแล
คมุ้ ครองดนิ แดน แนวคดิ นถ้ี อื วา่ ชว่ ยลดภาระคา่ ใชจ้ า่ ยไปไดม้ ากโขดว้ ยซา้�

กษัตริย์เอ็ดมาริสตั้งใจจะยึดครองความม่ังค่ังในดินแดนอสูรไว้
เพียงผูเ้ ดยี ว เขาจึงจ�าเป็นตอ้ งสรา้ งสถานการณ์เพอื่ ปอ้ งกันไมใ่ ห้บรรดา
ขนุ นางทง้ั หลายไมบ่ น่ กันภายหลงั ทา� นองวา่ ร้อู ย่างนี้ตนขอออกหนา้ เป็น
ผนู้ �าทัพเสยี ก็ดี-------

*

การประชมุ ครงั้ น้ี เป็นละครบงั หน้าเพ่ือการน้ัน
เปน็ ปาหี่เพอื่ ให้ทุกคนเช่ือว่า เพราะไมม่ ใี ครเสนอตัว องค์ราชา
จึงต้องออกโรงเอง
กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ กวาดสายตามองบรรดาขนุ นางชนั้ สงู และเหลา่
รัฐมนตรี เหมือนจงใจหย่งั เชิงดวู ่าจะมผี ูใ้ ดกล้าเอ่ยปากเสนอตวั ไหม
ท้ังหมดเป็นแผนการส�าหรับสร้างบรรยากาศ ว่าสถานการณ์
หนักหนาเช่นน้ีมีแต่ตอ้ งใหก้ ษตั ริย์เปน็ ผู้นา� ทพั สถานเดียว
และแล้วก็มาถงึ จงั หวะเวลาเหมาะเจาะ
“ใจจริงเราอยากไหว้วานพวกท่านอยู่หรอก แต่ดูเหมือนงานนี้
จะหนักหนาสาหัสเกิน...”
กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ ตง้ั ใจจะพดู ตอ่ หลงั เกรนิ่ ขน้ึ เชน่ นน้ั ทวา่ ขนุ นาง

108

คนหนึง่ กลบั ชงิ ยกมอื ขา้ งหนึ่งแล้วเอย่ ขึน้ ขัดเสยี ก่อน
“ฝา่ บาท พระอาญามพิ น้ เกลา้ ! ดเู หมอื นเวลานเี้ ทมเพสตอ์ นั เปน็

ประเทศอสูรจะด�าเนินการผูกสัมพันธ์ระหว่างประเทศกับประเทศแห่ง
ยทุ ธภณั ฑด์ วารก์ อนและอาณาจกั รเบอรม์ นุ ดเ์ รยี บรอ้ ยแลว้ นอกจากนยี้ งั
เริม่ ต้นคา้ ขายกับเหล่านกั ผจญภัยแลว้ ด้วยนะพะ่ ย่ะคะ่ ดังน้นั กระหมอ่ ม
ว่าเราไม่ควรผลีผลามทา� อะไร...”

“เห็นด้วยอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ มิหน�าซ�้ายังได้ยินมาว่าประเทศน้ัน
ได้รับการสนับสนุนจากเหล่าช่างตีเหล็กคนแคระ และขัดเกลาเทคนิค
เฉพาะทางการของตนจนกา้ วล้�าหนา้ ... หากเรายกทัพไปตี ประเทศรอบ
ดา้ นอาจเพง่ เลง็ เราไดน้ ะพ่ะย่ะคะ่ !”

ขุนนางสองคนกล่าวแย้ง
คนแรกคือมาร์ควิสมิวเรอร์ผู้รวบรวมพลพรรคขุนนางภายใน
อาณาจกั รฟาลมุส ส่วนคนท่ีเสนอความเหน็ ตามมาคือเคานตเ์ ฮลแมน
องค์ราชาพยายามข่มกล้ันความรู้สึกอยากเดาะลิ้นเอาไว้ในใจ
พลางเหลือบมองทางราเซ็นเป็นการส่งสญั ญาณ
“-------จรงิ อยา่ งทที่ า่ นทงั้ สองวา่ มา อนั ทจี่ รงิ ขา้ กไ็ มต่ อ้ งการให้
เรอื่ งลกุ ลามบานปลายเช่นกัน แต่วา่ ...”
“ราเซน็ เอ๋ย ไมใ่ ช่วา่ เราเองกเ็ หน็ ด้วยนะ แต-่ ------”
“พะ่ ยะ่ คะ่ ตอ่ ใหฝ้ า่ บาทไมต่ รสั ออกมาขา้ พระองคเ์ ขา้ ใจ วา่ หาก
ปล่อยดินแดนนั้นเอาไว้โดยไม่ท�าอะไรเลย ประเทศของเราอาจสูญเสีย
ความน่ายา� เกรง ดงั นั้นเราจงึ ควรชิงโจมตีกอ่ นทป่ี ญั หาเหล่าน้ันจะเกิดขนึ้
นถ่ี อื เปน็ การตอ่ สเู้ พอ่ื ความอยรู่ อด... ไมใ่ ชก่ ารสรู้ บเพอ่ื แยง่ ชงิ ผลประโยชน์
แตอ่ ย่างใด”
สายตาเปย่ี มดว้ ยความโลภของกษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ ซง่ึ พยกั หนา้ รบั
พร้อมกบั พึมพ�าว่า อืม เปล่งประกายวาววบั
ราเซน็ เองกไ็ มต่ า่ งกนั ทง้ั หมดเปน็ บทสนทนาทเ่ี ตรยี มการเอาไว้

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ยั พิบัติ 109

ล่วงหนา้ ไมใ่ ชค่ �าพูดท่ีเอ่ยออกมาจากใจจรงิ แมแ้ ต่นอ้ ย ทงั้ สองคนเพยี ง
แค่ก�าลังแสดงละครเป็นกษัตริย์ผู้ห่วงใยประเทศชาติกับข้ารองพระบาท
ผซู้ ่ือสตั ย์

พอเหน็ ละครฉากน้ี ขนุ นางทง้ั หลายตา่ งกห็ ลงเชอื่ การแสดงของ
กษตั รยิ ์เอด็ มาริสกันเปน็ แถบ

“นอกจากน้ี แมจ้ ะยงั ไมแ่ จง้ อยา่ งเปน็ ทางการ แตใ่ นรายงานที่
อยใู่ นมอื ทกุ ทา่ นระบชุ ดั ถงึ คา� ประกาศของพระผเู้ ปน็ เจา้ วา่ ควรทา� ลายลา้ ง
อสูรให้สิ้น”

เรฮิมส�าทับด้วยการชี้แจงให้ทุกคนในท่ีประชุมรับรู้โดยท่ัวกันว่า
สงครามคร้ังนจี้ ะกลายเป็น “สงครามศักดส์ิ ิทธิ”์

ความสนั่ คลอนเรม่ิ กอ่ ตวั ขน้ึ ในกลมุ่ ขนุ นาง เหตเุ พราะทกุ คนตา่ ง
ตระหนักชัดว่าถ้าศาสนจักรศักด์ิสิทธิ์เห็นชอบ สงครามครั้งน้ีก็เปรียบ
เสมือนข้อบังคบั กลายๆ ให้ต้องปฏิบตั ิตาม

“ข้าเข้าใจความวิตกของมาร์ควิสมิวเรอร์กับเคานต์เฮลแมน
แตว่ า่ นะ การสงสยั ในศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธถิ์ อื เปน็ สง่ิ ทผ่ี เู้ ลอื่ มใสอยา่ งเราๆ
ไมค่ วรท�าไม่ใชห่ รือ”

“------ลองคดิ ในเชงิ กลบั กนั ดดู ไี หม? คดิ ซะวา่ เรามหี นา้ ทป่ี ลกุ
ประเทศต่างๆ ท่ีโดนเจ้าพวกนั้นหลอกลวงให้มองเห็นความจริง ให้คน
เหล่านั้นตาสว่างและตระหนักว่าพวกอสูรไม่มีคุณค่ามากพอจะไว้เนื้อ
เช่ือใจ!”

ฟอลเก็นกล่าวหนกั แน่น
“ตะ แตว่ า่ -------”
“อยา่ งนนั้ มันไมเ่ ทา่ กบั ว่าเราตอ้ งรบั บทผรู้ ้ายหรือ...”
“หรอื วา่ ทา่ นมีทางออกอน่ื จะเสนอล่ะ?”
กษัตริย์เอ็ดมาริสเอ่ยถามด้วยน�้าเสียงนุ่มนวลต่อบุคคลท้ังสอง
ซึ่งดทู า่ ทางจะยังไม่ยอมรบั ข้อสรปุ

110

เรื่องสายตาของประเทศรอบด้านนั้นไม่จ�าเป็นต้องใส่ใจสักนิด
เพราะอยา่ งนอ้ ยตนกม็ ศี าสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธห์ิ นนุ หลงั นอกจากนอี้ าณาจกั ร
ฟาลมสุ เปน็ ประเทศขนาดใหญ่ จงึ กมุ เสยี งขา้ งมากในสภาทป่ี รกึ ษา ในเมอ่ื
มีพรอ้ มท้งั อ�านาจทางการเมอื งและการสนับสนุนจากฝ่ายศาสนา การทา�
เมินเฉยตอ่ เสียงแทรกแซงจากประเทศอื่นๆ จึงไม่ใชเ่ รื่องยากเย็น

ทั้งสองคนหันมองหน้ากันเมื่อถูกองค์ราชาต้ังค�าถาม ก่อนท่ี
มารค์ วิสมิวเรอรจ์ ะเป็นตัวแทนกลา่ วตอบ

“ลองสง่ ทตู ไปดไี หมพะ่ ยะ่ คะ่ ? ถา้ ไมล่ องแลกเปลย่ี นวฒั นธรรม
ความรู้กับประเทศของพวกเขาดูก่อน แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขามี
คณุ คา่ เพยี งพอใหเ้ ชอื่ ใจหรอื ไม!่ หากเราผกู มติ รกบั พวกเขาได้ ความรสู้ กึ
หวาดหวนั่ ทมี่ ตี อ่ อสรู กจ็ ะหมดไป สงครามกห็ มดความจา� เปน็ บางทสี าเหตุ
ทศ่ี าสนจกั รศกั ดส์ิ ทิ ธ์ยิ ังไมป่ ระกาศออกมาอยา่ งเปน็ ทางการ อาจเพราะ
ตอ้ งการศึกษาเกยี่ วกบั พวกเขาให้ถึงแกน่ กอ่ นก็ไดน้ ะพะ่ ยะ่ คะ่ ”

“จริงดว้ ยพ่ะยะ่ คะ่ !”
เคานต์เฮลแมนพยักหน้าแสดงความเห็นพ้องกับข้อคิดเห็น
ดังกลา่ ว
ดินแดนในปกครองของมาร์ควิสมิวเรอร์และเคานต์เฮลแมน
ต่างตั้งอยู่ติดกบั พืน้ ท่ปี า่ จงึ ต้องค�านึงถึงการรกั ษาความปลอดภัยใหก้ ับ
ดินแดนของตนมาเป็นอันดับแรก มิหน�าซ้�า เขตปกครองของมาร์ควิส
มิวเรอรย์ งั มอี าณาเขตเช่อื มตดิ กับอาณาจักรเบอร์มุนด์ และต่างฝา่ ยตา่ ง
มีสมั พันธ์ที่ดตี ่อกัน
ปจั จยั เหลา่ นี้ นา่ จะเปน็ สาเหตทุ า� ใหท้ งั้ สองคนคดั คา้ นการโจมตี
ดินแดนของพวกปิศาจ
(สงสัยเจ้าพวกนี้จะได้รับสินบนจากอาณาจักรเบอร์มุนด์
แตเ่ สยี ใจดว้ ยนะ เพราะวา่ เร่อื งน้มี ันเปน็ หัวข้อท่ไี ด้ข้อสรปุ เรยี บร้อยแลว้ )
กษัตรยิ เ์ อ็ดมารสิ ยม้ิ เยาะเลก็ ๆ อยใู่ นใจว่าสายไปกา้ วหน่ึง แม้

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสูภ่ ยั พบิ ตั ิ 111

ในสมองเวลานี้จะพะวงถึงความม่ังค่ังและเสียงสรรเสริญเยินยอที่ตนจะ
ได้รับในอนาคต แต่กษัตริย์เอ็ดมาริสก็ไม่ลืมส่ังตัวเองให้จดจ�าเอาไว้ว่า
สองคนนถี้ ือเป็นบคุ คลพงึ ระวัง

ก่อนท่กี ษัตรยิ ์เอ็ดมารสิ จะเออ้ื นเอ่ยอะไร เรฮิมก็ชิงกลา่ วขน้ึ กับ
ทั้งสองคนดว้ ยน�า้ เสยี งเยน็ ชา

“ใครบอกกนั ละ่ ครบั ทา่ นมิวเรอร์ ทา่ นเฮลแมน ประกาศติ เทพ
ประกาศออกมาแลว้ ตา่ งหาก เทพลมู นิ สั ไมท่ รงโปรดใหม้ อี สรู ทไ่ี มร่ หู้ วั นอน
ปลายเท้าเดินขวักไขว่ท�าตามใจชอบ ยิ่งการท่ีพวกน้ันรวมตัวกันก่อตั้ง
ประเทศด้วยแล้ว ย่ิงยอมรับไม่ได้... มันเปรียบกับการถือก�าเนิดของ
จอมมารตนใหมย่ งั ไดด้ ว้ ยซา�้ ! ซง่ึ การปลอ่ ยสง่ิ โสมมพรรคน์ นั้ เอาไวโ้ ดยไม่
ท�าอะไร ถือว่าบาปมหันต์นะครบั !!”

พลงั กดดนั จากอกี ฝา่ ย ทา� เอามารค์ วสิ มวิ เรอรก์ บั เคานตเ์ ฮลแมน
ถงึ กับสะอกึ พูดอะไรไม่ออก

เหน็ ดงั นน้ั กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ จงึ ประกาศกอ้ งเพอ่ื รวบรดั ตดั ความ
“เราเข้าใจความร้สู ึกของพวกทา่ น แต่เราขอถามหนอ่ ยวา่ เราจะ
เชอื่ ใจพวกปศิ าจไดม้ ากแคไ่ หน? มใี ครกลา้ ใหค้ า� มนั่ สญั ญาไหม วา่ เจา้ อสรู
พวกน้ันจะไม่จู่โจมท�าร้ายผู้คน? หรือว่าท่านท้ังสองจะเอาหัวตัวเองเป็น
ประกัน? พวกท่านพรอ้ มจะปกป้องชีวิตและทรพั ย์สนิ ประชาชนทร่ี ักของ
เราอยา่ งนัน้ ใชไ่ หม? แตจ่ งอย่าลืมนะว่าอกี ฝ่ายเป็นอสรู เปน็ พวกทไี่ ม่มี
วันเข้ากับมนุษย์ได้และเราก็ไม่มีวันเข้าใจความคิดอ่านของพวกมันด้วย?
ขา้ ว่าเจา้ ทั้งสองอ่านเกมตืน้ เกินไปหน่อยแลว้ ละมงั้ ?”
กษัตริย์เอ็ดมาริสท�าเสียงเข้มเพ่ือสร้างความน่าเกรงขามขณะ
เอย่ ถาม
นนั่ ท�าให้ทัง้ สองคนหนา้ ซดี เผอื ด ไม่รจู้ ะตอบวา่ อย่างไร
ไมน่ ่าแปลกใจหรอก
เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ ใครโดนสวนกลับด้วยความกังวลใจ

112

วา่ จะเอาอะไรมารับประกนั ความน่าเช่ือถอื ก็ยอ่ มเถยี งกลบั ไมอ่ อกกัน
ท้ังนนั้

ในความเหน็ ของกษตั รยิ ์เอ็ดมารสิ ผู้นา� ของอกี ฝ่ายคงเป็นพวก
ซ่ือจนเซ่อ ซ่ึงการแสดงปาฐกถาท่ีประเทศแห่งยุทธภัณฑ์ดวาร์กอนเป็น
หลักฐานบ่งช้ีเก่ยี วกับเร่ืองนไี้ ดอ้ ย่างดี

ตอนอา่ นประโยคทวี่ า่ ‘เราแคต่ อ้ งการสรา้ งความสมั พนั ธแ์ บบ
นÓพ้ ง่ึ เรอื เสือพ่ึงปา่ ไม่เกี่ยวว่าอกี ฝา่ ยจะเปน็ อสูรหรอื เป็นมนุษย’์ ใน
รายงาน เขาอดนึกเยาะหยนั ไมไ่ ด้วา่ เจ้าผู้น�าคนนชี้ ่างโง่เขลาเสียจริง

กษัตริย์เอ็ดมาริสนึกวาดภาพในใจทันที ว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็น
อสรู ปญั ญาน่มิ ที่ไมร่ จู้ กั แม้กระทั่งศลิ ปะการตหี น้าเลน่ ละคร

แนน่ อนวา่ เนอ้ื หาเหลา่ นนั้ ไมถ่ กู บนั ทกึ ลงในรายงานทส่ี ง่ มอบให้
บรรดาขุนนางอา่ น ท้ังนก้ี เ็ พอ่ื ปอ้ งกนั ไม่ให้ใครแสดงความเห็นโต้แยง้ ตน
หรอื ตอ่ ให้ความแตกภายหลังก็ทา� ไม่รู้ไมเ่ หน็ เสยี

(ถ้าเป็นผู้น�าท่ีซื่อจนเซ่อขนาดน้ี เรื่องการบุกยึดครองประเทศ
อาจง่ายกวา่ ทีค่ าดไวก้ ็เป็นได.้ ..)

อนั ทจ่ี รงิ กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ กา� ลงั คะเนวา่ การเกลยี้ กลอ่ มดว้ ยสนั ติ
วธิ เี พอ่ื ใหย้ อมสวามภิ กั ดแ์ิ ละเขา้ มาอยภู่ ายใตก้ ารปกครองของประเทศใหญ่
อย่างอาณาจักรฟาลมุส อาจใช้ได้ผลกับอีกฝ่ายซ่ึงดูท่าทางจะเกลียด
การต่อสู้

(ถา้ เปน็ อยา่ งนนั้ เรอ่ื งราวกจ็ ะจบแบบไมต่ อ้ งเสยี ทงั้ แรงกายเสยี
ทงั้ ทนุ ทรพั ย์ ขอเพยี งแคย่ อมมอบทรพั ยากรของตวั เองใหแ้ ตโ่ ดยดี ข้าก็
พรอ้ มจะยอมรับการดา� รงอยขู่ องพวกมัน------)

กษัตริย์เอ็ดมาริสพยายามเกร็งหน้าเอาไว้ ไม่ให้เผลอย้ิมยาม
นึกถึงความมัง่ ค่ังท่กี �าลังจะมาอยู่ในมอื ตน

ในทสี่ ุดกไ็ ด้เวลาประกาศตนเปน็ ผนู้ า� ทัพ หลังแนใ่ จแล้วว่าไม่มี
ผูอ้ ื่นแสดงความเห็นโตแ้ ย้ง

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสูภ่ ยั พบิ ตั ิ 113

“สงครามครงั้ นคี้ ือสงครามศกั ดสิ์ ิทธิ์! ก่อนอื่นจงจดั ตัง้ ทพั หนา้
แล้วน�าค�าของเราไปถ่ายทอด! บอกพวกมันว่าถ้าอยากอยู่รอด จงยอม
สวามิภักด์ิ ถ้าขัดขืนเราจะให้ก�าลังทหารผู้ภักดีของเราส�าแดงความน่า
เกรงขามของพระเจ้าใหพ้ วกมนั เหน็ !!”

“““พ่ะย่ะคะ่ -------!!”””
เมอ่ื กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ ประกาศศกึ ชดั เจนเชน่ น้ี กไ็ มม่ ผี ใู้ ดหาญกลา้
คดั คา้ นอกี
และแลว้ อาณาจกั รฟาลมุสกเ็ ข้าสู่การเปดิ ศึกกา� ราบเทมเพสต์

ภายหลงั ส้นิ สดุ การประชุม-------
“จะเปน็ ไปไดไ้ หมวา่ พอใชก้ ลยทุ ธท์ พั หนา้ สรา้ งความโกลาหลแลว้
เจ้าพวกนน้ั จะเผยธาตุแท้และต่อต้านพวกเราแทนที่จะยอมจ�านน?”
“กระหมอ่ มเหน็ ด้วย เพราะฉะนั้นกระหมอ่ มจงึ คดิ ว่าเราควรให้
โชโงะซึ่งเป็น “ชาวตา่ งโลก” เดนิ ทางไปกบั ทพั หนา้ ดว้ ย เพอื่ สา� แดงพลงั
ของพวกเราใหเ้ จา้ พวกน้นั ประจกั ษ์...”
“หมื ? ใหโ้ ชโงะไปคนเดยี วฉนั วา่ มนั นา่ เปน็ หว่ งอยนู่ า เจา้ นน่ั ยง่ิ
ชอบสร้างปัญหาทั้งด้านค�าพูดและการกระท�าอยู่ด้วย จริงอยู่ว่าเจ้าน่ัน
ไมเ่ ปน็ สองรองใครเรอื่ งพลงั แตจ่ ะปลอ่ ยใหอ้ าละวาดจนโดนกา� จดั ทงิ้ เสยี
ตั้งแตต่ อนนีก้ ใ็ ช่ท่”ี
“ทท่ี า่ นพดู กถ็ กู พวกอสรู ไมไ่ ดม้ จี า� นวนนอ้ ยๆ ถงึ ขา้ จะมน่ั ใจวา่
เจ้านั่นนา่ จะหาทางหนีรอดกลบั มาได้ แต่ถ้าประมาทกม็ สี ิทธ์โิ ดนฆา่ ตาย
ทกุ เมื่อ อย่างน้อยใหม้ เี คียวยะตามไปด้วยอกี คน คงพอหายห่วงไดบ้ า้ ง
อีกอยา่ งขา้ ยังมีอีกคนท่ีเหมาะกับภารกิจน้”ี
“ออ้ ผู้หญิงคนนั้นสินะ เข้าใจแลว้ ”
กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ พยกั หนา้ ระหวา่ งฟงั บทสนทนาระหวา่ งราเซน็
กับฟอลเก็น

114

เปา้ หมายของการออกทพั คอื ลดทอนความฮกึ เหมิ ของฝา่ ยศตั รู
และจะดีมากถ้าสามารถท�าให้อสูรพวกนั้นกลายเป็นทาสได้โดยไม่ต้อง
ตอ่ สู้ แม้ฝา่ ยตนจะมีกา� ลังพลมากพอส�าหรบั คว้าชัยหากถงึ คราวออกศึก
แต่กษตั ริยเ์ อด็ มารสิ กย็ ังอยากให้มีการสญู เสยี นอ้ ยทีส่ ุดเท่าท่จี ะน้อยได้

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าใช้เจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้น ดีไม่ดีอาจไม่
จา� เปน็ ตอ้ งยกทพั ไปใหเ้ สยี เวลา แตอ่ ยา่ ลมื ละ่ วา่ หา้ มประมาทเปน็ อนั ขาด”

“ไมต่ อ้ งหว่ งพะ่ ยะ่ คะ่ กระหมอ่ มสง่ั เอาไวแ้ ลว้ วา่ อาละวาดแคพ่ อ
หอมปากหอมคอแล้วรบี กลับมาได้เลย”

ราเซน็ คดิ เผอื่ เอาไวเ้ รยี บรอ้ ย โดยไมต่ อ้ งรอใหอ้ งคร์ าชาออกคา� สงั่
ตอนนน้ั เอง ทเี่ รฮมิ เผยยมิ้ เหย้ี มใหท้ งั้ สามคนกอ่ นเสนอความเหน็
“ฝา่ บาท หากพระองคท์ รงอนญุ าต กระหมอ่ มอยากขอใชโ้ อกาส
นท้ี ดลองเวทลบั จะไดห้ รอื ไม?่ ”
“เวทลับอยา่ งน้ันร?ึ แลว้ มันเปน็ เวทแบบใดล่ะ ท่านเรฮิม?”
“คือว่า-------”
เรฮิมชี้แจงอย่างสนุกสนานพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งหลังจากฟังค�า
อธบิ ายจบ กษตั รยิ เ์ อด็ มารสิ กพ็ ลอยยม้ิ กรมิ่ ดว้ ยความพงึ พอใจอกี คน
กระทง่ั ราเซน็ กบั ฟอลเก็นยังผุดย้มิ แบบเดียวกนั
“หหึ ึหึ นา่ สนุกน่ีนา”
“แล้วสรุปว่า?”
“อือ้ ไดส้ ิ! เราอนุญาต เรฮมิ ”
“ขอบพระทยั ฝา่ บาท กระหมอ่ มขอสญั ญาวา่ จะไมท่ า� ใหพ้ ระองค์
ผดิ หวงั !”
ด้วยเหตุนี้ หมากของเรฮิมจึงเป็นอีกหน่ึงคนท่ีได้รับค�าสั่งให้
เคลอ่ื นไหวอยา่ งลับๆ

●

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพบิ ัติ 115

ทัพหนา้ ถูกจดั รวิ้ ขบวนขึ้นตามค�าสัง่ ของกษัตรยิ ์เอ็ดมาริส
กองทพั สดุ แกรง่ อนั ประกอบดว้ ยอศั วนิ บนหลงั มา้ 50 นายและ
รถม้าหลายคัน ซึง่ ในจ�านวนนน้ั มี ‘ชาวต่างโลก’ สามคนรวมอยดู่ ้วย
โชโงะ ทะงุจิ กบั เคยี วยะ ทะจิบานะ และสมาชิกผหู้ ญิงอกี หนงึ่
คนนามว่ามิสทึ านิ คิระระ
“เดย๋ี วซ่ี เราไม่ไดอ้ อกมาเทยี่ วอย่างนีน้ านแลว้ อยหู่ รอก แต่การ
ทเี่ ขาเลือกพวกเรา มนั ใชอ่ ยา่ งที่ฉันคิดรเึ ปลา่ ?”
“อืม คิดว่าใช่แนๆ่ ”
“เคียวยะ นายร้อู ะไรบ้างรึเปลา่ ?”
“...เธอเองกไ็ ดฟ้ งั มาแลว้ ไมใ่ ชร่ ?ึ เรอื่ งทว่ี า่ อาณาจกั รฟาลมสุ จะ
ดา� เนินการขบั ไล่สไลมต์ วั ทใ่ี ครต่อใครพากนั พูดถึง”
“อยากจะหวั เราะให้ฟันร่วงชะมัด กะอแี ค่สไลม์ตัวเดยี ว ท�าไม
ตอ้ งจดั ทัพเสยี โอเวอร์ดว้ ย?”
“ไม่รูส้ ?ิ แต่อกี ฝา่ ยเปน็ ถงึ ผู้คุมอสรู จา� นวนรว่ มหมน่ื ดังนัน้ ไม่
แปลกหรอกที่คนพวกน้ีจะพากนั ขวญั หนีดฝี อ่ ”
“ใชเ่ รอ้ ฉนั วา่ ไอพ้ วกอศั วนิ ประเทศนมี้ นั ออ่ นปวกเปยี กสดุ ๆ เอง
มากกว่าละมั้ง ไมส่ ิ สงสยั ตอ้ งบอกวา่ ผ้คู นในโลกน้อี อ่ นแอเหมือนๆ กัน
หมด ถงึ ไดก้ ลวั กระทัง่ อสรู ระดับปลาซิวปลาสร้อย”
“ฮะฮะฮะ ฉันว่าเป็นเพราะโชโงะแข็งแกร่งเกินไปมากกว่าม้ัง?
ไอย้ นู ีคสกลิ สายตอ่ สอู้ ะไรน่ันนะ่ ถอื วา่ เหมาะกับนายที่สดุ แล้ว”
“แต่สา� หรบั ผม ผมวา่ สกลิ ของคริ ะระน่ากลวั กวา่ เยอะเลย”
“นนั่ สิ ฉนั ก็ว่าเธอนะ่ มันตวั อันตรายของแท”้
คิระระเป็นเด็กสาววัย 18 ซึง่ ถูกอัญเชญิ มายังดนิ แดนแหง่ หนงึ่
ภายใตก้ ารปกครองของอาณาจกั รฟาลมสุ เมอ่ื 3 ปกี อ่ น เชน่ เดยี ว กบั โชโงะ
เน่ืองจากเธอมีเพียงสกิลด้านเจรจาต่อรองท่ีส่งอิทธิพลต่อ

116

ความคดิ อา่ นของฝ่ายตรงข้าม ซง่ึ ไม่ได้มคี วามข้องเกย่ี วกับเรื่องการสู้รบ
แมแ้ ตน่ ดิ ในชว่ งแรกจงึ ถกู ปฏบิ ตั อิ ยา่ งหยาบคายเพราะทกุ คนชงิ ตคี วาม
กอ่ นแล้ววา่ การอญั เชิญลม้ เหลว ทว่า...

การท�าแบบน้ันท�าให้คิระระฉุนขาดและน�าพลังของตนมาใช้ใน
ทิศทางทีถ่ ูกท่ีควร ดว้ ยการตะเบ็งลั่นวา่ ‘มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว
ไอพ้ วกสวะ! ใครทีม่ ันดูถูกฉนั จงตายเสยี ให้หมด!!’

ผลลัพธ์เกิดข้ึนทันตา คนท่ีต้ังรับไม่ทันต่างพากันฆ่าตัวตาย
จากผลของยูนีคสกลิ ‘เจา้ แห่งคÓล่อลวง’ ทคี่ ิระระมอี ยู่ในตัว

ใครบอกกันหนอว่าพลังของเด็กสาวคนน้ีคือการเจรจาต่อรอง
แท้จริงแล้วมันคือพลังท่ีสามารถส่ังให้อีกฝ่ายท�าอะไรก็ได้เพียงแค่เอ่ย
ออกมาเปน็ คา� พดู มหิ นา� ซา�้ ขอเพยี งแคส่ งิ่ นนั้ เปน็ เจตนาของคริ ะระ ไมว่ า่
เธอส่งั ด้วยภาษาอะไรก็ต้องทา� ตามสถานเดยี ว

กวา่ ผอู้ ญั เชญิ จะรตู้ วั และพยายาม “คา� สาป” กถ็ กู คริ ะระฆา่ อยา่ ง
โหดเห้ียมไปแลว้

ทุกคนที่ถูกอัญเชิญมาจะถูกทดสอบพลังก่อนเป็นอันดับแรก
ไมว่ ่าจะเป็นโชโงะ เคียวยะ หรอื คริ ะระ

หลายเดือนจากน้ันจึงเป็นช่วงเวลาของการเรียนรู้ภาษาด้วย
เวทมนตร์ และขณะเดียวกันก็ต้องเข้ารับการทดสอบอะไรต่อมิอะไร
อีกหลายอย่าง ซึ่งแต่ละคนจ�าต้องปฏิบัติตามค�าส่ังแม้ใจไม่ต้องการ
เน่อื งจากมี “คÓสาป” บงั คับ

และนั่นทา� ให้คริ ะระยอมพูดเก่ยี วกับสกลิ ของตนอยา่ งว่างา่ ย
แนน่ อนวา่ เดก็ สาวเผยทกุ สงิ่ แบบไมบ่ ดิ พลว้ิ เพยี งแคอ่ ธบิ ายพลงั
ความสามารถนนั้ คลาดเคลอื่ นไปเทา่ นนั้ เอง ซง่ึ สาเหตเุ กดิ จากความสามารถ
ในการเรียนรภู้ าษาของเธอยา่� แย่
สา� หรบั คิระระซ่งึ ขณะน้ันเพ่ิงอายุ 15 ปี การเรยี นภาษาต่างถ่นิ
ถอื เปน็ เรอ่ื งหนกั หนาสาหสั สากรรจโ์ ดยแท้ แมจ้ ะมเี วทมนตรช์ ว่ ย แตก่ าร

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพิบตั ิ 117

ใหค้ นไมช่ อบศกึ ษาหาความรมู้ านง่ั เรยี น มนั ไมไ่ ดต้ า่ งอะไรกบั การทรมาน
สกั นดิ

ผลลพั ธท์ ต่ี ามมาคอื โศกนาฏกรรมดงั กลา่ ว นบั ตง้ั แตน่ น้ั เปน็ ตน้ มา
พลังของคิระระก็ถูกผนึกไว้ท�าให้ไม่สามารถแสดงอิทธิฤทธ์ิได้ตราบใดท่ี
ไม่ได้รับอนุญาต

โชโงะเองก็อยู่ในสภาพคล้ายคลึงกัน แต่ไม่รู้ควรเรียกว่าโชคดี
หรอื เปลา่ ทรี่ อบดา้ นลว่ งรถู้ งึ ความแขง็ แกรง่ ในพลงั ของเดก็ หนมุ่ โดยไมต่ อ้ ง
รอการพิสจู น์

เพราะเจ้าตัวสังหารผู้ใช้เวทมนตร์ที่รายล้อมรอบตนรวมทั้งสิ้น
30 คน ทันทที ถ่ี กู อญั เชิญมา

ยูนีคสกิลที่โชโงะปล่อยออกมาน้ันขนานนามว่า------- ‘จอม
ทÓลาย’

พลงั อนั แสนเรยี บงา่ ยตรงตามชอื่ เรยี ก ซง่ึ มหี นา้ ทเ่ี พยี งแคช่ ว่ ยเพมิ่
ศักยภาพทางร่างกายและจิตใจแบบก้าวกระโดด พลังซ่ึงลืมตาขึ้นจาก
ความไม่พอใจต่อทุกสิ่งอย่างบนโลกและโหยหาปรารถนาอยากใช้ก�าลัง
ทา� ลายลา้ งของเดก็ หนมุ่ อนั ธพาลประจา� โรงเรยี นมธั ยมปลายระดบั ลา่ งวยั
17 ปนี ามโชโงะ

เมอ่ื คาราเตท้ ร่ี า�่ เรยี นมาตง้ั แตส่ มยั เดก็ ผสมผสานเขา้ กบั ยนู คี สกลิ
‘จอมทÓลาย’ ความสามารถเชิงรบของโชโงะก็ย่ิงทวีความแข็งแกร่งเป็น
เทา่ ตวั ผลทตี่ ามมาคอื การจบชวี ติ อยา่ งนา่ อนาถของผใู้ ชเ้ วทมนตร์ 30 ชวี ติ
หากราเซน็ ไมอ่ ยู่ด้วย ณ ทน่ี นั้ โศกนาฏกรรมอาจขยายวงกวา้ งกวา่ ทเี่ ปน็
อย่กู ไ็ ด้

เช่นเดียวกับคิระระและโชโงะ เหล่าผู้ถูกอัญเชิญมายังโลกนี้
ไม่ได้ด�าเนินชีวิตอยู่แบบว่านอนสอนง่าย ซึ่งเหตุผลหนึ่งอาจเพราะ
พวกเขาถกู แย่งชงิ วถิ ีชวี ติ ในโลกเดิมของตนไปโดยไม่ร้อู โิ หนอ่ เิ หน่ จงึ เกิด
ความรู้สึกต่อตา้ น และคนบนโลกใบนต้ี ่างก็เขา้ ใจในประเด็นนั้นดี

118

“คÓสาป” เพอ่ื ให้อีกฝา่ ยอยู่ในโอวาทอยา่ งสมบรู ณจ์ ึงถูกน�ามา
ใช้ในพิธีอัญเชิญ เพราะฉะนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่บรรดา “ชาวต่างโลก”
ต่างยอมเชอ่ื ฟงั และปฏบิ ัตติ ามคา� ของผเู้ ป็นนาย

“วา่ แตว่ า่ ไอแ้ กน่ รกนน่ั มนั นา่ หมนั่ ไสช้ ะมดั ... ชอบสงั่ งานพวกเรา
ตามใจชอบ...”

“จรงิ ดว้ ย นา่ รา� คาญสดุ ๆ คอยดเู ถอะ สกั วนั ฉนั ตอ้ งฆา่ มนั ใหไ้ ด”้
“ไมเ่ อานา่ อยา่ พดู อยา่ งนนั้ สิ อยา่ งนอ้ ยเขากย็ งั ตระเตรยี มปจั จยั ส่ี
ชนั้ ดที ส่ี ดุ ของโลกนใ้ี หเ้ รา ขอเพยี งแคเ่ ราเชอ่ื ฟงั เขานะ”
เคยี วยะปรามโชโงะกบั คริ ะระซง่ึ แสดงความไมพ่ อใจออกมาแบบ
ไม่ปดิ บัง แน่นอนว่าค�าอธบิ ายนั้นไม่เคยใชไ้ ดผ้ ลกับพวกโชโงะ
“หา? กส็ มควรแล้วไมใ่ ช่ร!ึ แต่พูดกพ็ ูดเถอะนะ คา� ว่าของชั้นดี
ท่สี ุดของโลกนี้ มนั ไม่ตา่ งอะไรจากเศษขยะในโลกของเราสักนิด?”
“เหน็ ดว้ ยอย่างย่ิงร้านเกๆ๋ กไ็ ม่มีให้ช็อปปง้ิ เครื่องส�าอางก็ไม่มี
ใหใ้ ช้ กระทัง่ โทรทัศน์ อินเทอรเ์ นต็ สมาร์ตโฟนยงั ไมม่ เี ลย? ถ้าจะใหพ้ ูด
กันตามตรงนะ โลกที่ไรส้ ง่ิ บันเทงิ ใจพรรค์นี้ สูป้ ล่อยให้มันวนิ าศสนั ตะโร
ไปเลยกย็ งั ได”้
ความไมพ่ อใจของคนทงั้ สองทบั ถมพอกพนู จนจวนเจยี นจะระเบดิ
อยรู่ อมรอ่ และสง่ิ ทที่ นทา� ใจรบั ไมไ่ ดม้ ากสดุ คงหนไี มพ่ น้ การถกู ผอู้ น่ื ชว่ งชงิ
อสิ ระในการนึกคิด ต้องคอยทา� ตามค�าสั่งสถานเดยี ว
เคยี วยะเองก็เข้าใจในประเด็นนัน้ ตา่ งกนั ตรงทเ่ี ขาปรับเปลี่ยน
ความคิดให้ยดื หยุ่นผิดกับอกี สองคน
เขาไมอ่ าลยั อาวรณใ์ ดๆ ตอ่ โลกเดมิ ของตน มหิ นา� ซา�้ ความสนใจ
ใครร่ เู้ กย่ี วกบั พลงั ทไ่ี ดม้ าครองในโลกใบน้ี มมี ากกวา่ ความไมพ่ อใจเปน็ ไหนๆ
ทง้ั พลงั ของโชโงะและคริ ะระ รวมถงึ พลงั ของตน
เขาเฝ้าสงั เกต ศึกษาค้นคว้า พลางคิดว่าพลงั เหล่านั้นสามารถ
น�ามาใชท้ า� อะไรไดบ้ ้าง

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงส่ภู ัยพบิ ตั ิ 119



และระหวา่ งทกี่ า� ลงั คดิ เหตกุ ารณค์ รงั้ นก้ี เ็ กดิ ขน้ึ เหตกุ ารณท์ ท่ี า� ให้
พวกตนมีโอกาสออกโรงก�าราบเหลา่ อสรู

ในทสี่ ดุ เวลาแหง่ การลงสนามจรงิ ซ่งึ เคียวยะเฝ้ารอตลอด 2 ปี
เตม็ กม็ าถงึ

(ทา่ ทางโชโงะกบั คริ ะระไมส่ บอารมณส์ กั เทา่ ไหร่ แตจ่ รงิ ๆ แลว้
นเ่ี ปน็ โอกาสทองดว้ ยซา้� เพราะเมอ่ื ถงึ คราวสงคราม ผทู้ ผ่ี กู มดั พวกไวด้ ว้ ย
“คÓสาป” ย่อมเปิดช่องวา่ งให้เห็น ดีไมด่ ีอาจพบลทู่ างสงั หารเสยี ด้วยซา้�
ไมส่ ิ เผลอๆ เจา้ นั่นอาจตายไปเองโดยท่พี วกผมไม่ต้องลงมือด้วยซ้�า)

เน่ืองจากเกรงจะถูกดักฟังด้วยเวทมนตร์หากเอ่ยออกมาเป็น
คา� พูด เคยี วยะจงึ ไมส่ ามารถปรึกษากับอกี สองคนได้อย่างวางใจ ทว่านัน่
กถ็ ือเปน็ โชคดอี ย่างหน่งึ ...

สถานการณ์นี้เรียกได้ว่าโอกาสดีซ่ึงหาได้ยากส�าหรับเคียวยะ
และเขากเ็ ฝา้ รอโอกาสอยา่ งเงยี บเชยี บใหว้ นั ทจ่ี ะไดเ้ ปน็ อสิ ระมาเยอื นเสยี ที

ทงั้ สามคนคดิ ตา่ งกนั ตามมมุ มองของตนระหวา่ งทร่ี ถมา้ ซง่ึ บรรทกุ
พวกเขาเคล่อื นมุง่ หน้าสเู่ ทมเพสต์

●

มวิ รนั ไดร้ ับการติดตอ่ จากจอมมารเคลย์แมนเปน็ การด่วน
ซงึ่ คา� สงั่ ท่เี ธอได้รบั คือ จงใชม้ หาเวทมนตรแ์ บบพเิ ศษ
มหาเวทมนตร์ที่ว่านี้ คือการเปล่ียนพื้นท่ีโดยรอบในรัศมี 5
กิโลเมตรให้กลายเป็นแอนติเมจิกแอเรีย (เขตปลอดเวทมนตร์) และ
เนอื่ งจากการร่ายมหาเวทมนตร์จ�าเป็นต้องใช้เวลา มิวรันจึงถูกสั่งให้เริ่ม
ลงมอื ตั้งแตน่ าทีน้ี
วัตถุประสงค์ของการใชเ้ วทมนตรด์ งั กล่าว ก็เพือ่ ตัดการสื่อสาร
กับภายนอก

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภยั พบิ ัติ 121

แม้มิวรันจะนกึ สงสยั วา่ ตอ้ งไมใ่ ช่เพียงเพอื่ แค่นน้ั แนๆ่ แต่กไ็ ม่มี
คา� อธิบายอ่นื ใดอกี จากจอมมารเคลยแ์ มน

เป็นท่ีชัดเจนแล้วว่า จอมมารเคลย์แมนก�าลังวางแผนอะไรอยู่
มิหน�าซ�้าแผนการน้ันยังให้ชาวเมืองเทมเพสต์ล่วงรู้ไม่ได้เสียด้วย ซ่ึงน่ัน
เปน็ เหตใุ ห้มวิ รนั รู้สึกพะว้าพะวงอย่างบอกไมถ่ ูก

ทว่าหญิงสาวไม่มีสิทธิ์ไถ่ถาม สิ่งที่เธอท�าได้มีเพียงแค่ปฏิบัติ
ตามค�าสัง่ อกี อยา่ ง-------

เดมิ ทเี วทมนตรน์ เี้ ปน็ เวทมนตรป์ อ้ งกนั ทใ่ี ชส้ า� หรบั ตอ่ ตา้ นพลงั เวท
แตม่ วิ รนั นา� มาดดั แปลงเสยี ใหม่ โดยตวั เธอจา� ตอ้ งเปน็ จดุ ศนู ยก์ ลางในขณะ
ทีเ่ วทมนตรท์ า� งาน

น่ันแหละประเด็นปญั หา
ถา้ ตอ้ งการประคบั ประคองใหม้ หาเวทมนตรท์ า� งานอยไู่ ดต้ ลอด
มวิ รนั จา� ตอ้ งสา� แดงตวั ตนแทจ้ รงิ ในฐานะมนษุ ยม์ ารระดบั สงู และแนน่ อน
วา่ เมอื่ มหาเวทมนตร์ทา� งานต้องมใี ครสักคนในประเทศนี้รตู้ วั
มวิ รนั ซงึ่ เปน็ ผใู้ ชเ้ วทมนตร์ จะตอ้ งตอ่ สกู้ บั ผคู้ นในประเทศนก้ี ลาง
เขตแดนทีไ่ มส่ ามารถใชเ้ วทมนตร์ได้ น่ันเท่ากบั คา� ส่ังให้ไปตายชัดๆ
เวทมนตรท์ ่ีจอมมารเคลย์แมนเจาะจง เป็นแบบติดตั้งกับพื้นท่ี
ดงั นนั้ เวทมนตรจ์ ะยงั คงทา� งานอยตู่ อ่ อกี หลายวนั โดยไมเ่ กย่ี ววา่ มวิ รนั จะยงั
มชี วี ิตหรือสิน้ ลมหายใจไปแลว้ พดู อีกอย่างหนึง่ คอื มิวรันถูกกา� หนดให้
เปน็ หมากใชแ้ ล้วทิ้งโดยสมบูรณ์
ตอนทไ่ี ดย้ นิ คา� สง่ั น้ี ความสน้ิ หวงั กป็ ระดงั ประเดเขา้ มาหามวิ รนั
แตท่ ว่า ภาพของชายคนหนง่ึ พลันผุดขน้ึ ในหว้ งความคดิ
หากตนแข็งขืนต่อค�าส่ังนี้ ชายคนน้ันจะถูกดึงเข้ามาพัวพันจน
พบกบั จดุ จบอันน่าอนาถ มิวรนั รู้เร่ืองน้ดี ีกว่าใคร จงึ จ�าต้องรับค�าสัง่ ของ
จอมมารเคลยแ์ มนอยา่ งไม่มที างหลีกเลย่ี ง
(ลงเอยแบบน้ีจนได้ ก็สมเป็นจุดจบในแบบของข้าอยู่หรอก

122

แต่อย่างนอ้ ยๆ ขอแคใ่ ห้เขาคนน้นั ปลอดภยั -------)
มิวรันย้ิมน้อยๆ เม่ือนึกถึงใบหน้าของยอห์ม ชายผู้เอ่ยปาก

บอกรกั คนอย่างตน
คา� พดู ของยอหม์ ช่างนมุ่ นวลเสมือนสายลมฤดูใบไมผ้ ลิสา� หรบั

มิวรนั ซง่ึ มชี วี ติ อยูด่ ้วยหวั ใจทด่ี า้ นชาตลอดหลายรอ้ ยปีท่ผี ่านมา
(แคไ่ ด้ฟงั ค�าพูดประโยคนัน้ กถ็ ือว่ามากเกนิ พอแล้ว-------)
มวิ รนั คดิ พลางตดั สนิ ใจเดด็ ขาด แลว้ จรดปลายเทา้ กา้ วเดนิ อยา่ ง

เงียบเชียบเพยี งล�าพงั
“จะไปไหนรึ มิวรนั ?”
“อ้าว กรซู ิส มธี รุ ะอะไรรเึ ปลา่ ?”
“ก็ ไม่เชิงว่าธรุ ะหรอก”
กรูซสิ เกริน่ ก่อนชวนมวิ รันคุย มหิ นา� ซ�้ายงั ท�าท่าจะเดินตาม
พอนึกถึงท่าทีของจอมมารเคลย์แมนเมื่อครู่แล้ว มิวรันก็เริ่ม

ลนลาน พยายามออกห่างจากกรูซิส โดยปกติเคลย์แมนเป็นคนสุขุม
เยือกเย็น ทว่าครั้งนี้เขากลับออกค�าสั่งด้วยน�้าเสียงร้อนรนเล็กน้อย
อกี ท้ังยงั ย้�าด้วยวา่ ‘ขอใหใ้ ชเ้ วทมนตรโ์ ดยทันทนี ะครับ’ ก่อนเป็นฝา่ ย
ตดั เวทสนทนา

ซึ่งลักษณะอาการดังกล่าวท�าให้พอคาดเดาได้ว่า มีเหตุเหนือ
ความคาดหมายเกดิ ข้นึ

“จะว่าไป เห็นเขาพูดกันว่าโรงอาหารท�าขนมแบบใหม่ออกมา
ด้วยนะ? ยอห์มมาเล่าให้ข้าฟังว่าไอ้เจ้าขนมอันน้ีช่ือชูครีม แล้วรสชาติ
อรอ่ ยสดุ ๆ เลยดว้ ย เราไปกินกนั ดไี หม!”

มิวรันชักเร่ิมหัวเสียใส่กรูซิสผู้ท�าตัวสบายอารมณ์ ปัญหาคือ
หญงิ สาวรสู้ กึ วา่ ถา้ ขนื ยงั มองรอยยมิ้ ของอกี ฝา่ ยนานกวา่ น้ี ความเดด็ เดย่ี ว
ทีอ่ ตุ สา่ หต์ ัง้ มนั่ ไวอ้ าจสัน่ คลอน

“ขอบใจนะที่ชวน แต่ว่าข้าขอผ่านแล้วกัน เพราะว่ายอห์มเอา

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสูภ่ ัยพิบตั ิ 123

ขนมท่ีว่านัน่ มาเปน็ ของขวญั ให้ขา้ ตั้งแต่เมือ่ คืนวานแลว้ ”
“ชิ ไอห้ มอน่ัน... ตัดหน้ากนั อกี จนได.้ ..”
“ตัดหน้า? เจ้าหมายถึงอะไร ว่าแต่ตอนน้ีข้ามีธุระต้องไปท�า

ถา้ จะคยุ อะไรก็เอาไว้ทหี ลัง...”
“ทหี ลงั ? เราจะไดเ้ จอกนั อกี ทีหลงั จริงร?ึ ”
“กะ กใ็ ช่นะ่ สิ ของมันแนอ่ ยูแ่ ล้วไม่ใชร่ ?ึ ”
มวิ รนั พยามกลบเกลอื่ น พรอ้ มกบั ตงั้ ทา่ จะออกเดนิ โดยทง้ิ กรซู สิ

ไว้เบื้องหลัง...
“เมอ่ื ก้ี ขา้ เพง่ิ ไดร้ บั การตดิ ตอ่ ชวนงงวา่ ‘จอมมารมลิ มิ ประกาศ

สงครามกบั เรา’ บอกตามตรงนะวา่ ขา้ แทบไมอ่ ยากเชอื่ ทนี เี้ จา้ ยงั ทา� ทา่ ที
ผิดสังเกตอกี ขา้ เลยอดสงสยั เลก็ ๆ ไม่ได้”

กรูซิสพินจิ มองมวิ รนั ดว้ ยสายตาเฉยี บคม
คา� อธบิ ายนน้ั ทา� ใหม้ วิ รนั จบั ตน้ ชนปลายไดใ้ นทส่ี ดุ พลางพมึ พา�
ในใจวา่ อ้อ ทแ่ี ทเ้ ป็นอย่างน้ีน่ีเอง
แมจ้ ะไมร่ แู้ นช่ ดั วา่ อะไรเปน็ เหตใุ หจ้ อมมารมลิ มิ ทา้ รบกบั จอมมาร
คาริออน แต่มิวรันมั่นใจว่าจอมมารเคลย์แมนต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องราว
ทั้งหมดแน่นอน
ทวา่ ระหวา่ งน้ัน กลบั เกิดปัญหาบางอย่างข้นึ
บางที การประกาศสงครามของจอมมารมิลิน อาจอยู่นอก
แผนการท่จี อมมารเคลย์แมนวางไว้ละม้ัง?
มวิ รันเดาว่าแรกเริ่มเดมิ ที จอมมารเคลย์แมนคงตัง้ ใจจะบุกเขา้
อาณาจักรสัตว์โดยอาศัยจังหวะที่จอมมารมิลิมพุ่งเข้าโจมตีแบบไม่ทัน
ต้ังตัว ทว่าแผนการท่ีวางไว้กลับรวนไม่เป็นท่าเพราะการกระท�าสุดคาด
เดาของจอมมารมิลมิ
(วา่ แตว่ า่ เปา้ หมายของการตดั การตดิ ตอ่ ระหวา่ งทงั้ สองประเทศน้ี
คืออะไรกันแน่นะ?)

124

จริงอยู่ว่าอาณาจักรสัตว์เป็นพันธมิตรกับเทมเพสต์ แต่จะหวัง
ใหค้ นของประเทศนชี้ ว่ ยเปน็ กา� ลงั รบในการตอ่ สรู้ บั มอื จอมมารมลิ มิ คงเปน็
เรอื่ งยาก รู้อย่างนแี้ ล้วทา� ไมยงั ต้องปอ้ งกันไม่ให้ตดิ ตอ่ กนั และกัน-------
พอคิดมาถงึ ตรงนี้ คา� ตอบก็แลน่ วาบข้นึ ในสมองมวิ รนั

(-------ออ้ เปน็ เพราะเกรงกลวั สไลมท์ ช่ี อ่ื รมิ รุ ตุ นนน้ั สนิ ะ ถา้ สไลม์
ตนนั้นรู้เร่ืองเขา้ จะต้องเสนอตวั ชว่ ยเกล้ยี กลอ่ มจอมมารมลิ มิ แน่ๆ)

ท่แี ท้จอมมารเคลย์แมนหวาดหวนั่ การเขา้ ร่วมรบของริมรุ ุ ผ้อู ยู่
ในกลมุ่ ปจั จยั ซงึ่ ยากตอ่ การคาดเดา จงึ สง่ั ใหม้ วิ รนั ใชเ้ วทมนตรเ์ พอื่ ปอ้ งกนั
ไมใ่ หฝ้ า่ ยจอมมารคารอิ อนตดิ ตอ่ กบั บรรดาผบู้ รหิ ารประเทศของเทมเพสต์
จนข่าวคราวถกู ถ่ายทอดถงึ หขู องรมิ ุรุ

ถา้ เปน็ เชน่ นนั้ จรงิ หากตนยงั มวั เรอ่ื ยเฉอ่ื ยอยกู่ จ็ ะยง่ิ สรา้ งความ
ข่นุ เคืองใหจ้ อมมารเคลย์แมน

มวิ รันคดิ วา่ จะตอ้ งรีบรา่ ยเวทมนตร์โดยเร็วเสยี แลว้
“อกี อยา่ งระดบั เจา้ คงรอู้ ยแู่ ลว้ วา่ พวกระดบั ผบู้ รหิ ารของประเทศ
นกี้ า� ลงั ระแวดระวงั กนั สดุ ฤทธ์ิ ดงั นน้ั ขนื เจา้ ทา� อะไรไมช่ อบมาพากล มนั จะ
เทา่ กบั เปน็ การฆ่าตวั ตายเอานะ?”
จรงิ อยา่ งทก่ี รซู สิ พดู ตอนนเี้ หลา่ ผบู้ รหิ ารระดบั สงู ของเทมเพสต์
ก�าลงั วิ่งวุ่นหัวป่ัน
เหตเุ พราะมกี องกา� ลงั ตดิ อาวธุ ปรศิ นาเคลอ่ื นทพั เขา้ มาใกลต้ ง้ั แต่
หลายวันก่อน บรรดาหน่วยข่าวกรองระดับรองจากโซเอย์ทุกคนจึงต้อง
ลงพนื้ ทเี่ พอ่ื สบื หาขา่ วกนั จา้ ละหวนั่ และสถานการณห์ นา้ สวิ่ หนา้ ขวานนน้ั
กก็ า� ลงั ทา� ใหบ้ รรยากาศภายในกล่มุ ผูบ้ ริหารระดบั สงู ตงึ เครยี ด
“อยา่ งนัน้ รึ ขา้ ไม่เห็นรเู้ รือ่ งเลย-------”
เกดิ อะไรขนึ้ อะไรทเ่ี หนอื ความคาดหมายของจอมมารเคลยแ์ มน
-------มิวรันคิดอยา่ งร้อนใจ
ถา้ ปลอ่ ยไวอ้ ยา่ งนี้ จะมอี ะไรเกดิ ขน้ึ อกี กไ็ มม่ ใี ครรไู้ ด้ ทแ่ี นๆ่ คอื

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภยั พบิ ตั ิ 125

ขนื ไม่รีบใช้เวทมนตรต์ ามค�าสงั่ ทงั้ ตวั เธอ ทง้ั ชาวเมอื งอาจถูกสังหารดว้ ย
น�้ามอื ของจอมมารเคลย์แมนซ่งึ โกรธจนหนา้ มืด...

แตก่ รซู สิ ยงั ไมล่ ะความพยายามในการตอ่ บทสนทนา ราวกบั จะ
ไม่ยอมให้มิวรนั ปลีกตวั จากไปได้

“อยา่ ท�าเปน็ พดู วา่ ไม่รหู้ นอ่ ยเลย อีกอย่าง ขา้ ไมม่ ีวนั ปล่อยให้
เจา้ ท�าเรื่องเสี่ยงในตอนนี้เด็ดขาด”

“พูดอะไรไร้สาระ... ว่าแต่อีกฝ่ายเป็นถึงจอมมารมิลิมเชียวนะ
อย่างน้แี ล้วนายเหนอื หวั ของเจ้าจะรับมือไหวร?ึ ”

“โห พูดจาเหมอื นรู้จักจอมมารมลิ ิมดีเชยี ว ไมต่ ้องห่วงนา่ ใคร
ก็เทียบฝีมือท่านคาริออนไม่ได้ ต่อให้จอมมารมิลิมแข็งแกร่งสักแค่ไหน
ข้าก็เชื่อว่าท่านคาริออนไม่มีทางพ่ายแพ้ ส่ิงส�าคัญกว่าในเวลาน้ีก็คือ
เจา้ ต่างหาก มวิ รัน!”

“ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ วา่ เจ้ากา� ลังพดู -------”
“เลกิ ท�าเฉไฉได้แลว้ เจ้าเป็นมนุษย์มารใชไ่ หมล่ะ?”
ถ้าคดิ จะแกต้ า่ งเอาตัวรอดก็ใช่วา่ ท�าไม่ได้ แตม่ ิวรันกลบั เลือกท่ี
จะไม่ปิดบังความจริงตอ่ กรซู สิ
“ปกติเหน็ บือ้ ๆ แต่ทีเวลาแบบน้ีละตาไวเหลอื เกินนะ เอาเถอะ
ปิดซ่อนไปก็เทา่ นนั้ เพราะป่านนีพ้ วกคจิ นิ เองก็คงรูก้ นั หมดแล้ว”
“ถ้าอย่างนน้ั !”
“แต่ยงั ไงขา้ จ�าเป็นต้องทา� กรซู ิส ขา้ ชอบเจา้ นะ ชอบในฐานะ
เพอ่ื นคนหนง่ึ แตถ่ า้ เขา้ ยนื กรานจะขดั ขวาง-------ขา้ กม็ แี ตต่ อ้ งฆา่ เจา้ เสยี ”
ทนั ทที พี่ ดู จบ มวิ รนั กค็ ลายรา่ งแปลงมนษุ ยก์ ลบั สรู่ า่ งมนษุ ยม์ าร
“-------อ้กึ !?”
กรูซิสถึงกับแสดงอาการพร่ันพรึง เม่ือถูกมิวรันจ้องเขม็งด้วย
ดวงตาดดุ นั ราวกับมีเปลวไฟแผดเผาอยูภ่ ายใน
“นเี่ จา้ ... เตรยี มใจตายเรยี บรอ้ ยแลว้ อยา่ งนนั้ ร?ึ แตว่ า่ ทา� ไมละ่ ?

126

อ้อ หรือเพราะเปน็ คา� ส่ังจากนายเหนอื หัว?”
“ขา้ ไม่จ�าเปน็ ต้องตอบค�าถามเจ้า”
แม้มิวรันจะไม่ยอมตอบ แต่ทุกค�าพูดที่เอ่ยออกมาเพียงพอ

จะไขความกระจา่ งให้กรซู ิส
“จะวา่ ไป เหน็ วา่ จอมมารเคลยแ์ มนโดง่ ดงั ในเรอ่ื งใชล้ กู นอ้ งทง้ิ ขวา้ ง

ไมต่ ่างอะไรจากตัวหมากนีน่ ะ แสดงวา่ เจา้ เองก็-------”
“หบุ ปาก! ถา้ ขนื ยังพดู มากกว่านัน้ ขา้ ฆ่าเจา้ แน่ กรูซสิ !”
ท่าทางลนลานของมวิ รนั ซงึ่ ปกตนิ ิ่งขรมึ ยิ่งทา� ให้กรูซสิ มนั่ ใจว่า

ตนเดาเรื่องมาถูกทาง
“ใชอ่ ยา่ งทคี่ ดิ จรงิ ๆ ดว้ ย แตเ่ จา้ ไมเ่ หน็ จา� ตอ้ งเชอื่ ฟงั คนพรรคน์ น้ั

จนถึงขัน้ ยอมเอาชวี ิต-------”
ยงั ไมท่ นั พดู จบประโยค เสยี งชายอกี คนหนงึ่ กด็ งั ขนึ้ แทรกเสยี กอ่ น
“-------ขอฉนั ฟงั เรอ่ื งราวทง้ั หมดนนั่ แบบละเอยี ดดว้ ยคนจะได้

รึเปล่า”
เจ้าของเสยี งผูใ้ ช้ “วถิ เี ร้นกาย” ปิดบังกลนิ่ อายของตวั เองจาก

มนุษย์มารทั้งสองได้อย่างสมบูรณ์แบบ และเพิ่งก้าวออกจากเงาไม้ก็คือ
ยอห์ม

ไม่แปลกหากยอห์มซ่ึงปกติคอยเอาใจใส่ทุกเร่ืองเก่ียวกับมิวรัน
จะสังเกตเห็นท่าทีผดิ ธรรมชาตขิ องหญิงสาว

“ยอห์ม เจ้า...”
แม้จะถูกบุคคลซึ่งไม่อยากให้ล่วงรู้ตัวตนแท้จริงของตนเองมาก
ท่ีสุดเห็นความจริงทุกสิ่งอย่างเข้า ทว่ามิวรันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอก
ไม่ถูก
ทว่าค�าพดู ท่ยี อห์มเอ่ยข้นึ ต่อมวิ รันกลับเปน็ ค�าท่ีคาดไมถ่ งึ
“มิวรนั เช่อื ฉันสิ ฉันจะปกปอ้ งเธอเอง”
“นี่เจ้าโง่รึเปล่า เห็นร่างของข้าแล้วก็น่าจะรู้ไม่ใช่รึ ว่าข้าเป็น

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสูภ่ ัยพบิ ตั ิ 127

มนุษย์มารช้ันสงู ! มนุษย์อย่างเจา้ ซ่ึงออ่ นแอกว่า จะเอาปัญญาทไ่ี หนมา
ปกปอ้ งข้า!?”

มวิ รนั เรมิ่ แสดงอาการสบั สน
แตถ่ งึ กระนนั้ ยอห์มยงั ยนื กรานทจี่ ะถ่ายทอดความรสู้ ึกของตน
ใหอ้ ีกฝา่ ยรบั รู้ แมจ้ ะผิดสถานการณก์ ต็ ามที
“มนษุ ย?์ มนษุ ยม์ าร? เรอื่ งพวกนน้ั ไมเ่ หน็ เกย่ี วสกั นดิ ! ฉนั หลงใหล
เธอ ชอบใบหน้าของเธอ ชอบกล่ินกายเธอ ชอบไออุ่นจากตัวเธอ
ชอบวิถีด�าเนินชีวิตของเธอ นิสัยหยิ่งในศักด์ิศรีของเธอ ชอบทุกสิ่งทุก
อยา่ งที่เปน็ ตวั เธอ น่นั คือทุกส่ิงทฉ่ี นั รับรู!้ !”
“------พดู อะไรของเจา้ ? ทง้ั หมดนนั่ มนั กแ็ คภ่ าพลวง ทขี่ า้ สรา้ ง
ขึน้ มาเพ่ือตบตาเจ้าเท่านั้นแหละ”
“ไมต่ อ้ งหว่ ง มวิ รนั ขา้ ยนิ ดใี หเ้ จา้ หลอกตราบจนลมหายใจสดุ ทา้ ย
ของข้า!!”
“-------อก้ึ !!”
หมอน่ี เพย้ี นเขา้ ขั้นของแท้... มิวรนั คิดเชน่ นั้นจากก้นบ้งึ หวั ใจ
แตข่ ณะเดยี วกนั กอ็ ดทงึ่ จนพดู อะไรไมอ่ อกกบั คา� ประกาศตรงไปตรงมาเหลอื
จะกล่าว
“หึหึ ฉันชนะจนได้ เธอเองก็หลงใหลในตัวฉันใช่ม้ัยล่ะ?
ฉนั สาบานวา่ จะเชอื่ เธอจนวนั ตาย เมอ่ื เราเชอ่ื ในสง่ิ ใดจนถงึ ทา้ ยทสี่ ดุ สงิ่ นนั้
ยอ่ มเปน็ ความจริง!”
ยอหม์ พดู พลางหวั เราะรา่
ในขณะทม่ี วิ รนั ยงั คงนงิ่ องึ้ ------
(เพีย้ นสุดๆ เพี้ยนของแท้ แต่เพราะว่าเจา้ นสิ ยั อย่างนน้ี แี่ หละ
ข้าถึงได-้ ------)
“หึหึหึ ช่างเป็นชายผู้น่าสังเวช ท่ีข้าเข้ามาใกล้ชิดเจ้าก็เพราะ
ต้องการหลอกใช้เจ้าเท่าน้ันเอง ความโง่เง่าของเจ้าท�าเอาข้าอดหัวเราะ

128

ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ทง้ั โงเ่ งา่ ทง้ั ไรส้ าระ ไดเ้ วลาปดิ ฉากละครปญั ญาออ่ นนเ่ี สยี ทแี ลว้ !”
มวิ รนั เอย่ ดว้ ยนา้� เสยี งเยน็ ชากอ่ นเรม่ิ ตน้ รา่ ยเวทมนตร์ ไมม่ เี วลา

ให้ลังเลอกี แลว้ เพราะฉะนัน้ หยาดน�้าตาที่ไหลอาบแกม้ อยู่ ณ เวลาน้ีก็
คงเปน็ เพยี งแค่การคดิ ไปเอง

“ยยั โง่! นีเ่ จา้ คดิ จะ------!?”
“หมายความว่าอย่างไร กรูซสิ ?”
บทอาคมถูกร่ายด้วยน�้าเสียงไพเราะประหนึ่งขับขานบทเพลง
-------บทบญั ญตั ขิ องโลกรอบตวั กา� ลงั ถกู เขยี นแกใ้ หมท่ ลี ะนอ้ ย ทลี ะนอ้ ย
ยอหม์ กับกรูซิสหมดหนทางยบั ยัง้ เหตุการณ์ตรงหน้า หรอื หาก
ยงั เหลอื หนทางอยู่จรงิ ก็มแี ต่ต้องสงั หารมิวรนั เท่านนั้
ซึ่งมิวรันเตรียมใจพร้อมรับกรรมนั้น แต่เหนืออ่ืนใดคือเธอจะ
ต้องตระเตรยี มเวทมนตรใ์ หเ้ สรจ็ สมบรู ณ์
มิวรันยงั คงร่ายเวทตอ่ ราวกับก�าลงั ท่องบทสวดภาวนา
-------สวดภาวนาสดุ แรงกายและใจ เพอ่ื ปกปอ้ งชายผเู้ ปน็ ทรี่ กั

●

สถานการณใ์ นเทมเพสต์ปนั่ ปว่ นเสียยิง่ กว่าท่กี รูซสิ คาดการณ์
------- มิหน�าซ้�า เรื่องวุ่นยังเกิดซ้�าซ้อนข้ึนก่อนเวทมนตร์ของ
มวิ รันจะเสร็จสมบูรณ์เพียงไม่ก่ีอดึ ใจ
เบนมิ ารแุ สดงสหี นา้ เออื มระอา เมอื่ เหน็ รายงานหลายฉบบั ประดงั
ประเดเขา้ มาในเวลาเดียวกัน
ปญั หาใหญ่ทค่ี วรขบคิดเปน็ อันดบั แรก ถูกระบุอยใู่ นรายงานซ่งึ
ส่งมาจากเจ้าหนา้ ท่ปี ระจ�าศูนย์รักษาความปลอดภยั เม่ือหลายวนั กอ่ น
“คณุ เบนมิ ารคุ รบั ดเู หมอื นวา่ ตอนนม้ี กี องกา� ลงั ตดิ อาวธุ ครบมอื

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงส่ภู ยั พบิ ัติ 129

ของพวกมนษุ ยก์ า� ลงั มงุ่ หนา้ มาหาเรา พอถามถงึ วตั ถปุ ระสงคก์ ารเดนิ ทาง
พวกน้ันกลับตอบห้วนๆ เพียงแค่ว่า ‘ไม่มีความจÓเป็นต้องบอกพวก
ปลายแถว’ ครับ”

นน่ั คือคา� รายงานโดยตรงจากปากของก็อบตะ ทวา่ ...
หลงั ไดฟ้ งั เชน่ นนั้ เขารบี สง่ โซเอยอ์ อกไปดลู าดเลาและสบื หาขอ้ มลู
กระทั่งได้รับข้อมูลกลับมาว่ากองก�าลังที่ว่าเป็นกองอัศวินท่ีมีก�าลังพล
มากกวา่ 100 นาย ซง่ึ เบนมิ ารพุ จิ ารณาเหน็ วา่ นไี่ มใ่ ชเ่ รอ่ื งทจี่ ะปลอ่ ยผา่ นได้
ขอ้ มลู ใหมๆ่ ยงั คงถกู สง่ เขา้ มาไมข่ าดสายทง้ั จากโซเอยแ์ ละจาก
พวกโซกะซงึ่ เปน็ ลกู นอ้ งในสงั กดั ผลสดุ ทา้ ย เบนมิ ารกุ ไ็ ดร้ ชู้ ดั วา่ กองกา� ลงั
ดังกล่าวถกู สง่ มาจากอาณาจักรฟาลมสุ
แต่เนื่องจากไม่รู้ชัดเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของอาณาจักร
ฟาลมสุ การเจรจาจงึ เปน็ เรอ่ื งยาก เบนมิ ารจุ งึ ใหพ้ วกโซเอยส์ บื หาข้อมูล
ภายในของอาณาจกั รฟาลมุสต่ออีกพกั หน่ึง
ในกรณีทเี่ ผชิญกบั ปัญหายงุ่ ยากลักษณะน้ี เบนิมารุจา� เป็นตอ้ ง
ปรึกษาหารือกบั ริกุรุโด
“บอกใหท้ า่ นริมุรทุ ราบจะดกี ว่าไหมครับ?”
“แตว่ า่ ทา่ นอตุ สา่ หใ์ หเ้ ราชว่ ยดแู ลเมอื งแทนระหวา่ งทไ่ี มอ่ ยู่ ถา้
เอะอะอะไรนิดหน่อยก็ติดต่อขอความเห็นมันจะท�าให้ท่านหมดความไว้-
เน้ือเชื่อใจในตวั พวกเรารเึ ปล่า?”
“กจ็ รงิ นะครบั อกี อยา่ งรายนนั้ ชอบแวบกลบั มาตอนดกึ อยบู่ อ่ ยๆ
เอาไว้ค่อยบอกตอนน้ันกค็ งไม่เปน็ ไรละม้งั ”
ผลการปรึกษาออกมาว่าเช่นน้ัน อีกสาเหตุหนึ่งที่ท�าให้ทุกคน
สรปุ วา่ ไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งรบี รอ้ นแจง้ ขา่ ว กเ็ พราะรมิ รุ สุ ามารถใชเ้ วทธาตวุ ารป์
พอร์ทัล กลับมาได้ทกุ เมือ่
พวกเบนมิ ารจุ งึ ตดั สนิ ใจเกบ็ เรอ่ื งการรายงานสถานการณใ์ หร้ มิ รุ ุ
ร้ไู ว้ทหี ลงั แล้วจัดการกบั ประเดน็ สัพเพเหระทัง้ หลายกอ่ น

130

การสะสางงานซงึ่ ไมค่ นุ้ ชนิ ทา� ใหแ้ ตล่ ะวนั ผา่ นไปไวเหมอื นโกหก
และระหว่างน้ันเอง รายงานสถานการณ์ของอาณาจักร
ฟาลมุสจากพวกโซเอย์ก็ส่งมาถึง ระบวุ า่ อาณาจกั รก�าลงั วนุ่ วายกับการ
เตรียมพร้อมออกศกึ
เบนิมารุถึงกบั ขมวดคิว้ กับรายงานนัน้
“ริกุรุโด ข้าว่าแบบนีช้ กั ไม่ดีเสียแล้ว”
“นนั่ สคิ รบั เหน็ ทจี ะมวั ทา� ใจเยน็ อยไู่ มไ่ ดแ้ ลว้ จรงิ ๆ ขา้ วา่ รบี ตดิ ตอ่
ใหท้ า่ นริมุรุกลับมาโดยเรว็ ทส่ี ุดน่าจะดีกว่า”
ทง้ั สองหันมองหน้ากัน
ตา่ งฝา่ ยตา่ งลงความเหน็ วา่ หากรบั มอื กองทหารตวั ปญั หาทกี่ า� ลงั
จะมาถงึ ผดิ พลาดละก็ เรื่องราวคงบานปลายจนถึงข้นั กลายเป็นสงคราม
แน่แท้
ทว่าในจงั หวะท่ีตง้ั ใจจะตดิ ตอ่ กับรมิ รุ นุ ั้นเอง
กลบั มเี วทสนทนาฉกุ เฉนิ แทรกเขา้ มา จากหนง่ึ ในสามทหารเสอื
แห่งอาณาจกั รสัตว์ยูราซาเนีย------“อสรพิษเขาเหลือง” อารบ์ ิสเสยี กอ่ น

“อาณาจกั รสตั วย์ รู าซาเนยี จะทÓสงครามกบั จอมมารมลิ มิ ในอกี
1 สปั ดาหใ์ หห้ ลงั จงึ อยากขอใหพ้ วกทา่ นรองรบั ประชาชนของเราในฐานะ
ผลู้ ภี้ ัย”

เนื่องจากเวทมนตร์ของมิวรันเร่ิมท�างานล่าช้า เวทสนทนา
ดังกล่าวจึงสง่ ถงึ ผรู้ ับ

-------แต่ทัง้ น้ีทั้งนั้น จอมมารเคลย์แมนก็มสี ่วนรบั ผดิ ชอบด้วย
เช่นกัน เพราะเขาประเมินระดับความเร็วในการบินของจอมมารมิลิมผิด
จงึ คาดไมถ่ ึงว่าเธอจะพุ่งฉิวจนมาถงึ อาณาจกั รสตั วเ์ ร็วปานน้ี

ทวา่ เรอื่ งเหล่าน้นั ไม่เก่ียวข้องใดๆ กบั พวกเบนมิ ารุ

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภยั พิบตั ิ 131

คา� รอ้ งขอทเี่ ปรยี บไดก้ บั ขอ้ มลู สา� คญั ยง่ิ ยวดนนั้ ทา� ใหบ้ รรยากาศ
รอบตัวตงึ เครยี ดในพรบิ ตา

“นี่ล้อกันเล่นรเึ ปลา่ เนยี่ !”
ความตกตะลึงของเบนิมารุ กลายเป็นจุดเร่ิมต้นของการเรียก
ประชมุ เหลา่ ผู้บรหิ ารเทมเพสต์แบบเร่งด่วน
ซ่งึ ผูไ้ ด้รับเชญิ ใหเ้ ข้าประชมุ มีดงั ตอ่ ไปนี้
รกิ รุ โุ ด รกิ รุ ุ และเหลา่ ผรู้ บั ผดิ ชอบในกลมุ่ ฮอ็ บกอ็ บลนิ ระดบั รอง
จากริรินะ
ไคจนิ ผู้อยู่ในฐานะที่ปรกึ ษา
จูนะผทู้ า� หน้าที่เลขาธกิ าร
ชิออนผู้ท�าหนา้ ทีเ่ ลขานุการประจา� ตวั รมิ ุรุ
ฮาคโุ รและเกลโดเ้ องกถ็ กู เรยี กตวั มารว่ มประชมุ ดว้ ยเชน่ กนั ผเู้ ขา้
ประชมุ คร้งั นจ้ี งึ มีจ�านวนมากกว่าสิบตน
ส่วนกาบิลซ่ึงปัจจุบันยังไม่ได้เล่ือนข้ันข้ึนมาอยู่ในกลุ่มผู้บริหาร
ได้รับค�าสั่งแค่เพียงให้รอการติดต่อเผ่ือในกรณีเกิดเหตุฉกุ เฉนิ จนกวา่ จะ
มคี า� สงั่ ใหม่ แทนทจี่ ะถกู เรยี กตวั ไปรว่ มประชมุ เหมอื นคนอน่ื
นอกจากนไ้ี คจนิ ยงั ฝากใหส้ ง่ ขอ้ ความถงึ เบสเตอรด์ ว้ ย โดยเนอื้ หา
ของข้อความระบุว่าให้ถ่ายทอดสถานการณ์ถึงราชาคนแคระกาเซลเป็น
ระยะทันทีทีไ่ ดร้ บั ขอ้ มูลใหม่
ทกุ ฝา่ ยเรมิ่ ตน้ เตรยี มพรอ้ มตง้ั รบั สถานการณโ์ ดยดว่ น หลงั จาก
เสรจ็ สน้ิ การถ่ายทอดข้อมูล
-------และระหวา่ งน้ันเอง คณะเดนิ ทางตัวปญั หาซึง่ ปลอมเป็น
พ่อคา้ ก็เดินทางมาถึงเมือง-------

●

132

(เฮเ้ ฮเ้ ฮ้ เมอื งนมี้ นั เจรญิ กวา่ ฟาลมสุ เปน็ ไหนๆ เลยไมใ่ ชร่ เึ น่ยี !?)
โชโงะตาโตดว้ ยความตะลึงงัน
พวกเขาแยกจากกองทหารอศั วนิ จา� นวนรอ้ ยกวา่ นาย เหลอื เพยี ง
แคอ่ ศั วนิ พลรถมา้ ซง่ึ ทา� หนา้ ทบี่ งั คบั รถมา้ กบั “ชาวตา่ งโลก” เทา่ นน้ั ทมี่ งุ่ หนา้
เขา้ เมอื ง และตอนนี้ ทุกคนกา� ลังตื่นตะลงึ จนพูดไม่ออกกบั ภาพทิวทัศน์
ของเมืองซึ่งเกนิ ขอบเขตจินตนาการไปไกลโข
เพราะไดย้ นิ วา่ เปน็ เมอื งอสรู พวกเขาทงั้ หมดจงึ ตงั้ แงด่ แู คลนไว้
ตง้ั แตแ่ รก แต่เมือ่ มาเหน็ ของจรงิ กลบั พบว่าในเมืองมีการจัดวางผังระบบ
นา�้ บาดาล อกี ทง้ั ยงั ปลอดกลนิ่ ไมพ่ งึ ประสงคท์ ง้ั หลาย บรรดาบคุ คลทเี่ ดนิ
ทอดนอ่ งสบายอารมณก์ ด็ เู หมอื นมนษุ ยม์ ากกวา่ อสรู มหิ นา� ซา�้ เสอ้ื ผา้ ทใี่ ช้
ตกแตง่ รา่ งกายยงั สวยงามสะอาดสะอา้ นยงิ่ กวา่ พวกพอ่ คา้ กบั ชาวเมอื งซงึ่
เดินขวกั ไขวใ่ นเมอื งหลวงของฟาลมสุ ด้วยซา�้
มองแวบเดยี วกร็ ู้ วา่ ประชาชนทอ่ี าศยั อยใู่ นดนิ แดนแหง่ นม้ี คี วาม
เปน็ อยู่อุดมสมบูรณ์
ทกุ หนแหง่ ในเมอื งคลาคลา่� ดว้ ยนกั ผจญภยั สง่ ผลใหก้ ารคา้ พลอย
ครึกครนื้
(บดั ซบ นมี่ นั บา้ ชดั ๆ! ทา� ไมอสรู ชน้ั ตา่� พวกนถ้ี งึ กนิ ดอี ยดู่ กี วา่ เรา
ได้เนย่ี !!)
สิง่ ทีผ่ ดุ ขึน้ ในใจของโชโงะหลงั ความตกตะลึง คือโทสะสดี �าข่นุ
และดูเหมอื นวา่ คริ ะระเองก็จะรู้สึกไม่ต่างกนั
“นี่ แบบนีม้ นั ไม่แปลกเกนิ ไปหนอ่ ยเหรอ? ทา� ไมเจ้าพวกท่อี ยู่
ทน่ี ถี่ งึ ดมู ชี วี ติ สขุ สบายกวา่ พวกเราอกี ละ่ ? เหน็ แลว้ ไมส่ บอารมณเ์ ลยอะ้ ?”
“เอานา่ เอานา่ คณุ คิระระ อย่าเพิ่งโมโหแบบนน้ั สิ”
แมแ้ ตเ่ คยี วยะทพี่ ดู ปลอบใหค้ นอน่ื ใจเยน็ กย็ งั รสู้ กึ ถงึ ความขดั แยง้
ในหลักตรรกะของความเจริญก้าวหน้าในเมืองซ่ึงตนเพิ่งเคยมาเยือน

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ยั พิบัติ 133

ดวงตาท่ีหรเ่ี ล็กลงเปลง่ ประกายที่น่ากลวั ออกมา
“ถ้าจ�าไม่ผิด เห็นว่าที่นี่มีสไลม์เป็นหัวหน้าใหญ่ใช่ไหม?

หมายความว่าถ้าเราฆ่ามันส�าเร็จ เราก็จะได้ข้ึนเป็นหัวหน้าของท่ีนี่แทน
ถกู รึเปล่า?”

“ความคิดเขา้ ทีนีน่ า โชโงะ! งานน้ฉี นั เอาดว้ ย------!!”
“ผมเองกเ็ หน็ ดว้ ยนะครบั แตถ่ า้ ทา� อะไรตามใจชอบ เดยี๋ วจะเปน็
ปัญหาตามหลังนี่สิ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกน้ันต้องการให้เราหาเรื่องป่วนเมือง
กอ่ นท่ลี ุงๆ อัศวินจะตามมาสมทบใชไ่ หมล่ะ? อยา่ งน้ีต้องบอกวา่ เขา้ ทาง
พอดดี ว้ ยซ้�า”
“ใชเ่ ลย ใชเ่ ลย ขอแค่มหี ลักฐานวา่ อสรู ทา� รา้ ยประชาชนเดนิ ดนิ
ผรู้ กั สงบอยา่ งเราๆ กพ็ อนเี่ นอะ? ถา้ อยา่ งนนั้ แคฉ่ นั แกต้ า่ งดว้ ย ‘เจา้ แหง่
คÓล่อลวง’ นักผจญภัยท้ังหลายนอกเหนือจากพวกอสูรมีหรือจะไม่เช่ือ
คา� ฉัน”
คิระระพูดตบท้ายกับทุกคนว่า งานกล้วยๆ! ซ่ึงทุกค�าของเธอ
ถูกต้องทุกประการ เพราะนั่นคือเป้าหมายท่ีพวกโชโงะมาเยือนเมือง
แหง่ นี้
“เฮอ้ กไ็ มเ่ ถียงหรอกนะครบั วา่ ท่านราเซน็ สั่งมาแบบนนั้ ”
ลกึ ๆ ในใจเคยี วยะเองกค็ ดิ อยเู่ หมอื นกนั วา่ นน่ั นา่ จะเปน็ วธิ ที งี่ า่ ย
และเหน็ ผลชดั เจนสดุ เขาจงึ เหน็ พอ้ งกบั คา� พดู ของคริ ะระโดยไมโ่ ตเ้ ถยี งตอ่
“ชิ ไมเ่ หน็ ต้องเตมิ คา� ว่า ทา่ น ใหไ้ อแ้ กพ่ รรคน์ นั้ เลย!”
“จริงดว้ ย ฉนั ละอยากใหล้ งุ นั่นตายไวๆ เสยี เหลือเกิน คิดดูสิ
ถา้ หมอนน่ั ตายเราก็จะได้เป็นอสิ ระ ถูกไหม?”
“ฮะฮะฮะ พอดีวา่ ผมเรยี กจนตดิ ปากแลว้ น่ะครบั ที่ส�าคัญคือ
ถ้าเผลอหลดุ ปากเวลาอยู่ต่อหน้าเขากค็ งไม่ดีสกั เทา่ ไหร่จริงไหม?”
เคยี วยะยม้ิ เฝอ่ื นขณะพดู แกต้ า่ ง เนอื่ งจากยงั ไมอ่ ยากใหใ้ ครลว่ งรู้

134

ธาตแุ ทข้ องตนเอง เขาจึงตอ้ งแสร้งวางมาดเดก็ นกั เรียนตัวอยา่ งไวก้ อ่ น
เอาละ มาพูดเกย่ี วกับค�าสง่ั ทพ่ี วกเขาได้รับคราวน้ีกันบา้ ง------
โชโงะนกึ ย้อนถงึ ค�าสั่งทต่ี นไดร้ บั พลางคาดหวังในใจว่าในท่ีสุด

กถ็ งึ เวลาอาละวาดเสยี ที
‘จะเป็นการพดู หาเรอ่ื งชวนทะเลาะหรอื อะไรกไ็ ด้ จงก่อกวน

แลว้ ใชพ้ ลงั ของคริ ะระดงึ บรรดานกั ผจญภยั มาเปน็ พวกซะ! แลว้ พวกขา้
จะฉวยจงั หวะนน้ั เร่มิ เคลื่อนไหว’

นนั่ คือเน้อื หาคา� สัง่ ของราเซน็
“ชาวต่างโลก” ซึ่งเปรียบได้กับลูกรักคนโปรดของอาณาจักร
ฟาลมุส 3 คน ถือเป็นก�าลังรบขนาดใหญ่ท่ีสามารถบดขยี้ประเทศ
ขนาดเลก็ ไดไ้ มย่ ากเยน็ โดยปกตแิ ลว้ ทง้ั สามคนแทบไมเ่ คยไดร้ บั อนญุ าต
ให้ออกเดินทางพรอ้ มกนั แตค่ รง้ั นีถ้ อื เป็นกรณพี เิ ศษเพราะมกี ารคาดเดา
เผื่อเอาไวว้ า่ ในกลมุ่ ผู้ให้ความสนบั สนนุ เหล่าปิศาจอาจมี “ชาวตา่ งโลก”
ปะปนอยู่
มหิ นา� ซา�้ ยงั ดเู หมอื นวา่ อารค์ บชิ อปเรฮมิ วางแผนอะไรบางอยา่ งไว้
ทนั ทที พี่ วกโชโงะลงมอื อศั วนิ ผทู้ า� หนา้ ทขี่ บั รถมา้ จะสง่ สญั ญาณบอกเพอื่
ใหเ้ รฮิมเร่ิมตน้ ด�าเนนิ ตามแผนการของตน
แม้จะไม่รู้รายละเอียด แต่แผนการดังกล่าวต้องเป็นประโยชน์
ต่อพวกโชโงะด้วยอย่างไมต่ อ้ งสงสัย
ถึงจะไม่ชอบหน้าสักเท่าไร แต่โชโงะก็ยอมรับในความสามารถ
ของราเซน็ เพราะถา้ ไมอ่ ยา่ งนน้ั พวกเขาคงหาทางทา� ทกุ อยา่ งเพ่อื ใหไ้ ด้มา
ซง่ึ อิสรภาพไปนานแลว้
“เอาเป็นวา่ เริ่มตน้ ลงมือกันเลยดีกว่า!”
โชโงะใชม้ อื ลบู จดั ทรงผมทใ่ี ชน้ า้� มนั ชนดิ พเิ ศษเสยขนึ้ สงู จนเหมอื น
หงอนไก่ พรอ้ มกับประกาศลงมือปฏิบัตกิ าร

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภยั พบิ ัติ 135

คิระระเป็นคนแรกทเ่ี รม่ิ เคลือ่ นไหว
“วา้ ยยย-------!! เด๋ยี วเถอะ นายคนนัน้ นะ่ เมอื่ ก้นี ายจับกน้ ฉนั
ใช่รึเปล่า? นี่อย่าบอกนะวา่ คดิ จะปลกุ ปล�า้ ฉนั ?”
สถานการณ์ปะทุขึ้น จากการแสดงของคริ ะระ
เธอจงใจเดนิ ชนทหารรกั ษาการณท์ า่ ทางเซอ่ ซา่ ซง่ึ ดแู ลว้ คาดวา่
คงเอาแต่เหม่อลอยเป็นนิจ และฮ็อบก็อบลินหน้าตาซื่อบ้ือโดดเด่นเกิน
ใครคนที่ว่าก็คือลูกน้องภายใต้สังกัดโดยตรงของก็อบตะ------ ก็อบโซ
นนั่ เอง
“ขะ ขา้ ยังไม่ไดท้ �าอะไรเลยนะครบั !?”
กอ็ บโซลนลาน มองซา้ ยขวาดว้ ยทา่ ทหี วาดหวนั่ ราวกบั กา� ลงั มอง
หาเทวดาท่ีพรอ้ มจะยืน่ มอื ชว่ ย
“หนอ็ ยแน่ะ อยา่ ท�าเป็นไขสือหนอ่ ยเลย อธิบายมาเดยี๋ วน้ีเลย
นะว่าหาเรื่องพวกฉนั ท�าไม เอาแบบกระจา่ งเลยนะ เขา้ ใจรเึ ปลา่ ?”
คิระระขยบั เข้าใกลก้ ็อบโซคล้ายจะดึงดนั เอาคา� ตอบ ก่อนแสรง้
ล้มจนหงายหลงั ประหน่งึ โดนผลกั
“โอย๊ -------! เลน่ แบบนเ้ี หรอ ใครกไ็ ด!้ ชว่ ยตามเจา้ หนา้ ทร่ี กั ษา
ความปลอดภยั มาให้ที-------!!”
“มะ ไมใ่ ชน่ ะครับ! ขา้ ยงั ไมไ่ ด้ท�าอะไรจรงิ ๆ!! อะ อกี อยา่ ง ข้า
นแ่ี หละครบั ทหารรักษาการณ.์ ..”
กอ็ บโซยงิ่ ลนลานหนักข้ึน นา้� ตาเริ่มเออ่ คลอสองเบ้าตา
อนั ทจี่ รงิ กอ็ บโซตา่ งหากทเ่ี ปน็ ผเู้ สยี หาย เขาไมไ่ ดท้ า� อะไรทง้ั นน้ั
ตามที่ตนเองยนื ยัน
ทว่าคนรอบข้างกลับมองก็อบโซด้วยสายตาติเตียน รูปลักษณ์
เซอ่ ซา่ ของเจา้ ตวั กลายเปน็ เหตนุ า� ภยั มาให้ ผคู้ นทอ่ี ยใู่ นเหตกุ ารณต์ า่ งเรม่ิ
พากันเคลือบแคลงก็อบโซ ซึ่งส่วนหน่ึงเป็นเพราะคิระระตีเนียนใช้
‘เจ้าแห่งคÓลอ่ ลวง’ ชักจูงสติของคนเหลา่ น้ัน

136

“เฮ้ เฮ้ เขาวา่ ฮอ็ บก็อบลินคนน้ันรังแกผู้หญงิ ละ”
“น่ันมันชุดของทหารรักษาการณ์เมืองนี้ไม่ใช่รึ? คนที่มีหน้าท่ี
ปกป้องพวกเราไม่มที างทา� เร่อื งพรรคน์ ัน้ หรอกนา่ ข้าไมเ่ ชอื่ เดด็ ขาด”
“แต่ผหู้ ญิงคนนน้ั โดนผลักจนกระเด็นเลยนา?”
“จรงิ ร?ึ ข้าไดย้ นิ วา่ อสรู ทน่ี ี่นิสยั สงบเสง่ยี มนะ?”
“ทผ่ี า่ นมาไมเ่ คยมปี ญั หาทา� นองนขี้ นึ้ เลยนน่ี า แลว้ ทา� ไมจๆู่ เกดิ
เรื่องข้ึนได้ละ่ ?”
ถึงจะยงั เช่ือครงึ่ ไมเ่ ช่ือครึ่ง แตไ่ ม่มนี ักผจญภยั หรือพอ่ คา้ คนใด
เอย่ ปากเขา้ ขา้ งกอ็ บโซสกั คน ตา่ งคนตา่ งงนุ งงไมแ่ นใ่ จในสถานการณต์ รงหนา้
สว่ นจะถูกสกิลของคิระระครอบงา� โดยสมบรู ณเ์ มือ่ ใดกข็ ้ึนอยกู่ บั เวลา
โชโงะและเคียวยะพากันแสยะย้ิม ก่อนขยับเดินหน้าขึ้นมา
หนึง่ ก้าวเพ่อื โหมไฟ
“เฮ้ เฮ้ อสรู เมอื งนถ้ี งึ ขน้ั กลา้ ทา� รา้ ยแขกตา่ งบา้ นตา่ งเมอื งรเึ นย่ี ?”
“จรงิ ๆ แลว้ ทท่ี า� ทเี ปน็ มติ รแลว้ เชอื้ เชญิ ใหพ้ วกเรามาเยอื นถงึ ถน่ิ
เพราะจะได้จ่โู จมทา� ร้ายได้ง่ายหน่อยสินะ!?”
ทง้ั สองคนตะโกนเสยี งดงั ลนั่ พลางเดนิ เขา้ มายนื ในลกั ษณะปกปอ้ ง
คริ ะระซึ่งก�าลงั แสรง้ ทา� เปน็ ตวั ส่ันงนั งก
การหาเรื่องทหารรกั ษาการณห์ น้าตาเซอ่ ซ่าตรงหนา้ เป็นเพยี ง
แผนการเพอ่ื เรยี กตวั ระดบั หวั หนา้ ออกมา และเมอ่ื หวั หนา้ โผลเ่ มอ่ื ไรละคร
ฉากหลกั กไ็ ด้ฤกษเ์ ปดิ ม่านเมอื่ นัน้
หากอีกฝ่ายยอมรับและเอ่ยขอโทษ ก็จะสามารถหยิบมาเป็น
ประเด็นดึงความเห็นใจจากรอบด้านและใช้เป็นข้ออ้างในการเรียกตัวผู้
รับผิดชอบระดับสูงออกมาสะสางความ แต่จะดีกว่าถ้าอีกฝ่ายเป็นพวก
มทุ ะลุเดอื ดดาลแล้วเร่ิมตน้ ใช้กา� ลงั กอ่ น เพราะยงิ่ สถานการณบ์ านปลาย
มากเทา่ ไร ทพั หนา้ ของหนว่ ยอศั วนิ ซงึ่ จะตามมาสมทบทหี ลงั กย็ ง่ิ พพิ ากษา
แบบรวบรัดตัดความได้งา่ ยขึน้ เทา่ น้ัน

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพบิ ัติ 137

ด้วยเหตุนี้ พวกโชโงะจึงต้องการให้อสูรโง่เง่าตรงหน้าเป็นฝ่าย
ลงมือกอ่ น

ทว่า เรอื่ งกลับไม่ง่ายอยา่ งทค่ี ิด
“มีอะไรกันรึครับ?”
ทหารรกั ษาการณล์ กั ษณะคลา้ ยระดบั หวั หนา้ ซงึ่ เดนิ เขา้ มาดว้ ย
ทา่ ทีสบายๆ-------- ก็อบตะกลับท�าในสงิ่ ทีเ่ รยี กไดว้ า่ ผิดความคาดหมาย
ของโชโงะ
“อหุ วา กอ็ บโซอกี แลว้ รคึ รบั ? เจา้ นมี่ นั ชอบหาเรอื่ งใสต่ วั อยเู่ รอื่ ย
เลยจรงิ ๆ คราวน้ีทา� อะไรเขา้ ใหล้ ะ่ !”
ก็อบตะเอ่ยเช่นน้ันพลางใช้น้วิ จ้ิมศรี ษะกอ็ บโซเบาๆ
จากนน้ั จงึ หันหนา้ ไปทางพวกโชโงะ
“ต้องขอโทษมากๆ เลยครับ เอาไว้ข้าจะอบรมให้หลาบจ�า
แล้วกัน”
พร้อมกับพดู เสมอื นไมใ่ ชป่ ระเด็นใหญโ่ ต
“คณุ กอ็ บตะ แต่ว่าขา้ ...”
“ไมไ่ ดท้ า� สนิ ะครบั ? จะทา� หรอื ไมท่ า� กไ็ มเ่ กย่ี วหรอกครบั แคโ่ ดน
สงสยั กถ็ อื วา่ เจา้ เปน็ ฝา่ ยเสยี เปรยี บแลว้ ทา่ นรมิ รุ ยุ งั เคยพดู เลยนคี่ รบั วา่
‘ไม่มีอะไรน่ากลัวเกินกว่าการถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกโรคจิตชอบ
ลวนลาม’”
กอ็ บตะแกล้งดดั น�้าเสยี ง พรอ้ มกับท�าหนา้ ตาน่ากลวั ประกอบ
ซง่ึ บรรดาผคู้ นทม่ี งุ ดสู ถานการณ์ เรมิ่ เหน็ พอ้ งกบั คา� พดู ดงั กลา่ ว
“สะ แสดงวา่ คุณก็อบตะเชื่อขา้ ใช่ไหมครบั ?”
ค�าถามของกอ็ บโซท�าให้กอ็ บตะถอนหายใจ
“ไม่เห็นต้องถาม ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่อาจหาญพอจะท�าเร่ือง
ทา� นองน้หี รอก”
ก็อบตะประกาศชัดถอ้ ยชดั ค�า

138

ก็อบโซโผเข้ากอดก็อบตะ ธารน้า� ตาล้นทะลกั ขณะร้องวา่ ข้าจะ
ขอติดตามท่านไปชัว่ ชวี ิต!

แม้ก็อบตะจะดูขนลุกกับการกระท�าของลูกน้อง แต่ก็ตบบ่า
ก็อบโซเบาๆ เพอื่ ใหค้ ลายกงั วล

ในขณะเดียวกนั นนั้ คิระระกา� ลังจอ้ งมองบคุ คลท้งั สองอยา่ งไม่
สบอารมณ์

“เดีย๋ วก่อนนะยะ หมายความว่ายงั ไง? จะพูดว่าฉนั โกหกร?ึ ”
“เอะ๊ ฟังแล้วกน็ า่ จะจบั ใจความไดว้ ่าแบบนน้ั ไม่ใชห่ รือครับ?”
คริ ะระโกรธเปน็ ฟนื ไฟขนึ้ มาทนั ทที ก่ี อ็ บตะสวนกลบั ดว้ ยคา� ถาม
พรอ้ มสหี นา้ ตกใจ
“มนั จะมากเกนิ ไปแลว้ ไอบ้ า้ ! แนน่ กั รถึ งึ ไดค้ ดิ หาเรอ่ื งฉนั ! ทสี่ า� คญั
แกไม่เหน็ เหตุการณแ์ ท้ๆ ทา� ไมถึงเชอื่ ค�าพดู ของเจ้านั่นเล่า?”
คิระระตะโกนอย่างฉุนเฉียว ทว่าก็อบตะกลับยังคงนิ่งเป็นทอง
ไมร่ ูร้ อ้ น
“คา� ตอบงา่ ยนดิ เดยี วครบั ถา้ ไมเ่ ชอ่ื พวกเดยี วกนั แลว้ จะใหเ้ ชอื่ ใคร
ล่ะครับ”
คา� ตอบกลับน้ัน ช่างฟงั เสมอื นไมใ่ ชเ่ รอื่ งสลักสา� คัญ
“บ้าบอคอแตก! คิดวา่ เหตุผลพรรคน์ ั้นมันฟังขึน้ รึไงยะ!”
“เอาเป็นว่าข้าเสริมอีกนิดก็ได้ ก็อบโซคนนี้เล็งคุณชิออนมา
แตไ่ หนแตไ่ ร ซึ่งทุกคนต่างร้เู รอื่ งน้ดี ี ดงั น้นั เปน็ ไปไม่ไดแ้ นน่ อนทีเ่ จา้ นีจ่ ะ
แต๊ะอั๋งเด็กสาววยั กระเตาะแบบคุณ”
กอ็ บตะตอบดว้ ยนา้� เสยี งเรยี บเฉยไรอ้ าการรอ้ นรน ซา้� ยงั ไมแ่ ยแส
ต่อคิระระท่กี า� ลังโกรธควนั ออกหู
หลังพากันน่ิงงันชั่วอึดใจ ผู้คนท่ีล้อมวงดูสถานการณ์ก็ระเบิด
หัวเราะเสยี งดงั สนน่ั
“ดะ เดย๋ี วสคิ รับ คุณก็อบตะ ท�าไมทา� ร้ายกนั แบบนล้ี ่ะ!”

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงสู่ภยั พบิ ตั ิ 139

กอ็ บโซกระโดดโหยงหน้าแดงก่า� พลางต่อว่าต่อขานก็อบตะ
“หนวกหูนา่ ป่านนี้แลว้ จะเขินทา� ไมครับ ในเมอื่ ทกุ คนเขารู้กัน
หมดแล้ว?”
“ทุกคนทว่ี า่ คือ...”
“ทกุ คนกค็ อื ทุกคนไง ตัดใจเสยี เถอะครบั ก็อบโซ”
เมอ่ื เหน็ กอ็ บตะยกั ไหล่ กอ็ บโซซงึ่ อยใู่ นอาการโมโหโทโสกโ็ พลง่
ข้ึนด้วยความเดือดดาลว่า “ข้าอุตส่าห์คิดว่าจะติดตามท่านไปช่ัวชีวิต
แต่ไมเ่ อาแล้วครับ เลิก เลิก!”
และระหว่างนั้นเอง ทโ่ี ทสะของคริ ะระทะลเุ กินขดี สุด
“จะมากไปแลว้ ไอพ้ วกเวรตะไล!! อย่ามาดูถูกฉันนะ! พวกแก
ทุกคน “ไปตายซะ”!!”
เด็กสาวตะเบง็ ลนั่
คริ ะระไมส่ นใจแลว้ วา่ แผนการทว่ี างไวเ้ ปน็ แบบไหนอยา่ งไร เธอ
ตอ้ งการสงั หารทกุ คนในทน่ี ้ซี ึ่งหวั เราะเยาะตนใหส้ นิ้ ซาก เรยี กไดว้ า่ โมโห
จนสตขิ าดของแท้ จนไม่สนใจแลว้ วา่ คนทเี่ หลือรอดชีวิตคงมแี คโ่ ชโงะกบั
เคียวยะ
อนั ทจ่ี รงิ โชโงะกบั เคยี วยะเองกไ็ มไ่ ดใ้ หค้ วามสา� คญั กบั แผนการ
อยแู่ ล้ว ทั้งสองคนจงึ ทา� เพียงยมิ้ มุมปาก เตรียมพรอ้ มออกโรงอาละวาด
ให้สาแก่ใจ
การตอ้ งทนใชช้ วี ติ อยภู่ ายใตก้ รอบในอาณาจกั รฟาลมสุ สง่ ผลให้
สภาวะจติ ของ “ชาวตา่ งโลก” ทงั้ สามบดิ เบยี้ วมใิ ชน่ อ้ ย และสงิ่ นน้ั กา� ลงั
สะท้อนออกมาในรูปของการกระท�า
ความตายแผ่ปกคลมุ ทกุ ตารางนิว้ ------- น่นั คือสงิ่ ทคี่ ริ ะระคาด
คะเน แต่ในความเป็นจรงิ กลับไมม่ อี ะไรเกดิ ขึน้
“อา้ ว ทา� ไม...?”
““-------อก้ึ !?””

140

นักผจญภยั และพ่อคา้ แม่คา้ รอบตวั ยงั คงหัวเราะรว่ นไมห่ ยุด
ไม่เพียงแค่คิระระ แม้กระท่ังโชโงะกับเคียวยะก็ยังไม่สามารถ
ปดิ ซ่อนความงนุ งง เมื่อเหตุการณ์ท่คี วรเกิดกลับไมเ่ กดิ
ระหวา่ งทท่ี ง้ั สามกา� ลงั ตกตะลงึ เสยี งออ่ นหวานของใครคนหนงึ่
ก็ดังข้นึ
“อยา่ งนนี้ เี่ อง... เปน็ สกลิ เปลยี่ นเสยี งใหอ้ ยใู่ นรปู ของความยาวคลนื่
เพอ่ื แทรกแซงคลน่ื สมองสนิ ะคะ เปน็ พลงั ทนี่ า่ พรนั่ พรงึ จรงิ ๆ เหน็ ทจี ะตอ้ ง
สัง่ หา้ มใช้ในประเทศของเราเสยี แล้ว”
ในน้�าเสยี งที่เป็นมิตร แฝงถงึ การตอ่ ตา้ นท่ีเฉยี บขาด
ชูนะน่นั เอง
บรรดาลกู นอ้ งของก็อบตะเป็นคนว่ิงไปส่งข่าวกอ่ นทีก่ ารประชมุ
จะเร่ิม ซึ่งชูนะสังหรณ์ไม่ดีหลังรับฟังข่าวสาร จึงรุดมายังท่ีเกิดเหตุโดย
มีชิออนตามอารกั ขา

●
ชูนะย้มิ ละมนุ ในขณะทส่ี ายตาจับนงิ่ อยูท่ ่คี ิระระ
ด้วยยนู ีคสกลิ ‘นกั วิเคราะห’์ ท�าให้วเิ คราะหค์ วามสามารถของ
คิระระได้อย่างสมบูรณ์แบบ มิหน�าซ้�ายังปรับแก้ออร่าโดยเปล่ียน
ความยาวคลนื่ เปน็ คณุ ลกั ษณะเดยี วกนั ท�าให้พลังของคริ ะระไม่ท�างาน
ซ่งึ ทั้งหมดเกิดขึ้นได้ด้วยดวงตาแห่งปัญญา
“ดูเหมือนว่าพวกคุณจะไม่เหมาะสมกับดินแดนน้ีนะคะ กรุณา
กลับไปเสียเถอะคะ่ ”
ชนู ะยม้ิ อย่างนุม่ นวล ทว่านัยน์ตากลับเยน็ ชา แน่นอนวา่ ไมใ่ ช่

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงส่ภู ัยพบิ ัติ 141

เรอ่ื งแปลกทจี่ ะเปน็ เชน่ นนั้ เพราะชนู ะมองจติ สงั หารทอี่ ยใู่ นการโจมตขี อง
คิระระออกแบบทะลุปรโุ ปร่ง

“โกหกน่า... ไมอ่ ยากเชือ่ เลย...”
คริ ะระทรดุ ฮวบลงน่งั กับพ้ืน
เธอตระหนกั ไดว้ ่า “ระดับ” ของตนกับอกี ฝ่ายตา่ งกนั แค่ไหน
ตระหนกั วา่ ผหู้ ญงิ คนนแ้ี ตกตา่ ง และผหู้ ญงิ คนนน้ี แ่ี หละคอื สตั ว์
ประหลาดของจริง ท่ตี า่ งชั้นกบั ฝูงชนรอบด้าน
ทวา่ อกี สองคนนอกจากคริ ะระไมท่ นั สงั เกตถงึ เรอื่ งนนั้ ไมส่ ิ ตอ้ ง
พูดวา่ ร้แู ตไ่ ม่สนมากกว่า
คริ ะระแพห้ มดรปู กจ็ รงิ แตพ่ ลงั ทา� ลายซงึ่ อยใู่ นตวั พวกเขาสองคน
ไม่ใช่ของที่พลังพิสดารจะท�าให้หมดฤทธ์ิได้ ด้วยเหตุน้ีท้ังสองผู้มั่นใจ
ในพลังของตนเต็มร้อย จึงคิดว่านี่เป็นโอกาสดีส�าหรับทดสอบความ
สามารถ
นอกจากนี้ ในเมอื่ แผนการดา� เนนิ มาถงึ ปา่ นนแี้ ลว้ จะใหย้ กเลกิ
กลางคนั ก็คงไมเ่ หมาะ
“หืม งน้ั เรอะสรุปว่าจะเอาอย่างนี้สินะ ไดเ้ ลย ในเมอ่ื พวกแก
ต้องการ ฉันก็ยนิ ดเี ป็นคู่มือใหแ้ บบไมอ่ อมมอื !”
โชโงะถูกความงามของชูนะดึงดูดสายตา ก่อนฉุกนึกข้ึนได้ว่ามี
หนทางทา� ให้อีกฝา่ ยกลายเป็นทาสหากโค่นสา� เรจ็
ความคิดของเขา ณ เวลาน้ีคือในเมื่อสาวสวยคนนี้เป็นอสูร
แล้วท�าไมจะเอามาเก็บไว้ข้างตวั ในฐานะทาสไมไ่ ด้
กระแสความคิดเปี่ยมตัณหาของโชโงะตรงไปยังชูนะ พลางคิด
ว่าจะจับมาปรุงรสแบบใดดี คงไม่มีอะไรแจ่มแจ๋วเกินกว่าการได้หัวเราะ
เยย้ หยนั ยามมองดอู กี ฝา่ ยกรดี รอ้ งดว้ ยความเจบ็ ปวด และเลน่ สนกุ จนกวา่
เธอจะเอย่ ปากร้องขอความเมตตา
ทันใดนนั้ เสยี งเย็นเยยี บนิ่งเฉยก็ดงั ขนึ้ ขดั จงั หวะความคิดโชโงะ

142

“เจา้ สงิ่ มชี วี ติ ชน้ั ตา่� ความคดิ ทรามๆ ทงั้ หลายมนั ออกมาใหเ้ หน็
ทางสหี นา้ หมดแลว้ นะ? ถา้ พวกเจา้ ยอมออกจากเมอื งไปโดยดี ขา้ กจ็ ะไว้
ชวี ติ แตถ่ า้ ยงั ดงึ ดนั ไมท่ า� ตามคา� สง่ั กอ็ ยา่ หวงั เลยวา่ จะมชี วี ติ อยดู่ วู นั รงุ่ !”

หญิงสาวสวยสะคราญมาดน่ิงขรึม ผูม้ หี ่นุ เพรียวรปู รา่ งสมสว่ น
ในชดุ สูทก้าวออกมายนื หน้าชูนะ

เธอคนน้ันก็คือชิออน ดวงตาของเธอเวลานี้ลุกวาวด้วยโทสะ
ขณะขยบั ขึ้นมาดา้ นหน้าหนึง่ ก้าวในเชงิ ปกป้องชนู ะ

“น่าสนกุ ! ในเมื่ออยากขวาง ฉันก็จะขยใี้ ห้เละเลย!”
โชโงะหวั เราะคลมุ้ คลงั่ กอ่ นเปลง่ เสยี งตะโกนกอ้ ง ในนา้� เสยี งนนั้
เจือความสบายอารมณ์ตามประสาผู้แข็งแกร่งซึ่งไม่มีค�าว่าแพ้อยู่ใน
เสย้ี วสมอง
“ออ้ ดทู ่าทางวา่ ต้องโดนฟาดจนลงไปนอนกองกับพน้ื เสียกอ่ น
ถึงจะเข้าใจในส่งิ ทท่ี างนีต้ ้องการบอกสินะ ก็ได้ ขา้ จะเปน็ คมู่ อื ใหเ้ อง!”
และแลว้ การฟาดฟนั ชนดิ เอาเปน็ เอาตายระหวา่ งโชโงะกบั ชอิ อน
ก็เร่ิมต้นขึน้

สว่ นเคยี วยะก�าลงั เพลดิ เพลินกับสถานการณต์ รงหน้า
ในเม่อื ไม่มีคนคอยจบั ตาจา�้ จี้จ�้าไช เขาก็ไม่จา� เป็นตอ้ งแสดงบท
นักเรียนตัวอย่างอีกต่อไป มิหน�าซ้�าย่ิงได้เห็นโชโงะอาละวาดน�าไปก่อน
อย่างนดี้ ้วยแลว้ จะให้ตนสงบเสงี่ยมอดทนอยูค่ นเดียวไดอ้ ย่างไร
“หืมมม ในเม่ือเป็นแบบน้ี ผมกข็ อทา� ตามใจชอบบา้ งดีม้ัยนะ?
จริงๆ แล้วก�าลังคิดอยากทดสอบพลังน้ีอยู่พอดีเลยด้วย”
รอยยม้ิ บดิ เบย้ี วปรากฏบนใบหนา้ ของเคยี วยะ ขณะทม่ี อื ชกั ดาบ
ออกจากฝกั
เคียวยะนบั วันเฝ้ารอโอกาสตั้งแตม่ ายงั โลกน้ี และในที่สุดเวลา
แหง่ การทดสอบพลงั ของตนก็มาถึง

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพิบัติ 143



หหึ ึหึ อยากรู้มานานแลว้ วา่ พลังนใี้ ชท้ า� อะไรได้บา้ ง!)
คนทยี่ นื อย่ตู รงหนา้ เขา ณ ตอนนีก้ ค็ ือชูนะ แตเ่ บือ้ งหน้าชนู ะ
ยงั มีก็อบตะกบั ก็อบโซยนื ขวางอยู่
“ทา่ จะไมด่ แี ลว้ สคิ รบั กอ็ บโซ อารักขาทา่ นชูนะด้วยครบั ”
“ทราบแลว้ ครับ!”
ก็อบตะชักดาบส้ันออกมา ย่อสะโพกลงต�่าเตรียมตั้งรับ ขณะ
เดยี วกนั เคียวยะซง่ึ ยนื อยตู่ รงข้ามกับตนพอดกี ย็ กดาบขึ้นในระดบั สายตา
วิชาถนดั ของเคียวยะคอื เคนโด้
สว่ นสกลิ -------ยนู คี สกลิ คอื ‘จอมผา่ สะบนั้ : คริ ซิ าคโุ มะโนะ’
พลังท่ีเน้นไปท่ีการฟันเพียงอย่างเดียวซ่ึงเป็นพรสวรรค์ใน
เชิงดาบซง่ึ ตดิ ตัวมาแต่ก�าเนดิ กับเอ็กซ์ตร้าสกลิ ‘เนตรสวรรค์’ ยงั เป็น
ปัจจัยช่วยเสรมิ ใหเ้ คียวยะใชพ้ ลังน้ีได้เตม็ ประสิทธภิ าพยง่ิ ขนึ้
‘เนตรสวรรค’์ ทวี่ า่ น้ี หมายถงึ สกลิ ในการรบั รสู้ ถานการณร์ อบดา้ น
รวมถงึ ตนเอง โดยมองผา่ นองคป์ ระกอบรวมเสมอื นกา� ลงั มองดหู นา้ จอเกม
ด้วยการเน้นขอบเขตการมองเห็นเป็นพิเศษ ความเร็วในการตอบสนอง
ตอ่ สง่ิ ตา่ งๆ ยอ่ มเพม่ิ ขน้ึ ตาม มหิ นา� ซา�้ ยงั มี ‘เรง่ ความเรว็ การคดิ คÓนวณ’
พว่ งเข้ามา ทา� ใหเ้ คียวยะรับรู้และตดั สินสถานการณ์ต่างๆ ไดร้ วดเรว็ ขน้ึ
ถึง 300 เทา่
พลงั 3 ชนดิ น้ี ทา� ใหเ้ คยี วยะยนื อยแู่ ถวหนา้ สดุ ของนกั ดาบยอด
ฝีมือท้ังในอาณาจักรฟาลมุสและศาสนจักรศักด์ิสิทธิ์แห่งทิศประจิม
ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาถูกราเซ็นสั่งให้เก็บซ่อนพลังน้ันไว้ ทว่า ณ
ท่ีนเ้ี วลานี้ คา� ส่ังดงั กลา่ วไมส่ ามารถควบคมุ เคียวยะไวไ้ ด้อีกต่อไป
เลือดในกายเคียวยะพลุ่งพล่าน เม่ือรู้ว่าโอกาสส�าแดงพลังให้
เต็มเหนีย่ วมาถึงแลว้
“ฮา่ ฮะฮะฮะ! ถา้ มพี ลังนี้ละก็ ผมไม่มีทางแพแ้ ม้แตย่ ัยปา้ ทีช่ ่อื
ฮนิ าตะ! และแน่นอนว่าการแพ้ปลาซิวปลาสร้อยแบบพวกแก ยิ่งเปน็ ไป

บทที่ 2 บทเพลงโหมโรงสภู่ ัยพิบตั ิ 145

ไม่ได้เขา้ ไปใหญ่!”
เคยี วยะเปลง่ เสยี งตะโกน กอ่ นหวั เราะดงั สนนั่ พรอ้ มกบั เงอ้ื ดาบ

พุ่งเขา้ ใสก่ ็อบตะ

ขณะเดยี วกัน ท่ีหอ้ งประชุม-------
การประชุมเริม่ ข้นึ โดยไมม่ ีชนู ะและชิออน
“เอาละ เตรยี มการเรียบรอ้ ยแลว้ เรียกทา่ นริมุรุกลับมากันเลย
ดีกวา่ !”
เบนมิ ารใุ ช้ ‘จิตสอ่ื สาร’ เรียกรมิ รุ ุ หลงั ประกาศใหท้ กุ คนในท่ี
ประชมุ รับทราบ ทว่ากลับไม่มีเสยี งตอบรบั ใดๆ
“ตะ ติดตอ่ ทา่ นรมิ รุ ุไมไ่ ด-้ ------!?”
ความเงียบเข้าครอบงา� ห้องประชุมทันควัน เมื่อเบนิมารุพึมพา�
ออกมาเช่นนัน้
สิ่งทีต่ ามมาหลังจากนนั้ คอื ความหวาดกลวั
ห้องประชุมเงยี บสงัด จนชวนใหน้ กึ ถงึ ค�าคา� นีโ้ ดยแท้
กระทง่ั เบนมิ ารซุ ง่ึ ปกตไิ มเ่ คยแสดงทา่ ทางหวน่ั ไหว ยงั หนา้ ซดี เผอื ด
ไปชั่วขณะ น่ันแสดงให้เห็นว่าการติดต่อกับริมุรุไม่ได้ สร้างความกังวล
ใหญ่หลวงให้พวกเขา
ตอนนน้ั เอง-------
มหาเวทมนตรท์ ี่มวิ รนั รา่ ยเสรจ็ สมบรู ณพ์ อดี
เมื่อพลังเวทท้ังหลายสูญสิ้น เมืองทั้งเมืองก็ตกอยู่ในความ
โกลาหล
ชาวเมืองต่างเร่งร้อนพยายามพาแขกผมู้ าเยือนอพยพ แต่กลบั
ทา� ไดไ้ มน่ านนกั
ไม่สิ บอกว่าท�าไม่ไดน้ ่าจะถูกตอ้ งกว่า
เพราะเวทลบั อกี หนง่ึ ชนดิ ถกู รา่ ยครอบมหาเวทมนตรข์ องมวิ รนั ไว้

146

อีกชนั้ หน่ึง
พริซันฟลิ ด์ (เขตเวทปิดผนกึ สี่ทศิ ) ------- เวทมนตร์ลบั ท่เี ปน็

ผลจากการค้นควา้ ของบาทหลวงเรฮิม
เวทมนตรท์ ถ่ี กู ปรบั ปรงุ ใหมใ่ หแ้ มแ้ ตเ่ ทมเพลิ ไนทซ์ งึ่ ยงั มพี ลงั ไม่

มากนักสามารถใช้งานได้เมื่อร่วมมือร่วมแรงกัน โดยอาศัยหลักการ
พน้ื ฐานเดยี วกบั “โฮล่ีฟิลด์” ซึ่งครเู ซเดอร์นา� เข้ามาใช้อย่างเป็นทางการ

บรรดาอสูรในเมอื งพากันล้มฟบุ กับพ้นื ด้วยสหี นา้ ทุกข์ทรมาน
พอ่ คา้ แมค่ า้ ตา่ งมองหาทางหนกี นั ใหว้ นุ่ วาย ในขณะทนี่ กั ผจญภยั
ทา� หนา้ ท่ปี กป้องผคู้ นเหล่านน้ั
ผอู้ าละวาดด้วยความบันเทิงใจ กบั ผู้พยายามปกปอ้ งเมอื งจาก
ภัยพบิ ัติ-------
วันนี้
ภยั พิบัติซ่งึ ไมเ่ คยเกิดขึ้นมากอ่ น ไดม้ าเยอื นเทมเพสต์
สาเหตุสารพันโยงใยซับซ้อน น�าพาสถานการณ์ให้ยิ่งจมด่ิงสู่
ความอลหมา่ น-------

บทท่ี 2 บทเพลงโหมโรงส่ภู ัยพบิ ตั ิ 147