เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 01

เพ่ือกอ็ บตะโดยเฉพาะเลยทเี ดยี ว
“เอ๋ จะดหี รือครบั ?”
“เออ ยงั ไงซะเจา้ กค็ งเอาของฝากไวห้ มดจนไมม่ กี ระทง่ั ผา้ หม่ จะ

ใชต้ อนนอนใชไ่ หมละ่ ? ถา้ จะเดนิ ทางละก็ หา้ มละเลยการเตรยี มตวั พวกน้ี
นะ”

หลงั จากสงั่ สอนกอ็ บตะเชน่ นน้ั แลว้ คนแคระผนู้ นั้ กด็ งึ เอาเปใ้ บเกา่
ออกมาอกี

“ข้าให้ไอ้น่ีด้วย แล้วก็ใส่ของตากแห้งไว้ให้แทนเงินทอนแล้ว
คงจะพอกนิ ไดส้ กั อาทิตย์แหละ โชคดีล่ะ!!”

“จรงิ เหรอครับ!? ขอบคณุ มากนะครบั !!”
ก็อบตะเอย่ ขอบคุณความมนี �้าใจของคนแคระ
“ไมต่ อ้ งคดิ มากหรอก ทจ่ี รงิ มดี เลม่ นนั้ ขา้ เปน็ คนทา� ขน้ึ เองแหละ
เพราะฉะนน้ั จะใหป้ ลอ่ ยคนทเ่ี ปน็ เจา้ ของไวเ้ ฉยๆ กค็ งไมไ่ ด้ ขออวยพรให้
กลบั บา้ นไดอ้ ยา่ งปลอดภยั นะ”
เอย่ จบแล้ว คนแคระผู้นัน้ ก็จากไปตอ้ นรับลกู คา้ คนอืน่ ต่อ
(น่นั สนิ ะ... ถา้ เราออกเดนิ ทางจากทน่ี ่มี ือเปลา่ แคป่ ่าก็คงกลับ
ไปได้ไมถ่ ึง ต้องขอบคุณคณุ คนแคระใจดจี ริงๆ!)
ก็อบตะโคง้ ศรี ษะขอบคุณอีกครง้ั แม้วา่ คนแคระผู้นั้นคงจะมอง
ไม่เห็น แตเ่ ขากอ็ ยากจะสง่ ความร้สู ึกขอบคุณอกี สกั เลก็ นอ้ ยกย็ ังดี
จากน้ันก็อบตะก็สวมเส้ือโค้ทที่ได้รับ สะพายเป้ข้ึนหลัง แล้ว
ออกจากสถานท่นี นั้
ทวา่ แมจ้ ะทา� ตามเป้าหมายสา� เรจ็ แลว้ กอ็ บตะกย็ ังไม่คิดจะเรม่ิ
เดนิ ทางกลับอยา่ งเด็กดี
“อุตสา่ ห์ได้ออกมาไกลๆ ท้ังที ไปเทยี่ วชมอะไรหลายๆ อยา่ ง
หน่อยคงไมเ่ ป็นไรหรอกเนอะครบั !”
หลงั จากพมึ พา� เชน่ นนั้ และสรปุ ดว้ ยตวั เองแลว้ กอ็ บตะกว็ นเวยี น

398

เที่ยวชมทัศนศกึ ษาส่วนตา่ งๆ ของราชอาณาจกั รคนแคระ
ราชอาณาจักรคนแคระน้ันสร้างอยู่ภายในถ้�าตามธรรมชาติ

ขนาดใหญ่ ทา� ใหไ้ ม่สามารถมองเหน็ พระอาทิตย์โดยตรงได้ แต่เพราะมี
เทคโนโลยีอันแยบยลสร้างเป็นระบบที่ท�าให้น�าแสงธรรมชาติเข้ามาได้
ภายในจงึ มแี สงสว่างมากพอทีจ่ ะไมท่ า� ใหร้ ้สู กึ ไม่สะดวก

ส่วนยามค่�าคืนเองก็มีตะไคร่น้�าเรืองแสงซ่ึงขึ้นอยู่ตามผนังถ�้า
ปล่อยแสงสว่างออกมา ท�าให้คงปริมาณแสงเอาไว้เทียบเท่าได้กับคืน
พระจนั ทรเ์ ตม็ ดวง

สงิ่ ทีเ่ ปน็ ปัญหาก็คอื การใช้ไฟ
แมจ้ ะไมใ่ ชพ่ น้ื ทปี่ ดิ แตเ่ นอ่ื งจากอยใู่ นถา�้ ควนั จงึ สะสมคละคลงุ้
ได้ง่าย ท�าให้การระบายอากาศมีความส�าคัญ และด้วยเหตุน้ีจึงท�าให้มี
ข้อจ�ากดั เรอื่ งการใชไ้ ฟไม่วา่ จะเป็นในอาคารหรอื ภายนอกกต็ าม สถานที่
ที่ใช้ไฟเช่นโรงงานหรือโรงครัวน้ันมีหน้าท่ีท่ีจะต้องว่าจ้างนักดับเพลิงให้
เตรยี มพร้อมอยเู่ ปน็ ประจ�าด้วย
ดงั นน้ั สถานทที่ ที่ า� อาหารไดจ้ งึ มจี า� กดั และทา� ไดเ้ ฉพาะในอาคาร
เท่านนั้
ตามปกตแิ ลว้ ถา้ รสู้ กึ ไมส่ บายตวั กอ็ บตะเองกอ็ าบนา�้ แตก่ อ็ บตะ
เพิ่งจะเสร็จจากการเดินทางไกล สรุปแล้วก็คือก็อบตะในเวลานี้นั้น
ตวั เหมน็ สดุ ๆ แถมพวกกอ็ บลนิ ยงั ไมม่ วี ฒั นธรรมในการอาบนา�้ เปน็ ประจา�
ดว้ ย ดงั นั้นจงึ เปน็ เรอ่ื งช่วยไม่ได้
หากเปน็ บรเิ วณรา้ นรบั ซอื้ ซง่ึ ใกล้กับปากทางเขา้ ออกทค่ี ลาคล�่า
ไปดว้ ยบรรดานกั ผจญภยั กอ็ าจจะไมเ่ ตะตานกั ทวา่ หากเปน็ ภายในอาคาร
กเ็ ปน็ อกี เรอื่ งหนง่ึ แมว้ า่ จะมกี ารระบายอากาศ แตก่ อ็ บตะกม็ กี ลนิ่ รา้ ยแรง
มากเกินพอทจ่ี ะท�าใหผ้ ้คู นรสู้ ึกไม่ดี
ย่ิงเปน็ เขตยา่ นการคา้ กย็ ่งิ มผี คู้ นชักสหี นา้ เพมิ่ ขึ้น
บรรดาพอ่ คา้ ตา่ งแดนพากนั สง่ สายตาไมพ่ อใจมายงั กอ็ บตะ ซงึ่

SIDE STORY ก�รผจญภัยครั้งใหญข่ องก็อบตะ 399

เม่อื ถูกอาบด้วยสายตาแบบนนั้ ต่อให้เปน็ กอ็ บตะเองก็รสู้ กึ อยูไ่ ม่เป็นสขุ
ขน้ึ มาเหมอื นกนั

(ร้สู กึ แย่บอกไม่ถูกยังไงไม่รแู้ ฮะ... รีบๆ ออกไปน่าจะดีกวา่ แฮะ
แบบนี)้

เนื่องจากอ่านบรรยากาศได้อย่างรวดเร็ว ก็อบตะจึงตัดสินใจ
กลับหม่บู ้านก็อบลิน

ซ่ึงนั่นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เนื่องจากว่าก็อบตะไม่มีเงิน
ถึงจะอยู่ทศั นศกึ ษาตอ่ ไปกไ็ ม่สามารถหาอาหารรับประทานไดน้ น่ั เอง

และเดมิ ทีก็อบตะก็ไมเ่ ข้าใจหลักการเรอื่ งเงนิ ตราอยูแ่ ลว้ ถงึ ได้
ใช้วธิ กี ารเอาของแลกของ ซ่งึ สา� หรบั เรอ่ื งน้นี ั้นเปน็ เร่ืองทชี่ ่วยไม่ไดจ้ ริงๆ

ก็อบตะเลิกล้มความต้ังใจท่ีจะท่องเที่ยว และตั้งท่าจะไปจาก
สถานที่น้ัน------

ทวา่ ตอนนั้นเองกอ็ บตะกไ็ ดเ้ ห็นเข้า
ภาพท่ีบรรดาสาวงามปานเทพธิดาก�าลังย้ิมแย้มอยู่ในร้านที่
ตกแตง่ ประดับประดาสวยงาม
เขาคิดว่าเจ๊ก็อบลิน่าเองก็งามปานนางสวรรค์เหมือนกัน แต่
ระดบั กย็ งั ผิดกับหญิงสาวเหล่าน้ี
ใบหยู าวปรากฏใหเ้ หน็ จากเรอื นผมสที องงดงามทดี่ รู าวกบั นา�้ ไหล
พวกเธอคอื เผา่ เอลฟ์ซ่งึ มเี อกลักษณ์ของภูตหลงเหลืออยเู่ ขม้ ขน้
ความจริงแล้ว การประเมินความงามจะตัดสินจากเอกลักษณ์
พิเศษของเผ่าพันธุ์ต่างๆ แต่อันท่ีจริงก็คือความรู้สึกเรื่องความงามของ
กอ็ บลนิ นนั้ เปน็ เหมอื นกบั มนษุ ย์ ดว้ ยเหตผุ ลทแ่ี สนจะงา่ ยดายนนั่ คอื เปน็
สิ่งที่หลงเหลือจากในฐานะท่ีเดิมทีพวกเขาก็เป็นภูตประเภทหนึ่ง แม้จะ
ดอ้ ยพฒั นาลง แตเ่ นอื้ แทก้ ค็ งยงั ใกลเ้ คยี งกบั ภตู ดว้ ยเหตนุ ้ี เหลา่ กอ็ บลนิ ที่
มคี วามเปน็ เหตเุ ปน็ ผลตา่� จงึ จโู่ จมมนษุ ย์ หรอื บางทกี ม็ แี มแ้ ตผ่ ทู้ พ่ี ยายาม
จะแพร่กระจายลูกหลานของตนตามแตส่ ญั ชาตญาณจะพาไปอยดู่ ้วย

400

(สวยจังเลย! สักวันหน่ึงผมเองก็อยากจะสนิทสนมกับพ่ีสาว
ชาวเอลฟ์บา้ งเหมือนกนั แฮะ!)

กอ็ บตะตดั สนิ ใจอยา่ งนน้ั และคดิ วา่ ตนจะตอ้ งแขง็ แกรง่ ขนึ้ ใหไ้ ด้
แมแ้ ตก่ อ็ บตะเอง หากวา่ แขง็ แกรง่ ขน้ึ กอ็ าจจะมหี ญงิ งามมาชอบ
เหมอื นกับท่ีเจ๊กอ็ บลิน่าว่าไวก้ ็เป็นได้
หลงั จากได้เปา้ หมายใหม่ในใจแล้ว กอ็ บตะก็ตัดสนิ ใจค้างแรม
ทร่ี าชอาณาจกั รคนแคระ 1 คืน
โดยพกั อาศยั กลางแจง้ ทส่ี วนสาธารณะซง่ึ ตงั้ อยใู่ กลก้ บั ประตใู หญ่
เนอื่ งจากคดิ แลว้ วา่ จะอยา่ งไรการออกเดนิ ทางตอนกลางคนื กเ็ ปน็ อนั ตราย
แตถ่ งึ กระนนั้ กไ็ มจ่ า� เปน็ ตอ้ งกงั วลเรอื่ งฝนฟา้ เพราะอยภู่ ายในถา�้
และเพราะไดเ้ สอ้ื โคท้ ท่ีคนแคระใจดที �าให้จึงไมร่ ูส้ กึ หนาวดว้ ย
หลังผ่านค�่าคืนซ่ึงสบายกว่าที่คิด ก็อบตะจึงลืมตาต่ืนขึ้นอย่าง
แจ่มใส
ทง้ั นเี้ หน็ วา่ นา้� พทุ อ่ี ยใู่ นสวนสาธารณะนน้ั สรา้ งขนึ้ โดยใชน้ า�้ บาดาล
ซึง่ ดืม่ ได้ดว้ ย ก็อบตะจึงดงึ เอาถงุ ใส่น้า� ออกมาจากเปแ้ ลว้ เติมน้า� จนเตม็
และจากน้ีไป ก็ได้เวลาออกจากราชอาณาจักรคนแคระเพื่อ
เดินทางกลบั เสยี ที

*

ใครบางคนส่งเสียงเรียกก็อบตะตอนที่ก�าลังจะก้าวออกจาก
ประตูเมอื ง

“อ้าว เจา้ หนนู นี่ า ท�าธุระเสรจ็ แลว้ ร?ึ ”
เม่ือแหงนมองขึ้น ก็พบว่าเปน็ พอ่ ค้าชาวโคโบลด์นั่นเอง โดยที่
ด้านหลงั นนั้ มีนักรบฮ็อบก็อบลิน 2 ตนกับก็อบลินา่ ผมสนี ้า� ตาลแดงเดิน
ตามมาด้วย

SIDE STORY ก�รผจญภัยครง้ั ใหญ่ของกอ็ บตะ 401

“อะ๊ คุณพอ่ คา้ !”
ก็อบตะจึงทักทายตอบ ดูเหมือนว่าเหล่าพ่อค้าเองก็ก�าลังจะ
เดนิ ทางกลบั เชน่ กนั
หากเป็นพ่อค้าท่ีร่�ารวยก็ดูเหมือนว่าจะค้างแรมกันอยู่หลายคืน
แตด่ ทู า่ วา่ ถา้ เปน็ ขบวนพอ่ คา้ เลก็ ๆ ละกจ็ ะไมพ่ กั อยกู่ นั นานนกั ตามปกติ
แล้วจะต่างรีบซ้ือขายแลกเปลี่ยนให้เสร็จ แล้วเดินทางกลับไปพักผ่อน
สบายๆ ที่ประเทศของตน
หลงั จากทกั ทายกนั เสรจ็ แลว้ พอ่ คา้ ชาวโคโบลดก์ ใ็ หก้ อ็ บตะตดิ
รถม้าไปดว้ ย
“เรากลบั ทางเดยี วกนั ใช่ไหมล่ะ ยงั ไงซะกม็ ีท่วี า่ งอยแู่ ลว้ ดังนัน้
นั่งไปจนถึงระหว่างทางเถอะ แต่ถ้ามีโจรหรือสัตว์ปิศาจโผล่ออกมาละก็
ต้องช่วยกนั ปอ้ งกันดว้ ยนะ?”
เอย่ เชน่ นน้ั แลว้ พอ่ คา้ ชาวโคโบลดก์ ห็ วั เราะอยา่ งขเ้ี ลน่ เขาไมค่ ดิ
หรอกว่าก็อบตะจะเป็นก�าลังรบได้ เห็นได้ชัดว่าน่ันเป็นเพียงข้ออ้างท่ีจะ
ให้กอ็ บตะข้นึ รถมา้ ไปดว้ ยเทา่ นน้ั
ฝ่ายกอ็ บตะเองก็หวั เราะอยา่ งสบายอารมณ์ เพราะเข้าใจผดิ ว่า
ไดร้ ับการพึง่ พา จึงรสู้ กึ ภาคภมู ิใจอยบู่ า้ งเล็กนอ้ ย
แล้วทั้งขบวนก็ออกเดินทางเลียบไปตามธารนา้� สายใหญ่ ผ่าน
ทุ่งหญา้ ไปไดอ้ ย่างไรป้ ญั หา แลว้ เข้าส่ปู ่า
กอ็ บตะเองก็ร่วมวงกับทกุ คนในการล่านกป่า และเก็บรวบรวม
ลกู ไมใ้ นเวลาทีห่ ยดุ พกั
“แกเน่ยี มีพรสวรรค์ในเร่อื งแบบน้สี ุดยอดไปเลยนะ! เก่งจริงๆ
ทเ่ี จอกระทง่ั ของกนิ แบบน้ดี ้วย...”
“สมแลว้ ทเี่ ปน็ เผา่ พนั ธท์ุ อ่ี าศยั ในมหาพงไพรแหง่ จรู า่ พอเขา้ ปา่
แลว้ ท�าประโยชนไ์ ดม้ ากกว่าท่คี ิดแฮะ”
“นน่ั สินะ ไมน่ กึ เลยวา่ นายจะมพี รสวรรคแ์ บบน้ีอยูด่ ว้ ย”

402

ทัง้ หมดพากนั กล่าวชมเชยกอ็ บตะเช่นนนั้
ฝ่ายก็อบตะที่ถือนกป่าซึ่งล่ามาด้วยด้วยการปาหินขนาดเล็กใส่
กไ็ มอ่ าจปดิ บงั ความยนิ ดไี วไ้ ด้ เขารสู้ กึ ไดใ้ จเนอ่ื งจากแทบจะไมเ่ คยไดร้ บั
ค�าชมกบั เขาเลย
และสิ่งท่ีเขาพบเข้าระหว่างช่วงเวลาเหล่าน้ัน ก็คือเห็ดสีสันน่า
หวาดผวา ใชแ่ ล้ว มันคอื เหด็ ท่กี ็อบตะกินเขา้ ไปโดยไม่ร้สู ึกตวั ในตอนท่ี
ทอ้ งหวิ จัดนนั่ เอง
(ไอ้น่ีเน่ียกินไม่ได้สินะ แต่ว่า อ้าว? เดี๋ยวก่อนนะ... ไอ้เห็ด
สีธรรมดาที่ขึ้นอยู่ตรงนั้นเองก็รู้สึกว่าจะอันตรายอย่างไรไม่รู้เหมือนกัน
หรอื วา่ ทเี่ รากินเข้าไปจะเป็นไอ้นก่ี ันแน่?)
แมจ้ ะคดิ ถงึ ความเปน็ ไปไดข้ น้ึ มาได้ แตเ่ มอ่ื มองดสู แี ดงนา่ หวาดผวา
หลายเฉดสีสดใสแล้ว ท�าใหม้ องอย่างไรมันก็ไม่นา่ จะเปน็ ของทกี่ ินได้
สีของมันท�าให้แม้กระท่ังก็อบตะที่ก�าลังได้ใจยังต้องนึกละล้า-
ละลงั
“นาย ไอ้นน่ั มนั กนิ ไมไ่ ดน้ ะ เขาเรยี กกันวา่ เหด็ ไฟเดอื ด มพี ษิ
ร้ายแรง โดยเฉพาะต้นท่ีมีส่วนผสมของพิษรุนแรง จะระเบิดเมื่อถูกไฟ
ทา� ใหพ้ ษิ รา้ ยแรงกระจายไปทวั่ ถา้ คดิ จะทา้ ทายฉนั กไ็ มห่ า้ มหรอก แตร่ บั ประกนั
ได้ว่านายได้ไปท่ีชอบๆ แน”่
เมือ่ เจบ๊ อกอยา่ งนน้ั ก็อบตะก็พยกั หน้าหงกึ ๆ ตอบ เขาไม่เหน็
จา� เป็นจะต้องลงทนุ กินเห็ดท่าทางอนั ตรายแบบนสี้ ักหนอ่ ย

พวกก็อบตะปล่อยเห็ดไฟเดือดไว้ที่เดิม แล้วรวมรวบลูกไม้ได้
อย่างไมย่ ากเยน็

นอกเหนอื จากพวกกอ็ บตะทมี่ หี นา้ ทหี่ าวตั ถดุ บิ ทา� อาหารแลว้ ก็
ยงั มีผู้ซง่ึ ทา� หนา้ ทไ่ี ปตกั นา้� ทแี่ มน่ า�้ กับผู้มหี นา้ ท่ีทา� อาหารดว้ ย

เมื่อทุกคนท�าหน้าที่ของตัวเองเสร็จ และก�าลังจะเร่ิมเตรียม

SIDE STORY ก�รผจญภยั ครง้ั ใหญ่ของก็อบตะ 403

อาหาร------
“กรรรรรร------ !!”
เสียงค�ารามน่าหวาดหว่ันก็ดังก้องขึ้นอย่างกะทันหันส่งผลให้

บรเิ วณรอบๆ ถงึ กับสนั่ สะเทือน
แล้วสัตว์ปิศาจตนหนึ่ง ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับกล่ินอาย

แห่งความโกรธเกรยี้ ว
มันคือสัตวป์ ศิ าจแรงก์ B หรอื เบลดไทเกอร์ท่กี ็อบตะหลบหลกี

มาได้ดว้ ยเหด็ พิษก่อนหนา้ น้นี ั่นเอง
ดูเหมือนว่ามันจะได้รับบาดเจ็บเพราะสปอร์ของเห็ดพิษอยู่

เหมอื นกนั แตก่ โ็ ชคดที อ่ี ยใู่ กลแ้ หลง่ นา้� จงึ ทา� ใหฟ้ น้ื ตวั ขน้ึ มาได้ ทวา่ ความ
โกรธของมันไม่ได้หายไป ความโกรธเกร้ียวท่ีถูกปิศาจชั้นต่�าอย่าง
ก็อบลนิ ลบู คมกลายเปน็ จดุ ดา่ งพรอ้ ยท่ียากจะลบเลือนอยู่ในใจของมัน

และมันก็เดิมพันด้วยเกียรติยศศักด์ิศรีในฐานะผู้แข็งแกร่งที่
โดดเดย่ี ววา่ มนั จะต้องลา้ งแคน้ ผู้ที่บังอาจดหู ม่นิ มันให้จงได้

หลังจากร้องค�ารามอย่างโกรธแค้นแล้ว เบลดไทเกอร์ก็ปล่อย
วอยซ์แคนนอนใส่นักรบฮ็อบก็อบลินซ่ึงเป็นหน่ึงในผู้คุ้มกันจนกระเด็น
การโจมตที จี่ งใจแสดงใหเ้ หน็ ถงึ ความหา่ งชน้ั นนั้ ทา� ใหก้ ระทง่ั ฮอ็ บกอ็ บลนิ
ซง่ึ มรี า่ งเนอ้ื บกึ บนึ แขง็ แรงไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั ปางตายในชว่ั พรบิ ตา หรือ
หากไมไ่ ดฟ้ ลู เพลทเมล (เกราะคมุ้ กนั ทง้ั ตวั ) ชว่ ยปกปอ้ งไวล้ ะก็ ฮอ็ บกอ็ บลนิ
ตนน้ันอาจจะตายคาทไ่ี ปเลยก็ได้

“ลูกพี!่ ?”
ฮ็อบก็อบลนิ อีกตนหนึ่งส่งเสยี งอย่างตกใจ แต่กด็ ูเหมือนวา่ จะ
ขยบั ไปไหนไมไ่ ด้ ทท่ี า� ไดเ้ ตม็ ทก่ี แ็ คเ่ พยี งยกขวานขน้ึ เตรยี มพรอ้ มระวงั การ
โจมตจี ากเบลดไทเกอรเ์ ทา่ นน้ั ทวา่ กเ็ ปน็ เรอ่ื งชว่ ยไมไ่ ด้ เพราะฮอ็ บกอ็ บลนิ
ทีม่ ีแรงกเ์ พียงแคร่ ะดบั C น้นั ไมใ่ ชค่ ู่มอื ท่จี ะต่อกรกบั เบลดไทเกอรซ์ ่ึง
เป็นแรงก์ B ไดเ้ ลย

404

“อยา่ ไปกระตุ้นมันนะ เจ้าน่ีมันตวั อันตราย ถา้ ต้องสูก้ บั เบลด-
ไทเกอรล์ ะก็ ตอ่ ใหพ้ วกเราสกั 10 คนรว่ มมอื กนั สกู้ ย็ งั ไมร่ เู้ ลยวา่ จะเอาชนะ
ได้รเึ ปล่า คุณพอ่ ค้า รบี เกบ็ ข้าวของแล้วคอ่ ยๆ ออกหา่ งจากที่นี่ซะ”

เจ๊เอ่ยอย่างสงบ หล่อนรู้ดีว่าย่ิงกระตุ้นเบลดไทเกอร์เท่าไร
อันตรายก็ยิ่งเพิ่มข้ึนเท่านั้น หล่อนจึงเอ่ยเตือนเหล่าพ่อค้าเผ่าโคโบลด์
เพราะคดิ วา่ อยา่ งนอ้ ยทสี่ ดุ กอ็ ยากจะใหผ้ วู้ า่ จา้ งหนรี อดไปไดอ้ ยา่ งปลอดภยั

พลางคาดหวังว่าถ้าโชคดี พวกหล่อนเองก็อาจหนีรอดได้ใน
ระหวา่ งท่เี บลดไทเกอร์ก�าลังกินม้าลากรถ...

ทวา่ ความหวงั นั้นต้องถูกบดขย้ีลง เพราะเปา้ หมายของเบลด-
ไทเกอรค์ ือการแกแ้ ค้น ไมใ่ ชก่ ารหาอาหารให้อม่ิ ท้อง

บรรดาผู้คุ้มกันต่างต้ังท่าเตรียมพร้อม ฝ่ายเบลดไทเกอร์ก็
กวาดตามองหาวา่ กอ็ บตะซึง่ เปน็ เหย่อื เปา้ หมายนน้ั อยทู่ ่ีไหน

ทวา่ ขณะเดยี วกนั เบลดไทเกอรก์ ส็ ง่ สายตาขม่ ขบู่ รรดาพอ่ คา้ เผา่
โคโบลดท์ ่พี ยายามจะหลบหนีไปอย่างเงยี บๆ ด้วย การแสดงความหมาย
วา่ ไมค่ ดิ จะปลอ่ ยใหใ้ ครหนรี อดไปไดแ้ มแ้ ตค่ นเดยี วนน้ั ทา� ใหบ้ รรดาพอ่ คา้
พากนั หมดหวงั และไดแ้ ตท่ รดุ น่งั ลงตรงน้นั

“ไมไ่ หว ดทู า่ เจา้ นค่ี งไมค่ ดิ จะปลอ่ ยใหพ้ วกเราหนรี อดไปไดแ้ น”่
“เอาไงดีครับเจ?๊ ลา� พงั พวกเราคงชนะไม่ได้หรอกนะครบั ?”
“ขว่ ยไมไ่ ดน้ ะ คงมแี ตต่ อ้ งทมุ่ สดุ ตวั เทา่ นน้ั แหละ พวกคณุ พอ่ คา้
ถา้ พวกเราบกุ ตะลยุ เขา้ ไปเมอ่ื ไร ใหท้ กุ คนรบี วงิ่ หนไี ปพรอ้ มๆ กนั นะ! แต่
แยกกันไปหลายๆ ทางละ่ ถ้าคดิ ว่าอยากจะมชี วี ติ รอดให้ได้แมแ้ คส่ กั นดิ
ละก็นะ”
บรรดาผู้คุ้มกันต่างพากันเตรียมตัวเตรียมใจที่จะเข้าต่อสู้กับ
เบลดไทเกอรโ์ ดยท้งิ ชีวติ ของตวั เอง พวกเขาคิดจะเอาตวั เองเปน็ เหย่ือลอ่
เพอ่ื หาทางใหพ้ วกพ่อคา้ หนีไปให้ได้
ทวา่ ขณะทบี่ รรยากาศแหง่ ความส้ินหวังเรม่ิ คกุ รนุ่ กลบั มีชายซ่งึ

SIDE STORY ก�รผจญภัยครงั้ ใหญข่ องกอ็ บตะ 405

อ่านบรรยากาศไมอ่ อกอยูค่ นหนง่ึ
ใชแ่ ลว้ กอ็ บตะนน่ั เอง วนิ าทที ไี่ ดย้ นิ เสยี งคา� รามของเบลดไทเกอร์

ก็อบตะก็คดิ วา่ นั่นเปน็ โอกาสของตนแลว้
(เจ้าเสือตัวน้ันสินะครับ!? แค่ลูกกะจ๊อกที่ไล่ไปได้ด้วยเห็ด

เทา่ นั้นน่คี รับ ถา้ เปน็ เจ้านัน่ ละกแ็ ม้แต่ผมเองกน็ า่ จะเอาชนะไดน้ ะครับ!)
จะเข้าใจผิดอะไรก็ควรเอาแคใ่ นระดบั ทพี่ อสมควร ทว่ามนั ก็สง่

ผลใหก้ อ็ บตะเป็นคนเดยี วในที่น้ที ไ่ี ม่ถกู ความหวาดกลัวครอบงา�
“คูม่ ือของแกคอื ผมครบั !”
กอ็ บตะกระโจนออกไป ซงึ่ เมอ่ื เหน็ ดงั นน้ั เบลดไทเกอรก์ ค็ า� ราม

อย่างดุร้าย
“เจ้าบา้ ! ถงึ นายจะกระโจนออกไปก็ท�าอะไรไมไ่ ด้หรอกนา่ !?”
เจร๊ อ้ งตะโกน ทว่าก็อบตะกต็ อบด้วยรอยยม้ิ ว่า “ทีน่ ีป่ ลอ่ ยให้

เป็นหนา้ ทข่ี องผมเถอะครบั !”
แล้วจากนัน้ กเ็ ร่ิมว่ิงมุ่งหน้าเข้าไปในปา่
ฝ่ายเบลดไทเกอร์เองก็เร่มิ ออกว่ิงดงิ่ ตรงไล่กวดกอ็ บตะ ราวกับ

วา่ คนอ่นื ๆ นอกจากนนั้ ไม่อยใู่ นสายตาของมนั

ท้ังหมดพากันน่ิงอ้ึง ทว่าก็หยุดการเคลื่อนไหวไปเพียงชั่วขณะ
เทา่ นน้ั

“เฮย้ เจา้ บ้านัน่ ... จะฝืนตัวเองกใ็ หม้ นั พอดๆี หนอ่ ยส.ิ ..”
แม้ว่าเหล่าผู้คุ้มกันจะตกใจ ทว่าก็ไม่ปล่อยให้โอกาสท่ีก็อบตะ
สร้างขึ้นหลดุ ลอยหายไป
“พวกคณุ รบี หนไี ปตอนน้ีเลย! ส่วนพวกเราจะหยดุ มนั ไว้ทนี่ ”่ี
“ตะ แตว่ า่ ...”
“ไม่ต้องใส่ใจหรอก น่ีเป็นงานของพวกเรา ถ้าพวกเราหนีพ้น
จากเจ้าสตั ว์ประหลาดน่นั เมอื่ ไหรจ่ ะตดิ ตอ่ ด้วยกระบอกจุดไฟนะ”

406

“กอ็ ย่างที่วา่ น่ลี ะ พวกเราเองกไ็ มค่ ิดจะตายหรอก ยงั ไงกอ็ ยาก
จะกลบั มาพบกันอีกแบบต่างคนตา่ งปลอดภยั ละนะ------”

พดู จบเจก๊ ไ็ ลพ่ วกพอ่ คา้ ขนึ้ รถมา้ แมค้ ดิ วา่ กอ็ บตะคงไมอ่ าจถว่ ง
เวลาอะไรได้ แต่หากเหลอื พวกตนอยดู่ ้วยก็คงจะช่วยให้นายจ้างหนรี อด
ไปได้ เม่อื แนใ่ จวา่ รถม้าของพวกพ่อคา้ เรมิ่ ขยบั เขย้อื นแลว้ เหล่าผู้คุ้มกนั
จงึ เริม่ ออกวิ่งไปตามทิศทางทกี่ อ็ บตะวิง่ ไป

ส่วนกอ็ บตะในตอนนั้นก็ก�าลงั ------
(น่ากลวั ------! น่ากลัวสุดๆ เลยครับ!!)
เพ่งิ จะไดเ้ ผชิญกับความกลัวของพลงั กดดันจากเบลดไทเกอรท์ ่ี
ไลต่ ามมาเอาปา่ นนี้
โดยเบลดไทเกอรน์ น้ั รน่ ระยะหา่ งระหวา่ งมนั กบั กอ็ บตะไดใ้ นเวลา
ไมน่ านดว้ ยกา� ลงั ขาทีน่ า่ กลวั ไม่เสียชอื่ สตั วป์ ศิ าจแรงก์ B
(ถะ ถา้ รู้ว่าจะเปน็ แบบนล้ี ะก็ ไม่น่าท�าเป็นเทเ่ ลยเรา------)
แตจ่ ะมาเสยี ใจเอาปา่ นนกี้ ส็ ายไปเสยี แลว้ กอ็ บตะจงึ วงิ่ สดุ กา� ลงั
แบบเอาเปน็ เอาตาย พยายามจะสรา้ งระยะหา่ งใหม้ ากขนึ้ บา้ งสกั เลก็ นอ้ ย
ก็ยังดี
ทว่าอาจเปน็ เรื่องดที ี่ถกู กดดันจากความกลัว แผนหนง่ึ จึงจดุ -
ประกายขน้ึ ในสมองของกอ็ บตะราวกับวา่ สวรรคช์ ่วยน�าทาง
(จริงสิ ถ้าใชเ้ จา้ นีล่ ะก็ บางที...)
ก็อบตะหยุดยนื แล้วควกั เอาสง่ิ หนึ่งออกมาจากอกเส้ือ จากนนั้
กย็ ้มิ เจา้ เล่ห์ กอ่ นจะขว้างไอเทม็ ท่ีถอื อยใู่ นมอื นน้ั ไปทางเบลดไทเกอร์
ฝา่ ยเบลดไทเกอรเ์ องกห็ ยดุ การเคลอื่ นไหวลงราวกบั ละลา้ ละลงั
ทจ่ี ๆู่ ก็อบตะกห็ ยุดยืนอยกู่ ับที่ และทนั ทีหลงั จากน้นั สง่ิ ทีก่ ็อบตะขว้าง
มา ก็รกุ ไลม่ าถงึ ตรงหน้าสายตาของเบลดไทเกอร์
ทจ่ี รงิ แลว้ เพยี งแคใ่ ชว้ อยซแ์ คนนอนอนั เปน็ อาวธุ ทยี่ งิ่ ใหญท่ ส่ี ดุ
ของเบลดไทเกอร์ป่นสิ่งที่พุ่งมาให้กลายเป็นผงเสียก็หมดเรื่อง ทว่า

SIDE STORY ก�รผจญภัยครั้งใหญ่ของก็อบตะ 407

ความทรงจ�าแห่งความผิดพลาดเม่ือคราวก่อนส่งผลให้เบลดไทเกอร์เกิด
ความลังเล เบลดไทเกอรเ์ ป็นสตั วป์ ิศาจท่มี ีสติปัญญาสงู มันจะไมท่ �าผดิ
พลาดเหมือนเดิมเปน็ ครั้งท่ีสอง ทวา่ สา� หรบั ครง้ั น้ี อุปนิสยั ท่คี วรเรยี กวา่
เป็นข้อดีนนั้ กลับกลายเป็นภยั เสยี น่ี

เบลดไทเกอรไ์ มค่ ดิ จะปลอ่ ยวอยซแ์ คนนอน แตเ่ ลอื กใชว้ ธิ หี ยดุ ยง้ั
สง่ิ ทพ่ี งุ่ มาดว้ ยวธิ กี ารคาบแทน จากสายตาของเบลดไทเกอรแ์ ลว้ การคาบ
เปา้ หมายโดยไมก่ อ่ ใหเ้ กดิ แรงสนั่ สะเทอื นนน้ั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งยากเยน็ อะไรเลย

ทว่า------
วินาทีเดียวกับที่เบลดไทเกอร์คาบส่ิงที่พุ่งมาไว้ในปากอย่าง
แผ่วเบา กอ็ บตะกต็ ะโกนว่า “อันซลี (เปิดผนึกกระบอกเวท)!!”
ผลลพั ธถ์ กู แสดงออกมารวดเรว็ เกนิ กวา่ ทเ่ี บลดไทเกอรจ์ ะทนั ได้
เข้าใจความหมายของคา� พูดนน้ั
กระบอกเวทมนตร์ท่ีร้านขนส่งเตรียมให้ แสดงผลลัพธ์ออกมา
ตามท่ีก็อบตะเล็งไว้ สรุปแล้วก็คือ ข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจ�าวัน
ยทุ โธปกรณร์ วมถงึ รถเขน็ ฯลฯ ปรมิ าณมากมาย ปรากฏข้นึ ในปากของ
เบลดไทเกอร์ซง่ึ คาบกระบอกเวทมนตรน์ ้นั เอาไว้อยา่ งกะทนั หนั นัน่ เอง
ผลทไ่ี ดน้ นั้ แนน่ อนวา่ สง่ิ ของเหลา่ นนั้ เปา่ กรามลา่ งของเบลดไท-
เกอร์เสยี กระจุย
ซ่ึงเป็นไปตามที่ก็อบตะคาดการณไ์ ว้
“ส�าเรจ็ แลว้ ครบั !”
กอ็ บตะแสดงความยนิ ดี ทวา่ แผนการของเขายงั ไมจ่ บลงเทา่ นนั้
เขายังเหลืออาวธุ ไมต้ ายทีช่ อ่ื ว่าเฟลมไนฟอ์ ยู่
เม่ือค�านึงถึงพลังในการต่อสู้ของเบลดไทเกอร์แล้ว ต่อให้เป่า
กรามลา่ งจนกระจยุ ก็คงยังไมอ่ าจหยดุ ยั้งมันได้ ซึง่ ในจดุ นั้น กอ็ บตะคิด
จะใชเ้ วทมนตร์ของอาวุธไม้ตายเพอื่ จะไดจ้ ดั การกบั คมู่ ือได้อยู่หมัด
(แต่ถา้ เผามันทนี่ ่ี สมั ภาระของเราคงจะไหมไ้ ปด้วยสนิ ะ ลอ่ มัน

408

ให้เขา้ ไปลึกกวา่ นอ้ี กี นดิ นา่ จะดกี วา่ )
เม่ือรู้ตัวว่าสัมภาระของตนกระจัดกระจายอยู่ที่บริเวณเท้าของ

เบลดไทเกอร์ กอ็ บตะจงึ หลบหนลี ึกเข้าไปในปา่ ต่อโดยล่อเบลดไทเกอร์
ใหต้ ามไปด้วย

ฝ่ายเบลดไทเกอร์ก็สับสนจนไม่อาจตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง
เพราะตอ้ งเผชญิ กบั ความเจบ็ ปวดที่ไม่เคยประสบมาก่อนแม้สักครัง้ ด้วย
เหตนุ ม้ี นั จงึ โกรธเกรย้ี วทกี่ อ็ บตะหนไี ป และเรมิ่ ไลต่ ดิ ตามตามสญั ชาตญาณ
เพียงอย่างเดียว เพราะถูกแย่งชิงพลังในการใช้ความคิดที่จะค�านึงถึง
จุดประสงคข์ องอกี ฝา่ ยได้ไปเสียแลว้

ความเจ็บปวดร้าวรานและโทสะกับความอับอายที่ถูกช่วงชิง
วอยซแ์ คนนอนซงึ่ เปน็ อาวธุ ทยี่ งิ่ ใหญท่ สี่ ดุ ของตนไป... เบลดไทเกอรก์ า� ลงั
ถูกครอบง�าด้วยความคิดเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือไม่ว่าอย่างไรมันก็ต้อง
จดั การก็อบตะให้ได้

เม่ือเวน้ ระยะห่างได้เล็กน้อย ก็อบตะก็ใชร้ า่ งกายเล็กๆ ของตน
ใหเ้ ปน็ ประโยชน์ โดยการมดุ เขา้ ไปในบรเิ วณทม่ี พี มุ่ ไมข้ นึ้ ตดิ กนั หนาแนน่
ด้วยเหตุน้ีจึงลบความแตกต่างของความสามารถระหว่างตนกับเบลด-
ไทเกอรล์ งได้ และประสบความส�าเรจ็ ในการสร้างระยะหา่ งในทส่ี ุด

ก็อบตะหนั กลับไปมองดูเบลดไทเกอร์
แล้วก็พบวา่ ศตั รูกา� ลงั ตรงดง่ิ ม่งุ มาทางเขาตามความคาดหมาย
(เอาละ! ถา้ เปน็ ท่นี ่ลี ะก็ไม่พลาดแน!่ )
สมรรถนะในการเคล่ือนท่ีของเบลดไทเกอร์ถูกบรรดาพุ่มไม้ที่
พัวพันแย่งชิงไป ก็อบตะจึงคิดว่าเพียงแค่โยนไปตรงๆ ก็คงจะเข้าเป้า
แนน่ อนแลว้ เขาจะใชอ้ าวุธไมต้ ายพรอ้ มกบั เดินพลังเวทของมนั ดว้ ย ถ้า
เปน็ เจา้ นล่ี ะก็ ถงึ จะเปน็ สตั วป์ ศิ าจท่ดี รุ ้ายก็คงไมม่ ที างไรบ้ าดแผลหรอก
แถมวอยซ์แคนนอนยังถูกปิดผนึก ดังน้ันเบลดไทเกอร์จึงไร้ซึ่ง
วธิ ที จี่ ะหลบ เมอื่ คดิ เชน่ นนั้ กอ็ บตะกข็ วา้ งเฟลมไนฟอ์ อกไปดว้ ยความมน่ั ใจ

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้งั ใหญ่ของกอ็ บตะ 409

เต็มเปยี่ ม
“ไฟร์ (เปลวเพลิงจงบงั เกิด)!”
จากนั้นก็ตะโกนอาคมท่ีคนแคระช่วยสอนให้ เวทมนตร์ของ

เฟลมไนฟ์จึงเร่มิ ทา� งานดว้ ยอาคมนนั้
สง่ ผลใหม้ ดี ถกู หอ่ หมุ้ ดว้ ยเปลวไฟในขณะทพ่ี งุ่ ตรงไปหาเบลด-

ไทเกอร์
เดิมที เวทมนตรจ์ ากเมจกิ เวพอ่ นระดบั นี้ ไม่ไดส้ ง่ ผลอะไรกับ

สัตวป์ ศิ าจแรงก์ B เลย ทวา่ เบลดไทเกอรก์ ลบั ระแวง มนั เผลอระแวง
และความระแวงนน้ั ก็น�าพาโชคและชัยชนะมาสกู่ อ็ บตะ

เบลดไทเกอร์ใชเ้ ขยี้ วดาบบนกรามบนซึ่งยงั คงหลงเหลอื อยแู่ ละ
ขยบั ไดด้ ง่ั ใจดดี เฟลมไนฟซ์ งึ่ หอ่ หมุ้ ดว้ ยเปลวไฟออกไป ซงึ่ เมอ่ื เหน็ เชน่ นนั้
สหี น้าของกอ็ บตะก็เต็มไปด้วยความส้นิ หวงั ทว่า สิง่ ทเี่ กิดข้นึ น้ีเองที่ถือ
เป็นโชคดขี องกอ็ บตะ

เฟลมไนฟ์ที่ถูกดีดกระเด็น ร่วงปักลงท่ีบริเวณเท้าของเบลด-
ไทเกอร์ ซง่ึ ตรงนั้นมเี หด็ ซง่ึ มคี ณุ ลกั ษณะพเิ ศษอย่างหนึง่ ขนึ้ อยู่ เห็ดซึ่งจะ
ปล่อยพิษออกมาเมื่อถูกความร้อน แถมเห็ดต้นน้ันยังเติบโตจนมีขนาด
ใหญเ่ สยี ด้วย...

เห็ดไฟเดือดท่ีถูกไฟแผดเผาระเบิดตัวออก ส่งสะเก็ดไฟให้
กระเด็นไปรอบๆ และส่งผลให้เกิดระเบิดต่อเน่ืองขึ้นทั่วทั้งบริเวณใกล้ๆ
เบลดไทเกอรซ์ ง่ึ อยู่ ณ ใจกลางของระเบดิ นนั้ จงึ ถกู ลกู หลงจากระเบดิ โดย
ไรซ้ ึง่ วิธกี ารหลบหนี และอาบสปอรพ์ ิษรา้ ยแรงเขา้ ไปท่วั ร่าง

ผลจากการปดั การโจมตที ไี่ มไ่ ดส้ รา้ งความเสยี หายมากมาย กลบั
ท�าให้มนั ได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสแทน

และตอนน้ันเอง------
“ทา� ไดด้ มี ากเลยนาย! ทเี่ หลอื ปลอ่ ยใหเ้ ปน็ หนา้ ทขี่ องพวกเราเอง!”
“ไง เจา้ หน.ู .. ฉนั ตอ้ งมองแกใหมแ่ ลว้ ละ แกเปน็ นกั สชู้ น้ั เลศิ เลย!”

410

เสียงที่แสนจะพึ่งพาได้ก็ดังข้ึนให้ก็อบตะที่เหน่ือยล้าเสียจน
กระดิกกระเด้ียไม่ได้แม้แตก่ ้าวเดยี วได้ยิน

ถา้ เปน็ เบลดไทเกอรท์ บ่ี าดเจบ็ สาหสั ละก็ เหลา่ นกั สผู้ คู้ มุ้ กนั เอง
กม็ ีโอกาสชนะได้

และแล้วเบลดไทเกอรก์ ถ็ กู กา� จัด ส่วนชยั ชนะก็เป็นของกอ็ บตะ
ด้วยประการฉะน้ี

*

พวกเขามาถงึ เส้นทางแยกในท่สี ุด
กอ็ บตะตอ้ งเดนิ ทางลกึ เขา้ ไปในปา่ สว่ นบรรดาพอ่ คา้ นน้ั จะเดนิ
ทางเลยี บธารนา�้ ตอ่ ไปทงั้ อยา่ งนี้ เพอื่ มงุ่ หนา้ สเู่ ขตปกครองของราชาปศิ าจ
“มดี ท่เี ปน็ สมบตั พิ งั ไป... แถมยงั ต้องลากรถเขน็ กลบั อกี แลว้ ...”
กอ็ บตะบน่ ทวา่ สหี นา้ นนั้ ยงั คงสบายอารมณเ์ หมอื นเคย เพราะ
ส�าหรับกอ็ บตะแล้ว เรือ่ งเหลา่ นนั้ ไมใ่ ชป่ ญั หาใหญอ่ ะไร
“พวกเรารอดมาไดเ้ พราะเธอน่ีละ ขอขอบคุณอกี ครง้ั นะ”
บรรดาพอ่ คา้ พากนั กลา่ วคา� ขอบคณุ ฝา่ ยก็อบตะกต็ อบรบั ดว้ ย
รอยยมิ้ ทเี่ ขินอาย
“นาย คอื ว่าฉันน่ะ ถา้ เปน็ นายละก็------”
“เจ๊ครับ ผมจะแขง็ แกร่งขน้ึ ใหไ้ ดค้ รบั ! คราวหน้าผมจะจัดการ
กับสตั ว์ปิศาจระดบั น้นั ให้ไดโ้ ดยไมต่ ้องให้ใครชว่ ยให้ดคู รับ!”
“เห อะ อ้อื นั่นสินะ จรงิ อย่างที่ว่า มงุ่ มั่นใหย้ งิ่ ๆ ข้นึ ไปอกี ละ่ !”
เจ๊ตั้งท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่เมื่อได้ยินค�าพูดที่เข้าใจผิดของ
ก็อบตะ หล่อนก็หยุดความรู้สึกไว้เพียงเท่าน้ันแล้วยิ้มกว้างให้ก็อบตะ
เพราะคิดว่าการท�าเชน่ นั้นจะท�าให้กอ็ บตะปีนป่ายขนึ้ ไปสงู ยง่ิ ขึน้ ได้อีก
และแล้วความรกั ของกอ็ บตะกไ็ ม่ไดบ้ รรลผุ ล ทัง้ สองตา่ งก็แยก

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้งั ใหญข่ องก็อบตะ 411

กันเดินไปตามเสน้ ทางทแี่ ตกต่างกนั ณ ทน่ี ี้
ก็อบตะลากรถเขน็ เดนิ ลึกเขา้ ไปในป่า
ฝา่ ยบรรดาพอ่ คา้ กบั นกั สผู้ คู้ มุ้ ครองกพ็ ากนั มองสง่ กอ็ บตะทเี่ ดนิ

จากไป
“ถ้าเป็นลกู ของเจา้ น่นั ละก็ คลอดให้กอ็ าจจะดเี หมอื นกันนะ”
เจพ๊ ึมพ�าเบาๆ ขณะทโ่ี บกมอื ลามองส่งก็อบตะ
“ตอนนย้ี ังทันนะครับเจ๊?”
“ไม่ละ แบบนแ้ี หละดีแล้ว เจ้านัน่ คงจะมบี างอย่างแตกต่างจาก

พวกเราแน่ ไม่อย่างน้ันคงไม่มที างเอาชีวติ รอดมาไดห้ รอก”
“น่ันสนิ ะครับ... จริงอย่างที่เจว๊ ่าครับ”
พวกเขาสนทนากันเช่นน้ัน ขณะที่มองส่งก็อบตะซึ่งเดินจากไป

โดยไมล่ ะสายตา

412

จ�กผ้เู ขียน

สวสั ดคี รับ ผมฟุเสะครบั
ก่อนอื่น ขอขอบพระคุณมากนะครบั ท่ีกรุณาถอื หนังสือเล่มน้ีไว้
ในมือ
ผลงานนเี้ ปน็ การนา� ผลงานทเี่ คยเผยแพรท่ างเวบ็ ไซตม์ าดดั แปลง
เพมิ่ เตมิ ครบั
ดงั นนั้ คิดวา่ คงมีบางท่านทีท่ ราบแล้วอยู่ดว้ ย ณ ปัจจบุ นั นิยาย
เรื่องนี้ก็ยังคงเผยแพร่ผ่านทางเว็บไซต์ 『เป็นนักเขียนนิยายกันเถอะ』
อยู่ครบั ดังนั้นผมจึงเขยี นไซด์สตอรใี่ หม่ทั้งหมดขึ้น เพ่อื ให้ทา่ นทเี่ คยได้
อ่านบนเว็บไซต์แล้วสนุกสนานได้ด้วยครับ
ส�าหรับท่านท่ีเพิ่งเคยได้อ่าน หากว่าไม่รังเกียจละก็ ลองอ่าน
เวอร์ช่ันเว็บไซต์ดูด้วยนะครับ เน้ือหาหลักน้ันเหมือนกับเวอร์ชั่นหนังสือ
กจ็ ริง แต่ก็มีจดุ ตา่ งกระจัดกระจายอยูต่ รงนน้ั บา้ งตรงนบี้ า้ ง ถ้าลองน�ามา
เปรียบเทียบกนั ก็คดิ ว่าสนุกดเี หมือนกันนะครบั
ผมเพงิ่ จะเคยไดเ้ ขยี นจากผเู้ ขยี นเปน็ ครงั้ แรก จงึ เกรง็ อยเู่ หมอื น
กันครับว่าจะเขียนอะไรดี
ดงั น้นั ผมขอใชส้ ถานทนี่ ี้ กล่าวขอบคณุ ทุกๆ ท่านซึง่ กรณุ าเปน็
ก�าลงั ขับเคลอ่ื นให้หนังสอื เลม่ น้ถี ือก�าเนดิ ขนึ้ มาไดแ้ ลว้ กันนะครบั
ทกุ ทา่ นทกี่ รณุ าอา่ นเวอรช์ น่ั เวบ็ ไซต์ ขอบพระคณุ สา� หรบั แรงเชยี ร์
เสมอมาครับ ความคดิ เห็นของทกุ ทา่ นคือพลงั สา� หรับผมครบั
คุณมิตซ์ วาห์ที่กรุณาวาดภาพประกอบที่แสนวิเศษให้
ขอบพระคุณมากครับที่กรุณาวาดตัวละครอันหลากหลายให้ออกมา
เตม็ ไปด้วยชวี ิตชีวา จากนไ้ี ปผมอาจจะพดู อะไรเอาแตใ่ จอกี ก็ได้ แตย่ ังไง

จ�กผเู้ ขยี น 413

ก็กรณุ าเดินไปกบั ผมด้วยนะครบั
คุณบรรณาธิการ I ซึ่งกรุณาติดต่อมาเร่ืองการจัดท�าหนังสือ

หากไมม่ คี วามเรา่ รอ้ นของคุณละก็ หนังสือเล่มน้คี งไม่ไดเ้ กดิ มาครบั
และสดุ ทา้ ยนี้ ทกุ ๆ ทา่ นทกี่ รณุ าซ้อื หนังสอื เล่มนี้
หากทา่ นได้อ่าน 『เกิดใหม่ท้งั ทีก็กลายเปน็ สไลมไ์ ปซะแลว้ 』

แล้วรสู้ ึกสนกุ สนาน ผมก็มคี วามสขุ ครับ
ถ้าเช่นน้นั ตอ่ จากน้ไี ปผมก็อยากจะพยายามยง่ิ ๆ ขึน้ เพือ่ ให้

ทุกท่านไดอ้ า่ นเรือ่ งราวตอ่ จากน้ีไปนะครับ
ขอบพระคณุ ทกุ ทา่ นมากๆ ครับ!

414

จ�กผ้แู ปล

สวสั ดคี ะ่ ขอบพระคุณทุกทา่ นทกี่ รุณาอดุ หนุน “เกดิ ใหม่ทงั้ ที
ก็เปน็ สไลม์ไปซะแลว้ ” เวอรช์ ั่นนยิ ายนะคะ

ทง้ั นไ้ี ดม้ กี ารวางจา� หนา่ ยฉบบั คอมคิ นา� หนา้ ไปกอ่ นแลว้ ซงึ่ บาง
ทา่ นกอ็ าจจะทราบแลว้ วา่ ตน้ ฉบบั ของเรอื่ งนคี้ อื นยิ ายบนอนิ เทอรเ์ นต็ และ
มกี ารดดั แปลงเนอื้ หาเพอื่ จดั ทา� ในรปู แบบของหนงั สอื อกี ครงั้ ดงั นน้ั ไมว่ า่
ท่านจะได้อ่านฉบับคอมิคหรือต้นฉบับบนอินเทอร์เน็ตมาก่อน ท่านก็จะ
ยงั สามารถสนกุ สนานกบั ฉบบั นยิ ายในอกี อรรถรสหนงึ่ ไดอ้ ยา่ งแนน่ อนคะ่

พอ่ สไลมข์ องเราจะสรา้ งวรี เวร เอย้ วรี กรรมขนาดไหนในเวอรช์ น่ั
นยิ ายนี้ ขอให้ทกุ ท่านสนกุ สนานกนั ใหเ้ ต็มท่นี ะคะ

สดุ ทา้ ยนขี้ อขอบพระคณุ ทางรกั พมิ พท์ ก่ี รณุ ามอบโอกาสในการ
ทา� งาน กองบรรรณาธิการท่กี รุณาให้คา� แนะน�าหลายๆ อย่าง และท่านผู้
อ่านทุกท่านที่กรุณาอุดหนุนค่ะ หวังว่าจะได้พบกับทุกท่านในเล่มต่อไป
นะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ

Mokuri

จ�กส�ำ นกั พมิ พ์

สวสั ดคี รบั ทา่ นผอู้ า่ นทกุ ทา่ น ดว้ ยแรงเชยี รข์ องทกุ ทา่ นหลงั จาก
ได้อ่านเวอรช์ นั่ หนังสอื การ์ตูน บัดน้ีรักพิมพ์นา� 『เกิดใหมท่ ้งั ทกี ็กลาย-
เป็นสไลมไ์ ปซะแลว้ 』 ฉบับนิยายมาเสริ ์ฟแลว้ ครบั เป็นอย่างไรกนั บ้าง
เอ่ย เวอร์ช่ันนิยายกับการ์ตูน อ่านแล้วดูแตกต่างกันมากไหมครับ?
ส�าหรับผมเองก็พบว่ามีฉากท่ีมีจุดต่างอยู่บ้าง แต่หากได้อ่านทั้งสอง
เวอร์ช่ันแล้ว ก็คิดว่าจะน�าทั้งสองเวอร์ช่ันมาฟิวชั่นกันในหัวเพ่ือเติมเต็ม
เรอ่ื งราวและเตมิ เตม็ อรรถรสไดค้ รบั ดงั นน้ั หากไดอ้ า่ นนยิ ายแลว้ กอ็ ยา่ ลมื
ซอื้ เวอรช์ น่ั หนงั สอื การต์ นู ตอ่ ไปดว้ ยละ่ ! เพราะผมเองกจ็ ะซอื้ ตอ่ ไปเชน่ กนั
อย่างไรกห็ วังวา่ เราจะไดพ้ บกันใหม่ แล้วพบกนั ในเลม่ ถดั ไปนะครับ ผม
เช่ือแน่ว่าต้องมีความสนกุ สุดๆ รอพวกเราอยู่อีกเยอะเลยละ

MR.T

《ยนื ยันเสร็จสิน้ ตอ้ งการกลบั ชาติไปสู่เลม่ 2 หรือไม่?
YES/NO》