เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 01

เข้ามา
“ย้ากกก! คมดาบวายซุ ัด!”
นน่ั คงเป็นสกิลของนกั ดาบละม้งั ? เพราะดาบทีเ่ ขาถอื อยเู่ ปล่ง

ประกายแสงสีเขยี วออกมา
ทวา่ นา่ เสียดายทมี่ นั ใช้กับผมไมไ่ ด้ผล นา่ สงสารแฮะ... ดาบท่ี

แสนภาคภูมใิ จหกั ดงั เปา๊ ะเลย
เวลาเดยี วกบั ทน่ี กั ดาบเขา้ มาโจมตตี ามทอ่ี ธบิ ายขา้ งตน้ ทางนกั สู้

เกราะเบาเองก็ซัดมดี ส้นั ออกมาด้วย
ทว่า------
แมจ้ ะนา่ ดชู มทข่ี วา้ งมดี ไดถ้ งึ 3 เล่มพร้อมกนั แต่ดเู หมอื นวา่

พลังท�าลายน้ันจะไม่มากพอท่ีจะทะลวงแผงขนเหล็กกล้าของเทมเพสต์-
สตาร์วูลฟ์ ได้

“เมื่อกี้นที้ า� อะไรกนั เรอะ?”
ผมเอย่ ถามโดยท�าท่าดถู กู อกี ฝ่ายเตม็ ทีเ่ หมอื นท่ีพวกตวั ร้ายมัก
จะทา� กนั วา่ แตถ่ ามจรงิ เหอะ เมอื่ กที้ า� อะไรกนั นะ่ ? ผมไมไ่ ดร้ บั ความเสยี หาย
จนอยากจะพูดแบบนน้ั ออกมาจริงๆ
สกิลนัน่ มีไว้ทา� เทเ่ ฉยๆ หรอื ไง?
“บะ บา้ นา่ ! เป็นขนเหลก็ กลา้ ทแ่ี ขง็ อะไรอย่างน้.ี ..”
“เป็นไปไม่ได้... เรือ่ งแบบนี้ เรอื่ งแบบน.้ี ... เป็นไปไมไ่ ด้! ดาบ
ของฉันทา� จากแรเ่ งินขาวนะ! มนั ชว่ ยเพม่ิ ผลในการก�าราบปิศาจดว้ ยนะ!”
...คือว่านะ แร่เงนิ มนั อ่อนไมใ่ ชเ่ หรอ? พดู อะไรเน่ีย... หมอน่ี
“เฮย้ พวกนายเองก็มาชว่ ยด้วยสิ!”
นคี่ งไมส่ นใจอะไรแลว้ ละมง้ั หนมุ่ นกั ดาบถงึ เรม่ิ ใชส้ กลิ เรยี กเพอื่ น
เจา้ 3 คนนัน้ เป็นเพอ่ื นรว่ มแก๊งกันจริงๆ สินะ
“เฮอะ! เท่านี้แกกจ็ บส้ินแล้ว!”
“ใหต้ ายเถอะ... ไมน่ กึ เลยวา่ จะถงึ ขน้ั ใหพ้ วกเราตอ้ งออกโรงดว้ ย!”

198

“เวทมนตรแ์ ปลงรา่ งของสไลมเ์ หรอ? น่าสนใจ ถ้ามนั ตายแลว้
ลองเอาไปผ่าพิสูจน์ดดู กี ว่า”

“เจ้าน่ีไม่ขยับเขย้ือนตั้งแต่เมื่อก้ีนี้แล้ว ถ้าขยับเวทมนตร์คงจะ
คลายละสิ วา่ ไง? แทงใจด�าใช่ไหมละ่ !?”

บรรดาพวกทถี่ กู เรยี กมาชว่ ยสนบั สนนุ กพ็ ดู เองเออเองกนั ตามใจ
ชอบเหมอื นกนั

ทง้ั หา้ กระจายตวั กนั ออกไปโดยมผี มเปน็ ศนู ยก์ ลาง แลว้ เรมิ่ การ
โจมตพี ร้อมๆ กนั

นกั สู้เกราะเบาใชด้ าบสนั้ เข้ามาฟาดฟนั
นักดาบทอ่ งเวทมนตร์ โจมตีดว้ ยคมมีดของดาบสายลม
นักสเู้ กราะหนักตะโกนวา่ “คมขวานบดขย!้ี ” พลางจู่โจมดว้ ย
ขวานขนาดใหญ่
ผใู้ ชเ้ วทมนตร์ รอ้ งวา่ “ไฟรบ์ อล!” เปน็ การโจมตดี ว้ ยเวทมนตร์
สว่ นนกั บวชกา� ลงั สรา้ งเกราะปอ้ งกนั เวทมนตรเ์ พอื่ พรอ้ มรบั การ
โจมตีของผม
ในฐานะปารต์ แ้ี ลว้ คงถอื ไดว้ า่ มโี ครงสรา้ งทดี่ ลี ะมง้ั เพยี งแตเ่ ปน็
เรื่องน่าเสียดายส�าหรับพวกเขา ก็คือการโจมตีทั้งหมดที่ว่ามาใช้กับผม
ไมไ่ ดผ้ ลก็เทา่ น้นั ...
เม่ือลองเหลือบมองดูก็พบว่าทุกคนตกตะลึงเสียจนส่งเสียงกัน
ไม่ออกเลยทีเดยี ว
ถ้าเป็นตอนน้ีละก็ สกลิ 『คกุ คาม』 อาจใช้ได้ผลก็ได้
ผมใชส้ กลิ 『คกุ คาม』 ควบคไู่ ปกบั การขคู่ า� ราม ทวา่ นน่ั เปน็ การ
กระทา� ทผี่ ดิ พลาดอยา่ งแรง... เพราะกระทง่ั พวกคนทด่ี อู ยหู่ า่ งๆ กพ็ ลอยฟา้
พลอยฝนไปด้วย บา้ งกส็ ลบเหมือด บา้ งกป็ ล่อยบางอยา่ งรัว่ ออกมาจาก
หวา่ งขา... สรุปแลว้ ก็คอื กลายเปน็ โศกนาฏกรรมคร้ังใหญน่ นั่ เอง
ซวยละ เอาไงดี? คราวน้ถี ึงตาผมต้องกมุ ขมับบา้ งแล้วสิ

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 199

เอ๋? กลุม่ 5 คนนนั้ เหรอ?
ลองโดนสกลิ 『คกุ คาม』 เขา้ ไปจากระยะประชิดแบบนนั้ คงจะ
ไม่ต้องพดู ถงึ ผลลพั ธ์หรอกมัง้
『ญาณจิต』 ของผมรับรู้ถึงกองก�าลังรักษาความปลอดภัย
คนแคระท่กี า� ลังว่ิงมงุ่ ตรงมาทางน้ีได้
สรปุ ในคา� เดียวก็คือ
“จบแล้ว สนิ ะ”
ผมพมึ พ�า มันอาจจะจบแล้วจริงๆ กไ็ ด้
ขณะท่ีจ้องมองผู้คนท่ีก�าลังปล่อยให้อะไรต่อมิอะไรหล่ังไหลร่ัว
ออกมาจากรา่ งกาย ผมกค็ ดิ ในใจวา่ ตอนเกบ็ กวาดไอพ้ วกนคี้ งนา่ ขยะแขยง
เนอะ? แลว้ กเ็ รม่ิ หนคี วามจรงิ โดยการคดิ ราวกบั วา่ มนั เปน็ เรอื่ งของคนอน่ื

*

“ขออภยั จริงๆ คร้าบ-------!!”
ผมรอ้ งพลาง (พยายามจะ) โคง้ ศรี ษะลงต่า�
ขณะนพ้ี วกผมถกู ควบคมุ ตวั มายงั ทว่ี า่ การของกองกา� ลงั รกั ษา-
ความปลอดภยั
หลังจากนั้น แน่นอนว่าไม่มีการปล่อยตัวพวกผมซึ่งก่อความ
วนุ่ วายเสยี ขนาดนนั้ ในฐานทไ่ี รค้ วามผดิ ! ไปจากจนงนนั้ งา่ ยๆ พวกผมถกู
กองก�าลงั รักษาความปลอดภยั ของคนแคระท่วี ง่ิ มาเข้าล้อมกรอบ
แตเ่ นือ่ งจากคู่มือทง้ั ห้าคนกา� ลังอยู่ระหวา่ งหมดสตกิ นั ดังนนั้ ก็
เหมอื นกบั ผมถูกลอ้ มอยคู่ นเดยี วนัน่ แหละ
ใชแ่ ลว้ ! แอบกลบั คนื เป็นร่างสไลม์แลว้ หนไี ปเงียบๆ ดีกว่า
เมือ่ คิดไดอ้ ย่างนนั้ ผมก็กลบั คนื เปน็ สไลม์แลว้ พยายามทดลอง

200

หลบหนีดู...
หมบั ! ทว่าร่างของผมถกู ควา้ เอาไว้ และสิ่งทีเ่ ข้าจู่โจมตอ่ มาก็

คือความรู้สึกลอ่ งลอยไม่มั่นคง
ผมถกู จบั ตวั ไดอ้ ยา่ งง่ายดาย
โดยฝมี อื ของคณุ ทหารทเ่ี ผยรอยยมิ้ ดว้ ยใบหนา้ ซง่ึ บง่ บอกวา่ อยา่

คิดวา่ จะปล่อยใหร้ อดไปไดน้ า?
แมม้ รี อยยมิ้ แตเ่ สน้ เลอื ดทป่ี ดู โปนอยบู่ นหนา้ ผากกช็ ว่ ยบอกเลา่

ถงึ อารมณ์ของเขาได้เปน็ อยา่ งดี
“เดย๋ี วกอ่ น พวกเราไมไ่ ดท้ า� อะไรเลยนะครบั ! พวกเราเองกเ็ ปน็

ผู้เสียหายนะครับ!”
ผมลองพูดไวๆ ด้วยส�าเนียงเลยี นแบบก็อบตะดู
“ออื้ นนั่ สนิ ะ แตว่ า่ มเี รอื่ งอะไรเอาไวไ้ ปวา่ กนั ทท่ี ที่ า� การ เพราะฉะนนั้

อยา่ คิดว่าจะหนีไปได้นะ!”
แลว้ กไ็ ดร้ บั คา� อธบิ ายกลบั มาดว้ ยรอยยม้ิ หวาน... ผมควรจะยอม

แพเ้ สียทดี ีกว่ามงั้ ...
แลว้ กอ็ บตะทา� อะไรอยลู่ ะ่ เนยี่ ? พอผมคดิ อยา่ งนน้ั แลว้ หนั กลบั

ไปดู ก็พบว่าจนปา่ นน้ีกอ็ บตะกย็ งั คงอุดหหู ลบั ตาปอ๋ี ยู่
...เจา้ บ้านนั่ ! น่คี ดิ อะไรอยู่กนั แนเ่ น่ยี ?
ไมส่ ิ คงจะไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเลยมากกวา่ กเ็ ปน็ พวกโงเ่ งา่ นนี่ า เอาเถอะ

จะเรียกวา่ วา่ งา่ ยกไ็ ดน้ ะ่ นะ
แมจ้ ะเออื มระอา แตผ่ มก็เรยี กกอ็ บตะให้เข้ามาหา แล้วพวกผม

ก็ถูกควบคุมตัวไปยังท่ีท�าการของกองก�าลังรักษาความปลอดภัยด้วย
ประการฉะนี้

คร้งั น้ีมีสิง่ ทีเ่ กดิ ขนึ้ 3 อยา่ ง!
หนง่ึ ถูกหาเร่ือง!

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 201

สอง แปลงรา่ งเป็นหมาปา่ !
สาม เผลอค�ารามเสยี งดังไปหน่อย
ไงล่ะ? ผมไม่ผิด จริงไหม? ผมคิดอย่างนั้นพลางแหงนข้ึน
เหลอื บมองคุณทหาร
ผู้ยงั คงย้มิ หวานไมเ่ ปลย่ี นแปลง
หนวดเคราเฟิ้มน้ันดูเข้ากับใบหน้าท่ีดูใจกว้างโอบอ้อมอารีเป็น
อยา่ งยง่ิ
นา่ เสียดายแฮะ ถา้ เกดิ ว่าบนหน้าผากน่ันไมม่ เี สน้ เลอื ดปูดโปน
อยู่ละกน็ ะ
“เอ่อ... ท�าไมผมถงึ ต้องถูกพาตวั มาด้วยละ่ ครบั ?”
“บา้ เรอะ! พดู อะไรของนายหา? เพราะนายถกู หาเรอ่ื ง พวกเรา
ถงึ ต้องโดนโกรธอยูน่ ่ีไงเลา่ ?”
“เอ!๋ ? เป็นอย่างน้ันเองหรอื ครับ? ขอโทษครับ... น่ีผมกอ่ เร่อื ง
อกี แลว้ สินะครับ...”
“เอาเถอะ คราวน้ีถอื วา่ ชว่ ยไม่ได้ แต่ตอ่ ไปต้องระวังตัวนะ”
ฟู่ ดูเหมือนจะหาทางกลบเกล่ือนส�าเร็จแฮะ นี่ละ ท่าไม้ตาย
“โยนความผดิ ให้คนอ่นื !”
น่ีเป็นเทคนิคชั้นสูงที่ต้องมีประสบการณ์ท�างานบริษัทมานานปี
จงึ จะมีติดตวั ได้ หลักสา� คัญกค็ ือ อยา่ ท�าให้คูม่ ือเกิดความสงสัย
ซึ่งเป็นเรอื่ งทยี่ ากนา่ ดเู ลยละ!
วา่ กันตามจริงแล้ว ผมพูดใหฟ้ ังดเู หมอื นล้อเลน่ ก็จรงิ แตเ่ ร่อื ง
ท้ังสามอย่างที่ว่ามันก็เป็นไปตามที่ว่านั่นแหละ ดูท่าว่าผลการสอบถาม
ผพู้ บเห็นเหตุการณ์ก็คงจะไดค้ �าให้การแบบเดียวกัน
ทา่ ทที ค่ี ณุ ทหารมตี อ่ พวกเราจงึ ดคู ลายความตงึ เครยี ดลงบา้ ง แม้
จะเพยี งเลก็ น้อยก็ตาม
“แล้วไง? ไอ้ปิศาจหมาปา่ นั่นคืออะไร?”

202

คุณทหารตรงหน้าผู้รบั หน้าท่ีสอบปากคา� เอย่ ถามผม
ท่ีวา่ อะไรเนย่ี หมายความว่าไงหวา่ ? ชอ่ื เผ่าพนั ธเ์ุ หรอ?
“เออ่ ช่อื เผา่ พันธขุ์ องหมาป่าตวั น้ันสนิ ะครบั ...”
“ไมใ่ ช่ เรอื่ งชอ่ื จะเปน็ ยงั ไงกช็ า่ งเถอะ ทา� ไมปศิ าจแบบนน้ั ถงึ มา
ปรากฏตวั ท่ีนนั่ ได้? วา่ กนั ตามจรงิ มนั โผล่มาจากไหนแลว้ หายไปไหน?
พูดเรอื่ งท่ีแกรอู้ อกมาใหห้ มด!”
ออ้ื ? ผมบอกไปแลว้ นน่ี าวา่ เปน็ ตวั ผมแปลงรา่ ง นแี่ ปลวา่ ไมเ่ ชอ่ื
เหรอ?
ฮโี รเ่ ขาตอ้ งปดิ บงั เรอ่ื งทแี่ ปลงรา่ งไดก้ จ็ รงิ แตผ่ มไมใ่ ชฮ่ โี รส่ กั หนอ่ ย
ดังน้ันผมเลยร่ายออกไปอยา่ งเปิดเผยโจง่ แจ้งแท้ๆ
“เออ่ ก็บอกแลว้ ไมใ่ ช่เหรอครบั ... วา่ น่ันเปน็ ร่างแปลงของผม!”
“หา? แกเน่ียนะ? สไลม์พดู ได้ถือเป็นของแปลกก็จรงิ แต่ยงั ไง
ไอเ้ รอ่ื งแปลงรา่ งเนย่ี มนั ทา� ไม่ไดห้ รอกมงั้ ?”
“เดย๋ี วๆ ถ้างนั้ ให้ผมทา� ใหด้ ไู หมละ่ ครบั ?”
“หึ เอาเถอะ สมมุตินะ สมมุติว่าถ้านั่นเป็นร่างแปลงของแก
จรงิ ๆ แลว้ ท�าไมแกถงึ แปลงร่างไดล้ ะ่ ? เปน็ สไลมไ์ มใ่ ช่เหรอ แกนะ่ ?”
เอ?๋ ลองถกู บอกแบบน้ี แลว้ จะใหต้ อบยงั ไงล่ะน่ี?
บอกไปตรงๆ วา่ ยนู คี สกลิ ครบั ! คงไมเ่ ขา้ ทา่ เพราะขนื ทา� แบบนนั้
ผมคงถกู มองวา่ เป็นเลเวลเดียวกับกอ็ บตะแน่
คดิ ดูสิ ค�าแกต้ ัวดๆี นะ่ คดิ ให้ออกเด๋ยี วน้.ี ..!!
“ทจี่ รงิ คอื วา่ นะครบั ... ผมถกู ผใู้ ชเ้ วทมนตรส์ าปเอานะ่ ครบั บางที
คงจะเปน็ เพราะอจิ ฉาความสามารถของผมละมงั้ ... ผมเปน็ นกั ใชเ้ วทมนตร์
ลวงตาน่ะครบั ”
“อมื ถกู ผู้ใชเ้ วทมนตร์สาป นะ แล้วไง?”
“เอ่อ ครบั ผมใช้เวทมนตร์ลวงตาไดจ้ �านวนหนง่ึ ถึงจะก�าลงั อยู่
ระหว่างเรียนรู้ก็เถอะ แต่ผมถูกผู้ใช้เวทมนตร์ท่ีช่ัวร้ายสาปให้กลายเป็น

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 203

สไลมเ์ ข้า... ตอนนี้ก็เลยกา� ลังเดนิ ทางเพ่อื หาวธิ ถี อนคา� สาป อย่างทวี่ า่ นี่
ละครับ!”

“แลว้ ท�าไมแกถึงไปเจอกบั ผใู้ ช้เวทมนตรท์ ีช่ ั่วร้ายได้? เหตุผลท่ี
มนั ไม่ฆ่าแกแต่ใชค้ �าสาปแทนละ่ ?”

ฮึ่ยยย... ยอมเชื่อง่ายๆ ซะก็หมดเร่ืองแล้วแท้ๆ ช่างสงสัยจน
เหมือนตื๊อเลยนะเนีย่

เอาเถอะ ของมนั แน่อยแู่ ลว้ ถา้ ยอมเชอื่ งา่ ยๆ ตรงนี้ ผมคงคดิ
วา่ แกน่ีง่เี งา่ ย่ิงกว่าก็อบตะอกี เรอะ! แน่

หลังจากนน้ั เป็นเวลาประมาณร่วม 2 ชวั่ โมง
การรุกรับระหว่างผมกับคุณทหารก็ด�าเนินไปเร่ือยๆ ไม่รู้จัก
จบสน้ิ
............
........
...
และ ณ ปลายทางแหง่ การถกเถยี งอนั รอ้ นแรงของพวกเราสองคน
เรือ่ งราวหนึง่ เร่อื งก็ถือก�าเนิดข้ึน
เรอื่ งราวทว่ี า่ สาวนอ้ ยรปู งามคนหนง่ึ ถกู ผใู้ ชเ้ วทมนตรช์ วั่ รา้ ยสาป
ให้กลายเปน็ สไลม์
ไมเ่ ชงิ วา่ โดนทา้ มากร็ บั คา� ทา้ หรอกนะ แตร่ ะหวา่ งทผี่ มตอบสนอง
ขอ้ สงสยั ของคณุ ทหารไปเรอ่ื ยๆ เรอื่ งราวประหลาดกถ็ อื กา� เนดิ ขน้ึ ในสมอง
ของผม
เรื่องราวของสาวนอ้ ยรปู งาม อัจฉริยภาพดา้ นเวทมนตร์ลวงตา
สายเปลยี่ นรา่ ง ชอบแทนตวั เองวา่ ผม ผถู้ กู แมม่ ดสาป จนตอ้ งออกเดนิ ทาง
เพื่อหาทางแกค้ า� สาปนนั้
ทา� ไมถงึ กลายเป็นแบบนีไ้ ปได้? แถมทา� ไมถงึ ตอ้ งเป็นสาวนอ้ ย
เวทมนตรด์ ้วย!?

204

พอผมพดู อะไรประหลาดๆ ออกไป คณุ ทหารกช็ ว่ ยแกไ้ ขใหใ้ นนาม
ของการสอบปากค�า

อยา่ งนีน้ เ่ี อง! ระหวา่ งที่พวกเราช่วยกันแกไ้ ขไปเร่อื ยๆ เร่อื งราว
ก็ส�าเร็จเป็นรูปเป็นร่าง... ผมกับคุณทหารแลกเปล่ียนสายตากันอย่าง
เร่าร้อนดว้ ยอารมณป์ ระมาณว่า ท�าส�าเรจ็ แลว้ ! ถงึ อนั ทจ่ี รงิ ผมจะไม่มีตา
ก็เถอะนะ!

แต่ถงึ จะไรค้ �าพดู ความรู้สกึ มันกส็ ่อื สารกันได้
“เอาละ! หนังสอื รายงานเสร็จเรียบรอ้ ยแล้ว ขอบคุณในความ
ร่วมมือ! แต่ว่าเรอื่ งการควบคมุ ตวั พวกแกน่ะ------”
ปั------- ง
บานประตใู หญ่เปดิ ผางเหมอื นจะขัดคา� พูดของคณุ ทหาร แลว้ ก็
มที หารคนหนึง่ ตะลีตะลานวิ่งเขา้ มา
“ยะ แยแ่ ลว้ !! มอี าเมอรซ์ อรสั มาปรากฏตวั ในเหมอื ง เหน็ วา่ คน
งานขดุ เหมอื งท่กี �าลงั ขดุ หาแร่ได้รับบาดเจ็บกันหลายคนเลย------”
“ว่าไงนะ!? แล้วจัดการกบั อาเมอร์ซอรสั ได้รยึ ัง?”
“เร่อื งน้ันไมต่ อ้ งห่วง! ตอนน้กี องก�าลังปราบปรามกา� ลังมุ่งหนา้
ไปแล้ว ปัญหาอยู่ท่ีว่ามีคนได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ด้วย แต่ไม่รู้ว่าก�าลัง
เตรยี มทา� สงครามหรอื ไงนีล่ ะ ของจา� พวกยารกั ษาเลยเพิง่ จะถกู ขายหมด
เกล้ียง แถมยงั ขอเบิกจากคลงั ของปราสาทไมไ่ ด้ดว้ ย...”
“แลว้ ผูใ้ ชเ้ วทรักษาล่ะ?”
“เรอื่ งนนั้ ... คอื ตอนนมี้ กี ารเขา้ ไปถงึ สว่ นลกึ ของเหมอื งเพอื่ ขดุ หา
“หนิ แรเ่ วท” ใชไ่ หมละ่ ? พวกผใู้ ชเ้ วทรกั ษาประจา� ทที่ า� การกต็ ามเขา้ ไป
ดว้ ยกนั หมด ทเี่ หลอื อยตู่ อนนเ้ี ลยมแี ตพ่ วกมอื ใหมอ่ อ่ นหดั ทง้ั นน้ั นะ่ !!”
“ว่าไงนะ!?”
ดูท่าว่าจะเกิดเรอื่ งใหญ่เสียแล้วแฮะ
ผมกลายเปน็ อากาศธาตไุ ปแล้ว

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 205

ถา้ ในคลงั ของปราสาทมขี องกใ็ หเ้ อาออกมาซะส!ิ ผมคดิ อยา่ งนนั้ ...
ยาฟื้นฟเู หรอ ผมมีอยู่หรอก แตว่ ่าจะเอาไงดนี ะ?
ถา้ เปน็ ไปไดก้ อ็ ยากจะใหภ้ าพลกั ษณข์ องพวกเราดขี นึ้ แลว้ เขาจะ
ได้ปล่อยเราแบบไม่เอาผดิ ความคิดอยา่ งนนั้ ไมไ่ ด้ผดุ ขน้ึ มาในหวั ของผม
หรอกนะ
การช่วยชีวิตคนถือเป็นเรื่องท่ีต้องท�าอยู่แล้ว... ถึงพูดเองผมก็
สงสยั เองเหมือนกันก็เถอะ...
แตม่ คี า� กลา่ วไวว้ า่ “ความเมตตาไมไ่ ดม้ ไี วเ้ พอื่ ใครอนื่ 8” อยดู่ ว้ ย
เม่ือเหตุการณม์ นั วนไปวนมา สุดท้ายกอ็ าจจะมเี รือ่ งดๆี เกิดขึน้ กบั ผมก็
เปน็ ได้น่ะนะ
“เฮ้ พชี่ าย พ่ีชาย!”
“อะไร? ตอนน้ฉี นั กา� ลังยงุ่ นะ การสอบปากค�าเสรจ็ แล้วกจ็ ริง
แตฉ่ นั ยงั ปลอ่ ยตวั พวกแกไม่ได้ รออยู่ในห้องนีส้ ักพกั จนกวา่ สถานการณ์
จะสงบลงแล้วกนั !”
“เปล่าๆ ไม่ใช่เร่ืองน้นั คือว่าไอ้น่นี ่ะ?”
ผมเอย่ พลางโชวย์ าฟน้ื ฟทู เ่ี อาออกมาจากทเ่ี กบ็ (ซง่ึ ถา้ ดดู ว้ ยตา
คงจะเหมอื นส�ารอกออกมาดงั แหวะ! อะนะ)
“...? หา น่ีมนั อะไรกนั ล่ะเน่ยี ?”
“ยาฟนื้ ฟคู รับ จะดม่ื กไ็ ด!้ จะทากด็ ี! ของชนั้ เลิศเลยนะครับ!”
“หา? ทา� ไมสไลมอ์ ยา่ งแกถึงมียาฟ้นื ฟูได?้ ”
เฮๆ้ เรื่องสาวนอ้ ยทีช่ อบแทนตัวเองว่าผมหายไปไหนแลว้ หา
นป่ี ฏบิ ตั กิ บั ผมแบบสไลมเ์ ตม็ รอ้ ยเลยไมใ่ ชเ่ หรอครา้ บ! หมอนเี่ อง
กช็ ่วยแตง่ เรือ่ งเพราะนกึ สนุกเฉยๆ จริงๆ สนิ ะ
เอาเถอะ ผมเองกเ็ ปน็ แบบนน้ั เหมอื นกนั ดงั นน้ั คงบน่ อะไรไมไ่ ด้
“แหม เรอ่ื งนั้นจะเป็นยงั ไงกไ็ มเ่ หน็ เป็นไรไมใ่ ชเ่ หรอครบั ? ลอง
เอาไปใชด้ เู ถอะ ต้องใช้กข่ี วดครบั ?”

8ความเมตตาไมไ่ ด้มีไว้เพอื่ ใครอนื่ (nasake wa hito no tame narazu) : เป็นสภุ าษิตญปี่ ุ่น
แปลว่า หากเรามีเมตตาแก่คนอน่ื แลว้ ท้ายที่สดุ เรากจ็ ะไดร้ บั ความเมตตาตอบแทน

“คนเจ็บมีท้ังหมด 6 คน... แตไ่ ม่เปน็ ไรแนเ่ หรอ?”
ทหารหนุ่มทมี่ าสง่ ขา่ วตอบพลางมองมาดว้ ยสายตาไมไ่ วว้ างใจ
ถา้ ผมเปน็ ทหารผมกค็ งไมร่ บั หรอก ยาทป่ี ศิ าจเอาออกมาใหเ้ นย่ี
“ช!ิ อยา่ ออกจากที่น่เี ด็ดขาดนะ! เฮย้ ไปกันเรว็ !”
“เอ?๋ แตว่ ่าหวั หน้ากองครับ... เจ้านี่มนั ปศิ าจนะครบั ?”
“หนวกห!ู ไปกนั ไดแ้ ล้ว รบี ๆ นา� ทางเข้า”
พูดจบ คุณทหารไว้หนวดเคราท่ีถูกเรียกว่าหัวหน้ากองก็คว้า
ยาฟ้ืนฟู 6 ขวดที่ผมเอาออกมาใหแ้ ลว้ ออกว่งิ ถงึ จะต่อเตมิ บทสนทนา
กับผมแบบขอไปที แต่ดเู หมือนวา่ ก็จะเช่อื ใจผมอยเู่ หมือนกันแฮะ
ทา่ ทางแกคงเปน็ คนมีน้�าใจจริงๆ ตามรูปลกั ษณภ์ าพนอก ถึง
จะน่าตกใจทเี่ ป็นถึงหัวหน้ากองกเ็ ถอะ
“จบแล้วเหรอครบั ?”
ก็อบตะท่ีน่ังเงียบตลอดงานและท�าเพียงพยักหน้าตามท่ีผมพูด
ถามขนึ้
“ยงั ไมจ่ บหรอก แตเ่ อาเถอะ ดสู ถานการณไ์ ปอกี สกั พกั กแ็ ลว้ กนั ”
“รับทราบครับ!”
หลังจากนั้นพวกผมก็พากนั นง่ั เหม่อลอย
บางทีพวกทหารที่เข้าออกภายในที่ท�าการเป็นคร้ังคราวก็มอง
พวกผมด้วยท่าทางสงสยั แล้วเอยี งศีรษะ...
เวลาทร่ี อผา่ นไปแลว้ 1 ชว่ั โมง ขณะทผ่ี มกา� ลงั ฝกึ ควบคมุ เสน้ ใย
แก้เซง็ ก็รบั รู้ถึงเสียงฝีเทา้ ของพวกหัวหน้ากองทพี่ ากันกลบั มาได้
ผมจึงเกบ็ เสน้ ใย แล้วรอให้พวกเขาเข้ามาในหอ้ ง
สว่ นกอ็ บตะนนั้ กา� ลงั หลบั อยู่ หมอน.่ี .. อาจจะเปน็ ผยู้ งิ่ ใหญก่ วา่
ทีค่ ิดกไ็ ด!้
“ขอบใจนะ ช่วยไดม้ ากเลย!!”
ทันทีที่เข้ามาในห้อง คุณหัวหน้ากองก็บอกแบบน้ันแล้วโค้ง-

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 207

ศีรษะลง
ต่อจากหวั หนา้ กอง กระทง่ั บรรดาคนงานขดุ เหมอื งก็พากันเข้า

มาดว้ ย
“นายคอื คนท่ีใหย้ ามาสินะ! ขอบคุณมากเลย!!”
“บอกตามตรง แขนฉันเกือบจะแหลกเป็นเส่ียงๆ กา� ลงั คิดเลย

วา่ ถงึ จะรอดมาได้กค็ งไม่มงี านใหท้ �า... ขอบคุณมาก!”
“............”
บรรดาคนงานขดุ เหมอื งพากันกลา่ วแสดงความขอบคณุ
ไอ้คนสุดท้ายน่ะ พูดอะไรบ้างสิเฟ้ย แต่เอาเถอะ ความรู้สึก

ขอบคุณกส็ ง่ ผา่ นมาถงึ นะ่ นะ
หลงั จากกลา่ วคา� ขอบคณุ กนั อยพู่ กั หนง่ึ บรรดาคนงานขดุ เหมอื ง

จงึ กลบั ไป ดแี ลว้ ละทด่ี เู หมือนวา่ ยาฟนื้ ฟจู ะท�าประโยชนไ์ ด้
เกดิ อะไรขนึ้ หลายอย่างจนตะวันลับฟา้ ไปนานแลว้ ดา้ นนอกจึง

มืดสนทิ
หลงั จากนน้ั ผมก็พดู คยุ กับหัวหนา้ กองตอ่ อกี ระยะหน่ึง
คราวนเ้ี ป็นการพดู คยุ กนั อยา่ งจรงิ จัง
กลมุ่ 5 คนทมี่ เี รอื่ งกบั พวกผมนนั้ เปน็ นกั ผจญภยั ในสงั กดั ของ

สมาคมอิสระแหง่ อาณาจกั รนี้ แม้จะมฝี ีมือ แตด่ เู หมือนว่าจะมชี ื่อเสียงว่า
ชอบกอ่ ปญั หาด้วยเช่นกนั

บอกตามตรงว่าเร่ืองคร้ังนี้คงเป็นยาดีทีเดียวละ! หัวหน้ากอง
บอกพลางหัวเราะร่า

และยังบอกด้วยว่าแม้จะตรวจสอบได้เรียบร้อยแล้วว่าพวกผม
ไมไ่ ดท้ �าอะไรจรงิ ๆ แต่ทตี่ อ้ งจับกมุ ก็เพราะคา� นงึ ถงึ ความรสู้ กึ ของผ้ไู ดร้ ับ
ความเสยี หายซงึ่ อย่ใู นบรเิ วณรอบๆ

แตก่ ไ็ มม่ ีใครย่นื ค�ารอ้ งให้ชดใช้ค่าเสยี หายแต่อยา่ งใด
ชดใช้ค่าท่ีท�าให้กางเกงในสกปรกมานะ! เร่ืองแบบนี้คงน่าอาย

208

จนไมม่ ีใครพดู ได้ละมง้ั
ผมเองกเ็ ลา่ เร่ืองราวของพวกผมใหห้ วั หน้ากองฟงั เหมอื นกัน
เรอ่ื งการฟน้ื ฟหู มบู่ า้ นกอ็ บลนิ การจดั หาเสอ้ื ผา้ เครอื่ งนงุ่ หม่ และ

อาวุธยุทโธปกรณ์ การจ้างวานผ้ทู ีจ่ ะเดินทางไปใหค้ �าแนะน�าได้ ฯลฯ
ซ่ึงหัวหน้ากองก็รับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนบรรดาสมาชิกใน

กองที่ทราบเรอ่ื งราวกเ็ ข้ามาชวนคุยหลายๆ อย่างดว้ ย
เจ้าก็อบตะเองก็โดนชวนคุยหลายเร่ือง ซ่ึงเจ้าตัวก็ให้ค�าตอบ

แบบมึนๆ งงๆ
และแล้ว ยามค�า่ คนื ก็ผันผ่านไป...

วันต่อมา
พวกเรายังคงรงั้ อย่ใู นทท่ี �าการเหมอื นเดิม
ก็อบตะไดร้ บั อนุญาตใหย้ ืมหอ้ งส�าหรบั พกั ผ่อนชัว่ คราว ตอนน้ี
จงึ ไม่อยู่ และใหเ้ ดากค็ งจะยงั หลบั อย่นู ่ันละ
สว่ นตวั ผมไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งนอน จงึ ออกไปดกู ารฝกึ ซอ้ มของบรรดา
ทหารทส่ี วนดา้ นหลัง
ความเรว็ ในการสะบัดดาบไม้ การฟาดฟันกนั นิดๆ หนอ่ ยๆ ใน
การจ�าลองการตอ่ สู้ และสภาวะในการว่งิ ออกก�าลัง
ผมเฝ้าสังเกตการกระท�าท้งั หมดน้นั อย่างสบายอารมณ์
แล้วก็ใช้สถานการณ์ดังกล่าวท�าการซิมูเลชั่นในสมอง ให้พวก
เขาลองต่อสกู้ บั ปศิ าจแต่ละชนดิ ดู
เน่อื งจากผมก�าลังวา่ ง มันจึงใหค้ วามรู้สกึ เหมือนเลน่ เกม ว่าแต่
เอา 『มหาปราชญ์』 มาใช้ท�าเร่ืองแบบนี้มันจะดีหรือนี่ รู้สึกเหมือน
เขา้ ทา� นองไก่ได้พลอยอย่างไรพิกล แต่ชว่ ยไม่ได้ กม็ นั สนุกดนี ี่นา ดังน้ัน
ไม่มีปญั หาหรอก
ผลลพั ธท์ ไี่ ดก้ ค็ อื ชยั ชนะเปน็ ของพวกปศิ าจโดยสน้ิ เชงิ แมจ้ ะลอง

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 209

ปรบั เงอ่ื นไขของทางปศิ าจใหแ้ ยล่ งบา้ ง กม็ คี นเอาชนะคา้ งคาวกบั เจา้ กงิ้ กา่
ได้แค่ไมก่ ี่คน

ถา้ เปน็ การสตู้ วั ตอ่ ตวั สถานการณด์ จู ะเอนเอยี งไปทางฝง่ั ปศิ าจ
เพยี งแตด่ เู หมอื นวา่ คนปรมิ าณ 4-6 คนจะถอื เปน็ จา� นวนขน้ั ตา�่ ของหนว่ ย
ตอ่ สโู้ ดยพนื้ ฐาน ดงั นนั้ หากสเู้ ปน็ กลมุ่ ละก็ การจดั กลมุ่ บางกลมุ่ กเ็ อาชนะ
ค้างคาวได้เหมอื นกนั

ทวา่ ถงึ จะใชท้ ง้ั ยสี่ บิ คนทอี่ ยทู่ นี่ กี่ ค็ งเอาชนะเจา้ ตะขาบไมไ่ ดห้ รอก
ดูแล้วคุณทหารพวกน้ีเองก็ไม่น่าจะเก่งกาจท่ีสุดในอาณาจักรน้ี
เสยี หนอ่ ย เพราะฉะนัน้ กอ็ าจจะไดป้ ระมาณนี้ละนะ

ระหว่างทผ่ี มก�าลงั ท�าเรือ่ งดงั กลา่ ว กอ็ บตะก็ตนื่ ขึ้น
สว่ นหวั หน้ากองเองก็ดูเหมือนจะมาทา� งานแลว้ ด้วย
“พวกนายไดร้ บั การปลอ่ ยตวั แลว้ โทษทนี ะทต่ี อ้ งจบั ตวั พวกนาย
ไว้ มันเป็นเรื่องของภาพลักษณ์ด้วยก็เลยต้องให้พวกนายอยู่ท่ีนี่ทั้งวัน
โทษทนี ะ!”
“ไมห่ รอกๆ พวกเราเองกไ็ มต่ อ้ งเสยี คา่ ทพ่ี กั เรยี กวา่ ชว่ ยไดม้ าก
เลยละครับ”
“ถ้านายว่าแบบน้ันทางเราเองก็สบายใจ เพ่ือเป็นการขอโทษ
ฉนั จะแนะนา� ชา่ งตีดาบฝีมือดีใหก้ ็แล้วกัน!”
“แบบนัน้ ช่วยไดม้ ากเลยละครับ ขอบคุณมากครับ!”
โชคดีเร่ิมมาแลว้ ไม่ว่าปากจะพดู อยา่ งไร แต่กด็ เู หมอื นวา่ คณุ
หวั หนา้ กองจะชว่ ยตรวจสอบการเขา้ เมอื งของพวกเราใหเ้ รว็ กวา่ ใคร คา่ ทพ่ี กั
ก็ไมต่ อ้ งจ่าย สว่ นการตามหาช่างตดี าบน้นั นา่ จะเป็นเร่อื งยงุ่ ยาก แตถ่ ้า
คณุ หวั หน้ากองชว่ ยแนะน�าให้ละก็ ตอ้ งเปน็ ของดีไมผ่ ดิ แนน่ อน!
คดิ ในทางบวกเข้าไว้ แล้วจะมีแตเ่ รื่องดๆี เกิดขึ้น!
“เพอื่ เป็นการแลกเปลยี่ น...”

210

ออ้ื ? เร่ืองดีๆ มเี บื้องหลังด้วยงน้ั เหรอ?
เรื่องเบอื้ งหลังทผ่ี มชอบน่ะ มแี ต่พวกเร่ืองวิดโี ออะไรท�านองน้ัน
เทา่ นัน้ นะ...
“ถา้ นายยงั มยี าฟน้ื ฟเู กบ็ ไวอ้ ยอู่ กี ละก็ ขอแบง่ ใหเ้ ราหนอ่ ยจะได้
ไหม”
อยา่ งนน้ี เ่ี อง เมอ่ื วานนเี้ หน็ คยุ กนั วา่ ในสตอ็ กไมค่ อ่ ยมเี หลอื แลว้
นี่นะ...
ถงึ เราจะมขี องเหลือในสตอ็ กอย่เู พยี บ เพราะงน้ั จะขายแค่ไหน
กไ็ ดอ้ ย่หู รอก... แตเ่ ราไมร่ ู้ราคาซ้ือขายในทอ้ งตลาดเสียดว้ ยสิ
เอาไงดี?
...แต่ก็เอาเถอะ อย่างไรซะมันก็เป็นของท่ีใช้แล้วต้องหมดไป
ซึ่งเราทา� ขนึ้ เองโดยไม่เสียคา่ ผลติ ถา้ เขาอยากได้ กใ็ ห้ไปสักจา� นวนหนงึ่
ก็แลว้ กัน
“ไดส้ คิ รบั เพยี งแตว่ า่ มนั เปน็ ของทพี่ วกเราเองกต็ อ้ งใชเ้ หมอื นกนั
เพราะฉะนั้นก็ขน้ึ อย่กู บั จ�านวนที่ตอ้ งการนะครบั ?”
“เอาแค่ส่วนที่มีเหลือใช้ก็พอ หรือถ้ามีแค่ขวดเดียว ก็ขอขวด
เดียวพอ”
ออ๋ื ? รสู้ กึ เหมอื นคณุ หวั หนา้ กองแกพดู แปลกๆ พกิ ลแฮะ? ไมใ่ ช่
วา่ อยากไดย้ าฟน้ื ฟไู ปเกบ็ ไวเ้ ผอื่ ฉกุ เฉนิ หรอกเหรอ? ถา้ มแี คอ่ นั เดยี ว เวลา
ฉุกละหุกขนึ้ มามันจะล�าบากเอานา
เอาเถอะ คงเพราะก�าลังขาดแคลนมากจรงิ ๆ ละมั้ง
“อืม ถา้ อย่างนน้ั ประมาณ 5 ขวดจะพอไหมครบั ?”
“5 ขวด! ชว่ ยได้มากเลยละ!!”
“ออ้ แลว้ กค็ ดิ วา่ ถงึ ผสมกบั นา�้ ใหเ้ จอื จางลงกย็ งั ใชไ้ ดผ้ ลนะครบั ?
ถา้ แคแ่ ผลฉกี ธรรมดาละก็ ใชแ้ คป่ ระมาณหนงึ่ ในสบิ สว่ นกพ็ อ”
พอผมอธบิ ายอยา่ งนัน้ คุณหัวหนา้ กองก็พยกั หน้าหงกึ ๆ ดว้ ย

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 211

สีหนา้ เหมอื นกบั วา่ ของมนั แน่อยแู่ ลว้ เนอะ
เมอ่ื อกี ฝา่ ยดูจะรับข้อตกลงได้ ผมจึงสง่ ยา 5 ขวดให้ แล้วกไ็ ด้

รบั ถงุ ใบเล็กๆ กลับมา
พอมองดดู ้านในกพ็ บวา่ มเี หรยี ญสีทองอยู่
“จ�านวนอาจจะนอ้ ยไปหน่อย แต่ไหวล้ ะ ช่วยขายใหพ้ วกเราใน

ราคา 1 ขวด 5 เหรียญทองเถอะนะ!”
ดูเหมือนว่ายาฟื้นฟู 5 ขวดจะกลายเป็นเหรียญทองได้ 25

เหรยี ญแฮะ
ป่านน้ีแล้ว ผมเองกไ็ ม่รู้เหมือนกนั ว่าขาดทนุ หรอื เปลา่ แต่เอา

เปน็ วา่ ยกใหไ้ ปในราคาน้ี แลว้ ถามเรอ่ื งมลู คา่ ของอตั ราแลกเปลยี่ นเปน็ การ
ตรวจสอบแทนดีกวา่

“เออ่ คือว่าขอโทษนะครบั ...”
“นอ้ ยไปเหรอ? แตว่ ่าเราจา่ ยไดเ้ ต็มท่เี ทา่ น้ีน่ะนะ...”
“เปลา่ ครับ คอื ว่าเรื่องเงินน่ะเทา่ นีก้ พ็ อ แตผ่ มมเี ร่อื งก็อยากจะ
ให้ชว่ ยบอกหน่อยนะ่ ครบั ...”
“เอ?๋ เทา่ น้พี อเหรอ? ถะ ถา้ งั้นอยากถามเร่อื งอะไรละ่ ?”
อื๋อ? ออื๋ ออ? ปฏกิ ริ ิยาแบบน้.ี .. นี่มนั หรือวา่ จะโดนเอาเปรียบ
สุดๆ อยู่ รงู้ ้ที า� ใจแขง็ เรียกเพ่ิมสักหน่อยอาจจะดกี ไ็ ด้
แต่กช็ ่างมันเถอะ คณุ หัวหนา้ กองคนนี้เองก็ดูเปน็ คนดี คงจะไม่
หลอกลวงอะไรเรามากมายหรอก
“คอื เร่ืองจ�านวนเงินมันก็ใช่หรอกนะครบั แต่คอื ผมไมร่ ู้เรอ่ื งค่า
ของเงนิ หรอื ราคาขา้ วของเลยสกั นดิ ... ถา้ เปน็ ไปไดก้ ช็ ว่ ยสอนผมเรอ่ื งพวกนี้
หน่อยเถอะครบั ! เพราะผมเป็นสไลมน์ ่ะครบั !”
ผมเองก็ประกาศตัวว่าเป็นสไลม์ เหมือนเป็นการปฏิเสธเร่ือง
สาวน้อยที่พดู แทนตวั เองว่าผมซง่ึ อตุ สา่ หช์ ว่ ยกนั คดิ เม่ือวานเหมือนกนั
แตว่ า่ กพ็ อกนั นน่ั แหละ อยา่ งไรซะคณุ หวั หนา้ กองเขากไ็ มไ่ ดเ้ ชอ่ื

212

เรอื่ งนนั้ อยแู่ ล้ว เพราะฉะนั้นไมม่ ปี ญั หาหรอก
ดว้ ยเหตุนี้ บทสนทนาก่อนออกเดนิ ทางจึงยาวเหยียด และกว่า

จะไดฤ้ กษ์ออกเดนิ ทางกันเถอะ! กเ็ ปน็ เวลากอ่ นอาหารเทยี่ งเสียแล้ว ผม
ไม่รู้เร่ืองรสชาตกิ จ็ ริง แต่กย็ ินดกี บั ความร้สู ึกของคณุ หัวหนา้ กองท่ีจะพา
ผมซง่ึ เป็นปิศาจไปรบั ประทานอาหารด้วยกนั

ผมรับประทานอาหารโดยรสู้ กึ วา่ มันอร่อย หลงั จากทไ่ี มไ่ ด้รสู้ กึ
มาเสียนาน

●

เฮ่อ... ทา� ไมงานมันถงึ ได้ยงุ่ แบบนน้ี ะ...
ไคจิน ชายเผา่ คนแคระบน่ ออกมา
ให้ตายเถอะ จักรวรรดิทางตะวันออกอาจจะเคล่ือนไหวก็ได้!
ง้นั เรอะ? เรือ่ งบ้าๆ แบบน้ันจะเปน็ ไปไดไ้ ง!
นัน่ คือใจจรงิ ของเขา
อนั ที่จรงิ ยคุ สมยั อันสงบสขุ ดา� เนินมาตลอดชว่ งเวลา 300 ปีท่ี
ผ่านมา
จกั รวรรดิเองกเ็ ป็นอาณาจักรทีอ่ ุดมสมบูรณอ์ ยูแ่ ลว้ แลว้ ท�าไม
ถึงจ�าเป็นจะต้องลงทุนไปรกุ รานท่อี น่ื ด้วย
เขาไม่เขา้ ใจเร่ืองนเี้ อาเสียเลย
เอาเถอะ อย่างไรส�าหรับคนที่ท�างานผลิตอาวุธอย่างพวกเขา
การทส่ี งครามจะเรม่ิ ตน้ ขน้ึ กเ็ ทา่ กบั เปน็ โอกาสทจ่ี ะทา� เงนิ ไดค้ รง้ั ใหญ.่ .. แต่
ถงึ จะวา่ อยา่ งนน้ั กเ็ ถอะ ทา� ไมปรมิ าณงานมนั ถงึ เพม่ิ ขน้ึ กะทนั หนั แบบนฟ้ี ะ!
นน่ั คอื ความรสู้ ึกอนั แท้จริงของเขา
แถมยงั มปี ญั หาทส่ี รา้ งความปวดหวั ใหเ้ ขาอยอู่ กี เรอ่ื งหนง่ึ ดว้ ย...
ไอ้รัฐมนตรงี ี่เง่านั่น! ไคจินกลดั กล้มุ พลางนึกอยากอัดรฐั มนตรี

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 213

คนนนั้ ใหเ้ ละอยใู่ นใจ
จะทา� ไงดลี ะ่ เนี่ย เขาถอนหายใจพลางครุ่นคิด
ก�าหนดเวลาเหลอื อีกไมม่ ากแลว้
แต่ถา้ ปฏเิ สธไปก็จะมผี ลกับชื่อเสยี งของเขา
ทา� ไมไ่ ด้ครับ! น่ีเป็นเรือ่ งทใ่ี ช่วา่ พดู แค่นน้ั แลว้ จะจบ
ตอนนี้เขาก�าลังรอการติดต่อจากคนรู้จักอยู่ แต่เขาอาจต้อง

ยกธงขาวจรงิ ๆ ขนึ้ อยกู่ บั ผลลพั ธท์ ี่ได้
ถงึ ตัวเขาจะเปน็ ช่างตอี าวุธที่มีช่ือเสยี งพอสมควร แต่กม็ เี รอ่ื งที่

ทา� ไม่ได้อยู่เหมือนกัน
ใช่แลว้ ถา้ ไมม่ วี ตั ถดุ ิบแล้วมนั จะไปทา� อะไรได!้

และแล้วการตดิ ต่อที่เฝ้ารอก็ถูกส่งมาถึงตรงหนา้ เขา
“ขอโทษนะ... ถ้าติดต่อได้ต้ังแต่เม่ือวานก็คงดี แต่เม่ือวานเรา
ไมอ่ ย่ใู นสภาพท่ีจะตดิ ต่อมาไดจ้ ริงๆ...”
ชาย 3 คนเอย่ เช่นน้นั พลางก้าวเข้ามาด้านใน
ทั้งสามคนเป็นพี่น้องเผ่าคนแคระ เป็นกลุ่มคนที่ไคจินฝากให้
ทา� หน้าที่ขุดหาวตั ถดุ ิบ
คนโตช่อื การ์ม เปน็ ชา่ งท�าเคร่ืองป้องกันฝมี ือดี
คนกลางชอ่ื โดลด์ เปน็ ชายทม่ี ชี อื่ เสยี งในเรอื่ งฝมื อื ดา้ นหตั ถศลิ ป์
ซ่งึ ถือเป็นอันดบั หน่งึ ของเผ่าคนแคระ
คนเลก็ ชอ่ื มิลด์ เป็นชายทเ่ี งยี บๆ แตม่ ีความช�านาญการไม่วา่ จะ
เป็นเรื่องงานสถาปัตยกรรมหรืองานศิลปกรรม เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ
รปู แบบหนึ่งเลยทีเดียว
อันที่จริงทั้งสามเป็นทรัพยากรบุคคลชั้นเลิศท่ีถ้าแต่ละคนจะมี
ร้านคนละร้านก็ไม่แปลก แต่ทั้งสามไม่มีความสามารถในการใช้ชีวิตจน
ไม่รู้จะว่าอย่างไรดี เรียกว่านอกจากสิ่งท่ีตัวเองถนัดแล้ว พวกเขาไม่มี

214

ความสามารถดา้ นอ่นื เลยจรงิ ๆ
ดังน้ัน ละม้ัง? พวกเขาจึงไม่มีอุปนิสัยท่ีจะต่อรองเจรจาท�า

การค้าไดไ้ ปกนั ใหญ่ และมแี ตจ่ ะถูกคนรอบข้างหลอกใช้ไปเรอ่ื ยๆ
ท้ายที่สุด ทั้งสามก็ถูกคนที่ไว้วางใจให้ดูแลร้านยึดเอาร้านไป

ไหนจะถกู กบั ดกั ของคนทรี่ ษิ ยาในความสามารถของพวกเขาพนี่ อ้ ง ทา� ให้
ไปปฏเิ สธการจ้างวานของรัฐมนตรจี นถูกภาครฐั เพง่ เลง็ ... จนเม่ือหาทาง
ท�าอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ จึงต้องมาขอพ่ึงพาไคจินซึ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่
สมัยเดก็ และเป็นเสมือนลกู พี่ใหญข่ องทงั้ สามแบบน้ี

แม้ไคจินจะคดิ ในใจวา่ รีบมาพงึ่ พาเขาให้เรว็ กว่านส้ี !ิ แต่เร่อื ง
มนั กผ็ ่านไปเสยี แล้ว

ดงั นั้นไคจนิ จึงรับท้ังสามไว้ทรี่ ้าน และจา้ งงานในฐานะลูกจ้าง
ทว่าไคจินไม่มีงานให้พวกเขาท�า ร้านของไคจินเปิดกิจการใน
ฐานะร้านขายอาวธุ สว่ นอย่างอน่ื นอกเหนือจากนั้นจะใชว้ ธิ ีรบั เขา้ มาขาย
เรอื่ งอาวธุ ไคจนิ เปน็ ผทู้ า� ดว้ ยตวั เอง และใหพ้ วกเขาคอยชว่ ยเหลอื
งานอน่ื ๆ ...แต่หากเลกิ การติดต่อซ้ือขายสินคา้ เพราะทนี่ ่ีท�าเคร่อื งปอ้ งกัน
และงานฝีมือได้ด้วยตัวเองแล้ว ก็เกรงว่าอาจจะกลายเป็นต้นเหตุก่อให้
เกดิ ปัญหาท่ีไมค่ วรเกดิ ได้
ดงั นนั้ จงึ จา� เปน็ จะตอ้ งดา� เนนิ กจิ การในรปู แบบปจั จบุ นั ไปเรอ่ื ยๆ
กอ่ น จนกวา่ ท้งั สามคนจะเขา้ ทเี่ ข้าทาง
แลว้ กเ็ ลยตอ้ งสง่ั ใหท้ งั้ สามไปทา� งานใชแ้ รงงานโดยการรวบรวม
หินแรห่ รือวตั ถุดิบมาให้อย่างช่วยไมไ่ ด้

เท่าที่ฟังเรื่องราวจากท้ังสามคน ดูเหมือนว่าจะมีปิศาจปรากฏ
ตวั ออกมา

ไคจินไดแ้ ต่กุมขมับ
แต่ ณ ที่นี้ควรจะต้องแสดงความยินดีกับความปลอดภัยของ

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 215

ท้ังสามเสียกอ่ น
โชคดจี รงิ ๆ ทด่ี เู หมือนว่าเรื่องจะจบลงโดยทท่ี ง้ั หมดปลอดภยั ดี

เมื่อคดิ อยา่ งน้นั ไคจนิ จงึ
“เอาเถอะ พวกแกปลอดภัยกันก็ดีแล้วละ นี่หนีรอดกันมาได้

สินะ ดีจริงๆ ท่ไี ม่บาดเจบ็ อะไรกนั !”
เอ่ยออกไปอย่างนนั้
ใชแ่ ล้ว ขอเพยี งร่างกายปลอดภัยดี ก็คอ่ ยออกไปขุดหาหนิ แร่

อกี กไ็ ด้ ความปลอดภยั ของผเู้ ปน็ เพอื่ นนนั้ สา� คญั กวา่ หลายเทา่ ! ไคจนิ คดิ
อย่างนัน้

ทวา่ ทงั้ สามคนกลับมองหนา้ กนั และกันดว้ ยสีหน้าเฝือ่ นๆ
และแลว้ กบ็ อกวา่ -------
“เปล่า... อันทจี่ ริงพวกเราไม่ได้หนีพ้นหรอก”
“ออ้ื ทจ่ี รงิ แลว้ จนถงึ ตอนนฉ้ี นั กย็ งั แทบไมอ่ ยากเชอ่ื เลยวา่ เรอ่ื ง
ทเี่ กิดขึน้ เมือ่ วานนี้คือความจริง...”
“............”
-------แลว้ จากนัน้ ไคจินกไ็ ดร้ ับฟังรายละเอียดของเรอื่ งราว
เรอ่ื งทว่ี า่ ทง้ั หมดรอดชวี ติ มาไดฉ้ วิ เฉยี ดดว้ ยยาทไี่ ดร้ บั จากสไลม์
ประหลาด
ถา้ ตามปกติ นเี่ ปน็ เรอื่ งทค่ี งตอ้ งหวั เราะแลว้ บอกวา่ “ใครมนั จะ
ไปเชอื่ ” ทวา่ สามพ่นี อ้ งกลมุ่ นี้ไม่มีทางพดู โกหก
พวกเขาไม่คล่องแคล่วพอท่ีจะพูดโกหกได้
ซึ่งถ้าเปน็ แบบนน้ั กแ็ ปลวา่ เปน็ เรือ่ งจรงิ เรอะ? แตถ่ า้ เม่อื วานน้ี
มีคนถกู ปศิ าจทา� รา้ ยที่สถานขดุ หาหนิ แรด่ ้วย กแ็ ปลว่าคงไมม่ ที างหาทาง
ว่าจ้างคนงานใหมไ่ ด้ คนงานทีจ่ ้างเอาไว้จนถงึ เมื่อวานพากันลาออกและ
หนีไปตง้ั แตเ่ มื่อวานนแี้ ล้ว ซึง่ กค็ งบน่ อะไรไม่ได้เพราะเห็นว่าพวกเขาเอง
ก็ได้รับบาดเจ็บพอสมควรด้วย

216

อันท่จี รงิ เวลาแบบนล้ี ะท่คี วรจะตอ้ งจา้ งวานสมาคมอิสระ แต่
เรอื่ งนั้นก็คงจะไมไ่ หวเหมือนกัน

เพราะไคจนิ ไดย้ นื่ เรอ่ื งจา้ งวานการขดุ หาวตั ถดุ บิ ไปนานมากแลว้
แตก่ ไ็ มม่ คี า� ตอบรบั กลับมา

เน่ืองจากโรงช่างอ่ืนๆ เองก็มีการย่ืนเรื่องจ้างวานเหมือนกัน
ทา� ให้ทรัพยากรขาดแคลนและกระจายตวั ได้ไม่ดี

ถ้าจ้างวานให้คุ้มครองค่าใช้จ่ายจะสูงพอสมควร แถมพวกน้ัน
จะยอมท�างานแค่ในส่วนของค่าจ้างเท่านั้นด้วย ถ้างานที่จ้างคือการ
คุ้มครอง พวกน้ันก็จะท�าแค่คุ้มครองจริงๆ ย่ิงเป็นนักผจญภัยท่ีล้ม
มอนสเตอร์แรงก์ “B-” ได้ด้วยแลว้ ...

ไม่ไหว! อยา่ วา่ แตก่ �าไรเลย ดไี ม่ดีจะเล่นเอาถังแตกดว้ ยซ�า้
ช!ิ ทา� ไมมอนสเตอรท์ แ่ี ขง็ แกรง่ แบบนน้ั ถงึ มาโผลใ่ นเขตชน้ั ตนื้ ๆ
ของภูเขาเหมอื งได้ฟะ!
ไคจนิ ถอนหายใจยาว
เอาไงดีนะ?
กา� หนดเสน้ ตายเหลอื อกี ไมม่ ากแลว้ เขาควรจะฝนื ออกไปขดุ หา
วตั ถุดิบด้วยตวั เองหรอื เปล่า?
ไมม่ คี วามคดิ ดๆี ผดุ ขนึ้ มาเลยทงั้ ทเี่ วลามแี ตจ่ ะเดนิ ผา่ นไปเรอื่ ยๆ...
ทัง้ สี่มองหน้ากนั พลางจมสูห่ ้วงความคดิ
ตอนนั้นนน่ั เอง ท่ีกลุ่มขบวนแสนประหลาดมาปรากฏตวั ทีร่ ้าน
ของไคจนิ

●

“เฮ้! อยู่รเึ ปล่า พ่ี?”
คณุ หัวหนา้ กองหรอื คุณไคโดเอย่ พลางกา้ วเข้าไปในร้าน

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 217

ระหว่างท่ีพูดคุยกันไป พวกผมก็สนิทสนมกับคุณหัวหน้ากอง
เสยี จนเปลยี่ นมาเรยี กช่ือของกนั และกนั และรา้ นท่วี ่าจะแนะน�าให้ กเ็ ห็น
ว่าเป็นร้านทเ่ี ปดิ กจิ การโดยพี่ชายของคุณไคโดเอง

เปน็ รา้ นขนาดเลก็ ทดี่ แู ลว้ ชวนใหค้ ดิ เหลอื เกนิ วา่ คงมคี ณุ ลงุ นสิ ยั
หวั แข็งเปน็ เจ้าของ

“รบกวนหน่อยนะครา้ บ”
“สวสั ดคี รับ!”
ฝ่ายพวกผมเองก็ร้องบอกแบบนั้นพลางตามคุณไคโดเข้าไปใน
รา้ นด้วยเหมอื นกัน
และทนั ทที พี่ วกผมโผล่ไป สายตาหลายคู่กห็ นั มาทางพวกผม
“““อ๊ะ!!”””
กลุ่ม 3 คนที่รอดมาได้เพราะยาฟื้นฟูเม่อื วานสง่ เสียงขึน้ อย่าง
ตกใจพลางมองมาทางนี้
ดูเหมือนว่าจะแข็งแรงกันดีนะ ถึงไม่รู้ว่าท�าไมถึงท�าหน้าท�าตา
ไมส่ ดช่ืนกนั เลยก็เถอะ
แล้วก็เป็นไปอย่างท่ีคิด มีคุณลุงท่าทางเข้มงวดยิ่งกว่าลุงตาม
ร้านรับทา� งานช่างไม้ในเมอื งนง่ั อย่ดู ว้ ย
ลุงคนนค้ี งจะเปน็ เจ้าของรา้ นละมัง้ บอกตามตรงว่าดูไมเ่ หมอื น
คุณไคโดเลย
“อะไร? พวกนายรู้จักกนั งัน้ เรอะ?”
“คณุ ไคจิน สไลมต์ วั น้แี หละครบั ! ท่ชี ่วยพวกเราเม่อื วานน้ี...”
“ใช่ๆ คุณหัวหน้ากองเปน็ น้องชายของลกู พี่สนิ ะครับ!”
“............”
“โอ้ สไลม์ที่พวกนายเล่าให้ฟังเมื่อก้ีน้ีเรอะ! ได้ยินว่าเมื่อวาน
นายช่วยเจ้าพวกนี้ไว้สนิ ะ ขอบคณุ มาก”
“แหมๆ ไม่ถึงขนาดนน้ั หรอกครบั แต่หรือว่าจะถึง? ฮะฮะฮะ

218

ฮะฮะ-------!”
ลงถ้าได้ใจแล้ว ผมจะได้ใจแบบถึงไหนถึงกันไม่มีลิมิต ดังนั้น

คา� พดู ที่เหมอื นค�าชมจึงเปรยี บเสมอื นของตอ้ งห้ามส�าหรับผม
ผมคงหยดุ อาการไดใ้ จนไ่ี ม่อย่ไู ปพักหนึ่งเลย
“แล้วไง ทา� ไมวนั นี้ถึงมาท่นี ่ลี ่ะ?”
คุณลุงถามด้วยท่าทางหวาดๆ นิดๆ พวกผมจึงอธิบาย

รายละเอียดใหฟ้ ัง
พวกเราเปลย่ี นทนี่ ง่ั ไปทสี่ ว่ นลกึ ของรา้ นแทน แลว้ คณุ ไคโดกช็ ว่ ย

อธิบายสถานการณ์ให้ฟังอย่างสัน้ ๆ
ผมเองก็ช่วยเสริมด้วยนิดหน่อย ท�าให้บทสนทนาเป็นไปอย่าง

ราบรืน่
ว่าแต่ถึงจะไม่เก่ียวก็เถอะ แต่พ่อคนแคระคนสุดท้ายท่ีช่ือมิลด์

นะ่ ชว่ ยพดู อะไรบ้างส!ิ แล้วท�าไมถึงคยุ กนั รู้เรือ่ งทงั้ ทเี่ ปน็ แบบน้นั หว่า?
นา่ มหศั จรรย์ชะมัด

“ฉันเข้าใจเร่ืองทั้งหมดแล้ว แต่ว่าโทษทีนะ ฉันคงช่วยอะไร
ไมไ่ ดห้ รอก... ทจ่ี รงิ แลว้ คอื วา่ ตอนนท้ี างฉนั เองกไ็ ดร้ บั การวา่ จา้ งทางจากรฐั
มาเหมือนกันนะ่ ...”

นี่เป็นความลับนะ? คุณลุงบอกแบบน้ันแล้วเล่าเน้ือหาหลักๆ
ใหฟ้ งั อยา่ งคร่าวๆ

สรปุ จากที่ฟังก็คอื บรรดาประเทศตา่ งๆ เกดิ นึกกลัวกันข้ึนมา
ลว่ งหนา้ วา่ อาจจะมไี อบ้ า้ ทไ่ี หนไมร่ ลู้ กุ ขนึ้ มากอ่ สงครามกไ็ ด้ แลว้ กเ็ ลยพา
กันสัง่ ซือ้ อาวุธยุทโธปกรณ์กนั เขา้ มา

เป็นเร่ืองที่เกี่ยวเน่ืองไปถึงการท่ียาและข้าวของเคร่ืองใช้ขาด
ตลาดเม่ือวานนดี้ ้วย

“ก็อย่างที่ว่ามานี่ หอกเหล็กกล้า 200 เล่มน่ะ ฉันอดหลับ
อดนอนจนเตรยี มได้ส�าเร็จ... แต่ดาบ 20 เล่มทเ่ี ป็นของสา� คัญกลับยังท�า

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 219

ไม่เสร็จเลยสกั เลม่ เพราะไม่มวี ัตถดุ ิบนะ่ ...”
คุณลงุ ท�าคอตกพลางบ่นออกมา
“ก็ปฏเิ สธไปวา่ ไมไ่ หว ทา� ไม่ได้ซะกห็ มดเร่อื งไมใ่ ช่เหรอ?”
คุณไคโดถามแบบฟงั ดูเปน็ เหตุเปน็ ผลทีส่ ุด
“เจ้าบ้า! ฉันเองก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วเฟ้ยว่าไม่ไหวหรอก!...

แตพ่ อบอกไปปบุ๊ ไอเ้ จา้ เบสเตอร์ รฐั มนตรงี เี่ งา่ นน่ั กด็ นั ผา่ ขนึ้ มาวา่ 『เปน็
ถงึ ไคจนิ ผู้มชี อื่ เสียงโดง่ ดงั แม้ในราชอาณาจกั ร แตก่ ลับทÓงานแคน่ ี้
ไม่ได้อย่างน้ันหรือครับ?』 น่ะสิ! แถมยังพูดตอนที่อยู่ต่อหน้าฝ่าบาท
ดว้ ย แลว้ ฉันจะยอมไดเ้ หรอ? ไอเ้ จ้ารฐั มนตรีบัดซบนนั่ นะ่ !!”

คณุ ลุงเล่าใหฟ้ ังจนจบด้วยสภาพโกรธจัด
เทา่ ทฟี่ งั เหน็ วา่ คณุ มลิ ด์ นอ้ งชายคนที่ 3 เคยปฏเิ สธคา� จา้ งวาน
ของรฐั มนตรเี บสเตอร์ท่วี า่ ตอ้ งการให้สรา้ งบ้านให้ จากนนั้ รฐั มนตรีกเ็ ลย
โกรธแค้น และหาเร่ืองกลัน่ แกล้งเรื่อยมา จนทา� ใหค้ ุณมลิ ดเ์ กอื บจะถูก
เนรเทศออกจากราชอาณาจักร
และคนทชี่ ว่ ยคณุ มลิ ดไ์ วก้ ค็ อื คณุ ไคจนิ ดงั นน้ั ไมว่ า่ จะคดิ อยา่ งไร
กเ็ ป็นการกลน่ั แกลง้ เพราะนึกพาลนน่ั ละ
อันที่จริง ผมว่าบางทีอาจจะมีการกว้านซ้ือวัตถุดิบเพื่อท�าให้
คณุ ไคจินไม่สามารถท�างานไดไ้ ม่ใช่หรอกเหรอ? ด้วยซา�้
แลว้ วัตถุดิบมันตา่ งกับหอกรึ? เมื่อผมตง้ั คา� ถามแบบนนั้ ก็ได้
รับค�าตอบเหมอื นไมใ่ ส่ใจกลบั คนื มา
“อมื มนั จ�าเปน็ ต้องใชห้ ินแรพ่ ิเศษทีเ่ รยี กวา่ ‘หนิ แรเ่ วท’ สว่ น
หอกเป็นแค่หอกเหล็กกล้าธรรมดาเท่าน้ัน”
ถึงเป็นช่างฝีมือมีชื่อ แต่ถ้าไม่มีวัตถุดิบก็เป็นได้แค่คนธรรมดา
คุณไคจินคงจะเจบ็ ใจมากท่ีไม่สามารถท�าอะไรไดเ้ ลย
สว่ นทางฝา่ ยรฐั มนตรี กน็ า่ จะกา� ลงั รอใหค้ ณุ ไคจนิ ไปขอรอ้ งตวั เอง
อยลู่ ะมั้ง?

220

“ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั ... การจะทา� ใหเ้ สรจ็ เลม่ หนง่ึ ยงั ตอ้ งใชเ้ วลาถงึ 1 วนั
เต็มๆ ถงึ จะใชว้ ธิ ีสง่ ตอ่ เปน็ ทอดเพ่อื เพิ่มประสทิ ธิภาพในการทา� งาน กวา่
จะตีได้ 20 เล่ม กต็ ้องใช้เวลาถงึ 2 อาทิตยอ์ ย่ดู .ี ..”

แลว้ กา� หนดเสน้ ตายละ่ ? ผมตง้ั ทา่ จะถามออกไป แตก่ ห็ ยดุ เอาไว้
เพราะถงึ ไมถ่ าม แต่สีหน้าของคุณไคจินก็บอกเลา่ ถงึ ความส้ินหวังได้เปน็
อย่างดี

“เส้นตายคือสุดสัปดาห์นี้... และจะต้องน�าข้ึนถวายฝ่าบาทใน
วันแรกของอาทิตย์หน้า น่ีเป็นงานท่ีภาครัฐรับมา แล้วแบ่งให้ช่างฝีมือ
แต่ละคนไปจัดการ ถ้าเกิดท�าไม่ได้ขึ้นมา ดีไม่ดีอาจจะถูกเพิกถอน
คณุ สมบัตใิ นฐานะช่างฝีมอื ด้วยซ�้า...”

สรปุ แลว้ จงึ ดเู หมอื นวา่ จะเหลอื อกี 5 วนั เทา่ นน้ั แตว่ า่ กนั ตามจรงิ
ก็คอื วนั นไี้ มน่ า่ จะทา� อะไรได้แลว้ ดังน้ันจึงเหลอื เพียงแค่ 4 วนั ในความ
เปน็ จรงิ ? รสู้ กึ วา่ จะกลายเปน็ เรอื่ งซเี รยี สสดุ ๆ ขน้ึ มาแลว้ ส.ิ .. ทง้ั ทผี่ มไมม่ ี
สว่ นเกย่ี วขอ้ งดว้ ยแทๆ้ แล้วทา� ไมผมถึงมาอยู่ท่นี ่ไี ดล้ ะ่ เน่ีย?

ว่าแต่ เดี๋ยวกอ่ นนะ? จะว่าไปแลว้ ถา้ เป็น “หินแร่เวท” ละก็
ผมมีอยูไ่ ม่ใช่เหรอ? กน็ ะ ถงึ มนั จะไมเ่ ก่ยี วข้องก็เถอะ...

พอร้สู ึกตวั อกี ทีกไ็ ม่รู้ว่าเข้าใจอะไรผิดกันอยู่ แตท่ า� ไมทกุ คนถึง
หนั มาจอ้ งมองผมก็ไมร่ ู้

ถึงถูกผู้ชายจ้องผมก็ไม่ดีใจหรอก! เจ้าพวกนี้นี่... คิดว่าสไลม์
เปน็ ตัวอะไรกันแน่หา?

งั้นก็ ชว่ ยไม่ไดน้ ้า
เราสรา้ งบญุ คณุ ใหเ้ ตม็ ทซ่ี ะตอนน้ี แลว้ กข็ อใหพ้ วกเขา

ไปชว่ ยฟนื้ ฟหู มบู่ า้ นก็อบลนิ ก็แล้วกนั !
“หหึ หึ ึ ฮะฮะฮะ! ฮา่ ------ฮา่ ฮา่ ฮา่ !! เฮๆ้ มวั คยุ เรอื่ งอะไรเหมอื น

ปลาซิวปลาสร้อยกันอย่ไู ด?้ น่ีลุง... ไอ้นี่นะ่ ใชไ้ ด้รึเปลา่ ?”
ตึง! เอ่ยจบผมก็เอาวัตถุดิบท่ีสกัดจากหินแร่ออกมาวางไว้บน

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 221





เอาผมสะดุง้ เหมือนกัน
“จะ จะยกไอน้ ใี่ ห้เราเหรอ? แน่นอนว่าเรือ่ งเงนิ ฉนั จะจา่ ยตาม

ท่ีแกวา่ เลย!”
หึหึหึ ติดเบด็ แล้ว!
“เอาละ จะเอายังไงดีน้า”
“อึก แกต้องการอะไร? ถ้าเป็นเร่ืองที่ฉันท�าได้ละก็ไม่ว่าอะไร

ฉนั ก็จะท�าให้ทง้ั นน้ั นะ?”
“ฉนั รอประโยคนี้อยแู่ ลว้ ! ลุงได้ฟงั เรื่องของพวกเราแล้วใชไ่ หม

ล่ะ? ฉันอยากให้ลุงช่วยหาใครก็ได้ท่ีลุงรู้จัก ท่ีจะไปให้ค�าแนะน�าเรื่อง
งานฝีมอื กับพวกเราได้นะ”

“วา่ ไงนะ? แคน่ น้ั จะดเี หรอ?”
“อื้อ สา� หรับพวกเรา ส่งิ ที่สา� คัญเปน็ อันดบั หนง่ึ กค็ อื เสื้อผ้ากับ
ทีอ่ ยู่อาศัย! ก็นะ แล้วหลังจากนกี้ ็อยากจะรบกวนเรือ่ งการจัดหาเส้อื ผา้
กับอาวธุ และเครอื่ งป้องกันด้วยน่ะ”
“ถ้าแค่นั้นละก็สบายมาก!”
และแล้วผมก็ได้ท�าสญั ญาแลกเปลยี่ น ยก “กอ้ นโลหะเวท” ให้
คุณลุง หรอื คุณไคจิน
เรอ่ื งรายละเอยี ดของการแลกเปลย่ี น มกี า� หนดวา่ เอาไวห้ ลงั จาก
เสรจ็ งานแล้วค่อยว่ากนั
ดจู ากปฏิกิรยิ าของคุณลุงแล้ว ถึงจะเรยี กราคามากกวา่ นค้ี ณุ ลงุ
กค็ งตอบรับอยดู่ ี แตก่ ารโลภมากมันไมใ่ ชเ่ ร่ืองดนี ะ่ นะ
ผมมกั จะทา� ผิดพลาดเพราะความโลภอยูเ่ สมอ
แตผ่ มเองก็รจู้ ักเรียนรเู้ หมือนกันนะ
วนั นนั้ หลงั จากทรี่ บั ประทานอาหารเยน็ ดว้ ยกนั ทกุ คนเรยี บรอ้ ย
แล้ว คณุ ไคโดก็กลบั ไปก่อน
ลงุ คนนน้ั เองกเ็ ปน็ ถงึ หวั หนา้ กองกา� ลงั รกั ษาความปลอดภยั แทๆ้

224

แต่ดนั โดดงานแตห่ ัววนั ซะนี่ สบายตัวจรงิ นะ
แต่เอาเถอะ เขาโดดงานก็เพื่อช่วยน�าทางผม ผมบ่นอะไรไม่ได้

หรอก
ส่วนพน่ี อ้ งคนแคระทง้ั สามคนก็รูส้ ึกขอบคณุ ผมเอามากๆ
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้สึกผิด เพราะเร่ืองท่ีไคจินถูกภาครัฐ

เพ่งเล็งนั้นมสี าเหตุมาจากพวกเขา
งนั้ ถา้ ยงั ไง พวกนายจะไปกบั พวกฉนั ไหมละ่ ? เมอื่ ผมบอกออกไป

อยา่ งนนั้ ทงั้ สามคนกม็ สี หี นา้ ตกใจอยชู่ วั่ ครู่ กอ่ นจะเรม่ิ หนั หนา้ ปรกึ ษากนั
ถา้ ท้งั สามคนยอมมาด้วยก็น่าจะดที ส่ี ุดแล้วละนะ

วันต่อมา
แมจ้ ะไดว้ ตั ถดุ บิ แลว้ แตเ่ รอื่ งกา� หนดเสน้ ตายทเ่ี หลอื อยนู่ อ้ ยนดิ
กไ็ มเ่ ปลี่ยนไปอยดู่ ี
เอาละ เรมิ่ หย่ังเชงิ ดดู ีกวา่
“คณุ ไคจิน เหลือเวลาอกี แ ค่4 วนั เนีย่ จะเกบ็ งานทนั เหรอ?”
“...บอกตามตรงฉนั วา่ ไมไ่ หวหรอก แตย่ งั ไงกม็ แี ตต่ อ้ งทา� เทา่ นน้ั !”
หมายความว่าจะใชพ้ ลังใจทา� อะไรสักอยา่ งน่ะเหรอ?
แตว่ า่ ผมรูด้ ี เรือ่ งทท่ี า� ไมไ่ ด้ มันก็คือทา� ไมไ่ ด้
เราจะทา� อะไรไดก้ ต็ อ่ เมอื่ อยใู่ นสถานการณท์ พ่ี รอ้ มดว้ ยปจั จยั ซง่ึ
จะท�าให้ทา� ได้ครบถว้ นเทา่ นนั้
ชว่ ยไมไ่ ดน้ ะ ถา้ ชว่ ยแลว้ กช็ ่วยใหถ้ งึ ทสี่ ดุ แล้วกัน
“ถา้ งัน้ ละก็ฉนั มแี ผน กอ่ นอ่นื ตอนนชี้ ่วยท�าเล่มที่ดที สี่ ดุ ใหเ้ สรจ็
เลม่ หนง่ึ ทีสิ”
“วา่ ไงนะ? นายเปน็ มือสมคั รเลน่ ไม่ใชเ่ รอะ? แล้วจะทา� อะไรได้
หา?”
“ความลบั เฟย้ เชื่อฉันเถอะนา่ ! หรอื ถา้ ไมเ่ ช่ือก็เชญิ ตามสบาย

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 225

แตล่ ุงคงท�าตามค�าจา้ งวานนไ้ี มส่ �าเรจ็ แน”่
“...ฉันเชื่อนายได้สินะ? ถ้าเกิดว่าท�าไม่ได้ข้ึนมาละก็ ฉันจะ

ไมจ่ ่ายค่า ‘โลหะเวท’ หรอกนะ แตก่ น็ ะ ในกรณีนนั้ ฉนั เองก็ใช่ว่าจะรอด
เพราะฉะนนั้ กค็ อื ไมม่ ปี ญั ญาจะจา่ ยนน่ั ละ... แตถ่ า้ นายรกั ษาสญั ญา ฉนั เอง
ก็จะรักษาสัญญาเหมือนกัน ฉันจะเตรียมช่างฝีมือที่ยอดเย่ียมที่สุดให้
นายเอง!!”

เปน็ อนั วา่ สญั ญากันเรียบร้อย
และสญั ญา กม็ ีไว้เพอ่ื รกั ษาใหส้ า� เร็จ

พวกเราย้ายสถานทีไ่ ปยงั ห้องทา� งาน
เมอื่ วานนพ้ี วกเราไดร้ บั อนญุ าตใหย้ มื หอ้ งสา� หรบั ลกู ศษิ ยท์ วี่ า่ งอยู่
เปน็ ทพ่ี กั ในเมอ่ื มบี ญุ คณุ เรอ่ื งนดี้ ว้ ย ผมจงึ คดิ วา่ จะชว่ ยคณุ ไคจนิ ใหเ้ ตม็ ที่
ตามทส่ี ัญญากนั ไว้
เมอ่ื พวกผมเขา้ ไปในหอ้ ง กพ็ บวา่ สามพน่ี อ้ งคนแคระกา� ลงั พากนั
จอ้ งมอง “กอ้ นโลหะเวท” ตาเปน็ มนั พลางถอนหายใจและจบั ยกขนึ้ ยกลง
พลิกไปพลิกมาตรวจสอบมันอยู่หลายครัง้ หลายคราว
ก้อนโลหะที่ผมเอาออกมามีขนาดประมาณเท่ากับก�าปั้นของ
มนุษย์ แต่ทุกคนกลับแสดงปฏิกิริยาจนโอเวอร์ น่ีมันเป็นของหายาก
ขนาดนัน้ เลยเหรอ?
ซงึ่ พอผมถามคา� ถามนั้นออกไป...
“นายพูดอะไรของนายหา?”
ก็ได้คา� ตอบกลบั มาจากไคจนิ อย่างนัน้
สรุปจากค�าอธิบายของไคจนิ กค็ อื ------

“หนิ แร่เวท” คอื วตั ถดุ ิบของ “โลหะเวท” เพียงแค่อยู่ในสภาพ
ของวัตถดุ บิ กย็ งั มมี ลู คา่ เทยี บเท่าทองค�า

226

เหตุผลนน้ั งา่ ยมาก นนั่ คือความหายากและความมีประโยชน์ใน
การใช้สอยของมัน

“แกน่ เวท” คอื ปัจจยั อนั เปน็ โครงสรา้ งของโลกใบน้ี “แก่นเวท”
ซ่ึงไร้ตัวตนในโลกเก่าของผม กลับครอบครองหน้าท่ีอันยิ่งใหญ่ส�าหรับ
โลกนี้

หากลม้ ปศิ าจได้ นานๆ ครง้ั กจ็ ะมีกลมุ่ กอ้ นของแกน่ เวทซึ่งถูก
เรยี กว่าหนิ เวทปรากฏออกมา หินเวททีว่ ่าน้เี ป็นส่งิ ท่เี หมอื นกับกลุ่มก้อน
พลงั งาน และดเู หมอื นวา่ จะถูกใชเ้ ปน็ เชอ้ื เพลิงให้กับงานประดิษฐ์เฉพาะ
ของโลกน้ีที่เรียกวา่ วศิ วกรรมภตู

อีกทั้งหินเวทท่ีเป็นแก่นของปิศาจชั้นสูงนั้นจะงดงามยิ่งกว่า
อญั มณี สว่ นปรมิ าณพลงั งานท่อี ย่ภู ายในก็เปน็ คนละเร่ืองกันเลยทเี ดียว

และหนิ เวทชนั้ สงู ดงั กลา่ วกถ็ กู นา� มาใชเ้ ปน็ แกนกลางของผลติ ภณั ฑ์
หลายๆ อยา่ ง

อยา่ งเชน่ เครอื่ งประดบั ทช่ี า่ งฝมี อื ทา� ขนึ้ กเ็ หน็ วา่ มกี ารนา� วตั ถดุ บิ
ประเภทนมี้ าใชเ้ หมือนกัน

ส่วนประสิทธิภาพของมันก็ได้แก่ช่วยเพ่ิมขีดความสามารถของ
ผสู้ วมใส่ ใหผ้ ลดา้ นพลงั ธาตุ หรอื คณุ ประโยชนต์ า่ งๆ นานา อกี มากมาย...

และสิ่งทีท่ า� ให้ “หินแรเ่ วท” ตา่ งจากหินแร่ธรรมดาโดยส้ินเชงิ
ก็คือ หินแร่เวทจะขุดหาได้เฉพาะในพื้นท่ีซ่ึงมีปิศาจระดับสูงอยู่เท่านั้น
ดว้ ยเหตทุ วี่ า่ หนิ แรซ่ งึ่ อยใู่ นสถานทท่ี ม่ี ปี รมิ าณความเขม้ ขน้ ของแกน่ เวทสงู
นน้ั เมอ่ื เวลาผา่ นไปหลายเดอื นหลายปมี นั กจ็ ะซมึ ซบั แกน่ เวทปรมิ าณมาก
เข้าไปจนกระท่ังเปลี่ยนสภาพ และกลายเป็นส่ิงท่ีเรียกว่า “หินแร่เวท”
นั่นเอง

ซึ่งถ้าจะว่าไปก็ใกล้เคียงกับการกลายพันธุ์อย่างกะทันหันของ
หนิ แร่

แตแ่ นน่ อนวา่ สถานทซ่ี งึ่ มปี รมิ าณแกน่ เวทเขม้ ขน้ จะตอ้ งมปี ศิ าจ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 227

ทแี่ ขง็ แกรง่ อาศยั อยู่ ถา้ เปน็ เขตทอี่ ยอู่ าศยั ของปศิ าจระดบั ลา่ งทน่ี กั ผจญภยั
เขา้ ไปลม้ เพอื่ หาเงนิ คา่ ขนมไดจ้ ะมโี อกาสเกดิ “หนิ แรเ่ วท” ยาก “หนิ แรเ่ วท”
จะมตี ัวตนอย่เู ฉพาะในเขตที่อยู่อาศยั ของปศิ าจท่ีอย่างนอ้ ยๆ ตอ้ งเทียบ
เท่าได้กบั แรงก์ B ขึน้ ไปเทา่ นน้ั

ทงั้ นี้ นี่เป็นครั้งแรกทีผ่ มได้รบั ฟังคา� อธิบายเกย่ี วกบั แรงกต์ ่างๆ
ของปศิ าจ

“ง้นั เหรอครบั ! ถ้างั้นผมเองกป็ ระมาณแรงก์ B สินะครับ?”
“““............”””
บางที นอกจากเจ้าก็อบตะงเ่ี งา่ แล้ว ความคิดของทุกคนคงจะ
รวมเปน็ หนึ่งเดียวกนั
ปลอ่ ยไอ้งีเ่ งา่ เอาไวเ้ ฉยๆ เถอะ
“หินแร่เวท” หาได้ยากเยน็ ขนาดนน้ั แต่กลับมี “โลหะเวท” ที่
สกดั ออกมาไดอ้ ยเู่ พยี ง 3-5 เปอร์เซน็ ต์ เท่านัน้ สรุปกค็ ือแม้จะมขี นาด
เพียงแค่ประมาณเท่าก�าป้ัน แต่ราคาของ “โลหะเวท” นน้ั สูงกวา่ ทองใน
ปรมิ าตรเดยี วกันมากกว่า 20 เท่าตัวเลยทเี ดยี ว
ท้ังนี้มูลค่าของทองค�านั้นเกือบจะเท่าเทียมกับโลกก่อนของผม
ที่มีการใช้เหรียญทองกันอย่างแพร่หลายก็เพราะว่าทองน้ันมีมูลค่าสูง
นั่นเอง ด้วยเหตุนี้จึงถึงกับท�าให้นานาประเทศใช้มาตราทองค�าเป็น
มาตรฐานร่วมกันเลยทเี ดียว
เอาเถอะ สรุปก็คอื มันเปน็ โลหะหายากเหมือนอยา่ งทีผ่ มเล็งไว้
นัน่ ละ
ทงั้ น้ี ผมมี “กอ้ นโลหะเวท” เกบ็ อยเู่ ปน็ จา� นวนมหาศาล แตผ่ ม
เร่ิมรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยจึงเลือกท่ีจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถึง
ความลบั ไมน่ า่ จะมที างแตกกเ็ ถอะ... แตถ่ า้ แตกขนึ้ มาจะทา� ไงด?ี ทผี่ มคดิ
แบบน้เี นี่ยเปน็ เพราะวา่ ผมเปน็ แคพ่ ลเมืองตัวเลก็ ๆ คนหนงึ่ อย่างนั้นร?ึ

228

เอาละ งานหลกั จะอยู่ถดั จากนี้ไป
“โลหะเวท” ไม่ไดม้ ีมลู คา่ สูงเพราะมนั หายากเพยี งอยา่ งเดยี ว
เหตผุ ลทแี่ ทจ้ รงิ ซง่ึ ทา� ใหม้ นั มมี ลู คา่ ถงึ ขนาดนน้ั กค็ อื คณุ สมบตั ทิ ่ี
เขา้ กบั การเหน่ยี วนา� พลงั เวทไดอ้ ยา่ งดเี ยี่ยม
แก่นเวทนั้น เป็นสงิ่ ท่คี วบคมุ ได้ด้วยจนิ ตนาการในระดับหน่งึ
อยา่ งเชน่ สกลิ 『ญาณเวท』 ของผมเองก็เหมือนกนั แตอ่ ยา่ ง
สกลิ 『ควบคมุ วารี』 อะไรท�านองนน้ั เองกใ็ ช้ได้ดว้ ยการควบคุมแก่นเวท
หรอื จะกลา่ ววา่ สกิลส่วนใหญข่ องปิศาจนน้ั เป็นการใช้แก่นเวทก็วา่ ได้
ผมไม่ค่อยเข้าใจเร่ืองเวทมนตร์นัก แต่คิดว่าก็น่าจะมีทฤษฎี
เหมือนๆ กันนนั่ ละ
งนั้ ถา้ วสั ดใุ นการทา� อาวธุ มแี กน่ เวทผสมอยเู่ ปน็ จา� นวนมากแลว้
จะเป็นไงเลา่ ?
นา่ ตกใจจรงิ ๆ เหน็ วา่ มนั จะกลายเปน็ “อาวธุ ทเี่ ตบิ โตได”้ ไงละ่ !
โรแมนติกอะไรอย่างน!ี้
เอ๋ อะไรกันละ่ นัน่ นะ่ ? อยากไดจ้ งั !!
ผมสะกดกล้ันอดรนทนเอาไว้ แต่ค�าพูดน้ันก็เกือบจะหลุดผ่าน
ปากออกมาอย่แู ลว้
อาวุธท่จี ะคอ่ ยๆ เปลีย่ นแปลงรูปร่างไปเป็นรปู แบบในอุดมคติ
ตามจนิ ตนาการของผ้ใู ช้
แถมเหน็ วา่ เวลาตอ่ สู้ มนั จะเปลย่ี นรปู รา่ งไดอ้ ยา่ งอสิ ระ ตามแต่
พลังเวทของผูใ้ ชง้ านด้วย!
ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั มนั ยงั เขา้ กบั แกน่ เวทไดด้ ี จงึ ทา� ใหพ้ ลงั ทา� ลายของ
สกลิ สงู ขนึ้ อีกต่างหาก
พูดในความหมายหน่งึ หากเปรยี บเทียบกับอาวุธธรรมดาแล้ว
ตราบใดทคี่ วามสามารถไมไ่ ดต้ า่ งกนั เปน็ คนละเรอ่ื งละก็ ไมว่ า่ อยา่ งไรคน
ทีม่ ีอาวธุ เวทมนตรจ์ ะคงเป็นฝา่ ยชนะในทุกกรณนี ่นั เอง

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 229

บางที ถา้ ใชท้ ั้งเงนิ และเทคนิคอยา่ งเตม็ ที่ ฝังหนิ เวทชนั้ สูงลงใน
ใบดาบทที่ า� จากโลหะเวทบรสิ ทุ ธล์ิ ะก็ อาจจะทา� ของอยา่ ง “ดาบเปลวเพลงิ ”
หรอื “ดาบนา�้ แขง็ หมิ ะ” อะไรทา� นองนน้ั ไดก้ ไ็ ดไ้ มใ่ ชเ่ หรอ? ความฝนั ของ
ผมเร่ิมขยายออกกว้าง

ในใจผมกา� ลังโวยวายบอกวา่ รีบท�าเร็วๆ เข้าสิ!! อยู่ แตผ่ มจะ
ร้อนรนไปไม่ได้ ผมมีความรู้สึกว่ามันน่าจะท�าได้ ดังนั้นถ้าคราวหน้ามี
โอกาสละก็อยากจะหาหนิ เวทมาทดลองดูจริงๆ

หลงั จากอธบิ ายเรอ่ื งทง้ั หมดใหผ้ มฟงั แลว้ ไคจนิ กท็ า� ทา่ เหมอื น
จะเร่มิ งาน

โดยผมเองกข็ อทศั นศกึ ษาเพอื่ การเรยี นรใู้ นภายหลงั ดว้ ย เพราะ
อยา่ งไรเจ้ากอ็ บตะก็คงจะหลบั อยูต่ ามเคย...

ถงึ จะบอกวา่ เปน็ ดาบ แตด่ าบกม็ อี ยหู่ ลายชนดิ สา� หรบั ผม ดาบ
ทแี่ ขง็ แกรง่ ทส่ี ดุ กแ็ นน่ อนวา่ ตอ้ งเปน็ ดาบญป่ี นุ่ แตเ่ พยี งแคใ่ นบรรดาดาบ
ญป่ี นุ่ เองกม็ หี ลากหลายลกั ษณะเหมอื นกนั ตอ้ งบอกวา่ ผมสนใจเอามากๆ
วา่ ไคจินจะท�าดาบแบบไหนออกมา

10 ชั่วโมงหลงั จากเรมิ่ งาน
ดาบยาว (ลองซอรด์ ) ทดี่ ไู มม่ อี ะไรพลกิ แพลงทงั้ สน้ิ และดอู ยา่ งไร
กเ็ หมอื นดาบธรรมดาเล่มหน่ึง ก็สา� เร็จออกมา
อ้าว? ยังมโี ลหะเวทเหลอื อย่อู ีกตงั้ เยอะ
ขนาดของมันแค่เท่ากับก�าปั้นเท่านั้น ผมยังคิดอยู่เลยว่ามันจะ
เพยี งพอสา� หรบั เป็นวัสดขุ องดาบเลม่ หน่งึ หรือเปล่า...?
แตพ่ อถามดกู ไ็ ดค้ า� ตอบวา่ ขนื ใชว้ สั ดทุ ง้ั หมดเปน็ โลหะเวท กไ็ มร่ ู้
วา่ ตอ้ งมีเงนิ เท่าไรจงึ จะพอ
คิดๆ ไปแล้วของมันกแ็ น่ละนะ ดงั นน้ั ถึงได้ไม่มีความคดิ ท่ีวา่ จะ
ลองทา� “ดาบเปลวเพลงิ ” “ดาบนา�้ แขง็ หมิ ะ” หรอื “ดาบสายฟา้ ” อะไร

230

ทา� นองน้ันออกมาสินะ ค่าใชจ้ ่ายมนั สงู เกินไป
อย่างน้นี เี่ อง
ดูเหมือนว่าจะใช้โลหะเวทเป็นแกน และใช้เหล็กกล้าธรรมดา

หล่อเปน็ ใบดาบข้ึนมาแฮะ แต่ถงึ อย่างนน้ั แก่นเวทจากโลหะเวทกย็ ังคง
แทรกซมึ เขา้ ไปในส่วนใบดาบซ่ึงเปน็ เหล็กกลา้ และเห็นวา่ จะหล่อหลอม
กลายเป็นหนึ่งเดียวกันในสักวันหน่ึง และเพราะเหตุน้ีเองอาวุธท่ีผ่านวัน
เวลามานานกวา่ สว่ นมากจงึ จะมีความแขง็ แกรง่ กวา่ อาวุธใหม่ๆ อีกท้ังถงึ
จะเกา่ ลงแตก่ ซ็ มึ ซบั แกน่ เวทจากบรเิ วณรอบๆ เขา้ มาฟน้ื ฟตู วั เองได้ เร่อื งที่
ใบดาบจะไม่มีวันเป็นสนิมหรือบ่ินจึงถือเป็นลักษณะพิเศษอย่างหน่ึงของ
มันดว้ ย

และน่ามหัศจรรย์ที่ว่าดาบเองก็มีชีวิตเหมือนกัน ถ้ามันเกิดหัก
หรือรูปร่างเกิดบิดเบี้ยวผิดเพี้ยนไปโดยสิ้นเชิง แก่นเวทก็จะหลุดหายไป
และเสอื่ มสภาพลงทนั ที

ไคจนิ โชวด์ าบทตี่ สี า� เรจ็ แลว้ ใหผ้ มดพู ลางเลา่ เรอ่ื งพวกนใี้ หผ้ มฟงั
เป็นเรอื่ งทีค่ อ่ นข้างน่าสนใจเลยทีเดยี ว
ผมถอื ดาบทสี่ า� เรจ็ แลว้ ไวใ้ นมอื พลางจอ้ งมอง (ผมไมม่ มี อื กจ็ รงิ
แตก่ ็ใหค้ วามรู้สึกประมาณนั้นแหละ)
พอลองมองให้ดีก็พบว่าแม้จะเรียบง่ายแต่ไม่มีความบิดเบี้ยว
แม้แต่นอ้ ย
จะบอกวา่ ไม่มอี ะไรเกนิ ความจ�าเป็นกไ็ ด้
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใช้งานโดยการฟันเป็นหลักอย่างดาบญี่ปุ่น
แต่ก็ใช้คมดาบโจมตีด้วยการฟาดฟันได้เหมือนกัน
อยา่ งนน้ี เี่ อง ดาบนจ่ี ะกลายเปน็ พนื้ ฐาน และจะเปลย่ี นแปลงไป
ตามเป้าหมายของผูใ้ ชแ้ ต่ละคนสินะ
พอคิดอย่างน้ันแล้วก็ท�าความเข้าใจกับเร่ืองท่ีลดความต้องการ
ของผสู้ ร้างลง และเก็บงานใหเ้ รยี บงา่ ยเขา้ ไว้ได้

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 231

เอาละ
พวกคณุ ไคจนิ ตดี าบทยี่ อดเยย่ี มขน้ึ มาใหต้ ามทส่ี ญั ญากนั ไวแ้ ลว้
ดังนนั้ ต่อไปกเ็ ป็นตาของผมละ
“เอาละ! การทา� งานต่อจากนไ้ี ปเป็นความลับ ดังน้นั โทษทีนะ
แตท่ กุ คนช่วยออกไปจากหอ้ งด้วย!”
ผมบอกอย่างน้ันเพ่ือขอให้ทุกคนออกไปข้างนอก
จะอยา่ งไรผมก็คงยอมใหพ้ วกเขาเหน็ วิธกี ารผลิตไม่ได้ เหตผุ ล
หลักๆ ก็คอื มันยงุ่ ยากท่ีจะมามวั น่งั อธิบายอะนะ
“วตั ถดุ บิ มพี รอ้ มอยใู่ นหอ้ งนแี้ ลว้ แตว่ า่ จะดเี หรอ? ถา้ ยงั ไงละก็
พวกเราจะชว่ ยดว้ ยนะ?”
“อ้อื ไม่เป็นไร! แตท่ ่ีสา� คัญกว่านั้น ระหว่าง 3 วนั นี้ หา้ มแอบ
มองหอ้ งนี้เดด็ ขาดเลยนะ? สญั ญากันแล้วนะ!?”
“เข้าใจแลว้ พวกเราจะเชอ่ื ใจนายแล้วรอนะ...”
เอ่ยอย่างน้ันแลว้ พวกคุณไคจินก็พากันออกไปขา้ งนอก
แต่ไมร่ ้วู ่าทา� ไมกอ็ บตะถงึ ไดอ้ อกไปด้วย...
เจ้าบา้ นนั่ มชี ีวติ อยู่โดยคิดอะไรกนั แน่ สงสัยอาจจะต้องหาทาง
จัดการดสู กั ครง้ั เสยี แลว้ สิ...

เอาละ เมนูในวันนไี้ ดแ้ ก่ “ลองซอรด์ ” นะครบั
วธิ ีการท�านน้ั แสนงา่ ย!
ก่อนอืน่ ใหก้ ลนื 1 เลม่ ที่เปน็ ตัวอย่างเขา้ ไป!
จากนั้นก็... กลืนวัตถุดิบที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าเข้าไปให้หมด
รวดเดยี ว!
หงุบ หงุบ เอือ๊ ก!
จากนนั้ กผ็ สมรวมกนั ในท้องใหด้ ี...

232

《รายงาน เปา้ หมายการวเิ คราะห์ : “ลองซอรด์ ” เรยี บรอ้ ยแลว้
จากนจี้ ะดÓเนินการกอ็ ปปี้... เรียบรอ้ ยแล้ว》

เพียงดา� เนนิ ขนั้ ตอนนี้ 19 ครั้ง ก็เปน็ อันเสรจ็ เรยี บรอ้ ยคร้าบ!!
ง่ายใชไ่ หมล่ะครบั ?
แตว่ า่ เด็กดหี ้ามเลยี นแบบเปน็ อันขาดนะครบั ?

ผมคดิ อะไรบา้ ๆ บอๆ แบบนน้ั พลางทา� งานไปเร่ือยๆ
แยล่ ะ... เวลาท่ีจา� เป็นในการทา� กอ็ ปปี้ 1 เลม่ คอื ประมาณ 10
วินาที
รวมทั้งหมด 190 วนิ าที... เพียงแค่ 3 นาทกี ับอกี นิดหน่อย
ก็ทา� ลองซอร์ด 19 เล่มเสรจ็ เสียแล้ว...
หลังจากไลพ่ วกคณุ ไคจนิ ออกไป เวลายังผา่ นไปไมถ่ ึง 5 นาที
เลย วา่ กนั ตามจรงิ ผมกค็ ดิ อยแู่ ลว้ วา่ มนั นา่ จะทา� ได้ แตว่ า่ มนั ทา� ไดง้ า่ ยดาย
เสียจนร้สู ึกผดิ ต่อบรรดาคุณชา่ งฝีมือเลย...
มันจะโกงไปแล้วนะ 『นักลา่ เหย่อื 』
เอาละ แล้วจะท�าไงดลี ะ่ นี?่
ผมบอกไปซะแลว้ ว่าระหวา่ ง 3 วนั น้ี หา้ มแอบดูห้องนเี้ ด็ดขาด!
ผมควรจะหมกตวั อยใู่ นหอ้ งนโ้ี ดยไมม่ อี ะไรทา� ถงึ 3 วนั เหรอ? ไมส่ .ิ .. หมก
ตัวอยู่ในหอ้ งน้ีโดยไม่มคี วามหมายไปกไ็ มไ่ ด้ประโยชนอ์ ะไร
บอกไปตามตรงเลยว่าเสร็จแลว้ ดกี วา่ ม้ัง...

ผมผลักประตูเปิดผางโดยแรงแล้วออกไปข้างนอก
ท้ังส่ีคนที่เหลือบมองมาทางนี้ด้วยท่าทางกังวลจึงลนลานรีบลุก
ขนึ้ ทันที

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 233

ส่วนกอ็ บตะ... ก�าลงั นอนอยู่
เจา้ นเี่ น่ยี น้า... คนเขาออกมาหลงั จากเพิง่ ผ่านไป 5 นาทแี ตแ่ ก
ดนั นอนเสียแล้วเน่ีย มนั หมายความวา่ ไงหา? น่ันคอื วนิ าทที ผ่ี มตัดสินใจ
แน่วแนว่ ่าจะต้องหาทางจดั การกับเจา้ กอ็ บตะให้ได้
“เฮ้ย เป็นอะไรไป? เกิดอะไรข้ึน?”
“มวี ัตถดุ บิ อะไรไม่พอรึไง?”
“...หรือวา่ จะไม่ไหวจรงิ ๆ?”
บรรดาคนแคระพากันเอ่ยถามด้วยทา่ ทางเป็นห่วง
“อะ อืม เอ่อ ท่ีจริงแลว้ คอื วา่ ... นะ”
สายตาท่ดี ูเปน็ กงั วลนัน้ ชวนใหร้ ู้สกึ เจบ็ เปน็ บ้า ผมเลยยง่ิ เผลอ
ทา� ท่าอกึ อักอ้�าอ้งึ ไปกนั ใหญ่
ผมนย่ี งั คงชอบแกลง้ ชาวบา้ นไมม่ เี ปลย่ี น ดเู หมอื นวา่ ไอเ้ รอื่ งนสิ ยั
เสียเน่ยี ถงึ ตายแล้วก็ยงั แก้ไม่หายแฮะ
“คือ˜วา่ น้า! ท่จี ริงคือมนั เสร็จซะแล้วอะ!”
“““............หา------!?”””
พอผมประกาศเรอื่ งทว่ี ่างานเสรจ็ แล้วออกไป เสยี งแสดงความ
ตกใจก็ดังขึน้ ประสานข้ึน
มนั ก็ของแนอ่ ยแู่ ล้วละนะ...

*

“““ไชโย------- !”””
พวกเรามาทร่ี า้ นสา� หรบั เทย่ี วกลางคนื โดยอา้ งวา่ เพอื่ เลย้ี งเสรจ็ งาน
เน่ืองจากส่งงานได้เรียบร้อยแล้ว จึงเป็นการฉลองในเรื่องนั้น
ดว้ ย
เอ่อ ผมบอกแลว้ นะ วา่ ไมจ่ า� เป็นตอ้ งพามาเล้ียงแบบนี้ได้...?

234

“น่าๆ ร้านเขามพี สี่ าวสวยๆ เพยี บเลยนา!”
“ใชๆ่ ! มตี ง้ั แตส่ าวเอา๊ ะๆ ไปถงึ สาวใหญ!่ ! เปน็ รา้ นของสภุ าพบรุ ษุ
เลยนะ!”
“.........!!”
“เฮ้ยๆ! ถา้ พ่ชี ายรมิ รุ ุไมไ่ ปดว้ ยก็เริ่มงานไมไ่ ด้น่ะสิ?”
มนั ชว่ ยไมไ่ ด้ เพราะทกุ คนพากนั พดู ประมาณนเ้ี ปน็ เสยี งเดยี วกนั
เป็นพวกเจ้าปญั หาจรงิ ๆ ให้ตายสิ

ชอื่ ของรา้ นคอื “ผเี สื้อราตร”ี
จะเป็นผีเส้ือจริงๆ หรือเปล่านะ? ถ้าเป็นยุงข้ึนมาละก็ผมไม่
ออมมือไว้แน!่
...เด๋ยี วๆ ผมไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะ? แต่ในฐานะสภุ าพบุรษุ
มนั ก็ นะ

ผมคิดอย่างน้นั ในขณะท่ีเขา้ ไปในร้าน
“อยุ๊ ! ยนิ ดตี อ้ นรบั คา่ ~!!”
“““ยนิ ดีต้อนรับค่า------!!”””
แมเ่ จา้ ------!!
สาวสวยยนื เรยี งกนั เปน็ ตบั เลยโวย้ !!
ว้าว-------!! หยู าว!
เอะ เอโรฟ!9 ไมส่ ิ เอลฟ์น่ีนา-------!!
เดีย๋ วก่อน! สุดยอด-------! เสือ้ ผา้ บางชะมัด-------!!
อา... เหมือนจะมองเหน็ แตก่ ็มองไมเ่ หน็ ...
น่ีมันอะไรกนั !? ผมใช้ 『ญาณเวท』 เตม็ ก�าลงั แล้วแท้ๆ นะ!!
พส่ี าวพวกนี้ ปกปดิ เสน้ โคง้ เวา้ ทเ่ี หมอื นจะเหน็ แตไ่ มเ่ หน็ ไดอ้ ยา่ ง
สมบรู ณแ์ บบเลย!
อึก... นเี่ ปน็ คา� ทา้ เหรอ? น่เี ปน็ คา� ท้าทายท่มี ตี ่อผมเหรอ!!?
บัดซบ บดั ซบ...!!
9เอโรฟ : ฯลฯ ในภาษาญี่ป่นุ
เปน็ การเลน่ ค�าผสมระหวา่ งค�าวา่ เอลฟ์กบั เอโรย่ ซ่ึงมีความหมายในท�านองเซ็กซี่

“ว้าว-------! นา่ รกั จงั เลย!!”
“เดย๋ี วกอ่ น! ฉนั เลง็ เอาไว้กอ่ นแล้วน้า!?”
หนุ˜บ! ดึ๋ง! ดง๋ึ

มะ มาแลว้ -------!!

รา่ งของผมเด้งดงึ๋ ดงั๋ !
ด้านหลังของผมเด้งดั๋งดึง๋ !!
ท่ีน่คี อื สวนสวรรคห์ รอื ครบั ?
“...อะ เออ่ ... ดูท่าทางจะสนุกมาก ต่างจากทที่ า� ทา่ ไม่อยากจะ
มาเลยนะ?”
อะ๊ ! ไมไ่ ด้ๆ ผมคนนี้ถงึ กบั ...
“เอ๋...? แหม กไ็ มไ่ ด้ถึงขนาดนนั้ นะ?”
คงออกจะฝืนอยู่สักหน่อยละมั้ง... ถึงได้ไม่มีใครยอมเช่ือเลย
แม้แต่คนเดยี ว
แตก่ ช็ ว่ ยไมไ่ ด้ มนั ชว่ ยไมไ่ ดน้ ีน่ า! กต็ อนน้ีผมกา� ลงั ถกู กอดอยู่
บนตกั ของเอลฟ์นะ... หวั ใจของผมกา� ลังเต็มเปย่ี มไปดว้ ยความประทับใจ
นะ!!
อา... ถา้ ลกู ชายของผมทตี่ าย (หาย) ไปยงั มชี วี ติ อยลู่ ะก็ ปา่ นนี้
มนั คงจะกา� ลงั เรงิ รา่ เพราะความประทบั ใจอยู่เป็นแน่

พวกเราใชเ้ วลากนั อยา่ งสนกุ สนาน แตว่ ่า------
“โอะ๊ โอ่ นั่นทา่ นไคจินไมใ่ ช่หรือครบั ! ไม่ได้นะครบั พาปศิ าจ
ช้นั ต่า� เขา้ มาในรา้ นชั้นสูงแบบนไ้ี ด้ยงั ไงครบั !”
กม็ ีคนเอย่ ทักด้วยคา� พูดเหมือนจะหาเรื่องทะเลาะมาปรากฏตวั
ใครกนั ละ่ เน่ีย? ตาลงุ คนน.้ี ..?

236

รอบบรเิ วณเงยี บสงดั ลงในชวั่ พริบตา
ดูเหมือนว่าพวกเด็กผู้หญิงเองก็จะไม่ชอบลุงคนน้ีอยู่เหมือนกัน
จึงได้ท�าหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ แม้ว่าจะแค่เพียงในระดับท่ีถ้าไม่สังเกต
ใหด้ กี ็จะไม่เห็นก็ตาม
ลงุ คนนีม้ รี ูปร่างผอมสูงซ่งึ เรียกได้ว่าแปลกส�าหรับคนแคระ แต่
ถงึ จะว่าอย่างน้นั ก็มสี ว่ นสูงประมาณเท่ากับมนษุ ย์ธรรมดานะ่ นะ
“เฮ้ มาดาม! ร้านนน้ี ะ่ อนุญาตใหพ้ าปิศาจเข้ามาไดด้ ้วยร?ึ ”
“มะ แหม แตถ่ งึ จะบอกว่าเป็นปิศาจ ก็เป็นสไลมท์ ่ดี ูไม่มพี ษิ
มภี ัยอะไรนะคะ...”
“หา? แตม่ นั กเ็ ปน็ ปศิ าจไมใ่ ชร่ ไึ ง! ผดิ งนั้ เรอะ? จะบอกวา่ สไลม์
ไม่ใชป่ ิศาจอย่างนนั้ เรอะ!?”
“เปล่านะคะ... ดฉิ ันไม่ไดค้ ิดจะบอกอยา่ งนั้น...”
มาดามร้านพยายามใช้ค�าพูดแบบก�ากวมไม่ชัดเจนเพ่ือหาทาง
หลบเลยี่ งจากความโกรธของอกี ฝา่ ย แตด่ ทู า่ วา่ จะไมไ่ ดผ้ ล รสู้ กึ วา่ เปา้ หมาย
ของลงุ คนนจี้ ะเปน็ พวกเราอยา่ งเห็นได้ชัดเลย
“แยจ่ รงิ ... เจ้ารัฐมนตรเี บสเตอรน์ นี่ า------”
ลุงคนนกี้ ค็ อื รัฐมนตรีเบสเตอร์ทีว่ า่ หรอื นี?่ อยา่ งนี้นเ่ี อง... จะว่า
ไงดี หน้าตาแกเหมือนคนเป็นโรคประสาทชา่ งจกิ ชา่ งกดั ชะมัดเลยแฮะ
ตอนนนั้ เอง
“หึ! แบบนส้ี ิถงึ เหมาะกับปิศาจ!!”
รฐั มนตรสี บถออกมาแบบน้นั แล้วสาดน�า้ ใส่ผม
เลน่ กนั แบบนีผ้ มก็มเี คอื งเหมอื นกนั แตผ่ มก็อดรนทนเอาไว้
อีกฝ่ายเป็นถงึ รัฐมนตรี ผมจะปล่อยให้ความใจรอ้ นของผมก่อ
ปญั หาให้พวกคุณไคจินกบั คุณมาดามของร้านนี้ไม่ได้
แลว้ ผมกไ็ มอ่ ยากจะเจอเรอ่ื งนา่ เศรา้ อยา่ งการถกู หา้ มเขา้ รา้ นนดี้ ว้ ย
ผมพยายามอดทนดว้ ยความรูส้ ึกแบบน้นั แท้ๆ แตว่ า่

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 237

“เฮย้ ... พอคนเขานงั่ เงยี บปลอ่ ยใหพ้ ดู เขา้ หนอ่ ยกไ็ ดใ้ จใหญเ่ ลย
นะ!”

คณุ ไคจินกลับเตะโต๊ะโครมจนกระเดน็ แล้วลกุ ขนึ้ ยนื
“เฮย้ เบสเตอร!์ นแ่ี ก ทา� พฤตกิ รรมดแู คลนแขกของฉนั คนนเี้ นย่ี
คงจะเตรียมตวั เตรยี มใจไว้แลว้ สนิ ะ?”
...เอ?๋ เดย๋ี วกอ่ น คณุ ไคจนิ ... อกี ฝา่ ยเปน็ รฐั มนตรนี ะ จะดเี หรอ?
รฐั มนตรเี บสเตอรต์ กใจจนตวั เกรง็ แตผ่ มเองกต็ กใจจนเผลอเดง้
ตัวด๋งึ เหมือนกนั !
สมั ผัสอ่อนนมุ่ ดดี ตัวเขา้ กบั ดา้ นหลงั ของผม!
...ผมไมไ่ ด้ตง้ั ใจนะ ไม่ไดต้ ั้งใจจรงิ ๆ!
“กะ แก! กลา้ พดู กบั ฉนั คนน้ีแบบน.้ี ..!”
รัฐมนตรเี บสเตอรท์ ้งั โกรธท้ังตกใจจนสง่ เสยี งไม่ออก
“แกนะ่ เงียบๆ ไปสักทเี ถอะ!!”
พดู จบ คณุ ไคจนิ กอ็ ดั กา� ปน้ั เขา้ ใสใ่ บหนา้ ของรฐั มนตรเี บสเตอร์
อย่างไม่ลังเล...
“พ่ชี ายรมิ รุ ุ พ่ีชายก�าลงั หาชา่ งฝมี ือดีๆ อยสู่ ินะ? อยา่ งฉนั เน่ยี
พอรเึ ปล่า?”
เกินพอด้วยซ�้า... ว่าแต่ จะดีเหรอ?
อยา่ งไรซะ เลน่ ตอ่ ยรฐั มนตรแี บบนก้ี ค็ งไมม่ ที ใ่ี หอ้ ยใู่ นอาณาจกั ร
นแ้ี ล้วละมง้ั
บางครงั้ ลกู ผชู้ ายกม็ ชี ว่ งเวลาทไ่ี มจ่ า� เปน็ ตอ้ งมคี า� พดู เหมอื นกนั
“ฉันรอค�าพูดน้ันอยู่แล้ว! ทางฉันเองก็ต้องขอฝากตัวด้วยนะ
ไคจนิ !”
เรอื่ งเล็กๆ น้อยๆ นะ่ ช่างมันเถอะ ถ้าไคจนิ บอกวา่ จะมาให้ ผม
กแ็ คย่ อมรบั เสยี กพ็ อ เรอ่ื งความถกู ตอ้ งนะ่ ชา่ งมนั ! พวกเราแคม่ ชี วี ติ อยา่ ง
ทต่ี ัวเองต้องการก็พอ!

238

ผมกบั ไคจนิ พยกั หนา้ ให้กันอย่างเร่าร้อน

วา่ แต.่ .. หลงั จากน้ีจะหนียงั ไงดลี ะ่ เนี่ย?
โลกเราน่ี ถ้าไม่ท�าอะไรอย่างระมัดระวังจะมีปัญหาเกิดตามมา
เปน็ กองภเู ขาจรงิ ๆ แฮะ
ถงึ ทา� เปน็ เท่ แตป่ ญั หาหลงั จากนก้ี ไ็ มไ่ ดห้ ายไปเสยี หนอ่ ยนนี่ ะ...

*

เอาละ
ก็เป็นเรอ่ื งแนอ่ ยูแ่ ล้ววา่ การตอ่ ยรฐั มนตรีถอื เป็นเรอ่ื งใหญ่มาก
“พี่... ท�าอะไรของพเี่ นย่ี ?”
นนั่ คือคา� พูดของไคโดท่ีพาทหารรักษาความปลอดภยั มาด้วย
จะอย่างไรก็คงไม่ได้โดดงานทุกวันสินะ เพราะวันนี้ไม่เห็นโผล่
หน้ามาเลย
ทจี่ รงิ พวกเราชวนเขามาดมื่ ดว้ ยกนั แตถ่ กู ปฏเิ สธวา่ มธี รุ ะมาไมไ่ ด้
ทงั้ ทเี่ ปน็ อยา่ งนนั้ แตพ่ ชี่ ายดนั กอ่ เรอ่ื งวนุ่ วายขน้ึ ในระหวา่ งทต่ี วั เอง
ไม่อยู่ ก็คงช่วยไมไ่ ดท้ ่ีเขาจะเออื มระอา
ถา้ แคจ่ ะหนกี ไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งยากนกั แตใ่ นกรณนี คี้ งไมใ่ ชท่ างเลอื กทดี่ ี
หรอกมง้ั ...
“หึ! ก็เจ้าบ้านี่ท�าเร่ืองเสียมารยาทกับพ่ีชายริมุรุท่ีเป็นทั้งแขก
และผู้มีพระคณุ ของฉัน ฉนั กเ็ ลยลงโทษมันนดิ หนอ่ ยเทา่ น้นั เอง!!”
ไคจนิ บอกพลางชม้ี อื ไปทางรฐั มนตรเี บสเตอรซ์ ง่ึ กา� ลงั ไดร้ บั การ
ดแู ลโดยอศั วนิ 4 นายทีเ่ ขาพามาดว้ ย
ดูเหมือนว่าจนป่านนี้รัฐมนตรีเบสเตอร์ก็จะยังคงตั้งหลักจาก
ความตกใจและความช็อกไมไ่ ดอ้ ยู่ดี

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 239

เจา้ ตวั กา� ลงั จอ้ งเขมง็ มาทางนโี้ ดยปลอ่ ยใหเ้ ลอื ดกา� เดาไหลพราก
ใบหน้านั้นดูเต็มไปด้วยความตกตะลึงจนน่าขา� เจ้าตัวคงจะไม่
แม้แต่จินตนาการว่าตัวเองจะถูกชกเลยแม้แต่น้อย ถึงได้ตกใจเสียจน
ทา่ ทางจะไม่รสู้ ึกระทง่ั ความเจ็บปวดแบบน้ี
“เฮ้ยๆ... ลงโทษนิดหน่อยเน่ีย ถ้าอีกฝ่ายเป็นรัฐมนตรีน่ะมัน
ไม่คอ่ ยสวยหรอกนะ...”
ไคโดพึมพา� กลั้วถอนหายใจ
“ยงั ไงกต็ ามแต.่ .. ผมตอ้ งขอควบคมุ ตัวพวกพีไ่ ว้กอ่ นละ!”
เอย่ แบบนัน้ แล้ว ไคโดก็ออกคา� สัง่ กบั ผใู้ ต้บังคบั บัญชา
แตเ่ ขากระซบิ พอแคใ่ หพ้ วกเราไดย้ นิ วา่ “ไมม่ อี ะไรเลวรา้ ยหรอกนา่
เพราะฉะน้ันชว่ ยท�าตวั นิง่ ๆ กนั หน่อยนะ”
แนน่ อนว่าพวกเราไมค่ ดิ จะกอ่ ความว่นุ วายอะไรอย่แู ล้ว
ผมแอบขยับตัวไปหาคุณมาดาม แล้วส่งเหรียญทอง 5 เหรียญ
ใส่ในมือของเธอ
เอ?๋ พอมาดามทา� ทา่ ตกใจ ผมกบ็ อกลาวา่ “ถอื วา่ เปน็ คา่ เสยี หาย
ท่กี อ่ ความวุ่นวายรวมอยดู่ ้วยน่ะ! แลว้ ผมจะมาอีกนะ!”
ทน่ี เ่ี ปน็ รา้ นคณุ ภาพดจี รงิ ๆ ขนื มาทนี่ อ่ี กี ไมไ่ ดเ้ พราะเรอื่ งแบบนี้
คงไม่สนกุ แนๆ่
แล้วพวกเราก็ถูกควบคุมตัวด้วยประการฉะน้ี... แต่ผมลืมอะไร
ไปบางอย่างแฮะ
ใช่แลว้ ! กอ็ บตะนัน่ เอง
ผมไมไ่ ดพ้ าเจ้าบา้ น่ันไปท่ีร้านด้วย
เจา้ น่นั อยู่ระหว่างโดนพพิ ากษาดว้ ยทัณฑ์ “นรกหนอนเสน้ ใย”
ข้อหาท�าเร่อื งง่ีเง่าซ้า� ซอ้ นหลายตอ่ หลายคร้งั
ตอนแรกผมคดิ จะจบั แขวนควา�่ หวั ลงดว้ ยซา้� แตแ่ บบนนั้ คงไมเ่ ขา้ ทา่
เท่าไร

240

ดังนั้นผมจึงท�าเพียงใช้ 『ใยเหนียวหนืด』 พันตัวมันจนกลม
แล้วจบั แขวนไวใ้ นหอ้ งเท่านั้น

“เด๋ยี วก่อน! แบบนีม้ นั โหดรา้ ยนะครับ! พาผมไปดว้ ยสิครบั !”
เจ้าน่ันโวยวายด้วยเสียงโศกเศร้า แต่ถ้าใจดีด้วยทีหลังคงจะ
ได้ใจแน่ๆ
“เจ้าบ้า! ฉันทนกับพฤติกรรมของแกไม่ได้แล้ว! ถ้าเจ็บใจก็
อัญเชิญคหู่ ู (เทมเพสตว์ ูล์ฟ) ให้มาช่วยเอาแล้วกนั !”
ผมส่ังในเร่ืองที่อย่างไรซะก็คงจะท�าไม่ได้แล้วจากมาโดยปล่อย
หมอนั่นทงิ้ ไวแ้ บบนั้น
ถา้ เปน็ กอ็ บลนิ กอ็ กี เรอ่ื งหนง่ึ แตเ่ จา้ นน่ั ววิ ฒั นาการจนกลายเปน็
ฮอ็ บก็อบลินแล้ว ดงั นน้ั ถึงไมก่ ินไม่ดืม่ สกั อาทติ ย์ก็คงไมเ่ ป็นไรหรอก
หรือถ้าต้องถูกจับตัวไว้หลายวันก็แอบดอดออกไปช่วยเจ้านั่น
สกั ครั้งก็แลว้ กนั
เมื่อคิดได้อย่างน้ัน ผมก็ตัดสินใจลบเร่ืองของเจ้านั่นออกไป
จากหวั
แมจ้ ะคดิ อยบู่ า้ งเหมอื นกนั วา่ นา่ สงสารหรอื เปลา่ นะ? แตเ่ จา้ นนั่
มนั อึดจะตายไป เพราะฉะนน้ั คงไม่เป็นไรหรอก

พวกเรา 5 คนถกู ควบคุมตัวไปยงั พระราชวงั
แต่ถึงจะบอกอยา่ งน้นั ก็ไม่ได้ถูกจับมดั ให้วุน่ วาย ลักษณะออก
จะใกล้กบั การขอให้ไปด้วยกันตามความต้องการของตัวเองมากกวา่
และสุดท้าย พวกเราก็ต้องใชช้ วี ติ ในคุกอยู่ 2 วนั
ถงึ กระนนั้ กด็ เู หมอื นจะมอี าหารทคี่ อ่ นขา้ งดใี ห้ สว่ นหอ้ งทค่ี มุ ขงั
ก็ไดร้ ับการเกบ็ กวาดเปน็ ระเบยี บเรยี บรอ้ ย
แถมเราทั้งห้าคนยังถูกพามารวมกันในห้องเดียว ดังนั้นจึงให้
ความรสู้ ึกเหมอื นเปน็ หอ้ งขนาดใหญม่ ากกวา่ จะเปน็ คกุ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 241

เรียกวา่ รวมๆ แลว้ ได้รับการดูแลคอ่ นข้างดีทีเดยี ว
“เพราะฉันอารมณ์ร้อนก่อเรื่องขึ้นแท้ๆ เลยท�าให้ทุกคนโดน
หางเลขไปดว้ ย... ขอโทษนะ!”
ไคจินขอโทษทุกคน
แต่ว่าทีน่ ไี่ ม่มีใครนกึ ติดใจกบั เร่อื งแบบน้ัน
“ไมเ่ ปน็ ไรหรอกน่าคุณไคจนิ ! ไม่มปี ัญหาหรอก!”
“ใชๆ่ ลกู พ่ีไม่จา� เป็นต้องคดิ มากไปหรอก!”
“............!”
ดทู า่ ว่าสามพีน่ อ้ งเองกจ็ ะรสู้ ึกไมต่ า่ งกนั
“ท่ีสา� คัญกวา่ นั้น ถ้าได้รบั การปลอ่ ยตวั เมื่อไหร่ พวกเราเองก็
จะขอตามคุณไคจินไปด้วยนะครบั !”
“พีช่ ายริมุรุ ถ้าพวกเราตามไปด้วยนี่จะมปี ญั หารเึ ปลา่ ?”
“............?”
ดว้ ยความสามารถในการตคี วามของผม คงไมอ่ าจบอกไดว้ า่ เจา้
คนสุดทา้ ยอยากจะพูดอะไร แต่ผมกเ็ ขา้ ใจความรสู้ กึ ของเขา
“ห!ึ ฉนั จะดแู ลใหห้ มดทกุ คนเอง! แตฉ่ นั จะจกิ หวั ใชแ้ บบไมเ่ กรงใจ
เพราะฉะนนั้ เตรยี มใจกันดว้ ยล่ะ!”
“““โอ!้ !”””
กป็ ระมาณนแี้ หละ จากนน้ั พวกเรากเ็ รมิ่ ปรกึ ษากนั ถงึ เรอื่ งหลงั จาก
ทไ่ี ด้รบั การปล่อยตัวด้วยอารมณ์ราวๆ นี้

1 วันผ่านไปอยา่ งที่เลา่ ไว้ขา้ งต้น และเม่อื ถึงคืนวันท่ี 2
“จะวา่ ไปแล้วเจา้ รฐั มนตรนี ่ันมองไคจินเปน็ ศตั รนู า่ ดูเลยนะ? มี
สาเหตุอะไรรึเปล่า?”
ผมตง้ั คา� ถามข้ึนโดยไม่คดิ อะไรมาก
แตไ่ คจนิ กลบั ทา� หนา้ เหมอื นกลนื ยาขมเมอ่ื ไดย้ นิ และถอนหายใจ

242

ก่อนจะเริม่ เลา่ วา่
ที่จริงแล้วไคจินเคยเป็นหน่ึงในหัวหน้ากองของกองอัศวินแห่ง

พระราชวัง
แตถ่ งึ จะวา่ อยา่ งนน้ั กองอศั วนิ แหง่ พระราชวงั กม็ ดี ว้ ยกนั ถงึ 7 กอง

ไคจินเพียงแตไ่ ดร้ ับหนา้ ท่ีใหด้ แู ลหน่ึงในจา� นวนน้นั เทา่ น้ัน
สามกองก�าลังแนวหลัง ได้แก่กองก�าลังทหารช่าง กองก�าลัง

สนบั สนุน และกองก�าลงั กภู้ ัยฉกุ เฉนิ
สามกองกา� ลงั แนวหนา้ ซง่ึ ไดร้ บั ความนยิ ม ไดแ้ กก่ องกา� ลงั จโู่ จม

เกราะหนกั กองกา� ลงั จโู่ จมเวทมนตร์ และกองกา� ลงั สนบั สนนุ เวทมนตร์
สว่ นกองกา� ลงั ทมี่ คี วามสา� คญั ทสี่ ดุ กค็ อื กองกา� ลงั รกั ษาพระองค์

ซึง่ ขนึ้ ตรงตอ่ องคร์ าชา
ดูเหมือนว่าไคจินจะรับหน้าท่ีเป็นหัวหน้ากองของกองก�าลัง

ทหารชา่ ง
และผู้ชว่ ยของไคจินในเวลาน้ัน ก็คอื เบสเตอร์นั่นเอง
“เจา้ นนั่ มาจากตระกลู มาควสิ กเ็ ลยถกู นนิ ทาวา่ ใชเ้ งนิ ซอื้ ตา� แหนง่

เขา้ มา สว่ นฉนั เปน็ แคค่ นธรรมดา เจา้ นนั่ กเ็ ลยยงิ่ อจิ ฉาฐานะของฉนั ละมงั้
เจ้าน่ันคงจะรู้สึกสับสนหลายอย่าง แล้วก็อาจจะรู้สึกเสียหน้าด้วยท่ีต้อง
ท�างานรับค�าสงั่ ภายใตค้ นธรรมดา... ตัวฉนั ตอนนน้ั เองก็ยังไม่เปน็ ผู้ใหญ่
พอท่ีจะมีเวลาคิดถึงความรู้สึกของคนอ่ืน เพราะต้องพยายามเต็มที่เพ่ือ
ตอบสนองความคาดหวงั ของฝา่ บาท... แลว้ ระหวา่ งนน้ั เอง กเ็ กดิ เหตกุ ารณ์
นน้ั ขน้ึ ...”

บอกเช่นน้ันแล้ว ไคจนิ กเ็ ล่าเหตกุ ารณเ์ มือ่ ตอนนั้นให้ทกุ คนฟัง
เหตุการณ์ซึง่ เปน็ ต้นเหตุท่ีทา� ให้ไคจนิ ต้องลาออกจากกองทพั

เหตุการณ์ทหารเกราะเวทมนตร์
กองก�าลังทหารช่างของคนแคระในเวลานั้น ไม่สามารถคิดค้น

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 243

พฒั นาเทคโนโลยใี หม่ๆ ขึ้นมาได้ และได้รับการประเมนิ ต่า� ทสี่ ุดในกอง-
กา� ลงั ท้ังเจด็

ฝ่ายเบสเตอร์ยืนกรานว่าในฐานะของอาณาจักรผู้สร้างสรรค์
เทคโนโลยีแลว้ กองกา� ลงั ทหารช่างควรจะต้องโดดเด่นทส่ี ดุ !

ฝ่ายไคจินยืนกรานว่าควรจะท�าการทดลองอย่างแน่นอนม่ันคง
แบบนตี้ อ่ ไปเร่ือยๆ!

ทง้ั สองฝา่ ยถกเถียงกันอยา่ งรุนแรง และไม่อาจหาข้อสรปุ ไดใ้ น
การประชมุ

ทา่ มกลางสถานการณน์ น้ั เอง ที่ “โครงการทหารเกราะเวทมนตร”์
ซง่ึ เปน็ งานคน้ ควา้ พฒั นารว่ มกบั ชา่ งเทคนคิ เผา่ เอฟลถ์ กู กอ่ ตง้ั ขนึ้

ดูเหมือนว่าเบสเตอร์จะคิดว่าอย่างไรก็ต้องด�าเนินแผนการนี้ให้
สา� เรจ็ เพื่อท�าให้ฐานะของกองก�าลงั ทหารช่างไมม่ วี นั สัน่ คลอนอีกตอ่ ไป!

ไคจนิ เองไดก้ ลา่ วตกั เตอื นเบสเตอรเ์ รอ่ื งความรบี รอ้ นจนเกนิ เหตุ
นแี้ ลว้ แตเ่ บสเตอรไ์ มค่ ดิ จะรบั ฟงั คา� เตอื นของผบู้ งั คบั บญั ชาซงึ่ มสี ายเลอื ด
เปน็ คนธรรมดาเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย และผลลพั ธท์ ไี่ ดก้ ค็ อื เบสเตอรท์ ร่ี อ้ นรนจน
ทา� อะไรตามลา� พงั ทา� ให้ “แกนเหนย่ี วนา� พลงั เวทภตู พราย” เกดิ หลดุ จาก
การควบคมุ และทา� ใหก้ ารทดลองเกดิ ความผดิ พลาดตงั้ แตใ่ นขน้ั ตน้ สง่ ผล
ใหต้ อ้ งปดิ พับแผนการไปในท่สี ดุ

“โครงการทหารเกราะเวทมนตร”์ ซงึ่ ดา� เนนิ การโดยนา� ชา่ งเทคนคิ
ระดบั สงู สุดในเวลาน้ันมารวมกนั ตอ้ งปิดฉากลงเชน่ นนั้

ท้ายท่สี ดุ ไคจินก็ต้องออกจากกองทพั เพอื่ รับผดิ ชอบในความ
ผิดพลาด

เพราะนอกจากจะผลกั ความผดิ พลาดของตวั เองทงั้ หมดใหก้ ลาย
เป็นของไคจินแล้ว เบสเตอร์ยังซื้อตัวผู้บริหารของกองทัพ และเตรียม
หลกั ฐานเทจ็ เอาไวด้ ว้ ย

กน็ ะ สรปุ วา่ นก่ี ค็ อื ความจรงิ ทเี่ กดิ ขนึ้ ในเหตกุ ารณท์ หารเกราะ-

244

เวทมนตรท์ ว่ี ่า

เมอ่ื เล่าจบไคจินกถ็ อนหายใจด้วยท่าทางเหนือ่ ยลา้
ผมเขา้ ใจความร้สู ึกของเขา ความแค้นทีส่ ะสมมานานปคี งไมใ่ ช่
นอ้ ยๆ
วา่ แต่เจา้ เบสเตอรน์ ่ี เปน็ ตวั รา้ ยตามแบบฉบบั เป๊ะเลยแฮะ จะ
เรียกวา่ เข้าใจงา่ ยก็ได้ในบางความหมาย
สรปุ คอื สา� หรบั เบสเตอรแ์ ลว้ ตราบใดทไี่ คจนิ ยงั อยใู่ นประเทศน้ี
กอ็ าจจะกลบั เขา้ มามบี ทบาทในกองทพั และคกุ คามถงึ ฐานะของตวั เองได้
ละมงั้
คนขโี้ กงขนาดนน้ี ะ่ ลงโทษประหารไปเลยไมด่ กี วา่ เรอะ? แตก่ น็ ะ
เร่อื งโทษประหารผมอาจจะพูดเกินไปหน่อยก็ได้...
“ก็ อย่างท่ีว่ามานี่ละ ถ้าฉันออกจากประเทศนี้ไปแล้วละก็
หมอนน่ั เองก็อาจทา� ตัวดีข้นึ หนอ่ ยก็ได”้
ไคจินบอกอย่างนั้น แล้วสรุปเรื่องลงด้วยท่าทางหงอยเหงา
เลก็ นอ้ ย
สามพี่น้องเองก็เป็นคนที่รู้ความจริงเร่ืองเหตุการณ์คราวน้ัน
จึงดูจะเกลียดรฐั มนตรีเบสเตอร์กนั เข้าไส้เหมอื นกนั
ลองได้ฟงั เรอื่ งน้ี ผมเองกร็ ้สู กึ เกลยี ดเหมือนกันแหละ
แตว่ า่ เลน่ ชกคนทเี่ ปน็ ขนุ นางแบบนี้ ผมไมค่ ดิ วา่ พวกเราจะไดร้ บั
การปลอ่ ยตัวอยา่ งปลอดภัยทงั้ อย่างนี้หรอก...
ทว่าขณะทผ่ี มกงั วลอย่างนั้น
“คงไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อย ถึงฉันจะออกจากกองทัพแล้ว
แต่ก็เคยได้ขึ้นเป็นถึงหัวหน้ากอง ดังน้ันก็เลยได้ต�าแหน่งบาโรเน็ต10มา
ถ้าเป็นสามญั ชนแล้วมเี รอื่ งกับขนุ นางละก็ อาจโดนโทษประหารโดยไม่มี
การรอไต่สวนก็เปน็ ไปได้นะ่ นะ”

10บาโรเน็ต : Baronet หน่งึ ในชอ่ื ต�าแหน่งของอังกฤษซึง่ สามารถสบื ทอดส่รู ุ่นลกู หลานได้ ฐานะต่า� กว่าบารอน
สงู กวา่ ไนท์ แตถ่ อื ว่าเป็นสามัญชน ไมใ่ ช่ขุนนาง

บอกอย่างนนั้ แล้วไคจนิ กห็ ัวเราะร่า
แต่ผมหัวเราะไมอ่ อกเลยสักนดิ
ถ้าถึงยามคับขนั ก็เผน่ ดีกวา่ ! ผมจะทา� เป็นไม่เก่ยี วข้องดว้ ยโดย
การแกล้งทา� ตัวเปน็ สไลมธ์ รรมดา๊ ธรรมดาจนกวา่ เร่อื งจะซาลง
ผมคดิ อยา่ งนัน้

*

และแลว้ กม็ าถึงวนั ไต่สวนคดี
พวกเราถูกควบคุมตวั ไปยังเบ้อื งหนา้ องคร์ าชา
กษตั รยิ ์วรี บุรุษแห่งคนแคระ
เมอ่ื มาอยเู่ บอ้ื งหนา้ แลว้ ผมรบั รไู้ ดว้ า่ ความนา่ เกรงขามเหนอื ใคร
นัน้ ผดิ จากธรรมดาโดยส้ินเชงิ
ราชาองค์ปจั จุบนั กาเซล ดวาร์โก้
บคุ คลซง่ึ กา� ลงั ท้ิงตัวนัง่ เอนบนเกา้ อพี้ ลางหลบั ตา
รปู รา่ งบกึ บนึ สมกบั ทเ่ี ปน็ คนแคระ เกราะแหง่ กลา้ มเนอื้ ทซ่ี อ่ นเรน้
พลงั งานซึ่งลน้ ทะลักออกมา
ผิวสีน้�าตาลเข้มอันเป็นเอกลักษณ์ เรือนผมสีด�าสนิทเสยเรียบ
ไปด้านหลงั
แข็งแกร่ง สัญชาตญาณของผมก�าลังร�่าร้องเตือนภัยสุดก�าลัง
อยา่ งท่ไี มไ่ ดเ้ ปน็ มาเสยี นาน
สองขา้ งขององค์ราชามีอศั วินยนื เตรียมพรอ้ มอยู่
ผมรสู้ กึ ไดว้ า่ สองคนนเี้ องกแ็ ขง็ แกรง่ เหมอื นกนั แตเ่ มอ่ื อยตู่ อ่ หนา้
องค์ราชาแลว้ ก็ดูจดื จางไปเลย
ราชาองค์นีเ้ ปน็ สตั ว์ประหลาดชดั ๆ
ผมเคยคิดว่าอย่างไรตัวเองก็น่าจะหนีรอดไปได้ง่ายๆ แต่ลอง

246

แบบน.้ี ..
สตทิ เ่ี หมอ่ ลอยสบายอารมณข์ องผมกลบั มาตน่ื ตวั เตม็ ทใ่ี นวนิ าที

ทไ่ี ดม้ าอยตู่ ่อหน้าองคร์ าชา
นอ่ี าจเปน็ “สมั ผสั อนั ตราย” ครง้ั แรกทผี่ มรสู้ กึ ไดน้ บั ตง้ั แตม่ ายงั

โลกนก้ี เ็ ปน็ ได้

ชายคนหนงึ่ กา� ลงั คกุ เขา่ อยเู่ บอ้ื งหนา้ พระพกั ตรพ์ ลางตรวจสอบ
อะไรบางอยา่ ง

คงเพราะไดร้ บั อนญุ าตจากองคร์ าชาแลว้ ละมง้ั ชายคนนนั้ จงึ ลกุ
ข้ึนยืนแล้วอา่ นออกเสยี งหนงั สอื ปฏิญาณตน

“จะเรมิ่ การไต่สวน ณ บัดนี้ ทกุ คนจงอยู่ในความสงบ!!”
คา� พดู นน้ั คอื สัญญาณเริ่มตน้ การไตส่ วน
โดยจะใชเ้ วลา 1 ชว่ั โมงในการประกาศคา� แกต้ า่ งของทง้ั สองฝา่ ย
เจ้าของเหตุการณค์ อื พวกผมก็จริง แตพ่ วกผมไมไ่ ดร้ ับอนุญาต
ให้พูดได้ในสถานท่ีนี้ เพราะผู้ที่เอ่ยปากได้อย่างอิสระมีเพียงขุนนาง
ผถู้ อื ยศสงู กวา่ เอริ ล์ สว่ นคนอนื่ นอกจากนนั้ จะไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหเ้ ปดิ ปาก
พดู จนกว่าจะมีรับส่ังจากองคร์ าชา
แล้วถ้าพูดออกไปจะเปน็ อย่างไร?
ทนั ทที เี่ ปิดปากพดู จะถือว่าเปน็ ฝ่ายผิด และยงั จะไดโ้ ทษลบหลู่
เบ้ืองสูงเป็นของแถมอีกด้วยโดยไม่เก่ียวว่าแท้จริงแล้วมีความผิดหรือไม่
เห็นว่านี่คอื กฎของทนี่ ี่นะ่ นะ
ดงั น้นั จงึ มีแตต่ ้องฝากให้ผู้แทนเปน็ คนจดั การทุกอยา่ งเทา่ นน้ั
ชว่ งระหวา่ ง 2 วนั ทถ่ี กู ควบคมุ ตวั พวกเราไดพ้ บหนา้ ปรกึ ษาหารอื
กับผ้แู ทนคนน้ีอยูห่ ลายคร้งั
จะว่าไปแลว้ ก็เปน็ คนที่ท�าหนา้ ทเี่ หมอื นทนายนัน่ ละ
ว่าแต่ผูแ้ ทนคนน้ีจะไมเ่ ป็นไรแน่เหรอ?

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 247