เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 01

กเ็ ลยก�าลงั ลนลานรบี ตรวจสอบกันเป็นการใหญ่
“กน็ ะ ฉนั เองกเ็ กษยี นแลว้ เลยไมร่ เู้ รอื่ งมากนกั แตเ่ หน็ ไอล้ กู ชาย

ฉนั มนั ก�าลงั ปวดหวั อะไรก็ไม่รู้นะ่ นะ”
คุณไฮนซ์ท่ีเอ่ยเช่นน้ันแล้วย้ิมเฝื่อน อาจจะดูเหมือนไร้ความ

รับผิดชอบ แต่มันคงหมายความได้ว่าเขาเชื่อมั่นในตัวของฟิวส์ผู้เป็น
บตุ รชายถึงขนาดนนั้ เลยน่นั เอง

พวกเราเคยเขา้ รว่ มศกึ กวาดลา้ งปศิ าจดว้ ยกนั หลายครง้ั และฉนั
ก็จ�าได้ว่าฟิวส์คอยช่วยสนับสนุนฉันเป็นอย่างดี ถ้าฟิวส์คนนั้นถอยห่าง
จากการเปน็ นกั ผจญภยั มากา้ วหนงึ่ แลว้ มาทา� หนา้ ทบ่ี รหิ ารสบื ทอดตา� แหนง่
จากพ่อ เขาจะต้องทา� ได้ดมี ากอย่างแนน่ อน

“ขอบคณุ ค่ะ ขอโทษด้วยทม่ี ารบกวนนะคะ”
ถ้าเปน็ การรบกวนเขา้ คงจะแย่ ฉนั จึงเอย่ ลาแล้วลุกขึ้นยนื
การหายตัวไปของเวลโดร่าจะเป็นการชี้น�าทางจากสวรรค์หรือ
เปลา่ ? แตไ่ ม่วา่ อย่างไร ฉันก็จา� เป็นจะต้องทะลุผ่านปา่ ไปอยูด่ ี
“เออ คณุ ชสิ เุ องกร็ กั ษาตัวละ่ แลว้ กเ็ ห็นว่าหน่วยส�ารวจจะออก
เดนิ ทางวนั พรงุ่ น้ี ถา้ จะลอดผา่ นปา่ ไปละก็ ไปกบั พวกเขาจนถงึ ระหวา่ งทางส”ิ
คณุ ไฮนซเ์ บอื นหนา้ ไปอกี ทางดว้ ยทา่ ทไี มส่ นใจ แลว้ พมึ พา� อยา่ งนน้ั
เขาไมห่ า้ มฉนั นเ่ี ปน็ ความหว่ งใยทม่ี ากทส่ี ดุ เทา่ ทคี่ นซงึ่ แสดงออก
ไมเ่ ก่งอย่างเขาจะท�าได้
“ไม่เปลีย่ นไปเลยนะคะ คณุ ไฮนซ์ ขอโทษดว้ ยคะ่ ท่ตี อ้ งรบกวน
จนถงึ ทา้ ยทีส่ ุด”
“ไม่ได้รบกวนอะไรสักหน่อย แล้วก็อย่าพูดว่าครั้งสุดท้ายด้วย
แล้วโผล่หน้ามาอีกนะ คณุ ชสิ ”ุ
ค�าพูดของเขาทา� ใหห้ วั ใจของฉันรูส้ กึ อบอนุ่
“น่นั สินะคะ ถ้างน้ั ฉนั ไปละค่ะ”
ฉนั โคง้ ศีรษะลงต�่า แลว้ จากสถานที่นั้นมา

348

วนั รงุ่ ขน้ึ ฉนั หาตวั หนว่ ยสา� รวจทค่ี ณุ ไฮนซพ์ ดู ถงึ จนพบไดด้ ว้ ยดี
เหลา่ นกั ผจญภัยทั้งสามคน เป็นทมี ทร่ี า่ เรงิ อารมณด์ ีตรงตามท่ี
ได้ยนิ มา
ฉนั รสู้ กึ ขอบคณุ จรงิ ๆ ทไี่ ดพ้ บกบั พวกพอ้ งทด่ี ใี นการเดนิ ทางครงั้
สดุ ทา้ ย ทวา่ กล็ า� บากใจกบั ความเลนิ เลอ่ จนเกนิ ไปของพวกเขาเหมอื นกนั
พวกเราพบปญั หามากมายในระหวา่ งการเดนิ ทางลอดผา่ นมหา-
พงไพรแหง่ จรู ่า
ฉันรู้สึกประทับใจที่ว่าขนาดเป็นแบบนี้พวกเขายังกลายเป็น
นกั ผจญภยั แรงก์ B ได้ หากดเู ฉพาะเทคนคิ การต่อสู้ก็อาจจะเหมาะสม
กบั แรงกอ์ ยหู่ รอก ทวา่ ส่วนที่เป็นพ้ืนฐานนน้ั มวั่ ซวั่ เกนิ ไปแล้ว
ถึงกระน้ันพวกเรากย็ งั เดนิ ทางต่อไป แตฉ่ นั แทบลม้ ทง้ั ยนื ตอน
ที่พวกเขาเอาดาบแทงรังของไจแอนต์แอนท์ เรื่องดังกล่าวเกิดข้ึนอย่าง
รวดเรว็ จนไม่มีเวลาพอใหฉ้ นั เตอื นว่านั่นมนั ไมใ่ ช่
เน่อื งจากฉนั คาดไมถ่ ึงจริงๆ วา่ พวกเขาจะท�าเร่ืองแบบนน้ั
ถ้าเป็นไฟของฉัน คงแผดเผาพวกไจแอนตแ์ อนท์ใหเ้ ป็นจุณได้
อย่างง่ายดาย แต่ฉันรู้สึกได้ว่าพลังกายของตนถดถอยลงเกินไปจนรู้ได้
ด้วยตัวเองวา่ ยากท่จี ะควบคมุ พลังของตวั เองได้
แม้ว่าร่างเน้ือจะยังคงความสาวไว้ได้ด้วยพลังของอิฟริต แต่ดู
เหมือนว่าความแก่เฒ่าจะเริ่มมาเยือนพร้อมๆ กับที่พลังในการครอบง�า
ของฉันอ่อนด้อยลง ไมส่ ิ พดู วา่ ร่างเนื้อของฉันเรมิ่ กลบั คืนสู่สภาพทส่ี ม
กับวัยน่าจะถกู ตอ้ งมากกวา่
ยามทอ่ี ายขุ ยั ของฉันหมดสิน้ ลง อฟิ รติ จะถูกปลดปล่อยออกมา
ไหมนะ?
หรอื ว่ามนั จะแตกดบั ไปพรอ้ มกบั ฉันด้วย?
นน่ั เป็นเรือ่ งท่ีหากยังไมถ่ งึ เวลากไ็ ม่อาจรไู้ ด้ ท่ีฉนั ออกเดนิ ทาง

บทท่ี 4 ผูป้ กครองแห่งเพลิงกมั ปน�ท 349

ก็เพราะอยา่ งน้นั ด้วย
ดงั น้ันฉนั จึงลงั เลที่จะปลดปลอ่ ยเปลวไฟออกมา
พวกเราโชคดีที่ได้กลุ่มคนซ่ึงเดินทางผ่านมาช่วยเอาไว้ จึงรอด

ปลอดภัยมาได้ ทว่าฉันก็ล�าบากใจอีกที่คนเหล่านั้นเป็นพวกปิศาจท่ี
นา่ สงสยั เสยี จนไมร่ จู้ ะสงสยั อยา่ งไร วา่ กนั ตามจรงิ นถี่ อื เปน็ ประสบการณ์
ครัง้ แรกท่ฉี ันได้รับความช่วยเหลอื จากพวกปิศาจเลย...

ปศิ าจเหล่านัน้ คือฮ็อบก็อบลนิ ซงึ่ น่งั บนหลังหมาปา่ ปศิ าจ
เร่ืองที่พวกเขาเข้าใจภาษามนุษย์ได้แม้จะกระท่อนกระแท่นน่ะ
ชา่ งเถอะ แตน่ า่ ตกใจเหลอื เกนิ ทพี่ วกเขามปี ศิ าจซง่ึ เหน็ ไดช้ ดั วา่ มรี ะดบั สงู
กว่าพวกเขาเปน็ นายเหนอื หัว
เป็นความน่าสงสัยท่ีท้ังสามคนสมควรจะต้องตรวจสอบไม่ผิด
อยา่ งแนน่ อน
เปา้ หมายของฉนั คอื ปราสาททพ่ี า� นกั ของราชาปศิ าจเลออน โดย
เมื่อทะลุผ่านมหาพงไพรแห่งจูร่าออกไป เบื้องหน้าน้ันก็คือเขตแดนใน
ปกครองของราชาปศิ าจเลออน ดงั นน้ั อนั ทจี่ รงิ แลว้ ฉนั ควรจะตอ้ งแยกทาง
กบั พวกเขาตรงนจ้ี ึงจะถกู ต้อง
แต่ว่าท�าไมกันนะ ฉันกลับตามท้ังสามคนไปด้วยเพราะรู้สึกว่า
อยากจะเหน็ ทีอ่ ยู่อาศยั ของปิศาจเหลา่ นีเ้ หลอื เกนิ

ท่ีนัน่ เป็นสถานทท่ี ่ีนา่ มหัศจรรย์
เมอื งทพี่ วกเราถกู พามาหลงั จากไดร้ บั การชว่ ยเหลอื จากพวกปศิ าจ
ใชแ่ ลว้ ที่อยู่ของปิศาจเหล่าน้ีไมม่ คี วามเรียบง่ายท่คี วรจะเรยี ก
วา่ รงั มนั เปน็ สถานท่ีทเี่ รยี กไดว้ ่าเมืองเทา่ นน้ั อย่างแทจ้ รงิ
ฉนั ตกใจขนาดทท่ี า� ความเขา้ ใจตามไมท่ นั เพราะทน่ี นั่ ไมใ่ ชร่ งั นอน
ซ่ึงใช้ประโยชนจ์ ากถา�้ หรืออะไรทา� นองนั้น แตเ่ ปน็ เมืองท่ผี ู้อยู่อาศยั สร้าง
ข้นึ เองจากศูนย์อยา่ งเหน็ ไดช้ ัด

350

ทถี่ กู ตอ้ งอาจจะตอ้ งเรยี กวา่ เมอื งทกี่ า� ลงั อยรู่ ะหวา่ งกอ่ สรา้ งกระมงั
มกี ารแบง่ เขตตา่ งๆ เรยี บร้อย สว่ นเขตที่มกี �าหนดการจะก่อสร้างก็มวี ัสดุ
กองทบั สุมกันอยู่

จุดท่ีเป็นที่ใช้ชีวิตของเหล่าปิศาจนั้นยังมีเพียงเต็นท์ตั้งเรียงราย
และมีสิ่งปลูกสร้างเพียงแค่อย่างเดียว ซ่ึงก็เป็นเพียงส่ิงปลูกสร้างแบบ
ชวั่ คราว แตเ่ รอ่ื งทป่ี ศิ าจลงมอื สรา้ งเมอื งโดยเรม่ิ กนั ตง้ั แตร่ ากฐานใตด้ นิ นน้ั
เปน็ เรอื่ งท่ีฉันไม่เคยไดย้ นิ มากอ่ นเลยในชวิ ติ

เมืองที่แปลกประหลาด
ทว่ามีชีวิตชีวา ท้ังที่เป็นปิศาจแต่ทุกตนกลับก�าลังท�างานด้วย
ท่าทางสนกุ สนาน
สว่ นใหญแ่ ลว้ เปน็ ฮอ็ บกอ็ บลนิ แตด่ เู หมอื นวา่ จะมเี ผา่ แบลก็ กาโร่
อาศัยร่วมด้วย แต่ท้ังน้ีฉันรู้สึกว่าพวกมันออกจะต่างจากเผ่าแบล็กกาโร่
อยู่เล็กน้อย ซึ่งฉันคิดวา่ ตัวเองไมไ่ ด้คิดไปเองแน่
ผนู้ า� ของเหลา่ ฮอ็ บกอ็ บลนิ เขา้ ใจภาษามนษุ ยไ์ ดค้ อ่ นขา้ งเหมอื น
เปน็ ภาษาของตวั เอง เขาคงเปน็ ผมู้ สี ตปิ ญั ญากระมงั แถมเขายงั ชว่ ยเตรยี ม
อาหารให้พวกเราอกี ดว้ ย
ทวา่ เร่ืองน่าตกใจกค็ อื ฮ็อบก็อบลินตนน้ันเองก็ไม่ใชผ่ ปู้ กครอง
ของทน่ี ่ี
แต่กลับมีสไลม์ตัวหนึ่งยืนเชิดอกด้วยท่าทางหยิ่งผยองราวกับ
ราชา เขาเปน็ สไลม์ ดงั นนั้ การบรรยายวา่ ยนื เชดิ อกกอ็ าจจะฟงั ดตู ลก แต่
ทา่ ทขี องเขานัน้ ไม่ทราบว่าควรหาคา� ไหนมายกตัวอยา่ งแทนดีแลว้
สง่ิ ทแี่ ปลกประหลาดทส่ี ดุ ในเมอื งนี้ นนั่ คอื เจา้ สไลมต์ วั นน้ี เี่ องที่
เปน็ ผปู้ กครองของเหลา่ ปศิ าจ

ตลกจริงๆ
ฉนั เผลอพน่ สงิ่ ทอ่ี มอยใู่ นปากออกมาเมอื่ ไดย้ นิ คา� พดู ของเจา้ สไลม์

บทท่ี 4 ผปู้ กครองแห่งเพลงิ กมั ปน�ท 351

ทง้ั ทเี่ ปน็ ปศิ าจ แตก่ ลบั มาพดู วา่ ตวั เองไมใ่ ชส่ ไลมไ์ มด่ นี ะ เนย่ี นะ!
ในตอนน้ัน ฉันนึกถึงเรื่องของส่ิงท่ีเรียกว่าเกมซึ่งยูกิเคยเล่าให้
ฟงั ข้ึนมาได้
บงั เอญิ หรอื เปลา่ นะ? ความสงสยั นน้ั ผดุ ขน้ึ มาในใจของฉนั อยา่ ง
กะทันหัน
บรรยากาศอนั ออ่ นโยน คลายกังวลได้อยา่ งบอกไม่ถกู
สไลมม์ หศั จรรย์ทที่ �าให้ฉนั นกึ ถึงบา้ นเกิดทแี่ สนคิดถึง
ฉนั ไดล้ มิ้ รสชาตขิ องความรสู้ กึ ทเ่ี หมอื นวา่ หวั ใจไดร้ บั การเตมิ เตม็
แมจ้ ะเป็นการแวะออกนอกเส้นทาง แต่กด็ จี ริงๆ ทีไ่ ดม้ า
การพบกันครง้ั น้ีคงเป็นโชคชะตา-------ฉนั คดิ อย่างน้ัน
แต่ทงั้ ท่ีเป็นอยา่ งนัน้ -------

ช่วงเวลาอนั สนกุ สนานกลบั สนิ้ สุดลงอยา่ งกะทันหัน
อายุขัยของฉนั กา� ลงั จะหมดลง
ฉนั ยัง ฉันยงั -------ท�าตามเปา้ หมายไมส่ �าเร็จเลยแทๆ้ ...
ความรู้สึกของฉันสัมผัสได้ว่าสติสัมปชัญญะของอิฟริตจ้องเล็ง
วนิ าทีท่อี ายุขัยของฉันก�าลังจะหมดลงเพอื่ เข้าครอบครองร่างกายของฉนั
ยังไม่ได.้ .. ถ้าเป็นท่ีนีล่ ะกฉ็ นั จะสรา้ งความเดอื ดรอ้ นใหพ้ วกเขา
อยา่ งน้อย ครั้งสดุ ทา้ ย------
ทวา่ มนษุ ยม์ ารปรากฏกายขน้ึ ราวกบั จะหวั เราะเยาะตวั ฉนั ทเี่ ปน็
เช่นน้ัน
แล้วสตขิ องฉนั ก็ดบั วูบไป

●

ผมชะโงกมองอาการของเธอ

352

เธอคงอยไู่ ด้อกี ไมน่ าน
สติของเธออาจจะไมก่ ลับคืนมาแลว้ กไ็ ด้
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็คิดว่าผมจะดูแลเธอไปจนถึงท้ายท่ีสุด
ในฐานะผมู้ บี ้านเกดิ รว่ มกัน
นักผจญภัยทั้งสามคนท่ีได้รับบาดเจ็บร่าเริงกันดี ถึงจะบ่นกัน
ว่ายอมรับไมไ่ ดว้ ่าทัง้ ท่ีบาดเจบ็ สาหสั ขนาดนแ้ี ตก่ ลับขอค่าเผชิญอนั ตราย
เพ่มิ ไมไ่ ดก้ เ็ ถอะ
“นี่มันหมายความว่ายังไงคะเนี่ย? ไม่เหลือรอยแผลไหม้เลย
สักนิด... วา่ กันตามจริงผวิ กลบั ทัง้ ล่นื ทัง้ เนยี นดว้ ยนะคะเนย่ี !!”
“ยอดไปเลย... บาดแผลขนาดนน้ั นกึ วา่ จะขยบั ไปไหนไมไ่ ดเ้ ปน็
อาทิตย์แท้ๆ เลยนะ...”
“ตกใจหมดเลยครบั มยี าฟน้ื ฟทู ส่ี ดุ ยอดขนาดนอ้ี ยดู่ ว้ ยหรอื ครบั
เนี่ย”
และสภาพบาดแผลก็ไม่มีปัญหา พวกเขาหายดีดังเดิมด้วยยา
ฟื้นฟูทผ่ี มใหไ้ ป
“ว่าแต่ แบบน้ีในทางกลับกัน... เราก็ขอเบิกค่าเผชิญอันตราย
ไม่ไดน้ ะ่ สคิ ะ?”
“น่ันสนิ ะ คงไมม่ ีใครยอมเช่อื หรอก...”
“น่นั สนิ ะครับ... แตย่ งั ไงก็ดีกว่าได้แผลกลบั ไปนัน่ ละครับ!”
แล้วหลังจากน้ันก็เร่ิมถกเถียงกันเร่ืองผลประโยชน์อีกต่างหาก
เปน็ พวกทสี่ บายอารมณด์ ีเหลือเกินจริงๆ
แถมทา่ ทางพวกเขาจะไมม่ คี วามคดิ แบง่ แยกกบั ปศิ าจ ดงั นน้ั เมอื่
ผมบอกวา่ อยากจะไปเที่ยวทีเ่ มอื งเมื่อเหตุการณ์สงบลงแลว้
“ถา้ ยังไงละก็จะฝากใหพ้ วกเราบอกกลิ ดม์ าสเตอรใ์ ห้ไหมละ่ ?”
พวกเขากบ็ อกผมอย่างนนั้
ผมจงึ ตอบรบั คา� พดู นน้ั ดว้ ยความยนิ ดี โดยรบกวนฝากใหพ้ วกเขา

บทท่ี 4 ผ้ปู กครองแห่งเพลิงกัมปน�ท 353

บอกกลิ ด์มาสเตอร์ให้
เพราะผมมีความหลงใหลในนักผจญภัย จึงอยากจะให้ละเว้น

เร่ืองยุ่งยากอย่างหลักฐานยืนยันตัวเองอะไรท�านองนั้น แต่ก็ยังน่าสงสัย
ด้วยว่าเป็นปิศาจแล้วจะข้ึนทะเบียนเปน็ นักผจญภัยได้หรอื ไม่

ในส่วนน้ัน คาบาลไดใ้ ห้สัญญาวา่ จะจัดการใหเ้ รื่องถูกสง่ ไปถงึ
กลิ ดม์ าสเตอรอ์ ยา่ งราบรนื่ ถา้ ออกชอื่ วา่ เปน็ รมิ รุ ุ พวกนเี้ ปน็ คนดจี รงิ ๆ นน่ั ละ

ผมจงึ อารมณด์ ี และตดั สนิ ใจมอบของขวญั กอ่ นจากลาใหพ้ วกเขา
พวกเรามผี ลงานทเี่ พงิ่ ทา� เสรจ็ สดๆ รอ้ นๆ โดยคนแคระสามพน่ี อ้ ง
ที่ผมชวนมาอยู่ โดยเป็นผลงานทดลองที่พวกเราจัดเตรียมวัสดุกันด้วย
ตวั เอง ทวา่ ประสิทธภิ าพน้ันเรยี กวา่ ดีใชไ้ ดท้ เี ดียว
สไปเดอรโ์ รป (ชดุ คลมุ ใยเหนยี วหนดื เหลก็ กลา้ ) : ชดุ คลมุ สขี าว
บริสุทธท์ิ ี่ใชเ้ สน้ ใยแมงมมุ ถักทอ
สเกลเมล (ชุดเกราะเกล็ดกระดอง) : ชุดเกราะหนักซ่ึงท�าข้ึน
จากกระดองของกงิ้ กา่ ทวา่ มนี า้� หนกั เบาตรงกนั ขา้ มกบั รปู ลกั ษณภ์ ายนอก
และประสทิ ธภิ าพของมนั
ฮารด์ เลเธอรอ์ าเมอร์ (ชดุ เกราะหนงั แขง็ ) : ผลงานซง่ึ ทา� ขนึ้ โดย
การดัดแปลงหนังของปิศาจท่ีพบในบริเวณรอบๆ มีผลในการต้านทาน
เวทมนตร์
ผมเตรยี มอปุ กรณด์ งั กลา่ ว ยาฟน้ื ฟู 10 ขวด และอาหาร จากนน้ั
กม็ อบใหก้ บั พวกเขา
“เดยี๋ ว! ชดุ คลมุ นม่ี นั อะไรกนั คะ!! นอกจากจะเบาแลว้ ยงั แขง็ แรง!
แถมสวยสดุ ๆ ไปเลย!”
“โอ้ว------!! สเกลเมลทใี่ ฝฝ่ ัน!! นะ นมี่ ันผลงานของอาจารย-์
การ์มไม่ใชเ่ หรอเนีย่ !? ผมจะเกบ็ ไว้เปน็ สมบัติประจ�าตระกลู เลยครับ!!”
“จะดีหรือครับ? ผลงานน่ีดีจนน่าเสียดายส�าหรับจะให้คน
อยา่ งผมเลยนะครับ... ใช้กระทั่งหนังของกาโร่เลยนะครับ!?”

354

จะว่าไงดหี วา่ คือพวกเขาดใี จโหวกเหวกกันใหญ่เลย
กน็ ะ เหน็ บน่ กนั วา่ นอกจากอปุ กรณจ์ ะเสยี หายไปหมดเพราะไฟ
แลว้ เงินรางวลั ยงั ไมพ่ อจะหาซ้ือมาเปลยี่ นด้วยนี่นา ถึงจะไม่ใช่ความผิด
ของผม แต่ผมก็นึกสงสารพวกเขาอยู่นดิ หน่อยเหมอื นกัน
ของทใี่ ห้ ถงึ เปน็ ของทที่ ดลองทา� ขนึ้ กอ่ นจะเรม่ิ ผลติ จา� นวนมาก
ในภายหลงั แตก่ ม็ ปี ระสทิ ธภิ าพดี ดงั นนั้ คงไมม่ อี ะไรจะบน่ กนั หรอก แถม
เหน็ ดีใจกันขนาดนนั้ กค็ งจะไม่มีปัญหาอะไร
เอาเถอะ ถา้ ดใี จกนั ขนาดนล้ี ะก็ คงไมล่ มื เรอื่ งทว่ี า่ จะบอกกลิ ด-์
มาสเตอรใ์ ห้แน่ แถมสุดท้าย ทัง้ สามยังเรยี กผมว่าพช่ี าย! อย่างสนิมสนม
เสียดว้ ย
ทง้ั สามเปน็ ห่วงเรอ่ื งคณุ ชสิ ุจนถงึ ทา้ ยทีส่ ดุ จงึ พกั อยู่ทนี่ ี่ 3 วัน
กอ่ นจะเดินทางจากไป
เหน็ วา่ พวกเขาตอ้ งนา� เรอื่ งกลบั ไปรายงาน ดงั นน้ั คงจะอยรู่ งั้ ทน่ี ี่
นานๆ ไมไ่ ดก้ ระมงั แตด่ จู ากการทพ่ี วกเขาเปน็ หว่ งคณุ ชสิ ทุ เ่ี ปน็ เพยี งเพอื่ น-
รว่ มทางมาจนถงึ แถวๆ นีต้ ้งั แต่แรก ก็บ่งบอกไดว้ า่ พวกเขาเปน็ คนดี
เมอ่ื ผมสญั ญาวา่ จะรบั ผดิ ชอบดแู ลคณุ ชสิ ุ พวกเขาจงึ ยอมรบั ได้
และเดนิ ทางจากไปในทส่ี ดุ

*

เมื่อเวลาผ่านไป 1 สัปดาห์
คุณชสิ ุจึงลืมตาตืน่ ขนึ้
“ท่ีน่ีคือ------- อย่างนั้นเองหรือ... ฉันสร้างความเดือดร้อนให้
ซะแลว้ สนิ ะ”
ดเู หมือนว่าสติสัมปชญั ญะของเธอจะแจ่มชัดดี
แมจ้ ะกลายเปน็ มนษุ ยม์ าร แตก่ ด็ เู หมอื นวา่ เธอจะจา� ทกุ อยา่ งได้

บทท่ี 4 ผูป้ กครองแห่งเพลงิ กัมปน�ท 355

ชดั เจน
“ฉนั ฝันละ... ฝนั ที่ชวนใหค้ ดิ ถงึ เมอื งทฉี่ ันเคยอาศัยเมือ่ สมยั

ก่อน... เมืองท่ฉี นั กลบั ไปไม่ไดอ้ กี แลว้ -------”
หมายถงึ ญีป่ ุ่นรึ?
“น่ี คุณสไลม์ คณุ ช่ืออะไรหรือ?”
ผมน่าจะแนะน�าตวั ไปแล้วนี่นาว่าริมุร.ุ .. หรอื ว่าจะหลงซะแลว้ ?
“ชอื่ รมิ รุ ”ุ
พอผมบอกอย่างน้ัน คุณชิสุก็หลับตาลงเหมือนครุ่นคิดอะไร

บางอย่าง
“จะไม่ยอมบอกช่อื ที่แทจ้ รงิ ใหฉ้ ันฟงั หน่อยหรือ?”
แลว้ ถามผมอยา่ งน้ัน
ร้สู ึกตวั ดว้ ยเหรอ? ผมลงั เลอยชู่ ่วั ขณะ ทว่า
“อืม จะยงั ไงคุณกอ็ ยไู่ ดอ้ กี ไม่นานแลว้ ฉันจะบอกกไ็ ด้ ฉนั ชื่อ

มิคามิ ซาโตรุ”
ช่ือทีแ่ ท้จริง ชื่อที่ผมคิดว่าจะไมม่ วี ันได้เอย่ อา้ งอกี แล้ว
“ว่าแล้วเชียว เปน็ คนบ้านเดียวกนั จริงๆ ด้วยสนิ ะ... ฉันกค็ ิดอยู่

เหมอื นกันว่านา่ จะใช่ บรรยากาศมันบอกน่ะ”
เธอเงียบไปคร่หู นึง่ แล้วจึงเอ่ยตอ่
“ฉนั ไดฟ้ งั มาจากพวกนกั เรยี นของฉนั ดว้ ย เหน็ วา่ ทน่ี นั่ กลายเปน็

เมอื งทสี่ วยงามเลยเหรอ? เมอื งทไี่ มว่ า่ จะมองไปทางไหน กเ็ หน็ แตท่ ะเล-
เพลงิ น่นั น่ะ...?”

“อ้อื ถ้ายงั ไงละก็ ฉนั จะให้คุณดแู ลว้ กนั ”
เอย่ เชน่ นน้ั แลว้ ผมกใ็ ชส้ กลิ 『จติ สอ่ื สาร』 สอื่ ความทรงจา� ของ
ผมใหเ้ ธอดู
เวลาแบบนี้มนั ทา� ใหร้ ู้สึกจรงิ ๆ วา่ สกิลนม่ี ันสะดวกเป็นบา้
“อา...”

356

คุณชิสุหลั่งนา้� ตาออกมา
“นี่ คุณสไลม.์ .. ไมส่ ิ คุณซาโตรุ ฉันมีเรอื่ งอยากจะขอรอ้ ง ช่วย
รบั ฟังหน่อยไดไ้ หม?”
“อะไรเหรอ?”
อย่างไรซะกค็ งไมใ่ ชค่ า� ขอดีๆ แน่
แต่ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลเธอจนถึงท้ายที่สุด ดังนั้นกับแค่
คา� ขอ ผมจะรบั ฟงั กไ็ ด้
“ช่วยกนิ ฉนั ดว้ ยเถอะ...”
ว่าไงนะ? คณุ ยายคนนพี้ ูดอะไรของเขาเนย่ี ?
“คณุ ชว่ ยกนิ ... ค�าสาปของฉนั เขา้ ไปใชไ่ หมละ่ ...? ฉนั ดีใจมาก
เลยละ... ฉนั อยากจะตอ่ วา่ เจา้ คนทมี่ นั สาปฉนั สกั หนอ่ ย-----แตไ่ มว่ า่ ยงั ไง
อยา่ งฉนั กค็ งจะทา� ไมไ่ ดห้ รอก...------นเี่ ปน็ คา� ขอรอ้ งสดุ ทา้ ยของฉนั ------
ขอให้ฉนั ได้หลบั อยใู่ นตวั คุณไดไ้ หม?”
คณุ ชิสุบอกเลา่ อย่างสงบ
ทวา่ นยั นต์ านนั้ เปย่ี มลน้ ไปดว้ ยความรสู้ กึ ทไ่ี มอ่ าจยอมแพไ้ ด-้ ----
เป็นแววตาท่ที า� ให้หัวใจของผมตอ้ งวา้ วุ่นอยา่ งไร้เหตผุ ลและโหดเห้ียม...
“ฉันน่ะนะ------ เกลยี ดโลกน้ี แตถ่ งึ กระนนั้ ฉนั กแ็ คน้ โลกนไ้ี มล่ ง
อยา่ งกบั วา่ มนั เปน็ ผชู้ ายคนนน้ั เลย... ฉนั อาจจะมองโลกนซ้ี อ้ นทบั กบั ผชู้ าย
คนนน้ั -------กเ็ ป็นได้... เพราะฉะน้นั ฉันจึงไม่อยากจะถูก โลกนี้ดดู กลนื
เขา้ ไป ขอร้องละ------ได้โปรด ชว่ ยกนิ ฉันด้วยจะได้ไหม...”
อมื เปน็ คา� ขอทไี่ มย่ ากเยน็ อะไรเลย มนั เปน็ เรอ่ื งงา่ ยดายอยา่ งยง่ิ
ส�าหรับผม
แตม่ นั เปน็ คา� ขอทจี่ ะผกู มดั และเปน็ คา� สาปสา� หรบั ผม ผมจะตอ้ ง
สบื ทอดความเจ็บแคน้ ของเธอต่อไป
ผมมีความลงั เลหรือเปลา่ ?
การจะท�าให้เธอได้จากไปอย่างไร้กังวลน้ันมีเพียง------- ถ้าง้ัน

บทท่ี 4 ผู้ปกครองแห่งเพลงิ กมั ปน�ท 357

ค�าตอบก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“ไดส้ ิ ฉนั จะรบั สบื ทอดความคดิ คา� นงึ ของคณุ เอง ผชู้ ายทท่ี า� ให้

คณุ ตอ้ งทุกข์ทรมานคนน้นั ชือ่ ว่าอะไรละ่ ?”
ค�าพูดของผมท�าให้คุณชิสุเบิกตากว้าง ใบหน้าท่ีมีแผลไฟไหม้

หลงเหลอื น้นั แข็งตึง แล้วน�้าตาก็หลั่งรนิ ออกมา
“เลออน ครอมเวลล์ หนง่ึ ใน “ราชาปศิ าจ” ทแี่ ขง็ แกรง่ ทสี่ ดุ -----”
จากนน้ั เธอกจ็ ้องมองผมราวกบั จะภาวนา
“ฉนั ขอสญั ญา! ในนามของมคิ ามิ ซาโตร.ุ .. ไมส่ ิ ในนามของรมิ รุ ุ

เทมเพสต!์ ฉนั จะบอกความรสู้ กึ ของคณุ ใหเ้ ลออน ครอมเวลลไ์ ดร้ ซู้ งึ้ และ
ทา� ให้มันตอ้ งเสยี ใจให้ได้”

ขอบคุณมาก------- เธอกระซิบอย่างนน้ั
จากนนั้ กห็ ลับตาลง และส้นิ ใจเหมอื นกับนอนหลบั ไป------
《ตอ้ งการใชย้ นู คี สกลิ 『นกั ลา่ เหยอ่ื 』 หรือไม่?

YES/NO》

------หลบั ให้สงบเถอะ อยใู่ นตัวของผม!
ผมคิดพลางตั้งสตินกึ ค�าวา่ YES!
ราวกบั จะอธิษฐานใหเ้ ธอไดห้ ลบั อยา่ งสงบ...
เพอื่ ใหเ้ ธอไดเ้ หน็ ความฝนั ทแ่ี สนสขุ โดยไมม่ วี นั ตน่ื ตลอดกาลอยู่
ในตัวของผม

●

ก็อก กอ็ ก กอ็ ก...

358

เธอ เงยหนา้ ขึ้น
ใบหนา้ อ่อนเยาว์ท่แี สนนา่ รักน่าชงั
จากนัน้ ความสบายใจและรอยยิ้มน้อยๆ กผ็ ุดขนึ้ บนใบหน้านัน้
(อยทู่ ีน่ เ่ี องเหรอคะ! อย่าทง้ิ ฉันไปไหนอกี นะคะ!)
ทวา่ เงาร่างของคนผ้นู น้ั ส่ายศีรษะ แลว้ ช้มี อื ไปยังจดุ หน่งึ
เด็กหญิงจึงหันใบหน้าที่มีความโศกเศร้าผุดขึ้นไปตามทิศทางที่
มือช้ไี ป...
และทตี่ รงนัน้ ------
(คณุ แม่!!)
เดก็ หญงิ วงิ่ ไปหาผเู้ ปน็ มารดาดว้ ยรา่ งกายทส่ี นั่ เทม้ิ ไปทงั้ ตวั ดว้ ย
ความยนิ ดี
ฝ่ายเงาร่างนั้น เมื่อแน่ใจในภาพตรงหน้าแล้วก็เลือนหายไป
ราวกบั ไมม่ อี ะไรอย่ทู นี่ น่ั ตง้ั แต่ตน้
------- นน่ั อาจเปน็ ... ภาพลวงตาทค่ี วามคดิ ค�านงึ ของเด็กหญิง
สรา้ งขึน้ กเ็ ป็นได้
และแล้วเด็กหญงิ กไ็ ดพ้ บมารดาอีกครั้งดว้ ยประการฉะนี้
บดั น้ี การเดนิ ทางอนั แสนยาวนานของเธอ ไดม้ าถงึ จดุ สน้ิ สดุ แลว้

บทที่ 4 ผปู้ กครองแห่งเพลงิ กัมปน�ท 359





คณุ ชิสุจากไป
โดยมอบเป้าหมายอย่างหน่ึงไวใ้ ห้ผม
ที่ผ่านมาผมคิดแต่จะหลบหลีกภัยอันตรายไม่ให้มาถึงตัวเอง
แตห่ ลังจากนไ้ี ป ผมจา� เปน็ จะตอ้ งรวบรวมขอ้ มูลของ “ราชาปศิ าจ” ด้วย
เสยี แลว้ แมจ้ ะตอบรบั อยา่ งง่ายๆ แตเ่ ม่ือสญั ญาแล้วก็ต้องท�าให้สา� เรจ็
กผ็ มเปน็ ชายที่รกั ษาสญั ญาน่นี า

เธอยงั เหลือความสามารถใหม่ไวใ้ ห้ผมอีกดว้ ย
นน่ั คอื ยนู คี สกลิ 『นกั แปรสภาพ』 กบั เอก็ ซต์ รา้ สกลิ 『บงการ-
เพลงิ ผลาญ』
แลว้ ผมยงั กนิ อฟิ รติ เขา้ ไปเปน็ ของแถมดว้ ยใชไ่ หมนี่ แมจ้ ะไมใ่ ช่
ศัตรูของผม แตเ่ จ้านเี่ องกเ็ ป็นตวั อันตรายเหมอื นกนั
อิฟริตอยู่ในแรงกเ์ กินกว่าระดับ A เหรอ
กจ็ รงิ ทไ่ี มว่ า่ งดู า� หรอื หมาปา่ ดา� กไ็ มน่ า่ จะเอาชนะมนั ได้ อนั ทจี่ รงิ
กค็ อื คงทา� อะไรไมไ่ ดเ้ ลยมากกวา่ เพราะไมม่ วี ธิ โี จมตที นี่ า่ จะใชก้ บั มนั ไดผ้ ล
ดูเหมือนวา่ การจะขึน้ สงู เกนิ กว่าแรงก์ A นน้ั จะมกี �าแพงขวางก้ันอยู่ แต่
กเ็ ป็นเร่อื งท่ที า� ความเข้าใจได้
ทา่ ทางคงจา� เปน็ จะตอ้ งดา� เนนิ การวเิ คราะหส์ กลิ ไปทลี ะนอ้ ยดว้ ย
แตว่ า่ ก่อนหนา้ น้ัน!
ผมยงั มหี วั ขอ้ สา� คญั ทจ่ี า� เปน็ ตอ้ งเรง่ ตรวจสอบเปน็ อนั ดบั หนงึ่ อยู่
ใชแ่ ล้ว! การจา� ลองกายเปน็ มนุษย์นนั่ เอง!!
ผมเขา้ ไปในเตน็ ทอ์ ยา่ งงา่ ยสา� หรบั ผมโดยเฉพาะซง่ึ ถกู สรา้ งขน้ึ ใหม่
และปิดประตูหลังจากตะโกนบอกทุกคนแล้วว่าไม่ว่าใครก็ห้าม
เข้ามาเดด็ ขาด!
หหึ ึหึ หึฮะฮะ หึฮ่าฮา่ ฮ่าฮ่า!
หลงั ใชก้ ารหวั เราะ 3 ระดบั อยา่ งถกู ตอ้ งตามหลกั การแลว้ ผมก็

362

“แปลง ~ ร่าง!”
ใช้สกิลจา� ลอง : มนุษย์ แมว้ า่ จะไม่มีซาวด์เอฟเฟกต์ให้กเ็ ถอะ
น่ีเป็นครั้งแรกที่ผมเฝ้ารอผลการจ�าลองกายอย่างสนุกสนาน
ขนาดนี้
ทวา่
...อ้าว? เอ๋เอเ๋ อ๋!?
ไม่มหี มอกสดี �าปรากฏออกมาเหมือนอยา่ งทุกครงั้
น่ีมันอะไรกันเนี่ย!? ผมคิดในใจ แต่ไม่รู้ว่าท�าไมระดับสายตา
ของผมจงึ สงู ข้ึนเล็กน้อย
วา่ กนั ตามจรงิ คอื มมี อื เทา้ งอกออกมาจากรา่ งของผม และสขี อง
รา่ งกายกเ็ ปลย่ี นจากสขี าวอมฟา้ มาเปน็ สเี นอ้ื ของมนุษยด์ ้วย
อมื อืมมม?
ผมเองกไ็ มค่ อ่ ยจะเขา้ ใจนกั แตร่ สู้ ึกว่ามนั ตา่ งจากทีผ่ มต้องการ
น่าแค้นใจชะมดั ท่ไี มม่ ีกระจก
แตว่ ่า นะ
แม้จะไม่ค่อยอยากยอมรับ แต่ผมจ�าได้ว่าผมเคยอยู่ในสภาวะ
อยา่ งในตอนนี้
ในอดตี นานมาแลว้ ใช่ นเ่ี ปน็ สภาวะของผมเมอ่ื ประมาณ 30 ปี
กอ่ นหนา้ น้ี ตอนที่อายปุ ระมาณไมร่ ู้ว่าจะขึ้นเรียนชน้ั ประถมหรอื ยัง ผมก็
รสู้ ึกประมาณน้แี หละ
ชว่ ยรอก่อนได้ไหม
ผมตกใจมากเกนิ ไปจนรสู้ กึ ตวั ชา้ ไปหนอ่ ย แตว่ า่ มคี วามผดิ พลาด
ท่ีย่งิ ไปกว่านัน้ อยอู่ กี
มันไม่มี
ลกู ชายของผมที่ควรจะไดห้ วนกลบั มาเกดิ ใหม่... รูปลกั ษณข์ อง
รุ่นที่ 2 ไม่ยอมปรากฏออกมา!

บทสง่ ท�้ ย รูปลกั ษณท์ ี่ได้รับสบื ทอด 363

มะ หมายความวา่ ไงเนยี่ ?
ผมละลา้ ละลงั
และลนลานรีบตรวจสอบทีห่ ว่างขาของตนอยา่ งรวดเรว็
จากน้ันผมก็ได้ค้นพบ ความจรงิ ทนี่ า่ ตกใจ...
มะ ไม่มีอะไรเลย เรียบแบน ไมม่ อี ะไรเลย
พอลอง คดิ ดใู หด้ ~๊ี ดแี ลว้ ตอนทจ่ี า� ลองกายเปน็ ปศิ าจ ผมไมเ่ คย
เกิดข้อสงสัยแบบนี้มาก่อนก็จริง น่ันคือในเม่ือผมไม่มีความจ�าเป็นต้อง
ขบั ถา่ ย กแ็ น่นอนวา่ ผมย่อมไมค่ วรจะมีอวัยวะส�าหรับการขบั ถา่ ย
ซ่ึงก็หมายความว่าในเม่ือผมไม่จ�าเป็นต้องสืบพันธุ์แล้ว ผม
จ�าเป็นจะต้องมอี วยั วะส�าหรับสืบพันธ์หุ รอื ไม?่
คา� ตอบก็คอื -------สภาพของผมในตอนนี้ สินะ...
ความรสู้ กึ สญู เสยี อนั ยง่ิ ใหญ่ กบั ความรสู้ กึ เขา้ ใจวา่ อยา่ งนนี้ เี่ อง!
ประดงั เข้าจูโ่ จมผม
หรอื วา่ ! พอผมลนลานลองตรวจสอบสว่ นศรี ษะบา้ ง กส็ มั ผสั ได้
กับสงิ่ ที่น่มุ ฟู
ผมจงึ ถอนหายใจอยา่ งโล่งอก ดจี ริงๆ ทดี่ ูเหมือนจะไม่ได้เป็น
รปู รา่ งทนี่ ่าสงสัยเหมือนกับมนษุ ย์ต่างดาว!
พอลองคดิ ดแู ลว้ ตอนเปน็ หมาปา่ ดา� เองแผงขนกน็ มุ่ ฟเู หมอื นกนั
ถา้ ไมม่ ขี นละกจ็ ะกลายเปน็ สตั วป์ ระหลาดแบบไหน... เพยี งแคจ่ นิ ตนาการ
กแ็ ขยงแล้ว ดังนัน้ เลกิ เถอะ เลยจากนีไ้ ปมันจะเรม่ิ อันตรายละ
เอาละ นผ่ี มลนลานไปหนอ่ ย จนไมส่ มกบั ตวั ผมทแ่ี สนจะนง่ิ ขรมึ
อย่เู สมอหรอื เปลา่ นะ?
ปา่ นนแี้ ลว้ เอาเปน็ วา่ ผมรบั เรอื่ งลกู ชายไดแ้ ลว้ กนั ถงึ จะไมอ่ ยาก
ยอมรับนัก แต่กย็ ังดวี า่ เป็นสไลมแ์ หละ...
แยช่ ะมดั ทไี่ มส่ ามารถตรวจสอบรปู รา่ งทงั้ ตวั ได.้ .. พอคดิ ถงึ ตรงนนั้
ไนซไ์ อเดยี ทวี่ า่ ไมล่ องใชส้ กลิ 『แยกรา่ ง』 ทไี่ ดม้ าจากการกนิ อฟิ รติ เขา้ ไป

364



ก่อนหนา้ นด้ี ูล่ะ? กผ็ ุดขึน้ มาในหวั
สมแล้วท่ีเป็นผม ถึงไม่รู้ว่าเวลาอยู่ในสภาพน้ีแล้วจะท�าได้

หรอื เปล่ากเ็ ถอะ แตล่ องดูละกนั
หมอกสดี า� เริ่มลอยคลงุ้ ออกมาจากร่างกายของผม กอ่ นจะเร่มิ

รวมตัวกันเป็นรูปร่างของมนุษย์ท่ีตรงหน้า ดูท่าว่าจะท�าส�าเร็จโดยไม่มี
ปญั หาอะไรแฮะ การแยกร่างส�าเร็จในชว่ั พริบตา และ ณ ท่ีน้นั ------

------แบบนี้มนั สุดๆ เลย
ค�าว่าสุดๆ ในทนี่ มี้ คี วามหมายหลายอย่าง
ก่อนอื่นคอื รปู ลักษณภ์ ายนอก
นีม่ ันเดก็ หญิงรูปงาม? เด็กชายรปู งาม? ผ้มู ดี วงตาใสป๊ิงนา่ รกั
กบั เรอื นผมสเี งนิ อมฟา้ ออ่ นๆ ...เนอื่ งจากไมม่ เี พศทถ่ี กู ตอ้ งจงึ ตอ้ งบอกวา่
เป็นกลาง... แต่ถ้าพูดจากแค่ท่ีตาเห็นแล้วละก็ รูปหน้าจะค่อนไปทาง
เด็กหญิงมากกว่า
คงเพราะร่างพื้นฐานคอื คุณชิสุละมัง้ จึงมองไม่เหน็ DNA ของ
ผมเลยแม้แตน่ ้อย แต่ก็ดเู หมือนวา่ จะไมไ่ ด้จา� ลอง DNA ของคณุ ชิสุข้นึ
มาเฉยๆ ดว้ ยเหมอื นกนั อย่างเช่นสผี มกอ็ ยา่ งหนึ่งละ แถมตาเองกเ็ ปน็
สีทอง ถา้ จ�าไม่ผดิ เวลโดร่าเองกม็ ดี วงตาสีทอง ดงั น้นั ตาของปิศาจช้นั สงู
อาจจะเปน็ สีทองกไ็ ด้
จะวา่ ไปแลว้ ดเู หมอื นวา่ ตาของรนั กา้ เองกจ็ ะเปลย่ี นจากสเี ลอื ด
มาเปน็ สที องเหมอื นกนั แฮะ ถงึ ดเู หมอื นวา่ สจี ะเปลย่ี นแปลงไปตามสภาพ
ความตน่ื ตวั กเ็ ถอะ หรอื บางทสี อี าจจะเปลย่ี นไปเพราะเขา้ มาสงั กดั อยกู่ บั
ผมก็ได้
ท่ีรูปร่างภายนอกจะไม่ได้รับผลกระทบจากชาติที่แล้วก็คงป็น
เรอื่ งธรรมดา เพราะผมมาท่ีโลกนี้เพยี งแค่วญิ ญาณนีน่ า

366

สรุปแล้วก็คือกล่าวได้ว่าปัจจัยของรูปลักษณ์ภายนอกนั้น
สว่ นใหญป่ ระกอบขน้ึ จาก DNA ของคณุ ชสิ ุ เปน็ เดก็ ผหู้ ญงิ ทสี่ วยจนนา่ กลวั
เลยนะครับ คณุ ชิสุ...

ส่วนอีกปัจจัยหนึ่งก็คือผิวพรรณงดงามเด้งด๋ึงดั๋งไร้แววที่จะ
แห้งเหี่ยวของสไลม์ รูปร่างของผมในตอนนี้ คงจะถอื กา� เนดิ ขนึ้ จากการ
รบั สืบทอดจุดทด่ี ๆี มารวมกันละม้งั เรียกไดว้ ่าสมบูรณแ์ บบเลยทเี ดยี ว

เด็กท่ีแสนน่ารักก�าลังยืนเปลือยเปล่าอยู่ แต่ก็นะ ไม่มีอะไรที่
สมควรจะตอ้ งปดิ ตอ้ งบงั ติดอยเู่ ลยนน่ี า...

ไมส่ ิ ปญั หาไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงนน้ั มนั แยใ่ นแงข่ องความสมเหตสุ มผล
ตา่ งหาก ถงึ ท่ีนี่จะไมม่ ีต�ารวจก็เถอะ

แต่อย่าว่าโง้นงี้เลย หน้าตานา่ รักนา่ ชังเอามากๆ จริงๆ ตรงน้คี ง
ตอ้ งพูดวา่ กดู๊ จอ๊ บครับคณุ ชสิ !ุ สนิ ะ

ตวั ผมเองกเ็ ปน็ ไนซ์กาย แต่ไม่ใชเ่ ด็กหนมุ่ รปู งามหรอกนะ ถึง
จะใชส้ กิลปรับแตง่ ความทรงจา� สกั แค่ไหนก็ไมไ่ ดผ้ ล

สา� หรับเรอื่ งน้ี ควรขอบคณุ คณุ ชสิ ุอยา่ งตรงไปตรงมาจะดีกว่า
จากน้ันผมก็หยิบขนสัตว์ซึ่งมีเตรียมไว้ในเต็นท์อย่างง่ายน้ันมา
คลุมตัว แลว้ สง่ ให้กบั ร่างแยกดว้ ย
ต่อไปนคี้ งตอ้ งเตรียมเสอื้ ผา้ เสียแลว้ ละ

คราวนีม้ าเข้าเร่อื งหลกั อีกอยา่ งหนงึ่
สาเหตขุ องคา� วา่ สดุ ๆ ในหวั ขอ้ หลกั กค็ อื เรอ่ื งของความสามารถ
แม้จะบอกว่าเป็นร่างแยก แต่มันลิงก์เข้ากับตัวผมซึ่งเช่ียวชาญ
สกลิ คดิ คา� นวณในใจอย่างสมบรู ณ์แบบ
สรปุ แลว้ กค็ อื ไมว่ า่ จะรา่ งไหนกค็ อื ตวั ผม ไมม่ คี วามแตกตา่ งใดๆ
ระหว่างรา่ งจริงกับร่างแยก
ไมส่ ิ ความสามารถของรา่ งแยกของอฟิ รติ นน้ั ดอ้ ยลงกวา่ รา่ งจรงิ

บทส่งท�้ ย รปู ลักษณท์ ่ไี ด้รับสืบทอด 367

อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั แตผ่ มกลบั รสู้ กึ วา่ รา่ งแยกของผมไมไ่ ดด้ อ้ ยไปกวา่ รา่ งจรงิ
เลย ไมส่ ิ อาจจะดอ้ ยกวา่ อยู่นดิ หน่อยแฮะ

ความแตกตา่ งน้นั มอี ยู่
น่ันคือปริมาณความจุของแก่นเวท ร่างแยกคงจะมีความจุแค่
เพยี งปรมิ าณของแกน่ เวททผ่ี มใชไ้ ปในตอนแรกเทา่ นน้ั ทวา่ กส็ ง่ มอบแกน่ เวท
ใหม้ ากขน้ึ ตั้งแตแ่ รกได้
ปรมิ าณความจแุ กน่ เวทของผมนน้ั มคี อ่ นขา้ งมาก ดงั นนั้ รา่ งแยก
คงจะเปน็ ก�าลงั รบทไ่ี มเ่ ลวเลย ขนึ้ อยู่กับวิธใี ช้งาน
แตท่ ง้ั นอี้ ฟิ รติ นะ่ แยกรา่ งไดถ้ งึ 10 รา่ ง ในขณะทรี่ า่ งแยกของผม
คงจะมีความสามารถสงู เกินไปกเ็ ลยแยกไดเ้ พยี งร่างเดยี วเทา่ นนั้
อยา่ งไรกต็ าม ถา้ มองจากสายตาของศตั รแู ลว้ สกลิ นค้ี งออกจะ
ข้ีโกงทีเดียว เพราะน่ีเป็นสกิลที่สร้างร่างแยกซึ่งมีความสามารถทาง
กายภาพเชน่ พลงั โจมตหี รือพลังป้องกันเทยี บเท่ากับร่างจรงิ ได้เลย

เหตุผลขอ้ สดุ ทา้ ย
นั่นคอื ความไมร่ ู้สกึ ผิดแปลกในการจา� ลองกาย
ผมรสู้ ึกตัวในตอนทไ่ี มม่ หี มอกดา� ปรากฏออกมา
ยกตัวอย่างเช่นหมาป่าดา�
เมอ่ื ผมพยายามจะจ�าลองกายเป็นหมาป่าดา� ร่างจ�าลองน้นั จะ
ประกอบขึ้นด้วยหมอกดา� ซึ่งท�าให้มีความสามารถด้อยกว่าร่างสไลม์ซึ่ง
เปน็ รา่ งหลัก
เนอื่ งจากรา่ งสไลมไ์ มม่ มี อื เทา้ จงึ ทา� ใหด้ ไู มโ่ ดดเดน่ เพราะมขี อ้ จา� กดั
ด้านการเคล่ือนไหวทางกายภาพ ทวา่ ความสามารถดา้ นเซลลน์ น้ั สงู มาก
เซลล์แตล่ ะเซลลล์ ้วนแลว้ แตเ่ ปน็ กล้ามเนอ้ื เปน็ สมอง และเปน็ ประสาท
เขา้ ใจหรอื เปลา่ ? คนเราจะมองเหน็ ดว้ ยตา สง่ ขอ้ มลู ดว้ ยประสาท
จนกระทง่ั ไปถงึ สมอง

368

แต่สไลม์ไมจ่ �าเป็นต้องมีขั้นตอนดงั กลา่ ว
ถงึ ไมม่ กี ารรบั รพู้ นั เทา่ ทไ่ี ดร้ บั การปรบั เปลย่ี นโดย 『มหาปราชญ』์
แต่ความเร็วปฏิกริ ยิ าตอบสนองของผมกเ็ หนือกวา่ คนท่ัวไปอยูแ่ ล้ว
ถา้ เปน็ รา่ งหมอกดา� กวา่ ทขี่ อ้ มลู จะสง่ ไปถงึ สมอง = รา่ งหลกั นน้ั
จะเกิดความแตกต่างของเวลาขึน้ เลก็ น้อย ซ่ึงบางทที ีร่ ่างแยกมีความด้อย
กว่ารา่ งจรงิ นิดหนอ่ ย กค็ งมสี าเหตมุ าจากสว่ นนนี้ น่ั เอง
แต่ถา้ เป็นการจา� ลอง : มนษุ ย์ ท่ีไม่ไดใ้ ช้หมอกด�าล่ะ จะเป็น
อย่างไร?
ใช่แล้ว! ร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วเทียบเท่ากับ
รา่ งสไลมโ์ ดยไม่ก่อใหเ้ กดิ ความรูส้ กึ ผดิ แปลกนัน่ เอง
และการท่ีมีมือเท้างอกออกมา ก็ท�าให้ความสามารถในการ
เคลื่อนไหวเพ่ิมขึน้ ดว้ ย แต่ก็นะ ถงึ จะเปน็ รา่ งเดก็ กเ็ ถอะ
จะอยา่ งไรมนั กท็ า� ใหผ้ มเคลอื่ นไหวไดง้ า่ ยกวา่ รา่ งสไลมอ์ ยดู่ ี แม้
จะท�าใหเ้ หน่อื ยง่ายขึ้นด้วย แตก่ ค็ งเปน็ เร่อื งท่ีชว่ ยไม่ได้
จุดท่ีส�าคัญที่สุดคงจะเป็นเรื่องท่ีไม่ต้องใช้หมอกด�าจึงไม่ต้อง
สญู เสยี แก่นเวทดว้ ยละมัง้
สะดวกสบายอะไรอย่างน้!ี
ผมคิดวา่ จากน้ีไปจะเคลือ่ นไหวโดยใชร้ ่างนี้เป็นหลกั ดกี ว่า
แลว้ จ่ๆู ผมกผ็ ดุ ไอเดียข้ึนมาอย่างกะทนั หนั จงึ ลองออกคา� สัง่
กับร่างแยกของตัวเองให้เคลื่อนไหว ซ่ึงก็ท�าได้ราบรื่นเหมือนกับตัวเอง
บงั คับรา่ งของตวั เอง
และทนั ใดนน้ั หมอกดา� กป็ รากฏออกมา ทา� ใหร้ า่ งแยกเตบิ โตขนึ้ !
ร่างกายบอบบาง เรือนผมสีเงินยาวสลวย รูปลักษณ์ที่งดงาม
ยากจะบอกวา่ หญงิ หรือชาย
สมบูรณแ์ บบ!
หลังจากนั้นผมก็ลองเปล่ียนร่างแยกให้เป็นรูปแบบผู้หญิงบ้าง

บทส่งท้�ย รูปลกั ษณท์ ไี่ ด้รับสบื ทอด 369

รูปแบบผ้ชู ายบ้าง
เปน็ นกั กลา้ มบา้ ง เปน็ คนแหง้ ผอมบา้ ง เปน็ วยั ทองบา้ ง วยั ชราบา้ ง
ทา� ใหผ้ มทราบแนช่ ดั แลว้ วา่ จา� ลองกายเปน็ สภาวะทห่ี ลากหลายได้
เช่นเดียวกับการใช้หมอกด�าจ�าลองกายเป็นปิศาจ น่ันคือใช้

หมอกดา� ชว่ ยเสรมิ ในสว่ นทไี่ มเ่ พยี งพอ ทา� ใหจ้ า� ลองกายเปน็ ผใู้ หญไ่ ดด้ ว้ ย
แบบนใ้ี ชช้ ว่ ยเสรมิ กลา้ มเนอื้ ใหแ้ ขง็ แรงขน้ึ อาจจะดกี ไ็ ดแ้ ฮะ แมว้ า่

ความเร็วปฏิกิริยาตอบสนองจะตกลง แต่การออกพลังท�าลายได้มากๆ
นนั้ ไดเ้ ปรยี บมากกวา่

แต่ก็นะ อย่างไรผมก็คิดว่าความเร็วคือปัจจัยท่ีมีความส�าคัญ
ทีส่ ุดในการต่อส้อู ย่ดู นี ัน่ ละ!

จากนนั้ ผมกย็ งั คงทดลองอะไรตอ่ มอิ ะไรอกี หลายอยา่ งไปเรอื่ ยๆ
เพอื่ ตรวจสอบความสามารถของร่างกายใหม่

●

ดว้ ยเหตนุ ้ี มคิ ามิ ซาโตรุ ผคู้ วรจะเดนิ ไปบนเสน้ ทางชวี ติ ธรรมดาๆ
ท่ไี ม่ได้มอี ะไรเปน็ พิเศษ จึงได้มาเกดิ ใหมใ่ นฐานะสไลม์

และเขา------- กไ็ ด้รบั สบื ทอดรปู ลักษณ์ กบั เปา้ หมายหน่งึ ของ
หญงิ คนหน่ึงมา

สไลม์หน่ึงตัวทีม่ นี ามวา่ รมิ ุรุ
โลกก�าลังจะด�าเนินเข้าสู่ยุคสมัยแห่งการเปล่ียนแปลงคร้ังใหญ่
-------โดยมสี ไลมด์ งั กล่าวเปน็ จดุ ศูนย์กลาง

370







นั่นเป็นเรือ่ งราวเม่ือคร้งั ทีก่ อ็ บตะยังคงเปน็ ก็อบลนิ ธรรมดา

เบอ้ื งบนมที อ้ งฟา้ สฟี า้ แผต่ วั ออกกวา้ ง และมสี ายลมสดชนื่ พดั ผา่ น
ส่วนด้านหลงั น้นั มเี หล่ามนุษย์วิง่ ไลต่ ามมา ในวนั นี้ กอ็ บตะก็
ยงั คงถูกไล่ลา่ อยา่ งสดใสเหมือนเคย
“หยดุ เด๋ยี วนนี้ ะ! เจา้ นีม่ ันหนีได้ไวชะมดั เลย”
“ไอบ้ า้ นี่ มาขโมยของในไร่อีกแลว้ ! วนั น้ีแหละ ฉันต้องฆ่ามัน
ให้ได้!”
เหลา่ ชายตวั โตชนดิ ตอ้ งแหงนหนา้ มอง พากนั วง่ิ เขา้ ใกลก้ อ็ บตะ
เขา้ ทกุ ทีๆ ด้วยดวงตาทีม่ ีเส้นเลอื ดปดู โปน
ก็อบตะจึงว่ิง วง่ิ สุดฝเี ทา้
เพราะถา้ ถกู จบั ไดล้ ะกจ็ ะตอ้ งเจออะไรแยๆ่ แน่ ตวั เขาเองไมเ่ คย
ถกู จับจงึ ไดแ้ ตจ่ นิ ตนาการ ทวา่ พวกพ้องที่ถกู มนษุ ยจ์ บั ตัวได้นัน้ ไมม่ ใี คร
เคยไดก้ ลบั มา กอ็ บตะจงึ หวาดกลวั เหลอื เกนิ วา่ พวกเขาจะตอ้ งเจอกบั เรอ่ื ง
เลวรา้ ยแน่ๆ
อนั ทจี่ รงิ แคไ่ มเ่ ขา้ ไปขโมยของในไรก่ พ็ อแลว้ ทวา่ กอ็ บลนิ อยา่ ง
พวกกอ็ บตะไมส่ ามารถเขา้ ใจความหมายของคา� วา่ ไรไ่ ด้ พวกเขารเู้ พยี งวา่
มันเป็นสถานท่ซี ง่ึ มผี กั หรอื ผลไมข้ น้ึ อยูเ่ ต็มไปหมด
ประสบการณท์ า� ใหพ้ วกเขารวู้ า่ ทนี่ น่ั เปน็ เขตแดนของพวกมนษุ ย์
ถา้ ถกู เจอตวั เขา้ กจ็ ะตอ้ งโดนไลล่ า่ แตพ่ วกเขากไ็ มอ่ าจเอาชนะความอยาก-
อาหารได้ ก็อบตะกัดแตงหวานอร่อยในมือพลางว่ิงหนีหลบเข้าไปใน
ทางสตั วเ์ ดินอย่างรวดเรว็
มันเป็นเส้นทางลอดผ่านเล็กๆ ท่ีหนีผ่านเข้าไปได้เพราะเป็น
ก็อบลินท่ีมีขนาดตัวเล็ก ส่วนบรรดามนุษย์ที่มีร่างสูงใหญ่นั้นไม่สามารถ

374

ผ่านเขา้ ไปได้ จงึ ท�าเพยี งร้องตะโกนดา่ ทอก็อบตะเท่าน้ัน
(การสา� รวจเสน้ ทางหลบหนีเตรียมไวก้ อ่ นคอื พน้ื ฐานครับ!)
กอ็ บตะคลายกงั วลเมอ่ื พบวา่ การคดิ เสน้ ทางหลบหนเี อาไวก้ อ่ น

คอื เรื่องทถี่ ูกต้อง
และละครแหง่ การหลบหนใี นวนั น้ี กจ็ บลงดว้ ยชยั ชนะของกอ็ บตะ

เมอื่ กลบั ถงึ หมบู่ า้ น กพ็ บวา่ ผมู้ อี า� นาจในหมบู่ า้ นรวมถงึ ทา่ นผเู้ ฒา่
ได้มารวมตวั กนั และก�าลงั ปรึกษาหารอื เรื่องบางอยา่ ง

ท้ังยังมีเหลา่ พอ่ คา้ ชาวโคโบลดม์ ารว่ มสนทนากนั ดว้ ย
“ก็บอกแลว้ ไงครับ ว่าของพวกนีม้ ีราคาสงู เกินกวา่ ท่พี วกเราจะ
รบั ซอ้ื ได.้ ..”
“แตถ่ า้ อยา่ งนน้ั อปุ กรณเ์ วทมนตรท์ อี่ ตุ สา่ หไ์ ดม้ ากจ็ ะเสยี ของเปลา่
ไมม่ ที างทา� อะไรไดบ้ า้ งเลยรึ?”
“อย่างน้อยถ้าขนาดมันเล็กกว่านี้อีกสักหน่อยพวกเราก็พอจะ
ใช้งานได้แทๆ้ ...”
“อืม นั่นสินะ ลองถ้าใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่ข้าเองก็ใช้ไม่ได้
เหมอื นกัน”
ก็อบตะซึ่งคดิ จะเดนิ ผ่านเฉยๆ ไดย้ ินบทสนทนาดังกลา่ ว
ดเู หมอื นวา่ พวกพอ้ งของเขาจะกา� ลงั พยายามขายอปุ กรณเ์ วทมนตร์
ใหก้ บั พ่อคา้ ชาวโคโบลดอ์ ยู่
อุปกรณ์ท่ีมนษุ ย์ใชน้ ้ัน ถา้ เป็นดาบสั้นหรือมดี สนั้ ก็ยังพอวา่ แต่
อย่างอื่นจะมขี นาดใหญ่เกินไปสา� หรับกอ็ บลนิ ยง่ิ เป็นชุดเกราะยิ่งไมต่ อ้ ง
พูดถึง แตเ่ ปน็ ฮารด์ เลเธอรอ์ าเมอร์ (เกราะหนังแข็ง) กพ็ อจะเอามาแยก
ส่วนแล้วใช้แคเ่ ฉพาะสว่ นที่ใชไ้ ดเ้ ท่าน้ันได้ แต่พอเป็นโลหะแลว้ กระทั่ง
วิธีดังกล่าวก็ท�าได้ยาก เพราะในบรรดาก็อบลินไม่มีใครท่ีดัดแปลงหรือ
ทา� อะไรกบั โลหะไดเ้ ลย

SIDE STORY ก�รผจญภยั ครั้งใหญ่ของกอ็ บตะ 375

ยง่ิ ถา้ เปน็ เมจกิ ไอเทม็ ดว้ ยแลว้ หากไปทา� อะไรมวั่ ๆ ซว่ั ๆ คณุ คา่
อาจจะหมดไปเลยก็ได้ ถ้ากลายเป็นว่านอกจากตัวเองจะใช้ไม่ได้แล้ว
พ่อค้าชาวโคโบลดย์ งั ไม่รับซือ้ ก็เทา่ กบั ว่าสมบตั ใิ นมือมแี ตจ่ ะสูญเปลา่

“ใชแ่ ลว้ ! ถา้ เดนิ ทางไปทร่ี าชอาณาจกั รคนแคระละก็ ถงึ เปน็ ของ
พวกนที้ างนน้ั กร็ บั ซอื้ นะครบั แถมยงั ขอแลกเปน็ สนิ คา้ อน่ื แทนไดด้ ว้ ย และ
มีการจัดส่งของจ�าพวกโลหะโดยฝีมือคนแคระให้ถึงท่ีด้วย ถึงจากท่ีนี่ไป
จะคอ่ นข้างไกลสักหน่อย แตถ่ า้ เดินทางเลียบแมน่ ้�าไปละก็ ไมม่ ที างหลง
แน่ครับ”

พอ่ คา้ ชาวโคโบลดบ์ อกกบั บรรดาผเู้ ฒา่ ทก่ี า� ลงั กลดั กลมุ้ เหมอื น
นึกขึ้นได้

และหนงึ่ คา� พดู นน้ั กท็ า� ใหบ้ รรดาผู้เฒา่ เร่ิมโหวกเหวกกันขึ้นมา
ทันที

“ราชอาณาจักรคนแคระงั้นรึ!? น่ันมันไกลมากเลยนะ! เป็น
ประเทศทีอ่ ยู่ในต่างแดนซ่ึงเราเคยได้ยนิ แตค่ �าเลา่ ลือเทา่ นั้นนะ”

“จะเดนิ ทางไปถงึ สถานทแ่ี บบนน้ั เนยี่ ตอ้ งใชเ้ วลาสกั เทา่ ไรกนั ?”
“แลว้ กอ่ นอน่ื เราจะสง่ ใครไปเลา่ ? พวกคนหนมุ่ สาวเปน็ แรงงาน
สา� คญั ให้ออกไปแมแ้ ต่ตนเดียวกไ็ มไ่ ด้นะ!”
ตา่ งคนตา่ งออกความเหน็ ในลกั ษณะนน้ั โดยไมม่ ที ที า่ วา่ จะสรปุ ได้
(ท่าทางจะไม่เกยี่ วกบั ผมสนิ ะ!)
ก็อบตะชายตามองความโหวกเหวกดังกล่าว แล้วตั้งท่าจะเดิน
ผา่ นทีน่ ่ันไปอยา่ งสบายอารมณ์
ทว่า-------
“รอเดยี๋ วก่อน”
กลับถกู ผู้เฒา่ เรยี กตวั เอาไว้
“ทา่ ทางเจ้าว่างดีนะ ขา้ ขอวานอะไรหน่อยได้ไหม?”
ได้ยนิ อย่างนน้ั กอ็ บตะก็เร่มิ เกดิ ลางสงั หรณไ์ ม่ดี

376

“ใช่แล้ว เจ้าไมค่ ิดหรือวา่ มีดเลม่ น้เี ปน็ ของชัน้ เลิศ? ถา้ เจ้าฟังท่ี
ข้าวานละก็ ข้าจะยกมนั ให้เจ้าแลว้ กัน!”

แต่เม่อื ได้เหน็ ประกายแสงของมีดทผี่ ู้เฒ่าเผยใหด้ ูนดิ ๆ กอ็ บตะ
กถ็ ูกช่วงชงิ หัวใจไปโดยส้ินเชิง

“ไม่ว่าเรื่องอะไรก็บอกมาได้เลยครับ! ไม่ว่าจะเป็นค�าไหว้วาน
แบบไหนผมก็รับท�าทงั้ น้ันครับ!!”

และเผลอหลุดปากออกไปว่าจะรับงานโดยลืมลางสังหรณ์ไม่ดี
เมอื่ ครนู่ ไี้ ปเสยี สนิ้ แตก่ อ็ าจตอ้ งบอกวา่ เปน็ เรอ่ื งชว่ ยไมไ่ ด้ เพราะวา่ มดี นนั้
เปน็ ของทสี่ อ่ งประกายแสงสเี งนิ ของเวทมนตร์ เปน็ ของทผี่ เู้ ฒา่ เอาออกมา
ล่อใหค้ วามนกึ คดิ ของกอ็ บตะหลดุ กระเดน็ ออกไปไดใ้ นช่วั พรบิ ตา

(อะ๊ !)
เมอ่ื คิดไดอ้ ย่างน้นั กส็ ายไปเสยี แลว้
“งัน้ เหรอ! เจา้ จะเดินทางไปราชอาณาจกั รคนแคระใหส้ นิ ะ”
“เอ๋!? ผมเหรอครับ?”
“วานดว้ ยนะ?”
เอย่ เชน่ นนั้ แลว้ บรรดาผเู้ ฒา่ กพ็ ากนั หอ้ มลอ้ มกอ็ บตะดว้ ยรอยยมิ้
ซึ่งเม่ือได้เห็นรอยยิ้มที่แววตาไม่ได้ย้ิมตามนั้นแล้ว ก็อบตะก็ท�าได้เพียง
พยกั หนา้ รับโดยดษุ ณี

กล่าวกนั ว่าอายขุ ยั ของก็อบลนิ นน้ั ตา่� กวา่ หนึง่ ในห้าของมนุษย์
หากยอ้ นสายตระกลู ของพวกเขากลบั ไปไกลๆ กจ็ ะไปถงึ เผา่ พนั ธ์ุ
ภูต ทว่าเม่ือด้อยพัฒนาลงมาจนกลายเป็นปิศาจ ก็ไม่ต่างจากถูกตัด
ความสมั พนั ธไ์ ปแลว้ โดยสน้ิ เชงิ แมจ้ ะเปน็ ผทู้ อี่ ายยุ นื แตไ่ ดอ้ ยา่ งมากเตม็ ทก่ี ็
20 ปี ส่วนโดยปกติแล้วจะสนิ้ อายุขยั เมอื่ อายไุ ด้ราว 10 ปีเทา่ นัน้ เม่ือ
อายุถึง 3 ปซี ึ่งเปน็ วยั ท่ีสบื พันธ์ไุ ดจ้ ะถกู มองวา่ บรรลนุ ิติภาวะ และเมือ่
อายไุ ด้ 5 ปกี ็จะถือวา่ เป็นผใู้ หญเ่ ตม็ ตวั

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้งั ใหญ่ของกอ็ บตะ 377

เนือ่ งจากในฐานะเผา่ พนั ธ์แุ ลว้ เปน็ เผา่ พันธ์ทุ ่ีออ่ นแอ จงึ มเี พยี ง
เรอ่ื งเพมิ่ จา� นวนเทา่ นน้ั ทที่ า� ไดร้ วดเรว็ ทวา่ การทม่ี ผี รู้ อดชวี ติ จนเตบิ โตได้
ไม่มากก็ถอื เป็นเรื่องธรรมดาของกฎแหง่ ธรรมชาตเิ ช่นกนั

ผทู้ เี่ กดิ มาและเตบิ โตจนบรรลนุ ติ ภิ าวะไดม้ เี พยี งครงึ่ ของจา� นวน
ทเี่ กดิ สว่ นทผี่ ฉู้ ลองวนั เกดิ ครบรอบ 5 ปไี ดน้ น้ั กม็ จี า� นวนนอ้ ยกวา่ ครง่ึ ของ
ผทู้ บ่ี รรลนุ ติ ภิ าวะอกี นคี่ อื สามญั สา� นกึ ของปศิ าจทชี่ อื่ วา่ กอ็ บลนิ

ก็อบลินซ่ึงมีอายุขัยสั้นนั้น ไม่มีวัฒนธรรมในการเรียนรู้ภาษา
แม้จะพูดได้ แต่ก็สื่อความหมายกันได้เฉพาะในบรรดาพวกพ้องเท่านั้น
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีวัฒนธรรมในการสืบทอดปัญญาความรู้ ท้ังยังไม่มี
นิสัยในการเก็บออมทรัพยส์ ินด้วย

เนอ่ื งจากเหลา่ กอ็ บลนิ เปน็ เชน่ นน้ั พวกเขาจงึ วางแผนขายเมจกิ -
ไอเทม็ ทไี่ มม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรกบั พวกตนเพอื่ แลกกบั ของใชใ้ นชวี ติ ประจา� วนั
และอปุ กรณท์ ีใ่ ชง้ านได้แทน

อยา่ งไรกต็ าม เพราะความทเ่ี ปน็ ปศิ าจซงึ่ ไรส้ ตปิ ญั ญานเี่ อง พวกเขา
จงึ ไมร่ สู้ กึ ตวั วา่ การเดนิ ทางดงั กลา่ วนน้ั อนั ตรายเกนิ ไป และมโี อกาสนอ้ ยมาก
ทจี่ ะประสบความสา� เร็จ แมว้ ่าสา� หรับกอ็ บลนิ แลว้ การเดินทางไปกลับที่
ใชเ้ วลาหลายเดอื นจะเหมอื นกบั การผจญภยั ครงั้ ใหญท่ ต่ี อ้ งพนนั ดว้ ยชวี ติ
กต็ ามท.ี ..

ไมม่ ีใครแม้แต่คนเดียวทคี่ ิดวา่ นน่ั เป็นภารกิจทยี่ ิ่งใหญป่ านน้ัน
กระทั่งพวกผู้ใหญ่อย่างผู้เฒ่าก็คิดว่าเป็นการวานให้เด็กท่าทาง
ว่างงานไปท�างานท่ียุ่งยากนิดหน่อยเพียงเท่าน้ันโดยไม่ได้มีประสงค์ร้าย
ใดๆ นจี่ งึ ถือเปน็ เหตทุ ่เี กดิ ข้ึนจากความน่าเศร้าส�าหรบั เหลา่ กอ็ บลนิ ทที่ �า
ไมไ่ ด้กระทั่งจะคดิ คา� นวณอะไรเปน็ เรื่องเปน็ ราว
ดว้ ยเหตนุ เ้ี อง การเดนิ ทางไปราชอาณาจกั รคนแคระของกอ็ บตะ
จึงถูกกา� หนดโดยไรซ้ งึ่ ความลังเลใดๆ ทั้งสนิ้

378

*

ทุกคนโหดรา้ ยชะมดั เลย! กอ็ บตะบน่ ออกมาอย่างนน้ั
ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะทุกคนให้ก็อบตะซึ่งร่างกายยังคง
เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ ท�าเร่ืองเกินก�าลังโดยการออกเดินทางพร้อมกับ
แบกสมั ภาระใหญเ่ ทา่ กองภเู ขาไปดว้ ย ไดย้ นิ จากพอ่ คา้ เผา่ โคโบลดว์ า่ แค่
เดินธรรมดาก็ยังตอ้ งใชเ้ วลาถึง 2 เดือน แต่ลงตอ้ งหอบสัมภาระแบบน้ี
ไปด้วยละก็ แคจ่ ะเดนิ ธรรมดายังท�าไม่ไดเ้ ลย
ถงึ จะบน่ ไปกไ็ ม่ไดอ้ ะไรข้ึนมา
ถงึ ตอนนั้นกอ็ บตะก็คดิ ขึน้ มาได้วา่ เอาสมั ภาระใสใ่ นกลอ่ งแล้ว
ลากไปดีกว่า
แตก่ ็เปน็ เร่ืองแน่ นน่ั คอื ไมว่ า่ จะลากเทา่ ไรกลอ่ งกไ็ มย่ อมขยับ
กอ็ บตะได้แตก่ ุมขมบั แตต่ อนนั้นเอง เขาก็นกึ ถึงกลอ่ งซ่งึ ลาก
โดยรถม้าที่เขาเคยพบเห็นใกลก้ ับบรเิ วณทอ่ี ยู่อาศยั ของมนุษยข์ น้ึ มาได้
(จะวา่ ไปแลว้ ไอก้ ลอ่ งนนั่ มนั มลี กู อะไรกลมๆ ตดิ อยดู่ ว้ ยนนี่ ะ...)
สง่ิ ทก่ี อ็ บตะนกึ ถงึ คอื รถมา้ สว่ นเจา้ ลกู กลมๆ ทวี่ า่ นน้ั กค็ อื ลอ้ รถ
กอ็ บตะซงึ่ ไม่ร้เู รอื่ งเหลา่ นน้ั จงึ ทดลองหาของที่น่าจะใช้แทนล้อ
รถได้เลยี นแบบตามทีต่ าเหน็
และสง่ิ ทีเ่ ขาพบก็คอื เซอรเ์ คิลชีลด์ (โลก่ ลม)
(ไอ้นนี่ ่าจะใช้ได้ดีนะ!)
หลงั จากนน้ั ทกุ อยา่ งกเ็ ปน็ ไปอยา่ งรวดเรว็ กอ็ บตะเอาแทง่ ไมย้ าว
ตรงมาตัดแตง่ รปู ร่างดว้ ยมีด เจาะรทู กี่ ล่องส�าหรับบรรทกุ สัมภาระ แล้ว
เอาแทง่ ไม้สอดผ่านรู
จากน้ันก็เอาเซอร์เคิลชีลด์มาติดท่ีปลายทั้งสองด้านของแท่งไม้
ทเ่ี ป็นแกนล้อ มดั ยึดใหแ้ น่นดว้ ยเถาวัลย์ ท่เี หลอื กต็ ิดมอื จับให้กลอ่ ง ก็
เป็นอนั เสรจ็ สมบรู ณเ์ ปน็ รถเขน็ ลากดว้ ยมือ

SIDE STORY ก�รผจญภัยครัง้ ใหญข่ องก็อบตะ 379

ทเี่ หลอื กอ็ บตะกเ็ อาผา้ โทรมๆ มาอดั เขา้ ไปเพอื่ ไมใ่ หข้ องทจ่ี ะขน
กลง้ิ ตกลงมา และขอผา้ หม่ ทเ่ี หลอื ใชโ้ ดยคดิ วา่ กลางคนื จะใชเ้ ปน็ ผา้ หม่ ได้
มาด้วย

ส่วนน�้ากับอาหารท่ีก็อบตะรับเอาส่วนที่ผู้เฒ่าเตรียมไว้ให้ด้วย
ความยนิ ดีนน้ั เจ้าตวั กเ็ อายดั ใสล่ งในรถเขน็

เมื่อเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็อบตะจึงเดินทางออกจาก
หมบู่ ้าน

*

(หิวจงั เลย...)
1 สัปดาหห์ ลงั เดินทางออกจากหมู่บา้ น กอ็ บตะเดนิ ตปุ ดั ตเุ ป๋
ไปตามทางเพราะความเหนอื่ ยลา้ อยา่ งหนกั
เสบียงอาหารที่คิดว่ากินท้ังชีวิตก็คงไม่มีทางหมด กลับหมด
เกลีย้ งในวนั ที่ 5 ส่วนน�้ายังมเี หลอื อยู่ แต่กอ็ กี เพยี งแคน่ ิดหน่อยเท่าน้นั
ยง่ิ ไปกว่านัน้ รถเข็นยังไปติดบรรดารากไม้ ทา� ใหพ้ ลงั กายของ
ก็อบตะย่ิงหมดไป การลากรถน้ันกินเร่ียวแรงมากกว่าการเดินธรรมดา
ดงั นนั้ จงึ เรยี กไมไ่ ดว้ า่ สถานการณก์ ารเดนิ ทางของเขาอยใู่ นสภาวะราบรน่ื
และก็อบตะก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ภายใต้เง่ือนไขดังกล่าวโดยไม่ได้กินอะไร
เลยถึง 2 วนั ดงั น้นั จงึ ไม่แปลกทเี่ ขาจะเหนอ่ื ยล้าอย่างหนกั
กอ็ บตะพยายามจะคบื หนา้ ไปใหไ้ ดโ้ ดยลากรถเขน็ โซไปเซมา ทวา่ ...
(ไม่ไหวแล้ว------)
ทา้ ยทสี่ ดุ เขากท็ รดุ ตวั ลงนงั่ พงิ กบั ตน้ ไมข้ นาดใหญซ่ งึ่ ขนึ้ อยรู่ มิ ทาง
แตก่ ไ็ มร่ วู้ า่ จะเรยี กวา่ โชคดไี ดห้ รอื ไม่ เมอื่ นง่ั ลง สายตาของกอ็ บตะกจ็ ะ๊ เอ๋
เขา้ กบั เหด็ ซ่ึงถ้าดูให้ดๆี ก็คงจะทนั รสู้ กึ ตวั ว่าสีสันของมันไม่ว่าดูอย่างไร
ก็น่ากลวั แตก่ อ็ บตะในเวลานัน้ ตาฝ้าฟางเพราะความหิวเสยี แลว้

380

(เห็ดไม่ใช่เหรอ! เท่านีก้ ส็ ู้ตอ่ ได้อกี 3 ปีแล้ว!)
กอ็ บตะกนิ เหด็ อยา่ งตะกละตะกลามโดยไมค่ ดิ ใหด้ เี สยี กอ่ น จน
กลายเปน็ วา่ กนิ เหด็ หนา้ ตานา่ กลวั นน้ั เขา้ ไปสดๆ ทวา่ ตอนนน้ั เองทค่ี วาม-
โชคดขี องกอ็ บตะออกฤทธ์ิ
ทจี่ รงิ แลว้ เหด็ นเ้ี ปน็ วตั ถดุ บิ อนั ตราย ทหี่ ากนา� ไปประกอบอาหาร
แล้วจะเปน็ พษิ การให้ความรอ้ นไม่ว่าจะตม้ หรือย่าง จะท�าใหน้ ้า� ภายใน
เนอ้ื เห็ดแปรสภาพกลายเปน็ พษิ ก็อบตะไม่ไดท้ ราบถึงเร่อื งนน้ั แตเ่ ขาก็
กนิ เห็ดเข้าไปดว้ ยวธิ ีการเดยี วที่ทา� ใหก้ นิ ได้อยา่ งปลอดภยั นนั่ คือกนิ แบบ
สดๆ
เมอื่ ท้องอ่ิม กอ็ บตะกม็ ีกา� ลงั ใจเพม่ิ พูน และเมอ่ื เตมิ น�้าทข่ี ังอยู่
ตามโพรงต้นไมใ้ ส่ในถุงใส่น�า้ ซง่ึ ท�าจากหนงั เขากย็ ิ่งไดใ้ จขึ้นอกี
(อะไรกัน สบายออกจะตายนน่ี า ของกินเน่ยี ถา้ ลองหามนั กเ็ จอ
เองเนอะครบั !)
เน่ืองจากวันน้ันก็อบตะไม่รู้สึกอยากจะเดินทางต่อแล้ว เขาจึง
เลือกท่จี ะพกั ผอ่ นทน่ี ่นั
เขาจัดการซ่อมแซมรถเข็นที่ใกล้จะพังโดยเอารากไม้ท่ีงอกออก
มาไดข้ นาดพอดๆี มามดั ลอ้ เสยี ใหม่ ส�าหรับส่วนทีเ่ ปน็ รหู รอื เกดิ ร่อง ก็
เอาของเหลวจากต้นไม้ท่เี หนียวๆ มาแปะทาเขา้ ไป แล้วใชเ้ ปลือกไม้มา
ตดิ ทบั เพ่ืออดุ ร่องรู
หลังจากเสริมความแข็งแรงให้รถเข็นเรียบร้อยแล้ว ก็อบตะก็
นอนหลบั พักผ่อนท่ีนน่ั คืนหนึง่ เพอ่ื ฟ้นื ฟูความเหนื่อยล้า
รุ่งสางวนั ต่อมา
กอ็ บตะซง่ึ ลมื ตาตนื่ อยา่ งสดชน่ื กวา่ ทค่ี ดิ เรมิ่ ลงมอื สา� รวจบรเิ วณ
โดยรอบอยา่ งแขง็ ขัน
และเกบ็ รวบรวมเบอร์ร่ีป่ากับลูกไม้ทน่ี ่าจะรบั ประทานได้
แนน่ อนว่าเขาพบเห็ดท่ีรับประทานเข้าไปเม่อื วานน้ดี ว้ ย...

SIDE STORY ก�รผจญภัยครงั้ ใหญข่ องก็อบตะ 381

“เพิ่งจะเคยเห็นเห็ดท่ีสีสันดูอันตรายขนาดน้ีเป็นคร้ังแรกนี่ละ!
ต่อให้เป็นผมกค็ งกินของแบบน้ไี ม่ไหวหรอกเนอะ...”

เขาพึมพ�าเช่นน้ัน และปล่อยเห็ดเหล่าน้ันไว้โดยไม่รู้ตัวเลยว่า
น่นั ละคือเหด็ ท่ีตวั เองกนิ เข้าไปเมอ่ื วาน

เม่ือพบเห็ดสีสันธรรมดาๆ เพียงต้นเดียว เขาจึงเก็บมันใส่อก
เสอ้ื ดว้ ยความยนิ ดี และเขา้ ใจเอาเองวา่ เหด็ ทต่ี วั เองกนิ เขา้ ไปเมอ่ื วานคงจะ
เปน็ เจ้านี่

(อุตส่าห์เลือกได้เห็ดท่ีกินได้ท่ามกลางเห็ดพิษมากมายขนาดน้ี
เมื่อวานเรานโ่ี ชคดีจริงๆ!)

กอ็ บตะยินดโี ดยไมร่ ูว้ า่ นัน่ คอื ความเข้าใจผิด
หลังจากน้ันก็อบตะก็เกบ็ รวบรวมอาหารจนพอใจ แลว้ จงึ ออก
เดนิ ทางอกี ครัง้ ในตอนเท่ียง
พอรู้สึกตัวแล้วว่าถ้าเอาแต่รีบเดินทางเสบียงอาหารจะหมดลง
ก็อบตะกล็ ดความเร็วในการเดนิ ทางลงเลก็ นอ้ ย และคืบหน้าตอ่ ไปพลาง
หาของท่นี า่ จะรับประทานไดไ้ ปดว้ ย

*

เวลาผ่านไปราว 1 เดอื นหลังเดนิ ทางออกจากหมู่บ้าน กอ็ บตะ
กไ็ ปถงึ ธารน�้าขนาดใหญ่อนั เปน็ สัญลกั ษณบ์ อกทศิ ทางในท่ีสุด

น้�าท่ีรินไหลนั้นงดงามใสกระจ่างมองทะลุได้ ส่วนสิ่งที่สะท้อน
กับแสงอาทิตย์เป็นประกายในบางครั้งน้ัน คงจะเป็นปลาท่ีแหวกว่ายอยู่
ในธารน้�ากระมัง

แมว้ า่ นา�้ จะดเู หมอื นไหลเพยี งเออ่ื ยๆ แตค่ งเปน็ เพราะขนาดของ
ธารนา�้ ทมี่ คี วามกวา้ งถงึ ขน้ั มองไมเ่ หน็ ฝง่ั ตรงขา้ ม จงึ ทา� ใหแ้ ทจ้ รงิ แลว้ นา�้
มคี วามแรงมากพอทจ่ี ะสรา้ งความยากล�าบากในการขา้ มไปอีกฝงั่

382

น�้าท่ีไหลรินในพื้นที่กว้างใหญ่น้ันทา� ให้ก็อบตะต้องเบิกตากว้าง
ดว้ ยความตกใจ เขาเคยเหน็ แมน่ า้� เลก็ ๆ และตวั เขาเองกช็ อบเลน่ นา้� เอามากๆ
แต่ธารน้า� นีม้ ีความกวา้ งใหญเ่ หมือนอยคู่ นละมิตกิ นั เลยทีเดยี ว

นีเ่ ปน็ ธารน้�าใหญ่แห่งแรกทีก่ ็อบตะได้เห็นนับแต่เกิดมา ดงั นนั้
จะไมใ่ หเ้ ขาประทบั ใจกบั ทวิ ทศั นท์ เ่ี ขาไมเ่ คยแมแ้ ตจ่ ะจนิ ตนาการถงึ มากอ่ น
เลยกค็ งจะไม่ได้

“วา้ ---------ว! น่มี ันสุดยอดไปเลยครบั !!”
กอ็ บตะรอ้ งตะโกนอย่างประทบั ใจ แล้วจอ้ งมองธารนา้� ใหญน่ นั้
โดยไมร่ ูจ้ กั เบอ่ื หนา่ ย เขานัง่ จมุ ปกุ๊ อยู่ ณ ทตี่ รงน้นั จนกระท่ังราตรขี อง
วนั นน้ั มาเยอื น
หลงั จากจอ้ งมองธารนา�้ ใหญท่ ง้ั วนั จนพอใจแลว้ วนั ตอ่ มากอ็ บตะ
กอ็ อกเดินทางต้งั แต่รุ่งสาง
ทว่า... เมื่อต้ังท่าจะดึงรถเข็นแล้วเริ่มออกเดิน เขาก็รู้สึกถึง
ปญั หาใหญ่
“เอ? เขาบอกวา่ พอถงึ แม่น้า� แลว้ ให้เดินไปทางซา้ ย... แตถ่ า้ หนั
กลับอกี ทาง มนั จะกลายเปน็ ทศิ ตรงกันขา้ มกนั เลยนะ?”
แมจ้ ะไมม่ ใี ครใหค้ า� ตอบ แตก่ อ็ บตะกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะพมึ พา� ออกมา
แบบน้นั จรงิ อยวู่ ่าเขาท�าสัญลกั ษณไ์ วบ้ นมือซา้ ยเพอ่ื ไม่ให้ลมื ดังน้ันเขา
จงึ รู้วา่ ข้างไหนคอื มือซา้ ย ทวา่ ปัญหาคอื ถา้ เขาหนั หลัง ทิศทางทม่ี อื ซ้ายช้ี
ไปกจ็ ะกลายเป็นทศิ ตรงกันขา้ มกับเม่ือครู่น้ี...
นเ่ี ปน็ ปญั หาใหญท่ เี ดยี ว ทางซา้ ยเมอื่ หนั ไปดา้ นไหนกนั แนท่ เ่ี ขา
จะตอ้ งมงุ่ หนา้ ไป
สดุ ทา้ ย กอ็ บตะกใ็ ชไ้ มซ้ ง่ึ เกบ็ ไดท้ บี่ รเิ วณธารนา้� มาตง้ั ใหล้ ม้ แลว้
ตัดสนิ ใจจะมุ่งหน้าไปทางทิศทไ่ี มน้ ัน้ ลม้ ไป
ทไี่ มล้ ม้ ไปยงั ทศิ ทางทถ่ี กู ตอ้ งนน้ั คงไมไ่ ดม้ เี หตผุ ลอนื่ ใดนอกจาก
วา่ กอ็ บตะเปน็ ผมู้ โี ชคอยา่ งมหาศาลกระมงั กอ็ บตะโชคดที อ่ี อกเดนิ มงุ่ หนา้

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้งั ใหญ่ของกอ็ บตะ 383

ไปยงั ทศิ ทางทถี่ กู และหลงั จากนน้ั การเดนิ ทางของเขากด็ า� เนนิ ไปเรอ่ื ยๆ
อย่างราบรน่ื โดยไมเ่ กิดปัญหาใดๆ

เมอื่ ถงึ เวลาทก่ี อ็ บตะเรมิ่ จะเบอ่ื กบั การเดนิ ทางซา้� ซาก กเ็ รมิ่ เหน็
ชว่ งน้�าต้นื ท่สี ุดปลายของถนนที่มงุ่ ไปขา้ งหน้า

นัน่ เปน็ สถานท่ที ่บี รรดาสัตว์ในป่ามาด่มื น�้า ทว่าก็ไมม่ รี อ่ งรอย
ของการต่อสู้ระหว่างสัตว์ป่าด้วยกัน ดูท่าว่าพวกมันจะหลีกเลี่ยงการ
ทะเลาะเบาะแวง้ ตามกติกาท่ีรู้สกึ ได้ดว้ ยสัญชาตญาณ ถอื เปน็ เรอ่ื งแปลก
สา� หรบั โลกแหง่ ธรรมชาตทิ แี่ ขง็ แกรง่ กนิ ออ่ นแอ เพราะทงั้ สตั วก์ นิ เนอ้ื และ
สัตวก์ ินพืชต่างกก็ า� ลังด่มื นา้� ดว้ ยกนั อย่างสนทิ สนม

ทว่าน่ันเป็นกฎกติกาเฉพาะของเหล่าสัตว์เท่าน้ัน กฎกติกา
ดงั กลา่ วไมม่ สี ว่ นเกย่ี วขอ้ งกบั มนษุ ยห์ รอื ปศิ าจแตอ่ ยา่ งใด และแนน่ อนวา่
ไม่มีสว่ นเก่ยี วขอ้ งกบั กอ็ บตะดว้ ย...

ปิศาจที่ล่าสัตว์ป่าส่วนมากมีอุปนิสัยเคล่ือนไหวในยามค่�าคืน
ดงั นน้ั ช่วงกลางวันบรรดาสัตว์จึงดูจะกา� ลงั ประมาทกันโดยส้ินเชิง

(โอกาสมาถงึ แลว้ ! ทา่ ทางคงจะไดก้ นิ เนอ้ื หลงั จากทไ่ี มไ่ ดก้ นิ มา
นานซะแล้วส!ิ )

กอ็ บตะจอ้ งมองบรรดาสตั วป์ า่ ดว้ ยแววตาเปน็ ประกายระยบิ ระยบั
สัตว์กนิ พชื ที่ดจู ะก�าลังเล่นน�้าอยา่ งสนุกสนาน
สัตว์กินเนอื้ ท่ีพอด่มื น้า� ดับกระหายเสร็จกจ็ ากไปในทนั ที
เหล่านกป่ากับกระต่ายป่าก็จิบน้�าอยู่ตรงขอบปลาย ราวกับว่า
เกรงใจบรรดาสัตว์ใหญ่
ก็อบตะเล่ือนสายตาไปเร่ือยๆ เพื่อเลือกเฟ้นเหยื่อที่จะมาเป็น
อาหาร
และท่ีเขาพบ ก็คือกระต่ายป่าตัวหนึ่งที่อ้วนกลมดูแล้วน่าจะ
เคลือ่ นไหวได้ไมค่ ลอ่ งแคล่วนกั ท่ีส�าคัญ หากเป็นสัตวข์ นาดใหญ่ก็ดูจะ
เกินมือของก็อบตะไปหนอ่ ย ดงั น้นั กระต่ายนี้จึงเปน็ เหย่ือทกี่ �าลังพอดี

384

เม่ือเข้าไปใกล้ในระยะหน่ึงแล้ว ก็อบตะก็หยุดการเคลื่อนไหว
และเฝ้ามองท่าทางของเหย่อื อยา่ งระมดั ระวัง

(ไปไดส้ วย ท่าทางจะยังไม่เปน็ ไรแฮะ)
เขาย้มิ นอ้ ยๆ แลว้ ค่อยๆ รน่ ระยะห่างเขา้ ไปทลี ะนิด
พลางเกบ็ รวบรวมหนิ กอ้ นเลก็ ๆ ซง่ึ ตกอยบู่ นพนื้ ขนึ้ มาแลว้ แอบ
ยอ่ งเขา้ ไปจนถงึ ระยะทมี่ ีความมนั่ ใจในการเลง็ ขว้าง วิชาพรางตวั ท่ีฝกึ ฝน
มาจากการขโมยผกั จากไร่นั้นเปน็ ประโยชน์จริงๆ
“น่นั ละ!”
กอ็ บตะขวา้ งหนิ ใสเ่ จา้ กระตา่ ยปา่ ดว้ ยความมน่ั ใจเตม็ เปย่ี ม และ
หินขนาดเลก็ ท่ขี วา้ งไปก็กระทบเขา้ กับเปา้ หมายอย่างงดงาม
กระตา่ ยป่าล้มลงในเวง้ิ น�้า ส่วนบรรดาสตั วอ์ นื่ ท่ีได้เหน็ ภาพน้นั
กพ็ ากันหนีไปพร้อมๆ กัน ทว่าเรอื่ งน้ันไม่สา� คญั ส�าหรับก็อบตะ เขาก้าว
เขา้ ไปเกบ็ กระต่ายปา่ ด้วยสีหนา้ ยินดี

แต่ในตอนนั้นเอง ปัญหาก็เกิดขึน้
“กรรรรรรรร-------!!”
สัตว์ปิศาจตัวหนึ่งส่งเสียงร้องค�ารามน่ากลัว พลางปรากฏร่าง
ออกมาจากระหว่างแมกไม้
และค่อยๆ เลื่อนสายตามาหาก็อบตะ โดยยืนเด่นเป็นสง่าอยู่
บนผาขนาดยอ่ ม
มนั คอื เบลดไทเกอร์ (เสือเขีย้ วเดย่ี ว) สัตว์ปศิ าจท่กี ลา่ วกันวา่
เปน็ เจ้าแห่งป่าทบึ และเป็นสัตวป์ ศิ าจทถ่ี ูกจดั อย่ใู นระดับแรงก์ B ดังนนั้
จึงไมใ่ ชค่ มู่ อื ท่กี อ็ บลนิ ซึ่งเปน็ แรงก์ F จะเอาชนะได้เลย
ดูเหมือนว่าเป้าหมายของมันจะเป็นบรรดาสัตว์ป่าซึ่งมารวมตัว
กนั ที่แหล่งนา�้ เหมอื นกบั ก็อบตะ แต่เน่อื งจากก็อบตะเปน็ ฝ่ายเคล่อื นไหว
ก่อน บรรดาสัตว์ป่าที่ควรจะเป็นอาหารของเบลดไทเกอร์จึงพากันหนี

SIDE STORY ก�รผจญภัยคร้ังใหญ่ของกอ็ บตะ 385

ไปหมด
สรุปแลว้ ก็คอื อาหารของมนั เหลอื แค่เพยี งกอ็ บตะเท่านั้น
แมว้ า่ จะยงั มกี ระตา่ ยปา่ ทก่ี อ็ บตะจดั การอยดู่ ว้ ย แตเ่ พยี งเทา่ นน้ั

คงไมส่ ามารถเตมิ เตม็ ความหวิ โหยของเบลดไทเกอรไ์ ด้
“หวา! หรือว่าทกี่ �าลังเล็งนีค่ ือผม!?”
เบลดไทเกอรก์ ระโจนลงมาโดยทคี่ วามสงู ของหนา้ ผาไมไ่ ดส้ รา้ ง

ความเดอื ดรอ้ นใหม้ นั เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย และยนื หยดั บนพนื้ เบอ้ื งหนา้ กอ็ บตะ
โดยไรส้ ุ้มเสยี ง

แม้วา่ กอ็ บตะจะหนา้ ซีด แต่เขาก็รไู้ ดด้ ้วยสัญชาตญาณว่าถึงหนี
ก็หนีไม่พน้

ขนื ปลอ่ ยไวแ้ บบน้ี กอ็ บตะคงไมอ่ าจหลกี หนจี ากโชคชะตาทต่ี อ้ ง
กลายเปน็ อาหารได้ แตว่ า่ ควรทา� อยา่ งไรดเี ลา่ ? กอ็ บตะพยายามคดิ อยา่ ง
สดุ ชวี ิต

และแลว้ -------
(ลองแบบน้ีกต็ อ้ งดน้ิ รนเทา่ ที่ดิ้นรนได้ละ!)
เขาก็ตัดสินใจเตรียมตัวเตรียมใจ หันหน้าเข้าเผชิญกับเบลด-
ไทเกอร์ ทว่าสิ่งท่ีก็อบตะสามารถท�าได้นั้นมีน้อยเหลือเกิน มือซ้ายของ
เขายงั คงกา� หนิ กอ้ นเล็กๆ เอาไว้ แต่ถึงจะขวา้ งไปก็คงใชก้ ับเบลดไทเกอร์
ไมไ่ ดผ้ ลหรอก
(ใชแ่ ล้ว ถ้าเป็นไอน้ น่ั ละกอ็ าจจะใช้ไดก้ ็ได้...)
สิง่ ทีเ่ ขานกึ ขึ้นมาได้ในตอนน้ัน คือตัวตนของมดี ซึง่ เขาได้รบั มา
ตอนจะออกเดินทาง
ถ้าเป็นมีดนั่นละก็ อาจสร้างบาดแผลให้เบลดไทเกอร์ได้ก็ได้
และถา้ โชคดี เขาอาจอาศัยโอกาสนัน้ หนีรอดไดก้ ็ได้ เมื่อนกึ ได้ถงึ ตรงนน้ั
กไ็ มม่ ีเวลามัวลังเล เพราะไมม่ ีอย่างอน่ื ทน่ี า่ จะทา� ได้แล้วด้วย เขาจึงมีแต่
ต้องลองต่อสู้ใหถ้ งึ ทีส่ ุดโดยเชอ่ื ม่ันในความเป็นไปได้เท่าน้ัน

386

ก็อบตะขวา้ งหนิ กอ้ นเล็กๆ ออกไป หากวา่ มดี ซง่ึ เป็นอาวธุ หลัก
ถกู หลบหลีกได้ ก็เท่ากับกอ็ บตะเปน็ ฝา่ ยแพ้ ดังนั้นเขาจึงวางยทุ ธการวา่
จะใชห้ ินก้อนเล็กหลอกล่อเสียกอ่ น

แน่นอนว่าเบลดไทเกอร์กระโดดเพียงเบาๆ เพ่ือหลบหินนั้น
ก็อบตะจึงเล็งจังหวะที่มันลงสู่พื้น ดึงมีดออกมาจากอกเสื้อแล้วขว้าง
ออกไป-------

(อ้าวเฮย้ นี่มันเหด็ ไมใ่ ชเ่ หรอ!?)
กอ็ บตะรสู้ กึ ตวั วา่ สงิ่ ทเี่ ขากา� ลงั ตงั้ ทา่ จะขวา้ งใสเ่ บลดไทเกอรน์ นั้
ไมใ่ ชม่ ดี แตเ่ นอ่ื งจากเขาเขา้ สทู่ ว่ งทา่ ของการขวา้ งเสยี แลว้ กอ็ บตะจงึ ตอ้ ง
ขวา้ งเหด็ ออกไปอยา่ งไมอ่ าจหยุดย้งั ได้
เห็ดนั้นคือเห็ดที่เขาซุกไว้ในอกเส้ือและคิดว่าจะเอาไว้กินทีหลัง
เห็ดหน้าตาสีสันธรรมดาเพียงต้นเดียวที่เขาพบอยู่ท่ามกลางดงเห็ดพิษ
เขาตั้งใจจะเกบ็ ไว้เป็นอาหารวา่ งแลว้ กล็ มื ไปเลย
ทว่าตอนนั้นเอง เหตุการณ์ที่ก็อบตะไม่ได้จินตนาการถึงเลยก็
เกดิ ขึ้น
ทจี่ รงิ แลว้ เหด็ นเี้ ปน็ เหด็ พษิ หายากซงึ่ มสี ปอรพ์ ษิ รา้ ยแรงผสมอยู่
ก็อบตะพกมันเดินไปเดินมาโดยไม่ทราบและไม่ได้รับประทาน
แต่เอามาขว้างใส่สัตวป์ ศิ าจแทน...
ฝ่ายเบลดไทเกอร์ก็เหลือบสายตามองดูเห็ดซ่ึงถูกขว้างมา
ท่ีบริเวณใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปาก แล้วปล่อยวอยซ์แคนนอน
(ปืนใหญ่เสียงส่ันสะเทือน) เล็งจะป่นมันให้กลายเป็นผุยผง ทว่าการ
กระท�าน้ันกลับเป็นภัย เพราะสปอร์พิษจากเห็ดที่แหลกเป็นเสี่ยงนั้น
กระจดั กระจายออกมา สง่ ผลใหเ้ บลดไทเกอรท์ ยี่ นื อยใู่ ตล้ มตอ้ งอาบสปอร์
น้ันเขา้ ไปทัง้ รา่ ง
คงเพราะความเจ็บปวดเหมือนร่างกายถูกแผดเผาแล่นไปท่ัว
ทง้ั ร่างที่ถูกสปอร์พิษเขา้ ไป เบลดไทเกอรจ์ ึงกล้ิงตัวไปมาอยา่ งทรมานอยู่

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้ังใหญ่ของกอ็ บตะ 387

ตรงนน้ั และทสี่ า� คญั เหนอื สงิ่ อนื่ ใดกค็ อื สปอรก์ เ็ ขา้ ไปทงั้ ในตา ปาก และ
จมูก ส่งผลให้ประสาทสมั ผัสของเบลดไทเกอร์รวนไปหมดด้วย

ความเจบ็ ปวดทไี่ มเ่ คยไดส้ มั ผสั ตง้ั แตเ่ กดิ มา ทา� ใหเ้ บลดไทเกอร์
ตงั้ ตัวไม่ตดิ โดยส้ินเชิง

และถ้ามองข้ามโอกาสน้ีไปกค็ งไมใ่ ช่ก็อบตะ
(โอ๊ะโอ ไม่รู้เหมอื นกันวา่ อะไรเปน็ อะไร แตน่ เี่ ป็นโอกาสแล้ว!)
กอ็ บตะวางแผนหลบหนอี ยา่ งรวดเรว็ โดยไมค่ ดิ จะทา� อะไรหา่ มๆ
อย่างเข้าไปซ�้าเติมเบลดไทเกอร์ให้ตาย แต่ท้ังน้ีก็มีสติพอที่จะไม่ลืมเก็บ
กระต่ายปา่ มาด้วย
หลงั จากลนลานรบี กลบั ไปทรี่ ถเขน็ แลว้ กอ็ บตะกโ็ ยนกระตา่ ยปา่
ใส่ แล้วหนีออกจากทน่ี ั่นด้วยความเรว็ เต็มพกิ ัด
ก็อบตะว่ิงไปตราบเท่าที่ยังคงหายใจทัน จนกระทั่งไปถึงจุดท่ี
พอจะวางใจไดบ้ า้ งในทส่ี ดุ การหนรี อดปลอดภยั มาไดท้ า� ใหเ้ ขาคลายกงั วล
และเรม่ิ มีสติ
และก็อบตะก็รอดพ้นจากอันตรายคร้ังใหญ่มาได้ด้วยประการ
ฉะน้ีเอง

ความสบายใจท�าให้ก็อบตะรสู้ กึ ได้อีกครง้ั ว่าท้องกา� ลงั หิว และ
นกึ ถงึ กระต่ายป่าทเ่ี กบ็ ไดข้ ึ้นมา

ทวา่ แมจ้ ะเปน็ กอ็ บตะกไ็ มล่ มื ทจี่ ะระแวงภยั เขาเคลอื่ นทไี่ ปจนถงึ
บริเวณแม่น�้าซ่ึงมองเห็นบริเวณโดยรอบทั้งหมดได้เพื่อให้แน่ใจว่า
ปลอดภัย จากนั้นก็หาหนิ เหมาะๆ จากบรเิ วณรมิ น้�ามาสร้างเปน็ เตาหิน
หาใบไมก้ บั ก่งิ ไม้แห้งมาสมุ เขา้ ไป แล้วจงึ ก่อไฟ

ในหวั ของกอ็ บตะตอนนเี้ ตม็ ไปดว้ ยความอยากอาหาร สว่ นเรอ่ื ง
อนั ตรายท่ีเพ่งิ เผชญิ มาเม่ือครูน่ ปี้ ลิวผา่ นไปกับสายลมเสียแลว้

ก็อบตะรีดเลือดจากกระต่าย ผ่าเอาเครื่องในออกอย่างยินดี

388

จากนน้ั กถ็ ลกหนงั แลว้ หนั่ เนอื้ เปน็ ขนาดพอประมาณ แลว้ จงึ เอากงิ่ ไมเ้ สยี บ
จนทะลุ ก่อนจะน�าไปวางบนเตาหิน ท่ีเหลือก็แค่เพียงตรวจสอบดูว่า
ด้านหนา้ ยา่ งไดท้ หี่ รอื ยงั แลว้ หมนุ กงิ่ ไมไ้ ปมาเพอ่ื วา่ เนอ้ื จะไดถ้ กู ไฟจนทว่ั
เทา่ นน้ั

เม่อื ย่างเนื้ออย่างง่ายๆ ดังที่กล่าว แลว้ พรมน�้าทค่ี ้ันจากลกู ไม้
ลงไป อาหารกเ็ ป็นอนั เสรจ็ สมบรู ณ์

“อรอ่ ยจงั ! ไอน้ ีม่ นั อร่อยเหาะไปเลย!!”
กอ็ บตะกดั กนิ เนือ้ ยา่ งโดยไม่สนใจมันเนอ้ื ทหี่ ยดย้อยลงมา
อาหารที่ได้รับประทานหลังจากเสี่ยงชีวิตมานั้นช่างเอร็ดอร่อย
อย่างที่สุด
ยิ่งส�าหรับก็อบตะผู้ได้แต่รับประทานเบอร์รี่ป่ากับลูกไม้ ฯลฯ
ทเี่ ก็บไดต้ ามทางด้วยแลว้ รสชาตขิ องเน้อื สตั ว์ท่ีไมไ่ ด้รบั ประทานมานาน
กย็ ิง่ ทวีความเอร็ดอรอ่ ยราวกบั ได้ขนึ้ สวรรค์เลยทีเดียว
กระทั่งความทรงจ�าแห่งความหวาดกลัวจากการเผชิญหน้ากับ
เบลดไทเกอร์โดยบังเอิญเม่ือครู่นี้ก็กลายเป็นอดีตไปแล้วส�าหรับก็อบตะ
มนั ถกู จดั เรยี บเรยี งในสมองของกอ็ บตะในฐานะความทรงจา� เพยี งระดบั ที่
วา่ เคยมเี รอ่ื งแบบนั้นดว้ ยเนอะ ไปเรียบรอ้ ยแล้ว
การรับประทานอาหารจนเต็มท้องท่ีไม่ได้ท�ามาเสียนาน ท�าให้
กอ็ บตะพอใจเปน็ อยา่ งยิ่ง
“เอาละ! ไมร่ เู้ หมือนกนั แตร่ สู้ กึ ว่าพรุ่งน้ีเองกน็ ่าจะเป็นวนั ทดี่ ี
แฮะ!”
แลว้ กอ็ บตะผเู้ หวยี่ งเหตกุ ารณท์ ไี่ ดพ้ บในวนั นไี้ ปสอู่ กี ฟากฝง่ั แหง่
การหลงลืมเป็นทเ่ี รียบร้อย กเ็ ร่ิมวาดฝันไปถงึ วนั พรงุ่ น้ี

*

SIDE STORY ก�รผจญภัยครง้ั ใหญข่ องก็อบตะ 389

หลังจากทต่ี ้องเผชญิ กบั เบลดไทเกอร์โดยบังเอญิ เวลาก็ใกลจ้ ะ
ผนั ผ่านไปอีกเดือน โดยทไ่ี มม่ ีปญั หาใหญ่อะไรเกิดขนึ้

เงาของภูเขาที่เคยเห็นอยู่ไกลแสนไกลนั้น เวลานี้กลับมอง
ไมเ่ หน็ ยอดเสยี แลว้ หากไมเ่ งยหนา้ ขน้ึ หนิ แขง็ ซง่ึ กอ่ ตวั เปน็ กา� แพงภผู าถกู
ลมฝนกระทบใส่จนเผยเป็นเน้ือหินอันงดงามราวกับได้รับการขัดเกลามา
เป็นอย่างดี ส�าหรับก็อบตะแล้ว ไม่ว่าสิ่งใดก็ล้วนแปลกตา และดึงดูด
ความสนใจไปเสยี หมด

ทวา่ เขาไมม่ เี วลาพอทจี่ ะมาจอ้ งมองทวิ ทศั นเ์ หลา่ นนั้ อยา่ งสบาย
อารมณ์

เสบยี งอาหารของเขากา� ลังจะหมด
หากจะกล่าวว่าพ้ืนที่ท้ังหมดที่เขาอยู่ในตอนนี้เป็นเขตปกครอง
ของราชาแห่งคนแคระแล้วก็ไม่ผิด ที่น่ีเป็นเขตทุ่งหญ้าซ่ึงตั้งอยู่นอก
มหาพงไพรแหง่ จรู า่ กอ็ บตะเกบ็ รวบรวมเสบยี งอาหารในปา่ ใหไ้ ดม้ ากทส่ี ดุ
แลว้ จงึ มงุ่ หนา้ สภู่ เู ขา แตใ่ นเมอ่ื ไมส่ ามารถหาอาหารเพมิ่ เตมิ ไดห้ ลงั จากนี้
ความกังวลเกี่ยวกบั อาหารทีเ่ หลือกม็ แี ต่จะเพมิ่ ขึน้ ฝา่ ยเดยี วเท่าน้นั
เพราะได้ทิวทัศน์ที่ไม่เคยเห็นช่วงชิงความสนใจ ก็อบตะจึงลืม
เรอ่ื งท้องหวิ ไปได้ ทวา่ กเ็ ร่ิมจะถงึ เวลาที่เขาต้องรับร้ถู งึ ความเปน็ จริงแล้ว
แต่ปญั หาไมไ่ ดม้ เี พยี งเท่านนั้
ผู้ที่มุ่งหน้าสู่ราชอาณาจักรคนแคระไม่ได้มีเพียงแค่ก็อบตะ
ราชอาณาจักรคนแคระซึ่งเป็นนครค้าขายอิสระโดยไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดนั้นมี
ผู้คนมากมายหลายเผ่าพันธุ์มาเยี่ยมเยือน ซ่ึงไม่ได้มีเพียงแค่ปิศาจหรือ
มนุษยม์ าร แตพ่ วกมนษุ ยเ์ องกพ็ ากันเดนิ ทางมาดว้ ย...
เปน็ ทรี่ กู้ นั โดยไมต่ อ้ งบอกสา� หรบั บรรดาผมู้ าเยอื นราชอาณาจกั ร
แหง่ น้วี า่ ควรจะเดนิ ทางเป็นกลุม่ ก้อนเท่าท่จี ะทา� ได้
แมว้ า่ ภายในราชอาณาจกั รคนแคระจะไดร้ บั ประกนั ความปลอดภยั
ทวา่ สายตาทด่ี แู ลสอดสอ่ งรกั ษาความปลอดภยั นนั้ สง่ มาไมถ่ งึ บรเิ วณพนื้ ท่ี

390

เลียบชายแดน ดังน้ันตัวเองจึงจ�าต้องปกป้องตัวของตัวเอง น่ันคือ
สามญั สา� นกึ สา� หรับบรรดาพอ่ คา้ แต่ก็อบตะไม่มที างทจ่ี ะร้เู ร่อื งเหลา่ นนั้
ทั้งยังไมส่ นใจทีจ่ ะรดู้ ว้ ย

สรปุ แลว้ กค็ อื ระหวา่ งทก่ี า� ลงั สนใจเรอื่ งเสบยี งอาหารทเี่ หลอื อยู่
เขากต็ ้องพบเจอกบั ปญั หาใหมเ่ ขา้ อีกคร้ังนน่ั เอง...

“เฮย้ กอ็ บลนิ ตวั เดยี วกา� ลงั ขนอะไรทดี่ ทู า่ นา่ จะทา� เงนิ ไดอ้ ยแู่ นะ่ ”
ขณะที่ก็อบตะก�าลังคิดว่าถ้าไม่หาของกินอะไรละก็อาจแย่เอา
กไ็ ด้ เสียงนัน้ ก็ดงั ขนึ้ ใหไ้ ด้ยนิ อย่างกะทันหนั
ทว่าก็อบตะไม่เข้าใจความหมายของมัน การส่ือสารระหว่าง
ก็อบลินด้วยกันน้ันใกล้เคียงกับสกิล 『จิตสื่อสาร』 พวกก็อบลินเข้าใจ
ภาษาของมนษุ ย์แค่เป็นค�าๆ เท่านน้ั
แต่ทั้งน้ี มีเพียงความรู้สึกมุ่งร้ายเท่าน้ันท่ีพวกเขารับรู้ได้อย่าง
รวดเรว็ เมอ่ื แหงนมองเห็นมนษุ ย์ท่ีเขา้ มาใกล้ตนโดยทไ่ี ม่ยอมใหต้ นรับรู้
ได้ ก็อบตะกส็ ังหรณ์ถึงอนั ตรายขึ้นมา
(แยแ่ ล้ว... รสู้ กึ สังหรณ์ไม่ดเี ลย)
คดิ ไดอ้ ยา่ งนนั้ กอ็ บตะกเ็ กรง็ กา� ลงั ใหม้ อื ทจี่ บั มอื ลากของรถเขน็
แลว้ ตั้งท่าจะออกวง่ิ สุดก�าลัง
ทว่า------
“โอะ๊ โอ ใครจะปลอ่ ยให้หนีไปไดล้ ะ่ !”
นักรบท่ีมีเกราะโลหะปกป้องร่างกายกลับปรากฏตัวขึ้นท่ี
เบอ้ื งหน้าของกอ็ บตะ
ฝ่ายชายท่าทางตัวเบาท่ีเข้ามาทางด้านหลังก็ผิวปากเม่ือได้เห็น
ของภายในรถเขน็
“เฮ้ๆ ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกนะ แต่น่ีมันเมจิกไอเท็มน่ีนา
วนั นนี้ โ่ี ชคดชี ะมดั แคฆ่ า่ ปลาซวิ ปลาสรอ้ ยแบบนต้ี วั เดยี วกห็ าเงนิ ไดพ้ อคา่
อปุ กรณ์สวมใสข่ องพวกเราแลว้ !”

SIDE STORY ก�รผจญภยั คร้ังใหญข่ องกอ็ บตะ 391

“โฮ่? คิดว่าจะหาเงินกินขนมสักหน่อยแท้ๆ แต่โชคดีแบบไม่
คาดฝนั เลยแฮะ อยากจะเห็นหน้าตอนอยากรอ้ งไห้ของพวกทไ่ี มย่ อมมา
เพราะขี้เกยี จชะมัดเลย”

ขณะที่ฟังบทสนทนาเช่นนั้นของพวกมนุษย์ผู้ชายแบบผ่านๆ
กอ็ บตะกพ็ ยายามคิดว่าจะท�าอยา่ งไรดี

เขากา� ลงั ละลา้ ละลงั ทตี่ อ้ งเผชญิ กบั อนั ตรายเขา้ เตม็ ๆ ทงั้ ทรี่ าช-
อาณาจักรคนแคระอยู่ต่อหน้าแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีเวลามามัวลังเล
เหมอื นกัน

ก็อบตะสงบสตอิ ารมณ์ทร่ี ูส้ กึ รอ้ นรนลง แลว้ คิดหาแผนการท่ดี ี
ทีส่ ดุ

(เอาไงดีล่ะ!? ขืนปล่อยไว้แบบนี้มีหวังของถูกแย่งเอาไปหมด
หรอื วา่ กนั ตามจริง กระทั่งชวี ิตเราเองก็อาจเอาไมร่ อดด้วยซ้า� ...)

นกึ ๆ ไปแลว้ กไ็ มจ่ า� เปน็ วา่ เรอ่ื งจะจบลงเพยี งแคถ่ กู ชงิ เอาไอเทม็
เท่าน้ันเสมอไป ถึงตอนน้ันก็อบตะจึงเพ่ิงนึกออกเป็นคร้ังแรกว่าตัวของ
เขาเองก�าลังตกอยู่ในอนั ตราย

และความกังวลของกอ็ บตะก็ถูกเผงพอดี
เหล่าชายเผา่ มนษุ ยพ์ ากันปิดกนั้ ทางหนีของก็อบตะ และเข้ามา
ท�ารา้ ยกอ็ บตะพรอ้ มกันท้งั สองคน
ไมต่ อ้ งพูดถงึ การตอ่ สู้ระหวา่ งกอ็ บตะทีม่ รี า่ งกายเหมอื นเดก็ กับ
ชายเหลา่ นี้ เดมิ ทชี ายทสี่ วมอปุ กรณอ์ ยา่ งสมบรู ณแ์ บบพวกนกี้ ม็ ฝี มี อื เทยี บ
เทา่ แรงก์ D ในฐานะนักผจญภัย ดังนั้นจงึ ไม่ใช่คู่มือที่กอ็ บตะเอาชนะได้
อยู่แลว้
ถา้ สกู้ นั ตรงๆ ละก็ ตราบเทา่ ทไี่ มม่ โี ชคเหมอื นเมอื่ ครง้ั ทห่ี นรี อด
จากเบลดไทเกอรม์ าได้ ชะตาชีวิตของกอ็ บตะก็คงต้องสิน้ สุดลง ณ ท่ีนี้
ทว่าเทพธิดาแห่งโชคลาภกย็ ังคงแย้มย้ิมใหก้ บั กอ็ บตะ
“นีพ่ วกแกท�าอะไรกันอยู่หา!”

392

เสยี งแสดงความโกรธเคอื งเหมอื นกา� ราบของผหู้ ญงิ ดงั ขน้ึ ใสพ่ วก
ผูช้ ายทีก่ า� ลงั เลน่ งานกอ็ บตะด้วยมือเปลา่ โดยไม่หยบิ อาวุธออกมา

และเมื่อพวกผู้ชายลนลานหันกลับไป ก็พบว่าที่น่ันมีก็อบลิน่า
ตนหน่ึงยืนอยู่ นักรบก็อบลิน่าผู้มีเรือนผมสีน้�าตาลแดงเป็นเอกลักษณ์
เฉพาะ สว่ นทดี่ า้ นหลงั นนั้ มองเหน็ ขบวนพอ่ คา้ เผา่ โคโบลดก์ า� ลงั ไลต่ ามมา
ดูท่าว่าก็อบลิน่าตนน้ีคงจะเป็นเหมือนผู้ท�าหน้าที่คุ้มครองคณะเดินทาง
ของพ่อคา้ กระมงั

พวกชายชาวมนษุ ยจ์ งึ วเิ คราะหส์ ถานการณอ์ ยา่ งเยอื กเยน็ พวกเขา
มกี นั เพยี ง 2 คน ทวา่ ในคณะเดนิ ทางของพอ่ คา้ เอง กม็ รี า่ งของฮอ็ บกอ็ บลนิ
ปรากฏใหเ้ หน็ ดว้ ย ฮ็อบกอ็ บลินกบั ก็อบลิน่าน้ันเปน็ เหลา่ ปศิ าจชนั้ สูงซึง่
พดู ภาษามนษุ ย์ได้ และเอาไปเปรียบกบั กอ็ บลนิ ซ่งึ เปน็ ปิศาจชน้ั ต�่าไมไ่ ด้
เลย

คมู่ อื รา้ ยกาจเกนิ กวา่ ทพ่ี วกเขาซง่ึ โดยฝมี อื แลว้ เปน็ เพยี งเดก็ เพง่ิ
หดั ตงั้ ไขจ่ ะทา้ ทายได้ อกี ทง้ั พวกเขายงั รสู้ กึ ตวั วา่ ถา้ รบี แยง่ สมั ภาระแลว้ ไป
เสียก็ดี ทว่าถงึ ตอนนี้คงท�าอยา่ งน้ันไม่ไดเ้ สียแลว้

“เชอะ คราวนี้พวกเราจะยอมถอยใหก้ ไ็ ด!้ ”
“รอดตวั ไปนะ เจา้ ปลาซิวปลาสร้อย!”
หลงั จากสบถเชน่ นน้ั แล้ว เหล่าชายเผา่ มนุษยก์ พ็ ากนั จากไป
กอ็ บตะจึงโชคดี เอาชีวิตรอดมาไดอ้ กี ครั้งหน่ึง

*

ดเู หมอื นวา่ กอ็ บตะซง่ึ คลายกงั วลเนอ่ื งจากไดร้ บั ความชว่ ยเหลอื
จะหมดสตไิ ป

รถม้าที่สั่นกึกกักก่อกวนการหลับใหลอันสงบสุขของเขา และ
สะเทือนไปถึงบาดแผลที่ถูกต่อยจนก็อบตะต้องกระเด้งร่างลุกขึ้นเพราะ

SIDE STORY ก�รผจญภยั ครง้ั ใหญข่ องก็อบตะ 393

ความเจ็บปวด
“อ้าว? ฟืน้ แลว้ รึ?”
เมอ่ื เงยหนา้ ขนึ้ กอ็ บตะกพ็ บวา่ มกี อ็ บลนิ า่ เรอื นผมสนี า�้ ตาลแดง

คอยเฝ้าไขเ้ ขาอยู่
ก็อบลิน่าที่มีรูปลักษณ์ใกล้เคียงกับมนุษย์ ไม่ใช่ก็อบลินที่มี

รูปลกั ษณใ์ กล้เคยี งกบั ลิง
ก็อบตะตกเป็นทาสความงามนน้ั ทันทที ไี่ ดเ้ หน็
(นางฟา้ มนี างฟา้ อย่ลู ะ!)
และตกหลมุ รกั ตงั้ แตแ่ รกพบ จนลมื ความเจบ็ ปวดของบาดแผล

จนสน้ิ
“ชว่ ยคลอดลูกของผมใหด้ ้วยเถอะครับ!”
คิดได้อย่างนั้นแล้วก็อบตะก็กระโจนขึ้นแล้วสารภาพรัก แม้จะ

กะทนั หันไปหน่อยแต่กอ็ บตะกเ็ อาจริงอย่างทส่ี ุด
ทวา่ ดเู หมอื นบรรดาผทู้ อ่ี ยใู่ นรถมา้ จะคดิ วา่ นนั่ เปน็ เพยี งการลอ้ เลน่
“อบุ๊ อุ ฮ่าฮา่ ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่าพดู ใหข้ า� หนอ่ ยเลยเจ้าหนู!”
“แหมๆ เจ๊กค็ ลอดให้มันหน่อยเถอะน่า ลูกของมนั นะ่ !”
“พวกแกน่ะเงียบไปเลย! อย่ามัวแต่พูดอะไรโง่ๆ แล้วออกไป

สา� รวจความปลอดภยั รอบๆ ซะ!”
รอบข้างพากันเอ่ยล้อเลียน แต่ก็อบลิน่าผมสีน�้าตาลแดงผู้น้ัน

ก็ไม่ใส่ใจ
ฝา่ ยกอ็ บตะทฟี่ งั บทสนทนานนั้ กจ็ บั ความไดว้ า่ ดทู า่ กอ็ บลนิ า่ ผม

สีนา�้ ตาลแดงตนน้ีจะถกู เรียกขานว่าเจ๊
ค�าหยอกล้อจากรอบข้างไม่ได้เข้าหูของก็อบตะเลยแม้แต่น้อย

เขาทา� เพยี งส่งสายตาอันเรา่ ร้อนใหเ้ จเ๊ ทา่ นนั้
ทวา่ ความจริงไม่ไดห้ อมหวานแตอ่ ย่างใด
“คอื วา่ นะ คนขข้ี ลาดอยา่ งนายนะ่ ไมใ่ ชแ่ บบทฉ่ี นั ชอบ คนทโ่ี ดน

394

มนุษยอ์ อ่ นแอแบบนัน้ ดถู ูกเอาไมม่ ที างเปน็ ผู้ชายของฉันได้หรอก! อยา่ ง
น้อยๆ กต็ ้องเปน็ ตวั ผทู้ แี่ ข็งแกร่งพอจะที่ชว่ ยเหลอื ฉันไดน้ ะ่ นะ”

รักครั้งแรกของก็อบตะเริ่มต้นและจบลงในเวลาเดียวกันเม่ือถูก
เจ๊ปฏเิ สธอย่างไร้เยอ่ื ใย

“มะ ไมจ่ รงิ ... เศรา้ จงั ครับ...”
วนิ าทเี ดียวกบั ทแี่ ทบจะมอดไหมเ้ ป็นเถ้าถา่ นขาวจัว๊ ะ กอ็ บตะก็
นึกถงึ ความเจ็บปวดทวั่ ร่างข้นึ มาได้
และแลว้ กอ็ บตะกห็ มดสตไิ ปอกี ครงั้ ทา่ มกลางความสนิ้ หวงั ดว้ ย
เหตุนั้นเอง เขาจึงต้องรบกวนคณะเดินทางของพ่อค้าชาวโคโบลด์ไปจน
กระท่งั ถึงราชอาณาจักรคนแคระ ซง่ึ อยา่ งน้อยที่สดุ กย็ ังดที ่เี ขาเดนิ ทางถงึ
ราชอาณาจักรคนแคระไดอ้ ย่างปลอดภัย...
รักครั้งแรกของก็อบตะจบลงด้วยการอกหัก แต่เขาก็ประสบ
ความสา� เร็จในเป้าหมายแรกเรม่ิ เดมิ ทีไดใ้ นท่สี ุด

ก็อบตะขายสัมภาระในรถเข็นที่ร้านของคนแคระซ่ึงพ่อค้าเผ่า
โคโบลด์ช่วยแนะนา� ให้

แม้จะตกใจเมื่อก็อบตะส่งเมจิกไอเท็มให้ แต่บรรดาคนแคระก็
ดา� เนินเรอ่ื งให้ตามขน้ั ตอนโดยไม่สอบถามอะไร

ดเู หมอื นวา่ เหลา่ คนแคระจะเคยชนิ กบั การคา้ ขายกบั ปศิ าจอยแู่ ลว้
จงึ สนทนาไดใ้ นระดับหน่ึงด้วย

คนแคระคนหนึ่งชม้ี อื ไปท่เี อวของกอ็ บตะแลว้ ถามว่า
“เฮ้ ไอ้นน่ั ไม่ขายด้วยเหรอ?”
เม่ือเล่ือนสายตามองตามที่ถูกชี้ ก็อบตะก็พบว่าที่น่ันมีมีดของ
ตนเสียบอยู่
(อ๊ะ! เราเสยี บไว้กบั สะโพก ไมใ่ ช่ในอกเส้ือสินะ!)
ถงึ วา่ สวิ า่ ทา� ไมของทคี่ วกั ออกมาไดจ้ ากอกเสอื้ ถงึ กลายเปน็ เหด็

SIDE STORY ก�รผจญภัยคร้งั ใหญข่ องก็อบตะ 395

ไปแทน ทว่าเรือ่ งนั้นช่างมนั ก่อน------
“อันนีข้ องผมครับ ไม่ขายหรอกครับ”
ก็อบตะเอ่ยตอบ
ไดย้ ินเชน่ น้นั คนแคระก็พยกั หน้าคร้งั หนง่ึ แลว้ เอ่ยกับกอ็ บตะ

ตอ่ ว่า
“นน่ั เปน็ ของดแี ตว่ า่ พลงั เวทใกลจ้ ะหมดเตม็ ทนแลว้ ใชไ้ ดเ้ ตม็ ที่

กค็ งอกี ครัง้ หรือสองครงั้ ละม้งั เจา้ ร้วู ิธใี ชร้ ึเปล่า?”
“ไมค่ รบั ไมร่ ูห้ รอกครบั ? เจ้านเี่ ปน็ อาวธุ เวทมนตร์หรอื ครบั ?”
“ใช่แลว้ เขาเรยี กว่าเฟลมไนฟ์ (มีดสั้นแหง่ เปลวเพลงิ ) วัสดุ

เป็นเงินขาวแต่เป็นของที่มีพลังเวทมนตร์แฝงอยู่ด้วย เป็นหน่ึงในของที่
ผลิตข้ึนมาส�าหรับให้ขุนนางเผ่ามนุษย์ป้องกันตัว ข้าจะสอนอาคมเผ่ือไว้
ให้แล้วกัน แต่จา� ใสใ่ จไวน้ ะว่าถา้ ใช้ละก็คงจะพงั แน่นอน”

“จริงหรือครับ!?”
“จริงสิ มันเป็นหน่ึงในมีดสั้นซ่ึงท�าข้ึนท่ีราชอาณาจักรคนแคระ
แห่งน้ี ใชใ้ ห้ดแี ล้วกนั ”
แล้วก็อบตะก็ได้รับการสอนอาคมจากคนแคระซึ่งใจดีสมเป็น
คนแคระ และคงเพราะถูกใจที่ก็อบตะพกพามีดท่ีคนแคระท�าขึ้นกระมัง
คนแคระคนนั้นจึงอา� นวยความสะดวกให้กอ็ บตะในหลายๆ เรอ่ื ง
ดงั นน้ั ก็อบตะจงึ ด�าเนินการซ้อื ขายส�าเรจ็ ลงไดด้ ้วยดี และแมส้ ง่ิ
ทร่ี บั กลบั มาจะเปน็ สง่ิ ของ ไมใ่ ชเ่ งนิ สด แตก่ ไ็ มจ่ า� เปน็ ตอ้ งขนกลบั ไปดว้ ย
ตวั เอง เพราะขอใหช้ ว่ ยดา� เนนิ การสง่ สนิ คา้ ใหไ้ ดโ้ ดยการเพมิ่ คา่ ธรรมเนยี ม
เขา้ ไป
ก็อบตะขอแลกเปลี่ยนสิ่งของเป็นของใช้ในชีวิตประจ�าวันเช่น
มดี ทา� อาหารหรอื หมอ้ ใบใหญ่ รวมถงึ ยทุ โธปกรณจ์ า� พวกมดี หรอื เกราะ-
หนา้ อกซง่ึ แมจ้ ะมขี นาดรา่ งกายอยา่ งกอ็ บลนิ กใ็ ชง้ านไดง้ า่ ย และหลงั จากนน้ั
ก็ขนสัมภาระไปยังร้านรับขนส่งเพ่ือใหท้ างรา้ นลงทะเบยี นให้

396

สิ่งท่ีได้รับกลับมาก็คือกระบอกเวทมนตร์ 1 แท่ง เป็นของ
ชั้นเลิศซ่ึงหากน�าไปติดต้ังในสถานท่ีท่ีต้องการแล้วส่ังให้เริ่มท�างาน
สัมภาระก็จะถูกส่งไป ณ สถานท่ีนัน้ โดยอตั โนมัติ

แนน่ อนวา่ เปน็ อปุ กรณเ์ วทมนตรแ์ บบใชแ้ ลว้ ทง้ิ ซง่ึ ใชง้ านไดเ้ พยี ง
ครงั้ เดียวเทา่ นั้น

อนั ทจ่ี รงิ มวี ธิ กี ารขนสง่ ทางอากาศทรี่ าคาถกู กวา่ และมคี ณุ ภาพ
อยดู่ ว้ ย ทวา่ ใชง้ านไดเ้ ฉพาะพนื้ ทใ่ี กลเ้ คยี งเทา่ นนั้ และไมว่ า่ อยา่ งไรกต็ าม
แต่ ในเม่ือก็อบตะไม่สามารถอธิบายถึงสถานท่ีท่ีต้องการให้ส่งไปได้ ก็
เหลือแต่ต้องพึ่งพาเวทมนตร์ขนส่งแม้จะมีราคาแพงกว่าก็ตาม ทั้งน้ี
เนื่องจากสัมภาระท่ีขอให้ขนส่งให้น้ันมีปริมาณพอสมควร ซ่ึงหากจะใส่
รถเข็นลากกลับไปก็มีแต่จะล�าบากเปล่า ดังน้ันก็อบตะจึงใช้บริการของ
ร้านรบั ขนสง่ โดยไมล่ งั เล

วา่ กันตามจรงิ กค็ ือ มคี วามเป็นไปได้ว่าจะถกู จ้องชิงสัมภาระใน
ระหว่างเดินทางกลับ ดังนั้นจึงควรท�าตัวให้คล่องแคล่วไว้น่าจะดีกว่า
ซึ่งการตัดสนิ ใจของกอ็ บตะกเ็ รียกว่าไม่ได้ผิดอะไรนัก

หลังออกจากร้านรับขนส่ง ก็อบตะก็กลับไปยังร้านรับซ้ือของ
เพอ่ื กลา่ วขอบคณุ คนแคระท่ีช่วยแนะน�าตนให้

“สวัสดีครับ! ผมไปท�าเร่ืองให้เขาส่งของให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ชว่ ยไดม้ ากเลยละครบั !”

“เจา้ เองเรอะ ไดแ้ บบนน้ั กด็ แี ลว้ จรงิ สิ ไอน้ น่ี ะ่ มนั เอาไปขายตอ่
ไม่ได้ เพราะฉะนน้ั ข้าคืนใหแ้ ล้วกัน”

เอย่ เชน่ นนั้ แลว้ คนแคระคนนน้ั กส็ ง่ เสอื้ โคท้ คอ่ นขา้ งหนา ซง่ึ ทา�
จากขนสตั วท์ ก่ี อ็ บตะใชแ้ ทนผา้ หม่ ให้ ทง้ั ยงั มกี ารเยบ็ หนงั กระตา่ ยทก่ี อ็ บตะ
จัดการได้ติดเข้าไป ดูแล้วน่าจะเป็นสิ่งท่ีช่วยป้องกันความหนาวเย็นได้ดี
ทีเดยี ว

แมป้ ากจะบอกวา่ คนื ให้ แตค่ นแคระผนู้ ค้ี งอตุ สา่ หจ์ งใจดดั แปลง

SIDE STORY ก�รผจญภยั ครง้ั ใหญข่ องกอ็ บตะ 397