เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 01

ดูเหมือนว่าความกังวลดังกล่าวจะค่อยๆ กลายเป็นจริงขึ้นมา
เสียแล้ว...

“ดงั ทก่ี ลา่ วมานี้ ขณะทท่ี า่ นเบสเตอรก์ า� ลงั พกั ผอ่ นและเพลดิ เพลนิ
กบั สรุ าอยทู่ ร่ี า้ น กถ็ กู คนรา้ ยทยี่ กพวกบกุ เขา้ มาในรา้ นใชก้ า� ลงั ทา� รา้ ยเอา!
น่ีเปน็ การกระท�าท่ไี มส่ มควรได้รบั การใหอ้ ภัยอยา่ งเด็ดขาดขอรับ!”

“น่นั คือความจริงร?ึ ”
“ขอรบั ! ขา้ เองไมเ่ พียงแค่ได้รับฟงั จากทา่ นไคจินเท่านนั้ แตย่ งั
ได้ท�าหนังสือสอบพยานกับทางร้านด้วย เร่ืองท่ีกล่าวเมื่อครู่น้ีไม่มีข้อ
ผดิ พลาดอยา่ งแน่นอนขอรับ!”
...หา? เอ๋ ว่าไงนะ?
ผู้แทนท่ีคิดว่าเป็นมติ ร กลบั กลายเปน็ คนทรยศไปเสยี แลว้
แบบนีม้ ันจะไม่แยเ่ อาร?ึ
พอหันมองท่าทางของไคจินก็พบว่าใบหน้าของเขาแดงก่�าใน
ช่ัวพริบตา และคอ่ ยๆ ซีดเผอื ดลงเรื่อยๆ
เรอื่ งนน้ั กค็ งใชล่ ะ เพราะวา่ เขาไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหแ้ กต้ า่ งไดด้ ว้ ย
นีน่ า
เปน็ เรอ่ื งแนน่ อนวา่ ผแู้ ทนไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหพ้ ดู โกหก ถา้ ความแตก
ขน้ึ มาจะมโี ทษถงึ ตายทเี ดยี ว ถา้ ไมเ่ ตรยี มตวั เตรยี มใจเตม็ ทห่ี รอื มเี หตอุ ะไร
ผู้แทนกไ็ มน่ า่ จะพดู โกหกได้ แต่เวลาน้ี เรือ่ งท่ีคิดว่าไมน่ ่าจะเปน็ ไปไดก้ ็
เกิดขึน้ เสยี แล้ว
ระบบนี้มขี นึ้ เพ่อื ไม่อนญุ าตใหค้ นช้นั ต่�า (หรืออาชญากรในทีน่ )้ี
ได้เอ่ยปากกับองค์ราชา แต่ดูเหมือนว่าในครั้งนี้ระบบดังกล่าวจะน�าพา
สถานการณใ์ หด้ �าเนินไปในทางที่เลวรา้ ยทส่ี ุดเสียแลว้
“ฝา่ บาท! พระองคท์ รงได้รับฟงั แล้วใช่หรือไม?่ โปรดลงทัณฑ์
คนเหล่านี้ให้จงหนกั ด้วยเถดิ พ่ะยะ่ ค่ะ!”
ฝ่ายเบสเตอรก์ ็ได้ใจกราบทลู องคร์ าชาแบบน้ัน

248

แถมยงั เหลอื บมองมาทางนพี้ ลางเผยยม้ิ อยา่ งภาคภมู ใิ นชยั ชนะ
ด้วย

ไอบ้ ้าน่ัน... ถ้าได้ชกมันสักเปรยี้ งกด็ ีส.ิ ..

องค์ราชายังคงหลับตา ไมเ่ คล่ือนไหวใดๆ ทั้งส้นิ
เมอ่ื เหน็ ทา่ ทนี น้ั แลว้ คนสนทิ ผตู้ ดิ ตามจงึ ทา� หนา้ ทก่ี ลา่ วคา� ตดั สนิ
แทนพระองค์
“ทุกคนจงอยู่ในความสงบ! จากนี้ไปจะเป็นการประกาศค�า
ตดั สนิ ! ไคจนิ ผนู้ า� การกอ่ เหตุ โทษของเจา้ คอื บงั คบั ใชแ้ รงงานทเ่ี หมอื งแร่
เปน็ เวลา 20 ปี สว่ นผสู้ มรรู้ ว่ มคดิ นอกจากนนั้ โทษของพวกเจา้ คอื บงั คบั
ใช้แรงงานทเี่ หมอื นแร่เปน็ เวลา 10 ปี ถา้ เช่นน้ัน ก็ขอจบการไต่สวนลง
แตเ่ พยี ง------”
“-------รอกอ่ น”
ตอนน้ันเองที่เสียงอันทุ้มนุ่มลึกและสงบน่ิงดังข้ึนขัดถ้อยคา� ของ
โฆษก
สิน้ เสียง ราชาก็ลืมพระเนตรข้นึ แล้วจ้องมองไคจิน
“ไม่ไดพ้ บกนั นานนะ ไคจิน สบายดรี ึ?”
“...พะ่ ยะ่ คะ่ ! ขา้ พระองคม์ คี วามยนิ ดเี ปน็ อยา่ งยง่ิ ทไี่ ดเ้ หน็ ฝา่ บาท
ทรงพระเกษมส�าราญเช่นกันพะ่ ย่ะคะ่ ”
หลังจากเวน้ จงั หวะหนงึ่ ไคจนิ กเ็ อย่ ตอบ
ดูท่าวา่ ถา้ องคร์ าชาทรงเปน็ ฝา่ ยถามละก็จะตอบกลบั ไดแ้ ฮะ
“ไมเ่ ปน็ ไร ขา้ กบั เจา้ เปน็ อยา่ งไรเรารกู้ นั ดอี ยแู่ ลว้ ” ฝา่ ยองคร์ าชา
กต็ อบไคจนิ และจากนน้ั กเ็ รมิ่ เขา้ หวั ขอ้ หลกั วา่ “เจา้ คดิ จะกลบั มารเึ ปลา่ ?”
สนิ้ คา� ตรสั นนั้ รอบขา้ งกพ็ ากนั สง่ เสยี งฮอื ฮา นคี่ งเปน็ เรอ่ื งทไ่ี มเ่ คย
เกดิ ข้นึ มากอ่ นละมงั้
ฝา่ ยเบสเตอรน์ ั้นหนา้ ซีดเผอื ดลงในพรบิ ตา

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 249

และเม่ือมองผ่านไป ก็พบว่าผู้แทนซึ่งหักหลังพวกเราเองก็มี
สหี น้าซีดราวกับคนตายเหมอื นกนั

“ต้องขอประทานอภยั ดว้ ยพ่ะยะ่ ค่ะ ฝ่าบาท! ขา้ พระองค์ได้พบ
กับผ้เู ปน็ นายเสยี แลว้ ! และค�าปฏญิ าณนั้นก็เป็นเสมือนทรัพย์สมบัตขิ อง
ขา้ พระองค์ ตอ่ ให้เป็นรับส่ังจากฝ่าบาท ข้าพระองค์กไ็ มค่ ดิ ท่จี ะทง้ิ สมบตั ิ
น้ไี ปพะ่ ย่ะค่ะ!”

คราวนคี้ า� พดู ของไคจนิ ทา� ใหเ้ กดิ ความโกรธเกรยี้ ว ทหารรกั ษา-
พระองคถ์ งึ กบั ปล่อยจติ สงั หารมุง่ มาหาไคจนิ เลยทเี ดยี ว

แตไ่ คจนิ กไ็ มม่ ที า่ ทหี วาดกลวั ทวา่ กลบั ยดื อกจอ้ งตอบองคร์ าชา
อย่างสงา่ ผ่าเผยด้วย

เมอื่ ได้เห็นแววตาของไคจนิ องคร์ าชาก็หลับพระเนตรลง
“อย่างนน้ั รึ...”
บรเิ วณโดยรอบถกู ปกคลุมดว้ ยความเงยี บอกี ครั้ง
และแล้ว-------
“ขา้ จะกลา่ วค�าตดั สิน ณ บัดนี้ จงตงั้ ใจฟงั ให้ด!ี ข้าขอเนรเทศ
ไคจนิ รวมถงึ พวกพอ้ งออกจากราชอาณาจกั รแหง่ น้ี หลงั จากขนึ้ วนั ใหมใ่ น
คนื น้ี ขา้ จะไมอ่ นญุ าตใหพ้ วกเจา้ อยใู่ นราชอาณาจกั รนอี้ กี ตอ่ ไป จบเพยี ง
เทา่ นี้ เช่นนนั้ กจ็ งไสหวั ไปจากเบ้อื งหนา้ ข้าได้แล้ว!!”
องคร์ าชาลืมพระเนตร แลว้ ประกาศก้องด้วยเสยี งอันกึกกอ้ ง
นี่คือออร่าของผู้เป็นราชา! แรงกดดันที่ส่งมาน้ันถึงกับท�าให้
รา่ งกายสน่ั สะทา้ นเลยทเี ดยี ว ทง้ั ทเ่ี ปน็ อยา่ งนน้ั แตผ่ มกลบั มองวา่ องคร์ าชา
ดูมที า่ ทางเหงาๆ อยา่ งไรไม่รู้

การไตส่ วนปดิ ฉากลงดว้ ยประการฉะนี้ พวกเราจงึ กลบั ไปยงั รา้ น
ของไคจิน

แคค่ ดิ จะออกไปดมื่ กนั สกั หนอ่ ยแทๆ้ แตด่ นั กลายเปน็ เรอ่ื งใหญ่

250

ไปเสยี น่ี
ตอ้ งรีบจัดขา้ วของแล้วออกเดนิ ทางกันเสียแล้ว
จะวา่ ไป เจา้ กอ็ บตะปลอดภัยดีหรือเปลา่ หว่า?
ก็นะ เพง่ิ ผา่ นไป 3 วันเท่านนั้ เอง...
ผมร้สู กึ กังวลอยเู่ ล็กนอ้ ยในขณะทีเ่ ปิดประตูห้องลงทัณฑ์...
“อะ๊ ! กลบั มาแลว้ เหรอครบั ! ทผี่ า่ นมาสนกุ กนั ไหมครบั ? คราวหนา้

ชว่ ยพาผมไปด้วยสคิ รับ!”
แตก่ อ็ บตะกลับผุดลุกข้นึ จากโซฟาแล้วเอ่ยอย่างน้นั !
อะ... ไรกัน? เจ้านีห่ นอี อกจาก 『ใยเหนียวหนดื 』 ของแมงมุม

มาได้ไง?
และพอมองให้ดีๆ ก็พบว่าส่ิงที่ก็อบตะใช้เป็นหมอนนั้นคือ

เทมเพสต์วลู ์ฟน่นั เอง
จริงอะ? อัญเชญิ มาได้สา� เร็จจริงอะ!?
“ฮะ เฮ้ ก็อบตะคุง หรือวา่ เธออญั เชิญหมาป่าออกมาไดส้ �าเร็จ

จริงๆ?”
“อะ๊ ! ใชแ่ ลว้ ครบั ! พอผมตง้ั ใจคดิ วา่ ชว่ ยมาหนอ่ ย มนั กม็ าจรงิ ๆ

ครับ!”
พดู งา่ ยฉบิ ... ทัง้ ท่ีท่ีผ่านมาฮอ็ บก็อบลินตนอื่นๆ ยงั ไมม่ ใี ครเคย

ท�าส�าเร็จเลยแทๆ้
หรอื วา่ สารอาหารในสมองของเจา้ นจ่ี ะถกู สง่ ไปใหส้ ว่ นของพรสวรรค์

หมดหว่า?
ไมห่ รอกเนอะ เจา้ ก็อบตะเน่ียนะ ไมม่ ีทางหรอก
ตอ้ งเปน็ เรอ่ื งบังเอญิ แนๆ่
ทวา่ ตอนนน้ั เอง ผมก็สังเกตเหน็ บรรดาคนแคระซง่ึ ก�าลงั ตวั แขง็

พลางมองดเู ทมเพสต์วลู ์ฟ
“มัวทา� อะไรกนั อยู่? รบี เตรยี มตัวแล้วไปกันเถอะ?”

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 251

ผมจงึ ส่งเสียงเรยี กพวกคนแคระ
“เฮ้ยๆ เด๋ียวก่อนๆ! ท�าไมแบล็กกาโร่ถึงมาอยู่ในท่ีแบบนี้ได้
ละ่ !?”
“จรงิ ด้วย! ต้องรบี หนีกันแลว้ นน่ั มนั ปศิ าจแรงก์ B เลยนะ!”
ทวา่ พวกคนแคระกลับตะลีตะลานอะไรกนั ใหญ่
ท่าทางของพวกเขาชา่ งน่าขา� และนา่ สนกุ เหลือเกนิ
“ไมเ่ ปน็ ไร ไม่เป็นไรนา่ ! ไมม่ ปี ญั หา มันไม่ต่างกบั หมาธรรมดา
หรอก! อนั ทจี่ ริงกเ็ ปน็ หมาปา่ ท่ีพวกเราเลยี้ งไวท้ ่บี ้านดว้ ยนะ่ นะ!”
ทพี่ ดู อยา่ งนนั้ กเ็ พราะคดิ วา่ จะทา� ใหท้ กุ คนสบายใจ แตไ่ มท่ ราบ
วา่ ทา� ไมทง้ั ส่คี นถึงสง่ เสียงไมอ่ อกกันสักคน
ทง้ั นท้ี เ่ี รยี กวา่ แบลก็ กาโรน่ น้ั ดเู หมอื นจะเปน็ เผา่ ระดบั สงู ของเผา่
กาโร่ ในกรณที เี่ ผา่ กาโรม่ วี วิ ฒั นาการคอ่ นไปทางดา้ นธาตมุ ดื แผงขนกจ็ ะ
กลายเปน็ สดี า� ซงึ่ เทมเพสตว์ ลู ฟ์ เองกม็ ขี นสดี า� เหมอื นกนั แตค่ วามเงาวาว
ของขนจะตา่ งออกไป อนั ทจี่ รงิ ตามปกติ เผา่ กาโรจ่ ะไมม่ ที างมวี วิ ฒั นาการ
ไปด้านสายวายุอยู่แล้ว การตั้งชื่อของผมท�าให้พวกเขาเกิดวิวัฒนาการ
เหมือนกบั การกลายพนั ธุ์แบบกะทนั หนั นน่ั เอง
ถา้ เปน็ กาโรใ่ นเขตพนื้ ทภ่ี เู ขาไฟแลว้ ววิ ฒั นาการไปทางสายอคั คี
กจ็ ะกลายเปน็ เรดกาโร่ พน้ื ทแ่ี ถบนา้� จะกลายเปน็ บลกู าโร่ สว่ นพนื้ ทป่ี า่ ไม้
กจ็ ะเปน็ กรนี กาโร่ สรปุ แลว้ กค็ อื จะววิ ฒั นาการเปน็ พนั ธท์ุ สี่ งู ขนึ้ ไดด้ ว้ ยการ
สงั กดั กับพลงั ธาตนุ ั่นเอง โดยแบลก็ กาโร่ซง่ึ สังกดั ธาตมุ ืดน้ันดเู หมอื นว่า
จะเปน็ ปศิ าจอนั ตรายทท่ี า� รา้ ยผคู้ น จงึ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งแปลกทจ่ี ะเปน็ ทห่ี วาดกลวั
แต่เพราะสังกัดธาตุวายแุ ลว้ จะกลายเปน็ ขนสีด�าเจือมว่ ง ดังนัน้
หากไมใ่ ช่คนท่รี รู้ ายละเอยี ดกค็ งจะแยกความแตกต่างไม่ถูก
ทว่าตอนน้ีพวกเราไม่มีเวลา ผมไม่ว่างพอท่ีจะอธิบายให้พวก
ไคจินฟัง
ดงั นนั้ จงึ ตอ้ งใชว้ ธิ ฝี นื บงั คบั ใหท้ กุ คนยอมรบั วา่ มนั เปน็ สตั วเ์ ลย้ี ง

252

เพื่อปรบั ความรสู้ กึ กนั เสียใหม่
หลังจากให้พวกคนแคระเปลย่ี นเสอื้ ผ้าส�าหรับเดนิ ทางแล้ว ผม

ก็ให้ทุกคนออกไปดา้ นนอก
แล้วผมคนเดียวก็กลืนทุกส่ิงทุกอย่างในบ้านที่จะขนไปด้วย

ลงท้อง
พื้นทว่ี ่างในกระเพาะของผมยังมีอกี เหลือเฟือ
แตก่ ารกลนื อาคารเขา้ ไปทงั้ หลงั มนั เตะตาในทางรา้ ยมากเกนิ ไป

และอาจถกู สงสยั ได้ ผมจึงไม่ทา�
เมื่อเตรียมการเดนิ ทางเสรจ็ สิ้นอย่างที่ว่าแล้ว พวกเราก็มุง่ หนา้

ไปยงั ทางเขา้ ปา่ ซ่งึ เป็นสถานท่ีนัดพบกับพวกรกิ ุรุ

●

สถานที่นัน้ ปกคลมุ ด้วยความเงียบสงดั
ขนาดที่ไม่น่าเช่ือเลยว่ามีเสียงพูดคุยอ้ืออึงฮือฮาจนกระท่ังถึง
เมื่อครู่น้ี
หลังจากท่ีผู้กระท�าผิดท้ังห้าพากันจากสถานที่น้ีไปเหมือนกับ
จะหนี กไ็ มม่ ีใครขยับตัวอีกเลยแม้แต่คนเดยี ว
เบสเตอร์กลืนน้�าลายเอื๊อกขณะท่ีความหวาดกลัวซ่ึงมีต่อความ
เงียบงันขององคร์ าชาพวยพงุ่ ขึ้น
และทา้ ยทสี่ ดุ ราชากาเซลกต็ รสั ราวกบั จะทา� ลายความเงยี บสงดั นนั้
“เอาละ เบสเตอร์ เจา้ มีอะไรอยากจะพดู รเึ ปลา่ ?”
“ขะ ขอประทานอภยั พะ่ ยะ่ คะ่ ฝา่ บาท! แตน่ เี่ ปน็ ความเขา้ ใจผดิ
นะพะ่ ยะ่ คะ่ ! ต้องมีอะไรผดิ พลาดแนน่ อนพ่ะย่ะคะ่ !”
เบสเตอรเ์ อย่ ดว้ ยเสยี งอนั ดงั เหมอื นพยายามวงิ วอนตอ่ องคร์ าชา
ตรงกันข้าม ราชากลบั ยังคงมีท่าทเี ยน็ ชา ไมแ่ สดงอารมณใ์ ดๆ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 253

ให้ปรากฏท้ังสิ้น
“เข้าใจผิด ง้ันรึ ข้าต้องสูญเสียข้าราชบริพารที่จงรักภักดีไป

คนหนงึ่ เสียแล้ว”
“ตรัสอะไรเช่นนั้นพะ่ ย่ะคะ่ ! คนพรรคน์ น้ั อยา่ วา่ แตจ่ ะปฏิญาณ

ความจงรักภักดตี ่อพระองค์ มนั กลับยงั ตามใครท่ไี หนไป-------”
“เบสเตอรเ์ อย๋ เจ้ากา� ลังเข้าใจผิด เจ้าไคจนิ นะ่ ไมว่ ่าอย่างไรก็

ตอ้ งจากขา้ ไปอยแู่ ลว้ ขา้ ราชบรพิ ารผภู้ กั ดที ขี่ า้ ตอ้ งสญู เสยี ไป... นน่ั คอื เจา้
ตา่ งหาก”

หัวใจของเบสเตอร์เตน้ ระรวั
เขาต้องหาทางแกต้ ัว... แต่วา่ สมองของเขากลบั นกึ อะไรไมอ่ อก
และไม่สามารถผุดคา� ตอบออกมาตามต้องการได้
เขานกึ อะไรไมอ่ อกอกี ต่อไป
เม่อื ครนู่ ้ี องค์ราชาตรงตรัสวา่ อะไร?
ที่ตอ้ งสูญเสยี ไป ก็คือเจ้า หมายความวา่ สรุปกค็ อื ...
เบสเตอรพ์ ยายามคดิ วา่ เขาควรทา� อยา่ งไรดี ทวา่ กย็ งั คงนกึ อะไร
ไมอ่ อก
“ข้าขอถามอกี ครงั้ เบสเตอรเ์ อย๋ เจ้ามีอะไรอยากพดู หรือไม?่ ”
กลวั
สมองของเบสเตอรถ์ กู เตมิ เตม็ ดว้ ยความหวาดกลวั
องค์ราชากา� ลงั ตรสั ถามเขาอยู่ เขาตอ้ งเอย่ ตอบ... ทวา่ กลับไม่มี
ค�าพดู ใดๆ ผดุ ขึ้นมาทง้ั สน้ิ
“ขะ ขอประทานอภัย ขอประทานอภยั ...”
“ขา้ คาดหวงั ในตวั เจา้ และรอเจา้ ตลอดมา รอใหเ้ จา้ พดู ความจรงิ
เรอ่ื งเมอื่ ครง้ั เหตกุ ารณท์ หารเกราะเวทมนตร์ รวมถงึ เรอื่ งในครง้ั นดี้ ว้ ย...”
ราชากาเซลตรัสพลางจ้องมองเบสเตอร์ด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่า
ออ่ นโยนเสยี ดว้ ยซา้� ทวา่ ตรงกนั ขา้ ม สหี นา้ และคา� พดู นนั้ กลบั ควา้ นเขา้ ไป

254

ในหัวใจของเบสเตอร์อย่างเฉยี บคมเสยี ย่งิ กวา่ ดาบ
“จงดูสงิ่ น้ี------”
ราชาช้ไี ปยงั ของ 2 สง่ิ
เป็นของทไ่ี มท่ ราบวา่ คนสนทิ ของพระองคข์ นเขา้ มาต้งั แตเ่ มือ่ ไร
เบสเตอร์มองดูของเหล่านน้ั ดว้ ยสายตาเลื่อนลอย
ชน้ิ หนงึ่ เปน็ ภาชนะทรงกลมบรรจขุ องเหลวทเ่ี บสเตอรไ์ มเ่ คยเหน็

มากอ่ น
สว่ นอีกชน้ิ คือลองซอรด์ เลม่ หน่ึง
“รูห้ รอื ไมว่ ่ามนั คอื อะไร?”
เมอื่ ถูกถามเชน่ นนั้ แล้วลองมองดใู หด้ ีอกี คร้งั เบสเตอร์กพ็ บว่า

เขาไมท่ ราบวา่ วตั ถทุ รงกลมนนั้ คอื อะไร แตเ่ ขาจา� ลองซอรด์ ได้ มนั คอื ดาบ
ท่ีไคจินน�ามาสง่ นนั่ เอง

“จงอธิบายเสยี ”
พอไดร้ ับค�าสั่งจากองคร์ าชา คนสนิทก็เรม่ิ ตน้ อธิบาย
สมองของเบสเตอรจ์ า� เปน็ ตอ้ งใชเ้ วลาชวั่ ระยะ กวา่ ทจ่ี ะทา� ความ
เข้าใจกับค�าอธบิ ายนนั้ ได้

แม้จะไม่ใชเ่ อริกเซอร์ (ยาคนื ชีพ) แตก่ เ็ ป็นของเหลวท่สี กดั จาก
หญ้าฮโิ ปคุเตะอยา่ งสมบูรณ์ และกลายเปน็ ฟลู โพช่ัน (ยาฟ้นื ฟสู มบรู ณ)์

แม้จะรวบรวมเทคโนโลยีของคนแคระทั้งหมดมา ก็ยังกลั่นได้
สงู สดุ เพียง 98 เปอรเ์ ซ็นต์

ซึ่ง 98 เปอร์เซ็นต์ก็จะได้เพียงไฮโพช่ัน (ยาฟื้นฟูระดับสูง)
เทา่ นั้น แตย่ านีก้ ลับสกัดได้ถงึ 99 เปอร์เซ็นต!์

ความตกตะลึงท�าให้ใบหน้าของเบสเตอร์บิดเบี้ยว เขาอยากรู้!
อยากจะรู้วิธีสกดั นัน้ เหลอื เกิน------

และขอ้ มลู ทนี่ า่ ตกตะลงึ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั กถ็ กู อธบิ ายใหเ้ บสเตอรฟ์ งั

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 255

นั่นคือเร่ืองของลองซอร์ด
กบั รายงานทว่ี า่ โลหะเวทซง่ึ เปน็ แกน่ นน้ั เรม่ิ มกี ารแทรกซมึ เขา้ สู่
ใบดาบแล้ว
เปน็ ไปไมไ่ ด้ ตามปกตแิ ลว้ ควรจะตอ้ งใชเ้ วลาถงึ สบิ ปกี วา่ ทวี่ ตั ถดุ บิ
จะเขา้ กัน แล้วจงึ คอ่ ยๆ เกิดการแทรกซมึ ทลี ะน้อย!
ครั้งนคี้ วามตกใจทา� ให้ความคิดของเบสเตอร์กลับมาท�างาน
ถา้ เรอื่ งดงั กลา่ วเปน็ ความจรงิ ละก!็ ความคดิ เชน่ นนั้ เขา้ ครอบครอง
สมองของเบสเตอร์
“ผทู้ ่นี า� สง่ิ เหลา่ น้ีมาคือสไลมต์ ัวน้นั การกระทา� ของเจ้า ทา� ให้
ความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรของเรากับปิศาจตัวน้ันถูกตัดขาด เจ้ามี
อะไรอยากจะพูดหรือไม่?”
ตอนนั้นเองท่ีเบสเตอร์รับรู้ได้ถึงความพิโรธขององค์ราชาอย่าง
ชัดเจน และรบั รดู้ ว้ ยวา่ ไมม่ อี ะไรทเ่ี ขาควรจะพดู อีกตอ่ ไป
“ข้าพระองค์... ไมม่ อี ะไรจะทลู อีกแลว้ พะ่ ย่ะคะ่ ฝา่ บาท”
น้า� ตาเรมิ่ เออ่ ขนึ้ มา ในเวลาน้ันเขาเพง่ิ เขา้ ใจเป็นคร้ังแรก วา่ เขา
ถูกองค์ราชาทอดท้งิ เสียแลว้
เขาอยากจะเป็นประโยชน์ต่อองค์ราชา และอยากจะได้รับการ
ยอมรบั จากองคร์ าชา
ความปรารถนาของเขา มเี พียงเทา่ น้นั
เขาเร่มิ ท�าผิดตั้งแตเ่ ม่อื ไรกัน
ตั้งแต่ทเ่ี ขานกึ รษิ ยาไคจนิ
หรืออาจจะเปน็ กอ่ นหนา้ น้นั อีก...
เขาเองก็ไม่รู้ เขารู้เพียงความเป็นจริงท่ีว่าเขาได้ทรยศหักหลัง
ความคาดหวงั ขององค์ราชาเสยี แล้ว
“อย่างน้ันรึ ถ้าเชน่ นัน้ เบสเตอร์เอ๋ย! ขา้ ขอสั่งหา้ มไมใ่ ห้เจา้ เขา้
มาในพระราชวงั อกี จงอยา่ มาปรากฏตวั ใหข้ า้ เหน็ อกี ตอ่ ไป... ทวา่ สดุ ทา้ ยนี้

256

ขา้ มหี นงึ่ คา� พดู จะมอบใหเ้ จา้ ทผ่ี า่ นมาเจา้ ไดส้ รา้ งคณุ ประโยชนเ์ อาไวม้ าก
นกั !”

เมอื่ ไดฟ้ งั คา� ขององคร์ าชาแลว้ เบสเตอรก์ ล็ กุ ขนึ้ ยนื แลว้ โคง้ ศรี ษะ
อยา่ งจริงจงั แสดงความเคารพตอ่ พระองค์

แล้วจึงจากสถานท่ีนัน้ ไป
เพอื่ จ่ายคา่ ชดใชใ้ หก้ บั ความโงเ่ ขลาที่ตัวเขาเองเป็นผกู้ ่อขึน้ ...

เวลาเดยี วกบั ทเ่ี บสเตอรจ์ ากไป
ทหารรักษาพระองค์ก็วิ่งเข้ามา และควบคุมตัวผู้แทนซึ่งเป็นผู้
สมรรู้ ่วมคิดของเบสเตอร์
หลงั จากเก็บภาพนนั้ ส่ทู ศั นวิสยั แล้ว
“หน่วยลับเอ๋ย จงจับตามองแนวโน้มการเคล่ือนไหวของสไลม์
ตวั น้นั เสยี ! อย่าทา� ให้มนั รตู้ วั เดด็ ขาด อยา่ เดด็ ขาด!”
ราชาออกค�าส่ังโดยเนน้ ค�าหนัก
ค�าส่ังที่ถูกเน้นย้�าโดยองค์ราชาผู้เงียบงัน ท�าให้รอบข้างพากัน
ตั้งสติให้มนั่ คงเพราะรู้ไดถ้ งึ ความส�าคัญน้นั
“แมต้ ้องแลกดว้ ยชวี ิตพะ่ ย่ะค่ะ!”
หน่วยลบั เหลอื ค�าพูดไว้เพยี งเท่าน้ันแลว้ หายตัวไป

องค์ราชาด�าริในใจ
สไลมต์ ัวน้นั เป็นใครกันแน?่
มันเป็นสตั วป์ ระหลาดชนิดหน่ึง มีปศิ าจแบบนน้ั ถูกปลดปลอ่ ย
ออกมาดว้ ยรึ
ลางสังหรณ์ในฐานะวีรบุรุษท�าให้ราชารู้สึกถึงอะไรบางอย่างท่ี
ไมอ่ าจละสายตาได้
ราชาจงึ เรม่ิ เคล่อื นไหว โดยเช่ือในลางสังหรณ์นนั้

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 257

●

พวกผมไปรวมตัวกบั พวกริกุรุทีป่ ากทางเข้าป่า
ท้ายท่ีสุดพวกผมก็ใช้เวลาอยู่ในเมืองท้ังหมด 5 วัน ถือเป็น
จ�านวนวันตามท่ีคาดคะเนไวพ้ อดี
แมจ้ ะมเี รอื่ งวนุ่ วายหลายๆ อยา่ ง กย็ งั ถอื วา่ ดที เ่ี ปา้ หมายประสบ
ความสา� เร็จ
ถา้ พดู ถงึ ความอยากละก็ ผมอยากจะไปสมาคมอสิ ระทด่ี เู หมอื น
ว่าจะเป็นตัวตนซึ่งมีลักษณะคล้ายกิลด์นักผจญภัยในเมืองนี้ดูเหมือนกัน
เพราะถงึ ใจจะคิดว่าไมน่ ่ามี แต่เอาเขา้ จริงก็อาจจะมี “ชาวต่างโลก” อยู่
กไ็ ด.้ ..
อีกทั้งไหนๆ ก็ได้มาอาณาจักรคนแคระท้ังที ผมก็อยากจะ
ทัศนศึกษาเก่ียวกับพวกงานฝีมือหรือพวกเครื่องป้องกันด้วยเหมือนกัน
แตม่ าถงึ ตอนนคี้ งทา� อะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ และอยา่ งไรกไ็ ดต้ วั ชา่ งฝมี อื มาเปน็ พวก
แลว้ ดว้ ย ดังนนั้ จึงควรจะพอใจได้แลว้ ละ
แถมยงั มรี ายได้ เพราะหาเงนิ มาไดต้ งั้ 20 เหรยี ญทองอกี ตา่ งหาก
ผมแนะนา� พวกรกิ รุ ใุ หร้ จู้ กั กบั พวกไคจนิ เพราะตอ่ ไปจะตอ้ งเปน็
พวกพ้องกันแลว้ กอ็ ยากจะให้สนิทสนมกนั ไว้นะ่ นะ
จะว่าไปแล้วไม่ค่อยเห็นพวกคนแคระคิดมากเร่ืองแบ่งแยก
เผา่ พันธุ์เท่าไรเลยแฮะ พอคดิ ถงึ เร่ืองทว่ี า่ พวกเขาเปน็ ก่งึ เผา่ ภูตกอ็ าจจะ
เปน็ เรอ่ื งแนอ่ ยแู่ ลว้ ซงึ่ ลกั ษณะเชน่ นขี้ องเขากถ็ อื เปน็ เรอ่ื งทด่ี ใี นการจะทา�
อะไรหลังจากนี้

เอาละ พอถงึ เวลาจะออกเดินทางก็เกดิ ปญั หาข้ึนเรื่องหนึ่ง
นน่ั คอื พอผมบอกวา่ จะใหร้ นั กา้ ซง่ึ สะบดั หางโดยคดิ จะใหผ้ มขนึ้

258

ไปนั่งอย่างเต็มใจว่าจะให้มันคืนร่างเป็นร่างเดิมซ่ึงมีขนาดเกือบห้าเมตร
และจะให้สองในสามพน่ี ้องนงั่ บนหลังมันดว้ ย...

รนั กา้ ทมี่ สี หี นา้ ยนิ ดกี ก็ ลบั ปน้ั หนา้ ไรอ้ ารมณใ์ นอดึ ใจ และซวนเซ
ถอยหลงั ไปนัง่ จมุ ปกุ๊

อกี ทงั้ ยงั จอ้ งมองพวกคนแคระดว้ ยทา่ ทางทเี่ หมอื นอยากจะพดู วา่
“ถ้าพวกง่เี งา่ นห่ี ายไปละกค็ งหมดปัญหาเนอะ?” อีกตา่ งหาก

สีหน้าที่บ่งบอกว่าอาจจะจับพวกเขากินมันตอนน้ีเลยนั้นท�าให้
พวกคนแคระพากันหวาดกลวั

อันท่จี รงิ ตั้งแต่วนิ าทีแรกท่ีเหน็ รันก้า พวกเขาก็
“““แว้ก-------!! ท�าไม ถึงได้ใหญแ่ บบน้ี...”””
แสดงทา่ ทางตกใจจนโอเวอรอ์ อกมากนั อยแู่ ลว้
ไมร่ วู้ า่ เพราะพวกเขากลวั รนั กา้ กนั มาก หรอื วา่ ทา่ ทางเหลา่ นเี้ ปน็
หนึ่งในการแสดงของพวกเขากันแน?่
ผมไมค่ อ่ ยจะเขา้ ใจนกั แตบ่ างทอี าจจะมจี ดุ ใหห้ วั เราะอยตู่ รงไหน
ละมัง้
“รอก่อนน่า รันก้า ท่ีจริงแล้วฉันเองก็จะลองจ�าลองร่างเป็น
หมาปา่ ดา� ดเู พราะอยากจะทดลองความสามารถอะไรหลายๆ อยา่ ง ดงั นน้ั
กเ็ ลยอยากจะฝากคนแคระทง้ั สองคนนีใ้ ห้นายดูแลนะ่ !”
หลงั จากซาบซงึ้ กับค�าพดู ของผมแล้ว
“รับทราบครบั ! นายท่านของขา้ !”
รันก้าก็ตอบตกลงในท่สี ุด
ดังนั้นผมจึงตกลงให้ไคจินกับการ์มซึ่งเป็นพี่ชายคนโตของ
สามพนี่ อ้ งน่งั บนหลังผม
สว่ นโดลดน์ อ้ งคนรองกบั มลิ ดน์ อ้ งคนสดุ ทอ้ งนงั่ บนหลงั ของรนั กา้
เมอ่ื แนใ่ จวา่ ทงั้ สองคนขน้ึ นง่ั บนรนั กา้ แลว้ ผมกใ็ ช้ 『ใยเหนยี ว-
หนืด』 ยดึ ตวั ทง้ั สองให้ติดกบั รนั ก้า

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 259

เพราะส�าหรับโลกท่ีไม่มีมอร์เตอร์ไซค์แห่งนี้ การเคลื่อนท่ีด้วย
ความเร็ว 80 กิโลเมตรตอ่ ช่ัวโมงคงเปน็ ประสบการณ์ที่นา่ หวาดผวาอยู่
นิดหน่อยเหมือนกัน

สว่ นผมเองไม่รู้ว่าจะวงิ่ ด้วยความเร็วขนาดนัน้ ไดห้ รอื เปลา่ และ
ผมก็ไม่คดิ จะใชส้ ปีดถึงขนาดนนั้ อย่แู ล้วดว้ ย

ต่อไปกถ็ งึ ตาผมละ
จ�าลอง : เทมเพสตส์ ตาร์วลู ์ฟ
การจ�าลองกายของผมเสร็จสมบรู ณใ์ นท่สี ดุ
“วิเศษ!! สมแลว้ ที่เป็นนายท่านของขา้ !!”
“หฮึ า่ ฮา่ ! แนน่ อนอยแู่ ลว้ นายเองกพ็ ยายามใหว้ วิ ฒั นาการเปน็
รปู ลักษณน์ ้ใี ห้ไดล้ ่ะ!”
พอผมเอย่ ตอบคา� ชมของรนั ก้าแบบนนั้
“ฮ่าฮา่ ! ข้าจะตอบสนองความคาดหวงั ของทา่ นให้ชมครบั !”
เปา้ หมายใหม่กท็ า� ให้แววตาของรนั กา้ ทอประกายระยบิ ระยบั
สว่ นบรรดาเทมเพสตว์ ลู ฟ์ ทไ่ี ดร้ บั แรงกระตนุ้ จากหวั ใจของรนั กา้
เองกด็ จู ะพากนั ฮกึ เหิมไปด้วย
ดูเหมอื นว่าทกุ คนจะก�าลังใจเตม็ ร้อยกันหมดแฮะ ถอื เปน็ เรอื่ ง
ทีด่ จี ริงๆ
เอาละ พอผมหนั ไปมองเพราะคดิ จะใหพ้ วกไคจนิ ขนึ้ นง่ั ... กไ็ มร่ ู้
วา่ ทา� ไม? พวกไคจินจงึ ก�าลงั หมดสตนิ ้า� ลายฟมู ปาก
ทา� อะไรกนั เนีย่ ? ตาลงุ พวกนี้...
เอาเถอะ
มาดูผลของการฝึกฝนทุกเม่ือเช่ือวันกัน! ผมส่ง 『ใยเหนียว-
หนืด』 ออกมาจากดา้ นหลัง แล้วดึงพวกไคจนิ ขนึ้ มา
ส�าเร็จแล้ว! ผมอุตส่าห์แอบค่อยๆ ฝึกการปล่อยและควบคุม
เส้นใยมาเรอ่ื ยๆ เชยี วนะ

260

และแล้วเม่ือให้พวกไคจินท่ีสลบเหมือดขึ้นน่ังบนหลังเรียบร้อย
พวกเรากอ็ อกเดนิ ทางกนั

เรอ่ื งแถมเลก็ นอ้ ยกค็ อื ผมคดิ จะวงิ่ แคเ่ หยาะๆ แตก่ ลบั กลายเปน็
ไดค้ วามเร็วเกินกวา่ 100 กโิ ลเมตรตอ่ ชัว่ โมงเสียนี่ ดังน้ันอาจบอกได้วา่
ถือเป็นเคราะห์ดีทพ่ี วกไคจนิ สลบเหมือดกนั ไปเรียบร้อยแล้ว

เพราะไม่ง้ันพวกเขาก็คงจะสลบกันตอนที่เร่งความเร็วครั้งแรก
อยู่ดนี น่ั ละ...

ผมลองหนั มองโดลดก์ บั มิลด์ คนแคระ 2 คนซงึ่ นั่งอยบู่ นหลงั
รนั กา้ บา้ ง

สองคนน้ีดูจะมลี กู ฮึด กเ็ ลยไมเ่ ป็นไร-------ซะเมือ่ ไรเล่า นัน่ คอื
การหมดสตทิ งั้ ท่ลี มื ตาซ่ึงเขาเลา่ ลือกนั สนิ ะ! โชครา้ ยหน่อยนะพวก

พวกเราจึงมุ่งหน้าเดินทางกลับต่อโดยปล่อยให้พวกคนแคระ
หมดสตไิ ปแบบเลยตามเลย

บางที การปลอ่ ยใหส้ ลบไปอาจจะดกี วา่ กไ็ ดเ้ พราะจะไดไ้ มเ่ ผลอ
กดั ล้นิ

ว่ากันตามจริง ถ้าผมอยู่ในฐานะของพวกเขาละก็ คงไม่อยาก
โดนปลุกขึ้นมาเผชญิ กบั เหตกุ ารณส์ ุดผวาอีกหรอก

ให้ทุกอย่างจบลงระหว่างท่ีก�าลังหลับอยู่ยังจะถือว่าโชคดีเสีย
มากกวา่

แต่กน็ ะ ถงึ เวลากนิ ขา้ วเมือ่ ไรกต็ อ้ งปลกุ ละ
ผมนีเ่ ป็นคนช่างแกล้งจริงๆ นนั่ แหละ
จะว่าไปแลว้ ...
“รกิ รุ !ุ ขอถามหนอ่ ยสิ นายเคยอญั เชญิ หมาปา่ ดา� สา� เรจ็ รเึ ปลา่ ?”
“คอื ว่าน่าอายจรงิ ๆ... แต่ยงั ทา� ไม่ส�าเรจ็ เลยครับ...”

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 261

อมื กระท่งั ริกรุ กุ ย็ งั ทา� ไมส่ �าเรจ็ รนึ ่ี
บรรดาก็อบลินตนอื่นๆ เองก็มีท่าทางเจ็บใจ รวมถึงบรรดา
หมาปา่ ด�าซ่ึงเปน็ คู่หกู ไ็ ม่ต่างกัน
ก็แปลวา่ มีก็อบตะเท่าน้ันเรอะ?
“คือวา่ ดูเหมือนวา่ เจา้ ก็อบตะมนั จะทา� ส�าเรจ็ แลว้ นะ?”
“อะไรกัน! จรงิ รึกอ็ บตะ?”
“ครับ! พอลองเรยี กมนั กม็ าหาผมครบั !”
ค�าพดู นนั้ ทา� ให้แววตาของกอ็ บลิน & หมาป่าดา� ตัวอืน่ ๆ เกดิ
เพลิงแห่งการต่อสู้ลกุ โชตชิ ่วง
“...กเ็ ป็นไปได้นะครบั เพราะวา่ กอ็ บตะนั้นเปน็ ผูแ้ ขง็ แกร่งท่ีเคย
เดนิ เทา้ ไปกลบั ระหวา่ งราชอาณาจกั รคนแคระนก้ี บั หมบู่ า้ นกอ็ บลนิ มาแลว้ !”
อย่างน้ีนี่เอง จะว่าไปแล้ว... ผมคิดเสมอว่าเจ้าหมอน่ีงี่เง่าแล้ว
ง่เี งา่ อกี ! แตจ่ ะอยา่ งไรกเ็ ป็นชายที่ถงึ เวลาจะท�าก็ทา� ได้
เอาเถอะ ถึงก็อบตะจะงี่เง่าแต่ก็คงไม่ได้ไร้ความสามารถละม้ัง
พอลองนกึ ดู ถา้ นบั วา่ เดนิ ทางไปกลบั กก็ นิ เวลาถงึ 4 เดอื น การเดนิ ทาง
ในระยะทางขนาดนพ้ี ลางจัดหาเสบียงอาหารไปดว้ ยน้นั ไมใ่ ชส่ ิง่ ท่ีทา� กนั
ไดง้ า่ ยๆ เลย
แถมถงึ แมจ้ ะออ่ นแอ แตบ่ รเิ วณรอบๆ นก้ี ม็ ปี ศิ าจปรากฏตวั ดว้ ย
คะแนนประเมินทผ่ี มมีต่อก็อบตะพงุ่ พรวดขึ้นหลายขั้น แต่กน็ ะ
อกี ไมน่ านกค็ งรว่ งลงมาอกี อยู่ดแี หละ

เมือ่ ถึงกลางคนื พวกเราก็พกั ผอ่ นกัน
ถึงผมจะไมเ่ หน่อื ยเลยแม้แตน่ อ้ ย ทว่าคนอ่ืนๆ ยังจ�าเป็นต้อง
พักผ่อน
ดงั นน้ั ผมจงึ ใหท้ ุกคนไดพ้ ักผ่อน สว่ นตัวผมก็ตรวจสอบความ-
สามารถของตัวเอง

262

สมรรถนะทางกายภาพของเทมเพสตส์ ตารว์ ูลฟ์ นั้นสูงเอามากๆ
ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าพลังเอ่อล้นข้ึนมาจนถึงกับเก็บกักเอา
ไว้ไม่อยู่
เพยี งแคถ่ ีบตัวเบาๆ ผมก็กระโจนข้นึ ถึงฟากฟา้ สูงในชั่วพริบตา
พอวิ่งไปบนพื้นร่างของผมก็ว่ิงฉิวด้วยความเร็วราวกับก�าลังเหาะเหิน
ดูเหมือนว่าพอรวมความเร็วปฏิกิริยาตอบสนองของผมเข้าไปด้วยแล้ว
ก็จะดงึ สมรรถนะเหล่านัน้ ออกมาไดอ้ ย่างงา่ ยดาย
เดมิ ที การตอ่ สทู้ ผ่ี า่ นมาทกุ ครงั้ นน้ั จบลงดว้ ยการใช้ 『ดาบวาร』ี
ฟันศตั รู
ดงั นน้ั ผมจงึ ไมค่ อ่ ยรสู้ กึ ตวั นกั วา่ พลงั กลา้ มเนอื้ หรอื ความสามารถ
ในการออกพลงั ในชวั่ พรบิ ตาเองกเ็ ปน็ ปจั จยั สา� คญั สา� หรบั การตอ่ สู้
ซง่ึ หากมองในจดุ นนั้ กบ็ อกไดว้ า่ เทมเพสตส์ ตารว์ ลู ฟ์ นม้ี คี วาม-
สามารถในการตอ่ สู้เกนิ พอเลยทีเดียว
บางที ถ้าลองค�านวณโดยปรับค่าความผันผวนด้วย 『มหา-
ปราชญ』์ ดลู ะก็ ตัวผมทจ่ี �าลองกายเป็นเทมเพสต์สตาร์วลู ฟ์ คงจดั การ
กับงูสีด�าในถ้�าได้ในชั่วพริบตาโดยไม่ต้องใช้ความสามารถพิเศษอะไรเลย
ดว้ ย
ตามคา� อธิบายทไี่ ดฟ้ งั ในเมือง แรงก์ของเจา้ กิ้งกา่ คือ “B-”
ผมจึงใช้การซิมูเลช่ันของ 『มหาปราชญ์』 จัดแบ่งแรงก์ของ
มอนสเตอรต์ วั อื่นๆ ออกมาอยา่ งครา่ วๆ ดว้ ย
หากพูดตามแรงกท์ ่ีวา่ นี้ งูสีดา� ก็จะมรี ะดบั ไม่ถงึ A
แตค่ งจะเอาชนะตะขาบสกั 10 ตวั ได้ ดงั นนั้ กน็ า่ จะอยทู่ ปี่ ระมาณ
“A-“ มั้ง
เชน่ เดยี วกนั ถา้ เปน็ เทมเพสตส์ ตารว์ ลู ฟ์ ทผี่ มไมไ่ ดเ้ ปน็ คนบงั คบั
กย็ งั แขง็ แกรง่ กวา่ งสู ดี า� อยดู่ ี แตจ่ ะใหส้ ทู้ เี ดยี ว 10 ตวั คงไมไ่ หว ไมส่ ิ เดย๋ี ว
ก่อน ยงั มสี กลิ น่าสงสัยทีช่ ่ือ 『อสนุ ีบาตดÓ』 อยอู่ ีกนี่นา...

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 263

ทว่าสัญชาตญาณของผมมันร้องบอกว่าไอ้นี่มันน่าจะอันตราย
ไมใ่ ช่เหรอ? นะ่ นะ

ดังน้ันเพื่อความม่ันใจ ลองกลับเป็นร่างสไลม์แล้วค่อยทดลอง
ยงิ ดสู กั ครงั้ ดกี วา่ ประมาณวา่ ลองดทู า่ ทไี ปกอ่ นเพราะอยา่ งไรพลงั ทา� ลาย
ของมันก็น่าจะตา่� ลงจากประสทิ ธภิ าพทีแ่ ทจ้ รงิ

แล้วผมก็ลองปล่อย 『อสุนีบาตดÓ』 ออกไป... ผลที่ได้ก็คือ
พลงั ทา� ลายเหนอื จนิ ตนาการ

ประกายแสงสว่างวาบขน้ึ จากน้นั เสยี งส่ันสะเทือนก็ดงั สะท้อน
ขน้ึ ทนั ที

หนิ ขนาดใหญใ่ กลก้ บั แมน่ า�้ ทผ่ี มเลอื กเปน็ เปา้ หมายในการทดลอง
ยิงแตกสลายหายวับไป

ผมมองเหน็ ไดว้ า่ มสี ายฟา้ ฟาดลงมาอยา่ งรนุ แรงดว้ ยความเรว็ ท่ี
กา้ วขา้ มความเรว็ เสยี งไปอยา่ งงา่ ยดาย... สว่ นพลงั ทา� ลายนนั้ คงอธบิ ายได้
คา� เดียวว่าสุดยอด มันเหนอื กว่าทีผ่ มจนิ ตนาการเอาไวม้ าก

หหึ หึ ึ... ถอื ซะว่าไม่เกิดอะไรขึ้นละกนั ! ผมตัดสนิ ใจในทนั ที
ใช่แล้ว เมื่อก้นี ผี้ มไมไ่ ดท้ า� อะไรทั้งน้นั ! แคบ่ ังเอญิ มสี ายฟ้าฟาด
ลงมาเท่านน้ั เอง!
เอาเป็นแบบนัน้ ละกนั
ผนกึ สกลิ นไี้ วเ้ หมอื นกบั 『ลมหายใจหมอกพษิ 』 ของงสู ดี า� ดกี วา่
อย่างน้อยๆ ก็อย่าใช้จนกว่าจะปรับพลังท�าลายได้น่าจะดี ท่ีส�าคัญย่ิง-
กวา่ น้นั มันยังใชแ้ กน่ เวทคอ่ นขา้ งเยอะดว้ ย ถ้าไม่สามารถปรบั พลังได้กใ็ ช้
มวั่ ซั่วไมไ่ ด้ไปดว้ ย เพราะเสีย่ งทจ่ี ะท�าให้พลังเวทหมดจนสู้ต่อไปไม่ได้
ทวา่ มนั อาจจะใชเ้ ปน็ ไพต่ ายได้ก็ได้ เพราะเรือ่ งพลังท�าลายนั้น
ไม่ตอ้ งพดู ถงึ แถมมันยังมีขอบเขตการแสดงผลที่กวา้ งใหญอ่ ีกด้วย
ผมจอ้ งมองพนื้ ทรี่ ศั มี 20 เมตรซง่ึ กลายสภาพเปน็ เศษเลก็ เศษนอ้ ย
เพราะความรอ้ นสงู โดยมตี า� แหนง่ ทเ่ี คยมกี อ้ นหนิ เปน็ จดุ ศนู ยก์ ลาง พลาง

264

คิดอยา่ งนน้ั ...
จากนั้นผมก็กลบเกล่ือนกับพวกริกุรุที่พากันวิ่งมาดูว่าเกิดอะไร

ข้ึนว่ามีสายฟ้าผ่าลงมาตรงหน้าผมพอดี แต่ดูเหมือนผมจะรบกวนการ
พักผ่อนของพวกเขาเขา้ เสยี แล้ว ทา� เร่ืองไมด่ เี สยี แล้วแฮะเรา

ทีหลงั ถา้ จะท�าการทดลองอะไรอันตรายๆ ละก็ คงต้องท�าใน
สถานท่ที ส่ี งบๆ แฮะ และถา้ เปน็ สถานทท่ี ่มี รี ะบบปอ้ งกนั เสยี งดว้ ยกห็ มด
ปญั หา ถา้ ไมม่ สี ถานทแี่ บบนนั้ ผมคงทา� การทดลองอะไรงา่ ยๆ ไมไ่ ดเ้ สยี แลว้

แต่เอาเถอะ อยา่ งไรกเ็ กบ็ ข้อมูลได้แลว้ ละนะ
ผมเริ่มการซิมูเลช่ันในสมองอีกครั้ง
『อสนุ บี าตดÓ』 นนั่ ... ถา้ ใชม้ นั ละก็ ตอ่ ใหผ้ มไมไ่ ดเ้ ปน็ คนบงั คบั
เทมเพสต์สตาร์วลู ์ฟกน็ ่าจะเอาชนะงสู ีด�า 10 ตัวได้แฮะ
ซง่ึ ก็หมายความว่า เทมเพสตส์ ตารว์ ลู ฟ์ อาจจะก้าวข้ามขอบเขต
ของแรงก์ A ไปแลว้
ปศิ าจแรงก์ A นน้ั หมายถงึ ปศิ าจระดบั ทท่ี า� ลายเมอื งขนาดเลก็
ได้ เป็นชนดิ ของปศิ าจทถี่ ูกระบุว่าอยใู่ นข้นั ของ “ภยั พิบัต”ิ
ดังนนั้ คราวหลงั เวลาทีอ่ ยูใ่ กลๆ้ เมือง ผมคงควรจะหลีกเลี่ยง
การจ�าลองกายเป็นเทมเพสต์สตาร์วลู ฟ์ ดกี วา่
หลงั จากนน้ั การทดลองของผมกด็ า� เนนิ ไปเรอ่ื ยๆ อยา่ งลบั ๆ จน
กระท่ังร่งุ สาง

เช้าวนั ตอ่ มา
ผมปล่อยใหพ้ วกริกุรุท�าหนา้ ที่เตรยี มอาหารเช้า
อาหารของพวกกอ็ บลนิ มแี คก่ ารยา่ งไฟเทา่ นน้ั จงึ ยากทจ่ี ะเรยี ก
ไดว้ า่ เปน็ การทา� อาหาร
ส�าหรับตอนนี้น่ะไม่เป็นไรหรอก เพราะผมไม่มีประสาทสัมผัส
รบั รสชาติ เพียงแตถ่ า้ สักวนั ผมไดป้ ระสาทรับรสมาละก็ คงต้องสอนให้

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 265

เจา้ พวกนร้ี ้ซู ้งึ เสียแล้ววา่ สิ่งทเี่ รียกวา่ อาหารมันเป็นอย่างไร เพราะอาหาร
ทเี่ อรด็ อร่อยน่ันละคอื กา้ วแรกของการใช้ชวี ิตอย่างมีอารยธรรม

พวกก็อบลินจะเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างมีอารยธรรมได้หรือ
ไม่?

ตวั ผมคิดว่านา่ จะเปน็ ไปได้ ถึงไม่รูว้ ่าอะไรเป็นอะไร แตผ่ มคดิ
จะลองทา� ทกุ อยา่ งทท่ี า� ไดด้ ู ดงั นน้ั เกดิ สะดดุ หกลม้ กนั ตง้ั แตข่ นั้ ของอาหาร
ก็แย่นะ่ สิ

พวกคนแคระที่ต่ืนข้ึนมายังคงหน้าซีดกันอยู่ จะเป็นอะไรไหม
เนยี่ ?

“ไหวรเึ ปลา่ ?”
“อะ อ้ือ... ทนี่ ่ีท่ีไหนน่ะ?”
เมื่อสติสตังเริ่มเข้าท่ี คราวนี้พวกคนแคระเร่ิมละล้าละลังกับ
ทิวทศั นร์ อบบริเวณท่ีไมค่ ุน้ ตา
ผมจงึ บอกวา่ พวกเรากา� ลงั เดนิ ทางมงุ่ หนา้ ไปยงั หมบู่ า้ นกอ็ บลนิ
“วา่ ไงนะ!? ตามปกตนิ เ่ี ปน็ การเดนิ ทางทตี่ อ้ งใชเ้ วลารว่ ม 2 เดอื น
เชียวนะ ถ้าไม่หารถม้ามาจากเมืองไหนสักเมืองเด๋ียวเสบียงก็ไม่พอ
หรอก?”
ทา่ ทางตกใจเอาปา่ นนน้ี น้ั ทา� ใหผ้ มเกอื บหลดุ ปากออกไปวา่ พดู
อะไรกัน------ แต่พอลองนึกดดู ีๆ แลว้ ผมกน็ ึกออกว่าผมไม่ได้อธิบาย
อะไรใหพ้ วกเขาฟงั เลย อยา่ งเช่นเร่ืองความเรว็ ในการเดนิ ทาง หรือเรอ่ื ง
ท่วี า่ พวกเรามาถึงที่นไ่ี ดอ้ ย่างไร
อย่างไรซะก็ไม่ใช่การเดินทางท่ีรีบร้อนอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ
ผมจึงอธบิ ายสถานการณป์ จั จบุ นั ของพวกเราให้พวกคนแคระฟงั
ดูเหมือนว่าพวกริกุรุจะเตรียมอาหารเสร็จพอดีด้วย แม้จะเป็น
แคก่ ระตา่ ยปา่ ยา่ งเฉยๆ แตค่ งเพราะทอ้ งทว่ี า่ งเปลา่ ถกู กระตนุ้ กระมงั ทอ้ ง
ของพวกคนแคระจงึ รอ้ งจอ๊ กกนั เปน็ แถว ดทู า่ วา่ สภาพรา่ งกายจะเปน็ ปกติ

266

ดีนะ
ดังนั้นพวกเราก็เลยรับประทานอาหารเช้าพลางพูดคุยถึง

ก�าหนดการต่อจากนไ้ี ปดว้ ย
และข้อสงสัยของพวกคนแคระเม่ือครู่น้ีก็ได้รับค�าตอบในที่สุด...

แตพ่ อผมอธิบายว่าพวกเราจะถึงหมู่บ้านในอกี ประมาณ 2 วนั ใหห้ ลัง
“““เป็นไปไมไ่ ด้...!”””
พวกคนแคระกพ็ มึ พา� อยา่ งน้ันแลว้ พดู อะไรตอ่ ไม่ออก
เดินทางถงึ ใน 2 วนั = พวกเราเคลือ่ นทกี่ ันดว้ ยความเร็วถงึ

ขนาดน้นั จึงช่วยไมไ่ ด้ทพ่ี วกเขาจะตกใจกัน
สบายใจเถอะ ถา้ ชนิ แลว้ จะชลิ มากเลยนะ! ผมปลอบใจอยา่ งนนั้
ถ้าช่วยชินกันเร็วๆ ก็จะดีหรอก แต่ก่อนหน้านั้นพวกเราคงถึง

จดุ มงุ่ หมายกันแลว้ น่ะนะ

พวกเราออกเดินทางกันอีกครง้ั
เอาละ คราวนผ้ี มใชส้ กลิ 『จติ สอื่ สาร』 จดั เตรยี มสภาวะใหท้ กุ คน
สนทนากนั ได้ เนื่องจากเคยทา� มาหลายคร้ังผมจึงเรมิ่ ชนิ แล้ว
และดีจรงิ ๆ ทดี่ ูเหมอื นมนั จะใช้ได้ผลกบั พวกคนแคระด้วย
『จิตสื่อสาร』 เป็นเสมือนสกลิ ขนั้ สูงของ 『โทรจิต』 ซึ่งเสน่ห์
ของมนั อยตู่ รงทเี่ ชอ่ื มโยงใหส้ นทนากบั คนหลายคนพรอ้ มกนั ได้ และขณะ
เดียวกัน มนั กน็ ่าจะมปี ระโยชน์เวลาท่ีต้องด�าเนนิ การเชิงยทุ ธศาสตร์ดว้ ย
ดูเหมือนว่ารัศมีแสดงประสิทธิภาพสูงสุดจะอยู่ที่ประมาณ 1
กโิ ลเมตร ซึ่งผมคดิ ว่าเกนิ พอ
สว่ นพวกคนแคระนน้ั ดเู หมอื นจะเตรยี มใจไดเ้ พราะเปน็ ครงั้ ที่ 2
แลว้ จึงเกาะตดิ กบั หลงั ของพวกผมไปไดโ้ ดยไมม่ ใี ครสลบ
แต่ดูเหมือนว่าแรงต้านลมจะท�าให้พวกเขาไม่สามารถลืมตาได้
ผมจงึ ลองใชเ้ สน้ ใยสรา้ งเยอ่ื บางๆ ขนึ้ มาโดยคดิ จะใหใ้ ชแ้ ทนหมวกกนั นอ็ ก

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 267

ซงึ่ ก็ดูเหมือนวา่ จะไปได้สวยกว่าท่ีคดิ
ผมเริ่มใช้จติ ควบคมุ 『ใยเหนียวหนดื 』 ได้ดใี นระดับหน่ึง
ถ้าหากช�านาญการควบคุมแก่นเวทแล้วละก็ ดูเหมือนว่าจะ

ควบคุมเส้นใยได้ดั่งใจเลยทีเดียว ซึ่งคงไม่แค่เฉพาะ 『ใยเหนยี วหนืด』
เทา่ น้นั แต่น่าจะนา� ไปประยกุ ตใ์ ชก้ ับอะไรหลายๆ อย่างได้ดว้ ย กล่าวได้
ว่ามันเปน็ แก่นของเวทมนตร์อย่างแทจ้ รงิ

พวกคนแคระเองก็เคยชินกับสภาพแวดล้อม และดูเหมือนจะ
สงบสติอารมณก์ ันได้

เยื่อที่ใช้แทนหมวกกันน็อกก็แสดงประสิทธิภาพออกมาอย่าง
เต็มที่

ดังนั้นพวกเราจึงสนทนากันได้ โดยให้พวกคนแคระช่วยสอน
เร่ืองสามัญสา� นึกท่ัวไปให้พลางเดินทางคืบหน้าไปเรอื่ ยๆ

พวกก็อบลินเองก็ฟังเร่ืองท่ีพวกคนแคระพูดอย่างกระตือรือร้น
และเปรยี บเทยี บขดั เกลาสามญั สา� นกึ ของพวกตน ทา� ใหบ้ ทสนทนาดา� เนนิ
ไปอยา่ งครกึ ครนื้ ซงึ่ กท็ า� ใหผ้ มสบายใจไปอยา่ งหนง่ึ เพราะดเู หมอื นวา่ พวกเขา
จะเขา้ กนั ได้ดี

ถ้าไดอ้ ย่างนีล้ ะก็ ไปถึงหมู่บ้านแล้วก็คงจะไปไดส้ วยเหมอื นกนั
ดูเหมือนว่าโดยรากฐานแล้ว ทั้งคนแคระท้ังก็อบลินน้ัน ไม่ได้
ต่างกันแตอ่ ย่างใด
เผา่ คนแคระเป็นกงึ่ ภตู ทมี่ อี ายุยืนยาว
พวกกอ็ บลินเป็นก่งึ เผา่ ปิศาจซึง่ มอี ายุส้นั
ไมเ่ ชงิ วา่ เกดิ ความแตกตา่ งขนึ้ ในกระบวนการของการววิ ฒั นาการ
แต่เป็นเพราะสภาพแวดลอ้ มในการใชช้ ีวติ มากกวา่ ละม้ัง?
วา่ กนั ตามจริงผมคิดว่าพวกกอ็ บลนิ ไม่ได้มวี วิ ฒั นาการ แตเ่ ป็น
พฒั นาการถดถอยลงมากกว่า
ดงั นน้ั จะวา่ ไปแลว้ พวกกอ็ บลนิ ทวี่ วิ ฒั นาการเปน็ ฮอ็ บกอ็ บลนิ ก็

268

อาจจะเป็นตัวตนท่เี หมือนคนแคระเวอรช์ ่นั เผา่ ปิศาจก็เป็นได้ เพราะเปน็
เหมอื นการย้อนคนื สู่บรรพบรุ ษุ แถมพลังเวทเองกเ็ พิม่ ขน้ึ มากด้วย คดิ วา่
อายุขัยของพวกเขาน่าจะยาวข้ึนตามวิวัฒนาการ ซ่ึงความคิดน้ีก็คงจะ
ไมผ่ ดิ หรอก

เอาเถอะ ถงึ จะดอู อกเงอะๆ งะๆ และมคี วามแตกตา่ งตรงท่ีเปน็
ปศิ าจกบั ภูต...

แตถ่ งึ จะเปน็ กง่ึ ภตู เหมอื นกนั คนแคระกเ็ ปน็ เผ่าพันธ์ุท่ีมคี วาม
ใกลเ้ คียงกบั ปศิ าจมากกว่าเอลฟ์

ฉะน้ันถ้าเคยชินกันเม่ือไร ทั้งสองเผ่าก็น่าจะเข้ากันได้โดยไม่มี
ความรู้สกึ ผดิ แปลก

ผมนกึ อะไรบางอยา่ งขนึ้ มาได้กะทนั หันจึงลองถามดวู า่
“ไคจิน คือวา่ ปา่ นน้แี ล้วมนั กน็ ะ แตว่ ่าจะดเี หรอ? นายนบั ถือ
ราชาคนแคระไม่ใช่เหรอ?”
“อ้อ เร่ืองน้ันเหรอ ฉันก็เคารพพระองค์ละ ไม่มีใครที่เป็น
คนแคระแลว้ ไมเ่ คารพนบั ถอื พระองคห์ รอก ราชาของพวกเราเปน็ เหมอื นกบั
วรี บรุ ุษในเทพนิยายเชยี วนะ?”
กจ็ รงิ อยา่ งทวี่ า่ ... วรี บรุ ษุ ในเทพนยิ าย ในเรอ่ื งราวทไ่ี ดฟ้ งั กอ่ นนอน
วีรบุรุษคนนั้นมีชีวิตอยู่ ทั้งยังเป็นราชาของพวกตน เป็นคนที่
คอยปกป้องและค้�าจุนพวกตน พอลองพูดแล้วก็ไม่แปลกอะไรท่ีราชา
พระองค์นน้ั จะเปน็ ทเ่ี ลื่อมใสและนบั ถอื สา� หรบั ทกุ คน
ทุกคนลว้ นหวงั อยากจะท�าประโยชนใ์ หแ้ ก่ราชา
รปู ลกั ษณข์ องราชาในอดุ มคติ ผทู้ า� แตส่ งิ่ ทเ่ี ปน็ ธรรมและไมอ่ ภยั
ใหก้ ับความไมถ่ กู ตอ้ ง
ถา้ มใี ครทที่ า� เรอื่ งแบบนนั้ เรอ่ื ยมาในความเปน็ จรงิ ละก็ คนคนนน้ั
จ�าเป็นต้องเสียสละตวั เองมากมายขนาดไหนกันนะ
ผมรสู้ กึ หวาดกลวั ในความหมายหนงึ่ เพราะคนคนนน้ั คงมพี ลงั ใจ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 269

ระดบั ทไ่ี มน่ า่ เช่ือเลยทเี ดียว
แตเ่ พราะอยา่ งนน้ั ทกุ คนจงึ เชอื่ ในองคร์ าชางนั้ ร.ึ .. ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้

ผมจะเตรียมตวั เตรียมใจไดข้ นาดนนั้ หรือเปลา่ ?
ผมกลายเปน็ เจา้ นายของพวกกอ็ บลนิ แบบตามนา�้ ทวา่ ตอ่ จากน้ี

ไปล่ะ?
“น่ี ทา� ไมไคจนิ ถงึ ไดต้ ามฉนั มาละ่ ? ไมว่ า่ จะคดิ อที า่ ไหน การกลบั

ไปหาองค์ราชากน็ า่ จะเป็นตัวเลือกทีถ่ ูกต้องกว่าไม่ใชเ่ หรอ?”
เม่ือผมถามไป ไคจนิ ก็ตอบกลับมา
“ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่าฮา่ ! พี่ชายเองกล็ ะเอยี ดอ่อนผดิ คาดนะนี่ ของมัน

แน่อยู่แล้ว เพราะมันน่าสนุกไงล่ะ ฉันรู้สึกได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเจ้านี่
ตอ้ งท�าอะไรทไี่ ม่คาดคิดออกมาอีกแน่! น่ะนะ เหตุผลนะ่ แคน่ ีก้ ็พอแลว้
ไม่ใช่เรอะ?”

แค่นี้กพ็ อแลว้ ... งน้ั เรอะ
พอแลว้ ละ ไม่ผิดแนน่ อน!
“หึ แลว้ อยา่ มาบน่ ทหี ลงั แลว้ กก็ นั ? ฉนั คนนน้ี ะ่ เปน็ ชายทโี่ ดง่ ดงั
ในเร่ืองการจิกหัวใช้งานคนนะ?”
ใชแ่ ล้ว อย่างไรซะ ตัวผมเองกค็ งไม่ได้ท�าอะไรหรอก
ผมปล่อยให้คนอ่นื ท�างาน แลว้ ก็พ่งึ พาคนอื่น แตถ่ า้ มีใครมาขอ
พึง่ พาผม ผมก็อยากจะชว่ ยเขา
เหมือนอยา่ งที่เปน็ มา และผมก็อยากจะเปน็ อย่างนัน้
“รอู้ ยแู่ ล้วนา่ !”
แลว้ ผมก็พยักหน้าอย่างพอใจกบั ค�าตอบที่สง่ กลับมา

2 วนั ให้หลงั พวกเรากไ็ ปถงึ หมู่บา้ นตามก�าหนดการ
พวกเรากลบั ถงึ หมู่บา้ นโดยปฏบิ ัตติ ามเป้าหมายไดส้ า� เร็จ

270



เดก็ หญิงกบั ผู้กล�้

กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก...
เสยี งเบาๆ ดังสะทอ้ นข้ึนภายในปราสาท
จอมมารหลบหนไี ปเรยี บรอ้ ยแลว้ โดยปลอ่ ยใหป้ ราสาทแหง่ นถี้ กู
ท้ิงร้าง
ส่วนฉันเป็นทพั หลัง หรอื กค็ อื หมากใชแ้ ล้วท้ิง
ราชาปิศาจปฏิบัติต่อฉนั ในฐานะเคร่ืองมือจนถงึ ท้ายทีส่ ดุ โดย
ไม่มีความร้สู ึกเขา้ มาแทรกแซงแมแ้ ต่นอ้ ย
ความออ่ นโยนเพยี งหนง่ึ เดยี วทเ่ี ขาแสดงใหเ้ หน็ คงจะมเี พยี งการ
ทเี่ ขาให้ชื่อแกฉ่ ันเทา่ น้ัน
ฉนั เกลยี ดชงั ราชาปศิ าจหรอื เปลา่ นะ? ทจ่ี รงิ แลว้ ฉนั เองกไ็ มค่ อ่ ย
เข้าใจเหมอื นกัน
ทฉ่ี ันรับใช้ราชาปศิ าจเปน็ เพราะความตอ้ งการของอฟิ ริต ภูต-
อคั คีชน้ั สงู หรือว่าเปน็ ความตอ้ งการของตวั ฉันเองกนั แน่
แมต้ อนนีเ้ องฉนั ก็ยงั คงไมค่ ่อยเขา้ ใจ
และแมจ้ ะถกู ใชเ้ ปน็ หมากใชแ้ ลว้ ทง้ิ ฉนั กไ็ มร่ สู้ กึ โกรธแคน้ เพราะ
ฉันคดิ วา่ อะไรจะเปน็ อยา่ งไรกช็ า่ งมันแล้ว
ดูเหมือนว่าปราสาทแห่งน้ีจะเป็นสถานที่ทดลองอะไรบางอย่าง
ทแ่ี มจ้ ะทอดทงิ้ ไปกไ็ มใ่ ชค่ วามเสยี หายหนกั หนาสา� หรบั ราชาปศิ าจกระมงั
ท่ีน่าประหลาดก็คือ การท่ีฉันรั้งอยู่ที่น่ีน้ันมีความหมายอะไร
งน้ั หรอื ?
ฉนั ไม่ต้องทา� ตวั เป็นศัตรกู บั ผทู้ ่ีมาเยือน แล้วรบี ๆ ถอนกา� ลังไป
เสียก็ได้ ทง้ั ที่เป็นอย่างนน้ั ราชาปศิ าจกลบั สั่งใหฉ้ ันรงั้ อยู่ทีน่ ่ี

272

เขามเี ปา้ หมายอะไร จนถงึ ตอนนคี้ วามคดิ ของเขากย็ งั เปน็ ปรศิ นา

ผทู้ ีม่ ากค็ ือ “ผู้กล้า”
เรือนผมยาวสีเงินเข้มถูกรวบเป็นมัดเดียวที่ด้านหลัง ส่วนชุดที่
สวมใส่เปน็ แบบเบาสดี า� สนิทท้งั ตัว
ความงามนั้นไม่ด้อยไปกว่าราชาปิศาจ จุดท่ีผิดกันมีเพียงเรื่อง
ทวี่ า่ “ผู้กล้า” เป็นเด็กสาวเทา่ น้นั
วนิ าทแี รกทเ่ี หน็ ฉนั กร็ ไู้ ดด้ ว้ ยสญั ชาตญาณ วา่ ฉนั เอาชนะหลอ่ น
ไม่ได้
แตฉ่ นั ก็คิดจะเผชญิ หนา้ กบั “ผ้กู ล้า” ในฐานะมนษุ ยม์ ารแห่ง-
อคั คจี นถึงท้ายทส่ี ดุ ไมใ่ ชใ่ นฐานะมนษุ ย์ เพราะฉันคิดว่าอยา่ งน้อยมนั ก็
คงเปน็ การชดใช้ในบาปทฉ่ี นั มีชวี ติ ยืนยาวมาถึงตอนนี้ไดบ้ ้าง
ดาบทสี่ รา้ งขนึ้ จากเปลวเพลงิ ซง่ึ บบี ตวั เขา้ หากนั ถกู คาตานะของ
ผู้กล้ารับเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย ภาพดาบความร้อนสูงที่ควรจะฟาดฟัน
ทกุ อยา่ งให้ขาดกระจยุ ไดถ้ กู รบั ไวไ้ ดด้ ้วยคาตานะเพยี งเล่มเดียวนนั้ ท�าให้
ฉันไมอ่ ยากจะเชอื่ สายตาของตวั เอง มันคงไมไ่ ดเ้ ปน็ เพราะประสทิ ธิภาพ
ของคาตานะ แต่เป็นความสามารถของผู้กลา้ กระมงั
เนอ่ื งจากไดร้ บั การขดั เกลาจากอศั วนิ ดา� ผเู้ ปน็ คนสนทิ ของราชา-
ปิศาจ วิชาดาบของฉันจึงแข็งแกร่งพอสมควร ฉันยังจ�าได้ว่าอัศวินด�า
ชมฉนั ว่านเี่ ปน็ พรสวรรคเ์ ฉพาะตัวของฉนั เองเพยี วๆ เพราะอิฟริตไม่เคย
เรยี นรู้วชิ าดาบเลย
สมรรถนะทางกายของฉันซ่ึงกลายเป็นมนุษย์มารน้ันเรียกว่าอยู่
ระดับสูงแม้เปรียบเทียบกับบรรดาผู้ที่รับใช้ราชาปิศาจเลออนท้ังหลาย
และนอกเหนือจากสมรรถนะทางกาย ก็ยังมีวิชาดาบท่ีแข็งแกร่งขึ้นจาก
การชีแ้ นะของอัศวนิ ด�า เหตผุ ลท่ฉี นั ทา� หน้าท่ีในฐานะคนสนทิ ของราชา-
ปศิ าจได้ ไมใ่ ช่เพราะว่าฉนั พึง่ พาพลงั ของอฟิ ริตเพยี งอยา่ งเดยี วเทา่ นน้ั

เดก็ หญงิ กับผู้กล้� 273

ทว่า-------การโจมตีทั้งหมดกลับใชก้ บั ผู้กล้าไม่ได้ผล
วชิ าดาบทฉี่ นั อตุ สา่ หจ์ ดจา� มาแทบเปน็ แทบตาย ถกู คาตานะของ
ผู้กล้ารับเอาไว้แล้วปัดออกได้ท้ังหมด เป็นการรับและปัดอย่างนุ่มนวล
จนกระทงั่ ดาบกบั คาตานะไมเ่ คยแมแ้ ตจ่ ะไดป้ ะทะและยนั กา� ลงั กนั ดว้ ยซา้�
และเป็นผู้กล้าที่ถึงแม้ว่าจะถูกล้อมรอบไปด้วยเพลิงความร้อน
สงู ของอฟิ รติ แตก่ ย็ งั ยนื อยไู่ ดส้ บายๆ โดยไมม่ เี หงอื่ ไหลออกมาสกั นดิ เดยี ว
ผู้กล้าเป็นตัวตนพิเศษตรงตามที่สัญชาตญาณของฉันบอกใน
ตอนแรก
ฉันสัมผัสได้ว่าอิฟริตใช้แก่นเวทมากเกินไปจนกระทั่งนอนหลับ
อย่ใู นตัวฉัน ดงั น้ันฉันจงึ สู้ตอ่ ไปไมไ่ ด้ ฉันมีแตต่ ้องแพ้โดยไม่สามารถทา�
อะไรได้เลย
ฉนั ทรดุ นง่ั ลงกบั พนื้ ทตี่ รงนนั้ ฉนั คดิ วา่ ตวั เองไดต้ อบแทนบญุ คณุ
ท่รี าชาปิศาจมตี ่อฉันเพยี งพอแลว้ ถ้าเป็นไปได้ฉนั กอ็ ยากมีชวี ติ ต่อไปอีก
สกั หนอ่ ย แตผ่ กู้ ลา้ คงไมม่ ที างปลอ่ ยใหฉ้ นั ซงึ่ กลายเปน็ มนษุ ยม์ ารไปแลว้
หนีรอดไปไดห้ รอก
“พอใจรยึ งั ? ทา� ไมเธอถึงมาอยทู่ ่ีนีไ่ ด้?”
แตผ่ ู้กลา้ กลับคุยกบั ฉัน
ซึ่งผิดจากความคาดหมายของฉันไปเล็กน้อย เพราะฉันคิดว่า
ตวั เองจะถูกฆ่าตายในทันที
ฉนั เอียงศรี ษะแล้วมองดูผกู้ ล้า ผกู้ ล้าคอื ผไู้ ลล่ า่ ปศิ าจ ส่วนฉนั
คอื มนษุ ยม์ ารซงึ่ เปน็ ศตั รขู องผกู้ ลา้ ในเมอื่ เปน็ เชน่ นนั้ ถงึ จะถกู ฟนั ทงิ้ โดย
ไมถ่ ามไถอ่ ะไรท้งั ส้นิ ฉนั กไ็ ม่มีสิทธบ์ิ ่น
ท้ังที่เป็นอย่างน้ัน------- เป็นอะไรไป แค่นึกสนุกหรือไง------
ผกู้ ล้ากลับถามค�าถามฉนั ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ
ฉนั จงึ เอย่ ปากอยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ ตามทถ่ี กู ผกู้ ลา้ ไถถ่ าม จากนน้ั
ก็เล่าว่าฉันมีชีวิตมาอย่างไรนับต้ังแต่ถูกอัญเชิญมายังโลกน้ี ฉันท�าอะไร

274

ลงไปบา้ ง ฉันเลา่ ทกุ สิ่งทกุ อย่างใหผ้ กู้ ลา้ ฟัง
น่ีเปน็ การคดิ อะไรเขา้ ขา้ งตัวเองสินะ
ผู้กล้าไม่มีทางเชื่อค�าพูดของฉันที่กลายเป็นมนุษย์มารแบบน้ี

อยูแ่ ล้วแท้ๆ...
แตอ่ ยา่ งนอ้ ยๆ ฉนั กด็ ใี จจรงิ ๆ ทม่ี คี นสนใจและยอมฟงั เรอ่ื งราว

ของฉนั เพราะมนั หมายความวา่ ฉนั จะหลงเหลอื หลกั ฐานทว่ี า่ ฉนั เคยมชี วี ติ
อยเู่ อาไวไ้ ด้ ฉันจะยดื อกยืนกรานวา่ ฉนั เคยมีชวี ติ อย่จู รงิ แมจ้ ะแคเ่ พียง
ในความทรงจ�าของคนอน่ื ก็ตาม ฉันคดิ อย่างน้ัน

ผกู้ ลา้ คงไมม่ ที างเชอื่ เรอื่ งราวของฉนั ซงึ่ เปน็ มนษุ ยม์ าร แตว่ า่ แบบน้ี
ละดแี ล้ว ขอเพียงแคม่ ีเร่อื งของฉันอยู่ในความทรงจ�าของหล่อนกพ็ อ

ทงั้ ทเ่ี ป็นอย่างนนั้
“ไมเ่ ป็นไรแล้วละ ที่ผา่ นมา พยายามได้ดมี ากนะ”
ผกู้ ลา้ กลับยอมเช่ือ
คา� พดู นน้ั ทา� ใหน้ า�้ ตาเออ่ ทน้ ออกมาจากดวงตาของฉนั พอรสู้ กึ ตวั
อกี ที ฉนั ก็เข้าไปเกาะร่างของผู้กล้าแลว้ ร้องไหโ้ ฮเสียแลว้
ตงั้ แตม่ ายงั โลกน้ี นเ่ี ปน็ ครง้ั แรกทฉี่ นั ไดร้ บั การหอ่ หมุ้ ดว้ ยความ
โล่งใจ และแสดงความรู้สึกของตนออกมาอย่างตรงไปตรงมา

*

หลังจากนนั้ ฉันก็ได้รับการคุ้มครองจากผกู้ ลา้

เม่ือเห็นรอยแผลไหม้ขนาดใหญ่บนร่างกายของฉัน สีหน้าของ
ผกู้ ล้าก็หมน่ หมองลง แตส่ า� หรบั ฉัน มนั เป็นภาพท่เี ห็นจนชนิ ตา และฉัน
กค็ ดิ วา่ บาดแผลทแี่ ผข่ ยายครอบคลมุ ครงึ่ รา่ งของฉนั นี้ คอื หลกั ฐานวา่ ฉนั
มชี ีวติ อยู่ดว้ ย

เด็กหญิงกับผกู้ ล้� 275

ผู้กล้าทดลองดูว่าใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูรักษาแผลไฟไหม้ของฉนั ได้
หรอื ไม่ แตก่ ด็ เู หมอื นวา่ จะไมส่ า� เรจ็ การรวมเปน็ หนง่ึ เดยี วกบั อฟิ รติ คงจะ
ท�าให้ร่างกายของฉันคงสภาพเสถียรอยู่ได้ทั้งท่ีมีรอยแผลไฟไหม้อยู่
แบบนี้

หลงั จากครนุ่ คดิ เลก็ นอ้ ย ผกู้ ลา้ กห็ ยบิ เอาหนา้ กากทงี่ ดงามออกมา
จากอกเส้ือ

“เจา้ นน่ี ะ่ มผี ลชว่ ยใหพ้ ลงั ตา้ นทานเวทมนตรส์ งู ขน้ึ แลว้ กน็ า่ จะ
ชว่ ยข่มอิฟรติ ที่อยู่ในตัวเธอได้ด้วย”

บอกอยา่ งนน้ั แลว้ ผกู้ ลา้ กล็ บู ไล้หนา้ กากด้วยทา่ ทางทีบ่ ่งบอก
วา่ ให้ความส�าคญั จากนัน้ จึงส่งมนั ใหก้ ับฉัน

“หนา้ กากตา้ นมาร” นน้ั ชว่ ยขม่ อฟิ รติ และปดิ ซอ่ นรอยแผลไหม้
ในเวลาเดียวกนั ทวา่ ผลของมนั ไมไ่ ด้มีเพยี งเท่านน้ั

เน่อื งจากความร้สู กึ นกึ คิดของอิฟรติ ถูกกดดนั เข้าไป ความร้สู กึ
ทีเ่ คยถกู เกบ็ กกั เอาไวข้ องฉันจึงเออ่ ล้นออกมา

ความเหงาท่ีต้องอยู่คนเดียว ความหวาดกลัวท่ีต้องกลายเป็น
มนษุ ยม์ าร ความรสู้ กึ ผดิ ทเ่ี ปน็ ผสู้ งั หารเพอ่ื นคนแรกของตวั เอง ความโกรธแคน้
รนุ แรงซงึ่ มตี อ่ โลกอนั ไรเ้ หตผุ ลน.้ี .. การสวมหนา้ กาก ทา� ใหฉ้ นั ไดค้ วามรสู้ กึ
ในฐานะเด็กกลบั คนื มา

ผกู้ ลา้ ชว่ ยกอดฉนั เอาไวต้ ลอดจนกระทง่ั ฉนั สงบสตอิ ารมณล์ งได้
ฉันจ�าได้ว่าหลังจากน้ันช่ัวระยะหน่ึง ฉันใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัว
ถึงขนาดสนทนากับผ้กู ล้าได้เพยี งคนเดียวเท่านั้น
ฝ่ายผูก้ ลา้ กไ็ มม่ ีทีทา่ ว่าจะรา� คาญฉัน แตก่ ลบั ช่วยดแู ลฉนั อย่าง
เป็นมิตร ทั้งยังส่ังสอนฉันจนกระท่ังหัวใจของฉันค่อยๆ ผ่อนคลายลง
ทีละนอ้ ย และพดู คยุ สนทนาเหมือนคนธรรมดาได้ในทสี่ ดุ
ฉนั ปดิ ซอ่ นทงั้ รา่ งกายดว้ ยชดุ คลมุ แลว้ ตดิ ตามผกู้ ลา้ ไปทวั่ เพราะ
ฉันกลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง จึงได้พยายามไล่ติดตามแผ่นหลังของเธออย่าง

276

เอาเป็นเอาตาย
ชว่ งนนั้ เอง ทฉ่ี นั ไดร้ บั การแนะนา� ใหร้ จู้ กั องคก์ รทเ่ี รยี กวา่ สมาคม

ช่วยเหลือซึ่งกันและกันระหวา่ งนกั ผจญภัย
เดก็ หญงิ ผเู้ งยี บงนั และปดิ บงั ใบหนา้ ดว้ ยหนา้ กากตลอดเวลา คอื

คา� ประเมนิ ท่มี ตี ่อฉันในเวลาน้ัน
ฉันเป็นเพียงสัมภาระชิ้นหนึ่งท่ีเอาแต่หลบซ่อนอยู่หลังเงาของ

ผูก้ ลา้ โดยทา� ประโยชน์อะไรไมไ่ ดเ้ ลยแม้แตน่ อ้ ย

วันหน่ึง ได้เกิดเร่ืองแบบนี้ขึ้นท่ีสมาคมซึ่งฉันได้ติดตามผู้กล้า
เขา้ ไปแล้วหลายครัง้

“เด็กใส่หน้ากากคนนั้นเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม? งานคราวน้ีมัน
อันตราย ให้เขาอยเู่ ฝ้าที่นไี่ ม่ดกี ว่าร?ึ ”

คนท่ีนึกเป็นห่วงฉันซึ่งไปไหนมาไหนกับผู้กล้าเสมอแม้กระทั่ง
เวลาไปปราบปิศาจ เอ่ยทักแบบนน้ั

ทวา่ ฉนั ทา� ไดเ้ พยี งหวาดกลวั ดว้ ยเหตทุ วี่ า่ สา� หรบั ฉนั ในตอนนน้ั
ผทู้ เี่ ชอื่ ถือไดม้ เี พยี งผูก้ ลา้ แค่คนเดยี ว

ส�าหรับฉันผู้กล้าคือทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันไร้ซึ่งความคิดท่ีจะออก
ห่างจากผู้กลา้

ฉันคิดว่าถ้าเร่ืองที่ฉันเป็นมนุษย์มารรั่วไหลออกไปละก็ พวก
ผู้ใหญ่คงจะต้องฆ่าฉันแน่ๆ ด้วยสามัญส�านึกติดตัวท�าให้ฉันคิดไปได้ถึง
ขนาดนนั้

ผู้กล้ายม้ิ เฝ่อื นให้กบั ฉันซ่ึงเปน็ แบบนน้ั
“ไม่เป็นไรหรอก พวกคนที่นี่เปน็ คนอ่อนโยน ท่ีสา� คัญ เธอน่ะ
แข็งแกรง่ นะ เพราะฉะน้นั ไม่เป็นไรหรอก”
พลางชว่ ยปลอบโยนฉนั อยา่ งน้ัน
ดังนั้นฉันจึงคิดว่าฉันพยายามได้ ฉันอยากจะตอบสนองความ

เดก็ หญงิ กับผู้กล้� 277

คาดหวังของผู้กล้า และอันที่จริงตัวฉันเองก็รู้ว่าจะท�าตัวแบบน้ีตลอดไป
ไมไ่ ด้ ทส่ี า� คญั ไมร่ วู้ า่ ทา� ไมคา� พดู ของผกู้ ลา้ จงึ เตม็ เปย่ี มไปดว้ ยความมน่ั ใจ
และท�าใหฉ้ ันเชอ่ื ว่าทกุ อยา่ งทเ่ี ธอพดู เปน็ ความจรงิ ได้

แลว้ ตวั ฉนั ทส่ี งบสตอิ ารมณล์ งไดอ้ ยา่ งนา่ มหศั จรรย์ กเ็ ลอื กทจ่ี ะ
อยโู่ ยงเฝ้ารอผ้กู ลา้ ตัง้ แต่วันนั้นเปน็ ตน้ มา

ฉันเรียนรู้สงิ่ ตา่ งๆ ทีห่ อ้ งพักรอนัดพบขา้ งๆ ประชาสัมพันธข์ อง
สมาคม

ช่วงนั้นเองท่ีฉันได้รับการบอกเล่าว่าช่ือของประเทศแห่งนี้คือ
อาณาจกั รเบอรม์ นุ ด์ นอกจากนัน้ กย็ งั ไดร้ ู้อีกด้วยว่าบรเิ วณรอบๆ มหา-
พงไพรแห่งจรู า่ นั้นมีประเทศต่างๆ อยูห่ ลายประเทศ

เรอ่ื งทฉ่ี นั ไดเ้ รยี นรไู้ มไ่ ดม้ เี พยี งแคช่ อื่ อาณาจกั ร แตค่ นทม่ี เี วลาวา่ ง
จากงานประชาสมั พนั ธย์ งั ชว่ ยสอนการคดิ เลขใหฉ้ นั นอกจากนน้ั กย็ งั ชว่ ย
สอนตัวอักษรให้ฉนั อีกหลายชนิด

บางทีฉันก็แอบฟังเสียงของบรรดานักผจญภัยที่พูดคุยกันเร่ือง
สภาพของอาณาจักรรอบๆ ท�าให้ฉันเข้าใจไดค้ ร่าวๆ ว่าบรเิ วณรอบๆ น้ี
มีอาณาจักรแบบไหนอยู่ และมีความเก่ียวข้องกันในด้านความแข็งแกร่ง
อย่างไรบา้ ง

ส�าหรับฉันท่ีไม่เคยได้ไปโรงเรียน สมาคมจึงกลายสภาพเป็น
อาคารเรียนไป

แลว้ ยังมเี รือ่ งของเวทมนตรอ์ กี
ซอร์เซอเรอร์ (ผู้ใช้เวทธรรมชาติ) กับชาแมน (ผู้ใช้ค�าสาป)
เมจิกเชียน (ผูใ้ ชม้ นตรด์ �า) แลว้ ก็ เอนชานเตอร์ (ผู้ใชอ้ าคม)
ในจ�านวนผู้ที่แวะเวียนเข้ามาท่ีสมาคม มีบางคนที่ช�านาญ
เวทมนตร์เหล่านน้ั อยู่ดว้ ย
เป็นโชคดีของฉันที่ได้เรียนรู้ความล้ีลับของโลกใบน้ีจากบรรดา

278

นักผจญภยั ที่เร่มิ สนิทสนมกันดังทก่ี ล่าวมา
ดูเหมือนจะมีความลึกล้�าซ่ึงฉันไม่อาจท�าความเข้าใจได้อยู่ด้วย

แต่สิง่ ท่จี า� เปน็ สา� หรับฉันในเวลานั้นคือการเรยี นรวู้ ธิ กี ารคบหากับภตู
อิฟริตซึ่งเป็นภูตชั้นสูงได้รวมกลายเป็นหน่ึงเดียวกับฉันไปแล้ว

ดว้ ยเหตนุ ้ี ฉนั จงึ ใชพ้ ลงั ของอฟิ รติ ไดโ้ ดยไมต่ อ้ งผา่ นขนั้ ตอนยงุ่ ยากทเ่ี รยี ก
วา่ การทา� สญั ญา

แตท่ ง้ั นี้ จะลมื ไมไ่ ดว้ า่ อฟิ รติ อยใู่ นสภาวะถกู ผนกึ ดว้ ย “หนา้ กาก
ต้านมาร” ฉันคน้ หาวิธที ่ีจะคบหากับอฟิ ริตอย่างระมดั ระวงั และในทสี่ ุด
ถา้ เพยี งแค่ในระดบั หน่งึ ละก็ ฉันเองก็ควบคุมพลงั ได้โดยทไ่ี มส่ ร้างภาระ
ใหแ้ ก่ร่างกายได้

ไมร่ วู้ า่ เมอื่ ไรกนั ทฉ่ี นั เรม่ิ ถกู เรยี กดว้ ยสมญานามวา่ “ผปู้ กครอง-
แห่งเพลิงกมั ปนาท” ในฐานะเอเลเมนทาเลอร์ (ผู้บงการภตู ) ซึง่ ควบคุม
เปลวไฟไดด้ ั่งใจ และช�านาญการใช้เวทระเบิดเพลงิ

ฉันเติบโตขึ้นถึงขนาดที่หากร่วมผจญภัยไปกับผู้กล้าก็ไม่มีใคร
นกึ เป็นหว่ งอกี ต่อไป กลบั กัน ฉันไดร้ บั การยอมรบั ในฐานะพวกพ้องใน
การร่วมเดนิ ทาง-------ในฐานะพารต์ เนอรข์ องผกู้ ลา้ ------ด้วยซ้า�

มันท�าให้ฉันดีใจมาก เพราะที่ฉันพยายามมาก็เน่ืองจากว่าฉัน
อยากได้รับการยอมรับจากผู้กล้าซ่ึงเป็นผู้มีพระคุณ และอยากเป็น
ประโยชน์กับเธอแมจ้ ะเล็กนอ้ ยก็ยงั ดี

ความพยายามนนั้ สัมฤทธิผ์ ล และฉนั กไ็ ด้ชว่ งเวลาทม่ี ีความสุข
ที่สดุ มา

ทวา่ หลายปหี ลงั จากนนั้ ผกู้ ลา้ กอ็ อกเดนิ ทางไปโดยทง้ิ ฉนั เอาไว.้ ..
ฉนั ไมท่ ราบเหตผุ ลนน้ั ผกู้ ลา้ เองกค็ งจะมเี หตผุ ลสว่ นตวั บางอยา่ ง
อยเู่ หมือนกนั กระมงั
เหตุผลบางอย่าง เหมือนกับที่ฉันมี สักวันหนึ่งฉันเองก็คิดจะ

เดก็ หญิงกบั ผู้กล�้ 279

ออกเดินทางเหมือนกัน ดงั น้ันฉนั จึงบน่ ว่าอะไรผ้กู ลา้ ไมไ่ ด้
ฉันอยากไปฆา่ ราชาปศิ าจหรอื ? ไม่หรอก ท่ีจรงิ แลว้ -------
ชายที่ไว้ชวี ติ ฉนั แล้วก็ทิง้ ฉนั ฉนั อาจเพียงแค่อยากจะรใู้ จจริง

ของเขาเท่าน้ันก็ได้ และฉันก็อยากจะให้เขายอมรับในตัวฉันอีกคร้ังหนึ่ง
ยอมรับว่ามนุษย์อยา่ งฉนั นนั้ ยงั มชี วี ติ อยู่

เพราะตวั ฉนั เองมคี วามปรารถนาท่ีเห็นแก่ตวั แบบนนั้ อยู่ ดงั น้นั
ฉนั จงึ ไม่มีสทิ ธทิ์ จ่ี ะห้ามไมใ่ หผ้ กู้ ลา้ ออกเดนิ ทางไปตามล�าพงั

ฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กท่ีไม่รู้จักแยกแยะอีกต่อไปแล้ว
ดงั นน้ั หยาดนา�้ ทท่ี า� ใหห้ นา้ กากเปยี กปอนนตี่ อ้ งเปน็ สงิ่ ทฉ่ี นั คดิ ไปเองแนๆ่
ฉนั เฝา้ มองผูก้ ล้าออกเดินทางโดยบงั คับตวั เองให้คดิ เชน่ นนั้

-------เราตอ้ งได้พบกันอีกแน-่ ------

คา� พดู นน้ั สลกั ลงในใจ และฉนั กต็ ดั สนิ ใจวา่ ฉนั จะตอ้ งแขง็ แกรง่
ขนึ้ ใหไ้ ด้

*

แมผ้ กู้ ลา้ จะเดนิ ทางจากไปแลว้ ฉนั กย็ งั คงเวยี นวนไปตามประเทศ
ต่างๆ เป็นบรเิ วณกว้าง

เพราะฉันคิดว่าฉันอยากจะช่วยเหลือผู้คนท่ีก�าลังทุกข์ทรมาน
เหมอื นกบั ที่เธอท�า

ไมร่ วู้ า่ เปน็ เพราะการรวมรา่ งกบั อฟิ รติ หรอื เปลา่ รา่ งเนอ้ื ของฉนั
จึงหยดุ การเจริญเติบโตเมื่ออายไุ ด้ประมาณ 16 หรอื 17 ปี ฉนั รู้สกึ
เหมือนวา่ มนั เปน็ คา� สาปของราชาปศิ าจ แตม่ นั กถ็ อื เปน็ เรอื่ งดสี า� หรบั การ
เคลอื่ นไหวในฐานะนกั ผจญภยั

280

โดยมาก นักผจญภัยมักเป็นผูท้ ท่ี �างานเสี่ยงอนั ตรายเชน่ ไปเก็บ
พืชพรรณหายากในป่าหรือจัดการกับปิศาจเพ่ือให้ได้มาซึ่งวัตถุดิบ ด้วย
เหตุนั้นกระมัง จึงมีกระแสในท�านองท่ีว่าผู้ซึ่งแข็งแกร่งน้ันคือผู้ย่ิงใหญ่
เพราะมีชีวิตอยู่โดยเส่ียงกับความตายตลอดเวลา ผู้แข็งแกร่งจึงได้รับ
ความเคารพและเปน็ ท่พี ึ่งพาตามความแขง็ แกรง่ นั้น

องคก์ รทช่ี อื่ วา่ สมาคมชว่ ยเหลอื ซง่ึ กนั และกนั ระหวา่ งนกั ผจญภยั
คือองค์กรอันเป็นศูนย์รวมของผู้คนที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระโดยไม่สังกัด
ประเทศใดๆ

ดงั นนั้ แมจ้ ะไดร้ บั บาดเจบ็ จากการตอ่ สกู้ บั ปศิ าจ หนว่ ยงานของ
ประเทศก็จะไม่มาดูแลให้ ในประเทศเองก็มีการจัดตั้งกองอัศวินของ
ตวั เอง เพื่อปกปอ้ งอาณาบริเวณในปกครองของประเทศตน

ในเวลาทเี่ มอื งถกู ปศิ าจโจมตี กม็ กี ารจา้ งวานใหช้ ว่ ยปราบปราม
มาจากผู้ปกครองพน้ื ทีเ่ หมือนกัน แต่โดยพื้นฐานแลว้ จะไมม่ แี นวคดิ ใน
เรอ่ื งการใหค้ วามรว่ มมอื ตอ่ กนั และกนั ระหวา่ งภาครฐั กบั นกั ผจญภยั ดงั นน้ั
ภาครัฐจึงมีพื้นที่ในปกครองแค่เพียงขอบเขตที่กองทัพของตนจะปกป้อง
คุ้มครองได้ และพน้ื ทที่ ่ใี ช้ชวี ติ ไดใ้ นสมยั นัน้ ก็แคบกวา่ ปัจจุบันหลายเทา่

บางคร้ังกม็ ปี ิศาจทีแ่ ข็งแกรง่ เขา้ โจมตีเมือง
อย่างเชน่ งสู ามหวั หรือสงิ โตมปี ีก ฯลฯ เวลาทป่ี ศิ าจซ่ึงถกู เรียก
วา่ ภยั พบิ ตั มิ าปรากฏตวั ใกลเ้ มอื ง ทง้ั ประเทศจะแตกตน่ื วนุ่ วายราวกบั เกดิ
สงครามเลยทีเดียว
แนน่ อนวา่ ระบบใหก้ ารชว่ ยเหลอื กนั และกนั โดยขา้ มขอบเขตของ
ประเทศย่อมถูกก�าหนดไว้ในข้อตกลงความร่วมมือระหว่างประเทศ แต่
ทง้ั น้ี ความชว่ ยเหลอื จะมขี น้ึ กต็ อ่ เมอื่ รบั รองความปลอดภยั ไดแ้ ลว้ เทา่ นนั้
ส่วนเรอ่ื งการกา� จัดปิศาจ ประเทศต่างๆ จา� เปน็ จะต้องเดมิ พนั เกียรติยศ
ศักด์ศิ รขี องตน และจัดการให้ได้ดว้ ยตัวเอง
ดว้ ยเหตนุ จ้ี งึ ยง่ิ ทา� ใหป้ ระชาชนซง่ึ มสี ทิ ธพิ ลเมอื งไดร้ บั ความสา� คญั

เด็กหญงิ กบั ผกู้ ล�้ 281

ส่วนคนอ่ืนๆ นอกจากนั้นจะต้องสร้างที่อยู่อาศัยนอกก�าแพงเมืองซ่ึงมี
อนั ตรายมากกวา่

ผู้ที่ไม่มีสิทธิพลเมืองต่างเคยชินกับการถูกแย่งชิง ส่วนใครท่ีมี
กา� ลงั ก็จะกลายเปน็ นกั ผจญภัยเพ่ือปกป้องตัวของตัวเอง

ดงั นน้ั จงึ เปน็ เรอ่ื งธรรมดาทค่ี วามเหลอ่ื มลา้� ระหวา่ งผยู้ ากจนกบั
ผรู้ ่�ารวยจะเพ่มิ มากขนึ้

กฎของโลกน้ีคือผู้แข็งแกร่งกินผู้อ่อนแอ การที่ผู้อ่อนแอถูก
ท�าร้ายนัน้ ถือเปน็ เรือ่ งทช่ี ่วยไม่ได้

ฉัน อยากจะปกปอ้ งบรรดาผ้ทู ี่ยากไร้เหล่าน้ัน
เหมอื นกบั ผกู้ ลา้ ซง่ึ มอบความชว่ ยเหลอื ทฉ่ี นั ปรารถนาวา่ ตอ้ งการ
จากใจจริงแกฉ่ นั
ถา้ ฉนั ทอดทง้ิ พวกเขา ฉนั กไ็ มต่ า่ งอะไรกบั ราชาปศิ าจ ดงั นนั้ ฉนั
จึงพยายามทา� งานอยา่ งสดุ กา� ลังในฐานะมติ รของผู้ออ่ นแอเสมอมา
และไม่ทราบว่าเมื่อไร ท่ีฉันเร่ิมถูกเรียกขาน และเป็นท่ีพึ่งพา
ของผู้คนในฐานะวีรสตรี

*

มมี ังกรเขา้ จูโ่ จมเมอื ง
กา� ลงั ในการตอ่ สู้ของมันเทียบเทา่ ได้กับกองทัพทั้งกองทัพ มัน
คอื ปศิ าจระดบั ภยั พบิ ตั อิ ยา่ งแทจ้ รงิ ราชอาณาจกั รเบอรม์ นุ ดอ์ อกประกาศ
ภาวะฉกุ เฉนิ ในทันที และเขา้ สสู่ ถานการณ์ตึงเครยี ด ทัง้ ยงั มีการจ้างวาน
มาถึงฉนั เหมือนเปน็ เร่ืองแนน่ อน
ฉนั ไดร้ มู้ าวา่ จะเกดิ มอนสเตอรร์ ะดบั ภยั พบิ ตั ขิ น้ึ ครง้ั หนงึ่ ในชว่ ง
ระยะเวลาหลายปี แตป่ ศิ าจคราวนเ้ี รยี กไดว้ า่ เปน็ ตวั ฉกาจฉกรรจเ์ ลยทเี ดยี ว
การโจมตแี บบคร่ึงๆ กลางๆ น้นั ใชก้ บั มงั กรไมไ่ ด้ผล กองอศั วิน

282

ที่อ่อนด้อยด้านพลังโจมตีจึงไม่อาจนับเป็นก�าลังรบได้ ฉันเองก็เข้าร่วม
การต่อส้แู บบถวายชวี ิต แต่เม่ือดาบใชไ้ มไ่ ดผ้ ลก็ดูเหมอื นวา่ ฉนั จะไมอ่ าจ
เปน็ ภยั คกุ คามตอ่ มนั ไดม้ ากนกั หากปลอ่ ยไวแ้ บบนต้ี อ่ ไปจะตอ้ งมผี เู้ สยี ชวี ติ
เปน็ จา� นวนมากแน่ เม่ือคดิ อยา่ งนนั้ ฉันจึงเรยี กอิฟรติ ให้ตนื่ ข้นึ หลงั จาก
ทไ่ี มไ่ ดเ้ รยี กมานาน

ลมหายใจรอ้ นระอทุ ม่ี งั กรปลอ่ ยออกมาเขา้ หอ่ หมุ้ รา่ งของฉนั แต่
สา� หรับฉันทรี่ วมร่างกับอิฟริต มนั เป็นการโจมตที ่นี ่าเบ่ือ ไม่ตา่ งอะไรกับ
สายลมทแ่ี ผ่วเบา

เมื่อรู้สึกตัวว่าลมหายใจที่ภาคภูมิใจนั้นใช้ไม่ได้ผล เจ้ามังกรก็
เกิดความหวาดกลัวต่อตัวตนของฉัน ทว่าก็สายไปเสียแล้ว คลื่นเพลิง
เปล่งประกายสีขาวจากสองมือของฉันพุ่งตัวออกเข้ารัดพันร่างของเจ้า
มังกรทพ่ี ยายามจะหลบหนีเอาไว้

โดยผลลพั ธ์ ฉนั แผดเผาเจา้ มงั กรจนสน้ิ ซากไดส้ า� เรจ็ ทวา่ กต็ อ้ ง
จา่ ยคา่ ชดเชยโดยตัวฉนั ต้องตกอย่ใู นสภาพหลับใหลถงึ 1 สัปดาหเ์ ต็ม

สาเหตุกค็ ือการถดถอยของพลงั เวทมนตร์ ตวั ฉนั ซึง่ มอี ายเุ ข้าสู่
วยั แรกชรานนั้ ไมส่ ามารถรวบรวมสมาธไิ ดเ้ หมอื นกบั สมยั ยงั สาวอกี ตอ่ ไป
การถดถอยของพลงั สมาธกิ เ็ ทยี บเทา่ กบั การถดถอยของพลงั เวทนนั่ เอง

เนอ่ื งจากรวมเปน็ หนง่ึ เดยี วอยกู่ บั อฟิ รติ ฉนั จงึ มปี รมิ าณแกน่ เวท
เพียงพอ ทว่าพลังใจท่ีจะควบคุมพลังงานน้ันได้ถดถอยลงไปเสียแล้ว
เน่อื งจากร่างกายไม่มกี ารแก่ชรา ฉันจงึ ไมท่ ันรู้สกึ ตัววา่ พลงั ใจของตัวเอง
น้ันถดถอยลง แต่เมื่อลองคิดดูแล้วก็ไม่ใช่เร่ืองแปลกที่พลังใจของฉันจะ
ถดถอย เพราะฉันต้องขม่ อิฟริตเอาไวต้ ลอดเวลานัน่ เอง

ถือวา่ ดไี ปที่โดยสรปุ ก็พอจะจัดการกบั เจ้ามงั กรได้ แตถ่ า้ พลาด
ไปแมเ้ พยี งกา้ วเดยี ว กอ็ าจทา� ใหอ้ ฟิ รติ ซง่ึ เลวรา้ ยยง่ิ กวา่ เจา้ มงั กรถกู ปลดปลอ่ ย
ออกมา

เมอื่ นึกถึงเรอื่ งในอดีต ฉันก็หวาดกลัวจนใบหน้าซดี เผือด

เด็กหญิงกบั ผกู้ ล�้ 283

เพราะหากผดิ พลาดขน้ึ มา ฉนั อาจจะแผดเผาผคู้ นทค่ี วรปกปอ้ ง
จนส้นิ ด้วยมือนีอ้ ีกกเ็ ปน็ ได้

-------เวลาคงมาถึงแล้ว-------ฉนั คดิ อย่างนนั้ ถ้าฉันอ่อนแอ
ลง อิฟริตก็อาจจะออกมาอาละวาด ดังนั้นนี่คงถึงเวลาท่ีฉันควรจะต้อง
คิดเร่อื งการถอนตวั แลว้ ก็ได้

เม่ือฉันลองปรึกษาเร่ืองนี้กับคุณไฮนซ์ หนึ่งในผู้ท�าหน้าท่ีดูแล
สมาคมชว่ ยเหลอื กนั ระหวา่ งนกั ผจญภยั ซง่ึ ชว่ ยดแู ลฉนั มาตง้ั แตฉ่ นั ยงั เลก็
เขาก็บอกว่า

“ถ้างั้นก็มุ่งหน้าไปราชอาณาจักรอิงค์ราเซียสิ ท่ีนั่นน่าจะก�าลัง
ประกาศรับคนท�าหน้าที่ฝึกสอนเทคนิคการต่อสู้ข้ันพื้นฐานอะไรเทือกน้ัน
ใหพ้ วกหนา้ ใหมอ่ ยู่ นกั ผจญภยั ทถ่ี อนตวั จากงานแลว้ มมี ากกจ็ รงิ แตค่ นที่
จะใหก้ ารศกึ ษาคนอนื่ ไดน้ ะ่ ถอื เปน็ ทรพั ยากรบคุ คลมคี า่ เชยี วละ”

คุณไฮนซ์บอกอย่างนั้น แล้วยังช่วยเขียนหนังสือแนะน�าตัวให้
ฉนั ด้วย

“ขอบคุณนะคะ ฉนั ตอ้ งรบกวนทกุ คนในทกุ ๆ เรอื่ งเลย”
“ไม่เอาน่าไม่เอา พวกเราน่ะรู้สึกขอบคุณคุณชิสุนะ? ท่ีได้รับ
การชว่ ยเหลือในทุกๆ เร่ืองนะ่ เปน็ พวกเราเองมากกว่าด้วยซ้�า”
เมอ่ื ฉนั เอย่ ขอบคณุ เขากห็ วั เราะดว้ ยทา่ ทางขดั เขนิ แลว้ ตอบเชน่ นนั้
“รักษาตัวด้วยละ่ ถ้ามีเวลาพักอกี เม่อื ไหรก่ ็โผลห่ นา้ บ้างนะ”
คุณไฮนซ์บอกอย่างน้ันปิดท้าย แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็มาส่ง
ฉนั ออกเดนิ ทาง สงิ่ นท้ี า� ใหฉ้ นั รสู้ กึ ไดว้ า่ ฉนั เปน็ พวกพอ้ งของทกุ คน ฉนั จา�
ได้ว่าฉันร้สู ึกดใี จเอามากๆ
และดว้ ยเหตนุ ี้ ฉนั จงึ ถอนตวั จากการเปน็ นกั ผจญภยั แลว้ เรม่ิ ตน้
เดนิ ไปบนเส้นทางของครผู ชู้ ี้แนะแทน

284







พวกเราเดนิ ทางถึงหมบู่ า้ นกอ็ บลนิ ในที่สดุ
แมเ้ วลาจะผา่ นไปไมถ่ งึ 2 สปั ดาหห์ ลงั เดนิ ทางออกจากหมบู่ า้ น
แต่ผมก็รสู้ ึกคิดถงึ ทน่ี ่อี ยูด่ ี
กน็ ะ จริงๆ มันเปน็ แค่ลานกว้างลอ้ มรอบดว้ ยรั้ว ดงั นนั้ จะเรยี ก
ว่าหมู่บา้ นกร็ สู้ ึกขัดๆ อย่างไรชอบกล...
ดูเหมือนว่าระหว่างที่พวกเราเดินทาง ทุกคนจะใช้ชีวิตกันโดย
ตัง้ เต็นท์อยอู่ าศยั แบบง่ายๆ แฮะ
ผมสงั เกตเหน็ ทนั ทวี า่ มกี ารตงั้ หมอ้ ขนาดใหญไ่ วต้ รงบรเิ วณทเ่ี คย
กอ่ ไฟ ณ ใจกลางหม่บู า้ น
ดูเหมือนว่าจะมีการเพิ่มการต้ม! เข้าไปในวิธีการท�าอาหารซ่ึง
เคยมแี ตย่ า่ งโอนล!ี่ เปน็ ทเ่ี รยี บรอ้ ยแลว้ เปน็ การพฒั นาอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั จรงิ ๆ
แล้วหม้อนี่มาจากไหนกัน? พอมองดีๆ ก็พบว่าดูเหมือนจะ
เปน็ การนา� กระดองของบก๊ิ เทอรเ์ ทลิ (เตา่ ยกั ษอ์ สรพษิ มาร) มาดดั แปลงเอา
ไม่รู้วา่ ขยายขอบเขตการลา่ เหยอื่ ไปถึงไหนกันแนแ่ ฮะ...
แตเ่ อาเถอะ อย่างไรกส็ บายใจไปได้เปลาะหนงึ่ เพราะดูเหมอื น
ว่าจะไม่ถกู ปิศาจอืน่ ๆ ลอบโจมตี

ทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน เหล่าฮ็อบก็อบลินผู้อยู่อาศัยก็รู้สึกถึง
พวกเรา และพากนั โหร่ อ้ งแสดงความยนิ ดตี อ้ นรบั การกลบั มาของพวกเรา

นา่ เสียดายที่ไมม่ ีของฝากใหพ้ วกเขาเลย
แตเ่ อาเถอะ ผมมองเหน็ ว่ามพี วกหนงั สตั วข์ องปศิ าจทีล่ ่ามาได้
ตากแหง้ เอาไว้อยู่ ดังนนั้ พวกคนแคระคงจะช่วยท�าเส้อื ผา้ ให้ได้ในทันที
แต่สักวัน ผมก็อยากจะใหพ้ วกกอ็ บลินทา� ได้ดว้ ยตัวเองนะ่ นะ
เอาละ ผมพยายามจะหาตวั รกิ รุ โุ ดเพอ่ื จะไดเ้ รยี กทกุ คนมารวมตวั

288

กันและแนะนา� ตวั ใหพ้ วกคนแคระ
ทว่าไม่จ�าเปน็ เพราะรกิ ุรโุ ดเป็นฝา่ ยวิง่ มาหาผมเอง
ผมคดิ วา่ เขากระวกี ระวาดลนลานเพราะตอ้ งการรบี ออกมาตอ้ นรบั

พวกเรา ทวา่ ใบหน้านั้นกลับดูเหมอื นกา� ลงั หนกั ใจอะไรบางอย่าง
เกิดอะไรขึ้นหรือไง? ผมตั้งใจจะถามออกไปแบบน้ัน ทว่าก็

ไมจ่ า� เปน็ อกี เหมือนกัน
“ยินดตี อ้ นรับกลบั มาครบั ! ตอ้ งขออภัยจรงิ ๆ ทา่ นริมุรุเพิง่ จะ

กลับมาแทๆ้ ทวา่ มแี ขกมารอพบทา่ นอย่คู รบั ...”
ขออภยั จรงิ ๆ ทต่ี อ้ งรบกวนทงั้ ทย่ี งั เหนอื่ ยครบั ! รกิ รุ โุ ดตอบขอ้ สงสยั

ของผมดว้ ยทา่ ทางเกรงๆ
แขก...? ผมไมไ่ ดม้ ีคนรู้จกั ทไ่ี หนสกั หน่อย?
อยา่ งไรกต็ ามแต่ ผมใหพ้ วกคนแคระทศั นศกึ ษาภายในหมบู่ า้ น

ไดต้ ามสบายไปก่อน เพราะอย่างไรพวกเขากต็ อ้ งมาอาศยั อยูท่ ่นี ี่ ดงั นนั้
คงจะมคี วามสนใจเปน็ แน่

ส่วนบรรดาอุปกรณท์ ผ่ี มขนมา ผมจบั ยดั ใส่ไว้ในเต็นท์ที่ว่างอยู่
อย่างไรซะก็คงดกี วา่ ปล่อยไวก้ ลางดนิ กลางทรายแหละ

ผมมอบหมายให้ริกุรุท�าหน้าที่ดูแลพวกคนแคระ แล้วค่อยให้
รกิ ุรุโดพาไปยงั ทที่ แี่ ขกรออยู่

รกิ รุ โุ ดนา� ทางผมไปยงั เตน็ ทท์ มี่ ขี นาดใหญห่ นอ่ ย ดเู หมอื นวา่ จะ
สรา้ งข้ึนไวส้ �าหรับต้อนรับแขกต้งั แต่เมอื่ ไรก็ไมท่ ราบ

ใครกนั นะ? เอาเถอะ ลองพบดเู ดยี๋ วกร็ เู้ องแหละ ผมคดิ อยา่ งนน้ั
พลางเข้าไปในเต็นท์

และก็ตอ้ งตกใจทันทที ลี่ อดเขา้ ไปในเต็นท์
ท่ีอยู่ภายในนั้น คือกอ็ บลนิ จา� นวนมาก
หลายตนแตง่ ตวั ดี และมผี ตู้ ดิ ตามตนละอกี จา� นวนหนง่ึ
น่าจะเป็นหัวหน้าเผ่ากับผู้คุ้มกันมั้ง? ดูท่าทางคงไม่ได้พกพา

บทที่ 4 ผ้ปู กครองแหง่ เพลงิ กัมปน�ท 289

อาวุธ แตถ่ ึงจะพกก็ไมม่ ีปัญหาอะไรอยดู่ ี
ทนั ใดนน้ั เองบรรดากอ็ บลนิ กห็ มอบกราบลงกบั พน้ื โดยไมส่ นใจ

ความมนึ งงของผม
“““ยนิ ดที ไ่ี ดพ้ บเปน็ ครง้ั แรกขอรบั ทา่ นผยู้ งิ่ ใหญ!่ ไดโ้ ปรดรบั ฟงั

ความปรารถนาของพวกเราด้วยเถิดขอรับ!!”””
แลว้ กเ็ อ่ยปากอยา่ งน้นั โดยพรอ้ มเพรียง
ทา่ นผยู้ งิ่ ใหญ?่ ดเู หมอื นวา่ จะหมายถงึ ผมนะ แตจ่ ะโอเวอรไ์ ปไหม

ทวา่ สายตาทเ่ี จา้ พวกนม้ี องดผู มเปน็ สายตาทเี่ ขยี นไวว้ า่ เอาจรงิ อา่ นไดว้ า่
จริงจงั ดว้ ยสิ

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าคาดหวังอะไรจากผมกัน แต่ก่อนอ่ืนก็ฟังดู
หนอ่ ยเถอะ

“อืม ลองว่ามาส”ิ
“ขอรับ เป็นพระคุณอย่างย่ิง! ความปรารถนาของพวกเราคือ
อยากขอใหท้ ่านรบั พวกเราไวภ้ ายใต้บังคบั บญั ชาด้วยขอรบั !!”
หัวหน้าเผ่าตนหน่ึงท�าหน้าเป็นตัวแทนกล่าวถ้อยค�า ส่วนตนที่
เหลือรอบๆ นัน้ กพ็ ากนั พยกั หนา้ แสดงออกวา่ เห็นพ้องต้องกัน
“““ขอฝากตัวดว้ ยขอรับ!!”””
และหลงั จากเหลอื บมองมาทางนด้ี ว้ ยแววตาทเี่ ปย่ี มดว้ ยความหวงั
ทัง้ หมดกพ็ ากนั หมอบราบกราบลงพ้นื พร้อมกันอกี ครัง้

บอกตามตรง ผมคดิ ในใจว่าย่งุ ยากฉบิ
พวกเราเอง ต่อไปนกี้ ย็ ังต้องฟื้นฟูหม่บู า้ นของตัวเองกนั อยเู่ ลย
เพราะงน้ั ไม่มเี วลามาย่งุ กับพวกเอ็งหรอกเฟย้ !
ผมอยากจะปฏิเสธออกไปอย่างนั้น แต่เรื่องท่ีว่าก�าลังคนของ
หมบู่ า้ นนล้ี ดนอ้ ยลงไปกเ็ ปน็ ความจรงิ เหมอื นกนั อยา่ งไรเสยี กค็ าดการณ์
ไดว้ า่ อกี ไมช่ า้ จะตอ้ งเกดิ การตอ่ สแู้ ยง่ ชงิ เขตแดนในอาณาบรเิ วณรอบๆ นี้

290

ดงั นนั้ การรวมเผ่าอื่นๆ เขา้ มาตัง้ แตต่ อนนีเ้ ลยก็อาจเป็นเรอ่ื งดเี หมอื นกนั
แต่ถ้ามีการท�าอะไรท่ีเป็นการทรยศกนั จากภายใน กค็ ่อยเจี๋ยน

มนั ให้หมด
ผมจะไมย่ อมรับการทรยศเปน็ อนั ขาด
ความคิดอ่อนหัดจะเป็นตัวเกะกะในการปกครองพวกปิศาจ

ดังนน้ั จงึ จา� เป็นจะตอ้ งรบั มอื อยา่ งเลอื ดเยน็ ผมจงึ ตัดสนิ ใจรับเจ้าพวกนี้
เขา้ มา เพอื่ เตรียมตวั เตรียมใจในเร่อื งดังกล่าวด้วย

ผมพดู ให้ตัวเองฟงั อีกครัง้
ถา้ เจา้ พวกน้ีเกิดทรยศขน้ึ มาละก็ ผมจะฆ่าเจา้ พวกน้ีใหห้ มด
ว่าแต่... ผมเนี่ย คดิ เรอื่ งการฆ่า! ไดง้ า่ ยดายขนาดน้เี ลยเหรอ
ขนาดตัวเองยังตกใจตวั เองเลย
เอาเถอะ ก็คงดีกว่ามัวกลุ้มใจมง้ั
วา่ แต่เท่าท่ดี ู เจา้ พวกน้ดี ูเหมอื นจะเปน็ ตวั แทน แลว้ ทา้ ยที่สดุ
จะมกี า� ลงั พลสักก่ีตนล่ะนี?่
เม่ือนึกถึงเร่ืองท่ีว่าผมต้องน่ังต้ังชื่อให้เจ้าพวกนี้อีกแล้ว ผมก็
ถอนหายใจออกมา...

บรรดาก็อบลินซ่ึงเป็นข้ารับใช้ของแต่ละเผ่าพากันเดินทางกลับ
ไปแจง้ เรื่องใหห้ มู่บา้ นของตนทราบ

เอาละ ส่วนผมก็น่ังฟังเรื่องราวของบรรดาตัวแทนหมู่บ้านที่ยัง
คงอย่รู งั้ ทน่ี ี่

เมอื่ ได้ฟัง ถ้าให้สรปุ เร่ืองราวคร่าวๆ ก็คอื ...
ต้นเหตแุ รกเริ่มเดิมทนี ั้นมาจากการทก่ี ฎระเบยี บของป่าเริ่มเกิด
ความสบั สน ทพ่ี วกเขาตอ้ งทอดทง้ิ หมบู่ า้ นของพวกรกิ รุ โุ ดตอนทเี่ ผา่ กาโร่
เข้ามาโจมตี ก็มีเหตุมาจากว่าพวกเขาไม่มีก�าลังมากพอที่จะแบ่งปันมา
ชว่ ยเหลือได้

บทท่ี 4 ผู้ปกครองแหง่ เพลงิ กัมปน�ท 291

ออรค์ (เผ่าศีรษะหมู) ลซิ ารด์ แมน (เผ่ามนษุ ย์กง้ิ กา่ ) และ...
โอเกอร์ (เผ่ายักษ์ใหญ)่ -------

บรรดาปิศาจท่ีมีสติปัญญาในป่าแห่งนี้ เร่ิมมีการเคลื่อนไหว
เพราะตอ้ งการความเปน็ ใหญ่หรอื เปน็ เจา้ แหง่ ป่า

กระท่ังที่ผ่านมาก็มีการกระทบกระทง่ั กนั บ้างเลก็ ๆ น้อยๆ แตก่ ็
ไมถ่ งึ กบั มกี ารนา� กา� ลงั เขา้ ปะทะกนั เพราะเปน็ ทท่ี ราบกนั โดยไมต่ อ้ งบอก
วา่ ใครคอื เจา้ แห่งป่า

ทวา่ เมอื่ เกดิ เหตกุ ารณท์ เี่ จา้ ผปู้ กครองปา่ แหง่ นห้ี ายตวั ไป เผา่ ตา่ งๆ
จงึ เรม่ิ เคลอ่ื นไหวเหมอื นเพอ่ื จะปลดปลอ่ ยความอดั อน้ั ตนั ใจทผี่ า่ นๆ มา

เดิมที ปิศาจน้ันจะมีอุปนิสัยกระสันอยากจะแสดงพลังของ
ตัวเองให้เป็นท่ีประจักษ์อยู่แล้ว ด้วยเหตุน้ีแต่ละเผ่าจึงหมกหมุ่นอยู่กับ
การเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อจะได้ระบายความอัดอั้นที่ทับถมมานานกัน
เสียที คาดกนั ว่าสงครามจะเปิดฉากข้ึนเมื่อไร ก็คงข้นึ อยกู่ ับเวลาเทา่ นั้น

เผ่าท่ีอ่อนแออยา่ งกอ็ บลิน เมอื่ อยูต่ ่อหน้าเจา้ พวกท่ีว่า กม็ แี ต่
จะถูกป่ันหัวเล่นสนุกเอาเท่าน้นั

บรรดาผนู้ า� กอ็ บลนิ แตล่ ะเผา่ จงึ พากนั ลนลาน เพราะหากปลอ่ ย
ไวแ้ บบนี้ พวกตนคงได้ถูกดึงเข้าไปพวั พนั กับการต่อสู้จนพนิ าศกนั หมด

มกี ารเปดิ ประชมุ ผนู้ า� เผา่ เปน็ เวลาหลายวนั ตดิ ตอ่ กนั แตส่ ดุ ทา้ ย
พวกเขาก็เป็นเพียงปศิ าจท่ไี รป้ ญั ญา

จึงไมม่ ที างทีจ่ ะได้แผนรบั มือดๆี ออกมา...
ท่ามกลางสถานการณ์นั้นก็มีรายงานการโจมตีของเผ่ากาโร่ถูก
สง่ เขา้ มา แตน่ นั่ ไมใ่ ชเ่ วลาทจ่ี ะมวั สนเรอ่ื งดงั กลา่ ว ดว้ ยเหตนุ เ้ี ผา่ ของรกิ รุ โุ ด
จงึ ถกู ทอดท้ิง และถูกลืมไปในท่สี ดุ
แต่ถึงกระน้ัน... ก็ยังคงไม่ได้ความคิดเห็นดีๆ และพอถึงช่วงที่
เสบยี งอาหารเรมิ่ รอ่ ยหรอลง กม็ รี ายงานวา่ เกดิ ภยั คกุ คามใหมป่ รากฏตวั
ข้ึนในป่า

292

นั่นคือข่าวลือเรื่องของสัตว์ประหลาดสีด�ากับบรรดาผู้ท่ีนั่งบน
หลงั นน้ั

พวกเขาเหล่าน้ันวิ่งไปในป่าอย่างรวดเร็วราวกับอยู่ในพ้ืนที่ราบ
กไ็ มป่ าน และจัดการกบั บรรดาปิศาจท่แี ขง็ แกรง่ ในปา่

พวกเขาเป็นใครกันแน่? ข่าวที่น่าตกตะลึงนี้ถูกส่งมาถึงเหล่า
กอ็ บลนิ ท่กี า� ลังหวาดผวากันด้วย

ดูเหมือนวา่ พวกเขาเหล่านั้นจะเปน็ อดีตกอ็ บลิน
เมอื่ ไดร้ บั รายงานน้ี ความเหน็ ของบรรดาหวั หนา้ เผา่ กแ็ ตกจากกนั
ผู้ที่ยืนกรานว่าควรจะไปขอความคุ้มครองจากพวกเขาเหล่าน้ัน
ตอนนเี้ ดีย๋ วนีเ้ ลย
ผู้ที่ยนื กรานวา่ ควรจะระแวงไว้ก่อนเพราะน่าสงสัยเกินไป! ต้อง
เป็นกับดักบางอย่างอยา่ งแนน่ อน!
แม้จะพยายามเกลี้ยกล่อมว่าคนเหล่าน้ันไม่มีเหตุผลอะไรท่ีจะ
ต้องวางกับดักพวกตน แต่บรรดาคนท่ียืนกรานว่าเป็นกับดักก็ไม่มีใคร
ยอมฟัง
อกี ทง้ั แมจ้ ะไมใ่ ชก่ บั ดกั แตก่ ไ็ มแ่ นเ่ สยี หนอ่ ยวา่ พวกเขาเหลา่ นนั้
จะยอมรับพวกตน ที่ส�าคัญ บรรดาคนท่ีนึกถึงเร่ืองที่พวกตนทอดทิ้ง
หมบู่ า้ นของพวกรกิ รุ โุ ดขนึ้ มาได้ กด็ เู หมอื นวา่ จะไมเ่ หน็ ดว้ ยกบั ความคดิ นี้
เพราะพวกริกุรุโดคงไม่ยกโทษให้พวกตนแน่ ดูท่าว่าก็อบลินเองก็จะมี
ความรสู้ กึ ละอายอยเู่ หมือนกันแฮะ
ทา้ ยทส่ี ดุ คงตอ้ งเรยี กวา่ เปน็ ความโศกเศรา้ ของผไู้ รป้ ญั ญา เพราะ
สุดทา้ ยก็ไมอ่ าจหาขอ้ สรุปเปน็ คา� พูดได้
ดว้ ยเหตนุ ้ี บรรดาตวั แทนของผ้ทู ่ตี อ้ งการขอความคุ้มครอง จึง
พากนั เดินทางมาถงึ ท่นี ่ี
อยา่ งนน้ี เี่ อง ก็นะ ทา� อะไรเขา้ ข้างตัวจรงิ ๆ น่นั ละ แตน่ อกจาก
จะอ่อนแอแล้ว ก็อบลินยังไม่มีสติปัญญาด้วย ดังนั้นในส่วนนั้นคงจะ

บทที่ 4 ผปู้ กครองแหง่ เพลิงกมั ปน�ท 293

ช่วยไม่ได้หรอก และไม่ว่าอยา่ งไรผมก็ตดั สนิ ใจวา่ จะรบั พวกเขาแลว้ ด้วย
มาแค่คนท่ีคิดอยากจะมากพ็ อ
ผมบอกกับตัวแทนของเหลา่ กอ็ บลนิ ท่ีมาเยือนวา่ อย่างนั้น
และเมอื่ ไดร้ บั คา� พดู จากผม บรรดากอ็ บลนิ กพ็ ากนั เดนิ ทางกลบั

หมู่บ้านของตัวเองไป

*

ต่อจากนี้น่ีละคอื ปัญหา
ผมจอ้ งมองพวกกอ็ บลินทเี่ ดนิ ทางมาพลางคดิ ในใจ
คือวา่ มนั ... ไม่เยอะไปหน่อยเหรอ?
ไม่ใชจ่ �านวนทพี่ ืน้ ทข่ี องหมู่บ้านนจ้ี ะรับไหวเลยนะ
ว่ากันตามจริง ท�าไมผมจะต้องมาน่ังกลุ้มใจเพราะเรื่องแบบน้ี
ด้วยเนย่ี ?

ชว่ งหลายวนั มานพ้ี วกเราทา� ขวานกนั บา้ ง ใชข้ วานทท่ี า� ขนึ้ ตดั ไม้
แลว้ เอาวสั ดไุ มท้ ต่ี ดั มาแปรรปู เรยี กวา่ ยงั ไปไมถ่ งึ ขนั้ ตอนของการสรา้ งบา้ น
เลย เพราะงานท่ีต้องทา� มนั มีเยอะเกินไป

ไคจินช่วยดแู ลเรอ่ื งเกยี่ วกับงานไม้ให้
สว่ นคนแคระสามพน่ี อ้ งเรมิ่ ลงมอื แปรรปู ขนสตั วเ์ พอื่ จดั ทา� เสอ้ื ผา้
ให้กับฮอ็ บก็อบลิน
แต่สายตาที่คนแคระสามพี่น้องมองดูพวกก็อบลิน่านั้นไม่ใช่
ธรรมดาเลย ดงั นน้ั ผมจงึ สั่งว่าควรจะรบี เรง่ งานให้เสรจ็ โดยเร็วดกี วา่
และระหว่างที่พวกเราใช้ชีวิตท่ามกลางความวุ่นวายดังกล่าว
เหลา่ ก็อบลินกเ็ ดินทางมาถึง
ก็อบลนิ จาก 4 เผ่า รวมแล้วทัง้ หมดประมาณ 500 ตน

294

ส่วนคนท่ีเหลือน้ันดูเหมือนว่าจะจากไปยังหมู่บ้านของฝ่ายท่ี
ไม่เหน็ ดว้ ยแทน

คงมแี ตต่ อ้ งยา้ ยบา้ นกนั เทา่ นนั้ แลว้ ถา้ เปน็ ตอนนล้ี ะกว็ นุ่ วายแค่
ครัง้ เดียว

เม่อื คิดได้อย่างนนั้ ผมจงึ ตรวจสอบแผนท่ีในสมองดู
โดยสถานท่ีแล้ว ผมอยากได้สถานท่ีซึ่งมีพื้นท่ีเปิดและใกล้
แหล่งน้า� เหมาะกับการทา� การเกษตร
ในจา� นวนสถานที่ที่ผมเคยเดนิ ผ่านมา และใกล้เคยี งกับเงื่อนไข
มากท่ีสดุ ... กค็ อื พื้นทใ่ี กล้กบั บริเวณท่ผี มออกมาจากถ้�าในตอนแรก
อมื ผมเรยี กรกิ รุ โุ ดมาเพอ่ื สอบถามเกย่ี วกบั สถานภาพของพน้ื ท่ี
แถบนนั้
“พน้ื ทแ่ี ถบนน้ั ถอื เปน็ เขตทห่ี า้ มรกุ ลา�้ ครบั เพราะภายในถา้� ตา่ งจาก
ในป่า คอื เป็นรงั ของปิศาจทแ่ี ขง็ แกรง่ นะ่ ครบั ...”
“ถา้ งน้ั กค็ งไม่มปี ัญหาหรอก เพราะฉันเองกเ็ คยอาศัยอยู่ในนน้ั
ด้วย”
“วะ วา่ ไงนะครับ!?
“เออ่ คอื วา่ ตวั ฉนั กเ็ หมอื นกบั เกดิ จากถา�้ นน้ั นน่ั แหละ เพราะฉะนน้ั
คงไมเ่ ปน็ ไรหรอก”
“...สมแลว้ ครบั ทเี่ ปน็ ทา่ น รกิ รุ โุ ดผนู้ รี้ สู้ กึ ประทบั ใจเหลอื เกนิ ครบั ”
พูดอะไรไม่เขา้ ใจความหมายอีกละ
ผมแคเ่ กดิ ในถา�้ นน้ั เทา่ นน้ั แลว้ ทา� ไมถงึ จะตอ้ งประทบั ใจดว้ ยหวา่ ?
เอาเถอะ ทา่ ทางเขายอมรบั ความคดิ ของผมแลว้ เพราะงน้ั ชา่ งมนั
ผมเรียกมิลด์ น้องชายคนสุดท้องในบรรดาสามพ่ีน้องมาทันที
เพอื่ จะไดใ้ ชค้ วามรูเ้ ก่ยี วกบั สถาปัตยกรรมของเขาใหเ้ ปน็ ประโยชน์
จากนนั้ ผมกพ็ ดู คยุ ปรกึ ษากบั มลิ ด์ โดยบอกเลา่ ความรเู้ กยี่ วกบั
การก่อสร้างทงั้ หมดจากชาตทิ ี่แล้วกับมลิ ด์เท่าทีผ่ มพอจะจ�าได้

บทท่ี 4 ผูป้ กครองแหง่ เพลงิ กมั ปน�ท 295

ส�าหรับโลกน้ี เทคนิคเรื่องการวัดขนาดท่ีดินจะกระท�าโดยใช้
เวทมนตรผ์ สมผสานกนั ซง่ึ กด็ เู หมอื นวา่ จะไดม้ าตรฐานในระดบั หนง่ึ ดงั นน้ั
ผมจงึ เพม่ิ ความรแู้ บบงๆู ปลาๆ ของผมเขา้ ไป แลว้ วางแผนวดั ขนาดทด่ี นิ
ซึง่ เปน็ สถานทีก่ ่อสร้าง

แมพ้ วกหมาปา่ ดา� จะไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งใช้ แตก่ อ็ บลนิ กบั คนแคระคง
จา� เปน็ จะตอ้ งมสี ถานทส่ี า� หรบั กา� จดั ของเสยี ทถ่ี า่ ยออกจากรา่ งกาย ถา้ งนั้
เราน่าจะจัดการเกีย่ วกบั ระบบระบายของเสีย เขา้ กระบวนการหมกั เพื่อ
น�าไปใช้เป็นปุ๋ยก็น่าจะดี และถ้าคิดในแง่ของความสะอาด ก็เป็น
สามัญส�านึกว่าของเสียเหล่าน้ีจะเป็นต้นเหตุของการเกิดโรคติดต่อได้
ผมจงึ บอกเร่ืองนก้ี บั มิลดด์ ว้ ย

กอ็ บลนิ ซงึ่ เปน็ ปศิ าจมกี ารปว่ ยเปน็ โรคหรอื ไม?่ ผมคดิ อยา่ งนน้ั
อย่เู หมือนกัน แต่เห็นวา่ มีการตดิ โรคได้ตามปกติ แถมท้ังทเี่ ปน็ ปศิ าจแต่
กม็ บี างตนทรี่ า่ งกายออ่ นแอดว้ ย เอาเถอะ ลองอยกู่ นั แบบสกปรกอยา่ งนนั้
ถ้าจะป่วยกนั กค็ งไมใ่ ช่เร่ืองแปลก...

ในกรณขี องกอ็ บลนิ เหน็ วา่ เพราะมคี วามสามารถในการสบื พนั ธ์ุ
สูงยิ่งกวา่ จา� นวนผเู้ สยี ชวี ติ จงึ ยงั คงจ�านวนประชากรเอาไวไ้ ด้

แตด่ ูเหมอื นวา่ พอววิ ัฒนาการแล้วจะท�าใหค้ วามสามารถในการ
เพ่มิ จ�านวนลดลงอยา่ งมาก เท่าที่ดจู ากเรอื่ งนี้ กค็ าดได้ว่าบางทอี ายุขยั
ของพวกเขาคงจะยืนยาวขึ้นดว้ ย... แตถ่ า้ มจี า� นวนผ้เู สยี ชวี ติ เพราะโรคภยั
มาก ก็เทา่ กบั วา่ จะไม่สามารถคงจ�านวนประชากรเอาไว้ได้ และตวั ผมท่ี
ไมม่ ีความรู้ทางการแพทยก์ ไ็ มส่ ามารถรับมือกับความเจบ็ ปว่ ยไดด้ ้วย

บางทีอาจจะใช้เวทมนตร์รักษาได้ แต่พวกเราไม่มีคนที่ใช้
เวทมนตร์พวกนน้ั ได้จงึ ห้ามไปคาดหวงั

ดว้ ยเหตนุ ผี้ มจึงคดิ ว่า ไหนๆ ในเมื่อจะสร้างแลว้ กส็ ร้างใหเ้ ป็น
ทีอ่ ยู่อาศัยทถ่ี กู สขุ อนามยั เต็มท่ีไปเลยดกี วา่

ในแง่ของความรู้แล้ว มิลด์รู้เร่ืองเก่ียวกับการก�าจัดสิ่งปฏิกูล

296

ค่อนขา้ งละเอยี ดทเี ดยี ว สมแลว้ ที่เคยพบกบั “ชาวตา่ งโลก” มาหลายคน
ดูเหมือนว่าโลกน้ีจะมีวิทยาการอันเป็นเอกลักษณ์ที่เรียกว่า

วศิ วกรรมภตู ใชท้ �าการประดิษฐส์ รา้ งสรรค์สง่ิ มหัศจรรย์ต่างๆ มากมาย
อย่างไรกต็ าม มลิ ด์ดจู ะไม่ค่อยรู้เรื่องการน�าส่งิ ปฏิกลู มาใชง้ าน

ใหเ้ กิดประโยชน์ จึงตกใจเมอื่ ไดฟ้ ังจากผม
เม่ือปรึกษาหารอื กันเสรจ็ ในระดับหน่ึงแล้ว ผมก็แต่งตง้ั มลิ ด์ให้

เปน็ หวั หน้าทมี กอ่ สรา้ ง
เอาง่ายๆ ก็โยนให้ผู้เชี่ยวชาญไปจัดการทั้งหมดตามท่ีผมถนัด

น่ันแหละ
นอกจากน้ันผมก็ส่ังให้ริกุรุโดจัดคนให้เป็นลูกมือของมิลด์อีก

หลายคน แล้วส่งใหพ้ วกเขาไปวัดขนาดพ้ืนทก่ี นั
แลว้ ก็ใหร้ ันก้ารว่ มเดินทางไปเผอื่ ไว้ด้วย
คดิ วา่ ไมน่ า่ จะมปี ศิ าจออกมาจากถา�้ นน้ั หรอก แตค่ วามเปน็ ไดก้ ็

ใช่จะเป็นศูนย์ ถ้ารันก้าอยู่ด้วยคงจะรับมือได้ แล้วผมก็ส่งให้พวกมิลด์
หรือกค็ ือทีมงานก่อสรา้ งออกเดินทางไปดว้ ยประการฉะนี้

จัดการปัญหาไปได้แล้วอย่างหน่ึง แต่ยังมีหัวข้อส�าคัญที่ต้อง
จดั การอกี ข้อหน่ึง ใช่แล้ว การตั้งช่อื นัน่ เอง

แคน่ กึ ถงึ กเ็ ซง็ แลว้ ตอ้ งตง้ั ชอ่ื ใหก้ อ็ บลนิ เกอื บ 500 ตนเนยี่ นะ
คงถงึ เวลาออกโรงของ ABCD ซึง่ เปน็ สิ่งต้องห้ามของผมแล้วกไ็ ด้ เพราะ
ผมพดู อโิ ระฮะนโิ ฮเฮโตะ11 ไดถ้ งึ แคค่ รง่ึ ๆ กลางๆ ดว้ ยสิ

ผมเริม่ ทา� การตัง้ ชื่อทนั ที
แล้วก็เข้าสสู่ ลปี โหมดไประหว่างทางตามคาด แต่ผมกต็ ้งั ชอ่ื ให้
ทกุ คนไดค้ รบภายใน 4 วนั ผมอยากจะชมตวั เองจรงิ ๆ ว่าพยายามไดด้ ี
มาก
โชคยังดีท่ีไม่รู้สึกเหนื่อยขนาดคร้ังที่แล้ว แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็

11อิโระฮะนโิ ฮเฮโตะ : I Ro Ha Ni Ho He To วธิ เี รยี กการเรียงตวั อักษรของญป่ี นุ่ วธิ หี นึง่ หรอื ล�าดบั
Iroha โดยเรียกเป็น 7 ตัวอกั ษรแรกในล�าดบั