เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 01

เพราะผมเป็นชายท่ีมักจะก้าวข้ามอะไรเลยเถิดไประดับหน่ึง
เสมอๆ ดังนัน้ ถ้าประมาทละกไ็ ดเ้ ดีย้ งแน่

เอาละ
เมอ่ื รสู้ กึ วา่ ผมตนื่ ขนึ้ แลว้ บรรดากอ็ บลนิ ทท่ี า� งานอยกู่ ม็ ารวมกนั
สว่ นพวกกาโร่ทีอ่ อกไปอยู่ด้านนอกก็พากนั เขา้ มาด้านในด้วย
เรื่องนั้นนะ่ ไมม่ ีปัญหาหรอก แต่วา่ นม่ี นั อะไรกัน...
“พวกนาย... ดูตวั โต ข้ึนรึเปลา่ ?”
ใช่แลว้
กอ็ บลนิ จะมีส่วนสงู อยูท่ ป่ี ระมาณ 150 เซนตเิ มตรแท้ๆ ทว่า
ตอนน้พี วกเขามีส่วนสงู ประมาณ 180 เซนตเิ มตรได้
อยา่ งตนทมี่ ายนื สงบอยตู่ รงหนา้ ผมนน่ี า่ จะสงู กวา่ 2 เมตรดว้ ยซา�้
เอ?๋ ก็อบลิน... สินะ?
สว่ นพวกกาโรเ่ อง ขนทเี่ คยเปน็ สนี า�้ ตาลไหมก้ เ็ ปลย่ี นกลายเปน็
สีด�าสนิททอประกายวาววับชวนให้หลงใหล
แถมยงั ดูจะมีขนาดใหญข่ ึน้ เปน็ เทา่ ตัว บางตัวมีความยาวล�าตัว
เกอื บ 3 เมตรดว้ ยซา�้ ถา้ จา� ไมผ่ ดิ พวกมนั นา่ จะมขี นาดแคป่ ระมาณ 2 เมตร
เท่านั้นนีน่ า...
และทดี่ งึ ดดู สายตาเปน็ พเิ ศษ กค็ อื เจา้ ตวั ทเ่ี ดนิ นา� หนา้ เขา้ มาใกล้
อยา่ งไรส้ ้มุ เสียง
ลา� ตัวของมันมคี วามยาวนา่ จะเกอื บรว่ ม 5 เมตร ท้งั ยังมอี อร่า
กบั ทว่ งทา่ ทผี่ ดิ แปลกจากตวั อนื่ ๆ รา่ งใหญย่ กั ษซ์ ง่ึ ใหญโ่ ตยงิ่ กวา่ บอสของ
เผ่ากาโร่ท่ีผมล้มไปเล็กน้อยนั้น มีความน่าเกรงขามในฐานะปิศาจช้ันสูง
ปกคลมุ อยอู่ ย่างเหน็ ได้ชัด
ส่วนหนา้ ผากยงั มีแผลเป็นรูปดาวอันเปน็ เอกลักษณ์ และมเี ขา
ทส่ี วยงามงอกออกมาจากตา� แหน่งน้นั เขาหน่งึ ดว้ ย
ดนู ่ากลวั นดิ ๆ แฮะ

148

ทวา่ เจ้าตัวทที่ า่ ทางอันตรายนนั่ กลับ
“นายท่านของข้า! ข้ายินดีจากใจจริงๆ ที่ท่านฟื้นกลับคืนข้ึน
อย่างสมบรู ณ์!!”
เอ่ยแบบนนั้ ดว้ ยภาษามนษุ ยท์ ี่คล่องแคล่ว
ไม่จริงน่า... เจา้ น่ี “รนั กา้ ” งัน้ เหรอ!?
ช่วง 3 วันมาน้ีมนั เกดิ อะไรข้ึนกนั แน?่
ทวา่ เหลา่ ปศิ าจทั้งหลายก็พากันโหร่ อ้ งแสดงความยนิ ดี โดยไม่
สนใจไยดคี วามละลา้ ละลังของผมแมแ้ ตน่ ้อย

*

อืม...
พวกปศิ าจเตบิ โตขึ้นเปน็ ในช่วงเวลา 3 วันน้ี
น่าตกใจจริงๆ
แบบน้มี นั ใชแ่ ล้ว... มนั อยู่ในระดบั ววิ ัฒนาการแล้วละ
การตั้งชื่อให้ คือการกระท�าที่จะช่วยเร่งวิวัฒนาการของพวก
ปศิ าจอย่างนน้ั เหรอ?
จะวา่ ไปแลว้ เวลโดรา่ กเ็ คยพดู เรอื่ งการใหช้ อ่ื โนน่ นอี่ ะไรสกั อยา่ ง
น่ีนะ...
ถ้าจ�าไม่ผดิ เห็นวา่ จะมีปิศาจประเภท “เนมเลส” กับ “เนมด์-
มอนสเตอร์” อย่อู ะไรท�านองน้นั
งน้ั เหรอ! สา� หรบั ปศิ าจแลว้ การไดร้ บั ชอื่ ก็ = การไดเ้ ปน็ “เนมด-์
มอนสเตอร”์ ซง่ึ จะกลายเป็นการยกระดบั ในฐานะปศิ าจและผลลพั ธท์ ไ่ี ด้
ก็คอื ช่วยเรง่ ววิ ัฒนาการ
อยา่ งน้ีนเี่ อง... เพราะฉะนนั้ เจ้าพวกนก้ี เ็ ลยดใี จกนั ยกใหญ่สนิ ะ
เท่าน้ีก็ชัดเจนแล้วว่าอะไรคือสาเหตุท่ีท�าให้แก่นเวทของผมถูก

บทท่ี 2 ก�รตอ่ สู้ทห่ี มูบ่ �้ นก็อบลิน 149

สบู ไปจนเกล้ียง

การววิ ฒั นาการของปิศาจนน้ั สดุ ยอดมาก
แทนท่ีจะบอกว่าเติบโตข้ึน เรียกว่ากลายเป็นปิศาจชนิดอ่ืนไป
แล้วน่าจะถูกกว่า
ดวงตาทข่ี นุ่ มวั ของพวกกอ็ บลนิ กลบั ทอประกายสดใสปง๊ิ ๆ และ
แผ่แววแหง่ ปัญญาออกมา
ฝา่ ยกอ็ บลนิ ตวั เมยี นนั้ ... อะไรกนั ! ดคู ลา้ ยผหู้ ญงิ ขน้ึ พอสมควรเลย
ผมตกใจเสยี จนส่งเสียงไม่ออก
เอ๋? ...เอ๋!?
ตกใจขนาดต้องหันมอง 2 รอบเลยละ
ท้ังท่ีเคยเป็นปิศาจท่ีดูคล้ายกับยักษ์ตัวเล็กๆ และใกล้เคียงกับ
ลิงแท้ๆ
กอ็ บลินตวั ผกู้ ลายเปน็ “ฮ็อบกอ็ บลนิ ”
กอ็ บลินตัวเมียกลายเปน็ “ก็อบลนิ ่า”
แต่ละเพศต่างก็วิวฒั นาการขนึ้ เปน็ เผา่ พันธุ์ดังกลา่ ว
เทา่ ทไี่ ดฟ้ งั จากรกิ รุ โุ ด เหน็ วา่ พวกเขาไดย้ นิ “วจนะแหง่ โลก” ดว้ ย
และดูเหมอื นว่าผ้ทู ี่ววิ ฒั นาการข้นึ จะได้ยนิ กนั ทัง้ หมด ซ่งึ ถอื วา่
เป็นเรื่องท่ีแปลกประหลาดมาก! รกิ รุ ุโดเลา่ ดว้ ยทา่ ทางตืน่ เต้น
ทวา่ แบบน้มี นั แยส่ ุดๆ เลย
นั่นคือบรรดาก็อบลินตัวเมียที่ห่อหุ้มท้ังตัวด้วยผ้าโทรมๆ ...คง
เพราะววิ ฒั นาการขน้ึ ละมง้ั สว่ นทคี่ วรนนู มนั กเ็ ลยนนู ออกมา ดแู ลว้ มเี สนห่ ์
ชะมัด
แบบนีจ้ ะมัวดถู ูกว่าเป็นกอ็ บลนิ ตัวเมียไม่ไดแ้ ล้ว
สว่ นบรรดาพวกตวั ผู้กด็ ทู ่าทางดใี จสดุ ๆ เมอื่ ได้เห็นแบบนนั้
ท้ังทีพ่ วกเอ็งกม็ ีแตผ่ ้าพนั เอวไวอ้ ย่างเดียวแท้ๆ...

150

เสือ้ ผา้ อาหาร ทอ่ี ยู่ ก่อนอื่นดทู า่ วา่ ผมจะตอ้ งหาทางทา� อะไร
สกั อยา่ งกบั เสอื้ ผา้ ซึง่ เปน็ อย่างแรกเสยี แลว้

แล้วสง่ิ ทเ่ี ป็นปัญหาตา่ งหากจากเรื่องน้กี ็คือ “รนั ก้า”
ไมร่ วู้ า่ มนั ดใี จมากทผ่ี มหายดหี รอื อยา่ งไร ถงึ ไดค้ อยตดิ ตามเกาะ
ผมไม่ยอมห่าง
สา� หรับคนที่ชอบสัมผสั ขนนุม่ ๆ คงจะเปน็ อะไรทส่ี ุดยอด แต่ถา้
ถามว่าผมอยู่ฝ่ังไหนละก็ ผมเปน็ พวกชอบแมวมากกว่า
แต่กน็ ะ ผมไม่ไดร้ ังเกียจอะไรหรอก
“วา่ แต่ รนั กา้ ... ฉนั นา่ จะตงั้ ชอ่ื ใหน้ ายแคต่ วั เดยี วแทๆ้ แลว้ ทา� ไม
พวกกาโรท่ ุกตัวถึงไดว้ วิ ัฒนาการกนั หมดเลยละ่ ?”
ใช่แล้ว ผมมอี าการขาดแกน่ เวทในตอนท่ตี ัง้ ชือ่ ให้รันกา้ น่ีนา...
“นายทา่ นของขา้ เอย๋ ! พวกเราเผา่ กาโร่นน้ั ถือว่า ‘ท้ังหมดคอื
หนง่ึ เดยี ว’ พวกพอ้ งท้ังหลายล้วนแล้วแตเ่ ชอ่ื มโยงซง่ึ กนั และกนั ดงั น้ัน
นามของขา้ จงึ กลายเปน็ นามของเผ่าพันธ์ุครบั !”
อมื อมื
เผา่ ทั้งเผ่าววิ ฒั นาการข้ึนในฐานะทใี่ ช้ช่ือรว่ มกันง้ันหรอื
จากทร่ี นั กา้ เลา่ เหน็ วา่ บอสรนุ่ กอ่ นนน้ั ไมไ่ ดเ้ ชอ่ื ในคา� วา่ “ทง้ั หมด
คือหนึ่งเดียว” อย่างสนิทใจ
ถา้ หากวา่ บอสเชอื่ อยา่ งสนทิ ใจละก็ การตอ่ สใู้ นวนั นน้ั อาจแตกตา่ ง
ออกไปอีกสักนดิ ก็เปน็ ได้
ซง่ึ สา� หรบั เรอ่ื งน้ี รนั กา้ ปกครองพวกพอ้ งทงั้ หมดไดอ้ ยา่ งสมบรู ณ์
ดว้ ยเหตนุ พี้ วกมนั จงึ เปลยี่ นจากเผา่ กาโรเ่ ปน็ เผา่ เทมเพสตว์ ลู ฟ์ (หมาปา่ วาย-ุ
ทมฬิ ) หรือกค็ ือววิ ฒั นาการเผา่ พนั ธ์ไุ ดส้ �าเร็จ
กน็ ะ สรปุ แลว้ มนั คงอยากจะบอกวา่ พวกมนั แขง็ แกรง่ ขน้ึ แลว้ นะ!
ละมง้ั

บทท่ี 2 ก�รตอ่ สทู้ ห่ี ม่บู �้ นก็อบลิน 151

และทา่ ทางเหมอื นมนั อยากจะใหผ้ มชมเอามากๆ ผมกเ็ ลยเอย่ วา่
“ดีจังเลยเนอะ!”
ทนั ทที ไี่ ดย้ นิ รนั กา้ กส็ ะบดั หางเรว็ รวั จนเหมอื นหางจะหลดุ เรยี ก
ว่ามคี วามนา่ รกั ไมส่ มกบั ร่างขนาดใหญ่ยกั ษ์เอาเสียเลย
ทวา่ เมอื่ หมาปา่ ทมี่ ขี นาดใหญร่ ว่ ม 5 เมตรอยา่ งกบั สตั วป์ ระหลาด
สะบดั หางแบบนัน้ กก็ ่อใหเ้ กิดลมจนผมแทบจะถูกแรงอัดพดั กระเดน็
“รู้ตัวม่ังว่าสรา้ งความเดอื ดร้อนให้คนอนื่ !”
และพอผมบอกอยา่ งงนั้ พลางจอ้ งเขมง็ รนั กา้ กเ็ ซอื่ งซมึ จนดนู า่ ขา�
แถมขนาดรา่ งกายยงั เล็กลงจนเหลอื ยาวประมาณ 3 เมตรอีก ดูเหมอื น
วา่ มันจะปรับขนาดร่างกายได้ตามใจชอบแฮะ
ผมประทบั ใจกับความสะดวกสบายนนั้ และออกค�าสัง่ ใหร้ นั กา้
อย่ใู นร่างแบบนยี้ ามเวลาปกติ

ทวา่ ปญั หาก็คือ ผมจะเลีย้ งเจ้าพวกนี้ไว้ท่ไี หนดี
ดเู หมอื นวา่ หมาปา่ กบั ฮอ็ บกอ็ บลนิ ทจ่ี บั คกู่ นั จะนอนหลบั พกั ผอ่ น
ดว้ ยกนั ... วา่ กนั ตามจรงิ กค็ อื เพราะไมม่ บี า้ นแลว้ กเ็ ลยอาศยั ขนของหมาปา่
แทนผา้ หม่ เรอื่ งเสอ้ื ผา้ นน้ั เปน็ ปญั หา แตเ่ รอื่ งบา้ นเองกเ็ ปน็ ปญั หาเหมอื นกนั
เอาละ จะท�าไงดีนะ

*

เบือ้ งหนา้ สายตาผม มอี าหารถูกกองซ้อนทับกนั ราวกบั ภูเขา
มนั คอื คา� ตอบทม่ี ตี อ่ คา� ถามของผมในเรอื่ งสภาวะอาหารการกนิ
จาก 3 เรอ่ื งสา� คัญคอื เส้อื ผ้า ทีอ่ ยอู่ าศัย และอาหาร
ดเู หมอื นวา่ เวลาเดยี วกบั ทผี่ มใชแ้ กน่ เวทจนหมด การววิ ฒั นาการ
ของทกุ ตนก็เร่ิมต้นข้ึน

152

ววิ ฒั นาการเสร็จสิ้นภายใน 1 วัน ทุกตนเลยสรุปกนั ว่ารวบงาน
ฉลองหลงั การต่อสู้และความยินดีในครงั้ น้ีมาจัดพรอ้ มกนั เลยดีกวา่ !

ทวา่ ยงั ไมม่ กี ารอนญุ าตใหจ้ ดั งานเลยี้ งเนอื่ งจากผมยงั ฟน้ื ฟรู า่ งกาย
ไมเ่ สรจ็ เลยเอาเปน็ วา่ ไปรวบรวมแคเ่ สบยี งอาหารมาเสยี กอ่ นแลว้ กนั

ระหวา่ งทผี่ มก�าลงั อยู่ในสภาวะขาดแกน่ เวท ผมรู้สกึ ได้ว่ามีการ
ทะเลาะกนั เพอื่ แยง่ ตา� แหนง่ คนทา� หนา้ ทเี่ ชด็ ตวั ใหผ้ ม แตไ่ มส่ ามารถสมั ผสั
ไดว้ า่ มกี ารววิ ฒั นาการเผา่ พนั ธห์ุ รอื การรวบรวมเสบยี งอาหารดว้ ย ดเู หมอื น
วา่ เวลาอยใู่ นสลปี โหมดผมจะไรก้ ารปอ้ งกนั ตวั อยา่ งยง่ิ ดงั นน้ั หลงั จากนี้
คงจะต้องระมัดระวังเสียแลว้

ทว่าการท่ีมีความคิดท�าเร่ืองท่ีท�าได้โดยไม่ต้องรอให้ผมส่ังนั้น
เรียกว่าน่าช่ืนชมทีเดียว ดูท่าว่าการวิวัฒนาการจะท�าให้ความฉลาดของ
พวกเขาสงู ขนึ้ มากดว้ ย เปน็ ไปไดว้ า่ ความรสู้ กึ นกึ คดิ อาจไดร้ บั ผลกระทบจาก
ววิ ัฒนาการยิง่ กวา่ ร่างเนื้อเสยี ดว้ ยซ�้า

สว่ นในดา้ นของอาหารการกนิ เหน็ วา่ กอ่ นจะมวี วิ ฒั นาการ พวก
กอ็ บลนิ ใชช้ วี ติ โดยการเกบ็ ผลหมากรากไมห้ รอื ไมก่ ล็ า่ ปศิ าจกบั สตั วท์ กี่ นิ ได้
เป็นอาหาร

แต่ปจั จบุ นั เพราะพวกเขากบั เทมเพสตว์ ูลฟ์ เคล่อื นไหวไปไหน
มาไหนดว้ ยกนั กเ็ ลยท�าใหข้ อบเขตในการเคลื่อนท่กี วา้ งขวางขึน้ มาก

ทนี่ า่ ตกใจคอื เหน็ วา่ บรรดาผทู้ จ่ี บั คกู่ นั จะใชส้ กลิ 『จติ สอื่ สาร』
ระหว่างกนั และกนั ไดด้ ว้ ย

เหลา่ ก็อบลนิ ทีข่ ี่หมาปา่ ได้เก่งกาจยิง่ กว่าอศั วินขี่ม้า
ถงึ ตอนนี้ ผมอาจจะบอกเลา่ ถงึ กา� ลงั รบดว้ ยการคา� นวณบวกเลข
แบบงา่ ยๆ ไม่ได้แล้วกเ็ ปน็ ได้ ดเู หมอื นว่ากระท่งั ปศิ าจซ่ึงทีผ่ า่ นมาไมเ่ คย
เอาชนะไดก้ ล็ า่ ไดอ้ ยา่ งงา่ ยดายเลยดว้ ย ดงั นนั้ ชว่ ง 2 วนั มานก้ี เ็ ลยรวบรวม
เสบยี งอาหารไดม้ ากมายอยา่ งทีไ่ ม่เคยทา� ได้มากอ่ น
แต่ว่านะ

บทที่ 2 ก�รตอ่ สู้ที่หมู่บ�้ นกอ็ บลนิ 153

การใชช้ วี ติ โดยอาศยั เพยี งความอดุ มสมบรู ณข์ องปา่ อยา่ งเดยี วนน้ั
หากว่าเกดิ อะไรขึ้นมาก็อาจตกท่ีน่งั ล�าบากได้ ผมจึงคดิ จะสอนการท�าไร่
ไถนาใหพ้ วกเขา เพราะการหาทรพั ยากรอาหารไดอ้ ยา่ งเสถยี รภาพ ถอื
เป็นพื้นฐานของการมีชวี ติ ท่ีเป็นสุขดว้ ยนะ่ นะ

ถงึ กวา่ จะหาผลผลติ ทเ่ี หมาะสมกบั การทา� ไรแ่ ละตน้ กลา้ สา� หรบั
ปลกู เปน็ ขา้ วได้ จะจา� เปน็ ตอ้ งเรม่ิ ตน้ ตง้ั แตก่ ารสา� รวจวา่ มเี มลด็ พนั ธห์ุ รอื ไม่
ก็เถอะ... ถือเสยี ว่าเปน็ การบ้านหลังจากน้ีไปแลว้ กัน

วันน้ีขอสนุกกับงานเลยี้ งโดยไมต่ อ้ งคดิ อะไรดกี ว่า
และในวนั นน้ั งานเลย้ี งเพอ่ื ฉลองการววิ ฒั นาการ ฉลองการสน้ิ สดุ
การตอ่ สู้ และฉลองการฟ้นื ตัวของผม ก็ด�าเนินไปจนถึงดึกดนื่ ค่า� คืน

วันน้ีอากาศแจม่ ใส
ผมจึงรวบรวมทกุ คนมาอยา่ งพร้อมหนา้ พร้อมตา
แม้หลงั จากนจี้ ะยงั มกี ารบา้ นสุมอกี เป็นกองภเู ขา แต่ผมจ�าเปน็
จะตอ้ งบอกเรอ่ื งที่ส�าคญั ท่ีสดุ กับพวกเขาเสยี ก่อน
นั่นก็คือกติกาส�าหรบั การใช้ชีวติ ในหมู่บา้ นน้ี!
เรอื่ งแบบนมี้ คี วามจา� เปน็ จะตอ้ งกา� หนดใหเ้ รยี บรอ้ ยตง้ั แตเ่ รมิ่ แรก
กฎกติกาคือส่ิงที่จะขาดไปเสียไม่ได้ในการใช้ชีวิตเป็นหมู่คณะ
นนั่ คือความรู้สกึ ซึ่งถอื เป็นเร่ืองธรรมดาส�าหรับคนญป่ี ่นุ
“กติกาไม่ได้มีไวเ้ พอ่ื รกั ษา แตม่ ไี ว้เพอ่ื ถกู รกั ษาตา่ งหาก!”
มีผู้ใหญท่ พี่ ูดอะไรเล่นๆ แบบนน้ั อยเู่ หมอื นกัน (เชน่ ตัวผมเป็น
หลัก) แต่จะปลอ่ ยให้เปน็ แบบนน้ั ไม่ได้!
กอ่ นอนื่ ผมคดิ พื้นฐานเอาไว้เพยี ง 3 ข้อ
อย่างน้อยทส่ี ดุ ผมอยากจะใหพ้ วกเขารกั ษา 3 ข้อนี้ใหไ้ ด้
ส่วนกฎแยกย่อยอ่ืนๆ นั้นผมมีก�าหนดการจะโยนให้คนอ่ืนไป
จดั การให้หมด

154

“มารวมกนั แลว้ สนิ ะ? ถา้ งน้ั ฉนั จะประกาศกฎกตกิ าละ! กฏของ
เรามอี ยู่ 3 ขอ้ อยา่ งนอ้ ยท่ีสุดฉนั อยากให้ทกุ คนรักษา 3 ข้อนีใ้ หไ้ ด”้

เอ่ยเชน่ นั้นแล้ว ผมก็ประกาศกฎทั้ง 3 ข้อออกไป
หนงึ่ หา้ มท�ารา้ ยมนษุ ย์
สอง หา้ มวิวาทกนั ระหวา่ งพวกพ้อง
สาม ห้ามดถู กู เผ่าพนั ธอ์ุ ื่น
มอี ยู่ 3 ข้อน้ี
พอคดิ อะไรมากเกนิ ไปเขา้ กม็ เี รอื่ งทอี่ ยากใหร้ กั ษามากขนึ้ เรอ่ื ยๆ
แต่ผมไม่คดิ หรอกว่าพวกเขาจะท�าไดต้ งั้ แต่แรก ดงั นน้ั ผมจงึ ลองหยิบยก
เรื่องทคี่ ดิ ว่าส�าคัญขน้ึ มากอ่ น เอาละ ปฏิกริ ยิ าจะเปน็ อย่างไรนะ?
“ขอถามไดไ้ หมครบั ! ทา� ไมเราจงึ ตอ้ งหา้ มทา� รา้ ยมนษุ ยล์ ะ่ ครบั ?”
ริกรุ ุตงั้ คา� ถามขนึ้
ทันใดนั้นเองรกิ ุรโุ ดก็ตหี น้ายักษจ์ ้องมองลกู ชายเขม็ง คงเพราะ
เหน็ ว่าเปน็ การกระทา� ที่ขัดกบั ความตอ้ งการของผมละมั้ง?
คุยกบั ผมแบบสบายๆ มากกวา่ นก้ี ไ็ ดแ้ ทๆ้ เลยนา้
“เหตุผลง่ายมาก เพราะฉันชอบมนษุ ยย์ ังไงละ่ ! เท่านน้ั แหละ”
“อยา่ งน้ีนี่เอง! เขา้ ใจแลว้ ครับ!”
เอ๋ เข้าใจ... ซะแล้วเหรอ? ไม่ม้งั ๆ อะไรมนั จะง่ายปานนน้ั ?
ทวา่ เทา่ ทหี่ นั มองดหู นา้ ทกุ คน กไ็ มพ่ บวา่ มใี ครทา� ทา่ ทางไมพ่ อใจ
นกึ วา่ จะมกี ารโตแ้ ยง้ มากกวา่ นแี้ ทๆ้ เลน่ เอาหนา้ หงายเลยแฮะแบบน้ี
“เอ่อ คือวา่ นะ พวกมนษุ ย์น่ะเขาใช้ชวี ิตกนั เป็นกลุ่ม บางกรณี
ถ้าเราไปท�าอะไรเขา้ ก็อาจจะโดนโตต้ อบอย่างแรงได้ แล้วถ้าโดนเอาจริง
ขนึ้ มา พวกเรากส็ ไู้ มไ่ หวใชไ่ หมละ่ ดงั นน้ั ฉนั ถงึ หา้ มไมใ่ หพ้ วกเราเปน็ ฝา่ ย
ลงมือก่อน ท่ีส�าคัญ ดกี นั ไวม้ ันจะไดป้ ระโยชน์มากกว่าด้วยน่ะนะ...”
เนื่องจากช่วยไม่ได้ ผมจึงร่ายข้ออ้างที่เตรียมไว้แต่แรกให้พวก
เขาฟัง

บทที่ 2 ก�รต่อสทู้ ีห่ มบู่ ้�นก็อบลิน 155

ไมต่ อ้ งบอกกค็ งรเู้ นอะวา่ ใจจรงิ แลว้ กค็ อื ผมชอบมนษุ ย!์ นน่ั แหละ
เพราะอย่างไรผมกเ็ ปน็ อดตี มนุษยน์ ่นี า

พอผมอธบิ ายออกไปแบบนน้ั รนั กา้ กพ็ ยกั หนา้ หนกั ๆ ดทู า่ ทาง
เหมือนจะมีความอะไรในใจอยู่แฮะ

ตัวรันก้าเองก็อาจมีเหตุผลเกี่ยวกับเร่ืองท่ีว่าไม่ใช่เรื่องดีหาก
ลงมอื กับพวกมนุษยอ์ ยูล่ ะม้งั

สว่ นพวกฮอ็ บกอ็ บลนิ กม็ สี หี นา้ วา่ เขา้ ใจยง่ิ ขนึ้ อกี ! ดงั นน้ั กถ็ อื วา่
โอเคแหละ

“มีคา� ถามอื่นอีกรเึ ปลา่ ?”
“ทว่ี า่ ห้ามดถู ูกเผ่าพนั ธ์ุอื่นน่ี... หมายความว่ายังไงหรือครับ?”
“กพ็ วกนายววิ ฒั นาการจนแกรง่ ขน้ึ แลว้ ใชไ่ หมละ่ ? ฉนั หมายความ
วา่ อยา่ ไดใ้ จไปทา� กร่างกับเผ่าอืน่ ทีเ่ ขาออ่ นแอกวา่ นะ! น่ะ ถงึ จะแข็งแกรง่
ขนึ้ นดิ หนอ่ ย แตก่ อ็ ยา่ เขา้ ใจผดิ คดิ วา่ ตวั เองยง่ิ ใหญข่ น้ึ เชยี ว เพราะถา้ สกั วนั
อกี ฝา่ ยเขาแกรง่ ขนึ้ แล้วมาหาเรือ่ งแก้แคน้ มันก็น่าเบอ่ื ใชไ่ หมล่ะ?”
ทุกคนฟงั กนั อย่างต้ังอกตงั้ ใจ
ทา่ ทางคงไมเ่ ป็นไรแฮะ
ถงึ จะตักเตือนแลว้ กค็ งมคี นทีไ่ มย่ อมฟงั อยบู่ า้ งเหมอื นกัน
แตถ่ งึ อยา่ งนน้ั กค็ วรลดสงิ่ ทจี่ ะเปน็ ตน้ เหตขุ องปญั หาลงใหม้ าก
ทสี่ ดุ ดกี ว่า
“ก็ประมาณนี้ละ รกั ษากฎกันเทา่ ที่จะท�าได้ดว้ ยนะ!”
ผมกา� หนดกฎใหมข่ องหม่บู า้ นนี้ดว้ ยการกล่าวเชน่ นั้น
ซึ่งทกุ ตนกพ็ ยักหนา้ แสดงให้เหน็ ว่ารับทราบแลว้
และการใช้ชวี ติ รว่ มกันครัง้ ใหมก่ ็เบกิ ม่านขน้ึ ด้วยประการฉะน้ี

เอาละ หลังจากการก�าหนดกฎแล้ว ท่เี หลอื ก็คือการแบง่ หน้าที่
ผู้รบั หนา้ ทตี่ รวจตรารกั ษาความปลอดภัยรอบๆ หมบู่ า้ น

156

ทีมจดั หาเสบียงอาหาร
ทีมรวบรวมวัสดทุ ่จี ะใช้สร้างสง่ิ ต่างๆ ในหมูบ่ ้าน
พวกคนที่จะจัดเตรยี มบา้ นและเคร่อื งไมใ้ ชส้ อยตา่ งๆ
การรกั ษาความปลอดภยั ในหมบู่ า้ นนนั้ ใหเ้ ทมเพสตว์ ลู ฟ์ ทไ่ี มม่ ี
คู่และใช้สกลิ 『จติ ส่อื สาร』 ไดร้ ับหนา้ ทีไ่ ป
เทมเพสตว์ ลู ฟ์ ทเ่ี หลอื จากการจบั คมู่ ที งั้ หมด 7 ตวั แตเ่ นอ่ื งจาก
รันก้าติดผมแจ จึงให้อกี 6 ตัวทเี่ หลือรับหนา้ ทรี่ ักษาความปลอดภยั ไป
ส่วนการแบ่งหน้าที่ในรายละเอียดก็ให้ริกุรุโด อดีตผู้ใหญ่บ้าน
จดั การแลว้ กัน
“รกิ รุ โุ ด ฉนั ของแตง่ ตง้ั นายเปน็ “กอ็ บลนิ ลอรด์ ”! ปกครองดแู ล
หมบู่ ้านใหด้ ลี ่ะ”
บอกตามตรงกค็ ือโยนงานท้งั หมดใหน้ ่นั เอง
แบบว่าเขว้ียงออกไปสดุ แรงเลยละ
แต่วา่ ลองคิดดสู ิ
งานของผมในชาติท่ีแล้วคือทา� งานในบริษัทรับเหมาก่อสร้างนะ
จะใหผ้ มปกครองใครเนี่ยไม่ไหวหรอก ท่สี �าคญั ขืนถูกผกู มัดกับหมู่บา้ นน้ี
จนกระท่งั ไปเมอื งของมนษุ ยไ์ มไ่ ด้ขน้ึ มา ผมกแ็ ย่น่ะสิ
ผมคิดอย่างน้นั ทวา่ ------
“ครับ!! ริกุรุโดผูน้ ีข้ ออุทิศตนรับหน้าทีน่ ี้อยา่ งสุดกา� ลงั ครับ!!”
รกิ รุ โุ ดกลบั หลง่ั นา้� ตาดว้ ยทา่ ทางปลม้ื ปตี แิ ลว้ รบั คา� อยา่ งงา่ ยดาย
อื้อ โดยพนื้ ฐานแล้วผมขอเปน็ หวั หน้าแค่ปากเปล่าก็พอละ
“เปน็ ผู้นา� ทว่าไมป่ กครอง”
ผมคดิ วา่ มนั เป็นคา� พดู ทด่ี มี าก เอาไวน้ านๆ ทผี มแคอ่ อกปาก
อะไรบ้างก็แลว้ กนั
วา่ แต่รกิ ุรโุ ดเนี่ย กอ่ นหน้านีย้ ังเป็นกอ็ บลินโทรมๆ เหย่ี วๆ ยน่ ๆ
ท่าทางใกล้จะตายอยู่เลยแท้ๆ ...แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฮ็อบก็อบลิน

บทท่ี 2 ก�รตอ่ สทู้ ี่หมูบ่ ้�นก็อบลนิ 157

วยั ฉกรรจร์ า่ งสงู ใหญบ่ กึ บนึ ไปซะแลว้ ดไี มด่ อี าจจะแขง็ แกรง่ กวา่ รกิ รุ ทุ เี่ ปน็
ลูกชายด้วยหรอื เปลา่ หว่า? หมายความว่าไงกันแน่... คงต้องบอกวา่ เปน็
ความมหศั จรรยพ์ ันลกึ ของปิศาจละม้ังนะ

“อืม ฝากด้วยนะ! แตฉ่ นั ไปดูการสร้างบ้านมาแลว้ ดูเหมอื นจะ
ไมค่ อ่ ยไดเ้ ร่อื งนักนะ”

บอกตามตรงว่ามนั ไม่ใช่ของทจี่ ะเรยี กว่าบ้านได้เลย อย่างไรซะ
พวกเขาก็เป็นกอ็ บลิน เพราะฉะนั้นจะคาดหวงั เรือ่ งเทคโนลียีไปก็คงเสยี
เวลาเปลา่

“น่าอับอายเหลือเกินครับ... เพราะว่าท่ีผ่านมาพวกเราไม่เคย
ต้องใชส้ ง่ิ ปลกู สร้างทใ่ี หญ่โตขนาดนน้ี ่ะครับ...”

“อมื กน็ ะ ทกุ คนตวั โตขนึ้ นน่ี ะ แลว้ กเ็ รอ่ื งเสอ้ื ผา้ ... แบบวา่ ทกุ คน
ออกจะโชวเ์ นือ้ โชว์หนังมากไปหน่อยละ ไมม่ ีทางจดั หาได้เลยเหรอ?”

“อะ๊ ! มีพวกคนที่เราเคยตดิ ต่อค้าขายกันหลายคร้งั อยู่ครับ ถา้
เป็นพวกเขาละก็น่าจะจดั หาเสอื้ ผา้ ให้พวกเราได้ แถมพวกเขายังมคี วาม
ชา� นาญทา� อะไรไดห้ ลายอยา่ งดว้ ย ไมแ่ น่ อาจจะรวู้ ธิ สี รา้ งบา้ นดว้ ยนะครบั !”

อมื
ผมเองกท็ า� งานในบรษิ ทั รบั เหมากอ่ สรา้ ง ดงั นน้ั จงึ พอจะรวู้ า่ งาน
ดีหรือไม่ดี แต่งานท่ีผมท�าเองได้ อย่างมากก็แค่งานระดับช่างไม้ง่ายๆ
เท่านน้ั
สรปุ คือผมไมไ่ ด้มีเทคนิคขนาดทจี่ ะชแ้ี นะได้ ดังน้นั ถ้าบอกวา่ มี
ค่เู จรจาการคา้ ทผี่ มอาจจะให้คา� แนะน�าอะไรได้อยู่ละก็------ ลองไปพบดู
กน็ า่ จะดี
“อยา่ งนนี้ เ่ี อง ลองไปเจอดกู อ็ าจจะดนี ะ แลว้ ใชอ้ ะไรแลกเปลย่ี น
ซอื้ ขายกันล่ะ? เงินเหรอ?”
“เปลา่ ครบั เรามเี งนิ ทไี่ ดจ้ ากการปลน้ พวกนกั ผจญภยั แลว้ กเ็ กบ็
รกั ษาไวโ้ ดยไมไ่ ดใ้ ชอ้ ยบู่ า้ งกจ็ รงิ แตแ่ ทนทจ่ี ะใชเ้ งนิ เรามกั ใชว้ ธิ แี ลกเปลยี่ น

158

สิ่งของ หรือไม่ก็ท�าธุระเล็กๆ น้อยๆ แลกกับการท�าสิ่งของให้ อย่าง
อปุ กรณท์ พ่ี วกเราใชก้ ัน ก็ได้คนพวกนัน้ จดั เตรยี มให้เหมือนกันครบั ”

“โฮ่ แล้ว พวกนัน้ เป็นใครกนั ล่ะ?”
“เผา่ คนแคระครับ”
คนแคระ! เผา่ พนั ธอ์ุ นั มชี อื่ เสยี ง ทม่ี อี มิ เมจวา่ เปน็ ชา่ งตเี หลก็ มอื
ฉมงั นะ่ เหรอ
แบบน้มี ีแตต่ ้องไปแล้ว!
อนั ทจ่ี รงิ ผมมวั แตส่ นใจเรอื่ งเสอื้ ผา้ จนกะวา่ เอาไวค้ ดิ ทหี ลงั แต่
อปุ กรณ์อาวุธของเจ้าพวกน้สี ว่ นใหญก่ ็เละเทะเอาการเหมอื นกัน
อยา่ งเชน่ ชดุ เกราะกแ็ ทบไมต่ า่ งจากเศษผา้ แถมตอนนก้ี ไ็ มม่ ใี คร
ใสเ่ ลยดว้ ยเพราะไซส์ไมพ่ อดี
ดงั นนั้ จงึ มคี วามจา� เปน็ ตอ้ งปรบั ปรงุ เรอื่ งในสว่ นนดี้ ว้ ย ไหนๆ ก็
ไหนๆ แล้ว จดั การเกบ็ กวาดปัญหาพวกน้ีไปด้วยกันเลยดกี วา่
แตข่ องทวี่ า่ แยง่ มาจากนกั ผจญภยั ทท่ี า่ ทางนา่ จะใชง้ านไดก้ ไ็ มม่ ี
อะไรเหลอื แลว้ แถมเงนิ ทเี่ กบ็ ไวก้ ม็ เี พยี งเลก็ นอ้ ย แลว้ จะเอาอะไรไปแลกเปลย่ี น
ล่ะน?ี่
นงั่ คดิ ตอนน้กี ็คงช่วยไม่ไดห้ รอกเนอะ...
“ฉนั จะลองไปดู ริกุรุโด ฝากเตรยี มการให้หนอ่ ยไดไ้ หม?”
“!! กรุณาใหเ้ ป็นหน้าท่ขี า้ เถอะครบั ! ข้าจะเตรียมการทกุ อยา่ ง
ใหเ้ สรจ็ ภายในเทยี่ งวนั นค้ี รบั !”
พอผมวานแบบนน้ั รกิ ุรุโดกห็ มายม่นั ป้นั มือใหญ่
เอาว่าเป็นเร่ืองนี้ฝากให้เขาจัดการไปละกัน เรื่องเงินเขาก็คง
จัดเตรียมใหเ้ ทา่ ท่มี ดี ้วย แตถ่ ึงจะว่าอยา่ งน้นั ก็หา้ มคาดหวังอะไรท้ังสิน้
เงนิ ตราแลกเปลยี่ นของโลกนเี้ หรอ... ถา้ ออกมาเปน็ แบงกก์ ระดาษ
ผมคงไดข้ า� กลิง้ แน่
พอลองคิดดูแล้ว ตัวผมเองนเ่ี รยี กว่าไมม่ ีอะไรติดตัวเลยสกั นิด

บทท่ี 2 ก�รตอ่ สทู้ ่หี มู่บ�้ นกอ็ บลนิ 159

แคไ่ ดร้ วู้ า่ โลกนม้ี คี อนเซปตข์ องเงนิ ตราแลกเปลย่ี นดว้ ยกเ็ รยี กวา่ ดมี ากแลว้
ก็คดิ อยลู่ ะวา่ นา่ จะมี แตก่ ไ็ มร่ วู้ า่ มีการแพรห่ ลายกันในรูปแบบไหนอยดู่ ี

ถ้าจะไปเมืองของมนุษย์ คงจะต้องตรวจสอบเร่ืองค่าเงินเอาไว้
ดว้ ยแฮะ

เอาเถอะ เร่ืองนี้เอาไว้หลังจากได้พบพวกคนแคระแล้วค่อยว่า
กนั ละกนั ระยะนมี้ แี ตเ่ รือ่ งยุ่งๆ ดว้ ย อาศยั โอกาสนี้ไปพบพวกคนแคระ
สบายๆ พร้อมกบั เทีย่ วชมอะไรตอ่ มิอะไรด้วยเลยดีกวา่

สักวันหน่ึงผมจะไปท่ีเมืองของมนุษย์ แต่ก่อนหน้าน้ันการไป
ทัศนศกึ ษาเมอื งของคนแคระก็ถอื เป็นประสบการณ์ที่ดี

แมจ้ ะเปน็ อมนษุ ย์ แตเ่ หน็ วา่ ทอ่ี ยอู่ าศยั ของพวกคนแคระนนั้ เปน็
เมอื งทมี่ ขี นาดคอ่ นขา้ งใหญ่ แถมดเู หมอื นวา่ จะมพี ระราชาอยดู่ ว้ ย แตอ่ ยา่ งไร
กอ็ บลนิ ก็คงไม่มีโอกาสได้พบหรอก

วา่ กันตามจริง แคเ่ ขา้ ไปในเมืองได้กถ็ อื วา่ หรแู ลว้
จะมีเรอ่ื งการแบง่ แยกกอ็ บลินอะไรท�านองนัน้ รเึ ปล่านะ?
แล้วจะอย่างไรผมก็เป็นสไลม์ซ่ึงเป็นปิศาจ จะไม่ไปท�าให้พวก
เขาตกใจกันเหรอ?
แมม้ ีเรื่องนา่ กงั วลหลายเรอ่ื ง แต่ความคาดหวงั ทจ่ี ะไดพ้ บพวก
คนแคระนน้ั สูงกวา่
แลว้ ผมกไ็ ดผ้ า่ นคา�่ คนื นนั้ ดว้ ยความรสู้ กึ ตนื่ เตน้ อยา่ งทไ่ี มเ่ คยได้
ร้สู กึ มานาน

160



เด็กหญิงกบั มนุษย์ม�ร

ฉนั รอดชวี ิตมาไดอ้ ย่างฉวิ เฉยี ดจากการเขา้ สิงของอฟิ ริต
นน่ั คอื ความจรงิ ทไี่ รข้ อ้ ขดั แยง้ เพราะถา้ ถกู ปลอ่ ยทง้ิ ไวอ้ ยา่ งนนั้
ละก็ ฉันคงต้องตายเพราะบาดแผลไฟไหม้ฉกรรจ์จากการท้ิงระเบิดทาง
อากาศไปแลว้ ดงั นน้ั ไมว่ า่ ราชาปศิ าจเลออนจะมคี วามคดิ อะไร ฉนั กม็ แี ต่
ตอ้ งยอมรบั ความจรงิ ในเรอื่ งทว่ี า่ เขาคอื ผชู้ ว่ ยชวี ติ ฉนั เอาไวเ้ ทา่ นนั้
ดูเหมือนว่าอิฟริตซึ่งเป็นภูตอัคคีช้ันสูงจะมีความสามารถขนาด
ที่ตัวฉันในเวลานั้นไม่อาจจินตนาการได้ มันควบคุมการอาละวาดของ
แกน่ เวททก่ี า� ลงั จะรว่ั ไหลออกจากรา่ งของฉนั ไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย และเขา้ ยดึ
ครองร่างกายของฉัน ทว่า จะกล่าวว่าด้วยเหตุนั้นก็คงได้กระมัง------
เพราะตัวฉันอยู่ในสภาวะเสถยี ร ฉันจงึ เรยี นรสู้ กลิ ได้อยา่ งหนง่ึ
น่ันคือยนู ีคสกลิ 『นกั แปรสภาพ』
ความเปน็ ตวั ฉนั ซงึ่ อนั ทจี่ รงิ ควรจะหายไปในวนิ าทเี ดยี วกบั ทถี่ กู
อฟิ รติ ยดึ ครองรา่ ง ไดร้ บั การปกปอ้ งเอาไวด้ ว้ ยยนู คี สกลิ 『นกั แปรสภาพ』
แมว้ า่ สทิ ธใิ์ นการครอบครองรา่ งจะเปน็ ของอฟิ รติ แมว้ า่ ฉนั จะคอ่ ยๆ หลอ่
รวมเข้ากับภตู อัคคี แตฉ่ นั ก็ยงั คงความเปน็ ตวั เองเอาไว้ได้
ราชาปิศาจใหฉ้ ันยนื อย่เู คียงขา้ ง
แมจ้ ะบอกวา่ ฉนั รวมรา่ งกบั อฟิ รติ แลว้ แตร่ า่ งกายของฉนั กย็ งั คง
ออ่ นเยาวอ์ ยเู่ หมอื นเดมิ แมจ้ ะยนื อยดู่ า้ นขา้ งของราชาปศิ าจซง่ึ นงั่ อยบู่ นเกา้ อี้
ใบหนา้ ของราชาปศิ าจก็อยใู่ นตา� แหนง่ เหนอื ศีรษะของฉนั
เนื่องจากสิทธ์ิในการครอบครองร่างเป็นของอิฟริต ฉันจึงไม่-
สามารถท�าอะไรไดน้ อกจากการจ้องมองสง่ิ ท่ปี รากฏแก่สายตา

162

ความนา่ เบอื่ เกนิ ทนทา� ใหฉ้ นั รสู้ กึ ทรมานอยเู่ ลก็ นอ้ ย แตก่ ไ็ มร่ สู้ กึ
เหนอ่ื ยลา้ สงิ่ นเี้ องกค็ งเปน็ เพราะการรวมรา่ งกบั อฟิ รติ เหมอื นกนั ดงั นนั้ ฉนั
จึงยอมรับสถานะนั้นไดแ้ ต่โดยดี

ครงั้ หนึ่ง-------
“มผี ู้บกุ รกุ ครับ ท่านเลออน!”
อัศวินซ่ึงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาปิศาจว่ิงเข้ามาในห้อง
ท�างานอยา่ งลนลานแลว้ ร้องตะโกนอย่างนนั้
สว่ นตวั ฉนั กย็ นื อยเู่ คยี งขา้ งราชาปศิ าจเหมอื นอยา่ งทกุ ๆ ครงั้ ซงึ่
กเ็ ป็นเรอ่ื งธรรมดาเพราะไมม่ ีอะไรอย่างอน่ื ทฉี่ นั ท�าได้ใหฉ้ ันท�า
ในขณะที่อัศวินเกราะสีด�าซ่ึงยืนอยู่ด้านขวาของราชาปิศาจหยิบ
ดาบขนึ้ มา
“ก๊าก กกั๊ กั๊ก กัก๊ กก๊ั ! ท่านมนษุ ยม์ าร เคอร์นิคห์ แวะมา
ทกั ทายเจ้าแล้ว”
สัตว์ประหลาดท่ีรูปร่างเหมือนมนุษย์กับนกผสมกันก็บุกเข้ามา
อย่างกะทนั หนั แลว้ ตะโกนอยา่ งนั้นดว้ ยเสียงแสบหู
“เลออน หากลม้ เจา้ ไดข้ า้ ก็เป็นราชาปิศาจได้ การที่อดตี มนษุ ย์
อย่างเจ้ากล้าอ้างตัวเป็นราชาปิศาจมันไม่ต่างอะไรกับคนไม่รู้จักกะลาหัว
ตัวเองเลย! ข้าจะเป็นราชาปิศาจแทนให้เอง เพราะฉะน้ันจงตายอย่าง
สบายใจเถอะ!!”
แตแ่ มว้ า่ เจา้ สตั วป์ ระหลาดจะเรมิ่ พดู อะไรตามอา� เภอใจ สหี นา้
ของเลออนก็ไมเ่ ปลีย่ นแม้แต่น้อย
“อมื คดิ ถกู แลว้ ทมี่ ขี า้ อยรู่ งั้ ทา� หนา้ ทอ่ี งครกั ษแ์ มจ้ ะเพยี งคนเดยี ว
กต็ าม ดเู หมือนว่าจะมพี วกตา่� ช้ันดมกลิ่นพบท่ีนี่เขา้ แล้วสนิ ะครับ”
ฝา่ ยอศั วนิ ดา� กเ็ อย่ กบั ราชาปศิ าจอยา่ งใจเยน็ ไรท้ ที า่ วา่ จะลนลาน
พลางตัง้ ท่าจะชกั ดาบในมอื
“อมื ยงั ไงซะก็คงเปน็ ฝมี ือของ------ อะไรทา� นองนั้นนนั่ ละ แต่

เด็กหญิงกับมนุษยม์ �ร 163

ก็พอดีเลย”
เอ่ยอยา่ งน้ันแลว้ ราชาปศิ าจกห็ นั มาจอ้ งมองฉัน
“อิฟริต ไดเ้ วลาออกโรงแลว้ ”
ฉันละลา้ ละลงั วา่ เขาก�าลงั พูดอะไรกันแน่?
“------? เปน็ อะไรไป อฟิ ริต?”
คงเพราะความละล้าละลังของฉันส่งผ่านไปถึงอิฟริตด้วยละม้ัง

ราชาปศิ าจเองจึงมีสหี นา้ ประหลาดใจ
ทวา่ อาจเพราะหงุดหงิดกบั ทีท่าของทัง้ สองคน
“เมนิ เฉยต่อข้าคนนงี้ ัน้ เหรอ ดถู กู กันจรงิ ๆ------”
สตั วป์ ระหลาดทอ่ี า้ งชอ่ื วา่ เคอรน์ คิ ห-์ -----และดเู หมอื นวา่ จะเปน็

มนษุ ยม์ ารระดบั สงู ------จงึ เอย่ อยา่ งนน้ั แลว้ ยกแขนทเ่ี หมอื นปกี ทงั้ สองขา้ ง
ขน้ึ ไขว้กนั ทีเ่ บอื้ งหน้าใบหน้า

ตอนนั้นเอง ที่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามองเห็นมือของเคอร์นิคห์
กา� ลังเปลง่ แสง

《ยนื ยนั เสรจ็ สน้ิ คณุ ไดร้ บั สกลิ 『ญาณเวท』 ...เรยี บรอ้ ยแลว้ 》
ฉนั ไมส่ นใจเสยี งประหลาดทด่ี งั ขน้ึ ในสมอง แตเ่ รมิ่ ออกเดนิ โดย
ไมร่ สู้ กึ ตัว ทีละกา้ ว ทีละก้าว เมอ่ื รสู้ ึกตวั อกี ครั้งฉนั กไ็ ปยนื อยู่เบ้อื งหน้า
ราชาปิศาจเลออน
ในลักษณะเขา้ ประจันหนา้ กับมนษุ ย์มารเคอร์นิคห์
“อยากตายก่อนง้ันเรอะนังหนู! เอาเถอะ จะต่างกันก็แค่ก่อน
หรอื หลงั เทา่ นนั้ ขา้ คนนจ้ี ะจดั การเชอื ดไอร้ าชาปศิ าจจอมปลอมนน่ั -----”
เสยี งทพ่ี ดู ไมไ่ ดห้ ยดุ หยอ่ นนนั้ ชา่ งเคอื งหู และไมร่ วู้ า่ ทา� ไมฉนั จงึ
รูส้ ึกไม่พอใจขึน้ มา
ฉนั มองเหน็ พลงั เวทมากพอสมควรมารวมตวั กนั ทป่ี กี ทงั้ สองขา้ ง

164

ของมนุษยม์ ารตรงหนา้
“ตายซะ!!”
แล้วขนนกก็ถูกปล่อยออกอย่างเช่ืองช้าหลังจากเสียงนั้นดังขึ้น

ดเู หมือนวา่ มนุษยม์ ารจะขวา้ งขนนกใสพ่ วกเรา ฉันเขา้ ใจไดอ้ ยา่ งน้นั
ขนแต่และขนมีพลังแฝงอยู่ภายใน หากโดนเข้าเน้ือคงถูกฉีก

กระชากท่าทางน่าจะเจบ็ ปวด
ทว่าเมื่อคิดอย่างน้ัน ก็ไม่รู้ว่าท�าไมความโกรธเกรี้ยวรุนแรงจึง

ปะทุข้นึ ในใจ ศีรษะของฉนั ร้อนจนรสู้ กึ ราวกบั ว่าจะมอดไหม้ นีค่ งจะเปน็
ความโกรธของอิฟริตที่รวมร่างอย่กู ับฉันกระมัง

ต่อจากนั้น ทกุ สง่ิ ทกุ อย่างก็เกิดขน้ึ ในชว่ั พรบิ ตา
เพียงเสยี้ ววินาที ขนนกท้งั หมดกถ็ กู แผดเผา แถมเปลวเพลิงยงั
เรงิ ระบา� ตอ่ เนอื่ งราวกบั จะเขา้ รดั พนั มนษุ ยม์ ารเคอรน์ คิ หท์ ง้ั อยา่ งนน้ั และ
พอมองดีๆ ฉันก็พบว่าเปลวเพลิงดังกล่าวพุ่งตัวออกมาจากฝ่ามือขวาที่
ฉันยืน่ ไปด้านหน้าราวกบั แส้
“ยะ หยา!! ยะ หยดุ นะ ไหมห้ มดแลว้ หยุด หยดุ -------”
มนษุ ยม์ ารเคอรน์ คิ หพ์ ยายามจะตะโกนอะไรบางอยา่ ง ทวา่ กไ็ มอ่ าจ
พดู ไดจ้ นถงึ ถอ้ ยคา� สดุ ทา้ ย เพราะถกู เพลงิ ของฉนั แผดเผาจนสน้ิ เสยี กอ่ น
หวั ใจของฉนั เปี่ยมทน้ ไปดว้ ยความหวาดกลวั
ฉนั เขา้ ใจ วา่ ฉนั สงั หารมนษุ ยม์ ารตรงหนา้ ดว้ ยมอื ของฉนั เอง ทง้ั
ที่เป็นอย่างนั้นส่ิงที่เอ่อล้นขึ้นในใจกลับเป็นความพอใจท่ีให้ความรู้สึก
แปลกๆ เป็นสมั ผสั ท่ียากจะเขา้ ใจ ราวกบั วา่ ได้ท�าเร่อื งท่ีสมควรทา�
ความรสู้ กึ ทเ่ี หมอื นกบั วา่ หวั ใจของตวั เองไดก้ ลายเปน็ ของคนอน่ื
ไปเสยี แลว้ นนั้ ท�าให้ฉันกลัว กลัวจนไม่รูจ้ ะทา� อยา่ งไรดี
ทว่า------
ความกลวั นนั้ กลบั สงบลงในเวลาไมน่ าน เพราะสตสิ มั ชญั ญะของ
อฟิ รติ ไดเ้ ออ่ ลน้ ขน้ึ มาเตม็ หวั ใจ และผลกั ดนั ความกงั วลกบั หวาดกลวั ของ

เด็กหญิงกับมนุษยม์ �ร 165

ฉนั ใหห้ ลงั่ ไหลออกไป
หากกล่าวในแง่ผลลัพธ์ ก็คงต้องบอกว่ามันท�าให้ฉันมีชีวิตอยู่

ตอ่ ไปไดโ้ ดยไมก่ ลายเปน็ บา้ ไปเสยี ละมง้ั เพราะแมจ้ ะรวู้ า่ ตวั เองเปน็ คนฆา่
แตก่ ผ็ า่ นพน้ ไปได้โดยท่ไี ม่รสู้ กึ ผดิ ไมส่ ิ ไมใ่ ชว่ ่าฉนั ไมร่ ู้สึกอย่างนน้ั แต่
อฟิ รติ อาจจะควบคมุ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งเอาไวเ้ พอื่ ไมใ่ หฉ้ นั เกดิ ความรสู้ กึ แบบนน้ั
ข้ึนมาก็ได้ เพ่ือให้ตัวฉันที่เป็นร่างสถิตไม่เกิดเป็นบ้าจนตายขึ้นมาเสีย
ก่อน...

แมว้ า่ ฉนั จะไมไ่ ดต้ อ้ งการ แตค่ วามสมั พนั ธใ์ นการใชช้ วี ติ รว่ มกนั
ทีแ่ สนประหลาดระหวา่ งฉนั กบั อฟิ รติ ก็เริ่มตน้ ข้นึ ดว้ ยประการฉะน้ี

หลังจากน้นั กม็ เี รือ่ งแบบเดยี วกันนี้เกดิ ขน้ึ อีกหลายคร้ัง แต่ฉนั
ก็สงั หารผูท้ บี่ กุ รุกเข้ามาโดยไม่ร้สู กึ อะไรเพื่อราชาปศิ าจเลออน

ฉันไม่นกึ เสยี ใจ เพราะตวั ฉันที่ยงั เดก็ นกั ไมส่ ามารถแยกแยะถูก
ผิดได้ จงึ ได้ปลอ่ ยทกุ อยา่ งใหเ้ ป็นไปตามความต้องการของอิฟริต ฉนั ท�า
เพียงแค่เคลื่อนไหวไปตามที่ความต้องการก�าจัดผู้ซึ่งเกะกะขวางทางของ
อฟิ รติ ฉดุ ลากไปโดยไมค่ ดิ อะไรท้งั ส้ิน

“หหึ ึ ฮะฮะฮะฮะฮะ นา่ สนกุ เจา้ แสดงความแนว่ แนไ่ ดอ้ ยา่ งชดั เจน
และมีชีวติ รอดต่อมาจนได้ ข้าคงตอ้ งมองเจ้าใหม่เสียแล้ว”

วันหนึ่ง เม่ือเห็นฉัน ราชาปิศาจก็เอ่ยกับฉันอย่างน้ัน ไม่รู้ว่า
เพราะอะไร ฉนั จงึ ไมไ่ ดร้ สู้ กึ แย-่ -----อนั ทจ่ี รงิ ฉนั รสู้ กึ ภาคภมู ใิ จอยนู่ ดิ หนอ่ ย
ดว้ ยซ้า�

“เจ้าช่อื อะไร?”
“------ชสิ ุ เอะ”
“ชิสุ เอะ? อืม เอาละ ถ้างนั้ ช่อื ของเจา้ คือชสิ ุ ต้ังแตว่ ันนไ้ี ป เจา้
จงอ้างชื่อตนเองวา่ ชสิ เุ สยี !”
เมือ่ ได้ยินชื่อนัน้ ฉนั ก็ยอมรับแตโ่ ดยดี
ฉันคอื ชสิ ุ ใช่แล้ว ฉันจะมีชวี ติ ตอ่ ไปในฐานะชสิ ุ ไมใ่ ช่อิซาวะ

166

ชิสเุ อะ

ดว้ ยเหตุน้ีเอง ฉันจงึ ได้ถอื กา� เนดิ ขน้ึ ณ ปราสาทราชาปศิ าจใน
ฐานะมนุษยม์ ารแห่งเปลวเพลิง

ในฐานะมนุษย์มารช้นั สงู คนสนิทของราชาปิศาจ

*

เวลาด�าเนนิ ผา่ นไปหลายปนี ับตงั้ แต่ที่ฉันถกู เรียกว่าชิสุ
ในช่วงเวลานั้น ฉันเคล่ือนไหวตามความต้องการของตัวเองได้
บา้ งแล้ว ฉนั สบายใจอยา่ งที่สุดเมอ่ื พบวา่ การใชช้ ีวิตรว่ มกับอิฟรติ ด�าเนนิ
ไปอยา่ งราบร่นื

ในปราสาททพ่ี า� นกั ของราชาปศิ าจเลออน มสี ถานทส่ี า� หรบั ฝกึ ฝน
การต่อสอู้ ยู่

โดยในสถานทฝ่ี กึ ฝนนน้ั อศั วนิ ดา� จะทา� หนา้ ทเ่ี ปน็ อาจารยช์ แี้ นะ
วชิ าใหก้ บั อมนษุ ยแ์ ละมนษุ ยม์ ารทยี่ งั เดก็ -------ถงึ ในจา� นวนนน้ั จะมผี ใู้ หญ่
ปนอยดู่ ้วยกเ็ ถอะ------- การชแ้ี นะของเขาเข้มงวดมาก บางครั้งใครท่ไี ม่
ผา่ นเกณฑก์ ารฝกึ ซอ้ มกจ็ ะถกู งดอาหารดว้ ย ดงั นน้ั ทกุ คนจงึ ตอ้ งพยายาม
กนั อยา่ งเอาเปน็ เอาตาย ตวั ฉนั เองกเ็ รยี นรกู้ ารตอ่ สดู้ ว้ ยดาบโดยไมพ่ ง่ึ พา
พลังของอิฟริตเหมอื นกัน เพราะฉนั ไมอ่ ยากแพ้ใคร แลว้ ก็ไมต่ ้องการให้
ใครปฏิบัติกับฉันเป็นพิเศษ แต่ก็ด้วยเหตุน้ีเอง ฝีมือดาบของฉันจึง
แขง็ แกรง่ ทเี ดียว

วนั หนึง่ ฉนั ไดส้ นทิ สนมกบั เดก็ ผหู้ ญงิ ชื่อวา่ พิลโิ น่
เดก็ ผู้หญงิ นสิ ัยเรยี บร้อยอ่อนโยนที่อายมุ ากกว่าฉนั เล็กนอ้ ย

เดก็ หญงิ กบั มนุษย์ม�ร 167

จดุ เรมิ่ ตน้ คอื เราไดพ้ ดู คยุ กนั ตอนทเี่ ขา้ ไปลา่ เหยอ่ื ในปา่ ในฐานะ
สว่ นหนงึ่ ของการฝกึ ฝน ฉนั สงสยั วา่ ทา� ไมพลิ โิ นจ่ งึ ตอ้ งแวะไปไหนทกุ ๆ ครง้ั
ที่ออกมาฝึก จึงแอบสะกดรอยตามเธอไป

“ป้วิ !”
ตอนนั้นเอง ที่ฉันได้เห็นพิลิโน่ก�าลังเล่นอยู่กับลูกจ้ิงจอกวายุ
ดเู หมือนว่าพลิ โิ น่จะแอบใหอ้ าหารและคอยดูแลมัน แมจ้ ะเป็นสัตวป์ ศิ าจ
แตก่ ย็ ังเป็นสิ่งมีชวี ิตแสนนา่ รกั ที่ไม่อาจออกลา่ เหยื่อด้วยตวั เองได้ มนั คือ
หนึ่งชีวติ ทีแ่ ม้จะต้องโดดเด่ยี วเพราะพลดั หลงกับพอ่ แม่ แต่ก็ยังคงมีชวี ิต
อยู่อยา่ งสุดความสามารถ
“อะ๊ -------!”
พอฉันโผล่หน้าออกไป พิลิโน่ก็ตกใจรีบซ่อนเจ้าจ้ิงจอกวายุไว้
ดา้ นหลัง ทว่าสุดท้ายก็ยอมจา� นนกระมงั
“ฉนั คอยดแู ลเดก็ คนนอ้ี ยนู่ ะ่ ... กม็ นั ยงั เลก็ แลว้ กน็ า่ สงสารด้วย
นีน่ า... ขอรอ้ งละ ช่วยทา� เปน็ ไม่เห็นจะได้ไหม!?”
เธอจงึ ขอรอ้ งฉนั อยา่ งนน้ั แมว้ า่ แววตาของเธอจะไหวดว้ ยความ
กงั วล แตก่ ส็ มั ผสั ไดถ้ งึ ความตง้ั ใจทอี่ ยากจะปกปอ้ งชวี ติ นอ้ ยๆ นั้น
ฉนั อาจจะนึกอิจฉาเจา้ จิง้ จอกวายุน่กี ไ็ ด้
เพราะฉนั รสู้ กึ เหมอื นวา่ มนั ไมไ่ ดอ้ ยโู่ ดดเดยี่ วเดยี วดาย ผดิ กบั ฉนั
“ออื้ ได้สิ แตข่ อฉนั ช่วยดแู ลมันด้วยคนได้ไหม?”
ฉนั ลองถามอยา่ งกล้าๆ กลวั ๆ
ซึ่งพิลิโนก่ ็ทา� ตาโตอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แต่หลงั จากน้นั รอยย้ิมกว้าง
กผ็ ุดข้นึ บนใบหนา้ ของเธอ
“อือ้ ! ฉันเองกต็ อ้ งขอรอ้ งด้วยเหมือนกนั ฉนั ชอื่ พิลโิ น่ ฝากตวั
ด้วยนะ!”
ได้ยินอย่างน้ันฉันจึงอ้างช่ือตัวเองบ้างเป็นการแนะนา� ตัวแก่กัน
และกนั สา� หรบั ฉนั พลิ โิ นจ่ งึ กลายเปน็ เพอื่ นคนแรกทฉ่ี นั มนี บั ตงั้ แตเ่ กดิ มา

168

“นี่ เด็กคนนช้ี ือ่ ว่าอะไรเหรอ?”
พิลิโนม่ สี หี นา้ ประหลาดใจกบั คา� ถามของฉัน
“ชอื่ เหรอ? ปศิ าจไมม่ ชี อื่ หรอก กพ็ วกเราสอื่ สารกนั ดว้ ยใจกบั ใจ
ได้นน่ี า”
“แตม่ แี คเ่ ดก็ คนนี้คนเดยี วท่ไี ม่มีช่อื มันนา่ สงสารออก นี่ ใหฉ้ ัน
เป็นคนคดิ ได้ไหม?”
“เอ๋? แตเ่ ขาบอกว่าหา้ มต้งั ช่อื ใหป้ ศิ าจไม่ใชเ่ หรอ...”
“ขอร้องละ! เนอะ ไดใ้ ชไ่ หม?”
ฉนั ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจในสง่ิ ทพี่ ลิ โิ นก่ า� ลงั พดู นกั แตไ่ มว่ า่ อยา่ งไรฉนั ก็
อยากจะตง้ั ชอื่ ใหล้ กู จง้ิ จอกวายตุ วั นเี้ อามากๆ พอฉนั ตอ๊ื ขอรอ้ งเขา้ พลิ โิ น่
กย็ อมพยกั หนา้ รบั แมจ้ ะไมเ่ ตม็ ใจนกั ทวา่ ไมน่ านนกั กห็ นั มาคดิ ชอ่ื รว่ มกบั
ฉันอย่างสนกุ สนาน
พวกเราตั้งชื่อให้ลกู จ้ิงจอกวายุว่าพิสดว้ ยความรักใคร่ หลังจาก
ช่วยกันคิดหลายๆ อย่าง เราสองคนก็ตัดสินใจเอาตัวอักษรจากชื่อของ
พวกเราเองคือพิลิโนก่ ับชิสุมาคนละตวั ฉนั ดีใจมาก เพราะรูส้ ึกเหมือนวา่
มนั เป็นด่งั สญั ลักษณ์แหง่ มติ รภาพของพวกเรา
“ปว้ิ วว!!”
พอฉนั กบั พลิ โิ นเ่ รยี กชอ่ื พสิ ลกู จง้ิ จอกวายกุ ต็ อบรบั ดว้ ยทา่ ทาง
ยนิ ดี
เมื่อเห็นว่าท่าทางมันจะชอบช่ือนั้น ฉันเองก็ดีใจไปด้วย ฝ่าย
พลิ โิ น่ก็กา� ลงั ยมิ้ แยม้ ดว้ ยทา่ ทางยินดเี หมอื นกนั
(อา สนุกจังเลย!)
พิลิโน่กับพิสช่วยมอบความสงบสุขแห่งจิตใจให้กับฉันซ่ึงเคย
โดดเด่ียว

หลังจากนั้น พวกเราสองคนก็ไปหาพสิ อยู่เรือ่ ยๆ

เดก็ หญิงกบั มนุษย์ม�ร 169

หลายวันหลังจากท่ีพวกเราตั้งชื่อให้ลูกจ้ิงจอกวายุว่าพิส ลูก
จ้ิงจอกวายุก็เติบโตข้ึนจากขนาดเล็กเท่าฝ่ามือเป็นใหญ่ประมาณเท่ากับ
ศีรษะของมนุษย์ แม้พวกเราจะตกใจ แต่พิสก็ยังคงติดฉันกับพิลิโน่แจ
ดังน้ันพวกเราจึงไม่ได้คิดอะไร แต่กลับดีใจด้วยซ�้าท่ีมันเติบโตข้ึนจนถึง
ขนาดที่ล่าเหยอื่ ได้ด้วยตวั เองแล้ว

พอพวกเราไปหามนั บางทมี นั กล็ า่ นกหรอื กระตา่ ยปา่ มาใหพ้ วก
เราด้วย

“นชี่ สิ ุ พวกเราพาเดก็ คนนไี้ ปทป่ี ราสาทไดไ้ หมนะ? มนั มปี ระโยชน์
แล้วก็เปน็ เด็กท่ีฉลาดดว้ ยนะ...”

“เอ-๋ ------?”
ถา้ ใหพ้ ดู จากใจจรงิ ละก็ ฉนั อยากจะเกบ็ เรอ่ื งพสิ ไวเ้ ปน็ ความลบั
ของเราสองคนมากกว่า แต่เม่ือเห็นใบหน้าที่เหมือนพยายามจะวิงวอน
ของพิลิโนแ่ ลว้ ฉันก็พูดไมอ่ อก
ฉันไมอ่ ยากให้พิลิโน่ต้องเสยี ใจเพราะความเอาแตใ่ จของฉัน
พลิ โิ นพ่ ยายามเกลย้ี กลอ่ มฉนั อยา่ งเอาเปน็ เอาตายวา่ ทป่ี ราสาท
เองกม็ กี ารเลีย้ งดูสตั วป์ ศิ าจเอาไวเ้ ชน่ กัน ถา้ เปน็ จิ้งจอกวายุท่วี า่ ง่ายและ
เฉลยี วฉลาดขนาดนี้ละก็ ตอ้ งได้รบั การยอมรับในฐานะปศิ าจรับใชอ้ ยา่ ง
แน่นอน
ดงั นน้ั พอฉันยอมตกลง พวกเรากพ็ าพสิ กลับที่ไปปราสาทโดย
ไมไ่ ด้คิดอะไรใหล้ กึ ซง้ึ
ทวา่ -------นนั่ คอื จดุ เร่ิมตน้ ของโศกนาฏกรรม
“ปิว้ วว-------!!”
ถ้าบอกว่าการท่ีพวกเราพบกับราชาปิศาจเลออนที่ห้องโถงของ
ปราสาทเข้าโดยบังเอิญคือความโชคร้าย เรื่องทุกอย่างก็คงสรุปได้เพียง
เทา่ นัน้ แตแ่ ทจ้ รงิ แล้วมนั ไม่ใช่หรอก ตวั ฉันท่ีไรพ้ ลงั ใดๆ ตา่ งหากที่ไมม่ ี
คณุ สมบัตทิ จี่ ะดูแลใครทั้งส้ิน

170

“...หนไี ป หนไี ปสิ... พสิ !!”
การพบกับเลออนโดยบังเอิญท�าให้พิสตกอยู่ในสภาพต่ืนกลัว
มนั กระโจนออกจากมอื ของพลิ โิ นซ่ ง่ึ อมุ้ มนั ไวก้ บั อก แลว้ เรมิ่ แสดงทา่ ทาง
ข่มขู่ราชาปิศาจเลออน และความเป็นศัตรูที่พิสแสดงต่อเลออนก็ท�าให้
มนษุ ยม์ ารลืมตาตืน่ ขึน้
ฉนั สญู เสียอสิ รภาพของรา่ งกายไปในวนิ าทนี ั้น
ทงั้ ทอ่ี ยเู่ พยี งใกลๆ้ แตเ่ สยี งของพลิ โิ นท่ ฉ่ี นั ไดย้ นิ กลบั อยหู่ า่ งไกล
ออกไป
อฟิ รติ ไมส่ นใจความรสู้ กึ นกึ คดิ ของฉนั และหนั คมเขยี้ วเขา้ ใสพ่ สิ
ทก่ี า� ลงั ขคู่ า� รามทนั ที มอื ทฉี่ นั พยายามจะหยดุ แตห่ ยดุ ไมไ่ ดเ้ ขา้ ควา้ จบั รา่ ง
ของพิสแลว้ แผดเผาจนมอดไหม้ ฉนั เผามนั ด้วยมือของฉนั เอง
และไม่จบแค่เพียงเท่านนั้
เปลวเพลิงที่ถือก�าเนิดจากมือของฉัน ยังม้วนตัวเป็นวงคลื่น
อนั รุนแรงส่องประกายสขี าว และพ่งุ เขา้ จโู่ จมเดก็ หญงิ ทกี่ อดพิสไวก้ บั อก
เมอื่ ครนู่ ดี้ ว้ ย สง่ ผลใหร้ า่ งของพลิ โิ นส่ ญู สลายกลายเปน็ ขเ้ี ถา้ โดยทเี่ ธอไมม่ ี
โอกาสแมแ้ ต่จะส่งเสยี งร้อง
หายไปราวกบั ว่าไม่มใี ครยืนอยทู่ นี่ ัน่ ตั้งแตแ่ รก
มนษุ ยม์ ารแหง่ อคั คคี งจะพงึ พอใจแลว้ ในทส่ี ดุ จงึ ไดห้ นั ไปคา� นบั
ราชาปิศาจท่เี ขาเคารพรกั ครั้งหนงึ่ กอ่ นจะเงยี บหายไป
(------เมอ่ื ก้ีน้ี เกิดอะไรขึน้ ?)
ฉนั ไดแ้ ตย่ นื แนน่ ง่ิ ตกตะลงึ เพราะสมองไลต่ ามความเปน็ จรงิ ไมท่ นั
(มะ มือมัน... รา่ งกาย รา่ งกายมนั ... ขยบั ไปเอง เหรอ? ท�าไม
ไฟมนั ไฟมนั ถึง... ฉนั ท�าอะไรลงไป?)
เปน็ เวลาหลายชว่ั โมงหลงั จากนนั้ กวา่ ทฉ่ี นั จะรสู้ กึ ตวั วา่ ไมใ่ ชเ่ พยี ง
แคพ่ สิ แตอ่ ฟิ รติ ยงั มองวา่ พลิ โิ นซ่ งึ่ เปน็ ผเู้ ลยี้ งดพู สิ นนั้ เปน็ ศตั รอู กี ดว้ ย
ใชแ่ ล้ว-------ฉัน ฆา่ เพ่อื นของตวั เองด้วยมือน้ี

เดก็ หญงิ กบั มนุษย์ม�ร 171

ฉนั อาเจยี นออกมา แม้วา่ นา�้ ในกระเพาะจะไมอ่ อกมาแลว้ ฉนั ก็
ยังคงสะอกึ สะอนื้ ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว น่าจะช่วยฆ่าฉันไปด้วยซะเลยดีกว่า
แท้ๆ------

ความโศกเศร้าเสียใจแทบเป็นบ้าเอ่อท้นในใจของฉัน-------
ทวา่ ทนั ทหี ลงั จากน้นั หัวใจของฉันกส็ งบลงราวกับวา่ ไม่มีอะไรเกดิ ข้ึน

แมจ้ ะอยากรอ้ งไห้ แตน่ า้� ตากไ็ มไ่ หลออกมา แมจ้ ะอยากเปน็ บา้
แตก่ เ็ ป็นบ้าไม่ได้ หรือแม้จะอยากกรดี ร้อง เสยี งก็ไม่ยอมออกมาอีก

นฉ่ี นั กลายเปน็ มนษุ ยม์ ารไปจนถงึ กระทงั่ หวั ใจแลว้ อยา่ งนนั้ หรอื ?
ความรสู้ กึ หวาดกลวั ขนาดทอ่ี าจจะทบั ถมหอ้ งหวั ใจจนมดิ พวยพงุ่ ขนึ้ แต่
ทนั ทหี ลงั จากนัน้ ความเยอื กเย็นกห็ วนกลับมาอีกคร้ัง ฉันไมใ่ ชม่ นษุ ย์อีก
ต่อไปแล้ว ฉันเข้าใจในตอนนั้นว่าการโหยหาความสุขอย่างคนธรรมดา
ทัว่ ไป คือความปรารถนาทไ่ี ม่วา่ จะวิงวอนเพยี งไรกไ็ ม่มวี ันเป็นจรงิ

ฉันหยุดร้องไห้ตั้งแต่วันน้ันเป็นต้นมา เพราะคิดว่าอย่างไรเสีย
น้า� ตาของฉนั ก็คงเหือดแหง้ หายไปไม่เหลือแมเ้ พยี งสกั หยดอยูแ่ ล้ว

กใ็ นวันน้นั ฉันได้สญู เสียสิ่งสา� คัญในฐานะมนุษยไ์ ปแล้วนีน่ า
ฝา่ ยจอมมารเลออนกท็ า� เพยี งจอ้ งมองตวั ฉนั ซง่ึ เปน็ เชน่ นนั้ อยา่ ง
เยน็ ชาและเงยี บงนั โดยไม่มีการลงทณั ฑ์ใดๆ

172



174



รกิ รุ โุ ดเตรยี มการเดนิ การไดพ้ รอ้ มทนั กอ่ นเทย่ี งตามทไี่ ดป้ ระกาศไว้
แถมยังลงมือคัดเลือกผู้ท่ีจะเดินทางไปยังอาณาจักรคนแคระไว้
เรียบร้อยเสร็จสรรพไมม่ ีพลาด
โดยผู้ท่ีจะเดินทางไปมีท้ังหมด 5 คู่ โดยคนแรกสุดก็คือริกุรุ
บุตรชายของรกิ รุ โุ ด สว่ นทเ่ี หลือก็คอื ตัวผมกับรันกา้
ว่าแต่ ไมแ่ ต่งต้งั ริกรุ ใุ หท้ า� หน้าทีใ่ นฐานะหัวหน้ากองมันจะดีร?ึ
ผมรสู้ ึกกงั วลอยู่เลก็ นอ้ ย แตด่ ทู า่ ทางพวกเจ้าตัวจะยอมรับกัน
ไดแ้ ฮะ
ริกุรุโดเองก็มีใจจะลุยงานเต็มท่ีเหมือนได้กลับเป็นหนุ่มอีกคร้ัง
ดงั นัน้ ผมอาจกงั วลมากไปเองก็ได้

เอาละ เม่ือรับสัมภาระมาแล้ว รันก้าก็ให้ผมขึ้นไปนั่งบนหลัง
ของมนั ด้วยทา่ ทางยินดี

ด๋งึ ------! รา่ งของผมฝังลงไปกลางแผงขนของรันกา้ ที่น่มุ น่ิมให้
ความรู้สกึ ดกี วา่ ทคี่ ิด

ทนี ีก้ ็ถงึ ควิ ของ 『ใยเหนียวหนดื 』 ผมใช้มนั ยดึ ตัวเองไวก้ บั แผง
ขนรอบๆ เพื่อจะได้ไม่ตกลงไป ในเวลาแบบน้ีการที่ไม่มีมือเท้าน่ีมัน
ไม่สะดวกเป็นบ้า ซึ่งก็คงต้องใช้สกิลหาทางท�าอะไรสักอย่างเอาเท่าน้ัน
อย่างเช่นในโอกาสแบบนี้กจ็ ะต้องนา� มันมาใชใ้ ห้เกิดประสทิ ธผิ ล

ที่จรงิ ผมแอบฝกึ การควบคมุ พวกเสน้ ใยอยา่ งลับๆ อยู่
ใช้เส้นใยเฉือนร่างของศัตรู! วิชาแบบนี้น่าจะเป็นหนึ่งในความ
ใฝ่ฝันของใครหลายๆ คนไม่ใช่เหรอ? ถึงไม่รู้ว่าจะฝึกฝนได้ส�าเร็จ
หรือเปล่าก็เถอะ แต่หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ผมคิดว่าจะค่อยๆ

176

ฝกึ ฝนไปเรอ่ื ยๆ ทีละเล็กละน้อยน่ลี ะ
ข้างในสมั ภาระ ไดแ้ กเ่ งินกับอาหาร
โดยอาหารมีรับประทานได้ท้ังหมด 3 วัน หากต้องใช้เวลา

มากกว่านนั้ กม็ ีก�าหนดการจะหาเพม่ิ เตมิ กันเอง
อันที่จริงจะเอาเสบียงท่ีเก็บได้นานไปด้วยก็ได้ แต่ผมก็รู้สึกว่า

ไมอ่ ยากจะให้มีสมั ภาระมากนกั เหมือนกัน
หรือถ้าให้ผมกลืนเกบ็ เข้าไปละก็ จะขนไปเท่าไรกย็ อ่ มได.้ .. แต่

จะชว่ ยโน่นชว่ ยนี่มากเกนิ ไปก็คงไม่ดนี ัก
แตท่ ผี่ มตดั สนิ ใจไดเ้ ยอื กเยน็ แบบนก้ี เ็ พราะวา่ ตวั ผมเองไมจ่ า� เปน็

ตอ้ งกนิ อาหารน่ะนะ
สว่ นเรอ่ื งเงนิ ทงั้ หมดมเี หรยี ญเงนิ 7 เหรยี ญ กบั เหรยี ญทองแดง

24 เหรียญ
ดงั นน้ั กอ่ นอืน่ มันไม่ใช่เงนิ ทมี่ ากมายอะไรอย่างแนน่ อน
ทว่าก็ไม่มีปัญหา เพราะผมไม่ได้คาดหวังไว้ต้ังแต่แรกอยู่แล้ว

เรื่องท่เี หลอื เอาไวไ้ ปถึงแลว้ คอ่ ยคดิ ก็แลว้ กนั

*

เห็นว่าราชอาณาจักรคนแคระอยู่ห่างออกไปเป็นระยะทาง 2
เดอื นหากก็อบลนิ เดินทางด้วยเทา้

ในป่ามธี ารนา�้ ขนาดใหญท่ ช่ี ่อื วา่ อาเมลดพ์ าดผา่ น
หากไปถงึ ธารนา้� น่นั แล้ว กจ็ ะผ่านออกไปสเู่ ขตเทอื กเขา
และราชอาณาจักรคนแคระอนั เปน็ จุดหมายของพวกเรากอ็ ยู่ใน
เขตเทือกเขาดังกล่าว

ทศิ ตะวนั ออกมจี กั รวรรดิ สว่ นบรเิ วณรอบๆ มหาพงไพรแหง่ จรู า่

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 177

มปี ระเทศหลายประเทศหอ้ มลอ้ ม
สง่ิ ทข่ี วางกน้ั อยตู่ รงกลางระหวา่ งดนิ แดนสองฝง่ั ทว่ี า่ กค็ อื มหา-

ภูผาคานารต์
ดว้ ยเหตนุ ้ี เส้นทางการคา้ จึงถกู แบ่งออกเปน็ 3 สาย
หนึ่งคอื เส้นทางลอดผา่ นมหาพงไพรแหง่ จูร่า
อกี หนง่ึ คอื เสน้ ทางขน้ึ เขาลาดชนั เพื่อข้ามมหาภูผา
และสดุ ทา้ ยคือทางทะเล
อนั ทจี่ รงิ เสน้ ทางลอดผา่ นมหาพงไพรแหง่ จรู า่ เปน็ เสน้ ทางทส่ี น้ั

และปลอดภยั ทส่ี ดุ แตไ่ มท่ ราบวา่ ทา� ไมถงึ ไมค่ อ่ ยมใี ครใชง้ านนกั สว่ นการ
เดนิ ทางขน้ึ เขาทลี่ าดชนั เพอ่ื ขา้ มมหาภผู ากลบั กลายเปน็ เสน้ ทางทผี่ คู้ นใช้
กนั เป็นหลักเสียนี่

ส่วนทางทะเลน้ันเห็นว่านอกจากค่าใช้จ่ายจะสูงแล้ว ยังมีภัย
คกุ คามจากปศิ าจขนาดใหญใ่ นทอ้ งทะเลอกี ดว้ ย ดงั นน้ั จงึ กลายเปน็ เสน้ ทาง
ทีม่ คี นใช้นอ้ ยทสี่ ุดไป

และนอกเหนือจาก 3 เส้นทางที่กลา่ วมา ก็ยังมีอกี เส้นทาง คอื
การลอดผา่ นราชอาณาจกั รคนแคระเอา ทวา่ กจ็ ะตอ้ งเสยี ภาษคี า่ ผา่ นทาง
อีกทง้ั ในกรณีท่มี กี ารนา� เข้าขนส่งสนิ ค้า ก็จะต้องเสยี ภาษีในส่วนนั้น และ
ต้องเข้ารับการตรวจสอบสัมภาระด้วย ซ่ึงดูเหมือนจะเป็นข้อบังคับเพ่ือ
ปอ้ งกนั ไมใ่ หม้ กี ารนา� วตั ถอุ นั ตรายเขา้ ไปในเมอื ง ดงั นน้ั ถา้ มจี า� นวนคนไมม่ าก
กค็ งไมเ่ ปน็ ไร แต่หากจบั กลมุ่ เปน็ ขบวนคาราวานละก็ การจะผา่ นทนี่ ีน่ นั้
ต้องเสยี เวลาและค่าใชจ้ า่ ยมากเกินไป จงึ ไม่ค่อยมคี นใช้วธิ ีนเี้ ช่นกัน

ทวา่ เรอื่ งความปลอดภยั ในเสน้ ทางนถ้ี อื เปน็ ของตาย ดงั นนั้ กค็ ง
ต้องปรึกษาเงินในกระเป๋ารวมถึงผลประโยชน์ท่ีจะได้รับแล้วค่อยเลือก
ละมั้ง

คร้ังนีพ้ วกเราไม่ไดม้ ีธุระอะไรกบั จักรวรรดิ
ดังน้ันแม้ว่าถึงลอดผ่านป่าออกไปทางตะวันออกแล้วจะถึง

178

จักรวรรดิพอดี แต่พวกเราก็มุ่งหน้าข้ึนเหนือเพื่อเดินทางไปยังมหาภูผา
คานาร์ต

เราไม่จ�าเป็นต้องปีนข้ึนไปจนถึงยอดเขา เพราะราชอาณาจักร
คนแคระนั้นแผ่ขยายครอบคลุมพื้นท่ีบริเวณเชิงมหาภูผาคานาร์ตอันเป็น
สว่ นตน้ นา�้ ของธารน�้าอาเมลด์

นครอนั งดงามทสี่ รา้ งขน้ึ โดยดดั แปลงถา�้ ขนาดใหญซ่ ง่ึ เกดิ ขน้ึ ตาม
ธรรมชาตใิ นบริเวณเทอื กเขา

น่ันคือราชอาณาจกั รของคนแคระ

พวกเราเดนิ ทางขน้ึ เหนอื โดยเลยี บธารนา�้ อาเมลดไ์ ปเรอ่ื ยๆ ตาม
ก�าหนดการ

เน่ืองจากเปน็ การเดนิ ทางเลียบธารน�า้ ดงั น้นั จึงไม่หลง แตผ่ ม
ก็ส่งั ใหแ้ สดงแผนทขี่ ึน้ ในสมองเผ่ือไวด้ ว้ ย

เม่ือรู้ว่าผู้ท่ีได้รับช่ือว่าก็อบตะเคยได้รับค�าส่ังให้เดินทางมายัง
ราชอาณาจกั รคนแคระครงั้ หนง่ึ แลว้ ผมจงึ ฝากใหเ้ ขารบั หนา้ ทเี่ ปน็ ผนู้ า� ทาง

โดยค่ขู องก็อบตะกา� ลังว่ิงเป็นหวั ขบวนอยู่ดา้ นหน้าผม
แต่ว่าพวกเผ่ากาโร่ที่วิวัฒนาการกลายเป็นเทมเพสต์วูล์ฟ (=
(หมาปา่ วายทุ มฬิ )) น่ีไวกนั เปน็ บ้าเลย! แถมยังไม่มที ที ่าว่าจะเหน่อื ยล้า
เลยแม้แตน่ อ้ ยด้วย
เวลาผา่ นไปประมาณ 3 ช่วั โมงแลว้ นบั ตัง้ แต่ที่พวกเราเร่ิมออก
เดนิ ทาง แตก่ ลบั ยงั ไมไ่ ดพ้ กั ผอ่ นกนั เลยแมส้ กั ครงั้ ทง้ั ทเ่ี ปน็ อยา่ งนนั้ พวกมนั
กลับยงั คงว่งิ ด้วยความเรว็ เกือบ 80 กโิ ลเมตรตอ่ ชวั่ โมงโดยไมม่ หี ยดุ
แมพ้ น้ื ทจี่ ะเปน็ หนิ ผาทเ่ี ปน็ หลมุ เปน็ บอ่ เดยี๋ วเตย้ี เดย๋ี วสงู กไ็ มย่ น่ั
แถมยังวิ่งด้วยวิธีท่ีท�าให้ผู้ท่ีน่ังอยู่ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะแรงสั่นสะเทือน
อกี ดว้ ย!
จะว่าไงดลี ะ่ มันสนกุ ชะมดั เลยอะ

บทที่ 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 179

ถ้าเดินทางด้วยความเร็วขนาดนี้ละก็ อาจใช้เวลาไม่ถึงอาทิตย์
ดว้ ยซ�้ามง้ั

แต่เอาเถอะ ไปกันแบบไมฝ่ ืนดกี วา่
แม้จะอยากจัดเตรียมเครื่องนุ่งห่มกับท่ีพักอาศัยให้ทุกคนไวๆ
แตร่ อ้ นรนไปก็ไมไ่ ดอ้ ะไรขึ้นมา
“เฮ้ ไมต่ ้องฝืนกันนักก็ได้นา!”
ผมร้องบอก
แต่ไมร่ ูว้ ่าท�าไม ความเรว็ ดนั เพิม่ ข้นึ อีกนิดหน่อยซะงั้น
ระหวา่ ง 3 ชวั่ โมงทผ่ี า่ นมา ผมสนกุ กบั ความรสู้ กึ ในการเคลอ่ื นที่
อย่างรวดเร็วยิ่งกว่าขี่มอเตอร์ไซค์กับทิวทัศน์ท่ีไหลผ่านไป แต่ผมเริ่มจะ
รู้สกึ วา่ งขน้ึ มาแลว้ สิ
ตามปกติ การพดู คยุ กนั ระหวา่ งทเี่ คลอ่ื นทด่ี ว้ ยความเรว็ ขนาดนนี้ นั้
เป็นเรื่องท่ยี ากมาก แต่ผมมีสกลิ 『จิตสือ่ สาร』 ซึ่งไดม้ าจากการกินบอส
ของเผ่ากาโร่เข้าไปอยู่ ดังนั้นถ้าทุกคนได้พูดคุยกันอย่างสนิทสนมพลาง
สนุกสนานกับการเดินทางไปดว้ ยกอ็ าจเปน็ เรือ่ งดีก็ได้
เม่อื คิดได้อยา่ งนน้ั ผมจงึ สร้างเครอื ขา่ ยโทรจติ กบั ทกุ คนขนึ้ มา
เอาละ จะเร่ิมถามจากเรื่องอะไรดนี ะ...
“รกิ รุ คุ งุ จะวา่ ไปแลว้ ใครเปน็ คนตงั้ ชอ่ื ใหพ้ ช่ี ายของนายเหรอ?”
“ครบั ! อยา่ งผมนะ่ กรณุ าเรยี กดว้ ยชอื่ เฉยๆ เลยกไ็ ดค้ รบั ! สว่ น
เรอ่ื งชอื่ พช่ี ายของผมนน้ั เหน็ วา่ ไดช้ ายเผา่ ปศิ าจตนหนง่ึ ทเี่ ดนิ ทางผา่ นมา
ตัง้ ให้ครับ”
“โฮ่ มเี ผา่ ปศิ าจมาท่ีหมู่บ้านก็อบลินดว้ ยเหรอ?”
“ครบั เป็นเรอ่ื งเมื่อราวๆ 10 ปีทแี่ ลว้ ครบั ตอนน้ันผมยงั เดก็
ท่านผูน้ นั้ มาพักอยทู่ ห่ี มู่บา้ นของเราหลายวัน แล้วก็บอกวา่ พ่ีชายของผม
หน่วยก้านดีน่ะครบั ”
“เห คงจะเปน็ พช่ี ายทด่ี สี นิ ะ”

180

“ครับ! เป็นพี่ชายที่ผมภูมิใจมาก ถึงขนาดที่ท่านเผ่าปิศาจ
เกลมวิ ดท์ า่ นนนั้ เองบอกวา่ อยากจะไดม้ าเปน็ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของทา่ นเอง
ในสกั วนั หน่ึงเลยละครบั !”

“แตไ่ ม่ไดพ้ าตวั ไปต้งั แตต่ อนนัน้ เลยสินะ?”
“ครบั เพราะในตอนนนั้ พเี่ องกย็ งั เดก็ ทา่ นบอกวา่ เอาไวใ้ หผ้ า่ น
ไปอกี สกั หลายปใี หพ้ แ่ี ขง็ แกรง่ ขน้ึ กวา่ นแ้ี ลว้ จะมารบั อกี ครงั้ กอ่ นจะเดนิ ทาง
จากไปนะ่ ครบั ”
“งนั้ เหรอๆ งน้ั คราวหนา้ ทเี่ ขามา เขาคงตกใจแยเ่ ลยเนอะ เพราะ
อะไรตอ่ มิอะไรมันเปลีย่ นไปหมดเลย!”
“นนั่ สนิ ะครบั แตว่ า่ ตอนนต้ี วั ผมไดร้ บั ใชท้ า่ นรมิ รุ แุ ลว้ แมจ้ ะเปน็
ท่านเกลมิวด์แห่งกองทัพราชาปิศาจที่ทรงแสนยานุภาพ ผมก็คงไม่อาจ
ตดิ ตามท่านไปได้ครบั -------”
“กองทัพราชาปศิ าจ? มีอยดู่ ว้ ยสินะของแบบน้นั วา่ แต่ยังไม่รู้
เลยแทๆ้ วา่ เขาจะชวนรึเปล่า แตท่ า่ ทางนายม่นั ใจจังนะ?”
“ครบั จะว่าม่นั ใจหรือยังไงดี เรียกว่าแน่ใจมากกว่าครับ พ่ีเอง
ก็มีวิวัฒนาการในฐานะที่ได้เป็นเนมด์มอนสเตอร์เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้
ววิ ฒั นาการถงึ ขนาดนี้ ระดบั ววิ ฒั นาการมนั แตกตา่ งกนั อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั เจน
เลยครบั ผมเคยคดิ วา่ ชวี ติ นค้ี งไมม่ วี นั ไดย้ นิ ‘วจนะแหง่ โลก’ ดว้ ยซา้� ผม
ประทบั ใจมากเลยละครับ!”
บรรดาฮ็อบก็อบลินรอบๆ ที่ร่วมฟังบทสนทนาอยู่เองก็พากัน
พยกั หนา้ หงกึ ๆ เหมอื นอยากจะพูดวา่ ใช่แลว้ ใชแ่ ล้ว!
มนั เป็นแบบนน้ั เหรอ?
ถ้าได้รับการต้ังชื่อก็จะมีวิวัฒนาการ แต่ระดับวิวัฒนาการจะ
เปลี่ยนแปลงไปตามผตู้ งั้ ชอ่ื ด้วยงั้นเหรอ...
คราวหนา้ ถา้ มีโอกาสไดเ้ ปรียบเทียบละก็ ทดลองดูดไี หมนะ
ว่าแตโ่ ลกน้มี กี องทพั ราชาปิศาจอยจู่ รงิ ๆ ดว้ ยส!ิ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 181

แล้วราชาปิศาจจะมีการมาโจมตีหรือเปล่า? ว่ากันตามจริงคือ
ถึงเวลานน้ั ผมควรจะยืนอยูข่ า้ งไหนดี?

เอาเถอะ ถึงเวลาทเ่ี ขามาโจมตีแลว้ ค่อยคดิ ละกนั
โชคดีที่ว่าดูเหมือนจะมีตัวตนท่ีถูกเรียกว่า “ผู้กล้า” อยู่ด้วย
โดยสามัญสา� นึกแล้ว คมู่ ือของราชาปศิ าจก็ตอ้ งเปน็ ผู้กล้านลี่ ะ
ถึงจะหลงเหลือค�าถามท่วี า่ เวลาผ่านไป 300 ปีแลว้ ผูก้ ล้าจะ
ยงั มชี วี ติ อยหู่ รอื เปลา่ กต็ าม... แตผ่ กู้ ลา้ คงจะไดม้ าเกดิ ใหมอ่ ะไรทา� นองนน้ั
แลว้ กก็ า� ลงั ฝึกซ้อมวิชาอยา่ งรา่ เริงอย่แู นเ่ ลย
แตก่ เ็ อาเถอะ เอาเปน็ วา่ กบ็ นั ทกึ เรอ่ื งนไี้ วใ้ นขอบหลบื ของความ-
ทรงจ�าด้วยแล้วกนั
เอาละ คา� ถามตอ่ ไป
“นี่รันกา้ ถา้ จะวา่ ไปแลว้ ฉนั เนี่ย ถอื เป็นศตั รขู องพ่อนายสินะ?
แล้วนายไมต่ ดิ ใจอะไรเกยี่ วกบั เรอื่ งนีบ้ า้ งเหรอ?”
คราวนผี้ มเอย่ ถามเทมเพสตว์ ลู ฟ์ ทด่ี จู ะเชอื่ งกบั ผมเหลอื เกนิ บา้ ง
“ถ้าให้พูดตามตรง ก็มคี ดิ บ้างเหมอื นกันครบั แตส่ �าหรบั ปิศาจ
แล้ว แพ้ชนะในการต่อสู้เป็นส่ิงที่มีเป็นธรรมดา ข้าเข้าใจดีว่าไม่ว่าจะ
เปน็ การตอ่ สแู้ บบไหน ผชู้ นะยอ่ มเปน็ ฝา่ ยถกู ตอ้ ง และถา้ แพก้ จ็ ะไมเ่ หลอื
อะไรเลย ทว่า... นายท่านของขา้ กลบั ไม่เพยี งอภัยใหพ้ วกเรา แต่ถึงกับ
มอบนามท่ีแท้จริงแกพ่ วกเราด้วย! พวกเรามีแต่จะนึกขอบพระคุณ ไม่มี
การคดิ แค้นใดๆ หรอกครับ!”
“อืม... ถ้าเกดิ วา่ นกึ อยากจะแกม้ ือขนึ้ มาเมอ่ื ไหร่ ฉนั พรอ้ มตอบ
รับเสมอนะ”
“หหึ หึ ึ ยง่ิ ไดว้ วิ ฒั นาการ ขา้ ยง่ิ รบั รไู้ ดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ ถา้ นายทา่ น
เอาจรงิ ในการต่อสคู้ รัง้ กอ่ นละก็ พวกเราคงถกู ฆ่าตายหมดไปแลว้ ซงึ่ ถ้า
เป็นเช่นน้ัน พวกเราก็มีแต่จะย่อยยับไปโดยไม่อาจไปถึงวิวัฒนาการอัน
เป็นความปรารถนาสูงสุดของเผ่าเราได้ ดังนั้นความภักดีของพวกเราจึง

182

เป็นของนายทา่ นแตเ่ พยี งผูเ้ ดียวครับ!”
พดู เร่ืองอะไรกนั ล่ะเนีย่ ...
กจ็ รงิ หรอกวา่ ถา้ ผมจา� ลองกายเปน็ งสู ดี า� ละกอ็ าจจะฆา่ ลา้ งบาง

พวกรันก้าได้จริงๆ แต่ผมไม่คิดจะท�าอะไรซึ่งเป็นการเดิมพันที่อันตราย
แบบน้นั เจ้านีป่ ระเมินผมสูงไปแลว้

เอาเถอะ ถงึ จะเขา้ ใจผดิ ผมกไ็ มไ่ ดเ้ ดอื ดรอ้ นอะไรสกั นดิ นะ่ นะ...
“รู้ด้วยเหรอ? ทา่ ทางนายเองก็เตบิ โตขึน้ แล้วเหมอื นกนั นะ!”
“ครบั ! เป็นเกยี รติอยา่ งยิ่งครบั !”
ผมจึงพยักหน้ารับและเออออแบบขอไปที
เอาเถอะ อยา่ งไรพอ่ ของมนั กถ็ กู ฆา่ ถา้ มนั บอกวา่ ไมน่ กึ แคน้ อะไร
ผมกค็ งโกหกคา� โตแล้วแหละ
ไมว่ า่ เจา้ รนั กา้ จะคดิ มาแกม้ อื เมอ่ื ไร ผมกจ็ ะตอบรบั อยา่ งเตม็ ใจ
ซึ่งผมเองก็มัวประมาทอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ดูท่าว่าจนกว่าจะถึง
วันน้ัน ผมคงจา� เป็นจะต้องแข็งแกร่งขนึ้ ให้ได้
เพราะไม่ว่าจะดูทางไหน ตอนนี้เจ้ารันก้าก็ดูจะแข็งแกร่งพอๆ
กับเจ้างสู ีด�าเลย...
พวกเราเดินทางไปพลางพดู คุยไปดว้ ยเรอื่ ยๆ แบบน้ี
เปน็ การเดินทางท่รี าบรน่ื เกินกว่าที่คาดหมายไว้มากจรงิ ๆ
“น่เี ราจะไมร่ ีบรอ้ นกนั ไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่เป็นไรครับ! คงเป็นเพราะวิวัฒนาการ พวกเราเลยไม่ได้
เหน่ือยถึงขนาดนัน้ ครับ!”
“ถา้ เรือ่ งพวกเราละก็ ไมต่ อ้ งเปน็ หว่ งไปหรอกครบั แมจ้ ะไม่ถงึ
ข้ันไม่จ�าเป็นต้องนอนเหมือนอย่างนายท่าน แต่ก็ไม่จา� เป็นต้องพักผ่อน
มากถงึ ขนาดนน้ั ! สว่ นอาหารเองกไ็ มจ่ า� เปน็ ตอ้ งกนิ บอ่ ยนกั ถา้ เพยี งไมก่ วี่ นั
ละก็ ไมม่ ปี ญั หาใดๆ ทง้ั สน้ิ ครบั !”
รกิ ุรุตอบคา� ถามของผม ส่วนรันกา้ ก็เอ่ยเสรมิ ขึน้ อกี

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 183

เท่าท่ีมองท่าทีของคนอ่ืนๆ ก็ดูเหมือนว่าทุกคนจะใจสู้เกินร้อย
กันท้งั นัน้

ลงแบบนี้ ก็จะกลายเป็นว่าตัวผมท่ีไม่ได้ท�าอะไรเลยมากที่สุด
ดมู ีใจสู้นอ้ ยทีส่ ุดนะ่ สิ

จากน้ันพวกเราก็ว่ิงกันต่อไปเรื่อยๆ คิดเป็นเวลาร่วมครึ่งวัน...
เจ้าพวกนน้ี อี่ ดึ ขน้ึ จรงิ ๆ แฮะ

ระหวา่ งทพ่ี วกเรากา� ลงั รบั ประทานอาหารกอ่ นจะเรม่ิ พกั ผอ่ นเมอ่ื
สน้ิ สดุ วันท่ี 2

คราวน้ีผมลองถามก็อบตะเก่ียวกับราชอาณาจักรคนแคระท่ี
พวกเราก�าลังมงุ่ หน้าไปดบู ้าง

“คะ คร้าบบบ อะ เออ่ คือวา่ นะครับ ท่นี น่ั มีช่อื เรียกอยา่ งเปน็
ทางการว่าประเทศแห่งยุทธภัณฑ์ดวาร์กอนครับ ส่วนราชาคนแคระเป็น
บุคคลทถ่ี กู เรยี กขานวา่ ราชาวีรบรุ ษุ ------”

คงเพราะก่ึงเกรง็ กงึ่ ดใี จที่ถกู ผมถามจนลนลานละมั้ง
ก็อบตะตอบอย่างร้อนรนขนาดท่ีผมเป็นห่วงว่าจะไม่กัดล้ินเข้า
หรอื น่นั ?
ซง่ึ เมอ่ื สรปุ เรอื่ งราวทกี่ อ็ บตะคนนเ้ี ลา่ แลว้ กไ็ ดค้ วามวา่ ดเู หมอื น
ราชากาเซล ดวารโ์ ก้ กษตั ริยอ์ งค์ปัจจุบันจะเป็นกษัตริย์รนุ่ ที่ 3 หากนับ
จากรุ่นบุกเบิก เป็นราชาวีรบุรุษผู้ย่ิงใหญ่เปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม
เหมือนกับผู้เป็นปู่เมื่อสมัยยังหนุ่มแน่น และมีช่ือเสียงขจรไกลในฐานะ
ราชามหาราชผูป้ กครองดนิ แดนแห่งนีด้ ้วยความเท่ียงธรรม
เป็นวีรบรุ ุษอย่างแทจ้ ริงคนหน่งึ ท่ียังมีชีวิตอยู่
เวลาผา่ นไปแล้วนบั พนั ปตี ง้ั แตท่ ่แี กรนด์ ดวารโ์ ก้ ราชาวรี บรุ ุษ
องคแ์ รกของเผ่าคนแคระสร้างอาณาจักรของคนแคระข้นึ แตป่ ณธิ านของ
รุ่นแรกก็ยังคงได้รับการสืบทอด โดยการปกปักรักษาประวัติศาสตร์

184

วัฒนธรรม และเทคโนโลยีตอ่ กันมา ทงั้ ยังพฒั นาให้เจริญกา้ วหนา้ ย่ิงขึ้น
แผน่ ดนิ ซงึ่ มมี หาราชนน้ั ปกครองอยกู่ ค็ อื ประเทศแหง่ ยทุ ธภณั ฑ์
ดวารก์ อนแหง่ นนี้ เ่ี อง แหม ถา้ ไดร้ าชาวรี บรุ ษุ ทอี่ ายยุ นื ยาวแบบนน้ั ปกครอง
กค็ งจะต้องกลายเปน็ ประเทศท่วี เิ ศษสุดๆ ไปเลยนัน่ ละนะ
เร่ืองท่ีได้ฟังท�าให้ผมรู้สึกต่ืนเต้น และตั้งค�าถามว่าต้องใช้เวลา
อีกประมาณเท่าไรจึงจะไปถึง
“วา่ แตก่ ็อบตะ พอจะรมู้ ้ยั ว่าทเ่ี หลือตอ้ งใช้เวลาอกี แค่ไหน?”
“คิดว่าประมาณพรุ่งน้ีก็น่าจะถึงแล้วละครับ! เพราะเห็นภูเขา
ลูกใหญข่ ้นึ มากแล้ว!”
อยา่ งนน้ี เ่ี อง พอลองมองตามทถ่ี กู บอกแลว้ กเ็ หน็ ภเู ขาลกู ใหญ่
ขึ้นจริงๆ นนั่ ละ
ทง้ั ทเี่ มอื่ วานยงั มองไมเ่ หน็ แมแ้ ตเ่ งาเลยดว้ ยซา้� เปน็ การเดนิ ทาง
ดว้ ยความเร็วทไี่ ม่น่าเช่อื เลย
“ว่าแต่ฉันเองก็เพิ่งจะนึกสงสัยน่ะนะ นายไปท�าอะไรถึงราช-
อาณาจกั รคนแคระเหรอ? ไม่ใช่ว่าบางทีก็มีพอ่ ค้าเรไ่ ปท่หี มู่บ้านเหรอ?”
เท่าท่ีสอบถามเรอ่ื งอาณาจักรก็อบลินจากริกุรโุ ด เห็นวา่ นานๆ
ครั้งกม็ พี อ่ ค้าเรเ่ ผา่ โคโบลด7์ ไปท่หี มูบ่ ้านบา้ ง
ดงั น้ันการที่อุตส่าห์เดนิ ทางถึง 2 เดอื นเพอ่ื ไปยงั ราชอาณาจกั ร
คนแคระดว้ ยตวั เองจงึ ฟังดูเป็นเรอ่ื งแปลก
“ครับ! คือว่าเผ่าคนแคระจะรับซื้ออาวุธและเคร่ืองป้องกัน-
เวทมนตรใ์ นราคาสงู ครบั แตถ่ งึ จะวา่ อยา่ งนนั้ กจ็ ะจา่ ยคนื มาใหใ้ นรปู แบบ
ของพวกอปุ กรณเ์ ครอ่ื งไมเ้ ครอ่ื งมอื นะ่ นะครบั ... แตเ่ ขากอ็ ตุ สา่ หใ์ หพ้ อ่ คา้ เร่
ชว่ ยขนกลบั มาใหด้ ว้ ย ดังนัน้ เลยชว่ ยได้มากเลยละครับ! ทส่ี �าคญั ปศิ าจ
ในบรเิ วณรอบๆ หมบู่ า้ นของเราไมม่ ตี นไหนทใี่ ชอ้ าวธุ หรอื เครอ่ื งปอ้ งกนั -
เวทมนตรไ์ ดน้ ่ะนะครับ...”
อยา่ งนนี้ เ่ี อง
7โคโบลด์ : แปลไดว้ ่าภตู ท่ชี ั่วรา้ ยในภาษาเยอรมัน
Kobold ภูตในนิทานพ้ืนบ้านทีส่ ืบทอดกนั มาของเยอรมนั
และบางครั้งก็ถูกแปลเป็นภาษาอังกฤษว่าก็อบลิน ทว่าโคโบลด์ท่ีปรากฏตัวในเกมหรือนิยายของญี่ปุ่นมักเป็น
มนษุ ย์ที่มีศรี ษะเปน็ สนุ ัข ซึง่ ในทนี่ ี้ก็เช่นกนั

แปลวา่ นานๆ ทกี เ็ อาอาวธุ กบั เครอื่ งปอ้ งกนั ของพวกนกั ผจญภยั
ไปขายสนิ ะ ก็ถึงวา่ สวิ า่ ทา� ไมถงึ ไมม่ อี ุปกรณ์ท่ดี ใู ช้งานได้เหลอื อยู่เลย

เพราะเผ่าโคโบลดด์ ูไมอ่ อกวา่ เป็นของดีหรอื ไมด่ ี ก็เลยอตุ ส่าห์
เดนิ ทางมาถึงราชอาณาจักรคนแคระท่ีจะรบั ซื้อใหใ้ นราคาสงู งั้นเหรอ แต่
ว่ากนั ตามจรงิ นักผจญภัยทีถ่ ูกกอ็ บลนิ ลม้ เอาได้เน่ีย คงมแี ตล่ ูกเจี๊ยบมอื
ใหมท่ หี่ ลงทางในปา่ เทา่ นน้ั แหละ นกึ ดแู ลว้ ไมน่ า่ จะมขี องดเี ดอ่ ะไรไดเ้ ลย...

“ไม่เพียงเทา่ น้ันนะครบั ของท่พี วกคนแคระท�าข้ึนน่ะ มีแต่ของ
คุณภาพสงู ท้ังนน้ั เร่ิมต้งั แตพ่ วกอาวธุ กับเคร่อื งป้องกัน เรยี กว่ามแี ตข่ อง
ทพี่ วกมนษุ ยเ์ องกน็ า่ จะใหก้ ารยอมรบั ทงั้ นน้ั เลยครบั ทงั้ มนษุ ย์ ทงั้ อมนษุ ย์
รวมไปถงึ ปิศาจทม่ี ีสตปิ ัญญา ตา่ งก็ไปรวมกนั ที่น่นั โดยไมม่ ีการแบ่งแยก
เผา่ พนั ธเ์ุ พราะตอ้ งการขา้ วของพวกนน้ั การทะเลาะววิ าทในอาณาจกั รนนั้
เปน็ ข้อห้ามในนามขององคร์ าชา และเป็นธรรมเนียมท่สี บื ทอดกนั มาของ
ราชอาณาจักรคนแคระด้วยครับ”

รกิ รุ ชุ ว่ ยเสรมิ คา� อธบิ ายทต่ี ะกกุ ตะกกั ขาดๆ เกนิ ๆ ของกอ็ บตะให้
แปลว่าการซื้ออุปกรณ์ที่จ�าเป็นน้ันส�าคัญกว่าเป้าหมายแรกเริ่ม
หรอื การขายอปุ กรณส์ วมใสส่ นิ ะ และเหนอื สงิ่ อนื่ ใด เสนห่ ข์ องทน่ี น่ั คงอยู่
ทวี่ า่ มกี ฎเรอื่ งความเปน็ กลาง ทา� ใหแ้ มจ้ ะเปน็ ปศิ าจทางนน้ั กจ็ ดั หาขา้ วของ
ใหโ้ ดยไม่มีการแบ่งแยกเผ่าพนั ธนุ์ นั่ เอง
“ท่ีเร่ืองแบบน้ีเป็นจริงได้ ก็เพราะก�าลังทหารท่ีแข็งแกร่งของ
ประเทศแหง่ ยทุ ธภณั ฑ์ดวารก์ อนครับ เทา่ ทเ่ี คยไดฟ้ งั จากพวกพอ่ คา้ เผา่
โคโบลด์ เห็นวา่ ชว่ ง 1,000 ปที ีผ่ า่ นมาน้ี กองทัพคนแคระภาคภูมใิ จกับ
การที่ไม่เคยพา่ ยแพเ้ ลยมาก...”
ดูเหมือนว่าราชอาณาจักรคนแคระจะมีกองทหารเวทมนตร์อัน
ทรงพลังที่ได้รับการปกป้องโดยก�าแพงพลทหารเดินเท้าซึ่งสวมใส่เกราะ
หนักอยู่ คู่มือท่ีต่อสู้ด้วยไม่สามารถท�าได้กระทั่งเจาะทะลวงปราการ
พลทหารเดนิ เทา้ และถูกปราบราบคาบดว้ ยการโจมตจี ากเวทมนตร์

186

และส่ิงที่เป็นเครื่องยืนยันถึงความสามารถท่ีแท้จริงนั้น... ก็คือ
บรรดาอุปกรณ์สวมใสท่ ถ่ี กู สรา้ งขึ้นด้วยเทคโนโลยีชน้ั สงู นั่นเอง

อาวุธยุทโธปกรณ์ท่ีสร้างขึ้นด้วยเทคโนโลยีที่ล้�าหน้านั้นมี
ประสทิ ธภิ าพเหนอื กวา่ ยทุ โธปกรณท์ มี่ นษุ ยส์ รา้ งขน้ึ โดยสน้ิ เชงิ ดงั นน้ั คงจะ
ไมม่ ใี ครหนา้ ไหนอยากมเี รอ่ื งกบั อาณาจกั รทม่ี กี า� ลงั รบแบบนนั้ อยหู่ รอก

และก็เป็นเร่ืองแน่ว่ามนุษย์เลือกท่ีจะผูกสัมพันธไมตรีกับเผ่า
คนแคระ ไมใ่ ชส่ รู้ บ ดงั นนั้ ถงึ จะบงั เอญิ พบเจอกบั ปศิ าจในเขตการปกครอง
ของคนแคระ ก็คงไม่คอ่ ยมใี ครบ้าจี้ก่อเร่ืองโงๆ่ ขึน้ นกั

คนแคระอาจเปน็ เผ่าพนั ธุ์ทมี่ ไี มตรีกว่าท่ีคาด เพราะแม้อีกฝ่าย
จะเปน็ ปศิ าจแตก่ ค็ า้ ขายอปุ กรณข์ องใชใ้ หโ้ ดยไมม่ กี ารแบง่ แยก ถา้ ไปไดส้ วย
กน็ ่าจะผูกสมั พนั ธฉ์ ันมติ รได้

วา่ กนั ตามจรงิ กค็ อื ขอใหท้ กุ อยา่ งไปไดส้ วยเถอะ เพราะผมอยาก
จะมีความสัมพนั ธ์ฉันมติ รกบั พวกเขา

นครท่ีมนุษย์กับปศิ าจสอื่ สารกนั ได้
ราชอาณาจกั รคนแคระคงจะเปน็ หนง่ึ ในดนิ แดนทแ่ี ปลกประหลาด
สา� หรบั โลกนเ้ี ลยละมัง้
แมจ้ ะเปน็ นครทเี่ ตม็ ไปดว้ ยอปุ กรณส์ า� หรบั การสรู้ บ แตก่ ลบั เปน็
อาณาจกั รท่รี ักสนั ตภิ าพ การที่ฐานบัญชาการของพอ่ ค้าอาวธุ กลับเป็นท่ี
ที่ห่างไกลจากการต่อสู้มากที่สุด... อาจจะเป็นเรื่องน่าข�าในความหมาย
หน่งึ กเ็ ป็นได้
นนั่ คอื ภาพรวมของประเทศแหง่ ยทุ ธภณั ฑด์ วารก์ อนทผี่ มไดฟ้ งั
ในระหว่างการเดนิ ทางครั้งนี้

และแลว้ เวลาก็ด�าเนินผา่ นไป 3 วันเต็มนบั จากทพ่ี วกเราออก
เดินทาง

ทุ่งหญ้าแผ่ตัวออกกว้างอยู่ ณ บริเวณเชิงเขาของมหาภูผา-

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 187

คานาร์ต
นครอันสวยงามที่สร้างข้ึนโดยการดัดแปลงถ�้าขนาดใหญ่ใน

เทอื กเขา
ปอ้ มปราการธรรมชาติท่ีธรรมชาติอนั ยงิ่ ใหญ่สรรค์สรา้ งขนึ้
ประเทศแหง่ ยทุ ธภัณฑด์ วาร์กอน
พวกเรามาถงึ ราชอาณาจักรคนแคระแลว้ ในที่สดุ

*

มีการเข้าแถวเรียงรายอยู่ท่หี น้าประตู
ประตูขนาดใหญ่ท่ีเหมือนสร้างข้ึนเพื่อปกปิดถ�้าขนาดใหญ่ท่ีมี
ตามธรรมชาติ
เหน็ วา่ ประตขู นาดใหญน่ จี้ ะเปดิ ตอ่ เมอ่ื กองทพั มกี ารผา่ นเขา้ ออก
หรอื ประมาณ 1 คร้งั ต่อเดือนเท่าน้นั
นา่ เสียดายทว่ี นั น้ีมนั ปดิ อยู่
บรเิ วณดา้ นลา่ งของประตขู นาดใหญน่ น้ั มปี ระตบู านเลก็ สา� หรบั
ใชผ้ า่ นเข้าออกโดยเฉพาะเอาไว้ ดทู า่ ว่าโดยปกติแล้วจะใช้ประตูทางนี้กนั
ละมง้ั
ประตูที่ว่ามีอยู่ท้ังสองข้างของประตูบานใหญ่ แต่ทางด้านขวา
ไมม่ กี ารตอ่ แถว ซง่ึ ดเู หมอื นวา่ มนั วา่ งเพราะเปน็ ทางผา่ นสา� หรบั ผมู้ ตี า� แหนง่
เชน่ ขนุ นาง ฯลฯ โดยเฉพาะ สว่ นทม่ี คี นตอ่ แถวกนั นน้ั คอื เสน้ ทางสา� หรบั
เข้าออกฝั่งซ้ายมือ ท่มี ีทั้งคนผ่านเขา้ ออกดว้ ยฟรพี าส และคนทถี่ ูกพาไป
รบั การตรวจสอบในหอ้ งแยก แตกตา่ งกนั ออกไป
และเมื่อถึงดา้ นซา้ ยของทางเข้าออกนน้ั ก็มรี ะบบรกั ษาความ-
ปลอดภยั ทแ่ี น่นหนาไมแ่ พ้ชือ่ ประเทศแห่งยทุ ธภัณฑ์อยูด่ ว้ ยเชน่ กนั
ฉายาประเทศแหง่ ยทุ ธภณั ฑค์ งจะไมไ่ ดม้ ไี วแ้ คป่ ระดบั โกๆ้ อยา่ ง

188

แน่นอน
ถ้าเข้าไปด้านในได้แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไปไหนมาไหนได้อย่าง

ค่อนขา้ งอสิ ระ... แตแ่ ถวมนั ยาวเปน็ บา้ เลยแฮะ
ดไี มด่ อี าจจะตอ้ งเสยี เวลาคอยทน่ี ม่ี ากกวา่ เวลาทใ่ี ชเ้ ดนิ ทางกไ็ ด้
“สมแล้วที่เป็นท่ีประทับของราชาคนแคระ เป็นประตูที่ดูน่า

เกรงขามสุดยอดเลย”
“ดูเคร่ืองปอ้ งกนั ทที่ หารคนน้ันใส่อยสู่ ิ ตอ่ ใหพ้ วกเราท�างานสัก

10 ปีกค็ งซือ้ ไมไ่ ดห้ รอกมง้ั ...”
“เร่ืองน้ันมันแน่อยู่แล้ว เห็นว่ากระท่ังจักรวรรดิทางตะวันออก

เองก็ยังหลีกเล่ียงที่จะมีเรื่องกับที่น่ีแบบออกหน้าออกตาเลย ถ้าได้เห็น
อุปกรณ์สวมใสน่ น่ั แลว้ มันก็เปน็ ของตายละนะ”

“ไมต่ อ้ งพดู ถงึ หรอก ลองถา้ ไดม้ เี รอ่ื งกบั พวกคนแคระสกั ครง้ั หนงึ่
แล้วก็จะไม่มีวันมีครั้งที่สองได้อีก ไม่ว่าประเทศไหนก็คงไม่อยากโดน
เลน่ งานจนเละเทะดว้ ยการล้างแค้นแบบดุเดอื ดสดุ ๆ หรอก!”

ขณะทพ่ี วกผมกา� ลงั สงั เกตการณบ์ รเิ วณรอบๆ แถวทตี่ อ่ เรยี งกนั
อย่ทู ี่ทางเขา้ ออกด้านซา้ ย บทสนทนาน้ันกด็ งั ขึน้ ใหไ้ ด้ยนิ

คนแคระของโลกนไี้ มไ่ ดอ้ อ่ นโยนรกั สงบอยา่ งทผ่ี มจนิ ตนาการไว้
หรอกเหรอ? ดูทา่ ว่าจะมีนิสยั รุนแรงกว่าทีค่ ิดไวซ้ ะแลว้

อาณาจักรน้ีถือได้ว่าเป็นศูนย์กลางการซ้ือขายแลกเปลี่ยนของ
ผู้คนต่างเผ่าพันธุ์ในฐานะนครการค้าอิสระ ดังนั้นจึงมีโฉมหน้าในฐานะ
เมืองซ่ึงวางตัวเป็นกลางจนถึงที่สุด เรื่องที่ว่าราชาวีรบุรุษแห่งคนแคระ
ไม่อนุญาตให้ใช้ก�าลังภายในเมืองน้ันดูจะเป็นเร่ืองท่ีมีชื่อเสียงในหมู่
นักผจญภัยมากทเี ดียว

ก�าลงั รบเปน็ ส่ิงจ�าเปน็ ในการรักษาความสงบสขุ แม้ในตา่ งโลก
เองกค็ งไมต่ า่ งกันละม้ัง

และระหวา่ งทผ่ี มกา� ลงั คิดแบบนน้ั อยู่

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 189

“เฮ้ยๆ! มีปิศาจในที่แบบน้ีด้วยแฮะ!? ยังไม่ใช่ด้านในซะด้วย
ถา้ จัดการฆ่าซะท่ีนค่ี งไมเ่ ป็นไรมั้ง?”

“เฮย้ มาทา� ยนื ตอ่ แถวอะไรฟะ ไมเ่ จยี มตวั ซะบา้ งเลย พวกแกนะ่
ถา้ ไม่อยากถูกฆา่ ละก็ยกท่ีใหพ้ วกเราซะ! แล้วก็ทิง้ สัมภาระทัง้ หมดเอาไว้
ดว้ ย แลว้ คร้ังนพ้ี วกเราจะยอมปล่อยพวกแกไป!”

กม็ เี สยี งคา� สง่ั ทตี่ คี วามหมายไมอ่ อก... ไมใ่ ชส่ ิ เสยี งประสงคร์ า้ ย
ดงั ให้ไดย้ ินโดยมุ่งมาทางนี้

ผู้ที่อยู่ที่น่ีในตอนน้ีมีเพียงผมกับก็อบตะแค่ 2 คน เพราะขืน
พากองกา� ลงั ผา้ เตย่ี วผนื เดยี วเดนิ ไปเดนิ มากม็ แี ตจ่ ะเปน็ ทสี่ ะดดุ ตาในทาง
ทไี่ มด่ ี ดงั นน้ั กเ็ ลยตดั สนิ เอาจากคา� ประกาศของผมทว่ี า่ ผมกบั กอ็ บตะซงึ่
ท�าหนา้ ท่ีนา� ทางจะไปกนั แค่ 2 คน!

ริกุรุนั้นทา� ทา่ วา่ อยากจะมาดว้ ย แต่ผมก็ปฏเิ สธไป
ตอนนที้ กุ คนทเี่ หลอื จงึ พกั คา้ งแรมกลางแจง้ กนั อยทู่ บี่ รเิ วณปาก
ทางเขา้ ออกป่า รอเวลาใหพ้ วกผมกลบั ไป
ก็อย่างทีว่ า่ มา ตอนน้พี วกผมจงึ อยกู่ นั แค่ 2 คนเทา่ นน้ั แล้วก็
เลยดูเหมอื นเปน็ เหยือ่ ใหร้ ีดไถชน้ั ดดี ้วยกระมัง?
ดูท่าว่าพวกเราจะโดนกลุม่ นักผจญภัยทีไ่ มอ่ ยากต่อแถว 2 คน
หมายหัวเข้าซะแล้ว
“เฮย้ ๆ กอ็ บตะ นายไดย้ นิ เสยี งอะไรไหม?”
“ครบั ได้ยินครับ...”
“ตอนทมี่ าคราวกอ่ นกถ็ ูกหาเรอื่ งดว้ ยรึเปล่า?”
“แนน่ อนครบั ! ผมโดนเลน่ งานซะอว่ มทต่ี รงนี้ แลว้ กไ็ ดพ้ วกคณุ
พ่อค้าเผ่าโคโบลด์ชว่ ยไวค้ รบั ! ถา้ พวกเขาไม่ช่วยผมไว้ตอนนัน้ ละก็ ผม
อาจจะตายไปแล้วก็ได้มัง้ ครบั ?”
“...โดนหาเรือ่ งดว้ ยเหรอ ถ้างนั้ กค็ งช่วยไมไ่ ดส้ นิ ะ?”
“เปน็ เหมอื นชะตากรรมของปิศาจทอ่ี ่อนแอนนั่ ละครับ...”

190

ดเู หมอื นวา่ จะเคยถกู หาเรอ่ื งแฮะ แถมยงั โดนเปน็ เรอื่ งปกตดิ ว้ ย
ช่วยบอกก่อนแตแ่ รกไดไ้ หมเนย่ี
ฝา่ ยกอ็ บตะกท็ า� ตาเหมอื นเขา้ ใจอะไรบางอยา่ ง กอ่ นจะทา� คอตก
ในทีส่ ดุ ก็พูดคุยกับผมโดยไมร่ ูส้ ึกเกรง็ ได้แล้วแท้ๆ เรอ่ื งคราวนี้
คงจะไมท่ า� ให้เจา้ น่ีกลบั เป็นอย่างเก่าอีกหรอกนะ?
นา่ เปน็ หว่ งนดิ ๆ เหมือนกนั
“เฮย้ ! เปน็ แคป่ ศิ าจลกู กะจอ๊ กแทๆ้ อยา่ มาทา� เปน็ เมนิ ทางนนี้ ะ!”
“ว่าแต่สไลม์พูดได้เน่ียหายากไม่ใช่เหรอ? เอาไปขายเป็นสัตว์
เล้ียงโชว์นา่ จะได้นะ?”
มนุษย์ 2 คนยังคงดา� เนินบทสนทนาน่าร�าคาญดังกล่าวต่อไป
แมว้ า่ ผมจะเคยไดร้ บั คา� ชม หรอื ไมไ่ ดร้ บั หวา่ วา่ เปน็ คนมเี มตตา
ปรานดี ง่ั พระพุทธ แต่เจอแบบนผ้ี มกโ็ มโหเป็นเหมือนกนั
“กอ็ บตะคงุ ... นายจ�ากฎท่ีฉันบอกกอ่ นหน้าน้ีไดร้ ึเปล่า?”
“ครับ! แนน่ อนครบั !”
“งน้ั เหรอ ถา้ ง้ันกห็ ลับตาแล้วอุดหูเอาไวห้ น่อยนะ! หา้ มมองมา
ทางนเี้ ด็ดขาดละ่ !”
“? ผมไมค่ ่อยเข้าใจหรอกนะครับ แตก่ ร็ ับทราบครับ!”
เอาละ
ผมท่ีเป็นคนก�าหนดกฎ ดันแหกกฎเป็นคนแรก... ถ้าถูกมอง
อยา่ งนนั้ มนั คงไมด่ ตี อ่ การเรยี นการสอนเทา่ ไร แตใ่ นเมอ่ื กอ็ บตะคงุ ทเี่ ปน็
ตวั เกะกะหลบั หหู ลบั ตาให้แล้ว กม็ ากา� จดั ขยะกนั ดีกวา่ ไหม!
ตอนนัน้ เองที่สายตาของชายคนทางขวาขยบั เขย้ือน
เมอ่ื ตรวจสอบทศิ ทางทส่ี ายตานน้ั มงุ่ ไป กม็ องเหน็ กลมุ่ คน 3 คน
กา� ลังลอบแอบมองมาทางนพ้ี ลางยมิ้ หยัน
กล่มุ 2 คนทอี่ ยเู่ บอื้ งหนา้ พวกผม เปน็ นกั ดาบกบั ชายทสี่ วมใส่
อปุ กรณ์แบบเบาคล่องตัว คิดวา่ นา่ จะมอี าชพี สายขโมย

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จักรคนแคระ 191

สว่ นกลมุ่ 3 คน มอี ยู่ 2 คนทีส่ วมชุดคลุมดูคล้ายกบั จอมเวท
หรอื นกั บวช กับนกั ส้รู ่างใหญ่อีกคนหนง่ึ

ถา้ ใหค้ าดคะเน------เจา้ พวกนที้ ง้ั หมดคงเปน็ ปารต์ เี้ ดยี วกนั โดย
สองคนนีม้ าทา� หน้าทีไ่ ลพ่ วกผมเพ่อื จะได้ตา� แหนง่ ในแถว สว่ นอีก 3 คน
กท็ า� หน้าที่ฆา่ พวกผมทีถ่ ูกไลอ่ อกไปอย่างลับๆ แลว้ ค่อยทา� หนา้ ไมร่ ู้ไมช่ ้ี
กลับมารวมกลุ่มกับสองคนนี้------ บทละครคงจะมีประมาณน้ีแหละ

ถ้าเจอปิศาจท่ีอ่อนแอ เจ้าพวกน้ีคงใช้วิธีแบบน้ีฆ่าทิ้งแล้วฉก
สมั ภาระไปเป็นของตัวเองละม้ัง

ช่างคิดกนั เสยี เหลอื เกนิ
แต่วา่ ... คราวนีเ้ ลอื กค่มู ือผิดไปหนอ่ ยนะ!
“เฮ้ยๆ! หดั ร้จู กั รักษาคิวหนอ่ ยส!ิ ฉันมันใจกว้างซะด้วย เพราะ
ฉะนน้ั ถา้ เปน็ ตอนนล้ี ะก็ฉนั จะไมเ่ อาเรอ่ื ง รีบๆ ไปเขา้ ควิ จากด้านหลังซะ
ไป!”
เร่มิ การทา้ ทายละ
ซงึ่ เมอื่ ไดย้ นิ อยา่ งนนั้ เจา้ สองคนกพ็ ากนั ทา� ตาโต กอ่ นจะทา� หนา้
แดงแจใ๋ นอึดใจ
เปน็ พวกจุดเดอื ดตา�่ ชะมัด
“เป็นแคป่ ิศาจช้นั ตา�่ งเ่ี งา่ แทๆ้ อย่ามาดูถกู กนั นะ!”
“เฮย้ ๆ แกนะ่ ไดต้ ายแนๆ่ ! ถา้ ยอมทงิ้ สมั ภาระไวแ้ ตโ่ ดยดี พวกเรา
ก็คิดว่าจะไม่ฆ่าแล้วแท้ๆ เชียว... แต่ในเมื่อท�าให้พวกเราโกรธ ก็คงจะ
ปลอ่ ยไปไมไ่ ด้แลว้ ละ”
แล้วกพ็ น่ ค�าพูดเหมอื นลูกกะจอ๊ กชนั้ สามออกมาอีก
หึ บรษิ ทั รบั เหมากอ่ สรา้ งนะ่ นะ ถา้ ไมท่ า� ตวั ใหบ้ ยุ้ ใบค้ างออกคา� สง่ั
กบั บรรดาลงุ ๆ หนา้ ตาน่ากลวั ได้ กท็ า� งานไม่ได้หรอก แถมบางทีคนของ
บรษิ ทั ซับคอนแทรกต์กม็ คี ุณลงุ ขเ้ี ลน่ ท่ีวาดรูปเล่นไวบ้ นตวั ด้วย
เพราะฉะนั้นแค่ค�าขู่ของไอ้หนุ่มไก่อ่อนระดับนี้น่ะ ไม่ได้กิน

192

ผมหรอก
“ปศิ าจชนั้ ต่�างี่เงา่ ? นัน่ หมายถงึ ฉันเหรอ?”
“กต็ อ้ งเปน็ แกแหงอยแู่ ลว้ ! สไลมน์ ะ่ มนั ลกู กะจอ๊ กของลกู กะจอ๊ ก

ซะดว้ ยซ�า้ ไมใ่ ชเ่ รอะ!”
“รบี ๆ มาทางนซ้ี ะ ทา่ ทางแกจะพดู ไดส้ นิ ะ ฉนั จะไมฆ่ า่ แตเ่ ลยี้ ง

ไว้เป็นปิศาจทาสให้เอง!”
ปิศาจทาส? มีของแบบน้ันด้วยเหรอ?
เรอื่ งน้ีก็เอาไวก้ อ่ นแล้วกนั
ตอนน้ีบรรดาพ่อค้ากับผู้คนที่ดูเหมือนนักผจญภัยซึ่งอยู่รอบๆ

เองก็เร่มิ ร้สู กึ ถึงความว่นุ วายที่กา� ลังเกิดขึน้ น้ีแลว้
กอ่ นอืน่ ต้องทา� ให้เปน็ ทจี่ ับตามองเสียกอ่ น
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโลกนี้มีคอนเซปต์ความคิดเรื่องการ

ปอ้ งกนั ตัวอยา่ งถกู ตอ้ งหรอื เปล่า... แตห่ ลงั จากน้ี ถ้ามีคนชว่ ยเป็นพยาน
ใหป้ ากคา� บ้างสักเลก็ นอ้ ยกเ็ รียกวา่ ดแี ล้วละ

ว่าแต่ไม่มีมนุษย์ใจดีหน้าไหนออกมาบอกว่าฉันจะช่วยนายเอง!
บ้างเหรอ?

ถา้ ผมเปน็ สาวนอ้ ยรปู งามกอ็ าจเปน็ ไปได้ แตใ่ นเมอ่ื เปน็ สไลมก์ ็
คงไมม่ ีทางหรอกมั้ง

“ลูกกะจอ๊ กลกู กะจอ๊ กอยู่ได้ ดูแคลนกันเหลือเกินนะ! ที่สา� คญั
หาว่าฉนั เป็นสไลมง์ ้นั เรอะ...?”

“ไมว่ า่ จะดจู ากมมุ ไหน แกมันก็สไลมน์ ีห่ ว่า!”
“แก บงั อาจมาลอ้ เลน่ กบั เราเรอะ...! ไอล้ กู กะจอ๊ กอยา่ งแกบงั อาจ
มาท�าบ้าๆ กับพวกเรา ยกโทษให้ไมไ่ ดแ้ ล้ว! ฉนั จะฆ่าแก! มารอ้ งขอชวี ติ
ตอนนีก้ ็สายไปแล้วเฟย้ !!”
และแล้วชาย 2 คนก็ควกั อาวธุ ออกมาในท่าเตรยี มพรอ้ ม
อ๊ะ! ในท่ีสดุ กค็ ว้าอาวุธแล้วสินะเจ้าพวกนี้

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 193

เฮ่อ โชคไมเ่ ขา้ ข้างเลยแฮะ มนุษยก์ ลมุ่ แรกทไี่ ด้คยุ ด้วยดันเปน็
พวกแบบนี้ แถมพวกปศิ าจยังจะเปน็ มิตรมากกวา่ อีกเสียนี่

ฝา่ ยบรรดาผคู้ นรอบขา้ งกเ็ รม่ิ ถอยออกมามองดพู วกเราอยหู่ า่ งๆ
คงไมม่ ีใครอยากจะโดนลกู หลงหรอกเนอะ

ยามเฝ้าประตูเองกด็ ูจะสงั เกตเหน็ ความวนุ่ วายนีแ้ ลว้ เหมอื นกัน
จึงเร่ิมเคลื่อนไหวอย่างร้อนรน

ผมชา� เลอื งตามองสภาพเหลา่ นนั้ พลางคอ่ ยๆ กา้ วออกไปขา้ งหนา้
แลว้ ก็

“หึหึหึ ฉนั เป็นลกู กะจ๊อกง้นั เหรอ? สไลม?์ นฉ่ี ันโดนเข้าใจผดิ
ว่าเป็นสไลม์ต้ังแต่เมือ่ ไหร่เน่ีย?”

ต้องพดู ให้พวกมันคิด
ไม่ว่ามองอยา่ งไรผมก็เป็นสไลม์ ดังนนั้ อยา่ งไรเสียกต็ อ้ งคดิ วา่
ผมเปน็ สไลมต์ ง้ั แต่แรกแนอ่ ยูแ่ ล้ว
น่คี อื การแสดง... มัง้ นะ
“ว่าไงนะ? คิดจะขู่กนั ก็ใหม้ นั พอดีๆ หน่อยเถอะ!”
“หึ! ถ้าแกไม่ใช่สไลม์ละก็ รีบๆ แสดงร่างจริงออกมาซะสิ!
พอตายไปแลว้ มันแก้ตวั อะไรไม่ได้หรอกนะ!”
ดทู า่ วา่ พวกนี้จะยอมรอใหผ้ มแปลงรา่ งเสรจ็ แฮะ
เป็นไปตามแผน!
ถึงสู้ท้งั ในร่างสไลม์ ผมกว็ า่ ผมชนะไดอ้ ย่ดู ี
แตว่ ่ามนั ออมมอื ลา� บาก เพราะฉะนนั้ ดีไมด่ อี าจฉัวะ! กลายเปน็
สองทอ่ นไปเลยก็ได้
การปรบั พลงั ทา� ลายใหจ้ บเพยี งแคอ่ กี ฝา่ ยสลบเหมอื ดเนยี่ เปน็
เรือ่ งยากทีเดียวละ
“ย่อมได้ ฉนั จะใหพ้ วกแกไดเ้ ห็นรา่ งที่แทจ้ ริงของฉัน!”
ผมตะโกนเพื่อชวนให้คิดตาม แล้วปลดปล่อยออร่าท่ีกดดันไว้

194

ออกมา
แน่นอนวา่ แค่ปรมิ าณนอ้ ยเทา่ นน้ั
ผมลองมองไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบดูว่ามีใครสัมผัสออร่า

ปริมาณน้อยน้ีได้หรือเปล่า แล้วก็พบว่ามีหลายคนท่ีก�าลังมองมาทางนี้
จากไกลๆ ทพี่ อรสู้ กึ ตวั แตไ่ อบ้ า้ 2 ตวั ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ผมกบั พวกทดี่ เู หมอื น
จะเปน็ เพ่ือนกนั นัน้ ไม่มที ีทา่ วา่ จะรเู้ รอ่ื งเลย

ท่าทางเจา้ พวกน้ีจะไม่ไดเ้ กง่ เท่าปากวา่ แฮะ
สังเกตการณ์พอแลว้ เอาละ จะจา� ลองกายเป็นอะไรด.ี ..

หมอกสีด�าพวยพุง่ ออกมาจากร่างของผม
มันเข้าปกคลุมร่างของผม... และหลังจากหมอกจางลง ปิศาจ
ตวั หน่ึงก็ปรากฏตวั ขนึ้
หมาปา่ สดี �า
เอ๋? ตอนที่จ�าลองกายทันทีหลังจากท่ีกินเข้าไปก่อนหน้านี้
ยงั เปน็ รปู ลกั ษณข์ องเผา่ กาโรอ่ ยเู่ ลย... แตต่ อนนก้ี ลบั กลายเปน็ รา่ งขนสดี า�
เหมอื นกบั พวกรนั กา้ ทวี่ วิ ฒั นาการแลว้ แถมมรี ูปรา่ งสงู ใหญ่เหนือยิ่งกว่า
รันกา้ อกี
แถมเขาบนหวั กม็ ี 2 เขา
จา� ลอง : เทมเพสต์สตาร์วูลฟ์ (หมาป่าดาราวายุทมฬิ )
...ดูเหมือนว่าถ้าสายพันธุ์ของปิศาจที่ผมกินเข้าไปมีวิวัฒนาการ
กจ็ ะนา� มาประยกุ ตใ์ ชก้ บั การจา� ลองกายของผมไดด้ ว้ ยแฮะ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั
รปู ลกั ษณท์ ปี่ รากฏออกมายงั ใหค้ วามรสู้ กึ วา่ มวี วิ ฒั นาการนา� หนา้ รนั กา้ ไป
อกี ตา่ งหาก เพราะดจู ากทรี่ นั กา้ มแี คเ่ ขาเดยี วแลว้ ถา้ จะคดิ วา่ รปู ลกั ษณน์ ้ี
เปน็ รปู ลักษณท์ ่มี รี ะดบั สงู กวา่ กค็ งจะไม่ผิด ผมรูส้ กึ ได้ถึงพลังที่เหนือชั้น
ถ้าได้เห็นรูปร่างน้ีถึงจะเป็นไอ้บ้า 2 ตัวน้ีเองก็คงจะต้องหนีเหมือนกัน
แหละ ผมคดิ อยา่ งนนั้ นะ่ นะ...

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 195

“เฮอะ! แค่ท�ารูปร่างภายนอกให้ดูน่าเกรงขามแล้วไง ยังไงซะ
แกมันกย็ งั เป็นแค่สไลมเ์ หมอื นเดิมอยู่ดนี น่ั แหละ!”

“เฮย้ ๆ คดิ วา่ ทา� อยา่ งนแ้ี ลว้ พวกเราคงจะกลวั จนหนไี ป! อยา่ งนน้ั
สินะ!”

มนั ไม่รู้สกึ ตัวเลยวอ้ ย!
เฮๆ้ ตามปกติแล้วมันนา่ จะรตู้ ัวกันได้แลว้ นะ... น่ีมันระดับทีแ่ ค่
รปู รา่ งภายนอกก็ท่าทางน่ากลวั แล้วนะ!
และอันท่ีจริง ถ้าสไลม์ดันแปลงร่างได้ขึ้นมาละก็ ถึงจะไม่รู้ว่า
เป็นภาพลวงตาหรืออะไร มนั กค็ วรจะระแวงระวงั กันบ้างไม่ใช่เรอะ
ทง้ั ทีเ่ ป็นอยา่ งนนั้ แต่เจา้ พวกนีก้ ลับไม่คิดจะสนใจอะไรเลย
หรืออาจจะสบายใจท่ยี งั มีพรรคพวกซ่อนตัวอยอู่ กี 3 คนกเ็ ปน็
ไปได.้ ..

สกิลท่ีผมใชง้ านไดเ้ องกเ็ พมิ่ ขึน้ เหมอื นกนั
『สดุ ยอดประสาทรบั กลน่ิ จิตสือ่ สาร คุกคาม เคลือ่ นย้าย
ผา่ นเงา อสนุ บี าตดÓ』 ท้ังหมด 5 อย่าง
『เคลือ่ นยา้ นผา่ นเงา』 น่ีคือสกิลทพ่ี วกรันก้ากา� ลงั ฝึกใชก้ ันอยู่
สนิ ะ
เปา้ หมายกค็ อื การแทรกซมึ เขา้ ไปในเงาของผทู้ เ่ี ปน็ คหู่ ู พอเรยี ก
กป็ รากฏตัวออกมาได้! ท�านองน้ี
แต่ตอนน้ีก�าลังฝึกเข้าไปในเงากันอยู่ ดังน้ันหนทางข้างหน้าจึง
อีกยาวไกล
ต่อมากไ็ อ้ 『อสุนบี าตดÓ』 นี่... ไมต่ อ้ งทดลองก็รู้ ถา้ ทดลอง
ละก็ ได้จัดคอร์สให้พวกหนุ่มๆ ท่ีน่าสงสารตรงหน้าน่ีไหม้เป็นตอตะโก
แนน่ อน
การคาดคะเนของผมมนั ออ่ นหดั เกนิ ไป ดงั นน้ั ถา้ ทา� อะไรไปละก็

196

อาจจะตกอยใู่ นสถานการณเ์ ลวรา้ ยยง่ิ กวา่ เดมิ กไ็ ด้ ดงั นนั้ จงึ ไมม่ สี กลิ อะไร
ทใ่ี ชง้ านได้

ถา้ สกลิ 『คกุ คาม』 มผี ลกบั พวกงเ่ี งา่ กด็ นี ะ่ ส!ิ หรอื วา่ ทจี่ รงิ แลว้
พวกงี่เงา่ นี่จะแขง็ แกร่งท่ีสดุ ในความหมายหนง่ึ ?

เพราะพวกคนทม่ี งุ ดอู ยรู่ อบขา้ งกลบั เปน็ ฝา่ ยกลวั จนเขา่ ออ่ นไป
แล้วดว้ ยซา้�

“ใหต้ ายเถอะ... ชา่ งมนั แลว้ กนั ยงุ่ ยากนา่ เบอ่ื เพราะงน้ั จะเขา้ มา
ก็เขา้ มาเลย!”

ผมยกให้คู่มือเป็นฝ่ายโจมตีก่อน ถ้าได้รับบาดเจ็บในสภาวะ
จา� ลองกายนีจ่ ะเป็นอย่างไรนะ?

ทจี่ ริงคือผมเคยตรวจสอบดว้ ยการทดลองจริงมาแลว้ โดยการ
แปลงร่างเป็นเจา้ กิง้ ก่าแล้วลองรับการโจมตไี ปเรอ่ื ยๆ ดู

แลว้ กป็ รากฏชดั เจนในตอนนนั้ คอื ดเู หมอื นวา่ ถา้ ความเสยี หาย
ทีไ่ ดร้ ับสูงเกนิ กว่าระดับหนึ่ง การจา� ลองกายจะถกู ปลดออก โดยระหว่าง
น้ันร่างสไลม์จะไม่ได้รับความเสียหายใดๆ ซ่ึงคงจะเป็นเพราะโครงสร้าง
ของการจ�าลองกายน้ันคือการใช้แก่นเวทครอบคลุมร่างจริงเอาไว้ละม้ัง
ความเสียหายก็เลยสง่ เขา้ มาไมถ่ งึ ร่างจริง

ขอ้ จา� กดั กค็ อื ตอ้ งรอประมาณ 3 นาทกี วา่ จะจา� ลองกายครงั้ ตอ่ ไป
ได้ แลว้ กจ็ ะตอ้ งใชแ้ กน่ เวททดแทนในการจา� ลองกายเปน็ ปศิ าจแตล่ ะตวั

ปรมิ าณแกน่ เวททตี่ อ้ งใชน้ นั้ ถอื วา่ เลก็ นอ้ ยสา� หรบั ผม จงึ ไมเ่ ปน็
ปญั หา สว่ นขอ้ จา� กัดดา้ นเวลากไ็ มเ่ ปน็ ปัญหาเหมอื นกัน

สรปุ แลว้ กค็ อื ปลอ่ ยใหอ้ กี ฝา่ ยโจมตไี ปตามใจชอบกไ็ มเ่ ปน็ ปญั หา
หรอื ในกรณที อี่ กี ฝา่ ยมฝี มี อื กค็ อ่ ยหนเี อาในวนิ าทที ก่ี ลบั คนื เปน็
รา่ งสไลม์กไ็ ด้
“เฮอะ ตายซะเถอะ!”
นกั ดาบตอบสนองตอ่ คา� พูดของผม โดยสบถแล้วฟาดฟนั ดาบ

บทท่ี 3 ณ อ�ณ�จกั รคนแคระ 197