ร้ายเดียงสา

❖ รา้ ยเดยี งสา ❖

1. เปิดเรอื งใหมอ่ กี แลว้ ตนื เตน้ ๆ
2. เรอื งนเี ป็ นธมี ดรามา่ นําเนา่ คะ่ ฮา่ ๆ คอื หา่ งหายไปนานจากดรามา่ หนักหน่วงอยา่ งเธอทรี า้ ย รอบนี
เลยขอกลับมาเขยี นอกี ครังดว้ ยความคดิ ถงึ
3. ดรามา่ เต็มรปู แบบเหมอื นเดมิ เหมาะกบั สายมาโซโดยเฉพาะ
4. พยายามเก็บรายละเอยี ดใหม้ ากทสี ดุ เรอื งนเี ขยี นยากคอื การลงรายละเอยี ดและความรสู ้ กึ ของตวั
ละคร
5. ฝากรา้ ยเดยี งสาไวใ้ นออ้ มใจดว้ ยนะคะ คอมเมนตใ์ หฟ้ ีดแบ็กไดท้ ังในเลา้ แฟนเพจ และทวติ เตอร์
แท็ก #รา้ ยเดยี งสา ไดเ้ ลยคะ่
6. ตอนหนา้ มาเจอกนั ลนุ ้ ว่าภาคกบั วนิ ทจ์ ะเป็ นยังไงกนั ตอ่ เลบิ

ชอื ของตวั ละครหลักมคี วามหมายแฝงทเี ราตอ้ งการสอื
- ภวนิ ท์ หมายถงึ เจา้ แหง่ ภพ เหตผุ ลทตี งั ชอื นเี นอื งจากวนิ ทอ์ ยากเป็ นเจา้ ของในสงิ ทเี ขาปรารถนา

ซงึ ในความเป็ นจรงิ ไมส่ ามารถทําได ้ ดงั นันทกุ สงิ ทเี ขาตอ้ งการจงึ ออกมาในรปู แบบของการโกหกและ
การสรา้ งจนิ ตนาการ

- ทวภิ าค หมายถงึ สองสว่ น สอื ถงึ ความรสู ้ กึ และจติ ใจทโี ลเลของเขา ไมส่ ามารถเลอื กหรอื ตดั สนิ
ใจเด็ดขาดกบั เรอื งใดเรอื งหนงึ ได ้

- ปณธิ าน หมายถงึ การตงั ความปรารถนา, ความมงุ่ มนั ทําในสงิ ทตี งั ใจ เพราะบคุ ลกิ ของธานถกู
สรา้ งขนึ มาเพอื ทําในสงิ ทวี นิ ทไ์ มส่ ามารถทําได ้

จบตอนนไี ปแลว้ คนอา่ นเกง่ มากเลย หลายคนทายถกู ดว้ ยวา่ นอ้ งป่ วยเป็ น DID
ตอนคดิ พล็อตเรอื งนกี ็คดิ แตแ่ รกแลว้ วา่ อยากเขยี นเกยี วกบั โรคดงั กลา่ ว
ยังไงตอนหนา้ มาลนุ ้ กนั ตอ่ นะคะ ขอบคณุ สาํ หรับการตดิ ตามคะ่
#รา้ ยเดยี งสา

บทนํา

เคยมคี นบอกวา่ Nobody is perfect…
เรารวู ้ า่ โลกเป็ นอยา่ งนันจรงิ ๆ เพราะไมม่ ใี ครเกดิ มาสมบรู ณแ์ บบ
อยา่ งนอ้ ยก็ตอ้ งมขี อ้ เสยี บางขอ้ ทเี ป็ นเหมอื นจดุ สดี ําบนกระดาษขาว
แตถ่ งึ แมว้ า่ โลกใบนจี ะไมม่ ใี ครสมบรู ณ์แบบจรงิ
คนเราก็ยังคงพยายามทําตัวเองใหใ้ กลเ้ คยี งกับคํานเี รอื ยๆ อยดู่ ี

สายฝนทโี ปรยปรายลงมากะทันหันตกกระทบพนื คอนกรตี เบอื งหนา้ ทําใหผ้ มทยี นื หา่ งออกไปไมก่ ี
กา้ วตอ้ งกม้ มองดหู ยดนําทสี าดกระเซน็ ใสร่ องเทา้ ผา้ ใบราคาแพงของตัวเองอยคู่ รหู่ นงึ ไมน่ านเทา้ ทัง
สองก็ถอยไปดา้ นหลังโดยอัตโนมัตเิ พอื หลกี เลยี งเม็ดฝน กอ่ นทจี ะเปียกชนื ไปมากกวา่ นี

ผมลว้ งมอื ลงไปในกระเป๋ ากางเกง หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ มาดเู ป็ นรอบทสี ามนับตังแตม่ ายนื อยตู่ รง
ใตถ้ นุ คณะ หนา้ จอถกู ตงั เป็ นรปู ของตวั เอง ดวงตาสนี ําตาลเขม้ ทหี ลายคนมักบอกวา่ มเี สน่หน์ ักหนา
เป็ นจดุ เดน่ ทสี ดุ บนใบหนา้ ยงิ เมอื เห็นจมกู และรมิ ฝีปากไดร้ ปู ประกอบกันแลว้ มนั ก็คอื ใบหนา้ ของคนที
ดดู คี นหนงึ เลยทเี ดยี ว

หลายคนบอกวา่ นคี อื ใบหนา้ ทสี มบรู ณ์แบบ แตก่ ็อยา่ งทรี กู ้ นั ดี โลกนยี งั มคี นอกี เป็ นลา้ นคนทหี นา้ ตา
ดแี ละพเิ ศษกวา่ ผมอกี มากมาย

“เฮย้ วนิ ท์ มานังดว้ ยกนั ดวิ ะ” เสยี งของใครคนหนงึ รอ้ งเรยี ก ผมเลยหันกลับไปมองยังตน้ เสยี ง กอ่ น
จะพบวา่ เพอื นกลมุ่ หนงึ กาํ ลังนังพดู คยุ กันอยทู่ โี ตะ๊ ไมต้ วั ยาวไมห่ า่ งจากจดุ ทผี มยนื อยมู่ ากนัก

“ไมด่ กี วา่ วะ่ เดยี วภาคมันก็มารับกแู ลว้ ”

ใครคนนันคงกาํ ลังเดนิ ทางมา...

“ฝนตกหนักขนาดนีคงอกี นานแหละ คณะมันหา่ งจากตกึ เราฉบิ หาย มานังนมี า”

“...”

“ไอว้ นิ ท!์ ” ผมถอนหายใจเฮอื กใหญ่ กอ่ นหมนุ เทา้ เดนิ ตรงดงิ ไปหาเพอื นรว่ มคณะทคี ะยนั คะยอให ้
นังดว้ ยกนั ถงึ สองรอบ

“นังเลยเพอื น กําลังคยุ กนั มันส”์

“เออๆ” ผมนังอยทู่ า่ มกลางเสยี งเสยี งเจอื ยแจว้ ของเพอื นและนสิ ติ ทอี ยรู่ ายรอบ เสยี งเหลา่ นดี งั จน
กลบเสยี งฝนทตี กลงมาไมข่ าดสาย เดาวา่ แตล่ ะคนคงมเี รอื งพดู คยุ จนออกรสออกชาตเิ ยอะแยะไป
หมด

“แลว้ นไี อเ้ นมไปไหน” หนงึ ในกลมุ่ เพอื นถามขนึ

“แมง่ กลับไปละ”

“รบี จังวะ ไปตดิ สาวทไี หนอกี เนยี ”

“จะไปรมู ้ นั เหรอ”

“ปรามเพอื นบา้ งนะครบั ภวนิ ท”์

วนิ ทเ์ ป็ นชอื เลน่ ของผม บางครังเพอื นรว่ มคลาสก็มักจะเรยี กวา่ ‘ภวนิ ท’์ ซงึ เป็ นชอื จรงิ ผมเป็ นนสิ ติ
สถาปัตยกรรมศาสตรป์ ี สอง เหตผุ ลทสี อบเขา้ คณะนเี พราะเป็ นความฝันในวัยเด็ก และหลังจากสอบ
เขา้ มาเรยี นได ้ ผมก็มเี พอื นรว่ มคณะทที ังสนทิ และไมส่ นทิ อกี มากมาย

ตอ้ งบอกกอ่ นวา่ ผมไมใ่ ชค่ นหยงิ ไมใ่ ชค่ นโลกสว่ นตัวสงู เป็ นเหมอื นเด็กมหา’ลัยทัวไปทใี ชช้ วี ติ
เทยี ว เลน่ สงั สรรค์ และมคี วามรักไมแ่ ตกตา่ งจากคนอนื เพยี งแต.่ ..ภาพลักษณ์สขุ มุ เยอื กเย็นทคี นมกั
เห็นจากภายนอกตา่ งหากทที ําใหใ้ ครตอ่ ใครตา่ งเกรงอกเกรงใจมากกวา่ ปกติ

“แลว้ นคี ยุ เรอื งอะไรกันอยวู่ ะ” ในเมอื คนทรี อยังมาไมถ่ งึ ผมก็จําตอ้ งหาเรอื งพดู คยุ กับเพอื นในกลมุ่
แกเ้ หงาแทน

“ก็มดี ิ แมง่ แพลนจะไปเทยี วเมกาปิดเทอมนี แตม่ นั กลัวทําวซี า่ ไมผ่ า่ น มงึ มอี ะไรแนะนํามันมัย”
คําถามนสี ง่ ผลใหผ้ มกรอกตาไปมาสองสามรอบ ในหัวก็พยายามคดิ หาคําตอบทดี ที สี ดุ ไปดว้ ย

“มเี อเจนซดี ๆี พาไปทําก็โอเคแลว้ ”

“หลักฐานอะ่ ตอ้ งเตรยี มเยอะมัย เขาดอู ะไรบา้ งวะ ไมม่ นั ใจเลย”

“เดยี วกแู นะนําเอเจนซใี ห ้ เขาจะบอกเองวา่ ตอ้ งใชอ้ ะไรบา้ ง”

“ขอบใจนะภวนิ ท์ มงึ นนี า่ รักทสี ดุ ” ผหู ้ ญงิ หนา้ ตาสะสวยอยา่ งมซี บหนา้ ลงกบั ไหลข่ องผมอยา่ งออด
ออ้ น เธอมกั จะทําแบบนีประจํา ซงึ ผมก็ไมเ่ คยวา่ อะไร ก็...ดตู ลกดี

เด็กเอเอารท์ กุ คนคอ่ นขา้ งสนทิ กนั เพราะตอ้ งชว่ ยเหลอื เรอื งงานอยตู่ ลอด ดังนันการสรา้ งศตั รไู มใ่ ช่
ทางออกทดี นี ัก เพราะถา้ ตอ้ งการเรยี นในสายนที กี นิ เวลายาวนานถงึ หา้ ปีอยา่ งราบรนื เราก็ตอ้ งฉลาด
ในการผกู มติ รมากกวา่ สรา้ งศตั รู

“อมื มอี ะไรใหช้ ว่ ยก็บอก”
“ชว่ ยบอกหน่อยว่ากระเป๋ า CK ทมี งึ สะพายวันกอ่ นรนุ่ อะไร กจู ะไปซอื ตาม”
“โคตรขลี อก” ผมพดู ตดิ ตลก
“มงึ คอื ไอดอลของผชู ้ ายในเอกเลยนะเวย้ ถา้ ไมต่ ดิ วา่ มแี ฟนแลว้ คนจบี ตรมึ ”
“มงึ อยา่ เวอ่ รไ์ อม้ อส”
“อนั นพี ดู จรงิ เพอรเ์ ฟ็ กตจ์ นกอู จิ ฉา”
“มองดๆี กไู มไ่ ดใ้ กลก้ บั คํานเี ลยสกั นดิ ”
“ใชเ่ หรอวะ ลกู คนมตี งั คท์ ไี มต่ อ้ งเดอื ดรอ้ นอะไร อยากไดอ้ ะไรก็ตอ้ งได ้ มบี า้ น มรี ถ มขี องใชแ้ พงๆ
กนิ อาหารหรๆู ไดเ้ ทยี วตา่ งประเทศ แถมมแี ฟนหนา้ ตาดอี กี โวว้ ! แคน่ กี ็พอแลว้ มงั ชวี ติ ”
คํายกยอมากมายถกู สาธยายออกมายดื ยาวราวสองบรรทัดใหญๆ่ จนทําใหผ้ มอดยมิ พรอ้ มกับสา่ ย
หนา้ ไปมาไมไ่ ด ้
“มันไมข่ นาดนันหรอก” ผมพูดทังทรี ูส้ กึ วา่ ปากของตวั เองยังคงยมิ อยู่
อาจเป็ นความภมู ใิ จเล็กๆ ละ่ มัง ทอี ยา่ งนอ้ ยก็มายนื อยใู่ นจดุ ทใี ครหลายคนอยากเป็ น
“นันไง พอ่ มงึ มาละ” สนิ สดุ คําพดู ของเพอื น ผมรบี หันกลับไปมองเจา้ ของรา่ งสงู อยา่ งรวดเร็ว กอ่ น
จะเห็นวา่ เจา้ ตวั กําลงั ถอื รม่ สดี ําเดนิ ลยุ ฝนมากจากดา้ นหนา้ ตกึ ดว้ ยการกา้ วขาอยา่ งเป็ นธรรมชาติ
ผมสง่ ยมิ ใหเ้ ขา ขณะเดยี วกนั อกี ฝ่ ายก็สง่ ยมิ กลับมาใหเ้ ชน่ กนั
“กกู ลบั กอ่ นนะ”
“เชญิ เลยครา้ บไอภ้ วนิ ท”์ ทา่ มกลางสายตาอจิ ฉาของใครหลายๆ คน ผมรบี ลกุ จากมา้ นัง เดนิ ตรงไป
หาคนทยี นื หา่ งออกไปไมไ่ กลนัก เรามักเป็ นทจี ับตามองของคนหมมู่ ากเสมอ ซงึ ตอนนผี มก็ชนิ กบั
ความรสู ้ กึ นแี ลว้
เพราะภาค...เป็ นคนรักของผม
เราสองคนรักกนั แมจ้ ะเป็ นผชู ้ ายทังคกู่ ต็ าม

แตถ่ งึ อยา่ งนันก็ไมเ่ คยมใี ครเอย่ ดถู กู ใหไ้ ดย้ นิ เลยสกั ครัง เนอื งจากภาค หรอื ทวภิ าคคอื ผชู ้ ายทเี ขา้
ใกลก้ บั คําวา่ เพอรเ์ ฟ็ กตใ์ นอดุ มคตขิ องใครหลายๆ คน ทังรปู รา่ ง หนา้ ตา การศกึ ษา รวมถงึ ฐานะทใี กล ้
เคยี งกับผมมาก มันจงึ ไมม่ ขี อ้ กงั ขาใดๆ ทคี นอนื จะมาโตแ้ ยง้ ได ้

“ฝนตกหนักขนาดนี เราไปหลบทรี า้ นอาหารกอ่ นมัย หวิ หรอื ยัง” เสยี งเขม้ ถามความเห็น หลังจาก
เราทังคเู่ ดนิ ฝ่ าสายฝนมาทลี านจอดรถของคณะภายใตร้ ม่ สดี ําเพยี งคนั เดยี ว

“ไมค่ อ่ ยเทา่ ไหร่ แตไ่ ปเลยก็ได”้
“โอเค”
“จรงิ ๆ ไมต่ อ้ งรบี มารบั ก็ไดน้ ะ ตวั เปียกหมด”
“ก็กลัววนิ ทจ์ ะรอนานไง”
“ไมไ่ ดล้ ําบากอะไรนี รวู ้ า่ ยังไงก็ตอ้ งมารับอยดู่ ”ี
“เป็ นหว่ งเขา้ ใจยัง”
“ครับๆ”
ผมกับภาคเราคบกนั มาหนงึ ปีแลว้ แตช่ วี ติ ประจําวันของเราทังคยู่ งั คงเป็ นเหมอื นขา้ วใหมป่ ลามนั
เสมอ ภาคใหเ้ กยี รตผิ ม เขายังคงเสมอตน้ เสมอปลายมาโดยตลอดจนรูส้ กึ วา่ ...ผมนแี หละคอื คนทโี ชค
ดที สี ดุ ในโลก
“ยมิ อะไร ขนึ รถเร็ว” คนทยี นื อยอู่ กี ฟากฉุดใหผ้ มหลดุ จากภวังค์ กอ่ นจะแทรกตวั ลงไปในรถยนตค์ นั
หรอู ยา่ งเงยี บเชยี บ
บเี อ็มดบั เบลิ ยสู ปอรต์ เคลอื นตัวออกไปทา่ มกลางสายฝนทยี งั คงเทลงมาไมข่ าดสาย ผมมองผ่าน
กระจกรถยนตอ์ อกไปดว้ ยรอยยมิ นคี อื สงิ ทผี มเป็ น นคี อื สงิ ทปี รารถนา ชวี ติ สมบรู ณ์แบบทใี ครหลายๆ
คนอจิ ฉาและอยากสมั ผัส
“แลว้ นแี มว่ นิ ทก์ ลับจากองั กฤษหรอื ยัง” คนเคยี งขา้ งทกี าํ ลังจับพวงมาลัยถามขนึ
“ยังเลย คงกะเทยี วเป็ นอาทติ ยเ์ ลยมัง ภาคมอี ะไรเหรอ”
“เปลา่ อยากเจอแมว่ นิ ทไ์ ง ตงั แตค่ บกนั ยังไมเ่ คยเจอสกั ท”ี
“ขอเวลาหน่อยนะ เรายังไมเ่ คยบอกเรอื งทคี บกบั ภาคใหค้ รอบครัวรเู ้ ลย”
“เขา้ ใจ ใครบา้ งจะรบั ไดท้ ลี กู ชายคบกบั ผชู ้ ายดว้ ยกนั เอานา่ ...” มอื หนาเลอื นมาตบบา่ ของผมสอง
ทเี ป็ นการใหก้ ําลังใจ

ภาคเขา้ ใจผมทกุ อยา่ ง ถงึ บางครงั จะใจรอ้ นไปบา้ ง แตก่ บั เรอื งทเี กยี วกบั ผมเขาก็มักจะใจเย็นไปซะ
ทกุ เรอื ง คนแบบภาคเหมอื นเป็ นเพยี งหนงึ ในพันหรอื หมนื คนทผี มตามหามาตลอด ดังนันผมถงึ ตอ้ ง
พยายามประคบั ประคองความรักทลี ําคา่ นใี หด้ ที สี ดุ

เราสองคน ต่างมคี วามหมายตอ่ กนั และกนั เสมอ
แตจ่ ะมสี กั กคี นทรี ู.้ ..หรอื บางทผี มอาจเป็ นคนเดยี วทรี ู ้
ครอบครัวทรี ํารวย
เงนิ ทองมากมายทใี ชจ้ า่ ยโดยไมต่ อ้ งกงั วล
มเี งนิ เทยี วรอบโลกโดยไมร่ สู ้ กึ เบอื
บา้ นหลังใหญโ่ ตทใี ครหลายคนพดู ถงึ
อาหารหรๆู และของใชแ้ บรนดเ์ นมราคาแพง

แทจ้ รงิ แลว้ ...
ไมม่ อี ยจู่ รงิ

ผมก็เป็ นแคเ่ ด็กกําพรา้ คนหนงึ ทหี นอี อกมาจากบา้ นของผรู ้ ับเลยี ง อาศยั อยใู่ นหอ้ งเทา่ รหู นู ทํางาน
ดว้ ยการเป็ นลกู จา้ งหาเงนิ สง่ ตัวเองเรยี นมหา’ลัย จากนันก็ใสต่ ะกรา้ ลา้ งนํา อปุ โลกภว์ า่ เป็ นลกู คณุ หนูมี
เงนิ เสอื ผา้ และของใชท้ มี อี ยทู่ กุ วนั นไี มใ่ ชข่ องตัวเอง แตเ่ ป็ นของภาคซงึ ก็ไดม้ าดว้ ยวธิ กี ารโกหก
หลอกลวง

ใครตา่ งก็บอกวา่ ผมคอื คนหนงึ ทใี กลเ้ คยี งกับคําวา่ เพอรเ์ ฟ็ กตจ์ นนา่ อจิ ฉา เปลา่ เลย...ผมพดู มา
ตลอด ผมพดู มาตลอดวา่ ตวั เองไมไ่ ดใ้ กลเ้ คยี งกับคํานเี ลยสกั นดิ เพราะสงิ ทผี มเป็ นจรงิ ๆ แลว้ ...คอื คํา
วา่ ‘ไมม่ ’ี

หลายครังเหมอื นกันทจี ๆู่ กร็ สู ้ กึ อบั อายกบั สงิ ทที ําลงไป แตผ่ มมาไกลเกนิ กวา่ จะกลับแลว้ ถา้ การ
โกหกทําใหต้ วั เองสามารถยนื ในสงั คมและไดร้ บั การยอมรับ ผมจะยงั คงทําตอ่ ไปแมจ้ ะรสู ้ กึ สมเพชตวั
เองแคไ่ หนก็ตาม

ขณะเดยี วกนั ยังคงมคี วามรสู ้ กึ กลัวอยลู่ กึ ๆ วา่ ภาคจะโกรธมัยทผี มไมม่ แี ม่
ภาคจะโกรธมัยทผี มไมม่ พี อ่
ภาคจะโกรธมัยทผี มไมม่ บี า้ น

จะโกรธมัยทผี มเหลอื แตต่ วั ผมไมไ่ ดส้ มบรู ณ์แบบเหมอื นทเี ขาและใครหลายคนคดิ เอาไว ้ แตก่ าร
โกหกทําใหผ้ มอยรู่ อด การโกหกทําใหผ้ มไดใ้ กลก้ บั ความฝันอยา่ งเขา ดงั นันผมเลยไมค่ ดิ จะบอก
ความจรงิ กบั ใคร

แน่นอนวา่ ความลับไมม่ ใี นโลก สกั วนั หนงึ ก็ตอ้ งมคี นรับรู ้
แตผ่ มแคห่ วังวา่ วันทคี นทกุ คนหนั หลังให ้ ชวี ติ ของผมจะยังมคี นชอื ทวภิ าคอยเู่ คยี งขา้ งเสมอ
ถา้ วันนันมาถงึ ขอรอ้ ง...
ชว่ ยอยดู่ ว้ ยกนั ตอ่ ไปเถอะ ชว่ ยรกั คนทเี หลอื แตต่ วั อยา่ งผมแคน่ กี พ็ อแลว้

ตอนที 1

ผมจะเลา่ ชวี ติ ตวั เองครา่ วๆ ใหฟ้ ัง เพราะคงมหี ลายคนไมน่ อ้ ยทอี ยากรจู ้ กั ตัวตนของผม แมจ้ ะเห็น
ผา่ นสายตาหรอื มมุ มองคนอนื มานักตอ่ นัก แตก่ ค็ งไมเ่ ทา่ เจา้ ของเรอื งเลา่ ใหฟ้ ังดว้ ยตวั เองหรอก

วนิ ทเ์ ป็ นชอื ของผม ชอื จรงิ คอื ภวนิ ท์ ความหมายของมันก็คอื เจา้ แหง่ ภพ เหมอื นมันถกู ตงั ขนึ มาเพอื
ใหผ้ มรสู ้ กึ อยากเป็ นเจา้ ของทกุ อยา่ งบนโลกนไี ปซะหมด ครอบครัวของผมเป็ นครอบครัวใหญท่ อี บอนุ่
คณุ พอ่ กบั คณุ แมเ่ ป็ นนักธรุ กจิ ทํากจิ การสงิ ทอจัดจําหน่ายทังในและนอกประเทศ รายไดจ้ งึ มากมาย
มหาศาลจนสามารถบนั ดาลทกุ อยา่ งทตี อ้ งการได ้

ผมเป็ นลกู คนเดยี ว เตบิ โตมาไมเ่ คยรจู ้ ักกบั คําวา่ ลําบาก บา้ น รถ เงนิ และขา้ วของทตี อ้ งการ แค่
เอย่ ปากผมก็จะไดม้ นั ในทันที ผมเรยี นในโรงเรยี นนานาชาตทิ เี ต็มไปดว้ ยเด็กทมี พี นื ฐานครอบครัวใกล ้
เคยี งกัน หลังจากจบก็เลยขอทบี า้ นเรยี นตอ่ ทไี ทยมากกวา่ จะไปเรยี นตอ่ ตา่ งประเทศ

และนันทําใหผ้ มไดเ้ ขา้ มาเรยี นในคณะสถาปัตยฯ์ ทที มี เี พอื นรวมถงึ พนี อ้ งในคณะมากมาย เหตผุ ลที
หลายคนรจู ้ ักผมก็คงมาจากหนา้ ตาทจี ดั อยใู่ นเกณฑด์ ี ชอื เสยี งครอบครัวทคี อ่ นขา้ งรํารวย และอกี สงิ
หนงึ ก็คอื ...

คนรัก
ทวภิ าคหรอื ภาคเป็ นแฟนผม เราคบกนั มาไดห้ นงึ ปีแลว้ หลังจากอกี ฝ่ ายเดนิ หนา้ จบี อยา่ งจรงิ จัง โดย
ครอบครัวของภาคทํากจิ การโรงแรมและถอื หนุ ้ ในเครอื อกี หลายแหง่ เขาทังหนา้ ตาดี เพยี บพรอ้ ม จน
บางครงั กเ็ หมอื นความฝันทจี ับตอ้ งไมไ่ ด ้
แตน่ ไี ง...สดุ ทา้ ยผมก็ไดอ้ ยกู่ บั เขาในทสี ดุ
“แตง่ ตัวเสร็จหรอื ยัง เดยี วเราตอ้ งแวะไปเอาของขวัญอกี ” เสยี งทมุ ้ ลนื หขู ดั จังหวะขนึ

“จะเสร็จแลว้ ภาคเสร็จยัง”
“นอนรอแลว้ ครบั ”
ผมมองตัวเองในกระจกเพอื สาํ รวจความเรยี บรอ้ ยของเสอื ผา้ หนา้ ผม กอ่ นจะเออื มมอื ไปควา้ เอาขวด
นําหอมยหี อ้ หรขู นึ มาฉีดเพอื สรา้ งความมันใจ
วันนจี ะมปี ารต์ ฉี ลองวันเกดิ เพอื นในกลมุ่ ของภาค ดงั นันเราจงึ ตอ้ งจัดเต็มกนั ซะหน่อย
“หลอ่ แลว้ มงั น่ะ”
หลังเดนิ ออกจากหอ้ งนํา รา่ งสงู ทนี อนเทา้ แขนอยบู่ นเตยี งก็เอย่ แซวดว้ ยสหี นา้ เปือนยมิ เจา้ ตวั หยบิ
เสอื เชติ สดี ํากบั กางเกงสแล็คทเี ป็ นสไตลข์ องตวั เองมาใส่ เขาดดู มี าก ดดู ไี มว่ า่ จะอยใู่ นชดุ อะไรจน
บางทกี ็รสู ้ กึ อจิ ฉาอยลู่ กึ ๆ
“คงสใู ้ ครบางคนไมไ่ ดว้ ะ่ ” ผมพดู ตดิ ตลกแถมเบะปากใหท้ หี นงึ
“แลว้ เราจะไปกนั ไดย้ งั ”
“กร็ อคณุ ชายลกุ ออกจากเตยี งอยนู่ ไี ง”
“โอเคๆ ไอจ้ ณิ ณ์เรมิ โทรตามยกิ ๆ แลว้ เนยี ขเี กยี จรับสายแมง่ ละ”
“เดยี วพอไปถงึ ก็บน่ อกี ตามเคย”
“ถงึ ตอ้ งเอาของขวัญปิดปากมันไง”
“คราวนซี อื อะไรให”้ ผมถามอยา่ งอยากรู ้ ภาคเป็ นคนทใี หค้ วามสําคญั กบั เพอื นคอ่ นขา้ งมาก ดังนัน
ของทกุ อยา่ งทใี หจ้ งึ คดิ วา่ มันไมใ่ ชร่ าคาทเี บาเทา่ ไหร่
“นาฬกิ า รนุ่ นเี ห็นมนั บน่ อยากได ้ แมก่ ็ไมซ่ อื ใหม้ นั สกั ท”ี
“ฮา่ ๆ คราวนเี ลยซอื ใหว้ า่ งนั เถอะ”
“ก็มนั เพอื นอะ่ ”
กับคําวา่ เพอื นสาํ หรบั เขามนั เกนิ รอ้ ยเสมอ ดงั นันเรอื งนาฬกิ ายหี อ้ หรเู ลยกลายเป็ นเรอื งจบิ จ๊อยมากๆ
ภาคแทบไมต่ อ้ งคดิ ดว้ ยซําวา่ มันจะแพงขนาดไหน รูแ้ คว่ า่ เพยี งรดู บตั รเขาก็ไดม้ นั มา
เราเดนิ กนั ไปคยุ กันไปจนถงึ เคานเ์ ตอรด์ า้ นหนา้ เหนอื ขนึ ไปตรงกาํ แพงมกี ญุ แจรถแขวนเอาไว ้ มอื
หนารบี ควา้ มันอยา่ งรวดเร็วกอ่ นจะเดนิ นําไปกอ่ นดว้ ยความรบี เรง่

ทที ผี มอาศยั อยตู่ อนนกี ค็ อื คอนโดของภาค ผมขออนุญาตแมเ่ พอื ออกมาอยคู่ อนโดกบั เพอื นซงึ ทา่ น
ก็ยนิ ยอมทกุ อยา่ ง แตค่ วามจรงิ ก็คอื เราไมใ่ ชเ่ พอื นกนั ความสมั พันธท์ พี ัฒนาไกลกวา่ นันอาจตอ้ งใชค้ ํา
วา่ ‘คนรัก’ ซะมากกวา่

“เออแลว้ เนมละ่ จะมามัย” เสยี งทมุ ้ ถามขนึ อกี

“เห็นวา่ จะมานะ แตค่ งดกึ ๆ หน่อย มันมนี ัดกนิ ขา้ วกบั ทบี า้ นนะ่ ” ผมบอกตามจรงิ

เนมเป็ นเพอื นสนทิ ของผม ดงั นันก็เลยสนทิ กบั ภาคและกว๊ นแกง๊ ของคนตัวสงู ดว้ ย จะวา่ ไปแลว้ ไอเ้ น
มก็นับเป็ นเพอื นคนแรกทผี มมหี ลังจากเขา้ มาเรยี นมหา’ลัยเลยก็วา่ ได ้ เราเขา้ กนั ไดท้ กุ อยา่ ง รทู ้ ันกนั
และทสี าํ คญั ...ความชอบตา่ งๆ ก็เหมอื นกนั ดว้ ย

เพอื นในคณะชอบเรยี กเราวา่ ฝาแฝดเพราะตวั ตดิ กนั ตลอดเวลา กนิ ขา้ วดว้ ยกนั เรยี นดว้ ยกนั ทําทกุ
อยา่ งดว้ ยกนั จนกลายเป็ นความเคยชนิ ใครตา่ งก็มองวา่ เราเพอรเ์ ฟ็ กตท์ ังคู่ ใช!่ ผมใชค้ ําวา่ เรา

ไอเ้ นมเป็ นลกู คนมเี งนิ ทบี า้ นทําบรษิ ัททวั ร์ สว่ นพชี ายเป็ นนักแสดงอันดบั ตน้ ๆ ของวงการ แต่
เหตผุ ลทที กุ คนรจู ้ ักมันไมไ่ ดม้ าจากการทมี พี ชี ายเป็ นคนดังหรอก กลับกนั ...เพอื นผมคนนดี งั ไดด้ ว้ ย
ตวั เอง ทังรปู รา่ ง หนา้ ตา และฐานะ บวกกบั รอยยมิ ทเี ป็ นมติ รของมันเขา้ ดว้ ยกนั แลว้ คําวา่ เพอรเ์ ฟ็ กต์
คงไมใ่ ชน่ ยิ ามทหี า่ งไกลเทา่ ไหรน่ ัก

และผมกพ็ ยายามมาตลอด แมจ้ ะเป็ นเพอื นรักกนั แตก่ ็คดิ วา่ ลกึ ๆ แลว้ ตวั เองกําลังวงิ แขง่ กบั มันอยู่
ภายนอกเราดไู มแ่ ตกตา่ งกนั มาก แตข่ า้ งในใครจะร.ู ้ ..ตัวผม

วงิ จนแทบขาดใจเพอื หวงั ใหต้ วั เองทัดเทยี มอกี ฝ่ ายสกั นดิ ก็ยงั ดี

“ลมื ถาม วนิ ทเ์ อาของขวัญทเี ตรยี มไวม้ าหรอื ยัง” ภาคยําดว้ ยโทนเสยี งนุ่มลกึ ปลกุ ผมใหต้ นื จาก
ความคดิ ทหี ลดุ ลอยไปไกลกลับมาอยกู่ บั ตวั เองอกี ครัง

“เอามาแลว้ นไี ง”

“ซอื อะไรบอกไดม้ ยั ”

“กเ็ สอื ยดื ธรรมดา ไมร่ วู ้ า่ จณิ ณม์ นั จะชอบมัย” แตบ่ อกเลยวา่ ราคาแพงหฉู ี แพงจนทําใหผ้ มตอ้ งอด
ซอื ของทอี ยากไดไ้ ปหลายวันเพอื รวบรวมเงนิ ซอื มันมา

“วนิ ทซ์ อื อะไรใหไ้ อจ้ ณิ ณ์มนั ก็ชอบทังนันแหละ”

“จรงิ เหรอ”

“ครา้ บ” คนตวั สงู ทําหนา้ กวนๆ ใส่ กอ่ นเราจะเดนิ ลงลฟิ ตไ์ ปยังลานจอดรถใตด้ นิ

ปารต์ วี ันเกดิ ของจณิ ณ์จดั ขนึ ทบี า้ น ซงึ ผมก็เคยไปหลายครังแลว้ เนอื งจากเพอื นของภาคคนนคี อ่ น
ขา้ งมอี สิ ระในการใชช้ วี ติ พอ่ กบั แมข่ องมันแทบไมอ่ ยบู่ า้ นเพราะตอ้ งบนิ ไปคยุ งานตา่ งประเทศคอ่ น
ขา้ งบอ่ ย เหงาทกี ็จัดปารต์ ที ี ชวนกนั มาเมามาเตน้ แลว้ ก็แยกยา้ ยแบบนเี ป็ นประจํา

วันนกี ็เหมอื นกนั จะแตกตา่ งนดิ หน่อยก็ตรงทเี ป็ นปารต์ วี ันเกดิ เจา้ ตวั เลยชวนเพอื นกนั มาคบั คงั

“โอโ้ หไอเ้ พอื นเลวววววววว ปลอ่ ยกรู อนานฉบิ หายนกึ วา่ มงึ ตายหา่ อยบู่ นถนนซะละ” เสยี งทแี หวก
อากาศมาเป็ นของไอจ้ ณิ ณ์ มนั ทกั ขนึ ทนั ทที ผี มกบั ภาคเดนิ เขา้ มาในบรเิ วณงาน

“แวะเอาของขวัญใหม้ งึ กอ่ นไง ทําไมขบี น่ จงั วะ” คนเคยี งขา้ งปากลอ่ งของขวัญใสเ่ พอื นสนทิ กอ่ น
อกี ฝ่ ายจะรบี ถลาเขา้ ไปรบั ไวใ้ นออ้ มกอดอยา่ งทันทว่ งที

“สดั โยนมาทําเชยี ไร เกดิ กรู ับไมไ่ ดท้ ําไงวะ”

“กแ็ คพ่ ังไง”

“ซอื อะไรใหก้ อู กี เนยี ”

“เอาไวเ้ ปิดตอนกกู ลบั แลว้ กนั ” หลังทังคคู่ ยุ กนั จบ ผมก็ไดโ้ อกาสยนื ของขวัญของตัวเองใหก้ บั
จณิ ณ์ดว้ ย

“สขุ สนั ตว์ ันเกดิ นะ” เพราะคนในงานเยอะจนทําใหร้ สู ้ กึ ประหมา่ แถมทกุ คนก็ดจู ะจับตามองเป็ น
พเิ ศษ ผมเลยพดู อวยพรไดไ้ มย่ าวนัก แน่นอนวา่ อกี ฝ่ ายไมเ่ คยถอื สา จณิ ณร์ ับของขวัญจากมอื ของผม
ดว้ ยรอยยมิ และคําขอบคณุ

“ขอบใจมากเวย้ วนิ ท์ มงึ แมง่ น่ารักฉบิ หาย”

“ไอส้ ดั แฟนกู ระวังดว้ ย”

“หวงจังวะ”

“กบั อยา่ งอนื กไู มห่ วง แตก่ บั เมยี มงึ หา้ มยงุ่ ”

“งอ่ วววววว หวงพอใจยังครบั ไอภ้ าค รบี เสด็จประทับไดแ้ ลว้ เพอื นรอนาน” บทสนทนาของเราถกู ตดั
ลงหลังจากหนงึ ในกว๊ นแกง๊ เจา้ ของวันเกดิ กําลังเรยี กเราใหไ้ ปรว่ มแจมทโี ต๊ะ

งานวันนคี นเยอะก็จรงิ แตท่ กุ คนลว้ นคนุ ้ หนา้ คนุ ้ ตากนั ดี เพอื นสนทิ ของภาคมที ังหมดหา้ กนั ทกุ คน
นังอยตู่ รงเบาะผา้ ใบในมอื ถอื แชมเปญคนละแกว้ เสอื ผหู ้ ญงิ ของกลมุ่ ชอื ธาน ถัดไปทางซา้ ยมอื เป็ นลกู
นายธนาคารชอื วรี ์ คนตัวสงู ผวิ คลําหน่อยแถมประโคมของแบรนดเ์ นมทังตัวชอื เมธ และคนสดุ ทา้ ย
เจา้ ของวันเกดิ ในวันนกี ็คอื จณิ ณ์

“กวา่ จะมาไดน้ ะมงึ ” และการพดู คยุ ก็ไดเ้ รมิ ขนึ

“กเู สยี เวลาแวะไปเอาของขวัญใหไ้ อจ้ ณิ ณ์ไง”

“หาขอ้ อา้ งตลอด สรปุ แดกไร”

“มอี ะไรก็เอามา”
“มหี มดทกุ อยา่ ง”
“Bollinger ละกนั ”
“วนิ ทล์ ะ่ เอาอะไร”
“Moscato”
“คนหนา้ หวานนตี อ้ งชอบกนิ อะไรหวานๆ ดว้ ยเหรอ”
“อยากลองตนี กดู มู ยั เพอื นธาน หวานพอๆ กบั Moscato ทเี มยี กแู ดกเลย”
“มงึ จําเป็ นตอ้ งเกรยี วกราดขนาดนมี ยั สดั กลู อ้ เลน่ นดิ เดยี วเอง โนน่ ! มขี องกนิ แบบบฟุ เฟ่ ตอ์ ยมู่ มุ
โนน้ อยากกนิ ก็ลกุ ไปตกั เองปากจะไดไ้ มว่ า่ ง สว่ นวนิ ท์ เดยี วเราไปตักใหน้ า้ ” ผมไดแ้ ตย่ มิ กับ
พฤตกิ รรมสองมาตรฐานทอี กี ฝ่ ายแสดงออกมา แนน่ อนวา่ มนั ทําใหภ้ าคเงอื มอื เตรยี มจะตบหวั เพอื นอยู่
หลายหน แตก่ ็ไมย่ อมลงมอื สกั ที
เรานังดมื ไป พดู คยุ สนุกสนานกนั ตามประสาแตก่ ็ยงั ไมเ่ ห็นวแี วววา่ เพอื นสนทิ ของผมอยา่ งเนมจะ
โผลม่ าสกั ที ดว้ ยความกงั วลผมจงึ ตดั สนิ ใจตอ่ สายหาอกี ฝ่ าย
เลขหมายทที า่ นเรยี กไมส่ ามารถตดิ ตอ่ ไดใ้ นขณะน.ี ..
แตส่ ญั ญาณเดยี วทไี ดร้ ับก็ทําใหต้ อ้ งถอนหายใจออกมาเฮอื กใหญ่
“มอี ะไร” ใบหนา้ คมโนม้ เขา้ มาใกลจ้ นปลายจมกู ของเราสมั ผัสกัน ผมหนั ไปหาภาค บอกถงึ ความ
กงั วลทกุ อยา่ งใหเ้ ขาฟัง
“ไอเ้ นมอะ่ ดิ ดกึ ป่ านนยี งั ไมโ่ ผลม่ าเลย”
“เดยี วก็มาแหละ กนิ ขา้ วกับทบี า้ นก็คงตอ้ งใชเ้ วลาอย”ู่
“เหรอ”
“เอาน่า เดยี วถา้ อกี ชวั โมงยังไมโ่ ผลม่ าคอ่ ยโทรตามอกี ท”ี ผมพยักหนา้ รบั รู ้
อกี หนงึ ชวั โมงก็ไดฤ้ กษ์งามยามดเี ป่ าเคก้ ใหก้ บั เจา้ ของวนั เกดิ แลว้ ผมแคก่ งั วลวา่ ไอเ้ นมมนั จะมา
ไมท่ ันชว่ งสาํ คญั เทา่ นัน เพราะมนั สนทิ กบั เพอื นในกลมุ่ ของภาคทกุ คน คงจะดถี า้ คนื นเี ราไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั
พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตา
กระทังเวลาผา่ นไปไมถ่ งึ ครงึ ชวั โมง ใครบางคนทผี มรอคอยมาตลอดก็โผลห่ ัวมาสกั ที

“โอโ้ หเนม กวา่ จะโผลม่ าไดน้ แี ทบเลยวันเกดิ กแู ลว้ นะ” จณิ ณ์เป็ นคนแรกทเี อย่ แซวขนึ คนมาใหม่
เลยไดแ้ ตเ่ กาหัว เดนิ ยมิ ๆ มาหาเรา พรอ้ มกับยนื ของขวัญวนั เกดิ ใหจ้ ณิ ณเ์ ป็ นการขอโทษขอโพย

“กไู มไ่ ดต้ งั ใจนะเวย้ แตพ่ กี ดู บิ อกใหอ้ ยฟู่ ังมันบน่ กอ่ น กวา่ จะแอบหนอี อกมาไดแ้ ทบตายเลยวะ่ ”

“งันไมโ่ กรธละ นังเลยเดยี วจดั แอลกอฮอลห์ นักๆ ให”้

“เบาๆ ก็ไดม้ ัง”

“แลว้ อยากกนิ อะไร”

“Moscato”

“โอเค” นอกจากเราจะเป็ นเพอื นสนทิ แลว้ ความชอบของผมกบั เนมก็ยังมสี ว่ นผสมทคี ลา้ ยกนั ดว้ ย
ไมต่ อ้ งสงสยั เลยวา่ ...ทําไมถงึ เป็ นเพอื นสนทิ กนั ได ้

เพอื นรักทงิ ตัวลงนังบนเกา้ อเี ตยี ๆ สขี าวซงึ ถกู ตงั ไวข้ า้ งเบาะทผี มนัง มันยักควิ ใหผ้ มอยา่ งกวนๆ
เหมอื นเป็ นการทักทายกอ่ นจะหันไปจดจอ่ กบั เครอื งดมื หลากหลายทวี างอยตู่ รงหนา้

“มงึ ไมต่ อ้ งมายกั ควิ ใส่ กอ่ นหนา้ ทําไมกโู ทรหามงึ ไมต่ ดิ เลยวะ” พอไดจ้ ังหวะทที กุ คนหันไปคยุ
ประเด็นอนื ผมก็รบี ถามไถไ่ อเ้ นมทันที

“มอื ถอื แบตหมด”

“กเ็ อาของพมี งึ สง่ ขอ้ ความมาบอกกอ่ นส”ิ

“ตอนแรกกไู มค่ ดิ วา่ มันจะดกึ ขนาดนไี ง แตไ่ อพ้ เี นสตแ์ มง่ มนั เหมอื นคนอนื ทไี หน บน่ แลว้ บน่ อกี
ลา่ สดุ มงึ ก็เห็นวา่ มันมขี า่ วเสยี หายกบั รนุ่ นอ้ งในสงั กดั ”

“แลว้ จรงิ มยั อะ่ ”

“จรงิ แตต่ อ้ งปันหนา้ ปฏเิ สธไปเหมอื นเคย” วงการมายาศวิ ไิ ลซก์ จ็ รงิ แตน่ อ้ ยคนนักทจี ะรวู ้ า่ เบอื งลกึ
เบอื งหลังเป็ นยงั ไง

ผมฟังเรอื งพชี ายคนดงั ของไอเ้ นมมาหลายครังหลายครา แน่นอนวา่ สงิ ทไี ดย้ นิ ลว้ นเป็ นขอ้ เท็จจรงิ
ทังนัน แตพ่ อวันรงุ่ ขนึ เมอื เห็นขา่ วทอี อกไป ผมก็ไดเ้ รยี นรวู ้ า่ การโกหกทําใหค้ นอยรู่ อดไดจ้ รงิ ๆ

“ทําไมพมี งึ ถงึ ไมอ่ อกมายอมรับความจรงิ ไปเลยวะ”

“ไอเ้ ชยี วนิ ท์ นมี งึ พดู จรงิ หรอื ลอ้ กเู ลน่ เนยี บอกความจรงิ ก็ดบั ดวิ ะ คนเรามันไมไ่ ดม้ ที างเลอื กมาก
หรอก ถา้ การโกหกทําใหม้ ที ยี นื ในวงการไดม้ นั ก็ตอ้ งทําป่ ะวะ”

“นันด”ิ ผมพมึ พํากบั ตวั เอง พลางยกแกว้ แชมเปญขนึ มาดมื เพอื ใหค้ ลายความประหมา่ ทเี กดิ ขนึ ฉับ
พลัน

นคี อื สงิ ทผี มไดเ้ รยี นรจู ้ ากพชี ายของเนม การโกหกมันไมถ่ กู ตอ้ งก็จรงิ แตเ่ พอื ความอยรู่ อดเราก็
จําเป็ นตอ้ งทาํ ไมอ่ ยา่ งนันทกุ วันนผี มอาจไมม่ เี พอื นสนทิ เป็ นลกู ไฮโซชอื ดงั ไมไ่ ดม้ คี นรักทสี มบรู ณ์
แบบเหมอื นภาค ไมไ่ ดร้ ับการยอมรบั จากคนในคณะและกลุม่ เพอื น

ฉะนันแบบนลี ะ่ ดแี ลว้ ผมไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ ก็แคป่ กป้องตัวเองเทา่ นัน

“คยุ อะไรกนั หนา้ เครยี ดเชยี ว”

“เปลา่ ไมม่ อี ะไร” เสยี งของภาคทแี ทรกขนึ ทําใหผ้ มตอ้ งแสรง้ ปันยมิ สง่ ไปให ้ ไอเ้ นมเองก็ยกั ไหลท่ ํา
เป็ นไมร่ ไู ้ มช่ ี ทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ คนตัวสงู กค็ งไดย้ นิ เรอื งทเี ราคยุ เหมอื นกัน

“งันเดยี วกไู ปเขา้ หอ้ งนํากอ่ นนะ”

“เออรบี ไปรบี มา เดยี วคงไดเ้ วลาเป่ าเคก้ แลว้ ” ไอเ้ นมขอตวั ลกุ ออกจากวงสังสรรค์ สกั พักคนทนี ังอยู่
เคยี งขา้ งก็พดู ขนึ มาตอ่

“วนิ ทเ์ ดยี วภาคมานะ”

“ไปไหน”

“เขา้ หอ้ งนํา”

“ได”้

“เดยี วมา”

“รแู ้ ลว้ น่า” ผมรบี โบกมอื เป็ นเชงิ ไลก่ รายๆ มองดคู นตวั สงู เดนิ ผละออกไปกระทังแผน่ หลังกวา้ ง
คอ่ ยๆ หา่ งจากสายตาไปเรอื ยๆ

พอภาคไมอ่ ยู่ พนื ทรี อบกายก็ดวู า่ งเปลา่ ขนึ มาทนั ที ผมมักมคี วามมันใจเสมอเวลาอยกู่ บั เขา แต่
ตอนนอี กี ฝ่ ายไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงนี ผมจงึ ตอ้ งพยายามตเี นยี นพดู คยุ กบั คนอนื ๆ แทน

“เมธชนแกว้ กนั หน่อย” และเป้าหมายใหมก่ ็คอื มนุษยอ์ โี กส้ งู อยา่ งเมธ เพราะนอกจากมันจะแตง่ ตัว
ดว้ ยการประโคมแบรนดเ์ นมทังตัวแลว้ มนั ยังเป็ นคนเดยี วในกลมุ่ ทสี ดุ โตง่ ในการเลอื กคบเพอื นดว้ ย
ถา้ คนไหนทมี นั ไมอ่ ยากรจู ้ ัก เจา้ ตวั ก็มักหลกี เลยี งและตดั บทเดนิ หนไี ปเลย

แน่นอนวา่ คนกลมุ่ นันก็มที ังพวกหวั ออ่ น ไมน่ า่ จดจํา และ...ยากจน

“เอาด”ิ คนตรงหนา้ ตอบกลับเสยี งเรยี บ พรอ้ มกบั ยกแกว้ เครอื งดมื ขนึ มาชนดว้ ยทา่ ทเี ฉยชา

“วันนเี ป็ นอะไรวะ ไมเ่ ห็นมงึ พดู เลย”

“มเี รอื งเครยี ดนดิ หน่อย”

“เหรอ มอี ะไรปรกึ ษาไดน้ ะ”

“ปรกึ ษาไดจ้ รงิ ดิ อมื ...จรงิ ๆ ก็คงไดแ้ หละมัง” แมง่ พดู เองสรปุ เองจนผมงง แตก่ ็ไมไ่ ดโ้ ตแ้ ยง้ อะไร
เพราะจๆู่ ไฟในบรเิ วณงานกด็ บั ลงซะกอ่ น

พรบึ !! พลนั เสยี งเพลงอวยพรวันเกดิ ถกู ขบั รอ้ งขนึ จากคนโดยรอบ

“แฮปปีเบริ ด์ เดยท์ ยู ู แฮปปี เบริ ด์ เดยท์ ยู ~ู ”

แสงไฟทสี อ่ งสวา่ งจากเทยี นเลม่ นอ้ ยเคลอื นใกลเ้ ขา้ มาเรอื ยๆ จนสายตาของผมมองเห็นคนทถี อื
เคก้ กอ้ นนันไดช้ ดั เต็มสองตา ภาคเป็ นคนถอื มันขณะปากยังคงขยบั รอ้ งเพลงไปดว้ ย แตท่ แี ปลกไป
กวา่ นันก็คอื ...คนทยี นื อยขู่ า้ งๆ ไมใ่ ชเ่ พอื นสนทิ ในกลมุ่ ของเขา หากแตเ่ ป็ นเพอื นผม

ไอเ้ นม

“แฮปปีเบริ ด์ เดย.์ ..ทยู ู วๆู ้ อธษิ ฐานดว้ ยไอส้ ดั ”

เทยี นถกู เป่ าจนดบั ในเวลาตอ่ มา ไมน่ านความสวา่ งไสวก็กลับมาอกี ครังดว้ ยความชนื มนื เคก้ ถกู ตดั
แบง่ ออกเป็ นชนิ เล็กๆ เหลอื บางสว่ นทไี มไ่ ดแ้ บง่ เก็บไวส้ าํ หรับใชช้ อ้ นตกั กนิ ในกลมุ่ เพอื นสนทิ หลัง
จากนันปารต์ วี ันเกดิ ก็ดําเนนิ ตอ่ ไปจนผมแทบลมื เวลา

แอลกอฮอลก์ บั เคก้ เป็ นอะไรทเี ขา้ กนั ไดย้ าก เพราะยงิ กนิ ก็ยงิ เมาหนักเขา้ ไปอกี ผมทคี อไมแ่ ข็งนัก
เลยวางมอื ไปกอ่ นเพอื น

“ไมไ่ หวแลว้ เหรอ” เสยี งทมุ ้ นุ่มกระซบิ ขา้ งหพู ลางรังหัวผมใหโ้ นม้ ลงไปบนไหลข่ องเขาอยา่ งนมิ
นวล

“คดิ วา่ ถา้ กนิ หนักกวา่ นอี าจสลบคาโตะ๊ ได”้ คําตอบของผมสรา้ งเสยี งหัวเราะใหก้ บั คนเคยี งขา้ ง แต่
เจา้ ตวั ก็ยังตังหนา้ ตงั ตาดมื กบั เพอื นตอ่ อยา่ งสบายอารมณ์

“งันนอนตกั มัย เลกิ แลว้ เดยี วปลกุ ”

“ไมเ่ อา”

“ทําไมดอื จังวะ”

“เดยี วภาคทงิ เราไวท้ นี ”ี พดู ไมท่ ันจบประโยคดรี มิ ฝีปากไดร้ ปู กป็ ระทบั ลงบนปากของผมเบาๆ แลว้
ผละออกอยา่ งเอาแตใ่ จ

“คงจะกลา้ ทงิ หรอกเมยี ทังคน”

“เมอื กภี าคน่าจะเรยี กเราไปชว่ ยจดุ เทยี นเซอรไ์ พรสว์ ันเกดิ จณิ ณ์” ไมร่ วู ้ า่ คดิ อะไรอยู่ แตน่ อี าจเป็ น
เรอื งทกี ําลังคาอยใู่ นหัวของผมจนสลัดไมอ่ อก นอกจากจะเคลยี รใ์ หม้ นั จบๆ ไป

“ไมอ่ ยากใหต้ อ้ งเหนอื ยลกุ ไปลกุ มา ดที เี นมแมง่ เดนิ มาพอดเี ลยชว่ ยกนั ได”้

“ดเี ลยๆ” แตร่ งู ้ ไี ปเขา้ หอ้ งนํากบั ไอเ้ นมก็ดี เพราะผมอยากอยใู่ กลภ้ าค

ผมรสู ้ กึ วา่ ตวั เองคอ่ ยๆ ซมึ ซบั และเสพตดิ เขาทลี ะนอ้ ยจนตอนนีแทบสลัดออกไปไมไ่ ด ้ หนงึ ปีแลว้ ที
เราคบกนั มา เวลาภาคตอ้ งการอะไรผมจะรบี ทําใหเ้ สมอ ขณะเดยี วกนั เวลาทผี มตอ้ งการอะไรเขาก็จะ
หามาใหต้ ลอด เราเตมิ เต็มกนั และกนั เหมอื นเป็ นสายใยแหง่ ความผกู พัน

ตอ่ ใหเ้ จอคนทสี มบรู ณ์แบบกวา่ นอี กี มากมายผมก็ไมต่ อ้ งการแลว้ เพราะผมตอ้ งการแคค่ นทผี มรกั

ปารต์ ยี งั คงดําเนนิ ตอ่ ไป ผมกม้ มองดเู วลาบนนาฬกิ าขอ้ มอื กอ่ นจะพบวา่ มนั ยา่ งเขา้ สเู่ วลาตสี ามแลว้
เพอื นสว่ นใหญก่ ลับกนั เกอื บหมด แตก่ ็ยงั เหลอื อกี สบิ กวา่ คนทยี ังคงสนกุ กนั อยู่

อาการมนึ เมาของผมทมี ใี นคราแลกเรมิ ทเุ ลาลงเล็กนอ้ ย แลกกบั อาการปวดฉีทแี ทรกเขา้ มาแทนที
เลยตอ้ งขอตัวเขา้ หอ้ งนํากะทนั หัน

หลังทําธรุ ะสว่ นตัวเสร็จและเตรยี มจะออกไปขา้ งนอก ผมกลับถกู ดกั ทางโดยมนุษยเ์ งยี บของวนั
อยา่ งเมธเขา้

“มาเขา้ หอ้ งนําเหมอื นกันเหรอ” ผมถาม สายตาก็จอ้ งมองคนตรงหนา้ ทมี แี ววตาคกุ คามไปดว้ ย เดา
วา่ คงจะเมาแหงๆ

“มงึ บอกวา่ ถา้ กมู ปี ัญหาอะไรใหป้ รกึ ษาได”้ แลว้ เจา้ ตวั ก็เรมิ เปรยถงึ เรอื งทเี ราเคยคยุ กันไว ้

“อมื เอาดิ แตไ่ ปคยุ ขา้ งนอกมัยวะ”

“มงึ แน่ใจเหรอวา่ จะคยุ กนั ขา้ งนอก มงึ คงไมโ่ อเคแน่ถา้ กพู ดู ความลับของมงึ ใหค้ นอนื ฟัง” ร่างกาย
ของผมเย็นวาบตังแตห่ ัวจรดปลายเทา้

“คะ...ความลับอะไร กะ...กไู มม่ หี รอก”

“งันก็คงเป็ นขา่ วมัวสวิ ะ คอื กไู ดย้ นิ มาวา่ บา้ นมงึ ไมไ่ ดท้ ําธรุ กจิ สงิ ทออะไรสกั อยา่ ง พอ่ แมม่ งึ ก็ไมไ่ ด ้
รวย เพราะมงึ แทบไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ ใครเป็ นพอ่ แมม่ งึ ”

“...!!” เหมอื นทกุ อยา่ งบนโลกหยดุ หมนุ กาลเวลาถกู สตาฟฟ์ ไวจ้ นทกุ สว่ นไมส่ ามารถเคลอื นไหวได ้
ผมยังคงสบตากบั คนตรงหนา้ ความรสู ้ กึ กลัวแผซ่ า่ นเขา้ มาในใจทลี ะนอ้ ยจนควบคุมไมอ่ ยู่

“มงึ ไดย้ นิ มาจากไหน ตอนนีแมก่ อู ยอู่ งั กฤษ พอ่ กกู ็ดว้ ย”

“งันบอกหนอ่ ยสวิ า่ ทําไมนามสกลุ มงึ ถงึ ไมม่ ใี นการคน้ หาของกเู ลยวะ บรษิ ัทมงึ แมง่ ทําผดิ กฎหมาย
เหรอ”

“เรา...เป็ นบรษิ ัทเล็กๆ”

“ตอนนันทมี งึ บอกมันไมเ่ ล็กนะ รายไดเ้ ดอื นนงึ หลายสบิ ลา้ นก็คงหาไมย่ ากขนาดนัน” เมธรกุ เขา้ มา
เรอื ยๆ ดนั ใหผ้ มถอยไปขา้ งหลังดว้ ยสองเทา้ สนั เทา ไมร่ วู ้ า่ ตงั แตเ่ มอื ไหรท่ นี ําตาเรมิ ไหลลงมาไมข่ าด
สาย ผมกลัว...

กลัวความจรงิ ทตี อ้ งถกู เปิดเผย กลัววา่ จะตอ้ งสญู เสยี ทกุ อยา่ งไป

“งันวนั หลังกพู าแมม่ าใหม้ งึ รจู ้ ักก็ได ้ มงึ จะไดห้ ายสงสยั ”

“จะจา้ งใครมาอกี ละ่ ”

“ไมเ่ คย กไู มเ่ คยทําแบบนัน”

“กจู ะบอกอะไรใหน้ ะ กแู มง่ โคตรเกลยี ดพวกคางคกขนึ วอแบบมงึ ฉบิ หายเลยวะ่ ภวนิ ท์ วรวัฒน์
จนิ ดา นามสกลุ ใหมส่ วยดนี ะ กนู ับถอื ใจเด็กกําพรา้ อยา่ งมงึ จรงิ ๆ ทมี าไกลไดถ้ งึ ขนาดนี ไมง่ นั คงไม่
สวมเขาพวกกมู านานตงั ปีกวา่ ๆ หรอก”

“มันไมใ่ ชอ่ ยา่ งทมี งึ คดิ อาจ...อาจเป็ นเรอื งเขา้ ใจผดิ ” ใช!่ ผมตอ้ งเถยี งตอ่ ไป จะไมย่ อมแพเ้ ป็ นอนั
ขาด

“อยา่ พยายามตอ่ ไปเลยวะ่ กมู งึ หลักฐานทกุ อยา่ งหมดแลว้ ทังชาตกิ าํ เนดิ ของมงึ ฐานะของมงึ
แน่ใจเหรอวา่ อยากใหเ้ รอื งพวกนถี งึ หไู อภ้ าค”

ผมสา่ ยหนา้ ไปมา นําตาไหลจนปิดบงั การมองเห็นไปแลว้ สว่ นหนงึ

“มงึ ตอ้ งการอะไรวะเมธ ถา้ ทําไดก้ จู ะทําทกุ อยา่ งเลย” สดุ ทา้ ยก็ยอมจํานนตอ่ อกี ฝ่ ายเพราะความ
ไมส่ ขู ้ องตัวเอง หรอื จะพดู งา่ ยๆ ก็คอื คนมคี วามผดิ อยา่ งผมจะไปโตแ้ ยง้ อะไรใครได ้

ไอเ้ มธโนม้ หนา้ เขา้ มาใกลจ้ นรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลมหายใจทกี ําลังเป่ ารดหนา้ ไมน่ านผมก็ไดย้ นิ นําเสยี งเย็น
เยยี บดงั ขนึ มาในโสตประสาท

“นอนกบั กสู ”ิ

“ไอส้ ดั มงึ มนั เหยี !” ผมสบถอยา่ งลมื ตัว ผลักร่างสงู แกรง่ ของอกี ฝ่ ายใหถ้ อยไปดา้ นหลังดว้ ยความ
กรนุ่ โกรธ

“กแ็ คน่ อนจนกวา่ กจู ะพอใจ นอนซาํ ๆ เหมอื นทมี งึ ทํากบั เพอื นก”ู

“มงึ เป็ นเพอื นภาคนะ”

“ห!ึ กอู ะ่ เพอื นไอภ้ าค แตม่ งึ ไมใ่ ช!่ ”

“...”

“มงึ มสี ทิ ธอิ ะไรมาหลอกเพอื นกู มสี ทิ ธอิ ะไรมาเกาะมันกนิ ”

“กไู มไ่ ดต้ งั ใจ กแู คร่ ักภาค” สองเทา้ ในตอนนไี มส่ ามารถยนื ใหม้ นั คงไดอ้ กี นอกจากทรดุ ตัวลงกบั
พนื แลว้ รอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งหนัก

จะทํายังไงดี จะทํายังไง...

ไมค่ ดิ วา่ วันนจี ะมาถงึ เร็วขนาดนัน ทังทคี วามรักของผมมันกําลังไปไดด้ แี ทๆ้

“รักของมงึ นวี เิ ศษจังเลยนะ เพราะมันคอื การหลอกเพอื นกใู หร้ ัก หลอกเอาเงนิ ของมัน โกหก
ตลบตะแลงจนมที ซี กุ หวั นอนในคอนโดหรหู รา เชดิ หนา้ ชตู าอยใู่ นกลมุ่ ของพวกกอู ยา่ งหนา้ ดา้ นๆ”

“มันไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน...”

“กจู ะบอกอะไรให ้ ไอภ้ าคเป็ นเพอื นกมู าตังแตเ่ ด็ก ใครทํารา้ ยมนั กคู งปลอ่ ยผา่ นไมไ่ ดว้ ะ่ ”

“เมธมงึ จะใหก้ ทู ํายังไง กทู ําไดห้ มดเลยขอแคไ่ มน่ อนกับมงึ ไดม้ ัย กทู ําไดห้ มดเลยนะ” ผมแทบจะ
คลานเขา่ เขา้ ไปหามัน ยอมทงิ ทกุ อยา่ งทพี ยายามสรา้ งมาจนหมดแตอ่ กี ฝ่ ายก็เหมอื นจะไมย่ อมรับ
เมอื มันเอาแตเ่ ดนิ ถอยหลังไปเรอื ยๆ

“ถงึ กบั ตอ้ งทาํ ขนาดนเี ลย มงึ กลัวคนอนื จะรเู ้ หรอวา่ เรอื งทังหมดมันเกดิ จากความมโนของมงึ ลว้ นๆ”

“กแู คอ่ ยากอยกู่ บั ภาค”

“ทังทมี งึ ไมไ่ ดม้ อี ะไรเทา่ เทยี มกบั เพอื นกเู ลยเนยี นะ”

“กรู ักภาค แลว้ ภาคก็รักก”ู

“ห!ึ ” ผมเงยหนา้ มองคนทยี นื อยู่ เมธแคน่ ยมิ เหมอื นสมเพชจากนันก็ยอ่ เขา่ ลงมาจนใบหนา้ ของเรา
แทบเสมอกนั

ผมกดั ปากตวั เองจนหอ้ เลอื ด ตวั สนั เทาไมห่ ยดุ ไดแ้ ตน่ ังหอบหายใจทปี นไปดว้ ยเสยี งสะอนื ดว้ ย
ความรสู ้ กึ วา่ งเปลา่ ไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ จะหาทางออกสําหรับเรอื งนยี งั ไง

ทที ําไดก้ ็มเี พยี งแคก่ ารขอรอ้ ง ตอ่ ใหต้ อ้ งกราบอกี สกั พันครังผมก็จะทํา
“เมธมงึ เห็นใจกเู ถอะนะ กรู ักภาคจรงิ ๆ เพราะงนั มงึ ชว่ ยปิดความลับนไี วไ้ ดม้ ัย”

“แลกกบั การทมี งึ นอนกบั กนู ะ”
ผมสา่ ยหนา้ ไปมาเป็ นคําตอบ...
“กแู คล่ อ้ เลน่ หรอก ถงึ จะเจา้ ชแู ้ ตก่ กู ็เลอื กวะ่ ”

“...”

“แลว้ คนอยา่ งมงึ กคู งไมล่ ดลงไปกนิ แน่ๆ”

“ใหก้ ทู ําไง มงึ จะใหก้ ทู ํายังไง”

“ก็ไมต่ อ้ งทําอะไร เห็นมงึ จะเป็ นจะตายแบบนีกคู งไมบ่ อกใครหรอก” และจๆู่ ไอเ้ มธก็กลบั คําพดู
จากหนา้ มอื เป็ นหลังมอื ทนั ที

“จรงิ เหรอ มงึ จะไมบ่ อกใครใชม่ ยั ”

“อมื ”

“ขอบคณุ นะ ขอบคณุ ถา้ มงึ ตอ้ งการใหก้ ชู ว่ ยอะไรบอกไดเ้ ลย”

“งันชว่ ยลา้ งหนา้ ลา้ งตาใหส้ ะอาดแลว้ ออกไปขา้ งนอกเถอะ เดยี วไอภ้ าคจะสงสยั เอา” จบประโยค
นันรา่ งสงู กเ็ ดนิ ผละออกไป เสยี งลงสน้ รองเทา้ หนักๆ ดงั ขนึ ในคราแรกกระทังผมไมไ่ ดย้ นิ เสยี งอกี
และตอนนี...ผมอยตู่ วั คนเดยี วอยา่ งแทจ้ รงิ

มงึ สองขา้ งยังคงสนั หงัก ตอ้ งใชเ้ วลาอยนู่ านกวา่ จะรวบรวมแรงทังหมดเพอื ลกุ ขนึ ยนื เต็มสองขา
ใบหนา้ ทปี รากฏอยตู่ รงกระจกยําแยม่ าก ผมกวักนําขนึ มาลา้ งอยหู่ ลายครังกวา่ จะดขี นึ

แสรง้ ยมิ ใหก้ ระจก ปลอบใจตัวเองวา่ เมอื ครคู่ งเป็ นแคเ่ รอื งฝันไป ในเมอื เมธรบั ปากแลว้ วา่ จะไมบ่ อก
ความลับนใี หใ้ ครรผู ้ มก็ไมม่ อี ะไรตอ้ งกลัว ก็แคย่ มิ ...และเผชญิ หนา้ กบั โลกทตี วั เองพยายามสรา้ งขนึ
นับปี

ไมเ่ ป็ นไร...

“วนิ ท์ เขา้ หอ้ งนํานานมาก เป็ นอะไรหรอื เปลา่ ” ภาคเอย่ ถามดว้ ยสายตาเป็ นหว่ ง ผมสา่ ยหัวไปมา
แทนคําตอบจากนันก็นังลงเคยี งขา้ งกบั รา่ งสงู เออื มมอื ไปกอดเขาเอาไวเ้ พราะกลัวจะหายไป

“ออ้ นอะไร”

“เปลา่ แตอ่ ยากกลับแลว้ ” พดู ไปกเ็ หลอื บตามองเมธทนี ังอยตู่ รงขา้ มไปดว้ ย

“สกั พักนะ ถา้ งว่ งก็ไปนอนตรงโซฟาหอ้ งรบั แขกกอ่ นได”้

“ไมเ่ อา”

“ไปกับเนมอะ่ เหน็ บน่ งว่ งเหมอื นกัน” และเมอื หนั ไปมองคนขา้ งตวั อกี คน ผมก็สา่ ยหนา้ ไปมา
เป็ นการปฏเิ สธทันที

“กวู า่ ไอว้ นิ ทแ์ มง่ เมาวะ่ ปลอ่ ยมนั ไวอ้ ยา่ งนแี หละ” พอไอเ้ นมออกความเหน็ ทกุ คนเลยพยักหนา้ หงกึ
หงัก และเปลยี นหัวขอ้ สนทนาใหมอ่ ยา่ งรวดเร็ว

“เออพดู เรอื งนดี กี วา่ นวิ ยอรก์ รอบลา่ สดุ หมดตัวไปกแี สน” ธานเป็ นคนถาม และคนทเี พงิ ไปเทยี ว
และถลงุ เงนิ มาอยา่ งหนักก็คอื นนท์

แตผ่ มก็ไมไ่ ดส้ นใจมากนักหรอกนอกจากกอดภาคเอาไว ้ และเหลอื บมองเมธเป็ นบางที

“ลา้ นนงึ ”

“ลา้ นนงึ ! ไอค้ วายบา้ นมงึ ขเี ป็ นทองเหรอ”

“ก็ไมไ่ ดไ้ ปนานเกอื บสองปีแลว้ ป่ ะวะ อกี อยา่ งพสี าวกตู า่ งหากเวย้ ทเี ป็ นสายชอ็ ป”

“ถามวนิ ทด์ กี วา่ ตอนปิดเทอมมงึ กไ็ ปเทยี วมานหี วา่ อยยู่ า่ นวะ” คําถามนันทําใหผ้ มสะดงุ ้ โหยง แตก่ ็
พยายามปรับสหี นา้ ใหเ้ ป็ นปกตทิ สี ดุ

“จําไมไ่ ดอ้ ะ่ เทยี วหลายท”ี ความจรงิ ผมไมร่ ู ้ ผมไมร่ ูว้ า่ ควรโกหกยังไงตอ่ ไป

กลัวไปสารพัดว่าจะถกู จับได ้ กลัว...วา่ ทกุ คนจะรคู ้ วามจรงิ

“แตจ่ ะวา่ ไปวนิ ทแ์ มง่ ก็ไมถ่ า่ ยรปู ตอนไปเทยี วมาอวดเพอื นบา้ งเลยนะ” คราวนวี รี เ์ ป็ นคนพดู ภาคเลย
รบี ตอบแทนผมแทบจะทันที

“เทยี วบอ่ ยจนชนิ คงเบอื ตอ้ งถา่ ยรปู แลว้ มงั ”

“ใชๆ่ ” ผมสนับสนนุ คําตอบนันดว้ ยรอยยมิ ฝืดเฝื อน

“จรงิ ดว้ ย บางทคี นทเี ทยี วเป็ นกจิ วัตรก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอวดป่ ะวะ แตก่ สู งสัยอยา่ งนงึ วะ่ วนิ ท์ บา้ นมงึ
รวยฉบิ หายทําไมไมเ่ อารถยนตม์ าใชส้ กั คนั วะ” คําถามนีมาจากเมธ ซงึ ผมไมค่ ดิ วา่ มนั จะเรมิ ประเด็นนี
อกี

ในเมอื รบั ปากวา่ จะไมบ่ อกความจรงิ ทําไมถงึ พยายามดงึ ผมกลับมาอยใู่ นสถานการณ์ซาํ ซากอกี วะ

“ก.ู ..ขบั รถไมเ่ ป็ น”

“ไปกับกกู ็ดแี ลว้ ขบั พาไปไดท้ กุ ท”ี ภาคตอบอยา่ งภมู ใิ จ จนทําใหใ้ ครหลายคนยมิ ออกมา

นไี ง ภาคยังคงรักผม เขารักผม

“แลว้ ตอนมธั ยมมงึ จบนานาชาตอิ ะไรวะ พอดลี มื ไปแลว้ ” ผมคดิ วา่ เมธไมไ่ ดห้ วังดกี บั ผมแลว้ ความ
กลัวทมี ใี นใจผลักดนั ใหผ้ มผละออกจากคนตัวสงู และตงั ทา่ จะลกุ ขนึ ยนื

“งว่ งวะ่ ขอไปนอนทโี ซฟากอ่ นนะ”

“เดยี วกอ่ นสิ คยุ กันกอ่ น”
“ไอเ้ มธมงึ จะกวนเมยี กทู ําไมวะ วนิ ทไ์ ปนอนกอ่ นเถอะ”
“รบี ไปนอนคอื กลัวอะไรเหรอ เรายังคยุ กันไมจ่ บเลยนะเวย้ ”
“เชยี เมธวันนมี งึ เห็นหา่ อะไรเนยี เมาก็กลับบา้ นไป” ภาคเอย่ ไลอ่ กี รอบ แตเ่ มธก็ไมย่ อมหยดุ เมอื เจา้
ตวั ยกแกว้ เหลา้ ขนึ มาและชวนเพอื นในกลมุ่ ดมื พรอ้ มกับขอชนแกว้ ผมไปดว้ ย
“ตอ้ งฉลองกันตอ่ สวิ ะ วันนวี ันเกดิ ไอจ้ ณิ ณ์นะเวย้ ”
ผมถกู รังใหน้ ังฉลองอยกู่ บั เพอื น ตอ้ งทนฟังเรอื งเลา่ สารพัดทดี งั คลงุ ้ อยใู่ นหู ไมน่ านเสยี งขอ้ ความ
ของใครสกั คนก็ดงั ขนึ มาจนเกดิ เสยี งแซวระงมไปทัว
“ป่ านนยี ังจะสง่ รปู โป๊ มาอกี เหรอ ฮา่ ๆ”
“ไอค้ วายเมธ กขู อสาระ”
“ภาคขอยมื มอื ถอื หน่อย” ผมตอ้ งเร็วกวา่ นัน เพราะเกดิ ความกลัวในใจลกึ ๆ...
“ไดๆ้ เดยี วแป๊ บนงึ นะเพอื นสง่ ขอ้ ความมา” จากนันมอื หนาก็กดเขา้ ไปในแจง้ เตอื นบางอยา่ ง
ทัวบรเิ วณเงยี บกรบิ ตา่ งคนตา่ งมองหนา้ กนั เลกิ ลักจนทําใหร้ สู ้ กึ ใจหววิ ในหัวผมประมวลผล
มากมายวา่ จะชวนคยุ ยงั ไงดเี พราะคดิ วา่ คงไมม่ ใี ครพดู ถงึ เรอื งผมกนั อกี แลว้
ซงึ ไมจ่ รงิ เลย...
“วนิ ท์ วนิ ทเ์ คยบอกภาควา่ ทบี า้ นทํากจิ การอะไรนะ” นําเสยี งนันเรยี บนงิ ภาคนังตัวตรงแทบจะไม่
หันหนา้ มาสบตากบั ผมดว้ ยซํา
“เป็ นโรงงานทอผา้ น่ะ” พดู ไปก็ใจสนั ไป ผมสงั เกตไดว้ า่ หลายคนกําลังมองมาทผี ม แตส่ งิ ทที ําไดก้ ็
คอื การปันหนา้ ยมิ ตอ่ ไป
“วนิ ทเ์ คยทํางานตอนสมัยเรยี นมัย”
“มะ...ไมน่ ะ ภาคมอี ะไรเหรอ”
“แลว้ ทําไมถงึ มรี ปู ทวี นิ ทท์ ํางานทรี า้ นสะดวกซอื ” รอยยมิ ของผมคอ่ ยๆ หายไป
“คนหนา้ เหมอื นหรอื เปลา่ ”
“วนิ ทจ์ ะหลอกภาคไปถงึ เมอื ไหร”่

“ไมๆ่ คอื มันตอ้ งมกี ารเขา้ ใจผดิ กนั แน่ๆ”

“แลว้ แมว่ นิ ทล์ ะ่ ยังอยทู่ อี งั กฤษอยเู่ หรอ”

“อยสู่ ิ อย”ู่

“ทําไมเพอื นภาคบอกวา่ วนิ ทเ์ ป็ นลกู กาํ พรา้ ”

เสยี ววนิ าทนี ันใบหนา้ หลอ่ เหลาก็หันมาเผชญิ หนา้ กบั ผมตรงๆ แววตาทที อดมองอยตู่ รงหนา้ เต็มไป
ดว้ ยความผดิ หวัง ผมเสยี ใจทมี นั ลงเอยแบบนี เสยี ใจทเี มธไมไ่ ดร้ ักษาคําพดู ทเี คยใหไ้ ว ้

“ไมจ่ รงิ ภาค วนิ ทม์ พี อ่ วนิ ทม์ แี ม่ วนิ ทม์ บี า้ น” ผมมมี าตลอดในความรสู ้ กึ ของผม มันไมเ่ คยขาดหาย
ไป...

นําตาทเี คยเหอื ดแหง้ กลบั มาไหลอกี ครัง ผมเออื มมอื ไปจบั เขาไวแ้ ละเขยา่ ไปมาไมห่ ยดุ

“เหรอวะ ทําไมกไู มเ่ คยเห็น”

“...” สรรพนามทแี ทนตัวเองของภาคเปลยี นไป ผมกลนื นําลายลงคออกึ ใหญพ่ รอ้ มกับแสรง้ ยมิ
เหมอื นอยา่ งเคย

“วนิ ทย์ งั ไมเ่ คยพาภาคไปเจอไง”

“มงึ จะโกหกกไู ปถงึ เมอื ไหร่ จนกวา่ เพอื นกจู ะเดนิ มาบอก แลว้ กกู ็โงเ่ ถยี งมันไปวา่ ไมเ่ ชอื อยา่ งนเี ห
รอ”

“...”
“เหอะ! กกู ็สงสยั มาโคตรนาน เสอื นไี อภ้ าคก็ซอื ให ้ กระเป๋ าสตางคห์ รอื นาฬกิ าก็ของขวัญวนั เกดิ
รองเทา้ มงึ ก็ออ้ นขอ กถู งึ วา่ ทําไมนสิ ัยมงึ ผดิ วสิ ัยลกู คนมเี งนิ จังวะ” จณิ ณ์พดู ดว้ ยรอยยมิ เยย้ หยัน เป็ น
รอยยมิ ทผี มเกลยี ดทสี ดุ ในชวี ติ

“ไมน่ ่าเชอื วา่ กตู อ้ งมารบั รอู ้ ะไรแบบน”ี คนทใี จดที สี ดุ ในกลมุ่ อยา่ งธานแคน่ หัวเราะ

“คนมโนสดุ โตง่ แบบนกี ็มดี ว้ ย”

“...”

“กจู ะบอกอะไรใหน้ ะวนิ ท์ มงึ จะโกหกหรอื เพอ้ ฝันหา่ เหวอะไรก็ไดถ้ า้ มันไมท่ ําใหค้ นอนื เดอื ดรอ้ น แต่
สงิ ทมี งึ กําลังทําอยมู่ นั ตรงกนั ขา้ มเลยวะ่ เพอื นก.ู ..โดนมงึ หลอก”

ถงึ ตอนนคี งไมม่ ใี ครเชอื แลว้ ใชม่ ยั เมธอาจจะบอกเพอื นทกุ คนหมดแลว้ ทกุ อยา่ งทผี มเป็ นและ
ความเป็ นจรงิ ทสี รา้ งผมขนึ มาตงั แตเ่ กดิ สดุ ทา้ ยก็หนไี มพ่ น้ อยดู่ ี

“ขอโทษนะ ขอโทษจรงิ ๆ” ผมบอกทังทนี ําตารว่ งเผาะ สองมอื ยังคงจับมอื คนรักของตัวเองเอาไว ้
พลางบบี ไปมาโดยไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไปทําไม

แตผ่ มแคไ่ มอ่ ยากเสยี เขาไป

“วนิ ทร์ ักภาค สว่ นภาคกร็ ักวนิ ท์ เพราะงันชว่ ยอภัยกันไดม้ ยั ” ผมรวู ้ า่ มันคงไมแ่ ฟรก์ บั เขาเทา่ ไหร่ แต่
ผมพรอ้ มจะแกต้ วั และเป็ นคนใหมเ่ สมอ

“ใครบอกว่าไอภ้ าครกั มงึ ” นําเสยี งเย็นเยยี บของเมธทที ําใหผ้ มรเู ้ หมอื นกําลังตกลงไปในธารนําแข็ง
ฉับพลัน

“...!”

“มันรักคนอนื ตา่ งหาก”

“มะ...ไมใ่ ช่ มงึ โกหก ไมจ่ รงิ อยา่ งทเี มธพดู ใชม่ ัยภาค” ผมเปลยี นไปถามคนทยี ังคงนังนงิ ไมพ่ ดู ไม่
จา แตก่ ลับไมไ่ ดร้ ับคําตอบอะไรนอกจากความนงิ เฉย มเี พยี งเพอื นของคนตัวสงู เทา่ นันทยี ังคงพดู ตอ่
ไมห่ ยดุ

“วนิ ท์ มงึ แมง่ โคตรควายเลยวะ่ รมู ้ ยั วา่ การทมี นั เขา้ หามงึ ไมใ่ ชเ่ พราะรัก”

“ฮอื อออ ไมใ่ ช่ มงึ โกหก”

“ทกุ อยา่ งเป็ นความจรงิ มแี ตม่ งึ นันแหละทโี กหก”

“เฮย้ พวกมงึ พอเหอะวะ่ ไมเ่ ห็นเหรอวา่ ไอว้ นิ ทแ์ มง่ รอ้ งไหจ้ นไมไ่ หวแลว้ เนยี ” สดุ ทา้ ยคนทฉี ุดผมขนึ
มาจากนรกก็คอื ไอเ้ นม

“เนม มงึ โดนมันหลอกมาเป็ นปียังเสอื กจะชว่ ยมนั อกี เหรอวะ”

“พวกมงึ พดู เหยี ไรกนั ”

“ออ๋ คงยังไมเ่ ห็นภาพทไี อเ้ มธสง่ เขา้ ไลนก์ ร๊ปุ ละ่ สิ กจู ะบอกอะไรใหน้ ะ ทกุ อยา่ งทเี พอื นสนทิ มงึ
บอก ทกุ อยา่ งทไี อว้ นิ ทท์ ํามันก็แคเ่ รอื งโกหก มันหลอกมงึ ยงั จะโงอ่ กี ”

“ไมๆ่ เนมกไู มไ่ ดต้ งั ใจ” ผมแคอ่ ยากมเี พอื น อยากไดร้ ับการยอมรับ ไมเ่ คยหวงั เงนิ ทองหรอื อะไร
อยา่ งอนื จากมันเลยสกั นดิ

“โอเคเลกิ รอ้ งไหไ้ ดแ้ ลว้ ภาคพาเพอื นกกู ลับเถอะ” ไอเ้ นมหนั ไปบอกกบั คนทยี งั นังนงิ ไมไ่ หวตงิ

“...”

“ภาค กบู อกใหพ้ าเพอื นกกู ลบั ไดแ้ ลว้ ”

“...”
“ทําไมมงึ ไมท่ ําเหยี อะไรเลยวะ จะนังเฉยๆ ทําซากอะไร”
“มงึ จะใหก้ ทู ํายังไงหลังจากรวู ้ า่ ตวั เองโดนหลอกมาเป็ นปี มงึ ตอบกไู ดม้ ยั !” ร่างสงู สะบดั มอื ของผม
ออก จากนันก็ลกุ ขนึ เต็มความสงู ยนื เผชญิ หนา้ กบั ไอเ้ นมดว้ ยสายตาทผี มอา่ นไมอ่ อก
“มงึ ควรจะปกป้ องแฟนมงึ ”
“กเ็ พราะมงึ เอาแตพ่ ดู แบบนไี งเนม กถู งึ ไมอ่ ยากปกป้องวนิ ท”์
“...”
“กรู ักมงึ แตม่ งึ กลบั ปฏเิ สธก”ู
และกเ็ ป็ นไอเ้ นมนันแหละทถี บี ผมใหต้ กลงไปในขมุ นรกดงั เดมิ
“กอู ยากอยใู่ กลม้ งึ ถงึ ขนาดยอมคบกบั ตัวก็อปปี ทคี ลา้ ยกบั มงึ สดุ ทา้ ย...”
“...”
“กกู ็ยงั เจ็บเหมอื นเดมิ ”
“...”
“มงึ เห็นมัยวา่ กโู ดนหลอก มงึ เห็นมัยวา่ คนทมี งึ ยดั เยยี ดใหก้ คู บจรงิ ๆ มันเหยี แคไ่ หน”
ยอมรบั วา่ องึ องึ มากๆ
ตลอดหนงึ ปีทผี า่ นมาละ่ คอื อะไรกนั แน่ เราตา่ งโกหกกนั มาตลอดระยะเวลายาวนาน ผมโกหกภาค
เพอื ทจี ะไดร้ ักเขา ขณะทอี กี ฝ่ ายแสรง้ รักเพอื ทจี ะไดใ้ กลก้ บั เพอื นสนทิ ของผม
ควรรสู ้ กึ ยังไงเมอื ไดย้ นิ ประโยคสารภาพรักครังนี ควรจะเดนิ ออกไปหรอื ยังหนา้ ดา้ นอยตู่ อ่ ผมคดิ ไม่
ออกเลย สดุ ทา้ ยคนทไี มม่ อี ะไรตังแตเ่ กดิ ก็ไมห่ ลงเหลอื อะไรอยดู่ ี
ผมมองไปรอบกาย คนมากมายทอี ยตู่ รงนมี องมาทผี ม มองดว้ ยสายตาสมเพชเวทนาอย่างทไี มเ่ คย
สมั ผัสมากอ่ นตงั แตเ่ รยี นมหา’ลัย โลกทผี มพยายามหนมี าตลอดตอนนวี งิ ตามทันแลว้
คนทไี มม่ พี อ่ แม่ ไมม่ บี า้ น ไมม่ เี งนิ ยังคงนกึ ดใี จอยอู่ ยา่ งทเี กดิ มาเจอคนทรี ักไดม้ ากขนาดนี แตต่ อน
นผี มกลับไมเ่ หลอื อะไรสกั อยา่ ง เพราะตวั ผมเองทโี กหกเขา และตวั ผมเอง...
ทบี งั เอญิ เป็ นตัวก็อปปีของใครอกี คน

“ภาค...เดยี ววนิ ทไ์ ปรอทรี ถนะ เรากลับหอ้ งพรอ้ มกันเหมอื นเคยนะ” รอยยมิ คงเป็ นสงิ เดยี วทผี ม
ทําไดด้ ี แสรง้ ยมิ แลว้ เดนิ จากไป หนา้ ดา้ นกอดความรักครังนเี อาไว ้ ปิดหปู ิดตาแมจ้ ะไดย้ นิ เสยี งดา่ สาป
สง่ มากมายแคไ่ หนก็ตาม

ถา้ มนั ทําใหภ้ าคยังอยู่ ผมยอมทําทกุ อยา่ ง
“มงึ ยงั จะหนา้ ดา้ นอกี เหรอ กชู อบเพอื นมงึ ไดย้ นิ ชดั แลว้ หน”ิ
“ตอ่ ใหภ้ าคจะรักไอเ้ นมก็ไมเ่ ป็ นไร”
อยตู่ รงนผี มมเี ขาอยขู่ า้ งๆ เรายังกอดกนั ได ้ จบู กนั ได ้ สมั ผัสและใหค้ วามอบอนุ่ ตอ่ กนั ถงึ จะไมไ่ ดร้ ัก
ก็ไมเ่ ป็ นไร แคผ่ มไดร้ ักก็เพยี งพอแลว้
“แตก่ เู ป็ น กยู อมรับไมไ่ ดท้ มี งึ โกหกกู กยู อมรับไมไ่ ดท้ มี งึ ไมม่ อี ะไรสกั อยา่ งแตใ่ ชก้ ถู บี ตัวเองใหม้ ี
ชวี ติ ทดี ขี นึ ”
“วนิ ทค์ นื ใหไ้ ด ้ คนื ใหห้ มดเลย ขอแคภ่ าคใหโ้ อกาส”
“ตอ้ งการโอกาสไปเพอื อะไร ในเมอื มันไมม่ อี ะไรจรงิ ตังแตแ่ รก”
“...”
“เพราะงันเรอื งทเี ราคบกนั ก็อยา่ ใหม้ นั เป็ นความจรงิ เลย”
เรายังมคี ําสญั ญามากมายทยี ังไมไ่ ดท้ ํารว่ มกนั
ยงั จําไดม้ ยั ในคนื นัน ภาคเคยบอกกบั วนิ ทว์ า่ เราจะรักกนั ตลอดไป ทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ ตลอดไปไมม่ ี
จรงิ แตเ่ พราะเป็ นภาคผมถงึ ไดเ้ ชอื อยา่ งสนทิ ใจ
และเพราะเป็ นเขา ผมถงึ ไดร้ ักหมดใจไปแลว้ เชน่ กนั

ตอนที 2

คณุ เคยตกจากทสี งู มยั แบบ...ทํากจิ กรรมแอดเวนเจอรอ์ ะไรสกั อยา่ งดว้ ยการทงิ ดงิ ลงมาแลว้ ตะโกน
สดุ เสยี ง หวั ใจเตน้ รวั แทบระเบดิ รา่ งกายสนั คลอนไปมาเพราะถกู กระตนุ ้ อยา่ งหนัก ผมเป็ นอยา่ งนัน
เลย ตา่ งก็ตรงทไี มม่ แี รงแมแ้ ตจ่ ะเอย่ พดู มนั ออกมา

รอบตัวของผมเงยี บมาก ไมม่ ใี ครแทรกแซงบทสนทนาของเรานอกจากมองผมกับภาคไมว่ างตา
คลา้ ยกบั กําลังเดาเหตกุ ารณว์ า่ จะเป็ นไปในทศิ ทางไหน

ผมเมม้ ปากแน่น เงยหนา้ มองคนตวั สงู กวา่ ไมก่ เี ซนดว้ ยความรสู ้ กึ เจ็บปวด ทังรสู ้ กึ ผดิ และเสยี ใจ
ทสี ดุ ทา้ ยเรอื งก็ลงเอยไดเ้ จ็บปวดกวา่ ทคี ดิ เอาไว ้ หนงึ ปีทผี า่ นมากําลังสลายหายไป แตผ่ มกลบั
พยายามควา้ มนั ไวเ้ พราะเป็ นสงิ เดยี วทเี หลอื อยใู่ นตอนนี

“พวกมงึ กกู ลบั กอ่ นนะ ไอจ้ ณิ ณ์กขู อโทษดว้ ยทที ําใหง้ านวนั เกดิ มงึ หมดสนุก” เจา้ ของวนั เกดิ พยกั
หนา้ เป็ นเชงิ เขา้ ใจ กอ่ นภาคจะเบยี งตวั เดนิ ออกจากงานอยา่ งรวดเร็ว

ไวเทา่ ทสี มองจะสงั การได ้ ผมรบี ตามรา่ งสงู ไปอยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ ภาคปลดล็อคกญุ แจและกําลังกา้ ว
เขา้ ไปในรถโดยไมห่ ันหลังกลับมามองผมแมแ้ ตเ่ สยี ว เลยตอ้ งใชแ้ รงทังหมดในการเอย่ รังอกี ฝ่ ายเอา
ไว ้

“ภาค! วนิ ทข์ อกลับดว้ ยนะ ภาคใหโ้ อกาสวนิ ทน์ ะ”
สนิ สดุ ประโยคนัน ใบหนา้ หลอ่ เหลาก็หันขวับ รา่ งกายของเขาชะงักอยกู่ บั ทแี ตส่ ายตาทมี องมายัง
ผมนันกลับเต็มไปดว้ ยความขนุ่ ขอ้ งหมองใจ แตผ่ มไมส่ น...ไมส่ นวา่ เขาจะโกรธยังไง ยังคงเดนิ หนา้
ไปเรอื ยๆ จนรา่ งกายเกอื บประชดิ กบั อกี ฝ่ าย

“กคู ดิ วา่ เราไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ กันอกี นะ มันจบแลว้ ”

“ไมๆ่ ยังไมจ่ บ”
“จะยอื ไปเพอื อะไรวะ ในเมอื มงึ ก็รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ กไู มไ่ ดร้ ักมงึ สว่ นมงึ ก็หลอกกู เพราะงันก็ควรจบแคต่ รง
น”ี ไมห่ รอก ตอนนเี ขาก็แคโ่ กรธเลยพดู แบบนอี อกมา แตผ่ มสมั ผัสไดว้ า่ ลกึ ๆ เรายังคงรักกนั อยู่

หนงึ ปีทหี ลอกกันมามันเป็ นแคเ่ รอื งไรส้ าระ ภาคจะทนทําดกี บั ผมมานานขนาดนไี ดย้ งั ไงถา้ ไมไ่ ดร้ ัก
กนั

“ภาคใหโ้ อกาสวนิ ทส์ ิ วนิ ทจ์ ะเลา่ ใหฟ้ ังทกุ อยา่ งวา่ จรงิ ๆ แลว้ มันเป็ นยังไง”

“ไมจ่ ําเป็ น ถา้ มงึ พดู ไดม้ งึ คงพดู ไปนานแลว้ ”

คนตวั สงู แทรกตวั เขา้ ไปในรถและปิดประตอู ยา่ งรวดเร็วจนผมไมท่ ันตงั ตวั ทที ําไดจ้ งึ มแี คก่ ารทบุ
กระจกแลว้ ออ้ นวอนสดุ เสยี ง

“วนิ ทข์ อกลับดว้ ย ขอกลับดว้ ยนะ”

“...”

“ภาคใหโ้ อกาสวนิ ทไ์ ดแ้ กต้ วั เถอะ”

“...”

“ภาค” ผมไมใ่ ชค่ นขแี ยและเอาแตร่ อ้ งไห ้ เพราะนันเป็ นสงิ ทผี มเกลยี ด แตต่ อนนตี วั เองกลับเป็ นสงิ
นันซะเอง นําตายังคงไหลไมห่ ยดุ จนทําใหก้ ารมองเห็นตรงหนา้ เลอื นรางเต็มที ผมตอ้ งยกแขนขนึ มา
เชด็ เป็ นครงั ราว สว่ นมอื อกี ขา้ งก็ยังคงจับประตรู ถยนตเ์ อาไว ้

กระทังกระจกตดิ ฟิลม์ ดํามดื เลอื นลงมา ผมถงึ ไดย้ มิ อกี ครังเมอื ความพยายามเรมิ เป็ นผล

“มงึ บอกวา่ อยากกลบั ดว้ ยเพราะงันกจู ะใหก้ ลับ” หวั ใจทเี หมอื นถกู มดี กรดี แทงไปกอ่ นหนา้ คลา้ ยกบั
ไดร้ ับการเยยี วยาอกี ครงั ผมรบี วงิ ไปอกี ทาง เปิดประตแู ลว้ แทรกตวั เขา้ มานังตรงเบาะขา้ งๆ อยา่ งมี
ความหวังวา่ จะไดร้ ับโอกาสสกั หน

ถงึ จะบอกวา่ รกั คนอนื ก็ไมเ่ ป็ นไร ขอแคม่ ภี าค ก็เหมอื นตอ่ ชวี ติ ของคนไมม่ อี ะไรอยา่ งผมไดด้ เี กนิ
พอแลว้

“ขอบคณุ นะภาค ขอบคณุ ทใี หโ้ อกาส”

“เปลา่ ”

“...”

“กไู มไ่ ดใ้ หม้ งึ กลับไปอยดู่ ว้ ยกนั แตอ่ ยากใหม้ งึ เก็บของแลว้ ออกไปจากหอ้ งก”ู

“ลอ้ กนั เลน่ ใชม่ ยั เนยี ฮา่ ๆ” เสยี งหัวเราะปนเสยี งสะอนื ของตัวเองในตอนนี แมง่ โคตรน่าสมเพชสนิ ดี

“นถี อื วา่ ปรานแี ลว้ นะ”

รา่ งกายทกุ สว่ นชายบิ สายตามองเสยี วหนา้ คมของคนรักทกี ําลังสตารท์ รถออกไปจากตวั บา้ นของ
เพอื นสนทิ ความเงยี บเกาะกมุ ไปทัวพนื ที แมแ้ ตเ่ สยี งหายใจทพี รอู อกมายงั กลัววา่ จะทําใหอ้ กี ฝ่ าย
รําคาญใจ

ผมไมไ่ ดอ้ ยใู่ นจดุ เดยี วกบั เมอื วานอกี แลว้ เพราะหลายอยา่ งในวันนมี นั ทําใหช้ วี ติ พังไมเ่ ป็ นทา่ เรอื ง
โกหกทอี ปุ โลกนข์ นึ มาเพอื ใหช้ วี ติ ตวั เองดขี นึ ไมไ่ ดก้ ลายเป็ นความลับอกี ตอ่ ไป ทสี าํ คญั คอื ยังไดร้ ับรู ้
วา่ คนทรี ักสดุ หัวใจในตอนนีกําลังรักคนอนื อยู่

เจ็บลกึ ๆ แตพ่ ดู กบั ใครไมไ่ ดน้ อกจากระบายมันทกุ อยา่ งกบั ตวั เอง

ผมจกิ เล็บไปบนฝ่ ามอื จนรสู ้ กึ แสบ กดั ปากตวั เองแน่นขนึ เมอื รถทะยานไปขา้ งหนา้ ดว้ ยความเร็วที
มากเกนิ กวา่ ปกติ ผมอยากใหเ้ สน้ ทางทอดยาวไปไกลกว่านี ไกลจนไมม่ ที สี นิ สดุ เพอื หวงั วา่ สดุ ทา้ ยจะ
ยังมเี ขาอยขู่ า้ งๆ ไมไ่ ปไหน

ทกุ อยา่ งทอี ยใู่ นหัวเรมิ พรังพรไู มห่ ยดุ ผมพยายามคดิ หาทางออกใหต้ วั เองทังทรี า่ งกําลังสนั เทมิ
แสงไฟจากสงิ กอ่ สรา้ งตรงหนา้ สาดเขา้ มาในมา่ นสายตา ผมรแู ้ ลว้ วา่ อกี ไมน่ านทกุ อยา่ งก็จะจบลง

“วนิ ทไ์ มไ่ ดต้ งั ใจจะโกหกภาคหรอก แตเ่ พราะภาคอยสู่ งู เกนิ ไปเลยปีนไมไ่ หว วนิ ทถ์ งึ ตอ้ งทาํ แบบ
น”ี ความเงยี บทเี กาะกมุ ใจเรามานานถกู กะเทาะออกดว้ ยคําพดู ตดิ สนั ของผม ในเมอื มนั สายไปแลว้ ที
จะยอ้ นกลับไปแกไ้ ข การยอมรับความจรงิ ก็นับเป็ นทางออกทดี ที สี ดุ

“กอู ยสู่ งู มงึ ก็ไมค่ วรปี นขนึ มาไมใ่ ชเ่ หรอ มงึ ควรอยใู่ นทขี องมงึ ”

“กเ็ พราะกรู กั มงึ ไงถงึ ไดท้ ําแบบนี เพราะรัก...” ผมไมร่ วู ้ า่ จะทนเรยี กสรรพนามสวยหรไู ปเพอื อะไรอกี
ในเมอื ธาตแุ ทข้ องผมก็ไมใ่ ชค่ นออ่ นโยนขนาดนัน

ผมแคอ่ ยากอยกู่ บั คนทรี ัก มนั ผดิ มากขนาดนันเลยเหรอ

“คนรักกนั มันไมท่ ําเรอื งเหยี ๆ แบบนหี รอก”

“แลว้ คนรักกนั ทําไมถงึ รักคนอนื ไดว้ ะ”

“กเ็ พราะจรงิ ๆ แลว้ กไู มไ่ ดร้ ักมงึ ไง เขา้ ใจหรอื ยัง!”
แรงเลยี วกะทันหันสง่ ผลใหค้ ําพดู มากมายในหัวหายไปเพยี งเสยี ววนิ าที รถยนตเ์ ขา้ มาจอดภายใน
ลานจอดรถใตด้ นิ แลว้ เสยี งเครอื งยนตด์ บั ลง กายสงู รบี ออกไปจากตวั รถเรง่ ใหผ้ มตอ้ งพาตวั เองออก
ไปเชน่ กนั
ทหี อ้ งสเี หลยี มแหง่ น.ี ..เป็ นทที เี ราเคยมคี วามสขุ

เราอยดู่ ว้ ยกนั ทนี เี ป็ นปีแลว้ นอนหนุนตกั กนั ทโี ซฟา จบู กนั ตรงเตยี งนอน บอกรักกนั ทรี ะเบยี ง มี
เซก็ ซก์ นั ตอนโหยหา ทกุ อยา่ งเป็ นความทรงจํา ผมคดิ วา่ ภาพในอดตี ของเรามันไมไ่ ดม้ อี ะไร
เปลยี นแปลงไปเลย มแี ตเ่ ราตา่ งหาก คนเราทมี เี ลอื ดเนอื หวั ใจเปลยี นไปเพยี งอยา่ งเดยี ว

คนตวั สงู เดนิ เขา้ ออกหอ้ งนอนอยหู่ ลายครงั ทกุ การกระทําเต็มไปดว้ ยความกระแทกกระทันจนเกดิ
เสยี งดงั ไมน่ านเขาก็เดนิ ออกมาดา้ นนอกพรอ้ มกบั เสอื ผา้ มากมายและกระเป๋ าใบใหญอ่ กี หนงึ ใบ

“รบี เกบ็ ของแลว้ ไปจากทนี ซี ะ” เจา้ ตวั โยนมันลงกบั พนื แลว้ หมนุ ตวั จากไป นันเป็ นคําพดู สดุ ทา้ ย
ของภาคกอ่ นทเี ขาจะปิดประตหู อ้ งนอนและไมอ่ อกมาอกี เลย

ผมทรดุ กายลงกับพนื กวาดตามองขา้ วของตรงหนา้ นงิ ๆ ผมไมไ่ ดร้ อ้ งไห ้ หรอื จะพดู อกี อยา่ งก็คอื
เจบ็ จนรอ้ งไมอ่ อกไปแลว้

ตอนนไี มเ่ หลอื ความกลา้ แมแ้ ตจ่ ะเคาะประตหู อ้ งของภาค ไมก่ ลา้ ทําใหเ้ ขาหงดุ หงดิ ใจ ขณะ
เดยี วกนั ก็ยงั หนา้ ดา้ นหนา้ ทนจะอยตู่ อ่ พรงุ่ นจี ะเลวรา้ ยแคไ่ หนไมส่ ําคญั ครงั หนงึ ในชวี ติ ก็เคยตกตํา
กวา่ นมี าแลว้ ดงั นันผมจะไมไ่ ปไหน ตอ่ ใหใ้ ครตราหนา้ วา่ ไรย้ างอายยังไงผมก็ไมส่ น

คนบนโลกนีมกั หนั หลังและไปจากผมอยแู่ ลว้ ผดิ อะไรทผี มจะยดึ คนคนเดยี วทเี หลอื อยเู่ อาไวเ้ พอื
ไมใ่ หต้ วั เองตอ้ งรสู ้ กึ โดดเดยี ว ผมไมไ่ ดต้ อ้ งการอะไร บา้ น รถ เงนิ ทอง หนา้ ตาทางสงั คม ตอ่ ใหต้ อ้ ง
สญู เสยี มันไปผมก็ไมน่ กึ เสยี ดาย ขออยา่ งเดยี ว

แคม่ ภี าค มคี นทผี มรกั อยตู่ รงนกี ็เพยี งพอ...

‘แม่ วนิ ทห์ วิ ขา้ ว’
‘แลว้ มงึ ซกั ผา้ เสร็จหรอื ยัง ถา้ ยังไมเ่ สร็จก็ไมต่ อ้ งกนิ ’
‘วนิ ทซ์ กั เสร็จแลว้ แตว่ นิ ทเ์ จบ็ มอื ’ ผมแบมอื ทผี วิ หนังลอกไปทัวบรเิ วณขนึ มาใหแ้ มด่ ู เพอื หวงั วา่ จะ
ไดร้ ับความเห็นใจสกั นดิ ก็ยงั ดี
‘มงึ ซกั สะอาดมัย’
‘สะอาด วนิ ทซ์ กั สะอาด วนิ ทเ์ อาผา้ ใสก่ ะละมังแลว้ ก็ลองกระโดดทับดู มนั น่าจะสะอาดเหมอื นซกั
มอื ’
‘มงึ วา่ ไงนะ มงึ ใชต้ นี ซกั ผา้ เหรอไอว้ นิ ท!์ ’
‘วนิ ทเ์ จ็บมอื โอ๊ยแม’่ ไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ ตวั เองทําอะไรผดิ ลงไป เพราะหลังจากนันผมก็ถกู ตดี ว้ ยไม ้
แขวนเสอื จนเจ็บไปหมด
รอยเกา่ ทเี คยถกู ตไี มเ่ คยหายไปไหน มันฝังอยใู่ นใจของผมนับปีและก็พอกพนู ขนึ เรอื ยๆ
แมจ่ ับผมมาขงั ในหอ้ งเก็บของ ผมเกลยี ดหอ้ งนเี พราะมันมดื และมแี ตค่ วามน่ากลัว ปลอ่ ยใหเ้ ผชญิ
ความหวิ โดยเพยี งลําพัง
‘วนิ ทแ์ คอ่ ยากกนิ ของอรอ่ ยแบบนอ้ ง’
แตไ่ มเ่ คยไดล้ มิ รสมันเลยวา่ อรอ่ ยแคไ่ หน
‘วนิ ทอ์ ยากไดข้ องเลน่ แบบนอ้ ง อยากมเี สอื ผา้ สวยๆ และรองเทา้ เทๆ่ แบบนอ้ ง’
แตไ่ มเ่ คยมโี อกาสสวมใส่ มแี คเ่ สอื ผา้ มอๆ ทตี ดิ ตวั มาตอนออกจากบา้ นเด็กกําพรา้ เทา่ นัน

‘วนิ ทไ์ มอ่ ยากเป็ นแบบน’ี
อยากเป็ นนอ้ งทไี มต่ อ้ งทําอะไรก็ไดร้ ับมันมาทกุ อยา่ ง อยากเป็ นคนอนื ทมี คี วามสขุ มเี สอื ผา้ และรอง
เทา้ ใหมๆ่ ไวใ้ สอ่ วดเพอื นทโี รงเรยี น มเี งนิ ซอื ขนมทอี ยากกนิ ไมต่ อ้ งอยอู่ ยา่ งอดอยาก ผอมกร่องจน
รา่ งกายเหลอื แตห่ นังหมุ ้ กระดกู ขนาดนี
‘แม่ พรงุ่ นวี นิ ทจ์ ะซกั ผา้ ใหใ้ หม’่
‘พรงุ่ นจี ะทําใหเ้ ต็มที แตผ่ มขอกนิ ขา้ วกอ่ นไดม้ ยั ผมขอกนิ ขา้ วหน่อยนะครับ’
แตไ่ มเ่ คยมเี สยี งใดตอบกลับมาแมแ้ ตเ่ สยี งเดยี ว...

เฮอื ก!
ผมสะดงุ ้ ตนื ขนึ มาในความมดื เหงอื เม็ดโตผดุ ซมึ ไปทังตัวพรอ้ มกับจังหวะการหายใจถยี บิ มองไป
รอบกายก็พอเดาไดว้ า่ ตัวเองกําลังนอนอยบู่ นโซฟา ผมชนั ตวั ลกุ ขนึ นัง สายตามองไปทนี าฬกิ าซงึ มี
แสงไฟจากภายนอกคอยสาดสอ่ ง กอ่ นจะพบวา่ มนั เป็ นเวลาเกอื บตสี แี ลว้
คนื นยี งั คงฝัน...
ฝันถงึ อดตี ทไี มเ่ คยตายไปจากใจกลับมาหลอกหลอนอกี ครัง และจะรสู ้ กึ ดเี สมอเมอื ไดต้ นื ขนึ มาพบ
กบั ความจรงิ หากแตต่ อนนคี วามจรงิ ก็โหดรา้ ยไมต่ า่ งจากความฝันสกั เทา่ ไหร่
ผมมองไปยังประตหู อ้ งนอนของภาค มันยังคงปิดไวแ้ ละทกุ อยา่ งเงยี บสนทิ พยายามตงั สตอิ ยนู่ าน
กวา่ จะยกมอื ตดิ สนั เทาขนึ มาลบู หนา้ ของตัวเอง
ตอนนมี อื ทเี คยลอกจนมเี ลอื ดซมึ ในอดตี ไดอ้ นั ตรธานหายไปแลว้ คงเหลอื แตต่ วั ผมทยี งั อยู่
ทา่ มกลางความมดื เพยี งลําพัง เหน็บหนาว และวา้ เหว่
เมอื กอ่ นตอนฝันรา้ ย ภาคมักจะคอยปลอบผมและกอดเอาไวจ้ นกวา่ จะหลบั ไปอกี รอบ นคี อื ชวี ติ ทผี ม
เป็ น ชวี ติ ทผี มสรา้ งขนึ มา
ถงึ ตอนนคี ณุ พรอ้ มรับฟังความจรงิ บางอยา่ งมัย ความจรงิ ทเี ป็ นผมมาตงั แตเ่ กดิ ...

นานมาแลว้ มเี ด็กผชู ้ ายคนหนงึ เตบิ โตขนึ มาบนโลก โลกทไี มเ่ คยมใี ครตอ้ งการเพราะหลังจากลมื ตา
ดโู ลกแคไ่ มก่ วี ัน เขากลบั คน้ พบวา่ ตวั เองถกู ทงิ ไวท้ สี ถานเลยี งเด็กกําพรา้ และนันคอื ตวั ผมทไี มม่ ี
แมแ้ ตช่ อื และนามสกลุ แมไ่ มเ่ คยทงิ อะไรไวใ้ หเ้ ลยนอกจากผา้ ออ้ มแคผ่ นื เดยี ว

ตังแตเ่ ล็กจนโตผมอยกู่ บั พนี อ้ งและเพอื นในสถานรับเลยี งอกี มากมาย เรามคี วามสขุ กนั มาก ถงึ จะ
กนิ ไมอ่ มิ เทา่ ไหรแ่ ตก่ ็ไดน้ อนหลบั สนทิ ทกุ คนื ผมหวังวา่ ตวั เองจะอยทู่ นี ไี ปอกี นานเพราะมันก็ไมไ่ ดแ้ ย่
แตแ่ ลว้ วันหนงึ คนแปลกหนา้ สองคนก็มารับผมไป

นันเป็ นครังแรกทผี มมคี รอบครัวเล็กๆ เป็ นของตัวเอง ผมมคี ณุ ยายและคณุ ตา คณุ ยายใจดแี ละทํา
อาหารอรอ่ ยทสี ดุ ในโลก ตอนอายสุ ามขวบทา่ นมารับผมจากสถานเลยี งเด็กกําพรา้ ตอนนันยังเด็กมาก
ผมไมร่ เู ้ หตผุ ลของการยา้ ยมาอยบู่ า้ นสวนทมี ตี น้ ไมร้ ม่ รนื มากนัก แตเ่ มอื โตขนึ ผมอายหุ า้ ขวบ โรงเรยี น
อนุบาลเป็ นทแี หง่ ใหมท่ ที ําใหโ้ ลกคบั แคบนันกวา้ งขนึ อกี ครัง

ทนี ผี มไดก้ นิ อาหารครบทกุ มอื มเี สอื ผา้ ใหมๆ่ และชดุ นักเรยี นสวมใสไ่ มอ่ ายใคร ผมไมต่ อ้ งทําอะไร
เลยแคต่ งั ใจเรยี นวชิ าคดั ไทย และชว่ ยยายกรอกนําใสข่ วดในทกุ ๆ เชา้

ผมไมร่ วู ้ ันเกดิ ตวั เองแน่ชดั แตจ่ ๆู่ มนั ก็ถกู กําหนดขนึ โดยครา่ วจากสถานเลยี งเด็กกําพรา้ ในเย็นวัน
หนงึ ซงึ เป็ นวนั เกดิ ของผมคณุ ยายซอื กลอ่ งดนิ สอให ้ เป็ นกลอ่ งดนิ สอสแตนเลส ขา้ งในมอี ปุ กรณ์การ
เรยี นครบชดุ และสไี มอ้ กี หนงึ กลอ่ ง จําไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ ตวั เองนันกระโดดโลดเตน้ ไปกคี รัง แตน่ ันเป็ นวัน
เกดิ ปีแรกทมี คี วามสขุ ทสี ดุ

ผมมกั หยบิ กลอ่ งดนิ สอของยายขนึ มานอนกอดทกุ คนื จนหลับ กลอ่ งดนิ สอกลายเป็ นสว่ นหนงึ ใน
ชวี ติ และมันก็สง่ ผลใหผ้ มเรมิ ตน้ วาดภาพและจดบนั ทกึ อะไรมากมายมาตงั แตเ่ ด็ก

แตแ่ ลว้ วันหนงึ เรอื งไมค่ าดฝันก็เกดิ ขนึ

คณุ ตาป่ วยหนักมาก ผมแอบเห็นยายรอ้ งไหต้ อนอยทู่ โี รงพยาบาล สายระโยงระยางเจาะไปบน
รา่ งกายคณุ ตาจนไมน่ ่าดนู ัก ผมไมร่ วู ้ า่ ตาเป็ นอะไรแตท่ า่ นขยับตวั ไมไ่ ดแ้ ลว้

ทกุ เชา้ ผมจะตอ้ งชว่ ยยายทําอาหารใสป่ ินโตแลว้ ไปทโี รงพยาบาล อาหารพวกนเี ป็ นของคณุ ตา ยาย
จะตกั อาหารทลี ะคําใสป่ ากของทา่ นและก็ชวนคยุ ไปเรอื ยๆ ยายหัวเราะบอ่ ยมากเวลาทเี ลา่ เรอื งอดตี ที
ทังคเู่ คยรกั กนั สว่ นตาแมจ้ ะไมเ่ คยหัวเราะออกมาแตผ่ มก็รับรไู ้ ดจ้ ากสายตาทเี ห็น

เราทําแบบนเี ป็ นกจิ วัตรเกอื บหนงึ ปี อยมู่ าวันหนงึ เราไดร้ ับขา่ วแยๆ่ เรง่ รดุ ไปโรงพยาบาลในกลาง
ดกึ ดว้ ยรถสองแถวของคนแถวบา้ น ผมนกึ ไมถ่ งึ วา่ วันตอ่ มายายจะไมไ่ ดป้ ้อนขา้ วใหต้ ากนิ อกี เพราะจๆู่
หมอก็สอดสายยางเขา้ ไปตรงลําคอและใหอ้ าหารแทนการป้อน

ผมวนเวยี นอยทู่ โี รงเรยี นและโรงพยาบาลเกอื บครงึ ปี เห็นยายรอ้ งไหใ้ นทกุ ๆ วัน คดิ วา่ นคี อื ความ
เจบ็ ปวด ผมถามเขาวา่ นคี อื ความเจ็บปวดใชม่ ยั ยายสา่ ยหัวแลว้ บอกวา่ ...

มนั คอื ความรัก เพราะรักถงึ ไดร้ อ้ งไหม้ ากมายขนาดนี

ผมไมเ่ คยรจู ้ กั พอ่ แมท่ แี ทจ้ รงิ เตบิ โตมาเพราะการเลยี งดขู องคนอนื แตต่ ากบั ยายไมใ่ ช่ ทา่ นคอื
ครอบครัว ผมไมเ่ คยคดิ วา่ จะมใี ครทรี ักคนอกี คนไดม้ ากมายขนาดนี ไมเ่ คยเชอื และศรทั ธาในความรกั
เพราะถา้ มันมจี รงิ ผมก็คงไมถ่ กู ทงิ แตเ่ ปลา่ เลย ตากบั ยายทาํ ใหผ้ มตระหนักไดว้ า่ ...

รักแทย้ งั มอี ยจู่ รงิ
และในเชา้ วันหนงึ คณุ ตาก็ไดจ้ ากไป
นับจากนันยายก็ไมเ่ คยหวั เราะอกี เลย
สามเดอื นใหห้ ลังคณุ ยายเรมิ ป่ วยหนักจนเขา้ โรงพยาบาล ผมตอ้ งอยบู่ า้ นคนเดยี ว ตนื เชา้ ขนึ มาเพอื
ทําอาหารใสป่ ินโตเหมอื นทยี ายเคยทําใหต้ าในอดตี ผมขาดเรยี นบอ่ ย ผมขาดเรยี นบอ่ ยมากจนไม่
สนทิ กบั เพอื น เพราะตอ้ งใชเ้ วลาทังหมดทโี รงพยาบาล
นานวันครงั ก็จะมญี าตพิ นี อ้ งทไี มเ่ คยเห็นหนา้ แวะมาเป็ นครังคราว คยุ คําสองคําแลว้ ก็จากไป เป็ น
อยา่ งนอี ยนู่ านเกอื บสองเดอื น จนบา่ ยคลอ้ ยวันหนงึ ยายก็ถามถงึ ตลับดนิ สอของผม ทา่ นขอใหผ้ มวาด
รปู ใหห้ นงึ รปู แน่นอนผมรบี ทํามันอยา่ งตงั ใจแลว้ ยนื ให ้
ยายกอดภาพนันเอาไวแ้ ลว้ ยมิ อยา่ งมคี วามสขุ พลางบอกกบั ผมดว้ ยถอ้ ยคําขาดๆ หายๆ
‘วนิ ท์ ถา้ ยายไมอ่ ยแู่ ลว้ ...วนิ ทต์ อ้ งเป็ นเด็กดนี ะ’
‘วนิ ทจ์ ะเป็ นเด็กดี แตย่ ายจะไปไหน วนิ ทไ์ มใ่ หย้ ายไป’
‘คณุ ตารออยนู่ ะ วนิ ทจ์ ะไมใ่ ห.้ ..ยายไปหาตาเหรอ’
‘ใหต้ ามาหา ใหต้ ามาหาเราทนี ’ี
‘ตามาไมไ่ ด ้ ตา...แกแ่ ลว้ ’
‘ฮอื ออ วนิ ทไ์ มใ่ หย้ ายไป ไมใ่ หไ้ ป’ ผมเหมอื นเด็กเอาแตใ่ จ กอดรา่ งเหยี วยน่ นันไวไ้ มย่ อมปลอ่ ย
ผมไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไรแตร่ สู ้ กึ เหมอื นกับวา่ ตวั เองกําลังสญู เสยี สงิ สําคญั บางอยา่ งไป
‘ยายรักวนิ ทน์ ะ’
ผมจําประโยคนันไดด้ ี คนทเี คยบอกรักในตอนนันจากไปในเชา้ มดื ของอกี วนั ...

ชวี ติ ของคนคนหนงึ มนั เควง้ ควา้ งและโดดเดยี วไดข้ นาดไหน หลังจากงานศพของยายผ่านพน้ ญาตพิ ี
นอ้ งหา่ งๆ ของทา่ นก็เขา้ มารอื ถอนบา้ นและเตรยี มการจะปลกู สรา้ งบา้ นหลังใหม่ ผมไมไ่ ดเ้ ป็ นที
ตอ้ งการของใครอกี ตอ่ ไปเพราะไมม่ ใี ครยอมยนื มอื หรอื เสนอตัวจะรับเลยี ง

ดังนันชวี ติ แสนสงบในบา้ นสวนจงึ จบลง ผมกลบั ไปอยทู่ บี า้ นเด็กกําพรา้ อกี ครัง

หลังจากนันไมน่ านก็มคี รอบครัวใหมเ่ สนอจะรับเลยี งผม เขาบอกวา่ ผมเป็ นเด็กน่าตาน่ารัก เป็ น
ครอบครัวใหมท่ ดี อู บอนุ่ ตอนนผี มมพี อ่ และแมแ่ ลว้ ทนี ผี มอยสู่ ขุ สบาย ไดก้ นิ ของอรอ่ ยและมเี สอื ผา้
ใหมๆ่ สวมใส่ แมใ่ จดกี บั ผม สว่ นพอ่ ก็คอยถามไถต่ ลอด เราอยแู่ บบนกี นั เกอื บปีกระทังเราไดร้ ับขา่ วดี
จากทบี า้ น

‘วนิ ทก์ าํ ลังจะมนี อ้ งแลว้ นะ’

‘นอ้ งเหรอครบั วนิ ทก์ าํ ลังจะมนี อ้ ง’

‘ใชแ่ ลว้ อยใู่ นนไี ง’ มอื ของผมถกู จับไปสมั ผัสกบั หนา้ ทอ้ งของแม่ นอ้ งอยใู่ นนี ผมไมร่ หู ้ รอกวา่ นอ้ ง
เกดิ มาจากอะไรแตค่ ดิ วา่ มันคงเป็ นวธิ กี ารเดยี วกบั ทสี รา้ งผมขนึ มา

หนงึ ปีใหห้ ลังเรามสี มาชกิ ใหมเ่ พมิ เขา้ มาในบา้ น นอ้ งชายทแี สนน่ารักและภาคภมู ใิ จของพอ่ แม่ ชวี ติ
ผมเรมิ เปลยี นไปหลังจากนัน ความสขุ ทเี คยไดร้ ับไมไ่ ดม้ ากเหมอื นแตก่ อ่ นแตผ่ มก็ไมเ่ คยเรยี กรอ้ ง แม่
บอกเสมอวา่ ผมเป็ นพดี งั นันจงึ ตอ้ งชว่ ยงานทบี า้ น

เรมิ จากลา้ งจาน ซกั ผา้ ออ้ ม ขดั รองเทา้ กวาดบา้ น และทําอาหารง่ายๆ ใหก้ บั สมาชกิ ในครอบครัว
ผมไมเ่ คยบน่ แมแ้ ตค่ ําเดยี วเพราะแมบ่ อกวา่ ทกุ คนมคี วามสขุ กบั สงิ ทผี มทํา

พอนอ้ งเรมิ โตขนึ เขาก็มที กุ อยา่ ง ทังของเลน่ เสอื ผา้ รองเทา้ กระเป๋ า อปุ กรณเ์ ครอื งเขยี น ผมอยาก
ไดบ้ า้ งเลยออ้ นแมแ่ ตก่ ็มกั ไดร้ ับสายตาไมพ่ อใจสง่ มาให ้ หลายครังหลายคราเขา้ ผมจงึ ไดเ้ รยี นรวู ้ า่ จะ
ไมเ่ รยี กรอ้ งอกี ตอ่ ไป นอกจากวาดสงิ ทอี ยากไดล้ งในสมดุ ของตวั เอง

จากวันเป็ นเดอื น จากเดอื นเป็ นปี ผมเรมิ คดิ วา่ สงิ ทเี ป็ นตอนนไี มใ่ ชค่ รอบครัวแตเ่ ป็ นนรกขมุ ทลี กึ
ทสี ดุ นับวันแมย่ งิ ใชง้ านผมหนักขนึ ใหผ้ มอดอาหารหนักขนึ และตผี มแรงขนึ ทสี าํ คญั คอื เขาชอบขงั
ผมไวใ้ นหอ้ งเก็บของจนสดุ ทา้ ยมนั กลายเป็ นหอ้ งนอนของผมจรงิ ๆ เพราะแมท่ ําการเปลยี นหอ้ งนอน
ผมใหเ้ ป็ นหอ้ งทําการบา้ นของนอ้ งแทน

ตอนนันเองทผี มเรมิ คดิ ถงึ ตากบั ยาย คดิ ถงึ บา้ นสวนแสนสงบทเี คยอยแู่ ตต่ อนนกี ลบั ไมห่ ลงเหลอื
อะไรใหก้ ลบั ไป เจ็ดปี แหง่ ความทรมานทอี ยใู่ นบา้ นหลังนี ผมอยากหายไปจากโลกทกุ วันแตก่ ็ทําไม่
ได ้ สถานะของผมถกู ลดลงจากคําวา่ ลกู บญุ ธรรมกลายเป็ นคนใชโ้ ดยสมบรู ณ์

และวันหนงึ ความอดทนของผมก็สนิ สดุ ลง หลังจบมัธยมฯ ตน้ ผมจงึ ตัดสนิ ใจอยา่ งเด็ดขาดดว้ ยการ
ลอบเก็บกระเป๋ าแลว้ หนอี อกจากบา้ นโดยไมค่ ดิ หันหลังกลับ คนทนี ไี มไ่ ดม้ บี ญุ คณุ กบั ผม กแ็ คค่ นที
เคยใหง้ านแลกขา้ ว แถมบางมอื ทําแลว้ ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วก็มี

เขาไมใ่ ชค่ รอบครัวของผม วนิ าทที หี นจี ากมนั ผมจําไดว้ า่ ตวั เองหัวเราะดงั มาก หัวเราะจนเสยี งหาย
ไปจากลําคอ วงิ ไปตามถนนดว้ ยหัวใจทเี ตน้ รัวและมอี สิ ระ ไมค่ ดิ ดว้ ยซาํ วา่ จะไปอยทู่ ไี หน ไมค่ ดิ ดว้ ย
ซําวา่ จะตอ้ งตายขา้ งทางหรอื เป็ นยังไง รแู ้ คว่ า่ ...ดแี ลว้ ทวี งิ หนอี อกมา

โชคดที เี พอื น ม.ตน้ ของผมในตอนนันยนื มอื ใหค้ วามชว่ ยเหลอื ฝากผมไวก้ บั ญาตทิ ที ําธรุ กจิ ขาย
ของสง่ ผมทํางานแลกขา้ วและทหี ลับนอน เงนิ เก็บสว่ นหนงึ ไดม้ าจากการรับงานในรา้ นอาหาร และเร่
ขายขนมเป็ นอาชพี เสรมิ จําไดว้ า่ ตอนนันผมไดน้ อนแคว่ ันละสามชวั โมงเองมัง

ตนื ขนึ มาอาบนําแตง่ ตัวและทํากจิ วัตรเดมิ ๆ จนมเี งนิ เรยี นตอ่ ม.ปลาย บวกกบั กเู ้ งนิ เรยี นเพอื แบง่
เบาภาระตวั เองไปดว้ ย

ทกุ ครงั ทนี กึ ถงึ อดตี ผมจะภมู ใิ จอยลู่ กึ ๆ เรามายนื อยตู่ รงนไี ดเ้ พราะสองขาของเราเอง
นคี อื ชวี ติ ทเี ป็ นผม เป็ นภวนิ ทจ์ รงิ ๆ ทมี แี คต่ วั เองเทา่ นันทรี ู ้
ผมรวู ้ า่ ตวั เองเป็ นคนตวั เปลา่ แตก่ ็ยังตะเกยี กตะกายพาตัวเองใหไ้ ปอยใู่ นทสี งู ๆ ทะเยอทะยานให ้
หลดุ พน้ จากคําวา่ อดมอื กนิ มอื สคู่ ําวา่ สมบรู ณ์แบบ ความเจ็บปวดในอดตี หลอ่ หลอมผม มันสรา้ งผมขนึ
มาใหม่ แลว้ หลอกตวั เองวา่ สงิ ทที ําน่ะดแี ลว้ ซงึ ผมก็คดิ วา่ มนั ดี
ตอ่ ใหย้ อ้ นเวลากลบั ไปได ้ ผมก็ยงั เลอื กทจี ะโกหกทกุ คนเพอื ทวี า่ สดุ ทา้ ย...
ผมจะไดร้ ักกบั ภาคเหมอื นเดมิ
ตอนนตี สี กี วา่ แลว้ ผมคงนอนไมห่ ลับเพราะกลัววา่ จะกลบั ไปฝันถงึ เรอื งราวในอดตี อกี สงิ ทที ําไดค้ อื
การลกุ ขนึ มาเปิดโคมไฟตงั พนื เล็กๆ จากนันก็รอื คน้ เอาของทเี คยเก็บในลนิ ชกั สว่ นตวั ตรงหอ้ งนังเลน่
ขนึ มา
ในกลอ่ งสมบตั เิ กา่ ๆ ผมเห็นกลอ่ งดนิ สอกลอ่ งแรกในชวี ติ ถกู เกบ็ เอาไว ้ พรอ้ มกับภาพวาดของเด็ก
ผชู ้ ายวัยหกขวบทวี าดภาพ ตา ยาย และตัวผมเองทบี า้ นไมส้ ขี าวหลังจอ้ ย เป็ นภาพทรี ะบายดว้ ย
ดนิ สอสไี มท้ ยี ายอยากใหผ้ มวาดมาตลอด และมันก็อยใู่ นออ้ มกอดของยายกอ่ นจะจากไป
ครงั หนงึ ยายเคยบอกรักวนิ ท์
แตแ่ ลว้ วันหนงึ ก็มใี ครอกี คนกระซบิ ขา้ งหดู ว้ ยคําเดยี วกนั โลกนมี คี นอกี มายมายทรี ักวนิ ท์ แตต่ อนนี
ยายรมู ้ ยั ...
ยายกลับกลายเป็ นคนเดยี วทรี ักวนิ ทจ์ รงิ ๆ

เพราะนอนไมห่ ลับผมถงึ ตนื เชา้ เพอื อาบนําและแตง่ ตวั เตรยี มทําอาหารใหค้ นตวั สงู สําหรับไปเรยี น
คอนโดทเี ราอยมู่ ขี นาดกวา้ งมาก ดงั นันมันจงึ มหี อ้ งนําสองหอ้ ง แตม่ หี อ้ งนอนแคห่ อ้ งเดยี วทอี ยตู่ ดิ กบั
Walk in closet ซงึ ผมคงไมม่ หี นา้ เดนิ เขา้ ไป แถมภาคยังโยนเสอื ผา้ ทังหมดของผมไวใ้ หต้ รงนแี ลว้

อาหารเชา้ ทเี ตรยี มไมย่ ากนัก มไี ขด่ าว แฮม เบคอน และขนมปังปิงคนละแผน่ ไมน่ านเสยี ง
ขลกุ ขลักจากคนดา้ นในก็ดงั ขนึ ผมเงยหนา้ มองนาฬกิ าฝาผนังอกี รอบ ตอนนเี ป็ นเวลาเจ็ดโมงกว่า

ภาคเป็ นคนอาบนําไมน่ าน ใชเ้ วลาแตง่ ตวั กระทังเดนิ ออกมาเผชญิ หนา้ กบั ผมก็เป็ นเวลาแคแ่ ปดโมง
นดิ ๆ เอง สายตาคมปราดมองมาทผี ม จอ้ งตงั แตห่ ัวจรดเทา้ จนผมทยี นื ยมิ รอตอ้ งเอย่ ปากถามกอ่ น

“หวิ หรอื ยัง วนิ ทท์ ําอาหารเชา้ เสร็จแลว้ นะ”

“ทําไมมงึ ยังไมไ่ ปอกี ”

“วนิ ทย์ งั ไมอ่ ยากไป ยังอยากอยกู่ บั ภาค”

เขาเอาแตส่ า่ ยหัว แตไ่ หนแตไ่ รภาคเป็ นคนนงิ ๆ เวลาโกรธถงึ จะแสดงออกทางสหี นา้ แตก่ ็ไมไ่ ด ้
รนุ แรงหรอื วนี เหวยี งใหเ้ ห็นหนักๆ สกั ครัง คราวนกี ็เชน่ กนั

แตผ่ มสมั ผัสได ้ วา่ ถงึ แมเ้ จา้ ตวั จะเงยี บนงิ แคไ่ หน ขา้ งในคงกําลังรอ้ นกรนุ่ จนแทบระเบดิ อยรู่ อมรอ่

“วนิ ทไ์ มต่ อ้ งการอะไรอกี เงนิ ของภาค ทกุ อยา่ งของภาค ขอแคอ่ ยา่ งเดยี วใหว้ นิ ทไ์ ดอ้ ยกู่ บั ภาคตรง
นกี ็พอแลว้ ” คดิ มาทังคนื สดุ ทา้ ยก็ไดค้ ําตอบ

ผมไมอ่ ยากเสยี ภาคไปเหมอื นทเี สยี ตากบั ยายไป ไมอ่ ยากเสยี รักเดยี วทเี หลอื อยแู่ ลว้ กลับมาเผชญิ
กบั ความเหน็บหนาวเพยี งลําพังอกี ดงั นันผมเลยตอ้ งอยตู่ อ่ อยจู่ นกวา่ จะทนไมไ่ หว

“กใู หเ้ วลามงึ เกบ็ ของ ถา้ กลับจากเรยี นแลว้ มงึ ยงั อยคู่ งไดเ้ ห็นดกี นั ”

รา่ งสงู ควา้ กระเป๋ าสะพายทวี างไวต้ รงเกา้ อขี า้ งเคานเ์ ตอรข์ นึ มา จากนันก็ปิดประตเู สยี งดังเดนิ จาก
ไป ทงิ ไวเ้ พยี งผมทยี นื คา้ งอยกู่ บั ทโี ดยไมม่ โี อกาสไดพ้ ดู อะไรแมแ้ ตค่ ําเดยี ว

ผมนกึ สงสยั ทําไมเขาตอ้ งผา่ นเขา้ มาในชวี ติ ของเรา แลว้ จๆู่ ก็เดนิ จากไปอยา่ งไมใ่ ยดี

ทําไมเราตอ้ งเป็ นคนเดยี วทรี อ้ งไห ้ ขณะทอี กี คนแทบไมร่ ับรอู ้ ะไรเลย

ทําไมเราตอ้ งรอคอยและมองดทู กุ การเคลอื นไหวของเขา ซงึ มนั เป็ นเวลาเดยี วกบั การทเี ขาออกไป
ขา้ งนอกกบั ใครอกี คน

ทําไมเราตอ้ งทําใจไมไ่ ดพ้ อรวู ้ า่ เขากําลังเป็ นของคนอนื ทงั ๆ ทเี ขาก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นของเราตังแตแ่ รก

หรอื แทจ้ รงิ แลว้ เพราะครังหนงึ เราเคยเป็ นเจา้ ของ เราถงึ รสู ้ กึ ...

ผมไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ แตค่ งตคี วามหมายนีไดแ้ คค่ ําวา่ ‘รกั ’ คําเดยี วเทา่ นัน

ทกุ อยา่ งยังคงเหมอื นเดมิ ไมม่ อี ะไรเปลยี นไป

ผมคดิ แบบนเี สมอตอนทยี ําเทา้ เขา้ มาในคณะเพยี งลําพังทา่ มกลางสายตาของคนนับรอ้ ย หลายคน
จอ้ งมองมาทผี มเป็ นจดุ เดยี ว กอ่ นจะหันไปกระซบิ กระซาบกนั ตา่ งๆ นานา เรอื งเมอื คนื คงแพรก่ ระจาย
ไปทัวแลว้ ผมหา้ มความคดิ คนอนื ไมไ่ ด ้ นอกจากยอมรับมันแลว้ เดนิ ตอ่ ไป

โชคดที ตี รงใตถ้ นุ อาคารมเี พอื นกลมุ่ ตวั เองนังอยู่ ผมเลยไมร่ อชา้ เดนิ เขา้ ไปทกั ทายทกุ คนดว้ ยรอย
ยมิ เหมอื นอยา่ งเคย และทกุ ครังอกี เหมอื นกนั ทผี มมักจะไดร้ บั คําทักทายดว้ ยรอยยมิ ตอบกลับมา

ไมเ่ หมอื นตอนนี

“เฮย้ หวัดดี เป็ นไงบา้ งวะ เมอื คนื เมาหนักมากเวย้ แฮงกเ์ ลย”

“เออเหรอๆ”

“แลว้ นคี ยุ อะไรกบั อยู่ ไอเ้ นมละ่ ไปไหน” เกดิ ความเงยี บไปชวั ขณะหนงึ กวา่ ผมจะไดร้ ับคําตอบที
คาดไว ้

“ไอเ้ นมไปหอ้ งนํา สว่ นตอนนพี วกกคู ยุ เรอื งจะไปเทยี วตอนปิดเทอมกันอยอู่ ะ่ ”

“จรงิ ดิ ไปทไี หน”

“ญปี ่ นุ ”

“หยู ดเี ลย กวู า่ ปิดเทอมตอนฤดใู บไมร้ ว่ งสวยดนี ะ ใบไมแ้ มง่ จะเปลยี นจากสเี ขยี วเป็ นสสี ม้ กบั แดงไป
ทังเมอื ง นถี า้ พวกมงึ จะไปก็บอกดว้ ยนะ เดยี วกเู ป็ นไกดใ์ ห”้

“จรงิ ด”ิ ทกุ คนตอบอยา่ งชนื มนื ผมเหน็ อยา่ งนเี ลยรสู ้ กึ ผอ่ นคลายขนึ มาก

“จรงิ มอี ะไรใหช้ ว่ ยก็บอก”

“ก็ยงั ไมไ่ ดแ้ พลนเทยี วเลยวา่ จะไปเมอื งไหนบา้ ง มงึ ชว่ ยแนะนําหน่อยไดม้ ยั ละ่ ”

“ไดส้ วิ ะ เพอื นกัน เดยี วกเู อาหลายๆ ทมี าเสนอเลย”

“สดุ ยอด มมี งึ คอยแนะนําอยา่ งนสี บายใจฉบิ หายเลยวะ่ ” ไมน่ านก็เกดิ เสยี งหัวเราะครกึ ครนื ภายใน
กลมุ่ เห็นมัย ไมม่ อี ะไรเปลยี นไป ทกุ อยา่ งยังคงเหมอื นเดมิ

“อา้ วไอเ้ นมมาแลว้ ” ผมรอ้ งเรยี กอกี ฝ่ ายทันที เมอื เห็นเพอื นรกั กําลงั ตรงดงิ มาทโี ต๊ะ

“พวกมงึ เดยี วกขู อตัวกอ่ นนะ เจอกนั ในคลาส” ไอเ้ นมไมไ่ ดท้ ักทายผม เพราะพอเดนิ มาถงึ โตะ๊ ก็รบี
ควา้ กระเป๋ าแลว้ ผละออกไปอกี ที

ผมตังใจวา่ วันนจี ะเคลยี รแ์ ละขอโทษมันจากใจจรงิ อยแู่ ลว้ เลยไมร่ อชา้ รบี วงิ ตามอกี ฝ่ ายไป ไอเ้ นม
เดนิ ไปจนถงึ มมุ ตกึ ผมควา้ เสอื มันไวใ้ หห้ ยดุ กอ่ นมันจะหันมามองดว้ ยสายตาเอาเรอื ง

“เนม เรอื งเมอื คนื กขู อโทษจรงิ ๆ วะ่ ”

“หึ ไมต่ อ้ งขอโทษ” มันแคน่ หัวเราะ

“ยกโทษใหก้ ไู ดม้ ยั ความจรงิ กกู ็ไมอ่ ยากโกหกมงึ หรอก แตว่ า่ ...” ผมพดู ไมอ่ อก จรงิ ๆ แลว้ ผมไม่
ไดอ้ ยากหลอกมัน แตใ่ นเมอื เรมิ ตน้ โหกมันก็ตอ้ งโกหกทกุ คน เพราะกลัววา่ ถา้ มคี นหนงึ รู ้ คนทสี อง
และสามก็ตอ้ งรใู ้ นสกั วันอยดู่ ี

ถงึ แมท้ กุ อยา่ งจะเป็ นแคเ่ รอื งหลอกลวง แตม่ ติ รภาพของผมทมี ตี อ่ มันคอื เรอื งจรงิ

“ไมต่ อ้ งพดู อกี หรอกมันฟังดตู ลก”

“ทําไมมงึ พดู อยา่ งนวี ะ”

“หรอื ไมใ่ ช่ มนั ก็แคค่ ําแกต้ วั นําขนุ่ ๆ ของมงึ ”

“กไู มไ่ ดจ้ ะแกต้ วั ”

“ไอว้ นิ ทก์ ใู หใ้ จมงึ ไปเทา่ ไหร่ กบั คําวา่ เพอื นแคไ่ หนกกู ็ใหไ้ ด ้ แลว้ ดสู งิ ทมี งึ ทํากบั กสู ิ บอกตามตรง
วา่ กนู อนไมห่ ลับทงั คนื กลบั มานอนคดิ จนกไู ดค้ ําตอบกบั ตวั เองแลว้ วา่ กแู มง่ โคตรรบั ไมไ่ ดก้ บั สงิ ทมี งึ
ทําเลยวะ่ ”

ผมองึ ไปพักหนงึ มองดหู นา้ ของเพอื นสนทิ ทจี อ้ งตากลับไมล่ ดละ

“ทมี งึ ยงั ยอมรับพชี ายตัวเองไดเ้ ลย” ผมพดู เสยี งสนั

“นันเพราะมันโกหกคนอนื แตม่ งึ โกหกก”ู

“...”

ตลกฉบิ หายเลยวะ่ คนเราเอาแตพ่ ดู ตลอดวา่ ยอมรับเรอื งนันเรอื งนไี ด ้ สดุ ทา้ ยพอเจอกบั ตวั เองก็
ยอมรบั ไมไ่ ดเ้ หมอื นกัน...

“ทกี ปู ฏเิ สธไอภ้ าคเพราะมงึ บอกวา่ ชอบมันไง เพราะมงึ เป็ นเพอื นกถู งึ ไมย่ งุ่ แลว้ ไง สดุ ทา้ ยมงึ ก็
หลอกกู เพราะงันกกู ็มสี ทิ ธทิ จี ะทําอะไรก็ได”้

“แตเ่ รอื งทกี รู ักมงึ กไู มเ่ คยหลอกนะ กไู มเ่ คยอยากไดอ้ ะไรจากมงึ เลยนอกจากคําวา่ เพอื น”
“เหรอ เป็ นเพอื นทดี จี รงิ ๆ วะ่ งนั กกู จ็ ะไมห่ ลอกมงึ เหมอื นกัน”
“...”
“จรงิ ๆ แลว้ กกู ็ชอบไอภ้ าค”
“...!!”
“เพราะคดิ มาตลอดวา่ มงึ เป็ นเพอื นกถู งึ ไมค่ ดิ จะเขา้ ไปยงุ่ แตต่ อนนกี คู ดิ วา่ คงไมจ่ ําเป็ นตอ้ งแครม์ นั
อกี แลว้ ”
สนิ สดุ ประโยคนันไอเ้ นมกส็ ะบดั ตวั ออกจากการเกาะกมุ ของผม แลว้ สาวเทา้ เดนิ จากไปอยา่ งเร็วรี
ทงิ ใหค้ นฟังยนื นงิ คา้ งอยนู่ านกอ่ นจะรตู ้ วั เองวา่ ...
เวลานี คนชอื ภวนิ ทไ์ ดส้ ญู เสยี ทกุ อยา่ งไปแลว้
ผมเดนิ เหมอ่ ลอยเขา้ มาในหอ้ งนํา ทงิ ตัวลงบนฝาชกั โครก สงบสตติ วั เองอยนู่ านเพอื หาทางออกให ้
กบั ตวั เอง เอาแตป่ ลอบใจวา่ คําพดู ของไอเ้ นมเป็ นเพยี งการพดู ประชดประชนั ทไี มม่ คี วามจรงิ เจอื อยู่
ผมพยายามฝังความคดิ นลี งในสมอง ทวา่ ก็เป็ นอนั ตอ้ งชะงักเมอื ไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ ของคนมาใหม่
“มงึ วา่ ละครวันนสี นุกมัยวะ”
“กวู า่ สนุกนะ ไอเ้ หยี กนู แี ทบถลาไปตอ่ ยหนา้ มนั ” เสยี งของไอม้ อสกบั ไอเ้ บน เพอื นในกลมุ่ ของ
ผม…
แตร่ สู ้ กึ วา่ ในหอ้ งจะไมไ่ ดม้ แี คส่ องคน เหมอื นมันพากนั มาหอ้ งนําเกอื บยกกลมุ่
“คอื ยังไมร่ ตู ้ ัวอกี วา่ คนทังคณะเขารกู ้ นั หมดแลว้ วา่ มันตอแหล”
“ไอเ้ หยี กยู งั องึ อยู่ ทําไดย้ งั ไงวะ โกหกหนา้ ตายมาเป็ นปี นกึ วา่ ลกู คนมตี งั คท์ แี ทก้ ็เป็ นแคเ่ ด็ก
กําพรา้ ” ผมจกิ นวิ ลงบนฝ่ ามอื เพอื ไมใ่ หต้ วั เองถลาออกไปโตแ้ ยง้ อกี ฝ่ ายดา้ นนอก
“แลว้ มงึ เห็นตอนเราพดู เรอื งไปญปี ่ นุ มยั โอโ้ หอวดภมู ใิ หญ่ ถามจรงิ เคยขนึ เครอื งหรอื ยังเถอะ”
“กตู ลกชอ็ ตนันฉบิ หาย เป็ นกยู อมบอกความจรงิ ไปนานแลว้ ”
“ยังหนา้ ดา้ นตอ่ ไปไง”
“แลว้ เดยี วเขา้ เรยี นเอาไงตอ่ ด”ี ใครคนหนงึ ถามความเห็น

“แกลง้ ทําเป็ นไมร่ ตู ้ อ่ ไป กอู ยากดูวา่ มันจะแตง่ เรอื งไดส้ นุกแคไ่ หน ฮา่ ๆ”
“ดวี ะ่ กชู อบ ลองถามเรอื งไอภ้ าคดว้ ยก็ดนี ะ ไอข้ า่ ววา่ เขาเทมันแลว้ หน”ิ
“ชอบไอเ้ นมไอส้ ดั เป็ นกกู เ็ ลอื กไอเ้ นมอะ่ อนั นคี อื รวยจรงิ นสิ ยั ดจี รงิ คดิ ดแู ลว้ กนั วา่ ไอเ้ นมแมง่ ให ้
มนั เต็มรอ้ ยแคไ่ หนสดุ ทา้ ยก็มาหลอกกนั โคตรเหยี ”
ครงั หนงึ ผมถกู มองวา่ เหมอื นไอเ้ นมไปซะทกุ อยา่ ง แตค่ วามจรงิ ไมม่ อี ะไรเทยี บไดเ้ ลยแมแ้ ตอ่ ยา่ ง
เดยี ว
“แลว้ นเี ยยี วเสร็จยัง มอี ะไรจะคยุ ก็ไปคยุ ทหี อ้ งตอ่ ตอนนกี วู า่ เพอื นคงสแตนบายเต็มทลี ะ”
“เออๆ”
ความวนุ่ วายเมอื ครหู่ ายไปพรอ้ มกับฝีเทา้ ของคนหลายคน ผมยังนังอยจู่ ดุ เดมิ เนอื ตวั ชาดกิ จนขยับ
ไปไหนไมไ่ ดน้ อกยมิ คา้ งใหต้ วั เอง
คดิ มาตลอด เวลาเห็นเพอื นทสี นทิ มคี วามสขุ มันก็พลอยทําใหเ้ รารสู ้ กึ แบบนันไปดว้ ย พอเขาทกุ ข์
เราก็ทกุ ข์ แตบ่ างทเี วลาเขาสขุ ทําไมถงึ รสู ้ กึ อจิ ฉาขนึ มาดอื ๆ อจิ ฉาทเี ราไมส่ ขุ อยา่ งเขา หรอื อจิ ฉาที
เราสขุ เทา่ เขาไมไ่ ด ้
บางครงั อยากนะ...ไมอ่ ยากรสู ้ กึ แบบนัน แตต่ วั เองก็เห็นแกต่ วั เกนิ ไป นสิ ัยไมด่ เี กนิ ไป พวกมันจะ
รสู ้ กึ มัยวา่ ผมกําลังอจิ ฉาในความสขุ ของมนั อยู่
พวกมันจะรมู ้ ยั วา่ ตอนนผี มไมเ่ หลอื ใครแลว้ จรงิ ๆ นอกจากตัวเอง
แตผ่ มไมอ่ ยากใหใ้ ครรวู ้ า่ ชวี ติ ตอนนกี ําลังตกตําแคไ่ หน ทําไดแ้ คห่ ยบิ มอื ถอื ขนึ มาแลว้ ถา่ ยรปู
ใบหนา้ เปือนยมิ ของตวั เอง จากนันก็โพสตล์ งไปในโซเชยี ลดว้ ยขอ้ ความสามัญธรรมดาแคว่ า่
‘ยมิ ใหโ้ ลกสดใส’
ผมทําแบบนเี พอื หวงั ลบปมดอ้ ยทเี กดิ ขนึ ภายในจติ ใจ
ทําอยา่ งนเี พอื หวังวา่ มันจะกลบเสยี งรอ้ งไหท้ กี ําลังดังขนึ จากกน้ บงึ ของความรสู ้ กึ
“ฮอื ออออออออ”
ผมไดค้ ําตอบแลว้ วา่ ทําไมถงึ ตอ้ งโกหก ในเมอื ความจรงิ มนั รา้ ยกบั เรา ผมก็มสี ทิ ธทิ จี ะอยใู่ นฝันตอ่
ไป...

ตอนที 3

ไมร่ วู ้ า่ ตวั เองรอ้ งไหไ้ ปมากแคไ่ หน แตน่ ไี มใ่ ชส่ งิ ทผี มเป็ น นําตาไมไ่ ดช้ ว่ ยแกป้ ัญหา แคท่ ําใหผ้ ม
สามารถระบายมันออกมาเมอื ปราศจากคนรบั ฟังกเ็ ทา่ นัน

นานนับสบิ นาทที คี วามเงยี บปกคลมุ ไปรอบตวั เสยี งสะอนื ทเี กดิ ขนึ อาจเป็ นเสยี งเดยี วทไี ดย้ นิ กอ่ น
มนั จะคอ่ ยๆ แผ่วลงและผมเชด็ นําตาออกจากใบหนา้ ถา้ เดนิ เปิดประตอู อกไปผมจะตนื จากฝัน ยนื อยู่
บนความจรงิ ทเี จ็บปวดแตก่ ค็ งหนไี มพ่ น้ อยดู่ ี

ทําไดแ้ คจ่ อ้ งมองกลอนประตู มองอยอู่ ยา่ งนันกอ่ นสดู ลมหายใจเขา้ ปอด จากนันก็ลกุ ขนึ ยนื ...

แกรก๊ !

เสยี งกลอนดงั ขนึ ผมเดนิ ออกมายนื ตรงหนา้ กระจก เลอื นมอื ไปเปิดกอ๊ กแลว้ กวักนําขนึ มาลบู หนา้ ที
แดงเผอื ดอยหู่ ลายหน

ครงั หนงึ ...มสี งิ ทเี คยเลวรา้ ยกวา่ นเี กดิ ขนึ ในชวี ติ เด็กกวา่ นี สนิ หวังมากกวา่ นี แตก่ ็ไมเ่ คยหมด
หนทางเพราะผมยังคงกา้ วตอ่ ไปได ้ กา้ วจนมชี วี ติ ดขี นึ มนั ดกี วา่ แตก่ อ่ นเยอะ

“อกี เดยี วเรอื งแยๆ่ กผ็ า่ นไป” ผมยมิ ใหก้ บั กระจกพรอ้ มกับบอกตวั เองดว้ ยคําเดมิ ๆ ทมี กั ใชเ้ มอื หลาย
ปี กอ่ น นานเทา่ ไหรแ่ ลว้ ทผี มไมไ่ ดพ้ ดู หนา้ กระจกและหัดปันยมิ ประดษิ ฐก์ บั ตวั เองแบบนี

อาจเพราะอยกู่ บั ภาคผมถงึ มคี วามสขุ มากเกนิ ไป จนลมื ไปวา่ วันหนงึ ความสขุ ก็คงหาย มาวันนรี ซู ้ งึ
แลว้ วา่ หลังผา่ นความสขุ ทไี ดม้ าโดยวธิ ลี ัดมนั เจ็บปวดและทรมานยังไง รซู ้ งึ ด.ี ..

เมอื เชก็ ความเรยี บรอ้ ยของตวั เองเสร็จ ผมก็เดนิ กลบั ไปหยบิ กระเป๋ าทวี างไวบ้ นโต๊ะ มนั ถกู ทงิ ไว ้
โดยไมม่ ใี ครเฝ้ าแมแ้ ตค่ นเดยี ว รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ คงไมม่ ใี ครใจดคี ดิ เกบ็ ให ้ ถา้ เป็ นเมอื กอ่ นเพอื นคงชว่ ยกนั
หอบหวิ ขนึ ไปไวบ้ นหอ้ งใหโ้ ดยไมต่ อ้ งกงั วล แตต่ อนนสี ถานการณท์ กุ อยา่ งมันเปลยี นไปแลว้ จรงิ ๆ

ผมกม้ มองเวลาบนนาฬกิ าขอ้ มอื พบวา่ ใกลเ้ วลาเรยี นแลว้ จงึ รบี ยําเทา้ เขา้ คลาส วันนไี มต่ อ้ งใชห้ อ้ ง
เขยี นแบบเพราะเรยี นวชิ าง่ายๆ ตวั เดยี วแลว้ ก็หมด ผมถอดรองเทา้ ไวต้ รงชนั วางหนา้ หอ้ ง ไดย้ นิ เสยี ง
เจอื ยแจว้ ของเพอื นรว่ มเมเจอรด์ งั ทะลปุ ระตอู อกมาดา้ นนอกก็นกึ ขาํ

ดว้ ยไมอ่ ยากเสยี เวลามากนักจงึ รบี หมนุ ลกู บดิ ประตเู ดนิ เขา้ ไปภายในทันที

“...!!”

แตก่ ารปรากฏตวั ของผมกลับทําใหเ้ พอื นหมดสนุก

ทกุ คนเหมอื นชะงกั อยกู่ บั ที หอ้ งทเี คยเสยี งดงั กอ่ นหนา้ เงยี บกรบิ จนรสู ้ กึ ขนลกุ ทกุ สายตาจดจอ้ งมา
ทผี ม บางคนถงึ กบั มองตังแตห่ ัวจรดเทา้ คลา้ ยกบั กําลังประเมนิ ราคา

รมิ ฝี ปากทเี กร็งจากการฉีกยมิ รสู ้ กึ เมอื ยขนึ มาซะอยา่ งนัน แตผ่ มก็ยงั ปันหนา้ ทําตอ่ พรอ้ มกบั กา้ วเทา้
ไปยังโตะ๊ เลคเชอรข์ องตวั เองทอี ยกู่ ลางบนั ไดสโลปของหอ้ ง

มนั เป็ นชว่ งเวลาทแี สนอดึ อดั จนรสู ้ กึ วา่ การถกู ธรณีสบู ลงพนื ยังจะรสู ้ กึ ดกี วา่ เพอื นหลายคนเรมิ
เปลยี นโฟกัสสายตาทจี ดจอ้ งผมกลับไปพดู คยุ และสนทนากบั คนในกลมุ่ ตอ่ และหา้ นาทตี อ่ มา
บรรยากาศอมึ ครมึ โดยรอบก็กลับมาครกึ ครนื อกี ครงั

เบาะทผี มนังประจําปกตจิ ะถกู ขนาบขา้ งดว้ ยไอเ้ นมและไอเ้ บน แตต่ อนนมี นั กลบั ถกู ทงิ ใหว้ า่ งเปลา่
ทังสองทเี พราะเจา้ ของโตะ๊ นันเลอื นไปนังเกอื บมมุ สดุ ของหอ้ ง กลายเป็ นผมทนี ังอยลู่ ําพังทา่ มกลาง
นสิ ติ มากมาย

“ทําไมไมน่ ังตรงนวี ะ” ผมถามคนในกลมุ่ ซงึ ทังหมดก็หันมามองกอ่ นคนทนี ังใกลผ้ มสดุ อยา่ งไอม้ อ
สจะตอบกลับมา

“เหมอื นเบาะมันเปือนน่ะเลยเวน้ ไว”้

“ก็ไมเ่ ปือนนะ” วา่ แลว้ ก็กม้ มองดทู เี บาะ ทําตัวโงเ่ หมอื นไมร่ อู ้ ะไรอยา่ งเคย

“เปื อน กอ่ นหนา้ มมี นั ทํานําหกใสอ่ ะ่ ”

“แลว้ อกี เบาะละ่ ”

“รสู ้ กึ แอรว์ ันนจี ะไมโ่ อเควะ่ ไมเ่ ย็นเลย”

“ไมเ่ ห็นเป็ นไร งันกขู ยบั มานังนะ”

“เฮย้ ไมต่ อ้ ง นังตรงนันของมงึ ไปเถอะ”

เราเคยมกี นั แปดคน นังโตะ๊ ทกี ็เรยี งกันไปจนสดุ แถว มาวันนเี หมอื นตวั เองกําลังถกู ตดั ขาดจากคนใน
กลมุ่ แมแ้ ตเ่ พอื นสนทิ ทเี คยตวั ตดิ กนั ราวกบั ปาทอ่ งโกอ๋ ยา่ งไอเ้ นมก็ยังทําเป็ นกม้ หนา้ กม้ ตาวาดรปู ลง
สมดุ สเก็ตช์ ไมค่ ดิ หันมามองกันแมแ้ ตเ่ สยี ว

ผมไมช่ อบการอยคู่ นเดยี ว มนั ทรมาน เลยพยายามหาคนคยุ ดว้ ย ซงึ หวยก็ไปออกตรงคนทนี ังดา้ น
หนา้ เห็นแกง๊ ของแกม้ พดู คยุ กันสนุกดเี ลยอยากมสี ว่ นรว่ ม ปกตเิ วลาผมขอแจมกบั กลมุ่ ไหนเขาก็ให ้
ความสนใจและยนิ ดอี ยเู่ สมอ วันนจี งึ อยากลองบา้ ง

ก็แคท่ ําเหมอื นเดมิ ...

“คยุ เรอื งอะไรกันอยู่ ขอรว่ มดว้ ยไดม้ ยั ” เป็ นเสยี ววนิ าทที ผี มถกู มองมาขนาดนี แตด่ ว้ ยความหนา้
ดา้ นหนา้ ทนเลยไมต่ อ้ งแครอ์ ะไรอกี ตอ่ ไป

“คยุ กันเรอื งแกอะ่ ” คําตอบนันทําเอาหัวใจเหมอื นโดนแทงไมห่ ยดุ

“เหรอ รเู ้ รอื งอะไรมาละ่ ”

“อนั นใี ชแ่ กมัย” มอื ถอื ถกู สง่ ขนึ มาไวใ้ นมอื ของผม ภาพทปี รากฏอยตู่ รงหนา้ คงไมใ่ ชใ่ ครอนื หนา้
เหมอื นซะขนาดนี ไมร่ วู ้ า่ มนั ถกู ปลอ่ ยมาเมอื ไหร่ แตห่ ลังจากทเี ลอื นดไู ปไดส้ กั พักผมก็หยดุ เพราะรปู
เหลา่ นันมมี ากเกนิ กวา่ จะนังดใู นเวลานไี ด ้

ภาพทปี ลอ่ ยออกมาเป็ นทกุ อริ ยิ าบถของผมสมัยมัธยมฯ ทํางานหามรงุ่ หามคําจนไมไ่ ดน้ อนเพอื หวงั
ใหต้ วั เองสบายขนึ อยา่ งนอ้ ยแคไ่ ดก้ นิ ขา้ วทกุ มอื และไดเ้ รยี นหนังสอื ก็ดใี จมากแลว้

“ใช่ นรี ปู เราเอง รังเกยี จเหรอ” ผมถามทังทยี งั คงยมิ อยู่
“เราไมไ่ ดร้ ังเกยี จคนจน”
“...”
“กแ็ คไ่ มเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมตอ้ งโกหก” แกม้ ควา้ โทรศพั ทจ์ ากมอื ของผม จากนันก็หันไปคยุ กับเพอื นตอ่
ดว้ ยหวั ขอ้ ใหม่ โดยไมแ่ ครเ์ ลยดว้ ยซาํ วา่ ผมจะรสู ้ กึ ยังไง
แกม้ เป็ นคนทใี จดที สี ดุ ในหอ้ งแลว้ เพราะตงั แตค่ บกนั มาก็ไมเ่ คยโกรธใครไดน้ านเลย สาํ หรับผมคง
เป็ นคนเดยี วทเี ธอยกเวน้ ทสี าํ คญั ...คนทังหอ้ งก็คงไมอ่ ยากคบหากบั ผมอกี แลว้
ไอเ้ นมตตี วั ออกหา่ ง เพอื นกลมุ่ ทสี นทิ ก็หัวเราะเยาะลับหลัง หรอื แมแ้ ตเ่ พอื นรว่ มหอ้ งก็ดเู หมอื นจะ
รับไมไ่ ดก้ บั สงิ ทที ําลงไป แตผ่ มยอมรบั ได ้ ในเมอื ความจรงิ ถกู เปิดเผยแลว้ ก็คงตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั มัน
“พวกมงึ รแู ้ ลว้ ใชม่ ยั ” ผมหันไปคยุ กับไอม้ อสทนี ังหา่ งออกไป มันใจวา่ เพอื นในกลมุ่ คงไดย้ นิ กนั ทกุ
คน
“รเู ้ รอื งอะไร” อกี ฝ่ ายตอบหนา้ ตาย
“เรอื งทกี โู กหก”
“มงึ โกหกเรอื งอะไรละ่ ”
“เรอื งครอบครัวและชาตกิ าํ เนดิ ของกู จรงิ ๆ กไู มใ่ ชล่ กู คนมเี งนิ หรอก”
“อา้ วเหรอ ฟังแลว้ จกุ เลย” คําพดู ทตี อบกลับมาเต็มไปดว้ ยอารมณป์ ระชดประชนั แตผ่ มก็ไมค่ ดิ
ใสใ่ จเพราะรวู ้ า่ พวกมนั กําลังโกรธอยู่
“ขอโทษนะ” อาจเป็ นคําเดยี วทพี ดู ไดใ้ นตอนนัน
“อมื ...”
คําตอบรับนันเหมอื นถกู พดู สง่ ๆ ผมไมร่ จู ้ ะคยุ อะไรตอ่ อกี นอกจากปลอ่ ยใหค้ วามเงยี บทําหนา้ ทขี อง
มนั ตอ่ ไป กระทังอาจารยเ์ ขา้ คลาสความเกร็งเครยี ดทเี กดิ ขนึ ก็คอ่ ยๆ ลดลง

นอ้ ยครังทเี ด็ก AR จะจดเลคเชอร์ สว่ นใหญเ่ ขา้ คลาสเพอื เชก็ ชอื หลังจากนันกน็ ังวาดรปู เลน่ เขยี
โทรศพั ท์ หรอื นอนเอาแรงจากการทําโปรเจ็กตย์ บิ ยอ่ ย ผมเองก็เหมอื นกัน ตอนนมี อื ถอื คงเป็ นสงิ เดยี ว
ทที ําใหต้ ัวเองผอ่ นคลายขนึ

มอื ถอื รนุ่ ใหมล่ า่ สดุ นเี ป็ นเงนิ ทภี าคจา่ ยมันดว้ ยตวั เอง หลังจากผมโกหกเรอื งเงนิ จากทางบา้ น
วา่ +อยากเก็บไวส้ ําหรับเรยี นตอ่ เมอื งนอกในอนาคต ดังนันคา่ ใชจ้ า่ ยทกุ อยา่ งคนตวั สงู เลยเต็มใจออก
ใหอ้ ยา่ งไมเ่ กยี งงอน นาฬกิ า กระเป๋ า เสอื ผา้ คา่ นํา คา่ ไฟ หรอื แมแ้ ตค่ า่ อนิ เทอรเ์ น็ต

เรอื งคา่ ใชจ้ า่ ยสาํ หรับการกนิ ผมก็ไมเ่ คยมปี ัญหา เพราะอาศยั วา่ ภาคไปกนิ ทไี หนเขาก็จะเป็ นฝ่ าย
ออกใหเ้ สมอ แถมในแตล่ ะเดอื นผมยังจะไดเ้ งนิ จากเขาสําหรับใชจ้ า่ ยเองดว้ ย ภาคไมเ่ คยสงสยั วา่
ทําไมผมถงึ ประหยัดเงนิ ขนาดนันสาํ หรับเรยี นเมอื งนอกทังทบี า้ นมเี งนิ มากมาย

อาจจะเป็ นเพราะวา่ ผมอา้ งอยตู่ ลอดวา่ อยากเตบิ โตและหาเงนิ ไดด้ ว้ ยตวั เองโดยไมค่ ดิ รบกวนทาง
บา้ น ภาคถงึ ไมร่ ะแคะระคายกับเรอื งดงั กลา่ วมาตลอดหนงึ ปี

ผมรวู ้ า่ ตวั เองแยแ่ คไ่ หน แตส่ งิ เดยี วทยี งั เป็ นความจรงิ อยกู่ ็คอื รัก ผมรักภาค...
มคี นโพสตข์ อ้ ความเกยี วกบั ผมลงโซเชยี ลมากมาย ถงึ แมไ้ มไ่ ดร้ ะบหุ รอื เจาะจงแตก่ ็พอเดาออก เพ
ราะไทมไ์ ลนใ์ นวนั ปกตมิ กั ไมม่ ขี อ้ ความสอ่ เสยี ดแบบนี

‘ทํายังไงเมอื รวู ้ า่ เพอื นชอบหลอกตัวเอง จะชว่ ยเขายังไงไดบ้ า้ ง’

เจา้ ของสเตตสั นเี ป็ นเพอื นผหู ้ ญงิ ในหอ้ งทผี มไมค่ อ่ ยสนทิ ดว้ ยเทา่ ไหร่ เขาเรยี นเกง่ ระดบั หัวกะทิ นัง
ดา้ นหนา้ หอ้ ง และทสี าํ คญั เป็ นประธานเมเจอรท์ มี อี ทิ ธพิ ลตอ่ คนอนื คอ่ นขา้ งมาก

ขอ้ ความนถี กู โพสตไ์ ปเมอื ครงึ ชวั โมงกอ่ น มคี นเขา้ ไปแสดงความเห็นมากมาย ซงึ แนน่ อนวา่ ผมคง
ไมส่ ามารถเลอื นผา่ นไปไดน้ อกจากกดเขา้ ไปอา่ นมนั ดว้ ยสองตาของตัวเอง ในเมอื ตงั ใจจะเผชญิ หนา้
แลว้ ก็คงตอ้ งทําใหส้ ดุ

‘กอ่ นอนื ยอมรบั ตัวเองใหไ้ ดก้ อ่ น หลอกตวั เองและคนอนื มานานเป็ นปีคดิ วา่ น่าจะมปี ัญหาทางจติ ’
‘ชว่ ยทําไม เขายังไมเ่ คยเห็นหัวเราเป็ นเพอื นเลยดว้ ยซาํ ’
‘ไมไ่ ดโ้ กรธทจี นนะ แตโ่ กรธทโี กหก’
‘ทําตัวน่าสมเพชวะ่ ถงึ วา่ หนา้ ตาไมส่ ามารถวัดระดบั ของจติ ใจ’
‘ดรามา่ กนั ทําไม ดคู นทมี งึ หว่ งกอ่ น โพสตร์ ปู ยมิ มคี วามสขุ 555555555’
‘ยมิ เพราะหลอกคนอนื ไดน้ านวา่ งนั เหอะ’
‘เดยี วอาจจะยมิ ไมอ่ อกแลว้ เพราะโดนผัวทงิ ’

ปากของผมเรมิ กระตกุ มอื ทจี ับโทรศพั ทอ์ ยสู่ นั เทาขนึ มาซะดอื ๆ ประโยครา้ ยๆ พวกนันถงึ จะไม่
ไดย้ นิ กบั หแู ตก่ เ็ ห็นกบั ตา มนั เจ็บลกึ ๆ ในความรูส้ กึ แตพ่ ดู ออกไปไมไ่ ด ้ ดา่ ไมไ่ ด ้ หรอื แมแ้ ตโ่ อกาสให ้
พดู แกต้ วั ก็ยงั ไมม่ ี เพราะไมม่ ใี ครคดิ จะถามเลยสกั คน

ทกุ คนตดั สนิ ผมไปแลว้ นันคอื ตอนจบของเรอื งนี

นเี ป็ นเพยี งไมก่ ขี อ้ ความทปี รากฏใหเ้ ห็นบนหนา้ ไทมไ์ ลน์ ยังมขี อ้ ความอกี มากทถี กู พมิ พข์ นึ โดยไม่
ไดพ้ าดพงิ มาถงึ ผม แตเ่ ราตา่ งรกู ้ นั ดวี า่ หมายถงึ ใคร

ยงั ไมน่ ับรวมภาพทผี มเพงิ โพสตไ์ ป แน่นอนวา่ ยังไงก็ตอ้ งอา่ นใหห้ ายคา้ งคา

‘น่ารักมากกกกก??’
‘เทยี วเมกาเมอื ไหรอ่ ยา่ ลมื ถา่ ยหนา้ ยมิ แบบนมี าอวดกนั นะ จบุ๊ ๆ’
‘แฟนพภี าค’
‘@Paweena Mekmee คนนีไง’
‘สตรอง สตรอง’
‘เด็กถาปัตยน์ จี นิ ตนาการเกง่ ทกุ คนป้ะ’
‘อยา่ พาดพงิ คณะครับ คนเราไมเ่ หมอื นกัน’

ปกตผิ มจะตอบทกุ คอมเมนตท์ แี สดงความคดิ เห็น แตต่ อนนคี งทําไดแ้ คไ่ ลกท์ กุ ขอ้ ความเป็ นการรับรู ้
ซงึ แน่นอนวา่ ผมไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ชอบหรอก อยากรอ้ งไหเ้ ลยดว้ ยซาํ แตน่ ําตาก็คงไมม่ คี า่ พอใหใ้ ครสงสาร
หนําซาํ อาจเหยยี บยําใหจ้ มดนิ มากกวา่ เดมิ

ไดแ้ ตเ่ ก็บความรสู ้ กึ ทกุ อยา่ งเอาไวแ้ ลว้ ไมค่ ดิ จะระบายมันออกมา

การเรยี นการสอนในวันนไี มม่ คี วามสนุกเลยสกั นดิ ผมจมจอ่ มกับเรอื งแยๆ่ ทถี าโถมเขา้ มารว่ มชวั โมง
คลา้ ยกบั กําลังหายใจทงิ ไปเฉยๆ โลกเหมอื นถกู สบู ความสขุ ออกไปจนไมเ่ หลอื ตกคา้ งไวใ้ นใจ มเี พยี ง
คนรอบขา้ งทดี จู ะมคี วามสขุ กบั การซบุ ซบิ เรอื งของผมเพยี งเทา่ นัน

มนั เป็ นความเจ็บปวดลกึ ๆ ซงึ ไมส่ ามารถสลัดมนั ออกได ้ แตก่ ารอยโู่ ดดเดยี วกท็ ําใหช้ วี ติ ลําบากได ้
เหมอื นกนั ดงั นันผมจงึ ตอ้ งทาํ ตวั หนา้ ดา้ นหนา้ ทนยดึ เหนยี วความสมั พันธท์ พี รอ้ มจะขาดอยรู่ อมรอ่ นี
เอาไว ้

“เลกิ เรยี นกนิ ขา้ วทตี กึ ไหนดวี ะ” เพอื นเรมิ ทยอยเดนิ ออกจากหอ้ ง ผมเหน็ เพอื นกลมุ่ ตวั เองลกุ ขนึ ยนื
พลางเอย่ ถามความเห็นเหมอื นทกุ ครัง

“ตกึ วศิ วะมัย” ไอร้ ัฐ หนงึ ในสมาชกิ กลมุ่ เสนอ

“ไมเ่ อาดกี วา่ วะ่ แดกบอ่ ยเกนิ ”

“ตกึ บญั ชเี ถอะ”

“ก็ดนี ะ สาวแจม่ ดว้ ย”

“ไมเ่ อา เราอยากกนิ ขา้ วทตี กึ วศิ วะ เพราะรา้ นป้าหลวยอรอ่ ยทสี ดุ ” ฟากผหู ้ ญงิ กเ็ ถยี งจนคอแทบเป็ น
เอ็น รดู ้ วี า่ ทนี ันคงมอี าหารตาหรอื หนุ่มหลอ่ ลํามาใหน้ ังมองระหวา่ งกนิ ขา้ วอกี เพยี บ

หลายคนเรมิ หลายความเห็น แตน่ านเขา้ ก็ไมไ่ ดข้ อ้ สรปุ กนั สกั ที ผมจงึ ยนื ขอ้ เสนอบา้ ง

“ตกึ บรหิ ารก็ไดน้ ะ”

ลกึ ๆ ก็แอบอยากเจอภาคดว้ ย เวลานคี งพักเทยี งแลว้ เหมอื นกัน

“มงึ วา่ ยังไงไอเ้ นม”

“กนิ ทคี ณะเถอะวะ่ วันนกี ไู มอ่ ยากเดนิ ไปกนิ ไกลๆ” ประโยคนันเหมอื นยตุ ทิ กุ ความเห็นไดช้ ะงัก
หลายคนพยักหนา้ เห็นดว้ ย ผมเองก็ไมม่ อี ะไรจะคดั คา้ นจงึ เลอื กควา้ กระเป๋ าเดนิ ตามหลังเพอื นเป็ นคน
สดุ ทา้ ย แตส่ องเทา้ ก็เป็ นอนั หยดุ ชะงักกะทันหัน เมอื คนทยี นื อยหู่ นา้ สดุ หันกลับมามอง ดว้ ยความ
สงสยั ผมเลยเอย่ ถามออกไป

“หยดุ เดนิ ทําไมวะ หวิ ขา้ วแลว้ รบี ไปกนั ”

“เฮย้ โทษนะวนิ ท”์

“...”

“แตก่ ไู มไ่ ดช้ วนมงึ วะ่ ”

“...!” ผมยนื นงิ คลา้ ยโดนกําปันหนักๆ ทบุ ลงทหี ัวอยา่ งแรงจนไมส่ ามารถตอบโตก้ ลับได ้

ไอเ้ นมไมค่ ดิ ใสใ่ จดว้ ยซําวา่ ประโยคทเุ รศนจี ะทําใหค้ นฟังเจ็บแคไ่ หน เพราะมันแคพ่ ดู แลว้ ก็เดนิ
หนา้ ตอ่ ไปพรอ้ มกับเพอื นในกลมุ่ ทคี รังหนงึ เราก็เคยสนทิ กนั คําวา่ ‘ไมไ่ ดช้ วน’ บาดลกึ ลงไปในความ
รสู ้ กึ เจ็บ...แตท่ ําอะไรไมไ่ ดน้ อกจากยอมรับมัน

ก็แคก่ ม้ หนา้ กม้ ตาทําทกุ อยา่ งใหเ้ หมอื นเดมิ แมจ้ ะไมเ่ หลอื ใครแลว้ ก็ตาม

ถงึ แมห้ ลายอยา่ งจะเปลยี นไปอยา่ งรวดเร็ว แตก่ ็คงมบี างอยา่ งทยี งั เหมอื นเดมิ อยบู่ า้ ง อยา่ งเชน่ ขา้ ว
คณะทยี ังใหป้ รมิ าณเทา่ เดมิ และอรอ่ ยไมเ่ ปลยี นแปลง เหตผุ ลนพี อจะปลอบใจตวั เองไดม้ ัย ผมถามตวั
เองซําๆ แตก่ ็ไมไ่ ดร้ ับคําตอบ

นอกจากลากเทา้ ลงจากตกึ ตรงดงิ ไปยังศนู ยอ์ าหารใตถ้ นุ คณะ แมจ้ ะทําถกู ตอ้ งทกุ ขนั ตอน ไมแ่ มแ้ ต่
จะเดนิ ไปแซงควิ ของใครแตผ่ มก็มกั จะไดร้ ับสายตาบางอยา่ งจากคนรอบขา้ งเสมอ

หลังซอื ขา้ วราดแกงมาก็ตอ้ งเรมิ มองหาทนี ัง เห็นพวกไอเ้ นมนังหา่ งออกไปไมไ่ กลนักสองขาก็
ทําทา่ จะเดนิ ตามไปเหมอื นทกุ ที แตป่ ระโยคกอ่ นหนา้ ทเี หมอื นเป็ นการผลักไสก็ทําใหผ้ มตอ้ งกลับมา
คดิ ทบทวนอกี ครัง จากนันกเ็ บยี งวถิ ที างเดนิ ไปอกี ทาง

ตรงมมุ ตกึ ยังมโี ต๊ะตวั ยาววา่ งอยู่ ผมไมร่ อชา้ กา้ วเทา้ ไปตรงจดุ นัน วางจานขา้ วกบั กระเป๋ าลง แลว้
เดนิ ไปตอ่ ควิ ซอื นํา ไมค่ ดิ วา่ กลับมาอกี ทผี มจะมเี พอื นรว่ มโตะ๊ เป็ นรนุ่ พปี ีสาม IA หรอื สายอนิ ทเี รยี กํา
ลังนังกนิ ขา้ วและพดู คยุ อยา่ งออกรสออกชาตกิ นั อยู่

“อา้ วพๆี สวัสดคี รับ” ผมยกมอื ไหวท้ ันทที เี ดนิ มาถงึ โตะ๊ ทกุ คนหันมามองผมเป็ นจุดเดยี วพรอ้ มกับ
สง่ ยมิ มาให ้

ใหเ้ ดา ก็คงไมม่ ใี ครคดิ วา่ จานขา้ วทวี างจองไวแ้ ตแ่ รกจะเป็ นของผม ซงึ ก็ชว่ ยไมไ่ ดเ้ พราะผมไมไ่ ด ้
บงั คับใหใ้ ครมานัง คดิ ไดเ้ ทา่ นันกแ็ ทรกตวั ลงไปบนเกา้ อี หยบิ ชอ้ นกับสอ้ มขนึ มาตกั ขา้ วใสป่ ากไป
เรอื ยๆ แตก่ ็ไมว่ ายชวนคนรอบขา้ งพดู คยุ เพอื ทําลายความอดึ อดั ทเี กดิ ขนึ ไปพลางๆ

“เร็วๆ นกี จ็ ะมงี านคณะแลว้ ใหผ้ มชว่ ยอะไรบอกไดเ้ ลยนะ”

“...” ไมม่ เี สยี งใดตอบกลับมา นอกจากเสยี งของชอ้ นกับสอ้ มทกี ระทบกนั เป็ นครังคราวจากรนุ่ พี
กลมุ่ ใหญ่

“ปีทแี ลว้ สนกุ มากจรงิ ๆ ปีนคี ดิ วา่ Architect Market ตอ้ งไดร้ ับการตอบรับดแี น่ๆ” พดู ไปก็ยมิ ไป มี
หันไปมองคนเคยี งขา้ งบา้ งแตก่ ็พบวา่ คนทอี ยากคยุ ดว้ ยกําลังกม้ หนา้ กม้ ตาไถโทรศพั ทม์ อื ถอื อยู่

คงไมว่ า่ งคยุ กันจรงิ นันแหละ ไมเ่ ป็ นไร...

“ตอนแรกก็คดิ ไวว้ า่ จะโชวโ์ ฟลค์ ซองกบั เพอื นดมี ยั หรอื จะเปิดซมุ ้ ขายภาพด”ี

“...”

“แตค่ ดิ วา่ ถา้ ขายภาพก็หาเงนิ เขา้ คณะไดเ้ หมอื นกัน”

กลายเป็ นผมทพี ดู อยคู่ นเดยี ว จวบจนคนขา้ งๆ เรมิ ลกุ ออกจากทนี ังพรอ้ มสมั ภาระในมอื เขาทยอย
เดนิ ออกไปทลี ะคนสองคนกระทังวนิ าทสี ดุ ทา้ ย...เหลอื ผมคนเดยี วทนี ังอยจู่ ดุ เดมิ

“ถา้ ขายภาพพวี า่ จะมคี นซอื ภาพของผมมัย”

“...”

“พวี า่ จะมคี นยอมรบั ฝีมอื ของผมหรอื เปลา่ ”

“...”

“แลว้ พคี ดิ วา่ สดุ ทา้ ยแลว้ จะมคี นยอมรบั ตวั ตนของผมไดจ้ รงิ เหรอ”

คําถามนไี มม่ คี ําตอบ แตเ่ มอื เงยหนา้ จากจานขา้ วขนึ มามองโดยรอบผมก็ไดร้ คู ้ วามจรงิ โลกยงั
วนุ่ วายเหมอื นเดมิ มแี ตผ่ มทกี าํ ลังโดดเดยี ว นคี งเป็ นคําตอบไดแ้ ลว้ วา่ ...ไมม่ ใี ครบนโลกใบนยี อมรับผม
ทเี ป็ นผมไดจ้ รงิ ๆ

ไมม่ ใี ครในโลกทยี อมรับเด็กกําพรา้ อยา่ งวนิ ท์ ทกุ คนรจู ้ ักแคว่ นิ ทท์ เี ป็ นลกู คณุ หนู รํารวย ใชข้ อง
แพงๆ และมคี วามรักดๆี คนนันตา่ งหาก

คนอนื จะไปรอู ้ ะไรเพราะเกดิ มามที กุ อยา่ งโดยไมต่ อ้ งดนิ รนหรอื พยายาม ไมต่ อ้ งอดอยากถงึ ขนาด
กนิ ขา้ วบดู ๆ ทแี มบ่ ญุ ธรรมโยนทงิ ในถังขยะ ไมต่ อ้ งโหยหาความอบอนุ่ ทนนอนหนาวสนั อยใู่ นหอ้ งเกบ็
ของคบั แคบเพราะแคเ่ กดิ มาก็รจู ้ กั แตก่ ารไดร้ บั ผมก็แคไ่ มอ่ ยากกลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ มนั ผดิ ขนาด
นันเลยเหรอ

ถา้ รวู ้ า่ เกดิ มาชวี ติ ตอ้ งเป็ นแบบนี ผมกไ็ มอ่ ยากเกดิ มาหรอก

คนทไี มเ่ คยถกู ทงิ ขวา้ งจะไปรอู ้ ะไร

ผมปลอ่ ยใหต้ วั เองคอ่ ยๆ จมจ่อมกับปมดอ้ ยในอดตี นานนับชวั โมง ทกุ ครังทตี กั ขา้ วเขา้ ปาก ผมมอง
เห็นชว่ งเวลายากลําบากสมัยเด็กมากมาย เมอื กอ่ นไมเ่ คยไดก้ นิ อาหารอรอ่ ยและอมิ ทอ้ งแบบนี วนั นี
ไดร้ ับรรู ้ สชาตถิ งึ เขา้ ใจวา่ ผมจะไมม่ ที างกลับไปเป็ นเหมอื นวันนันอกี

นสิ ยั ของผมคอ่ ยๆ ถกู หลอ่ หลอมตามกาลเวลา ผมไมเ่ คยกนิ ขา้ วเหลอื ทงิ ไวใ้ นจาน เกลยี ดหอ้ งเก็บ
ของ เขด็ ขยาดฝันรา้ ย และหมกมนุ่ กบั การทําอะไรบางอยา่ งซาํ ไปซาํ มา

ชอบวาดภาพสงิ ทตี วั เองตอ้ งการในการกระดาษ อา่ นหนังสอื เลม่ เดมิ ซาํ ๆ เพราะหลงรักมัน หลาย
อยา่ งยงั คงเป็ นสงิ ทผี มยดึ ตดิ และไมส่ ามารถสลัดมนั ออกไปได ้ ภาคกเ็ ป็ นหนงึ ในนัน ผมตกหลมุ
รัก...คนเดมิ ซาํ ๆ จนโงหวั ไมข่ นึ

“ไอเ้ นม” รา่ งของผมเกอื บปะทะเขา้ กบั คนตรงหนา้ หลังจากตังทา่ วา่ จะเอาจานมาเก็บตรงซงิ ก์ ดที ี
อกี ฝ่ ายเบยี งตัวหลบไดก้ อ่ นเราถงึ ไมเ่ ดนิ ชนกนั จนลม้ คะมําอยา่ งทคี ดิ

“ไมต่ อ้ งกลัววา่ กจู ะชนหรอก ตัวมงึ กยู ังไมอ่ ยากเฉยี ดเขา้ ใกลด้ ว้ ยซํา”

“มงึ เกลยี ดอะไรกนู ักหนาวะ”

“จนตอนนกี ็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอกี เหรอ” คนทเี คยเป็ นเพอื นสนทิ ตอบกลบั หว้ นๆ มันคงพรอ้ มจะตดั ขาดผม
ไปแลว้ จรงิ ๆ เพราะแมแ้ ตห่ นา้ แมง่ ยงั ไมอ่ ยากมอง

“มงึ โกรธกเู รอื งทผี า่ นมาก็พอเขา้ ใจ แตจ่ ะใหท้ ํายังไงมงึ ถงึ จะกลับมาเป็ นเหมอื นเดมิ ”

“มันกลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ ไดเ้ หรอวะ ในเมอื ตวั มงึ เองยังไมเ่ หมอื นเดมิ เลย”

“หมายความวา่ ไง”

“ก็ฐานะและชวี ติ ทผี า่ นมาของมงึ ไง นนี สิ ยั ก็เปลยี นดว้ ยใชม่ ยั ” ผมกําหมัดแน่น ขม่ ความรสู ้ กึ ตวั เอง
ไมใ่ หถ้ ลาเขา้ ไปตนั หนา้ อกี ฝ่ ายสดุ ความสามารถ

“ทําไม มงึ นกึ เสยี ใจเหรอทสี ดุ ทา้ ยกกู ็ไมเ่ หมอื นมงึ ” ทังทพี ยายามเป็ นเหมอื นมงึ มานานนับปี
พยายามจนบางครังก็รสู ้ กึ ไรค้ า่

“ไมม่ คี นบนโลกนอี ยากมตี วั กอ๊ ปปีเป็ นของตวั เองหรอก แตก่ ็ยงั โชคดที สี ดุ ทา้ ยมงึ ก็ลม้ เหลวในการ
เป็ นก”ู

“...”

“พอเหอะวะ่ แมง่ ไมเ่ วริ ค์ หรอก”

“กกู ห็ ยดุ แลว้ แคม่ งึ กบั เพอื นใหโ้ อกาส”

“กบั คนอนื ไมร่ หู ้ รอก แตก่ บั กโู อกาสมันหมดลงตังแตม่ งึ เลอื กจะโกหกแลว้ ไอว้ นิ ท”์

“ถา้ งันก็ตา่ งคนตา่ งอยเู่ ถอะ” ในเมอื ไมม่ โี อกาสสาํ หรับการแกต้ วั ผมก็ไมท่ นเหนอื ยทตี อ้ งตามขอ
ความเห็นใจอกี แลว้

ก็แคค่ นทเี คยสนทิ ถา้ ไมม่ มี นั ผมก็อยไู่ ด ้

“กตู า่ งคนตา่ งอยกู่ บั มงึ แน่ ไมต่ อ้ งหว่ งหรอก”

“เลกิ ยงุ่ กบั ภาคดว้ ย” รอยยมิ หยันจากคนตรงหนา้ ทําใหผ้ มนกึ ชงั

“มงึ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นจดุ ทกี ตู อ้ งยอมในเรอื งนนี ะ”

“กรู ักภาคมาก”

“ออื ”

“กกู ็แคไ่ มอ่ ยากเสยี เขาไป หวังวา่ มงึ จะเขา้ ใจ”

“ไอว้ นิ ทฟ์ ังกนู ะ” เทา้ ทังสองขา้ งขยับเขา้ มาใกลม้ ากขนึ “กเู คยสญู เสยี ไอภ้ าคใหม้ งึ เพราะคําวา่
เพอื น แตว่ ันนกี ไู มจ่ ําเป็ นตอ้ งทําแบบนันแลว้ ”

“...”

“เพราะมงึ ไมใ่ ชเ่ พอื นก”ู

ความกลัวทเี กดิ ขนึ ภายในจติ ใจคอ่ ยๆ ทวขี นึ หลังไดย้ นิ ประโยคเย็นเยยี บของอดตี เพอื นสนทิ ไอ ้
เนมเป็ นคนรักใครรักจรงิ ขณะเดยี วกนั เมอื มันไดเ้ กลยี ดแลว้ ก็ไมอ่ ยากจนิ ตนาการเลยวา่ คนคนนันตอ้ ง
เจอกบั ความเลวรา้ ยแบบไหน ดงั นันหลังพักเทยี งซงึ ไมม่ ตี างรางเรยี นตอ่ ผมจงึ ตังใจไปหาคนตัวสงู ที
คณะทันที

ระยะทางจากตกึ สถาปัตยฯ์ ไปคณะบรหิ ารหา่ งกนั คนละฟากของมหา’ลัย แตน่ ันไมใ่ ชป่ ัญหา
เนอื งจากผมเดนิ ไปหาเขาเป็ นประจําอยแู่ ลว้ ระหวา่ งทางก็ไมล่ มื ตอ่ สายหาภาคไปดว้ ย แมจ้ ะรวู ้ า่
สดุ ทา้ ยเขาจะไมร่ ับกต็ าม

ผมนังรออยหู่ นา้ หอ้ งเรยี นวชิ าการตลาดของเขาอยา่ งเงยี บๆ ราวชวั โมงกวา่ ๆ เสยี งเปิดประตกู ็ดงั ขนึ

แกรก๊ !

นสิ ติ หลายคนเดนิ กรอู อกมาดา้ นนอกราวกบั มดแตกรัง บางคนมสี หี นา้ เปลยี นไปเมอื สงั เกตเห็นผมที
ยนื อยหู่ นา้ หอ้ ง โชคยังดที ไี มม่ ใี ครถลาเขา้ มากระชากคอเสอื หรอื ดา่ ออกมาใหไ้ ดย้ นิ จนรสู ้ กึ แย่ เขาแค่
มอง แลว้ ก็เดนิ จากไป รอคอยก็แตใ่ ครบางคนทยี งั ไมม่ วี แี วววา่ จะโผลม่ าอยา่ งใจจดจอ่ เทา่ นัน

และสดุ ทา้ ยความหวังของผมก็สนิ สดุ ลง เมอื กลมุ่ เพอื นสนทิ ของคนตัวสงู เดนิ ออกมาจากหอ้ งจน
ครบ โดยมภี าคเดนิ ออกมาเป็ นคนสดุ ทา้ ย

“มงึ มาทนี ที ําไม”
แปลกดี คนรักทไี มเ่ คยหยาบคายใสก่ นั ตลอดหนงึ ปีเปลยี นไปมากขนาดนเี ลยเหรอ

แน่นอนวา่ คําพดู ของภาคทําใหผ้ มเจ็บ แตม่ นั ก็ไมม่ ากพอเทา่ กบั ความหนา้ ดา้ นหนา้ ทนทจี ะเผชญิ
หนา้ ของผมในตอนนี

“พอดรี วู ้ า่ ภาคเลกิ เรยี นก็เลยแวะมาหา” เหมอื นทกุ ครังทมี กั ทําไง
เจา้ ตวั ดไู มย่ นิ ดยี นิ รา้ ยกบั สงิ ทไี ดย้ นิ นัก ใบหนา้ หลอ่ เหลามองตรง ไม่มแี มแ้ ตร่ อยยมิ หรอื คําพดู ใด
สง่ มาใหอ้ กี ผมเลยยมิ ใหเ้ ขา ยมิ ทไี มไ่ ดป้ ันแตง่ เหมอื นทที ํากบั เพอื นคนอนื ๆ

อยา่ งนอ้ ยก็ยงั มคี วามหวัง วา่ จะไดร้ ับโอกาสใหแ้ กต้ วั
“เรา...ออกไปคยุ กันทอี นื มัย ตรงนอี าจจะรบกวนเพอื นของภาค” ผมยนื ขอ้ เสนอ ซงึ ก็ไดร้ ับคําตอบ
ทรี วดเร็วโดยไมต่ อ้ งประมวลผล

“อยตู่ รงนแี หละดแี ลว้ เพราะกรู สู ้ กึ อายทตี อ้ งเดนิ กบั มงึ ”

“คอื ถา้ เป็ นเรอื งนันวนิ ทอ์ ธบิ ายไดน้ ะ วนิ ทไ์ มไ่ ดอ้ ยากโกหกภาค ความจรงิ แลว้ ...”

“เก็บของออกหอ้ งกแู ลว้ หรอื ยัง” ไมท่ ันพดู จบประโยคอกี ฝ่ ายก็สวนกลับมาทันที เราคบกนั มานาน
ไมใ่ ชเ่ หรอ และเขาคงรดู ้ วี า่ ตอ่ ใหต้ ายยังไงผมก็ไมม่ ที างไป

“ยะ...ยัง และวนิ ทค์ ดิ วา่ วนิ ทจ์ ะอยตู่ อ่ ”

“ไลก่ ็ไมไ่ ป หนา้ ดา้ นหนา้ ทนฉบิ หาย” ประโยคนดี งั มาจากกลมุ่ เพอื นของคนตัวสงู และผมก็ไมค่ ดิ
เกบ็ มาใสใ่ จเพราะตอนนกี ารปรับความเขา้ ใจกบั คนตรงหนา้ สําคญั ทสี ดุ

“เรอื งโกหกทผี า่ นมามันอาจจะรา้ ยแรงมาก แตก่ บั เรอื งทรี ักภาควนิ ทไ์ มเ่ คยโกหกนะ”

นอี าจเป็ นเหตผุ ลเพยี งขอ้ เดยี วทผี มยอมรับวา่ มันคอื ความจรงิ

“ห!ึ อยา่ งนถี า้ กโู กหกวา่ รกั มงึ มงึ กเ็ ชอื เหรอ”

“...”

“กไู มไ่ ดร้ ักมงึ ก็แคอ่ ยากไดต้ วั มงึ ทเี ป็ นตัวแทนเพอื นสนทิ ของมงึ เทา่ นัน”

“ไมเ่ ป็ นไร วนิ ทเ์ ป็ นตัวแทนใหไ้ ด”้

“มงึ จะทนทําไปทําไม ในเมอื ไอเ้ นมก็อยตู่ รงนแี ลว้ ” กายสงู เดนิ กระแทกไหลข่ องผมอยา่ งแรงกอ่ น
จะตรงดงิ ไปหาใครบางคนทกี าํ ลังเดนิ เขา้ มา

ไอเ้ นม

พอตงั ทา่ จะเดนิ ตามอกี ฝ่ ายไป สองเทา้ ก็เป็ นอนั หยดุ ชะงกั เมอื เพอื นกลมุ่ ของภาคยดึ ไหลข่ องผม
เอาไวซ้ ะกอ่ น

“จะทําอะไร”

“งดเสอื กไดแ้ ลว้ มัง ทตี รงนันไมใ่ ชข่ องมงึ ”

“แลว้ มนั เกยี วอะไรกบั พวกมงึ วะ”

“กเ็ กยี วทเี ป็ นเพอื นไอภ้ าคไง” เสยี ววนิ าทผี มถกู ผลักตดิ กบั ประตอู ยา่ งแรงจนกระดกู สนั หลังเสยี ด
รา้ ว แตส่ องตายังคงไมห่ ยดุ จอ้ งรา่ งสงู ทเี ดนิ หา่ งออกไปเรอื ยๆ กบั ใครอกี คน

“ภาค! ภาค!”

“มงึ จะแดกปากทําเหยี ไร”

“ปลอ่ ยกไู อส้ ดั ” มอื หนาควา้ เขา้ มาทคี ออยา่ งรวดเร็ว กอ่ นออกแรงดนั รา่ งของผมเขา้ ไปภายใน
หอ้ งเรยี นซงึ ปราศจากผคู ้ น

ไอว้ รี เ์ ป็ นคนล็อกประตู ไอเ้ มธกําลังบบี คอของผมเหมอื นจะเขน่ ฆา่ ขณะทไี อธ้ าน นนท์ และจณิ ณ์
ชว่ ยกนั จบั แขนและขาผมเอาไวไ้ มใ่ หต้ อ่ ตา้ น

“อะแค็กๆ” ความเจ็บชาแผซ่ า่ นทัวรขู มุ ขน ลมหายใจเรมิ ตดิ ขดั ขนึ เรอื ยๆ จนตอ้ งหายใจทางปาก
เป็ นการเอาตัวรอด นําตามากมายไหลลงมาอยา่ งควบคมุ ไมอ่ ยู่ ผมดนิ ขลกุ ขลักอยนู่ านสดุ ทา้ ยก็ยอม
แพใ้ หก้ บั คนหมมู่ าก

ดที อี กี ฝ่ ายยังปรานอี ยู่ เมอื เห็นวา่ ผมแนน่ งิ มนั ก็ปลอ่ ยมอื ทงิ ใหร้ ่างกายทแี ทบไมเ่ หลอื เรยี วแรงนลี ม้
พับลงกับพนื อยา่ งหมดสภาพ ผมไอโขลกออกมาอย่างหนัก หอบหายใจสดู ออกซเิ จนเขา้ ปอดถี
กระชนั รอกระทงั อาการดขี นึ ถงึ ไดเ้ คน้ เสยี งถามคนทยี นื อยเู่ หนอื หัวอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ

“ทําไม...ทําไมตอ้ งทํากบั กขู นาดนีวะ กไู ปทําอะไรใหพ้ วกมงึ เหรอ” สายตายังคงพร่าเลอื นเต็มแก่
มองไมเ่ ห็นแมแ้ ตส่ หี นา้ ของคนทกี ําลังจอ้ งมอง

“กตู อ้ งสาธยายใหฟ้ ังเป็ นบญุ อกี สนิ ะ งนั ฟังใหด้ ี หนงึ มงึ หลอกเพอื นกู หลอกใหเ้ สยี ทังเงนิ และ
เวลา” เสยี งของไอเ้ มธ ผมจําไดด้ จี นฝังเขา้ ไปในหวั

“...”
“สองพวกกไู มช่ อบเสยี หนา้ มงึ คดิ มยั วา่ คนทคี ณะจะคดิ ยังไงตอนทรี วู ้ า่ กโู ดนหลอกใหค้ บกบั คน
อยา่ งมงึ เป็ นเพอื น”
“...”
“สามกเู กลยี ดฉบิ หายกบั ไอพ้ วกชอบลมื กําพดื ตวั เอง หวังเกาะคนอนื ปีนป่ ายขนึ ไปสงู ๆ โดยทตี วั เอง
แทบไมพ่ ยายามอะไรเลยดว้ ยซาํ ”
“...”
“และขอ้ สดุ ทา้ ย มงึ ทําใหไ้ อเ้ นมเสยี ใจ”
ผมเงยหนา้ มองเจา้ ของคําพดู ดว้ ยความรสู ้ กึ ยากจะอธบิ าย ไอเ้ นมอกี แลว้ เหรอ ทําไมทกุ ครังทภี าค
หรอื เพอื นของภาคพดู ถงึ ผมจะตอ้ งมไี อเ้ นมเขา้ มาเกยี วขอ้ งดว้ ยตลอด
“แลว้ มนั เกยี วอะไรกบั พวกมงึ วะ กทู ํามนั เสยี ใจแลว้ พวกมงึ เป็ นเดอื ดเป็ นรอ้ นอะไรนักหนา”
“ไมเ่ กยี วไดไ้ งวะในเมอื ไอภ้ าคชอบไอเ้ นม และมงึ เป็ นคนเดยี วทที ําใหไ้ อเ้ นมปฏเิ สธทจี ะคบกับ
เพอื นกู นานนับปีทมี นั ทนฝืน มงึ คดิ วา่ เพอื นอยา่ งกจู ะไมเ่ ขา้ ใจเหรอวะ”
“ไม่ ภาคไมไ่ ดฝ้ ื น ภาครักก”ู ภาคบอกตลอดว่ารกั ...
ผมยังจําได ้ หนงึ ปีทคี บกนั มาแมไ้ มย่ าวนานมากแตก่ ็เป็ นเวลาทคี นเราไมจ่ ําเป็ นตอ้ งฝืนขนาดนี เรา
อยกู่ นั ดว้ ยความเขา้ ใจ
“ไอภ้ าคมันกบ็ อกไปแลว้ นหี วา่ วา่ ทมี นั ยอมทนอยกู่ บั มงึ เพราะสดุ ทา้ ยมันจะไดอ้ ยใู่ กลก้ บั ไอเ้ นมจํา
ใสห่ ัวไวส้ วิ ะ”
“มงึ จะไปรอู ้ ะไร...” ปากพดู แตส่ องมอื ก็พยายามยันพนื เพอื ลกุ ขนึ ยนื อกี ครัง
ผมไดย้ นิ เสยี งหัวเราะหยันดงั ขนึ มาเป็ นครังคราว นเี หรอเพอื นทคี รังหนงึ เคยพดู ดดี ว้ ยกนั สดุ ทา้ ย
เราตา่ งก็ใสห่ นา้ กากเขา้ หากนั ทงั นันแหละ มอี ะไรทเี ป็ นความจรงิ บา้ ง
ผมไมไ่ ดเ้ ป็ นคนเดยี วทโี กหก พวกแมง่ นกี ็ไมต่ า่ งกนั แสรง้ ทําดี พดู ดี แตล่ กึ ๆ ก็เกลยี ดเขา้ ไส ้
“หลบ กจู ะไปหาภาค”