ร้ายเดียงสา

“ทนี เี ขา้ ใจหรอื ยัง เลกิ โง่สกั ทไี อภ้ าค!”
หขู องผมคลา้ ยจะดับ จับประเด็นอะไรหลังจากนันไมไ่ ดอ้ กี เลย
ความลับทเี พอื นปกปิดเอาไว ้ รวมถงึ การกระทําแยๆ่ ทไี อว้ นิ ทเ์ คยทํา วันนถี งึ เพงิ เขา้ ใจอยา่ งแจม่
ชดั เพอื นผมไมไ่ ดเ้ ลว
แตเ่ ป็ นไอว้ นิ ทต์ า่ งหากทที ําตัวเอง

ภวนิ ท.์ ..
ผมลมื ตาขนึ มาบนเตยี ง รอบกายกรนุ่ ไปดว้ ยกลนิ ฉุนของยาจนรสู ้ กึ เวยี นหัว หอ้ งสเี หลยี มสขี าววา่ ง
เปลา่ ปราศจากผคู ้ น ผมพยายามดงึ สตกิ ลับมา ใชเ้ วลาอยนู่ านกวา่ จะทบทวนเรอื งราวทเี พงิ เกดิ ขนึ ได ้
หมด
นาฬกิ าตรงฝาผนังบอกว่าเวลานเี ป็ นชว่ งเทยี งวนั ผมคงนอนไปหลายชวั โมงแลว้ ตงั แตเ่ กดิ เรอื ง จํา
ไดว้ า่ ภาคเป็ นคนพาผมมาสง่ ทโี รงพยาบาล หากแตต่ อนน.ี ..เจา้ ตวั กลบั ไมอ่ ยแู่ ลว้
รา่ งกายของผมชาดกิ แขนและขาไมม่ แี รงแมแ้ ตจ่ ะยกขนึ ทําไดแ้ คน่ อนนงิ ๆ อยบู่ นเตยี งเพยี งอยา่ ง
เดยี ว
ไมน่ านพยาบาลก็เดนิ เขา้ มาตรวจอาการ เธอบอกวา่ ผมไมเ่ ป็ นอะไรมากแคร่ า่ งกายบอบเชา้ ตอ้ งใช ้
เวลาอกี สกั พักเพอื ใหแ้ ผลและรอ่ งรอยตา่ งๆ สมานกนั ดี ผมไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกไปนอกจากพยักหนา้ รบั
รู ้ พอมโี อกาสอยคู่ นเดยี วจงึ ชะเงอ้ มองตรงประตอู ยเู่ ป็ นระยะ
หวังอยลู่ กึ ๆ เหมอื นกันวา่ ภาคจะมาเยยี ม ทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ มันเป็ นความคดิ ลมๆ แลง้ ๆ สนิ ดี
เวลาลว่ งเลยมาหลายชว่ งโมงโดยไรเ้ งาของคนทคี าดหวงั ผมปิดเปลอื กตาลง ขม่ ความรสู ้ กึ ตวั เอง
ใหห้ ลับไปซะ แตพ่ ยายามเทา่ ไหรก่ ็ไมเ่ คยทําไดส้ กั ที

พระอาทติ ยต์ กดนิ แลว้ ไฟในหอ้ งถกู เปิดโดยพยาบาลทที ําการดแู ล หมอเขา้ มาตรวจดอู าการผมชวั
ครกู่ อ่ นจะเดนิ จากไป สบิ นาทใี หห้ ลังอาหารถกู เขน็ เขา้ มาดา้ นใน ผมเอย่ ถามเธออยา่ งคาดหวัง

“วันน.ี ..ไมม่ คี นมาเยยี มผมเหรอครบั ”
เธอเหมอื นจะอดึ อดั ใจเล็กนอ้ ย แตก่ ็ยังตอบอยา่ งสภุ าพ
“ไมค่ ะ่ เพอื นของคนไขอ้ าจจะตดิ ธรุ ะก็ได”้
“คงงันมังครบั อาจจะตดิ เรยี น” นับเป็ นคําปลอบใจทไี มไ่ ดแ้ ย่
หลังผา่ นไปหลายชวั โมงผมก็เรมิ ยับแขนขาไดแ้ มจ้ ะรสู ้ กึ เจ็บอยบู่ า้ ง สว่ นแผลทหี นา้ ผากก็ถกู พันไว ้
ดว้ ยผา้ พันแผลอยา่ งแน่นหนา ผมไดร้ ับการรักษาอยา่ งดี ยกเวน้ จติ ใจทยี งั คงไรก้ ารเยยี วยา
“ถา้ เกดิ วา่ เพอื นๆ มาแลว้ ผมกําลังหลับอยู่ คณุ พยาบาลตอ้ งรบี ปลกุ ผมเลยนะครับ” เธอดแู ปลกใจ
ไมน่ อ้ ย แตก่ ็ยอมตอบตกลง
มอื เย็นผา่ นพน้ ผมลม้ ตัวลงนอนอกี ครงั ทา่ มกลางความเงยี บ คนื น.ี ..
“ไมเ่ ป็ นไร ไมเ่ ป็ นไร...”
ผมไมม่ ภี าคเคยี งขา้ งอกี เหมอื นเคย

เชา้ วันทสี องผมถามคําถามเดมิ กับพยาบาลทดี แู ล
“วันนมี ใี ครมาเยยี มผมมัยครบั ”
“อมื ไมม่ คี ะ่ ”
“กลัวเพอื นๆ จะเป็ นหว่ งน่ะครับ ผมขาดเรยี นสองวันแลว้ ”
“อกี ไมน่ านก็หายดแี ละกลับไปเจอเพอื นไดแ้ ลว้ คะ่ ”
“แลว้ คนทพี าผมมา เขา...ไดแ้ วะมาบา้ งมัยครบั ”
“ยังไมเ่ จอนะคะ”

“ก็คงจะตดิ เรยี นเหมอื นเดมิ ขอบคณุ ครบั ” ผมกม้ มองดฝู ่ ามอื ทเี ต็มไปดว้ ยบาดแผล นานนับสบิ นาที
กวา่ จะเงยหนา้ ขนึ มา มองไปรอบหอ้ งทเี ต็มไปดว้ ยบรรยากาศหดหู่ ผมทอดถอนหายใจเฮอื กใหญ่
พลางลม้ ตัวลงนอนในทา่ เดมิ

เหงา คงเป็ นคําเดยี วทอี ธบิ ายความรสู ้ กึ ตอนนไี ด ้
เกดิ มาเป็ นคนทใี ครไมต่ อ้ งการมันแยอ่ ยา่ งนนี เี อง จรงิ ๆ ถา้ ตอนเชา้ ไมไ่ ดต้ นื ขนึ มาเหมอื นทกุ วัน...ก็
อาจจะดกี วา่ แคห่ ลบั ไปตลอดกาลเหมอื นทหี ลายคนเคยบอกเอาไว ้
ไมต่ อ้ งรสู ้ กึ ไมต่ อ้ งเจ็บปวด รอ้ งไหห้ รอื ทกุ ขท์ น สกั วันอาจไดท้ ําแบบนัน
ทวภิ าค
ในฝันแสนหวาน...จะมเี ขาอยดู่ ว้ ยมยั

เชา้ วันทสี าม ผมถกู ตดั ขาดจากโลกภายนอกโดยสมบรู ณ์ สดุ ทา้ ยก็อดไมไ่ ดต้ อ้ งขอรอ้ งหมอ
ทที ําการรักษาวา่ อยากออกจากโรงพยาบาลกอ่ นกําหนด เขาเซน็ ยนิ ยอมให ้ พรอ้ มกับบอกวา่ คา่ ใช ้
จา่ ยทังหมดมคี นจัดการเรยี บรอ้ ยแลว้

ผมคดิ วา่ นันเป็ นเงนิ ของภาค
การมานอนเป็ นผักอยโู่ รงพยาบาลสามวันนันก็ไมถ่ งึ กบั แยเ่ ลยทเี ดยี ว อยา่ งนอ้ ยก็มพี ยาบาลสาวคน
หนงึ ทคี อยแวะเวยี นเขา้ มาถามไถอ่ าการอยเู่ สมอ ดงั นันหลงั จากเก็บเสอื ผา้ ทเี ต็มไปดว้ ยคราบเลอื ดใน
วันนันเสร็จ ผมก็ไดม้ โี อกาสสงั ลากบั เธอ
“ขอบคณุ สาํ หรบั ชว่ งทผี า่ นมาครบั ขอบคณุ ทดี แู ลผม”
“ยนิ ดอี ยแู่ ลว้ คะ่ ตอ่ ไปดแู ลรกั ษาสขุ ภาพดว้ ยนะ”
“ครับ”
ความเงยี บเกาะกมุ ไปทัวพนื ที อาจเพราะไมร่ วู ้ า่ ควรพดู อะไรออกไปอกี แตจ่ ๆู่ สมองของผมก็สงั การ
ใหค้ ดิ คําถามทผี ดิ แปลกออกไป
“คณุ เคยรกั ใครสกั คนมัยครบั รกั แบบทตี ัวเราเองก็แปลกใจวา่ เป็ นไปไดข้ นาดนเี ลยเหรอ”
“...”

“เขาไมไ่ ดท้ ําอะไรเลย แคอ่ ยเู่ ฉยๆ เป็ นเราเองทเี ดนิ เขา้ ไปหาและรักเขาเพยี งฝ่ ายเดยี ว”

“ตอ้ งเคยรักสิ อาจเป็ นชว่ งเวลาหนงึ แตก่ ็เคย” เธอใหค้ ําตอบพรอ้ มระบายยมิ ออ่ นโยน ราวกบั วา่
ความรักทผี า่ นมานันมันไมไ่ ดเ้ จ็บปวดอะไรเลย

“แลว้ คณุ ทํายังไงถา้ วันหนงึ คน้ พบวา่ คนคนนันไมใ่ ชข่ องเราแลว้ และเขารกั คนอนื อย”ู่

“คงตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ ขาไป”

“แลว้ ตวั คณุ ละ่ ”

“ไมร่ สู ้ ิ ยากจัง” เธอหวั เราะ

“ผมเองก็คดิ อยา่ งนัน”

“บางอยา่ งพดู ไป แนะนําไดแ้ ตท่ ําตามยาก ครงั หนงึ ก็เคยแนะนําใหเ้ พอื นสนทิ ลมื แฟนเกา่ ใหไ้ ด ้
เหมอื นกนั บอกเธอใหห้ ยดุ รอ้ งไห ้ กรอกหทู กุ วันวา่ ใหเ้ ขม้ แข็งไมเ่ ห็นจะยากตรงไหน แตพ่ อถงึ ตาตวั
เองบา้ งแลว้ มันไมง่ ่ายเลย...”

“ใจเขาใจเราสนิ ะ” ผมพมึ พําเบาๆ

“ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ เราผ่านอะไรมา เหมอื นทเี ราไมเ่ คยรวู ้ า่ คนอนื ตอ้ งเจอเรอื งแยๆ่ มายงั ไง”

ผมยมิ ใหเ้ ธอ ยกมอื ไหวแ้ ลว้ เดนิ แยกกนั ไป

เป็ นบทสนทนาทแี สนธรรมดาเพยี งวนั หนงึ แตม่ นั ชว่ ยใหผ้ มลมื ความเหงาไดช้ วั ขณะ ลมื วา่ ตัวเอง
ถกู ทงิ ไวข้ า้ งหลัง มเี วลาไดพ้ ดู คยุ กบั คนแปลกหนา้ แมร้ วู ้ า่ หลังจากนันจะตอ้ งเขม้ แข็งขนึ เพอื เผชญิ กบั
ความเป็ นจรงิ แลว้ ก็ตาม

คอนโดของภาคคอื ทแี รกทผี มเลอื กกลับมา ตอ้ งยนื ทําใจกลา้ อยตู่ รงประตคู อ่ นขา้ งนานกวา่ จะ
ตดั สนิ ใจใชม้ อื เคาะหอ้ ง ซงึ เหมอื นคนขา้ งในจะรบั รรู ้ บี มาเปิดใหอ้ ยา่ งรวดเร็ว

ผมยมิ ใหก้ บั คนตวั สงู แตเ่ ขาไมไ่ ดต้ อบรับใดๆ นอกจากเดนิ ไปทงิ ตัวบนโซฟา

ภายในดเู ปลยี นแปลงไปมาก ขา้ วของตา่ งๆ ทังเฟอรน์ เิ จอรแ์ ละของใชถ้ กู เคลอื นยา้ ยกระจัดกระจาย
ดงั นันผมจงึ เอย่ ถามกบั เขา

“ภาคกําลังจะทําอะไรเหรอ”

“มงึ จะยา้ ยออกแลว้ กเู ลยรโี นเวทหอ้ งใหม”่

“ออ๋ ” ผมยมิ ฝื น กอ่ นจะพดู ตอ่ “วันนวี นิ ทจ์ ะมาเก็บของ”

“อมื ของมงึ ยงั อยใู่ นหอ้ งนํา รบี เก็บจะไดร้ บี ไป” ตอนทพี ดู เจา้ ตวั แทบไมม่ องหนา้ กนั เลยดว้ ยซํา ผม
จงึ ไมอ่ ยากเซา้ ซเี ดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง จัดการผลัดเปลยี นเสอื ผา้ และเก็บของใชส้ ว่ นตัวใสก่ ระเป๋ าอยา่ ง
ลวกๆ

ผมจําไดอ้ ยา่ งแมน่ ยําวา่ กอ่ นมาอยกู่ บั เขามอี ะไรตดิ ตวั มาบา้ ง เพราะฉะนันตอนจะจากไปผมก็อยาก
ไปพรอ้ มกับสงิ ทเี คยมี ไมค่ ดิ หยบิ เอาของทเี คยไดจ้ ากเขาไปแมแ้ ตช่ นิ เดยี ว

ผมสวมเสอื ผา้ ตวั เดมิ เหมอื นวันแรกทเี ดนิ เขา้ มาทนี ี มกี ระเป๋ าเพยี งใบเดยี วทถี อื ตดิ ตัวมา มนั ไมใ่ ช่
ของมคี า่ อะไรหรอก แตเ่ มอื มองไปในกระจก ผมก็ไดเ้ จอกบั ภวนิ ทอ์ กี ครัง เป็ นภวนิ ทใ์ นวนั วานทมี รี อย
ยมิ สดใสแมก้ าํ ลังเศรา้ แคไ่ หนก็ตาม

“ฉันดเู ป็ นยงั ไงบา้ งวนิ ท”์
“...”
“ยังดดู เี มอื ใสเ่ สอื ตัวนอี ยใู่ ชม่ ยั ”
ใบหนา้ ทเี ต็มไปดว้ ยบาดแผล เสอื ผา้ เกา่ ซอมซอ่ ทไี มเ่ คยหยบิ ขนึ มาใสน่ านนับปี นแี หละตัวตน
แทจ้ รงิ ทพี ยายามปกปิดมาตลอด ตวั ตนทกี ลวั แสนกลัวแตก่ ็จําตอ้ งยอมรบั มัน
พรงุ่ นจี ะไมม่ ภี าคแลว้ คําวา่ ตลอดไปจบลงเพยี งเทา่ น.ี ..
พรงุ่ นจี ะมแี คว่ นิ ท์ กอดตวั เอง ชมตวั เอง ยมิ ใหต้ วั เองทหี นา้ กระจก จะเหลอื แคน่ จี รงิ ๆ
ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดหลังใชเ้ วลาทําใจในหอ้ งนําอยนู่ าน ยา่ งเทา้ ออกมานอกหอ้ งพรอ้ มกระเป๋ า
สมั ภาระหนงึ ใบ สงิ แรกทที ําไมใ่ ชก่ ารเผชญิ หนา้ แตเ่ ป็ นการเดนิ ตรงไปทชี นั วางทวี ี ลนิ ชกั ขา้ งใตส้ ดุ
เป็ นทเี ก็บของสว่ นตัวของผม มันมสี งิ ลําคา่ อยใู่ นนัน
กลอ่ งดนิ สอของยาย วนิ ทจ์ ะเอามนั กลับไปดว้ ย
ผมเดนิ กลับมายนื อยตู่ รงหนา้ คนตวั สงู กะสงั ลาเป็ นครังสดุ ทา้ ย รดู ้ วี า่ เขาคงไมอ่ ยากใหอ้ ยใู่ นหอ้ งนี
นานนัก เพราะงันผมเลยกะพดู ประโยคสนั ๆ เป็ นการอําลา
“เก็บของหมดแลว้ เหรอ” ไมน่ ่าเชอื วา่ ทา้ ยทสี ดุ แลว้ ภาคจะเป็ นฝ่ ายเอย่ ออกมากอ่ น
“ใช่ ของวนิ ทม์ แี คน่ แี หละ”
“มที อี ยใู่ หมแ่ ลว้ ใชม่ ยั ”
“ก็...ใหร้ นุ่ พชี ว่ ยหาใหน้ ่ะ” ไมร่ วู ้ า่ พอจะไดเ้ รอื งหรอื เปลา่ ผมแทบไมม่ เี งนิ ตดิ ตวั เลย หากเขา้ หอและ
ทําสญั ญาใหมอ่ าจจะลําบาก แตก่ ็ไมเ่ คยคดิ แผนสาํ รองเอาไว ้ รแู ้ คว่ า่ ตอ้ งออกไปจากหอ้ งของภาคให ้
เร็วทสี ดุ เพอื ทอี ยา่ งนอ้ ยมนั จะชว่ ยใหเ้ ขาเกลยี ดผมนอ้ ยลง
“เคยคดิ ...จะตามหาแมบ่ า้ งมัย”

ผมสายหัวกบั คําถามนัน
“วนิ ทไ์ มใ่ ชล่ กู ทแี มต่ อ้ งการหรอก ตามหาไปก็คงเปลา่ ประโยชน”์
“บางทเี ขาอาจตอ้ งการมงึ ”
“ถา้ ตอ้ งการคงไม่ทงิ ตังแตแ่ รก ไมว่ า่ เหตผุ ลอะไรก็ชา่ ง นันคอื ความเห็นแกต่ วั ...” ผมไมอ่ ยากรู ้
เหตผุ ลทตี วั เองถกู ทงิ ในเมอื ทงิ แลว้ ก็ควรจบเพยี งเทา่ นี
ผมกม้ มองดปู ลายเทา้ ของตวั เอง เพราะอยตู่ อ่ หนา้ คนทรี ักถงึ ไดป้ ระหมา่ อยา่ งหนัก ไมล่ มื หรอกวา่
เรอื งเลวรา้ ยทเี กดิ ขนึ มันก็มภี าคเป็ นสว่ นเกยี วขอ้ ง แตเ่ มอื หกั ลบจากสงิ ทเี คยไดร้ ับจากเขาตลอดเวลา
หนงึ ปีทผี า่ นมาแลว้ เจบ็ เทา่ นกี ็ดเู ล็กนอ้ ยลงไปจรงิ ๆ
“ภาค”
“อะไร”
“ถา้ วันหนงึ เราไดเ้ จอกนั ”
“...”
“ทําเป็ นไมร่ จู ้ ักกนั ก็ไดน้ ะ อยา่ งนอ้ ย...ภาคจะไดไ้ มด่ แู ยใ่ นสายตาของคนอนื ” นําตารอ้ นๆ ไหลลง
มาอยา่ งควบคมุ ไมอ่ ยู่
ผมยังรักภาค ยังรักเหมอื นวนั แรกทไี ดเ้ จอ เพยี งแตต่ อนนจี ําตอ้ งเก็บมันไวไ้ มก่ ลา้ พดู ออกไปอกี ...
“เวลาทคี นอนื พดู ถงึ ภาคไมด่ กี ็อยา่ ใสใ่ จ ทังหมดเป็ นความผดิ ของวนิ ทเ์ อง”
“...”
“ขอโทษทเี คยโกหก และขอบคณุ สําหรบั ทผี า่ นมานะ”
“...”
“มันคอื ชว่ งชวี ติ ทวี นิ ทม์ คี วามสขุ ทสี ดุ เลย”
เพราะภาควนิ ทถ์ งึ มาไกลไดม้ ากขนาดนี และเป็ นเพราะภาค...วนิ ทถ์ งึ อยากมชี วี ติ อยู่
ไมม่ เี สยี งตอบรับจากคนตรงหนา้ นอกจากใบหนา้ แสนเฉยชา ผมปาดนําตาออกจากแกม้ หยบิ
กระเป๋ าแลว้ เดนิ ออกหอ้ งเงยี บๆ
ผมนับจํานวนกา้ วทเี ดนิ ออกไป กระทังเสยี งประตบู านสขี าวปิดลง เวลานโี ลกของทวภิ าคกบั ภวนิ ท์
ก็ไดแ้ ยกจากกนั โดยสนิ เชงิ

‘ถา้ วันหนงึ ภาคไมอ่ ยวู่ นิ ทจ์ ะทํายังไง’
‘ไมร่ ู ้ ไมเ่ คยคดิ ถงึ วันนันเลย’
‘จะรอ้ งไหง้ อแงมัย’
‘ก็อาจจะ’
‘แตต่ อ้ งอยใู่ หไ้ ดน้ ะ’
‘ไหนบอกจะอยดู่ ว้ ยกนั ตลอดไปไง’
‘แคล่ องคดิ ดเู ฉยๆ’
‘ถา้ เกดิ วันนันมจี รงิ วนิ ทก์ ็คงทําอะไรไมไ่ ด ้ เรยี กภาคกลับมาก็ไมไ่ ด ้ คงทําไดอ้ ยา่ งเดยี ว’
‘อะไร’
‘รักภาคตอ่ ไป’

ความพลกิ ผนั มาเยอื นชวี ติ อกี ครัง ผมยนื เควง้ หนา้ คอนโด หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาเชก็ ดเู บอรโ์ ทร
ทเี คยบนั ทกึ ไว ้ แตก่ เ็ พงิ รตู ้ วั วา่ ไมไ่ ดเ้ อย่ ขอรนุ่ พตี งั แตแ่ รก

ดังนันผมจงึ สบั เทา้ ไปยังป้ายรถเมลเ์ พอื มงุ่ หนา้ ไปยังมหา’ลัย ผมเคยขอความชว่ ยเหลอื จากรนุ่ พปี ี
หา้ อยา่ งพเี ตอรน์ ับครังไมถ่ ว้ น คราวนกี ็จะบากหนา้ ไปขออกี

เพยี งกา้ วเทา้ เขา้ ไปทคี ณะ ทกุ สายตาก็จอ้ งมาทผี มเป็ นจดุ เดยี ว มันรสู ้ กึ แยม่ ากทเี รมิ คดิ วา่ ตวั เอง
ใกลเ้ คยี งกับคําวา่ ตวั ประหลาดเขา้ ไปทกุ วนั แตต่ อ้ งแสรง้ ทําเป็ นไมส่ นใจแลว้ กา้ วเทา้ ขนึ ตกึ ใหญเ่ พอื
ขอความชว่ ยเหลอื

พเี ตอรด์ จู ะตกใจมากทเี ห็นผมในสภาพนี

“หนา้ ไปโดนอะไรมาวะ”

“พอดเี กดิ อบุ ตั เิ หตนุ ดิ หน่อยครับ”

“ไมร่ ะวงั เลยมงึ ” เจา้ ตวั สา่ ยหนา้ เออื มระอา “แลว้ สรปุ ทมี ารอเจอหนา้ คลาสนมี อี ะไรหรอื เปลา่ ”

“ผมอยากรบกวนถามถงึ หอพักทเี คยพดู ไปครังกอ่ น พพี อจะหาไดม้ ยั ”

“อมื ทเี คยไปถามมาก็เดอื นละสามพัน แตม่ มี ดั จําลว่ งหนา้ สองเดอื น รวมแลว้ มงึ ตอ้ งจา่ ยกอ่ นหกพัน
บาทไมร่ วมเดอื นลา่ สดุ พอจะมมี ยั ละ่ ”

“ตอนนผี มมตี ดิ ตวั ประมาณสองพันหา้ ครบั พอจะขอรอ้ งเจา้ ของหอไดม้ ยั ครบั ผมจําเป็ นจรงิ ๆ”

“มงึ จะบา้ เหรอวะ!”

“คอื วา่ ...ลําบาก...ลําบากมากจรงิ ๆ ครับ”

“แลว้ เพอื นมงึ ละ่ พอมใี ครใหเ้ ขา้ ไปแชรห์ อ้ งไดม้ ยั ” ผมสายหัวทันที “กกู ็แชรก์ บั เพอื นไปแลว้ คงไม่
สะดวก แตเ่ ดยี วจะถามทหี อให ้ เห็นยังมหี อ้ งหนงึ ทวี า่ งอย”ู่

“จรงิ เหรอครับ ขอบคณุ จรงิ ๆ ครบั พเี ตอร”์

ผมยกมอื ไวค้ นตรงหนา้ ไมห่ ยดุ เขาก็ดจู ะอดึ อดั กบั การกระทําของผมเลยยกมอื ปัดๆ เป็ นเชงิ ไม่
เป็ นไร

“ขาดเรยี นไปหลายวันเลยละ่ ส”ิ

“ครับ”

“เพอื นมใี ครตามงานใหม้ ัย”

“คงไมม่ หี รอกครับ ทกุ คนดเู กลยี ดผม จรงิ ๆ ก็น่าจะเกลยี ดทังคณะ”

“เพอื นคนอนื เขาไมไ่ ดอ้ ยากรา้ ยกบั มงึ หรอก แตเ่ พราะคดิ วา่ มงึ ก็เป็ นแคค่ นอนื สําหรับเขา หนา้ ทขี อง
คนเหลา่ นันเลยไมใ่ ชก่ ารปลอบใจแตค่ อื การวางเฉย ไมโ่ กรธไมเ่ กลยี ด ขณะเดยี วกนั ก็ไมไ่ ดร้ ัก”

“แตบ่ างคนก็อาจจะเกลยี ดจรงิ ” ไมอ่ ยา่ งนันคงไมโ่ ดนบบี ออกจากงาน

ประโยคนไี มไ่ ดข้ ยายความตอ่ หลังปลอ่ ยใหร้ นุ่ พเี ขา้ คลาสชวั โมงตอ่ ไป ผมก็นังรอเขาอยทู่ ใี ตถ้ นุ
ดา้ นลา่ ง รอคอยจนอกี ฝ่ ายเรยี นเสร็จจงึ มงุ่ หนา้ ไปยังหอพักทเี จา้ ตวั บอกเอาไว ้

ดจี รงิ ๆ ผมไดห้ อ้ งแคบๆ แตร่ าคาเพยี งหนงึ พันบาท อาศยั ปัดกวาดเชด็ ถหู น่อยก็อยไู่ ดส้ บายๆ ที
หอ้ งไมม่ เี ครอื งนอน แตผ่ มเจยี ดเงนิ มาซอื เสอื และผา้ หม่ ถกู ๆ ได ้ หอ้ งนําตอ้ งลงไปใชข้ า้ งลา่ งเพราะ
ไมม่ หี อ้ งนําในตัว มดั จําก็ไมต่ อ้ งจา่ ย ตเู ้ ย็นหรอื ของใชต้ า่ งๆ แมไ้ มม่ แี ตก่ ็ไมไ่ ดล้ ําบากมากนัก

คนื นันผมนังวางแผนชวี ติ ตวั เอง มันคอ่ นขา้ งยงุ่ จนลมื คดิ ถงึ เรอื งอนื ไปโดยปรยิ าย ทงั การวางแผน
คา่ ใชจ้ ่าย การสมัครงานพารท์ ไทม์ รวมถงึ การซอื อปุ กรณ์ทจี ําเป็ นสาํ หรับการเรยี น

ผมยังอยากเรยี นหนังสอื

ถา้ ซวิ ไปก็คงตอ้ งสญู เงนิ คา่ เทอมทจี า่ ยไปถงึ สองปีและสอบแขง่ ขนั ใหม่ เรมิ นับหนงึ มนั ลําบากมาก
เพราะงันตอนนเี ลยคดิ วา่ อาจจะสบายกว่าถา้ เรยี นตอ่ ไป อดทนอกี หน่อยเดยี วคนก็ลมื ถงึ ตอนนันผม
อาจกลับมายมิ ไดอ้ กี ครัง

งานใหมท่ สี มัครไปไดร้ ับการตอบรับในสองวัน

ผมไดท้ ํางานในรา้ นอาหารญปี ่ นุ ทเี ป็ นความทรงจําของตัวเอง รา้ นทมี แี ซลมอนเป็ นเมนูขนึ ชอื เงนิ
เดอื นก็ถอื วา่ โอเค สถานทกี ็ใกลม้ หา’ลัย หลังเลกิ เรยี นเสร็จผมสามารถเดนิ มาทรี า้ นไดโ้ ดยไมต่ อ้ งตอ่
รถ ถอื เป็ นการประหยัดคา่ เดนิ ทางไปในตัว หนา้ ทขี องผมคอื ยนื ตอ้ นรบั หนา้ รา้ น รบั ออเดอร์ ลา้ งจาน
และเสริ ฟ์ อาหาร

ทางรา้ นมชี ดุ ยนู ฟิ อรม์ ใหพ้ นักงานสวม ลกู คา้ สว่ นใหญก่ ็เป็ นนสิ ติ และอาจารยใ์ นมหา’ลยั แมจ้ ะดู
แคบแตค่ วามจรงิ แลว้ ก็แทบไมเ่ จอคนรจู ้ กั เลย

ป้ าย Close ถกู หมนุ กลับดา้ น ปรากฏเป็ นตวั อกั ษรวา่ Open นคี อื สญั ญาณทกี าํ ลังบอกใหร้ วู ้ า่ ถงึ เวลา
แลว้ ทผี มตอ้ งเรมิ ทํางาน

“วนิ ท์ จําหนา้ ทขี องตวั เองไดม้ ยั ” ผจู ้ ัดการเอย่ ถาม เขาเป็ นผชู ้ ายทดี เู ครง่ เครยี ดแลว้ กเ็ จา้ ระเบยี บ ดัง
นันผมจงึ ตอ้ งทําตวั ใหอ้ อ่ นนอ้ มทสี ดุ

“จําไดค้ รับ”

“ลกู คา้ มาแลว้ ไปยนื พดู ตอ้ นรับส”ิ ผมรบี ทําตามคําสงั ของเขาดว้ ยการเดนิ ไปยนื อยหู่ นา้ ประตู เมอื เห็น
ลกู คา้ ชายหญงิ คหู่ นงึ กาํ ลังเดนิ เขา้ มา ผมก็รบี เปิดประตใู หต้ ามหนา้ ที

“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั ” พดู จบกค็ อ้ มหวั ลงอกี ที

เป็ นลกู คา้ รายแรกทผี มตอ้ งบรกิ าร กอ่ นจะเชอื เชญิ ทังคไู่ ปทโี ตะ๊ พรอ้ มกับยนื สมดุ รายการอาหารให ้

แปลกดเี หมอื นกัน ครังหนงึ ตัวเองเคยเป็ นลกู คา้ เคยถกู บรกิ ารอยา่ งดเี ยยี ม ไมค่ ดิ วา่ วันหนงึ จะตอ้ งมา
เป็ นฝ่ ายทําดว้ ยตัวเอง

เด็กเสริ ฟ์ ทรี า้ นมไี มเ่ ยอะ ถา้ รวมผมเขา้ ไปดว้ ยกม็ แี คส่ ามคน เด็กใหมอ่ ยา่ งผมไมม่ สี ทิ ธแิ ตะตอ้ งตรง
แคชเชยี ร์ ดงั นันเลยมหี นา้ ทอี ยแู่ คไ่ มก่ อี ยา่ ง แตก่ ็ทําเอาเหนอื ยพอสมควรเมอื ลกู คา้ ทยอยเขา้ มาที
รา้ นเรอื ยๆ

“วนิ ทร์ ับออเดอร”์

“ครับ”

“วนิ ทต์ อ้ นรับลกู คา้ เร็ว”

“ครับ”

“วนิ ทเ์ ก็บโตะ๊ ...ถพู นื ...ลา้ งแกว้ แทนหน่อย...” และอกี หลายคําสงั ทที ําเอาปาดเหงอื ดว้ ยความ
ออ่ นเพลยี งานวันแรกหนักมากจนผมคดิ วา่ นอี าจไมใ่ ชร่ า้ นอาหารญปี ่ นุ แตเ่ ป็ นโรงงานทาสซะมากกวา่

รา่ งกายผมยังไมค่ อ่ ยแข็งแรง บางครังหยบิ จบั อะไรก็ชา้ กวา่ ปกติ เลยถกู บน่ ถกู วา่ อยบู่ อ่ ยครัง จนมา
ถงึ ชว่ งปิดรา้ นผมถงึ ไดพ้ ักหายใจหายคอบา้ ง

“วันนหี ักคา่ แกว้ ทแี ตกไปใบหนงึ อะ่ นเี งนิ ”

“ขอบคณุ ครบั ” ผมยนื มอื ไปรบั เงนิ จากผจู ้ ัดการรา้ น ทํางานเหนอื ยมาทังวันแตม่ นั กลบั พอใชเ้ พยี ง
แคอ่ าหารมอื หนงึ เทา่ นัน

ผมนอนหมดสภาพหลังกลบั ถงึ หอ้ งในเวลาเกอื บตหี นงึ คนื นัน...

ผมไมฝ่ ันถงึ ภาคอกี เลย

“วนิ ทร์ บี ๆ หน่อย ลกู คา้ เต็มรา้ นแลว้ ”
“ครบั ๆ”
“ไปตอ้ นรับลกู คา้ สิ อดื อาดมาก” ผมถกู ผจู ้ ัดการเอด็ อกี รอบ เพราะมัวแตย่ งุ่ อยกู่ บั การลา้ งแกว้ ตรงซงิ ก์
นําจนลมื มองประตทู างเขา้ สว่ นเด็กเสริ ฟ์ คนอนื ก็มัวแตร่ ับออเดอรอ์ ยู่
“ครบั ” ผมขานรับเหมอื นทกุ ครังทที ํา
ทํางานทรี า้ นอาหารก็ดนี ะ โดยเฉพาะวันทคี นเยอะๆ เพราะผมจะไดไ้ มม่ เี วลามาครําครวญถงึ ความรักที
มนั ไมส่ มหวงั อกี ...
“วนิ ทว์ ันนอี อกไปรบั วตั ถดุ บิ ดว้ ยนะ”
“ไดค้ รับ”
กลายเป็ นงานหนักไปซะแลว้ สําหรับการออกไปรับวตั ถดุ บิ จากขา้ งนอก สว่ นใหญก่ ็เป็ นพวกของทะเล
และเครอื งปรงุ ดหี น่อยทผี มทําประจําแคว่ ันศกุ รเ์ ลยไมต่ อ้ งพะวงเรอื งตนื เชา้ เหมอื นวนั ธรรมดา
กลับมาถงึ หอ้ งก็เกอื บตสี าม ลม้ ตวั ลงบนเตยี งแทนทจี ะหลับในหัวกลับคดิ วติ กไปสารพัด ทอี ยาก
ทํางานหนักเพราะจะไดห้ ลับไมค่ ดิ อะไร แตม่ นั กลับไมเ่ ป็ นอยา่ งนันเมอื ในหัวมแี ตภ่ าพของใครอกี คน
ลอยวนอยใู่ นความคดิ
ผมมันบา้ นานแคไ่ หนก็ไมเ่ คยจํา ภาพความหลังเกา่ ๆ ไหลเขา้ มาราวกับเปิดสวติ ช์ ความทรงจําสหี มน่
ตอนเรารักกนั มคี วามสขุ ดว้ ยกนั เดนิ จับมอื กนั มนั อบอนุ่ ในหัวใจ แตข่ ณะเดยี วกนั มันก็หนาวเย็นเยยี บ
ราวกบั นําแขง็ เมอื พบวา่ ตอนนไี มม่ ภี าพเหลา่ นันอกี แลว้
ความทรงจําแรกของผมคอื เขา ความทรงจําสดุ ทา้ ยก็เหมอื นกนั เมอื ไหรจ่ ะลมื สกั ที มนั อยใู่ นหัวนาน
เกนิ ไป
ผมพยายามขม่ ตาหลับ ปลอ่ ยใหค้ วามเจ็บปวดผ่านไปกบั วนั เวลา ไมร่ ูว้ า่ มันจะเยยี วยาหัวใจไดม้ ากแค่
ไหน แตม่ นั คงจะดกี วา่ นถี า้ วันรงุ่ ขนึ ผมสามารถยมิ ได ้
เหนอื ยแลว้ สาํ หรับวนั นี ขอใหพ้ รงุ่ นเี ป็ นวันด…ี

หลังเลกิ เรยี นในตอนเย็น ผมรบี มาทรี า้ น ผลัดเปลยี นเสอื ผา้ เป็ นชดุ พนักงานเต็มรปู แบบ กอ่ นจะยนื
ประจําอยดู่ า้ นหนา้ เพอื ตอ้ นรับลกู คา้ เฉกเชน่ ทกุ วัน

“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั ลกู คา้ มาทังหมดกที า่ นครบั ”

“สาม”
“เชญิ ทางนเี ลยครบั ” นานวนั เขา้ ผมก็เรมิ ทําหนา้ ทไี ดค้ ลอ่ งขนึ “นเี ป็ นเมนคู รับ”

ไมม่ อี ะไรแตกตา่ งไปจากวันกอ่ นๆ ตนื ขนึ มาเพอื ไปเรยี น ถกู เมนิ จากคนรอบขา้ ง กนิ ขา้ วคนเดยี ว
ทํางานกลมุ่ คนเดยี วเพราะไมม่ ใี ครอยากร่วมดว้ ย ตอนเย็นก็ทํางานพเิ ศษ กลบั ไปนอนทหี อ้ งก็เกอื บตี
หนงึ แลว้ เชา้ ขนึ มาก็ทําทกุ อยา่ งวนลปู อยา่ งเดมิ
ชวี ติ ทเี หลอื ตวั คนเดยี วก็ไมไ่ ดแ้ ยอ่ ะไรนัก
“วนิ ทร์ ับลกู คา้ หน่อย” เสยี งของเพอื นรว่ มงานเอย่ ไมด่ งั มาก เห็นเธอกําลังรบั ออเดอรโ์ ต๊ะอนื อยผู่ มจงึ
ผละออกไปทําหนา้ ทแี ทน

“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั คณุ ...ลกู ...คา้ ” ประโยคอัตโนมัตสิ ะดดุ ลง เพราะลกู คา้ รายใหมท่ ยี นื อยตู่ รงหนา้ ก็คอื
ภาค เขาไมไ่ ดม้ าคนเดยี ว แตพ่ าไอเ้ นมมาดว้ ย

หนงึ เดอื นแลว้ ทไี มไ่ ดเ้ จอกนั เขาดผู อมลงนดิ หน่อยแตก่ ็ยงั หลอ่ เหลาเหมอื นเดมิ

คนตวั สงู มองหนา้ ผมตงั แตห่ ัวจรดเทา้ กอ่ นจะจับจงู มอื คนขา้ งกายไปนังตรงโตะ๊ ดา้ นในสดุ มนั เป็ น
เพยี งหนา้ ที ผมบอกตวั เองแบบนัน พรอ้ มกบั ลากเทา้ เขา้ ไปใกลเ้ พอื จดออเดอรท์ ังทมี อื จับปากกายัง
คงสนั อยู่
“รบั อะไรดคี รบั ” นําเสยี งเองก็สนั จนรสู ้ กึ ได ้

คงเป็ นคนเดยี วทยี งั เจบ็ อยทู่ ังทเี ขารักคนอนื ไปแลว้ และดเู หมอื นจะไปกนั ไดด้ เี หลอื เกนิ
“มงึ กนิ อะไร” เสยี งของไอเ้ นมถามคนตรงขา้ ม

ภาคไมไ่ ดเ้ งยหนา้ นอกจากดเู มนูอาหารในมอื
“เลอื กทมี งึ ชอบสิ กกู นิ ไดห้ มด ไมเ่ รอื งมาก”

“เอาเซตแซลมอนมัย ซาซมิ แิ ซลมอ่ น แซลมอ่ นโรลก็โอเค”
“อมื อยากกนิ อยู่ ตามนแี หละ”
“เครอื งดมื ละ่ ครบั ”
“นําเปลา่ พอ”
“รอสกั ครนู่ ะครบั ”
ไอเ้ นมเงยหนา้ ขนึ มามอง ผมจงึ รบี จดเมนูดว้ ยความรวดเร็วและเดนิ ผละออกมา
ดแี ลว้ ...ดแี ลว้ ...
ภาคไปจากผม...ผมอาจเจ็บปวด แตถ่ า้ เขายงั อยกู่ บั ผม เขาก็อาจจะเจ็บปวด
ผมยนื รายการอาหารใหก้ บั พอ่ ครัว กอ่ นหมนุ ตัวไปหยบิ เหยอื กนําแลว้ มงุ่ หนา้ ไปยังสองรา่ งซงึ นังอยไู่ ม่
ไกล ทกุ กา้ วทเี ดนิ ไปหา มันลําบากเหมอื นเทา้ เปลา่ เหยยี บลงบนหนามแหลม สองขาสนั เทาขนึ มาซะ
ดอื ๆ ภาคชอ้ นตาขนึ มามองผมเป็ นระยะแตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา
ผมกลัว...มอื ไมส้ นั ไปหมด ไมร่ วู ้ า่ กลัวอะไรกันแน่แตก่ ารทผี มไดเ้ ห็นทังคอู่ ยดู่ ว้ ยกนั มันทําใหผ้ ม
ประหมา่ และทําอะไรผดิ พลาดไปหมด
“นําเปลา่ ครบั ” คอ่ ยๆ บงั คบั มอื เทนําลงไปในแกว้ ของไอเ้ นม แตแ่ ลว้ ...
เพลง้ !!
“เฮย้ !” ภาคตะโกนดว้ ยความหัวเสยี กอ่ นผลักผมอยา่ งแรงจนลม้ ลง
อาจเป็ นเพราะถอื เหยอื กไมด่ มี นั จงึ ลนื มอื จนร่วงลงกับพนื แตกละเอยี ด นําบางสว่ นหกเลอะเทอะบน
เสอื ของไอเ้ นม
ดว้ ยความตกใจกลัววา่ จะถกู ไลอ่ อก ผมรบี ลนลานเก็บเศษเหยอื กนําทแี ตกอยตู่ รงพนื ดว้ ยมอื เปลา่
อยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ
“ขอโทษครับคณุ ลกู คา้ ขอโทษครบั ”
ผมกลัวถกู ไลอ่ อก กลัวไมม่ เี งนิ ซอื ขา้ ว กลัวจะไมไ่ ดเ้ รยี นตอ่ กลัวไปสารพัด
“วนิ ท!์ คณุ ลกู คา้ ทางเราตอ้ งขออภัยกับเรอื งทเี กดิ ขนึ ดว้ ยครบั ” ผจู ้ ดั การรา้ นเขา้ มาเคลยี รส์ ถานการณ์
สว่ นผมกม้ หนา้ กม้ ตากอบโกยเศษแกว้ ทแี ตกละเอยี ดเอาไวใ้ นมอื ในสมองวา่ งเปลา่ ไมร่ สู ้ กึ เจ็บเลย
สกั นดิ ตอนทเี ลอื ดเรมิ ไหลไปบนฝ่ ามอื ผมรแู ้ คว่ า่ มนั ตอ้ งสะอาดกวา่ นี

“ขอโทษครับ ผมขอโทษ” ทําไมผมตอ้ งพดู ขอโทษพรําเพรอื จนเหมอื นตัวเองไมเ่ หลอื ศกั ดศิ รอี ะไร
เลย สายตาก็เอาแตก่ ม้ มองพนื อยอู่ ยา่ งนัน
จําไดแ้ ตเ่ พยี งวา่ ตอนทนี ําเปลา่ กระเด็นถกู ตัวของไอเ้ นม ภาคเลอื กทจี ะผลักผมดว้ ยความไมพ่ อใจ ผม
ไมร่ เู ้ หตผุ ลอะไรมากนักวา่ ทําไมเขาถงึ ทําแบบนี

บางทคี ําตอบจรงิ ๆ อาจมแี ค่ ‘ไมร่ ัก’ คําเดยี วเทา่ นัน
“ขอโทษครับ ฮอื ...ผมไมไ่ ดต้ งั ใจครบั ”
“เดยี วใหพ้ นักงานทําความสะอาดตอ่ ขอความกรุณาใหค้ ณุ ลกู คา้ ยา้ ยโตะ๊ นะครับ เดยี วทางรา้ นจะรบี
นํานํามาเสริ ฟ์ ใหม”่ ผมไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ หลายคเู่ ดนิ หา่ งออกไป เวลาไมน่ านหลังจากนันรนุ่ นอ้ งทเี ป็ น
พนักงานในรา้ นก็ถอื ไมก่ วาดและทตี กั ขยะเขา้ มาชว่ ย
ผมชนั ตัวลกุ ขนึ ยนื เหลอื บมองไปยังคนทังคกู่ อ่ นหลบเขา้ หลังครัว
เลอื ดยังไหลไมห่ ยดุ อาศยั ก็แตน่ ํากอ๊ กใหช้ ว่ ยชะลา้ งและหาผา้ เชด็ มอื เกา่ ๆ มาหา้ มเลอื ดเทา่ นัน เมอื
เคลยี รส์ ถานการณเ์ รยี บรอ้ ยผจู ้ ัดการก็เดนิ ตามเขา้ มา เขาชหี นา้ ผมเป็ นการตกั เตอื นแตไ่ มย่ อมพดู อะไร
ผมลอบมองคนตัวสงู กบั เพอื นสนทิ ของตัวเอง เห็นพวกเขาอยดู่ ว้ ยกนั ก็รสู ้ กึ เจ็บอยลู่ กึ ๆ แตก่ ็ทําได ้
เพยี งแคย่ อมรับกบั สงิ ทเี กดิ ขนึ
เพราะถา้ มใี ครสกั คนถามวา่ เคยมมี ยั ทผี มจะเสยี ใจจนแทบอยากรอ้ งไห ้ คําตอบก็คงเป็ นตอนน.ี ..
ตอนทไี มม่ เี ขาเคยี งขา้ งอกี แลว้

“วนิ ทก์ ลับมาแลว้ นะภาค”
ผมเปิดประตเู ขา้ ไปในหอ้ ง เอย่ ถงึ ชอื ของใครคนหนงึ ทตี ดิ อยใู่ นความทรงจําไมไ่ ปไหน
ไฟในหอ้ งถกู เปิด เป็ นหลอดไฟเพยี งดวงเดยี วทตี ดิ ตงั อยภู่ ายใน ผมใชเ้ สอื เป็ นเตยี งนอนและฟกู มี
ผา้ หม่ ผนื บางทหี าซอื จากตลาดนัดมหา’ลัยเพอื ใหค้ วามอบอนุ่ เมอื สปั ดาหก์ อ่ นก็เพงิ ไดโ้ ต๊ะญปี ่ นุ
สําหรับตงั แล็ปท็อปสว่ นตวั และมพี นื ทสี าํ หรับทํางานของคณะ
ผมยังไมม่ เี งนิ ซอื โตะ๊ เขยี นแบบ ดังนันจงึ ตอ้ งใชว้ ธิ นี แี กข้ ดั ไปพลางๆ

ทกุ คนื เวลาทไี มง่ ว่ งเกนิ ไป ผมจะหยบิ สมดุ สเก็ตชภ์ าพสว่ นตวั ขนึ มา ผมเรมิ ตน้ วาดมันไมน่ านนัก
อาจจะหนงึ เดอื นหลังออกมาอยคู่ นเดยี ว

จัดการหยบิ ดนิ สอไมจ้ ากกลอ่ งเกา่ ๆ แลว้ เปิดสมดุ ไปยังหนา้ ทวี า่ งเปลา่ พรอ้ มกบั เรมิ ตน้ วาดภาพ
‘แซลมอนโรล’
อาหารทผี มชอบแตไ่ มม่ เี งนิ ซอื มัน หลายครงั ทแี อบกนิ ของเหลอื จากลกู คา้ บา้ งแตผ่ จู ้ ัดการก็มกั จะ
ตามดา่ อยเู่ สมอเลยไมค่ อ่ ยไดก้ นิ บอ่ ยๆ อกี แลว้
เวลาทผี มอยากไดอ้ ะไรแตไ่ มส่ ามารถมมี นั ในชวี ติ จรงิ ไดผ้ มจะใชว้ ธิ วี าดภาพมันขนึ มา ทังกระเป๋ า
รองเทา้ เสอื ผา้ เพอื นๆ ตากบั ยาย หรอื แมก้ ระทังภาค ผมวาดรูปเขาเอาไวน้ ับไมถ่ ว้ น ทกุ วัน...ทกุ วัน
เพอื ปลอบประโลมใจตวั เองวา่ ไมไ่ ดส้ ญู เสยี อะไรไป วนิ ทย์ ังมมี นั เหมอื นเดมิ
หลังวาดเสร็จผมปิดสมดุ ลงพรอ้ มกับกอดมันไวใ้ นออ้ มแขน ลม้ ตัวลงนอนบนเตยี งแสนนุ่มในความ
รสู ้ กึ
“วันนวี นิ ทไ์ ดก้ นิ แซลมอน”
“...”
“โปรเจ็กตย์ กั ษ์ใกลจ้ ะเสร็จแลว้ ดว้ ย” ผมบอกกบั ตัวเอง นกึ ยอ้ นกลับไปถงึ ภาพสเกตชใ์ นสมดุ มี
ภาพวาดทผี มตงั ใจทํามันมาตลอด อกี ไมน่ านมันก็คงเป็ นรปู เป็ นรา่ ง
ผมมาเรยี นสถาปัตยเ์ พราะอยากสรา้ งบา้ นเป็ นของตัวเอง
ความฝันของผมคอื การมบี า้ นทไี มต่ อ้ งหลังใหญม่ ากแตร่ ม่ รนื และน่าอยู่
“มหี นา้ ตา่ งกระจกหลายๆ บาน”
“...”
“หอ้ งครัวทมี เี คานเ์ ตอรแ์ ละของใชค้ รบครัน”
“...”
“เตยี งคงิ ไซสใ์ นหอ้ งนอนอบอนุ่ สไตลค์ ลาสสกิ ”
“...”
“หอ้ งนําทมี อี า่ งอาบนําสขี าวเรยี บๆ และนําอนุ่ ใหน้ ังแชอ่ า่ นหนังสอื การต์ นู ”
“...”

“มี Walk in closet ไวใ้ สเ่ สอื ผา้ ของเรา ตฝู ้ ังซา้ ยของภาค ฝังขวาของวนิ ท”์

ใกลเ้ สร็จแลว้

ภาคเหน็ มัยวา่ วนิ ทท์ ําตามความฝันใกลส้ ําเร็จแลว้

ผมพดู ออกไปทังทรี วู ้ า่ ตวั เองกําลังนอนอยทู่ หี อ้ งเกบ็ ของในหอพักแหง่ หนงึ ไมม่ แี มก้ ระทังหอ้ งนํา
ใหอ้ าบอยา่ งสบาย แตผ่ มมคี วามสขุ ทไี ดจ้ นิ ตนาการถงึ มนั จนกวา่ จะผา่ นพน้ ไปอกี หนงึ คนื

“ทนี คี อื ครอบครัว ทนี คี อื บา้ น”

วนิ ทเ์ ตบิ โตแลว้ นะ เตบิ โตเพอื ใหร้ วู ้ า่ สดุ ทา้ ย...

ความฝันยงั อยตู่ รงนี ยงั เป็ นความฝันแสนหวานตลอดไป

ตอนที 7

‘ภาค เชา้ นเี อาแฮมกแี ผน่ ด’ี
‘สอง’
‘เบคอนดว้ ยมยั ’
‘อมื ไขด่ าวดว้ ยนะ’
‘เดยี วทําให ้ นมอยใู่ นตเู ้ ย็น ไปหยบิ มาดมื กอ่ นไดเ้ ลย’
‘ครา้ บบบบบแม’่
‘เลกิ เรยี กแบบนไี ดแ้ ลว้ น่า’
‘ก็วนิ ทเ์ หมอื นแม่ ไมใ่ หเ้ รยี กไดไ้ ง’

ผมแกะแซนดว์ ชิ ราคาถกู ออกจากหอ่ นังกนิ มันคนเดยี วในหอ้ งเรยี นกอ่ นอาจารยจ์ ะเขา้ ชว่ งนตี อ้ ง
ประหยดั มากๆ ดังนันอาหารเชา้ จงึ สลับกนั อยแู่ คส่ องอยา่ งคอื ขนมปังราคามติ รภาพกบั บะหมกี งึ
สําเร็จรปู วันไหนรบี หนอ่ ยก็แคไ่ มก่ นิ กะรวบตอนกลางวันไปเลยก็มี

วันนคี อ่ นขา้ งรบี หนอ่ ยตรงทมี พี รเี ซนตง์ านเชา้ แมจ้ ะเป็ นงานเล็กๆ แตท่ กุ คนก็ทมุ่ เทกบั มันคอ่ นขา้ ง
มาก ผมเองกเ็ ชน่ กนั

บรรยากาศโดยรอบยังเหมอื นเดมิ เต็มไปดว้ ยความสนุกสนาน มแี คผ่ มเทา่ นันทนี ับวันก็คอ่ ยๆ ถกู บบี
ออกจากสารบบ รูต้ วั อกี ทกี ็กลายเป็ นเด็กหลังหอ้ งโดยสมบรู ณ์ เพอื นกลมุ่ เกา่ ทสี นทิ กนั ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะ
เอย่ ทัก ผมพยายามขอโทษพวกเขาหลายครังแลว้ แตก่ ็ไดร้ บั การเมนิ เฉยทกุ ที

เพงิ เขา้ ใจเมอื ไมน่ านมาน.ี ..ยงิ รักมากพอถกู หกั หลัง เขาก็คงเจ็บไมน่ อ้ ยเหมอื นกัน

ผมไมโ่ กรธใครหรอกนอกจากยอมรับความจรงิ ตอนเป็ นเด็กผมเตบิ โตมาในสภาพแวดลอ้ มทยี าก
ลําบาก ถามหาคนรักจรงิ ๆ แทบไมไ่ ด ้ เมอื โตขนึ และไดเ้ รยี นหนังสอื จงึ เรมิ ตน้ โกหก ซงึ ผลตอบแทนที
ไดร้ ับมันดมี าก

คนรักผมมากขนึ ยอมรบั ผมมากขนึ ความคดิ นันเรมิ แยล่ ง ผมมองเห็นการโกหกเป็ นเรอื งปกตแิ ละ
ไมเ่ คยลงั เลทจี ะทํามันตอ่ ไป กระทังจติ สาํ นกึ คอ่ ยๆ ถลําลกึ กบั การทําสงิ ผดิ ไปเรอื ยๆ เพอื แลกกบั สงิ
ดๆี ทไี ดร้ บั จากคนรอบตัว

ไมร่ เู ้ ลยในวันทที กุ อยา่ งพังทลาย โทษของสงิ ทเี คยกอ่ ขนึ วกกลบั มาทํารา้ ยผมจนสะบกั สะบอม
อยากลกุ ขนึ ยนื แคไ่ หนก็ทําไดแ้ คร่ อ้ งโอดครวญ ปลอ่ ยใหท้ กุ คนเหยยี บยําจนพอใจ ไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ จะมี
โอกาสไดแ้ กต้ วั อกี เมอื ไหร่

“การพรเี ซนตเ์ รยี งตามเลขทนี ะเวย้ ” คนดา้ นหนา้ ตะโกนบอก

“โหไ่ รวะ กคู นแรกอกี ละ”

“อาจารยไ์ ลน์มาบอก กลา้ เถยี งเหรอ”

“เออ ไมเ่ ถยี ง” เสยี งของเพอื นเรมิ ดงั ขนึ เรอื ยๆ ผมสะบดั หัวไลค่ วามคดิ ฟ้งุ ซา่ น จากนันก็กม้ หนา้
อา่ นเนอื หาทตี อ้ งนําเสนอในวันนอี ยา่ งจดจอ่

และไมน่ านอาจารยก์ ็มาถงึ หอ้ ง การนําเสนองานกอ่ นมดิ เทอมจงึ เรมิ ขนึ

ผมเงยหนา้ มองจอโปรเจ็กตเ์ ตอรพ์ รอ้ มกับจรดดนิ สอลงสมดุ เล็กเชอรไ์ ปพรอ้ มกัน พยายามเรยี นรู ้
งานในมมุ มองตา่ งๆ ของเพอื น อยากใสใ่ จใหม้ ากขนึ เวลาทคี นหนา้ หอ้ งพดู ผา่ นไมคแ์ ละมองตรงมา
อยากใหเ้ ขารับรวู ้ า่ ผมพรอ้ มเป็ นผฟู ้ ังทดี เี สมอ

ทกุ ครงั ทมี คี นขนึ ไปพรเี ซนต์ คนฟังจะมสี ว่ นรว่ มในการประเมนิ งานของเพอื นในหอ้ ง เพอื นํามาเป็ น
สว่ นหนงึ ของคะแนนแมจ้ ะเพยี งเล็กนอ้ ยก็ตาม จรงิ ๆ ระบบนีทํามาตงั แตป่ ีหนงึ แลว้ สว่ นใหญก่ ็จะชว่ ย
กนั ใหค้ ะแนนเพอื เป็ นกําลังใจซะมากกวา่ ครงั นผี มกย็ งั ทําเหมอื นเดมิ

เสยี งปรบมอื ดงั ขนึ ครงั แลว้ ครงั เลา่ ตามจํานวนคนทกี ลา่ วจบการพรเี ซนต์ กอ่ นอาจารยจ์ ะขานเรยี ก
ชอื ผม

“ภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา”

ทังหอ้ งเงยี บกรบิ ผมลกุ ออกจากโต๊ะ เดนิ ไปหนา้ หอ้ งดว้ ยอาการเกร็งเครยี ดเล็กนอ้ ย

ผมเรมิ เกลยี ดสนามสกลุ นขี นึ มาแลว้ เรมิ เกลยี ดตวั ตนทเี คยสรา้ งขนึ และอยากหนอี อกมาจากมันใจ
แทบขาด แตก่ ลับไมไ่ ดร้ ับโอกาสใหแ้ กต้ ัว ไมม่ โี อกาสแมก้ ระทังแนะนําตัวตนจรงิ ๆ ใหใ้ ครรจู ้ ัก

“เรมิ ไดเ้ ลย” อาจารยก์ ลา่ วเสยี งราบเรยี บ

กอ่ นผมจะเสยี บไดรฟ์ งานกบั คอมพวิ เตอรต์ รงหนา้ จากนันก็หยบิ ไมโครโฟนขนึ มาจอ่ ปาก

“สวัสดคี รับอาจารยแ์ ละเพอื นทกุ คน สาํ หรับวชิ า Construction and building system วันนี ผมจะ
มานําเสนอการออกแบบตัวอาคารสํานักงานทไี ดค้ รเี อตขนึ มาครับ”

หลังกรอกเสยี งแนะนําตัวจบ ผมเงยหนา้ มองเพอื นรว่ มคลาส ซงึ กพ็ บวา่ ไมม่ ใี ครใหค้ วามสนใจ
แมแ้ ตค่ นเดยี ว ดเู หมอื นพวกเขาจะยงุ่ กบั การเลน่ โทรศพั ท์ สเก็ตชร์ ปู ลงบนกระดาษ หรอื ไมก่ ็แอบ
ซบุ ซบิ และแอบกนิ ขนมกนั เงยี บๆ มเี พยี งอาจารยเ์ ทา่ นันทยี งั คงจอ้ งมองอยู่

ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดแลว้ พดู ตอ่ แมใ้ นใจจะกวัดแกวง่ ไปมากแคไ่ หนก็ตาม

การพดู ไปเรอื ยๆ โดยทไี มม่ คี นฟังมนั กแ็ ยเ่ หมอื นกัน ไดแ้ ตป่ ลอบใจตวั เองวา่ ไมเ่ ป็ นไร อยา่ งนอ้ ยก็
ยังมหี นงึ คนทฟี ังอยู่

“ขอจบการนําเสนอเพยี งเทา่ นคี รับ”

จวบจนวนิ าทที คี อ้ มหวั และพาตวั เองเดนิ ลงจากเวทดี า้ นหนา้

ไมม่ เี พอื นคนไหนเงยหนา้ ขนึ มามองแมแ้ ตค่ นเดยี ว...

แตก่ ็ถอื วา่ ไดผ้ า่ นชว่ งยากลําบากไปอกี หนงึ เปราะหนงึ

“วันนกี นิ ขา้ วทไี หนด”ี

“คณะเราเนยี แหละเดยี วก็เขา้ เรยี นคาบบา่ ยอกี ”

“เอางันเหรอ”

“เออ วา่ ยังไงก็ตามนัน”

ผมเงยี หฟู ังไอเ้ นมกับเพอื นในกลมุ่ พดู คยุ กัน มันทําใหผ้ มนกึ ถงึ อดตี ทเี คยอยกู่ นั พรอ้ มหนา้ ตอนที
ยังมคี วามสขุ คอยชว่ ยเหลอื เป็ นทปี รกึ ษาทดี ี ตอนนตี วั ผมไดส้ ญู เสยี มนั ไปทังหมดแลว้

ชว่ งพักเทยี งผมไมค่ อ่ ยกนิ ขา้ วทคี ณะเหมอื นเมอื กอ่ น แตเ่ ปลยี นไปกนิ แถวตกึ เรยี นรวมหรอื ไมก่ ็
คณะสายวทิ ยาศาสตรส์ ขุ ภาพเพอื หลกี เลยี งคนรจู ้ ัก ไมใ่ ชเ่ พราะแครต์ วั เองมากไป แตเ่ พราะกลัววา่
พวกเขาจะอดึ อดั เวลาทตี อ้ งมองหนา้ ผมมากกวา่

มหี ลายครงั ทผี มพยายามเรมิ ใหม่ เรยี นรแู ้ ละเขา้ ไปทําความรจู ้ ักกบั เพอื นตา่ งคณะ เราเขา้ กนั ไดด้ ี
พดู คยุ และหัวเราะไปดว้ ยกนั หากแตอ่ กี วันทกุ อยา่ งกลับตาลปัตร

ใครทรี คู ้ วามจรงิ วา่ ผมทําอะไรมา ทกุ คน...ทกุ คนถอยหา่ งจากผมราวกบั ไมเ่ คยรจู ้ ักกนั

ความเจ็บปวดทไี ดร้ บั ทําใหผ้ มไมอ่ ยากมเี พอื น เรมิ เปลยี นตวั เองใหช้ นิ กบั ความเป็ นอยทู่ มี แี คต่ วั เอง
ผมเรมิ เขยี นบนั ทกึ โดยเรมิ ตน้ ดว้ ยประโยคเดมิ ๆ เหมอื นกันทกุ หนา้ นันคอื

‘หวัดดภี วนิ ท์ ผไู ้ มม่ นี ามสกลุ ’

ไมม่ ศี าสนา มแี ตเ่ ชอื ชาตทิ บี ง่ บอกวา่ เป็ นคนไทย และสญั ชาตทิ ตี ดิ ตวั มาเพราะเกดิ ในผนื ดนิ นโี ดย
บงั เอญิ

บา้ นหลังแรกคอื สถานเลยี งเด็กกําพรา้ หลังทสี องคอื บา้ นสวน หลังทสี ามคอื หอ้ งเกบ็ ของ หลังทสี ี
อยใู่ นรา้ นขายของสง่ หลังทหี า้ ดที สี ดุ มนั คอื บา้ นทสี มบรู ณแ์ บบแตก่ ็อยไู่ ดไ้ มน่ าน

ผมกลับมาอยทู่ หี อ้ งเกบ็ ของอกี ครัง

ขา้ วราดแกงงา่ ยๆ ถกู วางไวบ้ นโต๊ะ พรอ้ มกับแกว้ นําดมื ฟรที กี รอกมาจากคลู เลอรน์ ําเย็น ชว่ งเวลา
ของการกนิ ขา้ วคนเดยี วไมไ่ ดแ้ ยน่ ัก ผมหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ มาเปิดแกเ้ ขนิ เหมอื นทกุ วัน และถงึ
แมว้ า่ จะออกมาอยดู่ ว้ ยตวั เองไดแ้ ลว้ แตก่ ลบั ไมม่ วี ันไหนเลยทจี ะไมเ่ ผลอพมิ พช์ อื ของใครอกี คน
เขา้ ไป

ภาค...

ผมก็แคอ่ ยากรูว้ า่ เขาเป็ นยังไงบา้ ง

เขาไมไ่ ดล้ บผมออกจากระบบ ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไรเหมอื นกัน แตภ่ าพทกุ ภาพทเี ราเคยถา่ ยรว่ มกนั ไม่
อยแู่ ลว้ กลายเป็ นแคค่ วามทรงจําของผมเพยี งฝ่ ายเดยี วทปี รากฏอยใู่ นโซเชยี ลสว่ นตวั

เมอื สบิ นาทกี อ่ น เขาโพสตร์ ปู หนงึ ลงเฟซบกุ๊ เป็ นรปู คกู่ บั ไอเ้ นมทโี รงอาหารคณะสถาปัตยฯ์ ใบหนา้
และรอยยมิ ของพวกเขามันทําใหผ้ มอยากรอ้ งไห ้ ภาคมคี วามสขุ ขนาดนที ําไมถงึ ยงั เสยี ใจอยอู่ กี

สาํ หรับทผี า่ นมาผมไมไ่ ดย้ อมไอเ้ นม ผมยอมแคภ่ าค ในเมอื เขาเลอื กทจี ะไปกไ็ มม่ เี หตผุ ลตอ้ งรัง

ผมไมม่ คี วามคดิ จะทําอะไรกบั ขอ้ ความและรปู ภาพของเขาทปี รากฏอยตู่ รงหนา้ หรอก ไมค่ ดิ คอม
เมนต์ กดถกู ใจ หรอื อะไรก็ชา่ งทอี าจสรา้ งความรสู ้ กึ ขนุ่ ขอ้ งใหก้ บั คนเป็ นเจา้ ของ ผมแคม่ องเงยี บๆ
แลว้ ก็ออกไปเหมอื นทกุ วนั

หากแตว่ ันนมี โี อกาสกลับมาอา่ นความคดิ เห็นในหนา้ เฟซบกุ๊ ของตวั เองบา้ ง ผมไมไ่ ดโ้ พสตอ์ ะไร
นานแลว้ ตงั แตเ่ กดิ เรอื ง และก็ไมเ่ คยมเี พอื นคนไหนสง่ ขอ้ ความใหก้ ําลังใจ การมอี ยขู่ องมันจงึ เหมอื น
กบั ความวา่ งเปลา่ ไมม่ ใี ครอยากรวู ้ า่ ผมมตี วั ตนอยบู่ นโลกนยี งั ไงอกี แลว้

งานตา่ งๆ ของคณะก็ไมม่ ใี ครบอกกลา่ วมานานเชน่ กนั ดงั นันมันควรถงึ เวลาแลว้ ทผี มจะปิดมันลง

มอื ทอี ยตู่ รงหนา้ จอเลอื นไปโดยอัตโนมตั ิ แทบไมม่ คี วามลังเลเหลอื อยดู่ ว้ ยซาํ ในวนิ าทที นี วิ กดลง
ไปบนตัวอกั ษรตรงหนา้ ‘ปิดบญั ช’ี

เป็ นการจากลาอกี รปู แบบหนงึ ทเี หมอื นไมม่ ตี วั ตนจรงิ แตก่ ็คอยเยยี วยาความรสู ้ กึ มาตลอด

อนิ สตาแกรมรวมถงึ โซเชยี ลในรปู แบบอนื กถ็ กู ปิดหลังจากนันไมน่ าน ผมมองหนา้ จอทปี ราศจาก
ความทรงจําครูห่ นงึ กอ่ นวางมอื ถอื ไวข้ า้ งตวั กม้ หนา้ กนิ ขา้ วเพยี งลําพังเหมอื นทกุ วัน

เพงิ เขา้ ใจไมน่ านมานี คนทเี คยบอกรกั เราสดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดอ้ ยเู่ คยี งขา้ งเราเหมอื นอยา่ งทเี ขาเคยพดู
เอาไว ้

นักบนิ อวกาศกบั ความฝันทเี ป็ นไปไมไ่ ด ้ ตอนนผี มรสู ้ กึ วา่ มนั เกดิ ขนึ จรงิ แลว้ นคี งเป็ นความรสู ้ กึ ของ
พวกเขาตอนขนึ ไปอยบู่ นนัน อา้ งวา้ ง เดยี วดาย ลอ่ งลอยไปเรอื ยๆ อยา่ งไรจ้ ดุ หมายเพราะไมม่ ี
แรงดงึ ดดู เหนยี วรังไว ้ ขาดอากาศหายใจเมอื ไหรก่ ็จะตาย ไมต่ า่ งกนั เลย...

‘วนิ ทเ์ คยมคี วามฝันมัย’
‘การเป็ นสถาปนกิ ไง’
‘ไมส่ ิ ฝันทไี มก่ ลา้ บอกใครเพราะมันไมม่ ที างเป็ นจรงิ นะ่ ’
‘มี แตก่ ็ไมก่ ลา้ บอกใครจรงิ ๆ นันแหละ วนิ ทอ์ ยากเป็ นนักบนิ อวกาศ’
‘ขนาดนันเลย อารมณ์แบบ...ทํางานนาซา่ แบบนเี หรอ’
‘ไมไ่ ดอ้ ยากทํางานนาซา่ แคอ่ ยากเป็ นนักบนิ อวกาศ อยากเห็นวา่ จักรวาลกวา้ งใหญแ่ คไ่ หน’
‘จักรวาลดเู หงาออก’
‘ถา้ ตรงนันมภี าค ถา้ ภาคอยดู่ ว้ ยก็ไมเ่ หงาแลว้ ’
‘งนั ไวเ้ ราไปทอ่ งจักรวาลดว้ ยกนั นะ จะไมป่ ลอ่ ยใหว้ นิ ทเ์ หงาคนเดยี วแน่นอน’

ผมสวมชดุ นักบนิ อวกาศ เดนิ ทางออกนอกโลกมาไดส้ กั พักแลว้ ใชเ้ วลาทผี า่ นมากับการทอ่ ง
จักรวาลกวา้ งใหญไ่ พศาล มองดโู ลกสนี ําเงนิ หมนุ ไปตามวัฏจักร และทตี รงน.ี ..

ไมม่ เี ขาอกี ตอ่ ไป

“เอาอะไรมาตดิ บอรด์ วะ”
“พเี ตอร์ ออ๋ ...พอดผี มรบั จา้ งวาดภาพเป็ นงานเสรมิ น่ะครบั ”
เวลาวนลปู กลับมาทบี า่ ยวันหนงึ ผมใชม้ นั ทงั หมดไปกบั การปิดโปสเตอรไ์ วต้ รงบอรด์ ประชาสัมพันธ์
ของคณะ ลําพังเงนิ จากพารท์ ไทมอ์ าจจะไมพ่ อแลว้ และผมก็ไมม่ เี วลาออกไปตระเวนทํางานทอี นื
นอกจากเจยี ดเวลานอนเล็กนอ้ ยมาวาดภาพตามทตี วั เองถนัด

“เหรอ ขยันจังวะ”

“ตอ้ งหาเงนิ ครบั กลัววา่ พอใกลไ้ ฟนอลจะไมม่ เี งนิ ซอื อปุ กรณ์ทําโปรเจ็กตใ์ หญ”่ ถงึ ตอนนันคงตอ้ ง
ปาดเหงอื หนัก เรยี นสถาปัตยฯ์ มนั ไมง่ า่ ยเลยจรงิ ๆ

“เอาไปโพสตใ์ นกลมุ่ นสิ ติ สถาปัตยฯ์ ดสู ิ เผอื ใหเ้ พอื นชว่ ยประชาสมั พันธ”์ เจา้ ตวั เสนอ แตผ่ มสา่ ย
หนา้

“มันไมไ่ ดผ้ ลหรอก อกี อยา่ งผมก็ปิดเฟซบกุ๊ ไปแลว้ ดว้ ย มเี หลอื อยา่ งเดยี วคอื เว็บบล็อกทเี อาไวใ้ ช ้
รับงาน”

“งันลองสง่ ประกวดดดู ”ิ

“หมื ?”

“ทคี ณะมปี ระกวดวาดการต์ นู สนั คนชนะไดเ้ งนิ ตงั หา้ พันเลยนะ”

“จรงิ เหรอครับ”

“เออ ยังไงก็ลองไปตามขา่ วทหี นา้ เว็บคณะแลว้ กนั กไู ปละ่ ”

“ขอบคณุ ครบั พเี ตอร”์

อกี ฝ่ ายเดนิ ผละออกไป แตไ่ มว่ ายโบกมอื ใหเ้ ป็ นการตอบรับ

จๆู่ ผมกร็ สู ้ กึ ดขี นึ มาทอี ยา่ งนอ้ ยยังมใี ครบางคนพยายามเขา้ ใจในสงิ ทผี มทําอยู่ ใหโ้ อกาสผมได ้
เปลยี นแปลงตวั เอง ซงึ มนั เป็ นสงิ ทผี มตอ้ งการมาตลอด

หลังเลกิ คลาส จดุ หมายเดยี วทผี มไปก็คอื รา้ นอาหารญปี ่ นุ เรมิ ตน้ ทําทกุ อยา่ งคลา้ ยกบั กําลังรพี ที
เพลงเดมิ ซําๆ และพรงุ่ นกี ไ็ มม่ อี ะไรแตกตา่ งไปจากปัจจบุ นั

“วนิ ทร์ ับออเดอรล์ กู คา้ ดว้ ย”

“ครับ”

ผมรบี วงิ จากครัวไปยังหนา้ ประตู เห็นลกู คา้ รายใหมท่ กี าํ ลังเดนิ เขา้ มาหัวใจก็หลดุ ลงไปกองอยตู่ รง
ตาตมุ่ ทันที ผมไมเ่ ขา้ ใจวา่ ภาคตอ้ งการมาทรี า้ นนเี พอื เยาะเยย้ หรอื อะไร แตก่ ารทเี ขายังเขา้ มาอยใู่ น
สายตาของผม มันยงิ ทําใหล้ มื ยากขนึ ไปอกี

ทสี าํ คญั เขาไมไ่ ดม้ าคนเดยี ว แตย่ งั พาเพอื นในกลมุ่ มาดว้ ย

เมอื เห็นเป็ นแบบนันผมจงึ คอ่ ยๆ ถอยเทา้ ไปขา้ งหลัง แลว้ รบี หมนุ ตวั ไปหาผจู ้ ดั การทันที

“มอี ะไรวนิ ท”์ เขาถามดว้ ยสหี นา้ สงสยั

“ผ.ู ้ ..ผจู ้ ัดการครบั วันน.ี ..ผมรสู ้ กึ ไมส่ บายนดิ หน่อย ขอกลับบา้ นกอ่ นไดม้ ยั ครบั ” นําเสยี งทเี ปลง่
ออกมาตะกตุ ะกกั เหงอื กาฬเรมิ ไหลจ่ นฝ่ ามอื เปียกชนื ผมไมอ่ ยากเผชญิ หนา้ ขณะเดยี วกนั ก็กลัวจะ
ถกู ทํารา้ ยเหมอื นทผี า่ นมา

“อา้ ว กอ่ นหนา้ ยังดๆี อยเู่ ลย”

“ตอนนไี ม.่ ..ไมโ่ อเคเลยครับ”

“แตเ่ ขา้ กะแลว้ ก็ตอ้ งทาํ ทงิ ไปแบบนกี เ็ หมอื นไมร่ บั ผดิ ชอบงานเลย”

“...”
ผมยนื กม้ หนา้ รสู ้ กึ กลัวจนตัวสนั ซงึ คนอายมุ ากกวา่ ก็คงสงั เกตเห็น

“เอาเถอะ กลับไปกอ่ นก็ได”้

“ขอบคณุ ครบั ขอบคณุ มากครบั ” ผมคอ้ มหัว วงิ เขา้ ไปในครัวเพอื หยบิ กระเป๋ าเป้ขนึ มาสะพาย จาก
นันก็วงิ ไปทางหลังรา้ นเพอื หลบหลกี คนตัวสงู รวมถงึ เพอื นของเขา มันแยม่ ากกบั ชวี ติ ทตี อ้ งวงิ หนี
ตลอดเวลา ผมไมร่ วู ้ า่ จะทนไดน้ านแคไ่ หนแตไ่ มว่ า่ ยังไงก็ตอ้ งทน

“จะรบี ไปไหนละ่ ” เสยี งหนงึ แหวกอากาศเขา้ มาในหู ผมสะดงุ ้ ยนื ตวั แขง็ ทอื อยตู่ รงทางออกดา้ น
หลัง

ไอเ้ มธดกั อยตู่ รงหนา้ ดว้ ยรอยยมิ กอ่ นภาคจะเดนิ เขา้ มาสมทบดว้ ยสหี นา้ ไมแ่ สดงความรสู ้ กึ ใดๆ

“ขะ...ขอโทษนะ ตอ้ งกลับแลว้ ” ผมบอก
“เดยี ววนิ ท์ มงึ ตอ้ งอย”ู่ เป็ นภาคทรี ังตัวของผมไว ้ นําเสยี งของเขาตรงึ ใหผ้ มยังอยทู่ เี ดมิ พรอ้ มกับ
ความรสู ้ กึ ทยี ากเกนิ อธบิ าย
ไมม่ ที างทเี ขาจะปลอ่ ยใหผ้ มลกุ ขนึ ยนื ไมม่ ที างทจี ะปลอ่ ยใหผ้ มมคี วามสขุ จนบางทกี ็อดสงสยั ไม่
ไดว้ า่ แคไ่ หนเขาถงึ จะพอใจ เจ็บอกี แค่ไหนผมถงึ จะยมิ ไดเ้ หมอื นคนอนื บา้ ง
นักการเมอื ง บทกวี หรอื แมแ้ ตค่ ําสญั ญาลว้ นตา่ งโกหกทังนัน

ภาคเองก็เคยโกหก ไอเ้ มธ ไอเ้ นม หรอื แมแ้ ตเ่ พอื นคนอนื ๆ ก็เคยทําเรอื งแยๆ่ แตท่ ําไมถงึ มแี คผ่ มที
ชดใชม้ นั อยฝู่ ่ ายเดยี ว

ทําไม...

ทวภิ าค...

หลังเลกิ คลาสเชา้ ผมปลกี วเิ วกจากเพอื นมาทตี กึ สถาปัตยฯ์ เพอื กนิ ขา้ วกบั ไอเ้ นม มันเหมอื น
หลายๆ ครังทเี รามักทํารว่ มกนั เพอื ศกึ ษานสิ ยั แมจ้ ะรตู ้ นื ลกึ หนาบางกนั มาบา้ งแตก่ ็จําตอ้ งเรมิ ตน้ ใหม่
ในอกี สถานะหนงึ

ไอเ้ นมเหมอื นกบั ความฝันทใี กลเ้ ป็ นจรงิ ตงั แตว่ นิ ทเ์ ดนิ ออกจากชวี ติ ของผม ความสมั พันธร์ ะหวา่ ง
ผมกบั ไอเ้ นมก็รดุ หนา้ เราเขา้ กนั ไดด้ ที กุ อยา่ งตงั แตร่ สนยิ มการกนิ เสอื ผา้ หรอื แมแ้ ตไ่ ลฟ์ สไตลต์ า่ งๆ
เราแทบไมต่ อ้ งปรับตวั เขา้ หากนั จนเหนอื ยเหมอื นคอู่ นื ดว้ ยซาํ

ไมร่ วู ้ า่ เหตผุ ลหลักเป็ นเพราะไอว้ นิ ทล์ อกเลยี นทกุ อยา่ งจนเหมอื นไอเ้ นมมยั ผมถงึ เคยชนิ ตวั ตนของ
คนตน้ แบบไดเ้ ป็ นอยา่ งดี

“ชว่ งนมี าหาบอ่ ยจังวะ ขา้ วทคี ณะกอู รอ่ ยเหรอ”

“จรงิ ๆ เมอื กอ่ นคดิ วา่ ไม่ แตพ่ อจบี มงึ ป๊ บุ ก็อรอ่ ยขนึ มาทนั ท”ี คนตรงขา้ มเบะปากใสร่ าวกบั หมนั ไส ้
เต็มแก่ แตผ่ มกลับรสู ้ กึ วา่ การกระทําเหลา่ นมี นั ดเู ป็ นธรรมชาติ ไมป่ ระดษิ ฐจ์ นทําใหร้ สู ้ กึ อดึ อดั

“แลว้ พวกเพอื นมงึ ละ่ ”

“ปลอ่ ยพวกแมง่ แดกทคี ณะไปเถอะ บางทอี ยดู่ ว้ ยกนั เยอะเกนิ ก็ปวดหวั ”

“ไมใ่ ชเ่ พราะโกรธกันหรอกนะ”

มอื เรยี วใชห้ ลอดคนแกว้ ไปมาแลว้ ยกขนึ ดมื ผมเงยี บไปอดึ ใจหนงึ นกึ ยอ้ นไปถงึ วันเกดิ เหตทุ ผี มกบั
ไอเ้ มธแทบจะทะเลาะกนั คาโรงพยาบาล

“กไู มไ่ ดโ้ กรธ” ผมบอกเพอื ใหอ้ กี ฝ่ ายคลายความกังวล

“วันนันกบู อกไอเ้ มธ เรอื งทมี งึ พาไอว้ นิ ทไ์ ปโรง’บาล”

“เชยี เมธบอกแลว้ และกกู บั มันก็เคลยี รก์ นั เรยี บรอ้ ย” ตอนไปถงึ หอ้ งฉุกเฉนิ ผมรบี สง่ ขอ้ ความบอก
กบั ไอเ้ นมเป็ นคนแรก ซงึ ก็ไมแ่ ปลกใจเทา่ ไหรห่ รอกทเี พอื นคนอนื จะรู ้

“เออ สบายใจละ”

“อยา่ คดิ มาก มงึ ไมไ่ ดผ้ ดิ อะไร”
“แตค่ รังหนงึ ...กเู ป็ นเพอื นสนทิ ไอว้ นิ ท”์ เราจอ้ งตากันชวั ครู่ มองลกึ ลงไปขา้ งในทเี ต็มไปดว้ ยความ
เจบ็ ปวด ทผี า่ นมามันมแี ตเ่ รอื งแยๆ่ เต็มไปหมด ผมไดแ้ ตห่ วังวา่ เราจะเยยี วยาความรสู ้ กึ ใหด้ ขี นึ ในสกั
วัน
ไอว้ นิ ทห์ ลอกไอเ้ นมมาตงั หนงึ ปีกวา่ ๆ ใชค้ ําวา่ มติ รภาพเป็ นเกราะกําบงั เพอื ใหไ้ ดม้ าในสงิ ทตี อ้ งการ
ทังความเชอื ใจ มติ รภาพ ขา้ วของ หรอื แมแ้ ตเ่ งนิ ทอง
ตัวผมเองรสู ้ กึ โกรธ โกรธทมี นั ทํากนั ไดม้ ากขนาดนี นันยงิ ทําใหผ้ มปักใจเชอื ความคดิ ของไอเ้ มธ
และเพอื นในกลมุ่ เพมิ ขนึ ไปอกี วนิ ทไ์ มใ่ ชค่ นดี ผมไมร่ วู ้ า่ ทมี นั ทํางานหนักงกๆ ทกุ วนั นเี ป็ นเพราะ
ตอ้ งการตบตา หรอื แทจ้ รงิ แลว้ ใชเ้ งนิ หมดจนไมเ่ หลอื กนั แน่
นับเป็ นความสงสยั ทไี มเ่ คยไดค้ ําตอบ จนกวา่ จะรคู ้ วามจรงิ ในสกั วัน
“เนม เหน็ วนิ ทม์ ยั ” เรานังกนิ ขา้ วกนั ไดส้ กั พัก ใครคนหนงึ ก็เขา้ มาขดั จังหวะ เธอเป็ นเพอื นผหู ้ ญงิ ที
ผมไมค่ นุ ้ หนา้ เทา่ ไหร่ เดาไดว้ า่ คงไมไ่ ดส้ นทิ กบั ไอเ้ นมนัก

“ไมอ่ ะ่ แกม้ มอี ะไรเหรอ”
“อาจารยน์ จุ รยี เ์ รยี กไปพบน่ะ เห็นวา่ น่าจะเกยี วกบั คะแนนประเมนิ ทตี ํากวา่ คนอนื ”

“อมื ...โทษที เราไมเ่ จอมันอะ่ ”

“ขอโทษเหมอื นกนั รวู ้ า่ แกไมโ่ อเคแตก่ ็ยงั ถาม งันไมร่ บกวนละ” อกี ฝ่ ายยมิ แหยกอ่ นผละออกไป
“เพอื นในเมเจอรน์ ่ะ” ไอเ้ นมชว่ ยคลายความสงสยั ควิ ทแี ทบขมวดกนั เป็ นปมจงึ เรมิ คลายออก

“ทําไม”

“สองวันกอ่ นมพี รเี ซนต์ เพอื นในหอ้ งคงประเมนิ คะแนนใหต้ ํามัง แตเ่ อาจรงิ ก็ไมไ่ ดแ้ ปลกใจเทา่ ไหร่
หรอก”

“มันมเี พอื นมัย”
ใบหนา้ ขาวสา่ ยหัวไปมา รมิ ฝีปากแคน่ ยมิ ราวกบั ตลกอยา่ งหนัก

“กลายเป็ นเด็กหลังหอ้ งทนี ังหงอไปวันๆ การมอี ยขู่ องไอว้ นิ ทม์ กี ็เหมอื นไมม่ อี ยวู่ ันยังคํา เดยี วมานะ
ขอไปคยุ กับไอม้ อสแป๊ บ” ผมหันมองขา้ งหลัง เพอื นของไอเ้ นมกําลังกวกั มอื เรยี กคนตวั เล็กหยอยๆ
ราวกบั มเี รอื งสลักสาํ คญั อะไรสกั อยา่ ง

สดุ ทา้ ยเรอื งของไอว้ นิ ทก์ เ็ ขา้ มาเขา้ มอี ทิ ธพิ ลในความคดิ ผมอกี ครัง
ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ มาเลน่ ฆา่ เวลา กอ่ นทไี อเ้ นมจะกลับมานังทเี ดมิ

เฟซบกุ๊ เป็ นพนื ทอี พั เดตขา่ วสารสาํ คญั ของผม ทังเรอื งเรยี น ชวี ติ ประจําวัน หรอื แมแ้ ตก่ ารตามตดิ
สถานการณข์ องใครบางคน ชอื เฟซบกุ๊ ของใครคนหนงึ คลา้ ยกบั ฝังรากอยใู่ นหัวของผม และร่างกาย
มกั จะมปี ฏกิ ริ ยิ าโดยอตั โนมัตเิ สมอเวลาทหี ยบิ มอื ถอื ขนึ มา

...ภวนิ ท…์

แปลกดี ตอ่ ใหร้ สู ้ กึ แยก่ บั มันแคไ่ หน ผมก็ยังคงกลนื นําลายตัวเองอยวู่ ันยังคํา

แตท่ แี ตกตา่ งไปจากทกุ ครังก็ตรงชอื เดมิ ทเี คยกดเขา้ ไปนันไมม่ ใี นการคน้ หา ผมลองใหมอ่ กี ครังแต่
ก็ยังเหมอื นเดมิ ดงั นันจงึ เปลยี นไปทแี อพพลเิ คชนั อนิ สตาแกรมแทน ซงึ คาํ ตอบทไี ดก้ ็เหมอื นกันคอื
วา่ งเปลา่

ไอว้ นิ ทป์ ิดการใชง้ านไปแลว้

ไมค่ ดิ วา่ การทผี มไมไ่ ดก้ ดเขา้ ไปดชู อื นแี คส่ องวันทกุ อยา่ งจะหายไป

‘วนิ ทอ์ ยากมรี ปู คกู่ บั ภาค’
‘ปกตกิ ็ถา่ ยอยแู่ ลว้ หน’ิ
‘แตว่ ันนภี าคดดู มี าก เลยอยากถา่ ยเก็บไวอ้ พั ลงเฟซบกุ๊ ’
‘ขอี วดจังเรา’
‘ใชท่ ไี หนละ่ ลงแบบสว่ นตวั ตา่ งหาก เราจะไดด้ กู นั สองคนเวลาคดิ ถงึ ’
‘ถา้ อยา่ งนันถา่ ยเก็บไวใ้ นมอื ถอื ก็ไดห้ น’ิ
‘ไมเ่ หมอื นกัน’
‘…’
‘วันทอี พั โหลดลงไปบอกเราไดว้ า่ วันนเี ราเคยรสู ้ กึ ยังไง เพราะงันภาพนจี ะเป็ นเหมอื นความทรงจําที
เราทําดว้ ยกนั คดิ ถงึ เมอื ไหรก่ แ็ คเ่ ปิดขนึ มา เห็นมยั งา่ ยนดิ เดยี ว’

ไมม่ อี กี แลว้ ภาพเหลา่ นัน

หายไปพรอ้ มกับผเู ้ ป็ นเจา้ ของ ทผี า่ นมาผมเป็ นฝ่ ายถอยหา่ งจากมันเสมอ แตก่ ลับพบวา่ ตวั เองตา่ ง
หากทยี งั พยายามเดนิ เขา้ ใกล ้ สดุ ทา้ ยเป็ นไอว้ นิ ทเ์ อง...

เลอื กทจี ะหายไป

“ดอู ะไรอะ่ ”

“เปลา่ เรอื ยเปือย” ไอเ้ นมกลับมานังทโี ต๊ะ ผมเลยรบี กดปิดจอแลว้ กม้ หนา้ กม้ ตากนิ ขา้ วตอ่

“ตอนเย็นว่างมัย”

“หมื ...”

“ดหู นังกัน หรอื ไมก่ ็ไปเดนิ เลน่ ”
“วันนอี าจจะยงุ่ นดิ หน่อย ไวว้ ันพรงุ่ นนี ะ”
“อมื ”
ไมร่ วู ้ า่ ทําไมถงึ ตอบไอเ้ นมไปแบบนัน หลายอยา่ งตรี วนในหัว ยังจําวนิ าทแี รกทมี นั เดนิ มาบอกวา่ จะ
ใหโ้ อกาสผมศกึ ษาดใู จได ้ ความตนื เตน้ ในวันนันมันปลดิ ปลวิ หายไปไหนหมด
ผมไมอ่ ยากโทษไอว้ นิ ท์ แตม่ นั ผดิ ทตี วั ผมทยี งั คงคดิ ถงึ เรอื งของมัน
ยงั คงกดเขา้ ไปดหู นา้ เฟซบกุ๊ และอนิ สตาแกรมทไี มม่ อี ยแู่ ลว้ นับครงั ไมถ่ ว้ น นอี าจเป็ นเหตผุ ลในการ
ตดั ใจ ความจรงิ ก็ควรปลอ่ ยไปและรสู ้ กึ ดดี ว้ ยซําทไี มม่ ใี ครมาตอแย ตลอดหนงึ เดอื นทผี า่ นมาชวี ติ ของ
ผมมันดที สี ดุ แลว้ แตท่ ําไม...
“เลกิ เรยี นไปไหนดวี ะไอภ้ าค” ไอเ้ มธถามผม หลังแตล่ ะคนเรมิ เก็บกระเป๋ าแยกยา้ ยคนละทศิ ละทาง
“กมู ธี รุ ะนดิ หน่อย”
“เวรเถอะ กกู ะจะชวนมงึ ไปหาอะไรกนิ ”
“ไวว้ ันหลงั นะมงึ ”
ผมไมเ่ ปิดโอกาสใหอ้ กี ฝ่ ายไดพ้ ดู อะไรตอ่ รบี สาวเทา้ ออกจากหอ้ งเรยี นและมงุ่ หนา้ ไปยังลานจอด
รถ เทา่ ทจี ําไดไ้ อว้ นิ ทย์ ังทํางานทรี า้ นอาหารญปี ่ นุ แถวมหา’ลัยอยู่ ผมไมร่ รี อเรง่ ขบั รถไปทนี ันทนั ที
แตส่ งิ ทนี ่าแปลกใจก็คอื รถยนตค์ นั คนุ ้ ตาของเพอื นในกลมุ่ กลับทยอยเขา้ มาจอดไมห่ า่ งจากนัน ผม
เปิดประตลู งไป ไอจ้ ณิ ณท์ ําหนา้ แปลกใจนดิ หน่อยกอ่ นจะคลยี มิ เจา้ เลห่ ข์ องมันออกมา
“อะไรวะไอภ้ าค ธรุ ะของมงึ บงั เอญิ เหมอื นพวกกเู หรอ”
“ทบี อกจะมาหาอะไรกนิ คอื ทนี สี นิ ะ” ผมถามออกไป ซงึ เพอื นอกี สคี นก็ไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบทแี น่ชดั อะไร
จนกระทังไอเ้ มธขบั รถตวี งเขา้ มาในลานจอดรถ ผมถงึ ไดค้ ําตอบ
“เชยี ภาค มงึ ก็จะมารว่ มวงกบั พวกกเู หรอ”
ผมเอยี งคอ ไมไ่ ดต้ อบอะไรเพราะยังไมเ่ ขา้ ใจคําถามนันเทา่ ไหร่
“ทําหนา้ งงอกี วันนกี จู ะมาทวงหน”ี
“หนี?”
“กป็ ลงิ ทเี คยเกาะชวี ติ มงึ ไง มงึ ก็รดู ้ วี า่ พวกกเู สยี เงนิ ใหไ้ อว้ นิ ทไ์ มน่ อ้ ยเหมอื นกัน”

จําไดก้ ห็ ลักแสน โดนกนั ถว้ นหนา้ จนผมเองก็ตกใจ ไมม่ ใี ครเคยพดู เรอื งนกี บั ผมตลอดระยะเวลาที
คบกบั ไอว้ นิ ท์ กวา่ ความจะแตกก็ตอนทสี ายเกนิ ไป

ผมไมอ่ ยากคดิ วา่ เพอื นตวั เองโกหก ไมม่ เี หตผุ ลทตี อ้ งทําแบบนัน แตก่ บั ไอว้ นิ ทค์ นทโี กหกเป็ นเรอื ง
เป็ นราวตงั แตแ่ รก มันทําใหย้ งิ ปักใจเชอื วา่ เงนิ จํานวนมากนันถกู หลอกไปถลงุ ใชจ้ นหมดเรยี บรอ้ ยแลว้

“จรงิ ๆ กกู ็อยากรเู ้ รอื งทังหมดเหมอื นกัน” ทมี าในวันนไี มใ่ ชเ่ พราะเหตผุ ลเดยี วกบั เพอื นหรอก แตก่ ็
อธบิ ายไมไ่ ดว้ า่ มาทําไม

“งันก็ไปเถอะ อยากเจอไอต้ อแหลจะแย”่

เราตรงดงิ ไปทรี า้ น บรรยากาศเดมิ ๆ ทเี คยรสู ้ กึ เรมิ ยอ้ นกลับมาในความคดิ ชว่ งเวลาตลอดหนงึ ปี ที
ผา่ นมากบั การยา่ งกา้ วผา่ นประตมู าทนี ี มันเต็มไปดว้ ยความทรงจําแสนอดั แน่น

‘อยากกนิ แซลมอนอกี ’
‘แคน่ กี ็จะหมดรา้ นแลว้ ’
‘รสู ้ กึ เหมอื นจะไมพ่ อเลย อยากลองกนิ แซลมอนรา้ นดังทญี ปี ่ นุ เหมอื นทภี าคเคยบอก’
‘เดยี วปิดเทอมวนิ ทก์ ็ไดไ้ ปกบั ทบี า้ นอยดู่ ’ี
‘ไมส่ ’ิ
‘…’
‘วนิ ทอ์ ยากไปกับภาค ถา้ มโี อกาส...ถา้ เกดิ วันนันมจี รงิ ’
‘…’
‘เราไปดว้ ยกนั นะ’

และวนั นันก็ไมม่ จี รงิ

ประตถู กู เลอื น พนักงานสาวทยี นื อยดู่ า้ นหนา้ เอย่ ตอ้ นรับดว้ ยนําเสยี งเป็ นมติ ร

“ยนิ ดตี อ้ นรบั คา่ ไมท่ ราบวา่ คณุ ลกู คา้ มากคี นคะ” ผมไมไ่ ดม้ องเธอ แตส่ ายตาโฟกสั ไปยังรา่ งบาง
ของใครบางคนในความทรงจําทกี ําลังวงิ หลบุ หายไปทางหลังรา้ น

ดว้ ยสญั ชาตญาณทเี ต็มเปียม ผมไมร่ อชา้ กา้ วเทา้ ตามไป จะตดิ ก็ตรงทไี อเ้ มธรงั เอาไวซ้ ะกอ่ น

“เดยี วไอภ้ าค มงึ จะไปไหน”

“กจู ะไปหลังรา้ น”

“มงึ เห็นใชม่ ยั ” ผมพยักหนา้ กอ่ นหันไปคยุ กับคนอนื ๆ “พวกมงึ นังสงั อาหารกนั กอ่ น เดยี วกสู องคน
มา”

“อา้ ว แลว้ เรอื งไอว้ นิ ทล์ ะ่ ”

“เดยี วกจู ัดการเอง”
ผมหมนุ ตวั เดนิ ออกไปดา้ นหนา้ เพอื ออ้ มไปยังหลังรา้ นดว้ ยความมันใจทวี า่ ไอว้ นิ ทค์ งจะรบี หนเี รา
จนหัวซกุ หวั ซนุ แลว้ ก็เป็ นไปตามคาด มันยนื ตวั สนั อยตู่ รงนัน แววตาเต็มไปดว้ ยความกลัวจนปิดไมม่ ดิ
ผมกา้ วไปขา้ งหนา้ ยอื ขอ้ มอื ของอกี ฝ่ ายเอาไวไ้ มใ่ หไ้ ปไหน
“มงึ หลบกเู หรอ” เอย่ ถามออกไป ก็ไดร้ ับการตอบกลับเพยี งแคก่ ารกม้ หนา้ แลว้ สา่ ยไปมา
“ไอภ้ าค เดยี วกจู ัดการเอง” ผมถกู ขดั ขวางโดยเพอื นสนทิ จนตอ้ งยอมปลอ่ ยขอ้ มอื เล็กลง แลว้ ให ้
ไอเ้ มธเป็ นฝ่ ายเคน้ ถามความจรงิ ทผี มเองก็อยากรมู ้ าตลอด
“ไมไ่ ดเ้ จอนานเลยนะมงึ เป็ นไงบา้ ง สบายดมี ยั ” นําเสยี งทเี ปลง่ ออกมาไมเ่ ป็ นมติ ร แตไ่ อว้ นิ ทก์ ็ยงั
ตอบกลับดว้ ยเสยี งสนั เครอื
“ฮอื ด.ี ..ก.ู ..กกู ลับไดแ้ ลว้ ใชม่ ัย”
“แลว้ มงึ จะรบี ไปไหนละ่ วันนไี มท่ ํางานเหรอ”
“พอดมี งี านคา้ ง มงี านคา้ งนดิ หน่อย”
“เหรอ งันเคลยี รเ์ รอื งของเรากอ่ นแลว้ กนั เงนิ พวกกทู เี อาไปเมอื ไหรจ่ ะคนื !”
“กไู มร่ ู ้ เงนิ อะไร”
“มงึ อยา่ มาตอแหลนา่ มงึ ยมื ของกไู ปสองแสน ของไอธ้ รี ์ ไอจ้ ณิ ณ์ ไอธ้ าน แลว้ ก็ไอน้ นทอ์ กี คนละ
แสน มงึ จะวา่ ยังไง นกี ไู มอ่ ยากนับรวมของไอภ้ าคนะเพราะพวกมงึ คงไปเคลยี รก์ นั เอง”
“กไู มเ่ คยยมื ไมเ่ คยจรงิ ๆ”
เพยี ะ!
ฝ่ ามอื หนาตวัดลงบนใบหนา้ ขาวในเสยี ววนิ าที เสยี งของมันดงั จนเสยี ดแกว้ หู ซกี หนา้ ดา้ นซา้ ยเรมิ
ปรากฏรอยแดงทคี อ่ ยๆ เขม้ ขนึ หากแตเ่ จา้ ของรา่ งทถี กู ตบกลับยังคงยนื นงิ
“เฮย้ ไอเ้ มธ มงึ จะลงมอื ทําเหยี อะไร” ผมเอาตวั เขา้ ไปขวางแตก่ ็ถกู มันผลักไหลใ่ หถ้ อยออกมา
“กจู ัดการเองนา่ มันไมใ่ ชค่ นของมงึ แลว้ จะแครท์ ําไม”
“ไอเ้ มธ”
“วันนกี จู ะทําใหม้ นั ยอมรับตอ่ หนา้ มงึ กไู มเ่ คยโกหก เพอื นในกลมุ่ ก็ไมม่ ใี ครโกหก มแี ตล่ กู ไมม่ พี อ่
แมส่ ังสอนอยา่ งมนั เนยี แหละทที ํา”
เสยี งสะอนื แทรกขนึ มาเป็ นระลอก ไอว้ นิ ทถ์ กู ยอื คอเสอื ดนั ไปจนตดิ กาํ แพงในสภาพใบหนา้ แดงกํา

“กจู ะถามอกี รอบ เงนิ ทเี อาไปจะคนื เมอื ไหร”่
“ไมร่ .ู ้ ..กไู มเ่ คยเอาไป”
เพยี ะ!
“ถา้ มงึ ไมไ่ ดเ้ อาไป งนั จะเถยี งวา่ คนื นันพวกกคู งเมาจนหลอนกันหมดสนิ ะ”
“กไู มเ่ คยขอหรอื ยงุ่ กบั เงนิ ของมงึ เลย กรู บกวนแคภ่ าค ทผี า่ นมาก็มแี คภ่ าค” ฝ่ ามอื หนายังคงตบไป
ทหี นา้ ของคนตวั เล็กกวา่ ไมห่ ยดุ จากรอยแดงก็เรมิ แปรเปลยี นเป็ นความชาํ และมเี ลอื ดไหลซมึ ออกมา
แตม่ นั กลับไมข่ ดั ขนื ใดๆ นอกจากยนื ใหเ้ พอื นผมตบอยอู่ ยา่ งนัน
“ไอเ้ มธพอเถอะวะ่ ” ผมยอื แขนมันไว ้ กอ่ นฝ่ ามอื นันจะสะบดั ลงบนหนา้ ของไอว้ นิ ทอ์ กี รอบ
“ทําไมวะ ใจออ่ นเหรอ”
“มงึ ไมม่ สี ทิ ธทิ ํารา้ ยมนั ครงั กอ่ นทมี นั ไมแ่ จง้ ตํารวจก็บญุ หัวมงึ แคไ่ หนแลว้ ”
“มงึ กาํ ลังปกป้ องมันเหรอ มงึ เชอื นําตาคนตอแหลอยา่ งมันงนั สนิ ะ”
“ไมใ่ ช่ แตก่ จู ะจัดการเอง”
“ไม.่ ..”
“กบู อกจะจัดการเองไง!” ผมตะคอกเสยี งดัง ไอเ้ มธยอมปลอ่ ยคอเสอื ของอกี ฝ่ ายแลว้ หนั ไประบาย
อารมณด์ ว้ ยการเตะถังขยะจนลม้ ระเนระนาด กอ่ นหมนุ ตวั ออกไปดว้ ยความหัวเสยี
ผมสาวเทา้ เขา้ ไปประชดิ รา่ งบางทกี ําลังสนั งกและเอาแตก่ ม้ หนา้ มองพนื อยตู่ ลอดเวลา
“มองหนา้ ก”ู
“วนิ ทไ์ มไ่ ดเ้ อาเงนิ ไป”
“กบู อกใหเ้ งยหนา้ ขนึ มามองก”ู
นานนับหลายนาทกี วา่ คนตรงหนา้ จะยอมเงยหนา้ ขนึ มาสบตากนั ตรงๆ ดวงตาสดี ํากลมใสทดี มู คี วาม
สขุ ในอดตี หลงเหลอื แตค่ วามขมขนื รมิ ฝีปากทเี คยคลยี มิ ในวันวานหลงเหลอื แตร่ อ่ งรอยของความเจ็บ
ปวด ใบหนา้ ขาวทคี รังหนงึ เคยทะนุถนอมแทบไมเ่ หลอื เคา้ เดมิ อกี ตอ่ ไป
ภวนิ ทท์ เี คยอยใู่ นความทรงจําไดเ้ ปลยี นไปมากมายเหลอื เกนิ
“มงึ จะโกหกไปถงึ ไหน” ผมเรมิ ตน้ คําถาม ซงึ ตอ้ งบอกคอ่ นขา้ งใจเย็นมากแลว้ ทเี อย่ ออกมาดว้ ยนํา
เสยี งแบบนี

“วนิ ท.์ ..ไมไ่ ดโ้ กหก”

“เหรอ มงึ ก็คอื มงึ อยวู่ ันยังคํา”

“วนิ ทพ์ ยายามจะเปลยี นตวั เอง ทําใหค้ นอนื ยอมรบั วนิ ทไ์ มเ่ หมอื นเดมิ แลว้ ” เจา้ ตวั พดู ทังนําตาไหล
อาบแกม้

“แตค่ ําตอบของมงึ ก็ไมม่ อี ะไรเปลยี นหนิ ทําไมถงึ ไมย่ อมรับวา่ เอาเงนิ เพอื นกไู ป”

“...”

“ทําไมถงึ ไมย่ อมรับวา่ เอาเงนิ กไู ป ทําไมถงึ ยงั หนา้ ดา้ นทําแบบนอี กี ”

“วนิ ทไ์ มไ่ ดท้ ํา”

“กเู สยี ใจจรงิ ๆ วะ่ เอาเถอะอยา่ งนอ้ ยมงึ ก็ไมม่ พี อ่ แมค่ อยดแู ล อยา่ งนอ้ ยคนทเี คยอยกู่ บั มงึ ก็ตายไป
หมดแลว้ จะเอาอะไรกบั คนอยา่ งม.ึ ..”

ตบุ !!

ผมไมม่ โี อกาสไดพ้ ดู จนจบประโยค เพราะถกู กําปันสวนเขา้ มาทหี นา้ เสยี กอ่ น ความแรงของมัน
ทําใหร้ สู ้ กึ เวยี นหวั แตเ่ มอื หนั มาเผชญิ หนา้ กบั เจา้ ของหมัดนันผมก็ไดแ้ ตก่ ดั ฟันกรอด

“มกี ลา้ ตอ่ ยกเู หรอ”

“เออ! กจู ะทํามากกวา่ นอี กี ถงึ ตายกกู ็จะทํา” ผมทยี ังมนึ จากการถกู ตอ่ ยไปกอ่ นหนา้ ไมท่ ันไดต้ งั
หลัก ไอว้ นิ ทก์ ็ถลาเขา้ มาดนั ไหลข่ องผมอยา่ งแรง มันทังเตะมาทขี า ขณะมอื ก็ไมห่ ยดุ ชกมาทหี นา้ อยู่
หลายครงั จนลม้ ลง

เมอื ไดโ้ อกาสมันก็ขนึ ครอ่ มชว่ งเอวของผม กดรา่ งตรงึ ไวก้ บั พนื คอนกรตี แขง็ กระดา้ งพรอ้ มกับรัว
หมัดมาทหี นา้ ไมห่ ยดุ หยอ่ น

“โอย๊ ! ไอว้ นิ ท”์

“ฮอื อออ ทําไมตอ้ งทาํ กขู นาดน”ี

“ไอเ้ หยี วนิ ทห์ ยดุ !” ผมพยายามเออื มมอื ไปจับขอ้ มอื ขาวทเี หวยี งไปมา แตก่ ็พลาดไปซะทกุ ครงั จน
ใบหนา้ รสู ้ กึ ชาขนึ เรอื ยๆ

ราวกบั ความเจ็บแคน้ ทผี า่ นมาถกู ฝังไวใ้ นหมัดนัน และตอนนผี มก็ไดร้ ับการปลดปลอ่ ยจากมันอยา่ ง
เต็มเม็ดเต็มหน่วย

“ทําไมถงึ มแี คก่ ทู เี จ็บ”

ผัวะ! ผัวะ!

“ไอว้ นิ ทห์ ยดุ !”

“พอแลว้ พอแลว้ ...”

‘ถา้ ความเจ็บปวดมสี บิ ระดบั การตกเกา้ อจี นแขนซน้ วนิ ทใ์ หม้ นั อยใู่ นระดบั ทเี ทา่ ไหร’่
‘สองมัง’
‘แลว้ มดี บาดละ่ ’
‘นยี งิ เบาเลย แคห่ นงึ พอ’
‘จะเกง่ ไปไหน’
‘กเ็ พราะวนิ ทเ์ ขม้ แข็งไง’
‘แลว้ มคี วามเจ็บปวดระดับสบิ สําหรับวนิ ทม์ ัย อะไรก็ไดท้ คี ดิ วา่ หนักหนาทสี ดุ ’
‘ทําใหภ้ าคเจ็บมัง ถา้ วันไหนทวี นิ ทเ์ ผลอทํารา้ ยภาคไมว่ า่ ตงั ใจหรอื ไม.่ ..’
‘...’
‘นันแหละ เจบ็ สดุ ในชวี ติ แลว้ ’

“พอแลว้ ...”

“มงึ นันแหละพอ!” ผมตะโกนจนเสยี งแหบแหง้

หมัดแลว้ หมัดเลา่ กระทบเขา้ มาทหี นา้ จนแทบไมร่ สู ้ กึ ขดี ความอดทนของผมพุง่ สงู จนไมส่ ามารถ
ความคมุ ได ้ จงึ ใชม้ อื ขา้ งหนงึ บบี คอมันไวใ้ หอ้ กี ฝ่ ายหยดุ การกระทํา

ไอว้ นิ ทเ์ ลอื นมอื ไปทเี สน้ ผมและออกแรงดงึ อยา่ งหนัก จนผมทนไมไ่ หวใชแ้ รงเฮอื กสดุ ทา้ ยเหวยี ง
อกี ฝ่ ายเขา้ กบั กําแพง

ตบุ !

“เป็ นเหยี อะไรของมงึ ! อยากตายมากหรอื ไง” ผมตะคอกเสยี งดงั จนคอแทบแตก หลังชนั ตวั ลกุ ขนึ
นังไดส้ ําเร็จ สายตาก็จอ้ งอาฆาตไปยังคนทนี ังคเู ้ ขา่ และเอาแตก่ ม้ หนา้ ลงกบั พนื

“...”

“มงึ มสี ทิ ธอิ ะไรมาทํารา้ ยกู มงึ มสี ทิ ธอิ ะไร”

ไอว้ นิ ทไ์ มเ่ คยทํารา้ ยผม แมแ้ ตค่ ําพดู ก็ไมเ่ คยแสดงออกมา แตว่ ันนที กุ อยา่ งกลับตาลปัตรเมอื มันทงั
ตอ่ ย ทงั ถบี ทังทํารา้ ยจนรสู ้ กึ เจบ็ ไปทังหนา้

“ภาค...จะไปรอู ้ ะไร” นําเสยี งบางเบาตอบกลับจนแทบไมไ่ ดย้ นิ

“วา่ ไงนะ”
“ทผี า่ นมาก็ชดใชใ้ หภ้ าคไปหมดแลว้ ไง”
“...”
“ภาคไมเ่ คยรกั วนิ ท.์ ..วนิ ทไ์ มเ่ คยเรยี กรอ้ ง ทที กุ คนโกหกและทําดดี ว้ ย วนิ ทไ์ มเ่ คยนกึ ถงึ ”
“...”
“ทวี นิ ทไ์ มม่ ใี ครสงั สอนมนั อาจจะจรงิ อาจจะเป็ นอยา่ งนัน แตช่ ว่ ยปลอ่ ยไปไดม้ ยั ” ใบหนา้ ทมี แี ตร่ อ่ ง
รอยเงยขนึ จนสงั เกตเห็นเลอื ดสแี ดงขน้ ทกี าํ ลังไหลล่ งมาจากหนา้ ผากไมห่ ยดุ
ผมมองภาพตรงหนา้ อยา่ งนงิ งนั รา่ งกายราวกบั ถกู แชแ่ ข็งจนยากจะขยบั
“เราเจ็บกนั มาพอแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ”
“...”
“ฮอื อออ วนิ ทเ์ จบ็ จังเลยภาค เมอื ไหรจ่ ะผา่ นไป เมอื ไหรจ่ ะผา่ นไป ฮอื ...”
นใี ชม่ ัยความเจ็บปวด
ความเจ็บทไี มไ่ ดเ้ กดิ ขนึ จากรา่ งกาย แตม่ นั มาจากหวั ใจทกี ําลังหลังเลอื ดเพราะตา่ งฝ่ ายตา่ งบดขยี
และทํารา้ ยมนั มงึ ทําสําเร็จแลว้ วนิ ท์ วนั น.ี ..
มงึ ทําใหก้ เู จ็บทสี ดุ ในชวี ติ เหมอื นกัน

“ภาค มงึ เป็ นอะไรวะ เห็นเหมอ่ มาไดส้ กั พักแลว้ ”
“เปลา่ พอดเี ครยี ดเรอื งรายงานทตี อ้ งสง่ อาจารยน์ ดิ หน่อยอะ่ ”
ผมไมไ่ ดพ้ ดู ความจรงิ แตเ่ ลอื กพดู ใหไ้ อเ้ นมสบายใจมากกวา่

วันนกี ็เหมอื นเมอื วาน สองวันหลงั เกดิ เรอื งทรี า้ นอาหารญปี ่ นุ ผมก็ไมไ่ ดเ้ จอไอว้ นิ ทอ์ กี เลย ยังคงใช ้
ชวี ติ ประจําของตัวเองเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ แมใ้ ครตอ่ ใครมกั จะถามถงึ แผลทหี นา้ อยบู่ อ่ ยๆ กต็ าม

“นกึ วา่ ขา้ วไมอ่ รอ่ ย”
“แน่นอนอะ่ มงึ ทําอรอ่ ยกวา่ เห็นๆ”
“ปากดเี ขา้ ไป” ผมยมิ เออื มมอื ไปลบู หัวไอเ้ นมอยา่ งหมันเขยี ว
“แลว้ เรยี นเป็ นไงบา้ ง” ก็ไมร่ จู ้ ะพดู อะไรเลยถามเรอื ยเปือยเหมอื นทกุ ครงั
“ชว่ งนตี อ้ งเรมิ ทําโปรเจ็กตไ์ ฟนอลกนั แลว้ อาจารยเ์ พงิ สงั คาบกอ่ นหนา้ นเี อง” ผมพยกั หนา้ กอ่ นไอ ้
เนมจะขยายความตอ่ “วา่ งๆ มาชว่ ยตดั โมหน่อยด”ิ
“ไมม่ ปี ัญหา” ครงั หนงึ ก็เคยชว่ ยใครบางคนทําเหมอื นกนั
“น่ารักจังมงึ เนยี ”
“แลว้ ...มงึ ยงั โอเคอยมู่ ัย ยังอดึ อดั ทไี อว้ นิ ทอ์ ยใู่ นหอ้ งหรอื เปลา่ ” หลายครงั หลายหนทผี มมักไดย้ นิ
เสยี งบน่ ของอกี ฝ่ าย ซงึ ใครตา่ งก็รดู ้ วี า่ มันเกดิ ขนึ เพราะอะไร
“ดขี นึ นะ พอดมี นั ไมม่ าเรยี นสองวันแลว้ ก็เลยไมร่ สู ้ กึ อดึ อดั เหมอื นทกุ ท”ี
“เหรอ”
“กนิ ขา้ วเถอะ เดยี วมงึ ก็ตอ้ งรบี ไปเรยี นตอ่ หน”ิ ไมม่ ใี ครพดู อะไรออกมาอกี นอกจากนังกนิ ขา้ วทโี รง
อาหารเงยี บๆ กอ่ นแยกยา้ ยเขา้ คลาสเหมอื นทกุ ๆ วัน
เพยี งแตว่ ันนผี มกลับเลอื กโดดเรยี น หลังสง่ ขอ้ ความบอกเพอื นในกลมุ่ เสร็จก็มงุ่ หนา้ ไปยังโถงกลาง
ของคณะสถาปัตยฯ์ ทนี ันมรี นุ่ พที ไี อว้ นิ ทเ์ คยสนทิ สนมดว้ ยหลายคน พอเดนิ เขา้ ไปสอบถามก็ไดค้ ํา
ตอบคลา้ ยๆ กนั คอื ไมม่ ใี ครรู ้ ยกเวน้ อยคู่ นหนงึ
ผมไมร่ จู ้ ักคนชอื เตอร์ แตเ่ พราะทกุ คนโบย้ ใหม้ าถามคนคนนผี มจงึ ตอ้ งมาหาเขาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้
“ขอโทษครับ พชี อื เตอรใ์ ชม่ ยั ” รนุ่ พปี ีหา้ ทหี ลายคนบอกรปู รา่ งผอมสงู ไวผ้ มยาวตามสไตลอ์ ารต์
ทสิ ต์ เจา้ ของชอื หนั มามองผมครหู่ นงึ กอ่ นพยักหนา้ และตอบกลับ
“อมื กเู อง มอี ะไรเหรอ”
“เห็นรนุ่ พปี ี สงู บอกวา่ ชว่ งนวี นิ ทม์ นั คยุ กับพแี คค่ นเดยี ว”
“แลว้ ไง”

“ผมเลยอยากถามวา่ พพี อจะรทู ้ อี ยขู่ องวนิ ทม์ ยั ” เขาละมอื จากดนิ สอ หมนุ ตวั มามองผมตรงๆ แลว้
เอย่ ถาม

“ถามไปทําไมละ่ เลกิ กนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ”
“ไดข้ า่ ววา่ มันไมม่ าเรยี น”
“ไอเ้ นมมนั คงรสู ้ กึ ไมด่ ที มี งึ ถามถงึ ไอว้ นิ ทน์ ะ”
เขาร.ู ้ ..เรอื งวนุ่ วายทเี กดิ ขนึ และผมก็ปฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ นําทว่ มปากเกนิ กวา่ จะพดู ออกไป
“เอาจรงิ ตอนทพี วกมงึ มคี วามสขุ ไอว้ นิ ทแ์ มง่ เหมอื นกําลังตกนรกขมุ ทลี กึ ทสี ดุ อยเู่ ลยวะ่ ”
“...”
เราตา่ งเงยี บใสก่ นั ในหวั ของผมจนิ ตนาการไดแ้ ตว่ ันทใี บหนา้ ขาวนันเต็มไปดว้ ยเลอื ดและคราบ
นําตา ตอ่ ใหส้ ลัดแคไ่ หนก็ไมห่ ลดุ ออกไปซะที กบั ทผี า่ นมาไมเ่ คยเจ็บแบบนี หรอื นันเพราะผมเป็ นฝ่ าย
กระทํา ความรสู ้ กึ ผดิ จงึ ถาโถมมากกวา่ ปกติ
“จรงิ ๆ กเู องก็ไมไ่ ดเ้ จอมันมาสกั พักแลว้ เหมอื นกนั แตม่ งึ สญั ญาไดม้ ยั วา่ จะไมท่ ํารา้ ยมนั อกี ”
“ครับ”
“มันอยหู่ อพักเดยี วกบั ก”ู เขาหมนุ ตวั ไปเขยี นอะไรสกั อยา่ งลงบนกระดาษแลว้ ก็ฉกี มาใหผ้ มสว่ น
หนงึ “อนั นชี อื หอพัก มงึ เดนิ ไปหาป้าเจา้ ของหอชนั ลา่ ง บอกขอกญุ แจหอ้ งเกบ็ ของชนั หา้ หน่อย”
“หอ้ งเก็บของ?”
“เออ มันนอนหอ้ งเก็บของ และคงไมเ่ ดนิ ออกมาเปิดประตใู หใ้ ครแน่ ขอกญุ แจแลว้ ก็เอาไปไขเอง”
“ขอบคณุ ครบั ” ผมยกมอื ไหวแ้ ละตงั ทา่ หมนุ ตวั
“เดยี ว!”
“ถา้ จะเคลยี รก์ ็เคลยี รใ์ หจ้ บ เลอื กใหไ้ ดว้ า่ จะอยหู่ รอื ไป อยา่ งนอ้ ยถา้ จบแคว่ ันนไี อว้ นิ ทจ์ ะไดเ้ ลกิ คาด
หวังกบั ฝันลม้ ๆ แลง้ ๆ สกั ท”ี
ผมไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบเป็ นคําพดู นอกจากพยกั หนา้ แลว้ เดนิ ออกมา
ครงึ ชวั โมงใหห้ ลังก็คน้ พบวา่ ตวั เองไดย้ นื อยกู่ บั ป้าเจา้ ของหอพักแลว้ เธอยนื กญุ แจลกู เกา่ ทเี กอื บ
ขนึ สนมิ ใหพ้ รอ้ มกบั เอย่ ถามอยา่ งสงสยั
“เพอื นนอ้ งวนิ ทเ์ หรอ”

“ครับ”

“ไมค่ ดิ วา่ วนิ ทจ์ ะมเี พอื น ปกตไิ มเ่ คยมใี ครแวะมาหาเขาทหี อ้ งสกั คน”

“เป็ นเพอื นคนละคณะน่ะครบั ”

“ออ๋ ฝากวนิ ทด์ ว้ ยนะ ป้าไมเ่ ห็นเขาลงมาจากหอ้ งสองวันแลว้ ไมร่ วู ้ า่ เป็ นยังไงเหมอื นกัน”

“ครับ”

ทหี อพักไมม่ ลี ฟิ ตด์ งั นันผมจงึ ตอ้ งเดนิ ขนึ บนั ไดนับรอ้ ยขนั เพอื ไปยังชนั หา้ มมุ สดุ ของอาคารมหี อ้ ง
เกบ็ ของอยู่ และตอนนีมนั ไดแ้ ปรสภาพเป็ นหอ้ งนอนของใครบางคนไปแลว้

สองเทา้ หยดุ ยนื อยหู่ นา้ ประตไู มอ้ ดั ทเี รมิ ผพุ ัง หยบิ กญุ แจขนึ มาไขพรอ้ มกับอารมณ์ปันป่ วนในอก
เสยี งของลกู บดิ ประตทู ถี กู สะเดาะดงั เป็ นสญั ญาณ ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดแลว้ ตดั สนิ ใจเปิดประตู
เขา้ ไป

ในหอ้ งทเี ล็กเทา่ หอ้ งนําทคี อนโดกบั กลนิ อบั ชนื ทที ําเอาเวยี นหวั ตงั แตค่ รังแรกทกี า้ วเขา้ มา ทนี คี อ่ น
ขา้ งมดื ยงั ดที มี แี สงอาทติ ยจ์ ากหนา้ ตา่ งหนงึ บานชว่ ยใหค้ วามสวา่ งอยู่

รอบหอ้ งไมม่ อี ะไรเลย มันวา่ งเปลา่ มาก ไมม่ ตี เู ้ สอื ผา้ เตยี ง หรอื หอ้ งนํา มมุ หนงึ ของหอ้ งมรี า่ งของ
ใครบางคนนอนคดุ คอู ้ ยบู่ นเสอื ผมกา้ วเทา้ เขา้ ไป รสู ้ กึ เสยี ดลกึ ในอกขนึ ทกุ ทเี มอื ขยับเขา้ ใกลก้ บั อกี
ฝ่ ายเรอื ยๆ หอ้ งนไี มม่ แี มแ้ ตพ่ ัดลม แคเ่ ดนิ เขา้ มาก็รสู ้ กึ รอ้ นจนทนไมไ่ หวแลว้ แตค่ นทลี ม้ ตัวลงนอน
ตอนนลี ะ่

อยไู่ ดย้ งั ไง

ผมยอ่ เขา่ ลงนังกบั พนื จอ้ งมองแผน่ หลังบางอยอู่ ยา่ งนันโดยไมพ่ ดู อะไร ไอว้ นิ ทน์ อนหันหนา้ เขา้ หา
กําแพง โดยมผี า้ หม่ ผนื บางปกปิดรา่ งกายเอาไว ้ เสยี งลมหายใจแผว่ ๆ เป็ นสงิ เดยี วทยี ําเตอื นการมตี วั
ตนของคนคนนหี ลังจากโลกทังใบไดห้ ันหลังให ้

พอลองเออื มมอื ไปแตะทหี นา้ ผากของมันเพอื วดั อณุ หภมู ิ ก็รสู ้ กึ ถงึ ความรอ้ นทแี ผซ่ า่ นออกมา ผม
อยากชว่ ยมันเชด็ ตวั แตเ่ มอื มองไปรอบหอ้ งก็นกึ ขนึ ไดว้ า่ ทนี ไี มม่ แี มแ้ ตห่ อ้ งนํา นําสกั ขวดก็หายาก
ราวกบั อยใู่ นทะเลทราย ทําไดแ้ คพ่ ลกิ ตวั อกี ฝ่ ายใหน้ อนหงายเพอื ใหห้ ายใจสะดวกขนึ

รมิ ฝี ปากเล็กแหง้ กรัง เปลอื กตาแดงกําปิดสนทิ แมแ้ ตใ่ บหนา้ ก็ซบู ซดี จนน่าสงสาร เมอื เห็นดงั นัน
ผมก็รบี ลกุ ขนึ ยนื เต็มความสงู วงิ ลงไปยังชนั หนงึ เพอื หยบิ เอาผา้ ขนหนูในรถพรอ้ มกบั นําดมื และ
ของกนิ ทซี อื ตดิ เอาไวม้ าดว้ ย

เมอื กลับมาก็จัดการเชด็ ตวั ใหล้ วกๆ กอ่ นคนทนี อนอยจู่ ะคอ่ ยๆ ปรอื ตาขนึ

“อมื ...” ไอว้ นิ ทพ์ มึ พําในลําคอ กะพรบิ ตาถเี พอื ปรบั สภาพการมองเห็น

ตาสองขา้ งเบกิ โพลง ตกใจจนเออื มมอื มาผลักผมดว้ ยแรงทเี หลอื อยพู่ รอ้ มกับกระถดกายถอยจนตดิ
ซอกกําแพง

“ภะ...ภาค” นําเสยี งทเี ปลง่ ออกมาแหบโหย และพรอ้ มจะรอ้ งไหไ้ ดท้ กุ เมอื

“อมื กเู อง”

“วนิ ทท์ ําอะไรผดิ อกี เหรอ” คนพดู ดอู อ่ นแรงลงทกุ ที
ผมลมื ไปดว้ ยซําวา่ เคยเจ็บแคไ่ หนทถี กู หลอก ลมื ไปดว้ ยซาํ วา่ ถกู มองเป็ นคนโงใ่ นสายตาคนอนื ลมื
หมดทกุ อยา่ งเพยี งไดเ้ จอมันในวันนี

“มงึ ไมไ่ ปเรยี น”

“...”

“จรงิ ๆ ก็สองวันแลว้ ”

“ป่ วยน่ะ” เจา้ ตวั เลอื กกม้ หนา้ เหมอื นอยา่ งเคย “หมดแรงเฉยๆ”
“กนิ อะไรรองทอ้ งกอ่ นแลว้ กนั เดยี วกอู อกไปซอื ยาให”้ วา่ แลว้ กโ็ ยนถงุ ใสข่ นมปังหลายชนิ ให ้ ไอว้ ิ
นทร์ ับไปพรอ้ มกับคลยี มิ เป็ นยมิ ทผี มเองก็อธบิ ายไมไ่ ดเ้ หมอื นกันวา่ หมายความวา่ ยังไง

“ไมเ่ ป็ นไร เคยป่ วยแลว้ หายเองตลอด”

“...”

“ตอนเด็กน่ะ ป่ วยทกุ วันเลย”
“แตม่ งึ ไมใ่ ชเ่ ด็กแลว้ ยงั ไงก็ตอ้ งกนิ ”
“ภาคมาหาวนิ ทท์ ําไมเหรอ หรอื อยากเห็นสภาพวนิ ทต์ อนน”ี ใบหนา้ ขาวซดี เงยขนึ มามองผม
สายตาดตู ดั พอ้ และขมขนื “ตลกใชม่ ัย ภาคน่าจะพอใจแลว้ ”

“มงึ อยา่ พดู มากน่า กนิ แลว้ ก็นอนลงไปเลย”

“อมื ขอบคณุ นะ” มอื ผอมกรอ่ งหยบิ เอาขนมปังถงุ หนงึ ขนึ มา ฉีกมันออกจากกนั แลว้ ยัดเขา้ ปากไป
เกอื บครงึ แผน่ พรอ้ มกบั หัวเราะไมห่ ยดุ “อรอ่ ยมากเลย”

“...”

“อรอ่ ยจรงิ ๆ นะภาค ขอบคณุ นะ”

“...”

“มันแพงใชม่ ยั จําไดว้ า่ แพง ถา้ เงนิ เดอื นออกจะฝากเพอื นไปคนื ใหน้ ะ”

“กไู มไ่ ดจ้ ะทวงเงนิ ”

“เหรอ”
“คอ่ ยๆ กนิ นนี ําเปลา่ ” มันรับไปโดยไมป่ ฏเิ สธ เปิดฝากระดกรวดเดยี วครงึ ขวดกอ่ นจะยกแขนเชด็
ปากตัวเองไปมา นําตาไหลอาบแกม้ แตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี นอกจากวางทกุ อยา่ งไวข้ า้ งเสอื แลว้ ลม้ ตัว
ลงนอนหนั หนา้ เขา้ กําแพงเหมอื นเดมิ

ผมไมเ่ ขา้ ใจการกระทําของอกี ฝ่ ายมากนัก กระทังมนั เพอ้ อะไรบางอยา่ งออกมา
“ตอนทยี ายจากไป วนิ ทน์ ังอยขู่ า้ งเตยี งในเชา้ มดื วนั หนงึ หมอใหว้ นิ ทอ์ ยทู่ นี ัน...”
ผมไมร่ วู ้ า่ วนิ ทพ์ ดู ถงึ อะไร แตถ่ า้ ใหเ้ ดาก็คงเป็ นชวี ติ ทผี า่ นมา จงึ ทําไดแ้ คน่ ังเงยี บๆ ไมต่ อบโตก้ ลับ

“ยายบอกวา่ รกั วนิ ท์ และก็บอกใหด้ แู ลตัวเองดๆี เพราะยายตอ้ งออกเดนิ ทางแลว้ ”

“...”

“วนิ ทถ์ ามวา่ ยายจะกลับมาอกี มัย ยายตอบวา่ ไมแ่ ลว้ และทา่ นก็จากไป”

“...”

“วนิ ทพ์ ยายามคดิ ถงึ ตอนทแี มท่ งิ วนิ ทไ์ วท้ บี า้ นเด็กกําพรา้ แมจ่ ะพดู อะไรกบั วนิ ทบ์ า้ งมัย อาจจะดแู ล
ตวั เองใหด้ นี ะ หรอื บอกวา่ แมอ่ าจจะไมก่ ลับมาอกี แลว้ ”

“...”
“อมื แมไ่ มก่ ลับมาจรงิ ๆ” คนพดู ซบหนา้ ลงกบั หมอน นําเสยี งทเี ปลง่ ออกมาฟังดอู อู ้ ี แตล่ ะประโยค
บาดลกึ สรา้ งปมขนาดใหญเ่ อาไวจ้ นไมส่ ามารถจนิ ตนาการได ้

“วนิ ทไ์ มอ่ ยากฟังคําบอกลาจากใคร ถา้ วันนภี าคอยากจะจบใหเ้ ป็ นวนิ ทไ์ ดม้ ัย เป็ นวนิ ทท์ พี ดู มนั ออก
มา”

เขายังคงหันหลังใหก้ บั ผม ไหลส่ องขา้ งสนั เทาตามแรงสะอนื ทพี ยายามกดกลันเอาไวอ้ ยา่ งสดุ
ความสามารถ และผมจุกจนพดู ไมอ่ อก

“ถา้ เราตอ้ งจากกนั วนิ ทอ์ ยากใหภ้ าค...ดแู ลตวั เองใหด้ นี ะ”

“...”

“วนิ ทค์ งไมม่ โี อกาสกลับมาเคยี งขา้ งภาคไดอ้ กี แลว้ ”

ทา่ มกลางหอ้ งเก็บของทแี สนมดื ทบึ เสยี งรอ้ งไหข้ องใครคนหนงึ ดังกอ้ งในหขู องผมเนนิ นาน และ
มนั เจ็บปวดเกนิ กวา่ ใครสกั คนจะทนไหว

‘ขอบคณุ นะ ดใี จเหลอื เกนิ ทเี กดิ มาและถกู รักโดยภาค’
‘…’
‘วนิ ทเ์ ป็ นคนของภาคนะ เป็ นตลอดไปเลย’

เสยี งเพลงในคลับผสมกบั ความมนึ เมาของแอลกอฮอลใ์ นสายเลอื ดชว่ ยใหผ้ มหลดุ จากบว่ งขนาด
ใหญท่ ผี ดู มัดจติ ใจเอาไว ้ ปลดพันธนาการใหส้ ามารถละทงิ ความทกุ ขแ์ ละแสวงหาความสขุ เหลา้ ราคา
แพงถกู รนิ แกว้ แลว้ แกว้ เลา่ แตม่ นั กลับไมท่ ําใหร้ สู ้ กึ เมาเลยสกั นดิ

การอยคู่ นเดยี วมนั แยก่ วา่ ทคี ดิ มากจรงิ ๆ
“ไอภ้ าค”
ผมหันซา้ ยหันขวาเพอื มองหาตน้ เสยี งแตก่ ็ไมพ่ บ
“ไอภ้ าค ตรงนๆี รําคาญวะ่ !” เสยี งนันเรมิ ชดั ขนึ เรอื ยๆ จนใครคนหนงึ เดนิ เขา้ มาประชดิ วางมอื ไวบ้ น
ไหลข่ องผมอยา่ งถอื วสิ าสะ ผมจอ้ งหนา้ มนั กอ่ นจะพอนกึ ออกลางๆ วา่ เป็ นใคร
ใบหนา้ ตดิ ลกู ครงึ จมกู โดง่ ตาสนี ําตาลออ่ น ใหต้ ายเถอะวะ่ ! นีมนั เพอื นเกา่ สมัยเรยี นนานาชาตเิ ลย
นหี วา่
“ปรชิ ”
“เออกเู อง” มันยมิ ตอบพรอ้ มกับตบบา่ ผมไมห่ ยดุ
“มาไงวะ ไดข้ า่ ววา่ ไปเรยี นแคนาดา”
“ยา้ ยตามพอ่ แตพ่ อดวี า่ ตอนนกี อู ยใู่ นชว่ งเปลยี นยเู พอื ยา้ ยไปเรยี นเมกาเลยกลับมาพักผอ่ นกับแม”่

“ตงั แตเ่ มอื ไหรว่ ะ”
“กกู ลบั มาเป็ นเดอื นแลว้ สดั มาเทยี วทนี แี ทบจะคนื เวน้ คนื มงึ ละ่ มากบั ใคร”
“คนเดยี ว”
“อนิ ดสี ดั ”
“ถา้ มงึ รูว้ า่ กผู า่ นอะไรมาคงไมพ่ ดู แบบน”ี
ผมชอบมาทผี บั นเี ป็ นประจํา ปกตจิ ะมพี วกไอเ้ มธ ไอน้ นทต์ ดิ สอยหอ้ ยตามกนั มา เพยี งแตค่ นื นผี ม
ไมไ่ ดบ้ อกใคร อยากปลกี วเิ วกอยกู่ บั ตัวเอง สดุ ทา้ ยก็เจอคนรจู ้ ักอกี จนได ้
“อกหักเหรอวะ” มันถามยมิ ๆ
“ไมเ่ ชงิ ”
“ไปนังทโี ต๊ะกมู ัย เดยี วแนะนําเพอื นใหร้ จู ้ ัก”
“ไมว่ ะ่ ขอบาย”
“เฮย้ เอาน่า นานๆ กกู บั มงึ จะเจอกันที ไปนังเป็ นเพอื นหน่อยด”ิ ผมไมท่ ันไดใ้ หค้ ําตอบอะไรก็ถกู อกี
ฝ่ ายลากจากบารเ์ ครอื งดมื มาทโี ซฟาวไี อพี ในโต๊ะเป็ นผชู ้ ายทังหมด ผมกวาดตามองแตล่ ะคนดว้ ย
ความรสู ้ กึ เฉยๆ เพราะไมร่ จู ้ กั ใครมากอ่ น จะมกี ็แต.่ ..
วนิ าทนี ันหัวใจเหมอื นถกู ตบจนกระดอนออกมาจากอก ดวงตาเบกิ กวา้ งกบั สงิ ทเี ห็น
“แนะนําเลยแลว้ กนั เพอื นกชู อื เคส วฒุ ิ สว่ นนธี าน”
“ธาน...”
ผมพมึ พําชอื นันพรอ้ มกับมองอกี ฝ่ ายไมล่ ะสายตา
“ใช่ ปณธิ าน”
แอลกอฮอลใ์ นกระแสเลอื ดไหลพลา่ น รา่ งกายรอ้ นรมุ่ ราวกบั ถกู ไฟสมุ ผมไมส่ าสามารถละสายตา
จากคนตรงหนา้ ได ้ ทกุ อยา่ งทปี ระกอบขนึ มาเป็ นเขา ตังแตร่ มิ ฝีปาก ดวงตา จมกู หรอื แมแ้ ตใ่ บหนา้
ไมม่ สี ว่ นไหน ไมเ่ หมอื นวนิ ท์
ภวนิ ท.์ ..คนทอี ยใู่ นความทรงจําของผมตลอดมากับปณธิ านคนนี
เป็ นคนเดยี วกนั จรงิ มยั

ตอนที 8

‘ภาค ถา้ ในอนาคต...’
‘หมื ’
‘ในอนาคต ถา้ เรายังรักกนั อย’ู่
‘...’
‘มาแตง่ งานกันมัย’
‘อมื ถา้ วันนันมาถงึ อะ่ นะ’

ระหวา่ งผมกบั วนิ ท์ เรอื งราวมันเกดิ ขนึ ดําเนนิ ไป และมันก็จบลงเป็ นทเี รยี บรอ้ ย
ความจรงิ ก็คอื ไมม่ วี ันนันอกี แลว้
ในคําคนื ทจี ําเจของผม มสี งิ หนงึ ทแี ตกตา่ งออกไปจากทเี คยเป็ นอยู่ ไมใ่ ชเ่ พราะเหลา้ นอกทสี งั มา
อรอ่ ยขนึ เพลงในผบั เพราะขนึ หรอื เรอื งเซอรไ์ พรสท์ ไี ดเ้ จอเพอื นเกา่ สมัยมัธยมฯ หลังจากตา่ งคนตา่ ง
แยกยา้ ยไปมชี วี ติ ของตัวเอง
แตก่ ลับกลายเป็ นวา่ ...การไดพ้ บกบั ใครคนหนงึ ตา่ งหากทที ําใหค้ วามซําซากในชวี ติ เปลยี นไป
คนทนี ังไขวห่ า้ งอยตู่ รงหนา้ เอนหลังพงิ กบั พนักโซฟาอยา่ งผอ่ นคลาย ใบหนา้ แตง่ แตม้ ไปดว้ ยรอย
ยมิ ทดี สู ดใสจนคนมองไมส่ ามารถละสายตาไปได ้ มันสดใสเหมอื นวนิ ท์ แตไ่ มใ่ ชว่ นิ ท์
“ธาน...” ผมพมึ พําชอื นอี กี ครัง
“มงึ จะเรยี กเพอื นกทู ําไมนักหนาวะ” ปรชิ หัวเราะรว่ น ยกแกว้ เหลา้ ขนึ มาจบิ ราวกบั ไมใ่ สใ่ จ
“แคเ่ พอื นมงึ บงั เอญิ เหมอื นคนทกี รู จู ้ ักนะ่ เลยแปลกใจนดิ หน่อย”
“ภาคแผนนไี มเ่ วริ ก์ นะเวย้ ไอเ้ รอื งจะจบี เขาแลว้ บอกวา่ หนา้ เหมอื นคนรจู ้ ัก หรอื มกุ เราเคยเจอกนั มา
กอ่ นมัยอะไรทํานองนี แมง่ โคตรตลกเลย” ไมใ่ ชแ่ คไ่ อป้ รชิ ทนี ังขาํ ออกมาอยา่ งไมป่ ิดบงั คนในโตะ๊ ก็
ยังรสู ้ กึ ขําขนั กบั ประโยคลอ้ เลยี นนไี ปดว้ ย
“ผมหนา้ เหมอื นใครเหรอครับ” และในวนิ าทนี ัน คนทที ําใหผ้ มสนใจทสี ดุ ก็เอย่ ออกมา
นําเสยี งใสทคี นุ ้ หนู เี หมอื นกบั วนิ ทไ์ มม่ ผี ดิ เพยี น เหมอื นกนั ราวกบั แกะ เพยี งแตว่ า่ บคุ ลกิ ทา่ ทางที
แสดงออกมามันไมใ่ ช่ แววตาก็ไมใ่ ช่ ความมันใจ รสนยิ มการแตง่ ตวั ตา่ งๆ กําลังบง่ บอกวา่ ทังคเู่ ป็ น
คนละคนกนั อยา่ งสนิ เชงิ
“แคเ่ พอื นน่ะ” ผมตอบเสยี งเรยี บ หากแตใ่ นใจกลับอดั แน่นไปดว้ ยคําถาม

“นผี มควรดใี จใชม่ ยั ทบี งั เอญิ หนา้ เหมอื นคนอนื ไปทัว แตแ่ ปลกเหมอื นกัน ผมเองก็รสู ้ กึ ถกู ชะตากบั
คณุ โดยไมร่ สู ้ าเหต”ุ

“แลว้ ...เราไมเ่ คยเจอกนั มากอ่ นเหรอ” ลองถามหยังเชงิ ถามดู แตท่ า้ ยทสี ดุ แลว้ ผมกลับไมไ่ ดร้ ับคํา
ตอบอะไรนอกจากรอยยมิ เจา้ เลห่ ข์ องคนตรงหนา้

“กรู สู ้ กึ เหมอื นอะไรบางอยา่ งจะสปารค์ วะ่ งนั ขอตวั ไปแดนซแ์ ป๊ บนงึ นะ อยากคยุ อะไรก็คยุ ” ปรชิ ตบ
ไหลข่ องผมทหี นงึ กอ่ นจะลกุ ขนึ เต็มความสงู เดนิ ผละออกไปจากโซฟาพรอ้ มกบั เพอื นอกี สองคน
กลายเป็ นพนื ทตี รงนเี หลอื เพยี งผมกบั ธานเทา่ นัน

“มารก์ ารติ า้ มยั ” เขาชแู กว้ ค็อกเทลขนึ ใบหนา้ คลา้ ยรอคําตอบอยา่ งจดจอ่

“ไม่ แคน่ กี เ็ มาแลว้ ”

“ผมรสู ้ กึ วา่ คณุ คงเป็ นผชู ้ ายคอออ่ นพอสมควร” ควิ ของผมเรมิ ผกู ปม ฟังจากนําเสยี งและคําถามที
เอย่ ออกมาแลว้ ก็รใู ้ นทันทวี า่ เป็ นคนคอ่ นขา้ งมันใจในตวั เอง ทสี ําคญั ดทู กุ คนจะตอ้ งหมนุ รอบตัวเขาไป
ซะหมด

“ผมไมต่ ามเกมสค์ ณุ หรอกน่า”

“คณุ นไี มเ่ หมอื นคนอนื ทผี มเคยรจู ้ ักจรงิ ๆ” มอื ขาววางแกว้ ค็อกเทลลงกับโตะ๊ ขยบั ตวั เอนหลังพงิ กบั
โซฟาพรอ้ มกับมองมาทผี มดว้ ยสายตาอา่ นไมอ่ อก

“คนทคี ณุ รจู ้ ักตอ้ งเป็ นแบบไหน”

“ไมร่ สู ้ ”ิ เขาหัวเราะ “แตไ่ มใ่ ชแ่ บบคณุ ”

บรรยากาศอบอวลไปดว้ ยความกระอกั กระอว่ น เสยี งเพลงและแสงไฟทําใหผ้ มรสู ้ กึ มนึ หัวก็จรงิ แต่
ยังก็ไมม่ ากพอจะทําใหก้ ารคดิ เคราะหข์ องผมเสยี ไป ดังนันผมจงึ พอจะสรปุ ไดว้ า่ คนตรงหนา้ ไมใ่ ชว่ ิ
นท์ และทสี าํ คญั เจา้ ตวั ก็มกี ลนิ ไอคกุ คามพอสมควร

“เป็ นเพอื นปรชิ ไดย้ งั ไง ผมจําไดว้ า่ คณุ ไมไ่ ดเ้ รยี นโรงเรยี นเดยี วกบั เราหน”ิ

“เราเจอกนั ทนี ”ี อกี ฝ่ ายรบี ใหค้ วามกระจ่าง

“แสดงวา่ เพงิ เจอกนั ไมน่ าน ผมเขา้ ใจถกู ใชม่ ยั ” เพราะถา้ นับแลว้ ไอป้ รชิ ตัดสนิ ใจไปเรยี นตอ่ ที
แคนาดาตังแตเ่ รยี นจบเกรด 12 แลว้ มนั ก็กลับมาแบบไมบ่ อกกลา่ วเมอื เดอื นกอ่ น ฉะนันระยะเวลาที
สองคนนรี จู ้ ักกนั คงไมห่ า่ งจากทคี าดเดาเอาไวแ้ น่

“ก็ไมน่ า่ จะเดายาก”

“มใี ครในกลมุ่ เป็ นแฟนคณุ มัย” คนตรงหนา้ เอยี งคอสงสัย ผมจงึ อธบิ ายตอ่ “หมายถงึ เพอื นสามคนที
ออกไปเตน้ บนฟลอรน์ ่ะ”

“ไม่ เพอื นกันทงั หมด”
“คณุ มพี นี อ้ งหรอื เปลา่ ”
“เฮย้ คณุ นเี ป็ นเพอื นหรอื เป็ นตํารวจเนยี ” พอถกู แซะแบบออ้ มๆ เขา้ ก็จําตอ้ งหยดุ ซกั ผมรสู ้ กึ วา่ ตวั
เองคอ่ ยๆ จมเขา้ ไปในบว่ งอะไรสกั อยา่ งทเี ต็มไปดว้ ยตาขา่ ย ผมสงสยั ผมพยายามแก ้ และสดุ ทา้ ยผม
หนจี ากมันไปไมไ่ ด ้
“โทษที ผมก็แคอ่ ยากรจู ้ กั เพอื นใหมใ่ หม้ ากขนึ ”
“แตพ่ อดผี มมเี พอื นเยอะแลว้ เจอกนั ก็แยกยา้ ย ไมต่ อ้ งรจู ้ ักกนั ใหม้ ากหรอก”
“หยงิ พอตวั ”
“คงไมน่ อ้ ยไปกวา่ คณุ ”
เหมอื นเขาจะมองผมออกซะทะลปุ รโุ ปรง่ คนแบบนจี ะเป็ นไอว้ นิ ทไ์ ดย้ งั ไง เป็ นไปไมไ่ ดเ้ ลย...
ไมม่ ใี ครพดู อะไรออกมาอกี บรรยากาศโดยรอบจงึ คอ่ นขา้ งตงึ เครยี ดเล็กนอ้ ย ผมยกแกว้ เหลา้ ตรง
หนา้ ขนึ มาดมื ขณะฟังเพลงทกี ําลังปลกุ เรา้ นักทอ่ งราตรใี หค้ กึ เป็ นเทา่ ตัว นานหลายนาทที เี ราเงยี บใส่
กนั กระทังเพอื นใหมอ่ ยา่ งธานถามขนึ
“มานังดมื เหลา้ คนเดยี วแบบนแี ฟนคณุ ไมว่ า่ เหรอ” ผมหัวเราะในลําคอ แลว้ ตอบกลบั ทนั ที
“ผมยังไมม่ ใี คร แตจ่ รงิ ๆ ก็มคี นทชี อบอยู่ แค.่ ..ยังไมไ่ ดต้ ดั สนิ ใจคบกนั ”
“ออ้ ” รา่ งบางพยกั หนา้ ผมมองภาพนันอยเู่ นนิ นาน เลอื นสายตามองผวิ ขาวทโี ผลพ่ น้ เสอื เชติ สดี ํา
ออกมาดว้ ยความรสู ้ กึ ยากเกนิ อธบิ าย
“แลว้ คณุ ละ่ แฟนไมว่ า่ เหรอ”
“ผมก็เหมอื นคณุ แตต่ า่ งหน่อยตรงทไี มม่ ใี ครใหค้ ยุ ”
“เป็ นไปไดด้ ว้ ยเหรอ” ทังรปู ลักษณ์ การพดู จา หรอื รสนยิ มทปี รากฏใหเ้ ห็นตอนนไี มน่ ่าเรยี กไดว้ า่
ไมม่ ใี คร
“กเ็ ป็ นไปไดท้ ังนัน”
“คณุ ชอบผหู ้ ญงิ หรอื ผชู ้ าย”
“ถามตรงไปมัย”
“กเ็ ป็ นเพอื นกันแลว้ หน”ิ

“แลว้ คณุ คดิ วา่ ...” เจา้ ตวั โนม้ หนา้ เขา้ มาใกล ้ จนรบั รไู ้ ดถ้ งึ กลนิ นําหอมและแอลกอฮอลท์ ตี ดิ อยรู่ มิ
ฝี ปาก เขายมิ ลากเสยี งยาวอยา่ งกวนๆ กอ่ นพดู ตอ่ ประโยคนันจนจบ “ผมชอบแบบไหนละ่ ”

“ดจู ากสายตาก็พอร”ู ้

ผมไมค่ อ่ ยชอบคนทมี กั เลน่ หเู ลน่ ตาใสเ่ ทา่ ไหร่ คนตรงหนา้ ก็เหมอื นกนั แตท่ กุ อยา่ งทรี สู ้ กึ ก็ควรจะ
เกบ็ ไวใ้ นใจ คนแบบนเี วลามองรสู ้ กึ มเี สน่หก์ ็จรงิ แตส่ งิ ทที ําใหผ้ มยังคงนังคยุ ตอ่ ไดไ้ มใ่ ชเ่ หตผุ ลนี แต่
เป็ นเพราะเขาหนา้ เหมอื นวนิ ทต์ า่ งหาก

“รูว้ า่ อะไร”

“คณุ ชอบแบบผม”

“ฮา่ ๆ คณุ นโี คตรหลงตวั เองเลย” ธานหัวเราะเสยี งดัง แถมสหี นา้ ยังดพู อใจกบั คําตอบทไี ดย้ นิ คอ่ น
ขา้ งมาก

“หรอื ไมจ่ รงิ ”

“ไม”่ เขาตอบแทบไมค่ ดิ

“ผมไมอ่ ยากบอกเลยวา่ ถงึ แมเ้ ราจะเพงิ เจอกนั แตผ่ มกลับคนุ ้ เคยกบั คณุ อยา่ งน่าประหลาด เพราะ
นอกจากคณุ จะบงั เอญิ หนา้ เหมอื นคนทผี มเคยรจู ้ ักแลว้ ชอื ของคณุ ยงั เหมอื นเพอื นสนทิ ของผมอกี ”
คนฟังตาโตทันที

“จรงิ เหรอ ชอื ปณธิ านเนยี นะ ผมคดิ วา่ ตวั เองแตกตา่ งจากคนอนื แลว้ เชยี ว”

“เปลา่ แคช่ อื เลน่ ”

“โลง่ อกไปที นกึ วา่ ตวั เองจะเหมอื นกบั คนทังโลกไปซะทกุ อยา่ ง”

“คณุ ไมอ่ ยากเหมอื นเหรอ”

“ไม่ ผมคอื ผม ไมม่ ที างเหมอื นกับใครทังนัน”

คําตอบนันเป็ นการตัดจบบทสนทนาไดอ้ ยา่ งดเี ยยี ม ตา่ งคนเลยตา่ งยกเครอื งดมื แอลกอฮอลข์ นึ มา
จบิ แลว้ นังฟังเพลงไปพลางๆ รอจนกระทังไอป้ รชิ กับเพอื นอกี สองคนเดนิ กลับมาเราถงึ ไดค้ ยุ เรอื งอนื
ตอ่

คําคนื ทดี เู หมอื นจะยาวนานผา่ นพน้ ไปอยา่ งรวดเร็ว ตา่ งคนตา่ งแยกยา้ ยทางใครทางมันเมอื ทกุ
อยา่ งจบลง ผมโบกมอื ใหไ้ อป้ รชิ กับเพอื น ขณะทธี านเองก็ตรงดงิ ไปยังรถยนตส์ ว่ นตวั ของเขาพรอ้ ม
กบั เอย่ ลาดว้ ยคําสามัญ ‘แลว้ เจอกนั ใหม’่

ผมไมร่ วู ้ า่ เจอกนั ใหมอ่ กี ครังคอื ตอนไหน เพราะอกี ฝ่ ายไมย่ อมใหเ้ บอรต์ ดิ ตอ่ หรอื อะไรกลับมาเลย
ดงั นันความสงสยั ทกุ อยา่ งทอี ดั แน่นอยใู่ นอกจงึ ไมไ่ ดร้ ับการคลคี ลาย ปลอ่ ยใหม้ นั คา้ งคาอยอู่ ยา่ งนัน
จนกวา่ จะเจอกนั ใหม่

ซงึ ไมร่ ู.้ ..เมอื ไหรจ่ ะมาถงึ

“รอนานมัย”
นําเสยี งแสนคนุ ้ เคยเอย่ ถาม ผมสง่ ยมิ ใหพ้ รอ้ มกับเปิดประตรู ถรอราวกบั อกี ฝ่ ายเป็ นเจา้ หญงิ ก็ไม่
ปาน
“เพงิ มาถงึ วนั นที คี ลาสปลอ่ ยเลทเหมอื นกนั ”
ความสมั พันธร์ ะหวา่ งผมกบั ไอเ้ นมยงั คงดําเนนิ ตอ่ ไปอยา่ งราบรนื หลงั แยกยา้ ยกบั เพอื นใหมใ่ นผับ
เมอื คนื ผมก็ไมค่ ดิ ปรปิ ากหรอื พดู เรอื งนใี หใ้ ครฟังแมแ้ ตค่ นเดยี ว อาจเพราะไมม่ นั ใจในขอ้ สนั นษิ ฐาน
บางอยา่ งทยี งั หาคําตอบไมไ่ ด ้ เลยอยากพสิ จู นใ์ หม้ นั ใจกอ่ นมากกวา่
“งันไปเลยมัย” ไอเ้ นมถาม
“เอาส”ิ
รา่ งโปรง่ แทรกตวั เขา้ ไปในรถอยา่ งเงยี บเชยี บ สว่ นผมก็รบี เดนิ มายังฝังคนขบั แลว้ สตารท์ รถออกไป
วันนไี อเ้ นมตอ้ งไปหาซอื อปุ กรณ์สาํ หรบั ทําโปรเจก็ ตไ์ ฟนอล โดยจดุ หมายของเราคอื รา้ นเครอื ง
เขยี นขา้ งมหา’ลัยซงึ เป็ นแหลง่ รวมทกุ อยา่ งสาํ หรับเด็กสถาปัตย์
“ลงไปดว้ ยกนั มัย” คนเคยี งขา้ งถาม ปกตเิ วลามาดว้ ยกนั ผมมักจะสา่ ยหัวแลว้ ตดิ เครอื งยนตร์ อในรถ
ซะมากกวา่ แตเ่ นอื งจากวันนอี ะไรๆ ก็ดนู า่ เบอื ไปหมดเลยเลอื กพยักหนา้ เป็ นคําตอบ
รา้ นเครอื งเขยี นทเี รามาคอ่ นขา้ งใหญ่ เมอื เห็นไอเ้ นมปลกี ตวั ออกไปหาอปุ กรณ์ตรงมมุ หนงึ แลว้ ผม
จงึ สบั เทา้ ขนึ บนั ไดไปยังชนั สองเพอื เดนิ ดอู ะไรเพลนิ ๆ คนเดยี ว และทนี กี ท็ ําใหผ้ มไดเ้ จอกบั ใครคน
หนงึ คนทไี มเ่ จอกนั มาตลอดหนงึ สปั ดาหห์ ลังจากตดั สนิ ใจตัดขาดความสมั พันธท์ กุ อยา่ งลง

ไอว้ นิ ทย์ นื อยตู่ รงนัน กม้ ๆ เงยๆ หยบิ แผน่ ไมอ้ ดั ขนาดตา่ งๆ ออกมากอ่ นใสก่ ลับไปทเี ดมิ

ผมมองภาพนันอยเู่ งยี บๆ ไมค่ ดิ เดนิ เขา้ ไปหาเรอื งหรอื ดา่ ทอเหมอื นทกุ ครงั อาจเพราะคําบอกลาใน
วันนันเป็ นเหมอื นจดุ จบของเราทังคู่ ดงั นันจงึ ไมม่ เี หตผุ ลอะไรทผี มตอ้ งเขา้ ไปเกยี วขอ้ งกบั มันอกี

แตแ่ ปลกเหมอื นกนั ...

แทนทจี ะเดนิ ออกใหห้ า่ งจากอกี ฝ่ าย ผมกลับพบวา่ ตวั เองยังยนื มองอยทู่ เี ดมิ ไมไ่ ปไหน

“ขอโทษนะครับ ทางรา้ นพอจะมเี ศษแผน่ ไมท้ ใี ชแ้ ลว้ หรอื เปลา่ ผมอยากจะขอซอื ในราคาทถี กู ลง
ไดม้ ยั ครบั ” ไอว้ นิ ทเ์ ดนิ ตรงไปทเี คานเ์ ตอร์ เอย่ ถามดว้ ยนําเสยี งออ้ นวอนเต็มแก่

คนทอี ยใู่ นสายตาตอนนกี บั คนทอี ยใู่ นผับเมอื คนื ตา่ งกนั ราวฟ้ากบั เหว

ทสี ําคญั ไอว้ นิ ทไ์ มม่ เี งนิ พอทจี ะซอื อปุ กรณ์ราคาถกู สําหรบั ทําโปรเจ็กตด์ ว้ ยซํา

“ไมม่ หี รอกคะ่ ทที างรา้ นมกี ็ตามทอี ยบู่ นชนั เลย”

“ขอบคณุ มากครับ ถา้ งัน...เชก็ เงนิ แคน่ กี อ่ นนะครับ” มอื บางวางตะกรา้ ทใี สก่ ระดาษรอ้ ยปอนดแ์ คไ่ ม่
กแี ผน่ ลงบนเคานเ์ ตอร์ จากนันก็ลว้ งเอาเงนิ ทอี ยใู่ นถงุ ผา้ ออกมาจ่าย

ผมมองแผน่ หลังของคนตรงหนา้ จๆู่ ก็คดิ ถงึ รอยยมิ และเสยี งหัวเราะของมันขนึ มา คดิ ถงึ เรอื งขําขนั
ทเี คยเลา่ ใหฟ้ ังกอ่ นนอน คดิ ถงึ อดตี ทไี มม่ ที างหวนคนื และผมพยายามผลักความทรงจําเหลา่ นันออก
ไปอยา่ งสดุ ความสามารถ แตไ่ มเ่ คยทําไดส้ กั ที

กระทังมนั หมนุ ตวั เดนิ จากเคานเ์ ตอร์ สองเทา้ กา้ วออกมาเรอื ยๆ จนเรามโี อกาสเผชญิ หนา้ กนั ตรงๆ
ใบหนา้ ขาวซดี มองผมชวั ครกู่ อ่ นจะรบี กม้ หนา้ งดุ เพอื หลกี เลยี ง แตม่ นั ก็คงสายไปแลว้

“ไง” นอี าจเป็ นคําแรกทเี อย่ ออกมาหลังไมไ่ ดเ้ จอกนั เกอื บสปั ดาห์

“ครับ” อกี ฝ่ ายตอบกลับโดยไมม่ องหนา้

ผมตังทา่ จะพดู อะไรบางอยา่ งตอ่ แตส่ ดุ ทา้ ยก็ถกู เบรกจากคนมาใหมเ่ สยี กอ่ น ไอเ้ นมเดนิ ตามขนึ มา
มนั มองผมกบั ไอว้ นิ ทค์ รหู่ นงึ แลว้ เอย่ ถาม

“มงึ ทําอะไรวะภาค”

“เปลา่ แคม่ คี นแถวนมี นั ยนื เกะกะขวางทางน่ะ”

“ขอโทษจรงิ ๆ ครบั ” ไอว้ นิ ทร์ บี กลุ กี จุ อเดนิ หลบไปอกี ทางกอ่ นจะพน้ สายตาผมไปในทสี ดุ

“มอี ะไรใหช้ ว่ ยถอื มยั ” ผมรบี เปลยี นประเด็นหันไปถามคนขา้ งๆ ซงึ ไอเ้ นมก็ไมไ่ ดม้ ที า่ ทกี งั ขาหรอื ไม่
พอใจอะไรนอกจากบอกปัดตรงๆ

“ไมม่ หี รอก เดยี วกดู พู วกไมบ้ ลั ซา่ นดิ หน่อยก็เสรจ็ แลว้ ”
“อมื แลว้ หวิ หรอื ยัง เผอื ซอื ของเสร็จจะไดข้ บั ไปหาอะไรกนิ เลย”
“ก็นดิ หน่อยนะ อยากกนิ แซลมอ่ น”
“มรี า้ นในเมอื ง...”
“อยากกนิ รา้ นแถวมออะ่ จะไดไ้ มล่ ําบากไปไหนไกล” อกี ฝ่ ายรบี แทรกขณะทผี มยังไมท่ ันพดู จนจบ
ประโยคดว้ ยซํา ซงึ มนั รดู ้ วี า่ ผมไมส่ ามารถปฏเิ สธคําขอของมันได ้ แน่นอนสดุ ทา้ ยเราก็ไปทรี า้ นนัน
ระหวา่ งทางจากรา้ นเครอื งเขยี นไปยังรา้ นอาหารญปี ่ นุ ผมเห็นไอว้ นิ ทเ์ ดนิ ถอื มว้ นกระดาษไปตาม
ถนน แมจ้ ะขบั รถผา่ นไปแลว้ ภาพของมันในกระจกหลังก็ยงั ชดั เจนอยู่ เพราะเหมอื นมันกําลังมองตาม
รถผม แตไ่ มไ่ ดแ้ สดงสหี นา้ สขุ หรอื ทกุ ขใ์ ดๆ ออกมา
และผมกไ็ ดม้ าเจอมนั อกี ครงั ในสบิ หา้ นาทใี หห้ ลัง แน่นอนวา่ มนั ทํางานกะเย็นทนี ี ทังรบั ออเดอร์
ลกู คา้ และเสริ ฟ์ อาหาร ซงึ มนั ก็ตอ้ งบรกิ ารผมและไอเ้ นมไปดว้ ย
อยา่ งนอ้ ยงานเตมิ นําใสแ่ กว้ ก็เป็ นงานหลักทที ําใหไ้ อว้ นิ ทจ์ ําตอ้ งเดนิ วนมาทโี ต๊ะทกุ สบิ หา้ นาที
“เดยี วกนิ เสร็จมงึ ไปสง่ กทู บี า้ นท”ี ไอเ้ นมเรมิ ประเด็นใหม่ หลังเรานังอยทู่ รี า้ นไดส้ กั พักแลว้
“ไมก่ ลับหอ้ งเหรอ”
“ไมอ่ ะ่ กลบั ไปนอนทบี า้ นบา้ ง ชว่ งนพี ชี ายกแู มง่ บน่ ฉบิ หาย”
“หวงนอ้ งไมเ่ ลกิ ”
“มงึ ก็รบี ขอกเู ป็ นแฟนซะส”ิ ยอมรับวา่ องึ มากกบั ประโยคทไี ดย้ นิ ตลอดเวลาทคี วามสมั พันธข์ องเรา
ถักทอไปเรอื ยๆ ไอเ้ นมตา่ งหากทเี ป็ นคนชขี าดในเรอื งนี ตงั แตแ่ ทงกกั ผมทเี ขา้ มาจบี รวมไปถงึ ความ
คลมุ เครอื ทเี ราเป็ นอยู่
“มงึ เคยบอกกวู า่ มนั ยังไมถ่ งึ เวลา”
“ก็...ไมร่ วู ้ ะ่ หรอื มงึ คดิ วา่ ไง”
“บางท.ี ..” ผมไมไ่ ดม้ องหนา้ ไอเ้ นม แตก่ ลับสอดสา่ ยสายตาไปทัวรา้ น จดุ ประสงคไ์ มไ่ ดต้ อ้ งการจะ
มองหาใครบางคนหรอก ความจรงิ ผมก็แคอ่ ดึ อดั ทตี อ้ งคยุ เรอื งนเี ทา่ นัน “บางที ลองดกู นั ตอ่ อกี หน่อย
ก็ดนี ะ”
ไมน่ ่าเชอื วา่ ผมจะพดู ประโยคดงั กลา่ วออกมาได ้

ไอเ้ นมเป็ นรักแรกในมหา’ลัย ผมชอบมันมายาวนานมาก เป็ นรักขา้ งเดยี วทเี หมอื นกบั ความฝัน ครัง
แรกทเี ดนิ ไปสารภาพรักกบั มันผมก็ไดร้ ับแตค่ วามเสยี ใจ วันหนงึ มโี อกาสไดพ้ ดู คยุ ไดเ้ ดนิ จบั มอื ได ้
ศกึ ษาดใู จ สดุ ทา้ ยผมกลับทงิ โอกาสทอี ยตู่ รงหนา้ แลว้ ปลอ่ ยใหม้ นั ชะงกั คา้ งกลางทาง

“มงึ คดิ อยา่ งนันเหรอ อมื กกู ็คดิ อยา่ งนันเหมอื นกนั ” คนตรงหนา้ พดู พลางหัวเราะรว่ น มันใช ้
ตะเกยี บคบี อาหารใสป่ ากพรอ้ มกับคลยี มิ ออกมา มแี ตผ่ มทยี ังจมกบั ความรสู ้ กึ ผดิ เพยี งลําพัง

ชวี ติ ในตอนนวี นุ่ วายไปหมด ทังเรอื งของไอว้ นิ ทท์ ไี มส่ ามารถตดั ออกไปจากสมองได ้ เรอื งของคน
หนา้ เหมอื นทชี อื ธาน หรอื แมแ้ ตค่ วามสัมพันธท์ เี ต็มไปดว้ ยความลังเลของผมกบั ไอเ้ นม หลายอยา่ ง
รวมกันจนทําใหผ้ มวา้ วนุ่ มันไมไ่ ดม้ คี วามสขุ เหมอื นแตก่ อ่ น

ผมหวังแคว่ า่ ถา้ วันใดวันหนงึ ทที กุ อยา่ งกระจา่ งขนึ มา ผมจะสามารถตอบรบั รักและเดนิ หนา้ ไปกบั ไอ ้
เนมโดยไมค่ ดิ ถงึ อดตี อกี

“รอกอ่ นไดม้ ัยวะเนม”

“ใหก้ รู ออะไรละ่ รอความโลเลของมงึ เหรอ”

“กรู ักมงึ รักมาตลอด...”
“แลว้ ทเี ป็ นอยคู่ อื อะไรวะ”
“ชว่ งนกี มู ปี ัญหานดิ หน่อย แคข่ อเวลาจัดการตวั เองสกั พัก กแู คข่ อใหม้ งึ รออยทู่ เี ดมิ ”

“วางใจเถอะ หลังเรมิ รจู ้ ักความเห็นแกต่ วั กกู ็ไมค่ ดิ ไปไหน ยังไงก็ยังรอมงึ ”
ประโยคนันเหมอื นเสน้ ดา้ ยทมี องไมเ่ ห็นพันธนาการผมเอาไว ้ เมอื กอ่ นเคยคดิ วา่ ถา้ ไดย้ นิ ประโยคนี
จะตอ้ งมคี วามสขุ จนอดยมิ ไมไ่ ดแ้ น่ๆ แตผ่ ลทไี ดก้ ลับตรงกนั ขา้ มอยา่ งสนิ เชงิ
ผม...ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะยมิ ไดส้ กั นดิ
กลบั กนั มันยงิ รสู ้ กึ อดึ อดั อยา่ งไมเ่ คยเป็ นมากอ่ น
เพราะงนั ความรสู ้ กึ ดงั กลา่ วเลยสง่ ผลตอ่ บรรยากาศบนโตะ๊ อาหาร ตา่ งคนตา่ งกนิ กนั เงยี บๆ โดยไมม่ ี
ใครพดู อะไรออกมาอกี เมอื อาหารพรอ่ งเกอื บหมดไอเ้ นมถงึ ไดพ้ ดู ทําลายความเงยี บลง
“สงั อาหารกลับบา้ นเพมิ นะ”
“เอาส”ิ วา่ แลว้ ผมก็รบี กวักมอื เรยี กพนักงานเสริ ฟ์ ทนั ที แน่นอนวา่ คนทวี า่ งงานอยกู่ ็คอื ไอว้ นิ ท์
มนั รบี เดนิ มาทโี ตะ๊ พรอ้ มกับถามเสยี งแผว่ จนแทบหายไปในลําคอ
“คณุ ลกู คา้ มอี ะไรใหร้ ับใชค้ รับ”

“ตอ้ งการสังอาหารกลับบา้ น”

“ไดค้ รับ เดยี วผมจะรบี เอาเมนูอาหารมาใหน้ ะครบั ” รา่ งบางคอ้ มหัวใหห้ นงึ ครงั กอ่ นจะหมนุ ตวั กลับ
ไป สกั พักก็กลบั มาพรอ้ มสงิ ทเี จา้ ตวั ไดบ้ อกกอ่ นหนา้

ผมเงยหนา้ มองไอว้ นิ ท์ มองอยอู่ ยา่ งนัน อยากรวู ้ า่ มันกําลังคดิ อะไรอยกู่ นั แน่นอกจากการกม้ หนา้ กม้
ตา แลว้ ทําตวั เฉยชาราวกับไมร่ จู ้ ักกนั แตก่ ็แน่ละ่ แมแ้ ตไ่ อเ้ นมยงั ไมม่ องมันในสายตาเลย

ตา่ งคนตา่ งตดั ขาดกนั และกนั ออกจากชวี ติ คงมผี มคนเดยี วละ่ มังทยี งั ยดึ ตดิ อยู่

ทกุ อยา่ งดําเนนิ ตอ่ ไป จวบจนการจ่ายเงนิ เสร็จสนิ ไอว้ นิ ทเ์ ดนิ ถอื อาหารกลอ่ งออกมายนื รออยหู่ นา้
ประตู กอ่ นเอย่ ประโยคสดุ แสนธรรมดาออกมา

“ขอบคณุ มากนะครับ” จากนันมันก็คอ้ มหวั ลง

ผมกับไอเ้ นมเดนิ จงู มอื กนั มาทรี ถ ยัดอาหารกลอ่ งเอาไวด้ า้ นหลัง เสยี ววนิ าทที สี ายตาหนั ไปมอง ไอ ้
วนิ ทย์ งั คงยนื กม้ หัวใหต้ รงนันไมไ่ ปไหน

รอจนผมแทรกตัวเขา้ ไปในรถและเรมิ ถอยลอ้ จากจดุ จอด ตอนนันเองทภี าพในกระจกขา้ งเปลยี นไป
ไอว้ นิ ทเ์ งยหนา้ ขนึ และผม...

เห็นนําตาของมันยังคงไหลอยู่

‘ภาควา่ ความสมั พันธเ์ ราเป็ นแบบไหน’
‘กแ็ บบคนรักน่ะส’ิ
‘เป็ นคนรักทมี คี วามสขุ มัย ภาคมคี วามสขุ หรอื เปลา่ ’
‘มสี ’ิ
‘เหมอื นกัน วนิ ทเ์ องก็มคี วามสขุ ทไี ดเ้ ป็ นคนรักของภาคนะ’
‘…’
‘ดจี ังทเี กดิ มา ขอบคณุ ทที ําใหผ้ มเกดิ มานะแม’่
‘…’
‘ขอบคณุ ทที ําใหผ้ มเจอภาค’

รถเคลอื นตวั ออกไป เมอื หนงึ ปีกอ่ นตรงเบาะขา้ งซา้ ยมคี นตวั ขาวนังอยู่ วนั นขี า้ งกายผมมคี นใหม่
เปิดเพลงเดมิ ทเี คยฟังพรอ้ มกับเคาะนวิ ไปตามจังหวะตรงคอนโซล กลนิ หอมของใครคนนันยังตดิ อยู่
ปลายจมกู แตต่ อนนมี นั กําลงั ถกู กลนิ ใหมเ่ ขา้ มาแทนที มันหอม...แตไ่ มเ่ หมอื นกัน

รอยยมิ และเสยี งหัวเราะในวนั นันหายไป บรรยากาศเดมิ ๆ เจอื จางลงทกุ ทจี นสดุ ทา้ ย...

ไมม่ อี ะไรเหมอื นเดมิ ใช!่ ทกุ อยา่ งเปลยี นไปแลว้ ยกเวน้ ความทรงจํา ความทรงจําทคี รังหนงึ ไดบ้ อก
เอาไว ้

ผมเคยมคี วามสขุ มากแคไ่ หน

เสยี งเพลงทดี งั กระหมึ ไปทัวผบั กบั เหลา่ นักทอ่ งราตรที วี าดลวดลายอยา่ งลมื ตายบนฟลอรเ์ ตน้ นับ
เป็ นภาพสดุ แสนธรรมดาในสายตาของผม ทันทที หี ยอ่ นกน้ ลงบนเกา้ อที รงสงู ตรงบาร์ ผมก็ไมล่ มื สงั
เครอื งดมื แอลกอฮอลม์ าดมื เหมอื นทกุ ครัง

การมาทนี ขี องผมไมใ่ ชส่ งิ ทสี มองสังการ แตเ่ ป็ นความรสู ้ กึ ลกึ ๆ ทโี หยหาอะไรบางอยา่ ง อาจจะเป็ น
ความจรงิ ทอี ยากรหู ้ รอื อะไรก็ชา่ ง แตใ่ ครคนนันไมเ่ คยปรากฏตัวอกี เลย

ผมมาทนี ที กุ คนื สปั ดาหห์ นงึ เจอไอป้ รชิ สองครงั ทเี หลอื ก็ชวนเพอื นในกลมุ่ ออกมาเทยี วบา้ ง
แน่นอนวา่ ไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งาของคนทชี อื ธาน เขาหายไปราวกบั ไมม่ ตี วั ตน สานสมั พันธเ์ อาไว ้ ปลอ่ ยให ้
ทกุ อยา่ งคา้ งคาราวกบั ตอ้ งการลงโทษ ซงึ ดเู หมอื นวา่ ผมเองก็พรอ้ มจะรบั โทษนัน

“ขอมารก์ ารติ า้ แกว้ หนงึ ครับ” สนิ เสยี งนันผมรบี หันไปมองคนขา้ งๆ ทกี ําลงั วางศอกไวก้ บั บารต์ รง
หนา้

“ธาน...” หัวใจเตน้ ตกึ ตกั โครมครามเมอื เห็นวา่ คนทเี ฝ้ารอนังอยตู่ รงนี
ตลอดสองสปั ดาหท์ ผี า่ นมา ผมเฝ้ารอการกลับมาของเขาอยา่ งจดจอ่ และคนื นที กุ อยา่ งก็เป็ นอยา่ ง
ใจหวงั เสยี ที
“ใช่ ผมเอง ไมเ่ จอกนั นานเลย เป็ นยังไงบา้ ง”
“ก็ด”ี
“คนทพี ดู วา่ ดแี ตท่ ําหนา้ อมทกุ ขแ์ บบนมี ดี ว้ ยเหรอ”
“เหมอื นคณุ จะรดู ้ ไี ปซะหมดนะ”
“ก็ใชว่ า่ คนอยา่ งคณุ จะมองยากเสยี หนอ่ ย” เจา้ ตวั พดู พลางหยบิ บหุ รมี วนหนงึ ออกมาจากกระเป๋ า
กางเกง เขายนื ใหผ้ มโดยไมล่ ังเล “เอาหน่อยมัย หนไี ปสบู แลว้ กลับมารบั รองลอยเลย”
“บหุ รชี ว่ ยอะไรผมไมไ่ ดห้ รอก ถงึ แมม้ นั จะเป็ นยหี อ้ เดยี วกบั นําหอมทคี ณุ ฉีดก็ตาม”
“รดู ้ จี ัง”

บหุ รี Davidoff สขี าวสะอาด ดหู รหู ราและเขา้ กบั บคุ ลกิ ของคนเป็ นเจา้ ของมาก แตถ่ งึ แมว้ า่ จะดแี ละ
แพงแคไ่ หนก็ไมช่ ว่ ยใหผ้ มคลายความกังวลได ้

“แลว้ นคี ณุ มาคนเดยี วเหรอ ปรชิ ละ่ ” ธานฉกี ยมิ มองดแู กว้ ค็อกเทลทวี างอยตู่ รงหนา้ กอ่ นจะขยาย
ความใหเ้ ขา้ ใจ

“ผมมาคนเดยี วประจําอยแู่ ลว้ ปรชิ ก็คอื เพอื นทเี จอกนั ในผับ จะเรยี กวา่ ...เพอื นขาจรก็ไดม้ งั ”

“เหมอื นผม?”
“ใช”่ มอื เรยี วจบั แกว้ เครอื งดมื ขนึ มาจอ่ ปาก เขาละเลยี ดดมื มันอยา่ งใจเย็น ตรงขา้ มกบั บรรยากาศ
โดยรอบทเี ต็มไปดว้ ยความอกึ ทกึ ครกึ โครมและวนุ่ วายของคนมหาศาล

“แลว้ เหตผุ ลทมี าผับคอื อะไร ลา่ เหยอื เหรอ”
“ฮา่ ๆ” คราวนธี านถงึ กบั ระเบดิ เสยี งหัวเราะออกมา เขามองหนา้ ผมอยา่ หยอกลอ้ พรอ้ มกับถาม
ตดิ ตลก “คดิ แบบนจี รงิ ด”ิ
“ไมร่ ดู ้ ิ ทา่ ทางคณุ บอกแบบนัน ถามจรงิ หนแี ฟนมาเทยี วใชม่ ยั ”
รา่ งบางเงยี บไปอดึ ใจหนงึ กอ่ นจะหันมาสบตากบั ผมนงิ เปลง่ เสยี งใสทเี จอื ไปดว้ ยความจรงิ จังกลับ
มาจนรสู ้ กึ ขนลกุ

“ผมยังไมเ่ คยคบใคร ไมเ่ คยม”ี

“วันไนทส์ แตนด?์ ” และผมก็ยงั คงถามตอ่

“อยากลองเหมอื นกนั ”
“เคยมเี ซก็ ซม์ ยั ”

“นคี อื เรอื งทเี พอื นเขาถามกนั เหรอ”

“กเ็ ผอื เพอื นจะใจดตี อบบา้ ง”
“ไม่ ผมไมเ่ คยมเี ซก็ ซ์ เพราะผมไมใ่ ชท่ รี ะบายหรอื ทรี องรบั อารมณ์ของใคร”

คําตอบนันดงั กงั วานในหัว ไมน่ านหวั ขอ้ สนทนาก็ถกู เปลยี นเป็ นเรอื งอนื

คนื นันเราอยดู่ ว้ ยกนั ทังคนื จนรา้ นปิด กอ่ นตา่ งคนตา่ งแยกยา้ ยเหมอื นตอนทเี จอกนั คราแรก ธานไม่
ไดใ้ หค้ อนแท็กใดๆ กบั ผม ทงิ ไวก้ ็แตป่ ระโยคธรรมดาทมี กั พดู อยเู่ สมอ…

‘ไวเ้ จอกนั ใหม’่

ผมเชอื มันวา่ วันนันจะมาถงึ แน่นอน

จากนันความถใี นการมาผับของผมก็เรมิ หา่ งออกไปเรอื ยๆ จากทมี าทกุ วันเพอื เฝ้ารอใครบางคน
ตอนนผี มเลอื นมันเป็ นสามวันครงั แตก่ ็ไรว้ แี ววของอกี ฝ่ าย กวา่ จะมาเจอกนั อกี ก็เกอื บสองสปั ดาหน์ ับ
จากครังสดุ ทา้ ยทเี จอกนั

คนื นันผมมากบั เพอื น เรยี กไดว้ า่ ครบแกง๊ ไอเ้ มธทําหนา้ ตกใจราวกบั เจอผที ันทที ผี มแนะนําธานให ้
พวกมันรจู ้ ัก ซงึ ดเู หมอื นวา่ หลังจากนันไมถ่ งึ สบิ นาทที ังหมดก็ดสู นทิ สนมกันราวกบั รจู ้ ักกนั มาแตช่ าติ
ปางกอ่ น ไมม่ ใี ครตะขดิ ตะขวงใจเรอื งทคี นแปลกหนา้ คนหนงึ หนา้ เหมอื นวนิ ท์ หรอื บงั เอญิ ทชี อื เลน่ ดนั
เหมอื นไอธ้ านเพอื นในกลมุ่

คลา้ ยกบั วา่ เหตผุ ลดงั กลา่ วถกู ปัดทงิ ไปเพราะเสนห่ แ์ ละคารมของคนคนนี

เชา้ วันรงุ่ ขนึ ไมม่ ใี ครพดู เรอื งธานอกี แตเ่ ราตา่ งรกู ้ นั วา่ จะหาเขาไดจ้ ากทไี หน ดงั นันทกุ ครังเวลามาที
ผบั ผมจงึ ไมฉ่ ายเดยี วอกี แตพ่ ว่ งทา้ ยมาดว้ ยเพอื นๆ ทอี ยากสนทิ สนมกับธานซะเต็มประดา

คนื นกี เ็ ชน่ กนั ...

ครงั ทหี า้ ทผี มไดเ้ จอคนแปลกหนา้

“ออื ...”

แอลกอฮอลท์ กี รอกเขา้ ปากมากกวา่ ปกตทิ ําใหค้ นใตร้ า่ งเมาจนแทบไมไ่ ดส้ ติ ผมถอื โอกาสนันพา
รา่ งบางขนึ รถ แลว้ อมุ ้ เขามาตอ่ ถงึ โรงแรม

ใบหนา้ ทเี คยขาวมรี วิ แดงกําพาดผา่ น สายตาฉําปรอื คลา้ ยกบั กําลังเชอื เชญิ อยใู่ นที ทําใหผ้ มทนไม่
ไหวบดขยที รี มิ ฝี ปากเล็กนันจนบวมเจอ สอดลนิ เขา้ ไปหยอกลอ้ ภายในจนคนใตร้ า่ งสง่ เสยี งครางแทบ
ไมไ่ ดศ้ พั ท์

“ภาค...”

พอไดจ้ ังหวะก็พรมจบู ไปทังใบหนา้ เรอื ยลงมาถงึ ลําคอ สองมอื ปัดป่ ายไปทัวรา่ งขาวเนยี น คอ่ ยๆ
ปลดกระดมุ เสอื ของเขาออกทลี ะเม็ดอยา่ งใจเย็นกอ่ นเลอื นรมิ ฝีปากตําลงไปเรอื ยๆ ตงั แตก่ ระดกู
ไหปลารา้ หนา้ อก หรอื หนา้ ทอ้ งขาว

“ภาค ผมจะกลับ”

และดเู หมอื นคนทนี อนอยจู่ ะรสู ้ กึ ตวั เขาพยายามผลักผมออกแลว้ ชนั ตวั ขนึ นัง แตผ่ มไวกวา่ นัน
จัดการกดอกี ฝ่ ายใหน้ อนลงในทา่ เดมิ

“ไมท่ ันแลว้ ”