ร้ายเดียงสา

“อยา่ เอาแตส่ อนวา่ กคู วรทํายังไงเพราะมงึ ไมไ่ ดเ้ ป็ นกู ไมไ่ ดเ้ ป็ นเพอื นทเี จ็บกบั กดู ว้ ยในวนั นัน มงึ ไม่
เขา้ ใจดว้ ยซาํ วา่ การรักใครสกั คนเป็ นยังไง และความหวังมนั มคี า่ แคไ่ หนกบั การมชี วี ติ อยู่ มงึ ไม่
เขา้ ใจ...”

บรรยากาศโดยรอบถกู ตดั ขาดจากความสนุกสนาน แมใ้ นหอ้ งจะคลอไปดว้ ยเสยี งเพลง ทวา่ กลับ
ไมม่ ใี ครปรปิ ากออกมาแมส้ กั ประโยค

มเี พยี งไอน้ นทท์ แี ทรกตัวมาตรงระเบยี ง กอ่ นฉุดรังขอ้ มอื ของเพอื นตา่ งกลมุ่ ออกไปจากหอ้ งอยา่ ง
เงยี บเชยี บ

“กขู อโทษดว้ ยนะ แตข่ อเวลาสกั สบิ นาทไี ดม้ ยั ” ผมเอย่ ออกมา

“ไปเถอะ”

หลังไดร้ ับคําตอบ ผมก็สาวเทา้ เขา้ ไปในหอ้ งนอน ทงิ ตัวลงบนเตยี งอยา่ งคนหมดแรง วันนคี วาม
พยายามทกุ อยา่ งทสี รา้ งมาพังทลายไมเ่ ป็ นทา่ ความสขุ และสหี นา้ แสนระรนื ทคี อยปันมาตลอดถกู
เพอื นจับไดใ้ นทสี ดุ

จรงิ ๆ ผมไมใ่ ชค่ นเขม้ แข็งอะไรเลย ผมมันก็แคไ่ อข้ แี พท้ ยี งั ยดึ ตดิ กบั ความทรงจําเดมิ ๆ อยเู่ ทา่ นัน

“วนิ ท.์ ..วนิ ทว์ า่ ตลอดไปมจี รงิ ๆ มัย”

เอย่ ถามออกไป ขณะจอ้ งมองฝ้าเพดานตรงหนา้ อยา่ งเลอื นลอย

“แลว้ ตลอดไปมวี ันสนิ สดุ หรอื เปลา่ ”

ความจรงิ ตลอดไปไมค่ วรมคี ําวา่ สนิ สดุ แตอ่ ายขุ ยั มนุษยม์ วี ันหมดอายุ ถา้ ผมหายไปคําวา่ ตลอดไป
ของผมกบั วนิ ทจ์ ะหายไปดว้ ยหรอื เปลา่ ตอนนี...ผมคงเป็ นคนเดยี วทแี บกมันไว ้ แลว้ ถา้ วันหนงึ ผมแบก
ไมไ่ หวละ่

สบิ นาทรี าวกบั กะพรบิ ตาเพยี งครงั
ผมเรมิ ผดิ นัดเพอื น ปลอ่ ยใหเ้ ขารออยดู่ า้ นนอกกระทังนาฬกิ าหมนุ วนเขา้ ใกลก้ บั เทยี งคนื เขา้ ไป
ทกุ ที

กอ๊ กๆๆ

เสยี งเคาะประตดู งั ขนึ เดาวา่ ทกุ คนคงเตรยี มเซอรไ์ พรสด์ ว้ ยเคก้ ราคาแพงทปี ักเทยี นเลข 22 เอาไว ้
แน่

“เขา้ มาเถอะไมไ่ ดล้ ็อก ขอโทษดว้ ยนะทปี ลอ่ ยใหพ้ วกมงึ ตอ้ งรอ”

“ก็ไมไ่ ดร้ อหน”ิ

สนิ ประโยคนัน ผมผดุ ลกุ นังบนเตยี งโดยอตั โนมัติ มองดคู นตรงหนา้ จนแทบอยากขยตี าหลายๆ รอบ
วา่ นเี ป็ นความจรงิ หรอื ความฝัน หากเป็ นฝันผมก็คงไมอ่ ยากตนื ขนึ มาอกี

“กลบั มาหากนั แลว้ ใชม่ ัย” รา่ งสงู โปรง่ ใบหนา้ ออ่ นวัย กบั ผวิ ขาวสะอาดทสี มั ผัสทไี รก็รสู ้ กึ ลนื มอื
ดวงตากลมโตสองขา้ งของเขา จมกู ของเขา รมิ ฝีปากบางชมุ่ ชนื ทเี คยอยใู่ นภาพจํา นคี อื ภวนิ ทไ์ มผ่ ดิ
แน่

“สขุ สนั ตว์ ันเกดิ นะ”

“วนิ ท”์
“กไู มใ่ ชว่ นิ ทแ์ ตเ่ ป็ นธาน”
และความฝันก็แหลกสลาย แตผ่ มไมไ่ ดเ้ จบ็ ปวดมาก ความจรงิ ...ผมควรชนิ กบั ความผดิ หวังซาํ ซาก
เหลา่ นไี ดแ้ ลว้

“มาทนี ไี ดย้ ังไง”

“ทําไม กมู าไมไ่ ดเ้ หรอ” อกี ฝ่ ายยมิ กวน กอ่ นยา่ งเทา้ เขา้ มาใกลๆ้ จากนันจงึ ทงิ ตัวลงบนเตยี งอยา่ ง
ถอื วสิ าสะ

“แคไ่ มค่ ดิ วา่ จะมา จําไดว้ า่ ปีกอ่ นเคยขอรอ้ งแตม่ งึ ก็ไมเ่ คยทําให”้
“ปีกอ่ นก็สว่ นปีกอ่ นสิ วา่ แต.่ ..หอ้ งมงึ ยงั เหมอื นเดมิ เลยนะ จําไดว้ า่ เมอื กอ่ นตอนอยกู่ บั วนิ ทม์ งึ ก็จัด
หอ้ งแบบนเี ป๊ ะเลย” เจา้ ตวั กวาดตามองไปรอบๆ ซงึ มนั จรงิ อยา่ งทพี ดู หลายอยา่ งยังคงเหมอื นเดมิ

“ไมม่ อี ะไรเปลยี นหรอก ถา้ วันไหนทเี ขากลับมาจะไดด้ ใี จ อยา่ งนอ้ ยวนิ ทก์ ็ยงั เป็ นเจา้ ของอกี ครงึ
หนงึ อย”ู่

“รทู ้ ังรวู ้ า่ ไมม่ คี วามหวังแลว้ น่ะเหรอ”

“มี ยงั พอมหี วัง”
“กไู มเ่ คยไดย้ นิ เสยี งวนิ ทเ์ ลยตลอดสองปี”
“ในอกี สบิ ปีขา้ งหนา้ อาจจะไดย้ นิ ” ผมคดิ อยา่ งนัน...
“ถา้ อกี สบิ ปีไมไ่ ดย้ นิ ละ่ ”
“อาจจะอกี ยสี บิ ปี”

“แลว้ ถา้ ไมม่ วี ันนันเลยละ่ มงึ จะทํายังไง”

“กไู มเ่ คยคดิ ”

“ทรมานมากมัย” คาํ ถามจากธานทําใหผ้ มพยักหนา้ หงกึ หงกั “ควรหยดุ ไดแ้ ลว้ ภาค เรมิ ตน้ ใหมเ่ ถอะ
กบั ใครก็ไดท้ มี งึ อยากเรมิ ”

คราวนผี มสา่ ยหัวหนักกวา่ เดมิ

“การเรมิ ใหมไ่ มไ่ ดง้ า่ ยขนาดนัน สงิ ทรี ตู ้ อนนคี อื สําหรับกแู ลว้ การเรมิ ใหมย่ ากกวา่ การตอ้ งทน
ทรมานอยทู่ เี ดมิ ”

“...”

“ในวันหนงึ เมอื หลายเดอื นกอ่ น กตู ดั สนิ ใจจะหายไปจากโลกนเี พอื จบความทรมานลง กเู ดนิ ลงไปที
ทะเล และมันก็คอ่ ยๆ ลกึ ลงเรอื ยๆ ในทกุ กา้ ว...กคู ดิ สารพัดอยใู่ นหัว ไดแ้ ตภ่ าวนาวา่ อดทนอกี หน่อย
ทกุ อยา่ งก็จะจบ”

เหตกุ ารณ์ในวันวานยอ้ นเขา้ มาในหว้ งความคดิ ผมจําไดด้ ี มนั เป็ นอกี หนงึ วันทรี สู ้ กึ เจ็บปวดจนทนไม่
ไหว เจ็บสดุ ตงั แตม่ ชี วี ติ มา

“แตม่ งึ รมู ้ ยั วา่ กรู สู ้ กึ ยังไงตอนทรี า่ งกายจมลงทะเลไปทังหมด กนู กึ ถงึ วนิ ท์ นกึ ถงึ เวลาทไี ดอ้ ยกู่ บั
เขา เราเคยคยุ กันวา่ หากใครคนใดคนหนงึ หายไปอกี ฝ่ ายจะตอ้ งออกตามหา เราจะไมท่ งิ กนั และกนั ไป
ไหน วนิ าทนี ันกรู ใู ้ นทันที ยังไงก็ตายไมไ่ ด ้ ตอ้ งอยเู่ พอื ตามหาวนิ ทใ์ หเ้ จอ ถงึ จะทรมานยังไงก็ตอ้ งอยู่
เพราะเขาเป็ นเหตผุ ลเพยี งขอ้ เดยี วทกี ตู ดั สนิ ใจมชี วี ติ ตอ่ ”

“เดยี วมนั จะผา่ นไป”

“กรู ”ู ้

“เอาเถอะ เชอื จรงิ ๆ วา่ สกั วันคนทมี งึ รอจะกลับมา”

“ออื ...”

“สขุ สนั ตว์ ันเกดิ อกี รอบ แตต่ อ้ งไปแลว้ ”

“ไมอ่ ยเู่ ป่ าเทยี นดว้ ยกนั หรอื ไง”

“วันเกดิ มงึ ทําไมกตู อ้ งอยเู่ ป่ าเทยี นดว้ ย ออ้ ...นขี องขวัญ” ผมไดร้ ับซองใสโ่ ปสการด์ สขี าวทผี กู
รบิ บนิ สเี งนิ เอาไวห้ นงึ แผน่ กอ่ นรา่ งบางจะลกุ ขนึ ยนื เต็มความสงู แลว้ ผนิ ตัวเดนิ ออกไป

ผมเดนิ ตามคนตรงหนา้ ไปตดิ ๆ ดา้ นนอกมเี พอื นๆ นังรออยา่ งเงยี บเชยี บโดยไมส่ ง่ เสยี ง ผมมองดู
แผน่ หลังของธานไมค่ าดเคลอื นกอ่ นจะหยดุ ยนื อยหู่ นา้ ประตู

“ธาน ขอบคณุ ทมี านะ” สงิ สดุ ทา้ ยทสี ามารถเอย่ ออกไปได ้

“อมื ภาค...”

“อะไร”
“มชี วี ติ ทดี ”ี
“แน่นอน...แนน่ อน”
เรายมิ ใหก้ นั เป็ นยมิ ทอี อกมาจากใจจรงิ ๆ โดยไมต่ อ้ งฝืน
ใบหนา้ ของเขาฝังลกึ ลงไปในความรสู ้ กึ ไมร่ ทู ้ ําไม...ผมถงึ รอ้ งไหอ้ อกมา นําตาเม็ดใสไหลลงเงยี บๆ
หลังจากอกี ฝ่ ายเดนิ ผละหา่ งออกไปไกลมากแลว้ ผมเหน็ แผน่ หลงั บอบบางและแสนโดดเดยี วนัน
ผมจําทา่ ทางเขาได ้ จําแววตาเขาได ้ จําไดแ้ มก้ ระทังคําพดู ทเี ขามักใชเ้ วลาทอี ยกู่ บั ผม
ภวนิ ท.์ ..
ขอบคณุ ทกี ลับมา

แมเ้ ป็ นชว่ งเวลาสนั ๆ แตก่ ็มคี วามสขุ เหลอื เกนิ คลา้ ยความหวังถกู เตมิ เต็มอกี ครังจนลน้ เออ่
ผมไดร้ ับของขวัญวนั เกดิ เป็ นโปสการด์ รปู ของตัวเอง และแนน่ อนวา่ มนั เป็ นลายเสน้ ทคี นุ ้ เคยจนแทบ
รอ้ งไห ้ แตห่ ลังจากนันผมก็ไมไ่ ดพ้ บกบั คนทเี ฝ้ารออกี ยาวนานจนตอนนผี มใกลเ้ รยี นจบแลว้ สปี ี ในรัว
มหา’ลัยกําลงั สนิ สดุ ลง
ตอ้ งยอมรบั วา่ ตลอดการฝึกงานสามเดอื นนันเต็มไปดว้ ยความเครง่ เครยี ด แถมยงุ่ จนไมม่ เี วลากนิ
ขา้ ว ดงั นันอาหารเลยลดลงเหลอื สองมอื คอื กลางวันกบั ตอนเย็น
ผมขบั รถจากคอนโดไปยังทที ํางานในระยะทางทไี กลมาก แตก่ ็ตอ้ งทนเหนอื ยกลับมานอนทหี อ้ ง
ทกุ ครังอยา่ งมคี วามหวังวา่ คนทเี ฝ้ารอจะกลับมา ทวา่ ความฝันก็ยงั เป็ นฝันแสนหวานตอ่ ไป
วันนผี มตอ้ งกลบั มาพรเี ซนตง์ านจบทคี ณะ ใจหายเหมอื นกนั ทอี าจตอ้ งแยกจากเพอื นทอี ยกู่ นั มา
ยาวนานถงึ สปี ีเต็ม ดังนันหลังจบงานนเี ราจงึ มงี านเลยี งฉลองทรี า้ นอาหารแหง่ หนงึ ดว้ ย คงกะเมากนั
ใหต้ ายไปขา้ ง กอ่ นทพี รงุ่ นเี ราจะพน้ จากคําวา่ นสิ ติ และกา้ วไปเป็ นผใู ้ หญอ่ ยา่ งเต็มตวั
“มงึ ไดน้ อนบา้ งมัยเนยี ” ไอเ้ มธถามผม สภาพตาโหลทังสองขา้ งไมต่ า่ งกนั

“คงไดน้ อนหรอก เตรยี มพรเี ซนตจ์ นเครยี ดแลว้ เนยี ”

“เอาน่า เดยี วก็จบแลว้ ”

“ใจหนงึ ก็อยากเรยี นจบนะ แตอ่ กี ใจก็คดิ ถงึ บรรยากาศเดมิ ๆ วะ่ ”

“ไมต่ า่ งกนั หรอก”
ตอนทไี ดเ้ ขา้ เรยี นวันแรกดว้ ยชดุ นสิ ติ ใหมเ่ อยี ม พรอ้ มกับป้ายคลอ้ งคอทใี สไ่ ปไหนก็ตอ้ งอายกนั ไป
ขา้ ง

ตอนทไี ดร้ จู ้ กั เพอื นคนแรก และคนตอ่ ๆ มาของคณะ

ตอนทมี คี วามรักครังแรก

ตอนทไี ดเ้ จอใครคนหนงึ ทตี ดิ อยใู่ นความทรงจํา

ตอนทไี ดเ้ รยี นในวชิ าแสนหนา้ เบอื แตก่ ็ยงั โชคดที เี บาะนมิ เหมาะแกก่ ารนอน
ตอนทไี ดข้ บั รถเลน่ ไปเทยี วในทไี กลๆ แลว้ พากนั เมามายไปจนกวา่ จะเชา้

ผมคดิ ถงึ อดตี ทผี า่ นมา แนน่ อนวา่ มที ังสขุ และเศรา้ อยากแกไ้ ขในหลายๆ อยา่ งทเี กดิ ขนึ แตใ่ ห ้
เลอื กไดก้ ็คงเลอื กใหท้ กุ อยา่ งเกดิ ขนึ อยดู่ ี อยา่ งนอ้ ยก็ไดเ้ รยี นรู ้ ถา้ ไมร่ กู ้ ็คงไมไ่ ดเ้ ตบิ โต

เวลายอ้ นกลบั คนื มาไมไ่ ด ้ เหมอื นผมทไี มส่ ามารถกลับไปอายุ 19 ไดอ้ กี แลว้ ตอนนผี มอายุ 22 เป็ น
ทวภิ าคทดี แู ข็งแกรง่ แตค่ งมไี มก่ คี นทรี วู ้ า่ ความจรงิ แลว้ ผมเป็ นคนยังไง

“ไปกันเถอะ”

“เออ ขอเก็บของแป๊ บ มงึ พรเี ซนตก์ อ่ นกหู น”ิ

“ไดไ้ ง”

“อาจารยเ์ รยี งตามเลขทเี วย้ ”

การพรเี ซนตผ์ า่ นไปอยา่ งราบรนื ทกุ คนดใี จทเี รยี นจบโดยไมม่ ใี ครตกหลน่ แมแ้ ตค่ นเดยี ว เขา้ มา
พรอ้ มกนั และจบออกไปดว้ ยกนั

งานเลยี งเรมิ ตงั แตห่ นงึ ทมุ่ และแน่นอนวา่ ทกุ คนเมาแหลกจนหาสตกิ ลับมาแทบไมค่ รบ ไอเ้ มธลาก
คอเพอื นในกลมุ่ ยัดเขา้ ไปในรถ สว่ นผมคนทเี มานอ้ ยสดุ ตอ้ งทาํ หนา้ ทเี ป็ นสารถพี าเพอื นกลับหอ้ งไปที
ละคน กวา่ จะพาตวั เองกลับมาถงึ หอ้ งไดก้ ็เกอื บตสี าม

ผมลม้ ตวั ลงนอนบนโซฟา หลับไปตงั แตต่ อนไหนยังจําแทบไมไ่ ด ้ กวา่ จะรสู ้ กึ ตวั ก็ตอนพระอาทติ ย์
ทเี ป็ นสญั ญาณของวันใหมพ่ าดผา่ นเขา้ มาในหอ้ งนแี หละ

“หกโมง...” ผมพมึ พํา วันนไี มต่ อ้ งออกไปไหนอยแู่ ลว้ แตส่ มองกลบั ตนื เร็วเพราะความเคยชนิ
ในหวั ปวดตบุ ราวกบั มคี นเอาคอ้ นมาทบุ ผมเดนิ ลากเทา้ ไปยังหอ้ งนําเพอื อาบนําลา้ งหนา้ หาอาหาร
เชา้ งา่ ยๆ กนิ กอ่ นจะหยบิ แผน่ หนังในความทรงจําขนึ มาดู
แผน่ หนัง Lady bird เต็มไปดว้ ยรอยขดี ขว่ น บางฉากบางตอนเรมิ สะดดุ บา้ งแลว้ เพราะความ
สมําเสมอของผมทเี ปิดมันบอ่ ยเหลอื เกนิ
แตผ่ มชอบ ชอบทไี ดน้ ังดมู นั พรอ้ มกับกนิ ขา้ วหรอื ทําอะไรสกั อยา่ งตรงโซฟา
กอ๊ กๆๆ
รโี มทถกู กดหยดุ ผมหันไปมองทางประตกู อ่ นเกาหัวแกรก
เวลาแบบนเี พอื นคนไหนยังแหกขตี ามาหาถงึ หอ้ งอกี หรอื จะเป็ นไอเ้ นมไมก่ ็พเี ตอร์ ผมปลอ่ ยให ้
สมองคดิ เรอื ยเปือยไปครหู่ นงึ กอ่ นตดั สนิ ใจลกุ ขนึ ยนื เดนิ ตรงดงิ ไปหนา้ ประตพู รอ้ มกับหมนุ ลกู บดิ
อยา่ งเคยชนิ
“ไง”
ทกุ อยา่ งบนโลกนคี ลา้ ยกบั สลายหายไป คงเหลอื แตผ่ มและตวั ตนของคนขา้ งหนา้
เขาสง่ ยมิ มาให ้ ยมิ ทจี รงิ ใจและแสนโหยหา เป็ นยมิ ในความทรงจําทผี มนกึ ถงึ กอ่ นนอนทกุ คนื เพอื
รอวันใหม่
“อยา่ รอ้ งไห”้
เขาบอก แตม่ อื ผมสนั มันสนั ไปหมดทังตวั ราวกบั ทําอะไรไมถ่ กู สกั อยา่ ง
“วนิ ทใ์ ชม่ ยั ”
“แลว้ ภาคเห็นวา่ เป็ นใคร”
“ไมร่ ู ้ ไมอ่ ยากคาดหวัง”
“ภาค...ขอโทษนะ”
“...”
“แตว่ นิ ทค์ ดิ ถงึ บา้ น วนิ ทข์ อกลับมาอยดู่ ว้ ยไดม้ ยั ”

“ได.้ ..ได ้ นเี ป็ นบา้ นของวนิ ท”์
“...”
“ยนิ ดตี อ้ นรบั กลับบา้ นนะ”

ภวนิ ท.์ ..
จรู มี าถงึ แลว้ ผมตอ้ งผา่ นวนั สาํ คญั นไี ปใหไ้ ดเ้ พอื ใหต้ วั เองเรยี นจบปีสองเทอมหนงึ ขณะทเี พอื นซงึ
เรยี นดว้ ยกนั มากําลังจะจบปีสใี นวนั นเี ชน่ กนั
ผมหายไปสองปี เวลายาวนานจนอดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ หลายคนคงลมื คนทชี อื ภวนิ ทไ์ ปแลว้
วันนเี ป็ นวนั สาํ คญั ผมจะไดเ้ จออาจารยท์ กุ คนทเี คยใหโ้ อกาสในวันนัน และโชคดเี หลอื เกนิ ทเี ขายงั
คงเฝ้ารอการกลับมาของผมอยเู่ สมอ
บา้ นหลังเดมิ ทไี มเ่ คยสรา้ งเสร็จ ตอนนเี สร็จสมบรู ณแ์ ลว้
รสู ้ กึ ดใี จอยลู่ กึ ๆ อยา่ งนอ้ ยความฝันในวัยเด็กก็ใกลค้ วามจรงิ เขา้ มาอกี กา้ ว
“ภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา”
“ครับ” หลังไดย้ นิ เสยี งเรยี กของคนในหอ้ ง ผมใชจ้ ังหวะนันสดู ลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ๆ กอ่ นจะกา้ ว
เขา้ ไปดา้ นใน
ทวา่ ภาพทเี ห็นไมไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งใจคดิ ในหอ้ งไมไ่ ดม้ แี คอ่ าจารยน์ ังอยู่ แตย่ งั รวมถงึ เพอื นรว่ มเมเจอร์
ซงึ ไดจ้ ับจองเกา้ อที กุ ตวั จนเต็มหอ้ งเขา้ ไปดว้ ย
ผมรสู ้ กึ ประหมา่ ขนึ มาทันที มอื ไมส้ นั เทา ทําไดแ้ คห่ ลบุ ตามองพนื เพราะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองทําอะไรก็ผดิ
พลาดไปซะหมด
เพอื นจะยังจําภาพแยๆ่ ของผมไดม้ ยั ตอนทผี มโกหกเขา ตอนทยี งั คงทําตวั น่าสมเพชอยใู่ นคณะ
ผมอบั อายขณะเดยี วกนั ก็ไมร่ จู ้ ะทํายังไงนอกจากยนื กม้ หนา้ นงิ อยบู่ รเิ วณหนา้ หอ้ ง
“ภวนิ ท”์

ผมมองหาตน้ เสยี ง แตเ่ มอื เงยหนา้ ขนึ ไปยังหอ้ งสโลป ผมกลับหาคนทเี รยี กชอื ไมเ่ จอ
“ภวนิ ท”์ ใครคนหนงึ รอ้ งเรยี กอกี ครัง กอ่ นผมจะสงั เกตเห็นผหู ้ ญงิ คนหนงึ ลกุ ขนึ ยนื จากเกา้ อี

แกม้ ...

ผมจําเธอไดด้ ี ผหู ้ ญงิ คนนใี จดที สี ดุ ในโลก

“มอี ะไรหรอื เปลา่ ถา้ เราทําอะไรผดิ ตอ้ งขอโทษดว้ ยนะ คอื ...” ผมกลัว เรมิ กระวนกระวายใจตอนที
เธอตดั สนิ ใจเดนิ ลงจากบนั ไดแลว้ สบื เทา้ มาหายังหนา้ หอ้ ง

“เป็ นรปู ทเี ราวาดให”้ เธอยนื โปสการด์ แผน่ หนงึ ใหก้ บั ผมพรอ้ มกบั ยมิ กวา้ ง
ผมยนื มอื ตดิ สนั ของตัวเองออกมารับ มองดภู าพทปี รากฏในมา่ นสายตาดว้ ยความรสู ้ กึ บางอยา่ งทไี ม่
อาจอธบิ ายเป็ นคําพดู ได ้ รแู ้ คว่ า่ ดใี จอยา่ งทไี มเ่ คยเป็ นมากอ่ น

เธอวาดรปู ของผม รปู ของภวนิ ทท์ สี วยเหลอื เกนิ

“ขอบใจนะ” ผมเอย่ บอกกบั เธอ กอ่ นจะไดร้ ับการตอบกลับทที ําเอานําตาเออ่ รนื

“ขอบคณุ ทเี กดิ มานะวนิ ท”์

ถัดจากแกม้ ยงั มเี พอื นอกี หลายคนทที ยอยเดนิ เอาโปสการด์ ทเี ขาวาดมาใหผ้ มทลี ะใบ ทกุ รปู เป็ น
หนา้ ของผมจากหลากหลายลายเสน้ มันสวยทกุ ใบและก็มเี อกลักษณ์

“ขอโทษสําหรับทผี า่ นมา ดใี จทไี ดเ้ จอกนั อกี ครัง”

“ขอบคณุ นะไอม้ อส”

“วนิ ทเ์ กง่ มาก มงึ เกง่ จรงิ ๆ”

“ขอบคณุ ”

“ขอบคณุ ทเี กดิ มา”

“ขอบคณุ มาก”
“ยนิ ดที ไี ดพ้ บกนั คดิ ถงึ มากนะ” โปสการด์ ใบแลว้ ใบเลา่ ถกู สง่ ถงึ มอื ในขณะทผี มก็อดกลนั อารมณ์ที
เอาแตป่ ลอ่ ยโฮออกมาไมห่ ยดุ

กระทังคนสดุ ทา้ ยของหอ้ งหยดุ ยนื อยตู่ รงหนา้ ผม เป็ นใบหนา้ ของคนทผี มรกั มนั เป็ นทกุ อยา่ งตลอด
เวลาทอี ยใู่ นมหา’ลัย เป็ นเพอื น เป็ นทปี รกึ ษา เป็ นตน้ แบบทที ําใหอ้ ดอจิ ฉาอยลู่ กึ ๆ ผมดใี จทไี ดร้ จู ้ ักคน
คนนี ถงึ แมท้ ผี า่ นมาผมจะทําใหเ้ ขาตอ้ งเจ็บปวดมามากมายก็ตาม

“รปู นวี าดใหม้ งึ ไมส่ วยเทา่ มงึ วาดใหห้ รอกนะ แตก่ ็พยายามมาก”

มนั ยนื โปสการด์ ใหก้ บั ผม แตเ่ ชอื เหลอื เกนิ นแี หละโปสการด์ ทสี วยทสี ดุ ในชวี ติ ของภวนิ ท์

“ขอบคณุ นะไอเ้ นม”

“ขอบคณุ เหมอื นกนั ทเี ป็ นเพอื นกู ขอบคณุ ทเี ขม้ แข็ง”

“...”

“และขอบคณุ ...สาํ หรบั การมชี วี ติ อย”ู่

วันนผี มไดร้ ับออ้ มกอด ไดร้ ับการยอมรับ ไดเ้ พอื นทกุ คนทเี คยมใี นชวี ติ กลับคนื มา

มนั เหมอื นฝัน มคี ณุ คา่ และไมม่ อี ะไรทสี ามารถประเมนิ คา่ ได ้ ยายกับตาเห็นมัย ตอนนวี นิ ทม์ บี า้ น วิ
นทม์ เี พอื น อาจารยเ์ ห็นมยั ครบั ความสขุ ทผี มเฝ้ารอ ไมค่ ดิ เลยวา่ จะมาถงึ ในวันน.ี ..

ถา้ จะใหผ้ มขอบคณุ อะไรสกั อยา่ ง มนั ก็คงจะเป็ นทกุ คนทผี า่ นเขา้ มาในชวี ติ ทงั ภาค เนม พเี ตอร์
หมอกฤต อาจารย์ เพอื นทกุ คนทใี หโ้ อกาส รวมไปถงึ คนคนนันทไี มอ่ าจกลับมาอกี แลว้

ธาน

ขอบคณุ การมชี วี ติ อยู่ เพราะมันทําใหผ้ มไดร้ จู ้ ักกบั ความสขุ จรงิ ๆ เสยี ที

- THE END -

วนิ ทอ์ ยากเป็ นทยี อมรับของคนทกุ คนมาโดยตลอดแตเ่ ขาก็ไมเ่ คยไดส้ งิ นัน
ตอนเราเขยี นฉากสดุ ทา้ ยกอ่ นพมิ พป์ ระโยคจบจๆู่ นําตาก็ไหลเฉยเลย
รสู ้ กึ ดใี จและภมู ใิ จ เพราะทา้ ยทสี ดุ แลว้ ...วนิ ทท์ ําได ้
วนิ ทเ์ ป็ นทยี อมรบั ของทกุ คนและเขามคี า่ พอทจี ะไดร้ บั สงิ ดๆี
จดุ ประสงคข์ องเรอื งนไี มใ่ ชก่ ารเปิดเผยตวั ตน แตเ่ ป็ นการกา้ วผา่ นเรอื งรา้ ยๆ และพรอ้ มจะเดนิ ตอ่ ไป
มากกวา่
เราเขยี นวนิ ทข์ นึ มาดว้ ยความรสู ้ กึ ทวี า่ วันนงึ ...เด็กคนนจี ะโตขนึ คนรอบขา้ งจะเตบิ โตขนึ
ถงึ แมจ้ ะเจออปุ สรรคหรอื สงิ ตา่ งๆ บนั ทอนจติ ใจแคไ่ หน ถา้ ยังมคี วามหวัง
ก็ตอ้ งไดพ้ บเจอกบั ความสขุ เขา้ สกั วัน
ขอบคณุ คนอา่ นทอี า่ นมาจนถงึ บรรทัดนี ขอ้ ความของทกุ คนมคี า่ กบั เรามาก
มนั คอื กาํ ลังใจทเี ตมิ เต็มความรสู ้ กึ ชว่ ยลบความหวาดกลัวในใจทมี ใี นตอนแรกเรมิ
และทสี ําคญั ดใี จทอี ดทนฟันฝ่ าอปุ สรรคมาดว้ ยกนั ขนาดนี รอ้ งไหไ้ ปดว้ ยกนั สงสาร
เห็นใจในทกุ ตวั ละครทเี ราสรา้ ง เราเลยไมร่ จู ้ ะตอบแทนอะไรมากไปกวา่ คําวา่ ‘ขอบคณุ ’ นับพันครงั
คําวา่ รา้ ยเดยี งสานันคนอา่ นจะตคี วามแบบไหนก็ไดเ้ ราไมไ่ ดจ้ ํากดั นยิ ามของคํานมี ากนัก

นอกจากใหเ้ รอื งราวทไี ดเ้ ขยี นสอื สารกบั ทกุ คนกพ็ อ
หวังเหลอื เกนิ วา่ คนอา่ นจะไดอ้ ะไรจากเรอื งนบี า้ ง อยา่ งนอ้ ยๆ ก็ความผกู พันทมี ใี หก้ บั ตวั ละคร
รักเสมอ และตลอดไป
เพราะตลอดไปมจี รงิ ๆ มันเกดิ ขนึ แลว้ ...ในความรสู ้ กึ

FACT

1. เหตผุ ลทวี นิ ทเ์ รยี นสถาปัตย์ เพราะเรามองเห็นวา่ คนทเี รยี นในสายศลิ ปะหรอื ใชค้ วามคดิ รวมถงึ
อารมณใ์ นการสรา้ งสรรคเ์ ยอะๆ มักมแี นวโนม้ ป่ วยเป็ นโรคจากจติ เวชมากกวา่ คนทเี รยี นหรอื ทํางานใน
สายอนื

2. ชอื ของตวั ละครหลักมคี วามหมายแฝงทเี ราตอ้ งการสอื
- ภวนิ ท์ หมายถงึ เจา้ แหง่ ภพ เหตผุ ลทตี งั ชอื นเี นอื งจากวนิ ทอ์ ยากเป็ นเจา้ ของในสงิ ทเี ขาปรารถนา

ซงึ ในความเป็ นจรงิ ไมส่ ามารถทําได ้ ดงั นันทกุ สงิ ทเี ขาตอ้ งการจงึ ออกมาในรปู แบบของการโกหกและ
การสรา้ งจนิ ตนาการ

- ทวภิ าค หมายถงึ สองสว่ น สอื ถงึ ความรสู ้ กึ และจติ ใจทโี ลเลของเขา ไมส่ ามารถเลอื กหรอื ตดั สนิ
ใจเด็ดขาดกบั เรอื งใดเรอื งหนงึ ได ้

- ปณธิ าน หมายถงึ การตงั ความปรารถนา, ความมงุ่ มนั ทําในสงิ ทตี งั ใจ เพราะบคุ ลกิ ของธานถกู
สรา้ งขนึ มาเพอื ทําในสงิ ทวี นิ ทไ์ มส่ ามารถทําได ้

3. วนิ ทเ์ ป็ นตวั แทนของเด็กทอี ยากมใี นสงิ ทสี งั คมคาดหวัง (สงั คมทมี องแตเ่ ปลอื กนอก) แตใ่ นเมอื
การไดม้ ามนั ยากจงึ ลงเอยทกี ารโกหก

4. ชวี ติ คนคนหนงึ ถกู ทําลายไดง้ า่ ยๆ แคถ่ กู Bully

5. การต์ นู 8 6 4 0 0 ทวี นิ ทว์ าด เป็ นจํานวนตวั เลขวนิ าทที เี กดิ ขนึ ในหนงึ วัน (86000 วนิ าท)ี ดว้ ย
เหตผุ ลทวี า่ เวลาทผี า่ นไปในหนงึ วันนันรวดเร็วเกนิ ไป การนับชว่ งเวลาในสเกลทนี อ้ ยลงใหค้ วามรสู ้ กึ
วา่ มนั ยาวนานมากขนึ ในความรสู ้ กึ

6. รา้ ยเดยี งสาไมไ่ ดเ้ ลา่ เรอื งราวกอ่ นทภี าคกบั วนิ ทจ์ ะมาถงึ จดุ แตกหัก ดงั นันความผกู พันของทังคจู่ งึ
ใชว้ ธิ เี ลา่ ผา่ น flashback ซงึ แทรกเขา้ มาในเรอื งทกุ ตอนแทน

7. ผลกระทบในอดตี เปลยี นแปลงตวั ตนในปัจจบุ นั

8. จดุ ประสงคข์ องการเขยี นเรอื งนไี มใ่ ชก่ ารเปิดเผยตวั ตน แตเ่ ป็ นการกา้ วผา่ นเรอื งเลวรา้ ยทถี าโถม
เขา้ มาในชวี ติ และพรอ้ มจะเดนิ หนา้ ตอ่ ไปมากกวา่ เพราะเรามคี วามเชอื วา่ “มนุษยท์ กุ คนมกี ารเตบิ โต
และการเปลยี นแปลง” เหมอื นกับภาคและวนิ ทท์ ตี า่ งฝ่ ายตา่ งเรยี นรอู ้ ปุ สรรคทเี ขา้ มาในชวี ติ ยอมรบั
เขา้ ใจ และพรอ้ มจะแกไ้ ขเพอื ใหช้ วี ติ ดขี นึ

9. การใหอ้ ภยั เป็ นจดุ จบของความเจ็บปวด