ร้ายเดียงสา

“ทพี ดู นยี งั ไมเ่ ขา้ ใจอกี เหรอ”

“แลว้ ทําไมกตู อ้ งเขา้ ใจดว้ ยวะ”

“คนตอแหลอยา่ งมงึ นมี นั จมไมล่ งจรงิ ๆ วนิ ท.์ ..กแู มง่ สงสารมงึ ฉบิ หายเลยวะ่ โกหกวา่ บา้ นรวยทังที
ไมม่ เี งนิ แมแ้ ตจ่ ะซอื ขา้ ว หลอกวา่ มพี อ่ แมท่ ังทตี วั เองเป็ นแคเ่ ด็กกําพรา้ ” ผมกดั ฟันกรอด ฟังนําเสยี ง
เนบิ นาบทกี าํ ลังยัวโมโหอยา่ งอดกลัน

“มงึ มนั ก็แคเ่ ด็กใจแตกทพี อ่ แมบ่ ญุ ธรรมอตุ สา่ หเ์ ลยี งใหข้ า้ วใหน้ ําแตส่ ดุ ทา้ ยกย็ งั เนรคณุ ”

“พวกมงึ จะไปรอู ้ ะไร! มงึ ไมไ่ ดม้ าเจอเหมอื นกนู ”ี

“ทําไมกจู ะไมร่ ู ้ เพราะมงึ ไมใ่ ชเ่ หรอทอี ยากไดอ้ ยากมเี หมอื นลกู เขา คดิ จะแยง่ ของๆ คนอนื มันก็
สมควรแลว้ ทเี ป็ นแบบน”ี

“...”

“ขนาดพอ่ กบั แมจ่ รงิ ๆ ยงั ไมอ่ ยากไดม้ งึ เลย นับประสาอะไรกับคนอนื วะ”

“ไอเ้ หยี !”

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

แทบไมร่ ตู ้ วั ดว้ ยซาํ วา่ ถลาเขา้ ไปชกหนา้ ไอเ้ มธตอนไหน แตค่ ําพดู แทงใจดําของมันทําใหผ้ มนงิ เฉย
อกี ไมไ่ ด ้ กาํ ปันแคน่ ยี งั นอ้ ยไปกบั สงิ ทปี ากมันพดู ผมยอมเจ็บมงึ ตอ่ ใหก้ ระดกู แตกก็จะไมย่ อมรามอื

ผัวะ! ผัวะ!

แรงมหาศาลทผี มใสล่ งไปเป็ นความอัดอนั ตนั ใจทไี มม่ ใี ครรู ้ แตแ่ ทนทจี ะไดร้ ะบายมันออกมา
มากกวา่ นันคนทเี หลอื กเ็ ขา้ มาแยกผมออกจากรา่ งสงู ซะกอ่ น ทสี าํ คญั พวกมันยังไมป่ ลอ่ ยใหผ้ มไดต้ งั
ตวั อกี เพราะหลังจากนันความจกุ เสยี ดก็เขา้ มาแทนทใี นร่างกาย

กําปันหนักๆ ชกเขา้ มาทที อ้ งของผม มันเจ็บจนไมม่ แี รงแมแ้ ตจ่ ะเปลง่ เสยี งออกมา ภาพตรงหนา้
เดยี วมดื เดยี วสวา่ ง ผมไมส่ ามารถรบั รอู ้ ะไรไดม้ ากนักนอกจากแรงกระแทกมหาศาลทจี โู่ จมเขา้ มาใน
ทกุ ทศิ ทาง ใครคนหนงึ ชกเขา้ มาทหี นา้ ของผมอยา่ งแรงจนรสู ้ กึ มนึ งง สองขาทสี นั เทาทรดุ ลงกับพนื
นอนนงิ ๆ ใหอ้ กี ฝ่ ายทําทกุ อยา่ งตามใจชอบ

ความเจ็บชาแผซ่ า่ นไปทัวร่างกาย เวลาในหัวของผมเหมอื นผา่ นไปชวั กปั ชวั กลั ป์ ทําไดแ้ คย่ กมอื
ขนึ มาป้ องหนา้ แมจ้ ะรดู ้ วี า่ มันไมส่ ามารถชว่ ยอะไรไดเ้ ลย

สองหทู เี คยไดย้ นิ ชดั เจนตอนนอี อื องึ ไปทังหมด ผมสง่ เสยี งรอ้ งบอกใหเ้ ขาหยดุ แตก่ ลับไมม่ เี สยี งใด
เล็ดลอดออกมาจากลําคอแมแ้ ตน่ อ้ ย

สงิ ทคี ดิ ในหัวตอนนเี หลอื แคภ่ าพของยาย รอยยมิ ทเี คยไดร้ ับในวันวาน ตอนทที อ้ จนอยากตายไป
ใหพ้ น้ ๆ ผมจะนกึ ถงึ เขาแลว้ บอกตวั เองวา่ ทกุ อยา่ งจะผา่ นพน้ ไป พรงุ่ นกี ็วันใหม่ พรงุ่ นวี นิ ทจ์ ะเขม้ แข็ง
ขนึ จากวันเป็ นเดอื น จากเดอื นเป็ นปี

ยายเห็นมัยวา่ ผมเกง่ แคไ่ หนทอี ยไู่ ดจ้ นถงึ ทกุ วนั นี แตข่ ณะเดยี วกนั ...รา่ งกายนี จติ ใจดวงนกี ็เหมอื น
จะออ่ นแอลงทกุ ที เพยี งแคต่ นื เชา้ มาและทกุ คนคน้ พบวา่ ผมเป็ นแคค่ นเหลอื แตต่ วั ทังถกู ดา่ วา่ เสยี ดสี
ประจาน เมนิ เฉย หรอื แมแ้ ตท่ ํารา้ ยรา่ งกาย ผมเผชญิ ทกุ อยา่ งในเวลาเพยี งวนั เดยี ว

ผมเป็ นคนเลวขนาดนันเลยเหรอถงึ ตอ้ งไดร้ บั การปฏบิ ตั จิ ากทกุ คนขนาดนี ผมแยม่ ากขนาดนันเลย
เหรอทตี อ้ งสญู เสยี ทกุ อยา่ งทังเพอื นและคนรัก หรอื เพราะผมเป็ นแบบนีแมถ่ งึ ทงิ ผมไป ไมม่ ใี ครใน
โลกนตี อ้ งการวนิ ท์ ไมม่ ใี ครในโลกอยากกอดวนิ ทแ์ ลว้ บอกวา่ ไมเ่ ป็ นไรซาํ ๆ ไมม่ .ี ..

ภวนิ ทท์ มี คี วามหมายวา่ ผเู ้ จา้ ของทกุ อยา่ ง แตก่ ลับไมเ่ คยเป็ นเจา้ ของอะไรในโลกนเี ลย
เกดิ มาทําไม

สตทิ คี อ่ ยๆ กลับคนื มาสง่ ผลใหผ้ มเรมิ ขยับตวั ความเจ็บแลน่ พลา่ นไปทงั รา่ งคลา้ ยกบั กระดกู ถกู ทบุ
ออกเป็ นเสยี งๆ ผมนอนอยบู่ นพนื เย็นเฉียบภายในหอ้ งทมี ดื มดิ และน่ากลัว

กระจกนาฬกิ าขอ้ มอื แตกละเอยี ด แตถ่ งึ อยา่ งนันเขม็ ของมันก็ยงั เดนิ อยเู่ ป็ นปกติ สามทมุ่ แลว้ ผม
นอนอยตู่ รงนมี าหลายชวั โมงกอ่ นจะรบั รวู ้ า่ กาํ ลังถกู ขงั อยใู่ นหอ้ งเรยี น กวา่ จะกดั ฟันพารา่ งระโหยโรย
แรงนใี หล้ กุ ขนึ ยนื ก็แทบแหกปากรอ้ งไหอ้ อกมาอกี หลายรอบ จากนันก็ดนั ทรุ ังเดนิ กะเผลกไปยงั ประตู
และลองหมนุ ลกู บดิ ดู แนน่ อนวา่ มนั ถกู ล็อกไปแลว้

ไมม่ ใี ครรเู ้ ลยเหรอวา่ มคี นตดิ อยดู่ า้ นในนี ไมม่ ใี ครเดนิ เขา้ มาสํารวจเลยเหรอวา่ ผมยังไมไ่ ปไหน
ความรสู ้ กึ ของคนถกู หมางเมนิ ซําแลว้ ซําเลา่ มนั เป็ นแบบนนี เี อง

แตผ่ มก็ไมใ่ ชพ่ วกทเี อาแตน่ อนรอ้ งไหแ้ ลว้ รอใหใ้ ครบางคนมาเปิดประตใู นเชา้ วันถัดไป ผมแคอ่ ยาก
เจอภาค อยากกลับไปปรบั ความเขา้ ใจกบั เขาใหเ้ ร็วทสี ดุ

เพราะงนั จงึ ตอ้ งฝื นใชฝ้ ่ ามอื ตบลงไปทบี านประตหู ลายๆ ครัง ขณะทปี ากก็ตะโกนออกไปสดุ เสยี ง

“ชว่ ยดว้ ยครับ ชว่ ยดว้ ย”
“...”
“ผมตดิ อยขู่ า้ งในน”ี
“...”
“ชว่ ยดว้ ย!”
แทบไมอ่ ยากจะคดิ วา่ ตวั เองทรมานอยใู่ นความมดื มดิ นนี านเทา่ ไหร่ สองชวั โมงตอ่ จากนัน...ผมได ้
รับอสิ ระ ฝ่ ามอื ทเี จบ็ จนหอ้ เลอื ด ลําคอทแี หง้ ผากจนแทบไมม่ เี สยี งคมุ ้ คา่ กบั สงิ ทไี ดร้ บั จรงิ ๆ
โชคดแี คไ่ หนแลว้ ทลี งุ ยามแกคอยตรวจตราตกึ เรยี นอยตู่ ลอดผมจงึ ไดร้ ับความชว่ ยเหลอื ในทสี ดุ สงิ
แรกทเี ลอื กทําหลังจากออกมาจากมหา’ลัยก็คอื โบกแท็กซี เป้าหมายไมใ่ ชโ่ รงพยาบาลแตเ่ ป็ นคอนโด
ของผมกบั ภาค
กอ๊ กๆๆ
คยี ก์ ารด์ ถกู เปลยี นรหัส ดงั นันสงิ ทผี มพกอยตู่ อนนเี ลยไมต่ า่ งจากเศษกระดาษดๆี นเี อง
เมอื ไมไ่ ดร้ บั การตอบกลับจากการเคาะประตใู นรอบแรก ผมก็รัวมอื ลงไปอกี อยา่ งไมล่ ะความ
พยายาม แคท่ ําเหมอื นตอนทกี าํ ลังตดิ อยใู่ นหอ้ งเรยี น เชอื วา่ ไมน่ าน...
แกรก๊ !
ก็มคี นมาเปิด
“ภาค” ผมรอ้ งเรยี กคนตัวสงู ดว้ ยเสยี งแหบโหย แตภ่ าพทเี ห็นตรงหนา้ ก็ทําใหร้ อยยมิ ทพี ยายาม
แสรง้ ทําเพอื ปกปิดความเจ็บปวดอยนู่ ันคอ่ ยๆ เลอื นหายไป
“ภาคอาบนํา ถา้ จะเก็บของก็นเี ลย กเู อามากองไวต้ รงนแี ลว้ ”
ไอเ้ นมมองผมครหู่ นงึ กอ่ นจะโบย้ สายตาไปยังมมุ หอ้ ง มขี า้ วของและเสอื ผา้ ของผมกองไวร้ าวกบั
กองขยะ แตท่ ไี มเ่ ขา้ ใจก็คอื ทําไมมันถงึ มาอยตู่ รงนไี ด ้
“มงึ มาทํา...อะไรทนี ”ี
“ภาคชวนมากกู ็มา”
“ทังทเี ขาเป็ นแฟนกเู นยี นะ”
“อยา่ งมงึ เรยี กแฟนไดด้ ว้ ยเหรอ เขาไมร่ ักมงึ ดว้ ยซาํ รบี ออกไปเถอะกอ่ นทมี งึ จะเสยี ใจไปมากกวา่ น”ี

“ใครมาวะเนม” ยังไมท่ ันไดต้ อบโตอ้ ะไรกลับไป รา่ งสงู คนทอี ยากเจอมาตลอดก็เดนิ ออกมาจาก
หอ้ งนอนพรอ้ มผา้ ขนหนคู าดเอวผนื หนงึ และรา่ งกายทยี ังเปียกชนื ไปดว้ ยหยดนํา

ทันทที เี จา้ ตวั เห็นผมเขาก็ไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบโตอ้ ะไรนอกจากยนื นงิ อยหู่ า่ งๆ และมอบประโยคเจ็บ
แสบใหอ้ ยา่ งไมป่ รานี

“ถา้ กลับมาเอาของก็รบี เลย กอู ยากนอนจะแย”่
“คอื วันน.ี ..”
“...”
“วันนวี นิ ทเ์ หนอื ยมากๆ เลย ขอ...ขอนอนทนี สี กั คนื ไดม้ ยั ” ถงึ แมจ้ ะพดู เหมอื นขออนญุ าต แตส่ อง
เทา้ ก็ไดถ้ อื วสิ าสะเดนิ เขา้ มาดา้ นในเรยี บรอ้ ย
ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ๆ กม้ มองดฝู ่ ามอื สนั เทาของตัวเองกอ่ นจะรวบรวมแรงทังหมดเพอื เงย
หนา้ เผชญิ กบั เขาดว้ ยรอยยมิ
ยมิ เหมอื นทกุ ครังทผี มมักทํา
“นอนตรงนกี ็ได ้ ตรงขา้ งประต.ู ..วันนเี หนอื ยมากจรงิ ๆ” ไมม่ คี ําตอบจากคนตรงหนา้ ผมเลยหนา้ ดา้ น
ทกึ ทักเอาเองวา่ เขาตกลง รบี ทงิ ตัวลงบนกองเสอื ผา้ ของตัวเองอยา่ งรวดเร็วเพอื ไมใ่ หถ้ กู ไล่
ผมมองเห็นเงาทสี ะทอ้ นจากกระจกตรงชนั วางรองเทา้ หนา้ ทเี ปือนยมิ มนี ําตาไหลไมข่ าด ใบหนา้
ขาวสะอาดทใี ครหลายคนบอกวา่ ดดู เี ต็มไปดว้ ยคราบเลอื ดและรอยฟกชําดําเขยี ว เสอื ผา้ ยับยยู่ มี รี อย
รองเทา้ ประทับอยหู่ ลายจุด ไมน่ ับรวมรา่ งกายทบี อบชาํ ซงึ โผลพ่ น้ เสอื ผา้ ออกมา เจบ็ แคไ่ หนก็ตอ้ งทน
“วนิ ทจ์ ะไมร่ บกวนภาค จะไมส่ ง่ เสยี งดงั ”
คนทังคจู่ อ้ งมองผมดว้ ยสายตาทอี า่ นไมอ่ อก ผมลม้ ตัวลงนอนบนเสอื ผา้ ของตวั เองอยา่ งหมดสภาพ
นไี ง คนทเี ป็ นตวั กอ๊ ปปีของคนอนื ตอนนคี งไมม่ ใี ครอยากเหมอื นแลว้ ถงึ จะถกู เรยี กวา่ หมาขา้ งถนนก็
ไมเ่ ป็ นไร เพราะอยตู่ รงนภี าคจะไมม่ ที างหายไปไหน
สว่ นผม...ตราบใดทหี นา้ ยังยมิ ได ้ แสดงวา่ ลกึ ๆ ก็ยงั คงมคี วามสขุ อยู่ แมใ้ นใจจะเต็มไปดว้ ย
บาดแผลเหวอะหวะแคไ่ หนก็ตาม...

ตอนที 4

ความทรงจําในอดตี ของผมหลายอยา่ งเลวรา้ ยจนไมอ่ ยากนกึ ถงึ

แตส่ งิ หนงึ ทที ําใหผ้ มยังฝืนคดิ ถงึ มนั อกี กค็ อื ผชู ้ ายคนหนงึ

เขานอนอยบู่ นโซฟาคาบบหุ รเี อาไวใ้ นปาก ควันจางๆ ในวันนัน...

เหมอื นความฝันแสนหวานทผี มจมอยกู่ บั มันมานานนับปีจนไมอ่ ยากตนื ขนึ มาอกี เลย

‘ภาค’
‘หมื ...’
‘สบู บหุ รดี ยี งั ไง ทําไมถงึ ตอ้ งสบู มัน’
‘มนั ไมด่ หี รอก สบู เยอะๆ โคตรเสยี สขุ ภาพ’
‘แลว้ ทําไมถงึ ไมเ่ ลกิ ’
‘เพราะมันมสี งิ ทที ําใหเ้ รากลา้ เสยี งไง’
‘อะไร อยา่ บอกนะวา่ กลนิ เหม็นๆ ของมัน’
‘ความคดิ ตา่ งหาก สมองตอนทสี บู บหุ รจี ะรสู ้ กึ โลง่ แปลกๆ มันทําใหเ้ ราคดิ ในสงิ ทไี มก่ ลา้ คดิ ชว่ ยให ้
ผอ่ นคลายในตอนเครยี ด ถงึ รวู ้ า่ ถา้ สบู หนักขนึ รา่ งกายจะแยแ่ ตก่ เ็ ลอื กทจี ะทําอยดู่ ี เพราะความคดิ ใน
ตอนสบู บหุ รมี แี ตค่ วามสขุ มแี ตส่ งิ เพอ้ ฝันทไี มม่ ที างเป็ นจรงิ ’
‘กเ็ หมอื นจะไมเ่ ขา้ ใจอยดู่ ’ี
‘วนิ ทเ์ คยมคี วามฝันมัย’
‘การเป็ นสถาปนกิ ไง’
‘ไมส่ ิ ฝันทไี มก่ ลา้ บอกใครเพราะมันไมม่ ที างเป็ นจรงิ นะ่ ’
‘มี แตก่ ็ไมก่ ลา้ บอกใครจรงิ ๆ นันแหละ วนิ ทอ์ ยากเป็ นนักบนิ อวกาศ’
‘ขนาดนันเลย อารมณ์แบบ...ทํางานนาซา่ แบบนเี หรอ’
‘ไมไ่ ดอ้ ยากทํางานนาซา่ แคอ่ ยากเป็ นนักบนิ อวกาศ อยากเห็นวา่ จักรวาลกวา้ งใหญแ่ คไ่ หน’
‘จักรวาลดเู หงาออก’
‘ถา้ ตรงนันมภี าค ถา้ ภาคอยดู่ ว้ ยก็ไมเ่ หงาแลว้ ’
‘งนั ไวเ้ ราไปทอ่ งจักรวาลดว้ ยกนั นะ จะไมป่ ลอ่ ยใหว้ นิ ทเ์ หงาคนเดยี วแน่นอน’

กอดในวันนัน ประโยคลนื หทู ฟี ังกคี รังก็รสู ้ กึ ใจเตน้ แรง ควันบหุ รสี ขี าวจาง กบั กลนิ นโิ คตนิ เหม็นขนื
ตดิ จมกู ของมนั เป็ นความฝันทผี มไมอ่ ยากตนื ขนึ มา แตส่ ดุ ทา้ ย...ก็ตนื จากฝันอยดู่ ี

นเี ป็ นไมก่ คี รังทผี มมคี วามสขุ กบั การอยใู่ นฝัน

จรงิ ๆ แลว้ ผมโคตรเกลยี ดกลางคนื เพราะสัมผัสไดแ้ ตค่ วามเงยี บและวา้ เหว่ มนั ทําใหผ้ มฝันรา้ ย
เอาแตค่ ดิ ฟ้งุ ซา่ นถงึ อดตี ทตี กตําในชวี ติ ผมไมอ่ ยากกลับไปเป็ นแบบนันอกี แตส่ ดุ ทา้ ยทกุ อยา่ งที
พยายามวงิ หนมี าตลอดก็กําลังเกดิ ขนึ

ภาคเป็ นรักแรกของผม ไมเ่ คยคดิ ดว้ ยซาํ วา่ วันหนงึ ถา้ ไมม่ เี ขาแลว้ ชวี ติ จะเป็ นยังไง เขาเป็ นคนเดยี ว
ทที ําใหผ้ มตกหลมุ รักซําแลว้ ซาํ เลา่ ทังตัวตนทเี ขาเป็ น และความรสู ้ กึ ทเี ขามี

ภาคยอมรบั ผม รบั ฟังความฝันทใี ครก็คดิ วา่ บา้ บอโดยไมค่ ดั คา้ น เขาแคร่ บั ฟังมัน กอดผมเอาไวบ้ น
โซฟาตัวแคบแลว้ บอกวา่ สกั วนั เราจะทํามันดว้ ยกนั แมร้ วู ้ า่ ไมม่ ที างเกดิ ขนึ

นักบนิ อวกาศทกี าํ ลังเดนิ ทางในความเงยี บงัน ผมเป็ นอยา่ งนัน

อยา่ งนอ้ ยก็ตอนน.ี ..ทกี ําลังหลดุ วงโคจรของคนบนโลกจนหมดสนิ

ผมไมเ่ หลอื ใครแลว้ ในวงโคจร มแี คต่ วั เอง เป็ นนักบนิ อวกาศโงๆ่ ไดแ้ ตก่ ม้ ลงมองดโู ลกใบเกา่ ที
คอ่ ยๆ หา่ งไกลออกไป หวังเพยี งวา่ ในวันทเี ดนิ ทางจนเต็มอมิ แลว้ จะมใี ครสกั คนรอคอยการกลับมา
ของผมอกี ครัง

แตไ่ มเ่ ลย คงไมม่ ใี ครรอแลว้ ความจรงิ ...ก็แคค่ นทโี ลกลมื คนหนงึ จะไปสําคญั อะไร

ผมกม้ มองดฝู ่ ามอื ทตี ดิ สนั ทา่ มกลางแสงสลัวภายใตค้ วามมดื กอ่ นจะยกมันขนึ มาลบู หนา้ ตวั เองอยู่
หลายครงั เพอื ใหค้ ลายความฟ้งุ ซา่ นทกี อ่ ตวั ขนึ มาอยา่ งเงยี บเชยี บ

จําไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ เผลอหลับไปตอนไหน และคนในหอ้ งเป็ นยังไง แตก่ อ่ นทจี ะหลับไปภาคดโู กรธมาก
เขาเดนิ ปึงปังไปที Walk in closet สวมเสอื ผา้ แลว้ ควา้ กญุ แจรถออกไปขา้ งนอกพรอ้ มกบั ไอเ้ นม ตอน
นนี าฬกิ าหมนุ วนมาทเี ลขสามอกี ครงั ผมกวาดสายตามองไปทตี รู ้ องเทา้ กอ่ นจะพบวา่ มนั ถกู ถอด
เรยี ราดไวต้ รงพนื เพยี งคเู่ ดยี ว

เขากลับมาแลว้ กลบั มาคนเดยี วโดยไมม่ ใี ครอกี คนตามมาดว้ ย

ความคดิ ทไี หลวนอยใู่ นหัวเอาแตผ่ ลักใหล้ กุ ขนึ ยนื ผมทําอยา่ งนันดว้ ยสตทิ ไี มส่ มบรู ณ์นักกอ่ นจะ
รตู ้ วั วา่ กําลังกา้ วลําความเป็ นสว่ นตวั ของคนตัวสงู อยู่

แกรก๊ !

ลกู บดิ ประตถู กู หมนุ สองเทา้ กา้ วเขา้ ไปในหอ้ งแสนมดื มดิ มองเห็นเพยี งเงาเลอื นรางของร่างสงู ซงึ
นอนฟบุ อยบู่ นเตยี งอยา่ งหมดสภาพ กลนิ แอลกอฮอลค์ ละคลงุ ้ ไปทัว แทบไมต่ อ้ งเดาดว้ ยซาํ วา่ อกี
ฝ่ ายเมาหนักแคไ่ หน

ผมหมนุ ตวั เขา้ ไปในหอ้ งนํา หยบิ เอาผา้ ขนหนูกบั กะละมังใบเล็กขนึ มา มันก็ไมแ่ ปลกนักหรอกทตี อ้ ง
คอยดแู ลอกี ฝ่ ายแบบนี มันแปลกทวี า่ เขาจะยอมรบั ไดม้ ยั เพราะเราไมไ่ ดเ้ ป็ นเหมอื นเดมิ แลว้ แตถ่ งึ
อยา่ งนันผมก็ยงั คดิ จะทํามัน

“ออื ออออ” เสยี งครางออื อาดังขนึ มาครังหนงึ กอ่ นกายสงู จะบดิ ตัวนอนควําหนา้ เพอื หนคี วามเย็น
ชดื จากผา้ ทกี ําลังสมั ผัสบนรา่ งกาย

“วนิ ทเ์ ชด็ ตัวแป๊ บเดยี ว ภาคจะไดน้ อนสบายๆ”

“งว่ ง” เสยี งทมุ ้ ตอบสนั ๆ แลว้ ตะบตี ะบนั กบั การหลบั ตอ่ ไป

ผมพลกิ ตวั อกี ฝ่ ายอยา่ งทลุ ักทเุ ล จากนันก็คอ่ ยๆ ปลดกระดมุ เสอื เชติ เจา้ ตวั ทลี ะเม็ดอยา่ งเบามอื จน
กระทังสามารถถอดเชติ สขี าวออกจากกายแกรง่ ได ้

“เนมเหรอ”

“...!”

“เนม” มอื ทจี ับผา้ ขนหนูอยชู่ ะงัก เอาแตจ่ อ้ งมองใบหนา้ หลอ่ เหลาในความมดื

ภาคปรอื ตาขนึ มามองตอบแตไ่ มพ่ ดู อะไรออกมาอกี นอกจากยมิ ยมิ ทหี ลอ่ เหลาทสี ดุ ในความรสู ้ กึ
ของผม เป็ นยมิ ออ่ นโยนทมี กั ไดร้ บั นานนับปี

มอื หนาเลอื นมอื มาจับแขนของผมเอาไว ้ นัยนต์ าซงึ มแี สงจากดา้ นนอกสะทอ้ นความตอ้ งการทปี ิด
ไมม่ ดิ เขาเคยบอกวา่ รสู ้ กึ ดกี บั เซก็ ซข์ องผม และเต็มอมิ ทกุ ครังเวลาทไี ดน้ อนดว้ ยกนั

หากฝันวา่ การเป็ นนักบนิ อวกาศแลว้ ทําใหต้ วั เองตอ้ งโดดเดยี วและไมเ่ หลอื ใครผมจะหยดุ ฝัน หรอื
ในความเป็ นจรงิ ทดี หู า่ งไกลก็จะไมค่ ดิ ถงึ มนั อกี ผมไมอ่ ยากเป็ นคนรวยหรอื มชี อื เสยี งอกี แลว้ ผมอยาก
เป็ นอะไรก็ได ้

ขอแคเ่ ป็ นสงิ ทภี าคอยากใหเ้ ป็ น

“ใช่ นกี เู อง เนม...”

มนั จะเกดิ อกี กคี รังก็ชา่ ง เป็ นใครหรอื ฐานะอะไรก็แลว้ แตม่ นั ไมส่ าํ คญั อกี ตอ่ ไปแลว้ ผมตอ้ งอยเู่ พอื
ความสขุ สดุ ทา้ ยทเี หลอื ตอ้ งทําแมม้ นั จะฝื นตวั เองแคไ่ หนก็ตาม

“เนม”

“ไดย้ นิ แลว้ อยนู่ ไี ง”

“ก.ู ..รักมงึ ”

ผมยมิ ใหก้ บั ประโยคทไี ดย้ นิ เสยี งของภาคดังกอ้ งอยใู่ นหจู นอยากรอ้ งไห ้ แตก่ ลับพบวา่ สดุ ทา้ ยแลว้
ไมม่ นี ําตาบนใบหนา้ แมแ้ ตห่ ยดเดยี ว

“กกู ร็ ักมงึ นะ”

วนิ ทร์ ักภาค รักมาตลอด

ตอนทไี มเ่ หลอื ใคร ตอนทจี มอยกู่ บั ตวั เองในความมดื ภาคดงึ วนิ ทข์ นึ มาและทําใหร้ จู ้ ักกบั ความสขุ
อกี ครัง สงิ ทไี ดร้ ับวนิ ทจ์ ะตอบแทนดว้ ยทังหมดทมี ี

ผมเป็ นฝ่ ายรุกจบู คนตวั สงู กอ่ น รมิ ฝีปากของเราประกบกันแลกเปลยี นทงั อากาศหายใจและกลนิ
แอลกอฮอล์ มอื หนาเรมิ เลอื นเขา้ มาในชายเสอื ของผม บบี เคน้ ผวิ เนอื ทบี อบชําจากการถกู ทํารา้ ย
อยา่ งหนักโดยไมส่ นใจ แตไ่ มเ่ ป็ นไรหรอก ไมเ่ จบ็ เลยสกั นดิ

และผมปลอ่ ยใหม้ นั เกดิ ขนึ ไมว่ า่ พรงุ่ นจี ะเป็ นยงั ไงก็จะยอมรับมนั
ภาคมคี วามฝันใชม่ ัย ฝันทเี ป็ นไปไมไ่ ด ้ อาจจะเป็ นการทไี อเ้ นมรบั รักตอบหรอื อะไรก็ชา่ ง
ตอนน.ี ..ฝันของภาคคงเป็ นจรงิ แลว้

ความรสู ้ กึ เมอื ยขบจโู่ จมทันทที ตี นื ขนึ ผมพยายามกะพรบิ ตาอยหู่ ลายครงั เพอื ใหช้ นิ กบั แสงทสี อ่ ง
กระทบเขา้ มา รา่ งทงั รา่ แทบแหลกสลายจนไมส่ ามารถขยับไปไหนได ้ ทังแผลจากการถกู กระทบื อยา่ ง
หนักเมอื วาน และบทรักทดี เุ ดอื ดเลอื ดพลา่ นเมอื คนื มันทําใหพ้ ลังชวี ติ ของผมลดนอ้ ยลงเต็มที

และผมไมแ่ คร์
อยา่ งนอ้ ยตอนนกี ็ไดอ้ ยใู่ นออ้ มแขนของภาค วงแขนหนาหนักของเขายังคงโอบกอดผมไวท้ ังตัว
แถมผมยังมเี วลามากพอจะจอ้ งมองเสยี วหนา้ คมและจมกู สนั โดง่ อกี พักใหญ่
รา่ งกายของเขามกี ลนิ เฉพาะตวั กลนิ ทที ําใหผ้ มหลงใหลและอบอนุ่ ทกุ ครังเวลาทไี ดอ้ ยใู่ กลๆ้ ไม่
อยากเสยี ไปเลย อยากกอดเอาไวอ้ ยแู่ บบนจี นวนิ าทสี ดุ ทา้ ย
เปลอื กตาของคนตรงหนา้ คอ่ ยๆ เปิดออก ผมชะงักนงิ จอ้ งมองเขาไมค่ ลาดสายตา ความคดิ หลาย
อยา่ งประเดประดงั เขา้ มาไมห่ ยดุ ภาคกะพรบิ ตาอยหู่ ลายครังกอ่ นสตทิ กุ อยา่ งจะกลับมาครบถว้ น
สมบรู ณ์ในทสี ดุ
“ไอว้ นิ ท”์ เสยี งทมุ ้ ดังกอ้ งในโสตประสาท ร่างกายของผมถกู ผลักอยา่ งแรงจนตอ้ งนวิ หนา้ ดว้ ยความ
เจบ็ ปวด กายสงู รบี ใชม้ อื ดนั ตัวลกุ ขนึ นังพรอ้ มกบั พน่ คําดา่ มากมายทเี อาผมเองก็อธบิ ายไมท่ ัน
“มงึ มานอนทนี ไี ดย้ ังไง! ใครอนุญาตใหม้ งึ เขา้ มาในหอ้ งก”ู
“เมอื คนื ภาคเมา วนิ ทก์ แ็ ค.่ ..”

“แคเ่ ดนิ เขา้ มานอนกบั กู ใชจ้ ังหวะตอนกเู มาเพอื ใหน้ อนกบั คนเหยี ๆ อยา่ งมงึ ง่ายๆ ถกู มัย” เจา้ ตวั
แคน่ หัวเราะ มองผมตังแตห่ ัวจรดเทา้ ซงึ ไมม่ เี สอื ผา้ ปกคลมุ แมแ้ ตช่ นิ เดยี วดว้ ยสายตาดแู คลน

“วนิ ทอ์ ธบิ ายได”้
“ลงไป”
“...”
“แลว้ ก็เกบ็ ของออกไปจากหอ้ งกไู ดแ้ ลว้ ” นําเสยี งเย็นเยยี บเปลง่ ออกมาอยา่ งไรเ้ ยอื ใย เป็ นคนอนื
คงกลุ กี จุ อลงจากเตยี งแลว้ ออกไปอยา่ งมศี กั ดศิ รี แตผ่ มไม่ ทําไดแ้ คน่ ังนงิ กม้ หนา้ มองปลายนวิ มอื
ของตวั เองอยา่ งไมร่ สู ้ กึ รสู ้ า
“ตอ้ งการอะไร เงนิ เหรอ” เขาถามอกี
“วนิ ทไ์ มไ่ ดอ้ ยากไดอ้ ะไร แคข่ อเวลาหาทอี ยใู่ หม.่ ..สกั พัก” บางทนี อี าจพอถว่ งเวลาเพอื อยตู่ อ่ ได ้
อยา่ งนอ้ ยความผกู พันทเี หลอื อยอู่ าจชว่ ยเหนยี วรังภาคเอาไว ้
ผมคดิ อยา่ งนี แมไ้ มร่ ูว้ า่ มันเป็ นความคดิ ทถี กู หรอื ผดิ กนั แน่ แตผ่ มไมม่ อี ะไรจะเสยี แลว้
“นานแคไ่ หนมงึ พดู มาเลย”
“วนิ ทไ์ มร่ ู ้ แตจ่ ะพยายาม...พยายามหาใหเ้ ร็วทสี ดุ ระหวา่ งนวี นิ ทจ์ ะไมร่ บกวนอะไรภาคอกี ”
“แคม่ งึ อาศยั อยหู่ อ้ งกมู นั ไมเ่ รยี กวา่ รบกวนหรอื ไง อยากไดเ้ งนิ เทา่ ไหรเ่ พอื ไปจากทนี มี งึ บอกมาได ้
เลย ปกตมิ งึ ก็หลอกเอาเงนิ กปู ระจําอยแู่ ลว้ หน”ิ
“ทผี า่ นมา วนิ ทไ์ มไ่ ดต้ งั ใจ”
เสยี งหัวเราะขนื ๆ แทรกขนึ จนผมไมก่ ลา้ เงยหนา้ ขนึ ไปมองเขาดว้ ยซาํ แตก่ พ็ อเดาไดว้ า่ เจา้ ตวั คง
กําลังปันหนา้ รงั เกยี จหรอื สมเพชใสอ่ ยู่
“แลว้ เงนิ มากมายทมี งึ เคยหลอกกลู ะ่ ไปไหนหมด หรอื วา่ ผลาญเลน่ หมดแลว้ ”
“ไมเ่ ลย ไม.่ ..” ผมสา่ ยหนา้ ไปมา
ผมไดร้ ับเงนิ จากภาคก็จรงิ แตม่ นั ก็เป็ นเงนิ แคจ่ ํานวนหนงึ ซงึ เก็บไวย้ ามฉุกเฉนิ ตอนนมี นั แทบไม่
เหลอื อยแู่ ลว้ เพราะตอ้ งรวบรวมซอื ของวนั เกดิ ใหเ้ พอื นของเขา ตลอดเวลาทเี ราคบกนั ผมไดร้ ับจาก
ภาคมาทังหมดก็จรงิ แตน่ ันคอื การไดร้ บั ในรปู แบบสงิ ของซะมากกว่า ซงึ แน่นอนวา่ หากวันหนงึ ตอ้ ง
จากไปจรงิ ๆ ผมคงไมเ่ อาตดิ ตวั ไปดว้ ย
“ทสี า่ ยหนา้ นคี อื ไมไ่ ดใ้ ช ้ หรอื ไมป่ ฏเิ สธ”

“วนิ ทไ์ มม่ เี งนิ เหลอื แลว้ ”

“เงนิ เป็ นลา้ นไอเ้ หยี ! มงึ คดิ วา่ กจู ะเป็ นบอ่ เงนิ บอ่ ทองใหต้ ลอดชวี ติ เหรอ”

คําสบถของภาคทําเอาผมองึ

“ภาคหมายความวา่ ยังไง เงนิ เยอะขนาดนีวนิ ทจ์ ะเอาไปทําไม ภาคเขา้ ใจผดิ แลว้ ”

“ถงึ วา่ ทําไมเพอื นกบู อกวา่ มงึ หนา้ ดา้ นหนา้ ทนฉบิ หาย สดุ ทา้ ยกกู เ็ พงิ เห็นกบั ตา เงนิ ทมี งึ เคยขอกู
ไปแทบจะซอื คอนโดเล็กๆ ไดอ้ กี หอ้ งแลว้ ชว่ ยสํานกึ ดว้ ย”

“วนิ ทไ์ มเ่ ขา้ ใจ” ผมจะตอ้ งการเงนิ มากขนาดนันไปเพอื อะไรกนั แตเ่ มอื เห็นสายตาไมพ่ อใจของคน
ตวั สงู ผมก็รไู ้ ดใ้ นทันทวี า่ เขาคงพยายามหาขอ้ อา้ งเพอื ใหผ้ มไปจากทนี โี ดยเร็วทสี ดุ มากกวา่

“มงึ เคยเขา้ ใจอะไรดว้ ยหรอื ไง กใู หเ้ วลามงึ อาทติ ยเ์ ดยี ว รบี หาทอี ยใู่ หมแ่ ลว้ ไปจากทนี ซี ะ ระหวา่ งนี
อยา่ เสอื กเดนิ เขา้ มาในหอ้ งกอู กี ตอนเพอื นกมู ามงึ อยไู่ ดแ้ คห่ อ้ งนําดา้ นนอกหรอื ไมก่ ็ไสหัวไปไกลๆ
เป็ นพอ” จบประโยคยาวเหยยี ดนัน กายสงู ก็ลกุ ออกจากเตยี ง เดนิ ปึงปังไปยังหอ้ งนําโดยไมห่ ันกลับ
มามองผมแมแ้ ตเ่ สยี ว

ความหงดุ หงดิ งนุ่ งา่ นทังหมดถกู ระบายผา่ นการหยบิ จับและทําลายขา้ วของ ดว้ ยไมอ่ ยากทําใหภ้ าค
ตอ้ งหงดุ หงดิ เพมิ อกี จงึ รบี พารา่ งระโหยโรงแรงของตัวเองออกไปดา้ นนอก เพราะนีอาจเป็ นทางเดยี ว
ทที ําใหผ้ มอยทู่ นี ไี ดน้ านขนึ

หอ้ งนําดา้ นนอกปกตไิ มค่ อ่ ยมใี ครใชน้ อกจากแขก มันอยถู่ ัดจากครัวเล็กๆ ไปประมาณสามเมตร ผม
รวบรวมแรงทเี หลอื ทังหมดขนเสอื ผา้ และขา้ วของสว่ นตวั ทถี กู กองอยดู่ า้ นนอกประตเู ขา้ ไปในนัน ดที มี ี
มา่ นกนั ภายใน จงึ มที ังพนื ทเี ปียกชนื สาํ หรับอาบนํา และพนื ทแี หง้ ๆ ใหซ้ กุ หวั นอนได ้

มนั ไมไ่ ดล้ ําบากเทา่ ไหรเ่ มอื เทยี บกบั การอาศยั อยใู่ นหอ้ งเก็บของในวยั เด็ก

หลังใชเ้ วลาอาบนําอยนู่ าน ผมก็หนั มารอื คน้ เสอื ผา้ ยับยทู่ กี องอยตู่ รงปลายเทา้ หยบิ มันขนึ มากลัด
กระดมุ จนถงึ เม็ดสดุ ทา้ ย พลางผกู เนคไทสกี รมทา่ ทมี กั ใสเ่ ป็ นประจําอยา่ งคลอ่ งแคลว่ แตเ่ มอื เผลอ
มองเงาทสี ะทอ้ นกระจกของตัวเองผมก็เห็น...

รา่ งกายทเี ต็มไปดว้ ยบาดแผลและรอยรัก ตวั ตนทใี ครตอ่ ใครตา่ งรังเกยี จ กระจกตรงหนา้ สะทอ้ นทกุ
สงิ ทผี มไมอ่ ยากเป็ น

นเี หรอภวนิ ท์ ผเู ้ ป็ นเจา้ ของทกุ อยา่ ง

ผมตัดสนิ ใจคลายเนคไทออกจากตน้ คอ จัดการปลดกระดุมเม็ดบนรวมถงึ เม็ดทสี องออก กอ่ นจะ
ควานหาของบางอยา่ งทอี ยใู่ นกองเสอื ผา้ กลอ่ งของมันดหู รหู ราตามราคาทจี า่ ยไป นําหอมยหี อ้ นผี ม
ซอื มานานแลว้ ความจรงิ ก็ไมไ่ ดช้ อบกลนิ มันนักหรอก แตช่ วั ขณะหนงึ ผมก็รสู ้ กึ อยากเปลยี นแปลง

อยากเป็ นไอเ้ นม เพราะนคี อื กลนิ ประจําตัวของมนั

ตังแตต่ ดั ใจซอื ในวันนัน ผมก็ไมเ่ คยหยบิ นําหอมขวดนขี นึ มาใชแ้ มแ้ ตค่ รังเดยี ว หากแตว่ ันนที กุ อยา่ ง
ไมไ่ ดเ้ ป็ นเหมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไป ผมเป็ นคนอนื มานานจากจนิ ตนาการทเี คยสรา้ ง แลว้ มนั จะแปลกอะไรที
วันนผี มจะอยากเป็ นคนอนื อกี

การเผชญิ หนา้ ไมไ่ ดน้ ่ากลัวหรอก กแ็ คย่ นื รอคนตวั สงู อยดู่ า้ นนอก ฉกี ยมิ กวา้ งจนแทบถงึ ใบหู รอจน
กระทังประตถู กู เปิดออก แลว้ จดจําภาพใบหนา้ หลอ่ เหลาทมี องกลับมานงิ งัน

“ไปเรยี นดว้ ยกนั นะภาค”

“มงึ คดิ วา่ กตู ลกเหรอ แลว้ ทําเหยี อะไร” ผมยังคงยมิ เขาจงึ เดนิ เขา้ มาประชดิ “เลกิ ใชน้ ําหอมกลนิ นี
ซะมันทเุ รศ”

“งันไอเ้ นมก็ทเุ รศนะ่ ส”ิ

“กหู มายถงึ การกระทําของมงึ เลยี นแบบคนอนื มงึ ไมล่ ะอายใจหรอื ไง”

“แลว้ ทผี า่ นมาภาคไมไ่ ดช้ อบของเลยี นแบบหรอกเหรอ” คนตรงหนา้ เงอื มอื ขนึ สงู ดว้ ยความกลัวผม
จงึ รบี หลับตารอรบั ความเจ็บปวดอยา่ งจํานน

แตไ่ มเ่ ลย หนา้ ของผมไมไ่ ดถ้ กู ตบ เป็ นคนตัวสงู ตา่ งหากทเี ดนิ ไปหยบิ กญุ แจรถดว้ ยความหัวเสยี
เขาหมนุ ลกู บดิ ประตอู ยา่ งกระแทกกระทัน เสยี ววนิ าทนี ันผมเอย่ ถามออกไป

“ภาค ทผี า่ นมา...เคยรักวนิ ทบ์ า้ งมัย”

เขาเงยี บ ไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบในทันที

“ทเี ราเคยนอนดว้ ยกนั จบู กนั กอดกนั หรอื บอกรักกนั มันไมม่ อี ะไรเป็ นจรงิ เลยเหรอ”

“ไม”่

“...”

“กไู มเ่ คยรกั มงึ เลย”

เสยี งปิดประตดู งั ขนึ เขาเดนิ จากไป ทงิ ใหผ้ มซมึ ซบั ความรสู ้ กึ ทหี ลงเหลอื อยตู่ รงหนา้ เพยี งลําพัง
แปลกเหมอื นกันทผี มจมจอ่ มกับคนคนหนงึ มานานนับปี แตส่ ดุ ทา้ ยกลับคน้ พบวา่ มันเป็ นแคค่ วามฝัน
ฝันทมี ผี มเจบ็ อยฝู่ ่ ายเดยี ว

‘ภาค ภาครักวนิ ทม์ ัย’
‘รักสิ รักมาก’
‘ขอบคณุ นะ วนิ ทก์ ็รักภาคเหมอื นกนั ’

ในความฝันทผี า่ นมา ครงั หนงึ ...เราเคยรักกนั

ผมมาเรยี นดว้ ยอาการปวดหัวจนแทบระเบดิ รสู ้ กึ ครนั เนอื ครันตวั เหมอื นกําลังป่ วยแตก่ ย็ งั ฝื นมาเรยี น
เพอื ไมใ่ หเ้ พอื นหลงลมื ไป

คลาสเรยี นคอนสตรักชนั วนั นยี งั คงเหมอื นเดมิ ผมถกู แยง่ เกา้ อแี ลว้ ผลักใหน้ ังอยมู่ มุ สดุ ของหอ้ ง ไม่
ไดพ้ ดู คยุ หรอื ถกประเด็นกบั ใครทังนัน ดวงตาทมี องจอโปรเจ็กเตอรเ์ รมิ เลอื นรางเต็มที สดุ ทา้ ยก็ทนไม่
ไหวตอ้ งฟบุ หนา้ ลงไปเพอื พักสายตา นกึ ไมถ่ งึ วา่ พอตนื ขนึ มาในหอ้ งจะไมม่ ใี ครเหลอื อยเู่ ลย

ถกู เมนิ เฉยอกี แลว้ ...

การนอนไมไ่ ดช้ ว่ ยใหอ้ าการดขี นึ หนําซาํ ยังหนักกวา่ เดมิ ผมตอ้ งตบแกม้ ตวั เองและสะบดั หัวอยู่
หลายครงั กวา่ จะรวบรวมสตกิ ลับมาไดบ้ า้ ง

จัดการยัดสมดุ เลกเชอรแ์ ละอปุ กรณเ์ ขยี นแบบใสก่ ระเป๋ า เดนิ ลงตกึ ไปยังโรงอาหารคณะทตี อนนี
กําลังครกึ ครนื เต็มที ผมหาโตะ๊ เล็กๆ นังแยกจากคนสว่ นใหญ่ ซอื ขา้ วและนําเปลา่ มานังกนิ อยา่ ง
เงยี บเชยี บ ระหวา่ งนกี ็เห็นรนุ่ นอ้ งปีหนงึ เดนิ แจกใบปลวิ กนั หัวหมนุ เดาวา่ คงเตรยี มตวั สําหรบั กจิ กรรม
อะไรสกั อยา่ งของคณะ

“พคี รับ Architect market กําลังจะกลับมาแลว้ ครบั ”

ใบปลวิ แผน่ หนงึ ถกู สง่ ถงึ มอื ผม เมอื เห็นวา่ รนุ่ นอ้ งตรงหนา้ ไมไ่ ดม้ ที า่ ทรี ังเกยี จจงึ เอย่ ถามออกไป

“ทําไมปีนจี ัดเรว็ จัง พไี ดข้ า่ ววา่ จะจัดเดอื นหนา้ ไมใ่ ชเ่ หรอ”

“มกี ารประชมุ กันใหมค่ รับ เดอื นหนา้ จะมนี ทิ รรศการภาพถา่ ยตา่ งประเทศแทรกเขา้ มากอ่ น หลาย
ฝ่ ายกลวั จะชนกนั เลยเลอื นงาน AR market เขา้ มา”

“ออ๋ ขอบคณุ มากนะ”

“ยนิ ดคี รา้ บบบบ” พดู จบเจา้ ตวั ก็เดนิ ตระเวนแจกใบปลวิ ตอ่

ผมพลกิ กระดาษในมอื ไปมา เห็นรายละเอยี ดวา่ จะจัดขนึ ในอาทติ ยห์ นา้ ก็รสู ้ กึ ตนื เตน้ ปีกอ่ นเรา
เหนอื ยกนั มากแตก่ ็มคี วามสขุ ผมกบั ไอเ้ นมเปิดซมุ ้ เล็กๆ เป็ นของตัวเอง ทังขายสตกิ เกอรแ์ ละรับจา้ ง
วาดการต์ นู ภาพเหมอื น

และเพราะมันเป็ นงานภายใน ดงั นันจงึ มแี ตพ่ นี อ้ งสถาปัตยด์ ว้ ยกนั เทา่ นันทแี วะมาอดุ หนุนและพดู คยุ
กนั ตามซมุ ้ ตา่ งๆ ผมวาดรปู จนมอื เป็ นระวงิ เหนอื ยจนแทบหมดแรงแตก่ ็มกี ําลังใจทดี รี วมถงึ คนชว่ ยสง่
ขนมและนําใหต้ ลอด สายใยในคณะเราแข็งแรงมากเหลอื เกนิ

ชว่ งบา่ ยผมไมส่ ามารถฝื นตัวเองเขา้ คลาสไหวเลยตัดสนิ ใจกลับมานอนพักทหี อ้ งกอ่ น ลมื ซะสนทิ วา่
คยี ก์ ารด์ ถกู เปลยี นใหมท่ ังหมด ตอ้ งวงิ วนุ่ ใหเ้ จา้ หนา้ ทมี าชว่ ยแกป้ ัญหารว่ มชวั โมง เดาวา่ ภาคคงโมโห
แน่ๆ ทผี มทําอะไรโดยพละการ แตต่ อนนมี นั ไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ

หอ้ งนํากลายเป็ นหอ้ งนอนใหม่ ความชนื สง่ ผลใหผ้ มรสู ้ กึ หนาวก็เดมิ ตอ้ งอดั ยาแกไ้ ขไ้ ปหลายเม็ด
กวา่ จะนอนหลับเต็มตาได ้ รสู ้ กึ ตัวอกี ทกี ต็ อนไดย้ นิ เสยี งนาฬกิ าปลกุ จากมอื ถอื ทตี งั เอาไวก้ อ่ นแลว้ นี
แหละ

ผมเดนิ สะลมึ สะลอื ออกไปดา้ นนอก ไฟทกุ ดวงยังคงปิดอยู่ เวลาตหี า้ แลว้ แตก่ ลับไมเ่ ห็นเงาของคน
ตวั สงู สกั นดิ รองเทา้ กระเป๋ า และกญุ แจรถทมี กั แขวนไวด้ า้ นหนา้ ก็ไมอ่ ยู่ หมายความวา่ เจา้ ตวั คงหนี
ออกไปคา้ งคนื ทอี นื เป็ นแน่

แตจ่ ะอะไรก็ชา่ งขออยา่ งเดยี ว...อยา่ นอนหอ้ งเนมเลย

วันใหมเ่ รมิ ตน้ ขนึ ดว้ ยความวนุ่ วายภายในคณะ หลายคนเรมิ ลงมอื เคลี ยรส์ ถานทกี นั จา้ ละหวัน ตอน
เชา้ ผมมเี รยี น ดังนันหลังเลกิ คลาสจงึ อาสามาชว่ ย แตก่ ็พบวา่ เฮดใหญแ่ ละเพอื นอกี หลายคนไมไ่ ดอ้ ยู่
ตรงนี

“นอ้ ง ทมี ทจี ดั สถานทไี ปไหนเหรอ” ผมถามกบั เด็กปีหนงึ ทอี ยแู่ ถวนัน

“ออ๋ เขา้ ประชมุ คะ่ ”

“มปี ระชมุ เหรอ ทําไมไมร่ ”ู ้

“จรงิ ๆ ก็มเี มอื วานรอบนงึ แลว้ คะ่ เห็นบอกจะแบง่ โซนรา้ นคา้ กนั ”

“ขอบใจมากนะ”

ไดย้ นิ อยา่ งนันผมไมร่ อชา้ รบี สาวเทา้ ไปยังหอ้ งประชมุ ทคี นในคณะมักใชเ้ ป็ นประจํา ทันทที เี ปิด
ประตเู ขา้ ไปก็เห็นวา่ ทังเพอื นและรนุ่ พปี ีสงู กําลังนังรวมกันเป็ นกลมุ่ โดยมปี ระธานปีหา้ ถอื ไมคย์ นื อยู่
ดา้ นหนา้ เวที

ไอเ้ นมกับกลมุ่ เพอื นทเี คยสนทิ กนั นังอยตู่ รงมมุ หนงึ แตผ่ มไมก่ ลา้ เขา้ ไปทัก จงึ เบยี งเป้าหมายไป
หาเพอื นทใี จดที สี ดุ ของหอ้ ง

“เออ่ ...” ทกุ กา้ วทเี ดนิ เขา้ ไป เหมอื นถกู อะไรบางอยา่ งทหี นักองึ รังเอาไว ้ หลายคนเรมิ หันมามองผม
มองโดยไมค่ ดิ ทกั ทายอะไรจนรสู ้ กึ อดึ อดั

ตัวของผมคอ่ ยๆ ลบี ลงเรอื ยๆ จนสดุ ทา้ ยก็ถกู กลนื หายไปในฝงู ชน ผมสะกดิ แกม้ ถามเธอดว้ ยความ
เกรงอกเกรงใจ

“ขอ...ขอโทษนะแกม้ ตอนนรี นุ่ พแี บง่ ซมุ ้ กันหรอื ยัง”

ผมอยากทํากจิ กรรมรว่ มกบั คนอนื อยากมคี วามสขุ และไดร้ ับการยอมรับเหมอื นปีกอ่ นๆ

“เขาแบง่ ตังแตเ่ มอื วานแลว้ นะ”

“อา้ วเหรอ ทําไมเราไมร่ เู ้ ลย”

“กแ็ กไมม่ าประชมุ ไง” แตไ่ มเ่ คยมใี ครบอกกอ่ น...

อาจเป็ นผมทผี ดิ เองเพราะหนกี ลบั หอ้ งไป แตโ่ ทรศพั ทท์ ไี มม่ ใี ครโทรเขา้ มาตลอดหลายวันก็อาจบง่
บอกไดเ้ ป็ นอยา่ งดวี า่ เขาไมอ่ ยากใหผ้ มมสี ว่ นรว่ มอะไรเกยี วกบั งานนี

“ถา้ เราอยากจะออกซมุ ้ ตอ้ งแจง้ ทใี ครเหรอ คอื เราอยากวาดรูปขายเหมอื นปีกอ่ นน่ะ”

“ลองถามพเี ตอรด์ นู ะ เผอื เขาพอจะแทรกใหไ้ ด”้

“ขอบคณุ มากเลย”

ทกุ คนนังประชมุ กันอกี เกอื บชวั โมงกอ่ นจะแยกยา้ ยไปทําหนา้ ทขี องตวั เอง พวกมเี รยี นก็เขา้ คลาส
พวกทวี า่ งก็เรมิ ทําหนา้ ทที ไี ดร้ ับมอบหมาย มแี ตผ่ มทไี มไ่ ดแ้ ยกไปกบั คนอนื เพราะกําลังรอคยุ กับรนุ่ พี
ปี หา้ อยู่

รนุ่ พคี นนเี มอื ปีกอ่ นเขาก็คอยดแู ลภาพรวมของงาน ทังใจดแี ละเป็ นมติ ร เขาซอื ของกนิ และดแู ล
ความสะดวกใหผ้ มตอนออกรา้ นทกุ อยา่ ง คราวนกี ็ไมน่ ่าจะมปี ัญหาอะไร เมอื เห็นวา่ อกี ฝ่ ายตังทา่ เดนิ
ออกหอ้ ง ผมก็เอาตวั เขา้ ไปขวางทันที

“พเี ตอรค์ รับ ผมรบกวนหน่อยไดม้ ยั ”

“ออ้ มอี ะไร”

“พอดเี มอื วานผมไมส่ บาย เลยไมไ่ ดเ้ ขา้ ประชมุ เรอื งจองซมุ ้ ขายของ คอื ผมอยากใหพ้ ชี ว่ ย...”

“ประชมุ แลว้ ก็คอื จบแลว้ ปีนกี ็ไมต่ อ้ งขายไงครับ” เขาพดู ดว้ ยนําเสยี งไมส่ บอารมณ์เทา่ ไหรน่ ัก ไมร่ ู ้
วา่ เพราะงานกําลังยงุ่ หรอื รังเกยี จตวั ตนของผมตอนนกี นั แน่

“แตผ่ มตงั ใจวา่ อยากมสี ว่ นรว่ มเหมอื นปีทแี ลว้ พพี อจะแทรกหรอื จัดพนื ทตี รงมมุ ตกึ ใหผ้ มไดม้ ยั ”

“เฮอ้ ออ ทํากบั ใคร”
“คนเดยี วครับ”
“รใู ้ ชม่ ยั วา่ ทางคณะเก็บเงนิ คา่ ซมุ ้ ”
“รคู ้ รับ”
“เดยี วดใู หว้ า่ จะใหแ้ ทรกตรงไหนได ้ โตะ๊ กบั เกา้ อไี ปขอเบกิ กบั สว่ นกลาง สว่ นเงนิ คา่ สถานทไี ปจา่ ย
ทฝี ่ ายบญั ชี พอใจยัง” เขาถามยํา
“พอใจแลว้ ครบั ขอบคณุ ครบั พเี ตอร”์ ผมยกมอื ไหวเ้ ป็ นการขอบคณุ
“มงึ รตู ้ วั มัยวนิ ท์ ตวั มงึ น่ะมดี หี ลายอยา่ งเลย ทังหนา้ ตา การพดู การจา หรอื จะเป็ นเรอื งเรยี น ถา้ ไม่
ตดิ วา่ โกหกเหมอื นทผี า่ นมาทกุ อยา่ งคงดกี วา่ น”ี
“ผมผดิ ไปแลว้ ”
“กอู ะ่ ไมอ่ ยากเสอื กเรอื งคนอนื หรอก แตก่ ็อยากเตอื นไว ้ ถงึ มงึ จะทําเลวแคค่ รังเดยี วคนอนื เขาก็ไม่
เอาความดขี องมงึ มาหักลา้ งหรอก เขาจะจําแคว่ า่ มงึ เคยเลวยงั ไงเทา่ นัน”
“แลว้ ผมตอ้ งทํายังไง”
“ยอมรับตวั ตนของมงึ ใหไ้ ดก้ อ่ น เชน่ เลกิ เป็ นคนอนื ” เขามองมาทเี สอื ผา้ ของผม แลว้ ก็พดู ตอ่ “ไมม่ ี
ใครดใี จหรอกทมี คี นๆ หนงึ กําลังทําตวั เหมอื นเขาไปซะทกุ อยา่ ง”
“พหี มายถงึ ไอเ้ นมเหรอ”
“กแ็ ลว้ แตจ่ ะคดิ ถา้ ทําผดิ แลว้ พสิ จู นใ์ หค้ นอนื เห็นวา่ มงึ ปรับปรงุ ตัว อกี หนอ่ ยแมง่ ก็ดขี นึ เอง”
“ขอบคณุ นะครบั พี จรงิ ๆ ตอนนคี งมแี คพ่ คี นเดยี วทเี หมอื นจะเขา้ ใจผม”
“กไู มไ่ ดเ้ ขา้ ใจมงึ แตก่ รู วู ้ า่ การตอ้ งเผชญิ ปัญหาทกุ อยา่ งดว้ ยตัวเองมนั เหยี ยงั ไงแคน่ ัน พดู แลว้ ก็
ยาว กไู ปละ” รนุ่ พปี ีหา้ สา่ ยหัวพลางพมึ พํากบั ตัวเอง เหลอื เพยี งผมทกี าํ ลังซมึ ซบั ประโยคเมอื ครลู่ ง
สมอง

ถา้ เป็ นเมอื กอ่ นเวลาทตี อ้ งเผชญิ ปัญหาคงมคี นมากมายยนื มอื เขา้ มาชว่ ย แตจ่ ดุ ทยี นื อยตู่ อนนตี รงกนั
ขา้ มอยา่ งสนิ เชงิ แมแ้ ตร่ นุ่ พที คี อยชว่ ยเหลอื ยังไมอ่ ยากเอาตัวเขา้ มายงุ่

ผมไมไ่ ดอ้ ยากเป็ นแบบนี แคอ่ ยากไดร้ ับการยอมรับจากเพอื นหรอื ภาคเหมอื นไอเ้ นม ผมถงึ ได ้
พยายามเปลยี นตวั เองเป็ นคนอนื ยอมสญู เสยี ตัวตนเพราะมันอาจชว่ ยใหไ้ มต่ อ้ งโดดเดยี วอกี

แตจ่ ากสงิ ทที ํามาสองวนั นี ผมรไู ้ ดท้ ันทวี า่ มันเปลา่ ประโยชน์

แมพ้ ยายามเปลยี นแปลงตวั เองแคไ่ หน แคเ่ ป็ นชอื ของภวนิ ท์ กค็ งไมม่ ใี ครอยากยอมรับแลว้

หลังแยกยา้ ยกนั ไป ผมสาวเทา้ ไปยังหอ้ งนํา จัดการกลัดกระดมุ เพมิ อกี หนงึ เม็ด กอ่ นจะเปิดกอ๊ ก
กวักนําขนึ มาลบกลนิ ของนําหอมทฉี ดี ไปทัวตวั ใชม้ อื สางผมทเี ซตออก มองกระจกอกี ครังแลว้ สดู ลม
หายใจเขา้ ปอดลกึ ๆ

ถา้ เดนิ ออกไปจากตรงนผี มจะเจอคนทรี ังเกยี จผมมากมาย จะไดร้ ับแตส่ ายตาดแู คลนเหมอื นทกุ วนั
ซงึ ผมตอ้ งผา่ นไปใหไ้ ด ้ จะหนกี ็ไมร่ ตู ้ อ้ งหนไี ปทไี หน

ตอนนผี มมเี งนิ ตดิ ตวั ไมม่ ากนัก ลาออกไปก็ตอ้ งเรมิ ตน้ ใหม่ คา่ ใชจ้ า่ ยก็ตอ้ งมากกวา่ เดมิ ความฝันที
เคยวาดเอาไวก้ ็จําตอ้ งถอยรน่ ออกไปอกี เป็ นปี อยา่ งทใี ครหลายคนรู ้ ผมมาเรยี นสถาปัตยเ์ พราะความ
ฝันในวัยเด็ก ความฝันวา่ จะสรา้ งบา้ นเป็ นของตวั เอง นคี อื ฝันสงิ เดยี วทมี โี อกาสเป็ นจรงิ ไดง้ า่ ยทสี ดุ

และผมจะไมย่ อมเสยี มนั ไป
“มอี ะไรใหช้ ว่ ยมัย” ผมยอมรับการเผชญิ หนา้ อยา่ งแรกเลยก็คอื แสดงใหเ้ ห็นถงึ ความจรงิ ใจของผม

“ตรงนไี มม่ หี รอก มงึ ไปถามกลมุ่ ไอเ้ นมดดู ”ิ เพอื นรว่ มเมเจอรโ์ บย้ ปากไปยังอดตี เพอื นสนทิ ผม
ตดั สนิ ใจเดนิ ไปหามัน แลว้ ถามดว้ ยคําถามเดมิ

“มอี ะไรใหช้ ว่ ยมัย” ตรงนที กุ คนดสู าละวนกบั การปาดสลี งบนกระดานไม ้ ไมม่ ใี ครเงยหนา้ ขนึ มา
สนใจสกั คน “มอสมอี ะไรใหก้ ชู ว่ ยหรอื เปลา่ ”

เจา้ ตวั ยังคงไมต่ อบ แตก่ ลับหันไปคยุ กับมดี ว้ ยหวั ขอ้ อนื แทน
“พี ผมชว่ ยจัดโตะ๊ ครบั ” โชคดที เี วลานันทมี จัดสถานทกี ําลังชว่ ยกนั ขนโต๊ะและเกา้ อเี ขา้ มา ผมจงึ ไม่
รอชา้ วงิ เขา้ ไปอาสาอยา่ งเต็มที
ทกุ คนมองหนา้ ผม แตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไรนอกจากพยักหนา้ เป็ นเชงิ อนญุ าต
“ขอบคณุ ครบั เดยี วผมไปยกโต๊ะจากอาคารหนา้ มาเดยี วนเี ลย” ผมสง่ ยมิ ให ้ จากนันก็รบี ยําเทา้ ไป
ยังอกี ฝังทันที
แมจ้ ะยังไมห่ ายจากอาการป่ วยเมอื วาน แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ ในความเลวรา้ ยก็ยงั มสี งิ ดๆี ปะปนอยู่ เพราะ
ฉะนันผมจะไมเ่ อาเหตผุ ลทตี ัวเองป่ วยมาทําใหค้ นอนื มองในแงร่ า้ ยอกี
ชว่ งบา่ ยสองถงึ บา่ ยสามโมง ผมและรุน่ พปี ีสามสาละวนอยกู่ บั การขนโตะ๊ เกา้ อี รวมถงึ เครอื งดนตรที ี
ใชส้ าํ หรับการแสดงจัดเรยี งไวต้ รงลานกลางคณะซงึ หอ้ มลอ้ มดว้ ยตกึ รปู ตวั ยสู องตกึ หนั หนา้ ชนกนั

“วนิ ท์ วา่ งอยหู่ รอื เปลา่ ” รนุ่ พผี หู ้ ญงิ เรยี กผม

“วา่ งครับ”

“มาชว่ ยยกป้ ายตรงนขี นึ นังรา้ นท”ี
“ไดค้ รับได”้ ผมไมเ่ คยอดิ ออดเวลาใครขอใหช้ ว่ ยอะไร ดงั นันชว่ งบา่ ยสามโมงไปจนถงึ สโี มงผมจงึ
ใชเ้ วลาทังหมดไปกบั การปีนนังรา้ นและตดิ ตงั ป้าย

หา้ โมงเย็นหลายคนแยกยา้ ยไปทานขา้ วกอ่ นกลับมาลยุ งานกนั ตอ่ แตผ่ มกลับเป็ นเพยี งไมก่ คี นทไี ม่
ไดร้ ับสทิ ธนิ ัน

“วนิ ทล์ งมาชว่ ยตรงนที ”ี

“ครับ”

หกโมงจนถงึ หนงึ ทมุ่ ผมทํางานตอ่ อยา่ งหนักจนเหงอื โซมกาย หวิ จนทอ้ งรอ้ งแตก่ ็ไมเ่ คยไดห้ ยดุ
พัก คนทไี มไ่ ดไ้ ปกนิ ขา้ วยังโชคดที เี พอื นซอื ใสก่ ลอ่ งมาให ้ แตผ่ มกลับไมม่ ใี ครยนื มอื ใหค้ วามชว่ ย
เหลอื เพราะงันหลงั จากทํางานใหฝ้ ่ ายศลิ ป์ เสร็จผมจงึ เดนิ ไปบอกเขาเรอื งขอเวลาพักเพยี งสบิ นาที

“พคี รับ คอื วา่ ผมทําตรงนเี สร็จแลว้ ...”
“ออ๋ เสร็จแลว้ เหรอ งันชว่ ยทําไดคัทป้ายสปอนเซอรห์ น่อย”

“ไดค้ รับ แตก่ อ่ นทําผมขอ…”

“พขี อดว่ นเลยนะ วันนตี อ้ งเสร็จ”

“ไดค้ รับ”

พเี ตอรอ์ ยากใหผ้ มพสิ จู นต์ วั เอง ทผี า่ นมาแมจ้ ะเคยโกหกใครไปมากมาย แตก่ ็ไมเ่ คยคดิ จะทํารา้ ย
หรอื ทําใหใ้ ครเสยี หาย ผมพยายามทําดมี าตลอด ถงึ ตอนนกี ็พยายามจะแกไ้ ขมันแตผ่ ลทไี ดก้ ลบั ไม่
เป็ นอยา่ งหวัง

หนา้ ทตี อนนกี ็มแี คก่ ม้ หนา้ กม้ ตาทําตอ่ ไป อยา่ เรยี กรอ้ ง อยา่ ทําตวั มปี ัญหา เพราะคงไมม่ ใี ครอยาก
รับฟังคําอธบิ ายของผมเทา่ ไหร่

งานวันแรกเลกิ สามทมุ่ ทกุ คนทงิ ขา้ วของระเกะระกะแลว้ แยกยา้ ยกลับทางใครทางมัน ผมทหี วิ จน
มอื สนั เลยไดม้ เี วลาทําอยา่ งใจคดิ หลงั เก็บกระเป๋ าเสร็จผมรบี วงิ ไปทมี นิ มิ ารท์ 24 ชวั โมง ซอื นําดมื
และขา้ วกลอ่ งเวฟมานังกนิ ราวกบั อดอยากมานานหลายวัน เมอื อมิ ทอ้ งจงึ รบี นังรถไฟฟ้ากลับไปทหี อ้ ง

คนื นภี าคกลับมา ผมเห็นรองเทา้ คโู่ ปรดของเขาวางไมเ่ ป็ นระเบยี บอยตู่ รงทางเขา้ เลยจัดการยัดใส่
ตใู ้ หเ้ รยี บรอ้ ย จากนันก็ทําใจกลา้ แงม้ ประตเู ขา้ ไปดคู นดา้ นใน

ผมไดย้ นิ เสยี งนําจากฝักบัวหลน่ กระทบพนื จงึ พอเดาไดว้ า่ อกี ฝ่ ายคงกําลังอาบนําอยู่ ดว้ ยไมอ่ ยาก
รบกวนเลยปิดประตอู ยา่ งเงยี บเชยี บ แลว้ กลับไปยังทขี องตัวเอง

วันรงุ่ ขนึ เรมิ ตน้ ผมรสู ้ กึ วา่ ตวั เองนอนเทา่ ไหรก่ ็ไมพ่ อสกั ที แตก่ ็จําตอ้ งฝืนสงั ขารลกุ ขนึ มาอาบนํา
แตง่ ตัวอกี จนได ้ กอ่ นออกไปก็ไมล่ มื เคาะประตหู อ้ งคนตัวสงู อยา่ งหว่ งๆ เนอื งจากกลัววา่ เขาจะหวิ ผม
จงึ ทําอาหารเชา้ งา่ ยๆ เตรยี มเอาไว ้

กอ๊ กๆๆ

ผมตัดสนิ ใจเคาะประตหู อ้ งหลังทําใจอยพู่ ักใหญ่

คนดา้ นในไมไ่ ดต้ อบรับใดๆ เลยตงั ทา่ จะเคาะอกี รอบ ซงึ เป็ นเวลาเดยี วกบั ทปี ระตหู อ้ งถกู เปิดออก
จากคนเป็ นเจา้ ของ

ภาคแตง่ ตัวดว้ ยชดุ นสิ ติ มองผมตงั แตห่ ัวจรดเทา้ ดว้ ยสายตานงิ เฉย มันวา่ งเปลา่ มากๆ จนรสู ้ กึ
กลัว...ความรักและความหว่ งใยทเี คยไดร้ ับจากแววตาคนู่ ไี มม่ อี กี ตอ่ ไปแลว้

“เออ่ ...ภาคแตง่ ตัวเสร็จแลว้ เหรอ คอื พอดวี า่ วนิ ทท์ ําอาหารเชา้ ไว ้ ถา้ เกดิ ภาคหวิ ....”

“กจู ะออกไปกนิ กบั ไอเ้ นม”

“งัน งนั ...” ผมมคี ําพดู มากมายทอี ยากเอย่ ออกไป แตก่ ลับรสู ้ กึ วา่ ตวั เองนําทว่ มปากขนึ มาซะดอื ๆ

“คราวหลังไมต่ อ้ งเสอื กทําอกี ของทอี ยใู่ นหอ้ งกไู มใ่ ชข่ องมงึ มงึ ไมไ่ ดส้ ทิ ธแิ ตะตอ้ งมนั ” พดู จบเจา้
ตวั ก็เดนิ กระแทกไหลผ่ มอยา่ งแรง แลว้ เดนิ ออกหอ้ งไป

ความรสู ้ กึ เจ็บชาเกาะกมุ ไปทัว ซงึ มนั ไมไ่ ดเ้ กดิ จากรา่ งกายหากแตม่ าจากความรูส้ กึ มากกวา่ เจบ็ จน
อยากรอ้ งไหแ้ ตท่ ําไดเ้ พยี งยนื นงิ ๆ และยอมรบั มัน

วนิ ทก์ ลวั วา่ ภาคจะเกลยี ด แตข่ ณะเดยี วกนั วนิ ทก์ ็ไมอ่ ยากเสยี ภาคไป นคี อื ความรสู ้ กึ ทผี มไม่
สามารถจัดการกบั ตวั เองไดว้ า่ ควรเลอื กแบบไหน ระหวา่ งเจ็บปวดตอ่ ไปโดยมเี ขาอยู่ กบั เผชญิ ทกุ
อยา่ งเพยี งลําพังและไมเ่ หลอื อะไรเลย

อยา่ งไหนมนั ดกี วา่ กนั

ผมตอ้ งรับมอื จากปัญหารอบดา้ นทจี โู่ จมเขา้ มาไมห่ ยดุ อยทู่ หี อ้ งตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั ภาค อยทู่ ี
มหา’ลัยผมก็ตอ้ งทนกบั การถกู ใชง้ านอยา่ งหนักจากเพอื นและรนุ่ พี

“วนิ ท์ ตอนเชา้ วา่ งมยั พอดไี มม่ คี นจัดการฉากทเี หลอื ตรงเวทนี ะ่ เลยอยากวานหน่อย”

“เออ่ ...ผมมคี ลาสเชา้ ครบั สามชวั โมง”

“โดดไดม้ ัย”

“ฮะ?”

“โดดคลาสนไี ดม้ ัย ตอนนไี มม่ ใี ครทําจรงิ ๆ”

“ผมเห็นปีหนงึ วา่ งกนั หลายคน” วา่ พลางชมี อื ไปยังรนุ่ นอ้ งซงึ กําลังจบั กลมุ่ คยุ กันอยตู่ รงลานคณะ
ดว้ ยความหวังทวี า่ รนุ่ พจี ะเห็นใจหรอื สงสารผมบา้ ง

“ฝี มอื ปี หนงึ มนั ยังไมโ่ อเค ไมไ่ วใ้ จใหท้ ําตอ่ อกี อยา่ งก็ไมเ่ ห็นใครจะชว่ ยไดแ้ ลว้ ” เปลา่ หรอก พแี ค่
ไมเ่ ห็นใครจะกลา้ เสยี ไดเ้ ทา่ ผมอกี มากกวา่

“แตผ่ มมเี รยี นเชา้ จรงิ ๆ”
“แคค่ าบเชา้ ชว่ ยเถอะนอ้ ง ถอื วา่ ขอรอ้ งละ่ ”
ผมนงิ ไปอดึ ใจหนงึ จอ้ งมองสายตาออ้ นวอนทไี มจ่ รงิ ใจของเขาพลางถอนหายใจ
“โอเคครบั ผมจะทํา”
ผมไมร่ เู ้ ลยวา่ การตบปากรับคําในครงั นจี ะเป็ นเหมอื นกบั หายนะ เพราะหลังหมดคาบเชา้ ไป เพอื น
รว่ มเมเจอรก์ ็ทยอยมาชว่ ยงาน ตอนแรกคดิ วา่ ผมจะไมต่ อ้ งเหนอื ยอกี แตผ่ ลทไี ดก้ ลับเปลยี นจากหนา้
มอื เป็ นหลังมอื
“วนิ ทม์ าชว่ ยทาสตี รงนหี น่อย”
“วนิ ทข์ นึ ป้ายแทนสาวๆ ท”ี
“เฮย้ นอ้ ง พวี านขนฉากแทนไดม้ ยั ”
“ไอว้ นิ ทช์ ว่ ยกดู ว้ ย!”
ผมรู ้ ไมม่ ใี ครเห็นคา่ ของผมทชี ว่ ยงานหรอก เขาเห็นแตเ่ พยี งวา่ ผมเป็ นคนเดยี วทไี มจ่ ําเป็ นตอ้ ง
รักษานําใจก็ได ้ ผมเป็ นแบบนัน...
วงิ พลา่ นไปทา่ มกลางแดดทรี อ้ นเปรยี ง ทําทกุ อยา่ งตงั แตง่ านเล็กจนกระทังใหญ่ โชคดที วี ันนตี ดิ
ขนมและนําดมื ใสก่ ระเป๋ ามาดว้ ย กระเพาะเลยไมไ่ ดร้ อ้ งประทว้ งหรอื บบี รัดจนรสู ้ กึ เจบ็ อกี
สโี มงเย็น ผมมโี อกาสไดพ้ ักอกี ครัง ยอมทงิ ตัวลงนังกบั พนื หยบิ ขนมง่ายๆ กบั นําดมื ทซี อื ตดิ
กระเป๋ าขนึ มากนิ งานวันนเี หนอื ยจนสายตวั แทบขาด โดนใชง้ านหนักราวกบั หมา ผมหวังใหต้ วั เอง
หายไป...หายไปอยา่ งชา้ ๆ กอ่ นจะไดพ้ บความจรงิ วา่
“วนิ ท์ ชว่ ยไดคทั ตรงนอี กี ทนี ะ” ผมยังอยทู่ เี ดมิ
ในโลกทมี แี ตค่ นเกลยี ด
“เราขอกนิ กอ่ นไดม้ ยั ตอนนไี มไ่ หวจรงิ ๆ”

“เหรอ งันถา้ กนิ เสร็จแลว้ มาชว่ ยดว้ ยนะ” พดู จบเจา้ ตวั ก็ดนั บอรด์ ขนาดใหญม่ าใหอ้ ยา่ งรวดเร็ว ผมรู ้
มนั ไดก้ ลายเป็ นงานทผี มตอ้ งรับผดิ ชอบเพยี งคนเดยี วแลว้

ผมไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมถงึ เป็ นคนเดยี วทที ํางานหนัก ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมความโกรธเกลยี ดของทกุ คนที
มใี หถ้ งึ ไดม้ ากมายขนาดนี ผมไมเ่ คยทํารา้ ยเขา ผมแคเ่ คยโกหก และเพราะเรอื งนใี ชม่ ยั ชวี ติ ของผม
ถงึ ไดเ้ ลวรา้ ยขนาดนี

มองไปดทู ไี อเ้ นมและเพอื นสิ มนั ยังมคี วามสขุ ดี หัวเราะและไดร้ บั ความชว่ ยเหลอื เสมอ ซงึ ครังหนงึ
เมอื นานมาแลว้ ผมก็เคยไดร้ บั ความหวังดแี บบนัน

บางท.ี ..ถา้ ขอพรไดข้ อ้ หนงึ

อะไรก็ไดท้ สี มหวัง ผมอาจจะขอใหต้ วั เองยอ้ นกลับไปในปีกอ่ นตอนทยี งั มคี นรักอยู่ หรอื ไมอ่ ยา่ งนัน
ก็คงเลอื กใหห้ ายไป ตายไปจากทตี รงนกี ็คงดี

“วนิ ทม์ งึ กนิ เสร็จหรอื ยัง รบี ทําไดม้ ยั วะ” หนงึ ในเพอื นรว่ มเมเจอรเ์ รง่ เรา้ ผมรบี กลนื กอ้ นขนมปัง
ลงคอดว้ ยความฝื ดเฝื อน กอ่ นจะรบี กระดกนําตามจนหกเลอะเทอะบนเสอื ผา้ ผมไมม่ เี วลาจะใสใ่ จมาก
นักนอกจากหันมาตงั หนา้ ตงั ตากบั การทํางานทไี ดร้ บั มอบหมายตอ่

ยอมรบั วา่ วันนผี มเหนอื ยมาก เหนอื ยจนอยากบอกกบั ทกุ คนวา่ ไมไ่ หวแลว้ แตส่ มองกลับสงั หา้ มไม่
ใหป้ รปิ าก อากาศรอ้ นผลกั ใหเ้ หงอื ทผี ดุ ซมึ ตามกรอบหนา้ เรมิ มากขนึ สว่ นมอื ก็ยงั คงจับคตั เตอรแ์ ละ
ตดั แผน่ บอรด์ แข็งแรงนันไมห่ ยดุ

“มงึ ขอพัดลมหน่อย ไมไ่ หวแลว้ วะ่ ” ผมหันไปมองเพอื น พัดลมตงั โตะ๊ ตวั ใหญถ่ กู ดงึ ไปอกี ฝัง ผม
พยายามขยับตามแตท่ ตี รงนันดนั มไี อเ้ นมกบั เพอื นนังลงสอี ยู่ สดุ ทา้ ยเลยตัดสนิ ใจกม้ ๆ เงยๆ อยทู่ เี ดมิ

นานเขา้ สายตาก็เรมิ ไมโ่ อเค ร่างกายมันกําลังประทว้ งทลี ะนอ้ ย ผมอยากนอน...

จๆู่ ขอบตาก็รสู ้ กึ รอ้ นผา่ วขนึ มาซะดอื ๆ มอื ทกี ดคตั เตอรเ์ รมิ สนั เทา ผมพยายามควบคมุ แลว้ แตย่ งิ ฝื น
ก็ยงิ เป็ นหนักกวา่ เกา่ ภาพทปี รากฏผา่ นสายตาเดยี วมดื เดยี วสวา่ ง ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอด ลงมอื
ทํางานตอ่ ใหเ้ สร็จ ทวา่ ...

ของเหลวสแี ดงทเี ต็มไปดว้ ยกลนิ คาวกาํ ลังทําลายสมาธทิ ลี ะนอ้ ย จากหนงึ หยดเป็ นสองหยด แลว้
มนั ก็เพมิ ขนึ เรอื ยๆ จากโพรงจมกู ของผม

“เหยี ยยย ป้ายงานก!ู ”

เสยี ววนิ าทนี ัน รา่ งกายรสู ้ กึ ถงึ แรงสนั สะเทอื นอยา่ งหนัก กวา่ จะรตู ้ วั อกี ทผี มก็ถกู ผลักออกมาระยะ
หนงึ แลว้

รอบบรเิ วณเงยี บกรบิ ทกุ สายตาจอ้ งมองมาทผี มเป็ นจดุ เดยี ว ผมไมส่ ามารถอธบิ ายไดว้ า่ ควรรสู ้ กึ ยัง
ไงตอนทถี กู มองแยๆ่ เลอื ดกําเดายังคงไหลเป็ นทาง ตอ้ งใชเ้ วลาอยนู่ านกวา่ จะยกแขนขนึ ปาดคราบ
คาวบนใบหนา้ ออก

“ขะ...ขอโทษนะ คอื เราไมไ่ ดต้ งั ใจ” ผมรบี บอกคนตรงหนา้
“เปื อนขนาดนมี นั ก็ตอ้ งทําใหมม่ ยั วะ แลว้ งานเรง่ ขนาดนมี งึ จะรบั ผดิ ชอบยังไง”
“...”
“เราทําได ้ ขอโทษจรงิ ๆ”
“โวยวายอะไรกนั วะ” พปี ี สเี ดนิ เขา้ มาจัดการอยา่ งเร็วรี ผมเลยบอกไปดว้ ยนําเสยี งตดิ สนั ทคี มุ ไมอ่ ยู่
แลว้
“ผมเผลอทําบอรด์ เปื อน แตเ่ ดยี วจะรบี ...จะรบี แกใ้ หค้ รบั ”
“กร็ บี แก”้
“พรงุ่ นผี มมาทําใหไ้ ดม้ ยั ครบั พรงุ่ นตี อ้ งเสร็จแนน่ อน”
“บอรด์ นตี อ้ งใชข้ นึ โปรโมทกอ่ น ยังไงก็ตอ้ งเสร็จวันน”ี
“แตผ่ มเหนอื ยแลว้ ผมไมไ่ หว”
“แคน่ กี ็บน่ เหรอ ทําไมปี สองหนักไมเ่ อาเบาไมส่ ขู ้ นาดนวี ะ” รนุ่ พตี รงหนา้ ตวาดเสยี งดงั เขาหันไป
มองปี สองทกุ คนทอี ยโู่ ดยรอบ คลา้ ยกบั วา่ นคี อื ความผดิ ของชนั ปี
“วันนผี มแคเ่ หนอื ย แตพ่ รงุ่ นจี ะดขี นึ แน่ครับ”
“เอาไปใหป้ ี สามทํา บางคนมันไมเ่ อาไหนก็คอื ไมเ่ อาไหน ทํางานแคน่ บี น่ จะเป็ นจะตาย อยากกนิ
แรงเพอื นนักก็รบี กลับไป”
“ผม...”
“รบี กลับไปเลยครับ ปีสาม! เอาบอรด์ ไปทําใหม”่
ผมถกู ตะคอกใสเ่ สยี งดงั ทา่ มกลางคนในคณะจํานวนมาก แถมเหตผุ ลก็โคตรเหยี สนิ ดี ตอนแรกคดิ
วา่ จะกม้ หนา้ กม้ ตาฟังคําดา่ ทอตอ่ ไป แตต่ อนนผี มไมไ่ หวแลว้
“ผมแคเ่ หนอื ย วันนแี ทบไมไ่ ดห้ ยดุ พักเลย” พดู ไปเสยี งก็เรมิ สนั เครอื ขนึ เรอื ยๆ สายตาทเี คยมอง
ชดั เจนเรมิ พรา่ มัวจากนําตาทเี รมิ เออ่ คลออยทู่ ังสองขา้ ง
“พดู อะไรครับ”
“กบู อกวา่ เหนอื ยไง!!”

สดุ ทา้ ยความอดทนก็สนิ สดุ ลง เสยี งตะโกนเสยี งดงั กอ้ งจนหลายคนมสี หี นา้ ตกใจ รอบบรเิ วณเงยี บ
กวา่ เดมิ แมก้ ระทังใบไมป้ ลวิ ก็อาจไดย้ นิ เสยี ง แตม่ นั จะสาํ คญั อะไร

“งานนคี อื งานคณะไมใ่ ชเ่ หรอ งานนคี อื งานทที กุ คนตอ้ งชว่ ยทําไมใ่ ชเ่ หรอ แตท่ ําไมตอ้ งเป็ นกคู น
เดยี วทที ํา ตงั แตย่ กโต๊ะ ทาสี ไดคตั ขนึ นังรา้ น วงิ อยกู่ ลางแดดทังวัน”

“...”

“กตู อ้ งโดดเรยี น ตงั หนา้ ทําทกุ อยา่ งคนเดยี วขณะทคี นอนื อยใู่ นหอ้ งแอรเ์ ย็นๆ และพดู คยุ
สนุกสนาน”

“...”

“กไู มม่ เี วลาแมแ้ ตจ่ ะไดก้ นิ ขา้ ว ไมม่ เี วลาดมื นํา กทู ําทกุ อยา่ งทพี วกมงึ ตอ้ งการแตด่ สู !ิ นคี อื สงิ ทกี ู
ตอ้ งยอมรบั เหรอ ทกุ อยา่ งทเี หยี ๆ มันตอ้ งเป็ นกเู ทา่ นันใชม่ ยั ทเี จอ”

นอี าจเป็ นชว่ งเวลาเลวรา้ ยและจติ ใจของผมออ่ นแอทสี ดุ ทผี า่ นมาผมพยายามอยา่ งมากทจี ะเก็บทกุ
อยา่ งเอาไวค้ นเดยี ว เสยี ใจแคไ่ หนก็ไมเ่ คยแสดงออกมา ตอ้ งหัดปันหนา้ กบั กระจกทกุ เชา้ ในใจก็
ภาวนาขอใหท้ กุ อยา่ งดขี นึ

แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ มันจะแยข่ นาดนี

นําตามากมายไหลอาบแกม้ ปะปนกบั คราบเลอื ดทไี หลออกมาจากโพรงจมูกแตก่ ไ็ มค่ ดิ เชด็ มนั ออก
รอกระทังจติ ใจทวี า้ วนุ่ เรมิ สงบลง จงึ ไดก้ ม้ เก็บกระเป๋ าแลว้ เดนิ ออกมา

ไมม่ คี ําบอกลา ไมม่ ปี ระโยคพดู ปลอบใจ

เหลอื เพยี งภวนิ ทค์ นเดยี วในโลกบดิ เดยี วใบนี แลว้ เชอื มัย...

ตงั แตต่ อนนัน...ไมม่ ใี ครใชง้ านผมหนักๆ อกี เลย

พรงุ่ นแี ลว้ ทงี าน Architect Market จะเรมิ ตลอดหลายวันทผี า่ นมาแมผ้ มจะเขา้ ไปมสี ว่ นรว่ มในการ
จัดเตรยี มงานของคณะ แตใ่ ครหลายๆ คนก็มกั จะหลกี เลยี งโดยการไมย่ นื งานใหผ้ มทํา ดังนันชว่ งที
ผา่ นมาจงึ เต็มไปดว้ ยความอดึ อดั

พเี ตอรไ์ ดเ้ ตรยี มบทู ใหผ้ มเรยี บรอ้ ยแลว้ ปีนผี มจะยังทําเหมอื นเดมิ คอื วาดรปู การต์ นู เหมอื น และขาย
สตกิ เกอรเ์ ล็กๆ ไวต้ ดิ สมดุ

สตกิ เกอรท์ ําเสร็จเมอื สองวันกอ่ นแลว้ สว่ นรปู ทจี ะวาดก็แคร่ อลกู คา้ ฉะนันหลังเลกิ เรยี นผมจงึ มงุ่
หนา้ ไปทรี า้ นเครอื งเขยี นขา้ งมหา’ลัยเพอื ซอื กระดาษ สี และอปุ กรณ์ตา่ งๆ

ชว่ งนผี มไมม่ เี งนิ แลว้ การเจยี ดเงนิ มาซอื ของครงั นกี เ็ พอื หวงั วา่ มันจะชว่ ยสรา้ งรายไดเ้ ล็กๆ นอ้ ยๆ
หรอื พอจะชว่ ยเหลอื เรอื งคา่ นําคา่ ไฟใหก้ บั ภาคไดบ้ า้ ง อยา่ งนอ้ ยเขาจะไดไ้ มเ่ กลยี ดผมไปมากกวา่ นี

พรงุ่ นีวันสําคญั กาํ ลังมาถงึ แลว้ ผมตนื เตน้ มาก ตนื เตน้ จนนอนไมห่ ลับ และภาคก็ไมไ่ ดก้ ลับมาที
หอ้ งอกี เชน่ เคย ผมจงึ ใชเ้ วลาทังหมดไปกับการจัดเตรยี มขา้ วของสําหรับงานในวันรงุ่ ขนึ อยากพสิ จู น์
ตวั เองใหเ้ พอื นเห็นวา่ ผมก็มขี อ้ ดี อยากทําใหภ้ าคเห็นวา่ ผมไมไ่ ดต้ อ้ งการเงนิ จากเขา ผมอยาก
ปรบั ปรงุ ตัว

ก็แค.่ ..ขอโอกาสสกั นดิ กย็ งั ดี

งานเรมิ จัดขนึ ตงั แตต่ อนเทยี ง และเพราะเป็ นงานปิดเราจงึ มแี ตค่ นคนุ ้ หนา้ คนุ ้ ตาเดนิ อดุ หนุนสนิ คา้
ตามประสาพนี อ้ ง พวกปีสองกบั ปีสามเรมิ ซาวนเ์ ชก็ เครอื งดนตรหี นา้ เวที สว่ นผมก็เรมิ ขนของไปยังโตะ๊
ซงึ ไดจ้ องไวก้ อ่ นแลว้

“ไอเ้ นมไดบ้ ทู เลขอะไร”

“B14 มงึ อะ่ ”

“โนน่ F28 กลางลานคณะเลยวะ่ ” เสยี งไอม้ อสกบั ไอเ้ นมดงั เขา้ มาในโสตประสาท ผมหันไปมองคน
ทังคู่ จติ ใจเตน้ รัวจนรสู ้ กึ ได ้

รา่ งโปรง่ ของเพอื นสนทิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะปรายตามองมาทผี ม แตก่ ลบั สาวเทา้ มาใกลๆ้ จนคนมองแทบ
หยดุ หายใจ และในวนิ าทนี ันมันก็นังลงตรงเกา้ อ.ี ..

ถัดจากผมไปแคบ่ ทู เดยี ว

ใช!่ บทู เราอยใู่ กลก้ นั คนั กลางดว้ ยรา้ นขายตา่ งหทู ํามอื ของเด็กปีหนงึ

สองชวั โมงใหห้ ลัง งาน Architect market ก็เรมิ ขนึ โดยสมบรู ณ์ รา้ นรวงทจี ับจองพนื ทไี วเ้ รมิ ทําการ
เรยี กลกู คา้ ดว้ ยสารพัดวธิ ที างการตลาด ผมเองก็ไมน่ อ้ ยหนา้ เอย่ กับนสิ ติ ทเี ดนิ ผา่ นไปผา่ นมาเป็ นการ
เชอื เชญิ

“วาดรปู ครบั วันนโี ปรโมชนั พเิ ศษ วาดสองรปู แถมฟรหี นงึ รปู ทันทเี ลยครับ”

“...”
“แคห่ า้ สบิ บาทเองนา้ หรอื ใครอยากไดส้ ตกิ เกอรส์ วยๆ ไวแ้ ปะสมดุ หรอื แม็กบกุ๊ ก็ลองมาเลอื กไดเ้ ลย”

ผมมกั ทําไดด้ เี สมอ กบั การฉีกยมิ กวา้ งเพอื เผชญิ หนา้ กบั ทกุ สงิ ทกี ําลังพงุ่ เขา้ มา แมจ้ ะมคี นทยอย
เดนิ เขา้ มาเลอื กของในงานแลว้ แตก่ ็ยงั ไมม่ ใี ครหยดุ หรอื สนใจจะอดุ หนุนผมแมแ้ ตค่ นเดยี ว

ไมเ่ ป็ นไร นอี าจจะยังไมถ่ งึ เวลา
ปกตเิ วลาทขี ายดที สี ดุ คอื ชว่ งหนงึ ทมุ่ เป็ นตน้ ไป ผมปลอบใจตัวเองวา่ เวลานันจะมาถงึ โดยเร็ว
“นอ้ งเนมเป็ นไงบา้ ง” ชอื ของใครคนหนงึ ถกู เปรยขนึ อกี ครัง ผมหันไปมองบทู ของอดตี เพอื นสนทิ
อกี ฝ่ ายฉีกยมิ ใหร้ นุ่ พปี ีสามกลมุ่ หนงึ กอ่ นจะทักทายกลับ
“ยังไมม่ คี นเลยพี ดๆู เสร็จแลว้ ก็ไป”

“อยา่ คดิ มาก งนั กลมุ่ พปี ระเดมิ เลยแลว้ กนั ”

“จรงิ เหรอ งันพนี ังเลยครบั อยากใหผ้ มวาดหลอ่ แคไ่ หนรเี ควสมาไดเ้ ลย”
เราขายเหมอื นกัน วาดรปู เหมอื นกัน แตต่ อนนคี วามแตกตา่ งทเี ห็นไดช้ ดั เลยกค็ อื ...รา้ นของไอเ้ นม
เรมิ มลี กู คา้ แลว้
“สนใจสตกิ เกอรม์ ยั ครบั หรอื จะวาดรปู ก็ไดน้ า้ ” กระดาษรอ้ ยปอนดท์ ซี อื มา 50 แผน่ ผมหวังเหลอื
เกนิ วา่ มนั จะถกู ใชจ้ นหมด
“ตอนนมี โี ปรโมชนั พเิ ศษดว้ ยนะครบั วาดสองรปู ฟรหี นงึ รปู ”
ผมพดู ประโยคนเี รอื ยๆ ซาํ ซากจนเหมอื นหนุ่ ยนตต์ อบกลบั อตั โนมัติ มหี นา้ ทแี คท่ ําตามคําสงั แตไ่ มม่ ี
จติ ใจ รอจนตะวันคอ่ ยๆ ลับขอบฟ้า แสงไฟจากหลอดสนี วลถกู เปิดสรา้ งสสี นั พรอ้ มกับดนตรสี ดทเี รมิ
บรรเลง นสิ ติ ในคณะทยอยกนั มาทงี านคบั คงั หลายคนแวะมันทกุ บทู เพอื ทักทายคนรจู ้ ัก
แตผ่ มไมเ่ ขา้ ใจ ทําไมถงึ มบี ทู ของผมคนเดยี วทไี มม่ ใี ครแวะมาทักทายเลย

“วาดรปู ไดน้ ะ นอ้ งปีหนงึ สนใจใหพ้ วี าดรปู มัยครบั ” ผมเรยี กรนุ่ นอ้ งผหู ้ ญงิ ทกี ําลงั เดนิ ผ่านตรงหนา้ เธอ
สา่ ยหวั ไปมาพรอ้ มกับยมิ แหยแลว้ เดนิ จากไป
“เนมวาดรปู หนอ่ ย เพอื นอยากอดุ หนุน”

“รบั บตั รควิ เลยเพอื น”

“ตอนนคี วิ เทา่ ไหร”่

“สบิ สอง แตร่ อไมน่ านหรอก”

“โอย๊ ยยยไอเ้ หยี ฮอตจังวะ งันกจู องควิ ไวก้ อ่ น เดนิ หาอะไรกนิ เสร็จจะวกกลับมา”

“ไดๆ้ ”

ผมเงยี หฟู ังบทสนทนาของคนทอี ยหู่ า่ งเพยี งบทู เดยี ว ปีนถี งึ แมไ้ อเ้ นมจะฉายเดยี วทําทกุ อยา่ งเองแต่
รา้ นของมันกลับไดร้ ับการตอบรบั ดมี าก

“สนใจสตกิ เกอรม์ ยั ครบั สตกิ เกอรส์ วยๆ เลย วาดเองกบั มอื เลยนะ”

สองวันกบั อกี หนงึ คนื ทที มุ่ เทกบั การเตรยี มงานทกุ อยา่ งเปลา่ ประโยชนเ์ มอื ไมม่ ใี ครมองเห็นคา่ มนั
หลายชวั โมงทเี อาแตแ่ หกปากรอ้ งไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไร สดุ ทา้ ยกเ็ หนอื ย ไดแ้ ตน่ ังเงยี บมองดผู คู ้ นทเี ดนิ ไป
มา

ผมวา่ งจนรสู ้ กึ เสยี หนา้ เลยหยบิ กระดาษรอ้ ยปอนดข์ นึ มาวาดรปู เลน่ ไปพลางๆ
สามทมุ่ ผมกม้ มองนาฬกิ าอกี ครังในรอบสบิ นาที สตกิ เกอรข์ องผมวางอยคู่ รบทกุ ชนิ กระดาษทซี อื
จากเงนิ กอ้ นสดุ ทา้ ยแทบไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ ง สนี ํา ปากกาหมกึ ซมึ แมแ้ ตร่ อ่ งรอยของการใชด้ นิ สอก็แทบไม่
ปรากฏ

“สตกิ เกอรอ์ นั นสี วย”

ผมแทบกระเดง้ ตัวจากเกา้ อเี มอื เห็นเด็กผหู ้ ญงิ สองคนเดนิ เขา้ มา เธอแขวนป้ายชอื บง่ บอกสถานะชนั ปี
ไดอ้ ยา่ งชดั เจน ผมไมร่ อชา้ รบี แนะนําอยา่ งกระตอื รอื รน้

“ดไู ดเ้ ลยนะนอ้ ง แผน่ ละหา้ บาท”

“ลดไดม้ ัยพ”ี

“ลดไดค้ รับ ซอื สองพแี ถมใหอ้ กี หนงึ เลย”

“จรงิ เหรอ นชี อบลายนอี ะ่ ” แลว้ เธอก็หันไปคยุ กบั เพอื นซงึ ยนื อยขู่ า้ งๆ

“มงึ แตว่ า่ รา้ นพเี นมก็สวยนะ ลองไปดกู อ่ นมัย”

“เหรอ เออ...งัน...เดยี วแวะมาดนู ะคะ” คนตรงหนา้ บอกผมอยา่ งเกรงใจ กอ่ นจะปลกี ตวั ไปหยดุ ยนื อกี
รา้ น ผมจอ้ งมองอกี ฝ่ ายไมค่ ลาดสายตา แทบไมถ่ งึ หา้ นาทดี ว้ ยซาํ สตกิ เกอรข์ องไอเ้ นมก็ขายออก

“ไมเ่ ป็ นไร” จําไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ บอกกบั ตัวเองดว้ ยประโยคนบี อ่ ยแคไ่ หน แตม่ นั คอื การปลอบใจทเี ยยี วยา
ความรสู ้ กึ ไดม้ ากทสี ดุ แลว้
เข็มสนั ของนาฬกิ าหมนุ วนมาทเี ลขสบิ รา้ นของผมไมม่ ลี กู คา้ แมแ้ ตค่ นเดยี ว ทกุ คนเดนิ ผา่ นมา จอ้ ง
มอง แลว้ ก็เดนิ ผา่ นไป เป็ นแบบนีทกุ ครังจนเลกิ คาดหวัง

“ไอเ้ นม หวิ ยัง เดยี วกซู อื ขา้ วมาให”้
“พเี บสซอื ใหก้ แู ลว้ ”
“แลว้ มนี ํายัง”
“ยังวะ่ ”
“เออเอานําไร”
“บลเู บอรร์ โี ซดาแลว้ กนั ”
“โอเครอกอ่ นนะ ลกู คา้ เยอะกเ็ รง่ มอื วาดไป” สนิ เสยี งนันผมมองดไู อเ้ นมตาไมก่ ะพรบิ มนั ดมู คี วามสขุ
มาก แทบไมว่ า่ งจะเงยหนา้ ขนึ มาคยุ กบั ใครดว้ ยซํา ในใจก็รสู ้ กึ อจิ ฉาขนึ มา
ทําไมคนทแี ทบไมต่ อ้ งพยายามอะไรเลยถงึ มคี นรักไดม้ ากมายขนาดนี
อยากเป็ นแบบนันบา้ ง อยากมคี นรัก
ผมหยบิ ขนมปังในกระเป๋ ามากนิ เงยี บๆ มองดผู คู ้ นพลกุ พลา่ นทเี ดนิ เบยี ดเสยี ดกนั ไปมา ในหัวก็คดิ
กงั วลไปเรอื ยเปือย ยงิ ดกึ ก็ยงิ ครกึ ครนื เสยี งจอแจจากคนโดยรอบเต็มไปดว้ ยความสนุกสนาน บางที
อาจมผี มคนเดยี วทเี ป็ นแกะดําของทนี ี
“วาดรปู มัยครบั สตกิ เกอรก์ ็มขี ายนะ สวยๆ ทังนันเลย”
ไมร่ ทู ้ ําไมถงึ รสู ้ กึ อยากรอ้ งไห ้
วนิ ทเ์ หนอื ยจังเลยยาย เหนอื ยมาตลอดตงั แตเ่ ล็กจนโต ถกู ทงิ ครงั แลว้ ครงั เลา่ จนไมเ่ หลอื ใคร วนิ ท์
อยากหยดุ อยากหายไป
อยตู่ รงนคี งยมิ อยา่ งจรงิ ใจไมไ่ ด ้ อยตู่ รงนคี งไมม่ คี ําวา่ ความสขุ สาํ หรับผม
เพราะงัน...ก็ควรจะไปใชม่ ยั
ผมกม้ ลงหยบิ กลอ่ งพลาสตกิ สใี ส เก็บสตกิ เกอรท์ ํามอื ใสจ่ นหมด จากนันก็เรมิ เก็บของทกุ อยา่ งใส่
กระเป๋ าสะพายใบโปรดของตัวเอง
วันนตี อ้ งกลับแลว้ แยเ่ ลยทไี มอ่ ยากนอนดกึ
ถา้ อยตู่ อ่ คดิ วา่ คงไดข้ ายแน่ๆ ผมปลอบใจตัวเองแลว้ เดนิ ออกมาเรอื ยๆ

ทา่ มกลางผคู ้ นมากมายนัน คงมผี มคนเดยี วทรี สู ้ กึ โดดเดยี ว...

ตอนที 5

“แกง๊ บรหิ ารมาวะ่ ”
ผมชะงกั เทา้ ฉับพลัน หนั ไปมองยังคนมาใหมก่ ลมุ่ หนงึ ทกี ําลังเดนิ เขา้ มาในงาน ถงึ แมว้ า่ การจัดงาน
ครังนจี ะเป็ นแคภ่ ายในกจ็ รงิ แตค่ นภายนอกก็ยงั สามารถเขา้ มามสี ว่ นรว่ มได ้ แมไ้ มม่ กี ารประชาสมั พันธ์
ใหน้ สิ ติ คณะอนื รบั รกู ้ ต็ าม
“คนหลอ่ ๆ นันใชภ่ าคหรอื เปลา่ ”
“ใช่ มาหาใครวะ”
“เนมป้ะ วงในบอกมาวา่ ภาคชอบเนมมานานแลว้ ”
“อา้ วแลว้ วนิ ทล์ ะ่ ”
สนิ สดุ ประโยคนัน ผมกลนื นําลายลงคออกึ ใหญ่ จากนันก็หมนุ ตวั กลบั ไปทรี า้ นของตวั เองซงึ ไดจ้ อง
เอาไวก้ อ่ นหนา้ เหตผุ ลของการกระทํานผี มหวงั อยลู่ กึ ๆ
ขอแคไ่ ดร้ บั การปลอบโยนจากอกี ฝ่ ายสกั นดิ ก็ยังดี
คนตวั สงู ยนื อยไู่ กลลบิ เมอื มองจากสายตาก็พอรวู ้ า่ ขนกนั มาทงั แกง๊ พวกเขากําลังเดนิ ดขู องแตล่ ะ
รา้ นพรอ้ มกับพดู คยุ ไปพลางๆ ภาคคงไมร่ วู ้ า่ ตวั เองดดู แี คไ่ หนเวลาทไี ดอ้ ยทู่ า่ มกลางผคู ้ นมากมาย
ผมวางกระเป๋ าลงบนโตะ๊ หยบิ กระดาษรอ้ ยปอนดก์ บั ดนิ สอขนึ มา เรมิ ตน้ รา่ งภาพการต์ นู งา่ ยๆ ซงึ
เป็ นตวั ของภาคอยา่ งตงั ใจ รอจนอกี ฝ่ ายเดนิ มาถงึ จะไดถ้ ามความเห็นวา่ ใหล้ งสแี บบไหน ภาพนไี มค่ ดิ
ราคา เป็ นสงิ ทตี งั ใจและชว่ ยปลอบประโลมในวันแยๆ่ ได ้
ผมวาดภาพของภาคเยอะมาก และเขาก็จะบอกวา่ ชอบอยเู่ สมอ ดงั นันในกรเุ ก็บของและรปู วาดเกา่ ๆ
จงึ มใี บหนา้ ของคนตวั สงู อยเู่ ต็มไปหมด
มนั เป็ นความรูส้ กึ ดๆี ทผี มไมเ่ คยเบอื จะทํามัน ทกุ ครังทจี รดปลายดนิ สอลงบนกระดาษ เรมิ วาด
เคา้ โครงหนา้ รวมถงึ ดวงตา ความทรงจําในอดตี ของเราจะหวนคนื มาอกี ครัง เพราะคนคนนี...เป็ นสงิ
เดยี วทยี ดึ เหนยี วคนอยา่ งภวนิ ทเ์ อาไว ้

‘ความรักคอื อะไร...’
‘มาไมไ้ หนเนยี คณุ สถาปนกิ ’
‘ยงั ไมไ่ ดเ้ ป็ นสกั หน่อย ชว่ ยตอบคําถามดว้ ย ความรกั คอื อะไร’
‘อมื ...ไมร่ สู ้ ิ ยากวะ่ ’

‘เนยี ภาคนยิ ามความรักสําหรบั ตัวเองไมไ่ ด ้ แสดงวา่ ไมเ่ คยรกั ใครจรงิ ๆ นหี วา่ ’
‘ไปเอาความคดิ นมี าจากไหน’
‘เพอื น แมง่ บอกวา่ ถา้ คนทมี คี วามรักจรงิ เขาตอ้ งนยิ ามไดว้ า่ ความรักคอื อะไร’
‘งนั ตอบก็ได’้
‘…’
‘คอื วนิ ท’์

ผมคดิ วา่ คําพดู ในวันนันมันชา่ งนําเน่าสนิ ดี แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เจา้ ของชอื ทถี กู พดู ถงึ นันจําฝังใจไมม่ วี ันลมื

ความรกั แบบเรยี บงา่ ยของเด็กอายยุ สี บิ สองคนทแี สนซาบซา่ น ทกุ อยา่ งสวยงามไปหมดแมจ้ ะเจอ
เรอื งเลวรา้ ยก็มองขา้ มไปอยา่ งงา่ ยดาย

ในวันนันเรานังอยตู่ รงระเบยี ง ชว่ งเวลาหกโมงเชา้ ทพี ระอาทติ ยค์ อ่ ยๆ โผลโ่ พน้ ขอบฟ้า เขาอยตู่ รง
นันไมห่ า่ งไปไหน กอดผมเอาไวพ้ รอ้ มกับเรยี กชอื ภวนิ ทไ์ มห่ ยดุ

เขาบอกวา่ นคี อื ความรัก และความรกั แทจ้ รงิ อยตู่ รงนแี ลว้ ...

เสน้ ดนิ สอขนาด 0.5 ลากวนซาํ ตรงจดุ เดมิ กอ่ นประกอบมันขนึ มาเป็ นรมิ ฝีปากไดร้ ปู ผมใชเ้ วลาไม่
นานในการลงรายละเอยี ดบนใบหนา้ จากนันก็เรมิ ลากมอื วาดผม

เสน้ ผมดําขลับซงึ ลนื มอื ทกุ ครังเวลาสมั ผัส กลนิ หอมออ่ นๆ จากแชมพู กลายเป็ นกลนิ เฉพาะตวั ที
ผมเสพตดิ จากเขาและนานวันเขา้ ก็คอ่ ยๆ ซมึ ซบั เขา้ มาในความรสู ้ กึ

ชอบทกุ อยา่ งทเี ป็ นภาค

‘ภาครักวนิ ทท์ ตี รงไหน’
‘ไมร่ สู ้ ’ิ
‘อกี แลว้ ขอคําตอบนอกเหนือจากนีไดม้ ัย’
‘เวลาทคี นเราจะชอบหรอื รักสงิ หนงึ ไดม้ นั ไมไ่ ดม้ าจากเหตผุ ลเดยี วหรอก หลายๆ อยา่ งทรี วมกนั เป็ น
คนคนนันตา่ งหากทที ําใหต้ กหลมุ รัก’
‘ยงั ไง’
‘กร็ มิ ฝี ปากของคนนัน ความหอมหวานเวลาทไี ดจ้ บู ความอบอนุ่ เวลาไดก้ อด นําเสยี งทไี ดย้ นิ ความ
คนุ ้ เคยทรี า่ งกายไดส้ มั ผัส...รสู ้ กึ ด’ี
‘ดหู นื กามนะเนยี ’
‘เซก็ ซไ์ มใ่ ชเ่ รอื งลามกสกั หน่อย มันคอื มนุษย์ มนั คอื ความสวยงาม’
‘ความสวยงามทมี จี ดุ บกพรอ่ งน่ะเหรอ’
‘จดุ บกพรอ่ งทภี าคยอมรับไดก้ ็โอเคนะ’
‘งนั กแ็ ปลวา่ ภาคยอมรับวนิ ทไ์ ดน้ ะ่ สิ นคี อื สงิ ทภี าครกั ใชม่ ยั ’
‘ใช่ เซก็ ซก์ บั วนิ ท์ มนั ดที สี ดุ ’

เรอื งจบลงบนเตยี งเหมอื นอยา่ งเคย การเสพตดิ ทเี ราตา่ งก็เลกิ รามันไปไมไ่ ด ้

นคี อื สงิ ทผี มใหเ้ ขาไดแ้ บบเต็มเม็ดเต็มหนว่ ย ตอนยังเด็กไมเ่ คยรหู ้ รอกวา่ การแสดงความรักเป็ นแบบ
ไหน เขา้ ใจมาตลอดวา่ การซอื ดอกไมใ้ หก้ นั ในวันสําคญั หรอื คอยดแู ลอยใู่ กลๆ้ ไมใ่ หค้ ลาดสายตา
เทา่ นันทเี รยี กวา่ รกั

กระทังไดม้ าเจอกบั ภาค เขาทําใหผ้ มรจู ้ ักความรักในอกี รปู แบบหนงึ รักทปี ะปนไปดว้ ยความหลง
แตผ่ มก็ยนิ ดใี หม้ นั เกดิ ขนึ

กับคนทยี อมรับในตวั ตนของเราได ้ ยอมแชรค์ วามฝันตลกๆ ใหก้ นั ฟัง ผมไมเ่ คยตอ้ งการอะไรอกี เลย
เพราะมแี คเ่ ขา...

ผมจงึ สามารถยกทกุ อยา่ งทมี ใี ห ้ แมก้ ระทังหัวใจ

ภาพรา่ งเสร็จแลว้ เหลอื เพยี งการตัดเสน้ และลงสี รา่ งสงู ทเี ฝ้ามองกําลังเดนิ เขา้ มา เขาใกลข้ นึ
เรอื ยๆ...เรอื ยๆ จนผมฉีกยมิ กวา้ งอยา่ งควบคมุ ไมอ่ ยู่

เราไมไ่ ดค้ ยุ กันมานานมากแลว้ ใจใจลกึ ๆ กอ็ ยากเดนิ เขา้ ไปทักแตก่ ก็ ลัววา่ จะถกู ตอกกลับแบบไมไ่ ว ้
หนา้ อกี ดงั นันจงึ ทําไดแ้ คเ่ จ็บปวดอยคู่ นเดยี ว แลว้ ภาวนาวา่ สกั วันทกุ อยา่ งคงดขี นึ มาวันนผี มจําเป็ น
ตอ้ งรวบรวมความกลา้ แลว้ พยายามอกี ครัง

“ภาคแวะมาทงี านดว้ ยเหรอ ไมเ่ ห็นบอกเลย”

ประโยคแรกเปลง่ ออกไป รา่ งสงู ทกี ําลังเดนิ ผา่ นมาหันขวับพลางจอ้ งมองดว้ ยสายตาวา่ งเปลา่

“วนิ ทว์ าดรปู ใหภ้ าค อนั นวี าดฟรี เหลอื แคต่ ดั เสน้ แลว้ ก็ลงสี ภาคอยากไดส้ เี สอื แบบไหนบอกมาได ้
เลย” ไมม่ คี ําตอบใดเปลง่ ออกมาจากรมิ ฝีปากไดร้ ปู ผมจงึ ทําใจกลา้ พดู ตอ่ อกี

“จณิ ณ์ สนใจสตกิ เกอรม์ ยั เดยี วรอกอ่ นนะ” ผมบอกกบั เพอื นของคนตัวสงู กําลังลว้ งมอื เขา้ ไปใน
กระเป๋ าเพอื หยบิ กลอ่ งใสส่ ตกิ เกอรส์ ใี สออกมา แตแ่ ลว้ เสยี งของไอเ้ มธก็ขดั จังหวะขนึ เสยี กอ่ น

“รา้ นไอเ้ นมอยนู่ เี อง”
“อา้ วใกลแ้ คน่ ี โหยยยยลกู คา้ เยอะฉบิ หาย ขอตวั ไปแซวแป๊ บ” คลา้ ยกบั นาฬกิ าในรา่ งกายของผม
หยดุ ชะงัก เสยี งฝี เทา้ ของคนตรงหนา้ เขา้ มาแทนที ไมน่ านก็เลอื นรางออกไป

รตู ้ วั อกี ที ก็ไมม่ ใี ครอยตู่ รงหนา้ นแี ลว้ ไมม่ ใี ครอยากพดู เฝ้ารอ หรอื สง่ ยมิ มาให ้ เขาแคผ่ า่ นมาตาม
คําเรยี กรอ้ งและก็จากไปอยา่ งไมใ่ ยดเี ทา่ นัน

“อา้ วมาไดไ้ งวะ ใครชวนไมท่ ราบ!” ไอเ้ นมโวยวายยกใหญ่ หา่ งกนั แคบ่ ทู เดยี วกนั ผมรบั รทู ้ กุ อยา่ ง
ทังเสยี งหัวเราะ สหี นา้ ทา่ ทาง รวมไปถงึ บทสนทนาตา่ งๆ ทเี กดิ ขนึ

“ไอภ้ าคชวน มอี ะไรป่ ะ”

“ไมม่ ี แตน่ งี านภายใน”
“งานในแตค่ นนอกก็เขา้ ได ้ อกี อยา่ งใครบางคนแถวนอี ยากมาใหก้ ําลังใจมงึ ” นนทเ์ พอื นในกลมุ่ ของ
ภาคพดู เป็ นเชงิ ลอ้ เลยี น พวกเขามารุมมาตมุ ้ กันอยหู่ นา้ รา้ น บรรยากาศดคู กึ คกั ขนึ ถนัดตา และไมน่ าน
ทกุ คนก็เรมิ แยกยา้ ย
“ขอเกา้ อตี วั นงึ นะครบั ” กอ่ นไปยังไมว่ ายหยบิ ยมื เกา้ อจี ากบทู ขา้ งๆ มาใหค้ นตวั สงู ไดน้ ัง เพอื เฝ้ าดู
อดตี เพอื นสนทิ ของผมวาดรูปใหล้ กู คา้ ทลี ะคน...ทลี ะคน
ภาพมันฟ้ องแบบนัน
“อยา่ ไปนานละ่ มงึ ”
“พดู เหมอื นผปู ้ กครองกู แคจ่ ะไปดรู า้ นอนื ๆ ขายอะไรแคน่ ัน มงึ อยากคยุ กับไอเ้ นมก็คยุ ไปส”ิ เมธ
ตอบดว้ ยนําเสยี งทเี ลน่ ทจี รงิ แลว้ เดนิ ผละออกไปเป็ นคนสดุ ทา้ ย
ผมเอนหลังพงิ พนัก มองดเู สยี วหนา้ หลอ่ เหลาทจี บั ตอ้ งไมไ่ ดอ้ ยอู่ ยา่ งนัน ประสาทสมั ผัสทงั หา้ ยัง
คงทําหนา้ ทขี องมัน ผมฟังบทสนทนาของพวกเขาคลา้ ยกบั วา่ ครงั หนงึ มนั เคยเกดิ ขนึ กบั ตวั เอง
ความสัมพันธข์ องคนทังคคู่ งไปไกลแลว้ สนิ ะ
“กนิ อะไรมายงั ”
“ไมไ่ ดก้ นิ จะชวนมงึ ออกไปกนิ ดว้ ยกนั เนยี ”
“โทษทเี หอะกฟู าดมาแลว้ รนุ่ พรี นุ่ นอ้ งในคณะเปยก์ จู นทอ้ งจะแตก” มอื บางยงั คงขยบั มอื วาดพรอ้ ม
กบั ตอบคําถามคนขา้ งๆ ไปดว้ ย
“งันก็ไปกนิ อกี รอบ”
“ทงี านก็มี เดนิ ออกไปซอื ซะส”ิ
“กอู ยากกนิ กบั มงึ ”
“น่ารําคาญวะ่ อยเู่ ฉยๆ กช็ ว่ ยขายสตกิ เกอรไ์ ป”
“ได ้ ถา้ ขายหมดจะใหอ้ ะไร”
“จะไปกนิ ขา้ วกบั มงึ พอใจหรอื ยัง”
“มาก!”
หลังจากนันเสยี งทมุ ้ ตําของคนตวั สงู ก็เรมิ ดงั ขนึ เรอื ยๆ นําเสยี งนันดมู คี วามสขุ เต็มไปดว้ ยการเชอื
เชญิ และแน่นอนมันมเี สน่หส์ าํ หรับคนฟังมากๆ แมว้ า่ ตวั ตนทแี ทจ้ รงิ ของเขาจะคอ่ นขา้ งสขุ มุ ก็ตาม

ผมกม้ มองภาพของภาคทเี พงิ วาดไปกอ่ นหนา้ เป็ นการปลอบใจ ไมร่ ยู ้ าวนานเทา่ ไหร่ แตผ่ มจอ้ งอยู่
อยา่ งนันกระทังรสู ้ กึ ไดถ้ งึ นําตารอ้ นๆ ทกี าํ ลังเออ่ คลออยตู่ รงขอบ ตอ้ งพยายามอยา่ งมากเพอื ไมใ่ หม้ นั
ไหลลงมา

สดุ ทา้ ยก็เปลา่ ประโยชน์ เมอื มันตกกระทบลงบนกระดาษขาวในเสยี ววนิ าที

“อะไรเนยี แวะมาหากันถงึ ทเี ลยเหรอ” ตอ้ งขอบคณุ ใครคนหนงึ ทเี ขา้ มาดงึ ความเศรา้ ออกไปชวั
ขณะ ผมหันไปมองดา้ นขา้ ง เห็นมกี บั ไอม้ อสยนื อยหู่ นา้ บทู ของไอเ้ นม แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ มนั จะนําพา
ความเจ็บปวดมาอกี ระรอกใหญ่

“อะไรคอื แวะมาหา”

“ก็ทนี ังเฝ้ านเี รยี กวา่ อะไร”

“ใครบอกนังเฝ้ า แคบ่ งั เอญิ ผ่านมา”

“จบี ก็บอกวา่ จบี ดิ ทําไมตอ้ งลลี าอะ่ ภาค”

“ก็ถา้ จบี แลว้ ไง”

“ฮวิ ววววว ไมป่ ฏเิ สธดว้ ยเวย้ คบเมอื ไหรก่ บ็ อกนะจะไปรว่ มฉลอง”

“เร็วๆ นรี อฉลองไดเ้ ลย”

“โอโ้ หรบี เลยเนม มงึ รับรักเขาซะ”

“อะไรของพวกมงึ เนยี มันงา่ ยขนาดนันเลยหรอื ไง”

“เอา้ ! ไมง่ า่ ยแตก่ ็ไมไ่ ดย้ ากขนาดนันนหี วา่ ” เสยี งหัวเราะดงั ขนึ บรรยากาศอบอวลไปดว้ ยความ
สนุกสนาน

ผมมองภาพนันอยา่ งนกึ อจิ ฉาแตก่ ็ทําไดแ้ คย่ มิ ปลอบใจ จัดการเก็บของใสก่ ระเป๋ าอกี ครัง คราวนคี ง
ไมม่ เี หตผุ ลใหน้ ังตอ่ แลว้

เจ็บปวดกวา่ การถกู ตอ่ วา่ ดว้ ยถอ้ ยคํารนุ แรง ทรมานกวา่ การถกู ทํารา้ ยร่างกายจนลกุ ไมไ่ หว นันคอื
การมองผา่ น จดั เราเขา้ ไปอยใู่ นหมวดไมม่ ตี วั ตนและไมเ่ คยอยใู่ นสายตา มองเราเป็ นเพยี งอากาศธาตุ
ไรค้ วามรูส้ กึ

...เจ็บปวดไมเ่ ป็ น...

แลว้ วันนผี มก็เห็นวา่ ภาคไดเ้ ดนิ ไปไกลแลว้ มคี วามรักเป็ นของตัวเอง ความรักทเี ขาเคยฝันและคง
ถนอมมันไวอ้ ยา่ งดี สว่ นผมทเี ป็ นแคต่ วั แทนก็อาจตอ้ งยอมรับความจรงิ

ผมไมส่ ามารถบอกไดว้ า่ ตวั เองมคี วามสขุ แตก่ ็นกึ ดใี จอยลู่ กึ ๆ ทไี ดเ้ ห็นคนทรี ักยมิ ไดม้ ากขนาดนี
ภาคกําลงั เตบิ โตเป็ นผใู ้ หญ่ ไดด้ แู ลคนของเขาอยา่ งเต็มใจโดยไมร่ สู ้ กึ ฝื น

หนงึ ปีกวา่ ๆ ไมย่ าวนานมากนัก แตน่ ับเป็ นชว่ งเวลาทดี ที สี ดุ ของชวี ติ ทคี นคนหนงึ จะมไี ด ้ คนที
ปราศจากทกุ อยา่ งและมแี ตต่ วั มใี ครคนหนงึ โอบอมุ ้ และดแู ลมาขนาดนกี ็นับวา่ มากแลว้ จรงิ ๆ

“วันนขี อตัวกลับกอ่ นนะครบั ”

ผมพดู เสยี งแผว่ คลา้ ยกําลังบอกกบั ทกุ คน แมร้ ดู ้ วี า่ ประโยคนเี ป็ นเพยี งประโยคบอกเลา่ ทใี ชไ้ ดก้ บั
ตวั เองเทา่ นัน

ตอ่ ไปไมต่ อ้ งลําบากใจแลว้ นะ

วนิ ทร์ ับรแู ้ ลว้ ถงึ เวลา...คงตอ้ งไปแลว้ จรงิ ๆ

‘วันนกี นิ อะไรด’ี
‘วนิ ทอ์ ยากกนิ แซลมอน’
‘รอบทสี ใี นหนงึ สปั ดาห์ ตดิ ใจอะไรขนาดนัน’
‘ไมร่ อู ้ ะ่ รา้ นมนั ใกลด้ ว้ ยมงั ตดิ รัวมหา’ลัยเลย หาทจี อดรถก็งา่ ย’
‘ถา้ ไมม่ ที จี อดรถก็จะไมช่ อบเหรอ’
‘ประมาณนัน’
‘งนั ไปเลยมัย กลัวคนแถวนจี ะหวิ จนไสแ้ ตกซะกอ่ น’
‘วนิ ทก์ ็จะกนิ ภาคแทนไง’

วันคนื ผันผา่ น เมอื กอ่ นเรามกี นั และกนั ในทแี หง่ นี แตป่ ัจจบุ นั สถานทเี ดมิ ชว่ งเวลาเดมิ ๆ แต.่ ..

กลบั มเี พยี งผมทอี ยคู่ นเดยี ว

แยเ่ ลยทรี า้ นแซลมอนเจา้ ประจําตงั อยใู่ กลร้ ัวมหา’ลัย ดงั นันผมจงึ ไมเ่ คยหลกี เลยี งมนั ไดเ้ วลาทตี อ้ ง
ออกมาดา้ นนอกเพอื หารถกลับ

และกเ็ กลยี ดเหลอื เกนิ ทไี มเ่ คยหา้ มตวั เองสกั ครังเวลาทสี องเทา้ หยดุ ลง ผมมักจะยนื อยหู่ นา้ รา้ น
มองเฉยๆ แตไ่ มม่ เี งนิ พอทจี ะซอื มันเหมอื นแตก่ อ่ น ทําไดอ้ ยา่ งเดยี วคอื คดิ ถงึ ยมิ มคี วามสขุ กบั อดตี แต่
บางครงั ก็อยากรอ้ งไหเ้ มอื มันไมเ่ คยหวนกลับมาอกี

“คณุ ลกู คา้ มากที า่ นคะ ดา้ นในยังมโี ตะ๊ วา่ งอยู่ เชญิ เลยคะ่ ” ผมสะดงุ ้ ตนื จากภวังค์ ทันทที เี สยี งหวาน
ของพนักงานคนหนงึ แทรกเขา้ มา

“เออ่ ...ไมค่ รบั ขอบคณุ ครบั ”

สดุ ทา้ ยก็ตอ้ งรบี ปฏเิ สธและเดนิ ออกมา

ขา้ วของพะรงุ พะรังกบั สภาพเสอื ผา้ หลดุ ลยุ่ แบบนคี งไมเ่ หมาะกบั รา้ นเท่าไหร่ ผมรบี เดนิ ใหเ้ ร็วขนึ
เพอื หารถกลับคอนโด

อกี ไมน่ านหรอกภาค เมอื อาทติ ยม์ าเยอื นเชา้ วันใหมอ่ กี ครัง...
เราสองคนจะเป็ นเพยี งความทรงจํา

ผมเรมิ วางแผนชวี ติ ของตัวเอง ไมค่ ดิ ดว้ ยซําวา่ วันนจี ะมาถงึ
ภาคไมไ่ ดก้ ลับมานอนทคี อนโดเหมอื นทกุ ครัง เดาวา่ เขาคงคา้ งทหี อ้ งไอเ้ นมหรอื ไมก่ ็เพอื นในกลมุ่
ของเจา้ ตวั ลําบากหน่อยแตอ่ าจดกี วา่ ตอ้ งมาเจอคนอยา่ งผมหลายเทา่ นัก
ดที นี าฬกิ าปลกุ ยังคงทํางานไดด้ ี ผมตนื เชา้ มาก รบี อาบนําแตง่ ตัวและเขา้ มหา’ลัย คนแรกทจี โู่ จม
เขา้ ไปหาคอื รนุ่ พปี ีหา้ อยา่ งพเี ตอร์ ผมรเู ้ ขาไมส่ ะดวกใจจะคยุ กับผมนัก แตเ่ พราะเขาเป็ นคนสดุ ทา้ ยที
ผมสามารถบากหนา้ มาขอความชว่ ยเหลอื ได ้ ดงั นันผมจงึ ตอ้ งหนา้ ดา้ นหนา้ ทนรบกวนเขาอกี รอบ
“พเี ตอรผ์ มมเี รอื งจะปรกึ ษานดิ หน่อยครบั ”
“วา่ ไง” เขาตอบดว้ ยนําเสยี งหว้ นๆ
แกเป็ นผชู ้ ายดบิ ๆ รปู รา่ งผอมสงู ผมหยักศกไวย้ าวจนตอ้ งมัดรวบไวด้ า้ นหลัง แตถ่ งึ แมภ้ าพลักษณ์
จะเป็ นแบบนี จติ ใจของเขานันก็ถอื วา่ เป็ นคนดคี นหนงึ เลยทเี ดยี ว
“ผมอยากถามแหลง่ ซอื โตะ๊ ดราฟไฟมอื สองหนอ่ ยครับ พพี อจะแนะนําคนทปี ลอ่ ยขายถกู ๆ ใหไ้ ด ้
มัย” เขาขมวดควิ ถามกลับมาฉับพลัน
“แลว้ ตวั เกา่ มันพังไปแลว้ หรอื ไง”
“พอดตี วั นันไมใ่ ชข่ องผม” มันเป็ นของภาคทจี า่ ยเงนิ ซอื ให ้
“ขนาดเทา่ ไหร”่

“A0 ครับ”

“มอี ะไรอกี มัย”

“กะ...เกา้ อเี ขยี นแบบ แตถ่ า้ ไมไ่ ดก้ ็ไมเ่ ป็ นไรครบั ”

“เห็นเพอื นกมู นั จะโละ๊ ขายยกชดุ กอ่ นไปฝึกงาน เดยี วจะตดิ ตอ่ ให ้ จา่ ยไหวไดเ้ ทา่ ไหร”่

“ผมมตี ดิ ตวั แคห่ า้ พัน” และเป็ นหา้ พนั สดุ ทา้ ยทเี หลอื อยู่

“ไดอ้ ยู่ เพอื นกมู นั ขายไมแ่ พงหรอก เดยี วยังไงกจู ะบอกอกี ท”ี

“อะ...เออ่ มอี กี อยา่ งทจี ะรบกวนครบั ” ผมพดู เสยี งแผว่ รสู ้ กึ เกรงใจขนึ มาทกุ ที แตเ่ พราะไมร่ จู ้ ะหัน
หนา้ ไปพงึ ใครเลยตอ้ งพดู ตอ่

“มอี ะไรอกี พดู ทเี ดยี วใหจ้ บเลย”

“พพี อจะแนะนําหอ้ งเชา่ ถกู ๆ ใหผ้ มไดม้ ยั ขอเดอื นละสองพันก็ยังด”ี

“เดยี วนะ! สองพันนมี งึ นอนในหอ้ งเก็บของเถอะวะ่ ”

ผมตกใจกบั ประโยคนัน กอ่ นจะบบี มอื ตัวเองแน่นเพอื ใหค้ ลายความกงั วล ราคานันไดแ้ คห่ อ้ งเก็บ
ของจรงิ เหรอ ผมคงทําใจอยแู่ บบนันไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ อดตี ราวกบั เงาตามตัว อยากหนแี คไ่ หนสดุ ทา้ ยก็
เหมอื นตามทันในทสี ดุ

“เอาแบบถกู สดุ ทพี อแนะนําไดก้ ็พอครับ”

“เดยี วจะไปดใู ห ้ วา่ แตม่ งึ จะยา้ ยทอี ยเู่ หรอ” นําเสยี งเขม้ ลดระดบั ลงเรอื ยๆ จนเรมิ เขา้ ใกลก้ บั คําวา่
เป็ นมติ ร

“ครับ รบกวนเขามานานแลว้ เหมอื นกนั กลัวจะเป็ นภาระตอ่ เขาน่ะครับ”

“อมื ทกุ อยา่ งบนโลกมันก็ตอ้ งมกี ารเปลยี นแปลงเป็ นเรอื งธรรมดา อยทู่ มี งึ จะยอมรับการ
เปลยี นแปลงทวี า่ นันไดม้ ยั แคน่ ัน”

“ผมจะพยายามครับ”

“เออ สๆู ้ ละกนั ถา้ ไดเ้ รอื งยังไงจะบอกอกี ท”ี

“ขอบคณุ ครบั พเี ตอร์ ขอบคณุ จรงิ ๆ” ผมยกมอื ไหวเ้ ขาไมห่ ยดุ แมเ้ จา้ ตวั จะเดนิ หา่ งออกไปไกลแลว้
ผมก็ยังไมห่ ยดุ ขอบคณุ

เชอื วา่ อกี ไมน่ านเชา้ ทสี ดใสตอ้ งเกดิ ขนึ แน่นอน แคอ่ ดทนไปอกี สกั พัก เหมอื นตอนเด็กทเี คยหนี
ออกมาจากความเจ็บปวด ผมมวี ันนไี ดเ้ พราะความเขม้ แข็งในวนั นัน

การเรยี นในคลาสยงั คงเต็มไปดว้ ยความอดึ อดั ผมถกู เมนิ เฉยจากเพอื น แมแ้ ตร่ นุ่ พรี นุ่ นอ้ งในคณะก็
ไมม่ ใี ครทําใจกลา้ เขา้ มาทักผมสักคน แตไ่ มเ่ ป็ นไร คดิ วา่ ตอนนกี ็เรมิ ชนิ ขนึ มาบา้ งแลว้

หลังเลกิ คลาสผมรบี ไปทรี า้ นอารต์ ปรนิ สซ์ งึ อยใู่ นยา่ นมหา’ลัยเพอื สมคั รงาน เจา้ ของรา้ นเคยเป็ น
ศษิ ยเ์ กา่ คณะสถาปัตยฯ์ ทกุ คนในคณะตา่ งรจู ้ กั มักคนุ ้ กนั ดจี งึ มาใชบ้ รกิ ารอยบู่ อ่ ยๆ ผมใชค้ วามได ้
เปรยี บนขี อสมัครเขา้ ทํางาน เป็ นผชู ้ ว่ ยในการทํางานจปิ าถะของรา้ น

แน่นอนวา่ เจา้ ของรา้ นรับผมอยา่ งง่ายดาย
โดยตอ้ งทํางานหลังเลกิ เรยี นตงั แต่ 6 โมงเย็นจนถงึ เทยี งคนื เขาใจดใี หเ้ งนิ ชวั โมงละ 25 บาท
ทํางานไมม่ วี ันหยดุ เสารอ์ าทติ ยไ์ ดค้ า่ แรง 300 ไมร่ วมโอที ผมคํานวณครา่ วๆ เดอื นหนงึ ก็คงไดเ้ งนิ
สาํ หรับใชจ้ า่ ยประมาณ 6000 บาท ซงึ แน่นอนวา่ คงไมพ่ อ
แตเ่ วลาดนั มไี มว่ า่ งสาํ หรับทํางานอนื เสรมิ ดงั นันผมจงึ ไมส่ ามารถยา้ ยออกจากหอ้ งของภาคได ้
จนกวา่ จะมเี งนิ เดอื นกอ้ นแรกสําหรบั ใชจ้ า่ ยเรอื งตา่ งๆ
และวันนกี ค็ อื การทํางานวันแรกหลังเลกิ เรยี น...
“วนิ ทร์ ับงานลกู คา้ ทเี คานเ์ ตอรห์ นอ่ ยนะ”
“ครับพบี ”ี
ผมวงิ ไปทเี คานเ์ ตอร์ ฉีกยมิ กวา้ งใหก้ บั ลกู คา้ แตก่ ็พบวา่ อกี ฝ่ ายจอ้ งผมตาแทบถลน คนตรงหนา้
ไมใ่ ชใ่ ครทไี หนไกล แตเ่ ป็ นเพอื นรว่ มเมเจอรข์ องผมเอง
“รัฐมอี ะไรใหช้ ว่ ยมยั ”
“ทํางานรา้ นพบี เี หรอ”
“ใช่ เพงิ ทําวันนวี ันแรกน่ะ” ผมหยบิ กระดาษรับงานลกู คา้ ขนึ มาพรอ้ มกับปากกาลกู ลนื สนี ําเงนิ เขา
มองผมครหู่ นงึ กอ่ นบอกสงิ ทตี อ้ งการ
“มาสงั ทํานามบัตรน่ะ”
“เปิดรา้ นเหรอ”

“เป็ นชอ็ ปเล็กๆ เทา่ นัน”

“โอเค นามบตั รเรทราคาตามนีนะ รัฐอยากไดจ้ ํานวนเทา่ ไหร”่ มอื ซา้ ยยนื รายละเอยี ดของงานใหอ้ กี
ฝ่ ายดู มอื ขวาก็จดขอ้ มลู ลงไปอยา่ งไมเ่ วน้ วา่ ง

“รอ้ ยหา้ สบิ แผน่ ”

“ได ้ ชว่ งนรี า้ นพบี คี นเยอะวันมะรนื น่าจะเสร็จ ขอเบอรต์ ดิ ตอ่ ไวก้ อ่ นนะ ถา้ นามบตั รเสร็จแลว้ จะรบี
โทรไป”

ดจี รงิ ๆ ทเี พอื นคนนไี มไ่ ดพ้ ดู สอ่ เสยี ดอะไรผม แตล่ ับหลังจะเป็ นยังไงก็ชา่ งมนั เถอะ ถอื ซะวา่ ไมร่ ับรู ้
ไมไ่ ดย้ นิ กม้ หนา้ กม้ ตาทําหนา้ ทขี องตวั เองตอ่ ไป

หนา้ ทขี องผมไมช่ ดั เจนนัก ความจรงิ ก็ทํามันทกุ อยา่ งตงั แตร่ ับออเดอร์ ตดั โปสการด์ งา่ ยๆ ทําภาพ
และออกแบบงานตามลกู คา้ สงั จาก PS ไดคัทป้าย ทําคัทเอาท์ หรอื แมแ้ ตส่ กรนี ลายเสอื เลยก็มี ซงึ นัน
ก็แลว้ แตง่ านทไี ดร้ ับเป็ นวนั ๆ ไป

รา้ นปิดตอนเทยี งคนื กวา่ จะเก็บของ ปิดรา้ น เดนิ ทางกลับมาถงึ หอ้ งก็ตหี นงึ กวา่ ๆ เชา้ มาก็ตอ้ งรบี
ตนื ไปเรยี น วนลปู แบบนไี มม่ ที สี นิ สดุ

เกอื บสปั ดาหแ์ ลว้ ทผี มไมไ่ ดค้ ยุ กับภาค เขากลับมานอนทหี อ้ งบา้ ง แตเ่ มอื เห็นผมเจา้ ตวั ก็จะใชว้ ธิ กี าร
ปิดประตหู อ้ งนอนเสยี งดังเป็ นการระบายอารมณ์ บางทกี ็คดิ วา่ เขาคงหมดความอดทนในสกั วัน

ก็ทผี า่ นมามันไมใ่ ชค่ วามรัก ดงั นันสงิ ทหี ลอ่ เลยี งเราอยใู่ นหอ้ งนันจงึ เหลอื เพยี งความขนุ่ ขอ้ ง
หมองใจ ความไม่สบอารมณ์เวลาทไี ดเ้ ห็นหนา้ ภาคไมผ่ ดิ หรอก เป็ นผมเองทกี อ่ ปัญหา

“วนิ ท์ รับออเดอรล์ กู คา้ หน่อยนะ”

“ไดค้ รับ” เป็ นอกี วันทชี วี ติ วนเวยี นในวัฏจักรเดมิ ๆ ผมเดนิ มาทเี คานเ์ ตอรพ์ รอ้ มกบั รอยยมิ กวา้ ง
เหมอื นทกุ ครัง เพยี งแตค่ นทยี นื อยดู่ ไู มค่ อ่ ยพอใจกบั การมาของผมเทา่ ไหร่

“ขอคยุ กับพบี ไี ดม้ ัย”

“เออ...ไดส้ ”ิ

“พบี ี ลกู คา้ อยากคยุ ดว้ ยน่ะ” ผชู ้ ายคนนันเป็ นรนุ่ พปี ีสาม ผมไมไ่ ดร้ จู ้ กั กบั เขาเป็ นการสวนตัว แตท่ ี
พอจําไดเ้ พราะเดนิ สวนกันไปมาในคณะคอ่ นขา้ งบอ่ ย

“มอี ะไรเหรอแม็ก วนิ ทไ์ ปทํางานตอ่ เถอะ” ผมพยักหนา้ รบั รู ้ หยอ่ นกน้ ลงบนเกา้ อซี งึ มคี อมพวิ เตอร์
ตงั โตะ๊ วางอยตู่ รงหนา้ แตเ่ ชอื หรอื เปลา่ สองหกู ลบั จดจอ่ กบั บทสนทนาของคนตรงเคานเ์ ตอรไ์ มค่ ลาด
เคลอื น

“มงี านมาแกอ้ กี แลว้ พ”ี

“อา้ วมปี ัญหาตรงไหนมัย”
“เพยี บ สแตนดขี อคทั เนยี บๆ นะ ตัวทวี นิ ทท์ ํามาไมโ่ อเลย”
“เหรอ”
“จรงิ ๆ ทอี ยากบอกพคี อื งานแกข้ อใหน้ อ้ งคนอนื ทไี มใ่ ชว่ นิ ทท์ ําไดม้ ัย กลัวพังจรงิ ๆ วะ่ ”
“ไดไ้ มม่ ปี ัญหา เดยี วแกต้ รงไหนบอกพไี ดเ้ ลย”
“ขอบคณุ มากครับ”
มอื ทจี บั เมาสเ์ รมิ สนั นไี มใ่ ชค่ รังแรกทไี ดย้ นิ คําพดู ทํานองนี แตผ่ มไดย้ นิ นับครังไมถ่ ว้ นตลอด
สปั ดาห์ สว่ นใหญก่ ็มาจากรนุ่ พรี นุ่ นอ้ งรว่ มคณะเดยี วกนั เนยี แหละ
สงสารก็แตพ่ บี ี แกตอ้ งมารบั ฟังคําตแิ ยๆ่ จากคนอนื เสมอ สงิ ทพี อชว่ ยไดจ้ งึ มแี คก่ ารทํางานใหเ้ ต็ม
ทเี ทา่ นัน
ทวา่ เย็นวันหนงึ ...
ผมแอบไปไดย้ นิ รนุ่ พปี ีสกี ลมุ่ ใหญก่ าํ ลังแอบจบั เขา่ คยุ กับพบี ใี นรา้ น เพราะเขา้ ใจวา่ ผมออกไปซอื
ขา้ วกลอ่ ง เลยไมม่ ใี ครฉุกคดิ และเลา่ สงิ ทอี ยใู่ นใจออกมาจนหมด
“พบี รี บั วนิ ทเ์ ขา้ มาทํางานเหรอ”
“ใช่ มอี ะไรหรอื เปลา่ ”
“คอื วนิ ทม์ นั เคยกอ่ เรอื งทคี ณะ โกหกคนไปทัวเลยจนโดนจับไดเ้ นยี แหละเพอื นถงึ เท”
“พไี มเ่ คยรมู ้ ากอ่ นวา่ เกดิ เรอื งแบบน”ี
“จรงิ พี เป็ นขา่ วใหญเ่ ลย หนูไมร่ วู ้ า่ มันจะมนี สิ ยั ขขี โมยดว้ ยมัย แตก่ ็อยากเตอื นเอาไว ้ เรอื งเงนิ ทอง
มนั ไมเ่ ขา้ ใครออกใครเลยจรงิ ๆ”
“วนิ ทก์ ็ดขู ยันนะ”
“ไมร่ สู ้ ิ ถา้ พจี ะลองใหโ้ อกาสก็ได ้ แตก่ ลัววา่ ผลกระทบจะไปตกทพี เี นยี แหละ เด็กคณะเราชอบสงั
งานรา้ นพี แตถ่ า้ มวี นิ ทอ์ ยกู่ ็ไมแ่ น่ใจวา่ จะมปี ัญหาอกี มยั ”
“โอเค พเี ขา้ ใจละ”
ผมยนื ฟังอยพู่ ักหนงึ จงึ ไดท้ ําใจกลา้ เปลง่ เสยี งออกไปดงั ๆ

“กลบั มาแลว้ ครบั พบี ”ี ทกุ คนทเี คยอยใู่ นหอ้ งเงยี บกรบิ ผมสง่ ยมิ ใหพ้ วกเขาแลว้ เดนิ ผา่ นไปเหมอื น
ไมร่ ับรอู ้ ะไร มอี ยา่ งเดยี วทคี วรเตรยี มใจก็คอื

แสงอาทติ ยใ์ นวนั พรงุ่ นี...อาจไมม่ อี กี แลว้

และมันก็เป็ นจรงิ

“พขี อโทษดว้ ยทจี า้ งวนิ ทต์ อ่ ไมไ่ ด ้ พอดคี นชว่ ยงานทรี า้ นก็คอ่ นขา้ งเยอะอยแู่ ลว้ ”

“ผมเขา้ ใจครบั พบี ”ี

“นเี งนิ เดอื นเรานะ” เธอยนื ซองสขี าวมาให ้

เป็ นคา่ เหนอื ยตลอดสองสปั ดาหท์ ผี มเพยี รทํามา และตอนนมี นั จบลงแลว้

“ขอบคณุ ทใี หโ้ อกาสผมนะครับ ตอ่ ไปถา้ อยากใหช้ ว่ ยงานอะไรบอกผมไดเ้ สมอ ตอ้ งไปแลว้ ครบั ”
ผมมองรนุ่ พที ที ําหนา้ กลนื ไมเ่ ขา้ คลายไมอ่ อกชวั ครู่ จากนันจงึ ผละออกมา

แผนทคี ดิ ไวพ้ ังไมเ่ ป็ นทา่ ตอ้ งเดนิ คอตกกลับมาทหี อ้ ง แตภ่ าพทเี ห็นหลังเปิดประตเู ขา้ มากลบั ดเู ป็ น
เรอื งน่าเหลอื เชอื อยเู่ หมอื นกัน ภาคนังอยตู่ รงโซฟา สายตาวา่ งเปลา่ จอ้ งมองอยา่ งไรอ้ ารมณ์จนผม
รสู ้ กึ เจบ็

“ภาคกนิ ขา้ วหรอื ยัง ใหว้ นิ ทท์ ําใหม้ ยั ” ผมทําใจกลา้ พดู ออกไป แตก่ ลบั ไดร้ ับการตอบกลับราวกบั
ถกู กรดี ดว้ ยมดี แหลมคม

“ไอเ้ นมกําลังซอื เขา้ มา”

“เหรอ”

ผมทําอาหารใหเ้ ขาทกุ วัน ไมว่ า่ เชา้ หรอื เย็น แมเ้ จา้ ตวั จะกลบั หอ้ งหรอื ไม่ แตะตอ้ งหรอื เทมนั ทงิ ผม
ก็ยังคงทําอยอู่ ยา่ งนันเพอื หวงั วา่ เขาจะอมิ ทอ้ งหลังเหนอื ยจากขา้ งนอกมาทังวัน

ตลอดเวลาทผี า่ นมาเขาแทบไมอ่ ยทู่ หี อ้ ง ซงึ ผมก็ไมไ่ ดน้ งิ นอนใจ อยากเคลยี รป์ ัญหาทคี าราคาซงั นี
ใหจ้ บ แตก่ ลับไมม่ โี อกาสไดท้ ําเลย

อาจเป็ นเพราะไมม่ คี วามกลา้ พอจะเผชญิ หนา้ ไมม่ คี วามกลา้ พอจะฟังคําพดู รา้ ยๆ จากปากของภาค
มากกวา่

“กจู ะเคลยี รก์ บั มงึ วันนี...และตอนน”ี เสยี ววนิ าทนี ัน เสยี งทมุ ้ ก็โพลง่ ขนึ

ผมเงยหนา้ มองคนตัวสงู ทกี าํ ลังลกุ ขนึ ยนื เดนิ ตรงดงิ มาหาดว้ ยสายตาทอี า่ นไมอ่ อก รแู ้ น่แลว้ วา่ ตวั
เองไมส่ ามารถดงึ ภาคคนเดมิ กลับมาไดอ้ กี แตแ่ ปลกดที ใี นใจยังคงหวังลมๆ แลง้ ๆ ไมห่ ยดุ

“วนิ ท์ จรงิ ๆ แลว้ มงึ ชอื อะไรกนั แน”่

“กะ...ก็ชอื วนิ ทไ์ ง เรอื งนไี มใ่ ชเ่ รอื งโกหกนะ มันคอื ความจรงิ ”
“บา้ นมงึ อยทู่ ไี หน”
“วนิ ทไ์ มม่ บี า้ น”
“พอ่ แมม่ งึ ละ่ ”
“วนิ ทไ์ มม่ พี อ่ แม่ มแี ตต่ ากบั ยาย ทะ...ทา่ นตายแลว้ ” พดู ไปกเ็ หมอื นนําตามากมายเรมิ เออ่ คลอ และ
พรอ้ มจะไหลไดต้ ลอดเวลา
“ไอเ้ มธสบื มาวา่ จรงิ ๆ มงึ มพี อ่ แมบ่ ญุ ธรรมอกี ทําไมถงึ ยงั โกหกก”ู ผมสา่ ยหวั ไปมา
“ไมใ่ ช่ เขาไมใ่ ชพ่ อ่ แมว่ นิ ท์ เขาไมเ่ คยรกั วนิ ทเ์ ลย”
“ใครสง่ มงึ เรยี น”
“ไมม่ ี วนิ ทท์ ํางานเอง”
“งันตอ่ ไปทํางานไดม้ ยั ”
“ฮะ?”
“ทํางาน หาเงนิ แลว้ ไปจากชวี ติ กู ทผี า่ นมามงึ ก็อยไู่ ดห้ น”ิ
“มันไมใ่ ชแ่ บบนันแลว้ ”
ทผี า่ นมาผมสญู เสยี ไปแลว้ ทกุ อยา่ ง ทังตากบั ยาย ครอบครัวทอี บอนุ่ ทังเพอื นและรนุ่ พที คี อยชว่ ย
เหลอื สงิ เดยี วทยี ดึ เหนยี วในตอนนไี ดม้ แี คเ่ ขาเพยี งคนเดยี ว ผมไมอ่ ยากเสยี ไป...
แตก่ ็จําเป็ นตอ้ งปลอ่ ย
“กเู คยบอกรักมงึ กโู กหกตัวเองวา่ ยอมรับได”้
“...”
“เคยคดิ วา่ ภาพทมี งึ สรา้ งขนึ มายงั พอทดแทนสงิ ทกี ตู อ้ งการได ้ แตค่ วามเป็ นจรงิ มงึ เป็ นยังไงก็น่าจะ
รู ้ ตอนนมี งึ ไมม่ อี ะไรทกี จู ะยอมรับมันไดเ้ ลยสกั อยา่ ง”
“ขอโทษจรงิ ๆ”
“มงึ รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ กรู ักไอเ้ นม กไู มอ่ ยากใหช้ ว่ งเวลาทมี นั กําลังเปิดใจใหก้ มู มี งึ เขา้ มาเกยี วขอ้ ง”

ชาวาบตังแตห่ ัวจรดเทา้
“เปิ ดใจ?”
“ใช่ สงิ ทกี ตู อ้ งการใกลเ้ ป็ นจรงิ แลว้ เพราะงนั มงึ ก็ไมม่ ปี ระโยชนท์ จี ะอยตู่ อ่ ”
นําตาไหลลงบนแกม้ ทังสองขา้ ง ผมไมค่ ดิ เชด็ มันออกแมจ้ ะถกู มองวา่ น่าสมเพชแคไ่ หนกต็ าม กบั
เขา...ไมม่ อี ะไรทแี ยไ่ ปกวา่ นอี กี แลว้
“ทโี กหกไปวนิ ทไ์ มไ่ ดอ้ ยากใหใ้ ครเดอื ดรอ้ น ทโี กหกวา่ มพี อ่ แมเ่ พราะวนิ ทไ์ มเ่ คยมี ทโี กหกวา่ บา้ น
รวยเพราะอยากมเี งนิ เยอะๆ ไมต่ อ้ งลําบากเหมอื นเมอื กอ่ น ทโี กหกวา่ มบี า้ นหลังใหญโ่ ตเพราะแคไ่ ม่
อยากนอนในหอ้ งเก็บของอกี ”
“...”
“แตก่ บั ความรูส้ กึ ทมี ใี หไ้ มว่ า่ กบั ใคร มันคอื เรอื งจรงิ คอื สงิ ทวี นิ ทร์ ูส้ กึ จรงิ ๆ มาตลอด”
“พลา่ มจบหรอื ยัง” เขาถาม นําเสยี งดมู อี ารมณ์อยนู่ ดิ หน่อย
“ภาคเขา้ ใจใชม่ ัย”
“กเู ขา้ ใจทกุ อยา่ ง แตส่ งิ เดยี วทกี เู กลยี ดมากทสี ดุ ในตัวมงึ คอื การโกหก และกไู มใ่ หอ้ ภยั มงึ ”
“เขา้ ใจแลว้ ...”
ยอมแพไ้ ปแลว้ แตบ่ างครงั ก็มคี วามหวัง วันนถี งึ เพงิ เขา้ ใจ...
“อกี ไมน่ านวนิ ทก์ ็จะไปแลว้ ละ่ ”
“กเู ห็นมงึ พดู แบบนกี ็ไมเ่ คยไปสกั ท”ี
“อดทนอกี หน่อยนะ จะไมอ่ ยเู่ ป็ นภาระใหภ้ าคแน่นอน”
แกรก๊ !
เสยี งลกู บดิ ประตถู กู หมนุ เราตา่ งหันไปมองคนมาใหมก่ อ่ นจะเหน็ วา่ อดตี เพอื นสนทิ ของผมอยา่ งไอ ้
เนมกําลังยนื อยตู่ รงนัน มันยังคงใสช่ ดุ นสิ ติ อยู่ ในมอื ถอื ของพะรงุ พะรังมากมายไวเ้ ต็มสองมอื จนคน
ตวั สงู ตอ้ งถลาเขา้ ไปชว่ ยถอื เอาไว ้
“ซอื อะไรมาเยอะแยะวะ”
“ก็ของทจี ะเอาไวท้ ําอาหารเย็นไง โทรหาก็ไมร่ ับ ถา้ ไมม่ คี ยี ก์ ารด์ มงึ นกี ซู วย”
“อา้ วลมื มอื ถอื อยใู่ นรถ”

“ใหม้ นั ไดอ้ ยา่ งนสี ิ เอาผกั ไปลา้ ง”

“ครับๆ”

ไดแ้ ตย่ นื มองคนทังคคู่ ยุ กันราวกับตวั เองเป็ นอากาศธาตุ ครงั หนงึ เคยสญั ญากบั คนตวั สงู ไวแ้ ลว้ วา่
จะไมอ่ ยเู่ กะกะตอนเพอื นมา เลยรบี สาวเทา้ ตงั ทา่ เขา้ ไปในหอ้ ง หอ้ งนําทแี ปรสภาพเป็ นหอ้ งนอนของ
ผมไปโดยปรยิ าย

“เดยี ว!” เทา้ ทังสองหยดุ ชะงกั

“ภาคมอี ะไรเหรอ”

“ลงไปเอาโทรศพั ทใ์ นรถกทู ”ี

“ไดส้ ิ ได!้ ” ผมยมิ อยา่ งลงิ โลด รสู ้ กึ มคี วามหวังขนึ มาเพราะอยา่ งนอ้ ยเขากเ็ ห็นคา่ ใหช้ ว่ ยเหลอื อะไร
บา้ ง แมเ้ รอื งเหลา่ นันจะเล็กนอ้ ยแคไ่ หนก็ตาม

แมค้ วามจรงิ แลว้ เขาจะอยากอยกู่ บั ไอเ้ นมสองคนก็ไมเ่ ป็ นไร

ทคี อนโดมที จี อดรถสว่ นตวั ของแตล่ ะหอ้ ง ผมจําไดแ้ มน่ วา่ รถของภาคอยตู่ รงไหน หลังควา้ กญุ แจวงิ
ไปยังลฟิ ตก์ ็มงุ่ หนา้ สลู่ านจอดรถใตด้ นิ ตรงนมี ดื หน่อยแตเ่ พราะเคยชนิ เลยไมม่ ปี ัญหา

ผมกดรโี มทคอนโทรล เปิดประตรู ถและหยบิ เอาโทรศพั ทม์ อื ถอื ทถี กู วางทงิ ไวใ้ กลเ้ บาะออกมา
เสยี ววนิ าทที กี าํ ลังหมนุ ตวั กลับศรี ษะก็ถกู ของแข็งอะไรบางอยา่ งกระแทกเขา้ อยา่ งจัง

ตบุ !

มนั แรงมากจนไมส่ ามารถทรงตวั อยไู่ ด ้ รา่ งกายซวนเซชวั ขณะกอ่ นจะลม้ ลงกบั พนื เปลอื กตากงึ ปิด
กงึ เปิด พยายามอยา่ งมากทจี ะรวบรวมกาํ ลังลกุ ขนึ แตท่ า้ ยทอยกลับถกู ฝ่ าเทา้ ของใครสกั คนเหยยี บ
เอาไว ้

“ลม้ งา่ ยจังนะมงึ ” เสยี งเขม้ ดังกอ้ งในโสตประสาท ผมไมส่ ามารถขยับรา่ งกายไดเ้ พราะถกู ตรงึ อยกู่ บั
ที

“ปลอ่ ย”

“ใหป้ ลอ่ ยเหรอ ไดส้ ”ิ ปลอ่ ยเป็ นอสิ ระไดไ้ มน่ าน ใครบางคนก็ดงึ สองเทา้ ของผมลากไปกบั พนื
คอนกรตี เจ็บจนตอ้ งรอ้ งออกมาอยา่ งทนไมไ่ ด ้

“ปลอ่ ยกู ฮอื ออ ปลอ่ ย”

“รอ้ งไหง้ า่ ยจังวะ ทตี วั เองทําระยํากบั คนอนื ไวเ้ ยอะไมเ่ ห็นเขาจะแหกปากเหมอื นมงึ เลย” รา่ งทคี วํา
หนา้ อยไู่ รก้ ารขดั ขนื ผมถกู พลกิ กลับมาใหน้ อนหงายอกี ครัง ปลอ่ ยใหส้ มองและสายตาทพี รา่ เบลอ
คอ่ ยๆ กลับมาเป็ นปกติ สงสยั เหลอื เกนิ วา่ คนทที ํากนั ไดข้ นาดนเี ป็ นใคร

ทวา่ เมอื ภาพตรงหนา้ แจม่ ชดั ผมก็ไดเ้ ห็น

“มงึ ตอ้ ง...การอะไร”

เพอื นของภาค ครบทกุ คนตังแตไ่ อเ้ มธ ไอธ้ าน ไอว้ รี ์ ไอน้ นท์ และแมแ้ ตไ่ อจ้ ณิ ณ์ ทกุ คนยนื คําหัว
คลยี มิ ใหอ้ ยา่ งมาดรา้ ย

“พอดไี ดข้ า่ ววา่ มไี อค้ นตอแหลยดึ หอ้ งเพอื นกเู อาไว ้ ไมน่ ่าเชอื วา่ จะหนา้ ดา้ นโผลม่ าใหก้ เู ห็นวนั นี
ได”้ คําพดู นันมาจากไอเ้ มธ เป็ นการเปิดฉากอารมณ์ทคี อ่ ยๆ คกุ รนุ่ ขนึ เรอื ยๆ

“กไู มไ่ ดย้ ดึ แคข่ อ...เวลา” ผมตอบกลับอยา่ งไมย่ อมแพ ้

“ขอ้ อา้ งวะ่ หาหอ้ งใหมน่ ถี ามกอ่ นวา่ ชาตนิ หี รอื ชาตหิ นา้ วะ”

“ไมค่ ดิ วา่ มงึ จะนสิ ยั แยข่ นาดนเี ลยวะ่ วนิ ท”์ ธาน หนงึ ในกลมุ่ เพอื นพดู ดว้ ยนําเสยี งราบเรยี บ จากนัน
ไอจ้ ณิ ณ์ก็เป็ นฝ่ ายเรมิ บา้ งดว้ ยการปาของสงิ หนงึ ใสห่ นา้ ผมอยา่ งแรง

“นเี สอื ทมี งึ ซอื เป็ นของขวัญวนั เกดิ กู ขอไมร่ ับนะ”

มอื หนาของหนงึ ในนันจบั คอของผม บบี เอาไวด้ ว้ ยแรงทไี มม่ ากนัก เปลอื กตาทฝี ื นมองอกี ฝ่ ายอยู่
คอ่ ยๆ ปิดลง ยอมรับชะตากรรมทกี าํ ลังเผชญิ อยา่ งจํานน

นกึ เสยี ใจทสี ดุ ทา้ ยภาคก็ไมไ่ ดใ้ หโ้ อกาสอะไรเลย แคต่ อ้ งการใหผ้ มหายไปถงึ ตอ้ งทาํ ขนาดนี

นําตาหยดแลว้ หยดเลา่ ไหลลงมาไมข่ าดสาย

ผัวะ!!

ใบหนา้ ของผมสะบดั ไปทางขวา กอ่ นจะถกู ตบอกี ครงั ไปทางซา้ ยตอ่ เนอื งหลายครัง กลนิ คาวเลอื ด
คละคลงุ ้ ไปทัวจมกู แตก่ ็ไมค่ ดิ ปรปิ ากพดู คําใดๆ ออกไป

“ความจรงิ ปัญหามนั ควรจบแคม่ งึ กบั ไอภ้ าค แตท่ ผี า่ นมาเคยรับรมู ้ ัยวา่ เพอื นกตู อ้ งลําบากหอบ
เสอื ผา้ ไปอาศัยหอ้ งคนอนื กคี นตอ่ กคี น ทงั ๆ ทหี อ้ งทมี งึ เหยยี บนันกเ็ ป็ นของมัน”

“พดู ไปมันก็ไมแ่ ครห์ รอก หนา้ ดา้ นฉบิ หายเลยไอส้ ดั ” อกี เสยี งหนงึ พดู แทรก ผมมนึ จนแยกไมอ่ อก
แลว้ วา่ ใครเป็ นเจา้ ของคําพดู นัน รา่ งกายมันไรเ้ รยี วแรงไปหมด รูส้ กึ เพยี งวา่ ตวั เองกําลงั ถกู ฉุดใหล้ กุ
ขนึ ยนื อกี ครัง

กอ่ นจะเหวยี งร่างของผมไปขา้ งหนา้ จนหัวกระแทกเสาตน้ ใหญอ่ ยา่ งแรง

ปัก!

โลกทังใบหมนุ เควง้ เตง้ ไปหมด เลอื ดสแี ดงขน้ ไหลออกมาจากหนา้ ผาก มันมากมายจนแทบปิด
เปลอื กตาทังสองขา้ ง ผมพยายามอยา่ งมากเพอื เปิดเปลอื กตาขนึ

ใครคนหนงึ ในกลมุ่ ถอื โทรศพั ทเ์ ขา้ มาใกล ้ ผมเดาวา่ เขาคงกําลงั ถา่ ยวดิ โี อกนั อยู่ อยา่ งวา่ ...สภาพ
สมเพชขนาดนไี มถ่ า่ ยเก็บไวก้ ค็ งเสยี ดาย

“ไอว้ นิ ทน์ คี อื คําเตอื น อยา่ ยงุ่ กบั เพอื นกอู กี ”

สนิ ประโยคนันผมถกู เตะเขา้ ทหี นา้ ทอ้ งอยา่ งแรง รา่ งกายทรดุ ฮวบจนหมดสภาพ กอ่ นจะถกู ลากไป
ตามทางและระดมทังเตะทังตอ่ ยจนแทบสลบเหมอื ดคาที แยห่ น่อยทรี า่ งกายมันดนั แข็งแรง รบั รคู ้ วาม
เป็ นไปทกุ อยา่ งจนถงึ ตอนนี

ผมถกู ดงึ ทงึ เสอื ผา้ จนแทบขาด ฝ่ าเทา้ ของใครคนหนงึ ประทับอยบู่ นหนา้ ซกี หนงึ กดมันเอาไวจ้ น
ผมไมส่ ามารถเขยอื นแมส้ กั ทศิ ทาง

กลอ้ งโทรศพั ทถ์ กู จอ่ อยใู่ กลๆ้ บนั ทกึ ภาพทเุ รศนเี อาไวจ้ นหมด

“กจู ะบอกอะไรใหเ้ อาบญุ นะ ไอภ้ าครกั แคไ่ อเ้ นม”

“...”

“ทมี นั ยอมคบกบั มงึ ไมใ่ ชเ่ พราะอยากอยใู่ กลไ้ อเ้ นมอยา่ งเดยี วหรอกนะ แตม่ งึ มนั ดนั มปี ระโยชนต์ อน
ทมี นั อยากมากกวา่ เรา่ รอ้ นถงึ ใจแคไ่ หนไมอ่ ยากจะคดิ เลยวะ่ ”

“...”

“มงึ นมี นั ไดท้ กุ ทที กุ เวลาไมใ่ ชเ่ หรอ เสยี ดายผวิ ขาวๆ ทตี อนนมี นั ชําไปหมด แถมมงึ ก็ไมม่ คี า่ พอให ้
ใครเอาตอ่ อกี !”

ผมรอ้ งไห ้ ในใจถกู เหยยี บจนเละเทะ แตก่ ลับไมม่ แี รงแมแ้ ตส่ ะอนื รเู ้ พยี งวา่ ตัวเองกําลังถกู ซอ้ ม
ไมม่ สี ว่ นไหนในรา่ งกายทไี มเ่ จบ็ ปวด กระทังมนั เรมิ ดา้ นชาไรค้ วามรสู ้ กึ กลนิ คาวเลอื ดคละคลงุ ้ ไปทวั
บรเิ วณ แมแ้ ตฝ่ ่ ามอื ยังเต็มไปดว้ ยรอยแตกและสแี ดงสด

ผมเกดิ มาบนโลกนเี พอื พบกบั ความทรมานซําแลว้ ซําเลา่ ถกู ทงิ ขวา้ ง ถกู ทํารา้ ย เมนิ เฉย ไมม่ ใี คร
สกั คนทรี ักวนิ ทจ์ รงิ ๆ เหลอื อยแู่ ลว้ แมแ้ ตผ่ มก็ไมอ่ ยากรักตวั เองอกี ตอ่ ไป อยากหายไป อยากหยดุ ทกุ
อยา่ งเพยี งเทา่ นี

“จําใสห่ ัวไว”้

“...”

“ไปใหไ้ กลจากเพอื นกู ไมง่ นั มงึ โดนหนักกวา่ นแี น่!”

นคี ําพดู สดุ ทา้ ยทผี มรบั รู ้ ภาพตรงหนา้ เรมิ มดื ดบั ผมมองไมเ่ ห็นอะไรเลยนอกจากความมดื มดิ และ
เย็นเฉยี บ เป็ นความวา่ งเปลา่ ทนี ่าหดหู่ แสนเศรา้

มเี พยี งตัวผม
ชอื ทถี กู ตงั เอาไว ้ พรอ้ มกับนามสกลุ ปลอมๆ
เงนิ ในกระเป๋ าจากการทํางานตลอดสองสปั ดาห์
คราบเลอื ดบนพนื คอนกรตี นําตาทยี ังไมห่ ยดุ ไหล
ตัวผมทเี ป็ นเจา้ ของทกุ อยา่ งจรงิ ๆ มเี พยี งเทา่ นเี อง...

ทวภิ าค...
ปัง!
ผมไดย้ นิ เสยี งปิดประตหู อ้ งนําดา้ นนอก แตเ่ มอื หันไปดคู นคนนันไมก่ ลับอยแู่ ลว้ ผมจงึ ไมไ่ ดส้ นใจ
กม้ หนา้ กม้ ตาหันผักและชว่ ยไอเ้ นมทําอาหารเย็นอยา่ งเพลนิ ๆ
“หนั ใหญไ่ ปมัย” คนตวั เล็กกวา่ พดู เสยี งเรยี บ
“เอา้ เหรอ หนั ไมเ่ ป็ นวะ่ ”
“มงึ ไปนังเลน่ กอ่ นไป นตี งั แตล่ า้ งผกั ละ คนบา้ อะไรลา้ งผกั ตงั ครงึ ชวั โมง”
“ก็กไู มเ่ คยทําอาหาร” ปกตเิ วลาหวิ เมอื ไหรไ่ อว้ นิ ทก์ ็ทําใหเ้ สมอ
ความคดิ ทแี ทรกเขา้ มาวบู หนงึ นันทําใหผ้ มตอ้ งสะบดั หัวไปมา ไลค่ วามคดิ ฟ้งุ ซา่ นแลว้ หมนุ ตัวลา้ ง
มอื อยา่ งรวดเร็ว
“ไมเ่ คยทําก็ไมต่ อ้ งชว่ ย เดยี วจะเละไปหมด”

“งันไปนังรอทโี ซฟานะ”

“อมื ”

อกี ฝ่ ายตอบสนั ๆ แตผ่ มไมไ่ ดต้ รงดงิ ไปทโี ซนรบั แขกในทันที เพราะตงั ใจจะถามถงึ มอื ถอื ทวี านให ้
ไอว้ นิ ทล์ งไปเอากอ่ นหนา้ ตอนนมี นั เอาไปวางไวต้ รงไหนวะ

ผมเดนิ ไปทเี คานเ์ ตอรเ์ ล็กๆ ใกลก้ บั ตรู ้ องเทา้ ตรงนมี กี ญุ แจรถแขวนเอาไวเ้ หมอื นเดมิ และมอื ถอื
ของผมก็ถกู วางเอาไวใ้ กลๆ้ กนั

เดนิ เอามาใหแ้ คน่ มี นั จะตายหรอื ไง!

ไดแ้ ตค่ ดิ ในใจแลว้ เดนิ กลับไปยังโซฟา หนา้ จอขนึ ขอ้ ความแจง้ เตอื นเอาไวม้ ากมาย หนงึ ในนันก็คอื
ไลนก์ ลมุ่ ของเพอื นสนทิ ทมี กั พดู คยุ และนัดหมายเรอื งราวตา่ งๆ ตอนนมี ขี อ้ ความนับรอ้ ยคา้ งอยตู่ รงนัน

ผมกดเขา้ ไปดู ไอเ้ มธคดิ พลิ กึ แนบวดิ โี อความยาวหลายนาทมี าใหพ้ รอ้ มกับทงิ ขอ้ ความเอาไว.้ ..

‘เพอื มงึ โดยเฉพาะ ไอภ้ าค’

หลังจากนันพวกมันก็ถกเถยี งประเด็นดังกลา่ วจนยาวเหยยี ด ดว้ ยความอยากรูจ้ งึ กดเขา้ ไปดโู ดยไม่
คดิ อะไร แตภ่ าพเคลอื นไหวทปี รากฏขบั ใหผ้ มรบี ลกุ ขนึ ยนื มองภาพและเสยี งนันดว้ ยความรสู ้ กึ อธบิ าย
ไมถ่ กู

“วนิ ท!์ ”

เทา้ สองขา้ งกา้ วยาวๆ ไปยังหอ้ งนํา ทําใจเพยี งไมก่ วี นิ าทกี ็ตดั สนิ ใจหมนุ ลกู บดิ ออก และภาพทผี ม
ไดเ้ ห็นก็ทําเอาหัวใจตกลงไปกองตรงตาตมุ่

ไอว้ นิ ทน์ อนจมกองเลอื ดอยบู่ นเสอื ผา้ ใบหนา้ ของมนั ถกู กลบไปดว้ ยของเหลวสแี ดงฉาน ตาม
รา่ งกายเต็มไปดว้ ยบาดแผลปรแิ ตกรวมถงึ รอ้ ยชํามว่ งเขยี วจนอดสงสารไมไ่ ด ้

รา่ งกายผมชาวาบ พดู อะไรออกไปไม่ไดน้ อกจากยนื นงิ
และเหมอื นคนทนี อนอยจู่ ะรบั รู ้ คอ่ ยๆ หนั หนา้ มามองผมกอ่ นจะขยบั ตวั เสอื ผา้ ทหี ลดุ ลยุ่ กองอยไู่ ม่
ไกลนัก แตก่ างเกงยงั คงเกาะกมุ อยบู่ นเอวและมันพยายามจะถอดออก

“มงึ จะทําอะไร” ผมถามดว้ ยนําเสยี งตดิ สนั
“เพอื นภาค...บอก...ภาคชอบมเี ซก็ ซก์ บั ...วนิ ท”์

“...”

“ตอนนภี าคชอบ ฮกึ ชอบอยมู่ ยั ”

นําเสยี งนันสนั เครอื และเต็มไปดว้ ยแรงสะอนื ผมเดนิ เขา้ ไป จับขอ้ มอื ออ่ นแรงนันไว ้

“กจู ะพามงึ ไปหาหมอ”

“ภาค ไม.่ ..เอาเหรอ”

“...”

“งันใหว้ นิ ท์ หาย...ไปไดใ้ ชม่ ยั ”

“...”

“วนิ ทจ์ ะไป จะหายไปเอง ไมม่ ตี ลอดไป...ไมม่ แี ลว้ ”

‘ขอกอดหน่อย’
‘กอดทําไม’
‘อยากกอด’
‘ทําตัวเป็ นเด็กไปได’้
‘ขอจบู หน่อย’
‘วนิ ทใ์ หค้ รังเดยี ว’
‘ครังเดยี วไมพ่ อ ภาคอยากไดเ้ พมิ ’
‘ทําไมเป็ นคนหนื กามแบบน’ี
‘ไมไ่ ดห้ นื นเี รยี กวา่ ความรัก’
‘เป็ นแบบนตี ลอดเลยไปเลยไดม้ ยั รกั วนิ ทแ์ บบนตี ลอดไป’
‘แน่นอน’

ตลอดไปมจี รงิ ๆ มันเกดิ ขนึ แลว้ ...

ในความรูส้ กึ

ตอนที 6

‘ฮอื มดี บาด’
‘ไมร่ ะวงั เลย ไหนใหภ้ าคดหู น่อย’
‘ไมเ่ ป็ นไร แผลนดิ เดยี วน่า’
‘แผลนดิ เดยี วก็คอื แผล วนิ ทเ์ จบ็ ภาคก็เจบ็ ตามเหมอื นกัน’

ในตอนนี...

ผมรสู ้ กึ ไมต่ า่ งจากครังนัน เจ็บจนพดู ไมอ่ อก จกุ ราวกับถกู ใครสกั คนกระทบื ทอี กอยา่ งรนุ แรง วนิ ทท์ ี
อยตู่ รงหนา้ ตอนนไี มห่ ลงเหลอื เคา้ เดมิ อกี ตอ่ ไป ทกุ อยา่ งดแู ตกสลายไปหมดแมก้ ระทงั ความรสู ้ กึ ของ
มนั

“เกดิ อะไรขนึ หรอื เปลา่ ภาค” เสยี งของไอเ้ นมปลกุ ใหผ้ มตนื จากภวังค์ รบี ใชผ้ า้ หม่ หอ่ ตวั คนเจ็บเอา
ไว ้ แลว้ อมุ ้ อกี ฝ่ ายเขา้ มาในวงแขน

“กจู ะไปโรง’บาล”

“ไอว้ นิ ทเ์ ป็ นอะไร”

ผมไมม่ เี วลามาอธบิ ายมากนักนอกจากเดนิ ดมุ่ ๆ ออกไปนอกหอ้ ง ไอเ้ นมก็เหมอื นจะรวู ้ า่ ควรทํายังไง
รบี ควา้ กญุ แจรถยนตแ์ ละเดนิ ตามมาอยา่ งเร็วรี

เปลอื กตาทเี ต็มไปดว้ ยคราบเลอื ดปรอื ขนึ แตห่ ลายครังก็ปิดลงราวกบั หมดแรง รมิ ฝีปากซงึ เต็มไป
ดว้ ยบาดแผลพดู พมึ พําเสยี งสนั ไปตลอดทาง

“ขอโทษ...”

รา่ งเย็นเฉียบสนั เทาไมห่ ยดุ มอื สองขา้ งตกลไู่ ปตามแรงโนม้ ถว่ งเนอื งจากความบอบชาํ ทเี กาะกนิ ไป
ทัวรา่ ง หากแตม่ นั ไมไ่ ดห้ ลับไป ไมย่ อมหลับ เอาแตป่ รอื ตามองผม พดู อะไรทฟี ังไมค่ อ่ ยไดศ้ พั ท์
เรอื ยๆ พรอ้ มกับสะอนื ออกมา

“วนิ ทร์ แู ้ ลว้ ...รแู ้ ลว้ ...”

“เลกิ พดู เถอะ เดยี วก็ถงึ มอื หมอแลว้ ” ผมบอกตดั ไมใ่ ชเ่ พราะรําคาญ แคไ่ มอ่ ยากใหพ้ ะวงเรอื งอนื
อกี

“ไมร่ ักก็คอื ไมร่ ัก”

“...”

“ภาคจําไดม้ ยั ตอนทเี รา...ยา้ ยมาอยทู่ นี .ี ..ดว้ ยกนั ”

“...”

“ภาคบอกวนิ ทค์ อื ครอบครัว...ภาคบอกทนี คี อื บา้ น”

วนิ ทเ์ หมอื นกําลงั จมอยใู่ นความฝันทลี กึ ลงไปเรอื ยๆ สายตาของมันเรมิ เลอื นลอย นันทําใหผ้ มยํา
เทา้ เร็วขนึ เพอื ไปยังรถยนตส์ ว่ นตวั จัดการพาคนเจบ็ แทรกเขา้ ไปยังฝังขา้ งคนขบั จากนันกป็ รับเบาะ
ใหอ้ กี ฝ่ ายสบายตวั ขนึ

เรอื งราวทไี อว้ นิ ทพ์ ดู มนั ลมื กันงา่ ยๆ ไดด้ ว้ ยเหรอ

‘หอ้ งภาคน่าอยมู่ าก ถา้ ยา้ ยมาอยทู่ นี จี ะไมร่ บกวนใชม่ ยั ’
‘ไมเ่ ลย’
‘วนิ ทไ์ มช่ อบพับผา้ หม่ นะ’
‘ไมเ่ ห็นเป็ นไร’
‘ชอบทําครัวเลอะดว้ ย’
‘ก็ใหแ้ มบ่ า้ นมาทําความสะอาดส’ิ
‘ชอบปลกู ตน้ ไมต้ รงระเบยี ง’
‘ยงิ ดรู ม่ รนื ดอี อก’
‘มนั ดหี รอื แยม่ ากกวา่ กนั ’
‘ไมว่ า่ ดหี รอื แยว่ นิ ทค์ อื ครอบครัว และนคี อื บา้ นของเรา’

ภาพจากอดตี ฉายชดั ขนึ มาเรอื ยๆ ในสมอง ผมไมม่ นั ใจมากนักวา่ เป็ นความรูส้ กึ แบบไหนเวลาที
นกึ ถงึ อดตี กบั ความสัมพันธจ์ อมปลอมทพี ยายามบอกตัวเองมาตลอด

ผมไมไ่ ดร้ ักคนคนนตี งั แตแ่ รก แตก่ ป็ ฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ ผกู พัน

เราอยดู่ ว้ ยกนั แทบตลอดเวลา กนิ ดว้ ยกนั นอนดว้ ยกนั อาบนําดว้ ยกนั เวลาทเี ศรา้ วนิ ทอ์ ยปู่ ลอบใจ
ผม เวลาทมี คี วามสขุ มันก็อยตู่ รงนันไมเ่ คยไปไหน แตค่ วามผดิ ทผี า่ นมาไมส่ ามารถหักลบกับความดที ี
เคยทําดว้ ยกนั ได ้

ผมเหมอื นคนโง่ โดนหลอกมาเป็ นปีๆ แตก่ ลบั ไมเ่ คยรอู ้ ะไรเลย รสู ้ กึ ราวกับตวั เองเป็ นเครอื งมอื หรอื
บนั ไดใหม้ นั ปีนป่ ายขนึ ไปแลว้ วันหนงึ ก็พรอ้ มจะถบี เราทงิ เมอื หมดประโยชน์ ผมไมใ่ ชค่ นดที จี ะยอมทํา
แบบนันได ้

“รออยทู่ หี อ้ งกอ่ นนะ เดยี วกกู ลับมา” ผมหันไปบอกไอเ้ นม หลังพารา่ งปวกเปียกทโี ชกไปดว้ ยเลอื ด
เขา้ ไปในรถจนเรยี บรอ้ ย

“อมื ” เจา้ ตวั พยักหนา้ เขา้ ใจ ผมรบี สตารท์ รถแลว้ มงุ่ หนา้ ไปยังโรงพยาบาลโดยไมร่ รี อ

ไมเ่ คยคดิ เลยดว้ ยซาํ วา่ เรอื งราวมันจะตาลปัตรไปมากขนาดนี ผมมคี วามคดิ แยๆ่ กบั ไอว้ นิ ทต์ ลอด
เวลาก็จรงิ อยากใหม้ นั หายไปจากชวี ติ อยากจบเรอื งราวทกุ อยา่ งลงโดยทผี มไดเ้ รมิ ตน้ ชวี ติ ใหมส่ กั ที
แตไ่ มค่ ดิ วา่ วธิ ที เี พอื นของผมกอ่ กาํ ลังทําใหท้ กุ อยา่ งบานปลาย

และผมไมไ่ ดร้ ูส้ กึ ดสี กั นดิ หากไอว้ นิ ทจ์ ะหายไปเพราะสาเหตแุ บบนี

ผมอยากใหม้ นั ตดั ใจและเลอื กหายไปดว้ ยตวั เอง อยใู่ หไ้ ดโ้ ดยไมม่ ผี ม เพราะความจรงิ แลว้ เราคง
ไมม่ วี ันกลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ ไดอ้ กี แลว้ ใจของผม...มแี ตค่ วามโกรธ สงิ นที ําลายความรสู ้ กึ ดๆี ทเี คย
มไี ปจนหมด

“ทํา...ผา้ หม่ ทภี าค...ซอื ใหเ้ ปื อนเลย” นําเสยี งแผว่ เบาดงึ ใหผ้ มกลับมาทปี ัจจบุ นั อกี ครัง รถเคลอื น
ตวั ไปบนทอ้ งถนน ผมไมไ่ ดจ้ ดจอ่ กบั ภาพตรงหนา้ มากนักนอกจากหันไปมองคนทกี ําลังเพอ้ ไมห่ ยดุ

“มันเป็ นของมงึ จะเปือนก็ชา่ งมัน”
“ชว่ ยวนิ ทท์ ําไม”
“...”
“ทังท.ี ..อยากใหม้ นั ...เป็ นแบบนอี ยแู่ ลว้ ” พดู ไปนําตาก็ดจู ะไหลลงมาไมห่ ยดุ
“กแู คไ่ มอ่ ยากใหม้ งึ มาตายทหี อ้ งก็เทา่ นัน”
“อมื ”
เสยี งพมึ พํานันบางเบาเหลอื เกนิ คนในหอ่ ผา้ ซกุ ตวั กอดกา่ ยตวั เองอยแู่ บบนัน
“ขอบคณุ สําหรับทผี า่ นมานะ วนิ ท.์ ..โชคดแี ลว้ ”

‘วันเกดิ ใกลผ้ า่ นไปแลว้ ไมอ่ ธษิ ฐานหนอ่ ยเหรอ’
‘อธษิ ฐานแลว้ ภาคไมร่ เู ้ อง’
‘ขออะไรบอกไดม้ ัย’
‘ขอใหไ้ ดอ้ ยเู่ คยี งขา้ งภาคตลอดไป’
‘ไมข่ ออยา่ งอนื บา้ งเหรอ รถ เงนิ หรอื ชอื เสยี ง’
‘ไมล่ ะ่ แคม่ ภี าคก็พอ’
‘…’
‘แคไ่ ดเ้ จอภาค นคี อื ความโชคดที สี ดุ ในชวี ติ ของวนิ ท’์

เราอยดู่ ว้ ยกนั มานานเทา่ ไหรแ่ ลว้ แตผ่ มเพงิ รู.้ ..
เป็ นผมเองทเี ปลยี นเขาไป

อากาศทขี มกุ ขมัววันนที ําใหท้ กุ สงิ ดไู รช้ วี ติ เหมอื นกับรับรวู ้ า่ วันแยๆ่ ของใครคนหนงึ ไดเ้ กดิ ขนึ
ความเศรา้ ปกคลมุ ไปทัวพนื ที ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดขณะยนื รออยหู่ นา้ หอ้ งฉุกเฉนิ ดว้ ยความกงั วล

“ไมค่ ดิ วา่ จะเห็นมงึ อยตู่ รงน”ี เสยี งทคี นุ ้ เคยเอย่ ทัก ผมหนั ไปมองรา่ งสงู ของเพอื นในกลมุ่ กําลังเดนิ
มาแตไ่ กล

ผมไมร่ อชา้ ถลาเขา้ ไปหามันพรอ้ มกับดนั อกี ฝ่ ายตรงึ กบั กําแพงดว้ ยแรงทมี ี

“มงึ ทําเหยี อะไรลงไป!” ผมไมร่ วู ้ า่ ควรทําอะไร นอกจากระบายความอัดอนั ตนั ใจทมี ที ังหมด

“ก็จัดการใหม้ งึ ไง ไมพ่ อใจเหรอ”

“ไอเ้ มธ กไู มเ่ คยขอ! ไมเ่ คยบอกใหม้ งึ ทําแบบน”ี ความรสู ้ กึ อดั ลกึ สง่ ผลใหผ้ มทบุ กําปันไปบนอก
ของอกี ฝ่ ายเต็มแรง หากแตม่ นั กลับไมแ่ สดงปฏกิ ริ ยิ าตอ่ ตา้ นใดๆ ทังนัน นอกจากใหค้ ําตอบทดี ไู ม่
ทกุ ขร์ อ้ น

“มันดอื ดา้ นอยากอยกู่ บั มงึ ก็สมควรโดนแลว้ หน”ิ

“กไู มเ่ คยคดิ เลยวา่ มงึ จะเหยี ไดข้ นาดน”ี

“กเู หยี ไดม้ ากกวา่ นอี กี มงึ บอกกสู วิ า่ ไมไ่ ดเ้ จ็บทถี กู หลอก บอกกสู วิ า่ มงึ ไมแ่ คน้ ในสงิ ทไี อว้ นิ ทท์ ํากบั
มงึ ”

“ใชก่ โู กรธ กแู คน้ กอู ยากตดั มนั ออกจากชวี ติ แตต่ อ้ งไมใ่ ชว่ ธิ แี บบทมี งึ ทํา”

“...”

“มงึ มสี ทิ ธอิ ะไรมาซอ้ มมนั มสี ทิ ธอิ ะไรมากระทบื มัน มงึ เป็ นแคเ่ พอื นกู ไมต่ อ้ งเสอื กมาชว่ ยเหลอื !”

“ถา้ มงึ รูว้ า่ ไอว้ นิ ทท์ ําเลวอะไรไวบ้ า้ งมงึ จะไมพ่ ดู แบบน”ี ไอเ้ มธปัดมอื ผมออกจากไหลข่ องมัน กอ่ น
จะสะบดั ตวั ใหห้ ลดุ จากการเกาะกมุ อยา่ งงา่ ยดาย

“แลว้ มนั ทําอะไรมงึ ก็บอกมาสวิ ะ”

“เมยี มงึ มนั เลว ไลห่ ลอกชาวบา้ นเขาไปทัว”

“...!!”

“หลอกเอาเงนิ กไู ปเทา่ ไหร่ เอาเงนิ เพอื นในกลมุ่ ไปเทา่ ไหร่ มันเคยบอกมงึ มยั ความเลวของมันโดน
แคน่ ยี งั ถอื วา่ นอ้ ยไป”

ผมไดแ้ ตย่ นื องึ คําพดู ทกุ คําจกุ อยทู่ อี ก เจ็บเกนิ กวา่ จะเอย่ อะไรออกมา

“มงึ เคยรมู ้ ัยวา่ มนั ใชค้ วามไวใ้ จกบั คําวา่ เพอื นเพอื ประโยชนข์ องตวั เอง หลอกจนเราเป็ นเหมอื นกับ
คนโง่ กเู กลยี ดมัน กแู คน้ มัน อยากใหแ้ มง่ ตายอยตู่ รงหนา้ ”

“...”