ร้ายเดียงสา

เวลามนั ลว่ งเลยมาเกอื บสองปีแลว้ แตผ่ มยังจําทกุ อยา่ งทเี ป็ นเราไดอ้ ยเู่ ลย เดทแรก ของขวัญชนิ
แรก กอดแรก จบู แรก และอกี หลายๆ อยา่ งทเี ราตา่ งทํารว่ มกนั ครงั แรก งดงามเหลอื เกนิ ในความรสู ้ กึ

จนถงึ วันนเี ขากย็ งั ทําดกี บั ผม เป็ นภาคทเี หมอื นเทวดาทแี สนใจดี ผมอยากใหเ้ ขามชี วี ติ ทดี ขี นึ ไม่
ตอ้ งจมปรักอยกู่ บั อดตี ใหม้ นั เป็ นผมคนเดยี วเถอะทคี ดิ ถงึ มนั

ใหเ้ ป็ นผมคนเดยี วทกี อดรกั ครังนันเอาไว ้ แมม้ นั ไมไ่ ดเ้ กดิ ขนึ ในใจเขา แตย่ ังด.ี ..
มนั เกดิ ขนึ จงึ ในใจของผม
เวลาผา่ นไปเนนิ นาน สม้ ในถงุ หมดลง ผมทงิ ตัวลงนอนบนเตยี ง มอื หนาหยบิ ผา้ หม่ ขนึ มาคลมุ กอ่ น
จะเดนิ ไปทกี ระจกหนา้ ตา่ ง เขาตงั ทา่ จะรดู มา่ นลงแตผ่ มคา้ นเอาไว ้
“อยา่ เพงิ ปิดเลยภาค วนิ ทอ์ ยากมองทอ้ งฟ้า”
“เอางันเหรอ”
“ภาคกลับเถอะ เดยี วจะกลับหอ้ งมดื คําอกี ”
“แลว้ เจอกนั พรงุ่ น”ี เขาเอย่ เหมอื นทกุ วัน
“พรงุ่ นไี มต่ อ้ งมาก็ได ้ พอดคี ดิ วา่ หมอน่าจะรักษายาวน่ะ” ผมบอกแบบนัน
“ไวเ้ ดยี วดกู อ่ น ถา้ วา่ งก็จะมา”
“กลัวรอเกอ้ อยา่ มาเลย”
“...”
“ขอบคณุ สําหรบั วนั นมี ากนะ สม้ อรอ่ ยมากจรงิ ๆ”
“อมื แลว้ เจอกนั ”
“แลว้ เจอกนั ”
คําพดู สดุ ทา้ ยทเี ราตา่ งทงิ ไว ้ กายสงู หยบิ กระเป๋ าตรงโซฟา เดนิ ไปทปี ระตกู อ่ นจะปิดลง ผมมอง
ภาพนันอยนู่ านแลว้ ก็คดิ อยใู่ นใจ ดจี ังทเี กดิ มาไดร้ ักกบั คนแบบเขา
ทหี นา้ ตา่ ง ดวงอาทติ ยต์ อนนกี ําลังลับขอบฟ้า แสงสเี หลอื งสม้ แผก่ ระจายไปทัวบรเิ วณ ความเหงา
กําลังมาเยอื นอกี ครงั ผมไมค่ อ่ ยชอบชว่ งเวลานเี ลยแตก่ ็ปฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ มันชา่ งสวยเหลอื เกนิ
นกกําลังบนิ กลับรัง นักเรยี นกําลังกลับถงึ บา้ นหลังเตร็ดเตรอ่ ยขู่ า้ งนอกอยา่ งสนุกกบั เพอื น หนุ่มสาว
ออฟฟิศกําลังขบั รถกลบั ไปเจอครอบครัว ทกุ ชวี ติ มที างของมัน พวกเขาเรยี กสงิ นันวา่ บา้ น

ผมเองก็ม.ี ..

ยงั จําตอนนันได ้ ตอนทเี หน็ดเหนอื ยจากการเรยี นมหา’ลัยมาตลอดทังวัน ใครคนหนงึ รอทานขา้ ว
เย็นอยทู่ หี อ้ ง ตรงโตะ๊ มอี าหารหลากหลายอยา่ ง ผมนังนําตาซมึ ภาคทําทกุ อยา่ งดว้ ยตวั เอง เขาบอก
สนั ๆ

‘สขุ สนั ตว์ ันเกดิ ภวนิ ท์ เรา...แตง่ งานกันนะ’

ผมไมส่ ามารถบรรยายความรสู ้ กึ ตอนนันออกมาเป็ นคําพดู ได ้ ผมอยากแตง่ งาน เคยบอกเขาครัง
หนงึ เมอื นานมาแลว้ แตไ่ มค่ ดิ วา่ มันจะเกดิ ขนึ งานแตง่ ทมี แี คเ่ ราสองคนทรี ู ้ สวมแหวนใหก้ นั แลว้ ก็เขา้
หอ้ งหอเลย มันคอื ความคดิ แบบเดก็ ๆ

หลายคนอาจมองวา่ ตลก แตใ่ นความออ่ นตอ่ โลกของเรา สงิ ทที ําชา่ งยงิ ใหญเ่ สยี เหลอื เกนิ บางที
การเป็ นผใู ้ หญก่ ็มกั ถกู จํากดั ดว้ ยกรอบและบรรทัดฐานมากมาย ผมไมอ่ ยากเป็ นอยา่ งนัน ภาคเองก็ดว้ ย

ตอนเป็ นเด็กเรายังมอี สิ ระทจี ะไดท้ ําอะไรมากมาย ไมต่ อ้ งเครยี ด ไมต่ อ้ งกงั วล ซงึ มนั ดแี ลว้

ในเวลาพลบคําทที กุ คนตอ้ งกลับบา้ น ผมเองก็อยาก ผมคดิ ถงึ บา้ นหลังนันทอี บอนุ่ เสมอ บา้ นเล็กๆ
ทอี ยชู่ นั สงู บนคอนโดกลางเมอื ง บา้ นทมี หี อ้ งนอนแคห่ อ้ งเดยี ว หอ้ งนําสองหอ้ ง และตเู ้ สอื ผา้ ใหญ่
มหมึ า

เพลง้ !

เสยี งแกว้ นําตกแตก

รตู ้ วั อกี ทผี มพบวา่ ตวั เองกําลังยนื อยใู่ นหอ้ งนํา มองดใู บหนา้ ซบู ซดี ผา่ นกระจกแตก่ ็ยงั คงยมิ ผมมอง
เห็นบา้ นทคี ดิ ถงึ อยเู่ สมอในดวงตาทังสองขา้ ง ใหเ้ ป็ นผมคนเดยี วทคี ดิ ถงึ มนั เถอะ ใหผ้ มไดก้ ลับไปที
นันโดยทใี ครไมต่ อ้ งเจ็บปวดหรอื อดทนเพอื ผมอกี

นเี ป็ นความพยายามครังทสี าม หลายคนมองมันเป็ นความคดิ ทโี งเ่ งา่ กระทําบางอยา่ งวนเวยี นอยู่
แบบนันเหมอื นสมองไมไ่ ดร้ ับการพัฒนา แตใ่ ครจะรู ้ จติ ใจตา่ งหากทมี นั เกนิ เยยี วยา

ผมไมไ่ ดด้ ขี นึ ตลอดหลายวันทผี า่ นมาหลังเขา้ รบั การรักษา หนําซาํ ยายงั ทําใหค้ วามคดิ ทเี คยโลด
แลน่ ในอดตี หายไป สมองของผมทํางานชา้ ลง รบั รชู ้ า้ ลง ผมไมไ่ ดม้ คี วามคดิ อยากเป็ นสถาปนกิ อกี
แลว้ เอาจรงิ ๆ มันไมเ่ หลอื แรงใหก้ า้ วขากลบั ไปเรยี นเลยดว้ ยซาํ

ผมไมร่ วู ้ า่ ตวั เองเกดิ มาเพอื อะไร ไมม่ อี กี แลว้

เศษแกว้ กระจัดกระจายอยบู่ นพนื ผมกวาดตามองดมู นั ครใู่ หญก่ อ่ นหยบิ ชนิ หนงึ ทตี กอยใู่ กลฝ้ ่ าเทา้
ขนึ มา ความคมของมันคงน่าจะพอกรดี ผวิ หนังเขา้ ไปได ้

‘Cause all of stars are fading away
Just try not to worry

You’ll see them some they
Take what you need and be on your way
And stop crying your heart out…’

เสยี งเพลงกลอ่ มของภาคในคนื ทนี อนฝันรา้ ยดงั ในโสตประสาท คลา้ ยกําลังปลกุ ปลอบผมวา่ ไม่
เป็ นไร ใช.่ ..ตอนนผี มไมร่ สู ้ กึ เจ็บเลยยามสว่ นแหลมคมปักเขา้ ไปตรงขอ้ มอื แลว้ ออกแรงกรดี เป็ นทาง
ยาวจนของเหลวสแี ดงไหลซมึ

หัวใจของผม จะหยดุ รอ้ งไหเ้ สยี ที
“วนิ ท์ ทําอะไร”
จๆู่ ร่างกายก็แข็งทอื เสยี งทมุ ้ ทคี นุ ้ เคยนันฉุดใหผ้ มชะงักมอื แตก่ ็ยงั ไมห่ ันกลับไปมองคนดา้ นหลัง
ผมกลัว...
“วนิ ท”์ เขาเรยี กชอื ผม
ไมน่ านรา่ งกายก็อบอนุ่ จากการถกู กอดทางดา้ นหลัง
“ทําอะไร” เขาถามยํา แตผ่ มสา่ ยหวั และเผลอรอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั
“...”
“มชี วี ติ อยวู่ นิ ท์ มชี วี ติ อยเู่ ถอะ ขอรอ้ ง...”
ผมพดู ไดเ้ ต็มปากเลยวา่ เศษแกว้ ทปี ักลงไปบนผวิ ยังไมเ่ จ็บปวดเทา่ กบั การทเี ขารอ้ งไหอ้ อกมา

วนิ ทจ์ ะเขม้ แข็งตอ่ ไป นยิ ายเรอื งนเี หมอื นเป็ นไดอารขี องนอ้ ง
เราจะไดเ้ ห็นทกุ กา้ วทเี ขาลม้ และยนื ขนึ วันนวี นิ ทก์ ็แคเ่ หนอื ยเทา่ นันเอง กอดลกู แน่น
ป.ล. วนิ ท์ อา่ นออกเสยี งวา่ (วนิ ) เฉยๆ นะคะ แตท่ ใี ส่ (ท)์ เพมิ เขา้ มาเพราะตดิ มาจากชอื จรงิ ทอี า่ นวา่
(พะ-วนิ ) ตามปกติ
Prazocin เป็ นยาทใี ชก้ บั ผปู ้ ่ วยทมี กั ฝันรา้ ย Naltrexone ใชก้ บั ผปู ้ ่ วยทมี พี ฤตกิ รรมทํารา้ ยตวั เอง
ป.ล.2 เพลงทเี ขา้ กบั ตอนนมี ากสดุ คงไมพ่ น้ stop crying your heart out ของ Oasis คะ่
https://www.youtube.com/watch?v=dhZUsNJ-LQU

ตอนที 11

‘ทําอะไรอยู่ กระดาษเต็มหอ้ งไปหมด’
‘วนิ ทก์ าํ ลังวาดรปู ของเรา’
‘ปกตกิ ็วาดเยอะอยแู่ ลว้ ’
‘มนั ไมพ่ อหรอก กบั ความรสู ้ กึ นะ่ ...’
‘แลว้ เมอื ไหรถ่ งึ จะเรยี กวา่ พอเหรอ’
‘ไมร่ เู ้ หมอื นกนั คงจะ...’
‘…’
‘ตลอดไปมัง’

ผมจําบทสนทนาในวันนันไดอ้ ยา่ งดี ตอนทคี นตัวสงู หยดุ ยนื ตรงหอ้ งนังเลน่ ทพี นื เต็มไปดว้ ยกระดาษ
วาดรปู เขาถามผมวา่ ทําไมถงึ ชอบวาดรปู เขานัก ตอนนันผมไมม่ คี ําตอบทชี ดั เจนให ้ รแู ้ คว่ า่ อยากวาด
สงิ ทตี วั เองรักมากๆ ทกุ วนั

หากแตต่ อนนไี มใ่ ชอ่ กี แลว้ ยงั มเี หตผุ ลอนื ทสี าํ คญั กวา่ เพมิ เขา้ มาอกี อยา่ ง

เพราะไมอ่ ยากลมื เขา เพราะอยากจดจําใบหนา้ และแววตาคนู่ ันใหไ้ ดผ้ มถงึ ยงั คงวาดรปู ของภาคทกุ
วัน รดู ้ วี า่ สาํ หรับเรามนั คงไมม่ โี อกาสกลับมาเป็ นเหมอื นเดมิ อกี แตป่ ัจจบุ นั ...การมชี วี ติ อยเู่ พอื เขานัน
มนั ไมง่ า่ ยดายเลย ดงั นันผมจงึ ตอ้ งมภี าค มไี ปจนกวา่ จะยนื ดว้ ยตวั เองได ้

“ยังวาดรปู เขาอยเู่ หรอ” หมอกฤตพดู ขดั จังหวะ ผมหยดุ มอื ทกี าํ ลังสเก็ตชใ์ บหนา้ ของคนในความ
ทรงจําผา่ นทางดนิ สอ เงยหนา้ ขนึ ไปมองคนอายมุ ากกวา่ ทกี าํ ลังคลยี มิ ให ้

“ใช่ ผมวา่ งพอทจี ะทําอะไรแบบน”ี

“พรงุ่ นเี ขาก็มารับวนิ ทก์ ลับแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง”

“ไมร่ สู ้ ิ แตผ่ มคดิ วา่ พรงุ่ นเี ขาจะไมม่ า”

นับตงั แตว่ ันทผี มตดั สนิ ใจฆา่ ตวั ตายเป็ นครงั ทสี าม ภาคก็แวะมาหาผมทกุ วนั จนอาการดขี นึ แตเ่ มอื
ทกุ อยา่ งโอเคระยะหา่ งทเี คยมกี ค็ อ่ ยๆ หา่ งออกไปจนน่าใจหาย จากมาทกุ วันกเ็ ปลยี นเป็ นสองวันมา
ครัง หรอื บางทกี ็สามหรอื สวี ันจะแวะมาที มแี คพ่ เี ตอรเ์ ทา่ นันทที ําหนา้ ทที กุ อยา่ งแทน

ผมรดู ้ ี เขาไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอยกู่ บั ผมอกี แลว้ แตท่ รี ังไวก้ ็เพราะภาคไมส่ ามารถทนเหน็ ผมตายไปตอ่
หนา้ ไดต้ า่ งหาก

แปลกดเี หมอื นกัน ถงึ แมว้ า่ เขาจะไมใ่ ยดผี มอกี แตผ่ มกลับแครค์ วามรสู ้ กึ ของเขา ไมอ่ ยากใหเ้ ขา
ตอ้ งรอ้ งไหห้ รอื รสู ้ กึ ผดิ กบั การจากไปของผม เพราะงันการมชี วี ติ อยจู่ งึ เป็ นเพยี งทางเลอื กเดยี วในเวลา
นัน

ถา้ ภาคขอวนิ ทก์ ็จะให ้ ถา้ ภาคอยากใหว้ นิ ทม์ ชี วี ติ อยวู่ นิ ทก์ ็จะทํา แมเ้ ขาจะไมเ่ คยรบั รคู ้ วามเจบ็ ปวด
ทแี ทรกซมึ อยใู่ นความรสู ้ กึ ของผมสกั นดิ เลยก็ตาม

“อะไรทที ําใหค้ นเราอยากมชี วี ติ อย”ู่ จๆู่ ในหัวก็คดิ อะไรแปลกๆ เลยเอย่ ถามคนตรงหนา้ อยา่ งสงสยั
“แตล่ ะคนก็มคี ําตอบไมเ่ หมอื นกัน”
“อมื ผมเองกพ็ อจะรวู ้ า่ ตวั เองกําลังพยายามมชี วี ติ อยเู่ พอื ใคร และนอี าจเป็ นเหตผุ ลเดยี วทผี มยังนัง
อยบู่ นเตยี ง เฝ้ารอการกลบั บา้ นเหมอื นคนไขอ้ กี หลายคน”
“วนิ ทเ์ กง่ แลว้ และภาคก็หว่ งวนิ ทม์ าก เขาอยากใหเ้ ราหายจรงิ ๆ ไมไ่ ดเ้ พอื ตวั เขาหรอก แคห่ วังวา่
วันหนงึ วนิ ทจ์ ะอยากมชี วี ติ เพอื ตวั เองบา้ ง”

“ผมร.ู ้ ..ผมร.ู ้ ..”

แตเ่ จ็บปวดเหลอื เกนิ
ทกุ คนมกั จะคาดหวังอยากใหม้ วี ันพรงุ่ นี เฝ้ารอวันทดี กี วา่ เดมิ เพอื ทจี ะไดท้ ําอะไรสกั อยา่ งใหด้ กี วา่
วันเกา่ ตรงขา้ มกบั ผมอยา่ งสนิ เชงิ ไมร่ วู ้ า่ ทําไมทกุ ครังทลี มื ตาตนื ขนึ มา คําวา่ ‘พรงุ่ น’ี ของผมไมเ่ คยดี
ขนึ เลย มันยังคงเป็ นเหมอื นเมอื วาน เป็ นอดตี ทเี จบ็ ปวดและอยากหนใี จแทบขาด แตห่ นไี มเ่ คยพน้

“หมอคดิ วา่ ถา้ กลับไปเรยี นเพอื นจะยอมรบั ผมมัย” ผมยังคงถามตอ่ แมร้ ดู ้ วี า่ ไมอ่ ยากฟังคําตอบจาก
อกี ฝ่ ายเทา่ ไหรน่ ัก

จรงิ ๆ ก็พอจะรอู ้ นาคตทจี ะเกดิ ขนึ อยแู่ ลว้
“ตอ้ งพสิ จู นใ์ หท้ กุ คนเหน็ วา่ เราไดเ้ ปลยี นไปแลว้ จรงิ ๆ” นเี ป็ นประโยคสนั ๆ ทไี ดร้ ับกลับมา
“แลว้ ...มนั จะเป็ นยังไงถา้ ผมลาออก บางทมี นั อาจจะดกี วา่ ถา้ ผมยา้ ยไปเรยี นทอี นื หนไี ปจากความ
เลวรา้ ยทรี ออยตู่ รงหนา้ ” หากรอู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ ทางขา้ งหนา้ เต็มไปดว้ ยกรวดหนิ แหลมคม จะมใี ครสกั กคี น
กนั ทเี ลอื กตดั สนิ ใจเดนิ ตอ่ แทนทจี ะเลยี วไปทางอนื

“หนแี ลว้ ยังไง วันหนงึ ถา้ ตอ้ งเจอเรอื งแบบนอี กี วนิ ทก์ ็จะหนไี ปเรอื ยๆ อยา่ งนเี หรอ”
“ก็อาจจะ”

“ไมเ่ หนอื ยเหรอ”

ไมร่ ทู ้ ําไม จๆู่ ก็อยากรอ้ งไหข้ นึ มาเฉยเลย ผมพยักหนา้ บอกใหเ้ ขารวู ้ า่ เหนอื ย...อาจจะเหนอื ย แต่
ตอ้ งมชี วี ติ อยู่ ผมกม้ หนา้ มองภาพสเก็ตชบ์ นตกั เมม้ ปากแน่น กระทังนําตาหยดแลว้ หยดเลา่ ไหลลงมา
ไมข่ าดสาย มนั ตกกระทบลงบนรปู ของภาคจนเลอะเทอะไปหมด

นําตา ทําใหท้ กุ สงิ ไมส่ วยงามจรงิ ๆ

ผมรวู ้ า่ ตวั เองหนไี ปไหนไมไ่ ด ้ รวู ้ า่ ความหวังเดยี วทเี หลอื อยอู่ ยา่ งภาคยังอยทู่ นี ี ผมเลยทําตวั ขี
ขลาดตอ่ ไป

“วนิ ท์ เตบิ โต มชี วี ติ อยเู่ พอื เตบิ โต” หมอบอกกบั ผม

“ครับ”

“ในทกุ ๆ วันทเี ราโตขนึ ตอ่ ใหท้ กุ ขแ์ คไ่ หนก็ตอ้ งมวี ันทไี ดเ้ จอกบั ความสขุ วนิ ทจ์ ะกลายเป็ นผใู ้ หญ่
ไดท้ ําตามความฝันของตวั เอง มบี า้ น มคี รอบครวั ไมอ่ ยากทําแบบนันเหรอ”

“อยาก แตค่ ดิ วา่ คงไมม่ วี ันนัน ผมเหมอื นคอมพวิ เตอร์ ถกู ประกอบขนึ มาไมด่ ี จากวัสดทุ ไี มด่ ี ผมไม่
ไดต้ อ้ งการใหต้ วั เองสมบรู ณ์แบบ แตก่ ็ไมไ่ ดอ้ ยากใหม้ นั พังถงึ ขนาดน”ี

“...”

“คอมพวิ เตอรท์ พี ังคงไมม่ ใี ครอยากใชง้ าน”

“วนิ ทไ์ มใ่ ชค่ อมพวิ เตอร์ และวนิ ทไ์ มไ่ ดพ้ ัง คณุ สวยงาม คณุ ยงั เป็ นสงิ สวยงามทโี ลกนไี ดส้ รา้ งขนึ
การมตี ัวตนอยขู่ องคณุ มันมคี า่ ถงึ แมไ้ มใ่ ชก่ บั คนอนื แตอ่ ยา่ งนอ้ ย...ขอใหเ้ ป็ นคณุ ไดม้ ยั ทภี มู ใิ จในตวั
เอง”

ผมยังคงรอ้ งไห ้ สะอกึ สะอนื อยอู่ ยา่ งนัน

เขา้ ใจในความหมายของประโยคกอ่ นหนา้ ดี แตม่ นั ก็ทํายากเหลอื เกนิ คําพดู ของหมอกฤตกบั ความ
ตอ้ งการของภาคคลา้ ยๆ กนั คอื ขอรอ้ งใหผ้ มมชี วี ติ อยตู่ อ่ คอยใหค้ วามชว่ ยเหลอื แตข่ ณะเดยี วกนั ก็
กลับมาอยเู่ คยี งขา้ งไมไ่ ดอ้ กี แลว้

เหมอื นภาคกําลังชว่ ยพยงุ ผมเพยี งแคใ่ หล้ กุ ขนึ ยนื ไดด้ ว้ ยสองขาและเดนิ ไปตามทางอยา่ งมนั คง แม ้
เสน้ ทางนันจะไมม่ ใี ครเคยี งขา้ งแลว้ ก็ตาม ตอ้ งอยใู่ หไ้ ดใ้ ชม่ ยั ตอ้ งพยายามแคไ่ หนถงึ จะพอ

ผมอยากมชี วี ติ อยเู่ พอื ตวั เอง เพยี งแตว่ า่ ตอนนี เวลาน.ี ..

ผมยังคงอยเู่ พอื เขาแคค่ นเดยี ว

มอื ทจี บั ดนิ สอไมเ้ รมิ ขยับ พยายามตดั ขาดทกุ อยา่ งจากโลกภายนอก ผมไมไ่ ดน้ ับวา่ ตวั เองวาดรปู
ของภาคไปจํานวนเทา่ ไหรเ่ พราะมันไมส่ าํ คญั รแู ้ คว่ า่ ตอ้ งวาด

‘แลว้ เมอื ไหรถ่ งึ จะเรยี กวา่ พอเหรอ’
‘ไมร่ เู ้ หมอื นกนั คงจะ...’
‘…’
‘ตลอดไปมัง’

ภวนิ ทไ์ ดก้ ลับมาอยทู่ หี อ้ งของตวั เองอกี ครัง ผมไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ตนื เตน้ เทา่ ไหรน่ ัก แตก่ ็คดิ วา่ อาจดกี วา่
การนอนโงๆ่ อยทู่ เี ตยี งของโรงพยาบาล ทําจติ บําบดั และกนิ ยาใหห้ มอดเู หมอื นกบั เด็กๆ

พเี ตอรแ์ วะมารับผม เขาชว่ ยขนเสอื ผา้ และของใชอ้ นั นอ้ ยนดิ ทอี ยใู่ นหอ้ งพักผปู ้ ่ วยออกมาดว้ ย และ
แน่นอนวา่ การออกจากโรงพยาบาลในครังนยี งั คงไรซ้ งึ เงาของคนตัวสงู จะบอกวา่ ไมค่ าดหวังเลยก็คง
เป็ นไปไมไ่ ด ้ แตบ่ างอยา่ งก็ควรยอมรับความจรงิ ซะที

“พรอ้ มยงั ” พเี ตอรเ์ อย่ ถามอยา่ งตนื เตน้ ทันทที เี ราทังคยู่ นื อยหู่ นา้ หอ้ งซงึ ครงั หนงึ เคยเป็ นหอ้ งเก็บ
ของ ในอพารต์ เมนทเ์ กา่ ๆ หลังหนงึ

“ครับ”

“ยนิ ดตี อ้ นรบั กลับบา้ น” เขาพดู แคน่ ันกอ่ นจะหมนุ ลกู บดิ ประตู

ภาพทปี รากฏตรงหนา้ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นสภาพคนุ ้ ตาอกี แลว้ พนื ทเี ล็กๆ ในอดตี ถกู ปรบั แตง่ ใหมจ่ นไม่
เหลอื เคา้ เดมิ ผมกา้ วเทา้ เขา้ ไปดา้ นในดว้ ยความรูส้ กึ ทอี ธบิ ายไมไ่ ด ้ รแู ้ คว่ า่ นคี อื สงิ แรกทที ําใหผ้ ม
เผลอยมิ ออกมา

“ชอบมัย” คนตวั สงู ถาม

“ชอบครบั ”

สายตายังคงกวาดมองไปรอบๆ เสอื ทเี คยใชน้ อนทกุ คนื แปรเปลยี นเป็ นเตยี งขนาด 2.5 ฟตุ ตรงมมุ
หอ้ ง ฟกู นอนถกู ปดู ว้ ยผา้ ปเู ตยี งสฟี ้า กบั หมอนใบใหญท่ ดี ดู ว้ ยตาก็พอรูว้ า่ คงนุ่มมาก ไมไ่ กลจากนันมี
ผา้ หม่ ผนื ใหมถ่ กู พับอยา่ งเป็ นระเบยี บ มันจะชว่ ยใหผ้ มอบอนุ่ ขนึ ในตอนกลางคนื

จะไมห่ นาวอกี แลว้ ไมต่ อ้ งนอนตวั งอเป็ นกงุ ้ กอดตัวเองเหมอื นทผี า่ นมา

“มตี เู ้ สอื ผา้ ดว้ ย สงั ทําสําหรับหอ้ งน”ี

“ดมี ากจรงิ ๆ ครบั ” ผมเดนิ ไปยังตเู ้ สอื ผา้ ขนาดเล็ก มันตงั อยอู่ กี ฟากของเตยี ง เมอื เปิดออกมาก็เห็น
วา่ เสอื ผา้ ทเี คยพับกองกบั พนื ถกู แขวนไวอ้ ยา่ งเป็ นระเบยี บเรยี บรอ้ ย ถัดออกไปอกี ยังมโี ตะ๊ เขยี นแบบ
ตงั อยู่ ตอ่ ไปก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งพงึ โตะ๊ ญปี ่ นุ อกี แลว้

แถมอกี ฟากหนงึ ของหอ้ งยังมตี เู ้ ย็นเล็กๆ เหมอื นในโรงแรมดว้ ย ถา้ วันไหนซอื ของสดหรอื ผกั มาจะ
ไดไ้ มเ่ สยี เวลาแชใ่ นกระตกิ อกี อาหารก็จะอยไู่ ดน้ านขนึ

“มพี วกของสดทซี อื มาใสเ่ อาไวด้ ว้ ย มันคงพอใหม้ งึ อมิ ทอ้ งไดเ้ ป็ นอาทติ ย”์
“อยา่ งกบั ฝันเลย”
“ก็มงึ ฝันอย”ู่ รนุ่ พตี รงหนา้ พดู เป็ นทเี ลน่ ทจี รงิ
สภาพของหอ้ งเก็บของเรมิ กลายเป็ นบา้ นขนึ มาอยา่ งไมน่ า่ เชอื สําหรบั ผมแลว้ แคน่ กี ็เพยี งพอ
“ขอบคณุ ครบั พเี ตอร”์ พดู ไปก็ไดแ้ ตย่ มิ ไป นอี าจเรยี กวา่ ความสขุ ทหี มอกฤตคาดหวังใหผ้ มเจอใน
ทกุ วันทคี อ่ ยๆ เตบิ โตขนึ ก็เป็ นได ้
“อมื ยมิ ไดก้ ็ดแี ลว้ ”
“คา่ ใชจ้ า่ ยเทา่ ไหรผ่ มจะทยอยทํางานหาเงนิ มาใชค้ นื ใหค้ รับ”
“ไมต่ อ้ งหรอก มันเป็ นของไอภ้ าค”
“ภาค?”
“เงนิ แมง่ เยอะ แบง่ ๆ มาใชบ้ า้ งก็ดเี หมอื นกัน”
“แลว้ ...วันนเี ขาไมม่ าเหรอ” ยังคงเอย่ พมึ พําอยา่ งคาดหวัง กระทังไดย้ นิ เสยี งถอนหายใจอยา่ งหนัก
หน่วงจากรนุ่ พตี วั สงู
“มันมนี ัดกบั เพอื น” ผมพยักหนา้ เขา้ ใจ พเี ตอรเ์ ลยขยายความตอ่ “การทไี อภ้ าคชว่ ยมงึ หรอื กชู ว่ ย
มงึ ไมใ่ ชเ่ พราะอยากใหม้ งึ ยดึ ตดิ กบั มันหรอกนะ”
“ผมเขา้ ใจดี ไมไ่ ดอ้ ยากเรยี กรอ้ งอะไรอกี แลว้ ”
“ทกุ คนมที างเป็ นของตวั เองเวย้ ไอภ้ าคก็มคี วามฝัน สว่ นตัวมงึ ถงึ แมย้ ังคดิ ไมอ่ อกหรอื ไมอ่ ยากคดิ
แตเ่ ชอื สิ สกั วัน...มงึ จะอยไู่ ดด้ ว้ ยเป้าหมายทสี รา้ งขนึ ดว้ ยตวั เอง แลว้ มงึ จะนกึ ขอบคณุ ทตี ดั สนิ ใจมี
ชวี ติ อย”ู่
“ผมหวังอยา่ งนัน” แมต้ อนนจี ะไมเ่ ห็นทางเลยก็ตาม
“ถามหน่อย ตอนทอี ยโู่ รง’บาล มงึ มคี วามสขุ มากใชม่ ยั ทมี ไี อภ้ าคคอยดแู ล”
“ครับ”
“นันแหละคอื สงิ ทนี ่ากลัว มงึ อยไู่ ดเ้ พราะมัน นานวนั เขา้ ก็เรมิ จะยดึ ตดิ ชวี ติ ทมี มี นั คอยดแู ล แตถ่ า้ วัน
หนงึ มนั เดนิ มาบอกมงึ วา่ จะไมอ่ ยขู่ า้ งๆ อกี แลว้ มงึ จะอยไู่ ดเ้ หรอ เรมิ ตงั แตว่ ันนนี ่ะดที สี ดุ ”
“...”

“กเู ป็ นพมี งึ มนั เป็ นเพอื นมงึ แคร่ วู ้ า่ ตวั เองไมไ่ ดโ้ ดดเดยี วก็เพยี งพอแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง”

“ผมเขา้ ใจครบั ไมไ่ ดอ้ ยาก...เรยี กรอ้ งอะไรอกี ”

“ดมี าก” พเี ตอรพ์ ดู พลางหมนุ ตวั เดนิ ไปทปี ระตู กอ่ นจะเอย่ ทงิ ทา้ ยดว้ ยรอยยมิ “มงึ จัดของและ
ทําความสะอาดหอ้ งเถอะ พรงุ่ นเี จอกนั ทมี หา’ลัย จรู ใี กลม้ าถงึ แลว้ ตอ้ งรบี ๆ หน่อย”

ผมพยักหนา้ หงกึ หงัก มองดทู กุ การเคลอื นไหวของอกี ฝ่ ายกอ่ นจะลับสายตา

สดุ ทา้ ยวันนกี ็ไมไ่ ดเ้ จอภาค แตเ่ มอื รวู ้ า่ เขาจ่ายเงนิ สําหรับทําหอ้ งใหก้ ็รสู ้ กึ หวั ใจพองโตขนึ มาซะ
ดอื ๆ หลายครังทผี มมักบอกตัวเองวา่ อยา่ คาดหวัง ทงั ทรี วู ้ า่ ในใจลกึ ๆ ก็ยงั มเี ศษเสยี วความคดิ นันอยู่

เป็ นวนิ ทไ์ มไ่ ดเ้ หรอทภี าคจะรัก

คดิ ไปก็กวาดตามองไปรอบๆ หอ้ ง ทนี เี ทยี บไมไ่ ดเ้ ลยกบั หอ้ งทเี คยอยกู่ บั ภาค ทังเล็กกวา่ สกปรก
กวา่ มดื กวา่ และทสี าํ คญั เหงา...โดยไมส่ ามารถบรรยายออกมาใหเ้ ขา้ ใจได ้

ผมตอ้ งเรมิ นับหนงึ ใหมจ่ ากทแี หง่ นี หางานพารท์ ไทมท์ ํา รวมถงึ ตามงานทคี า้ งคาจากมหา’ลัยให ้
ครบ นเี ป็ นเป้าหมายของการมชี วี ติ อยใู่ นปัจจบุ นั

อันดบั แรกในเวลานเี ลยก็คอื การรอื คน้ เอางานเกา่ ๆ ทที ําคา้ งไวข้ นึ มา โปรเจ็กตต์ า่ งๆ ทที ําครงึ ๆ
กลางๆ และไมไ่ ดส้ านตอ่ ถกู เก็บใสใ่ นกลอ่ งกระดาษลังขนาดใหญ่ มนั มที ังวัสดสุ าํ หรับทําโมเดล
เพลททเี คยเขยี นทงิ เอาไว ้ รวมไปถงึ เครอื งมอื ยบิ ยอ่ ยในการทําโปรเจ็กตไ์ ฟนอล

ผมไมร่ จู ้ ะเรมิ หยบิ จบั ตรงไหนกอ่ นดี สมองมันวา่ งเปลา่ ไปหมด พยายามอยา่ งมากใหต้ วั เองคดิ แต่
เรอื งทคี วรคดิ แตไ่ มน่ กึ เลยวา่ ทา้ ยทสี ดุ แลว้ ในหัวจะมแี ตภ่ าพของใครอกี คน คนทกี อดผมในวันนัน
พรอ้ มกบั รอ้ งไหอ้ อกมา

นันเป็ นกอดทอี นุ่ ทสี ดุ

กอด...ทผี มโหยหามาตลอดและไดร้ ับมันแมจ้ ะเป็ นชว่ งเวลาสนั ๆ ก็ตาม

เมอื กอ่ นผมเคยคดิ วา่ เรอื งระหวา่ งผมกบั ภาคคงเต็มไปดว้ ยความสขุ ใครๆ ตา่ งก็อจิ ฉาในความรัก
คดิ เสมอวา่ เราสองคนจะไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ไปตลอดชวี ติ ทังทไี มร่ เู ้ ลยวา่ นันเป็ นเพยี งภาพฝัน เป็ นนทิ าน
หลอกเด็กทเี คยอา่ นตอนยังเล็ก

ไมม่ อี ะไรสวยงามตลอดไปในโลกบดิ เบยี วใบนี ความรกั ก็เชน่ กนั

‘ภาครักวนิ ทม์ ากมัย’
‘มาก’
‘ขนาดไหนละ่ ’
‘มากจนอธบิ ายเป็ นคําพดู ไมไ่ ด’้

‘แลว้ ภาคดใี จมัยทไี ดม้ าเจอกบั วนิ ท’์
‘ดใี จส’ิ
‘เหมอื นกันเลย รมู ้ ัย...วา่ วนิ ทร์ สู ้ กึ โชคดแี คไ่ หนทเี ราไดเ้ จอกนั ’
ผมยังคงจมอยกู่ บั คําโกหก จมกบั ความรสู ้ กึ ดๆี ในอดตี ทังทอี กี ฝ่ ายเดนิ ไปขา้ งหนา้ ตงั นานแลว้
บางทสี งิ ทที รมานมากกวา่ ความรัก อาจเรยี กวา่ ความคดิ ถงึ
มชี วี ติ อยเู่ พอื เขา และคดิ ถงึ เขาในอดตี
อยเู่ พอื ใหเ้ ขาไมต่ อ้ งรสู ้ กึ ผดิ ทมี สี ว่ นทําใหผ้ มคดิ ฆา่ ตวั ตาย หลายครงั เหมอื นกันทผี มอยากเดนิ ไป
บอกวา่ มันไมใ่ ชค่ วามผดิ ของภาคสกั นดิ ผมอยากไปเอง ไมใ่ ชเ่ พราะใครทังนัน แตส่ ดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดท้ ํา
ยงั คงปลอ่ ยใหเ้ ป็ นเพยี งความคดิ โงๆ่ มนั คงดกี วา่ ถา้ เราไมม่ าเจอกนั และทําใหร้ สู ้ กึ อดึ อดั อกี เขาไม่
ตอ้ งเหนอื ยพยายามมากขนาดนัน ภาคควรไดร้ ักกบั คนทเี ขาสมควรรัก ควรมคี วามสขุ กบั สงิ ทเี ลอื ก
ไมใ่ ชเ่ พราะถกู รังจากคนหมดอนาคตอยา่ งผม
นอี าจเป็ นสงิ เดยี วทคี นเห็นแกต่ ัวคนนจี ะใหไ้ ด ้
มชี วี ติ ทดี ตี อ่ ไปเถอะภาค ตรงนี...วนิ ทก์ ็จะเขม้ แขง็ เหมอื นกัน
ดหู อ้ งเล็กๆ นสี ิ มันน่าอยขู่ นึ เยอะเลย พดู ไดเ้ ต็มปากเลยวา่ ทนี คี อื บา้ น บา้ นของวนิ ท์ วา่ งเมอื ไหรก่ ็
แวะมาหากันไดเ้ สมอ
เดาวา่ ตอนนภี าคยังคงอยทู่ หี อ้ ง
ยงั อยใู่ นหอ้ งทวี นิ ท.์ ..กลบั ไปไมไ่ ดอ้ กี แลว้
ผมคดิ ถงึ หอ้ งทเี ราเรยี กวา่ บา้ นหลังนัน ครงั หนงึ มนั เคยเป็ นของเรา ตอนนี...มนั ไดก้ ลายเป็ นของเขา
กบั ใครอกี คนไปซะแลว้

วันใหมเ่ รมิ ตน้ ขนึ ผมตนื เชา้ มากเพอื ลงไปอาบนําชนั ลา่ ง ผลัดเปลยี นเสอื ผา้ ดว้ ยชดุ นสิ ติ ทหี า่ งหาย
จากการใสไ่ ปนาน มองดตู วั เองในกระจกตเู ้ สอื ผา้ อยนู่ าน รวบรวมความกลา้ ฝึกปันหนา้ ยมิ ตรงกระจก
เผอื เอาไวต้ อนทถี กู มองดว้ ยสายตาดแู คลน

ผมจะมคี วามสขุ ผมจะผา่ นมนั ไปใหไ้ ด ้

มองทกุ อยา่ งในแงบ่ วกขนึ เพราะไมร่ วู ้ า่ เมอื ไหรท่ จี ติ ใจออ่ นแอธานจะกลับมา ผมกลัววา่ หลังจากนัน
ผมจะไมส่ ามารถเอาชนะตวั เองไดอ้ กี ธานทําใหท้ กุ อยา่ งแยล่ งเสมอเมอื บคุ ลกิ ของเขาไดแ้ สดงออก
ซงึ ผมไมอ่ ยากใหม้ นั เป็ นอยา่ งนัน

ทมี หา’ลัยยงั คงคลาคลําไปดว้ ยนสิ ติ หลากหลายคณะ ผมทําใจกลา้ เดนิ ไปตามทาง มงุ่ หนา้ ไปยังตกึ
สถาปัตยฯ์ ทคี นุ ้ ตาเพอื เผชญิ หนา้ กบั ความจรงิ แน่นอนวา่ ผมไดร้ บั การตอ้ นรบั เป็ นอยา่ งดี

เสยี งซบุ ซบิ ดงั ขนึ หลังยา่ งเทา้ เขา้ มา ทกุ คนจอ้ งผมเป็ นตาเดยี วราวกบั เป็ นตวั ประหลาด สงิ ทที ําได ้
ก็มเี พยี งการฉีกยมิ กวา้ งแบบฝื นๆ กอ่ นจะกม้ หนา้ มองเทา้ ตวั เองแลว้ เดนิ ตอ่ ไป

โชคดที กี ระเป๋ าตดิ แซนดว์ ชิ มาดว้ ย เลยรบี สาวเทา้ ไปยังมมุ ทคี นุ ้ เคยเป็ นประจําอยา่ งหอ้ งนําชาย
หยอ่ นกน้ ลงบนฝาชกั โครก กลนื นําลายลงคออกึ ใหญห่ ลังผา่ นพน้ สถานการณท์ ยี ากลําบากกอ่ นหนา้

มอื ของผมสนั แมแ้ ตต่ อนหยบิ แซนดว์ ชิ ออกมาจากกระเป๋ าก็ยังสนั จนเกนิ ความคมุ นอี าจเรยี กวา่
ความกลัว จติ ใจยังคงเตน้ รัวไมม่ ที า่ ทวี า่ จะสงบ ผมกดั แซนดว์ ชิ ในมอื เรมิ นับเลขในใจ
หนงึ ...สอง...สาม...ไปเรอื ยๆ วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ วนิ ทจ์ ะเขม้ แข็ง วนิ ทจ์ ะผา่ นทกุ อยา่ งไปใหไ้ ด ้

ตอ้ งยมิ ตอ้ งยมิ เยอะๆ เพอื ใหพ้ วกเขาผอ่ นคลาย ตอ้ งเดนิ ไปทักทายใครหลายๆ คนเพอื สรา้ งความ
สมั พันธอ์ นั ดเี อาไว ้ เมอื กอ่ นผมเกง่ ในเรอื งนมี าก เลยมเี พอื นเยอะและมแี ตค่ นอยากรจู ้ ัก ถา้ ตดั เรอื ง
โกหกทังหมดออกไป สงิ ทแี สดงออกกบั เพอื นทกุ คนในตอนนันก็คอื ภวนิ ท์

เป็ นภวนิ ทท์ ไี มไ่ ดป้ ันแตง่ ใดๆ ผมจรงิ ใจกบั ทกุ คนเสมอ วันนกี ็จะลองเสยี งดเู หมอื นกัน

ของกนิ ในมอื ถกู ยัดใสป่ ากเป็ นคําสดุ ทา้ ย ผมนังเคยี วอยนู่ านจนละเอยี ดกอ่ นจะกลนื ลงคอ จากนันก็
เปิดประตอู อกไป ใชม้ อื รอ้ งนําจากกอ๊ กขนึ มาดมื ดบั กระหาย และหยบิ ยาทตี อ้ งกนิ ประจําขนึ มากรอก
ปาก

“มันจะตอ้ งดขี นึ มันจะดขี นึ ...” พดู ปลกุ เรา้ ตวั เองจบก็เดนิ ออกจากหอ้ งนํา

ผมจะไมเ่ ดนิ กม้ หนา้ อกี จะมองทกุ คนเต็มสองตา สง่ ยมิ ใหเ้ ขา แสดงใหพ้ วกเขาเห็นวา่ ผมไดเ้ ปลยี น
ไปแลว้

คาบแรกในตอนเชา้ ผมมเี รยี น Tropical Architecture ร่วมกบั เพอื นในเซค ซงึ โชคดหี น่อยทเี รยี น
เฉพาะเมเจอร์ AR เลยไมก่ ดดนั เทา่ กบั การเรยี นรวมเท่าไหร่

ผมยนื อยหู่ นา้ หอ้ งพักหนงึ แตก่ ็ยงั ไมไ่ ดต้ ดั สนิ ใจหมนุ ลกู บดิ ประตเู ขา้ ไป มันนานจนกระทังคนมา
ใหมห่ ยดุ ยนื อยดู่ า้ นหลังและเอย่ ถามอยา่ งไมเ่ ป็ นมติ รเทา่ ไหรน่ ัก

“จะยนื บงั ประตอู กี นานมัย” ผมรบี หนั ไปมองตามเสยี ง กอ่ นจะเห็นไอเ้ นมกับเพอื นในกลมุ่ ยนื ออกนั
อยู่

“อะ...ออ๋ หวัดด”ี ดว้ ยไมร่ จู ้ ะพดู อะไร จงึ เอย่ ทักทายอยา่ งตนื เตน้
ผมไมไ่ ดเ้ จอเพอื นมานานเทา่ ไหรแ่ ลว้ สองสปั ดาหเ์ ห็นจะได ้ มนั ไมไ่ ดน้ านมากแตก่ ็กลัวอยลู่ กึ ๆ วา่
พวกเขาจะลมื ผม
“เปิดประต”ู ไอเ้ นมยงั คงยํา
“ไดๆ้ ”
ไมพ่ ดู พรําทําเพลง ผมรบี หมนุ ลกู บดิ เปิดประตเู ขา้ ไปในหอ้ ง โดยมเี พอื นอกี หลายคนเดนิ ตามหลัง
คนทอี ยภู่ ายในมองนงิ ทันทที เี ห็นวา่ คนหนา้ หอ้ งเป็ นใคร พวกเขาไม่ไดเ้ อย่ ทักทายหรอื ยมิ กลับ แตผ่ ม
จะไมท่ ําแบบนัน
“หวัดดเี พอื นๆ เรากลบั มาแลว้ นะ” ไมพ่ ดู เปลา่ ยังสง่ ยมิ จรงิ ใจไปใหด้ ว้ ย

ไมม่ ใี ครตอบรบั หรอื ขานกลับมานอกจากนังในทขี องตวั เอง ไอเ้ นม ไอม้ อส และเพอื นในกลมุ่ เดนิ ขนึ
บนั ไดสโลปไปนังตามทนี ังของตวั เอง เหลอื เพยี งผมทยี นื อยหู่ นา้ หอ้ ง มองหาโตะ๊ เลกเชอรท์ วี า่ งอยชู่ วั
ครกู่ อ่ นจะเห็นวา่ มมุ หอ้ งดา้ นหลังยงั คงวา่ งอยู่

แตผ่ มไมไ่ ดเ้ ดนิ ไปตรงจุดนันทนั ที ตรงขา้ มกลับเลอื กยนื อยทู่ เี ดมิ เพอื บอกกบั คนในหอ้ ง
“เราขาดเรยี นไปนาน ตามงานไมค่ อ่ ยทันเลยอยากขอ...นังกบั ใครสกั คนไดม้ ยั ”
“...”
ทกุ คนยงั คงเงยี บ แตผ่ มก็ยงั ยนื รออยา่ งมคี วามหวังวา่ จะมใี ครสกั คนเสนอตัวชว่ ยเหลอื อยา่ งนอ้ ย
แคเ่ อย่ ประโยค ‘นังตรงนกี ็ไดน้ ะ’ ก็ยังดี
“อาจารยม์ า” และแลว้ ความหวังของผมก็หมดลง นอกจากไมม่ ใี ครพดู แลว้ เพอื นทกุ คนยังเบยี ง
ความสนใจไปยังคนมาใหมเ่ สยี มากกวา่ อาจารยป์ ระจําวชิ าเดนิ เขา้ มาในหอ้ ง เธอมองผมดๆุ จงึ ไมร่ อ
ชา้ รบี เดนิ ไปนังทอี ยา่ งรวดเร็ว
“เดยี วกอ่ น” เธอหยดุ เทา้ ของผมไดช้ ะงักงนั
“ครับ”
“ภวนิ ทใ์ ชม่ ยั กลับมาเรยี นไดแ้ ลว้ สนิ ะ”
“ครับ คอื ทขี าดเรยี นไปนันผม...”
“ฉันไดร้ ับใบรบั รองแพทยจ์ ากอทิ ธพิ ลแลว้ งานไหนทยี งั คา้ งและตามไมท่ ันก็รบี เอามาสง่ ซะ”

“ครับ”

“ไปนังทไี ดแ้ ลว้ ” ผมพยกั หนา้ เดนิ ตรงไปยังทนี ังทา้ ยแถวเงยี บๆ ไมน่ ่าเชอื วา่ ผมจะไมโ่ ดนดุ

อทิ ธพิ ลเป็ นชอื ของพเี ตอร์ ผมไมค่ ดิ วา่ เขาจะชว่ ยแบกรบั ภาระตา่ งๆ ตอนทผี มอยโู่ รงพยาบาลได ้
มากขนาดนี ถา้ มโี อกาสและมชี วี ติ ทดี พี อ ผมจะตอบแทนทกุ สงิ ทไี ดร้ บั จากเขาอยา่ งคมุ ้ คา่ แน่นอน

บรรยากาศในการเรยี นยังเต็มไปดว้ ยภาพเดมิ ๆ ทผี มเคยเห็นจนชนิ ตา บางคนตังใจฟังอยา่ งจดจอ่
บางคนหลับ บางคนสเก็ตชร์ ปู ลงบนสมดุ หรอื บางคนก็กาํ ลังแอบเลน่ มอื ถอื อยา่ งเพลนิ ๆ

ผมเองก็เชน่ กนั ยังคงใชค้ วามคดิ วา่ จะทํายังไงเพอื ใหท้ กุ อยา่ งกลับมาเป็ นเหมอื นเดมิ ไมม่ ใี ครเดนิ
เขา้ มาทกั หรอื ถามไถว่ า่ ตลอดสองสปั ดาหท์ หี ายไปผมทําอะไรบา้ ง หรอื ป่ วยหนักแคไ่ หน พวกเขายัง
คงมองผมเป็ นคนไรต้ วั ตนในคณะเสมอ

ซงึ มนั ก็ไมผ่ ดิ หรอก ทกุ คนมสี ทิ ธจิ ะคดิ

เมอื จบคาบผมตัดสนิ ใจเดนิ ไปหาเพอื นทใี จดที สี ดุ ในหอ้ งอยา่ งแกม้ เธอกําลังจัดกระเป๋ า แตผ่ มไว
กวา่ นันรบี เอย่ ถามดว้ ยความกระตอื รอื รน้ เพอื หวงั วา่ จะไดร้ ับความเห็นใจ

จัดการคกุ เขา่ หนา้ โตะ๊ ของเธอ ยนื สมดุ จดเลกเชอรท์ ไี มไ่ ดเ้ ขยี นอะไรลงไปใหอ้ กี ฝ่ าย

“แกม้ เราตามงานอาจารยไ์ มท่ ัน เลยอยากจะถามวา่ มงี านอะไรของใครทเี ราตอ้ งสง่ บา้ ง”

“ออื ...งานมแี คส่ องชนิ เอง เป็ นรายงานของวชิ านี และก็วชิ า Leadership เดยี วยงั ไง...” เธอหยดุ
พดู ไปอดึ ใจหนงึ กอ่ นจะมองหนา้ ผม แลว้ ดงึ ดนิ สอจากมอื ไปจดรายละเอยี ดบนสมดุ ตรงหนา้

แคน่ กี ็ทําใหย้ มิ ไดแ้ ลว้ เพราะมันเป็ นหัวขอ้ และรายละเอยี ดสําหรับรายงานทตี อ้ งสง่

“ประมาณนีแหละ สว่ นชที เรยี นเดยี วจะรวบรวมมาใหอ้ กี ที แตว่ นิ ทเ์ อาไปซรี ็อกเองนะ”

“ไดเ้ ลย ขอบคณุ มาก ขอบคณุ จรงิ ๆ นะ”

แกม้ ไมต่ อบอะไรนอกจากพยักหนา้ รบั เธอเก็บของใสก่ ระเป๋ าเสร็จแลว้ กอ่ นจะลกุ ขนึ เต็มความสงู
และเดนิ ออกไปกบั เพอื นในกลมุ่ ผมเองก็เชน่ กนั เดนิ ไปหยบิ กระเป๋ าขนึ มาสะพายบา่ หากแตส่ อง
ตากลับมองเพยี งตวั หนังสอื เป็ นระเบยี บตรงหนา้ ไมค่ ลาดเคลอื น

ความพยายามในการมชี วี ติ อยู่ ไมไ่ ดย้ ากเย็นอยา่ งทคี ดิ อยา่ งนอ้ ยวันนกี ็ไมไ่ ดเ้ ลวรา้ ยเหมอื นเมอื
วาน

การเผชญิ หนา้ กบั ความจรงิ ยงั คงเป็ นสงิ ทหี ลกี เลยี งไมไ่ ด ้ ทกุ ครังเวลากนิ ขา้ วกลางวันผมมักจะพา
ตวั เองไปกนิ ทตี กึ คณะอนื หรอื อาคารเรยี นรวมแทนทจี ะอยใู่ นคณะ ดว้ ยเหตผุ ลเพยี งขอ้ เดยี วคอื กลัว
การถกู มองอยา่ งหยามเหยยี ดและการตฉิ นิ นนิ ทา

แตว่ ันนผี มไมไ่ ดท้ ําอยา่ งนันแลว้

“เอาผัดกะเพรากบั ไขด่ าวครบั ป้า” ผมชนี วิ ไปยังตกู ้ ระจกใส ดา้ นในมขี า้ วราดแกงหลายอยา่ งวางอยู่
ในถาด เป็ นครังแรกในรอบหลายสปั ดาหเ์ ลยทไี ดก้ ลบั มากนิ ขา้ วคณะอกี ครงั

หลังจากเสร็จก็เดนิ กลับมานังทโี ต๊ะซงึ ไดว้ างกระเป๋ าเอาไวก้ อ่ น ผมพยายามหาโต๊ะทมี พี นื ทวี า่ ง
เยอะๆ เพอื หวังวา่ ใครสกั คนจะมานัง และเปิดโอกาสใหผ้ มไดเ้ รมิ ตน้ บทสนทนาสกั อยา่ ง จะคยุ เรอื ง
อะไรก็ได ้

ทคี ดิ เอาไวเ้ มอื คนื ก็เรอื งจรู ี กจิ กรรมคณะ สาวๆ คณะขา้ งๆ หรอื จะเป็ นงานกฬี ามหา’ลัย ไมเ่ คยคดิ
มากอ่ นเลยวา่ ตวั เองจะมาถงึ จดุ นไี ด ้ จดุ ทนี ังหาหัวขอ้ เพอื พดู คยุ กับคนอนื ๆ และหวังเหลอื เกนิ วา่ จะมี
ใครสกั คนยอมรับฟังมันบา้ ง

“ตรงนมี ยั วะ วา่ งพอด”ี

“เออๆ” สนิ เสยี งประโยคของใครคนหนงึ ผมรบี กรอกตา กม้ หนา้ กนิ ขา้ ว หากแตใ่ นใจกําลังคดิ วา่ จะ
เอย่ ทักทายออกไปแบบไหนตอนทเี ขามาขอนังดว้ ย

ผา่ นไปสกั พัก น่าแปลกทสี งิ ทคี าดหวังอยากจะฟังกลับไมเ่ ล็ดลอดออกจากปากของใครเลย ผมเงย
หนา้ ขนึ ตกใจจนแทบหงายหลังเพราะรุน่ พผี ชู ้ ายกลมุ่ หนงึ กาํ ลังยนื ลอ้ มผมเอาไว ้

“มะ...มอี ะไรหรอื เปลา่ ครับ ถา้ จะนัง...ถา้ จะนังตรงนยี งั พอวา่ งอย”ู่

“เห็นแลว้ แตเ่ พอื นกนู ังไมพ่ อวะ่ มงึ ลกุ ไปนังทอี นื ไดม้ ยั ”

“ออ๋ ครบั ” แทบไมร่ อใหส้ งั รอบสองผมก็รบี หยบิ กระเป๋ าขนึ มาสะพาย และลกุ ขนึ เต็มความสงู ถอื จาน
ขา้ วออกมาหาทนี ังใหม่ แตก่ ็ไมว่ ายไดย้ นิ เสยี งพดู คยุ ดงั ตามหลังไมห่ า่ ง

“ใชไ่ อว้ นิ ทป์ ่ ะ หงอฉบิ หาย เมอื กอ่ นนเี ดนิ หยงิ คอแขง็ เลยนะมงึ ”

“เป็ นเกยไ์ มพ่ อยังตอแหลอกี ”

“เห็นโดนทงิ แลว้ หนิ ก็สมควร”

“พวกผหู ้ ญงิ ในคณะคยุ กันฉบิ หาย เลา่ สามวันก็ไมจ่ บ”

ทกุ กา้ วทเี ดนิ จากมาเต็มไปดว้ ยความเจ็บปวด คําพูดเหลา่ นันเหมอื นกบั มดี แหลมคมทปี ักเขา้ มาใน
รา่ งกายของผมทลี ะดา้ ม ทลี ะดา้ ม...

ไมม่ สี ว่ นไหนไมบ่ าดเจ็บ เลอื ดยังคงไหล แตไ่ มเ่ คยมใี ครรบั รู ้

ผมเดนิ หาโตะ๊ วา่ งอยพู่ ักหนงึ แตเ่ มอื เห็นสายตาทมี องกลับมาจากคนทนี ังอยกู่ อ่ นแลว้ ก็พอเขา้ ใจ
เลยพยายามเลอื กโตะ๊ เล็กๆ มมุ สดุ เพอื กนิ ขา้ วคนเดยี ว ผมคดิ ผดิ ไปอยา่ งหนงึ ไมใ่ ชว่ า่ ทกุ คนจะ
ยอมรบั ผมได ้

หนักไปกวา่ นันผมอาจทําใหเ้ ขารสู ้ กึ อดึ อดั ดงั นันผมอาจจะตอ้ งอยคู่ นเดยี ว มนั คงดกี วา่

ทโี รงอาหารคณะเต็มไปดว้ ยความวนุ่ วาย ผมกนิ ขา้ วไป มองผคู ้ นเดนิ ขวักไขวไ่ ปมาอยคู่ รหู่ นงึ ไม่
นานใครบางคนก็เขา้ มาอยใู่ นสายตา เขาตวั สงู ผมสดี ํา มใี บหนา้ สมบรู ณ์แบบอยา่ งทผี มชอบ

ภาค เขาโดดเดน่ เหลอื เกนิ แมจ้ ะยนื หา่ งจากจดุ ทผี มนังอยคู่ อ่ นขา้ งไกล

เจา้ ตวั พยายามมองซา้ ยมองขวา บางทเี ขาอาจจะกําลังมองหาผมอยู่ เลยตงั ทา่ จะลกุ ขนึ เดนิ ไปหา
อกี ฝ่ าย แตแ่ ลว้ ไอเ้ นมก็แทรกเขา้ ไปทักทายคนตัวสงู เสยี กอ่ น รอยยมิ ทปี รากฏบนใบหนา้ คอ่ ยๆ เจอื น
ลง ไมน่ านก็แปรเปลยี นเป็ นหวั เราะ

รสู ้ กึ สมเพชตัวเองเหมอื นกนั อะไรทที ําใหม้ นั ใจวา่ เขาตอ้ งมาหาเราขนาดนัน

ภาคเคยบอกชอบเนม แตไ่ มไ่ ดช้ อบผม

เนมมที กุ อยา่ งทภี าคอยากใหม้ ี ซงึ ตรงกันขา้ มอยา่ งกบั ผมอยา่ งสนิ เชงิ

เนมดดู ที ังหนา้ ตาและฐานะทรี ํารวย สว่ นผมไมม่ เี งนิ แมแ้ ตจ่ ะเชา่ หอ้ งดๆี สกั หอ้ ง

เนมเป็ นทรี ักของเพอื นและรนุ่ พี ผมเป็ นคนทสี งั คมรังเกยี จแมแ้ ตจ่ ะนังดว้ ยยงั ไมก่ ลา้

เนมมคี รอบครัวแสนอบอนุ่ ทคี อยสนับสนนุ สว่ นผมหัวเดยี วกระเทยี มลบี

ตา่ งกนั เกนิ ไปราวฟ้ากบั เหว ผมไมไ่ ดอ้ ยากเปรยี บเทยี บตวั เองกับใคร แตม่ นั ก็อดคดิ ไมไ่ ดเ้ สมอ ตวั
ตนของผมสาํ หรบั ภาคในตอนนกี ็คงเหลอื เพยี งความรสู ้ กึ สงสารเทา่ นัน ไมม่ ใี ครจมปรักกบั อดตี หรอก
นอกจากคนทไี มม่ อี นาคต

การอยเู่ พอื ภาค ทําไมถงึ ไดเ้ จบ็ ปวดขนาดนี...

ผมเรมิ ไมร่ ับรรู ้ สชาตขิ องอาหารทตี กั เขา้ ปาก เมอื ความสนใจถกู เปลยี นไปยังคนทังคจู่ นหมด และ
เพอื ไมใ่ หต้ วั เองเอาแตค่ ดิ ฟ้งุ ซา่ นอกี ผมจงึ รบี ตกั ขา้ วใสป่ าก จากนันก็รบี ลกุ เอาจานไปเก็บ พาตวั เอง
เดนิ ออกมาจากภาพทเี ห็น

“พคี รับ พ.ี ..” ใครคนหนงึ วงิ ตาม ผมตกใจเล็กนอ้ ยกลัววา่ เขาจะตามมาทํารา้ ย แตเ่ มอื เห็นกลอ่ งนม
จดื ในมอื ของเขาผมก็ชะงัก

“มอี ะไรหรอื เปลา่ ”

“มคี นฝากมาใหค้ รับ”

“ออื ขอบคณุ มากนะ” คนฟังไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ เขาเดนิ จากไปหลังผมพดู จบประโยค

ไดแ้ ตม่ องดกู ลอ่ งนมทอี ยใู่ นมอื อยา่ งเงยี บๆ ผมไมไ่ ดถ้ ามวา่ ใครฝากมาให ้ แตเ่ มอื เห็นโพสตอ์ ทิ
เล็กๆ ทแี ปะอยดู่ ว้ ยแลว้ ก็ทําใหเ้ ขา้ ใจในทันที

‘กนิ ดว้ ย ซอื มาใหแ้ ลว้ – เพอื น’

เป็ นประโยคสนั ๆ แคน่ ัน แมไ้ มร่ ะบชุ อื หรอื เอย่ หนา้ ตาของคนใหผ้ มก็ยงั คงจําตวั หนังสอื ทเี ป็ น
เอกลักษณ์ของคนคนนไี ดอ้ ยู่

เราอยดู่ ว้ ยกนั มาเกอื บสองปี ทําไมผมจะจําลายมอื ของคนทผี มรกั ไมไ่ ดล้ ะ่
เสยี ววนิ าทนี ันผมหันกลับไปมองคนตวั สงู ทนี ังหา่ งออกไป เขาไมไ่ ดม้ องมา แตก่ ําลงั พดู คยุ และกนิ
ขา้ วกับไอเ้ นม ตามปกติ ผมไมไ่ ดห้ วังอะไรแลว้ แคน่ .ี ..ก็ดเี กนิ พอ
ทวภิ าค คณุ ยงั เป็ นความทรงจําทสี วยงามสาํ หรับผมเสมอ ไมเ่ ปลยี นแปลง...

หลายวันผา่ นไป ปัญหาทผี มเขา้ กบั เพอื นคนอนื ๆ ไมไ่ ดก้ ็ยงั คงเหมอื นเดมิ แตส่ งิ หนงึ ทดี ขี นึ คอื
สถานะทางการเงนิ ผมไดง้ านใหม่ เป็ นพนักงานในรา้ นกาแฟ ทําทกุ อยา่ งคลา้ ยๆ กบั ทที ําในรา้ น
อาหารญปี ่ นุ เงนิ นอ้ ยกวา่ ก็จรงิ แตส่ บายกวา่ เยอะเลย

ผมยังมจี ๊อบเสรมิ อกี อยา่ งคอื การรับจา้ งวาดรปู ประกอบตา่ งๆ อยา่ งนอ้ ย 20 ถงึ 100 ก็นับเป็ นเงนิ ที
พอประทังชวี ติ ได ้ ภาคไมไ่ ดแ้ วะมาหาผมทหี อ้ งอกี แตผ่ มจะไดเ้ จอเขาทกุ ครังเมอื กลับไปทําจติ บาํ บดั
นันเลยเป็ นสงิ เดยี วทที ําใหผ้ มกระตอื รอื รน้ อยากไปโรงพยาบาลจนน่าใจหาย

คลาสเรยี นในตอนบา่ ยวันนยี งั คงเหมอื นทกุ วนั ผมถกู เพอื นผลักใหน้ ังอยหู่ ลังหอ้ ง เป็ นมนุษย์
ลอ่ งหน เวลาถามอะไรไปถา้ ใจดหี น่อยก็จะตอบบา้ ง แตบ่ างครงั กไ็ มไ่ ดร้ ับคําตอบอะไรกลบั มาเลย

วันนตี อนทา้ ยคาบ อาจารยไ์ ดส้ งั รายงานกลมุ่ ชนิ หนงึ มา โดยใหอ้ สิ ระในการจัดกลมุ่ และเลอื ก
สมาชกิ ผมไมค่ อ่ ยชอบวธิ กี ารนเี ทา่ ไหรเ่ พราะรแู ้ น่ชดั แลว้ วา่ คงไมม่ ใี ครอยากยัดชอื ผมลงไปใน
รายงาน หรอื อดทนเวลาทเี ราตอ้ งนังทํางานดว้ ยกนั

แตถ่ า้ ไมม่ รี ายงานผมก็จะไมม่ คี ะแนน มันสง่ ผลไปถงึ ผลการเรยี นปลายภาคทจี ะเป็ นตัวชวี า่ ผมจะได ้
อยตู่ อ่ หรอื ออกไปหากเกรดไมถ่ งึ เกณฑท์ คี ณะกําหนด

ทา่ มกลางเสยี งพดู คยุ จอแจและการวงิ พลา่ นไปทัวของเพอื น ผมทําใจกลา้ เดนิ ไปยังหนา้ หอ้ งอกี
ครังเพอื เอย่ ถามกบั ทกุ คน

“กลมุ่ ของใครยังไมค่ รบบา้ ง เรายังไมม่ กี ลมุ่ ”
ทกุ คนสา่ ยหัว แตด่ จู ากจํานวนสมาชกิ แลว้ หากขาดผมไปก็ไมล่ งตวั อยดู่ ี ฉะนันตอ้ งมสี กั กลมุ่ หนงึ
แหละทสี มาชกิ ยังไมค่ รบ
“ถา้ จะใหช้ ว่ ยตรงไหนบอกมาไดเ้ ลย เราทําไดห้ มดทกุ อยา่ ง จะแบง่ ใหอ้ อกมาแยกทําคนเดยี วก็ได ้
ขอแคใ่ หไ้ ดเ้ ขา้ กลมุ่ ก็พอ”

ผมยนื รอคําตอบ แตผ่ า่ นไปเนนิ นานทกุ คนกลับยังคงนงิ รอจนเวลาหมนุ ไปเกอื บหา้ นาทพี วกเขาก็
เลกิ สนใจผมและหนั ไปจดรายชอื รวมถงึ ปรกึ ษาเรอื งหัวขอ้ ทกี าํ ลังจะทํารายงานกนั อยา่ งขะมักเขมน้

ความกลัวมากมายผลักดนั ใหผ้ มกา้ วเทา้ เดนิ ไปหาไอเ้ นม สง่ ยมิ ใหม้ นั พรอ้ มกับเอย่ ถามเสยี งแผว่

“กลมุ่ มงึ ครบหรอื ยัง ถา้ ยังไง...”
พดู ไมท่ ันจบประโยค มันก็ชกู ระดาษทจี ดรายชอื สมาชกิ ทคี รบหมดแลว้ ขนึ มาใหด้ เู พอื ใหค้ ลายขอ้
สงสยั
“ไมเ่ ป็ นไร” พดู แคน่ ันกอ่ นจะกระเถบิ เทา้ ไปหาคนทอี ยดู่ า้ นขา้ ง ตรงนเี ป็ นกลมุ่ หญงิ ลว้ น ผมเรมิ ตน้
ถามคําถามเดมิ อกี รอบ

“ขอเขา้ กลมุ่ ไดม้ ยั ”
“โทษทวี นิ ท์ กลมุ่ เราครบแลว้ จรงิ ๆ”

“เหรอ ไมเ่ ป็ นไร”

ผมเหมอื นคนบา้ ทเี อาแตว่ งิ วนุ่ ไปทัวหอ้ งคลา้ ยกบั ตอ้ งการหาทพี ักพงิ จากกลมุ่ นันไปกลมุ่ โนน้ จน
คดิ วา่ หลายคนอาจจะนกึ หัวเราะในใจ ภวนิ ทใ์ นวนั กอ่ นไมใ่ ชแ่ บบนี ภวนิ ทใ์ นวันกอ่ นสวยงามและไมน่ า่
รําคาญเทา่ ตอนนี

กระทังผมหยดุ ยนื อยหู่ นา้ โตะ๊ เลกเชอรข์ องเพอื นกลมุ่ สดุ ทา้ ย นับจากสายตาก็พอจะเดาออกแลว้ วา่
ยังมคี นไมค่ รบ ผมจงึ ไมร่ อชา้ รบี เสนอตวั เองเพอื ใหไ้ ดร้ ับการยอมรับ

“กลมุ่ ชายงั ไมค่ รบใชม่ ัย เราขอเขา้ กลมุ่ ดว้ ยไดห้ รอื เปลา่ ”
ทกุ คนดอู ําๆ องึ ๆ กอ่ นเจา้ ของชอื จะเอย่ ตอบผมดว้ ยนําเสยี งละมนุ ละมอ่ ม

“อมื ไมค่ รบก็จรงิ แตว่ า่ ...เราคดิ วา่ ทํากนั แคน่ อี าจจะดกี วา่ วนิ ทไ์ ปถามอาจารยด์ มู ัยเผอื ไมต่ อ้ งทาํ
รายงานแตส่ ง่ อยา่ งอนื แทน”

“เราชว่ ยงานไดน้ ะ ใหเ้ ราทําหมดก็ได ้ ขอแคใ่ หเ้ ราไดม้ ชี อื อยใู่ นกลมุ่ ก็พอ” ผมยังคงคา้ นหัวชนฝา

“วนิ ท์ คอื ...”

ไมร่ อใหเ้ จา้ ตวั พดู จบผมก็เลอื กทงิ ศกั ดศิ รเี อาไวข้ า้ งหลัง ความจรงิ แลว้ ...จะบอกวา่ มันไมเ่ คยมกี ็คง
ไดเ้ หมอื นกัน ผมอยากไดร้ ับการยอมรับ อยากไดร้ ับโอกาสจากเพอื น แรงผลักดนั เหลา่ นเี รง่ ใหผ้ ม
คกุ เขา่ ลงกบั พนื ยกมอื ไหวพ้ วกเขาราวกบั คนจนตรอก

“ใหเ้ รา ใหเ้ ราอยใู่ นกลมุ่ ดว้ ยนะ”

“...”

ไมร่ วู ้ า่ ใครจะมองยังไง ผมไมส่ นใจดว้ ยซาํ นอกจากเอ่ยประโยคเดมิ ๆ พรอ้ มกับนําตาทไี หลลงมา

“รับเราเขา้ กลมุ่ เถอะ ขอรอ้ ง...”

ใช!่ มันไมเ่ คยมแี ตแ่ รกแลว้ คําวา่ ศกั ดศิ รี ผมไหวท้ กุ คนทไี หวไ้ ด ้ กราบทกุ คนไดถ้ า้ เขาบอกใหก้ ราบ
ใหท้ ําอะไรก็ไดท้ เี ขาตอ้ งการ หากมันมากพอจะชว่ ยใหเ้ ขาฝื นใจยอมรับผมบา้ ง

คนตรงหนา้ มสี หี นา้ ตกใจเล็กนอ้ ย ไมเ่ วน้ แมแ้ ตส่ มาชกิ คนอนื ๆ ทนี ังอยใู่ กลๆ้ ไมน่ านใครคนหนงึ ก็
เอย่ เสยี งตะกกุ ตะกกั ออกมา

“อยดู่ ว้ ยกนั ก็ได ้ ไมเ่ ห็นตอ้ งไหวเ้ ลย”

“ขอบคณุ นะ ขอบคณุ มากเลย มตี รงไหนใหท้ ําบอกมาได ้ เราทําทกุ อยา่ งแน่นอน” ผมรบี ปาดนําตา
ออกจากแกม้ ลกุ ขนึ เต็มความสงู และวงิ ไปหยบิ กระเป๋ าทวี างอยบู่ นโต๊ะมมุ หอ้ งกลับมายังกลมุ่ ของตัว
เอง

ผมไมส่ นใจวา่ ใครจะพดู ถงึ ยังไง ดา่ ในใจวา่ หนา้ ดา้ นแคไ่ หน

แมใ้ ครไมย่ อมรับ สาํ หรบั ผมแลว้ การละทงิ ศกั ดศิ รที กุ อยา่ งเพอื กา้ วไปขา้ งหนา้ ไมใ่ ชเ่ รอื งเจบ็ ปวด
อะไร

หรอื ถา้ จะเจ็บปวด มันก็คงชนิ ไปแลว้ ละ่

ภาค...ภาคเห็นมัยวา่ วนิ ทเ์ ขม้ แข็งขนาดไหน วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ จะม.ี ..

ผมไมไ่ ดเ้ ลน่ โซเชยี ลอะไรอกี เลยนับตงั แตว่ ันทตี งั ใจจะตดั ขาดกบั ภาคในตอนนัน มันเลยทําใหผ้ ม
ไมร่ ขู ้ า่ วคราวความเคลอื นไหวตา่ งๆ ของคนตวั สงู ดหี นอ่ ยทวี ันนเี ป็ นเย็นวันศกุ ร์ ผมตอ้ งไปพบหมอ
ตามใบนัด คราวนผี มจะไดเ้ จอภาคและรับรเู ้ รอื งราวของเขาสกั เล็กนอ้ ยก็ยงั ดี

ชว่ งหลังมานแี มจ้ ะเห็นเจา้ ตวั ไปไหนมาไหนกบั ไอเ้ นมเป็ นประจําจนชนิ ตา แตก่ ไ็ มม่ ใี ครบอกขา่ ว
คราววา่ ทังคไู่ ดต้ ดั สนิ ใจคบกนั แบบจรงิ จังแลว้ หรอื ยัง จนกระทัง...

“วดิ ววิ ววว! ดอกไมช้ อ่ โตนใี ครใหม้ าวะนัน” ตอนทไี ดเ้ ห็นเพอื นรักเดนิ เขา้ มาในหอ้ งดว้ ยใบหนา้ ยมิ
แยม้ พรอ้ มกับชอ่ กหุ ลาบสแี ดงขนาดใหญ่ เพอื นในหอ้ งเห็นแบบนันเลยพากนั ตะโกนแซวไมข่ าดปาก

“อยา่ ยงุ่ น่า” ไอเ้ นมตอบสง่ ๆ แตร่ มิ ฝีปากยังคงแยม้ ยมิ มคี วามสขุ อยู่
รา่ งโปรง่ เดนิ มานังทโี ต๊ะ ผมมองดมู นั พดู คยุ กับเพอื นอยา่ งสนุกสนาน และบทสนทนาของพวกเขาก็
ดงั พอทที ําใหค้ นนังไกลสดุ หอ้ งอยา่ งผมไดย้ นิ ชดั เจน
“บอกมา ไอภ้ าคซอื มาใหใ้ ชม่ ัย”
“อมื ...”
“ไอยะ อะไรยังไงชว่ ยเลา่ หน่อยสคิ ะเพอื น”
“ก็ใหต้ ามปกต”ิ
“ไมป่ กติ ขนาดนแี ลว้ มันตอ้ งมอี ะไรพเิ ศษบา้ งละ่ อยา่ บอกนะทเี มอื วานไปดนิ เนอรก์ นั คอื แกสองคน
ตดั สนิ ใจคบกันแลว้ ”
ใจของผมเตน้ รัว รา่ งกายเกร็งเครยี ดจนเผลอกํามอื แนน่ อะไรบางอยา่ งทสี มุ อยใู่ นอกคลา้ ยกําลัง
ระเบดิ ออกมา จงึ ตอ้ งกดั ฟันบงั คับใหต้ วั เองสงบลง รดู ้ วี า่ ไมม่ สี ทิ ธไิ ปหวงภาคหรอื รสู ้ กึ ไมพ่ อใจ
เขาชดั เจนกบั ผมมาตังแตแ่ รกแลว้ วา่ เราเป็ นเพอื นกัน และจะเป็ นไดแ้ คน่ เี สมอ
“ออื ก็คบกนั ”
“กรดี ดดดดดดดด พูดจรงิ ดิ ยนิ ดดี ว้ ย ขอใหร้ ักกนั นานๆ”
“มงึ ก็ดกู นั มาสกั พักแลว้ ไมค่ บกนั สแิ ปลก” ไอเ้ บนพดู เป็ นเชงิ หยอกลอ้ กอ่ นมกี บั พชี จะสนับสนุน
ความคดิ นันอยากออกรสออกชาติ
ผมก็...ไมม่ คี วามเห็นอะไรนอกจากแสดงความยนิ ดี

ดงึ กระดาษแผน่ หนงึ ออกมาจากแฟ้มและกม้ หนา้ กม้ ตาวาดรปู ไปพลางๆ ผมอยากทําใหเ้ ป็ นของ
ขวญั เพอื ทพี วกเขาจะไดม้ คี วามสขุ กบั เสน้ ทางทไี ดเ้ ดนิ

วนิ ทย์ งั วาดรปู ของภาคทกุ วัน วนิ ทย์ งั คงทําแบบนันเพอื จดจําวา่ ครังหนงึ เราก็เคยมชี ว่ งเวลาที
สวยงามเชน่ กนั

สาํ หรับทวภิ าค
ผมยกหัวใจของผมใหก้ บั เขาไปทลี ะนดิ ...ทลี ะนดิ อยา่ งไมร่ ตู ้ ัว จนกระทังวันทเี ขาเดนิ จากไป ผม
กลับคน้ พบวา่ ตวั เองไดส้ ญู เสยี หัวใจทังดวงใหก้ บั เขาไปจนหมดแลว้
แตจ่ ะใหเ้ อากลับคนื มา ก็คงไมไ่ ดอ้ กี
ผมตอ้ งใชช้ วี ติ เหมอื นคนไรห้ ัวใจไปเรอื ยๆ รอจนกระทังใกลต้ าย นอนมองดภู าพหนา้ ของเขาทเี คย
วาดแปะอยบู่ นผนัง แลว้ บอกวา่ ผมรกั เขามากแคไ่ หน บอกกบั เขาวา่ ผมใชช้ วี ติ อยเู่ พอื อะไร
มนั มไี มก่ อี ยา่ งในชวี ติ หรอกทคี นเราเลอื กจะจดจําหรอื ทงิ ไป สาํ หรบั ภาคมันยังชดั เจนในความรสู ้ กึ
ตอ่ ใหช้ วี ติ ของเราไมม่ ที างบรรจบกนั ได ้ ผมก็ยงั ดใี จ ครังหนงึ ...เสน้ ทางของเรา
มนั เคยบรรจบกนั

ทโี รงพยาบาลในวันศกุ รค์ อ่ นขา้ งวนุ่ วาย แตก่ บั หมอทที ําการรักษาผมไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน เพราะแทบไม่
ตอ้ งรอก็เขา้ ไปพบอกี ฝ่ ายได ้ หมอกฤตนังอยทู่ โี ซฟา ตรงขา้ มมรี า่ งสงู ของใครอกี คนในชดุ นสิ ติ นังรอ
อยกู่ อ่ นแลว้

“มาพอดเี ลย ชว่ งนเี ป็ นยงั ไงบา้ ง” คนอายมุ ากกวา่ เอย่ ถาม
“ก็ดคี รบั รสู ้ กึ ตวั เองไมไ่ ดอ้ อ่ นแอจนทําใหธ้ านออกมาได”้
“อมื นับเป็ นสญั ญาณทดี ี นังกอ่ นสวิ นิ ท”์ ผมทําตามคําสงั ของหมอ คอ่ ยๆ เดนิ ออ้ มมานังเคยี งขา้ ง
กบั คนตวั สงู แตก่ ็ยังทงิ ระยะหา่ งเอาไวไ้ มใ่ หเ้ ขาตอ้ งรสู ้ กึ อดึ อดั
การพดู คยุ ของเราไมค่ อ่ ยมอี ะไรมาก นอกจากการทานยาทอี าจมผี ลขา้ งเคยี งอยบู่ า้ ง มกี ารทํา
จติ บําบดั พดู คยุ ถงึ บรบิ ทและสภาพแวดลอ้ มทผี มกําลังเผชญิ อยู่ แนน่ อนวา่ ผมไมไ่ ดพ้ ดู ความจรงิ
ทังหมด เพราะไมอ่ ยากใหภ้ าคตอ้ งกงั วล อกี ไมน่ านเขาก็จะปลอ่ ยวางไดแ้ ลว้
การรักษาครังนกี นิ เวลาอยหู่ ลายชวั โมงจนพระอาทติ ยล์ ับขอบฟ้า ความมดื คอ่ ยๆ ปกคลมุ พนื ทกี อ่ น
แสงไฟจะถกู เปิดใหค้ วามสวา่ ง ผมตอ้ งมาพบหมอในครังตอ่ ไป และครงั นันภาคก็จะมาอกี
หลังกลา่ วลาหมอกฤต คนตัวสงู สาวเทา้ เดนิ นําไปขา้ งหนา้ โดยไมห่ ันกลับมามองขา้ งหลัง ดว้ ยไม่
อยากรบกวนเขามากกวา่ นจี งึ รบี เอย่ ลาทนั ที
“วันนขี อบคณุ มากนะ ภาคขบั รถกลับดๆี ละ่ ”

สองเทา้ ชะงักคา้ ง รา่ งสงู หมนุ ตวั หนั มามองผม เขาเมม้ ปากแน่นเหมอื นจะพดู อะไรสกั อยา่ งแตก่ ็ไม่
ยอมพดู รออยนู่ านผมเลยเป็ นฝ่ ายตัดประเด็น

“ภาครบี กลับเถอะ วนิ ทก์ ็จะกลับเหมอื นกนั ”
“กลบั ดว้ ยกนั ส”ิ
“ฮะ?” ไมอ่ ยากจะเชอื หตู วั เองเลย
“เดยี วไปสง่ ” เขาไมข่ ยายความเพมิ แตก่ ลับหมนุ ตวั เดนิ จําอา้ วไปขา้ งหนา้ ทงิ ใหผ้ มเดนิ ตามอยู่
หา่ งๆ จนถงึ รถยนตค์ นั เดมิ ทแี สนคนุ ้ ตา
เราแทรกตวั เขา้ ไปในรถ ผมไมช่ นิ เทา่ ไหรเ่ พราะหลายอยา่ งไดเ้ ปลยี นไปแลว้ สงิ หนงึ ทไี มเ่ หมอื น
เดมิ ก็คอื กลนิ ทอี บอวลอยภู่ ายใน เป็ นกลนิ ทใี ครอกี คนตอ้ งชอบแน่ๆ
ภาคสตารท์ รถและขบั ออกไป เราเงยี บกนั อยนู่ าน แตค่ ราวนเี จา้ ตวั เลอื กทจี ะเอย่ ขนึ มากอ่ น
“ภาคตดั สนิ ใจคบกบั เนมแลว้ ”
“ออื รแู ้ ลว้ ” ผมตอบเสยี งแผว่ มองออกไปดา้ นนอกกระจกทมี รี ถราอยเู่ ต็มถนน
พอไดย้ นิ จากปากของภาคชดั ๆ มันก็ทําใหร้ สู ้ กึ เจ็บเหมอื นกัน
คงรักไอเ้ นมมากสนิ ะ ตอนนกี ็สมหวังแลว้ เลยไมร่ จู ้ ะพดู อะไรนอกจากเอย่ แสดงความยนิ ดี
“ดใี จดว้ ยนะ ภาคกบั ไอเ้ นมตอ้ งมคี วามสขุ มากแน่ๆ”
“วนิ ทก์ ็เหมอื นกัน”
“ใช่ วนิ ทก์ ็จะมคี วามสขุ ภาคไมต่ อ้ งหว่ งนะ วนิ ทจ์ ะไมค่ ดิ ฆา่ ตวั ตายอกี สญั ญาเลย...”
“ดแี ลว้ ”
“เพราะงันตอ่ ไปภาคไมต่ อ้ งฝืนแวะมาหาวนิ ทแ์ ลว้ กไ็ ด ้ ไมต่ อ้ งมาโรง’บาล ไมต่ อ้ งเหนอื ยหรอื อดึ อดั
ใจทตี อ้ งสง่ วนิ ทถ์ งึ หอ้ ง เงนิ ทเี คยเอาของภาคไปทังหมดวนิ ทจ์ ะพยายามหาคําตอบใหไ้ ดว้ า่ ธานเกบ็
ไวท้ ไี หน”
“...” คนเคยี งขา้ งไมไ่ ดต้ อบอะไรกลับมา ผมหันไปมองเสยี วหนา้ หลอ่ เหลาชวั ครู่ ก็เห็นวา่ เจา้ ตวั
กําลังจดจอ่ อยกู่ บั ทอ้ งถนนตรงหนา้ อยู่
“มันคงไมด่ แี น่ถา้ วันหนงึ ไอเ้ นมมารวู ้ า่ ภาคยังมาเจอวนิ ทอ์ ยแู่ บบน”ี
“เนมจะเขา้ ใจ”

“แตม่ นั ก็ดกี วา่ ไมใ่ ชเ่ หรอทไี มต่ อ้ งเจอกนั อกี ” ถงึ จะอยากเจอแคไ่ หนก็ตาม “ตอนนวี นิ ทเ์ ขม้ แข็งแลว้
อยไู่ ดโ้ ดยไมต่ อ้ งมภี าคอกี ”

และผมเลอื กทจี ะพดู โกหกออกไป เพอื ปลอ่ ยเขาจากพันธนาการทแี สนทรมานนี

“โกหกอยเู่ หรอ”

“เปลา่ นคี อื ความจรงิ ”

ผมพยายามสะกดกลันไมใ่ หเ้ ผลอสะอนื ออกมา ผนิ หนา้ มองกระจกรถยนต์ ปลอ่ ยใหน้ ําตาไหลลงมา
เงยี บๆ กอ่ นจะปันหนา้ ยมิ ราวกบั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ ทผี า่ นมาไดร้ ับมามากพอแลว้ ดงั นันควรจะหยดุ คาด
หวัง

“เราจะยังเป็ นเพอื นกันไดใ้ ชม่ ัย” เสยี งทมุ่ เอย่ ถาม

“ได ้ เราจะยังเป็ นเพอื นกนั ”

ตา่ งคนตา่ งเงยี บ รอจนรถยนตค์ นั หรเู ลยี วเขา้ มาจอดหนา้ อพารต์ เมนทเ์ กา่ กลางใหมท่ ผี มอาศยั ก็ถงึ
เวลาทตี อ้ งจากกนั ซะที

ผมรดู ซปิ เปิดกระเป๋ าเป้ หยบิ เอารปู ภาพทลี งมอื วาดในคาบเรยี นยนื ใหก้ บั คนตัวสงู มันเป็ นรปู คขู่ อง
ภาคกบั ไอเ้ นมทผี มอยากมอบใหเ้ ป็ นของขวัญ ผมไมม่ เี งนิ ดที สี ดุ ก็แคน่ แี หละ

“ใหภ้ าคนะ ขอบคณุ สาํ หรับทผี า่ นมา”

มอื หนารับไป จอ้ งมองดคู รหู่ นงึ กอ่ นจะเอย่ กลับ

“ในรปู หลอ่ กวา่ ตวั จรงิ ”

“ฮา่ ๆ เหรอ ไมห่ รอก ตวั จรงิ หลอ่ ทสี ดุ แลว้ ”

ผมเปิดประตู กา้ วเทา้ ลงจากรถกอ่ นโบกมอื ใหอ้ กี ฝ่ ายพรอ้ มกบั ยมิ ออกมา

รถยนตส์ ดี ําเคลอื นตวั ออกไป ผมมองภาพตรงหนา้ อยา่ งใจหาย เพราะมันคอ่ ยๆ จางหายไป มเี พยี ง
หัวใจของผมทยี งั อยกู่ บั เขาและไมเ่ คยมคี รังไหนทคี ดิ จะขอคนื ถงึ ตัวเองจะไมเ่ คยไดร้ ับแมเ้ ศษเสยี ว
ของใจอกี ฝ่ ายเลยก็ตาม

ไมเ่ ป็ นไร

ผมเรมิ รัก ผมตกหลมุ รัก และผม...ก็ยงั จะรกั ตอ่ ไปแคน่ ันเอง

วันเวลาผันผา่ นอยา่ งรวดเร็ว ตอนนกี ็เกอื บเดอื นแลว้ ทผี มใชช้ วี ติ อยไู่ ดด้ ว้ ยตวั เอง มพี เี ตอรค์ อยแวะ
เวยี นมาหาเป็ นครงั คราว แตช่ ว่ งนกี ค็ งไมม่ ใี ครวา่ งพอจะทําอยา่ งนันแลว้ จรู ใี กลเ้ ขา้ มา เราตอ้ งเตรยี ม
งานนําเสนอไฟนอล

ผมทํางานอยา่ งหนักจนแทบไมไ่ ดน้ อน หลังกลับจากพารท์ ไทมก์ ็ตอ้ งเรง่ ตัดโมทใี หเ้ ป็ นรปู เป็ นรา่ ง
เพอื นหลายคนเรมิ รวมตัวกนั ขอความชว่ ยเหลอื ใหร้ นุ่ พี รนุ่ นอ้ ง หรอื เพอื นในคณะมาตดั โมใหเ้ พอื ทจี ะ
มงี านสง่ สําหรับวนั ซบั จรู่ ที จี ะถงึ นี

วันดงั กลา่ วเป็ นเหมอื นวันทนี สิ ติ ตอ้ งสง่ งานนําเสนอเหมอื นไฟนอล เพยี งแตว่ า่ สามารถนํางานกลับ
มาแกไ้ ขตามทอี าจารยแ์ นะนํากอ่ นจะนําเสนอในวันจรงิ ได ้ ดงั นันทกุ คนเลยยงุ่ และเครง่ เครยี ดกบั มัน
ผมเองก็ไมต่ า่ ง

“วันนถี า้ วา่ งเขา้ มาทสี ตหู น่อยนะ ใครตัดงานไมเ่ สร็จก็มาชว่ ยกนั ”

“เออดี ชว่ งนเี ผามากเลยวะ่ ”

“พรงุ่ นแี ลว้ นะมงึ เอย๊ ใครทไี มเ่ สร็จก็มาเกบ็ รายละเอยี ดคนื นใี หห้ มด เจอกนั ตงั แตห่ กโมงเย็นเลย
พวกปี สงู บอกจะมาชว่ ยดว้ ย”

“เออดๆี ”

สนิ สดุ เสยี งนันตา่ งคนก็ตา่ งแยกยา้ ย งานของผมยังไมเ่ สร็จและเหลอื อกี คอ่ นขา้ งเยอะเนอื งจาก
เวลาพารท์ ไทมไ์ ดเ้ บยี ดเอาทังหมดไป ดงั นันผมจงึ ตอ้ งแจง้ เจา้ ของรา้ นลว่ งหนา้ เพอื ขอลาหยดุ สกั
สองสามวันกอ่ นงานนําเสนอจะผา่ นพน้

ผมกลับมาทหี อ้ ง นังทํางานตอ่ หลายชวั โมงจนกวา่ จะถงึ เวลานัดหมาย

เหตผุ ลทงี านชา้ จรงิ ๆ แลว้ ไมไ่ ดม้ าจากเวลาพารท์ ไทมอ์ ยา่ งเดยี วหรอก แตม่ นั มาจากผมเอง การ
รักษาดว้ ยยาเหมอื นจะไดผ้ ล แตผ่ ลขา้ งเคยี งของมันทําใหค้ วามคดิ ทเี คยโลดแลน่ หายไป ทําอะไรก็
ชา้ ลง เมอื กอ่ นเวลาคดิ หรอื หาไอเดยี อะไรผมจะคดิ ไดเ้ ร็วกอ่ นใครเพอื น ตอนนกี วา่ จะเคน้ ออกมาได ้
ตอ้ งใชเ้ วลาคอ่ นขา้ งนาน

รเู ้ ลยวา่ งานทกี ําลังทําอยนู่ กี ็ไมไ่ ดด้ อี ะไร แตม่ นั ดใี นระดบั ทสี มองชา้ ๆ ของผมจะทําไดแ้ ลว้

เวลาหกโมงเย็น ผมแบกโมเดลไปทสี ตดู โิ อของคณะ เพอื นในเมเจอรห์ ลายคนกําลังนังหวั หมนุ อยู่
กบั งานของตัวเอง โชคดที มี รี นุ่ พปี ีสงู และเด็กปีหนงึ บางคนอาสามาชว่ ยตดั ดว้ ย

บอกตามตรงวา่ ผมอยากไดร้ ับความชว่ ยเหลอื เหมอื นกัน เพราะงานยังไมค่ บื หนา้ เทา่ ไหรน่ ัก
“มใี ครใหช้ ว่ ยอะไรมัย”
“พี หนูคา่ าาา”
ผมยกมอื บา้ ง แตเ่ หมอื นทกุ คนจะมคี นทอี ยากชว่ ยจนหมดแลว้ ไมเ่ ป็ นไร มองในแงด่ กี อ่ นทใี ครจะ
เขา้ มาชว่ ยเหลอื ผมก็มเี พอื นคอยอยขู่ า้ งๆ เหมอื นกัน
จําไดด้ วี า่ เมอื ปี ทแี ลว้ บรรยากาศก็ประมาณนแี หละ ผมนังกบั ไอเ้ นม ชว่ ยกนั ประกอบโมเดลขนึ มาจน
เสร็จไปพรอ้ มๆ กนั ปี นตี า่ งออกไปนดิ หน่อยตรงทมี นั หอ้ มลอ้ มไปดว้ ยรนุ่ พแี ละรนุ่ นอ้ ง พวกเขาเสนอ
ตวั มาชว่ ยอยา่ งเต็มใจจนผมรสู ้ กึ อจิ ฉา
“ของคนอนื ใกลเ้ สร็จหมดแลว้ แตน่ ยี งั เหลอื อกี เยอะมากเลย” แอนโวยวายขนึ
“มัวแตเ่ ทยี วผบั ไง สม”
“ใชเ่ วลามาสมนําหนา้ มัยละ่ ชว่ ยหน่อยส”ิ
“ขอทํางานตวั เองเสร็จกอ่ นนะแลว้ จะไปชว่ ย”
ผมมองภาพนันพลางครนุ่ คดิ ไมม่ ใี ครเขา้ ไปใหค้ วามชว่ ยเหลอื แอน ผมเลยทําใจกลา้ เดนิ เขา้ ไป
ถามอยา่ งมนี ําใจแตล่ กึ ๆ ก็ยังหวังวา่ เธอจะกลบั มาชว่ ยเหลอื ผมบา้ ง
“ใหเ้ ราชว่ ยมัย”
“ดเี ลยวนิ ท์ ขอบคณุ มาก เดยี วถา้ ของเราเสร็จแลว้ จะไปชว่ ยตดั นะ”
“ขอบคณุ ” จรงิ ๆ สงิ ทดี กี วา่ การชว่ ยตดั โมเลยก็คอื ผมไมต่ อ้ งเหงาจนตอ้ งพดู กบั ตัวเองอกี
“วนิ ทก์ นิ ขา้ วมาหรอื ยัง”
“กนิ แลว้ ถา้ แอนหวิ ไปกนิ กอ่ นไดเ้ ลยนะ”
“ไมๆ่ งานเรง่ ขนาดนคี งตอ้ งอดไปกอ่ นแลว้ ชว่ ยตดั อนั นหี นอ่ ยส”ิ ผมรบั มาอยา่ งไมเ่ กยี งงอน ใชต้ ดั
เตอรก์ รดี ลงไปตามแบบทรี า่ งเอาไว ้
เวลาผนั ผา่ นจากหนงึ ชวั โมงเป็ นสองชวั โมง และตอ่ เนอื งไปเรอื ยๆ รนุ่ พมี สี ว่ นชว่ ยในงานของพวก
เรามากแตไ่ มใ่ ชก่ บั ผม หลายครังทอี ยากยกมอื ใหเ้ ขามาชว่ ยผมกับแอน แตเ่ หมอื นทกุ คนจะไมว่ า่ งเอา
เสยี เลย สงิ ทที ําไดจ้ งึ มแี คก่ ารพงึ พาตัวเอง

เทยี งคนื งานหลายคนเรมิ เสร็จ เพอื นบางคนหนีกลบั ไปนอนกอ่ น แตบ่ างคนก็ยงั ปักหลักทําอยอู่ ยา่ ง
ขะมกั เขมน้

มอื ของผมทจี ับคตั เตอรเ์ รมิ บวมแดงจากการใชง้ านอยา่ งตอ่ เนอื งแทบไมไ่ ดพ้ ัก แตก่ ็ไมค่ ดิ ปรปิ าก
บอกใครนอกจากตงั ใจทําอยา่ งเต็มที เพราะทา้ ยทสี ดุ แลว้ ผมจะไดร้ ับความชว่ ยเหลอื เหมอื นกัน

เข็มนาฬกิ าหมนุ วนมาทเี ลขหนงึ งานของแอนเสร็จเกอื บ 90 เปอรเ์ ซน็ ตแ์ ลว้ เธอเลยเอย่ ดว้ ยรอยยมิ

“วนิ ทก์ ลับไปทําของตวั เองเถอะ เดยี วเราเสร็จแลว้ จะไปตดั ใหน้ ะ”

“เอางันเหรอ ถา้ อยา่ งนันวนิ ทข์ อไปทําของตัวเองกอ่ นนะ” บอกไปแบบนันแลว้ ก็ลกุ กลับไปยัง
ตําแหน่งเดมิ ของตัวเอง ลงมอื ทํางานอยา่ งตงั อกตงั ใจ

เวลายา่ งเขา้ ตสี อง จากคนทนี ังอยเู่ ต็มสตดู โิ อตอนนเี หลอื ไมม่ ากแลว้ ผมกวาดตามองโดยรอบ งาน
ของเพอื นๆ ใกลเ้ สร็จสมบรู ณต์ า่ งจากผมทมี องยังไงก็ยังไมเ่ ป็ นชนิ เป็ นอนั เทา่ ไหรน่ ัก

ผมอยากขอความชว่ ยเหลอื แตเ่ มอื ไหรก่ ็ตามทยี กมอื หรอื ตะโกนเรยี กก็ไมม่ ใี ครใหค้ วามสนใจ จน
คดิ วา่ ตวั เองอาจคดิ ผดิ ทตี ดั สนิ ใจมาทนี ี

“เสร็จแลว้ จา้ ” แอนกระโดดโลดเตน้ อยา่ งลงิ โลด ผมสง่ ยมิ ใหเ้ ธอ ยังไมท่ ันไดพ้ ดู อะไรออกไป
เพอื นคนอนื ๆ ก็แทรกขนึ มาซะกอ่ น

“มาชว่ ยหน่อยแอนนนนน”

“กดู ว้ ย เดยี วเลยี งขนม”

“ชาบดู กี วา่ มัย”

“โอเคชาบ”ู

“ตกลง!”

เธอวงิ ไปหาไอม้ อส โดยไมค่ ดิ หนั กลับมามองผมแมแ้ ตเ่ สยี ว เคยคดิ นะวา่ โลกโหดรา้ ยกบั ผมเสมอ
แตไ่ มค่ ดิ วา่ มันจะหนักหนาขนาดนี

ผมทําอะไรผดิ ขนาดนันเลยเหรอถงึ ไดร้ ับการปฏบิ ตั กิ ลับมาอยา่ งไมย่ ตุ ธิ รรม แตพ่ อลองคดิ ดดู ๆี
เหตผุ ลมันก็คงมแี ค.่ ..ไมช่ อบเทา่ นันแหละมัง

ผมสะบดั ไลค่ วามคดิ ฟ้งุ ซา่ นออกจากหัว สงิ เดยี วทคี วรจดจอ่ มากทสี ดุ ในตอนนกี ค็ อื งานทอี ยตู่ รง
หนา้ เทา่ นัน ตอ้ งเรมิ นับหนงึ ใหม่ คอ่ ยๆ ทําไปเรอื ยๆ แมเ้ วลาจะกระชนั เขา้ มาก็ตาม งานนําเสนอมตี อน
สบิ โมงเชา้ ผมไมค่ ดิ วา่ ตวั เองจะทนั แตก่ ็ตอ้ งทําใหไ้ ดม้ ากทสี ดุ เทา่ ทจี ะทําได ้

เรมิ จากกระดาษแขง็ ทยี งั ตัดไมเ่ สร็จกอ่ น คตั เตอรท์ ใี ชแ้ ทบหมดความคมไปแลว้ ผมหกั ใบมดี จนสนั
สดุ ทา้ ยก็เปลยี นใบใหมไ่ ปหลายอนั เหงอื กาฬเรมิ ไหลลงมาตามขมับเพราะความลนลาน ทกุ ครังที
แหงนขนึ ไปมองนาฬกิ าฝาผนังผมจะรสู ้ กึ กลัว

ตสี แี ลว้ ไมม่ อี ะไรคบื หนา้ มอื ของผมเรมิ สนั สายตาพรา่ เบลอราวกบั นําตากําลังจะไหลลงมา ผม
กะพรบิ ตาถอี ยหู่ ลายครังจนกระทังภาพตรงหนา้ กลับมาชดั เจนไดด้ งั เดมิ

มอื ขวาทจี ับคตั เตอรอ์ อ่ นลา้ ไปหมด ผมวางมดี ลง หนั ไปจบั กาวเพอื ประกอบโครงสรา้ ง กวา่ จะทําได ้
แตล่ ะขนั ตอนก็นับวา่ ลําบากเหลอื เกนิ ผมจ่มจมอยกู่ บั มันราวกบั อยใู่ นนรก เหนอื ยแตไ่ มส่ ามารถหยดุ
ทําได ้ ขอความชว่ ยเหลอื ก็ไมไ่ ด ้ ผมเกลยี ดตัวเอง

เวลาลว่ งเลยมาถงึ ตหี า้ คนทอี ยตู่ รงนแี ทบไมเ่ หลอื แลว้ มอื ของผมสนั หนักกวา่ เดมิ เป็ นเทา่ ตวั ตอนที
ไอเ้ นมเอย่ ขอบคณุ รนุ่ พที คี อยชว่ ยเหลอื

“งานเสร็จแลว้ ขอบคณุ มากเลยครับ เดยี วถา้ มงี านผมไปชว่ ยตดั แน่นอน”
“ยนิ ดมี าก อยา่ ลมื มาชว่ ยตดั นะ”
“ไมม่ ปี ัญหา”
“นอ้ งเนมกลับกบั ใคร ใหพ้ ไี ปสง่ มัย”
“เดยี วแฟนมารับครบั พ”ี
“โหยยยยยไรวะ” เกดิ เสยี งโหแ่ ซวขนึ มาระรอกใหญ่ ผมมองภาพนันครหู่ นงึ กอ่ นจะกม้ ลงมองงาน
ของตวั เอง จะเป็ นอะไรมัยหากจะขอความชว่ ยเหลอื จากรนุ่ พที เี พงิ ชว่ ยไอเ้ นมไป
“งันพกี ลับแลว้ นะ งว่ งฉบิ หายเลยวะ่ ”
“กลบั บา้ นดๆี นะครับ”
ผดิ คาด เขาไมไ่ ดต้ งั ใจอยชู่ ว่ ยใครตอ่ ตา่ งคนเลยตา่ งแยกยา้ ยตวั ใครตัวมนั ทงิ ไวเ้ พยี งไมก่ คี นอยู่
ในหอ้ ง ผมหยบิ คตั เตอรข์ นึ มาอกี ครัง ออกแรงเหลาไมบ้ ลั ซา่ ในมอื ดว้ ยแรงทมี ี ขนออ่ นตามแขนเรมิ
ลกุ ร่างกายคลา้ ยรสู ้ กึ ถงึ ความรอ้ นทพี งุ่ จโู่ จมรา่ งกาย
มนั คอื อาการทผี มมักเป็ นเวลาทกี าํ ลังวติ กกงั วลกบั อะไรสกั อยา่ ง ซงึ ก็คอื เวลาทกี าํ ลังลดนอ้ ยลง
เรอื ยๆ กบั งานทไี มม่ ที า่ ทวี า่ จะเสร็จ
ผมขยับมอื เหลาไม ้ สายตาเรมิ พรา่ เบลอ รสู ้ กึ ตวั อกี ทกี ็ตอนทขี องเหลวสแี ดงตกกระทบพนื และผม
รสู ้ กึ เจบ็ ชาขนึ มาทวั ฝ่ ามอื
เผลอเอามดี เฉือนมอื อกี จนได ้

ผมรบี เอาดงึ ชายเสอื ทสี วมอยขู่ นึ มาปิดปากแผล และกดเอาไวอ้ ยนู่ านเพอื ใหเ้ ลอื ดหยดุ ไหล ไมม่ ี
ใครรู ้ ไมม่ ใี ครสงั เกตวา่ ผมกําลังเป็ นอะไร พวกเขายังคงทํางานตอ่ ขณะทผี มเรมิ ถอดใจ

ทกุ อยา่ งในตอนนไี มเ่ ออื อํานวยตอ่ ความฝันเลยสกั นดิ แมก้ ระทังรา่ งกาย ผมยังคงกดแผลเอาไวจ้ น
เสอื สขี าวทสี วมอยยู่ อ้ มไปดว้ ยสแี ดง ใชม้ อื ทวี า่ งอกี ขา้ งคอ่ ยๆ เก็บของใสก่ ระเป๋ า ผมอยากกลบั ไปทํา
ทหี อ้ ง ถา้ ไมท่ ันก็คงจําเป็ นตอ้ งมาสภาพแบบนี นคี อื สงิ ทคี วรยอมรับ

ใชเ้ วลาอยนู่ านกวา่ จะชนั ตวั ลกุ ขนึ ยนื เต็มสองขา ในหัวโงนเงนเหมอื นจะลม้ ลงไดท้ กุ เมอื ผมไมไ่ ด ้
มองใครในหอ้ งทังนันนอกจากหอบสงั ขารของตัวเองออกมาดา้ นนอก มองหารองเทา้ ทใี สอ่ ยเู่ นนิ นาน
แตก่ ็ไมพ่ บ

ผมเดนิ กลับเขา้ มาใหม่
“มใี ครเห็นรองเทา้ ของเรามัย”
ทกุ คนสา่ ยหัว แตม่ ใี ครสกั คนแทรกขนึ ผมมองไมช่ ดั แลว้ วา่ เป็ นใคร สายตามันพรา่ เบลอไปหมด
“เห็นพวกรนุ่ พบี น่ อยวู่ า่ มคี นสลับรองเทา้ ไปหลายคเู่ ลย วนิ ทก์ ็ใสค่ ทู่ มี อี ยไู่ ปกอ่ นเถอะ”
ผมพยักหนา้ เขา้ ใจ
“แตอ่ ยา่ เอาของกไู ปนะเวย้ ”
“ของกดู ว้ ย คสู่ เี ขยี วอะ่ ”
หลังรับฟังคําพดู ของเพอื นๆ ในหอ้ ง ผมเดนิ ออกมาอกี ครัง มองดรู องเทา้ ทพี อจะใสไ่ ด ้ แตเ่ มอื ลอง
คดิ ดู หากผมเอาของเขาไปก็คงจะถกู ดา่ อกี ใชม่ ัย ผมไมอ่ ยากเป็ นขโมยอกี แลว้
และในเสยี วของความคดิ บางอยา่ งก็แทรกเขา้ มาอยใู่ นหัว...
ผมจะมคี วามสขุ ผมจะมคี วามสขุ

ทวภิ าค...

เวลาตหี า้ กวา่ ๆ ไอเ้ นมสง่ ขอ้ ความบอกกบั ผมใหม้ ารบั กลับ เรายังไมไ่ ดย้ า้ ยไปอยดู่ ว้ ยกนั แตใ่ น
ฐานะแฟนผมก็ควรทําหนา้ ทไี มใ่ หข้ าดตกบกพรอ่ ง

หลังเลยี วรถเขา้ มาจอดในลานจอดรถคณะ ผมรบี ตรงดงิ ไปยังตกึ สถาปัตยฯ์ อยา่ งเร็วรี แตภ่ าพของ
ใครคนหนงึ กลับปรากฏเขา้ มาในมา่ นสายตาเสยี กอ่ น เจา้ ของร่างสงู พอประมาณกบั ผวิ ขาวๆ นันทําให ้
ผมรดู ้ กี วา่ เขาเป็ นใคร

รา่ งบางเดนิ เขา้ มาใกลข้ นึ เหมอื นจะเห็นผมแตก่ ลับไมท่ ักทาย มอื ขา้ งหนงึ กาํ ชายเสอื จนยับยู่ สว่ น
อกี ขา้ งถอื โมเดลเอาไว ้ ดวงตาคนู่ ันเหมอ่ ลอย รมิ ฝีปากคลยี มิ พมึ พําราวกบั อยใู่ นฝัน

“วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ จะม.ี ..”

ในเสยี ววนิ าทที เี ราเดนิ สวนกนั เขาไมแ่ มแ้ ตจ่ ะสบตากบั ผม นอกจากเดนิ หา่ งออกไปเรอื ยๆ เป็ นผม
เองทชี ะงักเทา้ หนั กลบั ไปมองคนดา้ นหลังดว้ ยใจสนั ระรัว

มองดสู องเทา้ เปลา่ เปลอื ยยําไปตามพนื โดยไมส่ นใจสงิ กดี ขวางใดๆ คลา้ ยกบั คนไมม่ คี วามรูส้ กึ
ความจรงิ จะปลอ่ ยใหจ้ ากไปแบบนันก็คงได ้ แตไ่ มร่ ูท้ ําไมผมถงึ เลอื กเดนิ ตามแผน่ หลังโดดเดยี วไป
กระทังกา้ วตามฝี เกา้ เล็กๆ นันจนทัน

“วนิ ท”์ ผมเรยี กเขา รังไหลบ่ างเอาไว ้

ใบหนา้ ขาวเต็มไปดว้ ยคราบนําตา เขาหันมาแตก่ ็ยงั คงยมิ

“วา่ ไงเพอื น”

เจา้ ตวั ตอบกลับ นําเสยี งสนั เครอื จนน่าสงสาร

“รองเทา้ ไปไหน แลว้ รอ้ งไหท้ ําไม”

“วนิ ทไ์ มไ่ ดร้ อ้ ง วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ ”

“วนิ ท.์ ..”

“ภาคเห็นมัยวา่ วนิ ทอ์ ยไู่ ด ้ ภาคเหน็ มัยวา่ การมชี วี ติ อยมู่ นั ดแี คไ่ หน เห็นมัย” เจา้ ตวั ยกมอื ทเี ต็มไป
ดว้ ยบาดแผลขนึ มาเชด็ นําตาตรงหนา้ แตย่ งิ เชด็ มนั ก็ยงิ เปื อน

ความรสู ้ กึ บางอยา่ งพงุ่ กระแทกเขา้ มาในความรสู ้ กึ อยา่ งจัง

“ทวี ันนันภาคบอกไงวา่ สกั วนั วนิ ทจ์ ะขอบคณุ การมชี วี ติ อยู่ ออื ขอบคณุ จรงิ ๆ นะ ตรงนมี คี วามสขุ
มากเลย ภาคทําสําเร็จแลว้ ภาคทําสาํ เร็จแลว้ ...”

ยงิ พดู เขาก็ยงิ รอ้ งไหอ้ ยา่ งหนัก

เป็ นผมเองทรี ังเขา เป็ นผมเองทที ําใหเ้ ขากลบั มาใชช้ วี ติ พังๆ ดว้ ยตวั คนเดยี วอกี

“วนิ ท์ ภาคขอโทษ”

“...”

“ขอโทษ...”

ตอนนเี ขา้ ใจแลว้ บางทคี วามตายก็ทรมานนอ้ ยกวา่ การมชี วี ติ อยจู่ รงิ ๆ

ตอนที 12

‘วนิ ทย์ งั จําความเจ็บสบิ ระดบั ทเี ราเคยคยุ กันไดม้ ัย’
‘ไดส้ ิ ทําไมวันนถี งึ ถามละ่ ’
‘ตอนนันวนิ ทเ์ คยบอกวา่ ถา้ วันไหนทเี ผลอทําใหภ้ าคเจ็บ นันคอื สงิ ทเี จ็บปวดทสี ดุ ใชม่ ัย’
‘อมื ...’
‘วันนยี งั คดิ อยา่ งนันอยหู่ รอื เปลา่ ’
‘ก็ยงั เหมอื นเดมิ ’
‘แลว้ ถา้ สมมติ อนั นคี อื สมมตเิ ฉยๆ นะ ความเจ็บปวดของวนิ ทจ์ ะอยใู่ นระดบั ไหนตอนทรี วู ้ า่ จรงิ ๆ แลว้
ภาคไมไ่ ดร้ ักวนิ ทเ์ ลย’
‘คดิ ไมอ่ อกหรอก’
‘ทําไม’
‘กเ็ พราะภาครักวนิ ทไ์ ง’

หลังจากวันนันผมกไ็ มเ่ คยถามถงึ ความเจ็บปวดทเี กดิ ขนึ กบั เขาอกี เลยจนกระทังวันนี

วันทคี นๆ หนงึ เดนิ เทา้ เปลา่ ออกมาราวกบั หมดสนิ ทกุ อยา่ ง ผมจับมอื ของเขาไว ้ แตก่ ็เหมอื นมี
กําแพงบางอยา่ งกนั กลางเพอื บอกวา่ เราไมม่ อี ะไรเหมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไป

เราเป็ นไดแ้ คเ่ พอื น แมผ้ มจะเป็ นคนยัดเยยี ดสถานะนใี หเ้ จา้ ตวั เพยี งฝ่ ายเดยี วก็ตาม

“วนิ ทเ์ จ็บมัย ความเจ็บอยใู่ นระดบั ไหน”

“...” เขาไมต่ อบ นอกจากเมม้ ปากแน่นพรอ้ มกับสา่ ยหวั ไปมา

“วนิ ท์ บอกภาค”

“สบิ ” นําเสยี งนันแผว่ เบาปนสะอนื จากนันคนตรงหนา้ ก็รอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งหนัก เขาพดู คําเดมิ ซาํ ๆ
จนมนั ฝังรากลกึ ลงไปในความรสู ้ กึ ของคนฟัง

‘สบิ สบิ สบิ ’ ความเจ็บของเขาอยใู่ นระดบั สบิ

ผมไมร่ วู ้ า่ วนิ ทร์ สู ้ กึ เจ็บตรงไหนมากกวา่ กนั ระหวา่ งมอื ทเี ต็มไปดว้ ยแผล เทา้ ทเี หยยี บยําไปบนพนื
เรอื งของผมทกี าํ ลังเรมิ ตน้ ชวี ติ ใหมก่ บั ใครสกั คน หรอื การทเี ขาตอ้ งอดทนเพอื มชี วี ติ อยู่

อยา่ งไหนทเี จ็บปวดกวา่ กนั
ชวี ติ ของคนตรงหนา้ ตกตําถงึ ขดี สดุ แลว้ จรงิ ๆ และผมก็รูส้ กึ เสยี ใจอยลู่ กึ ๆ ทที ําใหเ้ รอื งทกุ อยา่ งตอ้ ง
กลายเป็ นแบบนี
“ตอ้ งไปแลว้ ภาคไปรบั ไอเ้ นมเถอะ” เทา้ ทังสองขา้ งเรมิ กา้ วถอยหลัง มอื ขา้ งทเี ต็มไปดว้ ยเลอื ด
โบกมอื ไหวๆ คลา้ ยกบั ตงั ใจสงั ลา ทวา่ ผมกลับไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ป็ นอยา่ งนัน
ยงั คงรังขอ้ มอื บางเอาไว ้ แลว้ ขยบั เทา้ ตามจนประชดิ เจา้ ตวั ไดอ้ กี ครัง
“ทําอะไร” เขาเอย่ ถามคําถามทชี วนใหน้ ําตาไหลเมอื ไดย้ นิ
“...”
“ทําไมทําแบบน”ี
ผมไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบ ยังคงดงึ มอื ทเี ต็มไปดว้ ยเลอื ดขนึ มา แลว้ ใชช้ ายเสอื ของผมเชด็ มอื ทเี ปราะ
เปือนความขน้ เหนยี วสแี ดงฉานออกอยา่ งเบามอื
มนั ไหลไมห่ ยดุ มานานแลว้ และผมรสู ้ กึ ทรมานทกุ ครังทไี ดม้ อง
“ภาค...” คนตรงหนา้ ไมย่ อมใหค้ วามรว่ มมอื เทา่ ไหร่ เพราะเอาแตข่ นื ขอ้ มอื เอาไวจ้ นเกร็งเครยี ด
“ทําไมมันไมห่ ยดุ ไหลสกั ทวี นิ ท”์
“ภาค วนิ ทส์ กปรก”
“...”
“อยา่ ทําแบบนเี ลย”
“...”
“วนิ ทส์ กปรก เสอื ผา้ ของภาคจะเปื อน”
ผมทําใหเ้ ขารอ้ งไหอ้ กี จนได ้ เจ็บปวดซําซากกบั เรอื งเดมิ ๆ อยา่ งไมม่ วี ันหลดุ พน้
เมอื นานมาแลว้ ชวี ติ ของผมมผี ชู ้ ายคนหนงึ เขา้ มา เราแชรก์ นั ทกุ อยา่ งทังเสอื ผา้ ของใช ้ เวลา หรอื
แมก้ ระทังความฝัน ไมน่ ่าเชอื ในวันนเี ขาจะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมค่ คู่ วรกบั อะไรเลย

คําวา่ สกปรก บางทอี าจเป็ นนยิ ามของผมก็ได ้

“กลบั กนั เถอะ กลับบา้ นกนั ”

ผมพดู แคน่ ัน กอ่ นดนั รา่ งบางไปทรี ถโดยไมร่ อใหอ้ กี ฝ่ ายไดท้ ักทว้ ง จดุ หมายก็คอื คอนโดของผม
ไมเ่ ขา้ ใจเหมอื นกันวา่ ทําไมถงึ ไมไ่ ปสง่ วนิ ทท์ อี พารท์ เมนทเ์ กา่ ๆ นัน ทวภิ าคทแี ปลวา่ สองสว่ น มัก
โลเลเสมอเวลาตอ้ งเลอื กหรอื ตดั สนิ ใจอะไร

แตค่ รังน.ี ..ผมไมเ่ คยมคี วามโลเลในความคดิ แมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

ผมพาวนิ ทม์ าทหี อ้ ง ดงึ โมเดลจากมอื เจา้ ตวั มาวางบนโต๊ะ กอ่ นกม้ ดแู ผลทถี กู ซอ่ นไวภ้ ายใตช้ าย
เสอื สขี าว เลอื ดหยดุ ไหลแลว้ แตก่ ็ตอ้ งทําแผล ผมดนั หลังวนิ ทเ์ ขา้ ไปในหอ้ งนํา จดั การถอดเสอื ผา้
ของเขาออกโดยไมถ่ ามความเหน็ ขณะเดยี วก็ไมล่ มื เปิดนําในอา่ งไปดว้ ย

เราเคยทําแบบนปี ระจําตอนอยดู่ ว้ ยกนั วันคนื เกา่ ๆ เมอื หนงึ ปีทแี ลว้ ซอ้ นทับเขา้ มา แตกตา่ งก็ตรงที
ตอนนันเราตา่ งมแี ตร่ อยยมิ ไมใ่ ชค่ ราบนําตาเหมอื นทกี ําลังเป็ นอยู่

วนิ ทก์ อดเขา่ ตวั เองอยใู่ นอา่ งเงยี บๆ ไมพ่ ดู หรอื ปรปิ ากอะไรออกมา ดวงตาของเขาเหมอ่ ลอยคลา้ ย
กบั กําลังพาตัวเองเขา้ ไปวงิ เลน่ ในความฝันจนลมื ความเป็ นจรงิ ทอี ยตู่ รงหนา้ ผมทรดุ กายเคยี งขา้ งรา่ ง
บางชา้ ๆ กอบกมุ หนา้ เขาใหห้ นั มาสบตากัน

“ไมต่ อ้ งพยายามแลว้ ถา้ เหนอื ยก็พัก ไมต่ อ้ งไปเรยี น ไมต่ อ้ งฝืนมคี วามสขุ ” ผมบอกเขา

“วนิ ทต์ ายไดเ้ หรอ” เจา้ ตวั ถามเสยี งเครอื

“ไม่ ไมไ่ ดห้ มายถงึ อยา่ งนัน แคห่ ยดุ เรยี น ไมจ่ ําเป็ นแลว้ ถา้ ไมอ่ ยากอดทนวนิ ทห์ ยดุ แคน่ กี อ่ นก็ได”้

เขาไมไ่ ดต้ อบรับหรอื ปัดปฏเิ สธกบั สงิ ทผี มพดู ยังคงเอาแตร่ อ้ งไหแ้ ละฝืนยมิ อยอู่ ยา่ งนัน ยมิ จนรสู ้ กึ
ถงึ ความขมขนื ในใจแตไ่ มม่ ที างระบายมันออกมา นอกจากป่ วยแลว้ สงิ ทตี อ้ งเผชญิ เพยี งลําพังมนั อาจ
หนักหนาเกนิ กวา่ บา่ เล็กๆ นันจะรับไหวแลว้

ไมเ่ หมอื นตอนแรกทคี ดิ เอาไว ้ รังใหเ้ ขาอยเู่ พอื ทจี ะไดเ้ รยี นรสู ้ งิ อนื ๆ บนโลก ยังมเี รอื งดมี ากมายรอ
อยแู่ มจ้ ะไมม่ ผี มเป็ นสว่ นหนงึ ในนัน ทวา่ ผลทไี ดก้ ลับตรงกนั ขา้ ม ทกุ อยา่ งทผี มคดิ มนั ผดิ หมด

โลกไมไ่ ดห้ มนุ รอบผม โลกไมไ่ ดห้ มนุ รอบวนิ ท์ โลกหมนุ รอบความคดิ และจติ ใจของคนทยี ดึ ตวั เอง
เป็ นศนู ยก์ ลางตา่ งหาก ซงึ ผมเคยเป็ นคนแบบนัน

“อยไู่ ปโดยไมท่ ําอะไร อยแู่ บบไรค้ า่ น่ะเหรอ ทกุ วันนวี นิ ทก์ เ็ ป็ นแบบนันอยแู่ ลว้ ” เขายังคงพดู ผม
มหี นา้ ทแี คฟ่ ัง ไมค่ ดิ แทรกแซงความคดิ ใดๆ

แคฟ่ ัง...สงิ ทอี ดั อนั อยใู่ นใจของเขาเท่านัน

“วนิ ทอ์ ยากเรมิ ตน้ ชวี ติ ใหม่ อยากหนไี ปใหไ้ กลๆ อยกู่ บั คนทไี มร่ ูว้ า่ วนิ ทเ์ ป็ นใคร อยากทําอยา่ ง
นัน...อยากทํามาตลอดเลยแตภ่ าครมู ้ ยั ”

“...”

“ทกุ ครังทหี ลับตาลง วนิ ทย์ งั คงฝันรา้ ย ฝันเห็นความผดิ ทตี ดิ ตัวไมเ่ คยไปไหน ฝันเห็นเพอื นทกุ คน
ทเี คยทําไมด่ ใี ส่ วนิ ทย์ งั อยากอยตู่ รงนี อยากไดร้ ับการยอมรบั เพอื หวังวา่ ในคนื ตอ่ มาจะไมต่ อ้ งฝันรา้ ย
อกี ”

“...”

“ยาไมช่ ว่ ยอะไร ไมไ่ ดท้ ําใหด้ ขี นึ หวั วนิ ทช์ า้ ทําอะไรก็ชา้ หมอบอกวา่ ถา้ ...กนิ ยา...จะไมฝ่ ันรา้ ยแต่
วนิ ทก์ ย็ งั ฝัน” นําเสยี งผะแผว่ ขาดเป็ นหว้ งๆ รา่ งกายบอบบางซดี เผอื ด สนั งกอยใู่ นอา่ ง แมอ้ ณุ หภมู ิ
ของนําจะอนุ่ แคไ่ หนก็ตาม ไมม่ อี ะไรเยยี วยาหัวใจทหี นาวสนั ได ้

ผมลบู หัวอกี ฝ่ าย สรรหาถอ้ ยคําตา่ งๆ มากมายมาปลอบทังทรี อู ้ ยแู่ กใ่ จ...

ผมเคยปาหนิ ใสเ่ ขา หยบิ มดี มาแทงเขา ทํารา้ ยร่างกายและความรสู ้ กึ สดุ ทา้ ยก็แคเ่ ดนิ มาขอโทษ
อมื มนั คงไมแ่ ฟรก์ บั วนิ ทเ์ ลยจรงิ ๆ

จติ ใจทบี อบชํารกั ษาดว้ ยคําพดู ปลอบโยนอยา่ งเดยี วไมไ่ ดห้ รอก

ผมอมุ ้ รา่ งทอี อ่ นปวกเปี ยกมาไวบ้ นเตยี ง จัดการเชด็ ตวั ผลัดเปลยี นเสอื ผา้ และทําแผลบรเิ วณฝ่ ามอื
ให ้

ในตไู ้ มม่ เี สอื ผา้ ของวนิ ทห์ ลงเหลอื อยแู่ มแ้ ตช่ นิ เดยี ว แตถ่ งึ มี ผมก็คงโยนทงิ ไปนานแลว้ ตอนนเี ลย
ทําไดแ้ คห่ ยบิ เสอื ของผมมาสวมใหแ้ ทน เขาเอย่ ขอบคณุ ไมข่ าดปากกอ่ นจะชนั ตวั ลกุ ขนึ นัง

“ขอโทษทรี บกวนนะ วนิ ทต์ อ้ งกลับแลว้ ”

“นอนทนี กี อ่ น”

“แตน่ หี อ้ งของภาค ภาคไมไ่ ดอ้ ยากใหว้ นิ ทเ์ ขา้ มา”

ผมไมไ่ ดอ้ ยากฟังเขาพดู จงึ กดรา่ งบางใหน้ อนลงกบั เตยี งอกี ครัง อกี ไมก่ นี าทพี ระอาทติ ยก์ ็คงโผล่
โพน้ ขอบฟ้า วันใหมม่ าถงึ อยา่ งรวดเร็วแตผ่ มดนั รงั เขาเอาไว ้

“นอนเถอะ พักบา้ ง”

“วันนมี พี รเี ซนตโ์ ปรเจ็กต”์

“ลมื ไปกอ่ น ลมื ...”

ผมหมนุ ตวั เปลยี นเสอื ผา้ ทแี ตเ่ ดมิ เปียกชมุ่ ใหต้ วั เอง กอ่ นคลานตามขนึ มานอนบนเตยี ง วนิ ทข์ ดตวั
ในออ้ มกอดของผม ความเงยี บงันปกคลมุ เราไปชวั ขณะหนงึ นานหลายนาทกี ระทังเขา้ ใจวา่ เขาคง
หลับแลว้ แตไ่ มเ่ ลย...

เขายังคงรอ้ งไห ้
ผมกอดกระชบั รา่ งบางนันเอาไวใ้ หแ้ น่นขนึ ภาพในอดตี ไหลเวยี นเขา้ มาในหัวไมห่ ยดุ ผมเห็นรอย
ยมิ ของวนิ ทใ์ นวนั แรกทเี ราเจอกนั วันนันอากาศดมี าก ทกุ อยา่ งสดใสไปหมด ผมไมร่ วู ้ า่ ความรสู ้ กึ ณ
ขณะนันเป็ นยังไง แตผ่ มชอบรอยยมิ นัน

ชอบจนลมื เหตผุ ลทกุ อยา่ งบนโลกนไี ปจนหมด ลมื แมก้ ระทังความจรงิ ทวี า่ ...ผมชอบไอเ้ นม

‘รักนะ’
‘ออื ...’
‘ภาครักวนิ ท’์
‘วนิ ทก์ ็เหมอื นกัน’

เวลาชวั โมงกวา่ ๆ บนเตยี งกวา้ งชา่ งแสนสนั ผมนอนไมห่ ลับ สว่ นคนตวั เล็กกวา่ ก็คงเหมอื นกนั เขา
คอ่ ยๆ คลานลงจากเตยี งอยา่ งเงยี บเชยี บตอนทนี าฬกิ าฝาผนังหมนุ มาหยดุ ตรงเวลาเจ็ดโมงครงึ

เห็นรา่ งบางเดนิ เขา้ ไปในสว่ นของ Walk in closet และเงยี บหายไปอยพู่ ักหนงึ ความสงสยั ทอี ดั อนั
อยภู่ ายในสง่ ผลใหผ้ มตอ้ งเดนิ ตามไปกอ่ นจะพบวา่ เจา้ ตวั กาํ ลังจัดแจงเสอื ผา้ บางตวั ของผมใสก่ ระเป๋ า
เป้ของตวั เอง

“ขอโทษนะ แคบ่ งั เอญิ เห็น” เขารบี แกต้ วั

“แลว้ ทําอะไร” ผมถามกลับ เขามที า่ ทางลังเลเล็กนอ้ ยกอ่ นจะกม้ หนา้ มองพนื ตอบพมึ พําแทบไม่
เต็มเสยี ง

“ตวั นวี นิ ทเ์ คยซอื ให ้ ยังไงภาคก็คงไมใ่ สอ่ ยแู่ ลว้ และคงจะดถี า้ ภาคไมต่ อ้ งทนเห็นมันอกี ”

“...”
“ขอไดม้ ยั ” อกี ฝ่ ายพดู ตอ่ พรอ้ มกับคอ่ ยๆ เงยหนา้ ขนึ มามอง
“ไม”่ ผมสา่ ยหวั บอกปัดปฏเิ สธตรงๆ
ผมคาดหวังวา่ จะไดเ้ ห็นเขาพดู หรอื ถกเถยี งอะไรสกั อยา่ งออกมา แตเ่ ปลา่ เลย เขายมิ หยบิ เสอื จาก
กระเป๋ าออกมาแขวนไวต้ ามเดมิ พลางเอย่ เสยี งแผว่
“ขอโทษ”
ผมไมใ่ ชค่ นหวงของ ใครขออะไรก็พรอ้ มใหห้ มด เพยี งแต.่ ..
ชา่ งมันเถอะ

“ไมอ่ ยากหยดุ จรงิ ๆ เหรอ” ยังคงถามยําเพอื ความแน่ใจ เพราะถา้ วนิ ทบ์ อกวา่ จะเลกิ เรยี นหรอื อยาก
หนไี ปผมก็พรอ้ มปลอ่ ยเขา ซพั พอรต์ เงนิ ทมี แี ลว้ สง่ เขาไปจากสงั คมแยๆ่ ทเี ผชญิ อยู่

“อยาก แตห่ นไี มพ่ น้ ”
“หนไี ด”้
“ในฝันไมเ่ คยหนพี น้ บางอยา่ งของรา่ งกายควบคมุ ไมไ่ ด ้ เหมอื นความรสู ้ กึ ทบี างทสี มองเราก็สงั ไม่
ไดเ้ หมอื นกัน วนิ ทก์ ลับกอ่ นนะ ขอโทษทรี บกวน”
“เดยี วไปสง่ ”
“รบกวนเปลา่ ๆ เราเป็ นแคเ่ พอื นกนั ไมต่ อ้ งชว่ ยเหลอื วนิ ทข์ นาดนกี ็ได”้
“เป็ นเพอื นก็ตอ้ งชว่ ยใหถ้ งึ ทสี ดุ ส”ิ
“งันเหรอ วนิ ทด์ ใี จทไี ดเ้ ป็ นเพอื นภาคนะ” ผมรูว้ า่ เขาไมไ่ ดร้ สู ้ กึ แบบนัน คําวา่ เพอื นทยี ดั เยยี ดให ้ ตอ่
ใหไ้ มอ่ ยากรับ เชอื วา่ คนอยา่ งวนิ ทก์ ็คงตอ้ งกลํากลนื ฝืนใจตอ้ งรบั มันในทสี ดุ
“มรี องเทา้ มัย” เอย่ ถามคนตรงหนา้ ตอ่
“...” ซงึ เขาก็สา่ ยหัวแทนคําตอบ
“เดยี วใสร่ องเทา้ แตะลงไป ทหี อ้ งยงั มรี องเทา้ ทใี สไ่ ปเรยี นอยหู่ รอื เปลา่ ”
คราวนเี ขาพยักหนา้
เราเดนิ ลงจากหอ้ งทเี คยอยดู่ ว้ ยกนั เกอื บสองปีมาทลี านจอดรถ เป็ นรถคันเดมิ ทเี คยขบั ไปเทยี วทกุ ที
เปิดเพลงเดมิ ๆ และรอ้ งตามอยา่ งไมม่ เี บอื ตอนนีทกุ อยา่ งเปลยี นไปแลว้ เพลงเดมิ ทเี คยฟังในอดตี
ไมม่ อี ยู่ กลนิ หอมสดชนื ในวนั นันสลายหายไป คนทเี คยนังอยขู่ า้ งเบาะคนขบั กเ็ ชน่ กนั
ไมม่ อี ะไรเหมอื นเดมิ หลงเหลอื อยอู่ ยา่ งเดยี ว
คงเป็ น...ความทรงจําในอดตี ของเราละ่ มัง
ภาพในวันวานไหลเวยี นเขา้ มาในหัวไมร่ จู ้ บ จวบจนกระทังเรากา้ วเขา้ ไปนังในรถ คนตัวเล็กกวา่ ก็หัน
มามองผม พลางสง่ ยมิ ให ้ จากนันก็เบอื นหนา้ มองกระจกโดยไมพ่ ดู อะไรแมแ้ ตค่ ําเดยี ว
ผมเอยี วตวั ดงึ เข็มขดั นริ ภัยมาคาด กอ่ นสายตาจะสงั เกตเห็นมอื ถอื ทที งิ ไวข้ า้ งเบาะ ซงึ คงไมแ่ ปลก
อะไรเลย หากมันไมไ่ ดท้ งิ ขอ้ ความจากไอเ้ นมเอาไวห้ า้ สบิ กวา่ ขอ้ ความ
แตผ่ มก็ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นจะโทรกลับในทันที

เมอื รถยนตเ์ คลอื นตัวออกไปบนถนนสายหลัก ในใจของผมคดิ วนเวยี นแตเ่ รอื งเดมิ ซําๆ วนิ ทท์ ําให ้
ผมรสู ้ กึ เสยี ใจลกึ ๆ ทเี ลอื กเดนิ อกี ทาง

ภวนิ ท.์ ..
ซบั จรู ใี กลเ้ ขา้ มาถงึ ความกดดนั ยงิ เพมิ ขนึ เป็ นเทา่ ทวี เพอื นเมเจอรเ์ ออารป์ ีสองทกุ คนยนื ออกนั อยู่
หนา้ หอ้ ง ตา่ งคนตา่ งตระเตรยี มคําพดู และทบทวนสครปิ ตท์ ตี อ้ งการพรเี ซนตอ์ อกมาอยา่ งขะมกั เขมน้
ผมนังหลบอยตู่ รงมมุ หนงึ ซงึ หา่ งจากเพอื นคนอนื ๆ พอสมควร เนืองจากรสู ้ กึ เกรงใจจนไมอ่ ยาก
ทําใหพ้ วกเขาตอ้ งเสยี สมาธิ
ทกุ คนมคี วามฝัน มสี งิ ทตี อ้ งการและอยากประสบความสาํ เร็จ สว่ นผมวา่ งเปลา่ โมเดลรวมถงึ กระ
ดาษพรเี ซนตท์ แี ตล่ ะคนออกแบบเสร็จสมบรู ณ์จนน่าอจิ ฉา พอกม้ กลับมามองของตัวเองก็แทบหยดุ
หัวเราะเป็ นพักๆ
งานออกแบบมันเสร็จก็จรงิ แตโ่ มเดลกลับพังไมเ่ ป็ นทา่ ผมไมอ่ ยากคดิ ถงึ ตอนทโี ดนอาจารยด์ า่ วา่
จะหนักหนาแคไ่ หน กลวั เหมอื นกนั แต.่ ..
ใชว่ า่ ทกุ คนจะหลกี หนคี วามจรงิ ไปได ้
ตอนเป็ นเด็กผมมนี ทิ านเรอื งโปรดทมี กั หยบิ ขนึ มาอา่ นเสมอ วาดฝันความสวยงามในตวั หนังสอื และ
ภาพประกอบจนเก็บเอาไปฝัน ทกุ อยา่ งในนทิ านดไี ปหมด กระทังโตขนึ ถงึ ไดร้ วู ้ า่ นทิ านก็แคภ่ าพฝัน
ของเด็กทไี มท่ ันไดเ้ ผชญิ โลกกวา้ ง
อายเุ ยอะขนึ มาอกี หน่อยผมไดอ้ า่ นหนังสอื อกี เรอื งหนงึ มัธยมฯ เป็ นวัยทพี ลงุ่ พลา่ นไปดว้ ยความฝัน
ในแบบทเี ด็กเล็กๆ ไมเ่ คยไดร้ จู ้ ัก
หนังสอื เรอื งนันมตี วั ละครอยไู่ มก่ ตี วั เผชญิ ความลําบากมาทกุ รปู แบบราวกบั เอาชวี ติ ของผม ณ
ขณะนันมาเขยี น จําไดด้ วี า่ ความรสู ้ กึ ตอนอา่ นคอื ทงั สงสารและหดหู่ เพราะรสู ้ กึ นอ้ ยใจในโชคชะตา
ของคนในหนังสอื หากแตส่ ดุ ทา้ ยก็ยมิ ไดเ้ มอื ตอนจบมาถงึ
เขาผา่ นมนั ไปได ้ เรอื งเลวรา้ ยทเี คยเกดิ ขนึ ผา่ นมา และจบไป

พรอ้ มกับประโยคเทๆ่ ทที งิ ทา้ ยเอาไวใ้ นหนา้ กระดาษหลังสดุ ‘ทา้ ยทสี ดุ ทกุ คนจะผา่ นเรอื งเลวรา้ ย
ในชวี ติ และมคี วามสขุ ’

นเี ปรยี บเหมอื นนทิ านวัยมัธยมฯ ทยี งั ขายความฝัน แมน้ อ้ ยนดิ ก็คอื กําลงั ใจทดี ี ผมตอ่ สกู ้ บั ตวั เอง
เหมอื นกับตัวละครในหนังสอื เลม่ นัน แน่นอนวา่ ผมทําไดร้ าวกบั กําลังเลยี นแบบตอนจบในหนังสอื

แตแ่ ลว้ วันหนงึ ก็มโี อกาสไดท้ ําความรจู ้ ักหนังสอื นทิ านวัยมหา’ลัยเลม่ หนงึ จนตอ้ งยมื จากหอสมดุ มา
อา่ นทหี อ้ ง ผมเลอื กมนั มาจากชนั ดว้ ยความคดิ เพยี งอยา่ งเดยี วคอื หนา้ ปกทดี ดู ี ตอนนันผมไมไ่ ดอ้ า่ น
คําโปรยใดๆ ก็แคอ่ ยากหาอะไรอา่ นฆา่ เวลาเพยี งเทา่ นัน

ในหนังสอื เลา่ เรอื งราวของผชู ้ ายคนหนงึ ทตี อ้ งเผชญิ ปัญหาจากความผดิ พลาดของตัวเองในอดตี
ผมเหน็ ความยงุ่ เหยงิ ทเี กดิ ขนึ ในชวี ติ ความรา้ วราน ใจสลาย ความเจ็บปวดทตี อ้ งเผชญิ กบั ทกุ อยา่ ง
โดยลําพัง

เขาพยายามวงิ หนไี ปจากสงิ ทเี จ็บปวด แตก่ ็ยังมฝี ันรา้ ยตามหลอกหลอนอยทู่ กุ เมอื เชอื วัน ตอนนัน
ผมคดิ อยา่ งตลก ทําไมจะหนฝี ันรา้ ยไมไ่ ด ้ แคไ่ มค่ ดิ ถงึ มนั สิ เรมิ ตน้ ใหมไ่ มไ่ ดย้ ากขนาดนัน ทําไมคนๆ
นถี งึ ไดอ้ อ่ นแอจนน่าสงสาร

ตอนนถี งึ เพงิ เขา้ ใจ มันไมง่ ่ายหรอกกบั การวงิ หนอี ดตี ไมง่ า่ ยทจี ะเรมิ ตน้ ใหม่ ไมง่ า่ ยทจี ะยนื หยดั
อยา่ งเขม้ แข็งและเลกิ โทษตัวเอง มันเป็ นความผดิ ของเรา มันเป็ นความผดิ ของเรา มนั เป็ นเพราะเรา...

ผมไมอ่ าจเทยี บความทกุ ขข์ องตัวเองกับใครได ้ ไมส่ ามารถบอกวา่ ผมทกุ ขก์ วา่ คนอนื ทกุ คนยอ่ มมี
ความทกุ ขใ์ นรปู แบบของตัวเอง แตอ่ ยทู่ วี า่ จะจัดการกบั มันยังไงมากกวา่

หนังสอื แตล่ ะเลม่ เปรยี บเหมอื นบทเรยี นสอนชวี ติ ของแตล่ ะชว่ งวัย ผมคอ่ ยๆ เตบิ โตขนึ รวมถงึ เขา้ ใจ
โลกทลี ะนอ้ ย วัยเด็กคอื ความเพอ้ ฝัน วัยรนุ่ คอื การลองผดิ ลองถกู และเมอื อายขุ นึ เลขสอง สาํ หรับผม
มนั คอื ความเขา้ ใจ

แปลกดี นทิ านทกุ เรอื งทเี คยอา่ น ทกุ ตวั ละครทเี คยเผชญิ ปัญหาลว้ นกา้ วผา่ นความเจ็บปวดมาได ้ แต่
กบั เรอื งน.ี ..

เขาไมเ่ คยผา่ นมนั ไปไดเ้ ลยจนกระทังตอนจบ

มนุษยเ์ วลาทมี บี าดแผล เราจะเยยี วยามันตามสงิ ทเี หมาะสม หากโดนมดี บาดก็หายาทา เจ็บป่ วย
หน่อยก็มยี ากนิ แขนหักเราหาเหล็กมาดามได ้ ทวา่ ความเจ็บบางอยา่ ง เราไมร่ ดู ้ ว้ ยซาํ วา่ จะรักษามนั ยัง
ไง นอกจากใชช้ วี ติ อยา่ งวา่ งเปลา่ แลว้ รอวันจากไป

ผมคดิ วา่ ตวั ละครในหนังสอื เลม่ นันคลา้ ยกบั ผม ไมส่ ามารถผา่ นมนั ไปได ้ และไมเ่ ห็นทางทจี ะผา่ น
ไป

“ภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา”

สตอิ นั นอ้ ยนดิ แตกกระเจงิ เป็ นเสยี งๆ เมอื ไดย้ นิ เสยี งเรยี กขานทมี ชี อื ของตวั เอง ทกุ สายตาหันมา
จดจอ้ งผม บง่ บอกไมไ่ ดว้ า่ เป็ นสายตาแบบไหนเพราะมันหลากหลายเสยี เหลอื เกนิ

ผมลกุ ขนึ เต็มความสงู หยบิ งานหยาบๆ ทที ําไมเ่ สร็จขนึ มาถอื ไว ้ สดู ลมหายใจเขา้ ปอดอยคู่ รหู่ นงึ
กอ่ นผลักประตเู ขา้ ไปภายใน ทที มี อี าจารยเ์ กอื บสบิ ทา่ นนังรออยอู่ ยา่ งจดจอ่ ผมแปะงานออกแบบไว ้
บนกระดาน มันเป็ นภาพ Perspective ทมี มี มุ มองหลากหลาย สว่ นโมเดลทที ําไมเ่ สร็จก็วางไวต้ รงโตะ๊
สขี าวขนาดกลางตรงหนา้

ดเู หมอื นอาจารยจ์ ะยังสงสยั แตน่ ไี มใ่ ชเ่ วลามาแกต้ า่ งความผดิ ผมควรยอมรับความบกพรอ่ งของตวั
เองและเรมิ ตน้ แนะนําตวั ไดแ้ ลว้

“สวัสดคี รับ ผมนายภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา รหัสนสิ ติ ...”
สบิ หา้ นาทแี ตเ่ หมอื นยาวนานชวั กปั ชวั กลั ป์ ไมร่ วมอกี สบิ นาทที ถี กู จถี ามคําถามทหี าคําตอบไมไ่ ด ้
ผมมองเห็นอนาคตของตวั เองรางๆ ไมม่ ที างทผี มจะจบพรอ้ มเพอื น นไี ง ความพยายามทสี ญู เปลา่
พรอ้ มกบั การกา้ วไปขา้ งหนา้ ทมี าในรปู แบบของความลม้ เหลว

อาจารยต์ ําหนผิ ม มันไมไ่ ดแ้ รงมากนักแตก่ ็เป็ นพลังทอี ยากใหป้ รับปรงุ ตัว เขาบอกวา่ เขารูว้ า่ ผมตอ้ ง
เจอกบั อะไร และตอนนีกําลังป่ วยหนักขนาดไหน ไมน่ า่ เชอื วา่ จะมคี นรับรใู ้ นเรอื งนี เพราะเขา้ ใจมา
ตลอดวา่ พเี ตอรส์ ง่ ใบลาป่ วยดว้ ยสาเหตขุ องโรคหวัดธรรมดามาเป็ นคําชแี จงเหมอื นทกุ ที

“อมื ใบรับรองแพทยท์ รี ะบวุ า่ นสิ ติ ป่ วยเป็ นโรค DID” ใครคนหนงึ พดู ขนึ ขณะกม้ หนา้ มองกระดาษสี
ขาวซงึ วางซอ้ นกบั เอกสารอนื ๆ บนโตะ๊

“คอื ผม...” ไมร่ จู ้ ะแกต้ า่ งอะไร สดุ ทา้ ยก็ทําไดแ้ คห่ บุ ปากเงยี บ
“มนี สิ ติ จากคณะบรหิ ารแวะเอาเอกสารมาให ้ เป็ นเพอื นของนสิ ติ สนิ ะ”

ภาคเหรอ?

ผมยนื คดิ เงยี บๆ ขณะเดยี วกนั ก็พยักหนา้ แทนคําตอบไปดว้ ย

“ผมคดิ วา่ คณุ ควรจะหยดุ ไปพักรักษาตัวกอ่ น” อาจารยช์ ายคนหนงึ พดู ขนึ ทา่ นอายคุ อ่ นขา้ งมาก
แลว้ จะเรยี กวา่ เป็ นผอู ้ าวโุ สของคณะเลยก็วา่ ได ้

“ครับ” และผมทําไดแ้ คเ่ อย่ รับคําโดยไมค่ ดิ เถยี ง
“ขออนุญาตเห็นตา่ งนดิ หน่อยคะ่ บางทเี ราควรใหโ้ อกาสนสิ ติ ไดแ้ สดงศกั ยภาพของตัวเองใหเ้ ต็มที
อยา่ งนอ้ ยก็ตอนจรู มี าถงึ ” อาจารยส์ าวอกี คนพดู เสยี งเรยี บ ผมจําไดด้ ี เธอเป็ นแบบอยา่ งของเด็กใน
คณะเราเพราะเรยี นจบนอก ใชช้ วี ติ แหวกขนบมานานจนเป็ นทนี า่ จดจํา วันนเี ธอก็ยังคงคดิ ตา่ ง
“มันจะเป็ นการทํารา้ ยนสิ ติ หรอื เปลา่ ”

“ลองถามเจา้ ตวั ดมู ยั คะ นสิ ติ คดิ วา่ ยังไง” เธอหันมาถาม สหี นา้ ดจู รงิ จังไมเ่ หมอื นตอนอยใู่ นคลาส
เรยี นปกติ

“ผม...”
ยงั ไมแ่ น่ใจตัวเองดว้ ยซํา ไมค่ ดิ วา่ ตวั เองจะทําได ้ แตก่ ็ไมส่ ามารถลม้ เลกิ ได ้

หลายเดอื นทผี า่ นมาผมเหนอื ย ลา้ และหมดแรงจนเดนิ ไมไ่ หว เคยคดิ อยากจะหยดุ แตไ่ มเ่ คยทําได ้
เพราะความทรงจําในอดตี ยังคงตามทํารา้ ยอยู่ ขณะเดยี วกนั หากสตู ้ อ่ ไป ผมก็ไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งเจ็บปวด
จากสงั คมไปอกี มากเทา่ ไหร่ มนั แยม่ าก ทแี มแ้ ตต่ วั เองยงั ไมร่ ดู ้ ว้ ยซาํ วา่ ตอ้ งการอะไร

การเงยี บไปนานและกริ ยิ าทเี อาแตเ่ มม้ ปากของผมทําใหอ้ าจารยค์ นเดมิ ยงั คงถามอยา่ งใจเย็น
“นสิ ติ ยังมคี วามสขุ กบั สงิ ทเี รยี นอยมู่ ัยคะ”

“ผม...ไมม่ คี วามสขุ ครบั ”

รอบบรเิ วณเงยี บกรบิ ไมม่ ใี ครแทรกการสนทนาของเรานอกจากฟังอยเู่ งยี บๆ
“หากดร็อปเรยี นตอนนี คดิ วา่ นสิ ติ จะมคี วามสขุ ขนึ มัย”

“ไมค่ รับ”
“คดิ วา่ ปัญหาเกดิ จากอะไร ใชอ่ าการป่ วยของตัวนสิ ติ หรอื เปลา่ ”
“...” คราวนผี มสา่ ยหวั แตไ่ มไ่ ดใ้ หค้ วามกระจา่ งวา่ มนั เป็ นเพราะอะไร
อาจเป็ นเพราะสารเคมใี นสมองทไี มส่ มดลุ การรับยาหลังการรักษาทที ําใหร้ า่ งกายเชอื งชา้ รวมถงึ
ความคดิ ทไี มไ่ ดโ้ ลดแลน่ เหมอื นแตก่ อ่ น การทภี าคคบหากบั อดตี เพอื นสนทิ ของตัวเอง หรอื อาจเป็ น
เพราะการกระทําของเพอื นทปี ฏบิ ตั กิ บั ผมมาตลอดหลายเดอื น
รแู ้ คว่ า่ ตวั เองในตอนนชี า่ งไรค้ า่ สนิ ดี
“ครจู ําไดว้ า่ ตอนปี หนงึ นสิ ติ เป็ นคนทคี อ่ นขา้ งโดดเดน่ มคี วามฝันทชี ดั เจน ครอู ยากเจอเดก็ คนนัน
อกี ”

คําพดู ของเธอทําใหผ้ มอยากรอ้ งไห ้ จๆู่ ก็อยากยอ้ นเวลากลับไปหาความสขุ ในอดตี เหลอื เกนิ

“ผมก็...อยากเป็ นแบบนันครบั ”
“แลว้ มอี ะไรทคี รพู อจะชว่ ยไดม้ ัย”

“ผมอยากมคี วามสขุ ครบั ”

“...”
“แตผ่ มเลอื กไมไ่ ด ้ วา่ จะหายไปจากโลกนเี ลยเพอื เจอความสขุ อกี โลกหนงึ หรอื เลอื กมชี วี ติ อยตู่ อ่
แลว้ รอคอยความสขุ จากขา้ งหนา้ อยา่ งไหนทที ําไดง้ า่ ยมากกวา่ กนั ”
เธอยมิ พดู เสยี งแผว่ แตเ่ ต็มไปดว้ ยความอาทร
“โลกหนา้ ไมม่ ใี ครเคยกลับมาบอกวา่ ทนี ันมสี งิ ทเี รยี กวา่ ความสขุ จรงิ มยั แตโ่ ลกนที กุ คนรจู ้ ักกบั มนั ”
และนอี าจเป็ นคําตอบของซบั จรู ี
ไมใ่ ชป่ ระโยคทวี า่ งานของคณุ หว่ ยแตกแคไ่ หน ตอ้ งปรับปรงุ อะไรบา้ ง แตก่ ลับเป็ นประโยคใน
ทํานองทไี มค่ ดิ วา่ จะไดย้ นิ มากอ่ น...
คนบนโลกนลี ว้ นรจู ้ ักกบั ความสขุ

หลังพรเี ซนตง์ านจบไป อาจารยท์ ปี รกึ ษาก็เรยี กพบ ไมใ่ ชแ่ คผ่ ม แตห่ มายถงึ เพอื นทังเมเจอร์ อาจารย์
เป็ นผชู ้ ายวัยกลางคน สนทิ กบั นสิ ติ และเขา้ ถงึ ตัวงา่ ยเพราะวัยไมห่ า่ งกนั มากนัก บางครังผมยงั จําไดว้ า่
มกั จะเจอเขาตามรา้ นเหลา้ นังฟังเพลง และสง่ สายตามาใหเ้ ด็กในคณะวา่ อยา่ กระโตกกระตากไป
ซงึ เขาก็คอื หนงึ ในอาจารยท์ นี ังอยใู่ นหอ้ งนันดว้ ย
หลายคนบน่ ระงมหลังรวู ้ า่ การพรเี ซนตจ์ บพวกเขาจะไมไ่ ดก้ ลับไปนอนในทันที แตต่ อ้ งมารวมตัวกนั ใน
หอ้ งสโลปทจี คุ นไดจ้ ํานวนหนงึ ตา่ งคนตา่ งคาดเดาวา่ หวั ขอ้ ทอี าจารยจ์ ะคยุ เกยี วขอ้ งกบั อะไร แตก่ ็
ไมม่ ใี ครมันใจวา่ จะเดาถกู
กระทังรา่ งสงู โปรง่ นันเดนิ ขนึ มาบนเวที หยบิ ไมค์ แลว้ กรอกเสยี งเขม้ ๆ ตามสไตล์
“วันนผี มอยากใหน้ สิ ติ ขนึ มาแชรไ์ อเดยี และขอ้ ทคี วรปรบั ปรงุ ในงานของตัวเองใหเ้ พอื นๆ ฟังหนอ่ ย
เผอื จะไดเ้ ป็ นประโยชนก์ บั เพอื นคนอนื ไวศ้ กึ ษากอ่ นจรู จี ะมาถงึ เรมิ จากเลขทหี นงึ เลย”
ดเู หมอื นทกุ คนจะพรลู มหายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก ไมม่ อี ะไรน่ากลัวอยา่ งทคี ดิ กแ็ คก่ ารแชร์
ประสบการณ์เหมอื นทเี รามักทํากนั เวลามพี รเี ซนตผ์ ลงานไมว่ า่ จะเล็กหรอื ใหญ่
เรามเี วลาเพยี งสบิ นาที บางคนอาจจะพูดแคห่ า้ เพราะไมม่ อี ะไรตอ้ งแกไ้ ข จนสดุ ทา้ ยลําดบั ก็เวยี นมา
ถงึ ผมในทสี ดุ

ผมเดนิ ขนึ มาบนเวที ระหวา่ งทางก็เอาแตก่ ม้ หนา้ มองปลายเทา้ ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะเงยหนา้ ขนึ มองใคร
เพราะกลัววา่ จะถกู หมางเมนิ เหมอื นทผี า่ นมา

บางคนนังหลับ บางคนสเก็ตชร์ ปู บางคนแอบเลน่ โทรศพั ท์ ผมไมอ่ ยากเห็นภาพเจ็บปวดเหลา่ นันเลย
เออื มมอื ไปหยบิ ไมโครโฟน และโฟกัสสายตาไปยังโมเดลทยี ังไมเ่ สร็จของตัวเองแทน

“สวัสดคี รับอาจารยแ์ ละเพอื นๆ จากโปรเจ็กตเ์ ทอมนีทวี า่ ใหอ้ อกแบบบา้ นกงึ สํานักงานไปนัน ไอเดยี
ของผมมขี อ้ ปรับปรงุ ...คอ่ นขา้ งเยอะ”

หอ้ งทเี คยมเี สยี งจอแจแตแ่ รกเรมิ แผว่ ลงจนกระทังเงยี บสนทิ ถงึ อยา่ งนันผมก็ยังคงกม้ มองแคจ่ ดุ เดมิ
โดยไมค่ ดิ เงยหนา้ ขนึ มาสบตากบั ใคร

“คดิ วา่ เพอื นคงมองเห็นจดุ บกพรอ่ งของมันอยแู่ ลว้ บางอยา่ ง...บางอยา่ งก็จําไมไ่ ดด้ ว้ ยซาํ วา่ ใหแ้ กไ้ ข
ตรงจดุ ไหน” ผมพดู ตามความจรงิ ใครจะหวั เราะยังไงก็ชา่ ง แตส่ มองกอ้ นนบี นั ทกึ อะไรไมไ่ ดม้ าก
เหมอื นแตก่ อ่ นแลว้

ไมม่ ใี ครเอย่ แทรกกลบั มา ผมยมิ กรอกเสยี งลงบนไมค์

“จบแลว้ ครบั ”

“ภวนิ ท์ ชว่ ยบอกแรงบนั ดาลใจของคณุ ใหผ้ มฟังหน่อย” อาจารยพ์ ดู ขนึ แทนทผี มจะไดเ้ ดนิ ลงเวที
กลับตอ้ งแชเ่ ทา้ คา้ งอยทู่ เี ดมิ

บรรยากาศเดดแอรแ์ บบนไี มค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหร่ ผมใชเ้ วลาคอ่ นขา้ งนานในการเรยี บเรยี งคําพดู อยใู่ นหัว
คดิ วา่ เพอื นๆ ก็คงรําคาญเหมอื นกัน เลยไมอ่ าจถว่ งเวลาไปมากกว่านไี ดอ้ กี

“นเี ป็ นบา้ นในฝัน จากจดหมายฉบบั หนงึ ทผี มเคยเขยี นเอาไวใ้ หค้ นๆ หนงึ ”

“...”

“มันเป็ นบา้ นทเี รยี บงา่ ย แตผ่ มใชส้ งิ ทเี ขาชอบมาเป็ นสว่ นหนงึ ของการออกแบบ เขาชอบนํา ผมเลย
หยบิ เอานํามาไวต้ ามสว่ นตา่ งๆ ของบา้ น เขาชอบอวกาศ เพราะฉะนันหอ้ งทํางานเลยมดี ไี ซนท์ ดี ู
แปลกตานดิ หน่อย มันเหมอื นกับยานอะพอลโล 11 ทสี ามารถแตะดวงจันทรเ์ ป็ นลําแรกของโลก”

ฟังดเู หมอื นนทิ านสมัยเด็ก แตก่ ไ็ มอ่ าจปฏเิ สธไดว้ า่ มนั เป็ นอยา่ งนัน บา้ นหลังนคี อื ความฝันของเด็ก ที
โดนตติ งิ กเ็ พราะมันไมเ่ หมาะสมกับคนทัวไปเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย การออกแบบกลวงๆ ทใี ครไดฟ้ ังก็คง
หัวเราะใส่ แตผ่ มก็ยงั ตังหนา้ ตงั ตาทํา กระทังมายนื อยตู่ รงจดุ นี

“เขา...” รสู ้ กึ วา่ เสยี งทเี ปลง่ ออกมาเรมิ สนั เครอื จนตอ้ งหยดุ พดู ไปอดึ ใจหนงึ “เตบิ โตทบี า้ นเด็ก
กําพรา้ ”

ความจรงิ ก็ไมไ่ ดเ้ จ็บปวดเทา่ ไหรห่ รอก เมอื เทยี บกบั สงิ ทตี อ้ งพบเจอหลังการโกหก

“นันเป็ นบา้ นของเขา หลังใหญแ่ ตค่ นก็เยอะดว้ ย ทกุ คนในบา้ นตอ้ งเบยี ดกนั นอน เขาเลยอยากมี
หอ้ งนอนเป็ นของตวั เองซงึ ออกแบบใหม้ สี ขี าวเป็ นหลัก”

“...”

“ทกุ คนตอ้ งแบง่ อาหารกนั กนิ ดงั นันหอ้ งครัวจงึ มพี นื ทกี วา้ งขวางกวา่ บา้ นทเี คยออกแบบปกติ มชี ดุ
เฟอรน์ เิ จอรแ์ บบบลิ ดอ์ นิ เป็ นสว่ นใหญ่ บรเิ วณหอ้ งนําก็เกดิ จากบา้ นเด็กกาํ พรา้ ทที ังสกปรกและคบั แคบ
ซงึ ผมตังใจออกแบบใหต้ รงขา้ มกบั สงิ ทเี ขาเคยเจอในสมัยเด็ก”

ผมเหลอื บตามองอาจารยท์ ปี รกึ ษา เห็นเขายังคงนังนงิ เลยรบี หลบุ ตาตํา กม้ มองโมเดลอกี รอบ

“เขาคดิ วา่ บา้ นหลงั นันมคี วามสขุ ดี แตก่ ็ดไี มส่ ดุ เพราะรวู ้ า่ นันไมใ่ ชบ่ า้ นจรงิ ๆ ของเขา และยังมบี า้ น
อกี หลายหลังทเี ขาไดอ้ ยอู่ าศยั ทงั บา้ นสวน รวมไปถงึ หอ้ งเก็บของ เขาเลยอยากมบี า้ นเป็ นของตัว
เอง”

ความทรงจําในวัยเด็กวนเวยี นอยใู่ นหัว ทกุ ภาพแมจ้ ะเลอื นรางไปมากแลว้ แตก่ ็ยังคงตดิ ตรงึ ในความ
รสู ้ กึ เคยมคี วามสขุ เคยมคี วามทกุ ข์ เคยหัวเราะ เคยรอ้ งไห ้ เคยกนิ อมิ นอนหลับ หรอื จะเป็ นตอนทอี ด
มอื กนิ มอื ทกุ สงิ ลว้ นเกดิ ขนึ มาหมดแลว้

“โลกของเขาบดิ เบยี วจนผมเองก็แปลกใจ เขาเตบิ โตขนึ มาดว้ ยความฝันทไี มม่ อี ะไรซพั พอรต์ สกั
อยา่ ง ผมรับรวู ้ า่ เขาทําอะไรแปลกๆ มากมายและบางครังก็ทําเรอื งเลวรา้ ย เขาขโี กหก...”

บรรยากาศคลา้ ยกบั นําแขง็ ทกี ําลังคบื คลานเขา้ มาทลี ะนอ้ ย ทังเย็นเยยี บและโดดเดยี ว

“เขาสรา้ งทกุ อยา่ งขนึ มาจากจนิ ตนาการ เพราะไมม่ เี งนิ เขาเลยฝัน เพราะไมม่ บี า้ นเขาเลยสรา้ งมัน
ขนึ มาจากความคดิ ผมจําไดด้ ี เขาบอกวา่ ...เขาแยกไมอ่ อกดว้ ยซาํ วา่ นันคอื ความจรงิ หรอื ความฝัน
เขาแยกไมอ่ อกจรงิ ๆ ฮา่ ๆ” พดู ไปก็หัวเราะคดิ ตลกไป

“...”

“ผมถามเขาอกี บา้ นหลังทเี ขาอยเู่ ป็ นแบบไหน เขาบอกวา่ มันหลังใหญ่ เหมอื นกับทผี มออกแบบ
ตรงหนา้ นี แถมโรงจอดรถยังใหญพ่ อจะจอดรถยนตข์ องทบี า้ นไดอ้ กี หลายคัน ตอนนันผมอา้ ปากคา้ ง
จนิ ตนาการของเขามันดเู วอ่ รส์ นิ ด”ี

รวู ้ า่ ผดิ ทโี กหก ผดิ ทฝี ัน แตก่ ไ็ มอ่ าจหา้ มตวั เองจากความโลภทกี ดั กนิ จติ ใจได ้ ไมส่ ามารถยังความ
คดิ ใหย้ อมรับความจรงิ ไดแ้ มแ้ ตว่ ันเดยี ว

“เขาบอกวา่ เขามบี า้ น เขามรี ถ เขามคี รอบครวั ทังทไี มเ่ คยมี คําวา่ พอ่ กบั แมม่ นั มคี า่ มากนะ
และ...และเขาคดิ วา่ คนทใี หก้ ําเนดิ เขานันไมไ่ ดย้ งิ ใหญเ่ ทา่ กบั คํานเี ทา่ ไหร่ เลยอยากหาความรักจาก
คนอนื มาทดแทน แตก่ ารไดม้ านันมันตอ้ งแลกกบั อะไรมากมาย เขาคดิ วา่ มนั ยาก งา่ ยสดุ ก็ลองโกหกดู
เผอื วา่ ความจรงิ ใจทมี ใี หห้ ลังจากนันจะพอเป็ นสงิ ทเี พอื นยอมใหอ้ ภยั แตเ่ ปลา่ เลย เขาผดิ พลาดตงั แต่
คดิ จะโกหกแลว้ ”

“...”

“เมอื ไมน่ านมานผี มเลยเขยี นจดหมายไปหาเขาอกี ฉบบั เพอื ถามไถค่ วามเป็ นไปในชวี ติ เขาตอบ
กลับมาสนั ๆ ก็โอเคดี เขากําลังจะมคี วามสขุ ”

สนิ สดุ ประโยคนันผมคลยี มิ กะพรบิ ตาถเี พอื ไมใ่ หน้ ําตารอ้ นๆ ไหลลงมา

“ผมเขยี นจดหมายมานานมาก แตไ่ มบ่ อ่ ยนัก อยา่ งนอ้ ยกป็ ีละหนงึ ฉบบั สง่ ถงึ เขาทเี ตบิ โตขนึ ใน
ทกุ ๆ ปี เผอื ทกุ คนยังไมร่ ู.้ ..”

“...”

“ผมสง่ ใหต้ วั เอง”

“...”

“และโมเดลบา้ นหลังนเี ป็ นบา้ นในฝันของผม บา้ นทสี รา้ งไมเ่ สร็จ กอ่ รา่ งยงั ไงก็ไมเ่ สร็จ มันเหมอื น
กบั ชวี ติ จรงิ ของผมเป๊ ะเลย เพราะบา้ นหลังนไี มม่ วี ันเสร็จสมบรู ณ์ ไมม่ .ี ..”

หมดแลว้ สงิ ทอี ยากบอกกบั เพอื นทกุ คน ความจรงิ มนั อาจมมี ากกวา่ นี อดั แนน่ อยใู่ นสว่ นลกึ แต่
สถานการณท์ กี ดดนั ก็ทําใหผ้ มไมส่ ามารถพดู ทกุ อยา่ งทอี ยใู่ นใจออกมาไดจ้ นหมด

อาจารยท์ ปี รกึ ษากระแอม่ ไอเล็กนอ้ ย เขายังคงนังอยทู่ เี ดมิ ไมร่ วู ้ า่ สหี นา้ ของเขาตอนนแี สดงออกใน
ทํานองไหน แตค่ ดิ วา่ มนั คงไมน่ ่าจะเลวรา้ ยเทา่ ไหรน่ ัก

“ตอนอยใู่ นหอ้ ง เราตา่ งคดิ วา่ งานของคณุ มันหว่ ย ซงึ มนั ก็คงหว่ ยในเชงิ งานออกแบบละ่ นะ แตก่ บั
ความฝันผมคดิ วา่ มันไมแ่ ยห่ รอก”

“ขอบคณุ ครบั ” ผมพมึ พําคลา้ ยคนละเมอ

“ผมไมแ่ น่ใจวา่ คณะนใี หค้ วามรสู ้ กึ อยา่ งไหนกบั คณุ รแู ้ คว่ า่ ตอนนคี ณุ ไมม่ คี วามสขุ กบั มัน ทังทมี นั
เป็ นเหมอื นทางสรา้ งฝันตอนแรกเขา้ บางทถี า้ สงั คมมสี ว่ นสรา้ งมนุษย์ มันก็มสี ว่ นทําลายมนุษยด์ ว้ ย”

“...”

“ขอบคณุ สาํ หรบั การแชรค์ วามฝันใหก้ บั เพอื นในหอ้ ง กลับไปนังทไี ดแ้ ลว้ ”

“ครับ”

ไมโครโฟนถกู วางลงบนโต๊ะ ผมยนื นงิ อยชู่ วั ครู่ กม้ หนา้ ตําลงเพอื มองปลายเทา้ เพราะรสู ้ กึ อบั อายจน
อยากหายไป มเี สยี วหนงึ ในความรสู ้ กึ ทสี งั การสมองอันเชอื งชา้ เป็ นเสยี ววนิ าทที ปี ราดแลน่ เขา้ มาใน
หัว มันบอกใหผ้ มเชญิ หนา้ มนั บอกวา่ อยา่ กลัว

ภาพของเพอื นทไี มส่ นใจจะฟัง การกระทําทดี เู หมอื นคนนอก สมดุ สเกต็ ช์ มอื ถอื หรอื แมแ้ ตค่ น
ขา้ งๆ บางทอี าจสาํ คญั มากกวา่ ผมทยี นื อยดู่ า้ นหนา้ แตผ่ มก็ยังอยากเงยหนา้ ขนึ มามองพวกเขาอยดู่ ี

หนงึ ...สอง...สาม...ส.ี ..
ผมเรมิ นับเลขในใจ คอ่ ยๆ เปลยี นโฟกสั สายตาจากปลายเทา้ ขนึ มาเรอื ยๆ กระทังมองเห็นคนตรง
หนา้ ไดช้ ดั เจน สถาปัตย์ AR เพอื นทอี ยกู่ บั ผมมาถงึ สองปี ถงึ ตอนน.ี ..
“ขอบคณุ ทรี ับฟังนะ” ผมพดู เสยี งแผว่ แลว้ เผลอทําสงิ ทนี ่าอายออกมานันคอื การรอ้ งไห ้
ขอบคณุ ทมี องผม ขอบคณุ ทสี นใจ
เป็ นครงั แรกทที กุ คนในหอ้ งนังนงิ อยตู่ รงโตะ๊ เลกเชอร์ สายตามองตรงมาทผี ม บางคนทําหนา้ เฉยชา
บางคนสง่ ยมิ มาให ้ ขณะทบี างคนก็รอ้ งไห ้
บางท.ี ..การแสดงความรูส้ กึ อะไรก็ตาม มนั ก็ดกี วา่ การเฉยชาใสก่ นั ทังนัน

ทอ้ งฟ้าวันนดี สู ดใสขนึ มาอกี หน่อย ผมคดิ วา่ มนั จะเป็ นวนั เลวรา้ ยทชี ชี ะตาชวี ติ ทเี หลอื ของผม งาน
ไมเ่ สร็จ ถกู ดา่ ถกู มองดว้ ยความสมนําหนา้ สารพัดทผี มคดิ อยใู่ นหัวกอ่ นการพรเี ซนตจ์ ะเรมิ ขนึ ตอนนี
ยังดที ที กุ อยา่ งเป็ นเพยี งความคดิ

ผมกลับไปทหี อ้ ง อพารท์ เมนทห์ ลังเดมิ ทเี คยอยู่ ผมอยากบอกพเี ตอรว์ า่ วันนไี มไ่ ดแ้ ยน่ ัก อยาก
ขอบคณุ เขา แตเ่ ดาวา่ ตอนนเี จา้ ตวั ก็คงอยทู่ ไี หนสกั แหง่ กบั แฟน เลยไมอ่ ยากรบกวนเวลาอนั มคี า่ นัน

ทันทที ไี ขประตเู ขา้ ไปในหอ้ ง บางอยา่ งเปลยี นไปจนผมองึ ตอ้ งยนื กวาดสายตามองบรรยากาศใน
หอ้ งอยนู่ านกอ่ นจะเดนิ เขา้ ไปสํารวจทลี ะสว่ น แล็ปท็อปเครอื งเกา่ โตะ๊ เขยี นแบบ ผา้ ปสู สี วยทผี มชอบ
รปู ภาพทแี ปะบนฝาผนัง

ไมม่ อี ะไรหลงเหลอื อยเู่ ลย
ผมรบี วงิ ลงไปยังชนั ลา่ งอยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ พรอ้ มกับเอย่ ถามป้าเจา้ ของอพารท์ เมนทด์ ว้ ยหวั ใจทหี ลน่
ลงไปกองอยตู่ รงตาตมุ่ ทกุ อยา่ งกําลงั จะดขี นึ ผมกําลงั ตังตัวไดแ้ ลว้ ทวา่ มนั ก็เหมอื นจะพังลงอกี ครงั

“คณุ ป้ าครบั ทหี อ้ งผม...จๆู่ ของทกุ อยา่ งก็หายไป เดอื นนผี มไดจ้ า่ ยคา่ หอ้ งไปหมดแลว้ อาจจะมี
การเขา้ ใจผดิ กนั เกดิ ขนึ ก็ไดน้ ะครับ” ผมพดู ปนเสยี งหดื หอบ แตไ่ มอ่ าจนงิ นอนใจได ้

“วนิ ท์ เพอื นหนูมาขอกญุ แจป้า เขาบอกวา่ หนูจะยา้ ยไปอยทู่ ใี หม่ ป้าก็เลยไมว่ า่ อะไร” คนอายุ
มากกวา่ พดู เสยี งเรยี บ กลับกลายเป็ นผมทเี ผลอขมวดควิ

“เพอื นเหรอครบั พเี ตอร?์ ”

“คนทชี อื ภาค”

“คอื ผม...” อยากจะพดู อะไรสกั อยา่ ง แตก่ ลับนกึ ไมอ่ อกซะดอื ๆ เลยเปลยี นเป็ นยกมอื ไหวพ้ ลางเอย่
เสยี งแผว่ “ขอบคณุ ครบั ”

เดนิ กลบั ขนึ ไปยังหอ้ งของตัวเอง ทรดุ ตวั นังลงกบั พนื มองทกุ อยา่ งทแี ปลกตาไปอยนู่ าน ผมอยาก
โทรไปหาภาค ถามเขาวา่ เกดิ อะไรขนึ แตก่ ็ไมม่ คี วามกลา้ พอ เดยี วนผี มไมไ่ ดห้ นา้ ดา้ นเหมอื นแตก่ อ่ น
แลว้

ผมโงใ่ ชห่ รอื เปลา่

ไดแ้ ตอ่ ยนู่ งิ ๆ รอคอยใหใ้ ครสกั คนเดนิ เขา้ มาอธบิ าย กระทังพระอาทติ ยต์ กดนิ ทอ้ งฟ้ามดื สนทิ สง่
ผลใหร้ อบหอ้ งทวี า่ งเปลา่ ยงิ เควง้ ควา้ งมากกวา่ เดมิ

ตังแตเ่ กดิ มาผมตอ้ งรอคอยอะไรหลายๆ อยา่ งทังรออาหารในบา้ นเด็กกําพรา้ รอคนมารับเลยี ง รอ
อสิ ระเมอื เตบิ โตขนึ รอใครสกั คนมารัก ตอนนกี ็กาํ ลังรอใครบางคนประคองขนึ จากหลมุ แหง่ ความทกุ ข์
โดยไมร่ เู ้ ลยวา่ คนทรี ออยนู่ ันจะมาหรอื เปลา่

สองทมุ่ ผมทงิ ตัวลงนอนบนพนื กอดตัวเองเอาไวเ้ มอื รสู ้ กึ ถงึ อากาศทเี รมิ เย็นลง ทวา่ ก็ยังไมม่ วี แี วว
ของใครจะโผลม่ า ไมม่ พี เี ตอร์ ไมม่ ภี าค ไมม่ เี สยี งโทรศพั ทห์ รอื ขอ้ ความแจง้ เตอื น แตผ่ มก็ยังไมก่ ลา้
พาตวั เองไปเสนอหนา้ แลว้ สง่ ยมิ ฝืดเฝือนทหี นา้ หอ้ งของเขาอกี แลว้

สามทมุ่ จติ ใจเรมิ แปรปรวน ผมเรมิ คดิ หาเหตผุ ลวา่ จรงิ ๆ แลว้ ภาคตอ้ งการอะไรกนั แน่ จากแตเ่ ดมิ ที
คดิ วา่ คงหาทอี ยใู่ หใ้ หม่ ตอนนอี าจตรงกันขา้ มก็เป็ นได ้

สที มุ่ กระเพาะบบี รัดตวั แนน่ ผมฝื นตวั เองนอนคดุ คอู ้ ยทู่ เี ดมิ นกึ ถงึ หนา้ หมอกฤตทเี คยยมิ ใหเ้ มอื ไม่
นานมานี หลายครังทผี มอยากทํารา้ ยตวั เอง ความจรงิ แลว้ เหตผุ ลมันก็ไมไ่ ดม้ อี ะไรมาก หนงึ คอื ถา้ ทํา
สาํ เร็จก็แคห่ ายไป หรอื สองถา้ ไมส่ าํ เร็จก็จะไดร้ วู ้ า่ ความทรมานเป็ นยังไง ยังป่ วยอยแู่ คไ่ หน

ผมยังเป็ นโรค DID บางครังยังไดย้ นิ เสยี งในหัว ผมใชช้ วี ติ แบบไมร่ วู ้ า่ วันพรงุ่ นจี ะยังเป็ นวันของผม
อกี หรอื เปลา่ ยังตอ้ งกนิ ยามากมายทหี มอจดั ให ้ ยงั ตอ้ งฝื นทําจติ บําบดั และบอกตวั เองซําๆ เดยี วมนั จะ
ผา่ นไป

“เดยี วมนั จะผา่ นไป จะผา่ นไป...”

ยํากบั ตวั เองซาํ ๆ จากนันกเ็ ลกิ มองนาฬกิ า เลกิ คาดหวังวา่ ใครจะฉุดผมขนึ มาจากความมดื ทําได ้
เพยี งแคป่ ิดเปลอื กตาแนน่ พรลู มหายใจทงิ อยา่ งไรป้ ระโยชน์ มันเหมอื นกบั ตวั ผมเป๊ ะเลย ไมเ่ คยมี
ประโยชนก์ บั ใคร

ไมร่ วู ้ า่ ผมจมอยกู่ บั ความรสู ้ กึ แบบนเี ทา่ ไหร่ ความมดื คลา้ ยเป็ นสว่ นหนงึ ในจติ ใจไปแลว้ แตจ่ ๆู่ แสง
สวา่ งก็ทอดทางยาวไกลมาทผี ม เป็ นแสงทใี ครบางคนพามันมา ใบหนา้ หลอ่ เหลาแบบนัน รมิ ฝีปาก
แบบนัน ดวงตาคมคนู่ ัน

“ภาค...” ผมรอ้ งเรยี กชอื อกี ฝ่ าย กะพรบิ ตาถปี รับสายตาเพอื มองอกี ฝ่ ายใหช้ ดั ขนึ

คนตวั สงู ยอ่ เขา่ ลงมา กม้ มองผมทนี อนคดุ คดู ้ ว้ ยสายตาทอี า่ นไมอ่ อก รมิ ฝีปากไดร้ ปู เหยยี ดตรง ตา่ ง
คนตา่ งมองกันนงิ ครใู่ หญ่ กอ่ นมอื หนาจะเออื มมาขา้ งหนา้ ลบู หัวผมคลา้ ยกบั สตั วเ์ ลยี งทถี กู เจา้ ของ
ทอดทงิ แตแ่ ลว้ วันหนงึ กก็ ลับมาหาเพราะความรสู ้ กึ ผดิ

“วนิ ท์ รอนานมัย” เสยี งทมุ ้ นันสนั เครอื เล็กนอ้ ย

จะบอกวา่ ไมเ่ คยรอก็คงโกหก ดงั นันผมจงึ พยักหนา้ แทนคาํ ตอบ

“กลบั บา้ นกนั ”

“บา้ นทไี หน ทนี บี า้ นของวนิ ท”์

เขายมิ รงั ผมใหล้ กุ ขนึ นัง สอดมอื เขา้ ไปใตข้ อ้ พับขาและแขน กอ่ นอมุ ้ ผมขนึ จากพนื โดยไมไ่ ดใ้ ห ้
ความกระจ่างชดั กบั คําถามทผี มเอย่ ออกไปแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

ไมน่ านคําถามทคี า้ งคาทังหมดก็ถกู เฉลย เมอื รถยนตค์ นั หรเู ลยี วรถเขา้ มาในสถานทหี นงึ ซงึ ความ
ทรงจําของผมบนั ทกึ เอาไวอ้ ยา่ งชดั เจน มันคอื คอนโดของภาค เมอื กอ่ นมันคอื บา้ นและเรอื นหอของ
ผมกบั เขา ไมน่ า่ เชอื วา่ วันหนงึ จะไดก้ ลับมา

“อยทู่ นี ดี ว้ ยกนั ไปกอ่ น” ตวั ของผมลบี เล็กลงเรอื ยๆ เมอื มองดขู า้ วของทวี างอยตู่ รงหอ้ งรบั แขก

“จรงิ ๆ ภาคไมต่ อ้ งลําบากขนาดนกี ็ได”้

“ไมไ่ ดล้ ําบาก” เขาตอบ หมนุ ตวั ไปทคี รัว หยบิ เอาขา้ วกลอ่ งสาํ เร็จรปู ออกมาจากตเู ้ ย็นแลว้ เปลยี น
เรอื งอยา่ งรวดเร็ว “หวิ มัย”

“นดิ หน่อย”

“มแี คข่ า้ วผดั กนิ ไดม้ ยั ”

“วนิ ทก์ นิ ไดท้ กุ อยา่ ง” ขนาดขา้ วบดู ยังกนิ มาแลว้ เลย เพราะงันขา้ วกลอ่ งของภาคก็นับวา่ วเิ ศษทสี ดุ
แลว้

“เดยี วกนิ เสร็จแลว้ มาชว่ ยกนั จดั ของเถอะ วนิ ทไ์ ปนอนในหอ้ ง ภาคจะนอนโซฟาเอง” เอาอธบิ ายทกุ
อยา่ งเสรจ็ สรรพ แตด่ เู หมอื นวา่ สงิ ทไี ดย้ นิ นันจะไมแ่ ฟรก์ บั เจา้ ของหอ้ งเอาเสยี เลย

“ภาคไมต่ อ้ งลําบากขนาดนี จรงิ ๆ วนิ ทอ์ ยทู่ หี อ้ งเดมิ ได ้ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งยา้ ยมาอยทู่ นี หี รอก”
“...”
“ถกู ใครบงั คับมาใชม่ ยั ถา้ เป็ นพเี ตอรห์ รอื หมอกฤตขอรอ้ งภาคก็อยา่ เชอื ฟังเลย เขาแคพ่ ดู ไปอยา่ ง
นันเอง มันไมใ่ ชค่ วามผดิ ของภาค”
“ไมม่ ใี ครพดู อะไรทังนัน ก็แคไ่ มอ่ ยากใหว้ นิ ทต์ อ้ งตอ่ สลู ้ ําพังอกี ” เขายังควงงว่ นอยกู่ บั การหยบิ นัน
จับนี แตไ่ มค่ ดิ จะหนั มามองผมสกั นดิ
“แลว้ ไอเ้ นมไมว่ า่ เหรอ”
“...” คราวนเี ขาไมต่ อบ
“เนมไมร่ ใู ้ ชม่ ัย”
“ถา้ ทกุ อยา่ งโอเคภาคจะบอกเนมเอง”
“ไมม่ ใี ครทขี นึ ชอื วา่ แฟนจะโอเคหรอก ถงึ ภาคจะคดิ กบั วนิ ทแ์ คเ่ พอื นก็ตาม” พดู ไดเ้ ต็มปากเลยวา่
ผมยังรักเขา ยังคดิ ถงึ อดตี นกึ ถงึ ความทรงจําดๆี ทเี คยทํารว่ มกนั มา
แตใ่ นเมอื อกี ฝ่ ายยนื ยันจะใหผ้ มเป็ นไดแ้ คเ่ พอื น ตอ่ ใหโ้ หยหาแคไ่ หนมนั ก็คงเปลา่ ประโยชนอ์ ยดู่ ี
ผมรวู ้ า่ การเจ็บซําๆ กบั เรอื งเดมิ ๆ มันเหมอื นกับคนโงแ่ คไ่ หน แตไ่ มใ่ ชว่ า่ คนฉลาดทกุ คนจะหนอี อกมา
จากสถานการณ์แบบนที ังทยี งั รักได ้
ยงิ ผมทเี ป็ นคนโงด่ ว้ ยแลว้ มนั ก็ยงิ ดยู ากเขา้ ไปใหญ่
“อยา่ เพงิ คดิ เลย บางอยา่ งใหภ้ าคเป็ นคนจดั การเถอะ”
“...” ผมไมร่ จู ้ ะแยง้ อะไรกลับไปอกี
ไมน่ านเสยี งไมโครเวฟกร็ อ้ งเตอื น มอื หนาดงึ เอาอาหารสําเร็จรปู ออกมา แลว้ หยบิ มันมาวางไวบ้ น
โต๊ะอาหารทเี รามักนังทานดว้ ยกนั เป็ นประจํา
“กนิ เถอะ เดยี วจะเย็นเอา”
“ภาค”
“หมื ...”

“วางใจเถอะ เมอื กอ่ นวนิ ทอ์ าจจะหวังวา่ ถา้ เราไดก้ ลับมาอยดู่ ว้ ยกนั ความสมั พันธข์ องเราอาจกลับ
ไปเป็ นเหมอื นเดมิ ได ้ แตต่ อนนวี นิ ทไ์ มเ่ คยคดิ อยา่ งนันแมแ้ ตว่ นิ าทเี ดยี ว” แคย่ งั รักเขา แตไ่ มเ่ คยหวัง
อะไร

เขาเป็ นรักแรกของผม อยา่ งนอ้ ยแคข่ อเกบ็ ความทรงจําเอาไวฝ้ ่ ายเดยี วก็ดพี อแลว้

คนตวั สงู เหมอื นจะพดู อะไรออกมา ทวา่ ยังไมท่ ันไดเ้ อย่ ตอบประตหู อ้ งก็ถกู เคาะระรัว เสยี งของมัน
ดงั จนสะทอ้ นกอ้ งไปทังหอ้ ง ผมมองตามร่างสงู ทเี ดนิ ไปเปิดประตู เสยี ววนิ าทนี ันผมก็เห็นผชู ้ ายคน
หนงึ ยา่ งสามขมุ เขา้ มายา่ งรวดเร็ว

เพยี ะ!

โลกทังใบหมนุ เควง้ เตง้ ผมไมร่ วู ้ า่ กอ่ นหนา้ นันมันเกดิ อะไรขนึ เพราะทกุ อยา่ งรวดเร็วจนประมวลผล
ไมท่ ัน รแู ้ ตเ่ พยี งวา่ ตวั เองถกู ตบเขา้ ทซี กี แกม้ ดา้ นซา้ ยอยา่ งแรงจนหนา้ หนั กลนิ คาวเลอื ดคละคลงุ ้
ใกลจ้ มกู จนรสู ้ กึ หนา้ มดื

ภาพตรงหนา้ ทเี ดยี วชดั เดยี วเบลอผลักใหผ้ มเออื มมอื ตดิ สนั ขนึ มาจับแกม้ เสยี งของเขา ความโมโห
เกรยี วกราดทฝี ังอยใู่ นสมองผลักดนั ใหร้ สู ้ กึ กลัว

ไอเ้ มธ...

เสยี งดงั ระรอกใหญจ่ ะสะทอ้ นขนึ มาอกี ครา มันคอื เสยี งชกตอ่ ยและเอะอะโวยวายของผูช้ ายสองคน
ทตี า่ งไมม่ ใี ครยอมใคร

“ภาค! ภาค!” ผมรอ้ งเรยี กคนตรงหนา้ มอื ขา้ งขวากระหนําตอ่ ยไปบนใบหนา้ ของเพอื นในกลมุ่ กอ่ น
เกมจะพลกิ เป็ นของอกี ฝ่ าย ผลัดกนั แพผ้ ลัดกนั ชนะทา่ มกลางคําสบถหยาบคายของคนทังคู่

ผมพยายามเขา้ ไปแยกแลว้ แตก่ ็ถกู ผลักออกมา กว่าจะสงบสตอิ ารมณก์ นั ไดค้ นทังคกู่ ็สะบกั สะบอม
เกนิ กวา่ จะออกแรงงา้ งหมัด สงิ เดยี วทฟี าดฟันกนั จงึ เหลอื แคร่ มิ ฝีปาก

“ทมี งึ ทงิ ไอเ้ นมไวค้ ณะแลว้ ปลอ่ ยใหม้ นั รอขนาดนกี ็เพราะไอว้ นิ ทเ์ หรอวะ” นําเสยี งนันเต็มไปดว้ ย
แรงอารมณ์ ผมกลัววา่ จะถกู ตบซาํ อกี เลยเอาแตก่ ม้ หนา้ งดุ และไมย่ อมมปี ากเสยี งใดๆ

“มงึ อยา่ โยงไดม้ ัยวะ” ภาคเถยี งกลับอยา่ งไมย่ อมแพ ้

“จะไมใ่ หก้ โู ยงไดไ้ ง ในเมอื มันมไี อต้ วั ตอแหลนังหนา้ สลอนอยใู่ นหอ้ งมงึ นไี ง”

“มันก็ไมใ่ ชเ่ รอื งของมงึ อยดู่ ”ี

“ออ๋ ใชแ่ น่ มนั ใชต่ งั แตท่ มี งึ หายหัวไมม่ าเรยี นแลว้ ปลอ่ ยใหก้ นู ังเคลยี รป์ ัญหาทมี งึ ทงิ ไวจ้ นหัวหมนุ
แลว้ รมู ้ ยั ไอเ้ นมโทรหากกู สี าย ทกุ คนวนุ่ วายก็เพราะมงึ มวั แตพ่ าไอว้ นิ ทม์ ากซกุ อยทู่ หี อ้ งนไี ง”

“หบุ ปากมงึ ไป!”

ผมสะดงุ ้ สดุ ตวั เมอื รา่ งสงู ถลาเขา้ ไปควา้ คอเสอื ของไอเ้ มธ กอ่ นออกแรงดนั จนอกี ฝ่ ายถอยหลังชน
กบั ขอบโต๊ะ

พอเถอะ พอเถอะ ผมเอย่ ปากพดู แตก่ ลับไมม่ เี สยี งใดเล็ดลอดออกมา

“มงึ บอกวา่ รงั เกยี จไอว้ นิ ท์ มงึ ขยะแขยงทอี ยใู่ กลม้ นั แตต่ อนนมี งึ ก็กําลังกลนื นําลายตวั เอง น่าสมเพ
ชวะ่ ”

“...”

“คนบางคนแกลง้ ทําตวั ใหด้ จู นเพอื ขอความเห็นใจ แกลง้ ทําตัวใหด้ รู วยเพอื ใหไ้ ดร้ ับการยอมรับ ไอว้ ิ
นทแ์ กลง้ ทําทกุ อยา่ งเพอื ดงึ ใหม้ งึ กลับไปยังไมร่ ตู ้ วั อกี ”

“มงึ จะไปรอู ้ ะไรไอเ้ มธ!”

“แลว้ กไู มเ่ คยรอู ้ ะไรก็แหกปากบอกมาสิ มงึ นอกใจไอเ้ นม กลับไปกนิ ของเกา่ ลมื แมก้ ระทังวา่ มนั
เคยหลอกมงึ มานานแคไ่ หน ความจําสนั ขนึ มาซะงนั ห!ึ ”

“แลว้ กไู ดบ้ อกหรอื ยังวา่ กลับไปกนิ ของเกา่ ”

“แลว้ มนั จรงิ มยั ละ่ ”

“มงึ คดิ วา่ กจู ะทงิ ไอเ้ นมเหรอ มงึ คดิ วา่ กจู ะกลา้ ทงิ คนทแี อบชอบมานานเป็ นปีๆ เพอื กลบั ไปคบคน
อยา่ งไอว้ นิ ทเ์ นยี นะ ใชส้ มองสว่ นไหนคดิ วะ!”

สนิ สดุ ประโยคนัน หนา้ ของผมก็รสู ้ กึ ชาไปทังซกี เจ็บรนุ แรงยงิ กวา่ ถกู ตบจนหนา้ ควําเป็ นรอ้ ยเทา่

ขนาดบอกตัวเองวา่ อยา่ หวงั จติ ใจยังสะบกั สะบอมมากขนาดนี ไมอ่ ยากจะคดิ ตอนทถี กู เขาดา่ อยา่ ง
ไมไ่ วห้ นา้ เหมอื นเมอื กอ่ นเลย ผมผ่านมาไดย้ งั ไงตอนทตี วั เองเป็ นเหมอื นขยะทใี ครก็รังเกยี จ

เวลาผา่ นไปนานเทา่ ไหรแ่ ลว้ ผมยังไมม่ คี า่ ขนึ มาเลยไมว่ า่ กบั ใคร

ไมม่ เี สยี งทะเลาะโตต้ อบกลับมาอกี นับสบิ นาที ภาคปลอ่ ยคอเสอื ไอเ้ มธลง เอย่ พดู เสยี งผะแผว่
คลา้ ยกบั ลมื เลอื นความบาดหมางทเี กดิ ขนึ ในคราแรก

“เรอื งนกี จู ะเป็ นคนบอกกบั ไอเ้ นมเอง มนั จะเขา้ ใจทกุ อยา่ ง”

“เออ ก็มนั เป็ นเรอื งของมงึ กเู สอื กเอง”

ผมู ้ าเยอื นหันหลังกา้ วไปทางประตู แตเ่ สยี งของภาคกลับรังฝีเทา้ ของคนตรงหนา้ ไว ้

“ไอเ้ มธ”

“อะไรอกี ”

“ถา้ กไู มม่ เี งนิ ไมม่ อี ะไรเหมอื นทกุ วันนมี งึ ยงั จะเป็ นเพอื นกอู ยมู่ ยั
“กไู มไ่ ดเ้ ป็ นคนเหยี ขนาดนัน”
“งันถา้ ตอนนกี อู ยากจะขอใชค้ วามเป็ นเพอื นของเราขออะไรสกั อยา่ ง มงึ จะใหไ้ ดม้ ยั ” ใบหนา้ ทเี ต็ม
ไปดว้ ยบาดแผลหันมา รมิ ฝี ปากไดร้ ปู คลยี มิ เจา้ เลห่ แ์ ตไ่ มย่ อมใหค้ ําตอบตรงๆ
“แลว้ มงึ จะขออะไร”
“ขออยา่ ยงุ่ กบั วนิ ท์ ขอใหป้ ลอ่ ยเขาไป...”
“ในเมอื มงึ กลา้ ใชม้ ติ รภาพของเพอื นมาขอแลกซอื ขยะไรค้ า่ ขนาดนกี กู ็คงยอม”
“...”
“จะไมม่ ใี ครในกลมุ่ ยงุ่ กบั มันอกี มนั ตายจากกไู ปแลว้ มงึ วางใจไดเ้ ลย”
การมาของเมธในวันนนี ําพาเอาความเจ็บปวดมากมายมาให ้ แตไ่ มอ่ ยากจะเชอื เลยวา่ แมแ้ ตต่ อน
จากไป เราตา่ งก็เจ็บปวดยงิ กวา่ เดมิ

กลอ่ งพยาบาลถกู รอื กลับมาใชอ้ กี ครัง ผมนังทําแผลใหภ้ าค เราไมไ่ ดค้ ยุ อะไรกนั มากนักนอกจาก
ทําแผลใหก้ นั และกัน หนา้ ของผมมันไมไ่ ดเ้ จบ็ มากหรอก จะหว่ งก็แตเ่ ขาทมี รี อยฟกชําดําเขยี ว
ประปรายไปทัวไป ควิ แตก ปากแตก กําปันแตก เลอื ดกําเดาไหลเป็ นทาง

ภาคไมส่ มควรจะโดนแบบนี ทกุ อยา่ งเป็ นเพราะผมแคค่ นเดยี ว
“พรงุ่ นวี นิ ทข์ อกลับไปอยทู่ หี อ้ งเดมิ ไดม้ ยั ” คดิ ตรกึ ตรองอยนู่ าน กวา่ จะมคี วามกลา้ พอเอย่ ออกไป
“ไมต่ อ้ งหรอก มันจะไมม่ อี ะไรเปลยี นแปลงทังนัน”
“แตไ่ อเ้ นม...”
“ภาคจะจัดการทกุ อยา่ งเอง”

“ออื ” ควรชนิ ไดแ้ ลว้ จรงิ ๆ ผมไมม่ สี ทิ ธแิ มแ้ ตอ่ อกความเหน็ ดว้ ยซํา แคอ่ ยนู่ งิ ๆ ปลอ่ ยใหเ้ ขาลากไป
อยตู่ รงโนน้ ทตี รงนที ี ถา้ ไมพ่ อใจเมอื ไหรก่ ไ็ ล่ รสู ้ กึ ดกี ็พากลับมา ผมไมค่ วรรสู ้ กึ อยา่ งอนื นอกจาก
ขอบคณุ ทยี ังเห็นผมมตี ัวตนอยู่

“เดยี วอนุ่ ขา้ วกนิ ใหม”่

“วนิ ทไ์ มห่ วิ แลว้ คดิ วา่ จะเกบ็ ของกอ่ น”

“งันก็ตามใจ”

“ขอนอนโซฟาไดม้ ยั ”

“อมื ”

คราวนเี จา้ ตวั ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธ
“ขอถามอะไรหน่อยส”ิ เราหยังเชงิ กนั อยคู่ รหู่ นงึ กอ่ นผมจะเอย่ ถามตอ่ “เมอื กอ่ น...ภาคมคี นรัก
มากมาย แตท่ เี ลอื กวนิ ทเ์ พราะวนิ ทโ์ งก่ วา่ คนอนื ใชม่ ัย”

ไมม่ คี ําตอบใดหลดุ จากรมิ ฝีปากไดร้ ปู

“ความจรงิ วนิ ทก์ ็โงจ่ รงิ ๆ นันแหละ แถมยังเป็ นเพอื นสนทิ ไอเ้ นมอกี ตา่ งหากเลยดเู ขา้ ถงึ งา่ ย กอ่ น
หนา้ ทรี คู ้ วามจรงิ วนิ ทเ์ อาแตโ่ ทษวา่ มนั คอื ความซวยทดี นั เป็ นเพอื นไอเ้ นม และภาคก็ชอบมัน”

“...”

“ตอนนเี ขา้ ใจแลว้ วนิ ทไ์ มไ่ ดซ้ วยหรอก วนิ ทโ์ ชคด”ี

“...”

“ถา้ ไมม่ ไี อเ้ นมภาคก็คงไมเ่ ดนิ เขา้ มาหา ถา้ ไมม่ ไี อเ้ นมเราคงไมไ่ ดค้ ยุ กัน ถา้ ไอเ้ นมไมป่ ฏเิ สธภาค
เราอาจไมไ่ ดค้ บกนั ก็ได ้ ไมร่ วู ้ า่ เกอื บสองปีทภี าคอดทนรักวนิ ทม์ นั ทรมานแคไ่ หน ขอโทษจรงิ ๆ ทเี ห็น
แกต่ วั ”

กลอ่ งพยาบาลถกู ปิด ความเงยี บปกคลมุ ไปทัวพนื ที ผมปลกี ตวั มาจัดขา้ วของนอ้ ยชนิ ของตัวเอง
อยา่ งตงั อกตงั ใจโดยมคี นตวั สงู นังนงิ อยบู่ นโซฟาไมห่ า่ ง

เราตา่ งเหนอื ยกนั มามากแลว้ และผมเขา้ ใจวา่ เขาไมจ่ ําเป็ นตอ้ งปลอบใจผมดว้ ยการหาคําพูดปลอบ
ประโลมมากมายเพอื ทําใหร้ สู ้ กึ ดขี นึ มันคงไมด่ แี น่ถา้ ผมยังจมกบั ฝันทยี าวนานแลว้ ไมย่ อมตนื ขนึ มาสกั
ที

ยงั ไงไมร่ ักก็คอื ไมผ่ ดิ

“วนิ ทจ์ ะตอ้ งอยกู่ บั ภาคไปอกี นานแคไ่ หน”