ร้ายเดียงสา

“ไมร่ ู ้ จนกวา่ วนิ ทจ์ ะมคี วามสขุ จรงิ ๆ มัง”
“อมื ตอนนันภาคก็คงมคี วามสขุ จรงิ ๆ เหมอื นกัน” ไมต่ อ้ งพะวงกับชวี ติ พังๆ ของคนป่ วยอยา่ งผม
และไดเ้ รมิ ตน้ ใหมก่ บั คนทชี อบมานานโดยไมม่ อี ะไรขดั ขวาง หวังวา่ วันนันจะมาถงึ เร็วๆ
“วนิ ท.์ ..”
“หมื ”
“ทผี า่ นมาไมใ่ ชไ่ มด่ นี ะ”
“หมายความวา่ ไง”
“ทผี า่ นมาไมใ่ ชว่ า่ ทกุ วนั ทเี ราไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั มันไมม่ คี วามสขุ ตอนอยกู่ บั วนิ ทน์ ่ะ มนั รสู ้ กึ ดจี รงิ ๆ”
“ถา้ หดั โกหกอกี หน่อยจะเนยี นกวา่ นนี ะ ฮา่ ๆ” ผมพดู ตดิ ตลก แตไ่ มร่ ทู ้ ําไม...
นําตาถงึ ไหลออกมา
ถงึ จะแคโ่ กหกกเ็ ถอะ ใชว่ า่ คําพดู ทอี บอนุ่ นจี ะมใี หฟ้ ังทกุ วัน และผมก็ยนิ ดกี อดคําโกหกนเี อาไวเ้ พอื
หลอ่ เลยี งหัวใจขาดนําของตัวเองตอ่ ไป

อกี สามสปั ดาหก์ อ่ นถงึ จรู ี ผมเรมิ ปรบั ตวั ใหช้ นิ กบั สภาพแวดลอ้ มเดมิ ๆ ทเี รมิ มกี ารเปลยี นแปลงเล็ก
นอ้ ย การอยอู่ าศยั กับภาคก็ถอื วา่ ดี ผมนอนโซฟาทคี อนโดเขา ใชห้ อ้ งนําแขกดา้ นนอก ขา้ วของนอ้ ย
ชนิ ก็จัดอยใู่ นมมุ ทมี นั ควรอยเู่ พอื ทจี ะไดไ้ มเ่ กะกะเจา้ ของหอ้ ง

ไอเ้ นมไมเ่ คยแวะเวยี นมาหาทคี อนโด แตท่ กุ ครงั ผมจะเห็นวา่ ภาคคยุ โทรศพั ทอ์ ยทู่ รี ะเบยี งทกุ คนื
หรอื บางคนื ก็กลับซะดกึ เดาวา่ คงออกไปเทยี วขา้ งนอกดว้ ยกนั

ผมไมเ่ คยเอย่ ถามวา่ วันนเี ป็ นยงั ไงบา้ ง นอกจากทําอาหารทงิ ไวใ้ ห ้ พอเขามาก็หยบิ มาอนุ่ แลว้ วาง
ไวต้ รงกลางโตะ๊ วันไหนทภี าคใจดหี น่อยก็จะนังกนิ อาหารจนพรอ่ งลงเล็กนอ้ ย หากแตว่ ันไหนเหนอื ยๆ
ก็จะโบกมอื ปฏเิ สธแลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งนอนไป

เพอื นทคี ณะก็ไมม่ ที า่ ทรี ังเกยี จเหมอื นกบั ชว่ งแรกๆ ทกี ลบั มาเรยี น หลายคนกลา้ พดู คยุ กับผม เสนอ
ตวั ใหผ้ มเขา้ ไปอยใู่ นกลมุ่ โดยไมต่ อ้ งรอ้ งขอ แตผ่ มก็ยงั คงไมม่ เี พอื นทไี ปไหนมาไหนดว้ ยกนั อยดู่ ี

ทโี รงอาหารคณะยังคงเต็มไปดว้ ยบรรยากาศเดมิ ๆ กนิ ขา้ วคนเดยี ว สเกต็ ชภ์ าพคนเดยี ว และในบาง
ครังผมก็จะใชว้ ธิ กี ม้ หนา้ มองปลายเทา้ หรอื เดนิ หนเี มอื คนอนื จอ้ งมองอยา่ งจับผดิ เป็ นการเอาตัวรอด

งานพารท์ ไทมก์ ็ดี เพราะผมคอ่ ยๆ เป็ นทรี ักของเจา้ ของรา้ นไปทลี ะนอ้ ย

สว่ นหมอกฤตผมก็ยงั ไปพบเขาตามใบนัดอยเู่ สมอ โดยทกุ ครังจะมภี าคโผลไ่ ปทกั ทายกบั หมอดว้ ย
ผมยังคงไดร้ ับยาและการทําจติ บําบดั อยา่ งตอ่ เนอื ง ชว่ งหลังมานผี มไมไ่ ดย้ นิ เสยี งในหนู านแลว้ คดิ วา่
โอกาสทจี ะหายยงั มอี ยสู่ งู ธานจะไมก่ ลับมา ผมคดิ วา่ อยา่ งนัน

ทกุ อยา่ งกําลังจะดขี นึ เป็ นสญั ญาณทดี ที เี ดยี ว มันบอกวา่ อกี ไมน่ านผมก็คงตอ้ งไปจากหอ้ งนแี ลว้
เพอื ทเี จา้ ของตัวจรงิ และมสี ทิ ธโิ ดยชอบธรรมจะไดย้ า้ ยเขา้ มา

ผมไมไ่ ดค้ ยุ กบั ไอเ้ นมมานาน มันไมไ่ ดม้ ที า่ ทรี ังเกยี จแตก่ ย็ งั เวน้ ระยะหา่ งเอาไวซ้ ะไกลโข นันเลย
สง่ ผลใหเ้ พอื นในกลมุ่ เกา่ เลอื กทจี ะไมเ่ ดนิ เขา้ มาคยุ หรอื ทักทายกบั ผมเชน่ กนั

แกรก๊ !

เสยี งเปิดประตหู อ้ งดงั ขนึ ผมรบี วงิ จากโซฟาไปยังประตหู นา้ หอ้ งเพอื ชว่ ยคนทเี พงิ มาถงึ ถอื ของ

ทกุ วันภาคจะหอบหวิ กระเป๋ าเรยี น แฟ้มงาน ถงุ ชอ็ ปปิงทบี รรจขุ องใชป้ ระจําวัน หรอื บางครงั ก็จะตดิ
อาหารยามดกึ กลับมาดว้ ย วนั นกี ็เชน่ กนั

“เดยี ววนิ ทช์ ว่ ยถอื ” ผมยนื มอื ไปรับถงุ จากมอื หนา

“ซอื แซลมอนโรลมาดว้ ย เอาไปแกะกนิ ส”ิ

ผมยมิ กอ่ นเอย่ ประโยคซาํ ซากทคี นฟังก็คงเบอื เหมอื นกัน

“ขอบคณุ นะ แลว้ ภาคกนิ อะไรมาหรอื ยัง”

“วันนกี ็ยงั ในตเู ้ ย็นมขี องสดอะไรเหลอื อยมู่ ัย วนิ ทท์ ําใหภ้ าคกนิ หน่อยส”ิ

“งันรอแป๊ บนงึ นะ ภาคนังดทู วี รี อกอ่ นเลย ไมเ่ กนิ สบิ หา้ นาทไี ดก้ นิ แนน่ อน” วา่ จบก็รบี วางถงุ ใส่
อาหารไวต้ รงเคานเ์ ตอร์ กอ่ นเบยี งตวั ไปรอื คน้ หาของสดในตเู ้ ย็นมาทําอาหาร

หงุ ขา้ วเอาไวใ้ หพ้ อสาํ หรบั เราสองคน

ทกุ อยา่ งคลา้ ยกบั ไดย้ อ้ นกลับไปในวันนัน วันทเี รายังอยดู่ ว้ ยกนั และผมยังเขา้ ใจวา่ ภาคยังรักผมอยู่

อาหารงา่ ยๆ สองสามอย่างถกู วางบนโตะ๊ รวมไปถงึ แซลมอนโรลทคี นตวั สงู ซอื ตดิ มอื มาดว้ ย มัน
เป็ นรา้ นทเี รามักไปกนิ ประจํา และผมก็ชอบรสชาตขิ องแซลมอนรา้ นนมี ากๆ

“กนิ ไดเ้ ลย ของโปรดของภาคทกุ อยา่ งเลยนะ”
“ขอบคณุ ” เขาเรมิ จับชอ้ นและสอ้ ม จากนันก็เรมิ กนิ

บทสนทนาของเราเต็มไปดว้ ยความราบเรยี บ เหมอื นเพอื นสนทิ ทถี ามไถค่ ําถามเดมิ ๆ วันนเี ป็ นยังไง
บา้ ง ทกุ อยา่ งโอเคมัย เราอยกู่ นั อยา่ งบรสิ ทุ ธใิ จ ไมม่ อี ะไรวาบหวาม ภาคไมเ่ คยทําใหผ้ มเขา้ ใจผดิ วา่
เขามใี จ ขณะทผี มเองก็เลกิ สรา้ งความหวังหลอกลวงตัวเองไปนานแลว้

ผมไมไ่ ดอ้ ยากขออะไรมาก การทเี ราเป็ นแบบนมี นั ดที สี ดุ
“พรงุ่ นวี ันเสาร์ หอบงานไปทําทรี า้ นกาแฟมัย” เสยี งทมุ ้ ถามดว้ ยสหี นา้ ราบเรยี บ แตผ่ มนสี ทิ ปี ิดความ
ดใี จไมม่ ดิ รบี พยกั หนา้ อยา่ งกระตอื รอื รน้
“ไปสิ ถา้ ภาคชวนวนิ ทก์ ็อยากไปดว้ ย”

“รา้ นไหนด”ี

“แลว้ แตภ่ าคเลย แต.่ ..ไอเ้ นมจะไมว่ า่ เหรอ”

“เนมไมว่ า่ ง เหน็ มันบอกจะไปเทยี วตา่ งจังหวัดกบั เพอื น”

“ออ๋ ” ถา้ เป็ นเมอื กอ่ นผมอาจจะไดไ้ ป
“งันสบิ โมงเชา้ แตง่ ตัวใหเ้ สร็จเลยนะ”
“ไดส้ ”ิ

กลางดกึ ผมนอนแทบไมห่ ลับเพราะเอาแตค่ ดิ ถงึ พรงุ่ นเี ชา้ อยากใหพ้ ระอาทติ ยโ์ ผลพ่ น้ ขอบฟ้าเร็วๆ
ทังทเี มอื กอ่ นยงั เอาแตภ่ าวนาวา่ ขออยา่ ใหว้ ันใหมม่ าถงึ เลย

ผมพลกิ ตวั ไปมาอยบู่ นโซฟา กวา่ จะขม่ ตาหลับไดก้ ็เกอื บรงุ่ เชา้ ซงึ กนิ เวลาไปแคไ่ มก่ ชี วั โมงก็ตอ้ ง
รบี ตนื ขนึ มาเตรยี มอาหารเชา้ ใหค้ นทนี อนอยใู่ นหอ้ ง กอ่ นปลกี ตวั ไปอาบนําแตง่ ตัว

แปดโมงครงึ ผมไดย้ นิ เสยี งนําในหอ้ งนํา เดาวา่ เขาคงเพงิ ตนื ผมเลยทําความสะอาดหอ้ งรอจน
กระทังภาคหมนุ ลกู บดิ ประตเู ดนิ ออกมาดา้ นนอก สง่ ยมิ และเอย่ ทักทายกบั ผมอยา่ งอารมณด์ ี

“ตนื เร็วจัง”
“ก็...ปกตกิ ็ตนื เวลานอี ยแู่ ลว้ ” ผมเกาหัวแกเ้ กอ้ กอ่ นจะนกึ ขนึ ได ้ “กนิ อาหารเชา้ กอ่ นสภิ าค วนิ ทท์ ํา
ไวใ้ หแ้ ลว้ วา่ แตภ่ าคอยากกนิ นมหรอื กาแฟวนิ ทจ์ ะไดเ้ ตรยี มให”้

“กาแฟแลว้ กนั กาแฟสอง...”

“นําตาลหนงึ ไมใ่ สค่ รมี เทยี ม” ไมร่ อใหเ้ ขาพดู จบประโยคผมก็อธบิ ายตอ่ จนจบ
“ออื นันแหละ”
“รอกอ่ นนะ ภาคกนิ ไปกอ่ นเลย”
“งันเดยี วเขา้ ไปเอาของในหอ้ งกอ่ น”
“ได”้
ระหวา่ งทชี งกาแฟอยนู่ ันเสยี งเรยี กเขา้ จากโทรศพั ทก์ ็ดงั ขนึ ผมหันไปตามเสยี ง มอื ถอื เครอื งหรสู นั
ครดื ไปบนโตะ๊ ผมชงั ใจอยนู่ านกอ่ นจะทําใจกลา้ เดนิ เขา้ ไปหา
หนา้ จอปรากฏตัวอกั ษรทไี มค่ นุ ้ ตา มันเขยี นวา่ ‘ทรี ัก’ ซงึ ผมก็พอจะเดาไดว้ า่ หมายถงึ ใคร
ภาครบี วงิ ออกมาดา้ นนอกหลังไดย้ นิ เสยี ง ผมเลยสง่ ยมิ แหย ถอยหลังออกไปอยา่ งรูง้ าน
“เนมโทรมา” ผมบอกกับเขา
“ออื แป๊ บนะ” วา่ แลว้ ก็รบี กดรบั และกรอกเสยี งลงไปทันที
ใบหนา้ หลอ่ เหลาปรายตามองผมเล็กนอ้ ย เขาพดู แคค่ ําวา่ ‘ออื ’ ตดิ ๆ กนั แตส่ องเทา้ พยายามกา้ วให ้
หา่ งจากผมเรอื ยๆ กระทังหยดุ ยนื อยตู่ รงระเบยี ง
ผมไมไ่ ดค้ ดิ อะไรนอกจากหมนุ ตัวไปชงกาแฟตอ่ แปลกดที ําไมจติ ใจถงึ ไดว้ า้ วนุ่ ขนาดนีทังทรี อู ้ ยู่
เต็มอกวา่ เราไมใ่ ชเ่ จา้ ของเขา ผมคดิ วา้ วนุ่ อยใู่ นหัวคนเดยี วกระทังสบิ นาทใี หห้ ลังคนตวั สงู ถงึ เดนิ กลับ
มา
“วนิ ท์ วนั นคี งไมไ่ ดไ้ ปรา้ นกาแฟแลว้ ” เขาพดู อยา่ งใจรา้ ย
“เหรอ”
“ไอเ้ นมอยากใหภ้ าคไปเทยี วดว้ ยกนั ก็เลย...”
“ไมเ่ ป็ นไร ภาครบี ไปเก็บของเถอะ”
“ไวค้ รังหนา้ เรา...”
“ครังหนา้ ได ้ ไมเ่ ป็ นไรเดยี วไอเ้ นมกับเพอื นจะรอนาน ภาคไมต่ อ้ งหว่ งหรอก” ผมเดนิ ไปดนั หลงั เขา
ใหก้ ลับเขา้ ไปในหอ้ ง ขณะทหี ัวใจคอ่ ยๆ รอ้ งไหอ้ อกมา
ภาคใชเ้ วลาเกบ็ ของไมน่ าน จากนันกเ็ อย่ ลาแลว้ จากไป

ผมทงิ ตัวลงบนเกา้ อี มองอาหารเชา้ ทตี งั ใจทําอยเู่ นนิ นาน กอ่ นจะหยบิ ชอ้ นขนึ มาตกั ขา้ วตม้ และ
ไสก้ รอกใสป่ าก บอกกบั ตวั เองซําๆ วา่ ไมม่ สี ทิ ธิ แตก่ ็ยงั จมอยกู่ บั อาการซมึ กะทอื ไปเสยี คอ่ นวัน

ตอนนภี าคคงมคี วามสขุ กบั ไอเ้ นม คงไปเทยี วกนั และหัวเราะไปตลอดทาง ฟังเพลงทเี ขา้ กบั
บรรยากาศ มเี พอื นทคี อยเลา่ เรอื งตลกๆ ใหฟ้ ังอยา่ งไมเ่ บอื หน่อย ความจรงิ มนั ก็คอื สงิ ทเี ขาควรไดร้ บั
แลว้ จะใหม้ าอยกู่ บั คนนา่ เบอื อยา่ งผมตลอดเวลาไดย้ งั ไง

‘ภาคมาดตู รงนสี ิ มปี ดู ว้ ยนะ’
‘มาทะเลเพอื มองหาปอู ยา่ งเดยี วหรอื ไง มาเลน่ นํากนั เถอะ’
‘ไมเ่ อาเดยี วเปียก’
‘ก็ตอ้ งเปี ยกอยแู่ ลว้ จะกลัวอะไร’
‘เฮย้ อยา่ นะ ภาคอยา่ อมุ ้ ภาค!’
‘เปี ยกแน่ๆ คราวนี ไมร่ อดหรอก’
ตมู ้ !!

เสยี งนําในครังนัน เสยี งทมุ ้ นุ่มทดี งั กอ้ งในหู ฟองคลนื สาดซดั เขา้ ฝัง ภาพของผมกบั เขาตอนทไี ด ้
ไปเทยี วทะเลดว้ ยกนั ครังแรก ยงั คงจดจําไดด้ ี

จะมสี กั กคี รังกนั ทคี นๆ หนงึ จะใชช้ วี ติ ใหค้ นอนื ไดร้ สู ้ กึ อจิ ฉา อยา่ งนอ้ ยอะ่ นะ เรอื งระหวา่ งผมกบั ภาค
มนั ก็เคยเกดิ ขนึ จรงิ
ทที ะเลในวนั นัน ยงั คงเป็ นทะเลทผี มกบั เขาไปดว้ ยกนั ในฝันเสมอ...

สดุ สปั ดาหผ์ า่ นพน้ ผมใชเ้ วลาทังหมดอยทู่ หี อสมดุ จากนันก็กลับมาแกง้ านออกแบบของตัวเองตาม
คําแนะนําของอาจารย์ พเี ตอรแ์ วะมาหาผมบา้ ง แตก่ ็คยุ กันไมน่ านเพราะแกกําลังวงิ วนุ่ อยกู่ บั การ
ฝึกงานสามเดอื นทกี าํ ลังมาถงึ

เชา้ แรกของสปั ดาหเ์ รมิ ตน้ ขนึ ภาคกลับมาทหี อ้ งตงั แตเ่ มอื คนื เจา้ ตวั ดมู ที า่ ทอี อ่ นลา้ ผมเลยไม่
อยากรบกวน ไมค่ ดิ วา่ รุง่ ขนึ เขา้ จะตนื เร็วและยนื จบิ กาแฟรออยกู่ อ่ นแลว้

“ทําไมวันนตี นื สาย” เจา้ ตวั ถาม

“เหมอื นเมอื คนื จะทาํ งานดกึ ไปหน่อยน่ะ แลว้ เทยี วเป็ นไง”

“สนกุ ด”ี

ก็ตอ้ งเป็ นอยา่ งนันอยแู่ ลว้ ...

“อยากกนิ อะไรมยั เดยี ววนิ ทท์ ําให”้

“ไมล่ ะ่ เดยี ววา่ จะออกไปเลย เออลมื บอก พอดซี อื ของฝากมาใหด้ ว้ ย วางอยบู่ นโต๊ะเขยี นแบบนะ
ภาคไปกอ่ นละ่ ” ไมพ่ ดู พรําทําเพลง จบิ กาแฟเสร็จก็เดนิ ผละออกไปเลย

ผมยนื มองบานประตหู นา้ หอ้ งอยคู่ รใู่ หญ่ จงึ หมนุ ตัวกลับไปทโี ตะ๊ เขยี นแบบ

มขี องชนิ หนงึ วางเอาไว ้ มนั คอื สรอ้ ยเปลอื กหอยในแบบทผี มเคยอยากไดเ้ มอื นานไมแ่ ลว้ ไมค่ ดิ วา่
จะไดม้ โี อกาสเห็นมันอกี

‘อยากไดส้ รอ้ ยเปลอื กหอย’
‘กะโหลกกะลาน่า’
‘สวยออก’
‘เมอื กซี อื แหวนไปแลว้ งบหมด’
‘ไมแ่ ฟรเ์ ลยอะ่ ’
‘ไวค้ ราวหนา้ ถา้ มาดว้ ยกนั คอ่ ยกลบั มาซอื ก็ได’้
‘จะไดม้ าเหรอ’
‘ตอ้ งไดม้ าอยแู่ ลว้ ’

จๆู่ ความโศกเศรา้ ในใจก็จางหายไปจนหมด ภาคจะยังจําได ้ นานแคไ่ หนก็ยงั คงจํา

บางสงิ บางอยา่ งผมไมค่ ดิ หรอกวา่ มนั จะสาํ คญั สาํ หรับเขา วนั นถี งึ เพงิ เขา้ ใจ อยา่ งนอ้ ยตอนทเี ราอยู่
ดว้ ยกนั ก็ยงั มบี างอยา่ งทเี ขาไมไ่ ดท้ งิ ตกคา้ งอยใู่ นความรสู ้ กึ บา้ ง

ผมคอ่ ยๆ ลมื เรอื งเลวรา้ ยทเี กดิ ขนึ กอ่ นหนา้ ไปทลี ะนอ้ ย ลมื คําพดู แยๆ่ ของภาค ลมื การกระทําโหด
รา้ ยของเพอื น ผมใหอ้ ภยั ทกุ อยา่ งทผี า่ นมาเพอื หวังวา่ จะไดเ้ รมิ ตน้ ใหมอ่ ยา่ งมคี วามสขุ

นับตงั แตท่ เี รายา้ ยกลับมาอยดู่ ว้ ยกนั อกี รอบ คนตัวสงู ก็ทําดกี บั ผมทกุ อยา่ ง ขาดตกบกพร่องอะไรก็
หามาให ้ เพอื นในกลมุ่ แกง๊ เขาไมว่ า่ จะเป็ นไอเ้ มธ ไอจ้ ณิ ณ์หรอื ไอธ้ านก็ไมไ่ ดม้ าวนุ่ วายกบั ผม ตา่ งคน
ตา่ งใชช้ วี ติ คลา้ ยกบั วา่ ไมเ่ คยมตี วั ตนสําหรบั กนั และกันมากอ่ น

Rrrr…!

เสยี งโทรศพั ทป์ ลกุ ใหผ้ มตนื จากภวังค์ รบี สบื เทา้ จากระเบยี งกลับมาทหี อ้ งนังเลน่ หยบิ เอามอื ถอื ที
แสดงเบอรข์ องคนตวั สงู ขนึ มาและกดรบั อยา่ งไมร่ อทา่

“ฮลั โหล”
[วนิ ท์ คนื นนี อนกอ่ นเลยนะไมต่ อ้ งรอ] ผมหนั ไปมองขา้ วเย็นทที ํารอไวบ้ นโต๊ะอาหาร
“ภาคจะไมก่ ลับหอ้ งเหรอ”
[คนื นคี งกลบั ดกึ พอดมี ฉี ลองกบั เพอื นทผี บั ]
“เขา้ ใจแลว้ งันขากลับขบั รถดๆี นะ”
[อมื ]
ในเมอื เขาบอกไมต่ อ้ งรอผมก็ไมค่ ดิ จะรอ หลังกนิ ขา้ วเพยี งลําพังเสร็จก็จัดการลา้ งจาน อาบนํา
เปลยี นเสอื ผา้ ปิดไฟบางดวงและทงิ ตัวลงนอนบนโซฟาเหมอื นทกุ วนั ไมร่ วู ้ า่ เผลอหลับไปตงั แตต่ อน
ไหน แตผ่ มก็ตอ้ งสะดงุ ้ ตนื อกี ครังตอนทไี ดย้ นิ เสยี งเปิดประตู
เสยี งฝี เทา้ ดงั สวบสาบอยภู่ ายในหอ้ ง ผมปรอื ตาขนึ มองแตไ่ มค่ ดิ เอย่ ประโยคใดๆ กบั อกี ฝ่ าย เดยี ว
เขาก็คงหานําดมื แลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งนอนเหมอื นทกุ ที
“วนิ ท.์ ..” ไมน่ กึ เลยวา่ สงิ ทคี ดิ จะไมใ่ ชแ่ บบนัน
ภาคเดนิ มาทเี ตยี ง เอย่ เรยี กชอื ผมซําๆ กอ่ นทงิ ตัวลงบนโซฟา มอื หนากอดผมเอาไวแ้ น่น ลมหายใจ
ทพี รอู อกมาเต็มไปดว้ ยกลนิ ของแอลกอฮอล์ ผมขยับตวั ขลกุ ขลักในออ้ มแขนของอกี ฝ่ ายพลางถาม
เสยี งออ่ น
“เมาแลว้ นะภาค ไปนอนทหี อ้ งเถอะเดยี ววนิ ทพ์ าไป”
“ไมไ่ ดเ้ มา” แสงไฟทรี บิ หรนี ันทําใหผ้ มไมส่ ามารถลว่ งรไู ้ ดว้ า่ ดวงตาทมี องสะทอ้ นอยตู่ รงหนา้ เป็ นยัง
ไง รแู ้ คว่ า่ เสยี งของเขาไมไ่ ดเ้ หมอื นคนเมาขนาดนัน
“งัน...ลกุ กอ่ นไดม้ ยั ”
“วนิ ท”์
“หมื ”
“วนิ ท”์
“มอี ะไร”
“วนิ ท”์ เขายังคงเรยี กชอื ผม กอ่ นจะใชจ้ ังหวะนันประกบรมิ ฝีปากไดร้ ปู ลงมา

ผมตกใจจนทําตวั ไมถ่ กู จๆู่ ก็ถกู ชว่ งชงิ ลมหายใจโดยไมท่ ันตงั ตัว พยายามผลักอกคนตวั สงู ออก
หลายครงั แตก่ เ็ หมอื นจะไมไ่ ดผ้ ล เมอื เขายงั คงตะบตี ะบนั แทรกลนิ รอ้ นเขา้ มาในโพรงปาก

“ออื ...” ผมไดล้ มิ รสชาตเิ ฝื อนๆ ของแอลกอฮอลแ์ มจ้ ะไมไ่ ดด้ มื แมแ้ ตอ่ กึ เดยี ว แตม่ นั ก็มากพอจะ
ทําใหส้ ตขิ องผมเตลดิ ไปไกลจนกไู่ มก่ ลับ

มอื หนากดร่างของผมตรงึ ไวก้ บั โซฟา กอ่ นเปลยี นมาลบู ไลภ้ ายใตเ้ สอื ผา้ จนขนลกุ ซู่ รา่ งทงั ร่างสนั
หงัก ขนออ่ นตงั ชนั โดยไมร่ ตู ้ วั รอจนกระทังรมิ ฝีปากถกู ปลอ่ ยใหเ้ ป็ นอสิ ระถงึ ไดเ้ อย่ ถาม

“ภาคนวี นิ ทน์ ะ ภาคคดิ วา่ วนิ ทเ์ ป็ นใคร” มันคงจะแยม่ ากทเี ขาคดิ วา่ ผมเป็ นคนอนื หรอื จรงิ ๆ อาจจะ
เขา้ ใจวา่ เป็ นไอเ้ นม เพราะเราคลา้ ยกนั ซะขนาดนี

“วนิ ท”์

“นไี มใ่ ชเ่ นมนะ ภาคมสี ตหิ น่อย”

“...” เขาไมต่ อบ แตก่ ลับพยายามถอดเสอื ผา้ ของผมออกจากตัวอยา่ งตงั อกตงั ใจ

“วนิ ทส์ กปรกนะภาค อยา่ ทําเลย”

“...”

“เดยี วภาคจะรสู ้ กึ แยต่ อนทตี นื ขนึ มา ภาค...” บอกไปนําตาก็เหมอื นจะไหลไปดว้ ย

ซงึ เหมอื นคนทอี ยเู่ หนอื กวา่ จะรับรู ้ เขาปาดนวิ โป้งไปใตเ้ ปลอื กตาของผมกอ่ นจะจบู ซบั ทขี า้ งแกม้
เวลาเคลอื นผา่ นอยา่ งเชอื งชา้ แตร่ า่ งกายกลับรสู ้ กึ หนาวเหน็บขนึ เรอื ยๆ

หวังวา่ เขาจะเขา้ ใจผดิ หวังวา่ เขาจะรสู ้ กึ ตวั วา่ นไี มใ่ ชไ่ อเ้ นม แตม่ นั ก็ดเู หมอื นเปลา่ ประโยชน์ ชดุ
นอนถกู ถอดออกจากตวั รมิ ฝีปากไดร้ ปู พรมจบู ไปทัวตงั แตซ่ อกคอระเรอื ยลงมาถงึ กลางอก

เฮอื ก!

ผมสะดงุ ้ เฮอื ก จกิ เล็บลงบนโซฟาดว้ ยความตกใจทันทที รี มิ ฝีปากกําลังครอบครองแกนกายของผม
จติ ใจจากทเี ตน้ รวั ยงิ กระหนําขนึ ไปอกี ผมบดิ ตวั ไปมาเพราะรสู ้ กึ ไมส่ บาย ความวาบหวามสง่ ผลให ้
ความรสู ้ กึ ผดิ ชอบชวั ดมี ลายหายไปจนหมด

“ภาค นวี นิ ทเ์ อง...” เขายังคงตงั หนา้ ตงั ตาทําตอ่ ไป

ผมคดิ วา่ เราตา่ งสบั สน ไมส่ ิ อาจเป็ นภาคคนเดยี วทอี ยใู่ นสภาวะนัน แตผ่ มกลับปลอ่ ยใหม้ นั เกดิ ขนึ
ซําแลว้ ซําเลา่

“ขอภาคเขา้ ไปนะ”

“ฮอื ...”

ผมไมเ่ คยปฏเิ สธ ผมไมเ่ คยปฏเิ สธเขาไดเ้ ลยตงั แตว่ ันแรกจนกระทังวันนี

พรงุ่ นจี ะเป็ นยังไงก็ชา่ ง จะถกู ดา่ อยา่ งไรค้ า่ เหมอื นทผี า่ นมาก็พรอ้ มจะยอมรับ เพราะผมเลอื กเอง
ผมไมแ่ มแ้ ตจ่ ะขดั ขนื ผมทําเพยี งแคถ่ ามเขาแตใ่ นใจยังนกึ เขา้ ขา้ งตวั เองอยา่ งคนเห็นแกต่ วั

นเี หรอการกระทําของคนทไี มห่ วังอะไร นเี หรอการกระทําของคนทอี ยใู่ นสถานะเพอื น ผมสมเพชตัว
เอง แตก่ ็ไมเ่ คยปฏเิ สธไดเ้ ลยวา่ ไมเ่ คยรกั เขา...แมแ้ ตว่ นิ าทเี ดยี ว

‘รมู ้ ัยวา่ ความรักไปอยไู่ หนตอนทคี นสองคนไมร่ ักกนั แลว้ ’
‘รสู ้ ’ิ
‘แลว้ อยทู่ ไี หน’
‘ไปอยใู่ นความทรงจํา’

ทันทที รี สู ้ กึ ตวั ผมรบี พาร่างกะปลกกะเปลยี ผละหา่ งจากคนตัวสงู เขาหลับสนทิ โดยไมม่ ที า่ ทวี า่ จะ
ตนื ดว้ ยความกลัวจงึ รบี พาตวั เองเขา้ ไปในหอ้ งนํา ทําความสะอาดคราบตา่ งๆ บนรา่ งกายออกจนหมด
แมม้ นั จะยังคงมรี อ่ งรอยแดงจําทภี าคฝากเอาไวอ้ ยปู่ ระปรายก็ตาม

เมอื ทําธรุ ะเสร็จแลว้ ก็คอ่ ยๆ เดนิ กลับมาทหี อ้ ง จัดการเชด็ ตวั และทําความสะอาดใหค้ นตวั สงู กอ่ น
สวมเสอื ผา้ ใหเ้ ขาอยา่ งเบามอื วันนมี เี รยี นตอนบา่ ย แตผ่ มเมอื ยเนอื เมอื ยตวั จนไมอ่ ยากออกไปไหน
เลยอนุ่ นมรอ้ นกนิ และรอคอยใหร้ า่ งสงู ตนื จากฝันเสยี ที

นาฬกิ าเคลอื นมาถงึ สบิ โมงเชา้ เจา้ ของเสยี งทมุ ้ ครางออื อาในลําคอกอ่ นลกุ ขนึ จากโซฟา เขานังนงิ
ชวั ครคู่ ลา้ ยกาํ ลังดงึ สตกิ ลบั มาทตี วั เอง สองนาทใี หห้ ลังถงึ คอ่ ยๆ กวาดสายตาสาํ รวจไปทัวหอ้ งกระทัง
เราไดส้ บตากนั ตรงๆ

ผมแสรง้ สง่ ยมิ ให ้ เอย่ ทักทายเหมอื นทกุ วัน

“ตนื แลว้ เหรอ ไปอาบนํากอ่ นไดน้ ะภาค” ยอมรบั วา่ การหลอกตวั เองวา่ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ มันเจ็บปวด
อยลู่ กึ ๆ แตก่ ็คงดกี วา่ ถกู ดา่ หรอื ถกู ไลใ่ หไ้ ปตายเหมอื นทผี า่ นมาหลายเทา่

“ออื แลว้ ไปนังทําไมตรงนัน” เขาถาม แตไ่ มเ่ อย่ ถงึ เหตผุ ลวา่ ทําไมหลังตนื ขนึ มาตวั เองถงึ ไปนอน
บนโซฟาได ้

“พอดวี นิ ทเ์ พงิ กนิ ขา้ วเชา้ นะ่ ”

“ไมส่ บายเหรอ หนา้ ซดี ๆ”

“ปะ...เปลา่ หนิ แคน่ อนไมพ่ อนดิ หน่อย”

“ขอโทษนะทเี มอื คนื มาแยง่ ทนี อน”

“ไมเ่ ป็ นไรเลย วนิ ทก์ น็ อนขา้ งลา่ งนันแหละ ไม่ไดล้ ําบากอะไร” ใบหนา้ หลอ่ เหลาขมวดควิ มนุ่ แตไ่ ม่
ไดถ้ ามอะไรตอ่ อกี นอกจากเปลยี นเรอื งคยุ

“ถา้ ไมส่ บาย วนั นไี มต่ อ้ งไปเรยี นก็ได”้

“วนิ ทก์ ็คดิ วา่ อยา่ งนัน”

“แตว่ ันนภี าคมพี รเี ซนตง์ านตอนบา่ ย”

“อมื ”

“ตอนดกึ ๆ วา่ งมัย”

“ก็ไมไ่ ดไ้ ปไหน วันนกี ะวา่ จะลางานดว้ ย”

“มหี นังรางวัลเรอื งนงึ ยงั ฉายอยไู่ ปดดู ว้ ยกนั มัย”

“ถา้ ...ภาคชวนวนิ ทก์ ็อยากไป”

“งันมาเจอกนั กอ่ นสามทมุ่ นะ อยา่ ลมื กนิ ยาดว้ ยละ่ เดยี วจะไมส่ บายเอา” ผมยมิ ใหเ้ ขา มองดแู ผน่
หลังกวา้ งตงึ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนอน หวั ใจคนมองฟฟู ่ องและพรอ้ มจะลอ่ งลอยเต็มที

เพราะไมร่ ูว้ า่ เมอื คนื เกดิ อะไรขนึ เลยไมถ่ กู ดา่ ใชม่ ัย ถา้ เป็ นอยา่ งนัน ผมก็ยนิ ดปี กปิดทกุ อยา่ งและ
พรอ้ มจะยอมรับความผดิ ทังหมดเพยี งคนเดยี ว การมอี ะไรกบั แฟนเพอื นมันเลว ซงึ ...

ผมก็ไมใ่ ชค่ นดอี ะไรอยแู่ ลว้

เราแยกกนั ในอกี หนงึ ชวั โมงหลังจากนัน นอกจากอาการเมอื ยตวั แลว้ ผมก็ไมไ่ ดป้ ่ วยอะไร ดงั นันเลย
ไมค่ ดิ จะนอนพัก แตใ่ ชเ้ วลาทังหมดไปกบั การหาเสอื ผา้ เพอื แตง่ ตวั ออกไปดหู นังกับภาค แมจ้ ะรวู ้ า่ อกี
นานกวา่ ถงึ เวลานัด

อาบนํา แตง่ ตัวตวั ทานอาหาร รอเพอื ไปเจอเขา

หกโมงเย็นผมเดนิ ออกจากหอ้ ง ขนึ รถไฟฟ้าไปยังสถานทนี ัดหมายกอ่ นหลายชวั โมง ภาคสง่ โคด้ ตวั
หนังมาใหล้ ว่ งหนา้ เผอื ไปถงึ เราจะไดแ้ สกนเขา้ ไปเลย เราเลอื กโรงหนังในหา้ งมากกวา่ จะเลอื กดแู บบ
สแตนดอ์ ะโลน ระหวา่ งทรี อนผี มเลยมที ใี หเ้ ดนิ เลน่ และหาขนมกนิ ไปพลางๆ อยหู่ ลายที

เวลาแหง่ การรอคอยมันเหมอื นจะเดนิ ชา้ ก็จรงิ แตผ่ มก็คอ่ นขา้ งชนิ กบั มันแลว้ แคท่ ําอะไรซาํ ๆ เดมิ ๆ
เชน่ อา่ นหนังสอื ทรี า้ นหนังสอื สองรอบ เดนิ ดชู อ็ ปเสอื ผา้ แมจ้ ะมเี งนิ ตดิ ตวั ไมม่ ากอกี หลายๆ ครงั จน
พนักงานจําได ้ นังเลน่ เกมผา่ นโทรศพั ทใ์ นหอ้ งนํา หรอื แมแ้ ตเ่ ดนิ หาเพลงฟังตามรา้ นดวี ดี ี

สองทมุ่ ครงึ ผมไปรอภาคอยหู่ นา้ โรงหนัง มองดเู ซตนําดมื และป๊ อปคอรน์ ทรี าคาคมุ ้ คา่ และเหมาะ
สาํ หรับคนสองคนรว่ มครงึ ชวั โมงจนเวลาเขา้ ฉายใกลม้ าถงึ

แตภ่ าคก็ยังไมม่ า

ไมเ่ ป็ นไร ตัวอยา่ งหนังกนิ เวลาคอ่ นขา้ งนานจงึ ไมแ่ ปลกวา่ เขาจะใจเย็นมาชา้ นดิ หน่อย เมอื กอ่ น
ภาคก็เป็ นแบบนเี สมอ

‘Lady Bird รอบ 21.15 น.’ คอื ขอ้ มลู บนหนา้ จอมอื ถอื ผมนังอา่ นมนั ซาํ ๆ อยทู่ เี ดมิ เกอื บสบิ รอบจน
เวลาหมนุ วนมาทสี ามทมุ่ ครงึ เขาก็ยังไมโ่ ผลม่ า

ดว้ ยกลัววา่ เราจะไมท่ ัน บวกกบั ผมเป็ นหว่ งวา่ อาจเกดิ เรอื งขนึ จงึ ตดั สนิ ใจตอ่ สายหาเจา้ ตวั

หมายเลขทที า่ นเรยี กไมส่ ามารถตดิ ตอ่ ไดใ้ นขณะน.ี ..

ผมไมช่ อบเสยี งตอบจากระบบอตั โนมัตนิ เี ลย แตก่ ็ปฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ ไดย้ นิ จนชนิ ไปซะแลว้

จากความตนื เตน้ เรมิ แปรเปลยี นเป็ นความกระวนกระวายใจ ผมเรมิ นังไมต่ ดิ เบาะ เอาแตช่ ะเงอ้ มอง
หารา่ งสงู แสนคนุ ้ ตาจากคนทผี า่ นไปผ่านมาอยนู่ าน

ลองหยบิ มอื ถอื ขนึ มาตอ่ สายหาอกี ฝ่ ายครงั แลว้ ครังเลา่ ก็ไมไ่ ดร้ บั การตอบรบั ผมพยายามมองโลก
ในแงด่ ี แบตของเขาอาจจะหมด หรอื มธี รุ ะสาํ คญั จนตอ้ งปิดเครอื ง เลยตัดสนิ ใจสง่ ขอ้ ความไปทาง
ไลน์ บอกกบั เขาวา่ ผมอาจจะเขา้ ไปรอในโรงหนังกอ่ นเพราะเวลาลว่ งเลยมาถงึ สที มุ่ สบิ หา้ แลว้

หนังเรมิ ฉายมาเกอื บชวั โมง ภาคชวนผมมาดู ผมก็อยากดเู พอื ทจี ะไดเ้ ลา่ ใหเ้ ขาฟังในตอนทเี ขาไม่
ไดด้ ู มันดมี ัย สนุกมัย หรอื ซงึ ใจหรอื เปลา่

สองเทา้ กา้ วเดนิ ฝ่ าความมดื เขา้ ไปภายใน คนทนี ังดอู ยนู่ ันไมม่ ากอยา่ งทคี ดิ จรงิ ๆ ถา้ นับดว้ ยตาก็ไม่
นา่ ถงึ สบิ คนดว้ ยซาํ ผมเดนิ ลัดเขา้ ไปนังตรงเบาะทอี ยใู่ นตําแหน่งกงึ กลางจอ ในมอื ปราศจากทังนํา
และป๊ อปคอรน์ ทคี ดิ วา่ จะซอื ในคราแรก

ไมร่ วู ้ า่ เรมิ ตน้ ของหนังเป็ นยังไง เขา้ มาอกี ทกี ็คดิ วา่ คงใกลเ้ ขา้ ชว่ งสดุ ทา้ ยของหนังเต็มทน ผมนัง
มองเงยี บๆ ปลอ่ ยใหท้ กุ ภาพเคลอื นไหวผา่ นสายตา ทวา่ ในหัวของผมมันดนั มแี ตเ่ รอื งของคนทไี มไ่ ด ้
อยขู่ า้ งๆ เอาซะได ้

ภาคอยทู่ ไี หน ทําไมถงึ ไมม่ าตามนัด

ทําไมคนทรี อมาเสมอ รอเหมอื นคนโง่ และเต็มใจทจี ะรอตอ้ งเป็ นแคผ่ มฝ่ ายเดยี ว

เขาจะรสู ้ กึ แยท่ ปี ลอ่ ยผมไวต้ รงนมี ยั รสู ้ กึ กระวนกระวายใจเหมอื นกันหรอื เปลา่ ผมมคี ําถามมากมาย
ซงึ รดู ้ วี า่ คงไมม่ วี ันไดค้ ําตอบ

เราเจอกนั ครงั แรกตอนไหนนะ ภาคยังจําไดม้ ยั จําตอนทเี ราคยุ กันประโยคแรกไดห้ รอื เปลา่

จําเดทแรกของเรา จําดอกไมท้ ภี าคถอื มา จําอาหารทเี รากนิ ในวันนันไดม้ ยั

ตัวหนังใบแรกทเี ราจา่ ยเงนิ ซอื วนั เกดิ ของวนิ ท์ วนั ทเี รายา้ ยมาอยดู่ ว้ ยกนั

วันทเี ราตดั สนิ ใจแตง่ งานดว้ ยความคดิ แบบเด็กๆ วันทภี าคซอื แหวนและสวมใหก้ บั มอื ลมื แลว้ หรอื
เปลา่

ตอนทภี าคนอนบนตกั วนิ ทแ์ ละบอกเลา่ ความฝันทไี มม่ ที างเป็ นจรงิ วนิ ทไ์ มเ่ คยลมื เลย
ยงั จําไดท้ กุ อยา่ งแมแ้ ตต่ อนทภี าคพาไปกนิ อาหารอติ าเลยี นทังทชี วี ติ นไี มเ่ คยไดล้ มิ ลองมัน
พาไปกนิ แซลมอนอรอ่ ยๆ เป็ นครังแรก พาไปเทยี วในทสี วยๆ แถมใหว้ นิ ทไ์ ดน้ ังรถของภาคซงึ มนั หรู
มากสาํ หรับชวี ติ ของเด็กกาํ พรา้ คนหนงึ

เราอยดู่ ว้ ยกนั ทบี า้ นหลังเล็ก วนิ ทไ์ ดน้ อนกอดภาค จบู ภาค ฝันถงึ ภาค แตม่ อี ะไรบา้ งทภี าคจําได ้
สกั อยา่ งมัยทจี ดจํามนั สรอ้ ยเปลอื กหอยใชห่ รอื เปลา่ ภาคซอื มาเพราะจํามันไดห้ รอื แทจ้ รงิ แลว้ มนั
แคม่ ขี ายตามแผงขา้ งทางและเลอื กหยบิ มาเพอื ปลอบใจกนั แน่
แตด่ คู นโงท่ สี ทิ หี ยบิ มันตดิ กระเป๋ ามาดว้ ย ดคู นโง่ทคี ดิ วา่ สรอ้ ยเสน้ เดยี วมนั ชา่ งมคี า่ จนตอ้ งพกตดิ ตวั
ตลอดเวลา ทังทคี นใหแ้ ทบไมใ่ สใ่ จดว้ ยซํา

ดคู นโงท่ นี ังอยใู่ นโรงหนังคนเดยี วและรออยา่ งจดจอ่ วา่ คนชวนจะมาถงึ เมอื ไหร่ ก็สมนําหนา้ ตวั เอง
อยเู่ หมอื นกัน แตต่ อ่ ใหย้ อ้ นเวลาไดว้ นิ ทก์ ็คงรอภาคเหมอื นเคย

บรรยากาศชว่ งสดุ ทา้ ยของหนังเต็มไปดว้ ยความรสู ้ กึ หลากหลาย ดนตรที ดี งั คลอ ไออาล็อกยาวๆ ที
ตวั ละครสาดใสก่ นั ผมจับใจความไดบ้ า้ งไมไ่ ดบ้ า้ ง แตก่ ็ยงั ฝืนนังตอ่

อยา่ งนอ้ ย สบิ หา้ นาทสี ดุ ทา้ ยกอ่ นหนังจบ ผมไดแ้ ตภ่ าวนาวา่ คนทรี อคอยจะโผลม่ า แคน่ ังลงขา้ งๆ
กระซบิ ขา้ งหวู า่ ขอโทษแคน่ ผี มก็พรอ้ มจะยกโทษใหท้ กุ อยา่ ง

ซงึ นันมันก็แคค่ วามคดิ ความปรารถนาลกึ ๆ ของคนอยา่ งผม
เอนดเ์ ครดติ ปรากฏขนึ พรอ้ มกบั เพลงชา้ ๆ ประกอบตวั อกั ษรทเี ลอื นผา่ นสายตา หลายคนเดนิ ออก
จากโรงหนัง ยังคงมเี พยี งผมทนี ังอยจู่ ดุ เดมิ
“เกา้ แลว้ ” ผมบอกกบั ตวั เองถงึ ความเจ็บทกี ําลังเผชญิ อยู่

ไมค่ ดิ วา่ จะเจ็บไดข้ นาดนี ทังทกี อ่ นหนา้ ก็เจอมาสารพัดแลว้ หรอื เพราะมันเกยี วกบั เขาผมถงึ ไดเ้ จ็บ
ปวดมากกวา่ เดมิ

“ฮา่ ๆ โงฉ่ บิ หายเลย”
ผมหัวเราะกบั ตวั เองภายใตค้ วามมดื และบรรยากาศหนาวเย็น พยายามสอื สารกบั รา่ งกายราวกบั มัน
คอื เพอื นสนทิ ทสี ดุ เราอยดู่ ว้ ยกนั มาตงั แตเ่ กดิ
แขนซา้ ยและขวาบอกกับผมวา่ มนั ไมเ่ หลอื เรยี วแรงใดๆ แลว้ แมแ้ ตจ่ ะขยบั

สองขาเองก็ไมอ่ ยากวงิ แลว้ มันบอกวา่ แคเ่ ดนิ ก็เหนอื ยเต็มทน

สมองกอ้ นเนา่ ๆ ก็เอาแตบ่ อกวา่ มันคดิ จนหัวแทบระเบดิ และสงั ใหผ้ มหยดุ แคเ่ พยี งเทา่ นี

หัวใจทเี ต็มไปดว้ ยแผลเหวอะแหวะก็เชน่ กนั มันรอ้ งเตอื นซาํ ๆ วา่ เจ็บไมต่ อ้ งรอแลว้ เจ็บ...

ไมม่ อี ะไรสกั อยา่ งทโี อเคไมว่ า่ จะรา่ งกายหรอื ความรสู ้ กึ ผมไดย้ นิ เสยี งแวว่ ในหู มันกลับมาอกี ครัง
และผมกลัว ถา้ หากไมม่ วี นิ ทจ์ ะเป็ นยังไง โลกนจี ะน่าอยขู่ นึ มัย ผมถามตวั เองอยอู่ ยา่ งนัน

“คณุ ครบั หนังจบแลว้ ครบั ” ผมถกู ปลกุ จากจติ ใตส้ ํานกึ กอ่ นใบหนา้ ของพนักงานชายคนหนงึ จะ
ปรากฏในมา่ นสายตา ในมอื เขาถอื ถงุ ขยะเอาไวใ้ นมอื เดาวา่ คงพรอ้ มทําความสะอาดเต็มที

“ขอนังตอ่ อกี หน่อยไดม้ ยั ครับ ผม...ไมม่ แี รง”

“มอี ะไรใหช้ ว่ ยหรอื เปลา่ ”

คราวนเี ลยไดแ้ ตส่ า่ ยหวั คนฟังก็พยักหนา้ เขา้ ใจเลยเดนิ ไปตรงมมุ อนื ของโรงหนัง

เวลาเคลอื นผา่ นไปชา้ เหลอื เกนิ ในสมองของผมวา่ งเปลา่ ความคดิ กระจัดกระจายคนละทศิ ละทาง
แตแ่ ปลกดี ทําไมนําตาถงึ ไหล มันไหลไมห่ ยดุ หลังจากรา่ งกายกําลังบอกผมวา่ มันเองก็ไมไ่ หวเหมอื น
กนั

ใครกนั ทรี อ้ งไห ้ ภวนิ ท์ ปณธิ าน หรอื ขนุ เขา ผมถามตวั เองแตค่ ดิ วา่ คงเป็ นภวนิ ทน์ ันแหละทรี อ้ งไห ้
รอ้ งมาตลอดชวี ติ รอ้ งมาตงั แตเ่ กดิ ยันโต

ผมคอ่ ยๆ ประคองตวั ใหล้ กุ ขนึ ยนื เต็มความสงู กา้ วเทา้ ออกจากโรงหนังอยา่ งเงยี บเชยี บ ในมอื กาํ
โทรศพั ทเ์ อาไวแ้ น่นกอ่ นตดั สนิ ใจตอ่ สายตาภาคอกี ครัง

คราวนเี หมอื นมสี ญั ญาณในอกี รปู แบบหนงึ โทรตดิ แตไ่ มม่ คี นรับ ผมรออยนู่ านจนเกอื บถอดใจแต่
แลว้ เจา้ ของเครอื งก็กดรับจนได ้

[วนิ ท์ ตอนนอี ยไู่ หน]

“อยหู่ นา้ โรงหนังนะ่ พอดหี นังจบแลว้ มาไมท่ ันก็ไมเ่ ป็ นไรนะ”

[ขอโทษจรงิ ๆ] ปลายสายบอกแบบนัน แตม่ อื ของผมกลับสนั มากกวา่ เดมิ จนตอ้ งฝื นใหอ้ าการสงบ
ลง แลว้ สดู ลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ๆ

“วนิ ทเ์ ลา่ ใหฟ้ ังได ้ หนังสนุกมากเลย เลดเี บริ ด์ เป็ นเด็กอายสุ บิ แปดทคี ดิ วา่ ตวั เองโตเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้
เธอสบู บหุ รี ดมื เหลา้ และมเี ซก็ ซเ์ พราะคดิ วา่ นคี อื ความเป็ นผใู ้ หญ่ เลดเี บริ ด์ มคี วามอยากได ้ อยากมี
และอยากเป็ น แตส่ งิ ทเี ธอตอ้ งการนันลว้ นตอ้ งใชเ้ งนิ ภาควา่ มนั ตลกมัย คนทไี มม่ เี งนิ แตส่ งิ ทตี อ้ งการ
ตอ้ งใชเ้ งนิ ซอื นะ่ ”

[วนิ ท.์ ..] นําตาของผมไมเ่ คยหยดุ ไหล จนผมตอ้ งใชแ้ ขนเชด็ นําตาออกจากหนา้
“มารับวนิ ทท์ นี ไี ดม้ ยั แลว้ วนิ ทจ์ ะเลา่ หนังทังเรอื งใหฟ้ ัง”
[...]
“ภาคมารับไดม้ ยั ” ผมกลัว กลัวอะไรสกั อยา่ งทฝี ังอยใู่ นจติ สํานกึ ผมรวู ้ า่ ทกุ คนเกดิ มาก็ตอ้ งตายแต่
มนุษยม์ คี วามเห็นแกต่ วั ไมส่ นิ สดุ
[ตอนนคี งไปไมไ่ ด ้ พอดภี าคอยกู่ บั เนม]
คําตอบนันคลา้ ยกบั เศษแกว้ แหลมคม มันกรดี เขา้ มาตรงกลางหัวใจของผมอยา่ งแรงจนเลอื ดไหล
อาบ ผมคดิ วา่ ตวั เองจะชนิ แตท่ วา่ มันไมไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งนัน
“วนิ ทแ์ คอ่ ยากเจอภาค”
[ไวเ้ จอกนั ทหี อ้ ง แคน่ กี อ่ นนะ]
“ภาค...”
ถา้ วนิ ทห์ ายไป อยา่ รสู ้ กึ ผดิ เลยนะ
เขาวางสายกอ่ นผมจะพดู ประโยคนีจนจบ บางท.ี ..เขาก็คงไมอ่ ยากฟังมันนักหรอก ไอค้ ําพดู เพอ้ ๆ
และน่ารําคาญของคนป่ วยน่ะ
เสอื ผา้ ทเี คยใส่ หอ้ งนอนทเี คยอยู่ รถยนตท์ เี คยนัง เพลงทเี คยฟัง อาหารทเี คยกนิ ออ้ มกอดทเี คย
สมั ผัส รสจบู ทเี คยลมิ ลอง
ทังหมดทวี นิ ทม์ ี มันมาจากภาคทังนัน
ไมอ่ ยากจะเชอื เลยวา่ วันหนงึ จะไดร้ คู ้ วามจรงิ ไมใ่ ชท่ ังหมดหรอกทวี นิ ทไ์ ดร้ ับ
อยา่ งนอ้ ยก็หัวใจของภาคทวี นิ ทไ์ มเ่ คยไดค้ รอบครอง

ทวภิ าค...

ผมกลับมาถงึ หอ้ งในเวลาเกอื บตหี า้ ยอมรบั วา่ เมอื วานมเี รอื งราวมากมายเกดิ ขนึ และผมเหนอื ยเกนิ
กวา่ จะนังสาธยายทกุ สงิ ทกุ อยา่ งใหใ้ ครฟัง แตต่ อนนคี ดิ วา่ คงพรอ้ มแลว้

ทันทที ไี ขประตเู ขา้ ไป ภาพแรกทเี ห็นคอื รา่ งของวนิ ทท์ นี อนกอดเขา่ อยบู่ นโซฟา ผมเดนิ ไปหาคน
ตวั เล็กราวกบั ละเมอ ยอ่ เขา่ ลงตรงหนา้ อกี ฝ่ าย มหี ลายอยา่ งทผี มอยากบอกกบั เขา คยุ กับเขา

“วนิ ท”์ ผมเออื มมอื ไปเขยา่ ตัวคนตรงหนา้ ยอมทําลายความฝันอันแสนหวานของเจา้ ตวั เพราะความ
ใจรอ้ นของตัวเอง

โลกหมนุ รอบผมนานเกนิ ไป นานจนลมื สงั เกตสงิ รอบตัว

“วนิ ท”์

ยงั คงเอย่ เรยี กชอื ซาํ อกี ครัง กระทังร่างบางทนี อนคดุ คปู ้ รอื ตาขนึ มา

ผมสง่ ยมิ ให ้ คดิ เรยี บเรยี งทกุ อยา่ งอยใู่ นหัวและพรอ้ มจะเอย่ ออกมา เพยี งแตค่ นทนี อนอยตู่ รงหนา้ มี
บางอยา่ งเปลยี นไป หัวใจของผมรัวกระหนําราวกบั กลองศกึ และยงิ หนักขนึ เมอื เห็นรอยยมิ มมุ ปาก
ของคนทเี พงิ ลมื ตาขนึ มา

“รอตงั นาน ทําไมเพงิ มา”

“ธาน...”

ระบบสรุ ยิ ะเดมิ ๆ เปลยี นไปผมกําลังปลอ่ ยใหใ้ ครบางคนหลดุ ออกจากวงโคจร

ตอนที 13

‘ทําไมถงึ เลอื กจบี คนนแี ทนวะ’
‘เหมอื นเนม’
‘มอี กี หลายคนทเี หมอื นไอเ้ นม บคุ ลกิ หนา้ ตา ฐานะ หรอื แมแ้ ตร่ สนยิ ม แตค่ นนกี ็ไมถ่ งึ กบั เหมอื นซะ
ทเี ดยี ว แทนกนั ไดเ้ หรอ’
‘อยใู่ กลเ้ นม เป็ นเพอื นสนทิ คงเขา้ ถงึ ง่ายกวา่ จรงิ ๆ เป็ นใครก็ไดท้ ังนันแหละเพราะกไู มใ่ สใ่ จอยู่
แลว้ ’
‘มงึ ไมเ่ คยไมเ่ ลอื ก’
‘อะไร’
‘ถงึ แมจ้ ะแคห่ าสะพานพามงึ ไปหาไอเ้ นม หรอื ประชดประชนั อะไรกนั ก็ชา่ ง กไู มเ่ ชอื หรอกวา่ มงึ จะไม่
คดิ อะไรเลย มงึ หาคนมาเป็ นแฟนทังคนนะเวย้ ’
‘กไู มร่ หู ้ รอก อาจจะคดิ มัง’

‘ขอเหตผุ ลอกี ขอ้ เดยี วทมี งึ เลอื กคนคนนใี หฟ้ ังหนอ่ ย อะไรก็ไดท้ ไี มเ่ กยี วกบั ไอเ้ นม’
‘ไมร่ วู ้ ะ่ แคช่ อบมัง ชอบมากๆ ตังแตท่ เี ห็นเลย ชอบแบบไมม่ เี หตผุ ล ชอบโดยไมต่ อ้ งนกึ ถงึ เงอื นไข
อะไร ก็แคช่ อบ อยากสบายใจก็เลอื ก มันมแี คน่ ันจรงิ ๆ’
‘น่ากลัววะ่ ระวังจะหลวมตัวจนกไู่ มก่ ลบั ’
‘แคช่ อบไมไ่ ดร้ ัก คนเราชอบคนหลายคนพรอ้ มกันได ้ แตไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ จะรักทกุ คนทชี อบได’้
‘แลว้ ไมร่ หู ้ รอื ไงครังแรกทมี งึ เจอไอเ้ นมมงึ ก็เคยบอกก’ู
‘…’
กชู อบเขาวะ่

“ไอภ้ าค ลงไปกนิ ขา้ วไดแ้ ลว้ เพอื นรออย”ู่

ผมยนื อยตู่ รงระเบยี งของบา้ นพักตากอากาศ เบอื งหนา้ มองเห็นผนื นําทะเลไกลสดุ ลกู หลู กู ตา มองดู
สคี รามของขอบฟ้าทตี ดั กบั ผนื นําคอ่ ยๆ เปลยี นสไี ปทลี ะนดิ ตอนทพี ระอาทติ ยก์ ําลังตกดนิ

สมองของผมคดิ ไปไกลมาก มันยอ้ นกลับไปในอดตี ตอนครงั แรกทผี มตดั สนิ ใจเลอื กเดนิ บนถนน
สายหนงึ ทเี รยี กวา่ ความโลเล เวลาเกอื บสองปีหลายอยา่ งในชวี ติ ไดเ้ ปลยี นไปมากมาย แตถ่ งึ จะเป็ น
อยา่ งนันผมก็ยงั เป็ นทวภิ าคคนเดมิ ทไี มไ่ ดเ้ ตบิ โตขนึ เลย

“ภาค!”

“รแู ้ ลว้ ลงไปเดยี วนแี หละ” ผมถอนหายใจ เดนิ หมนุ ตวั ลงตามแผน่ หลังกวา้ งของเพอื นสนทิ อยา่ ง
ไอเ้ มธ เรารจู ้ ักกนั มากปี ีแลว้ ตงั แตเ่ ล็กจนโตเราก็อยดู่ ว้ ยกนั ตลอด เขา้ โรงเรยี นอนุบาลพรอ้ มกัน เรยี น
มัธยมฯ ทเี ดยี วกนั หรอื แมแ้ ตม่ หา’ลัยก็ยังตามกนั มาเรยี นอกี

ผมไมร่ วู ้ า่ ความฝันจรงิ ๆ ของมันเป็ นยังไง อาจจะคลา้ ยกบั ผม เราตา่ งมคี วามฝันลกึ ๆ ทไี มก่ ลา้ บอก
ใคร ทวา่ สงิ ทบี อกกบั ทกุ คนไดล้ ว้ นมาจากความปรารถนาของครอบครัว

แมอ่ ยากใหเ้ ราเป็ น

พอ่ อยากใหเ้ ราทํา

พอี ยากใหเ้ รายดึ เขาเป็ นแบบอยา่ ง

เราโตมาเหมอื นกนั ถกู หลอ่ หลอมมาคลา้ ยๆ กนั

นแี หละชวี ติ ทใี ครหลายคนก็อจิ ฉา ชวี ติ ทเี หมอื นจะมอี สิ ระและสดุ แสนจะสมบรู ณแ์ บบ ความจรงิ มนั
ก็ยังมสี ว่ นทขี าดและผมกับไอเ้ มธตา่ งโหยหาอกี มากมาย เพยี งแต.่ ..เราไมส่ ามารถบอกใครไดเ้ ทา่ นัน
เอง

ความเหมอื นกันนที ําใหผ้ มสนทิ กบั มันมาก เราคอื เพอื นแท ้ เราคอื เพอื นรว่ มสาบานทพี รอ้ มจะตาย
แทนกนั ได ้ ดงั นันการมาเทยี วพักผอ่ นกบั กว๊ นแกง๊ ไอเ้ นมครังนี ผมจงึ ไมล่ มื ลากมันตดิ สอยหอ้ ยตามมา
เพอื ความอนุ่ ใจดว้ ย

“มาชว่ ยยา่ งปลาหมกึ หน่อยสภิ าค”

“ไดๆ้ ”

ตะโกนตอบกลับเพอื นผหู ้ ญงิ ของกลมุ่ อยา่ งมจี บ ผมก็สวมรองเทา้ แตะเดนิ ยําทรายขาวไปยังบรเิ วณ
ทเี ราใชส้ าํ หรับจัดปารต์ เี ล็กๆ ตอนเย็น

ผมเคยสนทิ กบั เพอื นในกลมุ่ ของไอเ้ นมทกุ คน แตต่ อนนมี นั ไมเ่ หมอื นเดมิ อกี คลา้ ยกบั มมี า่ นใสๆ
บางอยา่ งกนั พวกเราเอาไว ้ ผมรสู ้ กึ ไมส่ ะดวกใจเหมอื นแตก่ อ่ น อาจเพราะตอนนันมวี นิ ทม์ ัง ทกุ อยา่ ง
ถงึ ไดด้ กี วา่ นี

และถงึ จะอดึ อดั อยบู่ า้ ง มนั ก็ไมไ่ ดย้ ากเกนิ กวา่ จะปรบั ตวั ทําเหมอื นทกุ อยา่ งยังโอเคดี

“เอากงุ ้ มายา่ งดว้ ยมัย”

“เอาส”ิ หลังจับคมี คบี ผมก็กลายเป็ นอาสาสมัครทําหนา้ ทยี นื ประจําเตายา่ งอยนู่ านกวา่ ไอเ้ นมจะ
เดนิ มาสมทบ

มนั หัวเราะทันทเี มอื ไดก้ ลนิ เขมา่ ควนั บนเนอื ตัวของผม แทนทจี ะรังเกยี จเจา้ ตวั กลบั โบกมอื ปัดไปมา
เป็ นการไลค่ วันใหด้ ว้ ย นแี หละสงิ ทผี มชอบมัน ความเป็ นธรรมชาตบิ างอยา่ งก็ประดษิ ฐอ์ อกมาใหค้ น
เชอื สนทิ ใจไมไ่ ดห้ รอก

“ไปนังเถอะ เดยี วกทู ําเอง” มันบอก แตผ่ มไมย่ อมขยับ

“มงึ นันแหละไปนัง”

สาํ หรับผมกับไอเ้ นมตอ้ งบอกวา่ มันเป็ นความเคยชนิ ในอดตี ไปแลว้ กบั การเรยี กแทนกนั วา่ กกู บั มงึ
แรกเรมิ เดมิ ทตี อนเขา้ ไปจบี แรกๆ ผมเรยี กอกี ฝ่ ายดว้ ยชอื แตพ่ อสถานะเปลยี น ไอเ้ นมทอี ยใู่ นฐานะ
เพอื นและคอ่ นขา้ งไมซ่ เี รยี สเรอื งใชค้ ําหยาบ เลยทําใหผ้ มสะดวกใจเรยี กคําเหลา่ นไี ดเ้ ต็มปาก

เป็ นผลใหช้ ว่ งหลังทเี ราตดั สนิ ใจลองคบหาดใู จกนั ผมก็ยงั คงเคยชนิ ทจี ะเรยี กมนั ดว้ ยสรรพนามเดมิ
อยู่

“ดอื จังวะ”

“ใชก้ บั มงึ ดกี วา่ มังคํานอี ะ่ ”

“ไปนังทังคนู่ ันแหละเดยี วกทู ําเอง ชา้ อยา่ งพวกมงึ คงไดแ้ ดกกนั พรงุ่ น”ี แลว้ ไอเ้ มธก็แทรกบท
สนทนาของเรา พรอ้ มกับผลักไหลผ่ มแรงๆ เป็ นการไล่

ไมถ่ งึ สบิ นาทขี องทะเลยา่ งก็ถกู คบี ออกจากเตาวางอยบู่ นโต๊ะ เรากนิ ไป พดู ไป รอ้ งเพลงไป บาง
ครังก็แหกปากลันแขง่ กนั เลา่ เรอื งตลกทเี คยเกดิ ขนึ บรรยากาศเต็มไปดว้ ยความสนุกสนาน คงมแี คผ่ ม
ละ่ มังทสี นุกไมส่ ดุ เพราะมัวแตค่ ดิ ถงึ คนทจี ากมา

ทงิ เขาไวใ้ นหอ้ ง ผดิ สญั ญาครังแลว้ ครงั เลา่ เพราะถา้ รตู ้ งั แตแ่ รกผมคงเลอื กไมพ่ ดู มนั ออกมา

“ไปเดนิ เลน่ กนั เถอะ” ไอเ้ นมเอย่ ชวน ผมเลยไมป่ ฏเิ สธเดนิ แยกจากกลมุ่ เพอื นเดนิ ไปตามหาดพรอ้ ม
กบั คนตวั เล็กกวา่

เราจงู มอื กนั ยา่ งเทา้ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งชา้ ๆ ฟังเสยี งคลนื ทสี าดกระทบฝังอยา่ งเงยี บๆ โดยไมม่ ใี คร
เอย่ อะไรออกมากอ่ น ในหัวของผมกําลังสบั สน หมกมนุ่ และตงึ เครยี ด เป็ นแบบนมี าพักหนงึ แลว้ แตก่ ็
เลอื กจะเก็บทกุ อยา่ งไวค้ นเดยี ว

เนมยังไมร่ เู ้ รอื งทผี มพาวนิ ทย์ า้ ยเขา้ มาอยดู่ ว้ ย ความจรงิ ถา้ ผมบรสิ ทุ ธใิ จก็คงบอกอกี ฝ่ ายไปนาน
แลว้ แตท่ ยี ังลังเลอยคู่ อื ลกึ ๆ ก็ยังรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมไ่ ดบ้ รสิ ทุ ธใิ จขนาดนัน เหยี ดี แตเ่ หนอื กวา่ ดา่ ตวั เอง
ผมก็ยังทําแบบเดมิ อยคู่ อื เลอื กทจี ะเงยี บ

“ใกลส้ อบแลว้ มงึ เครยี ดมัย” คนเคยี งขา้ งเอย่ ถาม ผมหันไปมองเสยี วหนา้ ไดร้ ปู ครหู่ นงึ กอ่ นจะเดนิ
เตะทรายไป ตอบคําถามไป

“กเ็ ฉยๆ นะ ไมผ่ า่ นกแ็ คแ่ ก”้

“มงึ หัวดจี ะตาย”

“มงึ ก็เหมอื นกันนันแหละ แลว้ ชว่ งนสี ถานการณ์ทคี ณะเป็ นยังไงบา้ ง”

“มงึ อยากไดย้ นิ คําตอบแบบไหนวะภาค” ไอเ้ นมพดู เสยี งเขม้ ขนึ หากแตร่ มิ ฝีปากยังคงคลยี มิ อยา่ ง
อารมณด์ อี ยู่

“ความจรงิ เป็ นแบบไหนกกู ็อยากไดค้ ําตอบแบบนันแหละ”

“ทกุ อยา่ งโอเคดี หมายถงึ สําหรบั กอู ะ่ นะ”

“โอเคก็ดแี ลว้ ”

เราเดนิ ไปเรอื ยๆ โดยทผี มก็ไมค่ ดิ ถามอะไรออกไปอกี ไมร่ วู ้ า่ กําลังคาดหวังคําตอบแบบไหน รแู ้ คว่ า่
ผมไมค่ วรพดู ออกมาอกี เทา่ นัน

“เมอื ยแลว้ วะ่ ขอนังพักไดม้ ยั ” เจา้ ตวั เปรยขนึ ผมเองก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรนอกจากชะงักเทา้ แทนคําตอบ

เรานังลงบนผนื ทรายขาวเคยี งขา้ งกนั มองดทู ะเลตรงหนา้ ทา่ มกลางความมดื และแสงไฟทสี อ่ ง
สวา่ งจากเรอื ประมงทอี ยไู่ กลลบิ

ผมคบกบั ไอเ้ นมมาไดส้ กั พักหนงึ แลว้ ความสัมพันธเ์ ราก็ดี อาจเพราะเป็ นเพอื นกันมากอ่ นเลยไม่
ตอ้ งปรับตวั อะไรมาก ตอนแรกคดิ วา่ หลังจากขอคบแลว้ ชวี ติ จะเปลยี นไป ไมน่ ่าเชอื วา่ ทกุ อยา่ งจะตรง
ขา้ มกบั จนิ ตนาการไปซะหมด ไมม่ อี ะไรเปลยี นแปลงเลย

เราเป็ นแฟนกนั แตใ่ ชช้ วี ติ เหมอื นเพอื น เราเคยกอดกัน จบู กนั แตไ่ มเ่ คยขนึ เตยี ง

มหี ลายครงั ทผี มพยายามเรมิ ตน้ แตก่ ็หยดุ ทกุ อยา่ งเอาไวแ้ คเ่ พยี งความคดิ ไอเ้ นมก็ไมเ่ คยพดู ความ
ตอ้ งการของตวั เองออกมา ผมไมร่ ูว้ า่ มันคดิ อะไร สงิ เดยี วทคี อ่ ยๆ แน่ใจขนึ เรอื ยๆ คงมแี ค.่ ..

เนมไมม่ อี ะไรเหมอื นวนิ ท์

เกอื บสองปีทคี บกบั วนิ ท์ เกอื บสองปี ทเี ป็ นเพอื นกบั ไอเ้ นม ผมหลอกตวั เองวา่ เหมอื น ผมใชค้ วาม
รสู ้ กึ แรกทเี ห็นและปักใจเชอื อยา่ งนันมาตลอดทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ ไมใ่ ช่ ทวา่ ผมก็ยังบอกกบั ตวั เองวา่
มนั ใช่

“ถามหน่อยดิ ถา้ ยอ้ นเวลากลับไปไดม้ งึ อยากแกไ้ ขอะไรในชวี ติ ” คนเคยี งขา้ งเอย่ เบาๆ ขณะใชน้ วิ
เขยี นตวั หนังสอื ขยกุ ขยยุ ไปบนทราย

“กเู หรอ...อมื ...กลบั ไปตอนปีหนงึ มงั ตอนทเี จอมงึ ”

“แลว้ อยากทําอะไร”

“อาจจะตอื มงึ ไมเ่ ลกิ หลังโดนปฏเิ สธ” ไมร่ ูว้ า่ เป็ นคําตอบทใี ชท่ สี ดุ สําหรับตวั เองมัย รแู ้ คว่ า่ มันดที สี ดุ
สําหรับคนฟังในตอนนแี ลว้

“ใชว้ ธิ ตี อื เทา่ นันทคี รองโลกวา่ งันเถอะ”

“ประมาณนัน แลว้ มงึ ละ่ ”

“กคู ง...”

ไอเ้ นมไมไ่ ดต้ อบในทันที แตก่ ลับโนม้ ตวั เขา้ มาประชดิ มากขนึ ความอบอนุ่ จากกายบางแผ่ซา่ นไป
ทกุ อยา่ งอณูผวิ ของผม ใบหนา้ ของเราขยับเขา้ ใกลก้ นั ทลี ะนดิ กระทังความอดทนแสนนอ้ ยนดิ นันหมด
ลง

ผมกอบกมุ ใบหนา้ ขาวเอาไวด้ ว้ ยสองมอื ของตวั เอง กอ่ นจะรังอกี ฝ่ ายเขา้ มาเพอื บดรมิ ฝีปากลงไป
อยา่ งไมถ่ นอมนัก มันเต็มไปดว้ ยความดดุ นั และเอาแตใ่ จของเราทังคู่ แรงอารมณ์คอ่ ยๆ โหมกระหนํา
หนักขนึ ยามลนิ รอ้ นหยอกลอ้ และเกยี วกระหวัดกนั ไปมา

สองมอื ทสี มั ผัสใบหนา้ เนยี นเลอื นตําลงเรอื ยๆ ปัดป่ ายไปตามสว่ นตา่ งๆ ของรา่ งกายราวกบั ไมร่ จู ้ ัก
พอ

“อมื ” เสยี งครางในลําคอดงั แวว่

เป็ นเสยี งทไี มค่ นุ ้ เคยเอาเสยี เลยแมจ้ ะเคยจบู กนั หลายตอ่ หลายครงั เสยี งทสี มองไมย่ อมจดจําและ
ฝังมันเขา้ ไปในความรสู ้ กึ แตก่ ็ยังพยายามจะจํา

กลนิ กายของคนตรงหนา้ หอมสะอาด แถมยังมบี รรยากาศคอยเป็ นใจจนทําใหอ้ ารมณเ์ ตลดิ ไปไกล
จนกแู่ ทบไมก่ ลับ ผมจัดการเลอื นรมิ ฝีปากลงไปซกุ ไซซ้ อกคอรวมถงึ ไหปลารา้ เอาแตโ่ หยหากลนิ
หอมบางอยา่ งทตี ดิ อยปู่ ลายจมกู กลนิ ทผี มคนุ ้ เคยและหลงรัก

“เปลยี นนําหอมเหรอ” ผมถามออกไป ขณะใบหนา้ ยังไมย่ อมละจากซอกคอขาว
“ภาค”
“หรอื เปลยี นครมี อาบนํา”
“ภาค”
ผมยังคงวนเวยี นอยอู่ ยา่ งนัน พรมจบู ตรงจดุ เดมิ อยา่ งโหยหาแตก่ ็ไมเ่ คยไดร้ ับการเตมิ เต็ม
“ภาคชอบกลนิ เดมิ อยา่ เปลยี นเลย” สนิ สดุ ประโยคนันรา่ งทังรา่ งก็เหมอื นถกู ผลักออกอยา่ งแรงจน
แทบเสยี ศนู ย์ สมองทเี คยพรา่ เบลอกลับมาเป็ นปกตอิ กี ครัง กอ่ นจะเห็นรา่ งโปรง่ นังหอบหายใจดว้ ย
ใบหนา้ แดงกํา
“เนมก.ู ..” ผมเขา้ ใจในทันทวี า่ ไดท้ ําอะไรบางอยา่ งทผี ดิ พลาดลงไป
“เห็นกเู ป็ นใคร”
“เปลา่ ”
“ภาค” ไอเ้ นมเงยี บไปอดึ ใจหนงึ กอ่ นจะเอย่ ตอ่ “ถา้ ยอ้ นเวลากลับไปได”้
“...”
“กจู ะยอ้ นกลับไปตอนทมี งึ ตอบคําถามกอ่ นหนา้ นี แลว้ บอกใหม้ งึ พดู ความจรงิ สกั ท”ี
“ขอโทษ”
เวลาของผมคลา้ ยกบั หยดุ เดนิ แตเ่ วลาของไอเ้ นมกลับเดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งตอ่ เนอื ง เจา้ ตวั ลกุ ขนึ
ยนื เต็มความสงู ไมร่ รี อแมแ้ ตจ่ ะปัดทรายออกจากกางเกง นอกจากเบยี งตวั เดนิ กลับไปยังจดุ เรมิ ตน้
ขอโทษ...
ตกิ ...ตอ่ ก...ตกิ ...ตอ่ ก...
ความเงยี บทําใหเ้ สยี งของเข็มนาฬกิ าขอ้ มอื ดงั กวา่ ทกุ ครัง มันกลบั มาเดนิ แลว้ เดนิ ถอยหลังอยา่ ง
ชา้ ๆ ไปในอดตี ของความทรงจํา
ผมไมแ่ น่ใจนัก ในหัวมคี ําตอบมากมายเกนิ กวา่ จะประมวลผลไดใ้ นเวลาอนั รวดเร็ว แตม่ คี ําตอบหนงึ
ในนันทผี มคดิ ออกในเสยี ววนิ าทที ไี ดฟ้ ังคําถาม

ถงึ ยอ้ นเวลาไดผ้ มก็จะไมแ่ กไ้ ขอะไร ยังอยากใหท้ กุ อยา่ งเป็ นเหมอื นเดมิ
ยงั อยากใหช้ ว่ งชวี ติ ทผี า่ นมานัน มคี นชอื ภวนิ ทอ์ ยใู่ นความทรงจํา

‘ภวนิ ทห์ มายถงึ อะไร’
‘หมายถงึ เจา้ ของทกุ อยา่ ง’
‘งนั กเ็ ป็ นเจา้ ของทวภิ าคดว้ ยน่ะส’ิ
‘กเ็ ป็ นไดน้ ะ ถา้ ภาคอยากใหเ้ ป็ น’

“หายไปไหนมาวะ”
เสยี งของเพอื นสนทิ เอย่ ถามทันทที ผี มเดนิ ยําเทา้ กลบั บา้ นพัก หลังใชเ้ วลาสงบสตอิ ารมณอ์ ยเู่ กอื บ
ชวั โมงเพอื ทบทวนสงิ ทเี กดิ ขนึ
“เดนิ เลน่ ” ผมตอบอยา่ งหมดอาลัยตายอยาก
“ไอเ้ นมเดนิ ขนึ หอ้ งไปแลว้ มงึ ทะเลาะอะไรกับมัน”
“ไวถ้ า้ กมู อี ารมณ์จะเลา่ กวา่ นกี อ่ นนะ แตค่ นื นขี อยา้ ยไปนอนหอ้ งมงึ ไดม้ ยั ”
“อมื ”
ทันทที เี ขา้ ไปในหอ้ ง ผมสาวเทา้ ตรงดงิ ไปยังระเบยี ง ยนื เงยี บอยนู่ านกอ่ นไอเ้ มธจะตามเขา้ มาพรอ้ ม
กบั ยนื บหุ รใี นมอื ให ้
ผมรับมาพรอ้ มกบั จดุ ไฟแชก็ ทอี กี ฝ่ ายหยบิ ตดิ มาทันที เขมา่ ควันสขี าวขนุ่ กบั กลนิ ของนโิ คตนิ ทําให ้
ผมรสู ้ กึ ดขี นึ บา้ ง แมจ้ ะไมท่ ังหมดแตค่ ดิ วา่ วนิ าทนี คี งไมม่ อี ะไรเยยี วยาความรสู ้ กึ ไดม้ ากเทา่ ทบี หุ รมี วน
หนงึ จะทําได ้
“เป็ นอะไรก็บอก บางทกี อู าจจะชว่ ยเคลยี รก์ บั ไอเ้ นมให”้ เสยี งทมุ ้ ดงั แวว่ เขา้ โสตประสาท ผมถอน
หายใจอยา่ งหนักหน่วงกอ่ นจะหนั ไปมองหนา้ คนขา้ งๆ ครหู่ นงึ แลว้ จงึ เบนสายตาไปทางอนื แทน

“กสู บั สน”
“ยังไง”
“มงึ วา่ ความรักคอื อะไรวะเมธ”
“คอื เซก็ ซ”์
คําตอบก็เหยี ดี สาํ หรับมันอะ่ นะ
“สําหรับกู กไู มร่ วู ้ า่ มันคอื อะไร” พดู ไปก็จอ้ งมองมอื ทคี บี บหุ รไี ป รกั มันคงเหมอื นไอม้ วลสขี าวทฟี ้งุ
อยใู่ นอากาศตอนนลี ะ่ มังเพราะมันไมม่ รี ปู รา่ งแน่นอน
“ก็ถกู แลว้ มใี ครบา้ งทนี ยิ ามความรักไดถ้ กู ตอ้ งทสี ดุ วะ แตถ่ งึ แมว้ า่ มงึ ไมแ่ น่ใจวา่ รกั คอื อะไร อยา่ ง
นอ้ ยมงึ กค็ วรรวู ้ า่ ตวั เองรักใคร”
“ไม่ กไู มร่ ”ู ้
“ไอภ้ าค” เสยี งนันกดตําเล็กนอ้ ย แตผ่ มก็ไมค่ ดิ หนั ไปมองคนพดู “แลว้ ไอเ้ นมอะ่ ”
“กรู ักมัน”
“ดแี ลว้ ”
“กรู ักมัน นคี อื สงิ ทกี บู อกมาตลอดและตอนนีกกู พ็ ยายามจะบอกตัวเองเหมอื นเดมิ แค.่ ..เรมิ ไมแ่ น่ใจ
แลว้ วา่ มนั ถกู หรอื เปลา่ กบั สงิ ทที ําลงไป”
“มงึ ลังเล”
“ก็อาจจะ จูๆ่ กกู ็นกึ ถงึ วนิ ทว์ ะ่ ”
“กไู มอ่ ยากไดย้ นิ มงึ พดู ถงึ คนชอื นอี กี ” ไอเ้ มธพดู เสยี งหว้ น
วนิ ทไ์ ดต้ ายจากเพอื นของผมไปแลว้ จรงิ ๆ ไมม่ ใี ครในกลมุ่ พดู ถงึ อกี ฝ่ ายตามทผี มเคยรอ้ งขอ ไมไ่ ด ้
รสู ้ กึ ยนิ ดยี นิ รา้ ยหรอื มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบสนองตอนทใี ครตอ่ ใครพดู ถงึ วนิ ทใ์ นมหา’ลัย น่าเศรา้ ทถี งึ แมผ้ มจะ
ไมอ่ ยากใหใ้ ครก็ตามมาทํารา้ ยเขา แตใ่ ชว่ า่ การทคี นรอบขา้ งไมส่ นใจ การมตี วั ตนอยกู่ ็เป็ นเรอื งนา่ เจ็บ
ปวดเชน่ กนั
ผมลว้ งมอื ลงไปในกระเป๋ ากางเกง หยบิ เอาสรอ้ ยเสน้ หนงึ ออกมาแลว้ ใชน้ วิ โป้งลบู คลํามันอยพู่ ัก
หนงึ
“อะไรวะ”

“สรอ้ ย เห็นสวยดเี ลยซอื ตดิ มอื มา”

ตอนเดนิ ตลาดทที กุ คนเลอื กซอื ของสดเพอื จัดปารต์ ี ผมก็เดนิ ไปเจอรา้ นขายเครอื งประดบั เล็กๆ ซงึ
ตงั แผงขายอยไู่ มไ่ กล ตอนนันในความคดิ มันมแี ตห่ นา้ ของคนทชี อบนอนคดุ คอู ้ ยใู่ นหอ้ งผดุ ขนึ มาเต็ม
ไปหมด

เมอื ปี กอ่ นเราเคยเทยี วทะเล และเขาอยากไดส้ รอ้ ยเปลอื กหอยแตผ่ มไมย่ อมซอื ให ้ เลยสญั ญาวา่ จะ
มาดว้ ยกนั อกี แตใ่ ครจะคดิ วา่ มนั อาจไมม่ วี ันนัน

“กไู มอ่ ยากใหม้ งึ ตงั แงก่ บั วนิ ท์ ทกุ อยา่ งทวี นิ ทต์ อ้ งเจอมันหนักหนาเกนิ กวา่ ทมี งึ จะจนิ ตนาการได”้

“แตท่ กุ อยา่ งก็เป็ นผลมาจากการกระทําของมัน สมควรแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ”

“เขาไดร้ บั ผลนันหมดแลว้ กเู ลยอยากขอใหม้ งึ เขา้ ใจ”

“คนๆ หนงึ เหยยี บใครอกี คนใหจ้ มดนิ ไมไ่ ดห้ รอก ถา้ มันไมล่ ม้ กอ่ น ไมว่ า่ จะลม้ เพราะคนอนื หรอื ลม้
เพราะตัวเองก็ตาม รบี ยนื ขนึ สิ คนอนื จะไดเ้ หยยี บไมไ่ ด”้

“ไมใ่ ชว่ นิ ทไ์ มอ่ ยากยนื แตว่ นิ ทไ์ มม่ แี รงแลว้ ”

ใครละ่ จะไมอ่ ยากยนื เป็ นใครจะอยากทรมานอยอู่ ยา่ งนัน แตใ่ ชว่ า่ ทกุ อยา่ งจะทาํ ไดง้ า่ ยๆ

“ถา้ งันจะโทษใครได ้ ออ่ นแอเอง”

“วนิ ทป์ ่ วย ป่ วยหนักมานานแลว้ แตไ่ มม่ ใี ครร”ู ้ และวันนผี มตดั สนิ ใจจะพดู อะไรบางอยา่ ง บางอยา่ งที
อดั อนั อยใู่ นใจจนทรมานหากไมไ่ ดร้ ะบายมันออกมา

ไอเ้ มธเงยี บไป ไมเ่ ถยี ง ไมโ่ ตแ้ ยง้ แตก่ ลับมองนงิ ๆ

“ป่ วยเป็ นโรคทแี มแ้ ตค่ นทัวไปยังแทบไมเ่ ป็ นกนั วนิ ทพ์ ยายามฆา่ ตวั ตายมาสามครัง ครังแรกกนิ ยา
นอนหลับในหอ้ ง ครงั ทสี องพยายามกระโดดลงมาจากระเบยี งโรงพยาบาล ครังทสี ามวนิ ทก์ รดี เศษ
แกว้ ลงบนขอ้ มอื กจู ําไดด้ ี เขารอ้ งไหแ้ ลว้ บอกวา่ ใหป้ ลอ่ ยเขาไป”

“...”

“มงึ คดิ วา่ สงิ ทเี จ็บปวดทสี ดุ สาํ หรบั วนิ ทค์ อื อะไร คอื ความทรมานจนไมอ่ ยากมชี วี ติ อยแู่ ตต่ อ้ งอยู่
เพราะถกู บงั คับใชม่ ยั แลว้ มงึ รหู ้ รอื เปลา่ วา่ ความทรมานของกคู อื อะไร”

“...”

“คอื การตอ้ งเห็นเขาพยายามอดทนมชี วี ติ อยอู่ ยา่ งเจ็บปวด โดยทกี ชู ว่ ยอะไรไมไ่ ดไ้ ง กรู สู ้ กึ วา่ กู
กําลังสญู เสยี เขาทังทเี ราก็ไมไ่ ดเ้ กยี วขอ้ งกนั แลว้ กยู งั อยากรังวนิ ทเ์ อาไว”้

“มงึ แคร่ สู ้ กึ ผดิ แคอ่ ยากรับผดิ ชอบ” คําตอบของไอเ้ มธทําใหผ้ มยมิ คบี บหุ รใี นมอื ขนึ มาสบู อยา่ งตอ่
เนอื งกอ่ นจะพน่ ควันสขี าวออกมา

“หวังจรงิ ๆ วา่ กจู ะรสู ้ กึ แบบนัน เพราะกรู ักไอเ้ นม”

“นานมาแลว้ ทเี ราคยุ กนั มงึ บอกวา่ ทเี ลอื กไอว้ นิ ทเ์ พราะชอบ มงึ ไมม่ เี หตผุ ลอะไรนอกเหนอื จากคํา
วา่ ชอบ แลว้ เหตผุ ลทเี ลอื กไอเ้ นมละ่ นอกจากชอบจนเปลยี นเป็ นรักแลว้ มอี ยา่ งอนื อกี มัย คณุ สมบตั เิ ห
รอ หรอื ความเหมาะสมทมี งึ ชอบพดู ถงึ ” คําถามนเี สยี ดแทงลกึ จนรสู ้ กึ จกุ ไมม่ ใี ครพดู ถงึ คณุ สมบตั มิ า
นานแลว้ จนกระทังไดย้ นิ อกี ครงั ในวันนี

“กไู มแ่ น่ใจ” ผมเป็ นคนโลเล ทสี าํ คญั ผมก็ยงั โงด่ ว้ ย

“ไอเ้ นมหนา้ ตาดี คอ่ นขา้ งมชี อื เสยี ง ครอบครัวมฐี านะ ถกู เลยี งดมู าอยา่ งประคบประหงม นสิ ยั ก็
โคตรดี มที ักษะ ผลการเรยี นอยใู่ นเกณฑท์ สี ามารถอวดเบง่ กบั ใครได ้ ทกุ อยา่ งประกอบเป็ นคําวา่
สมบรู ณ์แบบ คําทใี ครๆ ก็ชอบใชแ้ ทนตัวมงึ ”

“...”

“มงึ สมบรู ณแ์ บบ แลว้ มงึ ก็ตอ้ งการคนทสี มบรู ณ์แบบมาคกู่ บั มงึ แตถ่ ามหน่อย ถา้ วันหนงึ ไอเ้ นมขาด
อะไรสกั อยา่ งทที ําใหม้ นั ไมส่ มบรู ณ์แบบมงึ ยังจะชอบมันมัย ไมต่ อ้ งตอบก็ไดน้ ะ แตข่ อถามอกี ขอ้ ”

คนขา้ งๆ เงยี บไปอดึ ใจหนงึ กอ่ นเราจะหันหนา้ มาสบตากนั ตรงๆ เป็ นสายตาทเี พอื นบรสิ ทุ ธใิ จจะ
มอบใหก้ นั

“แลว้ ถา้ เทยี บกบั ไอว้ นิ ทล์ ะ่ เมอื กอ่ นมนั สมบรู ณแ์ บบในสายตามงึ แตต่ อนนมี นั ไมเ่ หลอื อะไรแลว้ มงึ
รสู ้ กึ ยังไง รังเกยี จมัย คดิ วา่ ไมเ่ หมาะสมกับมงึ หรอื เปลา่ ”

ผมเคยคดิ แตต่ อนนไี มแ่ ลว้

เหมาะสมคอื อะไร สมบรู ณ์แบบแทจ้ รงิ เป็ นแบบไหน ใครนยิ าม

“ไอภ้ าค”

“หมื ”

“จรงิ ๆ แลว้ มงึ เลอื กคบกบั ไอว้ นิ ทเ์ พอื เป็ นตวั แทนไอเ้ นม หรอื มงึ เลอื กคบไอเ้ นมเพอื เป็ นตวั แทนของ
ไอว้ นิ ทก์ นั แน่”

“กกู ็อาจจะตอบแตอ่ ะไรเดมิ ๆ ไมร่ วู ้ ะ่ ”

อกี ฝ่ ายพยกั หนา้ เขา้ ใจ ทวา่ ผมยังมสี งิ ทอี ยากพดู ตอ่

“แตถ่ า้ มคี นถามวา่ กจู ะเลอื กใครระหวา่ งวนิ ทก์ บั เนม เรอื งนสิ ัยกกู ็คงเลอื กเนม หนา้ ตากกู จ็ ะเลอื ก
เนม ฐานะก็คงเป็ นเนม ใหก้ อดไดก้ กู ็จะกอดไอเ้ นมอกี นันแหละ สว่ นวนิ ทก์ คู งเลอื กแคเ่ หตผุ ลเดยี ว”

“...”

“คนคนนี กอู ยากใชช้ วี ติ กบั เขา”

ยงั อยากใหเ้ ขามชี วี ติ อยู่ แคน่ ันจรงิ ๆ

ผมนอนไมห่ ลับมาตลอดหลายคนื แมจ้ ะกลับจากทรปิ เทยี วทะเลความสมั พันธร์ ะหวา่ งผมกบั ไอเ้ น
มก็ยังไมด่ เี ทา่ ทคี วร เราปรับความเขา้ ใจกนั แลว้ ทวา่ ยังมบี างอยา่ งทอี ธบิ ายไมไ่ ดต้ ดิ อยใู่ นความรสู ้ กึ
ทกุ อยา่ งดเู หมอื นเดมิ แตไ่ มม่ อี ะไรเหมอื นเดมิ

อาจจะเป็ นคลนื ใตน้ ําทรี อวันสาดซดั เขา้ มาวันใดวันหนงึ แตก่ วา่ จะถงึ วันนัน ไมใ่ ครก็ใครตอ้ งเจบ็
ปวดแนน่ อน

ความอดึ อดั จนปรอทแทบแตกผลักใหผ้ มตอ้ งนัดกว๊ นเพอื นออกมาทคี ลับประจําของกลมุ่ เพอื หวงั
วา่ แอลกอฮอลจ์ ะชว่ ยเยยี วยาจติ ใจในตอนนไี ด ้

ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ ผมกบั ไอเ้ นมทะเลาะอะไรกนั มา หรอื ในหัวกาํ ลังกงั วลเรอื งอะไรนอกจากไอเ้ มธ ดงั นัน
เลยไมม่ ใี ครสะกดิ แผลในใจของผมแมแ้ ตค่ นเดยี ว เราจา่ ยเวลาไปกับการโยกตวั ตามจังหวะเพลง จา่ ย
เงนิ ซอื เหลา้ แพงๆ มายอ้ มใจเพอื ใหค้ ําคนื นสี นุกและมสี สี นั ขนึ

ไมน่ ่าเชอื วา่ เหลา้ ชว่ ยไดจ้ รงิ ๆ พอสมองเบลอหนอ่ ยความหนักหน่วงทแี บกเอาไวก้ เ็ หมอื นจะเบาบาง
ลงตามสตไิ ปดว้ ย

มผี ม มเี พอื น มแี อลกอฮอลแ์ ละนโิ คตนิ

“อกี ไมน่ านก็สอบเสร็จละ กนู คี ดิ ถงึ ทรปิ ทเี ราแพลนไวว้ า่ จะไปดว้ ยกนั เลยวะ่ คราวนเี งนิ ไมห่ มดไม่
กลับนะเวย้ ” ไอจ้ ณิ ณ์เรมิ ประเด็น และคนอนื ๆ กเ็ รมิ คลอ้ ยตามในทสี ดุ

“แดกใหเ้ มาหัวรานํา เทยี วประเทศไหนเมาประเทศนัน เอาใหร้ วู ้ า่ คนไทยมดี ”ี

“ถยุ !”

“ภาค มงึ ชวนไอเ้ นมดว้ ยนะ”

“อมื ยังไงก็ตอ้ งชวนอยแู่ ลว้ ” ผมเอย่ เสยี งเรยี บ

“ซอ้ มฮนั นมี นู เลยเพอื น นคี ดิ ถงึ มงึ สองคนแลว้ อดสมเพชไอว้ นิ ทไ์ มไ่ ดเ้ หมอื นกัน ไมร่ เู ้ ป็ นยงั ไงบา้ ง
อกแตกตายไปหรอื ยัง”

“ตายๆ ไปซะไดก้ ็ดี นถี า้ ไมต่ ดิ วา่ มงึ ขอนะไอภ้ าคกวู า่ จะตามไปสงั สอนอกี รอบไมใ่ หไ้ ปใชน้ สิ ยั นกี บั
ใครอกี เงนิ ก็ไมไ่ ดค้ นื แถมเสยี ความรสู ้ กึ อกี ตา่ งหาก”

“งันกอ่ นปิดเทอมขอสงั สอนอกี รอบไดม้ ยั วะ เอาใหจ้ ําไปจนวันตายเลย ยังคดิ อยวู่ า่ ตอนตามไป
กระทบื มันทลี านจอดรถคอนโดมันยังไมค่ อ่ ยสะใจเทา่ ไหร่ ไมส่ าสมกบั ทหี ลอกเรามาเป็ นปีเลยวะ่ ”

“พอเถอะ” ผมยุตบิ ทสนทนาเรอื งนลี ง
“ทําไมวะ หรอื วา่ กลัวมันแจง้ ความ พดู เลยวา่ ...”
“ไอน้ นท์ กขู อ”
“...”
“ขอรอ้ งพวกมงึ ทกุ คน พอเถอะวะ่ ใหม้ นั จบแคน่ ”ี
ไมใ่ ชส่ งิ ทที ําลงไปวนิ ทจ์ ะเจ็บอยคู่ นเดยี ว ผมเองก็รสู ้ กึ ไมต่ า่ งกนั ดว้ ย
ไมม่ ใี ครพดู อะไรเกยี วกบั เรอื งนอี กี เราตา่ งปลอ่ ยใหม้ นั หายไปจากหัวขอ้ สนทนา นังดมื เหลา้ กนั
เงยี บๆ และไมน่ านก็หาเรอื งใหมม่ าคยุ ในทสี ดุ
“คนื นมี แี ตค่ นแจม่ ๆ วะ่ ” สายตาของไอธ้ านเรมิ แพรวพราว มันพยายามมองหาเหยอื เหมอื นทมี ักทํา
และทกุ ครังเจา้ ตวั ก็มักจะหอบหวิ ใครสกั คนตดิ ไมต้ ดิ มอื มาเสมอ
“เบาๆ หน่อยเชยี ธาน” แปลกดี ทกุ ครงั ทเี ห็นมัน ความรสู ้ กึ ของการเรยี กชอื อกี ฝ่ ายกเ็ รมิ เปลยี นไป
ใครๆ กร็ วู ้ า่ มนั เป็ นเสอื ผหู ้ ญงิ ไมเ่ คยรกั หรอื ชอบใครจรงิ จงั มคี วามสมั พันธแ์ บบวนั ไนตส์ แตนดไ์ ป
เรอื ยๆ ซงึ ความจรงิ แลว้ ก็ไมไ่ ดม้ ใี ครตดิ ขดั กบั นสิ ยั ของมันเทา่ ไหร่ อยา่ งนอ้ ยไอธ้ านก็ใหใ้ นสงิ ทเี พอื น
ตอ้ งการอยา่ งไมข่ าดตกบกพรอ่ ง
ความจรงิ ใจ ไปไหนไปกัน เคยี งบา่ เคยี งไหลก่ บั ทกุ ๆ เรอื ง
“ของดมี ายัวถงึ ทใี หก้ เู บาอะไรวะ”
“โดนปอกลอกมาก็อยา่ หาวา่ กไู มเ่ ตอื นนะ” ไอว้ รี ป์ รามเสยี งเครยี ด
“กรู วย”
“ห!ึ ” ผมหลดุ หัวเราะทันที ฟังมนั สองคนพลา่ มใสก่ นั อยา่ งออกรสออกชาตเิ พยี งอยา่ งเดยี ว เพราะ
ไอเ้ มธก็ไมไ่ ดม้ ที า่ ทจี ะยงุ่ ดว้ ยนอกจากกดโทรศพั ทเ์ ลน่ ตาปรอื
“คนเกา่ หมดไปเทา่ ไหรล่ ะ่ ”
“กไู มเ่ คยจา่ ยเงนิ คา่ นอนกบั ใคร ยกเวน้ ซอื ของเปยเ์ ป็ นรายๆ ไป”
“กลู ะ่ เกลยี ดมงึ ฉบิ หาย”

“เห็นแบบนกี ็ใชว่ า่ จะไดด้ งั ใจทกุ คนนะเวย้ ” พดู ไปก็หยบิ แกว้ เหลา้ ขนึ มากระดกจนหมดคลา้ ยกบั
กําลังระบายอารมณ์

“พดู อยา่ งกบั มงึ ไมเ่ คยไดอ้ ะไรกลบั มางนั แหละ” ตา่ งคนตา่ งขมวดควิ มนุ่ ผมเองก็เชน่ กนั

“ก็มอี ยคู่ นนงึ เสยี เป็ นแสนแตไ่ มไ่ ดเ้ ย” มันพดู ไปหัวเราะไป

“อยา่ งมงึ ยอมเสยี เปรยี บดว้ ยเหรอ”

“ฮา่ ๆ ไดจ้ บู ไปทนี งึ เกอื บลากขนึ เตยี งแลว้ ถา้ มนั ไมข่ ดั ขนื ซะกอ่ น เลน่ ตวั ฉบิ หายเลยสดั ปากก็บอก
วา่ ชอบกู เออ! จรงิ ๆ กกู ็ชอบมันเหมอื นกนั ยวั กหู ลายทแี ลว้ ถา้ ไมต่ ดิ วา่ มผี ัวกกู ็คงจะเอาใหไ้ ด”้

จากเสยี งหัวเราะของคนฟังในคราแรกเรมิ เงยี บลง คงมแี ตไ่ อจ้ ณิ ณ์ทเี ปรยขนึ เบาๆ

“มงึ เมาแลว้ วะ่ ธาน พดู อะไรเยอะแยะ”

“กไู มไ่ ดเ้ มา นกี จู ะเลา่ อะไรใหฟ้ ัง ทกุ วันนกี ยู ังรสู ้ กึ คบั แคน้ ใจอยเู่ ลยทไี มไ่ ดม้ นั มาลองสกั ที เกม
เปลยี นผัวนา่ สนุกจะตาย”

“เดยี วนะ ปกตมิ งึ ไมย่ งุ่ กบั คนมแี ฟนแลว้ หน”ิ

“ก็ตอ้ งมบี างคนทเี ป็ นขอ้ ยกเวน้ ป่ ะวะ เอาจรงิ ตอนอยใู่ นคณะมันก็ฮอตไมเ่ บา ใครไดไ้ ปนกี ซู ดี ปาก
แทน น่าอจิ ฉามงึ นะไอภ้ าค ไดก้ นิ แบบโจง่ แจง้ ไมร่ กู ้ คี รัง ตอนนเี บอื แลว้ ทงิ แลว้ ก็เอามาแบง่ กนั ได”้

ผมเรมิ กําหมัดแน่น จกิ เล็บไปบนฝ่ ามอื ของตวั เองเพอื สกดั กลันอารมณบ์ างอยา่ งทพี งุ่ พลา่ นอยใู่ น
อก

“ไอธ้ านมงึ เมาแลว้ กลับเถอะ” และคนทยี ตุ เิ รอื งทังหมดก็คอื ไอเ้ มธ มันพดู เสยี งเครยี ดกอ่ นจะหัน
มาบอกผม “มงึ เองก็กลับไดแ้ ลว้ อยา่ ไปถอื สาอะไรกบั คนเมาเลย”

ผมกัดฟันไมไ่ ดต้ อบอะไร ขณะเดยี วกนั ก็ไมย่ อมขยับตวั ดว้ ย นอกจากมองเพอื นรว่ มกลมุ่ อยา่ งไอ ้
ธานแทบไมค่ ลาดสายตา

“มงึ บา้ ป่ ะไอเ้ มธ ใครเมา”

“แลว้ ทมี งึ พดู นเี ป็ นความจรงิ เหรอ” ผมกัดฟันถาม

“เออดิ เมยี มงึ อะ่ ออ่ ยก”ู

“นันไมใ่ ชเ่ ขา” ไมใ่ ช.่ ..

“ไมใ่ ชเ่ มยี มงึ แลว้ ใคร นเี ชยี ภาค...กบั ไอว้ นิ ทน์ ะ่ เด็ดใชม่ ัย ขอกลู องสกั ครังสองครังไดห้ รอื เปลา่ ”

ผัวะ!!

เป็ นเสยี ววนิ าทที อี ารมณอ์ ยเู่ หนอื เหตผุ ล ผมไมส่ นใจความเป็ นเพอื นอะไรอกี ตอ่ ไปนอกจากชกหนา้
คนเหยี ๆ อยา่ งนจี นกวา่ จะพอใจ

“เฮย้ ภาคใจเย็น ภาค!”

ผัวะ! ผัวะ!

มอื ขวาระดมหมดั ไปบนหนา้ อกี ฝ่ ายไมย่ ัง เมอื เห็นวา่ มันลม้ ผมก็ยา่ งสามขมุ ตามเขา้ ไปซาํ อกี หลาย
ครังดว้ ยแรงทังหมดทมี ี แอลกอฮอลใ์ นสายเลอื ดคลา้ ยกบั นํา มนั กําลังเดอื ดพลา่ นผสมปนเปกบั ความ
โกรธ

“มงึ มสี ทิ ธอิ ะไรไอเ้ หยี ! มสี ทิ ธอิ ะไรมายงุ่ กบั ของของก”ู

คนใตร้ า่ งสะบกั สะบอม กลนิ คาวเลอื ดคละคลงุ ้ ไปทัวบรเิ วณ รา่ งกายของผมถกู ยอื ยดุ ดว้ ยแรงของ
ไอเ้ มธ มันแหกปากรอ้ งไมไ่ ดศ้ พั ทข์ ณะกําลังดงึ ผมแยกออกจากไอธ้ าน และเพอื นอกี หลายคนก็ชว่ ย
กนั หา้ มปรามดว้ ยความชลุ มนุ

ความรสู ้ กึ เจ็บชาแผซ่ า่ นไปทัวกาํ ปัน ผมดงึ คอเสอื อกี ฝ่ ายขนึ จอ้ งมองเขา้ ไปในดวงตาทพี รอ้ มจะปิด
ของมันพรอ้ มกับสบถไมห่ ยดุ

“มงึ คดิ อะไรกบั วนิ ท์ บอกกมู าไอธ้ าน มงึ บอกกมู า!”

“...”

“ไอเ้ วรเอย๊ ” ผมตบหนา้ มนั ไปอกี ทเี มอื ไมไ่ ดร้ ับคําตอบ “มงึ รดู ้ วี า่ วนิ ทเ์ ป็ นของกู รดู ้ วี า่ กเู ป็ นเพอื น
แตน่ รกอยา่ งมงึ ก็ยงั คดิ ไอส้ ดั !”

“ไอภ้ าคพอเถอะ มันตอบคําถามมงึ ไมไ่ ดห้ รอก แมง่ จะตายอยแู่ ลว้ ”

“ใหม้ นั ตาย!”

“ภาคกขู อ พอกอ่ น” ผมถกู ดงึ จนตอ้ งแยกจากอกี ฝ่ าย

“มงึ จะไปรอู ้ ะไร มงึ ไมไ่ ดโ้ ดนเพอื นสวมเขาอยา่ งกหู นิ มงึ จะไปเขา้ ใจอะไร”

ผคู ้ นในผับมองเราไมว่ างตา บา้ งหยบิ มอื ถอื ขนึ มาถา่ ยคลปิ บา้ งซบุ ซบิ เหมอื นเป็ นเรอื งสนกุ ปาก แต่
มนั ไมใ่ ชอ่ ะไรทคี วรใสใ่ จอยแู่ ลว้ นอกจากระบายความอัดอนั ตนั ใจออกมาใหห้ มด

“โธเ่ วย้ !”

เพลง้ !!

ทกุ อยา่ งทอี ยบู่ นโต๊ะ ผมใชม้ อื กวาดลงมาจนหมด เศษแกว้ แตกกระจายเกลอื นพนื เสยี งดังของใคร
บางคนแทรกเขา้ มาในหู

“ภาค ไอภ้ าค หยดุ !”

“มันไมใ่ ชเ่ พอื นกู ไมใ่ ชเ่ ลย...” ผมยกมอื ขนึ มาเสยผม รับรไู ้ ดถ้ งึ อาการสนั ของมอื ทังสองขา้ ง รบั รู ้
ไดถ้ งึ ความรสู ้ กึ บางอยา่ งทอี ธบิ ายเป็ นคําพดู ไมไ่ ดก้ าํ ลังตวี นอยใู่ นอก ผมอยากรอ้ งไห ้ แตแ่ ปลกเหลอื
เกนิ ...

ไมม่ นี ําตาไหลออกมาสกั หยด

“พวกมงึ อยเู่ คลยี รค์ า่ เสยี หายไปกอ่ นนะ วรี ม์ งึ พาไอธ้ านไปโรง’บาล สว่ นกจู ะพาไอภ้ าคกลบั เอง” ไม่
ปลอ่ ยใหเ้ สยี เวลาเปลา่ หลงั สะสางปัญหาเฉพาะหนา้ จบไอเ้ มธก็ดงึ ผมออกมาจากผับในทสี ดุ

รา่ งกายแทรกตัวเขา้ ไปในรถของเพอื นสนทิ สายตามองภาพตรงหนา้ ทไี มช่ ดั นักอยา่ งเลอื นลอย มี
หลายอยา่ งทอี ยากพดู อยากบอก แตส่ มองกลับไมร่ จู ้ ะประมวลผลประโยคไหนออกมากอ่ นดเี พราะมัน
มากมายเหลอื เกนิ

“กไู มค่ ดิ วา่ ไอธ้ านจะทําแบบนกี บั กไู ด”้

“เอาจรงิ นะ มันคงไมค่ ดิ แบบนันหรอกถา้ ไอว้ นิ ทไ์ มใ่ หท้ า่ ” ผมหนั ขวับมองคนทนี ังประจําฝังคนขบั
ทันที

“วนิ ทไ์ มใ่ ชค่ นแบบนัน และนันไมใ่ ชว่ นิ ท์ แตถ่ งึ แมจ้ ะเป็ นใครก็ชา่ ง ถา้ รอู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ มนั ของของ
เพอื นแตแ่ มง่ ก็ยงั ดนั ทรุ ังจะเอาเหรอ จติ ใจมนั ทําดว้ ยอะไรวะ”

“กบั ความรูส้ กึ อะ่ บางทมี นั ก็ควบคมุ ไมไ่ ดห้ รอก”

“อยา่ หาขอ้ แกต้ วั แทนหน่อยเลย”

“มันไมไ่ ดท้ ํางา่ ยๆ นะเวย้ ทจี ะไมใ่ หร้ สู ้ กึ อะไรกบั ใครเลย ไมง่ า่ ยทจี ะทําใหไ้ มร่ ัก ทําใหเ้ กลยี ด หรอื
ทําใหส้ งสาร และเพราะมันทําไมง่ ่ายนันแหละ คนเราเลยเผลอทําเรอื งผดิ ๆ ลงไป” ผมรสู ้ กึ วา่ คน
ใจรอ้ นอยา่ งไอเ้ มธกําลังอยใู่ นอารมณ์เย็นเยยี บทังทไี มใ่ ชน่ สิ ยั ของมัน

ตรงขา้ มกบั ผมทไี ดแ้ ตก่ ดั ฟันกรอด พรลู มหายใจทงิ ไปอยา่ งสญู เปลา่ กระทังเสยี งทมุ ้ ของคนเคยี ง
ขา้ งแทรกเขา้ มาในโสตประสาทอกี ครัง

“ภาค กกู บั มงึ เป็ นเพอื นกันมานานเทา่ ไหรแ่ ลว้ วะ”

“กไู มเ่ คยนับ จรงิ ๆ จํานวนปีทเี ป็ นเพอื นกบั มงึ มนั ไมส่ าํ คญั เทา่ กบั วา่ ในปีตอ่ ๆ ไปจะมมี งึ หรอื เปลา่
มากกวา่ ”

“ขอโทษนะเวย้ ” มนั เอย่ เสยี งพรา่ แตผ่ มไมร่ วู ้ า่ มนั หมายถงึ อะไร

“เพอื อะไร”

“ก.ู ..จรงิ ๆ แลว้ กกู ็ไมต่ า่ งจากไอธ้ านมากนักหรอก” ความเงยี บเกาะกมุ ไปทัวบรเิ วณอกี ครา อดึ อดั
จนรสู ้ กึ หายใจไมอ่ อก

“มงึ จะบอกอะไรก็พดู มาเถอะไอเ้ มธ”

“กชู อบเนม”

“กใู หม้ งึ พดู อกี ท”ี

“กชู อบไอเ้ นม”

“...!!”

จากมอื ทชี า ตอนนมี นั ลามไปทังหนา้ ไอเ้ มธกม้ หนา้ มองตกั ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะเงยขนึ มาสบตากบั ผมตรงๆ
ไหนความมันใจทเี คยมี ไหนความปีกกลา้ ขาแข็งทเี คยแสดงออก ผมเรมิ ประตดิ ประตอ่ การกระทําทกุ
อยา่ งของมันในอดตี ทลี ะนอ้ ย ไมใ่ ชไ่ มเ่ คยสงสยั หากแตไ่ วใ้ จเพราะคําวา่ เพอื นมากกวา่

“มงึ อยา่ ขขี ลาดไมม่ องหนา้ ก”ู
ในความสัมพันธข์ องคําวา่ เพอื น มอี ะไรเป็ นจรงิ บา้ ง

“ตอ่ ยกเู ลย ตอ่ ยจนกวา่ มงึ จะพอใจเหมอื นทที ํากบั ไอธ้ านไง กคู ดิ ไมซ่ อื กบั แฟนมงึ และกชู อบมันมา
ตลอดตงั แตค่ รังแรกทเี จอ กเู หยี เองทไี มย่ อมพดู อะไร”

“ใชม่ งึ เหยี เกอื บสองปี ทมี งึ เหยี กับกู ยงั กลา้ ใชค้ ําวา่ เพอื นอกี เหรอ!”

เรามองหนา้ กนั นงิ ไมม่ ใี ครคดิ จะเคลอื นไหว ผมเองก็พยายามสะกดกลันอารมณ์ตวั เองเอาไวด้ ว้ ย
การกําหมัดแน่นเพยี งอยา่ งเดยี ว

รอแคต่ อนนมี นั จะสารภาพทังหมดกบั ผมมัย หรอื เลอื กทจี ะจบทกุ อยา่ งลงดว้ ยการเลกิ เป็ นเพอื นกนั
ไปตลอดชวี ติ

“กผู ดิ ทกุ อยา่ ง กไู มเ่ คยทักทว้ งมงึ ตอนจบี ไอว้ นิ ท์ แตท่ ที ําไปไมใ่ ชเ่ พราะจะเก็บไอเ้ นมไวค้ นเดยี ว กู
ก็แคช่ อบ อยากทําทกุ อยา่ งเพอื มัน ไมต่ อ้ งรับรกู ้ ็ไดข้ อแคไ่ ดท้ ํา”

“แลว้ ไอเ้ นมรมู ้ ยั วา่ ทกุ อยา่ งทมี งึ ทําก็เพอื มัน”
คนเคยี งขา้ งสา่ ยหนา้ ผมหวั เราะ ขมขนื เกนิ กวา่ จะพดู ออกไป

ทกุ คนตา่ งมเี รอื งทตี วั เองโง่ ผมเคย สว่ นไอเ้ มธก็กาํ ลังเป็ นอยู่

เราเคยเป็ นคนดขี องกนั และกนั มากอ่ น แตบ่ างอยา่ งเปลยี นเราไป โลกเปลยี นเราทคี ดิ วา่ ขาวสะอาด
ใหแ้ ปดเปื อน ผมคอ่ ยๆ กลายเป็ นสอี นื ตามเวลาทเี ตบิ โต

แปลกด.ี ..เราเคยดา่ วา่ คนอนื สารพัดแตส่ ดุ ทา้ ยเราก็ไมต่ า่ งจากใครเลย ผมเกลยี ดการโกหกแตต่ วั
เองก็โกหก ไอเ้ มธรบั ไมไ่ ดก้ บั ความหลอกลวงแตต่ วั เองก็หลอกลวง ไอธ้ าน ไอจ้ ณิ ณ์ เราทกุ คนไมไ่ ด ้
เป็ นคนดอี ยา่ งทคี ดิ พอกลบั มานกึ แลว้ วนิ ทผ์ ดิ อะไรทถี กู ลงโทษเพยี งคนเดยี ว

ผมยกมอื ขนึ มาลบู หนา้ ไมม่ นี ําตาสกั หยด แตร่ ดู ้ วี า่ ในใจมนั กําลังรอ้ งไหอ้ ยา่ งหนัก ผดิ หวัง เสยี ใจ
ไมร่ วู ้ า่ อะไรเจ็บปวดมากกว่ากนั เพราะคนื นที กุ อยา่ งเลน่ ถาโถมเขา้ มาจนไมท่ ันตงั ตัว

ตอนนคี งทําไดแ้ คเ่ ดนิ ออกไปเงยี บๆ กลับไปทรี ถของตวั เองและขบั ออกไป

ไมอ่ ยากฟังวา่ ไอเ้ มธจะแกต้ วั อะไรอกี ขณะทตี วั เองกไ็ มไ่ ดใ้ จแขง็ พอทจี ะทนฟังตอ่

“วนิ ท”์
วนิ าทที ไี ดย้ นิ วา่ ไอธ้ านคดิ ไมซ่ อื กบั วนิ ท์ มนั ทําใหผ้ มเดอื ดจนควบคมุ สตไิ มอ่ ยู่ ผดิ กบั ตอนทไี อเ้ มธ
สารภาพวา่ ชอบไอเ้ นมลบิ ลับ ผมไมร่ วู ้ า่ ทตี วั เองใจเย็นอยไู่ ดเ้ ป็ นเพราะอะไร

เพราะไอเ้ มธเป็ นเพอื นสนทิ ของผม

หรอื เพราะผม...หวงไอเ้ นมไมพ่ อกนั แน่

อาการเมากรมึ ๆ หายไปเป็ นปลดิ ทงิ เมอื ขบั รถกลบั มาถงึ คอนโด พยายามยา่ งเทา้ เขา้ มาในหอ้ ง
ภาพแรกทเี ห็นผา่ นมา่ นสายตาก็คอื รา่ งของใครคนหนงึ ทกี ําลังนอนคดุ คอู ้ ยตู่ รงโซฟา

จติ ใตส้ าํ นกึ ของผมบอกใหเ้ ดนิ เขา้ ไปหา สดู กลนิ เดมิ ๆ ทเี คยไดร้ ับจากรา่ งกายคนตรงหนา้
“วนิ ท.์ ..” เอย่ เรยี กชอื เขา โนม้ ตัวลงไปกอดรา่ งบอบบางเอาไวแ้ น่น ผมรสู ้ กึ หวง หวงจนไมอ่ ยากให ้
ใครมายงุ่ ไมอ่ ยากใหใ้ ครสมั ผัส

“เมาแลว้ นะภาค ไปนอนทหี อ้ งเถอะเดยี ววนิ ทพ์ าไป” วนิ ทต์ นื ขนึ มา แววตาดตู กใจไมน่ อ้ ย

“ไมไ่ ดเ้ มา”

“งัน...ลกุ กอ่ นไดม้ ยั ”
“วนิ ท”์ ผมเรยี กชอื เขา

“หมื ”
“วนิ ท”์ เรยี กซําๆ

“มอี ะไร”

“วนิ ท”์

หวง...ไมอ่ ยากใหใ้ คร หวง...

ผมกอดอกี ฝ่ ายแน่นขนึ รา่ งกายแนบสนทิ แทบไมเ่ หลอื ชอ่ งวา่ งกอ่ นจะใชจ้ ังหวะนันกม้ ลมจบู ทรี มิ
ฝี ปากบางอยา่ งรวดเร็ว เพอื บอกใหร้ วู ้ า่ ทกุ สว่ นของวนิ ทเ์ ป็ นของผม และไมม่ ที างทใี ครจะมาแยง่ ไปได ้

วนิ ท.์ ..ภาคยังจําได ้ วนั แรกทเี ราเจอกนั มันดยี งั ไง

“ภาคนวี นิ ทน์ ะ ภาคคดิ วา่ วนิ ทเ์ ป็ นใคร”

“วนิ ท”์ ผมยังคงเห็นภาพตรงหนา้ เป็ นเขา

“นไี มใ่ ชเ่ นมนะ ภาคมสี ตหิ น่อย”

เขาขดั ขนื ไดไ้ มเ่ ทา่ ไหรร่ า่ งกายก็ออ่ นยวบเพราะความเอาแตใ่ จของผม เราตา่ งปลอ่ ยใหท้ กุ อยา่ ง
เกดิ ขนึ ซงึ ผมก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ เสยี ใจกบั สงิ ทที ําสกั นดิ ยนิ ดดี ว้ ยซําถา้ คนทตี อ้ งชดใชก้ รรมจะมแี คผ่ มคน
เดยี ว

ถา้ ใหเ้ ลอื กวา่ จะปลอ่ ยใครไปในตอนนี ผมคงพดู ไดเ้ ต็มปากเลยวา่ จะเป็ นใครก็ไดท้ ังนันแตต่ อ้ ง
ไมใ่ ชว่ นิ ท์

‘ภาค ถา้ สมมตวิ า่ วนิ ทไ์ มม่ อี ะไรเลย วนิ ทเ์ ป็ นคนตวั เปลา่ ภาคยังจะรักวนิ ทอ์ ยมู่ ยั ’
‘ถามอะไรอยา่ งนัน วนิ ทส์ มบรู ณ์แบบทสี ดุ สําหรับภาค’
‘ถา้ เกดิ วันหนงึ ...วันหนงึ ทไี มม่ คี ําวา่ สมบรู ณ์แบบสําหรับวนิ ทล์ ะ่ ’
‘ไมม่ วี ันนันหรอก’
‘...’
‘วนิ ทก์ ลัวภาคจะทงิ เหรอ’
‘ไม่ ความกลัวอาจทําใหว้ นิ ทพ์ ลาดสงิ ดๆี ไปหลายอยา่ ง เพราะงัน...ทุกอยา่ งทเี กยี วกบั ภาค วนิ ทไ์ ม่
กลัว’

ผมก็ไมก่ ลัว...

เมอื นานมาแลว้ ทเี ราเคยนอนคยุ กัน ผมไมไ่ ดใ้ หค้ ําตอบกบั เขาวา่ รบั ไดห้ รอื เปลา่ แตห่ ากตอบแบบ
ไมร่ ักษานําใจได ้ ภาคในตอนนันคงตอบวา่ รบั ไมไ่ ด ้ ตรงขา้ มกบั ปัจจบุ นั

ภวนิ ทไ์ มต่ อ้ งมอี ะไรเลยก็ได ้ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งดพี รอ้ ม ไมต่ อ้ งรวยหรอื มชี อื เสยี ง ไมต่ อ้ งเป็ นคนทโี ดด
เดน่ คําวา่ เหมาะสมไมไ่ ดส้ ําคญั อกี ตอ่ ไป ขอแคม่ เี ขาทยี ังเป็ นทกุ อยา่ งในความรูส้ กึ ของผมก็พอ

รแู ้ ลว้ ...

นหี รอื เปลา่ ทเี รยี กวา่ ความรัก

เชา้ วันใหมเ่ รมิ ตน้ ขนึ ดว้ ยบรรยากาศขมกุ ขมัว วนิ ทพ์ ยายามสรา้ งสถานการณ์ใหท้ กุ อยา่ งออกมา
โอเค ทําเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ ซงึ ผมก็ไมค่ ดิ บอกหรอื แกไ้ ขความเขา้ ใจผดิ ตา่ งๆ ใหเ้ ขาในทันที

ปัญหาของผม วนิ ท์ และเนมคาราคาซงั มานานแลว้ คดิ วา่ คงถงึ เวลาทคี วรจบทกุ อยา่ งสกั ที
ดังนันผมจงึ ตังใจเคลยี รป์ ัญหากับไอเ้ นมกอ่ น จากนันก็รบี ไปตามนัดของวนิ ท์ เราเลอื กหนังมาเรอื ง
หนงึ ซงึ ผมก็ไมม่ นั ใจวา่ จะสนุกหรอื เปลา่ รวู ้ า่ แคอ่ ยากดกู บั เขา ความรสู ้ กึ หวงมันยังคงเออ่ ลน้ ขนึ เรอื ยๆ
แปลกใจเหมอื นกันทผี มกลับไมร่ สู ้ กึ แบบนกี บั ไอเ้ นมเลย
ก็เหยี ดี บอกชอบเขา คบเขาเป็ นแฟน แตไ่ มน่ านก็กําลังคดิ วธิ บี อกเลกิ อยา่ งละมนุ ละมอ่ ม
ผมกับไอเ้ มธไมไ่ ดค้ ยุ กันตลอดชว่ งเชา้ ทเี จอกนั ในคลาส แมเ้ พอื นในกลมุ่ จะพยายามผสานรอยรา้ ว
ใหเ้ ราแคไ่ หนก็ตาม ไอธ้ านก็ไมไ่ ดโ้ ผลห่ ัวมาแมจ้ ะมพี รเี ซนตใ์ หญข่ องกลมุ่ เดาวา่ พอฤทธแิ อลกอฮอล์
เจอื จางไปจากกระแสเลอื ดเลยเพงิ นกึ ออกวา่ เมอื คนื ปากมากอะไรไปบา้ ง
“เฮย้ ไอภ้ าค กขู อคยุ กับมงึ หน่อยส”ิ เสยี งไอเ้ มธดงั ตามหลัง ผมชะงักเทา้ แตไ่ มค่ ดิ หนั ไปมองมัน
“กไู มว่ า่ ง”
“แคส่ บิ นาที จะตอ่ ยกตู รงนเี ลยก็ได ้ ขอแคม่ งึ เปิดใจรับฟังกหู น่อย”
“มอี ะไรตอ้ งฟังวะ เคลยี รไ์ ปหมดตงั เมอื คนื แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ”
“มงึ จะเอาเหยี ไหนมาเคลยี ร์ บอกมาเลยวา่ อยากใหท้ ําอะไร ใหก้ เู ลกิ ยงุ่ กบั ไอเ้ นมเลยก็ได ้ กสู าบาน
วา่ จะไมค่ ยุ หรอื ยงุ่ เกยี วกบั มันอกี ” สดุ ทา้ ยผมก็อดไมไ่ ดท้ จี ะหนั ไปเผชญิ หนา้ กบั อกี ฝ่ ายตรงๆ
“มงึ ไมต่ อ้ งพยายามแลว้ วันนกี จู ะไปบอกเลกิ ไอเ้ นม”
“ภาค ถา้ เป็ นเพราะก.ู ..”
“ไมเ่ กยี วกบั มงึ ไมเ่ กยี วกบั ใครทังนัน กเู หยี เอง โลเลเองจบนะ” ผมกระแทกไหลค่ นตรงหนา้ จากนัน
ก็เดนิ ไปอกี ทาง

ชว่ งเย็นผมมนี ัดกบั เนมทรี า้ นอาหารแหง่ หนงึ และผมก็มารอกอ่ นเวลานัดหมายเกอื บครงึ ชวั โมงเพอื
เตรยี มใจกบั บางอยา่ งทกี าํ ลังมาถงึ

“โทษทนี ะภาค รอกนู านมัย” ผมระบายยมิ มองดใู บหนา้ สมบรู ณ์แบบทผี มเคยฝันอยากครอบครอง
อยคู่ รหู่ นงึ

ไอเ้ นมทงิ ตัวลงนังบนเกา้ อี วางโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวต้ รงดา้ นขวามอื กอ่ นจะควา้ เอาสมดุ รายการอาหาร
ขนึ มาเปิดโดยไมร่ อผมตอบคําถาม เนมในความคดิ ของผมคอื ความเป็ นธรรมชาติ

“ภาค มงึ สงั อาหารหรอื ยัง”
“ยัง...” เอย่ เสยี งเบาๆ แตก่ ็ยังคงจอ้ งมองใบหนา้ ทกี ําลังมงุ่ มนั นันตอ่
“อยากกนิ อะไร”
“แลว้ แตม่ งึ เลย”
“งันเดยี วกสู งั ของทมี งึ ชอบเผอื แลว้ กนั กจู ําไดว้ า่ มงึ ชอบอะไร”
คําพดู นันตอกยําวา่ ผมเป็ นคนทแี ยแ่ คไ่ หน ทวา่ พอนกึ ถงึ หนา้ ของวนิ ท์ มันก็ทําใหผ้ มกลา้ ทจี ะ
ชดั เจนใหม้ ากขนึ คนเรารักคนสองคนพรอ้ มกันไมไ่ ดห้ รอก และผมก็คงอยกู่ บั ความสมั พันธค์ ลมุ เครอื
แบบนตี อ่ ไปไมไ่ หว เหนอื ยเกนิ ไป ทสี าํ คญั ...ทกุ คนอาจตอ้ งเจ็บปวดไมร่ จู ้ บ
อาหารมาเสริ ฟ์ หลังจากนัน เราใชเ้ วลาในการพดู คยุ ดว้ ยเรอื งสพั เพเหระไปพลางๆ รอจนอาหาร
พรอ่ งเกอื บหมดผมถงึ ไดส้ ดู ลมหายใจเขา้ ปอด
“เนม” มบี างอยา่ งทผี มอยากพดู อยากบอก
“อะไรวะ วันนมี งึ ดหู งอยๆ นะภาค”
“กมู อี ะไรจะสารภาพ ความจรงิ ทกี ไู มเ่ คยบอกมงึ ” รา่ งโปรง่ ตรงหนา้ ชะงักคา้ ง มันวางชอ้ นและสอ้ ม
ลง จากนันก็ยดื ตัวตรงมองผมราวกับเป็ นผฟู ้ ังทดี ี
“มอี ะไร” นําเสยี งนันดเู ย็นชาเล็กนอ้ ย มนั คงจะจับทางไดว้ า่ คงไมใ่ ชข่ า่ วดแี น่ๆ
“กพู าวนิ ทม์ าอยดู่ ว้ ยทหี อ้ ง”
“เมอื ไหร”่
“สกั พักหนงึ แลว้ กนู อนในหอ้ ง วนิ ทน์ อนโซฟาดา้ นนอก”
“แลว้ ยังไงอกี จรงิ ๆ กกู ็ใจกวา้ งนะถา้ มงึ บอกแตเ่ นนิ ๆ”

“กนู อนกบั เขา”

“...” โลกทังใบของเราหยดุ หมนุ บรรยากาศรอบขา้ งไมม่ ผี ลอกี ตอ่ ไปตงั แตท่ ไี อเ้ นมนงิ คา้ งและไมม่ ี
ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนอง ผมคงเหมอื นไอเ้ มธเมอื คนื ยอมรับชะตากรรมหรอื อาจจะเสนอใหเ้ จา้ ตวั ใชก้ ําปัน
ชกหนา้ จนกวา่ จะพอใจ แตถ่ งึ เวลาเขา้ จรงิ

ผมไมส่ ามารถพดู ประโยคใดๆ ออกมาไดอ้ กี แลว้
“นอนแลว้ ยังไง ความรสู ้ กึ ของกทู มี งึ ควรรับผดิ ชอบ มงึ จะทํายังไง”

“ขอโทษ กเู หยี เอง”
“เออมงึ กเ็ หยี จรงิ ๆ นันแหละ จะจบแคค่ ําวา่ ขอโทษใชม่ ัย หรอื ยังไง ยา้ ยไอว้ นิ ทอ์ อกไปอยทู่ อี นื
ยา้ ยกเู ขา้ ไปอยแู่ ทนมัน แบบไหนทมี งึ อยากทํา” เจา้ ของคําพดู ยังคงเก็บอารมณ์ไดอ้ ยา่ งดี มนั พดู
เสยี งเครยี ดขนึ แตไ่ มไ่ ดม้ ที า่ ทโี มโหจนกวาดทกุ อยา่ งพังลงไปตอ่ หนา้ เหมอื นกบั ผมเมอื คนื

ผมพยายามจนเลอื ดตาแทบกระเด็นเพอื ใหไ้ ดร้ ักกบั ไอเ้ นม แตพ่ อมาถงึ จดุ หนงึ ทคี วามตอ้ งการเป็ น
จรงิ ผมกลับยนื นงิ ครนุ่ คดิ เพยี งคําถามเดยี ว ผมทําเพอื อะไร

ทผี า่ นมาเพอื อะไร ผมไมอ่ ยากตังคําถามนอี กี ตอ่ ไปแลว้

“เนม เราเลกิ กนั เถอะวะ่ ”

“...” ผมหวังวา่ มนั จะพดู อะไรกลับมาบา้ ง คําดา่ อะไรก็ไดแ้ ตไ่ มม่ เี ลย

“เนม...”

“อมื กกู ็รอใหม้ งึ พดู คํานอี อกมาเหมอื นกนั ”

“...”

“เลกิ ก็เลกิ จรงิ ๆ ตอ้ งบอกวา่ เราไมไ่ ดค้ บกนั ตงั แตแ่ รกถงึ จะถกู ”
ใบหนา้ ไดร้ ปู นันมรี อยยมิ ประดับอยู่ รมิ ฝีปากยกขนึ เล็กนอ้ ยดกู ็รวู ้ า่ ไมไ่ ดย้ นิ ดกี บั สงิ ทใี ดยนิ ลําตวั ที
ยดื ตรงคอ่ ยๆ โคง้ งอลงเรอื ยๆ ทลี ะนดิ ทลี ะนดิ ...
ผมทํารา้ ยไอเ้ นม ทําใหม้ นั ตอ้ งเจบ็ ปวดทังทตี อนแรกเรมิ ของการถักทอความสมั พันธน์ ี ผมคดิ เสมอ
วา่ จะทําใหม้ นั มคี วามสขุ ทําใหร้ สู ้ กึ วา่ มนั โชคดแี คไ่ หนทไี ดค้ บผม แตเ่ ปลา่ เลย
วันนผี มทําใหม้ นั เสยี ใจ

“กกู ลบั กอ่ นนะ”
“เดยี วไปสง่ ”

“ไมต่ อ้ ง เลกิ กนั แลว้ ”
“กไู ปสง่ ” เอย่ บอกเสยี งเขม้ แลว้ จัดการเชก็ บลิ ควา้ ขอ้ มอื ขาวกลับไปทรี ถยนตข์ องผม เรามาดว้ ยกนั
ก็ควรกลบั ดว้ ยกนั ยังมอี กี หลายเรอื งทตี อ้ งปรบั ความเขา้ ใจ ดงั นันผมเลยนังอยใู่ นหอ้ งของไอเ้ นมเนนิ
นานจนลมื เวลา...
โทรศพั ทถ์ กู กดปิดตงั แตต่ อนนัดกนิ ขา้ วแลว้ เนอื งจากไมอ่ ยากใหใ้ ครรบกวน พอรสู ้ กึ ตวั วา่ ลมื ใครบาง
คนไปหัวใจก็ตกลงไปกองอยตู่ รงตาตมุ่ ผมรบี กดเปิดเครอื ง เหน็ มสิ คอลคา้ งเอาไวส้ ายหนงึ ตงั ใจจะ
กดโทรออกกลับมสี ายแทรกเขา้ มาพอดี

ภวนิ ท.์ ..

“ภาค กมู อี ะไรจะบอก” ไอเ้ นมรอ้ งเรยี ก ผมมองไปยังคนทยี นื อยตู่ รงระเบยี งพรอ้ มกับกดรบั สายจาก
มอื ถอื

“วนิ ท์ ตอนนอี ยไู่ หน” เอย่ ถามอยา่ งเป็ นหว่ ง กลัววา่ วนิ ทจ์ ะยังอยตู่ รงนัน รอตามนัดโดยไมไ่ ปไหน

[อยหู่ นา้ โรงหนังน่ะ พอดหี นังจบแลว้ มาไมท่ ันก็ไมเ่ ป็ นไรนะ]
“ขอโทษจรงิ ๆ”

เป็ นอยา่ งทคี ดิ ความหลงลมื ทําใหผ้ มอยากตอี กชกหวั ตัวเอง
[วนิ ทเ์ ลา่ ใหฟ้ ังได ้ หนังสนุกมากเลย เลดเี บริ ด์ เป็ นเด็กอายสุ บิ แปดทคี ดิ วา่ ตวั เองโตเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้
เธอสบู บหุ รี ดมื เหลา้ และมเี ซก็ ซเ์ พราะคดิ วา่ นคี อื ความเป็ นผใู ้ หญ่ เลดเี บริ ด์ มคี วามอยากได ้ อยากมี
และอยากเป็ น แตส่ งิ ทเี ธอตอ้ งการนันลว้ นตอ้ งใชเ้ งนิ ภาควา่ มนั ตลกมัย คนทไี มม่ เี งนิ แตส่ งิ ทตี อ้ งการ
ตอ้ งใชเ้ งนิ ซอื นะ่ ]
เสยี งของเขาสนั เครอื ราวกบั กําลงั สะกดอารมณ์ไมใ่ หร้ อ้ งไห ้

“วนิ ท.์ ..”
อยา่ รอ้ งไห ้ รออกี หน่อยไดม้ ยั รอภาคอกี หน่อย

[มารับวนิ ทท์ นี ไี ดม้ ยั แลว้ วนิ ทจ์ ะเลา่ หนังทังเรอื งใหฟ้ ัง]
“...” ผมหันไปมองคนตรงระเบยี ง ดเู หมอื นอกี ฝ่ ายมเี รอื งสาํ คญั ทอี ยากจะพดู จรงิ ๆ ประกอบกบั
อยากใหท้ กุ อยา่ งจบลงแคว่ ันนี ดงั นันจงึ ตอ้ งใจรา้ ยกบั คนปลายสายอกี ครัง

[ภาคมารบั ไดม้ ยั ]

“ตอนนคี งไปไมไ่ ด ้ พอดภี าคอยกู่ บั เนม”

[วนิ ทแ์ คอ่ ยากเจอภาค]

“ไวเ้ จอกนั ทหี อ้ ง แคน่ กี อ่ นนะ”

ผมตัดสายทันที ไมอ่ ยากฟังเสยี งวนิ ทท์ กี าํ ลังรอ้ งไหอ้ กี แลว้ เพราะฉะนันมันควรจบ

และมันก็จบจรงิ ๆ หลายอยา่ งทผี มไมเ่ คยรู ้

เราตา่ งหลอกลวงกนั ไอเ้ นมไมเ่ คยชอบผมจรงิ ๆ ทกุ อยา่ งทมี นั ทําเป็ นเพราะตอ้ งการทําใหว้ นิ ทเ์ จบ็
ปวด ความสมั พันธข์ องเราเต็มไปดว้ ยความรสู ้ กึ ปลอมๆ มาโดยตลอด ไมเ่ คยรกั กนั ไมไ่ ดอ้ ยากทํา
อะไรร่วมกนั แคต่ า่ งคนตา่ งขอยมื คําวา่ สมบรู ณ์แบบมาทําใหใ้ ครตอ่ ใครรสู ้ กึ อจิ ฉาเทา่ นัน

เนมยังคงรักวนิ ทผ์ มรสู ้ กึ ได ้ แตเ่ จ็บปวดเกนิ กวา่ จะกลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ

ใหอ้ ภยั ไดม้ ยั ตอนนันผมถาม เจา้ ตวั ยมิ ไมต่ อบอะไร

เวลาผา่ นไปคอ่ นคนื จนตสี คี รงึ ผมถงึ ไดก้ อดลา กอดแน่นทสี ดุ เทา่ ทจี ะทําได ้

ขอบคณุ สําหรับทผี า่ นมา และขอโทษทที ําใหเ้ จ็บปวด สดุ ทา้ ยคนทเี หมอื นเป็ นความประทับใจแรก
ในมหา’ลัยอยา่ งไอเ้ นมก็ยังคงอยเู่ คยี งขา้ งผมเสมอ

ในฐานะ...เพอื น

ผมกลับมาถงึ หอ้ งในเวลาเกอื บตหี า้ ยอมรบั วา่ เมอื วานมเี รอื งราวมากมายเกดิ ขนึ และผมเหนอื ยเกนิ
กวา่ จะนังสาธยายทกุ สงิ ทกุ อยา่ งใหใ้ ครฟัง แตต่ อนนคี ดิ วา่ คงพรอ้ มแลว้

ทันทที ไี ขประตเู ขา้ ไป ภาพแรกทเี ห็นคอื รา่ งของวนิ ทท์ นี อนกอดเขา่ อยบู่ นโซฟา ผมเดนิ ไปหาคน
ตวั เล็กราวกบั ละเมอ ยอ่ เขา่ ลงตรงหนา้ อกี ฝ่ าย มหี ลายอยา่ งทผี มอยากบอกกบั เขา คยุ กับเขา

“วนิ ท”์ ผมเออื มมอื ไปเขยา่ ตัวคนตรงหนา้ ยอมทําลายความฝันอันแสนหวานของเจา้ ตวั เพราะความ
ใจรอ้ นของตัวเอง

โลกหมนุ รอบผมนานเกนิ ไป นานจนลมื สงั เกตสงิ รอบตัว

“วนิ ท”์

ยงั คงเอย่ เรยี กชอื ซาํ อกี ครัง กระทังร่างบางทนี อนคดุ คปู ้ รอื ตาขนึ มา
ผมสง่ ยมิ ให ้ คดิ เรยี บเรยี งทกุ อยา่ งอยใู่ นหัวและพรอ้ มจะเอย่ ออกมา เพยี งแตค่ นทนี อนอยตู่ รงหนา้ มี
บางอยา่ งเปลยี นไป หัวใจของผมรัวกระหนําราวกบั กลองศกึ และยงิ หนักขนึ เมอื เห็นรอยยมิ มมุ ปาก
ของคนทเี พงิ ลมื ตาขนึ มา

“รอตงั นาน ทําไมเพงิ มา”

“ธาน...”
ระบบสรุ ยิ ะเดมิ ๆ เปลยี นไป ผมกําลังปลอ่ ยใหใ้ ครบางคนหลดุ ออกจากวงโคจร
“ไมใ่ ชน่ ะธาน นวี นิ ทเ์ อง” รา่ งบางชนั ตวั ขนึ ดวงตาใสแจว๋ มองผมคลา้ ยกบั ตอ้ งการบอกวา่ ผมกําลัง
มองผดิ ไป
“นอนพอมัย ขอโทษนะทปี ลกุ กอ่ น” ผมเออื มมอื ลบู หัวเขา ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกเพราะคดิ วา่ ตอ้ ง
สญู เสยี เขาไปจรงิ ๆ
“ภาคไปไหนมา ทําไมไม่มาตามนัด”
“มธี รุ ะนดิ หน่อย”
“ทําไมไมโ่ ทรมาบอก”
“ขอโทษ”
“แลว้ ภาคมอี ะไรจะบอกวนิ ทเ์ หรอ”
“อะ...ออ๋ เปลา่ ไวค้ ยุ กนั ตอนเชา้ กไ็ ด ้ วนิ ทน์ อนตอ่ เถอะ ขอโทษนะ” คนฟังกะพรบิ ตาปรบิ แตก่ ็ไม่
ไดแ้ ยง้ อะไรกลับนอกจากโอนออ่ นผอ่ นตาม ยอมทงิ ตวั ลงนอนบนโซฟาอยา่ งวา่ งา่ ย
ผมจบั มอื แสนเยน็ เฉียบขนึ มาลบู ไล ้ ไมน่ านก็ซบหนา้ ลงกบั ฝ่ ามอื และพรมจบู อยอู่ ยา่ งนัน
ผมไมไ่ ดอ้ ยากรอ้ งไห ้ ไมไ่ ดอ้ ยากใหใ้ ครเหน็ ความออ่ นแอ แตเ่ หมอื นรา่ งกายจะไมค่ อ่ ยรับฟังเทา่
ไหรน่ ักเพราะจๆู่ นําตาก็ไหลลงมา
ภวนิ ท.์ ..ภวนิ ท.์ ..ไดย้ นิ มัย
ภาครักวนิ ท์

“ภาค วนิ ทท์ ําอาหารเชา้ ไวท้ โี ตะ๊ นะ”

“ครับ”
ทันทที เี ดนิ ออกจากหอ้ งนอน ผมกเ็ ห็นรา่ งบางในชดุ นสิ ติ กําลังสาละวนกบั การทําอะไรสกั อยา่ งใน
ครัว และเมอื กวาดตามองไปทโี ต๊ะอาหาร ผมก็เห็นวา่ อาหารเชา้ งา่ ยๆ ถกู วางไวก้ อ่ นหนา้ นันแลว้
ทกุ อยา่ งไมม่ อี ะไรขาดตกบกพรอ่ ง ยังเป็ นเหมอื นทกุ วนั ทเี ราเคยทํา ทักทายกนั ตอนตนื กนิ อาหาร
เชา้ ดว้ ยกนั เป็ นบางครัง จากนันก็แยกยา้ ยกนั ไปเรยี น
“วันนไี ปเรยี นดว้ ยกนั มัย” ผมบอกกบั คนตรงหนา้ ปกตเิ ราจะแยกกนั ไปเพราะยังคบไอเ้ นมอยู่ แตว่ ัน
นไี มเ่ หมอื นเดมิ
เวลาไดย้ อ้ นกลับไปเหมอื นหนงึ ปีกอ่ น เป็ นตอนนันทเี รายังคงมคี วามสขุ
“ไมด่ กี วา่ มันคงไมด่ ถี า้ ไอเ้ นมร”ู ้
“ภาคเลกิ กบั เนมแลว้ ” ผมบอก แตก่ ลับไมเ่ ห็นทา่ ทตี กใจของวนิ ทแ์ มแ้ ตน่ อ้ ย
“เหรอ”
“วนิ ทจ์ ะไมถ่ ามหนอ่ ยเหรอวา่ เพราะอะไร”
“มันก็ไมเ่ กยี วกบั วนิ ทห์ น”ิ
“เกยี ว มันเกยี ว” เราสบตากนั ครหู่ นงึ กอ่ นจะเปิดโอกาสใหผ้ มไดพ้ ดู ตอ่ “เรากลับมาคบกนั เถอะนะ”
ไมใ่ ชป่ ระโยคขอรอ้ ง แตเ่ ป็ นการมัดมอื ชกอยา่ งเอาแตใ่ จ ซงึ ...
“บางทวี นิ ทอ์ าจจะขอเวลาสกั หน่อย” เขาปฏเิ สธ
“ไดส้ ิ เมอื ไหรก่ ็ได”้
เมอื ไหรท่ ไี ดเ้ ขากลบั มา
“งันภาคกนิ อาหารเชา้ เถอะ แลว้ เราก็แยกกนั ไปเรยี นเหมอื นเดมิ ”
“โอเค”
ผมเป็ นฝ่ ายเดนิ ออกมากอ่ น ตรงดงิ ไปยังรถยนตค์ นั เดมิ กอ่ นขบั ออกไป ทวา่ จุดหมายไมใ่ ชม่ หา’ลัย
แตเ่ ลอื กจอดนงิ สนทิ อยตู่ รงมมุ ใดมมุ หนงึ มากกวา่
มบี างอยา่ งแปลกไป คนคนนไี มใ่ ชว่ นิ ทแ์ น่

กระทังเห็นรา่ งบางเดนิ ออกมารอรถทถี นนหนา้ คอนโดความสงสยั ถงึ ไดก้ ระจา่ งชดั ปกตเิ ขาจะเดนิ
ไปอกี หน่อยเพอื ไปยังสถานรี ถไฟฟ้าแตค่ ราวนกี ลับเลอื กยนื นงิ แคน่ กี ็พอมองออกแลว้ วา่ คนตรงหนา้
เป็ นธาน

ผมจบั พวงมาลัยรถยนตแ์ น่น มองดอู กี ฝ่ ายโบกแท็กซอี อกไปจงึ ไดโ้ อกาสขบั ตามโดยไมใ่ หส้ งสยั
หวังเหลอื เกนิ วา่ จะไดเ้ ห็นคอนโดและรถยนตท์ ใี ชเ้ งนิ จากผมและเพอื นไปซอื อยา่ งนอ้ ยก็พอจะแก ้
สถานการณบ์ างอยา่ งไดบ้ า้ ง

แท็กซขี บั ไปบนถนนใหญ่ เลยี วไปในเสน้ ทางทผี มเองก็ไมค่ อ่ ยคนุ ้ เคยนัก จนมาจอดสนทิ ทคี อนโด
แหง่ หนงึ ซงึ เดาไดว้ า่ อาจเป็ นทอี ยขู่ องธานตอนบคุ ลกิ นันแสดงออกมา

ผมวงิ ตามไปทลี อบบี กวาดตามองหาใครอกี คนทตี ามมากอ่ นหนา้ ทวา่ ก็ไมพ่ บแมแ้ ตเ่ งา เลยใช ้
จังหวะนันเขา้ ไปภายในโดยใชช้ ว่ งทผี อู ้ าศยั ในคอนโดกําลังกดคยี ก์ ารด์ เดนิ ออกมา

“ขอโทษนะครับ เหน็ ผชู ้ ายใสช่ ดุ นสิ ติ ตัวสงู ประมาณนมี ยั ครบั ” ว่าพลางยกมอื ขนึ มากะระยะ
ประมาณควิ ของตัวเองไปดว้ ย

“เออ่ ไมแ่ น่ใจวา่ คนเดยี วกนั หรอื เปลา่ ”

“เขากดลฟิ ตใ์ ชม่ ยั ครบั ”

“คะ่ ”

“ขอบคณุ ครบั ” ผมกดรอลฟิ ตค์ รหู่ นงึ เห็นตัวเลขทกี ําลังไตร่ ะดบั ลงมาจงึ ทําใหพ้ อรวู ้ า่ ควรเรมิ ทจี ดุ
ไหน ชนั 21 เดาไดว้ า่ ถา้ คนทเี ดนิ เขา้ ไปในลฟิ ตม์ แี คธ่ านคนเดยี วก็ถอื วา่ ผมโชคดมี ากแลว้

ทกุ วนิ าทที ผี า่ นพน้ เชอื งชา้ มากในความรูส้ กึ กวา่ ตวั เลขสแี ดงเหนอื หวั จะเปลยี นไปแตล่ ะตวั ก็
ทําเอาผมแทบอยไู่ มส่ ขุ พอมาถงึ ชนั เป้ าหมายรอบบรเิ วณก็ไมเ่ หลอื ใครแลว้

“ธาน ธาน!” ในเมอื เรมิ ก็ไมค่ วรยตุ งิ า่ ยๆ ผมใชค้ วามหนา้ ดา้ นหนา้ ทนคอ่ ยๆ เดนิ ไปตามหอ้ งตา่ งทัง
เคาะทังหมนุ ลกู บดิ ประตู บางหอ้ งเงยี บงัน บางหอ้ งเปิดประตอู อกมาดา่ อยา่ งหัวเสยี ผมปลอ่ ยใหเ้ วลา
ผา่ นไปเนนิ นานจนยา่ งเทา้ มาเกอื บสดุ ทางของชนั

กอ๊ กๆๆ

ไมม่ เี สยี งตอบรับเชน่ เคย จงึ เลอื นไปหมนุ ลกู บดิ ตอ่ กอ่ นจะพบวา่ มบี างอยา่ งทผี ดิ แผกจากหอ้ งอนื ๆ
ประตไู มไ่ ดล้ ็อก ผมไมร่ อชา้ เดนิ เขา้ มาภายในผา่ นหอ้ งนังเลน่ เล็กๆ ซงึ ตดิ กบั หอ้ งนอนซงึ เปิดประตไู ว ้
อา้ ซา่

“มงึ !!” ไมร่ วู ้ า่ ตวั เองตะโกนเสยี งดงั แคไ่ หน

รแู ้ คว่ า่ รา่ งกายของผมกําลงั กระโจนเขา้ ไปหาคนทนี อนบดจบู กนั บนเตยี งอยา่ งออกรสออกชาตดิ ว้ ย
ความรวดเร็ว จัดการกระชากคนแปลกหนา้ คนหนงึ ขนึ มาและชกหนา้ มนั ไมห่ ยดุ

ภาพทเี ห็นตรงหนา้ ทําเอาเรยี วแรงแทบไมเ่ หลอื เสอื ผา้ ของวนิ ทต์ กลงไปกองเกลอื นพนื ดกู ็รวู ้ า่
กําลังตงั ทา่ จะทําอะไรกนั

ไมอ่ ยากจะคดิ วา่ ถา้ ผมเขา้ มาชา้ ไปอะไรจะเกดิ ขนึ

“ไสหัวมงึ ออกไป!”
“นหี อ้ งกไู อส้ ดั มงึ เป็ นใคร”
ผัวะ!

“กเู ป็ นใครเหรอ กกู ็เป็ นผวั คนทมี งึ กาํ ลังจะนอนดว้ ยไง” พดู จบกจ็ ดั การรัวหมัดลงบนหนา้ อกี ฝ่ าย
จนกวา่ จะสาแกใ่ จ ผมหอบหายใจกระชนั ถจี นไมม่ ที า่ ทวี า่ จะสงบ พอเห็นวา่ มันตะเกยี กตะกายจะหนีผม
ก็ชว่ ยสงเคราะหถ์ บี สง่ อกี ทจี นรา่ งสะบกั สะบอมคลานออกหอ้ งแทบไมท่ ัน

หลงเหลอื เพยี งผมกบั ธานในรา่ งของวนิ ทท์ กี าํ ลังหยังเชงิ กนั อยู่ ผมเกลยี ดรอยยมิ หยันทปี รากฏยใู่ น
มา่ นสายตา เกลยี ดทกุ อยา่ งทมี นั พรากไปจากวนิ ท์

“มงึ ทําอะไรลงไป” ผมแหวเสยี งดงั ลัน แตธ่ านกลับยังคงยมิ
“ก็มงึ อยากรมู ้ าตลอดไมใ่ ชเ่ หรอวา่ กทู ําอะไรได ้ นไี ง กนู อนกบั ใครก็ไดม้ งึ เห็นหรอื ยัง”
“มงึ ไมม่ สี ทิ ธ”ิ
“ทําไมกจู ะไมม่ ี นคี อื กไู มใ่ ชว่ นิ ท”์
“สกั วันมงึ ก็ตอ้ งหายไป”

“ขอโทษนะ แตว่ นิ ทจ์ ะไมก่ ลบั มาแลว้ ” หลงั ไดฟ้ ังประโยคนจี บ รา่ งทงั รา่ งก็เหมอื นชาดกิ แทบไม่
สามารถขยับเขยอื นไปไหนได ้

“มงึ เอาวนิ ทค์ นื มา” ผมเอย่ เสยี งแผว่ “เอาวนิ ทค์ นื มา...” เบาจนแทบจะกลนื หายไปในอากาศ
“...”
“เอาวนิ ทค์ นื มา!” ทงั ตะโกนจนเสยี งแหบ ทังเขยา่ รา่ งเปลอื ยเปลา่ อยา่ งแรงจนหัวสนั คลอน แตภ่ าพ
ทเี ห็นก็ยงั คงเป็ นรอยยมิ เยย้ หยันเชน่ เดมิ
“มงึ ไมใ่ ชเ่ หรอทเี ป็ นคนทํา แตน่ เี ป็ นชวี ติ กแู ลว้ ”
“ไมใ่ ชข่ องมงึ นไี มใ่ ชช่ วี ติ มงึ ”

“ยอมรับความจรงิ เถอะ ยานันทําใหข้ นุ เขาออกมา แตพ่ อทกุ อยา่ งกลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ มกี ู มวี นิ ท์
ไมส่ ิ ตอนนอี าจมกี แู คค่ นเดยี วทอี ยใู่ นรา่ งนแี ลว้ ทกุ อยา่ งมันเป็ นเพราะมงึ ทังนันจะโทษใครไดว้ ะ”

“...!”

“แลว้ มงึ รไู ้ วซ้ ะวา่ กทู ําอะไรไดม้ ากกวา่ นอี กี มงึ จะไมม่ คี วามสขุ จะทรมาน ทกุ อยา่ งทมี งึ หวังอยา่ คดิ
วา่ จะไดก้ ลบั คนื มาเพราะกไู มใ่ ห!้ ”

ความโกรธทพี ลงุ่ พลา่ นผลักใหผ้ มเงอื มมอื ขนึ ไปบบี คอคนตรงหนา้ อยา่ งแรง ปรารถนาวา่ จะเห็น
ใบหนา้ เหยเกแลว้ เอย่ ขอรอ้ งใหห้ ยดุ แตท่ กุ อยา่ งก็เป็ นเพยี งความคดิ ผมยังเห็นแคร่ อยยมิ

ยมิ ทที ําใหผ้ มเจ็บปวดทสี ดุ ในชวี ติ

พอแลว้ พอแลว้ ...

บอกกบั ตัวเองในใจแตไ่ มม่ อี ะไรเกดิ ขนึ ใชเ้ วลาตงั สตอิ ยนู่ านกวา่ จะยอมปลอ่ ยมอื จากลําคอขาว คน
ตรงหนา้ หอบหายใจโกยออกซเิ จนเขา้ ปอดโดยไมม่ ที า่ ทตี นื ตระหนก ผมใชจ้ ังหวะทเี จา้ ตวั เผลออยนู่ ัน
รวบมอื บางไวด้ า้ นหลัง แลว้ ใชค้ วามเหนอื กวา่ ของรา่ งกายปลําใสเ่ สอื ผา้ ใหอ้ ยา่ งทลุ ักทเุ ล

จากนันก็ผลักรา่ งบางขงั ไวใ้ นหอ้ งนํา ตอ่ สายหาพเี ตอร์ สว่ นสายทสี องทคี ดิ ถงึ ก็คอื หมอกฤต บอก
เขาถงึ สงิ ทเี กดิ ขนึ กอ่ นจะไดร้ ับคําแนะนําวา่ ควรทํายังไงตอ่ ผมไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ ตอ้ งเรมิ นับหนงึ หนงึ ตรง
ไหน แตห่ มอรู ้

รนุ่ พปี ี หา้ ดงู นุ งงเล็กนอ้ ยตอนมาถงึ แตผ่ มไมไ่ ดม้ เี วลาจะอธบิ ายมากนักนอกจากขอความชว่ ยเหลอื
พาบคุ ลกิ รองทบี า้ คลังและแหกปากไมห่ ยดุ ยัดเขา้ ไปในรถ มงุ่ หนา้ สโู่ รงพยาบาล โชคดที ที างนเี ตรยี ม
การไวพ้ รอ้ มแลว้ เลยไมม่ ปี ัญหามากนัก

ธานถกู ล็อกแขนและขาไวก้ บั เตยี ง ถกู ฉดี สารบางอยา่ งเขา้ ไปในเสน้ เลอื ดเพอื ใหอ้ าการสงบลงและ
อกี ไมน่ านเขาก็หลับไป ตอนนันผมถงึ ไดถ้ อนหายใจออกมา

“มันเกดิ อะไรขนึ วะ” พเี ตอรถ์ าม ตอนเรานังอยตู่ รงโซฟาหอ้ งทํางานของหมอกฤต

“ธานกลับมา บคุ ลกิ รองของวนิ ทก์ ลับมาแลว้ ”

“พรงุ่ นกี ็หาย วนิ ทจ์ ะกลบั มาเป็ นคนเดมิ มันเคยบอกแบบน”ี

“ผมก็อยากใหเ้ ป็ นอยา่ งนัน” แตล่ างสังหรณบ์ างอยา่ งกําลังเตอื นถงึ คําวา่ สายเกนิ ไป

แพทยห์ นุ่มซงึ เป็ นผรู ้ ักษาวนิ ทเ์ ดนิ เขา้ มานังยงั ฝังตรงขา้ ม แววตามคี วามเครยี ดเจอื ปนอยใู่ นนัน เขา
เปิดเอกสารการรักษาตรงหนา้ ไปมา กอ่ นจะยกมอื ขนึ ปาดเหงอื

“อาจจะตอ้ งใหแ้ อดมดิ อยทู่ นี เี พอื ดอู าการสักพักกอ่ น” เสยี งสขุ มุ เอย่

“วนิ ทจ์ ะกลับมามัยครบั ” เพราะกลัว เลยตอ้ งถามแบบนี

“ตรงนผี มยังไมร่ ู ้ บางอยา่ งทเี กยี วกบั โรคเราหาคําตอบทแี น่ชดั ไมไ่ ดด้ ว้ ยซาํ ปกตธิ านจะแสดง
บคุ ลกิ ออกมาแคเ่ วลาอนั สนั เทา่ นัน มากสดุ ก็คอื หนงึ วัน ตอนนเี ลยตอ้ งรอดไู ปกอ่ นวา่ ครังนจี ะเป็ นตาม
ทเี ราคดิ หรอื เปลา่ ”

“ผมเฝ้าเขาอยทู่ นี ไี ดม้ ยั ”
“ไดใ้ นเวลาราชการ”
“ผมหมายถงึ นอนเฝ้าทนี ดี ว้ ย”
“กลบั ไปกอ่ นเถอะ อยตู่ รงนกี ็ชว่ ยอะไรไดไ้ มม่ ากนัก รอจนพรุง่ นเี ชา้ คอ่ ยกลับมาอกี รอบก็ได”้
“ครับ” ทา้ ยทสี ดุ ผมไมอ่ าจปฏเิ สธคําแนะนําของหมอ
ดังนันตอนเยน็ ผมกับพเี ตอรจ์ งึ แยกยา้ ยกนั กลบั ชว่ งดกึ ผมไมแ่ มแ้ ตจ่ ะขม่ ตานอนหลบั ได ้ เอาแต่
พลกิ ตวั ไปมาแลว้ นกึ ถงึ คนทกี ําลังถกู กดในรา่ งนัน วนิ ทจ์ ะเป็ นยังไงบา้ ง รสู ้ กึ อะไรบา้ งมัย
ผมไมอ่ ยากนกึ แตใ่ ช!่ มนั เป็ นความผดิ ของคนโงๆ่ อยา่ งผมเอง
ถา้ หากผมไมท่ งิ เขาไวแ้ ลว้ มาตามนัด ไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ขารอ้ งไหล้ ําพัง ทกุ อยา่ งอาจไมแ่ ยข่ นาดนี
ในคนื ทที กุ อยา่ งประเดประดงั เขา้ มาไมห่ ยดุ ผมหาทางออกง่ายๆ ดว้ ยการจดุ บหุ รสี บู มวนแลว้ มวน
เลา่ เพอื หวงั วา่ มันจะปลอบประโลมใจใหร้ สู ้ กึ ดขี นึ ความเงยี บทอี ยรู่ ายลอ้ ม ควันสขี าวทพี วยพงุ่
ไมม่ อี ะไรทชี ว่ ยคลายความเหงาเหมอื นตอนอยกู่ บั วนิ ทเ์ ลยสกั อยา่ ง
เมอื พระอาทติ ยโ์ ผลโ่ พน้ ขอบฟ้า ผมกระตอื รอื รน้ ลา้ งหนา้ แปรงฟันและแตง่ ตวั โทรบอกกบั เพอื นใน
กลมุ่ เพอื สง่ ใบลากจิ ลว่ งหนา้ กอ่ นขบั รถไปยังโรงพยาบาล
“เป็ นยงั ไงบา้ งครับ” ผมถามพยาบาลอายคุ อ่ นขา้ งมากทเี ป็ นคนดแู ลวนิ ท์
“ยังไมต่ นื จะ้ ”
“ผมขอนังเฝ้าไดม้ ยั ครบั ”
“ตามสบายเถอะ” พดู จบก็ทงิ ตัวลงนังตรงเกา้ อขี า้ งเตยี ง
กวาดมองร่างบางทอี ยใู่ นชดุ คนไขส้ ฟี ้าตงั แตห่ ัวจรดเทา้ สองแขนและสองขายังคงถกู ล็อกเอาไวใ้ ห ้
อยกู่ บั ที เพราะเมอื วานหลังหมดฤทธยิ า ธานก็เอาแตอ่ าละวาดไมย่ อมกนิ ขา้ วหรอื ดมื นํา หากแตว่ ันนี
ผมหวงั วา่ คนทรี อจะกลับมาสกั ที
นาฬกิ าหมนุ มาทเี ลขแปด หมอกฤตเดนิ เขา้ มาทักทายครหู่ นงึ แลว้ จงึ เดนิ ออกไปยังหอ้ งทํางานของ
ตวั เอง

มเี พยี งผมทยี งั รออยจู่ ดุ เดมิ ทกุ วนิ าทเี คลอื นผา่ นเชอื งชา้ จนบางครังก็อดสงสยั ไมไ่ ดว้ า่ นาฬกิ า
กําลังหยดุ เดนิ หรอื เปลา่ นใี ชม่ ยั คอื ความทรมานของการรอ

“ออื ...” ผมสะดงุ ้ มองดรู า่ งขาวบนเตยี งทสี ง่ เสยี งครางออื อา
“วนิ ท”์ เอย่ เรยี กชอื ออกไป รอจนกระทังเปลอื กตาทปี ิดสนทิ คอ่ ยๆ ลมื ขนึ เราถงึ ไดม้ องกนั นงิ
กลบั มาแลว้ ใชม่ ยั
ขอบคณุ ทกี ลับมา ขอบคณุ ...
“ภาค” คนตรงหนา้ เรยี กชอื ผมเสยี งแผว่
“วนิ ทเ์ ป็ นยงั ไงบา้ ง ยังปวดหัวอยมู่ ัย”
“ถามกหู รอื ถามใคร”
“...!”
รสู ้ กึ ไดใ้ นทันที รอยยมิ แหง่ ความดใี จทปี รากฏในคราแรกของผม มันคอ่ ยๆ จางหายไป...

วันทสี องแลว้ ทวี นิ ทไ์ มก่ ลบั มา
หมอกฤตอธบิ ายไมไ่ ดว้ า่ มนั คอื อะไร ทพี อแกป้ ัญหาไดก้ ็คอื การใหย้ าทอี าจควบคมุ ใหบ้ คุ ลกิ รองถกู
กดเหมอื นทมี กั ทํา หรอื อยา่ งทสี องคอื การหาทางออกร่วมกนั กบั ธาน ซงึ บอกเลยวา่ อกี ฝ่ ายไมไ่ ดใ้ ห ้
ความรว่ มมอื ใดๆ ทังนันนอกจากอาละวาด
ดังนันหมอและพยาบาลจงึ จําตอ้ งจับเขามัดไวก้ บั เตยี งจนกวา่ จะสงบใหพ้ น้ เป็ นวนั ๆ ไป
ผมรสู ้ กึ สนิ หวัง แตล่ กึ ๆ ก็ยงั คงหวัง

‘ถา้ วันหนงึ รถยนตต์ รงเบาะขา้ งของภาคไมม่ วี นิ ทอ์ ยู่ ภาคจะเสยี ใจมัย’
‘ตอ้ งเสยี ใจส’ิ
‘ความจรงิ ถา้ มวี ันนันไมต่ อ้ งรสู ้ กึ อยา่ งนันนะ ภาคหาคนมานังแทนได’้
‘ทําไมใจกวา้ งจัง ไมห่ วงเหรอ’

‘หวง’
‘หวงแลว้ พดู ทําไม’
‘ปลอบใจตวั เองน่ะ อยา่ รอ้ งไหล้ ะ่ ตอนไมม่ คี นนังฟังเพลงขา้ งๆ’

เหนอื ย...
เหนอื ยจนตอ้ งฟบุ หนา้ ลงกบั พวงมาลัย รถคนั นไี มม่ คี นนังเคยี งขา้ งเหมอื นแตก่ อ่ น ผมเคยหันไปมอง
เสยี วหนา้ ของเขาตอนกําลังหลับตาพรมิ เปิดเพลยล์ สิ ตเ์ ดมิ ๆ ทเี ราเคยฟัง พดู คยุ ถงึ เรอื งเดมิ ๆ ในทกุ
เชา้
บางวนั เขาก็ถอื แซนดว์ ชิ ตดิ มอื มาดว้ ย นังกดั มันในรถ กระดกนําเปลา่ จากขวดจนเปรอะเปื อนเสอื
เขาเหมอื นเด็ก หวั เราะชอบใจเหมอื นเด็ก ภาพความทรงจําเกา่ ๆ ยอ้ นกลับมา
แตท่ ําไม...
ถงึ ไมเ่ ป็ นเขาทกี ลับมา

วันทสี ใี นโรงพยาบาล ผมยังคงใชช้ วี ติ วนลปู คอื ตนื เชา้ อาบนํา ลา้ งหนา้ แปรงฟัน แลว้ ขบั รถมายัง
โรงพยาบาลเพอื มาเจอวนิ ทเ์ ป็ นคนแรก สวี ันทวี นิ ทอ์ ยทู่ นี ี สวี ันทเี พอื นไมเ่ ห็นแมแ้ ตห่ นา้ ของผมใน
คลาสเรยี น และเป็ นสวี ันทที รมานทสี ดุ ในชวี ติ

เฝ้ ารออยา่ งไรจ้ ดุ หมาย ไมร่ วู ้ า่ สงิ ทหี วังจะมาถงึ เมอื ไหร่ ผมอยากหยดุ แตก่ ็ไมเ่ คยทําได ้
เปลอื กตาสอี อ่ นเรมิ ขยับ ผมยนื อยขู่ า้ งเตยี ง จดจอ่ กบั ภาพตรงหนา้ ตาไมก่ ะพรบิ และทันทที คี นใต ้
รา่ งลมื ตามองโลกกวา้ ง ผมก็เอย่ ทักทายเหมอื นทกุ วัน
“อรณุ สวัสดิ วนิ ทเ์ ป็ นยงั ไงบา้ ง”
“...” คนถกู ถามยมิ ออ่ นโยน จนผมยมิ ตาม
“วนิ ทก์ ลับมาแลว้ ใชม่ ยั ”
“ไม่ วนิ ทจ์ ะไมม่ ที างกลับมา”
แลว้ ทกุ อยา่ งก็พังทลายลงอกี วัน พังลงซําๆ ไมใ่ ครก็ใครตอ้ งยอมแพใ้ นสกั วัน
“ขอรอ้ ง” ไมร่ วู ้ า่ ตอ้ งการขออะไร แตม่ นั ไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ
“วนิ ทส์ รา้ งกขู นึ มา อยๆู่ จะกําจัดไปเลยมันไมง่ ่ายไปหน่อยเหรอ”
“เราหลอมรวมบคุ ลกิ ได”้ ผมเสนอ
แมใ้ นใจลกึ ๆ ผมจะรดู ้ วี า่ เขาตอ้ งเขม้ แข็งไดด้ ว้ ยตวั เขาเอง โดยไมต่ อ้ งหวังพงึ บคุ ลกิ อนื อกี ก็ตาม

“ห!ึ มนั จะไมม่ วี ันนัน ถา้ มวี นิ ทต์ อ้ งไมม่ กี ู และถา้ มกี ู วนิ ทก์ ็ไมม่ สี ทิ ธทิ จี ะมชี วี ติ อยู่ เกบ็ ปากโงๆ่ ของ
มงึ กลบั ไปเถอะ แลว้ เชอื หรอื เปลา่ ไมว่ า่ วันไหน...”

“...”
“มงึ ก็จะไมไ่ ดเ้ จอเขาอกี ”

หนงึ สปั ดาหผ์ า่ นพน้ รา่ งของผมเรมิ คลา้ ยกบั วญิ ญาณเดนิ ไดเ้ ขา้ ไปทกุ ที
ธานไมไ่ ดใ้ หค้ วามรว่ มมอื ใดๆ นอกจากตอ่ ตา้ น เรอื งมนั เลยจบทเี จา้ ตวั ถกู มดั ไวก้ บั เตยี งและถกู
ปลอ่ ยเมอื ถงึ เวลาทานอาหารกบั ทําธรุ ะในหอ้ งนําเทา่ นัน เขาถกู ขงั ไวใ้ นหอ้ งเพราะงนั เลยไมม่ โี อกาส
หนี ดหี น่อยก็แคต่ ะโกนดา่ ทอ หนักหน่อยก็ทําลายขา้ วของ
ทกุ วันผา่ นไปอยา่ งเชอื งชา้ ไมม่ ใี ครไมเ่ จบ็ ปวดแตก่ ็ตอ้ งกลํากลนื ฝืนทนใหม้ นั เป็ นแบบนตี อ่ ไป
กระทังเชา้ วันนี วนั ทผี มมองเห็นความหวังวา่ อะไรๆ มันอาจดขี นึ
“ภาค” นคี อื คําพดู แรกในเชา้ วันใหม่
“วนิ ทเ์ หรอ” ผมถามยํา
“ออื ทําไมถงึ มาอยทู่ นี ”ี เขามที า่ ทอี อ่ นลา้ วนิ าทที เี ห็นผมดใี จจนพดู ไมอ่ อกตอ้ งกดป่ มุ เรยี กหมอ
และพยาบาลเขา้ มาดอู าการ จนทกุ อยา่ งโอเคขนึ ถงึ ไดใ้ หเ้ ขานังรถเขน็ และพาเขา้ มาในหอ้ งทํางาน
ของหมอกฤต
“หมอขออนุญาตบนั ทกึ เสยี งดว้ ยนะ ตอนนวี นิ ทร์ สู ้ กึ ยังไงบา้ ง” ผมทําไดแ้ คน่ ังเงยี บ มองดคู นทังคู่
พดู คยุ กันโดยไมค่ ดิ โตเ้ ถยี ง
“กป็ วดหวั นดิ หน่อย”
“ตอนทหี ลับไปวนิ ทร์ สู ้ กึ อะไรมัย ไดย้ นิ เสยี งอะไรหรอื เปลา่ ”
“ไมค่ รับ ผมไมร่ อู ้ ะไรเลย” หมอกฤตวางปากกาลง เขานังตัวตรงจอ้ งมองคนทอี ยใู่ นชดุ คนไขอ้ ยา่ ง
ออ่ นโยน กอ่ นเอย่ ปรามเสยี งเรยี บ

“อยา่ เกาทา้ ยทอยเดยี วเป็ นแผล”
“ผมอาจจะยังเวยี นหัวอยู่ แลว้ ทําไมผมถงึ มาอยโู่ รงพยาบาลได”้ วนิ ทถ์ ามพลางขมวดควิ มนุ่
“บคุ ลกิ รองแสดงออกน่ะ คราวนียาวนานเป็ นอาทติ ยเ์ ลย”
“เหรอครบั ” ใบหนา้ ซบู ซดี เบกิ ตากวา้ ง
“หมอเลยคดิ วา่ เราอาจจะตอ้ งเปลยี นยาตัวใหม่ หรอื เรมิ ตน้ ทําจติ บําบดั ตงั แตต่ น้ อกี ครัง”
“ไดค้ รับ”
“วนิ ท.์ ..วนิ ทอ์ ยากหลอมรวมบคุ ลกิ หรอื กดบคุ ลกิ นันเอาไว ้ ความจรงิ คงมโี อกาสดขี นึ ทังสองอยา่ ง
เพราะขนุ เขาทเี ป็ นบคุ ลกิ รองก็ไมไ่ ดก้ ลับมาอกี แลว้ ”
“ผมไมห่ ลอม”
“ทําไม”
“ผมยังอยากเป็ นผม เป็ นตวั ของตัวเอง”
“อกี บคุ ลกิ ก็คอื วนิ ท”์
“จะเป็ นผมไดไ้ ง”
“ธาน...” ไมร่ อู ้ ะไรดลใจ จๆู่ ผมกเ็ รยี กชอื คนตรงหนา้ ออกมา “นไี มใ่ ชว่ นิ ท์ เขาโกหก!”
“ผมขอพดู กบั ปณธิ านครหู่ นงึ ระหวา่ งนอี ยา่ เพงิ แทรกนะ” หมอกฤตหันมาบอกกบั ผม ดเู หมอื นเขา
จะรตู ้ งั แตแ่ รกแลว้ แตไ่ มย่ อมพดู ออกมา
สว่ นธานเมอื ถกู จับไดก้ ็ยอมเผยตัวตนทแี ทจ้ รงิ ดว้ ยการหวั เราะรา่ กอ่ นจะเปลยี นเป็ นเลยี นเสยี งเด็ก
อยา่ งขนุ เขา และเป็ นคนอนื อกี สารพัดเพอื ปันหวั เราเลน่
“ขนุ เขาไมอ่ ยากอยโู่ รง’บาล ขนุ เขาอยากนอน สว่ นฉันกไ็ มอ่ ยากอยทู่ นี นี ะคะ ทบี า้ นยงั ไมไ่ ดป้ ัดฝ่ นุ
สามยี ังรออยคู่ ะ่ ” ธานบบี เสยี งเล็ก จบี ปากจบี คอราวกบั ผหู ้ ญงิ
“ลงุ ก็แกแ่ ลว้ นา ทําไมตอ้ งพาลงุ มาทนี ดี ว้ ย แลว้ นเี ป็ นใคร!”
เราปลอ่ ยใหเ้ ขาไดท้ ําจนพอใจกวา่ หมอกฤตจะหาโอกาสพูดคยุ ดว้ ยได ้
“ธานเรามาคยุ กันดๆี เถอะ อยากใหผ้ มชว่ ยอะไร”
“ปลอ่ ยผมไปส”ิ

“สญั ญามัยวา่ จะทําทกุ อยา่ งใหด้ ขี นึ อยา่ งนอ้ ยเรายังมที างเลอื กทสี ามใหค้ ณุ ”
“อะไร”
“อยกู่ บั บคุ ลกิ ทเี หลอื อยา่ งสนั ติ ยอมรับตวั ตนของวนิ ทเ์ มอื เขาแสดงออก และผมเชอื วา่ เขาจะ
ยอมรบั คณุ เมอื ถงึ เวลาทคี ณุ แสดงออกเหมอื นกนั ”
“งันเหรอ โอเคๆ ผมยอมรับเงอื นไข”
เขาตอบตกลงงา่ ยๆ แตผ่ มไมเ่ ชอื ดงั นันในเชา้ วันตอ่ มาทตี อ้ งพาธานออกจากโรงพยาบาลผมจงึ
โทรใหพ้ เี ตอรม์ าชว่ ยดว้ ยอกี แรง ไมร่ วู ้ า่ อกี ฝ่ ายจะตกุ ตกิ อะไรอกี ดงั นันเราจงึ ระมัดระวังกนั คอ่ นขา้ งมาก
อยกู่ นั อยา่ งสนั ตไิ มม่ หี รอก หมอกฤตพดู เสมอ เมอื ไหรท่ บี คุ ลกิ รองปรากฏขนึ มาและยาวนานขนึ
โอกาสทบี คุ ลกิ หลักจะถกู กลนื กนิ ก็มมี ากขนึ ดว้ ย การอยกู่ นั อยา่ งสนั ตมิ นั ใชไ้ ดแ้ คก่ บั บคุ ลกิ ทสี อง สาม
หรอื สเี ทา่ นัน ซงึ ไมเ่ กยี วกบั วนิ ท์ เพราะฉะนันหมอจงึ ไมบ่ อกอะไรกบั ธานอกี เพอื ชว่ ยใหค้ นทหี ลับใหล
ไดก้ ลับมา

ระหวา่ งนผี มไมอ่ ยากใหธ้ านออกไปกอ่ เรอื งทที ําใหร้ า่ งของวนิ ทต์ อ้ งบาดเจ็บอกี ดงั นันหลังกลับมา
เราเลยตอ้ งขงั เขาไวใ้ นหอ้ งนอนของผม ถา้ จะหนไี ปทางเดยี วคอื กระโดดหนา้ ตา่ งฆา่ ตวั ตาย ซงึ ผม
มนั ใจวา่ คนกลัวตายอยา่ งธานไมม่ วี ันทําแบบนัน

“มงึ บา้ หรอื ไงไอภ้ าค มงึ พากอู อกมาจากโรง’บาลแตก่ ลับขงั กไู วใ้ นหอ้ ง”

ปังๆๆ
เสยี งตะโกนดงั ลอดผ่านประตู ไมน่ านกไ็ ดย้ นิ เสยี งของอกี หลายอยา่ งถกู เหวยี งลงกับพนื จนแตก
กระจาย ผมทงิ ตวั กมุ ขมับอยตู่ รงโซฟา อยากรอ้ งไหก้ ร็ อ้ งไมอ่ อก ไมร่ ดู ้ ว้ ยซาํ วา่ ควรทํายังไงตอ่ ไปดี

“ขอบคณุ ครบั พเี ตอร”์

“ใหก้ อู ยเู่ ป็ นเพอื นมัย”
“ไมเ่ ป็ นไรครบั ชว่ ยแคน่ กี ็ไมร่ จู ้ ะตอบแทนยังไงแลว้ ”

“ไอว้ นิ ทก์ น็ อ้ งกู ทผี า่ นมามันเจ็บมาตลอด แตม่ งึ รอมันหน่อยไดม้ ยั ” มอื หนาวางลงทไี หล่ ผมยมิ ให ้
ตอบกลับดว้ ยเสยี งทเี ต็มไปดว้ ยความหวัง

“ยังไงก็รอ ผมรอเสมอ” ไมว่ า่ เมอื ไหร.่ ..

“กนิ ขา้ วดว้ ยละ่ มงึ ผอมลงไปเยอะเลย”

“ครับ” รนุ่ พปี ีหา้ ปิดประตู หลงเหลอื เพยี งผมทนี ังนงิ จอ้ งมองหอ้ งนอนไมไ่ ปไหน พรงุ่ นจี ะเป็ นยังไง
ผมไมร่ ู ้ แตถ่ า้ ทผี า่ นมาวนิ ทท์ นได ้ ผมก็ทนไดเ้ หมอื นกนั

ชว่ งเย็นผมโทรสงั อาหารงา่ ยๆ มาทหี อ้ ง จัดทกุ อยา่ งใสจ่ าน กอ่ นเปิดประตเู ขา้ ไปวางอาหารไวต้ รง
โต๊ะทํางานทตี อนนเี ละเทะไมเ่ ป็ นทา่

“กนิ ขา้ วซะ”
“กไู มก่ นิ ” วา่ แลว้ ก็เดนิ มาปัดจานขา้ วลงกับพนื จนแตกกระจาย
“มงึ ไมก่ นิ แตว่ นิ ทต์ อ้ งกนิ ”
“มันไมร่ ดู ้ ว้ ยซํา มงึ จะสนใจอะไร”
ผมไมค่ ดิ จะอยฟู่ ังตอ่ นอกจากปิดประตคู ลอ้ งกญุ แจดา้ นนอกเหมอื นทกุ ครัง ถอ้ ยคําสบถยังคงดงั ขนึ
ไมข่ าดสาย กวา่ จะสงบลงผมก็ลม้ ตวั ลงนอนหมดอาลัยตายอยากบนโซฟาไปแลว้
“กลบั มาเถอะวนิ ท.์ ..กลับมา”
“...”
“วนิ ท”์ ยงั คงจํารอยยมิ นันได ้ รอยยมิ ของเขา กอดของเขา จูบของเขา
อาหารเชา้ ทเี ขาทํา ความฝันทเี คยเลา่ ใหฟ้ ัง แหวนแตง่ งานทเี รามี ภาคหยบิ มาใสแ่ ลว้ นะ รออยา่ ง
เดยี วคอื วนั ทไี ดส้ วมใหว้ นิ ทอ์ กี ครังเทา่ นันเอง
ผมไมเ่ คยสวดภาวนา ไมเ่ คยออ้ นวอนขอ กระทัง...
“สงิ ศกั ดสิ ทิ ธทิ ังหลาย อะไรก็ชา่ งทอี ยตู่ รงนผี มขอรอ้ ง พาเขากลับมาที ขอรอ้ ง...”
ในชวี ติ นผี มมที กุ อยา่ ง มเี งนิ ทอง มบี า้ นหลังใหญ่ มรี ถหลายคัน แตแ่ ปลกดี
ทกุ อยา่ งทมี พี าเขากลับมาไมไ่ ด ้

กอ๊ กๆๆ

เสยี งเคาะประตใู นตอนสายดังกงั วาน ผมหันไปมองทางประตู ลกุ ขนึ ยนื เต็มความสงู กอ่ นสาวเทา้ ไป
ขา้ งหนา้ เพอื เผชญิ กบั คนอกี ดา้ นหนงึ

“ไอเ้ มธ” เอย่ เรยี กชอื จบก็หมนุ ตวั เดนิ กลับมานังทเี ดมิ

“มงึ ไมม่ าเรยี นเป็ นอาทติ ย์ ยังโกรธกอู ยเู่ หรอ” มันถาม หยอ่ นกน้ นังขา้ งๆ แตท่ งิ ระยะหา่ งเอาไวเ้ ล็ก
นอ้ ย

“ไมเ่ กยี วกบั มงึ ”

“มอี ะไรบอกกไู ด”้

“ไม.่ ..” พดู ไดเ้ ทา่ นันภาพตรงหนา้ ก็เหมอื นจะเลอื นรางลงทกุ ที ผมพยายามกะพรบิ ตาถแี ตก่ ็เหมอื น
จะไมไ่ ดผ้ ล

“ภาค”

“ก.ู ..ไมไ่ หวแลว้ วะ่ ” บางครังผมก็คดิ วา่ ตวั เองเขม้ แข็งทังทอี อ่ นแอฉบิ หาย นําตาหยดแลว้ หยดเลา่
ไหลลงมาไมข่ าดกอ่ นจะไดร้ ับการปลอบประโลมจากฝ่ ามอื ทวี างอยบู่ นไหล่ เราไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกนั แต่
มติ รภาพตลอดหลายสบิ ปีบง่ บอกไดเ้ ป็ นอยา่ งดวี า่ มนั เขา้ ใจสงิ ทผี มเป็ นอยู่

ทวภิ าคไมเ่ คยรอ้ งไห ้ ไมเ่ คยออ่ นแอใหใ้ ครเห็น ทวภิ าคแขง็ แกรง่ เสมอไมว่ า่ จะอยทู่ ไี หน กับใคร

แตเ่ กราะทพี ยายามสรา้ งขนึ ในตอนนันมันไดพ้ ังทลายลงไปแลว้

“ถา้ ไมอ่ ยากเลา่ ก็ไมเ่ ป็ นไร แตข่ อใหร้ ไู ้ วอ้ ยา่ งวา่ กไู มม่ วี ันทงิ มงึ ”

“วนิ ทป์ ่ วยมงึ รดู ้ ี แลว้ ตอนนวี นิ ทก์ ป็ ่ วยมาก เขาไมก่ ลับมาอกี แลว้ ...” ผมใชเ้ วลาอยนู่ านในการระบาย
ความรสู ้ กึ ของตวั เองผา่ นประโยคทดี สู บั สน กอ่ นเปิดประตพู าไอเ้ มธไปเจอกบั ธานในหอ้ ง และมันก็
ปะทะเขา้ กบั แจ็กพ็อต

ขวดนําหอมปลวิ มาตดิ หนา้ ผากมนั อยา่ งแรงจนเลอื ดไหลซบิ เราเลยชว่ ยกนั จบั ธานมัดกบั เตยี งกอ่ น
ออกมาดา้ นนอก

“เขา้ ใจทกุ อยา่ งแลว้ ใชม่ ยั วนิ ทไ์ มไ่ ดห้ ลอกเอาเงนิ มงึ วนิ ทเ์ จบ็ มาตลอดแตไ่ มม่ ใี ครรู ้ กเู กลยี ดคําวา่
สายเกนิ ไปแตไ่ มอ่ ยากคดิ เลยวะ่ วา่ ทกุ อยา่ งกําลังเป็ นอยา่ งนันจรงิ ๆ”

“วนิ ทจ์ ะกลับมา”

“ทกุ คนปลอบกแู บบนี หมอพดู กบั กู รนุ่ พสี ถาปัตยบ์ อกกู แตไ่ มม่ วี ันไหนทวี นิ ทก์ ลบั มา”

“วนิ ทจ์ ะกลับมา” ไอเ้ มธยังคงพดู คําเดมิ

“บางครงั กรู สู ้ กึ อยากหายไป แตก่ ลับมานังคดิ ถา้ กหู ายไปแลว้ ใครจะดแู ลเขา มันทรมานวะ่ ”