ร้ายเดียงสา

“...”
เจา้ ตวั มสี หี นา้ งนุ งงเต็มแก่ แตผ่ มไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี นอกจากจัดการกับเสอื ผา้ ของตัวเองใหเ้ รยี บรอ้ ย
แลว้ ปิดประตหู อ้ งเสยี งดัง
ผมทงิ ธานไวใ้ นหอ้ ง ฤทธแิ อลกอฮอลท์ พี งุ่ จโู่ จมสง่ ผลใหต้ อ้ งสา่ ยหัวคลายอาการเมาอยหู่ ลายครัง
แตถ่ งึ แมจ้ ะดมื ไปเยอะกวา่ ปกติ มันก็ไมไ่ ดห้ นักถงึ ขนาดทําใหข้ าดสตสิ มั ปชญั ญะ แถมยังรับรทู ้ กุ อยา่ ง
ครบถว้ น
คนทนี อนบนเตยี งไมใ่ ชว่ นิ ท์ ทงั การพดู จา บคุ ลกิ สหี นา้ แววตา การกระทํา รสนยิ ม ทกุ อยา่ งในตวั
ของธานไมใ่ ชว่ นิ ท์
ผมคดิ อยา่ งนันมาตลอด เชอื มันในเซนสข์ องตวั เองมาตลอด
แมแ้ ตเ่ พอื นผมเองก็ไมม่ ใี ครเอะใจ ทังคแู่ ตกตา่ งกนั เกนิ ไปทจี ะบอกวา่ คอื คนคนเดยี วกนั
แตว่ ันน.ี ..
ทกุ รอยตําหนบิ นรา่ งกายของเขา กบั ความทรงจําเลอื นรางทคี อ่ ยๆ กลับมาชดั เจนของวนิ ทม์ นั ตรง
กนั เกนิ ไป ใช!่ ผมจําทกุ อยา่ งบนรา่ งกายของวนิ ทไ์ ด ้ และมนั น่าทงึ มากทธี านก็มรี อ่ งรอยพวกนัน
เหมอื นกับวนิ ทท์ กุ อยา่ ง
นันจงึ เป็ นเหตผุ ลทที ําใหผ้ มเดนิ ออกมา ในเมอื พสิ จู นค์ วามจรงิ ทสี งสยั มาเกอื บสองเดอื นไดแ้ ลว้ มนั
ก็ควรจบ ตอ่ ใหอ้ ยากอาละวาดหรอื บบี คออกี ฝ่ ายใหต้ ายคามอื แคไ่ หนก็ตาม
ผมรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเหมอื นคนโง่มากขนึ ทกุ วัน โดนหลอกซําแลว้ ซาํ เลา่ แตก่ ็ยังเห็นใจ ยังหว่ งวา่ มนั จะ
เป็ นยงั ไง สดุ ทา้ ยกถ็ กู หักหลังอกี จนได ้
ถา้ การกลับมาเจอกนั ระหวา่ งผมกับไอว้ นิ ทใ์ นชอื ของธานทําใหม้ นั ไดแ้ กแ้ คน้ วันนมี งึ คงทําสาํ เร็จ
แลว้ เพราะผมเจ็บจรงิ ๆ เจ็บจนไมส่ ามารถบรรยายออกมาเป็ นคาํ พูดได ้
ในโลกทมี ปี ระชากรหลายพันลา้ นคน ไมม่ ใี ครเลยทผี มอยากเจอ
ในโลกทมี ปี ระชากรหลายพันลา้ นคน มเี พยี งไอว้ นิ ทเ์ ทา่ นันทผี มอยากฆา่ มันใหต้ าย...

“เป็ นยงั ไงบา้ งวะ เมอื คนื เด็ดหรอื เปลา่ ” คําถามแรกจากไอเ้ มธทําใหม้ อื ทกี ําลังจบั ปากกาจดบนสมดุ
เลกเชอรห์ ยดุ ชะงกั ผมหนั ไปมองหนา้ มนั โดยไมพ่ ดู อะไรออกมา

พยายามอยา่ งมากเพอื เกบ็ เรอื งเมอื คนื เอาไวไ้ มค่ ดิ ปรปิ าก ถา้ การแกน้ แคน้ ของไอว้ นิ ทค์ รังนมี เี ป้า
หมายเดยี วคอื ผม ก็ควรเป็ นผมเองทเี ป็ นฝ่ ายจัดการทกุ อยา่ ง

“ไอภ้ าค มอี ะไรก็บอกพวกก”ู ไอจ้ ณิ ณ์ถามยํา

“เปลา่ เมอื คนื ไมไ่ ดเ้ กดิ อะไรขนึ กกู ลบั ไปนอนทหี อ้ ง”

“แบบนกี ็ไดด้ ว้ ยเหรอวะ”

“ทําไมล่ งวะ่ ” ขยะแขยง...

ซงึ สหี นา้ ของผมคงถกู ไอเ้ มธจับพริ จุ ได ้ มนั เลยเอย่ ถามมาตรงๆ

“ไอว้ นิ ทใ์ ชม่ ัย” เชยี แมง่ ฉลาดฉบิ หาย

ไอเ้ มธเป็ นคนแรกทรี ะแคะระคายเรอื งไอว้ นิ ทห์ ลอกผมมาตลอดหนงึ ปี มันแอบสบื ประวัตเิ งยี บๆ โดย
ไมบ่ อกใคร พอถงึ เวลาทมี นั ใจในขอ้ มลู นันก็เลอื กเปิดเผยความจรงิ นันทําใหผ้ มไดร้ ธู ้ าตแุ ทข้ องคนที
ไดช้ อื วา่ เป็ นคนรกั ทกุ คนโดนหลอกกนั ถว้ นหนา้ ทังเจ็บใจและเสยี ความรสู ้ กึ

แตไ่ อเ้ มธจะมปี ฏกิ ริ ยิ ามากกวา่ ใครเพอื น มันเป็ นคนรักเพอื น แตน่ ันไมส่ าํ คญั เทา่ ศกั ดศิ รแี ละความ
จมไมล่ งของมนั ในวันทรี วู ้ า่ ถกู หลอกและโดนเอาเปรยี บ มันไมไ่ วห้ นา้ ใครทังนันถงึ ขนาดพาเพอื นไป
รมุ กระทบื ไอว้ นิ ทถ์ งึ คอนโด

หลังจากนันผมก็ไดร้ คู ้ วามจรงิ อกี อยา่ งวา่ ไอว้ นิ ทไ์ ดก้ อ่ เรอื งใหญ่ เพราะมันดนั หนา้ ดา้ นไปขอยมื เงนิ
เพอื นในกลมุ่ จนครบ แรกเรมิ เดมิ ทผี มไมไ่ ดป้ ักใจเชอื ไอว้ นิ ทพ์ ดู เสมอวา่ ไมไ่ ดเ้ อาไป แตจ่ าก
เหตกุ ารณ์ทผี า่ นมาเมอื คนื นผี มเชอื แลว้

คนทโี กหกไมใ่ ชไ่ อเ้ มธหรอื เพอื นผม แตเ่ ป็ นไอว้ นิ ทต์ า่ งหาก

“กอู ยากจัดการเรอื งนดี ว้ ยตวั เอง” ผมตัดสนิ ใจบอกกบั มันเสยี งเรยี บ

“ไอภ้ าค ตอนนไี มไ่ ดม้ แี คม่ งึ คนเดยี วทแี คน้ แลว้ ”

“...”

“มันหลอกมงึ หลอกเราซําแลว้ ซําเลา่ กกู ็คดิ อยแู่ ลว้ เชยี ววา่ คนบา้ อะไรจะหนา้ เหมอื นกนั ไดข้ นาดน”ี
เสยี งสบถนันเต็มไปดว้ ยแรงอารมณ์ ผมตอ้ งเออื มมอื ไปตบบา่ มนั เป็ นการปรามแตก่ ็เหมอื นจะไมไ่ ดผ้ ล

เพราะหลังจากเลกิ คลาสมันก็หายหัวไปเลย

สว่ นผมกต็ อ้ งแวะไปหาไอเ้ นมทคี ณะ เรากนิ ขา้ วดว้ ยกนั ในเวลาพักเทยี งเสมอ แตว่ ันนยี งั ไมท่ ันจะ
หยอ่ นกน้ ลงบนเกา้ อเี จา้ ตวั ก็โพลง่ ถามขนึ มาซะแลว้

“เมอื คนื ไมร่ ับโทรศพั ทก์ ู ไปไหนมาเหรอ”
“อยทู่ ผี บั กบั เพอื น สงสยั เสยี งดงั มงั เลยไมไ่ ดย้ นิ ”

“ก็ถา้ กลับมาเห็นมสิ คอลคา้ งไวน้ ่าจะโทรกลับบา้ ง บางทกี กู ็เป็ นหว่ ง”
“ขอโทษ” ผมบอกปัด เออื มมอื ไปขยเี สน้ ผมนุ่มลนื อยา่ งหมันเขยี ว

หากแตส่ ายตากบั ตรงึ อยทู่ รี า่ งของใครคนหนงึ ทเี ดนิ ถอื ของพะรงุ พะรังมาทโี ต๊ะ ห!ึ ไอว้ นิ ทใ์ นตอนนี
กบั เมอื คนื ชา่ งตา่ งกนั ลบิ ลับ คงอยากทําตัวน่าสงสารหลอกใหค้ นเหน็ ใจละ่ มัง แตบ่ อกเลยวา่ ความ
ตอแหลของมันตอนนผี มไมม่ ที างหลงกลอกี แลว้

“ไอว้ นิ ทเ์ ป็ นยงั ไงบา้ ง อยใู่ นหอ้ งมนั มอี ะไรแปลกไปมัย” ผมถามไอเ้ นม ซงึ มนั ก็ทําหนา้ สงสัยอยใู่ น
ที

“ก็ไมน่ ะ หงอเหมอื นเดมิ ความจรงิ กกู ็ไมค่ อ่ ยรหู ้ รอกเพราะเลกิ สนใจมันมานานแลว้ ”

“ดแี ลว้ อยใู่ หห้ า่ งจากมัน”

“ออื ”
ผมตักขา้ วไปพลาง มองไอว้ นิ ทท์ นี ังหา่ งออกไปไมก่ โี ต๊ะไปพลาง รอคอยใหถ้ งึ ชว่ งเย็นของวันจงึ จะ
หาโอกาสยตุ เิ รอื งทกุ อยา่ งลง แตม่ นั ไมง่ า่ ยขนาดนัน ทันทที เี ห็นเพอื นในกลมุ่ เดนิ เขา้ มาทโี รงอาหาร

ไอเ้ มธโบกมอื ใหผ้ ม รมิ ฝี ปากคลยี มิ เหยี มเกรยี มจนอยากลกุ เดนิ ไปหามัน แตส่ ายตานันกําลังบอก
ใหห้ ยดุ มนั ตดั สนิ ใจเขา้ ไปนังเบยี ดกบั ไอว้ นิ ทจ์ นไมม่ ที างหนี โดยมไี อธ้ าน ไอว้ รี ์ ไอน้ นท์ หรอื แมแ้ ต่
ไอจ้ ณิ ณ์คอยนังลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลังจนหมด

ผมไมไ่ ดย้ นิ วา่ พวกมนั คยุ อะไรกนั แตค่ วามรอ้ นใจทําใหน้ ังแทบไมต่ ดิ เกา้ อี

“เป็ นอะไรวะภาค” ไอเ้ นมถาม กอ่ นหันหลงั มองตามสายตาของผม นันจงึ ทําใหม้ นั พอรเู ้ หตกุ ารณ์ที
เกดิ ขนึ

“กขู อตวั แป๊ บนะ”
“อยา่ ไป” มอื ขาวเออื มมาจับขอ้ มอื ผมไว ้ สง่ สายตารอ้ งขอออกมาจนผมตอ้ งยตุ สิ งิ ทกี ําลังทํา

“...”
“กไู มร่ วู ้ า่ มนั เกดิ อะไรขนึ แตม่ งึ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งเอาตวั เองเขา้ ไปเสยี งกับคนอยา่ งมันหรอก”

“แมเ้ รอื งนันมันจะเกยี วกบั กเู หรอ”

“ไอว้ นิ ทไ์ มเ่ กยี วกบั มงึ แลว้ ไมเ่ กยี วกบั กดู ว้ ย มันเองก็คงคดิ เหมอื นกนั ”

“...”

“ทกุ วันเรายังคงเจอกันก็จรงิ แตก่ เ็ หมอื นคนไมร่ จู ้ ักกนั ไปแลว้ เพราะงันปลอ่ ยมนั ไปเถอะ”

สนิ สดุ คําพดู นัน ผมไดแ้ ตน่ ังนงิ มองไปยังกลมุ่ คนตรงหนา้ ทเี หมอื นไมย่ อมขยับตวั นอกจากพดู คยุ
กนั เงยี บๆ ไมน่ านเสยี งฮอื ฮาก็ดงั ขนึ ไปทัวโรงอาหาร ทกุ สายตาหันไปมองเป็ นจดุ เดยี ว

ไอจ้ ณิ ณป์ ัดแซนดว์ ชิ ในมอื ของไอว้ นิ ทล์ งกับพนื สว่ นไอธ้ านก็ลกุ ขนึ เต็มความสงู หอบเอากระเป๋ า
และขา้ วของของไอว้ นิ ทไ์ ปทงิ ตรงถังขยะ เหตกุ ารณน์ ันเกดิ ขนึ อยา่ งรวดเร็วแตไ่ มม่ ใี ครกลา้ เดนิ เขา้ ไป
ยตุ หิ รอื หา้ มปราม

“ทกุ คนดไู อข้ หี ลอกลวงคนนีเอาไว!้ ”

เสยี งทมุ ้ ตําแตเ่ ต็มไปดว้ ยอารมณ์ของไอเ้ มธประกาศกรา้ ว ทัวบรเิ วณเงยี บสงัดไมห่ ลงเหลอื แมแ้ ต่
เสยี งยําเทา้ ไปมาของคนโดยรอบ

ไอว้ นิ ทน์ ังกม้ หนา้ ไมม่ ปี ากเสยี ง ปลอ่ ยใหเ้ พอื นผมชหี นา้ ดา่ ปาวๆ ดว้ ยความโมโห

“มันหลอกเอาเงนิ คนอนื ไปเป็ นแสนๆ แตไ่ มย่ อมคนื ไมย่ อมรับวา่ เอาไป หนา้ ดา้ นหนา้ ทนอยทู่ คี ณะ
โดยไมร่ สู ้ กึ ผดิ ”

“ทผี า่ นมามันคงจะหลอกคนทคี ณะไปเยอะ ขอใหร้ ไู ้ วว้ า่ เงนิ ทกุ บาททกุ สตางคม์ นั มาจากผมและ
เพอื นผม ทหี ลอกวา่ บา้ นรวยก็เงนิ เพอื นผม ทมี รี องเทา้ เสอื ผา้ มขี องดๆี ใชก้ ็เป็ นเงนิ ของคนอนื ทมี นั
ไปหลอกมา คดิ ดแู ลว้ กนั วา่ คนแบบนสี มควรไดร้ ับการใหอ้ ภยั มัย”

“ทเี ราไมแ่ จง้ ตํารวจเพราะไมม่ หี ลักฐาน ทกุ คนไมต่ อ้ งเชอื ก็ไดแ้ ตก่ อ็ ยากเตอื นใหร้ ะวงั ไว ้ มงี เู หา่ ใน
คณะไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ วันไหนจะกลับมาแวง้ กดั ใหเ้ จ็บอกี ”

จบประโยคนันไอเ้ มธกบั เพอื นของผมก็เดนิ ผละออกไป ทงิ ไวเ้ พยี งความเงยี บงนั ชวั ขณะกอ่ นทกุ
เสยี งจะคอ่ ยๆ ดงั ขนึ เป็ นการซบุ ซบิ นนิ ทา ไอว้ นิ ทไ์ มไ่ ดแ้ สดงปฏกิ ริ ยิ าใดๆ นอกจากกม้ หนา้ ไมแ่ มแ้ ต่
จะเอย่ ทักทว้ งเพอื เรยี กรอ้ งความเป็ นธรรม แหงละ่ สงิ ทเี พอื นผมพดู ลว้ นเป็ นความจรงิ ทกุ อยา่ ง

บรรยากาศเรมิ กลับเขา้ สสู่ ภาวะปกตอิ กี ครัง รา่ งบางทเี อาแตก่ ม้ หนา้ ในคราแรกเรมิ ขยับตวั มันลกุ
ออกจากโต๊ะ เดนิ ไปหยบิ แซนดว์ ชิ ตรงพนื ขนึ มาปัด กอ่ นยัดใสก่ ระเป๋ ากางเกงโดยไมส่ นสายตาของ
ใคร

สองขาของมันยําเดนิ ไปยังถังขยะ รอื คน้ เอาของทถี กู โยนทงิ กอ่ นหนา้ ขนึ มา มแี คเ่ สยี ววนิ าทเี ทา่ นัน
ทมี นั หนั มาสบตากบั ผม แตก่ ็ไมไ่ ดแ้ สดงสหี นา้ อะไร เพราะหลังจากนันไมก่ นี าทมี นั ก็เลอื กเดนิ หนี
เหมอื นอยา่ งเคย

“ไมน่ า่ เชอื วา่ จะเป็ นคนแบบน”ี

“ตอ่ ไปก็อยา่ คยุ ดว้ ย อยา่ ไปสนับสนุนคนแบบนเี ลย”

“วันกอ่ นเพงิ มาขอเศษไมก้ บั เศษโฟมเรา เห็นน่าสงสารเลยใหไ้ ป ไมค่ ดิ วา่ จะเป็ นคนทรี า้ ยไดข้ นาด
น”ี

“รา้ ยเดยี งสาไงมงึ ”
และเรอื งนกี ็กลายเป็ นประเด็นเดอื ดของคนในคณะอยา่ งรวดเร็ว บทสนทนาของคนรอบขา้ งมแี ต่
เรอื งของไอว้ นิ ท์ ตอ่ ใหผ้ มอยากสลัดมันออกสกั วนิ าทแี คไ่ หนก็ทําไมไ่ ด ้
จนชว่ งพักเทยี งผา่ นพน้ ผมเลอื กโดดเรยี นแลว้ กลบั หอ้ งเพอื หนคี วามวนุ่ วาย
สองวันใหห้ ลัง ผมรขู ้ า่ วจากเพอื นวา่ ไอว้ นิ ทถ์ กู ไลอ่ อกจากงานพารท์ ไทมท์ ที ํา
ก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรเลย จรงิ ๆ ผมไมเ่ คยรสู ้ กึ อะไรเมอื ไดย้ นิ เรอื งของมัน
“ไอภ้ าค ขอคยุ อะไรดว้ ยหน่อยส”ิ
ไมร่ วู ้ า่ เป็ นความบงั เอญิ หรอื ตงั ใจ แตก่ ารเดนิ สวนกนั ตรงทางเดนิ เชอื มตกึ กบั รนุ่ พสี ถาปัตยป์ ีหา้
อยา่ งพเี ตอรท์ ําใหผ้ มขมวดควิ มนุ่
ไดแ้ ตก่ า้ วเทา้ เดนิ ตามคนตรงหนา้ มาทโี ตะ๊ มา้ หนิ ออ่ น แลว้ เขาก็เรมิ ตงั คําถาม
“ตอนนเี ป็ นยังไงบา้ ง”
“ถามผมเหรอ” แปลกดี คนทเี คยคยุ กันไมก่ คี รัง ไมร่ จู ้ ักแมก้ ระทังชอื จรงิ รวมถงึ นสิ ยั ใจคอกลับถาม
อะไรแบบนี
“ออื ถามมงึ แหละ”
“กเ็ รอื ยๆ”
“แลว้ กบั ไอเ้ นมเป็ นยังไงบา้ ง”
“เหมอื นเดมิ ”
“ดแี ลว้ รวู ้ า่ มงึ โอเคกกู ็สบายใจ”
“พตี อ้ งการอะไรพดู มาเลยดกี วา่ ” ผมรบี ถามเขา้ ประเด็น มันคงไมไ่ ดม้ แี คก่ ารถามความเป็ นไปของ
ผมอยา่ งเดยี วแน่
“ไอว้ นิ ทม์ นั ฝากกมู าขอโทษมงึ น่ะ”
“ห!ึ ” ผมหลดุ หัวเราะหยันทนั ทที ไี ดย้ นิ ชอื ของคนคนหนงึ

“กไู มร่ นู ้ ะวา่ มนั เกดิ อะไรขนึ บา้ ง แตท่ อี ยากบอกก็คอื ไอว้ นิ ทม์ นั ไมไ่ ดต้ งั ใจ”

“พวี า่ มนั ไมไ่ ดต้ งั ใจเหรอ คนบางคนผดิ ครังเดยี วก็ควรไดร้ บั การใหโ้ อกาส แตก่ บั คนทเี อาแตท่ ําผดิ
ซาํ ซากบางทมี นั ก็ไมส่ มควรไดร้ ับการใหอ้ ภยั หรอก”

ครงั แรกทหี ลอกกนั ผมเจ็บแคไ่ หนยงั จําความรสู ้ กึ นันได ้ พอมาโดนอกี เป็ นครังทสี องทกุ อยา่ งมนั ก็
แตกสลายไปหมด ผมคงไมส่ ามารถพดู ไดว้ า่ จะใหอ้ ภยั มนั พดู ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ

“สกั วันหนงึ มงึ จะเขา้ ใจ”

“ยังตอ้ งเขา้ ใจอะไรอกี ”

“กบั คนบาง ความรสู ้ กึ ผดิ ทตี ดิ อยใู่ นใจมนั ไมม่ ที างหาย จนตายมันก็ไมล่ มื กคู ดิ วา่ ไอว้ นิ ทไ์ ดร้ ับ
ความเจ็บปวดนันไปทังหมดแลว้ ”

“...”

“กไู มไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งมนั นะ และก็เขา้ ใจดว้ ยวา่ สงิ ทไี อว้ นิ ทท์ ํามันผดิ แตม่ นั ไมง่ ่ายหรอกกบั เด็กคนหนงึ ที
โตมาในสถานเลยี งเด็กกําพรา้ โดนทงิ ถงึ สองครังสองครา กระเสอื กกระสนเพอื ใหต้ วั เองมชี วี ติ อยู่ ถกู
สงั คมบงั คับ ไมม่ เี พอื น ไมม่ บี า้ น ไมม่ คี รอบครวั ”

“แลว้ สงิ นีทําใหผ้ มตอ้ งใหอ้ ภยั เหรอ”

“ไมไ่ ดข้ อใหม้ งึ ใหอ้ ภยั มนั แคอ่ ยากบอกใหร้ วู ้ า่ ทกุ สงิ ทเี กดิ ขนึ ทําใหม้ นั กลายเป็ นแบบนี โลกของไอ ้
วนิ ทบ์ ดิ เบยี วจนไมเ่ หลอื สภาพ และกคู ดิ วา่ มนั ไมม่ ที างกลับมาเป็ นเหมอื นเดมิ ไดอ้ กี แลว้ ”

ผมนังเงยี บ พยายามไมค่ ดิ อะไรนอกจากปลอ่ ยใหค้ วามวา่ งเปลา่ ครอบงํา พเี ตอรย์ ดั กระดาษแผน่
หนงึ ใสม่ อื ผมกอ่ นเดนิ ผละออกไปราวกบั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ

รอบขา้ งดโู ดดเดยี วลงทกุ ที ไมค่ ดิ วา่ ตอนทตี วั เองอายุ 20 จะตอ้ งเจอกบั เรอื งน่าปวดหัว ทังปัญหา
ความยงุ่ เหยงิ มันเกดิ ขนึ จนผมไมส่ ามารถแกไ้ ขมันได ้

ผมนังนงิ อยทู่ โี ต๊ะมา้ หนิ ออ่ นนานเทา่ ไหรจ่ ําไมไ่ ดแ้ ลว้ รแู ้ คว่ า่ อากาศเรมิ เย็นลง แสงสวา่ งโดยรอบ
เรมิ เปลยี นไป ผมลกุ ขนึ เต็มความสงู สะพายกระเป๋ าเป้ไวบ้ นบา่ ขา้ งหนงึ แลว้ เรมิ กา้ วเดนิ อกี ครงั

ความรสู ้ กึ แยท่ เี กดิ ขนึ ไมส่ ามารถเยยี วยาใหห้ ายภายในวันหรอื สองวัน และผมก็จะไมห่ นคี วามรสู ้ กึ นี
อกี นอกจากเผชญิ หนา้

เผชญิ กบั มันเป็ นครงั สดุ ทา้ ย แลว้ จบมนั ลงซะหลังจากพยายามจบมาหลายตอ่ หลายครงั แตไ่ มเ่ คย
ทําไดส้ กั ที

สงิ หาคมปี กอ่ น

ผมเจอคณุ ครงั แรก ยอมรับวา่ คณุ ไมเ่ คยอยใู่ นสายตาของผมเลย จนกระทังคนทผี มแอบชอบมา
ตลอดเดนิ มาบอก เขาบอกวา่ คณุ ชอบผม ตอนนันคดิ วา่ มันเป็ นเรอื งตลกสนิ ดี ผมชอบเพอื นสนทิ ของ
คณุ แตค่ ณุ กลับชอบผม โลกนบี างทมี นั ก็มแี ตเ่ รอื งเขา้ ใจยากๆ

กันยายนปีกอ่ น
คณุ บอกผมวา่ ไมต่ อ้ งชอบตอบก็ได ้ ขอแคผ่ มยอมรับคณุ เป็ นเพอื น มโี อกาสไดเ้ จอกนั บอ่ ยๆ แคน่ ี
คณุ ก็มคี วามสขุ แลว้ ตอนนันผมมานังคดิ คนเรามันจะมักนอ้ ยไดข้ นาดนเี ลยเหรอ

ตลุ าคมปี กอ่ น
ผมชวนคณุ ไปกนิ อาหารญปี ่ นุ นันเป็ นครงั แรกทผี มไดเ้ ห็นใบหนา้ เปือนยมิ พรอ้ มกับคําพดู ชนื ชม
อาหารตรงหนา้ อยา่ งไมป่ ิดบงั คณุ เป็ นธรรมชาติ และผมเองก็เรมิ รสู ้ กึ ชอบคณุ ขนึ มากเรอื ยๆ

พฤศจกิ ายนปีกอ่ น
ผมอยากเป็ นเจา้ ของรอยยมิ นี ดงั นันผมจงึ ขอคบคณุ ทา่ มกลางบรรยากาศงนุ งง และสหี นา้ ตนื
ตระหนกของคณุ

ธนั วาคมปี กอ่ น
เรายา้ ยมาอยดู่ ว้ ยกนั คณุ วงิ เขา้ ไปในหอ้ งนันหอ้ งนรี าวกบั เด็กๆ คณุ บอกวา่ ทนี คี อื ‘บา้ น’ ผมบอกวา่
ใช่ ทนี เี ป็ นทังบา้ นและครอบครัว จากนันคณุ ก็นังรอ้ งไหอ้ ยตู่ รงโซฟา บอกกับผมวา่ ดใี จมากทมี ี
ครอบครัว ผมไมเ่ ขา้ ใจคําพดู ตอนนันนักหรอก รแู ้ คว่ า่ ดแี ลว้ ทเี ป็ นแบบนี ดแี ลว้ ทมี กี นั และกัน

มกราคม
คณุ ไมเ่ คยคยุ กับแม่ คณุ มักจะบอกเสมอวา่ ทา่ นยงุ่ จงึ ไมม่ เี วลา ผมนังปลอบคณุ จนถงึ เชา้ วันนเี พงิ
เขา้ ใจ ดแี ลว้ ทไี ดป้ ลอบคณุ ตอนทไี มเ่ หลอื ใคร ดแี ลว้ ทเี ป็ นผมไดอ้ ยเู่ คยี งขา้ งคณุ ในตอนนัน

เมษายน
เรานอนอยบู่ นโซฟา เลา่ เรอื งความฝันทไี มก่ ลา้ บอกใครใหก้ นั และกันฟัง คณุ ไมเ่ คยหวั เราะเยาะ
ความฝันของผม แมใ้ นใจตอนนันจะรสู ้ กึ ผดิ ทยี ังรักเพอื นสนทิ ของคณุ อยกู่ ็ตาม

มถิ นุ ายน
คณุ นังวาดรปู ของผมจนเกลอื นหอ้ ง มันมจี ํานวนมากจนแทบทําแกเลอรสี ว่ นตวั ได ้ คณุ บอกวา่ คณุ มี
ความดที ไี ดว้ าดรปู ผม คณุ ไมเ่ คยเบอื ทจี ะวาดมันแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว วันนันเรานังอยทู่ พี นื คณุ วาดภาพ ผม
ทํากรอบรปู งา่ ยๆ สดุ ทา้ ย...เราไดภ้ าพคไู่ วแ้ ขวนผนังอกี หนงึ ภาพ

สงิ หาคม
ครบรอบหนงึ ปี ทเี ราเจอกนั คณุ กระซบิ ขา้ งหผู มดว้ ยเสยี งแผว่ ๆ

วา่ อยากมชี วี ติ ทเี หลอื รว่ มกบั ผม
คณุ อยากอยเู่ พอื ทําสงิ นัน

ผมไดแ้ ตค่ ดิ ถงึ เรอื งราวในอดตี ทเี กดิ ขนึ กอ่ นจะพบวา่ สองเทา้ ไดห้ ยดุ ยนื อยหู่ นา้ ประตผู ลักบานใส
เรยี บรอ้ ยแลว้ ทนี เี ป็ นรา้ นหนังสอื ผมมาตามกระดาษโนต้ แผน่ เล็กๆ ทรี นุ่ พปี ีหา้ เขยี นเอาไว ้

ไอว้ นิ ทส์ มัครเป็ นพนักงานทนี ี
ผมเอาแตย่ นื ลังเลไมย่ อมเขา้ ไปอยพู่ ักใหญ่ ทา้ ยทสี ดุ แลว้ ก็ตอ้ งยอมรับและเผชญิ หนา้ กบั มันอยดู่ ี
กรงิ ๆ
เสยี งกระดงิ ดังขนึ หลังจากผมผลักประตเู ขา้ มา คนทอี ยตู่ รงเคานเ์ ตอรเ์ อย่ เสยี งใส
“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั ”
และมันก็หบุ ยมิ ทนั ทที เี ห็นวา่ ลกู คา้ รายใหมเ่ ป็ นใคร ผมไมพ่ ดู ทักทายหรอื สง่ ยมิ กลับนอกจากเดนิ
เขา้ ไปดา้ นใน ทนี เี ล็กมาก เดนิ วนแคร่ อบเดยี วก็จําไดแ้ ลว้ วา่ หนังสอื แตล่ ะหมวดอยูม่ มุ ไหน
ไอว้ นิ ทม์ องตามผมทกุ การเคลอื นไหว แตท่ กุ ครังทผี มหนั กลบั ไปมองบา้ งมนั จะรบี กม้ หนา้ งดุ ทันที
เดาวา่ คงมเี รอื งคา้ งคาใจอยมู่ ากมาย และผมจะใหโ้ อกาสมันไดพ้ ดู เป็ นครังสดุ ทา้ ย
ตรงเคานเ์ ตอรม์ มุ สดุ ของรา้ น มหี นังสอื เลม่ หนงึ แทรกอยเู่ กอื บลา่ งสดุ ของชนั เดาวา่ ใครก็คงไม่
สนใจ แตผ่ มจําลักษณะและรปู เลม่ ของมันได ้
หนังสอื ทถี กู วาดโดย Jimmy Liao คนทไี อว้ นิ ทเ์ คยชนื ชอบและตดิ ตามผลงาน
ผมหยบิ มันออกมา เดนิ ตรงดงิ ไปยังเคานเ์ ตอร์
“เลม่ น”ี นําเสยี งทเี ปลง่ ออกไปราบเรยี บ แตจ่ ะมสี ักกคี นทรี วู ้ า่ กวา่ จะพดู ออกมาไดผ้ มตอ้ งเคน้ มัน
ออกมามากแคไ่ หน
“Beautiful solitude เล่มเดยี วนะครับ”
“อมื ”

‘ภาค วนิ ทช์ อบเลม่ นมี ากเลย’
‘ก็เห็นชอบทกุ เลม่ ’
‘แต่ Beautiful solitude ไมเ่ หมอื นเลม่ อนื นะ อา่ นแลว้ เหงามาก’
‘งันวนิ ทอ์ า่ นใหภ้ าคฟังหน่อยส’ิ

‘อากาศหนาวชนื
ยามดวงจันทรล์ อยขนึ ฟ้า ฉันปาดนําตาทงิ
จๆู่ วาฬหัวทยุ ตัวหนงึ ก็กระโจนขนึ เหนอื นํา
เรงิ ระบําตรงหนา้ อยา่ งครนื เครง
แตท่ ําไมหนอ ฉันยังมอิ าจหักหา้ ม
ความทกุ ขต์ รอมตรมทเี ออ่ ลน้ ไมข่ าดสาย'

“ทังหมด 335 บาทครับ”

เสยี งนันดงึ ผมใหห้ ลดุ จากภวังค์ เงยหนา้ มองรา่ งผอมบางทกี ําลังหยบิ หนังสอื เลม่ ดังกลา่ วใสถ่ งุ

ผมยนื อยตู่ รงนดี ว้ ยความรูส้ กึ ทวี า่ ...เวลาไมไ่ ดเ้ ปลยี นแปลงอะไรเลย

“มอี ะไรจะพดู มยั ” ผมบอกกบั วนิ ท์ มนั เงยหนา้ ขนึ มามองชวั ครู่ กอ่ นจะเอย่ เสยี งแผว่

“ขอโทษนะ สําหรับทผี า่ นมา”

“ยอมรับแลว้ เหรอ”

มนั ไมต่ อบนอกจากพยักหนา้ หงกึ หงกั

“กไู มเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมมงึ ถงึ เอาแตห่ ลอกกซู ําแลว้ ซําเลา่ ถา้ วันนันกไู มร่ คู ้ วามจรงิ มงึ กจ็ ะหลอกกตู อ่ ใช่
มัย มงึ เปลยี นไปมากเลยนะ เป็ นวนิ ทท์ กี ไู มเ่ คยรจู ้ ัก หรอื ความจรงิ แลว้ มงึ เป็ นแบบน”ี

“...”

“มแี ตก่ ทู ไี มเ่ คยรจู ้ ักมงึ เลย”

“ผมเองก็ไมร่ เู ้ หมอื นกันครบั ” เสยี งทตี อบออกมาสนั เครอื

“พดู ออกมาไดน้ ะวา่ ไมร่ ู ้ ตลกวะ่ ”

“ตอ้ งขอโทษจรงิ ๆ ทที ําใหร้ สู ้ กึ แย่ คณุ จะเกลยี ดผมก็ไมเ่ ป็ นไร หรอื ถา้ อยากใหท้ ําอะไรแลว้ มันชว่ ย
ใหค้ ณุ รสู ้ กึ ดขี นึ กบ็ อกผมไดเ้ ลย”

“งันชว่ ยไปตายใหห้ น่อยส”ิ

ผมไมร่ วู ้ า่ เผลอพดู ออกไปไดย้ ังไง แตม่ นั เป็ นเสยี ววนิ าทที สี มองประมวลผลจนกระทังหลดุ ปากออก
ไป

คนตรงหนา้ ดตู กใจเล็กนอ้ ย ไมน่ านก็เรมิ คลยี มิ

“ไมใ่ ชผ่ มไมอ่ ยากทําหรอก ขอโทษนะทผี า่ นมนั ไปไมไ่ ดส้ กั ท.ี ..”

“...”

“คณุ ลกู คา้ ครบั ตงั แตร่ จู ้ ักกนั มาตอนนกี ็เป็ นเวลาปีกวา่ แลว้ มนั อาจไมน่ านเทา่ ไหรส่ ําหรบั คณุ แตม่ นั
นานมากในความรสู ้ กึ ของผมทไี ดค้ น้ พบกบั ความสขุ ความสบายใจ ความอบอนุ่ เวลาไดล้ ม้ ตวั ลงนอน
ทผี า่ นมาคณุ ใหผ้ มมามากแลว้ จรงิ ๆ มแี ตผ่ มทไี มเ่ คยใหอ้ ะไรคณุ เลยขอโทษจรงิ ๆ นะครบั ตอ่ ไปผมจะ
ชดใชท้ ังหมดเอง”

“...”

“หนังสอื เลม่ นผี มใหฟ้ รี ลากอ่ นนะครับ”

มอื บางยนื ถงุ หนังสอื สขี าวขนุ่ มาใหด้ ว้ ยรอยยมิ ไมม่ นี ําตาแมแ้ ตห่ ยดเดยี วบนใบหนา้ ผมไมร่ วู ้ า่ ตอ้ ง
รสู ้ กึ ยังไง มันมแี ตค่ วามวบู โหวง เหมอื นกบั ...

ความรสู ้ กึ ทเี กดิ ขนึ หลังจากทรี วู ้ า่ ตอ้ งอยคู่ นเดยี วบนโลกใบนี

ผมถอยหา่ งจากเคานเ์ ตอร์ ผลักประตอู อกไปดา้ นนอกราวกับคนละเมอ รอยยมิ นันยังคงตดิ ตรงึ ไม่
ไปไหน

ในมอื มหี นังสอื เลม่ หนงึ ทไี มเ่ คยมคี วามคดิ จะอา่ นมนั ผมเดนิ กลับมาทรี ถ โยนถงุ ดังกลา่ วไวด้ า้ น
หลังอยา่ งไมใ่ สใ่ จ แตเ่ สยี งตกกระทบของวัตถชุ นิ หนงึ ทําใหผ้ มหยดุ ชะงกั

ตรงทวี างเทา้ มแี หวนวงหนงึ ตกอยู่ ผมหยบิ มันขนึ มาดกู อ่ นหัวใจจะกระตกุ วบู

แหวนวงแรกและวงเดยี วทผี มซอื ใหว้ นิ ท์ แหวนทเี ป็ นความเครอื งแสดงความรักของเรา

‘วนิ ท์ ภาคมอี ะไรจะให’้
‘อะไร...แหวนเหรอ’
‘อมื มกี นั คนละวง เผอื คนอนื จะไดร้ วู ้ า่ วนิ ทม์ เี จา้ ของแลว้ ’
‘ภาคขอวนิ ทแ์ ตง่ งานเหรอ’
‘เพอ้ เจอ้ น่า’
‘ไมเ่ ห็นตอ้ งเขนิ เลย’
‘ไมไ่ ดข้ อแตง่ งานสกั หน่อย’
‘แตว่ นิ ทม์ อี ะไรจะบอกกบั ภาค วนิ ทร์ ักภาคนะ และรักมากขนึ ทกุ วัน’
‘…’
‘ขอบคณุ นะทที ําเพอื วนิ ทม์ ากขนาดนี ตอนนวี นิ ทม์ ภี าค มบี า้ น มคี รอบครวั ไมอ่ ยากไดอ้ ะไรอกี แลว้
ละ่ ’
‘…’
‘ภาค ไมร่ ออนาคตแลว้ ไดม้ ัย’
‘หมื ’
‘เป็ นตอนนเี ลย’
‘…’

‘ภาคแตง่ งานกบั วนิ ทน์ ะ’

ใช!่ เราแตง่ งานกนั แลว้
แตต่ อนนผี มกลับไดแ้ หวนวงนันคนื แหวนแตง่ งานของเรา
ผมมองเห็นความสวยงามของบางอย่างทไี มส่ ามารถบรรยายเป็ นคําพดู ได ้ รแู ้ คว่ า่ ตอนมเี ขา...
สงิ นันยังคงอยู่

ตอนที 9

‘คนนไี งทชี อบทําตัวรวยแตจ่ รงิ ๆ กเุ รอื งขนึ มาทังหมดน่ะ’
‘เห็นเขาบอกทโี รงอาหารวันนันสนกุ มาก พวกเด็กบรหิ ารทโี ดนหลอกตามมาแฉถงึ ทเี ลย’
‘วนิ ทข์ ายตวั ดว้ ยมยั ’
‘ก็ไมแ่ น่นะ เมอื กอ่ นคบแตเ่ พอื นรวยๆ’
‘โดนขนาดนยี งั กลา้ มาเรยี นอกี เป็ นกแู มง่ หนไี ปแลว้ ’
‘นยี อมตายดกี วา่ ทนอยอู่ ะ่ ’

หลากหลายถอ้ ยคําทผี มมักบงั เอญิ ไดย้ นิ จากคนในคณะ มันลอยวนอยใู่ นหัวของผมไมไ่ ปไหน แม ้
จะพยายามพาตวั เองหลบมาอยตู่ รงซอกหลบื ทใี ครไมม่ ที างผา่ นมา ก็ไมอ่ าจหลกี หนคี ําพดู เจ็บปวด
เหลา่ นันได ้

ผมอยากหายไปหลายต่อหลายครงั แตส่ งิ เดยี วทยี ดึ เหนยี วเอาไวใ้ หผ้ มยังอยากมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปอกี
หน่อยก็คอื ความฝัน บา้ นในฝันของผม อาชพี ในฝัน สงิ ทผี มอยากเป็ นมาตังแตเ่ ด็ก

ในวันทคี นทังโลกหนั หลังให ้ ขา้ งกายไมห่ ลงเหลอื ใคร คนทเี คยอยดู่ ว้ ยกนั ยามสขุ และทกุ ขล์ ว้ นแต่
จากไปแลว้ หมดสนิ ทกุ อยา่ ง ดงั นันผมจงึ ตอ้ งเรยี นหนังสอื ทําสงิ ทรี ักสงิ เดยี วใหส้ ําเร็จแมค้ ดิ วา่ วันนัน
อาจไมม่ ที างมาถงึ ผมอาจเหนอื ยและเลอื กจะหายไปกอ่ น

แตจ่ นกวา่ จะถงึ วันนัน ผมตอ้ งพยายามใหถ้ งึ ทสี ดุ นเี ป็ นเหตผุ ลทที ําใหผ้ มยังทนอยใู่ นสภาพนไี ด ้
ทนตอ่ การถกู ดา่ ถกู มองวา่ เป็ นสงิ น่ารงั เกยี จ ไมว่ า่ อะไรก็ชา่ ง...มันไมส่ ําคญั อกี ตอ่ ไปแลว้

ตังแตเ่ กดิ เรอื งผมเรมิ หอ่ ขา้ วมากนิ ทมี หา’ลัยเอง หลังเลกิ งานชว่ งดกึ ก็มกั จะแวะไปทซี ปู เปอรม์ าเก็
ตกอ่ นกลับหอ้ งเสมอ ทนี ันจะมพี วกหมหู รอื เนอื ใกลห้ มดอายวุ างขาย ผมไดร้ าคาทถี กู ลงมากเมอื เทยี บ
กบั ราคาปกติ ยงิ พวกขา้ วถา้ หาซอื ตามตลาดจะไดร้ าคาทถี กู ลงอกี

วันไหนทรี สู ้ กึ วา่ เงนิ ไมพ่ อจรงิ ๆ ผมจะซอื ผกั มาแทน ชว่ งเชา้ จนถงึ กลางวันสามารถอดอาหารได ้
กอ่ นมามหา’ลัยก็ลวกผกั ใสก่ ลอ่ งเอาไวก้ นิ ตอนทตี อ้ งทาํ งานในรา้ นหนังสอื เจา้ ของรา้ นเป็ นคนใจดี
เธอบอกวา่ ถา้ อาหารไมส่ ง่ กลนิ มากก็สามารถกนิ ได ้ นนี ับเป็ นสงิ ดๆี ทผี มไดร้ ับจากการทํางานอยา่ ง
ขยันขนั แข็งมาโดยตลอด

“ตอนบา่ ยโดดกนั เถอะ”
“หา่ อะไร อาจารยเ์ ชก็ ชอื ”
“เซง็ ฉบิ หาย ไมอ่ ยากเรยี นกบั พวกเออารว์ ะ่ ชว่ งนบี รรยากาศมาคเุ กนิ ไป”
เสยี งบทสนทนาของคนสองคนดังขนึ ผมปิดปากเงยี บพยายามไมส่ งเสยี งดงั ไดแ้ ตห่ ยบิ ขา้ วกลาง
ของตวั เองขนึ มาวางไวบ้ นตกั และกะกนิ มันเงยี บๆ หลังจากคนเหลา่ นันเดนิ ออกไป

“เรอื งไอว้ นิ ทน์ ันเหรอ ไมไ่ ดร้ จู ้ ักมันขนาดนัน แตพ่ อเกดิ เรอื งพวกเออารแ์ มง่ ทําเอกอนื อดึ อดั ตามไป
หมด”

“เอออนั นจี รงิ แตม่ งึ รยู ้ ังวา่ พวกมันยนื เรอื งพักการเรยี นไอว้ นิ ทก์ บั คณบดอี ะ่ ”

“เอาจรงิ ด”ิ
มอื ผมเรมิ สนั แตก่ ็ยงั ประคองสตติ วั เองใหน้ ังนงิ ตามเดมิ

“รมู ้ าจากปิน แตเ่ ห็นวา่ ทางนันไมอ่ นุมัตนิ ะ”

“อนุมัตหิ รอื เปลา่ นไี มม่ ผี ลตอ่ กอู ยลู่ ะ สรปุ มงึ เยยี วเสร็จยงั กหู วิ แลว้ เนยี ”

“เออๆ รอกลู า้ งมอื กอ่ นไดม้ ัยเลา่ ”
ไมน่ านเสยี งฝี เทา้ นันก็คอ่ ยๆ เลอื นหายไปจากโสตประสาท ผมไมส่ ามารถปฏเิ สธไดว้ า่ ตัวเองกําลัง
อยใู่ นหอ้ งนําและใชเ้ วลากนิ ขา้ วกลางวันทนี มี าตลอดหนงึ สปั ดาหน์ ับจากเกดิ เรอื ง

มนั เป็ นสถานทเี ดยี วทผี มจะไมถ่ กู มองอยา่ งหยามเหยยี ด แมม้ นั ตอ้ งแลกกบั การไดย้ นิ ประโยคเจ็บ
ชําเหลา่ นนี ับครังไมถ่ ว้ น อยา่ งทรี เู ้ มอื ครนู่ ี เพอื นรว่ มเมเจอรก์ ําลังเขยี ผมออกไปจากชวี ติ ของพวกเขา
ตอนทไี ดร้ คู ้ วามจรงิ ผมไมร่ ดู ้ ว้ ยซําวา่ ควรรสู ้ กึ ยังไง อยากรอ้ งไห ้ เสยี ใจ หรอื โกรธแคน้

นําตาของผมไมไ่ หลดว้ ยซํา มแี คอ่ าการสนั เทาเล็กๆ บนรา่ งกายเทา่ นันทบี ง่ บอกวา่ คนทนี ังอยตู่ รงนี
ยังมคี วามรสู ้ กึ

ยงั มชี วี ติ อย.ู่ ..
“ไมเ่ ป็ นไร” ผมบอกกบั ตวั เอง หยบิ ชอ้ นขนึ มาตกั ผักลวกใสป่ ากพรอ้ มกับยมิ กวา้ ง

เดยี วมันก็ผา่ นไป ทกุ อยา่ งจะผา่ นไป ภวนิ ทท์ นี ังอยตู่ รงนเี ขม้ แข็งมากแลว้ กบั ความรสู ้ กึ ทผี า่ นมาแม ้
จะแตกสลาย แตผ่ มจะพยายามเก็บสงิ เหลา่ นันกลับมารวมไวใ้ หเ้ ป็ นดงั เดมิ

สงิ ดๆี ทเี กดิ ขนึ ยังอยใู่ นความทรงจํา ในนันยังมเี พอื นทคี อยชวนไปไหนมาไหนดว้ ยกนั คอยแชร์
ความรแู ้ ละเกอื กลู ยามตอ้ งการความชว่ ยเหลอื ในนันมตี ากบั ยายทนี อนอยขู่ า้ งวนิ ท์ กลอ่ มใหน้ อนหลบั
ฝันดใี นทกุ คนื ในนันมภี าค คนทเี ตมิ เต็มทกุ อยา่ งในชวี ติ ผม เป็ นในสงิ ทชี วี ติ ของผมขาดหาย

ผมไมไ่ ดส้ ญู เสยี อะไรเลย เพราะชวี ติ ยังคงมเี ขาทกุ คน...ในความทรงจํา

หลังกนิ อาหารกลางวันเสร็จ ผมรบี ลา้ งกลอ่ งขา้ วแลว้ ยัดใสก่ ระเป๋ า มองหนา้ ตวั เองในกระจกทกุ วัน
เพอื ยําเตอื นประโยคเดมิ ๆ ว่า ‘สๆู ้ ’

ไมม่ ใี ครรหู ้ รอกวา่ ตอ้ งใชค้ วามกลา้ แคไ่ หนทจี ะเดนิ ออกจากหอ้ งนําแลว้ เผชญิ กบั โลกขา้ งนอก
ความยากเย็นของมันคลา้ ยกบั การเดนิ เหยยี บตะปดู ว้ ยเทา้ เปลา่ เจบ็ แตก่ ็ยงั ตอ้ งฝืนเดนิ ตอ่ ไป

ชว่ งบา่ ยผมมคี ลาสเรยี น Leadership and compassion ร่วมกบั เพอื นเมเจอรอ์ นื ดงั นันจงึ ตอ้ งเรยี น
ในหอ้ งทกี วา้ งมากๆ และสงิ ทผี มมักทําเสมอนันคอื การเปิดประตู กม้ หนา้ มองเทา้ ตวั เองตลอดทางที
เดนิ ไปยังโต๊ะเลกเชอรด์ า้ นหลัง ผมรวู ้ า่ ทกุ คนคงมองผมดว้ ยสายตาหลากหลาย แตถ่ า้ เลอื กทจี ะไม่
มองมนั ก็จบ

อาจารยต์ ามเขา้ มาในคลาส นําเสยี งของเธอน่าฟังมากจนทําใหผ้ มจดจอ่ อยทู่ เี ดยี ว

เธอทําใหผ้ มผอ่ นคลายความตงึ เครยี ด แตก่ ใ็ ชว่ า่ เวลาทเี สยี งรอบขา้ งเกดิ ขนึ ผมจะไมส่ นใจเอาเสยี
เลย

“มงึ ปากกากหู มกึ หมด ขอยมื ดา้ มนงึ ด”ิ คนทนี ังถัดจากผมกระซบิ บอกกบั คนดา้ นหนา้ เธอเรยี น
เมเจอรอ์ นื แตก่ ็นังดว้ ยกนั มาหลายคาบแลว้ เพยี งแตเ่ ราไมเ่ คยคยุ กันแมแ้ ตค่ ําเดยี ว

“ไมม่ อี ะ่ ”

“เออ่ ...เราม”ี ผมเป็ นฝ่ ายพดู พลางยนื ปากกาใหเ้ ธอ แตด่ เู หมอื นอกี ฝ่ ายจะมสี หี นา้ เปลยี นไปเล็ก
นอ้ ย มันดเู จอื นลง ซงึ ก็พอมองออกวา่ ประโยคทเี ธอจะตอบกลับเป็ นไปในทศิ ทางไหน

“ไมเ่ ป็ นไร ขอบคณุ มากนะ”

ผมยมิ เก็บปากกาใสก่ ลอ่ งตามเดมิ

ความจรงิ ควรจะรไู ้ ดจ้ ากหลายๆ ครังแลว้ วา่ ไมค่ วรเสนอตัวเพราะสดุ ทา้ ยกม็ กั จะถกู ปฏเิ สธอยดู่ ี แตก่ ็
ไมเ่ คยหลาบจํา ยงั เชอื วา่ ใครสกั คนจะยอมรับหรอื ใหโ้ อกาสผมไดแ้ กต้ วั

หมดคลาสบา่ ย ผมมงุ่ หนา้ ไปยังรา้ นหนังสอื ทที ํางานอยู่ วนั ไหนทตี ารางเรยี นวา่ งกอ่ นเขา้ กะชว่ งเย็น
เจา้ ของรา้ นจะใหผ้ มชว่ ยจัดสตอ๊ กหนังสอื หลังรา้ น ไดเ้ งนิ เป็ นชวั โมงกอ่ นพนักงานกะนันๆ จะออก ดัง
นันเดอื นหนงึ ผมจะไดเ้ งนิ เพมิ จากการทํางานลว่ งเวลาอกี นดิ หน่อย

มนั พอซอื อปุ กรณ์จําเป็ นสําหรบั ทําโปรเจ็กต์ และพอจะจา่ ยคา่ นําคา่ ไฟในแตล่ ะเดอื น สถานะ
ทางการเงนิ ตอนนถี อื วา่ ไมย่ ําแยน่ ักเมอื เทยี บกบั ตอนหนอี อกจากบา้ นและใชช้ วี ติ ดว้ ยสองขาของตวั
เองเป็ นครงั แรก ผมเตบิ โตจากวันนันไปมาก อยา่ งนอ้ ยก็ไมร่ อ้ งไหอ้ อกมางา่ ยๆ อกี แลว้

ตอนสมัยทํางานรา้ นอาหารมขี อ้ ดอี ยา่ งหนงึ คอื เราสามารถเก็บอาหารทลี กู คา้ กนิ เหลอื กลับมากนิ ตอ่
ได ้ แตพ่ อถกู ไลอ่ อกมาทํางานรา้ นหนังสอื ถงึ แมจ้ ะไมไ่ ดก้ นิ อมิ ทอ้ งแตผ่ มมหี นังสอื ใหอ้ า่ นเป็ นพันๆ
เลม่ โดยเฉพาะเลม่ ทเี พงิ ออกใหมเ่ จา้ ของรา้ นกใ็ หส้ ทิ ธผิ มอา่ นกอ่ นเพอื จะไดช้ ว่ ยรวี วิ ใหล้ กู คา้

ผมเชอื เสมอ ในความโชครา้ ยก็ยงั มคี วามโชคดซี อ่ นอยู่
กรงิ ๆ
“ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั ” เสยี งกระดงิ ดงั ขนึ เป็ นสญั ญาณของคนมาใหม่ ผมเอย่ ทักทายลกู คา้ เหมอื นทกุ
ครัง กอ่ นจะเหน็ วา่ คนตรงหนา้ เป็ นใคร
“ไงมงึ ทํางานตวั เป็ นเกลยี ว” เจา้ ตวั ถามกลบั มา
“พเี ตอร์ วนั นจี ะมาดหู นังสอื อะไรครบั ผมหาใหไ้ ดน้ ะ”
“ไมไ่ ดม้ าหาหนังสอื อะไรหรอก แคแ่ วะมาหามงึ ”
“มอี ะไรหรอื เปลา่ ” ปกตเิ ขาไมค่ อ่ ยมาทรี า้ น แตห่ ลังจากวันนันพเี ตอรก์ ็มกั จะแวะมาหาผมถงึ สปั ดาห์
ละสามครังเลย
“กจู ะมาเตอื น การต์ นู ทจี ะสง่ ประกวดวาดเสร็จหรอื ยัง”
“เออ่ ...ยงั เลยครบั ”
“หมดเขตมะรนื แลว้ ถา้ จะสง่ ก็รบี เลย”
“ขอบคณุ มากครับทเี ตอื น” แทบลมื ไปเลยดว้ ยซาํ วา่ ใกลจ้ ะหมดเขตแลว้ ปกตผิ มจะใชเ้ วลาวาดคนื
ละหนา้ หรอื สองหนา้ จนเผลอหลับไปดว้ ยความเหนอื ยลา้ เห็นทวี ันนคี งตอ้ งวาดและลงสใี หเ้ สร็จแลว้
ละ่
“เออ แลว้ ชว่ งนไี อภ้ าคไดแ้ วะมาทนี มี ยั ”
ทันทที ไี ดย้ นิ ชอื ของใครอกี คนผมก็ไดแ้ ตส่ า่ ยหัวไปมา
“หลังจากทเี จอกนั วนั นันก็ไมไ่ ดเ้ จออกี เลย มันดแี ลว้ ” อยา่ งนอ้ ยก็ไมต่ อ้ งลําบากใจหรอื อดึ อดั ทไี ด ้
เจอหนา้ กนั ผมไดร้ ับความเกลยี ดชงั นันอยา่ งสาสมแลว้ อยา่ ใหม้ นั มากไปกวา่ นเี ลย
“อมื ...แลว้ ตอนนมี งึ โอเคมัย”
“โอเคครบั ”

“มอี ะไรใหช้ ว่ ยก็บอก”

“ขอบคณุ จรงิ ๆ ครบั พี ผมจะไมล่ มื บญุ คณุ พเี ลย”

“บญุ คณุ หา่ อะไรวะ เออจะมาบอกแคน่ แี หละ กไู ปกอ่ นละเดยี วแฟนรอนาน”

“ครับ”

รนุ่ พปี ี หา้ เดนิ ออกไป ผมมองเขาผ่านกระจกใสของรา้ น ดา้ นนอกมรี นุ่ พผี หู ้ ญงิ น่ารักคนหนงึ รออยู่
เธอเป็ นคนรกั ของเขา ทกุ ครังทพี เี ตอรแ์ วะมา แฟนของเธอจะรออยตู่ รงหนา้ รา้ นเสมอ ซงึ ก็นับเป็ นภาพ
ทผี มคนุ ้ ตาไปซะแลว้

รา้ นหนังสอื ปิดตอนสามทุม่ แตก่ วา่ จะเคลยี รเ์ งนิ และใชเ้ วลาเก็บของใหเ้ ขา้ ทกี ็กนิ เวลาปาไปเกอื บสี
ทมุ่ กวา่ จะกลับถงึ หอ้ งตาก็พรอ้ มจะปิดอยรู่ อมรอ่ ทกุ วนั หลังกลับมา ผมจะวางกระเป๋ าและหยบิ
ผา้ เชด็ ตวั ลงไปอาบนําทชี นั ลา่ ง จากนันก็ตงั หนา้ ตงั ตาทํางานของตัวเอง

คนื นผี มเลอื กเปิดกระเป๋ าสตางคอ์ อกมากอ่ นเรมิ ทํางาน หยบิ กระดาษแข็งสขี าวนวลขนึ มาดอู ยหู่ ลาย
รอบดว้ ยความหวังวา่ มนั อาจไมใ่ ชค่ วามจรงิ ซงึ มนั เป็ นไปไมไ่ ด ้ เพราะมะรนื ผมจะตอ้ งไปหาเจา้ ของ
กระดาษนอี กี ครัง

น่าแปลก ครังแรกทไี ดเ้ ห็นมนั ผมไมร่ ดู ้ ว้ ยซาํ วา่ มันคอื อะไร แคบ่ งั เอญิ อยใู่ นกระเป๋ ากางเกงทเี คยใส่
ในนันไมไ่ ดร้ ะบชุ อื หรอื นามสกลุ มแี คว่ ันเวลาและลายเซน็ ของใครคนหนงึ กํากบั เอาไวเ้ ทา่ นัน

และนันกลับเป็ นครังแรกทผี มไดร้ อู ้ ะไรบางอยา่ งทไี มเ่ คยรมู ้ ากอ่ น ซงึ มนั คงดถี า้ ไมต่ อ้ งรับรอู ้ ะไร
ตงั แตแ่ รก

ผมสะบดั ไลค่ วามคดิ ฟ้งุ ซา่ นออกจากหัว โครงการประกวดวาดการต์ นู ใกลจ้ ะหมดเขตแลว้ ผมหยบิ
ภาพตา่ งๆ ทเี คยวาดกอ่ นหนา้ ขนึ มาดู แถมยังตงั ชอื เรอื งเอาไวเ้ รยี บรอ้ ย

86400

มนั คอื จํานวนตวั เลขของวนิ าทใี นหนงึ วัน คอื เรอื งราวทผี มตงั ใจวาดเอาไวเ้ พอื นกึ ถงึ ภาค แมไ้ มม่ ี
โอกาสบอกไปอกี แลว้ แตส่ งิ นกี ็ยงั คอยยําเตอื น ทกุ วนิ าทที ชี วี ติ ของผมดําเนนิ ตอ่ ไป ไมว่ า่ จะดรี า้ ยแค่
ไหนเขายังอยใู่ นนัน

กระดาษแผน่ ใหมถ่ กู วางไวบ้ นโต๊ะญปี ่ นุ ผมหยบิ ดนิ สอขนึ มา นกึ ถงึ ความทรงจําในอดตี ครหู่ นงึ จาก
นันก็จรดปลายดนิ สอลากเสน้ ตามตอ้ งการ

ชวี ติ ทผี า่ นมาของผมกับภาค เราไดเ้ จอกบั เสน้ ทางแหง่ ความทรงจําอยู่ 3 อยา่ ง

หนงึ เสน้ ทางทเี ราเดนิ จบั มอื กนั ไมย่ อมปลอ่ ย แตเ่ พราะเราต่างกเ็ ด็กเกนิ ไป มอื ทเี คยจับแน่นในวัน
นันไมม่ แี รงจะเหนยี วรังอกี แลว้ สดุ ทา้ ยเราเดนิ คนละทางในทสี ดุ

สอง ผมเห็นเขายนื อยตู่ รงนัน แตใ่ จของเขากลับหา่ งไกลออกไปเรอื ยๆ สดุ ความสามารถทผี มจะวงิ
ไลท่ ัน

สาม วันเวลาทผี า่ นมาทังหมดอาจจะน่าเสยี ดายแตไ่ มน่ ่าผดิ หวัง เพราะถา้ ไมเ่ ป็ นเชน่ นัน วันนอี าจไม่
สวยงามอยา่ งทเี ป็ นอยู่ เพราะสําหรบั ผมแลว้ เขาคอื อดตี และความทรงจําทงี ดงาม ความภูมใิ จในวันที
กา้ วออกไปเพอื รจู ้ ักกบั ความรกั ผมไดเ้ รยี นรมู ้ นั ทงั ความสขุ และความเศรา้

การมอี ยขู่ องเขา ลําคา่ ยงิ กวา่ สงิ ใดในโลกนี
คงบอกไมไ่ ดว้ า่ 8 6 4 0 0 จะไดร้ ับรางวัลหรอื โดนดา่ สาปสง่ แตน่ คี อื ความรสู ้ กึ ทผี มมตี อ่ คนคนหนงึ
ไมห่ วังวา่ ใครจะเขา้ ใจ ขอแคผ่ มรบั รมู ้ นั คนเดยี วก็พอ...
ครงั หนงึ ผมเคยไดร้ ับความรัก และผมมคี วามรักเกดิ ขนึ จรงิ ๆ

ทวภิ าค...
“เชยี ภาค วันนชี วนไอเ้ นมมากนิ ขา้ วทคี ณะเราด”ิ ไอเ้ มธเอย่ บอกผมขณะทเี วลาเพงิ เขา้ สคู่ าบสาม
“ทําไมตอ้ งคณะเราวะ”
“ไปกนิ ฝังสถาปัตยบ์ อ่ ยไมก่ ลัวเจอไอว้ นิ ทห์ รอื ไง เดยี วนแี มง่ ไมร่ เู ้ ลยวา่ มนั จะมาไมไ้ หน”
“มันก็เงยี บไปแลว้ นะ ตา่ งคนตา่ งอยเู่ ถอะวะ่ ”
“แน่ใจเหรอว่ามนั จะหยดุ แคน่ ”ี
อกี ฝ่ ายแคน่ ยมิ ราวกบั ไมเ่ ชอื หู ผมเองก็เหนอื ยทตี อ้ งยงุ่ วนุ่ วายเกยี วกบั เรอื งแบบนแี ลว้ คดิ เสมอวา่
เรอื งระหวา่ งผมกับไอว้ นิ ทจ์ บลงแคท่ รี า้ นหนังสอื วันทมี นั ตดั สนิ ใจคนื แหวนวงนันให ้ นันเป็ นการจาก
ลาทสี มบรู ณท์ สี ดุ
ผมจะไมแ่ กแ้ คน้ หรอื ทวงคนื ทกุ อยา่ งทเี สยี ไป ทังเงนิ หรอื แมแ้ ตค่ วามรูส้ กึ ปลอ่ ยใหม้ นั จบแคว่ ันนัน
จะไดก้ า้ วไปขา้ งหนา้ โดยไมส่ นอดตี อกี
เมอื สองวนั กอ่ นผมไดจ้ ับเขา่ คยุ เรอื งดงั กลา่ วภายในกลมุ่ เพราะไมอ่ ยากใหค้ วามแคน้ สมุ อยใู่ นใจไป
มากกวา่ นี ดงั นันเราจงึ ตกลงกันเพอื ปลอ่ ยวางเรอื งทกุ อยา่ งลง ไอเ้ มธเองก็เหมอื นจะพอใจกบั สงิ ทมี นั

ไดท้ ํากบั ไอว้ นิ ทไ์ ปแลว้ ผมรวู ้ า่ เงนิ แคไ่ มก่ แี สนสาํ หรับมันไมใ่ ชเ่ รอื งใหญ่ การตกลงใหเ้ รอื งนจี บจงึ
ผา่ นไปโดยงา่ ย

ตอ่ ไปจะไมม่ ใี ครยงุ่ กบั ไอว้ นิ ทอ์ กี เราทกุ คนไดต้ ดั มนั ออกไปจากชวี ติ และทําราวกบั อกี ฝ่ ายไมเ่ คยมี
ตวั ตน ซงึ ก็เป็ นเรอื งทคี วรทําตงั แตแ่ รก ผมไมร่ วู ้ า่ ตวั เองควรรสู ้ กึ ยังไงตอนทตี ดั สนิ ใจบอกกบั เพอื น
อาจเป็ น...อารมณ์วบู โหวงแปลกๆ มัง

แตเ่ วลาหนงึ ปีทที เี คยอยดู่ ว้ ยกนั มาไมส่ ามารถหักลบความเสยี ใจทเี กดิ ขนึ ได ้ นันจงึ เป็ นเหตผุ ลทวี า่
ยังไงเราก็ไมม่ ที างกลับมาดตี อ่ กนั ไดอ้ กี

“เลกิ คดิ ถงึ เรอื งนันเถอะวะ่ เดยี วกโู ทรตามไอเ้ นมเอง จบแลว้ นะ”

ผมปิดประเด็นทกุ อยา่ งลง หยบิ สมดุ เลกเชอรข์ นึ มาวางไวบ้ นโต๊ะกอ่ นจะอาจารยจ์ ะเรมิ ตน้ สอน
เหมอื นทกุ วัน

พักเทยี งผมเดนิ ลงตกึ เห็นไอเ้ นมนังเลน่ มอื ถอื รออยตู่ รงแคนทนี กอ่ นหนา้ นันแลว้ พอเห็นผมมนั ก็
กวักมอื เรยี กไหวๆ เป็ นภาพทดี นู า่ รักและน่าเตะในเวลาเดยี วกนั

“รอนานมัย”

“ไมน่ าน เพงิ มานเี ลย” มันตอบดว้ ยสหี นา้ ยมิ ๆ

“งันอยากกนิ อะไรเดยี วกไู ปซอื ให”้

“หยู ยยยป๋ า เดยี วนใี จดนี ะเนยี เอาเหมอื นมงึ เลยกกู นิ ไดห้ มดแหละ” ผมเออื มมอื ไปขยหี ัวอกี ฝ่ าย
เบาๆ กอ่ นเดนิ ผละไปยังรา้ นอาหารทอี ยรู่ ายรอบ เลอื กอยคู่ รหู่ นงึ ก็เดนิ กลับมายนื ใหค้ นตรงหนา้ ถงึ ที

“เอานําอะไร” เอย่ ถามออกไปอกี

“นําเปลา่ ”

“โอเคงันรอแป๊ บ”

“แลว้ เพอื นมงึ แมง่ ไปไหนกนั หมด”

“แวะเขา้ หอ้ งนํา สกั พักคงมาแหละ นันไง...” พดู ไมท่ ันขาดคําผมก็เห็นตวั วายรา้ ยทังหา้ กาํ ลังมงุ่
หนา้ มาทเี รา “งันคยุ กับเพอื นกไู ปกอ่ นแลว้ กนั กไู ปซอื นําแป๊ บ”

ไอเ้ นมพยักหนา้ หงกึ หงกั สว่ นผมปลกี ตัวไปซอื นําดมื กลับมาอกี ทกี ็เห็นพวกแมง่ คยุ เรอื งไปเทยี ว
ตา่ งประเทศหลังไฟนอลอยา่ งครนื เครง เลยจําตอ้ งนังคยุ กบั พวกมันไปดว้ ย

“ไปเทยี วไหนอกี ละ่ คราวน”ี

“ไปอังกฤษกนั จรงิ ๆ ตอ่ ฝรังเศสอกี ยงิ ดเี ลย”

“เอาสิ วา่ แตใ่ ครสนใจบา้ งละ่ ”

“ทกุ คนเลย”

มนั ไมใ่ ชเ่ รอื งยากอยแู่ ลว้ กบั การตดั สนิ ใจจัดทรปิ หรอื เทยี วทไี หนไกลๆ อาจเป็ นเพราะทกุ คนทอี ยู่
ตรงนไี มเ่ คยมใี ครตอ้ งลําบากเรอื งเงนิ แถมถกู พอ่ แมส่ ปอยดม์ าตงั แตเ่ ด็กอกี ก็ยงิ แลว้ ใหญ่ อยากได ้
อะไรก็ตอ้ งได ้ อยากไปไหนก็ตอ้ งไดไ้ ป

“กนู อี ยากไปจะแย่ ถา่ ยรปู มาเยอะๆ เอาไวต้ บหนา้ ไอว้ นิ ท”์

สนิ ประโยคนันของไอธ้ านบรรยากาศกเ็ ดดแอรข์ นึ มาดอื ๆ ดเู หมอื นมันจะไมพ่ อใจอยลู่ กึ ๆ ทไี อว้ นิ ท์
เอาชอื เลน่ ทเี หมอื นกับมันมาตามหลอกทกุ คนในกลมุ่

“คยุ เรอื งอนื เถอะวะ่ กจู ะอว้ ก” ไอจ้ ณิ ณ์ตดั รําคาญ

“อยากหยดุ เหมอื นกัน ถา้ ไมต่ ดิ วา่ มนั แสม่ าเดนิ ลอยหนา้ ลอยตาทคี ณะเราตอนน”ี ผมหนั ไปมองดา้ น
หลัง เห็นไอว้ นิ ทเ์ ดนิ ถอื ชามกว๋ ยเตยี วมาแตไ่ กล แตก่ ็ไมม่ ใี ครใหค้ วามสนใจ คงมแี ตก่ ลมุ่ ผมเทา่ นันที
ยังคงมองร่างโปรง่ นันไมค่ ลาดสายตา

ไอว้ นิ ทจ์ อ้ งมาทโี ต๊ะผม สองเทา้ สบื เขา้ มาในระยะทใี กลเ้ รอื ยๆ จนอดตังคําถามในใจไมไ่ ดว้ า่ มนั ยัง
ตอ้ งการอะไรอกี

“มงึ มาทําไม”

เพอื นผมตะคอกถามอยา่ งไมพ่ อใจ

“เชยี แมง่ งงง!!”

อกี ฝ่ ายไมต่ อบ แตก่ ลบั ราดนําซปุ รอ้ นๆ ลงบนหัวของไอเ้ มธจนหมดชาม ความรอ้ นทถี กู เทราดลง
บนผวิ สง่ ผลใหเ้ จา้ ตวั รอ้ งโอดโอยดว้ ยความเจ็บแสบ นสิ ติ ทวั บรเิ วณสง่ เสยี งออื องึ ดว้ ยความตกใจ แต่
ผมไมม่ เี วลามายนื องึ นอกจากรบี ลกุ ขนึ ยนื พงุ่ เขา้ ไปหาไอว้ นิ ทอ์ ยา่ งรวดเร็ว

“มงึ ทําอะไรลงไป!”

เพลง้ !!

ชามทอี ยใู่ นมอื หลน่ กระทบพนื เจา้ ตวั พยายามสะบดั มอื ออกจากการเกาะกมุ ของผมแตก่ ็เหมอื นไม่
ไดผ้ ล ดวงตาสองขา้ งแดงกํา คลา้ ยกบั ไมใ่ ชว่ นิ ทค์ นเดมิ ทผี มเคยรจู ้ ัก

“ไมต่ อ้ งมาเสอื ก มงึ เองก็ระวังตวั ไวใ้ หด้ เี ถอะ” ไมเ่ คยคดิ วา่ ทังชวี ติ จะไดย้ นิ คําพดู แบบนจี ากปาก
ของมัน เพราะแมง่ ยงิ เป็ นการยัวโมโหเขา้ ไปอกี

ผมผลักมนั ลงกบั พนื ตงั ใจจะเขา้ ไปกระชากคอเสอื แลว้ ถามหาเหตผุ ลวา่ ตอ้ งการอะไรกนั แน่ แต่
เพอื นผมไวกวา่ นัน ตา่ งคนตา่ งเขา้ ไปรมุ ไอว้ นิ ท์ ภาพดา้ นหนา้ ชลุ มนุ วนุ่ วายไปหมด รตู ้ วั อกี ทอี าจารย์
และ รปภ. ก็เป็ นฝ่ ายเขา้ มาจัดการปัญหาทังหมด

“ไอว้ นิ ท์ อยา่ หวงั วา่ มงึ จะมคี วามสขุ อกี เลย” เสยี งไอเ้ มธตะโกนตามหลัง ตอนทหี ลายคนลากไอว้ ิ
นทอ์ อกไปสงบสตอิ ารมณ์ ใบหนา้ ทเี ห็นในเสยี ววนิ าทนี ันแดงกํา มรี อ่ งรอยการถกู ทํารา้ ยเล็กนอ้ ย แต่
ทเี จ็บปวดก็คอื ...

ในสายตาทมี นั มองนัน ไมม่ คี วามออ่ นโยนอยา่ งทเี คยเป็ นเหลอื อยเู่ ลย
นใี ชม่ ัยตัวตนของคนทชี อื ภวนิ ท์ หนงึ ปีทถี กู หลอกโดยเจา้ ของหนา้ กากไรเ้ ดยี งสานัน โงเ่ งา่ สนิ ดี
ไอเ้ มธถกู หามสง่ หอ้ งพยาบาลเพอื ทําแผล กอ่ นอาจารยท์ ังสองคณะจะตามมาจัดการปัญหาทเี กดิ
ขนึ ผมไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปในหอ้ งไตส่ วน แตเ่ ชอื วา่ ยังไงไอเ้ มธก็คงไมย่ อมใหเ้ รอื งจบเพยี งแคน่ แี น่ ทกุ คนรอ
อยหู่ นา้ หอ้ งอยา่ งจดจอ่ หนงึ ชวั โมงใหห้ ลังทังคกู่ ็เดนิ ออกมา
ไอว้ นิ ทย์ มิ นอ้ ยยมิ ใหญ่ มนั ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตแ่ คส่ หี นา้ ทแี สดงออกนันยงิ ทําใหผ้ มรสู ้ กึ เกลยี ดและ
ขยะแขยงมากขนึ เป็ นเทา่ ตวั
มนั ไมไ่ ดถ้ กู พักการเรยี นอยา่ งทคี ดิ แคท่ ําทัณฑบ์ นเอาไว ้ สว่ นไอเ้ มธก็เอาผดิ อะไรไมไ่ ดเ้ พราะเคยมี
กรณีกนั มากอ่ น ทกุ อยา่ งจบลงงา่ ยๆ แตผ่ มรดู ้ ี เรอื งทเี กดิ ขนึ สง่ ผลใหภ้ ายในใจของใครหลายคนยงิ
เป็ นเหมอื นเชอื เพลงิ คกุ รนุ่ ทไี มม่ วี ันมอดดบั
ทกุ อยา่ งมันควรจะจบตังแตว่ ันนันแลว้ แตม่ งึ ไมย่ อมจบเอง ชว่ ยอะไรไมไ่ ดเ้ ลยจรงิ ๆ

ใครจะแคน้ อะไรกช็ า่ งผมแคร่ ับรแู ้ ตไ่ มเ่ อาตวั ลงไปยงุ่ หลังจากเหตกุ ารณ์วันนันไอเ้ มธก็ตามจองลา้ ง
จองผลาญไอว้ นิ ทไ์ มป่ ลอ่ ย เรมิ จากรา้ นหนังสอื ทที ํางานอยู่ เพอื นผมไมร่ อชา้ จัดการแจง้ เรอื งกบั ทาง
เจา้ ของรา้ น และมันก็ถกู ไลอ่ อกภายในวันเดยี ว

ขา่ วทแี พรส่ ะพดั ออกไปทังฝังสถาปัตยฯ์ และบรหิ ารฯ เองก็เหมอื นเป็ นการเตมิ เชอื ไฟเขา้ ไปใหร้ อ้ น
ขนึ ไมม่ ใี ครสนับสนนุ มันอกี ทกุ คนออกมาพูดเป็ นเสยี งเดยี วกนั วา่ ตอ้ งการแบนคนคนนีใหถ้ งึ ทสี ดุ ซงึ
ก็เหมอื นจะไดผ้ ล สามวันหลงั จากนันไอว้ นิ ทก์ ็ไมเ่ คยมาเรยี นอกี เลย

ผมขบั รถไปรับไอเ้ นมทคี ณะเหมอื นทกุ วัน แตเ่ นอื งจากวันนคี ลาสของมันเลกิ ชา้ เลยตอ้ งรออยทู่ ี
โต๊ะบรเิ วณลานคณะแทน กระทังใครคนหนงึ เขา้ ทักทาย

“ไงมงึ ” ผมหันขวับไปยังตน้ เสยี ง เหน็ รนุ่ พรี า่ งสงู ผอมเดนิ เขา้ มาประชดิ
“หวัดดคี รับ”
ผมยกมอื ไหว ้ แมต้ อนนจี ะไมม่ อี ารมณค์ ยุ กับเขาก็ตาม
“มารับไอเ้ นมเหรอ” พเี ตอรถ์ าม
“ครับ แตเ่ ห็นไลนม์ าบอกวา่ เลกิ คลาสเลทนดิ หน่อย”
“ออื แลว้ มงึ รหู ้ รอื ยังวา่ ไอว้ นิ ทโ์ ดนไลอ่ อกจากงานพารท์ ไทมแ์ ลว้ ”
“พี ผมไมอ่ ยากพดู หรอื ไดย้ นิ อะไรก็ตามทเี กยี วกบั มันอกี จบก็คอื จบ แลว้ ไมต่ อ้ งหวงั วา่ ผมจะแจน้
ไปหามนั เหมอื นทกุ ครงั เพราะมันจะไมม่ อี กี แลว้ ” ทา้ ยประโยคเนน้ เสยี งหนักเพอื ใหร้ วู ้ า่ ผมพอแลว้
จรงิ ๆ
ตอ่ ใหม้ นั จะเป็ นจะตาย ใครจะทํารา้ ยแมง่ ก็ชา่ งมนั ไมเ่ กยี วกบั ผมแลว้
“กรู ู ้ ทมี าทักมงึ วันนแี คอ่ ยากจะมาขอโทษแทนมันเทา่ นันแหละ”
“พไี มผ่ ดิ ทําไมตอ้ งขอโทษ คนทําจรงิ ๆ ไมเ่ ห็นจะสํานกึ อะไรเลย”
“มันสาํ นกึ แลว้ หลังจากเกดิ เรอื งก็พยายามอยอู่ ยา่ งเงยี บๆ ไมย่ งุ่ กบั ใคร แตบ่ างอยา่ งมันก็ควบคมุ
ไมไ่ ด ้ ความจรงิ มนั น่าสงสารมากนะ คงดอี ะ่ ถา้ มใี ครสกั คนพยายามเขา้ ใจในสงิ ทมี นั เป็ น”
ผมพยายามปิดหปู ิดตา หยบิ มอื ถอื ขนึ มาเปิดเกมสเ์ ลน่ เป็ นการตอ่ ตา้ น ซงึ เหมอื นคนทยี นื อยใู่ กลๆ้
จะเขา้ ใจเลยไดแ้ ตถ่ อนหายใจออกมาเสยี งดงั
“งันก็ไมร่ บกวนมงึ ละ และนคี งเป็ นครังสดุ ทา้ ยทกี จู ะเขา้ มาทกั มงึ แลว้ ”
เขาไมไ่ ดพ้ ดู เปลา่ แตก่ ลับยัดอะไรบางอยา่ งใสม่ อื ของผม
“อะไร”
“กเู ชอื มาตลอดวา่ ไอว้ นิ ทจ์ ะเขม้ แข็งดว้ ยตวั เองได ้ แตส่ ดุ ทา้ ยมนั ก็ทําไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ วะ่ ตอนแรกกไู มร่ ู ้
ดว้ ยซําวา่ มนั เป็ นบา้ อะไร ถา้ คนื นันไมบ่ งั เอญิ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งไหท้ โี คตรทรมานของมัน”
“...”
“ลองแวะไปหาคนคนนดี ู ถา้ เขา้ ใจแลว้ ไมต่ อ้ งชว่ ยก็ได ้ ไมต่ อ้ งสงสารหรอื เห็นใจ แคม่ งึ กบั เพอื น
ปลอ่ ยมนั ไปก็พอ ถอื วา่ กขู อเถอะนะ...”

ผมไมเ่ ขา้ ใจความหมายทอี กี ฝ่ ายพดู นัก จวบจนรา่ งสงู นันเดนิ ผละออกไปผมก็ยังตดิ อยใู่ นความ
งนุ งง มองดนู ามบตั รสขี าวในมอื อยา่ งพจิ ารณา กอ่ นเก็บใสก่ ระเป๋ าเงยี บๆ เมอื เห็นไอเ้ นมเดนิ ยมิ ใหผ้ ม
มาแตไ่ กล...

กวา่ จะกลับถงึ หอ้ งเวลาก็ลว่ งเลยมาเกอื บเทยี งคนื แลว้ เพราะนอกจากออกไปกนิ ขา้ ว ผมยังมหี นังที
สญั ญากับไอเ้ นมวา่ จะดดู ว้ ยกนั อกี เรอื งหนงึ อาการงว่ งทําใหผ้ มอยากลม้ ตัวลงนอนใหร้ แู ้ ลว้ รรู ้ อด แตก่ ็
ยังสะกดจติ ตัวเองใหเ้ ดนิ ไปอาบนําสระผมจนได ้

ความเย็นของสายนําชว่ ยใหส้ มองปลอดโปรง่ และขจัดความงว่ งงนุ ไปคอ่ นขา้ งมาก แตแ่ ทนทจี ะ
สละเวลาหยบิ นามบตั รทถี กู ยัดใสก่ ระเป๋ าขนึ มาดอู กี ครัง ผมกลับเลอื กทจี ะเมนิ มัน แลว้ หนั ไปคยุ ไลน์
กบั คนทเี พงิ แยกกนั ไปเมอื ครจู่ นกระทังหลับไป

เชา้ วันรงุ่ ขนึ มาถงึ ผมอาบนําแปรงฟันตามกจิ วัตร กระทังไดร้ ับรเู ้ รอื งไมค่ าดฝันจากเพอื นรว่ มคลาส
ผา่ นทางโซเชยี ล เพราะอาจารยเ์ ลน่ งดคลาสสองคาบแรกของวันลงอยา่ งกะทันหัน เวลาทคี วรรบี เรง่
เลยเปลยี นเป็ นชา้ แถมยังเหลอื พอจะทําอยา่ งอนื อกี เกอื บสองชวั โมง

ผมหันไปสนใจของทอี ยใู่ นกระเป๋ าอกี ครงั หยบิ มันออกมาดอู ยา่ งชงั ใจอยหู่ ลายรอบ นามบัตรนมี ชี อื
ของใครคนหนงึ ทผี มไมค่ นุ ้ เคย หากแตเ่ บอรโ์ ทรศพั ทซ์ งึ กาํ กบั อยขู่ า้ งใต ้ ทําใหผ้ มตดั สนิ ใจตอ่ สายหา
อกี ฝ่ ายไดไ้ มย่ าก

ไมน่ านเกนิ รอ เสยี งทมุ ้ ตําทฟี ังดรู นื หขู องผชู ้ ายคนหนงึ ก็ตอบกลับมา

[สวัสดคี รับ ผมกฤตาพันธก์ าํ ลังเรยี นสายอยคู่ รับ]

ประโยคแสนสภุ าพจบลง ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดชวั ครกู่ อ่ นกรอกเสยี งลงไป

“สวัสดคี รับ ผมชอื ทวภิ าค”

[ตดิ ตอ่ เรอื งรักษาหรอื เปลา่ ครบั ]

“เปลา่ มคี นใหน้ ามบตั รของคณุ กบั ผม เพราะคดิ วา่ คณุ อาจจะใหค้ ําตอบอะไรบางอยา่ งได”้

[เป็ นญาตขิ องคนไขท้ ผี มรกั ษาหรอื เปลา่ ครับ]

“ผม...ผมเป็ นคนรกั ของภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา”

[อา่ าาา] เสยี งทถี กู ลากยาวเต็มไปดว้ ยความโลง่ ใจ ขณะเดยี วกนั กเ็ หมอื นจะอดึ อดั ใจไปพรอ้ มกัน
ดว้ ย ผมไมร่ จู ้ ะพดู อะไรกลับไป รอคอยก็แตเ่ ขาทจี ะใหค้ ําตอบอะไรไดม้ ากกวา่ นี

ซงึ แน่นอน เขาตอบผมกลับมาในอกี ไมก่ วี นิ าทใี หห้ ลัง

[แวะมาทโี รงพยาบาลหน่อยไดม้ ัยครบั ผมมเี รอื งจะแจง้ ใหท้ ราบ]

และนันเป็ นประโยคสดุ ทา้ ยกอ่ นสายจะถกู ตดั ไป

ไมร่ วู ้ า่ ควรรสู ้ กึ ยังไงหลังจากนี ผมคยุ กับหมอ และเหมอื นวา่ คนคนนันจะเป็ นแพทยเ์ จา้ ของไข ้
ทที ําการรักษาวนิ ทด์ ว้ ย นันเทา่ กบั วา่ ทผี า่ นมาอกี ฝ่ ายป่ วยแตผ่ มไมเ่ คยรบั รู ้

ดว้ ยไมอ่ ยากคาดเดาวา่ อาการป่ วยนันรา้ ยแรงหรอื เป็ นแบบไหน ผมจงึ รบี ควา้ กระเป๋ าและขบั รถมงุ่
หนา้ ไปยังโรงพยาบาลทปี รากฏไวบ้ นนามบตั รอยา่ งรบี รอ้ น การเขา้ พบแพทยเ์ จา้ ของไขไ้ มไ่ ดย้ ากเย็น
นัก คงเป็ นเพราะวา่ หมอคนนันรับรแู ้ ตแ่ รกแลว้ วา่ ผมจะตอ้ งแวะมาทนี ใี นไมช่ า้

ประตถู กู เลอื นออกโดยพยาบาล ผมเดนิ เขา้ ไปภายในซงึ มกี ลนิ ไออดึ อดั เล็กนอ้ ย กอ่ นจะพบใครคน
หนงึ ซงึ กําลังนังอยตู่ รงโซฟาสคี รมี เขาเป็ นชายรปู รา่ งสนั ทัด อายรุ าวๆ สสี บิ ปี สวมแวน่ ตาไรก้ รอบ
ใบหนา้ และการแตง่ ตัวสะอาดสะอา้ นสมกบั เป็ นพมิ พน์ ยิ มของหมอโดยทัวไป

เจา้ ตวั ยมิ ใหผ้ ม พลางเอย่ ทักทายตามมารยาท

“ยนิ ดที ไี ดเ้ จอกนั ครบั คณุ ทวภิ าค นังกอ่ นส”ิ แน่นอนผมไมป่ ฏเิ สธ คอ่ ยๆ ยา่ งเทา้ ไปขา้ งหนา้ และ
ทงิ ตัวลงนังฝังตรงขา้ มกบั ผอู ้ าวโุ สกวา่

“ไมแ่ น่ใจวา่ วนิ ทป์ ่ วยเป็ นอะไร แตค่ วามจรงิ ทอี ยากใหค้ ณุ รกู ้ ็คอื เราเลกิ กนั ไปไดส้ กั พักแลว้ ” ทพี ดู
ออกไปก็เผอื วา่ เรอื งบางอยา่ งอาจเป็ นความลับ ถา้ ทา้ ยทสี ดุ เขาไมอ่ ยากใหผ้ มรกู ้ ็แคเ่ ดนิ ออกจากหอ้ ง
ไป ผมไมไ่ ดอ้ ยากเสยี เวลาอกี แมล้ กึ ๆ จะรสู ้ กึ ปันป่ วนและมคี วามอยากรูอ้ ยากเห็นปนอยใู่ นนันก็ตาม

“ผมทราบด”ี คนตรงหนา้ ตอบ

“ผมเป็ นคนนอก คณุ ยงั ยนิ ดจี ะพดู เรอื งนอี ยเู่ หรอ”

“นคี อื สงิ ทผี มอยากถามเชน่ กนั อาจเพราะภวนิ ทไ์ มเ่ หลอื ใครแลว้ ผมอยากใหเ้ ขามแี รงจงู ใจทจี ะเขา้
รับการรกั ษา คณุ ยนิ ดจี ะชว่ ยมยั แตห่ ากคณุ ไมม่ คี วามประสงคส์ ามารถเดนิ ออกจากหอ้ งนไี ดท้ กุ เมอื ”

“เราตดั ขาดกนั แลว้ ”

“ไมเ่ ป็ นไรครบั ขอโทษทที ําใหต้ อ้ งเสยี เวลาเดนิ ทางมา”

คณุ หมอคลยี มิ ไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทไี มพ่ อใจใดๆ ออกมานอกจากนังนงิ คงกําลังรอวา่ ผมจะเดนิ ออกไป
จากหอ้ งเมอื ไหร่ ซงึ แปลกด.ี ..ผมยังนังอยกู่ บั ที รา่ งกายไมข่ ยบั เขยอื น ในหัวคดิ ไปสารพัดวา่ ควรเดนิ
ไปทางไหน

ใจหนงึ กอ็ ยากรู ้ แตอ่ กี ใจหนงึ ก็ไมอ่ ยากเกยี วขอ้ งกบั คนอยา่ งไอว้ นิ ทอ์ กี แลว้ มันทังเจ็บปวดและ
สบั สน

“ยังมคี นอนื ทพี รอ้ มจะชว่ ยเขา” ผมพดู อยา่ งคนเหน็ แกต่ วั

“ไมม่ แี ลว้ ” แตห่ มอกลับตอบในทํานองตรงกนั ขา้ ม

“มรี นุ่ พที มี หา’ลัย เหมอื นจะสนทิ กบั วนิ ทม์ าก คดิ วา่ เขาน่าจะชว่ ยได”้

“ครับ”

ดเู หมอื นประโยคตอบรับกอ่ นหนา้ จะเป็ นในเชงิ ปฏเิ สธเสยี มากกวา่

“มันใจแคไ่ หนวา่ ผมจะชว่ ยเขาได”้

“ไมม่ อี ะไรมนั ใจ แคท่ ังหมดของเขาเหลอื แคค่ ณุ เทา่ นัน”

ผมใชเ้ วลาไตรต่ รองความรูส้ กึ ของตัวเอง ความตอ้ งการลกึ ๆ กบั ทางเลอื กสองทางทกี าํ ลังปรากฏ
อยตู่ รงหนา้ หนงึ คอื การเดนิ ตอ่ ไปโดยไมห่ ันหลังกลับ ซงึ มนั เป็ นสงิ ทผี มตดั สนิ ใจเลอื กตงั แตแ่ รก ทกุ
อยา่ งกําลงั ไปไดส้ วยทงั ความรักและไอเ้ นม กบั สอง อดตี ทยี ังคงตามหลอกหลอน ในนันมภี าพของไอ ้
วนิ ทซ์ อ้ นทับเต็มไปหมดและผมไมส่ ามารถสลัดทงิ ได ้

อาจจะตอ้ งใชเ้ วลา แตไ่ มร่ เู ้ มอื ไหร่

และหากไมร่ วู ้ า่ เมอื ไหร่ ยังไงตอนนใี นหัวของผมก็ยงั มมี นั ในนันอยดู่ ี

“ถา้ อยา่ งนัน ครบั ผมยนิ ดจี ะชว่ ย”

หลังไดร้ ับคําตอบทแี น่ชดั ของคําถาม คณุ หมอก็หยบิ แฟลชไดรฟ์ สดี ําอนั หนงึ ขนึ มา เสยี บมันเขา้ ไป
ในแล็ปท็อปทวี างอยตู่ รงหนา้ กอ่ นหันจอมาทางผม

“ขอ้ มลู เป็ นความลับของคนไข ้ แตค่ ณุ จะไดร้ ับการยกเวน้ ใหส้ ามารถฟังบนั ทกึ การรกั ษาของภวนิ ท์
ได”้

ผมพยักหนา้ รบั รู ้ มองดโู ฟลเดอรเ์ พยี งหนงึ เดยี วซงึ มขี อ้ ความทพี มิ พก์ ํากบั เอาไวว้ า่ ‘บนั ทกึ การ
รักษา’

ใจของผมเตน้ กระหนํา ความสงสยั พงุ่ จโู่ จมเขา้ มาอยา่ งไมร่ สู ้ าเหตุ จนตอ้ งรบี หยบิ หฟู ังขนึ มาใส่
แลว้ เลอื นมอื คลกิ เขา้ ไปยังโฟลเดอรด์ งั กลา่ วดว้ ยความรวดเร็ว

ดา้ นในแยกยอ่ ยเป็ นอกี สองโฟลเดอร์ แคเ่ พยี งปราดตามองแว๊บแรกก็ทําใหผ้ มสนใจไดท้ ันที

‘ภวนิ ท์ วรวัฒนจ์ นิ ดา’

ชอื ของวนิ ทป์ รากฏอยบู่ นนัน ผมคลกิ เขา้ ไปดขู อ้ มลู ตอ่ ดา้ นในมอื ไฟลข์ อ้ มลู แยกอกี สองไฟล์ เขยี น
ขอ้ ความกํากบั ขา้ งใตเ้ หมอื นทกุ อนั

‘บนั ทกึ การรกั ษาครังทหี นงึ ’ ผมกดเขา้ ไปแทบไมร่ รี อ มันเป็ นไฟลเ์ สยี ง เสยี งของคนทผี มคนุ ้ เคยกบั
ใครบางคนทผี มรดู ้ กี วา่ เป็ นคณุ หมอทนี ังอยตู่ รงน.ี ..

“สวัสดปี ณธิ าน เจอกนั อกี แลว้ ”
“เออ่ ...ขอโทษครบั ผมชอื ภวนิ ท์ มาตามใบนัดทคี ณุ หมอเขยี นไวค้ รับ”

มอื ผมสนั จะวา่ ตกใจจนสตเิ ตลดิ เปิดเปิงไปเลยก็ได ้ เพราะคนทเี หมอื นจะอยใู่ นฐานะแพทยก์ าํ ลัง
เรยี กชอื ปณธิ านอยู่ และผมคอ่ นขา้ งมันใจวา่ มนั ตอ้ งเกยี วขอ้ งกบั ชอื ทไี อว้ นิ ทอ์ ปุ โลกนข์ นึ มาหลอกทกุ
คนแน่นอน

“นคี อื ภวนิ ทเ์ หรอเนยี ยนิ ดที ไี ดร้ จู ้ ัก ผมชอื กฤตาพันธห์ รอื จะเรยี กวา่ หมอกฤตก็ได ้ ผมเป็ นคนทคี อย
รักษาคณุ มาตลอดสองปี ”

“สองปี...แตเ่ หมอื นวา่ ผมจะเจอคณุ ครงั แรก และ...และผมบงั เอญิ เห็นใบนัดในกระเป๋ ากางเกง ผม
ไมร่ วู ้ า่ ใครใสเ่ อาไว ้ ผมแค.่ ..แคส่ บั สนไปหมด”

“ใจเย็นๆ กอ่ นทเี ราจะพดู ถงึ ตรงนัน มาทําแบบทดสอบของผมกอ่ นไดม้ ยั ครบั ”
“ไดค้ รับ”
“ทผี มอยากบอกก็คอื ระหวา่ งนเี ราจะมกี ารบนั ทกึ เสยี งเอาไวด้ ว้ ย เพราะอาการของคณุ มปี ระโยชน์
ตอ่ การศกึ ษาของคณะแพทย”์
“ผมป่ วยเหรอ ผมปกตมิ าตลอด”
“ภวนิ ทไ์ มเ่ ป็ นไร ทําใจใหส้ บายกอ่ น ผมจะถามคําถามคณุ ทงั หมด 132 ขอ้ ใหค้ ณุ ตอบวา่ ใช่ ไมใ่ ช่
หรอื ไมแ่ น่ใจ โอเคมัยครบั ”
“ครับ”
“งันมาเรมิ กันเลย คณุ มักรสู ้ กึ ปวดหัว”
“ใช”่
“มอี าการไมเกรนมัย”
“ผมไมแ่ น่ใจ”
“รสู ้ กึ ปวดทอ้ งหรอื เปลา่ ”
“ใช่ ผมคดิ วา่ มนั มาจากการอดอาหารครับ”

นําเสยี งนันดแู ผว่ เบาลงทกุ ที ไมร่ ูว้ า่ แบบสอบถามนกี ําลงั ประเมนิ อาการของโรคอะไรอยกู่ นั แน่ แต่
นําเสยี งทจี รงิ จังของคนเป็ นหมอก็ทําใหผ้ มรสู ้ กึ กดดนั ตามไปดว้ ย

ผมฟังบนั ทกึ เสยี งนันไปเรอื ยๆ แตย่ งิ ฟังก็ยงิ รสู ้ กึ วา่ การตอบ ‘ใช’่ ของวนิ ทเ์ รมิ น่ากลัวขนึ เรอื ยๆ
อาการมันเหมอื นจะเลวรา้ ย แตผ่ มไมร่ วู ้ า่ มนั รา้ ยแรงในระดบั ไหน ทวา่ คําถามทเี พงิ ไดย้ นิ ทําเอาผม
ชะงักคา้ ง

“เกดิ เสยี งในหัว”
“ใช”่
“มกี เี สยี งทอี ยใู่ นหัวคณุ นับตงั แตค่ รังแรกทคี ณุ เรมิ ไดย้ นิ เสยี งเลย”
“สองครับ”
“เสยี งเป็ นแบบไหน”
“เสยี งแรกเหมอื นกับของผมแตพ่ ดู เรว็ กวา่ นดิ หน่อย เสยี งทสี องเหมอื นกับเด็กครับ ผมคดิ วา่ อาการ
หแู วว่ อาจจะกลับมาอกี แลว้ ”
“ตอนไดย้ นิ เสยี งครงั แรกจําไดม้ ยั วา่ คณุ อายปุ ระมาณเทา่ ไหร”่
“ราวๆ สบิ สองหรอื สบิ สามครบั ผมอยมู่ อตน้ ”
“ตอนนกี ็ยงั ไดย้ นิ ทังสองเสยี งเหรอ”
“ไมค่ รับ ไดย้ นิ เสยี งเดยี ว แตไ่ มบ่ อ่ ยนัก บางครัง...บางครังผมรสู ้ กึ เหมอื นกําลังถกู เสยี งนันควบคมุ
เขากําลังสงั ใหผ้ มทําอะไรสกั อยา่ ง บางครังผมก็ฝัน ฝันเห็นใครสกั คนควบคมุ รา่ งกายผม แตผ่ มกลบั
ทําอะไรไมไ่ ดน้ อกจากจมอยใู่ นความมดื ลกึ ๆ มองเห็นแตไ่ มส่ ามารถทําอะไรไดเ้ ลย มนั เป็ นฝัน...ที
ทรมาน”

ผมรสู ้ กึ อดึ อดั ไปทังใจ ยามไดย้ นิ นําเสยี งทเี จอื ความเศรา้ พดู ประโยคนอี อกมา ตลอดเวลาหนงึ ปีที
อยกู่ บั วนิ ท์ ผมไมเ่ คยรบั รวู ้ า่ เขาตอ้ งเผชญิ กบั อะไรจนถงึ วันนี

“ภวนิ ทฟ์ ังผมนะ คณุ ไดย้ นิ เสยี งในหัว บางครงั คณุ ตนื มาโดยไมร่ ดู ้ ว้ ยซาํ วา่ เกดิ อะไรขนึ คณุ เหมอื น
หลงลมื บางอยา่ งไปชวั ขณะ คณุ รสู ้ กึ วา่ ร่างกายกําลังถกู ควบคมุ โดยคนอนื ”

“ใช่ ผมเป็ นแบบนัน”
“นเี ป็ นอาการป่ วยทคี ณุ กําลงั เผชญิ และผมคดิ วา่ คณุ ควรไดร้ ับการรักษา”
“ผมป่ วยเป็ นอะไรกันแน่ แลว้ จะรักษาหายภายในวันหรอื สองวันมัย”

“อนั นกี ็คงตอบไมไ่ ด ้ แตถ่ า้ คณุ เขม้ แข็งทกุ อยา่ งจะดขี นึ ภวนิ ท.์ ..คณุ ป่ วยเป็ นโรค DID หรอื
Dissociative identity disorder”

“ผมไมเ่ ขา้ ใจ”
“เราเรยี กมนั วา่ โรคหลายบคุ ลกิ ”
“...”
“ภายในรา่ งกายของคณุ มบี คุ ลกิ อนื แอบแฝงอยู่ เขาจะแสดงออกมาเมอื คณุ รสู ้ กึ ออ่ นแอ หรอื มกี ารก
ระตนุ ้ ทรี นุ แรงเชน่ ถกู ทํารา้ ย หรอื ถกู ทงิ ไวใ้ นทไี มป่ ลอดภัย บคุ ลกิ ทแี ฝงอยนู่ ันถกู สรา้ งขนึ เพราะบคุ ลกิ
หลักของคณุ ไมส่ ามารถทนรับตอ่ ความเจ็บปวดนไี ด ้ มันถกู สรา้ งมาเพอื รองรบั สงิ ทคี ณุ อยากหน”ี
“...”
“เขาจะเหงาแทนคณุ เศรา้ แทนคณุ เจ็บแทนคณุ รอ้ งไห ้ หรอื ขม่ ขแู่ ทนคณุ แตค่ ณุ จะปลอ่ ยใหเ้ ป็ น
แบบนไี มไ่ ด ้ เพราะวันใดวันหนงึ บคุ ลกิ เหลา่ นันจะคอ่ ยๆ กลนื กนิ จนคณุ หายไปในทสี ดุ ”

ผมกดหยดุ บนั ทกึ เสยี งนันดว้ ยอาการจติ ใจเตน้ รัว
เรมิ ปะตดิ ปะตอ่ เหตกุ ารณ์ตา่ งๆ ทเี กดิ ขนึ ภายในหัว บางครงั ความรสู ้ กึ ทบี ง่ บอกวา่ วนิ ทไ์ มใ่ ชว่ นิ ท์
อาจเป็ นเพราะแบบนี เพราะนันคอื รา่ งกายเขา แตจ่ ติ ใจไมใ่ ชเ่ ขาอกี ตอ่ ไป
ความเจ็บเรมิ แทรกซมึ ไปทกุ อณูความรสู ้ กึ ผมไมอ่ ยากฟังมนั อกี ตอ่ ไปแลว้ แตก่ ็ตอ้ งฝืนฟังจนจบ แม ้
รดู ้ วี า่ สงิ ทรี สู ้ กึ นคี งไมอ่ าจเทยี บเทา่ กบั คนทกี ําลังเผชญิ กบั มัน
ทา้ ยทสี ดุ แลว้ ผมกดฟังตอ่ เพอื ทจี ะไดร้ คู ้ วามจรงิ ทคี า้ งคาเสยี ที

“ผมรวู ้ า่ มนั ทรมานมากตอนทคี ณุ รคู ้ วามจรงิ วา่ ตวั ตนของคณุ ไมไ่ ดม้ เี พยี งคณุ ”
“ผมตอ้ งทํายังไง มัน...มดื ไปหมด”
“กอ่ นอนื ผมอยากบอกในสงิ ทคี ณุ ตอ้ งรู ้ บคุ ลกิ แฝงของคณุ หลักๆ แลว้ ตอนนเี หลอื แคห่ นงึ เขาชอื
ปณธิ าน อายเุ ทา่ กบั คณุ เขาไมร่ วู ้ า่ บงั เอญิ ทงิ ใบนัดของผมไวใ้ นกางเกงของคณุ แตต่ อนนคี ดิ วา่ คงรู ้
แลว้ ทกุ สงิ ทคี ณุ ทําเขารับรหู ้ มด”
“...”
“เรามบี นั ทกึ เสยี งของบคุ ลกิ รองตังแตเ่ รมิ เขา้ มาพบ คดิ วา่ คณุ มสี ทิ ธทิ จี ะฟัง ครังหนา้ กลับมาพบผม
อกี ครังไดม้ ัย เพอื ทเี ราจะไดเ้ รมิ ตน้ การรกั ษา”
“ครับ”

บนั ทกึ การรักษาแรกจบลง ความสงสยั ทที ว่ มทน้ ทําใหผ้ มหยดุ ฟังไฟลเ์ สยี งของวนิ ทช์ วั ครู่ แต่
เปลยี นไปกดทโี ฟลเดอรข์ อง ‘ปณธิ าน โรจนท์ วรี ัชต’์ แทน

บนั ทกึ การรักษาครังทหี นงึ
“คณุ ชอื อะไรครบั ”
“ผมชอื พรี ดนย์ โรจนท์ วรี ัชต”์
“นเี ป็ นครังทเี ทา่ ไหรแ่ ลว้ ทบี คุ ลกิ ของคณุ ปรากฏ”
“ครังทหี ก”
“ครังแรกทปี รากฏคณุ จําไดม้ ยั วา่ ตอนนันคณุ อายเุ ทา่ ไหร”่
“สบิ หา้ หลังวนิ ทห์ นอี อกจากบา้ นไดแ้ คว่ ันเดยี ว”
“บคุ ลกิ อนื ไดอ้ ยกู่ บั คณุ มัย”
“ไอเ้ ด็กสขี วบนันเหรอ มันไมอ่ ยหู่ ลายปีแลว้ จๆู่ ก็หายไป”
“ตอนนคี ณุ ป่ วย”
“ใชผ่ มรู ้ ถงึ ไดม้ าหาคณุ ตอนนวี นิ ทส์ อบเขา้ มหา’ลัยไดแ้ ลว้ แตค่ วามถที ผี มจะออกมานอ้ ยลงทกุ ที
ผมอยากใหค้ ณุ ชว่ ย”
“แลว้ สงิ ทคี ณุ ตอ้ งการตอนนคี อื อะไร”
“ผมอยากมตี วั ตนใหม้ ากขนึ ”

บนั ทกึ การรักษาครังทสี อง
“สวัสดคี รับคณุ พรี ดนย”์
“ตอนนผี มเปลยี นชอื แลว้ ตอ่ ไปหมอเรยี กผมวา่ ปณธิ านเถอะ”
“ทําไม”
“เป็ นชอื ของเพอื นคนหนงึ รสู ้ กึ วา่ รสนยิ มเหมอื นกันเลยอยากเปลยี นตาม”
“กเ็ ลอื กทคี ณุ สบายใจไดเ้ ลย วันนเี ป็ นยงั ไงบา้ ง”
“ครังแรกในรอบหกเดอื นทผี มไดแ้ สดงออก หมอ...ผมไมร่ วู ้ า่ มนั แยม่ ยั แตก่ ารหลอกเอาเงนิ จาก
คนรวยเพยี งนดิ เดยี วก็ไมน่ ่าจะเป็ นอะไรมัง”

บนั ทกึ การรักษาครังทสี าม
“คณุ มยี าทพี อจะระงบั บคุ ลกิ หลักใหไ้ มแ่ สดงออกมยั ”
“ผมคดิ วา่ เราไมจ่ ําเป็ นตอ้ งทําอยา่ งนัน”
“แตผ่ มคดิ วา่ มนั จําเป็ น ทกุ ครังทบี คุ ลกิ ของผมแสดงออก มันจะอยไู่ ดแ้ คว่ ันเดยี ว ผมตอ้ งการ
มากกวา่ นัน”
“เพอื อะไร”
“ผมมเี งนิ ในบญั ชอี ยหู่ ลายลา้ น สําหรบั ทําเรอื งเชา่ คอนโดและซอื รถยนตไ์ วข้ บั ผมอยากมชี วี ติ ทดี ี
กวา่ น”ี
“คณุ มอบสงิ เหลา่ นใี หว้ นิ ทไ์ ด”้
“ไม”่
“เพราะอะไร”
“ผมเกลยี ดวนิ ท์ ผมอยากใหม้ นั หายไป”

บนั ทกึ การรักษาครังทสี ี
“ตอนนวี นิ ทอ์ อ่ นแอลง เขาถกู ทงิ และผมรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเรมิ มบี ทบาทในรา่ งนมี ากขนึ เรอื ยๆ”
“สงิ ทคี ณุ ตอ้ งการจะบอกผมคอื อะไรกนั แน่”
“เพราะหมอไมม่ ยี าชว่ ยผม ดงั นันผมจงึ คน้ พบวธิ ใี หม”่
“...”
“ทําใหเ้ ขาออ่ นแอ และคอ่ ยๆ กลนื กนิ ”

บนั ทกึ การรักษาครังทหี า้
“ผมไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมคณุ ถงึ เอาบนั ทกึ เสยี งนันใหว้ นิ ทฟ์ ัง!”
“มันเป็ นสทิ ธทิ เี ขาควรร”ู ้
“แตม่ นั ไมม่ สี ทิ ธจิ ะอยใู่ นรา่ งนแี ลว้ วนิ ทอ์ อ่ นแอเกนิ ไป”
“...”
“แลว้ เชอื เถอะ มันไมม่ ที างทําอะไรผมได”้

บนั ทกึ การรักษาครังทหี ก
“วันนคี ณุ ดอู ารมณ์ดนี ะธาน”
“แน่นอน พอดที ําผลงานไวน้ ่ะ”
“คณุ ทําอะไรลงไป”
“ราดนําซปุ รอ้ นๆ ใสห่ ัวคนคนหนงึ มันโกรธมาก เพราะผมรสู ้ กึ ดใี จสดุ ๆ ทวี นิ ทต์ อ้ งกม้ หนา้ รบั เรอื ง
เลวรา้ ยพวกนี เขาจะออ่ นแอลงเรอื ยๆ”
“...”
“แลว้ หมอเหน็ มัย ตอนน.ี ..ผมกลับมาภายในไมก่ วี ัน”

ผมไดร้ คู ้ วามจรงิ ทกี ระจา่ งยงิ กวา่ การไดร้ ับรเู ้ รอื งราวไหนๆ สงิ ทเี กดิ ขนึ เงนิ ทหี ายไป มันไมไ่ ดเ้ ป็ น
เพราะวนิ ทแ์ ตเ่ ป็ นธานทอี ยใู่ นรา่ งนัน ความผดิ ทเี คยกอ่ เอาไวบ้ ดิ มวนอยใู่ นชอ่ งทอ้ ง อยากรอ้ งแตก่ ร็ อ้ ง
ไมอ่ อก อยากลกุ ออกจากโซฟาแลว้ ตะโกนออกไปสดุ เสยี ง รา่ งกายก็ไรซ้ งึ ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนอง

มนั อดึ อดั จนแทบระเบดิ อยรู่ อมรอ่

คงเหลอื ไฟลส์ ดุ ทา้ ยของวนิ ทท์ ผี มไมไ่ ดเ้ ปิดฟัง หลังจบจากนผี มคดิ วา่ ตอ้ งพาตวั เองออกไปเจอเขา
ใหเ้ ร็วทสี ดุ ไมใ่ ชเ่ พอื ชดเชย แตแ่ คอ่ ยากบอกวา่ ผมเขาใจทังหมดแลว้

บนั ทกึ การรักษาครังทสี อง
“เขาเป็ นคนไมด่ ี ธานน่ะ เขาทําใหค้ นอนื เดอื ดรอ้ น”
“รวมถงึ ตัวคณุ ดว้ ย”
“หมอ ผมเจ็บ ทรมานไปหมด...”
“เรายังมที างรักษาภวนิ ท์ การรกั ษาดว้ ยยาและการบําบดั ทางจติ วทิ ยาจะชว่ ยได ้ เขาไมไ่ ดอ้ อกมา
บอ่ ย คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งหลอมรวมบคุ ลกิ มันจะเหลอื แคต่ วั ตนของคณุ ผมจะชว่ ย”

“ไม่ ไมห่ ายหรอก ถา้ ผมยังเป็ นแบบน”ี
“...”
“หมอชว่ ยผมที ชว่ ยผม...”
“แลว้ สงิ ทคี ณุ ตอ้ งการตอนนคี อื อะไร”
“ผมอยากหายไป...”

บนั ทกึ การรักษาจบลงเพยี งเทา่ นี พรอ้ มกบั ใจของผมทรี ว่ งหลน่ ลงไปกองอยตู่ รงตาตมุ่
“เรอื งการรักษาผมจะกลับมาคยุ กับคณุ อกี ครัง ขอบคณุ สาํ หรับวนั นมี ากครับ แตผ่ มตอ้ งรบี ไปแลว้ ”
แทบไมต่ อ้ งเสยี เวลาคดิ สองเทา้ ของผมกงึ เดนิ กงึ วงิ ออกจากหอ้ ง เป้าหมายคอื อพารท์ เมนตท์ อี กี ฝ่ าย
อยู่ แตเ่ มอื ไปถงึ ก็พบวา่ วนิ ทไ์ ดก้ ลับไปเรยี นมหา’ลัยเป็ นครงั แรกในรอบสปั ดาหแ์ ลว้
ผมไมร่ วู ้ า่ คนทไี ปมหา’ลัยนันเป็ นตวั ตนไหน แตก่ ็ยังภาวนาวา่ คนคนนันคอื วนิ ท์
ชวี ติ ผมไมเ่ คยตอ้ งขอพรหรอื อธษิ ฐานอะไร เพราะตงั แตเ่ กดิ มาก็ไดร้ ับมันซะทกุ อยา่ ง แตน่ เี ป็ นครัง
แรกทผี มอยากขอ ขอใหผ้ มไดเ้ จอเขา และหวังวา่ มนั จะยังทัน...

ภวนิ ท.์ ..
วันนผี มกลับมาเรยี นอกี ครังในรอบหนงึ สปั ดาห์ เมอื คนื ผมใชเ้ วลานังทําการด์ ใหก้ บั เพอื นครบทกุ คน
เป็ นการด์ ทอี ยากขอบคณุ และขอโทษกบั สงิ ทผี า่ นมา ผมไมร่ วู ้ า่ พวกเขาจะยอมรับมันมัย แตน่ เี ป็ นสงิ
เดยี วทผี มสามารถทําได ้
ทันทที เี ดนิ เขา้ มาในคณะ สงิ แรกทตี อ้ งเผชญิ เลยก็คอื สายตาทกี าํ ลังจอ้ งมองราวกบั ผมเป็ นตวั
ประหลาด ความจรงิ กไ็ มผ่ ดิ นักหรอก
ผมไมเ่ หมอื นคนอนื
จากเหตกุ ารณ์ทธี านกอ่ ในวันนันสง่ ผลใหผ้ มไมเ่ หลอื ทยี นื ในคณะ ทกุ คนกลัวผม โกรธผม และ
หลายคนอาจเกลยี ดไปเลยก็ได ้ ภาพของภวนิ ทท์ ใี ครหลายคนรจู ้ ักก็คอื คนขโี กหก ขขี โมย และที
สาํ คญั ชอบใชค้ วามรนุ แรงอยา่ งไมม่ เี หตผุ ล ผมเป็ นทกุ อยา่ งทพี ดู ไปนัน

ตอ่ ใหอ้ ยากแกต้ วั แคไ่ หนก็ไมแ่ น่วา่ จะไดร้ ับโอกาสอกี แตย่ ังไงผมก็ยงั จะยมิ รับมัน ทกุ ครังทถี กู มอง
ผมจะไมส่ นใจ ฉกี ยมิ กวา้ งใหท้ กุ คนรวู ้ า่ ภวนิ ทใ์ นตอนนมี คี วามสขุ ดแี คไ่ หน

แกร็ก!

ลกู บดิ ประตถู กู หมนุ ผมเขา้ มาในคลาสทมี เี พอื นอยเู่ ต็มไปหมดพรอ้ มกับเอย่ ทักทาย

“หวัดดที กุ คน วนั นเี รากลับมาแลว้ ”

ไมม่ เี สยี งตอบรับหรอื แสดงความยนิ ดใี ดๆ ผมเดนิ ไปนังโตะ๊ ประจําทา่ มกลางสายตางงงวยของคน
ทังหอ้ ง ดงึ เอาแฟ้มใสผ่ ลงานออกมา ในนมี กี ารด์ บรรจอุ ยเู่ ต็มไปหมด ผมเรมิ ตน้ หยบิ มันออกมาและ
แจกใหก้ บั เพอื นตามโตะ๊ ทลี ะคน

“เราอยากขอโทษสําหรับทผี า่ นมา ชว่ ยรับการด์ ไวด้ ว้ ยนะ”

บางคนรับไว ้ บางคนขยํามนั เป็ นกอ้ น บางคนไมเ่ ปิดอา่ นดว้ ยซําแตเ่ ดนิ เอาไปทงิ ถังขยะก็มี แตผ่ มก็
ไมไ่ ดโ้ กรธอะไรนอกจากยนื ใหพ้ วกเขาดว้ ยมอื ของตวั เอง

“ขอโทษนะ กทู ําใหม้ งึ ” ผมยนื การด์ แผน่ หนงึ ใหไ้ อเ้ นม

เป็ นการด์ ทสี วยทสี ดุ ในบรรดาทังหมด ตัวการด์ เป็ นสเี หลอื ง มรี ปู หนา้ ของมนั ทลี อ้ มรอบไปดว้ ย
ดวงดาวมากมาย มันเป็ นอยา่ งนัน และผมเคยรสู ้ กึ อจิ ฉาในสงิ ทมี นั เป็ นอยเู่ สมอ

ดแู ลภาคใหด้ นี ะ ขอใหร้ กั กนั นานๆ

ผมยังคงยมิ ไอเ้ นมเงยหนา้ มองแตไ่ มพ่ ดู อะไรนอกจากรับไว ้

“ขอบคณุ ทไี มท่ งิ นะ ไอม้ อสนขี องมงึ ขอโทษสาํ หรับทผี า่ นมา”

“เลน่ ละครอะไรอกี เนยี ” มนั ตอบกลับเสยี งขนุ่ โยนการด์ ไปดา้ นขา้ งโดยไมค่ ดิ จะฟังคําอธบิ ายของ
ผมอกี ไมเ่ ป็ นไร ก็แคเ่ ดนิ แจกตอ่ ไป เมอื ครบก็เดนิ กลบั ไปนังที หยบิ แฟ้มใสก่ ระเป๋ าแลว้ เดนิ ออกจาก
หอ้ งไปเงยี บๆ

วันนผี มแคม่ าขอโทษและขอบคณุ

ถัดจากตกึ นเี ป็ นหอ้ งเขยี นแบบ จําไดว้ า่ พวกปีหา้ มคี ลาสเชา้ ผมรบี ไปทนี ันพรอ้ มกบั แวะเอาขา้ ว
กลอ่ งทที ําเองไปให ้ มันทํามาจากผักและหมทู ยี งั มคี ณุ ภาพ ผมคดิ วา่ อยา่ งนัน

ยนื ชะโงกหนา้ อยตู่ รงประตไู ดไ้ มน่ านรนุ่ พขี รี ําคาญก็เดนิ ออกมา

“มอี ะไร ทําไมไมไ่ ปเรยี น”

“ผมทําขา้ วกลอ่ งมาให”้ วา่ แลว้ ก็รบี ยนื ใหอ้ กี ฝ่ ายทนั ที

“เอามาใหแ้ บบนเี มยี กงู อนแยเ่ ลย ยังไงก็ขอบคณุ มาก”

“ยนิ ดคี รบั ”
“แลว้ ตอนนอี าการเป็ นไงบา้ ง มงึ โอเคใชม่ ยั ” สายตานันเหมอื นจะคาดคนั ผมรบี ตอบโดยไมร่ รี อ
“โอเคอยแู่ ลว้ พดี ผู มยมิ ส”ิ
“เออ มันตอ้ งอยา่ งน”ี พเี ตอรเ์ ป็ นคนเดยี วทรี วู ้ า่ ผมป่ วย
ความจรงิ แลว้ ผมไมไ่ ดม้ คี วามตงั ใจจะบอกใหใ้ ครรหู ้ รอก อยากพยายามมันดว้ ยตวั เองมากกวา่ แต่
การทผี มไดร้ คู ้ วามจรงิ ในวันนันมันไมส่ ามารถเขา้ ใจและสงบสตติ วั เองไดโ้ ดยงา่ ย เลยเผลอรอ้ งระบาย
มนั ออกมา ความทรมานในตอนนันไมม่ ใี ครรบั รูม้ นั นอกจากเขา
ซงึ ผมอยากขอบคณุ มากจรงิ ๆ ทอี ยปู่ ลอบกนั จนถงึ เชา้
“พเี ตอร”์
“มอี ะไรวา่ มา เดยี วกไู ปทํางานตอ่ ”
“ผมจะมาลาครับ”
“มงึ จะไปไหน!” รสู ้ กึ ตลกสหี นา้ แบบนมี าก ทําไมตอ้ งจรงิ จังขนาดนัน
“พักรอ้ นน่ะ สกั พักก็จะกลับมา”
“ทไี หนละ่ ”
“อาจจะตา่ งจังหวัดมงั ครบั ชว่ งนปี ัญหารมุ เรา้ มากไปหน่อยเลยอยากเทยี วใหผ้ อ่ นคลาย”
“มันก็ดนี ะ ใหก้ ไู ปเป็ นเพอื นมัย”
“ไมเ่ ป็ นไร ผมอยากอยคู่ นเดยี วมากกวา่ ”
“มอี ะไรใหช้ ว่ ยก็บอก”
“ขอบคณุ ครบั ขอบคณุ สาํ หรบั ทผี า่ นมาเลย พดี กี บั ผมมากจรงิ ๆ”
“พดู ซงึ เดยี วกกู ็รอ้ งไหอ้ กี หรอก ไปๆ” เขาดนั ไหลผ่ มเบาๆ กอ่ นจะหมนุ ตัวกลับไปนังทโี ต๊ะ ผมยนื
หนา้ พงิ กบั กรอบประตู คลยี มิ กวา้ งเทา่ ทจี ะยมิ ไดม้ ากทสี ดุ ใหก้ บั เขาพรอ้ มโบกมอื ไปมา
ลากอ่ น...

ผมเดนิ ไปทคี ณะบรหิ ารฯ ผา่ นทางเดนิ เชอื มตกึ หลายคนในคณะรจู ้ ักผมเพราะกอ่ เรอื งเอาไวม้ าก
ไมไ่ กลจากสายตาผมเห็นภาคอยตู่ รงนัน กําลังถกู เพอื นจงู มอื เขา้ ชนั เรยี น มนั ไมม่ เี หตผุ ลอะไรทตี อ้ ง
เดนิ เขา้ ไปพดู กบั เขาหรอก แคไ่ ดเ้ ห็นไกลๆ อยา่ งนกี ม็ คี วามสขุ มากแลว้

นันไงรักแรกของผม เขาหลอ่ มากใชม่ ัย เขาแสนดกี บั ผมดว้ ย

นานมาแลว้ ตอนทผี มรอ้ งไห ้ เขากอดผมเอาไว ้ จบู ทหี นา้ ผากของผมแลว้ ก็โยกไปมาพรอ้ มกับพดู
ประโยคเดมิ ซาํ ๆ ‘อยา่ กลัวทจี ะเจ็บปวด อยา่ กลัวทจี ะรอ้ งไห’้

วันนผี มไมก่ ลัวอะไรอกี แลว้ เพราะในใจยังคงมเี ขา ยงั คงรักอย.ู่ ..

กลบั จากคณะบรหิ ารฯ ผมเดนิ ไปตามทางอยา่ งเรอื ยเปือย มองดคู รู่ ักหลายคทู่ เี ดนิ สวนมา บางคน
บคุ ลกิ เหมอื นกนั ราวกบั แกะ บางคนแตกตา่ งแตก่ ลับเขา้ กนั ไดด้ ี ผมมองเห็นความมหัศจรรยท์ อี ยบู่ น
โลกใบนี ทมี หา’ลัยแหง่ นไี มไ่ ดม้ แี ตค่ วามเศรา้

แตต่ ลอดเวลาทผี า่ นมาผมไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ มองพนื เลยไมเ่ ห็นวา่ จรงิ ๆ แลว้ มันน่าอยแู่ คไ่ หน

เดนิ ไดร้ าวสองชวั โมงเลยถอื โอกาสแวะรา้ นขายยาเพราะรสู ้ กึ ไมส่ บายนดิ หน่อย กอ่ นจะกลบั มาที
หอ้ งของตวั เอง

เดยี วนมี นั ไมใ่ ชห่ อ้ งเก็บของแลว้ ผมเรมิ ทําความสะอาดตงั แตเ่ มอื คนื จัดมมุ ขา้ วของใหมอ่ กี รอบ
กอ่ นหนา้ นันไดซ้ อื หมอ้ ไฟฟ้าสําหรับตม้ ผักเอาไว ้ และหลังจากนันผมก็มอี ปุ กรณ์ทําครัวอนื ๆ เพมิ ขนึ
มา

ตรงฝังหอ้ งนอนมภี าพทผี มเคยวาดแปะอยเู่ ต็มไปหมด ใหค้ วามรสู ้ กึ คลา้ ยกบั หอ้ งศลิ ปินระดบั โลกก็
ไมป่ าน ทนี ถี งึ แมไ้ มม่ ตี เู ้ ย็นแตก่ ็มกี ระตกิ เลก็ ๆ สําหรับใสน่ ําแขง็ และแชข่ องสดตา่ งๆ ซงึ ผมกไ็ ดจ้ ัด
เรยี งมันไวอ้ ยา่ งเป็ นระเบยี บเรยี บรอ้ ย

วันนเี หมอื นอาการป่ วยจะกําเรบิ นดิ หนอ่ ยเลยหยบิ ยาทซี อื ไวอ้ อกมา หมอไมย่ อมจ่ายมนั ใหก้ บั ผม
รา้ นขายยาใหญๆ่ ก็ไมม่ ขี าย แตผ่ มเกง่ ผมไดม้ นั มาจากรา้ นเล็กๆ ขวดหนงึ ในราคาทแี พงกวา่ โรง
พยาบาลนดิ หน่อย แตม่ นั ก็ถอื วา่ คมุ ้

ผมเทมันใสม่ อื หนงึ เม็ด สองเม็ด...

ยานอนหลับน่ะ

คดิ มาเสมอ ถา้ เราตดั สนิ ใจเลอื กอะไรไปแลว้ ก็ตอ้ งรับผดิ ชอบการตดั สนิ ใจของตัวเอง แตถ่ า้ ไม่
เลอื ก เราก็ไมต่ อ้ งรับผดิ ชอบกบั อะไรบางอยา่ งทอี าจผดิ พลาดในอนาคต

ผมคดิ ถงึ ความฝันมาตลอดหลายคนื ตอนทลี ม้ ตัวลงนอน จะอดทนเรยี นตอ่ ไปหรอื ยอมแพด้ ี แตไ่ ม่
วา่ จะทางไหนมันก็เจบ็ ปวดไปหมด เพราะฉะนันผมเลยไมอ่ ยากเลอื ก แตเ่ ปลยี นเป็ นการวงิ หนแี ทน

ขขี ลาดเหลอื เกนิ ภวนิ ท.์ ..

ยาเม็ดทสี ี หา้ และหกถกู เทใสม่ อื รตู ้ วั อกี ทฝี ่ ามอื ก็เต็มไปดว้ ยยาขมๆ ทผี มเคยเกลยี ดซะแลว้ ผม
ยมิ ใหก้ บั ตวั เอง คอ่ ยๆ กรอกมันใสป่ ากไปทลี ะนดิ พรอ้ มกบั ดมื นําตาม จนกระทังยาในกํามอื นันหมดลง

ผมวางแกว้ นําไวท้ เี ดมิ แลว้ ถอื สมดุ สเก็ตชภ์ าพทเี ป็ นสมบตั ลิ ําคา่ ทผี มเหลอื อยขู่ นึ มากอด พามันลม้
ตวั ลงนอนบนเตยี งกอ่ นหลับตาลง

ไมม่ จี ดหมาย ไมม่ ขี อ้ ความฝากถงึ ใครทังนันเพราะผมไดถ้ า่ ยทอดมันผา่ นการกระทําทังหมดแลว้
ไมม่ อี ะไรตอ้ งกงั วลอกี
วนิ ทจ์ ะไดพ้ ักผอ่ นในอกี ไมช่ า้ ทผี า่ นมาเหนอื ยเกนิ ไปจรงิ ๆ
จะไมม่ ภี วนิ ท์ จะไมม่ ปี ณธิ าน จะไมม่ มี นุษยป์ ระหลาดทสี รา้ งความเดอื ดรอ้ นและเป็ นทรี ังเกยี จของ
คนอนื อกี ผมบอกตัวเองวา่ ไมเ่ ป็ นไร
ถงึ ไมไ่ ดเ้ ป็ นสถาปนกิ วนิ ทย์ งั มคี วามฝันอกี อยา่ งน.ี ..
วนิ ทเ์ คยบอกกบั ภาควา่ อยากเป็ นนักบนิ อวกาศ ใชแ่ ลว้ ...ตอนนีมนั เตรยี มพงุ่ ทยานออกไปนอกโลก
ทนี ันกวา้ งใหญเ่ กนิ จนิ ตนาการ มดี าวนับลา้ นดวงอยรู่ ายรอบ วนิ ทจ์ ะเห็นภาคจากทไี กลๆ จะเห็นทกุ คน
อยบู่ นนัน
“ยายหม่ ผา้ ใหว้ นิ ทห์ น่อย”
“...”
“กลอ่ มวนิ ทน์ อนเหมอื นตอนเป็ นเด็กไดม้ ัย”
ผมเกดิ มาอยา่ งโดดเดยี วก็จรงิ แตต่ อนจากจากไปผมไมไ่ ดอ้ ยตู่ วั คนเดยี วอกี แลว้
ในเมอื มันเต็มไปดว้ ยความทรงจํา
เมอื กอ่ นผมเคยตงั คําถามวา่ เราเกดิ มาทําไม ผมถามตัวเองเสมอตังแตจ่ ําความได ้ ตอนนเี ขา้ ใจแลว้
อมื ...
ผมเกดิ มาเพอื เจอคณุ มนั พอแลว้ จรงิ ๆ

ตอนที 10

‘คนื นดี าวเต็มฟ้าไปหมด แตก่ ลับไมร่ จู ้ ักดาวอะไรเลย’
‘วนิ ทก์ ็ไมม่ คี วามรเู ้ รอื งดาวเหมอื นกัน รแู ้ คว่ า่ มนั สวยมากๆ’
‘อมื ...’

‘ภาค เรานังตรงนจี นถงึ เชา้ เลยไดม้ ยั รอจนพระอาทติ ยข์ นึ ’
‘เดยี วก็ไมส่ บายหรอก’
‘อยา่ หว่ งเลยนา่ วนิ ทจ์ ะหอบผา้ หม่ มานอนดว้ ย’
‘ทําตัวเป็ นเด็กไปได’้
‘วนิ ทก์ ็แคอ่ ยากมองดฟู ้า อยากเหน็ มันคอ่ ยๆ เปลยี นสจี ากมดื เป็ นสวา่ ง พอพระอาทติ ยข์ นึ วนั ใหมม่ า
ถงึ เราก็แคร่ อคอยใหม้ นั ทกั ทาย อรณุ สวัสด.ิ ..ขอบคณุ ทยี งั มชี วี ติ อย’ู่
‘...’
‘ขอบคณุ การมชี วี ติ เพอื เจอใครสกั คน’

ความทรงจําในคนื นันแทรกเขา้ มาในหว้ งความคดิ ผมปิดเปลอื กตา นกึ ถงึ ความสขุ ทไี ดร้ บั และ
พยายามรักษามันไวใ้ นลนิ ชกั ความทรงจํา

ทรี ะเบยี งหอ้ ง เราสองคนนังดทู อ้ งฟ้า เวลาแตล่ ะวนิ าทเี คลอื นผา่ นไมเ่ ร็วไมช่ า้ ในความรูส้ กึ ผม
สมั ผัสไดถ้ งึ ความอบอนุ่ ทโี อบกอด ภาคอยตู่ รงนไี มเ่ คยไปไหน ภาคยังเป็ นคนเดมิ ทวี นิ ทย์ งั คงบนั ทกึ
เอาไวก้ อ่ นตดั สนิ ใจจะหายไปจากโลก

อยา่ เกลยี ดทวี นิ ทต์ ดั สนิ ใจโงๆ่ แบบนี อยา่ นกึ เสยี ใจหรอื รสู ้ กึ อะไรอกี ตรงน.ี ..วนิ ทม์ คี วามสขุ ดแี ลว้
เมอื เทยี บกบั โลกโหดรา้ ยทผี า่ นมา เพราะตงั แตเ่ กดิ จนอายยุ สี บิ ปี คําวา่ ความสขุ ชา่ งเป็ นคําทหี าได ้
ยากเสยี เหลอื เกนิ

มคี นเคยบอกวา่ ...

‘สองวันทสี าํ คญั ทสี ดุ ในชวี ติ คอื วนั ทเี กดิ กบั วนั ทรี วู ้ า่ เกดิ มาเพอื อะไร’

ผมไมม่ มี นั ทงั สองอยา่ ง หนงึ คอื ไมร่ แู ้ มก้ ระทังวันเกดิ ทแี ทจ้ รงิ ของตัวเอง สอง กบั ชวี ติ ทที รมานมา
ตลอดยสี บิ ปี นัน มันไดพ้ ัดพาเอาความหวังและความฝันทกุ อยา่ งไปจนหมด ผมใชช้ วี ติ แตล่ ะวันไป
เรอื ยๆ อยา่ งไมม่ จี ดุ หมาย ไมร่ ูว้ า่ พรงุ่ นตี อ้ งทํายังไง เป็ นอะไร หรอื อยเู่ พอื ใคร

ทกุ อยา่ งจบลงแลว้ นันคอื เหตผุ ลทผี มตดั สนิ ใจยตุ ชิ วี ติ แสนเศรา้ ของตัวเองลง

พรงุ่ นจี ะไมต่ อ้ งรอ้ งไหอ้ กี ไมต่ อ้ งเสยี ใจ ไมต่ อ้ งโดดเดยี ว ถกู แกลง้ ถกู หัวเราะเยาะ หรอื เป็ นสงิ ที
สงั คมรังเกยี จอกี พรงุ่ นีทกุ อยา่ งจะหายไป ความกลัวก็เชน่ กนั ...

ผมกลัว กลัวคําพดู การกระทํา กลัวทกุ อยา่ งของคนทผี า่ นเขา้ มาในชวี ติ

ตอนอยบู่ า้ นเด็กกําพรา้ ผมกลัวตวั เองจะโตขนึ เรอื ยๆ เมอื อายมุ ากขนึ ทกุ คนก็จะตอ้ งออกจากสถาน
ทแี หง่ นัน ทังเพอื นและอาหารทเี คยไดร้ ับก็จะไมเ่ หลอื ผมอยากเป็ นเด็กตลอดไปเพอื ทตี วั เองจะไดไ้ ม่
ตอ้ งเผชญิ กบั โลกใบใหญท่ หี ลายคนตา่ งบอกวา่ มันโหดรา้ ยหนักหนา สดุ ทา้ ย...กาลเวลายอ้ นเอาวัยที
ผา่ นไปคนื ไมไ่ ด ้

บา้ นหลังทสี องในชวี ติ เกดิ ขนึ ตรงบา้ นสวนหลังเล็ก ทนี อี บอนุ่ เพราะมตี ากบั ยาย แตผ่ มกลับตอ้ งมา
เจบ็ กบั คําพดู ของญาตพิ นี อ้ งทแี วะเวยี นมาหาเป็ นครังคราว

‘ไอเ้ ด็กไมม่ พี อ่ แมน่ ตี อ้ งระวังไวน้ ะ มันขขี โมยหรอื เปลา่ ’

หรอื จะเป็ นตอนทผี มเดนิ เอานํามาใหท้ หี อ้ งรบั แขก

‘นําสะอาดใชม่ ยั เห็นแลว้ ไมอ่ ยากดมื เลยจรงิ ๆ’

เขาเหยยี ดผมผา่ นคาํ พดู และสายตา กดผมใหจ้ มใตฝ้ ่ าเทา้ ของเขาแลว้ จากไป แตไ่ มเ่ คยมใี ครรเู ้ ลย
วา่ คําพดู เหลา่ นันฝังแน่นอยใู่ นใจนานแคไ่ หน จนวนิ าทนี ที กี ําลังจะจากไป ผมยังจําทกุ ประโยคนันได ้
อยา่ งดี และใช่ ผมไมไ่ ดเ้ ป็ นสงิ สวยงามทโี ลกใบนสี รา้ งขนึ แตพ่ วกเขาเองก็ไมใ่ ชเ่ ชน่ กนั

บา้ นหลังทสี ามเป็ นครอบครัวทสี มบรู ณ์พรอ้ ม ชว่ งเวลาแรกมันดรี าวกับฝัน แตใ่ ครจะคดิ วา่ พอถงึ วัน
หนงึ ทกุ อยา่ งจะเปลยี นแปลงไปมากขนาดนี ผมมนี อ้ งชาย เป็ นนอ้ งทนี ่ารัก

แตเ่ มอื เขาไดเ้ ตบิ โต ความน่ารักของเขาและความเป็ นครอบครวั ก็ลดนอ้ ยลงทกุ ที ผมกลัวทกุ อยา่ ง
ทอี ยรู่ ายรอบ

‘ถา้ อยากกนิ ขา้ วก็โนน่ เลย ทขี องแก’

ผมยมิ ดใี จทแี มใ่ หผ้ มกนิ ขา้ วหลังจากซกั ผา้ และทํางานบา้ นจนเสร็จ ของรางวัลทไี ดร้ ับทําใหเ้ ด็กคน
หนงึ ยมิ ได ้ ผมไดก้ นิ ขา้ ว เป็ นขา้ วแฉะๆ ทบี ดู แลว้ แตม่ นั ชว่ ยใหอ้ มิ ทอ้ งไดม้ าก ผมไมเ่ คยเรยี กรอ้ งจาก
พวกเขาแมจ้ ะอยากไดม้ าก ผมอยากใหเ้ ขารักเหมอื นวันแรกทพี ามาอยดู่ ว้ ยแตม่ นั ก็ไมเ่ คยเกดิ ขนึ

ผมมชี ดุ นักเรยี นเพยี งชดุ เดยี วตลอดการเรยี นชนั ประถม และอกี หนงึ ชดุ ตลอด ม.ตน้ คา่ สมดุ และ
หนังสอื ทพี อ่ กบั แมจ่ า่ ยใหแ้ ลกกับการถางหญา้ หนา้ บา้ นและทํางานทกุ อยา่ งเพอื ทเี ขาจะไดป้ ระหยัด
คา่ จา้ งแมบ่ า้ นคนใหม่

ตอน ม.1 ผมไดร้ ับการบา้ นจากครแู นะแนว ใหเ้ ขยี นความฝันและสงิ ทอี ยากเป็ นในอนาคต แมเ่ อา
คําถามนไี ปถามนอ้ งชาย เขาบอกวา่ อยากเป็ นตํารวจ ผมยมิ แลว้ ตอบของตัวเองใหแ้ มฟ่ ังบา้ ง

‘วนิ ทอ์ ยากเป็ นคนออกแบบบา้ นสวยๆ’

แตเ่ ขาดนั โกรธ พดู ตอบกลับมาดว้ ยนําเสยี งดแู คลน

‘อยา่ งแกกเ็ ป็ นไดแ้ คก่ รรมกรเทา่ นันแหละ อยา่ งแกจะไดด้ ไี ดย้ งั ไง’

คนื นันผมทําการบา้ นไปรอ้ งไหไ้ ปไมห่ ยดุ ตอ่ ไปผมจะไมม่ อี นาคตอยา่ งทแี มบ่ อกจรงิ มยั ผมไม่
อยากใหม้ นั เกดิ ขนึ คําถามมากมายผดุ ขนึ ในหัว แมไ่ มเ่ คยรกั ผมเลย แตท่ ําไม...ถงึ เป็ นผมทถี กู เลอื ก
ในวนั นัน

ในบา้ นเด็กกําพรา้ ทที กุ คนนังหนา้ สลอน ทําไมตอ้ งเป็ นผมทเี จ็บปวดอยฝู่ ่ ายเดยี ว

คําพดู รา้ ยๆ สลกั ลงในจติ ใจนับครังไมถ่ ว้ น จนอายุ 15 ทคี วามอดทนทกุ อยา่ งสนิ สดุ ลง หัวใจทขี าด
วนิ ก็ไมส่ ามารถรกั ษาใหห้ ายขาดอกี แตแ่ มก่ ็ยังตอกยํามนั จนถงึ ทสี ดุ

‘ไอค้ นเนรคณุ ’ เป็ นประโยคทเี หมอื นตราบาปในชวี ติ และผมไมเ่ คยลมื ...
เวลาในอดตี ถกู เลา่ ผา่ นความทรงจํา มันพรังพรอู อกมาไมห่ ยดุ ขณะทรี า่ งกายก็คอ่ ยๆ ซมึ ซบั ทกุ การ
เปลยี นแปลงไปเรอื ยๆ เรยี วแรงเรมิ หดหาย สมดุ สเก็ตชใ์ นออ้ มกอดตกลงขา้ งตวั นวิ มอื แทบจะกระดกิ
ไมไ่ ดอ้ กี แลว้
เนอื ตวั สนั เทมิ นําตาไหลเป็ นทางแมจ้ ะพยายามอดกลันแคไ่ หนก็ตาม
ผมมองเห็นสงิ ทรี ออยขู่ า้ งหนา้ มนั เรยี กวา่ ความตาย

‘ขอบคณุ สําหรบั ทกุ อยา่ ง และไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขนึ
มงึ คอื เพอื น เพอื นทกี รู ักตลอดไป’

ประโยคนฉี ายวาบเขา้ มา
เป็ นประโยคเดยี วทผี มทงิ ไวก้ บั ไอเ้ นมทรี ว่ มหัวจมทา้ ยดว้ ยกนั มาเกอื บสองปี มอบทกุ อยา่ งทไี มเ่ คย
มใี ห ้ ทังรอยยมิ เสยี งหัวเราะ เรอื งขําขนั ประสบการณ์ทชี วี ติ นไี มเ่ คยไดส้ มั ผัส หรอื แมจ้ ะเป็ นเพอื นคน
อนื ทไี มส่ นทิ ผมก็เขยี นขอ้ ความคลา้ ยๆ กนั นันใหพ้ วกเขา
บรรจงเขยี นทกุ ตวั อกั ษรอยา่ งตงั ใจ แมก้ ารด์ บางใบอาจถกู ทงิ ขวา้ งหรอื ไมไ่ ดร้ ับการเปิดอา่ นเลย
ก็ตาม
“ออ่ ก...อะ...”
ทอ้ งใสเ้ รมิ รสู ้ กึ ปันป่ วน ผมนอนบดิ ตวั เป็ นกงุ ้ บางสงิ ทเี ป็ นผมกลนื ลงไปกอ่ นหนา้ ตตี นื เขา้ มาในอก
จนอยากอาเจยี น ผมจกิ เล็บไปบนฝ่ ามอื ของตวั เองดว้ ยแรงทมี ี บงั คับกลนื ทกุ อยา่ งลงไปตามเดมิ
แตเ่ หมอื นเปลา่ ประโยชน์
“ออ่ ก....ออื ...”
ความตายทผี มมองเหน็ ทรมานเหลอื เกนิ แมพ้ ยายามปิดเปลอื กตาแคไ่ หนแตท่ า้ ยทสี ดุ ผมก็ไม่
สามารถฝื นสงิ ทอี ยนู่ อกเหนอื จติ ใจได ้ รา่ งกายยังทํางานของมันตามปกติ ผมอาเจยี นออกมาอยา่ ง
หนักจนเลอะเสอื ผนื ทกี าํ ลังนอนอยู่
ยาบางเม็ดทกี ลนื ลงไปยังไมล่ ะลายดว้ ยซาํ มนั กองอยตู่ รงหนา้ อยากหยบิ เขา้ มาใสป่ ากเหมอื นเดมิ
กลับไมม่ แี รงจะทําอยา่ งนัน
“ฮอื ออออ” ทําไมไมต่ ายสกั ที ทําไมถงึ ไมห่ ลับไปอยา่ งใจคดิ
ผมครางออื อาในลําคอ เดยี วรอ้ น เดยี วหนาว ไมถ่ งึ หนงึ นาทกี ็ตอ้ งโกง่ คออาเจยี นทกุ อยา่ งออกมา
อกี เป็ นอยา่ งนันซําๆ จนแน่ใจแลว้ วา่ ทกุ อยา่ งทอี ยใู่ นกระเพาะไมห่ ลงเหลอื อกี

ผมนอนหอบหายใจ คดุ คอู ้ ยใู่ นหอ้ งสกปรกและเหม็นเปรยี ว สมองเหมอื นถกู ไฟฟ้าชอ็ ต สะลมึ สะลอื
ไมเ่ หลอื เรยี วแรงใดๆ

ทกุ อยา่ งไมไ่ ดจ้ บลงเพยี งเทา่ นัน เวลาทรี อไปสสู่ งิ ทตี อ้ งการนานเหลอื เกนิ ในความรสู ้ กึ อวกาศที
วาดฝันเรมิ ไกลออกไป รา่ งกายขยอ้ นของเหลวออกจากปากอกี รอบ แตเ่ พราะไมม่ อี ะไรเหลอื อยคู่ ราว
นมี นั เลยมแี ตข่ องเหลวสแี ดงฉาน และกลนิ คาวเลอื ด

รสู ้ กึ ทรมาน...เหมอื นจะตาย แตไ่ มย่ อมตายสกั ที

ผมนอนแน่นงิ อยบู่ นเสอื ทใี ชแ้ ทนเตยี งนอน ตัวสนั หงักคลา้ ยสตั วท์ บี าดเจ็บหนัก ภาพตรงหนา้ เลอื น
ราง แตก่ ็ยงั มองเห็น...

แสงสวา่ งทลี อดผา่ นหนา้ ตา่ งเขา้ มา

‘วนิ ทเ์ กลยี ดทอ้ งฟ้าชว่ ง Aftergrow มาก แสงสเี หลอื งสม้ กอ่ นพระอาทติ ยจ์ ะตกมันทงั เหงาและ
เศรา้ ตา่ งกบั ชว่ งทมี นั กําลังขนึ ทอ้ งฟ้ามสี ใี กลก้ นั แตค่ วามรูส้ กึ ตา่ งกนั เลย’

‘คงเป็ นเพราะตอนเย็นเรารวู ้ า่ ความมดื กําลังมาเยอื นไง แตก่ บั ตอนเชา้ ...เรารวู ้ า่ เราจะไดเ้ ห็นแสง
สวา่ ง และวันใหมข่ องเราจะเรมิ ขนึ ’

‘ใช่ อรณุ สวัสดดิ วงอาทติ ย์ อรณุ สวัสดนิ ะภาค’
‘อรณุ สวัสด’ิ
‘ขอบคณุ ทอี ยดู่ ว้ ยกนั จนถงึ เชา้ ’
‘...’
‘ขอบคณุ ทเี รายังมชี วี ติ อย’ู่

สงิ ทเี คยขอบคณุ ในวนั นันผมไมเ่ คยเสยี ใจ การไดใ้ ชเ้ วลาแสนสนั กบั เขานับเป็ นชว่ งทดี ที สี ดุ เสมอ
ผมรสู ้ กึ พอแลว้ ไมไ่ ดต้ อ้ งการอะไรอกี

แสงทที อดเขา้ มาในหอ้ งวันนไี มใ่ ชเ่ ชา้ วันใหม่ มนั คอื เชา้ เดมิ ทผี มไดเ้ จอกบั เพอื น ไดเ้ ห็นคนทรี ักใน
ทไี กลๆ ไดเ้ อย่ ขอโทษในสงิ ทผี า่ นมา และผมรวู ้ า่ ภายใตแ้ สงอาทติ ยท์ อี บอนุ่ นไี มไ่ ดม้ คี วามสขุ อกี แลว้
เพราะงัน...

ใหผ้ มไปเถอะ ใหผ้ มไป...

กอ๊ กๆๆ

เสยี งเคาะประตดู งั ขนึ ผมกัดปากตัวเองเพอื ปิดกลันเสยี งครวญทลี อดผา่ นออกมาจากลําคอ ทรมาน
แคไ่ หนก็ไมอ่ ยากใหใ้ ครรเู ้ ด็ดขาด

กอ๊ กๆๆ

“ไอว้ นิ ท์ วนิ ทอ์ ยขู่ า้ งในหรอื เปลา่ ”

เสยี งพเี ตอรพ์ ชี ายของผม มนั ดงั กงั วานในหอู ยา่ งตอ่ เนอื ง แตไ่ มน่ านเสยี งนันก็คอ่ ยๆ จางไปเรอื ยๆ
เรอื ยๆ...

ใหผ้ มไป ขอรอ้ ง ปลอ่ ยผมไป...

ทวภิ าค...
ผมตังใจจะไปหาไอว้ นิ ทห์ ลังขบั รถออกจากโรงพยาบาลอย่างรบี เรง่ แตก่ ลับถกู เพอื นในกลมุ่ ดกั
ทางแลว้ พามาทคี ณะแทน ชนั ปีกําลงั สมุ หัวกนั อยใู่ นหอ้ งเพราะยงั ตนื เตน้ กบั โปรเจ็กตง์ านภายในคณะ
อยู่ เราเสนอไอเดยี กนั จัดสรรหนา้ ทเี ยอะแยะมากมาย ผมเองก็ใหค้ วามรว่ มมอื เตม็ ที
ลมื ไปดว้ ยซําวา่ ควรไปหาวนิ ท์
อาจเพราะคดิ วา่ ยังไงวันนกี ็คงไดแ้ วะไป หรอื ไมถ่ า้ ไมเ่ จอพรงุ่ นกี ็ยงั ไมส่ าย
ชวี ติ ของผมทกุ อยา่ งมักทันเสมอ และมันก็จะเป็ นอยา่ งนัน
“ภาค ตอนนมี งึ กบั ไอเ้ นมเป็ นยังไง มันเปิดใจใหม้ งึ เยอะขนึ มัย” จๆู่ ไอเ้ มธก็เอย่ ขนึ ผมหนั ไปมอง
อกี ฝ่ ายชวั ครูก่ อ่ นจะตอบอยา่ งไมป่ ิดบงั
“อมื มันเปิดใจใหก้ เู ยอะมาก จรงิ ๆ จะขอคบก็คงได”้
“งันก็ดสี ิ พวกกคู ดิ เอาไวเ้ วย้ วา่ ปิดเทอมทเี ราไปเทยี วองั กฤษดว้ ยกนั จะใหม้ งึ ขอมนั เป็ นแฟน แคค่ ดิ
ก็โรแมนตกิ ฉบิ หายแลว้ ”
“กจู ะเรมิ ใหมไ่ ดจ้ รงิ เหรอวะ” คําถามทไี มค่ ดิ วา่ จะหลดุ มาจากปากทําเอาคนฟังนงิ ไปชวั ขณะ ผมหัน
ไปสบตากบั คสู่ นทนา มองดใู บหนา้ ทกี ําลังเปลยี นแปลงกอ่ นถามกลับ
“หมายความวา่ ยังไง มงึ ไมไ่ ดช้ อบไอเ้ นมเหรอ”
“ชอบ ตงั แตค่ รังแรกทเี ห็นเลย”
“มันก็ดแี ลว้ ถา้ ทกุ อยา่ งเป็ นเพราะไอว้ นิ ทม์ งึ หยดุ คดิ ซะ แยกใหอ้ อกวา่ อนั ไหนชอบหรอื อนั ไหนแค่
ผกู พัน”

“ก็จรงิ ”

คนทอี ยใู่ นใจมันควรเป็ นคนแรกทรี ูส้ กึ แตห่ ลายอยา่ งไมไ่ ดเ้ ป็ นเหมอื นเดมิ แลว้ อาจเพราะความจรงิ
เรอื งโรคประหลาดทเี พงิ รกู ้ ําลังทําใหส้ มองสบั สน ผมไมม่ นั ใจในตัวเอง อยา่ งไหนกนั แน่ทเี ป็ นความ
รสู ้ กึ ทแี ทจ้ รงิ

ในความคดิ ของผมไอเ้ นมเป็ นคนทคี อ่ นขา้ งเฟอรเ์ ฟ็ กต์ ทังรปู รา่ งหนา้ ตา ฐานะและชอื เสยี งของ
ครอบครัว รสนยิ ม การแตง่ ตัว คณะทเี รยี น ทกุ อยา่ งประกอบรวมกันจนทําใหม้ นั เป็ นทโี ดดเดน่

คําแรกทผี มนกึ ถงึ หากมโี อกาสไดค้ บกนั ในอนาคตเลยก็คอื ‘เหมาะสม’ ซงึ บางทชี วี ติ คนเราก็มอี ยู่
แคน่ ี ใชช้ วี ติ ใหค้ นอจิ ฉาเลน่ นันคอื ความคดิ ของคนอายยุ สี บิ อยา่ งผมคดิ ได ้

“เคยนอนกบั ไอเ้ นมหรอื ยัง” ไอเ้ มธถามอกี

“มงึ จะบา้ เหรอ คบยังไมไ่ ดค้ บเลย มนั คงยอมนอนกบั กหู รอก”

“นันไง ถา้ ไดใ้ ชช้ วี ติ ทลี กึ ซงึ มากขนึ มงึ อาจจะรักจนถอนตวั ไมข่ นึ ดว้ ยซํา แตก่ บั ไอว้ นิ ทม์ งึ รอู ้ ยแู่ ลว้
ตงั แตค่ รังแรกทเี ดนิ เขา้ ไปทําความรจู ้ ัก มงึ แคอ่ ยากใชม้ นั เป็ นสะพาน แลว้ ทผี า่ นมามันก็ทําใหม้ งึ ได ้
เห็นวา่ ขอ้ ดที กุ อยา่ งเป็ นแคส่ งิ ทแี มง่ หลอกขนึ มาใหเ้ ราเชอื มงึ ชอบแคเ่ ซก็ ซข์ องมัน”

ผมไมป่ ฏเิ สธ มนั จรงิ ทกุ อยา่ ง แตท่ ําไมภาพของไอว้ นิ ทถ์ งึ ไมย่ อมหายไปจากความคดิ ของผมเลย
วะ และตอ่ ใหใ้ ชเ้ วลาคดิ จนหัวแทบแตกผมก็คงไมไ่ ดค้ ําตอบอยดู่ ี

ไมม่ วี ธิ พี สิ จู นค์ วามคดิ มนุษยท์ มี องเห็นเป็ นรปู ธรรม ดงั นันจงึ ปลอ่ ยใหม้ นั ยังคงคาใจตอ่ ไปเรอื ยๆ

“เอาเถอะ เดยี วหมดชวั โมงแลว้ กจู ะแวะไปตกึ สถาปัตย”์

“มงึ จะโดดเหรอ ไปหาไอเ้ นมสนิ ะ”

“เออ” ทังทคี วามจรงิ แลว้ ตอ้ งการไปหาไอว้ นิ ทม์ ากกวา่ แตเ่ พราะเพอื นผมผกู ใจเจ็บกับอกี ฝ่ ายมาก
จงึ ไมอ่ ยากพดู ใหเ้ ป็ นเรอื ง

“อนิ กบั เรอื งทกี พู ดู หรอื ไง”

“มงึ ก็พดู ไปนัน”

ความรสู ้ กึ มันไมไ่ ดเ้ ปลยี นง่ายเพราะคําพดู ไมก่ ปี ระโยคของคนอนื หรอก ผมเชอื ในตัวเอง รักเพราะ
มาจากขา้ งใน หมดรักก็มาจากขา้ งใน ชดั เจนหรอื ไมช่ ดั เจนก็เกดิ จากตวั เอง ไมม่ ใี ครใหค้ ําตอบได ้
นอกจากตัวของผมหรอก

หลังหมดชวั โมงทสี าม ผมไปทคี ณะสถาปัตย์ ถามหาไอว้ นิ ทจ์ ากเพอื นคนอนื โดยไมใ่ หไ้ อเ้ นมรู ้ ซงึ
ผมก็ไดค้ ําตอบทคี ลา้ ยๆ กนั วา่ วนิ ทม์ าทคี ณะจรงิ แตไ่ มไ่ ดม้ าเรยี น แคแ่ วะเอาการด์ เล็กๆ มาใหก้ บั
เพอื นรว่ มเมเจอรแ์ ลว้ ก็ไป

ผมไมร่ อชา้ วงิ ไปหาพเี ตอรอ์ กี ตกึ หนงึ แตก่ ลับไมเ่ จอ รแู ้ คว่ า่ เจา้ ตวั เขา้ คลาสตอนเชา้ และวนิ ทก์ แ็ วะ
มาหาเขาชวั ครกู่ อ่ นกลับไป นันเทา่ กบั วา่ ตอนนคี นทผี มอยากเจอมาตลอดอาจอยทู่ หี อ้ ง

ไวเทา่ ความคดิ ผมกา้ วเทา้ ไปยังรถยนตส์ ดี ํา ขบั ยอ้ นกลับไปยังทางเกา่ ทเี คยมา อพารท์ เมนตเ์ กา่
กลางใหมท่ ผี มเคยเหยยี บยํามาแคไ่ มก่ คี รังเป็ นบา้ นหลงั ใหมข่ องวนิ ท์ และตอนนผี มยนื อยหู่ นา้ หอ้ ง
สดู ลมหายใจเขา้ ปอดลกึ กอ่ นตดั สนิ ใจเคาะประตใู นทสี ดุ

กอ๊ กๆๆ
รออยสู่ กั พักก็ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งตอบกลับจงึ ลงมอื เคาะใหม่ แตผ่ ลทไี ดก้ เ็ หมอื นเดมิ คอื ไมม่ เี สยี งเรยี ก
ขานตอบกลับมา ผมเดนิ ลงไปชนั ลา่ งเพอื ขอกญุ แจกบั ป้าเจา้ ของอพารท์ เมนตเ์ หมอื นทกุ ครัง แตค่ ราว
นเี ธอดแู ปลกออกไป สหี นา้ ซดี เผอื ด แถมยังพดู เสยี งตะกกุ ตะกกั

“วนิ ทไ์ มอ่ ยู่ ตอนน.ี ..ตอนนเี ตอรพ์ าเขาไปแลว้ ”
“ไปไหนครบั ” ผมถามยํา เหงอื กาฬผดุ ซมึ เต็มหนา้ ผาก รสู ้ กึ กงั วลขนึ มาครามครัน

“ไปโรง’บาล”

“วนิ ทเ์ ป็ นอะไร!”

“เขา...เขาพยายามฆ่าตวั ตายในหอ้ ง”

ประโยคนันราวกบั มดี นับรอ้ ยแทงเขา้ มาในรา่ งกายของผมพรอ้ มกัน สองขาออ่ นแรงจนยนื แทบไม่
มนั คง บางอยา่ งทอี ยใู่ นหัวตรี วนไปหมด

คําวา่ เขา้ ใจทอี ยากพดู กําลังสวนทางกบั คําวา่ สายเกนิ ไป ผมไมร่ วู ้ า่ ควรรสู ้ กึ ยังไง ทําอะไรตอ่ ไป ทกุ
อยา่ งถาโถมเขา้ มาโดยไมท่ ันตงั ตัว ภวนิ ท์ คนทเี อย่ ขอบคณุ การมชี วี ติ อยขู่ องตวั เองในทกุ วันไดจ้ าง
หายไปแลว้ อยา่ งนันเหรอ

“ป้า มเี บอรต์ ดิ ตอ่ พเี ตอรม์ ยั ครับ” เทา่ ทสี มองเบลอๆ ของผมยังทํางานไหว สงิ หนงึ ทผี ดุ ขนึ มาก็คอื
ใบหนา้ ของรนุ่ พปี ีหา้ ทคี อยชว่ ยเหลอื วนิ ทม์ าตลอด

“มจี า้ ม”ี
เธอเขยี นเลขขยกุ ขยยุ ใสก่ ระดาษยบั ยกู่ อ่ นยนื มาใหด้ ว้ ยมอื สนั ๆ
ผมรบี ตอ่ สายหาอกี ฝ่ ายขณะสองเทา้ วงิ มาทลี านจอดรถ เสยี งสญั ญาณแหง่ การรอคอยยาวนาน
เหลอื เกนิ ในความรสู ้ กึ นานจนผมอยากตะโกนออกมาใหร้ แู ้ ลว้ รรู ้ อด

ไมม่ ใี ครรับสาย...

ความพยายามครังทสี องเรมิ ตน้ แตก่ ็ไดผ้ ลตอบรับเหมอื นเดมิ ผมกา้ วเทา้ เขา้ ไปในรถ ขบั ออกไป
อยา่ งไรจ้ ดุ หมายแตก่ ็ยงั ไมห่ ยดุ ตดิ ตอ่ ทางโทรศพั ท์ ผมไมร่ วู ้ า่ ควรทํายังไง แดดยามเทยี งสอ่ งเขา้ มา
ภายในรถจนแสบตา ทกุ อยา่ งบนโลกคลา้ ยจะหยดุ นงิ

มเี พยี งการเตน้ ของหัวใจเทา่ นันทที ํางานอยา่ งหนักหน่วง ผมอยากใหเ้ ขารอด

ภมู ใิ จกบั การมชี วี ติ อยขู่ องเขาตอ่ ไป ตนื มาเพอื ยมิ ใหก้ บั แสงอาทติ ยเ์ หมอื นทเี ขามกั ทําในทกุ ๆ เชา้

‘รอ้ งไหท้ ําไม หมื ...วนิ ทอ์ ยา่ รอ้ งไห’้
‘วนิ ทฝ์ ันรา้ ย’
‘ตนื ขนึ มาแลว้ ไมม่ อี ะไร’
‘ในฝันภาคกําลังหายไป ภาคทงิ วนิ ทเ์ อาไว ้ มนั เจ็บมากเลย’
‘ภาคกอดอยนู่ ไี ง’
‘ไมใ่ หไ้ ปนะ อยดู่ ว้ ยกนั ’
‘ไมไ่ ป ไมไ่ ปหรอก Cause all of stars are fading away…’

“Just try not to worry you’ll see them some they”

“...”

“Take what you need and be on your way and stop crying your heart out…”

ผมตดิ อยใู่ นรถ เรมิ รอ้ งเพลงเดมิ ๆ ทเี คยรอ้ ง และในหวั ก็ฟ้งุ ซา่ นเต็มที เพลง Stop crying your
heart out ของวง Oasis เป็ นเหมอื นเพลงทผี มมักรอ้ งปลอบวนิ ทเ์ สมอเมอื เขาตนื จากฝันรา้ ย

ตอนนกี ลับเป็ นผมทกี ําลังรอ้ งปลอบใจตวั เอง สายทหี กยังคงไมม่ คี นรับ ผมขบั รถเลยี วไปยงั โรง
พยาบาลทอี ยใู่ นละแวกนัน แตม่ นั ก็มากจนไมร่ จู ้ ะเรมิ จบั จดุ ทตี รงไหน

แหง่ แรกไมม่ ผี ปู ้ ่ วยฉุกเฉนิ ทชี อื ภวนิ ท์ ผมวงิ กระหดื กระหอบมายังรถ ขบั ตอ่ ไปยังโรงพยาบาลทสี อง
ซงึ ก็ควา้ นําเหลวอกี ตามเคย

สายทสี บิ สองทตี ดิ ตอ่ ถงึ พเี ตอรย์ งั ไรว้ แี วว ผมปิดประตู ขงั ตัวเองไวใ้ นรถ เออื มมอื สนั เทาของตัวเอง
เพอื หมนุ กญุ แจแลว้ ขบั ตอ่ ไป แตโ่ ชคชะตาก็ยงั เลน่ ตลก นํามนั ในรถหมดลง

“โธเ่ วย้ !!”

ความไมไ่ ดด้ งั ใจถกู ระบายไปกบั การตบพวงมาลัยจนไดย้ นิ เสยี งแตรดงั ลันไปทัวทอ้ งถนน ความหวัง
แตกกระจายเป็ นเสยี งๆ ใครคนหนงึ เดนิ มาเคาะกระจกรถยนต์ พอเห็นวา่ เป็ นเทศกจิ แถวนันผมก็ไมค่ ดิ
ลดกระจกลงไปคยุ ดว้ ย

“คณุ ครบั คณุ !”

เขาเรยี กผมและออกแรงเคาะหนักขนึ
“เลกิ ยงุ่ กบั ก!ู เลกิ ยงุ่ แมง่ !” ผมตะโกนลันรถ ความอดั อนั ทกุ อยา่ งกาํ ลังปะทเุ กนิ กวา่ จะควบคมุ ผม
อยากทําลายทกุ อยา่ ง แมก้ ระทังการลงไปตอ่ ยปากตํารวจทกี ําลังเคาะกระจกนี แตย่ งั ไมท่ ันไดท้ ํา
อยา่ งใจคดิ ใครคนหนงึ กลับกดรบั สายของผมเป็ นครังแรกจากความพยายามนับยสี บิ ครงั
[ใครครับ] เขาพดู มาแบบนัน
รสู ้ กึ เจบ็ ไปหมดทังอกแตก่ ็ยงั กรอกเสยี งลงไป
“พเี ตอรผ์ มเอง ภาค”
[มงึ เหรอ โทษทพี อด…ี ] ไมป่ ลอ่ ยใหอ้ กี ฝ่ ายพดู จบประโยคผมก็รบี แทรกทันที
“วนิ ทอ์ ยไู่ หน เขาเป็ นยงั ไงบา้ ง”
[มงึ ร]ู ้
“วนิ ทอ์ ยไู่ หน!”
[วนิ ทป์ ลอดภัยดี ตอนนหี มอยา้ ยเขาไปในหอ้ งพักผปู ้ ่ วยแลว้ ]
นําตาผมไหล สนิ สดุ แลว้ กบั ความทรมานทเี กดิ ขนึ ขอบคณุ ทยี ังไมเ่ อาเขาไป
ขอบคณุ ทเี ขายังมชี วี ติ อยู่

หลังทงิ รถไวฟ้ ตุ บาทขา้ งทาง ผมรบี โบกแท็กซไี ปยังโรงพยาบาลตามทปี ลายสายบอก จัดการยา้ ย
หอ้ งของวนิ ทท์ นี อนอยหู่ อ้ งผปู ้ ่ วยรวมไปยังหอ้ งสว่ นตัว สภาพรา่ งกายของคนทอี ยใู่ นชดุ คนไขส้ ฟี ้า
ออ่ นไมด่ นี ัก หมอใสเ่ ครอื งชว่ ยหายใจเขา้ ไปและตอ่ สายระโยงระยางเต็มไปหมด

“ลา้ งทอ้ งไปหลายรอบ” พเี ตอรอ์ ธบิ ายสงิ ทเี กดิ ขนึ
ผมมองใบหนา้ ขาวซดี ทยี งั คงปิดเปลอื กตา การหายใจทแี ผว่ เบานันทําใหอ้ ดรสู ้ กึ กลัวไมไ่ ดว้ า่ มันจะ
ปลดิ ปลวิ ไปและไมก่ ลับมาอกี เลย
“พเี จอวนิ ทเ์ หรอ ตอนนัน...” ผมไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ แตห่ นั ไปมองคนทยี นื อยไู่ มห่ า่ งอยา่ งคาดคนั

“กแู คเ่ อะใจ วนั นมี นั แวะเอาขา้ วกลอ่ งมาให ้ บอกจะขอไปพักผอ่ น รสู ้ กึ โหวงแปลกๆ ทไี ดย้ นิ มันพดู
แบบนกี เ็ ลยกลับมาทหี อ้ ง ไมค่ ดิ วา่ สดุ ทา้ ยจะเป็ นอยา่ งทกี ลัว”

“วนิ ทป์ ่ วยเป็ น DID” นเี ป็ นประโยคทผี มพดู ตอ่ ซงึ แน่ใจวา่ พเี ตอรค์ งรอู ้ ยแู่ ลว้
“เชอื มัยวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะโรคทปี ่ วยอยา่ งเดยี วหรอกทที ําใหม้ นั ตดั สนิ ใจจะไป แตส่ งิ ทแี มง่ เจอตลอด
หลายเดอื นทผี า่ นมามันมากเกนิ กวา่ คนคนหนงึ จะรับไหวแลว้ วะ่ ”
ไมม่ คี ําพดู ใดโตง้ แยง้ ทผี า่ นมาผมพยายามไมร่ ับรอู ้ ะไรเกยี วกบั วนิ ทเ์ พอื ทตี วั เองจะไดเ้ ป็ นอสิ ระ แต่
มนั ก็ไมส่ ามารถปฏเิ สธไดเ้ ลยวา่ เป็ นผมเองทําใหท้ กุ อยา่ งลงเอยนี

“ไอภ้ าค กรู ูว้ า่ มงึ ไมไ่ ดร้ ักไอว้ นิ ท์ อยา่ ทําใหม้ นั เขา้ ใจผดิ วา่ มงึ ยงั รัก”
“...”
“แตก่ ขู อรอ้ ง ชว่ ยมันไดม้ ยั ถอื วา่ นคี อื เพอื นมนุษยค์ นหนงึ ทมี งึ เคยรจู ้ ักก็ได”้

“...”
“ชว่ ยสรา้ งความหวังใหม้ นั อยากมชี วี ติ ตอ่ เถอะ ไอว้ นิ ทย์ งั มคี วามฝัน และมงึ คงรดู ้ วี า่ มันอยากทําสงิ
นันใหส้ ําเร็จมาตลอด” คําพดู ของพเี ตอรใ์ นตอนนัน เป็ นคําขอรอ้ งทเี จบ็ ปวดทสี ดุ ทผี มเคยไดย้ นิ

และแน่นอน ผมจะทํามัน

วนิ ทห์ ลับไปสองวันแลว้ และวันนกี ําลังเขา้ สวู่ ันทสี าม แสงแดดในยามเชา้ ลอดผา่ นผา้ มา่ น ผมจําไม่
ไดแ้ ลว้ วา่ ตวั เองปักหลักอยทู่ นี นี านแคไ่ หน อาจจะผลัดเปลยี นกบั พเี ตอรม์ าเฝ้าบา้ งแตส่ ว่ นใหญผ่ มจะ
อยู่

เราไมไ่ ดบ้ อกใคร เพอื นทกุ คนรวมถงึ ไอเ้ นมเขา้ ใจวา่ ผมเบอื การเรยี นและอยากพักรอ้ นเลยไมม่ ใี คร
คอยตาม ทังทแี ทจ้ รงิ แลว้ ผมเขา้ ออกโรงพยาบาลเป็ นว่าเลน่

จากเหตกุ ารณ์ทวี นิ ทค์ ดิ ฆา่ ตวั ตาย พเี ตอรก์ ็จัดการทําความสะอาดหอ้ งเก็บของครังใหญ่ และเก็บยา
ทกุ ชนดิ รวมถงึ ของทอี าจกลายเป็ นอปุ กรณ์ในการใชฆ้ า่ ตัวตายออกไปจนหมด แตส่ งิ หนงึ ทผี มไดร้ ับ
ในเชา้ วันตอ่ มาก็คอื สมดุ สเก็ตชท์ อี ยใู่ นสภาพเละเทะพอสมควร

ในนันมรี ปู ภาพมากมายทวี นิ ทว์ าดเอาไว ้ มที ังภาพอาหาร บา้ นหลังสวย ดเี ทลหอ้ งตา่ งๆ ภายในบา้ น
เหนอื สงิ อนื ใด ผมเห็นภาพเหมอื นของตวั เองอยเู่ กอื บทกุ หนา้ ของสมดุ

‘ถา้ วนิ ทค์ ดิ ถงึ ภาค วนิ ทก์ ็จะวาด’

เขาพดู แบบนันเสมอตอนอยดู่ ว้ ยกนั นันเลยทําใหผ้ มรวู ้ า่ เวลาทหี า่ งกนั ไปนานหลายเดอื นนัน ไมไ่ ด ้
ชว่ ยใหอ้ ะไรดขี นึ เลย เขายังคงยดึ ตดิ ขณะทผี มกําลังมคี นใหม่

ไมแ่ ฟรเ์ ลยจรงิ ๆ

ผมยนื จอ้ งใบหนา้ ขาวซดี ทยี งั คงไมข่ ยบั นานเหมอื นกันกอ่ นจะสะดงุ ้ เมอื สังเกตเห็นคนตรงหนา้ เรมิ
รตู ้ วั เปลอื กตาสองขา้ งทปี ิดอยสู่ นั ไหว ผมตกใจลนลานรอ้ งเรยี กชอื เขาเบาๆ

“วนิ ท์ วนิ ท.์ ..”

นานนับหลายนาทที เี ป็ นอยอู่ ยา่ งนัน กระทังเปลอื กตาหนักองึ ลมื ขนึ ลกู แกว้ ดําสกุ ใสจอ้ งมองมายัง
ผม รมิ ฝี ปากแหง้ กรังพยายามขยับ ผมจบั มอื ผอมกรอ่ งทแี ทบตดิ กระดกู นันเอาไว ้ สง่ ยมิ ใหเ้ หมอื นโลง่
ใจทกี ารรอคอยสนิ สดุ ลง

“เป็ นยงั ไงบา้ ง อยากไดอ้ ะไรมัย”

“นํา หวิ นํา” เจา้ ตวั บอกเสยี งแหบแหง้ ไดย้ นิ อยา่ งนันจงึ ไมร่ อชา้ รบี รนิ นําจากขวดใสแ่ กว้ กอ่ นนําไป
จอ่ ปากซดี เซยี วนันอยา่ งระมัดระวัง วนิ ทด์ มื มันไปหลายอกึ กอ่ นจะผนิ หนา้ หนเี ป็ นการปฏเิ สธ

นานนับสบิ นาทที เี ราเงยี บใสก่ นั ผมกดเรยี กหมอและพยาบาลใหเ้ ขา้ มาตรวจอาการ ทกุ อยา่ งเรมิ ดี
ขนึ ตามลําดบั แตเ่ ขาก็ยงั ไมพ่ ดู อะไรออกมานอกจากทําหนา้ บงึ ตงึ

“มองตามไฟฉายนะ กรอกตาขนึ บนหน่อย” แพทยเ์ จา้ ของไขท้ ําการตรวจโดยครา่ ว ซงึ คนบนเตยี งก็
ทําตามอยา่ งไมอ่ ดิ ออด กอ่ นจะยอมเปิดปากพูดในทสี ดุ

“แสบตา”

“เหรอครบั แสดงวา่ อาการดขี นึ แลว้ เดยี วหมอขอฉดี ยาเพมิ อกี หน่อยนะครับ”

“ไมเ่ อา ไมเ่ อากลัวเข็ม ไมอ่ ยากออกมา ออกมาก็โดนฉดี ยาอกี หมอใจรา้ ย ฮอื ใจรา้ ย” ปฏกิ ริ ยิ า
ของคนตรงหนา้ ดผู ดิ แปลกไป ความกลัวทถี กู กดไวใ้ นใจของผมเรมิ แผข่ ยาย แตก่ ็ยงั ทําใจกลา้ เดนิ
เขา้ ไปจบั มอื ของคนทกี าํ ลังอาละวาดเอาไว ้

“วนิ ท์ นภี าคเอง จําไดม้ ัย”

รา่ งบางหยดุ โวยวาย เขามองตาผมนงิ กอ่ นจะเบะปาก

“พเี ป็ นใครอะ่ ”

“...!!”

“นไี มใ่ ชว่ นิ ทน์ ะ นขี นุ เขาเอง ขนุ เขาไมอ่ ยากออกมา จะนอน จะนอนอย่ายงุ่ !”

ผมไมอ่ ยากจะเชอื แตม่ นั เกดิ ขนึ แลว้ หมอกบั พยาบาลทที ําการรักษาดงู งเป็ นไกต่ าแตก แตส่ ดุ ทา้ ย
เขาก็เขา้ ใจเพราะผมไดแ้ จง้ ไวต้ งั แตแ่ รกแลว้ วา่ วนิ ทป์ ่ วย และเรากําลังยา้ ยเขาเขา้ รบั การรักษาทโี รง
พยาบาลจติ เวชซงึ มหี มอเจา้ ของไขอ้ ยู่

และนเี ป็ นครังแรกทผี มไดเ้ ห็นอกี บคุ ลกิ หนงึ ปรากฏตัว เด็กสขี วบทธี านเคยพดู ถงึ เราตา่ งลมื ไป
เพราะอกี ฝ่ ายบอกวา่ เด็กคนนไี มเ่ คยโผลม่ าอกี แตส่ ดุ ทา้ ยก็แสดงบคุ ลกิ นันออกมาในทสี ดุ

ผมรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเรมิ ออ่ นแอลงทกุ ที ความแข็งแกรง่ และเกราะกําบงั ทสี รา้ งเอาไวแ้ ละคดิ เสมอวา่ คง
ไมม่ ใี ครทําลายไดห้ ายวับไปกบั ตา กบั ภวนิ ทท์ เี คยอยใู่ นความทรงจํา ตอนนมี ใี ครอกี หลายคนพยายาม
เป็ นเจา้ ของรา่ งกายของเขา

“ชอื ขนุ เขาเหรอ” ตอ้ งพยายามแคไ่ หนถงึ จะเขา้ ใจและยอมรับได ้ ไมร่ เู ้ ลยจรงิ ๆ

“ใช”่

“ขนุ เขาเคยออกมามัย เคยออกมาเหมอื นตอนนหี รอื เปลา่ ”

ผมถามอยา่ งละมนุ ละมอ่ ม เด็กทอี ยใู่ นรา่ งของวนิ ทต์ อนนมี องตาผมแน่นงิ กอ่ นจะพลกิ ตวั นอน
ตะแคงหนั หลังใหเ้ หมอื นรําคาญ

“ปวดหัว จะนอน”

หมอและพยาบาลสง่ สายตาใหผ้ ม เขาเดนิ ออกไปเงยี บๆ ใหเ้ ขาไดพ้ ักผอ่ น ซงึ ผมก็ไมไ่ ดอ้ ยากคาด
คนั อะไรนักนอกจากดงึ เกา้ อเี ขา้ มาชดิ กบั เตยี ง และนังมองแผน่ หลังโดดเดยี วนันอยา่ งเงยี บเชยี บ

“เคยออกมานานแลว้ ตอนสงู เทา่ น”ี สดุ ทา้ ยขนุ เขาก็ยอมพดู ดว้ ย เจา้ ตวั ทํามอื กะระยะความสงู แต่
ผมไมร่ วู ้ า่ มันมากแคไ่ หนเพราะเจา้ ตวั ไมย่ อมหันมาเผชญิ หนา้ ตรงๆ ทําไดก้ ็แคพ่ ดู ตอ่ ไป

“แลว้ ตอนนันมคี วามสขุ มัย”

“ไมม่ ี ขนุ เขาอยใู่ นหอ้ งทมี ดื มาก โดนขงั เอาไวท้ ังวันเลย จําไดแ้ คน่ ัน”

ผมเดาวา่ มนั คงเป็ นเหตกุ ารณ์เลวรา้ ยทวี นิ ทเ์ คยเจอมา ตอนชว่ งทจี ติ ใจออ่ นแอจนถงึ ขดี สดุ
จติ ใตส้ าํ นกึ ของเขาสรา้ งอกี ตวั ตนหนงึ ขนึ มารองรับความเจ็บปวด

“แลว้ ขนุ เขาอยากวงิ เลน่ มัย วงิ เลน่ โดยไมต่ อ้ งอยใู่ นหอ้ งมดื ” เอย่ ถามอยา่ งหวาดหวัน แคป่ ณธิ านก็
แยอ่ ยแู่ ลว้ ผมไมอ่ ยากคดิ เลยวา่ วนิ ทต์ อ้ งตอ่ สกู ้ บั อะไรอกี

“ไม่ ขนุ เขาอยากนอน”

“ตอนนกี ็นอนได”้

“ไมใ่ ชน่ อนแบบนี นอนในหอ้ งทมี เี ตยี งนุ่มสบาย ขนุ เขานอนมาตลอดมคี วามสขุ มาก ไมต่ อ้ งรับรู ้
อะไรดว้ ย ทําไมขนุ เขาตอ้ งออกมา ฮอื ...” แลว้ เจา้ ตัวก็รอ้ งไหจ้ า้ ราวกบั เด็กๆ ความจรงิ แลว้ ก็คอื เด็ก
คนหนงึ นันแหละ

ผมพยายามเขา้ ไปปลอบ นานเหมอื นกนั กวา่ จะสงบ จงึ ตะลอ่ มถามตอ่ อยา่ งอยากรู ้

“ขนุ เขา ฟังนะ ตอนนวี นิ ทเ์ ป็ นยังไงบา้ ง” ความรสู ้ กึ หว่ งมันทว่ มทน้ จนลน้ ในอก จากวันนันตงั แตไ่ ดร้ ู ้
ความจรงิ ผมอยากพดู กบั เขามาตลอด แตก่ ็ไมม่ โี อกาสสกั ที

เด็กนอ้ ยในรา่ งพลกิ ตวั กลบั มาทางผม เขาเมม้ ปากแน่น ดวงตาใสแจว๋ ยังคงจอ้ งมองอยา่ งไมร่ อู ้ โิ หน่
อเิ หน่ เอาแตก่ รอกตาไปมาอยหู่ ลายรอบกว่าจะใหค้ ําตอบ

“ไมร่ ู ้ คยุ ไดแ้ คก่ บั ธาน”
“แลว้ ธานเป็ นยงั ไง”

“โกรธทวี นิ ทก์ นิ ยา”

“ธานจะออกมาอกี มัย”
“ไมร่ ธู ้ านไมบ่ อก แตธ่ านนสิ ัยไมด่ ี ขนุ เขาไมช่ อบธาน”

“แลว้ ขนุ เขาจําไดม้ ัยวา่ ธานทําอะไรไมด่ บี า้ ง”
“ไม่ ขนุ เขาหลับไปนานมาก ขนุ เขามคี วามสขุ กบั หอ้ งนอน ฮอื เอาหอ้ งนอนของขนุ เขาคนื มานะ”
“เดยี วจะไดก้ ลับไปนอนแลว้ อดทนเถอะเด็กด”ี

“ออื แลว้ พเี ป็ นใคร” เจา้ ตวั เอย่ ถาม

“พเี หรอ พเี ป็ นคนรกั ของวนิ ท”์
บคุ ลกิ รองปิดเปลอื กตาและหลับไปหลังจากนันไมน่ าน ผมไมร่ อู ้ ะไรมากนัก ไดแ้ ตต่ ดิ ตอ่ หาหมอก
ฤตเพอื สง่ ตัววนิ ทไ์ ปรกั ษา ระหวา่ งเคลอื นยา้ ยเขาก็ไมเ่ คยตนื อกี เลยตลอดสองวัน จนหมอเกอื บตดั สนิ
ใจตอ่ สายยางเขา้ ไปทางจมกู เพอื ชว่ ยในการป้อนอาหาร หากเขายังนอนไปนานกวา่ นี
แตส่ งิ ทคี าดหวังก็เป็ นจรงิ วนิ ทต์ นื ขนึ มาในบา่ ยวันหนงึ พรอ้ มกบั อาการซมึ กะทอื ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ บคุ ลกิ
ทปี รากฏเป็ นใครแตผ่ มก็ยงั หวังวา่ เขาจะกลบั มา

หมอเคยบอกกบั ผมวา่ บคุ ลกิ แฝงทอี ยใู่ นตวั จะพดู คยุ กันได ้ และรบั รสู ้ ถานการณ์ทกุ อยา่ งทวี นิ ท์
กระทําลงไป คงมแี ตเ่ จา้ ของบคุ ลกิ หลักเทา่ นันทไี มร่ ับรู ้ จากการทผี มลองถามขนุ เขาดู เด็กนันตอบแค่
วา่ ไมร่ อู ้ ยา่ งเดยี ว ซงึ ทางหมอกฤตก็ไดส้ นั นษิ ฐานวา่ ชว่ งเวลาทเี ด็กคนนันบอกวา่ หลบั อยบู่ นเตยี ง เป็ น
ชว่ งทบี คุ ลกิ นันหายไปจรงิ ๆ

ซงึ พอ้ งกบั บนั ทกึ เสยี งของธานทบี อกวา่ ไมไ่ ดค้ ยุ กับเด็กคนนันนานแลว้

เราพอมวี ธิ กี ารรักษา ถา้ ขนุ เขาหายไปไดน้ านขนาดนันโดยไมร่ ับรคู ้ วามเป็ นไปของบคุ ลกิ หลัก เราก็
ยังพอมหี วังทจี ะรกั ษาในกรณีของธานดว้ ย

การผสานบคุ ลกิ เป็ นอกี หนงึ วธิ ที เี ราทํา แตจ่ ากการตอ่ ตา้ นของธานเราเลยเห็นพอ้ งตอ้ งกนั วา่ อาจจะ
ตอ้ งกดเขาใหห้ ายไปตลอด นันน่าจะเป็ นทางเลอื กทดี ที สี ดุ แมไ้ มร่ วู ้ า่ มนั จะดอี ยา่ งทคี ดิ ไวห้ รอื ไม่
ก็ตาม

“วนิ ท”์ ผมเรยี กชอื คนตรงหนา้ ทยี งั คงเหมอ่ ลอย “ไดย้ นิ ภาคมัย” ถามยําออกไปอกี
“ภาค...” นําเสยี งนันสนั เครอื

ผมแน่ใจวา่ วนิ ทไ์ ดก้ ลับมาแลว้ แตก่ ารกลับมาครังนไี มเ่ หมอื นเดมิ นําตาเม็ดใสไหลลงมาจาก
ดวงตาทังสองขา้ ง กอ่ นเสยี งทพี ยายามกดเอาไวจ้ ะเปลง่ ออกมา เป็ นเสยี งสะอนื ไหท้ เี จบ็ ปวดทสี ดุ

“ทําไมถงึ ยงั ตนื ขนึ มาอกี ทาํ ไมถงึ ไมต่ าย”
ภวนิ ทค์ นเดมิ ไมม่ อี กี แลว้ หลงเหลอื แตค่ นทมี แี ตบ่ าดแผลเหวอะหวะเต็มตัว รอ้ งไหต้ ดั พอ้ ถงึ สงิ ที
เกดิ ขนึ หลังลมื ตาดโู ลกอกี ครัง
“วนิ ทไ์ มอ่ ยากรบั รสู ้ งิ ทผี า่ นมาอกี แลว้ มันเจ็บ ทรมาน”

“ไมแ่ ลว้ วนิ ทจ์ ะหาย” ผมพดู ปลอบใจ

“ภาคไมต่ อ้ งฝื นหรอก ขอใหว้ นิ ทไ์ ปก็พอแลว้ ” เขาเรมิ รอ้ งไหฟ้ มู ฟาย จกิ นวิ ไปบนผา้ หม่ จนยับยู่ ผม
ตอ้ งเขาไปยดึ ไหลอ่ กี ฝ่ ายเอาไวเ้ พอื ใหอ้ าการสงบลง

“จะใหท้ ําอยา่ งนันไดย้ งั ไง วนิ ทม์ สี ตหิ น่อย”

“ไมเ่ อาอกี แลว้ ไมไ่ หวแลว้ ”
“วนิ ทม์ คี วามฝันไมใ่ ชเ่ หรอ เป็ นสถาปนกิ ไง ไมอ่ ยากเป็ นแลว้ เหรอ”

รา่ งบางเงยี บลง หากแต่ยงั คงสะอกึ สะอนื อยู่ ผมไมไ่ ดค้ าดคนั จะใหอ้ กี ฝ่ ายยอมรับมันเร็วนัก ทกุ
อยา่ งตอ้ งคอ่ ยเป็ นคอ่ ยไป เมอื มแี นวโนม้ ดขี นึ จงึ เปลยี นหวั ขอ้ คยุ เพอื สรา้ งบรรยากาศผอ่ นคลาย

“หวิ มยั เดยี วพยาบาลจะเอาโจ๊กเขา้ มาให”้
“ภาคไมต่ อ้ งทําแบบนหี รอก” วนิ ทย์ งั คงพดู เสยี งสนั “ภาค...”

“อะไร”
“ยังรักวนิ ทอ์ ยมู่ ัย ไมส่ ิ ตอ้ งถามวา่ เคยรักวนิ ทบ์ า้ งมัย”

ดวงตาทที อดมองมายังผมยากจะเขา้ ใจ แตจ่ ากคําพดู ของพเี ตอรใ์ นวนั นันทําใหผ้ มตระหนักได ้
อยา่ งหนงึ

“ไม่ ภาคไมเ่ คยรกั วนิ ท”์

“...”
“แตเ่ ราเป็ นเพอื นกนั ได ้ ภาคยนิ ดจี ะชว่ ยเหลอื เมอื วนิ ทต์ อ้ งการ”
วนิ าทนี ัน นําตาทเี ออ่ คลออยตู่ รงขอบก็ไดไ้ หลลงมา พรอ้ มกบั รอยยมิ บางๆ ทเี หมอื นจะยอมรบั ทกุ
อยา่ งดว้ ยความจํานน

ภวนิ ท.์ ..
สวี ันแลว้ หลังจากตนื ขนึ มา หมอกฤตบอกวา่ ธานยงั ไมอ่ อกมาตอนผมอยทู่ นี ี มนั เป็ นสญั ญาณทดี ี ผม
เรมิ เขา้ รบั การรักษาเมอื สองวนั กอ่ น โดยใชว้ ธิ จี ติ บําบดั ควบคกู่ บั การทานยาไปดว้ ย
“นเี ป็ นยากลมุ่ Anxieolytic สว่ นอนั นเี ป็ น Prazozin กบั Anltrexone วนิ ทเ์ กง่ อยแู่ ลว้ ไหนกนิ ให ้
หมอดหู น่อย” เขาพดู แบบนีทกุ ครังตงั แตค่ รังแรกทเี รมิ ใหย้ า
ตัวหลังถกู เพมิ เขา้ มาหลังจากผมละเมอเดนิ ไปยนื อยตู่ รงระเบยี ง และตงั ใจจะกระโดดลงไปเพอื จบ
ปัญหาอกี รอบ แตม่ นั ไมไ่ ดผ้ ล พยาบาลเขา้ มาเห็นซะกอ่ น หลายคนเขา้ มาฉุดรังผมออกจากบรเิ วณนัน
ตรงึ ผมไวก้ บั เตยี ง แรงเกยี วรัดมากมายจากทังแขนและขาทําใหเ้ กดิ บาดแผล ซงึ กลายเป็ นเรอื งเตอื น
ใจวา่ รา่ งกายนยี งั คงเป็ นของผม แตม่ นั ไมเ่ คยมคี วามสขุ ผมไมอ่ ยากกลับไปอยใู่ นจติ ใตส้ ํานกึ ของตวั
เองอกี
ถกู กดเอาไว ้ ทําไดแ้ คเ่ ฝ้ามองแตค่ วบคมุ ไมไ่ ด ้ ทรมานยงิ กวา่ การตายทังเป็ น
ผมหยบิ ยาในแกว้ เล็กๆ ขนึ มากรอกปาก ตามดว้ ยนํา กอ่ นทงิ ตัวลงนอนอยา่ งหมดอาลัยตายอยาก
“เกง่ มาก พรงุ่ นีมาทําจติ บําบดั อกี รอบกนั เถอะ” หมอยังคงพูด แตผ่ มไมค่ ดิ จะฟัง ยังคงหมกมนุ่ ไป
กบั การหาวธิ หี ายไปจากโลกนอี ยา่ งเงยี บๆ
แรกเรมิ หมอใชว้ ธิ กี ารสะกดจติ ผม มันเป็ นศาสตรบ์ างอยา่ งทผี มเองก็ไมร่ วู ้ า่ มันไดผ้ ลหรอื เปลา่ แต่
ทกุ อยา่ งทกี ดอยใู่ นใจถกู ระบายออกมาจนหมด ผมรอ้ งไหต้ ลอดเวลาทอี ยใู่ นหอ้ งนัน แมก้ ระทังถกู ยา้ ย
กลับมาอยทู่ เี ตยี งผมก็ยังไมห่ ยดุ
ภาคแวะมาหาผมทกุ วันพรอ้ มกับผลไมใ้ นมอื พเี ตอรเ์ องก็แวะมาหาถงึ สองครัง ถามไถว่ า่ เป็ นยงั ไง
บา้ งกอ่ นจะหาเรอื งขําๆ มาเลา่ ใหฟ้ ังแลว้ กลับไป ทกุ อยา่ งวนลปู ซําๆ แตม่ นั ก็ดกี วา่ กลับไปเรยี น ใช ้

ชวี ติ ในวัฎจักรทแี สนเจบ็ ปวด ตอ้ งพบปะผคู ้ นทรี ังเกยี จผม ตอ้ งทนตอ่ คําดา่ ทอสารพัดแตต่ อบโตอ้ ะไร
ไมไ่ ดเ้ ลย

ผมก็แคก่ ลัว...

ขขี ลาดเกนิ กวา่ จะเผชญิ หนา้ กบั มัน

แกร็ก!

เสยี งลกู บดิ ประตถู กู หมนุ ผมหนั ไปมองรา่ งสงู ทยี นื อยตู่ รงประตู ใบหนา้ หลอ่ เหลาคลยี มิ ในมอื ถอื ถงุ
สม้ เอาไวแ้ ลว้ กา้ วเทา้ เขา้ มา ผมจดจอ้ งการกระทําของอกี ฝ่ ายตาไมก่ ะพรบิ แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ อย่ อะไรออกไป
และเป็ นเขาเองทที ําลายความเงยี บลง

“วันนเี ป็ นยงั ไงบา้ ง”

“เหมอื นเดมิ ภาคไปเรยี นมาเหรอ” ผมสังเกตวา่ เขาใสช่ ดุ นสิ ติ

“ใช่ ทคี ณะมงี านน่ะ” เขาวางสม้ ไวบ้ นโตะ๊ ยกมอื ไหวห้ มอกฤต กอ่ นคนอายมุ ากกวา่ จะพยักหนา้ แลว้
เดนิ ออกไปเงยี บๆ

“น่าสนุก” ผมเปรย

“เดยี วไมก่ วี ันก็ไดก้ ลับไป”

“แคค่ ดิ วา่ สนุก แตค่ งไมอ่ ยากกลับไปแลว้ ”

อยากลาออก ทงิ ความฝันไวข้ า้ งหลัง ยังไงก็รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ มนั คงไมม่ ที างเป็ นจรงิ สําหรับคนอนื
หนทางนันอาจจะเรยี บงา่ ย แตก่ บั ผมทวี งิ เทา้ เปลา่ มา หนทางขรขุ ระทเี ต็มไปดว้ ยเศษหนิ นันมันเจ็บ
ปวดเกนิ ไป

“เพอื นอาจจะรออย”ู่

“ไมม่ ใี ครรอหรอก”

“ภาครอ” เขาบอกแบบนันดว้ ยนําเสยี งจรงิ จัง

“ขอบคณุ ทดี กี บั วนิ ทน์ ะ ขอบคณุ ทเี ขา้ ใจ”

แมก้ อ่ นหนา้ จะเจอเรอื งแยๆ่ มาแคไ่ หน ทา้ ยทสี ดุ แลว้ ภาคก็เลอื กละทงิ มนั เขาอยกู่ บั ผม คอย
ปลอบโยนยามตอ้ งการใครสกั คน แตผ่ มรดู ้ วี า่ การกระทําเหลา่ นไี มใ่ ชค่ วามรัก เขาเคยบอกแบบนัน

เราเป็ นเพอื นกัน และผมควรยนิ ดที เี ขาไดเ้ จอกบั คนทเี หมาะสม

“ไอเ้ นมเป็ นยังไงบา้ ง” กวา่ จะกลันใจพดู ออกมาไดก้ ็ลําบากเหมอื นกนั ไมใ่ ชท่ กุ คนจะใจกวา้ งไดก้ บั
ทกุ เรอื ง แตผ่ มรู ้ ไอเ้ นมเป็ นคนดี มนั คคู่ วรกบั ภาคทสี ดุ แลว้

“ก็ดี วนั นเี ห็นบอกจะไปหาซอื หนังสอื อา่ นเลน่ ”

“แลว้ มนั รมู ้ ยั วา่ วนิ ทอ์ ยทู่ นี ”ี

“ไมม่ ใี ครร”ู ้

“อมื ”

ในระหว่างกระบวนการรักษา มันคงไมด่ นี ักถา้ ทกุ คนรวู ้ า่ ผมป่ วยเป็ นอะไร หมอบอกวา่ บางทคี วามลบั
อาจจะดตี อ่ จติ ใจของผมมากกวา่ การพดู ความจรงิ แน่นอนวา่ ตอนนที กุ คนเขา้ ใจวา่ ผมเป็ นคนขโี กหก
นสิ ยั ไมด่ ี และชอบหลอกเอาเงนิ ชาวบา้ น

แตใ่ ครจะรบั ประกันไดว้ า่ หากรวู ้ า่ ผมเป็ นโรคอะไร เขาอาจเรยี กผมวา่ ตวั ประหลาด หรอื หนักกวา่ นัน
อาจจะถกู มองวา่ คนทเี ป็ นภัยตอ่ สังคมเลยก็ได ้

“อกี ไมก่ วี ันก็กลบั ไดแ้ ลว้ โปรเจ็กตไ์ ฟนอลของวนิ ทย์ งั ไมถ่ งึ ไหนเลย” ภาคยังคงพดู ตอ่

“ลมื ไปเลย”

“ถงึ รอใหก้ ลับไป”

“ไมร่ วู ้ า่ วันไหนธานจะออกมาอกี ”

“เขม้ แข็ง”

“พยายามแลว้ ” แตห่ ลายครงั มนั ก็ไมเ่ ป็ นอยา่ งใจคดิ เทา่ ไหร่ ผมบอกตวั เองเสมอวา่ ใหม้ คี วามสขุ ซะ
เลกิ คดิ มากและยนื ใหไ้ ด ้ แตส่ ดุ ทา้ ยมันก็ทําไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี

มอื หนาหยบิ สม้ ในถงุ มาปอก เปลอื กหนาถกู ฉีกออกมา มว้ นเป็ นเกลยี วยาวแตไ่ มห่ ลดุ ออกจากกนั
เขาแบง่ สม้ ออกเป็ นสองซกี ยนื ครงึ หนงึ ใหก้ บั ผม สว่ นอกี ครงึ เอาไวใ้ นมอื ของตัวเองแลว้ เรมิ ตน้ กนิ

“เอามาเยยี มหรอื จะกนิ เองกนั แน่” ผมถาม เขาหัวเราะแลว้ บอกสนั ๆ

“กนิ เอง”

ผมชอบเขา ตงั แตค่ รังแรกทเี ห็นหนา้ เลย ตอนนันผมเหมอื นคนใจงา่ ยทอี ยากเดนิ เขา้ ไปรจู ้ ักและ
ทักทาย แตส่ ดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดท้ ํา โชคดที หี ลายอยา่ งยงั คงเป็ นใจ การกลับมาเจอกนั อกี ครังในวันนันผม
จําไดด้ .ี ..

เขาจบี ผม