ร้ายเดียงสา

“...” ผมหมนุ แหวนแตง่ งานในมอื ทําอยอู่ ยา่ งนันเพอื คลายความกงั วล
“มงึ รมู ้ ัยกมู องเห็นอะไรในอนาคต”
เพอื นผมสา่ ยหัว
“ตาแกส่ องคน คนหนงึ หนา้ ตาดใู จดแี ละก็ยมิ ใหท้ กุ คนทเี ดนิ ผา่ นหนา้ บา้ น ขณะทคี นแกอ่ กี คนก็
เอาแตโ่ วยวายวา่ หมาของขา้ งบา้ นวงิ เขา้ มาฉีสวนดอกไมท้ ภี รรยาเขาปลกู อกี แลว้ มงึ คดิ ดสู ิ กอู ยใู่ นจดุ
ทเี พอ้ อะไรไดข้ นาดนี ทผี า่ นมากเู คยคดิ แบบนันตอนอยกู่ บั วนิ ท”์
สรา้ งครอบครัวดว้ ยกนั ทําอะไรเรยี บงา่ ยแตม่ คี วามสขุ ทําไมมนั ถงึ ไดไ้ กลออกไปเรอื ยๆ
“วนิ ทบ์ อกวา่ จะวาดรปู กวู ันละรปู แปะเอาไวใ้ นหอ้ งนอน วนิ ทว์ าดทกุ ครังทคี ดิ ถงึ ก”ู
“...”
“กไู มเ่ คยคดิ วา่ จะมใี ครคนไหนวาดภาพกไู ดส้ วยเทา่ เขา หรอื จะพดู จรงิ ๆ ตอ่ ใหม้ คี นวาดสวยกวา่ นัน
กกู ็ยังชอบลายเสน้ ขยกุ ขยยุ ทเี ขาวาดอยดู่ ”ี
“วนิ ทจ์ ะกลับมาวาดรปู มงึ ภาค แคต่ อ้ งรอ ทผี า่ นมามันเขม้ แข็งมากนะเวย้ มชี วี ติ อยเู่ พอื มงึ ทําเพอื
มงึ แลว้ มงึ ละ่ ”
“...”
“กเู องก็อยากใหว้ นิ ทก์ ลับมา กอู ยากขอโทษสําหรับอะไรหลายๆ อยา่ งทที ําไป เวรกรรมมันมจี รงิ นะ
เวย้ มาในรปู แบบการกระทําในอดตี ของมงึ กบั กไู ง”
ตอนนี มันตามสนองจนเราทังคสู่ ะบกั สะบอมไมต่ า่ งกนั

ไอเ้ มธอยกู่ บั ผมจนถงึ เชา้ ชว่ ยกนั จบั ธานป้อนขา้ วป้อนนําและกนิ ยา กอ่ นใชเ้ วลาทังหมดไปกบั การ
ทําความสะอาดหอ้ ง และทงิ ตัวลงนอนบนทวี า่ งจนหมดสภาพ

ผมเป็ นคนมปี ฏกิ ริ ยิ ากบั สงิ รอบขา้ งเร็วกวา่ แตก่ อ่ นมาก และจะสะดงุ ้ ตนื ในเวลาเดมิ ๆ เสมอนันคอื ตี
หา้ จัดการทําธรุ ะสว่ นตัวเสร็จก็มานังรอคนทนี อนอยู่

“วนิ ท.์ ..ภาคอยากฟังวนิ ทเ์ ลา่ เรอื งเลดเี บริ ด์ ” ผมพดู กบั คนทหี ลับตาพรมิ ดว้ ยเสยี งแผว่ เบา

ไลม้ อื ไปตามกรอบหนา้ อยา่ งคดิ ถงึ วนั นคี รบสบิ วนั พอดที เี ขาไมก่ ลบั มา ผมยังคงภาวนาอยเู่ ชน่ เดมิ
เมอื กอ่ นเคยเบอื ทตี อ้ งตนื นอนเพอื ไปเรยี นหรอื ทําอะไรทนี ่าเบอื ตอนนผี มอยากใหต้ อนเชา้ มาถงึ เร็วๆ
เพอื ทจี ะไดม้ านังรอใครบางคนกลับมาเหมอื นทกุ วนั

“อรณุ สวัสด”ิ ผมบอกเขา ทันทที เี ปลอื กตาคนตรงหนา้ เปิดขนึ
“ภาค”
“กลบั มาแลว้ ใชม่ ยั กลับมาแลว้ ” ผมกอดรา่ งผอมบางเอาไวแ้ น่น เออื มมอื ไปลบู แกม้ เขาดว้ ยความ
รสู ้ กึ หวงแหน
“เป็ นธานนะทกี ลับมา อรณุ สวัสดคิ รับทรี ัก!”
ผมผละออกจากอกี ฝ่ ายราวกบั ตอ้ งของรอ้ น กอ่ นจะไดส้ ตเิ ลยยอื คอเสอื เจา้ ตวั ขนึ ตะโกนกรา้ วดว้ ย
ความเหลอื อด
“มงึ พาเขากลับมา พากลบั มาเดยี วน!ี ”
“...”
“พาวนิ ทก์ ลับมา มงึ เขา้ ใจมัยวะ”
“เฮย้ ไอภ้ าค หยดุ หยดุ กอ่ น” ไอเ้ มธสาวเทา้ เขา้ มาดงึ ผมออกไปสงบสตอิ ารมณ์ทนี อกหอ้ ง วันนกี ็
ยังเหมอื นทกุ วนั
การรอคอยยังคงสญู เปลา่

เชา้ วันทสี บิ เอ็ดวนิ ทก์ ็ไมไ่ ดก้ ลบั มา
ทวา่ ผมก็ยังคงรอ รออยา่ งไมม่ จี ดุ หมาย ไมร่ วู ้ า่ ความทรมานจะสนิ สดุ เมอื ไหร่ แตจ่ ะโทษใครได ้ ผม
เป็ นคนทําใหว้ นิ ทห์ ายไปเอง ผมไมร่ ักษาสญั ญาและเอาแตค่ ดิ วา่ ทกุ อยา่ งตอ้ งทนั ทังทมี นั ไมท่ ัน
ไมร่ ไู ้ อเ้ มธพดู เรอื งเมอื วานกบั เพอื นผมวา่ ยังไง เพราะในชว่ งเย็นเพอื นในกลมุ่ ก็มายนื รออยหู่ นา้ หอ้ ง
แลว้ หนงึ ในนันมไี อเ้ นมยนื ทําหนา้ เฉยชาอยดู่ ว้ ย
“เขา้ มากอ่ นส”ิ

“เป็ นยงั ไงบา้ งวะ มงึ หายไปนานจนทกุ คนเป็ นหว่ ง”

“กเ็ รอื ยๆ มตี รงไหนวา่ งก็นังไดเ้ ลย โทษที กไู มค่ อ่ ยมเี วลาทําความสะอาด” แมแ้ ตแ่ มบ่ า้ นก็ไมอ่ ยาก
ใหเ้ ขา้ มายงุ่ กบั ขา้ วของหรอื รถู ้ งึ การมตี วั ตนอยขู่ องใครบางคน

“ไอภ้ าค ทผี า่ นมากขู อโทษนะเวย้ ” ไอธ้ านพดู เสยี งออ่ ย ผมมองหนา้ ทลี แุ กโ่ ทษของมนั ก็ไมร่ จู ้ ะพดู
อะไรนอกจากยกมอื ปัดเป็ นเชงิ ‘ชา่ งมันเหอะ’

ไมม่ อี ะไรสําคญั ไปกวา่ การกลับมาของวนิ ทแ์ ลว้ ผมคดิ วา่ อยา่ งนัน

“ไอเ้ มธเลา่ ใหก้ ฟู ังหมดแลว้ ไมค่ ดิ วา่ ทผี า่ นมามันจะหนักหนาขนาดน”ี เนมพดู พลางดงึ ผมเขา้ ไป
กอด “ขอกเู ขา้ ไปเจอไอว้ นิ ทไ์ ดม้ ัย”

“แตน่ ันไมใ่ ชว่ นิ ท”์

“กรู ”ู ้

“วนิ ทไ์ มก่ ลับมานานแลว้ เขาจะเป็ นยังไงบา้ ง อยตู่ รงนันมคี วามสขุ หรอื เปลา่ กคู ดิ ถงึ เขา”

ไมม่ ใี ครพดู อะไรอกี

ทผี า่ นมาโลกของผมเต็มไปดว้ ยสสี นั เต็มไปดว้ ยอารมณ์ความรสู ้ กึ แตว่ า่ ตอนนที กุ อยา่ งกลบั ยอ้ ม
ไปดว้ ยสเี ทาและมเี พยี งความเศรา้ หมอง ในหอ้ งๆ เดมิ ทผี มยดึ มนั เป็ นโลกทังใบไมม่ คี ําวา่ ความสขุ
ตงั แตว่ ันนัน

“ภาค...อกึ ภาค...” เสยี งทคี นุ ้ เคยแทรกเขา้ มาในหู

ผมรบี ผละจากไอเ้ นม วงิ ไปควา้ กญุ แจแลว้ ไขประตเู ขา้ ไปในหอ้ ง

ภาพแรกทเี ห็นคอื รา่ งบางทนี อนอยบู่ นเตยี งกําลงั อาเจยี นออกมาอยา่ งหนัก ผมทําตัวไมถ่ กู ไปชวั ครู่
กอ่ นถลาไปแกม้ ดั ตรงขอ้ มอื รวมถงึ ขอ้ เทา้ ทังสองขา้ ง

ใบหนา้ ซบู ซดี เปรอะเปือนไปดว้ ยคราบอาหารทขี ยอ้ นออกมาจนสง่ กลนิ คละคลงุ ้ ผมยกมอื ขนึ เช็ด
คราบตา่ งๆ ออกดว้ ยอาการสนั เทา กอ่ นไอเ้ นมจะถอื ผา้ ชบุ นํามายนื ใหอ้ ยา่ งรงู ้ าน

“ขอบคณุ ”

“ธาน มงึ เป็ นอะไร”

ดวงตาสดี ําจอ้ งมองนงิ กอ่ นนําตาหยดแลว้ หยดเลา่ จะไหลลงมา

“ภาค ฮอื วนิ ทเ์ อง...”

รา่ งกายทกุ สว่ นชาคา้ งราวกบั ถกู แชแ่ ข็ง ไมเ่ คยคาดหวังอยแู่ ลว้ วา่ คนทรี อจะกลับมา ณ ขณะนี
บางทกี ็ถกู หลอกจนหลงเชอื ไปหลายครังหลายครา ทวา่ แววตาทมี องผมตรงหนา้ กลบั ตา่ งออกไปจาก
ทกุ ครัง

“กลบั มาแลว้ เหรอ กลับมาหากนั จรงิ ๆ ใชม่ ยั ”
วา่ พลางดงึ ร่างบางเขา้ มากอดแนบชดิ จนไดย้ นิ เสยี งสะอนื ดงั ขนึ มาไมห่ ยดุ
“ภาคจะไมย่ อมใหว้ นิ ทไ์ ปไหนอกี แลว้ ไมม่ ที าง”
“ธานไมย่ อมหรอก” ประโยคนันจบลง ผมรบั รไู ้ ดถ้ งึ อาการสนั หงักจากความกลัวของคนในออ้ มกอด
“ไมต่ อ้ งกลัว”
“พรงุ่ นอี าจไมม่ วี นิ ท.์ ..อยแู่ ลว้ ”
“ตอ้ งอยสู่ ”ิ
“วนิ ทจ์ ะมาลา”
“ไมใ่ หไ้ ป ภาคไมใ่ หไ้ ป” ผมกอดเขาแน่นจนกระดกู แทบแหลกคาอก พรมจบู ทหี นา้ ผากของเขา
แลว้ พดู ประโยคเดมิ ซําๆ ‘ไมใ่ หไ้ ป...ไมใ่ หไ้ ป...’
ผมไมเ่ คยคดิ พรงุ่ นีทไี มม่ เี ขา
ไมเ่ คยนกึ ภาพตัวเองตอนแกท่ ไี มม่ เี ขา ไมเ่ คยนกึ ถงึ เบาะรถยนตท์ วี า่ งเปลา่ ไมเ่ คยจนิ ตนาการถงึ
หอ้ งทไี มม่ รี ปู ภาพทเี ขาวาด ไมเ่ คยเตรยี มใจมากอ่ นเลย
“ออกไป! มงึ ออกไป!” จๆู่ ก็ถกู ผลักออกอยา่ งแรงจนแทบหงายหลัง วนิ ทว์ งิ ไปตรงมมุ หอ้ ง ดวงตา
แข็งกรา้ วราวกบั ไมใ่ ชค่ นเดมิ
มนั เหมอื นกนั การสบั สวติ ช์ ทกุ อยา่ งเกดิ ขนึ โดยทเี ราไมท่ ันตังตัว เพราะในเสยี ววนิ าทธี านก็ไดก้ ลับ
มาอกี ครัง
“ห!ึ พวกมงึ มากนั ครบเลยหนิ มาสง่ วนิ ทเ์ หรอ กจู ะใหพ้ วกมงึ ไดส้ ง่ ”
รา่ งบางพยายามลกุ ขนึ ยนื ใชแ้ ผน่ หลังดันตวั ขนึ ทลี ะนอ้ ยทลี ะนอ้ ย สายตาพยายามกวาดมองเราที
ละคนพรอ้ มกับขยบั รมิ ฝีปากพดู
“อยา่ หวงั วา่ กจู ะคนื เงนิ พวกมงึ โงเ่ อง”
“...”

“ไอเ้ มธกไู มถ่ อื สาหรอกทมี งึ กระทบื วนิ ท์ ขอบคณุ ดว้ ยซําทที ําใหก้ ไู ดก้ ลับมา ไอธ้ าน...กโู คตรชอบ
นสิ ยั มงึ เลยวะ่ ชอบจนเอาชอื มงึ ไปตงั ชอื ของตัวเอง เราเหมอื นกนั เป๊ ะเลย อยากมตี วั ตน อยากใหใ้ คร
บางคนหายไปจากชวี ติ สาํ หรับกคู อื วนิ ท์ สําหรับมงึ คอื ไอภ้ าคใชม่ ัย”

“กไู มเ่ หมอื นมงึ อยา่ งนอ้ ยก็ตอนน”ี เจา้ ของชอื โตต้ อบ แตธ่ านยมิ
“ไอว้ รี ์ ไอจ้ ณิ ณ์ ไอน้ นท์ เพอื นตัวการนั ต์ มติ รภาพทแี น่นแฟ้น กเู ห็นแลว้ จะอว้ ก ถา้ ไมม่ เี งนิ คดิ เหรอ
วา่ มงึ จะเป็ นเพอื นกนั ได ้ สมเพชวะ่ ”
ยงั คงไรซ้ งึ คําโตแ้ ยง้ อาจเพราะตา่ งคนตา่ งเจ็บชาจากคําพดู ไปจนหมด
“สว่ นมงึ ไอเ้ นม เพอื นอยา่ งมงึ นะ่ ...”
“...”
“ดใี จทเี จอนะ ฮกึ ขอโทษทเี คยโกหก” นําตาทหี ยดุ ไหลกลับมาเออ่ คลออกี ครัง “กอู ยากเป็ น
เหมอื นมงึ ยังอยากมมี งึ ใน...ชวี ติ ”
ทกุ คนตา่ งสบั สน มแี ตผ่ มทรี วู ้ า่ สายตาของคนคนนันไดก้ ลับมาแลว้
“วนิ ท”์
ผมขยับเทา้ เขา้ หา แตใ่ กลไ้ ดไ้ มม่ ากรา่ งผอมบางก็ลม้ ลง ดนิ พลา่ นไปมาราวกบั รา่ งกายถกู ทํารา้ ย
อยา่ งหนัก นําตาไหลอาบไปทัวหนา้ รมิ ฝีปากถกู กดั จนเลอื ดซบิ
“ฮอื อออ...พอแลว้ ...”
“วนิ ท!์ ”
ผมยังคงไดเ้ สยี งกรดี รอ้ งของวนิ ท์ เสยี งกรดี รอ้ งของคนทอี ยขู่ า้ งใน
“วนิ ทจ์ ะเขม้ แข็ง ภาคไมต่ อ้ งหว่ งนะ ไม.่ ..ไม.่ ..กเู ขม้ แข็งอยแู่ ลว้ ฮา่ ๆๆ ฮอื ออออ” ทังเสยี งหัวเราะ
เสยี งรอ้ งไหด้ งั ปนเปฟังแทบไมไ่ ดศ้ พั ท์
เป็ นทังบคุ ลกิ ของธานและวนิ ทส์ ลับกนั ออกมาถขี นึ จนอดกลวั ไมไ่ ด ้ เขาตอ่ สแู ้ คไ่ หนเพอื จะมชี วี ติ อยู่
ตอ่ สแู ้ คไ่ หนเพอื ทจี ะไดอ้ อกมา
“ตายๆ ไปซะ หายไปซะ ฮอื ...”
“...”
“วนิ ทไ์ มอ่ ยากตาย”
ผมเดนิ ไปหาเขา ทรดุ ตวั ลงกบั พนื กอ่ นโอบแขนกอดรา่ งคดุ คเู ้ อาไวท้ ังตัว

“วนิ ทอ์ ยากอยตู่ อ่ อยากอยกู่ บั ...ภาค เราจะอยดู่ ว้ ยกนั ในวันเกดิ อยากเป่ าเทยี นกบั ภาคแลว้ ก็...แลว้
ก็อธษิ ฐานดว้ ยกนั ยังอยากไปดหู นังกบั ภาค อยากเลา่ เรอื งเลดเี บริ ด์ ใหฟ้ ัง”

“เลา่ ใหภ้ าคฟังสิ วนิ ทเ์ ลา่ ใหฟ้ ังหนอ่ ย” ไมไ่ ดม้ แี คว่ นิ ทอ์ กี แลว้ ทรี อ้ งไห ้ ในใจและรา่ งกายของผมก็
ไมต่ า่ งกนั

“เลดเี บริ ด์ อายสุ บิ แปด”
“แลว้ ไงตอ่ เลา่ ตอ่ ส”ิ วา่ พลางขยับกอดใหแ้ น่นขนึ จบู เสน้ ผมของเขาแลว้ กระซบิ ขา้ งหู
“เลดเี บริ ด์ อยากม.ี ..ชวี ติ ทดี เี หมอื นวนิ ท์ อยากเตบิ โต อยากมอี สิ ระ และอยากมเี งนิ ทํา...ตามความ
ฝั น”
“เราจะอยเู่ พอื ทํามัน วนิ ทเ์ คยบอกวา่ อยากเป็ นสถาปนกิ ”
“นักบนิ อวกาศ วนิ ทอ์ ยากเป็ นนักบนิ ...อวกาศ”
“วนิ ทจ์ ะไดเ้ ป็ น”
“จรงิ ๆ เป็ นอะไรก็ไดถ้ า้ มภี าคอยู่ เป็ นอะไรก็ไดท้ ภี าคอยากใหว้ นิ ทเ์ ป็ น”
“...”
“พรงุ่ นพี ระอาทติ ยจ์ ะขนึ มัย”
“ขนึ ”
“พรงุ่ น.ี ..ภาคจะไมท่ รมานอกี ”
“มวี นิ ทอ์ ยไู่ มม่ อี ะไรทรมาน” ตอ่ ใหต้ อ้ งรอไปอกี แสนนานผมก็เต็มใจจะทํา
“ถา้ วนิ ทย์ งั อยใู่ นนัน...ภาคจะเจ็บปวด ไมต่ อ้ งรอวนิ ทแ์ ละไมต่ อ้ ง...ไมต่ อ้ งเจ็บปวดเพราะธาน”
“จะรอ ภาครอ”
“อยากอยใู่ หถ้ งึ วันเกดิ ภาคจัง แต.่ ..”
“อยสู่ ิ อยเู่ ป่ าเทยี นดว้ ยกนั ”
เขารอ้ งไห ้ รอ้ งสะอกึ สะอนื จนตวั หอบโยน รอ้ งอยอู่ ยา่ งนันกอ่ นจะเงยหนา้ มองผม กดรมิ ฝีปากลงบน
ปลายคางอยา่ งแผว่ เบาแลว้ ยมิ ทังทยี งั มอี าการสนั หงัก
“สขุ สนั ตว์ ันเกดิ ม.ี ..ความสขุ มากๆ นะภาค”

เปลอื กตานันปิดลง ผมรับรไู ้ ดถ้ งึ ความเงยี บสงบกอ่ นไอเ้ มธจะรอ้ งเรยี กผมเสยี งดงั
“ไอภ้ าค! วนิ ท!์ ”
ผมผละออกจากรา่ งบางเล็กนอ้ ยหลังรสู ้ กึ ถงึ ความอนุ่ ทหี นา้ ทอ้ ง กอ่ นจะเห็นเสอื ขาวทเี ขาสวมใส่
คอ่ ยๆ ยอ้ มดว้ ยสแี ดง โดยมมี ดี คตั เตอรป์ ักอยตู่ รงนันจนเกอื บมดิ ดา้ ม
ในความฝัน...วนิ ทเ์ ป็ นอะไรก็ไดท้ ภี าคอยากใหว้ นิ ทเ์ ป็ น
ตอนที 14

‘Vanilla sky’
‘ออื มคี นบอกวา่ ตอนทมี นั สวยทสี ดุ คอื ตอนทพี ระอาทติ ยต์ กดนิ ไปแลว้ โรแมนตกิ ป่ ะ’
‘ห!ึ วนิ ทไ์ มช่ อบเวลาแบบนเี ทา่ ไหร่ มนั โหวงๆ โหวๆ่ เหมอื นคําบอกลาทังทไี มอ่ ยากจาก’
‘ถงึ จะไมช่ อบ แตข่ อบคณุ นะทยี งั นังรอดพู ระอาทติ ยต์ กดนิ ไปดว้ ยกนั ’
‘ไมเ่ ห็นตอ้ งขอบคณุ เลย ทวี นิ ทอ์ ยตู่ รงนกี ็เพราะภาคทังนัน’
‘งนั วนิ ทก์ ็อยา่ กลัววา่ ตอนเย็นจะตอ้ งเหงาคนเดยี วอกี วนิ ทย์ งั มภี าค สว่ นพระอาทติ ย.์ ..’
‘...’
‘ถงึ จะจากไปในวันนี พรงุ่ นเี ราก็ยงั ไดเ้ จอมันอกี แน่นอน’

ทชี ายทะเลในวันนัน เราเฝ้ารอคอยนับเวลาถอยหลังเป็ นวนิ าที
มองดพู ระอาทติ ยต์ รงหนา้ คอ่ ยๆ ลาลับขอบฟ้า พนื ทนี ันเหมอื นสมดุ วาดเขยี น แตง่ แตม้ ไปดว้ ยสนี ํา
ทกี ําลังถกู ระบายโดยพกู่ นั มันมสี มี ว่ งแดงและสม้ ไมน่ านก็แปรเปลยี นเป็ นชมพพู าสเทลแซมเหลอื ง
นแี หละวานลิ ลาสกาย สที สี วยทสี ดุ บนทอ้ งฟ้าในวันทเี ราอยเู่ คยี งขา้ งกนั
“ภาค”
“...”
“ไอภ้ าค มงึ เป็ นยงั ไงบา้ ง โอเคขนึ มัย”
ผมพดู ไมอ่ อก ไมร่ วู ้ า่ ควรตอบกลับยังไงดตี อนทไี ดย้ นิ เสยี งปลอบใจจากไอเ้ มธ
“ภาค”
“กขู ออยคู่ นเดยี วไดม้ ยั ขอรอ้ ง...ใหก้ อู ยคู่ นเดยี วเถอะ”
“มันถงึ เวลาทมี งึ ควรจะทําใจไดแ้ ลว้ ”

“จะใหก้ ทู ําใจไดไ้ ง! จะใหก้ ยู อมรับไดย้ ังไงวา่ เขาไมอ่ ยแู่ ลว้ เขาไมก่ ลับมาแลว้ มงึ จะใหก้ ยู มิ และ
พยักหนา้ ยอมรบั ความจรงิ ไดเ้ หรอวะ” ผมรดู ้ วี า่ ตวั เองลม้ เหลวในทกุ ๆ เรอื ง แตม่ นั จะไมม่ โี อกาสให ้
แกต้ วั สกั ครังเลยเหรอ

ทกุ อยา่ งเกดิ ขนึ อยา่ งรวดเร็ว เพยี งเสยี ววนิ าทที พี ระอาทติ ยต์ กดนิ เสยี งคลนื ในวันนัน กบั ใครบาง
คนทเี คยนังเคยี งขา้ ง จๆู่ ...

ก็สลายหายไป

มคี ําไหนทเี จ็บปวดมากกวา่ คําวา่ เสยี ใจอกี มัย นันแหละความรสู ้ กึ ทังหมดทปี ันป่ วนอยใู่ นอก เพงิ รวู ้ ัน
นเี องวา่ การมชี วี ติ อยลู่ ําคา่ แคไ่ หนตอนทใี ครคนหนงึ ไมอ่ ยแู่ ลว้

ตอ่ ไปจะไมม่ ใี ครมานังเลา่ ความฝันบา้ ๆ บอๆ ใหผ้ มฟังอกี จะไมม่ อี าหารเชา้ กบั เสยี งทักทายสดใส
จากหอ้ งครัว จะไมม่ คี วามอบอนุ่ จากรา่ งบางทเี คยกอดทกุ คําคนื ในวันเกดิ ปีตอ่ ไปก็ไมม่ คี นยนื อยขู่ า้ งๆ
ถอื เทยี นเอาไวใ้ หผ้ มเป่ า

อกี หนงึ ปีขา้ งหนา้ ชวี ติ ผมจะเงยี บเหงากวา่ เดมิ อกี สบิ ปีขา้ งหนา้ ผมจะตอ้ งตนื ขนึ มาคนเดยี ว สรา้ ง
ความฝันทวี าดเอาไวเ้ พยี งลําพัง อกี สสี บิ ปีขา้ งหนา้ ผมจะคอ่ ยๆ แกต่ วั เบาะรถขา้ งๆ จะวา่ งเปลา่ บา้ น
ของผมหลังใหญแ่ ตก่ ลับตอ้ งอยลู่ ําพังคนเดยี ว

ผมจะไมค่ ดิ เรอื งแตง่ งานอกี ไมค่ ดิ หาใครมาแทนทเี ขา ในอนาคตอกี หลายสบิ ปีผมจะเป็ นทวภิ าคที
ไมม่ อี ะไรสมบรู ณ์แบบเลย เพราะคนทที ําใหช้ วี ติ นสี มบรู ณ์...ไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงนี

“วันนกี ไู มม่ แี พลนไปไหน ยังอยเู่ ป็ นเพอื นมงึ ไดท้ ังคนื ” ร่างสงู ทงิ ตัวนังเคยี งขา้ ง

แตผ่ มกลับขยับเขยอื นรา่ งกายไมไ่ ด ้ รา่ งทงั รา่ งชาดกิ นอกจากนังอยทู่ า่ เดมิ มมุ เดมิ ซงึ เป็ นเวลาที
นานเกนิ กวา่ จะนับ

วันนไี อเ้ มธแวะมาหาผมทหี อ้ ง ซอื ของกนิ มากมายมาให ้ ทกุ อยา่ งดมู ปี ระโยชนส์ ําหรับรา่ งกาย แต่
แปลกดที ผี มกลบั ทําไดแ้ คน่ ังสบู บหุ รี เขยี กน้ กรองลงกับพนื ปลอ่ ยใหม้ นั เลอะเทอะอยแู่ บบนันจนกวา่
แมบ่ า้ นจะเขา้ มาทําความสะอาด

“มงึ กนิ อะไรบา้ งหรอื ยัง” เสยี งทมุ ้ ของเพอื นสนทิ ยังคงถามไถ่

ผมสา่ ยหัว ยกมอื ขนึ เสยผมอยา่ งรําคาญ

“แลว้ ไดน้ อนบา้ งป่ ะ หนา้ มงึ แมง่ ไมโ่ อเคแลว้ นะเวย้ ”

“กนู อนไมห่ ลบั ”

บอกตามตรงวา่ ผมไมอ่ ยากหลับเลย เพราะกลัว...วา่ จะฝันถงึ สงิ ทไี มอ่ ยากเห็น หลายคนื ตังแตเ่ กดิ
เรอื งจนถงึ ตอนนี ไมม่ คี รังไหนทผี มไมฝ่ ันรา้ ย ในฝันนันเหมอื นกับความจรงิ คอื ไมว่ า่ ยังไงคนทเี ฝ้ารอก็
ยังจากไปอยดู่ ี

“ไปหาหมอมัย”
“ไปทําไม กไู มไ่ ดป้ ่ วยอะไรหน”ิ
“มงึ ป่ วย และมงึ ก็ป่ วยมาก”
“ทกุ อยา่ งยังโอเค ไมเ่ ห็นมอี ะไรตอ้ งหว่ งเลย”
“ภาค”
สนิ สดุ คํานัน ผมหันไปมองหนา้ คนทไี ดช้ อื วา่ เป็ นเพอื นสนทิ มองอยนู่ งิ ๆ กอ่ นจะตดั สนิ ใจฉกี ยมิ
กวา้ ง ทําราวกบั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ
เมอื หนงึ เดอื นกอ่ นวนิ ทฆ์ า่ ตวั ตาย แตห่ ลังจากนันผมก็คอ่ ยๆ ทํารา้ ยตวั เอง
การสบู บหุ รแี มง่ โคตรแย่ แตเ่ พราะมันเป็ นพนื ทที ผี มสามารถหนจี ากความจรงิ ทไี มอ่ ยากรบั รไู ้ ด ้ ดงั
นันชวี ติ เลยจําเป็ นตอ้ งหวังพงึ มนั ไปเรอื ยๆ
ผมไมก่ ลัวดว้ ยซาํ วา่ ตวั เองจะป่ วย อายสุ นั หรอื เจ็บปวดดว้ ยโรครา้ ย
ในเมอื เป้ าหมายในชวี ติ มนั หมดไปแลว้ ผมก็ไมเ่ คยอยากมชี วี ติ ยนื ยาวเพอื เรยี นรคู ้ วามขมขนื ของ
โลกใบนสี กั เทา่ ไหร่ เรยี นเพอื อะไร ทํางานเพอื อะไร มเี งนิ เยอะๆ เพอื อะไร ในเมอื ...มที กุ อยา่ งเหมอื น
วันนแี ลว้ ก็ไมไ่ ดพ้ บเจอกบั ความสขุ อยดู่ ี
“ไมต่ อ้ งหว่ งกหู รอก มงึ สนใจตวั เองเถอะ เทยี วบา้ ง ตามแพลนทมี งึ วางไวไ้ ง” ผมเปลยี นเรอื ง และ
ทําแบบนปี ระจําตอนทใี ครสกั คนพยายามถามถงึ สงิ ทผี มไมอ่ ยากตอบ
“กคู งเทยี วไดห้ รอก ไมม่ มี งึ เทยี วทไี หนก็ไมส่ นุกป่ ะวะ”
“สนกุ สิ คนอนื ก็วา่ ง”
“มันไมเ่ หมอื นกัน กคู ดิ ถงึ ตอนไปเทยี วกบั มงึ จําไดป้ ่ ะตอนทเี ราเถยี งกนั วา่ ถา้ ในอนาคตไดแ้ ตง่ งาน
ใครจะจัดยงิ ใหญก่ วา่ กนั แลว้ มงึ กบ็ อกวา่ จะขอแฟนแตง่ งานทปี ารสี สว่ นกชู อบสงิ คโปรเ์ ลยอยากไป
ซมึ ซบั บรรยากาศกบั คนรักทนี ัน”
“ฮอ่ งกง”
“หมื ...”
“มงึ อยากขอแฟนแตง่ งานทฮี อ่ งกง อยา่ มัว” ไอเ้ มธยมิ เบอื นหนา้ ไปอกี ทางกอ่ นเอย่ ตอบ
“ก็ยงั จําไดน้ หี วา่ แสดงวา่ ยังโอเคด”ี

“บอกไอเ้ นมหรอื ยัง” เจา้ ตวั ทําหนา้ สงสยั ผมจงึ ถามยําไปอกี ครงั “บอกมันหรอื ยังวา่ มงึ ชอบ”
“บอกไปแลว้ แต.่ ..มันคงลมื มงึ ไมไ่ ดง้ า่ ยๆ หรอก”
“เนมไมไ่ ดร้ ักกู มนั ทําทกุ อยา่ งเพอื ประชดวนิ ทต์ า่ งหาก”
“ห!ึ หลงนกึ วา่ มงึ จะฉลาด”
“...”
“ไมค่ ดิ เหรอวา่ ทมี นั พดู ออกมาก็เพอื ปกปิดความเสยี ใจน่ะ มันชอบมงึ จรงิ ๆ เวย้ ภาค แตม่ นั ก็รดู ้ วี า่ ตวั
เองมาชา้ ไป ทกุ คนชา้ ไปหมด เลยตอ้ งมานังเสยี ใจอยา่ งทกุ วันนไี ง”
“มันบอกมงึ เหรอ”
“ไมบ่ อกก็ควรจะรอู ้ ยแู่ ลว้ มัย มใี ครบา้ งทจี ะยอมคบผชู ้ ายคนหนงึ ปลอมๆ เพอื ประชดเพอื น ใครบา้ ง
จะยอมจบู กบั คนทไี มไ่ ดร้ ักโดยไมร่ สู ้ กึ อะไร”
คําตอบนันทําเอาผมองึ ไปพักหนงึ
ความสัมพันธย์ งุ่ เหยงิ ฉายวาบเขา้ มาในหัว ไอเ้ นมเคยบอกวา่ ทยี อมคบผมก็เพอื ประชดวนิ ท์ แตส่ งิ ที
ไดย้ นิ ในวันนกี ลับตรงกนั ขา้ มอยา่ งสนิ เชงิ ใช!่ เราทกุ คนชา้ กนั ไปคนละกา้ ว
ผมขาดวนิ ทไ์ มไ่ ดใ้ นวนั ทชี วี ติ ขาดเขาไปแลว้
ไอเ้ นมรักผมในวันทผี มรกั คนอนื
สว่ นไอเ้ มธก็รักไอเ้ นม ในวันทอี กี ฝ่ ายยังลมื คนในใจไมไ่ ด ้
ความรกั มันวนุ่ วายแบบนอี ยแู่ ลว้ หรอื เพราะเรากนั แนท่ ที ําใหม้ นั วนุ่ วาย
“ฝากมงึ ไปขอโทษมันดว้ ย ขอโทษทที ําใหเ้ สยี ใจ” ผมคงพูดไดเ้ ทา่ นี จะใหต้ อบแทนดว้ ยการกลับ
ไปคบกนั เหมอื นเดมิ ก็เป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี เราตา่ งเสยี ใจกนั มามากแลว้ ถงึ เวลาทที กุ คนควรกา้ วไปขา้ ง
หนา้ จากนันก็ทงิ ผมเอาไวข้ า้ งหลังโดยไมต่ อ้ งรสู ้ กึ ผดิ อะไรอกี
“บอกเองดกี วา่ มัย ยังไงมันกแ็ วะมาหามงึ บอ่ ยๆ อยแู่ ลว้ ”
“เมธ ทผี า่ นมากเู หยี มาก กไู มค่ ดิ วา่ ตวั เองจะมองหนา้ ใครตดิ นอกจากมงึ ”
“ทกุ คนตา่ งก็เคยทําผดิ ”
“แตก่ ทู ําผดิ จนไมน่ ่าใหอ้ ภัย”

“มงึ อายแุ คย่ สี บิ เองนะ มงึ ยงั เด็ก ทผี า่ นมาเราตา่ งเด็กกนั หมด เพราะงันใหอ้ ภยั ตัวเองไมไ่ ดเ้ หรอ กู
คดิ วา่ วนิ ทค์ งดใี จทอี ยา่ งนอ้ ยมงึ ไดเ้ ตบิ โตขนึ และกา้ วผา่ นเรอื งแยๆ่ ไปได”้

“กกู า้ วไปไมไ่ ดห้ รอกถา้ เขาไมก่ ลับมา”
“...”
“กคู ดิ ไมอ่ อกดว้ ยซาํ วา่ ตัวเองจะเป็ นยังไงตอนทเี วลาผ่านไปนานขนึ กหู วังวา่ ทกุ อยา่ งจะดแี ตน่ หี นงึ
เดอื นแลว้ มนั ก็ยงั รูส้ กึ เหมอื นเดมิ คอื ไมม่ คี วามสขุ กกู ลบั ไปทบี า้ น กอดแมแ่ ลว้ บอกวา่ เหนอื ยซาํ ๆ แต่
เชอื หรอื เปลา่ เขาบอกวา่ เขา้ ใจ แตจ่ รงิ ๆ แลว้ เขาไมเ่ คยเขา้ ใจอะไรเลย”
ผมไมต่ า่ งจากวนิ ทเ์ ลยสกั นดิ โดดเดยี วทา่ มกลางผคู ้ นมากมาย เรยี กรอ้ งจากคนอนื ไมไ่ ดแ้ มก้ ระทัง
ครอบครัว ตอ้ งจมปรักกบั อดตี นับเวลาใหผ้ า่ นพน้ ไปทลี ะวันอยา่ งไรจ้ ดุ หมาย ตนื เชา้ เพอื ใหร้ วู ้ า่ ยัง
หายใจอยู่ มนั มแี คน่ ันจรงิ ๆ
ปกตปิ ิดเทอมผมจะมแี ผนการอยใู่ นหัวสารพัด ทําโนน่ ทํานตี ามประสาเด็กมหา’ลัยทยี งั คงใชช้ วี ติ
พลงุ่ พลา่ นดว้ ยความฝัน ทวา่ ปิดเทอมนไี มเ่ หมอื นครงั ไหนๆ สถานทเี ดยี วทผี มอยกู่ ็คอื หอ้ งกบั โรง
พยาบาล ทนเห็นหนา้ ตวั เองในกระจกกบั หมอบอ่ ยกวา่ พอ่ แมข่ องตัวเองเสยี อกี
มนั ทังเหนอื ยและทรมาน ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ความรสู ้ กึ นจี ะสนิ สดุ เมอื ไหร่
บางท.ี ..ผมอาจจะเรมิ เขา้ ใจบา้ งแลว้ ก็ได ้ วา่ การหายไปมันดกี วา่ การมชี วี ติ อยยู่ งั ไง
ถงึ วนิ ทค์ นทยี ังรักอยู่
คงจะดถี า้ เราไดน้ ังดพู ระอาทติ ยต์ กดนิ ดว้ ยกนั เหมอื นตอนนัน คงจะดถี า้ เราไดก้ ลับมาพบกนั อกี ไมว่ า่
จะโลกไหนก็ตาม...

บหุ รยี หี อ้ เดมิ ถกู แกะออกจากกลอ่ ง ผมจดุ ไฟแชก็ คาบกา้ นสขี าวเอาไวใ้ นปากกอ่ นจะจมดงิ กบั มัน
ใหน้ านเทา่ ทจี ะทําได ้ รสชาตขิ มเฝื อนทําใหร้ สู ้ กึ ดี อยา่ งนอ้ ยมันก็ขมพอๆ กบั ชวี ติ ตอนนนี ันแหละ

อกี ไมก่ วี ันมหา’ลัยก็จะเปิดเรยี นในเทอมทสี องแลว้ เพอื นในกลมุ่ เรมิ ตนื เตน้ ทจี ะไดก้ ลับมาเจอกนั อกี
ครัง ทวา่ ตวั ผมกลับรสู ้ กึ เลอื นลอย ยังคงใชช้ วี ติ ประจําวันในแบบเดมิ อยา่ งทเี คยทํามาตลอด

เมอื บหุ รหี มดมวน ผมควา้ กญุ แจรถ เดนิ ลงไปดา้ นลา่ ง แทรกเขา้ ไปใน BMW คนั เดมิ พรอ้ มกับเปิด
เพลงในอัลบมั เกา่ ๆ

‘เพลงนฟี ังหลายรอบแลว้ เปลยี นไดม้ ัย’
‘ก็วนิ ทช์ อบอะ่ ทนฟังตอ่ อกี รอบไมไ่ ดเ้ หรอ’
‘อกี รอบเดยี วจรงิ ๆ นะ’
‘มนั เพราะออก ทําไมภาคไม่ชอบ’
‘ตอนแรกก็ชอบ หลังๆ เปิดบอ่ ยจนเก็บเอาไปละเมอหมดแลว้ ฟังเพลงอนื บา้ งเถอะ’
‘เบอื เหรอ’
‘อมื ’
‘เบอื เพลงหรอื เบอื วนิ ท’์
‘เพลงสิ ใครจะเบอื วนิ ทก์ นั ’
‘ฮา่ ๆ โอเค เปลยี นก็ได ้ เพราะภาคพดู เขา้ หหู รอกเลยยอม’

รถยนตเ์ คลอื นตัวไปบนถนน บรรยากาศเกา่ ๆ หวนกลับมาอกี ครังดว้ ยความคดิ ถงึ เพลยล์ สิ ตเ์ ดมิ ที
เคยฟัง เพลงเกา่ ๆ ทเี คยบน่ ตลกดที เี พงิ มาเหน็ คา่ ในตอนนี

“ภาคเปิดเพลงทวี นิ ทช์ อบฟังแลว้ นะ”

“...”

“ไดฟ้ ังมัย ยังชอบอยหู่ รอื เปลา่ ” ยังมอี กี หลายอยา่ งทอี ยากพดู อยากบอก ผมเฝ้ารอวันนันเสมอแต่
ก็ยังมาไมถ่ งึ อกี ตามเคย “วันนภี าคยังมาตามนัดเหมอื นเดมิ นะ เมอื ไหรว่ นิ ทจ์ ะเลกิ เบยี วนัดสกั ท”ี

ผมยังคงพมึ พํากบั ตัวเอง กระทังมาถงึ จดุ หมาย

ทกุ คนทนี รี จู ้ กั ผม เราทักทายกนั เกอื บทกุ วนั กอ่ นผมจะยา่ งเทา้ เขา้ ไปในหอ้ งเดมิ ๆ ทคี นุ ้ เคยเพอื เจอ
ใครคนหนงึ

“สวัสดคี รับ” พอเอย่ ทักทายคนตรงหนา้ ดว้ ยรอยยมิ ฝืดเฝื อนเสร็จ อกี ฝ่ ายก็ตอบกลับทนั ควัน

“มาแลว้ เหรอ วันนมี เี รอื งสําคญั อยากคยุ ดว้ ยพอดเี ลย”

“อะไรครับ”

“นังกอ่ นส”ิ ผมทําตามคําสงั ของหมอกฤต ดว้ ยการทงิ ตวั ลงบนโซฟาตรงขา้ มกบั คนอายมุ ากกวา่ วัน
นเี ขามสี หี นา้ เครง่ เครยี ดขนึ เลยสง่ ผลใหผ้ มรสู ้ กึ ไมด่ ตี ามไปดว้ ย

“หมอมอี ะไรอยากจะบอกผมครับ” เพราะไมอ่ ยากออ้ มคอ้ มใหเ้ สยี เวลา จงึ เลอื กถามเขา้ ประเด็น
ทันที

“นกี ็ผา่ นหนงึ เดอื นมาแลว้ ” คนตรงหนา้ ขยบั แวน่ เล็กนอ้ ย กอ่ นพดู ตอ่ ดว้ ยเสยี งราบเรยี บ “ผมคดิ วา่
บางทเี ราอาจตอ้ งปลอ่ ยเขาไป”

“...” ประโยคนันราวกบั โลกทังใบไดห้ ยดุ หมนุ ไปซะดอื ๆ

ความหวังและความฝันทกุ อยา่ งก็ถกู ทําลายลงไปพรอ้ มกันอยา่ งไมป่ รานี กอ่ นหนา้ นันผมรดนํา
พรวนดนิ ความหวงั ทกุ วันเพอื หวงั วา่ มนั จะไมเ่ หยี วเฉา เฝ้ารออยา่ งคนไรจ้ ดุ หมายแตก่ ็ไมเ่ คยปรปิ ากบน่
ทวา่ มันก็ถกู พังลงครงั แลว้ ครังเลา่ เกนิ กวา่ จะนับ

ผมถอดใจ จมปรักกบั ความผดิ พลาด และวันนที กุ อยา่ งก็ตอกยําอยา่ งแน่ชดั วา่ ยังไงผมก็ไมม่ ที างได ้
ทกุ อยา่ งทตี อ้ งการกลับคนื มา

“ทวภิ าค ผมเคยบอกใหค้ ณุ ทําใจยอมรับความผดิ หวังไปบา้ งแลว้ และตอนนมี นั ก็เป็ นเรอื งยากจรงิ ๆ
ทเี ราจะพาเขากลับมา”

“รอกอ่ นไดม้ ัย” รับรไู ้ ดเ้ ลยวา่ เสยี งทตี อบกลับไปสนั เครอื แคไ่ หน

“เราตอ้ งรออะไรอกี ”

“ผมรู ้ ผมรวู ้ า่ วนิ ทจ์ ากไปแลว้ แต.่ ..ไมค่ ดิ บา้ งเหรอวา่ สกั วนั เขาจะกลับมา”

“อาจมสี กั วัน แตต่ อนนกี ารยอื รา่ งของเขาไวก้ ็ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร”

“แตธ่ านอาจทําอะไรแยๆ่ ธานไมเ่ คยรกั วนิ ท์ รา่ งกายนันเป็ นของวนิ ท์ มันมสี ทิ ธอิ ะไรมาแยง่ ไป!”
เสยี งของผมดงั ขนึ เรอื ยๆ จนเปลยี นเป็ นตะคอก ฝ่ ามอื รสู ้ กึ เจ็บชาไปหมดเพราะเอาแตก่ าํ หมัดแน่นเพอื
สะกดกลันอารมณท์ คี กุ รนุ่ อยใู่ นใจ

“คนไหนละ่ ทเี ป็ นวนิ ท์ ธานก็คอื วนิ ท์ เป็ นสว่ นหนงึ ของวนิ ท”์

“ไมใ่ ช!่ ”

“ยอมรับความจรงิ ไมว่ า่ จะธานหรอื ขนุ เขาเองก็คอื วนิ ท์ ถงึ จะแสดงออกแบบไหนเราก็ปฏเิ สธไมไ่ ด ้
อยดู่ ”ี

“...”

“วนิ ทท์ มี คี วามออ่ นโยน วนิ ทท์ มี คี วามเขม้ แขง็ วนิ ทท์ ที ําตัวกา้ วรา้ ว วนิ ทท์ ซี มึ เศรา้ และหมดหวังใน
ชวี ติ นันแหละคอื ทงั หมดของเขา ตวั ตนของเขาไมใ่ ชใ่ คร”

“ถงึ จะพดู แบบนันก็เถอะ...”

“ไปเจอเขาหน่อยมัย”

“ไม่ ผมอยากเจอแคค่ นทผี มรอ ไมไ่ ดอ้ ยากเจอคนอนื ”

“มันไมใ่ ชเ่ รอื งง่ายหรอกกบั การยอมรบั ความจรงิ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยผมก็ยงั หวงั วา่ คณุ จะเขา้ ใจความคดิ
ของเขามากขนึ กวา่ ทเี ป็ นอย”ู่ จบประโยคนัน รา่ งภมู ฐิ านของคนตรงหนา้ ก็ลกุ ขนึ ยนื เต็มความสงู เขา
เดนิ ไปทปี ระตู ผลักมันออกกอ่ นจะเดนิ ลับสายตาไป

ผมกม้ หนา้ มองปลายเทา้ ครนุ่ คดิ ทกุ อยา่ งอยใู่ นหัวจนแทบระเบดิ อยรู่ อมรอ่ เรอื งทกุ อยา่ งมันเกดิ ขนึ
ตงั แตต่ อนไหน แลว้ นันใชค่ วามทรมานทสี ดุ มยั เปลา่ เลย...

ตอนนตี า่ งหากทกี ําลังเรมิ ตน้ เป็ นความทรมานอยา่ งไมม่ ที สี นิ สดุ สําหรับคนโลเลอยา่ งผม

ยงั จําไดด้ ใี นเสยี ววนิ าทที มี ดี ปักเขา้ ไปในชอ่ งทอ้ งของวนิ ท์ ทกุ อยา่ งก็เปลยี นจากหนา้ มอื เป็ นหลัง
มอื เขาตดั สนิ ใจฆา่ ตวั ตายเพอื ทผี มจะไมต่ อ้ งเจบ็ ปวดอกี แตผ่ ลทไี ดค้ อื หมอสามารถชว่ ยคนตวั เล็ก
เอาไวท้ ัน เขาโคมา่ อยสู่ ามวนั นอนนงิ อยทู่ เี ตยี งไมข่ ยับเขยอื น

เราทกุ คนตา่ งสวดภาวนา ขอใหเ้ ขาลมื ตาขนึ จนบา่ ยวันหนงึ คําอธษิ ฐานก็เป็ นจรงิ

ทวา่ คนทกี ลับมาเผชญิ โลกอกี ครงั นันกลับไมใ่ ชว่ นิ ทแ์ ตเ่ ป็ นธาน

ไมร่ วู ้ า่ ตอนนันตวั เองทําหนา้ แบบไหนอยู่ ไมม่ นี ําตาไหลสกั หยด ไมม่ คี ําพดู ตดั พอ้ หรอื ออ้ นวอน
อะไรกบั อกี ฝ่ ายนอกจากเดนิ ออกจากหอ้ งเงยี บๆ ขงั ตัวเองอยใู่ นหอ้ งนํา เอาแตพ่ ดู ปลอบใจพมึ พําวา่
พรงุ่ นีวนิ ทจ์ ะกลับมา มะรนื ก็ยงั มหี วัง หรอื แมแ้ ตว่ ันไหนๆ เราก็จะไดเ้ จอกนั อกี

หนงึ วันผา่ นไป

สองวันผา่ นไป

หนงึ สปั ดาหผ์ า่ นไป วนิ ทไ์ มผ่ ดิ ทอี ยากพกั แคข่ อรอ้ งวา่ ถา้ หายเหนอื ยเมอื ไหรใ่ หก้ ลบั มาหากนั ก็พอ

เวลายา่ งเขา้ สสู่ ปั ดาหท์ สี อง ผมพาธานกลับมาทหี อ้ ง ขงั เขาเอาไวเ้ หมอื นทผี า่ นมาเพอื เฝ้ารอคนที
หลับใหลอยา่ งจดจอ่ แตท่ กุ อยา่ งก็ลม้ เหลว ธานอาละวาด ไมย่ อมแตะตอ้ งนําหรอื อาหารจนรา่ งกาย
ทนไมไ่ หว เราสง่ เขากลับมาทโี รงพยาบาลอกี รอบกอ่ นหมอกฤตจะอาสาเขา้ มาดแู ลรว่ มกบั หมออกี คน

ตอนนธี านอยโู่ รงพยาบาลมาสองสปั ดาหแ์ ลว้ และไมม่ วี แี วววา่ คนทรี อจะตนื ขนึ มาอกี ความหวังทมี ี
เรมิ หมดลง ตอ่ ไปผมอาจไมไ่ ดเ้ ฝ้าดหู รอื รอคอยการกลับมาของวนิ ทอ์ กี เพราะหมออยากปลอ่ ยธานให ้
ไปมชี วี ติ เป็ นของตวั เอง

เป็ นชวี ติ ทไี มเ่ กยี วขอ้ งกบั ผม ไมเ่ กยี วขอ้ งกบั วนิ ท์ ไมเ่ กยี วกบั เพอื นคนไหนๆ ในมหา’ลัย

ธานจะเป็ นธาน คนทเี อาทกุ อยา่ งไป

ผมรวู ้ า่ ตวั เองเห็นแกต่ วั ทเี อาแตเ่ รยี กรอ้ ง แตค่ นทผี มรกั ยังอยใู่ นนัน ยังเชอื เสมอวา่ เขาไมเ่ คยหาย
ไปไหน ดังนันผมไมม่ ที างปลอ่ ยอกี ฝ่ ายไปแน่

สดุ ทา้ ยก็ไดข้ อ้ สรปุ ผมนังสดู ลมหายใจเขา้ ปอดชวั ครู่ จากนันจงึ มงุ่ หนา้ ไปหาใครบางคนในหอ้ งพัก
ผปู ้ ่ วย

คนทอี ยใู่ นชดุ คนไขม้ สี หี นา้ ดขี นึ เจา้ ตวั มองผม เป็ นสายตาทดี หู า่ งเหนิ อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ผมไมร่ จู ้ ะ
เรมิ พดู หรอื ทกั ทายอะไรกอ่ นดี เราเหมอื นคนแปลกหนา้ ทสี ําคญั ...ยังเป็ นคนแปลกหนา้ ทเี กลยี ดกนั
เขา้ ไสอ้ กี ตา่ งหาก

“เป็ นยงั ไงบา้ ง” นอี าจเป็ นคําถามทคี ดิ ไดด้ ที สี ดุ ในตอนนแี ลว้
“ก็ด”ี ธานยอมตอบคําถาม แตเ่ ลอื กทจี ะไมส่ บตากบั ผมตรงๆ
“ไดย้ นิ เสยี งวนิ ทใ์ นหมู ยั ”

“ไม”่
“ยังรับรไู ้ ดถ้ งึ ความรสู ้ กึ ของเขาหรอื เปลา่ ”
“ไม”่ เหมอื นเคย ผมยังคงไดร้ ับคําตอบสนั ๆ แบบไมเ่ ต็มใจ

“แลว้ ขนุ เขาละ่ ”
“กไู มไ่ ดย้ นิ เสยี งใครเลยตังแตต่ นื ขนึ มา จะไมเ่ ชอื ก็ได ้ ไมไ่ ดข้ อรอ้ งใหเ้ ชอื อยแู่ ลว้ ”

“ธาน” ผมเออื มมอื ไปจับไหลค่ นตรงหนา้ แลว้ ดงึ ใหเ้ ขาหันมาสบตากนั ตรงๆ คงไมม่ อี ะไรแยไ่ ปกวา่
ทผี า่ นมาอกี เพราะงันมันเลยถงึ จดุ ทคี วรทงิ ศกั ดศิ รที กุ อยา่ งไปสกั ที

“กไู มอ่ ยากรแู ้ ลว้ วา่ เงนิ อยทู่ ไี หน รถอยทู่ ไี หน คอนโดมงึ อยทู่ ไี หน กอู ยากไดแ้ คว่ นิ ทค์ นื กตู อ้ งการ
คนของกคู นื ”

“...”
“ขอรอ้ ง ชว่ ยพาเขากลับมาไดม้ ัย”
“แลว้ กลู ะ่ ” ผมไดร้ ับคําตอบแทบจะทันที

“...”
“ชวี ติ กถู กู ปลน้ ขนาดคนไขท้ เี จ็บปวดทสี ดุ ยังมโี อกาสไดเ้ ลอื กและไดร้ บั อสิ ระ แตก่ ไู มม่ ี ทังทกี เู ป็ น
เจา้ ของชวี ติ ตวั เองแลว้ แทๆ้ ”
คลา้ ยกบั เสน้ เสยี งถกู ตดั ขาด คําพดู มากมายในหัวถกู ตแี ตกกระจายออกเป็ นเสยี งๆ ผมทําไดแ้ คฟ่ ัง
เพราะไมม่ แี รงแมแ้ ตจ่ ะขยับปากพดู

“วนิ ทส์ รา้ งกขู นึ มา เพราะไมอ่ ยากเจบ็ ปวดกถู งึ ตอ้ งรสู ้ กึ แทน แตน่ ันไมใ่ ชค่ วามทรมานหรอก ความ
ทรมานจรงิ ๆ คอื อะไรรมู ้ ยั มันคอื ตอนทวี นิ ทใ์ ชช้ วี ติ ไดท้ ําอะไรก็ตามทอี ยากทํา คดิ อะไรก็ไดท้ อี ยาก
คดิ เป็ นอะไรก็ไดท้ อี ยากเป็ น แตก่ ทู ําไดแ้ คม่ อง ทําไดแ้ คค่ ดิ แตเ่ ป็ นไมไ่ ด”้

“...”

“กอู ยากรกั คนทกี อู ยากรกั อยากทําตามความฝัน เดนิ บนเสน้ ทางทกี กู ําหนดเอง มันนานเกนิ ไปแลว้
ทกี ตู อ้ งอยใู่ ตเ้ งาของคนอนื มงึ ไมเ่ ขา้ ใจหรอกภาค เพราะรา่ งกายของมงึ ไมไ่ ดถ้ กู ควบคมุ มงึ ไดใ้ นสงิ
ทมี งึ อยากไดท้ กุ อยา่ ง”

“ใครบอก”

“อะไร”

“ใครบอกว่าไดท้ กุ อยา่ ง ตอนนสี งิ ทกี ตู อ้ งการทสี ดุ คอื วนิ ทแ์ ตม่ ใี ครใหก้ ไู ดม้ ยั มใี ครพาเขากลับมา
หรอื เปลา่ ” และผมรวู ้ า่ มนั ทรมานแคไ่ หนทตี วั เองไมส่ มหวัง

ทกุ วัน...ผมมองเห็นตัวเองกบั วนิ ทใ์ นหอ้ ง เห็นเรากําลังยมิ อยา่ งมคี วามสขุ อยหู่ นา้ อาหารเชา้ ทเี ขา
เตรยี มไวใ้ ห ้ คอยพดู ออ้ นๆ องิ แอบหนา้ ตวั เองไปตามแขน หรอื วางหัวซบบนไหลข่ องผม

แตแ่ ลว้ ทกุ อยา่ งก็เหมอื นพังทลายลงไป รอยยมิ ของวนิ ทแ์ ปรเปลยี นเป็ นนําตา ความสขุ ของเขากลาย
เป็ นความทกุ ขท์ แี สนขนื ขม และทเี ลวรา้ ยทสี ดุ ...ผมเป็ นคนทํามันเอง ยงั คงทํารา้ ยเขาดว้ ยมอื ของตัว
เอง

ถา้ จะบอกวา่ ผมไมไ่ ดต้ อ้ งการใหเ้ ขาเจบ็ ปวดเลยมันก็คงฟังเหมอื นขอ้ แกต้ วั ทยี งิ ฟังยงิ ดงู เี งา่ เพราะวิ
นทเ์ จ็บไปแลว้ และก็ผา่ นมนั ไปไมไ่ ดด้ ว้ ย

หลายครงั ผมรสู ้ กึ อยากดา่ ตวั เอง โกรธตวั เอง โทษตวั เอง ทไี มส่ ามารถพาเขาออกจากสถานการณ์ที
ยากลําบากได ้ วนิ ทเ์ สยี ใจใชม่ ัยทภี าคเป็ นแบบนี เป็ นคนไรค้ า่ ทไี มส่ ามารถปกป้องใครไดแ้ มแ้ ตค่ นที
ตวั เองรัก เหมอื นตอนนไี งทมี คี นกาํ ลังพาเขาไป ซงึ ผมก็ทําอะไรไมไ่ ดเ้ หมอื นเคย

“ถา้ วันหนงึ ถา้ วันหนงึ ทเี ขากลับมา มงึ จะยอมปลอ่ ยเขามัย” ผมถาม เป็ นคําถามสดุ ทา้ ยกอ่ นตดั สนิ ใจ

“วันทวี นิ ทก์ ลับมาคอื วันทกี หู ายไป”

“...”

“มันไมไ่ ดอ้ ยทู่ กี แู ลว้ วา่ จะกลับมาหามงึ มยั แตอ่ ยทู่ วี นิ ทว์ า่ ยังรักมงึ มากพอจะกลับมาหรอื เปลา่ แคน่ ัน”

“อมื มันคงไมม่ อี ะไรแยไ่ ปกวา่ นอี กี แลว้ ”

เพราะงนั ...

“...”

“กเู ขา้ ใจ กใู หม้ งึ ไป”

ไปใชช้ วี ติ อสิ ระทตี อ้ งการ สว่ นผมจะยังอยตู่ รงนี และใชช้ วี ติ ทเี หลอื กบั วนิ ทใ์ นความทรงจําตอ่ ไป

วันนผี มไมไ่ ดเ้ ขา้ เรยี น ไมไ่ ดไ้ ปเจอเพอื นทมี หา’ลัย แตก่ ลับขลกุ อยใู่ นหอ้ งเพอื ทําความสะอาดและ
จัดเกบ็ ขา้ วของบางอยา่ งใหเ้ ขา้ ที

ของทกุ ชนิ ของวนิ ทถ์ กู จัดเรยี งไวจ้ ดุ เดมิ อยา่ งทมี นั ควรเป็ น ตเู ้ สอื ผา้ ของเราก็เชน่ กนั ยังคงแบง่ ฟาก
ของผมและเขา โดยเรยี งตามสเี สอื อยา่ งทเี คยทาํ รปู ทเี คยวาดบางรปู ถกู อดั ใสก่ รอบแขวนไวต้ รงผนัง
สว่ นหนงึ เก็บใสก่ ลอ่ งกระดาษลัง มันเหมอื นแหลง่ สะสมความทรงจําทังหมดทังมวลเอาไว ้ ถา้ คดิ ถงึ
เมอื ไหรก่ ็แคเ่ ปิดขนึ มาดู

ทกุ วันของผมผา่ นไปจะวา่ ชา้ ก็ไม่ จะวา่ เร็วก็คงไมถ่ กู เหมอื นกนั มนั ราบเรยี บ ไมม่ อี ะไรน่าตนื เตน้
ผมบนั ทกึ ทกุ วนั ผา่ นวดิ โี อเพราะไมถ่ นัดเขยี น สปั ดาหไ์ หนวา่ งก็จะขบั รถออกนอกเมอื งเพอื ไปเทยี วใน
ทตี า่ งๆ ทเี คยไปกบั วนิ ท์ โดยไมล่ มื ถา่ ยภาพทกุ อยา่ งกลับมาเผอื วา่ วันหนงึ เขาจะมโี อกาสไดเ้ ปิดดู

สามเดอื นแลว้ นับจากวันทปี ลอ่ ยใหธ้ านเป็ นอสิ ระ ผมไมไ่ ดเ้ จออกี ฝ่ ายเลย ไมร่ วู ้ า่ ตอนนจี ะเป็ นยังไง
หรอื วนิ ทจ์ ะกลับมาวันไหน แตก่ ็เดาวา่ ถา้ วนิ ทต์ นื ขนึ มาจรงิ เขาคงรบี กลบั มาเคาะหนา้ หอ้ งผมและโผ
เขา้ มากอดเหมอื นทกุ ที แตน่ ยี งั ไมม่ วี แี ววเลย

ผมจงึ ตอ้ งรออยา่ งไมม่ จี ดุ หมายตอ่ ไป

อกี ไมก่ เี ดอื นผมก็จะเรยี บจบปีสอง อยากเยาะเยย้ วนิ ทแ์ บบขําๆ เหมอื นกันทยี งั ไมจ่ บสกั ที โปรเจ็กต์
ปลายเทอมและบา้ นในฝันของเขายังคงคา้ งเตงิ อยู่ อาจารยท์ กุ คนตา่ งเฝ้ารอใหว้ ันนันมาถงึ ซงึ ...ไมว่ า่
จะอกี กปี ี วนิ ทก์ ็ยังเป็ นเพยี งคนเดยี วทไี ดส้ ทิ ธพิ เิ ศษมากมายขนาดนี

ผมเดนิ ไปยังโมเดลบา้ นทยี งั ทําไมเ่ สร็จ มันคอื บา้ นในฝันของเขา ไมเ่ คยคดิ เลยวา่ ถา้ วันหนงึ มนั ถกู
สรา้ งขนึ มาจรงิ ๆ จะดแี คไ่ หน ขา้ งๆ มสี มดุ สเก็ตชห์ ลายเลม่ วางกองเอาไว ้ ผมหยบิ เลม่ บนสดุ ขนึ มา
เปิดดเู ป็ นรอบทรี อ้ ยกอ่ นจะวางลง และทยอยหยบิ เลม่ ตอ่ ไปขนึ มาดอู กี ไปเรอื ยๆ จนถงึ เลม่ สดุ ทา้ ย

หลายอยา่ งทวี นิ ทท์ ํามันทําใหผ้ มอดอมยมิ ไมไ่ ด ้ เขาวาดรปู เพอื นของเขาทกุ คนในเมเจอรพ์ รอ้ มกับ
เขยี นชอื เลน่ กํากบั ขา้ งใต ้ จากนันความคดิ บางอยา่ งก็แลน่ วาบเขา้ มาในหัว

ผมเปิดสมดุ สเกต็ ชไ์ ปทลี ะหนา้ กอ่ นตดั สนิ ใจสแกนภาพเหลา่ นันลงไปเพอื ทําการด์ งา่ ยๆ ตาม
จํานวนคน อาจเพราะกลัว...วา่ หลายคนจะหลงลมื คนทชี อื ภวนิ ทไ์ ป เลยอยากใหเ้ พอื นทใี ชช้ วี ติ รว่ ม
กบั เขามาเป็ นปี ไดน้ กึ ถงึ บา้ ง

ใชเ้ วลาร่วมสปั ดาหก์ วา่ จะจัดการเรอื งโปสการด์ เสร็จสรรพ ผมแวะไปทคี ณะสถาปัตยฯ์ เดนิ ไปยัง
หอ้ งของเด็กเออารป์ ีสองทกี าํ ลังขะมักเขมน้ กบั การเตรยี มโปรเจ็กตป์ ระจําปีอยู่

กอ๊ กๆๆ

สนิ สดุ เสยี งเคาะ ความเงยี บกเ็ กดิ ขนึ ทกุ คนอยใู่ นอาการคลา้ ยๆ กนั คอื งนุ งงทเี ด็กคณะอนื โผลม่ ายนื
อยตู่ รงหนา้ แถมยังมถี งุ ผา้ สขี าวทวี นิ ทช์ อบใชใ้ สก่ ระดาษรอ้ ยปอนดต์ ดิ ตวั มาดว้ ย

“ขอโทษทรี บกวนนะ ผมชอื ภาค ทกุ คนอาจจะจําไดเ้ พราะผมเป็ นแฟนของวนิ ท”์
ไมม่ ใี ครตอบหรอื พดู แทรกอะไรกลับมา นอกจากนังฟังอยา่ งจดจอ่
“เมอื หลายเดอื นทแี ลว้ วนิ ทป์ ่ วยเป็ นโรค DID ทําใหม้ บี คุ ลกิ หลายอยา่ งแสดงออกมา คดิ วา่ ทกุ คน
คงรมู ้ าบา้ งแลว้ ตอนนวี นิ ทไ์ มไ่ ดก้ ลับมา และไมร่ เู ้ หมอื นกนั ว่าจะกลับมาเมอื ไหร”่
“...”
“แตเ่ มอื อาทติ ยก์ อ่ น ผมไดเ้ ปิดดสู มดุ สเก็ตชข์ องวนิ ท์ เขาไดว้ าดรปู เพอื นทกุ คนเอาไวเ้ ลยเอาไปทํา
เป็ นโปสการด์ หวังวา่ สกั วนั หนงึ ทวี นิ ทไ์ ดก้ ลับมาเพอื นทกุ คนจะยังคงจําเขาได ้ อมื ...ชอื แรก แกม้ ” ผม
เรมิ อา่ นชอื ของคนทอี ยบู่ นการด์ จากนันเจา้ ของชอื ก็ลกุ จากเกา้ อี เดนิ ตรงดงิ มาหาอยา่ งไมร่ อชา้
“ขอบคณุ มากนะ” เจา้ ตวั บอก
“เหมอื นกัน ขอบคณุ ทเี ป็ นเพอื นวนิ ท์ เขาเคยเขยี นเอาไวว้ า่ แกม้ ชว่ ยอะไรหลายอยา่ งเลย”
“ออื ...”
“แผน่ นเี ป็ นของเฟิรน์ ” ผหู ้ ญงิ ผมฟชู อื วงิ ลงมาจากบนั ไดสโลป เธอยนื มอื มารับโปสการด์ พลางสง่ ยมิ
“วนิ ทว์ าดรปู เราสวยมาก”
“ขอบคณุ ทรี ับวนิ ทเ์ ขา้ กลมุ่ นะ”
“เมอื ไหรเ่ ราจะไดเ้ จอวนิ ทอ์ กี มเี พอื นหลายคนอยากขอโทษ แลว้ ก็มหี ลายอยา่ งทอี ยากบอก”
“อาจจะยังพักอยู่ หายเหนอื ยเมอื ไหรส่ กั วนั คงกลบั มา”
ผมทยอยอา่ นชอื ของคนในการด์ ไปเรอื ยๆ จนเกอื บหมด และใบสดุ ทา้ ยทอี ยใู่ นมอื ก็เป็ นชอื ของคน
ทคี นุ ้ เคยเป็ นอยา่ งดี
แมจ้ ะยังไมไ่ ดเ้ อย่ ชอื รา่ งสงู โปรง่ ของไอเ้ นมก็เดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ผมแลว้ มันแบมอื รอใหผ้ มวาง
การด์ ราวกบั เด็กๆ โดยไมพ่ ดู อะไรแมแ้ ตค่ ําเดยี ว
“ใบนนี ่าจะสวยทสี ดุ ” ผมบอก รับรไู ้ ดถ้ งึ ความรสู ้ กึ ของวนิ ทต์ อนทกี าํ ลังวาดภาพนเี ป็ นอยา่ งดี
“ถงึ ไมส่ วยกกู จ็ ะบอกวา่ มนั สวย” ไอเ้ นมฉีกยมิ กวา้ ง กม้ มองภาพวาดในมอื นงิ คา้ งอยเู่ กอื บนาที
“มงึ ชอบก็ดแี ลว้ งัน...กกู ลบั กอ่ นนะ” แทบไมร่ อคําตอบ ผมรบี หมนุ ตวั เดนิ ออกไปดา้ นนอก มงุ่ หนา้
ไปยังหอ้ งนําเพอื ลา้ งหนา้ ลา้ งตานดิ หน่อย แตไ่ มค่ ดิ วา่ ใครบางคนจะเดนิ ตามเขา้ มาดว้ ย

“ชว่ งนเี ป็ นไงบา้ ง” รา่ งโปรง่ กระโดดขนึ ไปนังบนเคานเ์ ตอรอ์ า่ งลา้ งมอื จอ้ งมาทางผมทกี ําลังวักนํา
ลบู หนา้ อยขู่ า้ งๆ

“ก็ดี มงึ ละ่ รสู ้ กึ อยากเรมิ ตน้ กบั ใครบา้ งหรอื ยัง”
แปลกดี ไมไ่ ดค้ ยุ กันมาเกอื บสองเดอื น สงิ ทผี มถามกลับเป็ นเรอื งไมเ่ ป็ นเรอื งแถมยังแทงใจดําอกี
ตา่ งหาก
“มงึ เป็ นแบบนจี ะใหก้ รู ักใคร”
“กไู มไ่ ดเ้ กยี วกบั มงึ สกั หน่อย”
“แลว้ มคี วามสขุ มัย” ผมมองอกี ฝ่ ายสะทอ้ นทางกระจก เลกิ ควิ สงู เหมอื นเป็ นการตังคําถาม “ตอนนมี ี
ความสขุ กบั ชวี ติ บา้ งหรอื เปลา่ ”
“ก็ด”ี ผมตอบสนั ๆ เปิดกอ๊ กลา้ งมอื ไปมา
“เพอื นละ่ ”
“โอเค” แตก่ ็ไมส่ นทิ เทา่ เมอื กอ่ นแลว้ โดยเฉพาะไอธ้ านทเี ลอื กเปลยี นไปอยอู่ กี กลมุ่ หนงึ เพราะทน
มองหนา้ กนั ไมต่ ดิ แมเ้ ราทังคจู่ ะเอาแตบ่ อกวา่ ไมค่ ดิ ถงึ อดตี อกี แลว้ ก็ตาม
“ยังไปขบั รถเลน่ อยมู่ ัย”
“ก็ยงั ทําอย”ู่
“ถา้ เหงาก็ใหก้ ไู ปเป็ นเพอื นได”้
“เบาะขา้ งกวู นิ ทจ์ องแลว้ แตถ่ า้ ไดไ้ ปกนั เป็ นกลมุ่ กไู มล่ มื ชวนแน่นอน”
“ภาค”
“หมื ...”
“อยากรอ้ งก็รอ้ งไหอ้ อกมาเถอะ ไมม่ ใี ครวา่ มงึ ออ่ นแอหรอก”
“รอ้ งเหยี ไร อยา่ เพอ้ เจอ้ น่า”
“ภาค...”
ไมร่ วู ้ า่ ไอเ้ นมกระโดดลงจากเคานเ์ ตอรเ์ มอื ไหร่ แตไ่ มน่ านผมก็ไดร้ ับออ้ มกอดอนุ่ ๆ จากอกี ฝ่ าย
เป็ นกอดทเี หมอื นปลอบประโลมวา่ ไมเ่ ป็ นไรซําๆ จากเพอื นคนหนงึ

ผมไมส่ ามารถพดู อะไรออกมาไดใ้ นตอนนี แมง่ ตอื ไปหมด โลกทังใบทเี คยสดใสกลายเป็ นสเี ทา มัน
เรมิ กอ่ ตวั ขนึ วนั ทวี นิ ทห์ ลับไป และปกคลมุ ยาวนานจนรสู ้ กึ หดหอู่ ยา่ งแสนสาหัสในวันทผี มตดั สนิ ใจ
ปลอ่ ยธานใหไ้ ปมชี วี ติ เป็ นของตวั เอง

ตลอดเวลาทผี า่ นมา ผมยังคดิ ถงึ เขา

แตโ่ ลกไมย่ อมพาเขากลับมา

วนิ ทอ์ าจจะกําลังทอ่ งอวกาศตามความฝันอยู่ ทอ่ งยาวนานหลายเดอื นไปตามทตี า่ งๆ ทอี ยากไป มี
ความสขุ กบั ความฝันเบอื งลกึ จนหลงลมื ความฝันบนโลกของความเป็ นจรงิ บา้ นทเี ขาอยากสรา้ ง
อาชพี ทเี ขาอยากเป็ น ผมไดแ้ ตเ่ ฝ้ารอใหว้ ันนันมาถงึ วันทเี ขาจําไดว้ า่ หลงลมื อะไรบนโลกนบี า้ ง

“อยากใหช้ ว่ ยอะไร อยากใหท้ ําอะไรกจู ะทําให”้ ไอเ้ นมบอกเป็ นเสยี งกระซบิ ขณะแขนสองขา้ งยัง
คงโอบกอดผมอยู่

“มงึ ชว่ ยไมไ่ ดห้ รอก”

ขนาดอยากระบายความอดั อนั ตนั ใจทงั หมดดว้ ยการรอ้ งไหผ้ มยังทําไมไ่ ดเ้ ลย

ไดแ้ ตบ่ อกตวั เอง ไมแ่ ปลกหรอกทมี นุษยจ์ ะเจอเรอื งทที ําใหต้ วั ตนของเราแตกสลายหรอื พบเจอกบั
การสญู เสยี เพยี งแคผ่ มดนั มาเจอกบั สงิ เหลา่ นเี ร็วกวา่ คนอนื ก็เทา่ นัน

“ภาค เดยี วมนั จะผา่ นไป”

“กไู มร่ ตู ้ อ้ งทาํ ยังไง ไมร่ จู ้ ะหาใครทพี าวนิ ทก์ ลับมาได ้ กมู เี งนิ มที กุ อยา่ ง แตเ่ งนิ ซอื สงิ ทกี ตู อ้ งการไม่
ได ้ มันเหยี มาก เหยี จนแบบ...”

“กเู ขา้ ใจ กกู ็ตอ้ งการใหเ้ พอื นกกู ลับมาเหมอื นกัน”

ฝ่ ามอื บางตบลงบนแผน่ หลังของผมอยสู่ องสามครังกอ่ นผละออก เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ขาวทเี ต็มไป
ดว้ ยคราบนําตา เพงิ เขา้ ใจในตอนน.ี ..

ไมไ่ ดม้ ผี มทเี สยี ใจอยคู่ นเดยี ว ทกุ คนกําลังเจ็บปวดไมต่ า่ งกนั ไอเ้ มธ ไอเ้ นม เพอื นทกุ คนทเี คย
ทํารา้ ยวนิ ท์ มันเหมอื นกบั ตราบาปทไี มม่ วี ันลบออก และทตี ลกไปกวา่ นันคอื ไมม่ ใี ครมโี อกาสไดพ้ ดู
ขอโทษกบั วนิ ทต์ รงๆ สกั ที

“ชวี ติ เราแมง่ ...แยเ่ นอะ” คนตรงหนา้ ปาดนําตาออกจากแกม้ แสรง้ ยมิ ขมขนื กอ่ นเปลยี นเป็ นเรยี บนงิ
ในเวลาตอ่ มา

“อมื ”

“วนิ ทเ์ ป็ นเพอื นคนแรกในมหา’ลัยของกู ครงั แรกทเี จอกกู ็ถกู ชะตาเฉยเลย ตอนนันมันยนื นงิ ๆ ไมไ่ ด ้
ทักใครกอ่ น เป็ นกเู องทเี ดนิ เขา้ ไปหา แนะนําตัวกบั มันดว้ ยชอื เลน่ ไอว้ นิ ทย์ มิ ปากแทบจะฉีกถงึ หู พดู
แตค่ ําวา่ ขอบคณุ ทเี ขา้ มาทักซาํ ๆ ไมห่ ยดุ ”

“...”

“มันเป็ นเพอื นทดี ี เป็ นทกุ อยา่ งทกี ยู อมเสยี สละใหไ้ ด”้ ไอเ้ นมหยดุ พดู ไปอดึ ใจหนงึ กอ่ นจะเลา่ ยอ้ น
กลับไปในอดตี ทเี ต็มไปดว้ ยความสขุ “มันชอบมงึ มากนะ จําไดเ้ ลยวา่ หลังจากเจอมงึ มนั ก็เอาแตว่ าด
รปู ลงบนกระดาษเต็มไปหมด”

“มงึ เลยไมร่ ับรักกเู หรอ”

“ไมเ่ ชงิ ซะทเี ดยี วหรอก กอ่ นหนา้ นันกไู มไ่ ดร้ สู ้ กึ ชอบมงึ ขนาดนันดว้ ยซาํ ” เจา้ ตวั หัวเราะ “จะมาถลํา
ลกึ ก็ตอนกลับมาคบกนั อกี รอบ”

“ขอโทษ กผู ดิ เอง”

“ไมม่ ใี ครผดิ หรอก สว่ นหนงึ ก็เพราะกตู ดั สนิ ใจจะคบกบั มงึ เอง กแู คอ่ ยากใหว้ นิ ทแ์ มง่ รถู ้ งึ ความเจ็บ
ปวดของกบู า้ ง ทผี า่ นมากใู หท้ กุ อยา่ งกบั มัน แตค่ ดิ ดสู วิ า่ ตอนสดุ ทา้ ยกไู ดอ้ ะไรคนื มา คําโกหกเหรอ”

“วนิ ทอ์ าจจะโกหกอะไรหลายๆ อยา่ ง แตค่ วามรสู ้ กึ รักมงึ อยา่ งเพอื นมนั คอื ความจรงิ ”

“กรู ู ้ รใู ้ นวันทแี มง่ ไมอ่ ยรู่ บั ฟังแลว้ ไง”

บางอยา่ งในชวี ติ ของเราขาดหายไป แน่นอนว่าไมม่ ใี ครเจ็บปวดจนไมส่ ามารถดําเนนิ ชวี ติ ตอ่ ไปได ้
แตท่ กุ กา้ วทเี ดนิ ไปขา้ งหนา้ ก็พดู ไมเ่ ต็มปากอกี เหมอื นกนั วา่ จะหลงลมื คนขา้ งหลังได ้

บรรยากาศในหอ้ งนําเต็มไปดว้ ยความอดึ อดั คนขแี พส้ องคนกําลงั ยนื ปรบั ทกุ ข์ ลกึ ๆ ผมอยากลงไป
นอนชกั ดนิ ชกั งอเพอื ขอพอ่ แมถ่ งึ สงิ ทอี ยากไดใ้ จแทบขาด ทังทรี ดู ้ วี า่ ตอ่ ใหล้ งทนุ ทําอยา่ งนันจนตายก็
คงไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร

“พรงุ่ นมี งึ จะเป็ นยังไงวะ” ไอเ้ นมยงั คงถาม

“ก็คงเหมอื นทกุ วัน”

“ไดเ้ จอธานบา้ งมัย”

“ไมเ่ ลย ไมร่ ูด้ ว้ ยซําวา่ มันอยทู่ ไี หน หรอื ถา้ บงั เอญิ เจอกนั จรงิ ๆ กกู ็ไมแ่ น่ใจวา่ ตอ้ งทํายังไง มอี ยู่
อยา่ งเดยี วคอื กลัววา่ ตัวเองจะทนไมไ่ หวลากมันกลับมาอกี ”

“กไู มร่ วู ้ า่ โลกนมี สี งิ ทเี รยี กวา่ ปาฏหิ ารยิ จ์ รงิ ๆ หรอื เปลา่ นะ แตเ่ ชอื วา่ สกั วนั เราจะม”ี

“...”

“มงึ คดิ ดสู ภิ าค มันจะดแี คไ่ หนตอนทวี นิ ทก์ ลับมา จะดแี คไ่ หนทมี บี า้ นทถี กู สรา้ งและออกแบบโดย
มนั จะดแี คไ่ หนทใี นทรปิ เทยี วมมี นั คอยสรา้ งสสี นั แถมยังบน่ อยากฟังแตเ่ พลงเดมิ ๆ ไมห่ ยดุ ตอนเรา
อายสุ บิ เกา้ เรามคี วามสขุ มากเนอะ”

“ออื ” อยากยอ้ นเวลากลับไปเหลอื เกนิ

อกี ไมก่ วี ันผมก็จะอายคุ รบยสี บิ เอ็ดแลว้ ผมอยากมคี วามสขุ แบบนันอกี

เราทกุ คนตา่ งอายเุ พมิ ขนึ แตว่ นิ ทจ์ ะยังอายเุ ทา่ เดมิ มองดแู ลว้ ก็น่าอจิ ฉาเหมอื นกนั อายเุ ทา่ เดมิ ทงั
ในความเป็ นจรงิ รวมถงึ ในความทรงจํา

“กตู อ้ งกลับแลว้ ” ผมบอกกบั คนตรงหนา้ ไอเ้ นมเลยยกมอื ขนึ มาตบไหลผ่ มสองทกี อ่ นจะปัดมอื เป็ น
เชงิ ไล่

“เหงาเมอื ไหรก่ ็โทรมาบอก”

“ขอบใจ”

“อยากใหช้ ว่ ยอะไรก็บอก”

“รแู ้ ลว้ ”

“มงึ เป็ นเพอื นกนู ะภาค”

“มงึ ก็เป็ นเพอื นกเู หมอื นกัน เนม ขอบคณุ สาํ หรบั ทกุ อยา่ งวะ่ ”

เราแยกจากกนั เดนิ คนละเสน้ ทางตามสงิ ทเี ลอื ก

ผมยังใชร้ ถยนตค์ นั เดมิ เปิดเพลงเดมิ ๆ และกลับไปยังหอ้ งเดมิ ทเี คยอยู่ หยบิ บหุ รมี วนใหมข่ นึ มาสบู
จากนันก็ใชเ้ วลาจมจ่อมอยกู่ บั ความกลวงโบเ๋ พยี งลําพัง ทวภิ าคตอนนเี ขา้ ใกลก้ บั คําวา่ ซากมนุษย์
เขา้ ไปทกุ ที

ดวงอาทติ ยล์ าลบั ขอบฟ้า ผมมองดภู าพนันผา่ นกระจกบานใส ไมแ่ ปลกทวี นิ ทจ์ ะไมช่ อบเวลาแบบนี
เพราะมันทงั เศรา้ และหดหู่

ไมม่ วี านลิ ลาสกาย ไมม่ คี วามสวยงามในชว่ งสดุ ทา้ ยของวัน รับรไู ้ ดแ้ ตค่ วามวา้ เหวท่ คี อ่ ยๆ กดั กนิ
จติ ใจไปอยา่ งเชอื งชา้ ดงึ เอาความสขุ ไปจากความรสู ้ กึ ทลี ะเล็กทลี ะนอ้ ย โดยทไี มม่ อี ะไรมาเยยี วยา
ไดเ้ ลยสกั อยา่ ง

ผมมองเงาสะทอ้ นตวั เองผา่ นกระจกหนา้ ตา่ ง เอย่ พมึ พําดว้ ยคําถามซําซากเฉกเชน่ ทกุ วนั

“ภาคเปลยี นไปจากวันนันมากมยั วนิ ท”์

รดู ้ วี า่ ทวภิ าคคนเดมิ ไมห่ ลงเหลอื อยแู่ ลว้ แตก่ ลับมคี วามหวังวา่ หากวันใดก็ตามทวี นิ ทก์ ลับมา เขาจะ
ยังจําผมได ้

“จะยังชอบภาคทเี ปลยี นไปไดห้ รอื เปลา่ ไมไ่ ดห้ ลอ่ ไมไ่ ดห้ นุ่ ดแี ละมเี สน่หเ์ หมอื นตอนนัน จะดา่ ก็ได ้
นะ แตม่ นั ยากจรงิ ๆ ทตี อ้ งแสรง้ ทําทกุ อยา่ งใหเ้ หมอื นเดมิ ”

“...”

“ทนี ันเป็ นยังไงบา้ ง มคี วามสขุ บา้ งมยั สว่ นตรงนกี ็โอเคดี วนิ ทไ์ มต่ อ้ งหว่ ง ทอ่ งอวกาศเสร็จเมอื ไหร่
คอ่ ยกลบั มาก็ได ้ ภาคไมไ่ ปไหนอยแู่ ลว้ ” ยังรอเสมอ รอเหมอื นทวี นิ ทเ์ คยรอ

ทอ้ งฟ้าเปลยี นสกี ลายเป็ นมดื สนทิ ในเวลาเพยี งไมน่ าน ผมบอกลาวันเกา่ ดว้ ยการทงิ ตัวลงนอนบน
โซฟา ขม่ ตาหลับเหมอื นทพี ยายามทําอยทู่ กุ วัน โชคดหี น่อยก็จะฝันถงึ คนทอี ยากฝัน โชครา้ ยหน่อยก็
จะเจอกบั ฝันรา้ ย วนลปู ในวัฏจักรแบบนไี ปเรอื ยๆ อยา่ งไมม่ ที สี นิ สดุ

วันนผี มอายยุ สี บิ ยา่ งยสี บิ เอ็ด พรงุ่ นผี มจะอายมุ ากขนึ ทลี ะวัน...ทลี ะวัน...

ภาพของตัวเองตอนอายมุ ากๆ เลอื นหายไปจากสมองตังแตเ่ มอื ไหรไ่ มร่ ู ้ หลงเหลอื แตช่ ว่ งเวลา
ใกลๆ้ ทยี งั คงเห็นภาพชดั เจน

ทวภิ าคทอี ายสุ บิ เกา้ ปี เป็ นทวภิ าคทมี คี วามสขุ ทสี ดุ ในชวี ติ

แตท่ วภิ าคทอี ายยุ สี บิ เอด็ ปี จะไดร้ จู ้ ักกบั ความรักอยา่ งแทจ้ รงิ อกี ครงั และมคี วามกลา้ พอทจี ะทํา
อะไรสกั อยา่ งทอี ยากทํา

Rrrr..!
โทรศพั ทแ์ ผดเสยี งลัน ดงึ ใหห้ ลดุ จากภวังคใ์ นเวลาคอ่ นขา้ งดกึ ผมยกมอื ขยตี า เหลอื บมองนาฬกิ า
บนฝาผนังกอ่ นจะพบวา่ อกี ไมก่ นี าทกี เ็ ป็ นเวลาเทยี งคนื แลว้

ปลายสายเป็ นชอื ของไอจ้ ณิ ณ์ ไมร่ วู ้ า่ มอี ะไรสาํ คญั แคไ่ หนเลยไมป่ ลอ่ ยใหต้ วั เองสงสยั นาน รบี กด
รับในทันที

“วา่ ไง”

[ภาค กเู จอธาน] เสยี งทดี งั ผา่ นโสตประสาทเต็มไปดว้ ยความตนื เตน้

“มันมากบั เพอื นกลมุ่ ใหมเ่ หรอ”

[ไมใ่ ชธ่ านเพอื นเราเวย้ ธาน ปณธิ านน่ะ]

“วนิ ท!์ ” ฟังประโยคนันจบกเ็ ผลอผดุ ลกุ ขนึ ยนื อยา่ งไมร่ ตู ้ วั แมร้ า่ งกายจะโงนเงนไปมาคลา้ ยจะลม้
เสยี ใหไ้ ด ้

[เออ เห็นมานังจบิ ค็อกเทลอยตู่ รงบารค์ นเดยี ว กเู ลยอยากถามวา่ มงึ อยากมาเจอมันมัย]

“อยาก อยากเจอ”

[งันเดยี วกสู ง่ โลเคชนั ไปใหน้ ะ รบี มาละ่ เพราะรา้ นใกลจ้ ะปิดเต็มท]ี

หลังวางสาย ผมก็รบี ถลาเขา้ ไปในหอ้ งนําเพอื ลา้ งหนา้ ลา้ งตา กอ่ นจะเลอื กเสอื ผา้ ในตอู ้ อกมาผัด
เปลยี นแทนชดุ นสิ ติ ตวั เกา่ จากนันก็ขบั รถมงุ่ หนา้ ไปยังรา้ นอาหารกงึ บารแ์ หง่ หนงึ ทนี เี ป็ นรา้ นทผี มไม่
เคยยา่ งกา้ วเขา้ ไป ดงั นันจงึ ไมแ่ ปลกใจเลยวา่ ตลอดหลายเดอื นทผี า่ นมาทําไมผมถงึ ไมเ่ จอธานในร่าง
วนิ ทเ์ ลยสกั ครัง

“วนิ ทอ์ ยไู่ หน” ผมเจอไอจ้ ณิ ณ์ มันไมต่ อบอะไรนอกจากบยุ ้ ปากไปยังรา่ งบางซงึ นังหา่ งออกไป
ประมาณสบิ เมตร

แปลกดี กอ่ นหนา้ ทไี ดร้ บั โทรศพั ทผ์ มไมม่ คี วามลังเลทจี ะมาหาอกี ฝ่ ายเลยสกั นดิ แตต่ อนนฝี ี เทา้ ที
กําลังกา้ วไปขา้ งหนา้ กลับชา้ ลงเรอื ยๆ จนหยดุ ชะงกั มองเห็นแผน่ หลังบางหา่ งออกไปเพยี งแคเ่ ออื ม
มอื ควา้

เจา้ ตวั สวมเชติ สดี ํากบั กางเกงยนี สย์ หี อ้ หรู ซงึ ตอ้ งยอมรับวา่ มนั ดดู มี าก ทวา่ คนคนนันก็ไมใ่ ชว่ นิ ท์
อยดู่ ี

ถา้ เดนิ เขา้ ไปหาแลว้ จะใหผ้ มทักทายอกี ฝ่ ายวา่ อะไร จะกอดไดม้ ยั บอกวา่ คดิ ถงึ ไดม้ ัย

และคําตอบทไี ดก้ ค็ อื ‘ไม’่

มสี ทิ ธอิ ะไรถงึ กลา้ ทําอยา่ งนัน ในเมอื เขาไมใ่ ชค่ นเดยี วกนั

“คณุ ลกู คา้ รบั อะไรดคี รับ” เสยี งเรยี กของบารเ์ ทนเดอรท์ ยี นื อยตู่ รงเคานเ์ ตอรเ์ อย่ ขนึ ดเู หมอื นวา่ เขา
จะจับสังเกตผมมาไดพ้ ักหนงึ แลว้

“ไม่ ผมไมด่ มื แคม่ าหาเพอื น”

เขาพยักหนา้ เขา้ ใจ แลว้ เปิดโอกาสใหผ้ มมคี วามกลา้ พอทจี ะเขา้ ไปนังตรงเบาะขา้ งๆ กบั คนตวั เล็ก
กวา่

ธานหนั มามองราวกบั สงสัย แตเ่ มอื เราไดส้ บตากนั เขาก็เลอื กจะเบอื นหนา้ หนี โดยไมไ่ ดแ้ สดงอา
การใดๆ ออกมาแมแ้ ตค่ วามตนื ตระหนก

“เพอื นโทรมาบอกอะ่ ด”ิ เจา้ ตวั พดู เสยี งราบเรยี บ พลางยกมารก์ ารติ า้ ขนึ มาดมื จนหมดแกว้

“ออื ”

“มอี ะไรอยากพดู มัย กจู ะกลบั แลว้ ” ผมมองแหวนบนนวิ ของตัวเอง สลับกบั มอื ทวี า่ งเปลา่ ของอกี
ฝ่ ายกอ่ นถอนหายใจออกมาอยา่ งจํานน

“สบายดมี ยั ” ยอมรับในความแปลกหนา้ ของกันและกนั

ยอมรบั วา่ คนทแี ตง่ งานดว้ ยไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงนี และสงิ ทเี ห็นเป็ นเพยี งภาพลวงตา
“ก็ด”ี ธานตอบสนั ๆ
“วนิ ทไ์ ดก้ ลบั มาบา้ งหรอื เปลา่ ”
“ไม”่
“ถา้ บงั เอญิ วนั หนงึ ทเี ขาไดก้ ลับมา หรอื ไดย้ นิ เสยี งของเขา ฝากบอกไดม้ ยั วา่ กยู งั รออยทู่ เี ดมิ ”
“มันไมใ่ ชห่ นา้ ทกี สู กั หน่อย”
ผมกลนื นําลายลงคอ ยอมรับและเขา้ ใจอยา่ งถอ่ งแทโ้ ดยไมต่ อ้ งใหเ้ อย่ ยํา
ธานลกุ ออกจากเกา้ อที รงสงู ตงั ทา่ เบยี งตัวไปอกี ทางแตผ่ มเร็วกวา่ นัน รบี ควา้ ขอ้ มอื ขาวเอาไวใ้ ห ้
หยดุ อยกู่ บั ที ยังมบี างอยา่ งทผี มอยากขอรอ้ ง กอ่ นจะไมม่ โี อกาสไดท้ ําแบบนอี กี
“อาทติ ยห์ นา้ วันทยี สี บิ สี เป็ นวันเกดิ ก”ู
“...”
“ชว่ ยพาวนิ ทม์ าหาหนอ่ ยไดม้ ัย”
“หมายถงึ ใหก้ ไู ปวันเกดิ ของมงึ อะ่ นะ”
“อมื ปกตเิ ราจะเป่ าเคก้ ดว้ ยกนั ถา้ ไมเ่ ป็ นการขอมากเกนิ ไปมงึ จะมาไดห้ รอื เปลา่ ”
“อยา่ หาวา่ กใู จรา้ ยเลยภาค แตว่ นิ ทไ์ มอ่ ยแู่ ลว้ วันเกดิ ของมงึ ตอ่ ใหม้ หี รอื ไมม่ กี ู มันก็จะไมม่ วี นิ ท์
อยดู่ ”ี
“แคส่ กั ครังไมไ่ ดเ้ หรอ”
“อยา่ เลย มงึ จะเจ็บปวดเปลา่ ๆ”
“...” ไมม่ อี ะไรเจ็บกวา่ ทเี ป็ นอยแู่ ลว้
“ลมื บอกไปอยา่ ง กไู มไ่ ดท้ ําอะไรกบั วนิ ท์ กบั คนรักของมงึ ไมเ่ คยเอาร่างกายนไี ปทําอะไรแยๆ่
เพราะฉะนันนเี ป็ นสงิ ทกี ใู หไ้ ดม้ ากทสี ดุ แลว้ ตอ่ จากนไี ป อยา่ มาเจอกนั อกี เลย ตราบใดทชี วี ติ นยี งั เป็ น
ของกมู งึ ก็ไมม่ สี ทิ ธอิ ะไรทังนัน”
เป็ นอกี ครังทผี มทําไดแ้ คม่ อง ตอนทอี กี ฝ่ ายแทรกตวั ผา่ นฝงู ชนออกไปโดยไรซ้ งึ คําบอกลา ทงิ ระยะ
หา่ งของเรามากขนึ เป็ นเทา่ ทวี ตอ่ ใหไ้ ขวค่ วา้ ยังไงก็พากลับมาไมไ่ ดอ้ กี

ทผี า่ นมาผมทรมานมายาวนานเทา่ กบั จํานวนวันทที งิ เขา และยังคงทรมานตอ่ ไปเรอื ยๆ อยา่ งไมม่ ที ี
สนิ สดุ

‘รมู ้ ัยวา่ ความรักไปอยไู่ หนตอนทคี นสองคนไมร่ ักกนั แลว้ ’
‘รสู ้ ’ิ
‘แลว้ อยทู่ ไี หน’
‘ไปอยใู่ นความทรงจํา’
‘แลว้ รอู ้ กี หรอื เปลา่ วา่ ความทรงจําไปอยทู่ ไี หน ตอนทใี ครคนใดคนหนงึ ไมอ่ ยแู่ ลว้ ’
‘รู.้ ..มันยังอยกู่ บั คนทเี หลอื อกี หนงึ คน’

วันเกดิ ของผมจัดอยา่ งเรยี บงา่ ยทหี อ้ งของตัวเอง
ผมกลับบา้ นในตอนเชา้ แวะไปไหวพ้ อ่ กบั แมแ่ ละอยคู่ ยุ กับพชี าย จากนันก็กลับมาเตรยี มอาหารรวม
ถงึ ของกนิ เลน่ สําหรับปารต์ ี ถา้ วนิ ทย์ ังอยเู่ ขาจะตอ้ งตนื เตน้ กวา่ ผมเป็ นรอ้ ยเทา่ ตนื แตเ่ ชา้ แวะไป
ทําบญุ จากนันก็เรมิ ตน้ ทําอาหารลว่ งหนา้ อยหู่ ลายชวั โมง
แตป่ ี นตี า่ งออกไป อาหารสว่ นใหญใ่ ชว้ ธิ โี ทรสงั และมเี พอื นในกลมุ่ คอยจัดแจงให ้ ไอเ้ นมแวะเขา้ มา
ทหี อ้ งในเวลาบา่ ยโมงกวา่ ถัดจากนันสองชวั โมงไอเ้ มธก็โผลม่ า ผมมองเห็นอาการกระอกั กระอว่ น
ของคนทังคไู่ ดอ้ ยา่ งชดั เจน คงอกี นานกวา่ อะไรๆ จะดขี นึ
พวกมันยังโชคดที มี โี อกาสไดศ้ กึ ษาและแกไ้ ขสงิ ทผี ดิ พลาด ไมเ่ หมอื นผมทตี รงขา้ มอยา่ งสนิ เชงิ
ครงั สดุ ทา้ ยทยี มิ ออกมาจากใจจรงิ ๆ ผมยังจําไมไ่ ดเ้ ลย
และครังสดุ ทา้ ยทรี อ้ งไหอ้ อกมา มันก็เนนิ นานจนแทบหลงลมื ไปแลว้ ดว้ ย
ผมไมเ่ คยเสยี นําตากบั อะไรอกี แมก้ ระทังตอนทวี นิ ทจ์ ากไป
แตถ่ งึ ไมม่ นี ําตา...
ถงึ จะฝื นยมิ ได.้ ..
ถงึ จะหัวเราะไมห่ ยดุ ...

แตข่ า้ งในนันกลับขนื ขม เจ็บปวดเกนิ กวา่ จะเสยี ใจ ตอ้ งทนฝืนหายใจ ฝื นใชช้ วี ติ ในแตล่ ะวันเพอื ให ้
ตวั เองไดร้ เู ้ พยี งคําตอบเดยี ว ‘การมชี วี ติ อย’ู่

มที ังทไี รเ้ ป้าหมาย เกดิ มาเพอื รจู ้ ักกบั ความสขุ และความเจ็บปวดไปพรอ้ มกัน

นันเลยทําใหผ้ มรสู ้ กึ แย่ ครงั หนงึ ผมเคยบงั คบั เคยขอรอ้ งใหว้ นิ ทม์ ชี วี ติ ตอ่ ไปทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ เขา
ตอ้ งเจ็บปวดมากแคไ่ หน ตอนนันผมไมเ่ ขา้ ใจ ไมเ่ คยเขา้ ใจ ไมเ่ คยเขา้ ใจเลยวา่ มันยากนักเหรอกบั การ
มชี วี ติ อยู่

กระทังวันนีทผี มเขา้ ใจทกุ อยา่ งดว้ ยตวั เอง

งานวันเกดิ แบบเรยี บง่ายเรมิ ตน้ มเี พอื นสนทิ ในกลมุ่ ไอเ้ นม และแขกคนสําคญั ...พเี ตอร์ แกมากบั
แฟน แถมใสเ่ สอื คมู่ าใหค้ นอนื เขาหมันไสเ้ ลน่ อกี ตา่ งหาก

ผมบอกกับเขา หวังวา่ วันนธี านจะพาวนิ ทม์ า เรารอจนวนิ าทสี ดุ ทา้ ยกอ่ นจะพบวา่ ความหวังทวี าดเอา
ไวไ้ ดพ้ ังทลายอกี ตามเคย ปีนผี มตอ้ งเป่ าเทยี นคนเดยี วโดยปราศจากคนในความทรงจํา ทกุ คนเศรา้
แตก่ ําลังพยายามหลอกตัวเองวา่ มคี วามสขุ อยู่

เรานังรอ้ งเพลงอยหู่ นา้ ชดุ โฮมเทยี รเ์ ตอร์ เป็ นเพลงทวี นิ ทช์ อบฟัง ชอื เพลงวา่ เลอื นรางและจางหาย
ตา่ งคนตา่ งประชนั เสยี งกนั สดุ ฤทธกิ อ่ นจะจบลงดว้ ยการอดั แอลกอฮอลเ์ ขา้ เสน้ เลอื ดจนเมามาย

ตสี าม หลายคนนอนกองอยทู่ พี นื พเี ตอรข์ อตัวพาแฟนไปสง่ ทหี อ้ งกอ่ นจะกลบั มาพรอ้ มกับของขวัญ
ชนิ หนงึ มันถกู หอ่ ดว้ ยกระดาษหอ่ ของขวัญสเี หลอื ง ผกู รบิ บนิ สนี ําเงนิ ซงึ ตรงกันขา้ มกบั รสนยิ มของผม
แบบคนละขวั

เรายนื อยตู่ รงระเบยี งหอ้ ง แบง่ บหุ รคี นละมวนเพอื สบู มัน

“ชว่ งนสี บู จัดนะมงึ อะ่ ” พเี ตอรท์ ักทว้ งดว้ ยสหี นา้ เป็ นหว่ ง ผมจงึ หัวเราะในลําคอ เพราะแกไมใ่ ชค่ น
แรกทที ักแบบนี แตเ่ ป็ นคนทเี ทา่ ไหรแ่ ลว้ ไมอ่ ยากจะนับ

“ตอนทไี ดส้ บู สมองมนั โลง่ ดี เลยตอ้ งพงึ พามันไปอกี พักใหญ”่

รอู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ มนั แย่ แตส่ มองกอ้ นนีมนั ไมจ่ ดจําหรอก มันจําไดแ้ คว่ า่ บหุ รที ําใหม้ นั มพี นื ทสี ว่ นตัวซงึ
สามารถหลกี หนจี ากความเจ็บปวดไปได ้ แมง่ มแี คน่ ันเอง

“สบู เยอะตายเร็วนะมงึ ”

“ไมไ่ ดห้ วังวา่ ตวั เองจะอายยุ นื อยแู่ ลว้ ” เมอื กอ่ นอาจเคยคดิ ถงึ ตวั เองกับวนิ ทต์ อนแก่ ทวา่ นไี มม่ วี นิ ท์
เลยไมร่ จู ้ ะใชช้ วี ติ ไปจนแกท่ ําไม

“นานมาแลว้ กเู คยปลอบไอว้ นิ ทว์ า่ สกั วนั มันจะผา่ นเรอื งแยๆ่ ไปได ้ วนั นกี เ็ ลยอยากปลอบมงึ ดว้ ย
ประโยคเดมิ เหมอื นกนั ”

“ขอบคณุ ครบั ”
“ไมใ่ ชว่ า่ ชวี ติ นจี ะรักคนแคค่ นเดยี วนะเวย้ ถา้ เกดิ วนิ ทไ์ มก่ ลับมา มงึ เรมิ ตน้ ชวี ติ ใหมไ่ ด ้ ยังรักคนอนื
ได ้ ทสี าํ คญั มงึ จะเหนอื กวา่ คนอนื อกี หลายคนตรงทผี า่ นจดุ ทแี ยท่ สี ดุ ในชวี ติ มาไดแ้ ลว้ ”
“พไี มเ่ ขา้ ใจหรอก บางอยา่ ง...บางอยา่ งเราเรมิ ตน้ ใหมไ่ มไ่ ด”้
“...”
“บางอยา่ งเราสลัดออกจากใจไมไ่ ด ้ ความรสู ้ กึ ผดิ ความผดิ พลาดทเี คยเกดิ ขนึ มันเหมอื นทกุ อยา่ ง
แตกสลายไปและไมม่ ที างกลับมาประกอบใหส้ มบรู ณ์แบบเดมิ ไดอ้ กี ”
“ยังไมล่ องทําเลย ใหเ้ วลาเยยี วยาทกุ อยา่ งส”ิ
“สดุ ทา้ ยพจี ะรวู ้ า่ เวลาก็ชว่ ยอะไรไม่ได”้
“ถามจรงิ มงึ เคยคดิ อยากมรี ักครังใหมม่ ัย ในอนาคตแบบสามปี หรอื จะอกี สบิ ปีขา้ งหนา้ ”
“ไม”่
“ไอว้ นิ ทแ์ มง่ โชคด”ี
“ผมตา่ งหากทโี ชคด”ี
“แกะดขู องขวัญทกี ใู หไ้ ปสิ บางทมี นั อาจทําใหม้ งึ มคี วามหวังทจี ะรอคนของมงึ มากขนึ ก็ไดน้ ะ” พี
เตอรห์ ลบุ ตามองกลอ่ งสเี หลยี มทยี นื ใหผ้ มกอ่ นหนา้ เขาเออื มมาแยง่ บหุ รจี ากมอื แลว้ ปลอ่ ยใหผ้ มได ้
ใชเ้ วลากบั การแกะกลอ่ งของขวัญวนั เกดิ
สงิ ทปี รากฏอยใู่ นมา่ นสายตาคอื หนังสอื ขนาด A5 ทมี ตี วั เลขเล็กๆ ประทับอยู่ ‘8 6 4 0 0’
หนา้ ปกเป็ นรปู เศษกระดาษวาดภาพทกี องอยเู่ ต็มพนื โดยขา้ งใตม้ ชี อื ของวนิ ทถ์ กู เขยี นอยใู่ นนัน
“วนิ ทม์ นั เคยวาดสง่ ประกวดกบั ทางคณะนะ่ ”
“ผมไมเ่ คยรมู ้ ากอ่ นเลย”
“ตอนนันมงึ สองคนเลกิ กนั แลว้ นหี วา่ ตลกด.ี ..มคี นบอกวา่ เรอื งนมี นั หว่ ยแตกทสี ดุ เลยไมไ่ ดร้ บั รางวัล
อะไร แตก่ วู า่ ไอว้ นิ ทม์ นั ไมเ่ สยี ใจหรอก ออกจะดใี จดว้ ยซําทไี ดว้ าดสงิ ทมี นั อยากวาด”
“...”
“บางครงั การพดู ออกไปตรงๆ ก็เป็ นเรอื งยาก แตภ่ าพวาดหรอื ตวั หนังสอื มันงา่ ยกวา่ นัน ถา้ วา่ งก็อยา่
ลมื เปิดอา่ นบา้ งละ่ ”

รา่ งสงู หมนุ ตวั กลบั ไปรนิ เหลา้ เขาทงิ ตัวลงบนโซฟาแลว้ ใหเ้ วลาผมไดอ้ ยกู่ บั สงิ ทสี ําคญั ในมอื
8 6 4 0 0 เป็ นจํานวนวนิ าทใี นหนงึ วัน มันผันผา่ นไปโดยทไี มม่ ใี ครสนใจเพราะจํานวนเหลา่ นชี า่ งดู
นอ้ ยนดิ และไรค้ า่ แตใ่ ครจะรู ้ ในหนงึ วันสําหรับอกี คน มันอาจสาํ คญั ทสี ดุ ในชวี ติ
เพราะเราไมร่ วู ้ า่ เมอื ไหรท่ หี นงึ วันสดุ ทา้ ยของตัวเองจะมาถงึ
ไมร่ วู ้ า่ เมอื ไหร่ เราจะไดอ้ ยกู่ บั คนทเี รารักเป็ นวันสดุ ทา้ ย

เดอื นทหี า้ หลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
ผมเรยี นจบปีสอง ปิดเทอมสามเดอื นมแี พลนมากมายทคี ดิ เอาไว ้ ผมออกเดนิ ทาง ขบั รถไปเรอื ยๆ
พรอ้ มกบั กลอ้ งวดิ โี อคใู่ จ ในหัวไมม่ จี ดุ หมายทชี ดั เจนนัก รแู ้ คว่ า่ อยากไปในทที วี นิ ทฝ์ ัน อยา่ งนอ้ ยใน
วันทเี ราไดก้ ลับมาเจอกนั เขาจะไดเ้ ห็นวา่ โลกนสี วยงามกวา่ บนอวกาศยังไง

เดอื นทหี กหลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
ผมไมไ่ ดเ้ จอธาน และก็ไมค่ ดิ ตามหา ชวี ติ ประจําวันของผมยังเหมอื นเดมิ คอื ตนื ขนึ มา สอ่ งกระจก
แลว้ ถามคําถามซําซากกบั คนทอี ยหู่ า่ งไกลวา่ ยังชอบผมอยมู่ ัย ตอนนผี มเปลยี นไปจากตอนนันมาก
แลว้ นําหนักลดลงแปดกโิ ลจนแมต่ กใจ ตา่ งคนตา่ งตนื ตระหนกรบี พาผมไปหาหมอยกใหญ่ แตผ่ มไม่
ไดป้ ่ วย ผมไมไ่ ดป้ ่ วยหรอื ซมึ เศรา้ อะไรเลย ผมก็แค.่ ..
คดิ ถงึ คนบนนัน

เดอื นทเี จ็ดหลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
พอ่ เรมิ ถามถงึ เป้าหมายในอนาคต ผมตอบไมไ่ ด ้ เราทะเลาะกนั นดิ หน่อยแตโ่ ชคดที มี พี ี คนทคี อย
ไกลเ่ กลยี และแบกความหวังของครอบครัวเอาไวท้ ังหมด สว่ นผมมนั คนไมเ่ อาไหน แคฝ่ ื นทนใชช้ วี ติ
ไปแตล่ ะวันไดก้ ็ดเี กนิ คาด ยังจะหวังอะไรอกี
บนโนน้ เป็ นยังไงบา้ ง เรมิ รสู ้ กึ แลว้ สวิ า่ อวกาศอาจจะน่าอยกู่ วา่ อยา่ งนอ้ ยก็ไดม้ องเห็นโลกจากที
ไกลๆ คงรสู ้ กึ เหงาหน่อยตอนทขี นึ ไปในตอนแรก แตไ่ มเ่ ป็ นไรหรอก
...ทนี ันมวี นิ ท์

เดอื นทแี ปดหลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ

เคยมคี นบอกวา่ เวลาทเี ราตอ้ งพบเจอกบั เรอื งแยๆ่ ใหค้ ดิ เสมอวา่ เดยี วมันกผ็ า่ นไป แตจ่ ะผา่ นไป
แบบเรยี บง่ายหรอื ยากลําบากนันก็ขนึ อยกู่ บั ปัญหาทเี จอ ผมยดึ ตามความคดิ นมี าตลอดจนกระทังคน้
พบความจรงิ บางอยา่ ง

ไมจ่ รงิ หรอก มันยังมบี างคน บางสงิ บางปัญหาทแี กไ้ ขไมไ่ ด ้ แตกหักแตป่ ระกอบขนึ มาใหมไ่ มไ่ ด ้
มนั จะตดิ อยใู่ นความทรงจํา มันจะตอกยําใหเ้ รายังคงโทษตวั เอง และอยจู่ นกวา่ เราจะหลงลมื มันหรอื
จากโลกนไี ป

เดอื นทเี กา้ หลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
ชวี ติ ปีสามคอ่ นขา้ งหดื จับ เรยี นหนักจนไมม่ เี วลาทําอยา่ งอนื แพลนเทยี วคนเดยี วก็เรมิ นอ้ ยลง วันนี
ผมเดนิ ผา่ นรา้ นขาย DVD เห็นแผน่ หนังเรอื งหนงึ กน็ กึ ถงึ วนิ ทข์ นึ มาเฉยเลย
Lady Bird
ผมซอื แผน่ กลับมาเปิดดใู นหอ้ งจนจบไปรอบหนงึ จากนันก็ปลอ่ ยใหม้ นั ฉายวนซาํ อยทู่ เี ดมิ แบบไมร่ ู ้
จบ เลดเี บริ ด์ เป็ นเด็กทมี คี วามฝัน อยากได ้ อยากมี และอยากเป็ น แตท่ กุ สงิ ทเี ธอตอ้ งการนันลว้ นตอ้ ง
ใชเ้ งนิ
เลดเี บริ ด์ เหมอื นกับวนิ ท์ เป็ นนกทอี ยากบนิ ไปใหส้ งู มอี สิ ระและไดท้ ําทกุ อยา่ ง
แตท่ วภิ าคไมเ่ หมอื นกัน ทวภิ าคเคยมคี วามฝัน อยากได ้ อยากมี และอยากเป็ น ทวา่ สงิ ทที วภิ าค
ตอ้ งการ ใชเ้ งนิ ซอื ไมไ่ ด ้

เดอื นทสี บิ หลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
ผมไดร้ ับยานอนหลับจากหมอกฤตเพราะอาการนอนไมห่ ลับแบบเรอื รัง มันชว่ ยไดม้ ากอยา่ งนอ้ ยก็
นอนสบายขนึ ผมไมเ่ คยฝันถงึ วนิ ทอ์ กี แมใ้ นใจลกึ ๆ จะยังคงคดิ ถงึ เขาอยตู่ ลอดเวลาก็ตาม

เดอื นทสี บิ เอ็ดหลังจากวนิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ
ในฝันเราจะทําไดท้ กุ อยา่ ง และในฝันอกี นันแหละ เราจะเป็ นอะไรก็ไดท้ เี ราอยากเป็ น...

เดอื นทสี บิ สอง

ครบรอบหนงึ ปี ทวี นิ ทท์ อ่ งเทยี วในอวกาศ

ผมเรมิ ตน้ เกบ็ ของใสเ่ ป้ตงั แตเ่ มอื คนื เพอื ทวี ันนจี ะไดข้ บั รถออกไปแตเ่ ชา้ เป้าหมายก็คอื ชายหาด
เดมิ ทผี มกบั วนิ ทเ์ คยไปนังดพู ระอาทติ ยต์ กดนิ ดว้ ยกนั ทนี ันเงยี บสงบ เลยอยากลับไปเก็บบรรยากาศ
เกา่ ๆ กอ่ นตดั สนิ ใจเดนิ ไปขา้ งหนา้

เบาะขา้ งตวั ยังคงวา่ งอยู่ ผมเรมิ สตารท์ รถ เปิดเพลยล์ สิ ตเ์ ดมิ ทเี คยฟัง มันเรมิ ตน้ ดว้ ยเพลง Should
have known better กอ่ นจะรันไปเรอื ยๆ อยา่ งทเี คยเป็ น

ผมซอื คกุ กที วี นิ ทช์ อบเอาไวห้ ลายกลอ่ ง ในถงุ มนี ําดมื และนําผลไมท้ ซี อื ตดิ มาเวลาหวิ บนคอนโซล
มชี อ็ กโกแลตแทง่ วางเอาไวใ้ หด้ ตู า่ งหนา้ วนิ ทช์ อบชอ็ กโกแลต็ เขาจะกัดมนั ทลี ะคําสลับกบั รอ้ งเพลง
ไปดว้ ย ชอ็ กโกแลตทําใหค้ นเราอารมณ์ดขี นึ ผมเองก็เห็นดว้ ยนะ

“เรมิ เดนิ ทางไดแ้ ลว้ ” วดิ โี อถกู บนั ทกึ ความรสู ้ กึ เดมิ ๆ กําลังหวนกลับมา

ทวภิ าคทอี ายยุ สี บิ เอ็ดกําลังกลับไปเป็ นเด็กอายสุ บิ เกา้ อกี ครัง

วนิ ทเ์ ห็นมยั วา่ ถนนขา้ งทางเดยี วนสี วยขนึ ตน้ ไมเ้ องก็โตขนึ ดว้ ย วันนถี งึ แมอ้ ากาศจะรอ้ นไปหน่อย
แตค่ อ่ ยๆ ขบั ไปก็ไมไ่ ดแ้ ยน่ ัก รถเยอะมากเลยตอนทภี าคขบั ผา่ นตวั เมอื งแตล่ ะจังหวัด ถา้ เป็ นวนิ ท์
คงจะชอบดนู ันดนู ไี ปเรอื ยๆ เพราะระหวา่ งทางมันมคี า่ มากจรงิ ๆ

วันนเี ราจะไปนังดวู านลิ ลาสกายดว้ ยกนั ฟังเสยี งคลนื ผลัดกนั เลา่ ความฝันบา้ ๆ บอๆ เหมอื นในอดตี
อกี

วนิ ทย์ งั อยากเป็ นสถาปนกิ อยมู่ ยั มันดนี ะ เป็ นนักบนิ อวกาศแมง่ เหนอื ยจะตาย แบกความหวังของคน
ทังโลกเอาไว ้ สวัสดกิ ารนาซา่ ก็ไมม่ ากหรอก กลบั มาอาจจะไมค่ มุ ้ กับแรงทเี ราลงทนุ ไป อยเู่ รยี บงา่ ย
แบบคนธรรมดาตา่ งหากทนี ่าอจิ ฉา

เราจะสรา้ งบา้ นดว้ ยกนั บา้ นทวี นิ ทอ์ อกแบบดว้ ยตวั เอง มสี นามหญา้ หนา้ บา้ นดว้ ย ภาคจะลองปลกู
ดอกไมด้ เู ผอื วนิ ทอ์ ยากใหท้ ํา ตอนบา่ ยเรานังจบิ ชา วาดรปู แกเ้ บอื บา้ งเวลาเหงาๆ ตอนกลางคนื เรา
นอนอยบู่ นดาดฟ้า ดดู าวทเี ราเองก็ไมร่ จู ้ ักชอื ของมันจนกวา่ จะหลับ

ภาคอยากกอดวนิ ท์ จบู วนิ ท์ แตต่ อนนที ําไดแ้ คค่ ดิ ถงึ

เมอื ไหรจ่ ะกลับมา อยบู่ นนันไมเ่ หงาเหรอ หนงึ ปีแลว้ นะทเี ราไมไ่ ดเ้ จอกัน

ยงั จําหนา้ กนั ไดอ้ ยใู่ ชม่ ยั ภาคจําวนิ ทไ์ ด ้ วนิ ทย์ ังเหมอื นเดมิ เป็ นคนเดมิ ทอี ยใู่ นความทรงจํา

ผมมาถงึ จดุ หมายในเวลาหา้ โมงกวา่ ๆ เชก็ อนิ เขา้ ทพี ักเสร็จก็ใชเ้ วลาเดนิ เลยี บไปตามหาดโดยไม่
ไดพ้ กกลอ้ งวดิ โี อตดิ ตวั มาดว้ ย

ภาพวาดลายเสน้ ของวนิ ทท์ เี คยอยใู่ นเรอื ง 8 6 4 0 0 ฉายวาบเขา้ มาในหัว

ผมจําไดด้ ที กุ ฉากทกุ ตอน เพราะอา่ นเกนิ รอ้ ยรอบแลว้ เห็นจะได ้ ในหนงึ วันธรรมดาเราทําอะไรกัน
บา้ ง แตล่ ะกา้ วทยี ําไปบนทราย นําพาเอาภาพเหลา่ นันกลับมาโดยสมบรู ณ์

00000
เราเรมิ ตน้ วนั ดว้ ยการทคี ณุ ตนื ขนึ มาแลว้ เดนิ ไปยังระเบยี ง
ผมตามไปนังขา้ งๆ คณุ หลังชงกาแฟเสร็จ จากนันก็ถามไถว่ า่ ทําไมถงึ ไดต้ นื เชา้ นัก
คณุ บอกวา่ คณุ รําคาญเสยี งกรนของผมซงึ มนั ก็ใช่ แตค่ ณุ ก็คงชนิ แลว้
เรานังรอพระอาทติ ยข์ นึ ไปดว้ ยกนั คณุ เคยบอกวา่ วันใหมท่ ําใหค้ นเรามคี วามหวัง
ดงั นันผมจงึ หวังทจี ะอยกู่ บั คณุ ตอ่ ไป

14400
คณุ ซอื ยาสฟี ันกลนิ ใหมม่ า มันมสี ชี มพู กลนิ หอมเหมอื นยาสฟี ันเด็ก
คณุ บอกวา่ มันเป็ นกลนิ สตรอเบอรร์ ซี งึ ผมเกลยี ดมาก แตค่ ณุ ก็ยังมันใจวา่ ผมจะตอ้ งใชม้ นั
คณุ บบี ยาสฟี ันใสแ่ ปรงใหผ้ ม จากนันก็ยนื ให ้ เราแปรงฟันดว้ ยกนั หนา้ กระจกแบบนที กุ เชา้
เป็ นอะไรทเี รยี บงา่ ย แตผ่ มชอบเหลอื เกนิ ชอบคณุ ทกี ําลงั แปรงฟัน
ชอบคณุ ทฉี กี ยมิ กวา้ งในกระจกแลว้ บอกวา่ คณุ จะยังอยทู่ เี ดมิ ตราบเทา่ ทผี มตอ้ งการ

28800
วันนคี ณุ ขเี กยี จทําอาหารเชา้ เลยเอย่ ถามผมวา่ อยากกนิ ซเี รยี ลมัย
ผมพยักหนา้ บอกวา่ อยากกนิ รสชอ็ กโกแลต แตค่ ณุ ตอบกลบั มาทันทวี า่ มแี คซ่ เี รยี ลรปู ดาว
ซงึ บอกตามตรงวา่ ผมไมส่ ามารถปฏเิ สธสงิ ทคี ณุ มอบใหไ้ ดอ้ ยแู่ ลว้
และในวนิ าทที สี องหมนื แปดพันแปดรอ้ ย
ผมก็ยังเห็นตวั เองนังตกั อาหารเชา้ ทคี ณุ เป็ นคนทําให ้ แมจ้ ะอยากกนิ อยา่ งอนื มากกวา่ อยดู่ ี

43200
เราดหู นังทมี ชี อื โคตรยาววา่ Tomorrow I will date with yesterday’s you
คณุ บอกวา่ มันเป็ นหนังทเี ศรา้ มาก ผมมันใจในทันที อกี ไมน่ านคณุ จะตอ้ งรอ้ งไหก้ บั มัน
แตค่ ณุ เกง่ กลา้ บอกวา่ ตวั เองจะไมเ่ ป็ นแบบนันแน่นอน
เชอื หรอื เปลา่ ไมถ่ งึ ชวั โมงคณุ ก็รอ้ งไหง้ อแงจนตอ้ งใหผ้ มกอดปลอบซะแลว้
ผมไมไ่ ดร้ สู ้ กึ รําคาญ ตรงขา้ มกลับชอบคณุ ทรี อ้ งไหเ้ หมอื นเด็กๆ ดว้ ยซํา
เพราะนันทําใหร้ สู ้ กึ ภมู ใิ จไดว้ า่ ...

ผมยังคงเป็ นคนทคี ณุ นกึ ถงึ ตอนทกี ําลังเผชญิ กบั ความเสยี ใจเพยี งลําพัง

57600
กระดาษทถี กู รอื ออกมาจากกลอ่ งถกู วางเกลอื นพนื จนเผลอเหยยี บไปหลายแผน่
คณุ ชอบวาดรปู ผม ชอบวาดรปู ของเรา มันเป็ นภาพทคี อ่ นขา้ งชนิ ตาแตก่ ็อดถามไมไ่ ด ้
“ไมเ่ บอื เหรอทตี อ้ งวาดแตร่ ปู เดมิ ซาํ ๆ”
คณุ ตอบกลับในทนั ที
“ไมพ่ อหรอกกบั ความรูส้ กึ นะ่ ...”
“แลว้ เมอื ไหรท่ เี รยี กวา่ พอ”
“ตลอดไปมัง”
ผมคดิ ถงึ ภาพวาดของคณุ คดิ ถงึ คําวา่ ตลอดไป
คงจะดถี า้ วันตอ่ มาผมจะยงั เห็นคณุ นังอยทู่ เี ดมิ และลงมอื วาดรปู ของเราใสก่ ระดาษแบบไมร่ จู ้ บ

72000
คณุ วาดรปู สว่ นผมนังทํากรอบรปู
และทา้ ยทสี ดุ เราก็ไดภ้ าพแขวนผนังเพมิ ขนึ มาอกี หนงึ ชนิ
เป็ นภาพทสี วยทสี ดุ ในความคดิ ของผม เพราะอะไรรมู ้ ยั ...
เพราะคณุ เป็ นคนวาดมัน

86400
ผมไมส่ ามารถจนิ ตนาการถงึ วันทไี มม่ คี ณุ ได ้
เพราะงันสงิ เดยี วทผี มเหลอื อยจู่ งึ มแี คค่ ณุ คณุ ในความทรงจําและมัน...
ยังคงอยตู่ ลอดไป

ผมทงิ ตัวลงนังบนพนื ทรายสขี าว มองดทู อ้ งฟ้าทเี รมิ เปลยี นสไี ปทลี ะนอ้ ย ไดย้ นิ เสยี งจอ้ กแจก้ จอแจ
ดงั เขา้ หไู มข่ าดเนอื งจากนกหลายตวั พากนั บนิ กลับรัง อกี ไมก่ นี าทพี ระอาทติ ยก์ ็ตกดนิ แลว้ ทอ้ งทะเล
ทมี คี ลนื ลมสาดซดั ก็คงมดื สนทิ ในไมน่ าน

เวลาของผมเรมิ ใหมเ่ สมอ เป็ นหนงึ วันทตี นื ขนึ มาเพอื นับวนิ าทแี รกแลว้ รอคอยวนิ าทสี ดุ ทา้ ย วน
เวยี นอยแู่ บบนัน ปลอ่ ยตวั ปลอ่ ยใจจมปรักอยกู่ บั วนิ ทต์ ลอดเวลา

นหี รอื เปลา่ ทเี รยี กวา่ ความรัก?

และใช.่ ..ผมคดิ วา่ มันเป็ น
หนงึ ปีแลว้ เวลาไมไ่ ดเ้ ยยี วยาความเจบ็ ปวดอยา่ งทหี วัง
วันนันรสู ้ กึ ยังไง วันนยี งั เหมอื นเดมิ ไมเ่ ปลยี น
ผมกม้ มองแหวนแตง่ งานบนนวิ กอ่ นจะเลอื นไปสมั ผัสแหวนอกี วงทถี กู คลอ้ งเป็ นสรอ้ ยคอ มันยังคง
รอเจา้ ของกลับมาสวม เป็ นเจา้ ของคนเดยี วทรี ักมัน
“บนอวกาศจะเห็นพระอาทติ ยต์ กดนิ เป็ นแบบไหนเหรอ เหมอื นใน Google หรอื เปลา่ ”
ถามออกไป กอ่ นจะไดค้ ําตอบเป็ นเสยี งคลนื สาดซดั เขา้ มา
“วันนมี นั เหงาจรงิ ๆ เหงาจนน่ากลัว”
ดวงอาทติ ยค์ ลอ้ ยตําลง หัวใจของผมเตน้ อยา่ งสงบ เอาแตจ่ อ้ งมองภาพตรงหนา้ ไมค่ ลาดเคลอื น
สสี นั ทถี กู ระบายบนทอ้ งฟ้าคอ่ ยๆ เปลยี นแปลง ทงิ รอ่ งรอยเอาไวใ้ หน้ กึ ชนื ชมไดไ้ มน่ านก็เลอื นหายไป
แลว้ มสี ใี หมเ่ ขา้ มาแทนที
“สวยเนอะ”
“...”
“วันนโี ชคจรงิ ๆ ดที ไี ดเ้ ห็นวานลิ ลาสกาย” ใชว่ า่ เราจะเห็นไดท้ กุ วันเสยี เมอื ไหร่ “วนิ ทช์ อบมัย”
“...”
“ภาครวู ้ า่ วนิ ทต์ อ้ งชอบ วนิ ทจ์ ะรกั มัน”
ภวนิ ทเ์ ตบิ โตขนึ มาในบา้ นเด็กกําพรา้ ไมร่ ูว้ า่ พอ่ หรอื แมค่ อื ใคร ตอ้ งลําบากมาตังแตเ่ ด็กเพราะไมเ่ จอ
คนทรี ักจรงิ และถงึ จะเจอทกุ คนก็พากนั จากไปหมด
ทวภิ าคเตบิ โตขนึ มาในบา้ นหลังใหญ่ รดู ้ วี า่ พอ่ และแมเ่ ป็ นคนมชี อื เสยี งในสงั คม ไมเ่ คยลําบากอะไร
เลยเพราะอยากไดก้ ็ตอ้ งได ้ เจอคนทรี ักจรงิ บา้ งแตบ่ างคนก็ไมไ่ ดร้ ัก
เราสองคนตา่ งกนั มากแตก่ ็ยังมาเจอกันได ้
ผมไมค่ ดิ วา่ ครู่ ักไหนจะมคี วามสขุ ไดเ้ ทา่ เรา
ไมค่ ดิ วา่ ใครจะใชช้ วี ติ ตอนอายสุ บิ เกา้ ไดน้ ่าอจิ ฉาเทา่ นี ทวา่ มันผา่ นไปแลว้ อายสุ บิ เกา้ ในความทรง
จําผา่ นไปไวเหลอื เกนิ ในความรสู ้ กึ มนั เหมอื นกับแสงคา้ งฟ้าทอี ยไู่ ดไ้ มน่ าน เรารวู ้ า่ มันจะกลบั มาอกี
แตส่ าํ หรับผม สําหรับชวี ติ ทแี สนทรมานตลอดหนงึ ปี แสงนันจะกลับมาวันไหนกนั

ผมลกุ ขนึ ยนื กา้ วเดนิ ไปตามหาดทรายอยา่ งเชอื งชา้ ผมชอบสายลมของวันนี ชอบบรรยากาศที
เงยี บสงบ เหมอื นกําลังกระซบิ ขา้ งหู อวยพรวา่ ขอใหเ้ สน้ ทางทเี ลอื กขา้ งหนา้ สวยงามอยา่ งทหี วัง

จักรวาลกวา้ งใหญ่ อวกาศอาจจะเหมาะกับเราทังคู่ ถา้ วนิ ทช์ อบ ภาคคดิ วา่ ตวั เองก็คงชอบไมต่ า่ ง
กนั

สายนําเย็นสมั ผัสกับฝ่ าเทา้ ขณะการกา้ วเดนิ ยังคงสมําเสมอ

ผมรสู ้ กึ ถงึ ความลกึ จากระดบั นําทแี ตะขอ้ เทา้ กาํ ลังเลอื นขนึ มาทหี ัวเขา่ แตไ่ มเ่ คยคดิ หยดุ ยังคงเดนิ
ตอ่ ไปแมค้ วามเย็นเยยี บจะเรมิ เกาะกมุ จนกา้ วขาแทบไมอ่ อก

...เขาไมเ่ คยกลับมา...

ในเมอื เขาไมม่ า ผมจงึ ตอ้ งเป็ นฝ่ ายไปหาเอง

คลนื ทะเลสาดเรมิ ซดั บางเบาเมอื มาถงึ จดุ ทลี กึ ลงเรอื ยๆ นําสงู จากระดบั เอวจนตอนนีมนั กําลังไหล่
ปรมิ บรเิ วณลําคอ ผมมองภาพตรงหนา้ ดว้ ยความรสู ้ กึ อธบิ ายไมถ่ กู แตเ่ ชอื วา่ ทกุ อยา่ งจะดขี นึ

ผมชอบวานลิ ลาสกาย

ชอบตวั เองตอนอายสุ บิ เกา้

ชอบทจี ะไดอ้ ยกู่ บั คนทรี ัก ทผี า่ นมามันทรมานเกนิ พอแลว้

ทผี า่ นมา...ใหม้ นั สนิ สดุ แคต่ รงนเี ถอะ

ผมสดู ลมหายใจเฮอื กสดุ ทา้ ย กอ่ นตดั สนิ ใจกา้ วเทา้ ไปอกี เพยี งกา้ วเดยี ว ปลอ่ ยใหร้ ะดบั นําไหลเออ่
เขา้ มาทว่ มใบหนา้ ทังหู ตา จมกู รวมถงึ ปากถกู แทนทดี ว้ ยนําทะเล มนั อดึ อดั และรสู ้ กึ เจ็บแสบอยา่ งที
ไมเ่ คยเป็ นมากอ่ น ทวา่ ผมก็ยงั ไมค่ ดิ ตะเกยี กตะกายพาตวั เองขนึ มาบนผวิ นํา

อกี ไมน่ านออกซเิ จนก็จะหมด ผมจะทรุ นทรุ ายสกั พักแตท่ กุ อยา่ งจะจบลง

ทตี รงน.ี ..ภายใตค้ วามมดื มดิ เงาสะทอ้ นของใครกลับบางคนปรากฏเขา้ มาในหว้ งความคดิ เป็ น
ใบหนา้ ของทกุ คนทเี คยอยใู่ นความทรงจําของผม พอ่ แม่ พชี าย เพอื นสนทิ หรอื แมก้ ระทังวนิ ท์

‘อา่ นหนังสอื เรอื งหนงึ มา เศรา้ มาก’
‘เศรา้ ยังไง’
‘ก็...ตา่ งคนตา่ งไมส่ มหวัง ตามหากนั ไมเ่ จอ และสดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั วนิ ทเ์ ลยคดิ วา่ ถา้ สมมติ
เราทังคเู่ ป็ นแบบในหนังสอื จะทํายังไงด’ี
‘ก็ตามหาจนกวา่ จะเจอส’ิ
‘งนั ภาคก็อยา่ ลมื นะ ไมว่ า่ ภาคจะอยไู่ หน หรอื วา่ วนิ ทจ์ ะเป็ นยังไง ภาคชว่ ยตามหาวนิ ทไ์ ดม้ ัย’
‘ได’้
‘อยา่ ทอ้ ถา้ วันไหนหากันไมเ่ จอ วนิ ทจ์ ะรอ’

‘สญั ญา’

รอวันทเี ราจะไดเ้ จอกนั อกี ครังในทไี หนสกั แหง่ ...
ผมไมแ่ น่ใจวา่ หากเขาตนื ขนึ มาในวันหนงึ เรายังจะไดพ้ บกนั อกี มัย
ผมกลัววา่ ถา้ วันนันมาถงึ แลว้ ผมหายไป เขาจะตอ้ งเป็ นคนเดยี วทเี สยี ใจอกี หรอื เปลา่
ในเสยี ววนิ าทที คี วามคดิ ดงั กลา่ วแลน่ ปราดเขา้ มาในหัว ร่างทังรา่ งก็กระตกุ วบู ทกุ อยา่ งเกดิ ขนึ โดย
อตั โนมัติ เป็ นไปตามสญั ชาตญาณการเอาตัวรอดจากเบอื งลกึ ผมพาตวั เองขนึ มาเหนอื นํา หอบ
หายใจเพอื สดู อาการเขา้ ปอดอยา่ งถกี ระชนั
ผวิ หนังซดี เผอื ด รา่ งกายสนั เครอื ไมห่ ยดุ ตอ้ งใชเ้ วลาเรยี กสตกิ ลับคนื มาอยนู่ านกวา่ จะตดั สนิ ใจเดนิ
ขนึ ฝังอยา่ งเชอื งชา้
เป็ นครงั แรก ครงั แรกในรอบปีทจี ๆู่ นําตาก็ไหลลงมา
ทรมาน…
มชี วี ติ อยอู่ ยา่ งวา่ งเปลา่ หายใจทงิ ไปวนั ๆ ถงึ จะอยากหายไปแคไ่ หนก็ทําไมไ่ ด ้ หนงึ ปีมันยาวนาน
เหลอื เกนิ ผมอยากใหม้ นั สนิ สดุ ผมอยากหายไป
แตผ่ มตอ้ งอยู่
ผมตอ้ งอยเู่ พราะไมร่ ูว้ า่ วันไหนวนิ ทจ์ ะกลับมา
ถงึ ตอนนเี รมิ ไมแ่ น่ใจแลว้ วา่ ...เสยี งคลนื หรอื เสยี งสะอนื ของผมกนั แน่ทดี งั มากกวา่ กนั

ตอนที 15

ผมเหน็ ตัวเองกับคณุ ในกระจก
จําวันแรกทเี ราเจอกนั ไดม้ ัย
ตอนนันหนา้ ของผมและคณุ ออ่ นเยาวก์ วา่ นี
สดใสกวา่ นี เราเลยตกหลมุ รักกนั
แตพ่ อวันหนงึ เราแกข่ นึ
ใบหนา้ เรมิ มรี วิ รอยของความเหนอื ยลา้
ผมไมใ่ ชเ่ ด็ก ไมไ่ ดอ้ อ่ นวัย ไมไ่ ดไ้ รเ้ ดยี งสา
คณุ เองก็เหมอื นกัน
ทกุ อยา่ งเปลยี นไป แตแ่ ปลกด.ี ..สาํ หรับผมแลว้

วันแรกทเี จอกบั คณุ เป็ นยังไง
วันนผี มก็ยงั รสู ้ กึ แบบนัน

ผมปิดหนังสอื การต์ นู เรอื ง 8 6 4 0 0 ลง หลังจากหวนนกึ ถงึ อดตี ทผี า่ นมา วนิ ทเ์ ขยี นและวาดรปู ถงึ
ผมเอาไวม้ ากมาย เขายกทกุ อยา่ งทมี ใี หก้ บั ผม ถงึ ตรงนแี ลว้ ก็รสู ้ กึ ละอายใจอยเู่ หมอื นกัน เพราะผมไม่
เคยใหอ้ ะไรกบั เขาเลยแมก้ ระทังความสขุ

หนงึ ปีกบั อกี สองเดอื น เวลายาวนานผ่านพน้ พรอ้ มกับคําวา่ ปาฏหิ ารยิ ท์ เี รมิ เลอื นรางลงไปทกุ ที
เคยมคี ําถามอยใู่ นหัว อะไรทเี ป็ นตวั ชวี ัดการมชี วี ติ อยู่ หัวใจทยี งั คงเตน้ หรอื สมองทยี งั มปี ฏกิ ริ ยิ า
ตอบสนอง ทางการแพทยร์ ะบไุ วแ้ บบไหนไมร่ หู ้ รอก สําหรับผมแลว้ หากเจ็บเป็ น ปวดเป็ น รอ้ งไหเ้ ป็ น
นตี า่ งหากทเี รยี กวา่ การมชี วี ติ
และผมกใ็ ชช้ วี ติ ทปี ราศจากเขาไดค้ อ่ นขา้ งดเี ลยทเี ดยี ว
“ภาค เรยี นเสร็จวันนไี ปหาอะไรกนิ เลน่ กนั ” เสยี งของไอเ้ มธดงั กงั วานในโสตประสาท
“อมื ”
“วันนมี หี นังของสปีลเบริ ก์ เขา้ ดว้ ยนะเวย้ ตตี วั ไปดกู นั มัย”
ดเู หมอื นมนั กบั เพอื นในกลมุ่ จะคาดหวังกับการเชญิ ชวนครังนซี ะเหลอื เกนิ ดงั นันผมเลยหันไปฉกี ยมิ
และตอบตกลงโดยไมต่ อ้ งใชเ้ วลาคดิ ใหม้ ากความ
“ไปส”ิ
หลังกลับจากทะเลในวันนัน ผมพยายามเปลยี นแปลงทกุ อยา่ งใหด้ ขี นึ ขณะเดยี วกนั ก็เฝ้ารอการก
ลับมาของวนิ ทอ์ ยเู่ สมอ ไมม่ ใี ครรเู ้ รอื งทผี มคดิ ฆา่ ตวั ตายดว้ ยการปลอ่ ยใหต้ วั เองจมนํา ทกุ อยา่ งยังคง
เป็ นความลับและภาพของผมทเี พอื นทกุ คนมองจะยังคงเป็ น...
ทวภิ าคทเี ขม้ แข็งและเฝ้ารอการกลับมาของภวนิ ทอ์ ยา่ งมคี วามหวังเทา่ นันเอง
“เดยี วโทรเรยี กไอเ้ นมไปดว้ ยนะ” ผมบอก ไอเ้ มธมที า่ ทอี กึ อกั ทันที
“มันอาจจะกําลังยงุ่ ”
“รไู ้ ดไ้ ง”
“มันจะยงุ่ เสมอตอนทกี อู ยู่ เพราะงนั มงึ อยา่ ชวนเลย กกู ลัววา่ คนทตี อ้ งอดึ อดั จะเป็ นไอเ้ นมอกี ตาม
เคย”
“แลว้ มงึ ละ่ ”

“กทู ําไม”

“มงึ รสู ้ กึ ยังไงตอนทมี นั บอกวา่ ยงุ่ ”

“กคู วรรสู ้ กึ อะไรดว้ ยเหรอ กไู มค่ วรรสู ้ กึ กบั ทกุ อยา่ งบนโลกนปี ่ ะวะ” รมิ ฝีปากแคน่ ยมิ ทตี อบกลบั สง่
ผลใหผ้ มพดู อะไรไมอ่ อก หรอื จะบอกอกี นัยหนงึ ก็คอื ผมคงไมม่ หี นา้ เอาความทกุ ขม์ ายดั เยยี ดให ้
เพอื นตวั เองอกี แลว้

ทผี า่ นมาผมเจ็บปวดมาตลอดก็จรงิ แตไ่ อเ้ มธก็รสู ้ กึ ไมต่ า่ งกนั แคเ่ ราไมเ่ คยพดู หรอื ระบายความรสู ้ กึ
ออกมาใหก้ นั และกนั ฟังเทา่ นัน

หนงึ ปีกบั อกี สองเดอื น ผมและไอเ้ มธกําลังแสดงละครใสก่ นั อยู่ เป็ นละครทเี ต็มไปดว้ ยบรรยากาศ
แบบสขุ นยิ ม เราไมร่ ูส้ กึ ทกุ ข์ เรากําลังเตบิ โตและกา้ วไปขา้ งหนา้ ซงึ กร็ ดู ้ ี ผมกบั มันแมง่ หว่ ยแตก
ทางการแสดงฉบิ หายเลย

ถา้ ความรูส้ กึ มันรเี ซต็ ใหมไ่ ดก้ ็คงดี อยา่ งนอ้ ยจะไดไ้ มม่ คี วามทกุ ขต์ กคา้ งอยใู่ นใจอกี

“ถา้ มงึ ทําอะไรแลว้ สบายใจก็ทําไปเถอะ” ผมเงยหนา้ มองโปรเจ็กเตอร์ ไมค่ าดหวังหรอกวา่ ไอเ้ มธ
จะตอบกลับดว้ ยประโยคแกต้ วั แบบไหน เพราะรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ตา่ งฝ่ ายตา่ งคดิ อะไร

“ไอภ้ าค”

“หมื ”

“คนื นกี ไู ปนอนหอ้ งมงึ ไดม้ ยั วะ”

“ก็มาดิ หอ้ งกมู ที เี หลอื เฟือสาํ หรบั มงึ อยแู่ ลว้ ”

หลายครังทไี อเ้ มธมักหอบกระเป๋ ากระเต็งมานอนหอ้ งผม มันไมไ่ ดบ้ อกเหตผุ ลแน่ชดั แตค่ าดเดาวา่
คงมคี วามรสู ้ กึ คลา้ ยกนั คอื เราตา่ งใจเสาะเกนิ กวา่ จะอยคู่ นเดยี ว

หลังเลกิ เรยี นผมกบั เพอื นตรงดงิ มายังทนี ัดหมายดว้ ยการแวะไปกนิ อาหารบฟุ เฟ่ ต์ กอ่ นเดนิ เทยี วเตร่
ไปเรอื ยๆ เพอื รอหนังฉาย นไี มใ่ ชค่ รังแรก แตเ่ ราทํามนั อยา่ งสมําเสมอเพอื ปกปิดความรสู ้ กึ หมน่ เศรา้
ในใจไปทลี ะนอ้ ย

แรกๆ ทวี นิ ทไ์ มอ่ ยผู่ มอาจจะเศรา้ แตต่ อนนมี นั ดขี นึ กวา่ แตก่ อ่ นเยอะ

หลายคนมองวา่ ทกุ อยา่ งเรมิ ดขี นึ อาจใช่ แตล่ กึ ๆ ผมรดู ้ วี า่ ตวั เองยงั อยทู่ เี ดมิ จมปรักอยกู่ บั ภาพ
เกา่ ๆ และแนน่ อนวา่ ไมม่ ใี ครบนโลกนสี ามารถฉุดผมใหก้ ลบั มาเป็ นทวภิ าคคนเดมิ ไดอ้ กี

ชว่ งเวลาสามทมุ่ กวา่ ๆ ทหี นังใกลฉ้ าย เราเดนิ ฝ่ าความมดื เขา้ มานังตรงเบาะซงึ ไดจ้ ับจองไว ้ ดา้ น
ซา้ ยมอื ของผมคอื ไอเ้ มธ จากนันกเ็ ป็ นไอจ้ ณิ ณ์ ไอน้ นท์ รวมถงึ ไอว้ รี ์ สว่ นดา้ นขวามอื วา่ งเปลา่ เพราะ
ผมมักซอื ตวั หนังอกี ใบเผอื คนทกี ําลงั ทอ่ งเทยี วอยใู่ นอวกาศดว้ ย

อยา่ งนอ้ ยวนิ ทจ์ ะไดไ้ มร่ สู ้ กึ เสยี ใจตอนทไี มไ่ ดด้ หู นังทอี ยากดู

จําไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ ผมทําแบบนมี าตังแตเ่ มอื ไหร่ แตค่ ดิ วา่ ตราบใดทมี คี วามสขุ ผมก็ยนิ ดที ําตอ่ ไป

“กวู า่ วนิ ทต์ อ้ งชอบเรอื งนชี วั ร”์ เสยี งทมุ ้ ของเพอื นสนทิ กระซบิ ขา้ งหู

“อมื หวงั วา่ นะ”
บนอวกาศอาจเหงานดิ หน่อย สว่ นคนบนโลกเหรอ...ก็รสู ้ กึ ไมต่ า่ งจากอวกาศนัก
ความยาวของหนังกนิ เวลาสองชวั โมง กวา่ จะออกมาจากโรงฉายนาฬกิ าก็หมนุ วนไปทหี า้ ทมุ่ กวา่
แลว้ ทกุ คนเรมิ แยกยา้ ยกลับบา้ น คงมแี ตไ่ อเ้ มธเทา่ นันทขี อตวั เขา้ หอ้ งนํากอ่ น

ผมยนื รอมันอยหู่ นา้ โรงหนัง ไมน่ านก็ถกู ใครบางคนสะกดิ ไหลเ่ บาๆ เลยอดหันไปมองไมไ่ ด ้ และ
ภาพตรงหนา้ ก็ทําใหห้ ัวใจทแี สนราบเรยี บนันกลับมาเตน้ กระหนําไดอ้ กี ครัง

“ไง” คนตรงหนา้ เอย่ ทักดว้ ยใบหนา้ ทเี ศรา้ หมอง มันไมส่ ดใสเหมอื นแตก่ อ่ นแลว้ ซงึ ผมรดู ้ วี า่ คงถกู
ความทกุ ขก์ ดั กนิ ใจจนเจ็บปวดมาเหมอื นกนั

“ไง” ผมทักทายดว้ ยประโยคเดยี วกนั

“มาดหู นังเหรอ”

“ออื มากบั เพอื นเรา ตอนนไี อเ้ มธไปเขา้ หอ้ งนําอยู่ มงึ ละ่ ”

“กกู ็มาดหู นังเหมอื นกัน อาจจะโรงเดยี วกบั มงึ ดว้ ยซําถา้ ไมบ่ งั เอญิ ตาฝาดอะ่ นะ”

“มากบั เพอื นเหรอ”

“เปลา่ กมู าคนเดยี ว”

คําตอบของเจา้ ตวั ทําใหผ้ มอดหนว่ งในอกไมไ่ ด ้

‘ธานธารา’ คนทเี ป็ นเพอื นผมมาตงั แตป่ ีหนงึ และทกุ วนั นกี ็ยังคงเป็ น

นานมาแลว้ ทเี ราไมไ่ ดค้ ยุ กัน อาจเพราะความไมส่ นทิ ใจตงั แตว่ ันทเี ราไปเมาหยําเปในผบั ครงั นัน สง่
ผลใหร้ ะยะหา่ งระหวา่ งเพอื นเรมิ มมี ากขนึ เรอื ยๆ ไอธ้ านเรมิ คยุ กับผมนอ้ ยลงจนทา้ ยทสี ดุ มันก็ตดั สนิ ใจ
เปลยี นกลมุ่

เราเจอกนั บา้ งตอนทลี งเรยี นวชิ าเดยี วกนั แตบ่ างครังในวชิ าเลอื ก หากเลยี งไดม้ นั ก็จะเลยี ง ไปให ้
ไกลจากผมจนบทสนทนาของเราก็เรมิ ขาดหาย กระทังไมไ่ ดค้ ยุ กันในทสี ดุ

“แลว้ เป็ นไงบา้ งวะ” ผมเป็ นฝ่ ายถามตอ่

“ไอภ้ าค ตงั แตว่ ันนันกคู ดิ มาตลอด”
“...”
“กไู มม่ หี นา้ กลบั มาเจอมงึ มาขอเป็ นเพอื นมงึ แตก่ มู นั แยว่ ะ่ ” ฝ่ ามอื หนากําแน่น กอ่ นซกุ เขา้ ไปใน
กระเป๋ ากางเกง ไอธ้ านเป็ นแบบนเี สมอตอนทรี สู ้ กึ ประหมา่ และทางเลอื กในการวงิ หนถี กู ตดั ขาดลง
มนั ยังคงยนื นงิ คลา้ ยกบั รอใหผ้ มพดู หรอื ดา่ อะไรสกั อยา่ งออกมา
“เรอื งทผี า่ นมาก็ใหม้ นั แลว้ ไปเถอะ”
ตังแตว่ นิ ทจ์ ากไป ผมก็ไมเ่ คยถอื โทษโกรธอะไรอกี เลย ทกุ อยา่ งมนั ผา่ นไปแลว้ จรงิ ๆ
“ก.ู ..มบี างอยา่ งจะสารภาพ” เสยี งแหบพรา่ ของธานยดึ ใหผ้ มยนื นงิ หัวใจเรมิ กระหนํารวั อกี ครังแม ้
ไมร่ วู ้ า่ ประโยคทกี าํ ลังเปลง่ ออกมาจะมเี นอื ความวา่ อยา่ งไร
“วา่ มาส”ิ
“กขู อโทษ กไู มด่ เี องทรี สู ้ กึ กบั วนิ ท์ ทังทรี อู ้ ยเู่ ต็มอกวา่ มันแยแ่ ตก่ กู ็ยังคดิ ”
“คนทมี งึ เจอในคนื นันไมใ่ ชว่ นิ ท”์
“ใช.่ ..ใชก่ รู ู ้ แตต่ อนทไี ดค้ ยุ กันกรู สู ้ กึ วา่ คนคนนันเหมอื นกไู ปซะทกุ อยา่ ง ทังรสนยิ ม ความชอบ จุด
มงุ่ หมายในชวี ติ เขาบอกวา่ เขาเขา้ ใจซงึ ในวนิ าทนี ันกรู ไู ้ ดท้ ันวา่ ไมม่ ใี ครเขา้ ใจกไู ดเ้ ทา่ กบั เขาอกี แลว้
กรู สู ้ กึ เสยี ดายอยลู่ กึ ๆ ตงั คําถามกบั ตวั เอง ทําไมกไู มเ่ จอเขากอ่ นมงึ ทําไมถงึ มารวู ้ า่ เราเหมอื นกนั ทกุ
อยา่ งตอนทมี งึ ครอบครองเขาไปหมดแลว้ ”
“คนคนนันมบี างอยา่ งเหมอื นมงึ แคบ่ างอยา่ ง”
“...”
“หลายอยา่ งทมี งึ คดิ วา่ เหมอื นมนั เป็ นแคค่ ําโกหก เขาแคต่ อ้ งการเงนิ จากมงึ ซงึ แน่นอนเผอื มงึ ยงั
ไมร่ อู ้ กี อยา่ ง วนิ ทท์ มี งึ เจอในคนื นันทําแบบนันกบั เพอื นของเราทกุ คน”
ใบหนา้ ของเพอื นสนทิ ซดี ลง มนั กลนื นําลายลงคออกึ ใหญก่ อ่ นจะเงยี บไป
“สงิ เดยี วทเี หมอื นคอื ความทะเยอทะยานในชวี ติ การทธี านใชช้ อื เลน่ เหมอื นกบั มงึ ก็มแี คเ่ หตผุ ลนี
เพยี งอยา่ งเดยี ว”
ทกุ อยา่ งเงยี บสงบ ไรซ้ งึ คาํ ตอบกลบั ใดๆ ซงึ ผมมนั ใจวา่ คนฟังคงตกใจอยไู่ มน่ อ้ ย
ผมหันไปยังทางเดนิ อกี ฟาก มองเห็นไอเ้ มธยนื นงิ อยไู่ กลๆ มันทํามอื ปัดป่ ายราวกบั ตอ้ งการใหเ้ วลา
ผมไดเ้ คลยี รส์ งิ ทคี า้ งคาโดยไมค่ ดิ เขา้ มาขดั

“กไู มร่ หู ้ รอกนะวา่ ตอนนธี านอยไู่ หน แตถ่ า้ มงึ อยากสานตอ่ อะไรสกั อยา่ งมงึ ก็สามารถทําได ้ กไู มไ่ ด ้
เป็ นเจา้ ของคนคนนันแลว้ วนิ ทเ์ องก็ไมไ่ ดก้ ลับมา เพราะงันมงึ มสี ทิ ธจิ ะทําอะไรก็ไดท้ อี ยากทํา”

“ทกี ตู ดั สนิ ใจมาคยุ กบั มงึ วันนไี มใ่ ชเ่ พราะอยากกลับไปคยุ กับธานนะเวย้ กแู คข่ อโอกาสกลับมาเป็ น
เพอื นกับมงึ ”

“คําวา่ เพอื นกใู หไ้ ดเ้ สมอ”
“ตงั แตค่ นื ทเี กดิ เรอื งในผับ กไู มเ่ คยมคี วามคดิ อยากแยง่ ใครในชวี ติ ของมงึ ไป กลับกนั ...กยู ังอยาก
เป็ นหนงึ ในกลมุ่ เพอื นของมงึ เหมอื นเมอื กอ่ น แตท่ มี าบอกวันนเี พราะไมอ่ ยากใหม้ อี ะไรตดิ คา้ งในใจ
อกี ”
“มงึ ไดส้ ทิ ธนิ ัน”
“อะไร”
“โอกาสทเี ราจะกลับมาเป็ นเพอื นกนั เหมอื นเดมิ ยนิ ดตี อ้ นรบั กลับเขา้ กลมุ่ นะไอธ้ าน”
ผมไมช่ อบความยดื เยอื ไมไ่ ดอ้ ยากสรา้ งดรามา่ ยดื เวลาความเจ็บปวดของใคร สงิ ไหนทที ําแลว้ ทกุ
คนมคี วามสขุ ผมก็จะเลอื กสงิ นัน
“ขอบคณุ นะเวย้ ” ธานยมิ ใหผ้ ม เป็ นรอยยมิ เหมอื นวันวานไมม่ ผี ดิ
วันแรกทเี ราเจอกนั ในมหา’ลัย วันทมี นั เดนิ เขา้ มาแนะนําตวั แลว้ บอกวา่ อยากเป็ นเพอื นกนั
ผมยังจําไดด้ ี จําทกุ คนทผี า่ นเขา้ มาในชวี ติ จําไดจ้ นขนึ ใจ
ผมไมอ่ ยากเสยี ใครไปเลย แตก่ ็รดู ้ วี า่ ...โลกอนญุ าตใหผ้ มโอบกอดไดแ้ คบ่ างคนเทา่ นัน

“บหุ รหี น่อยมัย”
นันเป็ นคําถามจากไอเ้ มธ ซงึ มนั รดู ้ วี า่ ผมมักจะไมต่ อบนอกจากยนื มอื ไปรอรับมวนนโิ คตนิ สขี าวจาก
อกี ฝ่ ายเหมอื นทกุ ครัง

คนื วนั ศกุ ร์ เสาร์ และอาทติ ยไ์ มม่ อี ะไรพเิ ศษ จากเมอื กอ่ นทตี นื เตน้ และโหยหาจะทําอะไรมากมาย
ตอนนมี นั กเ็ ป็ นแคว่ ันธรรมดาวันหนงึ ซงึ ผมมกั ใชจ้ า่ ยไปกบั การนังอยใู่ นหอ้ ง เปิดหนังเรอื งเดมิ ๆ ทวี ิ
นทช์ อบและดจู นกวา่ จะผา่ นพน้ ไปอกี หนงึ วัน

ตอนนผี มเรมิ ขเี กยี จแลว้ ละ่ ไมไ่ ดอ้ อกไปทอ่ งเทยี วและพกกลอ้ งเหมอื นแตก่ อ่ น อาจเพราะกลัววา่
ตวั เองจะคดิ สนั และตดั สนิ ใจหายไปจากโลกกอ่ นทวี นิ ทจ์ ะกลับมา ผมเลยใชเ้ วลาทเี หลอื ไปกบั การอยู่
ทเี ดมิ แลว้ รอคอยวา่ เมอื ไหรเ่ สยี งเคาะประตจู ะดงั ขนึ

เป็ นวนิ ทท์ ยี นื อยตู่ รงนัน ฉกี ยมิ กวา้ งใหผ้ ม จากนันก็เอย่ ประโยคทักทายแสนธรรมดา

‘สวัสดี คดิ ถงึ กนั บา้ งมยั ’ หรอื ไมก่ ็ ‘วนิ ทก์ ลับมาแลว้ นะ’
ผมไมอ่ ยากฝัน แตเ่ ชอื อยลู่ กึ ๆ วา่ สกั วันจะเป็ นจรงิ
ควันบหุ รสี ขี าวโพยพงุ่ ผมยนื อยตู่ รงระเบยี งลําพังขณะทไี อเ้ มธกําลังสาละวนกับการรอื คน้ เสอื ผา้
ออกมาจากกระเป๋ าเป้ สว่ นตัว
ผมมกั พงึ บหุ รอี ยเู่ สมอ อยา่ งนอ้ ยก็ตอนทคี ดิ ถงึ เขา ควันสขี าวเหมอื นกบั การทักทาย มันลอยปะปน
ไปในอากาศ เผอื วา่ วันไหนปาฏหิ ารยิ ม์ จี รงิ วนิ ทจ์ ะไดก้ ลนิ ของมันแลว้ รบี กลับมาหาผมเพอื บอกวา่ ให ้
เลกิ สบู มันซะกอ่ นทจี ะตายซะกอ่ น
“ไอภ้ าค มงึ หวิ มยั วะ” เสยี งของคนดา้ นในดงั ขนึ ผมผนิ หนา้ ไปมองเจา้ ของเสยี งครหู่ นงึ กอ่ นเอย่
ตอบ

“ไม่ มงึ ละ่ ”
“นดิ หน่อย”

“ในตเู ้ ย็นมขี องกนิ อยู่ มงึ เอาไปอนุ่ ไดเ้ ลย”

“เออ แตถ่ า้ สบู บหุ รหี มดมวนแลว้ ก็กลับเขา้ มาหาเรอื งมสี าระทํากนั เถอะ”
“เชน่ อะไร”

“เลน่ ไพ”่

“ห!ึ วันนกี จู ะดหู นัง”
“เรอื งอะไรวะ”

“เลดเี บริ ด์ ” ไอเ้ มธหบุ ยมิ ทนั ที ทวา่ กไ็ มไ่ ดโ้ ตแ้ ยง้ ใดๆ นอกจากลกุ ขนึ ยนื เต็มความสงู แลว้ หมนุ ตัว
ไปยังเคานเ์ ตอรค์ รัวเล็กๆ เพอื อนุ่ อาหารแชแ่ ข็ง

ผมเคาะเศษขเี ถา้ ลงกบั ทเี ขยี บหุ รี จัดการลา้ งไมล้ า้ งมอื จากนันก็หยบิ แผน่ หนังเรอื งหนงึ ขนึ มาเปิด
มนั คอื Saturday theater ทเี พอื นหลายคนก็รดู ้ ี

“กชู อบฉากนนี ะ” ไอเ้ มธถอื จานขา้ วเขา้ มา ทงิ ตวั ลงบนโซฟาขณะสายตาจดจอ้ งหนา้ จอทวี ไี ปดว้ ย

“กกู ็ชอบ”
“สรปุ เลดเี บริ ด์ จรงิ ๆ ชอื วา่ อะไรวะ”
“ครสิ ทนี ”

“มงึ ดรู อบทเี ทา่ ไหรแ่ ลว้ ”

“จําไมไ่ ด”้
ความยาวหนัง 94 นาที เป็ น 94 นาทที วี นลปู อยแู่ บบนไี มร่ จู ้ บ สาํ หรับผมแลว้ หนังเรอื งนไี มม่ ตี อนจบ
มนั ยังคงฉายตอ่ เรอื ยๆ จนกวา่ คนทรี อจะกลับมาเลา่ อะไรสกั อยา่ งใหฟ้ ัง บางฉากบางตอนทผี มไม่
เขา้ ใจ บางสงิ บางอยา่ งทตี ดิ คา้ งตงั แตว่ ันนัน...

ถา้ เกดิ ผมไปหาวนิ ท์ เขาจะยังอยกู่ บั ผมจนถงึ ตอนนมี ยั
ถา้ เกดิ วา่ ผมไมม่ ัวแตค่ ดิ เขา้ ขา้ งตวั เอง ทกุ อยา่ งก็คงไมส่ ายไป

เวลายา่ งเขา้ ตสี อง ไอเ้ มธปลกี ตวั ไปอาบนําแปรงฟัน หนังโปรดทผี มดกู ็ดําเนนิ มาถงึ ตอนจบพอดี
แตแ่ ทนทจี ะปิดและหันไปทําอยา่ งอนื ผมกลับเลอื กทําสงิ ทมี ักทําอยเู่ สมอนันคอื การเรมิ ตน้ เลน่ มัน
ใหม่ แลว้ ใชเ้ วลานังดตู งั แตต่ น้

ฉากแรกในรอบอนันต์ เลดเี บริ ด์ กําลังถกเถยี งกบั แมเ่ รอื งของอนาคตบนรถยนตเ์ กา่ กลางใหม่ ผมจํา
ไดท้ กุ ประโยค ทกุ คําพดู ทกุ ทา่ ทางรวมถงึ แววตาทสี อื ออกมา หากโลกนมี รี างวัลแปลกประหลาด
นอกจากตําแหน่งสงิ หร์ มควันยอดเยยี มแหง่ ปีแลว้ ผมคดิ วา่ ผมอาจไดต้ ําแหน่งนักดหู นังซาํ ซากทสี ดุ
ไปดว้ ย

‘ดหู นังดว้ ยกนั มัย ชอื เรอื งวา่ Tomorrow I will date with yesterday’s you’
‘ใครคดิ ชอื อะ่ โคตรยาว’
‘ไมร่ เู ้ หมอื นกนั รแู ้ คว่ า่ หนังเศรา้ มาก’
‘งนั ก็อยา่ รอ้ งไหน้ ะ’
‘วนิ ทไ์ มม่ ที างเป็ นอยา่ งนันอยแู่ ลว้ ’

แตเ่ มอื ดไู ปไมถ่ งึ ชวั โมง ใครบางคนก็รอ้ งไหอ้ อกมาจนผมตอ้ งกอดปลอบอยบู่ นโซฟา

คดิ ถงึ วนิ ท.์ ..

เราไมไ่ ดด้ หู นังดว้ ยกนั มาเป็ นปีแลว้ และไมร่ อู ้ กี นานแคไ่ หนกวา่ เราจะไดก้ ลับมานังดดู ว้ ยกนั อกี เขา
จะรอ้ งไหค้ นเดยี วมัยตอนทไี ดด้ หู นังเศรา้ ๆ ใครจะกอดปลอบเขาในเวลานันกนั

วนิ ทน์ ่าจะบอก อะไรก็ไดท้ ที ําใหผ้ มรู ้
ไมต่ อ้ งรอแลว้ เพราะวนิ ทจ์ ะไมก่ ลับมา หรอื บอกวา่ รอตอ่ ไปเพราะวันหนงึ กค็ งมาถงึ แตน่ วี า่ งเปลา่
วา่ งเปลา่ มาตลอดหนงึ ปี
“ภาค...ภาค!” เสยี งเรยี กของเพอื นสนทิ ปลกุ ใหผ้ มหลดุ จากภวังค์ ไอเ้ มธขมวดควิ มนุ่ กอ่ นสบื เทา้
เขา้ มาประชดิ
“อะไร”
“นอนไดแ้ ลว้ ตอนนจี ะตหี า้ แลว้ มัง”
“กวู า่ จะนอนตรงโซฟา สว่ นมงึ ก็เขา้ ไปนอนในหอ้ งเลย”
“งันกปู ิดหนังไดม้ ยั ”
“ไมต่ อ้ งๆ เปิดคาไวแ้ บบนแี หละ กชู อบฟังเสยี งมัน”
“พอเถอะวะ่ ” คราวนนี ําเสยี งทอี กี ฝ่ ายเปลง่ ออกมากวัดแกวง่ เล็กนอ้ ย ผมเงยหนา้ มองมัน แตไ่ อเ้ มธ
ไมไ่ ดฟ้ มู ฟายหรอื อาละวาดนอกจากยกมอื ขนึ มาตบหนา้ ตวั เอง
เพยี ะ!
“มงึ ทําอะไร”
เพยี ะ! เพยี ะ! เพยี ะ!
มนั ไมต่ อบ ยังคงทําแบบเดมิ ซาํ ๆ ตบตวั เอง ตตี วั เอง จนผมตอ้ งถลาเขา้ ไปควา้ แขนเจา้ ตวั เองไว ้
“หยดุ !!”
สนิ สดุ ประโยคกอ่ นหนา้ นําตาของมันก็คอ่ ยๆ ไหลลงมา นแี หละความเจ็บปวดทมี องไมเ่ ห็น ความ
จรงิ แลว้ มนั ทํารา้ ยจนเราแทบสญู เสยี ทกุ อยา่ ง
“ขอโทษ”
“...”
“เพราะกทู ที ําใหว้ นิ ทไ์ ป ความผดิ กเู องภาค ความผดิ กเู อง...”
“ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของมงึ มนั เกดิ จากกคู นเดยี ว”

“ไมใ่ ชไ่ ดย้ งั ไง กเู ป็ นคนแฉวนิ ทก์ บั มงึ เป็ นตัวตงั ตัวตที ํารา้ ยมนั สองมอื กเู คยตบมัน ตนี กเู คยกระทบื
จนไดก้ ลนิ เลอื ด ทกุ วันทผี า่ นไปกรู สู ้ กึ เหมอื นวา่ กไู ดฆ้ า่ คนไปแลว้ คนหนงึ กเู ป็ นฆาตกร”

“...”
“กไู มเ่ คยนอนหลับเต็มตาไดส้ กั วนั หนงึ ปี...หนงึ ปีทยี าวนานสาํ หรับมงึ มันแมง่ ก็ยาวนานฉบิ หาย
สําหรับกเู หมอื นกนั แลว้ ถา้ วนิ ทไ์ มก่ ลับมากตู อ้ งทํายังไง กไู มค่ ดิ วา่ ชวี ติ นกี จู ะหลดุ พน้ จากความรสู ้ กึ
ผดิ นไี ดอ้ กี แลว้ มงึ คดิ วา่ กคู วรทํายังไงวะภาค ทํายังไง...”
เนอื ตวั สนั เทากบั นําตาทไี หลลงมาไมข่ าดสายทําใหผ้ มตระหนักไดว้ า่ ไมม่ ใี ครแขง็ แกรง่ ไปตลอด
ชวี ติ เราทกุ คนตา่ งเคยออ่ นแอ
“เมธถงึ มงึ จะผดิ ทที ํารา้ ยวนิ ท์ แตเ่ หตผุ ลทเี ขาไปไมใ่ ชเ่ พราะมงึ หรอก มันเป็ นเพราะก”ู
“ไมใ่ ช”่
“อยา่ โทษตวั เองเลย ใหค้ วามผดิ ทังหมดเป็ นของกเู ถอะ กทู ํารา้ ยจติ ใจเขามาตลอด จนกระทังวัน
สดุ ทา้ ยกกู ็ยงั ทํา ถา้ ใครคนใดคนหนงึ ตอ้ งเจ็บกบั การเฝ้ารอ ขอใหค้ นนันเป็ นกไู ดม้ ยั ”
“ทําไมตอ้ งเป็ นแคม่ งึ คนเดยี ววะ”
“เพราะกทู นได ้ กเู ขม้ แข็ง และกรู ักเขา ดงั นันสกั วันเขาตอ้ งกลับมา แตถ่ า้ กตู ายกอ่ นสญั ญาไดม้ ัย”
“...”
“มงึ จะมชี วี ติ อยเู่ พอื บอกวนิ ท์ บอกวา่ กรู ักเขามากแคไ่ หน”
อกี ไมน่ านแสงอาทติ ยว์ ันใหมก่ ็จะมาถงึ นําตาแหง่ ความเจ็บปวดจะเหอื ดแหง้ ผมกับไอเ้ มธจะเจ็บ
นอ้ ยกวา่ เมอื วาน แตไ่ มม่ ใี ครใหค้ ําตอบไดว้ า่ หากวนิ ทไ์ มก่ ลับมา...
วันใดกนั แน่ทเี ราจะไมเ่ จ็บปวดอกี เลย

สดุ สปั ดาหต์ อ่ มาเราแพลนทรปิ เทยี วตา่ งจังหวัดไปกนั กลมุ่ ใหญ่ แถมมไี อเ้ นมตามไปสรา้ งสสี นั ดว้ ย
อกี คน เราเดนิ ทางโดยรถตสู ้ ว่ นตวั ของทบี า้ น ขนของและสัมภาระเอาไวม้ ากมาย จดุ ประสงคก์ ค็ อื พัก
ผอ่ นใหเ้ ต็มทกี อ่ นกลับมาใชช้ วี ติ ทเี หลอื อยา่ งมคี วามหวัง

ผมคอ่ นขา้ งมคี วามสขุ อาจเพราะยงุ่ จนไมม่ เี วลาคดิ ถงึ เรอื งอนื อกี มัง

ตอนกลางดกึ พวกเรานังลอ้ มเป็ นวงกลม เลน่ เกมไพแ่ ละ True or Dare โดยมแี อลกอฮอลช์ ว่ ย
กระตนุ ้ ใหม้ คี วามกลา้ ทจี ะพดู อะไรมากขนึ ซงึ ในทา้ ยทสี ดุ เราตา่ งก็พดู ถงึ เรอื งเดยี วกนั

‘ภวนิ ท’์

เป็ นคําพดู ทเี ต็มไปดว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ หากแตเ่ จอื ความคดิ ถงึ อยไู่ มน่ อ้ ย ถา้ วนิ ทก์ ลบั มาก็คงดี อยา่ ง
นอ้ ยเขาจะไดเ้ ห็นวา่ เพอื นๆ ของเขาเตบิ โตขนึ มากแคไ่ หน

และทกุ วันทโี ตขนึ ไมม่ ใี ครเลยทไี มค่ ดิ ถงึ วนิ ท์

หลังกลับจากทรปิ เทยี วของกว๊ นแกง๊ ผมก็เรมิ จัดตารางชวี ติ ใหม่ ใชร้ ถยนตส์ ว่ นตัวใหน้ อ้ ยลง เดนิ ให ้
มากขนึ ดงั นันในหนงึ สปั ดาหจ์ ะมอี ยสู่ องหรอื สามวนั ทผี มทงิ รถไวใ้ ตค้ อนโด แลว้ หนั มาใชร้ ถไฟฟ้าใน
การเดนิ ทางไปมหา’ลัยแทน

เวลาทไี ดเ้ ดนิ เงยี บๆ หรอื เจอผคู ้ นมากหนา้ หลายตา จติ ใจวา้ วนุ่ มันก็รสู ้ กึ สงบขนึ ผมไมไ่ ดค้ ดิ
ฟ้งุ ซา่ นเหมอื นกอ่ นหนา้ นันอกี หากเหงาไอเ้ มธหรอื แมแ้ ตไ่ อเ้ นมจะชวนผมไปนันนตี ลอด หลักๆ เลย
คอื ซอื หนังสอื ตอนนผี มมหี นังสอื หลายเลม่ เพมิ ขนึ มาในหอ้ งจนแทบไมม่ ที เี ก็บ

เผอื ตอนไหนทอี ยคู่ นเดยี วแลว้ เหงา หนังเลดเี บริ ด์ ทําใหช้ วี ติ หดหเู่ กนิ ไปผมก็แคเ่ ปิดหนังสอื และเรมิ
ตน้ อา่ น อา่ นไปจนกวา่ จะหลับและผา่ นพน้ ไปอกี หนงึ วัน

ผมไมท่ รมานเทา่ แตก่ อ่ นแลว้ หากลกึ ๆ ในใจก็ยงั คงเฝ้ารอไมเ่ ปลยี นแปลง

“พรงุ่ นเี จอกนั นะเวย้ ”

“เออเจอกนั ” ผมโบกมอื ใหเ้ พอื น เดนิ ยําเทา้ ออกจากตกึ คณะไปตามทาง ทกุ ครังผมจะผ่านหนา้ รา้ น
อาหารญปี ่ นุ รา้ นโปรด เมอื กอ่ นวนิ ทช์ อบทนี มี าก เขามกั สงั แซลมอนโรลแลว้ ก็นังมองมันกอ่ นกนิ เสมอ

เดยี วนไี มค่ อ่ ยไดเ้ ขา้ แลว้

มนั แยท่ ผี มไมอ่ ยากเหยยี บเขา้ ไปทนี อี กี ตราบใดทใี ครอกี คนยงั ไมก่ ลับมา

โชคดที วี ันนสี ถานรี ถไฟฟ้ายังมคี นไมพ่ ลกุ พลา่ นนัก อาจเพราะวชิ าสดุ ทา้ ยของวันสนิ สดุ ตอนบา่ ย
สามโมง ซงึ ไมใ่ ชเ่ วลาเลกิ งานของมนุษยเ์ งนิ เดอื น ผมจงึ มพี นื ทใี หห้ ายใจไดส้ ะดวกบา้ ง

หลังแตะบตั รเขา้ ไป ภาพของใครคนหนงึ กฉ็ ายวาบในมา่ นสายตา ใครคนหนงึ ทเี ป็ นเจา้ ของรา่ งสงู
โปรง่ ผมสนี ําตาลเขม้ ทา้ ยทอยขาวกบั เชติ สเี ทา ประกอบกับทา่ เดนิ ทเี ป็ นเอกลักษณ์แมจ้ ะมองจากที
หา่ งไกลแคไ่ หนผมก็ยังจําได ้

“วนิ ท”์ หลังเปลง่ เสยี งออกไป สองเทา้ ก็ทําหนา้ ทขี องมันโดยอตั โนมัติ
ผมวงิ ตามคนขา้ งหนา้ อยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ กระทังสามารถเขา้ ประชดิ ตัวอกี ฝ่ ายไดส้ าํ เร็จ
“วนิ ท.์ ..” ปากยงั คงเรยี กชอื คนตัวเล็กกวา่ หวั ใจเตน้ แทบผดิ จังหวะยามเจา้ ตวั หนั หนา้ มาสบตากนั
ตรงๆ ไมร่ ทู ้ ําไม จๆู่ ก็อยากรอ้ งไหอ้ อกมาเฉยเลย
“เขา้ ใจผดิ แลว้ กคู อื ธาน” นําเสยี งนุ่มแสนคนุ ้ เคยตอบกลบั มา
กวา่ สมองจะประมวลผลได ้ ความดใี จก็จางหายไปเกอื บหมด ใช!่ ผมลมื ไป หากเจอใครสกั คนหนงึ
ทเี หมอื นกับวนิ ทบ์ นโลกใบนใี หร้ ไู ้ วว้ า่ เขาไมใ่ ชว่ นิ ท์ และไมม่ วี ันเป็ น
“เออ่ ...ขอโทษที ไมไ่ ดเ้ จอกนั นาน เป็ นยังไงบา้ ง” คําทักทายของคนแปลกหนา้ สาํ หรับผมแลว้ มนั
ก็ยังเจ็บปวดเหมอื นเคย
“มคี วามสขุ ด”ี ธานตอบสนั ๆ ไมไ่ ดข้ ยายความเพมิ

“นจี ะกลับแลว้ เหรอ”
“ใช”่

“มาทําอะไรแถวน”ี
“ธรุ ะนดิ หน่อย แลว้ มงึ ละ่ ไมเ่ จอกนั นาน เปลยี นไปเยอะเลยนะ” เจา้ ตวั พดู คยุ ดว้ ยนําเสยี งราบเรยี บ
“เปลยี นไปยังไง”
“ไมร่ สู ้ ิ ปกตไิ มค่ ดิ วา่ จะไดเ้ จอกนั ตรงบที เี อส”

“อมื เวลาเปลยี นคนก็คงเปลยี นไปดว้ ยละ่ มัง”
สญั ญาณการมาของรถไฟฟ้าดังขนึ รา่ งกายผมเย็นวาบ ความกลัวทอี ยภู่ ายในปลกุ เรา้ ใหฝ้ ่ ามอื ทงั
สองขา้ งชนื ไปดว้ ยเหงอื อกี ไมน่ านผมอาจจะตอ้ งจากลาคนทมี ใี บหนา้ เหมอื นวนิ ทไ์ ปอกี ครัง ซงึ บอก
ตามตรงวา่ ผมไมอ่ ยากจาก

“กลบั ทางเดยี วกนั เหรอ” ธานยังคงถามตอ่
“ไม่ ไปอกี สายน่ะ” ผมชไี ปยังฝังตรงขา้ ม

กระทังรถไฟสายหนงึ เคลอื นทมี าจอดสนทิ ประตถู กู เปิดออกพรอ้ มกบั คนดา้ นในทกี ําลังหลังไหล
ออกมา

ในหวั ผมวา่ งเปลา่ ไมร่ วู ้ า่ จะเอย่ ทําไหนออกไปดี คําวา่ ‘ลากอ่ น’ ดมี ยั หรอื จะเป็ น ‘ไวเ้ จอกนั อกี ’ ผม
คดิ ไมอ่ อกเลย รอู ้ ยอู่ ยา่ งเดยี วคอื ไมม่ ที างถามถงึ วนิ ทอ์ กี เพราะรดู ้ วี า่ ไมม่ ที างทธี านจะพาเขากลับมา
ได ้

“ตอ้ งไปแลว้ นะ” คนตวั เล็กพดู เสยี งแผว่ จากนันก็กา้ วเขา้ ไปภายใน

เสยี ววนิ าทที สี มองมอี ะไรบางอยา่ งแลน่ เขา้ มา ซงึ มนั ทํางานไดส้ มั พันธก์ บั อวัยวะสว่ นอนื มาก มัน
แทบไมร่ อชา้ เลยทจี ะเอย่ ออกไป

“ธาน!”

“มอี ะไร”

“เจอคนทรี สู ้ กึ รักหรอื ยัง ถา้ เจอแลว้ ขอใหม้ คี วามสขุ มากๆ นะ”

รมิ ฝี ปากไดร้ ปู คลยี มิ เป็ นรอยยมิ ทแี สนสดใส เนนิ นาน...กวา่ จะเปลง่ เสยี งสดุ ทา้ ยออกมา

“ตอนทมี งึ รสู ้ กึ สญู เสยี ของรัก จรงิ ๆ มันไมไ่ ดห้ ายไปไหนหรอก มันก็แคย่ า้ ยทนี ่ะ”

ประตรู ถไฟฟ้าปิดลง ผมยนื มอื ออกไป ทวา่ ก็ทําไดแ้ คค่ วา้ อากาศ มองดคู นตรงหนา้ จากไปโดยไม่
อาจฉุดรงั ซาํ แลว้ ซําเลา่

แลว้ เมอื ไหรก่ นั คนทยี า้ ยทจี ะกลับมาอยดู่ งั เดมิ

วันเกดิ ปี ทยี สี บิ สองของผมจัดทคี อนโด แนน่ อนวา่ ผมเชญิ แคเ่ พอื นทสี นทิ เทา่ นันเพราะตอ้ งการ
ความเป็ นสว่ นตวั อาจมบี า้ งทเี พอื นในกลมุ่ จะชวนเพอื นคณะอนื มาอกี นดิ หน่อย แตก่ ็เป็ นทคี นุ ้ หนา้ คนุ ้
ตากันดี

ปีนกี ็เหมอื นปีกอ่ น เป็ นปีทปี ราศจากวนิ ทโ์ ดยสมบรู ณ์

ลกึ ๆ ผมยังฝันวา่ เขาจะกลับมาในเวลาทไี ฟในหอ้ งทกุ ดวงถกู ปิด สองมอื ถอื เคก้ และรอ้ งเพลงแฮปปี
เบริ ด์ เดยไ์ ปดว้ ย นแี หละ ความหวังของคนทไี มม่ อี ะไรจะหวัง

ทกุ อยา่ งถกู จัดอยา่ งเรยี บงา่ ย อาหารและของกนิ เลน่ ถกู วางไวต้ รงเคานเ์ ตอรค์ รัว ผมดนั โซฟาไปจน
ตดิ มมุ หอ้ ง เพอื ใหไ้ ดม้ พี นื ทสี ําหรับโตะ๊ วางเครอื งดมื ในหอ้ งมลี กู โป่ งสขี าวลอยตดิ เพดานจํานวนมาก
ซงึ ไอเ้ นมเป็ นคนทําเองทังหมดเพอื หวงั วา่ มันจะเป็ นวันพเิ ศษสาํ หรับผม

สองทมุ่ ทกุ คนเรมิ ทยอยเขา้ มา ผมเปิดเพลง จากนันก็ชวนเพอื นๆ มานังโซฟาเพอื พดู คยุ เรอื งสาร
ทกุ ขส์ ขุ ดบิ อกี ไมน่ านเราก็ตอ้ งแยกยา้ ยไปฝึกงาน ซงึ มนั คงเป็ นเรอื งยากทจี ะไดเ้ จอกนั ทกุ วันเหมอื น
สมัยเรยี นอกี

ผมเรมิ โตเป็ นผใู ้ หญ่ ทกุ คนกเ็ ตบิ โต เราสลัดทงิ อดตี แสนเลวรา้ ยหลายอยา่ งไปเกอื บหมดเพอื กา้ ว
ไปขา้ งหนา้ แปลกดที ผี มดนั ทําไดท้ กุ อยา่ งยกเวน้ รอใหใ้ ครบางคนกลับมา

“พดู ถงึ ชว่ งฝึกงาน วันหยดุ เสารอ์ าทติ ยก์ น็ ัดกนั เทยี วบา้ งนะเวย้ ยังไงก็ยงั อยทู่ กี รงเทพฯ ดว้ ยกนั
หมด” ไอน้ นทเ์ รมิ ตน้ หัวขอ้ ดว้ ยอารมณส์ บายๆ

“ก็ถา้ ไมม่ งี านอะไรเขา้ มาแทรกหรอื โดนใชก้ ็สบายแหละ”

“วา่ แตม่ งึ เถอะภาค ทําไมไมฝ่ ึกงานทบี รษิ ัทตวั เองวะ”

“อาจารยไ์ มใ่ ห”้

“น่าเบอื วะ่ ”

“แลว้ หาคอนโดใหมห่ รอื ยัง ไดข้ า่ ววา่ ออฟฟิศมงึ อยไู่ กลจากทนี ดี ว้ ยหน”ิ ไอจ้ ณิ ณ์เรมิ ถาม แตผ่ ม
สา่ ยหวั เป็ นคําตอบกอ่ นจะขยายความเพมิ

“กจู ะขบั รถไปกลับ”
“บา้ ป่ ะ รวมเวลาตดิ แหงกอยบู่ นถนนทกี ็หลายชวั โมงแลว้ เบอื ตายหา่ ”

“ขบั รถไกลขนึ แตไ่ ดก้ ลับมานอนหอ้ งก็ดอี อก”

“ดตี รงไหน”

“กกู ลัววา่ ถา้ วันไหนวนิ ทก์ ลับมาแลว้ ไมเ่ จอกมู นั คงจะแยก่ วา่ น”ี
และใช่ ผมทําใหบ้ รรยากาศโดยรอบกรอ่ ยลง
ตา่ งคนตา่ งแยกยา้ ยไปทําโนน่ ทํานใี นนาทตี อ่ มา ไอเ้ นมชว่ ยอะไรผมคอ่ นขา้ งเยอะ เพราะมันเป็ นคน
จัดการเรอื งอาหารในคนื นเี กอื บทังหมด สว่ นไอเ้ มธ พเี ตอร์ และเพอื นคนอนื ๆ ก็จัดการเรอื งเครอื งดมื
รวมถงึ ขนมกนิ เลน่

เพลงทมี จี ังหวะสนุกสนานในคราแรกถกู เปลยี นใหฟ้ ังสบายขนึ ผมออกมายนื หนา้ ระเบยี ง มองดกู น้
กรองบหุ รที ตี กอยตู่ ามพนื มากมายกอ่ นจะถอนหายใจ ตอนนผี มอาจเหลอื ปอดขา้ งเดยี วสําหรับการใช ้
ชวี ติ ทเี หลอื อนั เนอื งมาจากการทํารา้ ยรา่ งกายของตัวเองไปทลี ะนดิ เพราะการเฝ้ารอ

“คอรก์ เทลหน่อยมัยภาค” ใครคนหนงึ ยนื หนา้ ออกมาจากกรอบประตู มอื ขวายนื แกว้ เครอื งดมื มาให ้
คลา้ ยกบั ไมต่ อ้ งการใหผ้ มปฏเิ สธ

“ปอดพังไปแลว้ นตี บั ก็จะพังตามไปอกี ” ผมพดู ตดิ ตลก กอ่ นควา้ เอาแกว้ คอรก์ เทลมาจากอกี ฝ่ าย

เขาเพอื นกับไอน้ นท์ เราเจอกนั บอ่ ยครัง ทกั ทายกนั บา้ ง พดู คยุ กันในหลายๆ เรอื งรวมถงึ เรอื งของวิ
นท์ ดงั นันผมเลยอนุญาตใหเ้ จา้ ตวั มางานวันเกดิ ในคนื นดี ว้ ย

“กเ็ ซฟปอดกอ่ นดิ เลกิ สบู บหุ รจี ัดไดแ้ ลว้ มงึ ”

“แลว้ มอี ะไรมาแทนบหุ รไี ดบ้ า้ งอะ่ ”
“จบู มัย”
“ห!ึ จบู ใครละ่ มงึ เหรอ”
“ก็ไดน้ ะถา้ มงึ อยากใหจ้ บู ”
รา่ งกายของผมถกู จโู่ จมในเสยี ววนิ าที สมองทังสองซกี วา่ งเปลา่ รบั รไู ้ ดเ้ พยี งรสสมั ผัสจากรมิ ฝี ปาก
นุ่มทพี งุ่ เขา้ มาประกบอยา่ งเอาแตใ่ จ
เรยี วลนิ เล็กเกยี วกระหวัดเขา้ มาในโพรงปากเพอื แลกเปลยี นนําลายชมุ่ รา่ งกายผมเกร็งเครยี ดกวา่
เดมิ ยามใบหนา้ ขาวรกุ จบู และเปลยี นองศาของใบหนา้ เพอื ใหเ้ ราไดม้ พี นื ทสี มั ผัสกันมากขนึ
ผมไมไ่ ดจ้ บู ใครมานานเทา่ ไหรแ่ ลว้ ทวา่ แมไ้ มไ่ ดท้ ําแบบนันเนนิ นาน มันก็ไมส่ ามารถกระตนุ ้ ความ
รสู ้ กึ วาบหวามขนึ ได ้ ชวี ติ ผมอมเศรา้ ตอ่ ใหเ้ รมิ ตน้ ใหมย่ ังไงมันก็มแี ตค่ วามเศรา้ อยดู่ ี
“พอเถอะ” ไมป่ ลอ่ ยใหส้ งิ ทเี ป็ นอยเู่ ลยเถดิ ไปไกล ผมตดั สนิ ใจผลักอกี ฝ่ ายออกอยา่ งแรงจนแทบ
ลม้ กอ่ นทงิ แกว้ ในมอื ลง
เพลง้ !
“ภาค”
“มันไมม่ ปี ระโยชนห์ รอก”
“แลว้ แบบไหนทเี รยี กวา่ มปี ระโยชน์ การรอคอยคนทไี มร่ วู ้ า่ จะมาถงึ เมอื ไหรน่ ะ่ เหรอ”
“หบุ ปาก!”
“มงึ รดู ้ อี ยแู่ กใ่ จวา่ ยังไงเขาก็ไมก่ ลับมา มงึ รแู ้ ตก่ ็ยงั หลอกตวั เอง มงึ ควรเรมิ ตน้ ใหมแ่ ตก่ ็ยังโงท่ จี ะอยู่
ทเี ดมิ เวลาสองปี ไมไ่ ดส้ อนอะไรมงึ เลยเหรอ”
“แลว้ มงึ รไู ้ ดไ้ งวา่ สองปีไมส่ อนอะไรกู มงึ รไู ้ ดไ้ งวา่ กยู งั อยทู่ เี ดมิ ”
“...”
“กเู ดนิ ไปขา้ งหนา้ ทกุ วนั กขู ยับไปทลี ะกา้ ว แตม่ นั จะผดิ อะไรถา้ กจู ะพาคนในความทรงจํากเู ดนิ ไป
ดว้ ย!”
“...”