หลายชีวิต

หลายชวิต

คืนวํนน,น ฝนตกหนักพายพัด

อย่างแรง กระหนาเม็ดฝนให้ลาดลงตู

พนดนและพัองนั้าประดุจเม็ดฝนนั้น

ของแข็ง เรอเมล์ โดยสารลำหนงแล่นออก

คจานกโจุน.ดยัสาานรแเตพ๔มนเพยมุบงหน” ้แลา,สนุฝพงราะกนรคะแรสนบVร้ราพก

ท่ามกลางเสยงฝนและพายุทเทมกำลังรุน

แรงขนทุกท่ ขณะนั้นเบนเวลากํ่าม็ดสนท

คนโดยสารบางคนงอพัวเอนลงหลับในเนอ

ทเท่าทหอจะหาโต้ บางคนม็นั้งกอดเข่า

,๒ หลายชว่ค

เหม่อมองไปข้างหน้า ชงม็แก่กวามมึก เสียงฝนเสยง

ลมกระทบน้าไบที่ก,นข้างเรึอเก็อบจะก่ว้กสบเกวอ'3ยนก
เสียสน แก่เรึอยนกํลำน้นก็ยังแล่นกาวหนากึบกสานอออไ

ค่ว์ยความพยายามเหมือนกบว่าเบนสก'าม็ซึ่วิ1กทกกบวงา™
ควยสมภารอนหนก และถุกน้อนกึให้เกินไปกามทางทลำบา

กินคาว เสียงพกเสียงกยไนหมุ่กนโกยสารซึ่งยังอยู่เม®

1เร1ิมออกจากท,า*นน"ก1อย") เง-ยบลง,ไ.ป1 ก'ง[เห.ล*อ,แกเ-ส,ย.งส0.ม,

เสียงฝน และกวามกวะเที่อนแห่งเกรองยนกทแสก'3ไท้]ไกว
เรึอลำน,นยังเกินอย่ นาน "I กมเสียงกนหาวกง "I หรอสอน
หายไจ เสียงคนเปลี่ยนท่าน'ง หรึอหยิบขาวของทีกิกยัวมา
ยังสลบ?นเบึนกร,งํ้กราว

เรึอลำนนแล่นผ่านบ่านเรึอนที่ยับยั

แสง ไฟพ้าฉายออกมาจากโรงสีข้างลำนากระทบเม็กฝน ทสา
ลงมามิรู้สีนสุค แลคูเหมึอนม่านที่ทำยัวยน้ามากั้นไว้

เรึมผ่านบ่านเรึอน ทื่ม็ประปรายอยู่นอกอำเภอออกสุ'บ่องนุ

สายลมและสายฝนก็กระหน้าลงมาแรงขนกว่าเท่า กนโกยสาร

จำนวนมากท้นงหรึอนอนอยู่ในเรึอพายัน ขยับยัว เหลียวซ้าย

แลขวามองกหน้ากนอย่างไม่สบายไจ พอเรึอแล่นก่อมาอึ

วะเข้าหัวเลียวที่เรึยกว่ากุ้งสำเภา กำยังแวงของพายุก็มาปะทะ

เข้ากลางลำ เสียง,‘เกรหวึกรอง เสียงกนกะโกน เสียงเกํท

รองจาขนก่วยความกกไจ ที่กำยังหยับอยุ่ก็ทะลึ่งก*,ว?น

คกฤทธ ปราโมช ๓

ทุกกนถทันทัวพุ่งเข้าใส่กราบที่มํไค้เอียง ทัน'Iกน1นึ่เร

โกลงกทับมาอีกทางหนึ่งทัวยกำทังถ่วงสุกเหวี่ยง ท่ามกล

เอียงร่องที่พงไม่ไค้ทัพท่ และเอียงว'วกวะกงของนายทัาย

ซึ่งหึงสายกวะกงควยความฅกใรี ปวาศรีากทัญญาณไก ทุ และ

เรึอนนก็กวี่าลงทันที่ เกวี่องยนกในเรึอกงเค้นก่อไปอีกกร่

หนึ่งสนสะทัานอย่างแรงแทัวกึหยุกเงึยบ เหมึอนกบหวใรี

ทักวี่ที่เกนก่อสู้อย่างแรงเบนกร,ง์สุกทัาย แด*ว์ก็ทัองหยกลง
เมอกวามกายมาถึงทัว

ท*องน้ากรงทันมึกสนิท ทังฝนและพายุคุเหมื่อน

รีะเพมกำทังแรงขน คุรี-ว่าทัรีรีราชทันยินหึในช'ยชนะข

เอียงกนกะโกนโหวกเหวก เรึยกหาทัน'ในท่ามกลางกวามมึก

แก่เอียงนนลอยไกลออกไปกามกระแสน้าที่ทักเที่ยว ในท

เอียงทุกอย่างกึหมกไป กงเหลึอแก่เอียงลมเอียงฝน และ

เอียงกระแสนากวะทบผ่าน ทันอ*อก*นิแขมและรากลำพูที่ริ

กลง ธรรมชาค้ทังกงสำแกงกำทังอำนารีทันมหมาโกยป

รีากกวามรบกวนรีากมนุษย์

เข้าวนก่อมาพระอาทิกย์ทอแสงทันแรีมใสเมื่อรุ่งอรุ

นาฝนที่ค้คอยู่ กามใบไม้กอหญ*าทัองแสงอาทิฑย์เบนประกาย

เมรี!ฝนที่ทมึนอย่เมื่อกลางหึน กงเหลือในสภาพเหมึอนปุยนุ่น

เล็ก ทุ ที่ถูกลมพกปลิวไปค้กขอบพ้า นกยางฝุงหนึ่งบินผ่าน

ทัองนากรงทังสำเภาไปอย่างเที่องข้า มุ่งหน้าไปหาค้นกลาง

๔ หลายชวต

ธรรม,ชาคิลืมโทสะทบงเกิค!มอนอนกลางกนนนแลาตน แอ"
บ่เมว*!น'ใหม่หัวยอาการอ'นแจ่ม'ใส เหมีอนกบ!คกทํยม!บิ®
ทานาคา

กรมการอำเภอ เจาหน,าทคำรวจ กำนนผใหญบาน
และราษฎรแถวนนอืกมากมาย ที่มาช่วยเหลือมุประสบมย!!,1
กลางกึก ค่างก็พาก,นแหงนหนำขนคู'จา แลวก็กมหนาทำ
หนำที่ย์นํขมขนบึบวค'1จชองแค่ละคนค่อไบ่

บนฅลืง ท่ามกลางแสงแคค!รอเรึองของยามอร,ณ ม
ศพกนที่จมนาคายแค่เมื่อกึนวาง!รึยงรายอยู่มา®มาย หอ1ย®พ
ทุกศพย*ง์สคและคูเหมือนกนนอน,หล,บ บวรยากาศอนสคชน
ในยามเช่า เลืยงนกเล็ก ๆ ทื่ช่บลำนำอยู่คามสุมทุมทุ่

เลืยงไก่ช่นรึบอาที่คย็อุท,ยจะไม่มีว*นปสุกให้คนเนล่านค
อึก ในหมู่ศพที่นอนอยู่นํนเบี่นหญิงก็มี เบ็่นชายก็มี

เท็กก็ม้ เบนหนุ่มสาวก็ม้ และที่เบนกนเช่าป
บ่างก็เบนกหบคีมง์ก่งเกินทางไปธุระ บ่างก็เบนขา
บ่างก็เบนสมณะ ค่างวย ค่างเพศ ค่างอาชึพ แค่ละกนเกยมี
อาชึพ มีลมหายใจ มีกวามรู้ เกยทุกขเกยสุข เคยรู้

ของอากาศ เกยหัวเราะ เกยรองไห้ เกยว*ก เกยทรมาน

แค่ละกนมีชืวิกที่เบืนของคนเอง แค่ก็มาลั้นชึวิคน,นลง
พรอม ๆ หัน

คกฤทธ ปา!โมช 1*

ตฝ็?ขซึ่วต....มาร่วมทางกันกร,งเคียวจากที่ท่าง ๆ

ละชิวิกเกยประกอบกรรมมาแล*,วท,งอน จะมากน้อยก็สุกแล*ว

แท่บุกกล แท่เหคุไฉนชีวิคเหล่าน้นจีงก,องมาสนสุกลงควย

เหคุอ*นเคียวกน และในเวลาเคียวกัน สถานที่เคียวกัน ชื

เหล่านมากมายน*ก มาประสบเกราะหกรรมจมน้ากายลง

พร’อม ๆ กัน ซึ่งนบว่าเบนเคราะห์อนหนก แท่ละชีวิคจะ

เกยประกอบกรรมอนร*,ายแรงมาเหมือนกันหมกที่เคียวหรึอ ?

กุไม่น่าจะเบนไปไค้ ทางที่คีเรากวร-จะศึกษาซึ่วิกเห

ชึวิฅ บางที่จะรู้ไค้ว่ากรรมอ*,นใคบ*,นกาลให้เบนไปเช่นนน

บางที่เราอาจรู้ว่ากวามกายที่มาถึงกนเหล่านนพร้อมกันน
สำหร้บบางกนอาจเบนผลสนอง กอบแทนกวามช่วบางอย่าง

บางกนอาจเบนผลสนองกวามคงใจและกวามปรารถนา และ
บางกนอาจเบนเพียงทางออกหรึอมิฉะนนอาจเบนแท่เพียงจุก

จบในประโยกชีวิกที่ยึนยาว แท่ละชีวิกที่จะบรรยายท่

เบนกำกอบอ',นกระท่อนกระแท่นที่มนุษย์ธรรมกาสาม*,ญผ้มิใช่
พรหมจะให้แก่กันไค้เท่านนเอง.



ด่าใคร จ*ใปถาม!)อ!!ว่า มันเก?เท
ไ■หน มันกจ*ต้องตอมว่า มันเกดทเมอง
กุก7รถ! แต่กวามจ่รงนั้นเต้าลอยมันจ*
เกกทไหน ไม่มใครทราม Vอไเองมันท
เรยกกันว่าเต้าลอยตั้งล*แวถต้านนั้น
การมอกปร*วัตของลอยอยู ในตัว วันหนง
ปร*มาถ!ลามสมกว่ามมาแต้ว เวลาเต้า
ตรูกังไม่สว่าง ยายทรมทต้านแกอยู่รม
ตลอง ไต้ลุกร/นตั้งหม้อหุงข้าวตามปรกต่
วลัยของขาวต้านแถมนั้น เต้าวันนั้

๘ หลายชวต

ว"นหนำหนาว ยายพรี่มก่อไฟแลวกนงกอกกองไ^อ^หนง
เที่อให้เลึอกฝากของแก ซงกุเหมือนจะขอกขนเพวาะก'
หนาว ไค้ว'บกวามอบอุ่นกระจายไปทํวก้ว ก่อนทจะลงมื
ทำงานอย่างอนกอไบ่ ยายพรมเหยยกมออนหยาบและหนา
ข้อน็วแฅกทุกข*,อ เพราะงานหนกกิสุจริกออกองไฟ ปากก
เกึยวหมากกำแรกสำ'หว*บวนนน และขณะนนเองหของแกก
ไค้ยินเสียงเกึกรองแว่ว ๆ กงขนไกล ๆ บานแกให้ริสีกสนเทํ
เบนหน้กหนา เพราะบ้านแกอยู่ห่างบ้านกนอน แล
อยู่ควยกนสองกนก"บเจ่าเถิกหลานชา1ยอ'ายุเกา,'ยว'บ'ข'องยเก ชง
บักนึ่ย''งนอนหล*บสบายอยู่ในทุ้ง ยายพรั้มเงยหพงให้แน่ใ
แก่เสียงเกึกช่องนั้นก็ก้งอยู่เริอยๆ แกน'งอยู่นึ่งๆ ก่อ
หนึ่ง กกสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไว เสียงนั้นคงมาจากทำ
หน้าเริอน แก่ในที่สุกเมึ๋อเสียงนั้นกงอยู่เรี่อยๆ
ยายพร้มก็ผละจากกองไฟ ฉวยกะเกียงที่กามก้วยนามนปลา
สร้อยมืแสงริบหรี่เกินออกจากเวึอนไบ่ย่งกินทำ พออึง
ยายพรี่มก็ร้แน่ว่าเสียงนนมิใช่เสียงอน แก่เบนเสียงเก็กเก
ใหม่ อายุไม่เกินสีบวน และเมื่อส่องกะเกียงไปที่บันไก
ยายพรี่มก็แลเห็นหบัอทะนนใบหที่งลอย13ากิกอยู่ ในหม้อนั
มืเกึกผู้ชายเกิกใหม่กำล*,งกะเบ็งเสียงช่อง''หม้อนก*บจะเวึยกให้
กนช่วย ยายพรม'ใจหาย'วาบ ริบก้าวลงบนไกไปยกเอาหบัอ
นั้นขนมาอย่างบรวจง แกก่อยๆอุ้มเกึกนั้นขนจากหมอ

คกฤทธ ปราโมช ๙

กอคเอาไว้กบอก เมึ๋อไอ้:บกวามอบอุ่นจากกำยายพ:มเอ้ก

นึ่นก็หยุด:องและเ:มไช้หน้าไปกามหน้าอกยายพ:ม พอแก

เอาหำนมของแกท้แห,งแล่งมาแลำหลายบี่ใส่เข่าที่ปาก เอ

น,นก็กฺกอย่างพอใจไปจนหล่บ ยายพ: มนํงอย่ที่ห่ว่น้นํไคนน
นาน ลมความหนาวจากอากาคนะน-เสยลเะน มน้แฅIกวามอบอIุน

อนเกิกจากความ:กกวามเมฅกาที่แกทุ่มเทให้แก่เอ้กน้อยท้

ม้ผ้ใกป่:า:ถนานึ่ นบแค่นาที่แวกท้แกหยิบขนจากหม,อ

สว่างแล,ว ยายพ:มเ:มมองคู:อบ ๆ กำ แลำก็ลุก

ขนยึนอุไเอ้กนนเกินกลบเข่าเ:อนอย่าง:ะมก:ะว่ง์ ป:ะกุ

แกก่าล่ง์ยกสมปกน้นมีค่า และก,ง็แค่น1นมายายพ:มผู้ชึ่งผำ

คายเสึยกงแค่ย้ง์สาว "Iไม่เคยมีลุกก็เ:ยกเอ้กคนน1นึ่ว่าลุก และ
เลยงเอ้กนนมาจนเกิบโคก,งขื่อว่าเจ้า “มีอย' เพ:าะมนลอย

มากิคน้นไกนาหน้าน้านแกในเช่าคร่วนหนึ่ง ยายพ:ม

รู้ว่าสกว่ที่แกเอามาแนบไว้กบอกน,น.ม้ใช่มนุษย์ แค่เบนงุเห่า

ที่ม้พิษ:*ายเมอ’ใอ้ความอบอุ่นจน1VIนชีว้กขนมาแล่ว ก็จะก่ก
เอา:างที่ให้กวามอบอุ่น ให้ชืว้คแก่มนน*น็เอง แค่ถึงแม้ยาย

พ:มแกจะรู้ แกก็กงจะน้งเลยงเจ้าลอยก่อไป เพ:าะกวาม:,ก

ของกนเรานึ่นบางค:1'1ก็มีมากมาย,แนทำลายคนเอง

ยายพ:มม้อาชีพชายน้กผลไม้และของกินจุกจ์กอีกหลาย

อย่าง เช่นพุท:าแผ่นและเก:องจ้นอบ ว่นหนึ่ง ๆ ยายพ:ม

ก็พายเ:อออกจากน้านแค่เช่า เที่ยวพายเ:อเ:ขายของไป

หลใยชวด
•0

จนฅกบ่ายจงกลบบ้าน เมอเจาลอยยงเบบก^อนเคน

พรมแกกึใหเจาเถกหลานช'ายกอยคุมนอยทบาน แคพอ

Iจาลอยอายุ1ค้สกัแปคเกาขวบยายพวมแกก็11®ไห์วเรึอ ^ห

พายหำไปทุกวนลอยบ้^หนาคาค 1กวเหนไคววอ บางคนบไ^

เคยซ้อของจากเวือยายพ™มาแค์ค่อน™ามซซ เพว''1ะความ
น่า'วํกนาเอนคข0-3151าลอยมกIรยกวองอยทหวเ'3อ วะหวา-3

นนขาย'พรมกํ'ท้ามากำ-ขนดี'ขน'ทุ!กว่ด้ เก็บหอมวอมริบซ

ใส่ด้อมึอ และซอสวนซอน11ใว้ใอ้บ่''ง เบนท'3กนทวเปใ

ละแวกบ้าน'ว่ายายพบม้3■'นะ1อึ*'นอว่''แค่อ่อน ถาใก'3ม''พ
ถึงเวึ๋องนืก้บยายห*มแก'ก'3บวาจวงทุกควงไบ่ พวอมกบให
เหกุผลด้วยว่า

“ไอลอยมนน่าลากบ่าให้ ค,ง็แฅ่เลยงมนมาก็ท
ซนมาคลอค เห็นจะเบนบุญของเที่กที่ด้นสด้'งสบ่บ่'' ด้

ก็ด้วกนเที่ยวไม่ม้ลุกม้เด้' หาไอ้ก็เก็บไว้ให้ด้

เพวาะไอ้เลยงมนมาเหบ่อนสุก พ่อแม่ของด้นเขาใส่หม้อ

นาทั้งด้นเสียแค่แวกเอ้ค” แกเ
ยายพวํ้มไม่เกยบคด้งปวะว่กิของเด้าสอยเสย

ให้ทุกกนพึงแม้แค่ด้วเด้าลอยเองทอ]คว'1บ่'เอก็เส่■'ให้พง แ

อาจเบนเพวาะเหกุนเอง ที่ลอยด้นไม่ม้กวาบ่]สีกผกด้นก่อใกว

จว์งด้งมาแค่เล็ก และถึงด้นจะที่คยายพวั้มและว่องไ

เวลาแกจะไปไหน ด้นก็ที่คม้อที่ขุนด้น มึอที่กอยบ้อนด

กกฤทธ ปราโมช 8®

ขนมให้มันกินเท่าน,นเอง กวามรุ้สึกที่ลึกชงเกินไปกว่านลอ

มันไม่รุ้จก ส่วนเจ่าเถิกร์งยายพรมแกสอนให้ลอยเรึยกว่า

ที่น,นเบนเกึกอาวมณ์กึ และรกเจ่าลอยเหมึอนกบเบนนอง

ของมัวแท้ ๆ พอลอยมันรกวามมนก็ข่มขู่เจ่าเถิกไท้ทุกอย่าง

เจ่าเถิกก็ฅามใจ และบางเวลาที่เจ่าเถิกจะขดใจมัางลอยก็ขู่ว่า

จะพ้องยายถึงกวามผิดอ่าง ๆ ที่เจ่าเถิกมักจะท่าอยู่เสมอ

เถิกก็มัองยอมกาม'Iจมันทุกกร,งไป
เจ่าเถิกกบเจ่าลอยอายุด่างกนเก,าบี่ ฉะนนพอเจ่าลอย

อายุสิบขวบเจ่าเถิกก็เบนหนุ่มอายุสิบเมัา แก่ลอยอายุสิบขวบ

น,น คุเหมึอนจะม้กำพังใจกำพังบ่ญญามากกว่าเจ่าเถิกเมึ๋ออายุ

สิบเมัา เจ่าลอยจึงอยู่ใน5าหะที่จะพูดจาให้เจ่าเถิกเช์อพงไท
เสมอไป พัาจะว่าไปแพัวพัาหากว่ายายพร้มมืกุณแก่ลอยใน

^านะที่ไท้ชุบเลั้ยงมันมาให้นึชืวิค เจ่าเถิกก็มีกุณแก่มนใน

3านะเบ่นผู้ให้กวามรุ้ด่าง ๆ ที่จะดำรงชึวิดน,นก่อไปไท้ เจ่
เถิกสอนให้มันลงเบ็กทอกแห บอกให้มันรุ้ว่ารุปลาไหลอย

ไหน สอนให้มันร้จ่กหาลูกปลาหมอเบน ๆ มาเกี่ยวเบ็ดเบึน

เหยอส่อปลาช่อน สอนให้มักนกมักหนูและจ่กสาน สอนให

มัดกอกเวลามุงหมังกา สอนให้เอื่อยไม้ใสกบและอื่น ๆ อ

สารพัด แม้แก่กวามรุ้สึกที่แบ่งกนออกเบนผู้หญงผู้ชายลอย

มันก็ไท้มาจากเจ่าเถิกที่งสั้น วนหนี่งลอยมันดามเจ

ช่วยเขาเที่ยวขฑที่ทุ่งหพังบ่าน พอดกกลางวนผู้ที่ไปเที่ยว

, หลายชว่ต

ข้าวกิกล*บ์มาน*งกินขอ''ที่!,ขาจ*,คเลยงแขกไค้ร่นไน้ใกล
ลานนวคข้าว กินข้าวกนเตว็จแคัว ย่างคนก็ย่างถิอเกอวน,
หน,’'ไไปอ้งกลางทุ่งที่แคคส่องลง!มา1บนปวะคาย ลอย
เบนเค้ก'ไม่มใควสนไจเหลยาแเล มนจงหลบอยุไคคนไม คง
ใจวาจะ!นอนอย่า1น'นจนบเาย ลอยนอนอยู'จกไหแ!ๆ มนกไค
ยินเลียงกนพคจาอ้นหนุงหน์งเบา "1 อยูหลงคยงฟาง'กกยูไน
ไกลนัก คัวยความสนใจคามประสาเค้โ1 ลอยค่อย ๆ เลียบ
เคยงแฝงกนนาเข้าไปไทลี ๆ ก่ออ ๆ ชะโงกหน้าไปคุว่าเ

เลียงนนจะเบนไกว มนกแลเหนเจาเกกกบหะI)งเกอนบานใน
สาวอกคนหนงนงขคกนจน^คลงเกค จะวาคุยกนคามบวกคก
2ไข้ เพราะลอยมนจบย่าไม่ไค้ว่า เลียงเบาๆทออก
ปากเจ้าเถิกและหญิงสาวคนนั้น มึกวามหมายเบนย่
อย่างไร และมึอของเจ้าเถิกนั้นก็ไม่ไค้อยู่กบที่ เที
ลบ'ใต้เข้า'ไปไค้เสั้อผาลีนาเงิ'น,ที่ปก'คลุมว่างห'ญิงผู
มนอ้าปากเก็อบจะคะโกนวองเอ้าเจิ' 'เสิกเส่นออ่''งเอย
เลียงนั้นเหอคแห,'งหายไปไนลำกอ เมื่อมนแลเห็นใบหน
และแววคาของเจ้าเถิกในล*กิษณะ ที่อ้นม่เกยเห็น นาแย่ก่อ
ลอยนอนพ*งพาบเงึยบกวิบกบกนค้น ค*'าแชงเบนไน้กวะคาน
คานั้งคุ่โผล่ขั้นเหนึอคันนา แฝงกอหญ้าอยู่อย่
สงที่เจ,าเถิกหนมและหญิงสาวผู้นั้นกวะก่''ก่อไ
ธรรมขาคเบนสงทลออไนเออเหนนวแอกอน แคนนกใจก

คกฤทธ ปราโมช 0๓

นํนที่กำยส*’ญชาทญาณ 'นํำำ' •นํ'นํ . ำ*/

และส*’ญชาฅญาณนน'ก็!ร่งเร่’าหวใจ

1' ■'ปี/((^^'

ของม'’นให้เกนแวงเบนจำหวะ กวามร่อนที่มนรู้สึกกามใบหนำ

และเน้อทวน,น ร่อนยงกว่าแทท ร่อนยงกว่าไฟ ใจหนึ่ง

ม*นอยากจะหนีไปเสึยให้ไกลไม่อยากจะท แท่ร่างกายชองม*น

ทูเหมือนจะมืกำดำอำนาจอี?เอย่างหนึ่งมากกกรึงไว้ก'’บที่ มิใ
ขย'’บเขยอนไท้ ทาของม*นํกึถ่าง'โพลงทูธาก*!ปกิรึยาของกนท,งํ้
สองเหมือนก'บจ:กีมท่าภาพนนไว้

ขณะที่ลอยม'’นรู้สึกว่าหำใจของม*’นกำลำจะหวิวขากจาก

กำไป ทุกอย่างก็ผ่านพ*นีไปสํ้น เหมึอนกบพายุที่สงบลงอย่าง

กะทนห'’น หญิงสาวผู้นนพลิกทำนอนกว่าเอาหนำซบก''บกอง

ฟางทำยกวามอาย เจ้าเลิกกุกเข่าขนกึงกางเกงที่ลงมาพ'’นอ

รอบเข่าเมื่อกั้ให้กล'บขนมารอบเอว แลำกลบทรุกทำลงใกล้ ‘ๆ

ผ้หญิงกนนนเบนหนำเอาจมุกไปกมที่นำยทอยฟอกหนึ่ง

การจูบลาโกยปราศจากกวามหมาย แลำเจ้าเลิกก็ฉวยเกียวที่

วางอย่ขกังกำ รีบสาวเนำเทินจากหลำกองฟางมุ่งหนำทรงไป

ยำหม่เพึ๋อนฝูงอีกหลายกนที่กำลำเกี่ยวขำวอยุ่กลางทุ่ง

อีกพ'’กใหญ่ ๆ หลำจากที่หญิงสาวผุ้น่น์ลุกขนเสยผม

จกเสึอผ่าให้เรียบร่อยและเทินกามเจ้าเลิกออกไปกลางทุ่งแล้

ลอยก็ก่อย ๆ พยุงกายลุกขนนำ เลึอกไหลจากสมองลงส่ร่าง

กายซ่ใหญ่จนมนรู้สึก ม'’นกมหนำลงทูมือที่งํ้ ๒ ขำงที่ขำก

แลำก็ก่อย ‘ๆ.แบมือนนออก ในมือนนมืกอหญ้าที่ม*’นถอนขน

หลายชว่ต

มาIคยมิวหว'าางอยVIงสองขาง เบนพยานวาสงพมนเหนกวย

คา ความริสึกที่ผ่านร่างกายมนไปอย่าง'3อน''1งง1ม0กเบน

จริงหังสั้น มํใช่ภาพมายาหวอสง1'1เหนขณะทมนผนไ"ก่

กงแค่นะนมา ลอยมนกเวมมองคูหแ!งกวยสายกา1'1

กวางขวางกว่าเก่า และจากปากกำของเข้าเถิกผู้ซึ๋งสอ

เลึมช*กถามอย่บ่อย ๆ ลอยมนกวกวามวา^เหแ!ง'เส*'นชายนน
เกํคมาทำไมแส่ะเพื่ออะ’ไว อากาวและร่างกายของกนที่
หนุ่มสาวแล*วเบืนอย่างไว เจาเถิกก็มิไอ้บิกบง บอกไหวแส"
แสกงให้คูจนสั้น มึอยู่อย่างเที่ยวที่เข้าเถิกม้นมํไอ้พุ
นนที่อกวามวกวะหว่างผู้หญิงแสะผู้ว,าย กวามข้กที่
ผูกมัก ความวกที่จะพำให้กาวกวะพำอนเถิกจากกามถิ
ของบริสุทธ ความวกที่จะเริยกวองกวามเสยสละและกวาบ

เห็นใจ ความวกที่จะเบนนาปวะสานให้กนค่างเหกสอ

กลายเบนกน ‘ๅ เที่ยวก่น กวามวกอย่างนเจาเถิกในวยสิบ
มิไค้พกถึงเลย เพวาะมนเองกไมวุจก มนกไวบญญาพชะ

นำมาอ®บายไหลอยเขาใจไกกวยกาพก และถงแมวาเจาเกก
มันจะมึบ่ญญาพูก ลอยมันก็กงจะไม่เข้าใจ เพวาะหั

เข้าลอยนนมิไค้สข้างมาให้วกไกวไอ้ไนพำนองนน
เมึ๋อไค้กวามริ ไค้กวามเร่งเข้า ลอยมันก็เร่งวัน

ให้เที่บโกเบนหนุ่ม มันเกยบอกยายพวมว่ามันอยากไ

แกก็เห็นหัวย เพวาะจะไค้บวชเวึยนให้แกไค้หันเห็นผ้าเหสึอ

คกฤทธ ปราโมช ๑,*

และไท้ฝากผึฝากไข้ พอลอยมนรุ่นชนมาอายุ *๕ หรึอ #๖
หนำกาพี่น่าเอ็น.คุ-ชองมึนเมื่อเกึก ๆ ก็เปลี่ยนไป มึแววว่าม*น
จะเบนหนุ่มที่สวยมึเสน่ห ผมที่ยายพร้มแกเกยโกนเอาไว้เดี่ยว
นก็ถูกปล่อยให้ยาวแบบผมผู้ใหญ่ และเรมจะหย*กโศก ฅาเจำ
ลอยมนคมเบนประกาย และวุปร่างที่เจ*'าเน็อเมื่อวัยเกึก และ
อีกยาวไม่ไค้ส่วนเมื่อวัย ๑0 ขวบ ๑® ขวบ บ*'คนก็เรื่มจะมึ
กล*ามจํบกามแขนขาอกผายไหล่กว่าง เอวกอก หนำทองเร็เย'ม
เบนผึนกวะกาน เจำเถิกผู้ซึ่งบ*'คนเบนหนุ่มใหญ่ และกอสุรา
นํง้กุเจ’'าสอยมนเค้นไปมาอยู่บนบ*'านวันหมื่ง แลวปรารภขนว่า

“ ไอ้ลอยม*นแขึงแกร่งหากวจํบไค้ยาก ถ’'ามึงเบนวว
เบนกวาย ก็ก*'องขายไค้รากากึ”

แก่ผู้ ใหญ่อ่วมที่แกแวะมากุยที่บ*'านเสมอ แกบอกก*'บ
เจ่าลอยอีกวนหมื่ง

“ไอ้ลอยมึงระวังกวให้กึ มึงโกขึนอีกหน่อยมึงจะก

ม่าผู้หญิงเสึยแยะ กนอย่างเอ็งถ*'เข*'ามึถูกสาวข*าก็ไม่ให้เข

บ*'าน ขึนมึงเถิอกเข*'เมาพ่อกึกวะบาลแยก”

แก่มิไยใครจะพุกจาทำนายทายท'กว่าอย่างไว ลอยมน

ก็เกิบโกขนทุกวันคามเรึ๋องชองม*'นและเมื่อมนแคกเน็อหนุ่ม

ขึนมาลอยก็เถิกลงเรึอไปเที่ยวขายของก*บยายพรม เพราะม*'น
อ*'างว่าอายเขา ยายพรมแกก็กามไจ เพราะถิงเจำลอยจะขอ

อะไรมากกว่าน,น์แกก็กงจะไห้ กวามจรฺงถึงกวแกเองจะไม่

หลายชวด

0๖

ออกขายของกกงจะ1ด้ อวยเงนทอาเวอกสวถ้ไวนาทแล

สะสม่ไว้น*นก็พอที่'*ะ'ไห้แกอยู่ไปได้ธ1ย่า'งสบายในวยขวา
ขายพามแกเกยพายเวึอขายของมาเสียจนดกนสย ถาขาดไปก

ไม่สบาย แกจึงถ้องออกเวือทุกวน1'1งเจาสอยไจ่'0-1านห’30
จะไปเที่ยวไหนก็ดามแด่เรื่องของม'ท่1๓บํใด้สนไ,,

ลอยมนกไช้เวลาวนหนง "I ดุโลกทมนสนไจเบ1'*หหอ
เบนหนา มนมองดโลกดวยกวามขนบานแสวอว"'^อว*'ห"'^
บางทวางกายสมองจิด่Iจ'ไดสานก,ขอามน'จะวุอดุวา ดวงหนง
เมึ๋อมํนแวดเกิด ชวิดของมนเกอบจะหสุดสอยไปอ เมกวะแส
นา หากแด่มีดนมาช่วยไว้ทน กวามาสกอนเวนสบขอามน

กวะซิบบอกลอยอยู่ทุกวนว่า ชีวิดบจจุบ*นของมั

เบนกำไ-ว เบนของได้เปล่าไม่ม้ถ้นทุน จะใช้ชีวํดนนอย่างย

เพ้อยล้กเท่าไวก็ได้ โลกมนุษย์ทํง!ลกนลอยมันม

เบนของมนเลย มันมองโลกถ้วยทววกนะของอนที่อยู

โลก ไม่มีส่วนเกี่ยวของว่วมเบนเจ่าของ กอยช่วยวกษาช
ท่าใน้ด้ขน เมีอมันเหึนว่าโลกเบนของดนอน โลกจะด

หวึอเลวลงมันก็,ไม่สนใจ ของทุกอย่างในโลกนเบนของกน
ทั้งสน แด่ของทุกอย่างน,นมันปวาวถนาที่จะได้มาเมน
อย่างวนแวง กนอื่นที่เบนเจ่าของอย่าเผลอก็แส

เผลอเมึ๋อไวลอยมันก็จะหยิบเอาเสีย ถ้าจะว่ากันโดยท

กำว่าที่หวึอชวไม่มีกวามหมายล่าหว*บลอยแม้แด่น*อย ดำส

คกฤทธิ ปราโมช ®0วิ1

คำที่มิกวามหมายสำหรบม*นกึที่อ ไท้หร่อไม่ไท้เท่านํนเอง

และสงไคถ้า’ไม่'ไท้แล่ว ลอยมนกึระท่าให้กลายเบนไท้เข้

หนึ่ง

ลอยมนแฅกเนึ่อหนุ่มสิบห่าหยก ๆ สิบหกหย่อน

แท่ร่างกายม*นแข็งแรงกุเหมิอนหนุ่มเที่มกำ เกึอบทุกวันลอย
ม*นขายเร่อเล็กไปเที่ยวที่กลาก เอาเร่อรอกเข้าที่บ่นไกนำ

ข้างกลองหนำกลาก แลำกึขนเล่นหำพุกกยกไ)เพี่อนฝูงว

เที่ยวกนกามร่านกกผม ร่านกาแฟ กลากใกล้บ่านลอยมิใช่

กลากใหญ่ มิกลากสกขายผำปลาและเนํ้อสกว่อข่ห่างริมนำ

เข้าไปเล็กนอย ท่านหนำริมกลองเบนห่อ์งแถว'ไม้ สร่างไป
กามยาวราว ๆ สิบกว่าห่อง กนในละแวกบ่านนนไม่ว่าระไป

ช้อหร่อไปขายที่กลาก ในเวลาไม่นานกึกองรุ้จกคุ้นเกยกนทุก

กนไป ลอยมนเบนเที่กหนำตาที่ ชอบเล่นหำ นิสยรื่นเริง มน

รึงรุ้รำคนไท้โกยง่ายและทำถึง และกน ๆ หนึ่งที่กุ้นเกย

กไ)ลอยมาแท่เก็ก กึที่อแม่กำของข้าร่านใหญ่ในกลากท

ทำไปเร่ยกว่าเข้ทองคำ

เข้ทองคำเบนลูกรึน อายุวาว ทุ สามสิบ เข้ไท้เสิย
เบนเมิยรึนเยงเร่าของร่านข้าก1งํ้แท่ยํงสาว ทุ อายุ ©๖ หวึอ
©๙ บ มิลูกสาวกไ)เข้กเองกนหนึ่ง อ่อนกว่าลอยสองสามบ
คำล่งระเร่มวุ่นแกกเนั้อสาวขนมาเหมิอนกน แท่เข้กเองแก
กายเลึยนานมาแล่ว เข้ทองคำรึงเบนหม่ายแท่ยงสาว กรอบ

*๘ หลายชวด

กรองรำน กำขายเลยงลุกสาวกนเกยวกแกกงชอวา ลวน
ก่อมา กวามจวงเจ๊ทองกำรีจกลอยกงแกบนยงเลก เมอกวง
ที่!]นยงนงห์วเรีอยายพ1รมทขายผก ฉะนนเมอลอยมนว,นหนุม
ขน มาเที่ยวคลากเก็นผ่านรานทไว แกกทกทายมนควย

อารมณก็เสมอ มไ;ก็ทไทายกอบแกอย่างเก็กทุกกบมูไน
กรงที่มไเผ่านรำน ลอยมไเก็มองกนางสวนอย่างม่กวามหมาย

นางสวนยงเบนเก็กสาว ทุ เหนเจาลอยมองกนนกกแลบลน

หลอกให้บำง แคลอยมไ;ก็หำเราะทุกกวงไปม่ไก็กอไกวธ

ก่อมาลอยก็เขำฝากกำกับเจ๊ทองกำ ทุกกรงที่ลอยมาเทยว

คลาค มนก็มาน,งที่รำนนานๆ จนบ่ายหวือพลบจึงจะกล

ระหว่างนึ่นเจจะเรียกไซ้สอยหวือไซ้มนวงขือของ มนกยนก

รบท้า จนเจ๊ทองกำเกิกปราน เจำลอยจะไปมาอย่างไวกม่ไ

รงเกียจ

เพอนฝงรุ่นเก็ยวกัน พาก่นลอเลยนเจาลอยว่ามํน

คคนางสวน ซึ่งลอยมนก็นงเสยไม่กอบ เพราะลำจะพกไป

แลำนางสวนก็เบนส่วนหนึ่งที่มนกัองกาวกัาม่ไอกาล
มนกอยโอกาสของมไอย่ แก่เรีองที่ไมม่ใกรกากถึงก็

โกยที่ไม่ม่ไกรรีไปจนถึงที่สุก ที่กลากเงยบกน
วไ;หนึ่งกอนกลางวนฝนกกหนก

ลอยมนน่งอย่ที่ห์องเจ๊ทองกำเซ้^เกย แก่วนน
อย่ ลงเรีอไปเที่ยวบำนญากฺเสยแก่เชำ ลอยมฺนนงกยอย

คกฤทธ ปราโมช ๑๙

เจ๊เIต่สองกน กุยกนไปไห้หน่อยหนึ่ง เจ๊ก็บ่นว่าเมื่อย จะ
เข้าไปนอนเอนหล'งเสียสักหน่อยไนห,'อง

“กอยกุหน*าข้าน'ไห้เจ๊หน่อย” เจ๊สังเมื่อลุกขนเกินจ
เข้าไปข้างใน

“เจ๊เมื่อยฉนนวกให้เอาไหม ท่’ ลอยมนถามขนอย่าง
เค็กที่ตองการประจบผู้ใหญ่

“ไม่เอาละ” เจ๊กอบอย่างใจกิ “อย่างเอ็งนวก เที่
ข้าก็เสันแพลงตายเท่านนเอง,’

“ข้าว ฉนนวกเบนจริง ๆ นะเจ๊” ลอยยึนข้น “ยายแก
หกให้ฉนนวกมาแต่เล็ก เที่ยวนึ่ ใกร ๆ เขาก็วานฉนบ่งํ้น*น”

“ง,นเรอะ” เจ๊กอบข้งเล “ไหนเองว่าเบนกิลองนวก
ข้าไปสักหน่อย ข้นปวกแถวบ่นเอวเสียจริง ๆ” เจ๊พุกแสั
เกินเข้าไปในทอง เข้าลอยข้นเกินตามเข้าใปกิก ๆ

ฝนย''งตกหน'กอยุ่เรึ๋อย ๆ บรรยากาศท่1ว้ไปมึกกรม

เหมึอนกบจะช่วยบี่ตบ''งกวามเรนสับที่มื่อย่ท่วโปในโลก ภาย
ในห*องนอนเล็ก ๆ นนก็ย็งมึกมวหน*'กขนไปอ็ก จนมองเหึน
หน*'ากนไห้เพียงราง ๆ ลอยข้นนวตเจ๊ที่ลมข้วลงนอนบนเมื่อ
อย่างบรรจง เหมึยินกบว่าจะหยิบเอากวามปวกเมื่อย ออกจาก
ต''ว ก*วยมึอของข้นที่กกลงไปตามแข้งขา เจ๊เบ็นผู้ใหญ่
กนหนึ่งที่ข้นข้องปวะจบประแจงเอาใจ เพราะเจ๊เบนเข้
นางสวนที่ลอยมนอยากไห้ ลอยกกฅ่ามขาเจ๊เรึ๋อย,''(ไป่ เสียง
เจํกรางเบา ๆ ข้วยกวามพอใจ' ลอยข้นนวกต่อไปสักกรุ่หนึ่ง."

หลายชวด

1(0

หันก็รู้สึกคำ-ว่ามือขธงหัน1111กำขากำเนอ'กื่ออุ่ก'วงหน่านนห้™

กำหังแรงที่หันมีไค้ก,,งใจ สืงท้นอนพุ่^^หน้าม่นน

ที่หันเกยนกถงเสียแสว แกเบนหจิ)งกนหนง นเนอ บหน3
{เกวามว่อนในฅัว จบแล่ว่อุ่นมือ เบึนสีงทหันเกย'1เผผนเกย
หัองกาวเบนกววมสิกธ สีงที่หันว้ว่าไค้ หัวใจของสอยเกนก
ขน เลึอกฉึคชนสมอ3อย่า3เมือ'วน'ไปช่วยเขาเกีย'วขา'ากถ',3บุ3

มือของม*นเรมไขว่กวาก่อไป หนกบ้างเบาบาง ผายเจกนอน

หล'บกาน็งเหมือนหันหหันอทุ่กนเค้ย,1 ไม่มลอยอยูเนหอง
ไม่นานนก เพียงข้วิกรู่เค้ยว ไม่หันทใกวจะสงเกก

ลอยม่นกเค้นเวอย ”] จากหอ3ออกมาหนาวาน มนยนบกก'3

แหัวสหักแข้งขาอย่างสบาย กลามเนอทุกสวนเกนว

เหมือนหับว่าลอยเบนสกว่ที่ทำหังสำพอง หันมองออ

เบองหน้า ฝนเว่มจะซาลงแหัว กลึนไอค้นพุ่งเข้าจมุก

หันลุกหายใจอย่า3แวง หันรุ้ว่าฝนที่กกลงมานั้นทำให้แผ่นค้
ชุ่มชึ๋น ทำให้อากาศสกบวิสุพขึ้ ชาวบ้านพาหันวอง

ใช้ไค้เค้มทุ่มเก็มโอ่ง เก็มเหมือนกบช้ว้กของหันไค้เก็มแสว
อย่างเมือก แก่นาฝนในโอ่งนั้นพรุ่งนก็จะพว่องไป

ว้ว่าหัวหันเองก็จะเบนเช่นเค้ยวหัน แก่หันไม่ว

ฝนกกแหัวก็หายแหัวก็กกอก เข้าเถิกเกยเล่าให้หันพ

ก่าง ทุ แก่ทำบอกเล่าของเข้าเถิกมืแก่กวามแห้งแหัง ทำใ

หันกระหาย วนนหันไค้ความว้จากเจ๊เค้นกานที่เข้'เอึกสอน

คกฤทธ ปวาโม'ะ 1.0

แก่กราวนความแห้งแล้งไม่มีกวามกระหายนนก็ถุกบำห้กไป

ลอยมันยึนยึกมัวขนอีกกร'งหนึ่ง เบ่งหห้าอกออกเฅึมที
มนก็เรมทำสงที่ไม่เคยทำมาแก่ก่อน มันเ!อมมีอไปเบกขวก
โหลที่เช้ใส่ขนมแห้งๆไว้ขาย เช่น ถ,วลิสงกก เปลิอกล้มโ
แช่อีม และฝอยทองกรอบ เบกขวกแล้วมันก็เอามีอล้วงลงไป
หยิบขนมมากิน จากขวกโนนห้าง ขวฅนึ่ห้าง ประคุจว่าขอ
ร่านนึ่มีใช่ของใครอื่น แก่เบนของมันแก่ผู้เคียว ชงในใจ
ของลอย มันก็นึกว่าเบืนเช่นล้น

ลอยมันไปเที่ยวร่านเจ์ทุกวนนบแก่วนล้นมา และอย่
กินล้าวร่วมสำรบพรอมกบเจํ บางวนก็มึกนเห็นเจาลอยออก

จากห้องเจ๊ลงเรื่อกลบห้านในคอนกึก แก่ก็มิไค้มีใครนึก

หรื่อพุกจาว่าอย่างไร เพราะส่วนมากเคยเห็นลอยมาแก่มัง

เบนเกก เที่ยวนึ่ก็ยงไม่มีใครเห็นมันเบนอย่างอื่นนอกจ

สำหรบลอยล้น นางสวนกุจะหมกความส่าก'ญลงไป แก่ถึง

จะมีความสำกญเหลึออยุ่ห้าง นางสวนก็มีใช่สงที่มันพึง

ปรารถนาในขณะนึ่ การแก่งกายและการใช้จ่ายของลอยกุจะกึ

ช้นกว่าแก่ก่อน เพื่อนฝูงสงเกกว่ามันมีสกางก่เลยงเพื่

เรื่อย ซึ่งแก่ก่อนนาน ๆ จะมีสกครง เสอล้าซึ่งแก่ก่อนมัน

มีใส่เก่า ๆ เที่ยวนึ่กุใหม่ขน กางเกงล้าถึกลายเบนก

แพร จากเสอลินาเงินเก่าๆเที่ยวนึ่ลอยมันก็ใส่เส็อ
เขากกมาขายจากกรุงเทพ ๆ ลิงที่คนล้งเกกเห็นอีกอย่างก็กึอ
ในระยะนึ่เจ้และนางสวนมีเรื่องทะเลาะกนบ่อย ๆ บางคร้ง

หลายชวต

นางสวนก็รองไห้ลงเรือหายไป แก่ทุกคนก็นึกเสียว™'1^™

ก้นเวื่มโอเบืนสาว จร้อจะก้านก็ย่อมจะมืมวกร้นกร่าเมอเ*'ก‘

ลอยมนเหํนว่าก้วก้นเองน*เอย่'างสบายอยู่อย่างสุกย0ก

บนโลกมนษย่ ก้นอยากไอ้อะไรเจ๊ก็หาให้ อยากไอ้เงิน

เท่าไรเจ๊กกองหย่บให้ ก้าวนไหนเจ๊ขอใ,* ก้นก็จะอยู่เส

เพียงวนสองวน พอกลบมาอึกหึ'หน-3 เจ๊ก็ 1ห้ทุกอ

อยากไอ้ และให้เกินกว่านนไปเสียอึก
โนระยะเวลานน คนทวไปกยงนกวาเจาลอยมนเบ14

เล็ก แท่ลอยก้นเบนกู้ ใหญ่เล็มอวอวยจิกใจ ทงทมนยงปฏ

ฅนก้บคนทว่ไปเหมือนกบว่ามนยงเบนเกํก บึหนงลวงไ

บที่สองเก้ามาแทนที่ เจ๊เจ็บบ่อย ๆ จนกนทรุ้ก

ผอมแห้งเบ่นอะไรไป เจ๊แกก็คอบไปกามเรือง ไม่มืใอรนอก

ขากลอยร้ว่าเจ๊ก้องกินยาบางขน'1'แอยู่11,1'10 และยานนมื
ยาว,กษาโรคเพึ๋อยึกจ๊วิกกนให้ยาวออ0ไบ่ แท่เบนยาท

ขึวิกกนทกำก้งจะเกอมา และเบนย เททอนขวอเจใหสนลง

ทุกวน แท่เจ๊ก็จำก้องกิน เพราะความอายเบนเกรือง

บงกับ แท่แรกลอยก้นก็ไม่เขาใจในเรืองเหส่านั้

เก้าม่นก็ร เพราะเจ๊อคทจะบอกมนไมไอ และเมอมนรุ

ก้นก็เบนคนเที่ยวร้อยามาให้เจ๊กาบแก่,ะก้องการเม
เวลาผ่านไปเขาบนสอง เขกกนยาขนานนนเบนครงสุกทาย

วนหนึ่งเจ๊นอนซมบนเสื่อแก่เซำ เลึอกไหลออกจากร

ค้กฤทธ ปาาโม'ช ๒01

ไม่สามารถจะหยุคไค้ ร่างกายของเจ๊ถุกท์าลายบอบชาเกินที่จะ
เยียวยาร*กษา เจ๊กองนอนปล่อยให้เลือกที่หล่อเตยงชีวิคไหล
ออกจากร่างอยู่แค่กนเที่ยว นางสวนมนถาม เจ๊ที่ไม่ยอม
บอกว่าเบนอะไร เจ้าลอยมน'โผล่เช้ามาคุทนหนึ่งเมือคอนเช่า
พอมนเห็นอาการม้นที่ออกจากห้อง และลงเรือเที่ยวหาบ่ล
เสียท่ง็วนโกยไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เพราะชีวิฅชองคนอื่น
ไม่มีความหมายสำหร่บมนแม้แค่ห้อย พอกกกาสงคกนแห้ว
มนจึงกลบมาที่คลาค เลืคลอคเห้าไปไนห้องของเจ๊โภยไม่มี
ใครทนไค้ห้งเกค

นางสวนนง้เคห้าอยู่คนเที่ยวห้าง ๆ คะเที่ยงที่ล่อ
ริมหรื ประคุหห้าร้านบื่คหมกแห้ว เหลือแงมอยู่บานเท

พอกำกนผ่านเห้ามาไค้
“เจ๊เบนย้ง์ไงห้าง ?” ลอยถามเหมือนกบกนมาเยี่ยมไข้
‘‘ไปคุเอาเองชี” นางสวนคอบห้วนๆ แห้วกึกมหห้

ค่อไป
ลอยมนเค้นเข้า'ไปไนห้องที่เจ๊นอนอยู่ ควยแสง

ริบหรืจากกะเที่ยงอีลควงหนึ่ง มนเห็นเจ๊นอนหห้าชี
เหมือนกระคาษ ปราศจากความเกลื่อนไหวหรือความรู้สึก

ห้งเหลือแค่ลมหายใจริน ๆ พอบอกให็รู้ ไค้ว่าข็วิคห้งไม่หมค
สนไป ในห้องน,นคลุ้งไปควยกาวเลือก

ลอยเค้นกลบออกมาห้างนอก ลงน'งห่างนางสวนเล็ก
ห้อย และมนกึนง้อยู่อย่างนนเบนเวลานาน ไม่ปริปากพกจา

เ ๔ หลายชวด

อย่างไรเลย สายคาซองมนกวากกุนางสวนทววาง นางสวน

ซึ่งบอนอาย ©๕ บื่ ส่อให้เหึนกวามเบนสาวไกิหุ®ส่วน
นากึและชำโมงผ่านไป กึกแลว ลอยมนยงนง์นง,บ

ฅาคนางสวนอยู่ไม่กระกิก เสียงก่างๆในกลากเงยบสงกล3

กงเหลือแก่เสียงกบเข็ยกข้องอยู่วิมฅลึง ลอยไก้ยินเสียง

เหม่อนม่กวามเกลึอนไหวเบาๆในหอ'111®^ มนลุกชน1เกึน
เข่าไปกุ เจ๊ยํ'งนอนอยู่ในท่าเก่า ไม่ม่กวามเกล

แก่น*อ่ย ม่นเอั้อมมือไปแกะ'ทแข'น1เจ๊1เบาๆ เยนช'ไมม

ช้วํฅ มนเอาน็วไปรอที่จมูกของเ’ และมันก็ริทันทึว่
ลมเสียแล’ว ม'นลุกขั้นยืนอย่างว่องไว เกินเบา ๆ ออกมา
นอกหํอ์งผ่านนางสวนโกยม่ไก้เหลยวม®'3 มนเกนไป'กบ่ร*กุ
หน้าวำน กึงประกุบานที่ยำเบื่กอยู่นนบี่กเข้ามาสน่ห ใส

บนแลำก็ลงกลอนล่าง แลัวมันก็เกินกลับมาที่นางสวน
ไม่^พคจากบน3สวนแมแคกาเคฃว 1ออมมอทงสองชาง!)ยิ^

รับไหล่นางสวนไว้แน่น แลำก็กกไหล่ให้นางสวนนอนหงาย

ลง นางสวนกำสนระริก กาเบิกโพลงกำยกวามกลัวและ

กวามกึนเกน เมื่อลอยมนเบึอนหน้าไปเบึากะเก็ยงกวงเลึก

ที่วางอยู่ข้าง ๆ กำกบลงนน อกของมนทาบแน่นทับหำ

ของนางสวนที่เกนแรง นางสวนผู้ร์งบกน็นอนกำแข็

ท่อนไม่หลบกาแน่น ไม่ม่ทางจะข้กข็นมันไก้อึกก่อไป ชึวิก

หนึ๋งซึ่งเบนของมันเพงหมกไป ลอยมันก็ไก้อึกข็วิกหนึ

กกฤทธ ปราโมช 1*4

เบีนของล้น ใกด้รุ่งในคืนวนนนเองลอยล้นก็พายเรึอกสบ

บ*าน ล้นยืกกำแอ่นหนำอกออกรบลมก่อนรุ่งทื่ท่กม่านทองท
มากระทบท่วม*นอย่างพอใII

ชาวท่านในกลากอ่างพาล้นแปลกใจเมื่อเห็นประกูท่อง
ของเจ๊บีคเงึยบผิคสำเกกอยู่จนสาย กนทื่รุ้จ*กอ่างพากนใป
รองเรียกแอ่กึไม่มื ใกรคอบ หนำเข่าเขาก็ช่วยล้นพำประกู

เข่าไป แล้วทุกกนก็พบภาพทื่อนาถสำเวชใจ เจ๊นอนกายอ
ในหอง นางสวนผูกกอกายหอยอยู่กบขี่อข่างนอก

เมื่อเข่าพนำงานอำเภอมาชนสกาพลิกศพกอนบ่าย
ลอยมนก็มายืนอยู่ในกลุ่มเก็กหนุ่ม ๆ ทื่มาวุมกูกนแน่นควย
กวามสนใจทื่หนำหองเจ๊ทองกำ

เมื่อลอยอายุกาบเกณฑ์ ล้นก็หายหนำจากท่านไป

เบนทหารเสึยสองบีเค็ม ระหว่างทื่เบนทหารมนไม่เกยหนึ

ไม่เกยประพฤคืผิด จนผู้บำก'บบญชายกย่องทุกกนว่าไอ้ลอย
มนเบนทหารกำอย่าง ท่าจะว่ากนไปจรีงๆแล้ว ลอยมนคือ

ว่าการเบนทหารเบนของสนุก'1ค้มาเทื่ยวอ่างคืนอ่างท่าน
รุ้จำกนมาก ระเบียบวินยทื่ล้นล้องปฎํบํกทุกวนน,น มน

เสึยว่าเย้นของชวกราว มิ ไค้ผูกมกหรีอกล่อมเกลาน่ล้ยของ

ลอยให้เปลี่ยนไปไค้ ทื่ล้นยอมท่าคามกำส่งก็เพราะมนร

ล้าไม่ท่าเขาจะเอาหำไปชำ มนไม่อยากถกขำจึงท่ากาม แก่สง

ทื่ลอยมนรบเอาคำยชึวิคจึกใจในระหว่างทื่เบีนทหาร เหมือน

1*๖ หลใยชาค

ก'บกนที่กวะหายกี่มนำ'จน1คมท้นนกกึอ กวามรูในเรอ'3อา

ลอยมันร'กเครื่องมือประห'กประหารชีวีกมนุใะ,ยก','3 ‘ๅ นหก'ใ
ชีวีกจิกใจ บืนเลกยาว บนกลหนก บนกลเบา ลกระเบค

มึอ บนยิงลกระเบิกเบนของทมนรกเหมือนกใ-,เกกวกขอ'3เลน

ม'นพอใจที่จะลูบคลำ และร*กษาทำความสะอาก เ

เขาสอนให้มันถอกบนออกกส่วนประกอบกา'3 "] และใส่สวน
ประกอบน่นกล*บเข้าไป ใหม่ให้ลูกค,อง มนกเพ่งความ

ให้ท่ง์หมก ไม่เคยเผลอเวอหลงลืม จนมันรู้จกบนทุกชนิ

ก*,วยกวามสนิทสนมและความข้านาญ มนเคยเหวียงแหจบ

ปลาก้วยความชำนาญ และเมอแหขากมนก็สามารถชุนให้

ไค้ฉ่นใก การยิงบนและความรู้เรื่องบนของมันเกี่ยวนึ

ฉ*นนน ลอยมันร'ก์อาวุธ เพราะอาวุธนึ่นเบนเครื่องทำล

ชีวีกที่ง์ปวง คำส่งสอนที่ว่า อาวุธเบนเครื่องมือบอ

หรึอบองก'นชาติบ่านเมือง ไม่เคยกกเข้าไปถึงห*ว่ใจมัน

อบรม'ให้มันมืคีลธรรมเบนพลเมืองตินั้น ผ่านจากหุ

หนึ่งไปออกทางทุอืกข้างหนึ่งเหมือนลมพัก ไม่มือะไรกก

อยู่เลย

เมือปลกจากทหารแก้ว ลอยมันก็มืเพอนฝูงมา

กว่าเก่า ลวนแก้วแก่กนในวัยฉกวรจิและเคยเบนทห

ก้วยก้น อยู่กนละละแวกบ้าน ก่างท้องที่ ทำให้

เที่ยวไค้ไกล และมืบ้านเพื่อนฝูงไว้พักพิงไค

คกฤทธ ปราโมช 1*0)

กำบล เพราะรูปร่างหนำกาท่าทางอนมิเสน่ห์ เพราะกิริยา

วาจาที่รื่นเริงอยู่เบนนิกย์ และกำยริกใรีที่ไม่แยแ

ราวของใกรนกหนานนเอง เจ้าลอยมนรีงมิเพื่อนฝูงมากก

หนุ่มรุ่นเกียวกน ในละแวกบ้านเกียวก*น

ในกระบวนเพื่อนท้ง์หมกของเจ้าลอยนน เพื่อนก

หนึ๋งที่กนที่นเห็นว่าสนิทสนมก*'นมาก ไปไหนมาไหนก*’วย

เสมอก็กือ ชายหนุ่มรุ่นเกียวกนบ้านเกียวก*น ชื่

เจ้าเที่ยงชอบพอกบเจ้าลอยมาแก่เมอเบนทหารอยู่หวยกน
เพราะนิส่ยืเจ้าเที่ยงกบเจ้าลอยนนกลมกลึนก',นได้ โกยเจ้าลอ

เบนผ้กิดการสงการและเจ้าเที่ยงเบนกนทำ แก่บ้านเจ้าเท

มนหน'กไปทางนกเลง มิพวกน''กเลงพวกปลํนไปมาหาสู่มากิน

เหลำยาอยู่เสมอ ลอยริงได้มิ โอกาสพบปะคุ้นเกยก'บกน

จ้าพวกนมาก แก่ลอยบ้นก็ย*ง่ไว้กำห่างอยู่ มิไก้เขำร่วมห

รีมท้ายเบนสม*กรพรรกพวกเสียที่เกียว

ขณ.ะนนเสีอเปรื่องกำล*ง่มิชื่ออยู่'ในแขวงบ้านเจ้าลอย

มไเรู้ว่าเสือเปรื่องนนกะงซ่องคุมสมกรพรรกพวกอยู่บนกอน

สุก ระยะทางเกินรีากบ้านม*นราว "I กึนก่บวนหนึ่ง และรีาก

กอน'ใม้สุกนน เสือเปรื่องก็แผ่อำนารีเที่ยวปล*-นสะกมละแวก
บ้านก่าง ๆในระยะรศมิไกลโขอยู่ ถึงเจ้าพน*,กงานรีะพยายาม

ปราบปรามอย่างไร เสือเปรื่องก็กงเล็กลอกไปได้ทุกกร,,ง

และชื่อเสือเปรื่องนนก็โก่งก่ง เบนที่เกรงขามแก่กนท

),๘ หลายชวด

ทํงที่ไม่เกยมี ใกรไห้เคยเห็นว่า เสึอเปรองนนหนา

อย่างไร

ว่นหนึ่งขณะที่น่งกินเหล้าอย่ที่บ่านเจาเทียง นึกนกล

หนึ่งเกินล้าวขนมาบนเรีอน แล้วรองถามว่า

“ไอ้เที่ยง พวกกูเกินมาไกล นึงนึอะไรเลยงบ้าง

เล้าเที่ยงเหลึยวไปกุแล้วก็ยกมีอไหว้ชายกลางกฉวุป
ผอมเหลึองกนหนึ่ง แล้วคอบว่า

“พี่มาถึงนึ่เที่ยวหรีอว*นนึ่ เชิญน,งไหลบ
ปลาบงชองเรานึถมไปชะเบนไรมี’, แล้วเล้าเที่ยงก็รีบไ
เหล้าและของแกล้มมาเพี่มเกิม

กนที่เล้าเที่ยงเรียกว่าพี่ เกินเล้ามานง

พวกพองที่กามมาอึกหาหกกนก็ก่างเกินเล้ามาน'งรวมเบนกล
ขน ลอยม'นมองกุปรากเกียวก็รุ้ว่า พวกที่มานึ่พกบนทุกกน
แก่ม*นก็นํงกีหนำเฉย ไม่แสกงกิรียาอาการให้เห็นนึกปรกก
พอเล้าเที่ยงกลบมาน'งร่วมวง "พี่” ก็ชมีอมาทางลอย
ถามสน ๆ ว่า “ไกร บ่’

อ!“อึ นนมนไอ้ลอยเพี่อนกุ่หฉันเอง ไม่เบนไรค
พี่ ไว้ไจมนไห้’, เล้าเที่ยงกอบ

“พี่’ พล้กหฉัาแล้วก็ยกแล้วเหล้าขนที่ม

วงนนก็เรีมกุยล้นเรื่องกี่น ๆ ก่อไป พอกุยล้น'ไป'ไ

ลอยม*,นเรีมกุยเรีองเสึอเปรื่อง มนนำเอาเรื่องที่ชาวบ่าน

เขาเล่าลึอล้นเกี่ยวกบเสึอเปรื่องนนมาบงายายเอึยอย่างอึกขาว

คกฤทธ ป:าใมช 1*๔

กนในวงเหลำแลคุทากน แกัวก็พากันแลคุกาพึ่ ซึ่งลอยมน

ก็สงเกกเหึนทุกอย่าง แท่บ่นก็กุยเรื่องเสือเปวืองไปเรื่อย ๆ

เหมึอนกับว่าม่นมิไท้กังเกกเห็นกิริยากนเหล่าน,น ในที่
กนที่เจ่าเที่ยงเริยกว่าพีก็ถามขนว่า

“เอ็งเกยเห็นเสือเปรื่องบ่างหวือกังวะไอ้ลอย บ่’
“ไม่เกยเลยแหละที่” ลอยกอบ “ฉันอยากเห็นกักที
เหมึอนกัน ปะเหมาะจะไท้ฝากเนอฝากกัวเบนลุกนองกักกน’,
กนที่น่ง้ร่วมวงกินเหกัาหวเราะกันกวั้นเกรง “ที

ถามขนว่า
“กนก็ ๆ อย่างเอ็ง จะไปเบนเสือเบนสางกะเขาเอ็งไม่

กลวกุกกลวกะวางบ่างหวือวะไอ้ลอย บ่’
“วู้)โธ่!ที่ก็” ไอ้ลอยบ่นวองขน “เบนลุกนองเสื

เปรื่องใกวจะมาทาอะไวเ:าไท้ แท่ถืงจะพลากพล,ง์ลงไปจริงๆ
ฉันก็ไม่ว่า เพราะใจมนรกทางน,น หาผกหาปลาทำไร่ไถนา
อย่างทุกวนนั ฉันก็เห็นจะแก่กายเปล่า ไม่มึวํนลึมกาอำปาก

อย่างกนอนเขาไท้”
“เอ็งอยากพบเสือเปรื่องจริงหวือวะ ไอ้ลอยบ่’ “พี

ถามขํน
‘โธ่! ที่ถามไท้ กัาใค:พาฉันไปพบละก็ฉันจะสมเนา

กุณให็ถึงที่เที่ยว”
“ที่” นงกินเหลำเงยบ ๆ อยู่พกหนึ๋งแกัวก็พุกว่

๓0 หลายชวิด

“ไอ้เที่ยง ที่นนีขา,!เะอ'าถ้ยนอนที่บ้านเอ
พรุ่งน้พวกขำจึงจะกต*บ”

เจ่าเที่ยงหินมามองหนำลอย แลวก็คอบว่า

“ไค้ซีที่ บ้านฉันก็เหมือนถ้ณพี่น่ะแหละ พิจะ

นานส'กเท่าไรก็ไค้”
“เอไ)เที่ยง” ลอยพูคสอคขนมา กนนขำกจะนอน

เสึยกะเอ็งที่นื่ละวะ ขำจะไค้กุยกะที่แกนาน ๆ ’
เจ่าเที่ยงหินไปดหนำพี แค่พีพยกหนำ แลวพกข

“ที่ซีไอ้ลอย เอ็งอย่าเที่งกลบเลย 'กอยอยู่แถ
แหละ แถ้วขำจะไค้แนะนำให้เอ็งรู้จ่กเสือเปรองเขากืน

ลอยม*นหินหนำไปทาง “ที่” ยกมือขั้นพนมเหม

กบสวคมนก็ แล,,วก็พุกว่า ที่เปรื่องล
“ที่เปรื่อง ที่จะบื่คบ*ง์ฉันไปถึงไหน

เลยงฉันไว้อ็กส'กกนเถิก หนกเบาฉันไม่หนีที่งํ้นน เจ่า

นี่ม'นรู้จกฉันที่พอจะรบรองฉันไค้’’
พอลอยถ้นทุคแสกงว่ารู้จ*กถ้วเสือเปรื่อง มือของสมุ

โจรทุกกนก็กวาบนที่เหนีบพุงไว้ แค่เสือเปรื่องหิวเราะแ

ทุกว่า

“เอ็งนี่ฉลากพอกำที่เที่ยวไอ้ลอย ถ้าเอ็ง

กึกองไปไหนมาไหนถ้วยกน จะอยู่ถ้านอย่างเจ่าเท

เอ็งจะทนไห*1ว5ร1 ึ! ' * #ำ

คกฤทธ ปราโมช ๓®

Vนก็กวเปล่า ไม่มือะไรผูกพ่นํ พื่ไปไหนฉ่นกึไป
คํวยไค้าางํ้น,น,’

ทกลง” เสือเปรื่องพก “ข่า-จะลองเลั้ยงเอง'ไว้อีกสก
กน แค่เอ็งอย่าลึมนะ อยู่กะข่าแล้'วเอ็งพลากเมื่อไรเอ็งกาย

เมื่อนนํ้ ข่าไม่ยอมให้ไกรแก้ก*'ว”

ลอยปุผ่าลงกราบเสือเปรื่อง ยอมกวเบนสมุนแค่'วน

น1น็มา คืนวนน,นเสือเปรื่องปล้นใหญ่ในละแวกบ้านนน และ
ในระยะเวลาอีกสองสามบี่ค่อมา เสือเปรื่องก็เที่ยวปล้แสะกม

หน’'กกว่าแค่ก่อน รนชาวบ้าน'ไม่มีใกรกล*'เท้า’ไร่ไถนา'ไกล ๆ

เพราะร้อยู่ว่าล้ามืเงินกดกำไม่ว่าจะมากหรือนอย เงินน่นก

เบนเหกุนำอ''นกรายมาใส่กำ เพราะก*ง็แค่เสือเปรื่อง'ไค้เข่าลอย

ไปเบนสม'กรพรรกพวก เสือเปรื่องก็กุเหมือนระมืหุมืกา

และมืสกิบ้ญญามากขนกว่าแค่ก่อน ภายในระยะเวลาอ''นรวก

เร็ว ลอยม*'นก็กลายเบนสมุนกำโปรกของเสือเปรื่อง เพราะ
ม''นแสกงกำให้เสือเปรื่องเห็นไค้ว่า ในการปล้นสะกมเอาทรพย

ของผู้อึ๋นนน มนสามารถทำไค้ง่ายกายมืกองส่งสอน ส่วนการ

ใช้อาวุธปลิดซึวิดน,นเล่า ลอยมนก็ทำโกยไม่ย'บยํง ประกุร
ว่ากนน1นเบนผ*'กเบ็นปลา สมุนเสือเปรื่องบางกนเมื่อฆ่ากน

มาแล้'วก็ให้มือาการวิปริก บางกนก็ซึมไปท่ง์วน บางกนก็ก,'อง

ก้นเหล้าให้เมา แค่ลอยมนฆ่าไค้ทํง็เก็กผู้ใหญ่ผู้หญิงและผู

และเมื่อฆ่ากนมาแลำชะเบนกี่ศพก็กาม. บ้นก็มิ,ไค้เศร้าหมอง.

, หลายชว้ต

ลง กงเบนเจาลอยที่ช่างเล่นช่างหวเวาะกน1ย่', คู11'1มียนว่

จิคใจที่ซ่อนเว้นอยุ่ให้ล่าหึกขยงมัน จะสงไห้มน

โคยไม่ละเว้น เพึ๋อคอบแทนการที่กร,,งหนื่งมึนุ้สย11วํ^ด
มนไปคามกระแสนา

ลอยมันแบ่งเวลาของมันห้ออามเสึอเปวย'3'ไบ่11าง
กล*บมาอย่ที่บานบางเพอมีไห้ ไยรสงสย ยายพรมแกลงไา''ม’1ก
จนเที่ยวน็ออกพายเรือขายของไม่ไหวไห้แย่ยคู่ย่บ่ม"11'1
เจ*,าเถิกนไแบนผุ้ใหญ่ขนแย่ก็กังไม่มีสกมึเมึย บ้านยาย
ก็ข*งิมีกนอขุก*น ๓ อน ยยิ ควแก เจาเถิกและเจาสอยยยา'1
เถิม และจะเบนเพราะยายพรมแกเหึนว่าแลแย่จว'แจะฅาย
หรืออย่างไวก็คาม วันหนึ๋งแกก็เรืยกเว้าเถิกและสอยม'1ส1
เลียเรื่องทร',พข์สมบ้ค เรือกสวนไร่นา และเงินทองทีแกสะสม
ไว้ไค้นั้น แกล่งให้เว้าเถิกและลอยแบ่งกนคนละครื่
ลุกหลานที่นแกไม่มี แล่วแกก็ ไหเว้าเถิกและลอยสาบานย่อ
หนำพระพุทธรป และย่อหนำแกว่า จะร',กกันจะสามั
ไปเมื่อแกฅาขแล*,ว ลอยมันกล่าวย่าสาบานคามที่ยายหรื่
ควยเลียงใสเบนกังวาน จนยายพรั้มแกปลั้มใจเบนหนักหนา
เสร็จแล*,วมันก็ถามจนรืเรื่องว่าเงินหองของยายหวมนั้น
เก็บชุกซ่อนไว้ที่ไหนบ้าง

กึก ๗ วนย่อมา ในยามกึกสง*,คของกึนวันหนํงเสือ
เปรื่องก็เข*าปลนบ้านยายพรื่ม พวกโจรจบเจ*,าเถิกและยาย

คกฤทธ ปราโมช 0)0)

พรมม*กมือ'ไพล่หล*'งทุบอิบำกบ'ไห้บอกที่๓บทว*พย์ ส่วน

เล้าลอยนึ่นน*งกอยกุก*’นทางให้แก่โจรอยู่ที่หำบ้นไกอิน
พวกพ’องเก็บทร*’พย์ไอ้ลงจากเรือนมาลอยมนก็อิอบึนเอินสวน

กล*บขน’โป ยายพรมและเล้าเอิกกุกม*’กมือไพล่หล',’งนอนกดง
อยู่ใกล้ "I กนกลางชานเรือน ก่อนที่กนท,ง์สองจะรุ้กำว่าลอย

ม*นเบนพวกปล้น พาโจรมาปล้นบ้านของม*นเอง ลอยก็ชน

นกล้นไก เสึยงมนก*งขนสองน*ก่อิก ๆ กัน ร่างของยายพรืม

และเจ่าเอิกก็กลายเบนศพนอนกล้งอยู่ที่เก่า ยายพรืม

รุ้จนฅายว่า เมื่อวนที่แกส่งให้แบ่งสมบ'อิก'นกนละกรื่งร

เล้าเอิกกับเล้าลอยนน แกส*งประหารช่วิฅกำแกเองกับเล้าเอิก

โกยปรืยาย

รุ่งขนอีกวนหนึ่งกอนสายลอยมนก็ท่ากระทึกกระหอบ

กล*บบ้าน เหมือนกบว่าม'’นเพื่งร้เรื่อง พอเห็นศพยาย

กับเล้าเอิกนอนอยู่ ม'’นก็ล้องไห้เหมือนเอิก ๆ จนกำน*นผู้ให

บ้านและวาษฏวที่พากันมาอิงที่เอิกเหกุก่อนนึ่นสงสาร แ

เมื่อลอยมนเผาศพกนท่งํ้สองผู้มือุปการกุณก่อม'น ก*ว์ยเง์นที่

ชาวบ้านผู้ใจบุญช่วยกันบรืจากแลำ มนก็เล้ากรอบกรอง

เกหสถานบ้านช่องแก่ผู้เอิยวก1งํ้แก่นนมา

ระยะเวลาล่วงเลยไป ที่กอนไม้สุกส่าน'’กของเสึอเปรื่อง

ลอยมนก็ช'กจะมืกนน*’บหน’าอิอคามากขนเลือเปรื่องจะท่าอะไร

อิก’’องปรึกษาหารือเล้าลอยก่อน เอิก ๆ รุ่นใหม่ที่มาฝากกำ

๓ส่ หลายชวด

เบนสมุนโจว ก็พาก'นเวียก'ว่าพีลอยกุกดน'1ป ส่วนทางบานมน
ล็นํไอ้มใคาสงส้ย นึก'ว่าลอยมน'1ปเที่ยวด่าขาย,ทุ’™1วเงท
หายไปจากบ้าน เพราะลอยมน!ทยวบยกเขาไวIชนมน เงา*
ทองที่เข้าลอยมมากชน ก็พอจะเบนเก3องพสุจนวาลอย
อ้าขายมีกำไว

วันหนึ๋งเสือเปวองสงปลนบ้านกำน้นกา’1นธงบ่®,",
กวาวนึเสือฟวึ๋องบอกว่าจะทำเอาชอ เพวาะกำนนสุนน
จากจะมีเงินทองมากมายหลายหมื่นอสุไนบ้านแอ้ว ก็ยงป'3าอ
ว่ามีผ้กนและอาวธบนไว้ในบ้าน เพอวกบาทวพยชองกนออ
อ้วย เสือเปวึ๋องเกวึยมกาวอสุ่หลายวัน และเมื่อไอ้ฤกอ้กึ
พวกขนปอ้นบ้านกำนนอย่างอุกอาจ

เสือเปรื่องอ้ง่ไห้ลอยกอยอ้งเกกกาวณอสุ่'ชางดน'ไ
ห่างจากอ้วเวึอนออกไป ส่วนอ้วเสือเปวื่องกุมสมุนชนปอ
บ้านกำน*น ลอยมันยึนอย่อย่างสงบมิไอ้กนเกน ท่า
เสืยงบนและเสืยงว้องกะโกน “อ้ายเสือเอาวาอ้หวึอ“อ้
เปวึ๋องเข้าปอ้น” ซึ๋งเบนกำ3องที่สมุนเสือเป3องถือเบน
เนียมดอง3อ้งเวลาเข้าปล*นกุกกาง็ไป หลายนาที่แล้วเสือยั
บ้านเข'ไม่ไอ้ เพวาะกนบนบ้านยิงก่อสุ้ลงมาอย่าง,หนา
เสืยงถูกบนหวิวเฉึยกหัวมันไปสองสามนัก ลอยมันเที
หลบอ้นไมีใหญ่อย่างไจเย็น มันย็นอสุ่ในที่มื่กมองไป
ทางหมู่บ้านกลางทุ่งเห็นกนกำอ้งที่นชนจุก

คกฤทธ ปราโมช ๓๙

มนส’งเกกเห็นกนถึอไฟลงจากเรือน แล้ว์ไปสมทบกนเบนหมู่
ใหญ่ บางที่ชาวบ้านจะนกล้นยกกองมาช่วย ผ่ายบนเรือนก็
ย’งยงอยู่มิขากลาย ลอยยึนนึ่งอยู่อีกกรู่หนึ่งแล้วก
ขนว่า

“อายเสึอถอย เ”

เสียงรองบอกกะโกนกนก่อๆ ไป “บ้ายเลึอถอย! บ้าย
เสือถอย เ” อีกครู่หนึ่งกลุ่มโจรก็วงผ่านหนำมนไปหลายกน
กกไปย'งกลางทุ่งกนละทางกบหมู่บ้านอย่างที่น์คล้น
เพ่งคุกนที่วงผ่านมนไปอย่างพินิจพิเกราะห็ แม้แก่ในกวามมึก
มนก็จำท่าทางไค้ทุกกน แก่มนก็ยงถึอบนที่มนขนนกไว้แล้วอยู
ที่เก่า พอสมุนวื่งไปก่อนสกกรู่เสือเปรืองก็ถึอบนวงเหย่

ลอยกามสมุนออกไป ลอยมนที่งระยะให้เสือเปรองวงไปไกล
พอสมกวร แล้วมนก็ยกบนขนประทบบ่าเล็งไปย’งเสือเปรือง
เสียงบึนของมนที่ล้นออกไปนนระกนก'บเสืยงบึนที่อีงมาจาก
บนบ้าน'โม่รู้'ว่าของ'Iกรเบี่นของ'Iกร ลุกบนลุกหนึ่งทะลุกลาง
อกเสือเปรือง ท่าให้ลมกว่าลงทนที่

ปรากเคียวลอยมนก็ล็งควเสือเปรือง มนชอนเสือ

เปรืองหงายขั้นแล้วก็กระซิบว่า

“พี่ เบึนอย่างไรบ้าง,’
เสือเปรืองเหลึอกกาขั้นคุหนำม’น แล้วก็พูกพรอมกบ

เสือกที่ทะล้กออกมาทางปากว่า

0 ๖ หลายชวต

"ไอลอย! ล้าล้าจะไปกำ)เองไม่ไหวเ^11ลว เองค^
เอาหำช้าไป อย่าให้ใครม่นรู้ว่าม่นขงเสอเป'3ธง^

*พี่อย่าพคอย่างนน * ลอยหาม V'เลางอมเสอเปรอง
ใส่บ่า "ไปล้บฉนเถค ฉํนทงพไม่ไค้หรอก แลวมนกอซ

ว่งเหย่าคามพวกพ*องไปขางหน* แบกรางเสอเบรคงพาค้^ว

บนป่า อาการเสอเปรอง

ส,กรงขนอ้กวนหนํงเมอก็งคอนไน

กึร่อแร่เก็นที่,จะ1กษาเสยแสำ เส©เปรองไค้เหนหนาสมคร

พรรกพวกก่อนจะสนใจ และไค้พุคให้ทกคนไคยนเบนกา

สุคทายว่า

"ไอ้ลอย.......มึงไม่ทงกู-กขอบใจ-
เสึอเปรึ๋องผงอย่ ไค้ค้นแลว ลอยมนกซวนสมุนโจรท

เหลอมาเลยงเหลา ทกคนพากนทอใจ แคละคนคคจะเลก

เบนโจร บางกนกจะไปทำนา บางคนก็จะไปบวช คนไหนทน

คนร้จกจำหนำไค้กค้คจะหนซอกซอนไบ่®ลูทอนทไ3**, 1ครรจ
แค่ลอยมำก็พยายามพคจาเกลยกค่อนไห้รวมล้น0^ทํ®ไบ

4พวกเราจะไปทำกนไค้อย่างไรวะไอ้ลอย, คนหน
พคขน ‘'พี่เปรองแกคายเสยแล้ว ใครมนจะเกรงกลว เมอแก
ขงอย่เพี่ยงพวกเรารองว่า เสอเปรองเขาปลน เทานน

มนก็กล้วลานไม่คองเสยลูกบนเทำไหร่ แค่น้แกคายเสยแ

จะไปมึประใยชนอะไร

คกฤทธ ปราโมช *ฟ่

"ใครว่าพี่๗:องกาย” ลอยมนถามขน ‘‘ถึงแกจะคาย
ก็ไม่มีไกรวู้ นอกขากพวกเราพี่นงก*นอยู่พี่นี่ ถ้าพวกเอึ
ขำ เราก็ยํง์หากินก่นไค้ก่อไป แก่เวลาจะไปทำกาวพี่ไหน
เราก็รองเรียกชื่อพี่เปรองแกทุกพี่ไป คนมนก็กล'วเท่าน

ทุกกนพาก่นเห็นจริง เสือเปรื่องก็กลบพี่นกึนข็วิก?น
มาแก่บ้ก์นน และเข่าปล่นละคมรบกวนขาวบ้านยงไปกว่าแก
ก่อน มีกนล่งเกกว่าในคอนหล'งนเสือเปรื่องเข่าปลนครงใค
ก็ฆ่าเข่าทว'พย์ฅายถ้ว่ยทุกกรงไป

ลอยม'นน่งกรื่งหลบกรื่งพี่นอย่างสบายใจมาในเรี
แล่นออกจากบ้านแพนมุ่งหนำจะไปกรุงเทพๆ มนเบนเสือเค็
กวแลว ถ้าม*นจะเรียกกวมนเองว่าเสือลอยก็กงจะเรียกไค้ แก่
มนไม่เรียก มนย'งกงเ'บืนไอ้ลอยพี่กนวู้จกชอบพอท,'งละแวก
บ้าน ปล่อยให้เสือเปรื่องปล่นก่อไป จนชื่อเสือเปรื่องพี่คอย
ทุกรีมผี่ปาก เสือเปรื่องเคี่ยวน้เขมแข็งกว่าแก่ก่อน ล่งสมุ
เข่าปลนเบนแถวเบนแนว'ราวก่บทหาว อาวุธเสือเปรื่องก็พี่
กว่าแก่ก่อน มีท่งํ้บนกลบนสะเกนและถูกวะเบคมีอ ลอยมน
ไปกรุงเทพ ๆ ควยกนเองกราวนั้ ก็เพี่อพี่หก่อซออาวุธเหล่าน
มาเพี่มเพี่ม อาวุธใหม่ๆทำลายชีวิกไค้รวกเร็วไม่พลาค อ
พี่มนรกยงกว่าเง์นทองยงกว่าผู้หญิง-.—

เสืยงพายุฝนพี่กวะหนาลงมา ช่วยกล่อมให้มนเกลบ
เกลม มนไม่วู้ว่าพ้าพี่นให้โอกาสมนมาแล่วกรํง๎หนง โกย

๓๘ หลายชวด

บนคาลใหขายพรมมาช่วย,ชว้คมนไว้มไท้ลอยคามนาไป แคมVI

ไค้ทำอย่างIรกบ*โอกาสและ,ชว้คถึมนไคมา เรอยนคลานน

แล่นมาถึงกุ้งสำเภาจะเขำหำกุ้ง “ชว้ฅกูเบนกำไร ล

นึกในใจกึพอค้เรอสำนนกวา^มถ^ ชว้คเจาลอยกลอยไป

คามกระแสนาสายเคียวกนกํบท้'ไหลผ่านหนาบานยายพรมเมอ

สามสํบบี่มาแล่ว

เมึ่อเขางมมไเขนมาวางไว้บนกถ^นกก‘แเชา 1ก้ลก,ย
มํนนอนยมอย่างมกวามสุขเสยเค็มปร‘ก'1 ถาศพของมนพก
ไค้มไ๓กงจะพกว่า “ช'ว้คกเบนกำไร’





ห8ายสิบบืมาแส้ว่ เมอสมัยคนเรา
ยั*ไปใทนมาใทนดว011อแจวเรอทาย เต็ก
คนทน*Iกกมาในกรอบคร'วทนงคํ่* และ
ใ}ดาม!รคาไท้ขอว่า!สม ฉะนั้น จ*ใด้าน
การทะนุถนอมมาเนึนท้เศนนั้*แต่อ้อน
ออก อยากได้ล*ใดดามประสาเด็ก นดา
มารดาก็มได้มัดใจ และทาส*ทอ้อ*การ
เทล่านั้นมาใท้ตามปรารถนา เทาทกำอ้*จะ
ทามาได้

เมอเสมยั*เนึนเด็ก ว*เล่นอยอ้นเด็ก

หลายชวด

๔1®

อื่น ทุ ในละแวกบ้านเก็ย3กัน ผู้ใหญ่หสายกนทส’3เกค

อาการกํรืยาและนิสัยไ,!กอขอ3เก็ก ๆ พ3กนนกํ3กัน1''3ไป

เสมเบนเกึกทไม่เหมือนก้บ่เก็'กอ'แ บางเ3ลาทํเก็กๆก็าก

กันอย่อย่างชุลนุน ส่งเสียงห3เราะทวิอ3อ',เอ"อ1’■อ'1*1บ่
เอื่ก เสมก็มกจ,ะแยกไปอยู่ทางหนึ๋ง ไม่แลกงอากา3ก็นเก
หรือสนุกสนานเยี่ยงเกกท'3ทลาอ แกเลนกย'3นอ*'3ออไนอ3
พื่ทำให้'เพื่อนฝูงทุกกน3ำและเชื่อพื่ง ทั้งทเสนน์
โคกว่าเกึกอื่น และไม่เกยทุบกึกังแกไก'3 เก็กทเล็กกว่าทุก
เอื่อมืเรึ่องเจบกัวห3อไ1ก็'3'-'1กวาน'นา' เอ1จจะคองรองไห3งเขา
หาเสม และเสมก็มี'วิธทุกจาเบา ทุทำให้เก็กนนนงหยุก'3อ''ไท
ไค้คกว่าผ้ใหญ่บางกน นิสยของเลนทแกกกางก’3าเกกอนไน
ขณะนนก็คือ เสนเบนกนกักสัก3และเนกกาก่อสัก3นึชื่วํกท
ชนิค ไม่ๆาส่ฅวน,นจะเบนส่ควเลกขนากแนลงห3อลก'3ไท^
ขนากววกวาย เสนไมเกยทำลายชีวิกสัก3ลงแน้แก่ก3'3เก็อ3

ทุกกรงพื่เกึก ทุ รุ่นเคียวกันออกก็กบทาปลากานป3ะลา1ก็อบ
นอก เสมกํละเกันเสียไม่คีกกาน'บ่ แกเลนอยุทบาน
ใดไค้กับเกราะหกรานบากเจ็บ เบ่นกัน'ว่านกลุกกระสุ
หรือลุกขว้างบกหก'ขา,หกเสน,ก็'•อา'ก็3'นา'ก็กฟูนเลองทะนุล
ขนกว่าสัก่ว์น้ร์เจเะหาย!เจ็บแชงแรงก็ก3'าเก็'าแล'3ก
สุนขทุกกำในหมู่บ้านก็เลนอยู่วู้กัเาเลนก็ ไม่นึก3
หรือข่แสดงอาการว่า,!ะขบกักทำอนก3าอ ก3ายพื่บ้

คกฤทธ ปราโมช ๔๓

ทผุ้ใหญ่ว่าคอหรือเกเร'โม่ยอมทำการงานเสมก็สามารถพ
บ*,งก*,บให้ทำการงานไห้ เช่นเคึยวก*บควายค*,าอึ่น "I ที่มินึสํข์
คึกว่า

เมื่อเสมมิอายุมากขนคามเวลาที่ล่วงเลยไป ความ

เมฅกาก่อชึว้ฑสํหว์นนก็มิไห้ลหน่อยลงหาม แก่กลบมากขน

พร’อมห้วยความเห้น่ไข่ในทุกข์ของผู้อื่นที่เบนมนุษย์หวยกน

เมื่อย'งเคึกเสมไม่เข่าใขเลยว่าในหมู่เคึกที่วงเล่นอยู่ห้วยก
เหคุไฉนเคึกบางคนจึงมิไห้มิของห่าง ๆ ที่คนมิ ขณะท้เสมไป

รื่งเล่นหามบ้านเพื่อนฝูงบางคน เสมก็ยื่งนึกฉงนเมื่อเห็นว่
ความเบนอยู่ ในบ้านบางบ้านน1น่ขาหแคลน อย่าว่าแก่เกรอง
แก่งกายเครึองนุ่งห่มหรือที่นอนหมอนมุ้งและภาชนะเครื่องใช้

สอยที่มิอยู่ ไม่เท่าเท้ยมกนนนเลย ช1นแก่ข่าวปลาอาหารที่ขะ
กินเข่าไปนนเองก็ย',งขากแคลนอย่างยงยวดในบางบ้าน เพื่อน
ของเสมบางคนมิร่างกายชุบผอมห้วยความอคอยาก เนึอห้ว่
เบนววรอยหวยบาคแผลพุพองเนื่องขากขาหอาหารและเครื่อง

นุ่งห่ม ความม'งก่งบริบูรณ์ในครอบคร'วของกนมิไห้ทำให้

เสมอมใขในโชคชะคาของคนที่คึกว่าคนมื่น แก่กล',บทำให้เกก

ความฉงนสนเท่ห็ในความแคกค่างแห่ง3าน*ของ1'1นุพย่คํว่ย
กน ทุกกรื่งที่เสมกล',บมาบ้านชะพบแก่ขนมนมเนยข่าวนาม
ไว้ให้กินพร*อมสรรพ แค่มิหลายครื่ง๎ที่เสมคอแห่,งกินไม

เมื่อนึกถึงเพื่อนฝูงบางคน ที่ห้องกลบบ้านไปพบ แก่ความว่

๙๙ หลายชวด

ฟล่าในกรัวไฟ อย่างค้ก็จะมีแห่เที่ยงข้าวเย็นเ'ที่ยงหน
สำหรับกินบาวเทากวามหิว'โป จนกงวนไหมจ1ง,)“มแคค’งา*’1
หิวเที่มเหิมมาอึก บางกวงเสมหาเพอนเกก ‘ไ ทขวาอคอยาก
นนมาที่ถ้าน แบ่งของหินหวือขน:ม'ให้'กินพาอมๆกนโ
เองนึง์กุอย่างสน'Iจ แค่กาากาะทำเช่นVเจะทำบ่อยน*,กกไยไก
เพา^าะผใหญ่ทางบ่าน,มักจะคุ'ว่า1'กบเพอนฝุงสุรุ่ยสุ'งายแ
เกกา!ากกวามมชิยสก แกกาเพอนฝ่งพเสมพามาพบานนนเบน
บฅาหลานกนทมงกงม5าน•'เพาเคยยกน มูใหญพ เงบานกหา
ไค้ห*’ามปวามไม่ แค่กลบค่อน'ง*บเบนอันคึ ยกขนมนมเนย
ออกมาแจก,จาย่Iกย'ไมเสยคายแอ•'ยไคคานงกงความมา’ยสกพ
ไค้พาาสอนแก่คนไว้ เสมวู้สกอัคจ'ง'งย เจวาคนพมฏีานะคอย

แล*วนน มักจะไค้รับสื่งทื่มีอย่บาบูาณแกว'แาแองเพยเคิ
เสมอ โกยมผู้ให้โกยปาาศจากความหวงแหนหวึอรัง1ก
และผ้ที่มึ3านะค้อย่แล้'านนเองกยนคพา*'งบ,ง1อ'ง*าาง *1 พคนม
อยู่แลวอยางไม่มีอึมไม่มีพอ และปราคจากความเก■งงใจ เสม
ว้สํ่กอัศจวายใจขน'ใปอึกเมีอ:มา'ค'งา11น'น่'กายพถ้งว่า ความอึม
กวามพอใจและความเก'งงใ,1อนอนนน มอยเนพาะไนหมูคน
ที่ยากจนเทานน เสมเกยเหนเคกพบคามาวคายากจน ยนคุ
เค้กลกกนมหินขนมถ้วยสายคาอันละค่อย แกถ้าหากว่
จะแบ่งขนมของคนไหแกเคกพวกนบาง กมกจะอคเออนไม
ยอมรับ และถึงจะาบก็รับแค่นอยพอเบืนพิย็ถ้งยค'งาน

กกฤทธ ปราโมช ๔๔

มิไท้มูมมาม ถือวิสาสะ อย่างเคีกที่เกิคมาในกระกุลท้มิฐานะ
ม'งก่งเท่าเที่ยมก'บฅน

นายเพมผู้เบ็นมิคา และนางกถืมผู้เบนมารคาของเสม
นนเบนผู้ที่ชาวบ้านน*บหน้าถือกาว่าเบนเศรษฐี และเมึ๋อคน
ทงสองนมิบุครที่จะสึนคระกุลแค่ผู้เคียว ก็ทะนุถนอมเอาใจใส่
และให้การอบรมเบนพิเศษ นายเพมอบรมบุกวชายเนํองๆว่า

“เช่าเสม อย่างเอ็งน้ค่อไปไม่ก่องทำการงานอะไรก็
มิกิน เพราะพ่อแม่หาไว้ให้พอถมเถ แค่เอ็งก่องระว*ง์ก่วทำ
ใช่ให้แข็ง'ใว้ ช้าส*ง์เกคคุเห็นเอ็งใจคีค่อกนรุ้ช่ก์จนเกินไป ระว
โคขนพ่อแม่กายแลวมนจะปอกลอกเอาหมคก*ว เอ็งจะกบ
เพอนกบฝุงค,องคุเถืยก่อนว่าเขามิอนจะกินหวึอเปล่า กนที่มิ
อนจะกินทำมาหาไท้กบกนไปจึงจะเบ็๋นคุณแก่ก*,ว อย่างน้อยก็
ไม่เถืยของ กนที่มนยากจนน่นก็เพราะม'นขเก็ยจหรึอเพราะ
กรรมม'นทำไว้เอง อย่างเอ็งจะไปแจกจ่ายส*กเท่าไรม่นจะพอ
จะหมกควเสียก่อน ข่าเบนห่วงเอ็งในช้อนข่อเคียวขอให้
จำเอาไว้”

เสมร*บพงก่าพุกของพ่อควยกวามเการพ แค่ทุกกว^
ที่เสมนำก่าพุกน,นมากรึกกรองคุ ก็ยื่งเกิคกวามสงสยยื่งข
เพราะขอเห็จจริง ที่เสมรุ้อยู่แก่ ใจน,1แไม่กรงก่อกำพูค ของพ
กนจนค่างหากที่มิอ็มมิพอ มิกวามกก'ญผุแม้ในกวามช่วย
เหถือเพึยงเล็กนอข พร*อมที่จะเสยสละกอบแทนผู้มิคุณนน

๔๖ หลายชวต

ไค้ทุกเมึอ เสมกํคถึงกำพกของพ่อแล™ไม่สบายาเจุ เ

ควยกวามเการพรกในพ่อของก,แ ใจหนงนนกเขอ'าาพอพูค

ถก แค่ในใจจรงที่เกยสงเกคน้สยของอนทร™ เสมกรอ™
พ่อพคไม่ฅรงค่อกวามจรงนก แค่จะยอมรบกบอนเอ13วาพอ

พคผคเสมก็เห็นว่าเบนบาปกรรมไม่กลาอ13ะทา แอเสมยงเอก
เก็นไปที่จะรู้ว่า กวามจนกวามมึน1น มึไค้อย่ที่สภาพ

ปริมาณแห่งทา'พข์ แค่อยู่ที่สภาพแห่งจิก ความจนนน
ที่ผงอยู่ในส่นคาน ค้าไม่ช่ค์เกลาแก้ไขแล'วก'ไม่'หาย คนมง

บางกนอาจจะเบนคนจนอยู่ในไจก็'ไค้ และเช่นเที่ยวกบคนจน

อาจบริบูวณ์ควยทรัพย์ ชวแค่ว่าทาพย์นนเบนอร

หาใช่ทร'พย่ธรรมคาไม่

เสมขึงเติบ‘โตเบนหนุ่มขนมา ความฉงนสนเท่ห์ในชีวิครอ

คำก็ยงมากขิน เสมมิใช่คนที่ผคธรรมคาถืงค้บจะเก

ปราศจากค*ณหาราคะ หริอมึจิคใจที่ปราศจากความช'วเสึยเลย
เพื่อนฝูงหนุ่ม ๆ รุ่นเที่ยวก*นนนกีมีอยู่มากพอที่'
เช่าหาความสุขจากอบายมุขค่าง ๆ เบนค้นว่าสุรานาริ แ

การพน’น แค่ความสนุกเพลิคเพลิน'ในติงเหล่านไม่ไค้ที่
กลบไปหามนอึกบ่อยนก เพราะขณะเที่ยวค้นเสมส่งเกคอยู่ว่า

คนยงเที่บโคเบื่นหนุ่มแขึงแรงขนมา ทุกสงทุกอย่างที

คกฤทธ ปกโมช ๔๘

อยู่เมอเบ็นเค็กนนเริมเสื่อมโทรม และกระจกพลกพรากไป

ญากพีน์องหรือกนที่เบนผู้ใหญ่กว่าน*น บางกนก็แก่ชร
เจ็บ'ไข้ทรมาน บางกนก็กายจากไป กาวเปลี่ยนแปลงในสภาพ
ของกนอื่นทำให้เสมก,องกิกอยู่เสมอ เสมมองไม่เห็นประโยชน
ในการที่จะหากวามรื่นเริงในชีริคยามหนุ่มเพียงกร
เมึ๋อชีริกยามหนุ่มน่นเบ่นเพียงธรณึประกูท้กนจะก้าวเข้าไ

ความแก่กวามคาย ยี่งกิกมากเสมก็ยี่งริกกก้งวลไม่พอใจใน
ชีริกที่กนมึอยู่ ในขณะนน และเริมมองหาทางออกจากชีริก
เช่นน*นเพีอหากวามสุขกวามพอใจที่คีกว่าถาวรกว่า

เมึ๋อเสมอายุไค้สบเก้าบ่เศษ กวามกายก็เข้ามาเยี่ยม

เยือนถึงในบ่าน ทำให้เสมแลเห็นอาการกิริยาและอำนาจอน

น่าสะพึงกลวของมนไค้ชก พ่อของเสมล,มเจ็บเบ่นไข้อยู่ลี่หำ

วน พอถึงข้นที่หำอาการก็ทรุดหหํกถึงเพ่อหมกสกิ ขณะ

ใกรจะบอกว่ามกหมอที่ไหนคี แม่ของเสมก็ให้ไปกามม

วกษาไข้ หมอจะเรียกเงินทองเท่าไรก็ยอมจ่ายให้โกยไม่มีเสื่ย

คาย แก่เงินทองเบ่นอนมากน่นไม่สามารถจะซ้อชีริกพ่อไว้

ไค้ อีกสามลี่ข้นก่อมาพ่อของเสมก็กาย โกยเสมน'งพยายาม

อยู่จนหมกลมอย่างใกล้ชก ไค้รู้จกก้บกวามคายเบนอย่างคี

เบ็นกร*ง์แรก และเสมก็เชื่อมนก*งแก่-ข้นน11นมา'ว่า เงินทอง
ท่งหลาย และทรพยี่สมบ่กนน เบนเพียงเกรื่องประกบ ชีริก'ใน

ขณะที่ยํง์เบื่น ๆ อยู่เท่าน*นเอง จะใช้เงินทองน*นร้อข้ริกก็

ไม่ ไค้ หริอกายแลวจะเอาเงินทองนนไปกวยก็ไม่ไค้อีก

๔๘ หลายชวต

กกก่งนึIบนกค้ทIสนเชอถออ'ยุกนเคยว กนอนไนน

ใกรเชื่อถึอคาน พอพ่อของเสมคายลงแสะจก'การคพเสรรีแสว

บรรคาญาค้ของพ่อและ'ของแม่Iสน กเรึนทะเลาะววาคกนควย

เวึ่องทรึพยนรคก ชงในขานนนและยานใกสเคยงเ^ค^

“ราชสมใ]®” เสนเกยไค้เหนญาค้พนองของคนคนค*เสา"

ว่วาทก่นก่วขเรองราชสนบค หลายครงเนอนมูคายสง แคเลน

กไม่เกยนึกวา พนองของคนจะท2เลา2 ววาทแกงแยงกน เชน

เขาอน กรนพ่อคายเข้าจรง บรรคาญาค้ของคนก็แก่งแย่
ช้งทข้พย่สนปคก่นไม่ผคกบรายอน ทุ และคเหนอนจ"รุน1น'

กว่า บางกรงเสนกแสเหนแม่ของคนนงรองไพควยเ43ค'3

เหล่าน้ และข้องไห้มากกว่าเนึ๋อพ่อคาย บางกรงก็นก
ปากเสียงก่นรุนแรงระหว่างญาค้ ถึงกบใช้ถอยกำหยาบค
ไม่น่าพ้งควยเสยงอนคง ท้าใหเสนคองรสกระกาย กสว
ชาวบ่านจะไค้ย่น ทุกกรงที่แม่ปรึกษาเสนถึงเรองน เส
กำคอบอนเค้ยวที่จะให้ไค้ กํอให้แบ่งราชสนบคใ
คามแค่เขาคองการเรึองราวค่าง ๆ จ:ไค้ระงบกงไป แค่แม่ก็

หาเชื่อพ่งไม่ ในที่สุคคค้ก็เข้าส่โรงคาส ว่ากวามก่นอยู

คองเสียทั้งรายจ่ายในการสกวาน และลงท้าย กคองแ
ราชสมบํกก่น1ปในบรรคาญาค้ ทรพย่ที่แม่ของเสนน

หลงจากที่แบ่งไปแลวนนข้งนมากพอที่จะอยู่ก็นกนไปไค้อย

สบาย แค่แม่ของเสนก็บ่นถึงกวามยากจนอยู่เบนประจำท

จฺนเสมไม่ปรารถนาจะพงอกค่อไป