หลายชีวิต

คกฤทธ ปราโมช ®6

กุณพ่อกายแม่กิก่)องทํๅมาหากินมากำยกวามลำบาก เพรา:ลุก

กน1กียว ๓ไม่พุกแม่ก็คง1-8บาย'โปนาน118*'ว 111•111’ก

แม่รืงก่อ์งอคทนฅ่อภวามยากลํ•1ม-,ก^ง า ก,0งทํย่มา^0ถูก

คุณของแม่ในขำนถูกกำง,ำไย่ใค้ค้ ลึมIสึยไม่ ให้ ”

ละนอมไมเก!) เค้เห็นแม่แสดงกวาม,''กย่อฅน0ย่-เงคูน

อยางใกเลย นอกรากวาราทพราพุดอยู่เสมอวา,*กลก ^ก*

ถ่อยกำทื่ออกรากปากอยู่เป็นนํกย'ย่า ไค้ทำคุณแย่ลูกไย่เป็น

หนกเบนหนา นหนาทของลูกทรีะกองรำลึกถึงบุญกณ

แล•.สนองบุณคุเแอนยง'IV!ญนนกลอก'ไ!] ละมอมไมเกย,รำ

กวามรกทสามารถระไหกนไกทุก0ย่าง โกยไม่เรํยก,,0งลึงไก

กอบแทน ไมเกยรุรีกกวามรกฃองแม่ชนิกทีทํๅทุกอย่างไค้เทึ๋

ลูก โดยมิไค้หวนคำนึงว่ากา,ก,ะทํๅนน "I เบนกา,เสึยสละ

แก่อย่างใดเลย แก่โกยทในขณะทื่ละม่อมย*งเบนเก็ก ละม่0ม

เกึอบรีะไม่รุ้รีกใคร หรึอไม่เกยรกใครอีกเลย ฉะนนถ่าหาก

ใครระถามละม่อมในหอนนนว่า รกใก, ละม่อมกิระก0ม

ว่ารกแม่ แก่ถาละม่อมมิบญญาระอธิบายไค้ ละม่อมกิกง

ระอธิบายว่า ละม่อมไม่อยากระรกใครอีกในชีวิฑนึ เพ,า*
ความรกเท่าทื่ละม่อมรู้'รี,กน1นเบนภาระอนหนก มิแก่กา,กอบ

แทน.คอบแทนอยู่ทุกขณะริก แทบว่าระไม่มิเวลาใกทื่

เบนของกำไค้เลย นอกรากเวลาหลบ

๒๐0 หตายชวด

นางลมุลผุ้มารคา เบนหญิงคี่มีร่าง,กายคัวนผํดล้บด
ธาวมคา ฉะนั้นภาวะแห่งความวัก’!,องละม่อมจึง'มึ'นาหน
ม'เก'นั้งทางิIจและ'คางวค่ลุ ละม่อมเด็อบจ5,จ''อะไ'1เบได11,1,
ในชึวิฅนอกจากว่าคงแค่เด็ดบ''เคี่หคั3 ด็ดด^หน้าทปป
ก้อนเนั้อมหึมาคี่หุ้มห่อด*ว่5,บน และก้อนเนอดม11วคกอน
เรยกคัวเองว่าแม่ ละม่อมเกยเหลือบดุเด็ดชาวน้',น®น ๆ
วีงเม่นก้นอย่างเบ์กบานแล้'3 ด็ไค้แค่เมบหน้'หลบดล
คัอ์ง Iพวาะนอกจากจะ'ใ'ควบคาแงหามชาคมใหเลนกบ

“เก็กไพร่” แล้ว ละม่อมก็รุ้ด็ว่''คน้ม่มืเวลาคี่,5,คี่
เพราะ:ละม่อมกํองกวาค1บ่าน ชกผา ห,งขาว วงซอขนิงกน
หรึอหมากพลู,ให้แม่อยูเบนวะอะ ๆ กงว่าเ ถง*มวาจะมเวล
ว่างลงบานเพองเสกนออ เวลาวางนนกไชไบ่ในการนงพก
ให้แม่บ่าง หรอกอยIV!ยยบบาง นวกบาง ไมมIวสาสนสุก
บางเวลาละมอมกกอกงออกใปนงเลนกอน หรอออก1กน
เล่นเรึ๋อยเบึ๋อยไป แก่เสยงกะโกVแรยกชอกนว่า “ละม่อ
จะกกกามมาเรึ๋อย ๆ จนละม่อมVIมกกำลงใจที่จะหลกเสื่องใป
ไก้ไกล ไก้แก่บ่ายหน้ากลบบำVเกวอก^ามหมอหวง

นางลมลไม่เกยเที่อนที่สกสาวเที่0เที่นการลง
ลกสาวกระหำสื่งใกหอVแหนวาผก แกนางลมลมวธลงโก
ซงละม่อมเหนว่าหนก'โปกว่ากาวเที่ยนออ่าว่า ว่ธส
นางลมุล กึอท้ามนกงไมพกไมจากวอแสะแสว^กาเบน้โมโ^

คกฤทธ ปราโมช ๒๐©

ละม่อมอย่างที่เกย ละม่อมจะก้อ์งนํง้เฉย ๆ อยู่ที่บ้าน สา

กอยกิกกามแม่ ชงก้องหอบส้ง์ขารอนอุ้ยบ้ายลุกขนทำก

ก้าง "I ขณะที่ทำน,นนางลมุลก็ม่กจะหอบกง ๆ หรอกรางให้

ละม่อมไห้ยิน ว่าแม่ของกนนนํ้ก้องเหน็กเหนื่อยทรมานกาย

สํกปานใก นางลมลจะทำการงานก่าง ๆ โกยมํไห้ปริปากพก

กบละม่อมอยู่ส้ก่กรงชํวโมง หริออย่างชำก็ประมาณชวโมง

ยงทำ'โปก็ยงหอบหน*ก่ขน หริอกรวญกรางมากขนทุกที่ เหงอ

น,นก็จะไหลท่วมก้วเก้าผมยุ่ง พอนางลมุลเห็นว่ากวเองเห

ถึงขนาดก็มํกจะริองขนมาก่งๆว่า ' โอ๊ย! เบนลม” หริอ

ออกอุทานก้ว่ยถอยกำอื่น ทุ ก้ง์พอที่จะให้ละม่อมไห้ยินแลว

นางลมุลก็จะทอกกวลงนอนหลบอยู่ที่ก'!งน,น ทำให้ละม่อม

กองวงเขำไปแก้ไขก้ว์ยยากมก้วยนาเยิน จนกว่านางลมุลจะ

ลึมกาขนมา แลวก็เบ้นหนำที่ของละม่อมที่จะกองกรี่งอุ

พยุงมารกาของกนไปย้งที่นอน ก่อจากน1นก็จะก้องนํง้โบกบ้

พกวึอย่ขำง ๆ ผายนางลมุลก็จะนอนนากาไหลอาบหนำ ปาก

ก็พริาระบายกวามเจ็บช''น''ใจของกนที่เกิกม''มีก'!'!ม ก้ว่กาย
แก่บ้ง์สาว และมื่ลูกที่อกก'ญเยุ ทำให้ลำบากสายกวจะขาก

เมื่อแก่ บ้าหากว่าไม่มีลุกไม่ก้องที่งซึ่ริกเลิยท,งํ้บ้นเที่
เที่ยว บ้านฉะนชีริกของนางลมุลจะเบนอย่างไร นางลมุล

ก็วากภาพไห้อย่างสวยงาม จนละม่อมซึ่งไห้พงบ่อย ทุ กึยง

อกที่จะเกลิบเกลมกามไม่ ไห้ นางลมุลจะกองจบกา'!พร'!ณนา

1.0'* ทล!ยชวด

ชองกนทุกกร,งํ้ก้วยการเวึยกร,ยิง เวื'ยกข้องให้ละม่อมสน
กุณมารกาบ่งเกิดเกล่ากวยกายก้วยใช และแม้ควยช๊วิฅท,งห
ที่ม้อยู่ เมึ๋อละม่อมแสดงอาการรู้สึกสำนึกก้วกล่วผิด ยอม
วบปากกำว่าชะไม่ทำผดอึกก่อไป นางลมลก็ชะให้สญญาณ
ได้ม้การอภย'ให้โดยลุกขนน'ง หยิบสคางกํส่งให้ละม่อม
ห่อหมกบ่าง แกงบ่าง และเหล่าอึกครึ่งขวด ซึ่งน
ชะกินอย่างเอว็ดอร่อย โดยอ่างว่าโรคลมทำใน้ห้วเมี่อV
ใหม่ ๆ ส่วนเหล่าน1นเบ่นยาทื่ชำเบน เพราะใชหวิวๆอ
กลบเบ่นลมอึกเม้อ่โหว่ก็ยํงไม่รู้ได้ ชึงคิองกินเหล่าพอกุ

ละม่อมยงเกิบโหเบ่นสาวขนมาเท่าไว การะอนหน์ก
ในช้วิกกึอนางลมุลผู้มารดานนเอง กิดุเหม้อนชะเกบโฅขน
กามคิว เม้อยังเด็ก ๆ ละม่อมก้องทำแก่เพียงกาวงานท
ใช้ให้ทำ แก่พอโกเบ่นสาวขนมาแลว ละม่อมกิคิองว'บภาระ
การงานท,ง็หมดภายในบ่าน ก้องช่ายกลาก ทำกบข่าว คิ
นา ซ,กผ่า ทำความสะอาด และนอกจากก้นยังก้องค

ปฎิบ่กดามไชนางลมุล ผ้ร์งขำนวนบ่ที่ม่านไปได้ทงก้อนเน

ก้อนมน'ใว้ให้แก่'ร่างกายอย่างน่าอด,ชรวย่ และผู้ซึ่งบด
มิได้ขยับเขยอนกายไปไหนเลย นอกชากนอนอยู่ข้างบนก้
ม้ขวดเหล่าซึ่งถึอว่าเบ่นยาวางอยู่ข้าง ๆ และคอยข้
ละม่อมให้ขนไปปฎิบกกนอยู่เกึอบชะไม่ขาดปาก ชะลงมาข

คกฤทธ ปราโมช 1*0๓

ล่างเพียงข'วกว่งช่วกว่ในเวลาอาบนา หริอเพีอลงมากอยกู'ว่า
จะมึผ้ใกไปมาหาสู่พุกจากบละม่อมบ้างเท่านนเอง

กึง□ะม่ธมปีะโต เบนสาวขนแลวกจริง แก่ละบ่อบก

เบนสาวทีแก่เกินอายุ ว่างกายของละม่อมแทนทีจะ!เกบใก

เปล่งปล่งเช่นเคียวกับกนอื่น ๆ ละม่อมกลบกลายเบนกน

ผอมแหํง์ ผิวหน'ง แววกา และเสนผม กปรากจากชีริก

จิกไจ กวามจริงละม่อมเบนกนทอาจสวยไก้ไม่แทํ'หญิงสาว
กนอื่น ๆ แก่กวามเบนอยู่และภาวะกันหนํก่ในชีริก เบนสง

ที่บ้ง์ก*บให้ละม่อมก,องกลายเบนกนไม่สวย และละม่อมกม้ไก

พยายามกนรนที่จะทำให้กนสวองาน เพราะละนอนไกแก

ทอกอาลยในชีริก กังมองไม่เห็นกวามหมายอื่นใกในชีริก

นอกจากกวามเบนทาสก่อบุก1กสที่เบ'นมาวกา กังเกิก1เก!ลาชอง
กนเอง กวามมึอายุและบี่เคีอนที่ผ่านไปนิไก้ทำใทีาเางสน

ผุ้เบนมารกาผ่อนภาวะก่าง ๆ ที่กนไก้มอบหมายเริยกว่องเอา

จ'ากละม่อมลงไปแม้แก่น้อย กวงกันกัามกาวเริยกว่อ์งก่าง ๆ
ที่นางลมฺลเริยกเอวจากลุกสาว'มน ยงมากขนไปกว่าเก่า และ

เพีมอื่งขนทุกช่วโมงพุกนาทํที่ผ่'1นไบ่ ว่างกายของน

ที่กัวนขนทุกวนนั้น เริยกรองอาหาวที่มากทั้งปริมา!1เแ

ทุณภๅพทุกกร*งที่ละม่อมยกอาหาวมาทั้งให้กวงทน้ามางส

จะกินไปคีเกยนไป

1*0๔ หลายชวค

“ละม่อม! แกงนี่ปร่าไม่เบนรส สอนเท่าไรก

ล้กทิ เ” นางลมุลจะพูกกบลูกสาว “นาพรํกก็เปรยวจนเข็ก

พ้น บอกกี่หนแล่ว้ว่า เวลาจะบ่บมะนาวให้เบา ๆ มึอไว้
นี่อะไร ? ยำถ'วพูหรึอ ? โธ่10ย ! ท่าเหมีอนกบของจะเอา

ไปทั้ง ละม่อมรู้กีอยู่แล้'าว่าแม่ชอบ'ไห้ ใส่ห'วกะทิมาก ‘จ

เหนียวไปถึงไหน? ลูกอะไรกึไม่รู้ ใจท่าจนกบแม่ของกนเอ

แล้วนางลมุลก็จะหยุกทินเหลำกลวกอกรู่หนี่ง แล

พรรณนาถึงกรรมเวรของกน ที่เทิกมากบเขาชาทิหนี่งแล้วมี

ลูกไม่ไก้กงใจ ทงทกนเองได้ยอมพสีกายเสียสละทุกอย่างใน

ช็ว้กเพ้อลูกของกน

“ล้าแม่ ไม่มีละม่อมเมื่อกุณหลวงกาย” นางลมุลจะ
เรมพรรณนา “บานนีแม่กงสบายไปแล้ว กอนนนแม่ย''งเบน
สาว ไม่แก่เหมึอนเกี๋ยวนี่ ทรพยํสม!เกก็พอมึอยู่ล้าง

ห ๆ ทื่เขามอง ๆ แม่อยู่ก็มีถมไป ล้าแม่จะมีผวใหม่ แม่

ไม่กองมานีงยากจนอยู่อย่างเกี๋ยวนี่ แก่แม่ไม่ท่า
สงสารลูกกล้วว่าพ่อเลั้ยงเขาจะข่มเหง แม่สู้อกทนยากลำบาก
นากาแทบจะเช็คหวเข่า เลยงลูกมาจนเทิบโก มีล้นแก่เพ่
สองกนแม่ลูก แม่ก็นีกว่าจะอยู่กบลูกไปจนกาย ไม่นึกเสย
จะมลูกใจกา กกแกจะทอกทงแม ทาอะไรไหแมกเหมื่อนเสีย
ไม่ได้ ชนแก่กบล้าวทื่จะทินเล้าไปก็ท่าเหมื่อน

คกฤทธ ปราโมช ๒๐๙

นางตมุดพุหถรเพยงนกนๅฑๅโหลอาบหนาหยุคสะอึกสะอั้น
แล่ว่พุคห่อ’โปว่า

แแหละเขๅวๅกนไมคายเพรา;;ลล ไมนกเลยว่าจะมา
ไค้กบควเอง กรรมเวรอะไรที่ทำ'ใว้แค่ชากิก่อVเก็ไม่รุ้ |”

ถาหากละมอมโคพงถอยกๅเชา1เนแลว จะกมหนำเก็บ
ถวยชามทแมกนแลๅลงไปๆ)ๅงลาง;^ฏ^ๆ)ทล-|^ เวลาลงปนไค
ก,•ะมเสียงแม่ของคนเองค*'โกนคามม-ๅว่ๅ

อึคูกใจราย! แม่จะว่าจะกล่าวนํคเคยวก็โม่ไค้ ปา
หนางอเหมอนมาหมากรุก ! กระแทกถวยกระแทกชามให้มน
แกกเสีย'ให้หมคราวกะ'ว่าเบนเศรเนรมิค1งินพองมๅโค้18,”

คอจากนนไป ล!ะมอมผุซงกองทำงานอยขํๅงล่างกึจุะ
ไค้ยินเสียงสะอึกสะอั้นคราครวญอยู่ๆ)‘'างบน พร'อมก*บเสึยง
ขวคเหล่ากระทบกบแกวเหล่า เสียงรินเหล่าลงในล่ๅย ซึ่ง
ในทสุคก็จะมึเสียงรอง “โอ๊ย! เบนลม!” อนเบึนสืญญาณ,
ให้ละม่อมก่องทงการงานทํง็หมคที่ทำอยู่ และก็ริบว่งขนไป

ประค'บประกองเอาอกเอาใจมารคาก่อไป

ละม่อมดำรง ชึวิกอยู่อย่างนน็มาหลายบีและล่าหากว่า

สงกรามซึ่งทำให้ก่าของเงินกกค้าลงไปมิไค้เก็คขน ละม
ก็อาจกงอยู่ไปอย่างน,น ไม่มิอะไรเปลี่ยนแปลงเกํคขน แก่
สงกรามและระยะเวลาภายหล่งสงกราม ทำให้ละม่อมริสีก'■ปก

1*0๖ พลายชว่ห

เกึอง'ในห่านกา!ก'!องชีพ หรอถาจะทุหใหถออหอการกรธ
ชีพของมารหาของกน ผุ้ซึ่งเรึยกรองเอ''อาหาร'การกิ'น แล

สึงประกอบหวามสุขสบายส่วนหว ในอหรา'ห'ไมนอยก ว|แค

ก่อน ส่วนเงินหึนางลมุลจ่ไย่ให้แก่ละม่อม'นน ขิงหงเบน

จำนวนเท่าทIหขิ11หแห่ใหนแห่ไรมา ละมอมพยาย เมบุ

ทางหึจะจบจ่ายใช้สอยเงินน,นให้พอ แห่ยงนานเข้าเงินน'น

จะยงไร้ห่า หมฅหวามหมายลงไปบุกหึ เมอของกินของใา!สวน

ลัวน่นขาหแหลนลง นางลมุลกเรมหาวา และหหพอห®ว 1

ดกสาวของหนอย่บ่อย,'') แหกยินแหไรมา ละมอมไมเหย
มปากเสึยงก'บ่แม่ แห่เมื่อถูกแม่หาว่าข้กยอกเงินไปใช้เ
ส่วนฅวหรึอใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายจนเกินหวบ่าง บ่อยเข้าล

หึทองแก้ค*,ว และเมื่อแก้ลัวแลัวนางลมุลหึมิไห้เจเอหึอ ห
ว่าห่อไป การแก้หวน,นหึกลายเบี่นถกเหึยง หวยอาวมณ
โกรธและหวยหวามนอยใจ ซึ๋งอารมณ์เหล่านละม่อมไม่เห
มึมาก่อน การปฎิบ่ห้มารหาน,น แห่ก่อนละม่อมหึอว่าเบน

หวามจำเบนในชีวิหหึงจะยากล่าบากเหนึหเหพื่อยหึหอ'3
แห่หวามขาหแหลน และหวามแวนแหนหึมาบ่งเกิหขั้นหึหลัง

ทำใหละม่อมห่อย ๆ เหึน'ไป'ว่า ชีวกของหนทหองอยู่ลับมาร

น,นเบนภาระบ่นหน*ก หน*,กจนเกึอบจะทนทานมิไก้ ในบาง
หวาวในหวามรู้สึกของละม่อม กรรมหึเหยเห็นว่าเบนกุหล

หึอการปฎิบ่กสนองหุณมา'รหาบงเหึหแกลำ'นั้น ห่อย ๆ
กลายเบนกรรมอนข,ว กาวกระทำบุกอย่างหึหนให้ทำไปเพื

คกฤทธ ปราโมช 1®อ๗

ประโยชน์ห่อมารทา กลอภรีนกๅรอหทนทุกอย่าง แทนที่!ะ
ก่อให้๓กกวามเห็นใ! หรือทำให้กวาม-!กร:หย่างมา7คา111,ะ
บุฅ:นนแนนแพนขน กลบทำให้เกกกวามระแๅงสงส•'11 1เละ

ยงทาใหความสมพนธว-หว่างแม่คูกห่างเห้นกเนออกไปทุกท

ละมอมกเหมอนกบกนท^ลายทง!เวรอ^บนอ^นๆก ท้เมึ่0

ทากวามคแลวกอยาก1หมอนวมกนเหน และอยากให้กวามค้

สนองคอบแกคน ภาษคทวา ทำกไค้ค้ ทำชวไค้ชว5, น,น
ละมอมถอเอากวามหมายอยา,วกวงใ!เทรงมๆ ม่ไค้พจารณา

ให้ละเถึยก เมอละม่อมทำกวามค้ให้แก่แม่ของกน ละม่อม

กปรารถนาท้จะไค้รบกวามกกอบแทนจุๅกแม่ขยิงฅน เมื่อ
เวลานนไกผานไปหลายบ กวามกทํละมอม!เรารกนากยํง่น'^

ปรากฏเบนรปรางมาใหเหน จกใจของละม่อมกเรมจุะเ!เสี่ยน
แปลงไป บงเกกกวามนยิยใจในโชกวาสนา และม่กวาม
รู้สกทหว,นไหวกระทบกระเทํอนไค้ง่าย

วนหนง หล"งจากละม่อมไค้พยายามอฐบายให้แม่ข0ง

ฅนเขำใจว่า อาหารการกนท้นอยกว่าแก่ก่อน และเลวกว่า

แก่ก่อนนน เบนเพราะของทุกชน้กแพงขน เง่นท้แม่ ให้

เบนกรงกราวนน ใมพอทจะจบจายใชสอย และหลงจากท้

นางลมุลไค้รองห่มรองไห้พรรณนาถึงเวรกรรมของกนอย่นาน

พอสมกวรแลว นางลมุลกพกขนเบนเชงปรารภแกมส-อก

สะอนว่า

หลายชวต

‘ยงอยู่ไปกึยืงยากจนลงทุกวน—อึกหน่อยกึกงถึงออ
ฑาย หรึอกองออกไปขอทาน,เขากิน—^กกบเขากนห^
ก็เหม่อนกบ'ไม่มี คูกกนอนเขาเถึนแม่ยากจนเข''ถึ,1''ก®^วย

หาเงินมาเลยงแม่ แค่ลูกของเราบึแก่ช่วยไข้ เห้เท่าเรกํไ
เพราะม่อเอิบ ถือว่าเบนลูกทุ้กี ทำการท่างานเมไก จะ'ช'าย
อิกช่วยหาให้พอกินก่นลองกนแม่ ทุ คูกทุ นนกไ5'1ม
แล้วนางลมุลก็ร่องไห้สะอึกสะอนท่อไบ่อึก

ละม่อมข่มลอิอยู่กรุหนงแลากทุกจา

“แม่จะให้ฉํน่ทำอะไรอึก วนหนง ทุ ก็ทำงานบาน
อยู่เค็มม่อ แทบจะไม่ม่เวลาว่างอยู่แล้ว,

“โอ๊ย I ไม่ท่องมาทุกหรอกแม่ทุ'นน้ว นางลบ

ร่องประชกประขน “แม่เจ็บ ๆ ไข้ ทุ ช่วยกูแลเล็ก ทุ น้อย ทุ

ก็เหนื่อยสายก',วจะขาก ทำการทำงานอะไรอึกไม่ไหว1 อึล

ละม่อม ! เมื่อละม่อมเหนอยนกทจะกแลแบ แมกจะรบกาย
เสียเวึว ทุ ไม่อยู่ ให้ลุกท่องลำบากไปอึกนานเท่าไร

วู้ว่าจะออกลูกบาเบนมักษเบื่นบ'1ร ทำให้แม่อก ทุ อยาก ทุ
จะให้คายเสียเรึว ทุ มัวจะไค้สบายไม่บึห่วง” ทุกแล้วนางลบุ
ก็รองไห้กง ทุ สะอึกสะอีน จนมันที่พอกอยู่กามเนื
กระเพื่อมไปท'ว

คกฤทธ่’'ปราโมช 1ะ0^

โธ่! แม่กเอาอะไรมาพุกก็ไม่รู้!” ละม่อมพุกเบา‘ทุ
อยางวากาญสุตขก แม่จะให้ฉนทำอะไวก็บอกมาเถิก ฉ่น
ยอมทำทงนน อย่าก็โพยก็พายไปเลย”

ไกวก็โพยก็พาย?” นางลมุลว*องถาม “ไกวก็โพย

กพาย ! แม่จะปรบทุกขเรองยากเวึ๋องจนก็หาว่าก็โพยก็พา

นจะทวมานนาใจแม่ไปถึงไหน ?”

ฉนก็ค ‘ทุ กุแลวเหมึอนก่น” ละม่อมพูคโกยไม่เอา
ใจใส ในกำกกพอของแม่ “กนอย่างฉ่นจะไปทำมาหากินไกล
ปานก็กงไม่ไก้ ฉินจึงก็กว่าจะวบจ่างเขาเย็บเสอข่างล่า
ก็จะมึทางไค้มาจุนเรือปาง”

นางลมุลเงิยบเสียงลงไปปาง เมื่อไค้ยินกำพกของลูก

สาว แก่ก็ยงพุกในทำนองก็ไม่เห็นก่วยว่า

“จะเย็บเสอเย็บแสงก็กองลงทุน จะไปเอาทุนรอน
ก็ไหนมา ?”

“ฉินก็กว่าจะร้อจกรผ่อนเขาส'กก่นหนึ่ง แลวก็ทำ
ผ่อนใช้เงินเขาไป ของอื่นอึกเล็ก ๆ นํอ์ย ‘ทุ ก็กองขอเงินแม่
ไปซอมาไว้บาง”

“โอ๊ย! กายจริง! แม่จะไปเอาเงินก็ไหนมาให้”
นางลมุลพุก พลางเหล็อบฅากุห็บก็วาง อย่กวง ห*วนอนอย่าง
เบนห่วง

1193,0 หลายชว่ต

แฉินไม่ขอมาก ส'กสองสามรอยกกงพอ ’ ถะมอมพุก
ฅํค์บท “ฉินรุ้ค้ว่าแม่มึเงินเก็บไว้ เพราะค่าเช่านาทแม

แม่ไม่เกยข่ายหมคเลย แม่เกึบไว้นานมาแถว ถาแมกย''กไพ

ฉิน'ช่วยทำมาหากินแม่ก็ค่อง,ไห้ฉินบ่าง ’
“โอิย! เบนลม!,, นางลมุลรองแลวกลมกํวลงนอน

แค่ละม่อมกึรุ้กึว่า นนิเนืนทางออกของแม่,ของกน เมอจำนน
ก่อเหคุผลในการถกเถึยงก*นทุกกรง หามปรกฅิละมอมกมก’9"
เช่าช่วยร'กษาพยาบาล แค่กราวนละม่อมทำใจแขง'.ลย ไม
ยอมเลิกพุกเรื่องที่กำล*งพุกกำงอยุ่ จนในทสุกนางถม,ถกกอง
กลบสุกขนน,ง และหยิบเงินยี่นให้ละม่อมไปลงทุนชบจาง
เส็อพร*อมก*บกำบรรยายเรื่องพระคุณทกนไค้ทำกํบล"ม่อบใน
กราวนึ่อีกขนานใหญ่

ตํง์แต,นห มาละม่อมกึเบี่กรานกกเสั้อเลิก ๆ ขนทชน
ล่างของห้อง ถามึเวลาว่างจากการปฎิบ*กแม่เมึ๋อใก กึกม่หห
เย็บจ*กรทำงานที่รบไว้ ลุกกาของละม่อมมึนอยกน เพ
ละม่อมไม่มึเวลาพอที่จะรบงานไค้มาก ส่วนมากลุกก้าเบ
ผู้หญิงที่อยุ่บ้านใกล้ ๆ และมึลุกก้าประข่า
ชื่อสนิท เบนเสมึยนโรงลิไฟในละแวกนน

สนิทเบนชายหนุ่ม อายุระหว่างยี่สิบเจ็กหรึอยี่ล
บ เบนกนโสกที่เงียบขรึมและพุกนอย รุปร่างหน้

สนิทนนจะว่าขรื่วขั้เหร่กึไม่ถึงเพึองนึ่นึ่ แก่จะว่

ฅกฤทธ ปราโมช 1*0๑®

หรอองอาจ หรอสง่าผ่าเผยแลวก็พุคไม่ไอ้เลย สนิทเบืนกน
ผอมร่างเล็ก อวามยากจนและกวามลำบากที่เกยผ่านมาใน
ชีวึกไอ้ทงร่องรอยให้เห็นไอ้ช่อบนใบหนำและผิวพรวณ สนิท

เกยมาว่าจางให้ละม่อมก้หเสอข้นในให้บ่าง ซ่อมเสั้อกางเกง
ทขาคเล็ก ๆ นอย ๆให้บ่าง แก่เนื่องอำยสนิทเบนกนพุดนอย
เวลาทสนิทมาที่รานก็บ่ก์จะไม่ไอ้พุดก่นกี่คำ แก่สนิทก็ม
นงอยู่นาน "I ทุกกระงที่มา ผ่ายละม่อมก็จะก้มหนำเย็บ

หรือทำการงานอื่นที่ก้างอยู่ เพราะละม่อมเองก็เบนกน
พุกนอย และเมื่อไม่ค่อยไอ้มีโอกาสพุดก''บใคร นิสยนนก็อ้ด
คำ เมื่ออายุย็งมากขั้นละม่อมก็ย็งพุกนอยลง เมื่อสนิทไอ้
เรืมมาที่ร่านแลำหนหนื่ง สนิทก็มาอีกเสมอ และสนิทม',กจ
น'งอยู่หนำราน นานเข้าละม่อมก็รู้จกสนิทอ้พอที่จะรู้ว่าสน

ย'งเบนโสค ไม่มีกรอบกรว ไม่มีพ่อแม่พี่นอง พอเรึยนจบ
ม่ธยม ๖ ก็ก้องออกทำงานเสมียนเล็ยงชีพ แก่ฅลอดเวลามา
นื่ สนิทใช้เวลาว่างเกึอบท,ง์หมดศึกษาเล่าเรืยนหากวามรู้คำย

ฅนเอง มีหว้'งว่าจะหางานทำไอ้ใหม่มีรายไอ้ที่กว่าเก่า และ
มีหลก5านก่อไป สนิทเกยปรารภให้ละม่อมพั่งถึงกวามว้าเหว่

ที่ก้องอยู่กนเที่ยว ไม่มีพี่นองไม่มีกรอบกรำ แก่ละม่อมก็เฉย
เสย เพราะในใจจรืงนน ละม่อมเห็นว่าสนิทเบนกนที่เคราะห้
ที่กว่ากำหน'กหนา ละม่อมไอ้ถูกมารอากรอบง่ามาเสึยจนเห็น

1..1. หลายชวต

ว่า พ่อแม่พื่นํองน,'ณบนข้อผุก'พนเบนกาวะอนหนกท์นา
กลิว,1นซวิฅ

กวามรู้สึกที่ละม่อมมีค่อสนิทนน ค่อยเปลยนไปทละ
เล็กละนอย สนิทเรื่มถ้นเบื่นบุกกลทไม่น่าสนใจเลยลำห,
ละม่อม แค่เวลาล็กลายเบี่นกนที่น่าสนใจกนหนง กอมาก
เบืนคนที่ละม่อมกิกลึงเมอหายหนำไป และถาสนทหายหนา
ไปนาน ละม่อมก็นิกเบนห่วงเกรงว่าสนิทจะเล็บไข้ ถ้าสน
มาที่ร่านละม่อมกึกใจ กระปร็กระฟร่าขั้น ทุกอย่
กเหมือนจะรื่นรมย่น่ากุชนทนท ใบหนาเร่ยบ ทุ ของละ
ก็จะเปลี่ยนเบี่นยมละไมเมือสนิทมากยก,ว่ย มีหลายกรงไน
กอนบ่ายซงเบนเวลาปรกกที่สนิทจะมานงกุย ละม่อมก็โ
สึกอยากกุ,หน้า'Iนกระจกเพื่อ'จ'คเผ่าผมเสอถ้า'ให้,เรื่ย'ม
จะไม่พยายามทำกนให้สวยงาม ละม่อมก็ไม่อยากให้สนิทมา
พบกนในขณะที่สกปรกรุงรํง ถ้าจะว่าไปแล้ว ในห
ละม่อมนน มีอาการทวไปแห่งกวามรกเกึคขั้นแล้วเก็ยบทุก
อย่าง ย'งขาคอย่อย่างเที่ยวที่ละม่อมอังไม่ยอมรบอั

กนน,นรํกสนิทและพร,อมที่จะเบนของสนิทเท่าน1นเอง
การที่ไค้รู้จกกบสนิท และมีสนิทมาหาพูคจาถ้ว

กร,ง์กราวนิ ทำให้ละม่อมมืกวามสุขไค้มาก เบนกวามสุช
กร1งแรกที่ละม่อม'ไค้รบ กวามสุขอันเก็กจากกวามรู้ถ
อนในโลกที่สนใจในกน กวามสุชอันเกึกจากการวิสาสะที่มีไค

คกฤทธิ ปราโมช 1®©๓

การเหนแกกวหรือการเรืยกรอง แฅ่ขณะเดียวกนกวามสม

พนธ์อนเกิกขั้นใหม่น้ ก็นำกวามทุกข์มาให้มาก หล''งจุๅ,ๅที

นางลมุลผูเบนแม่ ไค้'จำ'ใรึกวกเงน่ให้ล*ม่0ม’โปล,3ทุนนา.1ๅย่

เพมเดีมมาเลยงกนแล่ว่ การเรืยกรองของนางลมลก็ทุจุ;1

เดีมมากขนกว่าเก่า ขอเรืยกร,อ์งที่เพมขั้นมิใช่เพึยงแก่ทาง

วทถุ ^ป'5^าเแของเหต,าทนางลมุลขอใหละมอมหามาให้
เพมเคมขนและอาหารของกนล่าง ทุ ทืนๅงลมุลน'งก็นนอนก็น

อยู่คลอกวน แก่ย''งมีการเรืยกรองทางใจุเพ็มเอ้มขั้นมๅก

เพราะทุกกรงทไคเหนหนากน ซงเรยกไค้ว่าเกอบทลอทล่น

นางลมุลจะพูกจายกบุญคุณ ที่กนมีล่อลูก ให้ละม่อมพ้งอย่าง

ซาซากและยึคยาว จนบางกรํง๎ละม่อมเองซึ่งอททนมาไค้

คลอกชีวิฅ ก็รู้สึกว่าเกือบจะอกทนไม่ไหวอีกล่อไป ในทอน

แรกที่สนิทมาหาละม่อมนาน ทุ กร,ง นางลมุลก็ย่งมิไค้สงล่ย่
แก่ทุกกร*งํ้ที่ไค้ยินเที่ยงกนมาพูกที่หองข้)งล่าง นางลมฺ

จะกองถามว่า กนที่มาหาเบนใกรมาจากไหน แก่พอนางลมฺล

รู้ว่าสนิทมาหาเบนประจำและบ่อยกร'งํ้ นางลมุลก็แสกงให้

ละม่อมเห็นว่า กนไม่พอใจอย่างหนก จนละม่อมรู้ว่าพอสนิท

กลบแล่'ว กวามสุขที่ไดีรบชวกรู่จะก่องกลายเบนกวามทรมาน
บึบรํกหวใจจากนากำของแม่กวเอง

“ฉนมนเบนกนมีกรรมเวรหนากว่ากนอื่น” นางลมุล

จะเรืมปรารภขั้นในระหว่างกินข้าว “อุกส่าห็ที่งซึ่วิฅที่งช

๔ หลายชว่ฅ

เพราะวกลูก นึกว่าจะไค้พึ่งพาอาศัยเขาเม0แส่ แ
เบนอย่างไร.” นางลมุลยก'หลังมึอขนเข็คนากา พง
ปลายนึวฟ้ง่เบอนข่าวเบ่อนกบแลว'พูกก®'ไบ่ ลูกเขากบพู
อีกหน่อยก็คงจะมิน้ว ที่งฉนให้อลู่กนเกยว ถาฉ
หรือไม่เจ็บไข้ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก พอจะกกVไนทนไปไ

แค่ฉันก็แก่ แล้วก็เจ็บ ๆไข้ ๆ จะมิกองนอนกายอล
เคียวหรือ ?”

''แม่เอาอะไรมาพกกไมรู ฉนยงไมไกรกไกรกบพูขาย

พายเรือที่ไหนสกที” นกหรอ
''อีลกยกศัญผ เ” นางลมุลขนเสยงพนพ

ว่าเอ็งฉลากกนเกยว คนอนเขาไงเงาหุหนวกกาบอกกนหมก

คบผิชายมากยถงไนหองแสวนกา 'ไกรเขนมรู เองไมรกแม
ก็แล้วไป อกหนอยจะไกเหนกกน กอยกไปเถก มลูกไมม

พ่อข้นมาเมื่อไรจะน้ากาเขึกหาเข่า
“โธ่! แม่ก็ พูก'ไม่อายปากน้างเลย ฉันบอกแลวว่า

ฉันไม่มิอะไรจรง ๆ แม้แค่จะนึกจะกิกก็ไม่เกย” ละม่อม

รองข้นอย่างน*อย่ไจแสะแกน'ไจ

“ชะ 1 แม่กนผิวบาง ! เขารู้คอกแม่เอ๊ยว่ากนอย่าง

หล่อนน่ะหน้าบาง ถึงไค้ว่งกามผิชายจนกนเขาเห็นกนหมก

แม่เคีอนย'งมิหน้ามาส่าว่าแม่ของน้าหมกยางอาย ไม่นึ
จะไค้ลูกน้กษลกมารมาเก็กไนน้อง ถารู้อย่างนก็จะไม่อุ้มน้

คกฤทธ ปราโมช 189๑๕

มนมไใหเสยเวลา พูกแลวนางลมลก็ลมฑํวสงนยินฤลง

เกลือกรองไน้ รองพรรณนากวามอึกอึคยาว จุนในพี่ธุกอึ

เบนลมแน่น้งไปเพราะฤทฐสุรา

กวามจรง ถานางลมุลไม่ไค้แสกงอึวยาอาการ อิน
กภขวาง หรอพยายามชกขวางมิให้ล;;ม่ฎบคบก*อิสนิท บางมิ
ละมอมกอาจไมมความรู้สึกอะไรค'อสนิคบ-เกมๅยนํอิ แค่ความ

เหนแกควของแมของคน ถอยกำผรุสวาทค่าง "I มิแม่กล่าว
ออกมาทุกกรงท'รุวาสนทมา'เงา เหล่านเองทีทำให้ล:ม่อมาสึๆ
วากนเบนผายเกยวชงใๆลขิกกบสนิค โกยมินางลมุลเบนคํคร
อยู่อีกผึายหนึ่ง ความรู้สึก'ใกล้ขิกเช่นนํ้ ประกอ
ค่าง ๆ มิละม่อมมิอยู่แล้วในหวใจ ไค้กลายเบนความรกไป
ภายในเวลาไม่ชา และยงนางลมุลกํค่พ่อค่อว่าหน'กเข่าค•าๅม
รกนนก็ยงรุนแรงขนทุกมิ

ถาหากว่าสนิทจะเบนกนกลำ และออกปากฝากรก

จนถึงกบเอ่ยปากขอให้ละม่อมหนีคามคนไป ละม่อมก็คงจุ:

กคสินใจหนีกามสนิทไปทนมิ โคยไม่คองกิคหน*'ๅกิคหล'งเลย

แม้แค่นอย แค่สนิทเบนกนขอายเงึยบขรึม มิจิกใจมิแก่

เกนกวกม เกทาเชนนน ละมอมเองกรุแก ใจวาสนิทร*ๆคน
แค่ทุกกร,ง์มิสนิทมาหาสนิทก็ไม่เกยพุกจาก*'าวก่ายไปในคางมิ

เกียวกบเรองชู้สาวเลย กงพุกกุยควยเรื่องธรรมกา แล้

ลากลบไปอย่างสุภาพทุกกรง สื่งมิละม่อมไม่รู้กีกือ สนิ

^๖ หลายชวต

กึนึกเช่นเค้ยวถ้มเพึ๋0นบ้เนใกล้เรอนเกยงทงหลาย'
เบนกนรกแม่มากกว่าธร,ร:ม'อา ยอมทำทุกอย่างเพอแม่ของคน
ถ้าสนิท'จะชวนละ:ม่อม่ไห้ไปเสี'ยจากแม่ ละม่อมกึคงจะไม่ยอ
ง่าย ‘ทุ ถ้าหากสนิทมื5านะที่พอที่,1"1อย'3แม่ขอ'3ละ!ม่
อึกกนหนึ่งละม่อมอา'8ไม่ปฏิเสธทำขอ'1,อ'3,1อ'3ฅน แม่1,ที่1
ก็บ้งไม่มี;ฐานะที่พออึ'31ที่11'3นะน สนิทจึงไค้แม่นงออู่

วนหนึ่งสนิท มาหาละม่อมที่บ้านคามปากที่

สนิทจะลากลบ สนิทก็พุคขนว่า
“ละม่อม วันนึ่ฉันคงใจจะมาลาถ้วย”

“จะไปไหนเล่าสนิท?” ละม่อมถามโคยมิไค้เงยหน้
ขนจากจ*,กรเย็บถ้า เพราะเกรงว่าสนิทจะจบสีหน้าไค้ว่า ทำพ
ของสนิทเพียงไม่กี่ทำนึ่นกระบบกร‘เบือนไ'81ที่ยงไอ

“น้นจะไปกรุงเทพ ๆ,' สนิทคอบ “ออู่ทนิไปกี่เ
.ฉนจึงจะไปกรุงเทพ ๆ เที่ยวลองหางานทำคู เนึ่อจะไ

งานที่กีกว่าน’’ ละม่อมพุค เพราะไม่รีว่า จะพุ
“ก็อึเหมือนถ้น”

อย่างไรถูก

“วิชากวามว้ที่ฉันเรียนเอาเอง ก็พอจะทำงา

กว่านึ่ไค้” สนิทพูคม่อไป “ฉันนึกว่า...ถ้าเผอท

ลึมคาบ้าปากไค้ ทำงานมืเงินเค้อนมาก ฉันจะ....ฉันจะ....

คกฤทธ ปราโมช 1*0๑๓)

“บอกมาเถิกสนิท” ละม่อมนึกอยู่ในใจ และหำใจ

นนเก้นแรง พร*อมกบเงี่ยหุกอยพี’ง “บอกมาเถิกว่าจะรบ

ละม่อมไปอยู่อวย ละม่อมจะไค้กอย หรึอถาสนิทจะขอให้

ละม่อมไปควยในก้นนิพรุ่งนิ ละม่อมก็จะไป... บอกมาเถิก”
ละม่อมนึกก่อไปโกยมิไค้ปริปากพก แก่ใจน่นเก้นขนทุกที

เพราะกราวนิละม่อมแน่ใจว่าสน้ทจะกองเอ่ยปากถึงกวามใน

ไจของคน

แก่ก็เปล่า สนิทหยุกกลึนน่าลายรวบรวมกวามกล่า

อยู่คร่หนึ่ง แก่ไม่สำเร็จ สนิทจบประโยคที่เขาก้างอยู่นน
ก้อยกำที่ปราศจากกวามหมายว่า

“ฉนจะ บางที่ฉนจะสบายขั้นก้างกระม้ง์”

เพียงเท่าน่นเอง แก้วสนิทก็ลากลบไป รุ่งขนอีก

ก้นหนิง สนิทก็ลงเรือไปกรุงเทพ ๆ กวามหก้งทงหมกของ

ละม่อมและความสุขที่ก้งมีเหลืออยู่ก้างช'วกรงช่วกรุ่นน

เหมีอนจะหลุกลอยกามสนิทไป เมีอสนิทจากไปใหม่ๆละม่อม
ย'งกงมีหก้งว่าสนิทจะล่งข่าวคราวมาถึงฅนก้าง แก่ละม่อ

เผากอยแก้วกอยเล่าสนิทก็เงยบหากไป ละม่อมหาไค้รู้ไม่ว่า

สนิทไค้มีจกหมายมาถึงกนสองฉบบ แก่จะเบนกรรมเวรอนใก

ของละม่อมเอง หรือของนางลมุลผุ้มารกา หรือของสนิท

ก็กาม บุรุษไปรบณียผ้มาส่งจกหมายสองฉก้บในระยะเวลาที่

ห่างก้นนานนน บงเอีญนำจดหมายมาล่งในเวลาที่ละม่อ

1*0๘ หลายชวต

ไม่อยู่ ไปธุระเสืยที่กลาก นางลมุลรึงเบนผู้รไรดหมา
และฉึกออกอ่านกู เมื่ออ่านแล้วนางลมุลก็ซุกเอาจกห
ไว้ใก้เสึ่อที่รองที่นอนและเฉยเลี่ย ไม่บอกให้ละม่อมทราบ

เวลาล่วง'ไปอึลสามมึ สามบที่นานน้กหนาสำ

ละม่อม และเบนเวลาสามบี่ที่ทำให้ละม่อมแก่ลงที่งกายและ

สามบี่ของซีวึกที่มืแก่กวามเที่ยวแห่ง และไร้กวาม

ละม่อมเองหมกกวามพยายามที่ระหาเหฅุผลว่า กนเรานน

มา'ใช้ซีว้ฅเพื่ออะไร หรือเกิดมาทำไม ละม่อมซุบผอ

กว่าเก่าจนกลายเบนกนผอมแหํง์ หน้ากาซีกเซียว
กบกนเบนไข้ ที่งที่มึไก้เกยเจ็บไข้เลย และล้งขารที่แก่เก

อายุอยู่แล้วก็กลายเบนสงขารของกนชราลงไปจ่ริง "I

กามปรกกิ นางลมุลไม่ยอมให้ละม่อมเข้าไปบกก

ทำกวามสะอากในบริเวณใกล้ ๆ ที่นอนของกนในหองชนบน
เพราะนางลมลอ่างว่าจะทำเอง ผลที่เกิกก็กึอบริเว

ที่นางลมุลนอนนนรกรุงเบนนิกย์ ทำให้ละม่อมรู้สกรำก

การำคาญใจ อยู่เสมอ วนหนึ่ง นางลมุล ลงไป อาบ นำใน

กอนสาย ละม่อมบ่งเอิญมืธุวะขนไปหยิบของข้างบน

ที่นอนของแม่รกรุงร่งน้กก็เปลี่ยนความกงใจเกิม เข้
ที่นอนเลิกเสื่อขนกิกว่าจะบกกวาก'ให้สะอากล้กกวํงํ้ จกหมาย

เก่ากรากร่า จนกระกาษเบื่นสึเหลองสองฉบบวางกู่

ใก้เลี่อ เวลาที่ล่วงไปแล้วทำให้นำหมึกที่

คกฤทธ ปราโมช 1*36)๔

ไว้น,นจางลงไปปาง แก่ก็ไม่จางหมกถึงกบทำให้ละม่อม

ไม่ส'งเกฅว่าจดหมายสองฉบ'บน8นจ่าหน*,าซองถึงกน

ละม่อมทรุดก',วลงน'ง แล,,วหยิบจกหมายท8งสองฉบ'บ

นนขีนกด้วยกวามสงส',ย ใครหนอจะเขียนจกหมายถึงละม่อม

และกงเขียนมาถึงนานแล'วด้วย แล'วแม่เอาจกหมายน1น

มาซ่อนไว้ใด้เสึ๋อเสํยทำไม า ละม่อมกืงจดหมายในซองออกมา

พร’อม ๆ กน ใจหายวาบเมื่อเห็นว่าเบนจกหมายจากสนิท

จกหมายฉบบหนื่งลงวนที่ ให้รุ้ว่า สนิทเขียนเมื่อได้ ไป

กรุงเทพ ๆ แล่วประมาณหกเกือน จกหมายนนสน ๆ คามแบบ

ของสนิท แก่มึกวามสำก*ญมากสำหร',บละม่อมว่า

“ละม่อมทรัก

เมื่อฉินไปลาเธอมากรุงเทพ ๆ ว*น่นน ฉินก8งํ้ใจ

จะบอกเธอว่าฉินร*กเธอ และใกร่ขอให้เธอเบน

ภรรยาของฉินแก่ฉินไม่กล’') เพราะฉินกำล่ง์จะมา

เรี่มชึว้กใหม่ที่กรุงเทพ ๆ จะกีขนหรือเลวลงกว่าเ

ฉินก็ย'ง์ไม่แน่ใจ ล่าจะออกปากพุกกบเธอเวลาน,น

ก็กูจะเบนขอให้เธอเสี่ยงชีว้คของเธอกบฉิน่มากเกินไป

ฉินจึงกิกว่ารอกุหนทางของฉินเองก่อน

บ'กนั้ฉินได้เข้าทำงานบรืษทที่กรุงเทพ ๆ มืเ

เดือนที่สงกว่าเก่าทอที่จะอยู่ด้นได้สองกน เธอ

อย่างสบาย และมื่ทางที่จะด้าวหน่าไปกว่าน ฉินจึง

1*1.0 หลายชวต

ขอ!องให้เธอมาร่วมโกกก*บฉัน ฉันไม่อยากจะพูคอะไ'

มากเพ!าะเวารู้จ่กกนมานานพอทีจะรู้ ใจกนไค้ที ฉั

ละม่อมเชื่อว่าฉนจะทำให้ละม่อมมีกวามสุขไค้ และ
ปลงใจที่จะมาอยู่ก’วยก*น ก็ขอให้ละม่อมฅอบมายงท
อยู่ข้างบน ฉันจะ!อกำกอบจากละม่อมทุกวน

ทีคก็งละม่อมมากที่สุค

สนท,

จกหมายอกฉบ*บหนึ่ง เขียนในเวลาก่อจากฉบบแ!ก

ไปอกบึ๋กบหกเทีอน มื่ข้อความที่สนไปกว่าเก่า และมิ ไค

กวามถึงเ!องเก่าเลย สนิทไค้บอกมาให้ละม่อมท!าบว่า ฅน

แก่งงานมีก!อบค!วแล*ว์มีก!งเทพ ๆ เท่านนเอง

ละม่อมนึงนึ่งอยู่ท*บที่ กวามรู้สึกที่งปวงชาไ

เหมีอน ก*บว่า มีใก! เอา ของ หน*กมาทุบ ลงที่ สมอง อย่างแ

เลียงนางลมุลผู้เบนมา!คาหอบหายใจขนบ'นไดมาข้างหล'งชำๆ
ละม่อมนํง้เฉยมิไค้เหลียวหลีงใปคุ ขนลุกเก!ยวท1งก'ว เ

ใจน๎นนึกไค้ว่าแม่ชองกนเองเบนกก!ก*,วร่าย เบืนกนที่กอย

เหยึยบยาบบก,นหํว่ใจมากลอกชึวิก และเบนกนกอยทำลาย
ชื่ว่กของกนลงไปมิให้มีสุขเหมือนกนอื่นไค้

“ละม่อมทำอะไ! เ’’ นางลมลพูกละลีาละลกกวยเสึยง

ค*งเกึอบเบนเลียงกะโกน เมื่อเห็นลุกสาวน'งมองจกหมาย

สองฉบบนนอยู่ นางลมุล!บเค้นเข้ามาใกล้ ‘ๆ เนั

คกฤทธ ปราโมช 1® ๒๑

กวะ!เพอมและหอบหายใจอยางแรง เมอเหนลกสาวย'งนํง้นืง
ไมเหลยวมามอง และ[มพุดอวย นางลมุลกร’องชั้นก่ง*คุว่ๅ

โอย ! เหนอย...เบนลม ! ’ แลวกทอดก่วลงนอนแน่•แง
คงใจจะให้ลุกสาวเข่ามาแก้'ไช

แคละมอมกยงนงนงอยู่ทเก่า'ใม่กร;กุกกร;อิก หาย*งอง

จบอยทจคหมายสองฉบบทีวๅงอยู่หงงหนๅ นางลมลเห็น

ลูกสาวไมสนใจกฟนจากเบน ลม” อวยหนเอง เมื่อVเนแล’ว์
กนอนอยูทเกาไกล **1 ควละม่อม แลวกเรมปล่อยนำทๅไห้'ไหล
ออกมาเนืองนอง พลางเรืมพรรณนาบุญคุณและอวามเสียสล;;

คาง ‘คุ ควยถอยกำซำ ‘คุ ซาก ‘คุ อย่างทีละม่อมห’'องทนพงยิย่
ทุกวี่ทุกวน

เสยงแม่ของคนสะอึกสะอน เสยงแม่พรรณนาอ’ว่ย

ถอยกำทโอดครวญ แก่เค็ม'ไปอวยความเห็นแก่ห่วอ'งอยู่

ไม่ขาคระยะ และเสึยงนนเรืมจากเบา ‘คุ และมื่ท่าทีว่าจะอ'ง

ขนเรอย ๆ ละม่อมรู้สึกกวเหมือนกบว่ๅมืเสนก่ายหรือเล่น

ลวดที่ถูกขึงจนอึงอยู่ในกำมาเบนเวลานานนกหนา เสนนน

ถูกขึงให้คงเขาทุกท คงเขาทุกท ในที่สุดก็ขาดลง อำย

กำล,งเหวี่ยงอย่างแรง ละม่อมคว่าหมอนใบหนึ๋งที่วางอยู่ ใก
มือ แล่,วก็เอาหมอนนนกดลงไปที่หนำของแม่ กดลงไป กด

ลงไปอึก เบนอะไรก็เบนไป ขออย่างเทียวอย่า'ไห้ก่อง'ได้ยน

เสึยง ได้ยินถอยกำที่เกยได้ยินมาแล่'วคลอดขึำคนนอึกเท่านํน

1.1*๒ หลาย™

เสึยงนนเงียบไปเบี่นปลกทั้ง นางลมุลกนขลุกขล้กอย,ค™น
แค่ละม่อมก็คังคงกกหมอนนนกงไปควยกำ'ลงแวงทไมวูวาม
จากไหน อึกพกใหญ่ละม่อมก็คลายกำลงลง ถอยควออกม,า
นงหายใจแรงอย่างIVเนอยอ่อน ก่อย*]เลกหมอนน^นขน นาง
ลมุลขาคใจคายเสียแลว

ละม่อมน'งพกจนหายเหนื่อยแล้วก็ปุทั้นอน ใช้กำล

ท1งหมฅที่คังมืเหล็ออย่ลากคพแม่ว'องกนซนวางไว้1-1นนน

ผ่ากลุมไว้ ละม่อมเค้นลงมาล้างล่างเหมือนกบว่าผน^บ่

เก่าหมคลงล้วยความคายของแม่ ช้ว้คใหมจะเบนอยางไ

ละม่อมก็เคาไม่ออก กวามรู้สึกว่าคนไค้ปวะกอบกววมอย่า

หน้กที่สุคกีอมาคุจกกน,น มิไค้ม่านเล้ามาในหวใจเลยแมแ

น้อย มืแค่ความรู้สึกโล่งเหมือนกบว่าไค้ปลกคัวพยาธิซน

หนื่งทั้คอยสูบกิน'ใลหิก'จากคนมาคลอกวีเว้'กไห้'พน,'1'กคว'ไ

เมลละม่อม บอกคับเพึ่อนบ้านใกล้เวึอนเกี

ของคนเบ็นลมกาย คนทงปวงกพาก่นเชอและให้ความ

ช่วยเหลอค่าง ‘ๆ ควยความสงลาว จนละมอมจกกาวคับกพ

ของแม่กามปวะเพณึเสวจลง ละม่อมเซงห*องทอย่ไค้เงินพอ

ที่จ ะอย่ไค้เฉย ๆไปหลายเกีอน แล้วละม่อมก็เก็บของส่วน

เล็ก ๆ น้อย ๆ ใส่ทึบ ลงเวึอคา'จากบ้านแพนบ่ายหน้

กวุงเทพ ๆ

คกฤทธิ ปราโมช 1สฺ3 เ89สา

ขณะเรอลานนแสนผ่าพายุฝน ละม่อมกน่งมองออฤไป

ในกวามมคควยหวใจทว่างเปล่า ชว่ฅของละม่อมในอกกไม่ม่

อนนอกจากกวามวางเปล่า ชวคในอนากคน1นมแค่ความ

วางเปลาอก จรงอยูละม่อมคงใจจะไปหาสน่ทที่กรุงเทพ ๆ

แค่สน้ทกมีเม่ยเสยแลวจะม่อะไ7ให้ละม่อมไก *

ใกรจะว่น้จฉยไก้ถูกว่า เบนบุญหรือเบนกรรมของ
ละมอมเมอเรือลำนนล่มลง ท้าให้ชวกอนว่างเปล่าทงในอค่ก
บจจุบนและอนากคของละม่อมน1น อนครธานไปท้ามกลาง

เสียงฝนกระหนาและเสียงพายุที่พํกโหมอยู่อย่างน่ากลํวใน
กวามมค



โนร เบึน คน อำ เภอ ว เคน ไๆ,เย ๆ]าญ
แม่ของในรเคยบอกว่าทตั้งขอไต้ขอว่าโนร

ก็เพราะเบนเด็กช่างหูดข่างฉอเลาะมาแต่เล็กๆ

โนรเบึนบุตรคนคุดท้องของครอบครัวทม่อัน

จะกนในอำเภอนั้น แต่โนรก็เข้าใจมาตั้งแต

รูความว่า ความม่อันจะกินของครอบครัว

ของตนนั้น มาจากทนเทเกินของนางนมผ

มารดา และดำรงอยู่ใต้ด้วยความขยันทมน

เทยรในการงานของคน ๆ เคยวกัน เทราะ

นายลมผูเบนกิดานั้น เบึนบุคคลทชาวบาน

ตั้วไปเรยกว่าคนขเมา และวันทนง ๆ นายลม

ก็มิไต้ทำการงานอย่างไร ปล่อยใต้นางนุ่ม

ผ้เบนภรรยาทำมาหาเลยงครอบครัวแต่ผเกิยว

I®(*๖ หล■เขชวต

ก1งแค่โนรีจำความไค้ โนรีไม่เคยเหนพอของคน

ห่างขวค่โบหนึ่งกบแค้วเลก "I อกใบหนงเลย ไมวานาย

จะน'งอย่ที่ฅรงไหน ขวคและแกว'ใบนนอรี,ะคองวางอยูช า

ประคจว่■แข้นของจำเบนแห่งชวิคขาคเส,ยม ไค เวลานายส

1ผลอ โนรีเคยเทนาในขวคนนใส่แอวแลวลองธินคุ แคกฅอง

บ้ว่นทั้งท'นทีเพราะแทนที่จะมีรสหอมหวานเอรคอรํ

ที่นึก นาในขวคน,นกลิบมีรสฉุนและ'ผอนฝาค โนร

ไม่สามารถจะกลืนลงไปไค้ แค่รสชาคิถ้นแปลอบ่ระหลาค

นา'ในขวคน*นเองยงทำ'ให้โนรีสนใจ,คุพ่อ,ชองคนเสพสุรายง

ไปกว่าเก่า และพยายามลังเกคคุผลของการคมนาเมาทบ*งเอ

ขน บางวนโนรีกึนงอยู่ห่าง ๆ มองคุพ่อของคนอิน

เพื่อนฝุงและคุยลันถ้วยเสียงเอะอะอึกทึก ซี่งม*อจะล

การโอ้อวคอิทธิฤทธ และการทะเลาะวิวาท จนถึงทุบทีก่นก็มี

บางทีไม่มีใครมาหา พ่อของโนรีกึจะก่องนึง์อินเหล

กนเทียว และยงอินมากเข่า'จาคอิรียาก็,จะยง1วิปลาส’ใป

ไม่มีเพื่อนจะคุย และทะเลาะวิวาทถ้วย นายสมก็ห

แม่ของโนรี เรีมก่นควยการวิพากษ์วิจารณ์การกวะท

นางนุ่ม ซี่งจะกลายเบนค่าว่าถ้วยถ้อยคำทเบืนผรุสว

นางนุมจะถกเสียงเบนคร,งคราว นายสมก็จะใช้กำลังเข
ภรรยา ทำให้โนรีกองคอใจหลบเข้าห้องหรีอแอบเสาเร

เพราะกลัวว่าคนจะพลอยพื่าพลอยฝนลุกทำรำยถ้วย แค่

ค่กฤทชิ ปราโมช I*))©(ห)

การทะเลาะวิวาทนนจุะเกิอชนก่บเพื่อนฝูง หวือภรรยาก็คาม
ในทสุคนายสมกิจะเบนผู้แพ้ทุโ)อ-}.ง’!ป มิใช่แพ้แก่เพื่อนหวือ
แก่เมียทีนายสมอาละวาออ่ว่ย แค่แพ้แก่นึาเมาพื่อยํใ
เพราะนายสมจุะอาละวาอไปจุนสํ้นลูทธ และลงนอนแผ่อย่
กลางนอกชานไม่ไค้สกีสมปฤคื จุนกว่านางนุ่มจะครึ่งอุ
ลากกวไปนอนบนทีนอน และเมื่อน1นความสงบก็จุะเกิอชั้น'ใน
บานและทุกคนจุะหล*บนอน'ใค้เบนปากที บางกรงในวืจุะสะอุ้ง
กนขนในคอนคึก และไค้ยินเสียงพ่อชองคนวืนเหลำจุากขวก
ใส่แกว และอมอวยเสียงอ'นค่ง์ เหมือนก่ปคนกระหายนา
โนรีก็จะไค้แค่นอนพงเสียงเหล่านึอยุ่ในความมือ

บางกรงเมื่อพ่ออาละวาคจุนหมอฤทธึ๋ไปแลว แม่ก็จุะ
เอาโนรีซงเบนลูกคนเล็กไปกอกแนบไว้กบกว แลํว่ก็รองไห้

พรรณนาความยากลำบากซองกนให้ลูกพ้ง เหมือนกบว่าโนรี

เบนผู้ใหญ่รู้ความไค้คึ แม่จุะเล่าให้พ้งถีงครึ่งหนื
เบนหนุ่มแข็งแรงมีก่าลํงกายก่าลํงใจทำการงานเลยงลูก
เยี่ยงคนอื่น เหลำยาถึงจะกินบ"างก็เบนครึ่งกราว มิใช่กิ
จนคลอดว'นกลอกคืนอย่างเคี้ยวนึ

“แม่ไม่นึกเลย” นางนุ่มจะพกไปและสะอึกสะอื่นไป

“แม่ไม่นึกเลยว่าพ่อของในวืจุะเบนไปถึงเพียงนั้ เ
ก',บเขาใหม่ ๆ เขาก็ยิงคื ๆ งานการก็ทำแข็งแรงกว่ากนอ
แม่ก็นึกไว้ว่าจะฝากชีวิกกบเขาไค้ แค่แล่,วเพื่อนฝงกนโนน

1ด1*๘ หลายชวต

บ่างกนนึ่บัางก็ช่กชวนกนไป เก๊?.!วกพาก่นนากน'■หลาทบา
เที่ยวก็ชวนบ่นไปกินทอนแม่กไม่ไค้หานบ่วาม นกวาเขาจ
กรองบ่ว่เขาไก๊ ทแรกเขากกินแก่เวลานเพยินฝง แลวกเวนย
กนเก๊ยว กอนแรกก็กินแก่ฅอนบ่ายหอนเอ็น แก่แลวกกลาย
เบนกินท,งวนกงํ้แห่เข้าไปจนคํ่า จนขนแก่ก๊กหื่น พ
หื่นขนมากึบ่องเหล้าเข้าปาก กุเอาเถิกโนรึเอ่ย ! เพ
ที่เขาเคยคบเขาก็หลิกไปจนเก็อบจะหนก ชาวบานก็ไม่มีไกว
เขามอง แม่กึไค้แก่ทำมาหากินเลยงลุกไปวนหนง ๆ ลาแน่
ไม่ทำจะไค้ที่ไหนมากิน ? คว1นแม่ออกจากบ้านไปเขาก็หา

ทอคที่ง กบ่บมาก็ก่าว่า หากแม่ไม่ไป เขาก็หาว่าเกี
ที่แก่น่งกินนอนกิน เขาค่าว่าทุบก๊เอาอึก.... .โนรึบ่อ
กกวามทุกขของแม่ แล้วจำไว้ให้ที่ เก๊บโหชนอย่ารึ
เมายาเบนอันขาก พ่อเขาเสียกนไปกนหนึ่งแล้ว แม่ไม่อย
ให้ลุกของแม่เสียหามไปอึก”

ล้อยกำที่แม่พุกมาท,งหมหนน โนรึเข้าใจบ้างไม่
บ้าง โนรึเห็นแก่นากาของแม่ เห็นแก่กวามสะอึกสะ
อันเกิกจากความทุกข์ที่เนึ่องมาจากความผิหหอังแล
สื่งที่ไค้เห็นไค้วู้สีกนึ่น ทำให้โนรึเกิหกวามสงส
อับจิกจบใจ และนึกหานประสาเก๊กๆในขณะนนว่า ล้าหา
การกินเหล้าสามารถทำให้แม่บังเกิกกวามทุกข์ไค
โนรึก็จะไม่มีอันแกะก้องเหล้าไปจนหลอหชึว้ห

คกฤทธ ปราโมช 1®1®๘

แกถงนายสมผูเบนพอจุะมนิสยไม่ด็ เนื่องจากการกิน
เหลานนกกาม นายสมก็ยงมีนิสยอย่อย่างหนื่งพึไม่1บนก
ไอร นายสมเบนกนชอบอ่านหนังสือ และเบนคนชอบเก็บ

รวบรวมหนงสอไวเบนอนมาก หนงสึอของนายสมมึกํง็แก่
เรองวงศ")จกร"เสมย‘เล่มละสลึงพึงรุ้ทํๅนผู้ซึ่อ” ลงน',
จนถึงหนงสึอแหล่เทศน์ และกาพย์กลอนบางอย่างกลออลงนๅ

จนถึงหน*'งลึอลำกด เมื่อโนรีย',งอ่านหนังสือไม่ออก นายลน
กมกจะอ่านหนงสือเหล่านเองโนเวลากลางว''น และอ่านเบน
ทำนองกล่องจองก่ง") และโนรีก็ได้แก่นอนพึงเพลินจุนหลบ
ไป นิสย่ของนายสมที่รกหนังสือและชอบกาวอ่านVIน''งสือพื
ทำให้โนรีคุ้นเกยกบหนังสือมาแก่เด็ก และมองเห้นหนังส
เบนเกรึ่องกล่อมใจเบนเพื่อนที่ด็บ่วากจุากอนอวายไอ ™

เพราะขณะที่นายสมผุ้เบนพ่อได้อ่านหนังสือ นายสมก็มกจ

อารมณ์ด็มากกว่าเวลาอื่น "I ไม่ดุว่าบุกรภรรยา และ’ใม่มื่
อารมณ์โกรธหรืออาละวาดแก่อย่างไกเลย

พ0โนรึ โกชั้นอีกหน่อย แม่ก็พากวไปฝากหลวงกา
ที่วกให้หลวงกาสอนหน'ง์สือให้กอนหล่งเพล โนรีซึ่งคุ้นก
หน*งสีออยู่แล่ว ก็เรีมเรียนหน'ง์สือ่โดยปราศจากกวามกล'ว

เกรงหรือเก็ยจกร่าน ในไม่ชำโนรีก็อ่านหนังสือได้ แล

จากนนก่อมาทุกก!ง็ที่มื่เวลาว่าง พ่อก็จะเรียกโนรีให้ไปอ่าน

150๓0 หลายชวต

หนังลือให้พ้ง จุนโนรีไค้อ่านหนงลือของพ่อ''1บกุก1ลม
ก็เรึแท่นอ่าน'ไป'ใหม่อีก ในที่ลุกโนรีก็อ้นเกยกับหนังล
น1น่จุนจำ'ไค้ เนึอความและบทกลอนท่มีอย'นหม'1ล0มม โ
มักจ ะท่องไค้ยาวๆ แก่โนรีก็มิไอ้เบอหน่ายเพราะกรหมงล01
Vเมพอยเรยบรอย'ในหยเาหนงลอนน กู1บนระเบยบเรยบรอย
วึ่นฅาเIละลืลาจงห'าะจะโกา'เทอาน่ใกขากหนงลอนนเบนเกรอง
กล่อมใจให้โนรีรุ้ลืกว่ามกรามลุข

นิส่ยร้ก์หนังสอทมมาแก่เลก ท่าใหโนรอยุ)แกกบบ
ไม่ก่อยออกไปวิงเล่นนอกบำนกรมหั0งกุ่งท่0งม'1
พ่นองกนอ้นหรือเอ้กอ้น ๆ และเมึ๋อโนรีเรียนหนังลีออยู่กบ
หลวงฅาพ่วกจนอ่านออกเขียนใอ้กล่องแกัว วนพระวนหน
ขณะที่แม่เอาจงหันไปถวายหลวงฅาที่กุฏิหลวงกาก็กล่ารชนว่า

“ลืกา ลุกสีกากนเล็กนื่มันเรียนหนังลือเก่ง
เกยสอนเอ้กมาหนกก็กังไม่เห็นใอร1รียนัร1ท่''ม'ม ถ้าอย่
สีกาส่งให้ไปเรียนให้ไค้วิชาลุง ๆ กามโรงเรียนก็จะอ้”

“อีนันอ้กังไม่เกยไอ้นึกถึงเพียงมน’’ แม่ข
“นึกแก่เพียงว่า ฝากท่านให้เรียนพออ่านออกเข
กึจะไค้ใช้แรงมันช่วยท่าการท่างาน’,

“สีกาอ้มึลุกอีกหลายกน” หลวงกาว่า “กนพ่ ๆ ขอ
เจ,,าโนก็โก ๆ พอจะใช้การใช้งานไค้แกัว จะ'ให้เจ"าโนมั

คกฤทธิ ปราโมช (100,.

คทางหนงสึอสกกนจะไม่ไท้เทียวหรีอ ก่อไปเผื่อมนจะไท้เข้า
รบราชการเบนขุนนาขุนนาง จะไท้พื่งม่'นเผื่อแก่ ”

“กำพุกของหลวงฅาทำให้แม่ของโนรีไท้ท้อ และก่อมา
อึกสกหน่อยโนรีก็ถูกส่งกำไปอยู่ก'บญาท้ทีจํงหว'กอยุธยา เพื่
จะไท้เขาโรงเรียนทีน่นและเรียนก่อไปจนจบ

ชวิต ทีจ''งหว'คอยุธยาน''บว่าเบนระยะทีสำก'ญระยะหนึ่ง
ในชีวิตของโนรี โนรีไท้เขาเรียนทีโรงเรียน และเผื่อเรียน
ช,นสุงขั้น ก็ไค้รู้จกประว'คีศาสตร์ของเมืองไทย การทีไท้
เรียนรู้ประวตัศาสตร์ทำให้โนรีรู้สึกตื่นใจ เพราะเรื่องราวที
ไค้อ่านจากหน''งสึอพระราชพงศาวการกรุงศรีอยุธยานน ปลุก
ศวามรู้สึกนึกท้คให้เก็คขั้น แก่ก่อนโนรีไท้เกยอ่านแก่หน''งสือ
ประโลมโลก บุกคลต่าง ๆ ทีหน''งสึอเหล่านึ่นเอ่ยถึง โนรีไท้
เกยพยายามปลุก:มน จะให้เบนตำตนจริง ๆ ขั้นมาในกวาม
นึกท้ค แก่ศวามพยายามน1นไม่อ่อยจะเบนผลสำเร็จ เพราธ
ล''กษณะบกคลและสึงแวคลอมในหน''งสือเหล่านน ห่างไกล
จากกวามเบี่นจรีงทีโนรีรู้จก กรนโนรีไท้มาอยู่ทีตำจ''งหวก
ทำมกลางสึงปรกหกพํงอนย'งกงเหลึออยู่ เบนส''กชีพยานของ
กวามรุ่งเรืองแห่งราชธานึ เผื่อไค้มาอ่านหน''งสึอพงศาวการ
ซึ่งเอ่ยถึงชึ่อว่ควาอาราม และสถานทีตำบลค่าง ๆ ที โนรีผ่าน
ไปมาอยู่ทุกวนกวามรู้สึกทีเก็คขั้นนนก็คุแน่นแพน กำบุกกล
ทีถูกกล่าวถึงนนก็คุจะมีเนอมีหน,งมีชีวิตเบนกนจริงๆขั้นมาใน

1ช๓1® หลายชวฅ

ความกิดผึ้'นของ'1นรี ยื่งอ่านหนงสึอเหด่านนไปควย
กระหาย โนรีก็ยื่งมองเห็นหน้าคาท่าทางแสะ®5ย'1ศยใ'8ศอของ
กนที่เกยมึความสำก้ญอยู่ในกรุงศรี®1ยุธยาเบนจรงเ
ก็ยงปล่อยจิคใจให้เจ้าลู่กวามเพ®กน นกถึงการค®ลูแยงชง
นึกถึงกวามร*กความริษยาและกวามอา3าาค นกถ'3เพคุการณ
ค่าง "I ที่เค็ม'ใปควยการเสียสละควยความรุ3โรจน พล®ย®33
เอิบซานซ่านในจ้ยชนะที่พราวไปพัวยรศมึ และ,มี ใจหคหู
การพ่ายแพ้'ที่เฅึม'ใปพัวยความมึคมน ในเวลาทินอกเวลาเรยน
โนรีก็จะเกินเตร็ดเคร่ไปในที่ค่า3 ๆ ที่มีชื่อบอกไว้ในพงศาว
คาว ไปที่พระราชจ้งโบราณ วควาอารามที่ปรกหักพังไป
แล่ว มองคู'ซากของบอมปราการและประคุเมึอง บางคว
โนรีก็จะทอดพัวลงเอนที่ลานหญ้าหน้ไว้หาวพ'3ะมงค
ปล่อยจิฅใจให้ล่องลอยไปตามเงื่อง'3าวที่ไค้อ่าน33าออ่
โชน มองไปเบองหน้าพัวยใจควยอารมณ์ และแลเห
พงศาวดารของก3[งศรีอยธยาทิ โนรีร็สึกว่าคน1เบ็นเจ้า'ของนน
ผ่านไปอย่างใกล้ชิด-. พระเจ้าอ่ทองทรงสร้างกรุงพัว

หจ้ง และกวามผ่นพันมโหฬาร— พระเจ้าอ้ายพระยาแ
พระยาชนจ้างค่อล้พันตรงหน้าว'ดมหาธาคุที่อยู่ใกล้ ๆ
ธรรมเถึยวยกพัพใกล้พระราชว*งเจ้ามา-ใกล้เจ้ามา—เล
พัง ธรรมเถึยรร่วงจากกอจ้างไพร่พลแตกคนกระจ้คกระจ
ไป-ทกออ่างเหล่านโนรีมองเห็นไค้แจ่มแจ้ง เหมึอ

คกฤทธ ป:าโ3เ)1ช 1®ดาซา

ฅวเองไท้ยืนอยู่ ณ ทื่น่นอ่วืย โนรีมิไท้สนใจที่จะไปอิกว่ากน

อน ๆ จะมิกวามว้สีก มิญาณบางอย่างเช่นคนห:อไม่ และ

โน:ก็มิไท้ใส่ใจว่า กวามผ้นกวามสามา:ถพิเศษ ที่จะใช้จิก

วากภาพบางอย่างให้คุเหมิอนของจ:ง มิขํเวิกจิกใจนน เบน

พ:พิเศษที่นอยกนนกจะมิ ล่าหากโน::เสียแก่แ:กว่า ป:ากฏ

กา:ณ์ก่าง ๆ เหล่าน้ เบนพรพิเศษของนกเขียนนกประพ่น

และพรพิเศษนนเองจะนำมาซึ่งกวามล่าบากลุ่ม ‘ก ศอน คุ ซึ่ง
เกิคจากกวามไม่สามารถจะปรบระก่บของช้วิก ในหํว์งนึกอิก

ของกนให้เขากบระก,บ่ช้วิทธรรมกาสาม*ญ บางที่โนรีก็จะ

สดกกวามรีสีกนึกอิก และกวามผนล่นน่าอภิ:มณเหล่านึนทั้ง

เหมือนกบว่าม่นเบนของว*อ์น หรีอเบนของ'โสโก:กท้พีง

รงเกียจ และพยายามทำกำให้คุ้นกบสีงธรรมกาสามญ

พยายามผูกจิกใจไว้กบหลกที่หยาบ และมนกงแห่งข็เวิก กีอ

การแสวงหาเงินและผลประโยชน์ที่จะบ่าบกกวามกองการของ

ร่างกายอนเบนวกถุที่หยาบหนา ล่าหากโนรีทำไท้กงนน บาง

ที่ช้ว้กชองโนรีก็จะเปลี่ยนไปอีก:ปหนึ่ง และโนรีอาจไท้:,บ

กวามสุขอย่างกนทวไปปรารถนา แก่บางท้ธากที่งํ้หลายที่มา

ป:ะกอบกนขนเบนกำโนรี อาจละเอียกอ่อนเกินไป จะเบน
กำยเหกุผลกลใกก็กามที่ โนรีจึงปล่อยให้กำเข้าสู่ภาวะที่มิสี

สนอไเประหลาก มิแสงสว่างอนเรีองรอง แก่ปราศจากวกถุ

ธากุอนใกที่จะยืคเหนึ่ยวไท้เบนแก่นสาร โนรีมิกวามส

1®๓๔ VIลายชวด

กวามผน แท่บางกร*งกวามผนนนเอง ก็บ'นกาลให้เกิกทุกข์

บีบวกหิวใจจนสุกที่จะทนทาน หากกวามทุกข์ทเกกจาก

ผนน*นเป็นกวามทุกข์ที่ที่งหวานท*งขม เที่ยงแ ท่ไห้รบก

ทุกช่เช่นนน โนรีก็เก็กกวามพอใจอันเค็มเบียมยากทีจะ

ใกมาเปรียบไค้

โนรี เค้บโกขนทุกวน วิชากวามรุ้ ที่ไค้รีาเร

โรงเรียนที่จ้ง์หวกนนก็มิไค้แท้ใกร และในวิชาที่เกี่ยวอับ

แท่งกวามเรียงกวาม โนรีก็มกจะไค้กำชมเชยเบีนพิเศษจาก

กรูเสมอไป จนโนรีนนมิชอว่าเก่งในภาษาไทย หหิง์ลื

ที่โนรี และเพื่อน ๆ ช่วยกนเขียนออกอ่านอันเองภาย

น*น โนรีให้กวามสนใจเบนที่เศษมากกว่าสงโก ถึงโน

โคพอที่จะรู้ว่าหน*งลึอน'นเบนของทำอันเล่น ๆ ไม่ใช

โนรีก็อังเห็นว่าหน*งลือที่มพื่ที่ออกในชนน'นมิกวามสำกญ

รู้สึกภูมิ ใจในเก็ยรค้ ที่เพื่อนน'กเรียนมอบหมายให้เป็นบร

ธิการ และพยายามทำทุกอย่างที่จะให้หหิงลือที่เขียน

มิอน่นน่าอ่าน วนหนงกรูประจำช'นไค้เห็นหน*งลือน'นเข่

หยบไปอ่าน และรุ่งขนก็เรียกโนรีไปหาเมื่อเลิกเรียนแอั
และพุกว่า

“โนรี เธอออกหน*ง์ลือเล่มนหรือ ? ”

“กรบ,’ โนรีฅอบฅะกุกฅะอัก เพราะไม่รู้ว่ากรูจะมา

กกฤทธ ปราโมช เ®560๔

'‘เปล่า กรุไม่ไท้ว่าอะไรหวอก” กรุพุกยม ซุ “ถ
การทำหนงสีอนี่ไม่เสียเวลาเล่าเรียน ไม่เสียเวลาคุหน*งส
แลวกรุก็เห็นถ้วย เพราะถ้อ์งใช้สที่บ้ญญากวามท้ก ที่กว่าที
จะไปซุกซนอย่างอื่น” กรุหย่บหน*'งสีอขนพลิกไปมา แล่,ว
เบื่คฅรงหน้าที่มืเรื่องทโนรีแก่งใช้นามปากกาว่า “นกสาล
พลางพุกว่า

‘‘เธอแก่งเรื่องน้ไม่ใช่หรือ ? ”
“กรีบ โนรีกอบอีก นึก'โน'ไจ'ว่าเรื่องท้ฅนแก่งน*น
เบนเรื่องรี,ก ๆ ใคร่ "I ระหว่างหนุ่มลาวที่นิยมกนอยู่
น*น บางที่กรุอาจจะว่ากล่าวถ้กเที่อนมืให็ทำอีกก่อไป แก่ก
กล*,บพุกว่า
“เธอแก่งหน*,งสีอที่มากนะโนรี ครุอ่านแล่,วยงชอ
แก่งไท้ที่เกินอายุ แก่นนแหละกรุอยากจะเที่อนอะไรส*,กอย่าง,,
กรุวางหน',งสีอลง สายกามองเหม่อไปข่างหน้าแล่,ว
พุกว่า
“แก่ก่อน เมื่อกรุย',งหนุ่ม ๆ กรุก็ชอบทางน้เหมือนกน
....แก่'ว่าการแก่งหน,,งสีอในบ้านเรา ย'งยึคถือเบนอาชีพที่แท่,
จรงไม่ไท้ กรุเกยแก่งหนไ3สีออยู่ในกรุงเทพ ๆ แก่แล่ว
ถ้องกลบบ้าน มาเบนกรุอย่ท้นี่เพราะทนอาชีพที่แร่,นแถ้
ไม่ไหว กรุอยากจะเที่อนไว้เพราะไม่อยากให้เธอลอง กล

ว่าจะล่าบากเหมือนที่กรุลำบากมาแล่,ว”

1(101๖ หลายชวค

กรุพุกแท่เพียงเท่านนเอง แลวก็ปล่อยให้
อ้าน แท่กำพุกที่เค็มไปค*ว์ยเจคนาอีของกรุนน ไม่ม
ซงอย่างใคในใจของโนรี เพราะไนขณะนนโนรีก็ยํงก็อว่'เก''ร
แท่งหน'ง์สือเบนของเล่น มิ ใช่ของจริง,!งอย่างไร และใน
ความรู้สึกอ้นแท้จริง โนรึก็อ้งเห็นว่าหนงสึอเบนขอ
เบืนภย มิแท่ให้ความชุ่มชื่นใจไค้ยงกว่าของอื่น ความลำ
ที่ครุไค้อ้างว่าเกยประสบมาแล่ว จึงเบนของทโนรึยง
ไม่เห็น

พ่อของโนรึมาฅายลง เมื่อก่อนโนรึเรึยนจบไม่อีเอีอน
ฉะน,นพอโนรีเรึยนจบสอบไล่แลว โนรึกํคองรีบกลบบานเพอ
เผาศพพ่อที่แม่เก็บคอยเอาไว้ให้ โนรีไค้กอ้บไปเผา โนรี
จำไค้อีว่า พ่อเกยทารุณท่อแม่อย่างไวเพราะฤทธนาเมา แท่
โนรีก็มาเก็คกวามรู้สึกคั้นอ้นใจ ที่เห็นแม่ของฅนเกรำโศก
อย่างหนกเมื่อพ่อคายลง แม่รองไห้พลางปรารภกับโนรีว่า

"พ่อแกย,งไม่กวรจะคายเลยโนรีเอีย อายุแกส1นเพร
เหอ้าอย่างเอียวเท่าน*นเอง อ้าหากแกไม่กินเหอ้าบาน
กงจะย'งอย่ไค้แข็งแรงไม่มิโรคภยอะไร แท่แกก็กินเหอ้าเสึย
จนผ่ายผอมผิครุปร่าง สอีก็พีนเพือนจนกนเขาหาว่
แอ้วแกก็คายควยโรคเหอ้า แม่ขอแอ้วขออีกให้เลิก อ้
ไค้แกก็กงจะไม่กาย” แอ้วแม่ก็รองไห้สะอีกสะยินท่อไป ค
กวามทุกข์กวามเสึยคายในชีว้กของกนรํก่ ที่อ้องมาสญเสึ

คกฤทธ ปราโมช

ไป โกยไมจาเบนเพราะกวามใจอ่อนดูธ,ฐอเแ8,] ที่ไม่สามารถ
ห่กห่ามใจไค้

เผาศพพ่อแลว[นรีกิอยู่ทีบานค่อใปอย่างธนว่าง แม่
กิอีพนองทงปวงก็อีใม่มีใกวดูอร่'องให้โนรี!ออฤใ1!ทำโร่ใถนๅ
หรอทำงานหนกอน "I ที่ทุกกนทำอยู่เบนกิ'แวิอร ที่ง๎นึ่เพร
ทุกคนนบถือโนรีว่า เบนกนวู้หน*งสือแอกฉาน ไค้วาเรียน
กวามรู้'ชนสูงมาแล'ว จนจบจากโรงเรียนร่ฐบาล งานหน'ก
ค่าง ‘ทุ ทีคองใช้แวงเบนมูลฐาน จึงคห่างไกลจากโนรี ซึ่ง
พรอมแลวควยมุลบญญา ทุกคนยินคีทำงานหนกค่าง ‘ทุ ท้คน
ทำอยู่ และยินดีทจะให้ โนรีบรี โภคผลของงานน1นแค่เปล่า ‘ท
เพราะกวามน'บถือ'ใน:วิชากวามะที่ทุกกนมีแก่ โนรี ทุกกรงที่
โนรีแสดงกวามประสงค์ที่จะช่วยทำการงานทางบำน แม่ก็'จะ
พูดขนว่า

“อย่าเลยโนรี ไปเล่าเรียนมีวํชามาแลวจะมาทำงาน
หนกแบกหามก’บเขาไหวหรึอ อย่างโนรีนึ่นน่าจะเบนกรุหรือ
เบนขุนนางจึงจะค้ ”

ควยกวามร้สึกอย่างทีกล่าวมา อ่น่มีอยู่ ในใจของกน
ทุกกนในกรอบกรว เมอโนรีเอ่ยปากขนว'นหนึ่งว่า จะเข่ามา
หางานทำในกรุงเทพ ๆ เที่อหาค์ ในช้วิคก่อไป แม่และที่
ทุกกนจึงไม่มี ใครปริปากทคทานเลย ค่างกนค่างเอออวยเห็น
อีเห็นชอบ เพราะทุกกนค่างก็มีกวามหว'งอยู่ว่า วนหนึ่งโนรี

^๓๘ หลาผชวิฅ

อาจ’ไค้Iบืนขุนนางมีคำแหน่ง3านะอ้นํสุ'3 เบนทพงแกญา

และทำให้มวลญาคิไค้มีหน้ามคา แม่ของโนววบหยิบเงา

ท้นที พว่อมกบบอกที่อยู่ของญาคิในกรุงเทพ ๆ ซงโน'

จะไปพึ่งพำนํกอาคยอยู่ในวะหว่างนนไค้

แค่ในก็นวันที่โนวีอยู่บาน ก่อนทีจะออกเค้นทา

กรุงเทพๆ น้นเอง แม่กเวียกโนวีเขาไปในหองและล้งสอ,1'เ

โนวีค่วยขํอืความที่ออกจะยอยาว เกียวกบโทษของกาวเสพ

สวายาเมา แม่ไค้ยกปวะวอชองพ่อมาเบนอุทาหาสเอกอ'5ง
หนึ่ง เพึ่อให้โนวีเห็นว่าสุวาน,น สามาวกทำลาย

คนลงไปไค้อย่างไว และ'ในที่สุกก็ทำลาย'ไค้แมีแก่ชึวิค แม่
ส่งสอนโนวีไปก็ว่องไห้ไป พลางแสคงความห่วงใยว่าโาเวีจะ

ไปอย่ไกลหไกลคา อาจลุกช'กจุง่ใปสู่อบายมุขโอยไม่มีใควคอย
กกเคึอน ในคอนท้ายแม่ก็หยิบเอาพวะเครื่ององค์เล็กอ

หนึ่งออกจากหีบ บอกว่าจะให้โนวีเอาไปคุ้มกนค'ว แค่ก่อน
จะยื่นให้แม่ก็ให้โนวีสาบานก่อหน้าพวะองค์นนว่

สุวายาเมาเบื่นอนขาค แล้วแม่จึงให้โนวีเอาพวะนนคล้

บอกว่าจะไค้เบนเครื่องเก็อนใจ มี ให้ล่วงละเมีคกำสาบานท

ทำก่อหน้าพวะให้ค่อมาวคาน้งเกิคเกล้าของอห ควย
โนวียินก็กวะทำล้อย่สาบานในก็นวันน,น

บวีสทธึ้เพวาะขถเะน,นโนวีก็เห็'นโทษของสุวาอยู่

เกยมีความปวาถนาที่จะเสพสุวาเลยแบ้แก่น้อย

คกฤทธ ปราโมช

รุงบน อกวนหนง1นรกลองลงมากรุงเทพ ๆ ควย?ฅใรี

ทเฅมไปควยกวามหวง ก*รงเทพ ๆ^....มหานก*รยินเบนประค

ทรีะเบคเขา,ไปสูชวคท*รุงโ7จุ)น ชีวฅอนเคม,ไปคํวยชึ่ธเส!)ง

เกยรคยศและกุณธ7รมทยงยนโนรร้คำคว่าคนไม่มพั้มเพยินไท
ทกกวากนอน นอกจากกวามเจกนากวามก,ง์ใรีทีรี;:ปว;;กอบ

กวามคเพอสรางชว้กของกน ชีว้กซงโนรีไค้เกยใผผนถึงมา

บอย "I ควยอาวมถ; และควยพวพิเศษของกนทีชอบเพ*อย์น

ฉะนนชว้ฅทโนรีผนนน รึงสวยสดงคงามเกินกว่าชีวกทีกน

ธรวมคาสามญรีะบววลุถึงไค้ และกราบ'ไคทีชีวิกน1น่ยํงอย่

เบืนจุกหมายปลายทาง โนรีก็รีะบากบนพยายามเค้นไปลุ่จุก

หมาย โนรึบอกกบก่วเองไว้แค่แรกอย่างไม่ปว-มาทว่า ถึง

แม้ว่า กนไม่สามารถจะเค้นไปถึงจุกหมายนนไค้ ก็ไม่เบนไว

เพราะระยะทางทีจะกองเค้นใกล้เข้าไปน่น ก็คุน่าอภิวมย่พอ

อยู่ ถ้าหากว่าโนรีจะสามารถบอกกนทีมีกวามวู้ในเรื่องรึคใรี

มนุษย์ ให้ทราบถึงกวามผนกวามมุ่งหมายของคน กนกน

นนก็จะกองบอกกบโนรีไค้ทนทีว่า โนรีเบนผุ้มกใหญ่ใผลุง

แค่ โนรีก็ม้ไค้พรรณนาความผนของกน'ให้โกรพง โนรีรึงหา

ไค้วู้ไม่ว่าชีว้หอนเจิคจ่าทีฅนไค้วากไว้ในใรนน อยู่ห่างไกล

จากกวามเบนจรีง และทางเค้นของผู้มํกใหญ่ใผลุงนนม'กรีะ

เค็มไปควยหลุมพรางก่าง ๆ แค่ถ้าหากจะมึใกรบอกให้โนรีวู้

กวามจริงเหล่านั้ไค้ กวามวู้เหล่านนก็กงจะไม่เบนอุปสร

1.๔0 ”ลาย^ต

แค่อย่าง'ใรค่อกวาม1ผ!แข’ยงไ,นวี เพวาะในวีนนเก๊กร''1คุ1'1'’'ม
จะเพี่อกวามผน1คยเจเพาะ

ญาทึของ'Iนวีในกรุงเทพ ๆ รุ้จกกบขำรา'®กาเรผูให'ญ
ผู้หนึ่งมีบวรคาศ*ก๊กเบนพาะยา พอโนวีมาอยู่กรุ'''เพพ ๆ ไมีก
วนญาคิก็พาไปฝากเนอฝากค้วกบ:เาเากุ'ณผู้นนโกย:ร'อบ'ใ'11'โ
อยก*บท่านทบานเพอหาวเจะไค ใชสอย แส'เจากุนเกวา-1คว่โนร
เข้าเบื่นเสมียนทำราชการในกรมกองท็พ่''นบงอบบ^ชาธคุ

ๆ?ไค้ในกรุงของโน'ร ในวะะยะเวลา ๒—๓ บึคอมานน
เบนชีวิคพี่สะสม โนวีมองคุชีวิครอบข้างในกรุงเพพ ก แล'ร'ก็
บนทึกเข้าไวีในใจ บนทึกกั้งข้อเท็จจวีงและกวามรุ้ส
ค่าง ๆ พี่เหตุกาวณบ้งกบให้เก๊คชนในใจของคน และอา
เบนเพวาะเหตุนกึ ไค้ พี่งานการในคำแหน่งหน้าพี่พี่โ
วบมอบหมายให้ทำ มีไค้กาวหน้าออกไปอย่างพี่โนรีไค้กั
แค่แวก เพวาะกาวงานหน้าพี่ ในราชการคลอคจนควหน้
ทุกค้วพี่มีอยู่ในแพ้มราชการ คุหคหุ่แห์งแล้งปราศ
ปราศจากชีวิคจคใจ โนวีค่องการชีวิค ค้องการกวามเกลอน
ไหว ค้องการสึพี่กระพบก'บแสงแคค ค้องการสายลมพี่ทำ
ให้กงไม้เคลื่อนไหวไค้ ค้องกาวอารมณพี่มีกั้งทุกขกั
กาวนาคาและเสียงหัวเราะ ส์งเหล่านคุจะหาไค้ยากจากบรว
กาศภายในกรมกองราชการ แค่ชีอ้คภายในบ้านเข้าคุณพี
อาศยอยู่นนเอง กลบมีกวามเบนอยู่เก๊นกว่าพี่โนร

คกฤทธ ปราโมช 1*๔®

ไว จรงอยุชว้คนนมิใช่ขว้คของโนรี เพราะโนรีเบนเพียง
กนอาศย โนรีกระทำกวเบึนค*ว่งหรึอนมลง ที่มีสภาพอยู่บน
พนกินแหงนหนาขนคูคอกไม้ใบไม้ ที่ขีช่อร'บแสงแคคสายลม
มินกและผืเสออนสวยสคงคงามบินไปมา และหยุคท*กทาย
ชืวิคอนหรูหราโอ่อ่าของคนทมิ^านะคีมีคำแหน่งสูง ไม่มิ
อุปสรรค ไม่มิการทีคช่คในการที่จะแก่ง แคมให้ชีว้คน1นสวย
งามรนรมย์อยู่เบนน่คย์ ค*วยอาหารการกินอ*น'โอชะ และ
อาภรณทแพรวพราว ถ่อ์ยกำน่าเสียงที่ไพเราะค*วยการผืก
ปรือแลวเบนอ*นคี เสียงห*วเราะที่ถูกก*คค*วยเจฅนาที่ระให้ค*ง
เบนเสียงคนครืน1น กระทบโสฅโนรีชื่งคอยพีงอยู่ห่าง
อย่างทีได้เหนทีไค้ยิน โนรีกิคื่มคารครำไว้ ในใจประคุจใ
ของฅนนน เบ็นผ่าใบผืนใหญ่ ที่ศิลบื่นผ้ฉลากไค้วาคภาพ
และระบายสีทำให้เกิดภาพอ*นพีงพิศ บางกรงโนรีกิเก็บเอาไป
ผืน และผืนเห็นค*วเองอยู่ทำมกลาง และเบนศนย์กลางแห่ง
ชึว้คอนหรุหราน1น

เจาคุณผู้เบนที่งํ้นายและผู้อุปการะของ'โนรี มิบุฅ1
อยู่หลายกน แค่บุตรสาวของเจ*าคุณคนที่มิกวามสำกํญ่ที่สุก
สำหรับโนรีน1น เบนคนที่กนท,งปานเรียกก*นว่า “คุณเล็ก”
คุณเล็กเบนกนอายุรุ่นราวกราวเทียวก*บโนรี และเบนหญิง
สาวที่สวยที่สุคที่โนรีเกยพบในชีว็คที่ยํงหนุ่มแน
ไค้พบคุณเล็กก็ไม่เบนบญ่หาเลย ที่โนรีจะฅองเก็บเอาคุณเล็ก

เ0๔เ2) หลายชาต

เข้ามาใส่ไว้ในกวามผ้น และยิงคุณเลกเบนกนทไม่ถึอก'า
ยินคึที่จะพบปะพุกจาก'บโนรี ซึ่งเบื่นกนหนงในจำนวนบรึวา'
ของเข้าคุณในระด*บที่เสมอข้น ไม่มีการเหยียดหยามหรีอถึอว่า
โนรีเบนกนก่ากว่า โนรีก็ยิงบูชาคุณเล็กจนกลายเบนเทพ
ประจำชีวิฅของกน เผ้าคิดแก่ว่าวนหนื่งกนจะข้องม
พอที่จะเผยอหนำข้าปากพุดก'บคุณเล็กได้ใน3านกนาก
ข้นไนที่โนรีได้คุณเล็กมาไว้ในข้อมแขน ข้นนนช็ว้กของโนร
กึจะสมบูรณ์ ไม่มีสึงใดอีกที่จะข้องการ คุณเล็กมีน
โนรีในเรื่องชอบอ่านหน*งสึอ คุณเล็กมกจะเอาหน'งสึอทอ่าน
แล้วมาให้โนรีอ่าน และเมื่อโนรีอ่านจบ ท8งสองกนกึจะ
ข้นข้วยเรื่องหน'งสึอที่อ่านก่งแก่เข้าโครงของเรื่อง
ข้วละกร'ในเรื่องและผู้ที่แก่งหนํง์สือนน คุณเล็กม'กจะคุยได
นาน ๆ ในเรื่องหน'งสึอ และยิงมีโนรีผ้ร์งคุ้นก่อกา
หน'งสึอมาแก่เล็ก ๆ เบ็นผู้พุดคุยข้วย คุณเล็กก็ดเหม
ไม่เบึ่อเลย เบนโอกาสที่ โนรีจะได้พบปะสนิทสนมกบคุณเ
ได้นาน ‘ๆ ทุกข้น คุณเล็กม'กจะนํง์ยิยู่บนข้นข้นไดหินหล้
คึก มีโนรีน'งอยู่ห่างในระยะข้นสมควร และน'งอย
บนไดที่กากว่า โนรีจะน'งมองหนำคุณเล็ก และปล่อยดวงใ

ข้นเกึมที่]ยมไปข้วยกวามร'กไปรวมอยู่ทนน เวลาน1นจะเบ
เวลาที่ โนรีรู้สึกว่ามีกวามสุขที่สุด เบื่นเวลาที่เกิดก
กวามปรารถนา และกวามผ้นแห่งซึ่วิฅทงํ้หมดดเหมือ

คกฤทธ ปรา เมช เ2ข๙’๓

ลอยอยู่ตางหน้า ในระยะเออมมึอถึง แท่วนหนึ่งที่สำกญที

สุคในชีวิฅของโนรีนนมายิบฅัขั้น เมื่อคุณเล็กพุกขั้นลอ
ควยแววฅาทเบนประกายว่า

โนรี เธอรี โหม....ถ่าหากว่าฉนเลือกไอ้....กนที่

จะรกถงขนากทแนจะมอบชวิกขิกใจให้ไอ้ที่รีหมกจะกํก์งเบี่น

ผุ้ชายท้แท่งหนงลือเบ็น เขาจะท่องเบนน่กประพ่นธ์ที่สามารถ

กลอมใจฉนไห้มีความสุข บทประพนธของเขาจะห,องสามารถ
ยกกนทว‘คุ ไป รวมทงฉนเองกำยให้ขั้นสู่ชีว้กใหม่ พ่นจาก
ชึวิฑจำเจทเห็นอยู่ทุกว*'น เขาอาจ;บนกนจนก็ไอ้ โนรี.
แม้แท่รูปร่างหนากาของเขาอาจน่าเกลืยกก็ไอ้.แท่ถอยกำ

ทหลงไหลยอกมาจากปากกาของเขๅนึ่น จะท่อ่งที่รีหวาน ที่รี

สะเที่อนใจ กำพุกของเขาจะกองระกนกวยนึ่ากาลและยาพิษ

และเมื่อใกที่ฉนพบกนเช่นน,น....เมื่อน,นแหละ,...”

คุณเลกพุกไม่จบประโยก ที่งทำยไว้ให้โนรีคิดเอาเอง

แท่โนรีก็เขาใจเบนอย่างดี สงที่โนรีไม่เขาใจก็กึอคุณเล็กพุ
ออกมาควยอารมณ์ทีถูกกล่อมเกลาคำยหนำลือ ที่คุณเล็กไอ้
อ่านมาเพ็งจบ คุณเล็กทุกกำยขิกใจของนางเอกในหนำลือ
เล่มนึ่นทยอมสละชึวิฅอนโอ่อ่าเพ็อน*กประพ่นธหนุ่มคนหนึ
ที่ม้ความประสงค์จะปฎิวฅสำคม คุณเล็กพุกเพราะอยากไอ้ยิน
ถ่อยกำที่จบใจน1นออกจากปากกนเอง มิไอ้มีความหมายอะไร

1*๔๔ ห®,'^™

เกินไปกว่าน'น และเมื่อพุคออกไป"ลวคุณ*ลื่คถึถึ1'1ทนท
ไค้หวนกลบไปนึกถึงอึก

แค่กำพุคของคุณเล็กมีผลพลิกอึวิคของไนวิ' จากพ

เกินคันหนึ่งมาสุ่หนทางของนก*อึยน เพราะกง"ค่านนนเ
คันมา โนรีก็เรีมเขียนหนังสึอ เขาใช้เวลาทควรจะเบน*'1ลา
หล'บนอนน*นนังบรรจงระบายความผน และความในใจลงไป
บนกวะคาษ เรื่องที่เขาแห่งเรื่องแรก เบนเรองทแห่

นองคันทึกของชายหนุ่มที่ธากัพ ชายหนุ่มทยากจนแ

หญิงสาวที่มี;ฐานะคกว่า ความรกของเขาจึงเบนของทึลุค

เออม ขณะที่เขียนนนโนรีเกึอบจะไม่ค®งกิคอะไรเลย คาา

รู้สึกที่งํ้ทมค อารมณ์ที่งหมค และความผนของเขาท

หล'งไหลออกมาเบนคัวหนังล็ออยู่บนกระคา*-จ คัวยกำล้งแ
ของมนเอง โนรีเพียงแค่จํบปากกาให้วางอยู่บนกระคา

ปากกาน'นก็เรีมเขียน เขียนไปเขียนไป เหมีอนกับว่าปาก

นนเบ็นคัฅว่มีขีวิกเคลื่อนไหวไค้ โนรีคงใจจะให้ผลงานของ

เขาเรื่องแรกนึ่เบนเครื่องคักการะค่อความร้ก่ที่เขามี

ฉะนนเมื่อเขียนจบแลว เขาก็ยื่น'ให้คุณเล็กอ่าน'ในคอนเ

แคัวเขาก็เกินออกจากบ้านไปทำงานคัวยนัวไจ'ค*ค

เมื่อโนรึ กลบมาถึงบ้านในทอนบ่าย คุณเล

มาพบที่หลงคึก ยื่นเรื่องที่เขาแห่งนนคืน แล่ว่พุ

ฅื่นเคัน'ว่า

คกฤทธ ปราโมช 1*๔4

โนร ! ฉน’!เม่นกเลยว่าเธอจะแห่งหน*งล็อที่ถึงเพียงนั้

ฉนอ่านรวกเที่ยวจุบวางไม่ลงจุรึง **1 ฉนบอกเธออย่างไม่

อายวา บางหอนฉนกองรองไห้ ไม่รู้'ว่าเธอช้าง่ไปสรรหา
ถอยกำมาจุากไหน ที่ทำให้กนอึ๋นหองสะเที่อนใจุถึงเพียงนน

ฉนชอบเรองที่เธอแห่งมากที่เกียว ถึงเรื่องนั้จุะเบนเรื่องแ

ของเธอ ฉนกเหนว่าหกว่าบางเรองที่เขาลงพีมพีเสึย

เธอกวรจุะหาทางพิมพ์'หน้ง์สืธที่เธอแห่ง และห่อไป—ไกรจุ
ไปรู—เธออาจมีชอเที่ยงมาก และหันก็จุะภุมิใจุมากที่ไก้อ่าน
เรื่องของเธอเบนกนแรก”

กำพุกของคุณเลกเหมอนกบนาที่มารกลงบนเ•เผ่นกิน

ทอุคมอยู่แลวควยเมลกพีช ทำให้ขยายห่วงอกงามขนมา

ทนที่ คุณเล็กพุกอย่างที่นเห่นแกมแกงระเรื่อ และสายหา

เบนประกาย ทำให้หัวใจของโนรีแทบจุะละลายไปก*'วยกวาม

งามที่เห็นอยู่ห่อหนำ คุณเล็กห'วเราะเบา "I แล่ว่ก็ห่นหลง

กล่บขนไปบนกึกอ้างว่ามีธุระที่จุะกองทำ ที่งให้โนรีเกินก

หองที่เขาอยู่ช้า ๆ หวยหัวใจุที่พองโกเกีมไปหวยกวามบี่กิและ

กวามธุข
อีกสองสามวนห่อมา โนรีก็ไปปรากฏิห่วอยู่ที่หน*'ๅโกิะ

บรรณาธิการหนงสึอพิมพ์แห่งหนึ่ง บรรณาธิการเงยหนำข้

มองกูโนรีแล่ว่ก็ถามว่า

“คุณมีธุระอะไร ห่’

ไ® ๔ ไว หลายชวิต

‘'ผม—ผม-”ไนรืเก็อบจะพูคไม่ออกควยกวาม,ปร“หมา
“ผมเขียนหน้งสึอไว้เรองหนีง — อยากจะขอไหลงพมพ — สุค
แก้รแค่กณจะเห็นสมก'าว” แลวโนวกขนคนฉบบหหไห!1'ก

บรรณาธิการก้วยนีออนก้น
บรรณาธิการรบไปพลิก ๆ คุแลวก็พุคว้า

“โคย ‘สาลิกาแก้ว’ อีอ! เพราะอ้ กุณชอสาลิกา

หรืธ?”
“เปล่า ผมชึ๋อโนรี ‘สาลิกาแก้ว’ เบนนามปากกา

ของผม’’
“อ,อ ! เพราะอีเหมือนก้น บรรณาธิการวา ’ เยา

อย่างงก็แก้วก้น ผมร*บเรีองของคุณไว้ ถาคิกจะลงไห วา

แก้วบรรณาธิการกเอาคนฉบบของไหรวาง!'าไนถาคขาง*',]คว

“แก้ว...อา....เมื่อไรผบา!ะากรา'บ” โนรีถามขน

บรรณาธิการมองหน้าโนรีแก้าลึคอบว้า

“เย ! ผมก็’ไม่ว้ซี.อีกลี่ห้าวันคุณมาพงคุอีกอ

แก้วก้น” ะ1

ระยะเวลาลี่ห้าวันค่อมานน คุเหมือนจะเบนระยะเว

อีข่าอีสคระยะหนึ่งของโนรี เขาเผาแค่กิคถึงก้นฉบบอ

แก้วและนึกถึงวันอีจะไอ้พราบผล บางอีบรรณาธิการจะ
เขาควยความอีนเก้นเช่นเอ้ยวก้บคุณเลึก แก้วเรึ่องข

ก็จะปรากฏในหน้าหน้งลึออีมอี แค่บางอีบรรณาธิการจ

คกฤทธ ปราโมช 1^

เรองให้กบเขาพรอมกบกำบอกเล่ๅว่ๅฎงปงใม่(ใง,51นๅค ในงี

กระสบกระสายอยูหลายวน แทบระไมเบนอนกินอ้นนอน

และในวนทหาเขาก เปปรากฏิดวทหนาโอ้;;บรรณๅธิกๆ}อ้เา

บรรณาธิการเงยหนำจุากหนํง์สือทีเขียนอยู่แล้}ถามว

“คุณมีธุระอะไร ?”

ผม....ผม—ส่งเรองมาให้คุณกรวจุ” โนรีกอบเกือบ

.'1-!,,...จุะ เมเบนกาเพราะความป1ร^:.ห.1มา

ออ! เหนเรองอะไรอยู่ทีไหน? บรรณาธิการพก
พลางแบมีอร'บ

โนรีใจุหายวาบลงทนที บทประพนธ์ทีเขาไห้แก่งข1;

อย่างวิจิกรบรรจุงนใเมีไห้รบการเอา'โจุ'ใส่เลย บรรณาธิการ
จำไม่ไห้อ้วยซาไปว่าไห้รบเรื่องไว้จุากเขา

“เปล่า” เขากอบควยเสียงทีเบาเกือบจุ:ไม่ให้ฐ11

“ผมส่งให้คุณไว้แลว คุณบอกว่าอีกสี่ห*ๅวํนให้มาพง’’

บรรณาธิการมองหนำเขาอย่างฉงน แก่แล้ว'ใบหนํว่

ก็กระจำงขนเพราะนึกออก พลางพุดว่า

ออ! จรีงซ เรองคุณแก่ง[ฅยนกแก*วนกขนทอง
อะไรนนใช่ ไหม ใ” ว่าแล้วบรรณาธิการก็หยีบกระดาษทีวาง
ซอน ‘คุ อยู่ ในกระบะข่างอ้'วออกมา โนรีแลเห็นกระดาษอ้น
ฉบบของกนวางอยู่ในทีทีวางไว้แก่วนแรก ไม่มีร่องรอยว่า

1*1๔๘ หลายชวต

ไค้ถกแคะฅํองเลยในระหว่างนน บรรณาธิการหยบคนฉบบ

มาพลิก ๆ คุแล้วก็พุคอย่างหนักใจว่า
“ย*งอ่อนไปหน่อย ชอคุณกยงใหม่ คุณเอากลบไป

ลองแก้ไขคุอีกที่อีกว่า แล้วก่อขมาพุคกน’’ แลวบรรณาธิการ

ก็กํม่หนำลงทำงานค่อไป เบนสญญาณวาการพอป''แ'แล'1'4ล,ก

ลงแล้ว ความหวงและ
โนรีเค้นเบา ๆ ลงบนไคมาข้างล่าง

กวามผนค่าง ‘คุ คจะแหลกลาญไปควยกาหุเคเพขงไมกกา ข'ง
อ่อนไปหน่อย-ชื่อคุณกยงใหม่-, คงกองอยูในหุ ห
ที่เขาจะก*’าวไปส่อนาคค ที่วาคไว้อย่างงคงามนน คุเหมึอนจะม
บานประคอนมหึมากนกางอยู่ “ย*งอ่อนไปหน่อย—, คุจะ

เบนเหกุผลที่พคเอาง่าย ๆ เพราะบรรณาธิการยงไม่ไค้อ่าน

เชื่องของเขาเลยจะร้ไค้อย่างไร แค่ ขอของคุณยงเหม เบน
เหกผลที่น่ากลว ความใหม่ของเขาค่อวงการประพนธิน้นเอง

เบนอุปสรรคอ*นส่าค"ญ เขาจะทำอย่างไรเพือลบลางกวามใ
นั้น,ไค้ ล้าหากว่าความใหม่นนเอง เบนอุปสรรคเสยแลว
แค่แรก

ใครกนหนี่ง เค้นขั้นบ่นโคมากระทบนัวเขาอ

จนเซไปชิคผนัง กนกนนั้นทำทำว่าจะคกบ*,นไคลงไป

รีบเอั้อมมึอ่ไปยึคแขนของกนกนนั้น ร์งปรากฏว่าเบนผู้ชา

บุรษนไแชกลบมาพิงอย่ที่นัวในรกลาแหลากอุ้งไปท'ว