หลายชีวิต

คกฤทธ ปราโมช 66

พรรณึนอนนึ่งไม่กระคุกกระติก แก่ใจนนพองโกควย

ความพอใจและยมอย่างติ ใจ'ในความมืค คุณพงศ์เข่ามาน'งชํค
ฅวมึอทึแฅะอยู่ทึปากพรรณีน่น เริมคลำและลบ’ใล้ไปกาม'ใบ
หนา หูและลำคอ จนถึงหนำอกอย่างข่า •คุ เหมือนก'ป
คุณพงศ์จะยงล*'งเลใจไม่รู้จะทำอะไรแน่ พรรณีมิไอ้หามปราม

ขอขืน นอนยมนอย ‘คุ อยู่ค*'วยห*'วใจที่เก’'นระทึก มือของ

คุณพงศยิงลคลงฅาลงไปคามร่างกาย พรรณึก็รู้สึกว่ามือ

นนเรมจะสนสะทานควยความคื่นเค’'น ท่งั้สองคนอยู่ในกวาม
มึคสนิท ไม่เหนหนำหรอร่างกายจองก*'น แก่มือของคุณพงศ์
ก็สำรวจร่างกายของพรวณึไปจนท'ว พรอมท*งํ้กวามสนไหว
ศ์ว์ยความตื่นเคน และความพิศวงอยากรู้ เพราะกร1ง์นั้เบน
กรงแรกที่คุณพงศ์ไอ้เข่าไปถึงก*'วคนค่างเพศอย่างใก
พรรณึรู้ว่าความรู้สึกของคุณพงศ์รุนแรงขั้นทุกทึ เพราะมือ

ของคุณพงศ์ทื่อยู่บนกวน1นึ่รํอ์นทวึยงขั้นทุกทึ อีกกร่

คุณพงศ์ก็ทอกก*วลงนอนข่าง ๆ อย่างข่า ‘คุ ระม''คระว*'ง พล้ก

หนำเข่าหากวพรรณีที่นอนหงายอยู่ในท่าเติม คุณพงศ์

แขนและขาพากมาบนก*วพรรณีอย่างเก*'งกางไม่ชำนาญ และ
ในทนใคนน คุณพงศ์ก็รกก*,วพรรณึไว้แน่นก*'วสนระริก ลม

หายใจทรอนแรงคงอยู่ทใกล้หูของพรรณกร่เติยวพริบกาเ

เท่าน,นเอง พรรณึก็รู้สึกว่า ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปท*'นท้

บรรยากาศที่รอนแรงนนสงบลง คุณพงศ์กลายกวที่แขึงแกร

600 หลา?)ช!ต

ออกเหยึยค1ปคามปรกฅแล*'วก็รีบลกผลนผลนไปมไคพครีาว'โ
กระไรเลย

พรรณนอนลึมฅาอย่ในมงคอ1ไปอึกน')น ไม่เข้าใ1}ว่

มีเหคุอัน'ไดที่,ทำ'ไห้คุณพงศ์ลุกหนึกลิบไปนอนเลียเฉย

ที่พองโกน,นกลิบลีบลงทันที กาทีมองเห็นกองเงินกอ-'งพอ

ในความมืคกลิบกลายเบนมองเหนแก่มุงเก่า 'ๅ ช''ก ๆ พลง

หนื่ง จมกที่ได้กลีนความเบนหนุ่มวุ่นกระทงขอ

เมึ๋อกั้ คงได้แก่กลีนสาบ ๆ ของที่นอนหมอนมุ้งทีคนไม่ไ

ช'กเพราะไม่มีเวลา พรรณึนึกว่าคุณพงก่กงจะไม่พอใจ

ทิว่ยเรึ่องใคเรื่องหนึ่ง หารู้ไม่ว่าคุณพงก่น,นอ1ศย
เคีกหนุ่ม ประกอบกบการที่ได้แนบชิคร่างสครึเบนหนแ

ในข็วคได้ถีงกวามพอใจสุคชิคเลียแห้ว และบ*ง์เถีคควา

ละอายลุกหนีกลา-ไปนอน แก่ก็ยํงค่งใจ'ไว้'ว่าก่นว*น์หล

กลิบมาใหม่ คุณพงก่เองก็หารู้ไม่ว่า พิไลนองสาวซึ่งน

อยู่อกมุ้งหนึ่งย*งไม่หลบ เมื่อคุณพงก่ย่องลงมาข้างล่

ก็ย่องกามลงมาจนถีงหัวบนไค เมื่อชะโงกคุก็รู้ว่าคุณพงก่

ไปไหน รุ่งขั้นพิไลก็เก็บความไปพองคุณนาย

พรรณืไม่เคยนึกว่า กนเราจะมีความโกรธความ

อย่างมากมายเท่ากบที่พรรณึได้วับจากคุณนาย ในว

คอนสายคุณนายแสกงกวามโกวธออกมาอย่างไม่หักห้
กายและวาจา คุณพงก่ลุกส่งหัวออกจากบ้านไปอยู่ที่อึ๋

คกฤทธิ าเราโมช 006

และคุณนายกครงเขามาทควพรรล่เ จิกหวถยิกเกึอกแคะที

ใส่อยู่กบบ้านคบอย่างไม่ปรานีปราสย ปากนนกัคะ'[กนค่าว่า

ควยถอยคำทีพรรณ็ ไม่เกยนึกเลยว่า ระมีผงอยู่ในคนทีเก

ควยกรยาผูกภาคภุมํเช่นคุณนาย คุณนายคบคีค่าว่าอย่นาน

รนกวามเรบกลายเบนชาเมรลก พรรณีไม่พยายามคนรนหลึก

หนี เพราะรู้อยู่แก่ไรว่าถึงจะหนีกักงระไปไม่รอค คุณนาย
ทงคและคารนเหนอยหอบ แลวกยกเบ้าขนกับอย่างแรงทีค่ว่

พรรณี มีผลทำให้ควพวรณีกร:เกินรากเฉลื่ยงหน,'ากีกช

กกบนไคห้นสามสขนลงมาหมอบอยู่ทีชๅลาหน,'ากีอ ผึๅย

คุณนายก็เกินกลบเข,'าไปอยู่ในห,'องและค่าอยู่จุนบ่าย กุล;นาย

ไม่เคยออกปากไล่พ?รณีอยิกจากบ้านเลยแม้แค่คำเกียว เพราะ
ความเสียคายเงินบ้าสิบบาททีกุณนายจ่ายไปเบนค่าควพรรณ

น,น เบนเครื่องผูกมกคุณนายยงกว่าเบนเครื่องผกม'ค่พรรล่ใ

เสียอก

ทีหนำบ้านทีพรรณีอยู่นนมียายแก่คนหนึ่
กลีบ มาค1งหาบขายกลวยบงอยู่คอนกลางว*นของแกทุกวน
พรรณีรู้รกขายกสีบค้ เพราะกล้วยบงเบนขนมอย่างเกียว

พรรณืระช้อกันไค้บ้วยสกางคํทีคุณนายโยนให้เบื่นกร,งกร}

ทุกกร1ง็ที่พรรณึมีเรื่องทุกชร’ยินหรึอไม่สบาย'1ร พรรณีก็ออก

ไบ่ช้อกล้วยบงรากยายกสีบมากันเสมอ รุ่งขนอึกวนห'แง

*0๒ หลายชวต

พรรณึขัง'ใม่กล่าเข่า,หนำคุณนายค้องไปหลบอยู่แถว'ในยว
ไค้เวลาที่ยายกลีบมาขายกอ้วยบง พ'ะรณีก็เลีคล
บ้าน จะไปชอกอ้วยบงมากินคบหุโเช็ ยายกลีบเหนพ
หนำบวมไปข้างหนึ่ง และมึรอยฟกชายำเชึยจค''ม1น
ขนว่า

''หนุเบนอะไรไป หนำบวมออก ? ’
"เขากบอ้นข้ะบา” พรรณีคอบ
"ใกรฅบ?” ยายกลีบถาม
“คุณนายจ๊ะบา”
“หนุไปทำอะไรเขาถึงคบ ?”
“เขาหาว่าฉํ“นทำหลานชายเขาเลียคมจ๊ะบา”

“อ้อ |” ยายกลีบเหลือบฅาคุพรรณีแวบหนึ่ง
ถามเรื่อย ๆ ค่อไปว่า “แอ้วหนุไปทำบ้งไงเข้า?”

“หนุไม่ไค้ทำอะไรเลย” พรวณึแก้ค้ว แอ้ว
เล่ายํอไปว่า “อยู่ ๆ เขากึมานอนกบหนุ แอ้วรุ่งขั
เขาไปพ้อง เขากิเลยคบหนุเพ้ยนหนุ”

“เออ เ” ยายกลีบถอนใจใหญ่แอ้วพูคว่า “คน
เฆื่ยนไค้เที่ยนเอา บาสงสารหนุจริง ๆ ทํเกึยว”
หยุคพลีกกอ้วยที่กำอ้งย่างอยู่,บนเคา'แอ้วกึพ
กบเขาเลย ไปกบบาเลียเถึค บาจะพาไปฝากกนที่เขาใจกึ
ไว้ หนุจะไค้แก่งค้วสวยๆถึอ้ฐใช้มากๆไปค้วยค้นไห

คกฤทธ ปราโมช 800,

“หนุอยากไปIหมีอนกน” พรรณีกอบ “แก่หนุกลว

เขากามไปจบไค้ ”

“ไม่ก้องกก้วหรอก บารบรอง ก้าขีนคามมาบาจะบอก
โปดิกจบเอง กนอะไร 1 กิราวกะข้วกะกวาย” ยายกดิบพก

พลางเก็บข่าวของลงหาบ ทำทากลบ “ไปกบบาเถิกหนุ
บาอยากให้หนุสุขสบาย ไปเถิก”

“ไปเมื่อไหร่ จิะบ่า” พรรณีถามอย่างกรึ่งเอนเอ
สงสย

“ไปเคี่ยวนแหละ อยู่นานเคี่ยวเขาจะสงสย” ว่าแก

ยายกดิบก็ยกหาบใส่บ่าออกเกิน อีกมีอหนึ่งจ*บ่ข้อมีอพ
ซงเกินกามอย่างงง ๆ ไปกิก ‘า ก้น

ทรรณีเคินตาม ยายกดิบไปกามถนนหนทาง และ

เข่ากรอกเข่าซอกไปอีกนาน ผู้คนที่เกินผ่านไปมาพลุกพล่าน

ก็มีไกิสนใจเหลียวมามองกุ ระหว่างทางยายกดิบแวะซอเสอ

และก้าชื่นใหม่ ๆ ให้ชุกหนึ่ง เบนเสั้อผ่าชุก'ใหม่ชุกแรกที

พรรณึไค้เกยมีในชื่วก หก้งจากเกินเข้ากรอกไปอีก

พรรณึกึมาถึงบ่านเล็ก ๆ หก้งหนึ่งที่ยายกดิบบอกว่า

ของแก ยายกดิบเรียกพรวณึเข้าไปในบ่านบอกให้อาบนา

อาบท่า หาข้าวให้กิน และแสดงกวามเมกฅาปรานีอย่าง

พรวณึไม่เกยประสบพบเห็นมาแก่ก่อน คอนเย็นข้นนนยาย

กดิบก็พูกขนว่า

๑๐๔ หลายชวต

“หนุรื่น พรุ่งนบาจะพาหนุไปฝากไว้กบญ
จํงหว*ค จะอยู่ที่นึ่ไปเกี่ยวเขาจะมากามค*วจะกองมีเร
ฟล่า ") ไปอยู่ค่างจํง์หว'กเสียให้สบายถกพ*กพอเรองม*นเงีย
แล่’ว บ่าจะไปรบกลไมาอยู่ควยกันใหม่ ”

พรรณึร''0พงกวามเห็นยายกสีบโคยมิไกโค้แยงถงล่ย
เพราะการกระทำของยายกลีบล่อให้เห็นเจคนาอนกิมาแค่
และพอรุ่งขั้นคอนเช่ายายกลีบก็พาพรรณีไปสถา
รถเช่าไปลงที่สถานีลพบุรี และพาก'วพรรณไปยงบ
หนึ่งมีรวรอบขอบซํคกี่งอยู่ไม่ ไกลกลาคน'ก

บนบ*')นน,น พรรณีเห็นหญิงสาวเกินไปมาอยู่ถอง
กน ทุกกนนุ่งโสร่งใล่เสอชนใน เผ่าผมยุ่งเหมึอนกบเ
นอนและกาโรยเหมีอนกับทุกกนอกนอนมาแค่เมึ๋ธกิน ทุกคน
มีรอยแบ่งและสีทาหนากิกกางอยู่ย*งลางไม่หมก พอพรรณี
ไปบนบ่านพรอมกบยายกลีบ หญิงกลางกนๆ หนึ่งก็เกินกระ
กระวากออกมาจากในห*อง รองทกยายกลีบขั้นอย่างกิใ

“แม่เขียน” ยายกลีบพุกขั้น “ฉนพาหลานฉันมา

ไว้สกคน ช่วยเลียงให้กิ ๆ หน่อยเพราะบ่3เบนเกิก หน้าค
ก็กิหรอก”

“ไค้ซึ จะเบน1ใรมี ” กนที่ชึ๋อเขียนพุกกอบ “หลานแม
กลีบก็เหมีอนกไ)หลานฉัน ฉันจะเลียงให้กิอย่าวีกก,’

คกฤทธ ปราโมช 90๕

หญิงสาวสองสามคนท้เกินเกะกะอยู่พากันเข้ามาน'ง
อยู่ห่าง "I พอไก้ยินนางเขียนพุคก็น้วเราะกันชิกช้ คุหน
พรรณีแน้วก็เหลียวแลคุฅากัน แล่วก็น้วเราะเหมึอนกับเรื่อง
ท้พุกน1นขบข้นเลียเกิมประอา

“หนุชื่ออะไร?” นางเขียนถามพรรณี
“หนชื่อชื่นข้ะ” พรรณีกอบ
“ชื่อไม่เพราะหรอก” นางเขียนว่า “เปลื่ยนเลียเถิก
น้าจะกิกให้เอง เอ! ชื่ออะไรกิ ออ1 เอาย*ง์งั้ก็แล*ว์กัน ท้น
เกยมีพรรณีอยู่คนหนึ่ง แค่เขา'ไปเสียแล่ว หนุชื่อพรวณืแ
แล*ว์กัน เพราะกิไหมหนุ?”

“แลวท้นึ่ก็จำชื่อไว้นะ” นางเขียนส่ง และก่งแค่นน
มาชื่นหชื่อพรรณึก็ใช้ชื่อว่า “พรรณึ” เบนนามปากกา หชื
นามแฝงในอาชีพกลอกมา

นางเขียนพาพรรณีเข้าไปในน้อง ๆหนึ่งมีก้มีเกียงและ
มีเกชื่องแบงพร,อมปริบูรณ พร*อมกับบอกว่าน้องนึ่เบ็นน
ของพรรณีโกยเฉพาะ ขอให้อยู่อย่างสบายอย่าเกรงใจ อยาก
ไก้อะ ไรขอ ให้บอกจะหาให้เพราะนางเขียนเบนกนร*กเกิกมาก
แล่'วนางเขียนก็ออกจากหอง'ใป ท้งพรรณึให้น'งอยุ่ในน้อง
กนเกียว ใน'ใจนนึ่นึกอยู่ ก่ฅนน1นเกราะน้กิเบนหน้กหนาท้ไก

มาพบกนใจกิอย่างฉ

• 0๖ หลายชวต

กอนบ่ายเมือยายกลีบกลบกรุงเทพๆแลว พร*.ณึก็ได
ริบกวามเอาใจจากนางเขียนเบนพิเศษ โดยนางเขียนพาไปซือ

เกรึ๋องแก่งก*วใปก*!ดเสีอ พร’อมก*บร้อเกรึ๋องแก่งหนำทาปาก
ให้หลายอย่าง กกกาก็พาไปกกผม ดุเหมือนจะไม่มีอะไรท
นางเขียนจะให้ไม่ได้ พรรณีก็ได้แก่อ'ศจรรย์ ใจในโชกชะด
ชองกน กวามยากจนที่เกยกกหำใจอยู่น,นดุจะเบาลง ร้สึ
โลกนั้น่าอยู่น่าสบายเสียเบนอย่างยง เมือกลิบมาถึงบ

เห็นชายหนุ่มสองสามกนน่ง้กุยก*บหญิงสาวบางกนที่

เชำ ชายหนุ่มเหล่านนก่างพาก'นเหลียวมามองอย่

แก่นางเขียนก็รึบพาพรรณีเขำหอง และส่งให้หลบนอนกาม

สบาย พรุ่งนก่อยกุยก*นใหม่ บอกว่าอย่าออกมาจากห

อ'นขาก และอย่าสนใจก*บพวกผู้ชายที่มาอยู่ขำงนอก “

หลานของนำท*งํ้น,น่ไม่ก้องกลิว” นางเขียนอธิบาย แล่

เขียนก็ออกจากหํอ์งไป บี่กปวะดุข'งพรรณีไว้ในน,น

พรรณึนอนกรึ่งหลบกรึ๋งกินอยู่จนกึก นึกแปล

บ*านที่กนมาอยู่ในนึช่างมืกนไปมาหาสู่กํนมากมายในยามก
เพราะระหว่างที่นอนอยู่ ในกวามมืก พรรณึได้ยินเสีย
ขนบ่างลงบ่าง ได้ยินเสียงกนพุกกนหำเราะ เสียงเบค

ประดุห*องและเสียงกนเกินเขาห*องนาหลิง์บ่าน เสียงเทนาอย่
ไม่ขาก พรรณึอยู่ที่บานนนมาโกยปรกกิสี่หำ,ว*น โกยนางเข

ทำใจกิกำยจนพรรณึนึกริกยื่งกว่าใกรๆที่ได้เกยพบ

คฉฤทธ ปราโมข ®0ฟ่

พอถึงว'นที่ห่าหรึอว*นที่หก นางเขียนก็เริยกกวพรรณึเขำ1ปน'ง
ใกล้ ๆ แนํวพุกขนว่า

“หนูรู้หริอเปล่าว่ามึกนเขามาร'กหนูแนํว”
“ใกรจ๊ะนำ จุ’’ พรรฌ็!ถามเพราะไม่รู้ว่าจะพุกว่ากวะ
“อาเสี่ยว่านขายทองไงล่ะหนู” นางเขียนกอบ “เขา
ว*กหนูจริง ๆ นะ คืนนั้แหละนำจะให้เขามากุยนํบหนูในห
เขามึสกางคืมาก ล่าหนูกามใจ เอาใจเขาหน่อยเขาจะไก้ให้
สกางคืเรา'ใช้มาก ๆ นำก็จะแบ่ง'ให้หนู'ใช้นำง เก็บไว้ซอช
ให้หนูบ่าง หนูก'องกามใจเขาให้คื ๆ นะ ไม่กองกนํวหรอก
เขาว'กหนูจริง ๆ เขาบอกนำเอง นำนำไม่เชื่อว่าเขาร'กหนูจ
นำก็ไม่ยอม่ให้มากุยก'ายทรอก
“หนกุยไม่เบี่นหรอกนำ หนูย'งไม่เกยรู้จ'กนํบเขาส*กท
หนูอายจ',ง” พรรณีกอบอ้อมแอ'ม่ ในใจรู้สึกเกรงใจนางเขียน
อยุ่กร'น ๆ
“โนํย! ไม'เบนไรหรอกหนู!” นางเขียนรอง “อาเสี่ย
แกใจคืออกจะกาย่ใป พอพบกนประเที่ยวเคืยวก็กงกุ้น ขเก็ยจ
จะชอบไปเสี่ยธ!า
พรรณีไม่รู้ที่จะโก้กอบว่าอย่างไงคืกก็ไก้แก่นง และ
ในคืนวนน,นเอง พรรณึก็กกเบี่นเหยื่อของรากะจริกที่ว่อ์แ
แรง รากะจริกที่มีกวามมุ่งหนํงจะทำลาอ เกม'ไปกวย
ทารุณ และเบนรากะจริกที่ทำ'ให้กแสี่!!ลภาบ่ไปชวกว่ชวข

*๐๘ หลายชวต

บำเพ็ญกนเช่นเคียวกบเควจฉาน พ็ปราศจากความยํงํ้คีค
พรรณีไม่มีทางที่จะหนีหรึอทางที่จะกนรน เพราะกนอ
หนีงที่เขำมาในห่ยงคอนกลางคีนนน เบนผู้ชายอกสามศ
แข็งแรง กวามเจ็บปวกที่ไคีรบเบนกร,ง๎แรกนี มิไค้ทำลา
กายของพรรณืลงไป แค่มีผลกระทบกระเทือนในทางใจ ทืาให
พรรณ์เหึนกวามสมพนธ์ระหว่างเพศเบนของไร้ค่าอื่น
จากเงินเท่านนห้จะเบนเกรื่องคอบแทนไค้ หล'งจากเหคุการณ
กึนน1นแล้วพรรณ์ก็เขำ'ใจ'1นสภาพชองทนเอง สภาพของน
เชียน สภาพของบ้านที่คนอยู่ และทุกกนที่อยู่ใ
เบนอย่างคี พรรณีร้ว่ายายกลึบนำคนมาขายไว้ก้บนางเชียน
เบนราคา ๓๐๐ บาท เงิน ๓๐๐ บาท ที่นางเชียนจ่ายไปนี
พรรณีจะก้อง “ทำงาน,’ ไช แค่กว่าจะใช้ไค้หมกน1นจะ
เวลาส'ก่กี่สิบกี่ขํอ์ยบื่ พรรณ์ก็ไม่มีบ้ญญาที่จะค่า
เพราะทุกลมหายใจเข่าออกที่พรรณีมีชีว้ทอยู่ในบ้านนีน
จ่ายทุกอย่างค่าเกรึ๋องแท่งกายค่าแบ้งผํค์หนำ
นาทุกหยกค่าข่าวทุกเมล็ก คุเหมือนจะถุกบวกเข่าไปก้บ้ก้น
ประเคิมสามรอยบาทที่นางเชียนกองจ่ายไปแค่แรกเรื่ม แค่จ*
เบนเพราะนางเชียนจะเบนกนใจกีอยู่บ้าง หรึธจะเบนเพรา*
นางเชียนคองการเอาใจพรรณีซงกำล,'งเบนบ่อเกิกแห่งรายไค
อนงามของคนไว้ก่อนก็คาม นางเชียนก็จ่ายเงินใหึพรรณีไค้มี
ใช้สอยคิกทำของก้ว้เองอยู่เสมอ กร1งนีเบนกร,ง์แรกที

คกฤทธ ปราโมช 80๙

เงินเบนของฅวเอง ถึงชะไม่มากก็ย่งเบนเงินแท้ ๆที่ไท้มาค่วย
การเสียสละแตะการออทน'ไนข1นํ้แรก แก่ก่อมากลบกลายเบน
กวามเกยชิน หรึอบางกร1งก็ไท้มาควยกวามสนุกกวามพอ'1จ
ไม่มีความเหน็ดเหนื่อยเจ็บปวค ลำหากว่าผู้ชายคนแรกที่ซอ
ความพอใจชากพวรณึคืวยเงิน เบนคนที่น่าเทลียคน่ากล'ว
บางที่พรรณึก็อาจหวาดหว่นก่อชิวิฅที่ชะลํอ์งบำเพ็ญ
นางเขียนเบนกนฉลากและมีความชำนาญในอาชึพจ็งไท้ฅกลง
ให้กบอาเสี่ยหนุ่ม ซื่งท่ง็บ่านลงมที่ว่า “วุปหล่อ” และกวา
เบนรูปหล่อของชายกนแรกน,นช่วยบวรเทาความทรมานของ
พรรณึในคืนว*น์น่นลงไปไท้บ่าง เพราะรูปสมบ่?เที่ไม
แขยงนนช่วยเคลือบความน่าขยะแขยงในใจไว้มิให้เห็นไท้ชก

นางเขียนใชิพรรณีให้ทำงานอย่างยิกออม ไม่กำหนค
ให้ออกรบแขกเช่นคนอน ๆ คนที่ชะเขามา “คุย” กบพรรณึ
ไค้ในหองในระหว่างนน จะเช่ามาไท้ควยการกกลงเบนพิเศษ

ชื่งนางเขียนชะกองเรียกเงินจำนวนสูง และคุรูปร่างลกษณะ

คลอกจนวยมิให้เบนที่น่ารังเก็ยจขนเกินไป "เที่ยวเด็กม
ที่น’, นางเขียนอธิบายลํบคนที่รูช'ก “ใหม่ๆอย่างน้ใน้ไท้แก่
กนที่ม*นชอบกึกว่า ก่อไปพอมนเกยแลวใคร ๆ ก็ไกึไม่เลือก”

ย์น่ร่างกายของกนเรานน ถึงแม้ว่าชะย'งเบ็นเกึกอยู่ก็
กาม แก่ลำหากว่าร่างกายน่นถูกกระคุ้นเกึอนคืวยการกระทำ

000 หลายชวด

ของผู้ใหญ่และด้วยความรู้สึกของผู้ ใหญ่ ในทสุก
ก็จะเทิบโคเบนผู้ใหญ่ไปเก็นกว่าวยด้นแท้จริง แล
เปลี่ยนไปคาม ว่างกายและ'ขิกไ,)ของพรรณี กึเบนไปคาม
กฎเกณ,ก่อ*นน้ พรรณเทิบโคเบนสาวทงทอายุยงนอย และ
เมอบำเพ็ญชีวิกเลี่ยงชีพอยู่ไค้ด้วยการบำบคกามราศะข
คืน ใจของพรรณีก็หมกมุ่นอยู่ด้วยกามงาคะ บ*,งเทิ
กงะหายและความพอใจในบุรุษเพศ นานเข่าพรรณีก็ขอ
สีทธที่จะออกรบแขกทุกคืนเบนปงะจำ เพราะนอกจาก
โอกาสทำราย'ไค้เพ็มขนแล*ว การที่กองอคทนเก็บด้ว
หอ์งที่ไค้ยินเสียงพูคเสียงคุยและเสียงคืน ๆในห*องคืน
พรรณี ไม่สามารถอกทนอยู่ ในห*องแค่ผู้เทิยว’ไค้ เม
ออกปากของ’องนางเขียนก็กามใจ และด้งแก่น,นมาก็คทิศ*พท
ที่ว่าบ่านนางเขียนมี “ด้ว'ใหม่” ก็เคืองลึอไป

แก่ชีวิคของพรรณีที่ลพบุริมีก่อไปไม่นาน เพว
วนหนื่งปรากฎว่าเด้าพนกงานกำรวจมาที่ซ่องนางเขียน
ด้บคุมด้วนางเขียนและกนคืน ทุในบ่านไปไว้ที่โรงพ
พรรณอายุด้งเบนเค้ก และมีหนำกาที่ด้งเบนเค้ก
ความสงสาร นายกำรวจผู้มีใจเมคคาก่อเพ็อนมนุษย์จึงไค้
ปลดปล่อยด้วให้เบนอิสระจากนางเขียน และให้ค่ารถ
ทางกลบกรุงเทพ ฯ เพราะเมึ๋อถูกถามพรวณีก็ด้างว่าเ
กรุงเทพๆ ถูกหลอกลวงควมาขายไว้ในซ่องโสเภณี พรรณี

คกฤทธ ป}าโมช *๑®

บอกนายกำรวจผัน,นก*วยนากาอาบหนำ,ว่ากนมิ ให้ สม'กรใจเลย
กวามประสงทํที่สำก'ญที่สุกขณะนึ่ก็กึออยากกล'บม่าน

พรรณืขนรถไฟกลบกรุงเทพ ๆ ก’วยหวใจอนลำพอง
กรงนึ่พรรณึมีอิสระแก่กวเอิมที่ จะทำอะไรก,บก'วก็ย่อมจะทำ
ไห้ ไม่มีนายไม่มีเจ้าของ ก่อนจะมากรุงเทพ ๆ เพึ๋อนฝุง
เกยอยู่ม่านเที่ยวกนกระซิบบอกชื่อโรงแรม และชื่อถนนให้
แห่งหนึ่ง ร์งพรรณึก่งใจไว้ว่าจะยึกเอาเบนแหล่งที่ทำมาหาอ
พรรณีนึกกระหอิมใจว่ากวย'งมีเวลาที่จะหาเงินก*,วยวิธีง่
อิกมาก เพราะอายุย*งน’อย และร่างกายก็ไม่มีโรก ขณะ
เที่ยวก'นก็นึกพอใจไว้ล่วงหนำว่ารายไห้ก่งํ้หมกที่ตนจ
จะกกเบนของกนโกยสนเชิง ชิวิกอนากกกเหมีอนจะเกรึยม
ก’อนว*บพวรณึห่วิยก,วามแจ้ม'ใส ไม่มีเรี่องที่จะกองวิกกก'ง์วล
แก่อย่างไก

พรรณึเอินทางมาสุ่โรงแรมน,นโกยสว'สอิภาพ และเรึม
ประกอบอาชิพอย่างเที่ยวที่ทํ''อย่''งเอ็นล'แบนสน สึงที่พรรณี
กากไม่ถึงก็กึอเงิน เงินนนเอ็นของแปลกที่ไม่อยู่นึ่งเบน
อิงหาไห้มากก็กุเหมือนว่'"‘มึน''งโชัม''ก บางกรง์พรรณีก็
รู้สึกเหมือนก*บว่ากนเบนเกรษ5 ใช้จ่าย’ให้อย่างพุมเพือย
และหกเล่นการพน'นให้'นุกซ,นึก'ก่ง!แก่แช่งม’าไปจนถึง'โป ถ,ว
และไพ่ บางเวลาพรรณีก็รู้สึกว่ากนกล',บไปอยู่ในสภาพยาก
จนอย่างเที่ม มีกวามขากแกลนแวนแกนเบนอย่างอิงเขราะ

๑๑!© ทลายชวด

พรรณึไม่มิขอผูกม*กอ*นใกที่จะกองกวบกุมกาวใช้จ่าย ก
ริสึกคนว่าอยู่กนเค้ยวในโลกไม่มิขํอผูกพ่นกบใกรนน เบนท
พรอนประเสริ3 และเบนท1งเกราะหอนหน*ก์

สงที่พรรณีกาห’ไม่ถึง เบนประการทสองก็กือกฏิ
ธรรมชาฅ์ ร์งม่กจะแสกงออกมาในท ทุ ไม่น่าจะเบนไ
และในกาละที่ไม่สะควกเบนอย่างยื่ง พรรณึเริมคงกรรภ
ไม่ร้ถ้ว และกว่าจะวู้ก็ทำสีงใกมิไค้เสียแถ้ว พร
คระหนกกกใจเมื่อทราบแน่ว่ากนค,งกรรภ์ เพราะกลวจะเส
โฉม เสียเวลาประกอบอาช้พ เพื่อนฝุงพาก'นบอกยาให้กิ
เอาเค้กออก พรรณึเกลิบเกลมไปคามถึงกบหายามาไว้ แค
ถึงเวลาจะกินเขำจริงก็กินไม่ลง เพราะชึวิกของพวรฉ
มา สอนให้พรรณีรู้สึกโกยมิไค้คงใจว่าช้วิฅนนมิค่ามิใช่ข
ทำลายไค้ง่าย ๆ ครงกนขำมสีงที่กวรจะทำก็ค้อพยายาม
ที่จะค่ารงช้ว้กร'กษาชิวิคนนไว้ เค้กที่อยู่ในกรรภนนก็เบ
ชืว้คหนึ๋ง และถึงแม้'ว่าพรรณึจะบำเพ็ญๆเวิกมาอย
กาวม่าสํคว่ค้ค์ช้วิค พรรณึก็ย*,งถึอว่าเบนบาปอนห

ยงใกล้ว'นกลอกบุกรเขำมา พรรณีก็เวื่มมองหาที
จะไปกลอกบุกร และเริมเก็บเงินที่หาไค้น,นไว้เพื่อกา
ของพรรณึหวนระสีกถึงบ้านเหิม ถึงมารกาของคน แลวก็คก
ลงใจว่าเหมาะที่สุกถ้าหากว่าพรรณึจะไปออกลุกที
และฝากเค้กนนให้มารกาเลั้ยงไว้ ก่อไปเมื่อพรรณึทำมาหา

กกฤทธ ป!าโมช 00

อีกละกจะแบ่งเงินไปให้มา!ดา เบนกา!อุปกา!ะที่ง็บด!ของ
คนและมา!ดาของคนไปพ!อม ‘อุ ก-น เมื่อพ!!ณีเดินทางไป
จากกรุงเทพ ๆไปถึงบานและเล่าเนํ้อกวามไห้ยายร้วพง ยาย!ว
ก็ยอม!บเงอนไขของพ!!ณีโกยดุษณี เพราะยายร้วมือายุมาก
ขนกว่าแด่ก่อน ทำงานหน'ก่ไม่ไหว บ่ามืลูกสาวคอยส่งเงิน
ให้เลยงชึพ3านะของแกกจะดีขน สำห!'บ่เดีกที่เดิคใหม่
พ!!ณีลูกสาวชองแกน*น ยาย!วไม่เกยํใด่ถามว่าใก!เบนพ่อ
ของเกก เพราะแกรู้ว่าถึงถามพ!!ณีก็คงดอบไม่ได้เช่นเดียว
กบแกตอบไม่ได้ว่าใก!เบึนพ่อของพ!!ณีน่นเอง

แเอลลอดบุตรแล่ว ห'วใจของพร!ณีท้เกยว่างจาก
กวาม!กก็เดีมไปคํว์ยกวาม!ก และกวามรักที่พ!รณีมื่ในบุก!
ของกนนนกเหมือนจะมากกว่าความ!กของกนธ!รมกาสาม*ญ
เพ!าะเหดุทื่ไม่เกยมืมาก่อน แด่แรกพร!ณีบ่งใจว่าจะกลบ
กรุงเทพ ๆโดยเร็ว แด่เมื่อคลอดบุก!แลวกวาม!กบุก!ก็เบน
เก!องถ่วงมื ให้พ!!ณีจากไปได้ง่าย ๆ เงินทองที่มืดิดก''วมา
บ่างก็เร็มจะร่อยหรอลงไป พ!!ณีก็!กวว่ากนจำเบนดองเด

ทางกล'บ่กรุงเทพ ๆ เพื่อหาเงินต่อไปอีก แด่กา!ที่จะที่งถ

เพื่งเดิดใหม่ไว้ทางบ่านออกจะเบนของยาก บ่าเอากล'!ปใปดำย
ก็จะเบนอุปส!รกในกา!หาเงิน ทำให้บ่องเผชิญบ่บกวามขาก
จนซึ่งข!!ณีไม่ปรา!ถนาที่จะกลบไปเห็นอีก หบ่งจากที
บ่อยอีงอยู่อีกนานพร!ณีก็บ่ดสินใจกบ่มกรุงเทพ ๆ บ่วยน

••๔ หลายชวิต

ยินนองหนำ พร’อมก’บกวามยิงใจว่าลุกของกนนน จะยิอง
ไม่พบก*,บกวามจนอย่างที่ยินไต้ผ่านมาแลว พรรณจะลอ
ทุกอย่างให้ลูกกึกว่ายิน แม้จะกองลำบากลำบน เสึยสล
เท่าใคก็กาม

ยิงแท่มีลุกแล้ว พรรณึก็มีรูปร่างสวยงามขนกว่า
เพราะกายน1นขยายออก และพรรณึก็จะมกเขมนหาเงนน''1ธ
ขํ้นกว่าเก่า พรรณีไม่ปล่อยชีวยิให้เบ็!นไปยิามอ
แท่ก่อน กรงหนึ่งพรรณึบำเพ็ญชึงิยิเพื่อกวามสนุ
กำ ผู้ชายบางกนที่ยิองการพรรณีล้าหากว่าพรรณีไม่พ

รูปร่างลำษณะหรือนิล้ยใจกอ พรรณีก็ไม่ตกสง?บ้ายไม่ว่าจ
ให้เงินสำเท่าใยิ แท่ผู้ชายบางกนที่มีหนำยิาคึหรือพกจ

พรรณีก็รืบปฎ์บ้ฅให้เปล่า ๆ ถึอเอากวามลำราญที
นนเบนเกรืองยิอบแทน แท่เที่ยวนึ่พรวณึมีวยิถุประ

หาเงินให้ไต้มากที่สุค มีกวามบ้กกวามเจฅนากท่อลุกเบ

เกรืองจุงใจ ใกรมีเงินให้พรรณึก็ยิกลงตำยทุกกนไป แท่
ประสงกนนเอง บางที่ก็ชำจุงพรรณีไปในทางที่ผิคตำยก
อยากไต้เงินมากและอยากไต้เงินเรืว พรรณีก็หนเข้าห
พนนมากทว่าแท่ก่อน ซึ๋งบางกรงกาวพนันก็นำให้พรรณ
เห็นสวรรก์วิมานอยู่กรงหน้า และบาง?าร่งพรรณึก็ท่อง
เหงึ๋อแฅกมีอก่ายหนัผ'เก มองเห็นกวามยากจนมาวออยู่ใกล้ๆ

คทฤทธ ปราโมช 0^

กวามปรารถนาอ*นรอนแรงที่จะหาเงินทำให้พรรณีไม
พอใจกบการหากินเบนกรืง์กราว และเรืมมองหาแหล่งที่ระ

ไค้เงินมากๆ และไค้นานๆ พารณึมีเพื่อนฝูงบางกนที่

เคนรำ แลวไปอยู่กามโรงเก*นรำในเวลากลางค้น และเพื่อน
ฝูงเหล่านน ในทสุกก็มีกนไทยที่มื3านะดีหรือชาวค่างประเทศ
เอากำไปเล้ยงกุ พรรณีรู้รกผู้ชายกืว่าผู้ชายนนปอกลอกไค้

โกยง่ายขอให้ไค้มีโอกาสเขาไค้ถึงกำ เมื่อมีโอกาสนนพรรณึ

กหกเกนรำ และภายในเวลาไม่นานก็เก*นรำไค้อย่างกล่อง

แคล่ว และหลำรากลงทุนในเสั้อชุกรา?',รืทํนสม’ยสองสามชุก

พรรณีก็ไปปรากฎกายที่สถานเกนรำทุกค้นเบนประจำ

ชงิกใหม่ที่โรงเกนรำ เบี่กกาพรรณึให้มองเหินโลก

กวำงขวางขนอีกมาก แค่ก่อนนพรรณีไค้พบแค่ผู้ชายที่ระยอ

พบก’บกนแค่เฉพาะในที่ล’บ เมื่อไค้พบก’นแลำแม้พบในที่

อื่นภายหลำก็จะ ทำไม่รู้จำ และไม่ยอมทำทายกำยกวามอาย

ชิเวิกของพรรณึแค่ก่อนน,นอยู่เพียงชายขอบชองส่ำกม เบน

ชิ1วิกที่อยู่ในยามโพล้เพล้กึ่งมีดกึ่งสว่าง แค่ชี'วิก'ใหม่ทำ

พรรณีไค้เห็นโลกมากขน เพราะฝร่งที่มาหย่อนใจถึอว่ากนมา
จากค่างประเทศไม่มีขอผูกมำ ไม่มีการรบผิคชอบ เมื่อผ่านมา

แดำก็จะกลบไปบานเมืองของกน การปฎิบ่กกน'ในยามหย่อน

ใจจึงเบนไปโดยปวาศจากขอบเขกของกวามอบอาย กระทำ

ไค้โคยเบี่ดเผย ถึอเอากวามสำราญ'ใจเบนที่ก1!3 บรรยากากใน

69๖ หลายชวต

ที่นํนจึงไม่เหมึอนในที่อื่น และเบนบรรยากาศ,1าคคคอ
คนไทยที่มาในสถานที่นนควย สำหรบรายไคของทรรณนน
ย่อมจะคีขนอย่างไม่มีบญหา เพราะพรรณมุงไปบางคนค’1'3
ประเทศมากกว่าคนไทย และคนเหลานนยอมจะม''3นโ^จาย

อย่างพีมเพือย การสมาคมก*บชาวค่างประ'‘ทศ3''า^นง^"3"51
ไคร้เหนอะไรหลายอย่าง จริคกิริยาคลอคจนวา"'คงหนา"ค'3
กายก็ทนสม*ยกว่าเก่า พรรณ์เปลี่ยนสภาพจาก‘•ส!ภณ์ซ3เก
จุ*เก่า ไปเบนสาวสิงคมที่ค่อนขำงจะใหม่ ความยากจ

ความเบนทาสนาเงินของคนอื่นคุจะอยู่ไกลหนกหนา บ'1งค'1'3
ภาพความหล,งนนกเลอนจางไป และ'.มอไคสมาคมก''-1ปรงนาน
เข่าพรรณ์กิพุคฝร'งไค้ และพุคไค้โคยเร็วเช่นคน
หน*ง์สึอ ไม่รู้จักความสำก*ญชองภาษา จึงไม่ปลอยให้ศพที่

ไวยากรณ์อ*นยุ่งยากมาผูกมํคการ"สคงค')ามค์ค หร็อ

ของคนในภาษาอื่น พรรณ์เหินว่าภาษาฝร่งเบนภาษ
ภาษาหนึ่งเท่านน ฉะนนเมอพรวณ์รู้คำฝรงเพียงไม่กคำ

ก็สามารถส่งภาษา'ให้เพื่อนก่งชา'รค่างประเา'1คาเขา
แจ่มแข่ง ทุกประโยกของพรรณ์ที่พุคออกมาอาจท่าให้ผู้รู้
สะทุ้งแค่ฝรงไค้ยินพรรณ์พุคก็เข่าใจทุกคนไป ปร
นนไค้แก่ “ยูโกก่อนชึ! แล้วไอจะฟอลลี่โล่” หร
สลี่บวธยู ฟ่อรทร็ล้นเคร็คหั๊ก....ออลไนที่,, และ “โ

ค่กฤทธ ปราโมช *,6)ม่

ไอนอทโก .ฟอร์ทุอ้นเคร็ก บทฟอร์ทุอ้นเกริกที่ฟก ไอ

หรือ “ทุมอรโร ยูคมอะเกนนะ!”

จะ!บ็นเพราะรูปร่างหน้าคาของพรรณึจะค'องใจคน

หรือจะเบึนเพราะนิลยใจคอที่ค่อนอ้างจะง่ายไม่ยุ่งยาก หรือ
จะเบนเพราะอะไรก็กามแค่ พรรณ์ก็เบนที่อ้องใจของชาวค

ประเทศทุกกนที่ไค้ประสบพบเหิน บางกนหอ้งจากที่ไค้

อ้างคืนก,บพรรณ แอ้วก็จะกอ้บมาอีก และมาเกือบทุกโอกาส

ท้จะมาไค้ จนกว่าจะกลบจากเมึองไทยไป บางคนมีศรทธา

ถึงกบเก็กหวงแหนพรรณีเอาอ้วไปเลยงไว้ทีบำน ชึ่งพรรณ์

จะยอมไปอยู่อ้วยอ้นที และ,ในระหว่างที่อยู่อ้ว่ยก

ก็จะเรียกเงินเบนจำนวนมากและเรียกของทีมีราคา จนไนที่

สุกเมี่อไม่ตามารถจะเรียกไค้อีก พรรณึก็จะออกจากบ่านมาเสีย

เฉย ๆ หรือบางคนร้อ้วอ้นไล่พรรณึออกจากม่าน พร

ออกมาโคยไม่มอารมณ์เศอ้าโศกหรือเกียคแกน เพราะการ

ท้จะออกมาเองหรือกุกไล่ออกมาน,น ก็เท่ากันตำหรบพรรณื

อ้วยท1*รสองอย่างเบนหอ้ก3านแสกง'ว่า คนที่เลกกับพรรณ์ไป

นนไม่มีเงินจะให้ไค้อีกต่อไป หรือไม่มีเจกนาท้จะให้เงิน

พรรณือีกค่อไป และกวามอ้มพนธ์กบผู้ชายที่ไม่มีเงินเบน

เครื่องกอบแทนนน พรรณิไม่ปรารถนา

.ระหว่างเวลา ๔-๕ บี่ ที่บำเพ็ญชึวิคอยู่ระหว่างบ้าน

ของคนที่รบเอา'โปเลยงและ'โร-3เอ้นรำ พรรณ์ก็ออกไปเยยม

0*๘ หลาขชวต

ลกทกกางทีมโอกาส ขณะนนพ7รณไครีบเงนเรอนพน'า'อ'"
หมื่น และถึงแม้ว่าเงินส่วนมากรีะหมคไปในกา'5พ"""ล
การบำรงบำเรอคนเอ-ง,ไห้สวยง'าม ซงพรรณเหนวาเบนรา
รีายลงทุน'ไนการประกอบอารี)พ พรรนเก ไมลมทรีะส'3เงนไป
ให้ทางบ้านเสมอ เงินทไค้รบรีากพรรณทำให้!1า!)ร'5ถาม
ปลกเรึอน’ไค้ใหม่ และซอนาไว้ให้เขาเช่าเบนรา!)ไค้พอ
คำและหลาน ในระหว่างน,นเค็กผู้ชา!)ลุกชองพรรณึก็โกช"
เบนเค้กช่างเส่น'ช่างพุด ทำให้พรรณึมีกวามสุขอย่างที่ไ
มีมาแค่ก่อน ยื่งมีความธุชมากขนรีากลุกของคนพรรณึก็!)งมึ
เรีทนารุนแรงขนในอนทีรีะหากวามสุขให้ลุกคำ!)ว้ชีหา'ง์น
ให้มาก ๆ

ว้นหนึง ขณะทํไปนงอยู่ทีโรงเคนรำ1คามปรกค้ ชา
หนุ่มใหญ่กนหนึ่งก็เค้นเข้ามาหาขอเค้นรำคำ!)
สะคุ้งสุคค้วเมื่อเห็นหนำชา!)หนุ่มกนนน เพราะพรร ณีข
ท'นทีว่า เขากึอคุณพงศ์ แค่แรกพรรณีนีกว่าคุณพ
หนำคนไม่ไค้ เพราะเวลาล่วงเส!)มานาน แค่พอพรรณื
ขนยึนรีะเคนรำคำ!)คุณพงศ์ก็พุคขนว่า

“รื่น 1 นึกว่าใครที่ไหน มาทำไมอยู่ท

สวยมากทีเค!)ว
กืนน่\นเองพรรณึก็นอนยมลืมกาคูกวามมีค่ใน'โรงแรม

แห่งหนึ่งมีคุณพงค้นอนหลบอยู่ข้าง ๆ เมื่อคอนห
เล่าชว้ตชองคนให้พงว่า เมื่อพรรณีออกรีากบ้านํไป

ค้กฤทธ ปราโมช *#๙

ไค้กลบเข้ามาอยู่บ้านคุณนายกามเกิม ก่อมาอีกเล็

คุณนายส่งเขาไปเรียนนอก คุณพงศ์เพึ่งกลบมาเมึองไทยหล,ง

รากที่ไค้ไปชุบก้วมาสามสี่บ พอคุณพงศ์กลํบมาถึ

เค้อนคุณนายก็ถึงแก่กรรม ที่งมรกกกองใหญ่ไว้ไห้แก่

คุณพงศ์เบนกรรมสิทธ คุณพงศ์เคี่ยวนึ่เบนหนุ่มท

รูปสมบ้คัคุณสมบ้ฅึและทร*พย่ส่มบ้กิ สมปฅิที่สามที่คุณพงศ์

มึน,นก*อง'โรพรรณีเบนหน*กหนา เพราะพรรณีรู้ก้วว่ามึอาย

มากขั้น ลำไค้กนอย่างคุณพงศ์เอาไว้เบนที่พึ่งส,กกน บญ่หา

เรึ๋องรายไค้ที่ระตกกาเพราะกวามสูงอายุกํระหมกไป พรรณ

เกยเห็นมากวยกาว่าคุณพงศ์รํ่ารวยเพียงไร ลำคุณพ

ระร้บพวรณีไปเลั้ยงกทข้พียสมบ่ฅัทง,หมกนนก็มากพอที่ระ

ทำให้พรรณึและลูกเบึนสุขกลอกชีว้ค กวคุณพงศ์เองระเบน

อย่างไรก่อไปน,น พรรณีมิไค้นึกถึง เพราะคุณพงศ์เบนเกวึ่อ

หมายของการเหยียบยํ่ากกขื่ ชงพรวณีไค้รบมาในสมยห

ลำคุณพงศ์ระศ์องเบนกนยากรนลง เพราะพรรณีเบนกนทำ

พรรณึกระยินค้

รากอาการของคุณพงศ์ในค้นวนนนพรรณีก็ร้ว่าคุ

กองการกนก,ว่ยก'วามกระหาย เพราะกวามก้องการที่คุณพงศ์

มึก่อกนเมึ๋อว่ยหนุ่นนนมึอุปสรรกม'เข้ก่ข'วาง เมึ๋อมาไค้พบ

กน'ใหม่อุปสรรกเก่านนเองเบนเกรึ๋อง1ย่เว้ยุ1ไห้1คุ™เพง1ศ์ก้!ะ•งกาว

พรรลํเอย่างไม่มึอื่นมึพอ ระหว่างระยะเวลาทพรรณบำเรอ

@1*0 หลายชื่วต

คุณพงศ์คำยร่างกายพรรณ็!ก็เรื่มผูกม'1คคุณพงศทางใจ โคย
ชีวิคของคนให้คุณพงศ์พง เพึ๋อให้คุณพงศเกิคความสงสาร

พรรณีเส่า'Iหคุณพงศพง-ว่า เมื่อคุณพงศ์ถูกส่งกวไปอยุ
คุณนายก็เฆี่ยนฅีพรรณีเสียแสนสาห'สอครนทนไม่ไหว
ไป เมื่อหนิ ใปแดำก็ประสบกบความล่าบากยากแกนนาคา
เช็คหำเข่า พรรณืค่องรบ,กังเขาทำงานหนำ คอนนึ่พวรณ
ลึมพุค'ไป ในทำนองว่าความทุกข์ยากที่งหมคน*น คุณพงศ
คนเหคุ ในที่สุคพรรณึก็ไค้สามีคนหนึ่งเบี่นก

แท่พอมีลูกคำยก’นอนหนึ่งสามีก็คาย พรรณีขึงคองทำง

เลยงลุกและค่องรบ'จ่างเด่นร่าเบนอาชีพ พรรณีเนนแ

อึกจนคุณพงศ์เชื่อว่ากนเกนรำเท่านน เมื่อเสร็จแด่ว่ก็ก
บ้านมีไค้ประพฤคีกนเบนหญิงเสเพลอย่างที่กนส่วนมากเข่า'เ

แท่ที่มานอนก่อยุ่เก*บคุณพงศ์ในกึนช้นนึ่ก็เพราะคว
กนเหตกิริยาทำทางและนาคาของพรรณีทำให้คุณพงศ์เชื่อถือ

นวนิยายที่แท่งขั้นสค ๆ นนอย่างมาก และไปปลงใจเชื่อส

เอาเมื่อคอนเช้าก่อนที่จะแยกก'นไป เพราะพรรณีบฏ์

เค็คขาค ไม่ยอมร'บเงินจากคุณพงศ์แม้แท่สฅางศ์แคงเคียว

คงแท่นนมาคุณพงศ์ก็ใปมาหาสเบนประจำ และค

เล่ห์กลมารยาช้อยแปคชนิคที่หญิงแพศยาใช้เบนเก

พรรณีก็ผูคม'คหำใจคุณพงศ์ไวจนไม่สามารถจะปลีกกำไปไ

ไม่มีของสื่งใคที่คุณพงศ์จะเหินว่า แพงเกินไปล่าห
ไม่มีเงินจำนวนใคจะ:มากเกินไป ถาพรรณึเบนคนเริยก

คกฤทธิ ปราโมช 0เ59*

และในที่สุคเมื่อคุณพงกัขอร*,องหลายคร*’งหลายหนให้ไปอยู่กิน
เบนภรรยา พรรณีก็รบปากเหมีอนกับเสียไม่ไอ้ อ่างว่าคน
เองน*’นก่าไปจะทำให้คุณพงศ์เสียหาย กำปฏิเสธของพรวณํ!ก
เหมึอนจะย็งยุ และเมื่อพรรณึร่บปาก คุณพงศ์ก็ส',ญญาควย
ความอ้ไจว่าจะจคทะเบียนสมรสให้กุกกองกามกฏหมาย

1 11 1พ.ร.ร.ณ.^ขอ"อน.ุญา-กคุณ.พงจศ.,ไ*ป.บ.า.'น^เพอเย'ยมลุก &.ขิง

คุณพงศก็อนุญาฑควยความเค็มใจ เมื่อพรรณีปรารภว่าอยาก
ไอ้เงินสกสามหมื่นเพื่อไปปลูกปานให้ลุกอยู่ คุณพงศ์ก็หามา
ให้อย่างไม่เสียคาย

เมื่อพรรณีมาถึงปานมอบเงินให้แม่ พรรณีก็เล่า
คุณพงศ์ให้แม่พ้งโดยคลอคไม่บี่คบ'ง ยายรั้วพูคขั้นว่

“รื่นเอ็งเชื่อแม่เกิด อย่าไปบางกอกอีกเลย อยู่กบแม่
อยู่ก'ปลูกเอ็งเสียทื่นี่แหละ เงินทองเราก็พอมีอยู่แลว เอ็งอย่า
กลบไปทำเขาอีกเลย บาปกรรมเปล่า ๆ ซากิก่อนเอ็งกับแม่
จะทำกรรมอะไรไว้ก็ไม่รู้แก่ชากินเราก็ใช้กรรมมาพอแลว !

พรรณีพื่งกำแม่พูดแล*,วห'ว่เราะอย่างใจเย็น บุญกรรม
เบึนเรื่องของกนแก่ พรรณีไม่มีเวลาจะไปนึกถึง กัาพวรณี
คิกถึงบุญคิกถึงกรรมมาแก่แรก บานฉะนึท*งพรรณีและยายรั้ว
ผู้เบนแม่อาจย*งฅํเอง'ใช้กรรมอยู่อย่างล่าเค็ญก็เบนไอ้

ระหว่างพื่น่ง้เรือจะกลบกรุงเทพ ๆ ในกอนกลางกึน
พรรณีนึงหล',:I)กานึกถึงชีวิคอ่นรุ่งเรึองพื่กอยหนอยู่

•1,1* หลายซวต

ทว่พยืสมบ้ฅัธ*นมหาภาลที่เกยเบนของคุณนาย บภน
จะกกเบ็นของฅน ถ้าหากว่าชายเส็อของพรรณไม่ไปเยม'™บ
ลุกกรงห้อิงเครื่องเมื่อเรือล่มพรรณีก็กงรอทค'เยมา'ไก้.—

(ๆอนเช*าว่นน*นศพของพรรณีนอนเปล่าเปลย'วอย่บ
คสี่ง เมึ๋อก่อนที่ใชา'!จะมีบั๋ญญาหากระสอบเก่ามากลุม่ไว้
เจ,าหนุ่มชาวชนบทสี่ห้ากนมายืนมุงกูอยู่ บางกนกหนาแ
ห้วยกวามหื่นกระหาย บางคนกํสะกิคห้นหวเราะกนคิกกก

ว่างกายของพรรณีห้งก่อให้เกิกรากะจริก และเบนสาธารณะ
แม้แก่เมื่อพรรณีทมกลมปราณ’ไปแห้ว

I

#

ะ

เ^.;- '■-^—

1

/

ท่านชายเลก ไม่มิพระนามทIเละ
สลวยเหมิอนเจ้านายพระอาดอน เพราะเม์อ
ท่านขายเล็กประลูตเมอห้าลมกว่าหมาแล้'}นั้น

เสด็จในกรม ผูเปีนเสด็จพ่อVอาท่านขายเล็ก
เทาจะสนพระชนม์ลาไป เจ้านายหเมนเจ้าพ

ชอาท่านขายเด็กนั้าหญาแล:ชายหลายพระอาด

จากหม่อมมารดาฅ่าา ๆ ก้นนั้น ต่าาอาด

ท่าาด็มิพระนามเหมาะเจาะ และคก้อาจอาก้น
นั้าสน หม่อมแม่ชอาท่านขา4ยเด็กเมนหม่อม

ทมิอายก้อยหลดในกรม และเม์อนั้าครรภ

• I®๖ หลายชวต

ท่านชายเล็กไค้แปกเกีอนกว่า เสด็จในกรมก็ลนพระชนมลง

พอท่านชายเล็กประสุกีก็ไม่มิใกรสนใจทชะม'1ชน'1นพ'1ะน'1ม
ให้ และแม้แท่จะไปขนทะเบึยนที่กระทรวงว่งว่'1มึห
ประสุกีใหม่อีกองกหนึ่งก็ไม่ม้ใกรท่า กนทงวงชึงพากนIรีย

หม่อมเช้าประสูค้ใหม่ว่าท่านชายเล็ก หม่อมแม่ของท่านชาย

เล็กก็ยํง์เค้กเกิน',ใปที่-ชะม้บญญากิคเรียก'ใปเบนอย่างอน
ถึงท่านชายเล็กชะมึกำเนิฅมาเบนเช้า ท่านชายเล็กก็เบืนเ

ในกวามรู้สึกของกนท่ว้ไป และในกวามรู้สึกขององก์เ

แท่โกยเหกุที่ท่านชายเล็กเบนหม่อมเช้าที่มิไ ค้ม้ใกรไปแช้ง

หนักฐานเมื่อประสกี ท่านชายเล็กจึงมิไค้กุกถึอเบนทางการ

ว่าเบนเช้า มิไค้รบพระราชทานเบึยหว่ท่เงินบื่เหมึอน

อึ๋น ๆ แท่เมื่อท่านชายเล็กใช้พระนามว่า หม่อมเช้

กลอกมา ก็ม้ไค้มีใกรห่ามปรามและเมื่อเช้าชายเล็กกาม

เสก็ชเช้าพี่เช้าไป ในว่า เพี่อรบพระราชทานนา

ประชำก็มิไค้มืใกรห่ามปรามเช่นเกียวกน
เมื่อท่านชายเล็กมิไค้เกยเห็นเสกีชพ่อเมื่อยงกำรงพ

ชนม์อยู่ ท่านชายเล็กก็รู้ช้กว่าเสกีชพ่อม้พระรูปโฉมอย่

จากพระรูปฉายเก่า ๆ สองสามแผ่นที่กีดอยู่บนก

และจากพระรูปฉายเล็กๆอีกแผ่นหนึ่งที่หม่อมแม่กีดไว้ที่

ห่าหากจะนึกถึงเสด็จพ่อผู้ทรงเบืนคนเหดุ'ให้ท่านชา

ประสุกีมาเบนเช้ากรงโก ท่านชายเล็กก็มิไค้นึกถึงพระพกก

คกฤทธ ปราโมช ®18,0}

ทปรากฎอยู่ในพระรูปเหล่านนเลขแม้แก่นปิย แท่กลบไปนึก

ถึงสงอน "I ชงเกียวกบเสกจพ่อเท่าที่ท่านชายเล็กทรงจำไห้

พระศพเสห้จพ่อนํนถูกเก็บไว้ที่ท่องโถงบนท่าหน'ก ซึ่งกนใน

วงเรียกว่าทองพระโรงหลายบ จนท่านชายเล็กเทิบโฅขนจำ

กวามได้แล*,'าก็ย*ง์ม้ ไห้ถวายพระเพลิง ทุกกรํงที่ท่านชายเล็ก

นึกถึงเสห้จพ่อ จึงนึกถึงพระ'โกกที่กํง๎อยู่บน3านอนสูงภ
ท*อ์งพระโรงที่บี่กไว้มึค ๆ ภาพที่ท่านชายเล็กทรงรำลึกไห้จึงม้
ใช่ภาพที่วึ๋นรมย์นํกื ท่านชายเล็กทรงจำไห้ห้ว่าท่องพระโรง

เก็บพระโกศนนมึกและอบ เพราะบก'ไว้นานม้หยาก'ใย่และ
ใยแมงมุมทิหอย่กามหนำท่าง คามชานก่งโกศบนลายสลกรอบ

11โ"ก"ศ และกามฉกรทกงอยูรอบๆเพร'าะ"พรไะศพ!เ'ส-ก.ิ.จ'“พ่ะ อนน

บี่กไว้ ม้ไห้มีใกรกุแลเอาใจ'ใส่เท่าไรนก ท่านชายเล็กทรง
จำไห้ว่า หม่อมแม่พาเช่าไปกราบที่หนำพระโกศและชให้กุ

บอกว่าเสก็จพ่อประทบอยู่ในนนและท่านชายเล็กก็นึกเอากาม

ประสาเทิกสี่หำขวบว่า เสก็จพ่อกงจะประทบอยู่ในนํนแท่

ไหนแท่ไรมา และนึกอ*ศจรรย์ว่าประทบอยู่อย่างไรไห้นึง "I

ท่อมาอีกบี่หนง ท่านชายเล็กจึงไห้เช่าพระทยอย่าง

นอนว่า เสกึจพ่อที่ประทบอยู่ในพระโกศนนสี่นพระชนม

นานแลว ท่านชายเล็กทรงจึาไห้ว่า อยู่ๆที่ในว*ง์ก็เรีมมึการ

เกสี่อนไหวกึกกกกึกปรกกิ หม่อมแม่เกรียมเกรื่องชาวสำหรบ

กนและสำหรบท่านชายเล็ก พรอมกบกระซิบบอกว่าจะไห้มึ

•๒๘ หลายชวิต

การถวายพระเพลิงพระศพเสก็จพ่อ เมอท่านชายเลกถาม
ท่านชะไม่รอนหวือ หม่อมแม่ก็ร้องไห้บอกว่าท่านสมพระชมม
อยู่ในพระโกศมาหลายบื่แล้ว บานนกงแทบไม่มือะไ■ม'''1ล®
แล*-ว กวนแล้วว่นหนึ่งก็มืผุ้ชายนุ่งผ่าสีมาเงิมสวม''
แขนทุกข์ ที่กอเสอคิคแม่นสีเลือกหมุมาทีวงหลายศม กนเห
น,นมาถึงก็กรงไปที่ท*-องพระโรงไว้พระโกศ ท่านชายเลิกเชา
ไปโนน11แพร*อมก*บหม่อมแม่ ในทองพระโรงมืเจาพีนงอยู
หลายองค์ และหม่อมแม่อน ทุ น'งอยู่กวย บางคนก็ร่อง่ใ
บางกนก็น'งคยก่นอยู่เฉย ทุ แค่หม่อมแม่ของท่านชายเ
ร่องไห้มากกว่ากนอื่น จนหม่อมอีน ทุ หินมามอง และเจาพี
องค์ใหญ่หินมากรว เข้าพน*กงานเอาผ่าขาวปูเข้ากลา
แล้วก็ขนไปแกะเอาโกศช,นนอกออก แทนที่จะเห็นเสก็จพ่
ท่านชายเล็กก็เห็นว่าโนนนมืลองในสีทองกราทุอยู่อึกช,นหน
เขาเชิญลองในนนลงมาข้างล่าง และเมือเบี่กลอง'ในขน ก
หนึ่งในหมู่พนกงานก็ยกมือขนถวายบ,งกม แล*ว่เอื่อมมือลง
ไปหยิบเอาสีงหนึ่งมืสํณฐานและสีเหมือนมะพร่าวแห
วางไว้กลางผ่าขาว ท่านชายเล็กมาทรงทราบทีหลง์ว่าสีง
กึอพระเศียรเสค็จพ่อ ท่อจากน,นส่วนอื่น ทุ ที่แห*ง์กร่'งก
ออกมา เข้าพน*'กงานเปล็องเกรื่องสุกรมแล้ว ก็เอาผ่าขาวกส
พระศพไว้ท่อนหนึ่ง เข้าพี่ค่างองค์กลานเข้าไปเ
ลงบนสีงที่วางอยู่บนผ่าขาว ในที่สุคหม่อมแม่ก็

กกฤทธ ปราโมช 1® ®)

เล็กยนขวคนาอบเล็ก ๆให้ขวกหนึ่ง แส่วกระซิบส่งให้เขำ

สรงนาเสก็จพ่อเสียเบ็๋นครงํ้สคท่าย ซึ่งกวามรีรึงเบนท่ง
ะ V.ไ.
, “'
กรงแรกและกรงสกทำย แท่ท่านชายเล็กก็ไม่สามารถจะปลง

พระทํย่เชื่อไค้เลยว่า ซากแห,,งๆส่งกลื่นอ*บๆที่วางอ

พระพกฅร์นน เบนเสก็พ่อผู้ประทานกำเนิคแก่คน

ภายในระยะเวลาสี่ห้าว’นนน สภาพภาย'ใน-ว'ง์คูกึกก'ก

กว่าที่ท่านชายเล็กเกยเห็นมาแท่ก่อน ผู้กนไปมาทะงกลางว'น

กลางกึนกนอีกกลุ่มหนึ่งแท่งควกวยเสอกางเกงแกง มาก1งั้

กองอยู่ที่ศาลาขำง ๆ คำหน'ก'ใหญ่ และเบาบอึกลองอย

ระยะ ๆ หม่อมแม่บอกว่าเขามาประโกมพระศพเสก็พ่อ และ

ท่านชายเล็กก็ไม่เข้าพระทยว่า ทำไมหม่อมแม่จึงกองรองไห้

ทุกกร1งํ้ที่มึเสี่ยงบึกลองก่งขน ท่านชายเล็กส่งเล็กเกินไปที

ร้ว่าเสี่ยงคนครึน1นทำ,ให้เกิคอารมณ์,ทุกข์ก็ไค้ มิใช่เกิกอารมณ

สุขแท่อย่างเที่ยว ท่านชายเล็กก็
ถวายพระเพลิงเสกิจพ่อแล่ว

ส่งเกกเห็นกวามผนผวนที่มึอยู่รอบ ๆ ฅว คนที่เกยอยู่ในวง

เบนจำนวนมากนนบคนั้เรมทยอยหายหนำกนไปที่ละกน ห

ท้ละกรอบครํวจนไม่มื่ใกรเหล็อ วนหนึ่งหม่อมแม่ก็เก็บขำว

ของภายในเรอนที่เกยอยู่ เรึธนที่ท่านชายเล็กเห็นว่าเบ

บ่านแท่แห้งเที่ยว เมื่อท่านชายเล็กถามขนหม่อมแม่ก็บอกให้

พงว่าจะอยู่ที่นึ่ท่อไปไม่ไค้เสี่ยแส่ว เพราะในระหว่างท

*0,0 หลายชวต

พ่อมีพระชนม์อยู่น1น ไค้ทรงท้หนยืมสินจากพระกลรมาใช้

จ่ายเล็ยงกนในกังร*กษาพระเก็ยรค้ยกเจ้านายลู้ใหญ่

พระชนม์ลงก็ไม่มีใครสามารถจะใช้ทนสินนนไค้ วงจึงหลุค

เบนสิทธของพระกล*ง เจ้าพี่ทุกองกกจะคองออกไปอยุท
ส่วนท่านชายเล็กน,นหม่อมแม่จะพาไปอยู่กา-!ยาย

บำนของยาย ท่านชายเล็กเบนบานไม้เก่า ทุ แบบ

โบราณ เช่าที่ค้นกัค ๆ ห'แงปลูกอาศํยอยู่ ยายเบนกนแก
อายุ มีเค้กผู้หญิงที่เบนหลานห่าง ๆ อยู่กัวยอึก
ท่านชายเล็กหม่อมแม่มาอยู่กัวย ที่บ้านนนจึงมีกนอยู

เบนสกน ท่านชายเล็กมีบ้านหล*งเก่า ๆ หล*’งน*นเบนทกิน

นอน มีลานว*คเบนที่วงเล่น และพอโคชนมาอึกสกหน่

ท่านชายเล็กก็ลูกน่าไปฝากค*ว่ให้เรียนทน*ง์สึอที่โรงเรียนในวก

ทุกกร,ง์ที่ครุเรียกชื่อว่า “หม่อมเจาชายเล็ก” เค้กนกเรียน

ทุกคนก็ม'กจะเหล็ยวมามองและห*,วเราะกันกกกัก เหมีอน

อย่างก*,บว่าท่านชายเล็กเบึนชองแปลกปา-หลาก ที่หลุคเขาไป

อยู่ในโรงเรียน และก็เบนเพราะเหคุที่กรุเรียกว่า “หม่อมเจ้า
ชายเล็ก’ น'นเอง หนทางที่ท่านชายเล็กจะกบเค้กน*,กเรียน

ค้น ทุ โกยสนิทสนมก็มีกำแพงมาก,นกางไว้ กำแพงนํนก็ค้อ

ความเบืนเจ้า ที่กอยห่ามเพี่อนน้ก์เรียนมิให้ส

ท่านชายเล็กไค้เท่ากับกนธรรมคากัวยกัน เพราะเมีอก

ราชากพทกับท่านชายเล็กทุกกร,งํ้ที่พุกควย เกกค้น ทุ ก็พ

กกฤทธ ปราโมช 00)0

กนกระดากมีรีที่จะพุกจากำยอย่างไรถูก ท่านชายเล็กจึงถูก

กนไวเบนของแปดก!]ระหลาค ส่าหรบสะกิดให้ก่นด ส่าหรบ

คีกนออกห่างคลอคเวลาท่อยู่ที1รงเรียน
พอมาอยุทบานยายไค้สกบเคษ ท่านชายเล็กก็เห็นมื่

ผู้ชายกนหนงอายุรุ่นวาวกราวเคียวกบหม่อมแม่ ไปมาหาส่ที่

บานเสมอ หม่อมแม่จะยมหรีอหำเราะทุกกร6งที่ชายกนนนมๅ

หาและบางทีก็นงกุยกนอยู่ไค้นาน ทุ หม่อมแม่บอกว่าชายกน

นนเบนพน1องกนมีศกคีเบ็เนที่•[เองหม่อมแม่ และสอนให้

ท่านชายเลกเรียกชายคนนนว่าลุง ทุกกร*งที่ลงมาที่ปานก็

จะมีของคิคมึอมาฝากหม่อมแม่ และมีห่อขนมมาฝากท่านชาย

เล็กเสมอไปจนท่านชายเล็กคุ้นเคยกบลุง และกอยให้ลุงมา

ที่ปาน เพราะเห็นว่าหม่อมแม่มีกวามสุขชื่นบานขนเมื่อลุง

มาหา แก่อาการของหม่อมแม่นนเรีมจะเปลี่ยนแปลงไปจน

ท่านชายเล็กสํง์เกกเห็นไค้ บางวนหม่อมแม่ก็นง่เหม่อไปขาง

หนา แลวลอนใจใหญ่บ่อยกรง บางกร่งํ้หม่อมแม่ก็น่ง้ร*!อง'ให้
อยู่กนเคียว ถึงท่านชายเล็กระพยายามชกถามอย่างไรก็ไม่
บอก วนหนงลุงมาหาหม่อมแม่ทีปๅนน็งพุคก่นอยู่นานที่เร

ท่านชายเล็กเห็นหม่อมแม่พกไปรองไห้ไป และลุงพยายาม

พุดจาปลอบโยนทดทานอย่างไรก็ไม่ส่าเรีจ ในที่สุดลุงก็ลุกขน

ลา จะลงจากเรีอนใป เมื่อท่านชายเล็กว้งไปส่งลงที่หำปนได

ลุงก็รวบกำท่านชายเลึกไปกอดไว้และกระซิบส่ง้ว่าขอให้อยู่ให

หลายชวด

กี "I ทำองกํให้ค "I ท่อไปจะได้เบนนพงของหมอบแบ เพวาะ
ลุงไปควาวนึแลัวจะไม่กลับบาอิก

อีนว้นน,น หม่อมแม่ ให้ท่านชายเล็กเขาบววนบกอน
แท่กนลังจดดะเกียงน'งอยู่นอกมุ้ง ท่านชายเลกยงบว
ไม่หล*บบววกบลึบเนควดเพคาน,มุ้ง เกยนเลยงหบอบแบนง
ข้องไห้อย่กนเดึยว เหบึอนลับว่าบึกวาบกุกช่อนหนกก
ในหัวใจ ท่านชายเล็กนอนนง ‘า นึกสงสาวหม่อบแบแดก เม
วู้ที่จะออกไปปลอบโยน หวึธขวยเหลืออย่างไวได้ เหวาะ:
เท่าที่ได้ลังเกดเห็นมา กุกกวํงํ้ที่หม่อบนม่มีอาวมหักุก
ว่อ่งไห้ ยื่งเห็นท่านชายเล็กเข้าไปหา หม่อมแม่กดเหบึอน
จะกุกช่หหักขนอีก และว่องไห้มากขนอิก อีกสกคว่หนง
ได้ยนเสียงยายเข้าบาในห้อง เสียงพุดกนพึมพำเสียงหม
ข้อง'1ห้ลัง์ขนอีกนิดหนึงแลัวก็บึเสียง ยายพุดขนว่า

“แม่ล็ไม่เห็นบ่นจะบึเวองอะไว ลัาเข้าวกบุญตบเขา
จว่งก็ข้บปากฅกลงกบเขาเสีย อยู่กนเบนหัวเมียกน ไม
ไกวจะว่าอะไวได้

ท่านชายเล็กเว่บพึงกำพุดนอกมุ้งหัวยอวาบ
ยงกว่าเก่า เพวาะบุญสมนนเบนชี่อชองลุง และกวงํ้
กรงแวกที่ท่านชายเล็ก'ดวาบว่าหม่อบนม่ากลับลุงบุญสบ เส
หม่อมแม่กอบแกมสะอนว่า

คกฤทธ ปราโมช ®ข้ฑพิก

1 ไม่ไห้หรยิกแม่.ฉินทำไม่ ไห้.ฉินทำไม่ลง
จริงๆ ชาหินพึ่งชากิฉินก็จะอยู่เลยงลูกฉินไปอย่างน
จะมีผำใหม่ไค้]อีก’

“แม่ไม่เข*าใจเลย’ เสียงยายพก “ล่าเจ้า’ให้ก*บบุญสม

เสีย เขาจะไค้เบนที่พึ่งที่ธุปการะ ช่วยกูแลเลยงลุก เฉิาก็-

ลบายขนมีกินมีใช่ ล่าเจ้าไม่รกเขาแม่ก็ไม่พุกหรอก แก่น
เจ้าก็บอกแม่เองว่าเจ้ารกเขา”

“ หงแก่ฉินเกิกมาเบึนก่วก็'ไม่เกยฉิกใกรมากเท่า
หม่อมแม่กอบ “แก่ฉินก็ก่องก้ก์ใจบอกเลิกไม่ให้เขาไปมาหา
สู่อึกก่อ,ใป ล่าฉินหำเปล่าไม่มีลูกก็คงไม่เป็นไร หรึอถึงฉินจะ

มีถูกธรรมคาฉินก็คงจะร'บปากเขาไห้....แก่ฉินมีลุก...และมีลุก

เบนเจ้า....ฉินก็ก่องอรองหำไว้ ลูกโฅขํ้นจะไห้ไม่อบอายขาย
หนำแม่ อย่าลืมว่าลูกฉินเบนเจ้า” แลำหม่อมแม่ก็เริมร,องไห
ก่อไปอึก โกยที่ยายมีไห้พุกจาว่ากระไร ไค้แก่น'งถอนใจให

ท่านชายเล็กบรรทมลืมเนครอยู่น็ง ๆ ไม่กล่ากระห้ก
องก่เกลึ๋อนไหว เพราะเกรงว่าหม่อมแม่จะรู้ว่ายำไม่หลบ นา
เนคร'ใหลลงมาเบึ่ยกที่ปรางท*งสองขำง กรงน้เบนกรงแรกที่
ท่านชายเล็กทรงทราบว่าหม่อมแม่ฉิกกนมากเพียงใก ร*กมาก
พอที่จะเสียสละความสุขในชึว้ห หรือเสียสละชีวิตท*งอนเพ
ท่านชายเล็กผู้เบนบุหร ท่านชายเล็กเริมมีความรู้สึกว่าหนน'น
เบนอุปสรรกก่อความสุขขธงกนที่ฅนรก กนน*นคึอหม่อมแม่

•๓๔ หลายชว่ต

ร์งท่านชายเล็กมือยู่แย่กนเยียวในโลก ท่านชายทรงทราบ
ว่าองยีเองเบืนแย่เพียงเด็กคนหนึ่ง แย่ฐานนกรของหม่อง
เช้าพีกาอยู่ ที่ครอบงำอยู่ฅงํ้แย่เกิกมาเบึนกวนน
มหึมาที่น่าสะพีงกลำเบนหนกหนา เบนสงที่กอยกนกลางยี ใ
เช้าถึงกำเด็กนำเวียนวุ่นเยียวก'นที่ใรงเวียน บกน
เบนอุปสรรคกนยีให้หม่อมแม่พีท่านชายเล็กรำบากกว่าใอร ๆ
นนไค้ร*บความสุขในช้วิก ฐานนครที่ยีกคนธรรมคาน,นกาม
ความวีสึกของท่านชายเล็ก กำล'งเวีมชะกลายเบนแผลยีกกว
ถึงยำชะเบนแผลเล็ก ๆ ก็มืท่าพีว่าอาจลุกลามย่อไป ถึงกบท่
โหึพิการไค้โนพีสุก

ตง็แตำ*นนํน มาก็ไม่มีใกวพุกถึงลุงบุญสมถ

บ้านนน ลุงบุญสมเองกิ ยีใก่กลากรายมาอิกชรงกามกำพุก

พกไว้ก่อนพีชะชากไป หม่อมแม่ไม่ร'องไหึโน้ท่านชายเล็กเห็น

ถึกย่อไป แย่ท่านชายเล็กกทรง'กราบไค้ชากใบหนำของหม่อม

แม่ว่า หม่อมแม่ทอกอาลํยในซึว้ก หม่อมแม่ไม่เคยสน

ย่อร่างกายของกนเหมือนแย่ก่อน น้อยคว,งํ้ที่หม่อมแม่ชะยม
หวีอหำเราะ ถึงชะมียมกบท่านชายเล็กบ้างเบนคร1งั้เบ็นครา
รอยยั้มบนใบหนำน1น กิเบนเพียงแย่ส็งเคล็อบแฝงความทุกข์
ระทม ความหมกหว*,งที่ผงอยู่ในส่วนถึกของหำใจ หม่อมแม่
และยายช่วยกนท่าขนม และให้เด็กผู้หญิงหลานของยายเบ

คกฤทธ ปราโมช *,0,๕

ผูออกเทินขาย ทำอย่างน11แมๅเบนเวลานาน ทํอมาหม่อมแม่

ก็ซุบผอม และลมเจ็บลงทำการงานไม่ค่อยไค้เหมือนก่อน ใน

ทสุกกกองนอนแช่วอยู่กบที่ไม่สามารถจุ:ลุกไปไหนไค้ ยา!!

ของท่านชายเล็กซ์งชรามากแล้วก็ท่องท่างานเพมขั้นอีก ค

กองทำทงขนมที่จะขายเบนอาชีพ และท*ง็พยาบาลลุกสาวที่

บ่วย แก่บ'ญหาเร็องการครองชีพมาเก็กขั้นในขนวนแวงก็

ต่อเมอเก็กผ้หญิงท็เบนหลานของยาย หนีจากบ่านไปเสึย

เฉยๆ โนวนหนึ่งเที่ยวคามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ และจุน

วนแล้วก็ไม่กลบมาบ่าน

“แล้วนึ่จะทำอย่างไรก่นก่อไป เ” ยายน'งกอดเข่

ปรารภขั้นวนหนึ่งช่าง ๆ ที่นอนของหม่อมแม่มืท่านชายเล

น'งอยู่ก่วย

“เมือน'งแหวนมนอยู่ก็ไค้มนช่วยเทินขายขนม” ยาย

พูดก่อไป “แก่มนก็ไปเสียแล้วท่าขนมจุะไค้ใกรออกขาย แม่
ท่องท่าเองเทินขายเอง แก่แล้วจะเอาก่าล้งวงชาที่ไหนมา ไม่

ท่าก็ไม่ไค้จะพลอยพาล้นอกกายท1งบ่าน’

หม่อมแม่เบ่อนหน้าหนีจากยายโกยเร็ว เอาหน้าซบ

กบหมอนอีกช่างหนึ่ง แล1ว่ก็นอนสะอึกสะอนร่อง'ให้ เสียง

ยายพูดปลอบว่า

“อย่าทุกข์รอนไปเลยลุก ร็บรกษาท่ว์ใน้หายค้เสียเถิก

จะไค้ช่วยแม่ท่ามาหากิน'’ แล้วยายกํถอน'ใจ'ใหญ่ หอบร่าง

ที่โล้งแล้วหวยกวามชราออกไปน'งท่าขนมก่อไปที่นอกห้อง

©๓๖ หลายชวต

ยายยอกไปแคัวหม่อมแม่ก็ยงนอนข่องไหกยุนง ๆ ไม
มืกำคังกายกำคังใจก็จะกระคกกระเคืยทำอะไร่ไค้ ทาน
กวะถกองค์เข่าไปช้กหม่อมแม่บนก็นอน แลววบส่งเบาๆ ว่า

“เ1ย่ริาเ1ย่ VIเ!เย108 เ11เไย่ต้"ย้งยุ/)ข5008ะไวหว20
ชายโต1190 ชาย0ะ9901811ชายชVXIใหยายเย้')

หม่อมแม่สะคุ้งสุคคัว เหมือนกบมือะไวมากวะทบอย่
แวง ยกแขนก็ล็บเพราะความไข้มากึงองค์ท่านชายเลกเขว่ไบ
กอคไว้แน่นพลางสะอึกสะอั้นไห้ แคัวทุกคัวยเสียงอนสนเก
ว่า

“ท่านชายทุนห*วของแม่...อย่าทุกอย่างนน ไจแ
ขากกายเสียก่อน ลุกเบนเจ่า.-—จะออกไปเกินขายขนมอย่า
ลุกคนธววมกาเขาไม่ไค้ แม่ยอมอกคายกิกว่าจะให้ท่านชาย
ไปทำเช่นนน อย่าท่าเบนคันขาก....ท่าไม่ไค้ ' แล
กึกอฅองค์ท่านชายเล็กไว้แน่น รองไห้สะอึกสะอั้นปวะดุจ
หํว้ใจจะขากลงไปจริง ๆ

น*ขต๎งแต่ว*น่นนมา ท่านชายเล็กกิไค้แค่น'งทุหม่

แม่ค่อยเจ็บซุบผอมลงไปทุกวน และนงทุกวามยากจนขาก
แกลนก็กิบกลานเข่ามาส่ครอบกรว หม่อมแม่กองขายของก็
ยังมืกิกคัวอยู่บ่างก็ละชั้น เก็อน่าเงินมาใช้จ่ายยั
หนึ๋ง ๆ ท่านชายเล็กอยากจะช่วยนววเทาความทุกข์ของหม

คกฤทธ ปราโมช *๓๗

แม่ และของยาย อํวยวิธึทุ่มเทกำลงกายท,งํ้หมคที่มีอยู่ให้
เบนประโยชน์แก่กนทํง์สอง แอํก็ไม่สามารถจะทำไอ้ เพราะ
หม่อมแม่ไม่ขอมลึมว่าลุกเบนเจ้า ฉะนึนงานอย่างใคที่
งานหน*กอํอ์งแบกหามที่ท่านชายเล็กพอจะทำไอ้ เพราะขณะ
น,นพระชนม์ไอ้สิบสองแล*"ว หม่อมแม่ก็ห่ามปรามเออขาอํไม่
ยอมให้ท่าเลย ความเบนเจ้ากลายเบ็นเครื่องพนธนาการให้
ท่านชายเล็กน'งมองความทุกข์ค่าง ๆ ที่เอ้คขน และมีอยู่รอบ
อํว โคยไม่สามารถที่จะยึ๋นมีอเข่าไปขจ้ค่ความทุกข์
ไรไอ้ และเพราะเหตุว่าท่านชายเล็กรู้องค์ว่าลุกพ่นธนา
หรึอเบนกนพิการควยชาคึกำเนึค ท่านชายเล็กยงรู้สึกว่ากวาม
ทุลข่นึนท่วมท้นเบ็นทวึคุณ บางกรํงท่านชายเล็กอํองสะค
หื่นแค่กลางคึกเสโทท่วมองค์ เหมือนกบหื่นจากผนร่าย นอน
นึกถึงความยากลำบากค่าง ๆ ที่คํง็อยู่ขางหน้าเหมือนกำแพง
มหึมา ไม่มีหนทางที่จะกำวข่ามไปไอ้ และพอไอ้ยินเสึ
หม่อมแม่ ไอหรึอกรางเบา ๆ จากที่นอนที่บวยอยู่ ท่านชาย
เล็กก็ไอ้แค่ทรงก!นแสงอยู่องค์เอ้ย,ว พยายามกลืนอากา
สะอน เพราะกล'วหม่อมแม่จะไอ้ยิน

อาการไข้ของหม่อมแม่ ไม่มีว*นจะหายไอ้ เพราะความ
ทุกข์ความจนนนเบนของแสลงแก่โรค ยื่งนานวนเข่าอาการ
กยงทรุคลง หม่อมแม่ผอมจนเหลือแค่โครงกระตุกหุ้มหนั
กำพรำ ทุกกร1*3ที่เหึนท่านชายหม่อมแม่ก,ไอ้แค่รอง'ไห้ หม่อม

๑๓๘ หลายชวต

แม่ไม่ไค้รไการร*'กษาแค่อย่างใคเพราะไม่มิหนทางที่จะรบหม
มาร*กชา'ไค ยาที่ยายหามาให้ก็ล*'วนแค่เบนยากลางน้าน
ช่วยโรกอนหน'กน,นให้ทุเลาลง ท่านชายเล็กมองอาการของ
หม่อมแม่ที่ทรุคลงเรื่อย ทุ แล*ว กวามหว''งกวามอาล*'ยในชึวิค
ก็ลคลงไปเรื่อย ทุ กามชีวกของหม่อมแม่ ที่ทุเหมึอนจะห
จากร่างไปทุกว,น แค่ว*นหนึ่งลุงบุญสมก็โผล่หน้าม
มิไค้มิไกรนึกผน ลงบุญสมไปค่าขายที่น้านนอกเสียนาน
กลบมาจะนึกส''งหรณในใจอย่างไวไม่มิไกรทราบไค้ แค่ล
บุญสมมาถึงกรุงเทพ ๆ ก็แวะมาเยี่ยมหม่อมแม่ เมิอเหินอาการ
หม่อมแม่หน*กร่อแร่ ลุงบุญสมก็มาเยี่ยมทุกว*นและไปรบหมอ
มาร*'กษา แค่ก็สายไปเสียแล,ว ค่าพุกของหมอว่า “น้าไปว*
มาเสียก่อนหน้านึ่ส''กสี่น้าเกือนก็พอจะแก้ไขไค้ แค่เก
อะไรไม่ไค้เสียไเลว” ทำให้ท่านชายเล็กน้องสะอนอยุ่ภายใน
เพราะร้อยุ่กิว่าน้าหากมิไค้เก้กมาเบนเจ*'าก็อาจช่วยยายท่
งาน พอมิเงินไปรบหมอมาร''กษาหม่อมแม่ไอ้ท*'น ชากิกำเนึ
ของท่านชายเล็กนนเองเบนอุปสรรกกี่นกาง มิ ให้ท่านชาย
เล็กช่วยชีวิฑหม่อมแม่ผู้ ให้กำเน้คนนไค้ อึกสามสื่ว*นก่

หม่อมแม่ก็กาย แค่ก่อนจะกายขณะที่กำล''งหอบอย่ หม่อ

แม่ก็น้งอุกส่าหิบอกกไ]ลุงบุญสมว่า
‘'พสม....พสม.... ฉันฝากท่านชายน้วย ย''งเก็กน้ก.

แม่ก็แก่เก็มที่แน้ว—ช่วยกุให้กินึกว่าเหินแก่ฉันเ

คกฤทธ ปราโมช 00,6

หม่อมแม่พุกยงไม่ทนจบประโยคก็สนใจไปเสียก่อน ที่ง

ท่านชายเลกให้นงกนแสงอยู่องค์เคียว พรอมกบกวามร้สีกว่า
ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้วในโลกน

คํวธความอุปการะ ของคุณลุงบุญสม ศพหม่อมแม่

ก็ ไคีเผาเสร็จสน'ไป และท่านชายเล็กก็ไค้มีหนทางที่จะเวียน

หน',งสีอค่อ่ใปอีกสี่บี่ พอคียายกายลงอีกคน ลุงบุญสมก็รบ

ท่านชายเล็กซื่งหนุ่มแล้,วและกุแก่เกินอายุไปอยู่ที่

จึงฝากผึ้งท่านชายเล็กกไเพึ๋อนผ่ง ให้ท่านชายเล็กเข้ารบ

การในตำแหนงเสมียน เงินเคีอน ะ๕ บาท ซื่งท่านชายเล็ก

เห็นว่ามากมายใช้ ไม่หมก หกเบนค่าข้าวแก่ลุงบุญสมเสีย

เคีอนละ ๘ บาท เพราะลุงบุญสมเองก็ค่าขายเล็ก ๆ นอย ๆ

มิไค้รํ่ารวยอะไรน!ก เมีอก่อนที่ระเข้ารบราชการ ท่านชาย

เล็กเกยปราร/!ว่า อยากจะอยู่ช่วยลุงบุญสมค่าขายอีกแรงหนึ่ง

แค่ลุงบุญสมก็มีกวามกิกเช่นเกียวกไ)หม่อมแม่ กอบท่านชาย
เล็กว่า

‘ไม่ไค้หรอกกระหม่อม ท่านชายเบนเข้าเบนนายมา

วีงค่าขายอย่างกระหม่อมก็'จะเสียพระเก็ยรกียศ กนม*นจะก

ลุกไค้ แลไกระหม่อมก็จะพลอยอไวียจ',ญไรไปควย ท่านอย่า

ทรงท่าอื่นเลย เข้ารบรา,ชการเย้นคีที่ลุก ก่อ'ไป'จะ'ไค้เบ็น

ใหญ่เบน'ใฅสมก'บที่เกิคมาเบนเข้า,นาย กวะหม่อมจะไค้ที
เมธแก่ ”

6๔0 หลใยชวต

เหคุผลที่ลุงบญสม'ใหแก่ท่านชายIลึกเบนเหคุผล
ชายเล็กเกยไค้ยินมาแล้"วหลายกร,งหลายหนจากปาศชองหม่อม

แม่ ไค้พีงมาแล้"วจนกกเมนนิล้"ย ถือว่าเบนเหคุผลทืพอเพี

สำหริบข่อห่ามก่าง ๆ ในชืวิคเมื่อเกิดมาเบึนเจ้าแล้ว
ทำอะไรเหมือนคนธรรมคาไม่ไค้ แค้ครนจะกวะทำกนอย่
เจ้านายองกอื่น ๆ ที่ท่านชายเล็กไค้เห็น ท่านชายเล็กก็ไ
ทร้พย็สมบ่คมากพอที่'จะท่าไค้ เบึนอ้นว่าในชึ
เล็กจะทำอะไรเกือบไม่ไค้เลย ชีวิกจะตองกงํ้อยู่ในก
คง'ไว้กํว์ยความเชื่อถึอชองกนอื่น ความรู้สึกชองคนอื่
เชอถือ ความปรารถนา กวามรู้สึกของท่านชายเล็กเองไม่
สามารถจะทำลายกรอบน,น ลงไค้

ท่านชายเล็กไค้ประสบกบกวามรํกเบนกรงแรก และ
กร,งเคียวในชึวกเมื่อชนษาไค้ยี่สิบเศษ ทุกวํนที่ท่านชายเล็ก
เสก็จ’ไปทรงงานที่กระทรวง ท่านชายเล็กจะกองคำเน้นก
พระบาทจากบ้านผ่านแพร่งภู?ร แตะเมื่อคอนเย็นจะก
บ้านก็ดํองทรงทำเช่นเคียวกน ท้หองแถวหองหนึ่
แพร่งภูธรนึ่นมืVณ'ชาย หมาก พล บุหรี่ และของชำเ
นอย ๆ และที่ร้านน,นมืหญิงสาวหน้ากาหมกจกกนห
กอยขายของอยู่เบนประจำ เมอท่านชายเล็กผ่านร้านน
ใค ก็กองชำเล็องมองคุหญิงสาวกนนนทุกกรงไป กามว่
กนหนุ่ม ซึ๋งอกจะมองหญิงสาวผู้มืหน้ากาหมกจกนนไม่ไ

คกฤทธ ปราโมช ®๔®

แห่แรกIรมทีเกึขวท่าน,ชายเล็กกึมิให้สนพระทเยเท่าไรนก ไห้

แห่มองคูอย่างธรรมคา แห่นานเข้าการทีจะก่องผ่านรำเน และ
มองหนำหญิงสาวผู้นน ก็กลายเบนส่วนหนึ่งของชีวิคประจำ
ก้น ก้าว‘นไหนไม่ไห้ทำก็คูเหมือนมือะไรขากหายไป และ
หนำของหญิงสาวผู้นนก็ฅิดอยู่ ไนความทรงจำ ทำให้ท่านชาย
เล็กก่องเก็บเอามากิคถึงอยู่บ่อย ๆ และบางกร1ง๎ในความผน
ของกนหนุ่ม หญิงสาวคนนึ่นก็เบนก้วการสำก้ญทีทำให้
ผนน่นสํ้นสุดลง นานออกไปอีกหญิงสาวนนก็เรี่มมองคอบทุก
กร,งํ้ทีท่านชายเล็กม่านรำนฅาห่อคาก็จะก้องสบก้น และภาย
ในเวลาไม่นานน*ก คาสองคู่ทีมองคูก้นน*นก็เรี่มมืกวามหมาย
วนหนึ่งท่านชายเล็กรวบรวมกวามกลำหาญทะงหมคทีมือยู่ไห้
แล่ว ก็แวะเขำไปชอบหรี่ทีรำน เมือซั้อบุหรี่ไห้แก้วท่าน
ขายเล็กก็หาไห้กล่บท*นทีไม่ ยำกงประทบห่อไป ชวนหญิง
สาวผู้นึ่นกุยเรี่องทีนพาอากาศ ซึ่งหญิงสาวผู้น*นก็ไม่ปฏิเสธ
และคเหมือนจะยินที ทีท่านชายเล็กไห้แวะเขำมาทีรำนจริง ทุ

หล่งจากที ไห้มองก้นอยู่เบนเวลาชำนาน จากการทีไห้พบป
พกจาก้นในก้นนน ท่านชายเล็กก็ทรงทราบว่าหญิงสาวกน

นนซึ่อถวิล เบนบุกรส'าวเจำ'ของรำน'ซึ่งยำมี’ชึวิกอยู่ทงสอง

กน และเมือถวิลถามท่านชายเล็กบำง ท่านชายเล็กก็บอก

ว่า ร์อ “เล็ก” หาได้บอกควยไม่ว่าเบนเจำ

3๔!* หลายชว่ต

กวามลุ้นเคยสนิทสนมเบนไปใคยรวกเร็ว นายรอค
และนางผาคผ้เบนบิคามารคาของถวิล ก่อนกับท่านชายเล
เบนอย่างกิ อนุญาฅให้ไปมาหาสู่ลุกสาวไค้ทุกโอกาล ทุกกน
ไม่มีใกรรู้ว่าท่านชายเล็กเบนเจ่า รู้แก่ว่าชื่อเล็ก รบราชกาว
เบนเสมียน ซึ่งทุกกนพอใจและเห็นว่าเพียงพอ กรงนเ
กรํ้ง์แรกที่ท่านชายเล็กไค้สนิทสนมเบนกนเองกไ!เพื่อนมนุษย
กกบ่ายเมื่อท่านชายเล็กไปถึงราน หากเบนเวลาพีนายรอค
อยู่บ่าน นายรอกก็จะชวนท่านชายเล็กไปร่วมวงสุราและร่ว
วงข่าว มีนางผากภรรยาและถวิลบุครสาวกอยปฏิบ่ค้ กำพ
ของนายรอดที่คุยอย่างกนเอง กวะทบโสกท่านชายเล็กเหมีอน
กับนาฝน กกก่องกินที่แห้-งผากแกกระแหง เพราะนายรอ
2ไค้ใช้ราชาศพห็ ซึ่งถึงจะใช้ลุกก’-องก็พื่งน่ารำ
แก่ล้ายงใช้ไม่ถูกก็มื่งน่ารำกาญและแสลงหขนไปอึก นายว
พุกจากัวยภาษาง่าย ทุที่ไม่สละสลวยแก่กินกวามลึกชงเพราะ
กำพุกที่ออกมาจากหำใจโกยมีไค้ปรุงแก่งน,น ล้าจะเปรีย
กับกำพุกที่ผู้ทุกกองระมกระกังกอยเลึอกเพ้นกำแล้ว ก็เป
เสมึอนเพชรแค้และเพชรเพียม นายรอกเรียกท่านชายเล็ก
ว่าเล็กเฉย ๆ เพราะไม่รู้ว่าท่านชายเล็กเบนใกร เห็นหน้าก
กอนบ่ายนายรอกก็มกจะกัองเรียกว่า

“ล้าว1 เล็กมาพอกพีเกึขว นงลงคุยกันก่อน'ซ
สบายเถึค อย่าถึอเขาถึอเราเลย เล้า เ” นายรอกมื่นล้วยเ

คกฤทธ ปราโมช ๏๔บิๆ

ให้ ‘กนนเสียหน่อยพอรอน"I ทอง เชิย!ไม่เบนไ7หรอกนำ

เราไมไคกนเอาเมาบายกแ จะเบนไรไป กนพอกนข่าวไค้

เทานน นายรอคส่งชามมะม่วงค้บปอกแลํวมาวางครงทนำ
แลวพคคอไปว่า เอามะม่วงลางปากเสยคว!) แม่อีหนเขาไป

ไกมาจากคลาควนนกำล’,งคทเคยว แลวนาขรอคกจะคะโกน

ถามเขาไปในกรํวว่า “แม่อีหน! ว่นนํม่อะไรกํนนําง เล็กเขา

จะมากินขาวหวย’ แลวก็จะมีเสียงนางผาคคะโกนคอบมา

สล*บกบเสียงคำนาพรกว่า

“แกงปลาไหล เนอผาๆขิง นาพริกผกคไ) อีกประเคี่ยว

ก็เสร็จ พ่อเล็กอย่าเพ่อไปไหนเสีย ฉันทำไว้เผึ๋อเบนกอง!”

อีกสกกรุ่กลนผํค กล็นแกง กล็นหม่อขำวกำฉังสก

กวนขนพลุ่ง ๆ ก็จะโชยจากในกรวมาเฅะจมูกกนที่อย่ขำงนอก

ทำให้ท่านชายเล็กก่องกสีนเขฬะ เพราะบรรยากาศอนกลม

เกลียว มีแค่กวามรํก์ในระหว่างกรอบกร'ว ใบหฉัาที่แช่มชื่น

แจ่มใส ถอยกำที่พุกออกมาก่ว์ยกวามร*'กและเจคนาอี ทุก

อย่างนช่วยทำให้ชื่วิกภายในกรอบกรวนายรอคกลายเบนแคน

สวรรกํและอาหารที่นางผาคภรรยานายรอคยกออกมาค,ง์เบน

อาหารทิพย์ คามปรกอีนายรอกและกรอบกรวร่วม'วงกินขำ'ว

ควยก่นเสมอ และบางวนก็มีท่านชายเล็กเช่าร่วมวงก่วย นาย

รอกและนางผาดพอจะจ'บอาการกิริยาของหนุ่มสาวทํงํ้สองกน
น้ไคว่า มีกวามรู้สึกและมีเจคนาอย่างไรก่อก่น แค่นายรอก

หลายชว้ต

และ'นางผาลกึมไล้นึกร่ง์เ.ก็ยจ'ห่ามปราม เพราะก็ร็ยาบาวย

ของท่านชายเล็กที่ถุกผึ๋กมาจนสงบเสงียมเรยบรอยนน ทาIห

ท่านชายเล็กเบนที่ด้องใจผู้ใหญ่มายิยิว่า,ยายหคุมอน ๆ ท

มาคิกถวิล นางผากปรารภขนวนหนงขณ"
“ท่ลเล์กนแปลก'

ที่น่งคุยก้นอยู่พร่"อมหนำ “ฉินค ทุไปเหนมีราคืผํคยิบเคย
ที่เกยเห็นมา จะว่าขาวเบ็นนาเบนนวลก็ไม่ 1ข' จะเบนก้ว

อะไรฉินก็นึกไม่ออก”
ท่าน'ชายเล็กฅกพระท่"ยเมี่อ'ไค้ยินนางผาคพก เกรงไป

ว่าเรื่องที่กุยก้นน1นจะช*,กนำ’ไปถึงแรี่อง'ชา1คิท่าแนึค ซึ่งท่าน

เล็กก็มิได้คิกว่าจะบื่คบ'งหวึอบอยิควาบเท็จ ซึ่งแท่ว่าเมอไ

นึใกรถามก็เห็นควรจะระง*บเวึ๋องไว้ท่อน แท่นายวอกก็คอบ

แทนไห้เสร็จว่า

“เค็ภเขาคินํะ แม่อึหนุ ไม่เบนพาลเกเรก็มืวาคิ

ก้นทุกคนแหละ กนหนุ่ม ๆ ถ™ษาค''วให้คิก็เบนอท่
ท่ง์น่น”

ความสน้ทสนมใกล้ชิดที่มึอยู่ท่อก้น ท่าให้ท่านชายเล็ก

กล*าพกก*"บถวิลควง ทุ ในกึนว'"นหนงขณะทนงคุยก้นสองท่อ

สองหนำร่านว่า “ถวิล เธอร็หรึอเปล่าว่าพร*กเธอเพ

ถวิลเอึยงอายแล้วคอบเบา ๆ ว่า “เพราะร้น่ะซี

ได้มาน'งคุยอยู่ด้วยจนบานน ”

กกฤทธ ปราโมช ๑๔๕

คำคอบของถวิลท่าให้กวามสุขของท่านชายเล็ก พี่มื
มากอยู่แลว ลี่ปยมเค็มแทบ,!ะล*'นห่วใจ เอั้อมหตล่ไปจบมือ
ถวิลแลำร้บสำคำยเล็ยงล่น "I คะกุกคะกกว่า

“แลวถวิลรกพึ่บ*วิงไหม ร”
“ ไม่รู้ไม่ซถามอะไรก็ ไมรู้ ” ถวิลงอนคามประสา
สาว แค่คำตอบน*นีกีมิใช่คำตอบปฏิเสธและถวิลก็มืไค้หคมือ
ไปจากหตล่พี่กุมอยู่ ท่านชายเล็กจึงถือคำคอบน,ใ.แบ็นคำคอบ
สารภาพรก นึกจะบอกถวิลครง ๆ ถึงชาติกำเนึคพี่บี่คปงไว้
แค่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล่า ไค้แค่รํบส่งว่า

“ถวิล สมมติว่าพึ่ไม่ไค้เบน.... ไม่เบนอย่างพึ่ถ

....สมมติว่าพี่เบนอย่างอื่น ถวิลจะยิงวกพึ่อยู่ไหม

ถวิลเหลึยวมามองท่านชายเล็กอยู่ครู่หนึ่ง แล่วิกึ

หำเราะพูคขนว่า

“พี่เล็กนึ่ชอบถามอ?ไวแปลก ๆ พี่เล็กก็เบนพี่เ
อย่างพี่ฉนเห็นอยู่ทนโท่นึ่แล่วิ จะเบนอื่นไปอย่างไ

พี่เล็กกลำฉนจะร*ง์เกียจว่ายากจนก็ไม่ค*'องวิตกหรอกในช้อนน

ยากกีมืจนฉนไม่ถือ กนเรารกกนก'วิยิใจ ไม่กองกลำว่าถวิล

จะเปลี่ยนไปเบนอื่น ขออย่างเกียวแค่ ให้พี่เล็กส่งผู้ใหญ

พูกจาคามธรรมเนียม พ่อแม่แกกงไม่ช้คหรอก เพราะแกรวิวิ

พี่เล็กมากอยู่แล่วิแกกง'ไม่เรียกอะไรมาก อย่างกีก็ผ่วิไหว้สำรบ

หนึ่งก็กงพอ”

๑๔๖ หลายชวด

คืนน,นท่านขายเล็กเสก็จกลบบ่า,นองคเทียวในยามดก

พระ:ทไ)เบิกบานพองโกด้วยความสุขความถระา’1ยมโวิ กวาม

สุขในช้วิกอนาคกกเหมือนจะลอยอยู่ข้างหนาขา*'เก*®ถม^®

ท่านชายเล็กเค็ม'ใปด้วยความหว*ง์ที่จะมืคนอึกอา*หา*งมาร

ข็วิฅร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ข้าเหว่อย่างแก่ก่อน คนทีจะเบน

เองเหมือนก*บกน ๆ เทียว ไม่ถึอความแคกก่างเนชาทีอำ*าเก
มาเบนเครื่องทีคขวางอึกก่อไป กลบไปถึงเห็นลุงบุญสมา*ง

จุกกะเทียงอยู่ ท่านชายทีสารภาพเรองราวไหพงวินสา* **สร

ขอข้องให้ลุงบุญสมเบนผู้ใหญ่ไปฺส่ขอถวิลกามปร

บุญสมนึงกรึกกรองอยู่คร่หนึงก็ทุกขนว่า
“ทีทีเหมือนก*น ท่านชายมืหม่อมเสียที1! ะไคเบนผงฝา

มืกนกอยปฎิบ*ก แก่การจะไปส่ขอจะก่องหาฤกษ์งามยามที

เอาอย่างนทีกว่า พรุ่งนกระหม่อมจะไปลองทุกทาบทาม

กก่อน ลำเขากกลงปลงใจจะไค้ขอข้นเทีอนบ๓กทางผาย

ผู้หญิงเขา มาหาฤกษ์ให้กองก'นไค้”

เมื่อไค้ยินลุงบุญสมทุกถึง “หม่อม” ท่านชายเล็ก

สะกุ้งพระทไ)เพราะมิไค้เคยทางคิกถึงถวิลในแง่ทื่เบ

แก่นึกถึงใน5าา*เบนคนรก เบา*เมืย เบนคู่ชีวิก เมื่อลุง
บุญสมทุกถึง “หม่อม” ท่าให้พั๋งกลำย ๆ ก*บว่าท

ปรารถนาจะไค้ถวิลมาเบาเบาาาบวิวิาริถา สำหข้บคอยปฎิบ้

รบใช้ ซึ่งไม่กรงก่อความรู้สึกในพระทยท่านชายเล็กเลยแม้

คกฤทธ ปราโมช 6๔๗

แกนอย กวามวิตกกเค้กขนมาใหม่ เผ้าแค่นึกว่าถ้าหากถว
และพ่อแม่ของถวิลรู้'ว่ากนเบนเข่าจ:นึกๅๅมรู้สึก0ย่ๅงไร ถวิล
จะนึกอย่างไรเมอรู้ว่ากนจ:เบน ‘หม่อมถวิล,'

รุ่งขนอีกว*นหนึ่งท่านชายเล็กรีบออกจากปานแค่เซ
เพอจะไค้แวะบอกให้ถวิลร้ถ้ว์ว่าผู้ใหญ่จ:มาหาในวํนนึ จ:ไ
บอกพ่อแม่ให้กอยรบรองไม่ไป ไหนเสีย ว่นนํนทํง็ว่นท่

ชายเล็กนงทรงงานคำยพร:สค้ที่ล่องลอย กากไม่ถูกว่ากาล
ขางหนาจะเบนอย่างไร รู้แค่เพียงอย่างเค้ยวว่าหล่ง์จากวน

นนแลว วิถึทางแห่งชึวิฅของท่านชายเล็กเอง จ:ถ้อ์งเปลี่ยน
ไปเบนอย่างอนจ:กงอยู่อย่างเก่าไม่ ไค้ ล่วนที่จะเปลี่ยน
ทางใกเบนเรื่องที่ท่านชายเล็กกากผ้นไม่ถึง

กกบ่ายพอเลิกงานท่านชายเล็กก็รีบกล‘บปาน พอออก
จากกระทรวงไค้ ก็รีบมุ่งกรงไปย้ง์หองถวิล เมื่อถึงหนำหอง

ท่านชายเล็กก็เห็นแปลก ที่วนนถวิลไม่ไค้นํงอยู่หนำร่านก
กอนรบอย่างเคย เมื่อเหล็ยวซ่ายแลขวาไม่เห็นใคร ท่านชาย

เล็กก็ถึอวิสาสะเกินเขาไปหล่งท่อง นายรอกนํงเล่นกามสบาย
เช่นเคย นุ่งโสร่งกำหนึ่ง และมีผ่าขาวม่าพากไหล่ กรื่งน่ง

กรื่งเอกเขนก ขาง "I กวนายรอกมีขวกเหล่าและแกำวางอยู่

เกามปรกกิ และในปากนนมีบุหรี่กองขาวอยู่กรื่งกำ เมื่อเห็น

ท่านชายเล็ก นายรอกก็สะกุ้งเหมือนกบมีอะไรมาทำให้แก

กกใจรีบลุกขนจบชายโสร่งมาโจงไว้แบบผาโจงกระIบน และ

๑๔.๘, หลายชวต

รึบหยิบผิาขาวม่ามาเก็ยนพุง'ใว้อย่างเรยบ'3อย นายรอคลาน

พ'บเพึยบ เอามอประสาน'1'าา-เนคลอยางสงบเสงยม เมอทาน

ชายเล็กเห็นอาการกิริยานาย'5อค,กรู้ไค้?านทวา ลุงบุญสมเค

บอกกับกรอบกร'วนเสยแลัวว่าน่านขายเลกก®ใก, นายวอค

พุคอย่างคะกุกคะกกว่า
''คุณมา....เอ้ย์! ท่านเสคชมาลงน!
ท่านชายเลก'หย่อนองอลงนงลงนาย'3อคจะไมเชอเขญ

ให้น่งเบนกันเองเหมือนแค่ก่อน ท่านชายเลกกจะลอวสาสะ

เอาอย่างเคย

“ถวิลอยู่ไหมลุงท่, ท่านชายเล็กถามชน

“อย่อริบ...อย่พ่ะย่ะค่ะ’’ นายรอคพุคอย่างลำบา

เพราะ’ไม่รู้'จะ'ใช้ลัอยคำอย่างไร แลัวก็รีบเรียกลูกสาวให้ลงม

จากขำงบน ท่านชายเล็กรู้สึกองก็ว่ากวามสนิ'กสนม',0นาย'3®

เกย,ให้น*นหมค'ใปแล*ว ไม่มืว่น'จะกลิบมาอึก นายรอคมองท่าน

ชายเล็กคํวยสายคาที่บอกขํค่ว่าเน็นน่านชายเล็กเที่นกน®น
ค่างชนค่างฐานะ เบึ๋นกนอนที่ละลาบละลัวงเขามาถึงใจกล

กรอบกร'ว์อ้นิเบนที่หวงIแหน'โคยใม่มืใ,กรเชอเชิญ ระหว่าง

ที่น้งวอถวิลอยู่ ค่างกนค่างน'งมองกันค*ว่ยกวามก'3ะคากขวย

เขิน ไม่มืทางจะพุคจากันไค้อย่างแค่ก่อน หลังจากที่กอย

นานถวิลก็ลงมาจากขำงบน และมาน'งพบเห็ขบกัมหน้

ห่าง ๆ ผายนายรอคเมื่อเห็นลูกสาวลงมาแลวก็รีบลุกหนิออก