หลายชีวิต

คกฤทธ ปราโมช ]*๔ลิ่

พุคออแอ้ของกนเมาบ่งข็นว่า “ขอบใจมาก-ขอบใจุ—ขอบ!จุ

จริงๆ บ่าใอ้เท้าไม่ช่วยซีว้คผมไว้ ผมก็ฅกบนไค-ไม่ไข่!

คกบนไกร-ไม่ใช่อึก คก—กกช่างมน ! กกไอ้อะไรที่เบน

ขน ๆ นนกาย ขอบ'Iจุใก้เท,'เมาก-กองเลั้ยงเหล่ากน'ใหญ่ เ”

ไม่เบนไรกรบ ’ โนริพุกพลางพยายามจุะแกะมึอที่
กำแขนเขาไว้แน่นท่งสองข่างนนออก แท่มึอท่งํ้สองนนยงบบ

แน่นเขาไปอึกไม่ยอมปล่อย เข่าของมือร่อง'ว่า “อ้าย ! เบน

ไรซีน่า ไม่เบนไรไอ้ยิงไง I ผมนายจุวง ชมภุสก เบนกมมื

กก'ญ่ญู ใกรช่วยซีวิกไว้กองสนองกุณ-สนองไปหลายกน

แลว-มีกนช่วยซีว้กบ่อย ๆ ช่วยไปสนองไปไม่เบนไร—ผม

จุวง ชมภุสก นกประพนธ์เอกล็อชื่อ ‘พญานาก’ นามปากกา

สำหริบ่บทกวามเผ็ครํอ์น ‘กนขบ’ สำหริบ่เชื่องกระจุ*มกระจุม

‘ป่แกํว์’ สำหรบเชื่องริกหวานจ้อย คนกนเกียวกน ชื่อเบน
งุทํงํ้นน เพราะผมเกิคบื่งู พ่อบอกว่าบี่มะโรง แม่เกียง

บมะเล็ง งูใหญ่บ้างเล็กบ่าง-ไม่เบนไร กนอ่านเยอะแยะ—

น'กประพ*นธเอก—” นายจุวงเอั้อมมีอมาเกาะที่ไหล่โนริ

แท้วเอาหํวซบลงทำท่าว่าจุะหล'บ่

โนริยึนบ่วแข็งขนลุกเกริยวเหมีอนกบถกมนคสะกก

นามปากกาเหล่านน “พญานาค” “บ่นขบ” “ชื่]แบ่ว”

เขา'ไอ้เคยอ่านมาแบ่ว่ท่งํ้สน เพราะเบนนามปากกาที่เล็องลือ

ใกรๆ ล็ร้'จุก โนริเกยอ่านบทกวามของ “พญานาก” ควย

I® (40 หลายชวต

ความรู้สึกอ*นร่อนแรง อารมณ์เทีอคพลุ่งพล่านควยควา
พอใจในความไม่เบนธรรมค่าง,'']แห่งสงคม เขาเคยอ่านเรอ

เล็ก'าน้อย‘ๆ ของ "ก็'นขบ’ ควยจิฅใจชุ่มชนเคม'ไปควย

อารมณ์ข*น ยี่งอ่านก็ยืงเห็นความสำก'ญของล่งเสก ๆ นอย
รอบกาย ทำให้ชึวคธรรมคาน,นน่าอยู่เค็มไปควยกวามรนรม

และนิยายร'กของ “บเแถ้ว”....ใครบางทีไม่เคยอ่าน? โ
เกยคื่มคํ่าในรสหวานของความรกจาณรอง ''บีแกว’ แก่งจน

รู้สึกว่าคนมิเคยไห้พบความรกท้ไหนทีแท้จรีง เกิน

ไห้พบในหน้าทน้งลือ บางกรงถ้อยกำของ “ป่แถ้ว”

กีถ้องทำให้โนรีปวคร่าวหวใจจนเคือบเกินทีจะทน

ไม่เคยรีว่านามปากกาท'งสามนํ้มาจากคนกนเทียวกน ค

บุรุษทีแก่งกายไม่ลุ้จะเรียบรอย คนทีเหม็นกล่นเหถ้

และยืนซบหน้ากำล*งจะหลบถ้วยฤทธเมาอยู่ก่อหน้าคน ณ บ
นิ โนรีไม่แน่ใจว่ากำพุคของชายกนนิจะเบนความจริ

อาจพูค'ไปถ้วยฤทธสุรา แก่มีบางอย่างในถ้วขยงชายผู
พุคบางกำ กิรียาทำทาง คลอคจนใบหน้าที่ไม่มีอายุ

หนุ่มไม่แก่นน ทำให้โนรีไม่กถ้าปฏิเสธถ้อยกำเหล่

ทีเทียว

โนรีพยายามท้จะปลีกถ้าออก แก่พอขถ้บถ้ว น
นกประพ*นธเอกก็นิเนขั้นมา แล่ว่พคว่า

คภฤทธ ปราโมช 1*0๕®

เคยวก่อน-เคยวก่อน—อย่าหนึไปไหน ชนไปช่าง
บนควยกน ไปส่งคนฉบบ แกวไปคุยก่นช่างนอกหาเหล่ากิน
—คุณชื่ออะไร า

‘ซอโนโ”
“อะธา! โนรี ชื่อกิแท้ "I คเองรำเอาไว้ วนหล่ง
พระเอกผมอ่องชื่อโนรี”

ว่าแลวนาย,))วงก็ครี่งลากครึ่งจงโนรี กล่บขนไปข*นบน
ของสำนกงานหนำลือพิมพ์ กวามสงล่ย่ที่โนรีมีอยู่เมื่อกินึน
หายไปสน เพราะการอ่อ์นริบทื่บรรณาธิการ และคนอื่น ‘คุ
ในสำนกงานให้แก่นายจวงนน ไม่ปล่อยให้มีอะไรเหลือไว้
สำหริบสงสยอีกก่อไป บรรณาธิการลุกขนจากโต๊ะมาอ่อนริบ
อ่ว์ยความกิใจ พลางเออมมือสองมีอออกริบอ่นฉปบที่นาย
จวงเขียนไว้บนกระคาษเก่ากรํ่าคริาบึกหนึ่งราวก่บว่ากร
บึกนนเบึนของมีก่า ริองทกว่า

“แหม กรู! มาพอกิท้เกิยว ผมกำลำรออ่น่ฉบ่'บของ
กรูอยู่ นึกว่าจะไม่มาเลืยแล่ว”

“เอ่ย ! บอกว่ามาอ่องมาซีน่า ว่าแฅ่ค่าเรึ่องพริอม
หรือยำ อำจะอ่องออกไปเลยงเพื่อน-นึ่ ! คุณโนรีเพื่
ของอำ มีพระคุณแก่อำมาก” กรูจวงคอบพลางฅบหลำโนรี
เบึนเชงแนะนำให้กนทำหมคที่น่งอยู่น,นรู้ว่ก่

1* ๕ 1*3 หลายชวต

บรรณาธิการรีบกล้บไปทโ?(ะ หยบเงิน[ส่ซองมาย

ให้กวจวง แล้วหนมายมกบโนรีพูกว่า

“ผม—ไม่ทราบว่าคุณรุจ'ก์ก้บกรูจวง’

“ผม—” โนรีคงใจจะอธิบายว่าเพ์งพบกน

คอนลงบ่นไคไปเมือกนเอง แค่กรุรวงกพูกสออขนรา

“รู้Vก์ก่นมานานแล้'ว เบนเพื่อนคายกนก็

กรูจวงหนมามองโนรีแล้วก็พูคเVเมือนกบ,!ะ;อธิบายให้เข

“เวลาไม่ใช่ของสำกญ มืฅรภาพเบ็นของอยู่เหนือเวลา

กนจริงแล้ว กบกนวนเคียวหรีอยี่สิบบก็เท่ากน’,

กรูจวงรีบเงินจากบรรณาธิการแล้ว ก็เอาแขนสอ
เขาก’บแขนชองโนรี กรีงลากกรื่งจูงค่ว่โนรีลงมาข่างล
พาควโนรีขาม ถนน'ใปน'1ง์ ทรีาน เหล้าทื่ อยู่กรง ขามโรง พ
กรูจวงส่งเหล้ามากิน และพยายามกะย่นคะยอให้โนรีกิน
กนควย แค่เมื่อเห็นโนรีปฏิเสธแข็งแรงกรูจรงก็ไม่ว่า คร
น'งกินเหล้าไปแล้วก็ชวนโนรีคุย จนในพื่สุคโนรีก็สาร
กนกำล'งริเรีมเบนนกเขียน อยากจะฝากควเบนคีษย กรูจวง
ออกปากรบอย่างเค็มใจ และอธิบายให้พงว่า การพื่กนข
โนรีจะริเรีมเข่าไปปรากฏในบรรณโลกนน จำคองมืกนแนะ
มืกนเบคประฅูให้ กรูจรงรีบว่าจะท่าอย่างนนให้
ในขณะนนครจวงบอกว่า

คกฤทธ ปราโมช |*๕๓

เรากองไม่ทงกน ไปมาหาสู่ก้นบ่อย "I จะไอ้ช่วย
เหลือก้นไค้สะดวก ลือช่วยชีวิกอว อวก็ดองช่วยลือไปจนกาย
ว่าแลวกรุจวงก็เอาน้วจุ่มเหลำมากวนกอ!นรี แก้วก็กวนคอ
ฅวเอง เบนเกรองหมายแห่งมิกวภาพทีจะยงยืนถาวากลอกไป

โนรกลบบานว'นนนควยกวามอื่มเอ็บใจ ถึงแม้ว่า

เรองของเขาจะย*'งไม่ไค้ดึพิมพออกให้กนอื่นไค้อ่าน แก่!,ขา
ก็ไค้พบกนส่ากํญทีเขาสนใจมานานหนกหนา และกนกนนน.
ก็ไค้แสดงอธยาศยไมกรีอย่างคียื่ง โนรีรู้สึกว่าเขาไค้ก้าวเช่า
ไปสูโลกใหม่อกโลกหนง ซงม้ใช่โลกของกนธรรมดาสาม*ญ
โลกแห่งกวามผนและ'โลกของก้อยกำที่สุก'ใสประดุจอาภรถ;อ่น
ม่ก่า ถาคุกรุจวงแค่เนิน "I กรุจวงกเบนแกเพยงกนขเมาที
แก่งกายรงรงควยกวามไม่สนใจกนหนึ๋งแก่ โนรียืงไค้พงกรุจวง
พูด โนรีก็รุ้ลืกว่าในก'วกรุจวงมีเปลวไฟทีเบนอมกะ และแสง
สว่างแห่งเปลวนน ก็ส่องทะลุเกรื่องปกกลุมทีรุงรงออกมาให้
เห็น โนรีถูกดึงกุดให้เช่าชิดกบกรุจวงไค้สนิทภายในเวลาไม่ที
ชว'โมง เพราะโนรีรู้กวว่า ในก่ว่ของกวเองนน เปลวเพลิง
ทีมีแสงและสึเดึยวกนก็กำก้'งไหม้กุอยู่

ในระยะสองบี่ก่อมา นามปากกา “สาลิกาแก้ว”

ของโนรี ก็เรีมมีกนรุ้จกประปราย เพราะกรุจวงไค้ช่วยให้

เรื่องของเขาไค้ลงในหนงลือพิมพฉบ่บ่โนนบ่าง ฉบบนบ่าง

เ.,*๔ 1-1ลายช้วต

ขณะนนกาวลงเรื่องในหนาหนงสธทิมพ ไม่มีสงใดฅอบแทน

สำห':*บน์กเขึยนที่เพ็ง:เรื่มอย่างIน': แต่สิงตอบแทนทดุ

น,นกีกือไค้เห็นส่วนสำกัญของตวเองถูกทิมพออกเท1น1'’11'
โนรียิงจำไค้ทีว่า เขาอ่านเรื่องแรกของเขาท ไค้ลงทิมพน
แล่'วรบอึก ประอุจเรื่องนนประกอบกัวยถอยกำทจกจ1'5กม’'

จากเสียงสวรรค์ ทุกกร็ง็ทีอ่านกีบงเกีคกวามบติซาบซ่

ยิงจำไค้ทีว่าเมื่อเรื่องชองเขาไค้ลงทิมพเบนกรงแงก อุณเล็ก

ไค้มองเขาค่ว่ยสายตาที่เบนประกาย กัวยความกึ่นเกนเ

และสำเน์ยงที่อุณเล็กพุกกับเขาในว'นนนและในเวลาต่อ ‘
อุเหมือนจะซ่อนความหมายกันเร่นลับ ที่ก่อให้เกีคความ

และกวามผนอ*'แสคชื่นแก่เขาอยู่เสมอ

ความลัมพ่นธ์ท้เขามีต่อกรูจวงนน เบนประโยชน

โนรึอย่างจะหาสีงใคเปรียบมีไค้ กำพุดและกวามทีคเห็

ครูจวงอุเหมือนกับว่าเบนเปลวไฟควงเล็ก ๆ ที่เข*ามาจุ

เพสิงที่มีอยู่ ในกวเขาให้ลุกเบนเปลวมีแสงสว่างสุกใส บา

กำทุกของกรูจวงเทียงประโยคเทียว สามารถทำให้โนรีก

เขึยนเรื่องไค้ที'งเรื่อง ครูจวงมีอำนาจกลบ'นกาลใจ

อย่างประหลาก และควยเหคุน,น โนรีจึงก*องหาโอกาสไป
พบปะกบครูจวงแทบทุกวน

แต่ส์งที่ทำให้เขาอึดอ,กใจเบนที่สุก เกี่ยวกับการกบ

สมากมกบครูจวงกีกึอเรื่องเหลา กรูจวงสินเหล้าอยู

*

คกฤทธ ปราโมช 18,^

กนทมาหาพบม่ะกบกรูจุวงทุกกน กเบนเพยินกึนเหลาอยเบน
ประจุาแฅเพยงเทานกพอทำเนา เพราะโนรีไกี่คุ้นเกยลํบการ
กนเหลาของกนอืนมาแก่เคก เนื่องจุากม้พ่อขเมา แก่กรจุวง
กค เพอนของกรจุวงกกก่างชวนโนร ให้กนเหลำทุกกรงกี่พบ
ปะ ซงโนรกกองจำใจุปฏิเสธ เพราะพระทแม่ให้มาจุากปาน
ยงหอยกออยู่ เบนสกขพยานของกำสาบานกี่คนไกี่ใท้ไก
มารคาบงเกกเกลา และกำขอรองของแม่,ในเรื่องม่ให้กี่นเVIลำ
นนกยงกงคงกองหอยู่ม้วาย แก่ถึงแม้ว่าโนรีจุ๊าใจุคํอง!}ฏิเสธ
นาเมาเพราะกำสาบาน การปฏิเสธนนก็ทำให้โนรีร้สึกควทุก
กรงวาเบนคนนอก ม้ไกี่เขาร่วมโลกร่วมกวามเบนอยู่อย่าง
ใกลชิคกบกนทโนรีบูชา และพรอมกี่จุะถึอเอาเบนเยี่ยงอย่าง

ไฮกาสทนามปากกาของโนรีจุะไกี่ม้ชึ๋อกึกก*องไปทํว
บรรณโลกนนื่มาถึงในวนหนง ในวนนื่นโนรีคามหลํงกรูจุวง

ไปทสำนกงานหนงสอพมพฉบบแรกทคนเกยไปคคก่อในคอน

บ่าย เพราะกรจุวงถึอเบนหลกว่าจุะก่องพาโนรีไปคามหนง
สือพิมพก่าง "I เสมอ เพอทจุะไกี่รีจุม้ามํกคุ้นก่นก่อไป วนหนื่ง
กรริวงไปถงเมอเขาเสรจุการเสรีจุงานแลํว บรรณาธิการก็
เรยกเหลามาเลยงและนงกยกนอยู่ คอนหนื่งบรรณาธิการ
กืพูคขน'ว่า

“กรู เรองยาวกี่ผมลงในหนื่งสอพมพเกือบจุะจุบแลํว
กรูม้เรึ่องอะไรยาวๆ เก็บไว้บ่างหรีอไม่บ่’

^๖ หลายชวิต

“เอ ! ไม่มี” กรุจวงบอก
“บ้าอย่างนนก็แก่งขนใหม่” บรรณาธิการแ'นะ
“ลํ้อกืรีใจ!ร๎ว์อย่แถ้ว’, กรูจวงพุก ถาให้แกงให
ม้นกืไค้ แก่ก่อไปถ้าเผื่อขาค ๆ เหลือ ๆ เขียนบันบ้างไ
บ้าง ลํ้อกับอ1วก็จะหมางใจกนเขียเปล่า ๆ
บรรณาธิการปรารภขีนว่า
“บ้ากรไม่เขียน จะไค้ใศรมาเขยนกี่? เรองยาว
หน'งลือทีมพ'ทุกวนก็ขาด’ใม่ ไค้เสีย?ทีวย,
โนรีร์งนังพั๋งอยู่ โคยไม่ลนใจเ ท่าไรนก
สคบ้วเมื่อไค้ยินกรุจวงพุกขั้นว่า

“ให้โนรีเขาลองเขียนคุปะไร เกี่ยวน้ชอเขียงเ
มีกนรุ้จกอยู่บ้างแบ้ว’

“แก่กรุ-” โนรีเอ่ยปากจะทวงขั้นว่ากนน
ถึงวิ)นาค แก่กรุจวงก็ก*กกอเขียก่อนว่า

“เอ่ย ! ไม่เบนไรหรอกน่า แบ้'าอ,ว'จะช่วยเอง ขั้กร
กนอ่านจะฅิกบ้นงอมแงมไปเขียอีก’

“ผมย้ง์ไม่รุ้ว่าจะเขียนเรี่องอะไรเลยกรุ” โนรีบ
“ง่ายจะกายไป” กรุจวงว่า '‘เวลาน้กนเขาชอบอ่
เกรีกพงศาวคารขีนกน หนังสือพิมพลงแทบทุกฉบั
ลองออกแนวใหม่ก็จะกี่ กี่อเขียนเกรีกพงศาวการเหมือนบ

คกฤทธ ปราโมช

แคใหเบนพงศาวคา■รไทย ลอจะ'ร่ายง'ไง” กรรวงห*นไปถาม
บรรณาธการ

กกเหมอนกน ถา[นรเขากกลงเขียนผมก็จะลงให,
โนริรู้หวท้นทีว่า แนวที่กรูรวงแนะให้นนคนทำไค้
และท เไกอยางเคมผมอ เพยงแท่มีคนแนะ!ห้ปรๅคเคียวเท่า
นนโนรกมองเหนทางไค้คลอก เขาน่ง้ทอกสายคามองออก
ไปขางหนา นวมอเกาะรงหวะเบา "I ทีโค๊ะ เวองราวที่เขาจะ
เขยนระเบนไปทางไก ถอยกำท้ระใช้ระไปแบบไหน โนรึมอง
เหนอยางแจ่มแจงไม่มีขอสงส่ยอกท่อไป เสยงกรรวงพกขนว่า

เขียนน่ะเขากองเขียนละ แท่ลั้อจะเอาของเขาไปลง
เปล่า")ไม่ไค้ ค,องมีอะไรกอบแทนก่นท้าง เพราะเรื่องยาว
ท้องเหนอยหน่อย”

ฅกลง, บรรณาธ๊การว่า “แท่ระให้ท้นอย่างไรก”

“ก็ให้เท่าที่ลั้อให้ท้วอยู่เกี่ยวนึก็แลวท้น”

หงแท่นนเบนท้นมา [นรึก็เรื่มเขียนหนงสีออย่างจริง
จํงเบนกรงแรก เขาเขียนเรื่องเกรึกพงกาวการไทยอย่างที่
กรูจวงแนะ และกวามผน กวามรู้สึกนึกคีกของเขาท,งหมก
ที่เกยมีเมื่อกรงเบนนกเรึยนอยู่ที่จ'งทวกอยุธยา ก็กลบเข่ามา
กรอบกรองท้ว เขาเขียนหน,งสึอท้วยหวใจ กวยประสาททุก
ส่วน คำหน*งสึอหล'งไหลออกจากปลายปากกาของเขาลงไปส่

1.4๘ หลายชวต

หนำกระหาษอย่าง'ะวคเวว โคย'ใมฅองใชเวลามานานกคค

เหมือนก*บว่าคิว็หน'งสึอทุกควเบนนกทลุกชง®ลุในก'3'', พ

โอกาสไค้ปลกปล่อย ค่างก็พากนบนออกจากกรงค'ายคา1ม

ร่าเริงรวคเร็ว คนสำก’ญในพงศาวคารกล่บฟนค้นซิริคชน3'1''

ใหม่ และพอนึกถึงใคร คนน,นกมายืนอยู่ขาง ทุ กระซิบ

วายละเอียคขีริฅของกน และความรู้สึกนกค้คทขาง ทุ ทุ

มือชองโนรีก็เขียนไปกามภุมิประเทศบานเมืองคสอค^นค้น''''1',
อากาศคเหมือนจะมาก่งให้เห็นอยู่กรงหนา เขาอธิบายภาพทุ

อย่างไค้อย่างแจ่มแจ้งเหมือนกบคาเหน ความผ่น ความหว
ความปรารถนาของเขามืเท่าไร เขากใส่ลงไปในกระคาษจน

หมคสึน ความรกอ*นร่อนแรงของเขาที่มืก่อคุณเล็กนนท่าไห้

เขาสามารถบรรยายความว'กในเรื่องไค้อย่างสกชน ความเบน

กนช่างส*ง์เกกสึส'นอไเสล*บซ่บซ่อนแห่งขีริค ท่าให

สามารถแก่งแกมหน*งสึอของเขาให้ริจิกรคระการใจ ความเบน

คนช่างพุคจนไค้ชื่อว่า “โนรี,1 ท่าให้หน'งสึอของเขามืซิ
เคินไค้ทุกก'วอกษร เพราะสำนวนของเขาเบนสำนวนพุคอ
ไหวพล็ว มิใช่กำหน*งสึอที่กายและแขีงกระคิางอย่าง

เขียน ภายในเวลารวคเร็ว เรื่องยาวของเขากีลุกฮือแผ่กว้าง

ออกไปเหมือนไฟลามทุ่ง นามปากกาของเขาค้คอยู่บนริมผี่ป

ของกนก่งปวง รายไค้ทเขาไค้ร'บจากการเขียนหน*งสึอนน

ถึงจะไม่มาก ก็พอที่จะให้เขาอยู่เปล่าทุไค้โค

คกฤทธ ปราโมช

#

เสมยนอยางสบาย แค่ โนรกยงไม่ที่งงานปร*จุ๊า เพราะเขา
ยงอยูในม่านเขาคุณ มื่คุณเล็กเบนประคุจุแม่เหล็กที่ที่งฅๅ
เขาไว และเมอเขามชอเสยงในวงการปาะพนธ์ขนอย่างโค่งค้ง
ประคุจพลุ กรยาวพาคลอคจุนสายคาที่อุแแล็กทอคมายขๅ
นน ยงทา,IVแขาเชอว่าเขาจุะคองถึงจุคหร)-ายปสายบางแห่ง
ชว่ฅของเขาวนหนงในเวลาไม่ชา ฉะน1นเมื่อกรจวงมาบอก
กบเขาว่นหนึ่งว่า

โนร ลอร้ใหม ลอกงที่หมายแล่ว เรื่องที่ล็อแค่ง
นนจบใจเหล็อเกน อวยกธงขาวเลยที่เคยว แล่วกยกให้
อย่างยนที่ท้สุค เพราะอวรกล็อมาก โนรเอย ! ลั้อดํอง’โก้
ซอว่าเบนนกประพนธ์แห่งยุด หาใครจบลั้อไค้ยาก”

โนรีจึงไค้แฅ่หวเราะ เพราะความท่ดรูจวงไม่เข่าใจไน
จุดมุ่งหมายอนแท้'จริงของเขา

โนวมารู้สึกกวว่าช้วิดทกํๆล่งเค้บโทของเขๅนึ่น มาห
โค่นสะบนลง เมอเจาคุณประกอบพิธีหม*นระหว่างคุณเล
กบลูกผู้ค้มีเงินอีกกนหนง เมอรู้เรื่องโนรีก็มิไค้ปริปากพูดก'บ
ใคร และมิไค้แสดงกิริยาวาจาอ*นผิดปรกฑิให็ผู้ใดเห็น เขา
เค้นเขาหองของเขาอย่างชา "I เก็บข่าวของเท่าที่มิอยู่ลงใส่ห็บ
และในค้นวนนนเยิงเขาก็ลอบออกจากบ่านเข่าคุณโดยมิไค้
เสยราลา ฅํง์ใจจะแยกไปใช้ช้วิฅของเขาอีกทางหนึ่งโดยไม่
อยากประสบพบเห็นสึงทื่ไค้ม่านมาแล'ว ค้นวนน,นโนรึ'ไป

]®\)0 หลายชวฅ

อาก,ยนอนที่บ่านกรุจวงผ้ซึ่งค้อนร้บ่อย่างอาร และเมอ
พยายามปลอบโยนอย่างไรโนรีก็มิไอ้กลาอๆกข์ก■นึก กรุจวง
ก็ชวนโนรีกินเหค้า และอ้นวนนนเองโนรกเริมกินเหลาก1-1
กรุจวงและเสียกำสาบานที่ ให้ไว้ก่อมารคา

โนรีกินเหค้าแค้วก็เรีมระบายกวามในไจของเขาไห้อรุ
จวงพงจนสั้นเชิง และเมึ๋อครุจวงไม่มืทางจะปลอบโอน
อย่างไร กรุจวงก็เคมเหค้าไห้แก่โนรีอีกค้วยเจกนาอนอ้
ก็กินเหค้าก่อไปอกเรื่อย ๆ เพราะเขาเห้นว่าค้วของเขารุ
ชะคาข่มเหงเอาจนสุคที่จะทนทาน จน'ในทีสุคเขาก็หล
เพราะฤทธี้เมาเบนครํ้ง็แรกในชีวิค

โนรีอ้นแค่เช่าค': รู้สึกเหมือนกบว่าไกรมาๆบหวไจ
ปวคระบม แม้เพยงจะกระอ้กกายหรีอจามไอ กวามเจ็บปวค
ก็แล่นปลาบข็นศืรษะเหมือนค้บมืไกรเอาหอกคาบมาที
เขานอนลืมฅาคุเพคานซึ่งเบนสีเหสึอง แก่เปล่า มืใ
อย่างเอ้ยวที่เบนสีเหลือง ๆกอย่างก็คุจะเหลืองไป
ที่นอน มุ้ง และพาที่เขามองเห็นจากหนำค่าง เขาเจ็
อะไรไปกระค้ง โนรีนึกอย่แค่ในใจ เพราะไนกอเขารู้สึกร
และแห้งผาก เหมือนค้บว่ามืใกรมาสุมไฟไว้คลอคกึน
ก่อย ๆ พยุงกายลุกขนนํงแค้วก็ค้องเอามือกุมอ้รษะกรา

เพราะกวามเจ็บปวคมืมากที่สุคที่จะประมาณ โนรี
น1นึอีกนาน กามองคุที่หนำอก และนานเข้า โนรีก็

คกฤทธ ปราโมช เ31๖.

เหนพระองกเลก "I องกหนงแขวนอยู่ทีกอ จริงสี!พระองกํนึ
เองทแมใหมาเบนเกรองเกอนใจุ มิให้ผิคกำสาบานกินเหล่า

เมายา โนรใจหายเมอนึกว่ากนผิกกำสาบานที่ให้ไว้ก่อแม

ก่อหนาพระองกํน ชีว่ฅเขาจะมิฅองประสบโชคร้ายเบน

อนฅรายอยางทเขาสาบานไว้หร้อ 1 แก่ที'ใหน'ให้ โชกชะฅาที่
ใม่พีงปรารถนาไห้กกมาถึงเขาก่อนที่เขาจุ;;เสียส*'กย่สๅบๅน

แก่วนวานนแลว ผู้หญิงกนที่เขาร้ก่เขาบูชา ผู้หญิงกนที่เ
เบนรากฐานก่อสรางกวามหวงแห่งชีว้ฑของเขๅบ่ง์หมก กำล่ง

จะฅกไปเบนของกนอนโกยไม่มิวนกลบคืนมา เขาย*งไม่เกยเสีย
กำสฅยสาบานยงฅองประสบเกราะห่กรรมถึงเพียงน เขาจุ!
ก่องไปกลวเกรงอะไรก*บกำส่ฅยสาบานอีกก่อไป ถึงอย่างไร
เขาก็เสยมนไปแล่ว เสียทุกอย่างไม่มิอะไรเหลือ จะเริยกคืนมา
อีกก็คงไม่ไห้ การบำเพ็ญกวามคีของเขาไม่บ่ง์เกิกผลอย่
เลย ก่อไปจะก่องทำความชวคูบ่าง ในฐานที่เบนคนช

เสียความส'ก่ย่ คนชวที่ไม่มิใครตองกาว นนอะไร ? โนริ
นึกถามก่ว่เอง อ,อ! พระที่แม่ให้ย*,งกลองกออยู่ ย'ง
ไปมาคามกวามเคลื่อนไหวของร่างกาย เบนเครื่องเกึอนใจไห้
ระลึกถึงกำสาบาน ถึงกวามคืที่ก,ง์ใจว่าจะทำอยู่เสมอ เขา
เออมมิอขั้นปลกพระออกจากคอวางไว้ที่ข่าง ๆ หัวนอน ล่า

หากว่า สร้อยคอทองกำเสนเล็กที่หัอยพระอยู่จะเบนเกรื่องล่

1.๖1. หลายชวฅ

ใจ'ให้ใครมาหยิบเอาพ?ะองค์,แน'ใปเสี,ย เขาก็จะยินย

เขา'ใม่อยากพบเห็นสื่งเคือน'ใจน,1แอกอ่อไป

เ'}ลา อึกสามบี่ค่อมา ชื่อเสึยงของโนรึก็อ่ง์

บ'3รณโลก IVเราะบ่ากกไชองIขายจ่3กบปลาบ แลVมก 3าม

เผึกรํอนเข้ามาแทรกแซง ทำให้ผ้นยมในควเขามความนอม

มากยี่งขนไป กว่าเก่า และว่านวนผ้พนยมนนกเพมขน ควอ

ก่อนน็โน1รีมกวามลัก และความผ้นเบ่นกำลงแรงทคนให้เขา

เขยนหน"งสือไค้ควยชว่ควิคใวิ แค่เคยวนกวามรกและความ
ผ้นนนสนไป กำลังแรงที่คนให้เขาเขยนหนงสออย่ไค้ แ

อย่างโลคโผนถูกใวิคนกึอเหลา เหลัาอย่างเคียวที่เบ่นเ

กล่อมใวิเขา เบนมฅรค่อเขา เบนกำกังกันอี่ทำให้กัวหน
ของเขาเกันพรึวไปอามหน้ากร"อาษ เอี่ยวนํโนรึจะอ

เหกัแสึยก่อนแลวจึงจะเขึยนหน้)ลือไอ้ มิฉะนนสมองของเข

จะมึนทึบไม่มิบญญาอี่จะทำอะไรไอ้เ ลย แก่พอเหล่าในแก้

พนลำกอเข้าไปกักกร่ทุกอย่างก็จะแจ่มกระจ่างเขาจะวา

โลกมนุษย่ของเขาเล่นในหน้ากระอาพ โลกมนุษย์อี่เข
ว่ากวรจะเบนอย่างไร แค่มนก็ไม่สำกัญนก เทึมเหลาเข้าไป

แก่'ว-หนึ่งเขาก็อาจพลํกส'วรรคให้กลายเบนนรกไอ้ เขาจะสข้
บกคลขนมาในหน้ากระคาษกัวยรูปกักษณะอ่าง ๆ กัน

นิกัยใจคออี่อ่ช่วอ่างกันกัวยเหกัาเพยงไม่มาก เขาก็กล
พระพรหมผ้สข้างโลก สข้างมนุษย์ จะให้ใครสวยเท่า

คกฤทธ ปราโมช

นาเกลยกน่ากลวเทาไรกไค้ จะให้ใกรกีบรีสุทธึ้เพึยงไรก็ไค้
หรอชวชาสามานยอย่างไรกไค้อก การกวะทำทุกอย่างและ
โชกชะกาของบุกกลค่างทุนน เขาเองเบนผู้ลิขิก และเช่น
เกียวก*บพระพรหมกนเหล่าน้ ก็ไม่มืกวามล่ากญอะไรเลยเมื่อ
เขาสรางมนไค้ เขาก็ฆ่ามนไค้ เขาเขียนหน*'งสึออย่างสนุก
สนานชุ่มโชก กวามหล*งทีงํ้มวลจมหายไปในแล้วเหล้าหมก
แล้ว บางกร,งเขาก็เขียนหน*งสึอไปแล่วก็หวเราะกึกกองปาน
ว่าหองเล็ก ทุ ทีเขาเช่าอย่กนเกียวจะถล่มทลาย บางกร1งเขา
ก็น่งเขียนหน'ง์สือล้วยอาการสะอึกสะอั้น นากาไหลอาบหนำ
และบางกรงเขากึกดพ้นแน่น ลากปากกาไปกามหนำกระกาษ
ประคุจว่ามนเบนคาบทีแหลมคม สามารถประหกประหาร
ชีว่กมนุษย์ไค้อย่างแกล่วกล่อง

โนรีอาจมีอะไรในก''วหลายอย่างทีเหมือนบิกา เพราะ
พอเขาเรีมกึนเหลาเขาก็โคกเขาใส่ก''วยความลำพองเหมือนก*'บ
ปลาไค้นา กึนเท่าไรก็ใม่อึม กินไค้ทีงกลางวนกลางกีน จน
เพื่อนฝุงกนรู้จ*'กทีกินเหล้ามาก่อน มองแลกกาก''นอย่างพิ
แค่เช่นเกียวกบพ่อของเขาน'นเอง เมื่อกินเหล้าไค้มากกว่า
กนอื่น ทุ สุราก็เบนเกรึ่องเผาผลาญทำลายเขาลงไปโกยรวก
เร็วผิกกบกนอื่น อึกสองบค่อมา รุปร่างล้งขารของโนรีก็
เปลี่ยนไปอย่างแทบจำไม่ไค้ เขากลายเบนกนสกปรกรุงร*ง
เสอผำทีใล่ขากวื่นกวยกวาบไม่เอาใจใส่ ประกอบกบความจน

๒๖๔ หลายชาฅ

เขาเบนกนผมโกร่นบาง ร่างกายผา!1ผอม คากลวงลึกเบน
ขอบเขียวอยู่รอบ แก่ถึงร่างกายจะผ่ายผอม ผิวหนงของเขา
นนก็ที่งเบึงอยู่ควยความบวม เหมีอนกบว่ามีนาข้งอยู่ระหว
กระคกก*บใด้ผิวหนัง ที่ร่ายทสุคนน โนระยะน โนรีเขยน
หน*งสือไม่ได้เลย เพราะกำปราศจากเหลา เขาก็ไม่มีแม้แก
แรงที่จะจ*บปากกา ที่จะจรคกระคาษ แก่พอเหลาได้ล่วงลำลำ
กอเข้าไปแม้แก่กรึ๋งแก้ว เขาก็เมาจนเกินที่จะมองเห็น
เบึนก่ว่ ๆได้ โนรีฅกอยู่ในที่นังที่ลำบากเรื่องอาหาร
เขาไม่แยแส บึญหามีอยู่อย่างเค็ยวว่าทำอย่างไรจึงจะได้
มากิน เพราะล่าปราศจากเหล่าแม้แก่เพียงระยะเวลาอ'น
ซวิกของเขาก็กลายเบึนนรก เค็มไปก้ว่ยกวามกลึนเห็ยนว
เวียน ล่องที่ร่องน*นร่อ์งกัวยกวามเจ็บปวค เพราะคเหมีอน
จะมียมบาลจากขุมนรกขีนมาบิคไสเขาให้เจ็บปวคพรมาน
จากกวามทรมานทางกายเขายังได้รบกวามพรมานทางใจ เวลา
ที่เขามีกำล่งพอ เขามกจะเกินม่านไปทางร่านหนังสือ

น'นเขาจะเห็นหนังสือที่เกิคจากวิญญาณของเขา หล่งไหล
สู่กระดาษก้ว่ยมีอของเขาแท้ ๆ น*นวางขายอยู่คาษคื่น ก
นิยมที่กนอ่านมี ในบทประพ',นธของเขายังไม่คก และจะไม่มีว
คก หนังสือเหล่าน*นถูกพีมพีแล่วพีมพีอีกหลายกร
ก้ว่ยหนำปกขนาคเล่มและรากาค่าง ๆ กัน เขาเห็นกนหยิ
หนังสือนนขนพลึกคแล่วก็ซํ้อ กนที่มาที่หลงก็ซออี

คกฤทธ ปราโมช ๒๖๙

ใกรรูรีกว่าเขาเบนกนแก่ง แค่หน*งสีอเหล่าน1นมีไค้อำนวย
ประโยชนใหเขาแฅอยางใกเลย เพราะเขาไค้ขายลขสีทธของ
มนเบนสิทธขาอ ให้แก่กนอนไปเสียนานหนํกหนๅแลํว

ไนระยะนเพอนผ่งค่างพากนคค้,วออกห่ๅง เพวาะค่าง
กนค่างรูว่า ถาไกรไค้พบกบโนรึแลว ถาไม่เสียเหลำก็ค่อง
เสยสกางก โรงพึ่มพหลายโรงไม่ค่อนรํบิเขาและเขาก็ไม่ฦลำ
เขาไป เพราะเขาไค้เบิกอำเรองล่วงหนามาก่อนโกยยํงมไค้ล่ง
เรองไห้คามอำมนสญญา เขาจึงไค้แค่เกนโซเซเที่ยวอาอํยพึ่
พงเพึ่อนฝูงกนรู้จก แค่บกนกกูวิะมีน,อยค่ว่เขาทุกวน รีะกง
เหสีอก็แค่กรูวิวงซงเบนผู้อุปการะมาแค่แรก ไม่ว่าโนรึรีะอก
1ซหรอเหนอยเหนกสกเพึ่ยงใก ที่บานกรรีวงรีะมีขาวให้ก็น
และมีทให้นอนเสมอ แค่ในรึกไม่ปรารถนารีะไป เพราะกร
รีวงเกยวนไม่เหมีอนกบกรูรวงกนก่อน แค่ก่อนครรีวงเบน

กนชวนไห้เขากินเหลา แค่เที่ยวน้กรูรีวงเบนกนชวนไห้เข
อกเหลา ทงนเบนเพราะกรูรีวงมองกูการกินเหลำของโนรึ
มาแค่วนแรกกวยกวามคระหนกฅกไร และรูกวยกวามชำนาญ
ของกนกินเหลาว่า โนรึคกอยุในอนคราย พอกรูรีวงเห้น
โนรึกินเหลำเบนกรงแรก กรูวิวงก็รูไค้กวยญาณของกนที่
กินเหลำเบนประรีำว่า หากโนรึกินเหล่าก่อไป โนรึระกอง
เสียทุกอย่างแม้แค่ชีว่ค กรูรวงเกยพกกบโนรึว่า

(*๖๖ หลายชวด

''ลอก'บอวขํนผิคก้น จะเบนเพวาะธาดุมนกนลวอยา'3
หวีออย่าง'ใวกึไม่วุ้ไค้ อย่างอวกินเหลาแลวมนยุด เหลามน
จึงเพียงแฅ่เขำไปดองไว้ให้อยู่ได้นาน แคลอพอลงมอถึ
ไม่มืว'นหยุคเหขำขํนจึงเขำไปเผา ขำไม่เลิกเสียบางกดายเวว

แก่กำค'กเกึอนของกรูจวงไม่เบนผล เพวาะโนวีเหน
ว่า กรูจวงเบนเพียงน'กเข็ยนเลก"เท่ไว้ผมือ หาได้ยงให
ในวงกาวปวะพนธเช่นฅวเขาไม่

หน'กเขำควจวงก็ส่งช่าวไปถึงบานโนวีทกำเลอวิ
และแม่ก็ให้ พีชายเขำมารบโนวีกลบบาน

วะหว่างทื่อยู่ขำน แม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องก่อว่าก่อข

ในกาวพีเขาเสียขํคย่สาบานเลย แม่วีบว*ก์ษาพยาบาลเขา

เหมือนขํบว่าเขาเว็บไข้ขํวยโวกอี่น และถึงแม้ว่

เขาจะขํงเวียกว*องหาเหขำ - แม่ก็เขำใจมิได้ห่ามปวาม
เหขำมาให้กินพอปวะขํงอวามอยากแด่ไม่ถึงกบพวาเพรื
ควยกวามเอาใจใส่ปวะกบปวะอองของแม่ และพีนองทางขำน
ควยอากาศบวิสุทธของท่องทุ่ง และควยอาหาวพีมืปวะโย

เบนเวลา โนวีก็กล*บพีนกาย มืกำขํงขํงชาต่อยแข็งแวงขน
แม่ลคเหขำพีให้เขากินลงไปดามกวามแข็งแวงของว่
เขามืเพีมข็นมา เพวาะโนวีอายุยงไม่มากนก ว่างกายพอ

โอกาสพีจะกล*บพีนกึนด้ได้ก่งเก่า

คกฤทธ ปราโมช 111๖0,

โนรกลบไปอยบานเสยร')มบ กำลงวงชาเขาสมบรถ;
กทุกอยาง สกบญญาความรู้สกนึกคืกกีกลบอึห1อ้ๅล่ร่ๅงน

เกม และเหลายากมใกกนอกกอไป โนวรฅ่วกว่าที่ทีชะ

กอบกซวฅของเขามิไกอยในชนบท เขาเกยมิชื่อมาแล้วใน

กรุงเทพ ๆ แล้วกึกลบหมกความสำก'ญลงไปที่นน เพรๅ5

เคราะห์กรรมบนกาล เขาชะกองกลบมาแก้กๅอีกกชํงหนึ่งที่

กรุงเทพ ๆให้ชงไค้ และพอเขารู้สึกก่วว่าเขาหายกิพอชุ-กลบ
กรุงเทพ ๆไค้ เขากีบอกแม่ แก่พอแม่ไค้ยินแม่กีร,'องไห้ไม่

พุกว่ากระไร เขาพยายามพุกชาอ้อนวอนแม่อยู่หลายชํนอ้'ๅย

เหคุผลต่าง ๆ นานาว่า เขาไม่สามารถจะอยู่ที่อ้านก่อไปไค

เพราะชวกและชื่อเสึยงทงปวงของเขาอยู่ที่กรุงเทพ ๆ แก่ท
กรํงํ้ที่เขาพุกถึงเรื่องนึ่แม่กีเอาแก่-รอง'ให้ มิไค้บอกอน

หรีอทคทานแก่อย่างใคอย่างหนึ่ง ชนในที่สุกโนรีกีหมกกวาม

อกทนที่จะรอให้ไค้รบอนุญาตจากปากแม่ เขากีหายจากอ้

ในกอนเชำวนหนึ่งโกยที่ไม่มิใครรู้....

คนใน เรอยนกท้ออกจากอ้านแพนในคืนว'นนนกาง
พากนมองกุคนโดยสารในเรึอนนกนหนึ่งอ้ว์ยความพิศวง เขา

น่ง้อยู่กนเคียวทางหนึ่งไม่ปะปนกบใคร ชำง ๆ กวมิขวกเหล้า

ที่เขาคืนหมกไปแล้ววางอยู่สองสามขวก และมิขวกเหล้าที่

เบี่ครออยู่กำล้ง์จะคืนก่อไปวางอยู่อึก กนโกยสารเรีอที่กำ

ไปมากวยธุรคืจอ้นสรรีฅไม่รู้ว่าเขาเบนใคร แก่เห็นอาการ

เ® หลายชวด

ของเขาแล้วล้พากนหลึกห่าง เพราะกนที่วาสุวาอยู่ในลก
เซ่นนน มิใซ่บุกกลที่ใกรจกพึงเข้าไปน'งใกล้ แห่ โนร

สนใจ ชิ!ว้ฅและชือเลึยงของเขาอยู่เหนือกนในชนบทพวโ|

แม่และพี่น้องพยายามจะให้เขาจมอยู่ในปลก แห่

หลกออกมาจนไล้ แม่พยายามจะไห้เขาเลิกล้นเหล''และเขวล
เลิกไล้ จะจำเบนอะไรที่จะค'องล้นเหลำขณะทอยู่ ใน
แห่เคี่ยวนึ่เชาพ*นปลํกมาแลว เขาจึงไค้ล้นเหลำเพ

ฉลองว้นที่เขากำลํงจะย่างเหยียบเข้าลู่กรุงเทพ ฯ เพอเรีย
เสยง และกวามสำกญของเขากึนมา เขาหยุดเขียนหนงสึอ

มาหลายบื่ แห่บํกนึ่เขาพรอมแล้ว ห่วหน*งลึอเวมก
ในก้ว์เขาเหมือนกบฝงนกที่ถุกข้ง ชาก่อน ชาก่อน วอไว้

ให้ถึงเวลาอนกวร แล้วข้า,จะปล่อยเจ*'เออกมา'ไห้ว*'อง

เสนาะหูทุกกนที่ไล้ยินไล้พง ขณะนึ่ก*องล้นเหลำก่อ

เข้าไปให้สมกบท้ไล้อกมานาน โนรียกแล้วเหล้าขนค

ม่อที่เรีมล้นเทม่อนเมื่อก่อน เหลำหกออกจากแกวไห

กามหน้าอก นนอะไว ? เขานืกในใจพลางเอาม่อกสำคุพวะ

องก์เลึกๆ องลํหนึ่ง แม่ขอให้เขาแขวนกอไว้อีก เขาเ

ลอกที่งไปกว1งํ้หนึ่งแลํว สายสวอยที่เคยร*อยล้ขายล้นเ

แลํว แห่พวะองคี่นนล้ย*งไม่หาย เมื่อพี่ไปว*,บเขาจากกรุงเ

ล้เอากลํบมาลํวย แล้วแม่ล้หาสวอยกอวอย'ให้เขา'ใส่

คกฤทธ ปราโมช ^6

โนรหวเราะเบา ๆ เอามึอถูบกลำพระองค์นนไปมา จุะเบืนไร
ม แม้แค่พระกเปอนเหลา ถูกเหลาชโลมเส?]แลว.

ขณะทสานกพมพแห่งหนง กำลงโฆษณาให่กนล่งจอง
นวนยายเรองกวามรกของโน^ ซึ่งพิมพขนไหม้เบนกร,งที่สี่

หรอทหา หนาปกสอกสีอาบนามนงามระยบนนเอง กพของ

โนรไปนอนอยูรมกลงในกอนเชาๅนหนึ่ง หล่งจาฦที่ไกิม้ฝน
กกหน์กํ พายใหญ่ และเรอเมล์ล่มลง กนที่เกินม้านไปมา
สงเกกเหนแกชายกนหนงนอนกา?]อยู่ มือกำไว้ที่หนำอก ถา
หากมใกรสนใจจะไปแงะมอของกพที่กำยิยูแน่นน1นออกก ก็
จะพบพระเกรององกเล์ก ^ ธงกํหนึ่งในกำมือนึ่น.



\

สินชง เคยปรารภคับคัวเองถงเรอง
กรรม และผกา]องกรรมอยูเสบอ แกะกง
แ1'เว้าลิบจงจะโดสยายามสำรวจดขวกเบอง
บกงา/องตนส'กเท่าใดกตาม กหาใดปรากฏวา

ตนใดเคยประกอบกรรมคันใดไว้สอทจะส่ง

ผกมาเบืนความทุกาเคันหนกทกนจงใคร'บใน
ตอนนั้นท้ายของขว้ตนั้นไม่

ลนจงเกดทกาดนั้าเค็ม เบนบุตรสาว
คนเตยว ของครอบครัวทม่คันจะกน กนจง
เกดในหน้าท้า ดอกคัวสายบานเค็มท้องทุ่ง

๒พ่เ* หลายชวต

เมื่อเกิดมาแล้วไม่กีวน แม่นอนอยู่บนกระคานไฟมอ3ไป,1''1า

หลํง์เรึอนเห็นดอกบ*วสา?)บานอ?เสล่าง กกงชอถูกสาวท

เกิคใหม่ว่าสินจง และเมื่อสินจงเก็บโคเบนลาวชนมา สัน’'1’3
ก็สว?]งาม และบริสุทธสะอาคสะกัานสมกับชอ บริสุทธ

เหม่อนกับคอกบำที่บานอยู่กลางนํ้ากันใสสะอาค

คำยเหกุที่สินจงเบนถูกคนเคยวของพ่อแม่ พอแม่

ทะนุถนอมสินจงคำยกวามร'กของบิคามารคาอย่างสนเช่
สิงใคที่สินจงอยากไค้แลำพ่อแม่มิไค้หามาให้ ขณะเคึยว

แม่จองสินจงกีอบรมส่งสอนให้สินจงคงม่นอยู่ในบุญกุศ

เห็นผลของกวามช่ว และศวามรอนแรงแห่งบาปอกุศลมุล

ค่าง ‘กุโคยกกับกันแม่ก็ชให้เห็นความสุขอนเกีคจากกุศล แล

กวามแจ่มใสของจิกที่เบื่ยะไปควยกวามเมคคากรุณา
เหคที่ควงใจของสินจงนึ่นใสสะอาคปราศจากราดีเหม่อน

ที่คินอ่นอุคม จึงรบเชอพืชที่มารคาไค้พราสอนไว้ แล

บงเกคผลงอกงาม เบนชืว้คที่รงเกียจกลำบาปกดำกรรมค่าง‘กุ

ใผแค่กุศลและความบรสุทธในกายวาจาใจ ออกจะแรงม
อิทธิพลแห่งกำส่งสอนของแม่น,น

ส่าหรบสินจง สินจงจำไค้ดีว่า กร่ง์หนึ่งเมื่อคนกังเด็ก‘ก

วื่งเล่นไปกามฅสิงรมคลองกับเพื่อนในเช่าวนหนึ่ง

บางกนไค้ถึอเบึคดีคม่อไป ในคอนสายสินจงไค้ยืมเบ็คจาก

เพื่อนลองคกปลาค และปลาคำเล็ก ๆ คำหนึ่งไค้ดี

คกฤทธ ป:าโมช 18

ขนมา ลนจงยงจาภาพกวามคน:นข0ง!เลาอ'วิเนีกVเ1น็ไค้กีก่อน
ทมนจะอาย และหลงจากนน์ดิน'แงก็วิ,งกล่บบ่ๅน เหมือนกบ
จะพยายามวงหนีบาปก::มที่คนไอ้ก่อขั้นแล‘วิ กืนนนที่งกึน

ดินจงก็ ไค้แก่นอนเหงื่อแอกท่วมคํวิ เพ:าะควา)1เหวากเก:ง
ผลก::ม อนจกเดิอขนกบอนในกา:ทํๅลายชีวิอล่ก่วิ ก'งแก่

นนมาดินจงก็เช้อจากบาปก::ม ไม่พยายามที่จะทอลองทำ

อีก และถาเห็นเค้กอื่นที่เบนเพื่อนเล่นกำลงจุ:ฆ่าส*อๅก่

ดินจงกมกจะหามป:าม ทำให้เอกอนเห็นขบข*นล่อเนียนไป

ฅามป:ะสาเค้ก แก่ดินจงก็มิไค้ถึยิสาห:ออบอาย และ

ในทสุอกวามเบนกนใจบุญของดินจงก็เอื่องนีอไป

เมึ่อดินจง เกีบโก เบน สาวขั้น ดินจงก็เบนที่พึง

ปรารถนาของชายหนุ่มหลายกนในละแวกบ่านเกียวก*'น เพ:ๅะ

ดินจงอุคมใบ่อวย:ปสมปอ อุณสมปค้อื่น ‘อุ แก่ดินจงเองก็

มิ ใช่กนใจง่าย และบิอามารอาก็:ะม*อ:ะว''งในเรื่องเช่นนึ่เบ

พิเศษ เพราะดินจงเบนลุกสาวกนเกียว ดินจงจึงใช้เวลา

ก่อนขางนานเบนสาวใสออยุ่กํบปาน ระหว่างนนบิอามา:อา

ก็เนีอกบุกคลที่จะมาเบี่นกุ่ก:องของดินจง อํว่ยกวามละเอียอ

ลออ ประอุจเพึนหาเพชรนากีที่ไม่มืคำหนี แก่ในท้สุอ
จะเบนอวยบุพเพสนนิวาสหรึออะไรก็อาม ดินจงก็ปลงใจรก

ชายหนุ่มกนหนึ่งบ่านอยู่ใกล้'อุก่น และถึงแม้ว่าคน

ค้จะมิใช่กนที่รื่ารวยอะไรน่ก่ พ่อแม่ของดินจงก็มิไค้ขอของ

I®ฟ่๔ หลายชวต

เพราะนายส้งเวึยนคนที่ดินจงไค้เสือกแส้ว เบนผู้ทมี

ขส้นหม่นเพียรและมีความประพฤทิที่ ไม่ดินเหลา ไม่เล่

การพน*น ในที่สุคดินจงกึไค้แก่งงานก*,บนายสงเวึยน
มารคาของดินจงก็ข้บบุครเขยเข้ามาอยู่ในม่าน

ช้วิก สมรส ของดินจง นึ่นราบรึ๋น ปราศจาก อุปสร

ปราศจากการทะเลาะววาท ที่งสามีภรรยาค่างกลมเกสืยว

รกใคร่ก*น และมีข้กอุประสงก็ร่วมส้นในการที่จะสข

ให้แก่คน อนากฅที่จะมีหล'!กฐานแน่,นอน มีความส

ในส้งกมที่กนอาส้ยอยู่ และสข้างกรอบกข้วที่จะเดิ

กํวยจำนวนบครหลานนนให้เบนกรอบกข้วที่ที่
สรรเสริญของกนที่ง์หลายในละแวกลากนาเก็ม สื่งที่ที

ผิวเมียปรารถนาเบนอย่างยื่งดิที่อบุกร บุฅรที่จะ
บุกรที่จะเบนเครี่องผูกม*คซีวิกร่วมก*นนน ให้มีความส้มพ
แน่นหนายื่งข็น บกรอ'น่จะเบนที่ชึ๋นชมเมื่อย'งเบนเคึก เบน
ผู้อุปการะเมีอเทิบโคขนแส้ว และจะเบนกวามหข้งส้นเ

ส์งพีสูจน่ให้เหนไค้เมื่อก่อนซีวกจะออกจากร่
ย',งคำรงอยู่ก่อไป จะงอกเงยก่อไป หาไค้สืนสุคลงที่กวามค

ของกนใคกนหนึ่งน,นไม่ ดินจงนึกเสมอภายหส้ง

แส้วว่า เคชะบุญกุศลที่กนไค้บำเพ็ญมากงแก่จำกว

จะกองไค้บุกวที่งคงามน่ารกเมื่อยงเคึก และเทิบโกแข

เบนหนุ่มสาวที่สง่างาม มีความประพฤทิที่ ดินจงผนถ

คกฤทธ ปราโมช เ80^

กนแรกท,!เะมแล วอยากไค้บุกรผู้ชาI) ส่วนบุฅวพีจะเกิกมา

ภายหลงนนรีะเบนผู้หญิงหรือผู้'ชายเก ไค้ และ จำนวนนน

กมไกกาหนด ยิงมากเท่าไรกยงกึ เพราะ^านะกวามเบนอย่

และกวามอุกมสมบรณของทองที่ ประกอบก*บกวามขย'น

หมนเพียรของทงสองกนผ่วเมียนน มิไก้จำก*กจำนวนบุกร

พีจะเกิกมา ทงสึนจงและสามีแน่ ใจว่าถึงจะมีลุกส*'กกี่กนก็กง
จะเลยงกนไป ไค้อย่างสบาย

แต่ดูเท}เฮนป็ะเฃึนกฎธรร*เดา หรึอเบนกวามทารุณ

ของธรรมชาพีทมีอยู่เหนึยิมนุษย่ เมื่อส์งใกที่กนปรารถนา

มากและใผผนถึงอยู่ทุกขณะจิก สงน1นก็กเหมีอนจะยงห่าง'ไกล

ออกไปและหาไค้โกยยาก ลินจงมีทนอยู่ยงกว่ากนมื่น พีมี

ทรพย์สมบกทางวคถุที่พ่อแม่หาไว้ให้ จึงมีไค้อกกกอาทร

ร้อ์นใจในเรื่องการกรองชีพอยู่ไค้ และเครื่องมือที่จะใช้ทำมา

หากินก่อไปนนมีอยู่พร้อมมูล ไม่เกยเบนบญหาที่กองวิตก

คุณสมบ*ก ในใจนนเล่า ก็ไค้สร้างสมมาพอที่จะรู้สึกพอใจ

ในภาวะ ไม่มีกวามก'บแกนกนรน หากวามสุขใจไค้จาก
สีงแวกล่อมท'วไป จากกวามเชียวขจีของท่องทุ่ง จากเสียง
ไม้ไผ่เสียคสีก*นเมื่อยามกองลม จากกลนก'วอนหอมหวานของ

ววกวายที่อยู่ในกอก จากเสียงปลาผุกใค้ถุนเรือน เมื่อถึง

หน*านา แก่สงเหล่าน้ไม่เพียงพอทจะระงบกวามปรารถนาบาง

อย่าง ความปรารถนานํนก็คึอกวามอยากไก้ลูก ชงนบกงแก่

1®๗๖ หล!ยชวต

แต่งงานมาแลำไค้หลายบื่ ก็บังมิได้มาปรากฏง่องรอยให
ได้เลย

บางเวลาดินรงนอนอยู่ในที่นอนก*บสามื พงเลียงฝน

ทีโปรยลงมาบนหล*งกา เลียงเมล็ดฝนกระทบก*บนึ่าในกลอง

หนำบาน และเลียงลมโชยพ้ค์พาสายฝนให้สากไปคามท่อ

ทุ่ง ดินรงก็รู้ว่าสายฝนนึนเหมือนกบสายเลือกที่หล่อเลยงชึวิก

เมอกกกองพนค้นที่แหง่แล่ง เมล็ดพึชค่าง ๆ ที่หลบ
พดิก^นดึ่นกาย เรืมขยายกำกำยกวามชุ่มชนของฝน และ

ผดิรากออกเกาะค้น สูบอาหารที่จะทำให้กนเค้บโกขน

ไปควยชึวิท ไนขณะนนดินจงจะร้ลืกว่าชว้ฅที่กำล่ง่เร

ใหม่นนมิอยู่รอบตำวอบท่าน ข้าวทุกเมล็กที่หว่านไว้กำล

จะงอก โผล่ยอดที่เบื่นลีเขียวจางเค้นนามือมนุษย์จะแต่งแ
ได้ออกจากพนค้น เลียงปลาผุดเบาๆได้ถุนท่าน และดินจง

ก็จำได้ว่าเบ็นเลียงของแม่ปลาช่อนที่กำล่ง่อาศยใด้ถุน

ของกนเลยงถูกอยู่กรอกหนึ่ง เวลาดินรงลงไปล่างชามที่ค้นท

ย*ง่ได้เห็นถูกปลาช่อนก'วเล็กๆลีแดงเหลือบเหมือนเปลวเพดิง

มิจำนวนนไเบนรอย ๆ ค่าผุดกำว่ายอยู่เบนกลุ่มที่ ไค้

มืแม่ปลาแอบเสาคอยระแวดวะว’ง่อยู่อย่างใกล้ชด ในยาม

กาค้นเช่นนนดินจงก็ได้แก่นอนลืมกา ถอนไจใหญ่กำยกวาม

รนทกใร นึกถึงชีว้ก่ใหญ่ท่อยที่มือยู่รอบกำ และกำล

ขนรอบกำ แต่ภายในกำเองนนหุแห*งแล่ง ปราศรากพึช

คกฤทธิ ปรใโมช

ปราศจากจุดก่อเรี่มแห่งชวดที่จะงอกงามด่อไบ่ กึงฝนจะดก

ลงมาอักเท่าใด และกึงแม้ว่าแผ่นกินจะชุ่มโชกไปอัวยน

ที่หล่อเลยงขิเวิดพืช และอัดว์ กินจงก็มองเห็นอัวเยิงเบ

เหมือนพี่นกินที่แห่งแลง อังไม่มืหว'งที่จะไห้บุกร อันเบ

ยอดปรารถนา กินจงจะนอนกระสบกระส่าย รู้สึกว่าในดอนน

แหงผากมืกอัาจะพกิกกาย เพราะเกรงจะรบกวนสามืที่หอับ

อยู่อัาง ๆ

หาขึขฮงปวิตสมรสผ่านไป แด่กินจงก็อังไม่มืลก

ที่งสองกนผำเมืยแลดหนำกนอัวยกวามเที่ยวแห่ง'1จุ ชีว

ร่วมอันน์นก็นบว่าเบนสุขอยู่ แด่อัาปราศจากบุกรที่ท่ง๎ส
ปรารถนา ชึวิดน์นก็ดว่างเปล่าปราศจากกวามหมาย ระหว่าง

นนกินจงและสามืก็ร่วมอันท่าบุญสฺนทานมากกว่าปรกกิ แ

มากกว่าชาวบ้านอื่นๆในละแวกเกิยวกน ไม่ว่าใกรจะบอก

บุญ เรี่ยไรสร่างโบสถสร*างวิหารหวือกุฏิ ไม่ว่าจะมืการ

ทอดก5นทอศบ้าบา กินจงก็จะรีบหย๊บเงินออกส่งให้

ร่วมการกุศล พลางยกมือขั้นจบเงินนนอธิษ^านขอให้ไห

สมอังกวามปรารถนาทุกกรงไป ทุก ๆ วนกินจงจะอัองอื่

แด่เชำหุงข่าวใส่บาดร และจะนงรอใส่บาดวอยู่ที่หวบ

บ้าน จนกว่าพระที่พายเรือรไ)บาดรจะหมดแม่นาลำกลอง

เวลามืเทศน์มหาชากิที่วด ที่ง์กินจงและอังเวิยนผ้สามืก็จะ

เจาะจงร'บเฉพาะกณ*อื่กฺมาร และดลอดเวลาที่ฅระเกรียม

๒๗๘ หลายช™

เกรื่องกัณฑ์เทศน์ถวายพระ ลิน,!เงก็จะภาวนาควย'1จศว
กัวยทุกน์วมีอที่จ่ค่ของอย่างประณีกบรร1แงขอให้ไ.ค้บุ
ให้ ไค้บุกรเพียงแค่กนเคียว ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไค้และ

ช'วก*วค่าอย่างไรกไม่ว่า ขอแค่เพียงให้ไค้เบนลุกเกกจาก
เพื่อจะไค้รกไค้ทะนุถนอม ไค้ชื่นชมเช่นเคียวกบกนอน

ชื่งคจะมีลกไค้ง่าย ๆ โคยมีไค้ทำบุญอธิษ5านแกอยางไรเล
ระหว่างน1นหากลินจงไค้ข่าวว่า พระพุทธรูปท

ศกคีลิทธึ้หรือศาลเจ่าทไหนมีอิทธิฤทธใกรขอลุกก็,#ะป'5ะล้

ประสาทให้ ล้นจงก็ม่กจะชกชวนสามีไปจนถึงพระพุทธรู

นน และศาลเจ่านน ๆ เพื่อบนบานศาลกล่าวขอให้ไ

ถึงระยะทางจะใกล้จะไกลอย่างไร ท'งสองผวเมียก็จะกนกนไป
จนถึง มีไค้คีคถึงกวามลำบากหมกเปลือง

จะเบนเพราะบุญกุศล หรือเพราะอิทธิฤทธของสง

กักคีลิทธค่างๆ ที่ลินจงไค้บนบานไว้เบนหน',กหนา ห

จะเบื่นเพราะบุรพกรรมของลินจงเองก็กาะเ พอย่างเข้าบีที่ห

หล'งจากแค่งงาน ล้นจงก็กงกรรภ
หยรู้แน่ว่าตนตํง์ครรภ ล้นจงก็รู้สึกว่ากวของกวน

เบาค้วยกวามสุขที่เคีมเบียมเพียง'จะล่นห'วใจ ล้นจงเรืมเก
เกลมไปอีกควยศวามผนอนอรชร ชีว้ฅเค็มสมบูรณ์ และ

ทุกอย่าง'โนชีว้กน11แ ก็คจะมีกวามหมาย มีที่ทาง มี

ระเบียบ มีไค้เกิคขั้นและเบืนไปกามยถากรรม อย่างพื่

คกฤทธ ปราโมช เชิรบิ^

นกมาแคกอน นายสงเวยนผูสามกคใจุ และกอยประกบ
ประคองภรรยาควยกวามห่วงใย การงานอ่นใคท่เห็นว่า,)ะ
หนกไป สงเวียนก็เข้ารบภาระทำเสียเอ.3 เขามองคูกรรภ
ภรรยาที่เรีมจะเก็บโกขั้นมาให้เห็นไค้ประข้กษ็ แล้
คนเองพลางถอนใจเบา ควยความสุขอนเก็กจากความสม
ปรารถนา เวลากลางกึนขณะที่ลินจงคนขั้นมากลางคึกนน
ปราศจากกวามกระสบกระส่ายหรือกวามเปลื่ยวเปล่าอีกห่อไป
ลินจงจะนอนยมอยู่กนเก็ยวในความมิค เสียงลมเสียงฝน เสียง
เล็ก*'')น้อยๆ จากสกวีในทุ่งในกลอง กลายเบนเสียงเห่
กล่อมเบนล้ญญาณแห่งชีวีก และเบนสีงประกอบของอีกชีวีค
หนึ่งทกำลำอุบฅขั้นภายในร่างกายของลินจง ลินจงจะรู้สึกว่า
ทารกในกรรภ์นนคั้นพลิกกำเบา ๆ บางที่ลินจงก็จะขนสุกซู่
ไปท'วสรรพางค์กาย รู้สึกปลํ้มบี่คิและคั้นเกน'ในความมหก
จรรย์ของข็วีค แค่บางกร,งลินจงก็รู้สึกว่ามิกวามรํกที่แรงกว่า
ความร้กใค ๆ เขามาบึบหวใจน1นรีคเรียวลงจนแทบจะทนมิไค้
กวามรกความเอ็นคุกวามเมคกาชีวีกน้อย ๆ ที่เบนส่วนหนึ่ง
ของคน แค่ก็เบ็นอีกชีวีคหนึ่งห่างหากน1น ผุคขั้นในควงใจ
อย่างมากมาย จนท่วมทํนออกมาเบนนาคาอุ่น ๆ ที่ไหลนอง
ออกมาท1ง์สองแกม

ลินจงเผาอุ้มทองมาคำยกวามระมกระวำ จนกรรภ
นนเก็บใหญ่ และระหว่างนํนก็กระเกรียมข้าวของที่จำเบน

1*5๘0 หลายชวด

กองใช้ ในกนกลธคบุกร เท่าที่ขนบประเพณีจะอนุญ
เกายมไอ้ นายส*งเว้ยนลงเรือไปกกพี่นทุก ๆ ท่อนควยมึอของ
กนเอง แห้วเอากองไว้ที่ชานหล'งบ้านอย่างเรียบรอยเพี
ของกน,#ะไอ้อยู่ไฟ พืนทุกๆท่อนนนไอ้ขนาก เพราะไอ้คู
และเล่อกกคมากวยกวามร*ก ญ'''กิ โยมทุกกนที่รุ้กวา
กวามปรารถนาของ1กู่มัว'เมีย ค่างก็พลอยยินอ้ปรืกาเม
ทราบว่าล่นจงจะมีบกร ทุกคนค่างให้คึลให้พรและค่างรอ
ที่จะมาล่งควยกวามบีกิคืน1เกน

วนหนึ่งกอนเย็นฝนกกพรำ ๆ นายล่งเว้ยนก็
มาจอคไว้ที่หน้าท่า และบอกภรรยาว่า

“ล่นจงฉันจะไปกกเบ็คห้กหน่อย ฝนกกอย่าง

น้าจะกินเบ็คอ้ น้ามือะ'ใาก็ให้ ใกร’ใปกามที่กรงหำกุ้

น้นจะเช้าทุ่งไปน้กหน่อย แค่ก็กงจะไม่นาน น้าปลาม

ฉันก็จะกลไ)คึก”
“อย่าไปเลยพี่ บาปการมเปล่า‘ๆ” ล่นจงช้

จากในเรือน แค่นายล่งเว้ยนก็ห,วเราะลงเรือ'ใป เพราะล่น
มิไอ้อไงบาปบุญมาห้ามในกร*งนึ่เบนกรงแรก แค่ไอ้เกยห
มาเสมอ ซึ๋งนายห้งเว้ยนก็ไอ้แค่รบพี่งอย่างอารมณ์คึ
มักปลามันก็กงเบ็นมักปลาอยู่นนเอง เบนล่งที่นำเงินมา
จบจ่ายใช้สอยไอ้สะกวกคึกว่าน'งอยู่ว่าง ๆ

คกฤทธ ปราโมช 1*๘๑

ลนวิงคนขนมาในคอนอก และเมอเหยยกแขนออก

ไปชางฅวพบแฅทนอนเปล่า "I ลนวิงกรว่าสามีของคนย*งไม่

กลบบาน ฅอวิากนนมาลนวิงกนอนอรงหลบกรึ่งอึ่น เงี่ยหพง

เสยงพายกระทบกบนา เสยงโซผกเรอกบหวบนไอแล;;เสยง
บนไอลน เสยงผีเทาเกินขามชานเรือน ซึงเบนส*ญญาณว่าสามี

กลบ แค่เสียงเหล่านนก็มี ไกิปรากฏขนเลยวินร่งสาง ลินวิง

คนขนลางหนาแลวก็เขำกรำหุงคมเครืยมไว้กอยสามี ซึงกง
วิะกล้บมาในเวลาไม่นานนก พร่อมกบปลาเค็มลำเรือ

เวลาล่วงไปวินสาย คะวนขนแคคแข็งแลำ และ

กระอานที่นอกชานซึงเบี1ยกนๆฝนแค่เมื่อกึน ก็ถูกแกอคอน

เชาเผาไปวินแห์ง เกิกหนุ่ม ๆ สามสี่กนพายเรือมากมาวิอ

ที่หำบนไคเรือน แล่วกนเหล่านนก็ช่วยก่นทามร่างของนาย

ล่งเวียนทื่เบึ๋ยกปอนและไว้ช่วิฅขนบ้นไก และขำมนอกชาน

ไปวางเหยึยกยาวอยู่พี่พั้นใก้พาไลหนำเว้อน นำพี่ร่วงหยกจาก

ซากศพของล่ง์เวียนนํนฅกล่องพี่นนอกชาน ทาให้เมียกเบน
ทางยาวเหมือนกบ!กรลากผาขาวชุบนาผานไป

“พี่เวียนแกเบนฅะคิวน่ะพี่จง’ เก็กหนุ่มกน

7 7"'7กบลินจงพี่น่งกภาพนนอย่เหมือนกบผนไป “เบนกะคิวอย่ใน

นา-.ถ".า1แ1"ก"จะล;งงม' เมคเมอฅอนกลางคน 1แ1!กแ'กเ‘ปก'11น1เ:คยว"

ใครจะไปช่วยท4น พวกฉ่นพายเรือผ่านมากอนเชา เหินเว้อ

เปล่าจอกอยู่ก็แวะเขำไปคุ—เลยไค้แก่พา-นน” เค้กหนุ่มก

1*๘1* หลายชวต

น,นชมือไปที่ศพ แล้วพูคก่อไปอย่างคะกุกคะกกว่า เ
ไอ้แก่พาแกมาส่งบ่าน’,

สินจงนํง์นึ่งไม่กระกุกกระยิก กากางจองมองกุสิง

เมือวานนึ่เองกังเบนสามืของกน เบนกนทมืชีวิคมเนอห

อนอบอุ่นมืลมหาย'ใจมืเสียงหำเราะ—แก่บคนอะไร)ส่า อะไา
ทเบี่ยกปอน หนำซีกขาวแทบ')ะจำไม่ไค้ มือหงกงอ แสกง
ว่าก่อนฅาย่ใอ้พยายามคนรนคะเกียกกะกาย.-.มืเสิยงกง)บา ๆ
จากกอของสินจงเหมือนก,บเตียงคนสะอึก แลวสินจงก็เอน
ล้มลงนอนสนสยิอยู่ควงน,น

เม0ลนสงทํ้นกายขน*เา ก็รู้ควทนที่ว่า เวลาขอ

น้นมาถึงแล้ว เพราะกวามเจ็บปวกที่รู้สึกในขณะนนไม่เห

กวามเจ็บปวกที่ไค้เกยร้บมาแก่ก่อน แก่ก็เบนเกราะห้ย

สินจงที่กวามเจ็บปวกล้นเกิกจากอึกซีวิกหนึ่งเรึยกร*อง
มาสู่โลกนํนมาถึง ประจวบกบกวามเจ็บปวกในหำใจล

จากอึกซีวิฅหนึ่งล้องกบจากโลกไป กวามเจ็บปวคทางกาย

กวามรู้สึกเหมือนกบว่ามืใกรมาแยกกระกุกล้านหล้งใค้

ลงไปให้หลุกออกจากกันล้น ทำให้กวามเจ็บปวคหรึอ

ทุกข์ทางใจล้นไห้เตีอนลงไปไค้ล้าง เมือญายิโยมรู

ๆสินจงแน่ชกค่างก็พากนพยุงเล้าล้อง ญายิอึน ก็ล

ศพของนายล้งเวิยนไปคามประเพณึ กวามเก็กกับกวามกาย

โจมมาถึงบ้านสินจงพรอม ๆ กัน และทงสองอย่างล้

คกฤทธ ปราโมช {*๘๓

โกรหามไค คยิงปลอยใหเบ่นไปคามเรอง มนุษย์จะทำไค้
โกยเฉพาะแค่บคบ’งเสึยมิให้อุจาคลูกคา ท1งการเถึคแล:การ
คายเท่าน11นึเอง

ลุกของ ลนจง ๓คมา เบ็นผู้ชาย ร่างกาย ครบ บริบูรณ์
และรองไห้ค*งเมือแรกคลอค เบึนส''ญญาณว่าจะเคิบโคเบนเค้ก
ทแข็งแรงห่อไป สินจงพยายามข่มใจไม่ให้นึกถึงสามีที่คายไป

ไม่ยอมรองไห้เบนทุกข็ เพราะเกรงว่านานมของคนจ:บค
เปรยวเกิคเบนพิษแก่ถูก ขณะที่นอนกระคานไพ่ก็ได้แค่มอง

หนาลุกที่นอนอยู่ในกระล้ง พยายามจะยีคเอาชีวิคใหม่ที่เถึค

มานนเบนสรณะ แทนอีกชิวิคหนึ่งที่ค*'บไปอย่างกะท*นึหํน
มิไค้กาคหมายมาก่อน แค่บางกรงขณะที่นอนอยู่ไพ่ ลินจง
ก็แทบจะข่มใจไว้ไม่อยู่ เพราะพึนที่กำล่งกุอยู่ทุก ‘อุ ท่อนน11แ
สินจงรู้ค้ว่าไค้มาควยนำมือของสามี และพินแค่ละคุ้นก็ไ

มอกทมคไปเหมือนกบศพสามี ซึ๋งญาค้นำไปเผาหมกเบนเล้า
ถ่านไปแล้ว

ออกจากไพ่แล้ว สินจงก็นํง์หนำเลั้ยงลูกไปคามปรก

ยีคถึอหล้กบญกรรมที่ไค้สร่างสมไว้เบืนเกรี่องปลอบใจ

สามีจะกายไปนนก็เบืนกรรมอย่างหนึ่ง แค่ที่สินจงไค้ล

ก็เบนบุญหนกหนา มิเสึยแรงที่ไค้ทำบุญให้ทาน และบน

บานศาลกล่าวมาไว้หนำค่อหนก สินจงหลบคาและเบือนหำ

ใจ)เสย ไม่ยอมร’บว่าเค้กที่เกิคมาซื่งสินจงเรี่ยกว่า ำจาแคง

๒๘® หลายชวด

น,นเบนทุกขลาภ แค่มองเห็นว่าเจ้าแคงเบืนผลของบุญวาสน
เดิกมาช่วยแม่ ในยามทุกข์ เพราะอ่าหากเจ้าแกงเดิ
และลินจงคองสูญเสียสามิไปก่อน ข้วีฅชองดินจงก่อไปจ

อย่างไรก็ยากที่จะเคาไค้ ควยเหทุนเจาแกงจึงกลาย
แห่งชิ1วีกของดินจง เบนสมบ"กลาค่าซึ่งไค้มาโกยย
ทางที่จะไค้อึกก่อไป กวามวกทงหมคที่มิอย่ในควดินจงก

ทอคให้แก่เจ้าแคงจนสน และกวามว่กน'นมากมายเดิน
กวามวํก่ของมารคาฅามธรรมคาสาม'ญ เพราะนอกจากเหทุ
การณ์จะบํง์อ่บให้ดินจงกองรกเจ้าแกงเดินกว่าป
ร,กท,งหมกที่ดินจงเกยไค้รบจากบคามารกาของกน ดิน
ถ่ายทอกให้แก่เจ้าแกงเบนทวีคูณกรีกุณ

เจ้าแคงเบนเค้กเลยงง่าย ไม่อ่อนไม่เจ็บไข้ ร่ารกาย
เกิบโกขนทุกวน ถึงเวลาที่จะกว่าไค้เจ้าแคงก็กว่า
จะเาคจะกลานไค้ เจ้าแดงก็อ่คก็คลาน กลอกจนค1งไข
เรีมเกินลมๆ ลุก ๆ ไปกามเรื่องไมผิคอะไรไปจากเค้กอื่นๆ
แค่ดินจงเรีมสํง์เกกเห็นว่าบุฅรสุกสวาทชองกนนนผิคปรกกิ

ค้อ เมิอถึงกราวที่จะพุกไค้ เจ้าแคงก็หาไค้พุกเ

เค้กอื่น ๆ ไม่ ญากิทุกคนที่ไค้เห็นค่างพากนประห

และก่อกำปรารภของญากิและเพี่อนฝุงที่เจกนาค้
แค่กอบว่า

คกฤทธ ปราโมช 101,,,

เจาแกงมนปากหนกน* กงไม่เบนไรหรอก อึก
หน่อยกํกงจะพุกไค้เอง พอหูกไค้แลวก็กุย,"อเสียอึก”

แลวลนจงกไมพยายามนกกงกรๅมสี-เรกีเโน^อง* แสี
ผลกเบเสยจากไจ พกฟุมเลยง?)เจาแกงไ!]กวยหร-■เมรก โกร

จะ!ทกถามอยางไร ลนจงกิไมสนโ,พี,*')ไ’ง

ฉะนน่ เมอเจ่าแกงเรีมออกเสียงหูกเบนภๅษๅหนเม่0

อายุสามขวบเอษ ลนจงจงก ใจและมกวามสขยงกว่ๅพีเกย

มมาเมอกรงไก ‘ยุ เจาแกงเร้มสอนหูก ‘‘จำ—จ’'*” เหมึอน

กบเค็กทื่อ่อนกว่ากน และในพ็ธุกเจ่'าแคงกิเร๊ยก “แม่” ไค

เมอเค้ยึนกำว่า แม่ ’ จากปากเจ่าแกงเบนกร'งแรก สินจง

กกใจแทบจะกวลอย นาหูนากาไม่รู้หล่งไหลมาจากไหน

เพราะคงแกเจ่าแกงเกิกมา สิน,งกิรู้'ว่าพีๅนนเบน '‘แม่”

แกกวามรสีกนน เบนกวามรู้สึกขางเกียว เพ็งจะมามีกวาม

สมบุรณเอาก่อเมอเจาแกง ซึ่งเบนกํพไเธะที่สำกีญนน ยอม
รบออกมากวยวาจาว่าสินรงเบนแม่ หวยกำหูกกำเกี
ความหมายสิงกรึ่งโลกมนุษยกรึ่งพ็ภพ กรึ่งจ่กรวาล มีกว
สำกญสีกซึ่งสุคทื่จะพรรณนา กำ,ยุ นถ้าไซ้ ในกรณีหนง อ
ทำให้กนยบย่ง์กวามชวกลบบำเพ็ญแก่กวามกี และล่าใช้ใน
อึกกรณีหนงอาจทำให้กนกลายเบนบ,ากล่ง ฆ่ากนไค้ก่วยโทสะ
จริก กำเกียวพ็มีแก่พยางกํเกียว....“แม่ เ”

^๘๖ หลายชวต

แค่เจ้าแกงก็มัไห้น้าวหน้าออกไปไนการกุ!คจ"1
ที่ดินจงไห้กาคหมายไว้ กงพุกไห้แค่กำง่าย ๆ บอกใหรูกง

กวามก,องการของน้งขาร ในเรองดินเรองนอน อยากขาว
อยากน้าอยากขนม แค่เพยงเท่านน ดินจงรู้สกสะกุกไจเย1น
กรงแรก ว่าเจ้าแดงผิกปรกกิ แท้ทีจร้งเมอเจาแดงอายป่คห
ขวบเศษ ในขณะน้นน้าจะกุเพียงผิวเผิน เจาแก

แข็งแรงเท่าเทียมเด็กอายุรุ่นราวคราวเกียวก'น หวือจะแ
แรงกว่าเสียน้วยชา'ไป วนน'นเจาแดงซุกชนบนบายมากเดิ
ดินจงจึงออกปากกุว่า พอข็นเสียงล'นวาจาออกไป กาท
ของเจ้าแกงที่-จ้องมองมาน้ง่กนก็ทำ'ไห้ดินจงกองสะก
สกเสียงลงน้นท้ เพราะในลูกกากํน้นดินจงไห้เห็นแ

กวามไม่ประสาของเด็กที่อายุกากว่าน้าขวบ เด็กทยงเ

เดินไปที่จะรู้ผิกรู้ชอบหวือรู้จ้กความประสงคของคน

เจคนากีของคนอื่นในลูกกาก่น,นดินจงไห้เห็นความหวาก
ตระหนกกกใจ อ่นมิไห้เดิกจากความรู้สำนึกก*วกน้วผิดเลยแ
แค่น้อย เพราะเจ้าแกงไม่สามารถจะรู้ไห้ว่ากนกำน
หวือท่าลูก เช่นที่เด็กอายุน้าขวบควรจะรู้ไห้แน้ว แค่เ

กวามกระหนกกกไจน้นเดิกจากสญชากญาณของเด็กอ่อน ซึ่ง
จะหวาดผวาเมื่อไห้ดินเสียงอนก่ง เมื่อเจ้าแกงไห้ดินเสียง
จากดินจง เจ้าแดงด็สะกุ้งกกใจกลว และโผเจ้าหา

คกฤทธ ปราโมช ๒(ไ

ลนจงไวแนน ควยสญชๅคญาเแของเคกฎ่0น ทรว่าแม่เบน
เกรองก้มกืนอ’โนคราย

ลนจงนงกอคลกอยนาน จนเจาแคงหายอกใจ ค่อย
กลายควออกไปเลนคอไป สินจงนงคูลูกแลวกนึกประหวน

อยุในใจ เพราะสง'ซงสะทุค้ใจุเมอกห็ๅให้สนจุง7แน่ว่า บคร
ของคนนน ไมเหมอนกบลูกเขๅอน ถึงอายุจะเจรืญขนก็ยง

เหมอนกบเมอเบนเคกเสก สินจงนงมองคอๅการก็9ยาของลก
คูวธเลน ซงเหมือนกบเค้กเลก "I เพราะเจาแคงมืไค้เล่น

อยางเคกหาขวบ แค่เล่นเหมือนเค้กอายุสองสามขวบ ชุบ

อะใรใค้ ในมือก็หยบขนเขย่าหรือโขกกบพั้นให้มึเสียงค,ง คก็ก็
หวเราะของลูก ซงหวเราะไค โคยไมมเหคผล เชนเคยวกบ

เคกออน ยงคูเปกยงเหนชค ทาใหลนจงคองรนเๅคค้อใจ จะว่า

ลูกเจ็บไข้เบนอะไรก็ยงมองไม่เห็น จึงมิรู้ทางแค้ไขอย่างไรถูก

ลนจงกไคแคกลคกล ม เกราะหของสินจงย่งค้ก็'ลินจงห่างไกล

ค่อกวามรู้ เพราะมิไค้เกยสนใจศึกษา สินจงจึงมิไค้ทราบ

กวามจรงว่า จึคใจและร่างกายของกนเรานน มิจำเบนค้อง

เคบโคคามกนไปเสมอเหมือนกนทุกกน ในบางกรณจุค่ใจุนน

เคบโคมาไค้ระย ะหนึ่งแลว ก็หยุคชะงกอยู่แก่เพียงแก่

ปล่อยให้ร่างการส่งขารเคีบโคไปแก่ถ่ายเคียว ดินจงไม่ร้ว่า

ร่างกายส่งขารของเช้าแคงม้ไค้ม้อะไรผิคปรกคี เลยแม้แก่นอย

นบ'วนแก่-จะเจริญจากวยเคีกเขำส่วยหนุ่ม แล่วก็จะเสื่อร)โ

(*๘๘ หลายชวิฅ

เข้าส่วยชรา เหมือนกบมนุษย่ปุถุชนธ'รวมคา แค่จิกใจขอ
เข้าแคงน*นึ่จะเข็นเพราะกรรมเวรอน'I® หรือควยเหคุผลกล
ใหก็คาม ไค้หยดนื่งอยู่ก*บทีเสียแลวคงแค่เจาแอ'งอายุไค้,สอ
หรือสามขวบ ไม่มีว"นทจะเจริญห่อไป คลอหทงช่วิหในช'1ค
นึ่ที่ง์ชาค้เข้าแหงจะค*องกระท่าอะไรค่าง ‘ๅ ควยกวามหิค
เค้กอายุไม่เกินสามขวบ ไม่ว่าร่างกายของเจาแหงจะอยุใน
ไค คราบจนเท่าถึงวนที่เข้าแหงจะคายจากโลกบไป ถ
ลนจงไค้รู้กวามจริงเท่าที่ไค้กล่าวมานึ่ กินจงก็จ
ควยว่า ความเหว*งที่'จะ1ค้เห็นเข้าแหงเบืนผู้ ไหญ
ที่อุปการะแก่มารหาในยามชรานน เบนกวามหข้งที่แม่จ
บรรลุผลไค้เลย เพราะเมื่อเข้าแหงมืจิคใจที่หยุคยงเสียแค่เมอ
ยิงเบนเค้กอ่อน เข้าแหงนนเองกล'บจะคองมืกินจงเบนทพง
ที่อุปการะชาคเสียมืไค้ และกินจงก็จะคองมืภาระเลยง
อ่อนไปจนจวบกระท่งถึงวนชึวิคจะออกจากว่าง ภาวะเช่
กำจะว่าไปก็เบนเวรกรรมอนหน*ก ส่วนหที่จะเห็นไค้นน

น*อยนก ค้อกวามรกของเข้าแคงที่มืค่อมารหานึ่นจะก*,องม
มาก เช่นเค้ยวกบกวามร*กชองเค้กอ่อนคลอหไป ไม่มี'ว*น,ที่
จะเปลี่ยนแปลงเลื่อมหลายลง

แค่ โหยเหคุที่กินจงไม่รุ้กวามจริงละเอยค ร้แค่เที่ย
ว่าขณะน1น มีอะไรบางสีงบางอย่าง ที่ผิหปรกหิเกิคข
บครของกน กินจงจึงไค้แค่หว'งว่า ส'กว'นหนึ่งจะค,

คกฤทธิ ปราโมช ๒๘๔

แกไข'ใหบุควของตนกลบกืนสุภาว*บ่7กคิ และเมื่อมีกวาม
หวงอยุควาบไค สินจงกมีไค้ทุกขวอนมากมๅยน"'ก

ความจริงเมอเจำแคงยงเลิกอยู่ ก็มี ไค้ม ไกวสนไว

จบคาสงเกตว่าเจาแกงนนผ๊กปว;:Vเลากไปจากเค้กมื่น เพราะ
คามปรกคเคฑอายุสามชวบหวือหำขวบน5น ก็เบืนเค็กเท่า "I

กนในสายคาของผู้ ใหญ่ทวไป แค่ร่างกายชองเจ*าแคงก็เค้บใค

เจริญขนเรอยๆ ไม่มีไกรหยุคย1งไค้ ข้นเคีอนบื่มีงผ่านไป

เจำแคงก็มีอายุมากขนไปตาม เมื่อเข้าแคงมีอายุไค้เก่าขวบ

สิบขวบ ความผิคปวะหลากแตกค่างนนก็เห็นไค้ช'ก เพราะ

เจาแกงจะก็นจ*นอนจะพุกจา คลอดจนถ่ายอุจจาระบสสาวะ

ก็ควยว็ธีเคียวกบเค้กอายุสามขวบเท่านนเอง มีไยที่สินจง

จะผีกจะสอนอย่างไร เจาแคงก็ไค้แค่จ,องมองมารคาคํวย

สายคาของเค้กอ่อนทปราศจากกวามเขาไจ สินจงไค้เห็นสายคา

คุ่นตรงๆกรงไก สินจงก็ไค้แค่สะท่อนถอนใจ บางท่ก็ท่อง

กึงตวเข้าแกงเข้?มากอกไว้ แสวกิวองไห้ควยกวามเวทนา

เอ็นกู มีงเวลาที่เข้าแกงยิยุ่ในกลุ่มเค้กอายุรุ่นราวคราวเคียว

ก่น กวามแคกค่างก็ยงปรากฏขนมาไห้เห็นไค้ถน์ค่ชคเจน

เพราะเค้ก ๆ ที่มีอายุไล่เสี่ยก่น หวึอแม้อ่อนกว่าเข้าแกง

ไค้เบนประสาไปหมกแล็ว์ แค่เข้าแกงก็ไค้แค่คิกกลุ่มเค้ก

เหล่าน*นไบ่ก่วยความไม่เคียงสา เค้กเหล่านนจะเล่นหวกน
อย่างไร เข้าแกงก็ไค้แค่วงคามกู หาไค้เข้าใจไม่ว่าเขา

(1980 หลายชวต

อะไรก*น และเมึ๋อลุกเด็กอึ่นๆล’อเลยนหรือเล่นร'3แก เจาแกง
ก็ร,อง'ไห้จำแสดงอาการเหมือนเด็กส'เมขวบ บางกรงเด็กท
อายุน*,!อ!)กว่ากำเล็กกว่า ข่กะกอกเอา เจาแคงกึรองไห้วงหน

กำยกวามกวะหนกกกใจ เจาแกงนนกกลายเบนชองเล่นของ
กลุ่มเด็กใกล้ ๆ บ้าน สำหรบเอาไว้ยำเบ้า เอาไว้เล่นรงแก

เหมือนกบเด็กทำๆไบ่ชอบแหย่ชอบรังแกสัก,ว้โก'ยปว'''กจ'เก
กวามเมฅฅากรุณา

ในทสุดลนจง0ต03เกฃตว เจาแกงไว้บนเรอนมิไห
ลงไปเล่นก*บเด็กอึ๋น ๆ แก่การกระทำของล้นจงบ้าไปเส

เพราะเด็กทุกกนรู้แลำว่าเบ้าแกงไม่เหมือนกน แก่เบนบา
เบืนเบํ้อที่พึงลํอเสียนได็อย่างสนุก ถึงแม้ว่าเบ้าแกงจะ
บ้กไว้บนบ้านมิให้ลงจากเรือน เด็กๆ เหล่านนก็จะจบก

ที่ลานบ้าง ๆ เรือนส่งเสียงกะโกนล’อเสียนเบ้าแกงก'นกวีกกร
ปะเหมาะเอาเศษ'ไม้หรือก็อ่นด็นขวางขนมาเพอยว่ไห้เจาแ
กกใจ หากล้นจงออกไปไล่ เด็ก ๆ เหล่าน,นกว้งห

พำหนึ่งแลำก็จะกล*บมาใหม่ เบ้าแกงก็ไก้แก่กกไจกล

เบ้ากอดแม่ซบหน้านึ่ง เหมือนก*บเด็กเล็ก ๆ ที่ลุกยำเบ

อกสํนขว*,ญหาย ขณะนนล้นจงก็ไค้แก่ปลอบร*บขว‘ญลุก

แล*,'ากนเองก็กิองขบรืมผี่ปากบ้องไห้ด้วยกวามกลุ้ม

กวามอึกอกเหมือนกบมืนาหนกอนมหึมามาทบอยุ่บนหำใจ

คกฤทธ ปราโมช ๑

หลงจากเกก"เสงเกกเหนกวามวิ!)วือของเจ่าแ^งค้ไห1ม่
ในละแวกบานนนกเรมซุบซิบเลองถึอก!เร่า สินจงม้ลกเบึน
กนบากนเบอ ญากิพี่น่องก่างมองคุสินจงก''วยกวามห่วงใย
บางกนก็มาถึงบ้าน และถึงแม้ร่ากนเหล่านนจะมิไค้พุก

เจาแกง สินจงกรุ้ว่ากนเหล่านนมาหาเพี่อคุอาการเจ่าแกงว่า

จะวิปวิกสิกเพอนเหม้อนกไ)ทื่ไค้ยินมาหวือไม่ ถึงแม้ว่าสิน
จะไค้พยายามพุกจาแก้ไขแทนเจ่าแกงอย่างไรก็กาม เจ่าแกง

ทเปะปะอยู่กามชานเวือนก''วยก็วิยาอาการพี่ ไร้กวามหมาย ก็

เบนโจทก์พ้องก*วเอง ให้คนท,งหลายเห็นว่า ข่าวเลื่องสิอทื่
คนไค้ยินมาน1นคุกก้องทุกประการ และก็เบนธรรมกาของกน

กลุ่มเล็กพี่ม้ซิวิกร่วมกนอยู่อย่างใกล้ซิก เมึ๋อกนใกวิปลาสส

ปรกกิ หวือม้ล็งใกพี่ไม่เหม้อนสามญชน กนหมู่มากในกลุ่มน,น
ก็จะเรมอึกวออกห่าง เหม้อนกบว่าจะกกผู้พี่แกกก้างน,นออ
จากส้ง์กม ไม่อยากให้อยู่ร่วมกลุ่มก้ว์ย กนในละแวกน,นก็เรม
แสกงก็วิยาอาการเช่นนนก่อสินจง มองคุสินจงก้วยสายกา

พี่เห็นว่าสินจงเบนกนอื่นก่างหาก ไม่เหม้อนกไ)หมู่ของกน

เวลาสินจงพาเจ่าแกงไปไหนกบกน กนท่ง์ปวงก็จะมองคุ

เบืนกาเค้ยวบ้น และพอสินจงกลอยหล'งไป ก็จะพากไ;พุก
ซุบซิบ ซึ่งสินจงรู้ค้ว่ากำพุกน1นจะเบ็นไป ในทำนองสงส

เห็นใจ แก่สินจงก็รูกียงขนไปอึกว่า กำพุกทว่าสงสารนน

เบนเพี่ยงการแสกงอออมาซงน่า'ใชข0')กนทส^หุอใน?)วามทุ!กข

เ&{*129 ทลายชวค

หรึอเกราะห์กรรมของผ้อึ๋น ยี่งสินจงเกยประสบแค่เกราะน

ค้มากลอกช้วิก เก็กมาก็อุคมกำยรูปสมบํคิทร*พย์สมบ'ค เกย

ทำบุญสุนทานออกหน้าออกกา เกราะห์กรรมของสิน

ในกราวนึก็ยื่งเห็นไค้ชก เบนเกวึ๋องล่อกวามสนใจ ล่อกวาม

สนุกของกนส่วนมากที่ม*,กจะนึกไปว่า กนน,นเกราะหไม่
เท่าสินจงในกาลก่อน ๆ

ในทื่สุค สินจงก็ไม่สามารถมิ!กบ',งกวามจริง

กำเองไว้ไค้อีกก่อไป เข้าแกงเก็บโกขนมาจน๓อบจะเข้าว'ย

หนุ่ม แค่จ้ฅใจของเข้าแดงก็ย่งกงอยู่ในระกบเก็มมิไค้เปลี่ยน

แปลง และบุกวนที่เข้าแกงโกขนในทางกาย กวามเบนเ

ในทางใจ ความหยุดยเง์ของ'จิก'ใจที่น่าสมเพชก็ยงเค่นออกมา
ใกรเห็นใกรก็ร้ไค้ทนที่ว่าเข้าแกงน่นริปริก ไม่ก้องมิใ
สินจงก้องยอมร'บก'บกนเองว่า ลุกที่กลอกมาจากทองของ

นนผิกมนุษย จะเบนผลของกรรมเวรอ'นใกสินจงก็นึกไม่ออ

และยงนึกไปก็ย็งกลุ้มจนแทบจะเสียสก็ สินจงใช้เวลาท,งค้

ในบางคืนนอนนึกถึงประ'ว'ก'ของคน ว่าไค้เกยประกอบก

อ'นใกไว้หริอไม่ จึงก้องไค้ร'บผลกรรมถึงปานฉะนึ แค่

ก็นึกไม่ออก ยงก็กไปก็ยื่งกลุ้ม หน์ก์เข้าก็ไค้แค่ลุกข

จุคฅะเก็ยงกอกเข่าข้องมองกเข้าแกง ซึ๋งหล*บอยู่อย่างเค
ไร้เดยงสา แลำสินจงก็ไค้แค่รองไห้

ฅกฤทธ ปราโมช V.**

เมอไกยอมาบกบกนเองแสวว่า ลูกกนผิกปากคีสาปญ
มนุษย ลนจงกาบกวามรางศอไปอกขอหนงว่า การที่จะ
ปล่อย'ไห้เจาแคงเบ็น'ไปศามยถากรามน่นเบนสื่ว่ไปหึงกา*ทำ
อินจงไค้เกยหวังแล่)หวังอีกว่า สกวันหนึ่งบุญกุศลจะ

ให้เจ่าแกงกลบเบนปากกํฃนมาไค้เฉย‘กุแก่กวามหวังนนกูไมม

ที่ท่าว่าจะบารลุผล อินจง'โม่สามารถผกกิบกนเอง หวือ

รอเวลาไค้อีกก่อไป คงแก่นนมา พอรู้ว่ามีหมอที่ไหนคี
อินจงก็ไปรบมาวักษาลูก ไม่ว่าจะเบนหมอยา หมอคาถา
อากมหาอหมอนามนก่ แก่ผลที่เกิคขื่นน,นก็เบนอย่างเคียว
กนทุกกางไป หมอค่างกนค่างก็มารกษาเยียวยาเจ่าแกงอย่ห่เก

หนึ่ง ระหว่างน,นอินจงก็ไค้แก่จ่ายเงินก่าากษาโกยไม่เสียกม
เสียกาย แก่แล่วหมอทุกหมอก็หายหนำไปไม่กล่บมาอีก ที่ง
เจ่าแกงไว้ในล'กษณะอย่างเก่า ไม่มีอาการว่าจะคีขื่นไค้ พอร

แน่ว่าหมอทั้งไปกนหนึ่ง อินจงก็กอกลูกรองไห้ แ
กกพ้นสู้กบอนากฅที่ไรักวามหวังอนแน่นอนนนก่อไป

เนฮงชาดรายค่ายค่าหมอค่ายา มิรู้วักกี่สิบหมอ

ประกอบกบกวามทุกข์ขมขื่นใจ ที่ไม่อำนวยกำลงใจให้กงหนำ

ท่ามาหากิน 1ฐานะของอินจงก็ยากจนลงกว่าแก่ก่อน อินจง

ก็ไค้แก่มองอนากก ล่วยกวามประหวนพรนพรึง เพราะ

ไหนจะจน ไหนจะเลยงถูก ซึ่ง'ไม่สามารถเลยงฅนเองไค้

(0๘๔ หลายชวต

สินจงนึกถึง7นที่ฅน,)ะกองคายลง และนึกถงเจาแกง แลว

รู้สึก'ว่า'Iน'โลกนึช่างนึคมิดเสียนึกวะไร

แก่ฅวาบใดทีชวิฅยงอย่ ฅวาบนนกวามหวงกยงไม

สั้น เมื่อสินจงได้ทราบข่าวว่า มีพระหมอคิกกสิทธอย่องท

ที่ข้งหวักนนทบุริ มีคาถาอาคม อาบน้ามนที่กน

เบนโรกก่าง''เให้หายได้เบนปรกลิ ลนจงก็ไม่คธงใช้เว

คิคสินใจเลยแม้แก่น้อย ริบเก็บข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ เก

จำเบน แล,วก็พาเข้าแกงลงเริอเล็กล่องมาอำเภอเสนา เ

จบเวึอเมล์กลางกึนมาข้งหว*ก่นนก่ ๆ ก่ามกล
ระหว่างที่น้งมาในเรึอข้าง ๆ เข้าแกง

ลมเสียงฝนน้นํ้ สินจงรู้สึกเบาใจและโล่งใจอย่างที่มํได้เกยร

มานาน เพราะระหว่างที่กอยเริออย่ที่น้านแพนน,น

ดุเหมีอนจะมีกิริยาอากาวเบนปากลิ เช่นเที่ยวกับเก็กอ

แก่สินจงไม่รู้ว่าที่กนเห็นไปเช่นน้น ก็เพราะที่น้านแพนม

มาก ชึ๋งกัวนแลวแก่เบนกนแปลกหน้า ไม่รู้ข้กสินจง

ประว้ฅัของเข้าแกง จึงมีได้มีใกวสนใจมอง สินจงจึงพลอย
เห็นไปกัวยว่าเข้าแกงมีอากาวกิริยาลิขน และเมื่อรู้สึกเช่นนน

สินจงก็เสื่อมใสอภินิหารหลวงพ่อที่เมึองนนที่ๆเสียแก

ม'นใจว่ากวาวนึเข้าแกงกงจะหาย ลนจงจะกล*บน้านพว

กับลูกชายที่เบี่นปรกลิสมบูรน้เหมือนลูกกนอน เบนที่ปลม

ภมีใจของมารกาผุ้ให็กำเนึก....

คกฤทธ ปราโมช 1,3๕

เมอเรึอนนเอียงจะกวาลง หากดินจงจะกระโดดนำ

ไปแกกว ภกงระคะเกียกตะกายไปพน รอคชีว้ฅมาไค้ แก่

ความร่ก์ขยิงแม่ทปราศจากกวามเห็นแก่กน แม้แก่ชวิคก้ไม่

นำพา ดินจงก็หนหนำเขาฉุกแขนเจ่าแกงเพื่อให้ออก

กบฅน แก่เจาแคงกลิบกอกลูกกรงเรึอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ควยความกกใจหวากผวาของเค้กอ่อน เจ่าแดงก็กอกสีงที่อยู่

ใกล้คำที่สุก ค้อลูกกรงเรือนํนเข่าไว้ ดินจงใช้กำลิงค้ง

เจาแกงอีกหลายกร,งํ้อย่างสุกแรงเกิด ปากก็ร,องเรียกชื่อกกจน

สุกเลึยง เจาแดงก็ปล่อยมึอจากลูกกรง เสียงร่องกํๅเค้ยวว่า
“แม่” แลวกโผคำเขากอกควดินจง ร่คกอไว้แน่นกำยนํๅ
หนกและกำลงแรงทงหมกของเค้กที่เกึอบจะโคเบนหนุ่ม ทง
ดินจงและเจ่าแกงก็จมค้งลงไป...

รุ่งขนคอนเข่า ชาวบ่านท้มาย'งที่เกีดเหคุเรือล่ม ด
พาก้นเบือนหนำหนึ'จากภาพที่น่าอนาถใจ ภาพสองกนแม่ลูก
นอนคายกอดก้นกลมอยู่รีมฅล็งกลางแสงแดกอ่อน ๆ ของยาม
เข่า เสียงใครบางกนบ่นอยู่ในลำคอ

“ กอดกนจมนำคายทงแม่ลูก...น่าทุเรศเหลึอเกิน ทำ
กรรมเวรอะไรกนไว้ รึงคองมาฅายอย่างน—



จนเกดทบ้านกลางทุ่ง นอกลำเกย
ผักให่ออกไป ห่อแน่ของจนอาฅัยการทำนา
เซนอาขน นทนาออ ๔๐ ไร่เศซ อยูตด
ทลังบ้าน ธ,๒ ไร่ นอกน1นอยทอนไกลออกไป
ขงก็ ให้เขาเข่าลำหรัซเอาค่าเข่านาใข้เข่าทนา
ออ'ใกล้ ๆ บ้านทำ เซนเนอทเห่าลัน จนเบน
คนหนงในพบ้องลานคน เซนซกรขายกนใหญ่
บ้องขายคนรองไปลงขอ เจาปาน เทราะเกก

มานปานแดาทบ้าไหล และบ้องลาาคนเลก

ขอวอน

๒๙๘ หลายชวิด

จ,นไซ้ข็วก่!นคอนเด็กและะกอนรุ่นVเนุ่มเห

อึ๋น "I ท6ง็หลายที่งํ้ปวง,1นละแวกบ้านเกย'ากน พอวงแข

ช่วยพ่อแม่เลยงกวาย แลวพอโกขนอกหน่อยกหาผกหาป

และช่วยไถช่วยหว่านเมอถึงหนาหา และชวยเกบเกยวนวก

ข่าวเมีอถึงฤกเก็บเกี่ยว จนไม่เกยเหนฅวเองผกแผกไปจาก

เที่อนฝุงกนใดเลย กล่าวกึอมิไก้เหนว่าก*วน,นเลวไปกว
ล้อยไปกว่าที่กรงไหน คนทงระแวกบานนนมีฐานะเท่า

ก้น จะยากด็มีจนแกกค่างก้นบ่าง กวามแตกท่างนนก็มีไ

มาท่าฐานะทีเบนเที่อนบ,าน หรือเบนกนน,นให้ผิกป
ไป อย่างนอยที่สุกผกไนชายทุ่งและปลาในกลองก็

คนทุกคนเท่าเที่ยมกน ใกรมีบญญาจะหาจะจ*บคนน่น

และในสม*ยที่จนย*งเบนเด็ก ๆ ข่าวของและอาหารการกิน

ใช่ว่าจะแพงนก ใกรจะมีจะจนก็อย่ไค้อย่างสบายพอ ๆกน

การอบรมที่จ'นไค้รบในว*ยเด็ก ก็มีได็แฅกก่างก้

อึ๋น‘ทุในบานน่น พ่อแม่ถาหากมีเวลาว่าง ก็สอนให้

บาปบุญคุณโทษไปกามเรื่อง ควยขอกำหนกของก็!ลธรรม

พรื่าสอนก้นมาจนขนใจแค่โบราณกาล โดยมีพ*กก,อ

เหคุผลว่า เพราะเหคุโค'จึง'ไก้มีการกำหนดก็!ลธรรมน*น‘

เหคุผลล้นเทียวทว่า พ่อแม่ธู่เย่าฅายายไค้บอกก้นท่อ

ก็กุเหมีธนจะเบนเหตุผลทเพึยงพอแล้ว ไม่มีใกรกิดจะ

แยกแยะ หรือทกล้วงให้เสืยเวลา จนไค้รบคำส่งสอนที