หลายชีวิต

คกฤทธ ปราโม๚ ๔ลิ่

นางพิณเบนเอิกรุ่นสาวในละแวกบ่านพีเสมสนใจอยู่

เบนหน‘กหนา เสมเรืมรู้,)'โกพิณมาแท่ย่งเคึกเกยเล่นอํวยบ่นมา
แค่แรกก็ร'ก'ใคร่ชอบพอ'ในฐานเอิก แค่พอเสมแฅกเน้อหนุ่ม
และพิณแฅกเน้อสาวขนมากวามรู้สึกนนก็เปลี่ยน'ใป เสมเรื่ม
มองอูพิณอวยสายกาท้กระหายอยากจะทะนุถนอม บางเวลา
เมื่อเสมมึทุกข์เพียงแค่ไอ้ย็นเสึยงพิณห่วเราะหรือเห็นพิณเกน
มาแค่ไกล กวามทุกข์นนก็หายไปเบนปลิหทง ไฟแห่งกวาม
วิฅกวิจารณ์ ไฟแห่งกวามกรงเกรงกวามไม่แน่นอนค่าง ๆ
ในชึวิคที่สุมอยู่'ในอกของเสมน1น ทำให้เสมฅ้อ่งเร่าวอนอย

เบนนิจ แค่พิณเบนประอุจน้าที่มาพรมอบ'ใฟบ่นระอุอยู่นน'ไอ้
เวลาเสมอยู่ใกล้ๆพิณ เวลาพีไค้ไปนงพูคน'ง้กุยพีบ่า
พบก*นพีวํอ หรือลงเรือไปไหนมาไหนอวยกน ในใจของเสม
มึแค่กวามเยึอกเย็นเบนสุข บางกร1งเสมก็นอนนึกถึงพิณอวย
กวามกระหายเร่ารํอ์น บางกรงํ้ก็นิกถึงอ,วยกวามร*กอ*นเย
เย็นปราศจากกวามกระหาย อิกถึงวนพีจะไอ้พิณมาเบนอู่แนบ

ช่างทะนุถนอมเลยงอูให้มีกวามสุข พิณรู้ความหมายของเสมอิ
บางกร,ง็ก็บอกให้เสมรู้อวยสายคาว่า พิณมึกวามรู้สึกคอบ
แทน บางกร่ง์ก็พูกค่วยวาจาเปรียบเปรยให้เสมเช่าใจว่าพิ

จะกองเบนของเสมว'นหนึ่ง กนทงํ้สองสนิทสนมกนย็งขน
ไปไหนมาไหนหวยกน โอยพีพ่อแม่ท่ง์สองผึายมํไอ้หามปราม

^0 ทลายชวด

กนทํงละแวทบ้านก็พากันเข้า'ใจว่าเจาเสมและนางพิ
ผุกกันกันอยู่ และคงจะไค้เบนคุ่กงองกนต่อไปใ'แวนขางหนา

กร,แฅ่อมาIมีอพ่อของเสมดายลง นางพิณกยงมกํงิย'1

อาการเบึนปรกค้เหมือนเก่า และคุเหมีธนจะทอดสนิทใพ

ให้ทางเสมมากกว่าเก่าเสียถ้วยซาไปในงะยะแงอ "I แดพอ
เสียงเลองลือว่า บรรคาญาค้พินองของเสม'วิวาทกน1ดวอเงยง
ราชสมปก จนคองถึงพ้องง้องก**นในโงงกาล และงาซสนบด

ท*งนไ๓กัวงแบ่งบนกันไปมิไค้กกถึงเสมแด่ผู้เดียว นางพิณ
ก็เงื่มเฉยเมย มิได้สนิทสนมทุกจาเล่นหวดวยอยางแดออน

ถ้าหากว่าจะพบปะกัน นางพิณก็กักทายถ้วยอย่า

มรรยาท มิไค้ค้ใจกักทายอย่างกนรก แด่เสมก็มิไค้รู้เท่

กังกงนิกว่านาใจชองนางพิณจะกังไม่เปลี่ยนแปลง จนใ
กันหนึ่ง ก็มีข่าวแน่นอนว่านางพิณกับหม่นกับลูกชายเกง

ถ้านอน และภายในเวลาไม่กี่กันนางพิณกํแต่งงาน•ป

เมึ๋อทวาบข่าว'ในดอนแงกน1น หัวใจของเสมแทบจะ

สลายลง ใจหนึ่งกิคจะทำกันตวายแก่ฅนเองเสียให้สนท

ไจหนึ่งนน เก๊ยคแกันใคร่ที่จะบุกเข้าม่านางพ

เคยรก กวามก๊คทุรนทุรายเหล่านึ่เบนความก๊กของก

ทีเกาะอยู่กามผิวของหัวใจที่บงิสุทช เพราะจากข้างในส่วน
ของหัวใจของกนนนเอง มีเสียงกันเยือกเย็นสงบนึ่งก

ออกมาว่า “อย่าทำ ! เสมอย่าทำ I ในโลกนึ่ไม่มี

คกไๅทธ ปราโมช ๕®

แม้แค่ใจกน แค่ชีวิทลัทว์นึ่นกวรจะปรานี ปลาทำหนึ่
กิไม่เคยทก นกทำหนึ่งเอ็งกิไม่เกยฆ่า นางพิณเบนลัทว์มี
ชิว็ท นึกว่าปล่อยลุกนกลูกกาไปเกิค” และ'โนที่สุกเสียงน1น
กิเบนผ่ายชนะ กำจะว่าไปเสมกีอผุ้ที่ชนะทนเอง หมทกวาม
ทุกข์ความระทม หมดความหึงกวามพยาบาท ยอมร*บการ
ฟลื่ยนแปลงในนาใจของกนว'กนนคำยกวามสงบ

เมื่อเสมอายุกรบบวชมารคาก็นำทำไปอปสมบทที่วค
กลางอนเบนว'ดที่กรอบกรำของเสมข์นอยู่เมื่อว่นทำขวญนาก
เมื่อมีกนมาพรรณนาให้กีลให้พรในพิธีทำชว'ญ เสมไค้เหึน
มารคาของทนว*’องไห้คำยกวามบี่กีที่ไค้บวชลุก และนาทาของ
แม่ที่หล่งไหลออกมานน ทำให้เสมจบใจยืงกว่าสื่งใค เพราะ
เบึนนาฅาอนบริสุทธีปราศจากกวามทุกข์หรือกวามโกรธเกียค
แก่น แค่เบนนาทาแห่งกวามธุขอนมีบ่อเกิทจากบุญ หาใช่
ความสุขอนเกิทจากราคะจริคหรือกามกิเลสที่ถูกบ่าบ*คไปช'วกว่
หรือเกิคจากกวามธุขอนเงินทองทรพย่สมบทจะร้อหาไค้ ว*น
รุ่งขนแม่กิอาบนาถุทำให้เสมอย่างประณึทบรรจง หลงจากที่
ปลงผมแลำมือของแม่ทืลูบ่ใล้ช่คสึไปท่วค่วนน บอกให้เ
ถึงกวามบิกปลั้มเปรมของมารคาที่ไค้ให้กำเนึคแก่กนที่กำล
จะไค้เบนเนั้อนาบุญอนบริสุทธึ้ กวามบทิของแม่ที่เสมรุ้
กำยสมผ่สนน ทำ'ให้เกิทกวามธุขและกวามอม'ใจ เมื่อเขาแห่
เจ่านากเสมมาถึงวก เสมกิอุ้มผ่าไทรเขาขอบรรพชาอุปสมบท

หลายชว่ต

คำ๗าณึยงที่แจ่มใสเบนก‘งวาน เพราะ1ใน'ใรของเสม™11'แะน
ปราศจากความกังวล'ใค ๆ พงสน

สองเคึอนแรกแห่งสมณเพศนน เบนการศ®สบ่วะร^
บานอย่างหนำแร3ที่สุศใน,,วิศ,1®'3พวะเสม เพราะเบนก
ค่อส้ระหว่างจคที่ปราศรากวศกุธ''พุ และร่างกายเสธศ'•น
เค็มไปถ้วยวำถุและคแเหาราศะพุ®,,นิศ วศลุนนมศว'มร®น
บีพลัง่งานย่อมมึกำลังเหนอ®ว่าริศ®นเบน5าศ,สะ;เ®ยศ®®น
เบนธรรมคาถ้าหากว่าริศนนมไศ้อึศระศ่อสู้ หรือเบนริศศีมึ
ความสะคุ้งกวามละ!อาย ความชวแศนอย จคนนกระมอง
ช่ามสงที่เบนบาปไปเสีย จะมองเหินเหศุที่ระถ้®3ศ่®สู้
นนก็หาไม่ ในลักษณะเช่นนเร่าถ้วคุ้เบ็นเรา,1®3ริ

อาจไม่ร้สึกถึงกวามเหน็ศเหน®ย®นเน®3ม''ร'1®®'1วผร^ แศ
พระเสมเบนผ้ที่มีริคบรืสุพะ,สะพุ'3หวนไหวศ®®''บ่ไ®ว'1ย วรว*'
เสมจึงถ้องค่อสู้อย่า3หนำลับ®''ย®นมึ®เสส1'1เวึย®ว0’3ไร
บาป เพึ๋อจะให้ริฅนนไศ้ชยชนะกงร®บาศวามบวศุทธพ

ไว้ไค้

บางกึนพระเสมถ้อ3นอนบศถ้วศวยศว'1มเว่''ว®น
กิเลสหลับคาล3ก็เหินแค่เกวึ๋อ3ย'วยวนที่เศ็มไบ่ถ้
เสึยง บางกรงํ้พระเสมคธ3นอนห®บห'1ยใรแว3แสะเห3®แศ®
เค็มถ้วเหมึอนกบกนที่ไศ้ค่อสู้®'บอึ®ศนหนี่3®ย่ว3
กำลังกาย มึบ่อยกร,งที่พระเสมถ้องลงรา®กุฏิในยามศึก อ®®

คกฤทธ ปราโมช ,#0,

เกินจงกรมไปรอบ ๆ บ้าช้าเพื่อข่มกายให้หยุคย,ง แห่ร่างกาย
ของพระเสมเบนส'งขารของกนหนุ่มว'ยยี่สิบ จะหยุคยํงํ้ลงไค้
เพึยงช้ว่ครู่ พอใกล้รุ่งไค้อรุณกายน็นก็กล*บศึกลำพองปีนม
คามธรรมชากิของกนหนุ่ม พระเสมห่องรีบลุกขนฉวยผ่าไก
กรองมากอคแนบไว้กบคิว และพอไค้อรุณก็มกจะลุกขนกรอง
ผ่าก่อนพระองก็อื่นๆ เพราะทุกกรํ้งํ้ที่พระเสมใค้เห็นผ่าเหลือง
หรีอไค้กรองผ่าเหลือง ราคะจิฅและกิเลสคิณหาห่าง ๆ ก็หลุค
พ่นไปจากคิว เพราะผ่าเหลืองนํนเบ้นเกรีองหมายแห่งกวาม
บรีสุทธ เบนธงช้ยที่ทุกคนกราบไหว้เการพแม้แห่ บ้คามารคา
พระเสมวู้ไค้คิวยกวามรู้สึกชองคนเองว่าลำหรบกนหนุ่มใ
ฉกรรจ็เช่นคน วินยบญญํค้ที่ให้กรองผ่าไควกรองเมื่อไค้อรุ
หรือวางผ่าใครไว้ในระยะที่มองเห็นใค้ช่คน1นม้ช่วแห่จะไค้ผล
ในทางมํธ์ย้สก็ผ่า ซึ่งเบ้นของหายากของสมณะ แห่เบนสึงพื
ไค้ผล'ในทางมํธ์คิสก็จ็ค'ใจแเล:ะส'’งขารที่'กำเรีบVเง'ซ่าน’ใม่กววแ
ลมณเพศน1นเอง

พระเสมเบี่นพระบ้านนอกอยู่ห่างไกลกวามเจริญ หน

ทางที่จะศึกษาเล่าเรียนธร™ะของพระพุทธเจ้ารากห่ารบห่

นนอยู่ห่าง’ใกลนก แห่การปฎิบ้ค้พระธรรมว้นขคิวยก
ระม*กระว'งและคิวยจ็คใจที่สะกุ้งอายห่อกวามชว และรู้สึกเจ็
ปวคทรมานเมื่อไค้ปฎิบ'คผิคพลาคนํน กระทำให้พระเสมไค้
ว้จ้กและรู้เหกุผลของการบวชมากขนทุกวน ทุกกรง็ที่พระเสม

หลายชวิต

รู้บ่วว่า บกพร่อง'โนวิบ่ยบางช่อบางประกา'I แม้แค่เล็กน

พระเสมกิปรากรากกวามสบายใจ รู้สึกเหมึอนกบว่าคนนน

เกรอะกรงดวยเหงึ๋อไกล และเปรอะเบ๊อนไปควยก'ร''มสกปรก

กวามร้สึกเช่นนี่นจะมื่คลอดไม่รนกว่าพระเสมระได้ปลงย''

และลงอุโบสถพงปาฎิโมกข์ เมื่อนี่นแลวพระเสมก็ระร

ว่าฅนนี่นสคไสบริสุทธึ้ได้ชำระบ่างสึงโสโกรกรากควรนท

มลทิน และใจทื่บริสุทธจากบาปนี่นเบนบ่อเก็ดแห่งกวามส

พระเสมมิได้เกยรู้วักมาแค่ก่อน อุบาสกบางคนเห็นพระเสม

เพงบวชใหม่ยิงไม่ถ็งพรรษา ก็ถามเยิาเล่นว่า

“ท่านบวชแล้วเบนอย่างไรบ่าง ดีกว่าเบนกฤห
ไหม บ่’

พระเสมก็ตอบว่า

“ ใจบ่นก็ว่าดีกว่ามาก เพราะบ่นเพื่งเกยได้อาบ
เมื่อบวชแล้วนี่เอง”

อุบาสกน1นมองดุพระเสมอย่างฉงนแล้วถามว่า
“อ่าว! ท่าไมล่ะขอร'บ่ เมื่อก่อนบวชท่านไม่เกยอ
นาบ่างดอกหรอ บ่’

“ก็เกยเหมื่อนกน บ่าจะว่าไปก็อาบทุกวัน วันละหล
หน” พระเสมกอบ “แค่อาบนาเวลาเบนฆราวาสน,นอาบแค่

ภายนอก ชำระของเปรอะเบ๊อนเล็ก"]บ่อยๆ บวชแล้

บ่นจึงได้รู้ว่ามื่วิธอาบนาให้หมดจดได้จริง ๆ”

ค่กฤทธิ ปราโมช ๕๕

อุบาสกนนมองหนาพระเสมเหมึอนกษจุะกอ่ว่ "I แลว
ก็เปลียนเรื่องพุค'โปเบนเรื่องอื่น

พระเสมบวชอยู่จนกรบพรรษารบก3นแลว โยมก็มา

อาราธนาให้สึก คามวนและฤกษ์ยามที่โยมผู้หญิงหามาให้

เสรีจ ผ่ายพระเสมก็ยอมรบโดยดุษณี เพราะจนถึงขณะนนก็

คงใจว่าจะบวชแค่พรรษาเที่ยว มิไค้นึกอะไรมากไปกว่านน

แค่พอใกล้วนกำหนคลาสึกขาเข่ามา พระเสมกึรุ้สึกอาลํย่สมณ

เพศอย่างทีมไค้เกยอาลยสึงใดมาแค่ก่อน ยงใกล้วนที่จะอ

เข่าสู่ฆราวาสวิสย พระเสมก็ยึงน้กหวาคเกรงขยะแขยงค่อชีว่ค

ที่ปราศจากศีลปราศจากสนกิ กวามร้สึกเหมือนกบว่าคนกำบ่

จะย่างกาวจากที่เย็นเข่าโปสู่กอง'Iฟ พระเสมไค้แค่กรุ่นศีค

สบายใจอยู่หลายเวลา จนในที่สุดวนทีกำหนคว่าจะสึกจาก

พระบ่นก็มาถึง โยมมาวดแค่เช่าพรอมอ่วยข่าวของถวายพระ

ผ่านุ่ง ผ่าห่มสึขาวสำหรบพระเสมผลคเมือสึก และเสอผ่าอีก

สำร'บหนึ่ง สำหรบพระเสมนุ่งห่มกลบบ่าน พระที่บวชพร‘'อม

กนและถึงกำหนดสึกในวนเที่ยวกนมือยู่หลายองก ค่างองศ์บ่ว

ร่ธค่อกระซิกกบญาที่ โยมคามประสากนหนุ่ม แค่พระเสมนน

ไค้แค่กไ)หน,,าสำรวมนึ่งจนโยมนึกประหลาคใจเหลียวมองคุอยู่
หลายหน เมือถึงเวลาที่พระเสมจะดองเข่าไปคุกเข่าประณมมือ
ประกาศลาสึกขาค่อหบ่าสงฆ์ พระเสมก็เข่าไปคุกเข่าประณม
มือนึ่งอยู่ พยายามข่มใจบ่งกบคนให้ลนวาจาว่า “ข่าพเจ้

๕๖ หลายชวต

สิกชา”เพียงสามคำIท่าน แค่กไม่สามา'รถเบ่ล•31ลยงออ,^ามา
ลำกอไค้ สงฆ์ทื่มานงอยู่ก่อหนำนํนนํงสำร'ามนง0ยู่
แค่ละองกทอกสายกาอยู่ใน,งะคบ1ยา กอยพงพระ!.สมประกาย
ลาสึกขาอยู่'1กยดุษณึปราก,กก'กวา:มยิน1ค้ยนร่าย สีผาเ
ผิวพวะเกณเจา'กกอ’งก ไห้แลคุเปล'3ปลง ใบหนาและ;สายกา
ของทุกองกแสกงสีงกวามหยุกย่งสง'บนึ่ง คงอยู่ใน'ก
เสมอยากจะอยู่ ห่อหุ้มกำยล้าเหลืองพี่พาะเสมปร'ารถ'น
พ*นร่างกนเมือคาย พระเสมกวากคาคูพาะสงฆทินงอยู่ก่อหนา
เหมือนกบจะขอก'งามา!'งยเหลอไหขวยยกเหนยวคนเอาไว ม
ให้หลคลอยไปสู่กวาบเร่าร่อนแห่งใสย แค่ก็หาบีพระองอํ ไ

เหสีอบแลมาลบกาหร็อแสคงอาการ'ก็ไม่สำรวม0ย่'1งโค หาง
หมู่กฤหํสีถญาค้โยม ทื่มาน'งรออยู่ล้นเงึยบสงกลง

ทุกกนจ*บกาคุพระเสมและอ,นใจรอไห้อำปรง1ก''ก ลาสีกขาบพ

ล่วงพนออกมาจากปากพระเส55 พระเสมพยายามข่มใจให้

กล่าววาจาล้นอีกอร1ง์หนึ่ง แค่ก็ไม่สำเร็จ ร็สีกว่าหอ็อ กาล

และเหบีอนกบ'ว่าคำน*นลอยขนสูง พระเสมกเข่าพนมบีอ

หลบกานึ่งอยู่อีกพ',กหนึ่งท่ามกลางอวามเงึยมสง'ค

เกลื่อนไหว เออมมือจบจีวรและล้าล้งรเาฎิให้กระช

เหมือนกับเกรงว่าจะปลิวไป หนหนำไปทางพระพุ

ลงกราบสามหนแล้วก็กลานถอยออกมาจากหล้าสงร่เใคยม

ลาสีกขาบท พอกล้อยออกมาแล้ว พระเสมก็ลุกขนเค้น

คกฤทธ ปราโมช ๕๗

หนำหม่คฤหัสถ์ที่น่งมองฅาก่นํคกฅะลึงกังกัง เกินกลบเขากุ

บกประทุลนคาลอยุกนเคยวไนนน

พระเสมบี่กประกูกุฏิน*งอยู่กนเกีย'ว'จนเย็น ขณะทอยู่

คนเกิยวน,นพระเสมก็ปวารณาคนยกให้แก่พวะคาสคา และ

ปฏิญาณไว้ในใจว่า ในชิเวิกนจะคงอยู่ในสมณเพกก่อไป'*น
กว่าจะถงเวลาคาย คราบใกท็ยงมลมหายใจอยูกจะพยายามนา

ทางแบ่งเบากวามทุกข์ที่งํ้หลายที่งํ้ปวง เท่าทีคนจะ

สมณเพศ เพราะความทุกข์ท,งหลายทงปวงในโลกนนพว-เสม
ว้ว่า มือย่มากมายหน์กหนา แก่ความสามารถและโอกาสท

คนจะเขำแบ่งเบาความทุกข์นนๆไค้ พระเสมกํร้กิว่ามือยู่แก่

นอย ไม่มากมายนก พระเสมโล่งอกเหมือนกบคนที่หลงทาง

อยู่ในที่มืดแล'ามืคนมาจุก'ใฟให้สว่าง1แลเ,ห็น'ทาง ความสงสํย์

ความกังวล กวามวิฅถวิจารณทมือยู่แก่ก่อนนนหมคสนไป

หนทางแห่ง-ชิวิคแลเห็น'โค้ช*'คแกัง และหนทางนนเบนหนทาง

ที่พระเสมจะเกินไปไค้ควยความมนใ''1 ปรากจากความเกวง

กลว

พอคะกันกกบ่าย พระเสมก็เบื่คประทุกุฏิออกมา

นอก โยมผู้หญิงกังคงน'1งกอยอยู่'ที่'บน’โคกุฏิควย'ใ'บหนา,ทโ'กก

สลก พอแลเห็นพระเสมโยมก็ยกมือไหว้ และควยใบหนำท

อาบกัวยนาคา โยมก็พรรณนาเนั้อกวามวิงวอนขอให้พววเส

ลาสิกขาออกไปกรองเวอน เพื่อจะไค้เบนที่พึ๋งแก่โยมใน

๕๘ หลายชว่ต

ยามชรา ถอยกำทโยมพรรณนาออกมาน,น พระเสมน'ง้พ่ง

โคยดุษณี และคิวย'Iจที่เบนอุเบกขามิไค้ยนกียินร

“ฉินคงใจเสียแล‘'วโยม" พระเสมเอ่ยขนในที่สุก “

ฉนจะอยู่ (นผาเหลืองไปจนคาย ถึงแม้ว่าโยมจะชราลงไป

ฉนก็ยงจะอุปการะสนองคุณแก่โยม'ไค้ท่ง็เบนพงะ โยมอย่
วิคก่โปเลย”

โยมพระเสมรองไห้ก'ง "I แล*ว์กิพกว่า

“พ่ออย่าหาว่าโยมใจบาปหยาบชำเลย แค่ถ่าพ่อไม

ออกมาแลว ไกรจะคุแลบ้านเรือนเรือกสวนไร่นาจะมิกกเรื่ย

เสียหายเบ้นของกนอื่นเขาเสียหมกหรือ โยมก็แก่แล่วจะอยู

ไปใก้ล่กกี่ว่นกี่เวลา สกออกมาก่อนเถกพ่อ บวชเรืยนเพ่ยง

แก่นื่ก็ไค้กุศลหน*'กหนาอย่แลว พ่อจะอย่ไปถึงไหนสึกออกมา

1,1 11 1 71เ-ถค ทร-พยสมบฅเวง.น,'ทอ'.ง”ขอ.ง1เ.ร,า-มพ“1'อ พอจะ'อ.ย่ไป. ไค้จนกาย

ไม่ฅองกำการงานให้เหนื่อยแรง โยมจะไปขอลูกสาวเขาใ

เลือกเอาที่เขากี ๆ หนำคาสวยงามแลวแค่พ่อจะชอบไจ

จะเรืยกรองเท่าไรโยมก็ไม่ว่า ยนกีจะทูนห''วให้ ขอแค่
พ่อไค้ก'งใจเท่านน”

พระเสมนง้นีก่ใน'ใจถึงของค่าง "1 ที่โยมพรรณนาให้
พ่ง ของเหล่านื่เบ้นสีงพึงปรารถนาของโลก ทรพย่ส

ลูกเมีย เรือกสวนไร่นา แค่ละอย่างทุกกนย่อมแสวงนเา

บางกนก็ยอมเสียสละไค้มากํว่ยกวามเหนื่อยยาก บ้างก็ไค้

ค้ฑฤทธ ปราโมช ๕๙

ห้วยว้ธึหลอกลวงกกโกงหวือแม้แค่ปห้นสะคม ล*กขโมยมา
จากผู้อึ๋น โยมหารู้ไม่ว่าใจของพระเสมนน เปลี่ยนแปลงไป

แล,วอย่างไร พรรษาเคียวในพระคาสนาไค้ทำไหจิฅของพระ
เสมงอกงามบวืสุทธึ้ปวะอุจพึชที่ หว่านลงไว้ในเนอทํคีนอั
คี ของค่าง ๆ ที่โยมพรรณนามานน อาจทำให้พระทลาย

องค์ลาสิกขาไค้ 1คยเคีมใจ แค่สำหรบพระเสมของเหล่าน*น
เอง กล*บเบนเควืองกีคขวางม้ใน้ออกมาจากสมณเพค ถา
หากว่าการเบนฆราวาสจะห้องหมายถึงการอรองเรือน อรอง
ทว'พย่ห้วยอวามหวงแหน อัาหากว่าการเบนผัวและเบนพ่อ
จะอัองหมายถึงกาวมีอนริกที่จะห้องพอัคพรากจากอันในท

พระเสมก็ไม่อยากเบนฆราวาสไม่ปรารถนาเบ็นผู้อรองเรือน
ไม่ประสงค์ที่จะเบนผัวใครหวือเบนพ่อใอร เท่าที่ไค้มาอยู

ข่ายแห่งผัาเหลึองเพียงเวลาอนนอย พระเสมยงไค้เอยลุถึง

ความสุขสงบอันแค้จริงแห้ว หลายอร,งํ้ หลายหน พระเสม
รู้คีว่าอังมีลี่งเร่นห้บ อังมีแสงสว่างในพระธรรมที่อังม้ไ

เผยแก่กนอึกมากมายนก สงเหล่านน่าปรารถนามากกว่า

และเบนสงจะห้องอ’นอ'ว่า'คึก!ะเ'าให้รู้ก,วามจวืงค่อไป พระเสม

น'งกริกกรองทบทวนสงเหล่านึคุโคยทวแห้ว ก็กล่าวกอบ

โยมว่า

“ฉนทำใจเลยแห้ว!ยม ใยมกลบไปบ*านก่อนเถิก ฉน
ไม่สึก”

๖0 หลายชวด

โยมผู้หญิงร่อง'1ห้โฮเหมีอนกบเด็ก ‘สุ และบ่ง์อิดเออ
สะอึกสะอนอยู่อิกนาน ในที่ลุกเมื่อเห็นว่าไม่มีทางที

พรุะเสมเปลยนใจุได้ โยมก็อำลากลบบ่านไปกํวิขอากาา
ทอแท้หมดกำล*งใจุ

ร.ะยะเวลาอิกสามสบี่ด่อมาเบนเวลาที่พระเสมทุ่ม

ชึวิคจุกใจุให้แก่การปฏิบ่ดิฅนในพระศาสนาทามปรุะ:สาด
หนุ่มทได้รบการอบรมอย่างในสมยนน พระเสมก็กระหายใน

อิทธิฤทธ เซอแน่'ว่าด'ว่ยการบำเพ็ญดน'โดยเดว่งดริ'ด อิทธิ

ฤทธด่าง ๆ หรืออำนาจุอนเบ็นทิพย่นนอๅจุบ่งเกิดแก่

พระเสมเรืมท่องจำคาถาอาดมด่าง ๆ และเรืมสะสมของดีของ
วิเศษ เมื่อรู้ว่าพระภิกษุองค์ใดมีดาถาอาดมในทๅงอยู่ยงดง

กระพนหรือในทางเมฅฅา พระเสมก็เที่ยวดีดคามไปฝากด*ว
ขอเรียนวิชาและอาดมกาถาค่าง "I จุนท่องจุ้าได้ ท่าพร

รู้ว่าที่วดไหนมีทะกรุกหรือเครื่องราง ก็มกจุะไปดีดต่อดุ้นเกย

จุนได้ชองดีชองวิเศษนน ๆ มา วนหนึ่ง ‘สุ เมื่อไม่มีกิจ

อ*น'ใด พระเสมก็เขำกุฏิบริกรรมปลุกเสกเครื่องาางหงือปลฺด

เสกทนเอง ในใจุนนก็นึกอยู่ว่าวิธิกาาเหล่านึ่จุะได้นำด

ให้บรรลุถึงจุกหมายปลายทางในที่สุด บางกรื่งํ้พระ

เพลิดเพลิน น'งบริกรรมท่องบ่นเวทมนกคาถาด่าง ‘สุ อยู่จุน

อึกดื่น นานเขาร่างกายของพระเสมนนก็ซูบผอมลงเพาๅะ

อกกินอดนอน และดองก่งวลอยู่ทวยกาถาอาคมด่าง •สุ เบื่

คกฤทธ ปราโมช ๖®

ยินมาก พระเสมมืผิวพรรณเหมือนกับกนเบนไข้หนก มีกวง

กาที่ลอยไม่จ'’บกนเหมือนกับกนเสียสกิ บางเวลาก็เผลอเวอ
พุกจาผิก ๆ พลาก ๆ จนพระ'ไน'วกพาก*น่วิตกแก่ ไม่มืไกว
กล่าก*’กเอึอน เพราะค่างองกํค่างก็เห็นว่า การกระทำขอ
พระเสมเบนบุญกิริยาที่ไม่กววข''กขวาง

พระเสมไปไห้สกิ ไก้กิกจากแหล่งที่มืไห้นึกผ้นว่ากวร

จะไห้ ที่ศาลาท่านาวกน*นมืชายชรากนหนึ่งมาอาศยนอน

ทุกกึน พระในวกและกนในละแวกบ่านพากนเรียกชายชรา

กนนนว่า “กาชมบ่า” เพราะกาชมแกหำเราะไห้ในเรื่องที่
กนอึ๋นเห็นว่าไม่น่าหำเราะ และพุกกำยถอยกำที่บางกร*ง็ไม่
มืใกรเข่าใจ กาชมไม่มีสมบ่ห้กิกกำอะไรมากน'’ก นอกจาก
เรีอผุ ๆ ลำหนึ่งที่แกใช้เบนพาหนะออกเที่ยวภิกขาจาวกาม

บ่านกน หม่อข่าวแกก เกาไฟ และกระเบั้องถวยกะลาแกก

อึกสองสามชนที่กาชมแกใช้เบี่นเกรื่องมือประกอบอาหารและ

บ่’องกัญชาอึกอ*’นหนึ่งที่เรียกไห้ว่า เมนชองรกท้สุก
กาชมอาศยหลบนอนอยู่ที่ศาลาริมนา เข่าขนกาชมก็ออกหา

กินเหมือนนกโกยพายเรีอผุของแกหายไป เย็นลงกาชมก็กล*’บ

ว'’ก กลางกึนเมึ๋อสุบก*’ญชาเบนที่สบายอารมณ์แลำ กาชมก็
ไปกามกุฎพระ เที่ยวถึอวิสาสะกินนาร่อนนาชา พุกกุยก*’บ
พวกศิษย์วกบ่าง หรีอกุยก'’บพระที่ปรารถนาจะกุยกบแก

กึนหนึ่งกาชมบ่าโผล่มาที่กุฏิพระเสม แล่’วถามชนว่

๖]. หลายช้วิต

“คุณอาพาธเบนอะไรไป บ่’

“เปล่า’’ พระเสมออบ '‘ไม่ไค้อาพาธหรอกอาชม
หมู่นเพลีย’ไปบ*างเท่าน'น"

“ถ้าเพลียไม่สบาย ทำไมคุณไม่จำว'กเลียบ่
กาชมซก

“กลางกึนมํนสงอค้” พระเสมออบ “ฉินก็นงท
บ่นบริกรรมไปกามเรื่อง”

“คุณระบริกรรมเอาอะไร บ่’ อาชมถามไม่ดกขอ
“ก็ท่องกาถาอ่าง ‘คุ ที่ไค้มา ปลุกอํว่บ่าง ปลุกเคร
รางบาง ฉนชอบทางน อยากระทอดองคุเขาว่าก่นว่า
ทำไค้รริงก็อยู่ยงกงกระพน ล่องหนหายอ่ว่ หริอถิงเหาะเห
เค้นอากาศไอ้ แอ่ฉนก็ยงไม่รุ้รรืง เพ้ยงเริมเล่าเรืยน
ระยิงทำไม่ถูกวิธีก็เบนไค้’'
กาชมหำเราะคงแก่ก ‘คุ ชอบไร แล่ว่ก็กล่าวว่า
อยู่ยงกงกระพน ล่องหนหายอ*ว่ เหาะเหินเค้น
อากาศ โอโอ! เริยนเอามาก1 แล่'วคุณจะเอากวามเหนี
ไปรบสุ้ค้รนพ้นแทงกบไกร คุณกลวไกรหรือถึงกบระอ’'ยิงหาย
อัวหนีเขา แล่วสมมค้ว่าคุณเหาะไค้รริง ‘คุ คุณระเหา
เรือแพก็มีทำไมคุณ'ใม่น’ง้ไป ให้สบาย ‘คุ บ่’ ว่าแล่ว่ฅา
ก็เค้นหวเราะลงรากกุฎิไป ที่งพระเสมให้น่ง้ค้อแล่'วถึเห็นช
กามกำอาชมบ่าอย่องก์เค้ยว

คกฤทธ ปราโมช ๖01

หมา!) พระเสมรู้จากคาชมว่า ผลห่าง ทุ จากชองเหล่าน,น

ถงแม้ว่าจะมีจริง ก็ไร้ประโยชน์สำหรับคนผู้อยู่ในสมณเพศ
พระเสมไม่มีเรองไปค้รนพ้นแทงก'ปใศร เฉพาะผ่าเหล่องที่

นุงห่มกเบนเกรองคุ้มก*'นที่ทีสุกอยู่แล่ว่ ใครเห็นใครก็ไหว

กราบมีไค้คิดทำราย พระเสมไม่มีเรื่องที่จะก่องกล่'วใกรถึ

กบจะคองหายควหลบหล่ก เพราะทุกคนย่อมยินที่ห่อ์นร*'บ
สาวกของพระพุทธเจ*'า ยิงเรื่องเหาะเห็นเค้นอากาศยิงดุไม่

จำเบนสำหรับผู้ทอยู่ง่าย อยู่ที่ไหนก็ไค้เท่าก่น แ

ผู้ที่หยุคยงแล่'ว ไม่มีเหฅุจำเบนที่จะ ก่องไปไหนโดยรบห่วน

พระเสมเรมฉนจํ'งหนบิณ*ทบาค และหลบนอนเบนปรกค้

เหมีอนพระองค์อื่น ๆ ผิวพรรณนนก็ผุดผ่องขั้นและมีรๅศึ
ที่เกิคจากการล่วงพนจากกิเลสและอคค้ไปอีกปลคหนึ่ง

ถึงแม้ว่าพระเสมจะเลํกสนใจกบคาถาอาคมห่าง ทุไป

ไค้พกหนงและครองสมณเพศคามปรกค้ห่อไป ความเรียกร*'อง

บางอย่างในหำใจก็กลบเกิคขั้นใหม่ในเวลาไม่นานนก การที่

จะอยู่กินไปก่นหนึ่ง ทุ แม้ว่าจะอยู่ในศึลห*'าไค้ทำให้พระเสม

เกิคความพอใจโคยแท้ไม่ พระเสมก่องการจะบรรลุถึงจุ

หมายอย่างใคอย่างหนึ่ง ซึ๋งฅนเองในขณะนนก็บอกไม่ถกว่า

เบนอะไร รู้แห่เพียงว่าถึงเข่าเมึ๋อใคก็กงจะรู้เอง พระเสมเค

ไค้ยินว่าพระบางองค์ที่ท่านเคร่ง,ศร*คทางสมถะท่านพิจารณา

๖๔ หลายชวต

อสุภกึอศพหรึอโกวงกระทุกกน และฉนอาหารเพียงมอ1อ้ยว
แม้อาหารที่ล้นน,นก็กลุกปนก*นเลียไม่เลีอกว่าจะเบนอ'1'ร'''
เพี่อฆ่ารสทางลนมิให้๓กกำหน'คในรส ทางนืเบน
พระเสมย*งมิไอ้ลอง พระเสมจึงเรมบำเพ็ญทุกขกิริยา ทรม
กายกำยว้ธิก่าง‘'า ชํงหไเบํณ,ทบาฅที่เกยล้นมาแก่ก่อนพระ:ะ
ก็สละแก่เรื่มล้นชำวที่กลุกก*บกลำยก*บเกลีอและนาสมมะ:ขาม
เบี่ยกปนกบใบไม้ที่ม้รสขม ภาชนะที่ใส่จำห'นก็ใช้เพ
ใบหนึ่ง ยงกว่านึ่นพระเสมยำไปหากะโหลกศพไม่มีญากจ
ชำมาวางไว้ชำงที่นอนเพี่อพิจารณาอสุภไอ้ทุกโอกาส พระเ
บำเพ็ญอยู่อย่างนึ่หลายเอ้อน แก่มรรกผลอย่างไรก็ม้ไอ้เกิก
ขน ฅรงกนชำมร่างกายพระเสมก็กลบผ่ายผอมลงไปอีก สอ
บึ้ญญาก็ล่องลอย ฅาไม่ชํบกนเหมึอนกํบที่เกยเบนมากรงหนึ
นานเชำกาชมบ้าแกเห็นท่าพระเสมจะไม่ไอ้การ แกก็เกิน
กะร่องกะแร่งขนมาบนกุฏิในฅอนเพลวนหนึ่งขณะที่พระเส
ก็าล*งน'งล้นชำวกลุกจากกะลา

กาชมน'งมองพระเสมอย่กว่หนึ่ง แบ้วกึถามขน
“กุณล้นอะไร”
“ล้นชำว” พระเสมกอบ
“ทำไมกองฉ'นอย่างนึ่ จุ” กาชมถามอีก
“เพี่อมิให้เกิกกำหนคเก็คยินอ้ในรสอาหาร
อธิบาย กาชมหำเราะอย่างขบขนแล้วก็พุกว่า

คกฤทข ปราโมช ๖๕

“คุณน็กึแปลก ล้าจะว่าไปคุณก็ขอเขากินแบบเทีย
ล้บผมนนเอง แต่คุณล้งอีกว่าผมทีเลือกกินไค้ แต่อย่างผม
ล้าจะเลือกกินแต่ล้าวกไ!กล้วยและมะขามเบี่ยกก็เห็นจะลำบ
ล้าไม่มีไกรเขาให้ก็อคกายเปล่า ผมจึงถ้องเบนกนกินง่าย ไม่
พิถีพิล้นอย่างคุณ ไกรเขาให้ทานอะไรมาผมก็กินอย่างน,น
เยอ!” คาชมถอนใจใหญ่ แล้วก็มองเข่า'ไปในกุฏิ เห็น
หำกระโหลกกนวางอยู่ก็ถามข็นว่า

“นํนคุณ'ไปเอาหำกะโหลกมา'ไว้ทำไม บ่
‘‘เอามาไว้ปลง’'' พระเสมคอบล้อมแอม
“ปลงทำไม ร”
“ปลงว่ากนเราเกิกมาแล้วก็ล้องคาย เสื่อมโทรม เน่า
ที]อย’ไปเบนธรรมคา’
กาชมมองหนำพระเสม แล้วก็ถามต่อไปว่า
“ล้าคุณไม่เห็นหำกะโหลกล้นนํ คุณนึกไม่ออกเทียว
หรึอว่ากนเราเกิกมาแล้วกองกาย 1 ไม่น่าจะหลงลืมล้นง่ายๆ
เลย ใกร ๆ ก็ถ้องกายคำยกนท,งนน หำถีหำสางมนก็ล้อง
อยู่ในบาข่า ไปเอามาวางไว้ล้างทื่นอนรกกุฏิเปล่า ๆ” ว่าแล้ว
กาชมก็เค้นบ่นพึมพำลงจากกุฏิไป
กำพุกของคาชมทำให้พระเสมล้องเกิคกวามละอายอีก
จรงของฅาชมว่า ภิกษุแปลว่าผู้ขอ ใน^านะเช่นนนก็ไม่กว
เลือกอาหารการปลงใจเฉพาะว่าจะกินแต่อาหารอย่างไกอย่าง

๖๖ หลายชว้ต

หนึ่งเสึยอึก กลบ'จะเบนกเลสสร่างกวามก'องการสร้างกวาม

จำเบึ่นขีนในที่ ๆไม่ควงระอึ หำกะโหลกกนที่ว

เกงึ๋องเคือนใจนนก็อึก ความรู้คำว่าจะก้องคายวนหนึ่ง

กวามรู้เบองก้นชองกนทุกกน ถาใกงไม่รู้ก็น้บว่

ความปงะมาท พระเสมรู้ว่าคนเองอยู่ในสมณเพศย่อมอยู่

ในที่ ๆ ไม่กวรประมาทนอยกว่ากนธงงมคา สื่งเคือนใจเล็

น้อย ๆ เหล่านึ่คจะเบืนของยู่เมเพ็อยไม่จำเบนแ

คงแก่นนม'าพงะเสมก็เล็กบำเพ็ญทุกขก็วืยาหนเข

ทางว้บสสนาธุระอย่างจวืงจ่ง น้งสมาธิเพ่งทางเจคส

แด่อึไค้น้งเกิดผล เพราะเจกล็กอึไค้ผุดขนมาให้เห็นได

พงะเสมทคลองน้งกสิณ หาของเขียวมาทำให้เบื่นวงน้าง

กงะคาษมาเจาะรูให้เบืนวงกลมงบแสงสว่างแก้วก็เพ่งแก

น็นน้าง บางกรงน'งเที่ยนเช้าสมาธิแน่นึ่งปล่อยไจและก

รู้สึกท*ง์หมคไปเพ่งอยู่ที่เปลวไฟ ในกางบำเพ็ญเช
ไค้งบกวามรู้สึกแปลก ๆไค้เห็นของแปลก ๆ บางกร,งก็

ออคำเบา รู้สึกเหมือนก*บว่าคำลอยไปในอากาศ บางกงงํ้

เห็นภาพปงะหลาคพ็สกาง เห็นเมืองนรกที่เคืม่ใปคำยภุ

บศาจค่างๆ หวือเห็นเมืองสวงรก์อึเทวดาอินทง์พรหม แก่

แรกเมือไค้เห็นภาพเช่นนึ่พงะเสมก็อึมเอึบใจ แก่พระเส

อายและสคิมากพอที่จะไม่ลุ่มหลงไป เพราะสกิน*นเบ็่นเคร

กอยเคือนว่าภาพที่เห็นนนไม่ผิดไปจากภาพนรกสวงวก์ที่ผ

คกฤทธ ปราโมช ๖ฟ่

โบสถ จะผิค'ใปก็เพียงแท่กุดผี หวือเทวดาพีเห็นนนเกลื่อน
ไหวไห้ แค่รายละเอียกห้างทุIน8Vแหมือนก*นทุกอย่าง เทวกา
นนแห้งกวเช่นเกียวกบทเขาเขียนไว้ ว้ฆานเทวกาทื่เห็นก็

เหมือนทีผนงโบสถกลอกจุนกุกผีบกาจก็หนำกๅเทมือนกน ไม่

มือะไรเกินกว่าทช่างเขียนแห้ก่อนไห้วากภาพไว้เลย พร:เสม

ไปกุภาพทีผนงโบสถ์อย่างละเอียดลื่ถ่วน แล่วมาเปวืยบก่บ

ภาพห้าง ๆ ทฅนไห้เห็นขณะน'งริบ’สสนา ก็รู้แน่'ว่าภาพห้าง ‘ก

ทเห็นนน์เบนเพียงภาพมายาเกิดจากส-ญญาณ กีอกวามจำของ

หนเอง หาไช1นรกสวรรกีพีจริงจ'งน่นไม่ แห้
ถึงจะรู้เช่นนนพระเสมก็มิ ให้ละกวามพยายาม

กวามสงบพีแท้จริงนนเบึนของอ''ศจรวย์ จะเกิดขีนไห้ก็ห้อเมือ

บุกกลนนหมกห้ณหากอกวามอยากไห้ ยึงบุกคลยงอยากไห้

ยงอยากบรรลุถึงกวามสงบสุขพีอยากไห้ หวือจุดหมายปลาย

ทางทอยากไปถึงนนเองกยงร่นไกลออกไป พระเสมพยายาม

บำเพ็ญทุกอย่างห้วยกวามอยากไห้ พระเสมจึงย่งเช่าไม่ถึง

ทปรารถนา แห้กวามพยายามกวามไม่ท่อถอยของพระเสม

น่นเอง ไม่เบนผลเสึยหลาย แห้เบ็นกาวเกรียมให้พระเสม

ไห้เช่าถึงฌาณบางอย่างพีนอยกนจะเช่าถึงไห้

กืนวนหนงพระเสมช่าระกายสะอาดแล่ว์เฅวืยมห้วจะ

เช่านอน ก่อนจะนอนพระเสมก็จุดธูปเกียนลงกราบพระพุทธ

รุปจะสวกมนกกามปรกกิ แสงเกียนจ''บพระพกกรพระพุทธรุ!]

๖๘ หลายชวต

องก็น,อ์ยน,นกระจ่างจ*บคา พระเตมเงยหน*'าขนมองคู!ค,ยมิไค

ก่งํ้ใจ เมึ่อแลเห็นกวามงามชองพระพุทธรุปจบควยนสงเว่'ยน
พระเสมก็นีกถีงพระพุทธคุณขึงนึก'ใปก็ยงบคิอมเอิบใจ พ

ภาวนาอยู่ในใจว่า “พุทธิ สรณํ กจฺฉามิ” และภาวนาช'เ
นน มิ ไค้มิก'วามปรารถนาก้องการสงใคืIคยเฉพาะ จบเอาพระ

พทธคุณน1นมาเบนจุคศุนท่กลาเงแห่งกวามนึกทิค ก็เลสคณห

ค่าง "I หลคลอยไปไกล พระเสมรู้ท่วบริบุรณว่านงอ

พระในกุฏิมิไค้เลื่อนลอยไปไหน มีกวามรู้สึกเบนเอกกคาหรึอ

สมาธิ ในกุฏิที่พระเสมน'ง้อยู่นนก็รู้สึกว่ามีแสงสว่างไปทว แค่

แสงน,นเบนแสงที่เยือกเย็นปราศจากความว่อน มิใช่แสงท
เกิคจากควงอาทิคย็หรึอแสงไฟ และก็เบนแสงที่๓คขน

มิใช่แสงสะท่อนอย่างแสงจ*นทว่ พระเสมรู้สึกว่ามีความสุขเบน

อย่างยอดเยื่ยมและเบ็๋นกวามสุขทง์รู้ ความสุขอินเทิคจากการ

ระงบ แค่มิ ใช่กาวระงบเยี่ยงสลบสึมกำ ความสุขเช่นน1’แจะ

เก็คขนไค้จากทางเกียวกึอจากสมาธิทิหมคกิเลส แค่ในท
พระเสมจะน่งอยู่นานเท่าไรก็จ่าไม่ไค้

ค่อย‘'เกอกใจจากสมาธิโกยมิไค้เกลึอนไหวกาย แสงสว่าง

นะนจางหายไป ธูปเทียนมอคกบไปนานแล,ว พระเสมเข้านอน

ควยความชุ่มชึ่นหวใจอย่างที่มิไค้เกยประสบมาแค่ก่อน

หระเสมบำเพ็ญชีวิคในพระศาสนาก่อไปท่วยกวามม่น

ใจไม่บ'ง์เกคกวามกระวนกระวายใจ หรึอใผผนที่จะกนหาสง

คกฤทธ ปราโมช ๖**

ไกอีกก่อไป พระเสมมองโลกคํว์ยกวามเมกกา ปราศจาก

กวามสงสยชีวิกทุกอย่างเบนของที่พึงเมกกา เพราะเอื่อมีชํ1ว

แลวก็กํองมีทุกข์ สฅว์ทุกชนิกและกนทุกกนเบนเพี่

ทุกข์ชองพระเสม และใน3านะเช่นนนจึงอยู่ในข่ายแห่งกวาม
เมฅกาทงสั้น และกวยฤทธเมกกานนเอง พระเสมก็ไค้รบ

เมฅกากอบ สฅว์ก่าง ๆ รกพระเสมยี่งกว่ากนอื่น ๆ แม้แค่นก

บาทีมาอาศํย่ในวคก็มีไค้เกรงกล'วพระเสม เพราะรู้ไห้ก่ว์

ส*ญชาฅญาณของสกว์ว่า พระเสมเบนบุกกลที่ไม่มีอนกราย
กิกทีศพทํในกวามเมกกาของพระเสมที่มีก่อกนก่อส'ค่ว์นนก็

เอื่องลีอไป

พระเสมเรีมมีชื่อเสียงว่าเบนพระที่ศ''กกสีทธ มีกน

นบถือมาก หล’ก,}ากที่ไค้บวชมาแลวร่วมยี่สิบพรรษา ขณะ

นนพระเสมอยู่ในวยสี่สิบ มีกนเรียกว่า '‘หลวงพี่” บ้าง

“หลวงนำ” บ้าง กามประสาชาวบ้าน เรื่องที่เกิคขนกราวนน
ทำให้พระเสมมีกิตฅ์คุณปรากฏว่าสามารถปราบภูกผีบศาจและ

ร'กษาโรคอนมีภูตผึบี่ศาจเบี่นภู้ก่อให้๓กนนก*ว์ย

ที่รีมคลองไม่ไกลวกกลางเท่าไรนก มีกรอบกรํว่หนึ่ง

มาปลูกบ้านอยู่ใหม่ ที่กรงนนเกยมีบ้านรางที่พระเสมเกย

จำใค้แค่เมื่อกร1ง็ยงเบึนเก็ก ขณะที่มาปลูกบ้านใหม่นํน บ้าน

รนไค้พ*งทลายสาบสุญไปแล*'ว กงเหลือแค่กอที่เกยเบนเสา

เรีอนบกอยู่สองสามกอ กรอบกรวที่มาปลูกบ้านใหม่นนปลูก

ฟ่0 หลายชวต

บ่านเลี่ยงกอเหล่าน1นห่างมาอีกทางหนง แก่ ใกล้ ๆ กบท
เคยเบนบ่านวางนน ไคปลกเบนคอกควายช'แ กรอบกวว
น้นมื่บุกวชายอายุประมาสเ ด๒ บีอยุคนหนงชอเจาคน เบน

เด็กสุภาพน่าว'ก พระเสมร้จ้กิคี เพราะเจ้ากนเกยถกใช้ใ

เอาของมาถวายพระที่วคอย่เสมอ วนพระขน ©๕ คากลาง

เด็อนว*'นหนึ่งพระเสมก็ย่งเห้าแจ้,1ก่น:มา1วงงเล่นอยู่ที่'วก

พ่อแม่มาทำบุญ แก่ก่อมาอีกสองสามว*น่ พระเสมก็ไก้ข่าว

ว่าเจ้าก่นลมเจ็บควยโรคประหสาก เพราะเจ้าก่นไปสุม'ไฟ
ควายที่คอก ในคืนวน ©๕ คํ๋าน่น ในคอนกลางคืนพระจ้น่ทว
เค็มควง พอกล'บขนเรือนมาแล่ว เจ้าก่นก็ร่องไห้ร่องห่

และเรื่มเจ็บกระเลาะกระแสะ ระหว่างนนเจ้าก่นก็ไม่ค่อย

กินข่าวกนน่า น'งเหม่อมองไปทางคอกควายแลัวก็ร่องไห

บ่อยๆ พ่อแม่ก่องคอยปลอบให้กินข่าว แค่เจ้าก่นก

น้อย จนร่างกายซุบเซียวลงไปน่ากลวอนกราย พ่อแม่

ปลอบถามว่าร่องไห้เรื่องอะไร เจ้าก่นก็ไม่ยอมบอก เพราะ

เมื่อบอกให้กร,งแรกพ่อแม่ก็หาเชอไม่ แก่กลับหาว่าเจ้าค

จาเลอะเทอะเพราะพิษไข้ แก่แรกพระเสมก็มิไค้สนใจก่ออาการ

บวยของเจ้าก่นน'กหนา เพราะนึกว่าเจ็บจ*”บไข้ธรรมคา
เวลาล่วงไปเกือบเกือนเจ้าก่นก็ย'งหายหน้าไปจากว*ค เมื่อพระ

เสมไก่ถามชาวบ่านกุ เขาก็บอกว่าเจ้าก่นน่ากลัว

จะกายเร็ว ๆ นึเพราะถุกผีทำ พ่อเจ้าก่นให้ทาท'ง๎หมอผึหมอ

คกฤทธ ปราโมช ฟ่ด

ยามารกษาแล้'วหลายกน แก่อากาวเขํ1ก่นก็มิไก้ทุเลาลงกล้บ้

ทรุกลงเรอย "I พระเสมไกยินแลวกนกสงสาว เพราะเล้าก่น

ยงเคกนก วนหนงฅอนกลางวนหลงเพลแลว พระเสมก็ลง
เรีอไปเยี่ยมเล้าก่นถึงบ้าน

พ่อแม่เจากนกึใจทเห็นพว:'โปเยี่ยม พาพระเสมเขำ

ไปนงใกล "I ทนอนทีเจาก่นนอนอยู่ พระเสมเห็นสารรป

เจากนแล้วกอนาถเจ เพราะเจาก่นผอมกาลึกกลวงเหลือแก่

โกรงกระกุก พระเสมเขำไปน'งใกล้ "I ยกมือลูบหนาผากเล้า
กนเบา ๆ กวยกวามเมกกา เจากนกิลืมกาลึกกลวงนน่ขั้นก

พอเห็นพระเสมเล้าก่นกิพูกเบา"I เรียกพระเสมเบนกนแรกว่า

“หลวงพ่อ”
“เอ็งเบึนอ ะไรไปเล้าก่น ก่, พระเสมถาม

เล้ากนกวากกากุพ่อแม่ทนงอย่แล้,วกึรองไห้ นาคา
ไหลออกจากเบ้ากาทํ้งสองขำงเบ็นเม็กโค ๆ แล้,วภ็กอบว่า

“หลวงพ่อกรบ ผมลงสารมน”

“มนเพ่อน่ะขอร'บ” พ่อเล้าก่นพุกขนอย่างหน',กใจ
“ช่างมนเถิกประสก” พระเสมพุกกบพ่อเล้าก่น แล้ว
ก็ถามเล้าก่น'ว่า
“เล้าก่น เอ็งสงสารใกร เ”
“ใกรก็ไม่รู้กรบหลวงพ่อ มนมาร่อง'ให้ขอชึวิกอยู่ท

รีมกอกกวาย คืนร่นนนผมไก้ยินก*,บหู มนร่องไห้น่าสงสาร

ฟ่เ* หลายชวด

แล้วกรองขอชวค ผมยง'ไค้ยนเสยงมนอยู่'กกร^น ผมสง^าร
มนเหล้อเกน’,

พระเล่มเหล้ยวไปคุหนำ'พ่อเล้าคนและ,ไค้รบคำ1อ®'
4เผีมํนท้าน่ะขอรํบ หลวงพ มนบอกผมทแรกผมกออก
ไปน้ง์พึ้งกงหลายคืนก็ไม่เห็นมีอะไา บอกมน ๆ ก็ไม่เชอ
"ผมไค้ยินจริง ‘ๆ หลวงพ่อ เจาทนพคควยเสียงแผ่ว
เบา ทาวับอยู่ที่หน้าพระเสม "หลวงพ่อช่วยมนทวยซี
สงสารมน”
‘‘เอ็งไค้ยินเสียงน้เมึ๋อไร ?” พระเสมถามเจ่าทน
"เมื่อวันพระขั้น @๕ กานนแหละหลวงพ่อ” เจ
ทอบ “ผมจำไค้เพราะคืนนนเคือนหงายพระวันทริเทึมทว

หลวงพ่อท่องช่วยม่น์ให้ ไค้ มนวัองชอชิวิท,

พระเสมน'งนึกกริกทรองอยู่วันนึ่นเบนวันข
อ็กสองวันก็จะถึงวันพระขั้น ๑๕ กํ่า กริกกรองอ
พระเสมก็พูคก*บเวัาคน'ว่า

“ก่น เอ็งอย่าวิกกวิจารณ์ไปเลย ริบกินวัาวก็น
เถึคเที่ยวจะเจ็บไข้มากไป คืนวนพระ ๑๕ กามะรินนึ่
อ็กที่หนึ่งน้ามีอะไรที่ข้าจะช่วยไค้ ข้าก็จะไค้ช่วย,

อ็กสกกรุ่หนึ่งพระเสมก็ลงเริอกลบวัค และในคืนว
พระขั้น 9๕ กาเคึอนหงายสว่าง พระเสมก็กลบไปที่น้านเข

กกฤทธ ปราโมช ๗01

จริง "I ฅามนก IV1ก่นยิง'ใม่หลบพ่อแม่บอทว่านอนคอยพร
เสมอยู่ พอเจ่าก่นเห็นพระเสมเข่า กึมองกก*'ว่ยสายฅาทเค
ไปห*,วยกวามหว*,ง พระเสมบอกให้พ่อของเจ่าก่นอุ้มเจาคนจาก
ที่นอน แล่,วกึให้ลงเรือนคามพระเสมไปย*,งกอกกวายทเจากน
บอกว่าไค้ยินเสียงประหลาค

กึนนํนเกึอนหงายแจ่มมองเห็นทุกอย่างไค้ชกพระจนพร
เฅึมกวงลอยอยู่เหนือขอบพา กวายสองสามกวไนกอกนอน
เคยวเอองอยู่อย่างสงบ ทุกอย่างเงียบสงคนอกจากเสียงแมลง
และเสียงกบเขียกริมกลองว่องขํ้นเบนระยะ พระเสมให้พ่อ
เจ่าก่นน,งอยู่ข่างกอกกวาย อุ้มเจ่าก่นอยู่บนก*ก พระเสม
ยึนอย่ข้าง ๆ กอยพึ้งว่าจะมีเสียงไกก่งขนอย่างที
เบองหนำออกไปมืกอเสาเรือนเก่าๆอยู่สองสามกน เสาเรือน
ร่างที่พระเสมเกยเห็นเมือย*,งเที่นเกึก แสงจนทรืกระทบกอ
เหล่านนทอกเงานอนไปกามพนกิน

พระเสมยินสงบอยู่ราว ๆ เกึอบช่วทุ่ม พอพระจนทรื
ขนสุงข็นไปอึก เงาของกอเสาเรือนเก่าหกสนเข่าไป เสีย
หนึ่งกึก*,งชนมาจากบริเวณที่เกยเบนเรือนร่างนน เสียงน,
เบนเสียงกนรองไห้เบนเสียงเกึกหนุ่มที่อายุยงไม่มากนก เสีอง
นนรํ'องไห้โหยหวน เยือกเยินเหมือนกบกนทกำลงกล่,วและมี
ทกข่หนก เจ่าก่นไค้ยินเสียงนนกํเรืมร่องไห้สะอึกสะ

๘๔ หลายชว่ต

พ่อเจาคนกึกาเหลึอกลานกํว่ยกวามกล่ว ขย่บฅํว์เหมือนก,บจะ
วื่งหนี

“ประสกอย่ากล*ว่นํนยิงอยู่ที'นื่” พระเสมกล

ใจแลวก็กาวจากริมกอกกวายออกไปอึนอยู่ท่ามกลางแสงจุน

ใกล้เสียงน่นเข่าไปอีก พอพระเสมออกไปยึนอยู่กลางลา

เสยงนนกรองไห้สะอีกสะอั้นยงขน และมืเสียงพกกํวยกวาม

กล่วว่า

แม่เบกประกูรบฉนกวย.นำเขาจะฆ่านํน น
อยาทำฉ่นเลยขอชีวิกฉนไว้เอีก นาจะเอาสีงใกฉนก็จุะ'ให
ขอแก่ชีริกฉน’ไว้เท่านน แม่เบื่กประกูรํบนํนที เ” ก่อจุ
ก็มืเสียงรองไห้สะอึกสะอั้นก่อไป สลบกบกำรองเริยกให้แม่
เบกประกูรบ

รอบ ๆ บริเวณนนไม่มืฅนไม้หริอพุ่มไม้ทีใกรจุะมาซุ

ซ่อนอยู่ไค้ พระเสมมองกูโกยรอบก‘'วยกวามระมกระ;วง 1สีย
นนจะฅองเบนเสียงของสีงทื่เกยเบนมนุบอีออีๅงไม่สีสีญห

แก่กวามกนํวหริอกวามห่วงชีวิฅอาจผูกมกให้เสียงนนยไ,กงก
อยู่ไค้ หล4งจากว่างกายของเข่าของเสียงไค้สาบสุญไปนๅนแล
พระเสมทำจิฅให้เบื่ยมไปนํวยเมฅฅาแล้วก็รองออกไป

“เอ็งจะมาร้องไห้ร*องห่มอยู่ทำไม ? เรื่
ทุกข์ของเอ็งหมดไปนานแล่ว ■แงเสียเอีก

เสียงนนเบาลง กงมืแฅ่เสียงสะอั้นเบา "I

กกฤทธ ปราโมช 0^

'‘ใกรก่อใครเขาไปที่ชอบ ๆ ล้นหมกแล้ว เอ็งหยุก

รองไห้รองขอช้วิกเสียที่เถิก ที่นึ่ไม่มืใกรกิกทํๅอ็นกรายเอ็

เลย”

เสียงน,นเงียบลง เสียงจ*กจินเรไรและเสียงกบเขึยกก็

เงียบลงกาม

“เอ็งใช้บาปใช้กรรมมานานแล้ว ไปผุกไปเถิกไปที่
ชอบเสียที่ ว่ากามล้ามา |” พระเสมล้องประกาศออกไปท่าม

กลางกวามว่างเปล่า เมฆกลุ่มหนึ่งเคลื่อนเล้าบ้ง์กวงล้นทรื

ท่าให้สถานที่รอบล้วนนฅกอย่ในกวามมืกสล้ว

สวณํ กจฺฉา■‘พุทฺธํมิ” พระเสมเรมบอกไครสรณากม

และอ็กกร่หนึ่งก็มืเสียงว่ากามขนมาว่า

“พุทฺธํ สรณํ กจฺฉามิ”
“ธมมํ สรณํ กจฺฉามิ” พระเสมบอกก่อไป และเสียง

นนก็กล่าวกามก่อไปอ็ก

พระเสมบอกไกรสรณากมจนกรบสามหน เสียงน่นก็

ว่ากามไปจนจบ ลมเย็นพกมาวูบหนึ่งมืเสียงเหมือนใกร

หำเราะเบา ๆ ล้วยกวามเบิกบานใจ เมฆกลุ่มที่บํง์พระล้นทรื

นนม่านพ่น'ใปแล้วทุกอย่างแลกูสว่าง’ใสว พระเสมพยกหนำ

ให้พ่อเล้ากนอุ้มเล้ากนกสบขนเรืธน แล้วก็ลงเรือกลบล้ก

กงแก่น,นมาเล้าก่นก็หายล้นหายกึนและพระเสมก็มืถิกกิ

กุณเลื่องลึอไปไกลว่า มืท้พย็อำนาจลามารถปราบ.กกผึบี่กาจ

หลายชวด

อ'นํกวามเชื่อถึอของคนIราน1น เบนโรกดีดก่ออย่าง

รุนแรง,ชนํกหนึ่ง เพราะเชอแห่งศร*ทธาขยิงคนเรานนํ้มีอยู่

อย่างมากมายในหำใจของอนทุกกน เปรยบเหมึอนพี่นพี่สุม

ไว้กองใหญ่ พอมีผุ้ใคนำเพลงไปจุดเข่าแม้แค่น*อ์ย กองพี่นน่
กึจะลุกเบนไฟไปทำ ในเวลาไม่นานนกชื่อเสียงของพระเสม

กระจายออกไปโดยรวกเร็ว นามที่กนเร็ยกก*นํท่วไปนนก็กลาย

จากหลวงพี่เสมหรือหลวงนำเสมไปเบน “หลวงพ่อเสม” ใ

แกว,นเจ่าเจ็ดแกวนสุพรรณฅตอดจนถึงอยุธยา กนก็

หลวงพ่อเสมไปทำ กันหนึ่ง ๆ กนมาขั้นกุฏิหลวงพ่อเสม

มาก กักลุประสงกนนก็เพี่อจะขอของดี ในเบองแรกหล

พ่อเสมไม่มีของดีอะไรจะให้ และบอกกับหม่กถห,สถ์พี่มาหา
ของค-นะนวI่า
*

“อาคมาไม่มีของดีจะให้อย่างพี่กนเล่าลึอกัน

แก่หมู่คฤหสถ์พี่เลื่อมใสศร*ทธากิหาเชื่อ'ไม่ ยงกงยึน

ย่นจะเอาของดีนนให้ไค้ หลวงพ่อเสมเผลอกำพุดออก
“ลำไม่เชอกันดเอาเองก็แลำกัน ท1งกุฏินึ่ก็

อะไรมีแก่สบงเก่า ๆ น1นึ่ผึนหนึ่ง และกากใบชาพี่เด็กม‘นกา

ไว้นนอกถาดหนึ่ง”

เพียงเท่านนเอง สบงเก่ากำนนกึถุกฉีกออกเบนฝ

แบ่งบนกัน และกากใบชานนก็แบ่งกันกนละหยิบมึอจนห

ถาดภายในพริบกาเดียว เศษสบงและทากใบชาถกนำม

คกธฤท ปราโมช ฟ๗

ให้หลวงพ่อเสมเสกเบีา และเพื่อกํก์กวามรำกาญหลวงพ่อ
กึก1ง็จิฅให้พร*อมกํวยเมฅฅา รบเศษสบงหรือกากใบชามาถือไว้
ในอุ้งบีอกรุหนึ่งระลืกถืงพระพุทธคุณ แล้วกึกืนเจ่
พร*,อมกบกำส่งสอนว่า

“ไค้ไปแล*ว่จงมีเมฅฅาก่อสฅว่ อย่าเบึยกเบียนก*น จง
อยู่เย็นเบีนสุขก*,วยกันเทอญ”

ชายสบงและกากใบชาของหลวงพ่อเสมกลายเบีนของ

ศํกกึสิทธ หลวงพ่อเสมมีคนมาฝากกวเบนศิษย์มากขนทุกวน

และทุกกนค*องขอชายสบงหรือกากใบชาไปเบนเครื่องราง ว่า

ล้นว่าเบนของค้ที่ขล้งในทางเมกคา ใกรไค้ไปไว้ย่อมค้กสง

ใกสำเรึจปรารถนาทำมากำขน และศ*กรุหมู่ร*ายกึหมกไปสน

วนหนึ่งเจ่าคณะแขวงน่งเรือมาจากวกที่อำเภอ ท่าน

ไค้ยินชึ๋อเสึยงกิกกิคุณหลวงพ่อเสมกึแวะเข่ามาเยี่ยมถืงว่ก ถืง

แม้ว่าเจ่ากณะแขวงจะบีอายุน้อยกว่าพระเสมหลายบี อายุ

พรรษาก็น้อยกว่า แก่ท่านกึเบีนพระเปรืยญบีสมณศกกเบีน

พระกร หลวงพ่อเสมกึก*อ์นรไ)แสกงการวะก่อท่านก่อนโกย

มิไค้ร*งเกียจ เมื่อไค้ปฎิล้นถารก*,นกามควรแล้ว ท่านพระกรุ

เจ่าคณะแขวงกึอมยื่มถามขนว่า

“เขาลึอกนว่าหลวงพ่อบีของคึจริงหรือกรบ ไ,'

หลวงพ่อเสมหวเราะตอบว่า

ฟ่๘ หลายชวต

“ไม่มีอะไรหรอกขอรบ มีเพียงเอยสบงเก่า ๆ และ
เกยใบชา เขาหยิบก่นเอาไปเอง เขาขอให้กระผมเสก กระผม
ก็เสกให้”

“แล้วหลวงพ่อเสกร่าอย่างไร”
“กวะผมก็เพียงแก่แม่เมกฅาจิก ร่าไกรสรณาคมระลึก
ถึงคุณพระเท่านนเอง และเมึ๋อให้เขาไปก็สอนให้เขาม
ก่อล้กวอย่าเมียกเมียนก่น เท่านนเอง”
ท่านพระครุไก่ถามทุกข์สุขอยู่กรุ่หนึ่ง แล้'วก็
ก่อนจะกลบท่านพระกรุก็ลงกรามหลวงพ่อเสมสานกร1ง แล
กล่าวว่า
“หลวงพ่อขอรบ กระผมเองก็ ใคร่ขอชายสบงหลวง
พ่อไปเบนพีระลึกสกชน เพราะใครกกาม ล้าปฎิบ*กิธรรมะ
ไค้เพยงเท่าทหลวงพ่อสอน กอเมฅฅาก่อล้กว์ อย่าเ
เมียนก่น ผู้นนก็จะกองมีกวานเจริญและมีกวานสุข”
และความจริงกเบนเช่นนน กนท้ถวายกํวเมีนล
หลวงพอเสมและไค้ ชองก ของหลวงพ่อไปร*กบาไว้ ก็
จะมีศร*'ทธาเชื่อถึอหลวงพ่อ แผ่เมกกาสักๆ ไม่เมียกเมี
ใคร ก*'วผ้นนเองก็ไค้กวามธุขใจ ท่ามากำขั้น และก
เกยมีก็หมดไปจริงๆ ลูกศษยของหลวงพ่อเสนพีมี!,มีนจุ่เๅน

มากจึงเบนผ้มี3านะค้มีอนจะก็น แก่ชื่อเลึยงนนเมีนเก
นำมาซึ่งลพสกการะ บางกนก็นำของพีมีก่าหรึออๅหๅ

คกฤทธ ปราโมช ฟ่^

โอชะมาถวาย หลวงพ่อเสมกมิได้นิยมยินที่ ริบประเ
แลวก็จ่ายแจกถวายพระองคอนที่ข่กสน หรือบริจาคเบนทาน

แก่ผู้ทยาก,)น ปฏิบ‘ที่เช่นนเสมอมามิได้ขาก
อึกยสิบบก่อมาหลวงพ่อเสมก็เบนสมภารวกกลาง กำย

อาวุโสพรรษา ลุกศิษย์ลุกหาก็มึมากมายสุกที่ชะประมาณ แก่
ทุกกนย่อมแปลกใจที่ได้เหนว''กกลางยิงอยู่ในสภาพเก่า
อย่างในวกซ่อมแซมไว้บริบรถ่ไแข็งแรงเรียบริอย แก่โบสถ์

นนกยงเบนโบสถ์อิฐของโบราณ ศาลาการเปรียญก็กงยิงเบน

ศาลาไม้ กุฏิก็ยิงเบนกุฏิไม้หล้งํกาจากอย่างที่ทุกกนเคยเห็
มาแก่เมอยงเบนเก็ก ขณะเที่ยวก*'นว'คอื่นทุใกล้เที่ยงได
สภาพแปลกไปชนแทบจำไม่ได้ ทุกว''กมืโบสถ์กอนกรีฅ ศาลา
กอนกรีฅ ท่านากอนกรีฅ ใหญ่บ่างนํอ์ยบ่าง กุฏินํนกลาย
เบืนกุฏิกึก สลบกำยโรงเรียนน*'กธรรมกถึก ถ*งนาฝนใหญ่โค
หอระฆ*ง ๆลๆ ทุกอย่างประกบประกากำขกระจกสิแวววาว

คุแลวเบนที่เชริญฅาเจริญใช เกยม้กนมาถามหลวงพ่อเสมว

เหทุไฉนวกกลางซึ่งมืกนชนมากไม่ขากแก่ละว''น จึงม้สภาพ
ไม่รุ่งเรีองเหมือนวกอื่น หลวงพ่อเสมก็ฅอบว่า

‘‘ฉนเห็นว่าพระจะอยู่ได้คำยฆราวาสเขาเบนอุบฏฐาก

พุกง่ายทุ ก็ท่องอาศยชาวบำนเขากิน ฉนก็ไม่อยากข''กศรทธ
ไกรกอก แก่ท่าคราบไกชาวบำนเขายิง์อยู่เรือนหลํงกาจาก ฝ

กระแชง ใม่ทุ้มแกกทุ้มฝน ใจฉ้นก็ไม่อยากอยู่กึก ไกรที

๘0 หลายชวต

จะเอาเงินมาถวายสร*างว*ด ฉ่นก็ขอให้เขาเอากลบไปซ่อมบาน
เขาให้เบนเรือนฝากระคานเสียก่อน ถ้าชาวบานเขาอยู่คึกกน

หมกเมื่อไหร่น,นแหละ บางที่ฉนก็จะคิดอยู่คึกกบเขาบาง

หลวงพ่อเสมอยู่มาจนอายุไค้หกสิบเศษ วนหนงรู้สึก

เจ็บ ๆ กน ๆ ที่แก’มข่างขวากรงขากรรไกร กล่าดก็รู้สึกว่า

เบนไกแข็งประมาณเท่าหํว่ไม้ขีดไฟ หลวงพ่อเสมก็หา

บดไว้ แก่ก่อมาท้กรงนนก็รู้สึกว่าจะบวมโกขน และมึอาการ

ปวด บางกึนก็ปวดจนนอนไม่หลบ ก,องลุกชนนงสมาธิ
กวามปวดน่นก็หายไป แก่พอออกจากสมาธิก็กถ้บปวดอึก

ก่อมากึม้อาการปวดเบนระยะท,งํ้กลางกืนกลางว*น ร่างกาย

ของหลวงพ่อเสมที่ชราอย่แล่ว์ก็ซบผอมลงผิดรป ที่เกยบว
กIร-ง.1ขา”ก1รรไฯไ“กร1น..น?.ก^แ.™ดกออ!ก"เะบรี.น..แ..ผ.ล- เบนรอยแฉกเหมอน

ก*บกรามชำง จะบริโภคอาหารก็ไม่สะดวกและเวลาจะฉนนา
นานนก็ร่วไหลออกทางรอยแผลนนเบนที่น่าเวทนา หลวงพ่อ

เสมปลงส'ง์ขารดวเองแล*ว์ก็ทราบว่าจะถึงกาลกิริยาเบีนแน่แท้

แก่ก็มิไค้กระวนกระวายใจอย่างใด กงบำเพ็ญกนก่อไปตาม

ปรกกิ แก่ลูกศิษย์หลวงพ่อเสมนนย'งปลงไม่ตก ทุกกนพาถ้

กระสบกระส่ายดวยกวามว้ดกพาหมอมารกษาแลวหลายหมยิ

แก่อาการก็มิไค้ทุเลาลง นายแพทย์ที่สุขศาลาลงกวามเห็น

เบนเด็ดขาดว่า หลวงพ่อเบนโรกมะเร็งกวรจะมาให้แพท

กรุงเทพๆ กรวจ และรบการวกษาที่นน

คกฤทธิ ปราโมช ๘0

หมู่ศิษย์ค่างพาก*นไปหาหลวงพ่อเสม อาราธนาวิง
วอนให้เกินทางมากรุงเทพ ๆ ในคอนแรกหลวงพ่อเสมก็อิค
เออน แค่เมื่อเห็นหมู่ศิษย์แสคงอาการเบีนทุกข์วิกกกังวล
หลวงพ่อเสมก็กับปากว่าจะไบ่กักษาควที่กรุงเทพ ๆ เพื่
ความกังวลของศิษย์

หลวงห่อเสมลงเรือเล็กมากับศิษย์หลายกน เพื่อมา

ก่อเรือใหญ่ที่บ่านแพนแลวล่องมากรุงเทพๆ พอเรือออกจาก
ท่าอาการปวคก็เรืมมืขืนอกอย่างยง ปวคเหมือนกับว่าท้ขา
กรรไกรนน มืสกว่มืชึวิกมืแขนขามากเข้าไปอยู่ แลวก็เรืม
บีบร*คกัคกินเนี่อหน*งที่มือยู่ในกัน เรือแล่นไปฅามสายลมและ
ฝน หลวงพ่อเสมก็เรืมเข้าสมาธิยกใจกันออกจากร่างที่ทรมาน
และกังไว้ในที่อ*นสงบ ปราศจากกิเลสอันเบนเครืองทรม
ยงไปกว่าโรคมะเร็ง

เมื่อเรือกันล่มลง หากหลวงพ่อเสม-จะคะเกิยกฅะกาย
อย่างกนอื่นก็คงจะไปได้รอค เพราะหลวงพ่อเสมน'ง้อยู่ท่าย

เรือคอนบนอ'นเบนที่ๆ เขาจคไว้เฉพาะสำหรบพระสงฆ์ มิได้

ปะปนกับกนอื่น ๆ แค่ขณะที่เรือล่มกันใจของหลวงพ่อเสม
หลุกพ้นจากกังขารกังปวงอันเบนแหล่งทุกข์กันเสีย
คะเกิยกคะกายคนรนเพื่อยึคเหนี่ยวเหคุแห่งทุกข้นนไว้ จึงไม
เกค

^ 1*5 หลายชวค

เมื่อเขางมหลวงพ่อเสมขนมาไค้ ในกอนเช้า ทุกกน
กองอศจรวยใจเมื่อเห็นร่างของหลวงพ่อเสมยํงอยู่ในท่
เริยกว่า “วชราสน” กึอช้คสมาธิเพชร ชึวิกทื่บริสุทธจาก
บาป ชีวิกที่เกึมสมบุรณ์ มึแก่บุญกิริยาไค้ถูกม”จจุราชช่ว
วอดจากกวามทรมานจากโรกชื่งอาจมึไปอีกนาน ชึวิฅอน
สงบหยุดย,ง์แลวมาสนสุดลงในนาก้วยกวามเยึอกเย็นอ”นเบน
ล”โเษณะของนานนเอง แลหลวงพ่อเสมน1นลอยหธุคพ่น'ไป
กามกระแสนาจนกว่าจะออกทะเลสุญไป ไม่มื่วนจะกลบไปย'ง
ก้นนาแห่งการเวึยนว่ายกายเกิดนนไค้อีก.





สวามจริง พรรถ/ ไม่โต้7เอว่า “พรรถ/”

เลย คำว่า พรรถ/ เมึนแตเหยงนามปากกา
หรอเกรองทมายการค้า ทพรรถ/ไร้/ในการหา
เลยงVพ ตั้งแต่พรรถ/เกดมาก็จำไต้ว่า แม่

และคนอน ๆ หรูจักเร้ยกตนว่า รน หรอนางรน

หร้ออรนมาแต่แรก พรรถ/มาไร้/ไ/อว่าพรรถ/

ไนตอนหลัง เมอพรรส/ไต้จากมานมาไกลหนัก

หนาแล้ว

พรรถ/จำไต้ว่า เมอลังเบนเด็กเลก ๆ อยู
นม เคยอยู่หล้านแหนล้านไ/ายหุง หายเร้อ

๘๖ หลายชว้ค

จากอำเภอเสนาไปไกลอยู่ มารคาของพรรณ์ซอยายรร ฉะ
แกจึงค้งํ้ชอลภสาวคนเดียวของแกว่านาง รน’ บิคาขอ
พรรณีจะเบนโกรพรรณีไม่เคยร่,จ*ก ทุกกรงดีถามยายรว

มารคา ยายรั้วก็เอ็คกะโรค่าว่าให้ทุกกร,งใป คลาย 'ๅ กบ
ว่า “พ่อ” ของพรรณิเบนชนวนทำให้ความเดียคแค้นดี
ในหว'Iจ'ของแกน1นก1องระเบิคอย่างแรง

ทุกกร,งดีพรวณ์นึกถึงเรื่องราวของกนในวยเค้ก พรรณ์
ก็พักจะจำรายละเอยคอื่นใคไม่ค่อยจะไค้ นอกจากความ
เพราะความจนน1นเบ็นรายละเอียคแห่งชึวิคดีลำพัญ ผงเ
รอยลึกอยู่ในหวใจของพรรณ์ จนกลบเกลอนรอยแห่งราย

ละเอียคอื่น ๆ ที่คั้นกว่าน,นเสียสน พรรณึจำไค้ว่ากนเกยอ

กระท่อม ผุพังหล'งหนึ่งก'บยายรั้วผุ้เบนแม่ และอยู่ก'นลำ

สองกนแม่ลุกไม่มีกนอื่นใคในกรอบกรวและไม่มีสมบ'กิอื่นใ

นอกจากชีว้คของกนทงสองดีเปล่าเปลึอยอยู่เท่านึ่นเอ
เบนเหถูให้พัองไค้รบความยากจนถึงเพียงน,น ยายร
อธิบาย'ให้บุครสาวพ้ง แค่ลมบ'คดีเทลึอดีคค้วอยู่เพีย
ค้อชึว้คของแกชึว็กหนึ่ง และชึว้กของนางรนผุ้บุกรอีกชึว
หนึ่งนน ยายรั้วกํงใจจะร'กษาเอาไว้ เท่าดีสามารถจะทำ
โกยเหถูดียายรั้วไม่มีทรพยสินเกรองอุปกรณ์อื่นไกเลยนอกจาก
พัว ยายรั้วจึงไค้แค่ร*บจ*,างคนอื่นทำงานเกึอบทุกชน้ค ไม่ว่า

คกฤทธ ปราโมช ๘๗

งานนนๆจะหนักห:อเบา ขอ'ให้ไห้เงินค่าจ"างมาซอๆ\1วกิน

วนหนง ๆ ก็เบนพอ ความจนเบนสะพานทอคออๆไปาบ

กวามกาย เนองจากกา:อกอาหารนนไค้มายืน:ออยู่ค:งหนัา
ป:ะฅุเรอน และยายรั้วก็กุเหมึอนจ::ออกแรงนึ่ง์หมคทํๅงาน

เพีอบกบองกวามกายชนิกนนไปวนหนึ่ง ๆมิให้มาถึงค

พร:ณึจำไค้ว่าเกยคิกกามแม่เวลาไปรบข้างเขาทำ

ทุกแห่ง บางกร*งเวลายายรั้วทํ*งานเหนึ่อยจนสายคำแทบขาต

เห็นหนัาลูกเข้าแทนทื่จะคิใจหายเหนึ่อย ก็กลบ
แกน ๆ ว่า

“อีถูกเข้ากรรม! เคิคมาทำไมก็ไม่ว้ให้ลูกองเลยงอ
ปากหนง 1 และถาหากพรรณีจะ:*อ่งไห้หรึอฅกใจจากกำค่า

ว่าเหล่านึ่ก็มกจะลูกยายรั้วทุบคิค่าว่า หวึอข้บคำกระแ

กระท*นเสมอ จนการค่าว่ากำยปากหรึอกาวทุบคิกำยกำลังกาย
กลายเบนของธรรมกาพีเกยชินสำหลับพรรณ ไม่ก่อให็เคิก

กวามสะเทึอนใจหรอกายอกก่อไป แค่ถึงยายรั้วจะไม่ป:านึ่

ปวาสขแก่พ::ณึผู้บุกรลักเพียงไรก็กาม พร:ณึก็ย'งจำไค้
ว่ากร*งหนึ่งกนเกย:กแม่อย่างไม่มีสํงใกจะเท่าเพียม และ

พร:ณืเคิบโกก่อมา ก็จำไม่ไค้ว่าเกย:‘กสงใกหรอบุกกลใคเกิ

ไปกว่าน'น เพราะกวามรกเบนกำลังอย่างหนึ่งทื่

ในทุกกำทุกกน และกวามลักของบุกกลน*นจะท่องพุ่

วฅคุใกวกลูหนึ่งพีกีพีสุกในบ::กาสงแวกลอมท'ง์หลาย ถึง

๘๘ หลายชวด

อย่าง'ไรยายรั้วผ้เบืนแม่ก็เบนสงทิ ใกล้ข้ดทีสุด และคทสุดเมอ

พรรณึห้งเบนเด็ก

พรรณียื่งIคขนมาความรVเกียงเชาเกลึอบกลุมข้ว้ด

เหมึอนกับโกลนเลนที่เกรอะกร,งอยู่ดามห้อ1ก™น ทุกอย

ที่พรรณึอยาก'ได้พรรณึจะได้,ร"บกำกอบพ่น1กีจากแ:ม่ว่า เโ

ได็เรามนจน จะกินเข้’าไปก็จะไม่มึอยู่แห้ว เ” กำฅอบ

พรรณไคร*บบ่อยจนเกยข้น 1นทสุดกกอบไหแกควเองได

โดยไม่มึใกรห้องบอก เบนอนว่าทุกอย่างในช้ว้ฅเบน

ดองห้าม “ไม่ไค้เรามนจน!,’ เบ็นกำพดที่พรรณึไค้ยิน
ที่สุดและนึกถึงบ่อยที่สุด

เมื่อพรรณีย้งคัวเด็ก ๆ เวลาแม่ไปทำงานที่ไหนก็

จะเอาฅิดไปห้วย เพราะไม่รู้ว่าจะที่งเด็กที่ไร้เดียง

ห้วยยายรั้วเบนกนคัวกนเดียวจริง ๆ ไม่มื่ญาดี โยมที่,จะพ

อาคัยไค้ แค่พอพรรณึอายุไค้ห้าหกขวบ พรรณีก

ห้าน กระท่อม ผุพ*ง์น1นแค่ผุ้เดียว เพราะยายรั้วถือว่าลุกสาว

ของแกเลยงคัวเอง'ไค้แห้วและ'แอก'จากจะเตยงคัวเอง'ไค้ยาย
แกก็ใช้พรรณึให้ท่างานค่างๆ ทางห้านอกหลายอยาง ห้

หากพรรณไม่ทำมัวไปว้งเล่นดามประสาเด็ก ยายรั้วก็เฆี่ยน

ค่าว่าและยกเอากวามจนขนมาเบนขอห้างเลมอ

พรรณือยู่กบกวามจนมากลอด เบองหห้งก็กึอกวาม

จน บ่จจุบ’นก็มีแค่กวามจน เบั้องหน,าก็มีแค่กวามจน จนว*’

คกฤทธิ ป:าใมซ ๘๔

หนึ่งเมื่อพ::ณึอายุไท้เบ้าขวบ ยาย:วกึพาคำพ::ณึไปที่บ
ใหญ่หลำหนึ่งอย่:ะหว่างคลาดก'บอำเภอ บ้านนนจะเบนม่าน
ใควพ::ณึกี่ไม่มีหนทางที่จะท:าบไท้เห็นแค่ว่าเบนบานใหญ่
มำค่ง มีผ้กนอยุ่มาก ยาย:วบอกให้พ::ณีนงคอยอย่ทชาน
เรือนช่างหนึ่งแล่วคำแกเองเข้าใปนำ'พุกอยู่กบหญิงกลางคน
หนง ซึ่งพ::ณีไท้ยินเสียงกนเรืยกก้นว่า “คุฌนาย” ยาย:ว
นำพุคก‘บคุณนายก:หนึ่ง แลำก็กวกมีอเรืยกพ::ณีเขาไป
นำใกล้ ๆ เสียงคุณนายพุดว่า

‘'หนำก'เน่าเอ็นด ฉนจะเอาไปเลั้ยงเบนลุก นํน่ไม่มี

ลูกผู้หญิง บ้าไท้ไปนํนจะเอาไปเลยงให้ดีทีเท้ยว”
“เจ้าค่ะ” ยาย:วคอบ “อิฉ่ไเมนยาก'จน นึกว่าโป:ค

ลุกนกลุกกาเถอะเจาป:ะคุณ”
“เท่าไห: บ้ คุณนายถามขน

“แปดสีบเท่าน1นแหละเจ้าค่ะ”
“อะไรคำแปดสิบ!” คุณนาย:องขั้น “ลูกของแก
นํน่จะเอาไปเลยงให้ท้ ยำจะมีหนำมาเรืยกเอาคำแปดสิบ ไม่
เอาละ \”
“แบ้วแค่ท่านจะให้เถิดเจ้าประคุณ” ยาย:วพุดเสียง

อ่อย “เท่าไห:'อ็เท่านนแหละเจ้าค่ะ อิฉนไม่เกี่ยงงอนอะ

หรอก’

๙0 หลายชวิต

“ห่าสิบ” คุณนายคอบ “ฉันพูคกำเคียวเท่า
เอาอ็แห่วกนไป’,

ยาย!วหนมาคุหน้าลูกสาวามผปากส,น และในแววคา

นนคุเหมือนจะมืความ!กกวามอาห่ยเบนกางแาก แค่ใน

ทสุกกึห่คสินใ,!เหไ;หน้าไปคกลงขายลูกสาวก่อคุณนายในาากา

หาสิบบาท คุณนายน้บเงินส่งให้ และยายาวกิาบเอาเ
ควยมืออนส'น เพาาะแกไม่ไกวบเงินจำนวนมากเท่าน,นมา

เบนเวลานานหนกหนา แห่วยายาวกิลงจากเรือนไป ก่อน

จะจากไปก็ห่งลูกเพียงกำเคียวว่า

“นางรื่น เอ็งอยู่กบคุณนายท่านท่นี่แหละ เวล

กห่บบางกอก เอ็งกิห่อง’ใบ่ห่บท่าน”

ยาย!วลงจากเรือนกห่บไปแห่วพาาณีน้งา,องไห้อ

นอกชานจะลุกขนวิงกามกลบใปกิไม่กลา เพาาะาว่าจะ

ลูกคี เหลียวคุคนท่อยู่บนเรือนกิมืแค่กนแปลกหน้า พา

วู้สีกท1งกลำท,งํ๋อายจะท่าอะไ!กิไม่ลูกไค้แค่นงา*องไห้

“มานี่ เ” เลียงคุณนาย!องเรืยกคำยส์าเนียงห

ขากน่ากห่ว พ!!ณีลุกขั้นเคีนเขา'ไปหา

“คุสิ! ไม่มืกิ!ยาและมา!ยาทเสียเลย!’' คุณนาย
ว่องขํน “เวลาฉันเรืยกท่นี่อย่าเกินเขามาอึก ค้องกลาน

มา จำไว้นะ” พ!!ณึรืบท!กทัวลงกลานทันพี พอเข้า

ค้วกุณนาย พ!!ณึกิไค้แก่น'งกไ!หน้า ไม่กห่าจะเงยหน

คกฤทธ ปราโมช สิ่ด

มองคู คุณนายเอั้อมมึอมาจบกางให้เงยหนำขนกำยนึ่
ปลายเยึนเฉึยบท้าให้พรรณกองสะคุ้ง

“หนำกาก็กีหรอกแก่สกปรกเหลือเกิน” เลืยงคุณนาย
พุก ถามก่อไปว่า

“ชื่ออะไร ร” คุณนายแนะนำคำยนำเสียง
“ชื่อรื่น” พรรณืกอบ
“ชื่อรื่นเจ้าค่ะ’
อำนาจ

“ชื่อรื่นเจ้าค่ะ” พรรณีพุกคาม

“ละม้าย ! ละม้าย เ” เสียงคุณนายเรียกใกรกนหนง
ในเรื่อน เสียงกนขาน “เจ้าขา” แลวก็มีหญิงกนหนึ่งกลาน
ออกมา

“เอาอีเก์กกนนึ่ไปอาบนำเสีย แล่วหาเสิอผ่าเก่า ๆ

ให้ผลก เหมึนสาบออกจะคายไป!” คุณนายส่งแล่วก็ลุกเข่า

เรื่อน

หญิงกนที่ชื่อละม้าย พาพรรณีไปอาบนำที่กน

ระหว่างที่พรรณีลงอาบนำ หญิงน*นก็บ่นเบา ๆ เหมึอนก',บจะ

ปรารภกไ!กนเองว่า
“การมของเอ็งละที่นึ่ กนอะไรก็ไม่รู้ ขายลุกกาคำๆ

ไค้ท*'งกน แล่-วจะขายกบใก:ก็ไม่ขาย มาขายกนใจร่ายเหมึอน

ยํกษ์เหมึอนมาร”

6^ หลายชวด

พรรณเริมชริตใหม่ กบคุณนายควยความวสกVI

ระคนกน ไจหนึ่งน,นกคถึงแม่ กดถึงสงแวคตอมเก่า

พรรณร้ว่าเฅึม่ไปควยความล็าบากยากจน อก่1จหนงกคนเคน

ที่จะไค้เห็นชว้คใหม่ ชีว้ฅที่เค้มไปควยความสุขสบายย'3กวา

เก่า เพราะพรรณียํงจำไค้ค้คหว่า คุณนายจะซอคนเอาไป
เบนถูก และแม่ก็ ไค้บอกไว้แลวว่าถาคุณนายจะกลํบบางกอก
พรรณก็จะค*องคามไป พรรณสงเกคเห็นความเปลี่ยนแปลง

ในชว้ค่ไค้ทนที่ในกนแรกที่มาอย์ก่บคุณนาย อาหารมอเย็

ที่ละม่ายหาให็ก็นในวนนน ถึงจะนึก\|ที่แหรแลํงแดะน

ที่พร:ณึเกยกินเนึออยู่ที่บ้าน แด่ข้าวนนนึปริมาณไ

จะกินส้ก์เท่าไรก็ไค้ กร,ง์นึเบนกร8งแรกที่พรรณีรู้สึกว่าไค้ก
ข้าวจนอม

ธกสองสามร้น์ท่อมา พรรณึก็เค้นทางกลบกรุงเทพๆ

พร้อมก่วยคณนายผู้ซี่งเบนเข้าของนึกรรมสึทธไนชึ

กรุงเทพ ๆ เท่าที่เหนในกรงแรกไค้ก่อให้เกิดกวามด็นเกน

พรรณึเบนอย่างมาก ความใหญ่โฅของกึกรามบ่านข้อง กว

กข้างขวางของถนนหนทาง และความคบก่งของรถรๅผ้กน

ท่าให้พรรณีก่องกึนฅาที่นใจ สึมสึงแวดลอมของเค้มเสึยสน

พรรณีมองคุกรุงเทพ ๆ ควยกวามกวะหาย เพราะกรุงเทพ ๆ

คุจะเค็มไปด,วยของด่าง ๆ ทน่ารู้น่าเห็นน่าปรารถนา พร

นึกกํวยใจชองเด็กว่าเนึองอย่างกรุงเทพ ๆ น้ ถึงแม้ว่าจะไ

กกฤทธ ปราโมช ๙3,

เทยวฅงแก่เกกจนแก่กึกงเที่ยวไม่จบ เมีอย*ง์อยู่ที่บ้าน

พรรณึเกยกึใจทุกกร,งํ้ที่แม่พาไปเที่ยวกลาด แก่กลากที่

มีโรงแถวกึกก่อก้นเพียงแถวเกึยวนน สู้กลากที่อำเภอไม่ได้

กรนมาเห็นกรุงเทพ ๆ กลากที่อำเภอนน็กึหมกความหมาย
แก่การที่ได้มาอยู่กรุงเทพ ๆ น,น มีข้อเสียอยู่อย่างเกียวท
คุณนายไม่ยอมปล่อยก้วให้ออกจากบ้าน ทํง็ที่กวามสนุกสนา
'.พลิกเพลิน จะรอพรรณีอยู่เพียงใกล้ ทุ พรรณึกึได้แก่
ม'นอยู่เพียงแก่ประกุก้านของคุณนาย

ก้าจะว่าก้นไปจริง ทุ เฉพาะภายในก้านชองคุณนายนน

เอง พรรณืกึมีเรื่องท้จะก้องที่นฅาที่นใจมากพออยู่แก้ว

แก่พรรณึเกึกมาเบนก้วกึมีได้เคยผนหรือแม้แก่นึก ว่ากนเรา
ที่เบนมนุษยธรรมกาสาบ้ญน*น จะรื่ารวยมีทวพย่สมบ*ฅได้มาก
มายถึงเพียงนน พรรณึเกยสู้แก่,ว่า กนที่เขาอยู่เรือนหำห
ฝากระกานนนเบนคนทีเรียกว่าเศรษ1รู่เ จะพุกจาหรือกระทำ
การสีงใกบ้บเขาก็ก้องเกรงใจเขาไว้ก่อน แก่พอได้มาเห็นกึก
รามบ้านช่องของคุณนาย เรือนฝากระกานที่เกยเห็นนนก็กุ
จะไม่ผิกกบกระท่อมผุเอนจวนจะลงน่าที่พรรณึเกยอยู่ คน

มีที่เกยว้จ่ก์มาแก่ก่อน กึกลายสภาพเบนคนบ้านนอกทียากจ

ไม่มีสง่าราที่อึกก่อไปในสายกาของพรรณี เพราะคุณนายนน

นอกจากจะเบนเจ่าของที่นาเบนอนมาก จนเบนเหคุให้ก้อง

เก็บค่าเช่านากวยคนเองแก้ว คุณนายยำมีอาชึพทำงรบจำ

6๔ หลายชวด

ข่าวของทองรปพรรณด่าง "I ทงนด่า'ให้พรรณผซงไ'ดร!1'!^
คุณนายใกล้ข่อไค้แลเห็นเงินทองของมึก่าด่าง ๆ อยทุกวนแ^ละ
ว'นละมาก ๆ

ซีว้ฅของพรรณ์ระหว่างแรลเอิอมา,1 นธายุ1ก,,าขวบแล5
ข่วคเกาขวบ'ใปจนถงอายุสิบเสนนอผอไปอนละทาง พรรณ
เกิอมาท่ามกลางกวามยากจ'แ และชว้กแวกลอมไปอวยอราม
จนมาก,ง์แด่แรก ทุกอย่างที่พรรณ์ไอ้เอยเห็นใ'แระยะ'แห1'บน
ส*ญญลํก์ขณ์แห่งกวามขากแกล'แไปทุกอย่าง จนกวามจนกลาย
เบนสภาพธรรมซากที่พรรณ็อ้นเกย ไม่เห็นเบนของออจรรย์
และไม่นึกปรารถนาสภาพที่ค้ ไปกว่าน11นึ เพราะ'ใม่มึทางที
ไอ้เห็นสภาพที่คึกว่าน,นไอ้โกยใกล้ขิก แด่พอไค้มาอยู่ก'บคุณ
นายซีวิกน,นก็เปลี่ยนไป เมึอคุณนายกกลงจะร้อพวรณ์จาก
ยายรวผู้เบนแม่คุณนายก็ไค้เอ่ยปากว่าจะร้อพรวณ์มา
กำพูคน1นพรวณ์ไค้ยํนย้งกิกหุอยู่แด่ก็เบนกำแรกและเ
สุกท่าย เพราะก,ง็แด่แม่ลงเรึอนจากไปพรรณ์ก็รู้กำว่า กกอยู
ในลกษณะเบนทาส ไม่มึงานใกที่จะดํ่าไปหรึอหนักไปสำ
พรรณ์ในสายกาของคุณนาย และไม่มึ โทษอ',นใกจะหนักเกิ
ไปท่าหากว่าพรรณ์กระทำผกแมึแด่นอย ความรู้สึกกำว่าจน
อ้อดามกำพรรณึมาเหมึอนเงา ไม่ม้วนที่จะสล*กที่งเสียไ
แม้ว่าอาหารการกินจะสมบูรณ์ขนกว่าเก่า พรรณ์ก
ขุนให็มึแรงไว้เพึ๋อเขาไค้ ใช้ ถึงแม้ว่าผานุ่งหรึ

คกฤทธิ ปราโมช 6๕

จะไมขาครุงรงเหมอนแคกอน พรรณกพอจะเกาไค้ว่าคุณน-เย

หาให้ เพราะจะคองขายหนำ'ว่ามีเค้กกนใช้-นุ่งห่มเกรื่องแค้ง
กามขาค "I เหมอนยาจก พรรณเกยจนอยุอย่างไรกยงจนอย่

อยางนน แคทผคกบชวฅแคก่อนเบใ.เหน้กหนากค้อในระยะ
หลงนพรรณึเบนกนจนทอยู่ท่ามกลางค7ๅมม่ง้มึ เบนกนจน
ทนงอยูกลางกองเงินกองทอง เฅมไปควยสงค่าง **| ที่ย'วยวน

จุง'Iจ'ให้บ*ง๓คความปรารถนาอนร้อนแรง แค่ก่อนพรรณึอยู่
ท่ามกลางกวามจนสุทธิ ไม่มีเครื่องเปรียบเทียบไม่มีสื่งไคมา

ชบให้วุ้ว่ากวามจนนึนเบนความทุกข์ นอกจากทองทีรองหิว
เบนเวลา ความหนาวรอนของอากากและกวามเหน็คเหนื่อย
ของร่างกาย แค่ทรพย็สมบ่ค้อนมีค่าของคุณนายที่พววณีคอง
เห็นอยู่ใกล้ขิกทุกวนนน มาท่าให้เกิคความห้วทื่ข้าวนาไม่

สามารถบ่าบ่ค่ไค้ เค้กกวามรอนที่นาไม่สามารถชะโลมให้เย็น
ไค้ และลมไม,สามารถจะโชยให้หายไปกลอกจนเค้กความเจ็บ
ปวคในบางส่วนของร่างกายที่ไม่สามารถนวคเพ้นทาหยูกยา
ให้หายไค้ เพราะร่างกายส่วนนนค้อหวใจที่ผงอยู่ลึก กวาม
จนสำหรบพรรณีในระยะหล'งนึ จึงเบ่นสงทรมาน{เบรกหวใจ
ทุกอย่างที่ไค้พบเห็นจะก่อให้เค้กความปรารถนาอย่างรอนแรง
อย่างที่ไม่เกยเบนมาแค่ก่อน พรรณึ ก็ไค้แค่น'ง้คุของเหล่านน
และนึกในใจว่า “วนหนื่งจะคองมีบ่าง จะกองมีให้ไค้’

5.๖- หลายชวต

คุณนายไม่มีลูกจริง ๆ อย่าง'ทพุกไว้ เพราะคุณนายเบน
กนโสกไม่มีสามี แก่คุณนายมีหลานทีเลย'3ไว้สอ'3คนเบ่นพ

น',องก่น กนผ้ชายทเบ่นพอายุแก่กวาพงงณงาวๆสองบ^อ

พงก่ กนผ้หญิงทเบ่นน,องขอพีไลพงรณ อายุรุนราวกง

เกียวก่บ่พรรณึ พรวิณีเงยกเกีกรุ่นงาวกงาวเคี

คุณพงก่อนหนึ่ง คุณพิไลอึกกนหนึ่ง และเบนธวงน

เกีกทื่รุ่นราวกราวเกียวก'น ลงจะแกกกางกนกวย

เพียงไรก็กาม แก่เมื่ออยู่บ้านเคียวก่นก็ย่อมจะเล่นหวอว

อยู่เสมอ พรรณีก็ย'ง์รู้ห้วว่าเด็กอึกสองกนนนเบ่นนาย แล
จะมีบางกร,ง์ทีจะลืมไปบ้าง พีไลก็จะเกีอนโห้รู้กวพุ
คุณพงก่เบนเด็กนึ่ง ๆไม่ถึอฅว และเมื่อเห็นพรวณีเด

และเบนเด็กผู้หญิง คุณพงก่ก็ปรานี ไม่เกยถือสาและเกย
บ่นขนมนมเนยไห้พงงณีไคีก็นเสมอ กวามรู้สึกของพรรลืเก

ย่อมจะตองนีกนียมคุณพงก่มากกว่าคุณพิ ไลเบ่นธร

คณพงก่ยงโกขนอายุราวๆ ©๕ กว่าๆเสียงเริมจะแกกเบ่น
บ่, I .* ±
1,
หนุ่ม ว่างกายเริมจะขยายออก และแข้งขาเริมจะยาวขนแล

ล่าสนขน ความรู้สึกของพงงณีก็เริมจะเปลี่ยนไป กูคุณพ
เวลาเกีน เวลาจะพุกจะหัวเราะและพ้งนํ้าเสียงที

หาญขน แห้วพรรณีผู้ซึ่งมีอายุสึบสามเศษก็เห็นว่าค

นนสวย

คกฤทธ ปราโมช ^

แคแรกกวามรู้สึกของพรรณีหยุคอยู่เพยงเท่านะนไม่ห็

อะไรเกนไปกว่ากวามเหนทว่ากุแเพงกสวย แค่กำพกสองสาม

กำท ไค้ย่นจากพวกกนใช้ผู้หญ่งที่โคกว่าว่า “อย่างกุณพง
ถาใกรไค้เบนลกเบนผวก็สบาย หนำคาก็กใจุก็ค้ แลวก็รวย

เสยควย กณนายเบนอะไรไป สมบคก็จะคกแก่กณพงกํ ”
ทาใหพรรณเรมเปลยนกวามกกนึกเอาคามประสาเค้ก "I ว่ๅ

ถาหากไกเบนเมยกณพงก จะเบนทางทีกาวเขาไปส่กรรมสึาาฐ

ในทรพยสมบคทคนนกอยากไก้อยู่ทุกวํน่ หนทางนนก็เบน

ทางทง่ายและน่าจะลองกเบนอย่างยง โกยเฉพาะคำกุณพงก

เองกเบนกนทพรรณึเหนว่าสวยอยู่ กวามจรงในขณะน1น

พรรณยงไม่มีกวามรู้สึกทางเพก หรือกวามปรารถนาในทาง

นนเลย แค่พรรณกไค้อยู่กลุกคลกบผู้ใหญ่หลายกนที่ไม่เห็น

มกวามจำเบนทจะกองเกบรายละเอยกเรื่องกวามสมพํนขทาง

เพศไว้เบ็นกวามลบจากเค้ก พรรณจึงรู้กว่าการเบนผำเมียกน

นนหมายถึงการกระทำอย่างไรและนึกก่อไปว่า ถ้าหากว่าคน

จะชกจงให้กณพงกํมากระทำการกงนนกบคนไก้ กนกจะไก้

เลึ่อน5านะขนเบนเมียกุณพงศ์อย่างใม่มีบญหา กวามขาก

แกลนในช้ว้ฅก็จะหมกไป และส์งที่พึงปรารถนาค่าง ทุ ค้จุะ
สอยมาเอง

กวยกวามกํกง่ายทุ เพียงเท่านั้ พรรณก็เรืมปฎบํ

ไปในทางที่จะให้กุณพงกสนใจ ขมแยมกบกุณพงกและทอก

๙๘ หลายชวต

สายคาให้เบนพ์เศษ คุณพงศจะเร็ยกใชสอกพ'1'3แเก'113ทา^ก
อย่าง'ให้อย่างค1งอกคงใจ พรวณีเงมรู้ควว่าคุณพงศต
มากขนกว่าแค่ก่อน บางเวลาพราณึนงอยู่ค่างหากคุณ
ม้ก่จะแอบมองศ แค่พอพรรณเทลอบไปคุบางคุณพงกก,*'
หลบสายฅาไปเสึย อาการก็ริยาเหล่านทาใหพาาณพอใ,'3า
กวาบพยายามของคนเวื่มจะแสคงผล ว'"นหนงพรรณอาบนา
อย่หสังบัานนุ่งผำกระโจมอก เหลือบไปเหนคุณพงกโผ
ค่างคจากบนกึก พรรณีกทำไม่รู้ไม่เหนเสึยศงยนอาบนาก1
ใปอย่างใจเย็น และห้วยทำทางทคนนึกว่าน่าคุกว่

พรรณืบำเพ์ญตน เช่นนึ่นมาไค้สองเลือนเศษก็แน
ในผลสำเร็จ เพราะวิธีพูคจาของคุณพงศเวลาพุศกบอน
เปลี่ยนแปลงไปมาก และแววคาของคุณพงศ์ที่มองคุกนนน

ก็มีประกายช่อนเร้นที่ไม่เกยเห้นมาแค่ก่อน ทุกกึนเมอ

คุณนายและหลานสองคนขนนอนแอ่ว พรรณีก็มีหนาทืบ

หน้าค่างประคุและกางมุ้งเก่า ๆ นอนที่ซอกบันไคชน

กึก ทำหน้าที่เบื่นกนเผาห้องชนอ่างแม้ในขณะหส

หนึ่งพรรณีสะคุ้งที่นขั้นในคอนกึก เพราะรู้สึกว่า

มีอเช่ามาจบห้ว พอนึกว่าจะร้องขั้น คุณพงศ์ก

และเอามีอแกะไว้ที่ปากพง3ณึ เบนสัญญาณมีให้ออก

พรอมกบกระซํบที่หเบา ๆ ว่า “ฉนเองวึ๋น อย่าเอะอะไป”