“Borderless line” เลือนลบเส้นส้กันระหว่างใจ ขอให้นิยายเรื่อรื่งนี้โปรยเสน่ห์แห่งความสบายใจแก่คนอ่าน ขอให้ความน่ารักรัและความคิดบวกของตัวละครช่วช่ยทำ ให้ทุกคน มีวันที่ดีนะคะ นิยายเรื่อรื่ง : “Borderless line” เลือนลบเส้นกันระหว่างใจ เขียนโดย : arti.s นิยายเรื่อรื่งนี้สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญบัญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537 ห้ามมิให้ ผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์ ทำ ซ้ำ ดัดแปลง ห้ามลอกเลียนแบบหรือนำ ส่วส่นใดส่วส่น หนึ่งไปใช้โช้ดยไม่ได้รับรัอนุญาต 1
Intro ________ กอหญ้าสาววัยทำ งานผู้รักรัความสงบและหลงรักการขลุก ตัวอยู่ใยู่นบ้านเป็นชีวิตจิตใจ กฎบริษัทที่สามารถ work from home สำ หรับรัเธอแล้วคือสวรรค์ที่สัมผัสได้เพราะไม่ต้องเข้า ออฟฟิศไปนั่งปั้นหน้ายิ้มสวยให้เมื่อยแก้ม ไม่ต้องคอยเออออห่อ หมกเมาท์กับเพื่อนร่วร่มงานในบริษัริ ษัท จะนั่งเหยียดขาเอาคางเกย โต๊ะทำ งานก็ไม่มีใครคอยตำ หนิ เป็นอิสระเสรีที่ใจถวิลหามานาน แต่ชีวิตแสนสงบที่วาดฝันเป็นต้องดับสูญ เมื่ออิงฟ้าเพื่อน สนิทที่อยู่ร่ยู่วร่มชายคาเดียวกันดันชวนน้องสาวตัวจุ้นให้มาพักอยู่ ด้วย มีอิงฟ้าคนเดียวบ้านนี้ก็วุ่นวายมากพออยู่แยู่ล้ว เจอยัยตัว เปี๊ยกเข้าไป ปวดหัวคูณสิบสิ ! กอหญ้ากับอิงดาว เคยเจอกันบ้างเมื่อตอนวัยละอ่อน ตอน นั้นคนอายุน้อยกว่าให้ความรู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู เจอทีไรก็ต้องกอด แขนอ้อนให้พาไปซื้อขนมตลอด แต่พอโตเป็นสาวไม่คิดเลยว่า เด็กน่ารักรัคนนั้นจะกลายมาเป็นเด็กร้าร้ยกาจที่รับมือยากเย็นแสน เข็ญเช่นช่นี้ 2
“อิงด๊าว! ทำ ไมถอดเสื้อผ้าเรี่ยรี่ราดแบบนี้ มาเก็บเลยนะ!” อิงดาวบทจะซื่อก็ซื่อได้หน้าตาเฉย ใครจะไปคิดว่ายัยตัว จุ้นจะมาเชื่อฟังพี่เขาเอาตอนนี้ น้องวิ่งมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่ พันกายราวกับจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ แล้วยังมีหน้ามาก้มตัว หยิบเสื้อผ้าที่เปียกโชกอย่าย่งอ้อยอิ่ง คล้ายกับรู้ทันว่าคนพี่กำ ลัง เสียอาการ เลยเพิ่มความร้าร้ยกาจด้วยการเขยิบเข้าไปใกล้จนกลิ่น หอมของครีมรีอาบน้ำ ลอยไปเตะจมูก “ยังไงคะ ไม่บ่นบ่ต่อแล้วหรอ?” อิงดาวยิ้มหยอก “แล้วทำ ไมไม่บอกล่ะว่าโป๊อยู่”ยู่สุ้มเสียงของคนพี่ต่อว่า อย่าย่งเบาหวิว กอหญ้าหลีกเลี่ยงการสบตาโดยเมินหน้าไปโฟกัส อย่าย่งอื่นที่ไม่ใช่เช่ด็กดื้อตาใสคนนี้แทน “ก็พี่นั่นแหละที่โวยวายให้รีบรีมาเก็บ” “พี่จะฟ้องอิงฟ้าว่าอิงดื้อ!” “คิดว่ากลัวก็เชิญเลยจ้า เอาเลยจ้าพี่จ๋า” 3
ตั้งแต่อิงดาวย้ายเข้ามาอยู่ใยู่นบ้าน เรื่อรื่งราวชวนปวดหัวก็ เกิดขึ้นแบบ non stop กอหญ้าไม่ได้สัมผัสความสงบที่ใจหวังอีก เลย คนอายุน้อยกว่าเล่นเข้ามาสร้างอนุสาวรีย์แห่งความวุ่นวาย ปักลงกลางใจ ทำ ให้คนที่เคยป่าวประกาศบอกเพื่อนสนิทไปว่า ชีวิตนี้ขอมีเงินซื้อกาแฟหน้าปากซอยกับเป็นโสดนอนดูซีรีส์ไปวัน ๆ เท่านั้นพอ ถึงกับต้องมานั่งทบทวนหัวใจตัวเองอีกครั้ง เพราะที่จริงริแล้ว… เราเองก็ต้องการใครสักคนมาร่วร่มแบ่งบ่ ปันช่วช่งเวลาต่าง ๆ เหมือนกันสินะ ยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ตี กันบ้าง นั่งร้อร้งไห้เพราะซีรีส์ดราม่าไปพร้อม ๆ กัน พอมียัยตัว เปี๊ยกวนเวียนอยู่รยู่อบกายชีวิตก็ดูมีสีสันขึ้นทันที เมื่อใจของเราดื้อรั้นอยากลอยไปหาผู้ซึ่งเหมาะสมที่จะ เป็นเจ้าของ แล้วคนที่ปฏิเสธความรักมาหลายปีติดต่อกันจะดื้อ ดึงได้นานขนาดไหน หัวใจคนเรานั้นซื่อตรงเหนือสิ่งอื่นใด ต่อให้ สมองพยายามหลอกว่าไม่ใช่ สุดท้ายแล้วเรามักจะคลานเข่าข่กลับ มายอมรับรัความพ่าพ่ยแพ้ต่อหัวใจอยู่ดียู่ ดี 4
01 ________ ไม่เห็น ห็ เหมือน Hello Saturday เช้าวันเสาร์กับแดดจ้าร้อนจัดของ ประเทศไทย อากาศอบอ้าวตั้งแต่เข็มสั้นของนาฬิกายังไม่พ้นเลข เก้า อิงดาวนึกอิจฉาใครหลายคนที่ได้นอนตื่นสายตากแอร์เย็นฉ่ำ ในวันนี้เป็นที่สุด เหตุผลที่ทำ ให้โหยหาเตียงนอนเป็นเพราะว่า เมื่อคืนอิงดาวกับแก๊งเพื่อนมีเลี้ยงอำ ลากันก่อนแยกย้ายเข้า มหาวิทยาลัยที่ตัวเองเลือก เป็นการก๊งเหล้าส่งส่ท้ายกันแบบจัด หนักจัดเต็มไม่เกรงใจคนแบกกลับบ้าน ทำ ให้เช้านี้เกิดอาการแฮ๊งค์ปวดหัวท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด แต่ดีกรีมรีาเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าเก่าเพราะต้องมาสูดดมกลิ่นใบเตยแห้ง บนรถแท็กซี่เนี่ยสิ ขอออกตัวก่อนอิงดาวไม่ได้ต้องการบุลลี่พืช ชนิดนี้เลยสักนิด แต่กลิ่นของใบเตยตอนเหี่ยวแห้งนอนอับบนรถ ข้ามอาทิตย์ทำ เอาเมาหัวชวนอาเจียนสุดๆ ไปเลยล่ะ สาวร่าร่งเล็กลากกระเป๋าลงจากรถอย่าย่งทุลักทุเล นึกบ่นบ่พี่ สาวสายเลือดเดียวกันอยู่ใยู่นใจว่าทำ ไมถึงได้ปล่อยให้น้องสาวสุด ที่รักรัมาลำ บากในวันหยุดแบบนี้ คนเป็นพี่ก็ควรที่จะขับรถไปรับ อำ นวยความสะดวกให้น้องสิถึงจะถูกต้อง 5
“เจ้อยู่ไยู่หน? อิงถึงแล้ว” อิงดาวต่อสายหาพี่สาว “อื้อ เร็ว ร็ ๆ นะ อิงจะวูบ” ฟังเสียงงัวเงียจากปลายสายก็รู้ได้ทันทีว่าพึ่งตื่น หากน้อง ไม่โทรปลุกมีหวังได้นอนยาวถึงบ่าบ่ย อิงดาวเก็บเครื่องมือสื่อสาร ลงกระเป๋า แล้วพาร่าร่งกายอันอ่อนล้าไปหาที่นั่งรออิงฟ้าออกมา รับรัช่วช่งเวลาแห่งการรอคอย เพียงแค่หนึ่งนาทีก็แทบขาดใจ อิง ดาวเริ่มริ่เกิดอาการหงุดหงิดเพราะสภาพอากาศย่ำ แย่แย่ละอาการ เมาค้างที่ไม่ยอมจางหาย “อิงดาวนั่งหลับอะไรตรงนั้นล่ะ!” “อืออ เจ้ อิงปวดหัวอะ” อิงดาวเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวแล้ว หยีตาสู้กับแสงแดดอันเจิดจ้า “อะไรเนี่ย แกไม่สบายหรือเปล่า?” พี่สาวคนสวยรีบก้าว เท้าเข้าไปยกมืออังหน้าผากเพื่อเช็กอาการไม่สู้ดีที่น้องแสดงออก มาด้วยความเป็นห่วง “หึ น้องแฮงค์อะ แบบหัวจะระเบิด” 6
“โว๊ะ! ก็ว่าอยู่มียู่ มีกลิ่นอะไรก็ไม่รู้ลอยมา ไปๆ เข้าบ้านก่อน แดดจ้าขนาดนี้เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก แกยิ่งป่วยง่ายอยู่”ยู่ อิงดาวแอบอมยิ้มเล็กน้อยเพราะวิธีกธีารบ่นบ่ของพี่สาวตัว เองทำ ให้นึกถึงแม่ แบบถอดจังหวะการบ่นบ่มาเป๊ะมาก พออิงดาว ก้าวเข้าบ้านมาได้ก็พุ่งพุ่ตัวไปที่ตู้เย็นทันที ลำ คอแห้งผากเหมือน ขาดความชุ่มชุ่ ชื้นเป็นแรมปี เธอรีบคว้าน้ำ เย็นขวดใหญ่มญ่ากระดก จนไหลออกจากมุมปากลงมาเปื้อนเสื้อ อิงฟ้าที่มองอยู่ไยู่ม่ใกล้ไม่ ไกลเป็นต้องส่าส่ยหัว “สภาพ! ซกมกมากแกเอ๊ย กินน้ำ เสร็จ ร็ แล้วก็ขึ้นไปนอน ก่อนไป แล้วค่อยมาจัดของทีหลังโอเคนะ” “ถึงเจ้ให้จัดตอนนี้อิงก็ไม่เอาด้วยหรอก หัวหนักเป็นบ้า อิง ไม่น่าเล่นเกมก๊งเหล้ากับพวกมันเลย” “ตอนนี้ก็บ่นบ่แหละ เดี๋ยวพอเพื่อนไลน์มาชวนคงรีบแจ้นไป อีกตามเคย” “การดื่มเหล้าเป็นศิลปะแห่งการใช้ชีวิตนะเจ้” 7
“อย่าย่เอาศิลปะมาอ้าง อย่าย่งพวกแกไม่เรียกว่าดื่มย่ะย่จะ พูดว่าอาบก็น้อยไปอีก ภาพพวกแกคลานเป็นหมายังติดตาฉันอยู่ เลย” อิงฟ้านึกย้อนไปถึงตอนวันเกิดครบสิบแปดปีบริบูรณ์ของ อิงดาว วันนั้นเป็นครั้งรั้แรกที่แม่เอ่ยปากอนุญาตให้ลูกสาวคนเล็ก จัดหนักดื่มแอลกอฮอล์ได้ไม่อั้นตลอดทั้งคืน จำ ได้เลยว่าสวนหน้า บ้านนี่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วร่มชั้นเรียนของน้องสาวตัวแสบ มีทั้งคุ้น เคยและคนที่ไม่คุ้นหน้ามาร่วร่มด้วย พอเห็นจำ นวนคน แม่ถึงกับ ต้องยกเลิกการเข้าครัวรัและเปลี่ยนเป็นกดสั่งอาหารผ่าน แอปพลิเคชันให้มาส่งส่แทน เพราะถ้าขืนอยากอวดฝีมือทำ อาหารแสนอร่อร่ยของตัวเอง ละก็อาจจะต้องยืนผัดข้าวเลี้ยงพวกเด็ก ๆ จนปวดเข่าข่เป็นแน่ เบียร์เร์หล้าหลากชนิดวางเรียงรายเต็มโต๊ะใหญ่ ทั้งเด็ก ผู้ชายและเด็กผู้หญิงชนแก้วกระดกน้ำ อำ พันสีเหลืองอย่าย่ง ห้าวหาญ ผลสุดท้ายปรากฏว่านอนตายเรียบกันเกลื่อนบ้าน ตั้งแต่สี่ทุ่ม ยังดีนะที่ปาร์ตี้ร์ตี้กันอยู่ใยู่นบ้าน ไม่อยากจะคิดสภาพเด็ก พวกนี้ตอนอยู่ข้ ยู่างนอกเลย “โถ่เจ้อะบ่นบ่ยิ่งกว่าแม่อีก อิงไม่ฟังละ ไปนอนดีก่า บรัยย” 8
“ห้องซ้ายมือ ล้างเท้าก่อนขึ้นเตียงด้วย!” “ค่าได้ค่าพิสาว” อิงดาวพ่นพ่ลมหายใจแสนเหนื่อยล้าออกมายาวเหยียด นี่ ตื่นนอนมายังไม่ทันครบครึ่งวันก็รู้สึกว่าร่าร่งกายมันงอแงเสียเหลือ เกิน อยากจะซุกหลับบนที่นอนนุ่มสักสิบสองชั่วโมง และเมื่อขึ้น มาถึงชั้นสองได้ก็รีบรีเปิดประตูเข้าห้องนอนทันที พระเจ้าได้ ประทานเตียงนุ่มที่ใจโหยหาตลอดเช้านี้มาอยู่ตยู่รงหน้าแล้ว สาว ตัวเล็กรีบรี ชัตดาวน์ทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ได้ล้างเท้าให้ถูก สุขลักษณะตามที่อิงฟ้าตะโกนบอก กอหญ้าเพื่อนสาวแสนสนิทของอิงฟ้าที่เพิ่งกลับมาจากวิ่ง ออกกำ ลังกายชะงักงัน เมื่อเห็นร่าร่งบางไม่คุ้นตานอนหลับฝัน หวานอยู่บยู่นเตียงของตัวเอง ด้วยความที่เป็นคนหวงของ จึงพา ขาเรียรีวก้าวลงบันไดพร้อร้มกับอาการหงุดหงิดฉับพลัน โดยไม่ได้ พินิจพิจารณาว่าใครคนนั้นคือน้องสาวคนโปรดที่เคยคลุกคลีด้วย เมื่อสมัยก่อน “นี่อิงฟ้า แกหิ้วใครมาบ้านอีกเนี่ย? แล้วทำ ไมถึงได้นอน หมดเรี่ยรี่วหมดแรงในห้องฉัน มันชักจะลุกล้ำ ความเป็นส่วส่นตัว เกินไปแล้วนะ!” 9
กอหญ้าเค้นเสียงบ่นบ่อย่าย่งหัวเสียเพราะไม่ค่อยชอบให้ เพื่อนหิ้วคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ซึ่งอิงฟ้าเรียกได้ว่าหาทำ เป็นกิจวัตรประจำ วัน เดี๋ยวหนุ่มตาฟ้าบ้าง สาวนางแบบบ้าง เจอ ใครถูกใจก็จับเขามากินหมด หลายครั้งที่ผ่านมาไม่เคยพลาดพลั้ง จนข้ามมายังอาณาเขตของเธอ ครั้งรั้นี้เป็นครั้งแรกกอหญ้าจึงต้อง รีบรี โวยดักเอาไว้ก่อน “ซอรี่จ๊รี่จ๊ะเพื่อนรัก แต่ถามจริงแกจำ ไม่ได้หรอ?” อิงฟ้านั่ง ตักซีเรียรีลกับนมเข้าปากเป็นอาหารเช้าเคี้ยวเสียงดังกรุบกรอบ อย่าย่งหน้าตาเฉย ราวกับสิ่งที่กอหญ้าพร่ำ บอกทุกวันนั้นไม่มี ความหมาย “คู่ขาแกมีเป็นร้อร้ยใครจะไปจำ หน้าได้หมดอะ ถ้าทีหลัง ควบคุมไม่ได้ก็ไม่ต้องพามาแล้วนะ ไม่ชอบ!” เธอพูดไปพลางเปิด ตู้เย็นหยิบน้ำ ขวดสุดท้ายมาดื่มแก้กระหาย “ย้ำ นะ! ไม่ชอบมาก” “โอ๊ยมันใช่ไช่หมเนี่ย พับเรื่องกิ๊กฉันไปก่อนเลย” “จะบอกว่านั่นไม่ใช่?”ช่กอหญ้าเลิกคิ้วถามหลังจากจิบน้ำ เสร็จ ร็ ถึงอิงฟ้าจะเฉไฉอย่าย่งไร คำ ตอบสุดท้ายคงเป็นใครสักคนที่ คุยอยู่เยู่หมือนเดิมนั่นแหละ 10
“My gosh! อิงดาวน้องฉัน แกจำ ไม่ได้ไง๊! ไอ้เด็กเฟอะฟะที่ ชอบวิ่งเข้าไปกอดแกเป็นประจำ อะ แล้วแกก็ดูชอบใจด้วยเวลา น้องมาอ้อน” กอหญ้าถือแก้วน้ำ คาไว้ในมือพลางครุ่นรุ่คิดถึงลักษณะ หน้าตาของน้องสาวเพื่อน “หึ ไม่เห็นเหมือนยัยตัวเล็กตรงไหน” “แหงสิ โตเป็นสาวแล้วนี่ ไม่เหมือนหลายปีก่อนที่ชอบ อ้อนพี่กอหญ้าคะพี่กอหญ้าขา จะว่าไปจนตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่า อิงดาวมันปลื้มแกอะไรเบอร์นั้น” พออิงฟ้าจุดประกายความทรงจำ ในซอกหลืบ ภาพยัยตัว เล็กตอนวัยเด็กก็ฉายวาบขึ้นมาทันที เด็กร่าร่เริงแสนอ้อนมีรอยยิ้ม หวานปานน้ำ ผึ้ง ยิ้มทีนึงดวงตากลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ถ้า จำ ไม่ผิด ช่วช่งนั้นเป็นช่วช่งมัธยมปลายซึ่งต้องติวสอบเข้า มหาวิทยาลัย อิงฟ้ากับกอหญ้าเคร่งร่เครียดกับการซ้อมทำ ข้อสอบ มาก หลังเลิกเรียรีนและวันหยุดจะต้องขลุกตัวกันอยู่ที่ยู่ที่บ้านของอิง ฟ้าเป็นประจำ 11
โดยมีคุณแม่คอยเสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟร์ขนมทุกชั่วโมงและหนีบ เด็กขี้อ้อนติดมาด้วย “อย่าย่กวนพี่เขานะลูก” เหมือนน้องจะเข้าใจ สถานการณ์เคร่งร่เครียรีดของพวกพี่ๆ เลยไม่ได้ก่อกวนอะไรมาก เจ้าเด็กตัวเล็กนั่งอ่านการ์ตูนในมืออย่าย่งเงียบเชียบ แต่พอถึงจังหวะพักสายตาเมื่อไรก็จะรีบเข้ามาจู่โจมกอ หญ้าทันที พี่กอหญ้าญ้ขาอ่านหนังสือสืเหนื่อยไหม? พี่กอหญ้าญ้ขา เมื่อยไหม? พี่กอหญ้าญ้ขาอิงวิ่งตามรถไอติมวอลไม่ทันอ่า จนอิงฟ้า ที่นั่งอยู่ฝั่ยู่ฝั่งตรงข้ามต้องเอ่ยปากบ่นบ่น้องสาวยกใหญ่ “โอ๊ยย พี่สาว ตัวเองนั่งหัวโด่ตรงนี้ไม่เห็นจะสนใจ นี่ถ้าหลงกอหญ้าญ้ขนาดนี้ ให้ แม่ไปขอมาเป็นลูกอีกคนเลยไหมล่ะ?” “ได้หรอเจ้ ได้หรอคะพี่กอหญ้าญ้?!” น้องถามกลับด้วยน้ำ เสียงตื่นเต้น ดวงตาเปล่งประกายวิบ วับอย่าย่งมีความหวังไปกับคำ พูดไม่จริงริจังของพี่สาวตัวเอง แถม ยังหันมาเขย่าย่แขนตัวละครหลักอย่าย่งออดอ้อน เมื่อคนขี้ใจอ่อน ได้เห็นท่าทางเช่นช่นั้นก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะกลัวว่าโลกที่น้อง จินตนาการเอาไว้จะถล่มทลาย 12
“อื้อ ถ้าอิงดาวขอแม่ได้ เดี๋ยวพี่ยอมเป็นพี่สาวเพิ่มอีกคน ให้เลย” นึกถึงภาพน้องตอนนั้น เทียบเคียงกับร่าร่งบนเตียงเมื่อสัก ครู่ ไม่คิดเลยว่าอิงดาวจะโตเร็วขนาดนี้ มีอยู่แยู่วบหนึ่งที่เผลอตั้ง คำ ถามว่า… ช่วช่งเวลาที่ไม่ได้เจอกันน้องยังเป็นเด็กขี้อ้อนอยู่ไยู่หม เวลา เปิดฝาขวดน้ำ ไม่ได้ มีใครคอยช่วช่ยหรือเปล่า? ตั้งแต่เข้า มหาวิทยาลัยมาจนถึงวัยทำ งาน กอหญ้าเอาแต่ยุ่งยุ่วุ่นวายกับชีวิ ตลูปใหม่โดยลืมยัยตัวเล็กไปเสียสนิท “เออ แล้วทำ ไมน้องถึงมานอนห้องฉันได้?” “เข้าห้องผิดแค่นั้นแหละจ้า อิงดาวมันแฮงค์ปวดหัว ฉัน เลยบอกให้ขึ้นไปนอนพักก่อน แล้วกับน้องกับนุ่งก็หวงหรือไง แกอะ?” “ก้อออเปล่า แต่แกก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบวุ่นวายกับใคร” “ทำ ใจเถอะ น้องมาอยู่ยยู่าว” “หมายความว่าไง?” 13
“หมายความว่าฝากเลี้ยงน้องด้วยจ้า อิงดาวมันเข้ามหาลัย ใกล้บ้านเราเนี้ย จะให้น้องไปอยู่หยู่อคนเดียวก็ยังไงอยู่”ยู่ “อืมๆ น้องคงไม่ดื้อหรอกมั้ง” อิงฟ้ายิ้มอย่าย่งมีเลศนัย ไม่กล้าบรรยายสรรพคุณของน้อง สาวตัวเองให้เพื่อนสนิทฟัง อิงดาวเวอร์ชันน่ากอดหอมหัวหล่น หายไปนานแล้ว แต่ถ้าภาพจำ ของเพื่อนยังเป็นแบบนั้นอยู่ก็ยู่ ก็ ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน อิงฟ้าได้แต่ภาวนาให้กอหญ้ารับมือ ความร้าร้ยกาจของน้องไหว ไม่แอบโยนน้องสาวออกจากบ้านตอน ที่เธอไม่อยู่ก็ยู่ ก็ น่าจะเพียงพอ ร่าร่งบางในชุดออกกำ ลังกายเดินกลับมายังห้องนอนตัวเอง เพื่ออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า อิงดาวยังคงเพลิดเพลินอยู่ใยู่นห้วง นิทราโดยไม่รู้ว่รู้ว่านั่นไม่ใช่เช่ตียงนุ่มของพี่สาวตัวเอง แต่เป็น อาณาเขตส่วส่นตัวที่กอหญ้าหวงแหนมากที่สุด กอหญ้ากวาดสายตาไปรอบห้อง สิ่งผิดปกติที่สังเกตได้คือ น้องไม่เปิดแอร์ ไม่รู้ว่รู้ว่าลืมหรือรืตั้งใจล้มตัวนอนไปทั้งอย่าย่งนั้น ปล่อยความคิดให้ล่องลอยได้ไม่นาน ยัยตัวเล็กก็พลิกตัวมาอีก ด้าน ทำ ให้คนอายุมากกว่าได้เห็นใบหน้าน้องที่โตเป็นสาวสะพรั่ง แม้ตอนนี้ใบหน้าครึ่งด้านจะฉ่ำ ไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่กล้าพูดเลย ว่าสวยจนแทบจำ ไม่ได้ 14
โตมาอย่าย่งดีเลยนะอิงดาว… ปากบอกว่าหวงอาณาเขต แต่เจ้าของห้องยังใจดีหยิบ รีโรีมทเครื่อรื่งปรับรัอากาศมาเปิดให้ ซึ่งเป็นเพราะกอหญ้าเห็นเหงื่อ ซึมออกมาจากปอยผมข้างหูและกลัวว่าน้องจะนอนไม่สบาย เท่านั้น พอจัดแจงตรงนี้เสร็จ ร็ เรียบร้อร้ยก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้า ห้องน้ำ ไปทำ กิจวัตรตามแผนของตัวเอง บ่าบ่ยของวัน… เจ้าของบ้านสวมเสื้อผ้าลุคสบายสไตล์คนติดบ้าน ยืนอุ่น อาหารในหม้อต้มที่สั่งมาจากในแอปพลิเคชัน เกี๊ยวกุ้งตัวใหญ่กัญ่ กับ น้ำ ซุปสีเหลืองทองส่งส่กลิ่นหอมไปทั่วครัว มองดูคุณภาพและ ปริมริาณที่ได้ก็สมแล้วที่ติดโพลร้านดังที่ไม่ควรพลาด เหตุผลที่กอหญ้าสั่งเมนูนี้เป็นมื้อกลางวัน ส่วส่นหนึ่งเป็น เพราะจำ ได้ว่าอิงดาวเวลาไม่ค่อยสบายจะโปรดปรานเกี๊ยวน้ำ เป็นที่สุด อีกทั้งการได้ทานอะไรอุ่นๆ หลังจากแฮงค์อย่าย่งหนักก็ น่าจะพอช่วช่ยลดอาการเมาค้างได้บ้าง กอหญ้าเลยถือว่านี่เป็น อาหารมื้อแรกต้อนรับน้องมาอยู่ใยู่นบ้านหลังนี้ 15
“อื้มม คิดถึงจังเลยค่ะ…” ร่าร่งบางที่กำ ลังฮัมเพลงคนหม้ออย่าย่งเพลิดเพลินถึงกับ สะดุ้ง เพราะจู่ๆ ก็มีอ้อมแขนสอดเข้ามาโอบกอดจากด้านหลัง อย่าย่งไม่ทันได้รู้ตัรู้ ตัว แต่พอรับรัรู้ว่รู้ว่าเป็นอิงดาวน้องสาวเพื่อนสนิท ภายในอกก็โล่งโปร่งร่ ขึ้นทันที “ผิดคนหรือเปล่าเราน่ะ นี่พี่กอหญ้าไม่ใช่พี่ช่พี่อิงฟ้านะคะ” “หึ ไม่ผิดสักหน่อย เจ้ฟ้าขี้บ่นบ่อิงไม่อยากคิดถึงหรอก ไม่ เหมือนพี่กอหญ้าสวยใจดี อิงเลยคิดถึ๊งคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้ง หลายปีเลยนะคะ” เจ้าของบ้านยืนคนซุปแอบยิ้มกับคำ พูดช่าช่งอ้อน อิงดาวยัง คงเป็นเด็กปากหวานไม่เปลี่ยนแปลง สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนเดิมคือ ส่วส่นสูงที่โตตามกันมาติดๆ อ้อ หน้าตาด้วยสิ เด็กสมัยนี้พัฒนา ความสวยอย่าย่งก้าวกระโดดเชียวนะ “แฮงค์อยู่นี่ยู่นี่เราน่ะ กินเกี๊ยวร้อน ๆ ก่อนแล้วกัน จะได้สบาย ท้องดีไหมคะ” 16
“พี่กอหญ้าคนสวยของอิงใจดีไม่เปลี่ยนเลยเห็นแมะ” “เราเองก็ปากหวานไม่เปลี่ยนเหมือนกันตัวเล็ก” อิงดาวฉีกยิ้มแป้น ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับไปกับ อาหารมื้อแรกจากพี่คนสวยในรอบหลายปี คนอายุน้อยกว่ารับ ถ้วยเกี๊ยวกุ้งไปนั่งเคี้ยวตุ้ยอย่าย่งเอร็ดอร่อร่ย โมเมนต์นี้เป็นช่วช่ง เวลาที่อิงดาววาดฝันและรอคอยมายาวนาน คนอายุน้อยกว่ากินเกี๊ยวกุ้งแสนธรรมดาอย่าย่งมีความสุข จนกอหญ้านึกสงสัยว่าเจ้าของร้านเผลอใส่กัส่ กัญชาลงไปผสมหรือ เปล่า “อร่อร่ยขนาดนั้นเลยหรอคะตัวเล็ก?” “มากๆ เลย อิงอยากเจอพี่กอหญ้ามานานแล้ว” “พี่ว่าพี่ถามถึงเกี๊ยวนะ ตัวเล็กมั่วนี่” กอหญ้าพูดเสร็จก็ จัดการเกี๊ยวกุ้งในชามตัวเองบ้าง “ไม่ได้มั่วสักหน่อยค่ะ อิอิ” “โอ๊ะนั่น! ตายังยิ้มได้อยู่จยู่ริงๆ ด้วย” 17
“เอ๋?” กอหญ้าอมยิ้มเมื่อเฉลยปรากฏ เธอนึกสงสัยอยู่นยู่านว่า เอกลักษณ์พิเศษบนหน้าคือดวงตาจันทร์เสี้ยวของน้อง ยังอยู่เยู่หมือนเดิมไหม เพราะเวลาอิงดาวยิ้มทีหนึ่งเรียกได้ว่ามี อานุภาพชโลมใจคนมองเป็นอย่าย่งมาก ปกติกอหญ้ามักจะรีบกินข้าวให้เสร็จ ร็ แล้วไปทำ อย่าย่งอื่น ต่อตามประสาคนแพลนเยอะที่ชอบใช้ชีวิตคนเดียว แต่พอได้เจอ อิงดาววันนี้เธอคิดว่าคงต้องใช้เวลาช้าลงหน่อย เพราะอยาก อัปเดตเรื่อรื่งราวที่หายไประหว่างที่ไม่ได้ติดต่อกับน้องสาวเพื่อน สนิทคนนี้อีกสักหน่อย 18
02 ________ ไม่เสีย สี งดังได้ไหม พระอาทิตย์ส่อส่งแสงด้วยรังรัสีอันอบอุ่นเคล้าสายลมอ่อน พัดผ่านไปมา นกน้อยต่างโบยบินโลดแล่นไปยังเส้นทางที่ต้อง ออกหากิน แปดโมงเช้าวันทำ งานอันสดใส กอหญ้าตื่นก่อนนาฬิกา ปลุกประมาณห้านาทีเพราะแสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างรบกวน การหลับ เธอลุกนั่งบนขอบเตียงอย่าย่งสะลึมสะลือพลางเอื้อม หยิบขวดน้ำ ด้านข้างขึ้นมาจิบตามเคยชิน ก่อนพาร่าร่งระหงเดิน เข้าห้องน้ำ ไปทำ กิจวัตรประจำ วัน กอหญ้าเลือกชุดทำ งานอยู่บ้ยู่ บ้านแบบเรียบง่าย เสื้อยืดสีขาว กางเกงผ้าลินินสีออฟไวท์ ถึงแม้ว่าจะเป็นการทำ งานอยู่บ้ยู่ บ้านสุด แสนสบาย แต่เธอรู้สึรู้ สึกว่าถ้าลุกมาทำ งานพร้อมกับชุดนอน มัน ทำ ให้สมองคิดอะไรได้ช้าลงเพราะร่าร่งกายแยกแยะฟีลลิ่งกระตือ รือรืร้นร้ ในการทำ งานไม่ค่อยออก 19
ร่าร่งบางเดินเข้ามาห้องครัวรัก็เจอพี่น้องสองสาวกำ ลังทาน อาหารเช้าอยู่พยู่อดี จึงพยักหน้ายกยิ้มเป็นการทักทาย แล้วหมุน ตัวไปจัดการทำ กาแฟแก้วโปรด แต่แล้วต้องสะดุดกับหยดน้ำ สีดำ เลอะเทอะบนเคาน์เตอร์ ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างรักความ สะอาดเลยเกิดอาการฉุนนิดหน่อยที่ต้องมาเห็นคราบนี้ตรงหน้า “ใคร ทำ ซอส หก แล้ว ไม่ เช็ด?!” อิงดาวเห็นใบหน้าเรียรีบตึงพร้อร้มเสียงโทนต่ำ ของกอหญ้า แล้วรู้สึรู้ สึกหนาวเหน็บขนลุกซู่ขึ้ซู่ขึ้นมาทันที ไม่คิดเลยว่าซอสปรุงรส ที่ใช้เหยาะบนไข่ดข่าวจะทำ ให้เกิดประเด็นในเช้าวันนี้ได้ คนตัว เล็กจึงรีบรียอมรับรัผิดและขอโทษโดยเร็วพลัน “เอ่ออิงเองค่ะ ขอโทษนะคะพี่กอหญ้า เดี๋ยวอิงเช็ดให้” “ไม่เป็นไรค่ะ แต่คราวหลังต้องรีบเช็ดนะคะ ไม่งั้นมดมัน จะแห่ขึ้นมา” คนเจ้าระเบียบพูดเสร็จ ร็ แล้วก็หันไปจัดการเมล็ด กาแฟที่บดค้างไว้อยู่ พอคนพี่พูดถึงมด เหตุการณ์ตอนที่กอหญ้าแพ้มดก็ผุดขึ้น มาทันที วันนั้นทุกคนนั่งเล่นในสวนเพื่อพักสายตาจากการติว หนังสืออย่าย่งหนักหน่วง แต่ไม่มีใครคิดว่าจะมีมดแห่มาร่วร่มวง แย่งย่กินขนมเป็นขบวนใหญ่ 20
กอหญ้าที่ถูกกัดโดยไม่ทันได้รู้ตัรู้ ตัวก็เกิดอาการแพ้อย่าย่ง รุนแรง เพียงไม่กี่นาทีผื่นคันก็เห่อออกมาเต็มขาผู้เคราะห์ร้าย แล้วอาการยิ่งหนักขึ้นเรื่อรื่ย ๆ จนดึกของวันนั้นไข้ขึ้นสูงปรี๊ดถูก หามส่งส่ โรงพยาบาลอย่าย่งรวดเร็ว ร็ ทุกคนจึงได้ความจากคุณหมอ ว่ากอหญ้าแพ้มด แต่ทุกสายพันธ์ุหธ์ุรือเปล่าไม่แน่ใจแนะนำ เพียง ว่าควรอยู่ใยู่ห้ห่างไว้จะดีที่สุด “เกือบโดนกินหัวแต่เช้าแล้วไหมล่ะ ทีหลังแกดูให้ดีรู้ไหม” “อิงไม่ทันเห็นอะเจ้” อิงดาวนึกโทษตัวเองที่จำ เรื่องสำ คัญ ขนาดนี้ไม่ได้ พี่กอหญ้าแพ้มดหนักมากเธอลืมได้อย่าย่งไร “เรื่อรื่งความสะอาดต้องเนี๊ยบ แกท่องไว้ในใจเลยถ้าอยาก อยู่ที่ยู่ที่นี่ยาว ๆ” อิงฟ้าเอนตัวมากระซิบบอก น้องสาวของเธอยังมีโหมดซก มกเลอะเทอะอีกมากมาย แต่ถ้าอยากอยู่ดียู่ ดีกินฟรีที่บ้านหลังนี้ไป อีกนานก็คงต้องกำ ชับให้อิงดาวทำ ตัวน่ารักกับเพื่อนของเธอ มากกว่านี้สักหน่อย อย่าย่งเช่นช่เรื่อรื่งความสะอาดที่เรียกได้ว่าเป็น กฎหลักของบ้านนี้ไปแล้ว 21
“เอ้อพวกแก เดี๋ยวฉันต้องไปทำ งานต่างจังหวัดสักสอง อาทิตย์นะ น่าจะปลายเดือนนี้แหละ” “จริงริหรอเจ้” อิงดาวเผลอโพล่งขึ้นมาอย่าย่งดีใจ “ทำ ไมรอบนี้ไปนานจังอะ” กอหญ้าเอนตัวพิงเคาน์เตอร์ พร้อร้มยกแก้วจิบกาแฟรอฟังคำ ตอบ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีเด็กทำ เป็นจิ้มไข่ดข่าวในจานแอบลอบมองอิริยาบถต่าง ๆ อยู่เยู่งียบ ๆ “ลูกค้าเขาเปิดโรงแรมใหม่อะแก เลยให้ฉันช่วช่ยวางแพลน ทุกสิ่ง ไหนจะต้องหาทีมการตลาดไว้คอยคิดแคมเปญให้อีก กว่า จะลงตัวคิดว่ายาวอะทริปรินี้” อิงฟ้า ทำ อาชีพเป็นที่ปรึกรึษาทางธุรกิจให้กับลูกค้าสารพัด สายงาน ไม่ว่าจะเป็น อสังหาริมริทรัพรัย์ สินค้าอุปโภคบริโภค สินค้าทางการเกษตร คลินิกเสริมความงาม ฯลฯ ด้วยความที่มี สมองอันหลักแหม สามารถวางโมเดลธุรกิจได้อย่าย่งหลากหลาย ลูกค้าจากทุกภาคจึงเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย ทำ ให้อิงฟ้าต้อง เดินทางไปทำ งานข้ามจังหวัดบ่อบ่ยมาก “แล้วพักอยู่กัยู่ กับใคร? ทีมงานไว้ใจได้หรือเปล่า?” 22
“พักที่โรงแรมนี่แหละ ห้องใหม่กริบริ ปลอดภัยจากกุ๊กกู๋ ลูกค้าเขาจัดไว้ให้ ส่วส่นทีมงานของฉันเองไว้ใจได้ล้านเปอร์เซ็นต์ เพื่อนรักรั ไม่ต้องห่วงน้าาา” “ก็ไม่ได้ห่วงอะไรขนาดนั้นไหมอ่ะ ห่วงคนที่แกจะไปหิ้วมา นอนด้วยมากกว่า” “หรอๆๆ แถวนั้นไม่ใช่ถิ่ช่ ถิ่น ฉันไม่หิ้วใครมากินมั่วซั่วหรอก น่า สบายใจได้จ้ะเพื่อนรักรั ” อิงฟ้าคิดว่ากอหญ้าควรห่วงตัวเองก่อนใครเพื่อน เพราะ ตอนนี้ยัยน้องสาวตัวดียังไม่ออกฤทธิ์ใธิ์ห้ได้เริ่มปวดหัว ยังคงเป็น อิงดาวตัวจิ๋วแสนเรียบร้อร้ยให้พี่กอหญ้าขาตายใจ ซึ่งไม่รู้ว่าจะ ออกอาการเมื่อไร แต่คาดว่าอีกไม่นานคงแอ๊บไว้ไม่อยู่เยู่ ป็นแน่ ขนาดแม่ยังชอบโทรมาฟ้องเลยว่าลูกคนเล็กนี่มันน่าทุบหลังให้ดัง แอ๊ก! “กินเสร็จ ร็ ยังอะอิงดาว มีเรียรีนเก้าโมงไม่ใช่เช่หรอ? มัว เอ้อระเหยอยู่ไยู่ด้” “เสร็จ ร็ แล้วเนี่ยเจ้ ขี้บ่นบ่อีกละ” 23
“มานี่ค่ะ เดี๋ยวพี่ล้างให้นะ” กอหญ้าแบมือขอจานที่น้อง กำ ลังตั้งใจเอาไปล้างเพราะเธอเองต้องล้างแก้วกาแฟเหมือนกัน ไม่ได้ใจดีอะไรมากมายหรอก อีกอย่าย่งน้องจะได้รีบไป มหาวิทยาลัยไม่ต้องมาเสียเวลาล้างจานใบเดียวของตัวเอง อิง ดาวมองหน้าพี่คนสวยด้วยความปลื้มปริ่มซาบซึ้งตรึงใจ “งืออ ใจดีอีกแล้ว เนี่ยยย! ทำ ไมเจ้ไม่ทำ ตัวน่ารักรัแบบพี่กอ หญ้าบ้าง แว๊ดๆๆ ได้ทุกวัน แข่งข่ ชิงแชมป์กับแม่หรือไงไม่รู้” “อ้าวไอ่นี่! บ่นบ่นิดบ่นบ่หน่อยทำ มาเป็น เดี๋ยวก็ไม่ไปส่งส่ซะ หรอก” “โห่เลิกทำ ตัวเหมือนคุณละไมบ้างดิ้!” “ฉันจะฟ้องแม่! รีบรีตามมาที่รถเร็วๆ ฉันไปก่อนนะแก” “อิงไปก่อนนะคะพี่กอหญ้า บายค่ะ” มีสมาชิกใหม่มาอยู่ไยู่ด้ไม่กี่วันกอหญ้าก็สัมผัสถึงความปั่น ป่วนได้บ้างแล้ว อย่าย่งที่เห็นนั่นแหละ แค่สองพี่น้องเถียงกันก็ แสบแก้วหูจะแย่ บ้านที่เคยเงียบสงบยามเช้าได้ฟังเสียงนกร้อง จิ๊บ ๆ กลับมีแบคกราวน์เป็นเสียงสองพี่น้องเอาชนะกันมันช่าช่ง แปลกหูเสียจริงริ 24
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปดำ เนินชีวิตของตัวเอง บ้าน ทั้งหลังเข้าสู่โสู่หมดเงียบสงบอีกครั้ง กอหญ้าเองก็ต้องไปเข้าร่วร่ม ประชุมออนไลน์กับทีมงาน ซึ่งกว่าจะได้ลุกจากโต๊ะอีกทีคงบ่าบ่ย แก่ ๆ จะว่าไปเทรนด์การทำ งานสมัยใหม่ของคนเราในปัจจุบัน ก็เปลี่ยนแปลงอย่าย่งก้าวกระโดดเหมือนกันนะ เพราะมีเทคโนโลยี เข้ามาช่วช่ยหลายช่อช่งทาง ส่วส่นคนที่ไม่ยอมปรับตัวน่าจะใช้ชีวิต ยากขึ้นไปอีกหรือรื ไม่ก็อาจจะสูญเสียโอกาสบางอย่าย่งไปโดยไม่รู้ ตัว “ฮัลโหล ค่ะหัวหน้า” ร่าร่งบางกดรับรัสายจากผู้จัดการด้วย ใบหน้างุนงง อีกไม่เกินสามนาทีจะถึงเวลาประชุมเรื่องแคมเปญ โฆษณาเปิดแอปพลิเคชันตัวใหม่อยู่แยู่ล้วนี่นา “ช้าหน่อน่ยหรอคะ อ่อ คุณพงษ์ศักดิ์กดเข้าซูมไม่เป็น อ่ากอหญ้าญ้รอได้ค่ะ เดี๋ยวแจ้ง ทีมงานให้นะคะ” กอหญ้าถอนหายใจลากยาวให้กับลูกค้าวัยเก๋าที่ไม่ค่อย สันทัดในการใช้งานโปรแกรมต่าง ๆ อันที่จริงเธอเข้าใจว่านี่เป็น ปัญหาเล็กน้อย แต่ไม่ชอบการนัดหมายที่ไม่เตรียมความพร้อม เพราะมันทำ ให้คนอื่นเสียเวลาไปด้วย 25
นี่ถ้าหากเธอมีคุยงานต่อบอกได้เลยว่าเรื่องใหญ่ เพราะ สำ หรับรัลูกค้าบางคนเวลาเป็นเงินเป็นทองไม่เกินจริง ทุกนาทีที่ เคลื่อนไปพวกเขาสามารถทำ เงินได้หลายล้านบาทเชียวล่ะ ช่วช่งพลบค่ำ อิงดาวเดินทางฝ่ารถติดกลับมาถึงบ้านได้ก็รีบ ขึ้นห้องเตรียรีมตัวอาบน้ำ กิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ที่มหาวิทยาลัย ทำ เอาเธอแทบหมดแรงเพราะโดนรุ่นรุ่พี่จับไปเต้นไก่ย่าย่งถูกเผา อยู่หยู่ลายรอบ เหมือนจงใจกลั่นแกล้งกันเสียอย่าย่งนั้น “เจ้อยู่หยู่นายยย” อิงดาวต่อสายโทรหาพี่สาวระหว่างที่ก้าว เท้าไปยังห้องน้ำ โดยมีโทรศัพท์ซุกอยู่รยู่ะหว่างไหล่และหูของเธอ ‘กำ ลังขับรถกลับบ้านมีไร?!’ เสียงแตรรถจากรถคันอื่นบน ท้องถนนบีบไล่กันไปมา เดาได้เลยว่าปลายสายกำ ลังหงุดหงิดใจ กับการจราจรอันน่าปวดหัวมิใช่น้ช่ น้อย “เลี้ยงพิซซ่าซ่น้องหน่อยยย น้องหิว น้องหมดแรง” ‘แม่ก็ให้เงินเดือนแกตั้งเยอะ หารกันคนละครึ่งสิ’ 26
“โห่เจ้ขี้งกอ่า เลี้ยงพิซซ่าซ่ฮีลใจน้องหน่อยก็ไม่ได้ ชิ!” อิง ดาวเบะปากค่อนขอดพลางปลดเสื้อผ้าออกจากตัวทีละชิ้น หาก แผนการปล้นพิซซ่าซ่ ฟรีจรีากพี่สาวสำ เร็จ เธอจะได้กระโจนตัวอาบ น้ำ ทันที ‘เออๆ จุ้นจ้านว่ะ เอาหน้าเดิมนะ’ “น่ารักรั ได้ปะล่ะ” “ประสาท!” พอได้ยินเสียงแว๊ดของพี่สาวที่รัก พลังใจที่หดหายก็เพิ่ม จนล้นปรี่ หากคนอื่นเห็นวิธีกธีารพูดคุยของสองพี่น้องบ้านนี้คงคิด ว่าไม่ค่อยรักรักันเท่าไร ขนาดเพื่อนแม่ยังเคยทำ หน้าเจื่อนเพราะ ไม่ชินเวลาสองสาววิ่งไล่ทุบกันแย่งย่ขนม แล้วยิ่งเวลาเปร่งร่เสียง เอาชนะกันอย่าย่งกับจะบึ้มบ้านให้พังทั้งหลัง กอหญ้าอยู่รยู่ะหว่างการประชุมกับเจ้าของบริษัทและทีม งานที่อยู่อยู่เมริกริาเพื่อสรุปโปรเจ็คต์สำ คัญที่ได้รับมาเมื่อช่วช่งบ่าบ่ย ทันใดนั้นเสียงที่ดังจากห้องข้าง ๆ ก็ขัดจังหวะการพูดคุย ใบหน้า ของเธอบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิดขณะที่เธอพยายามที่จะใช้ สมาธิจัธิจัดการเรื่อรื่งแผนงานขั้นต่อไปให้เรียบร้อย เสียงบาดหูนั้นยิ่ง ดังขึ้นเรื่อรื่ย ๆ ทำ ให้เธอแทบไม่มีสมาธิจธิดจ่อ 27
กรี๊ดรี๊ดดดดดดดด กอหญ้ารู้สึรู้ สึกได้ว่าใบหน้าของเธอกำ ลังแดงก่ำ ด้วยความฉุน และกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในขณะที่เจ้าของบริษัทและทีมงาน พร้อร้มใจเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย สุดท้ายทีมงานฝั่งอเมริกาจำ ใจบอกให้กอหญ้าไปจัดการเสียงรบกวนให้เรียบร้อยแล้วค่อย กลับมาประชุมต่อ และถือว่านี่คือการพักการประชุมให้ทุกคนได้ จิบน้ำ เติมพลังกันสักหน่อยน่าจะดีกว่าดันทุรังไปจนจบ ใครก็ได้ช่วช่ยอิงด้วยย กรี๊ดรี๊ดดดด!!! “เกิดอะไรขึ้นอิงดาว เป็นอะไรไหม!” “พี่กอหญ้า ฮือออ ปีเตอร์ค่ร์ ค่ะปีเตอร์” พอเจ้าของเสียงแหลมเห็นหน้าคุณกู้ภัยคนสวยที่เปิด ประตูเข้ามาดูอาการก็รีบกระโดดกอดเอาขาเกี่ยวเอวอย่าย่งฉับไว ราวกับว่าถ้าไม่รีบรีเอาขาออกจากพื้นแมลงสาบตัวใหญ่จญ่ะฉวย โอกาสบินมาเกาะ แค่คิดภาพตามก็รู้สึกสยดสยองขนลุกไปหมด น้องเลยเอาหน้าซุกเข้าหัวไหล่เพื่อหลีกหนีภาพอันน่ากลัว 28
“หนีบกันไว้แบบนี้ แล้วพี่จะจัดการปีเตอร์ได้ไงคะ” อิงดาวปล่อยร่าร่งบางของคนพี่เป็นอิสระโดยฝากความหวัง อันแรงกล้าให้ได้รับรั ชัยชนะจากการสู้รบกับแมลงสาบตัวยักษ์ ส่วส่นเธอขอเฝ้าดูอยู่ห่ยู่ ห่าง ๆ ในมุมที่ปลอดภัยที่สุดในห้อง กอหญ้า เสียสละสลิปเปอร์ขอร์งตัวเองง้างตบแมลงสาบจนแบนแต๊ดแต๋ เมื่อปีเตอร์สิ้ร์ สิ้นชีพสถานการณ์ในบ้านจึงกลับมาสงบอีกครั้ง “เรียรีบร้อร้ย! ตัวเล็กเท่านิ้วก้อยเองเนี่ย ร้องอย่าย่งกับมันจะ เข้ามาเขมือบ โถ่เอ๊ย” “ก็อิงกลัวอะ ขนลุกขนพองไปหมดแล้วเห็นไหมคะ” คุณ เจ้าของบ้านยิ้มขัน มองไปยังมือที่ลูบไหล่เปลือยปลอบใจตัวเอง ถึงได้เห็นขนแขนที่ลุกชันตามที่เจ้าตัวบอก พอกอหญ้าได้เห็น ใบหน้าสลดหูลู่หางตก ที่คิดว่าจะเข้ามาดุในคราแรกจึงแปร เปลี่ยนเป็นเห็นอกเห็นใจ หากเป็นเมื่อก่อนคงเข้าไปกอดปลอบ ตัวเล็กอย่าย่งง่ายดาย แต่ตอนนี้มันดันไม่เหมือนเดิม “เดี๋ยวพรุ่งรุ่นี้พี่โทรเรียรีกช่าช่งให้มาฉีดยาทั้งบ้านนะ จะได้ หมดปัญหาแมลงสาบมากวนใจ” 29
“งั้นฉีดมดด้วยเลยไหมคะ อิงพึ่งจำ ได้ว่าพี่กอหญ้าแพ้มด” “หือ จำ เก่งเหมือนกันนะตัวเล็กเนี่ย” กอหญ้ายกมือข้างที่ ว่างมาโยกหัวน้องด้วยความเอ็นดู เมื่อก่อนอิงดาวเป็นเด็กช่าช่งพูด ไม่ว่าใครต่อใครก็ยอมโอนอ่อนให้เสมอ ปัจจุบันนี้ไม่รู้ว่าสกิลนี้ถู กอัพเลเวลไปถึงขั้นไหน กอหญ้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน “สำ คัญกับอิงไงเลยอยากจำ ” นั่นไง… “ปากหวาน เดี๋ยวพี่ไปทำ งานต่อก่อนนะ ปีเตอร์สู่ขิสู่ ขิตไปละ คงไม่มีอะไรน่ากลัวแล้วแหละเนอะ” กอหญ้ายกซากแมลงสาบแบนติดสลิปเปอร์ขึ้นมาโชว์ แล้ว พาตัวเองออกไปจากห้องนอนปล่อยให้น้องได้ทำ ธุระส่วส่นตัว เช่นช่ เดียวกันกับเธอเองที่ต้องไปเคลียร์กับทีมงานที่นั่งรออยู่ไยู่กลคนละ ซีกโลกให้เสร็จ ร็ เรียรีบร้อย เพื่อที่จะได้ดำ เนินงานขั้นต่อไปอย่าย่ง ราบรื่นรื่ 30
อิงดาวเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเพื่อมาสวาปาม พิซซ่าซ่แป้งบางกรอบที่อิงฟ้าซื้อมาให้ ที่จริงทั้งสองคนเป็นพี่น้อง ที่มีสายสัมพันธ์ใธ์กล้ชิดและชอบใช้เวลาร่วร่มกันมาก ค่ำ วันนี้เลย ตัดสินใจเป่ายิ่งฉุบกันเลือกหนังมาสักเรื่องเพื่อทวงคืนวันเวลาเก่า ๆ ที่ไม่ได้ทำ ร่วร่มกันมานาน “นี่เจ้ ทำ ไมห้องเจ้มีแมลงสาบได้อะ?” “ฉันจะไปรู้ไรู้หม มันคงอยากมาพักอยู่กัยู่ กับคนสวยละมั้ง” “เอิ่ม คนสวยซกมกหรือรืเปล่าเอ่ยมันถึงอยากมาอยู่ด้ยู่ ด้วย นี่ ถ้าพี่กอหญ้าไม่เข้ามาช่วช่ยอิงต้องกัดลิ้นตัวเองตายในห้องแน่ ๆ อึ๋ยยย คิดแล้วขนลุก” “แกนี่ก็เวอร์ปีร์ ปีเตอร์ตัร์ ตัวเล็กเท่ามดทำ เป็นใจเสาะกลัวไปได้” “เจ้อย่าย่มาดูถูกหัวใจดวงน้อย ๆ ของอิงนะ” 31
“พูดมากจริง กินเข้าไปเลยพิซซ่าซ่ ฟรีอะ บ้านก็อยู่ฟยู่รีฉันยัง ต้องเจียดเงินเดือนมาเลี้ยงแกอีก น้องหรือภาระเนี่ย” อิงฟ้าหยิบ พิซซ่าซ่เอ็กซ์ตร้าร้ชีสชิ้นใหม่ยัดใส่ปส่ากน้องสาวให้กัดกินจนหนำ ใจ ส่วส่นเธออาศัยช่วช่งเวลาที่น้องเผลอแย่งย่รีโมททีวีมาเลือกช่อช่งที่เธอ ชอบ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หช่นังรักรัหวานเจี๊ยบที่น้องเธอเลือกเปิด “เจ้!! ทำ งี้ได้ไงอะ!” อิงดาวกรีดรีร้องทั้ง ๆ ที่กำ ลังเคี้ยวแป้ง ชีสเต็มกระพุ้งแก้ม “ก็ฉันเบื่ออะ แกชอบดูแต่หนังรักเลี่ยน ๆ” “แต่อิงเป่ายิ่งฉุบชนะ! อิงออกค้อน เจ้ออกกรรไกร เจ้ไม่มี สิทธิ์ทำธิ์ ทำตามใจตัวเองอะ อย่าย่ ขี้มั่วดิ้!” ตลอดเลย อิงฟ้าชอบขี้โกง ตอนสุดท้ายอยู่เยู่รื่อรื่ย ไอ้คนแพ้แล้วไม่ยอมรับความจริง “ไม่เอา ไม่อยากดู แกจะมาบังคับจิตใจคนที่ไม่อยากดูได้ ไงอะ อย่าย่มาเผด็จการได้ปะ เป็นน้องหัดเชื่อฟังพี่บ้าง!” “เจ้นั่นแหละที่นิสัยไม่ดี เอารีโมทมาเลยนะ!” “ไม่ให้! แบร่”ร่ 32
“อิเจ้!!!” อิงดาวแผดเสียงออกมาอย่าย่งสุดจะกลั้น พี่สาว ของเธอกวนประสาทได้โล่ ช่อช่งว่างระหว่างวัยที่ห่างกันหลายปีไม่ ได้ทำ ให้อิงฟ้ามีวุฒิภาวะขึ้นเลยเมื่ออยู่กัยู่ กับอิงดาว แทนที่จะนั่งดู หนังกันไปเงียบ ๆ มีจังหวะน่ารักให้ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็น กันบ้าง ไม่เลย จังหวะที่ได้คือต้องหยุมหัวกันเท่านั้นถึงจะนอน หลับฝันดี “โอ๊ยยยย ช่วยอยู่กัยู่ กันเงียงีบ ๆ ได้ไหม!!” เสียงฝีเท้าวิ่ง ตึงตังลงมาจากบนบ้านอย่าย่งเหลืออด ยืนเท้าเอวจ้องสองพี่น้อง บนโซฟาตาเขียวปั๊ด “วันนี้ตัวเล็กเสียงดังกวนสมาธิมธิากเลยรู้ไหม? เมื่อค่ำ ก็ที นึง พี่คุยงานสำ คัญอยู่ แล้วนี่ยังจะมาทะเลาะอะไรกันอีก อิงฟ้า แกช่วช่ยทำ ตัวให้เหมือนพี่หน่อยสิ้ เสียงแกกับน้องรวมกันทำ ฉัน ปวดหัวมากนะ!” อิงดาวหลบเลี่ยงสายตาดุร้ายไปยังกล่องพิซซ่าซ่ ใจมันแป้ว หดลีบเหมือนลูกโป่งไร้อร้ากาศ ขนาดพิซซ่าซ่บนโต๊ะที่ว่าบาง ยังไม่ บางเท่าใจอิงดาวเลย ในชีวิตนี้ยังไม่เคยถูกพี่กอหญ้าดุเลยสักครั้ง แล้วจะเอาภูมิคุ้มกันที่ไหนมาปกป้องใจตัวเองไม่ให้เหี่ยวเฉาล่ะ นี่ สินะที่เขาว่าถ้าหากทำ ให้คนใจดีเหลืออดเหลือทนจนโมโหได้ ก็ ต้องเตรียรีมใจรับรักรรมไว้ได้เลย 33
“ถ้าจะตีกันก็ไม่ต้องดู” กอหญ้าสาวเท้าฝ่าเข้ามาหยิบ รีโรีมทตัวปัญหาจากมืออิงฟ้าไปกดปิดทีวีให้จบเรื่อง “แล้วอย่าย่ ให้ ได้ยินว่าทะเลาะกันอีกนะ!” ชี้หน้าขู่เขู่สร็จก็พกรีโมทติดมือเดินปั้น ปึ่งขึ้นห้องไปด้วย เล่นเอาสองพี่น้องทำ หน้าค้างเหวอ กอหญ้า โหมดหัวร้อร้นปรากฏสู่สสู่ายตาเป็นครั้งแรกในชีวิต ขนาดอิงฟ้าอยู่ ด้วยกันมาตลอดยังไม่เคยเห็น เช้าวันถัดมา… อิงดาวเดินลูบท้องด้วยอาการเมาขี้ตามาหาของกินในครัว แต่เช้า “งือออ หิวอ่ะ วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ?” แล้วดูเหมือนคนที่ สติยังไม่ตื่นเต็มที่จะลืมเรื่องราวเมื่อคืนไปเสียสนิท มันจะไม่อะไร เลย ถ้าเจ้าตัวใส่ชุส่ชุดนักศึกษากระโปรงพลีทแบบปกติ ไอ้แบบที่ ไม่ใช่ชุช่ชุดนอนยั่วสวาทไม่ปกปิดเนื้อหนังบนร่าร่งกายเช่นช่นี้ “อ่า เอ่อ ทำ ไมแต่งตัวแบบนี้คะ?” 34
“อิงพึ่งตื่นค่ะ ไม่มีเรียรีน แล้วก็หิวมากด้วย” ยัยตัวเล็กเท้า แขนโน้มตัวลงมาดูสิ่งที่กอหญ้ากำ ลังกิน โดยไม่มีการระวังเนื้อ ระวังตัว ไม่มีการกลัวว่าจะมีอะไรเล็ดลอดออกมาจากชุดนอน วาบหวิวนั่น “พี่กอหญ้ากินอะไรอะ อิงขอกินบ้างได้ไหม?” “ซีเรียรีลน่ะซีเรียรีล อยู่ใยู่นตู้นะ กินได้เลย” เป็นกอหญ้าเองที่ต้องผินหน้าหนีด้วยน้ำ เสียงตะกุกตะกัก เพราะดูทรงแล้วน้องน่าจะไม่รู้เรู้รื่อรื่งอะไร การใส่ชุส่ชุดนอนสบาย ๆ เดินไปมาทั่วบ้าน อาจเป็นเรื่อรื่งธรรมดาที่น้องทำ มาตลอด แต่คน อายุมากว่าเองที่ไม่คุ้นชิน ไหนจะสถานการณ์หัวร้อนเมื่อคืนอีก ยิ่งทำ ให้ทำ ตัวลำ บาก “เปิดนมให้หน่อยสิคะ” “ค คะ?” “ใครปิดแน่นก็ไม่รู้ อิงเปิดขวดนมไม่ออกแล้วเนี่ย เจ็บมือ ไปหมดเลย” อิงดาวแบมือที่เกิดรอยแดงจากการเค้นเปิดฝาขวด นมให้ดู 35
“อ่อ…” คนพี่ปล่อยลมหายใจออกมาแล้วหยิบขวดนมมา เปิดให้ พร้อร้มบริกริารเทใส่ชาส่มซีเรียรีลให้เสร็จสรรพ “น่ารักรัตลอดเลย จุ๊บ~” “อิงด๊าว! ทำ อะไรเนี่ย” คนพี่เด้งตัวออกห่างรีบเอามือจับ แก้มตัวเองเพราะตกใจสุดขีดจนเผลอทำ หน้าตาเหลอหลา “จุ๊บขอบคุณไงคะ ตอนเด็กเราทำ แบบนี้บ่อบ่ยจะตาย” “แต่ตอนนี้โตเป็นควายแล้วนะอิงดาวจะมาทำ เหมือนเมื่อ ก่อนไม่ได้ รักรัษาเนื้อรักษาตัวบ้างสิ!” “ไม่รู้ๆรู้ๆ โตขนาดไหนเราก็ห่างกันเท่าเดิมแหละน่า อิงก็ เป็นเด็กน่ารักรัของพี่กอหญ้าเหมือนเดิมไงคะ อิอิ” “ตอนนี้ไม่น่ารักรัแล้วมั้ง น่าทุบให้ตาย” “พี่กอหญ้าไม่มีทางกล้าทุบตัวเล็กของพี่หรอก” 36
กอหญ้าขอถอนคำ พูดที่บอกว่าน้องน่ารักเหมือนตอนเด็ก ไม่มีเปลี่ยน อิงดาวเวอร์ชั่ ร์ ชั่นอัปเกรดรุ่นรุ่ล่าสุดคาดเดาอะไรไม่ได้ เลย นึกอยากจะทำ อะไรก็ทำ ได้อย่าย่งหน้าตาเฉย โตเป็นสาว ขนาดนี้จะมาจงมาจุ๊บแก้มคนอื่นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะ “ง้อได้ไหมคะ?” “ที่เมื่อคืนตีกับอิงฟ้าอะนะ?” กอหญ้าหันมามองน้อง “อื้อ ใช่ค่ช่ ค่ะ อิงไม่คิดว่าจะทำ ให้พี่กอหญ้าโกรธขนาดนั้น” “พี่ไม่ได้โกรธค่ะ แต่มันหงุดหงิด เข้าใจใช่ไช่หมว่าพี่กำ ลังใช้ สมาธิทำธิ ทำงานแล้วเป็นงานที่สำ คัญด้วย มันทำ ให้พี่ดูไม่โปร” “เข้าใจมาก ๆ ค่ะ ถ้าเป็นอิงตอนใช้สมาธิทำธิ ทำอะไรยาก ๆ ก็ คงหงุดหงิดถ้ามีเสียงวี๊ดคอยก่อกวน แล้วเสียงอิงกับเจ้รวมกันคือ น่ารำ คาญสุด อิงจะไม่เสียงดังกวนใจพี่กอหญ้าอีกอิงสัญญาเลย” 37
03 ________ ไม่ใช่เช่รื่อ รื่ งบัง บั เอิญ ถามหน่อยสิ พวกคุณยังจำ เรื่อรื่งราวความรักในวัยเด็กกัน ได้อยู่หยู่รือรืเปล่า? ปั่นป่วน สวยงาม หอมหวาน และจริงริใจ เป็น ช่วช่งเวลาที่เกิดขึ้นพร้อร้มกับอัตราการเต้นของหัวใจไม่คงที่ และ ไม่มีสิ่งไหนสามารถหยุดความรู้สึกที่กำ ลังโลดแล่นนี้ลงได้ มิหนำ ซ้ำ คนที่อยู่ใยู่นหัวใจของเราเขายังเป็นเหมือนขุมพลัง แห่งความสุข ไม่ว่าจะแอบมองกี่ครั้งรั้ก็เผยยิ้มตามใจสั่นมันทุกร อบ เป็นหมุดหมายสำ คัญที่ทำ ให้ตอนกลางวันสดใสและกลางคืน อบอุ่น “ไงคะตัวเล็ก รอพี่อยู่หยู่รอ พี่มีเยลลี่หมีมาฝากด้วยนะ” “งู้ย ขอบคุณค่ะพี่กอหญ้า” ความรู้สึรู้ สึกปั่นป่วนอธิบธิายเป็นคำ พูดลำ บาก มันเกิดขึ้นเมื่อ ฉันพบกับเพื่อนสนิทของพี่สาว ซึ่งตอนนั้นเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ ด้วยซ้ำ ว่าความรักรัคืออะไร 38
ฉันรู้แรู้ค่ว่าทุกครั้งรั้ที่พี่กอหญ้ามาติวหนังสือที่บ้านเวลาเดิม ทุกเย็น ใจฉันมันเอาแต่เฝ้ารอด้วยความสุข เหมือนหมาลาบราด อร์ที่ร์ที่กระดิกหางรอเจ้าของอยู่หยู่น้าประตูบ้าน เฝ้ารอเพื่อหวัง เข้าไปคลอเคลียพันแข้งพันขาให้หายคิดถึง “งืออ พี่กอหญ้าญ้ตัวหอมจัง อิงอยากกอดทุกวันเลย” “ทุกวันเลยหรอคะตัวเล็ก สงสัยพี่ต้องย้ายมาอยู่ที่ยู่ที่นี่แล้วมั้ง แบ่งบ่ห้องให้พี่ได้หรือรืเปล่าล่ะ?” “มาเลยสิคะ ห้องอิงกว๊างกว้าง พี่กอหญ้าอยู่ไยู่ด้สบ๊าย” “อืมมม งั้นพี่ต้องไปขอหม่าม๊าก่อนนะคะ” ฉันไม่เคยแน่ใจว่าความรู้สึรู้ สึกที่มีให้เพื่อนสนิทของพี่สาวคือ ความรักรัจนกระทั่งตอนที่ฉันอยู่ชั้ ยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ชื่อเสียง เลื่องลือที่สุดในโรงเรียนเพราะได้รุ่นรุ่พี่นักบาสสุดหล่อมาเป็น แฟน ซึ่งจะไม่ตกลงคบก็กลัวพี่เขาจะเสียเซลฟ์ อุตส่าส่ห์เล่นใหญ่ คุกเข่าข่ขอเป็นแฟนกลางสนามบาสเชียวนะ ฉันเองคิดว่าขึ้นมัธยม ปลายแล้วก็ควรจะลองมีความรักรัตามวัยนี้ดูบ้างไม่น่าจะเสียหาย อะไร 39
เย็นวันหนึ่งฉันกับพี่คิมนั่งกินน้ำ แข็งไสร้านดังอยู่หยู่น้า โรงเรียรีน คุยกันจีบกันมีโมเม้นต์หวานแหววตามประสาเด็กมัธยม ปลายทำ ตัวคลั่งรักรัแต่แล้วโทรศัพท์เครื่องจิ๋วในกระโปรงนักเรียน ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเข้า “เจ้มีไร?” ฉันกดรับรั โทรศัพท์ทันทีเพราะน้อยครั้งมากที่พี่ สาวจะโทรหากันแบบนี้ “หือ กินข้าวที่บ้านหรอ ร้อร้ยวันพันปีไม่… ฮะ! พี่กอหญ้าก็มาด้วย เออ แป๊บนะ กลับเดี๋ยวนี้แหละ!” ฉันรีบรีบอกลาแฟนสุดหล่อแล้วหยิบกระเป๋าชิ่งกลับบ้าน ทันที ฉันไม่สนด้วยซ้ำ ว่าพี่คิมจะรู้สึรู้ สึกเหวอขนาดไหน เพราะ ณ ตอนนั้น ฉันเห็นแค่ใบหน้าแสนใจดีของพี่กอหญ้าเพียงคนเดียว จำ ได้ว่าตัวฉันร้อร้นรนรีบโบกแท็กซี่กลับบ้าน เอาแต่ภาวนาให้ ระหว่างทางรถไม่ติดและถึงบ้านก่อนที่ทุกคนจะทานข้าวเสร็จ ตั้งแต่พี่อิงฟ้ากับพี่กอหญ้าย้ายไปอยู่หยู่อด้วยกัน เรียกได้ว่า แทบตัดโอกาสในการพบเจอทั้งหมดไปเลย นี่จึงเป็นโอกาสทองที่ จะได้ไปยืนยิ้มแป้นเป็นยัยตัวเล็กตัวน้อยให้พี่กอหญ้าลูบหัวอีก ครั้งรั้ 40
“โตไวจังเลยตัวเล็ก ใกล้จะสูงเท่าพี่แล้วสิ” พี่กอหญ้าเขยิบ เข้ามายืนตรงหน้าแล้วใช้มือวัดระดับความสูงจากหน้าผากตัวเอง มายังหน้าผากของฉัน เราใกล้กันมากจนเด็กอ่อนไหวง่ายอย่าย่ง ฉันสามารถเอาไปนอนฝันต่อได้อีกหลายปี “อิงโตจนพี่กอหญ้าไม่ต้องคอยเปิดขวดน้ำ ไม่ต้องคอยมัด เชือกรองเท้าให้แล้วนะ” “ว้าา งั้นพี่ก็หมดประโยชน์แล้วสิ” พี่เขาแสร้งทำ หน้า เสียใจ ซึ่งมันดูน่ารักรัคันยุบยิบที่หัวใจไม่หยอก “เอาไว้พี่กอหญ้าได้งานทำ แล้วมาเลี้ยงข้าวอิงไหมละคะ?” “ต้องดูก่อนว่าอิงดาวของพี่กินจุไหม” “อิงกินน้อย เลี้ยงง๊ายง่ายนะคะ” “งั้นก็คงได้แหละเนอะ” หลังจากวันนั้นผ่านไปสามวัน ฉันบอกเลิกพี่คิมสุดหล่อ ทันที โดยให้เหตุผลไปว่ามีเรื่อรื่งอื่นที่น่าสนใจกว่าการมีแฟนใน ตอนนี้ โชคดีที่พี่คิมไม่งี่เง่าตามตื๊อให้น่ารำ คาญ 41
“ดีจังที่อิงดาวบอกเลิก” คนถูกบอกเลิกยิ้มร่าร่ “พี่คิมไม่โกรธอิงเลยหรอคะ?” “ไม่ครับรัพี่รู้ตัวมานานแล้วว่าไม่ใช่ ในสายตาอิงดาวไม่มีพี่ คิมอยู่ใยู่นนั้นเลยตั้งแต่แรก แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ใจกว้างยอม ลองคบกับพี่ ลองให้พี่ได้พยายามดูสักหน่อย” “ขอโทษที่ทำ ให้เสียเวลานะคะพี่คิม” ฉันขอโทษเพราะ รู้สึรู้ สึกแบบนั้นจริงริๆ หากฉันไม่กั๊กที่ตรงนี้เอาไว้ พี่คิมคงมีโอกาส สานสัมพันธ์กัธ์ กับคนที่เหมาะสมและคนที่พร้อมให้ใจได้ไปนานแล้ว แต่พอผ่านไปได้อาทิตย์กว่าพี่คิมก็ไปขอรุ่นรุ่พี่ดรัมเมเยอร์ ไม้หนึ่งเป็นแฟน เดินควงแขนกันทั่วโรงเรียนอย่าย่งกะหนุงกะหนิง เชียวล่ะ แปลกดีที่มูฟออนได้ไว แต่ก็ยินดีกับพี่เขาด้วย “พี่คิมพี่ส้มส้เหมาะกันมากแกเอ้ย ไม่เหมือนอิงดาวเด็ก แก่แดดนั่นสักสันิด คงเอาแต่ใจมากอะดิถึงโดนทิ้ง ธรรมดาแหละ นะเด็กน้อยก็งี้” 42
พวกนักเรียรีนต่างชั้นเมาท์กันให้แซดว่าฉันถูกพี่คิมนักบาส ขวัญใจสาวทั้งโรงเรียรีนทิ้งเพราะเป็นเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ ซึ่งไม่ได้ ทำ ให้ฉันเสียใจสักนิดเลย ไม่ได้รู้สึรู้ สึกอกหักใจสลายอย่าย่งที่ควรจะ เป็น หนำ ซ้ำ ยังแฮปปี้มากกว่าเดิมเสียอีก เหตุผลที่ทำ ให้มีความสุขแบบโสด ๆ เป็นเพราะฉันรู้แล้ว ว่าควรเก็บหัวใจดวงน้อย ๆ ดวงนี้ไว้ให้ใคร พี่กอหญ้าคือที่ฉัน ตกหลุมรักรัฉันมั่นใจมากว่าหัวใจไม่โกหก แม้ว่าพึ่งรู้ตัวแต่ฉันน่ะ ไม่คิดกลับลำ อีกแล้ว หลังจากที่รู้ตัรู้ ตัว ฉันสัญญากับตัวเองทุกวันถ้ามีโอกาสได้อยู่ ใกล้พี่กอหญ้าเมื่อไร ฉันจะหยิบทุกกลยุทธ์ใธ์นการพิชิตใจออกมา ใช้ปฏิญาณตนด้วยเกียรติของเด็กคนนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ความ พยายามกลายเป็นสิ่งที่ไร้ความหมายอย่าย่งแน่นอน อิงดาวรักใคร ก็จะสู้ให้สุดใจ! กลยุทธ์พิธ์ พิชิตใจข้อแรกที่คิดออก คือการเอาตัวเองเข้าไป อยู่ใยู่นสายตา ในขณะที่เพื่อนในกลุ่มต่างเลือกเข้ามหาวิทยาลัย ไกลบ้าน เชียงใหม่บ้าง ขอนแก่นบ้าง เพราะต้องการมีชีวิตวัยรุ่นรุ่ ให้เต็มที่โดยอยู่ห่ยู่ ห่างจากสายตาของพ่อพ่แม่ให้มากเท่าที่จะมากได้ 43
แต่ฉันเลือกสวนกระแส ฉันปักหลักเลือกเรียนในกรุงเทพ ฯ แบบไม่ต้องคิดให้มากความและที่สำ คัญต้องใกล้บ้านของเจ้อิง ฟ้ากับพี่กอหญ้า พอแม่ไม่อยากให้ลูกคนเล็กฝ่าดงรถติดไปเรียน เลยโทรบอกให้เจ้เอาน้องสาวไปอยู่ด้ยู่ ด้วย โป๊ะเช๊ะ! อิอิ กลยุทธ์พิธ์ พิชิตใจข้อที่สอง อืมม คิดไม่ออกแฮะ นึกออกแค่ ว่าทำ อย่าย่งไรก็ได้ให้เป็นที่จดจำ บางทีฉันก็รู้สึกว่าเป็นตัวของตัว เองเกินไปเหมือนกัน เด็กน่ารักรั ในภาพจำ ของพี่กอหญ้ามันสลาย เป็นผุยผงไปแล้ว พี่เขาเองคงงงว่า อีเด็กนี่เป็นอะไรมากไหมเอ่ย? แต่สำ หรับรัฉันแล้วนับเป็นข้อดี เคยได้ยินเพลง แค่สงสัยสัของวงบอยแบนด์ชื่อดังจากค่าย Kamikaze ไหม? ท่อนฮุคเขาร้องไว้ว่า ก็แค่เพียงเธอน่ะน่แอบ สงสัยสัก็ถือว่าเธอใส่ใส่จฉันแล้ว ฉันเลยยึดหลักการนี้ติดไว้กับตัว ตลอด แม้ฉันเวอร์ชันปัจจุบันดูไม่อ่อนน้อมไม่อ่อนหวานเหมือน ตอนเด็ก แต่แค่พี่กอหญ้าเกิดความสงสัยสักเสี้ยวนาทีก็เพียงพอ สำ หรับรัฉันแล้วล่ะ ตั้งแต่ได้มาอยู่บ้ยู่ บ้านหลังเดียวกัน ฉันก็มีโอกาสเกาะแกะพี่ กอหญ้ามากขึ้น แรก ๆ พี่กอหญ้าเองก็สะดุ้งเผลอดุเพราะไม่ชิน แต่ด้วยความที่เราสองคนสกินชิพกันบ่อบ่ยสมัยเด็ก เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอมกันเป็นประจำ ทำ ให้การต่อติดครั้งใหม่ไม่ได้ยากเกิน ความสามารถอิงดาวคนนี้สักเท่าไร จนกระทั่งเมื่อคืน… 44
ก็อก ก็อก ก็อก~ ก็อก ก็อก ก็อก~ ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว กอหญ้ายังต้องคอยต้อนรับแขกแสน เอาแต่ใจจากห้องตรงข้าม ตอนแรกว่าจะทำ เป็นหูทวนลมไม่ลุก ไปเปิดประตู แต่พอรู้ฤทธิ์เธิ์ดชของน้องบ้างแล้ว คิดว่ายัยตัวเล็ก ของเธอคงไม่ย่อย่ท้อหรอก “ยังไงน่ะเรา จะมาป่วนอะไรพี่คะคืนนี้” “ก็เปล๊า~ พี่กอหญ้ายังทำ งานอยู่อียู่ อีกหรอคะ?” หากเป็นคนอื่นคงรอจนกว่าจะได้รับรัอนุญาต แต่อิงดาวทำ เนียนเดินเข้ามาในห้อง ใช้ความพรีวิลเลจจากการเป็นน้องสาว เพื่อนสนิทเต็มที่ สายตาสอดส่อส่งสิ่งโดยรอบอย่าย่งใคร่รู้ร่รู้แล้วทิ้ง ตัวนั่งลงบนเตียงที่กอหญ้าหวงแหน ซึ่งเจ้าของห้องยอมยกให้ เป็นกรณีพิเศษเพราะน้องเองก็เป็นคนสนิทสนมที่เคยใช้บริการ มาแล้ว จึงไม่ได้รู้สึรู้ สึกหงุดหงิดเหมือนเจอคนแปลกหน้าคู่ขาอิงฟ้า “อื้อ งานด่วนค่ะ ลูกค้าเร่งร่จะเอาพรุ่งรุ่นี้” “งั้นอิงอ่านการ์ตูร์ตูนเป็นเพื่อนนะ ห้ามไล่ อิงสัญญาว่าจะไม่ กวนพี่กอหญ้า” 45
ยัยตัวเล็กหยิบการ์ตูร์ตูนโคนันยอดนักสืบข้างหัวเตียงมาเปิด อ่านเป็นการย้ำ ให้คนพี่มั่นใจกลาย ๆ ว่าน้องจะตั้งใจไขคดี ปริศรินากับโคนันและผองเพื่อนอยู่เยู่งียบ ๆ จะไม่มีการเสียงดัง ก่อกวนให้ปวดหัวอย่าย่งที่แล้วมาแน่นอน “ตามใจเราแล้วกัน” “พี่ก็ทำ ตัวสบายๆ น้าา ไม่ต้องเกรงใจ” ดูพูดเข้า ทำ อย่าย่งกับนี่เป็นห้องนอนตัวเองเสียอย่าย่งนั้น อิง ดาวใส่ชุส่ชุดนอนไม่ได้นอนอีกตามเคย เอนหลังเหยียดกายอย่าย่งกับ เป็นอาณาจักรของตัวเอง โชคดีที่ไม่ได้เกาะแกะอยู่ใยู่กล้ ๆ กอ หญ้าปล่อยให้น้องไขคดีกับโคนันตามที่เจ้าตัวสัญญาเพราะเธอ จำ เป็นต้องเอาความสนใจทั้งหมดมาปั่นงานที่ค้างอยู่ใยู่ห้เสร็จทัน ส่งส่พรุ่งรุ่นี้เช้าตอนสิบโมง เวลาที่กอหญ้ามีสมาธิจธิมอยู่กัยู่ กับงานตรงหน้า หูสองข้าง แทบไม่ได้ยินสิ่งมีชีวิตอื่นที่เคลื่อนไหวโดยรอบ เธอเป็นคนที่แยก ประสาทสัมผัสได้ไม่ค่อยดีและต้องทำ สิ่งที่อยู่ตยู่รงหน้าให้เสร็จ ก่อนที่จะทำ อย่าย่งอื่นต่อ อย่าย่งเช่นช่เวลาอ่านหนังสือ อิงฟ้าชวนคุย ก็จะไม่รู้เรู้รื่อรื่ง ต้องเงยหน้าจากหนังสือและเริ่มบทสนทนาใหม่ให้ เพื่อนสนิทบ่นบ่อยู่บ่ยู่อบ่ยครั้งรั้ 46
ณ ตอนนี้ก็เช่นช่กัน คนบ้างานเอาแต่กระดิกนิ้วพิมพ์ตัว หนังสือยาวเหยียดจนลืมไปเลยว่าอิงดาวแวะมานั่งเล่นที่ห้อง พอ หันไปอีกที น้องดันหลับคอพับคาหนังสือการ์ตูนเรียบร้อย สังเกต จากนิ้วโป้งที่คั่นหน้าเอาไว้กว่าครึ่งเล่ม เดาได้เลย ยังไม่ทันพบศพ ปริศรินาก็ชิงเข้าสู่นิสู่ นิทราไปก่อนแล้ว อ่า เที่ยงคืนกว่าแล้วหรอเนี่ย กอหญ้าลุกจากเก้าอี้ไปช่วช่ยจัดแจงท่าทางในการนอน ถึง แม้คืนนี้จะไขคดีไม่สำ เร็จ ร็ แต่น้องจะมานอนแบบเมื่อยคอก็กระไร อยู่ ผ้าห่มนุ่มผืนใหญ่ถูญ่ถูกดึงขึ้นมาคลุมร่าร่งบางกันหนาวและอดไม่ ได้ที่จะหยุดมองใบหน้าคนอายุน้อยกว่ายามหลับใหล ช่าช่งไร้พิร้ พิษ ภัยจริงริเชียวตัวเล็ก นั่นแหละเมื่อคืนฉันพึ่งรู้ตัวว่าเผลอหลับไปก่อนที่โคนันจะ เริ่มริ่ ไขคดีเสียอีก อันที่จริงฉันชอบเข้ามาวอแวในห้องนี้แล้วทำ เนียนหลับปุ๋ยทุกครั้งรั้เป็นเพราะใจเรียรีกร้องอยากอยู่ใยู่กล้คนที่เรา ชอบตลอดเวลาเลยต้องงัดมุกเนียนหลับมาใช้บ่อบ่ย ๆ เพราะรู้ว่า พี่กอหญ้าน่ะแสนดี ไม่ดุ ไม่ไล่ ไม่ตี ขยันใจอ่อนแบ่งบ่พื้นที่ส่วส่นตัว ให้ยัยตัวเล็กของพี่เขาเสมอ ฉันพยายามเชื่อมความรู้สึกสนิทสนม ให้กลับมาเหมือนเดิมทีละน้อย โดยหวังเป็นอย่าย่งยิ่งว่าพี่กอหญ้า จะไม่ผลักไส 47
“อื้มม ตื่นนานแล้วหรอตัวเล็ก” ข้อเสียของคนที่ติดผ้า ม่านสีขาวไม่ทึบสีคือการตื่นขึ้นมาเจอพระอาทิตย์สาดแสงเจิดจ้า ทักทาย แต่ไม่ว่าพี่กอหญ้าจะทำ หน้ายู่ยี่ยู่ยี่หลับตาปี๋แค่ไหนก็ยังน่า รักรั ไม่เสื่อมคลาย เคยนึกสงสัยมาตลอดว่าอาการสะลึมสะลือของคนตรง หน้าจะสามารถฆ่าฆ่ยัยตัวเล็กของเขาได้เลยหรือเปล่า อืม ก็แทบ ตายเลยแหละ ไม่ว่าจะยกมือปิดปากหาวหรือรืจะขยี้ตา ล้วนมี อานุภาพต่อใจทั้งสิ้น “อิงตื่นก่อนพี่กอหญ้าแป๊บเดียวเอง” “แล้วยิ้มอะไรน่ะเราอะ” เจ้าของห้องเอ่ยถามหลังจาก เหยียดแขนบิดไล่ความขี้เกียจสุดตัว “ก้อออ อันนั้นอะ ดูม ๆ พี่ มัน…หก” สิ้นคำ พูด เจ้าของ ห้องก็รีบรี โกยผ้าห่มขึ้นมาปกปิดหน้าอกอย่าย่งไว “อิงเห็นหมดแล้ว พี่กอหญ้าไม่ต้องอายหรอก” อันนี้ที่จริงฉันไม่ได้เห็นอะไรใต้เสื้อ นอนย้วย ๆ ของพี่เขาหรอก แค่อยากจะหาเรื่องแกล้งเล่นเท่านั้น 48
“...!” “มีอยู่เยู่ท่าเม็ดก๋วยจี๊ อายไรไม่รู้นะพี่อะ” “อิงดาว! ไอ้บ้า!” นั่นแหละครับรั โดนพี่กอหญ้าแผดเสียงใส่ พร้อร้มกับทุบตีด้วยกำ ปั้นหนึ่งที ฉันถือว่าเป็นการเอาฤกษ์เอาชัย เริ่มริ่ต้นวันใหม่ได้อย่าย่งดีเยี่ยม “กลับห้องตัวเองไปเลยนะเด็กบ้า!” “จ้า ๆ กลับก็ได้ค่า แล้วจะมาใช้บริการใหม่น้าา” “ไม่ต้องมา! ไม่ให้เข้าแล้ว!” ฉันยกยิ้มหยอกล้อและโบกมือลาเจ้าของห้องอย่าย่งเบิก บานใจ ฉันดูทำ อะไรเต็มที่เหมือนคนไม่สนสี่สนแปด แต่เอาเข้า จริงริฉันไม่ได้มั่นหน้าว่าจะได้ใจพี่กอหญ้ามาครอบครองตามแผน และยอมรับรัตามตรงว่าหวั่นใจไม่น้อย ปลายทางสุดท้ายฉันอาจ ได้นั่งกอดเข่าข่ร้อร้งไห้หัวใจสลายเงียบๆ คนเดียวก็ได้ แต่ก่อนถึงวันนั้น ฉันขอพยายามพิชิตหัวใจพี่กอหญ้าใน รูปแบบของฉันให้เต็มที่เสียก่อน สุดท้ายผลออกมาเป็นอย่าย่งไรก็ จะยอมรับรัแต่โดยดี ฉันพุ่งพุ่เข้าหาความรัก บนพื้นฐานของความ จริงริ 49
หากถึงเวลาต้องปล่อยพี่เขาไปฉันก็จะปล่อย จะยอม หมอบคลานออกไปจากชีวิต ความรักไม่ควรเป็นที่มาของความ ดื้อรั้นรั้แต่ควรแสดงออกถึงการเคารพสิ่งที่อีกฝ่ายตัดสินใจ การรั้ง คนที่ไม่ได้รักรัมีแต่จะนำ ไปสู่คสู่วามโศกเศร้าและความทุกข์ทรมาน มากขึ้นใช่ไช่หมล่ะ ถ้าหากเจ็บแต่ไม่จบแผลมันจะเหวอะจนเชื้อโรคกินเอาได้ นะ เมื่อถึงวันนั้นฉันจะขอหอบแผลใจไปรักษาก่อนที่จะพังทลาย จนใช้การไม่ได้อีก มีหัวใจเว้าแหว่งก็ยังดีกว่าไม่เหลือสักส่วส่นไปรัก ใครสักคนในอนาคตแหละเนอะ 50