04 ________ ไม่กลับบ้า บ้ นนะ พระอาทิตย์คล้อยต่ำ จวนจะลับขอบฟ้า อิงฟ้าฮัมเพลงใน ลำ คอพลางจัดแจงส่วส่นผสมสำ หรับการปรุงอาหารอยู่ใยู่นครัว พอ เลิกงานตั้งแต่บ่าบ่ยสองเธอก็รีบแวะห้างสรรพสินค้าซื้อวัตถุดิบใน การรังรัสรรค์เมนูสปาเกตตีขี้เมากุ้งของโปรดน้องสาวตัวเอง อันที่ จริงริอิงฟ้าไม่ได้นึกครึ้มรึ้พิศวาสอะไรน้องสักนิด เพียงแค่อยากหา กิจกรรมฆ่าฆ่เวลาเพราะวันนี้เธอเสร็จงานเร็วและสุดแสนจะว่าง มาก แล้วบังเอิญจำ ได้ว่าน้องเธอชอบกินเมนูนี้ “ดูมันนะ ฉันอุตส่าส่ห์ซื้อของมาทำ เมนูโปรดมันให้กิน แต่ ดันโทรมาบอกว่าไม่กลับบ้าน แรดจะไปร้านเหล้ากับเพื่อน เหอะ! ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้อรู้ยากจะหยิกหลังให้เขียว” “เอ้า… แกสองคนก็มีแม่คนเดียวกันไหมเอ่ย?” กอหญ้านั่ง เท้าคางมองเพื่อนสาวในคราบแม่ครัวสวมผ้ากันเปื้อน ใบหน้ามู่ทู่ เพราะต้องทำ ของโปรดรอน้องเก้อ “บอกตามตรงฉันไม่ค่อยชิน วิธีกธีารดูแลน้องแบบแกเลย บางวันหยุมหัว บางวันหอมหัว งง มาก” 51
“ก็ปกติปะแก” อิงฟ้าตอบแล้วจัดการเทน้ำ ออกจากหม้อ เพื่อนำ เส้นสปาเกตตีที่ต้มเสร็จ ร็ ออกมาพัก “จ้าปกติ ชนิดที่แบบพูดกันดี ๆ ไม่ได้ ต้องฮาร์ดคอใส่กัส่ กัน ตลอด วันไหนไม่ได้ทุบหลังกันเหมือนจะชักตาย” “ประชดเก่งไรเก่งมากแม่” “ถามจริงรินะ ไอ้ที่แสดงออกแบบนี้คือแกคิดถึงอิงดาวใช่ ไหมละ ก็แบบ…พวกเราหายไปจากชีวิตน้องเลยนี่ตั้งแต่เข้ามหา ลัย กลับบ้านไปเยี่ยมแป๊บ ๆ ก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตวุ่นวายกันต่อ” กอหญ้าจุดประกายอย่าย่งรู้ใรู้จ คำ พูดแสนธรรมดาแต่ สามารถงัดความคิดถึงที่ซ่อซ่นอยู่อยู่อกมาได้ อิงฟ้าและอิงดาวเป็น พี่น้องที่รักรักันมากแต่ปราศจากความหวานในการอยู่ร่ยู่วร่มกัน สิ่ง ต่าง ๆ ที่สะท้อนออกมาล้วนเป็นการแสดงความรักที่ค่อนข้าง อ้อมโลกอยู่ตยู่ลอด “ถ้าดูออกก็ไม่ต้องถามย่ะ ย่มันกระดากปากจะพูด แกก็เห็น ว่าฉันกับอิงดาวแทบจะกินหัวกันมาตั้งแต่เด็ก จะให้มาพูดคะขา ว่ารักรักันมันจะอ้วก” 52
อิงฟ้าลงมือผัดเส้นสปาเกตตีและเครื่องปรุงทุกอย่าย่งให้เข้า กันตามสูตรที่แม่เคยสอน กลิ่นพริกริกลิ่นกระเทียมฉุนจมูกจนสอง เพื่อนซี้ผลัดกันจาม ว่ากันว่าถ้าผัดอาหารจนคนรอบข้างหลุดจาม แปลว่าอาหารเมนูนั้นรสชาติดีกลมกล่อม ความเชื่อจากที่ไหน ไม่รู้แรู้ต่ขอเชื่อให้สบายใจไว้ก่อน “เป็นไงแก พอกินได้ไหม?” อิงฟ้าตาเป็นประกายด้วย ความตื่นเต้น มองดูกอหญ้าใช้ซ่อซ่มม้วนเส้นจนเกาะกันพอดีคำ แล้วค่อย ๆ ป้อนเข้าปากลิ้มรสชาติ พอกอหญ้าพยักหน้าแทนคำ ตอบ คุณแม่ครัวรัมือสมัครเล่นถึงกับโล่งใจระบายยิ้มออกมา “อร่อร่ย” เพื่อนสาวตอบไว้เท่านั้นแล้วตั้งใจม้วนเส้น สปาเกตตีบนช้อนต่อ “เอ้อ แล้วนี่แกปล่อยน้องไปเที่ยวกลางคืน อย่าย่งนั้นไม่ห่วงบ้างหรอ? พึ่งจะเข้ามหาลัยไปไม่นาน พวกเพื่อน ไว้ใจได้หรือรืเปล่าก็ไม่รู้ ช่วช่งนี้มีรับรัน้องด้วยนี่ ถ้าเจอรุ่นรุ่พี่ชวนทำ อะไรแผลง ๆ ขึ้นมาจะทำ ไง?” “ห่วงขนาดนี้ไม่ไปนั่งเฝ้ามันเลยล่ะ” อิงฟ้ายิ้มย่อย่งพร้อม ทั้งจัดการอาหารฝีมือตัวเองลงท้องไปด้วย “อิงดาวมันก็โตแล้ว ปะแก พึ่งจะได้มีชีวิตที่อิสระนอกบ้าน (พ่อพ่แม่) ครั้งแรก ก็ปล่อย มันไปเหอะมันดูแลตัวเองได้น่า” 53
“อืม… ก็พูดเฉย ๆ” “ไม่ต้องห่วงหรอก ปาร์ตี้ร์ตี้เกิร์ลอะผู้หญิงทั้งนั้น เห็นว่ารุ่นรุ่พี่ ที่คณะชวนไปทำ ความสนิทสนม พวกสายรหัสไรพวกนี้ เอาไว้ นางเมาอ้วกไม่ไหวอยากกลับบ้านก็คงโทรมาหาเองแหละ” “ตามนั้นจ้า” “กินไปเลยแก ถ้าไม่อิ่มมีในกระทะอีก เอากุ้งเพิ่มไหมเดี๋ยว ตักให้” อิงฟ้าคะยั้นคะยอให้กอหญ้าเพิ่มปริมาณอาหารเพราะ หมั่นไส้ไม่อยากเก็บไว้ให้น้องสาวตัวดี ในเมื่อเลือกที่จะไม่กลับ บ้านก็สมควรอดกินกุ้งตัวยักษ์ที่เธอตั้งใจผัดลงไปในกระทะ สปาเกตตีหลายสิบตัว “พอเลย ๆ ไม่ต้องมายัดเยียด แค่จานนี้ก็กินจะไม่หมดละ เก็บไว้ให้น้องบ้างเหอะ” กอหญ้ายกมือขึ้นหยุดการยัดเยียดจากเพื่อนสนิท แล้วตั้ง หน้าตั้งตาจัดการอาหารในจานตัวเองพลางนึกถึงอิงดาวไปด้วย ยัยตัวเล็กที่พึ่งก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัยจะมีภูมิคุ้มกันในการ ป้องกันตัวเองจากสังคมมากขนาดไหนกันนะ 54
คิดแล้วก็อดห่วงไม่ได้ แต่ในเมื่อพี่สาวสายเลือดเดียวกัน ยืนยันว่าน้องดูแลตัวเองได้สบายมาก คนวงนอกอย่าย่งเธอคงต้อง พับความห่วงใยเก็บไว้ใช้ภายหลังแทน อิงดาว พราวฟ้า ลมหนาว มิวสิค และเยริ แก๊งเพื่อนสาว ไทยสี่เกาหลีหนึ่งรวมกันเป็นห้าคนเดินเข้ามาในคลับอย่าย่งมาด มั่น แต่ละคนมีสไตล์และความมั่นใจที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง พวกเขาแต่งหน้าแต่งตัวสะบัดกลิ่นอายเด็กมัธยมปลายออกไป จนสิ้น เพราะว่าตอนนี้พวกเขาเป็นน้องใหม่ของมหาวิทยาลัย อย่าย่งเต็มตัว ทุกคนพร้อร้มแล้วที่จะปล่อยตัวให้สนุกสุดขีด แม้อายุ จะยังไม่ถึงยี่สิบปีบริบูริบูรณ์แต่หาได้เกรงกลัวไม่ ภายในคลับเต็มไปด้วยผู้คนและเสียงเพลงสากลที่ดังสนั่น แต่สาว ๆ พร้อร้มพุ่งพุ่ชนบรรยากาศแปลกใหม่ด้วยความตื่นเต้น พวกเขาสอดส่อส่งเดินหาโต๊ะโซนวีไอพีสุดพิเศษที่รุ่นรุ่พี่ลูกหลาน มหาเศรษฐีคฐีนหนึ่งจองเอาไว้สำ หรับรัเกิร์ลปาร์ตี้ในค่ำ คืนนี้ “มาแล้ว ๆ มานี่จ้าเด็ก ๆ สังสรรค์ละลายพฤติกรรมกัน หน่อยยย” พี่แบมบี้หัวหน้ากิจกรรมตัวจี๊ด สวย ตลก และรวย มาก เจ้าแม่งานนี้นี่แหละที่กวักมือเรียกทุกคนให้มาชนแก้ว “เอ้า หนูจ๊ะ แต่งตัวเยี่ยวขนาดนี้ อย่าย่มาทำ ตัวเกร็งเสียลุคสิลูก!” 55
ลมหนาวสาวร่าร่งสูงโปร่งร่ ในชุดสายเดี่ยวสีดำ ถูกแบมบี้ คล้องคอไปเต้นด้วย สีหน้าเหลอหลาของลมหนาวทำ เอาเพื่อน หลุดขำตามกัน “มึง ๆ กูขำหน้าลมหนาวมันอะ ย่นย่คิ้วเหมือนเด็กหลงหา พ่อพ่แม่ไม่เจอ ” พราวฟ้าสะกิดอิงดาวให้หันดูเพื่อนที่ถูกลากให้ เข้าไปอยู่ท่ยู่ ท่ามกลางวงล้อมของรุ่นรุ่พี่อย่าย่งงงงวย “เอ้ออ ก็สงสารมันอยู่นยู่ะ แต่กูเปรี้ยรี้วปากมากกว่า ให้มัน เอาตัวรอดเองแล้วกัน มาโชนนนนน~” แก้วเบียร์จากหลายมือ ยกขึ้นกระทบกันไม่หยุดยั้ง ของเหลวสีเหลืองทองไหลลงคอซาบ ซ่าซ่กระตุ้นพลังงานในร่าร่งกายอย่าย่งชื่นใจ “เหล้าฟรี เบียร์ฟร์รีนี่มันหวานลื่นคอจริงวุ้ย!” อิงดาวพูด “เอ้า! ทำ ไมทำ หน้าอย่าย่งนั้นอะเยริ”ริพราวฟ้าสงสัยอาการ นิ่งงันขมวดคิ้วเอาแต่มองแก้วเบียร์อย่าย่งครุ่นรุ่คิด เพราะก่อนหน้า นี้ยังยืนโยกตัวขำคิกคักด้วยกันอยู่เยู่ลย “แปลก ๆ เยริว่ริว่ารสชาติมันแปลก ๆ ม่ายเคยกีนอันนี้เลย” สาวไทยลูกครึ่งรึ่เกาหลีเอ่ยด้วยสำ เนียงกระท่อนกระแท่น อิงดาว จึงพลิกข้างขวดดูแก้ความสงสัยที่ถูกส่งส่ต่อมาจากเยริ 56
“อ๋อนี่มันช้างนี่นา ดูเผิน ๆ คิดว่าเป็นอีกยี่ห้อซะอีก” อิง ดาวยกขวดขึ้นมาให้เยริดูริดูชัด ๆ “เคยกินป่าวเยริ ช้างอะ?” “ช่าช่งหรอ ม่ายเลย นี่ครั้งที่หนึ่ง” “ช่าช่งอะไรละเยริ ช้างจ้าช้าง แก้ใหม่” “อ้อ ช๊าง” “เอิ่ม อีกนิดเดียว ขออีกที” “แกจะไปจับผิดมันทำ ไมเนี่ยอิพราว ไม่ใช่คช่ลาสสอนภาษา ไทยแมะ” มิวสิคค้านขึ้น เขาเป็นผู้ชายคนเดียวท่ามกลางเกิร์ล ปาร์ตี้ร์ตี้เพราะมีลักษณะพิเศษตรงที่ผิวขาวหน้าหวานและมีความ ชื่นชอบผู้ชายด้วยกัน เปรียรีบเสมือนเพื่อนสาวอีกคนในแก๊งอิง ดาว แบมบี้จึงผายมือต้อนรับรั ให้มาร่วร่มสนุกด้วย “แหมมึงนี่เรียรีกกูจิกหัวอย่าย่งกับสนิทกันมา 10 ชาตินะอิ มิวสิค จะเรียรีกกันทั้งทีช่วช่ยให้เกียรติความสวยกูด้วย” “อ้าวแก จะสนิทกันต้องมีพิธีรีธีตรีองอะไรนักหนา เสียเวลา ชีวิต ใช่มช่ะอิงดาวเยริ มาค่ะ แดก!” 57
ในขณะที่ทุกคนจิบเครื่องดื่มและกระโดดโลดเต้นไปกับ เสียงเพลงอึกทึก พวกเขาสัมผัสถึงอิสระเสรีอย่าย่งที่ไม่เคยพบเจอ มาก่อน การก้าวมาอยู่ใยู่นรั้วรั้มหาวิทยาลัยโดยห่างจากสายตาพ่อพ่ แม่ ทำ ให้พวกเขาสามารถเป็นใครก็ได้ที่พวกเขาอยากเป็น ไม่ ต้องถูกจำ กัดด้วยความคาดหวังของใครอีกต่อไป “พวกแกลืมเราได้ไง” ลมหนาวเดินหน้ามู่ทู่กลับมาที่โต๊ะ สภาพหมดเรี่ยรี่วแรง รุ่นรุ่พี่หลายคนจับลมหนาวเป็นเสาคอยเต้น เลื้อยใส่ บ้างก็ลากแขนไปเต้นรำ ด้วย เบียร์สักอึกไม่ทันได้จิบก็หก ลงพื้นหมด “ไม่ช่วช่ยกันสักนิด ไอ้พวกนิสัยไม่ดี!” “โอ๋ ๆ ก็คิดว่าชอบ เห็นยิ้มเล่นหูเล่นตากับพี่ ๆ เขา” พราว ฟ้าสาวแซ่บซ่เข้ามาโอบไหล่เพื่อนอย่าย่งปลอบใจ “ไม่ได้ชอบแต่ปฎิเสธไม่เป็นโว้ย แล้วเราเห็นนะว่าพวกแก แอบขำ แทนที่จะมาช่วช่ยดึงออกมา โคตรใช้ไม่ได้เลยว่ะ นี่อิงดาว แกเทเบียร์มร์าเลยเอาให้เต็มแก้ว ยกเดียวต้องหมด ใครไม่หมดเจอ ทุบหลัง!” ลมหนาวชี้ไม้ชี้มือสั่งเพื่อนอย่าย่งจงใจ โทษฐานที่ปล่อย ให้เธอถูกลวนลามอยู่ท่ยู่ ท่ามกลางแม่เสือสาวอยู่เยู่ ป็นชั่วโมง “จะว่าไปลมหนาวนี่ก็ฮอตเหมือนกันนะ เจ๊ ๆ แม่ ๆ นี่ชอบ กันตรึมรึเสน่ห์แกมันเข้าตาสาววัยนี้อ่ะ เปิดใจยอมให้เขามาเลี้ยง สักคนรับรัรองสบายไปยันปีสี่” 58
“โอ๊ย ได้โปรดอย่าย่ชงมั่วมิวสิค ให้มันได้อยู่อยู่ย่าย่งสงบเถอะ” อิงดาวช่วช่ยเบรกเอาไว้ เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วทั้ง สงสารและเอ็นดู “จีง ลมหนาวมีสาวมาจีบไม่หยุด เลาเหนตอนนั่งร้องเพลง เชียร์ที่ร์ที่แสตน รุ่นรุ่พี่จะกินลมหนาว สายตาน่ากลัวมาก” แต่เยริก็ พูดเสริมริเข้ามาอีก อากัปกิริยริาของเยริชวนเพื่อนในกลุ่มนึกขัน “อะจ้ะ ๆ ลมหนาวมันคนเสน่ห์แรง แต่แกอะอย่าย่มาเนียน กินบ้างเยริ ในแก้วนี่แทบไม่ลดเลยน้า จิบทิพย์หรอ?” “ขี้จับผิดสุดอิพราว ไม่ต้องพูดให้เปลืองน้ำ ลาย ยกค่ะยก!” อิงดาวยิ้มขันที่เห็นพราวฟ้ากับมิวสิคชอบขัดขากันเอง สองคนนี้ภายนอกดูปากจัดไม่น่าเสวนาด้วย แต่พอได้ลอง ทำ ความรู้จัรู้ จักมักจีก็รู้เรู้ลยว่าคำ พูดร้ายกาจพวกนั้นเป็นแค่เปลือก หัวใจด้านในที่จริงริแล้วเป็นพวกคนขี้ใจอ่อน มีน้ำ ใจกว้างใหญ่ เหมือนแม่น้ำ เจ้าพระยา “เอ๊าอิงดาว! คิดว่าสวยแล้วจะยืนถือแก้วเฉย ๆ ได้อ่อ” 59
“อะไม่ต้องแขวะจ้ะสาว” อิงดาวยกแก้วขึ้นมาดักคอเพื่อน ไว้ก่อนแล้วเติมเบียร์จร์นฟองล้นฟูปริ่มแก้ว ด้วยความเซียนไม่ต้อง รอให้ใครเชียร์ อิงดาวยกดื่มหมดรวดเดียวจนเพื่อนที่มองดูแสบ คอแทน “โอ๊ยอิสวย อย่าย่ห้าวได้ไหมกูกลัวต้องแบกกลับ” มิวสิคพูด ค่ำ คืนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทุกคนได้มีโอกาส เชื่อมสัมพันธ์กัธ์ กับรุ่นรุ่พี่ในคณะมากหน้าหลายตา แต่ละคนแวะเข้า มาเสนอการปกป้องกันเต็มที่ แต่ก็ไม่มีใครมีอำ นาจได้มากเท่าเจ้า แม่กิจกรรมละมั้ง “นี่เด็ก ๆ จ๊ะ อ้ายอีคนไหนในคณะที่มากลั่น แกล้ง รีบรีมาฟ้องพี่แบมบี้คนนี้ได้เลยรู้ไหม พี่จะไปตบกบาลพวก มันเรียรีงตัว” เสียงเด็กปีหนึ่งขานรับรัตาม ๆ กัน “อิงมีคำ ถามอะพี่แบมบี้” “ว่ามาลูกสาว” แบมบี้พาร่าร่งโงนเงนมากอดคอเด็กสาว ร่าร่งเล็กที่เป็นหลานรหัสของเธออย่าย่งตั้งใจฟัง กลิ่นแอลกอฮอล์ พ่นพ่ออกมาตามจังหวะหายใจ 60
“ลากพวกหนูมานั่งโซนวีไอพีแต่ทำ ไมเลี้ยงเบียร์ช้างละ คิดว่าแบบเอ้อคิดว่าได้กินเบียร์นร์งเบียร์นอกไรงี้” อิงดาวใช้เครดิต ในการเป็นหลานรหัสสายตรงถามแทนเพื่อนในกลุ่ม สิ้นคำ ถาม แบมบี้ถึงกับหลุดหัวเราะแล้วตะโกนเรียกใครอีกคน “อิชมพู่ อยู่หยู่นายยย อิงดาวหลานรหัสกูมันบุลลี่เบียร์ช้า งมึงอะ เห็นไหมกูบอกแล้วว่ามันบาดคอ มึงก็ยังจะรั้นสั่งมา “เอ่อ อิงไม่ได้หมายความอย่าย่งนั้นค่า” อิงดาวพูดพร้อม ขยิบตาขอความช่วช่ยเหลือจากเพื่อนข้าง ๆ พราวฟ้าช่วช่ยกูด้วย ชมพู่สพู่าวร่าร่งท้วมแต่งตัวจัดจ้านที่ถูกแบมบี้เรียก เดินฝ่า วงล้อมเข้ามาพร้อร้มกับเบียร์แร์ก้วใหม่ที่พึ่งรินจนปริ่ม อิงดาวถูก ล็อกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้ง “ถ้าบาดคอก็ต้องกินเยอะ ๆ มันจะได้ชินน้าาาลูกสาวแม่” ชมพู่ยพู่กแก้วประคองกรอกลงปาก ของสาวรุ่นรุ่น้อง พร้อร้มทั้งโบกมือให้ทุกคนช่วช่ยส่งส่เสียงเชียร์ หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว 61
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งใหม่ในรั้ว มหาวิทยาลัย พวกเขาทุกคนพร้อมที่จะก้าวไปสู่โสู่ลกกว้างและใช้ เวลาช่วช่งวัยนี้ให้คุ้มค่าที่สุด เหตุการณ์ในคืนนี้ทำ ให้รู้แล้วว่าแต่ละ คนตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ของชีวิตที่กำ ลังจะมาถึงมาก ขนาดไหน แต่งานเลี้ยงย่อย่มมีวันเลิกลา… แก๊งเพื่อนสาวทั้งห้าเดินโซซัดโซเซออกจากคลับแกว่งมือ แกว่งแขนไปทั่ว ดูเหมือนว่าการดื่มในคืนนี้มันมากเกินกว่าที่ทุก คนตั้งลิมิตให้เอาไว้ ในขณะที่พวกเธอเดินไปตามทางเท้า จู่ ๆ พราวฟ้าก็ก้มลงและอาเจียนออกมาเสียงดัง อ้วกกกกก อุแหวะ แค่ก ๆ ๆ “อี๋อิพราว มึงทำ ไรเนี่ย!” มิวสิครีบรีเอาแขนพราวฟ้าที่ คล้องคอพยุงตัวออกไปแล้วกระโดดหนีด้วยความรังเกียจอย่าย่ง ชัดเจน เพราะเขากลัวว่ารองเท้าราคาหลายหมื่นจะต้องแปด เปื้อนสิ่งไม่พึงประสงค์ “ก็อ้วกไงอิควาย” 62
พรวดดดดด! เมื่อหนึ่งคนเริ่มริ่จึงมีคนที่อาเจียนตามเป็น การซิงโครไนซ์กันอย่าย่งต่อเนื่อง เยริคุริคุกเข่าข่จุ้มหน้าไปกับโพลง ต้นไม้ประดับเพื่อระบายความปั่นป่วนในท้องออกไป โดยมีอิง ดาวตามมาติด ๆ นั่งจุ้มปุ้กอย่าย่งหมดสภาพข้าง ๆ กัน บรรยากาศตอนนี้ชุลมุนชวนปวดหัวได้ที่ ไม่มีใครที่ สามารถประคองสติในการดูแลเพื่อนคนอื่น ๆ ได้เลย ผู้คนที่เดิน ผ่านไปมาถึงกับผงะส่าส่ยหัว แล้วจู่ ๆ พวกเธอก็พร้อมใจกันระเบิด หัวเราะออกมาอย่าย่งควบคุมไม่ได้ ฤทธิ์น้ำธิ์ น้ำ เมาเบียร์ขวดเขียวมี อานุภาพในการกระตุกพวกเด็กเส้นตื้นอย่าย่งเอาเรื่อง “ใครก็ได้เอาอิพราวไปเก็บที กูเกลียดเสียงหัวเราะเอิ๊ก ๆ เหมือนไก่ขันตอนเช้าของมันอ่ะ” มิวสิคผลักหัวพราวฟ้าให้ไป ไกล ๆ แต่สาวเจ้ายิ่งอยากแหย่ เอาตัวกระแซะเข้าไปใกล้ชิดกว่า เดิม เพื่อนที่เหลือเห็นคนตีกันแล้วยิ่งชอบใจ กอดคอหัวเราะรั่ว ออกมาอย่าย่งเรี่ยรี่ราด สภาพไม่น่าพิสมัยของเด็กแก๊งนี้ดันเข้าตาพวกพี่การ์ดหน้า คลับที่กำ ลังทำ หน้าที่ส่งส่ลูกค้าขึ้นรถกลับบ้าน ชายฉกรรจ์ร่าร่งใหญ่ แต่จิตใจงดงามพยายามเข้ามาถามไถ่ กลัวว่าเด็กพวกนี้จะกลับ ไม่ถึงบ้านแล้วเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นมา 63
หลังจากที่ได้รับสายจากพี่การ์ดร์หน้าคลับกับเสียง โหวกเหวกโวยวายของน้องสาว อิงฟ้าจึงรีบรุดเคาะประตูเรียก เพื่อนสนิทให้ช่วช่ยมาลากน้องสาวตัวดีกลับบ้านด้วยกัน กอหญ้า ในคราบชุดนอนยืนกอดอกมองสภาพเด็ก ๆ ดูจากสภาพยัยตัว เล็กของเธอและเพื่อน ๆ ที่กอดคอนั่งกองกันอยู่ คงดื่มหนักกันจน นับแก้วไม่ถ้วน อิงดาวเดินโซเซไปยังจุดที่กอหญ้ายืนอยู่ โดยพยายาม รักรัษาสมดุลให้ดีที่สุด ยัยตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเพราะระดับความ สูงที่ต่างกัน กอหญ้าเลยเลิกคิ้วเชิงทักทายด้วยความขบขัน “มารับรัอิงกลับบ้านหยอ? น่ารักรัอีกแล้วนะ” อิงดาวส่งส่เสียง อ้อแอ้ รอยยิ้มอิ่มเอิบปนทะเล้นแผ่กระจายไปทั่วใบหน้า กอหญ้าเกือบหลุดขำให้กับสภาพเมามายของอิงดาว แค่ ยืนเฉย ๆ ยังทำ ไม่ได้ แล้วยังจะอุตส่าส่ห์แบกร่าร่งเดินมาหาอีก "ไม่ เมาแหละเนอะสภาพนี้" เธอถาม พยายามซ่อซ่นรอยยิ้มเอาไว้ อิงดาวส่าส่ยหน้าปฏิเสธอย่าย่งแรงทำ ให้ตัวเองเสียการ ทรงตัวจนล้มใส่ร่ส่าร่งสูงของกอหญ้า "ม่ายมาว อิงสนุกมากเล้ยย!" อิงดาวเงยหน้าขึ้นมองกอหญ้าพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก 64
“แหม สนุกตายแหละแก อิคนที่หัวหมุนคือพี่มึงเนี่ย!” อิง ฟ้าเท้าสะเอวกุมหัวตัวเองอย่าย่งปวดประสาท ซากเด็กเมาเกลื่อน หน้าร้าร้นห้าคนจะเก็บกลับบ้านอย่าย่งไรหมด รู้อย่าย่งนี้แกล้งไม่รับ สายโทรศัพท์เสียก็ดี ไหน ๆ น้องเธอก็บอกว่าจะไม่กลับบ้านอยู่ แล้ว กอหญ้าก้มมองยัยตัวเล็กของเธอที่จู่ ๆ ก็เสียการทรงตัว ล้มมาให้ประคองกอด โดยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็ก น้อยที่อิงดาวเข้ามาใกล้อย่าย่งกะทันหัน แต่เธอไม่คิดผลักไสน้อง ออกไป “ไปขึ้นรถกันตัวเล็ก เดินไหวไหม?” “อืออออหวาย” ไหวที่แปลว่าไม่ไหว สัญญาณขอความช่วช่ยเหลือดูได้จาก สภาพแขนขาอ่อนแรงที่ไม่สามารถประคองตัวเองให้เดินตรงได้ กอหญ้าจึงรีบรีเดินเข้าไปช้อนหลังเอาไว้ก่อนที่ยัยตัวเล็กจะสะดุด ล้มพับลงไปอีก 65
หลังจากที่กอหญ้าพาอิงดาวไปนั่งในตัวรถเสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบรีเดินกลับมาช่วช่ยอิงฟ้าจัดการกับเด็กที่เหลือทันที โชคดีที่ เลือกรถยนต์คันใหญ่มญ่าเพราะสามารถรองรับคนได้ถึงเจ็ดที่นั่ง ทำ ให้ปัญหาเรื่อรื่งการขนย้ายซากคนเมาหมดไป อีกอย่าย่งหนึ่งที่ น่ากังวลคือห้องหับที่บ้านไม่ได้มีรองรับแขกจำ นวนมากเท่านี้ เห็นทีคงต้องปล่อยให้นอนไร้สติกันที่ห้องนั่งเล่นแทน “ไงละแก ยัยตัวเล็กของแกมันแผลงฤทธิ์ใธิ์หญ่โญ่ตเลยมะ” อิงฟ้ายิงคำ ถามด้วยอารมณ์ฟึดฟัดในขณะที่กำ ลังคาดเข็มขัด นิรภัย “ก็ตลกดี วัยรุ่นรุ่เลือดมันร้อร้นใช่ไช่หมล่ะ พวกเราก็เคยผ่าน จุดนั้นมา แกอย่าย่ ไปโมโหน้องเลย” กอหญ้ากดปุ่มสตาร์ทรถ “แหม ทำ มาเป็นเข้าอกเข้าใจ อ้อลืมไป น้องสาวคนโปรด แกนี่” กอหญ้าตั้งหน้าตั้งตาขับรถไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไป มีเพียง รอยยิ้มบางเบาเกิดขึ้นยามนึกทวนสิ่งที่อิงฟ้าพูด 66
05 ________ ไม่น่าเลย พระอาทิตย์ส่อส่งแสงจ้าท้องฟ้าสีครามสดใสไร้เมฆบดบัง อิงดาวและเพื่อนอีกสี่คนกำ ลังฟื้นคืนชีพจากฤทธิ์แธิ์อลกอฮอล์ ของเมื่อคืนตามคอนเซ็ปต์ ศุกร์เร์มา…เสาร์นร์อนแฮงค์ ซึ่งโชคดี มากที่วันนี้เป็นวันหยุดเพราะพวกเธอไม่พร้อมที่จะนั่งปั้นหน้ายืด หลังตรงตั้งใจฟังอาจารย์สอนในคลาสเรียนอย่าย่งแน่นอน “อ๊า หนักหัวจัง~” ห้องนั่งเล่นของบ้านกลายเป็นแหล่งรวมคนเมาขนาดย่อย่ม สภาพแต่ละคนดูไม่จืด ผมเผ้ารุงรัง หน้ามันเยิ้มเพราะเครื่อง สำ อางไม่ได้ถูกเช็ดออก มิวสิคนอนก่ายหน้าผากมองเพดานไม่ ขยับไปไหน กลิ่นแอลกอฮอล์ยังคงวนเวียนออกมาทุกครั้งที่พ่นพ่ ลมหายใจ เยริสริาวเกาหลีลุคคุณหนูพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ศีรษะ มันหนักจนไม่สามารถทรงตัวได้ จึงทำ ได้เพียงเอนตัวพิงขอบ โซฟามองหน้าเพื่อน ๆ “มึงงงงง กูปวดหัวฉิบหาย” พราวฟ้าโอดครวญ 67
“ไทลินอลต้องเข้าแล้วปะทรงนี้” มิวสิคพูด ทันใดนั้น อิงดาวก็ดีดตัวขึ้นด้วยสีหน้าหวาดหวั่น เธอลูบ หน้าผากพยายามปะติดปะต่อเหตุการณ์หลังจากที่กลับมาถึง บ้าน อิงดาวเงยหน้าขึ้นพบกับการจ้องมองจากเพื่อน ๆ ของเธอ แต่จิตใจของอิงดาวกลับจมปลักอยู่กัยู่ กับเรื่องน่าอายที่พลาด แสดงออกมาต่อหน้ากอหญ้า เมื่อความทรงจำ ทั้งหมดไหลกลับ มาอย่าย่งท่วมท้น อาการคร่ำ ครวญก็เกิดขึ้นอยู่ใยู่นใจ “พวกแกฉันมีอะไรจะบอก” อิงดาวพูดเสียงสั่น “เมื่อคืน ฉันว่าฉันทำ อะไรแปลก ๆ ต่อหน้าคนที่ฉันชอบว่ะ ฮืออออ” “ใครวะคนที่แกชอบ เจ๊แบมบี้?” พราวฟ้าดีดตัวขึ้นถาม อย่าย่งกระตือรือรืร้นร้แล้วพยายามสะบัดอาการปวดหัวเมาค้างออก ไป “ก็แย่ลย่ ะปะแก” อิงดาวเบ้หน้า “กูว่าหนุ่มตี๋ทรงเกาหล่อ ๆ ที่มาขอไลน์มันแน่เลย” มิวสิค หน้าตาตื่นเพราะจำ ลักษณะพ่อพ่หนุ่มคนนั้นได้ หล่อ ขาว ตี๋ ตรง สเปคคนในฝันของมิวสิค 68
“ไม่ใช่ที่ช่ที่ผับไหมอะ ฮืออออออ” อิงดาวคร่ำ ครวญ “งั้นก็เฉลยเถอะค่ะ เหนื่อยจะลุ้น หัวกูนี่ปวดตุบ ๆ แฮงค์ แรงมากแม่ ใครมียาแก้ปวดบ้างงงง” พราวฟ้ากุมหัวสภาพผม เผ้ายุ่งยุ่เหยิง “แกทำ ไรวะอิงดาว? นี่ภาพตัดตั้งแต่ดีเจยิงเลเซอร์” ลม หนาวพูดพลางเอนตัวไปยังพนักพิง สีหน้าดูเหี่ยวเฉาเหมือน ต้องการน้ำ เปล่าบริสุริสุทธิ์ชุธิ์ชุดใหญ่มญ่าชะล้างแอลกอฮอล์ในร่าร่งกาย อิงดาวสูดหายใจเข้าลึกสุดปอดและเริ่มเล่าเรื่องราว ใช่ เมื่อคืนพวกเธอออกไปเที่ยวกับเพื่อนตามนัดของรุ่นรุ่พี่ในคณะ และดื่มกันอย่าย่งหนัก แล้วพึ่งรู้ตัรู้ ตัวว่าเมื่อคืนได้มีโอกาสอยู่ตยู่าม ลำ พังกับคนที่แอบชอบมานานหลายปีซึ่งก็คือกอหญ้า “ฉันคิดว่านั่นคือโอกาสในการอ้อนพี่เขาเพื่อดึงความทรง จำ เก่า ๆ กลับมา” ใบหน้าอิงดาวปรากฏความยุ่งยุ่เหยิงในจิตใจ เมื่อภาพการกระทำ ไม่เต็มเต็งฉายซ้ำ อยู่ใยู่นหัว “แล้วอยู่ดียู่ ดีๆ ฉันก็ เป็นบ้าแหกปากร้อร้งเพลงอะไรก็ไม่รู้ แถมยังเต้นท่าประหลาดอี กอ่าาาา ฮือออพวกแกจังหวะมันแย่มย่าก” 69
ใบหน้ายับยู่ยี่ยู่ยี่ของอิงดาวกลายเป็นแรงกระตุ้นให้เพื่อน ระเบิดหัวเราะออกมายามนึกภาพเหตุการณ์ตามที่เล่า ด้วยความ ที่รู้จัรู้ จักอิงดาวมาร่วร่มเดือน เห็นลักษณะนิสัยแล้วพวกเขาสามารถ จินตนาการอิงดาวในสภาพเดินขาเปลี้ยเซไปมาที่พยายามทำ ให้ คนที่ตัวเองชอบประทับใจด้วยเสียงร้องและท่าเต้นแสนเมามาย ได้เป็นฉาก ๆ มันคงอุจาดตาสำ หรับรัคนมองน่าดู “เอาจริงริปะ ยิ่งมึงเล่ากูยิ่งงง นอกจากพี่สาวกับเพื่อนพี่มึง เมื่อคืนเราเจอใครอะไรที่ไหนก่อน? กูยังปะติดปะต่อไม่ได้เลยใคร คือคนที่มึงชอบวะ” พราวฟ้ายังคงเค้นถาม “บางทีมันอาจจะไม่ได้แย่ขนย่าดนั้น บางทีพี่เขาอาจจะคิด ว่ามันน่ารักรัหรือรืน่าเอ็นดูก็ได้นะแก” ลมหนาวเอ่ยปลอบใจ เรื่อง พวกนี้มันธรรมดามากแม้แต่สิ่งมีชีวิตสายพันธุ์อื่ธุ์อื่นก็ยังเป็นกันได้ อิงดาวส่าส่ยหัว “ไม่ แกไม่เข้าใจ มันแย่มย่ากจริง ๆ” “สรุปคนที่มึงชอบคือใครคะอิงดาว? เฉลยเดี๋ยวนี้!” มิวสิค นั่งฟังมาตั้งนานจนทนไม่ไหวเลยต้องใช้เสียงโทนต่ำ แกมบังคับ “พี่กอหญ้า” อิงดาวตอบงึมงำ 70
“คนไหนวะ เรามีรู้จักคนชื่อกอหญ้าด้วยหรอ?” “พี่กอหญ้าคนสวย ๆ ตัวสูง ๆ ตาเล็กเรียวเหมือนน้องหมี เพื่อนพี่สาวของอิงดาวที่มารับรัเราเมื่อคืนใช่ไช่หม?” เยริเริป็นฝ่ายเฉลยพร้อร้มอธิบธิายรูปร่าร่งท่าทางอย่าย่งละเอียด จนเพื่อน ๆ ส่งส่เสียงร้อร้งอ๋อตามกัน ไม่น่าเชื่อว่าเยริเพื่อนสาวชาว เกาหลีคนนี้จะมีความจำ ดีเลิศแม้จะถูกความเมาครอบงำ “หูยยย นุเป็นสาวยูริหริรอคะเนี่ยนุ้งอิงดาวก็ว่าอยู่ทำยู่ ทำ ไม ปฏิเสธอีรุ่นรุ่พี่หน้าหล่อที่มาขอไลน์ทุกคนเลย” พราวฟ้าอดไม่ ได้ที่จะเอ่ยแซว “ว่าไม่ได้นะคะ คนเขามีเจ้าของหัวใจแล้วอะเนอะ จะ ทำ ตัวให้ความหวังคนไปทั่วไม่ได้หรือเปล่า” มิวสิคจีบปากจีบคอ เสริมริอย่าย่งเข้าขา “แกฉันเครียด หยุดแซวก่อนนนน” 71
อิงดาวห่อไหล่ลงอย่าย่งสิ้นหวัง เพื่อน ๆ ต่างเขยิบเข้ามารุม ปลอบแสดงความเห็นใจ เราต่างเคยพลาดพลั้งเป็นเด็กแสนโง่ เขลากันมาแล้วทั้งนั้น เราอาจรู้สึรู้ สึกราวกับว่าบนโลกนี้เหลือเพียง ตัวเราหดลีบคนเดียว แล้วยิ่งเผลอแสดงออกต่อหน้าคนที่เราชอบ ยิ่งมีผลต่อหัวใจ ความวิตกกังวลนั้นจะคอยเกาะติดไม่ยอมหนี หายจนกว่าจะมีบางอย่าย่งมาช่วช่ยคลายออก ทันใดนั้นโทรศัพท์ของอิงดาวก็ส่งส่เสียงแจ้งเตือน มันเป็น ข้อความจากกอหญ้า อิงดาวใจเต้นไม่เป็นจังหวะในขณะที่กำ ลัง ขยับนิ้วโป้งเลื่อนเปิดข้อความอ่าน ‘ตัวเล็กพี่อุ่นซุปแก้แฮงค์ไว้ในครัวรัอย่าย่ลืมชวนเพื่อนกินนะ อ้อ ยาแก้ปวดหัวอยู่ตู้ยู่ ตู้ริมริซ้าซ้ยมือ ถ้าปวดมากรีบรีกินเลยรู้ไรู้หม’ “เฮ้ออพี่นะพี่ยังจะมาใจดีพร่ำ เพรื่ออีก” อิงดาวสัมผัสได้ถึงคลื่นแห่งความโล่งใจพัดผ่านตัวเธอไป อย่าย่งน้อยกอหญ้าก็ไม่ได้ถือสาสภาพเด็กแหกปากร้องเพลงอย่าย่ง ไร้สร้ติ แถมยังไม่ลืมใส่ใส่จโดยการเตรียมอาหารเอาไว้ พร้อมทั้ง บอกตำ แหน่งตู้ยาอีก แสนดีไม่เคยเปลี่ยนเลย 72
ถึงแม้ปมแห่งความกังวลจะถูกคลี่คลายแต่ความรู้สึก ประหม่าก็ยังคงวิ่งสวนทางเข้ามาเป็นระลอก พอนึกถึงสิ่งที่เธอ ทำ เมื่อคืน ท้องไส้มันก็ปั่นป่วนขึ้นมาทันที อีกฟากหนึ่งในห้องครัวรัเพื่อน ๆ ของเธอยังคงด่ากราด เรื่อรื่งอาการเมาค้างที่รุมเร้า กระนั้นก็พยายามช่วช่ยกันตักซุปไก่มัน ฝรั่งรั่เรียรีงใส่ชาส่ม ส่วส่นอิงดาวอดไม่ได้ที่จะนั่งจมอยู่กัยู่ กับความผิด พลาดเพราะเธออุตส่าส่ห์รักรัษาภาพลักษณ์เป็นเด็กดีแสนน่ารักมา ตั้งนาน แต่ดันเผลอทำ ตัวโง่เง่าต่อหน้าคนที่เธอชอบเสียได้ “โห้ยยย ได้ซุปอุ่น ๆ แล้วค่อยยังชั่ว” พราวฟ้าเอ่ย “อิงดาวแกเลิกนั่งจิตตกได้แล้วแมะ มากินนี่เร็ว” มิวสิค กวักมือชวนอิงดาวให้มาร่วร่มวง โดยไม่ลืมหยอกเย้าด้วยการชมว่า ซุปนี่หวานอร่อร่ยเพราะฝีมือพี่คนสวยที่อิงดาวแอบชอบแน่เลย ทำ เอาสาวน้อยที่พกความมั่นใจติดตัวตลอดเวลาเกิดอาการเขิน อาย แก้มสองข้างเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ กิริยาทางกายที่ แสดงออกมาไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าพี่กอหญ้าคนนี้มีอานุภาพ กับหัวใจขนาดไหน 73
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านไปเมื่อตอนบ่าบ่ยโมง บ้านทั้งหลังตอนนี้จึงกลายเป็นของอิงดาวเพียงผู้เดียว อิงฟ้าออก ไปทานกาแฟกับคนคุยตั้งแต่ช่วช่งเช้าจนป่านนี้ยังไร้การติดต่อกับ น้องสาว ส่วส่นกอหญ้าหายตัวไปไหนอิงดาวไม่อาจเดาได้ เพราะ ทั้งสองเหินห่างกันไปนาน จึงไม่รู้ว่รู้ว่าอีกฝ่ายมีงานอดิเรกหรือการ ใช้เวลาช่วช่งวันหยุดสุดสัปดาห์ไปทางแนวไหน “เฮ้อ ได้อาบน้ำ แล้วค่อยยังชั่ว” อิงดาวก้มตัวจัดแจงหมอนผ้าห่มเกลื่อนกลาดห้องนั่งเล่นที่ ถูกเพื่อนเธอใช้งานอย่าย่งเต็มที่ ค่อย ๆ พับวางเทินกันไว้ข้างโซฟา รอเวลาส่งส่คืนเจ้าของบ้าน บรรยากาศเงียบสงบไม่สมกับสไตล์ ของอิงดาวสักเท่าไร กระนั้นเพลย์ลิสต์เพลงสากลที่เธอชอบก็ไม่ ได้ถูกเปิดขึ้นมาอย่าย่งที่เคยทำ อิงดาวอาศัยความเงียบนี้ปล่อยให้ ความคิดในหัวทำ งานตามใจชอบ ตั้งแต่ย้ายอิงดาวเข้ามาอยู่บ้ยู่ บ้านหลังนี้ เธอยังไม่รู้สึกถึง ความคืบหน้าเลยสักนิด การที่จะเข้าไปนั่งในหัวใจพี่กอหญ้า เหมือนถูกผลักออกไปไกลขึ้นทุกที ความแสนดีที่พี่กอหญ้ามีให้ กันอย่าย่งสม่ำ เสมอ มันทำ ให้เธอเดาไม่ถูกว่าสิ่งไหนดีหรือไม่ดี เพราะไม่ว่าจะแสดงความเปิ่น ความวุ่นวาย หรือกระตุ้นให้พี่เขา โมโหมากขนาดไหน สุดท้ายพี่กอหญ้าก็พร้อมจะเอ็นดูเธอทุกสิ่ง เส้นส้บาง ๆ ที่ขีดกั้นสถานะพี่น้องยังคงชัดเจนไม่เสื่อสื่มคลาย 74
“ทำ หน้าเหมือนหมาเศร้าร้อาการเมาค้างยังไม่หายอะดิ กาแฟปะซื้อมาฝาก” อิงฟ้ายื่นอเมริกริาโนเย็นเฉียบไปให้น้องสาว “หายเเล้วเหอะเจ้ ก็ไม่ได้เมาขนาดนั้นปะ” “กล้าพูดนะแก สภาพเมื่อคืนอย่าย่ ได้บอกใครเชียวว่าเป็น น้องฉัน” อิงฟ้าแสดงหน้าเหยเกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เก็บกวาดไอ้ พวกเด็กเมาทั้งหลาย กว่าจะจัดการเรียบร้อยกินเวลาไปเกือบเช้า อิงฟ้าแทบจะลุกขึ้นมาแต่งตัวสวยไปหาคนที่นัดไว้ไม่ไหว “อะไร สภาพแย่ขนย่าดนั้นเลยอ่อ?” “เออ ขนาดนั้นแหละ” อิงฟ้าวางกระเป๋าใบหรูไว้บนโต๊ะ ดังตึ้ง แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ น้องสาวที่คว้าอเมริกาโนเย็นไปดูด รวดเดียวจนหมดแก้ว “อือๆ ช่าช่งเถอะ แล้วนี่เจ้ไปเดทกับใครมาอีกอะ?” “แค่กินกาแฟ ไม่ได้เรียกว่าเดทค่ะซิส” “อ่าวแล้วมันต้องขั้นไหนถึงเรียกว่าเดท ขึ้นเตียงงี้?” อิง ดาวเอ่ยถามอย่าย่งคลางแคลงใจ เพราะไม่ค่อยเข้าใจวิถีชีวิตของพี่ สาวตัวเองสักเท่าไร 75
“พูดจาแก่แดดมากแกเอ๊ย” อิงฟ้าตีเบา ๆ ไปที่แขนน้อง อย่าย่งไม่จริงริจัง “เอ้า! ก็เจ้เป็นคนแบบนั้นนี่ ให้อิงพูดจาอ้อมโลกก็ไม่เข้า ประเด็นสักทีหรอก แล้วอาการเป็นไงกินกาแฟแต่ไม่เรียกว่าเดท เนี่ย ขยายความหน่อยดิ้” “มันก็เหมือนบทนำ เวลาอ่านหนังสืออะ แกก็ต้องเปิดอ่าน ก่อนจะตัดสินใจซื้อใช่ปช่ะ ก่อนที่ฉันจะสมยอมขึ้นเตียงกับเขาก็ ต้องสแกนนิดนึงดิ ไม่ใช่แช่บบเออภายนอกดีแต่จิตใจต่ำ ตมไรงี้” “แล้วแค่กินกาแฟมันทำ ให้เจ้อ่านคนออกขนาดนั้นเลย หรอ อีกอย่าย่งนะเจ้ก็ไม่ได้มองหาความสัมพันธ์รธ์ะยะยาวขนาด นั้นหรือรืเปล่า? แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปไม่เห็นต้องจริงจังเลยนี่” “ใครว่าฉันไม่หา? แต่มันไม่เจอไง” อิงฟ้าถอนหายใจยาวเหยียด ต้องยอมรับเลยว่าการหาคน ที่เหมาะสมสำ หรับรัความรักเป็นกระบวนการที่ท้าทายและบาง ครั้งรั้ก็น่าหงุดหงิดใจมาก เพราะขึ้นชื่อว่าความรักมันเป็นส่วส่นผสม ของอารมณ์ที่ซับซ้อนมีหลายแง่มุม บางคนที่เราคิดว่า “ใช่”ช่ สุดท้ายแล้วกลับพลิกผันเป็น “ไม่ใช่”ช่ภายในไม่กี่วัน มันไม่ง่าย เลยที่จะเจอคนนั้นที่ตามหาจริงริๆ 76
“ก็เลยหาความสุขทางกายไปด้วย แสกนหาคนคบไปด้วยงี้ เลย” อิงดาวพยายามขยับหลอดดูดน้ำ กาแฟก้นแก้ว “ถูกจ๊ะน้องสาวเจ้ เราจะปล่อยให้ตัวเองเหี่ยวแห้งรอคนที่ ใช่อช่ย่าย่งเดียวไม่ได้ปะ พระเจ้าอุตส่าส่ห์สร้างฉันออกมาให้สวยเป๊ะ ปังขนาดนี้” คนสวยอย่าย่งอิงฟ้าไม่เกรงกลัวการเฟ้นหาคู่ชีวิต เธอค่อน ข้างเป็นคนใจกว้างและเปิดโอกาสรับคนใหม่ ๆ อยู่เยู่สมอ ไม่ปิด กั้นตัวเอง หากคนที่เธอคุยอยู่อยู่อกอาการท็อกซิกเมื่อไรเธอก็ พร้อร้มที่จะเซย์กู้ดบายทันที การเร่งร่รีบรี ในความสัมพันธ์อธ์าจนำ ไปสู่คสู่วามผิดหวังและ ความเสียใจที่เราไม่สามารถวาดภาพได้เลยว่านั่นจะกลายเป็น บาดแผลลึกขนาดไหน เพราะฉะนั้นการหาคนที่ใช่สำช่ สำหรับความ รักรันั้นต้องใช้เวลาและความพยายามเป็นอย่าย่งมาก ซึ่งอิงฟ้า มั่นใจมากว่าคนที่อ้าแขนโอบกอดเธอที่ปลายทางต้องคุ้มค่าที่จะ รอแน่นอน สิ่งสำ คัญคืออย่าย่สูญเสียการเป็นตัวของตัวเองระหว่าง ทางก็พอ “เออแล้วนี่กอหญ้าไปไหนอะ อยู่ข้ ยู่างบนหรอ?” อิงฟ้า กวาดสายตามองรอบบ้าน เจอแต่แสงอาทิตย์สาดส่อส่งเข้ามาทาง หน้าต่างและได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วมาจากด้านนอก 77
“ไม่รู้อรู้ะ อิงตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว” พอโดนสะกิดถึงพี่คนนั้น เข้าหน่อย อิงดาวก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับจิตใจที่ห่อเหี่ยว “อ่อ สงสัยนางไปเดินซูเปอร์ซื้อของเข้าบ้านตามเคย” อิง ดาวพยักหน้ารับรัรู้ แต่ไม่ได้ต่อบทสนทนาไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่ ในฐานะสายเลือดเดียวกัน อิงฟ้าสามารถสัมผัสถึงอาการไม่ปกติ ได้ “แล้วนี่แกเป็นอะไร เห็นนั่งหน้าเหี่ยวตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาละ” “ก็เปล่า” “อกหัก รักรัคุด ผู้ชายเมิน?” “ไม่ใช่ไช่หมอะเจ้!” “เพลงคนใจง่ายแน่นอน” น้องสาวหันขวับ! “กรี๊ดรี๊ดดดดดดดด เมื่อคืนเจ้เห็นด้วยหรอ” สีหน้าอิงดาว เต็มไปด้วยความตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าจะมีพยานรู้เห็นเรื่องนี้ด้วย “555555555555555 ฉันว่าแล้วต้องอีอาการนี้แน่นอนที่ ทำ ให้แกเป็นแบบนี้” อิงฟ้าระเบิดหัวเราะลั่นบ้านโดยไม่คิดถนอม น้ำ ใจน้องสาวสักนิด “โอ๊ยแกรู้ปรู้ะ เมื่อคืนฉันนั่งขำ จนท้องแข็ง กว่าแกจะร้องเพลงจั๊ดจาดาดั๊ดจบฉันน้ำ ตาเล็ดเต็มหน้า” 78
“ฮือออออแรงมาก อิงอายอะ แล้วพี่กอหญ้าทำ ไงอะเจ้” “ต่อหน้าแกมันก็กลั้นไว้แหละ แต่พอแกฟุบหลับไปมันก็ ขำกลิ้งอยู่กัยู่ กับฉันเนี่ย สภาพ! แกก็คิดได้เนาะขุดเอาเพลงสมัยที่เรา หนีแม่ไปร้อร้งเกะออกมาเต้นแร้งร้เต้นกา แกไม่ได้น่ารักปุ๊กปิ๊ก เหมือนตอนเด็กแล้วนะอิงดาว ฮ่าฮ่าฮ่า” “อิเจ้ หยุดขำเดี๋ยวนี้เลยนะ รู้ไหมว่าน้องอายแทบจะมุดดิน หนีแล้วเนี่ย!” อิงดาวหยิบหมอนใกล้มือมาปาใส่พี่ส่พี่สาวที่ยังไม่ หยุดหัวเราะเยาะ “ไม่ต้องอาย ๆ กอหญ้ามันไม่สือสาอะไรกับยัยตัวเล็กของ มันหรอก มันหัวเราะเสร็จ ร็ ก็ไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ มันเอ็นดูแก เหมือนเดิมแหละจ้า” คำ ว่า “เอ็นดูเหมือนเดิม” แวะเข้ามาสะกิดความรู้สึรู้ สึกข้าง ใน อิงฟ้าไม่ได้ระแคะระคายเกี่ยวกับเรื่องความรักที่น้องสาวมีให้ เพื่อนสนิท จึงไม่รู้ว่รู้ว่าสิ่งที่พูดล้วนมีผลกระทบกับใจน้องทั้งนั้น อิง ดาวย้อนนึกถึงปฏิสัมพันธ์ที่ธ์ที่กอหญ้ามีให้ เก็บทุกคำ พูดมาลอง วิเคราะห์เพื่อค้นหาคำ ตอบอยู่กยู่ลาย ๆ แต่การคิดเองเออเองก็ไม่ ได้ทำ ให้อะไรชัดเจนขึ้นมา พอความรู้สึกเอนเอียงไปทางลบหัวใจ ก็ฟีบฝ่อไร้เร้รี่ยรี่วแรงสู้ต่อ แต่ถ้าจะให้คิดบวกเหมือนพี่กอหญ้ามีใจ ให้ เธอก็คิดว่านั่นมันเข้าข่าข่ยหลอกตัวเอง แย่พย่อกัน 79
ตลอดช่วช่งนาทีของการคิดมาก อิงดาวได้ตกตะกอนออก มาว่าบางครั้งรั้วิธีเธีดียวที่จะค้นหาคำ ตอบได้ว่าโอกาสลบสถานะ น้องสาวมันจะเกิดขึ้นจริงริหรือรื ไม่ก็คือการคว้าโอกาสตรงนี้มา พยายามให้ดีที่สุด ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึรู้ สึกให้มาก ๆ แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ ในช่วช่งนี้จะไม่เป็นไปตามที่เธอหวังไว้ก็ตาม “รำ คาญเสียงเจ้อะ ขึ้นบ้านดีกว่า แล้วไม่ต้องบอกพี่กอ หญ้าว่าอิงอยู่บ้ยู่ บ้าน เคนะ” “แกจะอายอะไรนักหนา เดี๋ยวก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดียู่ ดี” “เจ้ไม่เป็นอิงเจ้ไม่เข้าใจหรอก!” อิงดาวปรารถนาที่จะ หลบหน้ากอหญ้าอย่าย่งถึงที่สุด เธอทนไม่ได้ถ้าพี่กอหญ้าจะจดจำ เหตุการณ์น่าละอายแล้วตราหน้าว่าเธอเป็นเด็กประหลาด แต่ลึก ๆ แล้วอิงดาวก็รู้แหละว่าต้องเผชิญหน้ากับพี่เขาไม่ เร็ว ร็ ก็ช้าอยู่ดียู่ ดีเพราะอาศัยอยู่บ้ยู่ บ้านหลังเดียวกัน แถมห้องนอนอยู่ ตรงข้ามใกล้กันชนิดที่ว่าแค่เปิดประตูออกมาพร้อมกันก็สามารถ มองเห็นความสวยได้ชัดเต็มตา 80
และดูเหมือนว่าช่วช่งเวลาที่จินตนาการจะมาถึงเร็วกว่าที่ คาดไว้ ขณะที่เธอกำ ลังหมุนตัวเดินขึ้นชั้นสองของบ้านอย่าย่ง ครุ่นรุ่คิด อิงดาวก็ได้ยินเสียงคุ้นหูเรียกรั้งเอาไว้ เธอหันกลับมา พร้อร้มเห็นกอหญ้าถือถุงพะรุงพะรังกำ ลังเดินมาหา รอยยิ้มแสน ใจดีปรากฏบนใบหน้าของพี่เขาทำ ให้อิงดาวตัวแข็งทื่อเพราะไม่รู้ ว่าต้องแสดงสีหน้าอย่าย่งไร “ไงตัวเล็ก แฮงค์อยู่หยู่รือรืเปล่าเราน่ะ?” อิงดาวแอบขยับ ปากค่อนขอด คนบ้านนี้เป็นอะไรมากไหมเอาแต่สนใจอาการเมา ค้างของเธออยู่นั่ยู่นั่พี่สาวเธอก็ทีหนึ่ง แล้วพี่กอหญ้ายังจะมา ทักทายแบบนี้อีก “ไม่ปวดหัว ไม่ปวดท้อง ไม่คลื่นไส้ สบายดีมากค่ะ อิง ขอตัวก่อนนะคะ” คนอายุน้อยกว่ารีบรีหมุนตัววิ่งหนีขึ้นบ้านไป “เดี๋ยวสิ พี่ซื้อ… อะ อ้าว ไปซะแล้ว” กอหญ้าก้มมองขนมในถุงอย่าย่งเสียดาย อิงดาวชอบกินพา นาคอตตาเจ้านี้มากเธอจำ ได้ เมื่อก่อนน้องชอบชมให้ฟังอยู่บ่ยู่อบ่ย ครั้งรั้ว่าแม่ค้าเจ้านี้เขาใช้สตรอว์เบอร์รี่สดแบบไม่หวงวัตถุดิบ รสชาติที่ได้ทั้งหอมหวานตัดเปรี้ยวอย่าย่งพอดี วันนี้ขับรถผ่านจึง อดไม่ได้ที่แวะซื้อติดไม้ติดมือมาฝากน้อง 81
แต่เมื่อกอหญ้าเข้าไปใกล้อิงดาว เธอสังเกตเห็นว่ายัยตัว เล็กของเธอพยายามหลบสายตา ดวงตาที่เคยสุกใสกลอก หลุกหลิกราวกับมีเรื่อรื่งค้างคาในจิตใจ ไม่รู้ว่าเธอเผลอทำ อะไรให้ น้องไม่พอใจหรือรืเปล่า? อย่าย่งไรก็ตามกอหญ้าตัดสินใจเดินตาม น้องขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ไม่ยอมให้ขนมเจ้าเด็ดกลายเป็นสิ่ง ไร้ค่ร้ ค่าแน่นอน ก็อก ก็อก ก็อก “ตัวเล็ก พี่ซื้อพานาคอตต้าเจ้าโปรดมาฝาก” กอหญ้าเปร่งร่ เสียงผ่านประตูเข้าไป พยายามทำ ลายความเงียบที่น่าอึดอัด หลังบานประตูปรากฏร่าร่งเล็กที่ยืนเอียงหูฟังอย่าย่งใช้ความ คิด นัยน์ตาของอิงดาวเป็นประกายขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะจางหาย ไป “อิงไม่หิวค่ะ พี่กอหญ้าแบ่งบ่เจ้ไปเลย” น้องตอบกลับด้วยน้ำ เสียงราบเรียรีบ กอหญ้ารู้สึรู้ สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ตัดสินใจไม่ดื้อดึง เธอรู้ว่า อิงดาวต้องการเวลาและพื้นที่ส่วส่นตัวในการจัดการกับความคิด เธอยอมเดินจากมาอย่าย่งเงียบ ๆ โดยหวังว่ายัยตัวเล็กของเธอจะ กลับมาร่าร่เริงริในเร็ววัน 82
06 ________ ไม่ธรรมดา “อีมิวขอชิมกุนเชียงบ้างสิ” พราวฟ้ายืดแขนข้ามโต๊ะ พยายามใช้ส้อมจิ้มขโมยกุนเชียงสีสวยในจานยามที่มิวสิคเผลอ แต่เจ้าของรู้ทัรู้ ทันจึงรีบรีคว้าจานหลีกไปอีกทางพร้อมแยกเขี้ยวใส่ เพื่อน “อยากกินทำ ไมไม่สั่งป้าอะ 20 บาท นี่ได้แค่ 4 ชิ้นตกชิ้น ละ 5 บาทเลยนะ” มิวสิคไม่ได้งก แต่แค่อยากแจกแจงให้เพื่อนได้ ทราบว่ากุนเชียงที่ล่อตาบนจานมีมูลค่าชิ้นละกี่บาท หากเพื่อน สาวเกรงใจก็ควรจะสงบความอยากนี้ไว้ “โห่ก็ตอนนั้นมันไม่ทันคิดอะ พออยู่บยู่นจานมึงแล้วดูยั่ว น้ำ ลายแปลก ๆ น่านะขอชิ้นเดียว แลกกับหมูยออุบลของกูก็ได้” มิวสิคยอมแลกกุนเชียงหนึ่งชิ้นกับหมูยอหนึ่งเสี้ยว บนโลก ใบนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาง่าย ๆ อยู่แยู่ล้ว อีกทั้งข้อเสนอของพราวฟ้าก็ ค่อนข้างเข้าท่าเพราะได้ข่าข่วว่าป้าร้านข้าวแกงสั่งตรงมาจาก อุบลราชธานี เนื้อหมูล้วน ไร้แร้ ป้ง รสชาติกลมกล่อม เสียสละ กุนเชียงมูลค่าห้าบาทหนึ่งชิ้นแลกกับของอร่อร่ยหายากถือว่าคุ้ม 83
หลังคลาสเรียรีนช่วช่งเช้า อิงดาว มิวสิค พราวฟ้า เยริ และ ลมหนาวพากันมานั่งรวมที่โต๊ะในโรงอาหารท่ามกลางผู้คน พลุกพล่านและรายล้อมไปด้วยเสียงจอแจพูดคุยของนักศึกษา หลายร้อร้ยคน ต่างคนต่างเลือกอาหารที่ตัวเองชอบมาจากร้าน ข้าวแกงเจ้าเด็ด พูดคุยอัปเดตสถานการณ์ในชีวิตไปเรื่อยแต่มี บางคนที่ไม่ค่อยเข้าพวกเท่าไร “ไงอิงดาว ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเลยนะ” มิวสิคถาม “อือ ก็ไม่ไง” อิงดาวเอ่ยตอบน้ำ เสียงเอื่อยเฉื่อย “แล้วได้สานต่อสัมพันธ์กัธ์ กับพี่กอหญ้ายังอะ?” พราวฟ้า เป็นคนไม่อ้อมค้อม อยากรู้อรู้ ะไรก็มักจะพูดเข้าตรงประเด็น บาง ครั้งรั้ทำ เอาคนถูกถามคิดคำ ตอบไม่ทันเหมือนกัน “ดูหน้าก็รู้แล้วไหม จืดชืด ดวงตาไร้ความวิบวับแบบนั้น” มิวสิคปาดหน้าด้วยการค่อนแคะพราวฟ้า เพื่อนสาวอิงดาวหน้า จ๋อยเหมือนน้องหมามาเรียนทุกวันยังจะเปิดด้วยคำ ถามแทงใจ “จริงริๆ แกก็ดูเป็นเด็กมั่นหน้ามีความร้ายกาจอยู่ใยู่นตัว เยอะอยู่นยู่ะ กับอีแค่เรื่อรื่งน่าอายชั่ววูบทำ ไมหงอยได้ขนาดนี้ ฉัน ละไม่เข้าใจเลย” พราวฟ้าพูดเสร็จก็ตักข้าวใส่ปส่ากเคี้ยวตุ้ย 84
“ความรักรัมันก็ไม่ได้ง่ายปะแก เรื่อรื่งแหกปากร้องเพลงฉัน ไม่ได้อะไรแล้ว แต่แค่รู้สึกว่าที่ผ่านมามันไม่คืบหน้าเลย พลังหด แบบฮวบ ๆ แล้วคือพี่เขายังแสนดีเหมือนเดิม ไม่มีแววที่ฉันจะ เข้าไปนั่งในใจเขาได้สักนิด” “เยริว่ริว่าอิงดาวอย่าย่พึ่งคิดลบเลยนะ อยู่บ้ยู่ บ้านเดียวกันเยริว่า มีโอกาสทำ คะแนนเยอะมาก” สาวลูกครึ่งเกาหลีตบบ่าบ่ ให้กำ ลังใจ “อันนี้เห็นด้วย แล้วยิ่งแกบอกว่าพี่เขาแสนดีเหมือนเดิม เนี่ยใช้โอกาสนี้เนียนเข้าไปคลอเคลียเลยดิ้ อ้อนพี่กอหญ้าคะพี่กอ หญ้าขาเดี๋ยวก็ใจละลาย” มิวสิคเสริม หากสิ่งที่มิวสิคพูดออกมามันง่ายแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่ง กลุ้มใจแบบนี้ คนที่ดูเหมือนใจเปิดกว้างสำ หรับทุกสิ่งอย่าย่งพี่กอ หญ้าอาจมีมุมลับที่เราเข้าไปไม่ถึง ซึ่งพื้นที่นั้นถูกสงวนเอาไว้โดย ไม่ยอมให้ใครก้าวเข้าไปสำ รวจได้ง่าย มนุษย์ใจกว้างขยันแจกรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครต่อใครก็อยาก เข้าหาเพื่อชาร์จร์พลังบวก ราวกับผืนน้ำ ที่ต้องแสงระยิบระยับยาม พระอาทิตย์ตก แค่ได้มองก็เหมือนได้บำ บัดหัวใจให้ฟูฟ่อง แต่หา รู้ไรู้ม่ว่า ภายใต้ผืนน้ำ ที่ลึกลงไป อาจมีความขมุกขมัวที่ถูกโคลนตม กลบซ่อซ่นเอาไว้อยู่ 85
อิงดาวรู้สึรู้ สึกแบบนั้นตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่บ้ยู่ บ้านเดียวกัน แต่ไม่ คิดก้าวก่ายชีวิตส่วส่นตัวของพี่เขา ขอแค่ได้เฝ้ามองและแอบ ตักตวงความหอมหวานจากรอยยิ้มไปเรื่อย ๆ ก็พอ หากวันไหนพี่ กอหญ้าพร้อร้มจะเปิดเผย เธอค่อยใช้โอกาสนั้นเป็นผู้ฟังที่ดีก็ยัง ไม่สาย ไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่าการถูกที่ถูกเวลาจริงไหม “นี่อิงดาว… เรื่อรื่งพี่กอหญ้าแกไม่ต้องกลุ้มไป เดี๋ยวพวกฉัน ช่วช่ยวางแผน รับรัรองแกได้พี่กอหญ้ามาครอบครองแน่นอน เชื่อ มือเจ้!” พราวฟ้าให้คำ มั่นสัญญาอิงดาวไว้เท่านั้น แล้วเปลี่ยนเป้า หมายมาที่ลมหนาว “แต่ตอนนี้อะนะกูว่ามีคนอาการหนักกว่า” เธอพยักพเยิดหน้าให้ดูเพื่อนสาวที่เอาแต่ใส่หูส่หูฟังตัดเสียงรบกวน ภายนอกมาทั้งอาทิตย์ แล้วมักจะหลับตาขยับปากพึมพำ เหมือน ท่องบทอาขยานเตรียรีมสอบวิชาภาษาไทยอย่าย่งเอาเป็นเอาตาย “ลมหนาว ลมหนาว!!” อิงดาวเขย่าย่แขนคนที่ถูกเพื่อนทั้ง กลุ่มจ้องจับผิดให้รู้ตัรู้ ตัว “แกท่องอะไรวะ ช่วช่งนี้แปลก ๆ นะ ชอบ ใส่หูส่หูฟังขยับปากพึมพำ ตลอด” “นั่นสิลมหนาว เยริเริห็นว่าเลิกเรียนทีไรก็หนีกลับบ้าน ไม่ ยอมไปกินไอติมด้วยกัน ชวนไปไหนก็ไม่ไปทุกทีเลย” 86
ลมหนาวถอดหูฟังออกอย่าย่งเชื่องช้าเมื่อถูกเรียกสติให้มา อยู่กัยู่ กับปัจจุบัน ใบหน้านิ่งปรายตาไล่มองเพื่อนจนครบทั้งสี่คน เป็นสีหน้าที่ไม่มีใครสามารถอ่านออกได้อย่าย่งง่ายดาย แววตา เรียรีบเฉยไม่อาจตีความได้เลย ส่งส่ผลให้เพื่อนต่างมองหน้ากันด้วย ความหวั่นใจหรือรืว่ามีเรื่อรื่งร้าร้ยเกิดขึ้นกับลมหนาว “พวกแก เรามีอะไรจะสารภาพ . . เราจะเดบิวต์เป็นนักร้อร้งเดือนหน้า” เมื่อได้ฟังประโยคอันแสนหนักใจของลมหนาว ทั้งโต๊ะถึง กับเงียบกริบริ ไร้กร้ารเคลื่อนไหวคล้ายตั้งตัวไม่ทัน ก่อนที่จะได้สติ ในวินาทีต่อมา พวกเขาส่งส่เสียงเอ็ดอึงพร้อมกับปรบมือระรัว ลม หนาวเห็นปฏิกิริยริาเกินสมควรของเพื่อนแล้วหลุดยิ้มกว้างจนสุด หู อิงดาว มิวสิคสิพราวฟ้า และเยริ ลุกออกจากที่นั่งเพื่อมารุมกอด แสดงความยินดี ทุกคนตื่นเต้นกับความสำ เร็จของลมหนาวสุด หัวใจ “อิบ้าเอ๊ย! ทำ หน้าเครียดซะคิดว่าเรื่อรื่งคอขาดบาดตาย” 87
“ลมหนาว แกมันเหลือเชื่อจริง ๆ !” อิงดาวอุทานลั่น “ฉัน รู้ว่รู้ว่าแกมีของดีอยู่ใยู่นตัว แต่แบบไม่รู้เรู้ลยว่าแกกำ ลังมุมานะเพื่อเด บิวต์อยู่ ไอ้ที่รีบรีกลับบ้านหลังเลิกเรียนไม่ยอมไปแฮงค์เอาท์ เพราะเหตุผลนี้นี่เอง” “อือช่าช่ย หลัง ๆ มานี้เราซ้อมหนักมากเลย เอ๊ะไม่ใช่แช่ค่เรา สิ ในวงมีอีกตั้ง 3 คน ทุ่มพลังกันสุดตัวเลยแหละ” ใบหน้าคนที่ กำ ลังจะได้เป็นศิลปินตามความฝันเปล่งปลั่งอย่าย่งสุขใจ “เกิร์ลร์กรุ๊ปรุ๊หรอแก ว้าวววว” พราวฟ้าป้องปากอย่าย่งกับว่า ถ้าทำ เช่นช่นั้นแล้วจะสามารถเก็บเสียงที่พูดออกมาไม่ให้คนที่เดิน ผ่านไปมาได้ยิน “อื้อ เกิร์ลร์กรุ๊ปรุ๊สมาชิกสี่คน รุ่นรุ่เดียวกันหมดด้วยนะ” “มีรูปปะแก อยากเห็นว่ะ” พราวฟ้ายังคงซักไซ้ ในเมื่อเปิดเผยกับเพื่อนจนโล่งใจแล้วก็ไม่คิดเก็บงำ ไว้คน เดียวอีก และในอีกไม่กี่วันข้างหน้าทางค่ายก็จะเริ่มโปรโมทตาม โซเชี่ยลมีเดีย อย่าย่งไรเสียพวกเพื่อนแก๊งนี้ต้องรู้อยู่ดียู่ ดีลมหนาว เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เปิดรูปที่เธอถ่ายเก็บไว้ในช่วช่งถ่ายทำ ภาพ โปสเตอร์อัร์ อัลบั้มกับสมาชิกในวง รวมถึงเบื้องหลังในกองถ่าย มิวสิควิดิโอ 88
“คนนี้ใครอะลมหนาว สวยเตะตามากกก! โห ออร่าร่พุ่งพุ่ ทะลุรูปออกมาเลยอะแก” อิงดาวจิ้มหน้าจอชี้ไปยังสาวสวยคน หนึ่งที่โดดเด่นดึงสายตา “อ๋อ ดาวเหนืออะ main vocal ตัวจริงริสวยกว่าในรูปอีกนะ เสียงเพราะมาก จบมาจากโรงเรียนเดียวกันด้วย แต่ก่อนหน้านี้ไม่ ค่อยได้คุยกันเท่าไร พึ่งจะมาสนิทก็ตอนต้องฟอร์มวงนี่ล่ะ” ลมหนาวพูดถึงดาวเหนือด้วยแววตาชื่นชม คล้ายมีความ พิเศษบางอย่าย่งที่ไม่อาจเดาได้ปะปนอยู่ “เยริว่ริว่าเปิดตัวเมื่อไรต้องดังเป็นพลุแตกแน่นอน ดูแต่ละ คนสิทั้งสวยทั้งมีความสามารถ ว่าแต่ลมหนาวอยู่ตำยู่ ตำแหน่งอะไร ในวงเหรอ?” “เราหรอ? ควบสองตำ แหน่งเลยอะ ร้องกับเต้น” “ปังสุด! ตัวมัมตัวแม่ต้องควบสองตำ แหน่งนะเออ” พราว ฟ้าจีบปากจีบคอเอ่ยชม พลางเอื้อมไปจับมือลมหนาวเป็นการ กดดันขอใช้สิทธิพิธิ พิเศษในความเป็นเพื่อน “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขอฟัง สักท่อนได้ปะ?” 89
“ไอ้บ้าไม่ได้! หลุดออกไปโดนฟ้องหมดตัวเลยนะ” “ฮัมเพลงสักท่อนก็ได้อะ อยากฟังเป็นบุญหู” เรื่องตื๊อเรื่อง สอดรู้ต้รู้ ต้องยกให้พราวฟ้าเป็นเบอร์หนึ่งตลอดกาล “ขี้ตื๊อฉิบหายมึงนี่” มิวสิคแสร้งร้ต่อว่าไปอย่าย่งนั้น “แต่ฮัม เพลงเฉย ๆ คงไม่ถึงกับถูกฟ้องหรอกมั้งเนอะ” แล้วเท้าคางรอฟัง อย่าย่งตั้งใจ เล่นเอาเพื่อนคนอื่นหลุดหัวเราะให้แก่ความวางท่า กระนั้น ลมหนาวก็มิอาจต้านทานความอยากรู้ของเพื่อน ได้ เธออมยิ้มแล้วปิดเปลือกตาลง เริ่มริ่เปล่งเสียงท่วงทำ นองอัน ไพเราะผ่านทางลำ คอเป็นจังหวะตามเนื้อเพลงอยู่เยู่กือบนาที “เนี่ยแค่ฮัมเพลงแค่นี้ยังเพราะ เชื่อกูต้องได้รางวัลศิลปิน หน้าใหม่แน่นอน… มึงกูตื่นเต้นอะจะมีเพื่อนเป็นคนดัง กรี๊ดดด” “อวยเก่งมากแม่ รอให้มันเดบิวต์ก่อนไหม” ลมหนาวหน้าแดงกับคำ ชม เห็นได้ชัดว่าตื่นเต้นกับแรง สนับสนุนอันเกินปกติจากเพื่อนเป็นอย่าย่งมาก “ขอบคุณพวกแก มากนะ” เธอกล่าว “เราซ้อมหนักมาก ตั้งใจสุด ๆ เราแทบรอไม่ ไหวแล้วที่จะได้ร้อร้งเพลงบนเวทีต่อหน้าคนเยอะ ๆ” 90
อิงดาวปิ๊งไอเดีย “เปิดตัววันไหนบอกด้วยนะ เดี๋ยวทำ ป้าย ไฟอันใหญ่ ๆ ไปเชียร์ลมหนาวถึงขอบเวทีเลย” เพื่อนที่เหลือ พยักหน้าตามไม่มีขัดกัน เยริถึริ ถึงกับเข้ากูเกิ้ลเสิร์ชหาร้านทำ ป้าย ไฟรอไว้ก่อนเลย เมื่อชั่วโมงอาหารกลางวันใกล้หมดลง ทั้งกลุ่มก็เก็บข้าว ของบนโต๊ะเพื่อมุ่งหน้าไปยังคลาสเรียรีนถัดไปด้วยหัวใจที่โลด แล่น ระหว่างทางเดินพวกเขาต่างลุ้นกันไปต่าง ๆ นา ๆ เกี่ยวกับ คอนเซ็ปต์เกิร์ลร์กรุ๊ปรุ๊ของลมหนาวกับสมาชิกอีกสามคน พยายาม เดาแนวเพลงไปเรื่อยแต่ว่าที่ศิลปินไม่ยอมปริปากเฉลยสักคำ เอาแต่หยิบยกสัญญาของค่ายมาห้ามปรามความอยากรู้อยาก เห็นของเพื่อนตลอด “มึงๆ กูตั้งแอคเคาน์บ้านเบสรอเลยดีปะ” พราวฟ้าเสนอ “เยริขอริลายเซ็นล่วงหน้าไว้เลยดีกว่าเดี๋ยวดังแล้วเข้าถึง ยากเนอะ นี่ลมหนาวเซ็นต์บนสมุดโน๊ตเราได้เลยนะ” “เออแกเซ็นต์บนเสื้อฉันเลยแมะ เก็บเป็นคอลเลกชันไว้ไป ประมูลในอนาคต น่าจะได้หลายตังค์อยู่”ยู่ขนาดมิวสิคยังคล้อย ตามเล่นด้วย 91
“พวกแกนี่ก็เวอร์เกินเบอร์จัร์ จังเลย เบาหน่อยได้ไหมล่ะ” ลมหนาวปรามเพื่อนเพราะเธอไม่อยากหลงระเริงในตอน นี้ ต่อให้เธอดังเป็นพลุแตกอย่าย่งที่เพื่อนอวยพรจริง ลมหนาวก็ไม่ คิดที่จะทิ้งระยะห่างจากคนบ้าพวกนี้หรอก อิงดาวมองพราวฟ้าที่โถมกอดคอลมหนาวอยู่เยู่บื้องหน้า ออร่าร่คนกำ ลังจะดังแผ่ปกคลุมทั่วกาย กลิ่นอายความมุ่งมั่นที่ ตั้งใจเดินตามความฝันผสมกับแววตาสุดแสนทะเยอทะยาน สุกงอมเต็มที่ เชื่อเลยว่าเมื่อลมหนาวได้ยืนอยู่บยู่นเวทีปลดปล่อย พลังทุกอย่าย่งออกมา จะต้องดึงดูดผู้คนให้หันมาสนใจจนกลาย เป็นกลุ่มแฟนคลับนับร้อร้ยนับพันในไม่ช้าแน่นอน . . . “อืมอิงถึงบ้านแล้วไม่ต้องห่วห่ง จ้าา ไม่หนีเที่ยวสบายใจได้ เจ้ไปพักผ่อผ่นเหอะ” 92
อิงฟ้าเดินทางไปทำ งานที่ภูเก็ตไม่วายโทรมากำ ชับน้อง สาวว่าห้ามหนีเที่ยวกลางคืนระหว่างที่เจ้าตัวไม่อยู่ ไม่อยากให้ เป็นภาระเพื่อนสนิทคอยเก็บซากตอนเมาอีก อิงดาวรับปากไว้ เป็นมั่นเป็นเหมาะตั้งแต่ก่อนที่อิงฟ้าจะเดินทาง อีกทั้งเธอเองก็ ไม่มีกระจิตกระใจออกไปเพลิดเพลินกับแสงสีในช่วช่งเวลาใจเหี่ยว แบบนี้สักเท่าไร ก่อนหน้านี้อิงดาวรู้สึรู้ สึกดีที่ถูกทิ้งให้อยู่กัยู่ กับกอหญ้าตามลำ พัง ในบ้าน เพราะจะได้ไม่ต้องมีคนคอยขัดจังหวะในการออดอ้อน แต่ปัจจุบันมีบางอย่าย่งที่แตกต่างออกไป ความรู้สึกประหม่าไม่ มั่นคงกำ ลังกัดกินภายในอก พละกำ ลังในการลบสถานะพี่น้องหด ลีบลงไปทุกที อิงดาวปล่อยจิตใจล่องลอยขณะจ้องมองทีวีอย่าย่งว่าง เปล่า เธอรู้ว่รู้ว่าเธอควรจะเพลิดเพลินกับความสันโดษอย่าย่งที่เคย เป็น แต่ดันถูกความว้าวุ่นเข้ามาแทนที่เสียได้ ‘เห้อ! ข้างนอกทั้งร้อร้นทั้งรถติดนี่พึ่งถึงบ้าน’ 93
เสียงกรอกแกรกวุ่นอยู่กัยู่ กับบางสิ่งบริเริวณหน้าประตูบ้าน ไม่ ต้องก็รู้ว่รู้ว่าเจ้าของบ้านคนสวยกลับมาจากทำ ธุระที่ไหนสักแห่ง ไม่ ก็เข้าออฟฟิศไปประชุมงานสำ คัญตามที่เจ้าตัวเคยบอก ‘แกจะให้ฉันทำ อะไรนะ หาข้าวให้อิงดาว? อันนั้นฉันทำ ปกติอยู่แยู่ล้วไหม น้องแกก็เหมือนน้องฉันนั่นแหละน่าน่ ’ จึก! ประโยคแทงใจถูกทิ่มเข้ามาซ้ำ แล้วซ้ำ เล่า อิงดาวเบื่อ หน่ายเต็มทนกับสถานะน้องสาวที่มีแต่คนคอยย้ำ มันลิดรอน ความมั่นใจไปจนหมด จะเดินหน้าจีบพี่เขาแต่ดันถูกโซ่ตซ่รวนแห่ง ความเป็นพี่น้องรั้งรั้ขาเอาไว้ เฮ้ออ…อิงไม่ได้อยากเป็นน้องคุณสักสั หน่อน่ยคุณกอหญ้าญ้ ‘เออๆ ไม่ต้องห่วห่ง จะดูแลยัยตัวเล็กอย่าย่งดี’ กอหญ้าก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นยิ้มร่าร่มาแต่ไกล พร้อมกับ กดวางสายเพื่อนสนิท “ไงตัวเล็ก กลับมานานยังคะ?” บนแขนมี เสื้อคลุมที่พาดอยู่แยู่ละเอกสารที่หอบพะรุงพะรังอยู่ใยู่นมือ 94
“สักพักแล้วค่ะ” อิงดาวเอ่ยตอบไร้การสบสายตา แม้อยาก จะหันไปชื่นชมความสวยให้ฉ่ำ หัวใจมากแค่ไหนเธอก็ขออดทนไว้ ก่อน กระนั้นกอหญ้าไม่คิดสนใจอาการเฉยชาที่น้องแสดงออก มา เธอเดินเข้าไปย่อย่ตัวคุกเข่าข่ลงข้างหน้าน้อง เพื่อช้อนสายตา มองเด็กดื้อที่พยายามหลบเลี่ยง รอยยิ้มพิฆาตถูกหยิบออกมาใช้ งาน เด็กน้อยที่หัวใจไม่แข็งแรงถึงกับใจกระตุก “พี่หิวข้าวมากเลยอะ เดินไปกินข้าวมันไก่หน้าปากซอย กันไหม? ตัวเล็กกินอะไรมาหรือรืยังคะ?” ดวงตาของอิงดาวฉายแววประหลาดใจอย่าย่งคาดไม่ถึง เพราะส่วส่นใหญ่แญ่ล้วเป็นเธอเองเสียมากกว่าที่มักเข้าไปสกินชิพ จนพี่กอหญ้าผงะหนี สารภาพตามตรงเธอแพ้ความระยิบระยับ ในแววตาและน้ำ เสียงอ่อนโยนของพี่เขาเป็นที่สุด นั่นมันน้ำ ผึ้ง อาบยาพิษชัด ๆ “ยังไม่ได้กินอะไรค่ะ” “ดีเลย! รอพี่แป๊บนะ ขอเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บก่อน ห้าม หนีเด็ดขาดนะตัวเล็ก” 95
กอหญ้าไม่ยอมทิ้งช่อช่งว่างให้น้องได้ปริปากปฏิเสธอย่าย่ง คราวที่แล้ว อารมณ์หม่นที่ปกคลุมในบ้านเธอตั้งใจให้มันหายไป ภายในวันนี้ เธอเคยบอกแล้วนี่ว่ารอยยิ้มจันทร์เสี้ยวของน้องมี อานุภาพชโลมใจคนมองเป็นที่สุด การที่อิงดาวเดินไปเดินมาใน บ้านด้วยสีหน้าไร้อร้ารมณ์ให้ความรู้สึรู้ สึกเหมือนมหันตภัยร้ายกำ ลัง คืบคลานเข้ามา “ข้าวมันไก่เจ้านี้น้ำ จิ้มเด็ดมากเลยนะตัวเล็ก พี่ว่าจะชวน มากินหลายทีละแต่เราว่างไม่ตรงกันตลอด” “ค่ะ” คนอายุมากกว่าเดินขนาบข้างพาอิงดาวเดินลัดเลาะไป ตามทางของหมู่บ้านทาวน์โฮม พระอาทิตย์คล้อยต่ำ ท้องฟ้า กลายเป็นสีส้มอมม่วงจวนจะมืดเต็มที ทั้งสองคนกำ ลังเดินผ่าน สวนสาธารณะใจกลางหมู่บ้านที่มีน้องหมาตัวสีขาววิ่งเล่นคาบไม้ กับเจ้าของ สายลมโชยเอื่อยพาใจผ่อนคลาย กอหญ้าเอียงคอม องอิงดาวที่กำ ลังให้ความสนใจสุนัขตัวจ้อย “เจ้าตัวนั้นน่ารักรัจังเลยเนอะ หอบลิ้นห้อยเชียว พี่จำ ได้ว่า ตัวเล็กเคยอยากเลี้ยงหมาด้วยนี่นา” กอหญ้ายังคงไม่ย่อย่ท้อต่อ การชวนคุย 96
“ค่ะ อิงเคยอยากเลี้ยง” อิงดาวแอบดีใจนิดหน่อยที่พี่กอ หญ้าจำ เรื่อรื่งเล็กน้อยได้ เธอเคยอยากเลี้ยงหมามากแต่แม่ไม่ยอม ให้เลี้ยงเพราะกลัวว่าอิงดาวจะเห่อเพียงชั่วครู่แรู่ล้วภาระอาจตก มาอยู่ที่ยู่ที่แม่แทน แม้รอบสวนสาธารณะจะค่อนข้างเงียบสงบ แต่เมื่อเข้า ใกล้ถนนสายหลักหน้าหมู่บ้าน ผู้ขึ้นยิ่งหนาตาเยอะขึ้น ถนนทั้ง สายเต็มไปด้วยร้าร้นอาหารและคาเฟ่สุดเก๋ พ่อพ่ค้าแม่ค้าขายของ ริมริทางกันอย่าย่งคึกคัก อิงดาวแปลกใจเหตุใดเธอไม่เคยสังเกตเห็น ความมีชีวิตชีวาในจุดนี้เลย กอหญ้าอมยิ้มที่เห็นน้องผ่อนคลายขึ้น จะว่าไปเรียกได้ว่า นี่เป็นครั้งรั้แรกเลยที่กอหญ้าชวนน้องออกมาเดินเล่นบริเวณใกล้ บ้าน แต่ยัยตัวเล็กดูเงียบผิกปกติไปหน่อย กอหญ้าเลยชะลอการ เดินลงเพื่อให้ทั้งสองคนปรับรัจูนกันอีกนิดก่อนที่จะเดินถึงร้านข้าว มันไก่ “ตัวเล็กคิดมากเรื่อรื่งคืนนั้นหรอ?” กอหญ้าเอ่ยถามอย่าย่ง ระมัดระวังทางความรู้สึรู้ สึก เธอสอดมือเข้ามาจับน้องไว้อย่าย่งหลวม ๆ ความอุ่นชื้นแผ่ซ่าซ่นกระจายวงกว้าง อิงดาวชะงักเล็กน้อย 97
“อิงอายค่ะ ไม่ได้คิดมาก คือแบบ… เฮ้อ!” คนอายุน้อยกว่าถอนหายใจยาวเหยียด นี่เป็นครั้งแรกใน รอบหลายวันที่ยอมเปิดปากคุยกับคนพี่ อิงดาวรีบคว้าโอกาสทอง นี้ไว้ก่อนที่มันจะหลุดลอยไปจนต้องมานั่งจิตตกคนเดียวอีก และ ถือว่านี่คือการเปิดโอกาสให้หมาลาบราดอร์ตัวจ้อยขี้น้อยใจอย่าย่ง เธอได้ร้อร้งครางหงิง ๆ กลับไปคลอเคลียเจ้าของอีกครั้ง กอหญ้าหยุดเดินแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับอิงดาว เธอ รู้สึรู้ สึกเหมือนได้ยกภูเขาลูกใหญ่โญ่ยนออกจากอกทันทีที่น้องยอมพูด ด้วยมากกว่าสองคำ “วันนั้นพี่หงุดหงิดหัวร้อนเรื่อรื่งงานทั้งวันเลยรู้ไหม แต่ พอได้เห็นอิงดาวร้อร้งเพลงพี่ก็ยิ้มออกมาทันทีเลย แล้วห้ามคิดเลย นะคะว่าตัวเองเป็นตัวตลก ที่พี่ยิ้มหัวเราะเพราะพี่รู้สึกสบายใจ ขึ้นต่างหาก” เมื่อถึงเวลาที่ต้องสารภาพบางอย่าย่งกับใครสักคน สิ่ง สำ คัญคือต้องมองเข้าไปในดวงตา การสบตาสามารถช่วช่ย ถ่ายทอดความรู้สึรู้ สึกเป็นหมื่นล้านคำ ออกมาได้ ถ้าหากตัวการที่ ลิดรอนความสดใสจากน้องไปคือเธอ กอหญ้าเองก็พร้อมรับผิด ชอบด้วยคำ พูดที่บริสุริสุทธิ์ใธิ์จ 98
“ในวันแย่ๆย่พี่ก็ยังมีตัวเล็กที่ช่วช่ยทำ ให้ยิ้มได้ เพราะอย่าย่ง นั้นอย่าย่อายเลยนะคะ” “พอได้ฟังเเบบนี้แล้วคดีพลิกเลยแฮะ” อิงดาวเผยยิ้มเก้อ เขิน รู้สึรู้ สึกกระดากอายที่ตัวเองตีความสิ่งต่าง ๆ ผิดแปลกไปหมด อย่าย่งไรก็ตามกอหญ้าไม่คิดอะไรมากมาย เพียงแต่ขอยกมือขึ้น มาบีบปลายจมูกให้หายมันเขี้ยวสักหน่อย “ใช่ไช่หมล่ะ เราอะเอาแต่หลบหน้าพี่” “โถ่คนมันอายอยู่ไยู่งคะ พี่กอหญ้าไม่เข้าใจวัยรุ่นรุ่อะ!” “เอ๋า เพราะเข้าใจนี่ไง พี่เลยปล่อยให้ตัวเล็กจัดการตัวเอง ก่อน แต่ไม่อยากให้เราเงียบใส่กัส่ กันนานกว่านี้ รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ” 99
07________ ไม่มีสิ่ มี ง สิ่ไหนต้านอยู่ อิงดาวลิ้มรสข้าวมันไก่ที่พี่กอหญ้าอวดนักอวดหนาว่าเด็ด สุดในละแวกนี้อย่าย่งเอร็ด ร็ อร่อร่ย ร้าร้นนี้ไม่ได้ตกแต่งหรูหรามีเพียง โต๊ะพับสีแดงกับเก้าอี้พลาสติกให้นั่งและมีข้าวมันไก่ธรรมดากับ น้ำ ซุปหวานกลมกล่อมคอยเสิร์ฟร์ลูกค้า แต่ความเรียบง่ายเหล่านี้ กลับทำ ให้เธอมีความสุขมหาศาล สิ่งที่ขับเคลื่อนให้มื้อนี้พิเศษไม่ใช่เช่พราะอาหารเพียงอย่าย่ง เดียว แต่เป็นเพราะอิงดาวกำ ลังได้แบ่งบ่ ปันช่วช่งเวลาดี ๆ กับคนที่ เธอแอบรักรัอีกทั้งพึ่งหลุดพ้นจากอาการใจหน่วงเลยยิ่งรู้สึกดีไป กันใหญ่ อิงดาวมองข้ามโต๊ะไปยังกอหญ้าซึ่งกำ ลังสาละวนกับข้าว มันไก่ไร้หร้นังของตัวเอง แก้มข้างซ้ายเคี้ยวข้าวคำ ใหญ่จญ่นแก้มตุ่ย อิงดาวอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ลอบมองจากตรงนี้ ใบหน้าเรียวสวยได้ รูปของกอหญ้าเคยทำ ให้เธอใจสั่นอย่าย่งไรวันนี้ก็ไม่ต่างไปจากเดิม ยิ่งได้เห็นนัยน์ตาสีน้ำ ตาลเปลือกไม้ใกล้ ๆ ยิ่งยากต่อการห้ามใจ 100