กลีบดอกเฉดสีเหลืองขนาดใหญ่ที่ญ่ที่คอยเปล่งประกายให้ผู้ พบเห็น อิงดาวเป็นเหมือนดอกไม้ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความสุข และมีความอบอุ่นอยู่กยู่ลาย ๆ รูปลักษณ์ที่โดดเด่นเหล่านั้นเป็นสิ่ง พิเศษที่สามารถดึงดูดผู้คนให้อยากวนเวียนอยู่ใยู่กล้ ๆ เพราะเหตุนี้กอหญ้าจึงอยากรักรัษาความสดใสนั้นไว้ไม่ให้ เสื่อมสลายหายไป อิงฟ้าอุตส่าส่ห์ฝากฝังไว้ทั้งที กอหญ้าต้องดูแล น้องให้เต็มที่สิ “จะเเพ้จะชนะอะไรก็ช่าช่ง ตัวเล็กจะบอกพี่ได้ยังคะว่าเป็น อะไรทำ ไมดูหงุดหงิด?” “พี่นี่ซื่อบื้อจริงริด้วย! ไม่รู้ได้ไงว่าผู้ชายคนนั้นชอบอะ ตอน พี่กอหญ้ามองจอคอมนะ พี่แกมองหน้าตาหวานเยิ้มเลยเหอะ มองจากปากซอยยังดูออกเลยว่าอยากได้เป็นแฟน!” “หวงหรอ?” “หวงสิ!” อิงดาวสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบแก้ไขคำ พูดใหม่ “ เอ้ย! เออห่วงอะห่วงมาก หน้าตาแบบนั้นดูก็รู้ว่าเจ้าชู้ตัวพ่อพ่อิงไม่ อยากให้พี่กอหญ้าไปยุ่งยุ่กับคนแบบนั้นหรอก เสียใจขึ้นมาใครจะ รับรัผิดชอบ” 151
กอหญ้าอมยิ้ม ท่าทางขึงขังดูน่ารักรั ไม่หยอก อย่าย่งน้อย อาการกระฟัดกระเฟียดตอนนี้ก็ยังทำ ให้ใจชื้นมากกว่าสีหน้า ราวกับแบกโลกทั้งใบในคราแรก มันไม่ผิดเลยนะกับสิ่งที่อิงดาว ร่าร่ยออกมายาวเหยียด คิรินน่ะเจ้าชู้ตัวพ่อพ่ ไม่เกินจริง แต่ตอนนี้ เขามีเจ้าของหัวใจเรียรีบร้อยและดูเหมือนจะเป็นเสือที่สิ้นลาย ถอดเขี้ยวถอดเล็บทิ้งหมดแล้วด้วย “ตัวเล็กดูหัวร้อร้นแปลกๆ” “เอ้า! ไม่ให้ร้อร้นได้ไงคุณกอหญ้า โดนหลอกจีบยังไม่รู้ตัว อีก แหนะ ! ยังจะหัวเราะ” “เวลาตัวเล็กโวยวายแบบนี้ น่าน่รักรัดี” อารมณ์ของอิงดาวกระเพื่อมไหวเพราะคนขับรถคนสวย ด้านข้างอีกแล้ว… “ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะคะ พี่สัญญาว่าจะดูแลตัวเอง อย่าย่งดี ไม่ให้ใครมาหลอกจีบอีก” “เชื่อได้เรอะ พี่กอหญ้าไม่ทันพวกคนฉวยโอกาสหรอก” 152
“งั้นตัวเล็กมาเป็นบอดี้การ์ดให้พี่เลยไหมล่ะ?” “พูดเป็นเล่นน่ะ” อิงดาวหันขวับเมื่อได้ยินคำ พูดเชื้อเชิญ เกินความหวังที่ตั้งไว้ไปไกล หัวใจสูบฉีดดูมีชีวิตชีวาทันใด “เอ้าพี่พูดจริงริวันไหนมีแขกมาบ้านก็ลงมาเฝ้าพี่เลยปะล่ะ ตัวเล็กอะชอบหาว่าพี่ตามคนไม่ทันอยู่เยู่รื่อยเลย” “ดีล! พูดแล้วนะคุณกอหญ้า” กอหญ้าอยากจะหยิกน้องให้หายมันเขี้ยว ทั้ง ๆ ที่เกิดก่อน น้องตั้งหลายปี แถมยังผ่านประสบการณ์ชีวิตมานับไม่ถ้วน อิง ดาวยังจะมองว่าเธอตามคนเสแสร้งหลอกลวงไม่ทันอีก แล้วตัว เองอะนะทั้งดื้อทั้งขี้งอน น่าไว้ใจตายเลย “พี่กอหญ้า” “คะ?” “อิงไม่ไว้ใจคนที่เข้าหาพี่กอหญ้าค่ะ ไม่ได้หมายความว่าพี่ ตามคนพวกนั้นไม่ทัน อิงแค่เป็นห่วงกลัวพวกเขาจะเข้ามาทำ ร้าย มากกว่าดูแล อิงเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งที่ไม่สามารถแสดงออกว่า อยากปกป้องได้ มันก็เลยหงุดหงิด” 153
สิ่งที่อิงดาวกังวลคงไม่ต่างจากที่กอหญ้ารู้สึก กลับกันหาก สถานการณ์เหล่านี้เป็นของอิงดาวเอง เธอคงของขึ้นไล่ตะเพิด พวกคนไม่น่าไว้ใจไปเลยก็ได้มั้ง กอหญ้าไม่นึกโกรธที่อิงดาวแสดง อารมณ์และกิริยริาไม่ค่อยน่ารักรัออกมาแบบนั้น น้องสารภาพมา แล้วนี่นาว่าต้นเหตุที่แท้จริงริคือน้องเป็นห่วง “เข้าใจแล้วค่ะ ตัวเล็กจะหายหน้าบึ้งได้ยังคะ?” “ได้เป็นบอดี้การ์ดร์ส่วส่นตัวละนี่นา อิงหายก็ด้ายยย” “หายง่ายดีจัง” “อ้าว พี่กอหญ้านี่ยังไงคะ ตกลงอยากให้หายหรือไม่หาย” “อยากให้หายค่ะ แต่คิดว่าตัวเล็กจะดื้อให้ง้ออีกหน่อย ปกติตัวเล็กไม่ค่อยยอมง่าย ๆ” “อิงพลังหมดแล้วค่ะ ไม่ไหวจะดึงเชิงอีกต่อไป ขอเก็บแรง ไว้กรี๊ดรี๊ ให้ลมหนาวบนเวทีดีกว่า ว่าแต่…อีกไกลไหมคะกว่าจะถึง หอมิวสิค” “ดูจากจีพีเอสไม่น่าเกิน 10 นาทีนะคะ” 154
4Twenty สี่สาวเกิร์ลกรุ๊ปรุ๊น้องใหม่บนเวทีช่าช่งเป็นภาพที่ น่าจับตามอง แต่ละคนมีรูปลักษณ์และบุคลิกที่ไม่ซ้ำ กัน แต่เมื่อ พวกทำ การแสดงร่วร่มกันกลับเข้ากันได้ดีราวกับเป็นชิ้นส่วส่นของ จิ๊กซอว์ที่มาเติมเต็มได้อย่าย่งสมบูรณ์ ดาวเหนือ นักร้อร้งนำ มาพร้อร้มเสียงร้องอันทรงพลังทำ ให้ ฝูงชนคลั่งทุกครั้งรั้ที่เธอขึ้นโน้ตเสียงสูง โดยมี ลมหนาว คอยร้อร้ง แร็ปร็ เสริมริอยู่ข้ ยู่าง ๆ ทำ ให้เพลงเปิดตัวนี้ดูน่าสนใจเข้าไปอีก การ เคลื่อนไหวของลมหนาวไร้ที่ติ โน๊ตเพลงไม่มีหลุดยามกระแทกท่า เต้น เล่นเอาหัวใจแม่ยกเต้นตึกตักไปตาม ๆ กัน “กรี๊ดรี๊ดดดดลมหนาวววว” “มึ๊งงทำ ไมลมหนาวเท่งี้วะ” อิงดาว พราวฟ้า เยริ และมิวสิคกอดคอร่วร่มใจกันตะเบ็ง เสียงกรี้ดรี้ ให้ลมหนาวจนคอแทบแตก กอหญ้าหลุดขำ ให้กับกิริยา ของน้องอยู่หยู่ลายรอบ รู้แรู้หละว่าอยากสนับสนุนเพื่อน แต่ก็ไม่คิด ว่าจะแสดงออกเกินหน้าเกินตาขนาดนี้ 155
แต่แล้วฝูงชนก็เบียดตัวเข้ามาหน้าเวทีจนเนืองแน่น โอ๊ย อิงดาวโดนสาวร่าร่งท้วมเบียดจนเกือบล้มพับ โชคดีที่กอหญ้า ประคองไว้ได้ทัน “ตัวเล็กเจ็บตรงไหนไหม?” เธอถามน้องด้วย วาจาแสนเป็นห่วง “ม ไม่ค่ะ” อิงดาวมัวแต่ปล่อยให้ตัวเองสนุก โดยไม่ทันได้ สังเกตสิ่งรอบตัว สาวร่าร่งท้วมคนนั้นโดนกอหญ้าแช่แช่ข็งทาง สายตา แต่เพราะไม่อยากมีเรื่อรื่งให้งานกร่อร่ยเลยปล่อยผ่าน เหตุการณ์นี้ไป “ขยับมาตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่คอยระวังหลังให้” กอหญ้าวาง สองมือบนหัวไหล่น้อง แล้วโยกตัวให้ขยับมาชิดกว่าเดิม จากที่ยืน ด้านข้างเปลี่ยนเป็นยืนซ้อนหลังด้วยความสูงที่ต่างกัน “อื้อ ขอบคุณค่ะ” อิงดาวหันกลับไปสนุกกับเพื่อนต่อ ตอนแรกกอหญ้าขยับให้น้องเข้ามาใกล้เพียงเพราะเป็น ห่วงกลัวว่าจะโดนเบียดล้มอย่าย่งเมื่อสักครู่ ไม่ทันได้คิดว่าหากยืน ซ้อนกันแบบนี้จะทำ ให้เธอได้สูดกลิ่นหอมประจำ กายทุกครั้งที่ น้องขยับตัวโยกตามจังหวะเพลง พลันนั้นก้อนเนื้อในอกก็แอบเต้นระรัวรัขึ้นมาหลายจังหวะ 156
เธอไม่เคยได้ชิดใกล้จนได้กลิ่นหอมของน้องชัดเจนขนาดนี้ มาก่อน จริงริอยู่ที่ยู่ที่อิงดาวมักมาฉวยโอกาสสกินชิฟบ่อบ่ยครั้ง แต่ช่วช่ง เวลานั้นมันเป็นการหยอกล้อขี้แกล้งที่อิงดาวชอบมาแหย่ใย่ห้หัว เสีย ไม่ทันได้มีสติพินิจพิจารณาอะไรสักนิดเดียว “อุ้ยขอโทษค่ะ” อิงดาวเอียงคอหันมาขอโทษเพราะเผลอ เหยียบเท้ากอหญ้าเข้า “ไม่เป็นไรค่ะตัวเล็ก” กอหญ้าแอบมองพวงแก้มที่ดูนุ่มนิ่มจากด้านหลัง พลาง นึกถึงเด็กตัวเล็กขี้อ้อนเมื่อหลายปีก่อนคนนั้นที่กำ ลังถูกความ สาวสะพรั่งรั่ฝังกลบแทบหมดเกลี้ยง แม้แสงสว่างในฮอลล์จะสลัว แต่กอหญ้ากลับมองเห็นความเจิดจรัสรัของอิงดาวชัดเต็มตา ไม่ว่า จะเป็นสองมือที่ป้องปากยามส่งส่เสียงกรีดร้อง ไหนจะรอยยิ้มเผย กว้างยามหัวเราะกับเพื่อน ความมีชีวิตชีวาเหล่านี้กำ ลังทำ ให้กอ หญ้าไม่อยากละสายตาไปไหน ไม่ได้สิ นั่นน้องนะ… “ฉันไม่คิดเลยว่าลมหนาวมันจะดาเมจแรงขนาดนี้” พราว ฟ้าเปิดประเด็นระหว่างที่พิธีกธีรเกริ่นริ่ ปิดจบงานก่อนที่ 4Twenty จะแสดงเพลงสุดท้าย 157
“เยริเริห็นกล้ามท้องเลขสิบเอ็ดของลมหนาวด้วย” “เกินอะ เกินต้าน ฉันว่าลมหนาวมันต้องมีแม่ยกตามเป็น โขยงแน่นอน ไม่เชื่อรอเช็กเทรนด์ทวิตเตอร์คืนนี้ได้เลย” อิงดาว เสริมริด้วยแววตาแสนภูมิใจในตัวเพื่อน สาวๆ ทั้ง 4 คนแสดงร่วร่มกันได้อย่าย่งน่าประทับใจ พวกเขา ร้อร้งเพลงและโชว์สเต็ปการเต้นอย่าย่งเต็มที่ พลังของพวกเขา ทำ ให้ผู้ชมในฮอล์ทั้งหมดตกลงปลงใจเริ่มเป็นแฟนคลับตั้งแต่วัน นี้ เสียงพึมพัมจากกลุ่มคนหลากหลายกำ ลังปักโพเลือกเมนตัว เองอย่าย่งตื่นเต้น เมื่อการแสดงทั้งหมดจบลง สาว ๆ ก็มารวมตัวกันที่กลาง เวที ฉีกยิ้มกว้างอย่าย่งมีความสุุขและโค้งคำ นับให้ฝูงชน เสียงปรบ มือกึกก้องไปทั่ว พวกเขาทำ สำ เร็จแล้ว พวกเขาได้พิสูจน์แล้วว่า ตลอดระยะเวลายาวนานที่มุ่งมานะซ้อมร้องเต้น มันสามารถแต่ง แต้มความฝันให้กลายเป็นจริงริได้ในวันนี้ ความพยามไม่เคยไร้ ความหมายจริงริๆ “พี่กอหญ้าขา หนูหิวอะ พาไปกินข้าวหน่อยนะคะ” หลัง จากที่เดินออกมาจากฮอลล์คอนเสิร์ต พราวฟ้าจงใจเข้ามากอด แขนอ้อนกอหญ้าเพราะความหิวมารุมเร้า อีกทั้งรู้สึกว่าอยากเย้า แหย่เย่พื่อนสนิทให้บันเทิงใจสักหน่อย 158
“พราวฟ้า แกอย่าย่รุ่มรุ่ร่าร่มดิ๊!” อิงดาวตีมือเพื่อนดังเพี้ยะ พร้อร้มทั้งจับแขนพราวฟ้าออกจากตัวกอหญ้า แล้วดันหลังให้ไป เดินข้าง ๆ มิวสิค “แหม แกรุ่มรุ่ร่าร่มได้คนเดียวงั้นสิ” สาวสวยสุดแสบเบะปาก ใส่เส่พื่อน สถานะเป็นแค่พี่น้องแล้วยังกล้าขู่ฟ่ขู่ ฟ่อเป็นจงอางหวงไข่ อีก แสดงออกว่าหวงพี่เขาขนาดนี้ทำ ไมไม่สารภาพรักให้มันรู้แล้ว รู้รรู้อดไปเลยล่ะ ไอ้คนปอดแหกเอ๊ย กอหญ้าอมยิ้ม ตัวเล็กของเธอกำ ลังยกกำ ปั้นขู่เขู่มื่อถูกเพื่อน ยอกย้อนและเชือดเฉือนกันทางสายตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ ตำ แหน่งบอดี้การ์ดร์ส่วส่นตัวที่พึ่งให้ไปหรือเปล่า ถึงทำ ให้น้องกล้า เอาตัวมากันท่าไม่ยอมให้เพื่อนเข้าใกล้ถึงตัวขนาดนี้ “อยากกินอะไรกันคะ เดี๋ยวพี่พาไป” “เรารอลมหนาวก่อนได้ไหมคะ อิงอยากเลี้ยงฉลองให้ลม หนาวด้วย” 159
12_______ มีตั มีตั วช่วช่ย หลังจากที่ได้ยินน้ำ เสียงอิงดาวแปลกไปในวันนั้น ฉัน เอาแต่คิดเรื่อรื่งพวกนี้วนเวียนอยู่ใยู่นหัว น้องสาวของฉันกำ ลังคิด เกินเลยกับเพื่อนสนิทอยู่หยู่รือรืเปล่า? ถ้าเป็นอย่าย่งนั้นกอหญ้ารับรู้ ความรู้สึรู้ สึกที่อิงดาวมีให้สักนิดไหม คนที่อยู่ตยู่รงกลางเส้นกั้น สถานะอย่าย่งฉันที่เป็นทั้งพี่สาวและเป็นเพื่อนสนิทค่อนข้างร้อน ใจ จึงรีบรีจองตัวบินกลับกรุงเทพเพื่อมาสอดส่อส่งสถานการณ์นี้ หน่อย “ฮายเฟรน~” พอกลับมาถึงบ้านได้ก็ทิ้งกระเป๋าลงพื้นดังโครม ปล่อยให้ ข้าวของนอนแอ้งแม้งอยู่อยู่ย่าย่งนั้น ไม่พูดพร่ำ ทำ เพลงรีบลากกอ หญ้าไปรับรัอิงดาวจากมหาวิทยาลัยทันที “แกไปโดนของตัวไหนมาเนี่ย? ทำ ตัวแปลกพิลึก” “ฉันก็คิดถึงน้องสาวฉันไง ไม่ได้หรอ?” 160
“ไอ้ได้มันก็ได้แหละ แต่จำ เป็นต้องรีบขับรถมาหน้าตั้ง ขนาดนี้ไหม น้องยังไม่เลิกเรียนเลยด้วยซ้ำ ” คิ้วย่นย่บนใบหน้ากอหญ้าเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ เข้าใจ แหงสิ ปกติฉันไม่เคยกระตือรือรืร้นเรื่องของอิงดาว บท สนทนาระหว่างฉันกับกอหญ้าส่วส่นใหญ่ล้ญ่ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องงาน และเรื่อรื่งคนคุยที่ฉันกำ ลังสแกนดูใจอยู่ การที่ฉันรีบกลับบ้านโดย ไม่บอกกล่าวแบบนี้มันเลยดูมีพิรุธ “ฉันหิว และอยากมาส่อส่งเด็กหน้าตาดีในมหาลัยจบไหม!” “อืมจ้า” กอหญ้าพยักหน้ารับรัแกล้งเข้าใจ เอื้อมมือไปดับเครื่องยนต์ หยิบมือถือแล้วออกจากตัวรถไป เราสองคนจอดรถไว้ที่ลานข้าง ตึกแล้วเดินมานั่งกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะรออิงดาวเลิกเรียน ระหว่างรอ ฉันจิ้มลูกชิ้นหมูที่แวะซื้อจากรถเข็นหน้า มหาวิทยาลัยเข้าปาก รสชาติน้ำ จิ้มหวานเผ็ดอร่อร่ยกำ ลังดี แกล้ม ผักตามคำ สองคำ คือมีความสุขสุด ๆ ไหนจะได้มองหนุ่มหล่อ หน้าตี๋เป็นอาหารบำ รุงสายตาที่พึ่งเดินผ่านไป นับว่าคุ้มแล้วที่ฉัน ยอมอดข้าวเช้าแล้วรีบรี ขึ้นเครื่องกลับมากรุงเทพฯ 161
“แกว่าน้องฉันน่ารักปะ” นักเจรจาทางธุรกิจอย่าย่งฉัน ไม่ ยอมปล่อยเวลาให้หมุนไปโดยเปล่าประโยชน์ กอหญ้าเอี้ยวตัวมาแย่งย่ ไม้ในมือไปจิ้มไส้กรอกสีแดงเข้า ปาก แก้มตุ่ยเคี้ยวตุ้ยแต่ยังไม่ลืมตอบคำ ถามกัน “ก็น่ารักมา ตั้งแต่เด็กแล้วนะน้องแกน่ะ” คำ ตอบกลาง ๆ เน้นให้คนฟังคิดวิเคราะห์แยกแยะเอาเอง ถ้าน้องฉันมันไม่มีวี่แววว่าจะชอบกอหญ้าฉันคงฟังคำ ตอบแบบนี้ ผ่านหูไปเฉย ๆ แต่พอมันมีผลลัพธ์เธ์กี่ยวข้องกับหัวใจน้องฉันเต็ม ๆ เช่นช่นี้แล้ว พี่สาวที่น่ารักรัอย่าย่งฉันต้องช่วช่ยขยายความสักหน่อย “แล้วแบบ…แกว่าอิงดาวมันน่ารักกว่าเมื่อก่อนมั้ย น้องฉัน โตเป็นสาวสะพรั่งรั่สวยออร่าร่จับมากเลยนะ อกเป็นอกเอวเป็นเอว แถมยังขี้เล่นขี้อ้อน ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใยู่กล้ แกว่าปะ?” “พูดไรของแกเนี่ย น้ำ ทะเลภูเก็ตมันทำ ปฏิกิริยาอะไรกับ แกปะวะ มานั่งชมน้องต่อหน้าฉันมันผิดวิสัยนะ” “เอ้า ฉันก็แค่อยากดูเป็นพี่สาวที่น่ารักบ้าง” “ฝืนปะ ไม่ต้องก็ได้มั้ง” 162
“แล้วแกอะ แอบมองน้องฉันบ่อบ่ย ๆ ฝืนมั้ย??” ฉันอยากขอบคุณแม่ที่ขยันทำ ผัดผักบุ้งบำ รุงจอประสาท ตาให้กินตั้งแต่เด็ก เลยทำ ให้ฉันมองเห็นว่ากอหญ้ากระตุกนิ้วโป้ง กดใจให้อิงดาวในสตอรี่อินสตาแกรมเมื่อกี้นี้ กอหญ้าไม่ค่อยเสพ โซเชียลฉันรู้ดีรู้ ดีเพราะมันไม่เคยมาคอมเมนท์หรือกดใจอะไรให้ แบบนี้เลย การที่เพื่อนฉันยอมทำ อะไรที่แตกต่างจากสไตล์สุขุมไม่ ชอบวุ่นวายกับชีวิตใคร ฉันว่าไม่สนใจก็มีใจอะคอยดู “อะไรใครแอบมอง ฉันไม่เคยแอบมองน้องแกจ้ะ ถ้ามอง ก็มองตรง ๆ ปกติ จิ้! หมายถึงฉันมองน้องแกด้วยสายตาปกติ” คุณเขาพูดเสร็จ ร็ ก็รีบผินหน้าไปทางอื่นราวกับต้องการหลบ เลี่ยงสายตา ซึ่งปฏิกิริยริาเล็กน้อยจำ พวกนี้เป็นสัญญาณบ่งบ่บอก ถึงการปิดบังบางสิ่งที่ไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ “อ้อหรอ~” ฉันตอบอมยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ใช่น่ช่ น่ะสิ ฉันจะไปมองน้องแกแปลก ๆ ได้ไง” 163
ฉันไม่รู้ว่รู้ว่าระยะเวลาเกือบเดือนที่ฉันไม่อยู่บ้ยู่ บ้านมันมีอะไร เกิดขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือ กอหญ้าดูมีอาการอึกอักเวลาที่ พูดถึงอิงดาว ไม่ต้องจี้ให้จนมุม คนที่พยายามคีพคูลอย่าย่งกอ หญ้าก็เผยมันออกมาเอง ท้องฟ้าสีครามประดับประดาด้วยปุยเมฆราวกับขนม สายไหมที่ล่องลอยอยู่ใยู่นอากาศ และท่ามกลางหมู่เมฆเหล่านั้น เครื่อรื่งบินลำ หนึ่งก็ทะยานขึ้นเหมือนนกตัวจ้อย ทิ้งร่อร่งรอยสีขาว ไว้ด้านหลัง ซึ่งตัดกับผืนผ้าใบสีน้ำ เงินอย่าย่งสวยงาม ฉันหวังเป็นอย่าย่งยิ่งว่าเรดาห์จับสัญญาณความรักยังคง ทำ งานดีอยู่ บอกเลยฉันพร้อมสวมบทแม่สื่อแม่ชักมาก ขอเพียง ใครคนใดคนหนึ่งทนไม่ไหวเดินมาขอความช่วช่ยเหลือจากฉันก็พอ ไม่กล้าเข้าไปแทรกก่อน กลัวคนพวกนี้หาว่าฉันเสือสืก อิงดาวซึ่งเพิ่งเลิกเรียรีนเดินออกมาจากตัวอาคารพร้อมกับ กลุ่มเพื่อน ฉันจำ ได้ขึ้นใจเลยว่ามีใครบ้างที่เคยทำ ให้ปวด ประสาทตุบ ๆ ตอนไปรับรัที่ผับในคืนนั้น แต่สำ หรับตอนนี้ไม่มีสิ่ง ใดน่าสนใจเท่าหนุ่มคิ้วเข้มยิ้มหวานตาปิดข้าง ๆ น้องสาวฉัน หรอก 164
ฉันชำเลืองมองใบหน้านุ่มนวลของหญ้าที่ดูคลับคล้ายว่า จะเกิดอาการตึง ๆ ขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นพ่อพ่หนุ่มคนนั้นเนียนจับ มือยัยอิงดาวขณะที่ยื่นชีทเรียรีนปึกใหญ่ส่ญ่งส่ ให้ เพื่อนข้าง ๆ ก็ดูเห็น ชอบอยากดันหลังเชียร์ แต่คงทำ อะไรไม่ได้มากไปกว่านี้เพราะกอ หญ้ามันก้าวฉับไปเสนอหน้าคว้าชีทเรียนมาถือไว้เอง “พี่กอหญ้า” “พี่มารับรักลับบ้านค่ะตัวเล็ก” กอหญ้าคว้าทั้งชีททั้งกระเป๋ามาคล้องแขนตัวเอง ส่วส่นมือ ข้างที่ว่างยื่นไปจับข้อมืออิงดาวไว้หลวม ๆ หนุ่มน้อยสเปคฉันคน นั้นดูเหวออยู่มยู่าก ท่าทางอึกอักทำ อะไรไม่ถูกแบบนั้นดูน่ามัน เขี้ยวเสียจริงริกอหญ้าขยับปากฉีกยิ้มโบกมือบอกลาเจ้าพวกนั้น ก่อนจะพาอิงดาวเดินแยกออกมา ปากบอกไม่ได้คิดอะไร แต่การกระทำ นี่มันยังไงยังไงอยู่นยู่ะ พส. อิงดาวเห็นหน้าฉันถึงกับชะงัก คงไม่คิดว่าฉันผู้มีงานรัดตัว จะมาโผล่หน้าอยู่ตยู่รงนี้ ดวงตาของน้องเป็นประกายเมื่อเห็นพี่ สาวที่น่ารักรัอย่าย่งฉันอ้าแขนรอกอดทักทาย ก่อนจะพูดบางอย่าย่ง ที่ทำ ให้ฉันหุบแขนลงแทบไม่ทัน 165
“อ้าวเจ้! กลับมาทำ ไมเนี่ย!” “แกดูมันพูดนะกอหญ้า ฉันนะไม่น่าชมมันให้แกฟังเล้ยย” “น้องหยอกเล่นน่า” กอหญ้าพยายามช่วช่ยแก้สถานการณ์ ให้ดูน่ารักรันุบนิบขึ้นมาหน่อย “หึ อิงพูดจริ้งริ้!” แต่ดูน้องฉันมันยังคงกวนประสาท พูดออกมาได้อย่าย่ง หน้าตาเฉย ถนอมบ้างก็ได้หัวอกคนเป็นพี่น่ะ “น้อยใจว่ะ ไอ้เราก็แบบเอ้อน้องสาวในไส้เป็นไงบ้างน้อ จะอยู่ดียู่ ดีกินดีหรือรืเปล่าแอบเป็นห่วง ว่างปุ๊บเลยรีบกลับมาปั๊บ” “...” “น้ำ ทะเลภูเก็ตล้างความหยาบกระด้างไปหมดตัวเจ้แล้ว หรอ?” “ฮ่าฮ่าฮ่า” 166
กอหญ้าหัวเราะลั่นอย่าย่งไม่คิดปิดบัง ฉันกัดฟันกรอดข่มข่ อารมณ์ไว้ภายใน เพื่อนฉันมันถูกอกถูกใจมากเลยสิที่อิงดาวพ่นพ่ คำ พูดไม่วางใจเพราะสงสัยในพฤติกรรมของฉันเหมือนตัวเอง เป๊ะ เอาล่ะ ฉันต่อให้อิงดาวชนะไปยกนี้ จะยอมเป็นพี่สาวที่น่ารัก ให้สักวันสองวันก่อน แล้วสองคนนั้นก็เดินจูงแขนกันไปที่รถ โดยไม่สนใจฉันสัก นิด เหมือนฉันเป็นเพียงฝุ่นล่องลอยในอากาศ ทั้ง ๆ ที่ วัตถุประสงค์ในการกลับบ้านมาครั้งรั้นี้คือช่วช่ยควานหาลูกกุญแจ ดอกสำ คัญเพื่อปลดล็อกความรู้สึรู้ สึกที่อยู่ใยู่นใจพวกแกนะเนี่ย พวกเรากลับมาถึงบ้านพร้อมกับส้มตำ ชุดใหญ่ดัญ่ ดับความ หิวโหย ฉันนั่งเท้าคางรอที่โต๊ะอาหารแบบสวย ๆ คอยเฝ้ามองกอ หญ้ากับอิงดาวอย่าย่งใกล้ชิด พยายามประเมินความรู้สึกที่แท้จริง ของกอหญ้าที่มีต่ออิงดาว ฉันต้องการแน่ใจว่ากอหญ้าไม่ได้ขีด เส้นกั้นสถานะไว้เพียงแค่พี่สาวน้องสาวเท่านั้น “พี่กอหญ้าอิงแกะไม่ได้อะ ยางรัดแน่นมากเลย” “ไหนคะ ขอพี่ดูหน่อยตัวเล็ก” กอหญ้ารีบละออกมาจาก ครัวรัอีกมุม เพื่อมาช่วช่ยน้องสาวฉันจัดการกับถุงส้มตำ 167
“เล็บฉีกเลยอ่า” กอหญ้าคว้าเอามืออิงดาวขึ้นมาตรวจ สอบปลายเล็บเจ้าปัญหาพร้อมทั้งลูบบางเบาพลางปลอบใจ พบ ว่ามีรอยบิ่นนิดหน่อยเพียงตัดปลายออกแล้วตะไบก็น่าจะมนโค้ง สวยเหมือนเดิม “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่จะตะไบให้นะ ตัวเล็กไม่ต้องแกะแล้ว ค่ะ ไปเอาจานมาเพิ่มดีกว่า นู่น คอหมูย่าย่งในกล่องรอเอาใส่จส่าน อยู่”ยู่ การกระทำ ต่าง ๆ ที่มีให้กันและกัน ฉันว่ามันคงเป็น ธรรมชาติเสียจนสองคนนี้ไม่ทันได้สังเกต ไม่สิ…ฉันขอพูดเอน เอียงไปทางกอหญ้าแล้วกัน ไอ้ที่ว่าไม่ทันได้รู้ใจตัวเองนั่นน่ะ เพราะในสายตาฉัน อิงดาวค่อนข้างชัดเจนว่าชอบมาก ชอบไม่ ไหวแล้ว อะไรอะไรก็มีแต่พี่กอหญ้า ส่วส่นกอหญ้าน่าจะคิดว่าตัวเองปกติเพราะเป็นคนใจดีที่ เอ็นดูอิงดาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เฮ้อ พูดตามตรงนะ ไอ้สายตา อบอุ่นรอยยิ้มค้างบนใบหน้าตลอดเวลาที่พูดคุยกับอิงดาวน่ะ กอ หญ้ามันไม่เคยใช้งานสายตาลักษณะนี้กับใครเลยเว้ย ฉันเป็น เพื่อนกับมันนับสิบปียังไม่เคยเห็น ยกเว้นตอนมันมีความรักกับ แฟนคนก่อน … นั่นไง ความรักใช่ไช่หมล่ะ! 168
“จะได้กินไหมส้มตำ วันนี้?” “ไม่ช่วช่ยก็อย่าย่เร่งร่ค่ะซิส” ฉันล่ะอยากจะหยุมหัวน้องสาวปากดีเสียเหลือเกิน แต่ ทำ ได้แค่หยิบถั่วฝักยาวในถุงมาปาใส่ใส่ห้คลายความหมั่นไส้ “เจ้ !! เล่นไรเนี่ย เดี๋ยวบ้านก็เลอะหมด ดูดิน้ำ หยดลงพื้น เลย ไปเอาผ้ามาเช็ดเลยนะ!” “อ๋อจ้า กลายเป็นคนรักรัความสะอาดตามกอหญ้าไปแล้ วอะเนอะ” ฉันจำ ใจหยิบทิชชูจากกล่องเดินตามเช็ดหยดน้ำ จาก ถั่วฝักยาว สวนทางกับทั้งสองคนที่ผลัดกันยกจานอาหารไปวาง เรียรีงที่โต๊ะ “เอ้า แล้วไม่ใช่เช่จ้หรือไงที่กระซิบบอกว่าอย่าย่ทำ ตัวซกมก ถ้าอยากอยู่บ้ยู่ บ้านหลังนี้ไปนาน ๆ” “เออฉันเองแหละ!” 169
“พอ ๆ เลิกเถียงกันเลย กินข้าวกันดีกว่า” ศึกดวลฝีปากสงบได้เพราะมีกอหญ้า พวกเราสามคนได้ ฤกษ์กินข้าวอย่าย่งจริงริจังสักที ขณะที่ทั้งสองคนเลือกนั่งตรงข้าม กันที่โต๊ะอาหารค่ำ ฉันเห็นสายตาของสองคนนี้สบมองกันอยู่บ่ยู่อบ่ย ครั้งรั้เมื่อเห็นน้องดื่มน้ำ เปล่าพร่อร่งไปกว่าครึ่ง คนที่ชอบดูแลคน อื่นอย่าย่งเพื่อนฉันกลับอยู่นิ่ยู่ นิ่งไม่ได้ กอหญ้าเอื้อมมือไปรินน้ำ ในแก้วในมือของอิงดาว ปลาย นิ้วและหลังมือของทั้งคู่สัมผัสกันบางเบา นัยน์ตาแฝงรอยยิ้ม ราวกับมีสายใยอันลึกล้ำ ที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่ สัมผัสได้ด้วยใจ เป็นครั้งรั้แรกที่รู้สึรู้ สึกว่าฉันกลับมาทำ อะไรที่นี่เหรอ ? อยู่ภูยู่ภูเก็ตทำ งานไปยาว ๆ ยังดีเสียกว่า “ถามจริงริพวกแกสองคนชอบกันปะเนี่ย?” แค่ก แค่ก “เพ้อเจ้อ!!!!” สิ้นเสียงแข็งเดือดดาลว่า เพ้อเจ้อ ใบหน้าที่มีแสนมีความ สุขของอิงดาวพลันหายไป… 170
13_______ มีจู มี จู บแล้วมีใมี จไหม? “กระเป๋าเล็กแค่นั้น แกไม่คิดจะเอาเสื้อพงเสื้อผ้าติดตัว กลับไปบ้างหรอ?” อิงฟ้ามองถุงผ้าใบเล็กของน้องสาวแล้วส่าส่ย หน้า “ที่บ้านก็มีครบไหมอะเจ้ จะแบกไปทำ ไมให้เมื่อยแขน” “กางเกงในก็ไม่งี้” อิงฟ้าเลิกคิ้วอย่าย่งสงสัยและอดไม่ได้ที่ จะหยอกเย้าอิงดาว “ไม่หิ้วไรกลับทั้งนั้นค่า ไม่มีใส่ก็ส่ ก็ไม่ใส่ เปลือยไปเลยเซ็กซี่ ยั่ว ๆ” อิงดาวยักไหล่อย่าย่งไม่สะทกสะท้าน อิงฟ้ากลอกตาให้กับคำ พูดของน้องสาว “ขอให้แม่เอาจาน เคาะหัวแกทีเถอะ! เอ้อ… แล้วแกชวนกอหญ้ายัง? แม่ย้ำ อยู่นั่ยู่นั่ แหละว่าต้องลากลูกสาวคนสวยของคุณเขาไปด้วย” 171
“หึ เจ้ก็ชวนดิ” อิงดาวก้มหน้าวุ่นวายกับการใส่สส่ายนาฬิกา ให้เข้าที่ โดยไม่ทันได้ระวังตัวจากพี่สาวที่กำ ลังวางแผนคาดคั้น เอาปมในห้องหัวใจออกมาขยาย “เป็นไรอีก?” อิงฟ้าจ้องหน้าอิงดาวอย่าย่งไม่วางตา สายตา คมกริบริราวกับต้องการเค้นคำ ตอบที่แน่ชัดจากน้องสาวให้จงได้ “เจ้นี่ก็ว่างจับผิดคนนู้นคนนี้ไปทั่วเนาะ” อิงดาวถอน หายใจหนึ่งเฮือก บ่าบ่ยเบี่ยงการตอบคำ ถามและรู้สึกเบื่อเหลือเกิน ที่มีพี่สาวขยันจับผิดคนอื่นไปทั่ว อิงฟ้าหัวเราะเบา ๆ “ฉันแค่อยากแน่ใจว่าทุกอย่าย่งปกติดี เท่าที่เห็นกอหญ้าดูมีผลกับใจแกมากอยู่นยู่ะ แล้วไอ้ที่ซึม ๆ ตอนนี้ ไม่ใช่เช่พราะบนโต๊ะส้มตำ เมื่อวานหรอ?” “เจ้พูดไรเนี่ย มีผลกับใจอะไรล่ะมั่วมาก มั่วตลอดเว” อาการกระอักกระอ่วนใจอิงดาวจะแสร้งปกปิดขนาดไหนก็ไม่อาจ เล็ดลอดสายตาพี่สาวอย่าย่งอิงฟ้าไปได้ “โอเค แต่แกรู้ใรู้ช่ไช่หมว่าคนเราไม่สามารถปฏิเสธสายตาที่ มองกันได้ สายตาไม่เคยโกหก พวกแกสองคนซ่อซ่นอะไรไว้ในนั้น ฉันอ่านออกหมดแหละ” 172
อิงดาวกลอกตามองบนพ่นพ่ลมหายใจยาวเหยียด “เจ้นี่ก็ พูดไปเรื่อรื่ย จะกลับไหมบ้านอะ ป่านนี้คุณละไมชะเง้อคอรอแย่ แล้วมั้ง” คนอายุน้อยกว่าพยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกไม่ สบายใจกับหัวข้อชีวิตรักรัของเธอ อิงฟ้าขับรถพาอิงดาวกลับบ้านล่วงหน้าไปก่อน แต่ไม่ลืม ส่งส่ ข้อความชวนกอหญ้าให้ตามไปด้วย เพราะคุณละไมกำ ชับนัก กำ ชับหนาให้พาลูกสาวคนสวยอีกคนมาเจอหน้าให้หายคิดถึง ย้ำ ว่าต้องพามาให้ได้ “เฮลโหลลล เจ๊ละไมมมม~” เสียงแหลมปรี๊ดบาดหูทำ เอา คนเป็นแม่ที่กำ ลังตั้งใจดูฉากดราม่าในซีรีส์เกาหลีสะดุ้งเฮือก “โอ๊ยย ลูกคนนี้นี่ก็!” คุณแม่ลูกสองโอบรับรักอดอุ่นทักทาย พร้อมตีไปบนไหล่อิง ฟ้าหนึ่งที โทษฐานที่ทำ ให้ใจหล่นวูบ สาววัยกลางคนตอนปลาย อย่าย่งคุณละไมรับรัมือกับการเปลี่ยนแปลงฉับไวเช่นช่นี้ไม่ค่อยดีนัก เสียงอึกทึก เสียงแหลม มักทำ ให้ตกใจง่ายเสมอ “อะไรคะแม่ ครั้งรั้ที่แล้วบ่นบ่หนูว่ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง ครั้งนี้ อุตส่าส่ห์ทักทายมาแต่ไกลเลยนะ จะบ่นบ่หนูอีกหรอ?” 173
“เสียงแหลมอย่าย่งกับนกหวีดนะเจ้ แม่หัวใจวายทำ ไงละ นั่น” คุณละไมไม่ได้ตอบอะไรออกไป เน้นใช้ภาษากายฉีกยิ้ม กว้างบอกต่อความคิดถึงที่อัดอั้นมานาน อีกทั้งยังกุมใบหน้าของ ลูกสาวสองคนเข้ามาผลัดหอมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่าย่งเต็มรัก “พ่อพ่ ไปไหนอะแม่?” “ไปตีกอล์ฟกับลุงปุ่นแล้วก็แก๊ง ๆ ของเขาล่ะ กว่าจะกลับ มาคงมืดค่ำ เหมือนเดิม” “นี่แม่หนูมีของดีจากภูเก็ตมาฝาก มาดูกันเร็ว” อิงฟ้าจูง แขนแม่ไปนั่งที่โซฟาข้าง ๆ แล้วหยิบกล่องจิวเวลรี่สีครามขนาด พอดีมือออกมาจากกระเป๋า ต่างหูไข่มุข่มุกแท้สีขาวทรงหยดน้ำ ประจักษ์สู่สสู่ายตา อิงดาวเผลอยิ้มตามเมื่อเห็นประกายในแววตา แสนมีความสุขของแม่ คุณละไมน่ะ ชื่นชอบจิวเวลรี่สร้อร้ยคอ ต่างหู เพชรพลอย มาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นรุ่ของสะสมในตู้เครื่องประดับมีไม่เคยซ้ำ แบบ ไปเที่ยวที่ไหนเป็นต้องซื้อติดไม้ติดมือกลับบ้านตลอด มีตั้งแต่ของ ถูกไปจนถึงของแพงหลักล้าน แต่คุณละไมเขาจะหยิบออกมาใส่ เฉพาะตอนออกงานรื่นรื่เริงริเท่านั้นนะ 174
“แม่กับเจ้คุยกันไปนะ อิงขอขึ้นไปดูของบนห้องหน่อย” “แล้วลงมากินข้าวกันนะลูก” คุณละไมตะโกนบอกเสร็จก็ หันไปเมาท์เรื่อรื่งเครื่อรื่งประดับต่อ อิงฟ้าเป็นคนชอบอะไร คล้ายคลึงกับแม่ จึงมีเรื่อรื่งถูกคอให้พูดคุยกันอีกยาว ฉันเปิดประตูห้องนอนเข้ามาได้ก็โดนความคิดถึงปะทะเข้า หน้าอย่าย่งจัง เพียงแค่มองจากประตูห้องก็สามารถเห็นหน้าพี่ ไดโน พี่ไอซ์แบร์ น้องอุ๋ง เจ้าพวกตุ๊กตาฮีลใจนั่งยิ้มเรียงรายอยู่บยู่น เตียง ห้องสะอาดกลิ่นหอมที่ผ้าห่มยังเหมือนเดิม น่าจะเป็น เพราะแม่เข้ามาทำ ความสะอาดให้ทุกวันอย่าย่งแน่นอน ♥️ GorYa liked your post… ฉันโพสต์รูปเซลฟี่สามคนแม่ลูกลงในแอปพลิเคชั่นไม่กี่ นาทีก่อนหน้า ไม่คิดว่าพี่กอหญ้าจะเข้ามากดไลก์ไวขนาดนี้ การก ระทำ เล็กน้อยของพี่เขามักชวนให้หัวใจสับสนอยู่เยู่สมอ พูดตาม ตรงเราไม่ได้คุยกันตั้งแต่เมื่อวานทั้ง ๆ ที่อยู่บ้ยู่ บ้านหลังเดียวกัน ฉัน แค่รู้สึรู้ สึกจุกในอกเมื่อได้ยินพี่กอหญ้าโพล่งใส่เส่จ้อิงฟ้าว่า เพ้อพ้เจ้อ 175
หัวใจฉันมันตีความตามประสาเด็กขี้น้อยใจได้ว่า การที่จะ ชอบฉันในฐานะแฟนในอนาคต มันดูเป็นเรื่องไร้สาระที่ไม่มีวัน เกิดขึ้นได้ พอเอาแต่คิดวนซ้ำ ไปมาอย่าย่งนั้น มันเลยทำ ให้ฉันหมด เรี่ยรี่วแรงที่จะทำ อะไรต่อโดยปริยริาย มันหม่น ๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักสันิด แต่ก่อนนั้น… เพลย์ลิสต์เพลงรักรัหลายสิบเพลงที่เปิดวนฟัง แก้ความคิดถึงถูกเพิ่มเพลงใหม่เข้าไปเรื่อยตามเวลาที่ผันผ่าน ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง ทุกครั้งรั้ที่ส่อส่งกระจกจะเห็นใบหน้าตัวเองยิ้ม แย้มแจ่มใส จนถึงขั้นเคยนิยามว่าตัวเองดำ รงอยู่ตำยู่ ตำแหน่งคนแอบ รักรัที่มีความสุขที่สุดในจักรวาลเลยมั้ง ตอนนี้เหรอ ไม่ค่อยแน่ใน่จแล้วสิว่สิว่าสุขจริงริไหม… มีหลายครั้งรั้ที่เดินไปมองพระจันทร์อยู่ริยู่ ริมหน้าต่างยาม ค่ำ คืน แล้วปล่อยใจให้โลดแล่นกับเพลงโปรดที่เราชอบฟังด้วย กัน มันเป็นช่วช่งเวลาที่บริสุริสุทธิ์ใธิ์จมาก ๆ ไม่ได้ต้องการอะไรไป มากกว่าการได้คิดถึงพี่กอหญ้าไปวัน ๆ 176
สำ หรับรัเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้มีพลังวิเศษในการหมุนเวลาไปสู่ อนาคต การนั่งปล่อยใจท่องนภาคอยคิดถึงพี่คนสวยคนนั้นถือว่า เป็นการฆ่าฆ่เวลาที่ได้ประโยชน์สุด ๆ “แกนี่มันปอดแหกมากอิงดาว เป็นฉันนะลุยจนได้เสียสีกัน หลายรอบจนคบกับพี่เขาไปละ” “จริงริมึง พี่เขาอยู่ใยู่กล้แบบเอานิ้วไปสะกิดได้เลยนะเว้ย” พราวฟ้าและเพื่อนฉันเคยบอกแบบนั้น ซึ่งหลายคนอาจม องว่าการเก็บงำ ความรู้สึรู้ สึกตัวเองเป็นเรื่องไร้สาระและน่าอึดอัดจะ ตายไป ชอบก็แค่บอก ง่ายแค่นี้เลย ไม่ต้องคิดให้มากเรื่อรื่ง! จะว่าอย่าย่งไรดีล่ะ ฉันคิดว่าระดับความยากง่ายของแต่ละ คนมันไม่เท่ากัน เป็นเพราะวิถีชีวิตที่เราดำ เนินนั้นถูกหล่อหลอม ด้วยประสบการณ์และสิ่งจูงใจไม่ซ้ำ แบบ พวกเราทุกคนล้วนมอง ความรักรัผ่านเลนส์คนละมิติ บางบทเรียนต้องเจอด้วยตัวเองถึง จะเข้าใจ สิ่งที่เป็นเรื่อรื่งไร้สาระสำ หรับบางคน อาจดูเป็นเรื่องสม เหตุสมผลสำ หรับรัฉันที่สุดก็ได้ 177
ฉันเป็นเพียงแค่หนึ่งในเจ็ดพันล้านคนบนโลกที่พึ่งรู้จัก ความรักรัเพราะงั้นคงไม่ผิดมากหรอกที่จะเกิดอาการกลัวหัวหด ใจอย่าย่งปากอย่าย่ง ทำ อะไรตรงกันข้ามเพราะขาดความมั่นใจไป เสียหมด อิงดาว ลงมาได้แล้วลูก !!! เสียงแหลมของแม่ซึ่งเป็นโทนเดียวกับเจ้อิงฟ้าดึงสติให้ กลับมาอยู่กัยู่ กับปัจจุบัน ฉันลงมาจากบ้านก็เจอแม่อวดโหลเหล้า บ๊วยที่ลงมือดองยาวนานกว่าหกเดือนให้แก่ลูกสาวคนโปรด วงเล็บที่ไม่ใช่อิช่ อิงฟ้า แต่เป็นพี่คนสวยที่หัวเราะร่าร่เออออตามทุก อย่าย่งที่แม่ร่าร่ยออกมาให้ฟัง “พรุ่งรุ่นี้ไม่มีเรียนใช่ไช่หมลูก? ” “หึ ไม่มีอะแม่” “ดีเลย กอหญ้ามีงานอีกทีก็ช่วช่งค่ำ พรุ่งรุ่นี้ มากรึ้บกันสัก หน่อยนะลูกนะ นานทีปีหนได้อยู่กัยู่ กันพร้อมหน้าพร้อมตา” คุณ ละไมพูดจาเจื้อยแจ้วด้วยใบหน้าชื่นบาน เดินจัดแจงหาแก้วมา ผสมเหล้าบ๊วยให้ลูก ๆ ชิม 178
“แล้วเจ้ไปไหนอะแม่?” ฉันถามพลางสอดส่าส่ยสายตา “สั่งกับข้าวร้านเจ๊จอยไว้นู่น กำ ลังขับรถไปเอา เจ้แกดุแม่ ใหญ่เญ่ลยบอกว่าไม่ต้องทำ กับข้าว ขี้เกียจฟังแม่บ่นบ่ ปวดเข่าข่ลูกคน นี้นี่มันพูดจาขวานผ่าซากจริงริเลย” “แม่กับเจ้ก็ตีกันเป็นประจำ ไม่ใช่หช่รือรื ไง” “คนเป็นแม่ก็อยากได้ยินลูกอ้อนให้ใจชื้นบ้าง ลูกสาวบ้าน นี้นี่อะไรก็ไม่รู้ มีแต่คำ แสลงหู” พี่กอหญ้ายืนอมยิ้มให้กับบทสนทนาอยู่เยู่งียบ ๆ ช่วช่ยแม่ แกะน้ำ แข็งทรงสี่เหลี่ยมก้อนใหญ่อญ่อกจากพิมพ์แล้วคีบน้ำ ใส่ลส่ง แก้วทรงกระบอกขนาดพอดีมือ เอ… เหมือนเคยเห็นว่าพ่อพ่ชอบ ใช้แก้วนี้ใส่วิส่ วิสกี้ดื่มอยู่นยู่ะ “บีบมะนาวเท่าไรคะแม่?” เสียงหวานของพี่กอหญ้าเอ่ย ถามสูตร เนื่องจากถูกแม่เชื้อเชิญให้เป็นผู้ช่วช่ยบาร์เทนดี้มือสมัคร เล่น ชิแค่ใส่เส่สื้อเชิ๊ตสีขาวก็ไม่เห็นต้องดูดีขนาดนี้เลย 179
“ใส่โส่ซดาก่อนนะลูก เอาแค่เกือบเต็มแก้วก็พอจะได้เหลือ พื้นที่ไว้กระดก เสร็จ ร็ แล้วบีบมะนาวใส่สัส่ สักครึ่งลูก แม่หั่นไว้ตรงนั้น จ๊ะ” พี่กอหญ้าตั้งใจรินริ โซดา บีบมะนาวครึ่งลูกตามที่แม่บอก ไม่มีผิดเพี้ยนและปิดจบด้วยการตกแต่งก้านโรสแมรี่ลงไป เจ้าตัว ยกแก้วขึ้นชิมเพียงเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มบางเบาเหมือนเจอของ ถูกใจ “อะตัวเล็ก พี่ชงให้ ลองชิมดูค่ะ” ฉันรับรัแก้วที่ส่งส่มาอย่าย่งงง ๆ ไอร้อนจากริมฝีปากพี่เขายัง ติดอยู่บยู่นขอบแก้ว ฉันมองหน้าพี่กอหญ้าสลับกับแก้วในมือ แวว ตาคู่นั้นคล้ายรอคำ ตัดสินจากการชิมไม่ไหว ฉันหมุนแก้วเลี่ยงไม่ ให้จิบซ้ำ กับรอยนั้น ไม่ได้รังเกียจนะ แต่กำ ลังพยายามไม่ให้ดู เหมือนจูบทางอ้อมอยู่ พี่กอหญ้าคงไม่ได้คิดอะไรแต่…ฉันคิด เหล้าบ๊วยรสเปรี๊ยรี๊วอมหวาน กลิ่นหอมของบ๊วยอ่อน ๆ พอได้ดื่มแล้วสดชื่นชวนให้ร้อร้งขอแก้วสองสามตามมาเรื่อย ๆ ฉัน ว่าสูตรนี้ที่แม่ประทานให้คงถูกใจเจ้อิงฟ้าอย่าย่งแน่นอน ฉันรีบ ถ่ายรูปแก้วในมือแล้วส่งส่ ไปยั่วเจ้ให้รีบรีบึ่งรถกลับบ้านมาชิม 180
“ไปเอาสูตรมาจากไหนอะแม่ อร่อร่ยสุด!” ฉันอดสงสัยไม่ได้ “กูเกิ้ลเอาก็เจอสูตรเพียบแล้วลูก แม่ลองไปเรื่อยนั่นแหละ มีสูตรนี้สูตรเดียวที่แม่ว่าดึงความอร่อร่ยของบ๊วยออกมาได้เต็ม ๆ อร่อร่ยสดชื่นไหมจ๊ะกอหญ้า?” “ค่ะแม่ เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ใส่โส่ซดาแล้วสดชื่นมากเลยค่ะ” “ดีใจจังเลยที่ลูก ๆ ชอบ อ๊า ชื่นใจจริง ๆ” ระหว่างที่คุยกันไปเรื่อรื่ยเปื่อย คุณพ่อพ่ก็กลับมาจากตีกอล์ฟ พอดี ดูจากถุงใส่ไส่ม้กอล์ฟที่สะพายไว้บนไหล่คงเป็นการออกรอบ พูดคุยตามประสาเพื่อนฝูงนั่งดื่มน้ำ แตงโมปั่นและมีขนมทานเล่น หลายชนิดมากกว่าการแข่งข่ ขันที่จริงจัง “สวัสดีครับรัเด็ก ๆ โอ้โห ไม่เจอกันนานลูกพ่อพ่สวยขึ้นหรือ เปล่าเนี่ย” คุณพ่อพ่ฉีกยิ้มจนตาปิด ฉันรีบกระโดดกอดพ่อพ่ด้วย ความคิดถึง “อ้าวแล้วอิงฟ้าไม่มาด้วยกันเหรอ?” “ไปซื้อข้าวน่ะคุณ” แม่ตอบ “ดีเลย อย่าย่งนั้นผมขอไปอาบน้ำ ก่อนดีกว่า เดี๋ยวพ่อพ่ลงมา ร่วร่มวงนะลูก ๆ ” 181
มื้อค่ำ แสนพิเศษของเราเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ไม่แน่ใจ ว่าเป็นฤทธิ์แธิ์อลกอฮอล์ที่ปลุกปั่นหรือรืเพราะสุขใจที่ได้เจอกัน ฉัน เองก็แยกไม่ออก กลิ่นหอมของอาหารเอร็ดอร่อร่ยคลุกเคล้าใน อากาศ ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะผลัดกันเล่าเรื่องราวและอัปเดต ชีวิตของกันและกัน บ้างก็มีจังหวะที่หวนคิดถึงวันเก่า ๆ ทันใดนั้น เจ้อิงฟ้าก็กระแอมในลำ คอและโน้มตัวไปข้าง หน้าพูดอย่าย่งออกท่าออกทาง “พ่อพ่กับแม่ต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าเกิด อะไรขึ้นกับหนูบ้างที่ภูเก็ต โอ๊ยแค่คิดหนูก็จะขำ ออกมาละเนี่ย ฮ่า ฮ่าฮ่า” เจ้อิงฟ้าเริ่มริ่เล่าเป็นเรื่อรื่งราวด้วยอินเนอร์ที่ดึงคนฟังให้ สนใจ ขณะที่เจ้พูดทั้งห้องก็ระเบิดเสียงหัวเราะ เรื่องราวของเจ้ เต็มไปด้วยการหักมุมที่คาดไม่ถึงและดูเหมือนว่าทุกคนกำ ลังสนุก ไปกับมันอย่าย่งเต็มที่ พร้อร้มกับเหล้าบ๊วยสูตรคุณละไมที่รินเติม อย่าย่งไม่ขาดสาย หัวใจของฉันฟีบแบนขนาดไหน รอยยิ้มของพี่กอหญ้าซ่อซ่ม มันได้เสมอ พี่กอหญ้าเขาทำ ตัวน่ารักรักับพ่อพ่แม่และพี่สาวของฉัน มาก ขยันคลี่ยิ้มสุภาพพริ้มริ้เพรา ฉันว่ามีแค่พี่กอหญ้าโอนลี่ที่ เหมาะกับการเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ที่สุดแล้ว 182
ฉันขอตัวแยกออกจากวงสนทนาที่ไม่รู้จะไปสิ้นสุดตรงไหน เพราะฉันรู้สึรู้ สึกว่าตัวเองกำ ลังมึนตึงได้ที่ หากอยู่ต่ยู่ ต่อแล้วปล่อยให้ แม่มอมเหล้านานกว่านี้ เกรงว่าจะภาพตัดล้มฟุบลงไปกลางบ้าน อีกครั้งรั้ พอได้อาบน้ำ ก็รู้สึรู้ สึกว่าดีกรีความเมาลดน้อยถอยลงตามไป ด้วย ร่าร่งกายสดชื่นขึ้นมากแต่ยังคงมีแอลกอฮอล์เจือปนลม หายใจออกมา ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงนอนมองเพดานไร้จุดโฟกัส ไม่สามารถตีความอ่านสิ่งที่อยู่ใยู่นหัวได้ตอนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองกำ ลัง อยู่ใยู่นโหมดความรู้สึรู้ สึกแบบไหนด้วยซ้ำ ปึ้ง!!! ตัวเร้กร้กกกกกจ๋าาาา เสียงประตูห้องเปิดดังปึ้งพร้อร้มกับพี่กอหญ้าที่ล็อกเป้าพุ่งพุ่ เข้ามาหาแต่ไกล ร่าร่งสูงที่ต่างกันหลายเซนติเมตรโถมเข้าใส่จส่น ฉันรู้สึรู้ สึกจุกท้องนิด ๆ แขนสองข้างคล้องไว้ที่ลำ คอฉันไว้หลวม ๆ แล้วแนบแก้มลงบนหัวไหล่ “ตัวเร้กร้หายไปนาน ที่แท้ก็มาแอบหลับในห้องนี่เอง” 183
เสียงยานคางราวกับเมาได้ที่ คงเมาจริงแหละ ทั้งตาเยิ้ม และวิธีพูธีพูดที่โคตรตรงข้ามกับเวลาปกติ ลำ ตัวโคลงเคลงอย่าย่งไม่ มั่นคงและหัวเราะเยาะทุกสิ่ง แม้กระทั่งขณะที่ฉันขมวดคิ้วมอง อย่าย่งไม่เข้าใจในสถานการณ์ ฉันมองไปยังเจ้อิงฟ้าที่กำ ลังยืนกอดอกพิงประตูมองเพื่อน สนิทล้มทับน้องสาวตัวเองอย่าย่งหน้าตาเฉย “อะไรเนี่ยเจ้?” “ฝากด้วยแล้วกัน ฉันไปละ บายยย” “เดี๋ยวเจ้! อ อ้าว …” พี่สาวฉันทิ้งระเบิดตู้มใหญ่แญ่ล้วหนีหายไปอย่าย่งใจร้าย ปล่อยให้ฉันจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้เอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคย พบเจอมาก่อน ประสบการณ์นับเป็นศูนย์… “พี่กอหญ้าลุกก่อนค่ะ” “ไม่เอาอ่า อยากนอนตรงนี้” ตรงนี้ที่ว่าคือนอนแนบบนตัว ฉันเนี่ยนะ? คุณพี่เขาคิดอะไรอยู่คยู่ะ 184
“แต่อิงหนักนะคะ” “จริงริหรอ พี่ตัวหนักมากเลยหรอตัวเร้กกก” คนขี้เมายันตัวขึ้นแล้วจ้องหน้าฉันอย่าย่งเอาเรื่อง เหมือน น้องแมวที่กำ ลังแยกเขี้ยวขู่ฟ่ขู่ ฟ่อ คงสะเทือนใจที่ฉันพูดเหมือนน้ำ หนักตัวของพี่กอหญ้ามันเยอะนักหนา ผู้หญิงทุกคนเซนซิทีฟ เรื่อรื่งนี้เหมือนกันหมดสินะ “อื้อ หนักสุดๆ ถ้าไม่ลงดี ๆ อิงจะโยนพี่กอหญ้าลงเตียง แล้วนะ” ฉันแสร้งร้เขย่าย่ตัวเตรียรีมเทกระจาด “ตัวเล็กไม่กล้าหรอก…พี่รู้…รู้พี่รู้ดีรู้ ดีเลยยยย” ใบหน้าของพี่กอหญ้าขยับใกล้ลดระยะห่างเหลือเพียงแค่ คืบ ดวงตาวาววับแสนแพรวพราว ริมฝีปากบางแดงฉานพ่นพ่ลม หายใจรดรินริอยู่แยู่ถวปลายคาง มันใกล้ชิดเสียจนฉันแทบสิ้นสติ กลายเป็นคนบ้า “หึ ซื่อบื้ออย่าย่งพี่กอหญ้าไม่รู้อรู้ ะไรหรอก” “ง่า ว่าพี่อีกแล้ว” 185
เมื่อราตรีดำรี ดำเนินไป ความยับยั้งชั่งใจของเราทั้งคู่ก็ถูกขโมย หายไปด้วย เพียงเสี้ยววินาทีพี่กอหญ้าก็โน้มตัวลงมาประทับริม ฝีปาก ความอุ่นนุ่มชุ่มชุ่ ชื้นทำ ให้ฉันตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่ผ่อน ลมหายใจเบาหวิวออกมา “นี่งายยลงโทษให้เข็ด! ตัวเล็กดื้อ!” แม้หัวใจเต้นจนแทบทะลุอก ฉันกลับเกี่ยวรัดโอกาสนี้ไว้ ด้วยการประคองจูบให้ดำ เนินต่อ ริมฝีปากของเราทาบวางแนบ สนิท ในจังหวะที่ฉันนิ่งงันเพราะไม่รู้ต้องขับเคลื่อนโมเมนต์นี้ อย่าย่งไร พี่กอหญ้าค่อย ๆ หลับตาขยับเรียวลิ้นสอดใส่สส่ลับกับการ ดูดดึงอย่าย่งละมุนละม่อม มือซุกซนของพี่กอหญ้าเริ่มลูบไล้ไป ตามแผ่นหลัง สิ่งเร้าร้แปลกใหม่กระตุ้นให้หายใจติดขัด อกใจไหวสะท้าน ความวาบหวิวที่เล่นงานแถวหน้าท้องทำ เอาฉันเผลอบีบแขนพี่ กอหญ้าเต็มแรง อื้มม~ รสจูบหอมหวานเกินบรรยาย กลิ่นกายที่คุ้นเคยโอบล้อม เอาไว้ ฉันทิ้งทุกอย่าย่งหลงลืมทุกสิ่งรอบตัว หูดับไม่ได้ยินแม้ กระทั่งเสียงข้อความสั่นจากโปรแกรมแชท ฉันหลับตาพริ้มยอม จำ นนต่อช่วช่งเวลานี้ ยินยอมให้ปลายลิ้นอุ่นดูดดึงชี้นำ เส้นทางที่ เดินไปสู่จัสู่ จักรวาลแห่งความรักรั “ตัวเล็กหวาน พี่ชอบจัง” 186
14_______ มีส มี ายเรีย รี กเข้าขัดจังหวะ กอหญ้าลืมตาตื่นขึ้นเพราะถูกแสงสว่างรบกวนการนอน หลับ เธอมองเห็นใบหน้าของอิงดาวทาบทับอยู่บยู่นแขน เหน็บชา กัดกินแต่กอหญ้าไม่กล้าขยับเพราะยัยตัวเล็กของเธอกำ ลังห่อตัว ซุกเข้าหาความอบอุ่น แต่แล้วความทรงจำ ของเมื่อคืนพลันหวนกลับมา เธอจำ ได้ ว่าดื่มเหล้าบ๊วยฝีมือคุณละไมไปเยอะมาก ยอมรับเลยว่าเมาจน แทบคลานและถึงขั้นไร้สร้ติคิดให้รอบคอบปล่อยให้บรรยากาศ ชวนเพลี่ยงพล้ำ ทำ งานได้สำ เร็จ ร็ กอหญ้าประคองจูบป้อนอิงดาว น้องสาวของเพื่อนสนิท ไม่ใช่แช่ค่เฉียดไปมา แต่เป็นจูบดูดดื่มลึก ซึ้งเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำ พูดออกมาได้ กอหญ้ากะพริบริตาถี่พยายามไตร่ตร่รองกับสถานการณ์ที่ เพิ่งผ่านพ้นไป ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองทำ ลงไป เธอมองหน้า อิงดาวที่กำ ลังหลับใหล ริมริ ฝีปากอมชมพูแสนอิ่มเอิบทำ ให้นึกถึง จูบอันเร่าร่ร้อร้น หัวใจของกอหญ้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม รู้สึก ผิดและสับสน มันยากที่จะแยกแยะให้ชัดเจน 187
สาวร่าร่งเล็กขยับตัวถอยออกจากการซุกไซร้ คนอายุน้อย กว่าที่ยังไม่รู้เรู้รื่อรื่งรู้รรู้าวเปิดเปลือกตาช้า ๆ อาการง่วงงุนฉายบน ใบหน้า “มอนิ่งค่ะตัวเล็ก” เมื่อได้ยินเสียงหวานคุ้นเคยอย่าย่งใกล้ ชิด ดวงตากลมโตจ้องมองอย่าย่งใสซื่อก่อนจะได้สติตื่นรู้กลายเป็น เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “พี่กอหญ้า” อิงดาวหน้าแดง รู้สึรู้ สึกว่าหัวใจเต้นเร็วถี่เหมือน ตอนกดตั๋วคอนเสิร์ตร์เพื่อไปดูศิลปินคนโปรด เธอพูดด้วยน้ำ เสียง ตะกุกตะกัก “เมื่อคืน…” “เราจูบกันค่ะ” “...” อิงดาวดีดตัวลุกขึ้นนั่งมองกอหญ้าด้วยความร้อนใจ “พี่กอ หญ้า… แต่เมื่อคืนพี่เมามาก” กอหญ้าพยักหน้าอย่าย่งใจเย็น “พี่รู้ค่รู้ ค่ะ แม้จะไร้สติในการ ยับยั้งชั่งใจ แต่พี่จำ ได้ค่ะว่าเราจูบกัน” น้ำ เสียงแผ่วเบาเอ่ยพลาง ใช้ความคิด กอหญ้าไม่ใช่คช่นที่จะโยนความผิดใส่แส่อลกอฮอล์แล้ว ลอยตัวทำ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท เธอยิ่งต้องแคร์คร์วามรู้สึรู้ สึก 188
อิงดาววางมือบนแขนกอหญ้ารู้สึกถึงก้อนเนื้อตีบตันใน ลำ คอ เมื่อคืนเธอมีความสุขจนแทบทะลักออกจากอก แต่เช้านี้ กลับตรงกันข้ามเมื่อเห็นความสับสนในแววตาของกอหญ้า แต่อิง ดาวเคยบอกแล้วว่า หากความรักรัที่เธอหวังนั้นต้องทำ ให้อีกฝ่าย ลำ บากใจ เธอพร้อร้มใส่เส่กียร์ถร์อยหลังหลีกออกมาก่อนจะพัง “ไม่ต้องเครียรีดนะคะ” อิงดาวกลั้นใจบอกออกไป “อิงยัง เป็นน้องที่น่ารักรัของพี่กอหญ้าได้เหมือนเดิมและไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง จริงริๆ เราก็เมากันทั้งคู่ ไม่แปลกเลยค่ะที่จะหลงกล คนสวยคนนี้อะเนอะ” กอหญ้าพยักหน้ารู้สึรู้ สึกขอบคุณที่อิงดาวมีวุฒิภาวะในการดี ลกับปัญหาหนักใจ แถมยังพูดติดเล่นในตอนท้ายอีก เธอรู้ว่าจูบ นั้นมีความหมายอย่าย่งไร อิงดาวไม่ได้รั้งจูบตอบเพราะอารมณ์ชั่ว วูบเพียงผิวเผิน มันมีอะไรผสมปนเปมากกว่านั้น แต่กอหญ้าไม่ แน่ใจว่าจะต้องแสดงออกมาอย่าย่งไรถึงจะเหมาะสมกับสถานะ ปัจจุบันที่เป็นอยู่ เธอมองลงไปยังมือของอิงดาวที่กำ หลวมบน หน้าตัก ดูจากเวลาที่เดินผ่านไปมันคงชื้นเหงื่อได้ที่ “ตัวเล็กรู้สึรู้ สึกแย่หย่รือเปล่า? ถ้าตัวเล็กรู้สึกแย่พี่ย่พี่จะขอโทษ แต่ถ้าสิ่งที่รู้สึรู้ สึกนั้นตรงกันข้ามพี่จะขอบคุณ” “…” 189
กอหญ้าใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มคนอายุน้อยกว่า ส่วส่นมือข้าง ที่ว่างทาบลงบนมือที่แสนประหม่าของอิงดาว ความอ่อนโยนก่อ มวลอบอุ่นล่องลอยอยู่ใยู่นอก “แล้วถ้าหากตัวเล็กหาคำ ตอบไม่ได้ พี่ก็จะจูบอีกครั้งรั้ดีไหมคะ?” เมื่อได้ฟังเสียงหวานเอ่ยทีละคำ อย่าย่งนุ่มนวล ใบหน้าของ อิงดาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ นัยน์ตาเกิดประกายหวามไหว รู้สึรู้ สึกใจชื้นขึ้นอย่าย่งประหลาดคล้ายอยากเอ่ยปากเจรจาแต่เหนียม อาย แค่เมื่อคืนหัวใจเธอก็ทำ งานหนักจะแย่ รสจูบแสนหวานยัง ตราตรึงรึไม่หาย “ถ้าตอบว่าดีพี่กอหญ้าจะจูบจริง ๆ หรอคะ?” กอหญ้าขยับเข้าไปจนขาเกยบนหน้าตัก ไม่สนด้วยซ้ำ ว่า ชายเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวเดิมตัวเมื่อวานจะหลุดลุ่ยไปเกาะแกะร่าร่ง บางของน้องขนาดไหน กอหญ้าจับปลายคางเชยขึ้น ดวงตาสีเฮ เซลนัททอประกายหวานเชื่อม “พี่ไม่เคยพูดเล่นค่ะ” “งั้น…” 190
ใจอิงดาวสั่นไหวกลืนคำ พูดทุกอย่าย่งไปทันควัน กอหญ้า โน้มใบหน้าเข้ามาชิดจนลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้ม ริมฝีปากบางที่ ผลัดกันดูดดึงเมื่อคืน เหลือเพียงทาบลงมาบางเบาก็จะกลายเป็น จูบวัดใจตามที่พี่เขาเชื้อเชิญ ครืดรืดดด ครืดรืดดด แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงก็ส่งส่เสียง คำ รามขัดจังหวะความใกล้ชิด ฉุดทั้งกอหญ้าและอิงดาวกลับสู่ ความเป็นจริงริกอหญ้าพ่นพ่ลมหายใจยาวเหยียด สีหน้าของเธอ เต็มไปด้วยความเสียดายปนโล่งอก แก้มนุ่มของอิงดาวยังคงระบายสีแดงระเรื่อ เธอเหลือบ มองคนพี่ที่เอื้อมมือไปรับรัสายนั้น “hello? Jamie?” สำ เนียง อินเตอร์ที่ร์ที่ไว้ใช้คุยกับทีมงานฝั่งอเมริกาถูกหยิบขึ้นมาใช้ที่นี่เช้า แปลว่าที่โน่นน่าจะเป็นเวลาค่ำ หลังเลิกงาน เหตุใดจึงมีสายเรียก เข้าส่งส่ตรงมาจากอีกซีกโลกในเวลานี้กันนะ อิงดาวมองดูกอหญ้าและเงี่ยหูฟังอย่าย่งตั้งใจ คนพี่ขมวดคิ้ว อย่าย่งมีสมาธิ พยักหน้ารับรั ฟังปลายสายเป็นจังหวะ ใบหน้าของ กอหญ้ามีความกังวลเล็กน้อย พลางชำเลืองมองไปที่อิงดาวอย่าย่ง มีคำ ถามมากมายเกิดขึ้นในหัว 191
“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?” อิงดาวถามพลางขยับตัวมานั่งที่ ปลายเตียง พยายามเหยียดขาสวมสลิปเปอร์ “เจ้านายพี่ฝั่งอเมริกริาเขาอยากได้โมเดลที่พี่เคยเสนอไว้ ด่วนน่ะ สงสัยไปหาลูกค้าเงินหนามาได้แล้วละมั้ง ถึงได้ร้อนรน ขนาดนี้ เฮ้อ…” อิงดาวมองมือเรียรีวที่ยังคงวุ่นวายสไลด์หาบางอย่าย่งบน หน้าจอโทรศัพท์ “ไปทำ งานเถอะค่ะ” “แต่ว่าเรา…” “เคลียร์ทุร์ทุกอย่าย่งให้เสร็จก่อนนะคะ” กอหญ้าปิดบังความเสียดายไว้ไม่มิด คล้ายจะงอแงแต่ยัง กดเด็กดื้อที่ซ่อซ่นอยู่ใยู่นตัวเอาไว้ได้ อิงดาวยกยิ้มเล็กน้อยแล้ว เหยียดกายลุกจากเตียงพร้อร้มทั้งยื่นมือช่วช่ยกอหญ้าให้ลุกขึ้น ทั้งคู่ แยกย้ายกันจัดการตัวเอง ช่วช่งเวลาแห่งความสนิทสนมก่อนหน้า นี้ถูกผลักห่างออกไปอีก แต่ไม่เป็นไร อิงดาวเชื่อเสมอว่ายังมี จังหวะที่ดีกว่านี้รอคอยให้เธอครอบครองและคิดว่ามันต้อง สมบูรณ์แบบยิ่งกว่านี้ ลึกซึ้งจนหัวใจพองจวนจะระเบิดแน่นอน 192
ขณะที่อิงดาวเดินตามออกมาส่งส่คนพี่ที่รถ กอหญ้าอดไม่ ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับมืออิงดาวขึ้นมากอบกุมอย่าย่งเงียบ ๆ นัยน์ตาที่สบกันผสมผสานระหว่างความกังวลและความเสน่หา แม้จะถูกขัดจังหวะแต่ต่างฝ่ายต่างรับรัรู้ความรู้สึกที่มีต่อกันนั้นไม่ อาจปฏิเสธได้ เส้นขีดสถานะพี่น้องมองดูอีกทีคล้ายกับเลือนราง จนแทบมองไม่เห็น “ตัวเล็กกลับบ้านพร้อร้มพี่ไหมคะ จะได้คุยเรื่องของเรา ระหว่างทางไปด้วย” กอหญ้าเปิดประตูรถค้างไว้แล้วหมุนตัวกลับ มาถามอีกที “พอดีอิงสัญญากับแม่ไว้ว่าจะไปเดินเล่นซื้อของด้วยกัน ก่อนค่ะ” “อ่า ถ้างั้นถึงบ้านแล้วคุยกันนะคะ” “ขับรถดี ๆ ค่ะพี่กอหญ้า” หลังจากที่รถของกอหญ้าขับออกไปจนลับสายตา อิงดาว รีบรีเดินสับขาหลบแดดเข้ามาในบ้าน จนได้เจอพี่สาวที่กำ ลังนั่งกิน ข้าวต้มกุ้งด้วยใจที่เป็นสุข 193
“ได้กันแล้วหรอเมื่อคืน?” “อีเอีจ้!” สาวน้อยร่าร่งบางรีบรีวิ่งเอามือไปอุดปากไม่มีหูรูด ของพี่สาวเอาไว้ อิงดาวนึกสภาพไม่ออกเลยถ้าพ่อพ่กับแม่ผ่านมา ได้ยินจะกลายเป็นเรื่อรื่งใหญ่ขนญ่าดไหน พอนึกถึงเมื่อคืนที่พาพี่กอ หญ้ามาทิ้งในห้องสร้าร้งเรื่อรื่งราวใหญ่โญ่ตให้ขนาดนี้แล้วก็หมั่นไส้ ลงมือทุบตีอิงฟ้าอย่าย่งคับแค้นใจ “แม่ช่วช่ยด้วยยยยยย อิงดาวมันตีหนู กรี้ดดด” “เสียงดังอะไรกันเนี่ยลูก” คุณละไมที่จัดแจงบางอย่าย่งใน ครัวรัถือกระบวยติดมือมาด้วย “ก็เจ้ปากหมาก่อนอะแม่!” อิงดาวเชิดปากเถียงอย่าย่ง แง่งอนคว้าหมอนอิงมาทุบอิงฟ้าอีกรอบ คุณละไมมองดูลูกสาวสองคนอย่าย่งเหนื่อยใจ ทะเลาะกัน ข่วข่นหน้ากันตั้งแต่ขวบเดียวมาจนป่านนี้อายุแตะเลขสองกันแล้ว ก็ยังไม่เลิก ทั้งปากร้าร้ย ทั้งมือหนัก ห้ามเท่าไรไม่เคยสำ เร็จจนกว่า สองคนนี้จะเหนื่อยกันไปเอง พอคิดได้ก็รักกันเหมือนเดิม ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนที่เฝ้ามองอยู่ห่ยู่ ห่าง ๆ อย่าย่งคุณละไม ถึงกับกุมขมับ 194
“หยุดเลยทั้งคู่! จะกินไหมข้าวต้มกุ้ง แม่อุตส่าส่ห์ตื่นเช้ามา ทำ ให้กิน กัดกันอย่าย่งกับหมาข้างบ้าน ไม่ต้องกินมันแล้วดีกว่า” คุณละไมคว้าเอาชามข้าวออกจากโต๊ะเตรียมไปเททิ้ง อิง ฟ้าและอิงดาวตาลีตาเหลือกรีบคว้าอาหารล้ำ ค่าในมือแม่ไว้ สอง สาวพักการรบไว้ชั่วครู่เรู่พราะกลัวว่าจะไม่ได้กินข้าวต้มรสชาติ กลมกล่อมฝีมือแม่อีก “ชิ!/ชิ!” ต่างคนต่างทานข้าวไปด้วยความเงียบ อิงดาวก้มหน้าตอบ ข้อความในกลุ่มแชทของเพื่อน ๆ ส่วส่นอิงฟ้าเอาแต่นั่งมองน้อง สาวตัวเอง เธออยากรู้ใรู้จจะขาดว่าที่เธอเอาเพื่อนสนิทไปทิ้งไว้ เมื่อคืนวันเวิร์คร์ ไหม ไอ้สูตรคนเราเวลาเมาแล้วจะทำ ให้กล้าทำ อะไรแปลก ๆ น่ะ กอหญ้าได้ทำ อะไรบ้างหรือเปล่า แต่ดูจากการ ที่จูงมือไปส่งส่ที่รถก็คิดว่ามีความคืบหน้าในความสัมพันธ์อธ์ย่าย่ง แน่นอน “แม่” อิงฟ้าขานอย่าย่งไม่มีปี่มีขลุ่ย “อะไรอีก” คุณละไมเหลียวมองเลิกคิ้วถาม 195
“คือถ้าหนูมีแฟนเป็นผู้หญิง แม่จะวีนแตกป๊ะ?” พูดเสร็จ อิงฟ้าก็เคี้ยวกุ้งตัวใหญ่อญ่ย่าย่งอารมณ์ดี เพราะเธอไม่ได้เกรงกลัว ต่อคำ ตอบ ทั้งนี้ยังเป็นคำ ถามลองใจ ไม่สิ เธอหว่านคำ ถามนี้ออก มาแทนน้องสาวซึ่งคิดว่าไม่น่าจะมีความกล้ามากพอที่จะเปิดอก คุยกับพ่อพ่และแม่ เห็นทีว่าสิ่งที่อิงฟ้าคิดน่าจะจริง ดูจากอาการประหม่าที่อิง ดาวแสดงออกต่อหน้าชามข้าวต้มกุ้งแล้ว เชื่อเลยว่าหูสองข้าง ของน้องสาวกำ ลังเงี่ยฟังอย่าย่งตั้งใจ “ถามอะไรแบบนี้น่ะลูก” คุณละไมกดล็อกโทรศัพท์ ยอม ไม่แชทคุยเรื่อรื่งทำ บุญกับเพื่อนแล้วหันมาตั้งใจฟังสิ่งที่ลูกตั้ง คำ ถามแทน “หนูก็แค่อยากรู้ว่าแม่คิดอย่าย่งไร ถ้าหนูหรือน้องจะมีแฟน เป็นผู้หญิง ที่ไม่ใช่แช่ค่ฉาบฉวยอย่าย่งที่ผู้ใหญ่ชอญ่บพูด แต่ยังคิดยาว ถึงในอนาคต แบบจริงริจังมาก ๆ อะแม่” “อืม สิทธิ์ใธิ์นการเลือกแฟนหรือรืคนคบหาดูใจมันเป็นของ ลูกนะ แม่แค่ทำ หน้าที่ในการเลี้ยงดูให้ดีที่สุด ไม่เคยคิดก้าวก่าย เรื่อรื่งพวกนั้นหรอก อย่าย่งมากก็แค่เป็นห่วง” 196
อิงดาวอมยิ้มให้กับคำ ตอบที่น่าชื่นใจของแม่ รู้สึกอุ่นใจที่ บ้านของเธอนั้นรับรั ได้ อันที่จริงริเราโตมาในสังคมไทยที่เปิดกว้าง เรื่อรื่ง LGBTQA+ แต่ไม่ใช่ทุช่ทุกบ้านที่จะตระหนักถึงความเท่าเทียม กันของทุกเพศ อารมณ์แบบบ้านเธอจะมีลูกเป็นตุ๊ดเป็นทอมฉัน โอเค แต่ถ้าบ้านฉันล่ะไม่ได้เด็ดขาด มีเยอะนะที่ครอบครัวเป็น แบบนี้ “ทำ ไมหรือรื ? ลูกมีสาวที่ปิ๊งอยู่เยู่หรอจ๊ะ?” “ก็มีนะ แต่หนูปิ๊งทั้งผู้หญิงและผู้ชายเลยอะจิ เลือกไม่ได้ อะแม่ คนนั้นก็รวย คนนี้ก็ชอบเทคแคร์ เลือกยากสุด” “ไม่เห็นยาก ใจบอกคนไหนก็เลือกคนนั้นแหละ” “แม่พูดเหมือนง่าย” “แล้วจะเสียเวลาคิดให้ปวดหัวทำ ไมล่ะลูก เอาเวลาที่เหลือ ไปหาเงิน ไปเที่ยว ไปสวีทกันให้ฉ่ำ ปอดไม่ดีกว่าเหรอ” “เออ ก็จริงริของแม่นะ” อิงฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย คนที่ผ่าน โลกมาครึ่งรึ่อายุคนอย่าย่งแม่ คงมีประสบการณ์จัดการกับเรื่อง หนักใจมานับไม่ถ้วน อะไรที่สำ คัญน้อยสุดและชอบขโมยเวลาใน ชีวิตเราไป แม่มักจะเตือนให้รีบโยนทิ้ง 197
“แล้วลูกคนเล็กของแม่ทำ ไมเงียบไปเลยล่ะ… หรือหนู กังวลเรื่อรื่งนั้นเหมือนเจ้หรอลูก?” รอยยิ้มใจดีค้างอยู่บยู่นใบหน้า คุณละไม รอฟังคำ ตอบอย่าย่งใจเย็น “อ เอ่อ …” อิงดาวยังคงประหม่า แต่คุณละไมดูออก “สบายใจนะลูกนะ พ่อพ่กับแม่ไม่มีปัญหาเลยสักนิด แม่ มั่นใจว่าพวกหนูเก่งแล้วก็ฉลาดมากพอที่จะเลือกสิ่งดี ๆ ให้กับ ชีวิตตัวเอง จะเป็นชายเป็นหญิงได้หมดเลยลูก แต่ถ้าวันไหนเลือก ผิดจนใจเจ็บก็กลับบ้านมาหาแม่นะ แม่จะทำ ของอร่อร่ยไว้ปลอบ ใจเอง” 198
15_______ มีเ มี รื่อ รื่ งกระทบจิตใจ กอหญ้ายืดแขนสลัดความเมื่อยล้า ดันตัวออกจากเก้าอี้ที่ ใช้นั่งจัดระเบียบไฟล์พรีเรีซนต์งานให้เจ้านายฝั่งอเมริกาอย่าย่งต่อ เนื่องหลายชั่วโมง “เฮ้อ เมื่อยชะมัดเลย” สาวร่าร่งสูงเดินไปยังตู้ เสื้อผ้าเพื่อหาชุดลำ ลองมาเปลี่ยนแทนเสื้อเชิ้ตติดกลิ่นเหล้าบ๊วย ตัวเดิมที่ใส่ข้ ส่ามวันข้ามคืน พูดถึงเมื่อคืนก็พลันนึกถึงความหวานละมุนจากริมฝีปาก ของอิงดาว เด็กสาวที่เปล่งปลั่งดุจดอกไม้แรกแย้ม กอหญ้าไม่ อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะหลงกลความสดใสนั่น แล้วยังเผลอไผล ไปแลกจูบดูดดื่มอย่าย่งตะกละตะกลาม ราวกับโหยหาความหอม หวานอันกลมกล่อมเช่นช่นี้มานาน พ พี่กอหญ้าญ้~ ริมริ ฝีปากขบเม้มละเลียดชิมอย่าย่งไม่รู้เบื่อในอ้อมกอดแสน เร่าร่ร้อร้น อื้ม ~ ตึกตึก~ ตึกตึก~ 199
กอหญ้ายกมือทาบแรงกระเพื่อมของหัวใจที่สั่นไหว ใบหน้าแดงปลั่งเผยอวดกระจกหน้าตู้เสื้อผ้า หากเปรียบกระจก บานนี้เป็นมนุษย์คนหนึ่งกอหญ้าคงถูกแซวจนบิดตัวอายม้วน ร่าร่งบางถอยหลังมานั่งบนเตียงเพื่อตั้งสติกับสถานการณ์ ชวนใจสั่นที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จูบแรกระหว่างเธอกับอิงดาวเปลี่ยน ความรู้สึรู้ สึกข้างในไปตลอดกาล หลายความคิดวิ่งเข้าชนในหัวจนไม่อาจเรียบเรียงได้ถูก แน่นอนว่าสัมผัสนุ่มนวลที่เกี่ยวกระหวัดแลกกันมันชัดเจนอยู่ แล้วว่านั่นไม่ใช่คช่วามรู้สึกธรรมดาที่พี่น้องเขาทำ กัน แต่นี่มันก็ ค่อนข้างรวดเร็ว ร็ เกินไปที่จะเลื่อนขั้นสถานะ เรายังไม่ทันได้ลอง คบหาดูใจก็ข้ามขั้นไปประทับจูบล่วงเกินเสียแล้ว ครืดรื~ ครืดรื~ EngDao : กำ ลังกลับนะคะ อิงซื้อซื้ไทยากิรสเผือกมาฝาก ด้วย แม่จ่ายตังค์ให้อิงเลยซื้อซื้มาตั้ง 5 อันแหนะ Gorya : 555 กำ ลังต้องการของหวานอยู่พยู่อดีเลยค่ะ 200