ที่บอกว่าไม่อยากเป็นพี่น้องคือไม่เคยพูดเล่น อยากให้พี่ กอหญ้าญ้มาดำ รงอยู่ใยู่นตำ แหน่งน่เจ้าของหัวใจตลอดไป อิงดาว สัญสัญาว่าจะเป็นเด็กดีไม่เกเรให้ปวดหัวเลยนะ อิงดาวจิ้มแตงกวายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอกำ ลังเพลิดเพลินกับ การทานมื้อค่ำ กับพี่คนสวยอย่าย่งหาที่สุดไม่ได้ ทั้งสองคนมีหลาย อย่าย่งที่ใกล้เคียงกันและมักมีบทสนทนาที่เข้ากันได้อยู่เยู่สมอ แม้ เจ้าเด็กคลั่งรักรัจะยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะสารภาพความใน ใจออกมา แต่สำ หรับรัตอนนี้อิงดาวขอแค่ได้นั่งทานอาหารมื้อง่าย ๆ กับกอหญ้าก็พอใจแล้ว “มีอะไรหรือรืเปล่าคะ?” กอหญ้าถามด้วยความสงสัย เมื่อ มองข้ามโต๊ะไปเห็นเด็กหน้าซื่อจับจ้องด้วยแววตาเป็นประกาย ซึ่งนี่ไม่ใช่คช่รั้งรั้แรกที่เธอสัมผัสได้ว่าอิงดาวมองเธอแบบนี้ อิงดาวส่าส่ยหน้าริมริ ฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีค่ะ” เธอ กล่าว “อิงแค่ชอบมองเพราะพี่กอหญ้าสวย สวยตั้งแต่ตอนนู้นมา จนถึงตอนนี้” ตอนนู้นที่หมายถึงคือตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า “ปากหวานใหญ่แญ่ล้วนะเรา” 101
“เรื่อรื่งจริงริทั้งนั้นค่ะ คนอะไรขี้โกงมาก นี่ขนาดไฟในร้านไม่ ค่อยสว่างอิงยังเห็นความสวยของพี่เต็มตา” “ไปเอามาจากไหนคะเนี่ย คำ พูดคำ จาร้ายกาจมากนะตัว เล็ก เลิกได้เลิกนะที่ชอบดูละครหลังข่าข่วแบบอิงฟ้าน่ะ” กอหญ้าสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวที่แก้มของเธอ อิงดาว มักมีคำ พูดแสนน่ารักรั ให้กันเสมอ แต่เธอไม่คุ้นเคยกับความสนใจ ในลักษณะนี้และไม่บ่อบ่ยนักที่จะมีใครกล้าเอ่ยปากชมต่อหน้า อีก ทั้งนัยน์ตาเจือรอยยิ้มคู่นั้นมันทำ ให้เธอรู้สึกแปลกใหม่เหมือนมี มวลอะไรสักอย่าย่งแผ่ซ่าซ่นไปทั่วอก อิงดาวกลัวว่าพี่กอหญ้าจะรู้สึกอึดอัดเลยรีบเสริมคำ พูด “ ทำ ไมคะ? อิงคิดว่าพี่กอหญ้าโดนชมจนเบื่อแล้วเสียอีก” “หึ ไม่มีเลยค่ะ เห็นพี่ใจดีกับอิงดาวแบบนี้ ตอนเวลา ทำ งานพี่โหดมากนะ” กอหญ้านึกถึงตอนที่เผลอได้ยินเพื่อนร่วร่ม งานนินทาว่าจู้จี้จุกจิกทวงงานเก่งแถมยังหน้าตึงไร้ความรู้สึก แต่ เธอเองก็ไม่ได้ใส่ใส่จอะไรมากเพราะโดยรวมแล้วทุกคนยังเป็นมิตร ต่อกันเสมอ “แปลกจัง… ความสวยพี่กอหญ้าระดับดาราแถวหน้าเลย นะเนี่ย ไม่มีใครมาชมได้ไง” 102
“ไม่เห็นแปลกเลยค่ะ คาแรกเตอร์เวลาทำ งานพี่วางตัว คนละแบบ แตกต่างจากเวลาอยู่บ้ยู่ บ้านลิบลับ กับอิงฟ้าพี่จะชิลมี พูดคำ หยาบบ้างตามประสาคนคุ้นเคย ส่วส่นกับตัวเล็กพี่จะใจดีมา กกกก เพราะเราอายุน้อยกว่าพี่เลยรู้สึกว่าต้องคอยเทคแคร์” กอหญ้าพูดไปพลางเติมน้ำ เปล่าในแก้วของอิงดาว ตอกย้ำ คำ พูดที่เอ่ยเมื่อครู่ไรู่ด้อย่าย่งเหมาะเจาะ “เจ๋งสุดเลยนะคะ แยกร่าร่งได้ด้วย” “เดี๋ยวไว้เราโตขึ้นเข้าวงการนี้ก็ทำ ได้เอง โลกแห่งการ ทำ งานโหดร้าร้ยมากนะบอกเลย ไหนจะต้องปั้นหน้าเข้าสังคม แล้วยังต้องปกป้องตัวเองไม่ให้โดนเอาเปรียบอีก มีอีก 108 ร่าร่ง เลยที่คนอย่าย่งเรา ๆ ต้องสวมบทเพื่อเอาตัวรอด” อิงดาวพยักหน้าตามทุกคำ พูดที่กอหญ้าบอกเล่า นับว่า เป็นเคล็ดลับที่โคตรจำ เป็น แม่เองก็เคยเล่าประสบการณ์ชีวิตให้ ฟังอยู่บ่ยู่อบ่ยครั้งรั้คุณละไมเขาย้ำ อยู่เยู่สมอว่าโลกไม่ได้ใจดีกับเรา ขนาดนั้น เรียนรู้ที่รู้ที่จะเห็นแก่ตัวบ้างเอาไว้ปรับใช้ยามคับขัน “แต่พี่ดีใจนะที่ตัวเล็กเลิกหลบหน้าพี่” กอหญ้าดึงยัยตัว เล็กของเขาให้หลุดออกจากภวังค์ 103
“วัยรุ่นรุ่ก็งี้ ต้องมีเวลาส่วส่นตัวบ้างสิคะ” อิงดาวเองก็พร้อม ปรับรั โหมดมาสนใจพี่คนสวยตรงหน้า “ถ้ามันเป็นเหตุผลนั้นจริงริพี่เข้าใจอยู่ แต่ที่เราหลบหน้า ไม่ใช่เช่พราะเพลงคนใจง่ายคืนนั้นหรอกเหรอ?” ใบหน้าสวยเย้า หยอกอย่าย่งขบขัน “โห่พี่กอหญ้าเอาเรื่อรื่งนี้มาย้ำ อีกละ ทำ เอาน้ำ จิ้มข้าวมันไก่ นี่จืดสนิทไปเลย อิงอุตส่าส่ห์ลืมไปแล้วแท้ ๆ” เจ้าเด็กมุ่ยหน้าบ่นบ่ กระปอดกระแปด อยากจะหยิกเอวคนขี้ล้อเอาคืนเสียให้เข็ด บังอาจเอาวีรกรรมแสนน่าอายมาขยี้ซ้ำ แบบนี้เรียกว่านิสัยไม่ดี “น่ารักรัดีออกนะตัวเล็ก” “น่าอายจะตายค่ะ ตราบาปในชีวิตอิงเลย” “คนเราเวลาเมาก็มักจะทำ อะไรรั่ว ๆ ทั้งนั้นแหละ เพราะ ฉะนั้นตัวเล็กไม่ต้องยึดติดเลยรู้ไหม?” คนอายุมากกว่าเอื้อมมือ ใช้นิ้วชี้แตะย้ำ ที่ปลายจมูกรั้นรั้สองสามที “ค่า ๆ อิงเลิกคิดมากแล้ว ว่าแต่… กินนี่เสร็จแล้วเราไปกิน ไอติมกะทิฝั่งตรงข้ามกันไหมคะ? อิงเลี้ยงเอง” 104
“ได้กินของฟรีทั้งที ให้พี่ปฏิเสธก็เสียดายแย่สิย่ สิคะ” สองสาวยังคงกินข้าวมันไก่ต่อไปภายใต้ความเรียบง่าย บางครั้งรั้ก็มองหน้ากันเผยยิ้มให้กัน หยิบเอาเรื่องนู่นนี่นั่นมาพูด อิงดาวรู้สึรู้ สึกหวงแหนช่วช่งเวลาแบบนี้มาก ๆ เธอสุขใจกับการที่ใช้ เวลาร่วร่มกับคนพิเศษที่แอบชอบมาเนิ่นนาน แม้จะยังไม่เข้าใกล้ เส้นชัย แต่ค่อยเป็นค่อยไปด้วยความเร็วที่พอเหมาะแบบนี้ถือว่า ปลอดภัยห่างไกลจากอันตราย สองสาวเดินกลับบ้านหลังจากทานมื้อค่ำ รวมถึงไอศกรีม กะทิเสร็จ ร็ เรียรีบร้อร้ย อิงดาวกำ ลังคุยโทรศัพท์กับแม่ ใบหน้าของ เธอเต็มไปด้วยความชื่นมื่นในขณะที่พูดจ้ออัปเดตเรื่องในแต่ละ วันให้แม่ฟัง ‘ค่าแม่ กินแล้วค่ะ พึ่งกินข้าวเสร็จ ร็ พุงป่องแบบกลิ้งได้เลย ตอนนี้…อื้อช่าช่ย ไปกินกับพี่กอหญ้าญ้… อะไรเล่าอิงไม่ได้ให้พี่เขา เลี้ยงฝ่ายเดียวสักสัหน่อน่ย อิงเลี้ยงไอติมกะทิถ้วยใหญ่เญ่ลยนะ’ สาวร่าร่งสูงที่ถูกพูดถึงในปลายสายแอบลอบมองเด็ก อารมณ์ดีที่กำ ลังรายงานเหตุการณ์มื้อค่ำ กอหญ้าอดยิ้มตามไม่ได้ เมื่อได้ฟังบทสนทนาของอิงดาว เธอสงสัยว่าแม่ของอิงดาวถาม อะไรแต่ยังไม่อยากขัดจังหวะสองแม่ลูก แปลกดีนะ…เพียงแค่ มองเด็ก 105
‘อื้อ คุณละไมก็ฝันดีเหมือนกันนะ ล็อกบ้านดี ๆ ด้วย จ้ารักรั จ้า บายยย’ “แม่ฝากบอกว่าคิดถึงพี่กอหญ้าค่ะ ว่างเมื่อไรพาไปเที่ยว บ้านหน่อย” อิงดาววางสายเสร็จ ร็ แล้วไม่ลืมที่จะส่งส่สารต่อ “อืมมน่าสนใจดีนะคะ พี่ไม่ได้เจอแม่นานแล้วเหมือนกัน” สรรพนามที่เรียรีกคุณละไมว่า แม่ นี่ให้ความสนิทสนมเหมือนทอง แผ่นเดียวเกี่ยวดองกันเรียรีบร้อร้ยแล้วอย่าย่งไรอย่าย่งนั้น อิงดาว ปล่อยใจเพ้อทั้ง ๆ ที่กอหญ้าใช้คำ นี้มาตั้งแต่คบอิงฟ้าเป็นเพื่อน สมัยมัธยม “อิงขออย่าย่งเดียว ห้ามชมว่ากับข้าวอร่อร่ยเด็ดขาด” “ฮ่าฮ่าฮ่า พูดแบบนี้พี่ละนึกถึงตอนที่พวกเราได้กินแกงส้ม ติดกันทั้งอาทิตย์” “จริงริมาก อิงนึกถึงแล้วขนลุกซู่ พี่กอหญ้ารู้ว่าแม่บ้ายอ แบบนี้แล้วห้ามเผลอเลยนะ อร่อร่ยแค่ไหนก็ฮุบไว้ก่อน เดี๋ยวได้กิน กับข้าวเมนูเดิมเป็นเดือนเลยทีนี้” 106
“รับรัทราบค่ะ อันนี้พี่เชื่อฟังอิงดาวไร้ข้ร้ ข้อโต้แย้งเลย” “ดีมากค่ะ” ทั้งสองสาวเดินเคียงเสียงฝีเท้าเป็นจังหวะประสานกันใน ระยะห่างที่พอดี มีทิวทัศน์ยามค่ำ คืนเป็นฉากให้ดื่มด่ำ พอหลุด ออกมาจากถนนสายหลักจึงสัมผัสได้ถึงความสงบหู เสียงจอแจ บนถนนหายไป มีเสียงร้อร้งของแมลงตามโพลงไม้ยามเดินผ่าน สวนสาธารณะของหมู่บ้านเข้ามาแทน สายลมโชยเอื่อยใบไม้ปลิวสไว กอหญ้าเงยหน้ารับลมเล็ก น้อย หวังให้ลมช่วช่ยปัดเป่าความเหนื่อยล้าออกไปบ้าง ชีวิต ประจำ วันของเราเต็มไปด้วยเรื่อรื่งเร่งร่รีบ มีแต่สิ่งที่ต้องสับเท้าวิ่ง ตามจนเหนื่อยหอบ การได้เดินทอดน่องกลับบ้านแบบนี้ถือเป็น ความสุขชิ้นพอดีคำ ที่สามารถฮีลใจได้เป็นอย่าย่งดี กอหญ้าและอิงดาวปล่อยใจเพลิดเพลินไปกับการอยู่ร่ยู่วร่ม กัน และดื่มด่ำ ความสวยงามของสิ่งรอบตัว ข้างบนฟ้ามีดวงจันทร์ ทอแสงนวลเหนือหมู่ไม้ ทอดเงามายังบนพื้นและส่อส่งทางเบื้อง หน้า 107
“แล้วที่มหาลัยเป็นไงบ้างคะ? สนุกไหม โดนรุ่นรุ่พี่แกล้งบ้าง หรือรืเปล่า?” ใจคนพี่อยากเอาใจใส่น้ส่ น้องมากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะ สังคมปัจจุบันไว้ใจใครไม่ค่อยได้ กอหญ้ากลัวว่าเด็กร่าร่เริงอย่าย่ง อิงดาวจะตามคนร้ายกาจไม่ทัน “โอเคอยู่นยู่ะคะ เพื่อนดี รุ่นรุ่พี่น่ารักรัยังไม่เจอเรื่องปวดหัว เลยค่ะ” “ได้ข่าข่วว่ามีรับรัน้องช่วช่งเย็นบ่อบ่ย ๆ ตัวเล็กโดนรุ่นรุ่พี่ขาย ขนมจีบยังคะ?” “สวยใสแบบนี้ หนุ่มๆ เรียงแถวเข้ามาเป็นขบวนเลยล่ะค่ะ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาคนไหนดี” อิงดาวแสร้งพูดไปอย่าย่งนั้น ต่อให้มีคนหล่ออย่าย่ง ณเดช คูกิมิยะ หรือ ลีมินโฮโอปป้ามาจีบ เธอยังคงยืนยันว่าจะเก็บความหวั่นไหวไปใช้กับพี่กอหญ้าคน เดียวเท่านั้น “เลือกให้มันดีๆ แล้วกัน อย่าย่ตามรอยยัยอิงฟ้าก็พอ” “ฮุ้ย! อิงไม่ตามรอยเจ้หรอก อิงอะมีคนที่อยู่ใยู่นใจอยู่แยู่ล้ว” “ใครอะ? ว่าง ๆ พามาให้พี่ช่วช่ยสแกนหน่อยสิ” 108
“อืมม …ถ้าพี่กอหญ้าสแกนแล้วไม่ดีจะทำ ไงต่อหรอคะ?” เจ้าของหัวใจคนนั้นก็คือพี่คนสวยที่เดินข้างกันตรงนี้ อิง ดาวเองก็อยากจะรู้เรู้หมือนกัน หากแววตาคู่นั้นไม่เคยเห็นเธอเป็น อย่าย่งอื่นนอกจากน้องสาวคนสนิท แล้วถ้ามีคนนิสัยไม่ดีมาจีบยัย ตัวเล็กของพี่เขาจริงริๆ กอหญ้าจะกางปีกปกป้องหรือหาทาง กีดกันไม่ให้มีผู้ใดมาข้องเกี่ยวหรือรืเปล่า “ตอนนี้ไม่รู้หรู้รอกค่ะ แต่ถ้าคนคนนั้นนิสัยไม่ดีจริง ๆ พี่ก็คง ทำ ทุกอย่าย่งเพื่อปกป้องตัวเล็กของพี่นั่นแหละ เด็กสดใสอย่าย่งอิง ดาวไม่คู่ควรกับเรื่อรื่งเลวร้าร้ยหรอกนะ” กอหญ้าหยุดฝีเท้าลง แล้ว ชี้ไปยังริมริ ฝีปากสวยได้รูป “รอยยิ้มแบบนี้ พี่ไม่ยอมให้ใครมา ทำ ให้แห้งเหี่ยวแน่นอน” รู้ตัรู้ ตัวหรือรืเปล่าว่าพูดอะไรออกมาน่ะพี่กอหญ้า อย่าย่มาเล่น กับใจเด็กแบบนี้นะ สติกระเจิง ใจเต้นผิดจังหวะจนอยากจะเรียก รถฉุกเฉินมารับรั ไปให้คุณหมอเช็กความผิดปกติ ชีวิตเด็กคนนี้ เกือบสู่ขิ สู่ตเพราะคำ พูดตรงไปตรงมาของพี่เขา แบบนี้ต้องเรียก ค่าทำ ขวัญให้หมดตัวแล้วไหม 109
08________ ไม่เข้าใจความเจ็บปวด อากาศครึ้มรึ้ฝนตกพาใจหมอง ข่าข่วเตียงหักรักพังถูกบอก เล่าจากเพื่อนสาวพราวฟ้า น้ำ ตาเจ้าหล่อนพรั่งพรูราวกับเขื่อน แตก ไม่มีใครในกลุ่มรู้มรู้าก่อนเลยว่าพราวฟ้าไม่โสดแถมคบกับ แฟนคนนี้ที่อายุมากกว่ามานานถึงหกเดือน สุดท้ายแล้วความ จริงริปรากฏเมื่อพราวฟ้าเปิดกระเป๋าทำ งานของฝ่ายชายแล้วพบ การ์ดร์เชิญงานแต่งหลายสิบใบอยู่ใยู่นนั้น ฟังจากที่พราวฟ้าเล่า ผู้ชายวัยทำ งานคนนี้ดูแลเทคแคร์ อย่าย่งไม่ขาดตกบกพร่อร่งมาตลอด เป็นคนปากหวานและขยันวาด ภาพอนาคตสวยหรูให้พราวฟ้าตกหลุมรักซ้ำ แล้วซ้ำ เล่า โดย ไม่ทันได้รู้ตัรู้ ตัวว่าถูกยัดเยียดให้เป็นมือที่สาม “เขาดีมากเลยพวกแก ดีจนฉันไม่คิดเลยว่าจะถูกหลอก ฮือ ๆ ๆ แล้วความจริงริดันมาปรากฏในวันที่ฉันรักเขาไปทั้งใจ” 110
อิงดาวเขยิบตัวเข้าไปใกล้เพื่อให้พราวฟ้าพิงไหล่ เสียง ร่ำ ไห้ดังอยู่ข้ ยู่างหู เพื่อนคนสวยรวยเสน่ห์คนนี้เหมือนถูกทิ้งไว้ ลำ พังกลางป่าใหญ่ ทุกเส้นทางที่แบกหัวใจแตกสลายก้าวเดินไป ล้วนถูกปกคลุมด้วยหมอกร้าร้ย มองไม่เห็นเลยว่าทางออกจาก วังวนนี้ต้องไปทางไหน ทั้งเหน็บหนาวและหดหู่ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอต้องผ่านช่วช่งเวลาโหดร้ายนี้เพียงคนเดียว “พราวฟ้าเรารู้ว่าแกเจ็บ แต่แกอย่าย่คิดว่าอยู่ตัยู่ ตัวคนเดียวนะ เพื่อน ๆ ตรงนี้พร้อร้มซัพพอร์ตร์ตลอดรู้ไหม?” ว่าที่ศิลปินคนใหม่ อย่าย่งลมหนาวเอ่ยปลอบด้วยความเห็นใจ “จริงริแก พวกฉันอยู่ตยู่รงนี้นะเว้ย” อิงดาวยอมรับรัตามตรงว่าเธอไม่เคยเข้าใจสิ่งที่พราวฟ้า กำ ลังเผชิญอยู่อยู่ย่าย่งถ่องแท้ แม้จะอยู่ใยู่นสถานะแอบรักพี่กอหญ้า มาเนิ่นนาน แต่ไม่เคยถูกแทงหัวใจเจ็บปวดจนน้ำ ตาไหลพราก เช่นช่นี้ “คนอย่าย่งมึงมานั่งขี้มูกโป่งแบบนี้ไม่เข้าท่าเลยแฮะ” “แล้วมึงจะให้กูนั่งหัวเราะหรออีมิว ฮืออออ” 111
มิวสิคหยิบกระดาษเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำ มูกออกจาก ใบหน้าพราวฟ้าอย่าย่งไม่นึกรังเกียจ ทั้ง ๆ ที่ตอนเมามิวสิคแทบจะ กระโดดกินหัวพราวฟ้าตอนอาเจียนพุ่งพุ่เฉียดร้องเท้าแสนแพง “กูขอชมได้ปะ…มึงเก่งมากพราวฟ้า ที่กล้าเดินออกจาก ความสัมพันธ์ Toxic ห่าเหวนี่ ต่อให้แม่งแสนดีขนาดไหนก็ไม่ควร ให้โอกาสคนแบบนี้ อีกอย่าย่งนะมึงแม่งโคตรสวย อนาคตอีกยาว ไกล รอเจอคนที่ให้ค่ามึงมากกว่านี้ดีกว่าปะ!” ใบหน้ามิวสิคฉาย แววก่นด่าความต่ำ ช้าของผู้ชายคนนั้นอยู่ใยู่นใจ “พวกมึง กูว่ากูอยากได้อิมิวเป็นผัวแล้วอะ มันเป็นผู้ชาย คนแรกในชีวิตกูเลยที่เข้าใจหัวอกผู้หญิง” พราวฟ้าหยุดสะอื้นชั่ว ครู่แรู่ล้วหันมาพูดจาตลกเปลี่ยนบรรยากาศ “มึงจะทราบซึ้งหัวใจงดงามของกูอย่าย่งไรก็ได้ แต่ห้ามจ๊ะ ห้ามอยากได้กูเป็นผัว มึงเห็นไหมฝนกำ ลังตก ฟ้าผ่าขึ้นมาทำ ไงอะ” ด้วยความที่เป็นคู่หูคู่กัด มิวสิคจึงดึงอารมณ์คล้อยตามบ้าง แต่จู่ ๆ พราวฟ้าก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งสงัด ราวกับใช้ความคิด และพลังงานประมวลผลสิ่งหนึ่งออกมา 112
“มึงรู้ปรู้ะ มันโคตรไม่ง่ายเลยว่ะ” พราวฟ้าก้มหน้ายอมรับ “ฉันกลัวการอยู่คยู่นเดียวมาก ๆ พี่เขาเป็นกอดที่โคตรอุ่นสำ หรับ ฉันเลย และไม่รู้ว่รู้ว่าจะหาใครที่ดีกว่านี้ได้ไหม แต่ฉันเห็นแก่ตัวไม่ ได้อีกแล้วอะแก ฮือออ” ทุกคนพยักหน้าเข้าใจการต่อสู้กับอารมณ์ภายในจิตใจเป็น อย่าย่งดี ทุกคนรู้ซึ้รู้ซึ้งว่าการเดินจากไปนั้นยากเพียงใด “พราวฟ้าทั้ง เก่งทั้งกล้า” เยริพูริพูด พลางเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปจับมือเอาไว้ พราวฟ้ายิ้มทั้งน้ำ ตา ความภาคภูมิใจหย่อย่มเล็ก ๆ ในตัว เธอพลุ่งพล่าน เรื่อรื่งนี้เป็นการตัดสินใจค่อนข้างยากลำ บาก สำ หรับรัการเลิกรา เธอยังรักรัเขาอยู่ แต่ลึก ๆ แล้วพราวฟ้ารู้ดีว่า มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง จะเจ็บเจียนตายขนาดไหนแต่อย่าย่ลืมว่าตัว เองมีคุณค่ามากกว่าที่จะเปิดโอกาสให้คนอื่นมาย่ำ ยี อีกทั้งผู้หญิง ในการ์ดร์งานแต่งคนนั้นไม่ควรถูกสวมเขานานไปกว่านี้อีกแล้ว “ไม่ใช่ทุช่ทุกคนที่มีความกล้าแบบนี้ แต่พราวฟ้าทำ ได้และนั่น คือสิ่งที่พวกเราภูมิใจที่สุดเลย พราวฟ้าเชื่อเรานะ” เยริย้ำ อีกครั้ง 113
พราวฟ้ารู้สึรู้ สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่าซ่นไปทั้งอกเมื่อได้ยินคำ พูดของเยริ เธอมองหน้าเพื่อนทุกคนที่กำ ลังส่งส่ความห่วงใยผ่าน สายตามาให้ “ขอบคุณนะ” เธอพูดเสียงเบา “พวกแกอยู่ข้ยู่ ข้างฉัน ก่อนนะ ห้ามทิ้ง!” “จ้า อย่าย่ ให้พวกฉันร้องเอ๋งเป็นหมาแล้วกัน” “อือออ ไม่เป็นหมาแน่นอน” พราวฟ้าร้อร้งไห้สะอึกสะอื้นหนักหน่วงยิ่งกว่าช่วช่งแรก ราวกับต้องการสั่งลาความเจ็บปวดที่ถูกคนรักทรยศเป็นครั้ง สุดท้าย หยดน้ำ ตาเป็นสายไหลแข่งข่กับสายฝนด้านนอกไม่หยุดยั้ง กระนั้นก็รู้สึรู้ สึกปลอดภัยที่มีมิตรภาพแสนอบอุ่นเรียงรายอยู่ตยู่รงนี้ “มา ๆ กรุ๊ปรุ๊ฮักกันหน่อยแก” อิงดาวหัวใจพองโตด้วยความภูมิใจ การได้เห็นเพื่อนของ เธอค้นพบความเข้มแข็งที่กล้าเดินออกจากความสัมพันธ์เธ์ลวร้าย เป็นความคุ้มค่าอย่าย่งหนึ่งที่เคยพบมา มันเป็นเครื่องเตือนใจว่า บางครั้งรั้สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำ ได้เพื่อตัวเราเองก็คือการเดิน ออกจากความสัมพันธ์อัธ์ อันเป็นพิษและไม่ยอมให้พิษร้ายเหล่านั้น ลุกลามจนกลืนกินไปทั้งหัวใจ 114
“ไปวอร์มร์คอกันหน่อยไหมพวกเรา” ลมหนาวเสนอไอเดีย ละลายความเศร้าร้ด้วยการชวนเพื่อนไปร้องคาราโอเกะที่ห้างใกล้ มหาวิทยาลัย “เริ่ดริ่ ! ไอเดียปัง ไปเลยมะ” มิวสิคกวาดข้าวของบนโต๊ะ เตรียรีมพร้อร้มออกเดินทาง “เอ่อ…แต่เรามีเรียรีนคาบบ่าบ่ยนะทุกคน” เยริผู้ไม่เคยโดด เรียรีนมาก่อนฉายสีหน้ากังวล “โอ๊ยเยริ พราวฟ้ามันเศร้าขนาดนี้ เรียนไปก็ไม่เข้าหัว หรอก ไปเร็ว ร็ไปสนุกกันดีกว่าเชื่อฉัน” อิงดาวยืนขึ้นพลางเก็บของ เยริใริส่ลส่งกระเป๋าให้ เป็นการมัดมือชกให้สาวลูกครึ่งเกาหลีปฏิเสธ ไม่ได้ เรื่อรื่งเกเรโดดเรียรีนอิงดาวล่ะอย่าย่งชอบ มันดูท้าทายชีวิตดี ยิ่งช่วช่งมัธยมเธอกับเพื่อนชวนกันโดดเรียนไปนั่งกินขนมเล่นบ่อบ่ย มากเสียจนโดนอาจารย์เรียรีกเข้าห้องปกครอง แต่ไม่เคยรู้สึกผิด พราวฟ้าเห็นเพื่อนโอ้เอ้เลยเดินนำ โดยไม่มีความลังเล “วัน นี้คนเศร้าร้ขอเหมาห้องเลี้ยงเอง! ” เธอหันกลับมายิ้มกว้างเปรยคำ พูดกระตุ้นให้เพื่อนรีบรีลุกขึ้นมา แล้วเอาเวลาไปหาสิ่งบันเทิงใจ ทำ กันดีกว่า “วีวีไอพีเท่านั้น เร็ว ร็ ๆ สิยะ!” 115
ฝนของวันนี้ทำ ให้ถนนที่พลุกพล่านกลายเป็นทะเลร่มร่ หลากสี หลายคนยอมจำ นนจนเปียกปอน หลายคนรีบหาที่กำ บัง จากฝนที่ตกลงมา สำ หรับรั ใครบางคนฝนไม่ได้เป็นเพียงความ เฉอะแฉะน่ารำ คาญเพียงเท่านั้น แต่ยังเป็นตัวกระตุ้นให้เกิด ความหม่นหมองและความเจ็บปวดในหัวใจอีกด้วย อิงดาวก้าวเข้ามาในบ้านและพบหญิงวัยกลางคนไม่คุ้น หน้านั่งคุยกับพี่คนสวยด้วยบรรยากาศหม่นหมอง เธอจึงกลืน เสียงที่จะเปร่งร่ออกมาทักทายกอหญ้าลงคอไป แล้วลอบมองจาก มุมไกล ๆ ตรงนี้แทน อิงดาวยืนถือรองเท้าผ้าใบเลอะโคลนไว้กับ ตัวเพราะไม่กล้าวางลงไปกับพื้น เธอกลัวว่าเสียงตุ้บเพียงน้อยนิด จะทำ ให้คนอีกฟากนั้นได้ยิน กอหญ้านั่งตรงข้ามกับคุณเกวลินซึ่งเป็นแม่ของเธอ พลาง สำ รวจใบหน้าเพื่อหาสัญญาณของปัญหาที่นำ พาแม่มาที่นี่ในวัน นี้ ตามปกติแล้วสีหน้าของแม่จะดูเป็นกลางอย่าย่งระมัดระวัง กระนั้นกอหญ้าเองสามารถเห็นความกังวลที่สลักอยู่ใยู่นริ้วรอย รอบดวงตาของแม่ได้ “หนูรู้นรู้ะว่าทำ ไมแม่ถึงมาที่นี่” กอหญ้าพูดเข้าเรื่องอย่าย่ง ไม่อ้อมค้อม “เรื่อรื่งพ่อพ่อีกแล้วใช่ไช่หม?” 116
เมื่ออิงดาวได้ยินแบบนั้นความอยากรู้อยากเห็นผุดวาบ ขึ้นมาชั่วพริบริตา เธอยังคงลอบมองและไม่กล้าขยับตัว แม่ของกอหญ้าเม้มริมริ ฝีปากแน่น แต่ไม่คิดปฏิเสธคำ ถามจี้ ประเด็น “อืม… ” เสียงพูดบางเบาไร้ซึ่งความหนักแน่น “เรื่อง เดิมแหละลูก เขาทำ อีกแล้ว เปลี่ยนคนใหม่จ้ะ” กอหญ้าถอนหายใจหนักหน่วง น้ำ เสียงเดือดดาลได้ที่ “แม่ คะ เรื่อรื่งนี้มันเกิดขึ้นหลายปีแล้ว มันกระทบครอบครัวเราและกัด กินความรู้สึรู้ สึกของพวกเราจนเละเทะไปหมด” บิดาของกอหญ้า ทำ ตัวเสเพลตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปจีบผู้หญิงรุ่นรุ่ ราวคราวลูก ทั้ง ๆ ที่แม่ก็ยังยืนหัวโด่อยู่กยู่ลางบ้าน “หนูว่าถึงเวลา ที่เราสามคนควรเผชิญความจริงแล้วนะ” คุณเกวลินมองหน้าลูกสาวด้วยความประหลาดใจ ภาพกอ หญ้าวัยทารกทับซ้อนขึ้นมากับปัจจุบัน ลูกสาวที่เธอตั้งใจเลี้ยงดู ด้วยความทะนุถนอมมาตั้งแต่แบเบาะ ยามนี้กลายเป็นผู้ใหญ่สุญ่สุด เข้มแข็งแถมยังเป็นไหล่ให้แม่ได้พักพิงยามอ่อนแอ 117
กอหญ้าพยายามโน้มน้าวคุณเกวลินหลายครั้งหลายครา ให้เลิกพิสูจน์ความอดทนด้วยวิธีนี้ธีนี้ยิ่งทุกฝ่ายเมินเฉยต่อรอยร้าว มากเท่าไร ความเจ็บปวดนั้นยิ่งย้อนกลับมาทำ ร้ายทวีคูณ เธอเฝ้า ถามตัวเองซ้ำ แล้วซ้ำ เล่า เราจะปล่อยให้สิ่งเหล่านี้ขโมยความสุข ของเราไปโยนทิ้งอย่าย่งไม่ไยดีจริง ๆ หรือ? “หนูรู้ว่รู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ยาก แต่หนูคิดว่ามันถึงเวลา ที่แม่จะหย่าย่กับพ่อพ่แล้วแยกกันอยู่สัยู่ สักที มันเป็นวิธีเธีดียวที่จะยุติ ปัญหาพวกนี้ หนูอยากให้แม่ได้ใช้ชีวิตที่มีความสุข” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ คุณเกวลินมองออกไปยังนอก หน้าต่างที่มีฝนโปรยปรายซึ่งกำ ลังพิจารณาคำ พูดของลูกอย่าย่ง ถี่ถ้วน ส่วส่นกอหญ้านั้นกลั้นหายใจรอคำ ตอบ เขาคือพ่อพ่ที่ดีแต่ เป็นสามีที่แย่ ซึ่งกอหญ้าไม่เห็นด้วยถ้าแม่จะทนเสียเวลาชีวิตอยู่ ตรงนี้ อีกทั้งเธอไม่อยากเกลียดพ่อพ่ทุกครั้งที่ทำ ให้แม่เสียน้ำ ตา ในที่สุดคุณเกวลินก็พูดขึ้น “ลูกพูดถูก ปัญหานี้รุมเร้าและ กัดกินหัวใจของเรามานานเกินไป ถึงเวลายุติมันแล้วสินะ แม่คิด ว่าการหย่าย่ร้าร้งคือหนทางที่ดีที่สุด ลูกว่าไงจ๊ะ?” ความโล่งใจท่วมท้นในอก กอหญ้าเอื้อมมือไปจับมือแม่ ของเธอ “หนูดีใจนะแม่ หนูอยากให้แม่มีความสุข เราจะผ่าน เรื่อรื่งนี้ไปด้วยกันนะ” 118
สองสาวเล็กใหญ่โญ่ผเข้ากอดกันแบ่งบ่ ปันกำ ลังใจให้กันและ กัน บางทีนี่อาจเป็นวันสุดท้ายที่พวกเขาต้องจัดการกับปัญหา คาราคาซังนี้ให้จบ แล้วหลังจากนั้นจะเป็นการก้าวสู่อสู่นาคตที่มี ความสุขอย่าย่งแท้จริงริ อิงดาวรู้สึรู้ สึกผิดที่แอบฟังการสนทนาระหว่างกอหญ้ากับแม่ แต่ก็โล่งใจกับผลที่ตามมาไม่ได้ เธอได้เห็นความสูญเสียจาก ปัญหาในครอบครัวรัของกอหญ้าที่ถาโถมเข้ามา สิ่งนี้เองสินะ ที่ ซุกซ่อซ่นอยู่ภยู่ายใต้ใบหน้ายิ้มสวยมาเนิ่นนาน ขณะที่กอหญ้ากับคุณเกวลินยังคงคุยกันต่อท่ามกลาง บรรยากาศคลี่คลาย ได้ยินเสียงแว่วพูดถึงเรื่องทรัพย์สินที่ต้องทำ เรื่อรื่งยกให้ลูกครอบครองเพราะกลัวอีกฝ่ายนำ ไปปรนเปรอคนอื่น จนหมดตัว อิงดาวแอบย่อย่งขึ้นบ้านอย่าย่งเงียบเชียบ เธอไม่ ต้องการก้าวก่ายการสนทนาส่วส่นตัวอีกต่อไป ทว่ามีเสียงโพล่งขึ้นมาสกัดไว้ จนอิงดาวสะดุ้งโหยง “นั่นใครน่ะ!” “อ้าวตัวเล็ก กลับมาแล้วหรอ” เป็นกอหญ้าเองที่เดินเข้า มาหา พร้อร้มทั้งช่วช่ยหยิบกระเป๋าผ้าแคนวาสที่เปียกโชกออกจาก แขนอิงดาว “แม่คะ นี่อิงดาวน้องสาวอิงฟ้าค่ะ” 119
“ตายจริงริน้องสาวหนูอิงฟ้านี่เอง หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเชียว นะลูก” คุณเกวลินเดินยิ้มเข้ามาลูบไหล่อิงดาวบางเบาเป็นการ ทักทาย “ว่าแต่ทำ ไมเปียกเป็นลูกหมาเลยละจ๊ะ?” “อ่อ อิงลืมพกร่มร่ ไปน่ะค่ะ” อิงดาวเกือบควานหาเสียงตัว เองไม่เจอเพราะเผลอพิจารณาใบหน้าและยิ้มสวยที่เหมือนกับ กอหญ้าเป๊ะ “เอาอย่าย่งนี้ กอหญ้าพาน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยว แม่อุ่นกับข้าวร้อร้น ๆ ไว้รอนะลูกนะ” อิงดาวเดินนำ ขึ้นบ้านโดยมีกอหญ้าเดินตามมาดูแลตามที่ แม่สั่ง กระเป๋าผ้ายังคงอยู่ใยู่นมือกะว่านำ ไปปั่นแห้งเสร็จแล้วจะ ตากให้น้องเสร็จ ร็ สรรพ ซึ่งชั้นสองของบ้านมีห้องซักผ้าขนาดย่อย่ม ตั้งอยู่รยู่ะหว่างทางเดิน กอหญ้าแวะทิ้งกระเป๋าผ้าไว้ในนั้นแล้วเดิน ตามไปทวงบางอย่าย่งกับอิงดาว “เดี๋ยวตัวเล็ก!” แขนที่สอดมากั้นไม่ยอมให้ปิดประตูทำ เอา อิงดาวมองอย่าย่งไม่เข้าใจ “ถอดเสื้อผ้าออกมาค่ะ พี่จะเอาไปใส่ เครื่อรื่งซักผ้า” 120
“เดี๋ยวอิงทำ เองค่ะ พี่กอหญ้าไปช่วช่ยแม่เตรียมข้าวนู่น” “ตัวเล็กกล้าไล่พี่หรอ?” “เอ๋า คนเราก็อายเป็นไหมละคะ จะให้นุ่งผ้าเช็ดตัวเปล่า เปลือยเอาเสื้อผ้าที่ถอดแล้วมายื่นให้ก็กระไรอยู่”ยู่ “ก็มีเหมือนกันไม่ใช่หช่รอจะอายอะไร?” กอหญ้าพูดจาเย้าแหย่ยืย่ ยืนกอดอกพิงประตู อีกทั้งดวงตาคู่ งามดูซุกซนแปลก ๆ เหตุการณ์คืนนั้นที่เนียนไปนอนด้วยแวะ เวียนมาทักทาย เธอเองดันเผลอไปแซวเรื่องหน้าอกของพี่เขาที เล่นทีจริงริด้วยสิ กรรมตามทันเลยไหมล่ะทีนี้ “อ๋ออออ นี่กะเอาคืนอิงใช่ปช่ ะ?!” “เปล๊า~ ตัวเล็กอะคิดมาก พี่แค่มาดูแลตามแม่สั่งแค่นั้น เองนะ” ดวงตาพราวระยับฉายแววขี้เล่น อิงดาวอยากจะตะโกน ไล่ให้ไปทำ ตัวน่ารักรั ไกล ๆ เพราะริมฝีปากสีพีชที่กำ ลังยกยิ้มนั้น ทำ เอาใจเต้นโครมครามขึ้นมากะทันหัน อิงดาวรีบหมุนตัวหนีเข้า ห้องเพื่อซ่อซ่นอาการหวั่นไหว รวมถึงจะได้ไปถอดเสื้อผ้าอันเปียก โชกส่งส่ ให้คนสวยขี้ตื๊อคนนี้ด้วย 121
“ตัวเล็ก…” คนอายุมากกว่าโพล่งออกไปหยุดการหลีกหนีของน้อง น้ำ เสียงเจือปนความสับสนอัดอั้นตันใจก้าวเท้าตามเข้าไปในห้อง อิง ดาวชะงักหยุดก่อนที่จะหันหน้ามาเผชิญบทสนทนาที่กำ ลังจะ เกิดขึ้น “ตัวเล็กสงสารพี่หรอ?” ที่กอหญ้าพูดแบบนั้นเพราะเดาได้ ว่าน้องคงแอบได้ยินบทสนทนาอันตึงเครียดระหว่างเธอกับแม่ อย่าย่งแน่นอน อิงดาวเวอร์ชั ร์นปกติต้องร่าร่เริงกว่านี้ และมักจะมีคำ พูดหยอกล้อหรือรืมาแกล้งสกินชิฟใกล้ ๆ อีกทั้งสายตาที่ใช้มองกัน มันให้ความรู้สึรู้ สึกที่ต่างออกไป “ไม่ค่ะ อิงเป็นห่วง” น้องไม่ปฏิเสธ รวมถึงยอมพูดสิ่งที่อยู่ ในใจออกมาให้คนพี่คลายสงสัย อิงดาวอยากให้รู้ว่าเด็กคนนี้ใส่ใส่จ พี่คนสวยของเขามากขนาดไหน “น่ารักรัอีกแล้วสิ” ครั้งรั้แรกเลยมั้งที่กอหญ้าได้เห็นแววตา แสนเป็นห่วงเป็นใยนอกจากคนในครอบครัว น้องมีอาการ พะวักพะวนเล็กน้อย อารมณ์แบบอยากถามแต่ไม่กล้าถามขออุบ ไว้ก่อนเพราะเกรงใจ น้องรู้จัรู้ จักให้เกียรติ เธอคิดว่าสิ่งที่อิงดาวเป็น ตอนนี้นั้นน่ารักรัดี “ตัวเล็กสบายใจได้นะ พี่โอเคมาก ๆ” 122
“ถ้าพี่กอหญ้าหมายความแบบนั้นจริงอิงก็โอเคค่ะ แต่ถ้า วันไหนมีเรื่อรื่งไม่สบายใจ ใช้บริกริารอิงได้นะคะ ตัวเล็กของพี่น่ะ พึ่งพาได้ร้อร้ยเปอร์เร์ซ็นต์” สาวตัวเล็กแต่ใจใหญ่ฉีญ่ ฉีกยิ้มอบอุ่น กอหญ้ารวบตัวน้องเข้า มากอดแทนคำ ขอบคุณที่มีคนใจดีอย่าย่งอิงดาวอยู่ตยู่รงนี้ได้ถูก เวลา ไม่สนใจว่าเนื้อตัวจะเปียกชื้นตามน้องไหม เรื่องบางเรื่อง เราไม่สามารถอธิบธิายร้อร้ยเรียงออกมาเป็นคำ พูดได้ มีแต่ความ รู้สึรู้ สึกที่มันจุกอยู่ใยู่นอก ซึ่งใช้เวลาไม่นานมันคงสลายหายไปเอง อย่าย่งเช่นช่สถานการณ์ปัจจุบัน กอหญ้าต้องทำ ใจอย่าย่งหนัก เมื่อบทสรุปสุดท้ายของครอบครัวรัที่เคยแน่นแฟ้นต้องแยกทางไป คนละฝั่ง ลูกคนเดียวอย่าย่งเธอที่มองเห็นความร้าวรานนั้นมา หลายปีทั้งดีใจและใจหายไปพร้อมกัน เป็นเรื่องดีที่แม่เดินออก จากวังวนคนเศร้าร้และพ่อพ่ ได้ใช้ชีวิตสนุกสนานอย่าย่งที่เขา ปรารถนา ไม่ว่าความทรงจำ ที่ทำ ร่วร่มกันมาในฐานะพ่อพ่ลูกและสามี ภรรยาจะงดงามขนาดไหน คราวนี้มันถึงเวลาแล้วที่ควรปิดผนึก บันทึกไว้ในกล่องความทรงจำ ทุกคนต้องเดินหน้าไปสู่อสู่นาคต แสวงหาสิ่งที่ดีงามกว่าเดิม 123
“โอ๋ ๆ นะคะ อิงพาไปกินติมกะทิร้านปากซอยดีไหม?” อิงดาวกระชับกอดพลางลูบหลังไปด้วย ยามที่ร่าร่งกายคน เราหลั่งฮอร์โร์มนแห่งความเครียดออกมามากเกินความจำ เป็น อ้อมกอดธรรมดาแบบนี้เปรียรีบเสมือนการชาร์จพลังใจให้กลับมา แข็งแกร่งร่ดังเดิม “ไม่เอาหรอกค่ะ ฝนตกแบบนี้หนาวจะแย่”ย่ “งั้นอิงจะกอดให้แน่นกว่าเดิมละนะ ฮึบ!” เคยได้ยินเพลง Four Hugs a Day ของชาร์ล็อต ไดอะมอน ด์ ไหม? ในเนื้อเพลงท่อนหนึ่งกล่าวไว้ว่า คนเราต้องการกอด ชาร์จร์พลังอย่าย่งน้อย ๆ สี่ครั้งรั้ต่อวันถึงจะมีสุขภาพจิตที่ดีอย่าย่ง ยืนยาว หากวันนี้จิตใจกอหญ้าบอบช้ำ เกินไป อิงดาวขอดับเบิ้ล กอดนี้ให้เป็นสิบหกครั้งรวดเดียวไปเลยน่าจะดีกว่าเนอะ 124
09_______ ไม่เลิกแหย่หย่รอก คุณเจ้าของบ้านคนสวยจดจ่ออยู่กัยู่ กับการหั่นผักสำ หรับมื้อ เย็นอยู่ใยู่นครัวรัผมยาวสีน้ำ ตาลเข้มรวบมัดเผยให้เห็นลำ คอระหง ชัดเจน กอหญ้าเปล่งประกายแม้อยู่ใยู่นชุดลำ ลองแสนธรรมดา อีก ทั้งใบหน้ายามใช้สมาธิกัธิ กับสิ่งตรงหน้ายิ่งทำ ให้น่ามองเข้าไปอีก หลายเท่า ขณะที่เธอเตรียมส่วส่นผสมสำ หรับมื้ออาหาร ก็มีอิงดาว ที่นั่งหย่อย่นกายอยู่บยู่นเก้าอี้ใกล้ ๆ มองกอหญ้าด้วยใบหน้ายิ้ม ขบขัน “ว้าว พี่กอหญ้าใช้มีดอย่าย่งโปรเลยนะคะเนี่ย แน่ใจนะว่า ไม่ใช่นิช่ นิจาปลอมตัวมาอะ” กอหญ้ากลอกตา แต่กลับมีรอยยิ้มกระตุกอยู่ที่ยู่ที่มุมปาก “ ตลกหรอตัวเล็ก เราน่ะเกือบเผาครัวพี่อยู่แยู่ล้วนะ ยังจะกล้ามา หยอกพี่อีก ชิ” พี่คนสวยพูดถึงกุนเชียงที่ไหม้คาไมโครเวฟพร้อม ทั้งควันโขมงไปทั่วบ้าน เป็นเพราะอิงดาวไม่รู้มาก่อนว่าถ้าอุ่น กุนเชียงในไมโครเวฟจะทำ ให้มันระเบิดตู้มขึ้นมา มื้อเย็นวันนี้กอ หญ้าจึงต้องลงมือจัดการเองเพื่อความปลอดภัยของทุกคน 125
อิงดาวฉีกยิ้มโน้มตัวเข้าไปใกล้ ดวงตาฉายแววขี้เล่นอย่าย่ง ไม่นึกกลัวกอหญ้าจะเอื้อมมือมาทุบหัว “แต่ก็ไม่ได้ไหม้นี่นา เพราะงั้นจะโยนความผิดให้อิงรับ หมดได้ไง ทีหลังพี่กอหญ้าก็เขียนโน๊ตแปะไว้เลยสิคะว่าห้ามเวฟ” คุณเจ้าของบ้านส่าส่ยหัวให้กับความยอกย้อน “เดี๋ยวเถอะ! ไม่ต้องมาผลักความผิดมาให้พี่เลย ชาวบ้านเขารู้กันทั่วว่าห้าม เวฟกุนเชียง” ทั้ง ๆ ที่เป็นคำ พูดประชดประชันแต่กลับแฝงน้ำ เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ไย่ ปด้วย อิงดาวหัวเราะร่าร่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองกอหญ้าอย่าย่ง อิ่มอกอิ่มใจ เธอชอบที่ได้เย้าแหย่ใย่ห้อีกฝ่ายอารมณ์ขึ้น ๆ ลงๆ แล้วไอ้ความรู้เรู้ท่าไม่ถึงการณ์ของเธอนี่นับว่าเป็นประโยชน์ เหมือนกันนะเนี่ย “อืม อย่าย่งน้อยก็เป็นมื้อเย็นที่เร้าใจดีใช่ไช่หมล่ะคะ?” กอหญ้าส่าส่ยหน้าอีกครั้ง พลางอมยิ้มไปด้วย แม้อิงดาวจะ เล่นตลกเกือบเผาครัวมอดไหม้ แต่กอหญ้าไม่นึกโกรธและกลับ พบว่าตัวเองสนุกกับเรื่อรื่งราวชวนปวดหัวที่น้องขยันหามาให้ใน แต่ละวัน ความเบิกบานและอารมณ์ขันของอิงดาวนำ พลังงาน สดใสมาสู่กิสู่ กิจวัตรประจำ วันที่เคยมีแต่เรื่องน่าเบื่อ 126
“เร้าร้ใจกับผีสิคะ ถ้าครัวพังขึ้นมาทำ ใหม่หมดเป็นแสนเลย นะ” กอหญ้าหยุดการขยับปลายมีด เงยหน้ามองคนอายุน้อยกว่า แล้วเสริมริคำ พูดน่าฟังให้น้องใจชื้น “แต่จะว่าไปก็ตลกดีค่ะ ไม่ได้ มีเด็กบ๊อง ๆ มาก่อกวนนานละ” “บ้านนี้สดใสเพราะมีอิง แน่จริงริพี่กอหญ้าก็พูดแบบนี้สิคะ ” อิงดาวขยิบตาเล่น ๆ นิสัยซุกซนของเธอแสดงออกมาเต็มที่ กอหญ้าส่าส่ยหัวขณะที่ลงมือหั่นผักต่อไป อิงดาวลุกจาก เก้าอี้เดินไปหาพี่คนสวย แล้วยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวทำ ตัวเกาะแกะ อยู่ใยู่กล้ ๆ “ว่าแต่…เชฟกอหญ้ามีอะไรให้อิงช่วช่ยไหมคะ?” กอหญ้าชำเลืองมองอิงดาวด้วยความไม่ไว้ใจ “สัญญามา ก่อนค่ะว่าจะไม่เผาครัวรัแล้วพี่จะยอมให้ช่วช่ย” อิงดาวเอามือทาบอกแสร้งร้ทำ เป็นน้อยใจที่พี่เขาตราหน้า ว่าเธอนั้นเป็นเด็กที่ไว้ใจไม่ได้ “สัญญาค่ะว่าจะไม่เผาครัว แต่ อย่าย่งอื่นอิงไม่รับรั ปากนะคะ” 127
“โอเค” กอหญ้ายอมส่งส่ชามผักที่รอการหั่นให้อิงดาว “มา ดูกันว่าตัวเล็กจะสามารถจัดการงานง่าย ๆ อันนี้ได้ไหม” อิงดาว ยิ้มพร้อร้มรับรัชามผักมาด้วยความมั่นอกมั่นใจ “จัดไป! อิงจะหั่นเจ้าแครอทเจ้าบล็อกโคลี่ออกมาให้ สวยงามน่ากินสุด ๆ ไปเลย” “เด็กขี้คุย พี่ไม่ให้ค่าหรอกนะ” “รอดูผลงานเลยดีกว่า ฉึบ ๆ ” กอหญ้ามองดูอิงดาวหั่นผักอย่าย่งสนุกสนาน บางครั้งก็ ทำ ท่าทางเกินจริงริและแสร้งร้เป็นปรมาจารย์ด้านการทำ อาหาร แม้ว่าตัวเล็กของเธอจะติดเล่นไปหน่อย แต่อิงดาวก็ทำ หน้าที่ได้ดี และกอหญ้าพบว่าตัวเองกำ ลังสนุกกับช่วช่งเวลาเหล่านั้นเหมือน กัน การหยอกล้อขี้เล่นของทั้งสองสาวกลบกลิ่นไหม้ของกุนเชียง ไปจนหมดสิ้น “หูยยย ผัดผักอะไรน่ากินสุด ๆ เป็นเพราะอิงช่วช่ยหั่นแน่ เลย” เด็กอะไรช่าช่งพูดจาเอาดีเข้าตัวขนาดนี้ 128
เมื่อปรุงอาหารสำ หรับมื้อเย็นเสร็จ ร็ เรียบร้อย กอหญ้าและ อิงดาวก็ช่วช่ยกันจัดโต๊ะอาหาร กอหญ้าอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่า นิสัยขี้เล่นและอารมณ์ขันของอิงดาวทำ ให้การโต้ตอบบทสนทนา นั้นสนุกขึ้น เธอพบว่าตัวเองยิ้มและหัวเราะได้มากกว่าที่เคยเป็น การปรากฏตัวอีกครั้งรั้ของอิงดาวกลายเป็นจุดเปลี่ยนที่น่าสนใจ ของชีวิตกอหญ้าเลยก็ว่าได้ อิงดาวสไลด์การ์ดร์เชิญไปอยู่เยู่บื้องหน้าแล้วเคาะสองสามที “ชวนค่ะ” “อะไรหรอคะ?” “พี่กอหญ้าจำ ลมหนาวได้ไหมคะ คนที่ตัวสูง ๆ หน้าหมวย ๆ” อิงดาวตักบล็อกโคลี่ชิ้นพอดีคำ เข้าปากเคี้ยวตุ้ย กอหญ้าถึง กับเลิกคิ้วด้วยความฉงน เพราะจำ ได้ว่ายัยตัวเล็กของเธอไม่ชอบ ผักชนิดนี้เอามาก ๆ ปกติจะเลือกกินเป็นอย่าย่งสุดท้ายในจานผัด ผักเลยก็ว่าได้ เพราะอย่าย่งนี้กอหญ้าถึงได้จัดเต็มใส่กุ้ส่ กุ้งที่น้องชอบ จนแทบล้นกระทะ “อ่อ น้องตาขีดคนนั้น ทำ ไมหรอ?” 129
“นี่แหละค่ะ ตั๋วเข้างานเปิดตัวเกิร์ลกรุ๊ปหน้าใหม่” “น้องลมหนาวให้มาหรอคะ ใจดีจังนะเด็กสมัยนี้” กอหญ้า หยิบการ์ดร์เชิญขึ้นมาพลิกไปมา เธอเลิกคิ้วไล่สายตาอ่านตัว อักษรด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ฝากขอบคุณด้วยนะตัวเล็ก” “โอ๊ยพี่นะพี่ บทจะซื่อบื้อก็ซื้อบื้อได้น่าหยิกมากเลย อิง หมายถึงลมหนาวกำ ลังจะเดบิวต์เป็นศิลปินค่ะ” “โห จริงริหรอคะเนี่ย!” “ตกใจได้ปลอมมากค่ะ” อิงดาวแสยะยิ้ม เมื่อเห็นกอหญ้า เบิกตาด้วยความประหลาดใจยามเอ่ยถึงการเปิดตัวในฐานะ ศิลปินของลมหนาวอีกไม่กี่วันข้างหน้า คนอายุน้อยกว่าอดไม่ได้ที่ จะแหย่กย่อหญ้าเพราะรู้ว่รู้ว่าแท้จริงแล้วพี่เขาไม่ได้ตกใจอะไรเบอร์ นั้น “ฮ่าฮ่าฮ่า ” กอหญ้าหัวเราะชอบใจกับปฏิกิริยาของอิงดาว “ไม่ต้องมาหัวเราะเปลี่ยนเรื่อรื่งเลยค่ะ เอาเป็นว่าเสาร์นี้อิง จองคิวแล้วนะ พี่กอหญ้าห้ามเบี้ยว!” 130
“ตัวเล็กเอาแต่ใจอะ พี่ยังไม่ทันได้เช็กตารางงานเลยนะ” กอหญ้าพูด พลางใช้ช้อนส้อมตัดไข่เข่จียวสีเหลืองทองเป็นชิ้นแล้ว นำ ไปวางบนจานของน้อง “พี่กอหญ้าไม่ทำ งานวันเสาร์อาทิตย์ยกเว้นงานด่วน เจ้ฟ้า เคยบอกอิงไว้แล้ว” อิงดาวเอ่ยอย่าย่งรู้ทัน คนที่หวงเวลาส่วส่นตัวอย่าย่งสุดขีด แบบกอหญ้าต้องรีบรีมัดมือชกเอาไว้ก่อน ไม่อย่าย่งนั้นพี่เขาต้องหา เหตุผลร้อร้ยแปดมาอ้างเพราะไม่อยากไปอยู่ท่ยู่ ท่ามกลางฝูงชนมี เสียงอึกทึกแน่นอน “ดักทุกทางแบบนี้พี่หนีไม่ได้เลยสิ” “ถูกค่ะ อิงไม่ให้พี่กอหญ้าหนีไปไหนทั้งนั้น” ประโยคแอบแฝงที่แอบลุ้นกับตัวเองไปด้วยว่าพี่กอหญ้า ของเธอจะระแคะระคายอะไรบ้างไหม? ภาษากาย คำ พูดแฝง การกระทำ หลายอย่าย่งที่ผ่านมา ความลับที่ซ่อซ่นไว้ในหัวใจพี่เขา เคยสัมผัสถึงมันบ้างหรือรืเปล่า 131
“งั้นเหรอคะ? แล้วถ้าพี่หนีจริง ๆ ตัวเล็กจะทำ ไง” กอหญ้า จับจ้องไปที่ใบหน้าไร้พิร้ พิษสงพลางย้อนถาม “อิงจะขโมยกุญแจรถไปซ่อซ่น แล้วจะวิ่งไปกอดขารั้งไว้ จนกว่าพี่กอหญ้าจะยอมไปด้วย” กอหญ้าคุ้นชินกับการที่อิงดาวลงทุนทำ อะไรแผลง ๆ เพื่อ ให้ได้ในสิ่งที่ต้องการเมื่อหลายปีก่อน อิงดาวตอนนั้นไม่ว่าจะ งอแงขนาดไหนก็น่ารักรัสำ หรับรัคนรอบตัวเสมอ แต่ปัจจุบันเธอยัง นึกภาพไม่ออกเลยว่าสาวสะพรั่งคนนี้จะแสดงออกมาในรูปแบบ ไหน แล้วคนที่แพ้ให้กับลูกอ้อนของน้องตลอดเวลาอย่าย่งเธอ คราวนี้จะไปจบที่ยอมแพ้อย่าย่งอับจนหนทางอีกหรือเปล่า “ทุ่มจังเลยนะ งั้นพี่ลองหนีสักทีดีกว่า อยากเห็นเด็กวิ่งมา อ้อนวอนกอดขาร้อร้งแง ๆ” “แหม ถ้าสุดท้ายจะยอมให้กันเหมือนทุกครั้ง อิงว่าอย่าย่ เล่นใหญ่เญ่ลยค่ะ เปลืองพลังอยู่นยู่ะว่าไป” ภายใต้รูปลักษณ์ ภายนอกที่ดูขี้เล่น อิงดาวมีความคิดที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น น้องรู้ทัน ไปเสียหมดราวกับอ่านใจกันได้ “รู้ดีรู้ ดีเกินไปไหมเนี่ยตัวเล็ก! พี่ชักจะกลัวแล้วสิ” 132
สีหน้าซุกซนอ่อนลงแปรเปลี่ยนเป็นครุ่นรุ่คิดชั่วครู่หรู่นึ่ง คน เราถ้าหากเลือกจะวิ่งหนีก็ต้องวิ่งจนกว่าจะพ้นสายตาใช่ไช่หมล่ะ แต่ถ้าวิ่งไปแล้วเลือกย้อนกลับมาหาแบบนั้นไม่ต่างจากวิ่ง วนเป็นวงกลมสักเท่าไร ทั้งหาจุดหมายปลายทางไม่เจอและ เหน็ดเหนื่อยโดยไม่รู้จรู้บ อิงดาวหวังเป็นอย่าย่งยิ่งว่าถ้าหากวันนั้น มาถึงกอหญ้าจะไม่วิ่งหนีอย่าย่งหุนหันพลันแล่น หวังว่าพี่เขาจะชั่ง น้ำ หนักข้อดีข้อเสียและตัดสินใจเลือกอย่าย่งตั้งใจ “ว่าแต่…ตัวเล็กเกลียดเจ้านี่มากเลยไม่ใช่หช่รอ ทำ ไมวันนี้ กินเก่งจังคะ?” กอหญ้าชี้ไปยังจานผัดผักที่บล็อกโคลี่ปริมาณลด ไปแล้วกว่าครึ่งรึ่จาน “มีคนเคยสาธยายถึงประโยชน์ของมันให้ฟังค่ะ อิงเลย ลองเปิดใจดู พอลองกินแล้วมันก็ไม่ได้แย่อย่ย่าย่งที่คิด” ตัวเล็กของเธอยักไหล่หลังจากพูดจบ คำ ตอบของอิงดาว ไม่ได้เหนือความคาดหมายสักเท่าไร แต่รู้สึกแปลกพิกลตรงที่คำ พูดเพื่อนพี่สาวอย่าย่งเธอมันมีความหมายกับคนอายุน้อยกว่า ขนาดนั้นเชียวเหรอ ก่อนหน้านี้ทั้งแม่และพี่สาวของอิงดาว พยายามคะยั้นคะยอยังไม่เคยสำ เร็จ เด็กคนนี้นี่แปลกจังเลย 133
10_______ ไม่ได้นัดอย่าย่ลัดคิว วันนี้เป็นวันที่ลมหนาวจะขึ้นแสดงครั้งรั้แรกในฐานะเกิร์ล กรุปน้องใหม่ของวงการเพลงไทย อิงดาวอดตื่นเต้นไปกับลม หนาวไม่ได้ แล้วคิดว่าเพื่อนในกลุ่มคงรู้สึกไม่ต่างกันซึ่งเห็นได้จาก การที่พราวฟ้ากับมิวสิคพร้อมใจรัวเเชทปลุกเพื่อนอย่าย่งเอาเป็น เอาตาย เรียรีกได้ว่าตื่นเช้าผิดวิสัยของแก๊งนี้มากเพราะปกติแทบ จะเข้าเรียรีนเป็นคนสุดท้ายของห้องเลยด้วยซ้ำ แต่ละคนเอาแต่พิมพ์แข่งข่กันเรื่อรื่งแนวเพลงที่ลมหนาวจะ ร้อร้ง ทายว่าอาร์แร์อนด์บีบ้าง เพลงรักรัสดใสบ้าง บานปลายไปถึง ฮิปฮอปเร็ก ร็ เก้ ไม่ได้เกรงใจคุณศิลปินคนนั้นที่อยู่ใยู่นกรุ๊ปแชทด้วย เลย จนอิงดาวต้องเบรกความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนไว้ เท่านั้นด้วยการไล่ให้ไปทำ ธุระส่วส่นตัวโดยขู่ว่ขู่ ว่าจะไม่ให้พี่กอหญ้า ขับรถไปรับรัเพราะอิงดาวเองก็อยากจะเดินลงจากบ้านเพื่อไป เจอพี่คนสวยชาร์จร์พลังให้ใจชุ่มชุ่ฉ่ำ สำ หรับเช้านี้สักหน่อย 134
แต่เมื่อก้าวเท้ามาถึงทางเดินระหว่างห้องนั่งเล่นและห้อง ครัวรัขาเรียรีวถึงกับชะงัก ใบหน้าสดใสเหมือนแดดยามเช้าหุบลงนิ่ง งันอย่าย่งเดาอารมณ์ไม่ถูก ไม่บ่อบ่ยมากนักที่คนเราจะมีอาการใจหน่วง ส่วส่นใหญ่มัญ่ มัก เกิดขึ้นเมื่อเราเศร้าร้หรือรืเจอเรื่อรื่งผิดหวัง อิงดาวไม่แน่ใจเหมือน กันว่าตัวเองเอนเอียงไปทางไหนเมื่อได้เห็นกอหญ้ากับชายหนุ่ม หน้าตาดีนั่งเคียงข้างกันเวลานี้ ดูท่าทางสาละวนกับการแก้ ปัญหาในโน๊ตบุ๊ค แต่ไม่วายชายหนุ่มคนนั้นลอบมองใบหน้ากอ หญ้าด้วยสายตาชื่นชมหลงใหลประหนึ่งนั่งชมทุ่งดอกไม้แสนสวย สายตาแบบนั้นเป็นแบบเดียวกันที่อิงดาวใช้มองกอหญ้า เสมอมา ไม่ผิดแน่นน่อน นิสัยโผงผางจึงถูกงัดออกมาใช้อิงดาว เอ่ยทักทายพี่สองคนนั้นด้วยน้ำ เสียงขี้เล่นโดยพยายามแอบซ่อซ่น ความผิดหวังอย่าย่งสุดกำ ลัง “พี่หน้าหล่อนี่ใครอะ แฟนพี่กอหญ้าอ๊ะป่าวน้าา ชวนมา เปิดตัววันนี้ไม่เห็นบอกอิงก่อนเลย เซอร์ไพรส์สุดไรสุด” กอหญ้ารีบรีส่าส่ยหัวพยายามอธิบธิาย “ไม่ ไม่ใช่แช่บบนั้น ตัวเล็ก นี่คือ…” 135
“หวัดดีครับรัผมคิรินริพอดีไฟล์งานมีปัญหานิดหน่อยเลย เอามาให้กอหญ้าช่วช่ยดูน่ะครับรั ” อิงดาวเขม่นมองเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ พลางสื่อสาร ตอบในใจไปว่าไม่ได้ถามค่ะพี่ ไม่ได้อยากจะเสวนากับพวกมาร หัวใจสักนิดเดียว ถ้าจะให้ดีช่วช่ยเก็บข้าวของออกไปจากบ้านนี้ เสียดีกว่า เหม็นหน้า แต่ความก้าวร้าวนั้นร้อร้งคำ รามสุดโต่งได้ เพียงในความคิด “อ๋อค่ะ แค่แก้งานหรอกเหรอคะ ดูเหมือนจะมีอะไร มากกว่าที่คิดเลยอะ” “ตัวเล็ก!” กอหญ้าหน้าเปลี่ยนสี ถ้อยคำ เสียดสีที่ได้ยินดูไม่ใช่ตัช่ ตัวตน ของอิงดาวเลยสักนิด เธอเหลือบมองชายหนุ่มสูงใหญ่ที่ญ่ที่นั่งข้าง เธออย่าย่งทำ ตัวไม่ถูก ดูเหมือนเขาจะลุกลี้ลุกลนพอ ๆ กัน พลัน นั้นคิรินริก็เปลี่ยนสีหน้าสร้าร้งบรรยากาศใหม่ด้วยการแจกยิ้ม บางเบาที่มีเสน่ห์อย่าย่งเหลือร้าร้ยให้กับกอหญ้า “ผมว่าเราโฟกัสตรงนี้อีกหน่อยดีกว่านะครับ” 136
อิงดาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหึงหวง แม้ว่าเธอจะพยายามกลบ เกลื่อนด้วยท่าทางขี้เล่นก็ตาม ไม่กี่วันมานี้เธอกำ ลังหลงระเริงอยู่ ในความใกล้ชิดสนิทสนมที่กอหญ้าแบ่งบ่พื้นที่ให้เข้าไปวิ่งเล่น เลย ทำ ให้ตอนนี้ไม่ชอบใจสุด ๆ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนั้น เหมือนหัวขโมยนิสัยไม่ดีที่จ้องจะหยิบเอาความสนใจทั้งหมดจาก กอหญ้าไป “อิงไม่กวนดีกว่า” เหมือนว่าโทนเสียงน้อยใจลอยเข้าหูกอหญ้าพอดิบพอดี เธอเลยเงยหน้าขึ้นมาบอกน้องเรื่องอาหารเช้าเพียงชั่วครู่ แล้ว หันไปสนใจบทสนทนากับคิรินริต่อ “ไข่ดข่าวกับไส้กรอกพี่ทอดไว้ให้แล้วนะตัวเล็ก” “ค่ะ” ว่าแล้วอิงดาวก็หันหลังเดินจากไป เธอพยายามกลบ เกลื่อนความรู้สึรู้ สึกของเธออย่าย่งสุดความสามารถ เธอพบว่าหัวใจ ตัวเองหล่นวูบกับฉากที่เธอเพิ่งเห็นและไม่สามารถสลัดความ อิจฉาริษริยาที่ก่อตัวขึ้นอย่าย่งไม่คาดคิดในตัวเองได้ 137
ขณะที่อิงดาวเดินเข้าครัวไปจัดการอาหารเช้าที่คุณ เจ้าของบ้านตั้งใจทำ ไว้รอ กอหญ้าก็มองตามหลังน้องด้วยสีหน้า งุนงง เธอไม่เข้าใจว่าทำ ไมอิงดาวถึงมีอาการแปลก ๆ เมื่อคืนยัง นั่งดูหนังแล้วแย่งย่ ไอศกรีมรี ช็อกโกแลตกินกันหัวเราะลั่นบ้านอยู่ เลย กอหญ้าหันไปหาคิรินริเพื่อแก้ต่างให้กับอิงดาวสำ หรับ สถานการณ์นี้ “ขอโทษด้วยนะคิรินริอิงดาวอาจจะเสียมารยาทไป บ้าง แต่จริงริๆ แล้วน้องเป็นคนน่ารักนะคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าไม่นึกถือสาการกระทำ เล็กน้อยนั่น “ไม่ เป็นไรผมเข้าใจ แค่... อดสังเกตไม่ได้ว่าน้องมองคุณยังไง" กอหญ้ากะพริบริตาด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจคำ พูด ของชายหนุ่มเพื่อนร่วร่มงานอย่าย่งถ่องแท้ “คิรินริหมายความว่าไง?” ชายหนุ่มร่าร่งสูงที่อิงดาวตราหน้าว่าเป็นมารหัวใจโน้มตัว เข้าไปใกล้กระซิบแผ่วเบา 138
“ชัดมากเลยนะกอหญ้า เด็กคนนั้นชอบคุณชัวร์ แค่เห็น แววตาที่มองคุณก็รู้เรู้ลย แล้วจะว่าน้องเขาไม่ได้ด้วยนะครับ พี่กอ หญ้าเล่นสวยซะขนาดนี้” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่าย่งทีเล่นทีจริงริกอหญ้าไม่เข้าใจคำ พูดที่คิรินริต้องการจะสื่อไปกันใหญ่ มันเป็นไม่ได้เลยที่อิงดาวจะ คิดอะไรกับเธอทำ นองนั้น และจู่ ๆ กอหญ้าก็รู้สึกกระอักกระอ่วน เพราะไม่รู้จรู้ะตอบอย่าย่งไร “บ้าน่าคิรินริอิงดาว...ไม่ได้ชอบฉันแบบนั้นหรอก เรารู้จัก กันมาตั้งแต่เด็กเลยนะ” ชายหนุ่มยักไหล่ จ้องมองไปที่ใบหน้าของกอหญ้า “อืม มันค่อนข้างชัดเจนสำ หรับผมนะ แต่ช่าช่งเถอะ มัน ไม่ใช่ธุช่ธุระอะไรของผมนี่นา” “ใช่ไช่หมล่ะ แก้งานที่อยู่ตยู่รงหน้าให้เสร็จก่อนเถอะ!” “ค้าบ ๆ ขอโทษที่ทำ ให้เสียเวลาค้าบ” 139
ในขณะที่พวกเขายังคงแก้ไขไฟล์งานในโน๊ตบุ๊คต่อไป กอ หญ้าอดไม่ได้ที่จะชะเง้อคอมองหาอิงดาวว่าหายไปไหน ปกติน้อง จะมาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ และไม่เคยหอบตัวเองไปอยู่นยู่อกสายตา เฉกเช่นช่วันนี้ กอหญ้าไม่สามารถสลัดความคิดที่ว่าอิงดาวอาจมีใจให้ ออกไปได้ ภายในอกทั้งอยากรู้อรู้ยากเห็นและไม่แน่ใจผสมปนเป กันไปหมด อีกทั้งยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าสุดท้ายแล้วเธอหวังให้ คำ เฉลยนั้นออกมาในรูปแบบไหนกันแน่ อิงดาวยืนอยู่หยู่น้ากระจก ตั้งใจฝังกลบอารมณ์ขุ่นขุ่มัวด้วย การแต่งหน้าและเลือกชุดสวยอย่าย่งพิถีพิถัน เดรสกระโปรงพลิ้ว ไหวที่โอบรับรัส่วส่นเว้าโค้งบนร่าร่งกาย เธอสวมมันและชื่นชมตัวเอง อีกครั้งรั้ในกระจก ชุดนี้ทำ ให้เธอรู้สึกเป็นเด็กน่ารักในสายตาของ กอหญ้า เมื่อนึกถึงรอยยิ้มใจดีที่กอหญ้ามักส่งส่มาให้ก็ลืมความ กังวลทั้งหมดไปชั่วขณะ “อืม…ทาลิปสีนี้ดีกว่า” 140
วันนี้อิงดาวต้องการที่จะดูดีที่สุด ไม่ใช่แช่ค่เพื่อสร้างความ ประทับใจให้กอหญ้า แต่ยังเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเองด้วย อิงดาวบรรจงทาลิปสติกบนริมริ ฝีปากพยายามเกลี่ยเนื้อครีมเนียน ละเอียดให้ทั่ว เธอเลือกเฉดสีชมพูพีชเพราะรู้ว่ามันจะเข้ากับสีผิว ของเธอได้อย่าย่งสมบูรณ์แบบ สีนี้ไม่เพียงเป็นสีโปรดที่ใช้ประจำ แต่เป็นเพราะกอหญ้า เคยชมด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยนว่าสีชมพูพีชเหมาะกับตัวเล็กที่สุด ซึ่งดูเหมือนว่ากอหญ้าจะมีอิทธิพธิลใหญ่หญ่ลวงกับชีวิตของอิงดาว มาก ไม่ว่าจะหยิบจับทำ อะไรก็มักจะมีใบหน้าสวยของกอหญ้า ลอยมาสมทบให้ใจเต้นระรัวอยู่ตยู่ลอด หวัดดีครับรัผมคิรินริ… ให้ตายเถอะ! โผล่มาทำ ไมเนี่ย! เมื่อหน้าหล่อของเพื่อนร่วร่มงานกอหญ้าโผล่มาก่อกวน เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์เช่นช่นี้ทำ ให้อิงดาวจิตใจร้อนรนแทบอยู่ นิ่งไม่ได้ หากหมอนั่นไม่ใช่แช่ค่พึ่งจีบพี่กอหญ้าญ้แต่คือคบกันมา นานแล้วแบบนั้นล่ะ? เด็กธรรมดาในสถานะน้องสาวเพื่อนสนิท อย่าย่งเธอจะไปเหลือความหวังอะไรให้ฝ่าฟันเพื่อความรักล่ะ 141
“เจ้!!” ‘โอ๊ยยยย หูจะแตก เรียรีกเบา ๆ ไม่เป็นหรอ!’ เสียงแหลม ปรี๊ดรี๊พ่นพ่ออกมาจากปลายสายอย่าย่งไม่พอใจ “อุ่ย ซอรี่นรี่ะเจ้” อิงดาวเหลือบมองนาฬิกาข้างเตียงนอน พบว่าสิบโมงกว่าแล้ว แต่ฟังจากน้ำ เสียงที่ยังไม่ตื่นเต็มที่เลยเดา ว่าพี่สาวยังคงคุ้ดคู้อยู่ใยู่ต้ผ้าห่มเป็นแน่ ‘แกมีอะไร เสียสีงดูลนลาน ฮ้าววว’ “เออเจ้ พี่กอหญ้าเขามีแฟนแล้วหรอ?” แม้ได้ยินเสียงหาว เมาขี้ตาของอิงฟ้าก็มิอาจต้านทานสิ่งที่คุกรุ่นรุ่ ในใจได้ อิงดาวรีบ ถามเข้าประเด็นที่สงสัยทันที ‘แกไปเอาเรื่อรื่งนี้มาจากไหนอี้ก!’ “วันนี้มีผู้ชายหล่อมากกก มานั่งทำ ตาหวานย้อยใส่พี่ส่พี่กอ หญ้าอะ นั่งตัวติดกันด้วยนะ! ถ้าไม่ใช่แช่ ฟนจะได้ใกล้ขนาดนี้ไห มอะ” ‘ผู้หญิงญิกับผู้ชายสามารถนั่งใกล้กันได้ค่ะโกโก้ ไม่ใช่สีช่กสีา กับพระเนาะ’ 142
“เอ้าเจ้!” ‘อะไร! จะพูดอะไรก็พูดมา เสียสีเวลาพักผ่อผ่นฉัน’ “ไม่มีไรละ แค่นี้แหละ” ‘มีพิรุธนะคะซิสซิจู่ ๆ ก็มาเป็นเดือดเป็นร้อร้นเรื่อรื่งเพื่อนฉัน มีแฟนมันแปลก ๆ นะ’ “เฮ้ยไม่ไรเจ้ น้องก็เผือกไปเรื่อยนั่นแหละ แหมก็แบบเห็น ว่าพี่กอหญ้าเขาหวงความโสดชอบใช้ชีวิตเงียบ ๆ เลยแปลกใจ อะดิ” ‘ใช่หช่รอค้า ไม่ใช่ว่ช่ ว่าแกคิดอะไรกับเพื่อนฉันนะ?’ น้องสาว ร่วร่มสายเลือดสตั๊นไปแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องจริง อิงดาวโกหกใคร ไม่เก่ง แล้วยิ่งพยายามเฉไฉเท่าไรยิ่งดูออก ถ้าหากเลือกที่จะ เงียบกริบริ ไม่ปริปริาก เท่ากับยอมรับไปแล้วเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ‘ อ้าวเงียบ… ถ้าแกยังไม่กล้าบอกก็เก็บไว้ในใจก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉัน ลองไปสืบสืมาให้แล้วกัน’ 143
อิงดาวไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินคำ ถามชวนเสียวโพลง อก ใจจริงริเธออยากเล่าเรื่อรื่งที่เธอแอบรักพี่กอหญ้าให้อิงฟ้าฟัง เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า ถ้าถามว่ากลัวอะไรก็คงต้องตอบตามตรง ว่ากลัวเป็นต้นเหตุทำ ลายความสัมพันธ์ฉัธ์ ฉันท์เพื่อนสนิทของสอง คนนั้น หากอิงฟ้าได้รู้ว่รู้ว่าฮอร์โร์มนแห่งความรักที่คอยกระพือความ รู้สึรู้ สึกหลงใหลในตัวกอหญ้าที่เกิดขึ้นต่อเนื่องมาอย่าย่งยาวนาน แน่นอนว่าพี่สาวที่แสนดีต้องหันมาดันหลังน้องสาวตัวเองสุดฤทธิ์ คงช่วช่ยหาทางจีบจนกว่าจะได้ใจกอหญ้ามาครองอย่าย่งแน่นอน แล้วถ้าหากทุกอย่าย่งกลับตาลปัตรไม่ได้จบสวยหรูอย่าย่งที่ คิดล่ะ? คนที่อยู่ตยู่รงกลางอย่าย่งอิงฟ้าจะรับมือมันได้เหรอ คนหนึ่ง คือน้องสาว อีกคนคือเพื่อนสนิท อิงดาวแค่กลัวว่าสุดท้ายแล้วตัว เองนี่แหละที่เป็นตัวการทำ ลายความสัมพันธ์ทุธ์ทุกฝ่าย “เฮ้อ… ยากเหมือนกันนะเนี่ย อะไรทีมันเกี่ยวข้องกับความ รู้สึรู้ สึกคนเราน่ะ” 144
อิงดาวพักเรื่อรื่งนี้ไว้ก่อน เพราะมีมารหัวใจที่ต้องจัดการใน ห้องนั่งเล่น อีกทั้งนี่มันก็ใกล้เวลานัดที่กอหญ้าต้องขับรถไปรับ เพื่อน ๆ ไปดูการแสดงของลมหนาวแล้วด้วย อิงดาวเดินไปเช็ก ตัวเองหน้ากระจกอีกครั้งรั้เมื่อพอใจกับรูปร่าร่งหน้าตาแล้ว สาว ร่าร่งเล็กก็สูดลมหายใจลึกสุดปอดแล้วเดินออกจากห้องไป อีกครั้งรั้แล้วสินะ ที่ต้องจำ ใจเผชิญหน้ากับเสี้ยนหนาม หัวใจ อิงดาวมุ่งหน้าไปยังจุดเดิมที่กอหญ้าและหนุ่มหล่อคนนั้น ยังคงวุ่นวายกับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นซึ่ง ดูเหมือนจะเต้นเร็ว ร็ขึ้นทุกก้าวที่ย่าย่งเดิน “เยส! เสร็จ ร็ สักทีนะ” กอหญ้ายิ้มร่าร่เมื่อแก้ไขปัญหาตรง หน้าได้สำ เร็จ ร็ พร้อร้มทั้งยกมือไฮไฟว์กับคิรินอย่าย่งระเริงใจ ดูเป็น ภาพที่ดูชื่นมื่นเสียเหลือเกินหากไม่ใช่มุช่มุที่อิงดาวมอง “ถ้าไม่ได้กอหญ้าผมแย่แย่น่เลย” คิรินถือวิสาสะจับหัวไหล่ “ทีหลังถ้าไม่มั่นใจก็มาปรึกรึษากันก่อนโอเคไหม?” “ค้าบหัวหน้า ผมจะรอบคอบกว่านี้นะ เอ้อ ไปกินข้าวเที่ยง กันไหม ผมเลี้ยงเองแทนคำ ขอบคุณ” 145
“เฮ้อออ พี่เองก็ทั้งหล่อทั้งดูสุภาพนะ ไม่น่าเสียมารยาท ลัดคิวคนอื่นเลย” อิงดาวพูดลอย ๆ พลางพลิกมือดูเล็บสวยของ ตัวเองทำ เป็นไม่รู้ไรู้ม่ชี้ “ครับรั ?” คิรินริเลิกคิ้วหันมองสาวร่าร่งเล็กที่นั่งวุ่นวายอยู่กัยู่ กับ นิ้วมือตัวเองไม่ใกล้ไม่ไกล “จะหลอกชวนสาวไปเดท ถามเขาหรือยังว่าว่างหรือเปล่า ? เช็กเขาหน่อยเผื่อแบบเอ้อ เที่ยงนี้มีนงมีนัดแล้วอะไรงี้” “ตัวเล็ก!” สุ้มเสียงไม่กราดเกรี้ยรี้วแต่วางอำ นาจอยู่ใยู่นที เล่นเอาอิงดาวใจกระตุกวูบเหมือนตกหลุมอากาศ แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามอารมณ์ คิรินริรีบกวาดของบนโต๊ะ ลงกระเป๋าแล้วรีบรีบอกลากอหญ้าอย่าย่งรวดเร็ว เด็กสาวตัวเล็กที่ จ้องมองตาเขียวปั๊ดบวกกับน้ำ เสียงแข็งกระด้างของกอหญ้ามัน ทำ ให้ผู้ชายอกสามศอกอย่าย่งเขาขนลุกซู่ เขาไม่ได้กลัวอิงดาวสักนิดเดียว เด็กขี้หวงคนนั้นกระตุ้นให้ เขาอยากแกล้งมากขึ้นด้วยซ้ำ แต่เกรงใจกอหญ้าถ้าหากต้อง กลายเป็นตัวการที่ทำ ให้สถานการณ์ในบ้านหลังนี้แปรเปลี่ยน 146
11_______ มีบ มี างอย่าย่งก่อกวนใจ ขณะที่กอหญ้าขับรถมุ่งหน้าสู่หสู่อพักของมิวสิค เธอสัมผัส ได้ว่าอิงดาวดูห่างเหินและกำ ลังหลงทางในความคิด กอหญ้ารู้จัก อิงดาวมานานมากพอที่รู้ว่าต้องมีบางอย่าย่งรบกวนจิตใจน้องอยู่ ความคิดเป็นพิษที่ครอบงำ จิตใจของน้อง เธออยากหาหนทาง กำ จัดก่อนที่มันจะฝังรากลึกลงไป ความสดใสของอิงดาวไม่ควรแปดเปื้อนมวลก้อนสีหม่น เรื่อรื่งหนักหนาในหัวใจควรถูกแบ่งบ่จนกว่าจะเบาบาง กอหญ้า อยากให้น้องรู้ ไม่ว่าเรื่อรื่งอะไรที่ขมวดเป็นปมก่อกวนความรู้สึก เธอพร้อร้มกางปีกปกป้องทำ หน้าที่แทนพี่สาวอย่าย่งตั้งใจ กอหญ้าเอื้อมมือไปแตะบนแขนอิงดาวเบา ๆ “เป็นอะไร หรือรืเปล่าตัวเล็ก?” เธอถามพลางเหลือบมอง แล้วหันมาจดจ่อ การจราจรที่ติดขัดบนถนนเบื้องหน้า เสียงเครื่องยนต์หลายรุ่นรุ่ แข่งข่กันคำ ราม ยานพาหนะเบียดเสียดกันเพื่อหาที่ว่างบนถนนคับ แคบ 147
อิงดาวถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ “เปล่าค่ะ อิงแค่รู้สึก อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย” น้ำ เสียงของน้องเต็มไปด้วยความเหนื่อย ล้า ไม่ต่างจากผู้คนบนถนนสายนี้เลยสักนิด “ไม่สบายหรือรืปวดท้องประจำ เดือนหรือเปล่าตัวเล็ก” กอ หญ้ากล่าว พลางยืดแขนมาปรับรัอุณหภูมิภายในรถ “ให้พี่แวะซื้อ ยาให้ไหม?” “ไม่ค่ะ อิงสบายดี” อิงดาวตอบห้วนสั้นแล้วหันมองนอก หน้าต่าง โชคดีที่ข้างนอกนั้นมีริ้วริ้เมฆสีขาวหยอกล้อกันไปตาม ทิศทางของสายลม กอหญ้าหวังว่าท้องฟ้าสดใสตรงนั้นจะทำ ให้ น้องอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง “พี่ไม่รู้ว่รู้ว่าตัวเล็กเป็นอะไร พี่อยากช่วช่ยให้อารมณ์ดีขึ้น แต่ ดูเหมือนตัวเล็กยังไม่อยากคุยกับพี่สักเท่าไร” ถึงจะเป็นอย่าย่งนั้นคนอายุมากกว่าก็สามารถรอน้องได้ อย่าย่งอดทน กอหญ้าให้เวลาอิงดาวจัดการตัวเองได้เสมอ อิงดาวเกิดอาการลังเลอยู่คยู่รู่หรู่นึ่ง บนใบหน้าปรากฏความ ยุ่งยุ่ยากใจ สีหน้ากังวลของเธอไม่มีใครสังเกตเห็น อิงดาวรวบรวม ความกล้าก่อนจะเอ่ยขึ้นในที่สุด เสียงที่เปล่งออกมาปรากฏความ ไม่มั่นใจและสั่นคลอนเล็กน้อย 148
“เขาจีบพี่กอหญ้าหรอ? อิงหมายถึง…ผู้ชายคนนั้น” “ไม่ใช่ค่ช่ ค่ะ พี่กับคิรินริเป็นแค่เพื่อนร่วร่มงานกัน” กอหญ้า ตอบ เธอไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนร่วร่มงานคนนั้นจริง ๆ แม้คิรินจะ เป็นหนุ่มมาดดีสูงใหญ่หญ่น้าตาสายเกาอย่าย่งที่ใครเขาพูดกัน แต่ กอหญ้าไม่ได้รู้สึรู้ สึกอะไรด้วยเลยสักนิด เอ๋… อิงดาวหงุดหงิดเพราะเรื่อรื่งคิรินริเองหรอกเหรอ “ดูเหมือนเขาจะชอบพี่นะ” น้องยังคงย้ำ ราวกับเชื่อมั่นใน สัญชาตญาณตัวเองสุดฤทธิ์ “ไม่ใช่มั้ช่มั้งคะ ตัวเล็กจะไปรู้อะไร” “รู้สิรู้ สิก็สายตาแบบนั้น…” อิงดาวจั่วประเด็นเหมือนคิริน เรื่อรื่งสายตาสื่อความรู้สึกไม่มีผิด เขาว่าสายตาสามารถพูดแทน สิ่งที่อยู่ใยู่นใจได้ แต่จะเอาความคิดตัวเองไปตัดสินคนอื่นไม่ได้ หรือรืเปล่า “แบบนั้น… อะไรหรอ?” “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” อิงดาวเม้มปากกลืนคำ บางคำ ลงไป 149
“อาการแบบนี้ดูก็รู้ว่รู้ว่ามีอะไรแน่นอน ตัวเล็กอย่าย่ดื้อสิ เรา จะไปเชียร์ลร์มหนาวทั้ง ๆ ที่อารมณ์บูดแบบนี้ไม่ได้นะ” กอหญ้าละมือจากพวงมาลัยแล้ววางทาบบนหลังมือของ น้อง ไฟแดงสี่สิบวินาทีกำ ลังนับถอยหลังลงเรื่อย ๆ สายตาของอิง ดาวจดจ่ออยู่กัยู่ กับมือบางที่กำ ลังแผ่ไออุ่นไร้รูปร่าร่ง พลางชำเลือง มองคนพี่ที่พยายามแก้สถานการณ์บึ้งตึงด้วยการชะโลมยิ้มสวย “เฮ้อ พี่นี่นะต้องทำ ให้อิงยอมแพ้ทุกทีเลย” เมื่อเป็นอิสระ จากการเกาะกุมพร้อมกับไฟจราจรสีเขียว อิงดาวเลยนั่งกอดอก หันหน้าหนีไปอีกด้าน ไม่ยอมเหลือบมองใบหน้าแย้มยิ้มคอยปั่น ป่วนชวนหัวใจสั่นไหว “อะไรล่ะ พี่ทำ อะไรตรงไหน พี่ก็แค่อยากเคลียร์ให้มันจบ ๆ ตัวเล็กจะได้ร่าร่เริงริเหมือนเดิมแค่นั้นเอง” “ก็นั่นแหละ! มันทำ ให้อิงแพ้ตลอด” อิงดาวคงไม่รู้ตัว เวลาที่ตัวเองแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ พาลทำ เอาคนรอบข้างใจฟีบฝ่อไปด้วย เหมือนดอกทานตะวัน แสนสดใสที่จู่ ๆ ก็กอดอกทำ หน้าบึ้งตึงใส่พส่ระอาทิตย์ 150