250 Do 1940, svastiku je koristila i bela populacija Sjedinjenih Država. Često je štampana na razglednicama u SAD, nazvana "krst sreće" koju čine četiri "L": Light (svetlost), Love (ljubav), Life (život) i Luck (sreća). Svastika na razglednici Svastika na razglednici
251 Svastika na razglednici Svastika na razglednici
252 Svastika na razglednici Istim simbolom ukrašavani su juvelirski proizvodi i kockarski čipovi američke US Playing Card Company. Izeđu ostalog, svastika se nalazila na pakovanjima proizvoda i hrane na merenje, na saobraćajnim znacima, na privescima za ključeve, na flašama Koka-Kola, novcu, sudovima i ambalaži gume za žvakanje jedne američke firme. 1930. god. papir sa svastikom je krasio hot-dog. Svastika sa ljiljanom u centru na "značkama zahvalnosti" izviđača korištena je do 1940.god. Osnivač izviđačkog pokreta, Robert Baden-Pauel je tada objasnio da ona prikazuje šematsku mapu Atlantide sa 4 reke, izviruće iz jednog centra. Svastika na američkom putnom znaku 1920, Arizona
253 Svastika na pakovanju cigareta Svastika na privesku kompanije Koka-Kola
254 Svastika na američkom novcu Svastika na servisu iz Baltimora
255 Svastika je služila kao amblem najmanje tri sportska društva. Na primer, od 1916. godine hokejskih timova Edmonton, Firni i Vindzor. Sačuvana je dečja slika Žakline Bouvier, buduće supruge američkog predsednika Dž. Kenedija, u kojoj se nalazi u indijanskoj haljini sa svastikom, kao i fotografija zvezde nemog filma Kare Bov u haljini i šeširima sa svastikom. Ženski hokej tim Edmonton, 1916
256 Muški hokej tim Vindzor, 1910 Dečja fotografija Žakline Kennedi
257 Fotografija zvezde nemog filma Klare Bau Ženski hokej tim Firni , 1922.
258 Svastika se i danas koristi u Sjedinjenim Američkim Državama i do današnjeg dana, ali ne bez zanimljivosti. Tako se dogodio slučaj u dolini Skuav 2000. godine. Jednog vlasnika stoke pokušali su da optuže kao simpatizera nacizma samo zbog toga što je označavao stoku svastičnim žigom, koji je on nasledio od svog oca i dede. Godine 1995, desio se incindent u gradu Glendejl (Kalifornija), gde je mala grupa fanatičnih antifašista pokušala da primora gradske vlasti da zameni čak 930 bandera instaliranih na ulicama grada tokom 1924-1926, pošto njihova postolja od livenog gvožđa okružuje ukras svastike. Lokalno istorijsko društvo je moralo sa dokumentima u ruci da dokazuje da stubovi kupljeni u jednom metalurškom preduzeću iz Ohaja, nemaju i nisu imali nikakve veze sa nacistima, a samim tim ne mogu uvrediti nečija osećanja, već da je svastični dizajn zasnovan na lokalnoj tradiciji indijanaca Navaho...
259 VEDSKI SIMBOL KRST KOD INIDIJANACA Hajde da razgovaramo o još jednom simbolu, danas veoma popularnom među američkim Indijancima - o krstu. Međutim, primećujemo da praksa korištenja indijanaca tog simbol prelazi u tamu milenijuma i nema nikakve veze s hrišćanstvom. Pored toga, različita plemena i različite civilizacije indijanaca su koristila različite vrste krstova - "malteški", "grčki", "katolički", itd. Kada su španski konkvistadori počeli osvajanje Novog sveta u 16. veku, katolički monasi koji su došli sa njima, su sa iznenađenjem primetili, da je krst simbol obožavanja "divljih varvara" i da je smešten u njihove hramove na počasno mesto. Dakle, krst u Ameriku nisu doneli nikakvi hrišćanski misionari. Na primer, jedan katolički sveštenik Markuete saopštio je u svojim pismima: "Bio sam veoma zadovoljan kada sam video usred sela ogroman krst, ukrašen sa nekoliko koža, crvenim pojasima, lukovima i strelama, koje su dobri indijanci žrtvovali Velikom Manituu radi zaštite, koji ih je zaštitio od velike zime i darovao velikim plenom u lovu." Kao što možete videti, katolički misionari nisu bili uznemireni činjenicom da je krst bio iscrtan indijanski znacima, pokriven sa kožama žrtvovanih životinja i posvećen lokalnom indijanskom bogu i što se taj ritual praktikovao mnogo pre pojave u tim mestima prvih misionara. Pored toga, kada su španski misionari stigli u jedno mesto u Meksiku, našli su tamo ogromne kamene stele, uključujući i krstove koje obožavaju Indijanci. Ovi krstovi bili su simboli boga kiše Čaka, ali su katolički misionari pripisali njegovu misiju apostolu Tomi. Druga indijanska plemena nanosila su krstove na telo novorođenčeta, verujući da na taj način oni odvode zle duhova od njih. U gradu Palenkue, Meksiko, očuvane su ruševine drevnog Astečkog hrama. Na poleđini jednog od oltara usečen je trometarski krst u okviru složenog simboličkog uzorka. Asteci i drugi indijanci plemena Srednje Amerike zvali su takav krst "drvo
260 dobrog zdravlja" i smatrali su da je on simbol života. Astečke ritualne haljine sveštenika i plemstva su bile potpuno prekrivene krstovima, što se vidi na slici, koja prikazuje scenu ritualnog krvoprolića astečkog plemića sa "grčkim" krstovima. Asteci su na proleće žrtvovali svojoj boginji plodnosti Kenteotl, pokroviteljki neba i kukuruza, prikovanog dečaka ili devojčicu na krst, a zatim ih gađali zapaljenim strelama. Kuecalkoatl sa krstom
261 Krst u hramu u gradu Palenka, Meksiko
262 Scena ritualnog krvoprolića Astečkog plemića
263 Indijansko ukrašavanje krstom
264 Krilati bradati Kuecalkoatl sa krstom Prema drevnoj meksičkoj legendi, Kuecalkoatl, čije ime znači "pernata zmija", izašao je iz mora sa krstom u rukama i u plaštu, od vrha do dna pokrivenom sa krstovima. Obratite pažnju na poslednju ilustraciju. To je kopija jednog od takozvanih Astečkih kodeksa (Aztec Codex) - astečkih rukopisnih knjiga napravljenih u obliku crteža. Kuecalkoatl je prikazan na njemu, ne samo sa krstom, već i sa bradom i evropskim izgledom. Kada je Ernan Kortes, jedan od prvih osvajača, stigao u Meksiko, poneo je sa sobom krst, a samim tim je lokalno stanovništvo verovalo da se vratio Kuecalkoatl, što objašnjava činjenicu zašto su brojčano manji Španci bili u stanju da pobede brojčano jače indijance.
265 Krst je takođe bio sveti simbol indijanaca Maja. Takozvani "anđeli" indijanaca Maja imali su na čelima ucrtane krstove različitih boja. Prva stranica Kodeksa Maja prikazuje "malteški" krst. Kod inka je bio krst od kamena jaspisa, koji se držao u svetoj sali palate Inka. Kada su Španci osvojili imperiju Inka, uništili su njihove svete hramove, prethodno ih opljačkvši, a na njihovim temeljima izgradili su svoje, katoličke, a neke indijanske simbole prilagodili su svojim potrebama. Zato su ukrašavali krst od jaspisa zlatom i smestili ga u katedralu koju su sagradili u Kusku, bivšem glavnom gradu imperije Inka. O ovom krstu govori španski istoričar Inka Garsilaso de la Vega (1539-1616 god.) u svom monumentalnom radu Istorija države Inka. Opisuje 400 godina unazad i 70 godina nakon osvajanja imperije Inka od strane Španaca i ova knjiga predstavlja najjednostavniji pogled na istoriju, kulturu i religiju Inka, što je više moguće. Majanski kod sa "malteškim" krstom
266 Krst na keramici Inka, južni Peru
267 Portret Inka, Garsilaso de la Vega
268 Inka broš sa krstom. Muzej zlata, Peru Činjenica da je on bio sin Don Sebastiana Garsilaso de la Vega, guvernera i Vrhovnog sudije u Kuskou i Pagli (princeze) Čimpua Okljo, nećake cara Sapa Inka Uajna Kapaka i unuka cara Tupaka Jupanki. Ovaj brak nije legalizovan, jer španci brakove sa indijancima nisu priznavali. Od detinjstva je odrastao u porodici svoje majke, među Inka plemstvom, a učio je sa decom Inka aristokrata iz drugih provincija. Sve to mu je omogućilo da dobro upozna istoriju svog naroda i apsorbuje njegovu kulturu. Moguće je da je i tada imao ideju da donese svetu neiskrivljenu istoriju Inka. Kada je imao 20 godina, otišao je u Španiju da studira (od nasleđa nakon očeve smrti). Tamo je proučavao jezike, svetsku istoriju, filozofiju i druge nauke tog vremena. "Realni komentari o istoriji Inka" je prvi deo glavnog životnog dela Garsilaso de la Vege, objavljenog 1609. god. Drugi deo je uglavnom posvećen španskom osvajanju carstva Tajuantinsuju, koji izlazi posle njegove smrti. Međutim, ova knjiga je ubrzo zabranjena, a ona je ostala zabranjena u Severnoj i Južnoj Americi sve do 1918. godine. Evo nekoliko odlomaka iz nje, u vezi sa pitanjem od interesa za nas.
269 "... Inka kraljevi su imali krst u Kusku. Godine 1560. godine video sam ga u riznici katedrale tog grada, u kojoj je on visio pomoću kanapa koji prolazi kroz rupu koja se nalazi na samom vrhu krsta. Krst je bio kvadratni, isti po dužini i visini ... On je bio smešten u jednoj od kraljevskih kuća u zadnjoj sobi, zvanoj vaka, što znači sveto mesto. Nisu ga obožavali, već su se samo prema njemu odnosili sa poštovanjem, verovatno zbog njegove lepe forme ili iz nekog drugog razloga koji nisu mogli objasniti ... ... oni (Inke) nisu imali drugih bogova, osim Sunca, kome su se klanjali i koga su obožavali sa spoljnim manifestacijama; pokrili su mu hramove od vrha do dna sa zlatnim pločama po zidovima, prinosili bogate poklone u obliku velike količine zlata i svih drugih najvažnijih stvari, zahvaljujući tome što im je sve to dao; dali su mu trećinu svih kultivisanih površina kao njegov posed. Inki su mu izgradili velike kuće mudrosti i skloništa za žene koje su bile predodređene za njega i koje su čuvale večnu mudrost. Oni su takođe hvalili Mesec, jer je bila njegova žena i sestra, i zvezde jer su bile dame i sluge njihove kuće i kraljevskog dvora ... " Krst su koristili (i dalje ga koriste) i severnoamerički Indijanci, a različiti krstovi imaju različita značenja. Kao što je naveo Tomas Vilson, krajem 19. veka, pukovnik Garik, Meleri proučavao je detaljno temu krsta severnoameričkih indijanskih plemena i opisao ga u "Desetom izveštaju" Etnografskog odeljenja Narodnog muzeja u Sjedinjenim Američkim Državama, posvećenog indijanskim piktografima, što ukupno iznosi 800 stranica i 1300 ilustracija. Posebno, on je napisao da je za indijance Dakota "grčki" krst značio skup četri vetra koji duva iz 4 pećine u kojoj duše ljudi žive do svoje inkarnacije u ljudskom telu; i "katoličku" - mističnu životinju za njih - letećeg zmaja. Krstovi na strelama Eskima ukazuju na ptice. Oni imaju isti krst, stavljanje na glavu ljudske figure označavalo je šamanskog duha ili demona. Indijanci Hidaci su označavali na kartama naselja Dakota indijanaca krstom. "Malteški" krst Moki indijanaca bio je simbol nevinosti, a kod indijanaca Čirukui označavao je stilizovanog aligatora.
270 Otac - Sunce, Navaho indijanaca Vedski arijevski simboli na indijanskom vezu
271 Vedski arijevski simboli na indijanskom vezu Vedski arijevski simboli na indijanskom vezu
272 Vedski arijevski simboli na indijanskom vezu Isto tako, Navaho obožavaju krst kao simbol oca sunca. Pored toga, značajna količina materijalnih dokaza koji se nalaze u kolekcijama Narodnog muzeja u Sjedinjenim Američkim Državama pokazuje da je krst, da li "malteški" ili "grčki", kod indijanaca postoji zajedno sa solarnim simbolima. Isto tako u velikom broju se mogu videti kao vezeni ukrasi nacionalne indijanske nošnje, elementi koji su veoma slični vedsko-arijevskim solarnim simbolima, među kojima su vrlo jasno vidljive zvezda
273 Svaroga i kolovrat. I to generalno, nije iznenađujuće. U vedskoj tradiciji uvek je krst bio simbol sunca i vatre, kao i zaštitni simbol. Postoji mišljenje da reč Krst (krs) znači vatru. Tako, kod baltičkih naroda, postoje različiti krstovi, kao: zaštini krst od svakog neživog (Lietuvena Krusts), ognjeni krst (Uguns Krusts) - sličan znaku svastike, krst Peruna (Perkona Krusts) ili gromoviti krst. Poznat je i finski (kosi) krst, u obliku slova X, koji je prema nekim istraživačima u Rusiji "ženski" krst. Jer je i u osnovi simbola plodnosti (žitom zasejanog polja - romb sa tačkama na četiri njegova ugla) takođe jasno vidljiva kosi, X oblika krst, koji je takođe zaštitnik od mora. Beli bogovi američkih indijanaca. Stela iz Čičcen Ice, Meksiko
274 Beli bogovi američkih indijanaca. Stela iz La Vente, Meksiko Antromorfna maska iz indijanskog kurgana
275 Antromorfna maska iz indijanskog kurgana Beli bogovi američkih indijanaca
276 O činjenici da su civilizaciju američkim indijacima doneli belokoži, plavokosi bogovi sa istoka, pisano je u knjizi „Beli bogovi raznih naroda“. A to znači da su oni i doneli te simbole. Na nekim Inka (ili pre-Inka) svetim mestima, kao što su Tiuanaku ili Puma Punku, slike ljudi sa bradom i evropskim osobinama lica su i dalje očuvane. I to nisu bili samo ljudi, već centralne ličnosti u mitologiji ili istoriji, bez obzira na to, koji je narod izgradio te svetinje. Što se tiče Severne Amerike, u indijanskim kurganima i grobovima, arheolozi su pronašli mnoge antromorfne maske sa osobinama belog čoveka od keramike...
277 VEDSKI SIMBOLI U RUSIJI VEDSKI SIMBOLI NA ODEĆI Ni u jednoj zemlji na svetu nema toliko raznovrsnih vedskih simbola, kao u Srbiji, Rusiji i na istoku i jugoistoku Evrope. Ima je mnogo u celoj Evropi na mestima gde je živeo vedski pravoslavni narod. Pošto nam je, nadam se, jasna vedska simbolika u Srbiji preko naše sopstvene istorije, mada je na našim prostorima trag svastika redak, ovde ćemo pokazati koliko je to slično ili isto kao što je u Rusiji. Vedski simboli se nalaze svuda na celoj toj ogromnoj teritoriji, u njenim sadašnjim granicama, od istoka do zapada i od severa do juga, od davnina do početka 20. veka. Arheolozi ih nalaze u svim kulturama koje su ikada postojale i kojima savremeni naučnici daju različite nazive: Kostonkovska i Mezinska kultura (. 25-20 hiljada godina pre nove ere), Tripoljska kulture (od 6. do 3. milenijuma pre nove ere ..), Andronovska kultura (17.- 9. veka pne) -... tako su nazvali civilizaciju, koja je postojala od 17. - 9. veka pre nove ere na teritoriji zapadnog Sibira, u zapadnom delu Centralne Azije i Južnog Urala, Tagarska kultura basena reke Jenisej (od 9. do 3. veka pne.), Pazirikska kultura (kraj prvog milenijuma pre nove ere.), Skitska i Sarmatska kultura. Vedski simboli, posebno svastični, koristili su se u urbanizmu i arhitekturi, prikazvani su na fasadama drvenih koliba na drvenom i glinenom posuđu, ženskim ukrasima, prstenju, na ikonama i freskama "pravoslavnih" hramova, na glinenim sudovima i na porodičnim grbovima. Najveći upotreba svastike nalazi se na dekoraciji odeće i na predmetima domaćinstva, a u velikoj meri koristile su je tkalje i vezilje.
278 Svastika na peškiru, kraj 19. veka. Tarnogska regija
279 Svastika na peškiru, kraj 19. veka. Velikoustjogski reon
280 Svastika na peškiru, kraj 19. veka. Babuškinski reon Svastika na peškiru, sredina 19. veka. Harovski reon
281 Svastika na peškeru, početak 20. veka. Velikoustjogski reon Postoji ogromna količina peškira, stolnjaka, košulja, pojaseva u čijim ornamentima je korištena svastika.
282 Svastika na stolnjaku, 19 vek. Vologdska guvernija Svastika na stolnjaku, kraj 19. veka. Nikoljski okrug
283 Svastika na stolnjaku, 19. vek. Vologdska guvernija Svastika na stolnjaku. Ruski sever
284 Svastika na stolnjaku, 19 vek. Vologdska guvernija Obilje i raznovrsnost svastičnih motiva je prosto neverovatno, kao što je činjenica da su se ranije neopravdano retko pojavljivali, čak i u specijalizovanim knjigama o narodnoj umetnosti i zanatima, ne govoreći o postojanju pojedinačnih zbirki. Ovaj jaz je ispunio P.I. Kutenkov, koji je prikupio ogroman materijal - rezultat istraživanja rasprostranjenosti svastike u Novgorodskoj zemlji, Vologdskoj, Tverskoj, Arhangelsojk, Vjatkskoj, Kostromskoj, Permskoj, Bajkalskoj i Altaju, i to opisao u svojoj knjizi "Jarga-svastika - simbol ruske nacionalne kulture" U njoj, on donosi tabelu u kojoj je sveo karakterističnu oznaku svastike, koja se koristila u Rusiji u periodu od 1. do 20 veka n.e.
285 Tabela svastika na severozapadu Rusije u 18.-20. veku.
286 Tabela svastika u centralnoj Rusiji i Belorusiji u 18-20 veku.
287 Tabela svastika u južnoj Rusiji i Ukrajini u 18-20 veku.
288 Tabela svastika severne i centralne Rusije od 9-17 veka.
289 Tabela svastika južne Rusije od 9.-17. veka, istočnih Slovena 1.-9. veka i Skita i Sarmata
290 Svastika, koje su korišćene u Rusiji, ima više od 144 vrste. One dolaze u različitim bojama i oblicima, sa različitim brojem krakova i različitim pravcima. Još relativno skoro svastika je bila najrasprostranjeniji i duboko poštovan simbol koji se koristi u Rusiji već hiljadama godina, a kroz nju i ostali. I ova činjenica nas ne bi iznenadila. Na kraju krajeva, Rusija je bila izvor vedske tradicije sveta. Na kraju krajeva, u drevnim vedskim izvorima rečeno je da naša galaksija ima oblik svastike. Pomoću h'Arijskih runa, kojima su se naši preci koristili jako dugo vremena, reč "svastika" je prevedena kao "Sišli sa neba": Runa "SVA" znači nebesa, "S", - runa usmerenja, runa "TIKA" - pokret, dolazak, trk. Svastika se pojavila svuda u svim zemljama gde su ikada živeli vedski arijevci. Uzgred, u gotovo svim jezicima solarni simboli se nazivaju jednom rečju "svastike", a na ruskom jeziku različite varijante svastike, kao što smo već istakli ima ih 144 vrste, imaju i svoj naziv, jer je jezik naših predaka vedskih arijevaca bio mnogo bogatiji, dublji i složeniji od savremenog. Jedna reč, fraza ili runski simbol može da nosi u sebi do 50 značenja (umesto 2-3 omonima, kao što je danas). Nije bilo nimalo lako čitati drevni tekst. Sve je zavisilo od stepena ljudskog razvoja i obrazovanja, onoga koji čita drevni rukopis, koji smisao i sadržaj mu se može otvoriti. Evo nekih imena svastike: Posolon, Svjata Dar, Suncevrat, Agni, Sunčani Krst, Solard, Svetllet, Papratnik, Perunov cvet, Bogovnik, Svarožić, Svjatoč, Jarovrat, Odolenj-trava, Rodimič, Čarovrat, Svasti, Faš, Mara, Inglija , Vedara, Svati, Rasa itd. I, naravno, Kolovrat - simbol izlazećeg Jarilo-sunca, simbol večne pobede svetlosti nad tamom i večnog života nad smrću. Boja Kolovrata takođe igra važnu ulogu: ognjeni, simbolizuje rođenje; nebeski - obnovu; crni je promena. Različiti pravci svastike su u korelaciji sa izlaskom i zalaskom sunca, sa buđenjem prirode i njenim uspavljivanjem, a ne konfrontacija dobra i zla, svetlosti i mraka. Zbornik Stasova 1872. god. Uzorak na peškiru. Novgorodska Gubernija
291 Zbornik Stasova 1872. god. Uzorak na peškiru. Orelski zaliv
292 Zbornik Stasova 1872. god. Vez na ženskoj košulji. Viborški okrug
293 Zbornik Stasova 1872. god. Vez na ženskoj košulji. Viborški okrug
294 Uzorak starog veza u Rusiji
295 Seljaci su zvali svastiku na svoj način. U Tulskoj guberniji nju su zvali "kovilj". Sljaci Pečora - "zec" (kao sunčani zec), u guberniji Rjazan zvali su je "konj" i "konjska glava" (konj se smatrao simbolom sunca i simbolom vetra), u Nižnij Novgorodskoj oblasti - "đumbir", "Čikov" u Tverskoj pokrajini , "krivonogi” , u Voroneškoj oblasti. Oko Volge se zvala različito: "kuka", "krakati", "zakrivljeni" (Sjamženski, Verhovaški reon), "ognjeni", "konjegonj", (Tarnogski, Njuksenski reon), " cvrčak "(Velikoustjuska oblast)," glista ", " vođa", " Štitar "(Nikoljski okrug),"jarilo ", "kosmati jarilo", "kosmač” (Totemski okrug)," guska " "čertogon" (Babuškinski okrug), "perekrest", "kosovik" (Sokolski okrug), "vrašenac", "vrašenka" ( Vologdski, Grjazovečki okrug), "vrašenac", "vrašenka", "vrašun» (Šeksnijski, Čerepovecski okrug ), "Ugao" (Babajevski okrug), "melnik" (Čagodošenska oblast), "krutjak" (Belozerski, Kirilovski okrug), "plameni" (Vitegorski okrug). Svastika na fragmentu rukava ženske košulje, kra 19. veka. Totemski okrug
296 Žena u svečanom kostimu Kasimovog okruga (selo Parahino). Kra 19.-početak 20. veka. Iz knjige "Ruska narodna nošnja". GIM, 1989.god
297 Svastika na tradicionalnoj ženskoj kapi Keržaka, Tverski region
298 Svastika na ženskom prazničnom odelu. Kraj 19. veka. Sankt Petersburška gubernija
299 Svastika na svečanoj odeći udate žene. Početak 20. veka. Zapanjujući drevni nakit obavlja zaštitnu funkciju, uz nesumnjivu estetiku u kojoj je bilo važno sve - i mesto veza (ramena, vrat, itd), boja, predivo, izbor nakita, itd. Solarni simboli, kao bilo koji drugi znak, nosio je njima određeno značenje, pisanje neke vrste poruke, što može da dešifruje samo vedajući čovek, kojih je, nažalost, malo ostalo. Ali još u drugoj polovini 19. veka u nekim ruskim selima živele su starice - vedune, mudre žene koje su znale kako da "pročitaju" vezene ornamente ...