200 Svastika u Gruziji
201 Jasno je da narodi koji trenutno zauzimaju teritoriju Kavkaza pripisuju sve ove arheološke, arhitektonske i kulturne artefakte sebi. Na primer, čečenci sa ponosom izjavljuju da su njihovi vešti preci izgradili tako složen sistem vojnih signalnih kula. Avari smatraju svastiku kao znak svojih predaka, itd. Međutim, čak i površni pregled nekih arheoloških i arhitektonskih spomenika prošlosti pokazuje da je neko vreme na teritoriji Kavkaza postojala samo jedna država sa jedinstvenom kulturom. Koja? Istoričari, ako su oni sebi i postavili pitanje, ništa razumljivo o tome ili ne mogu ili ne žele da kažu. U najboljem slučaju šta oni mogu da urade - neugodno govoriti o nekom "nestalom narodu" ili nekoj "jedinstvenoj etničkoj zajednici", koja je ranije naseljavala ovo područje i aktivno koristila sve te simbole i stvorila sve ove objekte i vojni sistem, koje su nasledila različita plemena, mnogo kasnije stigla na te teritorije. Predstavnici ove iste "zajednice" bili su učitelji ovih plemena i neko vreme su činili njihovu elitu. Koja je to "jedinstvena etnička zajednica"? Odgovor je vedski - Arijevci. Osnova za ovu izjavu su retki naučnici koji se bave arheološkim istraživanjem na Kavkazu. Na primer, primetili su da među svastičnim znacima, pronađenim u Čečeniji, postoje i mnogi drugi koji su u korelaciji sa znakovima sumerskog piktografskog pisma i sa slovima arhaične etrurske abecede. Ili, da je monohromna keramika Gruzije, koja se nalazi u Mesheti i na visoravni Trialeti, slična spomenicima Kritomikena. Naučnici su takođe primetili to, da su obične svastike prilično česte u svetu, da se svastične spirale pored severoistočnog Kavkaza, pronalaze i u Evropi i pred kolumbovskoj Americi. Samo jedan narod je imao priliku da stigne do svih pomenutih mesta i on je stvarno bio tamo, živeo i ostavio svoje sakralne simbole. To su vedski Arijevci. Dokaz da je tako, da je arijevska vedska kultura izvorna, je činjenica da su samo oni koristili 144 varijante svastike. Danas je, na kraju, postalo poznato, šta se nalazi iza "naučne" definicije - "Kobanske kulture" i otkuda su se na Kavkazu mogle pojaviti bronzane i gvozdene sekire sa svastikom, mačevi i noževi, kao i ozbiljne građevine. U stvari, oni su to dobro smislili - dajući ime nekoj drevnoj kulturi po savremenom naselju. Tako da će biti vrlo teško, ako ne i nemoguće, da se shvati šta je to i odakle je došlo. Dakle, pre tri hiljade godina na zemljama od Dunava i Karpata do Krima, Severnog Kavkaza i Volge postojala je jedinstvena država. Naučnici se ne slažu sa procenama koliko dugo je postojala. Neki tvrde 1600 godina, neki - 2500. Neko kaže da je prestala da postoji u 4 veku, drugi pominju 10. vek. U ovom trenutku to nije toliko važno. Najvažnije je da je postalo poznato da je ta država postojala na Kavkazu
202 najmanje 1.500 godina, a ove informacije su sačuvane u različitim istorijskim dokumentima. "Avesta" govori o glavnom gradu Skita na Kavkazu blizu jedne od najviših planina na svetu. Kao što je poznato, Elbrus je najviša planina ne samo na Kavkazu, već i u Evropi uopšte. "Rigveda" govori o glavnom gradu na istom Elbrusu. Antički grčki geograf Strabon, koji je živio u 1. veku p.n.e. - početkom prvog veka n.e, piše o hramu Sunca i svetilištu Zlatnog runa u svetom gradu u regiji Elbrus, na vrhu planine Tuzuluk. O Kijaru se govori u Velesovoj knjizi. Sudeći po tekstu, Kijar ili grad Kija Stari, osnovan je u 9. veku pre nove ere. Ponekad su ga takođe nazivali Kijar Antski, po imenu plemena Anta. Čini se da Kijev na Drepri, glavni grad Kijevske Rus, nije prvi Kijev i ne tako drevan. Na mesto glavnog drevnog grada Kijar na području Elbrusa, arheološke ekspedicije su periodično otpremljane. Sprovedeno je pet ekspedicija: 1851, 1881, 1914, 2001 i 2002. Šta su našli arheolozi? "... U planini Karakaja, u stenovitom grebenu, na nadmorskoj visini od 3646 metara nadmorske visine, između sela Gornji Čegem i Bezengi na istočnoj strani planine Elbrus, nađena je prestonica grad Kijar, za koji je utvrđeno da je postojao mnogo pre rođenja Hrista, koji se pominje u mnogim legendama i pričama različitih naroda sveta, kao i najstarija astronomska opservatorija - Hram Sunca, koju je opisao drevni istoričar Al-Masudi u svojim knjigama kao Hram Sunca. Lokacija nađenog grada poklapa se sa drevnim izvorima, a kasnije je potvrdio lokaciju grada i turski putnik 17. veka Evlij Čelebi ... Postoje dokazi da je na prelazu naše ere hram opljačkao bosporski kralj Farnak. Na kraju su hram razorili u 4. veku Goti i Huni. Poznate su čak i razmere hrama; 60 laktova (oko 20 metara) u dužini, 20 (6-8 metara) u širinu, i 15 (10 metara) u visinu, a takođe je broj vrata i prozora - 12 po broju znakova zodijaka. Na planini Karakaja pronađeni su ostaci drevnog hrama, pećine i grobovi. Nađen je neverovatan broj naselja, razvaline hramova, pri tome veoma dosta ih je očuvano prilično dobro. U dolini blizu podnožja planine Karakaja, na platou Bečesin, nađeni su Mengiri - visoko veštačko kamenje koje liči na drvene vedske idole ... Pored toga, u centralnom delu Kavkaza, na severnim obroncima planine Elbrus, u kasnim 70-im i početkom 80-tih godina 20. veka otkriven je drevni centar metalurgije, ostaci peći za topljenje, naselja, grobovi ... Sumirajući rezultate ekspedicije 1880. i 2001. otkrivena je koncentracija tragova u radijusu od nekoliko kilometara drevne metalurgije, ležišta uglja, srebra, gvožđa, kao i astronomskih, verskih i drugih arheoloških objekata. Možemo pretpostaviti da je to otkriće jednog od najstarijeg kulturnog i administrativnog centra Slovena u regionu Elbrusa ... "
203 VEDSKI SIMBOLI U JAPANU Od svih vedsko-arijevskih simbola u Japanu, svastika je najčešća, iako ne toliko kao u Indiji ili Kini. Kao u tim zemljama, svastika se koristi pre svega u budizmu, koji su u Japan doneli budistički propovednici iz Koreje 552. godine. Nova doktrina pronašla je brojne sledbenike među predstavnicima japanskih plemićkih porodica i bila je široko rasprostranjena zahvaljujući povoljnom stavu poznatog državnika tog vremena Princa Setokua. Od tada, budistički hramovi u Japanu počeli su se brojati u hiljadama. Svastika na ulazu u budistički hram, Japan
204 Svastika na grudima Bude i kao ornamentu na posudi, Japan
205 Svastika u hramu, Japan Svastika na Budi u japanskom hramu, Japan
206 Svastika na posudi za tamjan na ulazu u hram, Japan
207 Pored solidnih budističkih hramova sa svim budističkim atributima, širom Japana raštrkan je nebrojen broj budističkih mini-svetinja-hramova. Svastika na uličnom svetilištu, Japan
208 Svastika na svetilištu blizu puta, Japan Svastika na malim budističkim svetinjama, Japan
209 Svastika na uličnom svetilištu, Japan Svastika na uličnom hramu, Japan
210 Budizam je u Japan doneo vulgarni (narodni) sanskrit, dijalekt sanskrita, nastao kao rezultat nepravilnog govora žena, dece i šudri u Indiji, koji je dobio široku primenu zahvaljujući širenju budizma. Iz tog vulgarnog sanskrita danas nalazimo u japanskom jeziku reči koje ponekad nazivamo srbizmima zbog velike sličnosti. Kao što vidimo, budizam je bio "pridošla" religija. Najstarija japanska religija je Šintoizam. Njegovo ime dolazi od reči "sinto" - "put bogova". U srži šintoizma leži poklonjenje svemoćnim Kamijima - natprirodnim bićima. Glavne vrste Kamia - to su duhovi prirode (Kami planine, reke, vetra, kiše, itd), izvanrednim ličnostima snažnim i sposobnim, zatvorenih kod ljudi i u prirodi (recimo, Kami rasta ili reprodukcije), duhovi mrtvih. U Japanu obožavaju nebrojene kamije. U svakom selu i mestu mora postojatu lokalni kami-pokrovitelj. Triskelion na Šinto svetištu
211 Svastika na japanskom svetilištu u korenu drveta
212 Svastika i Triskelion na vrhu Šinto hrama, Tokijski muzej Svastika. Detalj Šinto hrama
213 Svastika. Detalj Šinto hrama U Japanu često grade mala svetilišta na istorijskim i legendarnim mestima, prave se mesta za bogosluženje u velikim starim stablima, koja su smatrana za prebivalište Kamija. U zemlji ima oko 80 hiljada šintoističkih svetilišta, u kojima više od 27 hiljada sveštenika vrši obrede. Među svastikama koje ukrašavaju šinto hramove, u njihovom mnoštvu se može naći triskelion - trokraka "keltska" svastika ... Triskelion na Šinto hramu
214 Svastika i Triskelion na vrhu šinto hrama
215 Triskelion na šinto hramu Trokraka svastika na kapiji šinto hrama
216 Svastični ornament unutar šinto hrama Bilo bi logično pretpostaviti, da su drevnu religiju Japana ispovedali Japanci. Malo ljudi zna da su autohtoni narod Japana bili Ainu, koji se pojavio na ostrvima pre oko 13 hiljada godina.
217 VEDSKI SIMBOLI U AMERICI Vedski simboli, od kojih je najčešća svastika, u velikoj meri koriste domorodački narodi Severne, Centralne i Južne Amerike. Tamo su ih koristili još od davnina,u tzv prekolumbijskoj eri Maje i Asteci u Južnoj Americi. Istovremeno svastika se nalazi na žrvnju, brazilske indijanke je nose na svom plaštu, pueblo indijanci crtaju svastiku na instrumentima, a graditelji grobnica u Arkanzasu i Misuriju nanosili su spiralno raznovrsne svastike na keramiku. Keramika Maja, rani 7. vek
218 Kalendar Maja kao svastika
219 Kalendar Maja u obliku svastike
220 Svastike na starim Asetčkim hijeroglifama Pored dobro poznatih Maja, Inka i Asteka, vedskim simbolima su se koristila i druga indijanska plemena. Na primer, indijanci kulture Huari, koji su živeli na teritoriji Perua, od 5 do 10.veka i indijanci visokorazvijene kulture Čimu (9. vek nove ere), koji su živeli tamo sve do tada, dok u 14. veku nisu osvojile Inke, koristili su solarne simbole. Da biste razumeli koliko je bila razvijena ta kultura, možemo samo da kažemo da su Čimu savršeno vladali juvelirskim poslom, poznavali su tehniku livenja i zavarivanja metala, bili u stanju da nanesu tanku pozlatu na njihovu površinu, a takođe su znali kako da naprave različite legure. U glavnom gradu živelo je oko 60 000 ljudi.
221 Drevna keramika indijanaca Huari, Peru Drevni sunčani simboli indijske kulture Čimu, Peru.
222 Pečat za tekstilne ukrase. Legura srebra i bakra. Drevna keramika indijanaca Komičigon, Argentina Drevna keramika indijanaca Komičigon, Argentina
223 Drevna keramika indijanaca Komičigon, Arheološki muzej u Santjago del Estero, Argentina Svastiku su koristili indijanci kulture Komičigon, koji su živeli na teritoriji savremene Argentine. Njihovi keramički proizvodi datiraju u period od 5. veka. do španskog osvajanja Amerike u 16. veku. Pretpostavlja se da je ova kultura direktni naslednik druge domorodačke kulture - Ongamira, koja datira iz 5. milenijuma pre nove ere. U Severnoj Americi svastika je bila široko pronađena u grobnicama i indijanskim grobovima u Tenesiju i Ohaju. Pre dolaska Evropljana na američki kontinent u 16. veku. domorodačka indijanska plemena su izgradila zemljane grobnice za pokopavanje, za stanovanje i ritualne svrhe. Različite indijanske kulture su se bavile time u veoma dugom periodu - od početka 3. milenijuma pre nove ere. do 16, veka. Jedna od najstarijih zemljanih građevina su grobnice na području Poverty Point na teritoriji savremene države Lujzijane (oko 2500. god. pne). Obično su grobnice imale oblik piramide ili konusa sa isečenim vrhom. Najpoznatija piramida sa ravnim vrhom je Monk's Mound iz drevnog grada Kahokija, Ilinois. Tamo, na obalama reke Misisipi, na površini od 9 kvadratnih kilometara pronašli su grupu od 109 grobnica koje se pripisuju Misisipskoj kulturi 7. do 13. veka. n.e. Visina ove četvorostrane grobnice je 28 metara, dužina - 290 metara. Tu je i Emerald
224 Mound, druga najveća zemljana građevina u SAD. Prema naučnicima, stanovništvo ovog drevnog grada moglo je sastavljati od 8 do 40 hiljada ljudi. Ako poslednja cifra odgovara stvarnosti, onda je prvi grad Severne Amerike, koji je nadmašio brojem stanovnika Kahokiju, postao u 19. veku Filadelfija. Neke grobnice su pravljene u obliku životinja. Na primer, Velika Zmijska grobnica (The Great Serpent Mound) na jugu države Ohajo, visine 1,5 metra, širine 6 metara i 400 metara dužine, napravljena je u vidu zmije. Naučnici i dalje imaju problem da imenuju tačno vreme njegove izgradnje. Drevne grobnice u Poverty Point-u, Lujziana
225 Kurgan iz grada Kahokia, Ilinois Velika zmija na jugu Ohaja
226 Keramika iz nacionalnog indijskog muzejskog kompleksa Hohokam-Pima, Feniks, Arizona Svastika na boci, pronađena na mestu indijanskog sela 15. veka u blizini Karsona (Misissipi)
227 Sledeće, koristimo materijale iz etnografije, koje je napravio na sastanku Smitsonianskog naučnog društva američki naučnik-etnograf Tomas Vilson, kustos odeljka praistorijske antropologije, američkog Nacionalnog muzeja, 1896. godine. On je saopštio sve što je poznato o ovom simbolu do kraja 19. veka, a prevodilac Anatolij Moskvin je dopunio informacije o svastici u 20. veku. Kao rezultat, dobijena je knjiga "Svastika". Vilson je bio prvi Amerikanac koji je sistematizovao tada poznate informacije o svastici uopšte i posebno na američkom kontinentu. U predgovoru izveštaja, on je primetio da u to vreme reč "svastika" nije bila dostupna u priznatim američkim referentnim knjigama, na primer u Vebsterovom rečniku ili u Enciklopediji Britanika. Nije bilo pomena o svastici u više ili manje pristojnom rečniku umetnosti, uključujući drevne ili arheološke rečnike, iako u to vreme naučnici nisu imali manjak arheoloških artefakata sa svastikama, kako u Evropi tako i u Aziji i Americi. Poslednja nas ovaj put interesuje. Većina arheoloških nalaza sa svastikama koji se nalaze u Severnoj Americi, nalaze se na odeljenju za praistorijsku etnografiju američkog Nacionalnog muzeja. Pre svega, to je obimna kolekcija velikih sudova, prekrivenih crtežima, koje se nalaze na Floridi, u dolini reke Misisipi i u severnim državama. Primorska plemena razmenjivala su ove posude sa svojim susedima i sada se pronalaze daleko od mora - u indijanskim humkama i grobnicama na hiljade milja od svog prvobitnog mesta proizvodnje. Među ornamentima kojima su oslikani sudovi su četvorokrake i trokrake (triskele) svastike u formi spirale, kako desne i tako leve, takozvani "grčki krst", životinje, ptice, pauci i antropomorfne maske. Indijanski privezak sa svastikom
228 Indijanski privezak sa svastikom Indijanski privezak sa svastikom
229 Indijanski privezak sa svastikom Indijanski privezak sa svastikom
230 Puno artefakta nalazi se u razrušenim indijanskim grobovima u dolini reke Missisipi, reke Kamberlend, u Oldatunu, Nešvilu, na ostrvu Fejns, u Mak-Magonu, Brejkbilu i Lik kriku (Tenesi) na rekama Akija Krik, Virđinija), država Misuri. Indijanski privezak sa svastikom Indijanski privezak sa svastikom
231 Indijanski privezak sa svastikom Indijanski privezak sa svastikom
232 Indijanski privezak sa svastikom Američki naučnici ne mogu da kažu tačno zašto su pravili te priveske, osim pretpostavki da su oni mogli da budu znaci društvenog i plemenskog statusa, klanske pripadnosti, oznake vladara ili amajlije sveštenika. U dolini Misisipija američki arheolozi su pronašli mnoštvo uzoraka grnčarije sa svastičnim ukrasnim elementom, činije, bokale, čaše u obliku ptica sa oslikanom bojom ili smeštenim ornamentima. Na primer, iskopavanja na Pekan Point, kurgana Telor Šensi (Arkansas) i Čarlston (Montana). Svastika na keramici iz Pekan Pointa
233 Svastika na keramici iz Pekan Pointa Svastika na keramici iz Pekan Pointa
234 Svastika na keramici iz Pekan Pointa
235 Svastiku su aktivno koristili indijanci u nacionalnoj umetnosti sve do 40-tih godina 20 veka, a neka plemena je koriste čak i danas. Na primer, vekovima su indijanci Apači koristili svastiku kao svoj ornament na tekstilu i ukrasima. Njihovi šamani su je koristili za predviđanja i medicinsku praksu. Pima indijanci je koriste kao ornamente kako bi napravili pletene korpe. Pored svastike, indijanci su koristili i druge vedske arijevske simbole, na primer, osmokraku "Zvezdu Svaroga", što je važan element vedskog veza. Svastika Pima indijanaca
236 Svastika Pima indijanaca
237 Svastika na indijanskoj narodnoj nošnji
238 Osmokraka "Zvezda Svaroga" na indijanskoj narodnoj nošnji
239 Osmokraka "Zvezda Svaroga" na vedskom vezu
240 Indijanska plemena Navaho i Zuni koja žive na teritoriji države Kalifornije i koja su čuvala drevni način života sve do prve trećine 20. veka koristila su svastike na šivenim ćebadima. Svastika na indijanskim šivenim ćebadima
241 Svastika na indijanskim šivenim ćebadima
242 Svastika na indijanskim šivenim ćebadima
243 Svastika na indijanskim šivenim ćebadima Takođe, svastika je korišćena tokom ceremonija, na primer, pri izvođenju "planinskih himni" Navaha i borbenih pesama indijaca Kanzasa. Navaho šamani su crtali svastiku na glatkom pesku zagrejanom suncem, a bolesnog su stavljali u njen centar, nad kojim su izvođeni određeni magični rituali u cilju njegovog izlečenja. Prikazana je na ogrlicama i ceremonijalnoj odeći plemena Sak i na borbenim štitovima indijanaca Pime. Indijanci i danas koriste svastiku. Na primer, u hotelu Šafer u Novom Meksiku, u kraljevskom muzeju provincije Saskatčevana u Kanadi, zgradi Penobskot, koja se naziva po indijanskom plemenu, u državi Nova Engleska.
244 Svastika u hotelu Šhafer u Novom Meksiku Svastika u hotelu Šhafer u Novom Meksiku
245 Kraljevski Navaho muzej u Kanadi Svastika na Penobskot zgradi u Kanadi
246 Svastika na kašikama Navaha
247 U februaru 1925, indijanci plemena Kuna (Panama) najavili su stvaranje nezavisne Republike Tula, na čijoj zastavio je bila svastika, koja im je bila drevni simbol. Godine 1942. zastava je promenjena kako bi izbegla asocijacije sa fašističkom Nemačkom. Na svastiku je stavljen krug. 1940.god, na skupštini plemena iz Arizone - Navaho, Papagos, Apači i Hopi indijanci su odbili da koriste svastiku u svim njenim oblicima na svojim narodnim nošnjama i proizvodima, kao protest protiv nacizma i četiri vođe su potpisale odgovarajući dokument. Međutim, sada Indijanci i dalje koriste svastiku i druge vedske simbole. Na poslednjoj slici prikazan je Tim Tingl, autor i narator indijanske istorije na susretu sa čitaocima njegovih dela. Svastika na indijanskom kostimu
248 Svastika na poklopcu torbe indijanaca Delavara Svastika na zastavi indijanaca Kune
249 Indijanci potpisuju dokument o odbijanju korištenja svastike 1940.god. Moderni indijanski pisac Tim Tingle