วินัย

(๑๕๓)
ศาลจังหวัดรอยเอ็ดไดมีคําพิพากษาวาผูฟองคดีกระทําผิดจริง ศาลอุทธรณและศาลฎีกา
พิพากษายืนตามศาลช้ันตน แตเมื่อไมปรากฏวาผูฟองคดีมีพฤติการณกระทําผิดถึงขนาดปลุกปล้ํา
ขมขืนกระทําชําเราผูรองเรียน ความรายแรงแหงกรณีจึงยังไมถึงขนาดตองถูกลงโทษไลออก
จากราชการ จึงมีมติลดโทษเปนปลดออกจากราชการ อันเปนกรณีที่ อ.ก.พ. วิสามัญเก่ียวกับ
การอุทธรณและการรองทุกข ทําการแทน ก.พ. ไดพิจารณาพฤติการณการกระทําของผูฟองคดี
ตามที่ปรากฏในสํานวนการสอบสวนทางวินัยประกอบดวยแลว หาไดอาศัยเพียงผลคําพิพากษา
คดีอาญาเพื่อลงโทษทางวินัยแกผูฟองคดีแตอยางใดไม ดังน้ัน การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ โดยอธิบดี
กรมท่ดี ินมคี าํ ส่ังลงวันท่ี ๒๒ ธันวาคม ๒๕๕๒ แกไขเพิ่มเตมิ โดยคําสั่งลงวันท่ี ๒๑ มกราคม ๒๕๕๓
ใหลดโทษผูฟองคดีจากไลออกจากราชการเปนปลดออกจากราชการ จึงเหมาะสมกับ
กรณีแหงความผิด ตามนัยมาตรา ๑๐๔ วรรคสอง แหงพระราชบัญญัติดังกลาว และ
เปน การกระทําที่ชอบดวยกฎหมายแลว ที่ศาลปกครองชั้นตนพิพากษายกฟอง น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เหน็ พอ งดวย

พพิ ากษายนื

คาํ พิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ท่ี อ. ๑๗๕/๒๕๖๓ (ประชุมใหญ)
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีดํารงตําแหนงนายชางรังวัด ๖ ทําหนาที่หัวหนา

ฝายรังวัด สํานักงานที่ดินจังหวัดสมุทรปราการ สาขาบางพลี ถูกผูถูกฟองคดีที่ ๒ (อธิบดีกรมที่ดิน)
มีคําสั่งลงวันท่ี ๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ลงโทษไลออกจากราชการ ฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่
ราชการโดยมิชอบ เพ่ือใหตนเองหรือผูอื่นไดรับประโยชนที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาท่ีราชการ
และฐานปฏิบัติหนาที่ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหาย
แกราชการอยา งรายแรงโดยมีผลต้ังแตวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๔๒ ซึ่งเปนวันที่ผูฟองคดีเกษียณอายุราชการ
ตามมติของ อ.ก.พ. กระทรวงมหาดไทย สืบเนื่องจากการชี้มูลความผิดของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
(คณะกรรมการปองกันและปราบปรามการทุจริตแหงชาติ) ซ่ึงผูฟองคดีเห็นวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
เลือกปฏิบตั ิโดยไมเ ปน ธรรมเกย่ี วกบั การกลา วหาและชีม้ ูลความผิด รวมทั้งกระทาํ การโดยไมชอบเก่ยี วกบั
การพิจารณาตรวจสอบเรื่องราว และคณะอนุกรรมการไตสวนของผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไมไดแจงขอกลาวหา
ในกรณีออกโฉนดทับท่ีสงวนหวงหาม “ที่เทขยะมูลฝอย” ใหผูฟองคดีทราบ ทําใหผูฟองคดีไมมีโอกาส
ชแ้ี จงขอ กลา วหาในเร่อื งนี้ อนั เปนกระบวนการสอบสวนท่ีไมชอบ และผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มิไดนํากฎหมาย
มติคณะรัฐมนตรี ความเห็นของคณะกรรมการกฤษฎีกา รวมท้ังขอเท็จจริง พยานหลักฐาน และสํานวน
การสอบสวนของทางราชการ ตลอดจนการใหถอยคําของพยานบุคคลซึ่งเปนขาราชการระดับสูง
ทเ่ี ปนประโยชนห รอื มีนํ้าหนักหักลางขอกลาวหามาประกอบการพิจารณา ผูฟองคดีจึงมีหนังสืออุทธรณ
คําสั่งลงโทษตอประธาน ก.พ. จากนั้นสํานักงาน ก.พ. ไดมีหนังสือลงวันที่ ๒๓ มีนาคม ๒๕๕๒ แจงวา
รองนายกรัฐมนตรีส่ังและปฏิบัติราชการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (นายกรัฐมนตรี) พิจารณาแลวมีคําส่ัง
ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนมติ
ของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ท่ีช้ีมูลความผิดทางวินัยผูฟองคดี เพิกถอนคําสั่งผูถูกฟองคดีที่ ๒ ลงวันที่

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๔)
๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และใหผูถูกฟองคดีท่ี ๒ สั่งใหผูฟองคดี
กลับเขารับราชการตั้งแตวันท่ี ๑ ตุลาคม ๒๕๔๒ พรอมท้ังคืนเงินบํานาญตามสิทธิใหแกผูฟองคดีตั้งแต
วันท่ี ๑ กันยายน ๒๕๕๐ ในอัตราเดือนละ ๑๙,๕๘๕.๘๐ บาท พรอมดอกเบ้ียในอัตรารอยละ ๗ ตอป
จนถึงวันฟองคดี เปนเงิน ๔๔๐,๐๙๒.๙๘ บาท เห็นวา เมื่อพิจารณามาตรา ๓๐๑ (๓) รัฐธรรมนูญ
แหงราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔๐ ซ่ึงใชบังคับในขณะเกิดเหตุ ประกอบ พ.ร.ป. วาดวย
การปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ มาตรา ๑๙ มาตรา ๘๘ มาตรา ๙๑ (๑)
และมาตรา ๙๒ วรรคหนึ่ง เห็นไดวา ขอกลาวหาท่ีอยูในอํานาจไตสวนและพิจารณาของ
คณะกรรมการ ป.ป.ช. หมายถึงเฉพาะขอกลาวหาที่เก่ียวกับการกระทําความผิดฐานทุจริตตอหนาที่
กระทาํ ความผิดตอตําแหนง หนา ทรี่ าชการ หรือกระทําความผิดตอตําแหนงหนาท่ีในการยุติธรรมเทาน้ัน
ซ่ึงความผิดตอตําแหนงหนาที่ราชการและความผิดตอตําแหนงหนาท่ีในการยุติธรรม นั้น
เปนมูลความผิดทางอาญา สวนความผิดฐานทุจริตตอหนาที่ ถือเปนมูลความผิดทางวินัย
นอกจากสามกรณีดังกลาวแลว คณะกรรมการ ป.ป.ช. ไมมีอํานาจในการไตสวนขอเท็จจริง
เมื่อขอเท็จจริงรับฟงไดวา คณะกรรมการ ป.ป.ช. ไดไตสวนขอเท็จจริงและมีมติวาการกระทํา
ของผูฟองคดีเปนความผิดวินัยฐานทุจริตตอหนาที่ราชการ และฐานปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยจงใจ
ไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง
ตาม พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ มาตรา ๘๒ วรรคสาม มาตรา ๘๕ วรรคสอง
จึงเปนกรณีท่ีคณะกรรมการ ป.ป.ช. ดําเนินการตามอํานาจหนาท่ีของคณะกรรมการ ป.ป.ช.
ตามมาตรา ๑๙ (๓) แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒
เม่ือประธานคณะกรรมการ ป.ป.ช. ไดสงรายงานการไตสวนขอเท็จจริงและเอกสารประกอบ
พรอมทั้งความเห็นไปยังผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ซ่ึงเปนผูบังคับบัญชาของผูฟองคดี เพ่ือพิจารณา
โทษทางวินัยแกผูฟองคดีในความผิดฐานทุจริตตอหนาที่ราชการ ตามมาตรา ๙๒ วรรคหน่ึง
แหงพระราชบัญญัติดังกลาว สวนความผิดฐานปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย
ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง น้ัน เมื่อคณะกรรมการ ป.ป.ช.
ไมมีอํานาจหนาที่ในการไตสวนขอเท็จจริงและช้ีมูลความผิดทางวินัยผูฟองคดีในความผิดฐานดังกลาว
การที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. ไตสวนขอเท็จจริงและช้ีมูลความผิดทางวินัยผูฟองคดีในความผิดฐาน
ดังกลาว จึงเปนการกระทําท่ีไมมีอํานาจตามกฎหมาย กรณีจึงไมผูกพันผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ที่จะถือเอา
รายงานการไตสวนขอเท็จจริงและความเห็นของคณะกรรมการ ป.ป.ช. มาเปนสํานวนการสอบสวน
ทางวินัยของคณะกรรมการสอบสวนวินัยตามกฎหมายวาดวยระเบียบขาราชการพลเรือน
เมื่อขอเท็จจริงปรากฏวา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีคําส่ังลงวันที่ ๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการในความผิดทางวินัยฐานปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย
ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง โดยมิไดมีการแตงตั้ง
คณะกรรมการข้ึนทําการสอบสวนผูฟองคดีและมิไดแจงขอกลาวหาดังกลาวใหผูฟองคดีทราบ
เพื่อใหผูฟองคดีไดมีโอกาสโตแยงชี้แจงแสดงพยานหลักฐานและนําสืบแกขอกลาวหา คําส่ังลงโทษ
ไลผ ฟู อ งคดีออกจากราชการตามฐานความผิดดังกลา วซึง่ เปนคาํ สง่ั ทางปกครองตามมาตรา ๕ แหง พ.ร.บ.

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๕)
วิธปี ฏิบตั ิราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงไมช อบดว ยกฎหมาย เนื่องจากมไิ ดดําเนินการตามข้ันตอน
หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญในการลงโทษทางวินัยอยางรายแรงแกขาราชการพลเรือนตาม พ.ร.บ.
ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ มาตรา ๑๐๒ ประกอบกับกฎ ก.พ. ฉบับท่ี ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐)
ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา
ซ่งึ ใชบงั คับในขณะเกิดเหตุ เมือ่ คดนี ผี้ ูฟอ งคดถี กู กลาวหาวา กระทาํ ความผดิ วนิ ัยอยา งรา ยแรงฐานทุจริต
ตอหนาท่ีราชการ เนื่องจากเมื่อครั้งผูฟองคดีดํารงตําแหนงนายชางรังวัด ๖ ทําหนาท่ีหัวหนาฝายรังวัด
สํานักงานท่ีดินจังหวัดสมุทรปราการ สาขาบางพลี มีหนาที่ในการตรวจสอบพิจารณาเรื่องรังวัด
ทุกประเภทวาถูกตองตามหลักวิชาการแผนท่ีหรือไม ควบคุม กํากับดูแล ตรวจสอบกลั่นกรอง
งานดานการรังวัดและทําแผนท่ีไตสวนกรรมสิทธ์ิเพ่ือออกโฉนดท่ีดินพรอมเสนอความเห็นตอ
เจาพนักงานท่ีดินเพ่ือใหการออกโฉนดเปนไปตามระเบียบและกฎหมาย โดยท่ีกรณีพิพาท
เปนเร่ืองเก่ียวกับการออกโฉนดท่ีดินเฉพาะรายโดยมีหลักฐานการครอบครองตามมาตรา ๕๙
แหงประมวลกฎหมายท่ีดิน ซึ่งขอเท็จจริงรับฟงไดวา กรณีบริษัท ป. นําหลักฐาน ส.ค.๑ และ น.ส.๓
ตําบลคลองดาน อําเภอบางบอ จังหวัดสมุทรปราการ มาขอออกโฉนด ซ่ึงผูฟองคดีมีหนาท่ี
ตรวจสอบสิทธิครอบครองและการทําประโยชนในท่ีดิน รวมท้ังเปนที่ดินที่พึงออกโฉนดที่ดิน
ไดตามกฎหมายหรือไม ท้ังน้ี ตามขอ ๘ ของกฎกระทรวง ฉบับที่ ๕ (พ.ศ. ๒๕๙๗) ออกตามความใน
พ.ร.บ. ใหใชประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ. ๒๔๙๗ อันเปนกฎหมายซ่ึงมีผลใชบังคับขณะนั้น
ผูฟองคดียอมตองมีความรูในระเบียบและกฎหมายเปนอยางดี หากผูฟองคดีไดตรวจสอบ
หรือพิจารณากล่ันกรองเอกสารหรือหลักฐานประกอบเร่ืองการรังวัดออกโฉนดที่ดิน ผูฟองคดี
ยอมจะทราบไดวาการท่ีระบุไวดานหลัง ส.ค.๑ วาเปนที่เทขยะ น้ัน หลักฐาน ส.ค.๑ ดังกลาว
เปนหลักฐานท่ีผูแจงการครอบครองไดแจงโดยมิชอบ เพราะแจงในท่ีสงวนและหวงหาม การแจง ส.ค.๑
จึงไมกอใหเกิดสิทธิแกผูแจง ทั้งนี้ ตามมาตรา ๕ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ใหใชประมวลกฎหมายท่ีดิน
พ.ศ. ๒๔๙๗ ผูแจงจึงไมใชผูมีสิทธิครอบครองท่ีดินตามมาตรา ๕๙ แหงประมวลกฎหมายท่ีดิน
นอกจากนี้ ไดมีการนําหลักฐานที่ดินแปลงอ่ืนมาขอออกโฉนดที่ดิน รวมทั้งมีการออกโฉนดท่ีดิน
ทับท่ีดินที่ไมมีหลักฐานเดิมรวมเขาไปดวย ซึ่งเปนหนาที่ของผูฟองคดีท่ีจะตองพิจารณาเก่ียวกับ
หลักฐานท่ีนํามาขอออกโฉนดท่ีดิน และตรวจสอบใหชัดเจนกอนเสนอเร่ืองตอเจาพนักงานท่ีดิน
อันเปนการตรวจพิจารณาตามปกติของผูดํารงตําแหนงเชนนั้นตองพึงกระทํา ซ่ึงหลักฐานดังกลาว
ปรากฏชัดเจนแกผูฟองคดีแลว โดยที่ผูฟองคดีไมจําเปนตองออกไปตรวจสอบสภาพท่ีดินอีก
ผูฟองคดียอมทราบวาหลักฐานท่ีนํามาขอออกโฉนดที่ดินดังกลาวขัดตอกฎหมาย และไมสามารถ
ออกโฉนดที่ดินได การท่ีผูฟองคดีไดเสนอเร่ืองตอเจาพนักงานท่ีดินจังหวัดสมุทรปราการ สาขาบางพลี
ตอไป จนกระทั่งมีการออกโฉนดท่ีดินใหแกผูขอ พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดี
แสดงถึงความจงใจหรือประมาทเลินเลออยางรายแรง ถือเปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่
ราชการโดยมิชอบเพื่อใหตนเองหรือผูอ่ืนไดประโยชนท่ีมิควรได เปนการทุจริตตอหนาท่ีราชการ
นอกจากน้ี การออกโฉนดท่ีดินเฉพาะรายกรณีนี้ ยังเปนการออกโฉนดท่ีดินทับคลองสาธารณประโยชน
และท่ีดินซ่ึงเปนท่ีหวงหาม (ที่เทขยะ) ซ่ึงตองหามตามมาตรา ๕๙ แหงประมวลกฎหมายท่ีดิน

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๖)
และขอ ๘ ของกฎกระทรวง ฉบับที่ ๕ (พ.ศ. ๒๔๙๗) ออกตามความใน พ.ร.บ. ใหใชประมวลกฎหมาย
ที่ดิน พ.ศ. ๒๔๙๗ อันเปนกฎหมายท่ีมีผลใชบังคับอยูในขณะน้ัน พฤติการณและการกระทํา
ของผูฟองคดีจึงเขาองคประกอบของความผิดฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ อันเปนกฎหมายที่ใชบังคับอยูขณะ
กระทําความผิด อยางไรก็ตาม การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีมติวาการกระทําของผูฟองคดี
มีมูลความผิดทางวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ
เพื่อใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนท่ีมิควรได เปนการทุจริตตอหนาท่ีราชการ และฐานปฏิบัติหนาที่
ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการ
อยางรายแรง และไดสงรายงานเอกสารพรอมท้ังความเห็นมายังผูถูกฟองคดีท่ี ๒ เพื่อพิจารณา
โทษทางวินยั ตามฐานความผิดท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีมติโดยไมตองแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอีก
และในการพิจารณาโทษทางวินัยใหถือวารายงานเอกสารและความเห็นของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
เปนสํานวนการสอบสวนทางวินัยของคณะกรรมการสอบสวนวินัย ทั้งนี้ ตามมาตรา ๙๒ แหง พ.ร.ป.
วาดวยการปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ และผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดรับหนังสือ
จากผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไวพิจารณา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ซ่ึงเปนผูบังคับบัญชาที่มีอํานาจส่ังบรรจุ
ตามมาตรา ๕๒ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ จึงสงเรื่องให อ.ก.พ.
กระทรวงมหาดไทยพิจารณา โดย อ.ก.พ. กระทรวงมหาดไทย มีมติเห็นชอบในการประชุมวันท่ี ๒๖
กรกฎาคม ๒๕๕๐ ใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการในความผิดฐานดังกลาว ผูถูกฟองคดีท่ี ๒
จึงอาศัยอํานาจตามความใน ๙๒ และมาตรา ๙๓ แหงพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญดังกลาว
ประกอบมาตรา ๑๐๔ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ มีคําสั่งลงวันท่ี
๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตามมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ แมคดีนี้
จะปรากฏขอเท็จจริงวาผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไดช้ีมูลความผิดทางวินัยของผูฟองคดีฐานปฏิบัติ
หนาท่ีราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหาย
แกร าชการอยา งรายแรงตามมาตรา ๘๕ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
ซ่ึงไดวินิจฉัยไวแลววา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไมมีอํานาจหนาท่ีในการไตสวนขอเท็จจริงและชี้มูลความผิด
ทางวินัยผูฟองคดีในฐานดังกลาว แตเมื่อไดวินิจฉัยไวแลวเชนกันวา การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ วินิจฉัยวา
พฤติการณแหงการกระทําของผูฟองคดีถือวามีมูลความผิด โดยถือเปนการปฏิบัติหรือละเวน
การปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบเพื่อใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนท่ีมิควรได เปนการทุจริต
ตอหนาที่ราชการ อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม แหง พ.ร.บ. ระเบียบ
ขา ราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ชอบดวยกฎหมาย การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ ชี้มูลความผิดฐานอ่ืนมาดวย
จึงไมมีผลเปลี่ยนแปลงมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ที่ชี้มูลความผิดฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการอันเปน
ความผิดวินัยอยางรายแรงแตอยางใดไม ดังน้ัน คําส่ังของผูถูกฟองคดีลงวันท่ี ๗ สิงหาคม ๒๕๕๐
จงึ ชอบดว ยกฎหมาย นอกจากน้ี กรณีของผูฟอ งคดี แมจะพนจากการเปนเจาหนาท่ีของรัฐไปแลวตั้งแต
วันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๔๒ ก็ตาม แตการดําเนินการของคณะกรรมการ ป.ป.ป. ที่ไดรับไวพิจารณา
ยังไมแลวเสร็จก็ไดโอนมาเปนอํานาจหนาที่ของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ กอนพนกําหนดหนึ่งปนับแตวันที่

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๗)
ผูฟองคดีพนจากการเปนเจาหนาท่ีของรัฐ กรณีจึงไมเขาเง่ือนไขเรื่องระยะเวลาตามมาตรา ๒๑ จัตวา
แหง พ.ร.บ. ปองกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการ พ.ศ. ๒๕๑๘
แกไ ขเพม่ิ เติม (ฉบบั ที่ ๒) พ.ศ. ๒๕๓๐ แตอ ยา งใด เม่ือขอเท็จจริงรับฟงเปนท่ียุติแลววา กรณีของ
ผูฟองคดีแมจะเปนเพียงขอกลาวหาตามที่หนังสือพิมพผูจัดการลงขาวก็ตาม แตสํานักงาน ป.ป.ป.
ก็ไดรับเรื่องรองเรียนกลาวหาผูฟองคดีกับพวกไวเม่ือวันที่ ๒๐ มกราคม ๒๕๔๒ กอนท่ีผูฟองคดี
จะพน จากราชการเน่ืองจากเกษยี ณอายุตั้งแตว นั ที่ ๑ ตลุ าคม ๒๕๔๒ ดงั นัน้ เมอื่ ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
มีมติวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง และแจงใหผูบังคับบัญชาพิจารณาโทษตามมติดังกลาว
กรณีจึงเขาหลักเกณฑตามมาตรา ๑๐๖ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ แลว
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จงึ มีอํานาจไตสวนช้มี ลู ความผดิ และเสนอความเห็นใหผ ูถกู ฟอ งคดที ่ี ๒ พิจารณาลงโทษ
ผูฟองคดีได สวนในเร่ืองการแจงขอกลาวหาใหผูถูกกลาวหาทราบนั้น เมื่อขอเท็จจริงปรากฏวา
แมคณะอนุกรรมการไตสวนของผูถูกฟองคดีที่ ๑ จะมิไดแจงใหผูฟองคดีทราบวาการออกโฉนดที่ดิน
เปนการออกทับพื้นท่ีหวงหามอันเปนที่เทขยะมูลฝอยก็ตาม แตการแจงขอกลาวหาดังกลาว
ถือไดวาเปนการแจงถึงพฤติการณแหงการกระทําของผูฟองคดีซึ่งเพียงพอที่ผูฟองคดีจะชี้แจง
แกขอกลาวหาไดวาการพิจารณาตรวจสอบเรื่องราวและรายงานการรังวัด ตลอดจนความเห็น
ของผูใตบังคับบัญชาตามสายงานเสนอเจาพนักงานที่ดินจังหวัดสมุทรปราการ สาขาบางพลี
ในการออกโฉนดท่ีดินดังกลาว ผูฟองคดีไดดําเนินการไปโดยถูกตองตามข้ันตอนและวิธีการตามที่
กฎหมายกําหนดไวหรือไม อยางไร ดังน้ัน การแจงขอกลาวหาของคณะอนุกรรมการไตสวน
ของผูถูกฟองคดีที่ ๑ จึงชอบดวยกฎหมาย เมื่อไดวินิจฉัยแลววา การมีคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการตามการช้ีมูลความผิดของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ เปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมาย
ดังนั้น เม่ือคําส่ังลงโทษดังกลาวชอบดวยกฎหมายจึงไมเปนการกระทําละเมิดตอผูฟองคดีแตอยางใด
ซ่ึงผูฟองคดีถูกลงโทษไลออกจากราชการยอนหลังไปถึงวันที่เกษียณอายุราชการ จึงไมมีสิทธิไดรับ
บําเหน็จบํานาญตามกฎหมาย ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ จึงไมตองรับผิดชดใชคาสินไหมทดแทนในสวนที่เปน
ดอกเบี้ยของเงินบํานาญที่ไมมีสิทธิไดรับใหแกผูฟองคดี ที่ศาลปกครองช้ันตนพิพากษายกฟอง
และใหคืนคาธรรมเนียมศาลในสวนทุนทรัพยท่ีเกินกวาสวนท่ีเปนดอกเบี้ยใหแกผูฟองคดี นั้น
ศาลปกครองสงู สุดเหน็ พอ งดว ย

พิพากษายนื

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสูงสดุ ท่ี อ.๒๐๗/๒๕๖๓
ผฟู องคดีฟอ งวา เดิมผูฟองคดีรับราชการตําแหนงเจาหนาท่ีบริหารงานที่ราชพัสดุ

ระดับ ๘ สวนจดั การท่รี าชการพัสดุ ๒ สํานักบริหารท่ีราชพัสดุ ๒ กรมธนารักษ กระทรวงการคลัง
ถกู ลงโทษไลออกจากราชการ ฐานทุจรติ ตอ หนาที่ราชการและประพฤติช่ัวอยางรายแรง ตามคําส่ัง
ลงวันท่ี ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙ กรณีถูกกลาวหาวาเม่ือครั้งผูฟองคดีดํารงตําแหนงเจาหนาท่ี
จัดผลประโยชน ๗ สํานักงานธนารักษพ้นื ที่ตราด ไดเรยี กรับเงนิ จากนางสาว ฐ. ผูเชาที่ดินราชพัสดุ
เพ่ือเปนคาใชจายลวงหนาตอบแทนในการทําสัญญาเชาท่ีราชพัสดุ แปลงหมายเลขทะเบียน

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๘)
ที่ ตร. ๒๕๘ ตร. ๒๕๙ และ ตร. ๒๖๐ ตําบลไมรูด อําเภอคลองใหญ จังหวัดตราด ผูฟองคดี
จึงอุทธรณคําสั่งตอผูถูกฟองคดีที่ ๒ (คณะกรรมการขาราชการพลเรือน) โดยเห็นวา
การดําเนินการทางวินัยของคณะกรรมการสอบสวนไมแจงสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุน
ขอกลาวหาที่ไดจากการสอบสวนเพิ่มเติมใหผูฟองคดีทราบ รายงานการสอบสวนไมปรากฏ
การวินิจฉัยเปรียบเทียบพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหากับพยานหลักฐานที่หักลาง
ขอกลาวหา และมีลักษณะปกปดขอเท็จจริงนําขอความอันเปนเท็จมาบิดเบือนแลวเสนอตอ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (อธิบดีกรมธนารักษ) จนเปนสาเหตุใหมีการลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
นอกจากน้ี ผูถูกฟองคดีที่ ๑ และท่ี ๒ ซึ่งมีหนาที่ตองใหคณะกรรมการสอบสวนดําเนินการเรื่องน้ี
ใหถูกตองโดยเร็ว ตามขอ ๓๖ ของกฎ ก.พ. ฉบับท่ี ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ.
วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ วาดวยการสอบสวนพิจารณา แตกลับไมดําเนินการ
คําสั่งลงโทษผูฟองคดีจึงไมชอบดวยกฎหมาย ตอมาผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (นายกรัฐมนตรี) ไดพิจารณา
แลวมีคําสั่งใหยกอุทธรณ ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอน
คําส่ังลงวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และใหผูฟองคดี
กลับเขารบั ราชการมีผลยอ นหลงั ไปถงึ วันที่ถูกไลออกจากราชการ ภายใน ๓๐ วัน โดยไดรับเงินเดือน
เงินสวัสดิการตาง ๆ ที่พึงจะไดรับในขณะท่ีถูกไลออกจากราชการ ตลอดจนเงินสวนแบง
สวนลดเบ้ยี ประกนั ภัยอาคารราชพสั ดุ และเงินอ่นื ใดทจี่ ะพงึ ไดจ ากการปฏบิ ัตริ าชการมีผลยอนหลัง
ไปถึงวันที่ถูกไลออกจากราชการ เพิกถอนมติ อ.ก.พ. กระทรวงการคลัง ที่มีมติไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ เพิกถอนมติผูถูกฟองคดีที่ ๒ ท่ีมีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี เพิกถอนคําส่ัง
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ท่ียกอุทธรณของผูฟองคดี และใหกรมธนารักษถอนฟองการดําเนินคดีอาญา
ผูฟองคดี เห็นวา คณะกรรมการสอบสวนไดแจงบันทึกการแจงและรับทราบขอกลาวหา
(แบบ สว.๒) ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๗ และสรุปพยานหลักฐาน (แบบ สว.๓) ท่ีสนับสนุน
ขอกลาวหาแกผูฟองคดีลงวันที่ ๒๑ ธันวาคม ๒๕๔๗ โดยแจงขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐาน
ท่ีสนับสนุนขอกลาวหาวา เมื่อคร้ังผูฟองคดีดํารงตําแหนงเจาหนาที่จัดหาผลประโยชน ๗
สํานักงานธนารักษพ้ืนท่ีตราด ผูฟองคดีเรียกรับผลประโยชนจากนางสาว ฐ. ผูเชาที่ดินราชพัสดุ
เน้ือท่ี ๒๐ ไร ๒๙ ตารางวา ในการทําสัญญาเชาที่ดินราชพัสดุแปลงหมายเลขทะเบียน
ท่ี ตร. ๒๕๘ ตร. ๒๕๙ และ ตร. ๒๖๐ ตําบลไมรูด อําเภอคลองใหญ จังหวัดตราด โดยมี
พยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหา คือ นางสาว ฐ. เปนพยานยืนยันการเรียกรับเงิน ๒ คร้ัง
คร้ังท่ี ๑ ผูฟองคดีเรียกรับเงินจํานวน ๕๐,๐๐๐ บาท แตนางสาว ฐ. จายเปนเงินสด
เพียง ๓๐,๐๐๐ บาท เพ่ือนําเงินไปซ้ือเหรียญที่กรมธนารักษจัดทําใหผูวาราชการจังหวัด ครั้งท่ี ๒
เม่ือวันท่ี ๑ ถึงวันที่ ๓ กรกฎาคม ๒๕๔๖ ผูฟองคดีติดตอใหนางสาว ฐ. นําเงิน ๖๐๐,๐๐๐ บาท
มาใหในวันทําสัญญา เพราะบุคคลอ่ืนไดจายหมดแลว เหลือแตนางสาว ฐ. ถาไมจายก็ไมได
สัญญาเชา ในวันทําสัญญาเชาวันท่ี ๔ กรกฎาคม ๒๕๔๖ นางสาว ฐ. ไดโอนเงินโดยใชใบนําฝาก
ที่นางสาว อ. เปนผูกรอกเลขที่บัญชีให โอนเงินจํานวน ๕๐,๐๐๐ บาท เขาบัญชีเงินฝากผูฟองคดี
จากนั้นคณะกรรมการสอบสวนไดสอบพยานบุคคลทั้งท่ีเปนผูเชาที่ราชพัสดุรายอื่นและเจาหนาที่

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๕๙)
ธนารักษพื้นท่ีตราด พรอมท้ังพยานเอกสารที่เกี่ยวของในการจัดทําสัญญาเชารายนางสาว ฐ.
ท้ังกอนและหลังทําสัญญาเชา รวมท้ังเอกสารการโอนเงินฝากเขาบัญชีผูฟองคดีและสมุดบัญชี
ของผูฟองคดีที่พบรายการโอนเงินฝากเขาจริง ตามที่นางสาว ฐ. กลาวอาง และฟงวาพฤติการณ
ดังกลาวของผูฟองคดีเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการ และ
การกระทําอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ และมาตรา ๙๘ วรรคสอง
แหง พ.ร.บ. ระเบยี บขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ และผูฟองคดีรับทราบ สว.๓ ในวันเดียวกัน
และไดทําบนั ทึกคาํ ชี้แจงแกข อกลา วหาลงวนั ท่ี ๒๔ กมุ ภาพันธ ๒๕๔๘ ปฏิเสธการเรียกรับเงินจาก
นางสาว ฐ. จากการใหเชาที่ราชพัสดุ ซ่ึงตามกฎ กพ. ฉบับท่ี ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน
พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา ขอ ๑๕ วรรคหนึ่ง
กําหนดใหคณะกรรมการสอบสวนสรุปพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหาเทาท่ีมีใหทราบวัน
เวลา สถานที่ และการกระทาํ ท่มี ีลักษณะเปนการสนับสนุนขอกลา วหา สําหรับพยานบุคคลจะระบุ
หรือไมระบุช่ือพยานก็ได เมื่อพิจารณารายละเอียดบันทึกการแจงสรุปขอกลาวหาและ
สรุปพยานหลักฐานตามแบบ สว.๓ ของคณะกรรมการสอบสวนแกผูฟองคดีแลว จะเห็นไดวา
เปนขอเท็จจริงท่ีเพียงพอจะทําใหผูฟองคดีเขาใจไดวาถูกกลาวหาวาไดกระทําความผิดอยางไร
ซง่ึ ผูฟองคดีไดชีแ้ จงตอ สตู ามหนังสือลงวันที่ ๒๔ กุมภาพันธ ๒๕๔๘ โดยละเอียดไมหลงขอตอสูวา
ไมเคยเรียกรับเงินจากผูรองเรียน จึงเห็นไดวา ผูฟองคดีเขาใจขอกลาวหาและไมไดหลงขอตอสู
แมไมไดแจงช่ือวามีผูใดเปนพยานบาง แตการระบุช่ือนางสาว ฐ. ผูเสียหายและอางเอกสาร
การจัดทําสัญญาเชาและใบฝากเงิน รวมท้ังบัญชีเงินฝากผูฟองคดี เมื่อผูฟองคดีเขาใจขอกลาวหา
และไมไดหลงขอตอสู การแจงสรุปขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหา
ตามแบบ สว. ๓ ของคณะกรรมการสอบสวนจึงเปนกรณีท่ีไดแจงใหผูฟองคดีทราบขอเท็จจริง
อยางเพียงพอในการที่จะใชสิทธิในการโตแยงปองกันสิทธิของตน และเปนการดําเนินการ
ท่ีชอบดวยกฎหมายแลว ทั้งนี้ ตามนัยมาตรา ๓๐ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการ
ทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ ซึ่งในกรณีท่ีผูฟองคดีกระทําทุจริตในหนาที่ราชการเรียกรับเงินจาก
นางสาว ฐ. เพ่ือใหสิทธิการเชาที่ราชพัสดุ นั้น คณะกรรมการสอบสวนไดสอบปากคําพยานบุคคล
ประกอบดวยนางสาว ฐ. ผูขอเชาที่ราชพัสดุในคดีนี้ และเปนผูรองเรียนผูฟองคดีกรณีเรียกรับเงิน
ผลประโยชนเพ่ือใหสิทธิการเปนท่ีราชพัสดุ เนื้อที่ ๒๐ ไรเศษ พยานที่เปนเจาหนาที่ธนารักษ
พ้ืนท่ตี ราด ประกอบดว ยนาย ส. ชางรังวัดท่รี าชพสั ดุที่พพิ าทในคดีนี้ นางสาว อ. เจาหนาที่การเงิน
พยานท่ีเปนผูบุกรุกท่ีราชพัสดุและไดยินยอมขอเชา และผูฟองคดีซึ่งเปนผูถูกกลาวหา
โดยเมื่อพิจารณาจากคําพยานบุคคลประกอบพยานเอกสารในสํานวนที่คณะกรรมการสอบสวน
รายงานแลว ปรากฏวามีการฝากเงินเขาบัญชีธนาคาร ก. ของผูฟองคดีเมื่อวันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๔๖
โดยนางสาว ฐ. เปนผูนําฝากจริง และผูฟองคดียอมรับวาเปนสมุดบัญชีเงินฝากของผูฟองคดี
โดยมีรายการเงินฝากเขา วันท่ี ๔ กรกฎาคม ๒๕๔๖ มกี ารฝากเงินจํานวน ๕๐,๐๐๐ บาท จริง และ
ในวันอื่นๆ ไมมีเงินฝากเขาบัญชี แตมีการถอนเงินวันที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๔๖ ไป ๑๕๐,๐๐๐ บาท
โดยมีขอพิรุธเพียงวา ผูฟองคดีไมตรวจสอบวาเปนเงินที่มีที่มาอยางไร เมื่อพิจารณากรณีที่ดิน

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๐)
ราชพัสดุแปลงหมายเลขทะเบียน ตร. ๒๕๘ ตร. ๒๕๙ และ ตร. ๒๖๐ เนื้อท่ีประมาณ ๑๕๐ ไร
กองบัญชาการทหารสูงสุดเคยขอใชประโยชน ตอมาไดมีหนังสือแจงคืนท่ีดินดังกลาว นาย ว.
ธนารักษจังหวัดตราดขณะน้ัน และผูฟองคดียอมรับรูรับทราบวาท่ีดินท่ีเหลือจากการที่
หนว ยราชการอน่ื เขาใชท ่ีดนิ แปลงดงั กลาวคงเหลอื ประมาณ ๘๐ ไร และเมื่อมีการรังวัดออก นสล.
ในป พ.ศ. ๒๕๔๕ โดยกรมท่ีดินเปนหนวยงานดําเนินการยอมเปนที่ประจักษชัดวาในป พ.ศ. ๒๕๔๕
ไมมีผูบุกรุกหรือโตแยงกรรมสิทธิ์ในที่ดินดังกลาว การที่มีผูกลาวอางวาเปนผูบุกรุกเพ่ือใหเกิดสิทธิ
ในการขอเชาท่ีราชพัสดุตามเน้ือท่ีที่อางวาบุกรุก ซ่ึงไมอาจอางไดหากเจาหนาท่ีของรัฐไมรูเห็นเปนใจ
ดวยมูลเหตุจูงใจในเรื่องการท่ีผูจะขอเชาไมอาจอางเหตุขอเชาไดอยางถูกตอง แตหากจะทําใหถูกตอง
จึงตองติดตอกับผูฟองคดีในฐานะเจาหนาท่ีฝายจัดหาผลประโยชน และพบขอพิรุธตางๆ ในการที่
ผูฟองคดีสอบสวนสิทธิของนางสาว ฐ. ในเร่ืองการไดมาของที่ดินท่ีขอเชาขัดแยงกับนาย ส. ท่ีอางวา
ไมไดขายท่ีแกนางสาว ฐ. ดังท่ีนางสาว ฐ. ใหถอยคํา แตนางสาว ฐ. ทั้งนาย ป. และนางสาว ร.
ก็ไมเ คยใหถอ ยคาํ ตอ ผฟู อ งคดี แตผฟู องคดีจัดใหม กี ารลงชื่อในบันทึกการสอบปากคําฉบับเดียวกับ
นางสาว ฐ. กรณีจึงนาเช่ือวาผูฟองคดีเปนผูกระทําการทุจริตในหนาท่ีราชการเรียกรับเงินจาก
นางสาว ฐ. เพ่ือใหสิทธิการเชาท่ีราชพัสดุในคดีพิพาท อันทําใหเกิดความเสียหายอยางรายแรง
ตอภาพลักษณและความนาเช่ือถือของทางราชการ ท้ังยังปรากฏวานอกจากการดําเนินคดีวินัย
กับผูฟองคดีแลว ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ยังดําเนินการรองทุกขกลาวโทษทางอาญากับผูฟองคดี
ในฐานะเจาพนักงานเรียกรับผลประโยชนและดําเนินคดีอาญากับนางสาว ฐ. ในฐานะผูใหสินบน
เจาพนักงานอีกดวย สวนกรณีที่ผูฟองคดีจัดใหบุคคลเชาท่ีราชพัสดุท้ังที่มิใชผูบุกรุกท่ีแทจริง
หรือไมไดเขาทําประโยชนตามที่กลาวอางจริง ซ่ึงทําใหราชการเสียประโยชนในรูปตัวเงิน
และทรัพยส นิ ทจ่ี ะไดจ ากการจดั หาประโยชนใ นทีด่ ินแปลงดังกลาว น้ัน เมื่อพิเคราะหแบบรายงาน
ตรวจสอบที่ราชพัสดุของผูย่ืนคํารองรายนางสาว ฐ. กับผูมีช่ืออีกรวม ๙ คน ปรากฏขอเท็จจริงวา
ท่ีราชพัสดุซ่ึงอยูในความดูแลของกรมธนารักษที่ใหเชาดานตะวันออกติดทางสาธารณะ
ดานทิศตะวันตกติดทะเล ที่ดินดังกลาวยอมมีศักยภาพสูงในการหาผลประโยชน ผูฟองคดี
ซ่ึงเปนเจาหนาที่ของกรมธนารักษหนวยงานทางปกครองผูดูแลที่ราชพัสดุควรท่ีจะทําการ
ตรวจสอบใหไดความวา ผูท่ีขอเชาเปนผูที่อยูในหลักเกณฑท่ีทางราชการกําหนดมิใชเพียงให
ผูแอบอางวาเปนผูบุกรุกไดสิทธิการเชาและเรียกคาเชาตอป สําหรับนางสาว ฐ. เชา ๒๐ ไรเศษ
คาเชาเพียงไรละ ๑๔,๐๕๑ บาทเศษ ตอป จึงเห็นวา การเสนอใหนางสาว ฐ. กับผูมีชื่ออีก ๘ คน
เชาเพ่ือทําการเกษตรยอมไมคุมคากับการจัดหาประโยชนตามระเบียบกระทรวงการคลัง วาดวย
การจัดหาประโยชนในที่ราชพัสดุ พ.ศ. ๒๕๒๗ อันทําใหราชการเสียประโยชน จากพฤติการณ
ดงั กลา วเห็นไดวา การกระทาํ ของผูฟองคดจี งึ เปน การปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบเพื่อใหตนเอง
หรือผูอื่นไดประโยชนที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาที่ราชการ และการกระทําดังกลาว
อันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง เปนการกระทําความผิดวินัยอยางรายแรง ตามมาตรา ๘๒
วรรคสาม และมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ดังน้ัน
การที่ผูถ ูกฟอ งคดที ่ี ๑ มคี ําส่ังลงวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๑)
ตามมติ อ.ก.พ. กระทรวงการคลังในคราวประชุมเม่ือวันท่ี ๒๐ มีนาคม ๒๕๔๙ และผูถูกฟองคดีท่ี ๓
พิจารณาส่ังการใหยกอุทธรณตามมติของผถู ูกฟองคดีท่ี ๒ จึงเปน การใชดุลพนิ ิจในการรับฟงขอเท็จจริง
ขอกฎหมายโดยชอบ และเปนการวินิจฉัยและกําหนดโทษตามระดับโทษที่เหมาะสมและ
ชอบดวยกฎหมายตามมาตรา ๑๐๔ แหงพระราชบัญญัติดังกลาวแลว ท่ีศาลปกครองช้ันตน
พิพากษายกฟอง นน้ั ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพอ งดว ยในผล

พิพากษายืน

คําพิพากษาศาลปกครองสงู สุดที่ อ.๔๖๐/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการพลเรือนสามัญ ตําแหนงนักวิชาการ

แรงงาน ๖ว สังกัดกองพัฒนาระบบบริการจัดหางาน ปฏิบัติราชการสํานักจัดหางานกรุงเทพเขตพื้นที่ ๑
ถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง มูลกรณีเกิดเม่ือคร้ังผูฟองคดีไดรับมอบหมายใหไป
ตรวจสอบการทํางานของคนตางดาว โดยไดเขาตรวจสอบสถานประกอบการของคนตางดาว
ช่ือนาย อ. กรรมการผูจัดการบริษัท ส. นักธุรกิจสัญชาติอินเดีย ซึ่งตามใบอนุญาตทํางานระบุวา
ประกอบกิจการผลิตส่ิงทอ ตั้งอยูเลขที่๔๕/๔๖ หมู ๙ ถนนประชารวมใจ แขวงทรายกองดินใต
เขตคลองสามวา กรุงเทพมหานคร ซ่ึงเม่ือผูฟองคดีไดไปตรวจสอบแลวไมพบการทํางาน ณ สถานท่ี
ตามท่ีระบุในใบอนุญาตทํางาน และเมื่อตรวจสอบกับสํานักบริการจดทะเบียนธุรกิจ ๓ กระทรวง
พาณิชย แลวปรากฏวาบริษัท ส. เปลี่ยนแปลงสถานที่ต้ังไปยังเลขท่ี ๑๘/๒ ซอยสุขุมวิท ๒๓
แขวงคลองเตยเหนอื เขตวัฒนา กรุงเทพมหานคร และจากการตรวจสอบการทํางาน ณ สถานประกอบการใหม
พบวาบริษัท ส. ประกอบกิจการเปนรานอาหารอินเดียและใหบริการอินเตอรเน็ตซ่ึงไมตรงกับกิจการ
ที่กําหนดไวในใบอนุญาตทํางานและไมไดยื่นคําขอเปลี่ยนแปลงสถานท่ีทํางานอันเปนการฝาฝน
พระราชบัญญัติการทํางานของคนตางดาว ในการนี้ผูฟองคดีไดเรียกรับเงินจากนาย อ. เพื่อใหตนเอง
ไดรับประโยชนที่มิควรได กรมการจัดหางานจึงแตงตั้งคณะกรรมการข้ึนทําการสอบสวนผูฟองคดี
ผลการสอบสวนไมไดค วามแนชัดทีจ่ ะลงโทษไลออกหรือปลดออกจากราชการ แตมีมลทินหรือมัวหมอง
ในกรณีทถี่ ูกสอบสวน เนื่องจากเมื่อพิจารณาพยานหลักฐานท้ังหมดแลวมีเหตุอันควรสงสัยเปนอยางย่ิงวา
ผฟู อ งคดีมีสวนหรือรูเ หน็ กับการเรียกรับเงนิ ดังกลา ว ตอมา ผถู ูกฟองคดีที่ ๑ (อธิบดีกรมการจัดหางาน)
โดยมติ อ.ก.พ. กรมการจัดหางาน ไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ ใหผูฟองคดีออกจาก
ราชการเพราะเหตุมีมลทินหรือมัวหมอง ผูฟองคดีเห็นวาคําสั่งดังกลาวไมชอบดวยกฎหมาย
จึงมีหนังสือลงวันที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๕๐ รองทุกขตอผูถูกฟองคดีที่ ๒ (คณะกรรมการขาราชการ
พลเรือน) แตผูถูกฟองคดีที่ ๒ มิไดดําเนินการพิจารณาเร่ืองรองทุกขของผูฟองคดีใหแลวเสร็จภายใน
ระยะเวลาท่ีกฎหมายกําหนด จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังใหเพิกถอนคําสั่ง
ลงวันท่ี ๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ ท่ีใหผูฟองคดีออกจากราชการ และใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการ
ในตําแหนงเดิม และใหผถู กู ฟองคดีทั้งสองรวมกันหรือแทนกันจายเงินเดือนใหแกผูฟองคดีนับแตวันที่
๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ เปนตนไป จนถึงวันที่ศาลมีคําสั่งใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการ เห็นวา
ในชั้นการสอบสวน คณะกรรมการสอบสวนไดดําเนินการสอบสวน โดยนาย อ. ไดรองเรียนกลาวหาวา

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๒)
ในวันท่ี ๓๐ มิถุนายน ๒๕๔๗ ผูฟองคดีกับพวกเขาตรวจสอบสถานประกอบการท่ีตั้งอยูเลขท่ี ๑๘/๒
ซอยสุขุมวิท ๒๓ นาย อ. ไดติดตอใหนาง ศ. ซึ่งเปนตัวแทนในการขอใบอนุญาตทํางาน มาชวยเจรจา
จากการเจรจา นาง ศ. แจงวาผูฟองคดีและเจาหนาท่ีไดเรียกเงินจากนาย อ. จํานวน ๙๐,๐๐๐ บาท
เปนขอ ตอ รองทีจ่ ะไมต อ งถกู ดาํ เนินคดีตามกฎหมาย เน่ืองจากบริษัทของนาย อ. ไมมีลูกจางเปนคนไทย
และบิดาและมารดาของนาย อ. ไมมีใบอนุญาตทํางานซึ่งเปนความผิดตามกฎหมายคนเขาเมือง นาย อ.
ตกลงจะจายเงินจํานวน ๔๕,๐๐๐ บาท ใหนาง ศ. นําไปจายใหเจาหนาท่ี ตอมา นาง ศ. โทรศัพท
แจงนาย อ. วาเจาหนาที่ไดขอใหนําเงินสวนที่เหลือจํานวน ๔๕,๐๐๐ บาท ไปมอบใหที่หางสรรพสินคา
นาย อ. ไดเบิกเงินสดจากตูเบิกเงินอัตโนมัติ (ATM) ณ หางสรรพสินคาดังกลาว จํานวน ๔๕,๐๐๐ บาท
และนําไปมอบใหแกผูฟองคดีที่บริเวณลานจอดรถของหางสรรพสินคา โดยปรากฏหลักฐานจากสมุด
บัญชีเงินฝากธนาคารธนาคารของนาย อ. วาในดังกลาวไดมีการฝากเงินและถอนเงินตามจํานวนท่ีนาย
อ. กลา วอา งจรงิ ตอมา นาย อ. ไดไปดําเนินการยื่นคําขอเปลี่ยนแปลงสถานประกอบการ แตปรากฏวา
บริษัทของนาย อ. ถูกขึ้นบัญชีดํา นาย อ. จึงแจงเร่ืองทั้งหมดใหนาย ส. ทราบ และภายหลังจากที่ได
มีการรองเรียนเกิดขึ้น ผูฟองคดีกับบุคคลอ่ืนอีกหลายคนไดมาพบนาย อ. ที่บริษัท น. ซึ่งเปนบริษัท
ของนาย ก. เพื่อขอใหนาย อ. ยุติเร่ืองรองเรียนโดยยินยอมชดใชเงินคืนใหเต็มจํานวน แตนาย อ.
ไมกลารับเงินคืน และทั้งสองฝายไมสามารถตกลงกันไดจึงไมมีการคืนเงินกัน และนาย อ. ถูกขมขู
เพือ่ ใหยุตเิ ร่ืองมาโดยตลอด จนตองขอความชวยเหลือจากสถานทูตอินเดียประจําประเทศไทย นาง ศ.
ใหถอยคําตอคณะกรรมการสอบสวนสรุปไดวา ขณะท่ีนาย อ. ไดดําเนินกิจการของบริษัท ส. ซ่ึงต้ังอยู
เลขท่ี ๑๘/๒ ซอยสุขุมวิท ๒๓ นาย อ. ไดโทรศัพทมาแจงวามีเจาหนาท่ีกรมการจัดหางาน
มาตรวจสอบบริษัท โดยขอใหตนมาเปนลามเน่ืองจากนาย อ. ไมสามารถพูดภาษาไทยได ตนจึงไป
ทบ่ี ริษัทของนาย อ. พบวามีเจาหนาที่กรมการจัดหางาน ๒ คน คือ ผูฟองคดีและนาย น. ตนไดแจงให
เจาหนาที่บันทึกถอยคําจากนาย อ. ตามความเปนจริง เมื่อนําบันทึกถอยคํามาตรวจสอบ ปรากฏวา
มีลักษณะที่เปนโทษตอคนตางดาว ตนจึงไดขอรองใหผูฟองคดีชวยเหลือนาย อ. โดยบอกผูฟองคดีวา
หากมีคาใชจายก็จําเปนตองจาย ผูฟองคดีจึงไดเสนอจํานวนเงินที่ตองจาย ตนไดตอรองราคาโดยตกลง
กันวาขอจายเพียงหนึง่ แสนบาท นาย ก. ใหถอยคําตอคณะกรรมการสอบสวนสรุปไดวา เม่ือประมาณ
เดือนกันยายน ๒๕๔๗ นาย ก. ไดรับการประสานงานจากสถานทูตอินเดียประจําประเทศไทย วามี
คนอินเดียถูกขาราชการไทยขมขู นาย ก. จึงเดินทางไปยังสถานทูต และไดพบกับนาย อ. และไดทราบ
ขอเท็จจริงวานาย อ. ไดรับอนุญาตทํางานจากกรมการจัดหางานแลวแตถูกผูฟองคดีซ่ึงเปนเจาหนาที่
กรมการจัดหางานเรียกรับเงินจํานวน ๙๐,๐๐๐ บาท และนาย อ. ไดจายเงินจํานวนดังกลาวไปแลว
แตยังถูกขมขูเรื่อยมาทําใหไดรับความเดือดรอน และภายหลังจากที่ไดมีการรองเรียนแลว ผูฟองคดี
พรอมดวยตํารวจตรวจคนเขาเมืองไดเดินทางมาพบนาย ก. ที่บริษัทของนาย ก. เพ่ือขอไกลเกลี่ย
กับนาย อ. โดยผูฟองคดีไดเสนอขอชดใชเงินจํานวน ๙๐,๐๐๐ บาท คืนให เพ่ือขอใหนาย อ. ยุติเร่ือง
แตนาย อ. ไมรับเงินคืน และผูฟองคดีชี้แจงแกขอกลาวหาวา หลังจากที่ผูฟองคดีทราบวา
มีการรองเรยี น ผูฟ องคดีกับรอยตํารวจเอก ส. ตํารวจตรวจคนเขาเมือง ไดไปพบนาย อ. จริง แตไปพบ
เพอื่ จะพดู คยุ สอบถามขอเท็จจรงิ เทา นนั้ มิไดเปน การพูดคุย ขมขู หรือขอยุติเรื่องโดยการคืนเงินตามท่ี

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๓)
ถูกกลาวหา และรอยตํารวจเอก ส. ซ่ึงเปนพยานฝายผูฟองคดี ใหถอยคําวา ตนเองกับผูฟองคดี
ไดเดินทางไปพบนาย อ. ท่ีบริษัทของนาย ก. จริง ซึ่งเปนการไปพบเพ่ือสอบถามถึงเหตุผลที่นาย อ.
รองเรียนผูฟองคดีเทาน้ัน จากขอเท็จจริงท่ีไดจากการสอบสวนจะเห็นไดวา ผูฟองคดีเขาไป
มีสวนเกี่ยวของกับเร่ืองที่กลาวหาในทุกเหตุการณที่นาย อ. ผูรอง กลาวอางประกอบขอรองเรียน
การลําดับเหตุการณสอดคลองตอเน่ืองกันทั้งสถานท่ีและเวลา รวมท้ังพยานฝายผูกลาวหาก็ใหการ
สอดคลองตองกัน อีกทั้งก็ไมปรากฏวา นาย อ. นาง ศ. และนาย ก. มีสาเหตุโกรธเคืองกับผูฟองคดี
มากอ นจนถึงขนาดตองปนแตงเรื่องขึ้นมากลาวโทษผูฟองคดีใหไดรับความเสียหาย ดังนั้น แมจะไมมี
พยานหลักฐานที่ฟงไดอยางชัดเจนวา ผูฟองคดีไดเรียกรับเงินจากคนตางดาวอันเปนความผิดวินัย
อยางรายแรงก็ตาม แตเปนกรณีท่ีมีเหตุอันควรสงสัยอยางยิ่งวาผูฟองคดีไดกระทําผิดวินัย
อยางรายแรงกรณีเรียกรับเงินจากคนตางดาวอันเปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่ราชการ
โดยมิชอบเพื่อใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาที่ราชการ อันเปนเหตุ
ใหมีมลทินหรือมัวหมองในกรณีที่ถูกสอบสวน ประกอบกับผูฟองคดีเปนผูดํารงตําแหนงนักวิชาการ
แรงงาน กองตรวจและคุมครองคนหางาน มีอํานาจหนาที่รับผิดชอบในการตรวจสอบการทํางานของ
คนตางดาว เพ่ือใหเปนไปตาม พ.ร.บ. การทํางานของคนตางดาว พ.ศ. ๒๕๒๑ รวมท้ังรายงาน
ผลการตรวจสอบสถานประกอบการท่ีมีคนตางดาวทํางานพรอมทั้งเสนอความเห็นใหผูบังคับบัญชา
พิจารณาตอไป ซึ่งการปฏิบัติหนาท่ีราชการดังกลาวมีผลตอการพิจารณาดําเนินการตามกฎหมาย
กับคนตางดาวที่เขามาทํางานในประเทศไทย เจาหนาท่ีของรัฐที่ปฏิบัติหนาที่ราชการดังกลาวจึงตอง
มีความซ่ือสัตย สุจริต ในการปฏิบัติหนาที่เปนหลัก ซ่ึงการจะใหผูฟองคดีซึ่งมีมลทินหรือมัวหมอง
ในกรณีท่ีถูกสอบสวนเร่ืองเรียกรับเงินจากคนตางดาว รับราชการตอไปอาจจะทําใหเสียหาย
แกทางราชการได การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมีคําสั่งลงวันท่ี ๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ ใหผูฟองคดี
ออกจากราชการเพ่ือรับบําเหน็จบํานาญทดแทน เพราะมีมลทินหรือมัวหมองในกรณีที่ถูกสอบสวน
ตามมาตรา ๑๑๖ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ นั้น จึงเปนการกระทําที่ชอบ
ดว ยกฎหมายแลว สวนที่ผูฟอ งคดีอางวา นางสาว ส. ซึ่งเปน อ.ก.พ. กรมการจัดหางาน ในการพิจารณา
ดําเนินการทางวินัยตอผูฟองคดีเคยเปนประธานสอบสวนวินัยรายแรงผูฟองคดีมาแลว จึงเปน
ผูมีสวนไดเสียและถือเปนกรณีที่นางสาว ส. มีเหตุซึ่งมีสภาพรายแรงอันอาจทําใหการพิจารณา
ทางปกครองไมเปนกลางตามมาตรา ๑๖ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ น้ัน
แมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีของคณะกรรมการสอบสวนกับการพิจารณาของ อ.ก.พ.
กรมการจัดหางาน จะเปนการดําเนินขั้นตอนทางวินัยท่ีแยกสวนออกจากกัน และกฎหมาย
มีเจตนารมณให อ.ก.พ. กรมการจัดหางาน ใชอํานาจในการตรวจสอบผลการสอบสวนทางวินัยของ
คณะกรรมการสอบสวนก็ตาม แตเหน็ ไดว า การสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีของคณะกรรมการ
สอบสวนกับการพิจารณาของ อ.ก.พ. กรมการจัดหางานดังกลาวยังเปนเพียงการดําเนินข้ันตอน
ทางวินัยหรือเปนการเตรียมการของเจาหนาท่ีกอนจัดใหมีคําส่ังทางปกครองลงโทษผูฟองคดีเทานั้น
ประกอบกับ อ.ก.พ. กรมการจัดหางานท่ีพิจารณาผลการสอบสวนทางวินัยอยางรายแรงกรณีผูฟองคดี
ถูกกลาวหาวากระทําผิดในคดีนี้มีอนุกรรมการท้ังสิ้น ๑๐ คน ประกอบดวยประธาน อ.ก.พ.

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๔)
รองประธาน อ.ก.พ. ผูทรงคุณวุฒิดานการบริหารงานบุคคล ผูทรงคุณวุฒิดานการบริหารและ
การจัดการ ผูทรงคุณวุฒิดานกฎหมาย และอนุกรรมการท่ีเปนขาราชการพลเรือนอีก ๕ คน
โดยนางสาว ส. ดํารงตําแหนงผูเชี่ยวชาญเฉพาะดานสงเสริมการมีงานทํา เปนอนุกรรมการท่ีเปน
ขาราชการพลเรือน ซึ่งการที่นางสาว ส. ไดรับการแตงตั้งใหเปนประธานกรรมการสอบสวนทางวินัย
ผูฟองคดี เปนการไดรับแตงตั้งใหปฏิบัติหนาท่ีนอกเหนือจากหนาที่ราชการตามปกติ ซ่ึงสงผลให
นางสาว ส. มีอํานาจอันเปนอิสระที่จะดําเนินการสอบสวนทางวินัยตามที่ กฎ ก.พ. ฉบับที่ ๑๘ (พ.ศ.
๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา
กําหนดไว เพ่ือนําเสนอองคกรท่ีทําหนาท่ีบริหารงานบุคคลเพ่ือวินิจฉัยสั่งการตอไป การใชดุลพินิจ
ในฐานะประธานกรรมการสอบสวนทางวินัยเปนการใชดุลพินิจแยกตางหากจากการใชดุลพินิจในฐานะ
อ.ก.พ. กรมการจัดหางาน และความเห็นของนางสาว ส. ก็เปนเพียงความเห็นเดียวใน อ.ก.พ.
กรมการจัดหางาน ซึ่งมีจํานวน ๑๐ คน และอนุกรรมการแตละคนยอมมีดุลพินิจอันเปนอิสระท่ีจะ
เห็นดวยกับความเห็นของนางสาว ส. หรือไม ดังนั้น การที่นางสาว ส. ไดรับแตงตั้งใหเปนประธาน
กรรมการสอบสวนทางวินัยผูฟองคดี ในขณะที่เปน อ.ก.พ. กรมการจัดหางาน จึงมิใชกรณีท่ีมีเหตุอ่ืนใด
ซึ่งมีสภาพรายแรงอันอาจทําใหการพิจารณาทางปกครองของ อ.ก.พ. กรมการจัดหางานไมเปนกลาง
ตามมาตรา ๑๖ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ ที่ศาลปกครองชั้นตน
พพิ ากษายกฟอ งนั้น ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพองดวย

พิพากษายืน

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อบ.๒๐๓/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล
หนา ๓๔

วนิ ยั ขา ราชการตาํ รวจ
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อ. ๓๕๕/๒๕๖๓

ผูฟองคดีฟองวา ขณะผูฟองคดีรับราชการตํารวจ ตําแหนงพนักงานสอบสวน
(สบ.๑) สถานีตํารวจภูธรอําเภอเมืองจันทร จังหวัดศรีสะเกษ เมื่อวันท่ี ๑๑ มิถุนายน ๒๕๔๓
สิบตํารวจตรี ฉ. ถูกนาย ว. กับพวก รวมกันทํารายรางกาย นาย ว. กับพวกจึงถูกจับกุมในขอหา
รวมกันทํารายรางกายเจาพนักงาน ผูฟองคดีในฐานะพนักงานสอบสวนในคดีอาญาดังกลาว
ไดทําการรวบรวมพยานหลักฐานแลวสรุปสํานวนคดีโดยเห็นควรสั่งไมฟองผูตองหาและทําบันทึก
การเปรียบเทียบปรับ ซ่ึงตอมาพนักงานอัยการไดมีคําสั่งเด็ดขาดไมฟองผูตองหา แตปรากฏวา
ภรรยาของสิบตํารวจตรี ฉ. มีหนังสือรองเรียนตอผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (ผูบังคับการตํารวจภูธร
จังหวัดศรีสะเกษ) วา ผูฟองคดีเรียกรับเงินจํานวน ๔๐,๐๐๐ บาท จากผูตองหาเพ่ือไกลเกล่ียคดี
แตไมนําเงินดังกลาวไปใหแกผูเสียหาย และปลอมลายมือช่ือผูเสียหายในบันทึกการเปรียบเทียบปรับ
พันตํารวจเอก ส. รองผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดศรีสะเกษรักษาราชการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๓

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๕)
ไดสั่งการทายหนังสือรองเรียนดังกลาวใหรองผูกํากับการสอบสวนตํารวจภูธรจังหวัดศรีสะเกษ
รว มกบั ตนทําการสบื สวนขอเทจ็ จรงิ และเมื่อดําเนินการสืบสวนขอเท็จจริงแลวไดมีหนังสือลงวันท่ี
๑ กนั ยายน ๒๕๔๓ แจง ผถู กู ฟองคดีที่ ๓ วา เร่ืองรองเรียนดังกลาวมีมูลและเห็นควรตั้งคณะกรรมการ
สอบสวนพจิ ารณาทณั ฑท างวนิ ัยรายแรงและดําเนินคดอี าญา ผถู กู ฟองคดีท่ี ๓ จึงมีหนังสือรายงาน
ผลการสืบสวนขอเท็จจริงไปยังผูวาราชการจังหวัดศรีสะเกษ ตอมา ผูวาราชการจังหวัดศรีสะเกษ
มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนเพื่อทําการสอบสวนขอเท็จจริงตามขอรองเรียนดังกลาว
คณะกรรมการสอบสวนไดมีหนังสือแจงผูวาราชการจังหวัดศรีสะเกษวา ผูฟองคดีไมไดกระทําผิดวินัย
อยา งรายแรง และไมปรากฏวา ไดกระทําความผดิ ตามประมวลกฎหมายอาญา จึงไมต อ งดําเนนิ คดอี าญา
กับผูฟองคดี แตผูฟองคดีเปนผูประพฤติตนบกพรองตอหนาที่ เห็นควรใหลงทัณฑกักขังผูฟองคดี
เปนเวลา ๗ วัน ผูวาราชการจังหวัดศรีสะเกษพิจารณาแลวเห็นชอบตามความเห็นของคณะกรรมการ
สอบสวน จึงมีหนังสือลงวันที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๔๔ แจงผูถูกฟองคดีที่ ๓ ใหยุติเรื่องและระงับโทษ
กรณีที่ถกู กลา วหาวา กระทําผดิ วนิ ยั อยา งรายแรง สวนกรณกี ารกระทําความผิดตาม พ.ร.บ. วาดวย
วินัยตํารวจ พุทธศักราช ๒๔๗๗ ใหสั่งลงทัณฑตามท่ีคณะกรรมการสอบสวนมีความเห็นตอไป
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ จึงมีคําสั่งลงวันท่ี ๒๓ เมษายน ๒๕๔๔ ลงทัณฑกักขังผูฟองคดี มีกําหนด ๗ วัน
หลังจากน้ัน ผูถูกฟองคดีท่ี ๖ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) มีหนังสือแจงผูถูกฟองคดีท่ี ๔
(ผูบัญชาการตํารวจภูธรภาค ๓) วา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๖ ในการประชุม
เม่ือวันที่ ๒๖ กันยายน ๒๕๔๕ และวันท่ี ๖ กุมภาพันธ ๒๕๔๖ พิจารณาแลวเห็นวา พฤติการณ
ของผูฟองคดีเปนการทุจริตตอหนาที่ เปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง จึงมีมติใหผูถูกฟองคดีที่ ๔
ดําเนินการเพิ่มโทษเปนส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการใหเปนการถูกตองเหมาะสมตอไป
ผูถูกฟองคดีที่ ๔ จึงมีคําส่ังลงวันท่ี ๒๖ มีนาคม ๒๕๔๖ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตั้งแต
วันท่ีมีคําส่ังเปนตนไป ผูฟองคดีจึงมีหนังสืออุทธรณคําสั่งดังกลาวตอประธานผูถูกฟองคดีที่ ๖
ตอมา ผถู กู ฟอ งคดที ่ี ๖ มีหนังสือลงวันที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ แจงผูฟองคดีวา ผูถูกฟองคดีที่ ๖
มีมติยกอุทธรณ ผูฟองคดีเห็นวา ตนไมไดกระทําความผิดตามที่ถูกกลาวหา จึงนําคดีมาฟองขอใหศาล
มีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนมติของผูถูกฟองคดีที่ ๑ (คณะอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการ
ตํารวจเกี่ยวกับการดําเนินการทางวินัย คณะที่ ๒) ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๖ ท่ีใหผูถูกฟองคดีท่ี ๔
ดาํ เนนิ การเพิ่มโทษเปน สง่ั ลงโทษไลผูฟอ งคดีออกจากราชการตามหนังสือลงวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ ๒๕๔๖
คําส่ังลงวนั ท่ี ๒๖ มีนาคม ๒๕๔๖ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการคําสั่งของผูถูกฟองคดีที่ ๖
ที่วินิจฉัยยกอุทธรณของผูฟองคดีตามหนังสือลงวันท่ี ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ เพิกถอนรายงาน
การสืบสวนขอเท็จจริงตามหนังสือลงวันที่ ๑ กันยายน ๒๕๔๓ ใหผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ยุติเรื่องและ
ระงับโทษกรณีท่ีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามหนังสือลงวันท่ี ๑๙ เมษายน ๒๕๔๔
และใหคําสั่งลงวันที่ ๒๓ เมษายน ๒๕๔๔ ท่ีลงทัณฑกักขังผูฟองคดี มีกําหนด ๗ วัน เปนคําสั่ง
ที่ชอบดวยกฎหมาย ใหการปฏิบัติหนาท่ีของผูฟองคดีเปนการปฏิบัติที่สุจริตและถูกตอง
ตามกฎหมาย และใหผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (สํานักงานาตํารวจแหงชาติ) รับผูฟองคดีกลับเขารับ
ราชการเชนเดิม เห็นวา การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ในการประชุมเมื่อวันที่ ๒๖ กันยายน ๒๕๔๕

แนวคาํ วนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๖)
พิจารณารายงานการดําเนินการทางวินัยกับผูฟองคดีกรณีท่ีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง
แลวเห็นวา พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดี เปนการปฏิบัติหนาที่โดยทุจริต นับไดวาเปน
ผูประพฤติช่ัวอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ วรรคสอง และมาตรา ๙๘ วรรคสาม แหง พ.ร.บ.
ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ความรายแรงแหงกรณีควรไดรับโทษถึงไลออกจากราชการ
จึงมีมติใหเสนอผูถูกฟองคดีที่ ๖ ช่ัวเปนผูมีอํานาจหนาที่พิจารณาการดําเนินการทางวินัยกับ
ขาราชการตาํ รวจกรณที ี่ถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง ท้ังน้ี ตามมาตรา ๑๐๙ วรรคหน่ึง
วรรคหก และวรรคเจ็ด แหงพระราชบัญญัติดังกลาว โดยเห็นควรใหผูถูกฟองคดีที่ ๔ ส่ังเพ่ิมโทษ
เปนลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการใหเปนการถูกตองเหมาะสมตอไป อันเปนกรณีท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ทําการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๖ ตามขอ ๒ ของประกาศคณะกรรมการขาราชการตํารวจแตงต้ัง
อนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการดําเนินการทางวินัย คณะที่ ๒ ลงวันท่ี ๓๐ มกราคม ๒๕๔๔
แตเ มอื่ ขอเทจ็ จรงิ รบั ฟงตอ ไปไดวา กอนทผ่ี ูถ กู ฟองคดที ่ี ๑ จะเสนอรายงานการดําเนินการทางวินัย
กับผูฟองคดีกรณีที่ถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามมติของผูถูกฟองคดีที่ ๑
ในการประชมุ วันท่ี ๒๖ กันยายน ๒๕๔๕ ใหผูถูกฟองคดีที่ ๖ พิจารณา ผูถูกฟองคดีท่ี ๖ ไดออกประกาศ
คณะกรรมการขาราชการตํารวจ เร่ือง แกไขอํานาจหนาที่ของอนุกรรมการ ก.ตร. เกี่ยวกับ
การดําเนินการทางวินัย คณะที่ ๒ ลงวันที่ ๑ กุมภาพันธ ๒๕๔๖ ยกเลิกความในขอ ๒ และขอ ๓
ของประกาศคณะกรรมการขาราชการตํารวจ เร่ือง แตงต้ังอนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการดําเนินการ
ทางวินัย คณะท่ี ๒ ลงวันที่ ๓๐ มกราคม ๒๕๔๔ และกําหนดใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีอํานาจหนาที่
ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๖ อยางเด็ดขาดในเร่ืองการรายงานการดําเนินการทางวินัยกับขาราชการ
ตํารวจกรณีกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง โดยเมื่อไดพิจารณาและมีมติประการใดแลว
ใหเลขานุการผูถูกฟองคดีท่ี ๖ แจงหนวยงานท่ีเก่ียวของเพื่อดําเนินการตอไป และรายงานผล
การดําเนินการใหผูถูกฟองคดีท่ี ๖ ทราบ โดยใหมีผลตั้งแตวันท่ี ๑๕ มกราคม ๒๕๔๖ เปนตนไป
กรณีจึงเห็นไดวานับตั้งแตวันท่ี ๑๕ มกราคม ๒๕๔๖ เปนตนมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไมตองเสนอ
การรายงานการดําเนินการทางวินัยกับขาราชการตํารวจกรณีกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง
ใหผถู กู ฟองคดีที่ ๖ พจิ ารณา เน่ืองจากนับแตวันดังกลาวผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีอํานาจหนาท่ีทําการแทน
ผูถูกฟองคดีท่ี ๖ อยางเด็ดขาด ดังนั้น เมื่อปรากฏวา เรื่องที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีมติในการประชุม
เมอื่ วันที่ ๒๖ กันยายน ๒๕๔๕ ใหเ สนอผูถูกฟองคดีท่ี ๖ พิจารณาตามประกาศคณะกรรมการขาราชการตํารวจ
เร่อื ง แตง ตั้งอนกุ รรมการ ก.ตร.เกยี่ วกับการดําเนินการทางวนิ ยั คณะที่ ๒ ลงวนั ท่ี ๓๐ มกราคม ๒๕๔๔
ยงั มไิ ดมกี ารเสนอใหผูถูกฟองคดีท่ี ๖ พิจารณา แตต อมาผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๖
ไดนําเรื่องน้ีเขาพิจารณาอีกครั้งหนึ่งและมีมติในการประชุม เม่ือวันท่ี ๖ กุมภาพันธ ๒๕๔๖
ใหเ ลขานุการผถู กู ฟอ งคดีท่ี ๖ แจง มตขิ องผถู ูกฟองคดที ี่ ๑ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๒๖ กันยายน ๒๕๔๕
ใหผ ถู ูกฟองคดีที่ ๔ พิจารณาดําเนินการ กรณีจึงถือไดวาผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดกระทําตามอํานาจหนาที่
ตามที่ไดรับมอบหมายจากผูถูกฟองคดีที่ ๖ ตามขอ ๒ ของประกาศคณะกรรมการขาราชการตํารวจ
เร่ือง แกไขอํานาจหนาท่ีของอนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการดําเนินการทางวินัย คณะที่ ๒ ลงวันที่
๑ กุมภาพันธ ๒๕๔๖ การกระทําของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จึงเปนการกระทําท่ีชอบดวยกฎหมาย

แนวคําวนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๗)
เม่ือขอเท็จจริงปรากฏวา ผูตองหาท้ังสามไดมอบเงินคาทดแทนความเสียหาย จํานวน ๓๐,๐๐๐ บาท
ใหแกนาย ห. เพื่อนําไปมอบใหแกผูฟองคดี และผูฟองคดีไดรับเงินดังกลาวแลว แตไมนําไปมอบ
ใหแกสิบตํารวจตรี ฉ. จนกระท่ังมีการรองเรียนตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ แมตอมาผูเสียหายจะไดรับเงิน
คาทดแทนความเสียหายแลวก็ตาม ก็หาไดมีผลเปล่ียนแปลงความผิดของผูฟองคดีท่ีกระทําสําเร็จ
ไปแลวไดไ ม ดงั นั้น การกระทําของผูฟองคดีในสวนนี้จึงถือเปนการปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบ
เพ่ือใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนที่มิควรได ซึ่งเปนการทุจริตตอหนาที่ราชการและเปนความผิด
ทางวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม และมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบ
ขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ซึ่งเปนกฎหมายท่ีใชบังคับในขณะนั้น ประกอบกับกรณีท่ีผูฟองคดี
ทําหนาท่ีเก่ียวกับการทําบันทึกการเปรียบเทียบปรับ นั้น ขอเท็จจริงจากการสอบสวนฟงเปนยุติวา
สิบตํารวจตรี ฉ. ไมไดอยูในขณะทําบันทึกการเปรียบเทียบปรับ และยังปฏิเสธวาไมเคยลงลายมือช่ือ
ในบันทึกการเปรยี บเทียบปรบั แตอ ยางใด กรณจี งึ ไมอาจรับฟง ไดวาผเู สียหายไดยินยอมตามคําเปรียบเทียบ
พฤติการณของผูฟองคดีท่ีทําการเปรียบเทียบปรับผูตองหาจนคดีอาญาเลิกกันโดยมิไดปฏิบัติ
ตามเงือ่ นไขใหค รบถวนตามมาตรา ๓๘ (๒) แหงประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ยอมผิดวิสัย
ของเจา หนาท่ตี าํ รวจผปู ฏิบตั ิหนา ท่ีพนักงานสอบสวน การกระทําของผูฟองคดีในสวนนี้จึงถือไดวา
เปนการปฏิบัติหนาที่โดยมิชอบดวยกฎหมาย ซึ่งการปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบเพ่ือใหตนเอง
หรือผูอ่ืนไดประโยชนที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาที่ราชการ และเปนการกระทําอันไดชื่อวา
เปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม และ
มาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ซึ่งเปนกฎหมาย
ท่ีใชบังคับในขณะน้ัน ท่ีศาลปกครองชั้นตนวินิจฉัยวาการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ ในการประชุมเม่ือวันที่
๒๖ กันยายน ๒๕๔๕ และในการประชุมเม่ือวันท่ี ๖ กุมภาพันธ ๒๕๔๖ มีมติใหผูถูกฟองคดีที่ ๔
ดาํ เนนิ การเพิ่มโทษผฟู อ งคดเี ปนสง่ั ลงโทษไลออกจากราชการเปนการใชดุลพินิจโดยชอบดวยกฎหมาย
จึงชอบดว ยเหตุผลแลว ดังนั้น การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๔ มีคําสั่งลงวันที่ ๒๖ มีนาคม ๒๕๔๖ ลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ และการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๖ มีคําวินิจฉัยใหยกอุทธรณของผูฟองคดี
ตามหนังสือลงวันที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ จึงเปนการกระทําท่ีชอบดวยกฎหมายแลว ที่ศาลปกครองชั้นตน
พพิ ากษายกฟอ ง นั้น ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพองดวย

พิพากษายืน

คําพพิ ากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ อ.๓๕๙/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ขณะท่ีผูฟองคดีดํารงตําแหนงรองผูกํากับการฝายสืบสวนสอบสวน

สถานีตํารวจภูธรลอง จังหวัดแพร ไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
(ผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดแพร) มีคําสั่งลงวันที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๕๐ ลงโทษปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการ ฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง เปนความผิดวินัย
อยางรายแรง กรณีเมื่อครั้งผูฟองคดีดํารงตําแหนงสารวัตรสอบสวน สถานีตํารวจภูธรสูงเมน
จังหวัดแพร ถูกกลาวหาวามีความสัมพันธฉันชูสาวกับนาง ก. จนเปนเหตุใหตองหยาขาดกับสามี

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๘)
ผูฟองคดีรับทราบคําสั่งเม่ือวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๕๐ และมีหนังสือลงวันท่ี ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๐
อุทธรณคําส่ังดังกลาวตอผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) อนุกรรมการ ก.ตร.
เกี่ยวกับการอุทธรณ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๓๐ ตุลาคม ๒๕๕๑ พิจารณาแลวมีมติยกอุทธรณ
ของผูฟองคดีตามหนังสือลงวันท่ี ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาล
มีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๕๐ ท่ีสั่งลงโทษปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการ และเพิกถอนผลการพิจารณาอุทธรณดังกลาว เห็นวา โดยพฤติการณของนาง ก.
กับผูฟองคดีตามถอยคําของพยานบุคคลท่ีใหการตอคณะกรรมการสอบสวนขาราชการตํารวจ
ซึ่งไดแก สามี บุตร และมารดาของนาง ก. ผูกลาวหาประกอบกับผูบังคับบัญชาและเพื่อนรวม
ของนาง ก. ตางใหก ารในทาํ นองสอดคลอ งกนั วา ผูฟ องคดแี ละนาง ก. มีพฤติกรรมในเชิงชูสาวตอกัน
โดยเมื่อประมาณปลายป พ.ศ. ๒๕๓๘ นาง ก. มีโอกาสรูจักกับผูฟองคดีขณะน้ันดํารงตําแหนง
สารวัตรสอบสวน สถานีตํารวจภูธรสูงเมน จังหวัดแพร เน่ืองจากนาง ก. ขับรถยนตมาสงเพ่ือน
ทส่ี ถานทตี่ าํ รวจสงู เมนในคดีรถเฉี่ยวชน ตอมา นาง ก. นําเร่ืองปญหาเรื่องยาเสพติดท่ีมีการแพรระบาด
มาปรึกษากับผูฟองคดี และรวมกันจัดทําโครงการบําบัดยาเสพติดใหโทษ หลังจากโครงการเสร็จส้ิน
ผูฟองคดีมีพฤติกรรมในทางชูสาว เปนเหตุใหนาย ข. สามีของนาง ก. ใชอาวุธปนยิง พรอมกับทํารายรางกาย
จนกระทั่งวันหน่ึงนาย ข. จับไดวาผูฟองคดีมีเพศสัมพันธกับนาง ก. นาย ข. จึงทํารายรางกาย
และจะฟองหยา นาง ก. จึงหยากับนาย ข. ในวันท่ี ๒๐ สิงหาคม ๒๕๓๙ หลังจากน้ันผูฟองคดี
ไปหานาง ก. ท่ีบานแทบทุกคืน พฤติการณดังกลาวมารดาและบุตรของนาง ก. รูเห็นเหตุการณ
ซึง่ พยานหลักฐานดังกลาวแมไมมปี ระจกั ษพยานตลอดจนพยานวตั ถทุ ตี่ รวจพสิ จู นท างวิทยาศาสตร
แลวยืนยันไดวาผูฟองคดีกับนาง ก. มีเพศสัมพันธกันจริงก็ตาม แตวิญูชนผูมีสติสัมปชัญญะ
สมบรู ณยอ มเชอ่ื โดยปราศจากขอสงสัยวา ผฟู องคดกี บั นาง ก. นา จะมีความสัมพันธฉันชูสาวกันจริง
ดังนั้น การท่ีคณะกรรมการสอบสวนขาราชการตํารวจรับฟงพยานหลักฐานดังกลาวแลวมีความเห็น
เชื่อไดวาผูฟองคดีมีความสัมพันธในทางชูสาวกับนาง ก. ในขณะท่ีนาง ก. ยังเปนภรรยา
โดยชอบดว ยกฎหมายของผูอื่นจริง และพฤติการณดังกลาวถือไดวาผูฟองคดีไดกระทําการอันไดชื่อวา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรง ตามมาตรา ๙๘ วรรคสอง
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ประกอบมาตรา ๑๒๓ วรรคหนึ่ง
แหง พ.ร.บ. ตาํ รวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ จึงเปนการรับฟงและชั่งน้ําหนักพยานหลักฐานโดยชอบ
ดว ยเหตุผลของเรอ่ื ง ตลอดจนปรับขอเทจ็ จริงเขา กับขอกฎหมายท่ีบัญญัติวาการกระทําของผูฟองคดี
ดังกลาวเปนความผิดวินัยอยางรายแรงโดยชอบดวยหลักนิติวิธีแลว เมื่อขณะเกิดเหตุผูฟองคดี
เปน ขา ราชการตํารวจ ตําแหนง สารวัตรสอบสวน สถานีตํารวจภูธรสูงเมน จังหวัดแพร มีหนาที่ปองกัน
และปราบปรามผูกระทําผิดกฎหมาย ซ่ึงเปนตําแหนงท่ีมีเกียรติท่ีไดรับความไววางใจจากประชาชน
ใหดูแลและรักษาความสงบเรียบรอยของสังคม ผูฟองคดีจึงตองรักษาช่ือเสียง และเกียรติศักดิ์
ของตําแหนงหนาท่ีราชการของตนมิใหเส่ือมเสีย การกระทําของผูฟองคดีที่เปนชูกับภรรยาของ
ผูอ่ืนน้ัน ยอมนํามาซ่ึงความเส่ือมเสียตอชื่อเสียง เกียรติศักดิ์ของตําแหนงหนาที่ราชการของผูฟองคดี
ซ่ึงเปนขาราชการตํารวจ และกระทบความรูสึกของสังคมที่มีตอภาพพจนของขาราชการตํารวจ

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๖๙)
การท่ผี ถู ูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันท่ี ๑๙ เมษายน ๒๕๕๐ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ
และอนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๓ ในการประชุมเม่ือวันที่
๓๐ ตุลาคม ๒๕๕๑ มีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี โดยนํารายงานการสอบสวนและความเห็น
ของคณะกรรมการสอบสวนขาราชการตํารวจดังกลาวมาประกอบการใชดุลพินิจ จึงชอบดวยกฎหมาย
ที่ศาลปกครองชนั้ ตนพิพากษายกฟอง น้นั ศาลปกครองสงู สดุ เห็นพองดวย

พิพากษายนื

คาํ พิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ อ.๕๒๓/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เมื่อครั้งผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู

งานปองกันปราบปราม สถานีตํารวจภูธรสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี กองกําลังสุรสีห
ไดมีหนังสือลงวันท่ี ๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๑ รายงานผูถูกฟองคดีที่ ๓ (ผูบังคับการตํารวจภูธร
จังหวัดกาญจนบุรี) วา กองกําลังพรรครัฐมอญใหม ประเทศสาธารณรัฐแหงสหภาพเมียนมาร
ไดรายงานความเคลื่อนไหวการจับกุมยาเสพติดวา ไดตรวจพบรถจักรยานยนตรับจางกําลังว่ิง
เขามาในเขตประเทศไทย ซึ่งมีชาวเมยี นมารเ ปนผูขบั ขส่ี วนคนซอนทายมีทีทาจะหลบหนี จึงเขาทํา
การควบคุมโดยควา จบั บรเิ วณคอเสื้อกันหนาวทีผ่ ตู องสงสัยสวมใส แตคนซอนทายรถจักรยานยนต
สะบัดจนเส้ือหนาวหลุดจากตัว แลวว่ิงหลบหนีเขามาในเขตประเทศไทย จึงตรวจคนเสื้อกันหนาว
พบยาบาจํานวน ๑,๒๐๐ เม็ด บัตรประจําตัวขาราชการมีชื่อผูฟองคดี ผูถูกฟองคดีที่ ๓ จึงไดมี
คําสั่งแตงตั้งคณะกรรมการสืบสวนขอเท็จจริงในเร่ืองดังกลาว คณะกรรมการสืบสวนขอเท็จจริง
ไดรายงานผลการสืบสวน วา ผูฟองคดีมีพฤติการณเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษอันเปนความผิด
วินัยอยางรายแรง เห็นควรแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง ผูถูกฟองคดีที่ ๓
ไดม ีคําส่ังแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินยั อยางรายแรงผูฟ อ งคดี ตอ มา คณะกรรมการสอบสวน
ไดเ สนอรายงานการสอบสวนตอผูถกู ฟอ งคดที ่ี ๓ โดยเห็นวา การกระทําของผูฟองคดีมีพฤติการณ
เกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษ อันเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง เห็นควรลงโทษปลด
ผูฟองคดีออกจากราชการ คณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองการสั่งลงโทษขาราชการตํารวจ
ผูกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ในการประชุมเมื่อวันท่ี ๒ กรกฎาคม ๒๕๕๓ ไดมีมติใหลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ จึงไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓ ลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูฟองคดีไดมีหนังสือลงวันท่ี ๙ สิงหาคม ๒๕๕๓ ยื่นอุทธรณ ตอมา
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (อนุกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการอุทธรณ) ในการประชุมเม่ือวันที่
๑๒ พฤศจกิ ายน ๒๕๕๓ ไดพจิ ารณาแลวมมี ตใิ หยกอุทธรณ ผฟู องคดเี หน็ วา คําส่ังของผูถูกฟองคดี
ท่ี ๓ และท่ี ๒ เปนคําสั่งที่ไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ัง
เพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และผล
การพิจารณาอุทธรณตามหนังสือลงวันที่ ๙ ธนั วาคม ๒๕๕๓ และใหผ ฟู อ งคดกี ลบั เขา รบั ราชการตามเดมิ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ในการดําเนินการทางวินัยผูฟองคดี คณะกรรมการ
สอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี ไดมีการแจงและรับทราบขอกลาวหา แบบ สว.๒ และ

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๐)
บันทกึ การแจง และรบั ทราบขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหา แบบ สว.๓
โดยระบุวาผูฟองคดีมีพฤติกรรมเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษ อันเปนการกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง และผูฟองคดีไดลงลายมือชื่อรับทราบขอกลาวหาแลว จากน้ัน คณะกรรมการ
สอบสวนไดมีบันทึกถอยคําของผูถูกกลาวหา ตามแบบ สว.๔ ซ่ึงผูฟองคดีไดรับทราบวา
เปนผูถูกกลาวหากรณีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง และใหถอยคําปฏิเสธตลอดขอกลาวหา
ยืนยันตามคําใหการเดิมที่ใหไวกับคณะกรรมการสืบสวนขอเท็จจริงวาไมไดกระทําผิด
ตามขอกลาวหา และยังไมอางบุคคลใดเปนพยาน เนื่องจากผูฟองคดียังไมไดทําการประสาน
และติดตอพยานบุคคลใดเพ่ือใหถอยคํา ในเร่ืองที่ผูฟองคดีถูกกลาวหา อันเปนการเปดโอกาสให
ผูฟองคดีไดรับทราบขอเท็จจริงและมีโอกาสโตแยงและแสดงพยานหลักฐานของตนอยางเพียงพอแลว
ตอมา คณะกรรมการสอบสวนไดรายงานผลการสอบสวน ตามแบบ สว. ๖ ตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ วา
ผูฟองคดีมีพฤติการณเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษอันเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง
เหน็ ควรลงโทษปลดผูฟอ งคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ จึงไดมีคําส่ังแตงตั้งคณะกรรมการ
พิจารณากลัน่ กรองการพิจารณาสงั่ ลงโทษ และคณะกรรมการกลั่นกรองฯ ไดพิจารณาแลวมีมติวา
ผูฟองคดมี พี ฤติการณเขา ไปเกย่ี วของกบั ยาเสพติดใหโทษตามขอกลาวหาจริง จึงมีมติเปนเอกฉันท
ใหล งโทษไลผูฟองคดอี อกจากราชการ จึงเห็นไดวา การดําเนินการทางวินัยแกผูฟองคดีเปนไปโดยถูกตอง
ตามมาตรา ๘๗ ประกอบมาตรา ๙๐ แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบกับ กฎ
ก.ตร. วาดวยการสอบสวนพิจารณา พ.ศ. ๒๕๔๗ แลว เม่ือขอเท็จจริงรับฟงไดวา ทหารสหภาพ
เมียนมารไดออกลาดตระเวนตามแนวชายแดน ท่ีติดกับประเทศไทย ไดพบชาวพมา ขับข่ี
รถจักรยานยนตมีชายอีกคนหน่ึงนั่งซอนทายมาดวย จึงเรียกใหหยุดและขอตรวจคน ซ่ึงชาย
ท่ีน่ังซอนทายไดวิ่งหลบหนีออกไปในเขตประเทศไทยและโยนเสื้อกันหนาวทิ้งไป ตอมา ไดตรวจคน
เส้ือกันหนาวพบยาบา รวม ๑,๒๐๐ เม็ด บัตรประจําตัวประชาชน และบัตรประจําตัวขาราชการ
ระบุชื่อผูฟองคดี และไดรายงานใหเจาหนาที่ทหารฝายไทยทราบ และจากการสืบสวนของคณะสืบสวน
ขอเท็จจริง ทหารสหภาพเมียนมาร ใหการยืนยันโดยทันทีวา ผูฟองคดีเปนบุคคลคนเดียวกันกับ
ที่ไดนั่งซอนทายรถจักรยานยนตมุงหนาเขาประเทศไทย เม่ือเรียกตรวจไดโยนเสื้อที่ถือมาดวย
ทิ้งแลววิ่งหลบหนีเขาประเทศไทย สวนผูฟองคดีใหการปฏิเสธวา ในชวงวันเวลาที่ถูกกลาวหานั้น
ผฟู อ งคดเี ปน ขาราชการตาํ รวจ ประจําอยูที่สถานีตํารวจภูธรทาเรือ อําเภอทามะกา จังหวัดกาญจนบุรี
เมื่อวันท่ี ๕ ธันวาคม ๒๕๕๑ ไดเดินทางไปเย่ียมบุตรที่กําลังปวยหนักในพ้ืนท่ีตําบลไลโว
อําเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี และพาไปรับการตรวจรักษาที่คลินิกในอําเภอสังขละบุรี
หลังจากน้ัน ไดเดินทางกลับสถานีตํารวจภูธรทาเรือ เม่ือเวลาประมาณ ๒๐.๓๐ นาฬิกา
ของวันเดียวกัน แตรถยนตท่ีผูฟองคดีขับมานั้นประสบอุบัติเหตุ ไมสามารถขับตอไปได เนื่องจาก
ยางลอรถยนตแตกท้ังสองลอ ผูฟองคดีจึงไปหารานปะยางและรานขายยางอะไหลแตไมมี
จึงจอดรถไวขางถนน วันตอมาจึงวาจางรถมาลากไปท่ีรานปะยางท่ีบานพระเจดียสามองค
หลังจากซอมยางลอรถยนตเสร็จ จึงเดินทางกลับสถานีตํารวจภูธรทาเรือ แตเม่ือมาถึงบานพัก
ไดตรวจดสู งิ่ ของภายในรถยนตพบวามีกระเปาเงินจํานวน ๑ ใบ ภายในมีบัตรประจําตัวประชาชน

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๑)
บัตรประจําตัวขาราชการ เสื้อกันหนาวแขนยาวสีดํา ๑ ตัว โทรศัพทมือถือจํานวน ๑ เคร่ือง ผูฟองคดี
เขาใจวา นาจะหายไปในชวงเวลาท่ีจอดรถไวขางทางหลังจากประสบอุบัติเหตุ เนื่องจาก
ประตูรถดานขวาไมสามารถปดล็อกได แตผูฟองคดีไมไดไปแจงความรองทุกข เน่ืองจากคาดวา
อาจจะมีคนนําบัตรประจําตัวประชาชนและบัตรประจําตัวขาราชการมาคืนใหในภายหลัง
เม่ือพิจารณาจากคําใหการของพยานจากทั้งฝายทหารไทยและทหารสหภาพเมียนมาร
มีรายละเอียดของเหตุการณท ่ีเกิดขน้ึ อยา งสอดคลอ งสมเหตสุ มผล ทั้งยังมีบัตรประจําตัวประชาชน
และบตั รประจาํ ตวั ขาราชการและเส้ือกันหนาวแขนยาวสีดําของผูฟองคดีเปนพยานหลักฐาน และ
ในชั้นคณะกรรมการสอบขอเท็จจริงทหารสหภาพเมียนมาร ก็ใหการยืนยันไดทันทีวา ผูฟองคดี
คือบุคคลที่โยนเสื้อกันหนาวแขนยาวสีดําท้ิงและวิ่งหนีเขามาในประเทศไทย เน่ืองจากเคยเห็น
ผูฟองคดีเดินทางมาหาภรรยาในพื้นท่ีเปนประจํา คําใหการจึงมีนํ้าหนักนาเช่ือถือ สวนผูฟองคดี
ก็มิไดใหการปฏิเสธวา สิ่งของท่ีตรวจยึดไดนั้น มิใชของผูฟองคดี แตใหการเพียงวา ไดสูญหาย
ไปในชวงเวลาท่ีรถยนตเกิดอุบัติเหตุ เมื่อผูฟองคดีรูอยูแลววารถยนตของผูฟองคดีประตู
ทางดา นขวาไมสามารถปดล็อกไดและเมื่อรถยนตของผูฟองคดีประสบอุบัติเหตุไมสามารถขับตอไปได
และผูฟองคดีจําเปนจะตองจอดรถยนตไวขางถนน ผูฟองคดีก็ควรท่ีตองนําทรัพยสินที่มีคาติดตัวไปดวย
การท่ีผูฟองคดีใหการวา ผูฟองคดีเก็บกระเปาเงินไวในรถยนตท้ังๆ ท่ีเปนสิ่งสําคัญและนําติดตัว
ไปไดโดยงาย จึงฟงไมสมเหตุสมผล และเมื่อทราบวากระเปาเงินหายก็มิไดดําเนินการแจงความ
รองทุกขเพื่อเปนหลักฐาน ซ่ึงผิดปกติวิสัยจากวิญูชนท่ัวไปโดยเฉพาะอยางยิ่งผูฟองคดี
ซึ่งเปนขาราชการตํารวจ ดังนั้น ขออางของผูฟองคดีที่วา เมื่อทราบวา กระเปาเงินหายไมได
ดาํ เนินการแจงความรองทุกขเพราะคิดวาจะมีคนนํามาคืนน้ัน จึงไมมีเหตุผลเพียงพอท่ีจะรับฟงได
สวนท่ีผูฟองคดีใหการวา กระเปาเงินและเส้ือกันหนาวแขนยาวสีดําอาจจะหายท่ีรานซอม
ยางรถยนตบานดานเจดียก็เปนการคาดการณที่ขาดพยานหลักฐาน อีกทั้ง พยานก็ไมเคย
มีเรื่องโกรธเคืองกับผูฟองคดีที่จะใหการกลั่นแกลงใสรายผูฟองคดีแตอยางใด จากพยานหลักฐาน
ดังกลา ว จึงเช่อื ไดว า ผูฟองคดีเปนบุคคลคนเดียวกันกับบุคคลที่ทหารสหภาพเมียนมารเรียกตรวจ
และไดโยนเส้ือกันหนาวสีดําทิ้งแลววิ่งเขามาในเขตประเทศไทย และเม่ือมีการตรวจสอบพบวา
มียาบา อยู จงึ เช่ือวาผฟู องคดีมีพฤติการณเกยี่ วขอ งกับยาเสพติดใหโ ทษ เมอ่ื ผฟู อ งคดีเปนเจาหนาที่
ตํารวจมีหนาท่ีจับกุมและปราบปรามการกระทําผิดอาญา โดยเฉพาะการปราบปรามยาเสพติด
แตกลับเปนผูมีพฤติการณเก่ียวของกับยาเสพติดเสียเอง เปนการกระทําที่ผิดแบบธรรมเนียม
ของขาราชการตํารวจท่ีดี ไมควรปฏิบัติตนทําใหเสื่อมเสียเกียรติศักด์ิของตําแหนงหนาที่ราชการ
และเสียภาพพจนตอสาํ นักงานตํารวจแหงชาติ และเมื่อพิจารณาถึงความรูสึกของวิญูชนทั่วไปแลว
ยอมถือวามีความรังเกียจตอการกระทําดังกลาว และเปนการกระทําท่ีมีความรายแรงกวาบุคคลท่ัวไป
เพราะผูฟองคดีเปนผูรักษากฎหมาย หามผูอื่นกระทํา แตกลับเปนผูฝาฝนกฎหมายดังกลาว
ซึ่งผูฟองคดีควรตองยึดถือและปฏิบัติตามกฎหมายโดยเครงครัด ทั้งยังจะตองรักษาเกียรติศักดิ์
ของขาราชการตํารวจไวดวย เม่ือผูฟองคดีมีพฤติการณเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษ การกระทํา
ของผูฟองคดีจึงเปนการกระทําอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง อันเปนความผิดวินัย

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๒)
อยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ซ่ึงเปนอํานาจของ
ผูบังคับบัญชาท่ีจะใชดุลพินิจลงโทษตามความรายแรงแหงกรณี ตามมาตรา ๙๐ แหง
พระราชบัญญัติดังกลาว ดังน้ัน การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๓ มีคําสั่งลงวันที่ ๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓
ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดมีมติในการประชุมเมื่อวันที่
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ใหยกอุทธรณของผูฟองคดีน้ัน จึงเปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมายแลว
ทีศ่ าลปกครองชั้นตนพพิ ากษายกฟอง นัน้ ศาลปกครองสูงสุดเห็นพองดวย

พิพากษายนื

คาํ พิพากษาศาลปกครองสูงสดุ ท่ี อ.๕๗๖/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ขณะท่ีผูฟองคดีรับราชการตํารวจในตําแหนงผูบังคับหมู

สังกัดกองกํากับการตํารวจตระเวนชายแดนท่ี ๓๑ ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ผูบังคับการ กองบังคับ
การตํารวจตระเวนชายแดนภาค ๓) มีคําส่ังลงวันท่ี ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ฐานประพฤติช่ัวอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ
พ.ศ. ๒๕๔๗ กรณกี ระทําผดิ วินัยอยา งรา ยแรง เนือ่ งจากผฟู องคดีตองหาคดอี าญา ขอ หาพยายามฆาผูอื่น
ทําใหเสียทรัพยและพกพาอาวุธปน เคร่ืองกระสุนปนไปในเมือง หมูบาน หรือทางสาธารณะ
โดยไมมีเหตุจําเปนเรงดวน คําส่ังฉบับดังกลาวไดระบุพฤติการณของการกระทําผิดความวา
เมื่อวันท่ี ๖ ธันวาคม ๒๕๕๒ ผูฟองคดีเปนผูใชอาวุธปนยิงใสราน ร. กองกํากับการตํารวจตระเวน
ชายแดนที่ ๓๑ จึงรายงานขอเท็จจริงตอผูถูกฟองคดีที่ ๑ จากนั้น ผูถูกฟองคดีที่ ๑ จึงมีคําสั่ง
ลงวันท่ี ๑๑ มีนาคม ๒๕๕๓ แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย ผลการสอบสวนทางวินัยของ
คณะกรรมการสอบสวนและคณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองการพิจารณาส่ังลงโทษเห็นในทํานอง
เดียวกันวา ผูฟองคดีเปนผูกระทําความผิดจริง เนื่องจากผลการตรวจพิสูจนจากศูนยพิสูจนหลักฐาน
ในสํานวนคดีอาญาพบวาปลอกกระสุนปนขนาด .๔๕ (๑๑ มม.) ที่พบจํานวนหนึ่งปลอกบนถนน
บริเวณหนาราน ร. มีตําหนิรองรอยกระสุนตรงกันและเขากันไดกับปลอกกระสุนปนท่ีนํามายิง
เปรียบเทียบกับปนของผูฟองคดีกระบอกท่ีสงตรวจพิสูจน จึงออกคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ผูฟองคดีไมเห็นดวย จึงมีหนังสือลงวันท่ี ๔ มกราคม ๒๕๕๔ อุทธรณคําสั่ง
ดังกลาวแลว ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) มีหนังสือลงวันที่
๑๒ กันยายน ๒๕๕๔ แจงผลการพิจารณาอุทธรณวา คําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ถูกตองเหมาะสมแลว อทุ ธรณฟ งไมข ึ้น ผฟู องคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ัง
ขอใหเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และ
ผลการพิจารณายกอุทธรณตามหนังสือสํานักงานคณะกรรมการขาราชการตํารวจ ลงวันท่ี
๑๒ กนั ยายน ๒๕๕๔ พรอมทงั้ ใหค นื สทิ ธิตา งๆ ตามกฎหมายทผ่ี ฟู อ งคดีพึงไดเสมอื นหนึ่งไมมีคําส่ัง
ไลอ อกจากราชการ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา เมื่อพิจารณาจากคําใหการของพันตํารวจโท ส.
พนักงานสอบสวน สถานีตํารวจภูธรหนองไผ ซึ่งไดใหถอยคําตอคณะกรรมการสอบสวนวินัย

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๓)
รายแรงวา เม่ือวันที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๕๒ ไดเดินทางไปตรวจยึดอาวุธปนของผูฟองคดีที่บาน
พันตาํ รวจโท ป. ซึ่งเปนบดิ าภริยาของผูฟองคดีและไดสอบถามผูฟองคดีวาเปนผูยิงอาวุธปนเขาไป
ในราน ร. จริงหรือไม ซึ่งผูฟองคดียอมรับวาเปนผูใชอาวุธปนยิงใสราน ร. จริง ซึ่งสอดคลองกับ
คําใหการของดาบตํารวจ จ. เจาหนาท่ีตํารวจชุดสืบสวน ที่ใหถอยคําวา ดาบตํารวจ ช. หัวหนา
ชดุ สบื สวน ไดถ ามวาผฟู อ งคดีไดใ ชอาวุธปนกอเหตุเมื่อคืนนีห้ รือไม ซง่ึ ผฟู อ งคดีบอกวาไดใชกระบอก
นี้กอ เหตุ ซึ่งการใหถอยคําของผูฟองคดีดังกลาวผูฟองคดียอมทราบดีวาจะมีผลผูกพันตอผูฟองคดี
ท้ังทางอาญาและทางวินัย และไมปรากฏวาพันตํารวจโท ส. และดาบตํารวจ จ. มีเหตุโกรธเคือง
กับผูฟองคดีมากอน จึงไมมีเหตุผลใดท่ีบุคคลท้ังสองจะใหการเพื่อใสรายหรือปรักปรําผูฟองคดี
จงึ ถือเปน คาํ ใหการทีร่ ับฟง ได และเมื่อพิจารณาจากคําใหการของนาย พ. ผูเสียหายซึ่งเปนเจาของราน
และนาย ท. พ่ีชายของนาย พ. ตางใหการสอดคลองกันวา เจาหนาท่ีตํารวจสถานีตํารวจภูธรหนองไผ
ไมทราบช่ือไดติดตอนาย พ. ทางโทรศัพทวา จะพาญาติของผูฟองคดีมาชดใชคาเสียหายท่ีผูฟองคดี
กอ เหตุ แตไ มสามารถตกลงกันได เน่ืองจากฝายผูฟองคดีไมสามารถนําผูบังคับบัญชาของผูฟองคดี
มารบั รองกับนาย พ. วา จะไมเกดิ เร่ืองแบบน้ีขึ้นอีก ซึ่งสอดคลองกับคําใหการของพันตํารวจโทหญิง ม.
ผูบังคับบัญชาของผูฟองคดีไดช้ีแจงตอคณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการอุทธรณวา
ไดรับแจงจากพันตํารวจโท ส. ใหไปใหคํารับรองกับนาย พ. วา เร่ืองแบบนี้จะไมเกิดข้ึนอีก
แตพันตํารวจโทหญิง ม. เห็นวาผูฟองคดีไมไดกระทําผิดจึงปฏิเสธ กรณีจึงเห็นไดวา ไดมีการเจรจา
ตกลงคาเสียหายดังกลาวจริง อีกท้ังเม่ือไดพิจารณาผลการตรวจพิสูจนจากพันตํารวจโท ช.
ผูเชี่ยวชาญของศูนยพิสูจนหลักฐานท่ี ๖ จังหวัดพิษณุโลก ท่ียืนยันวาปลอกกระสุนปนท่ีเก็บได
ในท่ีเกิดเหตุเมื่อเปรียบเทียบจากปนของกลางมีรอยตําหนิรอยลายเสนที่จานทายปลอกกระสุนปน
ตรงกันและเขารอยกันได จึงเช่ือไดวาปลอกกระสุนปนของกลางใชยิงมาจากปนของกลางซึ่งเปนปน
ของผูฟองคดี แมผูฟองคดีจะใหถอยคําวากอนเกิดเหตุ ๓ วัน ไดขับขี่รถจักรยานยนตเพื่อไปพบ
ผูที่จะขอซื้อปนของผูฟองคดีและไดทดลองยิงปน โดยไดยิงไปจํานวน ๑๔ นัด และไดเก็บปลอก
กระสุนปนใสตะกราหนารถจักรยานยนตโดยไดขับขี่ผานบริเวณหนารานที่เกิดเหตุ เม่ือไปถึงบาน
ปลอกกระสุนตกหายไปประมาณ ๗ – ๘ ปลอก โดยไมทราบวาตกหายท่ีใดนั้น ก็ไมปรากฏวา
มีพยานหลักฐานใดใหรับฟงไดดังท่ีผูฟองคดีกลาวอางแตอยางใด พยานหลักฐานที่ปรากฏในสํานวนคดีนี้
ลวนแตบ ง ชแี้ สดงใหเ หน็ ไดวา ผูฟ อ งคดไี มพ อใจนาย พ. ที่ไมใหเชา เคร่ืองเลนเกมส จึงใชอาวุธปนยิงเขาไป
ในรา น ร. จริง ซงึ่ การกระทาํ ดงั กลาวถือเปนการกระทําที่ไมเหมาะสมและไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัว
อยางรายแรงอันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ
พ.ศ. ๒๕๔๗ ซึ่งผูบังคับบัญชาของผูฟองคดีมีอํานาจที่จะลงโทษปลดออก หรือไลออกได ดังนั้น การท่ี
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
และอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๒
มีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี น้ัน จึงเปนการกระทําท่ีชอบดวยกฎหมายแลว การที่ศาลปกครองช้ันตน
พิพากษายกฟอ ง น้นั ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพอ งดวย

พพิ ากษายืน

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๔)

คําพพิ ากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อ.๖๗๐/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีขณะยังเปนขาราชการตํารวจ ยศจาสิบตํารวจโท

ตําแหนงผูบังคับหมู กองกํากับการสืบสวน ตํารวจภูธรจังหวัดนราธิวาส ไดรับความเดือดรอน
เสียหายจากการท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (ผูบัญชาการศูนยปฏิบัติการตํารวจจังหวัดชายแดนภาคใต)
มีคําสั่งลงวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ยกเลิกคําสั่งลงวันท่ี ๒๓ ธันวาคม ๒๕๕๑ ท่ีลงโทษกักขัง
ผูฟอ งคดมี ีกําหนด ๑๕ วนั และใหลงโทษไลผฟู องคดอี อกจากราชการ ต้ังแตวันที่ ๑๕ พฤศจิกายน
๒๕๕๓ กรณีผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง เน่ืองจากครอบครองรถจักรยานยนตซึ่งถูก
โจรกรรมมาและติดแผนปายทะเบียนปลอม โดยในคดีอาญา พนักงานสอบสวนแจงขอหาวา
ลกั ทรพั ยห รือรับของโจร แตพนักงานอัยการจังหวดั ยะลามีคาํ สัง่ เด็ดขาดไมฟองผูฟองคดี ผูฟองคดี
จึงอุทธรณคําสั่งลงโทษดังกลาว ตอมา อนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับ
การอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๑ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) ไดมีมติใหยกอุทธรณ
ของผูฟองคดี และใหผูถูกฟองคดีที่ ๒ แกไขคําสั่งลงโทษโดยปรับฐานความผิดใหถูกตอง
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ จึงมีคําสั่งท่ีลงวันท่ี ๒๗ กันยายน ๒๕๕๔ แกไขเพิ่มเติมคําส่ังลงโทษดังกลาว
ผูฟองคดีเห็นวา คําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟอง
ขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งใหเพิกถอนคําสั่งลงโทษไลออกจากราชการ ลงวันที่
๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ และลงวันที่ ๒๗ กันยายน ๒๕๕๔ และมีคําสั่งใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการ
ตําแหนงหนาท่เี ดิม

ศาลปกครองสูงสดุ วนิ จิ ฉัยวา เม่ือพิจารณาตามบันทึกการแจงและรับทราบขอกลาวหา
บันทึกการแจงขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหา บันทึกถอยคําของ
ผูถูกกลาวหา และบันทึกถอยคําพยานของฝายกลาวหาและฝายผูถูกกลาวหา ปรากฏวา
คณะกรรมการสอบสวน ผูฟองคดี รวมถึงบุคคลที่ไดใหถอยคําตอคณะกรรมการสอบสวน
ไดลงลายมือช่ือในเอกสารดังกลาวครบถวนท้ังหมด การสอบสวนทางวินัยแกผูฟองคดีจึงเปนไป
ตามกฎ ก.ตร. วาดวยการสอบสวนพิจารณา พ.ศ. ๒๕๔๗ แลว สวนการที่พลตํารวจตรี ย.
เปนท้ังผูส่ังการใหมีการตรวจสอบจับกุมดําเนินคดีผูฟองคดีและออกคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนวนิ ัย ก็เปนการดําเนินการตามอํานาจหนาท่ีตามมาตรา ๘๔ และมาตรา ๘๖ แหง พ.ร.บ.
ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ โดยมิไดเปนผูมีสวนไดเสียในกรณีที่ผูฟองคดีถูกรองเรียนกลาวหาวา
กระทําผิดวินัยแตอยางใด และเมื่อพฤติการณการกระทําของผูฟองคดีท่ีครอบครองและ
ใชรถจักรยานยนตซึ่งมิใชของตนเอง ทั้งที่รูอยูวาเปนรถจักรยานยนตของกลางท่ีถูกโจรกรรมมา
ซึ่งโดยสถานะของผูฟองคดีท่ีเปนขาราชการตํารวจ ยอมอยูในวิสัยที่จะตรวจสอบหมายเลข
ทะเบียนรถจักรยานยนตและชื่อเจาของหรือผูครอบครองที่ถูกตองตามกฎหมายได แตผูฟองคดี
กลับจงใจท่ีจะละเลยไมทําการตรวจสอบ อันเปนการกระทําท่ีสอใหเห็นถึงเจตนาท่ีจะครอบครอง
รถจักรยานยนตคันดังกลาวไวใชเพื่อประโยชนของตนเอง โดยไมคํานึงถึงสิทธิและหนาท่ีของตน
ตามกฎหมาย ท้ังท่ีตนเองเปนเจาหนาที่ตํารวจซึ่งมีหนาที่ตองเปนผูเคารพและรักษากฎหมาย

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๕)
ย่ิงกวาบุคคลท่ัวไป การกระทําของผูฟองคดีในฐานะที่เปนขาราชการตํารวจจึงทําใหเกิด
ความเสียหายอยางรายแรงตอภาพพจนและช่ือเสียงของสํานักงานตํารวจแหงชาติ รวมทั้ง
เกยี รตศิ ักดขิ์ องตาํ แหนง หนา ท่ีราชการของผูฟองคดี ท้ังยังทําใหประชาชนขาดความเช่ือถือศรัทธา
ตอการปฏิบัติงานของขาราชการตํารวจ พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีดังกลาวจึงถือไดวา
เปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง
ตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ การท่ีผูฟองคดีที่ ๒ มีคําสั่งลงโทษ
ผูฟองคดีตามมาตรา ๗๙ (๑) (๕) และ (๖) แหงพระราชบัญญัติดังกลาว แมจะเปนการปรับฐาน
ความผิดท่ียังไมสอดคลองกับขอเท็จจริง แตเม่ือผูถูกฟองคดีท่ี ๑ โดยอนุกรรมการคณะกรรมการ
ขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ มีมติเห็นวา พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีเปน
การกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
ตามมาตรา ๗๙ (๕) แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน จึงมีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และให
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ แกไขคําสั่งดังกลาว ซึ่งผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๒๗ กันยายน ๒๕๕๔
แกไ ขเพิม่ เติมคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการใหถูกตองตามมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ แลว
จึงถือวา การที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําสั่งลงวันท่ี ๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ แกไขเพ่ิมเติมโดยคําสั่ง
ลงวันที่ ๒๗ กันยายน ๒๕๕๔ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตามมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
เปนการกระทาํ ท่ีชอบดวยกฎหมาย ท่ีศาลปกครองช้ันตนพพิ ากษายกฟอง น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เห็นพอ งดวย

พิพากษายืน

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสดุ ที่ อ.๗๐๑/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีรับราชการเปนขาราชการตํารวจสังกัดกองบังคับ

การอํานวยการตํารวจภูธรภาค ๗ ตอมาผูถูกฟองคดีที่ ๔ (ผูบัญชาการตํารวจภูธรภาค ๗)
ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๕ ไลผูฟองคดีออกจากราชการในขอหากระทําผิดวินัย
อยา งรายแรงฐานประพฤติชั่วอยางรายแรงตองหาคดีอาญาในขอหามียาเสพติดใหโทษประเภท ๑
(ยาบา) และประเภท ๕ (กัญชา) ไวในครอบครองโดยไมไดรับอนุญาต และเสพยาเสพติดใหโทษ
ประเภท ๑ (ยาบา) โดยผิดกฎหมาย ผูฟองคดีไดอุทธรณคําสั่งดังกลาวตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒
(คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) เมื่อวันท่ี ๑๗ มิถุนายน ๒๕๔๕ ตอมาสํานักเลขาธิการ
นายกรฐั มนตรีมีหนงั สอื ลงวนั ท่ี ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ แจงวา รองนายกรัฐมนตรีปฏิบัติราชการ
แทนผถู กู ฟองคดที ่ี ๓ (นายกรฐั มนตรี ในฐานะประธานคณะกรรมการขาราชการตํารวจ) พิจารณา
แลว มีคําสั่งใหยกอุทธรณตามมติของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ผูฟองคดีไดรับทราบผลการพิจารณา
อุทธรณด ังกลาว ตามหนงั สอื ลงวันท่ี ๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๖ ผูฟองคดีเห็นวา ศาลจังหวัดราชบุรีไดมี
คําพิพากษาคดีหมายเลขแดง ที่ ๑๒๔๒/๒๕๔๕ ยกฟองผูฟองคดีในขอหาเสพเมทแอมเฟตามีน
(ยาบา) และลงโทษในขอหามีเมทแอมเฟตามีนและกัญชาไวในครอบครอง โดยขอหาแรกถึงท่ีสุด
และขอหาท่ีสอง อยูระหวางการพิจารณาของศาลยุติธรรม แตผูถูกฟองคดีท่ี ๔ กลับมีคําสั่ง

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๖)
ไลผูฟองคดีออกจากราชการโดยไมใหโอกาสผูฟองคดีไดพิสูจนความบริสุทธิ์ของตนเองทําให
ผูฟองคดีไดรับความเสียหาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอน
คําส่ังตํารวจภูธรภาค ๗ ลงวันท่ี ๓๐ เมษายน ๒๕๔๕ ท่ีไลผูฟองคดีออกจากราชการและให
ผูถูกฟองคดีที่ ๔ รับผูฟองคดีเขารับราชการในตําแหนงเดิมไดรับเงินเดือนตามปกติ นับแตวันที่
ออกคาํ ส่ังใหไ ลอ อกเปน ตน มาถึงปจจบุ นั

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๔ มีคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจาก
ราชการเพราะคณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการดําเนินการทางวินัย คณะที่ ๑
พิจารณาจากพยานหลักฐานของคณะกรรมการสอบสวนวินัยแลวเชื่อวาผูฟองคดีกระทําความผิด
ฐานมียาเสพติดใหโ ทษและเสพยาเสพตดิ ใหโทษจริง เปนความผิดวินัยอยางรายแรง สวนคําพิพากษา
แมวาศาลอุทธรณภาค ๗ และศาลฎีกาจะพิพากษายกฟองเพราะมีเหตุสงสัยตามสมควรวาจําเลย
ไดก ระทาํ ความผิดตามฟองหรือไม จึงยกประโยชนแหงความสงสัยใหจําเลยตามประมวลกฎหมาย
วิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๗ วรรคสอง แตโดยท่ีขอ ๒๘ ของกฎ ก.พ. ฉบับท่ี ๑๘
(พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวย
การสอบสวนพิจารณา หมายถึงเฉพาะกรณีที่ศาลมีคําพิพากษาวาผูถูกกลาวหากระทําผิดเทาน้ัน
ที่คณะกรรมการสอบสวนจะถือเอาคําพิพากษาน้ันมาเปนหลักฐานสนับสนุนขอกลาวหา
และวินิจฉัยลงโทษผูกระทําผิดวินัยตามขอเท็จจริงที่ปรากฏในคําพิพากษา แตหากเปนกรณีที่ศาล
มีคําพิพากษายกฟอง คณะกรรมการสอบสวนหรือผูพิจารณาทางวินัย ไมจําตองออกคําส่ัง
ไปตามผลแหงคําพิพากษานั้น เน่ืองจากไมมีกฎหรือระเบียบใดกําหนดไว แตคณะกรรมการ
สอบสวนวินัย หรือผูมีอํานาจออกคําสั่งก็อาจนําคําพิพากษาน้ันๆ มาประกอบการวินิจฉัย
หากเห็นวาคําพิพากษานั้นมีการวินิจฉัยถึงขอเท็จจริงและพิพากษาโดยช้ีวาจําเลยมิไดมี
การกระทําตามท่ีถูกกลาวหาหรือการกระทําของจําเลยไมเปนความผิดตามท่ีถูกกลาวหา
ซ่ึงเม่ือเปรียบเทียบขอเท็จจริงจากการสรุปของคณะกรรมการสอบสวนวินัยและคําพิพากษาฎีกา
แลวไดความวา เม่ือวันที่ ๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๔๒ เจาหนาท่ีตํารวจสถานีตํารวจภูธรอําเภอบานโปง
จังหวัดราชบุรี ไดรับแจงวามีการมั่วสุมเสพยาเสพติด จึงรวมกันไปตรวจสอบบริเวณที่เกิดเหตุ
พบวาผูฟองคดีมีทาทางพิรุธ จึงเขาแสดงตนเปนเจาหนาที่ตํารวจเพื่อขอตรวจคน ผลการตรวจ
คนพบยาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) จํานวนเศษหนึ่งสวนส่ีเม็ด บรรจุอยูในหลอดอยูใน
มือขวาของผูฟองคดี และไดตรวจคนรถยนตซึ่งเปนของผูฟองคดีพบยาเสพติดใหโทษประเภท ๕
(กัญชา) จาํ นวน ๑ หอเล็ก พรอมดวยกระดาษซองบุหร่ีย่ีหอกรองทิพยมวนเปนท่ีใชเสพควันยาบา
จํานวน ๑ อัน วางอยูบริเวณพวงมาลัยรถ ผูฟองคดีใหการปฏิเสธวาของกลางไมใชของตน
เจา หนาทีต่ ํารวจจึงนําตัวผูฟอ งคดไี ปตรวจปส สาวะหาสารเสพติดท่ีโรงพยาบาลบานโปง ปรากฏวา
พบสารเสพติดเมทแอมเฟตามีนในปสสาวะของผูฟองคดี จึงไดจับกุมตัวและแจงขอกลาวหาวา
มียาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) และประเภท ๕ (กัญชา) ไวในครอบครองโดยไมได
รับอนุญาต และเสพยาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) โดยผิดกฎหมาย ผูฟองคดีให
การปฏิเสธโดยอางวาไดไปท่ีบานเลขที่ ๒๖ หมูท่ี ๖ ตําบลเบิกไพร อําเภอบานโปงเพื่อพบนาย ส.

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๗)
และไดอางพยานที่เห็นเหตุการณ จํานวน ๑๐ ปาก ซึ่งพยานทั้ง ๑๐ คน เก่ียวของเปนญาติกัน
และอยูอาศัยในบริเวณท่ีเกิดเหตุและจากขอมูลการจับกุม ปรากฏวา พยานบางคนมีประวัติถูกจับกุม
ในความผิดเก่ียวกับยาเสพติดโดยบริเวณที่จับกุมผูกระทําผิดดังกลาวคือบริเวณหมูที่ ๖ ซึ่งเปนที่
ท่ีจับกุมผูฟองคดี นอกจากน้ี ยังมีการจับกุมผูเสพยาเสพติดอีกหลายรายในบริเวณดังกลาวดวย
สําหรับผลการตรวจหาสารเสพติดในปสสาวะของผูฟองคดีปรากฏวามีสารเสพติดเมทแอมเฟตามีน
โดยในการตรวจหาสารเสพติดดังกลาว นาย ว. ผูอํานวยการโรงพยาบาลบานโปงไดใหการตอ
คณะกรรมการสอบสวนถึงขั้นตอนในการเก็บปสสาวะของผูฟองคดีวา เจาหนาที่ตํารวจควบคุม
ผูตองสงสัยท้ังสองคนมาที่หองตรวจพรอมแฟมประวัติท่ีโรงพยาบาลบานโปงออกใหและ
ใบนําสงของสถานีตํารวจภูธรอําเภอบานโปง เจาหนาท่ีหองตรวจมอบภาชนะพรอมปดปายช่ือ
ของผูตองสงสัยมอบใหเจาหนาท่ีตํารวจควบคุมไปเก็บปสสาวะท่ีหองนํ้าของผูปวยท่ัวไป
หลังจากนั้นเจาหนาท่ีตํารวจไดนําภาชนะท่ีใสปสสาวะแลวมามอบใหเจาหนาท่ีทําการตรวจ
โดยใชวิธีการตรวจ ๒ วิธี ซึ่งไดผลตรงกันและใชเวลาประมาณ ๑๕ นาที แมผลการตรวจหา
สารเมทแอมเฟตามีนท่ีผูฟองคดีไดไปดําเนินการดวยตนเองที่โรงพยาบาลเมืองราชและ
โรงพยาบาลราชบุรีจะไมพบสารเสพติด แตนายแพทยผูออกใบรับรองแพทยทั้งสองโรงพยาบาล
ดังกลาวไดใหการโดยสรุปวา การตรวจไมพบสารเมทแอมเฟตามีน อาจข้ึนกับสาเหตุบางอยางได
เชน ระยะเวลาหลังการรับสาร ปริมาณของสาร การขับถายของรางกาย และมียาบางชนิดสามารถ
เรง การขบั ถายสารเสพติดได สวนกรณที ผี่ ูฟอ งคดีกลาวอางวา ถกู กลนั่ แกลงเพราะเจาหนาท่ีตํารวจ
ที่จับกุมผูฟองคดีท้ังสองคร้ังเปนเจาหนาท่ีชุดเดียวกัน ก็ไมมีเหตุผลเพียงพอจะรับฟงเพราะเจาหนาที่
ชุดดังกลาวเปนเจาหนาที่ในทองที่เกิดเหตุซึ่งมีหนาท่ีในการจับกุมผูกระทําความผิดเก่ียวกับ
ยาเสพติดอยูแลว จากขอเท็จจริงดังกลาว จึงมีเหตุผลเพียงพอท่ีจะรับฟงไดวาผูฟองคดี
มีพฤติการณเสพยาเสพติดและมียาเสพติดใหโทษไวในครอบครองตามที่ถูกกลาวหาจริง
ประกอบกับการสอบสวนทางวินัย มีกระบวนการวิธีพิจารณาท่ีแตกตางและแยกตางหากจากการ
ดําเนินคดีอาญา ดังน้ันในกรณีท่ีขาราชการผูใดถูกดําเนินการทางวินัย และถูกดําเนินคดีอาญาใน
กรณีเดียวกัน หากผลการสอบสวนทางวินัยฟงไดวาผูถูกกลาวหากระทําความผิดทางวินัยแลว
ผูบังคับบัญชาผูมีอํานาจส่ังบรรจุแตงตั้งก็สามารถส่ังลงโทษทางวินัยขาราชการผูนั้นไดโดย
ไมจําตองนําผลการดําเนินคดีอาญามาประกอบการพิจารณาแตอยางใด ดังนั้น เม่ือผูฟองคดี
มีพฤติการณเสพยาเสพติดและมียาเสพติดใหโทษไวในครอบครองตามที่ถูกกลาวหาจริง
เม่ือพฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีรับฟงไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
ตามมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
และมาตรา ๕ (๗) และ (๑๒) แหง พ.ร.บ. วาดวยวินัยตํารวจ พุทธศักราช ๒๔๗๗ การท่ี
ผูถูกฟองคดีท่ี ๔ มีคําส่ังลงวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๕ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
จึงเปนคําส่ังท่ีชอบดวยกฎหมาย การที่ศาลปกครองชั้นตนมีคําพิพากษาใหเพิกถอน
คําส่ังตํารวจภูธรภาค ๗ ลงวันท่ี ๓๐ เมษายน ๒๕๔๕ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๘)
และใหดําเนินการเก่ียวกับสิทธิของผูฟองคดีตอไปตามกฎหมาย ระเบียบและขอบังคับที่เกี่ยวของ
ทง้ั น้ี ภายในหกสิบวนั นบั แตว นั ทค่ี ดีถงึ ทส่ี ดุ ศาลปกครองสงู สุดไมเ ห็นพองดวย

พพิ ากษากลบั เปนยกฟอ ง

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.๑๐๐๙ – ๑๐๑๐/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เงื่อนไขการฟองคดี
หนา ๗๓

คาํ พิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ท่ี อบ.๒๖/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ขณะที่ผูฟองคดีรับราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู

กองกํากับการ ๓ กองบังคับการตํารวจสันติบาล ๓ กองบัญชาการตํารวจสันติบาล ไดถูกกลาวหาวา
กระทําผิดวินัยอยางรายแรง โดยกลาวหาวาผูฟองคดีเรียกรับผลประโยชนในกลุมธุรกิจ
ท่ีเกี่ยวของกับแรงงานตางดาวผิดกฎหมายและธุรกิจที่เก่ียวของกับการนําเท่ียวของตางชาติ (เกาหลี)
ในพื้นท่ีจังหวัดภูเก็ต ตอมาผูถูกฟองคดีที่ ๑ (ผูบัญชาการกองบัญชาการตํารวจสันติบาล) ไดมีคําสั่ง
ลงวันท่ี ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ ต้ังแตวันท่ี ๓๐ กันยายน ๒๕๕๓
ผูฟองคดีเห็นวาการออกคําสั่งลงโทษดังกลาวเปนไปโดยมิชอบดวยกฎหมาย จึงมีหนังสือลงวันท่ี ๓
ตุลาคม ๒๕๕๔ อุทธรณตอผูถูกฟองคดีที่ ๒ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) เลขานุการ
คณะกรรมการขาราชการตํารวจไดมีหนังสือลงวันที่ ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๕ แจงวา ผูถูกฟองคดี
ที่ ๒ พิจารณาแลวเห็นวา ผูฟองคดีควรไดรับโทษถึงไลออกจากราชการ จึงมีมติใหยกอุทธรณ
และใหก องบญั ชาการตํารวจสันติบาลมีคําส่ังเพิ่มโทษ เปนลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ จากนั้น
ผถู ูกฟอ งคดที ่ี ๑ ไดม ีคําสง่ั ลงวนั ท่ี ๓๑ ตลุ าคม ๒๕๕๕ เปล่ียนแปลงคําสั่งตามมติของผูถูกฟองคดีที่ ๒
จากปลดออกจากราชการเปนลงโทษไลออกจากราชการ ผูฟองคดีไมเห็นดวย จึงนําคดีมาฟองขอให
ศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งใหเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการ และคําสั่งลงวันท่ี ๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๕ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ รวมทั้ง
เพิกถอนมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ลงวันที่ ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๕ ท่ียกอุทธรณของผูฟองคดี เห็นวา
เมื่อพิจารณาพยานหลักฐานในช้ันสืบสวนขอเท็จจริงเบื้องตนและในช้ันคณะกรรมการสอบสวน
ทางวินัย กรณีผูฟองคดีเรียกรับเงินจากบริษัท อ. แลวเห็นวา นาย ธ. กรรมการผูจัดการบริษัท อ.
ไดใหถอยคําตอคณะกรรมการฯ วา เม่ือประมาณเดือนกันยายน ๒๕๕๑ ผูฟองคดีเขามาในโครงการ
กอสรางเพ่ือเรียกรองเงินเปนรายเดือน เดือนละ ๘,๐๐๐ บาท โดยบริษัทไดจายเงินใหผูฟองคดี
ไปท้ังหมด ๔ เดือน ต้ังแตเดือนกันยายน ๒๕๕๑ ถึงธันวาคม ๒๕๕๒ โดยโอนเงินเขาบัญชีธนาคาร
ชื่อบัญชีนาย อ. ซึ่งนาย ธ. ไดยืนยันภาพถายของผูฟองคดีวาเปนผูมาเรียกเก็บเงินดังกลาว
และเมื่อคณะกรรมการฯ ไดตรวจสอบรายการฝากและถอนเงินของบัญชีดังกลาวระหวางวันท่ี
๑ มกราคม ๒๕๕๐ ถึงวันท่ี ๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๒ แลว พบวามีรายการโอนเงินเขาบัญชีจํานวนครั้งละ
๘,๐๐๐ บาท ในวันที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๑ วันท่ี ๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ และวันท่ี ๒๓ ธันวาคม
๒๕๕๑ ตรงตามท่ีนาย ธ. ใหการ นอกจากนี้ คําใหการของนาย ธ. ยังสอดคลองกับคําใหการของ
นาย ส. และนาย ช. ผูควบคุมงานกอสรางของบริษัท อ. ที่ไดใหถอยคําตอตํารวจในช้ันการสืบสวน

แนวคาํ วนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๗๙)
ขอเทจ็ จริงเบอื้ งตน จากคําใหการของนาย ธ. นาย ส. และนาย ช. ประกอบกับหลักฐานรายการโอนเงิน
บัญชีดังกลาว จึงเช่ือวาผูฟองคดีมีพฤติการณเรียกรับเงินจากบริษัท อ. จริง แมจะอางวาผูฟองคดี
ไมไดเรียกรับเงินจากบริษัท อ. เพียงแตเขาไปทําการตรวจสอบแรงงานตางดาว และปรากฏวาไมพบ
แรงงานตางดาวผิดกฎหมาย ซ่ึงแมวาผูฟองคดีไดสงเอกสารการตรวจสอบใหคณะกรรมการสอบสวน
ตัง้ แตวนั ที่ ๑๘ กนั ยายน ๒๕๕๑ แลว แตใ นชัน้ การสอบสวนทางวินัยและในช้ันอุทธรณ ผูฟองคดีไมเคย
กลาวอางเอกสารดังกลาวเพื่อแกขอกลาวหา ซ่ึงหากผูฟองคดีมิไดกระทําผิดตามขอกลาวหาวา
ไดเรียกรับเงินจากบริษัท อ. จริง ผูฟองคดีนาจะอางเอกสารดังกลาวเปนหลักฐานสําคัญเพ่ือใช
ในการหักลางและแกขอกลาวหาดังกลาวตั้งแตในช้ันการสอบสวนวินัย ประกอบกับนาย ธ. ซ่ึงผูฟองคดี
อางวาเปนผูนําการตรวจสอบ ก็ไมเคยใหถอยคําวาผูฟองคดีไดเขาไปตรวจสอบแรงงานตางดาว
ในบรษิ ทั และไดม ีการจัดทาํ บนั ทกึ การตรวจสอบแรงงานตางดาวไวเปนหลักฐานแตอยางใด นอกจากนี้
หากบริษัทดังกลาวมิไดกระทําผิดกฎหมายเกี่ยวกับแรงงานตางดาวจริง ก็ไมมีความจําเปนที่นาย ธ.
กรรมการผูจัดการบริษัท อ. จะตองจายเงินรายเดือน เดือนละ ๘,๐๐๐ บาท ใหแกผูฟองคดี
ซึ่งการจายเงินดังกลาวนาจะเปนการจายเงินเพ่ือแลกกับการไมถูกดําเนินคดีในความผิดเก่ียวกับ
แรงงานตางดาว สวนกรณีเรียกรับเงินจากบริษัท ซ. นั้น เมื่อพิจารณาจากถอยคําในชั้นสอบสวนของ
คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยแลวเห็นวา นาย ม. กรรมการผูจัดการบริษัท ซ. ไดใหถอยคําตอ
คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยวา เม่ือประมาณกลางป ๒๕๔๗ ผูฟองคดีไดเขามาติดตอเพื่อเรียกรับ
ผลประโยชนเดือนละ ๓,๐๐๐ บาท ซ่ึงบริษัทไดจายเงินใหผูฟองคดีเปนเวลา ๓ – ๔ ป โดยผูฟองคดี
จะมารับดวยตนเอง แตตอมาเมื่อเศรษฐกิจไมดีประกอบกับไดรับแจงจากพันตํารวจตรี อ. ที่มา
รับตําแหนงสารวัตรสันติบาลจังหวัดภูเก็ตวามีผูแอบอางช่ือไปเรียกรับผลประโยชนจึงใหงดจาย
โดยนาย ม. ไดยืนยันภาพถายของผูฟองคดีวาเปนผูมาติดตอและรับเงิน ซึ่งคําใหการของนาย ม.
มีนํ้าหนักพอที่จะรับฟงไดวาผูฟองคดีกระทําผิดตามขอกลาวหา เนื่องจากเรื่องดังกลาวนาย ม.
ไมไดเปนผูรองเรียนผูฟองคดี แตเปนกรณีที่ผูบังคับบัญชาไดตรวจสอบขอเท็จจริงและสอบสวน
การกระทําผิดของผูฟองคดีเอง แมภายหลังนาย ม. จะกลับคําใหการวาบริษัทของตนไมเคยจายเงิน
ใหแกผฟู องคดี แตการกลับคาํ ใหก ารดงั กลา วก็มิไดทําใหความนาเช่ือถือของคําใหการในครั้งแรกลดลง
เนื่องจากการที่นาย ม. กรรมการผูจัดการบริษัท ซ. ไดมีหนังสือลงวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๒
ถึงประธานกรรมการสอบสวน โดยขอกลับคําใหการเชนเดียวกับนาย ธ. กรรมการผูจัดการบริษัท อ.
ซึ่งมีหนังสือขอกลับคําใหการในวันเดียวกันกับนาย ม. และในหนังสือทั้งสองฉบับของนาย ม.
และนาย ธ. ยังมีถอยคําในหนังสือเหมือนกันวา บริษัทของตนไมเคยจายเงินใหแกผูฟองคดี จึงเปน
ขอพิรุธวาบุคคลท้ังสองมีหนังสือขอกลับคําใหการในวันเดียวกันและมีถอยคําในหนังสือเหมือนกัน
ซ่ึงอาจจะมีผูหน่ึงผูใดไปขอใหชวยเหลือหรือบังคับขูเข็ญพยานใหมากลับคําใหการ การกลับคําใหการ
ในภายหลังจึงไมอาจรับฟงได เมื่อไดวินิจฉัยแลววาผูฟองคดีมีพฤติการณเรียกรับเงินจากบริษัท อ.
และบริษัท ซ. จึงเปนการกระทําความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่
ราชการโดยมิชอบเพื่อใหตนเองหรือผูอื่นไดรับประโยชนที่มิควรได และฐานกระทําการอันไดชื่อวา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๑) และ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๐)
ซึ่งคณะรัฐมนตรีมีมติเมื่อวันที่ ๒๑ ธันวาคม ๒๕๓๖ วางระดับโทษฐานทุจริตตอหนาที่ราชการมีโทษ
ไลออกจากราชการ ดังนั้น การที่ผูถูกฟองคดีที่ มีมติยกอุทธรณของผูฟองคดีและใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑
มีคําส่งั เพ่ิมโทษเปนลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งเปล่ียนแปลงโทษ
คําสั่งลงโทษจากปลดออกจากราชการเปนไลออกจากราชการ จึงชอบดวยกฎหมายแลว และผลจาก
คําส่ังเพิ่มโทษดังกลาวยอมมีผลทําใหคําสั่งของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ลงวันที่ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔
ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการเปนอันพับไปตามขอ ๓ ของกฎ ก.ตร. วาดวยหลักเกณฑและ
วิธีการดําเนินการใหผูถูกลงโทษตามคําส่ังเดิมรับโทษท่ีเพ่ิมข้ึนหรือกลับคืนสูฐานะเดิม พ.ศ. ๒๕๔๗
การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ โดยอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ
ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีมติยกอุทธรณของผูฟองคดีและใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังเพ่ิมโทษ
เปนลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันที่ ๓๑ ตุลาคม
๒๕๕๔ เปลี่ยนแปลงคําส่ังลงโทษผูฟองคดีจากปลดออกจากราชการเปนไลออกจากราชการ
ตามมติอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณดังกลาว นั้น จึงชอบดวย
กฎหมายแลว ทศ่ี าลปกครองช้ันตนพิพากษายกฟอง นัน้ ศาลปกครองสูงสุดเหน็ พอ งดวย

พพิ ากษายืน

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อบ.๓๖/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ยศจาสิบตํารวจ ตําแหนง

ผูบังคับหมู ฝายอํานวยการ ๑ กองบังคับการอํานวยการ กองบัญชาการตํารวจตระเวนชายแดน
ไดร ับความเดือดรอ นหรือเสยี หายจากการทผ่ี ถู ูกฟอ งคดที ี่ ๑ (ผูบงั คบั การกองบังคบั การอํานวยการ
กองบัญชาการตํารวจตระเวนชายแดน) มีคําสั่งลงวันที่ ๑๓ ธันวาคม ๒๕๕๓ ลงโทษภาคทัณฑ
ผูฟ อ งคดี เนอื่ งจากเม่อื ประมาณป พ.ศ. ๒๕๕๑ ถงึ ป พ.ศ. ๒๕๕๒ ผูฟองคดีไดไปท่ีฝายอํานวยการ
๔ (เดิม) กองบังคับการอาํ นวยการกองบัญชาการตํารวจตระเวนชายแดน เพือ่ ใชเครื่องถายเอกสาร
และไดเก็บเอกสารจํานวนหน่ึงท่ีถูกท้ิงไวในถังขยะบริเวณเคร่ืองถายเอกสารมาอานแลวเห็นวา
เก่ียวของกับตน จึงนําเอกสารดังกลาวไปยื่นตอศาลปกครอง เพ่ือประกอบคําคัดคานคําใหการ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ เห็นวา การกระทําของผูฟองคดีเปนการกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรง จึงมีคําสั่ง
ลงโทษภาคทัณฑผูฟองคดี ผูฟองคดีจึงมีหนังสือลงวันท่ี ๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๓ อุทธรณคําสั่งดังกลาว
ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ (ผูบัญชาการตํารวจตระเวนชายแดน) วินิจฉัยใหยกอุทธรณของผูฟองคดี
จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังลงวันท่ี ๑๓ ธันวาคม ๒๕๕๓
ที่ลงโทษภาคทัณฑผูฟองคดี และเพิกถอนคําส่ังของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี
เห็นวา เอกสารท่ีผูฟองคดีนําไปยื่นเพ่ือประกอบคําคัดคานคําใหการตอศาลปกครองช้ันตน
ในคดีหมายเลขแดงที่ ๓๑๒/๒๕๕๕ จํานวน ๑๐ แผนน้ัน ในสวนท่ีเปนสําเนาบันทึกวากลาว
ตักเตือนพันตํารวจโท จ. กรณีกระทําความผิดวินัยอยางไมรายแรง ลงวันท่ี ๓๑ มกราคม ๒๕๕๑
จํานวน ๒ แผน สําเนารายการความผิดของพันตํารวจโท จ. กรณีกระทําความผิดวินัยอยางไมรายแรง
ลงวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๑ จํานวน ๑ แผน และสําเนาหนังสือฝายอํานวยการ ๔ (เดิม)

แนวคาํ วินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๑)
เรื่อง การดําเนินการทางวินัยพันตํารวจโท จ. ลงวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ จํานวน ๑ แผน
สําเนาเอกสารดังกลาวลวนเปนสําเนาเอกสารเก่ียวกับการลงโทษวากลาวตักเตือนพันตํารวจโท จ.
กรณีกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรง สําเนาเอกสารดังกลาวจึงมิไดเกี่ยวของโดยตรงกับคําส่ัง
ท่ีผูฟองคดีถูกลงโทษทางวินัยท่ีผูฟองคดีนําคดีไปฟองตอศาลปกครอง ในคดีหมายเลขแดง
ท่ี ๓๑๒/๒๕๕๕ สวนสําเนาเอกสารอีก ๖ แผน คือสําเนาเอกสารบันทึกเสนองานของงานวินัย
ฝายอํานวยการ ๔ (เดิม) เร่ือง การดําเนินการทางวินัยผูฟองคดี ฉบับลงวันท่ี ๙ มิถุนายน ๒๕๕๑
ฉบับลงวันท่ี ๑๙ มถิ ุนายน ๒๕๕๑ และฉบับลงวันที่ ๒๕ มิถนุ ายน ๒๕๕๑ นั้น แมเอกสารดังกลาว
จะเปนเอกสารท่ีเกี่ยวของกับการดําเนินการทางวินัยของผูฟองคดี ซึ่งผูฟองคดีมีสิทธิขอตรวจดู
เพ่ือการโตแยงหรือช้ีแจงหรือปองกันสิทธิของตนได แตผูฟองคดีก็มีหนาท่ีตองย่ืนคําขอตรวจดู
เอกสารตอหนวยงานของรัฐที่ครอบครองหรือควบคุมดูแลเอกสารดังกลาวดวยตามมาตรา ๑๑
วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ.ขอมูลขาวสารของราชการ พ.ศ. ๒๕๔๐ และมาตรา ๓๑ วรรคหน่ึง
แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ เมื่อไมปรากฏวาผูฟองคดีไดย่ืนคําขอ
ตรวจดูเอกสารดังกลาว แตปรากฏวาผูฟองคดีเคยย่ืนขอคัดถายสําเนาเอกสารจํานวน ๑๐ แผน
ดังกลาว แลวถูกปฏิเสธเน่ืองจากฝายอํานวยการ ๔ (เดิม) อางวาเปนคูกรณีกันและใหผูฟองคดี
ไปหาเอกสารดวยตนเอง จึงรับฟงไดวาผูฟองคดีไมไดรับอนุญาตใหคัดถายสําเนาเอกสารทั้ง
๑๐ แผนดังกลาวจากหนวยงานของรัฐที่ครอบครองหรือควบคุมดูแลเอกสารน้ัน สวนท่ีผูฟองคดี
อางวาผูฟองคดีเก็บเอกสารดังกลาวไดจากถังขยะ ภายหลังจากที่คําขอคัดถายเอกสารดังกลาว
ของผูฟองคดีไดรับการปฏิเสธ น้ัน เมื่อพิจารณาคํากลาวอางของผูฟองคดี ประกอบความเห็นของ
คณะกรรมการสอบสวนที่เห็นวาเอกสารจํานวน ๑๐ แผนดังกลาว มีสภาพเปนเอกสารท่ีสมบูรณ
เรียบรอ ย และขอ ความในเอกสารไมเ บี้ยวไมเ อยี ง จงึ ไมนา เชอ่ื วาผูฟ องคดเี ก็บเอกสาร จาํ นวน ๑๐ แผน
ดังกลาวได หลังจากที่ถูกปฏิเสธการขอคัดถายสําเนาเอกสารทั้ง ๑๐ แผนดังกลาว โดยเก็บไดจาก
ถังขยะท่ีต้ังอยูขางเคร่ืองถายเอกสาร ซ่ึงต้ังอยูในสํานักงานของฝายอํานวยการ ๔ (เดิม) โดยเอกสาร
ดังกลาวมีสภาพสมบูรณท้ังตัวเอกสารและขอความในเอกสาร แตพฤติการณนาเชื่อวาผูฟองคดี
ไดกระทําการใด ๆ หรือมีสวนในการกระทําเพ่ือใหไดมาซ่ึงสําเนาเอกสารจํานวน ๑๐ แผนดังกลาว
โดยมิชอบหลังจากถูกปฏิเสธมิใหคัดถายสําเนาเอกสารดังกลาว การกระทําของผูฟองคดีจึงเปน
การประพฤติตนในลักษณะท่ีไมสมควรอันเปนความผิดวินัยอยางไมรายแรง ฐานตองไมประพฤติตน
ในลักษณะที่ไมส มควรตามมาตรา ๗๘ (๑๒) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ผูถูกฟองคดีที่ ๑
จึงมอี ํานาจลงโทษภาคทัณฑผฟู องคดีไดตามมาตรา ๘๒ วรรคสอง ประกอบมาตรา ๘๙ วรรคหนึ่ง
แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ดังนั้น การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งลงวันท่ี ๑๓
ธันวาคม ๒๕๕๓ ลงโทษภาคทัณฑผูฟองคดี จึงชอบดวยกฎหมายแลว และเมื่อผูถูกฟองคดีที่ ๒
ไดวินิจฉัยใหยกอุทธรณของผูฟองคดีโดยอาศัยขอเท็จจริงและขอกฎหมายเดียวกันกับคําสั่ง
ของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จึงเปนคําวินิจฉัยอุทธรณที่ชอบดวยกฎหมายเชนกัน ที่ศาลปกครองชั้นตน
พิพากษาเพิกถอนคําส่ังลงวันที่ ๑๓ ธันวาคม ๒๕๕๓ ที่ลงโทษภาคทัณฑผูฟองคดี และเพิกถอน
คําวินจิ ฉยั อุทธรณของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ลงวันท่ี ๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๒)
โดยใหมผี ลยอนหลังนับแตว ันทีค่ าํ สั่งของผูถ ูกฟองคดที ่ี ๑ และคาํ วินจิ ฉยั อุทธรณของผถู ูกฟอ งคดที ี่ ๒
มผี ลใชบ ังคบั น้ัน ศาลปกครองสงู สดุ ไมเห็นพอ งดว ย

พิพากษากลบั เปนยกฟอ ง

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อบ.๕๑-๕๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เงื่อนไขการฟองคดี
หนา ๗๕

คําพิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ อบ.๕๗/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ สังกัดผูถูกฟองคดีที่ ๑

(ผูบ งั คบั การตํารวจภธู รจงั หวดั อํานาจเจรญิ ) ไดร บั ความเดอื ดรอ นเสียหายอนั เน่อื งจากผูถูกฟองคดีที่ ๑
มีคําส่ังลงวันท่ี ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๖ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ต้ังแตวันท่ี
๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๕ เปนตนไป โดยอางวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานกระทําการ
อันไดช่ือวาประพฤติช่ัวอยางรายแรง จากการที่ผูฟองคดีถูกจับกุมตัวพรอม นาย ย. และนาย ค.
โดยถูกกลาวหาวา รวมกันมียาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) ไวในครอบครองเพ่ือจําหนาย
โดยผิดกฎหมาย พนักงานอัยการไดส่ังฟองผูตองหาท้ังสาม และคดีอาญาถึงท่ีสุดแลว โดยศาล
จังหวัดอุบลราชธานีมีคําพิพากษาจําคุกนาย ค. และนาย ย. สวนผูฟองคดีศาลพิพากษายกฟอง
ผฟู องคดีจงึ มีหนังสืออุทธรณคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตอประธานผูถูกฟองคดีท่ี ๒
(คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) ซ่ึงคณะอนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทน
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ผูฟองคดีเห็นวา ในช้ันการดําเนินการสอบสวน
ทางวินัยนั้น คณะกรรมการสอบสวนทําการสอบสวนไมถูกตองตามข้ันตอนที่เปนสาระสําคัญ
ตามกฎหมาย สงผลใหค าํ ส่งั ของผถู ูกฟอ งคดที ่ี ๑ และมติของผถู ูกฟอ งคดที ี่ ๒ ทลี่ งโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ไมชอบดวยกฎหมาย อีกท้ัง คดีอาญาพิพากษายกฟอง ผูฟองคดีจึงถือไมไดวา
ผูฟองคดีกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอให
เพิกถอนคําส่ังลงวันที่ ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๖ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ เพิกถอนมติ
คณะอนุกรรมการ ก.ตร.เกี่ยวกับการอุทธรณ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๓๐ มกราคม ๒๕๕๗
เฉพาะสวนท่ีเก่ียวของกับผูฟองคดี และใหผูฟองคดีเปนผูบริสุทธ์ิ ไมมีความผิดและมีคําสั่งให
ผูถูกฟองคดีท้ังสองคืนสิทธิอันพึงมีพึงไดใหแกผูฟองคดี เห็นวา ขอเท็จจริงปรากฏวา
ในชั้นพิจารณาของศาลจังหวัดอุบลราชธานี และในชั้นสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวนวา
ผูฟองคดีกับนาย ค. รูจักกันมากอนที่จะถูกจับดําเนินคดีอาญาความผิดตอ พ.ร.บ. ยาเสพติด
ใหโทษ พ.ศ. ๒๕๒๒ โดยมีพฤติกรรมเท่ียวด่ืมกินที่รานอาหาร เลนการพนันบั้งไฟและการพนันมวยตู
ดวยกันเปนประจํา และเดินทางไปไหนมาไหนดวยกันตลอด แมในวันเกิดเหตุจะไมปรากฏ
ขอเท็จจริงวาผูฟองคดีไดรูถึงเจตนาของนาย ค. และนาย ย. ที่จะไปรับยาเสพติดก็ตาม
แตหากนาย ค. ไมรูจักกับผูฟองคดีจนสนิทสนมจนเปนที่ไววางใจกันได ยอมไมพาผูฟองคดี
ซง่ึ เปนเจา หนาท่ีตํารวจไปยังสถานท่ีนัดรับมอบยาเสพติด และแมผูฟองคดีและนาย ค. จะรูจักกัน

แนวคาํ วินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๓)
มาเปนเวลาประมาณ ๖ เดือน ก็เพียงพอท่ีจะเช่ือไดวาผูฟองคดีและนายครองศักด์ิคบคาสมาคม
กันเปน อาจณิ เม่อื ในวนั เกิดเหตุเจาพนักงานตํารวจไดตรวจพบสารเสพติดในปสสาวะของนาย ค.
และนาย ย. ขอเท็จจริงดังกลาวเห็นไดวานาย ค. และนายยุทธนาเสพยาเสพติดมากอนถูกจับกุม
การท่ีผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจมีหนาที่หลักในการรักษาความสงบเรียบรอยในบานเมือง
ท้ังปอ งกันและปราบปรามอาชญากรรมและยาเสพติดใหโทษ ยอมมีทักษะในการสังเกตอัตลักษณ
และบุคลิกภาพหรือพฤติกรรมหรือพฤติการณของบุคคล ประกอบกับผูที่เสพยาเสพติดใหโทษ
ยอมมีบุคลิกท่ีแตกตางจากบุคคลทั่วไป ผูฟองคดียอมรูหรือควรรูวานาย ค. และนาย ย.
ซึ่งเปนบุคคลตนเท่ียวด่ืมกินและเลนการพนันดวยกันเปนผูท่ีมีพฤติการณเกี่ยวของกับเสพยาเสพติด
พฤติกรรมของผูฟองคดีจึงเช่ือไดวาเปนผูคบคาสมาคมเปนอาจิณกับผูที่เก่ียวของกับยาเสพติด
โดยรูหรือควรจะรูวาผูนั้นเกี่ยวของกับยาเสพติดตามขอ ๑๒ ของระเบียบสํานักนายกรัฐมนตรี
วาดวยการปองกันเจาหนาท่ีของรัฐมิใหเกี่ยวของกับยาเสพติด พ.ศ. ๒๕๔๒ ประกอบกับผูฟองคดี
มีพฤติการณเลนการพนัน เท่ียวสถานบันเทิงที่มีหญิงตางชาติคอยใหบริการ เมื่อพิจารณา
ถึงเกียรติยศของขาราชการตํารวจ และความรูสึกของสังคมที่มีตอการกระทําของผูฟองคดีซึ่งเปน
ผูพิทักษสันติราษฎรอันเปนที่พึ่งของประชาชนในการชวยรักษาความสงบสุขใหเกิดข้ึนแกสังคม
ยอมไมเปนท่ีไววางใจของสังคม และทําใหเกิดความเสียหายตอภาพพจนและช่ือเสียงของ
สํานักงานตรวจแหงชาติ จึงถือผูฟองคดีกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
อันเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ
พ.ศ. ๒๕๔๗ ดังน้ัน การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันที่ ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๖ ลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ตั้งแตวันท่ี ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๕ (วันท่ีมีคําส่ังใหออกจากราชการไวกอน)
เปนตน ไป จงึ เปนคาํ สง่ั ทีช่ อบดวยกฎหมายแลว และการท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีมติใหยกอุทธรณของ
ผูฟ องคดี จึงชอบดวยกฎหมายเชน กัน ท้ังน้ี แมวาศาลจังหวดั อุบลราชธานีมีคําพิพากษาวินิจฉัยวา
จากพยานหลักฐานท่โี จทกนาํ สบื มาจึงยังมีความสงสัยตามสมควรวาจําเลยที่ ๑ (ผูฟองคดี) กระทํา
ความผิดตามฟองหรือไม เห็นควรยกประโยชนแหงความสงสัยน้ันใหแกจําเลยที่ ๑ (ผูฟองคดี)
พิพากษายกฟองจาํ เลยที่ ๑ (ผฟู อ งคดี) ก็ตาม แตเมื่อการดําเนินคดีอาญาและการดําเนินการทางวินัย
มีวัตถปุ ระสงคท่ีแตกตา งกัน ซ่ึงหากมีขอ เทจ็ จริงพอเชอ่ื ไดว า มีการกระทาํ ผดิ วนิ ัยจริงผูบังคับบัญชา
ยอ มมีอาํ นาจลงโทษได โดยไมจําตองผูกมัดกับผลของคดีอาญาแตอยางใด และเม่ือคณะกรรมการ
พิจารณากล่ันกรองการพิจารณาส่ังลงโทษ ไดมีมติใหคณะกรรมการสอบสวนดําเนินการสอบสวน
เพ่ิมเติม โดยสอบสวนปากคาํ ชุดปฏิบัติการปองกันและปราบปรามยาเสพติด สถานีตํารวจภูธรลืออํานาจ
เจาหนาท่ีตํารวจกองบัญชาการตํารวจปราบปรามยาเสพติดและลืออํานาจเจาหนาท่ีปองกัน
และปราบปรามยาเสพติดท่ีรับผิดชอบเขตพื้นที่อําเภอลืออํานาจวามีขอมูลของผูฟองคดี นาย ค.
และนาย ย. เกี่ยวของกับยาเสพติดหรือไม อยางไร และรับฟงขอเท็จจริงจากสํานวนการสอบสวน
และคําพิพากษาศาลจังหวัดอุบลราชธานีแลวมติวา พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดี
ที่ไดคบคาสมาคมเปนอาจิณกับผูท่ีเก่ียวของกับยาเสพติด โดยรูหรือควรจะไดรูวาผูน้ันเกี่ยวของ
กับยาเสพติดและไดรวมกับนาย ค. และนาย ย. ครอบครองยาเสพติด (ยาบา) เพื่อจําหนาย

แนวคาํ วินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๔)
แลวถูกเจาหนาที่ตํารวจจับกุมไดน้ัน พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีนับไดวา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรงตามขอ ๑๒ (๔) ของระเบียบสํานักนายกรัฐมนตรี วาดวย
การปองกนั เจาหนา ท่ขี องรฐั มใิ หเ กย่ี วของกับยาเสพติด (ฉบบั ท่ี ๒) พ.ศ. ๒๕๔๔ และตามมาตรา ๗๙ (๕)
แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ เห็นควรลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และไดมี
หนังสือเสนอใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ พิจารณา น้ัน ถือวาคณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองการ
พิจารณาสั่งลงโทษรับฟงขอเท็จจริงครบถวนแลว ที่ศาลปกครองช้ันตนพิพากษายกฟอง นั้น
ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพองดวย

พิพากษายืน

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสูงสดุ ที่ อบ.๗๕/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงรองผูกํากับ

การปองกันปราบปราม สถานีตํารวจภูธรหนองฮี จังหวัดรอยเอ็ด ไดรับความเดือดรอนหรือ
เสียหายจากการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (ผูบัญชาการตํารวจแหงชาติ) มีคําสั่งใหผูฟองคดีออกจาก
ราชการไวกอน เพ่ือรอฟงผลการสอบสวนพิจารณาทางวินัย เนื่องจากผูฟองคดีถูกกลาวหาวา
กระทําผิดวินัยอยางรายแรงจนถูกต้ังคณะกรรมการสอบสวนและตองหาคดีอาญา ขอหา
ปลอมและใชเ อกสารปลอม ผูฟอ งคดจี งึ มหี นงั สืออุทธรณคาํ สั่งดังกลาว ตอมา อนุกรรมการ ก.ตร.
เกี่ยวกับการอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) ไดมีมติ
ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอน
คําสั่งใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอนและมติท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และมีคําสั่งให
ผูถูกฟองคดีทั้งสาม (สํานักงานตํารวจแหงชาติ ที่ ๑) รับผูฟองคดีกลับเขารับราชการตํารวจ
ในตําแหนงหนาท่ีตอไปจนกวาคดีอาญาจะถึงท่ีสุด เห็นวา เมื่อคดีนี้ปรากฏขอเท็จจริง
ในการตรวจคนบานพักผูฟองคดีของเจาหนาที่ตํารวจ มีการพบเอกสารเปนขอตกลงระบุวา
ผูฟองคดีรับจางประสานการขอใบอนุญาตใหมีอาวุธปนติดตัว ในราคาฉบับละ ๑๐๐,๐๐๐ บาท
ซึ่งพยานหลักฐานดังกลาวเปนพยานหลักฐานที่ทําใหนาเชื่อวา ผูฟองคดีมีสวนรวมหรือ
มีสวนเก่ียวของในการปลอมใบอนุญาตใหมีอาวุธปนติดตัว หรือมีสวนเก่ียวของกับการจัดหาหรือ
ไดมาซึ่งใบอนุญาตใหมีอาวุธปนติดตัวโดยการมีคาใชจายในการดําเนินการ ซึ่งการกระทําของ
ผูฟองคดีดังกลาวเปนการทําใหผูอื่นเช่ือวาผูฟองคดีสามารถดําเนินการใหไดมาซึ่งใบอนุญาต
ใหมีอาวุธปนติดตัวได ทั้งท่ีไมเปนความจริง อันแสดงใหเห็นวา ผูฟองคดีมีความประพฤติ
หรือพฤติการณท่ีไมนาไววางใจ เม่ือผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ซึ่งเปนผูบังคับบัญชาผูมีอํานาจตาม
มาตรา ๗๒ แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ไดพิจารณาแลวเห็นวา ถาใหผูฟองคดี
คงอยูในหนาท่ีราชการตอไปอาจเกิดการเสียหายแกราชการ หรือจะเปนอุปสรรคตอการสอบสวน
พิจารณา ประกอบกับในการสอบสวนพิจารณาทางวินัยผูฟองคดีจะไมแลวเสร็จโดยเร็ว
เมื่อพิจารณาพฤติการณตามขอกลาวหาตลอดจนเหตุผลท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ใชเปนฐาน
ในการออกคําส่ังใหออกจากราชการไวกอนแลว เปนกรณีท่ีตองดวยมาตรา ๙๕ แหง

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๕)
พระราชบัญญัติดังกลาว ประกอบขอ ๓ (๑) (๒) และขอ ๘ ของกฎ ก.ตร. วาดวย
การส่ังพักราชการและการส่ังใหออกจากราชการไวกอน พ.ศ. ๒๕๔๗ ดังน้ัน การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒
มีคําสั่งใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน จึงเปนการใชดุลพินิจในการออกคําส่ังที่ชอบดวย
กฎหมายแลว นอกจากนี้ วัตถุประสงคของการดําเนินคดีอาญาตามกระบวนการยุติธรรม
ทางอาญามีวัตถุประสงคเปนการนําตัวผูกระทําความผิดทางอาญามาลงโทษหรือการพิสูจน
ขอเท็จจริงเพื่อใหทราบวาผูตองหาหรือจําเลยเปนผูกระทําความผิดหรือไม และผูน้ันจะไดรับโทษ
ในทางอาญาเพื่อรักษาความสงบเรียบรอยของประชาชนและความสงบสุขของสังคมโดยรวม
ซึ่งการดําเนินคดีอาญาจะตองมีพยานหลักฐานท่ีปรากฏชัดแจงวาผูฟองคดีกระทําผิดจริง
จึงจะลงโทษทางอาญาได สวนการดําเนินการทางวินัยน้ันเปนไปเพื่อควบคุมความประพฤติ
ใหขาราชการปฏิบัติตนใหอยูในระเบียบวินัยขาราชการ หากขาราชการผูใดฝาฝนไมปฏิบัติอยูใน
ระเบียบวินัยขาราชการ ยอมจะตองถกู ลงโทษสถานหนักหรือเบาตามความรายแรงของพฤติการณ
โดยจะตองปรากฏขอเท็จจริงเพียงพอใหเชื่อไดวา มีการกระทําผิดวินัยเกิดข้ึนจริง จึงจะลงโทษได
กระบวนการพิจารณาเพ่ือลงโทษทางอาญากับทางวินัยจึงมีกระบวนการพิจารณาที่แตกตางกัน
โ ด ย ผู มี อํ า น า จ ดํ า เ นิ น ก า ร ท า ง วิ นั ย ไ ม จํ า ต อ ง ผู ก มั ด กั บ ผ ล ข อ ง ค ดี อ า ญ า แ ต อ ย า ง ใ ด
หากพยานหลักฐานและพฤติการณของผูฟองคดีรับฟงไดวา ผูฟองคดีไดกระทําผิดวินัย
อยางรายแรงตามขอกลาวหาจริง ก็สามารถลงโทษทางวินัยรายแรงแกผูฟองคดีไดตามกฎหมาย
และเมื่อไดวินิจฉัยแลววาคําสั่งใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอนเปนคําส่ังที่ชอบดวยกฎหมายแลว
มติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ซ่ึงไดพิจารณาโดยอาศัยขอเท็จจริงและพยานหลักฐานเดียวกัน
จึงเปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมายเชนเดียวกัน ที่ศาลปกครองช้ันตนพิพากษายกฟอง น้ัน
ศาลปกครองสูงสุดเหน็ พองดวย

พิพากษายนื

คาํ พิพากษาศาลปกครองสูงสดุ ท่ี อบ.๙๗ - ๙๘/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ขณะผูฟองคดีดํารงตําแหนงพนักงานสอบสวน (สบ. ๓)

สถานีตํารวจภูธรปาย ผูฟองคดีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงไมดําเนินคดีผูตองหา
ตามคํารองทุกขคดีอาญาท่ี ๓๗๕/๒๕๔๙ และไมขอขยายระยะเวลาการสอบสวนทําสํานวน
คดีอาญาลาชา ตอมา คณะกรรมการสอบสวนรายงานผลการสอบสวนตอผูถูกฟองคดีที่ ๒
(ผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน) วา ผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ทําสํานวน
คดีอาญาลาชา คาง และเกิดความเสียหายอยางรายแรง เห็นควรลงโทษไลผูฟองคดีออกจาก
ราชการ คณะกรรมการกลั่นกรองพิจารณาการลงโทษเห็นชอบตามความเห็นของคณะกรรมการ
สอบสวน และมีมติใหไลผูฟองคดีออกจากราชการ และผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีคําสั่งลงวันท่ี
๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูฟองคดีจึงอุทธรณคําส่ังดังกลาว
ตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) ตอมา ผูฟองคดีไดรับหนังสือลงวันที่
๑๓ กุมภาพันธ ๒๕๕๕ แจงผลการพิจารณาอุทธรณวาคณะอนุกรรมการ ก.ตร. เกี่ยวกับ

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๖)
การอุทธรณทําการแทนผูถูกฟองคดีท้ัง ๓ มีมติใหมีคําส่ังยกโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
แลวสั่งใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการและลงโทษผูฟองคดีกรณีกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรง
ไปตามอํานาจหนาท่ีใหถูกตองเหมาะสมตอไป ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดมีคําส่ังลงวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๕
ยกเลิกคําสั่งลงวันท่ี ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ สวนการสั่งใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการและลงโทษ
กรณีกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรงนั้น ใหรอไวกอน เน่ืองจากผูฟองคดีถูกไลออกจากราชการ
อีกกรณีหน่ึงตามคําสั่งตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน ลงวันที่ ๓๐ มกราคม ๒๕๕๕ ตอมา
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ มีมติใหนําเรื่องการอุทธรณคําสั่งลงโทษของผูฟองคดีกลับไปสรุปพยานหลักฐาน
ทเี่ กี่ยวของโดยละเอียดพรอมตรวจสอบขอมูลเพิ่มเติม ซ่ึงในการประชุมเมื่อวันท่ี ๒๗ กุมภาพันธ ๒๕๕๖
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ พิจารณาแลวเห็นวา คําส่ังที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการนั้น ถูกตอง
เหมาะสมแลว อทุ ธรณข องผฟู อ งคดีฟง ไมข ึ้นมีมติใหย กอทุ ธรณ ผูฟองคดีจึงนาํ คดีมาฟองขอใหศาล
มีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังลงวันท่ี ๓๑ มกราคม ๒๕๕๕ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจาก
ราชการ และมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๓ เมื่อวันท่ี ๒๗ กุมภาพันธ ๒๕๕๖ ท่ีใหยกอุทธรณลงวันท่ี
๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ และใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ (สํานักงานตํารวจแหงชาติ) รับผิดใชเงินใหแก
ผูฟองคดี จํานวน ๑๕,๑๒๗,๙๐๗.๑๒ บาท พรอมดอกเบ้ียในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป นับแต
วันฟองเปนตนไป เห็นวา ผูฟองคดีเปนพนักงานสอบสวนผูรับผิดชอบสํานวนคดีอาญาท่ี ๓๗๕/
๒๕๔๙ ขอหาพยายามฆาผูอื่น มีอาวุธปนและเครื่องกระสุนปนไวในครอบครองโดยไมไดรับ
อนุญาต ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ แตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนผูฟองคดี กรณีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง ไมดําเนินคดีอาญาผูตองหา
ตามคํารองทุกขคดีอาญาดังกลาว ไมขอขยายระยะเวลาการสอบสวน ไมนําตัวผูตองหาผัดฟอง
ฝากขัง เกียจคราน ไมนําสํานวนการสอบสวนเสนอพนักงานอัยการจังหวัดแมฮองสอน ไมมีการปรับ
นายประกันท่ีผิดสัญญาประกันตัวผูตองหา ทําสํานวนคดีอาญาลาชา เม่ือการกระทําความผิด
ของผูตองหาในคดีอาญาที่ ๓๗๕/๒๕๔๙ เปนขอหาในคดีความผิดอาญาแผนดิน มิใชคดีความผิด
อันยอมความกันได แมผูเสียหายจะไมติดใจเอาความผูตองหาตามท่ีผูฟองคดีกลาวอางก็ตาม
ผูฟองคดีซึ่งเปนพนักงานสอบสวนก็ยังคงมีหนาท่ีตองดําเนินคดีกับผูตองหาตอไป โดยมีหนาท่ี
รวบรวมพยานหลักฐานและดําเนินการอ่ืนตามบทบัญญัติแหงประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา
ความอาญา เพื่อใหทราบขอเท็จจริงหรือพิสูจนความผิดและเพ่ือนําตัวผูกระทําผิดมาฟองลงโทษ
เมื่อนับแตผูฟองคดีอนุมัติใหปลอยตัวผูตองหาชั่วคราวเมื่อวันท่ี ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๔๙ จนกระท่ัง
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัย
แกผูฟองคดีในเร่ืองดังกลาว ซึ่งเปนเวลาเกือบ ๔ ป ปรากฏวาผูฟองคดียังมิไดมีการสงสํานวนคดี
ดังกลาวพรอมดวยความเห็นไปยังพนักงานอัยการจังหวัดแมฮองสอนเพื่อดําเนินการตามประมวล
กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา นอกจากน้ี เมื่อครบกําหนดระยะเวลาการปลอยตัวช่ัวคราว
ระหวางการสอบสวนแลว ผูฟ องคดีก็มิไดด ําเนนิ การสงผูตอ งหาไปศาลเพ่ือดําเนินการตามประมวล
กฎหมายดังกลา ว พฤติการณข องผฟู องคดถี ือไดวา เปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่ราชการ
โดยมิชอบเพ่ือใหผูตองหาไดรับประโยชนโดยไมตองถูกควบคุมตัวหรือถูกดําเนินคดีอาญาตามกฎหมาย

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๗)
อันเปนประโยชนที่มิควรได กรณีจึงเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๑)
แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหง ชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ การทผี่ ูฟ องคดมี กี ารทาํ สาํ นวนคดีอาญาลาชานานเกือบ ๔ ป
โดยไมมีการขอขยายระยะเวลาการสอบสวน ไมนําตัวผูตองหาผัดฟอง ฝากขัง และไมไดนําสํานวน
การสอบสวนเสนอพนักงานอัยการจังหวัดแมฮองสอน เปนการทําสํานวนคดีอาญาลาชาและ
เกิดความเสียหายรายแรงตอกระบวนการยุติธรรมทางอาญา ทําใหผูเสียหายไมไดรับความเปนธรรม
และผูกระทาํ ผิดไมถกู ลงโทษ ซงึ่ แมภ ายหลงั จากผฟู องคดีไดรับทราบคําส่ังลงวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔
ท่ีลงโทษไลออกจากราชการแลว ผูฟองคดีไดมอบสํานวนคดีอาญาดังกลาวใหมีการดําเนินการตอก็ตาม
แตก็ถือไดวาความเสียหายอยางรายแรงและการแกไขเยียวยาความเสียหายที่ไดเกิดขึ้นแลวน้ัน
เกิดจากกรณีท่ีมีการรองเรียนผูฟองคดีและไดมีการแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนจนนําไปสู
การออกคําส่ังลงโทษผูฟองคดี การที่รอยตํารวจเอก ก. ไดรับสํานวนคดีตอจากผูฟองคดี
จึงไมท าํ ใหข อ เทจ็ จรงิ ท่วี า ผูฟ องคดมี ไิ ดด ําเนนิ คดีกับผูตองหาในคดีตามข้ันตอนท่ีกฎหมายกําหนด
หรือดําเนินการอยางลาชานับต้ังแตวันที่เกิดเหตุเมื่อวันท่ี ๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๔๙ จนถึงวันที่
ผูฟองคดีไดรับทราบคําสั่งลงโทษไลออกจากราชการเปลี่ยนแปลงไป ท้ังนี้ แมวาผูถูกฟองคดีที่ ๓
มีอํานาจที่จะกําหนดกรอบแนวทางการใชดุลพินิจลงโทษทางวินัยอยางรายแรงสําหรับการกระทํา
ผิดวินัยอยางรายแรงไดตามมาตรา ๓๑ วรรคหนึ่ง (๒) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ก็ตาม
แตโดยที่การกระทําหรือไมกระทําการตามที่กําหนดในกฎ ก.ตร. ที่จะเปนการกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๗) แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน น้ัน ตองเปนกรณีท่ีมีกฎ ก.ตร.
กําหนดใหการกระทําการหรือไมกระทําการนั้นเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง เมื่อไมปรากฏวา
กฎ ก.ตร. ไดกําหนดใหการทําสํานวนคดีอาญาลาชาและเกิดความเสียหายอยางรายแรงเปน
ความผิดวินัยอยางรายแรง กรณีจึงไมอาจถือไดวาการกระทําของผูฟองคดีเปนการกระทําผิดวินัย
อยา งรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๗) แหงพระราชบัญญตั ิดังกลาว การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําสั่งลงวันท่ี
๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ โดยระบุวา ผูฟองคดีกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๗) แหงพระราชบัญญัติดังกลาว จึงเปนการระบุขอกฎหมาย
ท่ีคลาดเคลื่อน แตอยางไรก็ดี เมื่อไดวินิจฉัยไวขางตนแลววา การกระทําของผูฟองคดีเปน
การกระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๑) แหงพระราชบัญญัติขางตน ซ่ึงผูถูกฟองคดีท่ี ๒
มอี ํานาจสงั่ ลงโทษผฟู องคดีโดยปลดออกหรือไลอ อกไดตามมาตรา ๙๐ วรรคหน่ึง แหงพระราชบัญญัติ
ดังกลาว การระบุขอกฎหมายท่ีคลาดเคล่ือนดังกลาวจึงไมมีผลทําใหโทษทางวินัยท่ีผูฟองคดีไดรับ
เปล่ยี นแปลงไป ดังนนั้ การทผ่ี ถู ูกฟอ งคดีท่ี ๒ มีคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ อันเปนโทษ
สําหรับความผิดวินัยอยางรายแรง จึงเปนคําสั่งที่ชอบดวยกฎหมายแลว และเม่ือผูถูกฟองคดีท่ี ๓
มมี ติในการประชมุ เมอ่ื วันที่ ๒๗ กุมภาพันธ ๒๕๕๖ วาคาํ ส่ังดงั กลาวถูกตอ งเหมาะสมแลว ใหยกอุทธรณ
ของผูฟองคดี จึงเปนมติที่ชอบดวยกฎหมายเชนเดียวกัน ท่ีศาลปกครองช้ันตนพิพากษาใหเพิกถอน
คําสั่งตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอนลงวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ และมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๓
ในการประชุมเมื่อวันที่ ๒๗ กุมภาพันธ ๒๕๕๖ โดยใหมีผลนับแตวันท่ีคําสั่งดังกลาวมีผลใชบังคับ
และใหผูถูกฟองคดีทั้งสามดําเนินการคืนสิทธิประโยชนตางๆ ท่ีผูฟองคดีมีสิทธิไดรับตามกฎหมาย

แนวคาํ วินจิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๘)
แกผูฟองคดี ท้ังนี้ ภายในหกสิบวันนับแตคดีถึงท่ีสุด นอกจากนี้ ใหยก น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
ไมเ ห็นพอ งดว ย

พิพากษากลับ เปนใหยกฟอง

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสงู สุดที่ อบ.๑๑๑/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงพนักงานสอบสวน

(สบ ๓) สถานีตํารวจภธู รปาย จงั หวัดแมฮองสอน ไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากคําสั่งของ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ (ผูอํานวยการตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน) ตามคําสั่งลงวันท่ี ๓๐ มกราคม
๒๕๕๕ ที่ส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ จากกรณีที่นาย จ. มีหนังสือรองเรียนไปยังสถานี
ตาํ รวจภูธรปายและตาํ รวจภูธรภาค ๕ ขอทราบความคืบหนาผลคดีอาญาของบุตรชายท่ีถูกทําราย
รางกายจนไดรับบาดเจ็บ โดยมีผูฟองคดีเปนพนักงานสอบสวน ซ่ึงผลการสืบสวนขอเท็จจริง
ตามคําส่ังสถานีตํารวจภูธรปาย พบวา ผูฟองคดีเปนพนักงานสอบสวนเวรในวันดังกลาวแตไมอยู
ปฏิบัติหนาที่ และเม่ือมีการรองเรียนจึงไดรับคํารองทุกขไวหลังเกิดเหตุประมาณ ๕๐ วัน
ทั้งยังสรุปสํานวนการสอบสวนสงอัยการลาชาเปนเวลาประมาณ ๑ ป ๔ เดือน โดยไมผาน
ความเห็นของผูบังคับบัญชาตามลําดับชั้นอันมีมูลกระทําความผิด และผลการสอบสวนทางวินัย
รับฟงไดวา ผูฟองคดีไดกระทําผิดวินัยอยางรายแรงฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่ว
อยางรายแรง ผูฟองคดีไดมีหนังสืออุทธรณคําส่ังตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการ
ตํารวจ) ผูถูกฟองคดีที่ ๒ พิจารณายกอุทธรณดังกลาว ผูฟองคดีเห็นวา คําส่ังของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ที่สั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการและมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ที่ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี
ไมชอบดวยกฎหมาย เน่ืองจากคณะกรรมการสอบสวนไมไดแจงนัดหมายใหผูฟองคดีมารับทราบ
ขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหาและเปดโอกาสใหผูฟองคดี
แกขอกลาวหาตามขอทกั ทวงของผถู กู ฟองคดีที่ ๒ ไปยงั ทอ่ี ยูใ หมข องผฟู องคดตี ามที่ไดใ หไวในสมุด
ลงชื่อการแถลงการณดวยวาจาในช้ันพิจารณาคําอุทธรณของผูฟองคดี จึงนําคดีมาฟองขอใหศาล
มีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๓๐ มกราคม ๒๕๕๕ ที่ส่ังลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ เพิกถอนมติท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และใหผูถูกฟองคดีที่ ๒ และที่ ๓
(สํานักงานตํารวจแหงชาติ) รวมกันรับผิดชดใชเงินแกผูฟองคดีเปนจํานวน ๒๑,๙๒๓,๗๓๐.๐๖ บาท
พรอมดอกเบ้ยี ในอตั รารอ ยละ ๗.๕ ตอ ป นับแตว ันฟอ งเปน ตน ไป

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา คดีมีประเด็นที่ตองวินิจฉัยตามอุทธรณของ
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ วา มติของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดีเปนการกระทําโดยชอบ
ดว ยกฎหมายหรือไม โดยมีประเด็นที่ตองวินิจฉัยในเบ้ืองตนกอนวา กระบวนการในการออกคําส่ัง
ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการชอบดวยกฎหมายหรือไม ขอเท็จจริงปรากฏวา ผูถูกฟองคดีที่ ๑
มีคําสั่งแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนพฤติการณกระทําผิดวินัยของผูฟองคดี ผลการสอบสวน
พบวา การกระทาํ ของผูฟองคดเี ปน ความผิดวนิ ัยฐานปฏิบตั ิหนาท่ีไมเครงครัดตอระเบียบแบบแผน
และคําสั่งของผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ตามมาตรา ๗๘ (๒) (๕) และ (๙) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๘๙)
พ.ศ. ๒๕๔๗ เห็นควรลงโทษกักยาม ๖ วัน แตตอมาไดจัดทํารายงานการประชุม ลงวันท่ี
๘ ธันวาคม ๒๕๕๔ ตามขอทักทวงของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ วา การกระทําของผูฟองคดีเปนความผิด
วินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕) และ (๖) แหงพระราชบัญญัติดังกลาว เห็นควรลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ จากนั้น คณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองการพิจารณาลงโทษ
ขาราชการตํารวจพิจารณาแลว มีมติใหไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีที่ ๑ จึงมีคําสั่ง
ลงวนั ท่ี ๓๐ มกราคม ๒๕๕๕ ลงโทษไลผ ฟู องคดีออกจากราชการ ผูฟองคดีย่ืนอุทธรณคําส่ังดังกลาว
ตอ มา อ.ก.ตร. อทุ ธรณ ทาํ การแทนผถู กู ฟอ งคดีที่ ๒ พิจารณาแลวพบวา พฤติการณที่นํามาออกคําสั่ง
ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ รวมท้ัง การกระทําผิดตามมาตรา ๗๘ อันเปนเหตุใหเสียหาย
แกราชการอยางรายแรง ไมใชขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหาท่ีเคย
แจงใหผูฟองคดีทราบ จึงมีมติใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ สอบสวนเพ่ิมเติม พรอมทั้งจัดทําบันทึกการแจง
ขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหาใหผูฟองคดีทราบเพ่ิมเติมโดยมี
รายละเอียดของฐานและบทมาตราความผิดวินัยอยางรายแรง ตอมา คณะกรรมการสอบสวน
มีหนังสือแจงกําหนดนัดใหผูฟองคดีมารับแจงขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุน
ขอกลาวหา โดยหนังสือทั้งสองฉบับไดจัดสงทางไปรษณียลงทะเบียนตอบรับไปยังท่ีอยูของผูฟองคดี
ตามที่ปรากฏในเอกสารของทางราชการ แตไมสามารถสงหนังสือได และเม่ือพนกําหนด ๑๕ วัน
นับแตวันท่ีสงบันทึกดังกลาวไปใหผูฟองคดี คณะกรรมการจึงสรุปรายงานการสอบสวนเสนอ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ โดยยืนยันความเห็นเดิม และตอมา อ.ก.ตร. อุทธรณ ไดพิจารณามีมติให
ยกอุทธรณของผูฟองคดี จึงเห็นไดวา การที่คณะกรรมการสอบสวนจัดสงบันทึกการแจง
และรับทราบขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหาฐานกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง โดยไดจัดสงไปยังที่อยูซึ่งปรากฏตามหลักฐานของทางราชการเชนเดิม ซ่ึงมิใชที่อยู
ปจจุบันของผูฟองคดีตามท่ีไดแจงไวในสมุดลงชื่อแถลงการณดวยวาจาในชั้นพิจารณาคําอุทธรณ
อนั ถอื วา เปนสถานทีต่ ดิ ตอที่ผูถูกกลาวหาแจงใหทราบ กรณีจึงไมอาจถือไดวาผูฟองคดีไดรับทราบ
ขอ กลา วหาและสรุปพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหาในฐานกระทําผิดวินัยอยางรายแรงและ
ไมประสงคจะแกขอกลาวหา การดําเนินการดังกลาวของคณะกรรมการสอบสวน จึงเปนการ
ไมเปดโอกาสใหผูฟองคดีไดช้ีแจงแกขอกลาวหาหรือนําพยานหลักฐานมาสืบแกขอกลาวหา
อันเปนการไมปฏิบัติใหเปนไปตามมาตรา ๘๖ แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗
ประกอบขอ ๑๘ ขอ ๓๖ และขอ ๔๑ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสอบสวนพิจารณา พ.ศ. ๒๕๔๗
ยอมสงผลใหคําส่ังของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ รวมท้ังมติของ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดีไมชอบดวยกฎหมายดวยเชนเดียวกัน สวนกรณี
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ อุทธรณวา เมื่อคณะกรรมการสอบสวนสงเอกสารไปยังท่ีอยูของผูฟองคดี
ซ่ึงปรากฏตามหลักฐานของทางราชการ ยอมถือวาเปนการสงโดยชอบดวยกฎหมายแลว น้ัน
เมื่อขอเท็จจริงปรากฏวา ในช้ันการพิจารณาคําอุทธรณของผูฟองคดี อ.ก.ตร. รองทุกขไดแจงให
ผูฟองคดีไปใหถอยคํา ในวันที่ ๙ สิงหาคม ๒๕๕๕ ซึ่งผูฟองคดีไดไปใหถอยคําในวันดังกลาวและ
ไดแจงเปล่ียนแปลงท่ีอยูพรอมหมายเลขโทรศัพทใหไวกับกองอุทธรณซึ่งเปนหนวยงานในสังกัด

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๐)
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ เพอ่ื ใชในการติดตอผูฟองคดีในระหวางอุทธรณคําสั่ง กรณีจึงตองถือวา ที่อยูใหม
ตามท่ีผฟู อ งคดีไดแจงไวกับกองอทุ ธรณเ ปนสถานท่ตี ิดตอท่ีผถู ูกกลา วหาแจงใหทราบ และเปนเรื่อง
การประสานงานภายในหนวยงานที่กองอุทธรณชอบที่จะแจงการเปล่ียนแปลงท่ีอยูใหมของ
ผูฟองคดีใหแกคณะกรรมการสอบสวนทราบดวย ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ จึงไมอาจกลาวอางเหตุความ
บกพรองดังกลาวเพ่ือใหเปนผลรายแกผูฟองคดีได ที่ศาลปกครองชั้นตนพิพากษาใหเพิกถอนมติ
ของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี โดยใหมีผลนับแตวันที่ศาลมีคําพิพากษาถึงท่ีสุด
และมีขอสังเกตเก่ียวกับแนวทางหรือวิธีการดําเนินการใหเปนไปตามคําพิพากษา โดยให
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ พิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีใหมใหถูกตอง แลวสั่งการใหผูถูกฟองคดีที่ ๑
ดําเนินการทางวินัยใหมใหเปนไปตามกฎหมาย สวนคําขออ่ืนใหยก น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เหน็ พอ งดว ย

พิพากษายืน

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสดุ ที่ อบ. ๑๒๕/๒๕๖๓
ผูฟองคดฟี องวา เดิมผฟู อ งคดีเปน ขา ราชการตํารวจ ไดรับความเดือดรอนเสียหาย

จากกรณีเมื่อคร้ังที่ผูฟองคดีดํารงตําแหนงผูบังคับหมู ไดถูกกลาวหาวา มีพฤติการณทุจริตในการ
สอบคัดเลือกขาราชการตํารวจช้ันประทวนเพื่อแตงตั้งเปนขาราชการตํารวจช้ันสัญญาบัตร
ประจําป พ.ศ. ๒๕๕๓ โดยถูกตรวจพบโทรศัพทมือถือในขณะทําการสอบ ตอมา ผูบัญชาการ
ตํารวจภูธรภาค ๔ ไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๒๔ กันยายน ๒๕๕๓ แตงตั้งคณะกรรมการสืบสวน
ขอเท็จจริงกรณีดังกลาว ซ่ึงผลการตรวจสอบโทรศัพทท่ีตรวจพบในตัวผูฟองคดี ปรากฏวา
โทรศพั ทมือถอื ทีผ่ ูฟอ งคดีนาํ เขาหองสอบไมส ามารถรับสญั ญาณจากกลุมผทู าํ การทุจริตในการสอบ
สว นสาเหตุที่ตรวจพบวาผูฟองคดีทําขอสอบเพียง ๓ ขอ ทั้งที่เหลือเวลาทําขอสอบเพียง ๑๕ นาที น้ัน
เนื่องจากผูฟ องคดีไดอ า นคําถามและเลือกคําตอบทุกขอแลว โดยจะทําการฝนหรือกาเครื่องหมาย
ในกระดาษคําตอบในภายหลังตามวิธีการทําขอสอบท่ีผูฟองคดีมีความถนัด ตอมา ผูบัญชาการ
ตํารวจภูธรภาค ๔ ไดมีคําสั่งลงวันท่ี ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๔ แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนผูฟองคดี
ซึง่ ผลการสอบสวนฟงไดวา ผูฟองคดี มีความผิดวนิ ยั อยางไมร า ยแรง ผูบัญชาการตํารวจภูธรภาค ๔
จึงมีคําส่ังลงวันท่ี ๓ ธันวาคม ๒๕๕๕ ลงโทษกักขังผูฟองคดี มีกําหนด ๓๐ วัน และใหยุติ
เร่ืองวินัยรายแรง โดยการลงโทษไดส้ินสุดแลว จากนั้น ตํารวจภูธรภาค ๔ ไดรายงานผลการ
ดําเนินการทางวินัยดังกลาวไปยังผูถูกฟองคดีที่ ๓ (สํานักงานตํารวจแหงชาติ) ซ่ึงผูถูกฟองคดีที่ ๓
พิจารณาแลวเห็นวา พฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีเปนความผิดวินัยอยางรายแรง
ฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง จึงนําเร่ืองเขาที่ประชุมคณะกรรมการ
พิจารณากล่ันกรองการพิจารณาส่ังลงโทษ เมื่อวันที่ ๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๗ โดยที่ประชุมมีมติ
ใหปลดผฟู อ งคดอี อกจากราชการ ผถู ูกฟองคดที ี่ ๑ (ผูบัญชาการตํารวจแหงชาติ) จึงมีคําส่ังลงวันที่
๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๗ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ และใหยกเลิกคําสั่งลงวันท่ี
๓ ธนั วาคม ๒๕๕๕ เฉพาะสวนที่ลงโทษกกั ขงั ผฟู อ งคดมี กี ําหนด ๓๐ วนั ตอมา ผูฟองคดีมีหนังสือ

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๑)
ลงวันท่ี ๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๗ อุทธรณค าํ สั่งดังกลาวตอ ผถู ูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการ
ตํารวจ) ซึ่งคณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจ (อ.ก.ตร.) เก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทน
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดพิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีแลวมีมติใหยกอุทธรณ และมีหนังสือลงวันท่ี ๓
เมษายน ๒๕๕๘ แจงผลการพิจารณาอุทธรณดังกลาวใหผูฟองคดีทราบ ผูฟองคดีเห็นวา
คําส่ังลงโทษทางวินัยดังกลาวไมถูกตองเหมาะสมและรายแรงเกินกวากรณีความผิด จึงนําคดี
มาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๗ ท่ีลงโทษ
ปลดผูฟองคดีออกจากราชการ เพิกถอนมติของคณะกรรมการพิจารณากล่ันกรองการพิจารณาส่ัง
ลงโทษในการประชมุ เม่อื วนั ที่ ๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๗ เพิกถอนหนังสือของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ลงวันที่
๓ เมษายน ๒๕๕๘ ที่แจงผลการพิจารณาอุทธรณ ที่ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑
เห็นชอบตามคําสั่งลงวันท่ี ๓ ธันวาคม ๒๕๕๕ ท่ีสั่งลงโทษกักขังผูฟองคดีมีกําหนด ๓๐ วัน
และใหยุติเร่ืองทางวินัยอยางรายแรง และใหผูถูกฟองคดีท่ี ๓ คืนสิทธิอันพึงมีพึงไดทุกประการ
แกผูฟองคดีต้ังแตวันท่ีผูฟองคดีถูกต้ังกรรมการสอบสวนวินัยและใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการ
ตามเดมิ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ในการสอบคัดเลือกขาราชการตํารวจช้ันประทวน
เขา รบั การฝกอบรมเพอ่ื แตงตัง้ เปนขาราชการตาํ รวจชน้ั สญั ญาบัตรประจําป พ.ศ. ๒๕๕๓ เมื่อวันท่ี
๑๙ กันยายน ๒๕๕๓ ผูฟองคดีไดเขาหองสอบและเริ่มทําขอสอบจนถึงเวลาประมาณ
๑๕.๔๕ นาฬกิ า เจาหนา ทีค่ ุมสอบไดมคี ําส่งั ใหตรวจคนตัวผูเขาสอบ พบโทรศัพทมือถือซุกซอนอยู
ในกางเกงในของผูฟองคดี ซ่ึงผูฟองคดีไดยอมรับวาไดนําโทรศัพทมือถือเขาไปในหองสอบจริง
โดยกลาวอางวา ไดพบเห็นโทรศัพทมือถือวางอยูท่ีโตะหินออนสอบถามหาเจาของแลว ไมมีผูใด
แสดงตนเปนเจาของโทรศัพท ผูฟองคดีจึงไดนําโทรศัพทมือถือเขาไปในหองสอบดวยความรีบเรง
พลงั้ เผลอ แตไมไดกระทําการทุจริตในการสอบ ประกอบกับผลการตรวจสอบปรากฏวา โทรศัพท
ดังกลาวมีสภาพเปนโทรศัพทสามารถใชงานได แมวาไมสามารถใชติดตอกันไดก็ตาม แตการท่ี
ผูฟองคดีซึ่งเปนขาราชการตํารวจที่มีความประสงคไดรับการแตงต้ังเปนขาราชการตํารวจ
ชน้ั สัญญาบตั รและไดสมัครเขารบั การคดั เลือกตามประกาศรับสมคั รและคดั เลอื กขาราชการตํารวจ
ช้ันประทวน ลงวันที่ ๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๓ ผูฟองคดีจึงยอมที่จะทราบรายละเอียดของประกาศ
ดังกลา ว โดยเฉพาะอยา งยงิ่ ขอ กาํ หนดในสวนที่เกี่ยวกับคําเตือน พฤติการณที่ถือวาเปนการทุจริต
ในการสอบและผลที่จะไดรับหากประพฤติตนฝาฝนขอกําหนดดังกลาว แตผูฟองคดีก็ยังคง
นําโทรศัพทมือถือเขาไปในหองสอบโดยหาไดตระหนักถึงคําเตือนดังกลาวไม เม่ือขอ ๘.๓
ของประกาศดงั กลาว กําหนดวา ขา ราชการตํารวจที่ทุจริตในการสอบ ถือวาเปนการกระทําผิดวินัยฐาน
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง รวมท้ังในสวนของผนวก ง. ทายประกาศดังกลาว ขอ ๑.๒ ขอ ๓
และขอ ๓.๗ ไดมีระเบียบเก่ียวกับการสอบขอเขียนระบุไวอยางชัดแจงวาหามผูเขาสอบ
นําโทรศัพทมือถือหรือเคร่ืองมือส่ือสารเขาไปในหองสอบ หากเริ่มลงมือทําขอสอบแลวมีการ
ตรวจคนพบใหถือวาทุจริตในการสอบและตองถือวามีพฤติการณทุจริตในการสอบ และผูฟองคดี
ก็ไดยอมรับตอพนักงานสอบสวน วา กอนเขาหองสอบไดมีประกาศจากฝายอํานวยการคุมสอบ

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๒)
ไมใหนําเคร่ืองมือสื่อสารเขาหองสอบและผูฟองคดีก็รูดี แตเหตุที่นําเขาเพราะตองการ
โทรศัพทมือถือดังกลาว ประกอบกับเม่ือไดพิจารณารายงานเหตุการณคุมสอบขอเขียนของ
อนุกรรมการคุมหองสอบซ่ึงบันทึกวา พบโทรศัพทมือถือซุกซอนในกางเกงชั้นในของผูฟองคดี
โดยเปดเครื่องไวและผูฟองคดีทําขอสอบไดเพียง ๓ ขอ ทั้งท่ีเหลือเวลาทําขอสอบเพียง ๑๕ นาที
อีกทั้งผูฟองคดีมิไดแสดงความบริสุทธ์ิใจดวยการแจงใหกรรมการคุมหองสอบทราบถึงการ
พบโทรศัพทดังกลาว แตกลับนําโทรศัพทมือถือเขามาในหองสอบ กรณีจึงมีน้ําหนักเพียงพอ
ท่ีจะเชื่อไดวา พฤติการณของผูฟองคดีท่ีนําโทรศัพทมือถือเขาไปในหองสอบมีเจตนาเพ่ือใชหรือ
จะใชทําการทุจริตในการสอบ ประกอบกับผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจถือเปนเจาหนาท่ีของรัฐ
ที่มีลักษณะงานพิเศษ มีอํานาจหนาท่ีและความรับผิดชอบในฐานะเปนผูรักษากฎหมาย
รักษาความสงบเรียบรอยของสังคม มีหนาท่ีปองกันและปราบปรามอาชญากรรม และนําตัว
ผูกระทําผิดมาลงโทษ ซ่ึงเปนหนาท่ีที่มีความสําคัญ จึงควรเปนผูที่ไดรับความเช่ือถือไววางใจจาก
ทั้งผูบังคับบัญชา เพื่อนรวมงาน ผูใตบังคับบัญชา และโดยเฉพาะอยางย่ิงจากประชาชนโดยทั่วไป
จึงตองถือและปฏิบัติตามกฎหมาย และตองรักษาวินัยตามที่บัญญัติไวโดยเครงครัดดังที่บัญญัติไว
ในมาตรา ๗๗ แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ การที่ผูฟองคดีกระทําการทุจริตในการ
สอบเพ่ือใหตนเองไดรับการแตงต้ังในตําแหนงที่สูงข้ึน ยอมนํามาซึ่งความเสื่อมเสียตําแหนงหนาท่ี
ราชการท่ีตนดํารงอยู เมื่อพิจารณาพฤติการณและการกระทําของผูฟองคดีประกอบกับกฎ
ระเบียบ ขอบังคับ เกีย่ วกบั การสอบแลว กรณีจึงตองฟงวา ผูฟอ งคดีไดก ระทําการทุจริตในการสอบ
อันถือไดวาเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๕)
แหงพระราชบัญญัติดังกลาว ดังนั้น การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมีคําส่ังลงวันที่ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๗
ใหยกเลิกคําส่ังลงวันท่ี ๓ ธันวาคม ๒๕๕๕ เฉพาะสวนที่ลงโทษกักขังผูฟองคดีมีกําหนด ๓๐ วัน
แลวใหลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ และคณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจ (อ.ก.ตร.)
เกี่ยวกับการอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดมีมติในการประชุมเม่ือวันท่ี ๒ เมษายน ๒๕๕๘
ใหย กอทุ ธรณของผูฟอ งคดี น้นั จึงเปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมาย แมวาผูถูกฟองคดีไดลงโทษ
ผูฟองคดีดวยการปรับตกทุกวิชาที่สอบไปแลว แตการลงโทษดังกลาวเปนเรื่องเก่ียวกับการสอบ
ตามประกาศรับสมัครสอบ สวนในดานการดําเนินการทางวินัย การที่ผูบัญชาการตํารวจภูธรภาค ๔
มีคําส่ังลงวันท่ี ๓ ธันวาคม ๒๕๕๕ ลงโทษกักขังผูฟองคดีมีกําหนด ๓๐ วัน น้ัน ยังไมมีผลทําให
การดําเนนิ การทางวนิ ัยผูฟ องคดีเสรจ็ สิน้ ไป กฎหมายกําหนดใหตองรายงานผลการดําเนินการทางวินัย
พรอมสํานวนการสอบสวนตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ และผูถูกฟองคดีที่ ๓ ไดนําเร่ืองของผูฟองคดี
เขาพิจารณาในคณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองการพิจารณาสั่งลงโทษในการประชุมเมื่อวันที่
๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๗ มีมติใหลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ ซึ่งตอมาผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๗ ใหยกเลิกคําส่ังลงโทษกักขังผูฟองคดีและลงโทษปลด
ผูฟองคดีออกจากราชการ จึงเปนการดําเนินการตามขั้นตอนท่ีกฎหมายดังกลาวบัญญัติใหอํานาจ
กระทําได มิไดเ ปนการลงโทษซํ้าซอนตามท่ีผูฟองคดีกลาวอางแตประการใด ท่ีศาลปกครองชั้นตน
พพิ ากษายกฟอ ง นัน้ ศาลปกครองสงู สุดเห็นพอ งดว ย

แนวคาํ วนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๓)

พพิ ากษายนื

คําพพิ ากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ อบ. ๑๔๘/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ในขณะท่ีผูฟองคดีรับราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู

ทําหนาท่ีปฏิบัติการปองกันปราบปราม สถานีตํารวจภูธรพาน จังหวัดเชียงราย ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีกับพวก รวม ๓ คน กรณีผูฟองคดี
กับพวกตองหาคดีอาญา ฐานรวมกันมียาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (เมทแอมเฟตามีนหรือยาบา)
จํานวน ๒,๐๐๐ เม็ด ไวในความครอบครองเพ่ือจําหนายโดยผิดกฎหมาย และเปนเจาพนักงานปฏิบัติ
หรือละเวน การปฏิบตั หิ นาที่โดยมิชอบ ตอมา คณะกรรมการสอบสวนฯ ไดมีหนังสือเสนอความเห็นตอ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดเชียงราย) วา ผูฟองคดีไดปฏิบัติหนาที่ตามคําส่ัง
ของผูบังคับบัญชาท่ีส่ังการในหนาที่ และการปฏิบัติตามคําสั่งเปนไปตามระเบียบของทางราชการ
โดยชอบแลว เห็นควรยุติเรื่องทางวินัยแกผูฟองคดี แตเม่ือคณะกรรมการพิจารณากล่ันกรอง
การพิจารณาส่ังลงโทษของตํารวจภูธรจังหวัดเชียงรายพิจารณาแลว เห็นควรใหปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการ หลังจากน้ัน ผูถูกฟองคดีที่ ๑ จึงมีคําส่ังลงวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๕๕ ลงโทษ
ปลดผูฟองคดีออกจากราชการ โดยใหมีผลนับตั้งแตวันที่ ๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๔ ผูฟองคดีจึงอุทธรณ
คําสั่งลงโทษดังกลาว ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) แจงผลการพิจารณา
อทุ ธรณว า อนกุ รรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการอุทธรณ (อ.ก.ตร. เกี่ยวกับการอุทธรณ)
มีมติใหยกอุทธรณ พรอมทั้งใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ดําเนินการเพิ่มโทษผูฟองคดีจากลงโทษปลดออก
จากราชการ เปนไลออกจากราชการ ผฟู องคดเี หน็ วา คาํ สง่ั และการกระทําของผูถูกฟองคดีท้ังสอง
ไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี
๔ กันยายน ๒๕๕๕ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ เพิกถอนมติของอนุกรรมการ
คณะกรรมการขา ราชการตาํ รวจเกยี่ วกับการอุทธรณ ทาํ การแทนผูถูกฟองคดีที่ ๒ ที่มีมติใหยกอุทธรณ
ของผูฟองคดี และใหดําเนินการเพิ่มโทษผูฟองคดีจากปลดออกเปนไลออกจากราชการ และให
ผูถกู ฟองคดีทั้งสองดําเนนิ การใหผ ฟู อ งคดีกลับเขารับราชการในตําแหนงเดิม และคืนสิทธิประโยชน
ในตาํ แหนงหนา ท่รี าชการใหแกผูฟ องคดี นับแตวันที่ ๑๕ มถิ นุ ายน ๒๕๕๔

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา เมื่อพิจารณาจากถอยคําของผูฟองคดีท่ีไดใหไว
ตอคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง และคําบรรยายในคําฟอง ที่วา หลังจากที่มี
การรวมกันจับกุมผูตองหาคดีครอบครองยาเสพติดแลว ผูฟองคดี ดาบตํารวจ อ. และดาบตํารวจ ก.
ไดเดินทางไปสงพันตํารวจโท ส. ที่สถานีตํารวจภูธรพาน หลังจากนั้น ไดเดินทางกลับไป
ทหี่ นว ยบริการประชาชนตําบลแมเยน็ ผฟู องคดีไดเดนิ ไปเขาหองนํ้าและพบหอกระดาษ จํานวน ๑ มัด
ซ่ึงมีลักษณะคลายกับหอยาบาที่ตรวจพบไดจากผูตองหาคดียาเสพติด ตกอยูท่ีพื้นดินบริเวณ
รองนํ้าชายคาโรงรถ ผูฟองคดีจึงนําหอกระดาษดังกลาวสงมอบใหแกดาบตํารวจ อ. แตเมื่อพิจารณา
บันทึกคําใหการของพยาน ซ่ึงรวมทําการจับกุมผูตองหากับพวกพรอมดวยยาบาของกลาง
ทกุ คนตา งใหก ารยนื ยันตรงกันวา ในระหวางข้ันตอนการตรวจนับยาบา ไมมียาบาตกหลนจากโตะ

แนวคําวนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๔)
ลงสพู ื้นดินดา นลาง และเมือ่ ขอเท็จจริงปรากฏวา หอยาบาของกลางในคดีน้ี มีลักษณะเปนหอกระดาษ
สีนํ้าตาล และบรรจุยาบาจํานวนถึง ๒,๐๐๐ เม็ด จึงมีลักษณะเปนหอกระดาษขนาดใหญ จึงเปน
การยากท่ีถาหอกระดาษดังกลาวตกหลนลงพื้นดินแลว จะไมมีผูใดทราบและพบเห็น จึงเช่ือไดวา
ระหวางท่ีมีการตรวจนับยาบา ไมมียาบาที่ตรวจนับตกหลนจากโตะสูพ้ืนดินดานลาง นอกจากนี้
ในบันทึกคําใหการของผูรวมทําการจับกุมผูตองหา ซึ่งไดใหการไวตอคณะกรรมการสอบสวนฯ
ตางใหการสอดคลองกันวา เห็นผูฟองคดีกับพวกเดินทางออกจากหนวยบริการประชาชนตําบลแมเย็น
ไปพรอมกับพันตํารวจโท แตไมพบผูฟองคดีกับพวกกลับมาท่ีหนวยบริการประชาชนตําบลแมเย็นอีก
และการทผี่ ฟู อ งคดอี า งในคําอทุ ธรณวา ผูฟองคดี ดาบตํารวจ อ. และดาบตํารวจ ก. เดินทางไปถึง
หนวยบริการประชาชนตําบลแมเย็นเมื่อเวลาประมาณ ๑๓ นาฬิกา และออกจากบริเวณดังกลาว
ไปกอนเวลาประมาณ ๑๓.๓๐ นาฬกิ า ขดั แยง กับถอยคําท่ีผูฟองคดีไดใหการในชั้นสืบสวนขอเท็จจริงวา
ผฟู องคดี ดาบตํารวจ อ. และดาบตาํ รวจ ก. รวมทัง้ เจาหนา ทต่ี ํารวจประจําหนวยบริการประชาชน
ตําบลแมเย็น ไดอยูรอลงลายมือชื่อในบันทึกการจับกุมถึงเวลาประมาณ ๑๓.๓๐ นาฬิกา โดยระหวางน้ัน
ผูฟองคดีไดเดินไปเขาหองนํ้าและเก็บยาบาของกลางไดจึงนํามามอบใหแกดาบตํารวจ อ. ซ่ึงขณะนั้น
เปนเวลาประมาณ ๑๔ นาฬิกา อันแสดงใหเห็นวา ขอกลาวอางของผูฟองคดีมีเจตนาหลีกเล่ียง
เพ่ือไมใหถอยคําของผูฟองคดีขัดแยงกับคําใหการของพยาน จึงไมนาเชื่อไดวา ผูฟองคดีกับพวก
เก็บหอยาบา จํานวน ๑ มัด ไดที่บริเวณรองน้ําชายคาโรงรถ ณ หนวยบริการประชาชนตําบลแมเย็น
เมื่อพิจารณายาบาที่อยูในความครอบครองของผูฟองคดีกับพวกมีลักษณะและสีของกระดาษหอ
ตลอดจนจํานวนยาบาในหอ เปนเชนเดียวกันกับยาบาของกลางท่ีตรวจยึดได และตามบันทึก
คําใหการของรอยตํารวจโท ก. ท่ีใหการตอคณะกรรมการสอบสวนฯ วา เมื่อเปดลําโพงตัวแรกไดแลว
พบวา ภายในมีหอกระดาษจํานวนหลายมัด จึงไดสั่งการใหผูฟองคดียืนเฝาลําโพงตัวแรกไวกอน
เพ่อื รอผูบังคบั บัญชา โดยขณะท่รี อ ยตาํ รวจโท ก. และดาบตํารวจ น. กําลังตรวจคนลําโพงตัวที่สอง ได
ยนื หันหลังใหผฟู องคดี จึงเช่อื ไดวา ขณะทมี่ กี ารไขกญุ แจเพอ่ื เปด ลําโพงตัวที่สอง ทุกคนที่อยูในบริเวณ
ดงั กลา ว ตา งใหความสนใจกบั การไขกญุ แจเปดลําโพงตัวท่ีสอง ผูฟองคดีจึงอาศัยชวงเวลาดังกลาว
รวมกันหยิบยาบา จํานวน ๑ มัด จากลําโพงตัวแรก และภายหลังจากท่ีพันตํารวจโท อ. สงสัยวา
อาจมียาบาของกลางหายไป จํานวน ๑ มัด และไดเรียกผูฟองคดี ดาบตํารวจ อ. และดาบตํารวจ ก.
ไปพบท่ีหองทํางานเพื่อสอบถามผูฟองคดีกับพวกอางวา ผูฟองคดีเก็บยาบาของกลางไดท่ีบริเวณ
รองนํ้าชายคาโรงรถ โดยผูฟองคดีไดรายงานการพบยาบาของกลางดังกลาวตอดาบตํารวจ อ.
ซงึ่ เปน ผูบังคบั บญั ชาช้ันตน และดาบตํารวจ อ. ไดส่ังใหดาบตํารวจ ก. นํายาบาของกลางไปเก็บไว
เพือ่ รอสงมอบและรายงานใหผูบังคับบัญชาทราบ จึงเห็นไดวา พฤติการณของผูฟองคดี มีลักษณะ
เปนการเบียดบังยาบาของกลาง จํานวน ๑ มัด ไปเปนของตน ประกอบกับผูฟองคดีรับราชการ
เปนตํารวจมานานหลายป จึงยอมทราบวาการกระทําดังกลาวเปนการกระทําท่ีผิดกฎหมาย
และไมควรประพฤติปฏิบัติ เน่ืองจากทําใหเสื่อมเสียเกียรติศักด์ิของขาราชการตํารวจ ตลอดจน
ทําใหประชาชนเกิดความเสื่อมศรัทธาตออาชีพตํารวจ ดังน้ัน การกระทําดังกลาวของผูฟองคดี
จึงเปนความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบเพ่ือใหตนเองหรือผูอื่น

แนวคําวนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๕)
ไดรับประโยชนท่ีมิควรได และกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๑)
และ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันที่
๔ กันยายน ๒๕๕๕ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ จึงชอบดวยกฎหมาย และการท่ีอนุกรรมการ
คณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ (อ.ก.ตร. เกี่ยวกับการอุทธรณ) ทําการแทน
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ มีมติเม่ือวันที่ ๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๖ ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และใหดําเนินการ
เพิ่มโทษผูฟองคดีจากลงโทษปลดออกจากราชการเปนลงโทษไลออกจากราชการ โดยตอมา
ผถู ูกฟองคดที ี่ ๑ มคี ําสัง่ ลงวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๖ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ซึ่งออกตามมติ
ของ อ.ก.ตร. เก่ียวกบั การอุทธรณ ดังกลาว จึงชอบดวยกฎหมายเชนกัน ท้ังนี้ แมวาคณะกรรมการ
สอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีเห็นควรใหยุติเร่ือง แตคณะกรรมการพิจารณากล่ันกรอง
การพิจารณาส่ังลงโทษของตํารวจภูธรจังหวัดเชียงราย กลับมีความเห็นเสนอใหลงโทษผูฟองคดี น้ัน
เมอื่ การแตงตงั้ คณะกรรมการเพอื่ พจิ ารณากลั่นกรองเสนอความเห็นตอผูมีอํานาจส่ังลงโทษทางวินัย
มวี ตั ถุประสงคเ พอ่ื เปนหลกั ประกันความเปน ธรรมแกขา ราชการตํารวจ โดยคณะกรรมการดังกลาว
จะทําหนาที่พิจารณากลั่นกรองความถูกตองของความเห็นของคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย
ท่ีเสนอความเห็นเก่ยี วกับการกระทําผิดวินัยและโทษท่ีสมควรจะลงแกผูถูกสอบสวน เพื่อผูมีอํานาจ
สง่ั ลงโทษทางวินยั จะไดพ จิ ารณากอ นที่จะมคี าํ สง่ั ลงโทษทางวินัยผูถูกสอบสวนตามมาตรา ๙๐ วรรคสอง
แหงพระราชบัญญัติดังกลาว ดังน้ัน เมื่อผูถูกฟองคดีที่ ๑ พิจารณารายงานการสอบสวนของ
คณะกรรมการสอบสวนฯ แลวจึงมอบหมายใหคณะกรรมการพิจารณากลั่นกรองฯ พิจารณากลั่นกรอง
ความถูกตองของการสอบสวนทางวินัยและการเสนอโทษทางวินัยแกผูฟองคดีกับพวก คณะกรรมการ
พิจารณากลั่นกรองฯ จึงมีอํานาจพิจารณาและเสนอความเห็นใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ ส่ังลงโทษปลด
ผูฟองคดีออกจากราชการได อีกท้ัง เม่ือคณะกรรมการพิจารณากล่ันกรองฯ มีความเห็นเสนอตอ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ แลว การพิจารณาวาจะสั่งลงโทษผูฟองคดีหรือไม เพียงใด นั้น เห็นวา เปนดุลพินิจ
และอาํ นาจของผถู ูกฟองคดีท่ี ๑ ตามมาตรา ๙๐ วรรคหนึ่ง แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน ที่ศาลปกครองชั้นตน
พิพากษายกฟอ ง นน้ั ศาลปกครองสงู สุดเหน็ พองดวย

พิพากษายนื

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อบ.๑๕๔/๒๕๖๓
ผฟู อ งคดีฟอ งวา เม่อื คร้ังท่ผี ฟู อ งคดีเปน ขา ราชการตํารวจ ยศสิบตํารวจเอก ดํารงตําแหนง

ผูบังคับหมู กองกํากับการ ๔ สังกัดกองบังคับการตํารวจสันติบาล ๓ กองบัญชาการตํารวจสันติบาล
สาํ นกั งานตํารวจแหงชาติ ปฏิบตั หิ นาที่รกั ษาความปลอดภยั ประจําบา นพษิ ณุโลก ไดรับความเดอื ดรอ น
หรือเสยี หายจากการทีผ่ ถู กู ฟอ งคดีท่ี ๑ (ผูบังคับการ กองบังคับการตํารวจสันติบาล ๓) มีคําส่ังลงวันที่
๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ฐานละท้ิงหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกัน
เปนเวลาเกนิ สิบหาวนั โดยไมมเี หตุอันสมควร หรือโดยมีพฤติการณอันแสดงถึงความจงใจไมปฏิบัติ
ตามระเบยี บของทางราชการ ผูฟองคดีจึงไดอุทธรณคําสั่งดังกลาวตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการ
ขาราชการตํารวจ (ก.ตร.)) ซึ่งคณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ (อนุกรรมการ

แนวคาํ วนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๖)
ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณ) ทําการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดพิจารณาในการประชุมเมื่อวันท่ี
๒๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔ มีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในการประชุมเม่ือ
วันท่ี ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๔ มีมติเห็นชอบตามมติของอนุกรรมการ ก.ตร. เกี่ยวกับการอุทธรณดังกลาว
ผูฟอ งคดเี หน็ วา การท่ผี ฟู องคดีตองขาดหนาท่ีราชการเน่ืองจากผูฟองคดีมีโรคประจําตัว และผูฟองคดี
ไดยน่ื ใบลาปว ยตอ ผบู ังคบั บญั ชา โดยมีใบรบั รองแพทยร บั รองวา ผฟู องคดีปวยจริง จึงนําคดีมาฟอง
ขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๓ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ เพิกถอนมติของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ในการประชุมเม่ือวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๔
ท่ีเห็นชอบมติของอนกุ รรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการอทุ ธรณที่ยกอุทธรณของผูฟองคดี และใหผูถูกฟองคดีที่ ๑
บรรจุผูฟอ งคดีกลบั เขารับราชการยศสิบตํารวจเอก พรอมท้ังคืนสิทธิตางๆ ที่ผูฟองคดีเคยไดรับใหแก
ผูฟอ งคดี

ศาลปกครองสูงสุดวินจิ ฉัยวา เม่ือคณะกรรมการสืบสวนขอเท็จจริงไดสืบสวนขอเท็จจริง
โดยทําการสอบพยานบุคคล พยานเอกสาร และพยานวัตถุ รวมท้ังไดตรวจสอบความถูกตองแทจริง
ของใบรับรองแพทยของโรงพยาบาลลาดกระบังกรุงเทพมหานคร และโรงพยาบาลสมิติเวช สุขุมวิท
ตามท่ีผูฟองคดีใชอางเปนพยานหลักฐานวาผูฟองคดีปวยและแพทยมีความเห็นวาควรใหลาปวย นั้น
ปรากฏวา ผูอํานวยการโรงพยาบาลลาดกระบังกรุงเทพมหานครแจงวาใบรับรองแพทยของโรงพยาบาล
ลาดกระบงั กรุงเทพมหานคร ลงวันท่ี ๕ เมษายน ๒๕๕๓ เปน แบบฟอรม ของโรงพยาบาลที่สูญหาย
และนายแพทย ส. ท่ีระบุในใบรับรองแพทยฉบับนั้น ไมไดเปนผูออกใบรับรองแพทยดังกลาว
สวนใบรับรองแพทยของโรงพยาบาลสมิติเวช สุขุมวิท ลงวันที่ ๑๒ เมษายน ๒๕๕๓ นั้น ผลปรากฏวา
ไมมีชอื่ ผฟู องคดเี ปน ผูป ว ยอยูในระบบฐานขอมลู ของโรงพยาบาล อีกทัง้ นายแพทย ป. ก็มิไดเปนแพทย
ผูใหบรกิ ารของโรงพยาบาล ผอู าํ นวยการโรงพยาบาลสมิติเวช สุขุมวิท ยืนยันวาใบรับรองแพทยดังกลาว
มไิ ดเ ปน ใบรับรองแพทยข องทางโรงพยาบาล จึงฟงไดวาผูฟองคดีมีพฤติการณขาดราชการ ซ่ึงเปน
ความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานละท้ิงหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกันเปนเวลาเกินสิบหาวัน
โดยไมม เี หตุอันสมควร หรือโดยมีพฤติการณอันแสดงถึงความจงใจไมปฏิบัติตามระเบียบของทางราชการ
คือ ในชวงระหวางวันท่ี ๑๓ เมษายน ๒๕๕๓ ถึงวันที่ ๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๓ รวม ๙๒ วัน การที่
คณะกรรมการกลั่นกรองการพิจารณาส่ังลงโทษฯ ไดพิจารณาสํานวนการสืบสวนขอเท็จจริง
และพยานหลักฐานโดยฟงขอเท็จจริงเปนเชนเดียวกันกับคณะกรรมการสืบสวนขอเท็จจริงแลวมีมติ
เห็นควรลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และแจงใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ พิจารณา เพ่ือมีคําส่ัง
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ จึงชอบดวยกฎหมายแลว เม่ือขอเท็จจริงรับฟงเปนที่ยุติวา ผูฟองคดี
ขาดราชการ รวม ๙๒ วัน อันเปนการขาดราชการตอเนื่องกันเกินกวาสิบหาวัน ถือเปนการกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง ฐานละทิ้งหนาที่ราชการในคราวเดียวกันเกินกวาสิบหาวัน โดยไมมีเหตุอันสมควร
ตามมาตรา ๗๙ (๒) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ และเปนความผิดที่ปรากฏชัดแจง
ตามขอ ๓ (๒) ของกฎ ก.ตร. วาดวยกรณีที่เปนความผิดท่ีปรากฏชัดแจง พ.ศ. ๒๕๔๗
และผบู งั คบั บญั ชาไดดําเนินการสืบสวนแลวเหน็ วา ไมมีเหตอุ นั สมควร หรือมีพฤติการณอันแสดงถึง
ความจงใจไมปฏิบัติตามระเบียบของทางราชการ ถือวาเปนความผิดท่ีปรากฏชัดแจง ซ่ึงผูบังคับบัญชา

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๗)
จะดาํ เนนิ การทางวินยั ตามมาตรา ๙๐ สงั่ ลงโทษปลดออก หรือไลออก ตามความรายแรงแหงกรณี
โดยไมตองสอบสวนหรืองดการสอบสวนก็ได ดังนั้น การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังลงวันที่
๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ จึงเปนการกระทําท่ีชอบดวยกฎหมายแลว
ดังน้ัน มติผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๔ ที่เห็นชอบตามมติของ
อนุกรรมการ ก.ตร. เก่ยี วกบั การอุทธรณ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔ ที่ใหยกอุทธรณ
ของผูฟองคดี โดยไดพิจารณาคําอุทธรณของผูฟองคดี รวมทั้งพยานหลักฐานตามสํานวนการสืบสวน
ขอเท็จจริงของคณะกรรมการสืบสวนขอเทจ็ จรงิ ประกอบดว ยแลว จงึ เปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมาย
เชนกัน ที่ศาลปกครองชัน้ ตนพพิ ากษายกฟอง นั้น ศาลปกครองสงู สดุ เหน็ พองดวย

พิพากษายนื

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสงู สุดท่ี อบ.๑๕๘/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ในขณะที่ผูฟองคดีดํารงตําแหนงผูกํากับการสถานีตํารวจภูธร

อําเภอบางบัวทอง จังหวัดนนทบุรี ผูฟองคดีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง กรณีเปน
ผูเก็บรักษารถยนตและรถจักรยานยนตของกลาง จํานวน ๑๐ คัน ซ่ึงตอมาปรากฏวา รถยนต
และรถจักรยานยนตของกลางดังกลาวไดสูญหายไปบางสวน ทําใหเกิดความเสียหายแกราชการ
จึงไดมีการสงเร่ืองดังกลาวไปยังผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการปองกันและปราบปราม
การทุจริตแหงชาติ) ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ไดมีหนังสือลงวันที่ ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๓
และหนังสือลงวันที่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๓ แจงใหผูฟองคดีไปรับทราบและชี้แจงแกขอกลาวหา
โดยสงทางไปรษณียลงทะเบียนตอบรับไปยังบานเลขที่ ๒๙/๒๒๗ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร
กรุงเทพมหานคร ซ่ึงเปนที่อยูตามหลักฐานทะเบียนราษฎร และเปนท่ีอยูในขณะท่ีผูฟองคดี
รับราชการอยูที่กองกํากับการ ๕ กองบังคับการอํานวยการ ตํารวจภูธรภาค ๑ แตในชวงเวลาท่ีมี
การสงหนังสือดังกลาว ผูฟองคดีไดยายมาดํารงตําแหนงผูกํากับการฝายอํานวยการตํารวจภูธร
จังหวัดยโสธรแลว จึงเปนกรณีที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ พิจารณาเร่ืองของผูฟองคดีโดยรวบรัดและ
ไมใหโอกาสผูฟองคดีไดแกขอกลาวหา หลังจากนั้น ในการประชุมเมื่อวันที่ ๓ สิงหาคม ๒๕๕๓
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ มีมติวา การกระทําของผูฟองคดีมีมูลเปนความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติ
หรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีโดยมิชอบ เพ่ือใหตนเองหรือผูอื่นไดรับประโยชนที่มิควรได
ฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง และฐานกระทําการหรือละเวน
การกระทําใดๆ รวมท้ังการกระทําผิดตามมาตรา ๗๘ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง
ตามมาตรา ๗๙ (๑) (๕) และ (๖) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ และตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
(ผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดยโสธร) ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๒๒ กันยายน ๒๕๕๔ ลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ตามท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ไดไตสวนและช้ีมูลความผิด ผูฟองคดีจึงอุทธรณคําสั่ง
ดงั กลา ว หลงั จากน้นั ในการประชุมเมอ่ื วันที่ ๑๕ มนี าคม ๒๕๕๕ อนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการ
ตํารวจเก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ)
พิจารณาแลวมมี ตใิ หย กอุทธรณข องผูฟ อ งคดี โดยไดแจงผลการพิจารณาอุทธรณใหผูฟองคดีทราบ

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๘)
ตามหนังสือลงวันท่ี ๑๗ เมษายน ๒๕๕๕ ซึ่งผูฟองคดีไดรับทราบผลการพิจารณาอุทธรณดังกลาว
เม่ือวันท่ี ๒๐ เมษายน ๒๕๕๕ จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังของ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ตามคําสั่งลงวันที่ ๒๒ กันยายน ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
เพิกถอนมติของอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการอุทธรณ ทําการแทน
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในการประชุมเมื่อวันที่ ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๕ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และ
ใหผูถูกฟองคดีที่ ๓ ไตสวนความผิดของผูฟองคดีใหม โดยใหผูฟองคดีมีโอกาสเขาช้ีแจงตอ
ผถู ูกฟองคดีที่ ๓

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ในการแจงใหผูฟองคดีมาพบคณะอนุกรรมการไตสวน
เพื่อรับทราบขอกลาวหา ตามหนังสือลงวันท่ี ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๓ รวมทั้งการแจงขอกลาวหา
ใหผูฟองคดีทราบและใหผูฟองคดีช้ีแจงแกขอกลาวหา ตามหนังสือลงวันที่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๓ น้ัน
ประธานอนุกรรมการไตสวนไดมีหนังสือดังกลาวถึงผูฟองคดี โดยสงทางไปรษณียลงทะเบียนตอบรับ
ไปยังบานเลขท่ี ๒๙/๒๒๗ หมูที่ ๒ ถนนกําแพงเพชร ๖ แขวงลาดยาว เขตจตุจักรกรุงเทพมหานคร
ซึ่งตามใบตอบรับ ไมปรากฏวาผูฟองคดีไดรับหนังสือดังกลาว หรือมีบุคคลอื่นที่บรรลุนิติภาวะ
รับหนังสือดังกลาวไวแทนแลว แตไดระบุเหตุขัดของในการนําจายวาไมมีผูมารับภายในกําหนด
จึงเปนกรณีท่ีผูฟองคดียังไมไดรับบันทึกแจงขอกลาวหาโดยชอบ และไมอาจถือวาผูฟองคดี
ไดรับทราบขอกลาวหาและไมประสงคจะแกขอกลาวหาตามขอ ๑๕ วรรคสาม ของระเบียบ
คณะกรรมการปองกันและปราบปรามการทุจริตแหงชาติ วาดวยการปฏิบัติหนาท่ีของ
คณะอนุกรรมการไตสวน พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบกับไมปรากฏในรายงานการไตสวนของ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ วา ไดมีการนําบันทึกการแจงและรับทราบขอกลาวหาของผูฟองคดี ลงวันที่
๑๐ ตุลาคม ๒๕๔๙ ลงวนั ที่ ๒๓ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ และลงวันที่ ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๐ คําช้ีแจง
ขอเท็จจริงของผูฟองคดี ลงวันที่ ๒๒ มีนาคม ๒๕๕๐ และบันทึกถอยคําของผูฟองคดี ลงวันที่
๒๖ เมษายน ๒๕๕๐ และลงวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๕๐ ซึ่งดําเนินการโดยคณะกรรมการสอบสวนวินัย
ตามคําสั่งลงวันท่ี ๒๗ กันยายน ๒๕๔๙ มารวมไวในสํานวนการไตสวนขอเท็จจริงของ
คณะอนุกรรมการไตสวน อันจะถือไดวา เปนการไตสวนขอเท็จจริงเบื้องตน และเปนสวนหนึ่ง
ของการไตสวนขอเท็จจริงของคณะอนุกรรมการไตสวนตามขอ ๑๐ วรรคสอง ของระเบียบ
ฉบับดังกลาว การที่คณะอนุกรรมการไตสวนไดดําเนินการไตสวนตอไปจนแลวเสร็จ และ
จัดทํารายงานการไตสวนขอเท็จจริงเสนอตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ เพ่ือพิจารณาตอไป นั้น จึงเปน
กรณีท่ีคณะอนุกรรมการไตสวน ไมไดใหผูฟองคดีมีโอกาสทราบขอเท็จจริงเก่ียวกับเรื่องท่ีถูกกลาวหา
เพื่อใหผูฟองคดีไดโตแยงช้ีแจงและแสดงพยานหลักฐานของตนเพื่อแกขอกลาวหา การไตสวน
ขอเท็จจริงของคณะอนุกรรมการไตสวน จึงเปนการดําเนินการโดยไมถูกตองตามข้ันตอน
หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญตามที่กําหนดไวในขอ ๑๕ วรรคหน่ึง และวรรคสาม ของ
ระเบียบเดียวกัน ฉะนั้น มติของผูถูกฟองคดีที่ ๓ ในการประชุมเมื่อวันที่ ๓ สิงหาคม ๒๕๕๓
ซ่ึงเห็นชอบตามความเห็นของคณะอนุกรรมการไตสวน จึงไมชอบดวยกฎหมายเชนกัน และ
เนื่องจากผูถูกฟอ งคดีที่ ๑ ตอ งพิจารณาโทษทางวินัยผูฟองคดี ตามฐานความผิดท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๓

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๙๙)
ไดมีมติ โดยผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไมตองแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย รวมทั้งใหถือเอารายงาน
เอกสารและความเห็นของผูถูกฟองคดีที่ ๓ เปนสํานวนการสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวน
วินัยตามมาตรา ๙๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปรามการทุจริต
พ.ศ. ๒๕๔๒ เมื่อมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ไมชอบดวยกฎหมาย จึงยอมสงผลใหการดําเนินการ
ทางวินัยผูฟองคดี ซึ่งไดดําเนินการตอเน่ืองมาโดยอาศัยมติชี้มูลความผิดของผูถูกฟองคดีที่ ๓
เปนการดําเนินการโดยไมชอบดวยกฎหมายเชนกัน ดังน้ัน คําสั่งของผูถูกฟองคดีที่ ๑ ตามคําส่ัง
ลงวันที่ ๒๒ กันยายน ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ จึงไมชอบดวยกฎหมาย
และมติของอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเกี่ยวกับการอุทธรณ ทําการแทน
ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ในการประชุมเม่ือวันที่ ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๕ ท่ีใหยกอุทธรณของผูฟองคดี
จึงไมชอบดวยกฎหมายเชนกัน ท่ีศาลปกครองชั้นตนพิพากษายกฟอง นั้น ศาลปกครองสูงสุด
ไมเห็นพอ งดว ย

พิพากษากลับ เปนใหเพิกถอนคําส่ังลงวันท่ี ๒๒ กันยายน ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ และมติของอนุกรรมการคณะกรรมการขาราชการตํารวจเก่ียวกับ
การอุทธรณ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๒ ในการประชุมเม่ือวันท่ี ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๕ ท่ีให
ยกอทุ ธรณของผูฟองคดี ทงั้ น้ี ใหมีผลนบั ตง้ั แตว นั ท่ีศาลปกครองสูงสดุ มคี ําพพิ ากษาเปนตน ไป

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสงู สดุ ท่ี อบ.๑๖๓/๒๕๖๓
ผูฟองคดีทั้งสามฟองวา ผูฟองคดีที่ ๑ เปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู

กองกํากับการ ๓ กองบังคับการตํารวจสันติบาล ๓ กองบัญชาการตํารวจสันติบาล ผูฟองคดีที่ ๒
เปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู ฝายจัดการฝกอบรม ศูนยพัฒนาดานการขาว
กองบัญชาการตํารวจสันติบาล ผูฟองคดีที่ ๓ เปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู
กองกํากับการ ๕ กองบังคับการตํารวจสันติบาล ๓ กองบัญชาการตํารวจสันติบาล ผูถูกฟองคดีที่ ๑
(ผูบัญชาการ กองบัญชาการตํารวจสันติบาล) ไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๒
แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีท้ังสาม ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ัง
ลงวันท่ี ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ ลงโทษปลดผูฟองคดีท้ังสามออกจากราชการ ผูฟองคดีท้ังสาม
จึงยื่นอุทธรณคําส่ังดังกลาว แตผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ (ก.ตร.))
มีคําวินิจฉัยใหยกอุทธรณและใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังเพ่ิมโทษเปนลงโทษไลผูฟองคดีท้ังสาม
ออกจากราชการ พรอมทั้งแจงใหผูฟองคดีท้ังสามทราบตามหนังสือลงวันท่ี ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๕
ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมคี ําสงั่ ลงวันที่ ๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๕ เปล่ียนแปลงคําส่ังลงโทษขาราชการตํารวจ
โดยเพ่มิ โทษเปนไลผูฟอ งคดีทง้ั สามออกจากราชการ โดยอางวา เม่ือประมาณกลางป พ.ศ. ๒๕๕๑
ผูฟองคดีท้ังสามกับพวกรวม ๕ คน ไดเขาไปในบริเวณสถานที่กอสรางอพารตเมนตของบริษัท ซ.
และแจงวาเปนเจาหนาที่ตํารวจสันติบาลมาจับกุมแรงงานตางดาวผิดกฎหมาย โดยผูฟองคดีท่ี ๑
เปนผูเจรจาเรียกรองเงินเพ่ือแลกกับการไมจับกุมแรงงานตางดาว บริษัท ซ. ยินยอมจายเงินให
จาํ นวน ๘,๐๐๐ บาท หลังจากไดรับเงินแลวยังไดกําหนดใหบริษัท ซ. จายเปนรายเดือน เดือนละ ๓,๐๐๐ บาท

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๒๐๐)
โดยมีผูฟองคดีที่ ๒ และที่ ๓ เปนผูมาเก็บเงินรายเดือน และไดจายเงินติดตอกันจนกระทั่งเสร็จงาน
เปนเวลาประมาณ ๙ เดือน ผูฟองคดีทั้งสามเห็นวาไมมีประจักษพยานและพยานแวดลอม
หรือพยานเอกสารใดๆมายืนยันการกระทําความผิด ผูฟองคดีไมไดกระทําผิดตามขอกลาวหา
และการลงโทษไมชอบดวยกฎหมาย เนื่องจากในการสืบสวนขอเท็จจริงของพลตํารวจตรี ส.
ไมไดแจงเร่ืองที่กลาวหาหรือถูกรองเรียนใหผูฟองคดีท้ังสามทราบ และไมเคยใหผูฟองคดีทั้งสามช้ีแจง
ขอเท็จจรงิ แตป ระการใดจึงเปนการละเวนการปฏิบัติหนาที่ตามมาตรา ๘๔ วรรคสอง แหง พ.ร.บ.
ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ และขอ ๑๘ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสืบสวนขอเท็จจริง พ.ศ. ๒๕๔๗
ผูฟองคดีท้ังสามจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ลงวันที่ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีท้ังสามออกจากราชการ และคําสั่งลงวันที่
๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๕ ท่ีลงโทษไลผูฟอ งคดีท้งั สามออกจากราชการ รวมทงั้ เพิกถอนมติของผถู ูกฟอ งคดีท่ี ๓
ที่ยกอุทธรณของผูฟองคดีท้ังสาม และมีคําสั่งใหผูถูกฟองคดีรับผูฟองคดีท้ังสามเขารับราชการตํารวจ
ในตําแหนงและชั้นยศในอตั ราเงนิ เดอื นเดิม

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา เม่ือไดพิจารณาพยานหลักฐานที่สนับสนุน
ขอ กลา วหาของผฟู องคดีทั้งสามเห็นวา นาย ศ. เปนพยานบุคคลไดใหถอยคํายืนยันวา ผูฟองคดีท้ังสาม
กับพวกรวม ๕ คน ไดเขาไปในสถานที่กอสรางอพารตเมนตท่ีบริษัท ซ. ไดรับเหมากอสรางและนาย ศ.
เปน ผูควบคุมงานกอสรางดังกลาวโดยอางวาเปนตํารวจสันติบาลและไดเรียกรองเงินจํานวน ๘,๐๐๐ บาท
เพื่อแลกกับการปลอ ยตัวคนงานตา งดาวผดิ กฎหมายและเรยี กเงินจากนาย ศ. เปนรายเดือน เดือนละ
๓,๐๐๐ บาท เพ่ือแลกกับการไมจับกุมแรงงานตางดาวดังกลาว เนื่องจากบริษัท ซ. มีความจําเปน
ท่ีจะตองใชแรงงานตางดาวดังกลาวจึงไดจายเงินตามที่ผูฟองคดีท้ังสามกับพวกเรียกรอง
และไดจายเงินเปนรายเดือนอีกจนกระทั่งทําการกอสรางแลวเสร็จเปนเวลาประมาณ ๙ เดือน
และนาย ศ. ยังไดชี้ภาพถายของผูฟองคดีท้ังสามไดถูกตองและยืนยันวาเปนบุคคลท่ีอยูในชุดของ
เจาหนาท่ีตํารวจสันติบาลท่ีเขามาจับกุมคร้ังแรก โดยผูฟองคดีท่ี ๑ เปนผูเจรจาเรียกรับเงิน
และผฟู องคดีที่ ๒ และที่ ๓ เปนผูมาเก็บเงินเปนรายเดือน ซ่ึงการพิจารณาวาผูฟองคดีท้ังสามไดมี
พฤติการณกระทําผิดตามที่ถูกกลาวหาหรือไมนั้น ไมจําตองมีพยานหลายปากใหการยืนยันวาผูฟองคดี
ทัง้ สามกระทําผดิ ตามท่ีถกู กลาวหา เพียงแตมีประจักษพยานเพียงปากเดียวใหการยืนยันวาผูฟองคดี
ทง้ั สามไดก ระทําผิดตามท่ีถูกกลาวหาก็เพียงพอท่ีจะรับฟงขอเท็จจริงไดตามถอยคําของพยานปาก
นัน้ แลว เมื่อคดีนีป้ รากฏวานาย ศ. เปน ผูควบคมุ งานกอสรา งในสถานท่ีกอสรางดังกลาว และไดอยู
ในเหตุการณที่ผูฟองคดีทั้งสามกับพวกไดเขามาในสถานที่กอสรางดังกลาวแลวเรียกรองเงินเพ่ือ
แลกกับการปลอยแรงงานตางดาวที่ผิดกฎหมายและเพ่ือไมจับกุมแรงงานตางดาวดังกลาว นาย ศ. ซึ่ง
อยูในสถานที่เกิดเหตุจึงเปนประจักษพยานที่รูเห็นเหตุการณที่เกิดข้ึน เมื่อไมปรากฏขอเท็จจริงวา
นาย ศ. เคยมีสาเหตุโกรธเคืองหรือเคยมีกรณีพิพาทกับผูฟองคดีทั้งสามมากอนอันจะมีมูลเหตุจูงใจ
ท่ีจะทําใหนาย ศ. ใหถอยคําปรักปรํากล่ันแกลงผูฟองคดีท้ังสาม อีกท้ัง นาย ศ. ยังเปนลูกจาง
ผูควบคุมงานของบริษัท ซ. ยอมไมกลาที่จะใหถอยคําปรักปรํากลั่นแกลงผูฟองคดีทั้งสามโดย
ปราศจากความเปนจริง เพราะอาจสงผลกระทบตอการดําเนินกิจการของบริษัทและความปลอดภัย

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๒๐๑)
ของตนเอง กรณีจึงเชื่อวานาย ศ. ใหถอยคําไปตามความเปนจริงที่เกิดขึ้น ดังนั้น แมจะมีเพียง
นาย ศ. เพียงคนเดียวเปนพยานใหถอยคํายืนยัน ศาลก็สามารถรับฟงขอเท็จจริงตามที่นาย ศ.
ใหถอยคําได นอกจากนี้ ถอยคําของนาย ศ. ดังกลาวยังสอดคลองกับบันทึกขอความฉบับลงวันท่ี
๘ ธันวาคม ๒๕๕๒ ของดาบตํารวจ ธ. ที่ไดชี้แจงตอผูถูกฟองคดีท่ี ๑ วา ผูฟองคดีท้ังสาม
มีพฤติการณเรียกเก็บเงินจากแรงงานตางดาวในพื้นท่ีจังหวัดภูเก็ตจริงพรอมท้ังมีบัญชีรายช่ือ
บุคคลและบริษัทที่ถูกเรียกเก็บเงินแนบมาในบันทึกดังกลาวดวย โดยในบัญชีแนบทายน้ีมีรายชื่อ
นาย ศ. อยูในลําดับท่ี ๔๐ อีกทั้ง ยังปรากฏตามสําเนารายงานทางอีเมลจากนาย ว. เม่ือวันท่ี ๙
มิถุนายน ๒๕๕๒ ท่ีไดใหขอมูลแกผูถูกฟองคดีที่ ๑ วา ผูฟองคดีท่ี ๑ กับพวกมีพฤติการณเรียกรับเงิน
จากผูประกอบการในพ้ืนท่ีจังหวัดภาคใตจริง กรณีจึงนาเชื่อวาผูฟองคดีท้ังสามมีพฤติการณ
เรียกรับเงินจากผูประกอบการตามท่ีถูกกลาวหาจริง สวนที่นาย พ. ปลัดอําเภอฝายความมั่นคง
อําเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต ใหถอยคําวา ในระหวางท่ีปฏิบัติงานปราบปรามแรงงานตางดาว
ผิดกฎหมายรวมกับผูฟองคดีทั้งสามไมเคยทราบวาผูฟองคดีท้ังสามมีพฤติกรรมตามท่ีถูกกลาวหา
ซ่ึงคําใหการดังกลาว นาย พ. ไมไดใหการยืนยันวาผูฟองคดีทั้งสามไมไดมีพฤติการณเรียกรับเงิน
จากผปู ระกอบการทม่ี แี รงงานตางดาวผดิ กฎหมาย เพียงแตใ หก ารวาตนไมทราบเทานั้น กรณีจึงยัง
ไมแนว าผูฟอ งคดที ัง้ สามกระทําการเรียกรับเงินจากผูประกอบการท่ีมีแรงงานตางดาวผิดกฎหมาย
หรือไม เพราะหากผูฟองคดีท้ังสามกระทําการเรียกรับเงินก็คงไมกระทําในขณะท่ีมีบุคคลอื่นอยูรวมดวย
สวนนางสาว ว. เจาหนาท่ีการเงินของบริษัท ซ. และนาย อ. กรรมการผูจัดการ บริษัท ซ.
ท่ีใหถ อยคาํ และมหี นงั สอื ชแี้ จงตอคณะกรรมการสอบสวนทาํ นองเดยี วกนั วา ไมมีการจายเงินใหกับ
ตํารวจสันตบิ าล นั้น เห็นวา พยานทงั้ สองเปนผมู ีอํานาจกระทําการของบริษัทที่ตองใชแรงงานตางดาว
จึงเกรงกลวั และไมอ ยากมกี รณพี ิพาทกบั ผฟู อ งคดที ั้งสามซง่ึ เปน เจา หนาท่ีรฐั เพราะอาจทําใหสงผลกระทบ
ตอการดําเนนิ กจิ การของบริษัทจึงไมกลาใหการเปนปฏิปกษตอผูฟองคดีทั้งสาม สวนนาย ค. และนาย ว.
มอี าชีพรบั เหมากอสราง ซึง่ ไดใหถอยคาํ ตอคณะกรรมการสอบสวนสอดคลองกันวา ไมทราบวานาย ศ.
ไดจ ายเงนิ ใหผ ฟู องคดที ัง้ สามเพื่อแลกกับการไมจับกุมแรงงานตางดาว และไมเคยเห็นผูฟองคดีท้ังสาม
มายังสถานท่ีกอสรางดังกลาว เรียกรับเงินเพื่อแลกเปล่ียนกับการไมจับกุมแรงงานตางดาวนั้น
โดยท่ีพยานท้ังสองดังกลาวใหถอยคําในทํานองเดียวกันสอดคลองกันซึ่งอาจมีการซักซอมกันมากอน
เพ่ือชวยเหลือผูฟองคดีท้ังสาม อีกท้ัง พยานท้ังสองยังมีอาชีพรับเหมากอสรางที่มีแรงงานตางดาว
อยูในความควบคุมจึงไมกลาท่ีจะใหการเปนปฏิปกษตอผูฟองคดีทั้งสามซึ่งเปนเจาหนาที่รัฐ
เพราะอาจสงผลกระทบตอการประกอบอาชีพรับเหมากอสรางของตนเอง ดังนั้น เม่ือพิจารณา
พยานหลักฐานของคูกรณีท้ังสองฝายแลว เห็นวา พยานหลักฐานท่ีสนับสนุนแกขอกลาวหา
ของฝายผูฟองคดีทั้งสามไมเพียงพอที่จะหักลางขอกลาวหาท่ีกลาวหาวา ผูฟองคดีทั้งสามเรียกรับเงิน
จากผปู ระกอบการทีม่ ีแรงงานตา งดาวผิดกฎหมาย เพ่อื แลกกับการปลอยตัวแรงงานตางดาวผิดกฎหมาย
และเพื่อแลกกับการไมจ บั กมุ แรงงานตางดา วผิดกฎหมายได พฤติการณจึงรับฟงไดวา ผูฟองคดีทั้งสาม
กระทาํ การเรยี กรบั ผลประโยชนจากผูป ระกอบการทม่ี แี รงงานตา งดาวในเขตพ้ืนท่ีจังหวัดภูเก็ตจริง
การกระทําของผฟู องคดที ้งั สามจงึ เปนความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติ

แนวคาํ วินจิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๒๐๒)
หนาที่ราชการโดยมิชอบเพ่ือใหตนเองหรือผูอื่นไดรับประโยชนที่มิควรได และเปนการกระทํา
อันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๑) และ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ
พ.ศ. ๒๕๔๗ ซง่ึ คณะรฐั มนตรมี มี ตเิ มอ่ื วนั ที่ ๒๑ ธันวาคม ๒๕๓๘ วางระดับโทษฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการ
ใหมีโทษไลออกจากราชการ ดังนั้น การที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ โดย อ.ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณ
ในการประชุมเมอื่ วนั ท่ี ๑๙ มกราคม ๒๕๕๕ ท่ีมีมติยกอุทธรณของผูฟองคดีท้ังสามพรอมทั้งใหเพ่ิมโทษ
จากลงโทษปลดออกจากราชการเปน ลงโทษไลอ อกจากราชการ และการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่ง
ลงวันที่ ๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๕ จากลงโทษปลดออกจากราชการเปนลงโทษไลผูฟองคดีทั้งสาม
ออกจากราชการ ตามมติ อ.ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณดังกลาว จึงเปนคําสั่งที่ชอบดวยกฎหมายแลว
และผลจากคําสั่งเพิ่มโทษผูฟองคดีทั้งสามดังกลาวยอมมีผลทําใหคําสั่งผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ตามคําส่ัง
ลงวันท่ี ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีทั้งสามออกจากราชการเปนอันพับไปตามขอ ๓
ของกฎ ก.ตร. วา ดวยหลกั เกณฑแ ละวธิ กี ารดาํ เนินการใหผถู กู ลงโทษตามคําสั่งเดิมรบั โทษท่ีเพิ่มขึ้น
หรอื กลบั คนื สฐู านเดิม พ.ศ. ๒๕๔๗ และโดยท่ีพฤติการณของผูฟองคดีทั้งสามกับพวกตามรายงาน
การตรวจสอบขอเท็จจริงเปนกรณีมีมูลที่ควรกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง ผูถูกฟองคดีที่ ๑
จึงมีอํานาจแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีทั้งสามกับพวกไดโดยไมจําตอง
สืบสวนขอเท็จจริง ตามมาตรา ๘๔ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบกับ
ขอ ๒ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสืบสวนขอเท็จจริง พ.ศ. ๒๕๔๗ สวนการดําเนินการตรวจสอบขอเท็จจริง
ของพลตํารวจตรี ส. เปน เพียงข้นั ตอนเพื่อใหไดมาซ่ึงขอมูลเพื่อประกอบการพิจารณาเบื้องตนของ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ และไมมีกฎหมายกําหนดใหการดําเนินการดังกลาวตองแจงเรื่องที่ถูกกลาวหา
ใหผูฟองคดีท้ังสามทราบและตองใหผูฟองคดีทั้งสามช้ีแจงแตประการใด ดวยเหตุผลท่ีวินิจฉัย
มาแลวขางตน การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๓ โดย อ.ก.ตร. เกี่ยวกับการอุทธรณในการประชุมเม่ือวันที่
๑๙ มกราคม ๒๕๕๕ มีมตยิ กอทุ ธรณของผฟู องคดที ง้ั สามพรอ มทงั้ ใหเ พิ่มโทษจากลงโทษปลดออก
จากราชการเปนลงโทษไลออกจากราชการ และการที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังลงวันที่ ๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๕
จากลงโทษปลดออกจากราชการเปนลงโทษไลผูฟองคดีท้ังสามออกจากราชการตามมติ อ.ก.ตร.
เก่ียวกับการอุทธรณดังกลาว จึงเปนคําสั่งที่ชอบดวยกฎหมายแลว ที่ศาลปกครองช้ันตนพิพากษา
ยกฟอง นั้น ศาลปกครองสงู สดุ เห็นพอ งดวย

พิพากษายนื

คาํ พิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อบ.๑๙๕/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมู

(หนวยปฏิบัติการพิเศษ) กองกํากับการสืบสวนตํารวจภูธรจังหวัดนราธิวาส ปฏิบัติหนาที่ประจํา
หมวดปฏบิ ตั กิ ารพเิ ศษเฉพาะกจิ ตาํ รวจภธู รจงั หวัดนราธิวาส ที่ ๒๑ (รือเสาะ) ผูฟองคดีไดรับความ
เดือดรอนเสียหายกรณีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานกระทําการอันไดช่ือวา
เปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง ตามมาตรา ๗๙ (๕) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗
กลา วคอื มกี ารเรียกตัวผฟู อ งคดมี าสอบถามและทําการตรวจปสสาวะในเบ้อื งตน เพ่ือหาสารเสพติด

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓