วินัย

(๕๓)
หรือปญหาเก่ียวกับประโยชนสาธารณะ ผูฟองคดีจึงไมอาจยกข้ึนกลาวอางในคําอุทธรณได
ท้ังนี้ ตามขอ ๑๐๑ วรรคสอง แหงระเบียบของท่ีประชุมใหญฯ วาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง
พ.ศ. ๒๕๔๓ สวนกรณีผูถูกฟองคดีท่ี ๗ เห็นวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๗ เปนหนวยงานในสังกัด
กระทรวงการคลังที่มีหนาที่ดําเนินการจายเงินบําเหน็จบํานาญตามมาตรา ๕๑ แหง พ.ร.บ.
บําเหน็จบํานาญขาราชการ พ.ศ. ๒๔๙๔ แมผูถูกฟองคดีท่ี ๗ โดยอธิบดีกรมบัญชีกลางจะเปน
ผูมีอํานาจพิจารณาส่ังจายเงินบําเหน็จบํานาญก็ตาม แตการจะดําเนินการพิจารณาสั่งจายเงิน
บําเหน็จบํานาญไดก็ตอเมื่อกระทรวง ทบวง กรม หรือสวนราชการเจาสังกัดไดมีการขอรับเงิน
บําเหน็จบํานาญเทานั้น การที่ผูฟองคดีจะไดรับเงินบําเหน็จบํานาญหรือไมน้ัน ยอมเปนไป
ตามกฎหมายและระเบียบท่ีเกี่ยวของ ในชั้นน้ีผูถูกฟองคดีท่ี ๗ มิไดกระทําการหรืองดเวน
กระทําการใดอันเปนเหตุใหผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนหรือเสียหาย ผูฟองคดีจึงไมมีสิทธิฟอง
ผถู ูกฟองคดที ี่ ๗ ท้ังน้ี ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนงึ่ แหง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ ที่ศาลปกครองชั้นตน
มีคําสั่งไมรับคําฟองในสวนที่ฟองผูถูกฟองคดีที่ ๑ และท่ี ๗ ไวพิจารณา น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เหน็ พอ งดว ย

จงึ มคี าํ ส่งั ยนื ตามคําส่งั ของศาลปกครองชัน้ ตน

คาํ สั่งศาลปกครองสูงสดุ ท่ี คบ.๑๖๖/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีเปนขาราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ตําแหนง

ผูอํานวยการสถานศึกษา โรงเรียนสระแกว ไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากการท่ี
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ศึกษาธิการจังหวัดสระแกว) ไดมีคําสั่งลงวันท่ี ๗ มีนาคม ๒๕๖๒ ซึ่งแกไข
โดยคําส่ังลงวันที่ ๑๓ มีนาคม ๒๕๖๒ แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี
กรณีถูกกลาวหาวากระทําผิดวนิ ยั อยางรายแรง ผูฟองคดีจงึ ไดร อ งทุกขต อผถู กู ฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการ
ศึกษาธิการจังหวัดสระแกว) เพื่อขอใหเพิกถอนคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง
ซ่งึ ผูถูกฟองคดที ี่ ๒ ไดม ีมตใิ หย กคาํ รอ งทกุ ขข องผฟู องคดี และผูถูกฟอ งคดีท่ี ๑ ไดมีหนังสือลงวันที่
๑๐ กรกฎาคม ๒๕๖๒ แจง ผลการพิจารณาเรื่องรองทุกขและสิทธิในการฟองคดีใหผูฟองคดีทราบ
ผูฟองคดีเห็นวาคําส่ังดังกลาวไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลพิพากษาใหผูถูกฟองคดี
ทั้งสองรวมกันหรือแทนกันเพิกถอนคําส่ังลงวันที่ ๗ มีนาคม ๒๕๖๒ ท่ีแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรงผฟู อ งคดี และคาํ สงั่ ที่แกไ ขเพิม่ เตมิ ตอ เนือ่ งจากคาํ สัง่ ดังกลาว

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ผูฟองคดีฟองวาไดรับความเดือดรอนหรือเสียหาย
จากการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนความผิดวินัยรายแรงผูฟองคดี
ตามคําส่ังลงวันท่ี ๗ มีนาคม ๒๕๖๒ ซึ่งแกไขโดยคําสั่งลงวันที่ ๑๓ มีนาคม ๒๕๖๒ แตการที่
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ออกคําส่ังแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยเปนเพียงขั้นตอนเพ่ือแสวงหา
ขอเทจ็ จริงตามขอ กลาวหา ซึ่งมีขั้นตอนการดําเนินการและระยะเวลาที่กําหนดใหคณะกรรมการสอบสวน
ตอ งแจง ขอกลา วหาและสรปุ พยานหลักฐานใหผ ฟู อ งคดที ราบ พรอ มท้ังรบั ฟงคําชี้แจงของผูฟองคดี
และเม่ือคณะกรรมการสอบสวนไดด าํ เนินการเสร็จส้ิน ตองรายงานผลการสอบสวนและเสนอความเห็น

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๔)
ตอ ผูถ กู ฟอ งคดีที่ ๑ เพ่อื ใหว นิ ิจฉัยวา ผฟู องคดีกระทําผดิ วินยั ตามที่ถูกกลาวหาหรือไม คําสั่งแตงต้ัง
คณะกรรมการสอบสวนความผิดวินัยดังกลาว จึงมีลักษณะเปนเพียงการเตรียมการของเจาหนาท่ี
เพื่อจัดใหมีคําส่ังทางปกครอง อันเปนขั้นตอนการพิจารณาทางปกครองเทานั้น ซ่ึงคําส่ังดังกลาว
หาไดเ ปน คําสง่ั ทางปกครองท่ีมีผลเปนการกอ เปล่ียนแปลง โอน สงวน ระงับ หรือมีผลกระทบตอ
สถานภาพของสิทธิหรอื หนาท่ีของผฟู อ งคดีแตอยา งใดตามมาตรา ๕ แหง พ.ร.บ. วิธปี ฏิบัติราชการ
ทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ และเม่ือคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยรายแรงดังกลาว
ยังไมมีผลเปนการช้ีขาดวาผูฟองคดีไดกระทําผิดวินัยตามท่ีถูกกลาวหาหรือไม อยางไร กรณีจึงไมอาจ
ถือไดวา คําสั่งดังกลาวกอใหเกิดความเสียหายตอช่ือเสียงของผูฟองคดี ดังนั้น ผูฟองคดีจึงมิใช
ผูท่ีไดรับความเดือดรอนหรือเสียหาย หรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเล่ียงได
ท่ีจะมีสิทธิฟองคดีน้ี ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ นอกจากนี้
การดําเนินการวินัยแกขาราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา กรณีที่ถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัย
อยางรายแรงกําหนดใหผูมีอํานาจบรรจุและแตงตั้งตามมาตรา ๕๓ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการครู
และบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๗ เปนผูสั่งแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนตามมาตรา ๙๘
แหงพระราชบัญญัติดังกลาว ซ่ึงเดิมเปนอํานาจของผูอํานวยการสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษา
มัธยมศึกษา เขต ๗ แตตอมาไดมีคําส่ังหัวหนาคณะรักษาความสงบแหงชาติ ที่ ๑๙/๒๕๖๐ ลงวันท่ี
๓ เมษายน ๒๕๖๐ เรื่อง การปฏิรูปการศึกษาในภูมิภาคของกระทรวงศึกษาธิการ โดยขอ ๑๒
ของคําสง่ั ดงั กลา ว กําหนดใหอ ํานาจดงั กลา วเปน ของผูถูกฟองคดีที่ ๑ รวมท้ังในกรณที ่ีมีการแตงต้ัง
คณะกรรมการสอบสวนวนิ ยั อยางรา ยแรงแลว คณะกรรมการสอบสวนวินัยดังกลาว ยอมมีอํานาจหนาท่ี
ท่ีจะสอบสวนวาพฤติการณของผูฟองคดีตามท่ีถูกกลาวหาเปนความผิดวินัยอยางรายแรงหรือไม
หรือเปนเพียงความผิดวินัยอยางไมรายแรง หรือเปนความผิดวินัยท้ังอยางรายแรงและไมรายแรง
รวมอยูดวย ดังน้ัน การท่ีผูอํานวยการสํานักงานเขตพ้ืนท่ีการศึกษามัธยมศึกษา เขต ๗ สงเรื่องให
ผถู กู ฟองคดีที่ ๑ ดําเนินการแตงต้งั คณะกรรมการสอบสวนวนิ ยั อยา งรายแรง และผูถูกฟองคดีที่ ๑
ไดม ีคาํ ส่งั แตง ตัง้ คณะกรรมการสอบสวนวินยั อยางรายแรงผฟู อ งคดตี ามคําสั่งสํานักงานศึกษาธิการ
จงั หวดั สระแกว ลงวนั ที่ ๗ มีนาคม ๒๕๖๒ ซ่งึ แกไขโดยคําส่งั สํานักงานศึกษาธิการจังหวัดสระแกว
ลงวันที่ ๑๓ มีนาคม ๒๕๖๒ จึงเปนการกระทําที่ชอบดวยกฎหมายแลว ท่ีศาลปกครองช้ันตน
มีคําสง่ั ไมร บั คําฟอ งน้ไี วพ ิจารณาและใหจําหนา ยคดีออกจากสารบบความ น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เห็นพอ งดวย

จึงมีคาํ สง่ั ยืนตามคําสั่งของศาลปกครองช้นั ตน
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๑๖๗/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๓
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คผ.๕๘/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๔

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๕)

คําพิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ ฟ.๒/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีรับราชการตําแหนงเจาหนาที่การเงินและบัญชี ๕

ท่ีทําการปกครองอําเภอวิเชียรบุรี จังหวัดเพชรบูรณ ไดรับคําส่ังลงวันท่ี ๗ มิถุนายน ๒๕๕๓
ใหลงโทษไลผ ฟู องคดอี อกจากราชการโดยกลาวหาวา ผูฟองคดีเมื่อครั้งเปนขาราชการพลเรือนสามัญ
ตําแหนงเจาหนาที่การเงินและบัญชี ๕ อําเภอวิเชียรบุรี ชวยราชการท่ีทําการปกครอง
จังหวัดเพชรบูรณ ไดกระทําผิดวินัยอยางรายแรงในเร่ืองจัดทําหลักฐาน เอกสารการขอเบิกเงิน
และการจายเงินคาตอบแทนกํานัน ผูใหญบาน แพทยประจําตําบล สารวัตรกํานัน ผูชวยผูใหญบาน
ไมตรงกับจํานวนหมูบานและวันท่ีไดรับการแตงต้ัง ซึ่งเกิดความเสียหายแกราชการคิดเปนมูลคา
จํานวนเงิน ๗๘๙,๑๗๘ บาท ผูฟองคดีจึงมีหนังสือลงวันท่ี ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๓ อุทธรณคําสั่ง
ลงโทษของผูถูกฟองคดีที่ ๑ (ผูวาราชการจังหวัดเพชรบูรณ) ตอผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการ
พิทักษระบบคุณธรรม) ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๓ ไดมีคําวินิจฉัยยกอุทธรณ ผูฟองคดีไมเห็นดวย
จึงมีหนังสือลงวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔ ถึงประธานผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ขอใหผูถูกฟองคดีท่ี ๓
พิจารณาทบทวนคําวินิจฉัยดังกลาว แตผูถูกฟองคดีที่ ๓ มีหนังสือลงวันท่ี ๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔
ถึงผูฟองคดีแจงวาผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ไมอาจพิจารณาทบทวนคําวินิจฉัยดังกลาวได ผูฟองคดี
จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งใหมีการสอบสวนใหมทั้งหมดทุกขอกลาวหา
และใหเพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๗ มิถุนายน ๒๕๕๓ ที่ไลผูฟองคดีออกจากราชการ เห็นวา
คดีมีประเด็นท่ีจะตองวินิจฉัยรวม ๒ ประเด็น คือ ประเด็นที่หน่ึง ผูฟองคดีเปนผูมีสิทธิฟอง
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (นายกรัฐมนตรี) ตอศาลปกครอง หรือไม เห็นวา ตามคําฟองของผูฟองคดี
กลา วอางเพียงวาผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากคําสั่งลงวันที่ ๗ มิถุนายน ๒๕๕๓
ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และจากคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ที่ใหยกอุทธรณ
ของผูฟองคดีโดยไมปรากฏวาความเดือดรอนหรือเสียหายท่ีผูฟองคดีไดรับเกิดจากการกระทํา
หรือการงดเวนการกระทําอยางหน่ึงอยางใดของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ตามท่ีกําหนดไวในมาตรา ๙
วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ ดังนั้น ผูฟองคดีจึงมิใชผูไดรับความเดือดรอน
หรือเสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเล่ียงไดอันเน่ืองจากการกระทํา
หรอื การงดเวน การกระทําของผูถูกฟอ งคดีท่ี ๒ ท่ีจะมีสิทธิฟองผูถูกฟองคดีที่ ๒ ตอศาลปกครองสูงสุด
ตามนัยมาตรา ๔๒ วรรคหน่ึง แหงพระราชบัญญัติเดียวกันได ประเด็นท่ีสอง คําสั่งลงวันท่ี
๗ มิถุนายน ๒๕๕๓ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๓
ที่ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี เปนคําส่ังท่ีชอบดวยกฎหมายหรือไม เห็นวา คําสั่งลงวันที่
๒๘ กันยายน ๒๕๕๐ ที่ผูถ ูกฟองคดีท่ี ๑ ในฐานะผูมอี ํานาจสง่ั บรรจุผูฟองคดีตามมาตรา ๕๗ (๑๑)
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ ไดแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนผูฟองคดี
โดยมีนาย จ. ปลัดจังหวัดเพชรบูรณ ในขณะน้ัน เปนประธานกรรมการ เม่ือคณะกรรมการ
สอบสวนดําเนินการเสร็จไดรายงานผลการสอบสวนและความเห็นตอผูถูกฟองคดีที่ ๑ โดยเห็นวา
พฤติกรรมของผูฟองคดีเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง เห็นควรลงโทษไลออกจากราชการ

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๖)
ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไดสงเรื่องให อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ก็ปรากฏวา อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ
ไดพิจารณารายงานผลการสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวนดังกลาวในการประชุมเม่ือวันที่
๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๓ ซึ่งมีนาย จ. รองผูวาราชการจังหวัดเพชรบูรณที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
มอบหมายเปนรองประธาน อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ทําหนาท่ีเปนประธานในที่ประชุม
แทนผถู ูกฟอ งคดที ่ี ๑ ซึง่ กอ นการประชมุ พิจารณา นาย ส. อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ไดขออนุญาต
ออกจากหองประชุมเน่ืองจากเห็นวาตนเปนผูมีสวนไดเสียกรณีเปนผูกลาวโทษรองเรียน
ผูฟองคดีและท่ีประชุม อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณดังกลาวไดมีมติเห็นชอบใหลงโทษไล
ผูฟองคดีออกจากราชการ โดยนาย จ. ประธานในที่ประชุมของดออกเสียงในการพิจารณาเนื่องจาก
เห็นวาตนเปนหน่ึงในคณะกรรมการสอบสวนวินัยผูฟองคดี กรณีจึงเห็นไดวา การท่ีนาย จ.
ไดเคยพจิ ารณาวนิ ิจฉยั ในเรอ่ื งการดําเนนิ การทางวินยั ผฟู องคดใี นฐานะประธานกรรมการสอบสวน
มากอนแลว เมื่อตอมานาย จ. ไดเขาประชุม อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ในฐานะรองประธาน
อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ และทําหนาที่เปนประธานในการประชุมพิจารณาในเร่ืองเดิมอีก
จึงเปนการเขาไปมีสวนรวมเพ่ือทําหนาที่ควบคุมการประชุมและพิจารณาเร่ืองของผูฟองคดี
ทั้งในขั้นตอนการสอบสวนและพิจารณาเสนอความเห็นของคณะกรรมการสอบสวน และข้ันตอน
การพิจารณารายงานผลการสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวนเพ่ือมีมติเห็นชอบใหสั่งลงโทษ
ของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ดังน้ัน แมนาย จ. จะงดออกเสียง แตในการปฏิบัติหนาที่ประธาน
ในการประชุม นาย จ. ยอมมีความโนมเอียงไปตามความเห็นเดิมท่ีตนไดเคยพิจารณาวินิจฉัยไปแลว
เมือ่ คร้งั ทเี่ ปนประธานกรรมการสอบสวน อนั เปนความเห็นทเ่ี ปน ปฏิปก ษตอผูฟองคดี ประกอบกับ
การที่นาย จ. ไดทําหนาที่เปนประธานในการประชุมเร่ืองของผูฟองคดียอมเปนท่ีเห็นไดวา
จะมีผลทําให อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณคนอ่ืนไมอาจโตแยงหรือแสดงความคิดเห็นของตน
อยางเปนอิสระ อันขัดตอหลักความเปนกลางในการพิจารณาทางปกครอง ถึงแมเหตุดังกลาว
จะมิใชเหตุความมีสวนไดเสียตามมาตรา ๑๓ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง
พ.ศ. ๒๕๓๙ แตกรณียอมเปนการพิจารณาทางปกครองของคณะกรรมการท่ีมีเจาหนาท่ี
หรือกรรมการในคณะกรรมการ ซ่ึงมีสภาพรายแรงที่อาจทําใหการพิจารณาทางปกครอง
ของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ไมเปนกลางหรือมีเหตุแหงความไมเปนกลางในทางเน้ือหา
หรือโดยสภาพภายในของเจาหนาที่หรือกรรมการท่ีมีสวนรวมในการพิจารณาทางปกครอง
อนั เปนการพิจารณาทางปกครองที่ไมชอบตามมาตรา ๑๖ วรรคหนึ่ง แหงพระราชบัญญัติดังกลาว
ซ่ึงนาย จ. ยอมเห็นไดเองอยูแลววาตนมีลักษณะตองหามดังกลาว แมจะไมมีผูคัดคานวา
ตนมีลักษณะตองหามเชนวาน้ัน นาย จ. ก็สมควรหยุดการพิจารณาเร่ืองนั้นและควรจะให
เจาหนาท่ีอื่นเขาปฏิบัติหนาที่แทน เพื่อมิใหการดําเนินการเปนไปตามนัยดังกลาวซ่ึงถือวา
เปนขั้นตอนหรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญ และเน่ืองจากไมใชกรณีที่จะไมมีผูอ่ืนปฏิบัติหนาที่แทนได
และมิใชเ ปนกรณีท่ีมีความจําเปนเรงดวน หากปลอยใหลาชาไปจะเสียหายตอประโยชนสาธารณะ
หรือสิทธิของบุคคลจะเสียหายโดยไมมีทางแกไขได อันจะเปนขอยกเวนมิใหนําบทบัญญัติมาตรา ๑๓
ถึงมาตรา ๑๖ มาใชบังคับ ตามมาตรา ๑๘ แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน แตนาย จ. หาไดหยุด

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๗)
การพิจารณาเรื่องของผูฟองคดีไม ยังคงทําหนาที่ประธานในที่ประชุมในการพิจารณาเรื่อง
ของผูฟองคดีตอไป เพียงแตงดออกเสียงในการลงมติเทานั้น ดังน้ัน การพิจารณาทางปกครอง
ของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ในเรื่องของผูฟองคดีจึงเปนการไมชอบดวยกฎหมาย สําหรับ
นาย ส. ปลัดจังหวัดเพชรบูรณ แมจะไดรบั เลือกใหเ ปน อ.ก.พ. จงั หวัดเพชรบูรณ และไดเขาประชุม
อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ในการประชุมเมื่อวันท่ี ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๓ ดวยก็ตาม แตเน่ืองจาก
กอนการพิจารณาเร่ืองการดําเนินการทางวินัยผูฟองคดีในระเบียบวาระท่ี ๒ หัวขอ ๒.๒ นาย ส.
ไดขออนุญาตออกจากหองประชุมเน่ืองจากเห็นเองวาตนเปนผูมีสวนไดเสียในเรื่องที่พิจารณาเ
พราะไดเ ปน ผูกลาวหารองเรียนผูฟองคดี อีกทั้ง ไมปรากฏวานาย ส. ไดเขาไปมีสวนรวมในการพิจารณา
ทางปกครองเรื่องของผูฟองคดีในข้ันตอนหรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญที่กําหนดไวในข้ันตอนใดอีก
กรณีจึงไมมีประเด็นท่ีจะตองพิจารณาวานาย ส. มีเหตุอื่นใดเก่ียวกับเจาหนาที่หรือกรรมการใน
คณะกรรมการที่มีอํานาจพิจารณาทางปกครองซึ่งมีสภาพรายแรงอันอาจทําใหการพิจารณาทางปกครอง
ของ อ.ก.พ. จงั หวัดเพชรบรู ณ ไมเปนกลางตามมาตรา ๑๖ วรรคหน่งึ แหง พระราชบัญญัติเดียวกัน
หรือไม แตอยางใด เม่ือไดวินิจฉัยแลววานาย จ. รองประธาน อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ
ที่ทําหนาท่ีประธานในการประชุมและมีสวนรวมในการพิจารณาเรื่องของผูฟองคดีมีเหตุอ่ืนใด
เกี่ยวกับเจาหนาท่ีหรือกรรมการในคณะกรรมการที่มีอํานาจพิจารณาทางปกครองซึ่งมีสภาพรายแรง
อันอาจทําใหการพิจารณาทางปกครองไมเปนกลาง และกรณีไมตองดวยขอยกเวนตามกฎหมาย
ที่จะทําใหนาย จ. มีอํานาจพิจารณาทางปกครองในเร่ืองของผูฟองคดีได นาย จ. จึงไมอาจ
ทําการพิจารณาทางปกครองในเร่ืองของผูฟองคดีได โดยที่ปญหาเก่ียวกับกระบวนการสอบสวน
ทางวินัยอยางรายแรงกระทําโดยถูกตองตามรูปแบบ ขั้นตอน หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญ
ท่ีกําหนดไวสําหรับการกระทํานั้นหรือไม ถือเปนปญหาขอกฎหมายอันเก่ียวดวยความสงบเรียบรอย
ของประชาชน แมคูกรณีจะไมไดยกขึ้นเปนขอตอสู ศาลปกครองสูงสุดสามารถหยิบยกขึ้นวินิจฉัย
ไดตามขอ ๙๒ แหงระเบียบของท่ีประชุมใหญฯ วาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๓
เมื่อนาย จ. ทําการพิจารณาทางปกครองเรื่องของผูฟองคดียอมทําใหการพิจารณาทางปกครอง
ของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณในเรื่องดังกลาวเปนการไมชอบดวยกฎหมายและยอมมีผลทําให
มติของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ ในการประชุมเมื่อวันที่ ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๓ ท่ีเห็นชอบ
ใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการไมชอบดวยกฎหมาย กรณีจึงไมจําตองวินิจฉัยเกี่ยวกับ
ความชอบดวยกฎหมายของการใชดุลพินิจในการออกคําส่ังลงโทษผูฟองคดีอีก เพราะไมทําให
ผลของคําวินิจฉัยดังกลาวเปล่ียนแปลงไป ดังนั้น การที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งลงวันท่ี
๗ มิถุนายน ๒๕๕๓ ใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตามมติของ อ.ก.พ. จังหวัดเพชรบูรณ
ดังกลาว และผูถูกฟองคดีที่ ๓ มีคําวินิจฉัยใหยกอุทธรณของผูฟองคดีจึงเปนคําส่ังที่ไมชอบ
ดวยกฎหมายเชน กนั

พิพากษาใหเพิกถอนคําส่ังของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ลงวันท่ี ๗ มิถุนายน ๒๕๕๓
ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ โดยใหมีผลยอนหลังไปตั้งแตวันที่คําส่ังมีผลใชบังคับเปนตนไป

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๘)
แตท้ังนี้ ไมตัดอาํ นาจของผถู ูกฟองคดีท่ี ๑ ที่จะดําเนินการทางวินัยเสียใหมใหถูกตอง และเพิกถอน
คําวินิจฉัยของผถู ูกฟอ งคดีที่ ๓ ท่ใี หย กอุทธรณของผูฟองคดี และใหยกฟองสําหรับผูถกู ฟองคดีท่ี ๒

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ ฟ.๑๐/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากการกระทําของ

ผูถูกฟองคดีท้ังสามสิบส่ี (กรมที่ดิน ท่ี ๑ อธิบดีกรมท่ีดิน ที่ ๒ รองอธิบดีกรมท่ีดิน ท่ี ๓ ผูอํานวยการ
สํานักมาตรฐานการออกหนังสือสําคัญ ท่ี ๔ ผูอํานวยการกองการเจาหนาท่ี ท่ี ๕ นาย ก. กลุมงานวินัย ท่ี ๖
หัวหนาฝายทะเบียนประวัติและบําเหน็จความชอบ ท่ี ๗ ผูอํานวยการกองคลัง ที่ ๘ ผูอํานวยการ
ศูนยอํานวยการเดินสํารวจออกโฉนดท่ีดินจังหวัดสกลนคร ที่ ๙ ผูกํากับการรังวัดออกโฉนดท่ีดิน
สายสํารวจท่ี ๑๑ (นาย ป.) ที่ ๑๐ ผูกํากับการเดินสํารวจออกโฉนดที่ดิน สายสํารวจท่ี ๑๑ (นาย ช.) ที่ ๑๑
คณะกรรมการสอบสวนขอเท็จจริง ตามคําส่ังกรมท่ีดิน ลงวันที่ ๒๘ กันยายน ๒๕๕๐ ที่ ๑๒
คณะกรรมการสอบสวน ตามคําส่ังกรมท่ีดิน ลงวันที่ ๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ท่ี ๑๓ อ.ก.พ. กรมท่ีดิน ที่ ๑๔
คณะกรรมการพจิ ารณาบาํ เหนจ็ ความชอบขา ราชการของสาํ นักมาตรฐาน การออกหนังสือสาํ คัญ ที่ ๑๕
ผูอํานวยการสวนปฏิบัติการรังวัดและออกหนังสือแสดงสิทธิในที่ดิน ท่ี ๑๖ หัวหนากลุมงานออกโฉนดท่ีดิน
แบบทองถิ่น ท่ี ๑๗ หัวหนาฝายอํานวยการสํานักมาตรฐานการออกหนังสือสําคัญ ท่ี ๑๘ หัวหนา
ฝายบัญชีและการเงิน กองคลัง ที่ ๑๙ ผูอํานวยการสํานักมาตรฐานการทะเบียนที่ดิน ท่ี ๒๐
หวั หนาฝายอํานวยการสํานกั มาตรฐานการทะเบียนท่ดี ิน ที่ ๒๑ หัวหนาฝายตรวจสอบและควบคุม
ทะเบยี นทีด่ นิ ที่ ๒๒ เจาพนักงานทีด่ นิ จงั หวัดสกลนคร ท่ี ๒๓ เจาพนักงานที่ดินจังหวัดสกลนคร สาขา
สวางแดนดิน ที่ ๒๔ ผูวาราชการจังหวัดสกลนคร ที่ ๒๕ เจาพนักงานการเงินและบัญชีชํานาญงาน
(นางสาว ส.) ที่ ๒๖ หัวหนาฝายตรวจสอบและควบคุมทะเบียนท่ีดิน (นาง ศ.) ที่ ๒๗ หัวหนาฝายตรวจสอบ
และควบคุมทะเบียนท่ีดิน (นางสาว จ.) ท่ี ๒๘ คณะกรรมการจัดบุคลากรออกปฏิบัติงานภาคสนาม
ตามคําสั่งสํานักมาตรฐานการออกหนังสือสําคัญ ที่ ๒๙ นายชางรังวัด ๔ (นาย ภ.) ท่ี ๓๐
เจาหนาที่ท่ีดิน ๔ (นาง พ.) ท่ี ๓๑ เจาหนาท่ีที่ดิน ๔ (นาง น.) ท่ี ๓๒ เลขานุการกรม ท่ี ๓๓
และคณะกรรมการพิทักษระบบคุณธรรม (ก.พ.ค.) ที่ ๓๔) กรณีเดิมผูฟองคดีเปนขาราชการ
พลเรือนสามัญ ตําแหนงเจาพนักงานที่ดินชํานาญงาน สวนปฏิบัติการรังวัดและออกหนังสือแสดงสิทธิ
ในท่ีดิน สํานักมาตรฐานการออกหนังสือสําคัญ สังกัดผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ชวยราชการประจําสํานัก
มาตรฐานการทะเบียนที่ดิน ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ออกคําส่ังกรมท่ีดิน ลงวันท่ี ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒
ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ฐานละท้ิงหนาที่ราชการติดตอในคราวเดียวกันเปนเวลาเกินกวา
สิบหาวันโดยไมมีเหตุผลอันสมควรหรือมีพฤติการณอันแสดงถึงความจงใจไมปฏิบัติตามระเบียบ
ของทางราชการ ผูฟองคดีอุทธรณคําส่ังดังกลาวและผูถูกฟองคดีท่ี ๓๔ มีคําวินิจฉัยเม่ือวันท่ี
๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ใหลดโทษผูฟองคดีจากไลออกจากราชการเปนปลดออกจากราชการ
ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําส่ังกรมที่ดินลงวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๓ ยกเลิกคําสั่งลงวันท่ี
๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ
ตามคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๓๔ แลว ผูฟองคดีเห็นวาคําส่ังลงโทษและคําวินิจฉัยอุทธรณ

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๕๙)
ดังกลาวไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหเพิกถอนคําสั่งลงโทษไลออกจากราชการ
คําส่ังลงโทษปลดออกจากราชการ และคําวินิจฉัยอุทธรณดังกลาว เห็นวา ในขณะที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒
มีคําสั่งแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี กรณีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัย
อยางรายแรงฐานละทิ้งหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกันเปนเวลาเกินกวาสิบหาวันโดยไมมีเหตุผล
อันสมควร ผูฟองคดีดํารงตําแหนงเจาหนาที่ที่ดิน ๕ สํานักมาตรฐานการออกหนังสือสําคัญ สังกัด
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ซึ่งเปนตําแหนงในราชการสวนกลางโดยมีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ เปนผูบังคับบัญชา
ผูมีอํานาจส่ังบรรจุตามมาตรา ๕๒ วรรคหนึ่ง (๖) แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๓๕ ผูถูกฟองคดีที่ ๒ จึงเปนผูบังคับบัญชาผูมีอํานาจส่ังแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวน
วินัยอยางรายแรงผูฟองคดีตามมาตรา ๑๐๒ วรรคสาม แหงพระราชบัญญัติดังกลาว ประกอบ
มาตรา ๑๓๑ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ ประกอบกับคําสั่งดังกลาว
มีกรรมการประกอบดวยบุคคลท่ีมีจํานวนและคุณสมบัติเปนไปตามที่กําหนดในขอ ๓ วรรคหน่ึง
ของ กฎ ก.พ. ฉบับที่ ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความ พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดว ยการสอบสวนพิจารณา เม่ือพฤตกิ ารณข องผูฟ องคดเี ขา ลักษณะเปนการกระทํา
อันมีมูลที่ควรกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงฐานละทิ้งหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกัน
เปนเวลาเกินกวาสิบหาวันโดยไมมีเหตุผลอันสมควรตามมาตรา ๙๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ.
ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ และผูถูกฟองคดีที่ ๒ เปนผูมีอํานาจสั่งแตงต้ัง
คณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี รวมท้ังกรรมการสอบสวนประกอบดวยบุคคล
ท่ีมีจํานวนและคุณสมบัติเปนไปตามท่ีกําหนดในกฎ ก.พ. ขางตน คําสั่งกรมท่ีดินลงวันที่
๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี จึงชอบ
ดวยกฎหมาย เมื่อตอมาผูถูกฟองคดีที่ ๑๓ มีหนังสือแจงใหผูฟองคดีไปพบเพื่อแจงและรับทราบ
ขอกลาวหา (สว. ๒) แตผูฟองคดีไมยอมรับหนังสือและไมไดไปพบผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓ ตามกําหนด
ผถู ูกฟอ งคดที ่ี ๑๓ จึงมหี นังสอื สง สว. ๒ ใหผูฟ องคดีทางไปรษณยี ตอบรับ แตผูฟองคดีก็ไมยอมรับ
และเม่ือทําการสอบสวนพยานบุคคลท่ีเกี่ยวของแลว ผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓ มีหนังสือแจงใหผูฟองคดี
ไปพบเพื่อรับทราบขอกลาวหาและสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหา (สว. ๓) ซึ่งปรากฏ
ตามหลักฐานใบตอบรับวานองสาวของผูฟองคดีเปนผูรับ แตผูฟองคดีไมไปพบผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓ จึงมีหนังสือสง สว. ๓ ดังกลาวใหผูฟองคดีโดยทางไปรษณียไปยังที่อยูตาม
ทะเบยี นราษฎร โดย สว. ๓ มกี ารสรุปพยานหลักฐานที่สนับสนุนขอกลาวหาและระบุฐานความผิด
ตามมาตรา ๘๕ มาตรา ๘๘ และมาตรา ๙๒ แหง พ.ร.บ. ระเบยี บขา ราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
แตผูฟองคดีไมยอมรับหนังสือและไมไดใหการแกขอกลาวหา ผูถูกฟองคดีที่ ๑๓ จึงพิจารณา
จากคําใหการของผูฟองคดีท่ีใหไวตอผูถูกฟองคดีที่ ๑๒ ในช้ันการสอบสวนขอเท็จจริง
แลวมีความเห็นวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามท่ีถูกกลาวหาควรลงโทษไลออก
จากราชการและรายงานผลการสอบสวนตอผูถูกฟองคดีที่ ๒ เพื่อพิจารณา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒
จงึ มคี าํ ส่ังใหผ ูถกู ฟองคดที ่ี ๑๓ เดนิ ทางไปแจง สว. ๓ ใหผูฟองคดีทราบอีกครั้ง ณ สํานักมาตรฐาน
การทะเบียนที่ดิน กรมที่ดิน ซึ่งเปนสถานท่ีท่ีผูฟองคดีปฏิบัติงานอยูในขณะนั้น ผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๐)
จึงไปพบและแจง สว. ๓ ใหผูฟองคดีทราบเม่ือวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๕๒ ผูฟองคดีเขาพบ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑๓ แตไมยอมฟงคําช้ีแจงและไมยอมลงลายมือชื่อรับทราบการแจง สว. ๓
โดยผูฟองคดีไมไดปฏิเสธหรือคัดคานขอเท็จจริงดังกลาวของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ และที่ ๒ แตอยางใด
กรณจี งึ ถอื ไดวา เปนการดําเนนิ การที่ชอบดว ยขอ ๑๕ วรรคหน่งึ และวรรคหา ของกฎ ก.พ. ฉบับที่ ๑๘
(พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวย
การสอบสวนพิจารณา และถือวาเปนการใหผูฟองคดีมีโอกาสทราบขอเท็จจริงอยางเพียงพอและ
มีโอกาสในการโตแยงแสดงพยานหลักฐานเพ่ือตอสูปองกันสิทธิของตนตามสมควรแกกรณีและ
ตามท่ีกฎหมายกําหนดแลว การท่ีผูฟองคดีไมยอมรับทราบขอกลาวหาและพยานหลักฐาน
ท่ีสนับสนุนขอกลาวหา รวมท้ังไมยอมใหถอยคําตอผูถูกฟองคดีท่ี ๑๓ จึงเปนการไมรักษาหรือ
นําพาตอสิทธิของตนเองอันพึงตองกระทําในการตอสูปองกันสิทธิของตน ผูฟองคดีจะยกเหตุดังกลาว
ขึ้นอางวาเปนการกระทําโดยไมชอบดวยกฎหมาย กลั่นแกลงผูฟองคดีหาไดไม ทั้งไมปรากฏวา
มเี หตุอ่นื ใดทท่ี ําใหการสอบสวนไมช อบดว ยกฎหมาย ดังนน้ั การดําเนินการสอบสวนผูฟองคดีของ
ผูถ ูกฟอ งคดที ี่ ๑๓ ในคดนี ีจ้ ึงชอบดว ยกฎหมายแลว เมอื่ ขอเทจ็ จริงปรากฏวา ผฟู องคดีไมไปลงชื่อ
ในบัญชีลงเวลาการปฏิบัติราชการและปฏิบัติงานที่ศูนยอํานวยการเดินสํารวจออกโฉนดท่ีดิน
จงั หวดั สกลนคร โดยไมม ีเหตผุ ลอนั สมควรต้งั แตวันท่ี ๗ สงิ หาคม ๒๕๕๐ ถงึ วันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๐
เปน เวลา ๕๕ วัน อนั เปนการกระทําผิดวนิ ยั อยา งรายแรงฐานละท้ิงหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกัน
เปนเวลาเกินกวาสิบหาวันโดยไมมีเหตุผลอันสมควร หรือมีพฤติการณอันแสดงถึงความจงใจ
ไมปฏิบัติตามระเบียบของทางราชการตามมาตรา ๙๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการ
พลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ประกอบมาตรา ๑๓๓ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑
ซ่ึงในกรณีทขี่ า ราชการพลเรอื นสามัญกระทําผิดวินัยอยางรา ยแรง ผูบังคบั บญั ชามีอํานาจส่ังลงโทษ
ปลดออกหรือไลอ อกตามความรายแรงแหง กรณีตามมาตรา ๑๐๔ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. ระเบียบ
ขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ อันเปนกรณีท่ีกฎหมายกําหนดดุลพินิจของผูบังคับบัญชา
ในการกําหนดระดับโทษไว ๒ ระดับ คือ ปลดออกและไลออก ดังนั้น เม่ือคดีนี้ผูถูกฟองคดีที่ ๒
มีคําสั่งลงวันท่ี ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และผูฟองคดีอุทธรณ
ตอผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ ตามมาตรา ๑๑๔ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑
การทผ่ี ูถ ูกฟอ งคดีท่ี ๓๔ พิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีแลวมีคําวินิจฉัยลงวันที่ ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ วา
การท่ีผูฟองคดีขาดราชการตั้งแตวันที่ ๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ถึงวันท่ี ๓๐ กันยายน ๒๕๕๐ เปนเวลา ๕๕ วัน
เปนการกระทําผิดวนิ ยั อยา งรา ยแรงฐานละท้ิงหนาที่ราชการติดตอในคราวเดียวกันเปนเวลาเกินกวา
สิบหาวันโดยไมมีเหตุผลอันสมควร หรือมีพฤติการณอันแสดงถึงความจงใจไมปฏิบัติตามระเบียบ
ของทางราชการตามมาตรา ๙๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
แตเนื่องจากผูฟองคดีไปรายงานตัวที่กรมที่ดินเม่ือวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๕๐ โดยลงชื่อปฏิบัติงานทุกวัน
และย่ืนใบลาอยางถูกตองในกรณีที่ไมไปปฏิบัติราชการ ประกอบกับจังหวัดสกลนครปลอยเวลาใหลวงเลย
ในการสงตัวผูฟองคดีกลับกรมท่ีดิน กรณีของผูฟองคดีจึงไมใชเปนการละท้ิงหนาที่ราชการติดตอ
ในคราวเดียวกันเปนเวลาเกินกวาสิบหาวันโดยไมมีเหตุผลอันสมควรและไมกลับมาปฏิบัติราชการอีกเลย

แนวคาํ วนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๑)
ซึง่ คณะรัฐมนตรีมีมติใหไลออกจากราชการตามหนังสือสํานักงานเลขาธิการคณะรัฐมนตรี ลงวันที่
๒๔ ธันวาคม ๒๕๓๖ ผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ จึงมีมติใหลดโทษผูฟองคดีลงเปนปลดออกจากราชการ
จึงเปนระดับโทษที่เหมาะสมกับความผิดแลว ดังนั้น คําส่ังลงวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๓ ท่ียกเลิก
คําส่ังลงโทษไลออกจากราชการและลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ และคําวินิจฉัยของ
ผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ ลงวันที่ ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ที่เห็นควรลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ
จงึ ชอบดว ยกฎหมาย และเมื่อคําวินิจฉัยอุทธรณลงวันท่ี ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ มีผลเปนการยกเลิก
เพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ ตั้งแตวันที่ผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ มีคําวินิจฉัยอุทธรณแลว
ดังน้ัน คําสั่งลงวันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ จึงส้ินผลลงแลวตั้งแตวันท่ี ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
กอนที่ผูฟองคดีจะนําคดีมาฟองตอศาล คําส่ังดังกลาวจึงไมมีผลกอใหเกิดความเดือดรอนหรือ
เสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยไมอาจหลีกเล่ียงไดแกผูฟองคดีนับตั้งแตวันที่ ๒๔
พฤศจิกายน ๒๕๕๓ ประกอบกับผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําส่ังลงวันท่ี ๙ ธันวาคม ๒๕๕๓ ยกเลิกคําส่ัง
ลงวันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และลงโทษปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการตามคําวินิจฉัยขางตนของผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ แลว ผูฟองคดีจึงไมใชผูไดรับ
ความเดือดรอนหรือเสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยไมอาจหลีกเล่ียงไดท่ีจะมีสิทธิ
ฟองขอใหเพิกถอนคําส่ังลงวันที่ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๒ แตอยางใด ท้ังน้ี ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง
แหง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ และโดยท่ีความเดือดรอนเสียหายที่ผูฟองคดีไดรับเกิดจากการท่ี
ผูฟองคดีถูกดําเนินการทางวินัยอันเนื่องมาจากการปฏิบัติหนาที่เดินสํารวจออกโฉนดท่ีดินและ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ซ่ึงเปนผูบังคับบัญชาท่ีมีอํานาจลงโทษทางวินัยผูฟองคดีตามท่ีกฎหมายบัญญัติ
ออกคําสั่งลงโทษใหผูฟองคดีออกจากราชการ และผูถูกฟองคดีที่ ๓๔ ยกอุทธรณของผูฟองคดี
ประกอบกับการปฏิบัติหนาท่ีของผูถูกฟองคดีที่ ๙ ถึงท่ี ๑๑ เปนการปฏิบัติหนาที่ตามปกติ
และในสวนของผูถูกฟองคดีท่ี ๑๒ ถึงท่ี ๑๔ เปนกระบวนการพิจารณาทางปกครอง เพื่อจัดใหมีคําสั่ง
ทางปกครองตอไป นอกจากนี้ ยังไมปรากฏรายละเอียดและขอเท็จจริงเกี่ยวกับการปฏิบัติหนาท่ี
ของผูถูกฟองคดีที่ ๓ ถึงที่ ๘ และท่ี ๑๕ ถึงที่ ๓๓ วาทําใหผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนเสียหาย
ในประการใดบาง ประกอบกับกรณีน้ีเปนเร่ืองการใชอํานาจของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ จึงไมเกี่ยวของกับ
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ผูฟองคดีจึงไมใชผูไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายหรืออาจไดรับความเดือดรอน
หรือเสียหายโดยไมอาจหลีกเลี่ยงไดที่จะมีสิทธิฟองผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ที่ ๓ ถึงท่ี ๓๓ ในคดีนี้ตอ
ศาลปกครองสูงสดุ ดว ยเหตผุ ลดงั กลา วขา งตน กรณีจงึ ไมมเี หตทุ ่ีจะตองเพิกถอนคําสั่งผูถูกฟองคดีที่ ๒
และคําวนิ จิ ฉัยของผูถูกฟอ งคดีท่ี ๓๔

พิพากษายกฟอ ง

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสงู สุดที่ ฟ. ๒๒/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีเปนขาราชการพลเรือนสามัญ ตําแหนงเจาพนักงาน

อบรมและฝกวิชาชีพชํานาญงาน สังกัดเรือนจําจังหวัดพิษณุโลก ถูกลงโทษตามคําสั่งลงวันท่ี
๑๐ มกราคม ๒๕๕๕ ไลออกจากราชการฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่ว

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๒)
อยางรายแรงตามมาตรา ๘๕ (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ ตามมติ
อ.ก.พ. กรมราชทัณฑ มูลกรณีสืบเนื่องจากเม่ือวันท่ี ๔ เมษายน ๒๕๕๔ ผูฟองคดีถูกเจาพนักงาน
ตํารวจงานสืบสวนตํารวจภูธร ภาค ๖ เจา พนักงาน ป.ป.ส. และเจาหนาที่เรือนจําจังหวัดพิษณุโลก
รว มกันจับกมุ ตวั โดยถูกกลาวหาวากระทําความผิดอาญาฐานรวมกันมียาเสพติดใหโทษประเภท ๑
(ยาบา) ไวในความครอบครองเพ่ือจําหนายและมีอาวุธปนและเครื่องกระสุนปนไวในความครอบครอง
โดยไมไดรับอนุญาต โดยผูถูกฟองคดีที่ ๑ (อธิบดีกรมราชทัณฑ) มีคําส่ังลงวันท่ี ๑๘ เมษายน ๒๕๕๔
แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี และมีคําส่ังลงวันท่ี ๑๘ เมษายน ๒๕๕๔
ใหผ ูฟอ งคดอี อกจากราชการไวก อ นตัง้ แตวันที่ ๑๘ เมษายน ๒๕๕๔ เพอ่ื รอฟง ผลการสอบสวนพิจารณา
ซึ่งผูฟองคดีอุทธรณคําสั่งดังกลาวตอ อ.ก.พ. กรมราชทัณฑแลว ตอมา คณะกรรมการสอบสวน
ดําเนินการสอบสวนแลวเห็นวา พฤติการณของผูฟองคดีเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง
ฐานกระทาํ การอันไดชือ่ วาเปน ผูประพฤติช่ัวอยา งรายแรงตามมาตรา ๘๕ (๔) แหงพระราชบัญญัติ
ดังกลาว ควรปลดออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีที่ ๑ พิจารณาแลวเห็นชอบดวยและเสนอ อ.ก.พ.
กรมราชทัณฑพิจารณา ซึ่ง อ.ก.พ. กรมราชทัณฑพิจารณาแลวมีมติเห็นชอบดวยกับฐานความผิด
ดังกลาวขางตน แตใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จึงมีคําสั่งลงวันท่ี
๑๐ มกราคม ๒๕๕๕ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการต้ังแตวันที่ ๔ เมษายน ๒๕๕๔
ซ่ึงเปนวันท่ีผูฟองคดีถูกจับกุมตัวและคุมขังไวในเรือนจําตามขอ ๑๑ ของระเบียบ ก.พ. วาดวย
วันออกจากราชการของขาราชการพลเรือนสามัญ พ.ศ. ๒๕๕๔ ผูฟองคดีอุทธรณคําส่ังลงโทษดังกลาว
ตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการพิทักษระบบคุณธรรม) ซ่ึงผูถูกฟองคดีที่ ๒ พิจารณาแลว
มีคําวินิจฉัยลงวันท่ี ๒๑ กันยายน ๒๕๕๕ ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี โดยมีหนังสือลงวันที่
๒๔ กันยายน ๒๕๕๕ แจงผลคําวินิจฉัยใหผูฟองคดีทราบแลวเม่ือวันท่ี ๓ ตุลาคม ๒๕๕๕ ผูฟองคดี
เห็นวาคําสั่งและคําวินิจฉัยอุทธรณดังกลาวไมชอบดวยกฎหมาย เน่ืองจากผูฟองคดีไมไดมี
สวนเก่ียวของกับการกระทําผิด แตอาจมีบุคคลอ่ืนตองการกลั่นแกลงใหรายผูฟองคดี จึงนําคดี
มาฟอ งขอใหศ าลมีคําพพิ ากษาหรือคําส่งั เพกิ ถอนคําส่ังลงวันท่ี ๑๘ เมษายน ๒๕๕๔ ท่ีใหผูฟองคดี
ออกจากราชการไวกอ น เพกิ ถอนคําสั่งลงวันที่ ๑๐ มกราคม ๒๕๕๕ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
และคําวินิจฉัยอุทธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ลงวันท่ี ๒๑ กันยายน ๒๕๕๕ ตามหนังสือลงวันท่ี
๒๔ กันยายน ๒๕๕๕ ทีใ่ หยกอุทธรณของผูฟองคดี และใหผฟู อ งคดีกลบั คืนสฐู านะเดมิ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา การดําเนินการทางวินัยผูฟองคดีในกรณีน้ีเปนกรณีที่
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ซ่ึงเปนผูมีอํานาจสั่งบรรจุตามมาตรา ๕๗ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการ
พลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ พจิ ารณาขอ เทจ็ จรงิ ตามทไี่ ดร ับรายงานในเบอ้ื งตน แลว เห็นวา เปนกรณีมีมูล
ท่ีจะกลาวหาวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัย จึงดําเนินการแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยแก
ผฟู อ งคดี อันเปน การดาํ เนนิ การตามมาตรา ๙๑ และมาตรา ๙๓ แหงพระราชบัญญัติดังกลาวแลว
โดยการดําเนินการสอบสวนทางวินัย คณะกรรมการสอบสวนดําเนินการสอบสวนตามหลักเกณฑ
วิธีการและระยะเวลาที่กําหนดในขอ ๑๔ ขอ ๑๕ และขอ ๒๑ ของกฎ ก.พ. ฉบับท่ี ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐)
ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา

แนวคาํ วินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๓)
ซ่ึงอนุโลมนํามาใชตามที่มาตรา ๑๓๒ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑
บัญญัติไว เพื่อแสวงหาความจริงในเรื่องท่ีมีการกลาวหาและดูแลใหเกิดความยุติธรรม
ตลอดกระบวนการสอบสวน และจัดทําบันทึกถอยคําไวทุกครั้งที่มีการสอบสวน ซ่ึงตอมา
คณะกรรมการสอบสวนรายงานผลการสอบสวนทางวินัยเสนอผูถูกฟองคดีที่ ๑ รวมท้ังมีการเสนอ
เร่ืองให อ.ก.พ. กรมราชทัณฑ พิจารณา อันเปนการดําเนินการตามมาตรา ๙๗ วรรคสอง
แหงพระราชบัญญัติดังกลาว กรณีจึงเห็นไดวา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ดําเนินการทางวินัยแกผูฟองคดี
เปนไปตามหลักเกณฑและวิธีการท่ีกฎหมายกําหนดไวแลว ท้ังน้ีแมผูฟองคดีจะใหการปฏิเสธวา
ไมไ ดม สี วนรูเห็นกบั ผตู องขังในการซุกซอ นยาบาไวในไมแขวนเสื้อสูทและเกี่ยวของกับการกระทําผิด
แตการท่ีผูฟองคดีถูกจับกุมในครั้งน้ีเปนผลมาจากการเขาจับกุมตรวจยึดยาบาท่ีสมาคมยิงปน
จงั หวดั พษิ ณุโลกและขยายผลมาถงึ การจับกมุ ผูฟ อ งคดใี นภายหลัง โดยที่เจาหนาที่ไมไดมุงท่ีจะเขา
จับกุมผูฟองคดีต้ังแตแรก อีกท้ังคําใหการของเจาหนาท่ีที่เขารวมกันจับกุมผูฟองคดีตลอดจน
พยานที่ใหการในชั้นสอบสวนทางวินัยไมมีผูใดมีสาเหตุโกรธเคืองกับผูฟองคดีมากอน
โดยพฤติการณจึงเชื่อไดวาผูฟองคดีนาจะรูเกี่ยวกับยาบาท่ีซุกซอนอยูในไมแขวนเส้ือสูทตามท่ี
ตรวจพบและจะนําเขาไปใหผูตองขัง ดังน้ัน การที่ผูฟองคดีเปนขาราชการสังกัดกรมราชทัณฑ
โดยปฏิบัติหนาท่ีเจาหนาท่ีราชทัณฑมาเปนเวลานาน ควรตองปฏิบัติตนใหเปนแบบอยางท่ีดี
และเคารพกฎหมายอยางเครงครัด แตผูฟองคดีกลับเขาไปมีสวนเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษ
โดยถูกเจา พนักงานตํารวจจับกุมและพบของกลางยาบา จาํ นวน ๒๑๕ เมด็ ภายในรถยนตของตนเอง
และถูกตั้งขอหาวากระทําผิดอาญาฐานมียาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) ไวในครอบครอง
เพ่ือจําหนาย พฤติการณของผูฟองคดีจึงไมเหมาะสมกับการเปนขาราชการที่ดี และเปนผูที่
ไมรักษาช่ือเสียงของตนและไมรักษาเกียรติศักดิ์ของตําแหนงหนาที่ราชการ ประกอบกับ
ศาลจังหวัดพิษณุโลกมีคําพิพากษา คดีหมายเลขแดงท่ี ๑๘๘๔/๒๕๕๕ ลงวันที่ ๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๕
พพิ ากษาวา ผฟู องคดีมคี วามผดิ ฐานมีเมทแอมเฟตามนี ไวในครอบครองเพอ่ื จําหนายโดยฝา ฝน กฎหมาย
ลงโทษจําคุก ๑๘ ป ปรับ ๑,๒๐๐,๐๐๐ บาท ฐานมีอาวุธไวในครอบครองโดยไมไดรับอนุญาต
ลงโทษจําคุก ๖ เดือน ฐานพาอาวุธปนไปในเมือง หมูบานหรือทางสาธารณะโดยไมไดรับอนุญาต
ลงโทษจําคุก ๑ ป ฐานพยายามนําเมทแอมเฟตามีนเขาไปในเรือนจําโดยไมไดรับอนุญาต
ลงโทษจําคุก ๑ ป ๔ เดือน รวมลงโทษจําคุก ๒๐ ป ๑๐ เดือน ปรับ ๑,๒๐๐,๐๐๐ บาท พฤติการณ
และการกระทําของผูฟองคดีดังกลาวจึงเปนการกระทําอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง
อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๕ (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๕๑ การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังลงวันที่ ๑๐ มกราคม ๒๕๕๕ ลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ โดยใหมีผลตั้งแตวันท่ี ๔ เมษายน ๒๕๕๔ ซึ่งเปนวันท่ีผูฟองคดีถูกจับกุมดําเนิน
คดีอาญาและคุมขังไวในเรือนจําติดตอกันจนถึงปจจุบันตามขอ ๑๑ ของระเบียบ ก.พ. วาดวย
วันออกจากราชการของขาราชการพลเรือนสามัญ พ.ศ. ๒๕๕๔ จึงชอบดวยกฎหมาย และการที่
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มคี าํ ส่ังลงวันท่ี ๑๐ มกราคม ๒๕๕๕ ลงโทษไลผ ูฟองคดอี อกจากราชการต้งั แตวนั ท่ี ๔
เมษายน ๒๕๕๔ เปนผลใหคาํ ส่ังลงวันที่ ๑๘ เมษายน ๒๕๕๔ ทใ่ี หผ ฟู อ งคดีออกจากราชการไวกอน

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๔)
เพื่อรอฟงผลการสอบสวนพจิ ารณาส้ินผลลงตั้งแตกอนนําคดีมาฟองตอศาลปกครอง และเปนการออก
คําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการยอนหลังเพราะเหตุถูกคุมขังติดตอกันจนถึงวันท่ี
ตองรับโทษจําคุกตามขอ ๑๑ ของระเบียบ ก.พ. วาดวยวันออกจากราชการของขาราชการ
พลเรือนสามัญ พ.ศ. ๒๕๕๔ การที่ผูฟองคดีฟองคดีตอศาลโดยมีคําขอใหเพิกถอนคําสั่งลงวันที่
๑๘ เมษายน ๒๕๕๔ ท่ีใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน เมื่อวันที่ ๑๙ ธันวาคม ๒๕๕๕
จึงเปนการย่ืนฟองตอศาลภายหลังจากคําส่ังดังกลาวส้ินผลแลว ผูฟองคดีจึงไมใชผูไดรับ
ความเดือดรอนหรือเสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยไมอาจหลีกเลี่ยงไดที่จะมีสิทธิฟอง
ขอใหเพิกถอนคําส่ังดังกลาวตอศาลตามมาตรา ๔๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ
และการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ พิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีแลวเห็นวา พฤติการณของผูฟองคดี
เชื่อไดวา ผูฟองคดีรูวามียาบาซุกซอนอยูในไมแขวนเสื้อสูทตามที่ถูกตรวจพบ ผูฟองคดี
เปนถึงเจาหนาท่ีของรัฐจึงตองปฏิบัติตนใหเปนแบบอยางท่ีดีแกประชาชนท่ัวไปโดยควรเคารพ
ตอกฎหมายอยางเครงครัด และจะตองระมัดระวังตนมิใหเขาไปเกี่ยวของกับยาเสพติด แตผูฟองคดี
กลับเขาไปมีสวนเกี่ยวของกับยาเสพติดใหโทษหรือกระทําผิดกฎหมายเสียเอง จึงถือวา
ผูฟองคดีเปนผูไมรักษาชื่อเสียงของตนและไมรักษาเกียรติศักด์ิของตําแหนงหนาท่ีราชการของตน
พฤติการณของผูฟองคดีจึงถือเปนการกระทําอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๕ (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๕๑ การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ จึงถูกตอง
และเหมาะสมแกกรณีความผิดแลว วินิจฉัยใหยกอุทธรณ การพิจารณาอุทธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒
จึงเปนการพิจารณาในกรอบแหงบัญญัติกฎหมายท่ีเก่ียวของแลว และเมื่อไมปรากฏวาผูฟองคดี
โตแยงกระบวนการในการวินิจฉัยอุทธรณของผูฟองคดี ประกอบกับวินิจฉัยไวขางตนแลววา
การกระทําของผูฟองคดีเปนความผิดวินัยอยางรายแรงฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่ว
อยางรายแรงตามมาตรา ๘๕ (๔) แหง พระราชบัญญัติดังกลาว โดยผูถูกฟองคดีท่ี ๒ เห็นวา ผูฟองคดี
กระทําผิดวินัย ระดับโทษทางวินัยท่ีไดรับเหมาะสมแกกรณีความผิดแลว และไมปรากฏวามีเหตุอ่ืนใด
ท่ที ําใหค าํ วนิ ิจฉัยของผูถ ูกฟองคดที ี่ ๒ ไมชอบดวยกฎหมาย ดังนั้น การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําวินิจฉัย
ลงวันที่ ๒๑ กันยายน ๒๕๕๕ ใหย กอุทธรณของผฟู องคดี จึงชอบดวยกฎหมายเชนกัน

ดวยเหตุผลดังที่วินิจฉัยขางตน กรณีจึงไมมีเหตุที่จะตองเพิกถอนคําสั่งลงวันที่
๑๘ เมษายน ๒๕๕๔ ที่ใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน คําส่ังลงวันท่ี ๑๐ มกราคม ๒๕๕๔
ทล่ี งโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และคาํ วนิ จิ ฉยั ของผถู กู ฟองคดที ี่ ๒ ลงวนั ท่ี ๒๑ กันยายน ๒๕๕๕
ใหย กอุทธรณข องผูฟองคดี ตามคาํ ขอทา ยคําฟองของผฟู อ งคดี

พิพากษายกฟอ ง

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ ฟบ.๖/๒๕๖๓
ผฟู องคดีฟอ งวา เดิมผฟู องคดีเปนขาราชการพลเรือนสามัญ ตําแหนงผูวาราชการ

จงั หวัดลาํ พนู ไดรับความเดอื ดรอนเสียหายจากการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการปองกันและ

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๕)
ปราบปรามการทุจริตแหงชาติ) ไดแตงต้ังอนุกรรมการไตสวนขอเท็จจริง กรณีเม่ือครั้งผูฟองคดี
ดํารงตําแหนงผูวาราชการจังหวัดลําปาง ต้ังแตวันท่ี ๑ ตุลาคม ๒๕๕๐ ถึงวันที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๑
มหี นา ท่ีจับกุมผกู ระทาํ ความผดิ ตามกฎหมายปา ไม และในฐานะประธานกองทุนพัฒนาชุมชนพื้นท่ี
รอบโรงไฟฟาจงั หวดั ลําปางไดพจิ ารณาอนมุ ัตกิ อ สรา งอา งเก็บนา้ํ ท้งั สแี่ หง ไดแ ก อางเก็บนาํ้ ก่วิ ขาวหลาม
อางเก็บน้ําปงชัย อางเก็บนํ้าแมทู และอางเก็บน้ําแมหลวง เมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๐ และ
วันที่ ๒๙ เมษายน ๒๕๕๐ โดยยังไมไดรับอนุญาตจากกรมปาไม ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดมีมติ
เหน็ ชอบตามความเห็นของคณะอนุกรรมการไตสวนวา การกระทําของผูฟองคดีเปนความผิดวินัย
ฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ เพ่ือใหเกิดความเสียหายอยางรายแรง
แกผหู นงึ่ ผูใ ด หรอื ปฏบิ ัติหรือละเวน การปฏิบตั ิหนา ท่รี าชการโดยทุจริต และฐานกระทาํ การอันไดช ่อื วา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ปลัดกระทรวงมหาดไทย) จึงไดมีคําส่ังลงวันที่
๙ กรกฎาคม ๒๕๕๗ ลงโทษไลผูฟอ งคดอี อกจากราชการตั้งแตวันท่ี ๑๑ มีนาคม ๒๕๕๔ ผูฟองคดี
ไดยื่นอุทธรณคําสั่งดังกลาวตอผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (คณะกรรมการพิทักษระบบคุณธรรม) ตอมา
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ไดมีคําวินิจฉัยยกอุทธรณของผูฟองคดี และเห็นวาคําสั่งของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
และมติของผูถูกฟองคดที ี่ ๒ ไมถ กู ตอ งตามบทบัญญัติของกฎหมายที่ใชบังคับอยูในขณะกระทําผิด
จึงใหแกไขฐานความผิดใหเปนไปตาม พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ซึ่งเปน
กฎหมายที่ใชในขณะกระทําความผิด ผูฟองคดีทราบคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๓ เม่ือวันที่
๙ มนี าคม ๒๕๖๐ ตอ มา ผูถกู ฟองคดที ่ี ๑ จงึ ไดมีคําส่ังแกไขคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ในความผิดฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ เพ่ือใหเกิดความเสียหาย
อยางรายแรงแกผูหน่ึงผูใด และฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
ตามมาตรา ๘๕ (๑) และ (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ แกไขเปนส่ังลงโทษ
ไลผูฟองคดีออกจากราชการในความผิดฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ
เพ่ือใหเกิดความเสียหายอยางรายแรงแกผูหนึ่งผูใด และฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัว
อยางรายแรง ตามมาตรา ๑๓๓ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑ ประกอบ
มาตรา ๘๒ วรรคสาม และมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
ผูฟองคดีเห็นวา คําสั่งท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๓
ที่วินิจฉัยยกอุทธรณของผูฟองคดีไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษา
หรือคําส่ังเพิกถอนลงวันท่ี ๙ กรกฎาคม ๒๕๕๗ เร่ือง ลงโทษไลออกจากราชการ และเพิกถอน
คําสั่งลงวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๖๐ เรื่อง แกไขคําสั่งลงโทษไลออกจากราชการ ใหเพิกถอนมติ
ของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ที่ชี้มูลวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัยตาม พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๕๑ เพิกถอนคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีที่ ๓ ที่ใหยกอุทธรณของผูฟองคดี และคืนสิทธิ
ตามกฎหมายแกผูฟองคดี และเยียวยาความเสียหายใหแกผูฟองคดีตามท่ีศาลเห็นสมควร เห็นวา
คดมี ีประเด็นท่ีตองวินิจฉัยกอนวา การใชอํานาจไตสวนและวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ และช้ีมูล
ความผิดทางวินัยเปนการใชอํานาจวินิจฉัยช้ีขาดซ่ึงเปนการใชอํานาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญหรือไม
และศาลปกครองมีอํานาจพิจารณาพิพากษาคดีน้ีหรือไม เห็นวา ในกรณีที่รัฐธรรมนูญประสงค

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๖)
จะใหการวินิจฉัยช้ีขาดขององคกรอิสระใดเปนการใชอํานาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญน้ัน รัฐธรรมนูญ
ตองกําหนดบทบัญญัติใหอํานาจดังกลาวไวอยางชัดเจนเม่ือไดพิจารณาบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญ
ไมปรากฏวามมี าตราใดท่ใี หอาํ นาจผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในการช้ีมูลความผิดทางวินัย แตอํานาจหนาที่
ของผูถูกฟอ งคดีท่ี ๒ ในการช้ีมลู ความผิดทางวินัยเปนเรอื่ งทีก่ ําหนดไวในกฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญ
วา ดวยการปอ งกันและปราบปรามการทจุ ริต ดังนัน้ การใชอ าํ นาจไตสวนและวินจิ ฉยั ของผูถูกฟองคดีที่ ๒
ตามมาตรา ๒๕๐ วรรคหน่ึง (๓) ของรัฐธรรมนูญแหงราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๕๐
และช้มี ลู ความผิดทางวินัยจึงเปนการใชอํานาจที่บัญญัติไวในกฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญวาดวย
การปองกนั และปราบปรามการทจุ ริต มใิ ชการวนิ จิ ฉยั ช้ีขาดซึ่งเปนการใชอํานาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญ
แตอ ยา งใด ดังนน้ั ศาลปกครองจึงมีอํานาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้ไดตามมาตรา ๒๒๓ วรรคหน่ึง
ของรฐั ธรรมนูญดังกลา ว

สวนที่ผูฟองคดีอางวา การแตงต้ังอนุกรรมการไตสวนไมชอบดวยกฎหมาย
เน่ืองจากอนกุ รรมการไดเคยทําการไตสวนในเร่ืองที่ไดมีการกลาวหาผูฟองคดี จึงเปนผูรูเหตุการณ
เก่ยี วกบั เรือ่ งทีก่ ลาวหามากอ น นน้ั การเปน ผรู ูเ ห็นเหตุการณเก่ียวกับเรื่องท่ีกลาวหา ที่จะเปนลักษณะ
ตองหามตามมาตรา ๔๖ แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒
หมายถึงบุคคลท่ีไดรูหรือทราบพฤติการณการกระทําอันเปนความผิดในทางความเปนจริง มิใช
เจาหนาท่ีที่มีหนา ท่ีตรวจสอบเรื่องที่มกี ารกลาวหา ขอ อา งของผูฟ องคดีกรณนี จ้ี ึงไมอ าจรับฟงได

สวนประเด็นท่ีวา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ มีอํานาจหนาที่ในการไตสวนขอเท็จจริงและชี้มูล
ความผิดทางวนิ ัยผูฟองคดีหรือไม เพียงใด นั้น ขอกลาวหาท่ีอยูในอํานาจไตสวนและพิจารณาของ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ หมายถึงเฉพาะขอกลาวหาท่ีเกี่ยวกับการกระทําความผิดฐานทุจริตตอหนาที่
กระทําความผิดตอตําแหนงหนาท่ีราชการหรือกระทําความผิดตอตําแหนงหนาที่ในการยุติธรรมเทาน้ัน
โดยความผิดตอตําแหนงหนาที่ราชการและความผิดตอตําแหนงหนาท่ีในการยุติธรรม เปนมูล
ความผิดทางอาญา สวนความผิดฐานทุจริตตอหนาที่ถือเปนมูลความผิดทางวินัย หากปรากฏวา
เจาหนาท่ีของรัฐผูถูกรองเรียนไดกระทําความผิดวินัยฐานอื่น อันมิใชความผิดฐานตอหนาที่เชน
ในคดีนี้ที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ช้ีมูลวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัยอยางรายแรงฐานกระทําการอันไดช่ือวา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง กรณีดังกลาวไมผูกพันผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ท่ีจะตองถือเอารายงาน
การไตสวนขอเท็จจริงและความเห็นของผูถูกฟองคดีที่ ๒ เปนสํานวนการสอบสวนทางวินัย
ของคณะกรรมการสอบสวนวินัย ตามมาตรา ๙๒ แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปราม
การทจุ รติ พ.ศ. ๒๕๔๒

คดีมีประเด็นที่ตองวินิจฉัยประการตอไปวา คําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ในความผิดฐานปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบ เพ่ือใหเกิดความเสียหาย
อยา งรายแรงแกผูหนึ่งผูใด หรือปฏบิ ัติหรอื ละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยทุจริต และฐานกระทําการ
อันไดชื่อวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง เปนคําส่ังท่ีชอบดวยกฎหมายหรือไม ซ่ึงการพิจารณาวา
การกระทําใดเปนการกระทําความผิดฐานทุจริตตอหนาที่ราชการ จะตองพิจารณาจากองคประกอบ
ในการกระทําความผิด ๓ ประการ คือ ประการแรก ผูกระทํามีหนาท่ีราชการที่จะตองปฏิบัติ

แนวคําวินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๗)
ประการท่ีสอง ผูกระทําไดปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ และประการท่ีสาม
ผกู ระทาํ มเี จตนากระทาํ การหรือละเวน กระทําการในหนา ทเี่ พ่ือใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนที่มิควรได
นอกจากน้ัน ยังตองพิจารณาถึงเจตนาของผูฟองคดีวา มีเจตนากระทําการเพื่อแสวงหาประโยชน
ที่มิควรไดโดยชอบดวยกฎหมายสําหรับตนเองหรือผูอื่นหรือไม ขอเท็จจริงปรากฏวา ในการกอสราง
อางเก็บน้ําทั้งส่ีแหงไดมีการจัดทําสัญญาจางผูรับจางดําเนินการกอสราง การท่ีผูฟองคดีอนุมัติ
จา ยเงนิ คากอ สรางงวดท่ี ๑ ของอา งเกบ็ นา้ํ กิ่วขา วหลาม เมอ่ื วันที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๕๑ ในฐานะ
ประธานกองทุนพัฒนาชุมชนพื้นท่ีรอบโรงไฟฟาจังหวัดลําปาง และอนุมัติจายเงินคากอสราง
อางเก็บน้ําปงชัย เม่อื วนั ที่ ๙ กันยายน ๒๕๕๑ โดยไมป รากฏขอเท็จจรงิ วา การดําเนินการกอสราง
ในงวดงานท่ีผูฟองคดีอนุมัติใหมีการจายไมแลวเสร็จหรือมีขอบกพรองประการอ่ืน กรณีจึงเปน
การอนุมัติใหมีการจายเงินคาจางซ่ึงผูรับจางมีสิทธิไดรับตามสัญญาจาง นอกจากน้ี ขอเท็จจริง
ปรากฏตามรายงานผลการตรวจสอบขอเท็จจริงเรื่องรองเรียนขอความเปนธรรมของนาย ม. กับพวก
กรณีถูกไลออกจากตําแหนงกํานันและผูใหญบานโดยไมเปนธรรม ของคณะอนุกรรมาธิการประสาน
ภารกิจสภาปฏิรปู แหง ชาติ ดานการปกครองทองถิ่น ในคณะกรรมาธิการการปกครองสวนทองถ่ิน
สภานิติบัญญัติแหงชาติ วา จากผลการไตสวนของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไมพบวา เจาหนาที่
ผูถูกกลาวหาทั้งหมดมีสวนเก่ียวของกับการทุจริตเรียกรับผลประโยชนในการกอสรางอางเก็บน้ํา
ท้ังสี่แหง แตเปนเพียงการไมปฏิบัติตามระเบียบกรมปาไม วาดวยการกําหนดหลักเกณฑ วิธีการ
และเง่ือนไขในการใชพ้ืนท่ีเปนสถานที่ปฏิบัติงาน หรือเพ่ือประโยชนอยางอ่ืนของสวนราชการ
หรือองคกรของรัฐ ภายในเขตปาสงวนแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๘ กรณีจงึ ไมอาจรับฟงไดวา การกระทํา
ของผูฟองคดีเปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบเพ่ือใหตนเองหรือผูอ่ืน
ไดประโยชนที่มิควรไดโดยชอบดวยกฎหมาย อันเปนการทุจริตตอหนาที่ราชการตามมาตรา ๘๒
วรรคสาม แหง พ.ร.บ. ระเบยี บขา ราชการพลเรอื น พ.ศ. ๒๕๓๕

สวนกรณีความผิดฐานกระทําการอันไดชื่อวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง น้ัน
เม่ือไดวินิจฉัยไวขางตนแลววา การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไตสวนขอเท็จจริงและช้ีมูลความผิดของ
ผูฟองคดีฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง ไมผูกพันผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ซึ่งจะตองแตงตั้งคณะกรรมการขึ้นทําการสอบสวนผูฟองคดีในกรณีที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีมติวา
ผูฟองคดีกระทําความผิดฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรงกอน ดังนั้น
การที่ผูถกู ฟองคดที ่ี ๑ มีคาํ ส่งั ลงโทษไลผูฟองคดอี อกจากราชการ ในความผิดฐานกระทําการอันไดช่ือวา
เปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง ตามมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๓๕ โดยมิไดมีการแตงต้ังคณะกรรมการขึ้นทําการสอบสวนผูฟองคดีจึงเปนการกระทํา
โดยไมถูกตองตามรูปแบบ ขั้นตอน หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญในการลงโทษทางวินัยอยางรายแรง
ตามทกี่ ฎหมายกําหนด ประกอบกับศาลไดวินิจฉัยแลววา ขอเท็จจริงไมอาจรับฟงไดวาการกระทํา
ของผูฟองคดีเปนการทุจริตตอหนาท่ีราชการ และขอเท็จจริงท่ีปรากฏตามรายงานการตรวจสอบ
ขอเท็จจริงเรื่องรองเรียนขอความเปนธรรมของนาย ม. และพวก กรณีถูกไลออกจากตําแหนงกํานัน
และผูใหญบานโดยไมเปนธรรม ของคณะอนุกรรมาธิการประสานภารกิจสภาปฏิรูปแหงชาติ

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๘)
ดานการปกครองทองถิ่นในคณะกรรมาธิการปกครองทองถิ่น สภานิติบัญญัติแหงชาติ วา
การกอสรางอางเก็บนํ้าท้ังส่ีแหงมีสภาพแข็งแรง สามารถรองรับและเก็บกักน้ําไดเปนอยางดี
และหากมีการบริหารจัดการเพื่อนํานํ้าในอางมาใชประโยชนจะสามารถแกปญหาภัยแลงในพ้ืนท่ี
อาํ เภอแมเ มาะ และทําใหประชาชนมีนํ้าเพียงพอตอการประกอบอาชีพ อันเปนขอเท็จจริงที่แสดง
ใหเห็นไดวา การไมปฏิบัติตามระเบียบกรมปาไม วาดวยการกําหนดหลักเกณฑ วิธีการ และเง่ือนไข
ในการใชพ้ืนท่ีเปนสถานท่ีปฏิบัติงาน หรือเพื่อประโยชนอยางอ่ืนของสวนราชการหรือองคกรของรัฐ
ภายในเขตปาสงวนแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๘ ของผูฟองคดี ไมไดกอใหเกิดความเสียหายตอทางราชการ
แตกลับทําใหประชาชนในพื้นที่ไดรับประโยชนจากโครงการอางเก็บน้ําท้ังส่ีแหงดังกลาว อีกท้ัง
ไมปรากฏการกระทําอ่ืนใดของผูฟองคดีที่จะนํามาซ่ึงความเส่ือมเสียชื่อเสียงและเกียรติศักด์ิ
ของตําแหนงหนา ทร่ี าชการ กรณจี งึ มิอาจถือไดว า ผูฟองคดกี ระทาํ การอืน่ ใดอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัว
อยา งรายแรง อนั เปนความผดิ วนิ ยั อยา งรายแรงตามมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหงพระราชบัญญัติดังกลาว
เชนเดียวกัน

ดังนั้น เม่ือขอเท็จจริงไมอาจรับฟงไดวา การกระทําของผูฟองคดีเปนการทุจริต
ตอหนาที่ราชการ และผูถูกฟองคดีที่ ๑ มิไดแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนผูฟองคดีในความผิด
ฐานกระทําการอ่ืนใดอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง อันเปนการไมดําเนินการ
ตามรูปแบบและข้ันตอน หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญในการลงโทษทางวินัยอยางรายแรง
ตามมาตรา ๙๓ ประกอบมาตรา ๑๓๓ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๕๑
และขอเท็จจริงมิอาจถือไดวา ผูฟองคดีไดกระทําการอ่ืนใดอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง
อันเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๙๘ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๓๕ คําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ในความผิดฐานปฏิบัติหรือละเวน
การปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบ เพ่ือใหเกิดความเสียหายอยางรายแรงแกผูหน่ึงผูใด และ
ฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติช่ัวอยางรายแรง ตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม และมาตรา ๙๘
วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบยี บขาราชการพลเรอื น พ.ศ. ๒๕๓๕ จงึ เปนคาํ สงั่ ที่ไมชอบดว ยกฎหมาย

สวนกรณีที่ผูฟองคดีขอใหเพิกถอนมติของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ท่ีชี้มูลวาผูฟองคดี
กระทําผิดวินยั นน้ั มตขิ องผูถกู ฟอ งคดีที่ ๒ ดงั กลา วถือเปนเพยี งขั้นตอนภายในทีย่ งั ไมมีผลกระทบ
ตอ สทิ ธิหนา ทขี่ องผฟู องคดี จนกวาผถู กู ฟองคดีที่ ๑ จะไดพจิ ารณาออกคาํ ส่ังไลผูฟองคดีออกจากราชการ
กรณีจึงถือไดวา ผูฟองคดีมิใชผูที่ไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายที่จะมีสิทธิฟองขอใหเพิกถอน
มตขิ องผูถ กู ฟองคดีที่ ๒ ดงั กลา วได ทง้ั นี้ ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึง่ แหง พ.ร.บ. จดั ตงั้ ศาลปกครองฯ

สําหรับคําขอท่ีขอใหคืนสิทธิตามกฎหมายแกผูฟองคดี และเยียวยาความเสียหาย
ใหแกผูฟองคดีตามที่ศาลเห็นสมควร น้ัน หากศาลไดออกคําบังคับใหเพิกถอนคําสั่งที่พิพาท
โดยใหมีผลยอนหลังไปถึงวันที่มีคําสั่ง ผูฟองคดียอมไดรับคืนสิทธิตามกฎหมายท่ีเกี่ยวของอยูแลว
โดยศาลไมจาํ ตอ งกําหนดคําบงั คบั

พิพากษาเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๙ กรกฎาคม ๒๕๕๗ แกไขโดยคําส่ังลงวันที่
๒๖ เมษายน ๒๕๖๐ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีที่ ๓

แนวคาํ วินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๖๙)
ท่ีวินิจฉัยยกอุทธรณของผูฟองคดี โดยใหมีผลยอนหลังไปถึงวันที่มีคําสั่งและคําวินิจฉัยอุทธรณ
ดังกลาว และใหยกฟองผูถูกฟองคดีที่ ๒ ทั้งนี้ โดยมีขอสังเกตเก่ียวกับแนวทางหรือวิธีการดําเนินการ
ใหเปนไปตามคําพิพากษาวา ใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ คืนสิทธิประโยชนใหแกผูฟองคดีตามที่กฎหมาย
และระเบียบกําหนดตอ ไป

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี ฟบ.๑๖/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล
หนา ๒๕

คําพพิ ากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อ. ๔๖๑-๔๖๒/๒๕๖๓
คดีนี้ผูฟองคดีที่ ๑ ฟองวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ผูอํานวยการสํานักงานเขตพื้นที่

การศึกษาประถมศึกษาเชียงราย เขต ๓) ไดมีคําสั่งแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง
ผูฟองคดีท่ี ๑ กรณีกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรง เมื่อคร้ังดํารงตําแหนงผูอํานวยการ
สถานศึกษาโรงเรยี นบานสนั กทู อง สาํ นักงานเขตพื้นท่กี ารศึกษาเชยี งราย เขต ๒ ไดถอนเงินงบประมาณ
วัสดุรายหัวนักเรียนปงบประมาณ พ.ศ. ๒๕๔๗ ถึงปงบประมาณ พ.ศ. ๒๕๔๘ ออกมาทั้งหมด
แตนําไปซื้อวัสดุอุปกรณเพียงเล็กนอย ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดออกคําสั่งท่ี ๑๒/๒๕๔๙ ลงวันที่
๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ ลงโทษปลดผูฟองคดีท่ี ๑ ออกจากราชการ และคําส่ังที่ ๑๓/๒๕๔๙ ลงวันที่
๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ แกไขคําส่ังที่ ๑๒/๒๕๔๙ ลงวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ ผูฟองคดีที่ ๑
ไมเห็นดวยจึงอุทธรณคําสั่งลงโทษทางวินัยทั้งสองฉบับตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการครู
และบุคลากรทางการศึกษา) ตอมา อ.ก.ค.ศ. เขตพ้ืนท่ีการศึกษาเชียงราย เขต ๓ ไดประชุม
เมื่อวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๐ แลวมีมติใหแกไขบทลงโทษใหถูกตอง ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จึงมีคําสั่ง
ที่ ๒๑/๒๕๕๐ ลงวันท่ี ๘ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ แกไขคําส่ังลงโทษปลดผูฟองคดีท่ี ๑ ออกจากราชการ
ตามมติ อ.ก.ค.ศ. เขตพ้ืนท่ีการศึกษาเชียงราย เขต ๓ และคําสั่งที่ ๒๓/๒๕๕๐ ลงวันที่
๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ แกไขคําส่ังลงโทษปลดผูฟองคดีที่ ๑ ออกจากราชการ ผูฟองคดีท่ี ๑
จึงมีหนังสืออุทธรณคําสั่งลงโทษทางวินัยเพิ่มเติมตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ตอมา อ.ก.ค.ศ. วิสามัญ
เกี่ยวกบั การอทุ ธรณและการรอ งทุกข ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดประชุมเม่ือวันที่ ๘ มิถุนายน ๒๕๕๐
แลว มมี ตเิ ปนเอกฉันทใ หผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งเพ่ิมโทษผูฟองคดีที่ ๑ จากโทษปลดออกจากราชการ
เปนโทษไลออกจากราชการ ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไดออกคําสั่งที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันท่ี
๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ เร่ือง เพิ่มโทษ ใหเพ่ิมโทษผูฟองคดีที่ ๑ จากโทษปลดออกจากราชการ
เปนโทษไลออกจากราชการ ผูฟองคดีท่ี ๑ เห็นวา คําส่ังลงโทษทางวินัยของผูถูกฟองคดีที่ ๑ และ
มตขิ องผูถ ูกฟองคดที ี่ ๒ ท่ีใหเพ่ิมโทษทางวินัยผูฟองคดีที่ ๑ ไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟอง
ขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําส่ังท่ี ๑๒/๒๕๔๙ และท่ี ๑๓/๒๕๔๙ ลงวันที่
๑๒ มิถนุ ายน ๒๕๔๙ คําสั่งที่ ๒๑/๒๕๕๐ ลงวันที่ ๘ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ และที่ ๒๓/๒๕๕๐ ลงวันท่ี
๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีท่ี ๑ ออกจากราชการ เพิกถอนมติผูถูกฟองคดีท่ี ๒
ตามหนงั สือสํานกั งาน ก.ค.ศ. ลงวันที่ ๑๖ สงิ หาคม ๒๕๕๐ ทแ่ี จงผลการพิจารณาอุทธรณโดยใหเพิ่มโทษ

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๐)
ทางวินัยผูฟองคดีท่ี ๑ เปนใหไลออกจากราชการ และเพิกถอนคําสั่งที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันที่
๒๗ สงิ หาคม ๒๕๕๐ ทเ่ี พิม่ โทษทางวินัยผฟู อ งคดที ี่ ๑ จากปลดออกจากราชการเปน ไลออกจากราชการ
โดยในระหวางการพิจารณาโทษทางวินัย ผูฟองคดีท่ี ๑ ไดยื่นเรื่องขอรับเงินบําเหน็จบํานาญ และ
กระทรวงการคลังไดส่ังใหสํานักงานคณะกรรมการการศึกษาข้ันพ้ืนฐาน โดยผูอํานวยการสํานักงาน
เขตพื้นท่กี ารศึกษาเชียงราย เขต ๓ ไดจายเงินบําเหน็จใหแกผูฟองคดีท่ี ๑ ตามหนังสือกรมบัญชีกลาง
ลงวันที่ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๔๙ จํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท ใหแกผูฟองคดีท่ี ๑ พรอมทั้งใหผูฟองคดีท่ี ๑
ทําหนังสือสัญญาการใชเงินคืน ลงวันที่ ๒ ตุลาคม ๒๕๔๙ โดยผูฟองคดีที่ ๒ เปนผูทําหนังสือ
สญั ญาค้ําประกนั เมอ่ื ผถู กู ฟองคดีท่ี ๑ มีคําสงั่ ที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันที่ ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ เร่ือง เพิ่มโทษ
ใหเพ่ิมโทษผูฟองคดีท่ี ๑ จากโทษปลดออกจากราชการเปนโทษไลออกจากราชการ ผูฟองคดีท่ี ๑
จงึ ไมมสี ทิ ธไิ ดร บั เงินบําเหน็จ ตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมีหนังสือลงวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๕๐ แจงใหผูฟอง
คดีที่ ๑ และท่ี ๒ ในฐานะผูคํ้าประกันชดใชเงินบําเหน็จจํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท ผูฟองคดีท่ี ๑ และ
ท่ี ๒ ไดรับหนังสือฉบับดังกลาวแลว แตผูฟองคดีท้ังสองยังไมชําระเงินคืนใหแกผูถูกฟองคดีที่ ๓
(สํานกั งานคณะกรรมการการศึกษาขน้ั พน้ื ฐาน) ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ จงึ นาํ คดมี าฟอ งขอใหผูฟองคดีท้ังสอง
รวมกนั และหรอื แทนกนั ชําระเงนิ บําเหนจ็ คืนใหแกผ ถู กู ฟอ งคดีท่ี ๓ พรอ มดอกเบ้ีย

ศาลปกครองสูงสดุ วินิจฉัยวา เม่ือ อ.ก.ค.ศ. วิสามัญเกี่ยวกับการอุทธรณและการรองทุกข
ไดประชุมเม่ือวันท่ี ๘ มิถุนายน ๒๕๕๐ วินิจฉัยอุทธรณในปญหาขอกฎหมายของผูฟองคดีที่ ๑
ฟงไมข้ึน และมีการประชุมเม่ือวันที่ ๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๐ มีมติใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังเพ่ิมโทษ
ผฟู องคดที ่ี ๑จากโทษปลดออกจากราชการเปน โทษไลออกจากราชการ ตอมา ผถู ูกฟอ งคดีที่ ๑ ไดออกคําสั่ง
ที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันที่ ๒๗ สงิ หาคม ๒๕๕๐ เรื่อง เพ่ิมโทษ โดยใหเพิ่มโทษผูฟองคดีท่ี ๑ จากโทษ
ปลดออกจากราชการเปนโทษไลอ อกจากราชการยอนหลงั ไปถึงวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ เปนตนไป
ตามมติ อ.ก.ค.ศ. วิสามัญเกี่ยวกับการอุทธรณและการรองทุกข ทั้งน้ี ตามมาตรา ๑๒๔ วรรคสอง
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๗ ซึ่งมีผลทําใหคําสั่ง
ที่ ๑๒/๒๕๔๙ และท่ี ๑๓/๒๕๔๙ ลงวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ คําสั่งท่ี ๒๑/๒๕๕๐ ลงวันที่
๘ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ และคําส่ังที่ ๒๓/๒๕๕๐ ลงวันท่ี ๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๐ ที่ลงโทษปลดผูฟองคดีที่ ๑
ออกจากราชการตั้งแตวันท่ี ๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ ส้ินผลลงต้ังแตวันที่ ๑๒ มิถุนายน ๒๕๔๙ ผูฟองคดีท่ี ๑
จึงไมไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายจากคําสั่งทั้งสี่ฉบับดังกลาว
กรณีจึงไมอาจถือไดวาในขณะท่ีผูฟองคดีท่ี ๑ ยื่นฟองคดีนี้ตอศาลปกครอง ผูฟองคดีท่ี ๑ ไดรับ
ความเดือดรอนหรือเสียหายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายจากคําส่ังปลดผูฟองคดีที่ ๑
ออกจากราชการ ผฟู องคดจี งึ ไมมสี ิทธิฟองคดใี นขอ หานี้ได ตามมาตรา ๔๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ.
จัดตั้งศาลปกครองฯ

คดมี ีประเดน็ ทีต่ อ งวนิ ิจฉยั ตอไปวา มตขิ องผูถกู ฟองคดีที่ ๒ ในการประชุมเมื่อวันท่ี
๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๐ ที่ใหเพม่ิ โทษทางวนิ ัยผูฟองคดีท่ี ๑ จากปลดออกจากราชการเปนไลออกจากราชการ
เปนมติท่ีชอบดวยกฎหมายหรือไม และคําสั่งของผูถูกฟองคดีที่ ๑ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีท่ี ๑
ออกจากราชการ ตามคําสั่ง ที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันที่ ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ เปนคําส่ังท่ีชอบดวยกฎหมาย หรือไม

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๑)
เห็นวา กรณีน้ีคณะกรรมการสอบสวนไดดําเนินการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีท่ี ๑
ไดมีคําสั่งแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย โดยมีการแจงขอกลาวพรอมท้ังในโอกาสโตแยง
แสดงพยานหลักฐานโดยถูกตองตามรูปแบบ ขั้นตอน หรือวิธีการอันเปนสาระสําคัญตามขอ ๑๔
และขอ ๑๕ ของกฎ ก.พ. ฉบับที่ ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการ
พลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วา ดวยการสอบสวนพิจารณาแลว เมื่อผูฟองคดีท่ี ๑ มีพฤติกรรมสั่งจายเช็ค
ใหตนเอง เบิกถอนเงินออกจากบัญชีของโรงเรียนมากเกินกวาความจําเปน และเก็บเงินสวนตาง
ที่เบิกถอนไวกับตนเองไมนําไปจัดซ้ือจัดจางในทันทีและการจัดซื้อบางรายการไมมีใบเสร็จรับเงิน
มาแสดง และผูฟองคดีที่ ๑ ไมมีเอกสารหลักฐานมาช้ีแจง อีกท้ังไมมีการจัดทําบัญชีรายรับรายจายไว
ตามระเบียบของทางราชการ รวมท้ังการที่ผูฟองคดีที่ ๑ มีพฤติกรรมในการจัดซ้ือของจากราน ย.
เมื่อวันที่ ๒๒ สิงหาคม ๒๕๔๖ จํานวนสองรายการ มีการนําเงินงบประมาณป พ.ศ. ๒๕๔๗
ไปใชช ําระหนี้ที่เกิดในปงบประมาณ พ.ศ. ๒๕๔๖ เปนการใชเงินผิดประเภท การจางเหมารถยนต
เพอ่ื พาครูและนักเรยี นไปศึกษาดูงานสวนสัตวเชยี งใหมเ ม่ือวันท่ี ๙ มีนาคม ๒๕๔๗ โดยวิธีตกลงราคา
ซึ่งมีหลักฐานใบสําคัญการรับเงินแลว แตไมมีหลักฐานการจัดซื้อจัดจาง ถือเปนการไมปฏิบัติ
ใหเปนไปตามระเบียบสํานักนายกรัฐมนตรีวาดวยการพัสดุ พ.ศ. ๒๕๓๕ อีกท้ัง การจัดซ้ือของ
จากรา น บ. เมื่อวันท่ี ๑๖ พฤษภาคม ๒๕๔๗ จํานวนสองรายการ มีการลงลายมือช่ือผูตรวจรับปลอม
และการจัดซ้ือของจากราน พ. เมื่อวันที่ ๒๙ กันยายน ๒๕๔๗ จํานวน ๓,๐๐๐ บาท ซ่ึงในเอกสาร
การตรวจรับระบุวาไดชําระเงินแลว กลับปรากฏวาผูฟองคดีที่ ๑ ยังไมไดชําระเงิน ตอมาจึงคืนเงิน
จํานวนดังกลาวใหนาย บ. นําไปชําระใหภายหลัง เห็นไดวาพฤติการณของผูฟองคดีท่ี ๑ ดังกลาว
เปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยมิชอบเพ่ือใหตนเองหรือผูอ่ืนไดรับประโยชน
ที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาท่ีราชการ ท้ังเปนการปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยจงใจไมปฏิบัติ
ตามกฎหมาย ระเบียบแบบแผนของทางราชการ อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกราชการ
อยางรา ยแรง เปนความผิดวนิ ัยอยา งรายแรงตามมาตรา ๘๔ วรรคสาม และมาตรา ๘๕ วรรคสอง
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๗ ซ่ึงจะตองถูกลงโทษ
ปลดออกจากราชการหรือไลออกจากราชการ ตามความรายแรงแหงกรณี เมื่อผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ัง
ปลดผูฟองคดีที่ ๑ ออกจากราชการตามมติ อ.ก.ค.ศ. เขตพ้ืนท่ีการศึกษาเชียงราย เขต ๓ และ
ผูฟองคดีที่ ๑ ไดอุทธรณคําส่ังปลดออกจากราชการตอผูถูกฟองคดีที่ ๒ ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีอํานาจ
เพ่ิมโทษได ตามขอ ๑๗ วรรคหน่ึง ประกอบขอ ๑๔ (๘) ของกฎ ก.ค.ศ. วาดวยการอุทธรณและ
การพิจารณาอุทธรณ พ.ศ. ๒๕๕๐ การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดดําเนินการวินิจฉัยอุทธรณคําส่ังลงโทษ
ปลดออกจากราชการของผูฟ อ งคดที ่ี ๑ จากพยานหลักฐานในสํานวนการสอบสวน เอกสารการอุทธรณ
ของผูฟองคดีท่ี ๑ โดยไดใหโอกาสผูฟองคดีที่ ๑ นํานาย ส. ที่ปรึกษากฎหมายของผูฟองคดีท่ี ๑
เขารวมรับฟงการแถลงการณดวยวาจาของผูฟองคดีที่ ๑ ดวยแลว เมื่อผูฟองคดีที่ ๑ กระทําผิดวินัย
อยางรายแรงตามมาตรา ๘๔ วรรคสาม และมาตรา ๘๕ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการครู
และบคุ ลากรทางการศกึ ษา พ.ศ. ๒๕๔๗ ซง่ึ ตามขอ ๑๔ (๘) ของกฎ ก.ค.ศ. ดังกลาวขางตน ใหมีมติ
ใหเพิ่มโทษเปนปลดออกจากราชการหรือไลออกจากราชการ และเม่ือผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีมติอยางไร

แนวคาํ วินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๒)
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ในฐานะผูบังคับบัญชาตองปฏิบัติตามน้ัน ประกอบกับกรณีกระทําผิดวินัยฐานทุจริต
ตอหนาที่ราชการ คณะรัฐมนตรีมีมติเม่ือวันท่ี ๒๑ ธันวาคม ๒๕๓๖ ตามหนังสือสํานักเลขาธิการ
คณะรัฐมนตรี ลงวันท่ี ๒๔ ธันวาคม ๒๕๓๖ กําหนดวา การลงโทษผูกระทําผิดวินัยฐานทุจริต
ตอ หนา ท่รี าชการ หรือละทิ้งหนาท่ีราชการ เปนความผิดวินัยอยางรายแรง ซ่ึงควรลงโทษเปนไลออก
จากราชการ การนําเงินท่ีทุจริตไปแลวมาคืนหรือมีเหตุอันสมควรปรานีอ่ืนใดไมเปนเหตุลดหยอนโทษ
ลงเปนปลดออกจากราชการ ดังน้ัน การที่ อ.ก.ค.ศ. วิสามัญเกี่ยวกับการอุทธรณและรองทุกข
ซึง่ ทําหนาท่ีแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดพิจารณาคําอุทธรณคําส่ังลงโทษปลดออกแลวมีมติในการประชุม
เมื่อวันท่ี ๒๐ กรกฎาคม ๒๕๕๐ ใหเพิ่มโทษทางวินัยผูฟองคดีท่ี ๑ จากปลดออกจากราชการเปนไลออก
จากราชการ จึงถูกตองเหมาะสม และชอบดวยกฎหมายแลว เมื่อมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๒
ชอบดวยกฎหมาย การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งที่ ๑๔/๒๕๕๐ ลงวันท่ี ๒๗ สิงหาคม ๒๕๕๐
ลงโทษไลผูฟองคดีท่ี ๑ ออกจากราชการ ตามมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ จึงเปนคําสั่งที่ชอบดวย
กฎหมายเชน กัน

คดีมีประเด็นท่ีตองวินิจฉัยตอไปอีกวา ผูฟองคดีทั้งสองจะตองชดใชเงินบําเหน็จ
ใหแกผูถูกฟองคดีที่ ๓ หรือไม เพียงใด เม่ือคําส่ังของผูถูกฟองคดีที่ ๑ และท่ี ๒ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีที่ ๑
ออกจากราชการชอบดวยกฎหมาย ดังน้ัน จึงรับฟงเปนยุติวาผูฟองคดีที่ ๑ เปนผูท่ีไมมีสิทธิไดรับ
บําเหน็จ เน่ืองจากเปนขาราชการท่ีถูกไลออกจากราชการเพราะกระทําผิดวินัยอยางรายแรง
ตามมาตรา ๘ (๑) แหง พ.ร.บ. บําเหน็จบํานาญขาราชการ พ.ศ. ๒๔๙๔ ผูฟองคดีที่ ๑ จึงตองคืนเงิน
บําเหน็จที่รับไปโดยไมมีสิทธิใหแกผูถูกฟองคดีที่ ๓ เม่ือผูถูกฟองคดีที่ ๓ โดยผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ไดมีหนังสือลงวันท่ี ๔ กันยายน ๒๕๕๐ เรียกใหผูฟองคดีท่ี ๑ ชดใชเงินบําเหน็จจํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท
คนื ใหแกผ ูถูกฟอ งคดีท่ี ๓ ใหเสร็จส้ินภายใน ๓๐ วัน นับแตวันที่ไดรับหนังสือ ผูฟองคดีที่ ๑ ไดรับ
หนังสือดังกลาวเม่ือวันท่ี ๑๐ กันยายน ๒๕๕๐ ซ่ึงครบกําหนดในวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๐
แตเ พิกเฉยไมน ําเงินบําเหนจ็ ไปชําระเงินคนื ใหแกผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ผูฟองคดีท่ี ๑ จึงตกเปนผูผิดนัด
เพราะเจาหนี้เตอื นแลว ทงั้ นี้ ตามมาตรา ๒๐๔ วรรคหนึง่ แหง ประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย
ผูฟองคดีที่ ๑ จึงตองรับผิดชําระดอกเบ้ียในระหวางเวลาผิดนัดในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงิน
จํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท ตามมาตรา ๒๒๔ วรรคหนึ่ง แหงประมวลกฎหมายดังกลาว ตั้งแตวันท่ี
๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๐ จนถงึ วนั ฟองคดี คอื วนั ท่ี ๒๕ มถิ ุนายน ๒๕๕๑ เปนเวลา ๒๕๘ วัน คิดเปนดอกเบ้ีย
จาํ นวน ๓๘,๒๓๖.๒๐ บาท รวมเปนตนเงินและดอกเบ้ียทั้งสิ้นจํานวน ๗๕๙,๔๘๗.๖๐ บาท นอกจากน้ี
ยังตองรับผิดชําระดอกเบ้ียของตนเงินจํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท นับถัดจากวันฟองเปนตนไป
จนกวาจะชําระเสร็จอีกดวย เมื่อผูฟองคดีท่ี ๑ ผิดนัดชําระหน้ีใหแกผูถูกฟองคดีที่ ๓ ผูฟองคดีท่ี ๒
ในฐานะผคู า้ํ ประกันจึงตองรบั ผดิ รว มกันกับผูฟ อ งคดีที่ ๑ ในการชําระหน้ีจํานวนดังกลาวพรอมดอกเบี้ย
ตั้งแตวันถัดจากวันผิดนัดใหแกผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ดวย ท้ังน้ี ตามมาตรา ๖๘๖ และมาตรา ๖๙๑
แหงประมวลกฎหมายเดียวกัน อยางไรก็ตาม เม่ือผูถูกฟองคดีที่ ๓ มีคําขอใหศาลมีคําพิพากษา
หรือคําสั่งใหผูฟองคดีท้ังสองรับผิดชดใชเงินบําเหน็จคืนใหแกผูถูกฟองคดีท่ี ๓ เปนเงินจํานวน
๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท พรอมดวยดอกเบี้ยในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงินจํานวนดังกลาว

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๓)
นับแตวันท่ี ๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๐ ถึงวันฟองคดี คือ วันท่ี ๒๕ มิถุนายน ๒๕๕๑ เปนเงินจํานวน
๓๖,๐๖๒.๖๔ บาท รวมเปนเงินบําเหน็จและดอกเบ้ียทั้งส้ินจํานวน ๗๕๗,๓๑๔.๐๔ บาท
ศาลจงึ พิพากษาใหไ ดไ มเ กนิ คาํ ขอ ดังนน้ั ผฟู องคดที ั้งสองจงึ ตอ งรว มกันและหรือแทนกันชําระเงิน
บําเหน็จคืนใหแกผูถูกฟองคดีที่ ๓ จํานวน ๗๕๗,๓๑๔.๐๔ บาท พรอมดอกเบ้ียในอัตรารอยละ
๗.๕ ตอป ของตนเงินจํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท นับถัดจากวันฟองเปนตนไปจนกวาจะชําระ
เสร็จใหแกผ ูถ กู ฟองคดที ่ี ๓ ทศ่ี าลปกครองชนั้ ตนมีคําพิพากษายกฟองผูฟองคดีท่ี ๑ และใหผูฟอง
คดีท่ี ๑ และท่ี ๒ รวมกันและหรือแทนกันชําระเงินบําเหน็จคืนใหแกผูถูกฟองคดีท่ี ๓ จํานวน
๗๕๗,๓๑๔.๐๔ บาท พรอมดอกเบ้ียในอัตรา ๗.๕ ตอป ของตนเงินจํานวน ๗๒๑,๒๕๑.๔๐ บาท
นับถดั จากวนั ฟอ งเปนตนไปจนกวา จะชําระเสร็จ ท้ังนี้ ใหชําระใหแลวเสร็จภายใน ๖๐ วัน นับแต
วันที่คดีถึงที่สุด กับใหคืนคาธรรมเนียมศาลท้ังหมดแกผูถูกฟองคดีที่ ๓ คําขออ่ืนใหยก นั้น
ศาลปกครองสูงสดุ เหน็ พอ งดว ย

พพิ ากษายนื

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อ.๑๐๐๙ – ๑๐๑๐/๒๕๖๓
ผูฟอ งคดฟี องวา ขณะผฟู องคดรี ับราชการเปนขาราชการตํารวจยศรอยตํารวจเอก

ผูถูกฟอ งคดที ่ี ๒ (ผบู ญั ชาการตํารวจภูธรภาค ๕) มีคําส่ังลงวันท่ี ๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๐ แตงตั้งผูฟองคดี
ซึ่งดํารงตาํ แหนง รองสารวตั รปองกนั ปราบปราม สถานีตาํ รวจนครบาลพญาไท ใหไปดํารงตําแหนง
รองสารวัตรปองกันปราบปราม สถานีตํารวจภูธรอําเภอสบเมย จังหวัดแมฮองสอน ตอมา
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ผูบัญชาการตํารวจแหงชาติ) ไดมีคําส่ังลงวันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๐
แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยผูฟองคดี กรณีผูฟองคดีซ่ึงมีหนาที่รับผิดชอบโดยตรง
ในการปราบปรามแหลงอบายมุขในพื้นท่ี ไดปลอยปละละเลยหรืออาจเขาไปมีผลประโยชนเก่ียวของ
ใหมีบอนการพนันขนาดใหญในพ้ืนท่ีจนถูกเจาหนาที่ตํารวจจากหนวยเหนือเขาทําการจับกุม ไดผูตองหา
และของกลางจํานวนมาก แตผูฟองคดีไมรูเร่ือง ไมมีสวนรวมในการจับกุมและไมไดใหการชวยเหลือ
สนับสนุนในการเขาจับกุม ระหวางรอผลการรองทุกขดังกลาว ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไดมีคําส่ังลงวันที่
๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๐ สงสํารองราชการผูฟองคดีที่กองบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน
เนื่องจากผูฟองคดีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงจนถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวน
แตยังไมถึงข้ันถูกสั่งพักราชการ หรือส่ังใหออกจากราชการ ผูฟองคดีจึงไดมีหนังสือลงวันท่ี
๕ กันยายน ๒๕๕๐ รองทุกขตอประธานของผูถูกฟองคดีที่ ๓ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ)
ซึ่งอนุกรรมการ ก.ตร. เกี่ยวกับการรองทุกขทําการแทนผูถูกฟองคดีท่ี ๔ (สํานักงานตํารวจแหงชาติ)
ในการประชุมเมื่อวันท่ี ๔ ธันวาคม ๒๕๕๐ มีมติใหยกคํารองทุกขของผูฟองคดี ผูฟองคดีเห็นวา
คําสัง่ สาํ นกั งานลงวันที่ ๒๑ มิถนุ ายน ๒๕๕๐ ท่แี ตง ตั้งคณะกรรมการสอบสวนผูฟองคดี และคําส่ัง
ลงวันที่ ๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๐ ท่ีสั่งใหผูฟองคดีสํารองราชการเปนคําส่ังท่ีไมชอบดวยกฎหมาย
จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังลงวันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๔
ทแี่ ตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยผูฟองคดีใหผูถูกฟองคดีท่ี ๔ ชดใชคาเสียหายใหแกผูฟองคดี

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๔)
เปน จํานวนเงิน ๗,๕๐๐ บาท ใหเพิกถอนคําส่ังลงวันท่ี ๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๐ ท่ีสํารองราชการผูฟองคดี
ทก่ี องบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน และใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ออกคําสั่งแตงต้ังผูฟองคดี
ไปดํารงตําแหนงรองสารวัตรในสังกัดกองบัญชาการตํารวจนครบาลที่ผูฟองคดีเคยดํารงตําแหนง
มากอนถูกแตงตั้งไปดํารงตําแหนงท่ีตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอนในโอกาสแรก และเพิกถอนมติ
ของผถู กู ฟองคดีที่ ๔ ทยี่ กคํารอ งทุกขของผฟู องคดี

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา คําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยอยางรายแรง
เปนข้ันตอนอันเปนสาระสําคัญเพ่ือแสวงหาขอเท็จจริงตามขอกลาวหา ซึ่งเมื่อคณะกรรมการสอบสวน
ดาํ เนนิ การเสร็จตองรายงานผลการสอบสวนและความเห็นตอผูบังคับบัญชาซ่ึงกฎหมายกําหนดให
เปนผูมีอํานาจพิจารณาวินิจฉัยวา ผูถูกกลาวหากระทําผิดวินัยหรือไม ในชั้นถูกต้ังกรรมการสอบสวน
ทางวินัยอยางรายแรง ผูถูกกลาวหาอางวาตนมิไดกระทําผิดวินัยตามขอกลาวหาและนําคดีมายื่นฟอง
ขอใหศาลเพิกถอนคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยอยางรายแรง โดยผูบังคับบัญชา
ยังมิไดว ินิจฉัยวา ผถู กู กลาวหากระทาํ ผิดวนิ ยั หรือไม ผูถูกกลาวหาจึงยังไมอยูในฐานะเปนผูมีสิทธิฟองคดี
ตอศาลปกครอง ตามมาตรา ๔๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ ดังนั้น เม่ือผูถูกฟองคดีที่ ๑
ยงั มิไดวินจิ ฉยั วา ผฟู อ งคดีกระทาํ ผดิ วินยั ตามขอกลาวหา ผูฟองคดีในฐานะผูถูกกลาวหาจึงยังไมอยู
ในฐานะเปนผูมีสิทธิฟองขอใหเพิกถอนคําส่ังของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ตามคําสั่งลงวันท่ี ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๐
เรอ่ื ง แตง ต้งั คณะกรรมการสอบสวน และคําสั่งของผูถูกฟองคดีที่ ๓ ท่ีใหยกคํารองทุกขของผูฟองคดี
ในกรณีดังกลาว สําหรับคําฟองในสวนท่ีขอใหผูถูกฟองคดีที่ ๔ ชดใชคาเสียหายนั้น เม่ือผูฟองคดี
ไมอยูในฐานะเปนผูมีสิทธิฟองโตแยงการกระทําของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ที่มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนผฟู องคดี ดงั นน้ั ผฟู องคดจี ึงยังไมอ ยูในฐานะเปนผูม สี ทิ ธฟิ อ งคดีตอ ศาลขอใหผ ูถูกฟองคดีที่ ๔
ชดใชคาเสียหายในมูลละเมิดอันเกิดจากการกระทําดังกลาวเชนเดียวกัน ทั้งน้ี เม่ือปรากฏวา
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงวันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๐ แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนผูฟองคดี
กรณีถูกกลาวหาวากระทําผิดวินัยอยางรายแรงเมื่อครั้งผูฟองคดีดํารงตําแหนงรองสารวัตรปองกัน
และปราบปราม สถานีตํารวจนครบาลพญาไท กรณีจึงมีเหตุตามที่กําหนดใน กฎ ก.ตร. วาดวย
การสั่งใหขาราชการตํารวจประจําสํานักงานตํารวจแหงชาติ หรือสวนราชการใด หรือสํารองราชการ
ในสวนใด พ.ศ. ๒๕๔๘ ขอ ๓ ท่ีผูบังคับบัญชาสามารถส่ังพักราชการได และในขณะที่ผูฟองคดี
ถูกสั่งใหสํารองราชการน้ัน ผูฟองคดีดํารงตําแหนงรองสารวัตรปองกันปราบปราม สถานีตํารวจภูธร
สบเมย จังหวัดแมฮองสอน ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ดํารงตําแหนงผูบัญชาการตํารวจภูธรภาค ๕
จึงมีอํานาจตามมาตรา ๖๑ (๓) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ออกคําส่ังลงวันที่
๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๐ เร่ือง ใหขาราชการตํารวจสํารองราชการ และตามคําส่ังสํารองราชการดังกลาว
ไดแจง เหตุที่มคี ําสัง่ สาํ รองราชการใหผฟู องคดีทราบแลววา เนื่องจากผูฟองคดีถูกตั้งคณะกรรมการ
สอบสวนวนิ ยั อยางรายแรง คําส่ังของผูถ ูกฟองคดีที่ ๒ ลงวันท่ี ๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๐ ที่ใหผูฟองคดี
ซ่งึ ตาํ แหนงรองสารวตั รปองกนั และปราบปราม สถานีตาํ รวจภูธรอําเภอสบเมย จงั หวัดแมฮองสอน
สํารองราชการตํารวจภูธรจังหวัดแมฮองสอน จึงเปนการกระทําโดยชอบดวยกฎหมายแลว การท่ี
ผถู กู ฟองคดที ี่ ๓ มคี ําสงั่ ตามหนังสอื ลงวันท่ี ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๐ ที่ใหยกคํารองทุกขของผูฟองคดี

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๕)
จึงเปน คาํ สั่งที่ชอบดวยกฎหมายเชนกัน ที่ศาลปกครองชั้นตนพิพากษายกฟองนั้น ศาลปกครองสูงสุด
เหน็ พองดว ยในผล

พพิ ากษายนื

คําพิพากษาศาลปกครองสงู สุดท่ี อบ.๕๑-๕๒/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ในขณะที่ผูฟองคดีดํารงตําแหนงผูบัญชาการตํารวจแหงชาติ

พันตํารวจเอก ท. ไดยนื่ หนังสือรองเรยี นลงวันท่ี ๒๖ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๒๗ กุมภาพันธ ๒๕๕๑
และลงวนั ที่ ๒๘ กมุ ภาพนั ธ ๒๕๕๑ ตอผูถูกฟองคดีที่ ๑ (นายกรัฐมนตรี) โดยกลาวหาวาผูฟองคดี
กระทําผิดวินัย ซ่ึงสํานักงานปลัดสํานักนายกรัฐมนตรีไดรับหนังสือรองเรียนของพันตํารวจเอก ท.
ทง้ั สามฉบับดังกลาวเมื่อวันท่ี ๒๘ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ และภายหลังจากไดรับหนังสือรองเรียนดังกลาว
เพยี ง ๑ วนั ผถู กู ฟอ งคดีท่ี ๑ ไดอ อกคาํ ส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ ลงวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑
แตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี และออกคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี
ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ใหผูฟองคดีไปปฏิบัติราชการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๒
(สํานักนายกรัฐมนตรี) ผูฟองคดีจึงมีหนังสือรองทุกขตอผูถูกฟองคดีที่ ๔ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ)
เพื่อขอใหยกเลิกคําส่ังทั้งสองคําส่ังดังกลาว ผูถูกฟองคดีที่ ๕ (คณะอนุกรรมการขาราชการตํารวจ
เก่ียวกับการรองทุกข) กระทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๔ ไดมีมติใหยกคํารองทุกขของผูฟองคดี
จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๔/๒๕๕๑
และคําส่ังท่ี ๓๕/๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ เสนอโปรดเกลาฯ
ใหผูฟองคดีกลับมาดํารงตําแหนงผูบัญชาการตํารวจแหงชาติในทันทีที่ศาลมีคําส่ัง และใหผูถูกฟองคดีที่ ๑
ถึงท่ี ๓ (สํานักงานตํารวจแหงชาติ ที่ ๓) รวมกันหรือแทนกันชดใชคาสินไหมทดแทน เงินเดือน
เงินคาบริหาร และเงินประจําตําแหนงใหแกผูฟองคดี โดยคํานวณตั้งแตวันท่ี ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑
จนถึงวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๑ รวมเปนเงินจํานวน ๗๘๘,๕๕๐ บาท พรอมดอกเบี้ยในอัตรา
รอ ยละ ๗.๕ ตอ ป นบั แตว นั ฟองคดีเปนตนไปจนกวาจะชําระเสร็จ และชําระคาเสียหายตอช่ือเสียง
ของผูฟองคดีและวงศตระกูล รวมท้ังคาเสียหายทางจิตใจและเกียรติยศเปนเงินจํานวน ๑๐๐ ลานบาท
เพิกถอนมติผูถูกฟองคดีที่ ๕ ท่ีใหยกคํารองทุกขของผูฟองคดีในระหวางการพิจารณาของ
ศาลปกครองชั้นตนปรากฏวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๓ เห็นชอบ
ใหยตุ ิการสอบสวนทางวินัยอยางรายแรงแกผูฟองคดี ตามคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ เพ่ิมเติม
ตามคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๔๕/๒๕๕๑ และใหยกเลิกคําส่ังที่ใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน
ตามคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๗๓/๒๕๕๑ เห็นวา เมื่อพิจารณาตามมาตรา ๘๔ วรรคหน่ึง
แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ และขอ ๒ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสืบสวนขอเท็จจริง
พ.ศ. ๒๕๔๗ แลว จะเหน็ ไดว า เมือ่ มกี ารกลาวหาวา ขา ราชการตาํ รวจกระทําผิดวนิ ัย กฎหมายบัญญตั ิให
อํานาจดุลพินิจแกผูบังคับบัญชาของขาราชการตํารวจคนดังกลาววา หากผูบังคับบัญชาพิจารณา
ในเบื้องตนแลวเห็นวา กรณีมีมูลเพียงพอที่จะออกคําสั่งแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรา ยแรงขา ราชการตาํ รวจทีถ่ กู กลา วหาได ผูบังคับบัญชาก็มอี ํานาจออกคําส่งั แตง ตง้ั คณะกรรมการ

แนวคําวนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๖)
สอบสวนวินัยอยางรายแรงไดโดยไมตองสืบสวนขอเท็จจริง แตก็มิไดหมายความวาผูบังคับบัญชา
จะใชอํานาจดุลพินิจนั้นอยางไรตามอําเภอใจก็ได เพราะแมคําส่ังดังกลาวจะยังไมมีผลกระทบ
ตอสิทธิและหนาที่ของขาราชการตํารวจคนนั้นโดยตรงก็ตาม แตคําส่ังดังกลาวก็อาจเปนฐานที่มา
ในการออกคําสั่งอื่น ๆ ที่กระทบสิทธิของขาราชการตํารวจผูนั้นได ดวยเหตุนี้ ศาลยอมมีอํานาจ
ตรวจสอบการใชดุลพินจิ ดังกลา ววาสอดคลองกับวตั ถุประสงคของกฎหมายและอยูภายใตขอบเขต
ของกฎหมายที่ใหอํานาจหรือไม เมื่อขอเท็จจริงรับฟงไดวา เม่ือพันตํารวจเอก ท. ยื่นหนังสือรองเรียน
ผูฟองคดีจํานวน ๓ ฉบับ ดังน้ี (๑) ผูฟองคดีดําเนินโครงการเชารถยนตขนาดตางๆ โดยมีพฤติการณ
สอไปในทางทุจริต และเปนการกระทําท่ีฝาฝนกฎหมาย (๒) ผูฟองคดีสั่งการโดยใชถอยคําท่ีมิบังควร
และไมเหมาะสมในฐานะที่เปนผูบังคับบัญชาสูงสุดของหนวยงาน (๓) ผูฟองคดีดําเนินการ
บริหารงานบุคคลโดยออกคําส่ังแตงต้ังขาราชการตํารวจโดยไมถูกตองตามท่ีกฎหมายกําหนด
พรอมเอกสารประกอบประมาณ ๖๐๐ แผน ซึ่งขอกลาวหาตามหนังสือรองเรียนดังกลาวบางกรณี
เปนเร่ืองท่ีมีรายละเอียดปลีกยอยจํานวนมากและมีขอเท็จจริงท่ีเกี่ยวพันกับหลายหนวยงาน รวมทั้งใชเงิน
งบประมาณจํานวนมาก ประกอบกับในขณะนนั้ ผูฟอ งคดดี าํ รงตําแหนง เปนผูบญั ชาการตาํ รวจแหงชาติ
อันเปนผูบังคับบัญชาสูงสุดของผูถูกฟองคดีที่ ๓ และเปนกรณีกลาวหาวาผูฟองคดีกระทําผิดวินัย
อยางรายแรง ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ในฐานะผูบังคับบัญชา จึงควรตรวจสอบความถูกตองของขอมูล
ตามหนังสือรองเรียนและเอกสารประกอบดวยความละเอียดรอบคอบ เพ่ือใหไดความชัดเจนในเรื่องท่ี
รอ งเรียนเสยี กอ นวามีมลู เพียงพอท่ีจะสั่งแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีหรือไม
โดยเฉพาะผูรองเรียนเปนผูที่เคยถูกปลดออกจากราชการตํารวจ เน่ืองจากผูรองเรียนนําขอความ
ตามหนังสือรองทุกขที่กลาวหาวาผูฟองคดีปฏิบัติหนาที่ดวยอคติและขาดความยุติธรรมไปให
หนังสือพิมพ โดยมีเจตนาใหหนังสือพิมพเผยแพรขอความดังกลาว เพื่อใหเกิดความเสียหาย
แกผูฟองคดี แตกลับปรากฏวา ในข้ันตอนการพิจารณาเรื่องรองเรียนเพื่อมีคําสั่งแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนวนิ ยั อยา งรา ยแรงผฟู อ งคดีเปน ไปดวยความรวดเร็วผิดปกติ ตั้งแตในช้ันพิจารณาเบ้ืองตน
ของผถู กู ฟองคดีที่ ๒ และในช้ันสัง่ การของผูถ ูกฟอ งคดที ี่ ๑ ซงึ่ เม่อื พจิ ารณาขอกลา วหาตามหนังสือ
รองเรียนแตละฉบับแลวเห็นวา ขอกลาวหาท่ีวาผูฟองคดีดําเนินโครงการเชารถยนตประเภทตาง ๆ
ของผถู กู ฟองคดีที่ ๓ โดยมีพฤติการณสอไปในทางทุจริต นั้น ปรากฏขอเท็จจริงในภายหลังวาสํานักงาน
ตรวจสอบการบริหารพัสดุและสืบสวนท่ี ๓ สํานักงานการตรวจเงินแผนดิน มีบันทึกเสนอความเห็นวา
ไมพบพฤติการณที่เปนการกีดกันการเสนอราคาของผูใหเชารถยนตรายใดรายหนึ่ง และไมปรากฏวา
มีพฤติการณใดที่เปนการทุจริตกอใหเกิดความเสียหายแกราชการ จึงเห็นควรไมรับเร่ืองไวตรวจสอบ
โดยรองผูวาการตรวจเงินแผนดินไดเห็นชอบใหยุติเรื่องเม่ือวันท่ี ๗ สิงหาคม ๒๕๕๒ สวนขอกลาวหา
ทวี่ า ผฟู องคดีสั่งการโดยใชถ อยคาํ ท่มี ิบงั ควรและไมเหมาะสมในฐานะทีเ่ ปนผบู งั คบั บญั ชาสูงสุดของ
หนวยงาน น้ัน แมขอเท็จจริงจะพิจารณาไดตามหนังสือรองเรียนดังกลาว แตการกระทําดังกลาว
ของผูฟองคดีก็เปนเพียงการกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรง ฐานใชกิริยาวาจาหรือประพฤติตน
ในลักษณะที่ไมสมควร ตามมาตรา ๗๘ (๑๒) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ เทานั้น
สาํ หรบั ขอกลาวหาท่ีวาผูฟองคดีดําเนินการบริหารงานบุคคลโดยไมถูกตองตามท่ีกฎหมายกําหนด น้ัน

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๗)
การที่ผฟู อ งคดมี ีคําสง่ั กาํ หนดตาํ แหนงเพอ่ื ใหสอดคลอ งกับปริมาณงานและคุณภาพตามหนาที่และ
ความรับผิดชอบของผูถูกฟองคดีที่ ๓ ตามท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๔ ไดมีมติไว และการกําหนดตําแหนง
ขาราชการตํารวจดังกลาวสามารถดําเนินการแกไขไดดวยการแกไขเพ่ิมเติมกฎกระทรวงแบงสวนราชการฯ
อีกทั้ง หากขอกลาวหาตามหนังสือรองเรียนทั้งสามฉบับของพันตํารวจเอก ท. มีพยานหลักฐาน
เพียงพอท่ีจะแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงเพื่อพิสูจนความผิดของผูฟองคดีไดจริง
ตามที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ พิจารณาแลว การดําเนินการทางวินัยแกผูฟองคดีก็นาจะดําเนินการไปได
โดยรวดเร็วเสมือนกับมีพยานหลักฐานปรากฏชัดแจงตามหนังสือรองเรียน แตกลับปรากฏวา
อีกประมาณ ๒ ป ๓ เดือน ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมีคําส่ังลงวันท่ี ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๓ ใหยุติการสอบสวน
ทางวินัยอยางรายแรงแกผูฟองคดี ตามคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ และใหยกเลิกคําส่ัง
ท่ีใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน ตามคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๗๓/๒๕๕๑ โดยอาศัยอํานาจ
ตามขอ ๑๒ (๙) ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสั่งพักราชการและการส่ังใหออกจากราชการไวกอน
พ.ศ. ๒๕๔๗ เน่ืองจากคณะกรรมการสอบสวนฯ ดําเนินการสอบสวนไมแลวเสร็จภายในระยะเวลา ๑ ป
นับแตผูฟองคดีถูกสัง่ ใหอ อกจากราชการไวกอ น อันเปนการแสดงใหเห็นวา คณะกรรมการสอบสวนฯ
ทผ่ี ถู กู ฟอ งคดีท่ี ๑ แตง ต้งั ไมอาจสอบสวนหาพยานหลักฐานมาพสิ ูจนไ ดวา ผูฟองคดีกระทําผิดวินัย
อยางรายแรงตามหนังสือรองเรียนของพันตํารวจเอก ท. จึงแสดงใหเห็นโดยปริยายวาขอกลาวหา
ตามหนังสือรองเรียนท้ังสามฉบับของพันตํารวจเอก ท. ยังไมมีขอเท็จจริงและพยานหลักฐานสนับสนุน
เพียงพอที่จะแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดีได ฉะนั้น การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑
อาศัยขอกลาวหาตามหนังสือรองเรียนของพันตํารวจเอก ท. ทั้งสามฉบับ ในการออกคําส่ังสํานัก
นายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ ลงวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรงผูฟองคดี จึงเปนกรณีที่ไมมีมูลเพียงพอที่จะแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรงผูฟองคดี อันเปนการใชดุลพินิจในการออกคําส่ังโดยไมชอบตามมาตรา ๘๔ วรรคหนึ่ง
แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบขอ ๒ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสืบสวนขอเท็จจริง
พ.ศ. ๒๕๔๗ ดังนั้น คําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๔/๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑
ที่แตง ตั้งคณะกรรมการสอบสวนวนิ ัยอยางรา ยแรงผูฟ องคดี จงึ ไมชอบดวยกฎหมาย อยางไรก็ตาม
เมือ่ คาํ ส่งั แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรงเปนเพียงกระบวนการแสวงหาขอเท็จจริง
และรวบรวมพยานหลักฐานตามขอกลาวหาเพ่ือนําไปสูการออกคําสั่งลงโทษทางวินัยอันเปนคําสั่ง
ทางปกครอง ดังน้ัน การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง
ผฟู องคดี จึงยังไมมผี ลกระทบตอสถานภาพของสิทธิหรือหนาท่ีของผูฟองคดีและเปนเพียงข้ันตอน
การพิจารณาทางปกครอง ผูฟองคดีจึงมิใชผูไดรับความเดือดรอนหรือเสียหาย หรืออาจจะเดือดรอน
หรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเล่ียงไดจากคําส่ังดังกลาว ตามมาตรา ๔๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ.
จัดตั้งศาลปกครองฯ ผูฟองคดีจึงมิใชผูมีสิทธิฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาเพิกถอนคําสั่งสํานัก
นายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ ดังกลาว กรณีพิจารณาไดตอไปวาเหตุผลท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่ง
ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ใหผูฟองคดีไปปฏิบัติราชการท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๒
โดยอาศัยอํานาจตามมาตรา ๑๑ วรรคหนึ่ง (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบบริหารราชการแผนดิน

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๘)
พ.ศ. ๒๕๓๔ อันเปนกฎหมายท่ัวไป น้ัน สืบเนื่องมาจากผูฟองคดีถูกแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรง เมื่อผูฟองคดีดํารงตําแหนงผูบัญชาการตํารวจแหงชาติและถูกแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนวินัยอยางรายแรง ซึ่งมีมาตรา ๖๑ (๑) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ อันเปน
กฎหมายเฉพาะ ไดบัญญัติใหอํานาจผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ในฐานะผูบังคับบัญชาท่ีจะส่ังใหผูฟองคดี
ไปปฏิบัติราชการในสวนราชการใดไวเปนการเฉพาะแลว การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จะมีคําสั่งให
ผูฟองคดีไปปฏิบัติราชการที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ โดยใหพนจากตําแหนงหนาท่ีเดิมและโดยจะใหขาด
จากอัตราเงินเดอื นในตาํ แหนงเดมิ หรอื ไมกไ็ ด จึงตองอาศัยอาํ นาจตามมาตรา ๖๑ (๑) แหง พ.ร.บ.
ตาํ รวจแหง ชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบขอ ๓ (๑) ของกฎ ก.ตร. วาดวยการสั่งใหขาราชการตํารวจ
ประจําสํานักงานตํารวจแหงชาติ หรือสวนราชการใด หรือสํารองราชการในสวนราชการใด
พ.ศ. ๒๕๔๘ อันเปนกฎหมายเฉพาะ ทั้งน้ี แมผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จะมีคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี
ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ โดยอาศัยอํานาจตามมาตรา ๑๑ (๔) แหง พ.ร.บ. ระเบียบบริหารราชการแผนดิน
พ.ศ. ๒๕๓๔ ประกอบมาตรา ๗๒ (๑) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ พ.ศ. ๒๕๔๗ อันเปนบทกฎหมาย
ที่บัญญตั อิ าํ นาจหนาทีใ่ นการบรหิ ารงานบุคคลโดยทั่วไปของผูถกู ฟอ งคดีที่ ๑ ก็ตาม กรณีเปนเพียง
การอางองิ บทบัญญัตแิ หงกฎหมายท่ีเปนฐานอํานาจในการออกคําส่ังผิดพลาดคลาดเคลื่อนเทาน้ัน
มิใชกรณีที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ปราศจากอํานาจในการออกคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๕/๒๕๕๑
แตอยางใด อยางไรก็ตาม เม่ือไดวินิจฉัยในขางตนแลววา คําส่ังแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรา ยแรงผูฟ องคดี เปนคําสั่งที่ไมชอบดวยกฎหมาย ดังน้ัน การท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งสํานัก
นายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ ลงวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ใหผูฟองคดีไปปฏิบัติราชการ
ท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๒ โดยอาศัยเหตุวาผูฟองคดีถูกแตงตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง นั้น
จึงเปนกรณีที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ นําขอเท็จจริงที่ไมชอบดวยกฎหมายมาใชเปนฐานในการมีคําส่ัง
ใหผูฟองคดีไปปฏิบัติราชการที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ อันมีผลใหคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๕/๒๕๕๑
เปน คําส่ังท่ไี มช อบดวยกฎหมาย และมติของผูถูกฟองคดีที่ ๕ ทําการแทนผูถูกฟองคดีที่ ๔ ท่ียกคํารองทุกข
ของผูฟ องคดี โดยอาศัยขอเท็จจริงและขอกฎหมายเดียวกันกับการออกคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี
ท่ี ๓๔/๒๕๕๑ และคําสั่งที่ ๓๕/๒๕๕๑ จึงไมชอบดวยกฎหมายเชนกัน แตเม่ือขอเท็จจริงปรากฏวา
คําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ ไดส้ินผลไปแลวโดยผลของคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี
ที่ ๗๓/๒๕๕๑ ลงวันท่ี ๘ เมษายน ๒๕๕๑ ที่ใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน ศาลจึงไมจําตอง
มีคําพิพากษาเพิกถอนคําส่ังดังกลาว และมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๕ ในการประชุมเม่ือวันท่ี
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๑ ที่ยกคํารองทุกขของผูฟองคดี เมื่อไดวินิจฉัยแลววา การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑
มีคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๔/๒๕๕๑ และคําส่ัง ท่ี ๓๕/๒๕๕๑ เปนการใชอํานาจออกคําส่ัง
โดยไมชอบดวยกฎหมาย และคําส่ังดังกลาวมีผลทําใหผูฟองคดีไมไดรับสิทธิประโยชนตาง ๆ
ในตําแหนงผูบัญชาการตํารวจแหงชาติ จึงเปนเหตุใหผูฟองคดีไดรับความเสียหาย อันเปน
การกระทําละเมิดแกผูฟองคดีตามมาตรา ๔๒๐ แหงประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย สําหรับ
คําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๗๓/๒๕๕๑ ใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอนโดยอาศัยเหตุวา
ผูฟองคดีถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวน ตามมาตรา ๙๕ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ

แนวคาํ วนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๗๙)
พ.ศ. ๒๕๔๗ ประกอบขอ ๓ (๑) และ (๒) และขอ ๘ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการส่ังพักราชการ
และการสั่งใหออกจากราชการไวกอน พ.ศ. ๒๕๔๗ จึงเปนกรณีท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑ นําขอเท็จจริง
ที่ไมชอบดวยกฎหมายมาใชเปนฐานในการมีคําสั่งใหผูฟองคดีออกจากราชการไวกอน อันมีผลให
คําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๗๓/๒๕๕๑ เปนคําสั่งท่ีไมชอบดวยกฎหมาย และเม่ือคําส่ังดังกลาว
มีผลทําใหผูฟองคดีไดรับความเสียหาย โดยทําใหผูฟองคดีตองพนจากการปฏิบัติหนาที่ราชการ
จึงเปนการกระทําละเมิดแกผูฟองคดีตามมาตรา ๔๒๐ แหงประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย
ท้งั นี้ การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๔/๒๕๕๑ คําส่ัง ที่ ๓๕/๒๕๕๑ และ
คาํ สงั่ ท่ี ๗๓/๒๕๕๑ เปน การกระทําละเมิดในการปฏิบัติหนาท่ใี หแ กผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ผูถูกฟองคดีท่ี ๓
จึงตองรับผิดชดใชคาสินไหมทดแทนแกผูฟองคดีในผลแหงละเมิดที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดกระทําในการ
ปฏิบัติหนาที่ ตามมาตรา ๕ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. ความรับผิดทางละเมิดของเจาหนาท่ี พ.ศ. ๒๕๓๙
ดวยเหตุนี้ คาสินไหมทดแทนท่ีผูฟองคดีจะเรียกรองไดน้ันตองเปนคาเสียหายที่เปนผลโดยตรงจาก
การกระทําละเมิดของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ซ่ึงสามารถแยกพิจารณาคาสินไหมทดแทนที่ผูฟองคดี
มีสิทธิไดรับ ดังน้ี การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๕/๒๕๕๑ ใหผูฟองคดี
ไปปฏิบัติราชการที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ และคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี ท่ี ๗๓/๒๕๕๑ ใหผูฟองคดี
ออกจากราชการไวกอน เปนเหตุใหผูฟองคดีไมไดรับเงินเดือนและเงินประจําตําแหนงผูบัญชาการ
ตํารวจแหงชาติ จึงเปนคาเสียหายท่ีเปนผลโดยตรงจากการกระทําละเมิดของผูถูกฟองคดีท่ี ๑
ผูฟองคดีจึงมีสิทธิไดรับเงินเดือน ต้ังแตวันท่ี ๑ พฤษภาคม ๒๕๕๑ ถึงวันท่ี ๓๐ กันยายน ๒๕๕๑
ซึ่งเปนวันท่ีผูฟองคดีเกษียณอายุราชการ รวมเปนเงินจํานวน ๓๓๕,๗๕๐ บาท และเงินประจํา
ตําแหนงเดือนละ ๔๒,๐๐๐ บาท ตั้งแตวันที่ ๑ มีนาคม ๒๕๕๑ ถึงวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๑
รวมเปน เงินจาํ นวน ๒๙๔,๐๐๐ บาท สวนคา เบีย้ ประชมุ ผูถ กู ฟองคดที ี่ ๔ น้ัน เมื่อผูฟองคดีไมไดเขา
รว มประชมุ ผถู กู ฟองคดีท่ี ๔ ในระหวางเดอื นมีนาคม ๒๕๕๑ ถึงเดือนกันยายน ๒๕๕๑ ผูฟองคดีจึง
ไมมีสิทธิไดรับคาเบ้ียประชุมดังกลาว สวนคาเสียหายทางจิตใจ รวมทั้งช่ือเสียงของผูฟองคดี
และวงศตระกูล น้ัน เมื่อพฤติการณแสดงใหเห็นวา การที่ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนวินัยอยางรายแรงผูฟองคดี มิไดมีวัตถุประสงคเพื่อพิสูจนความผิดของผูฟองคดีตามหนังสือ
รองเรยี นทงั้ สามฉบบั ของพันตาํ รวจเอก ท. ท้ังยังปรากฏขอเท็จจริงที่แสดงใหเห็นวา ผูถูกฟองคดีที่ ๑
ประสงคจะถวงเวลาในการดําเนินกระบวนการพิจารณาเร่ืองรองทุกขของผูฟองคดี อันเปนเหตุให
การพิจารณาเร่ืองรองทุกขดังกลาวโดยผูถูกฟองคดีที่ ๕ ตองลาชาออกไปเปนเวลาเกือบหาเดือน
ทงั้ ๆ ท่ีในขณะน้ัน ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ดํารงตําแหนงประธานของผูถูกฟองคดีที่ ๔ จึงเปนการแสดงใหเห็น
อีกวา การดําเนนิ การและไมดําเนินการของผูถูกฟองคดีที่ ๑ ตามที่วินิจฉัยมาขางตน ผูถูกฟองคดีที่ ๑
มิไดประสงคจะใหมีการพิสูจนความผิดของผูฟองคดีตามเจตนารมณของการดําเนินการทางวินัย
แตมุงประสงคเพียงเพื่อใหผูฟองคดีพนไปจากตําแหนงผูบัญชาการตํารวจแหงชาติเทาน้ัน อันเปน
การกระทําโดยไมสุจริต ประกอบกับภายหลังจากท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําสั่งสํานักนายกรัฐมนตรี
ที่ ๓๔/๒๕๕๑ คําสั่งท่ี ๓๕/๒๕๕๑ และคําสั่งที่ ๗๓/๒๕๕๑ ก็ไดมีการเผยแพรคําสั่งดังกลาวของ
ผถู กู ฟองคดที ี่ ๑ ผา นสอื่ สารมวลชน ทางดานวิทยุ โทรทัศน และหนังสือพิมพ อันอาจทําใหบุคคล

แนวคาํ วนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๐)
ท่ัวไปที่รับรูขาวสารดังกลาว รวมทั้งผูใตบังคับบัญชาของผูฟองคดี เกิดความเคลือบแคลงสงสัย
ในตัวของผูฟองคดีวาผูฟองคดีปฏิบัติหนาที่โดยทุจริตและกระทําการอ่ืนโดยไมชอบดวยกฎหมาย
ตามที่ถูกรองเรียนจริง จึงทําใหผูฟองคดีไดรับความอับอายและตองเส่ือมเสียชื่อเสียง อันเปนความเสียหาย
ตอจิตใจของผูฟองคดี แมในเวลาตอมา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ไดมีคําส่ังใหยุติการสอบสวนทางวินัย
อยางรายแรงแกผูฟองคดี แตก็ไมอาจเยียวยาความเสียหายทางจิตใจของผูฟองคดีใหกลับมาดังเดิม
เหมือนกอนท่ีจะมีคําสั่งดังกลาวได เม่ือพิจารณาพฤติการณและความรายแรงแหงการกระทําละเมิด
ในคดีน้ีแลว เห็นควรกําหนดคาสินไหมทดแทนความเสียหายทางจิตใจใหแกผูฟองคดีเปนเงินจํานวน
๑๐๐,๐๐๐ บาท สําหรับดอกเบี้ยผิดนัด น้ัน เมื่อความเสียหายท่ีผูฟองคดีไดรับเปนหน้ีอันเกิด
แตมูลละเมิด จึงถือวาผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ผิดนัดนับแตวันที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ กระทําละเมิด และเม่ือ
คาสินไหมทดแทนท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๓ จะตองรับผิดชดใชใหแกผูฟองคดีเปนหนี้เงิน ผูฟองคดีจึงมีสิทธิ
ไดรับชําระดอกเบี้ยในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงินดังกลาว นับแตวันกระทําละเมิด ทั้งนี้
ตามมาตรา ๒๐๖ ประกอบมาตรา ๒๒๔ วรรคหน่ึง แหงประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย
แตเม่ือคดีนี้ ผูฟองคดีมีคําขอดอกเบ้ียผิดนัดนับแตวันฟองคดีเปนตนไปจนกวาจะชําระเสร็จส้ิน
ศาลจึงพิพากษาใหตามคําขอ ดวยเหตุน้ี ผูฟองคดีจึงมีสิทธิไดรับดอกเบ้ียของเงินประจําตําแหนง
จํานวน ๒๙๔,๐๐๐ บาท ในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงินดังกลาว นับแตวันฟองเปนตนไป
จนกวาจะชําระเสร็จสิ้น สวนดอกเบ้ียผิดนัดของเงินเดือนจํานวน ๓๓๕,๗๕๐ บาท น้ัน
เมื่อขอเท็จจริงปรากฏวา ผูฟองคดีไดรับเงินเดือนครบถวนแลวเมื่อวันที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๕๗
ผฟู องคดจี งึ มีสิทธิไดรับชําระดอกเบี้ยในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงินดังกลาว นับแตวันฟองคดี
เปนตนไปจนถึงวันท่ี ๑๑ เมษายน ๒๕๕๗ สําหรับดอกเบ้ียผิดนัดของคาเสียหายทางจิตใจจํานวน
๑๐๐,๐๐๐ บาท น้ัน เมื่อไมปรากฏวาผูฟองคดีไดมีคําขอดอกเบี้ยผิดนัดสําหรับคาสินไหมทดแทน
ดังกลาว ศาลจึงไมอาจกําหนดดอกเบ้ียในสวนนี้ใหได ที่ศาลปกครองชั้นตนพิพากษายกฟอง
ในประเด็นท่ีผูฟองคดีขอใหศาลพิพากษาเพิกถอนคําส่ังสํานักนายกรัฐมนตรี ที่ ๓๔/๒๕๕๑
และคําส่ังท่ี ๓๕/๒๕๕๑ แตใหเพิกถอนมติของผูถูกฟองคดีท่ี ๕ ในการประชุมเมื่อวันท่ี ๑๓
สิงหาคม ๒๕๕๑ และใหผูถูกฟองคดีที่ ๓ รับผิดชดใชคาเสียหาย จํานวน ๒๙๔,๐๐๐ บาท พรอม
ดอกเบ้ียในอตั รารอยละ ๗.๕ ตอป นับแตวันฟองเปนตนไปจนกวาจะชําระเสร็จส้ินใหแกผูฟองคดี
ภายใน ๓๐ วัน นับแตวันท่ีคําพิพากษาถึงท่ีสุด สวนคําขออื่นใหยก และคืนคาธรรมเนียมศาล
ตามสวนแหงการชนะคดีใหแกผฟู อ งคดี นัน้ ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพอ งดวยบางสวน

พิพากษาแก เปนใหผูถูกฟองคดีท่ี ๓ ชดใชคาสินไหมทดแทน จํานวน ๓๙๔,๐๐๐ บาท
พรอมดอกเบ้ียในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป ของตนเงินจํานวน ๒๙๔,๐๐๐ บาท นับแตวันฟอง
เปนตนไปจนกวาจะชําระเสร็จสิ้นแกผูฟองคดี รวมท้ังชําระดอกเบ้ียในอัตรารอยละ ๗.๕ ตอป
ของตน เงนิ จํานวน ๓๓๕,๗๕๐ บาท นับแตวันฟองจนถึงวันท่ี ๑๑ เมษายน ๒๕๕๗ ใหแกผูฟองคดี
ทั้งนี้ ภายใน ๓๐ วัน นับแตวันที่มีคําพิพากษา และใหยกฟองผูถูกฟองคดีที่ ๒ และที่ ๖ (สํานักงาน
คณะกรรมการขา ราชการตาํ รวจ) นอกจากที่แก ใหเปนไปตามคําพิพากษาของศาลปกครองชั้นตน

แนวคาํ วินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๑)
และใหคืนคาธรรมเนียมศาลในศาลปกครองช้ันตนและในช้ันอุทธรณแกผูฟองคดีตามสวนของ
การชนะคดี

การดาํ เนินการตามขน้ั ตอนและวธิ กี ารทีก่ ฎหมายกําหนดกอ นการฟอ งคดี

คาํ ส่ังศาลปกครองสูงสดุ ท่ี คบ.๑๔๔/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนพนักงานสวนตําบล ตําแหนงผูอํานวยการกองชาง

(นักบริหารงานชาง) ระดับตน สังกัดองคการบริหารสวนตําบลนานกกก ถูกกลาวหาวาไดกระทํา
ผิดวินัยอยางรายแรงในกรณีเมื่อคร้ังดํารงตําแหนงหัวหนาสวนโยธา สังกัดองคการบริหาร
สวนตําบลบานดานนาขาม ไดรับการแตงตั้งเปนคณะกรรมการกําหนดราคากลางและคณะกรรมการ
ตรวจรับงานจางโครงการขุดลอกคลอง ๓ โครงการขององคการบริหารสวนตําบลบานดานนาขาม
อําเภอเมอื งอุตรดติ ถ จงั หวดั อุตรดิตถ ซง่ึ สํานักงานการตรวจเงินแผนดินโดยสํานักตรวจสอบพิเศษ
ภาค ๙ ไดตรวจสอบสืบสวนพบวา คณะกรรมการกําหนดราคากลางไดกําหนดราคากลางสูงกวา
ท่ีควรจะเปนและกําหนดราคากลางไมถูกตอง เปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกองคการบริหาร
สวนตําบลบานดานนาขามรวมเปนเงิน ๘,๓๑๑,๓๔๑ บาท ตอมา คณะกรรมการสอบสวน
ไดร ายงานการสอบสวน เหน็ ควรลงโทษผูฟองคดีผูถูกกลาวหาข้ันไลออกจากราชการ แตเน่ืองจาก
รับราชการมาเปนเวลานาน ไมเ คยถูกลงโทษทางวินัยมากอน จึงมเี หตบุ รรเทาโทษ เห็นควรลดโทษ
จากสถานโทษขั้นไลออกจากราชการเปนปลดออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (นายกองคการ
บรหิ ารสว นตาํ บลนานกกก) เห็นชอบกับความเห็นของคณะกรรมการสอบสวนจึงใหเสนอผูถูกฟองคดีท่ี ๒
(คณะกรรมการพนักงานสวนตําบลจังหวัดอุตรดิตถ) พิจารณาตอไป ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในการประชุม
เมือ่ วนั ที่ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๖๐ จงึ ไดมีมตใิ หลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีท่ี ๑
จึงมีคาํ ส่ังลงวนั ที่ ๒๗ มิถนุ ายน ๒๕๖๐ ปลดผูฟ อ งคดีออกจากราชการตงั้ แตวันที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๖๐
เปน ตน ไป ผฟู องคดไี ดอ ุทธรณคาํ สง่ั ดงั กลา ว ตอ มา ผถู ูกฟอ งคดีที่ ๒ ไดม ีมตใิ นการประชุมเม่ือวันท่ี
๑๓ กุมภาพันธ ๒๕๖๑ และเม่ือวันท่ี ๒๘ กุมภาพันธ ๒๕๖๑ ใหยกอุทธรณ ผูฟองคดีจึงนําคดี
มาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังใหเพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๐ ที่ลงโทษปลด
ผูฟองคดีออกจากราชการ เพิกถอนมติที่ประชุมของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ในการประชุมครั้งเม่ือวันท่ี
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๖๐ ท่ีมีมติใหลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ เพิกถอนมติที่ประชุมของ
ผูถกู ฟอ งคดีท่ี ๒ ในการประชมุ เมื่อวันที่ ๑๓ กุมภาพนั ธ ๒๕๖๑ และวันท่ี ๒๘ กุมภาพันธ ๒๕๖๑
ที่ใหยกอุทธรณของผูฟองคดีและขอใหองคการบริหารสวนตําบลนานกกกมีคําสั่งใหผูฟองคดี
กลบั เขารับราชการ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา หลังจากที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังลงวันที่
๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๐ ลงโทษปลดผูฟอ งคดอี อกจากราชการ ตามขอ ๘๕ ของประกาศคณะกรรมการ
พนักงานสวนตําบลจงั หวัดอตุ รดติ ถ เร่อื ง หลกั เกณฑและเง่อื นไขในการสอบสวน การลงโทษทางวินัย
พ.ศ. ๒๕๕๘ ผูฟองคดีไดย่ืนหนังสือลงวันที่ ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๖๐ อุทธรณคําส่ังลงโทษดังกลาว

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๒)
ตอประธานกรรมการพนักงานสวนตําบลจังหวัดอุตรดิตถ ตามขอ ๑๕ วรรคหนึ่ง ของประกาศ
คณะกรรมการพนักงานสวนตําบลจังหวัดอุตรดิตถ เรื่อง หลักเกณฑและเง่ือนไขในการอุทธรณ
และการรองทุกข พ.ศ. ๒๕๕๘ ซง่ึ เจา หนา ที่ของสํานักงานสงเสริมการปกครองทองถิ่นจังหวัดอุตรดิตถ
ไดรบั หนังสืออทุ ธรณของผูฟอ งคดีไวเมื่อวันที่ ๒๗ กรกฎาคม ๒๕๖๐ ซ่ึงผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ตองพิจารณา
วนิ จิ ฉัยอุทธรณของผฟู องคดใี หแ ลวเสรจ็ ภายใน ๙๐ วันนับแตวันท่ีเลขานุการของผูถูกฟองคดีท่ี ๒
ไดรับหนังสืออุทธรณตามขอ ๑๐ ของประกาศดังกลาว คือ ภายในวันท่ี ๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๐
แตเม่ือมิไดมีคําวินิจฉัยอุทธรณภายในกําหนดเวลาดังกลาว การฟองคดีปกครองขอใหเพิกถอน
คาํ สง่ั ลงวนั ที่ ๒๗ มถิ ุนายน ๒๕๖๐ จึงยอมกระทําไดตามมาตรา ๔๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. จัดตั้ง
ศาลปกครองฯ โดยถือวาวันท่ี ๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๐ เปนวันท่ีผูฟองคดีรูหรือควรรูถึงเหตุแหง
การฟองคดีในขอหานี้ ผูฟองคดีจึงตองฟองผูถูกฟองคดีท่ี ๑ และฟองขอใหเพิกถอนคําส่ังลงวันที่
๒๗ มถิ ุนายน ๒๕๖๐ ที่ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ ตอศาลภายในวันท่ี ๙๐ วันนับแตวันที่
๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๐ ตามมาตรา ๔๙ แหงพระราชบัญญัติดังกลาว คือตองยื่นฟองภายในวันที่
๒๒ มกราคม ๒๕๖๑ เม่อื ผูฟ องคดยี นื่ ฟอ งคดีนี้ตอศาลปกครองชนั้ ตน เม่ือวันที่ ๑๘ กรกฎาคม ๒๕๖๑
จึงเปนการย่ืนฟองคดีเมื่อพนกําหนดระยะเวลาการฟองคดีตามมาตรา ๔๙ แหงพระราชบัญญัติ
เดียวกันแลว และการฟองคดีนี้เพื่อประโยชนเฉพาะตัวของผูฟองคดีมิใชเปนคดีท่ีย่ืนฟองจะเปน
ประโยชนแกสวนรวม หรือปรากฏวามีเหตุจําเปนอ่ืนใดท่ีทําใหผูฟองคดีไมอาจย่ืนฟองคดีนี้
ภายในระยะเวลาท่ีกฎหมายกําหนดท่ีศาลปกครองจะรับไวพิจารณาได ตามมาตรา ๕๒ วรรคสอง
แหงพระราชบัญญัติขางตน และขอ ๓๐ วรรคสอง แหงระเบียบของที่ประชุมใหญฯ วาดวย
วิธีพจิ ารณาคดปี กครอง พ.ศ. ๒๕๔๓ ดังนน้ั คําฟอ งในขอหาท่ีฟองผูถูกฟองคดีที่ ๑ และฟองขอให
ศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี ๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๐ จึงเปนคําฟองท่ีศาลปกครอง
ไมมีอํานาจรับไวพิจารณา ที่ศาลปกครองชั้นตนมีคําส่ังไมรับคําฟองของผูฟองคดีในสวนที่ฟอง
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ และคําฟองในขอหาท่ีผูฟองคดีฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอน
คําส่ังลงวันท่ี ๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๐ ท่ีใหลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการไวพิจารณา นั้น
ศาลปกครองสูงสุดเหน็ พองดว ยในผล

จึงมคี ําสั่งยนื ตามคําส่งั ของศาลปกครองชน้ั ตน

คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อบ. ๗๘/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล
หนา ๑

คําสัง่ ศาลปกครองสูงสดุ ท่ี คบ.๖๘/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีเปนพนักงานมหาวิทยาลัย ตําแหนงอาจารย

คณะมนุษยศาสตรและสงั คมศาสตร สังกดั มหาวทิ ยาลยั ราชภัฏศรีสะเกษ ถูกกลา วหาวาลวงละเมิด
ทางเพศนกั ศกึ ษา ผูถ ูกฟอ งคดี (อธกิ ารบดมี หาวิทยาลยั ราชภัฏศรีสะเกษ) ไดแตงตั้งคณะกรรมการ
สอบสวนทางวินัยแลวมีคําสั่งลงวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ

แนวคําวนิ ิจฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๓)
โดยเห็นวาเปน การกระทําผิดวินัยอยางรายแรงและประพฤติผิดจรรยาบรรณวิชาชีพ ตั้งแตวันที่ ๓
ธันวาคม ๒๕๕๗ ซ่ึงเปนวันที่ผูฟองคดีถูกสั่งใหพักราชการเปนตนไป ผูฟองคดีไมเห็นดวยและ
เพิ่งทราบคําสั่งดังกลาวในภายหลังเนื่องจากผูฟองคดีไปบวชเปนพระท่ีตางจังหวัด เมื่อผูฟองคดี
กลับมาและทราบวาถูกไลออกจากราชการจึงมีหนังสือขอคําสั่งดังกลาวพรอมเอกสารท่ีเกี่ยวของ
จากผูถูกฟองคดี โดยผูฟองคดีไดรับเอกสารจากผูถูกฟองคดีเม่ือวันที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๕๙ ตอมา
ผูฟองคดีไดมีหนังสือลงวันท่ี ๘ สิงหาคม ๒๕๕๙ อุทธรณคําส่ังดังกลาว ผูถูกฟองคดีไดรับ
คําอุทธรณเมื่อวันท่ี ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๙ แตไมแจงผลการพิจารณาอุทธรณใหผูฟองคดีทราบ
ผูฟองคดีเห็นวาคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการไมชอบดวยกฎหมาย เนื่องจากผูฟองคดี
ไมไดลงลายมือช่ือรับทราบขอกลาวหา และกรรมการสอบสวนทางวินัยบางคนไมไดลงลายมือชื่อ
ในเอกสารบางฉบับ จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังใหเพิกถอนคําสั่งของ
ผูถูกฟองคดีตามคําสั่งลงวันท่ี ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และใหคืน
สิทธิหนาที่การงานแกผูฟองคดี เห็นวา กรณีที่พนักงานมหาวิทยาลัยของมหาวิทยาลัยราชภัฏ
ศรีสะเกษถูกสั่งลงโทษไลออกจากราชการน้ันไดมีกฎหมายกําหนดขั้นตอนหรือวิธีการสําหรับ
การแกไขความเดือดรอนหรือเสียหายในเรื่องนี้ไวโดยเฉพาะ การฟองคดีเพื่อขอใหศาลเพิกถอน
คําส่ังลงโทษทางวินัยดังกลาวจึงจะกระทําไดก็ตอเมื่อผูถูกส่ังลงโทษทางวินัยไดยื่นคํารองอุทธรณ
คําส่ังลงโทษทางวินัยนั้นตอสภามหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษภายในสามสิบวันนับแตวันท่ีไดรับ
คําสั่งดังกลาวตามขอ ๓๗ ของขอบังคับมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ วาดวยพนักงาน
มหาวิทยาลัย พ.ศ. ๒๕๕๐ เมื่อปรากฏวา กอนท่ีผูถูกฟองคดีจะมีคําสั่งลงวันท่ี ๖ มีนาคม ๒๕๕๘
ไลผูฟองคดีออกจากราชการ ตั้งแตวันที่ ๓ ธันวาคม ๒๕๕๗ ซึ่งเปนวันที่ผูฟองคดีถูกสั่ง
ใหพักราชการ เปนตนไป ผูฟองคดีไมไดมาปฏิบัติราชการที่มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
แตผ ฟู อ งคดไี ดใ หทอ่ี ยู คือ บานเลขท่ี ๘๘๘ หมูท่ี ๗ ถนนหนองแคน ตําบลกําแพง อําเภออุทุมพรพิสัย
จังหวัดศรีสะเกษ ไวกับเจาหนาท่ี การที่ผูถูกฟองคดีไดจัดสงคําสั่งลงวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๘
ไปใหแกผูฟองคดี ตามที่อยูขางตนโดยไปรษณียลงทะเบียนดวนพิเศษ และนาง จ. ซึ่งเปนพ่ีสะใภ
ของผูฟองคดีเปนผูลงลายมือชื่อรับไวเม่ือวันท่ี ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๘ จึงตองถือวาผูฟองคดีไดรับ
คําสั่งมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ ลงวันท่ี ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ เม่ือวันที่ ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๘
ตามมาตรา ๖๙ วรรคสองและวรรคสาม ประกอบมาตรา ๗๑ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการ
ทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ ประกอบกับนาง จ. เปนผูซ่ึงบรรลุนิติภาวะแลวไดเขาทํากิจการ
ในการรับคําสั่งลงวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ ท่ีไดสงมาทางไปรษณียลงทะเบียนดวนพิเศษ โดยแมวา
จะไมมีพยานหลักฐานยืนยันไดวาผูฟองคดีไดวาขานวานใชใหทํา แตการกระทําของนาง จ.
ดังกลาวเปนการจัดการงานไปในทางท่ีจะใหสมประโยชนของผูฟองคดีตามท่ีจะพึงสันนิษฐาน
ไดวาเปนความประสงคของผูฟองคดี การกระทําของนาง จ. ดังกลาวจึงถือเปนการจัดการ
งานนอกส่งั ตามมาตรา ๓๙๕ แหง ประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย ดังนั้น จึงตองถือวาผูฟองคดี
ไดรบั คาํ สั่งลงวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ ท่ีเปนเหตุแหงการฟองคดีแลวเม่ือวันที่ ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๘
สวนท่ีผูฟองคดีอางวา เมื่อนาง จ. ไดรับเอกสารดังกลาวแลวไดนําไปวางไวหนาบานของผูฟองคดี

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๔)
ตอ มาเอกสารน้ันไดสญู หายไปนั้นไมเ ปน เหตหุ ักลา งขอสันนษิ ฐานของกฎหมายดังกลาวได และเม่ือ
ผูฟองคดีไดรับคําส่ังลงวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ เม่ือวันท่ี ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๘ แลว ผูฟองคดี
ตอ งอุทธรณค ําสั่งดังกลาวตอสภามหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ ภายใน ๓๐ วันนับแตวันดังกลาว
คือ ภายในวันที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๕๘ ตามขอ ๓๗ ของขอบังคับมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
วาดวยพนักงานมหาวิทยาลัย พ.ศ. ๒๕๕๐ แตเมื่อครบกําหนดเวลาดังกลาวแลวไมปรากฏวา
ผูฟองคดีไดยื่นอุทธรณคําส่ังที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการตอสภามหาวิทยาลัยราชภัฏ
ศรีสะเกษแตอยางใด เมื่อผูฟองคดีมิไดย่ืนอุทธรณคําสั่งที่เปนเหตุแหงการฟองคดี แตนําคดี
มาฟองตอศาลมื่อวันที่ ๒๗ กรกฎาคม ๒๕๖๐ จึงเปนกรณีที่ผูฟองคดียังมิไดดําเนินการ
ตามขั้นตอนหรอื วธิ กี ารสําหรบั การแกไ ขความเดอื ดรอนหรือเสียหายตามท่ีกฎหมายกําหนดไวกอน
ฟองคดีตามมาตรา ๔๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ คําฟองคดีนี้จึงเปนคําฟอง
ที่ศาลไมมีอํานาจรับไวพิจารณา สวนที่ผูฟองคดีอางวาผูฟองคดีไดมีหนังสือลงวันที่ ๘ สิงหาคม
๒๕๕๙ อุทธรณคําสั่งลงวันท่ี ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ และผูถูกฟองคดีไดรับหนังสืออุทธรณดังกลาว
เม่ือวันท่ี ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๙ แตไมไดรับแจงผลการพิจารณานั้น ผูฟองคดีไดยื่นอุทธรณคําสั่ง
ทางปกครองที่เปน เหตุแหง การฟองคดีเมื่อพนกําหนดระยะเวลาอุทธรณตามขอ ๓๗ ของขอบังคับ
มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ วาดวยพนักงานมหาวิทยาลัย พ.ศ. ๒๕๕๐ ซึ่งเปนกฎหมาย
ที่ใชบังคับในขณะท่ีมีเหตุแหงการฟองคดีนี้แลว จึงไมเปนเหตุใหถือไดวาผูฟองคดีไดดําเนินการ
ตามขั้นตอนหรือวิธีการสําหรับการแกไขความเดือดรอนหรือเสียหายตามท่ีกฎหมายกําหนดไว
กอนฟอง สวนท่ีผูฟองคดีอางวา คําส่ังลงวันท่ี ๖ มีนาคม ๒๕๕๘ ไมชอบดวยกฎหมาย เน่ืองจาก
วิธีการสอบสวนของผูถูกฟองคดีไมชอบดวยกฎหมายและขอบังคับมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ
วาดวยวนิ ัยและการดําเนินการทางวินัยขาราชการและพนักงานมหาวิทยาลัย พ.ศ.๒๕๕๒ ขอ ๑๒
ขอ ๑๓ ขอ ๒๐ ขอ ๒๓ ขอ ๒๔ ขอ ๒๕ ขอ ๒๖ ขอ ๔๔ ขอ ๔๕ และขอ ๕๔ น้ัน เปนขอตอสู
ในประเด็นเน้ือหาของคดีมิใชเปนขอคัดคานคําสั่งของศาลปกครองชั้นตนท่ีส่ังไมรับคําฟอง
ไวพิจารณา จึงเปนขอเท็จจริงหรือขอกฎหมายท่ีไมเปนสาระสําคัญอันควรวินิจฉัย ที่ศาลปกครอง
ชั้นตนมีคําสั่งไมรับคําฟองไวพิจารณาและใหจําหนายคดีออกจากสารบบความนั้น ศาลปกครองสูงสุด
เห็นพองดว ย

จึงมีคาํ สง่ั ยนื ตามคาํ ส่งั ของศาลปกครองช้ันตน
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๘๑/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๑
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๑๑๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เง่ือนไขการฟองคดี

หนา ๔๔

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๕)
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๑๖๗/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๓

คําขอใหศ าลมคี าํ บังคับหรือแกไ ขความเดือดรอ นเสียหาย
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๘๑/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๑

คาํ พพิ ากษาศาลปกครองสงู สดุ ที่ ฟ. ๓/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีรับราชการเปนขาราชการพลเรือนสามัญ ตําแหนง

เจาพนักงานตรวจทาชํานาญการ สังกัดกรมเจาทา กระทรวงคมนาคม ผูถูกฟองคดีที่ ๑ (อธิบดี
กรมเจาทา) มีคําสั่งลงวันที่ ๕ กุมภาพันธ ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ตามมติ
อ.ก.พ. กรมเจาทา ฐานทุจริตตอหนาที่ราชการ ฐานจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบ
ของราชการ และฐานรายงานเทจ็ ตอผบู งั คับบญั ชา อนั เปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง
ซ่ึงเปนการลงโทษตามฐานความผิดท่ีผูรองสอด (คระกรรมการปองกันและปราบปรามการทุจริต
แหงชาติ) มีมติ เน่ืองจาก เม่ือครั้งผูฟองคดีดํารงตําแหนงเจาพนักงานตรวจทา ๔ สํานักงานเจาทา
ภูมิภาคสาขาประจวบคีรีขันธ สํานักงานเจาทาภูมิภาคที่ ๓ (ชื่อในขณะน้ัน) รับมอบอํานาจจาก
เจาทาภูมิภาคสาขาประจวบคีรีขันธ ใหไประวังช้ีแนวเขตและรับรองแนวเขตทะเล ในการรังวัดสอบ
เขตท่ีดินกรณีบริษัท ย. ผูฟองคดีระวังชี้แนวเขตขางเคียงโดยระบุวาไมมีการรุกลํ้าท่ีหาดทราย
ชายทะเลแตอ ยางใด แตป รากฏวา การรวมโฉนดท่ีดินและ น.ส. ๓ ก ดังกลาว มีการรุกล้ําชายหาดทะเล
ผูฟองคดีมีหนังสืออุทธรณคําส่ังลงโทษไลออกจากราชการตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการ
พิทักษระบบคุณธรรม) วา ผูฟองคดีไมไดกระทําผิดตามท่ีถูกลงโทษ การชี้มูลความผิดของผูรองสอด
คลาดเคลื่อนดวยขอเท็จจริงและขอกฎหมายโดยไมรับฟงพยานหลักฐานอยางครบถวนเพียงพอ
มติดังกลาวจึงไมชอบดวยกฎหมาย ซ่ึงผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีคําวินิจฉัยลงวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๕๔
ใหยกอุทธรณ ผูฟองคดีเห็นวา ผูฟองคดีปฏิบัติหนาที่อยางถูกตองตามกฎหมายแลว จึงนําคดี
มาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ และเพิกถอนคําส่ัง
ลงวันท่ี ๕ กุมภาพันธ ๒๕๕๒ ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และมีคําสั่งบรรจุใหผูฟองคดี
กลับเขารับราชการ ใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ เยียวยาความเสียหายใหกับผูฟองคดีตามหลักเกณฑ
ท่ี ก.พ. กําหนด และกรณีท่ีผูฟองคดีไมถูกไลออกจากราชการ ใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ คืนสิทธิท่ี
ผูฟองคดีพึงไดรับโดยชอบธรรม เห็นวา ผูฟองคดีเขามาเก่ียวของกับการรวมโฉนดที่ดิน ใหกับ
บริษัท ย. เนื่องจาก ไดรับมอบหมายจากผูบังคับบัญชาใหไประวังช้ีและรับรองแนวเขต
ในการรังวัดรวมโฉนดท่ีดินทั้งหาแปลง และ น.ส. ๓ ก. ทั้งส่ีแปลง เมื่อวันท่ี ๒๕ ถึงวันท่ี
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๑ ซ่ึงในวันรังวัดรวมโฉนดที่ดินเมื่อวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๑
เจาพนักงานที่ดินซึ่งเปนผูรังวัดแจงวาไมสามารถตรวจสอบรายการรังวัดเดิมได เน่ืองจาก

แนวคาํ วินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๖)
หลักฐานที่ดินเดิมสูญหาย ๔ หลัก จึงทําการโยงยึดออกจากหมุดหลักฐานใหม และรังวัดไปตามที่
ผูขอซ่ึงเปนเจาของที่ดินนําชี้โดยทําการรังวัดเฉพาะรอบนอก โดยที่ขอ ๖.๑.๓ ของระเบียบ
กรมเจาทา วาดวยการระวังช้ีและรับรองแนวเขตที่ดิน พ.ศ. ๒๕๓๘ กําหนดไวในกรณีท่ีไมพบ
หลกั เขตทีด่ ินกใ็ หแ จง ชา งรังวัดทําการรงั วัดสอบเขตจากหลักเขตดานบน เพื่อหาจุดที่หลักเขตที่ดิน
ควรจะต้ังอยู เมื่อไดจุดหลักเขตท่ีดินแลวในกรณีที่หลักเขตท่ีดินอยูตรงแนวฝงของทะเลก็ให
ชา งรงั วัดปกหลกั เขตใหมแ ทนหลกั เขตทดี่ ินเดิม แตการท่ีผฟู องคดีเพียงแตเ ดนิ ดูพนื้ ทท่ี ที่ าํ การรังวัด
ตามท่ีเจาพนักงานที่ดินชี้ใหดูและบอกวาไมมีการบุกรุกท่ีสาธารณะ ซึ่งผูฟองคดีดูแลวและ
เห็นวาไมมีการบุกรุกชายหาดของทะเล จึงเดินทางกลับโดยไมมีการดําเนินการตามระเบียบ
ดังกลาว เพื่อใหทราบวา หลักเขตท่ีดนิ ทมี่ กี ารรังวัดนั้นอยูท่ีใด เพื่อท่ีจะใหชางรังวัดปกหลักเขตใหม
แทนหลักเขตเดิม และจุดที่เจาพนักงานท่ีดินชี้ใหดูมีการรุกล้ําชายหาดของทะเล หรือไม
อันเปนการไมปฏิบัติตามขอ ๖ ของระเบียบดังกลาว อีกทั้ง ผูฟองคดียังลงนามรับรองแนวเขตที่ดิน
และรายงานใหผูบังคับบัญชาทราบวา ในการระวังช้ีและรับรองแนวเขตที่ดินมิไดมีการลงหลักเขต
ลว งลาํ้ ลงไปในแนวเขตชายฝง ทะเลสมเดจ็ พระนเรศวรมหาราชแตอยางใด ซึ่งตอมาสํานักงานที่ดิน
จังหวัดประจวบคีรีขันธ และสํานักงานท่ีดินอําเภอบางสะพานดําเนินการออกโฉนดที่ดิน
เลขที่ ๒๓๗ และ น.ส. ๓ ก. เลขที่ ๑๙๐๐ และเลขที่ ๒๕๘๔ ใหแกบริษัท ย. ไป โดยโฉนดที่ดิน
และ น.ส. ๓ ก. ดังกลา วมแี นวเขตดา นทศิ ตะวนั ออกรกุ ลาํ้ ชายหาดของทะเลอนั เปนสาธารณสมบัติ
ของแผนดินถึง ๑๙ เมตร ตลอดแนว การกระทําของผูฟองคดีจึงเปนไปเพ่ือประโยชนของบริษัท
ดังกลาว จึงเปนการปฏิบัติหรือละเวนการปฏิบัติหนาที่โดยมิชอบ เพื่อใหตนเองหรือผูอื่น
ไดประโยชนที่มิควรได เปนการทุจริตตอหนาที่ราชการ และเปนความผิดวินัยอยางรายแรง
ตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ และเมื่อผูรองสอด
ไตสวนขอเท็จจริงและมีมติช้ีมูลวาผูฟองคดีกระทําผิดฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการ โดยผูรองสอด
มีหนังสือสํานักงาน ป.ป.ช. ลงวันท่ี ๕ มกราคม ๒๕๕๓ สงรายงานและเอกสารพรอมท้ัง
ความเห็นไปยังผูถูกฟองคดีที่ ๑ ซึ่งเปนผูบังคับบัญชาของผูฟองคดีเพื่อพิจารณาโทษทางวินัยแก
ผูฟองคดี ผูถูกฟองคดีที่ ๑ จึงตองผูกพันตามมติของผูรองสอด ในการพิจารณาโทษทางวินัย
ฐานทุจริตตอหนาที่ราชการแกผูฟองคดีตามที่ผูรองสอดมีมติโดยไมตองแตงต้ังคณะกรรมการ
สอบสวนวินัยอีก และตองถือเอารายงานเอกสารและความเห็นของผูรองสอดเปนสํานวน
การสอบสวนทางวินัยของคณะกรรมการสอบสวนวินัยตามกฎหมายวาดวยระเบียบขาราชการ
พลเรือน ท้ังน้ี ตามมาตรา ๙๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปราม
การทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ ผูถูกฟองคดีที่ ๑ ซ่ึงเปนผูมีอํานาจแตงต้ังถอดถอนผูฟองคดี
จึงตองพิจารณาส่ังลงโทษผูฟองคดีตามฐานความผิดที่ผูรองสอดมีมติโดยไมตองแตงต้ัง
คณะกรรมการสอบสวนวินัยอีก สวนที่ผูฟองคดีกระทําความผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติ
หนาที่ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ มติคณะรัฐมนตรี
หรือนโยบายของรัฐบาล และฐานรายงานเท็จตอผูบังคับบัญชา อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหาย
แกทางราชการอยางรายแรง หรือไม นั้น เมื่อพิจารณาตามมาตรา ๓๐๑ วรรคหนึ่ง ของ

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๗)
รัฐธรรมนูญแหงราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔๐ ซ่ึงใชบังคับในขณะน้ัน ประกอบกับ
มาตรา ๑๙ มาตรา ๙๑ และมาตรา ๙๒ วรรคหน่งึ แหง พ.ร.ป. วาดว ยการปองกันและปราบปราม
การทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ จะเห็นไดวา อํานาจหนาท่ีของผูรองสอดในการไตสวนขอเท็จจริงและ
ช้ีมูลความผิดทางวินัย มีเฉพาะความผิดฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการเทาน้ัน ไมอาจไตสวน
ขอเท็จจริงและชี้มูลความผิดทางวินัยฐานอ่ืนได การที่ผูรองสอดไตสวนขอเท็จจริงและชี้มูล
ทางวินัยผูฟองคดีในความผิดฐานอ่ืนจึงเปนการกระทําท่ีไมมีอํานาจตามกฎหมาย มติของผูรองสอด
ทีช่ มี้ ลู ความผดิ วนิ ัยผูฟอ งคดใี นความผิดฐานอื่น จึงไมผูกพันผูถูกฟองคดีที่ ๑ ซ่ึงเปนผูบังคับบัญชา
และผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จะถือเอารายงานการไตสวนขอเท็จจริงและความเห็นของผูรองสอด
มาเปนสํานวนการสอบสวนทางวินัยผูฟองคดีในความผิดฐานปฏิบัติหนาท่ีราชการโดยจงใจ
ไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ มติคณะรัฐมนตรี หรือนโยบายของรัฐบาล
อันเปนเหตุใหเสียหายแกทางราชการอยางรายแรง และฐานรายงานเท็จตอผูบังคับบัญชา
อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกทางราชการอยางรายแรง เพ่ือใหผูฟองคดีซ่ึงเปนผูถูกกลาวหา
ไดรับทราบขอกลาวหาและมีโอกาสชี้แจงและนําสืบแกขอกลาวหาตามข้ันตอนและวิธีการ
ท่ีกําหนดไวในมาตรา ๑๐๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
ประกอบกฎกระทรวง ฉบับท่ี ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการ
พลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา ซึ่งใชบังคับในขณะน้ัน โดยที่ขั้นตอนและ
วิธีการดังกลาวถือเปนขั้นตอนและวิธีการที่เปนสาระสําคัญตามท่ีกฎหมายกําหนด เมื่อขอเท็จจริง
ปรากฏวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังลงวันที่ ๕ กุมภาพันธ ๒๕๕๓ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ในความผิดวินัยอยางรายแรงฐานปฏิบัติหนาที่ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบ
ของทางราชการ มติคณะรัฐมนตรี หรือนโยบายของรัฐบาล และฐานรายงานเท็จตอผูบังคับบัญชา
อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกทางราชการอยางรายแรง ตามมาตรา ๘๕ วรรคสอง
และมาตรา ๙๐ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ โดยมิไดมี
การแตงต้ังคณะกรรมการข้ึนทําการสอบสวนผูฟองคดีและมิไดแจงขอกลาวหาดังกลาว เพ่ือให
ผูฟองคดีไดมีโอกาสโตแยงช้ีแจงแสดงพยานหลักฐานและนําสืบแกขอกลาวหา คําส่ังลงโทษไล
ผูฟองคดีออกจากราชการตามฐานความผิดดังกลาวจึงไมชอบดวยกฎหมาย และคําวินิจฉัย
อุทธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒ ท่ีใหยกอุทธรณผูฟองคดีจึงไมชอบดวยกฎหมายเชนกัน ทั้งน้ี
กรณีอํานาจหนาท่ีของผูรองสอด แมผูฟองคดีจะมิไดยกขึ้นกลาวอางก็ตาม แตโดยท่ีการตรวจสอบ
ความชอบดวยกฎหมายของคําสั่งลงโทษทางวินัย ซ่ึงเปนคําส่ังทางปกครองตามมาตรา ๕
แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ นั้น จะตองพิจารณาถึงอํานาจหนาที่
ของเจาหนาท่ีผูออกคําสั่งรวมถึงอํานาจหนาที่ของเจาหนาท่ีท่ีเก่ียวของในทุกกระบวนการ
กอนออกคําสั่งดวย เมื่ออํานาจหนาที่ของผูรองสอดในการไตสวนขอเท็จจริงและชี้มูลความผิด
ทางวินัย เปนกฎหมายอันเก่ียวดวยความสงบเรียบรอยของประชาชน ที่ศาลสามารถยกข้ึนวินิจฉัยเอง
ไดแมคูกรณีจะมิไดกลาวอางตามขอ ๙๒ แหงระเบียบของที่ประชุมใหญฯ วาดวยวิธีพิจารณา
คดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๓ สวนท่ีผูรองสอดโตแยงวา ในการรับฟงขอเท็จจริงเปนดุลพินิจโดยแท

แนวคําวนิ จิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๘)
ของผูรองสอด และการวินิจฉัยชี้มูลความผิดของผูรองสอด เปนการใชอํานาจโดยตรง
ตามรัฐธรรมนูญ นั้น การที่จะพิจารณาวาเรื่องใดถือเปนการวินิจฉัยชี้ขาดขององคกร
ตามรัฐธรรมนญู ซงึ่ เปน การใชอ ํานาจโดยตรงตามรฐั ธรรมนูญน้ัน จึงตองพิจารณาจากอํานาจหนาท่ี
ท่ีรัฐธรรมนูญและพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญอันเปนกฎหมายจัดตั้งของแตละองคกร
กําหนดไว รวมทั้งลักษณะของการกระทําตามอํานาจหนาที่ประกอบกัน โดยในสวนอํานาจหนาที่
ของผูรองสอด ประการหน่ึงตามมาตรา ๒๕๐ วรรคหน่ึง (๓) ของรัฐธรรมนูญแหงราชอาณาจักรไทย
พุทธศักราช ๒๕๕๐ ซ่ึงใชบังคับในขณะน้ัน ใหดําเนินการตามมาตรา ๙๗ แหง พ.ร.ป. วาดวย
การปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ โดยมาตรา ๙๒ วรรคหนึ่ง มาตรา ๙๖
และมาตรา ๙๗ วรรคหน่ึง แหงพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญดังกลาว ใหอํานาจผูรองสอด
กระทําการเกี่ยวกับความผิดวินัยและความผิดอาญาไว ซ่ึงเปนการใชอํานาจตาม พ.ร.ป. วาดวย
การปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ มิไดเปนการวินิจฉัยช้ีขาดของผูรองสอด
องคกรตามรัฐธรรมนูญ ท่ีเปนการใชอํานาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญของผูรองสอด องคกร
ตามรฐั ธรรมนญู นั้นแตอ ยา งใด มติชมี้ ูลความผิดของผรู องสอดจึงยังไมถงึ กับเปนทส่ี ุด และการใชอ ํานาจ
ขององคกรตามรัฐธรรมนูญท่ีไมอยูในอํานาจพิจารณาพิพากษาคดีของศาลปกครอง น้ัน นอกจาก
จะตองเปน การใชอาํ นาจโดยตรงตามรฐั ธรรมนูญแลว ยังตอ งเปน การใชอํานาจในการวินิจฉัยชี้ขาด
ปญหาตามรัฐธรรมนูญโดยตรงอีกดวย เมื่อขอเท็จจริงในสวนนี้ฟงยุติวา ผูรองสอดเปนคณะบุคคล
ที่รัฐธรรมนญู แหงราชอาณาจกั รไทย พทุ ธศักราช ๒๕๕๐ ซึง่ ใชบังคับในขณะน้ัน กําหนดแตเพียงเปน
องคกรตามรัฐธรรมนูญประเภทองคกรอิสระตามรัฐธรรมนูญ และในขณะเดียวกันผูรองสอด
ก็เปนคณะบุคคลท่ีมีกฎหมายระดับพระราชบัญญัติใหอํานาจในการออกกฎ คําส่ังหรือมติใดๆ
ท่ีมีผลกระทบตอสถานภาพของสิทธิหรือหนาท่ีของบุคคล จึงมีฐานะเปนเจาหนาท่ีของรัฐดวย
เมื่อฐานอํานาจท่ีนําไปสูการปฏิบัติหนาท่ีของผูรองสอดมาจากรัฐธรรมนูญและ พ.ร.ป. วาดวย
การปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ ก็บัญญัติใหอํานาจผูรองสอดในการไตสวน
และวินิจฉัยช้ีมูลความผิดของผูถูกกลาวหาและใหผูบังคับบัญชาของผูถูกกลาวหามีอํานาจดุลพินิจ
ในการส่ังลงโทษตามฐานความผิดท่ีผูรองสอดมีมติ อีกท้ัง สิทธิของผูถูกกลาวหาในการอุทธรณ
คํ า สั่ ง ล ง โ ท ษ ท า ง วิ นั ย ก็ ถู ก จํ า กั ด เ พี ย ง ว า จ ะ อุ ท ธ ร ณ ไ ด เ ฉ พ า ะ ดุ ล พิ นิ จ ใ น ก า ร ส่ั ง ล ง โ ท ษ
ของผูบังคับบัญชาเทานั้น โดยมิไดมีบทบัญญัติมาตราใดท่ีมีลักษณะเปนการจํากัดสิทธิของบุคคล
ท่ีไดรับการรับรองไวตามรัฐธรรมนูญ โดยเฉพาะอยางย่ิงสิทธิของบุคคลผูถูกลงโทษทางวินัย
ในการฟองคดีตอศาลปกครอง หากจะถือวากระบวนการต้ังแตการไตสวนและวินิจฉัยมูลความผิด
ผูถูกกลาวหาของผูรองสอด จนกระทั่งมีการออกคําสั่งลงโทษทางวินัยโดยผูบังคับบัญชาของ
ผูถกู กลา วหา เปนกระบวนการท่ีไมอยูภายใตการตรวจสอบความชอบดวยกฎหมายจากองคกรใดๆ แลว
ยอมแตกตางกับกรณที กี่ ารดําเนินการทางวินัยที่เร่ิมตนและสิ้นสุดโดยผูบังคับบัญชา กรณีดังกลาว
ผูถูกลงโทษทางวินัยมีสิทธิฟองคดีตอศาลปกครอง ดังน้ัน การที่ผูรองสอดมีมติช้ีมูลความผิดของ
ผฟู องคดวี าเปนความผดิ วินยั จงึ มิไดเปน การวนิ จิ ฉยั ชข้ี าดขององคกรตามรฐั ธรรมนูญซ่ึงเปนการใชอํานาจ
โดยตรงตามรัฐธรรมนูญขององคกรตามรัฐธรรมนูญตามมาตรา ๒๒๓ วรรคสอง ของรัฐธรรมนูญ

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๘๙)
แหงราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๕๐ ซ่ึงใชบังคับในขณะน้ัน สวนที่ผูฟองคดีอางวา
กรณีของผูฟองคดีไมอยูในอํานาจหนาท่ีของผูรองสอด น้ัน เมื่อปรากฏวา ผูรองสอดรับเร่ืองของ
ผูฟองคดไี วไ ตส วนเนอ่ื งจากมผี ูรองเรียนกลาวหาผฟู องคดีตอผูร อ งสอดเม่ือวันที่ ๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๓
วาผูฟองคดีกับพวกมีพฤติการณกระทําความผิดเก่ียวกับการทุจริตตอหนาท่ีหรือกระทําความผิด
ตอ ตําแหนง หนา ที่ราชการ เม่ือผูฟองคดีมีสถานะเปนขาราชการซ่ึงมีตําแหนงหรือเงินเดือนประจํา
จึงเปนเจาหนาที่ของรัฐ ขอรองเรียนกลาวหาผูฟองคดีจึงเปนเร่ืองท่ีอยูในอํานาจหนาที่ของผูรองสอด
ตามมาตรา ๑๙ (๓) แหง พ.ร.ป. วาดวยการปองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒
โดยผูรองสอดมีคําส่ังแตงต้ังคณะอนุกรรมการไตสวนและแจงคําส่ังดังกลาวใหผูฟองคดีทราบแลว
เม่ือวันที่ ๖ มีนาคม ๒๕๕๐ ซึ่งผูฟองคดีมิไดคัดคานแตอยางใด คณะอนุกรรมการไตสวน
แจงขอกลาวหาใหผูฟองคดีรับทราบเม่ือวันท่ี ๘ กรกฎาคม ๒๕๕๑ และผูฟองคดีมีหนังสือลงวันท่ี
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๑ ชี้แจงแกขอกลาวหาตอคณะอนุกรรมการไตสวนแลว การดําเนินการไตสวน
ขอ เทจ็ จรงิ จงึ เปนไปโดยชอบดวยกฎหมายและระเบียบท่ีเกย่ี วของแลว

เมื่อไดวินิจฉัยไวขางตนแลววา การกระทําของผูฟองคดีเปนการปฏิบัติหรือละเวน
การปฏิบัติหนาท่ีโดยมิชอบ เพื่อใหตนเองหรือผูอื่นไดประโยชนท่ีมิควรได เปนการทุจริตตอหนาที่
ราชการ และเปนความผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๘๒ วรรคสาม แหง พ.ร.บ. ระเบียบ
ขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ ประกอบมาตรา ๑๓๓ แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน
พ.ศ. ๒๕๕๑ การท่ีผูถูกฟองคดีท่ี ๑ พิจารณาแลวมีคําส่ังกรมเจาทา ลงวันที่ ๕ กุมภาพันธ ๒๕๕๓
ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ เฉพาะสวนท่ีมีความผิดวินัยอยางรายแรงฐานทุจริต
ตอหนาท่ีราชการ จึงชอบดวยกฎหมาย แมผูถูกฟองคดีท่ี ๑ จะมีคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ฐานปฏิบัติหนาที่ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ
มตคิ ณะรฐั มนตรี หรอื นโยบายของรัฐบาล อันเปน เหตุใหเ สียหายแกท างราชการอยางรายแรง และ
ฐานรายงานเท็จตอผูบังคับบัญชา อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรงตามมาตรา ๘๕
วรรคสอง และมาตรา ๙๐ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕
ซ่ึงใชบังคับในขณะน้ัน โดยมิไดใหผูฟองคดีรับทราบขอกลาวหาและมีโอกาสช้ีแจงและนําสืบ
แกขอ กลา วหาตามขั้นตอนและวิธีการท่ีกําหนดไวในมาตรา ๑๐๒ วรรคสอง แหง พระราชบัญญัติ
ดังกลาว ประกอบกับกฎ ก.พ. ฉบับที่ ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๔๐) ออกตามความใน พ.ร.บ. ระเบียบ
ขาราชการพลเรือน พ.ศ. ๒๕๓๕ วาดวยการสอบสวนพิจารณา ซึ่งไมชอบดวยกฎหมายก็ตาม
แตไมทําใหผลของคําส่ังของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ท่ีสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการในความผิด
ฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการ ซ่ึงเปนคําส่ังที่ชอบดวยกฎหมายเปล่ียนแปลงไป อีกท้ัง โทษไลออก
จากราชการเปนโทษสูงสุดของโทษทางวินัย ศาลจึงไมจําตองพิพากษาใหเพิกถอนคําส่ังในสวนอ่ืน
ท่ีไมชอบดวยกฎหมายของผูถูกฟองคดีท่ี ๑ อีก สวนที่ผูฟองคดีอางวา อ.ก.พ. กรมเจาทา
ชุดที่พิจารณาโทษทางวินัยผูฟองคดีมีนาย อ. เปน อ.ก.พ. รวมพิจารณาดวย ทั้งที่นาย อ.
จะทําการพิจารณาทางปกครองไมได น้ัน การท่ีนาย อ. ตําแหนงหัวหนาสํานักงานเจาทาภูมิภาคที่ ๓
และเปนผมู อบอาํ นาจใหผูฟองคดีไประวังช้ีและรับรองแนวเขตที่ดิน ผูฟองคดีก็มีหนาที่ตองปฏิบัติ

แนวคาํ วินิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๐)
ตามระเบียบและคําส่ังที่เกี่ยวของ การกระทําที่ทําไปนอกเหนือขอบอํานาจหรือมิไดเปนไปตามท่ี
ผบู งั คับบญั ชามอบอํานาจให ถือเปน เรือ่ งเฉพาะตวั ของผรู บั มอบอาํ นาจ ตอ มา เมื่อนาย อ. ไดรับแตงตั้ง
เปน อ.ก.พ. กรมเจาทา เพื่อพิจารณาโทษทางวินัยแกผูฟองคดี โดยในการประชุมเม่ือวันที่
๑ กุมภาพันธ ๒๕๕๓ ท่ี อ.ก.พ. กรมเจาทา มีมติใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ในฐานความผิดตามที่ผูรองสอดมีมติ แมจะมีนาย อ. เขารวมประชุมดวย แตก็เปนการพิจารณา
เพียงระดับโทษทางวินัย โดยไมมีหนาที่ที่จะตองพิจารณาวาการกระทําของผูฟองคดีเปนความผิด
ทางวินัยอยางรายแรงหรือไม อีกท้ัง ในการประชุมมี อ.ก.พ. ท่ีรวมพิจารณา ๑๐ คน การที่
นาย อ. ไดรับแตงตั้งเปน อ.ก.พ. กรมเจาทา จึงไมถึงขนาดท่ีมีสภาพรายแรงอันอาจทําให
การพิจารณาทางปกครองไมเปนกลางตามมาตรา ๑๖ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการ
ทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ และเม่ือวินิจฉัยไวขางตนแลววา คําสั่งลงวันที่ ๕ กุมภาพันธ ๒๕๕๓
ท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการเฉพาะสวนท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการในความผิด
ฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการชอบดวยกฎหมาย และแมคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ในความผิดฐานปฏิบัติหนาที่ราชการโดยจงใจไมปฏิบัติตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ
มติคณะรัฐมนตรี หรือนโยบายของรัฐบาล อันเปนเหตุใหเสียหายแกทางราชการอยางรายแรง
และฐานรายงานเท็จตอผูบังคับบัญชา อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรงจะไมชอบ
ดวยกฎหมายก็ตาม แตก็ไมทําใหผลของคําส่ังของผูถูกฟองคดีที่ ๑ ที่ชอบดวยกฎหมาย
เปลีย่ นแปลงไป ดังน้ัน คําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ลงวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๕๔ ที่ใหยกอุทธรณ
ผูฟองคดีเฉพาะสวนท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการในความผิดฐานทุจริตตอหนาท่ีราชการ
จึงชอบดวยกฎหมาย และศาลไมจําตองเพิกถอนคําวินิจฉัยของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในสวนอ่ืน
ที่ไมชอบดวยกฎหมายเชนเดียวกัน สวนที่ผูฟองคดีมีคําขอใหผูถูกฟองคดีท่ี ๑ มีคําส่ังใหผูฟองคดี
กลับเขารับราชการเชนเดิม โดยมีสิทธิไดรับเงินเดือนและเงินบําเหน็จ บํานาญขาราชการ
ตามกฎหมาย นั้น การสั่งใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการเปนหนาที่ของผูมีอํานาจสั่งบรรจุ
และแตงต้ังที่จะตองดําเนินการตามท่ีกฎหมายกําหนด ศาลไมอาจกําหนดคําบังคับในสวนนี้
ใหผูฟองคดีไดตามมาตรา ๗๒ วรรคหน่ึง แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ ศาลปกครองสูงสุด
จึงไมจ ําตอ งวินจิ ฉัยคําขอน้ี

พิพากษายกฟอ ง
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๔๓/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล

หนา ๓๙
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๑๑๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เง่ือนไขการฟองคดี

หนา ๔๔

แนวคาํ วนิ จิ ฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๑)
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๑๐๙/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล

หนา ๔๐
ระยะเวลาการฟองคดี
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๘๑/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๑
คําสั่งศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เขตอํานาจศาล

หนา ๙
คาํ ส่งั ศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๓๕/๒๕๖๓

ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายกรณีถูกกลาวหาวา
กระทําผิดวินัยอยางรายแรง ในขณะดํารงตําแหนงคณบดีคณะวิศวกรรมศาสตร โดยไดอนุมัติ
ใหมีการเบิกจายเงินในการจัดโครงการพัฒนาบุคลากรสายสนับสนุน ณ จังหวัดขอนแกน จังหวัด
อุดรธานี และจังหวัดหนองคาย เกินกวาจํานวนที่ตองจาย และผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (อธิการบดี
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร) โดยความเห็นชอบของคณะกรรมการบริหารงาน
บุคคลประจํามหาวิทยาลัย พิจารณาแลวเห็นวา พฤติกรรมดังกลาวของผูฟองคดีเปนการปฏิบัติ
หนาที่ราชการโดยประมาทเลินเลอ ขาดการเอาใจใสระมัดระวังรักษาประโยชนของทางราชการ
อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกราชการอยางรายแรง เปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง
ตามมาตรา ๓๙ วรรคหา แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือนในสถาบันอุดมศึกษา
พ.ศ. ๒๕๔๗ และผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ไดมีคําสั่งลงวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๖๑ ลงโทษปลดผูฟองคดี
ออกจากราชการ ผฟู อ งคดีเหน็ วาคาํ ส่ังลงโทษดงั กลาวไมชอบดวยกฎหมาย จึงไดมีหนังสือลงวันท่ี
๔ ตลุ าคม ๒๕๖๑ อทุ ธรณคําสง่ั ดังกลาวตอประธานของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการพิจารณา
วินิจฉัยอุทธรณและรองทุกข) ซึ่งสํานักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษาไดรับหนังสือดังกลาวไว
ในวันเดียวกัน ตอมา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ มีมติเม่ือวันที่ ๑๘ ธันวาคม ๒๕๖๑ ใหยกอุทธรณของ
ผฟู อ งคดตี ามคําวนิ จิ ฉัยลงวนั ที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๖๒ และเลขาธิการคณะกรรมการการอุดมศึกษา
ไดมหี นงั สือแจงคาํ วินิจฉัยของผถู ูกฟอ งคดที ี่ ๒ ใหผูฟองคดีทราบตามหนังสือลงวันท่ี ๒๓ มกราคม
๒๕๖๒ ผูฟองคดีไดรับหนังสือดังกลาวเม่ือวันที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๖๒ ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟอง
ขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังรวมสองขอหา ดังนี้ ขอหาที่หน่ึง ขอใหเพิกถอนคําสั่งลงวันที่
๔ กันยายน ๒๕๖๑ ท่ีลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ และขอหาที่สอง ขอใหเพิกถอน
คําวินิจฉัยอุทธรณลงวันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๖๒ ศาลปกครองชั้นตนมีคําสั่งไมรับคําฟองขอหาท่ีหน่ึง
ไวพิจารณา ผูฟองคดีอุทธรณ เห็นวา คดีนี้ในขอหาที่หน่ึงผูฟองคดีฟองวา ผูถูกฟองคดีที่ ๑
ไดมีคําส่ังลงวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๖๑ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากราชการ ผูฟองคดีมีหนังสือ

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๒)
ลงวันที่ ๔ ตุลาคม ๒๕๖๑ อุทธรณคําส่ังดังกลาวตอประธานของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ซ่ึงสํานักงาน
คณะกรรมการการอุดมศึกษาไดรับหนังสือดังกลาวไวในวันเดียวกัน ระยะเวลาการพิจารณา
อุทธรณจึงเริ่มนับแตตั้งวันที่ ๔ ตุลาคม ๒๕๖๑ ตามขอ ๑๔ ของขอบังคับ ก.อ.ร. วาดวย
การอุทธรณและการพิจารณาวินิจฉัยอุทธรณคําสั่งใหออกจากราชการและคําส่ังลงโทษทางวินัย
อยางรา ยแรง พ.ศ. ๒๕๖๐ และผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ตองพิจารณาคําอุทธรณและแจงผลการพิจารณา
อุทธรณใหผูฟองคดีทราบภายในเกาสิบวัน คือ ภายในวันท่ี ๒ มกราคม ๒๕๖๒ ตามท่ีกําหนดไว
ในมาตรา ๖๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการพลเรือนในสถาบันอุดมศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๗
เมอื่ ขอ เทจ็ จรงิ ปรากฏวา ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ไมอาจพิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีใหแลวเสร็จภายใน
วนั ท่ี ๒ มกราคม ๒๕๖๒ ผูฟอ งคดจี ึงมสี ทิ ธิฟอ งคดตี อศาลปกครองเพ่ือขอใหเพิกถอนคําส่ังลงวันท่ี
๔ กันยายน ๒๕๖๑ ไดตามหลักเกณฑที่กําหนดในกฎหมายวาดวยการจัดต้ังศาลปกครองและ
วิธีพจิ ารณาคดีปกครองตามทบ่ี ัญญัติไวในมาตรา ๖๒ วรรคสาม แหงพระราชบัญญัติฉบับดังกลาว
และใหถือวาวันถัดจากวันครบกําหนดดังกลาว คือ วันท่ี ๓ มกราคม ๒๕๖๒ เปนวันท่ีผูฟองคดีรู
หรือควรรูถึงเหตุแหงการฟองคดี และนับเปนวันแรกที่เริ่มใชสิทธิฟองในขอหาน้ี โดยตองยื่นฟอง
ภายในระยะเวลาเกาสิบวันนับแตวันดังกลาว คือ ภายในวันที่ ๒ เมษายน ๒๕๖๒ ตามมาตรา ๔๙
แหง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ โดยไมจําตองรอผลคําวินิจฉัยอุทธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒
การที่ผูฟองคดีนําคดีตามคําฟองในขอหาน้ีมาฟองตอศาลเม่ือวันที่ ๒๓ เมษายน ๕๖๒ จึงเปน
การฟองคดีเม่ือพนกําหนดระยะเวลาการฟองคดีตามมาตรา ๔๙ แหงพระราชบัญญัติดังกลาว
ศาลปกครองจึงไมอาจรับคําฟองในขอหาท่ีหน่ึงนี้ไวพิจารณาได ที่ศาลปกครองช้ันตนมีคําสั่ง
ไมร ับคาํ ฟอ งขอ หาทห่ี นง่ึ ไวพ ิจารณา ศาลปกครองสูงสดุ เห็นพอ งดวย

จึงมีคําสัง่ ยืนตามคําสัง่ ของศาลปกครองชน้ั ตน

คําสั่งศาลปกครองสงู สุดท่ี คบ.๔๒/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจถูกจับกุมและถูกดําเนินคดีอาญา

ในขอหารวมกันมียาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (ยาไอซ) ไวในครอบครองโดยผิดกฎหมาย คณะกรรมการ
พิจารณากล่ันกรองพิจารณาสั่งลงโทษทางวินัย ตํารวจภูธรจังหวัดนนทบุรี พิจารณาแลวเห็นวา
ผูฟองคดีเปนผูกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานกระทําการอันไดช่ือวาเปนผูประพฤติชั่วอยางรายแรง
มีมติใหลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูถูกฟองคดีที่ ๑ (ผูบังคับการตํารวจภูธรจังหวัดนนทบุรี)
จึงมีคําส่ังลงวันที่ ๒๒ มีนาคม ๒๕๖๑ ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ผูฟองคดีอุทธรณคําสั่งดังกลาว
แตผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) มีหนังสือลงวันท่ี ๓๐ ตุลาคม ๒๕๖๑
แจงผลการพิจารณาอุทธรณตอผูฟองคดีวา อนุกรรมการ ก.ตร. เก่ียวกับการอุทธรณ ทําการแทน
ผถู กู ฟองคดีที่ ๒ มมี ติยกอทุ ธรณ ผฟู องคดีไดรับหนังสือดังกลาวเมื่อวันท่ี ๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
ผูฟองคดี เห็นวา การกระทําของผูถูกฟองคดีท้ังสองทําใหผูฟองคดีไดรับความเดือดรอนเสียหาย
เนือ่ งจากกรณขี องผูฟ องคดียงั ไมผานกระบวนการทางศาลยตุ ธิ รรม และยังไมมีคําพิพากษาวาผูฟองคดี
มีความผิดตามท่ีถูกกลาวหา การที่ผูถูกฟองคดีท้ังสองมีคําส่ังลงโทษผูฟองคดีเปนการลงโทษโดยกาวลวง

แนวคําวินจิ ฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๓)
อาํ นาจศาลยตุ ิธรรม ผูฟองคดีจึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังของ
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ ลงวันที่ ๒๒ มีนาคม ๒๕๖๑ ที่ส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และเพิกถอน
คําวินิจฉัยอุทธรณของผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ตามมติในการประชุม เม่ือวันที่ ๑๓ กันยายน ๒๕๖๑ เห็นวา
ในการดาํ เนนิ การแจงผลการพิจารณาอุทธรณใหผูฟองคดีทราบน้ัน ผูถูกฟองคดีที่ ๒ จะสงทางไปรษณีย
ลงทะเบียนตอบรับไปใหผูฟองคดี ณ ภูมิลําเนาของผูฟองคดี หรือตามที่อยูที่ผูฟองคดีไดใหไวกับ
ผถู กู ฟองคดที ี่ ๒ ก็ได เม่ือขอเทจ็ จริงปรากฏวา ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไดสงหนังสือลงวนั ท่ี ๓๐ ตุลาคม ๒๕๖๑
แจงผลการพิจารณาอุทธรณทางไปรษณียลงทะเบียนตอบรับ โดยระบุช่ือผูฟองคดีเปนผูรับและสงไป
ตามทอ่ี ยทู ่ผี ฟู อ งคดีไดใหไ วกับผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ในหนังสืออุทธรณคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ประกอบกับขอเท็จจริงปรากฏตามหลักฐานใบตอบรับทางไปรษณียลงทะเบียนวามีผูลงลายมือช่ือ
รบั ไวแทนผูฟอ งคดีเมื่อวันท่ี ๒ พฤศจกิ ายน ๒๕๖๑ กรณีจึงถอื ไดว า ผูฟอ งคดีไดรับแจงผลการพิจารณา
อุทธรณโดยชอบดวยกฎหมายแลว เม่ือวันที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๑ ท้ังน้ี ตามขอ ๑๐ วรรคสอง (๒)
ขอ ๒๓ และขอ ๒๔ ของกฎ ก.ตร. วาดวยการอุทธรณและการพิจารณาอุทธรณ พ.ศ. ๒๕๔๗
ซ่งึ แมผ ฟู องคดจี ะกลา วอา งวา ผฟู อ งคดีรบั ทราบผลการพิจารณาอุทธรณในวนั ท่ี ๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
กไ็ มอ าจทําใหระยะเวลาท่ีผฟู อ งคดีรับทราบผลการพิจารณาอทุ ธรณข ยายออกไปแตอยางใด ดังน้ัน
ผูฟองคดจี งึ รหู รือควรรูเหตแุ หง การฟองคดีขอใหเพิกถอนคําสั่งลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ของผูถ ูกฟองคดีที่ ๑ และคําวินิจฉัยอุทธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒ เมื่อวันท่ี ๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
และตอ งนาํ คดมี าฟอ งตอ ศาลภายในเกาสิบวันนับแตวันดังกลาว คือ ภายในวันท่ี ๓๑ มกราคม ๒๕๖๒
การท่ีผูฟองคดีนําคดีมายื่นฟองตอศาลปกครองชั้นตนเม่ือวันที่ ๘ กุมภาพันธ ๒๕๖๒ จึงเปน
การยื่นฟองเมื่อพนกําหนดเกาสิบวันนับแตวันท่ีรูหรือควรรูถึงเหตุแหงการฟองคดีตามมาตรา ๔๙
แหง พ.ร.บ. จดั ตั้งศาลปกครองฯ ท่ีศาลปกครองชนั้ ตนมคี ําส่ังไมรับคําฟองไวพิจารณา และใหจําหนายคดี
ออกจากสารบบความ นัน้ ศาลปกครองสงู สดุ เห็นพองดว ย

จึงมคี าํ สั่งยนื ตามคาํ สั่งของศาลปกครองช้นั ตน

คําสั่งศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๑๔๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เง่ือนไขการฟองคดี
หนา ๘๑

คําสั่งศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล
หนา ๙

คําสั่งศาลปกครองสงู สดุ ที่ คบ.๖๔/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีเปนขาราชการตํารวจ ตําแหนงผูบังคับหมูธุรการ

ทําหนาท่ีการเงิน สถานีตํารวจนครบาลบางชัน ไดรับความเดือดรอนเสียหายจากการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑
(ผบู ังคบั การตาํ รวจนครบาล ๔) มีคําสง่ั ลงโทษไลผ ูฟอ งคดีออกจากราชการ รวม ๒ คําสั่ง คือ ตามคําส่ัง
ลงวันท่ี ๔ กันยายน ๒๕๕๒ กรณีผูฟองคดีไดรับมอบหมายใหปฏิบัติราชการเจาหนาท่ีธุรการ

แนวคาํ วินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๔)
(ประจําวัน) ตั้งแตวันที่ ๒๓ เมษายน ๒๕๕๑ ตามคําส่ังลงวันที่ ๒๒ เมษายน ๒๕๕๑ ตอมา
ระหวางวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๑ ถึงวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ ผูฟองคดีไมมาปฏิบัติราชการ
โดยมิไดแจงสาเหตุใหผูบังคับบัญชาทราบ รวมเปนระยะเวลาจํานวน ๓๒ วัน การกระทําของผูฟองคดี
ถือเปนกรณีละทิ้งหนาท่ีราชการติดตอในคราวเดียวกันเปนเวลาเกิน ๑๕ วัน โดยไมมีเหตุอันควร
ซ่ึงเปนกรณีกระทําผิดวินัยอยางรายแรงตามมาตรา ๗๙ (๒) แหง พ.ร.บ. ตํารวจแหงชาติ
พ.ศ. ๒๕๔๗ จึงลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ต้ังแตวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๑ เปนตนไป
และตามคําส่ังลงวันที่ ๑๖ กันยายน ๒๕๕๗ กรณีผูฟองคดีปฏิบัติหนาที่การเงินมีหนาท่ีนําสงเงิน
คาบํารุงและคาซอมแซมอาคารบานพักสวนกลางของกองบังคับการตํารวจนครบาล ๔ ระหวาง
เดือนตุลาคม ๒๕๔๙ ถึงเดือนเมษายน ๒๕๕๑ รวมเปนเงินทั้งส้ิน ๔๗๘,๕๙๙.๓๐ บาท ใหกับ
กองบังคับการตํารวจนครบาล ๔ โดยมีการนําเอาเช็คไปเรียกเก็บเงินสด แตไมไดนําสงเงินจํานวน
ดังกลาวตามที่ตนมีหนาท่ีแตอยางใด กลับยักยอกเอาเงินไปเปนประโยชนสวนตน พฤติการณและ
การกระทําของผูฟองคดี ถือไดวาเปนการกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานปฏิบัติหรือละเวนการ
ปฏิบัติหนาที่ราชการโดยมิชอบ เพื่อใหตนหรือผูอ่ืนไดรับประโยชนท่ีมิควรได และจงใจไมปฏิบัติ
ตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเกิดความเสียหายแกทางราชการอยางรายแรง
ตามมาตรา ๗๙ (๑) (๖) แหงพระราชบัญญัติเดียวกัน จึงลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ
ต้ังแตวันวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๑ ผูฟองคดีไดย่ืนอุทธรณคําสั่งดังกลาวตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒
(คณะกรรมการขาราชการตํารวจ) ซึ่งผถู กู ฟองคดที ่ี ๒ ไดพิจารณาแลวมมี ตใิ หยกอุทธรณ ผูฟองคดี
เห็นวา คําสั่งท่ีลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการเปนคําส่ังที่ไมชอบดวยกฎหมาย เน่ืองจากผูฟองคดี
ไดมาปฏิบตั หิ นาทแ่ี ลวแตผ ูถูกฟองคดที ่ี ๑ ไมย อมใหผูฟองคดีปฏิบัติหนาที่และลงลายมือในสมุดบัญชี
ลงเวลาปฏบิ ตั ิหนาท่ีของสถานตี ํารวจนครบาลบางชนั จนผูฟองคดีเกิดความเครียดมีอาการปวยทางจิต
ตอ งไปรกั ษาตวั ที่โรงพยาบาลศรธี ญั ญาตง้ั แตว ันท่ี ๒๖ ตลุ าคม ๒๕๕๔ และโรงพยาบาลนพรัตนราชธานี
อาการปวยทางจิตเปนสาเหตุที่ทําใหผูฟองคดีไมไดไปปฏิบัติหนาที่ราชการ จึงนําคดีมาฟองขอให
ศาลมคี ําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําส่ังกองบังคับการตํารวจนครบาล ๔ ลงวันที่ ๔ กันยายน ๒๕๕๒
และคําสั่งกองบังคับการตํารวจนครบาล ๔ ลงวันท่ี ๑๖ กันยายน ๒๕๕๗ ท่ีสั่งลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ เพิกถอนคาํ วนิ จิ ฉัยอทุ ธรณของผูถูกฟองคดีที่ ๒ เม่ือวันที่ ๒๓ กรกฎาคม ๒๕๕๘
และตามมตเิ ม่อื วันที่ ๑ ตลุ าคม ๒๕๕๘ ท่ใี หยกอุทธรณของผูฟองคดี ใหผูถูกฟองคดีที่ ๑ และท่ี ๒
มีคําส่ังเรียกใหผูฟองคดีกลับเขารับราชการ และคืนสิทธิอันพึงมีพึงไดแกผูฟองคดีตอไป และให
ผูถูกฟองคดีท่ี ๓ (สํานักงานตํารวจแหงชาติ) เยียวยาความเสียหายใหแกผูฟองคดีเปนเงินจํานวน
๕๐๐,๐๐๐ บาท ศาลปกครองชั้นตนมีคําสั่งไมรับคําฟองไวพิจารณาเนื่องจากเปนการฟองคดี
เมื่อพนกําหนดระยะเวลา ผูฟองคดีอุทธรณคําสั่งดังกลาว โดยมีประเด็นที่ตองวินิจฉัยเพียงวาศาล
จะใชดุลพินิจรับคําฟองของผูฟองคดีท่ียื่นเม่ือพนกําหนดระยะเวลาการฟองคดีไดหรือไม เห็นวา
แมจะฟงไดวาผูฟองคดีปวยเปนโรคซึมเศรา โดยไดเขารับการบําบัดรักษาที่โรงพยาบาลศรีธัญญา
ครั้งแรกเขารับการบําบัดรักษาแบบผูปวยนอกเมื่อวันที่ ๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๔ หลังจากนั้นไดเขารับ
การบําบัดรักษาแบบผูปวยในระหวางวันที่ ๒๑ มกราคม ๒๕๖๒ ถึงวันที่ ๒๔ กุมภาพันธ ๒๕๖๒

แนวคาํ วนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๕)
ก็ตาม แตปรากฏวาในระหวางท่ีผูฟองคดีปวยเปนโรคดังกลาว ผูฟองคดีก็ยังสามารถยื่นหนังสือ
ลงวันท่ี ๑๕ ธันวาคม ๒๕๕๗ และหนังสือลงวันท่ี ๑๕ ธันวาคม ๒๕๕๗ อุทธรณคําสั่งลงโทษ
ไลออกจากราชการตอผูถูกฟองคดีท่ี ๒ ได ประกอบกับตามมาตรา ๔๕ แหง พ.ร.บ. จัดต้ัง
ศาลปกครองฯ ประกอบขอ ๒๐ แหงระเบียบของทป่ี ระชุมใหญฯ วาดวยองคคณะ การจายสํานวน
การโอนคดี การปฏิบัติหนาท่ีของตุลาการในคดีปกครอง การคัดคานตุลาการศาลปกครอง
การปฏิบัติหนาที่ของพนักงานคดีปกครองและการมอบอํานาจใหดําเนินคดีปกครองแทน
พ.ศ. ๒๕๔๔ นัน้ ผทู ่ีไดรบั ความเดอื ดรอนหรอื เสยี หายหรืออาจจะเดือดรอนหรือเสียหายโดยมิอาจ
หลีกเลี่ยงได อันเน่ืองจากการกระทําหรือการงดเวนการกระทําของหนวยงานทางปกครองหรือ
เจาหนาท่ีของรัฐ ซึ่งมีสิทธิฟองคดีตอศาลปกครองไมจําตองฟองคดี หรือดําเนินคดีปกครอง
ดวยตนเองแตอยางใด บุคคลดังกลาวอาจมอบอํานาจใหทนายความหรือบุคคลอ่ืน ซ่ึงบรรลุนิติภาวะ
แลวและมีความรูความสามารถท่ีอาจดําเนินการแทนผูมอบอํานาจใหฟองคดีหรือดําเนินคดีแทนตนได
ดังน้ัน อาการปวยเปนโรคซึมเศราของผูฟองคดี จึงไมนาเชื่อวารุนแรงถึงขนาดขาดสติสัมปชัญญะ
โดยสิ้นเชิง เขาขายเปนคนวิกลจริต ไมอยูในวิสัยท่ีจะมอบอํานาจใหบุคคลอ่ืนที่มีคุณสมบัติตามท่ี
กฎหมายและระเบียบของท่ีประชุมใหญตุลาการในศาลปกครองสูงสุดดังกลาวกําหนด กรณีจึงยัง
ไมอาจถือไดวาเปนเหตุที่เปนอุปสรรคขัดขวางมิใหผูฟองคดีสามารถย่ืนฟองคดีน้ีภายในระยะเวลา
ที่กฎหมายกําหนดได เมื่อการรับฟองคดีน้ีไวพิจารณาไมเปนประโยชนแกสวนรวม ทั้งอาการปวย
เปนโรคซึมเศราของผูฟองคดีก็มิใชเหตุที่เปนอุปสรรคขัดขวางไมใหผูฟองคดีสามารถย่ืนฟองคดีน้ี
ภายในระยะเวลาการฟองคดีที่กฎหมายกําหนดได ศาลจึงไมอาจใชดุลพินิจรับคําฟองคดีนี้
ไวพิจารณาพิพากษาได ตามมาตรา ๕๒ วรรคสอง แหง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ ประกอบ
ขอ ๓๐ วรรคสอง แหงระเบียบของที่ประชุมใหญฯ วาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๓
ท่ีศาลปกครองชั้นตนมีคําสั่งไมรับคําฟองไวพิจารณาและใหจําหนายคดีออกจากสารบบความ น้ัน
ศาลปกครองสงู สุดเหน็ พอ งดว ย

จึงมคี ําสงั่ ยนื ตามคําสง่ั ของศาลปกครองชัน้ ตน

คาํ สั่งศาลปกครองสงู สุดที่ คบ.๖๕/๒๕๖๓
ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีเปนพนักงานธุรการและพนักงานพัสดุ สถาบันพัฒนา

เทคโนโลยีพลังงานแสงอาทิตย สํานักงานพัฒนาวิทยาศาสตรและเทคโนโลยีแหงชาติ (สวทช.)
ผถู ูกฟองคดีมีคําส่ังลงวันท่ี ๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๑ แตงตั้งคณะกรรมการสอบขอเท็จจริง กรณีกลาวอางวา
ผูฟองคดีนํารถยนตกระบะสวนตัวมาใหสถาบันพัฒนาเทคโนโลยีพลังงานแสงอาทิตยเชาใชงาน
โดยผานบริษัท อ. โดยมีพฤติการณรับเงินหรือผลประโยชนจากบุคคลภายนอกเพ่ือใหสถาบัน
พัฒนาเทคโนโลยีพลังงานแสงอาทิตยจัดซ้ือจัดจางจากบริษัท ฮ. ผูถูกฟองคดีจึงมีคําส่ังลงวันที่
๑๘ พฤศจกิ ายน ๒๕๕๑ แตง ตง้ั คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยผูฟองคดีและตอมามีคําส่ังลงวันที่
๑๖ กนั ยายน ๒๕๕๓ ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากการเปนพนักงาน ผูฟองคดีจึงมีหนังสือลงวันท่ี
๑๕ ตุลาคม ๒๕๕๓ อุทธรณคําส่ังดังกลาว ซ่ึงคณะอนุกรรมการบริหารงานบุคคลในการประชุม

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๖)
เม่ือวันท่ี ๒๓ มีนาคม ๒๕๕๔ มีมติใหยกอุทธรณของผูฟองคดี ผูฟองคดีเห็นวา คําส่ังดังกลาวมิชอบ
ดวยกฎหมาย จึงนําคดีมาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําสั่งเพิกถอนคําสั่งลงวันท่ี
๑๖ กันยายน ๒๕๕๓ ที่ลงโทษปลดผูฟองคดีออกจากการเปนพนักงาน ศาลปกครองชั้นตน
มีคําส่ังไมรับคําฟองของผูฟองคดีไวพิจารณาและใหจําหนายคดีออกจากสารบบความ เน่ืองจาก
ผูฟองคดีไดยื่นคําฟองเม่ือพนกําหนดระยะเวลาการฟองคดีตามมาตรา ๔๙ แหง พ.ร.บ.
จดั ตง้ั ศาลปกครองฯ ผูฟองคดีจึงย่ืนคํารองอุทธรณคําส่ังดังกลาว โดยอางวาคดีน้ีเปนคดีท่ีเก่ียวกับ
ประโยชนสวนรวมและมีเหตุจําเปนอื่นที่ศาลสามารถใชดุลพินิจรับคําฟองไวพิจารณาได เห็นวา
การที่จะวินิจฉัยวาการรับคดีท่ีย่ืนฟองเมื่อลวงพนกําหนดระยะเวลาการฟองคดีแลวไวพิจารณา
จะเปนประโยชนแกสวนรวมหรือไม ตองพิจารณาจากผลท่ีจะเกิดข้ึนจากคําพิพากษาคดีน้ัน
วาจะกอใหเกิดประโยชนแกประชาชนโดยสวนรวมโดยตรงและอยางแทจริงหรือไมเปนสําคัญ
สวนเหตุจําเปนอื่นน้ันแมจะไมใชเหตุสุดวิสัยตามนัยมาตรา ๘ ประกอบมาตรา ๑๙๓/๑๙ แหง
ประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย แตก็ยอมหมายถึงเหตุที่เปนอุปสรรคขัดขวางมิใหผูฟองคดี
ยื่นคําฟองภายในระยะเวลาการฟองคดีที่กฎหมายกําหนดไดเปนสําคัญ เมื่อพิจารณาผลท่ีจะเกิดจาก
คาํ พพิ ากษาคดีนี้หากจะกอ ใหเกิดประโยชน ก็คงเปนประโยชนแกผูฟอ งคดีท่ีจะไมตองถกู สง่ั ลงโทษ
ปลดออกจากการเปนพนักงานสํานักงานพัฒนาวิทยาศาสตรและเทคโนโลยีแหงชาติเทานั้น
การรับคําฟองคดีนี้ไวพิจารณาจึงไมเปนประโยชนแกสวนรวมแตอยางใด และที่ผูฟองคดีอางวา
คณะกรรมการสอบขอเท็จจริงไมไดมีการสอบถามขอเท็จจริงจากผูฟองคดี และไมมีการแจงผูฟองคดี
ใหทราบและคัดคานรายชื่อคณะกรรมการแตอยางใด ผูฟองคดีเพิ่งไดทราบเรื่องท่ีนาย ท.
เปนประธานกรรมการสอบสวนขอเท็จจริง และเปนประธานอนุกรรมการการบริหารงานบุคคลซ่ึงมีหนาที่
ลงมติเก่ียวกับการอุทธรณของผูฟองคดี ซึ่งยอมคาดหมายไดวาจะแสดงความเห็นสอดคลองกับ
ความเห็นเดมิ ที่ตนไดใหไ วใ นฐานะประธานสอบสวนขอ เทจ็ จริงถอื ไดว ามีสภาพรา ยแรง อันเปนเหตุสงสัย
ในความเปนกลางตามมาตรา ๑๖ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ และ
ผูฟองคดีไมทราบถึงการออกระเบียบสํานักงานพัฒนาวิทยาศาสตรและเทคโนโลยีแหงชาติ
วาดวยหลักเกณฑและวิธีการดําเนินการทางวินัย พ.ศ. ๒๕๕๒ นั้น ก็ไมอาจถือไดวาเปนเหตุ
ท่ีเปนอุปสรรคขัดขวางมิใหผูฟองคดีสามารถยื่นฟองคดีน้ีภายในระยะเวลาที่กฎหมายกําหนดได
ศาลปกครองจึงไมอาจใชดุลพินิจรับคําฟองของผูฟองคดีไวพิจารณาไดตามมาตรา ๕๒ วรรคสอง
แหง พ.ร.บ. จัดต้ังศาลปกครองฯ ประกอบขอ ๓๐ วรรคสอง แหงระเบียบท่ีประชุมใหญฯ
วาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๓ ท่ีศาลปกครองช้ันตนมีคําสั่งไมรับคําฟองนี้ไวพิจารณา
และใหจ าํ หนายคดอี อกจากสารบบความ นั้น ศาลปกครองสูงสดุ เหน็ พองดวย

จงึ มคี ําสั่งยืนตามคาํ สั่งของศาลปกครองช้ันตน
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๑๔๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เง่ือนไขการฟองคดี

หนา ๘๑

แนวคาํ วนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๗)
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๖๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๙๓
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๖๕/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๙๕
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดท่ี คบ.๑๔๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๘๑
วธิ ีพิจารณาคดีปกครอง
ผดู ําเนินคดีปกครอง
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๖๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๙๓
อํานาจในการตรวจสอบและแสวงหาขอ เท็จจริงของศาล
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ ฟ.๒๖/๒๕๖๓ (ป.) อางแลวในประเด็น เร่ือง เขตอํานาจศาล

หนา ๑๕
การรบั ฟงพยานหลกั ฐานท่ไี ดมานอกเหนอื จากที่คูก รณีเสนอตอศาล
คําพิพากษาศาลปกครองสงู สดุ ท่ี อ.๕๖๔/๒๕๖๓

ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีดํารงตําแหนงอัยการพิเศษประจํากรม สํานักงาน
อัยการเขต ๓ รักษาการในตําแหนงอัยการจังหวัดสุรินทร ไดรับความเดือดรอนเสียหายเน่ืองจาก
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (คณะกรรมการอัยการ (ก.อ.)) มีคําสั่งลงวันท่ี ๒๔ เมษายน ๒๕๕๒ ไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ต้ังแตวันท่ี ๒๒ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ กรณีกระทําผิดวินัยอยางรายแรง ฐานทุจริต
ตอหนาท่ีราชการ ประพฤติช่ัวอยางรายแรง ไมปฏิบัติหนาที่ดวยความซ่ือสัตยสุจริต กระทําการ
อันทําใหเสียเกียรติศักด์ิแหงตําแหนงหนาที่ราชการ ตามมาตรา ๔๔ มาตรา ๔๗ มาตรา ๖๐ (๑) (๘)
แหง พ.ร.บ. ระเบียบขาราชการฝายอัยการ พ.ศ. ๒๕๒๑ เนื่องดวยนาย อ. ผูตองหาตามสํานวน ส.๑
เลขรับท่ี ๑๑๐๒/๒๕๕๐ ของสํานักงานอัยการจังหวัดสุรินทร ไดมีหนังสือถึงอธิบดีอัยการเขต ๓
และสํานักงานอัยการสูงสุด รองเรียนวา ผูฟองคดีขมขู เรียกเงินประมาณ ๑๐,๐๐๐,๐๐๐ บาท
ในการที่จะชวยเหลือสั่งไมฟองนาย อ. ขอหานํายาเสพติดใหโทษประเภท ๑ (เมทแอมเฟตามีน)

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๘)
เขามาในราชอาณาจักรเพื่อจําหนาย และหากไมยอมรับตามขอเสนอจะดําเนินการทุกวิถีทางให
นาย อ. ไดรับโทษประหารชีวิต ตอมา เม่ือวันท่ี ๒๒ กุมภาพันธ ๒๕๕๑ ผูถูกฟองคดีท่ี ๒ (ประธาน
คณะกรรมการอัยการ) ไดมีคําส่ังแตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยแกผูฟองคดี หลังจาก
คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยไดสอบสวนเสร็จสิ้นแลว ผูถูกฟองคดีไดมีคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดี
ออกจากราชการ ผูฟองคดีเห็นวา การท่ีผูถูกฟองคดีมีคําสั่งไลผูฟองคดีออกจากราชการโดยอาศัย
พยานหลักฐานของผูกลาวหา (นาย อ.) แพทยหญิง ภ. และนาย ก. เพียงฝายเดียวซึ่งไดมา
โดยไมชอบดวยกฎหมายมารับฟงเพื่อลงโทษผูฟองคดีนั้น เปนการไมชอบดวยกฎหมาย จึงนําคดี
มาฟองขอใหศาลมีคําพิพากษาหรือคําส่ังเพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๒๔ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒
ที่ลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ และใหรับผูฟองคดีกลับเขาปฏิบัติหนาท่ีในตําแหนงเดิม
พรอมท้ังคืนสิทธแิ ละหนาท่ีใหก ับผูฟองคดีตามทีเ่ คยไดร บั เดิมทกุ ประการ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวา ขอกลาวอางของผูฟองคดีเกี่ยวกับความไมชอบ
ดวยกฎหมายของกระบวนการพิจารณาลงโทษทางวินัยผูฟองคดี เปนขอกลาวอางท่ีผูฟองคดี
เพ่งิ ยกขึน้ กลาวอา งในชนั้ อทุ ธรณ มไิ ดเปนขอท่ยี กข้ึนวากลาวกันมาแลวโดยชอบในศาลปกครองช้ันตน
อีกท้ัง ไมไดเปนปญหาอันเก่ียวดวยความสงบเรียบรอยของประชาชนหรือปญหาอันเกี่ยวกับ
ประโยชนสาธารณะ จึงไมชอบดวยขอ ๑๐๑ วรรคสอง แหงระเบียบของที่ประชุมใหญฯ วาดวย
วิธีพิจารณาคดีปกครอง พงศ. ๒๕๔๓ สวนที่ผูฟองคดีอางวา การที่ผูถูกฟองคดีที่ ๒ ไมลดหยอนโทษ
ใหแกผูฟองคดีโดยอางวา ผูฟองคดีไมลุแกโทษตอเจาพนักงานเปนการใชดุลพินิตโดยไมชอบนั้น
มิไดเปนประเด็นที่มีการยกข้ึนกลาวอางและโตแยงกันแตอยางใด จึงถือเปนกรณีของขอเท็จจริง
หรอื ขอกฎหมายทไี่ มไ ดย กขนึ้ วา กลาวกันมาแลว โดยชอบในศาลปกครองช้นั ตน มิใชปญหาอันเก่ียว
ดวยความสงบเรยี บรอยของประชาชนหรือปญหาเกี่ยวกับประโยชนสาธารณะท่ีผูฟองคดีจะยกขึ้น
วากลาวในชั้นอุทธรณไดตามขอ ๑๐๑ วรรคสอง แหงระเบียบดังกลาว สําหรับกรณีที่ผูฟองคดี
โตแยงการรับฟงขอเท็จจริงของศาลปกครองช้ันตนนั้น เม่ือพิจารณารายงานผลการสอบสวนทางวินัย
ที่มีการสอบปากคําพยานฝายผูกลาวหา จะเห็นไดวา พยานดังกลาวไดอยูรวมดวยในเหตุการณ
สนทนาระหวางผูฟองคดีกับญาติของนาย อ. ที่บานของแพทยหญิง ภ. จึงมีความนาเชื่อถือ
อีกท้ังเมื่อการรวบรวมพยานหลักฐานท่ีสนับสนุนขอกลาวหาในคดีน้ี เปนการรวบรวม
พยานหลักฐานจากวัตถุพยานและพยานเอกสารเปนหลัก และมีเหตุผลอันสมควรเพื่อประโยชน
แหงความยุตธิ รรม กรณีจึงรับฟงพยานบุคคลดังกลา วเพื่อใชป ระกอบการรับฟงพยานหลักฐานอื่นดวยได
ตามขอ ๖๘ แหงระเบียบเดียวกัน สวนกรณีที่อางวา การรับฟงเทปบันทึกขอมูลภาพและเสียง
การสนทนาระหวางผูฟองคดีกับครอบครัวของนาย อ. เปนไปโดยไมถูกตอง เน่ืองจากพยานหลักฐาน
ดังกลาวไดมาจากการดักฟง และไมมีคํารับรองของบุคคลที่เก่ียวของหรือดําเนินการอันเปนการ
ตองหามศาลรับฟงเปนพยานหลักฐานในคดีตามขอ ๑ ของประกาศคณะปฏิรูปการปกครอง
ในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริยทรงเปนประมุข ฉบับท่ี ๒๑ เร่ือง หามการดักฟง
ทางโทรศัพทหรือเครื่องมือสื่อสารใด นั้น เห็นวา ประกาศดังกลาวเปนการกําหนดโทษทางอาญา
แกผูดักฟง ใชประโยชน หรือเปด เผย ซึ่งขอความท่ีมีการติดตอทางโทรศัพทหรือเคร่ืองมือส่ือสารอ่ืนใด

แนวคาํ วนิ ิจฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๙๙)
โดยไมมีอํานาจโดยชอบดวยกฎหมาย โดยที่ในตัวประกาศเองมิไดมีบทบัญญัติหามเด็ดขาด
ท่ีจะนําขอมูลที่ไดมาดังกลาวมาใชเปนพยานหลักฐานในการดําเนินคดี การพิจารณาวาจะรับฟง
เปนพยานหลักฐานในคดีไดหรือไม จึงตองพิจารณาจากกฎหมายวาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง
ซ่ึงเม่ือพิจารณาถอยคําของผูฟองคดีและพยานบุคคลที่ปรากฏในเทปบันทึกภาพและเสียง
การสนทนาในคดี เห็นไดวา การพูดและตอบคําถามนั้นเปนการพูดโดยอิสระ โดยเฉพาะเรื่อง
เก่ียวกับการเรียกรับเงินของผูฟองคดีซ่ึงผูฟองคดีไดพูดเองท้ังส้ิน ซ่ึงถึงแมจะเปนพยานหลักฐาน
ท่ีไดมาโดยไมชอบเพราะไดมาจากการแอบบันทึก โดยที่ผูฟองคดีไมรูตัวซ่ึงโดยหลักตองหามมิให
รับฟง เวนแตการรับฟงพยานหลักฐานน้ันจะเปนประโยชนตอการอํานวยความยุติธรรมมากกวา
ผลเสียอันเกิดจากผลกระทบตอมาตรฐานของระบบงานยุติธรรมทางอาญาหรือสิทธิเสรีภาพ
พื้นฐานของประชาชนตามมาตรา ๒๒๖/๑ แหงประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา รวมท้ัง
ไมมีคํารับรองของบุคคลที่เกี่ยวของหรือดําเนินการตามขอ ๖๗ วรรคหน่ึง แหงระเบียบของ
ที่ประชุมใหญฯ วาดวยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๓ แตเมื่อกฎหมายวาดวยวิธีพิจารณา
คดีปกครองมิไดบัญญัติหามมิใหรับฟงพยานหลักฐานประเภทดังกลาว และผูฟองคดีไดมีโอกาส
ตรวจดู และแสดงพยานหลักฐานเพื่อยืนยันหรือหักลางแลว กับทั้งเม่ือไดคํานึงถึงคุณคาในการ
พิสูจน ความสาํ คญั และความนา เชือ่ ถือของบันทกึ ขอมลู ดังกลาว เพ่ือประโยชนแหงความยุติธรรม
ศาลปกครองชั้นตนจึงมีดุลพินิจที่จะรับฟงพยานดังกลาวไดตามขอ ๖๕ แหงระเบียบดังกลาว
สวนท่ีผูฟองคดีอางวา ศาลปกครองช้ันตนไมอาจรับฟงหนังสือสอบสวนเพิ่มเติมในคดีอาญา ส.๑
เลขรับท่ี ๑๑๐๒/๒๕๕๐ ได เพราะเอกสารดังกลาวเปนเพียงสําเนาเอกสาร นั้น เม่ือในช้ันการ
สอบสวนทางวินัยแกผูฟองคดี คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยไดใหผูฟองคดีดูเอกสารดังกลาวแลว
และผูฟองคดีใหการวาสําเนาหนังสือดังกลาวเปนสําเนาหนังสือใหสอบสวนเพิ่มเติมท่ีผูฟองคดี
สั่งใหพนักงานสอบสวนสถานีตํารวจภูธรปราสาททําการสอบสวนเพ่ิมเติมในคดีที่นาย อ.
เปนผูตองหาในคดียาเสพติด จึงเห็นไดวา ผูฟองคดีไดจัดทําหนังสือแจงใหพนักงานสอบสวน
ทําการสอบสวนเพ่ิมเติมในประเด็นดังกลาวจริง นอกจากน้ี เมื่อขอเท็จจริงปรากฏวา นางสาว ว.
ซึ่งเปนเจาหนาท่ีบันทึกขอมูลของสํานักงานอัยการจังหวัดสุรินทร และมีหนาท่ีพิมพคําฟอง
และพิมพหนังสือท่ีพนักงานอัยการมีคําส่ังใหพนักงานสอบสวนทําการสอบสวนเพิ่มเติมไดใหการ
ยืนยันตอคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยวา เม่ือวันท่ี ๔ ธันวาคม ๒๕๕๐ ผูฟองคดีไดใหตนเอง
พิมพหนังสือใหพนักงานสอบสวนทําการสอบสวนเพ่ิมเติมในสํานวนคดีอาญา ส.๑ เลขรับ
ที่ ๑๑๐๒/๒๕๕๐ ระหวาง พันตํารวจโท ส. ผูกลาวหา นาย อ. ผูตองหาขอหานําเขายาเสพติด
ใหโทษประเภท ๑ (ยาบา) โดยไมไดรับอนุญาต ซ่ึงมีขอความเชนเดียวกับสําเนาหนังสือ
ใหสอบสวนเพ่ิมเติมจริง ศาลจึงมีดุลพินิจท่ีจะรับฟงหนังสือสอบสวนเพิ่มเติมในคดีอาญา ส.๑
เลขรับท่ี ๑๑๐๒/๒๕๕๐ เปนพยานหลักฐานในคดีน้ีได ตามขอ ๖๖ แหงระเบียบเดียวกัน
ที่ศาลปกครองชั้นตน มคี ําพิพากษาใหยกฟอ งน้ันชอบแลว ศาลปกครองสูงสุดเหน็ พอ งดวย

พิพากษายนื

แนวคําวนิ จิ ฉยั ศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๐๐)
การรบั ฟง สําเนาเอกสารเปน พยานหลักฐาน
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.๕๖๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง วิธีพิจารณาคดีปกครอง

หนา ๙๗
การรับฟง ขอมูลทบ่ี ันทกึ สําหรับเคร่อื งคอมพิวเตอรห รอื ประมวลผลโดยเคร่ืองคอมพิวเตอรเปน
พยานหลกั ฐาน
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี อ.๕๖๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง วิธีพิจารณาคดีปกครอง

หนา ๙๗
การรับฟงพยานบอกเลาเปนพยานหลกั ฐานประกอบพยานหลกั ฐานอ่ืน
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.๕๖๔/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง วิธีพิจารณาคดีปกครอง

หนา ๙๗
กรณคี ดเี ปน อันถงึ ท่สี ุดเน่ืองจากคูก รณมี ิไดยื่นอุทธรณ
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสดุ ที่ อบ.๕๘/๒๕๖๓

ผูฟองคดีฟองวา ผูฟองคดีดํารงตําแหนงปลัดองคการบริหารสวนตําบล
(นักบริหารงานองคการบริหารสวนตําบล) ระดับ ๗ สังกัดองคการบริหารสวนตําบลดานชาง
อําเภอดานชาง จังหวัดสุพรรณบุรี ไดรับความเดือดรอนหรือเสียหายจากการท่ีผูถูกฟองคดีที่ ๑
(นายกองคการบริหารสวนตําบลดานชาง) มีคําสั่งลงวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ ลงโทษลดข้ันเงินเดือน
ผฟู อ งคดีจาํ นวน ๑ ขน้ั เน่ืองจากกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรง ฐานไมปฏิบัติหนาท่ีราชการใหเปนไป
ตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการกรณเี ปน ปลดั องคก ารบรหิ ารสวนตําบลดานชางแตมีความขัดแยง
กับผูบริหาร ไมใหความชวยเหลือ แนะนํา ใหคําปรึกษา และรวมมือกับผูบริหารในการทํางาน
ตามหนาที่ท่ีตองปฏิบัติเพ่ือใหการปฏิบัติงานสําเร็จลุลวง มีประสิทธิภาพ เปนไปตามนโยบาย
และแผนงาน ท่ีกําหนดไว ทําใหมีโครงการท่ีไมไดดําเนินการจนมีงบประมาณตกเปนเงินสะสม
โดยมยี อดเงนิ สะสมเปน เงนิ ๔๑,๑๐๖,๖๖๓.๘๕ บาท ทําใหประชาชนในพ้ืนที่เสียโอกาสท่ีจะไดรับ
การพัฒนา ในฐานะปลัดองคการบริหารสวนตําบลดานชาง เปนการไมปฏิบัติหนาที่ใหเปนไป
ตามกฎหมาย ผูฟองคดีเห็นวา คําสั่งดังกลาวออกโดยคูกรณีซ่ึงตองหามตามมาตรา ๑๓ แหง พ.ร.บ.
วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงเปนคําสั่งที่ไมชอบดวยกฎหมาย ผูฟองคดีไดมีหนังสือ
ลงวันท่ี ๓ มีนาคม ๒๕๕๔ อุทธรณคําส่ังตอประธานกรรมการพนักงานสวนตําบลจังหวัดสุพรรณบุรี
แตผ ถู กู ฟองคดีท่ี ๒ (คณะกรรมการพนักงานสวนตําบลจังหวัดสุพรรณบุรี) ยังมิไดดําเนินการพิจารณา

แนวคําวินจิ ฉยั ศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๐๑)
อุทธรณของผูฟองคดีใหแลวเสร็จโดยไมมีเหตุผลอันสมควร จึงนําคดีมาฟองขอใหมีศาลมีคําพิพากษา
หรอื คําสัง่ เพกิ ถอนคาํ ส่ังลงวันท่ี ๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๓ ที่แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัยอยางรายแรง
เพิกถอนคําสั่งลงวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ ท่ีลงโทษลดขั้นเงินเดือนผูฟองคดีจํานวน ๑ ขั้น
และใหผูถกู ฟองคดีที่ ๒ พิจารณาอุทธรณของผูฟองคดีใหแลวเสร็จภายในกําหนด ๓๐ วัน นับแตวันที่
ศาลมีคําพิพากษา เห็นวา คดีน้ีศาลปกครองชั้นตนวินิจฉัยวา ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มิไดเปนคูกรณีกับ
ผูฟองคดีตามมาตรา ๑๓ แหง พ.ร.บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ และไมปรากฏเหตุ
ท่ีมีสภาพรายแรงถึงขนาดท่ีอาจะทําใหการพิจารณาออกคําส่ังแตงตั้งคระกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรงกับผูฟองคดีไมเปนกลาง ตามมาตรา ๑๖ แหงพระราชบัญญัติดังกลาว การที่
ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําส่ังลงวันท่ี ๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๓ เร่ือง แตงต้ังคณะกรรมการสอบสวนวินัย
อยางรายแรงกับผูฟองคดี จึงชอบดวยกฎหมาย ซ่ึงผูฟองคดีมิไดอุทธรณในประเด็นน้ี คําวินิจฉัย
ของศาลปกครองชั้นตนในประเด็นนี้จึงเปนท่ีสุด ตามมาตรา ๗๓ วรรคหนึ่ง แหง พ.ร.บ. จัดตั้ง
ศาลปกครองฯ โดยทีผ่ ูฟอ งคดีไดอุทธรณคําวินิจฉัยของศาลปกครองช้ันตนในประเด็นวา ผูฟองคดี
มิไดกระทําผิดตามที่ผูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสั่งลงโทษ คดีจึงมีประเด็นที่จะตองวินิจฉัยตามอุทธรณ
ตามอุทธรณของผูฟองคดีวา ผูฟองคดีกระทําผิดตามขอกลาวหาหรือไม เม่ือปรากฏขอเท็จจริงวา
ในชน้ั การสอบสวนทางวนิ ยั มพี ยานบคุ คลหลายคนใหถอยคํา สรุปไดตรงกันวา ผูฟองคดีมีความขัดแยง
กับผูบริหารองคการบริหารสวนตําบลดานชาง โดยมีการทําบันทึกโตตอบระหวางกันดวยเอกสารตลอด
ไมคอยพูดจาหรือปรึกษาหารือกัน และผูฟองคดีไมคอยใหคําแนะนําหรือเสนอวิธีการแกไขปญหา
ในการทํางาน การเบิกจายเงินขององคการบริหารสวนตําบลดานชางจึงเกิดความลาชา อีกท้ัง
ไมเขารวมประชุมสภาองคการบริหารสวนตําบลดานชางเพื่อชี้แจงขอราชการตางๆ ซึ่งสอดคลอง
กับพยานเอกสาร ไดแก รายงานการประชุมสภาองคการบริหารสวนตําบลดานชาง ที่พบวาผูฟองคดี
ไมเขารวมประชุม ทั้งท่ีผูบังคับบัญชาแจงใหเขารวมประชุม โดยมีการลาปวยหลายคร้ังในวันที่มี
การประชุม พฤติการณลักษณะนี้เช่ือไดวา ผูฟองคดีมีความขัดแยงกับผูบริหารองคการบริหาร
สวนตาํ บลดา นชา ง ไมใหความรวมมือกับผูบริหารในการบริหารงานขององคการบริหารสวนตําบล
ดานชางจริง เมอ่ื พิจารณาจากสถานะของผฟู องคดีในฐานะปลัดองคการบริหารสวนตําบลดานชาง
ซ่ึงเปนผูบังคับบัญชาของพนักงานสวนตําบลและลูกจางในองคการบริหารสวนตําบลดานชางรอง
จากผถู กู ฟอ งคดที ี่ ๑ มีอํานาจหนา ท่คี วบคุมดูแลราชการประจําขององคการบริหารสวนตําบลดานชาง
ใหเ ปนไปตามนโยบายและยังมอี าํ นาจหนาท่ีอน่ื ตามที่มกี ฎหมายกาํ หนดหรอื ตามท่ผี ถู ูกฟองคดีที่ ๑
มอบหมาย ตามมาตรา ๖๐/๑ แหง พ.ร.บ. สภาตําบลและองคการบริหารสวนตําบล พ.ศ. ๒๕๓๗
และในฐานะเจาหนาที่งบประมาณ ซึ่งมีอํานาจหนาที่จัดทํางบประมาณและท่ีเกี่ยวกับการงบประมาณ
กับปฏิบัติการอื่นตามท่ีกําหนดไวในระเบียบกระทรวงมหาดไทย วาดวยวิธีการงบประมาณขององคกร
ปกครองสวนทองถิ่น พ.ศ. ๒๕๔๑ พฤติการณของผูฟองคดีดังกลาวยอมสงผลกระทบใหการดําเนินการ
ตามโครงการตางๆ ขององคการบริหารสวนตําบลดานชางเกิดความลาชา เห็นไดจากการท่ีเงินงบประมาณ
ขององคการบริหารสวนตําบลดานชางตกเปนเงินสะสม ณ วันท่ี ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๒ มากถึง
๔๑,๑๐๖,๖๖๓.๘๕ บาท จึงเปนการไมปฏิบัติหนาท่ีใหเปนไปตามกฎหมาย ระเบียบของทางราชการ

แนวคําวินิจฉัยศาลปกครองสูงสดุ ฉบับ Day to Day ป ๒๕๖๓

(๑๐๒)
ตามมาตรา ๖๐/๑ แหงพระราชบัญญัติดังกลาว ประกอบกับมาตรฐานกําหนดตําแหนงนักบริหารงาน
องคการบรหิ ารสวนตาํ บล และในฐานะเจาหนาที่งบประมาณ เปนการไมปฏิบัติตามขอ ๘ และขอ ๓๓
ของระเบยี บกระทรวงมหาดไทย วา ดว ยวธิ กี ารงบประมาณขององคกรปกครองสวนทองถน่ิ พ.ศ. ๒๕๔๑
อันเปนการกระทําผิดวินัยอยางไมรายแรงฐานไมปฏิบัติหนาที่ราชการใหเปนไปตามกฎหมาย
ระเบยี บของทางราชการ มติคณะรัฐมนตรี และนโยบายของรัฐบาล ตามขอ ๖ วรรคหนึ่ง ของประกาศ
คณะกรรมการพนักงานสวนตําบล จังหวดั สุพรรณบุรี เร่ือง หลักเกณฑและเงื่อนไขในการสอบสวน
การลงโทษทางวินัย การใหออกจากราชการ การอุทธรณ และการรองทุกข ลงวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๔๕
การทผ่ี ูถูกฟองคดีที่ ๑ มีคําสัง่ ลงวนั ท่ี ๓๑ มกราคม ๒๕๕๔ ลงโทษลดข้ันเงินเดือนผูฟองคดีจํานวน ๑ ข้ัน
จึงเปนคําสั่งท่ีชอบดวยกฎหมาย ท่ีศาลปกครองช้ันตนพิพากษายกฟอง น้ัน ศาลปกครองสูงสุด
เหน็ พองดวย

พพิ ากษายนื
คาํ พพิ ากษาหรือคําส่ังของศาลปกครองสงู สดุ ใหเ ปนทส่ี ดุ
คําส่ังศาลปกครองสูงสุดที่ คบ.๑๑๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เง่ือนไขการฟองคดี

หนา ๔๔
กรณีเปนปญหาขอ กฎหมายอนั เกย่ี วกับความสงบเรียบรอยของประชาชน
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี ฟ.๒/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เร่ือง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๕๕
คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี ฟ.๓/๒๕๖๓ อางแลวในประเด็น เรื่อง เงื่อนไขการฟองคดี

หนา ๘๕
คาํ พิพากษาศาลปกครองสูงสุดท่ี ฟ.๑๗/๒๕๖๓

ผูฟองคดีฟองวา เดิมผูฟองคดีรับราชการ ตําแหนงเจาพนักงานที่ดินจังหวัด
(เจาหนาที่บริหารงานที่ดิน ๙) สํานักงานที่ดินจังหวัดระยอง ไดรับความเดือดรอนจากการที่
ผูถูกฟองคดีท่ี ๑ (ปลัดกระทรวงมหาดไทย) มีคําส่ังลงโทษไลผูฟองคดีออกจากราชการ ตามคําส่ัง
ลงวันท่ี ๗ ตุลาคม ๒๕๕๒ ฐานปฏิบตั หิ รอื ละเวน การปฏิบัติหนา ท่ีราชการโดยมิชอบ เพื่อใหตนเอง
หรอื ผอู ื่นไดประโยชนทมี่ ิควรได เปนการทจุ รติ ตอหนาท่ีราชการ และฐานปฏบิ ตั หิ นาทีร่ าชการโดยจงใจ
ไมปฏิบัติตามกฎหมายและระเบียบของทางราชการ อันเปนเหตุใหเสียหายแกราชการอยางรายแรง
จากกรณีการออกหนังสือรับรองการทําประโยชน (น.ส.๓ ก.) เลขท่ี ๒๑๗๑ ตําบลเนินพระ

แนวคําวนิ ิจฉัยศาลปกครองสงู สดุ ฉบบั Day to Day ป ๒๕๖๓