เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

222
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

223

12

เสยี งปน ราวกับประทัดตรษุ จนี จากเบอื้ งหนา สงบลงแลว เสียงปา แตก ตน ไมล ม ก็
หางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระทัง่ ในทสี่ ุดทกุ สิ่งทกุ อยา งกต็ กอยใู นความสงบเงียบเหมือนเดมิ ไม
มีวแ่ี วววาโขลงชางปาจะเตลิดผา นมาทางดา นของรพนิ ทร

ทุกคนหนั มามองดกู นั แลวคอ ยๆ เคล่ือนออกจากท่กี าํ บงั เขามารวมกลุม
“คุณชายกบั พวกนั้นคงจะยงิ ไลแ ตกกระจายไปทางอืน่ หมดแลว ครบั ”
พรานใหญพดู เบาๆ ไชยยนั ตกับดารนิ ยังอยใู นอารมณต นื่ เตนมองเหน็ ไดถนัด โดยเฉพาะ
อยางย่งิ ม.ร.ว.หญิงคนสวย หลอ นไมมีไรเฟล ถือตดิ มอื อยูดวย นอกจากปนส้ันขางเอวเทา นนั้ และ
เด๋ียวนห้ี ลอ นเร่ิมรสู ึกตัวในคําเตอื นของจอมพรานแลว ในกรณที เ่ี ขาพร่ําพดู ไวน กั หนาวา นอกจาก
ภายในบรเิ วณท่ตี ง้ั แคมปแ ลว ทุกฝกา วไมว า จะยา งไปไหน ไมควรจะใหไ รเฟล หา งมอื หลอนนกึ
วาดภาพไมถ ูกเหมอื นกนั วา ถา ชา งโขลงยกขบวนผา นมาทางดา นนห้ี ลอนจะทาํ ยงั ไง
“เอ...ไปยงั ไงมายังไงกนั น?่ี ”
ไชยยนั ตพดู ยมิ้ จดื ๆ ประหมา ตอเหตกุ ารณย ง่ิ เสยี กวา ตอนทถ่ี กู ววั แดงไลเสียอีก
“พวกเราอาศยั ทางของมันเดนิ ไปครับ ผมเขาใจวา คณะของคณุ ชายคงจะเดนิ สวนกับ
โขลงของมันอยางจงั เพราะตางฝายตางเดินเงยี บๆ และระยะทป่ี ระจันหนา กันก็คงจะใกลจ วนตวั
เตม็ ที เพราะดา นมนั โคง สงู ต่ําเปนลอน ไมส ามารถจะมองเหน็ ขางหนา ไดไกล”
รพนิ ทรบอกความเหน็ ตามคาดคะเน
“ไมร ูวา พวกเราเปนยังไงกันบางหรอื เปลา เสยี งยงิ กนั ยังกบั จะถลม ปา”
ดารินบนอยา งวติ กกงั วล หนา ของหลอ นซีด มือเทา เยน็ ไปหมด
“คงไมมใี ครเปนอะไรหรอกครบั เสียงปน แสดงวา มีการยิงปะทะไวอยา งแนน หนา
เหลือเกิน พวกมันคงแตกกระจายกนั ออกไปกอนทจ่ี ะบุกเขา มาถงึ ตวั ”
“ผมวาเราสง สัญญาณเรียกใหพ วกนั้นรูตวั ดีกวา วา เราตามมาขา งหลังหางกนั เพยี งแคน้ี
เอง เขาจะไดร อ”
ไชยยนั ตวา
“ก็ดีเหมือนกนั ครบั ”
รพนิ ทรเหน็ ดว ย หนั มาทาง ม.ร.ว.หญิงดารนิ บอกวา
“คณุ หญงิ ครับ ขอแรงนิด ยิงปน สนั้ ของคุณหญงิ สกั สามนัดยิงขึน้ ฟา เวน ระยะเปน ชว งให
ไดจังหวะกันนะครับ อยายงิ ตดิ กันเกนิ ไป”
หญงิ สาว ชักปน ออกจากซองดา นขา วเอง ชขู ึ้นเหนือศีรษะแลว เหนยี่ วไก เปรย้ี ง! เปรีย้ ง!
เปรีย้ ง! ออกไปเปน จังหวะสามนัด เสียงของมันสะทา นกอ งไปท้ังหุบเขา ตามคําส่งั ของเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

224

เพียงอึดใจเดยี ว ก็มเี สยี งปน จากเบอื้ งหนา ดงั กังวานข้ึนสามนัดเชนกนั เปนการตอบรับ
รพนิ ทรย ้มิ ออกมาเลก็ นอ ย

“เอาละครับ เขารูตวั แลววา เรากําลงั ตามมา ปานนีค้ งจะหยุดรอ เรารีบไปเถอะ”

ทง้ั หมดเรมิ่ เดนิ รดุ หนา ตอไปอยา งเรง รีบ เตม็ ไปดว ยความรอ นใจประมาณ 10 นาที
หลงั จากนนั้ กม็ ีเสียงกูโ หวกเหวกสวนทางมา และอดึ ใจเดยี วทุกคนกเ็ ห็นเกดิ พรานพน้ื เมอื งของ
รพนิ ทรถ ือปนเดินอา วตรงเขามาดวยหนา ตาต่นื ยงั ไมทนั จะถึงตวั กต็ ะโกนบอกมาวา

“สวนกบั ชา งครบั ทง้ั โขลงเลย”
รพนิ ทร ไชยยนั ต ดารนิ ก็ปราดตรงเขา ไปหาเกดิ โดยเรว็ ภายหลังจากการซกั ถามกไ็ ด
ความตรงตามทพ่ี รานใหญเ ขา ใจไวแตแ รกไมมผี ดิ ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐาซงึ่ กําลังเดินลงมาจาก
เนินลาดชนั ตอนหนึ่ง ก็ประจนั หนากับโขลงชางประมาณ 20 กวา ตัว กาํ ลงั จะเดนิ ไตเนนิ สวนขนึ้ มา
ระยะทพ่ี บกนั หา งเพยี ง 50 เมตรเทา นนั้ จนั ผูเดินนาํ ขบวนไปเบอื้ งหนา ไดยงิ ข้ึนฟาเปนการไล แต
โขลงของมนั ทัง้ หมดนําขบวนโดยเจา สดี อตัวมหึมากลับพยายามจะสวนบกุ ขน้ึ มาใหได ม.ร.ว.
เชษฐาจึงสัง่ ใหยงิ ปะทะไว โชคดเี หลอื เกินทก่ี ารประจนั หนา เกิดขน้ึ บนหนทางท่ีฝา ยคนอยบู นทส่ี งู
ชนั กวา อาํ นาจการยงิ จึงสามารถสกัดกั้นไวไ ดทนั แตถ งึ กระนั้นก็หวดุ หวดิ จวนเจยี นจะถึงตวั ทเี ดยี ว
เกดิ รายงานวาเจา ตัวจา โขลงถูกระดมยงิ ลม ลง เมือ่ มันวิง่ เขา มาใกลเ กวยี นของเชษฐาเพียง
ไมก ่ีวาเทานัน้ สว นลกู โขลงแตกกระจายลงปา ขา งทางเจบ็ ไปหลายตวั ขณะนข้ี บวนเกวยี นยงั คงหยดุ
กนั อยูทีเ่ ดมิ เพราะไดย ินเสียงปน ยิงเรียกมาจากฝา ยของรพนิ ทร เชษฐาจงึ ใหเ กดิ รีบยอ นกลบั มารบั
รพนิ ทรเ ดนิ เรง ฝเทา ขนึ้ อกี เขาฟง การบอกเลาของเกดิ และซกั ถามไปพลาง โดยไมให
เสยี เวลา ตอ จากน้นั อกี ครูเ ดยี วพวกท่เี ดนิ ตามมาเบอ้ื งหลงั ก็มาถึง ขบวนเกวยี นทล่ี ว งหนามากอ น
ของเชษฐา ซง่ึ ในขณะนร้ี วมขบวนกนั หยดุ รอ ตางฝา ยตางซักถามกันแซดในเหตกุ ารณทีเ่ กิดขึน้
ม.ร.ว.เชษฐายนื อยูกับพน้ื ในมือถือดับเบลิ ไรเฟล .600 ไนโตรเอกซเปรส สีหนา ของราชสกุลหนุม
สอ แววตนื่ เตน เลก็ นอ ย มแี งซายยืนอยูขา งๆ
บนทางลาดต่าํ ไปเล็กนอ ย ภเู ขายอมๆ ลูกหนง่ึ กองขวางอยทู น่ี นั่ มันคอื พลายสดี อตัว
มหมึ านอนฟบุ อยใู นทา หมอบ เลอื ดยงั คงไหลรนิ ไมขาดสายออกมาจากแผลถูกยงิ เกอื บทงั้ ตัว แต
แผลฉกรรจท ่สี ดุ คือแผลทเี่ นนิ นํ้าเตา ของกระสุนขนาด .600 จากดับเบล้ิ ไรเฟล ของเชษฐา
“เปน ยงั ไง เรายงั ไมทันจะลามนั เลย มันจะขยเ้ี ราเขา ใหเ สียกอ นแลว ”
เชษฐาเอย ขึน้ บนหัวเราะ ขณะที่รพนิ ทรม าหยดุ ยืนพิจารณาดูซากชางอยูใ กลๆ โดยมไี ชย
ยันต ดารนิ และพวกทต่ี ามมาสมทบทีหลงั มงุ อยดู ว ย
“ผมนกึ แลวตอนทไี่ ดยนิ เสียงปน ผมตามหลงั คณุ ชายมาหางไมถ งึ 2 กโิ ล ใจหายหมด”
พรานใหญพ ดู เบาๆ ปาดแขนขน้ึ เช็ดเหงื่อบนใบหนา แลว ถอนในเฮอื ก โคลงศีรษะชาๆ
“จันกบั เกดิ ขวญั ดเี หลือเกนิ สมแลวที่เปนลกู ศษิ ยข องคณุ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

225

เชษฐากลาวชมเชยพรานพน้ื เมืองของเขายมิ้ ๆ
“ระยะมนั จวนตัวกะทันหนั เหลอื เกนิ ผมเองขณะนัน้ ตะลงึ ไปหมดเพราะไมทนั รูตวั คาด
ฝนมากอน จนั กับเกดิ สงเสียงตะโกนไลมนั พอมนั วิง่ เขา ใสทั้งโขลงกย็ ังอตุ สา หย งิ ขน้ึ ฟาใหโอกาส
มนั เสียอกี แตแ หม! ไมไ หวเลยนี่ ไอพ วกนกั เลงโตงากดุ พวกน้ี มนั เจตนาจะยกโขลงเขามาเหยยี บเรา
จรงิ ๆ อีตอนน้เี องที่เราซัดกนั หดู บั ตบั ไหม ไมรใู ครเปน ใคร ทีแรกผมนึกวา โขลงไอแ หวง อยางคณุ
วา เสยี อีก แตจนั กับเกดิ บอกวา ไมใ ช”
“ผมสงสยั วา จะเปน โขลงเดยี วกันกบั ทเี่ ราไดย นิ เสยี งเมอ่ื คนื วานซืน ตอนท่ผี มกับคณุ ชาย
ไปดักยิงไอกดุ อยดู ว ยกนั นนั่ แหละครบั มันจะบายหนา ออกทงุ เราบงั เอิญเดินสวนมนั พอดี ลง
ประจันหนากนั ในระยะจวนตัวอยา งน้มี ันกบ็ กุ เขา ใสแนๆ ทางของมันเสียดว ย”
จอมพรานพิจารณาดูรอยบาดแผลจากกระสนุ ขนาด .600 อยางสนใจอกี ครัง้ แลว เงยหนา
ขนึ้ ย้ิมกบั เชษฐาพึมพาํ เบาๆ
“คณุ ชายยงิ แมน เหลือเกนิ ครบั เขา เนนิ นํา้ เตา พอด”ี
“ปูโธ!”
ม.ร.ว.เชษฐารอ งออกมา พรอมกบั หัวเราะลัน่
“บอกตามตรง ผมนะมอื เย็นตนี เยน็ หมดแลว มารูสกึ ตวั เอาครงั้ สุดทา ยมันว่งิ เขา มาหา งไม
เกนิ 10 วา แงซายเปน คนตะโกนเตือนสติผมนัน่ แหละผมจึงไดกดตูมออกไป งวงมนั เกือบจะถงึ ตวั
ผมแลว ดวยซาํ้ ขณะทย่ี งิ จนกระทัง่ เดยี๋ วนผ้ี มยงั นกึ ไมอ อกเลยวา ปนกระบอกนม้ี นั ข้ึนมาอยูในมอื
ของผมตัง้ แตเ มือ่ ไหร แงซายเพงิ่ จะบอกผมเม่ือตะกน้ี ี้เองวา เขาเปนคนหยงิ สง ใหผ ม นบั ตั้งแตเ ขา
เห็นมันวง่ิ รเ่ี ขามา ถา ไมไดเกดิ จนั แลวกแ็ งซาย ทีแ่ ตละคนลวนสตดิ ีกนั ท้งั นัน้ ปา นน้ีขบวนของเรา
ท้งั หมดก็คงแหลกไปแลว ”
“เสียดายเหลอื เกิน ทีผ่ มไมมโี อกาสไดเ หน็ พิษสงของ .600 ไนโตรเอกซเปรส กระบอกนี้
ทีค่ ุณชายยิง”
พรานใหญพดู ตามความรสู ึกแทจ ริง เขาไปพิจารณารอยกระสนุ อกี ครั้งอยา งสนใจเปน
พิเศษ แลว หนั ไปมองดูตัวปน ทีเ่ ชษฐาถอื อยใู นมือ
“ปฏิบัตกิ ารของมันเปนยังไงบา งครบั ?”
“โอย! ผมบอกแลว วาผมกาํ ลังตกใจ อกสั่นขวัญแขวนไปหมด มโี อกาสยิงมนั ดว ยปน
กระบอกนเี้ พยี งนดั เดยี วเทา นน้ั และกเ็ ปน การยงิ อยางเผาขนเพราะขวนตวั พอลาํ กลอ งยกมนั กต็ มู
ออกไปกเ็ ห็นมันทรุดฮวบลงทันที ผมเองกย็ ังไมร ูเ หมือนกนั วาอานุภาพของมนั จะศกั ดส์ิ ิทธิส์ กั
ขนาดไหน เพราะบังเอญิ เพียงนัดแรกทย่ี งิ กเ็ ขา ท่สี าํ คญั เหลอื เกนิ อยา วา แต .600 กระบอกน้ีเลย ตอ
ใหไรเฟลขนาดเล็กกวา น้มี าก ลงถา เจาะเนินน้ําเตา กต็ องทรุดท้งั นน้ั และน่ีกเ็ ปนครงั้ แรกของผมทีม่ ี
โอกาสใชปน กระบอกนยี้ ิงสตั ว นอกจากการซอ มยิงเปา ถาเราอยากจะเห็นอานภุ าพของมนั จรงิ ๆ
ตองทดลองยงิ ในระยะหา งหนอย และเปา หมาย อยาใหถ กู จดุ สําคัญนกั เปน ตน วากลางลําตวั หรอื

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

226

สะบกั แลว กด็ ูผลวาชางมนั จะสะเทือนสักแคไ หน น่นั แหละเราถงึ ประมาณ ‘น็อก ดาวน เพาเวอร’
ของมันไดถูกตอ ง เอาไวใ หเราตามลาโขลงไอแ หวง ตามแผนเดมิ ของคุณเสยี กอ น บางทีเราจะได
ทดลองอีกครงั้ ”

หัวหนา คณะเดินทางบอกกบั เขาโดยเปด เผย

ทง้ั สองฝายซักถามถึงพฤติการณท ่ีเกิดขน้ึ ในระหวา งชางโขลงยกขบวนเขาใสอกี ครู พอ

คลายความต่นื เตนกันลงบางแลว ไชยยนั ตก ็เขาตบไหลเ ชษฐาพดู สพั ยอก

“แกเดนิ ลว งหนาฉันไป ชนดิ ไมเปดโอกาสใหฉันตามทนั นะเชษฐา ฉันยงิ หมูปา แกเลน

กวางเขาใหกอนแลว ฉันรบกบั หมีแกก็ควา่ํ ววั แดงตดั หนา ฉนั ไปอกี มหิ นําซํ้ายังซัดไอกดุ ไดถึงสอง

นดั ทนี พี้ อฉนั ทําคะแนนเรื่องวัวแดงไดทัน แกกก็ ระโดขา มข้ึนไปลอ ชางเขา เลย เดด็ จริง!”

ทั้งหมดพากนั หัวเราะอยางครกึ ครืน้ เหตุการณอ นั ตน่ื เตน ใจหายใจคว่าํ ที่ตา งเผชญิ มา

กลายเปนเรือ่ งสนุกสนานออกรสชาตยิ ง่ิ

“เออ วา ยังไง เรือ่ งววั แดง?”

เชษฐาเพิ่งจะนกึ ข้นึ มาได เพราะไชยยันตเอยขน้ึ หนั มาถามอยา งกระตอื รือรน

“ไดไหม? ตอนท่ีฉันผละแยกจากแกและรพินทรเ ดินหา งมาไดสัก 20 นาที กไ็ ดย ินเสียง

ปนอยางละนดั ครัง้ แรกสองนัดตดิ ตอ กัน เวน มาอีกสัก 4 นาทีก็ไดย นิ รวั ถี่ยบิ กนั ทีเดียว ชักเอะใจ

เหมือนกนั จะยอนกลับไปดแู ลว พอดเี กิดกบั จันบอกวาไมต องหว ง สนั นษิ ฐานวา คณุ รพนิ ทรก ับเส

ยคงจะไดโอกาสหมายยงิ ชนดิ ถลม ลงทง้ั ฝงู เลย ฉันเลยหมดกังวล เพราะถือวา รพินทรไปดว ย ได

ความวา ยงั ไงมง่ั ละ มัวแตต ืน่ เตนกันเรื่องชา งเลยลืมถามถึงดานแก”

รพินทรอมย้มิ ไชยยันตก ับดารนิ มองดหู นา กันแลวหวั เราะกา กออกมางอหาย เมอ่ื นึกถงึ

เหตกุ ารณฉ ุกละหุกตอนววั ไล แลวทงั้ สองกท็ าํ หนาที่บรรยายให ม.ร.ว.เชษฐาฟง อยา งละเอยี ด

ไชยยนั ตหนั กน กางเกงที่ถกู วัวเจา กรรมขวดิ จนฉกี ขาด ออกไปใหเพ่อื นดใู นตอนทา ย

ประกอบการเลา เชษฐาหวั เราะจนตวั งอดว ยความขบขัน สวนจอมพรานวางสีหนาเรยี บๆ เปนปกติ

คณะนายจางทงั้ สองของเขาเหน็ เรอ่ื งทเ่ี ส่ยี งชวี ิตหวุดหวดิ จวนเจยี นทผี่ า นมา อนั

เน่อื งมาจากความหละหลวมประมาทเปนเรอื่ งตลกขบขันไปเสยี หมด

“พรานใหญข องเรากว็ งิ่ แจน เหมอื นกนั วิง่ เรว็ กวาไชยยันตเสยี อกี เสียดายท่ีพใ่ี หญไ มไ ด

เหน็ ตอนนัน้ ”

ม.ร.ว.หญิงดารนิ พดู พลางหวั เราะพลาง หลอ นหวั เราะจนหนาแดงก่ํา

การเดนิ ทางวนั นี้คณะนายจา งของเขาสมั ผัสกับรสชาตทิ ถ่ี ึงอกถึงใจย่ิง รพนิ ทรไ มได

กลา วอะไรอกี ท้ังส้ิน ใหคณะนายจางพกั ผอนสนทนากันอยางสนุกสนาน อีกครูห น่ึงกเ็ ตือนใหอ อก

เดนิ ทางตอ เพราะมดื ลงทกุ ขณะแลว บรรยากาศของขบวนเกวยี นเรม่ิ อบอุนข้ึนอกี ครัง้ เมอื่ ท้ังสอง

ฝา ยตามมาทนั กันและมพี รานใหญน ําขบวนตามเดมิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

227

ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมล ืมถายภาพชางตวั นนั้ ไวห ลายภาพ กอ นที่ขบวนเกวยี นท้งั หมด จะ
เดนิ แอบชดิ ขา งทาง หลีกซากของมันทนี่ อนขวางทะมนึ ราวกับภเู ขาเลากาอยูกลางดา นเลยผา นไป

อากาศในหบุ เขาขมกุ ขมัวลงทกุ ขณะ มิหนาํ ซ้าํ ยงั มฝี นปรอยหยิมๆ เริ่มเย็นเยือกลงเปน
ลาํ ดบั ในการเดินคร้งั น้ีคณะนายจา งของเขาทัง้ สามคนไมม ใี ครนั่งไปบนเกวยี นเลย ตา งลงมาเดนิ
เคยี งคูกับเขาทงั้ สามคน และสนทนากนั ไปอยา งคร้ืนเครงตลอดทาง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ไมลมื มีไร
เฟล .270 ของหลอ นถือติดมืออยูดวย หลอ นไมกลา ชะลาใจอีกแลว เพราะเหตฉุ กุ เฉนิ ทเี่ กิดข้ึน เปน
บทเรียนใหเหน็ ถึงสองครง้ั ติดๆ กัน

เชษฐายังคงคยุ กบั รพินทรถ ึงเรอ่ื งโขลงชา งทป่ี ระจนั หนา กนั ถามพรานใหญด ว ยความ
สงสยั วา ทงั้ โขลงอันดรุ า ยของมัน เขาสงั เกตไมเหน็ มชี า งงาเลยสักตวั ลว นเปนสีดอทงั้ นนั้ ซึ่งจอม
พรานก็อธบิ ายใหท ราบวา ชา งโขลงทเ่ี พน พา นอยใู นปา น้ี สว นมากลวนเปน ชา งสดี อทไ่ี มมีงาทัง้ ส้ิน
ถา จะมชี า งงาอยบู า งกเ็ ปน โขลงของไอแหวง อันเปน โขลงรา ยกาจเปน พิเศษเทานั้น เพราะตามปกติ
แลว ถา ปรากฏวา มีชา งงาแมแ ตเพยี งตัวเดยี วหลงอยูในโขลงใด เปน ตอ งถกู พรานพนื้ เมืองตามลา เอา
งาจนไมม ีเหลอื พวกพรานพน้ื เมอื งไมก ลาท่จี ะตามพิชติ ก็แตเ ฉพาะโขลงของไอแหวง เทานั้น

“พรานปาหลายคนแลว ครบั ท่พี ยายามจะตามโขลงไอแหวง แตถูกขยี้เสยี ทุกรายไปจนไม
มีใครกลา”

รพนิ ทรบ อก
“ทาํ ไมหรือ? หรือวามอื พรานพวกนน้ั ไมถึง?”
เชษฐาถามอยา งสงสัย พรานใหญห วั เราะเบาๆ
“มันพูดยากครับ พวกพรานพื้นเมืองจะวามอื ไมถงึ กไ็ มได แตล ะคนเกง ๆ กนั ทั้งนั้น แตท ่ี
ทาํ ไมสําเร็จและตองเสยี ทา ถกู ขยีแ้ หลกไป ผมคิดวา เปน เพราะความดุรายและฉลาดเยยี่ มของโขลงนี้
มากกวา พอพรานเขาไปยงิ มนั แทนท่ีมนั จะหนเี หมือนโขลงอน่ื ๆ มันกลบั ชว ยกนั ดาหนาเขา ใสร มุ
กันเขา มาท้ังโขลงทเี ดียว โดยไมม กี ารถอย พวกพรานพืน้ เมืองสว นมากก็ใชปน แกป หรือมา ยก็ปน
ร.ศ.รนุ เกา และไปกนั อยางมากก็แคส ามคน กาํ ลังคนนอยอยา งหน่ึง ปน ท่ีดอ ยอานภุ าพอีกอยา งหนงึ่
ทาํ ใหปะทะหนามันไวไ มอยู ถึงตายกันเสมอ แตถ าปน ของเราดี และรหู ลกั ปลอดภยั เพียงพอในทีจ่ ะ
เขา ลามนั กไ็ มม อี ะไรตอ งวติ กนัก”
“ปน แกป หรอื ปน ร.ศ.ท่ีพวกพรานปาใช มนั จะไปลมชา งไดยังไง?”
ไชยยนั ตถามมาบา ง
“สว นมาก พรานปา จะเขาไปยงิ ชา งในระยะประชดิ ตัวเลยครบั พูดแลว ไมนาเชอ่ื บางคน
ยิงหา งเพยี งแค 10 วาเทานน้ั ทนี ถ้ี ายงิ กนั ในระยะใกลๆ แมป นจะหยอ นอานภุ าพไปบางกพ็ อจะ
ไดผ ลถาเขาท่ีสาํ คัญ ผมเองถา ไมจ วนตวั กไ็ มเ คยหาญเขา ไปยงิ ชา งในระยะที่ใกลกวา 30 เมตรเลย
พวกพรานพืน้ เมืองเขากลากนั มากทเี ดยี วครับ แลว ก็กระเดยี ดไปในทางเชอื่ ม่ันไสยศาสตรเ วทมนตร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

228

คาถา ถึงไดตายกันบอ ย เพราะในระยะประชิดตวั แคนน้ั ถา นัดแรกชา งไมลม พรานกเ็ ละไมม ีชนิ้ ดี
ชา งมันก็เปน บางโขลงบางตัวเหมอื นกันครับท่ีจะดรุ ายเปน พิเศษ สวนมากถาถูกเจบ็ ก็มกั จะหนี
อยา งโขลงท่ปี ะทะกบั คณุ ชายเม่อื ตะกีน้ ้ี แตบ างโขลงยง่ิ เจ็บ ยงิ่ บาเลอื ด มันขน้ึ อยกู บั ตัวจา โขลงเปน
สาํ คัญ สาํ หรบั ไอแ หวง ไมตอ งพดู ถึง นสิ ัยของมนั ชอบรังควานอยกู อ นแลว เปนประจาํ ”

“คุณเองเคยตามมนั มากอนหรือเปลา?”
“ยงั ไมเคยเจอกนั จงั หนาสกั ทคี รับ มันเคยมารอ้ื แคมปผ มคร้งั หน่ึง ระหวางท่ีผมทิ้งแคม ป
ออกสํารวจสตั ว ผมออกตามมันไมท นั ไอค รนั้ จะตง้ั หนาตงั้ ตาตามมนั จริงๆ ผมกต็ ดิ งานไมมีเวลา
วางพอ คดิ อยกู อนเหมอื นกนั วา โอกาสเหมาะๆ ใหว างสกั นิดจะลองตามมนั ใหจ รงิ จงั ดูสกั ครงั้ ผม
กะลม ไอแ หวงใหไดต วั เดียวเทา นน้ั โขลงของมนั กจ็ ะหมดฤทธิไ์ ปเอง พวกบานปา จะไดนอนตา
หลับลงบา ง เพราะตลอดระยะ 2 ปที่แลวมานี่ ผมไดร บั การรอ งทุกขจ ากพวกบา นปา อยเู ปน ประจํา”
ไชยยนั ตเ บปาก หันไปมองเชษฐา
“แลว คณุ คดิ วา มอื ขนาดผมกบั เชษฐา พอจะตามหลงั คุณไปรบกบั โขลงไอแหวงไหว
เหรอ?”
พรานใหญห วั เราะ
“สบายเลยครับ กําลงั ใจเปน พื้นฐานขนั้ แรก อาวธุ ดีเปน สว นประกอบท่สี อง ท้งั คุณชาย
และคณุ ไชยยนั ตก ็มีอยพู รอ มแลวชนิดไมต อ งหว ง”
“เอะ ! ไมเ หน็ เอย ถงึ ฉันบา งเลยน่ี หรอื วาเห็นฉนั ไมม คี วามหมาย”
หญงิ สาวลอยหนา สอดข้ึนเปรยๆ
“สําหรับคณุ หญงิ ไมตอ งพดู ถงึ หรอกครบั พิเศษเหนอื กวา ทุกคน”
รพินทรตอบหนา ตาเฉย
“คุณชายกบั คณุ ไชยยันตร วมกันเขาสองคน กย็ ังไมไ ดค ร่ึง โธ...มือขนาดลม หมีโคเดย้ี ก
หรอื ควายปา แอฟริกากันมาแลว”
“ดีละ”
เสยี งหลอ นครางออกมาเบาๆ อยา งหมายมนั่ ปน มือ ปรายหางตาแวบไปทางพรานใหญ
ยม้ิ ดุๆ
“ถาโชคดไี มต องพึ่งหมอ หรอื วทิ ยาการทางแพทยบ างกแ็ ลวไป ขอใหห ลีกเล่ยี งเขม็ ฉดี ยา
จากแพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ใหพ นกแ็ ลว กนั ”
เชษฐากบั ไชยยันตห วั เราะ แตร พนิ ทรเพยี งยม้ิ ๆ ไมไ ดต อบอะไรทงั้ สิ้น เขาไมต อ งการตอ
ลอ ตอ เถียงหรือยวั่ เยาใดๆ กับราชสกลุ สาวตอหนาพี่ชายของหลอ น เพราะรูส กึ วา มนั ไมเ ปน การ
สมควร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

229

พอมืดสนทิ ขบวนเกวยี นกต็ ดั ทางแยกลงจากดา นชา งเขาสเู ชิงผาตอนหน่ึง เปนบริเวณท่ี
ราบโลงเตียน พรานใหญสง่ั ใหป ลดเกวยี นและสรางแคม ปข้ึนทนี่ น่ั พรอ มทัง้ ใหล งมอื หงุ หาอาหาร

“ตรงนีแ้ หละครับ ท่คี ณุ ชายอนุชาในนามของชด ประชากรมาปลดเกวยี นพกั และไดพบ
กับผมเปนครั้งสดุ ทายเมือ่ ปก ลายน”้ี

รพนิ ทรบุย ปากไปทีโ่ ขดหนิ กอนใหญใ ตรม เงาของตน หลุมพอ ซง่ึ ขณะนพ้ี วกลูกหาบ
กาํ ลังจัดการกระโจมสาํ หรับคณะนายจา งอยู

เชษฐา ดารนิ และไชยยันต พากนั นง่ิ งนั เงยี บไปในทนั ที ความสนุกสนานบันเทิงใจกลาย
มาเปน ความซมึ เศรา กังวล โดยเฉพาะอยางย่ิงสําหรับดารนิ นํา้ ตาของหลอนคลอเมือ่ มองเหมอไปยัง
โขดหนิ กอนนนั้

“พรานพน้ื เมอื งของพก่ี ลางทชี่ อื่ หนานอนิ เทา ท่ีคณุ รจู กั เปน คนยงั ไง?”
หลอ นถามขึ้นแผว เบา นํา้ เสียงสนั่ เครอื
“เปนคนอายปุ ระมาณปลาย 50 ฝม ือในการลาสตั วแ ละเดนิ ปา เยย่ี มทเี ดยี วครับ”
“ฉนั หมายถึงอปุ นิสยั ใจคอ โดยเฉพาะอยางยิ่งความซ่ือสตั ยข องเขา”
“ก.็ ..เทาทผี่ มเห็นมา หนานอินพอจะไวว างใจไดใ นเรอ่ื งน้ัน แกเปน คนซ่ือสัตยก ตญั ู
รูคณุ มีความกลา หาญเดด็ เดี่ยว และรสู กึ วาจะจงรักภักดตี อ คุณชายอนชุ ามากทเี ดยี ว แตผมไมทราบ
ประวตั วิ า หนานอินกบั คณุ ชายอนุชาไปพบปะคบหาสมาคม จนกระทง่ั เกิดความรูสกึ ซาบซง้ึ ตอ กัน
ตั้งแตเมอ่ื ไหร และโดยวธิ ีใด”
“เราออกเดนิ ทางตามหลงั เขาเปน เวลาถงึ หนึ่งป”
ม.ร.ว.เชษฐาพมึ พําออกมาเศรา ๆ อยางปราศจากความหมาย
“แตฉนั เชื่อเหลือเกินนะ”
ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ ดว ยเสียงจริงจังหนกั แนน
“คลา ยๆ จะมอี ะไรมาบอกใหฉ ันม่ันใจงัน้ แหละวา อนชุ ายงั มีชวี ติ อยแู ละเราจะตองตาม
เขาพบ”
จอมพรานอธบิ ายใหคณะนายจางของเขาทราบวา ตาํ แหนง ที่ตงั้ แคม ป เปนบรเิ วณที่ราบ
สูงตอนหนง่ึ ในระหวา งสว นลาดเชิงเขาสองลกู มาบรรจบกนั ไมม ธี ารนา้ํ ไหลผา นบริเวณนอ้ี นั ผิดกบั
เมอื่ คราวตัง้ แคม ปท ี่เขาโลน คงมแี ตบรเิ วณแอง หรอื อยา งทชี่ าวบานปา เรียกวา ‘พ’ุ แหงหน่งึ อยตู ่ํา
กวาระดับท่ตี ้ังแคมปลงไปประมาณ 100 เมตร แอง นั้นจะมีตานาํ้ ซมึ ขงั ไวสาํ หรับพวกสตั วห รอื พวก
เดินปา ไดใ ชอาศยั ดม่ื กนิ อยตู ลอดทัง้ ป มเี นอ้ื ท่กี วา งประมาณ 1 ไร ในหนา แลงอันเปน ฤดกู ันดารนา้ํ
สว นที่ขงั น้ําลกึ ที่สุดจะมรี ะดับแคหวั เขา เทานั้น ทีนยี้ อมอัตคัดนํ้ากวา เขาโลน ซ่งึ มีลาํ ธารไหลผา น
อยา งไรกต็ าม นํา้ ในแอง กม็ ีพอทจ่ี ะใหลกู หาบขนขึน้ มาเตรยี มสํารองใชอาบสําหรบั คณะนายจางได
บา งแมจะไมสมบูรณน กั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

230

“น่ีมนั มืดสนิทเสยี แลวเลยทาํ ใหมองอะไรไมเ ห็น พรงุ น้ีเชาผมจะพาไปดูแองนา้ํ ขา งลา งนี่
ชยั ภูมมิ นั ไมเ ลวเลย ปะเหมาะไมตองไปเดนิ ทางไกล เราอาจไดย ิงกระทิงทแ่ี องนํา้ ใกลๆ แคมปข อง
เรานกี่ ็ได”

ไชยยนั ตสูบลมหายใจลกึ แลวกวาดสายตาไปยังความมดื ทบึ รอบดาน
“รสู กึ วา บรรยากาศมันอบั ๆ ทบึ ๆ ยงั ไงพกิ ลนะ ท่ีนไ่ี มสบายเหมอื นตอนทเี่ ราพกั อยทู เี่ ขา
โลนเลย”
“บรรยากาศในหบุ เขาลกึ มนั เปน อยา งนี้แหละครับ เขาโลนเปนทงุ โลงจงึ สบายกวา
บริเวณหุบเขาบางตอนเราจะพักกนั ไมไดเ ลยเพราะกล่ินใบไมแหง ทหี่ ลนลงทับถมกันอยตู ามพน้ื ดนิ
บางชนิดน้ี ทําใหห ายใจไมสะดวกตะครนั่ ตะครออยางไรพกิ ล จติ ใจกพ็ ลอยไมปกติไปดวย
โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สาํ หรับคนทีไ่ มเ คยชินมากอน ดไี มด ีพาลเปนไขไปเลย”

ทกุ ส่ิงทกุ อยา งกวา จะเรยี บรอย กเ็ ปน เวลาประมาณ 2 ทมุ เศษ กอ นเวลาอาหารเลก็ นอย
รพินทรก โ็ ผลเขา มาในกระโจมพัก มือถือขวดเหลา ขาว 40 ดกี รี แตบ รรจุน้าํ ทีม่ ีสแี ดงคลํา้ ขนุ ขนมา
ดวยขวดหนง่ึ เขาเดนิ ตรงไปท่ีไชยยนั ตผบู ดั น้กี ําลังนอนแผห ลาอยบู นเตยี งสนามอยางหมดเร่ียว
หมดแรง เพราะการเดนิ หนกั มาทั้งวัน จดั แจงเปด ขวดออกรินใส แลว เอือ้ มมือไปเขยา ปลกุ อดีตนาย
พนั ตรีทหารปน ใหญ พรอมทัง้ สง ไปใหบ อกย้มิ ๆ วา

“น่ีไงละครบั ยาแกเ มอื่ ยอยางทผี่ มบอกไว ทานเสยี กอ นเวลาอาหารกย็ ิ่งดีทาํ ใหเจริญ
อาหาร รบั รองวาคืนนี้คณุ ไชยยนั ตห ลบั สบาย พรงุ น้ีหายเมื่อยเปน ปลดิ ท้ิง”

ไชยยนั ตร บั มาดม ทําจมูกฟดุ ฟดแลว เงยหนาขนึ้ มองดูพรานใหญอยา งงงๆ เชษฐากบั ดา
รนิ พากันหันมาจองอยางสงสัย

“เอะ ! กลน่ิ คลา ยๆ เหลา โรงแฮะ ผสมอะไรน่ี?”
รพินทรหวั เราะ พยกั หนา
“ทานเสียกอ นเถิดครับ แลว ผมจะบอกให”
“อืม เอาก็เอา”
ไชยยนั ตครางปนหวั เราะ พยักหนาอยา งวางายแลวยกขึน้ ดม่ื รวดเดยี วหมด สหี นาเฉยๆ
ไมร สู กึ อะไรเลย
“เปน ยังไงครบั ?”
“กด็ ีน่ี รสู ึกจะเปนเหลาโรงธรรมดีน่เี อง ผสมอะไรบา งนดิ หนอย รสฝาดๆ แตก ็ไมถึงกบั
กินยากอะไรนกั ใหก นิ สักขวดก็ยงั ไหว”
“ก็เหลาโรง 40 ดีกรีธรรมดานีแ่ หละครับ แตตวั ยาที่ผสมก็คือ...”
พรานใหญห วั เราะอีกคร้ัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

231

“เลือดคางสดๆ ครับ พอยิงตมู กลงิ้ ลงมาจากยอดไม กเ็ ชือดคอรองเลือดใสถว ย แลว เท
ผสมลงไปในเหลา เขยา ๆ ใหเ ขากัน วิธที ํางายนดิ เดียว กินเปนยาแกเมื่อยขบและบาํ รุงกําลงั ไดชะงดั
นัก”

ไชยยนั ตกะพริบตาปริบๆ หนาตื่น สวน ม.ร.ว.หญิงดารนิ รองลั่นมา
“ย้ี! อะไรกนั นี่ ยาบาอะไรกนั เอาเลือดคา งสดๆ ผสมกบั เหลา โรง อว ก! ...ไชยยนั ตเ ธอกิน
เขา ไปไดย ังไงกันนะ”
ตรงกนั ขา มกบั ม.ร.ว.เชษฐาผเู ปน พช่ี าย พอไดยนิ วาเลอื ดคางผสมเหลา ก็เทบรน่ั ดีในแกว
ท่ถี อื อยูทงิ้ กระโดดเขามาอยางกระหาย รอ งออกมาเรว็ ปรอื๋
“วเิ ศษจริง รพนิ ทรใหผมมัง่ ซิ บะ ! ไมย อกบอกแตแ รก”
รพนิ ทรห ันไปรนิ ใหเ ชษฐา ซ่ึงยกด่มื อยา งแชมชื่นพออกพอใจ แสดงวาเคยรูสรรพคณุ ดี
มากอนแลว ในขณะทน่ี อ งสาวคนสวยรองเอ็ดตะโรล่นั เตน็ ทท าํ ทา ผะอดื ผะอม เชษฐาหัวเราะหันมา
บอกวา
“นีแ่ หละเขาวา ไมรอู ะไร เลอื ดคา งผสมเหลาโรงเปนยาวเิ ศษนกั พเี่ คยลองมาแลว
ศักดส์ิ ิทธิ์เชอื่ ถอื ไดเลย เขา ปา ทุกครงั้ ไมเคยพลาด บอกใหพ รานเขาทําใหทกุ ที มาคราวนล้ี ืมเสยี อยา ง
สนิท ไมนึกวา คณุ รพินทรจะเตรยี มไวใ ห ดแี ท! ไมเ พยี งแตแ กเ มอ่ื ยเทาน้นั ยังแกห นาวเปน ปลิดทิ้ง
ทเี ดียว”
“ตําราของเภสัชกรคนใดไมท ราบ?”
นองสาวรอ งถามมาอยางไมศ รทั ธา หอ ไหลเบป าก มีอาการเหมอื นจะอาเจียน
“เถอะนา เราไมร อู ะไรกเ็ ฉยๆ เถอะ วาแตจ ะลองดมู ่ังไหมละ”
พ่ชี ายพูดยิม้ ๆ พยักหนา กับพรานใหญสงแกว ไปขออีกพรอ มกับไชยยนั ต
“อว ก! เอาเหอะ เชิญพใี่ หญกบั ไชยยนั ตตามสบาย ดูซ.ิ ..ดกู ินกนั เขาไปได”
แลวหญิงสาวก็สะบดั หนาหนั หลงั ใหเ สีย สามชายพากนั หวั เราะ ไชยยนั ตหนั ไปทาง
เชษฐา
“เอ...น่ีแกกร็ จู กั ‘ยาแกเ ม่ือย’ ขนานนี้เหมอื นกนั หรอื ”
“ปาดโธ ทําไมจะไมรจู กั นกั เดนิ ปาคนไหนไมรจู กั ยาวเิ ศษขนานนก้ี ็อยา มาเปน นักเดนิ ปา
เลย ฉนั กนิ เปน ครัง้ แรกท่ีปาชุมพร ขนาดอยใู นเมืองยงั ตอ งสงั่ ใหเขาสง ไปใหเลย”
“ออื ม ถา งน้ั ฉันกย็ งั โงอ ยมู ากซินะ วา แตค ณุ รพินทรย ิงคา งตอนไหน ไมไ ดยนิ เสียงปน สัก
นัด”
“ผมทําเอาไวตง้ั แตว านซนื ตอนท่ีเรายงั อยเู ขาโลนแลวละครับ ตามปกติกต็ องมีไวเปน
ประจาํ เสมอ”
“แปลกนะ ถา คณุ ไมบอกผมกไ็ มรวู าเลือดคาง เพราะมันไมม ีกล่นิ คาวสักนดิ ”
ไชยยนั ตพ ดู อยางสนใจเขยา ขวดพิจารณา เชษฐาตอบแทนใหว า

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

232

“เลอื ดคา งไมม ีกลน่ิ คาวหรอก พูดถงึ เจาสตั วค างน่มี ปี ระโยชนไมใ ชน อ ยทีเดยี ว ดีของมนั
วิเศษไมใ ชย อย ดีสดๆ นีแ่ หละ อยาทําใหแ ตก หยอนกลนื ลงไปในคอทั้งถุง ตามดวยเหลานิดหนอ ย
ตามดื ตามัวก็กลายเปนตาสวา ง ดีกวายาหยอดตาเสยี อกี มันสมองสดๆ ของมนั กย็ อ ยเสียเมือ่ ไหร
เฉาะกะโหลกออกมาใหด ี มะนาวบบี หอมซอยลงไป พรกิ ขี้หนู เหยาะเกลอื นดิ หนอย โอย! หอย
นางรมสูไมได”

“อว ก!!”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ รองดังๆ มาอกี
“คุณชายนย่ี อดเยยี่ มจริงๆ”
รพนิ ทรกลา วชมเชยมาปนหวั เราะ มองดูดว ยประกายเล่ือมใส
“ผมนกึ ไมถ งึ กอ นเลยวา คณุ ชายจะโชกโชนชาํ นาญกบั วธิ กี ารของพวกบา นปามาแลว เปน
อยา งดี อยางนหี้ มดหว งเลยครับ”
“เม่อื รกั ในการท่ีจะทอ งปา เราก็ควรตอ งรูเ รอ่ื งของปา ไวท กุ อยา ง คุณอาจดผู มผดิ ไปมากก็
ได รับรองวา พวกพรานปา เขากินอะไรไดผ มก็กนิ ไดท ั้งนน้ั และเคยกนิ มาแลว อ่ึง, บ้งึ , ตะกวด,
ก้งิ กา สารพัดละท่คี นจะกนิ กนั ได อยูเมืองเราอาจกินคอรว ัวซิเยร กบั คารเ วยี ร อยปู า ผมก็ลอ เหลาโรง
กับเน้ือตะกวด มันแลว แตภมู ปิ ระเทศ สงิ่ แวดลอ มและความจําเปน ”
รพนิ ทรลุกขึ้นยืน กม ศรี ษะใหอ ยา งยอมรับนับถอื

อาหารมือ้ คํ่านั้นผา นไปดว ยความราเรงิ แจม ใสของทกุ คน รพนิ ทรอธบิ ายคราวๆ ให
ทราบถงึ แผนการลา กระทงิ ในวนั รงุ ขึ้น

“นอกจากกระทิงแลว มีอะไรชมุ บา งแถวน?ี้ ”
เปนคาํ ถามจากไชยยนั ตต ามเคย
“เสอื ดาวทเ่ี รายงั ไมเคยเห็นกนั มาเลย นับตงั้ แตเ ร่ิมออกเดนิ ทางก็พอจะไดเห็นกันบางท่ีน่ี
แหละครับ ผมอยากจะเตอื นไวลวงหนาดว ยวา เวลาเดนิ พยายามมองสูงๆไวบางเพอ่ื ความปลอดภยั
...”
แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดารนิ บอกวา
“สําหรบั คุณหญิง ถา จะลาเกมเล็กแกเบื่อฆา เวลาในระหวา งทผ่ี มออกไปสํารวจรอย ผมก็
มพี วกไกฟา และกระทาดงซง่ึ ชุมเปนพิเศษ นกเขาเขยี วกม็ าก เดนิ ใกลๆ แคมปแคน เี้ หลือหลายแลว
แตอ ยางทผ่ี มบอกไวแ ลว นน่ั แหละ ถาจะไปก็จะตอ งมคี นของผมไปเปนเพ่อื นดว ย เกดิ จัน หรือเสย
คนใดคนหนึง่ ก็ได”
“ดีเหมอื นกนั ”
พช่ี ายวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

233

“ชกั เบื่อพวกเนอื้ สต่ี ีนเต็มทแี ลว หมปู า ตวั หนึ่ง เลยี งผานบั สบิ กวางอีกหน่ึง ววั แดงอีก
สาม เลนเอาเออื มเนอื้ ไปนานทเี ดียว อยากกนิ แกงสับนกหรือมา ยกข็ าวตม นกกระทา พรงุ น้ีนอย
ออกไปหนอ ยซินะ เรามนั ถนัดเร่ืองนกเร่ืองหนูไมใชเ หรอ”

“เขาใจหลอกลอ ไวน นี่ ายพราน ท่พี ูดยงั ง้ีจะกดี กันฉนั ไวไ มใ หมโี อกาสไปยงิ กระทงิ ดว ย
ใชไ หมละ อยา เลย ฉนั ตง้ั ใจไวแ ลว กระสนุ ทจี่ ะลั่นนดั ตอ ไปสําหรบั ฉัน ถาไมใ ชก ระทิงก็ไมย ิง คณุ
เปน พรานนาํ ทางคณุ ตอ งหาใหฉันยงิ ใหไ ด มา ยง้นั ไมย อม ไกฟ า นกกระทาอะไรทว่ี า น่ันก็ดี
เหมือนกนั เราจะไดเปล่ียนรสชาติอาหารเสยี บา ง แตค ณุ ใหเ ดก็ ของคณุ ไปหาเถอะ ฉนั นะ ไมไ ปแน
พอฉนั ออกไปยิงนก คณุ กับพี่ใหญ ไชยยนั ตก ็ท้ิงฉันไป ปลอ ยใหฉ นั อยเู ฝา แคมปใชไ หมละ ไมเ อา
หรอกฉนั จะไปดวย”

เมอื่ รบั ประทานอาหารเสรจ็ เรียบรอ ย ดารินก็เอายาออกมาแจกสําหรบั กอนนอนอนั เปน
กจิ วัตร แตแ ลวหลอ นก็ชะงกั เสยี ไมย อมสง ใหพช่ี าย ไชยยนั ตแ ละรพินทร กลบั รอ งเรยี กแงซายผยู ืน
รบั ใชอยูใกลๆ ใหเ อาไปกนิ คนเดยี ว

“เอา ! มเี ราสองคนเทานั้นท่ไี มไดก นิ ยาวเิ ศษ ‘เลือดคา งกับเหลา โรง’ เพราะฉะนนั้ เราก็
ตอ งพง่ึ ยาน่ไี ปตามเคย พวกท่ีเขากินยาวเิ ศษแลว กไ็ มตองไปแจกใหเ ขา”

หลอนพูดหนาตาเฉย ชายหางตาคอ นไปทางสามชาย แงซายหัวเราะยิงฟนรับยาไปโดยดี
แงซายเปนเพียงคนเดียวของลูกหาบพืน้ เมอื งท่ไี ดร บั การแจกยาทุกคนื เพราะรับใชอยูใกลชิดคณะ
นายจา ง และดารินสนิทสนมพอใจเปน พิเศษ เชษฐากับไชยยันตไ ดแ ตก ะพริบตาปรบิ ๆ มองหนา กนั
พูดอะไรไมออก สว นรพินทรอ มยมิ้

ทันใดนน้ั เอง กอ นท่ีใครจะพดู อะไรออกมาในวงสนทนาหลงั อาหาร ทกุ คนภายในเตน็ ท
สะดงุ ขึ้นพรอ มกนั ดว ยเสยี งชนดิ หน่ึง ที่ดงั แวว เขา มาไดย นิ อยางถนดั ทามกลางความเงยี บสงดั ของ
บรรยากาศอนั เปนดงทึบรอบดา น

มนั เปนเสยี งแผดคาํ รามอยา งดรุ า ย ระคนไปกับความตะหนกตกใจ เสยี งของการดนิ้ รน
ตอ สูอยา งชลุ มนุ ชนดิ พงไมห กั ราบ ไมม ีปญ หา...สตั วส องตัวกาํ ลงั ฟด ฟาดกันอยอู ยางถงึ เลอื ดถึง
ชีวติ

ตน เสียงคาํ รามชนิดนี้จะเปน อน่ื ไปไมไ ด นอกจากเสือ!
ท้งั สพ่ี รวดขนึ้ ยนื แทบจะเปน เวลาเดยี วกัน โดยไมต องนดั เชษฐาและไชยยนั ตค วาปน โดย
สัญชาตญาณ สว นพรานใหญย ังคงยืนขมวดคิ้วเงยี่ หูเหมอื นจะจบั เสียงใหแ น เสียงน้นั ยงั คงดัง
ติดตอกนั อยโู ดยไมไ ดยตุ ลิ งโดยงา ย ชัดเจนยงิ่ กวา ครง้ั แรก เปนเสยี งทบ่ี อกถึงความเกรี้ยวกราดและ
เจ็บปวด
“เสือแน ฟด กบั อะไรใหแ ลวที่แอง นํา้ ใกลๆ เราน่ีเอง !”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

234

พรานใหญพ ดู โดยเรว็ พรอมกับหยิบไฟฉายผลนุ ผลนั ออกมาจากกระโจม คณะนายจา ง
ของเขาทั้งสามตา งควาไฟฉายและปน วงิ่ ตามออกมาดว ย เบอ้ื งนอกอนั เปนบรเิ วณกองไฟท่พี วก
ลูกหาบกอเรียงรายอยเู ปน หยอ มๆ พวกลกู หาบทุกคนพากนั ลุกข้ึนยนื หนาตาตื่นเลกิ ลัก่ มองฝาความ
มืดไปทางดา นแอง นาํ้ เปนตาเดยี ว เพราะตางกไ็ ดย ินอยางถนดั ชดั เจนทว่ั ทุกคน รพนิ ทรรองส่ังใหคน
เหลาน้นั สงบเปนปกติภายในบริเวณแคม ปพ ัก นอกจากพรานของเขาสามคน ซงึ่ ไดรบั คาํ ส่ังใหตาม
เขาไปดว ย แลว สาวเทาออกนอกบรเิ วณแคม ป เดนิ บายหนาตามดานสตั วล งไปสูแอง น้ําอันเปน ทมี่ า
ของเสียงในทนั ที

เชษฐา ไชยยนั ตแ ละดารนิ กว็ ่งิ ตามหลงั มาดวยติดๆ
เพยี งอดึ ใจเดียว พรานใหญเดนิ นาํ รุดไปทามกลางแสงไฟฉายขนาดแปดทอ นไมต ํา่ กวา
4-5 อัน ท่ีสาดจา ไปยงั ทมี่ าของเสยี ง ภาพท่ีปรากฏทาํ ใหทุกคนอุทานมาดวยความตน่ื เตนตกตะลงึ
แทบไมเ ช่ือสายตา

ทบี่ ริเวณพงไมเตย้ี ๆ ริมแอง นํา้ ตอนหนึ่ง รางของอะไรสองรางกาํ ลังฟด กนั ตดิ พนั ชุลมนุ
มองเหน็ ในแสงไฟแตเพยี งสเี หลอื งสลับจุดดาํ เปนดวงพรอ ยไปทง้ั ตวั และสเี ทามืด ทง้ั สองตอ สูกนั
อยอู ยางดเุ ดอื ดฟดกันกลงิ้ คลกุ คลอี ยูในพงรกใบไมขาดกระจยุ ระคนไปกับเสียงขูคํารามดรุ า ย และ
เสียงหายใจหนกั ๆ ระยะหางออกไปประมาณ 50 เมตร

รพินทรขยับปน แตแ ลว กเ็ สยปากกระบอกขน้ึ เสีย คงสะกดภาพเบอ้ื งหนา ไวด ว ยลําไฟ
ฉายอยเู ชน นนั้ โดยไมย ิง เพยี งอดึ ใจเดยี วทามกลางการจอ งตะลึงของทกุ คน รางท้งั สองกส็ งบนงิ่ เปน
ดษุ ณนี อนรวมกนั อยใู นพงไมมีการเคล่อื นไหวหรอื เสียงใดๆ อกี ทง้ั สิ้น

ท้ังหมดกพ็ รูกนั เขาไป ณ บดั น้นั

ภาพท่ีปรากฏชัดอยกู ับสายตา กวางหนมุ ฉกรรจต ัวหน่ึงสงู ใหญเกอื บจะเรียกไดวานอ งๆ
ววั แดง...นอนตายสนทิ บนก่งิ เขาโงง แหลมของมนั คอื รา งของเจาเสอื ดาวขนาดเขอ่ื ง เสยี บตดิ แนน
อยูตายคาท่ีเชน เดยี วกนั ...เปน ภาพทง่ี ดงามท่ีสุดชนดิ ท่ียากนกั ใครจะมีโอกาสไดเ ห็นมากอน!!!

รพินทรหันไปมองดหู นาเชษฐา ไชยยันต ดารนิ แลวยมิ้ ถามเบาๆ วา
“คณุ ชายกบั คณุ ไชยยันตเ ท่ยี วปามาหลายคร้งั เคยมโี อกาสเหน็ ภาพงามๆ อยางนมี้ ากอ น
ไหมครบั ”
คณะนายจางทง้ั สามของเขา ยงั คงเตม็ ไปดว ยความตื่นเตน เหลือทีจ่ ะกลา ว
“โอโฮ! อะไรกันนี่ ใหต ายซิ ผมแทบจะไมเ ช่อื สายตาเลยรพินทร”
เชษฐาครางออกมาพรอมกบั จุปากลั่น จอ งมองภาพนนั้ ตาไมกะพรบิ แลว กมลงสาํ รวจ
อยางใกลชิด
“มันเกดิ ขน้ึ ไดอ ีทา ไหนนี?่ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

235

ไชยยนั ตรองงงๆ
“มนั เปนเรือ่ งการพลาดทา ของเจาเสอื ดาว ท่ีหวิ จนหนามืดตัวนีค้ รับ เจา กวางลงมากนิ น้ํา
เจาเสอื ดักซุมอยูกอ นบนกงิ่ ไม พอกวางกม กินนา้ํ มนั กโ็ จนลงมาใส แตผ า กระโจนลงมาทางดา นเขา
กวาง เจา กวางเลยสะบดั เสยขึ้นรบั นานๆ ผมถงึ จะไดเ ห็นความยุตธิ รรมของกฎแหงปาอยางน้สี กั
คร้งั ”
“แปลวานไ่ี มใ ชเหตกุ ารณคร้งั แรกใชไหม ท่ีสตั วอ ันเคยแตจ ะตกเปน เหย่ือ เลนงานเจา
สัตวทีเ่ คยแตจ ะพิชติ มนั ถงึ ตาย”
ดารินถาม หลอนจองภาพมหัศจรรยที่ไมค าดฝนวา จะไดพ บเหน็ นน้ั ตาไมก ระพรบิ
“ไมใ ชคร้ังแรกหรอกครับ เคยปรากฏอยบู า งเหมอื นกนั แตไมบ อ ยนกั ในชวี ติ เดนิ ปา ของ
ผมกวา 15 ป เพ่ิงจะไดเ ห็นรายนเ้ี ปนรายทีส่ อง รายแรกเม่ือเกอื บสิบปมาแลว ทป่ี าอทุ ยั ธานี เสือ
ลายพาดกลอนตวั หนง่ึ ตายในลกั ษณะเดยี วกบั เจา เสือดาวตวั นไี้ มมผี ิด ในขณะทก่ี ระโจนเขาตะครุบ
ควายลากไมของพวกชาวบานทเ่ี ขาปลอยใหอ อกหากนิ อยชู ายดง มนั คงกระโจนเขาทางดา นหนา
ของควาย จงึ ถูกควายตกั เขารบั เสยี บตดิ เขาอยางจังดน้ิ ไมห ลดุ แตม นั กฝ็ ง เขย้ี วฝงเล็บลงไปบนคอ
ของควาย จนควายขาดใจตายพรอ มๆ กบั มันเหมอื นกนั บาดแผลทม่ี ันตะกยุ ขุดลงไปบนคอของ
ควายเหวอะหวะเปน แผลยบั เยินนา กลัวมาก เปนการลงเขย้ี วเล็บครงั้ สดุ ทายของมนั กอ นทมี่ นั จะ
ตาย สงั เกตดทู บี่ าดแผลของเจา กวางตวั นีซ้ คิ รบั มนั นา กลวั เพียงไรบาง เสอื ลายพาดกลอนกบั ควายคู
นน้ั เหมอื นกบั เจา เสือดาว และกวางคนู ี้ไมมผี ดิ ”
แลว พรานใหญก็หันไปสงั่ เกดิ ใหขึน้ ไปตามพวกลกู หาบจาํ นวนหนงึ่ ลงมา เพ่อื ใหช ว ยกัน
หามกวางกบั เสอื ดาวขึ้นไปบนแคม ป ดารนิ รอ งส่งั เกดิ ใหเขาไปในกระโจมพักของหลอน และนํา
กลองถายรปู ลงมาใหด ว ย คณะนายจา งทง้ั สามยงั คงยนื มงุ อยทู ่ีซากของสัตวป าคูกรณที ง้ั สองอยาง
สนใจย่ิง
“เจา กวางตัวนี้ ตอ งนับวาเปน กวางขนั้ วรี บรุ ษุ ของพวกกวางท้งั หลายทีเดยี ว”
ไชยยนั ตว า พรอ มกับหวั เราะ
“แตถึงอยา งไร มันกย็ ังคงเปน สตั วท ีม่ ีฐานะถกู ลาและถกู ฆาตายอยวู นั ยงั คา่ํ แมว ามนั จะ
ทาํ ใหฝ า ยทีล่ ามนั ถงึ กบั ชีวติ ไปดวย ทาํ ไมนะเจาเสอื จะถกู กวางขวิดตายฝา ยเดยี ว ใหป ระวัติศาสตร
ของปา จารึกไวเ สียหนอยไมไ ดเทียวร”ึ
ดารินเอยมาเบาๆ เหมอื นจะรําพงึ
“อยา ใหถ ึงกบั ยงั ง้นั เลย โลกมนั จะวิปริตไปหมด...”
พี่ชายทวงนอ งสาวพลางย้มิ เออื้ มมอื มาลบู ทีศ่ ีรษะหญิงสาว
“เอาเพยี งแคกวางขวดิ เสือตาย กอ นที่ตวั มันเองจะตาย กน็ ับวา เปน เรอ่ื งมหัศจรรย
เหลือหลาย ชนดิ ทเ่ี ลา ใหใ ครฟง เขากแ็ ทบจะไมเ ชอ่ื อยแู ลว ดไู วเปนตัวอยางนะ แมกระทงั่ ในปา ใน
ดง มันกย็ งั อตุ สาหมเี หตุการณม าสนับสนนุ กฎความจรงิ ในขอทว่ี า ความประมาท...คือความตาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

236

เสอื ตัวนี้เมื่อมนั มองเห็นกวางมนั ก็คงนกึ ยมิ้ กริ่มอยูในใจ แตม นั คงไมเ ฉลยี วใจแมแ ตสกั นิดเดยี ววา
เหย่ืออันแสนจะโอชะและสะดวกงา ยดายท่สี ดุ จะทําพษิ เอามนั ถงึ ตายได”

เกิดเดินกลบั ลงมาอกี คร้ัง พรอมกับนายเมยและพวกลกู หาบ 7-8 คน มกี ลองถา ยรูปติดมอื
มาให ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตามคําสัง่ ดวย กอ นทพ่ี วกน้นั จะชวยกนั ขนลําเลยี งซากของเจาสองสตั วข น้ึ
ไปบนแคมป หญิงสาวถายภาพไวห ลายภาพในลกั ษณะเดมิ ของมัน

“นอ ยนก่ี แ็ กถ า ยรปู เสียจริง พว่ี ามนั จะมปี ระโยชนอะไร เมอื่ เรายงั ไมร เู ลยวาจะไดก ลบั ไป
ลาง และอัดภาพพวกน้ีไดเ มอื่ ไหร”

เชษฐาบน อยางไมศรทั ธา ซ่งึ นอ งสาวกต็ อบวา
“กไ็ มเ หน็ จะยงุ ยากลําบาก เหลอื บากวาแรงอะไรเลยนค่ี ะพใ่ี หญ นอยต้ังใจวา จะเกบ็ ภาพ
เหตกุ ารณในการเดินทางของเราไวท กุ ระยะเทาท่จี ะเกบ็ ได อยา งนอยทส่ี ดุ มันกจ็ ะไดเ ปนพยาน
หลักฐาน และอนุสรณ นอยตงั้ ใจไววา นอยจะฝากฟลม เหลา น้ีกับพวกลูกหาบทจ่ี ะแยกเดนิ ทางกลบั
ใหเ ขาเอาไปใหค ุณอําพลจดั การลางอัดไวด ูพลางๆ กอ น สว นพวกเราจะไดกลบั ไปดภู าพเหลา นี้
หรอื ไม ก็แลว แต”

ทงั้ หมดกลบั มายังแคมป รพินทรสง่ั ใหถ ลกหนงั กวางและเสอื ดาวคนู น้ั ภายในคืนนน้ั
สําหรับกวางหมกั เกลือเปน เสบียงตอไป สว นเสอื ดาวใหล อกเอาไวเ ฉพาะหนงั ม.ร.ว.เชษฐาพอเหน็
ปริมาณของเนอ้ื ตา งๆ อนั มีอยูมากมายเกนิ ความตองการกเ็ บปาก

“เราจะทาํ กนั ยงั ไงดี เจา เนอ้ื พวกนม้ี นั มากมายเกินไปเสยี แลว เล้ียงทหารไดท งั้ กองพัน
แลว เรายงั มแี ผนท่ีจะลากนั ตอ ไปอกี ”

“คณุ ชายไมตอ งหวงหรอกครับ เรอื่ งเนื้อมากมายเหลา น้มี นั เปนประโยชนแกเราแน ถึงไม
ทางตรงกท็ างออ ม เม่ือถึงหลมชาง เราจะแจกใหก ับหมบู า นกะเหร่ียงที่นน่ั พวกเขาจะพอใจกนั มาก
เพราะเราก็ตองอาศัยเขาโดยการขอฝากสิง่ ของสัมภาระตา งๆ ทีเ่ ราไมสามารถจะเอาตดิ ตวั ไปได
พวกลกู หาบทงั้ หมดของเรานก่ี ็เหมอื นกัน เราควรจะแบง สันปนสวนใหพวกเขาทวั่ ทกุ คน กอ นทจ่ี ะ
ใหเขาเดนิ ทางกลับ ดกี วา จะไดร างวัลอยา งอนื่ เสยี อีก พวกน้ีตอ งการโปรตนี กันทกุ คนแหละครับ
เพราะฉะน้นั ยง่ิ ไดมากเทา ไหรกย็ งิ่ ด”ี

พรานใหญอธบิ าย นายจางของเขาพยกั หนา อยางเหน็ ดว ย
“ถา งน้ั กห็ มดกงั วลไปเสยี ที ผมนะไมก ลัวอะไรหรอก กลวั ไปวา จะลา มาทิง้ เปลา
ประโยชนเ สียเทา นนั้ ถา มันเปนประโยชนไ ดก็ดี วาแตเ กลอื ทีเ่ ราเตรยี มมาจะพอหรอื เปลาเทาน้นั ”
“ผมใหเขาจดั เตรียมมาอยา งเหลอื เฟอทเี ดยี วครบั เพราะตงั้ ใจจะเอาไปฝากหวั หนา
กะเหรย่ี งท่หี ลม ชางดวย เกลือจาํ เปน สาํ หรบั พวกนั้นยงิ่ กวาอะไร เหน็ เกลอื ราวกบั เหน็ แกว เวลาผม
ผานไปท่นี ่ันทไี รผมจะตองเอาไปฝากพวกน้นั ทุกคร้งั ”
“คณุ รอบคอบดเี หลือเกนิ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

237

ม.ร.ว.เชษฐากลา วชมเชย มองดจู อมพรานดว ยประกายตาไววางใจรกั ใครอ ยางสนิท
สนทนาอยดู ว ยอีกครูเ ดยี ว พรานใหญก ข็ อตวั และกลา วเตือนใหคณะนายจา งของเขา
พักผอน ตนเองขยับจะปลีกตวั ออกไป แตเ ชษฐากบั ไชยยนั ตรอ งทวงไว บุย ปากไปทเี่ ตียงสนาม ซงึ่
ขงึ สาํ รองไวอ กี เตียงหนึง่ อยชู ิดกับเตยี งของไชยยนั ต
“นอนในเตน็ ทดว ยกันเถดิ นา รพินทร ผมใหเขากางเตยี งไวเ ผอ่ื ใหคณุ แลว เคร่ืองนอน
ครบ”
รพนิ ทรสา ยศรี ษะชาๆ ยม้ิ ออ นโยน
“ขอบคุณครบั กรุณาอยาเปน หวงเลย ผมนอนขา งนอกสะดวกกวา จะไดด ูแลอะไรงา ยเขา
แตไหนแตไ รมาแลว เวลาเดินปา ผมชอบนอนกับพน้ื มากกวานอนในเตน็ ท เพราะชวยใหฟงเสยี ง
สัตวไ ดงา ย”
แลวพรานใหญกผ็ ลบุ หายออกไป เชษฐาหนั ไปมองดไู ชยยนั ตพรอมกบั โคลงศรี ษะชาๆ
บน
“รพินทรเ ปนคนสงบเสง่ียม และระมดั ระวงั ตัวทกุ ขณะทเี ดยี ว ฉันอยากจะบอกใหเขาได
เขา ใจเสยี ทวี า เราไมไดถือเขาเปน ลูกจาง หรอื เราเปน นายจา งอะไรทั้งสน้ิ ”
“เขาเปนคนดีเกินไป ดเี กินกวา ท่เี ราจะเชือ่ ไดแ ตแ รก” ไชยยนั ตเสรมิ
แต ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ขัดโพลง มาวา
“นอยวา ดีแลว ละคะพใี่ หญ ธรุ ะอะไรจะใหต าพรานไพรใจฉกาจนัน่ มาตีเสมอ เขา มานอน
อยูในเตน็ ทกบั เรา เขาเปนลูกจางก็ควรจะใหสาํ นกึ ในฐานะของตนไว พใี่ หญก บั ไชยยันตขืนโอแบบ
นี้ หนอ ยจะไดใ จ แคน กี้ ก็ าํ แหงพอแรงแลว ”
สองชาย คนหนงึ่ เปน พ่ี อกี คนหนงึ่ เปน เพอื่ น ขมวดคว้ิ หันขวบั ไปจอ งหญงิ สาวอยา งไม
พอใจ แต ม.ร.ว.คนสวยเอนตวั ลงนอน ชักผา หม ขนสตั วข ึ้นคลุมศีรษะเสยี ปลอยใหท ง้ั สองบน อะไร
กันพึมพาํ

อากาศหบุ เขาของ ‘โปงกระทงิ ’ หนาวเย็นยง่ิ กวาทเี่ ขาโลน มาก เงียบสงดั วงั เวงจบั ใจ
เหลอื ที่จะกลา ว เบื้องนอกคงไดยนิ แตเสยี คุยกนั งมึ งาํ ของพวกลูกหาบท่ีนอนลอ มกองไฟกันอยูเ ปน
หยอ มๆ

เสียงควายเทียมเกวยี นสะบดั เขาและหายใจฟด ฟาดเปน ระยะ ในที่สดุ ก็คอยๆ เงียบหายไป
คงไดย นิ แตเสยี งฟน ปะทุไฟ และนานๆ คร้ังสัตวปา จะรอ งแวว ตามลมมาสักครั้ง เชษฐากับไชยยนั ต
หลบั สนทิ ไปแลว เพราะความออนเพลยี ในการเดินทางหนกั มาท้งั วนั แตห ญิงสาวยงั คงพลิก
กระสบั กระสายนอนลมื ตาอยูคนเดยี ว

หลอนลุกขนึ้ เดนิ ไปคน ควาหีบพมิ พดดี กบั แฟม เครอ่ื งเขยี นออกมา ตงั้ ใจจะเขยี นวทิ ยา
นิพนธฆ า เวลาจนกวา จะงว ง แตแ ลว กน็ ั่งเทา คางเฉยไมม สี มาธิพอทจ่ี ะทํางานได นกึ ถึงเคร่ืองเลน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

238

จานเสยี งขึน้ มาได จดั แจงคน ข้ึนมาเปดฟง เบาๆ เพลงทห่ี ลอ นเลือกเปน เพลงประเภทเซรเิ นตเย็นๆ
ท้ังส้นิ จบไปสองสามเพลงหลอ นก็สดุ แสนทจี่ ะขนื ทนฟงตอ ไปได

บรรยากาศสิ่งแวดลอ มมนั ไมก ลมกลนื กนั เสียเลย
ถูกแลว ในภาวะเชน นหี้ ลอ นไมต อ งการฟง เพลงเลย มันเปนแตเ พยี งอารมณลวงของคนท่ี
กระสบั กระสา ย ไมรูจะทําอะไรเทานน้ั หลอ นบอกกับตนเองวา ไมค วรเลยที่จะหอบเอาสิง่ เหลานี้
มาใหเกะกะ...มาให ‘ตาพรานไพรใจเหย้ี ม’ คนนัน้ หวั เราะเยาะ
หญงิ สาวปด เครอื่ งเลน จานเสยี ง ลุกข้นึ ยนื หักนวิ้ นาฬกิ าพรายนา้ํ ท่ีขอมือบอกเวลาเที่ยง
คืนตรง หลอ นเดนิ วนไปมาอยใู นบรเิ วณกระโจม แลว แหวกประตกู ระโจมออก มองออกไปยัง
แคม ปเ บ้ืองนอกอยางปราศจากความหมาย สมั ผัสกับอากาศอันเยน็ เฉียบสะทานใจจากไอของ
นาํ้ คา งปา แงซายนั่งเอาผาผวยคลมุ ตัวอยหู นากองไฟทใ่ี กลเตน็ ทท ี่สดุ เงยหนา ขน้ึ มองดูหลอน แลว
ยิงฟน ยิ้มไมมคี าํ พูดใดๆ ในเม่ือหลอ นไมไ ดถ ามหรือพดู ดว ยกอ นอยตู ามเคย หางออกไปเปน กองไฟ
ทก่ี อไวเปน ระยะๆ สองแสงอยวู อมแวม
ใตตนไมใ หญ รมิ เกวยี นท่ปี ลดไว มีไฟกองใหญสมุ อยูทนี่ ัน่ เหน็ เงาตะคุม รางๆ ของคน
สามสี่คน น่งั ลอ มวงกนั อยเู หนือกองไฟ มหี มอลกู ใหญต งั้ อยูก ําลังสง ควนั ฉยุ พวกนั้นกําลังคุยกนั
เบาๆ และกนิ อะไรทต่ี ม อยใู นหมอน้ัน ระยะหา งจากกระโจมท่พี ักออกไปประมาณ 30 เมตร มันเปน
วงรอบนอกสดุ ของอาณาเขตแคม ป ดเู หมือนจะเปน กลุมเดียวทย่ี งั ตน่ื อยู ยกเวนเจาแงซายผูไมม วี นั
หลับในเวลากลางคืน
ดารินออกเดนิ ทอดนองชา ๆ ตรงไปทแ่ี งซาย
“พวกลูกหาบกลมุ น้นั ทาํ อะไรกนั อยนู ะ ยงั ไมน อนอีกหรอื ”
“ไมใชพ วกลกู หาบหรอกครบั นายหญิง”
แงซายตอบ
“...ผูกอง กบั พวกพรานของเขาสามคน”
“เขาทําอะไรกนั ?”
“ผมไมทราบ”
หญงิ สาวยม้ิ ออกมานิดหนึ่ง ตาจับอยูทภ่ี าพเงาตะคมุ ในแสงสลัวของกองไฟนน้ั ไมเ ปลีย่ น
“แงซายอยทู ีน่ แี่ หละ ไมตองตามฉันมาหรอก ฉนั จะเขาไปดหู นอย วาพวกเขาทําอะไรกนั
อยู”
“ครับ”
แงซายรบั คาํ โดยดี แตกก็ ลา วเตอื นมาวา
“ท่นี อ่ี นั ตรายยง่ิ กวาที่ ‘เขาโลน’ นายหญงิ ควรจะระวังตวั ใหมาก อยาชะลาใจเหมอื นอยาง
ทีแ่ ลว ”
“ไมตองหว งหรอก ฉนั จะไมก า วออกไปพน บริเวณของเราเลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

239

หลอ นกลาว แลว กเ็ ดนิ ตรงไปยังภาพทเี่ ห็น

เสย เกดิ และจนั ท่ีนง่ั ลอ มวงกองไฟอยู ตา งเงยหนาขน้ึ อยา งประหลาดใจ แลว ยิ้มกลาว
ทกั ทายหญงิ สาวอยา งออนนอ มกลุ กี ุจอ เวน ไวแ ตพ รานใหญคนเดยี ว ท่เี หลือบตาขึน้ มองแวบหนง่ึ
แลว กก็ มหนากม ตาซดนํา้ ในถว ยอนั สง ควันฉยุ หอมกรุน ตอไปอยา งเอร็ดอรอย มหิ นาํ ซาํ้ ยงั ยนื่
สงไปใหเ กดิ พยกั หนา เปน ความหมายใหต ักเพ่ิมใหอีก ม.ร.ว.หญงิ ดาริน มาหยุดยนื กอดอกค้าํ อยู
ขา งๆ เขา

“สี่คนที่นั่งลอมวงโจอ ะไรอยูน่ี มคี นเปน ใบอยคู นหน่งึ นะ”
หลอ นเปรยขน้ึ ลอยๆ
พรานพ้นื เมืองท้ังสามพากนั หัวเราะมองไปยังพรานใหญผูเ ปน หวั หนา แลว เปลีย่ นไปจับ
อยทู ร่ี า งงามที่ยนื เดน อยู
“นายหญงิ ยงั ไมนอนอีกหรอื ครับ?”
เกดิ เปน คนถาม
“กห็ ลับไปแลว ละ แตท ี่ตนื่ ขน้ึ กเ็ พราะไอกล่ินท่ีสงควนั ฉุยอยใู นหมอนนั่ แหละ เลยเดิน
ตามกล่ินมา แหม กินกันนา อรอยจริงๆ นะ อะไรนะ ?”
หลอนแกลงพดู
“ซุบสนั วัวแดงครบั นายหญงิ จะลองสกั ถว ยไหมครบั ?”
จนั ตอบปนหัวเราะ เชญิ ชวนมา
“อือม ก็เขาทีดีนี่ แตอ ยากลวั เลย ฉันไมแยงกนิ หรอก อตุ สา หม าแอบซมุ ตมกนิ กลางคืน
กลวั คนอืน่ เขาจะขอกนิ บา ง”
ปากหลอ นตอบจนั แตหางตาชําเลืองไปทางรพินทร พวกนนั้ พากนั หวั เราะข้ึนอีก เขาคง
นง่ิ เฉย เค้ยี วตยุ ๆ อยตู ามเดมิ เหมอื นจะไมไ ดย นิ หรือเห็นอะไรนอกจากเจาสิ่งโอชะทห่ี อมกรนุ อยู
ในถวยทถี่ ืออยเู ทานน้ั จนั เกดิ เสย มองดูตากนั เอง แลวตา งก็คอยๆ ทยอยหา งเลย่ี งออกไป ปลอ ยให
พรานใหญนงั่ อยูคนเดยี วกับหญงิ สาวผเู ปน นายซ่ึงมายนื ค้าํ อยู
หลอ นเดนิ เอือ่ ยๆ ออ มไปหยดุ ยนื อยูตรงหนาเขา
“ขอโทษเถดิ เจา คะ ดฉิ ัน หมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ กาํ ลังยืนอยูที่น”่ี
หลอนเนน ลากเสยี งประชด
รพินทร ไพรวลั ย เงยหนา ขึน้ อกี คร้งั จากถวยซุบ พูดหนาตาเฉย
“ออ โลง อกไปที ทีแรกนึกวานางไมเ สยี อกี ”
“ถาฉันเปนนางไม ฉันจะไมล ะโอกาสในการหักคอมนุษยกวนประสาทอยางคุณเลย”
“คอของ รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเ ปราะนกั หรอก กลวั แตว า มอื งามๆ ของนางไมจ ะเคล็ด
เสียกอ นเทา นน้ั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

240

“แตไหนแตไรมาแลว นับแตพ บกันครงั้ แรกทีเดยี ว คณุ ไมส ุภาพในสายตาของฉันเลย”
“ถา ง้นั ก็คงเปน เพราะเมื่อเดก็ ๆ ผมไมเ คยเรยี นธรรมจริยา”
พดู พลาง เขากต็ กั ซปุ อันเดอื ดพลก่ั ๆ อยูในหมอ ใสถวยอกี
“อยางนอยท่สี ดุ ครเู ขาไมสอนบา งเลยทเี ดยี วหรอื วา ควรจะปฏิบตั ิอยา งไร เม่อื ตัวเองนั่ง
แลวสภุ าพสตรมี ายืนอยดู วย โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สภุ าพสตรคี นนน้ั เปนนายจา งของคณุ เสยี ดว ย”
“ครูของผม อาจไมเหมือนครูของคนอนื่ กไ็ ด”
“ทาํ ไม?”
“เพราะครูของผมเคยสอนไวว า เมอ่ื ผมน่งั อยู แลวมีสภุ าพสตรบี ุญหนักศกั ดใ์ิ หญม ายืน
พดู ค้าํ หวั อยู ไมวา จะเปนนายจา งหรือเปน อะไร ใหฉดุ สุภาพสตรผี นู น้ั ลงมานอนควํ่าตกี น อยา งแรง
เสียหกที ผมอาจเปนลกู ศษิ ยท ไ่ี มเอาถานกไ็ ด จึงมกั จะละเลยคาํ สง่ั สอนของครูในขอ น้ไี ป”
“บา !...คณุ เลวทรามขนาดไหนแลว ครขู องคุณยงิ่ เลวหนกั ลงไปกวา นนั้ อกี ”
“แตก เ็ ปนความดขี องคณุ หญิงเหลอื เกนิ ทเ่ี ลือกเอาคนเลวทรามมาเปนพรานนาํ ทาง”
“ขอใหรไู วเ สยี ดวยวา ฉนั ไมไดเ ปนคนเลือกคุณ พีช่ ายฉนั ตะหากเปน คนเลือก และฉันก็
ไดคัดคา นเขาแลว ”
“ถึงวาซิ นถ่ี าคณุ หญิงเปน คนเลือกผมดวยตวั เอง ตอ ใหค าจางสกั ลา นผมกไ็ มต กลง”
“ทําไม?”
“ธรุ ะอะไรผมจะยอมรบั จา งมาถกู ชวนทะเลาะ จากเชา จรดค่ํา จากคํ่า...”
ยกนาฬกิ าขอมอื ขนึ้ ดู
“...จรดตหี นง่ึ สองยาม”
“ฉนั ไมไดเ จตนาจะทะเลาะกบั คุณหรอกนะ แตคณุ เจตนากวนประสาทเหลือเกนิ ดเู อา
เถอะมีอยา งหรอื พอลับหลงั พชี่ ายของฉนั คุณปฏิบัติตอ ฉนั อยางไร เหน็ ฉนั เปน เหมือนตวั อะไรตัว
หนง่ึ เทานน้ั ถามจริงๆ เถอะ คุณเหน็ ฉนั เปนอะไรไปไมทราบ คณุ ไมใ หเ กยี รติฉนั เลย ไมว า จะใน
ดานกริ ิยาหรือวาจา”
“ผมจะเหน็ คุณหญงิ เปนอะไร กเ็ ปนเดก็ ผูหญิงทบี่ รมดอื้ เอาแตใจตวั เอง ชอบพาลหาเรอื่ ง
ชนดิ ทน่ี าจะตใี หสักเผียะสองเผียะนะ ซ”ิ
“บาๆ! ดูซิ น่ีอวดดมี าพดู กับฉันถึงอยางนท้ี ีเดยี วร”ึ
หลอ นแผดเสียงลน่ั
รพนิ ทรหัวเราะหๆึ
“อยากจะพดู ใหยิง่ กวานเ้ี สียอีก แตมานกึ ขึน้ ไดว า ‘เดก็ ดอ้ื ’ คนน้นั คอื แพทยห ญิง ซํา้ ยัง
เปนนกั ศกึ ษามานษุ ยวิทยาทก่ี าํ ลังจะทาํ ปรญิ ญาเอกอยรู อมรอ กเ็ ลยพูดเพยี งแคน แ้ี หละ”
“ฉนั จะฟอ งพใี่ หญ คุณบังอาจกาวรา วดหู ม่ินฉันดว ยกิริยาวาจาบัดซบเชนไรบา ง คอยดู
นะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

241

หลอนพดู โดยเรว็ หายใจหนกั ๆ จนอกงามสนั่ กระเพอ่ื มเปนระลอก
“ก็ดเี หมอื นกนั ผมจะไดบ อกคุณชายเสียทวี า นอ งของทานไมย อมเชอื่ ฟง คาํ ส่ังผม แอบ
ลงไปอาบน้ําทล่ี าํ ธาร ไมมีผาผอ นตดิ ตวั สกั ชนิ้ จนกระทงั่ ชางปา มันไล เอาซิ ผลัดกนั ฟองกไ็ ดเ อา
ไหมเอย ”
หญิงสาวลืมตาโพลง รองออกมาเรว็ ปรื๋อละลํา่ ละลกั
“อยานะ!...ถา คณุ บอกพใี่ หญ หรือไชยยนั ต ฉนั ฆา คุณจริงๆ ดวย ไมเชื่อลองดู”
“ถางัน้ เปน อันหายกนั ตางคนตางไมตองฟอ ง”
แลว เขากห็ นั ไปทางถว ยอีกลกู หน่ึง ซึง่ วางอยูในเขง ใกลๆ ควา ข้นึ มาตกั สิ่งทอี่ ยูในหมอ ใส
จนเต็ม พลางยนื่ สง ไปใหห ลอน
“...เอาเสียสกั ถว ยซิครบั แกประสาทเสยี ดีนกั ”
“เชญิ คุณกินไปคนเดียวเถอะ ฉนั ไมตอ งการหรอก”
หลอ นพดู สะบดั ๆ ตาควา่ํ
“อา ว! แลวกนั ไหนบอกวากลิ่นมันสงฉยุ เขาไปจนถึงกระโจมพกั ยงั ไงละ ผมนกึ วา
คณุ หญงิ อยากทานเสยี อกี ถงึ ไดอ ุตสา หลุกข้ึนจากท่ีนอนเดนิ ออกมากลางดึกอยางน”้ี

ดารนิ ครง่ึ ย้ิมครึ่งบึ้ง ควักบหุ รอ่ี อกมาจากกระเปาเส้ือแจก็ เกต แตหลอนควานไมพ บไลท
เตอร รพินทรควาฟน ดนุ หนง่ึ จากกองไฟย่ืนสง ไปให หลอนจอ งหนา เขาตาเขียวๆ อยอู ึดใจ ก็
กระชากดนุ ฟน ดนุ นนั้ ไปจดุ ตอ กับบหุ รีแ่ ลว โยนคนื ลงไปในกองไฟพดู หวนๆ คานกบั ความจริงที่
รอู ยูกบั ใจตนเอง

“ฮ!ึ ถาฉนั รวู า คุณนง่ั อยูทนี่ ี่ กจ็ ะไมเดนิ เขา มาหรอก นึกวา พวกลกู หาบเขาน่ังทาํ อะไรกัน
อยู กเ็ ลยไถลมาดงู ้ันเอง”

“ออ ”
เขาพยกั หนา รบั รู ควกั บหุ รอ่ี อกมาบาง แตแทนทีจ่ ะจดุ ดว ยฟนในกองไฟเหมือนอยา งที่
สง ไปใหห ลอนเมื่อครนู ้ี กลบั ควกั ไลทเตอรออกมาปอ งสูบอยางดี ดารนิ มองเหน็ เขา ก็เมม ริมฝป าก
“ขอบคุณเหลอื เกนิ นะทอี่ ตุ สา หส ง ดุน ฟนมาใหฉ ันตอ บหุ ร่ี ทง้ั ๆ ทคี่ ณุ ก็มีไฟแชก็ ”
“ดุนฟนมนั ยาวดี ผมสง ไปใหค ณุ หญงิ ได โดยทผ่ี มไมจ าํ เปนตอ งลุกข้ึน”
“ถามจริงๆ เถอะ นายพราน คณุ ไมช อบหนา ฉันมากนกั หรือ?”
“เอ ผมนา จะถามคณุ หญงิ มากกวา นะครบั ”
“คณุ ไมพ อใจทจ่ี ะใหฉ ันรวมเดินทางมาในครั้งน้ีดวยใชไ หม?”
รพนิ ทรยกั ไหล เปาควนั บุหร่อี ยางสบายใจ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

242

“ผมไมม คี วามเหน็ อยา งใดในเร่อื งนีค้ รบั คุณหญิงดารนิ ผมเปน ลกู จาง ผมกม็ หี นา ทแ่ี ต
เพียงปฏิบัตติ ามสัญญาจางอยา งเดยี ว คณุ ชายเปนนายจา งของผมโดยตรงในการเดนิ ทางคร้งั น้ี อยา
วา แตค ณุ หญงิ เลย จะเปน ใครอกี สักกค่ี นกไ็ ด ถา คุณชายอนญุ าตใหไปดว ย กไ็ ปได”

“แตฉนั รูว า คณุ ไมพ อใจเลย อากัปกิริยามนั สอชัด”
“คนเราจะไดรับความพออกพอใจของตนเองไปเสยี ทกุ อยางไมไ ดหรอกครับ เพราะเรายงั
เปนกเิ ลสชนอยู ผมเองกร็ สู กึ เสยี ใจเหมอื นกนั วา ในฐานะลูกจา ง ผมไมส ามารถจะทําตัวใหค ณะ
นายจางพอใจผมไดทว่ั ทกุ คน”
“ฉนั ไมไดมาตง้ั ตวั เปนอรศิ ตั รูอะไรกับคุณหรอกนะ...”
เสยี งของหลอ นออนลง ฝน ยม้ิ แคน ๆ
“...ถาเพียงแตว าคณุ จะมีความสภุ าพกวา นอี้ ีกสกั นิดสําหรับฉนั ปฏิบตั ิตอฉนั ใหถกู ตอ ง
ในส่งิ ใดควรและไมค วร คณุ เปน คนกระดางจนกระทง่ั บางขณะหยาบคาย ฉนั ไมไ ดเปน คนถอื ยศถอื
อยา ง หรือทร้ดี คณุ แบบลกู จา งอะไรหรอก แตใ นฐานะทฉี่ ันเปนผหู ญงิ คณุ จะปฏบิ ัตติ อ ฉนั ใน
ลกั ษณะของสุภาพบุรษุ ทวั่ ไปสักนดิ กจ็ ะดไี มนอ ย คณุ ทาํ เหมอื นกบั วา ฉันเปนเดก็ ทไ่ี มม คี วามหมาย
อยางใดทั้งสิน้ ตดิ สอยหอ ยตามมากบั คณะเดินทางนี่ดว ยเทา นั้น”
“ถาง้ันผมก็ตอ งขออภยั ท่ผี มทําใหคุณหญงิ ช่นื ชมไมไ ด เทาทแ่ี ลว มา คณุ หญงิ ก็นาจะ
ทราบดอี ยูแ ลววา ชีวติ ของผมมนั อยกู ับปาดง จะใหผ มเหมือนกับสภุ าพบุรษุ ในกรงุ ไดอยางไร ชีวติ
ในปา...ตอ งการน้ําใสใจจรงิ อนั บริสทุ ธิค์ รับ ไมต องการมารยาหลอกลวงหรอื ปลอมแตงใดๆ ท้ังสน้ิ
ผมอาจไมไดพดู กับคุณหญิงดว ยวาจาที่ออ นหวานไพเราะหู อาจไมไดล ุกข้นึ โคงคํานบั และเชญิ ให
คุณหญิงนงั่ อยา งชาวสงั คมทั่วไป ทีเ่ ขาปฏบิ ตั ิตอ คณุ หญงิ แตถ า อันตรายใดๆ มนั จะมาถึงคุณหญิง
แลวละ ก็ ผมยนิ ดีที่จะเผชิญหนา กับภยั อนั ตรายนั้นกอ น ไมวามันจะรายแรงสกั ขนาดไหน และจะรบั
ใชค ุณหญงิ ไปจนถึงท่สี ดุ โดยไมม ีการทรยศหกั หลัง”
แววตาของหลอ น ผอ นความเกร้ยี วกราดลง แตไ มค ลายหงุดหงดิ หมน่ั ไส แสงไฟทแ่ี ลบ
เลยี อยใู นกอง สองจับผวิ หนาเปน สผี วิ มะปรางงามบาดอารมณ ตรงขามกับใบหนาเปน มนั เกรยี ม
เขยี วคร้มึ ไปดว ยเคราของจอมพราน เขาสบตาหลอ นนิ่งโดยไมห ลบ รมิ ฝปากบางเกินกวา ทจ่ี ะเปน
รมิ ฝป ากของชายผูใชช วี ติ อยอู ยางกราวกรานนั้น ยมิ้ ใหห ลอนนอยๆ หลอนเปนฝายเชดิ หนา เมินไป
เสีย
“ขอ นั้นฉันพอใจและขอขอบใจ แตจะอยา งไรก็ตาม คุณไมใ ชคนดงนะ คุณไดร บั
การศกึ ษามาอยางดแี ลว เปน คนทีเ่ จรญิ แลว คุณควรจะปฏิบัตอิ ยางไรที่ชอบทค่ี วรใหถกู ตอ งเวน ไว
แตค ุณจะเสแสรง ฉนั คิดวา คณุ นาจะเปน คนนา นิยมไดม ากกวา น”ี้
“ไมมีใครดีไดพ รอมหรอกครบั คุณหญงิ ถา ดีในดานหน่ึง ก็อาจหยอ นในดา นหน่ึง ผม
กลาท่ีจะพดู ไดทเี ดยี ววา ถาตอ งการใครสักคนหนึง่ เปน พรานนาํ ทาง คณุ หญิงเลอื กผมจะไมเ ปน การ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

243

เลือกท่ีผดิ เลย แตถาคุณหญิงตองการเลขานกุ ารหรือสภุ าพบรุ ษุ เพอื่ เปนเพ่อื นคยุ ในดานงานสงั คม
คนหนง่ึ แลว มาเลือกเอาผม ก็จัดวาเปนการเลอื กที่ผิดมา”

หลอ นยิม้ อยางหมน่ิ ๆ รอ งเบาๆ วา
“เชอะ! ไมตองมาบอกหรอก ฉันเหน็ จะไมมวี นั เลอื กคณุ ในหนาทอี่ ยา งหลังแนนอน”
“ก็นน่ั นะ ซีครบั เพราะฉะนน้ั ก็ไมน าจะมปี ญหาอะไรเลย ในการทคี่ ณุ หญงิ กไ็ ดคนรบั ใช
ท่ถี ูกตอ งกับภมู ิประเทศเหตกุ ารณและสง่ิ แวดลอมแลว ในปา เราตองใชเ กวยี นเทยี มควาย แตใ นเมอื ง
เราตองนั่งรถเกง มันคนละอยา งกันอยแู ลว จะเอารถเกงท่ีเราเคยน่งั สบายไปตามถนนคอนกรีต มาวิ่ง
ตามดานชางหรอื ดา นกระทิงไดย ังไง”
“คณุ น่ีเปน คนมีวาจาเลย้ี วลดสําคัญนกั นะ”
“ตรงขา มเลย ผมพดู อะไรซอ่ื ๆ ตรงๆ ทส่ี ุด และอาจเปน เพราะตรงเกนิ ไปนเ่ี อง ท่ีทาํ ให
นายจา งสาวสวยของผมพอใจไมได แตผมไมแ ครห รอกในขอ น้นั ”
“ใชซ ิ คณุ จะตอ งแครอะไร ในเมอ่ื คุณกร็ แู นอ ยูวา พวกเราตองพึ่งคณุ อยูเต็มท”่ี
“ไมเมอ่ื ยบางหรอื ครบั ทมี่ ายนื ทะเลาะกบั ผม?”
“แลวคณุ คดิ ยงั ไง? ฉันควรจะแกค วามเมื่อยดวยการหนา ดานนัง่ ลงเอง โดยไมไ ดรับการ
อนญุ าตเช้อื เชญิ จากคนใจดําท่ีน่ังอยูก อ นแลวงนั้ ร?ึ ”
“ไมมีมนุษยค นไหนอยากจะเชญิ ใหค นทีเ่ จตนามาทะเลาะกับตนนง่ั ลงหรอกครบั แต
สาํ หรับผมอาจผดิ ไปจากคนอน่ื ๆ ก็ได เพราะฉะนน้ั ...”
รพินทรผ ายมอื ท้งั สอง พรอ มกับยิม้ กวา งๆ กม ศีรษะนดิ หนงึ่
“...เชญิ คณุ หญงิ น่งั ลงเถอะครับ จะไดท ะเลาะกับผมไดถนดั หนอยไมตอ งเมื่อย ที่ขอนไม
น่ันแหละครบั เหมาะทส่ี ดุ แลว เพราะมนั คอื โซฟาประจาํ ปา ไมต องซือ้ ไมตองเชา”
ดารินคอนเขาอกี ครั้ง กอ นทจี่ ะทรุดตวั ลงนงั่ บนขอนไมร มิ กองไฟ

นางจางสาวของพรานหนุม อังมอื ทัง้ สองผิงไอไฟเพราะความหนาวเยน็ ของอากาศปา
กลางดึก แลวเอามาประคองนาบกับผิวหนา รพินทร ไพรวัลย อมยมิ้ ทัง้ สองน่งั หันหนา เขาหากนั
หางสองวา โดยมีกองไฟกั้นกลาง

“นอนไมหลบั อกี ตามเคย?”
เขากลาวลอยๆ ตอมา นา้ํ เสยี งออ นโยนนมุ นวลลง
“บางทจี ะเปน เพราะฉันไมไดก ินเลอื ดคา งผสมกบั เหลา โรง โอสถวิเศษขนานนนั้ ของคุณ
กระมง้ั ”
หลอนพดู เบาๆ จอมพรานหวั เราะ
“เปนไงบา งครับ เหนอ่ื ยไหม ในการเดินทางระยะทส่ี องน?ี่ ”
“สนกุ ด”ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

244

“คุณหญิงเคยใชชีวติ กรากกราํ อยางหนกั มากอ นแลวหรือ?”
“ไมม ีใครเคยอะไรมากอ นทัง้ น้นั แหละ เวน ไวแ ตจ ะเริม่ ตน ทดลอง ฉนั รูว า ตอ ไปเราจะ
ลาํ บากกนั มากทเี ดยี ว แตฉ นั ก็พรอ มท่ีจะตอสกู บั มนั ทุกอยางตามท่บี อกไวแ ลว แตแรก คุณไมต อ ง
กังวลกับฉันนกั หรอก”
“ผมยังไมเ คยเห็นผูหญงิ คนไหน กลาอยางคุณหญงิ มากอ นเลย”
“ฉันควรจะเกดิ มาเปน ผูช าย แตธ รรมชาติบงั คับใหฉ ันตอ งเปน ผูห ญงิ นีพ่ วกคณุ ยังไม
นอนกันอกี หรอื ?”
หลอ นพดู กบั เขาดวยเสียงปกตลิ ง
“อีกสักประเดย๋ี วก็จะนอนเหมือนกนั แหละครับ แตบ ังเอญิ หวิ กเ็ ลยชวนพวกนน้ั ลกุ ขน้ึ มา
เกดิ เคย่ี วซปุ ไวต ั้งแตห วั ค่าํ แลว เพิ่งจะมาไดท ่เี อาตอนเท่ยี งคืนนีเ่ อง คุณหญงิ จะไมย อมทดลองดูบา ง
หรือ ผมรับรองวาจะหาทานทภี่ ตั ตาคารใดๆ ในโลกนี้ไมไ ดเ ลย นอกจากภตั ตาคารรมิ กองไฟท่ีโปง
กระทงิ ”
ม.ร.ว.หญิงคนสวยยิม้ เจอื่ นๆ สูดจมูกฟดุ ฟด กับกลิ่นไอทโี่ ชยหอมหวนชวนชิม ขึน้ มาจาก
หมอ อนั กําลังเค่ียวไฟอยนู นั้ รพินทรซอนยิม้ ยกถว ยที่ตกั ไวแ ตแรกสงไปใหอกี ครัง้ หลอนสบตาเขา
อกี แวบหน่งึ กร็ บั ไปดม ครางเบาๆ
“อือม! หอมนา กนิ ดีน”่ี
เขาสง ชอ นสงั กะสีเคลือบ อนั เปนเคร่อื งมือกนิ ของพรานพน้ื เมอื งมาให ดารนิ ตักขึน้ จิบ
แลวเลิกควิ้ นอยๆ เอียงหนาอยา งท่งึ ๆ จากนนั้ หลอนก็เร่มิ รับประทานอยางออกรสจนหมดถว ย
รพนิ ทรขยับจะตักใหอ ีก แตห ลอนสา ยหนา ปฏิเสธ วางถว ยลงกับพนื้
“พอแลว เปน ‘ซปั เปอร’ ที่วเิ ศษเกนิ คาดทเี ดียว วา แตซ ปุ อะไรนะ?”
“ซปุ หางเสือดาว!”
อีกฝายหนึง่ ตอบหนา ตาเฉย หญงิ สาวรองออกมาสดุ เสียง ลมื ตาโต
“หา! อะไรกนั ? วายังไงนะ นี่นะหรอื ซุปหางเสอื ดาว?”
“ตวั ท่ถี ูกกวางขวิดตายเม่ือหวั คํ่าน่แี หละ!”
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน พรวดพราดลกุ ข้นึ จากขอนไมทน่ี งั่ โดยเร็ว ว่งิ ไปทโี่ คนตนไม ทาํ ทา
เหมือนจะอาเจยี นออกมา แตร พนิ ทรกระโดดตามเขา ถงึ ตวั เสยี กอ น ควาตน แขนไว พูดปนหวั เราะ
“เดยี๋ วครบั อยา เพง่ิ คายออก โธ! ผมลอ เลนนะ ไมใ ชห างเสือดาวหรอก สันในของววั แดง
ทีเ่ รายงิ เม่ือตอนบา ยนี่ตะหาก แฮะ แฮะ ”
หญิงสาวทําหนา ปน ยากที่สดุ หนั กลับมาจอ งหนา เขา จะหัวเราะก็ไมใ ชจ ะรองไหก ไ็ มเ ชงิ
“จริงๆ นะ?”
“โธ จริงๆ ซคิ รับ ไมเชือ่ ถามพวกนน้ั ดกู ็ได”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

245

ดาริน ทําทา ผะอดื ผะอมเหมอื นจะไมแนใ จอยเู ชน นน้ั พอจอมพรานหวั เราะกา กออกมา
หลอ นกเ็ หวย่ี งกําปนโครมเขามาท่ที รวงอกเขาอยา งเดอื ดดาลระคนขนั รพนิ ทรยกมือกุมหนา อก
ครางอู

“นแี่ นะ ! รา ยกาจนัก จะเปนซุปสนั ววั แดงหรือซุปหางเสือดาวอะไรกต็ ามแตเ ถอะ รบั รอง
วาฉนั ไมอ าเจียนออกมาแลว ใหมนั รไู ปวาเสยี รคู นเจาเลหแ สนกล แหม! อยากตอ ยหนา นักเชยี ว คน
ผ!ี ”

รพนิ ทรกลนั้ หวั เราะ พยายามวางหนา เฉยเปน ปกติ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน บน อบุ อบิ อยูใน
ลําคอ คอนเขาตาขุนตาเขียว เดินเขามาเอากระบวยตกั ลงไปในหมอซุป ควานหาเนือ้ ขนึ้ มาพจิ ารณา
ดูเพอ่ื พิสูจนใ หแ นช ดั แลว หวั เราะออกมาอยา งกระเงากระงอด ซุปเนอื้ วัวจริงๆ ไมใ ชซ ุปหางเสือ
อยา งทเ่ี ขาหลอกหลอนไวใหเสียเสน

“เดยี๋ วเถอะ เดยี๋ วเทเสียใหหมดท้ังหมอ ไมต อ งกินกนั เทาน้ัน มาหลอกไดนี่ บา จงั อยา งน้ี
ยงั ไงละ ท่บี อกวา กวนประสาทอยเู ปน ประจํา”

อีกคร้ังหนึง่ ทร่ี พนิ ทรบ อกกบั ตวั เองเงยี บๆ วา ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ มคี วามงาม
นา รกั เกินกวาท่คี ิดไวแ ตแ รก ยามเมอ่ื หลอนอยใู นอารมณเชนน้ี เปน อาการทีเ่ กดิ ขึ้นโดยทเี่ จา ตวั เองก็
ไมร ูสึกตวั

หลอนคอนเขาอกี ครง้ั หมนุ ตวั ขยบั จะผละกลับไปยังเต็นท ทนั ใดนั้น เกดิ จนั และเสย ก็
เดนิ เขามากระซิบกระซาบอะไรกบั พรานใหญ หลอนชะงักดว ยความสงสยั เดนิ ตรงเขามาถามวา

“อะไร? มอี ะไรหรอื ?”
“เปด ปาครบั ”
เกิดตอบ หวั เราะแฮะ ๆ ดารินขมวดคิ้ว
“อะไร? เปด แถวน้ีก็มีดว ยเหรอ?”
“เปดปา เปนภาษาพ้นื เมอื งของพวกน้ี เขาหมายถึงเมน นะ ครับ เกดิ บอกวาไดยนิ เสียงเมน
สองสามตวั ขุดรากไมก นิ อยทู างพงดานโนน หา งจากบรเิ วณแคมปของเราออกไปนดิ หนอยเทา นั้น
พวกเขาอยากจะกนิ เมน ”
รพินทรบ อก
“อะไรกนั เมน กนิ ไดเ หรอ?”
“เนอื้ เปด ยงั ไงก็ยงั งนั้ แหละครบั ถา ไมบอกกแ็ ทบจะไมรทู ีเดียว เขาถงึ เรียกมันวา เปดปา ”
“อาว! แลว ทาํ ไมถึงไมจ ัดการละ?”
หลอ นหนั ไปพูดกบั พวกพรานพ้ืนเมืองของรพนิ ทรอยา งใจดี พวกนนั้ ไมต อบ ไดแ ต
หัวเราะแฮะ ๆ รพนิ ทรเ ปนคนตอบแทนมาวา
“ผมหา มเขาเอาไวเ องแหละครบั ไมใหยงิ เสียงปน มนั จะทาํ ใหค ณุ ชายกบั คุณไชยยันต
ตกใจตน่ื ขนึ้ เสยี เปลาๆ ดไี มด จี ะเขาใจผิดนกึ วาเกดิ เหตรุ ายอะไรขึ้น”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

246

“เมน ตัวเล็กนดิ เดยี ว เอาปน ลูกกรดยงิ กไ็ ดน น่ี า”
“พวกเราไมมปี น ลูกกรดกนั เลย ถาจะยิงกต็ อ งยิงดว ยลูกซอง”
“ถางนั้ รอเดยี๋ วนะ ฉนั จะไปเอาลูกกรดมาให แลวจะไปดดู ว ย”
ดารนิ บอกโดยเรว็ อยางกระตอื รือรน ผละออกว่ิงกลับไปท่เี ตน็ ทกอ นทรี่ พนิ ทรจ ะทกั ทวง
เชน ไร อดึ ใจเดียวกว็ ง่ิ กลับมา พรอ มกับปนลกู กรดยาวกระบอกหน่งึ สงใหรพนิ ทร
“เอา ! ปน เมนมันอยทู ่ไี หนละ ขอฉันไปดดู ว ยคน”
จอมพรานจีปากเบาๆ โคลงศีรษะ
“คุณหญิงจะใหยงิ จริงๆ นะ หรอื ครับ?”
“อา ว! ก็ไหนพวกนบ้ี อกวา อยากจะไดย งั ไงละ เอาปน มาใหย งั ไมด ีอกี หรอื ”
“ผมกลวั เสียงปน จะไปรบกวน คณุ ชายกบั คุณไชยยันตใ หต ื่นเสยี เปลาๆ”
“เถิดนา ไมเ ปน ไรหรอก ลกู กรดดงั ไมม ากนัก ฉันอยากจะดูดว ย”
“ถางนั้ คุณหญงิ เปนคนยิงดีไหมครบั ผมจะพาไป?”
หลอนพยกั หนา สลดั คานเหวย่ี ง สง กระสนุ ขน้ึ ลํากลอ งของมารล ินกระบอกงามนน้ั
“ตกลง ใหฉันยงิ ก็ได พาไปซิ”
“ตามผมมา เดินคอ ยๆ ก็แลว กนั ไมตอ งพดู อะไรอกี ทง้ั นน้ั ”
วา แลว พรานใหญกห็ ันไปพยกั หนา กบั เกิดเปน ความหมายใหพ าไป เกดิ ยม้ิ แปน นาํ ออก
ไปจากบริเวณแคม ปทางดานตะวนั ตกในทันทีนนั้ สว นเสยกับจนั คงนงั่ ลงลอ มกองไฟตามเดมิ
ไมไ ดต ดิ ตามไปดว ย เพราะตา งกร็ ดู ีอยวู าการไปกันมากคน เทา กับทําใหเ กดิ เสยี งเตือนใหเมน ฝงู นน้ั
ไหวตวั และผละหนไี ปเสยี เปลาๆ คงปลอยใหเ กดิ รพนิ ทร และ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ไปกันเพยี งสาม
คน

ผานกองไฟกองสุดทายอันเปนบริเวณรอบนอกสุดของแคมป เขาสคู วามมดื มิดราวกบั
เหวนรกรอบดา น เกิดผเู ดนิ อยูเบือ้ งหนา นาํ ไปดว ยฝเทาเบากริบ ตามดา นเล็กๆ สองขางทางเปนพง
เสือหมอบ และสุมทุมพุมไมอนั ข้ึนรกทึบ โดยใชแสงไฟฉายทก่ี ดตํ่าอยูกบั พื้น มองเห็นเพยี งแค
ระยะกาวตอ กา วท่ีจะเดนิ ไป พอแยกเลี้ยวซา ยตรงตน ยางใหญ รพนิ ทรก็กา วเขา ไปชดิ คนของเขา
ซบุ ซบิ อยางรกู ันอยอู ดึ ใจดวยเสียงทีเ่ บาทสี่ ุด แลว เกิดกเ็ ดินไปอยทู างดานหลังรั้งทา ย รพินทรควา
แขนนายจางสาว ดึงตวั ใหม าอยูทางดานซา ยของเขา กระซิบ

“ไดยนิ ไหมครบั ทางดา นหนา ซายมอื ของเรานี่ หางอยางมากก็ไมเ กนิ 30 เมตร”
หลอนถอื ปน ในทา เตรยี มพรอ ม พยายามจอ งฝา ออกไปในความมดื เงยี่ หู แลวก็ส่ันหนา
กระซิบบอก
“หฉู ันอาจไมด ีเทา คุณกไ็ ด เพราะไมไดย นิ เสยี งอะไรเลย นอกจากเสยี งหมาปา ทหี่ อนอยู
ไกล”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

247

“เอาละ ไมไดยินก็ไมเปน ไร เตรยี มยงิ ใหท ันกแ็ ลว กนั ผมจะฉายไฟให ถา เห็นลูกตา
สะทอนแสงไฟกย็ งิ ไดเลย คอยตามลาํ ไฟฉายใหด ”ี

ดารินพยกั หนา แทนคําพูด รพินทรยกไฟฉายขน้ึ ในความมืดนนั้ เพอ่ื ใหห ลอ นกะระยะ
หญิงสาวประทบั ปน โดยการคํานวณวา ถา เขาฉายไฟ หลอนจะตองมองเห็นศนู ยไ ดในทนั ที แลว
พยกั หนา อีกคร้งั

จอมพรานฉายไฟปราดขึน้ สงู ในบัดนั้น แลว ฟาดตํา่ ลงมาดวยความเรว็ พอประมาณ
ทบั ทมิ เล็กๆ ประมาณ 7-8 คู กส็ ะทอนแสงไฟวูบวาบ ตอบมายงั บรเิ วณใตพงออ รมิ จอม
ปลวกใหญต อนหน่ึง บางคอู ยูน่ิงกับที่ บางคกู ห็ ลบวิง่ พลา นเขาซกุ พงอยา งจาละหวนั่
พรอมกบั ทลี่ ําแสงคน พบเปา หมายเหลาน้ัน .22 จากมารล นิ โดยมือของ ม.ร.ว.หญงิ คน
สวยกล็ ัน่ ขึน้ อยา งทันทีทันควัน เสยี งของมันไมดังจนเกินไปนกั พอนดั แรกลั่น หลอ นก็สลัดคาน
เหวย่ี งอยา งรวดเรว็ ยงิ นดั ทส่ี อง และสามออกไปติดๆ กัน กอ นทดี่ วงทับทมิ เหลา น้ันจะซุกหายเขา
ไปในพงหมด
“เด็ดเลยครับ นายหญงิ โอโฮ!”
เสียงเกดิ รองออกมาเบาๆ อยา งลงิ โลด แลว ก็ฉายไฟว่ิงตรงเขา ไปทีน่ นั่ โดยเรว็ หญงิ สาว
ทาํ หนา ตนื่ ขยับจะวงิ่ ตามเขา ไปดว ย หลอนเองไมร ูเ ลยวาผลการยิงทัง้ สามนดั เปน อยา งไรบา ง แต
รพนิ ทรค วา ขอ มอื ไว
“ปลอ ยใหเกิดเขา ไปเอาดีกวา เรารออยนู ่แี หละ มันรกเกนิ ไป”
“คุณวา ถกู หรือเปลา ฉนั มองไมเ ห็นมนั อยสู ักตัว”
“เดย๋ี วกร็ ู แนะเกดิ หวิ้ มาโนน แลว ”
เกิดเดนิ บุกพงสวบสาบกลับออกมา ยิ้มรา ห้ิวเอาเจา สตั วประเภททีม่ ขี นเปนเกราะกาํ บัง
ตน โดยมดั กับเถาวลั ยม าดว ยสามตวั กองลงกับพน้ื ตรงหนา ของรพนิ ทร และหญงิ สาว
“นัดละตวั เลยครบั ขมองท้ังน้นั ”
ดารินย้มิ ตน่ื ๆ รอ งออกมา
“อยทู ้ังสามตวั เลยเหรอ ฉันคดิ วาไมถกู สกั ตวั เสยี อีก ฟลุกจรงิ ๆ”
รพินทร ไพรวลั ย ชาํ เลืองมองดูนองสาวคนสวยของนายจา งดวยความพอใจอยูเงยี บๆ
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ยังคงเปนนกั ยงิ ปน มือชน้ั เยีย่ มยอดอยูตามเดมิ แตตองหมายถงึ วา หลอ น
ไมตกอยใู นอารมณตนื่ เตนตกประหมา หรอื ขวัญเสยี เขาคิดวา ถาหลอ นสามารถจะใชฝม อื ในการยิง
ชั้นเลศิ เชน น้ีไดในทุกสถานการณ ไมว า จะเกิดวกิ ฤตกิ ารณใดๆ ขน้ึ เขาจะเบาใจกวา นอี้ กี ไมนอ ย
หลอนยงิ ปน ไดดีกวา ไชยยนั ต หรอื บางทีกอ็ าจดีกวาเขาเสียอีก สาํ หรับเปาน่ิง และในยามทมี่ สี ติ
มน่ั คง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

248

“ไมใชฟลกุ หรอกครบั ฝมอื กบั สตติ ะหาก ถาคณุ หญงิ สามารถปรบั อารมณตวั เองในขณะ
ยงิ สัตวใหญอนั ตรายไดเ หมอื นกับวา คณุ หญิงยิงเมนนล่ี ะก็ รพนิ ทร ไพรวัลย หรือพวกอาชพี คนไหน
ก็ไมมีวนั สคู ุณหญิงได”

หลอนหัวเราะออกมาอยางไมม คี วามหมาย

เขาชวนหลอนกลับแคมป โดยมเี กิดหว้ิ เมน ตามหลงั มาดว ย เสยกับจนั วงิ่ ออกมารับ ทง้ั
สองพอมองเหน็ เมนกด็ ีใจกนั แทบกระโดด ยง่ิ พอรูวา โดยฝมือนดั ละตวั ของ ‘นายหญงิ ’ ก็ยิ่งยนิ ดี
ต่นื เตนเปน พเิ ศษ ชมกันเปาะ แลวจัดการชว ยกนั ถลกหนงั ในทนั ทนี ั้น ตลอดเวลาหลอ นน่งั ดอู ยูด ว ย
ความสนใจยงั ไมย อมกลับไปนอน แมว ารพนิ ทรจะเตอื นเชน ไร

“ฉนั ยงั ไมง ว งหรอก อยากจะดวู ธิ ถี ลกหนงั เมน”
หลอนบอก
เชษฐากบั ไชยยนั ต ยงั คงหลับสนทิ อยเู ชนนั้น เสยี งลกู กรดทัง้ สามนดั ไมท าํ ใหท ง้ั สอง
รูส กึ ตัวเลย โดยเฉพาะอยางยง่ิ ตาํ แหนงทยี่ งิ เมนเปนบรเิ วณอยใู ตล ม
พวกนัน้ เม่อื จดั การถลกหนงั เสร็จเรียบรอย กผ็ าแบะออกตดั ไมไผแ ผเ ปน ตับ ขงึ ยางไฟกนั
เลย พอไฟเลีย นา้ํ ตก กลน่ิ เนอื้ เมนยา งกเ็ รมิ่ หอมหวนชวนชิม ดารินนั่งบนขอนไม เอาปนพาดตกั เทา
คาง มองดดู ว ยอารมณส นกุ คยุ กบั พวกพรานพน้ื เมอื งของรพนิ ทรไ ปพลาง
“ฉันเพ่ิงจะเคยไดกล่นิ เน้ือเมน ครง้ั นี้เปนครงั้ แรก จริงดว ยเหมอื นเปด ยางไมมีผดิ ”
หลอ นหนั ไปพูดกับพรานใหญอ ยา งญาตดิ ี ลมื เรือ่ งอรเิ สยี ชว่ั ขณะ
“เน้อื เมน มีมันมาก แลว ก็คอ นขางจะคาวจัด ตามปกตแิ ลว กไ็ มใ ชอ าหารดวี ิเศษอะไรนกั
แตพวกข้ีเหลาอยา งเจา พวกนโ้ี ปรดปรานนกั ”
รพินทรบ อกเรอื่ ยๆ มองดูเมน ทีก่ าํ ลังยางไฟอยูอยา งไมศรัทธา
“ผมเอง ถา ไมอดอยากจริงๆ กไ็ มอ ยากจะกินมนั นกั และไมขอเสนอเน้อื สัตวชนดิ นข้ี ้ึน
โตะ ในรายการอาหารของคณะนายจา งของผม”
“อาว! ทาํ ไมละ พใี่ หญกบั ไชยยนั ตช อบกนิ ของแปลกๆ อยูเสมอ คณุ ไมค ดิ จะใหเ ขากนิ
ในรายการอาหารสาํ หรบั พรงุ นบี้ างหรอื ?”
ดารนิ ถามปนหวั เราะ รพนิ ทรส ั่นศรี ษะชา ๆ แลวยอ นถามวา
“วา แตคณุ หญงิ จะลองทานดบู างไหมละ ครบั ”
หลอนเบป าก สน่ั หนาโดยเรว็
“ถาไมรมู ากอ น ทําเปนอาหารสําเรจ็ รปู แลวมาหลอกใหกนิ ก็เปน อกี เรื่องหน่ึง แตถา ลงรู
วาเปน เจา ตัวมขี นเปน หนามน่ีจา งกไ็ มเ อา เห็นตวั แลวกนิ ไมลง”
“ออกจากหลม ชา งไปแลว ตอ ใหย ิง่ กวาเมน คณุ หญงิ กต็ อ งทาน ถา มา ยงน้ั ไมม โี อกาสไป
ถงึ ขุนเขาพระศวิ ะแน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

249

“เม่อื ความจําเปนสุดยอดมาถงึ ขอใหคุณแนใจวา ฉันทาํ ไดท ุกอยางเชน ทค่ี ณุ หรอื พวกทาํ
กันได เพราะฉะน้ันยุตใิ นการทจ่ี ะพดู ขูฉันเสียที เขาใจ? ”

“ครับ เปน อนั วา เขา ใจกันเสยี ท”ี
“คุณยงั ไมไ ดอธบิ ายถงึ เน้ือเมน ใหฉ นั รูร ายละเอียดเลยวา มนั เปน ยงั ไง ถงึ ไมอยากจะให
พวกเรากิน”
“เมน เปน สัตวท ่ีชอบขุดรากไมหรอื พวกหวั พชื ทฝ่ี งอยใู ตด ินกินโดยไมเ ลอื กครับ ธรรม-
ชาติของมนั เปน เชนนนั้ รากไมห รอื หวั พชื บางชนิดเปน อนั ตรายตอ คน แตมันกนิ ไดอ ยางสบาย
เพราะฉะนน้ั เปน การเสี่ยงอยเู หมอื นกัน สมมติวา ถาเรายงิ เมน มาได แลว เอาเนอื้ มันมากนิ ถา เมนตวั
น้นั กินพวกพชื ทไี่ มเ ปนอนั ตรายกับคน กไ็ มเกิดอะไรขนึ้ แตถ าบังเอญิ มันกินพชื ประเภทเบอ่ื เมา เรา
กินเนื้อมนั เขาไปเปน ไดเรื่อง เปน พิษขึ้นมาทนั ที พวกพรานพ้ืนเมอื งเขาไมกลัวกนั แตส ําหรบั ผมไม
คอยจะกลา นัก เนื้อเสือหรอื เน้ือหมีเสียอกี ถาจะขนื กนิ กนั กย็ ังพอกนิ ไดโ ดยไมตอ งกลัวอะไร เวน
ไวแ ตเ ราจะกนิ ไมล งเองเทาน้ัน เนือ้ ชางกไ็ มเลว 80 เปอรเ ซ็นตข องเนื้อเคม็ ท่ีขายกนั อยใู นตลาด
กรุงเทพฯ ในสมยั กอ นน้ี ขอใหรไู วด ว ยวา เปนเนื้อชาง นํ้ามนั หมูท่ีบรรจปุ บ ขายกนั นน่ั กเ็ หมอื นกนั
เจอนาํ้ มันชา งเมอ่ื ไหร ชาวกรงุ กไ็ มมีวนั รู กินกนั ไดห นาตาเฉย”
ดารนิ ยกมือลบู อก ทาํ ตาโต รอ งออกมา
“ตาย! จริงๆ นะเหรอ อะไรกนั เนื้อชา ง?”
พรานใหญห ัวเราะ
“อาว! นี่แหละเหน็ ไหม มนั เปน ความโงอ ยางมเี กยี รตยิ ง่ิ ของชาวกรุง ท่หี ารูไมว า ถกู ชาว
ปาหรืออยางทเ่ี รียกกนั วา ‘คนดง’ หลอกเอาเชนไรบา ง คณุ หญิงลองถามเกิด เสย หรอื จนั ที่นัง่ อยนู กี่ ็
ไดค รบั วาปห น่งึ ๆ เขาลม ชา งเอาเนื้อทาํ เคม็ เอานํ้ามันมาเคยี่ ว แลว สง ไปขายใหแกพ อ คาหวั แหลม
ในกรุงเทพฯ ปละเทาไหรบา ง แตพวกนเี้ ลกิ ...พวกพรานพน้ื เมอื ง พรานกะเหร่ียงอนื่ ๆ ก็ยังมีอีกแยะ
คนกรุงกฉ็ ลาดอยา งชาวกรงุ ซคิ รับ คนดงเขาก็ฉลาดตามประสาชาวดงของเขา”
“อกแตกเลย นเี่ ปน ความรูใ หมสาํ หรับฉันอกี อยา งหนงึ่ ทีเดียว”
หลอนครางออกมา มสี หี นา พิกล
“เนื้อเกง ทว่ี างขายอยใู นตลาดนัดสนามหลวงสมัยกอ นกเ็ หมอื นกนั ”
รพินทรกลาวปนหวั เราะหึๆ ตอ มา
“หรอื มฉิ ะน้นั กเ็ น้ือเกง ตามภตั ตาคารหรๆู ตา งๆ ทีค่ ุณหญงิ อาจเคยไปสงั่ มาทานแลว
อะไรนะ ‘เกง ผัดเผ็ด’ ‘เกง ยาํ ’ หรือวา ‘บาบคี วิ เกง’ อะไรจาํ พวกน้ี คุณหญิงเคยหรอื เปลา ครับ”
“ก.็ ..”
หลอ นย้ิมกรอยๆ ตอบออ มแอม ซอกเปลอื กตามองดเู ขา
“เคยบางเหมอื นกันแหละ ทําไม?”
“คณุ หญงิ เอาอะไรมาพสิ ูจนว า เปน เนอ้ื เกง จริงๆ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

250

“ก็ไมร เู หมือนกัน เขาบอกวา เกง เราก็เกง ดวยนะซิ ภตั ตาคารออกใหญโ ตมชี ื่อเสียงอยาง
นั้น เขาจะมาหลอกลวงเราทาํ ไม แลว เวลากนิ มันกไ็ มเ หมอื นกบั เนื้อวัว สงั เกตดูมันละเอียดกวา”

“ถาคณุ หญิงทานเน้ือเกงมาจนชาํ นาญดีแลว จนสามารถจะแนใ จวา มนั เปน เนื้อเกง จริงก็
แลวไป นบั วาคร้งั นั้นเปน ครัง้ ท่ีโชคดที ส่ี ุด ผมนะ ไมกลวั อะไรหรอก กลวั จะไปเจออีเกง ของ
เทศบาลนครกรุงเทพเขาไปเทานน้ั ”

หลอ นย่ิงงงจดั
“เกง เทศบางนครกรงุ เทพอะไรกัน?”
“อา ว อีเกงประเภทท่ีรอง ‘เอง ’ แทนทีจ่ ะรอ ง ‘เปก ’ นะซิครบั เกง ท่ีกนิ เศษอาหาร เหา
หอนวง่ิ อยตู ามถนนในกรงุ เทพ ตามลานวัดแทนที่จะเลม็ ใบหญาไมอ ยตู ามปา ดงพงไพร”
ม.ร.ว.หญิงดารนิ คดิ อดึ ใจเดียวก็หวั เราะคกิ แลวปนหนา บง้ึ โดยเรว็ เอากอ นหนิ เลก็ ๆ
ขวา งมายังจอมพราน รองเบาๆ
“บา มอี ยางเหรอ เขาจะเอาเนอ้ื หมามาใหค นกิน พดู ใหอ าเจยี นอยไู ด”
“คณุ หญิงเคยมโี อกาสไปพสิ ูจนหลงั ครวั ของภตั ตาคารเหลาน้นั หรือครบั ทุกครัง้ ทผ่ี มเขา
ไปในกรุงเทพ ถาผมเกดิ นึกอยากจะกินเนือ้ สนุ ขั ซ่ึงความจรงิ ผมกช็ อบกินอยแู ลวเหมอื นกัน ผม
จะตอ งไปยงั รา นอาหารทีเ่ ขาเขียนไววามเี นอื้ กวาง หรอื เนอื้ เกง สําหรับประกอบอาหาร แลวผมกส็ ง่ั
ตามเมนูมา นนั่ แปลวา ผมไดก ินเนื้อสนุ ขั สมใจทุกที บงั เอญิ รา นไหนทผ่ี มเขาไปสัง่ แลวเกดิ เอาเนอ้ื
เกงเนอ้ื กวางใหผ มจริงๆ กต็ องนบั วาผมถูกหลอกลวงอยา งจงั ทเี ดยี ว แลว กด็ เู หมอื นแทบจะไมเ คย
ถูกหลอกอยา งวาน้ันซกั ท”ี
หญิงสาวรอ ง “บา ” ออกมาอกี คําเดียว กส็ ะบดั กน ลกุ ขน้ึ ผละเดินกลับเขาไปในกระโจม
โดยเร็ว ปลอ ยใหร พนิ ทรย ืนหวั เราะกึกๆ มองตามหลงั ไปจนลับตา

“นายหญงิ นองสาวของนายผูชายสวยมากนะครับ ยังกะนางฟา ”
จันพูดขน้ึ เบาๆ เมอ่ื รางของหญงิ สาวลับตาไปแลว
“ฮือม. ..”
พรานใหญครางตาํ่ ๆ ยกมือขน้ึ ลบู คางอนั เขยี วครม้ึ ไปดว ยเครา ตาสีเหล็กมปี ระกายเครยี ด
ลง
“แตจ ะมปี ระโยชนอ ะไรเลา เมื่อความสวยอันน้ี จะมาเปนภาระหนกั ใหกบั เราในอนาคต
ท่ยี งั ทายอะไรไมถกู ขุนเขาพระศิวะ...คงจะไมใ หความปราณกี ับความสวยอันนา ถนอมนี้หรอก”
“แตนายหญิงกเ็ ปน คนกลาผดิ ผูหญิง แลว กย็ งิ ปนแมน เหลอื เกิน”
เสยวา
“แตก ห็ นีความจรงิ ไปไมพน นัน่ ก็คือ เปน ‘ผหู ญงิ ’
รพนิ ทรพ ดู ขรมึ ๆ สงั่ ความพรานของเขาอีกสองสามคําก็แยกไปนอน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

251

ตีสองกวาเล็กนอย จอมพรานสะดงุ ต่นื เพราะเสยี งสะบดั เขาและหายใจฟดฟาดของควาย
เทียมเกวยี น ทีผ่ ูกไวเ ปน วงลอมรอบบรเิ วณแคม ป เขาขยบั ตวั ลุกน่งั เงย่ี หสู ดบั ฟง พวกลกู หาบ
หลบั ใหลกันหมดสิ้นภายใตโปงผาคลมุ ไฟทกุ กองเริม่ จะมอดแดง ยกเวนแตไ ฟกองใหญห นา
กระโจมพกั ของคณะนายจา งท่ียงั ปะทุเปน เปลวอยวู อมแวม

ในความมดื สลัวนัน้ เขากวาดสายตาอนั เฉยี บไวไปรอบดาน ตะเกยี งรวั้ ที่แขวนอยบู น
ปลายไม สองแสงใหมองเหน็ บรเิ วณหนา เต็นทไดรางๆ

ไกลออกไป นอกจากเสยี งลมพัดก่งิ ไมไ หว เสียงตกุ แกดงทร่ี องอยเู ปนระยะแลว นอกนัน้
เปนความเงยี บ พรานคูใจของเขาทัง้ สามหลับเปน ตาย เพราะเหลา ขาวกบั เน้อื เมนยางท่สี วาปามกนั
เขา ไปอยางตะกละเมือ่ ตอนเทีย่ งคืน

ทข่ี อนไมห นา กระโจมนายจา ง ไมมีรางของแงซาย ทกี่ องไฟใหญใ กลกระโจมก็ไมม ี และ
ไมมแี มแตเ งาของหนมุ ชาวดงพเนจรผูลึกลบั ภายในอาณาบรเิ วณเขตของแคม ปเ ลย จากสายตาท่ี
กวาดคน หาของจอมพราน

แงซายอันตรธานไปไหนเสยี แลว ...
สัญชาตญาณของเสือพราน อันเปน คณุ ลกั ษณะของนายตํารวจตระเวนชายแดนประการ
หนงึ่ สญั ชาตญาณของจอมพรานผเู จนตอชวี ิตปา ดงพงไพรอีกประการหน่ึง เตอื นสังหรณเขาใน
ฉับพลนั ทนั ใดน้นั วา ไดเ กดิ สง่ิ ผดิ วิกลขน้ึ เสยี แลว กล่นิ ไอของภยนั ตรายมันโชยมาแตะจมูกเขาอยู
รําไร แมจ ะไมสามารถบอกไดแนช ดั วามันคอื อะไรกนั แน
รพนิ ทรควา .375 ขึ้นมา ขยับลกู เล่ือนสาํ รวจดกู ระสุนในรังเพลงิ อกี มือหนงึ่ หยิบไฟฉาย
คอ ยๆ ลุกขนึ้ อยางแผว เบา สายตาเฉียบไวกราดไปทว่ั นบั จํานวนลกู หาบทนี่ อนกันอยเู ปนหยอ มๆ
และพรานของเขาทุกคนอยูครบจํานวนเรียบรอยดี ขาดหายแตแงซายเพียงคนเดยี วเทานัน้ แลวก็
เคลอ่ื นดวยฝเทาเบากริบตรงเขาไปทีก่ ระโจมพักนายจาง คอยๆ แหวกกระโจมเขาไป
ทามกลางแสงตะเกยี งเจา พายุ ท่จี ุดสวางไวตลอดทัง้ คืน คณะนายจางของเขาท้งั สามคน
คงนอนอยูบนเตียงสนามภายใตมุง คลุมเปน ปกติดี
ทุกคนหลับสนทิ แตไ มมีเงาของแงซายในนน้ั
เขาถอยออกมาชา ๆ อีกครง้ั หนั หนาออกไปยงั ราวปาใหญ คว้ิ ขมวดครุนคดิ และทนั ใดก็
ไดยนิ เสยี งควายทางดา นตะวนั ตกของบรเิ วณแคมป สะบดั เขาทาํ เสยี งฟด ฟาดอกี ครัง้ จากแสงจางๆ
ของกองไฟท่ีรบิ หร่อี ยูนน้ั มองเห็นมนั แหงนเบงิ่ และเตน เหยาะไปมาอยา งกระสบั กระสาย พยายาม
จะดงึ เชือกรอ ยจมกู ท่ีผูกลามติดไวก ับตน มะคาจนตึง มอี าการเหมือนจะกระชากใหข าด อกี สองตัวที่
ผกู หา งกันออกไปประมาณ 20 เมตร กม็ อี าการคลา ยๆ กนั
ลกั ษณะท่เี หน็ อยนู ้ี พรานใหญอ ยา งเขาบอกไดในทนั ทวี า นนั่ คือการยางกรายเขามาใกล
ของเจา ปา ถาไมลายพาดกลอน กเ็ จา ดาวอยา งไมม ีปญ หา ลมดกึ โชยรวิ้ มาวบู หน่ึง กลิน่ สาบของมนั
ย่งิ ฟอ งชัด

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

252

แต. ..แงซายไปไหน
เขายองตรงไปทีต่ น มะคา ตนน้นั อยางชา ๆ หเู งย่ี สดบั จบั เสียงทกุ เสยี งทีจ่ ะเกดิ ขนึ้ อยา ง
พเิ คราะห ไฟฉาย และไรเฟล พรอ มอยูในมอื มาหยุดอยทู ่หี ินกอ นหนง่ึ
ณ บัดนี้ มนั เปนความเงียบอยางประหลาด จกั จ่นั เรไรและตุกแกทจี่ ะตองรองอยูเปน
ประจํา พากันหยุดนงิ่ ราวกบั นดั กันไว ปา ทั้งปาไมม ีเสยี งอะไรเลยชว่ั ขณะหนึง่ แมแ ตลมพดั ใบไม
ไหว กลน่ิ สางๆ นน้ั ก็เลือนหายไป อาการดิน้ รนกระสบั กระสายของควายกด็ ูจะสงบลง นอกจากจะ
แหงนเบ่ิงยืนเฉยจองตาออกไปยังความมดื ของดงทึบเบื้องหนา
รพนิ ทรเ คล่อื นตวั เองอยางแผว เบาทีส่ ุด ออ มไปทางไมใหญท่ลี มอยู แลวยกไฟฉายขน้ึ แต
แลว กอนทเ่ี ขาจะกดสวิตชปลอยลําแสงใหพ ุงจาออกไปนน่ั เอง เสียงกระซบิ ก็ดงั มาจากเบื้องหลัง
“อยา เพงิ่ ฉายไฟครบั ผูก อง”
“แก แงซาย”
“ครบั ผม”
“แกมาทาํ อะไรอยูท่ีน่ี?”
เขาจอ งหนาแงซาย ในความมืดนั้น มองเหน็ แตฟน ขาว หนุม ชาวดงนกั พเนจรทรดุ คุกเขา
อยเู บอ้ื งหลงั เขาในระยะประชดิ ตัว
“ผมมาอยทู ่ีนก่ี อนผูกองจะตื่นสักครใู หญแ ลว เสอื ไมน อยกวาสองตวั เดนิ เวยี นรอบ
แคม ปข องเราอยสู ักครงึ่ ช่วั โมงทแ่ี ลว ผมไมแ นใ จวา มนั เพยี งแตจะแอบเขา มาดู หรือวา ตองการ
ควายเรา”
“ทําไมแกไมปลกุ ฉนั ทําไมแกไมป ลุกพวกเราสกั คนหน่ึง?”
“ผมไมแ นใ จวา ปลุกคนอ่ืน จะเปน การดหี รือเปลา แตสําหรับผกู อง ผมเช่ือแนว าไมต อง
ปลุก เสยี งควายต่ืนสะบดั เชอื กดงั มาก เจาควายทผี่ กู องคดั มาพวกน้มี นั สทู ุกตวั กอนจะถงึ คนมันตอ ง
ผา นควายพวกนก้ี อ น”
“แลวทแ่ี กยอ งมาซุม อยูแถวน้ี แกจะใหม นั ขบสมองแกแทนควายรึ หรอื แกคดิ วา แกจะยงิ
มนั ได?”
แงซายสายหนา ชาๆ ในความมดื ไมเหน็ สหี นาและแววตาของกนั และกนั
“ไมมเี สือตัวไหนทําอะไรผมได ตราบเทา ทีผ่ มรตู ัวและตื่นอยู และทผ่ี มมาอยูทน่ี ก่ี ย็ ังไม
คดิ ทจี่ ะยิงมัน มันเหน็ ผมและผมก็เหน็ มนั แลว กอนทีผ่ กู องจะมาทน่ี ี่ มนั ถอยหลบออกไปทางพงทาง
ขวามอื โนน เร่ืองเสือไมสาํ คญั หรอกครับ ผูกอง อะไรสกั อยา งหน่งึ มันนา คิดกวา นัน้ และทาํ ใหผ ม
มาซุม อยทู ่ีน”่ี
“อะไร?”
“ผูกองไดก ล่นิ อะไรหรือเปลา ไดย นิ เสียงอะไรไหม นอกจากไอลายทห่ี ลบไปแลว”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

253

รพนิ ทรฉงนยงิ่ ข้นึ เขาสะกดลมหายใจนงิ่ แลว คอ ยๆ สดู กล่นิ อยางระมดั ระวงั ประสาทหู
เปดพรอม ลมดึกโชยมาจางๆ และบดั น้ันเอง ดวงตาของเขากส็ วางโพลง เขาใจในความหมายของแง
ซายทันที พรอมดว ยหัวใจอันเตนแรง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

254

13

มนั เปนกล่นิ อบั ๆ ของโคลนตม หรือใบไมเ นา ทห่ี มกั หมมอยูตามปลกั ราวกบั วา จะมีใคร
ขุดคยุ เลนอยูใกลๆ กลน่ิ นัน้ โชยตามลมมากระทบจมูกอยางชดั เจนในบางขณะ และก็จางหายไปใน
บางขณะเมื่อลมน่งิ มเี สียงกงิ่ ไมไหว อันไมใชเ ปน ลกั ษณะของธรรมชาติ เสยี งน้าํ ในหนองท่อี ยูตา่ํ ลง
ไปสนั่ ไหวกระฉอกนอยๆ ยนื ยันใหทราบชัดวา ท่มี าของกล่ินและเสยี งอันเบาแสนเบานัน้ คงจะเปน
บริเวณรมิ หนองน่ันเอง

บดั น้ี แงซายกม ตะแคงหนา ลงไปเอาหูแนบกับแผน ดนิ อดึ ใจใหญก็คอ ยๆ เงยข้ึน
“อาจเปนโขลงเดยี วกันกับทปี่ ะทะกับนายใหญ และพวกแกที่กลางดานเมอ่ื ใกลค ่ํา”
รพนิ ทรพดู แผว ตํา่
แงซายยิ้มกรา นๆ สัน่ ศรี ษะกระซบิ ตอบมาวา
“ผมแนใ จวา ไมใ ชค รบั โขลงนน้ั ปานนเ้ี ตลดิ ไปไกลแลว ผกู องเองผมก็เชือ่ วา คงไมค ิดวา
เปน โขลงนั้น”
จอมพรานอ้งึ ไป ถกู แลว เจา หนุมแงซายดเู หมือนจะอานใจลว งรทู ันความคิดเขาไปหมด
ทกุ อยา ง รพนิ ทร ไพรวลั ย ในขณะนกี้ ําลงั เผชิญอยกู บั ปญ หาสะกิดใจลกึ ลบั อันเต็มไปดว ยสังหรณ
ราย จากเสยี งและกล่นิ ทจี่ บั ไดด ว ยสัญชาตญาณพรานของเขาในขณะนี้บอกชดั ไดว า มีชา งโขลง
หนึง่ เขา มาปว นเปย นเลยี บเคียงอยูท่บี ริเวณหนองน้าํ มันกาํ ลงั ชมุ นุมกันอยูท่นี น่ั ในลักษณะนา คดิ
พิกล เพราะมันไมไดม าอยางหากินหรอื วามาเลน น้าํ ในหนองตามธรรมดา แตทวา เปน การยอ งเขา มา
อยา งเงยี บกริบ ชนิดท่ีจะเรยี กไดวามเี จตนาทีเดยี ว และเม่อื พวกมนั สอเจตนาที่ยอ งเงยี บเขามา
อะไรเลา ทเ่ี ปนเจตนาในขนั้ ตอ ไปของมนั ?
และถาการแผว พานเขามาของมันบงชดั ถงึ เจตนาซ่ึงไมใ ชเ ปน การหากนิ โดยลกั ษณะปกติ
ของมันแลว มนั ก็ยอมผดิ ไปจากธรรมชาตวิ ิสยั ของชา งปา ท่ัวๆ ไป ทเี่ ขาเคยรูเคยเหน็ ในอาณาจักรพง
ไพรแหง น้ี ทกุ ฝกาวยางทกุ การเคลื่อนไหวของมันเต็มไปดวยการระมดั ระวงั เพอ่ื จะไมท ําใหบ ังเกดิ
เสยี งเทาท่คี วามฉลาดอยา งสตั วข องมันจะอํานวยใหไ ด ไมม เี สียงการหกั ไมก นิ ไมมีเสียงการ
เคลื่อนไหวอนั เปน นิสัยโดยปกติสามญั
และภายหลงั จากเฝาสดับตรับฟง กไ็ มม ีวแ่ี วววา พวกมันจะเดนิ ผา นเลยไป นอกจากการ
รวมกลมุ กันอยอู ยา งสงบ
“แลว แกคิดวายังไง?”
“เมอ่ื ปเ ศษลว งมาแลว ผมรบั จา งฝรั่งสองคนท่มี าพรอมกบั นกั ลา สัตวชาวกรุงอกี 3 คน พา
เทย่ี วอยใู นปา แถบหวยเสอื รอ ง คืนหนงึ่ ผมตืน่ ขึน้ ดว ยลักษณะผดิ ปกตเิ หมือนเชน ทีเ่ ราพบอยใู น
ขณะนไ้ี มมีผดิ ชา งโขลงหนงึ่ เอาโคลนพอกตวั มันเสียเพือ่ ดบั กลนิ่ สาบ แลว กย็ กโขลงเงยี บขนึ้ มาที่

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

255

ปางพักของพวกเรา ผมปลกุ นายฝรง่ั กบั นายคนไทย และเตอื นใหรวู ามนั จะเกิดอะไรขน้ึ พวกนน้ั หา
วา ผมฝนไป ตอ จากน้นั ไมถ งึ 10 นาที ปางพักของเราแหลกละเอยี ดยอ ยยบั ไมม ชี น้ิ ดี นายฝร่ังสอง
คนกบั นายคนไทยอกี หน่ึงคน เละเทะไปท้งั ตัวจนจําไมไ ด กระโจมท่พี ักเครอ่ื งใชท กุ ชิน้ ภายใน
บรเิ วณปางไมเหลืออยูใ นรูปเดมิ เลยสักส่ิงเดียว ผมหนเี อาตัวรอดไปไดเ พราะบงั เอญิ มปี า ไผอยูใ กล
นายคนไทยทเี่ หลืออยอู ีกสองคนและลกู หาบอีก 4 กพ็ ลอยรอดไปไดเ พราะปาไผเดยี วกัน ผกู องคดิ
วาไอตวั ไหนครับทเ่ี ปนจา โขลงน้นั ...ผมสาบานไดว า ผมเห็นมันกับตาในขณะนน้ั กอ นท่กี ระโจม
พักของนายจา งจะถลมลง ไอต วั นนั้ เกือบเทาภเู ขา งาขา งหนง่ึ เร่ยี ดนิ อกี ขา งหนงึ่ พน ปากออกมาศอก
เดยี ว หูขา งขวาของมันแหวง ไปครงึ่ หน่งึ ! มันเปน ชา งตวั เดยี วเทานัน้ ทีม่ ีสมองพอสาํ หรับการ
วางแผน กอ นที่จะเขาทําลายคนท่ีมันถือวา เปนศตั รสู าํ คญั เรายังไมทนั จะไปพบมันที่ ‘ปา หวาย’ แต
มันกลบั เปนฝา ยมาเยย่ี มเราเสียกอ นแลว ท่ี ‘โปง กระทงิ ’ นี”่

คําพูดของแงซาย ชว ยใหพรานใหญตัดสนิ ใจโดยเดด็ ขาดไดใ นบัดนนั้ เอื้อมมอื ไปตบ
ไหลหนุมชาวดงรา งยักษ พดู โดยเรว็

“ถา งน้ั ความเขา ใจของฉนั กับแกตรงกนั เรว็ เขาเถอะแงซาย ปลุกพวกเราทกุ คนใหต น่ื ขึ้น
เดีย๋ วน้ี สาํ หรับพวกลกู หาบ ยังไมต องบอกใหรวู า เกดิ อะไรขน้ึ แกไปปลกุ เกิด เสย จนั ขนึ้ กอน ฉนั
จะเขา ไปทพี่ กั ของพวกเจานาย”

แงซายผละแยกจากเขาอยา งรวดเร็ว ตรงไปปลกุ พวกพรานทัง้ สามของรพินทร ในขณะท่ี
พรานใหญตรงเขาไปในกระโจม คนแรกท่ีเขาปลกุ ขึน้ กค็ อื เชษฐา เปน การปลกุ โดยพยายามไมใ หม ี
อะไรเปนที่ตนื่ เตน ตระหนกตกใจ แตถ ึงเชนนน้ั ม.ร.ว.เชษฐากไ็ มว ายประหลาดใจและเฉลยี วคดิ
ในทนั ที เมอ่ื ลมื ตาข้นึ เห็นรพินทรเปนคนปลกุ เรยี กเขา ราชสกลุ หนมุ พรวดขึ้นจากเตียงโดยเรว็

“รพินทร เกิดอะไรขึน้ รึ?”
เขาถามโดยเรว็ สลดั ความงวั เงียออกไปในทันที
“ไมม ีเร่อื งรายแรงอะไรนกั หรอก เพยี งแตว า ‘ไอแ หวง’ ทีเ่ ราพูดถงึ มันอยตู อนหัวคาํ่ น่ี
แอบยกโขลงมาชมุ นุมกนั อยทู ่ีหนองนา้ํ ขางลา ง ผมไมแนใจวามันจะบกุ เขามาท่แี คมปข องเราหรอื
เปลา”
เชษฐาไมต ะลงึ ไมมวั ซากถามอะไรใหเ ปนที่เสียเวลาอยเู ลยแมแ ตว ินาทีเดยี ว เขาเผน ไปท่ี
ราวปนควา .600 ไนโตรเอกซเปรสข้นึ มาหักลาํ สาํ รวจดกู ระสนุ ในลาํ กลองทบี่ รรจไุ วเตรยี มพรอ ม
แลว เพอ่ื ความแนใจอีกคร้ัง แลวก็ตรงเขา ไปปลุกไชยยนั ตก บั ดารินอกี ตอ หน่งึ อยางรวดเรว็
เพยี งไมก ี่อดึ ใจตอมา ทง้ั ไชยยันตแ ละดารนิ ก็ตืน่ ขน้ึ รับรเู หตุการณท่ีเกดิ ขึ้นครา วๆ แมจ ะ
เตม็ ไปดว ยความต่ืนเตน แตท ุกคนไมมใี ครเสยี ขวัญเลย ไชยยนั ตก ระโดดเขา ฉวย .470 ดบั เบิลไร
เฟล ในขณะท่ี ม.ร.ว.หญงิ ดารินกระชาก .458 แอฟรกิ ันแม็กนั่ม กระบอกซ่ึงในเวลาไมเ กดิ เหตุ
ฉุกเฉนิ วิกฤติการณข ้นึ หลอนก็ไมแนใจเหมอื นกันวา จะกลา เหน่ยี วไกมนั หรือไม เพราะอํานาจแรง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

256

สะทอนถอยหลงั ท่ีเกนิ กาํ ลังของผูหญงิ ทวาในยามแววชอ่ื ‘ไอแหวง ’ เชนนี้ หญิงสาวดูเหมอื นจะลืม
อํานาจสะทอ นถอยหลังของมนั อยางสนทิ

ทุกคนไมม ใี ครตกประหมาเงอะงะเสยี เวลาอยูเ ลย มนั คลา ยกบั จะเปน การฝกทดลองความ
พรอมเพรียงฉบั ไวเพ่ือตอ นรับเหตุฉกุ เฉนิ ทรี่ พินทรเ ห็นเปน ครั้งแรกจากคณะนายจา งของเขา

พรานใหญควา ตะเกยี งเจาพายุที่จดุ สวา งไปท่ีเสากลางเต็นทต ดิ มอื ออกมาดวย สวนเชษฐา
ไชยยนั ต ดารนิ ชวยกนั หอบไรเฟลชน้ั ฉกรรจท่ีมีสาํ รองอยอู ีก 4 กระบอก วิง่ ตามออกมา ท้งั สาม
ยอ มมสี ติดีพอทจ่ี ะรูไดว า บรรดาพวกลกู หาบและพรานพนื้ เมืองของรพนิ ทรม ีอาวธุ ประจาํ มอื เพยี ง
แคปนลูกซองเดยี่ ว บรรจุครงั้ ละนดั เทา นน้ั ซึ่งในการประจนั หนา กบั โขลงชางรายเชนนี้ มันแทบจะ
ไมม ีความหมายอะไรเลย และในภาวะจําเปนแขง กับความเปนความตายจากภัยชางโขลงเชน น้ี ปน
ขนาดหนกั ทกุ กระบอก ควรจะถกู แจกจา ยใหไ ปอยูใ นมอื ของพวกนน้ั ไมใ ชใหก ระบอกไหนถกู วาง
สงบนง่ิ อยใู นราวของมนั เฉยๆ

เมือ่ กาวออกมาพนเต็นท ตลอดท้ังแคม ปห รือปางพัก ทกุ คนก็ตน่ื ข้ึนพรอ มแลวโดยการ
ปลกุ ของแงซาย พวกลกู หาบยงั คงงงงวยไมท ราบสาเหตวุ า ไดเกดิ อะไรขน้ึ ไดแ ตห นา ตน่ื เลก่ิ ล่กั แต
พรานทั้งสามของรพินทรร ูเ รือ่ งแลว ทั้งเกดิ เสย และจนั พากันว่งิ พรเู ขา มา เชษฐากับไชยยันตก ส็ ง
ไรเฟล ท่หี อบอยูแ จกจา ยไปใหคนละกระบอก พวกนน้ั รบั ไปอยางเขา ใจอะไรดีอยแู ลว ชนดิ ทไี่ ม
ตองพูดกนั ใหเ สยี เวลา กระบอกสุดทายคือ .375 ซึ่ง ม.ร.ว.หญิงดารนิ สง ไปใหก บั แงซายแทนขนาด
.44-40 โบราณของเขา

“จะเอายงั ไงกนั ?”
ไชยยนั ตถามขึ้นโดยเรว็
รพินทรว างแผนไวพ รอ มสรรพแลว เพราะฉะน้ันจงึ บอกโดยไมตองเสยี เวลาคิด
“แงซาย จนั และเสย นําทกุ คนข้นึ ไปหลบเขา ประจําท่ตี ามโขดหนิ บนไหลเ ขาโนน ไม
ตองดบั ไฟ ถาเห็นมันบกุ เขามากย็ ิงปะทะไว พวกเราอยูบนทีส่ ูงชันและกาํ บงั ดี พวกมนั คงไมมที างท่ี
จะบกุ เขา ถงึ ตวั ไดห รอก”
แลว พรานใหญกห็ ันมาทางเชษฐา
“ผมกับเกดิ เพยี งสองคน จะยองลงไปดพู วกมันทหี่ วยขา งลา งน่ี บางทถี า มนั รูวา พวกเรา
ไหวทนั อาจถอยไปกอนก็ได แตถ า มันบกุ เขา มาจนถึงแคม ปก็ไมจ าํ เปน ตองลังเลนะครบั ยงิ เลย แลว
ไมตองเปนหว งผมกบั เกดิ ดวย”
“ตกลง”
ทกุ คนผละออกจากบรเิ วณแคมปโ ดยการนาํ ของแงซาย จนั และเสย ไตข น้ึ ไปบนไหลเ ขา
อนั สงู ชัน ซ่ึงเปรยี บเหมือนผนังกําแพงดา นหน่ึงของที่ตง้ั แคมป และแยกยายประจาํ ที่ สามารถมอง
ลงมาเห็นบรเิ วณทพี่ กั ไดอยางถนดั โดยอาศัยกองไฟทก่ี อ ไวในระยะไมเ กนิ 40 เมตร เชษฐากบั ดา
รนิ ซุม ประจําอยูที่โขดหินใหญลูกเดยี วกนั แตค นละดาน โดยมแี งซายเฝา อยูใกลๆ สว นไชยยนั ต

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

257

แสดงออกโดยสัญชาตญาณนายทหารของเขา จัดกําลังพวกลกู หาบประจํากนั อยูในทซี่ ่งึ สามารถจะ
ใหผลในการยงิ ไดมากทสี่ ดุ เปน ชดุ ๆ ไป และตัวเขาเองกค็ อยควบคมุ สั่งการอยูท างดา นพวกลูกหาบ
น้นั

รพินทรยนื กระสบั กระสาย มองดูทกุ คนไตขน้ึ ไปอยบู นท่ีซึง่ ใหความปลอดภัยไดเพียง
พอตามทเี่ ขาสง่ั แลว กว็ างตะเกยี งเจา พายุไวกลางบริเวณแคม ป เพ่ือใหพ วกขางบนมองเห็นบรเิ วณ
ไดถนดั ขึ้นอกี แลวหนั มาพยักหนา กับเกดิ ชวนกนั เดินตามดา นเล็กๆ บายหนา ยอ งกริบลงไปยัง
หนองน้าํ

ลมเร่ิมพดั ใบไมก ระดกิ อีกครงั้ กลนิ่ โคลนขาดๆ หายๆ ไป แสดงวากระแสลมพดั ทวน
กลับไปกลบั มา ไมม ที ศิ ทางทแี่ นนอน พรานใหญเตม็ ไปดว ยความหนกั ใจ โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เขา
กาํ ลังจะเดินเขา ไปหา ‘ไอแ หวง’ ผูซึง่ มันก็คงกําลังสดับตรบั ฟงการเคลือ่ นไหวของฝา ยเขาอยู
เชน กัน

ท้งั สองเดนิ คลํากันไปในความมดื ดวยความชํานาญ โดยอาศัยหนทางตามดานนนั้ ไฟฉาย
เพยี งแตถ ือเตรยี มพรอมอยใู นมอื เทาน้ัน

“บางทลี มก็พดั จากมนั มาทางเรา บางทกี ็พดั จากเราไปหามัน”
เกิดกระซบิ กับเขาเบาทีส่ ุด
“ความจริงทต่ี ง้ั ปางพกั ของเรา อยเู หนอื ทางลมของสัตวทุกชนดิ ท่จี ะมาท่หี นองนั่น มันได
กลนิ่ พวกเราอยูกอนแลว แทนทจี่ ะผละหลบไปมนั กลบั มาซมุ น่งิ อยทู นี่ ัน่ เพราะฉะนัน้ มนั จะเปน
โขลงอืน่ ไปไมได นอกจากโขลงไอแหวง ”
รพินทรก ระซบิ ตอบ
“นายคิดยงั ไงครบั ทําไมมันถงึ แอบมารวมโขลงกันอยทู หี่ นอง ทัง้ ๆ ท่ีมันกไ็ ดก ลนิ่ รอู ยู
แลว วาพวกเราตัง้ ปางอยทู ีน่ ี่ มันจะกลา บกุ ขนึ้ ไปเชยี วหรอื ”
“หลายครง้ั มาแลว ไอแ หวงใชว ิธกี ารแบบเดยี วกันน้ี มนั ยองเงยี บเขา มาดูลาดเลาใกล
แคมป แลว ก็จโู จมเขาใสในเวลาที่คนในแคมปเ ผลอไมท ันจะระวงั ตวั คนื น้ีก็อาจเหมอื นกัน”
“กแ็ ลวทาํ ไมมนั ถึงไมบ กุ ขนึ้ มาเสยี ใหรแู ลว รูเร่อื ง มารวมพวกแอบนิ่งอยูท ําไม?”
“ไอแหวง ไมโงนักหรอก มายงัน้ ก็คงไมอ ยมู าจนถึงบัดนี้ มนั อาจสงบรอดูใหแนใ จวา
พวกเราไมทนั รสู ึกตัวแนๆ เสยี กอน มันอาจรแู ลวดว ยซ้ําไปวาพวกเรามากนั มากคนแลว ถามันรวู า
เราไหวทนั มนั อาจหลบไปกอ นกไ็ ด”
พรานใหญแ ยกทางจากดานทีเ่ ดินยอ งมา ปน ขน้ึ ไปบนตลิง่ อนั สงู ชนั ซ่ึงเปนบรเิ วณฝง สงู
ตอนหนึ่งของหนองนาํ้ แลว ใชไฟฉายกดแสงลงตาํ่ คอยๆ คลานไปตามพ้ืนอันเกลื่อนไปดว ยใบไม
แหง เหนอื ศรี ษะคือเครือเถาวัลยท ่พี นั เกย่ี วกนั อยูเปน ซมุ ทึบราวกบั อโุ มงค เกดิ เลอื้ ยตัวเองราวกบั งู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

258

มาเคยี งขางเขา แชมชาระมดั ระวงั ทกุ การเคลื่อนไหว ตรงไปยงั ริมตล่งิ ดา นทต่ี ดั ชันลงสูบ รเิ วณ
หนองนา้ํ

อกี ประมาณ 30 กา วกอนทจี่ ะถึงรมิ ตลงิ่ นนั้ ทั้งสองก็ไดยินเสยี งเทา มหมึ าหลายคเู คลอ่ื น
ไหวในบรเิ วณหนองนํ้า เสยี งพ้ืนเหลวบางตอนถลม ลงเพราะถูกเหยียบ และปา ใหญเ บอื้ งหนา ฝง ตรง
ขา มไหวยวบยาบ

“มันรูตัวเสยี แลว วา เรากําลงั ยอ งใกลเขามา”
รพนิ ทรกระซบิ กับพรานของเขา
“กาํ ลงั เบนผละแลว ครับนาย ฉลาดรา ยกาจทีเดียวไอแ หวงน่ี ซัดตามหลังไปดไี หมครบั
มนั จะไดร รู สเสยี บา ง”
เกดิ คาํ ราม ปะทบั ปนพรอมกับฉายไฟไปยงั ปา ตรงขา มกับหนอง ทไี่ ดยนิ เสยี งเคลื่อน
ขบวนอยู แตรพนิ ทรตะปบศรี ษะพรานพน้ื เมืองของเขาไวเ สียกอน
“อยาเพง่ิ ! เราฉายไฟพรอ มกนั ถาเหน็ จาโขลงตัวการกย็ ิงทันทีเลย ตอ งยิงใหอ ยดู ว ย! แต
ถา ไมเหน็ มนั เห็นแตต วั อนื่ ยิงข้ึนฟา ไลม นั ไปกอ น ไมมปี ระโยชนอะไรทจี่ ะยิงตัวอ่ืนถา ไมใ ชไ อ
แหวง เพราะถา เรายิงพวกมนั เจ็บหรือตายในคนื นี้ เช่ือวาคงไมตอ งนอนกนั ทัง้ คนื มนั คงยกโขลง
กลบั มาจอ งกวนเราจนรุง เชา ทีเดียว”
เกิดพยกั หนารบั
ในความมดื เสียงชา งทชี่ มุ นมุ กนั อยูรมิ หนองเบ้ืองลาง เคลอ่ื นขบวนเรยี งแถวผละขึ้นปา
ฝง ตรงขามอยา งใจเย็นเปน การเดินไปอยา งเงียบๆ ไมมอี ะไรกระโตกกระตากทัง้ สน้ิ รพนิ ทรก ับเกดิ
พุงไฟฉายปราดออกไป ณ บดั นั้น
จากลาํ อันสวางจา ของไฟฉายขนาดแปดทอ นสองกระบอก ภเู ขาหลายลกู กาํ ลังเคลอ่ื น
ดมุ ๆ จากบรเิ วณท่ีลมุ ริมหนอง ตดั ข้ึนดา นของฝง ตรงขามอยา งเปนระเบียบเรยี บรอ ย แตแลว อนั
เนอ่ื งมาจากแสงไฟทีฉ่ ายตามหลังมาอยา งจูโ จมน่นั เอง พวกมันก็อลหมา นหันรีหันขวาง โบกหูชงู วง
พรอมกับแผดเสยี งรอ งขนึ้ สน่ันปา แตกฮือออก
ไมม ไี อแ หวง เสนาธกิ าร หรอื อีกนัยหนึ่งแมท ัพของเจาชา งเกเรโขลงนน้ั ปรากฏใหเหน็ อยู
ในลาํ กราดคน หาของไฟฉาย รพนิ ทรก ับเกดิ เสยปากกระบอกปนไรเฟล ขน้ึ ไมไ ดหมายจับไปทีต่ วั ใด
หากแตใ หว ิถกี ระสนุ เลยผานหวั พวกมันไปเสีย แลวกล็ น่ั สนัน่ ปา ออกไปคนละนัด
พริบตานั้นเอง ปาฝง ตรงขา มกแ็ ตกสะเทอื นสะทานไปหมดดว ยเสยี งว่งิ กระเจงิ ของชาง
ทั้งโขลง ไมไ รห กั ลม ราวกบั ถูกพายสุ ลาตนั ระคนไปกบั เสยี งแปรแ ปรน อ้ือองึ ประหนง่ึ แผนดนิ จะ
ถลมทลาย เสยี งครนื ๆ ไปเบื้องหนา ทา มกลางความเงียบสงัดของราตรี เสียงรอ งดวยความตน่ื ตนใจ
และเสียงปา หกั ดังหางออกไปอยางรวดเรว็ จนในทส่ี ดุ ก็จางหายไปกลายเปน ความสงบตามเดมิ
บรเิ วณปา ฝง ตรงขา มมองเห็นจากแสงไฟฉายหักลเู ปน ทาง ราวกบั ใครเอาแทรกเตอรมาไถ
“มันนาจะซัดใหก องอยูสักสองสามตวั นถ่ี า นายไมห ามไวผมเอาแน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

259

เกิดสบถออกมาอยางเดอื ดดาลใจ

ทัง้ สองพากนั เดินกลบั มายงั บริเวณแคมป ซึง่ เปนเวลาเดยี วกับที่คนทงั้ หมดถอยลงมา
ชมุ นมุ กันอยูเบือ้ งลางตามเดิม เพราะไดย นิ เสียงชางฝงู นั้นแตกหนไี ปแลว เชษฐา ดาริน และไชย
ยนั ตกรากเขามารมุ ลอ มรพินทรใ นทันทีทเ่ี ขาโผลไ ปถงึ และภายหลงั จากการบอกเลาของพรานใหญ
ทุกคนถอนหายใจออกมาอยา งโลงอกพรอ มกนั

“ใหตายซ!ิ ผมนกึ วาคนื นี้พวกเราไดท าํ ศึกใหญกับไอแ หวง กันแนแ ลว ตอนทไี่ ดย ินเสยี ง
ปนจากคณุ กบั เกิดสองนดั กค็ ดิ วา มันคงจะบกุ ตะลยุ เขา มา โชคดเี หลอื เกินที่มนั เปน ฝา ยเปด หน”ี

เชษฐาวา
“ครับ โชคดที ั้งฝายเราและมนั ทีไ่ มมีการปะทะเกดิ ขึน้ ”
รพนิ ทรหวั เราะเบาๆ
“ทําไมคุณไมย งิ ใหม ันตายลงบาง จะไดส าสมกบั ทม่ี ันเจตนารายกับเรา”
ไชยยนั ตถ ามอยา งเดือดดาล ไอแหวงจอมเกเร เขายังตน่ื เตนไมห าย
“ไมมีประโยชนหรอกครบั ทจี่ ะยงิ ตัวอน่ื ๆ ในโขลงของมัน ยกเวน แตเ ราจะมโี อกาสลม
จา โขลงตวั การสาํ คัญลงได ถา เรายงิ พวกมันตายหรือเจบ็ ลงเมอ่ื กนี้ ้ี ก็เทา กับวาเราสรา งความแคน
ความพยาบาทใหมันจอ งเปนศตั รูกบั เรารา ยกาจข้นึ ไปอกี ดไี มดคี ืนนี้มันหาทางกวนเราท้ังคืนโดยไม
ตอ งนอน ผมเลยใชวิธไี ลม นั ไปกอน แลวอกี อยางหน่ึง เรามแี ผนท่จี ะพกั อยูที่น่ีอกี สองสามคืน ถา
ชางมาตายอยใู กลๆ แคมปเขา สักตวั เราเหน็ จะตองเดือดรอ นยายแคมปเ พราะทนกล่นิ ไมไ หว”
“เรายังไมทนั จะลามนั เลย มนั จะลาเราเขา ใหเสียกอ นแลว เมื่อหัวค่ํานเี้ รายงั พดู ถึงมันกนั
อยูเ ลย ไมใ ชหรือ?”
ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา
“ผมเคยบอกใหทราบลว งหนาแลว น่คี รับวา ไอแหวง มันรา ยกาจขนาดไหน สําหรบั
เหตุการณคืนน้ี พิสจู นไดว ามนั เปนฝายมาพบเรากอนทีเ่ ราจะไปพบมนั ”
“คณุ มแี ผนยงั ไงเก่ยี วกบั ไอช า งเกเรโขลงนี้ สําหรบั เดีย๋ วนี้?”
เชษฐาหนั มาขอความเหน็ รพนิ ทรยมิ้ ดว ยอาการเปน ปกตเิ ยอื กเยน็ เหมอื นเดิม
“ก็ยังไมจาํ เปนจะตองวางแผนอะไรใหผ ดิ ไปจากเดิมของเราหรอกครบั คืนนเ้ี ปนการ
แอบเขา มาหมายจะชิมลางทดลองพวกเรา พอเรารตู ัวมนั กเ็ ปดหนไี ปเสียกอ น ผมเชอ่ื วา มันคงยังไม
กลา จะยอนกลบั มารงั ควานอะไรอกี ในระยะนี้ เราก็ควรจะทาํ เปน ไมร ไู มช เ้ี สยี ปลอยมันไปกอน
เพยี งอยา ประมาทเทาน้ัน เสร็จจากการลา กระทงิ กบั เสอื ตามที่คุณชายตอ งการแลว ทนี เ้ี ราคอยหนั ไป
จดั การกบั มนั พรงุ นผี้ มจะตรวจรอยดวู ามนั มาจากไหน และบายหนา ไปไหน”
“นับวาเปน บญุ เหลือเกนิ นะ ทค่ี ุณกบั แงซายรสู ึกตวั เสยี กอน มายงัน้ แคมปน ้ที ัง้ แคม ปคง
จะแหลกละเอยี ดไปแลว ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

260

เชษฐากลาว หนั ไปมองดไู หลเขาสงู ชัน อันเปรยี บเหมือนกาํ แพงดานหนึง่ ของบริเวณ
ที่ตั้งแคมป พลางเหลือบกลบั มาจบั อยูที่ใบหนา พรานใหญ ยิ้มออกมา

“ผมเพ่ิงจะมาจบั เคล็ดในการตง้ั แคมปข องคณุ ไดคืนนี้เองรพนิ ทร เหน็ ตงั้ แตตอนทค่ี ุณตั้ง
แคมปเราท่เี ขาโลน แลว แตตอนน้ันไมม อี ะไรเฉลยี วใจคิด คณุ ชอบต้งั แคมปใ นตาํ แหนงทส่ี ูงชัน
และมกั จะชิดกบั เชงิ ผาเสมอ ท่ีแทก ็เตรยี มไวสําหรับตั้งรบั กองทัพชา งนเ่ี อง จริงซนิ ะ ในเวลาเกิดเหตุ
ฉกุ เฉนิ ชา งมันยกโขลงบกุ เรายังพอมีท่กี าํ บงั ตง้ั ม่นั ยงิ ปะทะไวได เพราะมนั ไมม ีทางจะไตผ าข้ึนมา
เลนงานเราไดถ นดั ดกี วาทจ่ี ะอยูในท่รี าบโลง”

“การตัง้ แคม ป ตองคาํ นงึ ถงึ ความปลอดภยั เปน หลกั ใหญ และสิง่ ทเ่ี ราควรคํานึงทสี่ ดุ กค็ ือ
ชาง ถา มันยกโขลงบุกเขามาเหยยี บ ถงึ อยางไรเรากย็ ิงไมท ันแน ยกเวน แตจะมีที่กาํ บังดีพอ มนั จะ
เหยยี บแคมปแ หลกไปก็ชางมนั แตชวี ติ ของคนในแคมป ตอ งมีทางปลอดภัยไวก อน”

“อีกอยางหนึง่ ท่เี ราควรจะรูไวเ ปนบทเรยี นสาํ หรับคืนน”้ี
ไชยยนั ตพ ดู ขน้ึ บา งดวยเสียงขรมึ ๆ
“ปนของเรา ไมค วรจะใหมนั วางเฉยๆ อยใู นเตน็ ท พวกเราสามคนจะใชปน เหลา นไี้ ดใ น
วนิ าทีฉุกเฉนิ ทีส่ ุด กค็ นละกระบอกเทานนั้ ควรจะจา ยใหพรานของคณุ รพนิ ทรทกุ คน และแงซาย
อีกคนหนึ่งถอื ประจาํ ไวก บั มอื เพอื่ เตรียมรับกบั สถานการณทีม่ นั อาจเกดิ ขน้ึ โดยท่ีเราไมร ตู วั
ลวงหนา พวกนม้ี แี ตป นลูกซองเทาน้นั เขาไมม ที างจะชว ยอะไรเราไดเลย ถา เกดิ เหตกุ ารณอ ยา งเชน
ท่เี กิดขึ้นเมื่อตะก”้ี
“ถูกของไชยยนั ตคะ พใี่ หญ นอ ยเหน็ ดว ย เราควรจา ยไรเฟล ใหแ กส ่หี าคนนีไ้ วเ ปน ปน
ประจํามอื เลย ดีกวามาคอยสงใหเปนครง้ั ๆ ไป เพราะพวกนี้มหี นา ที่คุมกันแคมปแ ละพวกเราทกุ คน
อยูแ ลว มายงน้ั เกดิ อะไรขนึ้ จะไมท นั การ”
เชษฐาหนั ไปมองดูตารพินทร...เหมือนจะขอความเห็นพรานใหญกมศรี ษะรับ
“กเ็ ปนความคดิ ทีด่ คี รับ แตก ็ไมควรจะเกนิ จํานวน 5 กระบอกคอื พรานของผมสี่คน แง
ซายอกี คนหนง่ึ สําหรบั พวกลกู หาบผมเหน็ วาไมจ ําเปน เพราะปน จะเปนปนไดก ต็ อ เมอ่ื ตกอยใู นมือ
ของผูท่รี ูจักและใชมันเปนเทา น้นั ”
“ตกลง ถาง้ันผมกม็ อบหนา ทใ่ี นการจายปนใหก บั คณุ กแ็ ลว กนั ตามแตค ณุ จะพจิ ารณา ผม
กค็ าํ นึงถงึ อยูในขอ นเี้ หมือนกัน จงึ ขนมาอยางเหลอื เฟอพอท่ีจะจา ยประจาํ มือไดอ ยางทวั่ ถงึ ทีเดยี ว”
“เอาละครบั กลับเขาไปนอนเสียเถอะ ผมรับรองวา จะไมเ กดิ อะไรขึ้นอีกสาํ หรบั คืนนี้
ขอใหหลบั สบาย”
คณะนายจา งของเขา พากันเดินกลบั เขา ไปในกระโจมพกั พรานใหญเดินตามไปสง จนถงึ
เตน็ ท หิว้ ตะเกียงเจา พายเุ ขา ไปแขวนไวใ หตามเดิม แลว ยอ นกลบั ออกมาบอกใหพวกลูกหาบทย่ี งั คง
นั่งพูดคุยกันอยดู ว ยความตน่ื เตน ตกใจหลับนอนเสีย นอกจากพวกที่ถกู จัดไวเ ปน เวรผลัดเปลย่ี นสุม
ไฟ แลวกเ็ ดนิ ตรงมาที่แงซายผูนัง่ มวนใบยาสบู อยรู มิ กองไฟหนา เตน็ ท

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

261

“อยาคิดวา ฉันจะเปน ผวู เิ ศษ จมกู หู หรอื ตา เปน ทพิ ยไ ปเสยี หมด”
รพินทรพ ดู หาวๆ
“ต้งั แตน เ้ี ปน ตน ไป ถา แกไดกล่ินไดเ หน็ หรอื ไดย นิ อะไรทมี่ ันผิดปกตใิ นขณะท่ีฉนั ยงั
หลบั แกจงปลกุ ฉนั ไมใชร อใหฉ นั ตน่ื ข้ึนเอง”
“ครับ ผกู อง”
หนุมชาวดงผลู กึ ลับตอบเสยี งตา่ํ ลกึ ยิ้มอยา งท่ีรพนิ ทรไมชอบ พรานใหญย นื จองอยูครูก็
ผละไป

เชา ของวนั รุงขนึ้ ภายหลงั เวลาอาหารท่ีผา นไปเรยี บรอยแลว รพินทรช วนคณะนายจา ง
ของเขาออกไปสํารวจรอยรอบๆ บริเวณแคมป ในละแวกใกลเคยี งและที่หนองนํา้ รอยของชาง
โขลงทีล่ งมาชุมนุมกนั อยูที่รมิ หนอง และพากนั แตกหนปี า ราบไปเพราะตกใจเสียงปนท่ีเขากับเกดิ
ยิงไลป รากฏอยใู หเ หน็ ชดั มันมาจากทางดา นตะวนั ตกเฉยี งใตอันเปนทงุ โลงอยใู นระหวางกําแพง
ลอมของเขาใหญส ่ดี า น และเตลดิ บายหนา ไปทางดานเหนอื ซ่งึ รพนิ ทรอธิบายใหคณะนายจางทราบ
ตามคาดคะเนวา คงจะขน้ึ ปาหวายอันเปนถนิ่ ของมนั

“ถาจะตามกันจริงๆ ก็ยังไหว แต ‘ไอแ หวง ’ ยงั ไมใ ชเ ปา หมายสาํ คญั ของเราในขณะน”้ี
พรานใหญว า ทอดสายตามองไปยังมานเถาวลั ยซ ุม ไมท ่ีถกู แหกเปนทางลูยับไป อันเกดิ
จากการเคล่ือนขบวนหนอี ยา งไมม ีระเบยี บของมัน
“คุณแนใ จไดอ ยางไรวา ชางโขลงน้จี ะเปนโขลงไอแ หวง?”
ไชยยนั ตส งสยั
“สัญชาตญาณเคยชินบางอยา งท่ผี มก็อธิบายไมถกู ครบั แตส าํ หรับหลกั ฐานท่พี อจะ
พิสูจนไ ดบางกเ็ หน็ จะเปนกองมลู ทีพ่ วกมนั ถายทง้ิ ไวเ หลานี้”
รพินทรต อบ พยักหนา ไปยงั กองมลู สดๆ ทีพ่ วกมนั ถายไวเกลื่อน แลว หวั เราะเบาๆ ยอน
ถามมาวา
“คณุ ไชยยันตล องสังเกตดซู ิครับ มีอะไรผดิ ปกตไิ ปจากขี้ชา งธรรมดาทวั่ ๆ ไปที่เราเคย
เหน็ มาบา ง นบั ตั้งแตเ ราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางพบเห็นมา”
อดตี นายพนั ตรีทหารปนใหญขมวดคิ้ว พจิ ารณาดูขี้ชางเหลานัน้ อยางถถี่ วน แลวเงยหนา
ดรู พินทร
“เอ...ผมก็ไมแนใจวาผมจะคน พบอะไรผิดสงั เกตอยา งทค่ี ุณวา หรอื เปลานะ แตถ าจะให
เดากค็ ือ...”
ไชยยนั ตยกมอื ลูบคาง หันกลบั ไปพิจารณาอกี คร้งั
“รสู ึกวาขีข้ องพวกมนั โขลงน้ี จะมสี ีดําคลา้ํ ผิดไปจากขี้ชา งอื่นๆ ที่เคยเหน็ ”
จอมพรานกมศรี ษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

262

“ถูกแลวครับ อาณาเขตปา นบั ตง้ั แตหนองนาํ้ แหง ไปจนกระทงั่ หลม ชา ง มชี า งปา อยหู ลาย
โขลง แตม โี ขลงเดียวเทา น้ันทีข่ ขี้ องมันสดี ําผดิ ไปจากโขลงอนื่ ๆ”

“เอะ! เปน เพราะอะไร?”
เชษฐาถามโดยเรว็ อยา งฉงน
“ขอนผ้ี มจนปญ ญาจริงๆ ครับ ไมท ราบเหมือนกนั วา มันเปน เพราะอะไร แตอยากจะ
สันนษิ ฐานวาบางทีอาจเปนเพราะโขลงของมนั ชอบกินใบไมและพืชบางชนิด อันทาํ ใหขีก้ ลายเปน
สีดาํ โดยพวกชา งโขลงอื่นๆ ไมชอบกนิ กไ็ ด เชอ่ื วาคงจะเปนเร่ืองอาหารมากกวาอยางอื่น แตถาจะ
ไปถามชาวปา หรือพรานพน้ื เมอื ง เขากบ็ อกวา ชา งทมี่ ีขส้ี ดี าํ จะดุรา ยมอี ภินหิ ารเปน พิเศษ”
“ฉันเชอื่ อยางทคี่ ณุ วามากกวา เพราะมนั เปนเหตุผลในทางชีววทิ ยาท่ีมีน้ําหนกั กวา อยา ง
หลงั ”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เสรมิ มาเบาๆ
นอกจากรอยอนั สับสนของโขลง ‘ไอแหวง ’ แลว รอบๆ หนองนา้ํ เปน เทือกไปดว ยรอย
สรรพสัตวทล่ี งมากินนาํ้ ทงั้ รอยเกา และรอยใหม นับตงั้ แตหมูปา ขึน้ มาจนกระทง่ั กระทิงยํา่ ทับกนั
เปรอะไปหมด ซ่งึ เชษฐาและไชยยันตก ็ยอมรบั วา ผานมาหลายปา แลว ยังไมเคยเหน็ รอยทไี่ หนชกุ
ชมุ มากมายเทา กบั ท่ีเหน็ อยูในขณะนี้
“ยงั กะปา สงวนซาฟารี”
เชษฐาพมึ พําออกมาอยางต่ืนเตนพอใจ
“ฮอื ม ถงึ วาซิ ถาไมช ุมจริงๆ เมอื่ คืนนีเ้ ราคงไมมโี อกาสเห็นไอด าวฟาดกับกวางจนถึงตาย
ไปดวยกนั ท้ังคู”
ไชยยนั ตร บั รองอีกคนหนึ่ง
“ไมเ ฉพาะเสอื ดาวกับกวางคนู น้ั หรอกครบั ”
พรานใหญบ อก หัวเราะเบาๆ
“เมอ่ื คนื กอนชา งจะเขา ไอลายสามสต่ี วั ก็เดินเลียบแคม ปของเราในระยะใกลท เี ดยี ว แต
อาหารสําหรับพวกมนั แถวนส้ี มบรู ณม ากกวาทม่ี นั จะกลา เส่ยี งเขา เลน งานควาย หรือวา พวกเราคน
ใดคนหน่งึ จงึ เพียงแตเตรๆ เขามาดูเลนตามประสาสันดานสอดรสู อดเหน็ ของมนั อยา งท่ีคุณชายเคย
วาเทา นนั้ ”
“เราเหน็ จะตอ งระวังตวั กันมากขนึ้ กวา ทแี่ ลว มา หรอื ยงั ไง?”
“ไมป ระมาทไวแ หละดีครับ”
“รอยกระทงิ ทหี่ นองน่เี ต็มไปหมดอยางนี้ เราพอมที างจะดักยิงเอาแถวนีไ้ มไดห รอื ”
ไชยยนั ตเ ปรย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

263

“ก็อาจไดเหมอื นกันครบั แตผ มเกรงวาจะตองใชเวลาเฝา กันนาน เรามาตัง้ แคมปอยูเหนอื
หนองน้ํานหี่ า งขึน้ ไปไมเทาไหร สัตวใหญอยางกระทิงมกั จะไมย อมเขา งา ยๆ ถา พวกเกง,กวาง,หมู
ปา,หรอื แมแ ตเ สอื กย็ ังมีทางงา ยกวา ”

หลงั จากนําสาํ รวจบรเิ วณโดยรอบ เปน การใหค ณะนายจางไดศกึ ษาเขา ใจภูมปิ ระเทศตงั้
แคม ปแ ลว รพนิ ทรกช็ วนกลบั มายงั ที่พกั อกี ครั้ง เพอื่ อธิบายแผนการนาํ ลากระทงิ ของเขา

“เราจะเรม่ิ ตน กันยงั ไง?”
เชษฐาเอย ขน้ึ ในขณะที่ตางนงั่ ด่มื กาแฟกนั อยูใตรม ไมใ หญห นาเตน็ ท
รพินทรเงียบไปครู มองดูหนานายจา งของเขาทลี ะคนแลวย้ิมเจ่อื นๆ พูดขน้ึ อยา งระมัด
ระวังวา
“คงจะทราบดกี ันอยแู ลวนะครบั วา เกมทเี่ สย่ี งกบั ชวี ิตทสี่ ุดอกี เกมหนง่ึ กค็ อื การลา กระทงิ
และวิธที ย่ี ิงเสีย่ งมากทีส่ ุดกค็ อื การเดินแกะรอยยงิ ”
“แตการเดนิ แกะรอยยงิ เปนศิลปช้นั ทสี่ งู ทสี่ ุด ในเกมลา สตั วซ ึ่งผมเองกน็ ิยมอย”ู
เชษฐาวา
“เหน่อื ยมาก เส่ยี งอนั ตรายมาก แลว กอ็ าจเสียเวลาอยา งมากอีกดว ย ทง้ั สามอยางนี้มันอาจ
เปน อปุ สรรคและคา นกับเจตนาเดิมของเราท่ีมงุ ในการเดนิ ทางมาในครง้ั น้ี เม่ืออยากจะลากระทิง ผม
จึงอยากจะแนะนาํ ในวธิ ที ี่สะดวกสบายกวา น้ี”
“แปลวา คุณจะใหพ วกเรานั่งหางตามเคย”
ไชยยนั ตสรปุ
“เอาอยางน้ีดไี หมครบั ”
จอมพรานพดู ชาๆ
“สาํ หรับวนั นผี้ มจะนําแกะรอยดูสกั วนั หนง่ึ กอน ชนดิ พอหอมปากหอมคอ เปนการพา
เทย่ี วเดนิ ยงิ ในบรเิ วณปา แถบน้ี ถา โชคดี เราก็อาจมีโอกาสใหเ หน็ ตัวหรือไดยิงกนั เลย แตถา วนั นีไ้ ม
พบ หรอื มที า วา จะยดื เยือ้ ชนิดท่ตี อ งตามกันขา มคนื ขา มวันเรากเ็ ลิกเสยี พรุงนี้กใ็ ชว ธิ นี ง่ั หางซ่ึง
รบั รองวาตองไดยงิ แน ไมตอ งมาเสยี เวลาแกะรอยใหเหนอ่ื ยเปลา มิหนําซาํ้ ยังเส่ียงโดยใชเ หตุ ถาคดิ
อยากจะไดร ับความต่นื เตน จากการเสย่ี งสุดยอดกไ็ มตองกลวั วาจะผิดหวงั เอาไวใ หเราตามโขลง
‘ไอแ หวง’ กันเถิดครับเปน ไดพ บแน เพราะเราจะตอ งเดินเขาไปยิงมนั อนั ตรายเสยี ยิ่งกวาการเดนิ
ตามรอยกระทงิ หลายเทา นกั ”
เชษฐาและไชยยนั ตหันไปปรึกษากันเบาๆ ครูเดียวก็หนั มาทางพรานใหญ
“ตกลงดเี หมือนกัน ลองเดินยืดเสนยืดสายกนั ดูสกั วัน ผดิ นักกน็ งั่ หางเสยี ถูกของคุณแลว
ถา จะคิดเดนิ ยงิ กนั จริงๆ มนั กอ็ าจตองเสยี เวลาและเหนอ่ื ยกนั นานโดยใชเ หตุ เรามานไี่ มใ ชเจตนาจะ
มาลาสตั วเ ปนเปา หมายใหญ การลาสัตวเปนแตเพยี งผลพลอยไดใ นระหวา งทางของเราเทา นนั้ ไม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

264

จําเปน จะตองจรงิ จังกบั มนั นกั ผมเองก็เคยแกะรอยกระทงิ มาแลวอยา งคณุ วานัน่ แหละ ตามกนั เปน
อาทิตยท เี ดยี ว ขา มเขาขา มทุงนบั ไมถวน พอพบตัวเขาจริงๆ ก็หมดแรงแทบจะยกปน ไมไ หว ถาจะ
ยงิ กระทิงกนั ใหไ ดจ ริงๆ ในครัง้ น้ี และตอ งใหลงแรงกนั ถึงอยา งน้ี ผมกไ็ มเ อาเหมอื นกนั เปลอื ง
เวลา”

เชษฐาเปนคนพูด
“ถา งั้นกเ็ ตรียมตวั ไดครับ ผมจะนําไปตอนส่โี มงเชา น่ี”

รพินทรล กุ ข้นึ ยนื เรยี กจนั เขา มาส่งั ใหจดั เตรียมเสบยี ง สาํ หรบั ระหวา งทางทจี่ ะออก
ตระเวน และหันไปบอกคณะนายจางวา เขาจะออกไปสาํ รวจปาสักครู ควาปนขนึ้ ขยับจะผละไป
ไชยยนั ตกร็ อ งบอกมาปนหวั เราะวา

“เลือดคา งผสมเหลา โรงทใี่ หผมกนิ เม่อื คนื นี้ วเิ ศษจรงิ ๆ ดว ย ผมไมรสู ึกเมอ่ื ยหรอื เพลยี
เลย ทัง้ ๆ ทีเ่ มอ่ื วานนี้เดินเสยี เกือบตาย”

รพนิ ทรยิม้ ไมต อบวา กระไร แตหนั มาทาง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ถามหนา ตาเฉยวา
“คณุ หญงิ เหน็ หนองนํา้ ทเ่ี ราเดนิ ลงไปดูกนั เมือ่ ครูนี้ โดยละเอียดแลวไมใ ชห รอื ครบั ”
“เห็นแลว ทําไม?”
“ผมคดิ วา...งา มนั ไมน า จะลงไปอาบเลย หรอื ยังไงครบั ?”
หญงิ สาวเพงิ่ จะรตู ัววา เขาหมายถึงอะไร คอนควบั หนา แดง กระชากเสยี งหวนๆ
“ฉันรูแลว ละยะ ไมจาํ เปน จะตอ งบอกหรอก”
“ออ ! แลว วนั นี้คณุ หญงิ กค็ งจะไปแกะรอยกระทงิ ดว ย?”
“ออ แนนอน”
“จะเคยหรือไมเ คยมากอ นกต็ ามครับ สําหรับวันน้ีปนประจํามือของคณุ หญงิ อยางตาํ่ ที่สุด
ตองขนาด .375 ถาแบกหรือยงิ ปนขนาดนไี้ มไ หวก็ไมต อ งไป”
“จะไมเ ปน การบงั คับมากไปหนอยเรอ!”
ดารินรองออกมาอยางฉุนเฉยี วตาลุกวาว แต รพินทร ไพรวัลย ไมสนใจกับอาการเดือด
ดาลไมพ อใจของหลอน ผละเดินจากไปพรอมกบั เสย ปลอยให ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตาขุนเขยี ว
ตามหลังไป หลอ นหันไปบน อยางโกรธแคน กับสองชาย ซึ่งเปน พแ่ี ละเพอ่ื น
“ไดย นิ ไหมคะ พี่ใหญ ไชยยนั ต ไดย ินตาพรานน่นั พดู กบั นอ ยไหม นต่ี อ หนาตอ ตาพใ่ี หญ
ทเี ดยี วนะ วาจาสามหาวกระดาง ย่ัวยวนโทสะอยตู ลอดเวลา เจบ็ ใจเหลือเกนิ เกลี๊ยด เกลยี ด คนผี
อะไรยังงก้ี ไ็ มร ”ู
“เขาก็เตือนนอ ยดวยความหวงั ดถี ูกตองแลวนี่นะ ถา นอ ยจะไปเดนิ แกะรอยกระทิงดว ย
อยา งต่ําท่ีสดุ นอ ยก็จะตองใชป น ขนาด .375 เพื่อความปลอดภัยของตวั นอ ยเอง และพวกเราทกุ คน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

265

ปน ขนาดเบากวานั้น ไมมีทางจะยงิ กระทิงอยู ถาไมถูกทสี่ ําคัญจรงิ ๆ ย่ิงกวานนั้ เทากบั เปน การยใุ ห
มันรเี่ ขาเลน งานในเวลาถกู เจบ็ ”

พช่ี ายกลา วแกพ รอ มกบั หัวเราะเบาๆ อยางอารมณด ี
“ขอ นน้ั นอยรดู อี ยหู รอกคะ พใี่ หญ แลว กต็ ้ังใจอยแู ลววา จะใชป น ขนาดนัน้ ไอก ารเตอื น
กนั นะ เปนการดีอยหู รอก แตพ ใี่ หญไ มฟ ง คําเขาพูดในตอนทายหรอกหรอื คะ เขาบอกวา ถานอ ยแบก
หรอื ยิงปน ขนาดนไี้ มไหวกไ็ มต องไป พดู แบบน้ียวนหาเรอ่ื งนคี่ ะ มิหนาํ ซ้ําทาํ วางอาํ นาจ”
“รพนิ ทรกระเซาเลนหรอกนะ เธอเตรยี มตวั จะหาเร่ืองเขาอยูกอนแลว ก็เลยตคี วามหมาย
ไปอีกอยางหนึง่ ตอใหเ ธอมอื เปลา ไมถือปนเลยสักกระบอกเดยี ว ถา เธอตองการจะไปดวยจริงๆ
รพินทรก ็ตองเอาเธอไปอยูวนั ยังคํ่า อยามวั แตค อยคิดหาเรื่องอยเู ลยนา”
ไชยยนั ตหนั มาดุเบาๆ พรอ มกบั จปุ าก หญิงสาวตาปะหลบั ปะเหลอื ก ขวา งถว ยพลาสตกิ
สาํ หรับกินกาแฟกระเดน็ ไปอยางหงดุ หงิด
“ฮ!ึ ชาตกิ อ นน้ีคงจะเคยเปน ศัตรคู แู คนกนั มา ชาตินี้ถึงมาพบกันเขา อกี จนได ฝากไวกอน
เถอะ ไมถ ึงทบี า งก็แลว ไป”
หลอ นบน อาฆาตอยูใ นลําคอ

พรานใหญห ายไปประมาณชวั่ โมงเศษ ปลอยพวกนายจา งไวสาํ หรับการจัดเตรยี มตวั แลว
เขากโ็ ผลกลบั มา ขณะน้นั ทง้ั สามเตรยี มตวั พรอมแลว กําลงั ตรวจปนประจํามืออยูท โ่ี ตะ สนามหนา
เตน็ ท

เชษฐากบั ไชยยันตต า งถือวนิ เชสเตอร .458 แอฟรกิ ันแมก็ นั่มคนละกระบอก สวนราช
สกุลสาวคนสวยหวั ร้นั มี .375 ฮอลแลนด แอนด ฮอลแลนดแ บบศนู ยเ ปดกระบอกงานกะทดั รัด วาง
พาดอยบู นตกั นั่งสูบบหุ รีห่ นาบอกบุญไมร ับอยู พอมองเห็นเขาโผลกลับมาก็ทําเปน ยกปน ตรวจดู
เปดสลกั ลอ็ กถอดลูกเล่อื นออกแลว ยกขนึ้ ทําเปน สองดเู กลียวในลาํ กลอ ง ปากกระบอกปนหนั ไป
ทางรพนิ ทร และใบหนา ของพรานใหญป รากฏอยูในรลู ํากลองปนพอดี ราวกับวา หลอ นจะใชลาํ
กลองของปน กระบอกนนั้ แทนกลองสองทางไกล พี่ชายหันมาเห็นเขา ก็รองดมุ าเสยี งตา่ํ ๆ

“นอย! แลวกนั ทําไมเอาปน สองไปทางรพนิ ทรอ ยางนน้ั !”
ดารินย้ิมเครยี ดๆ
“เปลา หรอกคะ นอยจะสองดเู กลียวในลํากลอ ง พ่ใี หญไ มเ ห็นหรอื คะ นอยถอดลกู เลื่อน
ออกแลว ”
“สอ งดเู กลียวลาํ กลอง ก็ทาํ ไมจะตอ งสองไปทางคนอยา งนัน้ ดว ย นาเกลยี ดจรงิ !”
“สอ งไปทางอน่ื มนั ไมเห็นเกลียวนคี่ ะ แตส องไปทีห่ นาของนายคนนน้ั แสงสะทอ นเขา
ลํากลองมองเหน็ เกลยี วถนดั ดีพิลกึ แหม! แงซายลางลาํ กลองไดส ะอาดหมดจรดดีจรงิ เปนมันปลาบ
ทเี ดียว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

266

รพินทรเ ดนิ เขา มาถึง ปากกระบอกของเอฟเอนกระบอกนน้ั คงสองตามใบหนา ของเขาทุก
ระยะ จนกระทง่ั ขณะท่ีเขาหยดุ ยนื อยู มนั หา งจากใบหนาเขาเพียงศอกเดยี ว

“เปน ไงครับ หนาผมเหมือนกระทงิ มากไหม?”
จอมพรานถามยม้ิ ๆ
“เหมอื นเลยี งผามากกวา ”
หลอ นตอบหนาตาเฉย ลดปน สอดลูกเลือ่ นกลับเขา ท่แี ลว ยัดลกู ซิลเวอรท ิป นํา้ หนกั 300
เกรน บรรจเุ ขา ซองกระสนุ ทลี ะนัดชา ๆ ตายังคงมองสบตาเขาอยเู ชนน้ัน พอกระสนุ เต็มซองในตวั
ปนกก็ ระแทกลกู เลื่อนโดยแรง สงกระสนุ นดั หนึ่งขน้ึ ประจําลํากลอ งเสยี งดงั กรว ม พรานใหญกลืน
นาํ้ ลายลงคอฝด ๆ ดารินลุกขึ้นยนื กลา วตอมา
“ความจรงิ .375 มันก็เปน ปน ขนาดกลางเทานัน้ ยังไมจดั เขาข้นั ขนาดใหญอ ะไรนกั ใน
บรรดาปนลา สัตวข องโลก แตน นั่ แหละ ฉันกย็ งั ไมแนใจวาฉนั จะแบกหรือวา ยงิ มันไดไหวไหม
ไหน! คุณลองไปยืนคาบบหุ รีอ่ ยทู โี่ คนตนมะคา โนน หนอ ยซิ ถา ฉนั เดด็ บุหร่ีคณุ ไมขาด ฉนั กจ็ ะยอม
เฝาแคม ปอยทู น่ี ่ี หรอื จะใหก ลบั กรุงเทพฯ โดยไมต ิดตามไปกบั การเดนิ ทางในครง้ั นก้ี ย็ อม หรือยิ่ง
ไปกวานน้ั เราวางเดิมพนั กนั สักจาํ นวนเทา ไหรก ็ไมอ นั้ ”
“ถาบหุ รไ่ี มข าด แตคอรพินทรขาดไปแทนละครับ”
“ฉันยอมรบั โทษตามกฎหมาย ในฐานฆา คนตายโดยเจตนา และยินดีทจี่ ะจา ยเงนิ คา ทาํ
ขวัญใหแ กผูร บั มรดกของคุณ ตามแตจ ะถกู เรยี กรอง”
“วา ! นอยน่ีเปน ยังไงนะ...”
ไชยยนั ตรองมา หนายยู ่อี ยา งราํ คาญใจ
“พับผา ซิ! นี่ถา เปนผูชายตอ ผชู ายดวยกนั ละก็ ฉันจะใหว างมวยกับรพินทรเ สียใหเ ขด็ จะ
เปนกรรมการใหเอง”
ดารินหวั เราะกระดา งๆ ยกั ไหล
“ถึงวา ซิ ถงึ เปน ผูหญงิ อยา งน้ีกย็ งั อยากจะทาตอ ยดว ยเลย กลัวแตว า ถาทาออกไปแลวจะ
ไมส ูเทา น้ัน”
รพนิ ทรพ นมมอื ไหวห ลอนทว มศรี ษะ
“ผมกลัวคุณหญงิ แลว ครบั ”
หลอ นตวัดหางตาผานหนาเขาอยา งนา กลวั แลวยกปน ขน้ึ ประทับเลง็ ไปยังตน มะคา ตน
นน้ั รพนิ ทรหมนุ ตวั อยา งรวดเรว็ เบยี่ งมายนื อยทู างดา นหลังของหลอน ทกุ คนพากนั มองไปยงั
ทศิ ทางทีห่ ญงิ สาวเลง็ เห็นงูเขยี วตวั หนงึ่ พันอยกู ับก่ิงแหงเลก็ ๆ กําลงั หอ ยหวั ลงมา ระยะมนั หา ง
ออกไปประมาณ 30 เมตร พวกพรานพ้ืนเมอื งและลกู หาบทง้ั หลายพากนั คอยจอ งมองเปน ตาเดยี ว
“ใครจะวางเดมิ พนั เทา ไหรส าํ หรับงเู ขยี วตัวนน้ั ”
ดารนิ พดู ขนึ้ ลอยๆ ลดปน จากการประทบั จรงิ จังลง แตต ายงั จับนงิ่ อยูที่เปาหมาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

267

“อวดดจี รงิ นอ ย .375 แม็กนัม่ นา ไมใชลกู กรด”
ไชยยนั ตข ดั คออยางไมศ รทั ธา หลอนยม้ิ ขนุ ๆ
“เหอะนา .375 นแี่ หละ วา มาเลยถาอยากพนนั ”
“ตอ ใหสบิ หนง่ึ กแ็ ลวกนั ถา ถกู จา ยใหห มน่ื หน่งึ ถา ผดิ เอาแคพ นั เดยี วเทาน้นั จะจา ยกันที่
กรงุ เทพ ถา ไดก ลบั ไปอกี คร้ัง”
“ตกลง! พ่ใี หญล ะคะ?”
“เงื่อนไขอยา งเดียวกับไชยยนั ต แตเพม่ิ ใหเ ปน ยส่ี ิบหนึง่ ”
พ่ชี ายบอกมา หลอนเมมปากพยกั หนา
“เอา! ทีน้คี ณุ ละนายพราน คุณจะเอาเทา ไหรไมต อ งตอ ใหฉันอยา งพใ่ี หญกบั ไชยยันต
หรอก เลนเสมอกันเลย”
รพนิ ทรหัวเราะเบาๆ
“ผมไมม ีเงนิ จะเลน พนนั กบั คุณหญิงหรอกครับ แลวจะตองพนนั ไปทําไม ในเมอื่ ผม
ศรัทธาเชอ่ื ม่นั ในฝม อื ยงิ ปน ของคุณหญงิ อยา งเต็มที่อยแู ลว ”
“ไมต องมาพดู ด!ี รายการนตี้ องพนนั กนั ฉันจะยงิ ปนขนาดที่ฉันไมเคยชนิ มากอ น แลว
ฉนั ก็ไมแ นใจเหมือนกนั วาฉนั จะควบคุมวถิ ีกระสุน ตลอดจนแรงสะทอ นถอยหลังของมนั ไวไ ดแค
ไหน พอเหนย่ี วไกฉนั อาจถกู มนั ถีบหงายหลงั ไหลเ คลด็ สะบักแพลง หรือถกู มนั ตบเอาคางหักไปก็
ได แตฉนั กจ็ ะยิงละ และเปาหมาย ก็คอื หวั งเู ขยี วน้ัน ไอค รั้นจะยงิ ทดลองดเู ฉยๆ มนั กใ็ ชท่ี มันตองมี
การพนนั ขนั ตอ กนั บาง ตลอดเวลาฉันถูกดหู มน่ิ ดแู คลนนกั รวมท้ังถกู ขม ขนู านาประการ โดยเฉพาะ
อยางย่งิ จากคณุ คุณไมก ลาพนนั กบั ฉนั ร”ึ
“โธ ผมไปดูหม่นิ ดูแคลนหรือวา ขมขูอ ะไรคุณหญงิ กนั ครับ”
รพนิ ทรบอกเสยี งออยๆ หวั เราะขนั ๆ อยเู ชน เดมิ
“นัน่ แหละ จะอยา งไรก็ตาม ฉนั ตอ งการใหค ณุ พนนั กับฉนั ในการยงิ ปนขนาดน”้ี
“ผมกบ็ อกแลว วาผมไมมสี มบตั พิ ัสถานหรือวา ทรัพยส นิ อะไรจะพนนั กับคุณหญิง”
“ไมตอ งเอาทรัพยสินอะไรกไ็ ด เรามาพนนั กนั โดยเง่อื นไขอยา งน้เี อาไหมละ ”
“อยา งไหนครบั ?”
“ถา ผิด แปลวา ฉนั แพฉ นั จายเงินพเิ ศษใหค ุณหา พนั บาท แลวยอมอยูเ ฝา แคมปโดยไมต าม
ไปดวย แตฉนั ยิงถูก ไมเ อาอะไรมากหรอก คุณไมตองใชล กู หาบคนไหนใหทาํ หนาทตี่ กั นํ้าขึน้ มาให
ฉนั อาบที่แคมปนี่ แตค ุณเองนน่ั แหละเปน คนไปหว้ิ น้าํ มาใหฉ นั อาบทุกเชา เยน็ จนกวา เราจะยา ย
แคม ปจ ากทน่ี ่ี ตกลงไหม?”
รพินทรอมย้มิ
“โธ คณุ หญิงครบั ถาคุณหญิงตอ งการจะอาบนา้ํ โดยฝม อื หิว้ หรอื หาบของผม ผมกย็ นิ ดจี ะ
รบั ใชคณุ หญิงอยา งเตม็ ใจทเี ดียวครับ ขอเพยี งใหส่งั มาเทา นั้น ไมจําเปนเลยทีจ่ ะตองพนัน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

268

ดารนิ หวั เราะหึๆ อยูใ นลาํ คอ
“แปลวาคุณไมยอมพนนั ดวย?”
“ถา ผมจะพนนั ผมก็ขอพนนั ทางฝายคณุ หญิงครบั คือเอาถกู ไมใ ชเอาผดิ เรามาเขา หนุ กนั
ดีกวา ผมถือหางคณุ หญงิ เต็มที่ อยางนอ ยเราก็มคี พู นนั แลวถงึ สองคือคุณชายกับคุณไชยยนั ต ถา
คุณหญงิ ยงิ ถูก เราไดสามหม่นื มาแบง กนั คนละหมน่ื หา แตถ า คณุ หญงิ ยิงผิด คณุ หญงิ เสยี เพียงสอง
พันบาท ผมชว ยออกใหย ่ีสบิ บาท อยา งนด้ี ีไหมครบั ”
เชษฐา ไชยยนั ตหวั เราะครนื ดารินคอ นขวบั อกี ครง้ั ปน หนาบ้ึง แตกอ็ ดหวั เราะออกมา
ไมไ ดเ ชน กันในคาํ พูดของเขา ดูหลอ นจะคลายความแคนเคอื งลงบา ง บน ออกมาเบาๆ วา “บา !” แลว
กต็ วัดปน ขึน้ ประทับบา อีกครง้ั โดยไมพดู อะไรอกี
หลอนเลง็ เพียงคร่งึ เดียวของชว งระยะอดึ ใจ จากน้นั .375 เอฟเอน กระบอกงามในมอื ก็
แผดกกึ กองสะทา นไปทั้งบริเวณแคมป
ภาพที่ทกุ คนเหน็ งเู ขียวตวั นั้นหวั ขาดกระเดน็ ไปในพรบิ ตา มนั แกวง ตลบคลายตวั เอง
จากท่ีพนั กิง่ ไมไวส องสามรอบโดยแรงเหวี่ยง แลวกร็ ว งลงมาเหมือนเสน เชอื ก ทา มกลางสายตาท่ี
จองตะลงึ ของทุกคน
แรงสะทอนถอยหลงั ของไรเฟล กระบอกนน้ั เพยี งแตผลักให ม.ร.ว.หญงิ คนสวยผงะ
สะเทือนไปบางเทานั้น...ไมถ งึ กับเซหรอื เสยี การทรงตวั เสยี งพึมพาํ แซดดงั มาจากพรานพน้ื เมอื ง
และเหลา ลูกหาบทัง้ หลาย ตา งพากันมองดูหญิงสาวอยางงุนงนระคนเลื่อมใส เชษฐาหวั เราะเบาๆ
ไชยยนั ตรอง “วา!” ออกมาดงั ล่ันเพราะแพพ นนั สวนรพนิ ทรคงอมยมิ้ อยูเชน เดิม บอกมาวา
“อยา ลืมนะครบั แบง กนั คนละหมน่ื หา ”
“ธรุ ะอะไรฉันจะไปใหคณุ ฉันไมไ ดย อมรบั คุณเปน หุนสว นดว ยน”ี่
ดารินหันไปตวาดแวด พลางหัวเราะอยา งถอนฉวิ แลวหนั ไปทางพชี่ ายกับเพอ่ื นหนุม
บอกวา
“นอ ยไมเ อาเงนิ ของพใ่ี หญ กบั ไชยยนั ตห รอกคะ เจตนาจะพนนั กบั พรานของเรา
โดยเฉพาะ แตก น็ กรเู หลือเกนิ ไมยอมพนนั ดวย นา เสยี ดาย”
“มอื ดีจังนอย เปน อันวายอมแพร าบ สาํ คญั อยูแ ตว า ถาเจอะกระทิงหรือสตั วอันตรายอนื่ ๆ
กข็ อใหย งิ ไดอยางยิงงูเขยี ว นก่ี แ็ ลว กัน”
ไชยยนั ตยอมชหู วั แมมอื ให และกลาวชมเชยจากใจจรงิ เปน ครงั้ แรก เขาทราบดอี ยแู ลววา
เพอื่ นสาวเปน นกั ยิงปน ที่ทาํ แตม ช้นั เลิศ แตเ ขาไมเช่อื วา หลอ นจะยงั คงรักษาแตม นนั้ ไวได เมือ่ หนั
มาจับปน ทมี่ ีขนาดใหญ ซง่ึ มแี รงสะทอ นถอยหลังหนกั หนว งเกนิ กําลังตานทางของผูหญงิ โดยราย
เฉล่ียทวั่ ไป และกไ็ มเ คยเหน็ ดารินยงิ ปน ขนาดนมี้ ากอน สวนเชษฐารูนิสยั ของนองสาวลึกลงไปกวา
นน้ั ...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

269

ทายไดถูกวา เพราะแรงทฐิ มิ านะในการทจี่ ะเอาชนะรพนิ ทรใหไดน ั่นเอง ทาํ ใหด ารนิ ยงิ
ปน กระบอกนน้ั ได และอยใู นชนั้ เยย่ี ม ซึ่งมนั กไ็ มน าจะยากเยน็ อะไรนกั สําหรบั คนทค่ี ุนเคยชาํ นาญ
เปนทนุ เดิมอยกู อนแลว อยางหลอน

เมือ่ ทุกสง่ิ ทกุ อยางพรอม รพินทรก็เริ่มตน ออกนาํ ทาง เขามอบหนา ทใี่ หเกิดกบั เสย อยู
ควบคมุ แคม ป คงใหจ นั และแงซายเทานน้ั ทีจ่ ะตดิ ตามไปดวย โดยใหเ หตผุ ลวา การไปกันมากคน
สาํ หรบั การแกะรอยยอ มเปลาประโยชน และทีเ่ อาจนั กบั แงซายไปดว ยน้ัน ก็มิใชวา จะไปชนิด
รวมกลมุ กนั ทงั้ หมดหกคนเชน น้ีโดยตลอด แตจ ะแยกกนั ออกเปนสองพวก พวกละสามคน เมอ่ื การ
ติดตามรอยกระช้นั ชดิ เขา ไป คณะนายจางของเขาสามคนก็จะตองถูกแบง ออกไปดว ย เพราะฉะน้ัน
จันก็ดี หรือแงซายกด็ ยี อ มจะทําหนาที่ในการนําทาง หรืออีกนยั หนึง่ พรานคุม กันใหแ กฝา ยทแี่ ยกไป
จากเขา สว นใครจะแบง พวกไปอยกู บั ใครนั้น คอ ยหารือกนั ทีหลงั

ทศิ ทางการเดนิ ไมไดว กลงมาสหู นองนํา้ แตตดั ดานทางตะวนั ออก ครูเดยี วก็ลงสลู าํ หวย
แหง เดินไปตามลาํ หว ยอนั คดเคี้ยว ซึ่งเบือ้ งบนเปน ปา ทึบปกคลุมไปดว ยเถาวัลย ราวกบั อุโมงค
รพนิ ทรกระซบิ เตอื นคณะนายจางของเขาใหระวงั ดา นบนไว พอเลยบริเวณอนั รกทบึ ก็ไตขึน้ ฝง ขวา
ผานไปในระหวางปาสักและยางสูท ่ีลาดตาํ่ ซ่งึ อับชื้น แสงตะวนั สอ งสอดใบไมล งมองเหน็ เพยี งรางๆ
เงยี บสงดั วังเวงปราศจากเสียงใดๆ ทงั้ สนิ้

เวลาผานไปประมาณครง่ึ ชั่วโมงใหหลังไมม ีอะไรแผว พานมาใหเ ห็นเลยแมแ ตนกสกั ตวั
รพินทรเ ดนิ นาํ อยูเบ้ืองหนา หนบี ไรเฟล ไวใ นซอกแขน ปากกระบอกกดตาํ่ ดไู มจริงจังหรอื มีทา ที
เตรยี มพรอมอะไรนกั อนั เปนลกั ษณะธรรมดาโดยทวั่ ๆ ไป แตน น่ั ยอ มแนใจไดว าถาหากเกดิ เหตุ
ฉุกเฉนิ ใดๆ ขึน้ เขายอ มสามารถจะสัน่ กระสุนเขาสเู ปา หมายไดใ นทกุ พรบิ ตา และสั่งไดท ีเดียว คน
อ่นื ๆ กถ็ ือปน อยูใ นลกั ษณะพรอ มไมป ระมาท มีเพียงแต ม.ร.ว.หญิงดาริน คนเดยี วเทา นน้ั ที่สะพาย
ปน อยกู ับไหล มองซา ยมองขวาอยางเพลนิ ใจเหมือนจะมาเดนิ ชมดงเสยี มากกวาทจี่ ะคดิ แกะรอย
หลอนเดนิ อยตู รงกลาง ขนาบโดยไชยยันตแ ละจนั มแี งซายคมุ อยูทายขบวนเชน เคย สว นเชษฐา เดนิ
เคียงคูไปกบั รพินทรติดๆ

พรานใหญมาหยุดยืนเหลยี วซา ยแลขวาเหมอื นจะคาํ นวณอะไรอยูครู ก็บา ยหนาขึน้ สูด า น
เหนือ หนทางชนั เหมือนจะเลียบไปตามไหลเขา ตัดลาํ หว ยแลง แคบๆ อีกตอนหนงึ่ แลว กผ็ านมาถึง
หนองน้ําเลก็ ๆ ในระหวา งโขดหนิ กลมุ ใหญ ตรงเขา ไปสํารวจดรู อยยาํ่ เปรอะอยรู มิ หนอง ซบุ ซิบพูด
กับจนั เบาๆ พอเชษฐา ไชยยนั ต และดารินเดนิ เขา ไปสมทบ กเ็ งยหนา ขน้ึ โคลงหวั ชาๆ กระซบิ เบาๆ

“รอยเกา ท้งั นนั้ ครบั มีแตห มูโทนลงมาเกลอื กปลกั เพิง่ จะผละไปเมื่อหยกๆ นเี่ อง กอ นเรา
มาถึงไมก่อี ึดใจ”

พรอมกับพดู เขาบุยปากไปยงั แองน้าํ ทีย่ ังเปน รอยขุนคลั่ก และชี้ไปทโี่ คนตน ลานใกลๆ
แอง นํา้ มีรอยเชด็ โคลนสดๆ เปอ นอยู มีขนบางเสน ของมันรวงตดิ อยกู บั รอยเชด็ นนั้ ดว ย ตําแหนง ที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

270

เจาหมูโทนตวั นั้น เอาสขี า งของมันขัดสกี บั ตน ลานไวสงู ในระดับตะโพกของคนรางสงู อยางเชษฐา
บอกขนาดของตัวมันใหท ราบชัดวา อยางนอยๆ ระดับสันหลงั ของหมตู วั นน้ั ก็คงจะขนาดเอวทเี ดียว
รอยลับเขยี้ วกป็ รากฏอยูท ่รี ากไทรไมห า งออกไปนกั ยงั ใหมอยู สงั เกตจากเปลือกไมที่ฉกี ขาดเปน
รอยสด

ท้ังหมดหยุดพกั สบู บุหรแ่ี ละหารอื กนั เบาๆ อยทู นี่ นั่ พอบุหรห่ี มดตวั ก็ออกเดนิ จับ
เสนทางของดา นเกา ผานไปในระหวางพงหนามและปา ผาก ขา มโตรกลึกมงุ ขน้ึ สสู ันเขาเต้ียๆ ลูก
หน่งึ

เปน เวลาอีกรว มชั่วโมงเต็มๆ ทีเ่ ดนิ อยูบ นสันเขา ไมป รากฏวารองรอยใดๆ พอแกก าร
ตดิ ตามไดเ ลย นอกจากเสือลายตลบั ตัวหนงึ่ กระโจนผา นหนา ไป ในขณะที่ไตข ้นึ เนนิ ตอนหนึง่ และ
ทกุ คนตอ งคลานลอดซมุ แคบจํากัด อนั มอี ยทู างเดยี วทผี่ า นไปได โดยมงี เู หลอื มขนาดโคนขาพนั อยู
บนก่ิงไมเ หนอื ศรี ษะ แลบลิ้นอยูป ลาบๆ แตก ไ็ มมีปฏิกิรยิ าท่จี ะจูโ จมลงมาเลน งานเชน ไร ในขณะท่ี
ทงั้ หมดคอ ยๆ ลอดไปทีละคน

ขณะนนั้ เปน เวลาเทย่ี งตรง อากาศเรมิ่ ระออุ บอาว ตางหยดุ กันอกี คร้งั บนเชงิ เขาใหญ เพ่ือ
กนิ อาหารกลางวนั ทีเ่ ตรยี มมา

“เงียบเชียบดเี หลือเกินนะ”
ไชยยนั ตเอย ขนึ้ เบาๆ ขณะทก่ี ราดสายตาไปยงั ดงทึบรอบดา น
“ไมเจอะรอยใหมเ ลย” เชษฐาวา
“ประเดี๋ยวเราจะขึ้นเขาอกี ลูกหน่ึงครับ แลว ขา มไปทางทุงแฝกฝง โนน ถา ยังไมม วี แ่ี วว
อะไรอีกสําหรบั วันนก้ี ็เหน็ จะหมดหวัง ผมแปลกใจอยูเหมอื นกนั อยา งนอยท่ีสุดเราควรจะพบรอย
มันบาง นแ่ี สดงวา ตลอดระยะสองสามวันทีแ่ ลว มามันไมไ ดแ ผว พานอยูในแถบนี้เลย แตอ ยาเพิ่งทอ
ใจครับ สัตวทีเ่ ราตอ งการจะลา สวนมากมักจะโผลออกมาใหเ ราเหน็ ในขณะท่เี ราหมดหวงั แลว
เสมอ บางทกี ใ็ นเท่ียวขากลบั ”
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมไ ดเ อย คําใดท้งั สนิ้ ในขณะทนี่ ่งั พกั ใบหนาของหลอนแดงกา่ํ เหงือ่
ออกชมุ โชกเสื้อและรัดเนื้อเขา ไป จนกระทั่งเหน็ สวนชูชนั ของทรวงอก ทพ่ี งุ ตระหงา นออกมาได
ชัด วนั นเี้ ปน วนั แรกทหี่ ลอ นเดินมากทส่ี ุดนับแตออกเดนิ ทางมา พรานใหญชาํ เลอื งมองดูดวยหางตา
พลางซอ นยิ้ม เขารูวา หลอนกาํ ลงั เหนือ่ ยและออนแรงเตม็ ที เวน ไวแ ตจะไมก ลาปรปิ ากพดู ออกมา
เทา น้ัน
“ชา งมันเถอะ”
เชษฐาพดู หันไปมองดูนอ งสาวอยา งเปนหว ง
“นกึ เสียวา เรามาเดนิ เทยี่ วก็แลว กัน การแกะรอยมนั เปนเรื่องตอ งทรมาทรกรรมและตอ ง
อดทนกนั มาก นกั ลาสัตวทกุ คนยอมรูดี อีกอยา งหน่งึ เรากม็ ากนั มากคน มีนอยมาดว ยอกี คนหนงึ่
อยางน้ี เราคงจะทาํ ไมไดถนดั นกั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

271

นอ งสาวหนั ไปมองดูพี่ชายอยา งไมยอมลดทิฐิเชอื่ มน่ั ในตนเอง อนั เปน นสิ ัยประจําตน
“พใี่ หญไมต อ งมากงั วลกบั นอ ยหรอกคะ นอ ยบอกแลว ยงั ไงวา พวกเราทาํ อะไร นอ ยก็ทํา
อยางนั้นไดท กุ อยา ง คลานกค็ ลานกัน! เม่อื กน้ี ีก้ ็คลานกนั มาแลว นอ ยยงั ไมไ ดบนอะไรสกั นิด”
“เกง มาก ท่ีไมร องอุทธรณอะไรออกมาเลย แตพ วกเราสงสารเธอ”
ไชยยนั ตวา ดารนิ หันไปตวาดแวด
“ไมตอ งมาสงสารฉนั ถึงไหนก็ถงึ กัน ทาํ ไมถงึ ชอบดูถูกนักนะ”
“จะๆๆๆ กลัวแลว กบ็ อกอยนู ยี่ งั ไงวา เกง ทายาด ไมไ ดด ูถกู สักหนอย”

ท้ังหมดออกเดนิ ทางอีกครั้ง ยดึ ดานเกา สายใหญมุง ขนึ้ สูเขาอกี ลูกหน่ึงซึง่ สูงกวาลูกแรก
เสยี งชะนโี หยอยบู นปลายไมเ หนือศรี ษะลิบๆ นกยูงก็เริ่มแวว มาใหไ ดยินเสยี ง และบนิ เร่ยี อยตู าม
ยอดยาง บนตน หลมุ พอใหญท อี่ ยใู นระดบั ต่ําลงไปยงั หบุ เบอื้ งลา ง เงาดาํ ๆ ของหมคี วายสองตัวไต
งุม งา มอยูบนดา นสงู แตร ะยะหา งออกไปมาก ทัศนยี ภาพของปาในตอนนง้ี ามนา ดกู วาตอนท่ผี าน
มาแลว

ครนั้ แลว ในทนั ทนี ัน้ เอง รพนิ ทรซ ึ่งเดินนําอยูเ บื้องหนา ก็หยดุ ชะงกั กกึ ทกุ คนพลอยหยุด
ตามไปดวย

“อะไร?”
เชษฐากระซิบถามเบาท่ีสดุ ปนในมอื พรอม
พรานใหญก ราดสายตาไปตามกิ่งไมส ูงเบอ้ื งหนา อยางระมัดระวัง แลวชี้ใหดูไปทงี่ าม
ของตน ตะแบกตนหนึ่งทางดา นซายมอื ทกุ คนมองตามก็เหน็ ซากของเกงตวั หนึง่ เหลอื อยคู ร่ึงตวั ถูก
ขดั คางหอ ยอยใู นระหวา งงา มซ่ึงมีพงกาฝากงอกอยูเ ต็มนนั้ แมลงวนั ตอมหึ่งเปน ซากทีก่ ําลงั ขึ้นอดื
กล่ินเหม็นโชยตลบเมอ่ื ลมพัด
“ทายถกู ไหมครับ ทาํ ไมเกงตวั นั้นถึงไดข ้นึ ไปหอยรอ งแรง อยูบนนนั้ ”
เขาหันมาถามเชษฐา และไชยยันต
“เหน็ จะเปนไอด ําละ ซิ มา ยก็ไอด าว”
เชษฐาพึมพาํ
“ครับ เขาละ”
“ผมเพง่ิ จะเคยเหน็ ซากของเหยอื่ ทเ่ี สอื ดํา หรือเสอื ดาวลากข้นึ ไปกนิ บนตนไมค รง้ั นเี้ ปน
คร้ังแรก นี่ไอเสือชนดิ นี้มนั ไมกนิ ซากอยกู บั พนื้ หรอกหรือ”
ไชยยนั ตถ ามเบาๆ จองภาพนนั้ อยา งสนใจระคนตน่ื ๆ
“ก็ไมแ นเ สมอไปครับ ถาเปน สัตวเลก็ พอที่มนั จะลากขนึ้ ไปบนตนไมไ ด มันกจ็ ะลากขึ้น
ไป แตถาใหญหนอยเกนิ กาํ ลงั ของมัน มันกจ็ ะลากไปซุกไวตามซอกหินหรอื ในถ้าํ ลับๆ เปนการ
แอบซอนเอาไวกิน ระวงั หนอ ยนะครับ พยายามมองสงู ไวบาง แถบนถ้ี ่นิ ของมนั ทีเดยี ว ตวั มันเลก็ ก็

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])