322
ไชยยนั ตลืมตาโพลง แลว หวั เราะกากออกมา
“ฮา! เธอนะหรือจะเปน แมครัว?”
“หรือวาไมตองการ?”
“ตองการซิ วาแตเธอจะทําอะไรใหเ รากนิ ใหมนั พิสดารไปกวา เทา ทเ่ี ราจะหากินไดเ ชน
ทุกวนั น”้ี
“แกงเผด็ มสั มน่ั เขยี วหวาน หรอื แกงกะหรี่ อยา งใดอยา งหนง่ึ สําหรับเนอื้ สดทเ่ี ราไดมา
เขาทีไหม? หรอื จะกนิ เน้อื อบซอี ิ๊วกบั เครื่องเทศตม ยาํ อะไรกไ็ ดท ง้ั นนั้ แหละ”
รพนิ ทรผ ูก ําลังตรวจปน และเคร่อื งหลงั อยู กอ นท่จี ะออกจากแคม ปก ช็ ะงักไปเหมือนกนั
หันมาจอ งดหู ญงิ สาว ม.ร.ว.เชษฐากบั ไชยยันตพากนั หวั เราะลั่น
“พูดใหน าํ้ ลายหกไปไดน ่นี อ ย ทํายงั กะวาเธอยกครวั ในกรุงเทพของเธอมาดวยงั้นแหละ”
ไชยยนั ตพูดพลางหวั เราะพลางอยางไมศ รทั ธา
“โงไ ปไดไ ชยยันตนี่ ฉนั มเี คร่ืองแกงสําเร็จรูปมาแทบจะครบหมดทกุ อยาง แลว ทําไมฉนั
ถึงจะทําไมไ ด”
สามชายเพ่งิ จะนกึ ขึ้นมาได
“เออ จริงสนิ ะ”
เพอ่ื นชายตาเปน กระกาย กลนื น้ําลายครางออกมาอยา งกระหาย
“แหม! นอยนรี่ อบคอบเหลอื เกิน ไอฉันกับเชษฐาก็ลืมไปเสยี อยา งสนิท ถึงเรอื่ ง
เครื่องแกงสําเร็จรปู ”
“แตน อยจะไปหากะทมิ าจากไหนละ ?”
พ่ีชายขัดคอมายม้ิ ๆ หลอนหวั เราะเสยี งใสอยูเชนเดมิ
“โธ! ไมเ ห็นจะยากอะไรเลยน่คี ะพใี่ หญ กน็ อ ยมีน้าํ มนั เนยมาดว ย ใชแ ทนกะทไิ ดอ ยา งดี
สําหรับแกงอะไรกต็ ามทต่ี ําราเดมิ จะตองเขา กะทิ ปญหามอี ยเู พยี งวา เราจะไปหาผกั สด
สวนประกอบมาจากท่ีไหนเทา นั้น”
พรานใหญผิวปากยาวออกมาเบาๆ แลว ก็บอกมาวา
“ตะไคร ใบมะกรดู มะนาว มะเขอื พวง พริกข้หี นู คุณหญงิ จะตอ งการสกั กี่กระบุงกไ็ ด
ครบั ถา จะขาดหายากอยสู กั หนอ ย ก็เหน็ จะเปน ใบโหระพาเทานนั้ ตอ งการเม่อื ไหรก ็ใชค นของผม
ไปหามาให วาแตว า ...” เขาเวน ระยะไปอึดใจ ริมฝป ากปรากฏรอยย้ิมนอยๆ อยางพศิ วง
“คณุ หญิง ทาํ ครัวปรงุ อาหารแบบไทยๆ เราเปน เหมือนกนั หรือครับน?ี่ ”
หลอนหยดุ ยิม้ ทนั ที
“หนอยแนะ ! ดูถูกอีกแลว เห็นฉันเปน อะไรไปหรอื ถึงจะทาํ กบั ขาวทาํ ครบั ไมเ ปน ถึงแม
คณุ จะมองเหน็ ฉันลักเพศ ชอบทาํ อะไรเหมอื นๆ กับผูช าย กอ็ ยา นึกวาฉนั จะขาดตกบกพรองใน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
323
หนา ทีส่ ําคญั ประจาํ เพศของฉันเสยี จะไปขดั หางกไ็ ปเถอะแลวกลบั มาใหท นั อาหารคํา่ แลวคณุ จะ
รูจ ัก ดาริน วราฤทธิ์ ในอีกลกั ษณะหน่ึงผิดจากทค่ี ณุ เคยรจู กั มาแลว ”
“ครบั ผมจะพยายามรบี กลับมาใหเ รว็ ที่สดุ ทีเดียว”
พรานใหญย มิ้ พราย โคงคาํ นบั ใหแ ลวก็ผละออกจากแคม ปไปพรอมกบั จนั เสย และ
ลกู หาบอีกสามคน เพอื่ สาํ รวจรอยและเตรยี มขดั หางไวส าํ หรบั นายจางของเขา
ภายหลังจากรพินทรออกจากแคมปแลว ไชยยนั ตแ ละดารนิ ก็ชวนกันถือปน ลูกซองออก
ไปหาไกปา กระทาดง และนกเขาเขยี ว ในบรเิ วณดงใกลๆ กับแคมป โดยชวนเกดิ กบั แงซายใหเปน
ผูนาํ ทาง สวนเชษฐานอนอา นหนงั สือเฝา แคม ป กอนเท่ยี งเลก็ นอยท้งั สองก็กลบั มาถงึ พรอ มดวย
สตั วป าประเภทมีปก ซ่ึงแงซายและเกิดชว ยกันหาบมาเปน พวงใหญ
พอเริ่มบา ยหลอ นกล็ งมือเปน แมครบั เอง โดยมแี งซาย เกดิ และลกู หาบทง้ั หลายเปน
ลกู มอื ตลอดบรเิ วณแคม ปค กึ คกั สนุกสนานเปน พิเศษ ‘นายหญงิ ’ ออกมาคลกุ คลีอยดู ว ยเปน คร้งั
แรก เชษฐาและไชยยนั ตน ง่ั ดอู ยูเฉยๆ ทกุ คนอยใู นอารมณพกั ผอ น
รพนิ ทรโผลก ลบั มาถึงแคมปเมือ่ เวลาส่โี มงเย็น พอกา วเขา มาในบรเิ วณ กล่ินควนั ไฟและ
กลน่ิ หอมหวนของเครอื่ งแกงเครอื่ งเทศ ก็โชยตลบอบอวลคลุงไปหมด จนเสย กับจนั ท่ีเดนิ ตามหลงั
มา มองดหู นา เขาน้าํ ลายไหล ทัง้ สองยิง่ งงงนั สหี นาแสดงความประหลาดใจอยา งยงิ่ เมอื่ มองเหน็
‘นายหญิง’ ในชุดเครอื่ งแตง กายทส่ี วยสดเปนพเิ ศษวันน้ี ยืนเอาตะหลวิ กวนอยใู นหมออลูมิเนยี มลูก
ใหญ ซง่ึ ตัง้ อยบู นหนิ สามเสา แทนเตาอันมฟี นก่ิงไมล กุ โพลง หมอ น้นั สง ควันขน้ึ มาหอมฉุย แงซาย
เกิด บุญคํา และลกู หาบท้ังหลายนง่ั ลอ มวงย้มิ ยอ งผอ งใสกนั อยู
“โอโฮ อะไรกนั ครับนัน่ ?”
จันรองออกมาอยางพิศวง
“เฉยๆ เถอะ วนั นี้พวกเราจะมีอาหารกินกนั ดเี ปน พิเศษ นอกจากไอแ กงปา อนั ซํา้ ซากของ
พวกแก ลงนายหญิงเลกิ เทาเอวชีน้ ิว้ เปลยี่ นมาถอื ตะหลวิ แบบน”้ี
รพินทรซอนยม้ิ กระซบิ บอกคนของเขา แลวก็เดนิ ตรงเขาไปโดยเรว็
อาหารค่าํ พื้นนัน้ เปน มื้อวเิ ศษสุดเหนือกวา ทกุ มอื้ ทท่ี ุกคนกินมาแลว มมี ัสมัน่ ววั แดงที่
ไชยยนั ตยงิ ไดเ ม่อื สามส่วี นั กอ น และยา งรมควนั ตนุ เปนเสบยี งไว แกงเขียวหวานกวาง นกเขาเขียว
ตนุ กบั มะนาวและถ่วั กระปอง กระทาดงอบกับซอี ๊วิ และเครื่องเทศ แถมดวยตม ยาํ ปลากา งที่บญุ คํา
รบั อาสาไปหาไดม าจากหนองนํ้าเบือ้ งลาง
อาหารทป่ี ระกอบขึน้ น้ัน ไมเ พยี งแตเ ฉพาะนายจางเทา น้นั แตเ ผอ่ื สาํ หรับพรานและ
ลูกหาบทว่ั ทกุ คน ซงึ่ เชษฐายงั สั่งอนุญาตใหนําเหลาขาวออกมาใหพ วกลูกหาบอีก 7-8 ขวด
บรรยากาศของแคม ปใ นคืนน้ีครกึ คร้ืนแจม ใสเปน พเิ ศษ ไฟทกุ กองสวา งโชน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
324
ไมเ พียงแตจ ะเปนมือศลั ยแพทยชั้นเกยี รตนิ ยิ ม หรอื มือปน ขนาดประกาศิตเทา น้นั ม.ร.ว.
หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ ยงั เปนมอื ปรงุ อาหารชน้ั เยี่ยมยอด เกินกวา จะเชอ่ื ไดมากอน นเี่ ปน ความรูสกึ
ท่งึ ๆ ของ รพินทร ไพรวลั ย ในขณะทเ่ี ขารว มโตะอาหารคาํ่ มื้อน้นั
ทุกคนเจรญิ อาหารกันมากกวา ทุกวันทแ่ี ลวมา ครง้ั หนึง่ ระหวางทกี่ ินกนั พลางคยุ กนั
พลาง สายตาของพรานใหญเหลอื บไปทางหญิงสาว เห็นหลอ นจองสังเกตเขาอยูกอ นแลว พอตา
สบตาหลอ นกเ็ ลิกค้ิวถามวา
“เปนยังไง ไมเ สียเวลาเปลา ไมใชห รือ ในการท่มี ผี ูหญิงสักคนติดตามมากบั คณะเดนิ ทาง
ของคณุ ในปา นี้”
รพินทรเ บกิ ตาขึงขงั
“โอโ ฮ! เปนคณุ อยางมหนั ตเ กนิ กวา ที่จะคาดคิดไปถึงทเี ดยี วครับ ปญ หามีอยูแตเ พียงวา
พวกเราจะไดล ิม้ รสฝม อื อาหารของแมค รัวพเิ ศษสกั กค่ี รงั้ มันไมค วรจะเปนครง้ั แรกและครง้ั สุดทาย
ไมใ ชหรือครบั ”
หลอนหัวเราะ
“ไมตองมาทาํ พูดประจบดหี รอก ฤกษงามยามดีเทานัน้ ทีฉ่ นั จะเปน แมค รัวให ถามา ยงั้นก็
กินแกงปา หรอื อาหารกระปอ งกนั ไปตามเดิมเถิด อยา หาวาฟน ฝอยหาตะเข็บเลยนะ แรกๆ คุณดู
หม่นิ ฉันเหลอื เกนิ พยายามกดี กันฉันทกุ วิถที าง เพ่อื ทจ่ี ะไมใ หฉ นั ไดม าดวย คุณจะเอายงั ไงกับฉนั
หานายพราน ความรูในทางแพทยของฉนั ก็มี พอทจ่ี ะชว ยเหลือพวกคณุ ทกุ คนไดใ นกรณที เี่ กิดเจบ็
ไขไ ดปว ยอะไรข้นึ มา ยงิ ปน ฉนั ก็ยงิ ได ถา เกดิ คับขนั โดยท่ใี ครไมจ ําเปนจะตองพลอยวิตกกังวลกับ
ฉนั เกินไปนัก ถาจะพูดถึงเดนิ ทนกนั แลว พวกคณุ เดนิ ไปถึงไหน ฉันก็เดนิ ไปถงึ นนั่ ไมเ คยรอ งทกุ ข
หรอื เปนภาระใหใ ครตอ งหอบห้วิ แบกหาม มิหนาํ ซํา้ ยงั ทาํ กบั ขาวใหกนิ กย็ งั ได”
“แหม! ไดท ขี แี่ พะไลใ หญท เี ดียวนะ นอย!”
ไชยยนั ตขดั คอมาปนหัวเราะ แตร พนิ ทรอมยม้ิ
“ครบั ผมขอยอมแพโ ดยปราศจากเง่ือนไข และยอมรบั วา ผมอาจประมาณการคุณหญิง
คลาดเคลื่อนไปมาก ใครจะไปรูมาแตแ รกวา เกง ไปหมดทกุ อยา ง”
“ประชดเรอะ?”
“ผมพูดดว ยใจจริง โธ. ..”
ดารนิ หวั เราะอีกครัง้ ค่ําน้ีรสู กึ วาหลอ นจะมีอารมณด ีผดิ ไป ใบหนางามแชมชืน่ สดใส ตา
เปนประกายวาว รพนิ ทรก ร็ สู ึกปลอดโปรงใจเปนพเิ ศษ ความกังวลหนักอกหนักใจ ในนายจา งทง้ั
สามของเขาลดหายไปตงั้ ครึ่งคอ น
การปะทะกับโขลงของไอแ หวง เมื่อบา ยวานนีเ้ ปน เคร่อื งยืนยันพอแกก ารอุน ใจเขาได
เปนครัง้ แรกวา จะอยา งไรเสยี นายจางทงั้ สามของเขา มีคุณลกั ษณะทพี่ อจะเคยี งบา เคยี งไหลฝ า ฟน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
325
อปุ สรรคและสรรพอันตราย ในหนทางมรณะเบอื้ งหนา รว มกบั เขา โดยไมถึงกบั ตอ งเปนภาระกังวล
จนเกนิ ไปนกั
ย่ิง ม.ร.ว.เชษฐา หัวหนา คณะดว ยแลว เขาเชอ่ื แนและวางใจไดอ ยางสนิททีเดียววา จะ
เคียงขางเขาไปไดทุกฝกา ว ไมวา จะดา นนาํ้ ใจหรอื ฝมอื ไชยยนั ตกไ็ มเ ลว ถาหากจะไดรับการแนะนาํ
สงั่ สอนใหรูจ กั สภาพของปา ดง และกลวธิ กี ารใชชีวติ อยใู นพงไพรใหด กี วา ทแ่ี ลว สว น ม.ร.ว.หญงิ
ดาริน เขาฉงนอยูครามครนั ในขอ ทว่ี า หลอนไมน าจะยิงไรเฟลแฝดขนาด .470 อันเปน ปน ลา สตั ว
ขนาดหนกั กระบอกนนั้ ไดเ ลย ซ้ํายังสามารถทจี่ ะควบคุมวถิ ีกระสุนรักษาความแมน ยาํ ไวไดต าม
สมควรพอใช ทจ่ี ะสงั หารชา งไดเม่อื ถึงคราวจาํ เปน ชีวิตรวมกันในปา เปนเชน นเ้ี อง คือกาลเวลาและ
เหตุการณเทานั้นท่ีจะเปน เครือ่ งคอยๆ พสิ จู นกนั และกนั วาใครจะเปนอยางไร
แตถงึ จะอยา งไรก็ดี ในสว นลึกจรงิ ใจของรพินทร เขากย็ ังยนื ยนั อยกู บั ตนเองตามเดมิ วา
มันไมเหมาะควรดว ยประการทั้งปวงที่ราชสกุลสาวสวยผนู ี้ จะรวมทางมรณะในครงั้ นดี้ วย เพราะ
ผหู ญงิ นั้นจะเกง กลาสามารถสกั แคไหน หลอ นกค็ ือผูหญิงนัน่ เอง และอุปสรรคขอยุงยากใจอกี อยา ง
หน่งึ ก็คือ การดอ้ื ดึงอวดดี ซง่ึ มองไมเห็นทางเลยวาจะแกไขอยา งใดของหลอ น
เมื่อแงซายเอากาแฟเขา มาให เชษฐากเ็ อย ถามถึงเรื่องผลของการสาํ รวจรอยและการขัด
หา ง รพนิ ทรลว งกระเปาควกั กระดาษที่จาํ ลองเปน แผนท่ีขึน้ มาชีใ้ หด ู และอธบิ ายประกอบอยาง
ชดั เจน เขาขดั หางเตรยี มไวพรอมแลวสามแหง ดว ยกนั แหงแรกเปน หางดนิ โปง แหง ที่สองและที่
สามเปนหางเหนือพุ หรือแอง นํา้ เลก็ ๆ
ภายหลงั จากฟง คําอธบิ าย และสอบซักถามเปน ท่เี ขา ใจดีแลว เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ
กพ็ จิ ารณาดใู นแผนทนี่ ั้นแลว หารือกนั
“คงไมผ ดิ หวังแนน ะ หา งทคี่ ณุ ขดั ไวเ หลา น”ี้
ไชยยนั ตพดู ขน้ึ
“ผมขอรับรองวา อยา นอ ยทสี่ ุด ไมหา งใดกห็ า งหนึ่งครับ กระทิงจะตอ งเขา หรือถา โชคดี
กไ็ ดย ิงท้งั สามหา งเลย จะขนึ้ หางตงั้ แตบ ายส่ีโมง และนงั่ ตลอดทั้งคนื กลับในตอนเชา ของรงุ ข้ึนอีก
วัน”
“คณุ วางโปรแกรมไวใ หเรายงั ไง?”
เชษฐาถาม
“ก็สดุ แลวแตคณุ ชายจะกาํ หนดซิครบั จัดกนั เองตามถนัด ทางผมจะสง พรานคมุ กันใหข ึ้น
นัง่ เปน เพ่ือนเทา น้นั ”
หวั หนาคณะเดนิ ทางเคาะนว้ิ ลงกบั โตะ อยา งตรึกตรอง แลวมองไปทางนอ งสาวอยา ง
กงั วล ถามเบาๆ วา
“นอยจะน่ังหางดว ยไมใชห รอื ?”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
326
“ออ แนน อนคะ พ่ีใหญ”
“ถา งัน้ เอายังงกี้ แ็ ลวกนั นอ ยน่งั คูกับพ่ที หี่ า งหนองนาํ้ หมายเลข 2 ตามแผนทีข่ องรพนิ ทร
ไชยยนั ตนั่งหางโปง หมายเลข 1 กับพรานคนใดคนหนง่ึ สว นอีกหางหนง่ึ หมายเลข 3 นี่ ใหใครกไ็ ด
ไปน่ัง”
ดารินรอ งอุทานอะไรออกมาคําหนงึ่ แลวหวั เราะแหลม สน่ั หนาปฏเิ สธโดยเร็ว
“แน! เรอื่ งอะไรกันคะ จะตอ งใหน อ ยนง่ั คกู บั พใ่ี หญ ประเด๋ยี วกแ็ ยง กันยิงเทาน้นั เวลา
กระทงิ เขา พใี่ หญตอ งการยงิ นอ ยก็ตอ งการยงิ ทําไมเราจะตองไปนงั่ ซอ นกนั หางเขาขดั ไวสามหาง
สาํ หรบั เราสามคนอยูแลว ควรจะตองแยกกันโดยอสิ ระซคิ ะถึงจะถกู สวนคนท่ีนั่งคดู ว ยนน้ั จะตอง
เปน เพยี งแคพรานคุมกันหรอื นําทางเทา นน้ั ถา นอยนง่ั คูกบั พ่ใี หญ นอยนอนสบายอยูใ นแคม ปไม
ดีกวาหรอื ”
พชี่ ายมองดนู อ งสาวดว ยสายตาบอกความอดึ อดั ใจบางประการ แลวฝน หัวเราะ
“พี่รับรองวาจะไมเ ปน มือปน แตจ ะเปนมอื ชวยสอ งใหน อย”
หลอ นส่นั ศรี ษะปฏเิ สธอยา งเดด็ ขาด
“ไมคะ มอี ยางหรือ มือปนไปน่งั อยดู ว ยกนั มิหนาํ ซาํ้ ยังขาดหลักการทป่ี ลอดภยั เพยี งพอ
คอื ถา เรานั่งกันสองคน พรานทจ่ี ะคมุ กนั กไ็ มม ดี วย พ่ใี หญกเ็ หมอื นกัน ถา ไมคดิ จะยงิ ดวยตวั เองแลว
พ่ใี หญไปทนหลงั ขดหลังแขง็ อยูบ นหา งทําไม นอนแคม ปเ สียดีกวา การนั่งหา งกต็ องแปลวา เจตนา
จะยงิ อยแู ลว พีใ่ หญน ่งั หา งหนองน้ําหมายเลข 2 กับพรานคนหน่งึ นอ ยจะไปนง่ั หา งหมายเลข 3 กับ
พรานอีกคนหนึ่งเอง”
เชษฐาอ้งึ ไปอกี ครู ไชยยนั ตแ ละรพนิ ทรซง่ึ อยใู นทนี่ นั้ ดว ย ในระหวางสองพ่นี อ งโตเ ถยี ง
กัน กพ็ อจะเขา ใจไดว า อะไรเปนความอึดอดั กงั วลใจของผูทอ่ี ยูในฐานะพชี่ าย การนง่ั หางกลางปา
ทึบทั้งคืน ปญหามันอยูที่วา เหมาะแลวหรือที่พรานคนหน่ึงคนใดจะนั่งเปนเพือ่ น ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ
เพียงสองตอสอง ถา ไมใ ชพ ชี่ ายของหลอ นเอง แตต ัวหญิงสาวดูเหมือนจะไมไ ดส นใจคาํ นงึ ถงึ ในขอ
นเี้ ลย
ระหวา งทพี่ ี่ชายยงั พดู อะไรไมออก ในความดือ้ ดึงของนอ งสาวนั้น ไชยยนั ตก ็ตดั บทมาวา
“เอายงั งีก้ แ็ ลว กนั ถา ไมน งั่ กบั เชษฐา เธอมานงั่ กับฉันกไ็ ด สญั ญาวา จะใหเ ธอยงิ คนเดียว
ฉนั จะฉายไฟใหเ อง”
เชษฐากพ็ ยักหนา สนบั สนุนมาวา
“เอาไหม เอางน้ั ก็ได น่ังคกู บั ไชยยนั ต”
หลอ นเบป ากยนื กราน
“ไม! ทําไมหรอื คะพใ่ี หญ ทาํ ไมพวกเราสามคน ถึงจะนัง่ กนั คนละหางไมไ ด ทาํ ไม
จะตองไปนัง่ รวมกันดวย ไมเห็นจะมปี ระโยชนอ ะไรขน้ึ มาเลย ไมส นกุ สักนิด”
แลวหลอนก็หวั เราะออกมาเบาๆ เร่ิมจะเขาใจวาอะไรเปน ขอ กงั วลของพช่ี ายกับเพอ่ื น
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
327
“พ่ใี หญก บั ไชยยันตก ลัวอะไรหรือคะ ในการทีน่ อยจะขนึ้ นั่งหางกบั พรานคนใดคนหน่ึง
ของเราตลอดทัง้ คืน”
แลวหลอ นก็หนั มาทางรพนิ ทรผนู ง่ั เงยี บๆ ไมไ ดแ สดงความเหน็ อะไร ถามวา
“พรานพื้นเมอื งของคณุ ทกุ คน ลวนไววางใจไดท้ังนนั้ ไมใ ชห รอื ”
“ถา วางใจไมไ ด ผมกไ็ มเ อามาเส่ยี งตายกบั เราในครงั้ นด้ี วยหรอกครบั แตผ มเหน็ ดวยกับ
คณุ ชายและคณุ ไชยยนั ต คณุ หญงิ ควรจะนัง่ กับใครสกั คนหนึ่ง ในระหวา งพวกเดยี วกนั ไมค วรจะ
นั่งตามลําพังกบั พรานของผม ถึงแมผ มจะกลารับรองใหท ุกสิ่งทกุ อยาง มนั กไ็ มเ หมาะอยูด”ี
เขาตอบเรยี บๆ
ดารินยักไหลยมิ้ อยางถือดี และเชือ่ มนั่ ในตวั เอง
“ก็ไมเ หน็ เปน อะไรน่ี คนเหลาน้ีเขารูจักฉันดแี ลว เทาๆ กบั ท่ีฉนั ก็รจู ักเขา ทาํ ไมจะน่ัง
ดว ยกันไมไ ด ไมน า จะเกดิ ปญ หาอะไรเลย”
“แลวนอยจะเลอื กเอาพรานคนไหนน่งั เปน เพอื่ น”
พช่ี ายถามขรึมๆ สีหนา ไมสบายใจนกั ในความดึงดนั เอาแตใ จตวั ของนองสาว
“ใครก็ไดทง้ั นน้ั แหละคะ หน่ึงในส่ีนน่ั แตถา จะใหเ ลือก ขอเลอื กบุญคาํ เพราะเคยนั่งมา
ดวยกนั แลว เมอ่ื คราวกอ น แกคยุ สนุกดี แมจ ะขี้โมบา ง”
“ถา นอยจะดื้ออยากนง่ั แยกเปน อิสระ กม็ พี รานอยคู นเดยี วเทานน้ั ท่ีพเี่ หน็ วา เหมาะทส่ี ดุ ”
“ใครคะ?”
“พรานใหญของเรา รพินทร”
ดารนิ หนั ไปมองดูหนา พรานใหญ แลวยกั ไหลอกี ครง้ั
“กไ็ ดค ะ นอยบอกแลวยังไงวา พรานคนไหนกไ็ ดท ั้งนนั้ วา แตตวั นายพรานใหญเองเถอะ
จะยุงยากลําบากใจเกนิ ไปไหม ถาหากจะนงั่ คกู ับฉนั ”
“ผมคดิ วา ถาคุณหญงิ ไมนงั่ กบั คณุ ไชยยนั ตห รือคณุ ชาย ก็เลกิ ลมความคดิ เดมิ เสีย นอน
แคม ปไ มสบายกวาหรือ?”
เขาพูดอยา งอดึ อดั หลอ นยกมือขน้ึ กอดอก ยืดลําตัวตรงขนึ้ นาํ้ เสยี งหวนๆ
“น่ตี ลอดเวลามา คุณไมไดย นิ หรอื วา ฉันตอ งการน่ังหา ง”
“คืนพรงุ น้ี ผมต้ังใจวา จะขอนอนพักสักคนื ”
รพนิ ทรพ ดู เนบิ ๆ สหี นา เฉยเมย
“ผมขัดหางไวใ หแลว พรานทจ่ี ะใหไปน่ังเปนเพื่อนกน็ ดั แนะซักซอมมอบหมายหนา ทไ่ี ว
ใหแ ลว แตถานี่เปนคําส่งั ผมกไ็ มมที างขดั ”
ระหวา งทหี่ ลอนเมม ริมฝป าก จองเขาอยา งขัดเคือง พช่ี ายกล็ กุ ขน้ึ ยืน เดนิ เขามาตบบา
พรานใหญ บอกเครง ขรมึ วา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
328
“เม่ือนอ ยจะแยกนงั่ ตะหากจากผมหรอื ไชยยันตใ หได กต็ ามใจเขารพนิ ทร เปน อันวา หา ง
ของนอยมีคณุ เปนพรานคุมกนั ก็แลว กนั ผมมองไมเ ห็นใครอน่ื ทัง้ ส้นิ ”
รพินทรถ อนใจเบาๆ ลุกขึ้นยืน ควา หมวก
“ครับ ผมจะปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่ง”
ตอบสัน้ ๆ แคน น้ั แลว เขาก็เดินออกไปจากเตน็ ท หญงิ สาวจอ งตามไปจนลบั ตา แลว หัน
ขวบั มาทางพ่ีชาย
“ทาํ ไมพ่ใี หญถ งึ จะตอ งทําอะไรใหด ูเปนการงอ งอนนายคนนอ้ี ยูตลอดเวลาคะ นอ ยไม
เขา ใจเลย เม่ือเขาไมอยากจะนงั่ คูกับนอย ใหพ รานคนไหนนั่งเปน เพอ่ื นนอ ยก็ได ไมเห็นหนักหนา
หรือวา มอี ันตรายนากลวั อะไรนักเลย กะอีเพียงแคน ั่งหา ง พใ่ี หญท ําใหหมอนไ่ี ดใจ เลนองคข้นึ ทุก
วัน ฮ!ึ คอยดูนะ พรงุ น้ีเวลานง่ั หาง ถา ไมทะเลาะตีกนั จนตกหา งตายกนั ไปขางหน่ึงกน็ บั วาเปนบญุ ”
“ถา เธอตรี พนิ ทรตกหา งตาย เธอก็กลายเปนนางไมป ระจําอยบู นหา งนน่ั เอง ไมม ที างกลับ
แคม ปได”
ไชยยันตวา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
329
15
หลังเทย่ี งของวันรุง ขน้ึ คณะนายจางก็เตรยี มตวั พรอ มสําหรบั การเดนิ ทางไปนงั่ หาง
รพนิ ทรเอาพรานของเขารวมทางไปดวยเพยี งบุญคาํ กบั เกิด นอกนน้ั ใหอ ยปู ระจาํ แคมป รวมทัง้ แง
ซายดวย บุญคําจะน่งั คกู ับเชษฐาทหี่ างดนิ โปง เกดิ นง่ั กับไชยยนั ตทหี่ างหนองนํา้ เล็ก บรเิ วณหนง่ึ
ใกลท างดา น และตวั เขาเองผจู ะตอ งน่ังเปน เพอื่ นนอ งสาวหัวรัน้ ผแู สนทระนงของนายจางทหี่ า ง
เหนอื แอง เล็กๆ ระหวา งซอกหุบเขาทึบซึง่ ดารนิ เปน ผเู ลอื กเอง จากการดใู นแผนทีแ่ ละสอบถาม
หลักการเลือกของหลอนก็คอื ยึดถอื เอาระยะเดินทางจากแคม ปท ่ใี กลท ส่ี ุด เพราะไมต อ งการเดนิ ไกล
ขนาดใกลทสี่ ดุ กค็ อื ระยะท่จี ะตองเดนิ ไมต่ํากวา 2 ช่วั โมงเต็ม หางของเชษฐาเปน
ตําแหนงทไ่ี กลกวา เพอ่ื น จะตอ งขา มเขาไปอกี ลกู หนงึ่
บา ยโมงตรง ท้งั หกกเ็ ริม่ ตนออกเดนิ ทางรวมหมกู นั ไปกอ นตามดา นชางดานตะวนั ออก
เฉียงเหนือประมาณเกือบชวั่ โมงตอ มา เกดิ กน็ ําไชยยนั ตแ ยกไปทางหบุ เขาดานใต คงเหลือแตเ พยี ง
เชษฐา บญุ คาํ รพนิ ทรแ ละดารนิ สคี่ นเทานั้น ทย่ี งั เกดิ ไปดวยกัน เพราะทิศทางอยดู า นเดียว โดย
จะตอ งผา นทางหา งของดารนิ กอน ผา นดงทึบปา โปรง หุบเขาลักษณะตา งๆ กันหลายแหง ลงไปสู
กนกระทะอนั กวางใหญในระหวางทวิ ขนุ เขาสูงรอบดา น อากาศแหงอบั เปนคนละทางกบั ที่รพินทร
เคยนําแกะรอยในวันกอ น มันเปน บา ยทล่ี มน่งิ และบายเงียบทสี่ ดุ ระหวางทีเ่ ดนิ กนั ไป ไมเหน็ สัตว
ใดเลยแมแ ตส กั ตัว นอกจากผง้ึ ตัวเลก็ ๆ ท่มี อี ยทู ั่วไปแทบทกุ แหง ในดงแถบน้ี
พอเหงอื่ ของหญิงสาวโชกตัว และมีความรสู ึกอยากจะหยดุ พกั เพราะหวิ น้ําและขาทง้ั สอง
ขา งลาเตม็ ที ทัง้ หมดภายใตก ารนําของรพินทรก ็ทะลุปาเถาวลั ยอ อกสดู า นเลก็ ๆ ดานหนึ่งเปน ทาง
ลาดตํา่ พอพน พูของตน กรางใหญขนาด 7-8 คนโอบกถ็ งึ แอง นาํ้ เล็กๆ อาณาเขตประมาณไมเ กินรอ ย
ตารางวา นํ้าเปนสดี ําคลาํ้ ดว ยใบไมท ห่ี ลน ลงไปหมักหมมทบั ถมกนั อยใู นระหวา งโขดหนิ ระเกะ
ระกะ มีทางลงของดานหลายทางมาบรรจบพบกันทแี่ อง นํา้ ตนื้ ๆ แหงนี้ ดา นหนึง่ เปน เชิงเขาสงู
คอ นขางชนั ขน้ึ ไปสปู าทึบ
หา งขัดไวบ นกง่ิ ตะครอ ภายใตห ลังคาธรรมชาติของซมุ ขอยทบึ เยือ้ งกับบริเวณแองน้ํามี
พนั ธุไ มประเภทกาฝากและเฟรน ข้ึนปกคลมุ แทนบังไพรอยา งดีมิดชดิ แนบเนียน ชนิดท่ีแมแ ตค นเอง
ถาไมสงั เกตใหด ีกแ็ ทบจะไมร วู ามหี างขัดไวบนน้นั สงู จากพน้ื ประมาณ 15 ฟุต อยใู นบริเวณทจี่ ะ
มองเหน็ แองทกุ มมุ ในระยะตา่ํ กวา 20 เมตร
บรเิ วณนัน้ เตม็ ไปดว ยรอยของสตั วทุกชนดิ นับต้ังแตก ระจงข้นึ ไปจนกระทงั่ โขลงชางท่ี
ย่ําทับกนั สับสน ทั้งเกา และใหมเ ปรอะไปหมด ทัง้ สห่ี ยดุ พกั กนั ท่นี ่ันช่ัวขณะ
“หางนนี้ ะ เหรอ ทนี่ อยจะน่ัง”
เชษฐาถามอยางพอใจ ขณะทอี่ อกเดนิ สาํ รวจไปรอบๆ บรเิ วณ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
330
“ครบั ”
“รอยกระทิงทเี่ หน็ อยนู ั่นใหมเหลือเกิน เมอ่ื เชา นีห้ รือเมอ่ื คืน?”
“เม่ือคืนน้คี รับ แตรอยไอล ายที่อยขู า งโขดหนิ กอ นนั้นหยกๆ นเี่ อง บางทอี าจกอ นหนา ท่ี
เราจะมาถงึ ที่นสี่ ักอึดใจเดียว”
รพนิ ทรก ระซบิ บุย ปากไปทพี่ นื้ แฉะริมนํา้ ใกลโ ขดหนิ ลกู ใหญทางดานขวามอื เชษฐา
มองตามจงึ เพง่ิ สงั เกตเหน็ รอยเทา หนา ของเสอื สองขางปรากฏอยูทน่ี น่ั นา้ํ จากบรเิ วณแอง สวนใหญ
ที่ทะลกั ไหลเขา มาขังอยทู ร่ี อยของมนั ยงั เปน รอยขุนๆ อยู เมอื่ กราดสายตาตาม กย็ ง่ิ เหน็ ชัดทหี่ ิน
เกลีย้ งอกี กอนหน่งึ ...งอกกลางแอง รอยเทา ท่ีเปย กนา้ํ ประทับไวบ นนนั้ พอหมาดๆ แตก ย็ ังสงั เกตเหน็
ไดถ นดั อนั นา จะสันนษิ ฐานไดว า เจา ลายมาทรดุ หมอบเลยี กินนา้ํ อยรู ิมแอง เมอื่ กนิ เสรจ็ ก็กระโจน
ไปยนื อยูบ นโขดหินกลางแอง แลว เผนตอ ไปยังอกี ดานหน่งึ ข้นึ ปากดา นไป
ดารินน่งั พกั อยกู บั บญุ คาํ กาํ ลงั กรอกกระตกิ น้ําดื่มอยทู ี่โขดหนิ กอนหนึ่ง ไมไ ดตามเขา มา
ดว ย จึงไมเ ห็นเชษฐาชําเลืองไปทางนองสาว แลวเปลย่ี นสายตามาจับนงิ่ อยูทห่ี นาของพรานใหญ
“คงจะมีอะไรนาดูนา ชมมากนะ สําหรับหางนี้ อยา งไรกต็ ามขอใหคุณรูไวดว ยวา นอ ยยงั
ไมเ คยน่ังหา งในปา สงู อยางนม้ี ากอน อยา งเกงกแ็ คหา งสาํ หรับเกง กวาง แลวก็ไมเ คยนัง่ ตลอดทงั้
คนื ”
“โปรดอยา งกงั วลเลยครับ”
นายจางตบแขนเขาหนกั ๆ อกี ครั้ง ก็เดินกลับมาท่ีนองสาวและบุญคาํ บอกวา
“เอาละนอย เธอขนึ้ หา งนกี้ บั รพนิ ทร พก่ี บั บุญคําแยกไปกอ นละ ยงั จะตองเดนิ อกี ตั้ง
ชวั่ โมง พรงุ นีเ้ ชา พบกันใหม พจ่ี ะยอนกลับมาสมทบกับเธอและรพินทรท ่นี ี่ รอดว ยกแ็ ลวกนั ”
“โชคดีคะ พีใ่ หญ!”
นองสาวโบกมือให ยงั คงนงั่ พักเหนื่อยอยทู ่โี ขดหนิ กอ นเดมิ พชี่ ายโบกมือตอบแลว ควา
ปน ทพ่ี งิ ไวกบั โคนไมข น้ึ มา บญุ คําก็ออกเดนิ นาํ ล่วิ เลาะแองนํา้ น้ันขนึ้ สปู ากดานดานหนึง่
ไมก ่อี ดึ ใจรา งอันสูงใหญสงางามของราชสกุลหนุมผูเปน พี่ชาย กบั รา งผอมเกร็งของ
พรานพ้นื เมืองกล็ ับหายไปจากสายตา
ทุกสิง่ ทุกอยา งตกอยูในความเงยี บสงดั ตามเดมิ เหลอื แตเ พียงหญิงสาวผูสูงศกั ดิ์ และ
พรานใหญส องตอสองทา มกลางความเปลยี่ วเปลานา สะพรึงกลวั ของดงทึบรอบดา น ฝา ยหนึง่ นั่งเอา
ปน พาดตกั วางขอศอกไวบนปน ต้ังฝา มือทง้ั สองรับคางไว อีกฝา ยหนงึ่ ยืนพงิ โคนไมอยูขา งหนา ใน
ระยะหางสามสกี่ าว
ตาแข็งกรา วทรงอํานาจกอปรไปดว ยความเยอ หย่ิงกบั ตาเนอื ยๆ เฉยเมยท้ังคูสบกนั ขณะ
นั้นลมปาที่สงบมาตลอดกเ็ รมิ่ โชย ใบไมก ระดกิ และเสยี งเรไรกเ็ ริม่ เพรยี กระงมดง ระคนไปกบั
จักจ่นั ลองไน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
331
“หา งน้นี ะ เหรอ สําหรับฉัน?”
หลอ นเปรย ทาํ ลายความเงยี บขึ้น
“ถา ไมใ ชหา งน้ี แลวจะมหี า งไหนอกี ?”
เสยี งหาวๆ หลุดออกมาจากลาํ คอที่เต็มไปดว ยเครานน้ั
“พช่ี ายฉนั ไปแลว ไมมใี ครอืน่ อีกเลย มแี ตค ณุ กับฉันเพยี งสองตอสองกลางปาทึบน่ี คุณ
จะฆาฉันหมกปา ก็ไดน ะ สะดวกท่ีสดุ ”
ดารินพดู เนบิ ๆ ประกายตาเตม็ ไปดวยอาการทาทาย
“ไมต อ งถึงกบั ลงมอื ฆา หรอก เพียงแตวิง่ หนีไปเสียเฉยๆ เดย๋ี วนี้ คุณหญงิ กร็ องปาแตกไป
เทา น้ัน แตไมต องกงั วล...คนอยาง รพนิ ทร ไพรวัลย ไมเ คยทรยศตอ ใครท้ังสน้ิ ”
“คณุ เคยคดิ บา งไหมวา...” หลอ นเลกิ ควิ้ ยิม้ มมุ ปาก “การท่ีคุณตองทาํ หนาทเี่ ปนพรานคุม
กนั ข้ึนนั่งหา งกับผหู ญงิ สกั คนหนึ่ง ท่ีไมค ุนเคยกับการน่ังหา งมากอน ผูห ญงิ คนนน้ั อาจทําปน ล่ัน
ถูกคณุ แทนทจี่ ะถกู สัตว”
“ถึงแมจ ะมากไปดวยอารมณ ผหู ญิงคนน้นั ก็เปน คนฉลาดไมใ ชคนโง หลอนรูด ี ตอให
เกลียดขหี้ นา ผมสกั ขนาดไหน ถาทาํ ปน ลัน่ ถกู คนนาํ ทางเสยี แลว กจ็ ะไมมใี ครเสี่ยงตายเขามาอาสา
นําทางใหอกี ”
ดารินหวั เราะหๆึ ในลําคอ ควักบหุ ร่ีออกมาจุดสูบ พนควนั ชาๆ ตายงั จบั นง่ิ อยทู ี่รพินทร
“คุณไมกลวั เลยรึ?”
“ในปาคอนกรตี ผมอาจกลัวคุณหญิงเพราะผมไมชํานาญในปาอารยธรรมเชน นนั้ แตใน
ปาดงพงพเี ชน น้ีมันถ่นิ ของผม วาแตคณุ หญิงเถอะ...”
“ทาํ ไม?”
“มานัง่ หา งกับผม ไมก ลวั ผมมัง่ รึ?”
“ฉนั อยากรนู ะวาคณุ นา กลัวสักแคไ หน ใช! คณุ เปนคนนากลวั มากสําหรบั สัตวป า ทกุ
ชนดิ แตฉนั เปน สัตวเ มอื ง!”
“ตวั ทีแ่ สนสวยและเตม็ ไปดว ยพษิ สง! ผมยอมรับตามตรงวา ไมส ูจะสันทดั จดั เจน หรือ
ชํานาญในสญั ชาตญาณนกั แตกพ็ ยายามจะเรียนรู”
“ดวยสตปิ ญญาอันโงเงา ตามประสาคนดงของคณุ นะรึ?”
น้าํ เสยี งของหลอ นแฝงไวด ว ยรอยเยาะ มมุ ปากงามพรายไปดวยรอยหยนั
รพนิ ทร ไพรวลั ย ถอนใจหนกั หนว ง บอกกับตนเองวา ใชแลว ...เขาคิดไมผิด ม.ร.ว.หญิง
ดารนิ วราฤทธิ์ รายกาจนาหนกั ใจและยุง ใจเสียยิง่ กวาเสอื สมิง!
เขายกนาฬิกาขอ มือขึ้นดู แลว ตดั บทหวนๆ วา
“สี่โมงกวาแลว ถาคุณหญงิ อยากจะยิงสัตวก ็ขึน้ หา งได”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
332
หลอนย้มิ อยา งลึกลบั ชายตามองดเู ขาดว ยหางตาชนดิ อา นความหมายไมออก อึดใจกล็ กุ
ขนึ้ ยนื ตวดั ปน ข้นึ มาหนีบไวใ นซอกแขน
“คงไมเสยี เวลามากนักไมใ ชห รือ ถาฉันจะเดนิ ดบู ริเวณรอบแองนาํ้ นส้ี ักครู กอ นจะขนึ้
หาง”
วา แลว หลอนกอ็ อกเดนิ ตรงไปสาํ รวจรอยท่รี มิ แองนาํ้ รอบๆ พรานใหญเดนิ ตามไปเงียบๆ
เบือ้ งหลัง หลอ นแหงนมองดภู มู ิประเทศรอบดานดว ยสหี นา เรือ่ ยเฉอื่ ย ดูจะไมส ะทกสะทา นตอ
บรรยากาศแวดลอ มอนั นา สะพรงึ กลวั นั้นเลย อารมณเ หมอื นจะอยูในความสุขความพอใจอยา งย่ิง
เม่อื หลอ นสูบบุหร่ีหมดตวั กข็ ย้ีดับกบั โขดหินแลวท้ิงกน ใชเทาเกลย่ี ใบไมแหงกลบ หนั
มาพยกั หนา
“เอาละ ฉันพรอ มแลว ”
รพนิ ทรนาํ หลอ นมาใตหา งทข่ี ัดไว ตนไมเ อนและลาํ ตนอันแขง็ แรงของเถาวลั ย เปรยี บ
เสมือนเปน บนั ไดธรรมชาติใหป น ปายขนึ้ ไปสูหางไดโ ดยไมย ากเยน็ อะไรนกั แตห มายความวาจะ
ตอ งใชค วามระมัดระวังตามสมควร เขารับปน มาจากหลอน พยกั หนา เปน ความหมายเตอื นใหปน
ลวงหนาขึน้ ไปกอ น หญงิ สาวเงยหนา ขนึ้ สาํ รวจทางขน้ึ แลวหนั กลบั มามองดูหนา ถามวา
“น่ีไมไ ดท ําบนั ไดใหดว ยหรอกร?ึ ”
พรานใหญเ ลกิ คว้ิ แลวยกั ไหล
“นเี่ ปนหางยงิ สตั ว. ..ไมใชห อ งชัน้ บนในคฤหาสน คุณหญงิ ตองปน ขนึ้ ไป แตถาลาํ บาก
หรือเหลือความสามารถ ผมกย็ นิ ดที ีจ่ ะนาํ กลับแคมป”
หลอ นไมกลาววา กระไรอกี หยิบถุงมือหนงั ขนึ้ มาสวมมือท้งั สอง แลว ไตข น้ึ ไปบนลาํ
ตน ไมเอน อันมกี ง่ิ กา นเปน ทย่ี ดึ แลว ทีพ่ กั ตวั ไดตามสมควรน้ัน ดว ยอาการแคลว คลองวอ งไว ผิดไป
จากบคุ คลทว่ั ๆ ไป ท่เี คยเหน็
ไมก อ่ี ึดใจน้นั รางงามกข็ ้นึ ไปยืนเทาสะเอวอยูบนหา งกม ลงมองดูเขา รพินทรหวั เราะหึๆ
อยใู นลําคอ ไตต ามข้ึนไปชา ๆ สงปนของหลอนขา มราวหา งไปใหแลว กา วขามราวขนึ้ สูตัวหาง วาง
สีหนา เครงขรมึ ไมส นใจกับสายตาของหลอ นที่เฝาจับจอ งมองอยูทุกขณะ
บรเิ วณหางเปน รปู สเ่ี หล่ียมผนื ผา เนอื้ ทจี่ าํ กดั จาํ เข่ียประมาณสองตารางเมตร ประกอบ
ดว ยลกู หา งอันเปน ไมท อนกลมไดขนาดเสมอกนั ทอนเทา ขอ มือ มัดตรงึ ดวยเถาวัลยม่นั คงแขง็ แรง
พอใช มรี าวกน้ั ทง้ั สีด่ า น ประกอบดว ยกงิ่ ไมบงั ไพรท่ีตดั มาสะไว และบางสวนของก่งิ ขอยอนั เปน
ธรรมชาติเดิม มนั กวางพอสําหรับคนสองคนน่งั ไดอยา งสบาย แตแคบมากถา คนใดคนหนง่ึ จะ
ทอดตวั ลงนอน
เมื่อขนึ้ มาถงึ รพนิ ทรก จ็ ัดบริเวณหา งโดยไมพ ดู คาํ ใดทงั้ ส้นิ ปลดเปห ลังออก คล่ีผาใบ
หนาผืนเล็กพอดีกบั เนอื้ ท่ขี องพนื้ หาง ออกปูทบั ผิวอนั ขรุขระของลกู หางไว คลอ งกระตกิ น้าํ กระตกิ
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
333
กาแฟและหอ เสบียงสาํ หรบั เปนอาหารคา่ํ ไวท รี่ าวหา งดา นหนึ่ง จัดการผกู ไฟฉายไวด ว ยเชอื กรมชวง
ส้ันๆ โดยปลายอีกขางหนึ่งมัดตดิ กับราวหางปองกนั การพลัง้ เผลอ หลน ตกไปจากหา งในเวลา
กลางคืน วางไรเฟล ของตนเองไวท งี่ ามรองรบั ซ่ึงทําไวสองอนั แลวสาละวนอยกู ับการจัดวาง
สิ่งของติดตัวจาํ เปนท่นี ํามาดว ยใหเปน ระเบยี บเรยี บรอยเพ่อื ความสะดวกในการหยบิ ใชไดท นั ทว งที
ตลอดเวลาหญงิ สาวน่งั เอามือคลอ งเขา มองดูเขาดวยสายตาไมก ินเกลียว
“ทาํ ไมถงึ ขดั หา งแคบนัก?”
เสียงนั้นถามมาอีก ในขณะทเี่ ขายังงว นอยกู บั การจดั เตรยี มส่งิ ของ
“นี่เปน หางยิงสัตว. ..” เขายนื ประโยคเดมิ โดยไมเ งยหนาหรอื ละมอื “ไมใชห า งขาย
สรรพสนิ คา”
“น่จี ะเปด ฉากววิ าทงนั้ ร?ึ ”
“ผมพดู ตามจรงิ ”
“นึกแลว ไมผ ดิ ”
“นึกอะไร?”
“นกึ วากอนพระอาทติ ยข ึ้นพรุงนี้ ไมฉ ันกค็ ุณคงจะถูกฆาตกรรมกนั ไปขา งหน่ึง ถาหาก
ความจําเปนบงั คบั ใหต องมานั่งหางดว ยกนั ”
“คุณหญิงคดิ จะฆาตกรรมผมทเี ดียวรึ?”
“กไ็ มแนน กั ถา อุเบกขาหรอื ขันตขิ องฉนั หมดส้ินไปเพราะสดุ แสนทจี่ ะทนทานได คนเรา
เมื่อบันดาลโทสะอาจทาํ อะไรลงไปโดยไมเ จตนากไ็ ด”
“แตถาคณุ หญงิ ฆาผมละก็ มีเจตนาแน เพราะคดิ และเตรยี มการไวก อ น พยานหลกั ฐาน
สง่ิ แวดลอ มมลู เหตุจงู ใจยืนยนั อยพู รอ มนาํ สบื ไดท ีเดยี ว”
“ขอใหร ูไ วด วยวา ฉนั ไมไ ดขอรองใหคณุ มานั่งหางกบั ฉนั เลยนะ แลว ก็ไมต องการสกั
นิด”
“ก็เหมือนกนั กบั ผมนนั่ แหละ”
“แลว มาทําไม?”
“ก็แลว คณุ หญงิ มาทําไม?”
“ฉันตองการนงั่ หาง แลวพชี่ ายบังคับใหฉนั ตองนง่ั กับคณุ ”
“กเ็ หมือนกนั อีกน่นั แหละ พ่ชี ายของคุณหญงิ ออกคําสง่ั ใหผมมาน่ังกับคุณหญิง ซึ่งผม
ปฏิเสธไมไดเพราะผมเปน ลกู จา ง”
“ถางน้ั ลงจากหางเดยี๋ วน้ี เอาฉนั ไปสงแคม ป! !”
ดารนิ พรวดพราดลุกขน้ึ ยนื จนหา งส่นั ควา ปน รพนิ ทรค วกั บุหรอี่ อกมาสูบอยางสบาย
อารมณ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
334
“เอาซิครบั เชญิ กลับไปเอง ผมไมไปหรอก ข้เี กยี จเดินกลบั ไปกลบั มา หรอื วาจะ
ฆาตกรรมผมเสียกอนแลว เดนิ กลับแคม ปเ องกย็ ังได รบั รองวา ปาลกึ แบบนไ้ี มม ีใครรหู รอกวาคณุ
หญงิ ฆา ผม ถาใครถามกบ็ อกวาไมร ูห ายไปไหนกแ็ ลว กัน...”
หญิงสาวกดั รมิ ฝป าก หนาแดงก่าํ หายใจสะทอ นหอบ ยนื ถือปน จองหนา เขาอยเู ชน นนั้
พรานใหญห ัวเราะเอ่ือยๆ ในลาํ คอ กลาวเนบิ ๆ ตอมา
“...ผมบอกคณุ หญิงแตแรกแลว วา ไอก ารมาลําบากกรากกราํ อยใู นปานัน้ นะ มนั ไม
เหมาะสมสาํ หรบั คุณหญงิ เลย ตอนจะมาน่ังหา งกเ็ ตอื นแลว วา มนั สบายสนู อนในแคม ปไมไ ด
คุณหญิงกจ็ ะมาใหไ ด พอเหน็ หา งก็เกดิ สงสัยวา ทาํ ไมถงึ ไมส บายเหมือนเตยี งนอนของหองใน
คฤหาสนของคณุ หญงิ หรือในหอ งของโฮเต็ลชนั้ เดอลกุ ซ”
“ฉันเพียงแตถามวา ทําไมถึงขัดหางแคบจาํ กัดเกนิ ไปนกั คุณไมน าจะพดู โยกวนโทโสฉนั
อยางน!้ี ”
หลอนพดู หอบๆ รมิ ฝปากส่ัน
“ผมก็ตอบตรงที่สดุ แลว นคี่ รบั วา หา งยิงสัตวนะ มนั จะกวางขวางใหญโ ตเหมือนหาง
สรรพสนิ คาไมได จะตองใหผ มอธบิ ายดว ยไหมวา ทําไมมนั ถงึ ไมเหมอื นกัน”
“อยางนอ ยท่สี ดุ คณุ กค็ วรจะรูอ ยแู ลว วา เรานงั่ กันสองคน...”
ดารนิ พูดเสยี งหนักๆ ตาควา่ํ
“...แลวกค็ งไมถ งึ กบั จะตอ งนั่งถางตากนั ตลอดท้งั คืน เพราะสตั วม ันมเี วลาขา วของมัน
เหมือนกนั คนนัง่ หางพอจะนอนพกั ได ถา คุณเพยี งจะขยายพน้ื หา งใหก วา งขวางกวาน้อี กี สกั นิด ก็
พอจะมที ่นี อน นไี่ มม ที ใี่ หเ อนตัวไดเลย”
“ถา อยา งนัน้ ผมก็ตอ งขออภยั เพราะไมท ราบมากอ นวา คุณหญิงตอ งการจะนอนดว ย
ในขณะนั่งหา ง ผมถอื เอาตามธรรมเนยี มของผม คอื ถาคิดจะนง่ั หา งกนั แลว ผมไมเคยนอนเลย งว ง
เขาจริงๆ กน็ งั่ หลบั นกเอา พรานปาหรือนักลาสตั วแ ทจ ริงทุกคนเขาก็ทาํ อยา งผมนแี่ หละ เพราะถา
อยากจะนอนก็ไมต องมาลาํ บากนงั่ หางอยู คาํ มนั ก็บอกชดั อยูแลว วา ‘นัง่ หาง’ ไมใช ‘นอนหาง’ การ
นอนอยางสบายในเวลาดกั ยิงสัตว จะทาํ ใหเ ราเผลอหลับไปโดยไมรูสกึ ตวั ตกอยใู นฐานะประมาท
กวา จะรสู กึ ตวั ชางก็อาจมารอ้ื หา งเราเสียแลว”
“ขอ นั้นไมสําคญั หรอก!...” หลอนตวาดแวด “ถึงจะนงั่ กันตลอดคืน ฉนั ก็น่งั ไดแลว ก็ไม
บนดว ย แตท ฉี่ ันเดอื ดกเ็ พราะไอคําตอบแบบยวนหาเรอื่ งของคุณตะหาก คณุ บอกกบั ฉันเสยี อยา งน้ี
แตแรก มนั กไ็ มย ่วั โทสะขวางหู ตอบออกมาไดวา หา งยงิ สตั วไ มใ ชห า งสรรพสนิ คา พูดแบบนี้ชวน
ใหอ ยากตอ ยปากเสียมากกวาจะทาํ ความเขา ใจกนั ไดด วยด”ี
“คนเราถา มวั แตค ิดที่จะตอ ยปากกนั อยูละก็ ถึงยังไงๆ กไ็ มม ีทางจะทาํ ความเขาใจกนั ได
ดว ยดอี ยวู นั ยงั ค่ําแหละ แลว คุณหญิงก็คิดอยากจะตอยปากผมมาตง้ั แตพ บกนั ครง้ั แรกทีเดยี ว ความร-ู
สึกชนิดน้ี มนั แกย ากเสียแลว ”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
335
“ก็หม่นั ยวนเขา ซิ!”
“กห็ ม่นั ขวางเขา ซิ!”
“บา!”
“ถา จะมาทะเลาะกบั ผม ก็เชดิ เอ็ดใหล่ันปาไปตามสบายครบั แตถา จะมายิงสัตว เลกิ สง
เสยี ง นัง่ ลงใหส งบและปฏิบัติตามคาํ สงั่ ผมไดแลว”
ดารินหนา เปน มาหมากรกุ กดั ริมฝป ากแรง ในที่สุดกก็ ระแทกตวั ลงน่ัง สะบัดหนาหันไป
ทางอ่นื รพนิ ทรพ ิงหลังกบั ราวหาง ทอดสายตามองดูหลอ นเงยี บๆ อกี อดึ ใจใหญจึงบอกมาเสยี งตาํ่ ๆ
“ตรวจปน!”
“เรยี บรอยแลวหรอกนา !”
หลอ นกระชากเสยี งมาเบาๆ
“หมายความวา ยงั ไง ที่วา เรยี บรอย?”
“กระสนุ เตม็ อตั ราในซอง แลว ยังอยใู นลาํ กลอ งอกี นัดหนง่ึ ”
“แปลวา ขึ้นลําไวแ ลว ”
“ยงั กระสนุ อยใู นลํากลอ งกจ็ รงิ แตฉนั ลดนกไว”
พรานใหญพยกั หนา
“เอาละ ขึน้ นก!”
ตาขนุ เขียวคูนน้ั ชาํ เลืองแวบมาท่ีเขา แลวตบลูกเล่ือนของเบราวนง่ิ .375 แม็กน่มั ขนึ้ เสยี ง
ดังสน่ัน พรอมกับตบลงเขาทีต่ ามเดิม ไรเฟลกระบอกนน้ั อยูในภาวะพรอ มทีจ่ ะยงิ ไดท กุ ขณะ
“ฮื่อ!...”
เสียงหนกั ๆ กระแทกอยา งประชด
“ทนี ี้ลองใสหามไก...เซฟนะ ”
“ฮ่ือ...เอา ! ยังกะหดั ทหาร หรอื มาฝก อาวธุ ปนกนั ใหมท เี ดียว เชิญออกคาํ ส่ังมาอีกซิเจาคะ
วา จะใหทําอะไรอีก”
“ปลดหา มไก”
“ฮอ่ื ...เอา ! ปลดแลว ทํายังไงอีกละ ?”
“กอนจะออกเดนิ ทางมาน่งั หา งในวนั น้ี คณุ หญิงตรวจสอบปนกระบอกนไี้ วเ รียบรอย
แลว หรือยัง?”
พรานใหญถามดว ยหนา ขรมึ อยูตามเดิม
“ทําไมถึงไมต รวจ เรยี บรอยหมดทกุ อยา ง”
“อะไรบา งทว่ี า เรียบรอยนะ ?”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
336
“ลาํ กลอ งเกลี้ยงสะอาด ลา งเอานาํ้ มนั หลอ ลน่ื กบั จาระบอี อกหมดแลว เขม็ แทงชนวน
ปฏิบตั กิ ารไดด ี โบลทอยูในสภาพเรียบรอ ย หมดุ หรอื สกรูทกุ ตวั ไขเกลียวตงึ แนน ศูนยเ ที่ยง ระยะ
รองเมตรรบั รองวา ฉันสามารถยิงรอยรจู มูกของคนยวนโทโสคนไหนกไ็ ด! ”
“รอบคอบและชํา่ ชองดีมากในการตรวจตราอาวธุ ปน แตก็เปน ความรอบคอบและช่ําชอง
ของนกั ยิงเปากระดาษเทา นนั้ ไมใ ชนกั ลา สัตว”
“หมายความวา ยงั ไง?”
หลอนหนั มาจอ งตาโต เดือดจขี๋ ้ึนมาอกี
“กห็ มายความวา ปนของคุณหญงิ มันยงั ไมเรียบรอ ยเทาท่ีควรนะ ซิ หามไกหรอื เซฟฝด
ส้ินดี ปลดหรอื ใสล ําบากมาก ตอ งเอาหวั แมม ือดันกนั อยา งเตม็ ท่ี กวา จะปลดหรอื ใสไ ด มิหนาํ ซํ้ายงั
มเี สยี งดงั ความขลกุ ขลกั ในดานเซฟปนนแ่ี หละทาํ ใหนกั ลาสัตวห ลายคนมาแลว พลาดโอกาสทีจ่ ะ
ยงิ สัตวได หรือมิฉะนน้ั กเ็ สียชวี ติ ไปเสยี เซฟปน ของนักลาสตั วท กุ คนควรจะเบาและคลอ งท่ีสุด
เวลาจะใสหรอื จะถอด ตอ งทาํ ไดอ ยา งนิ่มนวล และไมม ีเสยี งดังคลอกแคลกเตือนสตั วใ หร ูตัวแมแต
นดิ เดยี ว”
ดารนิ ขมวดคว้ิ กมลงมองดไู รเฟล บนตกั แลว รบี ทดลองใสและปลดหามไก สลบั ไปมา
สองสามเทย่ี ว ก็ย้ิมออกมาเจอ่ื นๆ เซฟปน ของหลอ นคอนขางฝด จรงิ ๆ และมีเสยี งในขณะท่ีปลด
“มันสําคญั นกั หรือ...กะอแี คเซฟฝดหนอ ยเดียวเทา นี้ ถึงอยางไรฉนั กป็ ลดมนั ไดไ มถงึ กบั
ตองออกแรงอะไรนกั แลว เสยี งก็ไมใ ชดังมากอะไร”
หลอ นพูดเสียงออ นลง
พรานใหญห วั เราะเบาๆ อยูในลําคอ
“ถายิงเปา กระดาษ มนั ก็ไมสาํ คัญอะไรหรอก ถา ยงิ คนหรอื ยิงสตั ว สาํ คัญมาก ก็บอกแลว
ยังไงวา นักลาสตั วหลายคนมาแลวพลาดโอกาสอนั งามท่สี ดุ เพราะเซฟฝด หรอื มเี สียงดังนแ่ี หละ
คณุ ชายเชษฐาเองควรจะยิงไอกดุ ควา่ํ อยูกบั ท่โี ดยไมต องลาํ บากตาม ถา เซฟปน กระบอกนัน้ คลอง
และเบากวานน้ั สกั หนอย เสยี งปลดเซฟแทๆ ท่เี ตอื นใหม นั รตู ัวเสยี กอน เสีย้ วของวนิ าทีของจังหวะ
ที่ควรจะลน่ั กระสนุ ออกไปได ถามีอะไรมาเปนอปุ สรรค ยอ มหมายถงึ การเสยี โอกาสทันที สาํ หรับ
สัตวป า ทุกชนดิ ถา การเสียโอกาสชนดิ นั้น การสูญเสยี กเ็ พียงแตไ มไ ดส ัตวนนั้ แตถ า การเสยี โอกาส
ในขณะท่สี ัตวร า ยมันชารจ การสญู เสียกอ็ าจมีความหมายถงึ ชวี ิต แลว ในปา เชน น้ี อยา วา แตเสียเซฟ
ปน ที่ลัน่ แคดงั กริกเดยี วเลย เสียงถอนหายใจกย็ ังไดยนิ ไปไกล โดยเฉพาะอยา งย่ิงประสาทหขู อง
สัตวด ว ยแลว ย่งิ จบั ส่งิ ผดิ ปกตนิ ้ีไดท นั ท”ี
เขาลว งลงไปในยา มเครอื่ งหลงั หยิบนาํ้ มันหลอ ล่นื มาสง ใหแกหลอ นแทนคาํ พดู เตือน
โดยวาจาใดๆ ทั้งส้ิน ดารนิ เบป าก กระดกไหลน ิดหน่ึงแลวรับไปโดยดี หลอ นกระชากลกู เลอ่ื น ถอด
กระสนุ ท้งั ในรังเพลิงและในซองกระสุนออก ใชนาํ้ มนั หยอดทป่ี มุ หามไก และทดลองผลักไปผลัก
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
337
มาอยอู ึดใจใหญ จนกระทง่ั หา มไกคลอ งขน้ึ และเสยี งดงั หายไป แลว ชําเลืองมองดเู ขาอกี แวบหนงึ่
จัดแจงบรรจกุ ระสนุ ข้นึ ลาํ ตามเดมิ ถามวา
“ขน้ึ ลาํ แลวใสเซฟไวใชไหม?”
“ใช เม่ือจะยงิ ปลดเซฟ แลว ยงิ เลย ไมจําเปน จะตองเอาลูกเขาลาํ กลอ งไวแ ลว ลดนก
เพราะถาเวลาจะยงิ ตองขยับลูกเล่อื นอีกคร้ังเปนการข้ึนลาํ เสียงขยบั ลกู เลือ่ นดังเสียกวา ปลดเซฟตงั้
รอยเทา โปรดจําไวดว ย การดักยิงสตั วไ มว า จะน่ังหา งหรือนง่ั ซุมกต็ าม ปน ตอ งพรอ มท่จี ะยงิ ได
ทนั ที เพียงแคป ลดเซฟเทานนั้ ไมใ ชมามวั ขน้ึ ลาํ อยู ผดิ กบั เวลาเดิน โดยยงั ไมค ดิ ท่จี ะยงิ อะไร ขณะท่ี
เราเดนิ เมื่อสตั วจูออกมาใหเ หน็ จะโดยบงั เอิญหรือโดยชารจเขา มาทํารา ยกต็ าม เรามเี วลาทีจ่ ะขนึ้ ลาํ
ไดทนั และไมตอ งคาํ นงึ ถงึ วา จะเกดิ เสียงหรือไม แตใ นเวลาน่ังหาง หรอื จองพรอ มทจี่ ะยงิ อยูแลว
จะตองไมใ หเ กิดเสียงแมแตน ิดเดยี ว”
“ขอบใจทส่ี อน คงจะนึกหัวเราะเยาะฉนั มาตลอดเวลาซินะ ในความโงเงาไมป ระสี
ประสาในเรือ่ งน”ี้
“ครสู อนวิชาใหแ กศษิ ยน ะ ไมม ีวันทจี่ ะหวั เราะเยาะลูกศิษยหรอก มแี ตวาลกู ศิษยหวั ดอื้
บางคนจะอวดดกี บั ครเู ทา น้นั ”
“อยา ทาํ เปน ไดทีข่ีแพะไล”
“เอากระสนุ มากน่ี ัด?”
“ชุดเดยี ว หานดั ”
“นอยไป!”
“ฉนั มายงิ สตั วน ะ ไมไ ดม ารบกบั ใคร แลวกม็ าเพยี งชวั่ ขณะคนื เดยี วเทานัน้ เร่อื งอะไร
จะตองหอบกระสุนมามากๆ ใหห นกั นี่มนั ไรเฟล .375 แลวกห็ วงั ยงิ สัตวใ หญ ไมใชล กู กรดที่จะยิง
นกยิงหนูเลน จะไดข นมาเปนรอ ย ปนขนาดน้ีขอใหม ีโอกาสล่นั ไดน ดั เดียว กเ็ หน็ ดเี หน็ ชว่ั กนั ไป
แลว อยหู รือไมอยูกร็ กู ัน คณุ คดิ วา ฉนั จะยงิ กระทงิ ซํ้าถงึ สิบๆ นัดทเี ดยี วหรือ”
“นยี่ ังไง อวดดอี ีกแลว ใช! ลูกปน ไรเฟลขนาดน้ีนะ ลงไดล นั่ นดั สองนดั กร็ ูผลแลว แต
เพอ่ื เปน การไมป ระมาท ในทุกครัง้ ท่ีเดนิ ออกจากแคม ป ไมว าจะไปใกลห รือไกลกต็ าม ควรจะมี
กระสนุ สาํ รองตดิ ตวั ไวป ระมาณ 20 นดั เพื่อความไมประมาท ในปา เปน ส่งิ ทเ่ี ราคาดคะเนอะไร
ไมไ ดทงั้ ส้นิ สิง่ ทีไ่ มค ดิ ฝนหรอื อุปทวเหตคุ บั ขันมนั อาจเกิดขนึ้ ไดท ้งั นัน้ อาจประจันหนากบั ชา ง
โขลงโดยไมรตู ัว ทจ่ี าํ เปน จะตอ งใชก ระสุนมากกวา 4-5 นดั อาจพบกับโจรผูรายหรือพวกปลนกลาง
ปา อาจหลงปา พลัดกับพวกอยูหลายๆ วนั ซ่งึ จะตอ งพงึ่ กระสนุ สาํ รองท่ตี ิดไว กระสุนสัก 20 นัด
มันไมหนกั เพมิ่ ข้ึนอีกสกั แคไ หนหรอก”
“เจา คะ เขา ใจแลว”
“กระสุนท่ีบรรจุอยู เปนกระสนุ แบบไหน?”
“หัวออ น 270 เกรน”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
338
“เบาไป สําหรับกระทิง เปลย่ี นใหมท้งั หมดนั่นแหละ เอา! เอาลกู นไ่ี ป”
หลอ นถอนหายใจเฮือก หลับตา สายหนา อยา งออ นใจ แลวก็จาํ ตอ งถอดกระสุนเดิมออก
ตามคําสง่ั รับลูกแบบซลิ เวอรทปิ นํ้าหนัก 300 เกรนไปจากพรานใหญ บรรจุแทน พลางบนเบาๆ
“ฮึ! ดาริน วราฤทธ์ิ มือปนขนาดช้ัน ‘ดิสทงิ ควีส’ ควา โลค วา เหรยี ญมาแลวนกั ตอนกั พอ
มาเจอะเอาพรานปาผูมปี นสบั ปะรงั เคคมู ืออยูเ พียงสองสามกระบอก มอื ปน เหรยี ญทองก็กลายเปน
เด็กฝกใหมไปเสียแลว เฮอ! ฉนั ทําอะไรไมเ คยถูกเลยนะ บกพรอ งในสายตาคุณอยตู ลอดเวลา”
“ไอท ี่ควา โล ควา เหรยี ญนะ เปน ฝมือยงิ เปา กระดาษ เมอ่ื คิดจะยงิ สัตวกต็ อ งเอาแคฝ าจกุ
น้ําอดั ลมแทนเหรียญตราไปพลางๆ กอน แลวกค็ อ ยๆ เรียนคอ ยหดั ไป ไมใชถือดนี อกครอู ยู วชิ าก็
จะไมไ ด อาไร! นกั เลงปน แทๆ ไมร หู รอกหรอื วา ถงึ แมจ ะเปน กระสนุ ขนาดเดยี วกนั แตท อี่ อกแบบ
ประดิษฐ และนํา้ หนกั ของหัวกระสนุ ทีต่ า งกนั ออกไปนนั้ นะ เขามไี วเพ่ือใหเ ลือกใชเ หมาะสมกบั
สัตวแตล ะชนดิ อยูแลว กระทงิ ในปา นี้ ไมใ ชว วั รีดนมหรอื ควายไถนา แตล ะตวั นองๆ ชาง นาํ้ หนกั
เปน ตนั ๆ ขน้ึ ไปทงั้ นัน้ บางตวั วดั จากเทา หนา ถึงสนั หลงั สงู ตั้งหกฟตุ กระสุนหัวออน นาํ้ หนกั 270
เกรน มนั จะฉกี เปลือกแตกออกเสียกอนทจ่ี ะทะลวงเขา ไปไดล ึกพอ ผมตอ งการใหน ดั เดียวอยู ไมใช
ยิงบนหางตรงนี้ แตต อ งไปตามกนั อกี ลูกเขาหน่งึ สงิ่ ควรคาํ นงึ ของนักลา สตั วทีด่ ีกค็ อื ถาจะยงิ สตั ว
เพยี งแคใ หเ จบ็ ไปกอ็ ยา ยิงเสยี ดีกวา แลวถาบังเอิญเจ็บไปแลว จะสักกเี่ ดอื น ก่ีป หรอื ยากลาํ บากสกั
เพียงไหน กต็ องตามเอาตวั ใหไ ด มายงนั้ มนั จะเปนพษิ เปนภยั ทําใหต วั เอง หรอื คนอน่ื เดือดรอ น
ภายหลงั ”
“สอนนะ ดแี น และสนใจฟง แตอยา บลั๊ฟ มา ยจะโมโหข้นึ มาอกี ”
“แกโ มโห กโ็ งในวิชาทจี่ ะเรียนอยนู ่นั แหละ”
“เดี๋ยวเหอะ...!”
“เคยยิงสัตวส่เี ทาอะไรมาบา งแลว”
“กระรอก กระแต ก้ิงกา ออ ๆ! แลว กเ็ ลียงผาทีเ่ ขาโลนยงั ไงละ อวู ! ลืมไปอีกอยา งหนึง่
ชางอกี ท่ยี งิ เมอื่ วานซืนนี้ ตอนท่คี ุณกับพใี่ หญไ ลออกมาจากดง กย็ ิงไปง้นั แหละ ระยะยิงหางตง้ั รอ ย
กวาเมตร ว่งิ ออกมาเปน เปาในที่โลงยงั งน้ั ”
พรานใหญส่นั หนาชาๆ
“ยงิ อยา งนนั้ ไมน บั ทถ่ี าม หมายถึงการเล็งยิงอยา งประณตี หมายลมใหไ ดโ ดยกระสนุ นดั
เดยี วนะ ”
“กก็ ระรอก กระแต แลวก้งิ กา อยางท่ีบอกยงั ไงละ”
“เปน อันวาไมเ คยมากอน”
“ไมมใี ครเคยอะไรมาจากในทอ งหรอก นอกจากหัดเอาทหี ลงั ซ่งึ ในเร่อื งกลวยๆ พรรคนี้
มันไมใชว ชิ าที่จะตองทําวิทยานพิ นธ”
“จะยิงกระทิงใชไหม วนั น้ี?”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
339
“ใช! ไมเ พยี งแตกระทิงเทานนั้ อะไรกไ็ ด ทฉี่ ันนึกอยากจะยงิ ”
“สมมตวิ า มนั โผลอ อกมาใหเหน็ ละ จะยงิ ยงั ไง”
“เหน็ หวั ยงิ หวั เห็นหางยิงหาง!”
“คราวนใ้ี ครรวนใครกนั แน? ”
หลอ นหัวเราะแคน ๆ
“ก็มอี ยางหรือ มาคอยซกั ถามภูมิอยูได จะสอนอะไร กส็ อนมาซิ แกลงถามโนน ถามนี่ จะ
หาเรอื่ งบล๊ฟั กนั ยงั ง้นั รึ กบ็ อกอยนู ย่ี ังไงวา ฉันไมเ คยมากอ น”
“คุณหญงิ พอจะทราบบางไหมวา วิธียงิ สตั วใ หอ ยูกบั ที่ โดยไมต องตามนัน้ นะ ควรวาง
กระสุนบรเิ วณไหนบา ง”
“พิโธเ อย ลองภูมิ อยา ลืมนะวาอยางนอยทสี่ ุดฉันกเ็ ปนหมอ เปนแพทย เปน นักชวี ะ และ
สรรี วิทยา ฉนั พอจะรหู รอกวา สว นสาํ คัญของอวยั วะมนษุ ย หรือสัตวม นั อยตู รงไหน สมองอนั เปน
ศูนยก ลางระบบประสาททงั้ หมด กระดกู กา นคอหรือคอตอ กระดกู สนั หลงั หัวใจและปอด กระสุน
ก็ควรจะเจาะเขาไปทาํ ลายบรเิ วณสว นอยา งวา นี่ ถาจะสอนฉนั ก็ควรขั้นปรชั ญาไดเลยทเี ดียว อยา มา
เรมิ่ ตน ก.ข.หนอยเลย ราํ คาญ”
“คุณหญงิ เปนนักชวี วทิ ยากด็ แี ลว ควรจะทราบดีไมใชห รือวา ความอดทนของสตั วบาง
ชนดิ มีเหนือกวามนุษย บาดแผลฉกรรจท ไ่ี ดร บั ตามรา งกายสว นสาํ คญั ตา งๆ ของมนุษยจ ะทําให
มนุษยตายไดในทนั ที แตบ าดแผลชนิดนนั้ ถา ปรากฏกับสัตวบ างประเภท โดยเฉพาะอยางย่งิ สตั วป า
ขนาดใหญแขง็ แรง กวา มนั จะตายอาจกนิ เวลาเปนสบิ ๆ นาที และสิบๆ นาทีอยา งท่ีวา นี่ เทา พาตัว
ของมันใหว ิง่ ไปไดไกลเทา ไหร ถา มนั คิดจะวิ่งหนกี ไ็ ปไดเ ปนกโิ ล ถา มันคิดจะวง่ิ เขามากดั ขวดิ
หรือเหยยี บขยเ้ี ราเปนการตอบแทน มันกม็ เี วลาพออยา งเหลือเฟอ หากเราหนีหรอื หลบไมท ัน”
“ไมต องมาหวา นลอ ม ชักนยิ ายตอนหนาตอนหลังอยูหรอก กบ็ อกมาซวิ า จะใหย งิ สวน
ไหนของมัน เอ...ชักจะฉวิ ขนึ้ มาอกี แลวนะ”
“สําหรบั กระทงิ โดยเฉพาะ เล็งต่ําจากเนนิ สันหนา ผากลงมาประมาณหนง่ึ คืบ นน่ั คอื ท่ตี ั้ง
ของสมอง เปน เปาหมายอันดับแรกทเี ดยี ว แหงทสี่ องกา นคอ และทส่ี ามกระดูกกลางสันหลัง ท้ัง
สามแหงน้ี ถา กระสุนเทย่ี ง เราจะไมล าํ บากตามมันเลย”
“ซอกขาหนา หรอื รกั แรแดงละ หัวใจ กบั ปอดของมัน อยบู ริเวณนนั้ ไมใชเ ปาหมายเหน็
ไดงายกวา ร”ึ
“นน่ั ควรเปนเปาเลือกอันดับหลังสุด ถา เลอื กวางกระสนุ สามตําแหนงทบี่ อกแลวไมได
ถนดั กระสุนตอใหต ีหวั ใจแหลกหรอื ควา นปอดกลวงไป กน็ อยนกั ทีจ่ ะลมอยกู บั ที่ สวนมากตอ ง
ตามกนั ทุกท”ี
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
340
“ไมจ ริง! อนั น้ีขอเถียงตามหลักวิชาแพทย มนุษยหรือสตั วทกุ ชนดิ ถาหัวใจหรอื ปอดถกู
ทาํ ลายพงั ไป มนั จะไมม ีแรงวง่ิ ไปไดไกลเลย เพราะจะเกดิ อาการช็อกขนึ้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง สําหรบั
สตั วเ ลือดอุนทกุ ชนิด ถา ไสเ ดือนละกไ็ มแน สับตวั ขาดเปนทอ นๆ ยงั ไปได”
“ขอโทษเถดิ ครับ คณุ หญิงหมอ ยงิ กระทงิ มาแลว กตี่ วั ?”
“ไมเ คยเลยสักตวั ”
“รพินทร ไพรวลั ย ยิงมาแลว 54 ตัว ไมน ับสตั วใ หญส ีเ่ ทา อื่นๆ อีกเปนพนั ”
“ไมต องมาอวดดกี รขี องปาณาตบิ าตหรอกยะ เหน็ หนาก็รูแลว วา คนใจรา ยชอบรงั แกสตั ว
อาชพี ก็บอกชดั ไมต องประกาศ”
“เปลา ไมไดมาอวดดกี รีของความบาปอะไรหรอก แตอ ยากจะเตือนใหร ูวา ในระหวาง
คนชํานาญกบั คนทไ่ี มชาํ นาญ ทําไมฝายหลังถงึ อวดดเี ถยี งคอขนึ้ เอน็ ”
“ก็มนั ผิดหลักน่นี า มนั มีชอ งใหเ ถยี งได เร่ืองบาดแผล เรอ่ื งความเปน ความตายอันเก่ยี ว
ขอ งกับสรีรวิทยา พรานจะมาเถียงหมอไดยงั ไง ห?ึ ”
“หมอรกั ษาคนหรือรักษาสตั ว?”
“บา ! กร็ ักษาคนนะซ”ิ
“แลวจะมารูเรื่องสรรี วิทยา หรือความอดทนในทางรา งกายของสตั วไ ดอ ยา งไร”
“มันก็ไมต า งกนั นกั หรอกยะ ”
“ตา งกันครบั ตา งกันมากทเี ดียว จะเชอ่ื หรอื ไมเช่ือก็ตามใจ”
“เอา ยอมแพ เช่อื กเ็ ชอื่ แต. ..”
หลอนหัวเราะ เบะปากนิดๆ
“ถา ฟงมาไมผ ดิ ไดขาววา พรานใหญผเู กง กาจสารพดั ในเรอ่ื งลา สตั ว ถกู กระทิงชารจ เอา
ซ่โี ครงหัก ถงึ กบั ตองไปนอนโรงพยาบาลไมใชหรือ”
“ใช ขนาด รพินทร ไพรวลั ย นแ่ี หละ ยงิ กระทงิ มาแลว 54 ตัว เจา ตวั ที่ 54 ทําใหซ ีโ่ ครง
หัก ตองไปนอนโรงพยาบาล ทีนคี้ นไมเ คยมากอนซํา้ ยงั อบรมเสีย้ มสอนแลวกย็ ังไมฟ งละ จะเปน
ยังไงบาง กระทงิ ตัวท่ที ําพษิ เอากับผมตัวนนั้ ถูกกระสนุ ขนาด .375 ตัดหวั ใจแหลกไมมชี นิ้ ดี แตม ัน
ก็ทําเอาผมเกือบตายเหมือนกนั กอนทม่ี นั จะลม นยี่ ังไมเ ปน อุทาหรณชีช้ ดั อยแู ลว หรือ”
ดาริน วราฤทธิ์ พยักหนาหงกึ ๆ อยา งกึ่งเยาะกงึ่ ยว่ั
“ลองน่งั ในทา ทีถ่ นัดท่ีสดุ ซิ”
เขาออกคําสงั่ หลอ นปฏบิ ัตติ ามโดยดี ซอมหยิบปนขนึ้ ประทับ และสา ยกราดไปทกุ ดา น
เทาทส่ี ายตาจบั สามารถมองกวาดไปได
“เอาละ เชอื่ วาถนัดทสี่ ุดแลว คงไมต ดิ ขดั อะไรเม่อื ตอ งการจะยิง”
หลอนพึมพาํ เบาๆ อยา งพอใจ
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
341
“ผมจะสองไฟจากทางดานขวาของคณุ หญงิ โดยเย้อื งไปทางหลงั เล็กนอยแบบน้ี คณุ
หญงิ จะตองตาเร็วทีส่ ดุ ในระหวา งเปา หมายกบั ศูนยปน ”
“ไหนซอมหนอ ยซ”ิ
เขาซอมวธิ สี อ งไฟใหห ลอ น ดารินลองอยูสองสามครัง้ กก็ มศีรษะลงอยา งมั่นใจ
“หวงั วาคงไมข ลุกขลัก หรอื เกิดอปุ สรรคขดั ขอ งอะไรขึน้ มาในเวลาจาํ เปน ”
“คงไมมกี ระมงั ถา คุณสอ งไฟใหตามท่ซี อมใหดนู ”่ี
“ตอ ไป ตัง้ ศนู ยห ลังในระยะตํา่ สดุ ถอดครอบศนู ยหนา ออกเสยี ไมง ั้นเวลาสอ งไฟ จะ
มองเหน็ ศนู ยห นาไมถนดั ”
หลอนต้ังศูนยห ลงั ในระยะ 100 หลา อันเปนระยะตา่ํ สดุ ของไรเฟล ขนาดน้ัน และถอด
ครอบศูนยห นา ออกใสก ระเปา เสอื้ ไว
“ทนี อี้ ะไรอกี ละ ?”
“เรอื่ งบุหรี่ ถา ไมพยายามสบู ไดเ ลยกด็ ี แตถา จาํ เปนอยาทิ้งเถา หรือกนลงไปขางลาง ปลอง
ไมไผท เ่ี จาะรู มัดอยูข างราวหา งนนั่ จะเปน ทีเ่ ขยี่ ชว่ั คราว ขยใ้ี หด บั เสียกอ นแลวท้ิงกน ลงไปทางรทู ี่
เจาะนนั่ ”
“มอี ะไรอีกไหม?”
“เงียบทส่ี ุด เทา ทจ่ี ะเงยี บได คอื ปจ จยั สําคญั ของการนัง่ หา ง อยากจะทะเลาะอะไรกบั ผมก็
ได แตตองทะเลาะอยใู นใจ”
“บา!”
รมิ ฝปากบางคูน ้ันขมบุ ขมบิ ไมมีเสียงผา นออกมา แตสงั เกตเหน็ ไดจ ากลักษณะของปาก
ครั้นแลว ทกุ สงิ่ ทุกอยางก็ตกอยูในความสงัดของดงทบึ ขนาดไดยนิ เสยี งลมหายใจของ
แตล ะฝา ยไดอยา งถนดั รพนิ ทรน ่ังชนั เขาหลังพิงก่งิ ตะครอทห่ี างปลกู ครอมอยู โดยยื่นผา นขน้ึ มา
กลางหา ง หลุบหมวกลงมาครอบอยเู หนอื ด้ังจมกู ปดตาไวเ หมือนจะเขา ภวังคห ลับ สวนดารนิ นงั่
เหยยี ดเทาพิงมมุ ราวดา นหน่งึ หันหนา ไปทางแอง นํ้าและปากดานรอบดาน
ท้งั สองนัง่ เยอ้ื งกันหนั หนาไปคนละทาง ตาเปนประกายของหลอนกราดไปรอบดาน
อยางตื่นพรอ ม ผิดกับพรานใหญผูอยูในอาการเนือยๆ ซึมเซาเกยี จคราน
ขณะนนั้ มนั เปนเวลา 16.30 น. แดดปาเม่อื ใกลจะลับเหลีย่ มเขาทอแสงออ นเรอื ง จับอยู
ปลายยอดตน ตนี เปดอันสูงลบิ เชงิ เขา นกเงอื กฝูงใหญบนิ มาเกาะจกิ กินผลอนั มเี ปลอื กแขง็ ของมัน
และสง เสยี งรอ งดังกอง จกิ ตีเยา หยอกกระโดดเปลย่ี นกงิ่ กันอยไู ปมาดชู ุลมุน ชะนสี องตัวแกวงไกว
อยบู นก่ิงยางบนไหลเ ขาอีกฟากหนงึ่ ไกลลบิ ออกไป กระสบแสงตะวนั จวนคาํ่ และดเู หลืองอรามราว
กบั ทอง
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
342
อากาศในกนหุบระอุอา วสงบลม นอกจากกระแสลมบนทม่ี องเหน็ ไดจ ากปลายไมส งู
เหนอื เชงิ เขาขน้ึ ไปเทา นน้ั ซึ่งพัดอยูเอ่ือยออ นเบ้อื งลา ง
กางเขนดงตวั หนงึ่ ถลาแวบจากพงเถาวลั ยล งมาเกาะอยทู โ่ี ขดหนิ กลางแอง คร้นั แลวใน
พรบิ ตา กโ็ ฉบลงไปท่ีกองใบไมเ นา ริมแอง คาบตวั หนอนหรือแมลงเลก็ ๆ ทม่ี ันหมายตาไวบินหาย
ลับเขา ไปในพงทึบ อกี ดานนกกรดหางยาวอกี ตวั หนง่ึ บนิ เตีย้ ๆ ลอดใตห าง มาจับเกาะอยูทก่ี ง่ิ ขอ ย
หา งจากระดบั หา งท่หี ลอ นและรพินทรนง่ั สงบอยูเพยี งไมก่วี า สง เสยี งรอ งเบาๆ เอยี งคอดูหลอ น
อยางไมเดยี งสา
หญงิ สาวสูดลมหายใจลึก กวาดสายตาตืน่ เตนเปน ประกายไปยงั ธรรมชาติของพงไพร
รอบดา น ดวยอารมณท แี่ จม ใสข้นึ แลวมาจองอยทู ่นี กกรดตวั นน้ั ย้ิมนอยๆ ใหกบั มนั นกปา ผูไมเ คย
ถูกมนุษยร ังแกมากอนตวั นน้ั กระโดดโลดเตนไปมาอยบู นกงิ่ ขอ ยใกลๆ อีกอดึ ใจใหญกบ็ ินมุดซอก
ซอนหายเขาไปในกอตะไครน ํา้ ท่ขี นึ้ อยรู มิ แอง ดา นซาย
ทามกลางความเงียบสงดั นน้ั เวลาผานไปเปน ลาํ ดับ แสงตะวนั ทจี่ บั อยูบนยอดไมสงู เร่ิม
โรยแสงลงทกุ ขณะ ฝูงนกเงอื กบนยอดตนี เปด ผละบนิ ไปหมดแลว เสยี งปกใหญแ ขง็ แรงของมัน
กระพอื ตดั ลมวดื วาดไดย นิ ถนดั บา ยหนา ขนึ้ ไปยงั ยอดเขาสูง ชะนีสองตวั บนกงิ่ ยาง บัดนี้กล็ บั
เหลี่ยมบงั ของก่งิ ไมทึบไปแลว ไดย ินแตเ สยี งโหวกโวยโหยหวนแวว มาตามลม นานๆ ครงั้ เสียงไก
ปา ขันเสียงเลก็ แหลมเยอื กเยน็ สอดแทรกมา
หลอนชําเลอื งไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาขยับตัวเบาๆ ครั้งหนึ่ง ใชม ือดึงปก หมวกให
ครอบตาํ่ ปด หนา ลงมาอกี เหลือแตปลายคางอันเขยี วคร้มึ ไปดว ยเครา ทไี่ มเคยแตะตองกับมีดโกน
เลย นบั ตง้ั แตเ หยยี บยางเขาสดู ง บิดขเี้ กยี จ แลวสงบนิ่งไปตามเดิม
หญงิ สาวคอ นอยา งขวางๆ นกึ อยากจะเอาพานทา ยปน กระทุงเขา ไปทห่ี นาอกสกั อกั เพื่อ
ปลุกใหต่ืนจากสภาพซบเซาขน้ึ มาเปนเพอ่ื นหลอ น แทนที่จะมานั่งหลับเหมือนทอดทิง้ หลอนอยูค น
เดยี วเชน นี้ สะบัดหนา จากรางที่น่งั เปน ทอนไมน ้ันเสยี หนั กลับไปมองเฝา ทีบ่ รเิ วณแอง นํ้าตามเดมิ
ครูใหญต อ มา ไกฟ า คหู นึ่ง เดนิ ลงมาตามทางดา นดา นตรงขา ม ตวั ผเู ดินนําหนา นางตวั
เมยี ตามหลงั อยา งนาเอน็ ดู สีสนั ของมันเบญจรงคเ ลื่อมพรายงดงาม หลอนนง่ั เอามอื เทา คาง เฝา
มองดูเจา สตั วต ระกลู นกขนสวยคูน้ันอยางเพลิดเพลนิ มนั เดินลอดกิ่งไมท ี่หลน ขวางทางอยูปากดาน
ทาํ เสยี งต่ําๆ ในลําคอ หยดุ มองซายมองขวาอยา งระแวดระวงั ภัย แลว ก็คอยๆ ออกเดินตอ กระโดด
ขามบออนั เกดิ จากรอยตีนชา งทย่ี ํา่ ไวเ กล่อื นจดๆ จองๆ บา ยหนาเขามาทแ่ี องน้ํา ชะเงอคอสงู
สอดสอ งสายตาสาํ รวจดรู อบดานเหมอื นจะใหแ นใ จในความปลอดภยั ของตนเองอกี อึดใจใหญ จึง
กมลงกนิ นํา้ ลกั ษณะการกนิ ของมันเหมอื นไกทุกอยาง คือจมุ จะงอยปากลงไปในนํ้า และเงยคอ
สูงข้ึน
แตแลว ทนั ทนี ัน้ เอง เงาของอะไรชนดิ หน่ึงกก็ ระโจนออกมาจากหลังพุมไมอยา งรวดเร็ว
เหน็ ในพรบิ ตาแรกเพยี งลายดาํ สลบั ขาว และหางยาวเปน พวง ไกฟ าคนู น้ั สง เสียงรอ งเอด็ ข้ึนอยาง
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
343
ตกใจ เผนจากท่ีเดมิ ไปยังโขดหนิ กอ นหนงึ่ แลวกบ็ อนปรอผา นยอดไม หายไปพรอมกับเสียงรอ ง
ล่ัน กอนหนา ทีร่ างนนั้ จะพุง เขามาถึงตาํ แหนง ท่มี ันยนื กนิ นํา้ อยู เพียงพรบิ ตาเดยี ว ดารินลมื ตาโพลง
เกือบหลุดปากอุทานออกมาอยางลืมตวั
มันคืออเี หน็ ดงหางพวง ตวั ขนาดหมาเขื่องๆ เมอ่ื โจนเขา ตะครบุ เหยอ่ื พลาด มนั เงยหนา
มองตามการบินของเหย่อื ไปอยางสุดเสยี ดาย แลว เอาจมกู ดมกลิน่ ตามพน้ื เดนิ ลากหางงนุ งา นไปมา
อยรู ิมแอง และตามโขดหนิ
หญิงสาวจอ งมองดูเจา ‘หวั ขโมย’ ประจาํ ดงอยา งเดือดดาลใจ คอ ยๆ ลว งมอื ลงไปในเป
หลังที่วางอยูขา งๆ ตวั ควา ปน พกลูกกรดทมี่ ีสาํ รองไวข น้ึ มา พอหลอ นยกขนึ้ ฝามอื สากๆ ของคนที่
นง่ั เอาหมวกครอบหนา เหมอื นจะหลบั อยใู กลๆ กเ็ อือ้ มมาควาขอ มอื หลอ นไวท ันทว งที หญิงสาวหนั
ขวับมา เห็นพรานใหญจ องตาอยกู อ นแลว เขาสายหนา ชาๆ แทนคาํ พดู หลอ นจงึ ชะงัก เก็บปน
กระบอกนน้ั ไวท เ่ี ดมิ
“เหน็ เอาหมวกปดหนา น่ังกรน ไมไ ดห ลับหรอกรึ?”
หลอนพูดดว ยเสียงกระซิบเบาท่สี ุด
ใบหนา เขยี วครึม้ ไปดว ยเคราดูเกรียมเปน มันนั้น ตายดา นอยูเชนเดมิ
“ทําไมจะตองหลับดว ย”
“แปลวาเหน็ อะไรรอบหางหมดทุกอยางตลอดเวลา?”
“ในหา งขายสรรพสนิ คา ตาของ รพนิ ทร ไพรวลั ย อาจเบลอไปบา ง มองเห็นอะไรไม
ถนดั เพราะแสงสี แตใ นหางยงิ สตั ว ตอใหอ ดุ หูปดตา กย็ งั เหน็ ยงั ไดย ินทกุ อยา ง”
“หามฉันทาํ ไม ฉนั จะจดั การกบั ไอวายรา ยน่นั โมโหมนั จงั ”
“จะเอาอเี ห็น หรือจะเอากระทงิ ?”
“แคลกู กรดหรอก มนั คงไมด งั นกั ”
“บอกอยูเม่อื หยกๆ น่ีเองวา แคล มหายใจกย็ ังดงั แลว นบั ประสาอะไรกบั เสยี งปน แตถ า
การลงแรงมานง่ั หา งวนั น้ี มคี วามหมายเพยี งแคอ ีเห็นกต็ ามใจ”
วา แลว ก็เอนหลงั พงิ ก่ิงตะครอ หลุบหมวกลงมาปด หนา ตามเดมิ ดารนิ นิง่ เงยี บ หนา งอ
ควักบหุ รี่ออกมาจุดสูบ มองตามหลังอีเหน็ ดงตัวนนั้ ซ่งึ คอยๆ ลากหางลับตัวหายเขา ไปในพงไม
จากความสงัดเปลาเปลย่ี ววงั เวงรอบดา น เวลามันผา นไปอยา งเชอ่ื งชา เสยี งกระจงรอ ง
และวิ่งแสกสากอยูต ามพน้ื ใบไมแหง บนเนนิ หลงั หา ง เสียงจักจนั่ เรไรและตกุ แกที่รอ งรับกนั เปน
จงั หวะตามโพรงไมสงู รอบดา น ทาํ ใหร สู กึ เย็นเยือกอางวางอยางประหลาด เกงตวั หน่ึงวิ่งเตลิด
เหมือนจะตน่ื ตกใจอะไรมา ผา ลงมาทางดา นฝง ขวา กระโจนลงไปกลางแอง นํ้าจนน้ํากระจาย แลว ก็
เผนขนึ้ ดา นอกี ดาน ไปยนื รอ งเปกอยหู ลังพุมหนาทบึ สองสามคร้ัง
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
344
คราวน้เี องท่หี ลอนเห็นพรานใหญถอดหมวกออก ขยับตัวขนึ้ น่งั ตรง มองสาํ รวจไปยงั
แอง น้ําและปากดา นรอบดาน เง่ียหูฟงอยา งระมัดระวัง แตแลว อดึ ใจน้ันเอง เขากย็ ม้ิ ออกนดิ หนึ่ง
สะกิดแขนหลอ นบยุ ปากไปทางปากดานสงู ชันขวามือ ดารนิ หันควบั ไปโดยเรว็
หมูปาแมล กู ออ นตัวหนึ่ง เดนิ งดุ ๆ ลงมาจากดานตามสบาย มลี กู เลก็ ตวั ลายเปนทางสาม
ตวั วิง่ ตามหลังมาดวยเปน พรวน ขนาดของมันเกอื บจะเทาสมเสร็จตวั ยอมๆ เสนขนจากคอตลอด
สนั หลังตง้ั ชันเปน แผง เข้ียวขาวโงงโผลออกมาพนปาก มองเห็นไดถ นดั
ไมมฝี ูงตวั อนื่ ๆ ตดิ ตามมาดว ย นอกจากลกู ออนเทานน้ั
มนั เดนิ กวดั แกวงหาง เอาจมกู และเขยี้ วงดั ดนิ ขดุ คยุ หารากไมก ิน แลวตรงมาทีแ่ อง นา้ํ นํา
ลกู ออ นมาย่ําขดุ ดนิ อยูในระดับเย้ืองจากใตห า งไปเล็กนอ ย
หญิงสาวคอ ยๆ แหยบ หุ รีท่ งิ้ ลงไปดบั ในรกู ระบอกไมไ ผ ชนดิ ไมใหเ กดิ เสยี งใดๆ ข้นึ เลย
จอ งมองดูภาพอนั เปน ธรรมชาติแทจริงของสตั วปา ทห่ี ลอ นมโี อกาสไดเ หน็ อยา งใกลช ดิ เปน ครง้ั
แรกดว ยความต่ืนใจ ใบหนา แดงระเรื่อ ทวา คร้นั แลว สงิ่ หนง่ึ กป็ รากฏขน้ึ แทรกไมค าดฝน ปรากฏ
เสยี งกิ่งไมแหง หักลัน่ บนฝงซายใกลเขา มา แมห มูดูเหมอื นจะสําเหนียกไดชดั ในเสียงนี้ หยดุ เอาจมูก
ขุดดนิ เงยหนาขนึ้ อยา งกะทันหนั จอ งไปทางปากดา นดานนนั้ อยา งเตรียมพรอม สง เสยี งรอ งต่าํ ๆ
ในลาํ คอ หนั รหี ันขวาง ลกู ออ นของมันทีก่ ระจายอยรู อบๆ วง่ิ เขา มารวมกลมุ บงั อยหู ลังนังแมซ ่งึ ยนื
ตระหงานปก หลกั เหมือนกาํ แพงคมุ ภยั
รางอันทะมนึ ใหญโต แถบขาวเปนรูปตวั วที ี่กลางอกเดนิ ยา ยงมุ งา มลงมาจากพมุ ไม เจา
หมคี วายโทนตวั นัน้ มงุ หนา จะลงไปทแ่ี องนํ้าเชน กนั และในขณะน้ี มนั กเ็ หน็ หมแู มล ูกออนยืนแสยะ
เขีย้ วเพราะความหวงแหนลกู รอคอยอยูฝง ตรงขา มแลว
เจา นักเลงโตข้เี ลนประจาํ ปา ทาํ หวั ซุกหวั ซนุ เสียดพ้ืน ตะแคงคอเชดิ จมกู ขนึ้ แลว อา ปาก
เห็นกรงเขยี้ วแหลมอันขนาดหัวแมมอื มนั เดินเล่ยี งๆ คอยๆ เอียงเขามาริมแอง นา้ํ อยา งแชมชา มิไยที่
แมหมจู ะสงเสยี งขคู าํ รามเปน เชิงขบั ไลเ ชน ไร นงั หมูเรมิ่ หว งหนา พะวงหลัง หมุนตวั อยูไ ปมา
อยากจะผละหนแี ตก ห็ วงลูกออน เสียงขขู องมันดังแรงขน้ึ ทุกขณะทเี่ จา หมคี วายเคลื่อนใกลเขา มา
โดยไมร ูสกึ ตวั เลย ดารนิ เออื้ มมอื มาจบั แขนรพนิ ทรไว บบี แนน อยางตนื่ เตน ลืมตาโตจอ ง
จับภาพนั้นไมก ะพรบิ
พอเจานกั เลงโตอกขาวเริม่ กนิ แดนฝงตรงขา ม ลาํ้ ลงไปในแองน้าํ นงั หมกู ส็ ง เสยี งคาํ ราม
ลนั่ พรวดเขา ใสใ นพรบิ ตา รกุ ไลป ระชดิ ตวั เสยจมกู ขวดิ เปน พัลวนั แทบจะดไู มทัน น้ําในแอง แตก
กระจาย หมคี วายถูกปะทะดว ยกําลงั แรง ผงะกระเดน็ ขน้ึ ไปบนฝง ตบกัดโตต อบแลวกระโดดถอย
ฉากไปยืนสองขา หลอกลอ อยู นงั หมพู อไลศตั รถู อยหางออกไปพน ระยะ กถ็ อยออกมาคุมเชงิ ขู
คาํ รามอยเู ชนนั้น สวนเจาหมเี มอื่ เหน็ หมหู ยุดการโจมตกี ็สายเขามาอกี กระโจนเขา ตบเหมือนจะ
หยอกเลน หมปู าแวงตวั เขา ใสไลข วิดอตุ ลตุ จนต้ังตวั ไมต ิด บางครงั้ หมีก็ลมกลงิ้ ไปสามสีท่ อด แตดู
มนั จะไมร ะคายผิวอะไรเลย และคลา ยจะรสู กึ สนุกสนานยง่ิ ท่ีไดห ยอกยวั่ หมูเลน ตามสนั ดานของมัน
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
345
ภาพอันนา ดูนนั้ ผา นไปเปนเวลาถึงเกอื บสบิ นาทีเต็ม ในระหวางหมใี หญ ทีพ่ ยายามจะ
กอกวนรังควาน และหมแู มล ูกออน ซึง่ จาํ ใจตองตอสูเ พราะความหว งลกู ในลกั ษณะปองกันตัวและ
ขับไล หลายตอ หลายครงั้ ทห่ี มูพยายามจะตอนลูกของมนั ผละหนไี ป แตเ จาหมีก็คอยดักสกดั ติดพนั
กอกวนไวด ว ยนิสยั ขเี้ ลน ดมู นั ไมเ จตนาทจ่ี ะเลนงานหมหู วงั ประโยชนอ ันใด นอกจากจะแหยเ ลน
ตามสนั ดานอนั เกะกะอนั ธพาลของมนั
การตอสทู ีเลนทีจรงิ ระหวางสองสัตว ไมม ที าทีวา ฝายหนงึ่ ฝายใดจะถงึ กับบาดเจบ็ ฉกรรจ
ถึงชวี ติ ลกั ษณะของหมทู ี่พงุ เขา ใสอยางดุเดือด เต็มไปดว ยความวอ งไวนากลวั มาก แตมนั ทําอะไร
เจา สัตวที่หนังหนากวา ตวั ใหญก วา ไมไ ดเลย ลูกออ นสามตวั คอยวิ่งตามหลงั แมแจ ซ่งึ หมคี วายก็
พยายามจะย่ัวหยอกไปถงึ ลกู ๆ ของมันดวย แตถ ูกนงั แมส อู ยางถวายชวี ิต พงไมใ กลเคียงแอง นาํ้ หกั
ราบยับเยนิ เพราะการทําศึกในระหวา งสองสัตวปา ฝา ยหนึ่งรังแก อกี ฝา ยหน่ึงความจาํ เปนบังคับให
สู
ในที่สดุ อกี พกั ใหญตอมา เจา หมีความดเู หมือนจะเกดิ เบอ่ื ขึน้ มา จึงปลอยใหห มปู า ตอน
ลกู ของมัน พาหนเี ขาไปในพงรกโดยดี ไมค อยสกดั กนั้ ไวอ กี พอหมพู าลกู ลบั หายไปแลว มนั ก็เดนิ
ไปกนิ น้ํากลางแอง แลว เดินยา ยกลับข้นึ ไปทางปากดา นทม่ี นั โผลลงมาแตแ รกลบั ตาหายไป
ดารนิ หนั กลบั มาทางเพ่ือนรว มหางทีต่ ลอดเวลาน่งั ดอู ยูเ งยี บๆ บดั นนั้ เอง หลอ นจงึ เพิง่
รูส กึ วา มือของหลอ น จับขอมือเขาไวแ นน รบี ปลอยออกโดยเร็ว
“เสยี ดาย ไมไดเ อากลอ งถา ยรปู มาดวย ไมเคยเห็นอะไรนา ดอู ยางนี้มากอน โชคดี
เหลือเกนิ ทม่ี โี อกาสไดเหน็ ”
หลอ นพดู กลบเกลื่อนรอยกระดาก เมนิ หลบตา
“การนั่งหาง จะทาํ ใหเ ราไดเ ห็นอะไรแปลกๆ เสมอ ทัง้ นา ดูและนากลวั หรอื บางทกี น็ า
ขนพองสยองเกลา ถา ไมควบคุมสติใหด”ี
“หมายความวา ยงั ไง ทีว่ า นาขนพองสยองเกลา นะ”
ดารินถามโดยเร็ว จอ งหนา
พรานใหญห วั เราะหึๆ เฉยเสยี หลอ นเมมรมิ ฝปาก ตาวาว
“บอกกอน อยา มาทาํ หลอกอะไรนะ ฉนั ไมเ คยกลวั ในสงิ่ เหลวไหลไรเหตผุ ล”
“ใครบอกวาผมหลอกคณุ หญิง ตรงขา ม ผมเคยเตอื นตง้ั แตเ รายังไมออกเดินทางแลว ดว ย
ซ้าํ วา อะไรมนั ก็ไมส ําคัญ จิตใจอนั แข็งแกรงเชอ่ื ในตนเอง และเชอ่ื ปน ในมอื อํานาจลลี้ ับของปา มนั
อาจมจี ริงเหมอื นกนั แตไ มม ีอทิ ธพิ ลเหลือไปกวากาํ ลังใจของเรา เตอื นอกี ครั้ง หลงั ตะวนั ตกดนิ ไป
แลว อยาหูฝาดตาฝาด...เหน็ หรือไดย นิ อะไร ถาสงสัยก็ปลุกผมก็แลว กัน”
หญงิ สาวลืมตาโต
“ปลุก! ตายละ น่ีแปลวา คณุ จะหลับงัน้ หรือ?”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
346
“ก็อาจมอ ยไปบาง ใครจะกลา รับรองวา ไมห ลับตลอดเวลา แตผมนอนตนื่ ไว ขอใหสะกิด
เทานน้ั ”
กลา วจบ กย็ ม้ิ เหน็ ฟน ขาว ดารนิ เร่มิ มีความรสู กึ ทีไ่ มอาจบรรยายถกู กวาดสายตาไป
รอบๆ แลวกลับมาจบั อยูท ่ีใบหนาคมเขม ของคปู รบั อีกครั้ง
“เกง นะ นายพราน เขา ใจพูดขูขมขวญั ไดเกงมาก พดู ลับลมอมความ อา้ํ ๆ อง้ึ ๆ ทําให
หวาดเลนงนั้ แหละ คณุ ยังรจู กั ผูหญงิ อยางฉนั นอ ยไป ถาจะปลุกกห็ มายความวาปลกุ ดวยเสยี งปน คง
ไมสะกิดปลุกหรอก”
รพินทรย ้ิมๆ อยเู ชนนน้ั ตา งเงียบกนั ไปอกี แตใ นคร้ังน้ี พรานใหญไ มไ ดนง่ั เอาหมวก
ครอบหนาอีก แตน ่งั เอามดี เหลาไมเ ลน
เวลาผานไปทา มกลางความสงบ ไมม ีอะไรกระโตกกระตาก ครั้งหนึ่ง เสยี งก่งิ ไมแ หง
หลน ลงมากระทบพ้ืนดงั ครืนสนนั่ บนเนนิ เขาเบื้องหลัง แลวก็เงยี บสงดั ลงตามเดมิ ผ้งึ สองสามตัว
บินมาปว นเปย นตอมอยใู กลๆ ทัง้ สอง ดารินมองดูมนั ดว ยความขยะแขยงหวาดกลวั พยายามจะเอน
ตวั หลบเมือ่ มนั บนิ บนอยูใกลๆ หลอนแปลกใจท่เี ห็นพรานใหญร สู กึ เฉยๆ ไมส ะดุง สะเทือนอะไร
เลย บางตวั เกาะและคลานไตอ ยตู ามมือ และใบหนา ของเขากเ็ หน็ เจา ตวั ทําเหมือนไมร สู ึก ไมส ะบดั
ปดปองอยา งใด หญิงสาวเตม็ ไปดว ยความกระสับกระสายอึดอดั ราํ คาญใจ หนา มยุ โบกมือปดไลไป
มา
“ถามนั เกาะ อยา ตบ หรอื เคลอื่ นไหวใหเปน ทีผ่ ิดปกติ มา ยงน้ั มนั จะตอ ยทันที ปลอ ยให
มันเกาะเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช ี้เสีย แลวมนั จะไปเอง”
เขากระซิบบอก เมื่อเหน็ หลอ นเริ่มไมเปนสุข
“บา จงั ! ฉันกลวั มันจะแยอ ยแู ลว ทาํ ไมถงึ ชมุ อยางนีก้ ไ็ มร ู ย!้ี ...ขยะแขยงขนลุก”
ดารนิ รองออกมาเบาๆ สีหนา เหมอื นจะรอ งไห เม่ือผง้ึ สองตวั รุมบินตอมอยูแถวใบหนา
ของหลอ น
“บอกใหเฉยไวเถอะ ไปยงุ กะมนั มากๆ มนั ก็ตอยใหเทานัน้ ประเดย๋ี วก็จะค่าํ แลว พอมืด
มนั ก็ไปกนั หมด”
หลอ นบนอะไรพึมพํา เงยี บไปอึดใจเดียว กร็ อ งเสียงหลงออกมาลน่ั หาง
รพินทรต กใจ เงยหนา ขน้ึ เหน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยน่ังตวั แข็งท่อื ทาํ ทา สยิวตวั ขนลุกขน
ชนั
“เร็ว! ชว ยดว ย มนั ไตเ ขาไปในอกเสื้อ! ปรื๋อว! ...”
เสียงของหลอนละล่ําละลักเอ็ดองึ
“ตอ ยหรอื เปลา ?”
เขาถามโดยเรว็ หญงิ สาวหลบั ตาแนน อยา งขยะแขยง สั่นศรี ษะพดู แทบไมเปน ภาษา
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
347
“มันยงั ไมไดต อ ย...อ๊ยึ ย มนั คลานใหญแ ลว...ทาํ ยังไงดีละ ชว ยดว ยซิ ตายแลว!!”
รพนิ ทรงง ทําอะไรไมถกู เสียงหลอนรอ งเอด็ อยเู ชน นน้ั ลน่ั ไปทัง้ ปา โดยไมย อมคิดวา
ในขณะนก้ี าํ ลังนงั่ หางรอคอยสตั วอยู มอี าการเหมอื นจะลกุ ขึ้นกระโดดลงไปจากหา ง เพราะความ
ขนลุกขนพอง
“อยา ขยับ! อยา ใหเ สือตงึ ถูกตวั มนั แลวกอ็ ยา ด้นิ !”
“ก็ชว ยดว ยซ!ิ มัวแตพูดอยไู ด ขยะแขยงจะตายอยแู ลว ดซู ยิ งิ่ คลานลึกเขาไปใหญแ ลว
เดี๋ยวฉันรอ งปา แตกนะ!”
“ตายละวา!...แลวผมจะชว ยคณุ หญงิ ไดยังไง ไมเ ห็นตวั ดว ย เอายังงกี้ แ็ ลว กัน กลัน้ ใจตบ
ใหแ รงตรงทม่ี นั ไตอ ยู ใหม ันแหลกไปกอนท่ีจะทันตอ ย”
“ฉนั ไมกลา หรอก ขืนตบ มนั กต็ อ ยฉนั แนทเี ดยี ว ฉันเจ็บ คณุ ไมไดมาเจบ็ ดวยน”ี่
“แลวจะใหผ มทํายงั ไง?”
“ไมรูล ะ ฉนั จะถอดเสื้อเดีย๋ วน้ี คุณชว ยดใู หท ี อยา ใหมนั ตอ ยฉนั ”
“ฮา ! คณุ หญงิ จะถอดเสือ้ !...”
พรานใหญอาปากคา ง แตช า ไปเสยี แลว ดารนิ ปลดกระดมุ เส้อื เดนิ ปา ของหลอนออกที
ละเมด็ ดว ยมอื อนั ส่นั เทา ความขยะแขยงมอี ิทธพิ ลอยูเหนอื ความรสู ึกอ่ืนใดท้งั สนิ้ ในขณะนี้ และไม
ฟงเสียง ไมวาเขาจะรองยับยงั้ มาเชนไร
หลอ นปลดกระดมุ จนหมดแลวแบะอกเส้อื ออก เห็นบราเชียรส ชี มพพู นื้ ตว นปรดุ วย
ลกู ไมง าม ประคองอกตระหงานเตง ต้ังอวบอิ่ม สีราวกบั งาสลกั ดนั เปน หุน อยูภ ายใจอยา งหมนิ่ เหม
พลางรอ งเรง ใหเ ขาชวยเอาออกให รพนิ ทรตะลึงพรึงเพรดิ เขาไมรจู ะทํายงั ไง ผึ้งเจากรรมแสนจะ
ซกุ ซนไมเ ขาเรอื่ ง ดันไตเขา ไปในซอกรองอกระหวา งภเู ขาเนอ้ื ทงั้ สองลูกพอดี มองเหน็ ไดถนดั จาก
รอยฉลุของผาลูกไม
แนน อนทีส่ ดุ ถามนั ลงเหล็กในเมือ่ ไหร หลอ นคงจะตอ งรองดิ้นไปในทันทนี ้นั เพราะ
เปนบรเิ วณเนอื้ ออ นทสี่ ดุ !
“มนั ...มันลอดเขา ไปในบราเซียร. ..”
เขารอ งออกมาเบาทส่ี ุด ตน่ื เตน ตกประหมาเสยี ยิ่งกวาการเผชญิ หนากบั วิกฤตกิ ารณใดๆ
ทีผ่ า นมาแลวท้งั สนิ้ ในฐานะพรานคมุ กนั ตอ ใหเสอื หรือชา งกําลงั ไลท าํ รา ยหมอ มราชวงศห ญงิ
ดารนิ วราฤทธ์ิ มนั งา ยดายเหลอื เกนิ สําหรับเขาท่ีจะปอ งกนั หลอ นไว แตสําหรับเจา ผงึ้ ตวั นี้...
รพนิ ทร ไพรวลั ย จนปญญาเอาจริงๆ
“ฉันจะขาดใจตายอยแู ลว”
หลอ นคราง พยายามหอ ไหฝ นตัวไว ทนไมก ระดกุ กระดกิ ทง้ั ๆ ทีต่ นี ของมนั ไตบ น
เนอ้ื ออ นยุบยบิ ทาํ ความราํ คาญและหวาดเสยี วเปน อยางย่งิ ไมรมู ันจะซอกซอนไปถึงไหนตอไหน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
348
กายของหลอนส่นั เทิม้ ไขวมือท้งั สองไปทางเบ้ืองหลัง พยายามจะปลดขอบบราเซยี รออกอกี โดย
ไมย อมคาํ นงึ ถงึ ส่ิงใดท้งั สิ้น พรานใหญใ จหายวาบ ควา ขอ มือหลอนไว รอ งเร็วปรอ๋ื
“เด๋ียว! ผมจดั การเอง พยายามยืดลําตวั ตรงข้ึนชาๆ”
ดารินปฏิบตั ิตามคาํ สง่ั ท้งั ๆ ที่ยังหลับตาแนน อยเู ชน นั้น แข็งใจคอยๆ ยดื ลําตวั รพนิ ทร
หันไปหักก่งิ ไมแหง เลก็ ๆ ยาวประมาณ 1 คืบ บรรจงสอดก่งิ ไมน นั้ เขาไปในขอบบราเซยี รท าง
ดา นลา งอยางแผว เบา ระมดั ระวังโดยอาศยั มองเหน็ ตัวผงึ้ ไมใ หม นั เกดิ ตกใจขนึ้ บังคบั ใหม นั ไตก ลับ
ข้ึนไปยงั อกสว นบนของหญิงสาว จนกระท่งั พนขอบบราเซยี รข ้ึนมาได จงึ ใชนวิ้ ดดี อยา งแรง ผ้งึ ตัว
นน้ั กระเด็นแวบพนไปจากเนินอกของหลอ นในพรบิ ตา
เขาถอนใจเฮอื กออกมาเหมือนยกภเู ขาออกจากอก สว นดารินมอี าการเหมือนจะเปน ลม
หนาซดี ขาวๆ หลอนกลัน้ หายใจ และตกอยูในภาวะอกสั่นขวัญแขวนนานเกนิ ไป กายยังไมว ายส่นั
เหงอื่ ผดุ เตม็ ใบหนา รวบเสอื้ ปดเขา หากนั และนั่งหอ ตัวขนลุกขนชนั อยูเชน นน้ั
“เปน ยังไงบางครับ ทันตอยหรือเปลา ?”
รพนิ ทรซ อ นยม้ิ ตีหนาตายถาม หลอ นสัน่ ศีรษะ ไมสบตา ตอบออมแอม
“มันยงั ไมท นั ตอ ยหรอก ขอบคณุ มากที่ชว ย ขยะแขยงจะขาดใจตายใหได ผึ้งบา บอคอ
แตกอะไรยังงกี้ ็ไมร ู ถารวู า มันจะชุม แลว กพ็ ิเรนทรถ งึ ขนาดนี้ จางฉันกไ็ มมานั่งหาง จะตอมเฉยๆ ก็
ไมวาแลว นี่ดนั ซอกแซกเขา ไปถึงไหนตอไหน”
“ผวิ ของคุณหญิง อาจมีความหอมหวานเปนพิเศษก็ไดค รับ ผง้ึ มันถึงไดสนใจนกั ทผี มไม
เห็นมนั มายงุ ดว ย อยางดกี แ็ คบ ินมาดูๆ เทา น้ัน”
“อยา ยั่วนะ!...”
ดารนิ เอ็ดตะโรขึ้นมาอีก ตะประหลับประเหลอื ก
“กห็ นังคณุ มนั หนาราวกบั หนงั ชา ง ผ้งึ มันไมอ ยากจะยุงกบั คุณ กเ็ พราะมันรดู วี ามันตอ ย
คณุ ไมเขาเพราะหนงั หนา คราวกอ นฉนั ถูกมนั ตอ ยบวมไปต้งั สามส่วี ันกวาจะหาย ฉนั แพพ ษิ มันดว ย
ไมเ อาแลว กลับแคมปดีกวา กลบั เดยี๋ วนแี้ หละ”
วาแลว หลอนกข็ ยบั ตวั แตพรานใหญเอ้อื มมอื มาแตะไหลไ ว
“โธ ถูกผง้ึ หยอกเอาแคนี้ คณุ หญงิ ก็ทอ ถอยเสียแลว อยา งน้นี ะ หรือครับ...ที่คุณหญิงจะบุก
บ่ันเดินทางไปเทือกเขาพระศวิ ะกบั พวกเรา ภยั อันตรายทเ่ี ราจะตองเผชญิ เบอื้ งหนา มนั ยิ่งกวา นไ้ี มรู
สกั กหี่ มนื่ กี่พนั เทา ข้ึนช่อื วา ‘ปา ’ มันก็มอี นั ตรายแวดลอ มอยทู กุ ฝก าวยางแหละครับ คุณหญงิ ก็
นา จะทราบดแี ลวกอนหนา ทจ่ี ะตดั สินใจเดนิ ทางรว มมาดว ย จงอางคุณหญงิ ยังไมก ลัว สามเหล่ยี มก็
ยงิ ดับไปคามือ ไอกุดกไ็ มพ รน่ั ไอแหวงกไ็ มห ว่ัน แตไ หงผง้ึ ตัวเล็กนดิ เดยี ว กลวั ไปได”
“ไอพวกนน้ั ฉนั ยังเอาลกู ปน สูมนั ได แตผึ้งฉนั ไมร ูจ ะสกู บั มันยังไงน่นี า”
“โดยเฉพาะอยา งย่งิ ผ้งึ เจา ชูอยา งไอตวั น้นี ะหรอื ครบั ”
“บา ๆๆ!”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
349
“กลดั กระดุมเสอ้ื มดิ ชิดใหห มดครบั อยาใหม ีชอ งวางใหม นั ไตเขา ไปไดอกี ไมวาที่ขอ มอื
ขอเทา หรอื คอเสื้อ แลวคณุ หญงิ จะปลอดภัย ตามปกตแิ ลว มันไมไ ดม เี จตนาท่จี ะทาํ รายอะไรเราเลย
เพียงแคเ กาะหรอื ไตธรรมดาเทา นน้ั แตท ีม่ นั ตอย สวนมากเกิดขน้ึ เพราะเราไปปดหรอื ตบมัน อีก
อยา งหนึง่ กค็ ือ ตอนทม่ี นั ไตเ ขา ไปที่ผวิ เนอ้ื ในรม ผาเราเกดิ ไหวตงิ ผา ตงึ กระทบตวั มนั เขา มันกต็ อย
ผมวา จะเตอื นคุณหญงิ ต้ังแตต อนขนึ้ น่งั หา งคร้ังแรกแลว แตล ืมไป”
ม.ร.ว.หญิงคนสวยบน อะไรอุบอิบอยใู นลาํ คอ จัดแจงกลดั กระดมุ เส้ือจนถึงคอ รดู แขน
เสอื้ ที่ถลกพับไวแ คศอก ลงไปจรดขอมือ และกลดั ดมุ แนน หนารวบปลายกางเกงยัดลงไปในบูตเดนิ
ปา รพนิ ทรโ คลงศีรษะชาๆ บอกมาวา
“เสรจ็ กนั ปา แตกเสียแลว เพราะเสียงเอด็ ของคุณหญงิ เมื่อตะก้ี คนื นม้ี หี วงั นัง่ เมือ่ ยเปลา
อยา โทษผมกแ็ ลวกนั ถาไมไดย ิงกระทิง”
“ลงไดงางนกแลวตองยงิ ไมอ ะไรกต็ อ งอะไรสักอยางหนึง่ ถา ไมไดย งิ กระทงิ ยิงพราน
แทนกแ็ ลว กนั ”
หลอนบอกหนา เงา
“ยงิ พรานเสยี แลว กไ็ มม ใี ครจะนําทางให เพราะฉะนนั้ ถา ไมไดย ิงกระทิง ยิงตกุ แกปาท่ี
รองอยตู ามโพรงไมน้นั แทนดีกวา ซบุ หางตุกแกกินอรอ ยกวา ซปุ หางววั แดงทผี่ มเคยใหคุณหญงิ ทาน
เสียอีก”
ตะวนั ลบั เหลย่ี มเขาไปแลว อากาศในกนหุบมืดและเยน็ ลงอยางฮวบฮาบ มีแสงสลวั กอน
ตะวนั จะตกใหเ ห็นอยเู พยี งไมก ีอ่ ดึ ใจ ความมืดกแ็ ผเขาปกคลมุ โดยเรว็ รอบดานทั้งในระดบั ก่งิ ไมท ่ี
ปลูกหาง และอาณาบริเวณแอง นํ้าเบอ้ื งลา งกลายเปนฉากอนั ดาํ สนทิ สงั เกตเห็นอะไรไดเ พยี งเงา
ตะคมุ เลือนรางเตม็ ที
ทงั้ สองรบั ประทานอาหารคาํ่ จากเสบยี งท่เี ตรียมมาอยา งลวกๆ เสรจ็ ส้นิ เรยี บรอ ยไปกอ น
เมอื่ ตะวนั จะลบั สนั เขาเลก็ นอ ย ดารินเปด ถงุ ยา มหลงั สว นตวั ของหลอ น ควาแจก็ เกตหนังออกมา
สวมทับ ถอดบูตออก ใชถุงเทาขนสตั วชนดิ หนาสวมปลายเทา แทน ชว ยในความอบอุนและอาํ นวย
ความสะดวกในการนั่งของหลอน
อากาศในกนหบุ แหงน้หี นาวเยน็ กวา บริเวณท่ตี ้งั แคม ปม าก พอสิน้ แสงตะวนั ก็เยอื กจบั ข้วั
หวั ใจและทวขี น้ึ ทกุ ขณะของราตรีที่ยา งเขามา บนหา ง ไมม ีผาหม ไมม ีกองไฟ สงิ่ ที่พอจะชว ยได ก็
เพยี งแคเ สอื้ กนั หนาวชนิดหนา และบรน่ั ดเี ทานน้ั
กลางวนั แทๆ ภูมิประเทศในกลางดงยงั เปลา เปลย่ี วอางวา งนาหว่ันอยา งยง่ิ พอหมดแสง
ตะวนั สภาพของมันยิง่ ชวนสะทา นใจอกี รอยเทาทวีคณู ความรสู กึ ของหลอ นเริ่มเปลี่ยนไปในทนั ที
บังเกดิ ความโดดเดย่ี วหวน่ั ไหวเหลอื ประมาณ พยายามปรับอารมณใ หเ ปนปกตทิ ี่สุด
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
350
อยางนอยก็นึกปลอบใจตนเองวา หลอนยงั มีคนคนหนงึ่ น่ังอยดู ว ยใกลๆ แมจะหมัน่ ไสช ัง
นาํ้ หนาไมถกู ชะตากนั ขนาดไหน คนคนน้นั กเ็ ปน ลกู จา งทีจ่ ะตอ งคอยใหค วามคมุ ครองแกหลอ น
เปนคนท่หี ลอนเห็นสมรรถภาพและฝม ือของเขามาดพี อแกก ารไววางใจ แตข าดจะไมเ ปน เพื่อนรว ม
หางที่ดีของหลอ นเลย นั่งเปนเงาตะคุมเงยี บเฉยเหมือนทอนไม เมอ่ื หลอ นไมพ ูดดว ยกอ น เขากไ็ ม
พูดเชนกนั พิงเอกเขนกอยกู บั ก่ิงตะครอ อยา งสบายอารมณ ตนคอวางพาดกบั งา มไมพ อดี มมี ว นเสอื้
แจก็ เกตรองแทนหมอน
ชางเขา ใจยดึ ทมี่ ัน่ สําหรับนอนเอาเปรยี บดเี หลอื เกิน
สายตาของหลอนเทา ที่เคยเหน็ ปามาแลว คร้ังไหนกไ็ มเ ทาคร้ังที่มานัง่ หางอยเู ดี๋ยวนี้ น่ี
แหละ คอื ปา จริงๆ หลอ นคิด...มีแตความเงียบความวังเวง ความนาสะพรงึ กลวั หันไปทางไหนกม็ ี
แตความสยดสยวิ ใจ นย่ี งั ดที ่มี ีคนหนึ่งนง่ั อยดู ว ย ถาบังเอิญหลอ นตองมาตกอยใู นสภาพเชน นี้เพยี ง
คนเดยี ว ความรูสึกของหลอ นจะเปน ฉันใด มเิ ปนบาตายไปดว ยความหวาดกลวั ดอกรึ
นานนับชว่ั โมง ที่หลอ นน่ังคิดอะไรอยคู นเดียว โดยไมไ ดป รปิ ากพดู คําใดกับเพื่อนรว ม
หา งเลย ในทสี่ ดุ พระจนั ทรข า งแรมออนๆ กโ็ ผลพนยอดไมท ึบสาดแสงสลวั ราง ลงมายงั แนบปา
โขดหิน และพงไมร ิมแอง เบ้อื งลางมองเห็นเปน ภาพตา งๆ แลวแตอปุ าทานจะคดิ เสียงเขยี ดปาดรอ ง
แซอยใู ตห า ง บางขณะก็กระโดดจอมๆ ไปในแองนาํ้ ในความเงยี บเชน น้นั มนั ดังราวกบั มคี นมาเดนิ
ยํ่า หมาปา เหา หอนแวว มาแตไ กล สลับไปกับเสียงนกที่หากินกลางคนื และตกุ แกดง ซง่ึ มักจะรอง
อยูไมเ ลือกเวลา
ในความเงียบนนั้ ประสาททกุ สวนของหลอ นตน่ื พรอม คอยจบั เสยี งผิดปกตทิ ่จี ะเกดิ ข้ึน
จากละแวกใกลเ คียง และบริเวณแองนาํ้ เบื้องลาง อันหมายถึงการยา งกรายมาของสตั วด วยหวั ใจอัน
เตน ระทึก ไมอ าจเดาไดถ ูกวาในความมดื มดิ นนั้ อะไรมนั จะยองเขา มาบา ง จิตใจอยูในภาวะครงึ่
หวาดกลวั ครงึ่ กลา ตืน่ เตนอยางไรบอกไมถ กู
สามทมุ กวา เลก็ นอย หลอนรสู กึ วาจะมอี ะไรลงมากินนํา้ ในแอง อยางเงยี บๆ พรานใหญจะ
รสู ึกหรือเปลา ไมท ราบได เพราะเห็นน่งั นิง่ อยใู นลกั ษณะเดมิ เหมอื นจะหลบั หลอนไมอยากจะ
สะกิดบอด คอ ยๆ ควา ไฟฉายประกบกับกระโจมมือของไรเฟล ยกขน้ึ ชา ๆ เตรียมจะสอ งลงไปยงั
ท่ีมาของเสยี งอันเบานัน้ แตก อ นทหี่ ลอ นจะกดสวติ ซ มอื ของรพนิ ทรกเ็ หนี่ยวไวท ่ตี น แขน
“สมเสร็จ!”
เสียงกระซิบขา งหูหลอน หญิงสาวลดปนกับไฟฉายลง อดสงสยั ไมได
“รไู ดย งั ไง คณุ เห็นในความมดื งั้นรึ?”
“เสียงของการเคล่ือนไหว เสียงกินน้าํ กอนหนา ทสี่ มเสร็จจะลงสกั ครง่ึ ชว่ั โมงท่ีผานมานี้
กวางกล็ งมาตวั หนึง่ เดนิ ลอดใตหางไป คณุ หญงิ ไมรูสกึ ตัวเอง มนั ไมไ ดม ากินน้ําทแี่ อง แตเ ก็บลูก
หมาดทีป่ ากหว ยดา นตรงขามโนน กนิ ผมขีเ้ กียจบอกเองแหละ เพราะเราหมายกระทงิ ไมใชส ตั ว
อ่ืน”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
351
หลอ นจอ งมองดดู วงหนา ในความมืดนน้ั ดว ยความพิศวงไมสราง ชายผูน ี้...หลอนคดิ ...มี
อัจฉริยภาพในเรอื่ งของปา นาฉงนย่งิ นกั กิตติศพั ทช อ่ื เสยี งตามคาํ เลาลือ เปนสงิ่ ท่หี ลอ นเคย
คลางแคลงวา มันจะเปนไปไดสกั เพยี งไหน ตอ เมื่อมาเห็นกบั ตาเชน นจี้ ึงรูชดั แตถ งึ กระนั้นกย็ ังเปน
ส่งิ ชวนประหลาดใจลนพน เขาฝกประสาทของเขาไดอ ยา งไร จึงสามารถหย่งั รเู สียงสัตวปาตางๆ ได
ในขณะทส่ี ายตาและหสู ามญั ไมอ าจสาํ เหนยี ก
ทา มกลางปา ดงพงไพรเชน น้ี ระบบประสาทสมั ผัสทกุ สวนของจอมพราน ไมผ ดิ อะไรกบั
สัตวป าเราดๆี นเ่ี อง และจากอาการเงียบเฉยสงบน่ิงเหมอื นจะหลบั น้นั แททจี่ รงิ เขาตนื่ พรอ มเฉียบไว
อยูท กุ ขณะ ไมเคยปลอยอะไรในละแวกใกลเ คยี งพนไปจากการรเู หน็ ไดเลย หลอ นเสียอีก...ขนาด
น่ังลมื ตาเงยี่ หอู ยา งตงั้ อกตง้ั ใจอยแู ทๆ ยงั ไมอาจรไู ดเ ทา เขา
ตางไมไดพดู อะไรกนั อกี หญงิ สาวเอนหลงั พิงมุมราวหา ง ซกุ มอื ท่สี วมถุงหนังทง้ั สองเขา
ไปในกระเปา เสือ้ แจ็กเกต นง่ั ขดตวั ดวยความหนาวเยน็ หลอ นอยากบหุ รี่ แตเ มอ่ื สังเกตเห็นพราน
ใหญไมไดส บู เลยนบั แตค่าํ ลง จงึ พลอยไมก ลา สบู ดว ย เวลาผานไปเปน ลาํ ดบั มนั จะนานสกั เทา ใด
ไมทราบได มีเสยี งก่งิ ไมแหงล่ันหักขึน้ ครัง้ หนง่ึ จากที่ใดไมป รากฏ แลวก็เงยี บลงตามเดมิ จกั จั่นเรไร
และตุกแกทรี่ อ งรบั กันอยตู ลอดเวลา บัดนีร้ าวกับจะนดั กันสงบเสยี งลงหมดส้ิน ลมนงิ่ หลอนตื่น
จากอาการภวังค คร่ึงหลบั ครึ่งตื่น ลมื ตากวา งขน้ึ ก็เหน็ รพินทรข ยบั ตวั อยา งแผว เบา
นานเทา นาน หลอ นเผลอเขา ภวังคไปอกี
ครน้ั แลว ทันใดนน้ั เอง ก็ตอ งสะดุงต่นื เพราะถกู สะกดิ เบาๆ เสียงแรกทไ่ี ดย นิ เปนเสียง
ลมหายใจหนกั ๆ ดงั ฟด เวน ระยะไปครกู ม็ ีเสียงกิ่งไมลนั่ ขึน้ แสกสาก เสียงนน้ั ดงั ๆ หายๆ หันไป
จองพรานใหญในความมดื นัน้ เหน็ เขามองอยทู ีห่ ลอนกอ นแลว ไฟฉายพรอ มอยใู นมอื ดารินก็
คอ ยๆ ควา ไรเฟลทว่ี างไวข นึ้ มา ขยบั ตัวนัง่ ในทา ถนดั อยางแชม ชา พยายามไมใ หเกดิ เสยี งแมแตก รบิ
เดียว
พอแนใ จวาพรอมทจี่ ะประทบั ปนไดอ ยา งฉับพลนั แลว หลอนกพ็ ยักหนาเปนความหมาย
วาพรอม หัวใจเริ่มเตน แรง รพนิ ทรคงถอื ไฟฉายอยใู นลกั ษณะเดิม ยงั ไมม ีการเคลอ่ื นไหวอยา งใด
ท้งั สน้ิ
หลอนกล้นั ใจรอคอยเหตกุ ารณอ ยหู ลายชว ง รสู ึกวา การรอคอยนั้น มันนานแสนนาน
ประสาททกุ สว นตงึ เครยี ด มือทปี่ ระคองไรเฟลสน่ั นอ ยๆ อยา งระงับไวไ มไ ด เพราะความตื่นเตน
เสยี งกอพงถกู ระผา นมาไดย นิ ถนัดย่งิ ขน้ึ แลว ก็มีเสยี งดนิ ปนกรวดจากเนนิ ผาชันฝง ตรง
ขา มกบั หา งทปี่ ลกู ไว พังทลายพรลู งมาเบ้อื งลา ง คลายจะมสี ตั วใ หญตะกายตัดทางลงมาตามเนนิ อัน
สงู ชนั น้ัน กลน่ิ สาบโชยตลบมากระทบจมกู อยา งแรง ในความรูสึกของดารินมนั คลายสาบวัวหรือ
ควายอะไรทํานองน้นั ซมุ ไมไหวสวบสาบ ต่ําใกลลงมาทกุ ขณะ
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
352
มือของพรานใหญเ อ้ือมมาสะกดิ เตอื นหลอนอีกครั้งพรอมทั้งชูไฟฉายขึ้น ดารินกดั รมิ
ฝปาก พยายามระงบั ความตน่ื เตน ไว ยก .375 ขน้ึ ประทับบา ผา นบงั ไพรจอ งตรงไปยังทมี่ าของเสยี ง
ในความมดื นน้ั ปลดเซฟนวิ้ แตะรออยทู ไี่ ก
บดั นน้ั แสงไฟฉายแปดทอนในมือของพรานใหญ กพ็ งุ ปราดเปน ลําขน้ึ เบอ้ื งบน และอึด
ใจเดยี วกัน กฟ็ าดตา่ํ ลงมาอยา งรวดเร็ว ดวงมรกตสะทอ นแสงคหู นงึ่ ฉายแสงวาวสวนตอบแสงไฟ
ฉายแลเหน็ ชัด ลอยอยเู หนือซมุ ไมท ึบใกลล ําตน ตะเคยี นใหญท ี่ยนื อยรู มิ เนินชัน สันหนาผากสีขาว
และเขาคอู ันมโี คนอวบใหญแ หลมเขาหากนั มองเห็นถนดั ในลาํ แสงอันจูโจมนนั้
เสย้ี วของวนิ าทที ่ดี ารนิ ปรบั ศูนยป น ใหสัมผัสกับเปาหมายนี้เอง เจาส่งิ น้นั ก็สะบดั เขาแวง
กลบั หลบแสงไฟ พรอมกับเสยี งฟดดงั ลน่ั กระโจนตะลยุ พมุ ไมจ ะบายข้นึ เนนิ หนอกคอและสัน
หลังของมันกระทบแสงไฟแลมะเมอ่ื ม ราวกับสผี วิ ของลูกตาลสุก เมอ่ื นั้นเอง ปากกระบอกไรเฟล
ของดารินก็เสยตามพรอ มกบั ระเบดิ กระสุน .375 ออกไป ราวกบั ฟา ผา
เงาตะคุม เหน็ ลบั ลอ อยูในพงทึบ ดิน้ ตีแปลงจนซมุ ไมหกั ระเนระนาด ดนิ ปนกรวดถลม กรู
เกรียวเปนฝุนลงมายังพ้นื เบอื้ งลา ง สง่ิ อันหนกั และใหญโ ตน้ัน ไถลครดู รวงปะทะพงไมแ หลกลงมา
เปน ทาง ลาํ ไฟฉายของรพินทรกก็ ราดตามมาอยา งรวดเรว็ พรอ มกบั เสยี งตะโกนของพรานใหญ
“ซ้าํ เร็ว!!”
ดารนิ กระชากลกู เลือ่ นดงึ ปลอกกระสุน แลว สง กระสุนนัดที่สองเขารงั เพลิง ดวย
ความเรว็ ทนั ๆ กนั กบั เสยี งรองเตือนของเขา
ครัน้ แลวมนั กก็ มั ปนาทเปร้ียงออกไปอกี ครง้ั !
ใบไมจ ากกิ่งเลก็ ๆ ของบังไพรปลิวกระจายวอนดว ยอานภุ าพดนิ ขับแรงฤทธ์ิ
กระทงิ โทนตวั ขนาดชางรุน พลกิ สามสท่ี อด กลง้ิ ลงมาตามเนนิ ชันนน้ั ราวกับภูเขาเลก็ ๆ
ถูกผลกั ใหกลง้ิ ลงมาจากท่สี ูง ปะทะสมุ ทมุ พุมไมห กั โครมครามล่นั ไปทง้ั ปา แลวหลน ครืนลงไปชัก
ดิ้นทรุ นทุรายตีแปลงอยใู นพงรกริมเนิน กง่ิ ใบไหวยวบยาบลรู ะเนนอยอู ึดใจใหญก็สงบนิ่ง จาก
ลําแสงไฟฉายของรพนิ ทรท ่ีกราดตามอยทู กุ ระยะ เหน็ แตเ พียงสขี างสว นหน่งึ โผลล้ําออกมาใหเหน็
รางๆ ในพงไมอ ันรกทึบนนั้
ระยะเวลาท้งั หมด มนั เกิดขน้ึ เพียงไมเกนิ 10 วนิ าที นับตง้ั แตลาํ ไฟฉายของพรานใหญ
สอ งพบเปาหมาย และกระสนุ นัดแรกกบั นัดที่สองของดาริน ลั่นออกไปจากตําแหนง ท่มี ันถูกปนลง
ไป จนกระทงั่ ถึงพืน้ ทร่ี า งของมนั นอนสงบนงิ่ อยใู นขณะนี้ สงู ประมาณ 10 เมตร ทางเอยี งชัน 50
องศา ซุมไมพ งรกตลอดระยะทางนี้ หกั ราบราวกับใครมาถาง
พรานใหญระบายลมหายใจยาว ต้ังลําไฟฉายจบั เปาใหเ หน็ คางอยทู ่เี ดมิ ควกั บุหร่ีออกมา
จดุ สูบชา ๆ ดารินตะลึงจองภาพนั้นอยูอกี ครูใหญเหมือนจะไมเช่ือสายตา พอไดส ติกห็ ันมาทางเพอื่ น
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
353
รวมหาง เหน็ เขาขยับปกหมวกใหหลอ นเลก็ นอย สหี นา ตายอยใู นอาการเดมิ ไมพ ูดวากระไร
นอกจากดวงตาเทา นั้นที่ทอดจบั นงิ่ มายังหลอน
“ถูกเหรอ?”
หลอ นถามเสยี งส่ัน เตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน ปตจิ นแทบจะระงับไวไมอยู
“ไมใชถูกเฉยๆ ยงั อยูก บั ทอ่ี กี ดว ย นอนแอง แมง อยูกลางพงนัน่ ไมเ หน็ หรอกร”ึ
เปนเสยี งตอบเรียบๆ ไมยินดยี ินราย
ดารินใชไ ฟฉายของหลอ นอกี กระบอกหนงึ่ สองไปประสานกบั ลําไฟฉายของรพนิ ทร
ท่ตี ้งั ไว พยายามเพง มอง ใบหนา ของหลอนแดงกาํ่ ตาเปน ประกาย พึมพําออกมาเบาๆ
“ยังกะฝน ไปงน้ั แหละ ฉนั ไมอยากเชือ่ ตาเลยนะ นดั แรกรสู ึกจะผดิ ฉันยงิ นดั ท่สี องสง เดช
ไลหลงั ไปยงั งนั้ เองแหละ ฟลกุ เปนบา !”
พรานใหญห วั เราะหๆึ ตอบุหรอี่ ีกตัวหนงึ่ แลว สงไปใหห ลอน
“นดั แรกชา ไปนิด แตกไ็ มผดิ หรอก คณุ หญิงลั่นไกตอนที่มันแวง ตวั กลับ รสู กึ วา จะถูก
ซอกคอ แตนดั ทส่ี องจะวา ฟลุกกไ็ ด ผาลงกลางสนั หลงั พอดี โชคในการลาเปน ของคุณหญิงแลว
สาํ หรบั คนื นี้ โทนเสยี ดว ย ตวั เบอ เรอ เลย”
“ฉนั ยงั เหน็ ตวั มันไมถ นดั เลย ตน่ื เตนเกินไป”
หญงิ สาวพูดหอบๆ หางเสียงยังคงสนั่ อยูเ ชน นน้ั หวั เราะดว ยความดใี จเหลอื ทีจ่ ะกลา ว
“นาแปลกเหลอื เกนิ กระทงิ แนร ึ?”
“ระยะหา งไมถ งึ ยส่ี ิบเมตรแคนเ้ี อง ซ้ํายังไมมีอะไรมาบงั ลําไฟฉายแมแ ตนดิ เดยี ว สอ ง
เหน็ ออกถนดั อยา งนน้ั คณุ หญิงสงสัยอะไรรึ?”
“เปลาหรอก ฉนั สงสัยวา ถา เปน กระทงิ ทาํ ไมมันถงึ ไตเ ขาลงมา ไมโผลม าตามทางดาน
ตอนท่คี ณุ สะกดิ เตือนฉนั ฉนั ไดย นิ เสียงมันบกุ ลงมาแลว ละ แตไ มค ิดวาจะเปนกระทงิ นึกวา เสอื เสยี
อีก”
“ถา ไมรู ก็โปรดรูไวเสียดวย กระทงิ เปนสตั วที่ไตเ ขา หรือทางสูงชันไดช ํานาญเปน พิเศษ
ไมนา เชื่อเหมอื นกันวา เจาสตั วประเภทววั ตัวใหญโ ตมโหฬารขนาดนี้ จะไตเขาทเี่ ปน ทางสงู ชันได
อยา งไร ถาไมเ ห็นหรอื รกู ับตัวเองมากอ น ผมนกึ ทายไวแ ลว ไมผ ดิ วา ถา มันจะเขา กค็ งจะไตล งมา
จากเนนิ เขา คงไมเดินมาตามทางดา นหรอก”
“ความสาํ เรจ็ ในครั้งนี้ ขอยกใหแกหนาทีส่ องไฟ และการอบรมเปนพี่เลีย้ งของคุณ”
หลอ นหันมาบอกย้ิมๆ ลมื ความเปน อริไปชว่ั ขณะ
“ปนเท่ียงของคณุ หญงิ สําคัญท่ีสดุ ในการลมกระทิงตัวนี”้
“ฉนั ชมคณุ ดว ยใจจรงิ จะไมย อมรับง้นั ร?ึ ”
“ผมไมช อบการแอบอา งหรือแอบยิง ชอบสงิ่ ท่ีมันเปน ของบริสุทธลิ์ ว นๆ กร็ ูม านานแลว
วา คุณหญิงยิงปนไดย อดเยีย่ ม ถา ไมตน่ื เตน ตกใจจนเกนิ ไปนัก”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
354
“แตค ุณกเ็ ปน ครคู อยสอน และควบคมุ ฉัน”
“เรียกวาเพียงแคแ นะนํา และชว ยอํานวยความสะดวกดีกวา เอาละครบั ดบั ไฟเถอะคนื นี้
เย็นใจไดแ ลว ผมก็พลอยโลง อก ในขอท่วี า พรงุ นไี้ มต อ งไปยืนเปน เปาใหคณุ หญงิ ยิงแทนกระทงิ
เพราะกระทงิ มนั มารับกรรมแทนผมแลว”
หญิงสาวหวั เราะเสียงใส เปด ขวดบร่นั ดีออกเทใสป าก อารมณดจี นทาํ ใหหลอนไมค ิดที่
จะทะเลาะ หรือหาเร่อื งอะไรกับเขาอกี หลอนดับไฟฉายของหลอน และพรานใหญก ด็ ับของเขา
ปลอ ยใหทุกสง่ิ ทุกอยางตกอยูในความมดื ตามเดมิ
“ฉันอยากจะลงไปดูมนั จงั วา ตวั มันใหญส ักขนาดไหน เห็นปาหกั ราบเปนทางท่ีมนั ดน้ิ ลง
มา พาฉันลงไปดูหนอยไดไ หม?”
“ตามธรรมเนียมของพรานปาทกุ คน ลงไดข ้ึนหา งแลว เขาจะไมล งจากหางเปน อนั ขาด
จนกวาจะรุง เชา ยกเวนในกรณจี ําเปน ขดี สดุ และพรานคนน้ัน แนใ จในฝมือและเวทมนตรคาถาของ
ตัวพอ นพ่ี ูดสาํ หรบั พรานพนื้ บา น แตส าํ หรบั ผมไมไ ดถ ืออะไรนักหรอก ถือเพียงแคหลักความจรงิ
วา กลางคืนมนั มองอะไรไมเ หน็ ไดถ นัด และเสยี่ งมากกวา กลางวัน และนีก่ ไ็ มใชก รณีจาํ เปน อะไร
นกั พรุง น้กี ไ็ ดเหน็ เองแหละครบั รบั รองวา มันไมล ุกเดนิ หนไี ปไหน นอนอยใู นพงขางโขดหนิ นน่ั
แหละ”
“สมมติวา”
หลอ นพูดปนหัวเราะ
“พอพรุงนีเ้ ราลงไปดู มนั หายไป”
“ก็แปลวาตอนท่ีเรายิงมันนน้ั ทง้ั คณุ หญิงและผมตาฝาดไปพรอ มๆ กนั มา ยงั้นกเ็ ปนเรอ่ื ง
แบบนยิ ายลี้ลับนา ขนพองสยองเกลา เกยี่ วกบั เรอื่ งของปา ท่คี ุณหญิงเคยอานมา”
ดารนิ สดู ลมหายใจเขา เต็มปอด กวาดสายตาฝาความมดื ไปรอบดาน
“เราไดก ระทิงแลว เหน็ จะพอพูดคุยอะไรกนั ไดแ กเ หงาบา งกระมัง ไมจ ําเปน จะตองเยบ็
ปากอยู ตัง้ แตเย็นมาแลว ฉันอดึ อัดเหลือเกนิ จะสูบบหุ รกี่ ็ไมกลา ”
“เชิญตามสบายครับ ถาเราไมค ิดจะนั่งดกั ยิงอะไรอยูอ กี กไ็ มจ ําเปน ตอ งมาคอยระวงั เร่อื ง
ความเงียบ”
“จะมีสัตวอะไรเขา มาทีแ่ องน้าํ น่อี กี ไหม?”
“ตามหลกั แลว เสยี งปนลงไดล่ันขึน้ นดั เดยี ว กย็ ากนักทสี่ ัตวอะไรจะกลํา้ กลายเขามาอกี
ยกเวน เสอื ทอ่ี าจยองเขามากนิ ซากสตั วท ่เี รายงิ ท้งิ ไว ถามันหวิ จรงิ ๆ แตห วงั ไดน อยเหลอื เกิน นอก
จากฟลกุ มา ยก็เจา สตั วเ ซอซา บางตวั ทมี่ าจากทางดา นเหนอื ลม ไมไดย ินเสยี งปน ซึง่ ถาจะเขากค็ ง
ในราวใกลร ุงอีกครง้ั โอกาสมอี ยเู พียงหนง่ึ ในรอ ย ขณะนถี้ าคณุ หญิงจะรองเพลงสักเพลง ประสาน
กบั จกั จนั่ เรไรตุก แกปาพอแกก ลมุ ผมก็ไมข ัด”
ดารินใชพานทา ยปนกระทงุ ไปที่ตนแขนเขา
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
355
“เอ...คณุ นี่ เมอ่ื ไหรจะเลิกใชวาจาท่ีมนั ขวางหูฉนั เสียทนี ะ กําลังอยากจะญาตดิ อี ยดู วย
ทีเดยี ว แหยประสาทอีกแลว บทจะไมพดู กไ็ มพ ูดเอาเสียเลย น่งั เปน ใบเ บื้ออยูไ ดน ับชว่ั โมงๆ บทจะ
พูดขน้ึ มา กพ็ ดู ชวนใหต องทะเลาะ แลว มาวาฉันคอยหาเรือ่ ง”
แลวหลอนกห็ วั เราะอยางถอนฉิว เลิกแขนเสอ้ื ดนู าฬิกาขอ มือจากพรายนาํ้ เขม็ ช้ีบอกเวลา
เพยี ง 22.30 น. เทา นนั้ หญิงสาวถอนใจเบาๆ กลา วตอมา
“น่ีมแิ ปลวา เราจะตองนง่ั แกรว อยบู น ‘บานลิง’ นีไ่ ปอกี ต้งั ไมนอยกวา 8 ชั่วโมงกอ น
สวางร?ึ ”
“เห็นจะไมม ีทางเลือกหรอกครบั ”
“ยงิ กระทิงไดอ ยางนี้ กส็ มใจ สมเจตนาของฉนั แลว ฉนั ไมอยากจะทนแกรว อยบู นน้ี
หรอก คุณพากลบั แคม ปค นื น้ีเลยไมไดร?ึ ”
“เอาละซิ ยงุ แลว ยังไง ผมนกึ แลวไมผดิ วา ถาคณุ หญิงขนื มานง่ั หาง ยงั ไงๆ เสยี กต็ อ งมี
เร่อื งยงุ แนๆ ถาหา งนส้ี มมตวิ า ตงั้ อยูทบี่ างลาํ พู แลวแคมปข องเราอยูพาหุรดั ผมจะพาคณุ หญิงเดนิ
กลบั เดย๋ี วนแ้ี หละครับ มายกน็ ัง่ รถเมลห รอื แท็กซีไ่ ปกอ นจะมาถงึ หา งนี้ คณุ หญงิ เดินมา เรากอ็ าศยั
ถนนของชางกบั กระทงิ ไมใ ชถ นนคอนกรตี ไฟฟา รมิ ถนนกไ็ มมี เด๋ียว! รอใหแ ท็กซผี่ า นมาสกั คัน
กอ น แลว จะกลับแคม ปค ืนนก้ี ็กลบั ”
“บา! พดู เปน เลน ไปได ถามจริงๆ เถอะ คุณกลวั หลงเหรอ ถา จะพาฉันกลับไปในเวลา
กลางคืนอยางน”ี้
“ไอหลงนะไมก ลัวหรอก บอกแลวยงั ไงวา จากหนองนา้ํ แหงถงึ หลม ชา ง รพินทรห ลบั ตา
เดนิ กย็ งั ได ที่กลัวนะ กลวั อยา งอื่น”
“กลัวอะไร?”
“กลวั วาระหวา งที่ผมเดินจงู คณุ หญงิ ไป หนั กลับมาอกี ที มองไมเ หน็ คุณหญิงแลวนะซิ
ลําพงั ผมคนเดียว มนั เรอ่ื งเลก็ อยา พยายามคดิ ที่จะเดนิ กลบั แคม ปใ นเวลาเชนนเี้ ลยครบั เช่ือผมเถอะ
มนั ไมเหมาะดว ยประการทัง้ ปวง”
“ฉนั ไมก ลวั เลย เมือ่ มีคุณเปน คนนาํ ทางและคมุ กันเชนนี้ ตอใหเ ดนิ กลางคืนกเ็ ดินได คุณ
เปนพานชํานาญทางแทๆ ไมเ หน็ จะตองกลวั อะไร”
“อา ว! กบ็ อกอยูน่ยี ังไงวา สาํ หรับผมนะ ไมก ลัวอะไรหรอก ผมกลวั สําหรบั คณุ หญงิ ตะ
หาก และถา จะมกี ารเสย่ี งกันขน้ึ โดยไมส มควรแกเหตุ อันหมายถงึ ชีวติ และความปลอดภัยของ
คณุ หญงิ แลว ผมจะไมย อมทาํ เปน อันขาด ผมบอกตามตรงวา การเดนิ กลับแคม ปในเวลากลางคนื
อยา งน้ี ผมไมแนใ จวา จะใหการคมุ ครองคณุ หญงิ ไดเ ตม็ ทหี่ รือเปลา อกี อยางหนง่ึ ตอใหผ มเอา
คุณหญิงกลบั แคม ปไดภ ายในคนื น้ี คณุ ชาย หรือคุณไชยยันตรเู ขา คงดา ผมยับ คาที่ทําอะไรบาระหา่ํ
ผิดวสิ ัยเกินไป ระยะทางมนั ก็ไมใ ชใ กลๆ ถาเดินสักแคสบิ นาทถี ึงแคม ป ผมกจ็ ะพออนโุ ลม นต่ี อ ง
เดนิ กนั เปน ชวั่ โมงๆ คณุ หญงิ เองกเ็ ถอะ ใจอยากจะกลับไปนอนสบายท่ีแคม ป ก็เลยนกึ อยากใหผม
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
356
กลบั รบั รองวาถา ผมพาลงหา ง เดนิ กลบั จรงิ ๆ กา วออกจากทน่ี ไ่ี ปไดเพยี งไมกก่ี า ว ขี้ครา นจะขาส่ัน
กา วขาไมออก โธ! เหน็ ดงดบิ เปน ถนนในกรงุ เทพไปได”
“เปนอนั วา ฉนั จะตองน่งั หลับนกอยูบ นหา งนีจ่ นกวา จะเชา ”
เสยี งของหลอ นออยๆ
“นแี่ หละ ผหู ญงิ ! เปน ยังไง เดย๋ี วนพี้ อจะเขา ใจตวั เองไดบ า งหรือยงั ”
“ไมต อ งมาพดู ! ฉันอยูทนี่ จ่ี นกวา จะเชากไ็ ด เหน็ งอ ใหพากลับหนอยเดียว ไดท วี าใหญน ะ
คณุ กบั ฉันเห็นจะไมม วี ันญาตดิ กี ันไดห รอกนายพราน”
“หม่นั อาฆาตมาดรายผมอยยู ังงแ้ี หละ แลว จะญาตดิ กี บั ผมไดยังไง”
พรานใหญพ ดู แลวกห็ วั เราะออกมาเบาๆ
“อยาแกโมโห หรอื วา มองลูกจา งผูซ่อื สตั ยในแงร ายนักซคิ รบั ถงึ แม รพินทร ไพรวัลย จะ
เปน ‘พรานไพรใจฉกรรจ’ อยางคุณหญงิ วา จะไมไดเ ปนสุภาพบรุ ุษอยา งชาวกรงุ ทั่วไปในสายตา
ของคณุ หญงิ แตร พนิ ทรก็เปน ชายจรงิ คนหนง่ึ ผูยึดมนั่ ในศีลธรรม จริยธรรม และสัจธรรม คณุ หญงิ
นอนใหสบายเถดิ ครบั ไมตอ งเปน หว งพะวงอะไรทงั้ สนิ้ นอนบนหา งนี่แหละ ถึงมันจะแคบไป
หนอย กพ็ อจะนอนงบี ไดป ลอดภยั กวา ท่จี ะคดิ เดนิ กลบั แคม ปในเวลาเชนน้ี มะ! ผมจะจดั ทใ่ี หแ ลว
จะน่งั เฝาคณุ หญิงเอง”
วา แลว เขากเ็ ลอื่ นสมั ภาระสง่ิ ของ จัดไปกองรวมกันไวมมุ หนง่ึ จนมที ่พี อจะเอนตวั ได ใช
เสือ้ แจ็กเกตของตนเองมว นพบั แทนหมอนรองศีรษะสําหรบั หลอ น คล่ผี าใบสาํ รองอีกผนื หน่งึ ปูทับ
พน้ื ลงไปอีกชนั้ ทําบรเิ วณตามยาว ดานหนง่ึ ของหา งใหก ลายเปน ทน่ี อนจาํ เปนอยางดี ชนดิ ทีพ่ อจะ
ขดตวั ตะแคงนอนไดอยางสบาย ตนเองถอยไปนัง่ ชดิ มมุ หาง แลวเชอ้ื เชิญใหหลอ นนอน
ดารนิ สะบัดหนา เมินไปทางหนึง่ นั่งกอดเขาอยอู ยา งเดมิ ตอบสะบัดๆ วา
“ชา งเถอะ ไมจ ําเปนหรอก ฉันไมตองนอนกไ็ ด ขอบใจ”
“ถา ยังไมง ว ง จะนง่ั กอ นกไ็ ดค บั แตถา งว ง ท่นี ัน้ สําหรบั คณุ หญิงโดยเฉพาะ”
เสยี งออ นโยนผดิ ไปจากเคยของเขา ดงั มาแผวเบา แลวตา งคนก็เงยี บไป
หลอ นชาํ เลืองเหน็ แตไ ฟฉายจากปลายบหุ รที่ ี่สวางแดงวูบๆ เปนระยะ นํา้ คา งเรมิ่ ลงจดั
ราวหางเปย กชนื้ ไปหมด ยงิ่ ดึก ยงิ่ หนาวจนตวั สนั่ แตร า งเงาตะคมุ หางจากหลอนคนละมมุ หา ง
ขณะน้ี อยูในสภาพปกตเิ หมือนเดิมราวกบั โขดหนิ แกรง หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี หลายอึกแกห นาว ทง้ั ๆ
ทตี่ ลอดท้ังกายมีเครื่องกนั หนาวหอหมุ ผดิ กนั กับเขาผซู ง่ึ ยงั อยูใ นชุดเดมิ แลว กใ็ จรา ยพอทจ่ี ะทําเฉย
เสยี ...ไมเอื้อเฟอ บรัน่ ดไี ปใหเ ขาบางเลย ซง่ึ เขากไ็ มเ หน็ แสดงวา จะตองการ
“ไมหนาวหรอกเรอะ?”
ในทีส่ ดุ หลอนถามลอยๆ ไมมีหางเสยี งอยูต ามเดมิ
“ผมชนิ เสยี แลว คนปาคนดงหนาวมากนกั ไมไ ด”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
357
“ฮ!ึ อดท่ีจะตกี ระทบไมไ ดน ะ ปากรา ยนกั ไมน า เชอ่ื ทเี ดยี ว”
“ผมพูดความจรงิ ชวี ิตพรานปาอยางผม ขืนขีห้ นาวอยา งชาวกรงุ ทีเ่ จรญิ แลว กค็ งมอี าชีพ
เปนพรานอยไู มได อากาศในปา กลางดกึ กเ็ ปนอยา งนแี้ หละ ผมคุนกับมันมาเกือบตลอดชวี ติ ท่หี า
กินอยใู นปา ”
“ทําไมไมตีกลบั ใหเ กห นอ ยละวา ผมผา นเมอื งหนาวมาเสียชนิ ดแี ลว อยางเชนในเยอรมัน
สมยั ท่เี รียนวชิ าทหารอยูท่ีนนั่ พอคนปา ทผี่ า นยโุ รปมาแลว !”
ใบหนาน้ัน หนั ขวบั มาทางหลอ น หญิงสาวย้ิมเยาะ
“เอะ!”
“ทาํ ไม งงเหรอ ประหลาดใจ...พิศวง...วา ทาํ ไมฉนั ถึงร?ู ”
เขาหวั เราะทมุ ต่าํ นง่ิ ไปครู
“กไ็ มแปลกอะไรนี่ครบั คุณอาํ พลเปน คนของคุณหญงิ เขาอาจใหป ระวตั ิของผมอยาง
ละเอยี ดเสยี กอน เพ่อื ใหพ จิ ารณาก็ได กอ นที่จะแนะนําใหจา งผม”
“ทําไมเจาตวั ไมแ สดงประวตั ขิ องตัวเองเลยละ”
“เพอ่ื อะไรกนั เพอ่ื จะเอาเขาแฟม ประวตั ขิ องนายจา งนะร”ึ
“น่ันไมส ําคญั หรอก เพราะถงึ อยางไรกพ็ จิ ารณาจา งมาแลว เลิกลมหรือเพิกถอนไมได แต
ทสี่ ําคัญก็คือ คนเราจะรว มทางกนั ตอ ไปในภายภาคหนา ควรจะสจุ รติ ใจตอ กนั ไมค วรมสี ่งิ ใด
ปกปดอาํ พรางอย”ู
พรานใหญย กั ไหล
“ผมไมเ ห็นวา มันจะเกีย่ วกบั หนา ท่รี ับจางตามสัญญาของผมอยางใดเลย”
“ไมเก่ียวกบั สญั ญาจางตามเง่อื นไข แตมนั อาจเกย่ี วกนั ในดานจติ ใจกไ็ ด เราอาจพอใจ
ปลอดโปรง ใจกวา นี้ ถารูสกึ วา พรานนําทางของเราเปนคนเปดเผยสุจรติ ไมม กี ารอมเหลยี่ มอําพราง
อะไรอย”ู
“จะใหผ มทํารายงานประวตั ิ แลว สง มอบใหเ มือ่ ไหร?”
“ไมจ าํ เปน สัมภาษณก ันแคป ากเปลา เปนการฆา เวลากย็ ังได ถาคดิ วามนั ไมเ ปนสงิ่ ที่
จะตอ งปกปด ”
“กไ็ ดน่ี แตจ ะไมข อสาบานวา ทุกสงิ่ ทกุ อยางเปน สจั จะ แบบเบิกความตอ ศาลหรอก”
“กี่ป ในเยอรมน?ี ”
“สิบสอง แตขออภัย เดอื นนะไมใชป”
“วิชาทหารเขาเรียนกนั ปเดยี วหรอื ?”
“น่ันมนั คร้ังลาสุด”
“แลวกอ นหนา นัน้ ?”
“สามปในแซนเฮิรสท สองปในเวสตป อยต”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
358
“สามประเทศเลยนะ องั กฤษ อเมริกา และก็เยอรมนี แตแ ลวกก็ ลับมาเปน ตํารวจตระเวน
ชายแดนไทยคา ยแตก ผลที่สุด ดกั สัตวขาย!”
“พรหมลิขติ ชว ยไมไ ด”
“ปญญาชน ทาํ ไมถึงมาทาํ งานอยา งน้?ี ”
“มนุษยท กุ คนในโลกน้ี มีความเหมาะสมและพึงพอใจไปโดยเฉพาะราย ไมเหมอื นกนั ”
“ฉนั หมายถงึ วา วชิ าความรูท เ่ี รยี นมา กับอาชีพในปจ จบุ นั มันไปกันคนละเร่ือง”
“วิชาความรทู ีเ่ รยี นมา มันถกู พบั เก็บเสยี แลว เพราะเหตกุ ารณค วามจาํ เปน ไมส ามารถจะ
นาํ มาใชป ระโยชนได สวนอาชพี มนั ก็ตองเปนอาชีพอยวู นั ยงั ค่ํา มันขนึ้ อยูกบั ความพงึ พอใจ ความ
จดั เจนทม่ี อี ยูเปนทุนเดมิ ”
“ประหลาดใจในขอทวี่ า คนที่ใชชีวิตสว นใหญอ ยูในโลกซีกเจรญิ แลว จะไปหาความ
ชาํ นาญจากเรอื่ งปาดงไดอยา งไร”
“คุณหญงิ เขาใจผดิ ถนัด ชีวติ สวนใหญข องผมอยใู นปา อยูม าตั้งแตเ ล็กๆ พื้นภมู ลิ าํ เนา
ของผมเปน เชนนนั้ เม่อื จะเรยี นหนังสือในเมอื งกเ็ รียนไป เมอื่ หยดุ พกั การเรยี น...ผมกลับเขา ปา หกป
ในตา งประเทศเพียงแตจากปาอนั เปนถน่ิ กําเนดิ ไปเพยี งช่วั ระยะเวลาส้ันๆ เทานน้ั เม่ือเทียบกบั อดีต
นบั สิบปผ านมาสําหรบั ชวี ติ พงไพร สาบเมืองไมส ามารถกลนื สาบปา ของผมได เอาละ...ลูกจา งให
สมั ภาษณน างจางไปแลว ทนี ีข้ อใหล กู จางเปนฝา ยสัมภาษณนายจา งดบู าง โดยเฉพาะนายจางสาวคน
น”ี้
“ลองดกู ไ็ ดน ”่ี
“มใี ครรักแลวหรอื ยงั ?”
“นับไมถ ว น”
“ทาํ ไมไมแ ตง งาน ปลอยชีวติ ใหลว งเลยมาถงึ ขนาดน”ี้
“ผชู ายที่ไหนจะกลา มาแตงงานกบั ผูหญงิ รวยมาก เรยี นมาก หวั ด้อื เอาแตใ จและมองเหน็
ผชู ายทั้งโลก นอกจากพชี่ ายไมผ ิดอะไรกบั ลงิ อยไู มสขุ อยา งฉัน!!”
“เขากลวั จะปราบไมอ ยใู ชไหม?”
หลอ นยิม้ เหยยี ดๆ ท่ีมุมปากในความมืด ยักไหลน ิดหน่งึ
“กอ็ าจจะใช...ถาหากสันดานของผูชายคิดอยูต ลอดเวลาวา ผหู ญิงควรจะเปน เพยี งวตั ถุ
แหง ความใคร คอยรับรองความปรารถนาของเขาและปฏิบตั ิตามคําส่ัง ตามตองการของเขาประการ
เดียว”
“ออ ! แลว ผูช ายมสี ันดานเชน นัน้ ร?ึ ”
“ฉนั ไมทราบ แตเทา ทีเ่ ห็นมาสวนมากเปน อยางนน้ั ”
“ก็แลว ธรรมชาติ ไมไ ดส รางผหู ญิงข้ึนมาเพือ่ สงิ่ ทผี่ ชู ายคิดอยา งคณุ หญิงวาน้ันหรอกรึ?”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
359
“ก็ไมแนเ สมอไปนัก ก็เพราะสนั ดานผชู ายมวั แตคอยคิดโงอยูอยา งนน้ี ะซิ จึงเปน ตนเหตุ
ชนดิ หนึง่ ทาํ ใหฉ ันกบั คณุ บงั เกดิ ความไมช อบหนา ซง่ึ กนั และกนั ทะเลาะกันมาตลอดเวลา”
รพินทรโ คลงศีรษะแชมชา
“คุณหญงิ เขา ใจผิดมาก ผมไมไ ดมอี ะไรกบั คณุ หญงิ เลยจนนิดเดยี ว คณุ หญิงตะหากทีไ่ ม
ชอบหนา เขมนผมมาตลอดเวลา บางทสี าเหตุอาจมาจากกรณีท่ีผมมเี จตนาทีด่ กี ับคณุ หญงิ เกนิ ไปก็
ได เวน ไวแตว า เจตนาดีของผม มันแสดงออกในรูปตรงไปตรงมา เปนตนวา เม่อื คุณหญงิ อยากจะมา
กับคณะคน หาคุณชายอนชุ า ผมกท็ ักทว งหา มปราม เพราะเหน็ วา มนั ไมเ หมาะควรดวยปราการทง้ั
ปวง คณุ หญิงก็พจิ ารณาในแงอ คติเหน็ วา ผมดถู ูกดูหมน่ิ ประมาทฝม ือ รวมทง้ั เรอ่ื งอ่ืนๆ อีกสารพดั ที่
ผมขดั ขวางไว อนั เนื่องมาจากเล็งอยใู นดานความปลอดภัยของตวั คณุ หญงิ เองท้งั ส้นิ ”
“ไมต อ งมาแกต วั หรอก ไมอ ยากฟง...”
วา แลว หลอ นกป็ ดปากหาว เอนตวั ลงนอนตามทีท่ ีซ่ ่ึงเขาจัดไวใ ห แตพ อศีรษะสมั ผสั กับ
มวนเสอ้ื แจก็ เกตของเขาท่ีวางไวใหแ ทนหมอน หลอนก็ควา ขึ้นมาเหว่ยี งคนื ไปใหเขา บอกหนา ตา
เฉยวา
“เอา ! เอาคืนไป เหมน็ สาบจะตาย ฉันเอาไอน ี่แทนหมอนกไ็ ด”
พลางหลอนกล็ ากเปเคร่อื งหลังของหลอน มารองศรี ษะแทนนอนตะแคง เอามอื กอดอก
ไว รพินทรไมก ลา วเชน ไรอกี ...รับเสอ้ื แจก็ เกตคนื มาโดยดี วางพาดไวก บั ตกั สงบนิ่งกันไปอดึ ใจ
ใหญ กม็ ีเสยี งหวั เราะเบาๆ มาจากความมดื
“พดู เลนหรอกนะ ไมใ ชเ หมน็ สาบหรอก เสอ้ื ของคณุ นะ แตทีฉ่ นั ไมเ อาหนนุ หวั ก็เพราะ
สงสาร ไมอ ยากจะใหค ณุ นงั่ สั่น เพราะไมม ีเส้ือจะใสกลางดึกเชนนี้ โดยสละเอามาเปนทีห่ นนุ หวั
ของฉนั เสยี ฉันนอน คณุ นั่งเฝา มันกเ็ ปน การเอาเปรียบกนั อยูมากแลว”
“เปนหนาที่ของผมอยแู ลว ไมถือวา เปนการเอาเปรียบหรอกครับ”
“ฉนั หลบั ไดไ หมนี่?”
“เชญิ ตามสบาย”
“หวังวาถาลืมตาขึน้ เมื่อใด คงเห็นคณุ นง่ั อยูท่นี ่นั ทกุ ครัง้ ไปนะ”
“แนนอน สงสยั อะไรร?ึ ”
“จะไปรรู ึ ประเดย๋ี วแอบลงจากหาง หนกี ลับแคม ปเ สียตอนทีฉ่ ันหลบั ทง้ิ ใหฉนั นอนอยู
บนนีค้ นเดียว ย่งิ ไมคอ ยจะชอบหนาฉันอยดู วย”
“โธ. ..”
“กูดไนท! ”
“ขอใหนายหญงิ ของผมหลับสบายที่สดุ ”
“แหม! พูดเปน แงซายเชยี วนะ”
“ฐานะของรพนิ ทรก็ไมผิดอะไรกับแงซาย”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
360
“ผิดกัน คณุ เปน พรานนาํ ทาง ท่เี รางอ งอนวาจางมาดวยราคาสงู สวนแงซายขออาสาเขา มา
เปน คนรบั ใชด ว ยการวงิ วอนใหเรารบั ไว”
“แตเ ราก็เปน ลกู จา งเหมอื นกนั บอก ‘กูด ไนท’ แลว กน็ อนเถอะครับ อยาพดู อะไรอีกเลย
เอาแรงไวพ รุงน้ี จะไดไมเพลยี เวลาเดนิ กลบั แคม ป”
“ออกคําสง่ั อกี แลว เกลยี ดซะจริง!”
เสียงบน เสยี งหาวอีกครัง้ จากน้นั ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ กเ็ งียบสนทิ
ยิ่งดึกอากาศกย็ ิง่ ทวคี วามหนาวขึ้นทกุ ขณะ เวลาผา นไปสักเทาใดไมท ราบได รพินทร
สะดงุ ลืมตาข้นึ จากการเคลม้ิ ดารินเปนคนเขยาแขนเขา กายของหลอ นสัน่ สะทา น
“นน่ั เสียงอะไร...ฉนั นอนฟง มันมานานแลว ...”
หลอนกระซิบละล่ําละลัก
พรานใหญเงยี่ หู เขาไมไ ดย นิ เสยี งอะไรเลย นอกจากลมพดั กิ่งไมไหวอยเู บาบาง และเขยี ด
ปาดท่ีรอ งเปน จังหวะอยใู นแองน้าํ เบ้อื งลาง
“ผมไมไ ดย นิ เสียงอะไรเลย ทําไมหรือครบั ?”
“คอยฟงใหด ีซิ ตอนนี้มันเงยี บไปแลว ”
“เสียงยงั ไง?”
“บอกไมถ ูก มนั เปนเสยี งโหยหวนเหมอื นคนครางดวยความเจบ็ ปวด กาํ ลังจะตายงั้น
แหละ ฉนั พยายามจะจับฟง มนั ตัง้ เกือบคร่ึงชัว่ โมงแลว ตงั้ ใจฟงจรงิ ๆ มันก็เงยี บหายไป พอเคลม้ิ จะ
หลบั มันกด็ งั แวว มาเปนอยา งง้ที กุ ครั้ง ตอนที่ฉนั เรียกคณุ น้ี มันเพง่ิ จะดังขนึ้ เมือ่ หยกๆ นเี่ อง แต
เด๋ียวนม้ี ันหายไปแลว เสยี งมนั เยือกเขา ไปถงึ ขวั้ หวั ใจ...”
ตาหลอ นเปน ประกายโพลง...ในความมดื เหน็ ถนดั พยายามจะหวั เราะออกมา
“สาบานใหกไ็ ด บางขณะเสียงคลายๆ จะมคี นรอ งเรยี กช่ือฉันงั้นแหละ ฉันฟง อยนู าน
กอ นที่จะตดั สนิ ใจเรยี กคณุ บางทีกร็ ูสึกคลา ยๆ กับวา หา งน่มี นั เอยี งตะแคง และตวั ฉนั จะพลดั หลน
ลงไปง้ันแหละ ไมเ อาละ...ฉนั ไมน อนแลว ฉนั ไมอยากบอกคุณเลย แตม นั ทนไมไหว”
พรานใหญจ ปุ ากเบาๆ มองดหู ลอนดว ยความขบขันก่ึงสมเพช
“ผมเตอื นคุณหญงิ แลวยงั ไงครบั วา ตองควบคุมสตใิ หด ี ทกุ สง่ิ ทกุ อยางมันอาจเกดิ ขน้ึ ได
โดยอปุ าทานของเราเองท้งั นนั้ ”
“ไมใชอ ุปาทาน ฉนั ไดย ินเสยี งประหลาดพลิ ึกนั่นจรงิ ”
หลอนยนื ยนั เสยี งเครือ
“...คุณก็รอู ยแู ลววา ฉันไมใ ชคนขี้ขลาด หรือกลวั อะไรมากอนจนนา จะคิดวา เกิดขึ้น
เพราะอปุ าทานหลอนตัวเอง ฉันเฝาจบั เสยี งของมนั อยู รบั รองไดยนิ จริงๆ เวน ไวแ ตจ บั ไมช ัดเทา นนั้
วา มันดังมาจากทางไหน”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
361
“คนไมเ คยนั่งหา งกลางปาลึกมากอน เปน อยา งคุณหญงิ ทุกคนแหละครับ...” เขาตอบ
เรยี บๆ นาํ้ เสยี งปลอบโยน “...ท่คี ณุ หญงิ ไดย ินอาจเปน เสยี งบางกไ็ ด มนั ชอบรองดึกๆ ในพงลกึ บาง
ทีกเ็ ขา ไปรอ งอยใู นโพรงไมห รือซอกหนิ เสียงของมนั ฟง พลิ กึ ๆ งั้นเองแหละ”
“ทาํ ไมเวลานอนทแ่ี คมปฉนั ไมเคยไดย ินละ ?”
“นอนในแคม ป คุณหญิงอยูในเต็นทท น่ี อนสบายและหลบั ไปอยางไมม กี ังวลอะไร เลย
ไมไดย นิ แตน อนบนหา งนี่ คณุ หญงิ อาจคอยสดบั ฟงเสยี งอะไรอยตู ลอดเวลา เพราะความคอยระวงั
ตวั ก็ได”
ดารนิ เมม รมิ ฝปากถอนใจเฮอื ก
“ทําไมเสียงมนั ถงึ วกิ ลวกิ ารอยางนั้นก็ไมรู เสยี งท่ฉี ันไดย ิน ไมใ ชเ สยี งโหยหวนเหมือน
คนครางอยางเดยี วเทา นั้น บางที มนั กม็ ีเสียงพมึ พําเหมือนคนพูดกันอยใู ตหางเรานเี่ อง ต่นื ขึ้นมาสอง
ไฟก็มองไมเ หน็ อะไร ตอนน้นั คณุ คงมอยหลบั ไปเพราะฉนั เหน็ คณุ น่งั หลบั ตานงิ่ ตอนท่ีฉนั ฉายไฟ
บางทกี ็มีเสยี งคลายคนกู บางทกี ็รอง ‘โวย ! โวย’ แวว มาแตไ กล ไมใ ชฝ น ไมใ ชอ ปุ าทาน คนอยาง
ฉนั จะแยกออกไมอ อกทเี ดียวหรือวาอะไรเปน จรงิ อะไรเปนอปุ าทาน”
“เอา ! ถา ง้นั เรามาลองฟง กันใหชดั ทีหรือ?”
พรานใหญว า ยมิ้ ๆ จดุ บุหร่ขี นึ้ สองตัว อกี ตวั หน่ึงสงไปใหหญงิ สาว หลอ นรับไปอัดควัน
หนักหนว ง หลายนาทตี อ มาไมม ีเสียงใดๆ ปรากฏข้ึนใหสําเหนยี กไดช ัดเจน นอกจากลมพดั กิ่งไม
และจกั จ่นั เรไร ขณะน้ันพระจันทรบ ายคลอ ยไปทางยอดเขาทะมึนดานตะวนั ตก ทกุ สงิ่ ทกุ อยาง
ภายในรัศมเี ดอื นท่ฉี ายลงมาถึง ปรากฏเปนเงาตะคมุ คลมุ เครืออยทู ัว่ ไป
“นอนเสียเถดิ ครบั สงบจิตใจใหเปน ปกติ ถงึ อยางไร รพินทร ไพรวัลย กอ็ ยทู ีน่ ”่ี
ในท่สี ุดเขาก็บอกออนโยนปนหัวเราะปลอบใจ หลอนย้ิมออกมาเจื่อนๆ
“ฮอื ม แปลกนะ เวลาคุณตนื่ รูสึกตวั นั่งอยูกบั ฉันเชน น้ี มันกไ็ มเ กดิ เสยี งอะไรข้นึ เลยสัก
นดิ เอาละ ฉนั จะพยายามคดิ วา มนั เปน อุปาทาน จะลองนอนดอู กี ครง้ั ”
ดารนิ เอนตวั ลงนอนอีก
พรานใหญเ ร่ิมจะเคลิ้ม เขาก็ถูกเขยา ปลุกโดยแรงอกี ครง้ั ดาริน วราฤทธ์ิ ไมไดนอน
หากแตน ง่ั หนา ขาวโพลนอยตู รงหนาเขา ในมอื ถอื ไรเฟล
“อะไรอกี ละ ครับ ไดย ินเสยี งสตั วเขาหรือ?”
เขากระซบิ ถาม หลอ นไมตอบ กายส่ันเทมิ้ เบิกตาโพลงอยูเชน นนั้ เขาเอือ้ มมอื มาจับตน
แขนท้งั สองของหลอ นไว บบี กระชับแนนกมลงไปจอ งหนา ถามตอมาโดยเรว็
“เห็นหรอื ไดย นิ อะไรหรอื บอกซ?ิ ”
“เตม็ ปา ไปหมด ไมร ตู ัวอะไรตอ อะไร...”
เสยี งของหลอนเหมอื นคนสาํ ลักนํ้า
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
362
“หอยหวั อยบู นตะครอ เหนอื หา งเราน่กี ม็ ี เหมือนเงาหนงั ตะลงุ ฉันจะยงิ มนั ดว ยไรเฟล นี่
แตเ หนยี่ วไกไมออก”
รพนิ ทรถ อนหายใจเฮอื ก รสู ึกสงสารหลอ นอยา งบอกไมถ ูก ควาไปฉายข้ึนมาเปด สวติ ซ
สองกราดไปทวั่ ทัง้ สงู และตา่ํ ตลอดทุกยอดไมแ ละสุมทมุ พุมพฤกษ
“เหน็ ไหมครบั ไมมีอะไรสักอยา ง ประสาทของคณุ หญงิ ทาํ พิษเอาเสยี แลว ผมไมไดห ลับ
เลย เพียงเคล้มิ ๆ ไปเทา น้นั อยูไมอยกู เ็ หน็ คณุ หญงิ ลุกพรวดพราดข้นึ มาเขยา ผม”
“กแ็ ลวดนู ซ่ี ิ ปน ฉนั ท้ังๆ ท่ปี ลดเซฟเรียบรอ ยแลว แตฉ นั เหนยี่ วไกไมล ั่น ไอตวั ใหญ
มหึมาหอยหวั อยบู นกงิ่ ไมเหนอื หัวเรา แลว ทาํ ทา เหมือนจะเออ้ื มมือลงมาท่ฉี นั พอฉนั ปลุกคณุ มันก็
หายไป”
พรานใหญห นา ขรมึ ลงในบัดนนั้ เรม่ิ เตม็ ไปดว ยความกงั วล นายจางสาวของเขาตกอยใู น
ภาวะของประสาททห่ี ลอนตวั เองเสียแลว อกี นานกวา จะสวาง และระยะเวลาระหวา งน้ี เขาจะทาํ
อยางไรดี มนั ไมน าจะเปน ไปไดเ ลย สําหรับคนจิตใจเขมแขง็ ประสาทและสตมิ ั่นคงอยา งแพทย
หญงิ ดารนิ วราฤทธิ์
อาถรรพณข องปาเลน งานหลอ นเขา ใหเสียแลวหรือยังไง
“คณุ หญิงรูสกึ ตวั วา ไมส บายหรือเปลา ?”
หลอ นส่นั ศรี ษะ
“เปลา เลย ฉันสบายดที กุ อยาง เพยี งแตหนาวผดิ ปกติไปบา งเทา นน้ั ทน่ี ี่มันเยอื กเยน็ กวา ท่ี
แคมปม าก”
“หลบั หรือเปลา?”
“เคลิม้ ๆ ไมถึงกับหลับหรอก”
รพินทรล วงมอื เขาไปในเปห ลงั ของหลอนเอง หยบิ ขวดพลาสตกิ บรรจุบร่ันดีออกมาสง
ใหห ญิงสาว บอกใหด ม่ื เสีย หลอนรับมาเทใสป ากอกึ ใหญ หายใจหอบๆ มือทง้ั สองประสานกนั
แนนอยูท่ีทรวงอก พรานใหญห ยบิ ไรเฟล ทว่ี างอยูบนตักของหลอ นขึ้นมา แลวกระชากลูกเลอื่ น
ปลอกกระสนุ ทย่ี ิงแลวและคา งคาอยูใ นลาํ กลอ งกระเดน็ ออกมาอยูในอุงมอื เขาสอ งไฟฉายใหดู
“คุณหญิงจะยงิ ปน กระบอกนีอ้ อกไดย ังไง ในเมอ่ื คณุ หญิงยิงกระทิงตวั นั้นซํา้ เปน นัดที่
สองแลว ก็ไมไ ดส ลดั ปลอกที่คา งอยูออก ปลอยคาอยใู นรงั เพลงิ นีเ่ อง ตอนท่ียิงกระทิงได คุณหญิง
ตื่นเตน ดใี จจนเกินไป ลมื เอาปลอกกระสุนเกา ออก พอเจา ส่ิงทีม่ ันหลอนประสาทตาปรากฏใหเหน็
คุณหญงิ กย็ งิ พอยิงไมอ อกเพราะปน ไมไ ดข ึ้นลํา ไมไ ดเอากระสุนขน้ึ รังเพลิง คณุ หญิงเลยยิง่ ขวัญ
เสียไปใหญ”
“แตฉันเหน็ ...”
“ตาฝาด!...”
เสียงของเขาเกอื บจะเปน ตวาด เขยา ตน แขนหลอ นโดยแรงปลุกความรสู กึ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
363
“นนี่ ะเหรอ คนเกง นน่ี ะ เหรอ คนไมเ คยกลัวอะไรเลย ผมบอกแลวใชไ หมวา ปามนั ไมใ ช
เมือง อวดดนี กั ดไี มดีประเด๋ยี วเกิดกระโดดลงไปจากหา ง หรือมองเหน็ ผมเปนอะไร เอาปนยิงเขาให
เสียเทานัน้ หา มแลววาอยามา...อยา มา”
หลอ นเงยี บกริบ นง่ั กัดริมฝป ากแนน ไมไ ดป ริปากโตต อบคาํ ใดแมแ ตค าํ เดียว สหี นา
เหมือนจะรองไห มันเปน ลักษณะอนั นาเวทนาครั้งแรก ทร่ี พินทรม องเห็นจาก ม.ร.ว.หญิงผนู ้ี คาํ พดู
แรงๆ ของเขาตองการจะยัว่ ใหห ลอนโกรธทําใหบันดาลโทสะ เพอื่ ท่จี ะขจดั ความหวาดกลัวพรน่ั
พรงึ ในขณะนอี้ อกไปเสยี ดว ยอาํ นาจทฐิ ิถอื ดตี ามนสิ ัยของหลอน แตย ามน้ี มันปราศจากผล อาํ นาจ
ความหวนั่ ไหวมันเขามามอี ทิ ธิพลครอบงาํ อยเู หนือกวาความรสู ึกอืน่ ใด จนทาํ ใหห ลอ นไมอาจเอย
คาํ ใดออกมาได นอกจากนัง่ ตวั ส่นั เทา!
“เช่ือผมเถอะ อปุ าทานทงั้ นน้ั ประสาทมนั หลอนตัวเราเอง คณุ หญิงเปนหมอนา จะรูด อี ยู
แลววา จติ ประสาทของคนเรามีอิทธพิ ลเชน ไรบาง เรอ่ื งปนของคุณหญงิ ที่วา ยิงไมออกนน่ั ก็
เหมอื นกนั ผมก็พิสจู นใหเ หน็ ชดั แลว วา มนั เพราะคณุ หญิงไมสลดั ปลอกเกา ท้งิ ตะหาก”
เสียงของเขาออ นลง
หลอนยกมอื ขนึ้ ลบู ใบหนา ทง้ั ทหี่ นาวเยน็ จับใจ แตเ หงอ่ื ซึมไปหมดทงั้ ตวั ครางออกมา
แหบๆ
“ฉันไมเ คยเปน อยางน้ีมากอ นเลยนะ แปลกเหลือเกนิ มนั ลกึ ลบั ! ทุกครั้งทฉี่ นั ปลกุ คุณ สง่ิ
ตางๆ อันนากลัวพสิ ูจนไมไ ดเ หลานนั้ กห็ ายไป แตพอคณุ หลับฉันตื่นอยูคนเดยี ว มนั ก็มาใหเหน็ ให
ไดยนิ ฉนั บอกไมถ กู เหมือนกันวา มนั คอื อะไร ฉันเปน หมอเปนนักวทิ ยาศาสตร เปนคนไมเ คย
เลอื่ มใสเช่ือถอื ส่งิ ท่ีคา นกับวิทยาศาสตร แตแ ลวทําไมฉันกลายเปน คนหวนั่ ไหวไปถึงเพยี งน้ีกไ็ มรู
ทุกคร้งั ท่ฉี นั เคลม้ิ ๆ จะหลับจะมองเหน็ แตภ าพที่นา กลวั ทั้งนนั้ มันเดนิ กนั อยูขา งลาง...มันพยายามท่ี
จะไตห างของเราขึ้นมา...มันจอ งดูฉนั ...มนั รอ งเรยี กฉนั ...ฉันคิดวา ฉันสติดีที่สุดแลว ทไ่ี มเปนบาวงิ่
กระโจนลงไปจากหาง เพียงแตป ลกุ คณุ ข้นึ มาเทา นั้น”
“ไหนบอกมาใหชดั ๆ หนอยซิ คุณหญิงเหน็ อะไร?”
หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี ครง้ั
“บางคร้ังเปน เสือ บางทีกช็ าง ที่นา ขนลุกกค็ ืออะไรกไ็ มรู มรี ูปรา งลักษณะของมนั ไม
เจรญิ ตาเลย หอ ยโหนโยนตวั อยูต ามกงิ่ ไมด านบน รา งสงู กวาหางนีเ่ สยี อีก บางทกี ็เหน็ นายเอน้ิ ทีถ่ ูก
ไอก ดุ ลากเอาไปกิน มายนื รอ งครวญครางเรียกใหฉนั ชวยอยูใตห าง บางทีกเ็ หน็ ศพแหลกเหลวนา
ทุเรศของลกู หาบท่ถี ูกไอแหวง ขย้ี ภาพตา งๆ เหลา น้มี นั พยายามหลอกหลอนทรมานฉนั เหลอื เกนิ
ฉันพยายามเรยี กช่ือตวั เองอยเู สมอ พยายามขย้ตี า...มันพสิ ูจนช ัดวา ฉนั ไมไดฝน หรือวาเลอะเลอื นไร
สติไป ไอส่งิ บา ๆ เหลานม้ี นั เกิดขน้ึ ไดอ ยา งไรกัน ขอโทษดว ยนะ ถาฉนั ทําใหค ณุ อารมณไมดี ฉนั ไม
นอนอีกแลว จะน่ังอยา งน้แี หละ แลว จะลองพสิ จู นด ว ยกระสนุ ปน ดู ถา เหน็ สิง่ เหลา นน้ั อีก”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
364
ดารินกระชากลกู เล่อื นสงกระสนุ นัดใหมขนึ้ รังเพลิงนงั่ กอดปนไว รพินทรเ ออ้ื มมาควา
ปน จากมอื ของหลอ นไปอยา งออนโยน
“อยาถอื ปนเลยครับ มนั ไมช ว ยอะไรขน้ึ มาไดห รอก สาํ หรบั ภาวะจิตฟุง ซานของคุณหญงิ
ในขณะน้ี บอกแลว ยังไงวา ประเดย๋ี วคณุ หญิงกย็ ิงผมเขา เอง โดยเหน็ เปนอะไรไป ผมจะทําให
คุณหญิงหลบั สบาย โดยไมมอี ะไรมารบกวนความรสู กึ นึกคิดอกี กไ็ ด แตมันอยูทีว่ า คณุ หญิงจะ
ปฏบิ ัติตามผมไดหรอื เปลา”
“คณุ จะใหฉ นั ทํายังไง?”
“อยา คิดวา คณุ หญิงคอื แพทยห ญงิ นกั วิทยาศาสตรหรือผทู ี่เจริญแลว ในโลกของอารย
ธรรม แตลองลดตัวเองคิดเสียวา เมอื่ เราอยูในปา เรากท็ าํ ทกุ สิง่ ทกุ อยางเชน ทีช่ าวปา เขากระทาํ กนั
มันจะดูเหลวไหลนา หวั เราะสักขนาดไหน เราคอ ยเก็บไปพิจารณาเอา เม่อื กลบั ไปถงึ เมอื งแลว จะทาํ
ไดไหม?”
“ฉนั จะลองด”ู
“เอาละ กอ นอนื่ ขอสมาตน ไมท เ่ี ราอาศยั ปลูกหา งนเี่ สีย”
“ฉันไมเ คยรเู รอ่ื งมากอ นเลย จะใหทาํ ยงั ไงละ?”
หลอนพดู ออยๆ อยางนาสงสาร
“เคารพ คารวะตอเขาเสยี คณุ หญิงเคยออ นนอ มตอใครหรือเปลา หรอื วา ไมเ คยเลย”
ดารนิ เปลย่ี นทา นั่งมาเปนพับเพียบ พนมมือไหวต อลาํ ตน อนั ตระหงา นเง้ือมของตน ไม
ใหญ ท่ปี ลกู หา งครอมอยู เสยี งกระซิบของรพนิ ทรบ อกตอ มา
“แลววา ตามผม ถา คิดวา จะพอกลา วถอ ยคาํ เหลานีอ้ อกมาไดโดยบรสิ ทุ ธิ์ใจ ปราศจาก
ฉนั ทาคต”ิ
“บอกฉันซิ ฉันพรอ มแลว”
“ศักดิ์สิทธน์ิ างไม...”
หลอนพดู ตามการกลา วนาํ ของเขาทลี ะประโยคอยางเดก็ วา งา ย
“...กามามัยหัง...”
“...คุม ครองขาบา ง...”
“...สพั พะพัง สพั พะภญิ โญ...”
เมอื่ หลอ นกลา วตามจบลง เขากบ็ อกใหกราบกบั พื้นหา ง แลวตบเบาๆ ทแ่ี ผนหลังของ
หลอน พยกั หนาบอกวา
“นอนเถอะครบั คณุ หญงิ จะหลบั สบายทสี่ ดุ เทา ท่จี ะเปนไปไดบนหางนี้”
หญิงสาวถอนใจยาว เอนกายลงนอนอกี ครั้ง ในใจของหลอ นนึกถอยคาํ ทรี่ พินทรสอนให
เมอ่ื ครนู .ี้ ..กลบั ไปกลบั มาอยเู ชน นนั้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
365
พักใหญห ลังจากน้ัน ไดย นิ เสียงลมหายใจแผวออ นไดระดบั สมํ่าเสมอของหญงิ สาว แสดง
วาหลับสนทิ เขาเออื้ มมือไปแตะเบาๆ ทไี่ หล หลอ นไมรสู กึ ตัวดว ยความออ นเพลยี รพินทรผอ นลม
หายใจอยา งโลง อก
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
366
16
ฟา สาง รพนิ ทรเปน ผูปลุกนายจา งสาวของเขาขึ้นมา ทันทที ่ีต่ืนลุกข้นึ นง่ั หญงิ สาวจอ ง
มองไปรอบกาย ทบทวนสง่ิ ทผ่ี านมาเม่ือคนื หันไปมองดตู นไมใหญท ีป่ ลกู หา ง และกลบั มาจองหนา
พรานใหญ สหี นาเตม็ ไปดว ยความตน่ื ๆ งงๆ อทุ านออกมา
“คาถาสมาขอพรนางไมของคุณวิเศษเหลอื เกนิ แปลกอะไรอยางนี้ ฉันหลบั เปน ตายเลย
หลงั จากน้นั จนกระทัง่ คณุ ตอ งปลุก”
“ไมใชคาถาศักดิส์ ทิ ธอ์ิ ะไรหรอก ผมหลอกใหค ณุ หญงิ ไหวตน ไม แลว ก็ทอ งอะไรงว งไป
ยังงัน้ เองแหละ จนไมไดน อนคดิ สรา งภาพตาฝาดหูฝาดอยู เปน จติ วทิ ยากลวยๆ ทเี่ ปล่ียนความพะวง
ครนุ คดิ ในดานราย จนเปน เหตุใหเ กดิ อปุ าทานของคณุ หญงิ เสยี ”
พรานใหญพ ดู นาํ้ เสียงเรื่อยๆ สีหนาปกติ ดารนิ ขมวดควิ้ จองเขาอยา งฉงนฉงาย คลาง
แคลงใจ พยายามทจี่ ะคนหาความจรงิ บนใบหนา นน้ั แตก ็ไมพบอะไรใหสังเกตไดเ ลย หลอ นบังเกดิ
ความมหัศจรรยใ จงนุ งงอยา งบอกไมถูก แปลกใจทม่ี องเหน็ ภาพและไดยินเสยี งอะไรไปตางๆ นานา
จนแทบจะเสยี สตเิ มื่อคืนน้ี และกแ็ ปลกใจพอๆ กนั ทเี่ มอ่ื ภายหลงั จากที่เขาใหห ลอ นไหวขอขมา
ตน ไม พรอมท้งั ทอ งคําตามทเ่ี ขาบอกใหแ ลวน้นั หลอ นกน็ อนหลบั ไปไดอ ยา งสบาย โดยไมเ ห็น
หรือไมไ ดย ินอะไรใหเ ปนทรี่ บกวนหวาดสยองอีก
ส่ิงเหลานน้ั มนั คืออะไร
และเกิดขึน้ ไดอ ยา งไรกนั แน
มันล้ลี บั มืดมนนา พศิ วงเหลอื ประมาณ เกนิ กวา ทีห่ ลอ นจะเชือ่ ไดม ากอ น
ระหวางทห่ี ญงิ สาวนงั่ กะพรบิ ตาถี่ๆ เขาก็ขยับตวั ลุกขน้ึ พรอ มกับบอกมาวา
“เราลงจากหางกนั เถอะ อกี สกั ประเดย๋ี วคุณชายเชษฐากับบุญคํากค็ งจะมาถึง ไปรอกนั
ขางลา งดีกวา อยูบนน้มี าทง้ั คืนแลว ”
กลา วจบ เขากเ็ กบ็ ขา วของบนหา ง บรรจใุ สเ ปห ลงั แลวไตนําลงไปกอ น คอยชว ยเหลอื ดา
รนิ ในขณะทหี่ ลอนไตตามลงไป ไมก ่ีอึดใจทง้ั สองก็ลงมาเหยยี บแผนดนิ ใตหางอกี คร้ัง ภายหลงั จาก
ขึ้นไปแกรว หลงั ขดหลงั แข็งอยูบนนน้ั เปนเวลาไมนอ ยกวา 12 ชัว่ โมงเต็ม น้าํ คางเกาะชุมไปท้ังกงิ่
ไมใ บพฤกษแ ละโขดหนิ เคา หนา ของหญงิ สาวยังอยใู นอาการงงๆ อยเู ชน เดมิ ขณะทลี่ งมายืนอยกู บั
พ้ืนดิน และกราดสายตาไปรอบดาน หลอ นอยากจะคดิ วา เหตุการณท เี่ กดิ ขึน้ กบั หลอนเมอ่ื คืนนี้เปน
ภาพของความฝน มากกวา แตก็ไมอาจคดิ เชนน้ันได เพราะทุกส่งิ ทุกอยา งจําไดอยางแมน ยาํ ชนดิ ตดิ
หตู ิดตา
ทนั ทที ่ีลงมาถงึ พื้นเรยี บรอย พรานใหญก องสมั ภาระสิง่ ของติดตัวมาไวทโ่ี คนไม ฉวยแต
ปน เดนิ ตรงเขา ไปทพ่ี งทึบบนเนิน อนั เปน ตําแหนงทกี่ ระทิงถูกยงิ ลม อยูทีน่ ัน่ โดยเรว็ ดารินเดนิ ตาม
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
367
เขาไปโดยไมรสู กึ ตื่นเตน กระตอื รือรนอะไรนัก ผิดกับในขณะทเ่ี ห็นมนั ถูกยิงคว่ําเมอื่ คืน เพราะมวั
แตค รุนคดิ พะวกั พะวงถึงเหตุการณช วนสยองขวัญของหลอน ทเี่ ปน ปมรบกวนมโนคตอิ ยู
กระทงิ โทนตวั ท่ีตกเปน เหยอ่ื กระสนุ ของหลอนตวั นน้ั มีขนาดใหญฉกรรจเตม็ ท่ี เหน็
ถนัดในทามกลางแสงสวางสลัวๆ ของเชามดื เชน นี้ ดรู าวกบั ภูเขาเลากา ขอ เทา ท้ังสแี่ ละสนั หนา ผาก
สขี าวขน ตดั กบั ลําตัวสวนอน่ื ๆ สงู ใหญก วาววั แดงเกือบเทาตวั
กระสนุ นดั แรกเจาะทะลุกา นคอสว นบน พลาดจากกระดกู คอไปเล็กนอ ย แตนดั หลงั เปน
กระสุนสงั่ เพราะตดั กระดกู สันหลัง บริเวณตํ่ากวาหนอกคอลงไปเล็กนอย เลอื ดซง่ึ บัดนีเ้ ปน สคี ลา้ํ
กองนอนอยกู บั พ้ืนใบไมแ หง และพมุ ไมราวกับใครเอาเยลลี่เหลวๆ ใสถังมาเทไว แมลงวันบนิ ตอม
หึ่งและเร่มิ หยอดไขขงั ทั้งๆ ทเ่ี ปน เวลาเชาหมอกยังไมทนั จาง
รพินทรเงยหนา ขน้ึ จากซากกระทงิ ก็เห็นคนยิงขณะนี้ กําลังยนื สบู บหุ รท่ี อดสายตามองดู
มันอยา งไมย ินดยี นิ รา ย ใบหนา นน้ั ดขู าวซดี ซมึ สงบผิดไป
“คณุ หญงิ มีทางจะเปนนักลา สตั วมอื เยย่ี มตอ ไปในอนาคต ถา หากสนใจจริงจงั อยใู นเร่ือง
ชนดิ น”ี้
จอมพรานพดู ย้มิ ๆ แตเ จาตวั เองสายศีรษะแชมชา
“เหน็ จะไมม ีทางหรอก เดยี๋ วนฉ้ี ันพอจะรูแลว วา มนั มหี ลายส่ิงหลายอยา งเหลือเกนิ ทฉี่ ัน
จะตอ งศึกษาเรียนรู มนั ไมใ ชส ่ิงท่จี ะทาํ กนั ไดงา ยๆ เลย ถกู ตามที่เคยพดู ไว ฝม ือยงิ ปน แมน ยาํ แต
ประการเดยี ว หาไดทาํ ใหผนู ั้นเปนนกั ลาหรอื พรานที่ดไี ปได ถาเขาไมร ูจกั เร่อื งของปา และสตั วไ ดด ี
พอ ทฉ่ี นั ยงิ กไ็ มคดิ วา จะเปน นักลาสตั ว ไมวาจะจริงหรือสมคั รเลน แตอันเน่ืองมาจากโอกาสท่ฉี นั
รวมเดนิ ทางดว ยคร้ังนี้ กอ็ ยากจะทดลองในสิ่งท่ตี น่ื เตนดบู า งเทา นัน้ ”
แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยกห็ วั เราะออกมาฝนๆ กลาวตํ่าๆ ตอ มาวา
“ฉันจะบอกคณุ ตามตรง ปน ตัง้ แตขนาด .375 ข้นึ ไป เปน ปน ทฉี่ นั ตองกลนั้ ใจยงิ แรง
สะทอ นถอยหลงั ของมัน เกนิ กาํ ลงั ฉันไปมากเต็มกลืนทเี ดียว ทกุ ครัง้ ทีล่ ่ันออกไป รูส กึ เหมอื นไหล
จะหลุด สะบักระบมไปหลายวันทีเดยี ว”
น่ีดูเหมือนจะเปนคาํ พูดทีเ่ ปด เผย เปน กนั เองออกมาจากใจจรงิ ครั้งแรก ท่เี ขาไดย นิ จาก
ดารนิ วราฤทธิ์
“แตผ มก็เหน็ คณุ หญงิ ยิงไดด ี มหิ นาํ ซ้ํายังแมน ยาํ อยเู หมือนเดิม กข็ อบอกตามตรงเหมอื น
กนั วา อดแปลกใจไมไ ดท่เี หน็ คุณหญิงสามารถยงิ ปน ขนาดน้ีไดด ีเยย่ี ม อยา วาแตคณุ หญิงเลย ตอ ให
ชายฉกรรจนาํ้ หนักตวั 70 กโิ ลกรัมข้ึนไป ถาไมคุน เคยกบั ปน ขนาดน้มี าจนเช่อื งพอสมควรแลว ผม
เหน็ หนาเบไปทุกคน บางคนหงายหลังท้ังยืนเลย พอเหนย่ี วไกตมู ออกไป ผมเคยเห็นผหู ญงิ ยงิ ปน
ขนาด .375 มากอ นเหมอื นกัน แตเ ปน การยิงเพยี งแคใ หก ระสนุ ระเบิดผา นลาํ กลอ งออกไปเทาน้นั
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
368
การถกู เปาหมายไมต อ งคํานงึ แตสาํ หรบั คณุ หญิงไมเพยี งแตย งิ ไดส บายๆ เทานั้น ยังสัง่ ไดอีกดวย
ขอนผี้ มยอมรบั นบั ถือ”
“แตคณุ ก็ตองรวู า ฉนั กดั ฟน ยงิ แลวก็นกึ หัวเราะอยูในใจ ซ่ึงคงจะหวั เราะไปหมดทกุ
อยา ง อนั เกยี่ วกบั ตวั ฉัน นับตงั้ แตเ รม่ิ ตน ทรี่ จู ักทีเดยี ว”
“เมื่อไหรจะเลิกคดิ วาผมเปน อริกับคุณหญิงเสยี ท”ี
พรานใหญโคลงหวั มองดหู ลอนอยางขนั ๆ แลวก็ตดั บทมาวา
“มานั่งพกั ทางน้ีเถิดครบั ผมจะตมกาแฟให ในระหวา งท่ีเรารอคณุ ชายกบั บุญคําท่ีจะ
ยอนกลบั มาสมทบ”
เขานาํ หลอนเดินกลับมาทีต่ น ไมใ ตห าง จดั การกอไฟขน้ึ ตมกาแฟโดยอาศัยหมอ สนามที่
ตดิ เปหลงั มาดว ย ตลอดเวลาหลอ นนัง่ มองดเู ขาเงียบๆ เพง่ิ จะสังเกตเหน็ ไดช ดั อกี ครั้งหนง่ึ วา ชวี ิตปา
ของเขาเต็มไปดว ยความสนั ทดั จดั เจนเพยี งไร เพยี งไมก ีอ่ ดึ ใจเทาน้ัน จากสว นประกอบของไพร
เถอ่ื นรอบดาน กลายมาเปน กองไฟสําหรับหุงตม อยา งรัดกุม
หมอ สนามไมไ ดต ั้งอยูบ นหนิ สามเสา เหมอื นอยา งกองไฟท่ีหลอนเคยเหน็ พวกลกู หาบ
กอในแคมป หากแตแ ขวนติดอยกู บั ก่งิ ไมท ่ปี ก เอนอยา งมศี ลิ ป โดยมเี ปลวไฟลนอยเู บ้ืองลาง นา้ํ ใน
หมอ กําลงั จะเดือด ทแี รกหลอ นคดิ วา เขาจะเกง ก็แตเพยี งชาํ นาญทาง และชาํ นาญอยใู นการลา เทาน้ัน
แตเมือ่ ไมมลี กู หาบที่จะใช และเขาตองทาํ หนา ทเี่ องหมดทุกอยา งเชน นี้ พรานใหญก ลบั คลองแคลว
ชํานาญเสยี กวา พวกลกู หาบเสียอีก
ดารนิ จองมองภาพนน้ั แลว หนั ไปจอ งทตี่ น ไมใหญซง่ึ หา งปลูกครอมอยู หลอ นเรม่ิ คดิ ถึง
ความมหศั จรรยเรน ลบั ที่เกดิ ขนึ้ กับตวั เองเมอื่ คนื น้อี ีก พมึ พําทองถอ ยคาํ ท่ีเขาสอนใหเมื่อคนื นีช้ า ๆ
หลอ นจําไดอยา งแมนยาํ จะเปน การหลอกหรอื ชว ยเหลอื กันในทางดานจติ วทิ ยา อยา งทีเ่ ขาบอกใน
ตอนเชานี้อะไรกต็ ามทีเถิด มนั นาประหลาดในขอ ทวี่ า เม่อื หลอ นไดป ฏิบัติตามทเ่ี ขาแนะนาํ แลว ก็
สงบจติ หลับลงได แทนทจ่ี ะสะดงุ ผวา...มองเหน็ หรอื ไดย ินสิ่งทน่ี าขนพองสยองเกลา อกี ตอ ไป
“เม่ือคืนนฉ้ี นั ฝนรายไปหรอื เปลา นะ?”
หลอนเอย ขนึ้ เบาๆ เหมอื นจะราํ พงึ
“นน่ั ซี มาตอนเชา นีค่ ุณหญงิ จงึ เพ่ิงจะมารสู กึ ไดว า มันเปนฝน รายหรอื มา ยก็อปุ าทาน
ตอนที่ผมบอกเม่อื คนื กไ็ มเ ชอ่ื เคยมเี รอื่ งปรากฏมาแลว คนไมเคยนัง่ หา งกลางปาลึกมากอนเลย และ
ไปนัง่ คร้งั แรก บางคนยงิ เพอื่ นรวมหา งทน่ี ่ังอยดู ว ยกันตาย เพราะเหน็ เปนอะไรไป บางคนเผนลง
จากหา งกลางดกึ วงิ่ เตลิดเปด เปง หลงปา เสียสตไิ ปเลย อาการขนาดเบาบางทสี่ ุดกเ็ หมือนๆ อยาง
คณุ หญิงเม่ือคนื น้แี หละ คอื ยงั ไมถงึ กับหมดสติ แตก ็เหน็ หรอื ไดย นิ อะไรสารพดั พอทีจ่ ะเอาไปเลา
ใหใ ครตอใครฟง ขนลกุ ได มันไมเสมอไปนกั สวนมากเหมือนกนั ทผี่ านการนงั่ คร้งั แรกไปโดยไม
เกดิ อะไรขน้ึ เลย”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
369
“ถางัน้ คณุ ใหฉ ันขอโทษขอโพยขมานางไมห รอื เจาปา เขาทําไมกนั ”
“กบ็ อกแลว ยังไงวา มนั เปน การชวยใหก ําลงั ใจกัน ถา คณุ หญิงไมม องเห็นอะไรเลย นอน
หลบั ไดอยางสบาย กไ็ มจาํ เปน จะตองทาํ อยา งที่พวกชาวปา เขาถอื เครง ครัดเช่ือม่ันกนั แตน่บี ังเอญิ
คุณหญิงเหน็ อะไรมารบกวนอยอู ยางนน้ั ซ่ึงมนั คา นกบั ความรูส กึ เดมิ ของคุณหญิง ท่ไี มเ คยเช่อื ถือ
ในเรอื่ งเชนนม้ี ากอ น ไมสามารถจะสํารวมจติ ชว ยเหลอื ตัวเองได ผมกห็ าทางออกใหย ังไงละ”
วา แลวรพนิ ทรก ็หวั เราะ หลอ นจอ งมองดูเขาอยา งฉงนลกึ ไมสรา ง
“ตัวคุณเองละ คณุ เชื่อหรอื เปลา ในเรอื่ งน้?ี ”
พรานใหญห วั เราะอยเู ชนนนั้ ชนิดทหี่ ลอนทายอะไรไมถ กู
“มนั พูดยากครับ โลกนมี้ ที ้งั มุมมืดและมุมสวาง ความลล้ี บั บางชนิดยงั ไมสามารถจะเกบ็
ไวในหลอดทดลองของวิทยาศาสตรไ ด เกบ็ ปรากฏการณทีเ่ กดิ ข้ึนกับตนเองเมอื่ คนื เอาไวค ดิ เลน
เถิดครับ พิจารณาใครค รวญดูใหรอบคอบวา อะไรกันแน คุณหญงิ หูฝาด ตาฝาด ประสาทเกดิ อลเวง
หลอกหลอนตวั เองข้นึ มา หรือวาส่งิ อาถรรพณเรนลบั ในโลกนม้ี นั มีอยูจริง มันสองแงส องมุมอยู
อยา งนแ้ี หละครบั ใครไมเผชญิ มากบั ตนเองกจ็ ะไมม ีวนั รูส กึ คณุ หญงิ เองก็ไดช ่ือวา เปนนกั วิทยา
ศาสตรค นหนง่ึ เตม็ ไปดว ยความทระนงเชื่อม่ันในตนเอง ชอบทดลองและกลา หาญเตม็ ไปดว ย
เหตผุ ลทสี่ ุด แตคณุ ลกั ษณะของคณุ หญิงเหลา นี้ไมไดมีเหลืออยูเมอื่ คืนนเ้ี ลย แมวาพอรุงเชาแสง
ตะวนั ขนึ้ อาจรูสึกหวั เราะเยาะตวั เองท่ีหวน่ั ไหวออ นแอไปกต็ าม”
“ฉนั ยอมรบั วา ฉนั พบกับปรากฏการณป ระหลาด”
ดารนิ พูดอยางใชการใครครวญหนกั หนว ง
“แลว กต็ ดั สนิ ดวยตวั เองออกมายังไมไ ดว า มนั คอื อะไร ในฐานะที่คุณเปนพรานปา ผู
ชาํ นาญ ใชชีวติ อยใู นปามาเปนเวลานาน อีกอยางหนึง่ กค็ อื คณุ ไมใชพ วกปา เถือ่ นงมงาย จดั อยูใ น
ชั้นปญ ญาชนผเู จรญิ แลว คุณจะลองใหทัศนะแกฉนั อยางตรงไปตรงมาหนอยไมไดหรอื วา มนั คือ
อะไร เดย๋ี วนฉ้ี นั ยอมรับละวา ฉันสนใจและสงสยั เต็มท่ี จากเหตกุ ารณท่ีเผชญิ มาเมอ่ื คนื ”
“แตถา ผมพูดกบั คุณหญงิ กอ นหนาน้ี คณุ หญงิ ก็หวั เราะงอหายไปใชไ หมครับ ไมเ ช่ือวา
มันจะเปนไปไดอยา งไร?”
“ตอบคําถามฉันใหตรงดีกวา อยาออ มคอ มอยูเลย”
“นา ขาํ เหลือเกนิ นะครบั แพทยหญงิ นกั วิทยาศาสตรผ ปู ราดเปร่ือง เกดิ มากงั วลใจอยกู ับ
เรือ่ งทีเ่ คยเหน็ วา เหลวไหลไรสาระนี้เสียแลว ”
“แปลวามนั มจี ริงใชไหม ส่ิงลึกลับท่ีเราไมสามารถมองเหน็ ดว ยตาน”้ี
“ถาเชอ่ื วา จรงิ มันกจ็ รงิ ครบั แตถามั่นใจวา ไมมี มนั กไ็ มม ี ไปๆ มาๆ มันก็วนเวียนอยูใน
เรอ่ื งของอาํ นาจพลงั จติ อีกนน่ั แหละ ผมกไ็ มร ูจ ะอธิบายยังไงถกู เหมอื นกัน อยางคุณหญิงเปนตน
แรกทเี ดยี วเหน็ เปน เรือ่ งเหลวไหล ไมเช่ือ แตกําลังใจของคณุ หญงิ กไ็ มม ั่นคงเขมแขง็ ไดพอแกก ารที่
จะไมย อมเชือ่ ถอื นน้ั เพราะฉะนนั้ ถงึ ไดมองเห็นไปตางๆ ถาม่ันจรงิ เสยี อยา งเดยี ว ตอ ใหตาจะฝาด
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
370
หรอื หูจะบดิ เบือนไปเชน ไร ก็บอกตนเองไวเ สมอวา ‘อปุ าทาน’ แลว มันกไ็ มเ กิดอะไรขนึ้ ไมตองมา
ผุดลุกผดุ นงั่ ประเดยี๋ วควา ปน ประเดยี๋ วปลกุ ผมอยางทค่ี ณุ หญงิ ทําเมอ่ื คืน”
หลอ นยกมือขน้ึ กมุ ขมับ
“ถามจรงิ ๆ เถอะ เม่อื คนื คณุ ไมเ หน็ อะไรอยางทฉ่ี ันเหน็ เลยร”ึ
“เหน็ เหมือนกนั แหละครบั แตไ มไดเ หน็ อยางทคี่ ณุ หญงิ คือเหน็ ของจรงิ ...ไมใ ชสิ่งมายา
ลวงตา เกงเขา มาใตหางของเราสามตัวเม่อื ตอนตีสี่ ตอนนัน้ คณุ หญงิ หลบั สนิทไปแลว และกไ็ ดย นิ
บางกบั หมาในรองอยสู องสามครง้ั ตอนทคี่ ณุ หญิงกระวนกระวายผดุ ลกุ ผดุ น่งั อยนู น่ั แหละ นอกน้ัน
ก็ไมเหน็ มอี ะไรผดิ ปกต”ิ
“แปลวาคณุ มคี าถาเดินปาขลงั ใชไ หม คุณถงึ ไมม อี ะไรมารบกวนใหประสาทเสีย”
จอมพรานอมยมิ้
“ถาไปถามบญุ คาํ หรอื พรานพน้ื เมืองทกุ คน เขากจ็ ะตอบวา ใช แตสาํ หรบั ผมไมอ ยูใ น
ฐานะจะพดู อะไรทคี่ ุณหญิงพจิ ารณาวา เหลวไหลเชนนน้ั ได ‘อะไร’ ...ท่มี นั ไมสามารถมารบกวนผม
ได ก็เพราะผมไมย อมใหมนั รบกวนตะหากละ มันเปน เพราะความจําเจเคยชนิ เปนหลกั ใหญ สมยั ท่ี
ผมยังเดก็ ๆ หดั เขาปาเปนครง้ั แรกกับคณุ พอ เวลากลางคืน ไมวา จะนอนหางหรอื นอนแคมป ผมตัว
สั่น...กอดคุณพอไวแ นน ตลอดทงั้ คนื อยากใหต ะวนั ข้นึ เรว็ ๆ”
“แลวคณุ ไปเอาคาถาอาคมมาจากไหน?”
“คุณพอใหค าถาอาคมผมสารพัดชนิด เมอื่ ทานเหน็ วาผมเปน เดก็ ขข้ี ลาดตาขาว และกลัว
ในส่ิงทมี่ องไมเหน็ ไปเสยี ทกุ อยาง แตเ มอื่ ผมโตขน้ึ หนอ ย...กลา ข้นึ อกี นิด ทานไมไ ดแ นะนาํ ใหผ ม
ใชค าถา แตแ นะนาํ ใหร จู กั เลือกปา ปา ไหนควรจะเดนิ อยา งไร สตั วชนดิ ไหนเราควรจะยิงมนั หรอื
หลบเล่ยี งมนั อยางไร”
แลวเขากห็ วั เราะออกมาอยางขบขัน จอ งตาหลอ น
“พูดถึงเร่อื งคาถาอาคม มันเปนเรอ่ื งนา หวั เราะนะครบั โดยเฉพาะอยางยง่ิ ยามเมือ่
คณุ หญงิ มีความรสู กึ กลับคืนมาเปนตัวของตวั เองเชน ขณะน้ี แตสําหรบั เมอื่ คืน ตอนท่จี ิตใจของ
คณุ หญิงกาํ ลังวอกแวกหวนั่ ไหวเต็มที คุณหญงิ ก็ไหวต น ไมหรือทอ งคาถาท่ผี มบอกใหวาตามไดโดย
หวั เราะไมออกเลย”
ดารินหร่ตี าลง น่ังเทา คางกดั เลบ็
“คุณทําใหฉ นั ตอ งยนื อยใู นระหวางปากประตูของความมดื กับความสวา ง วเิ คราะหอ ะไร
ออกไปไมถ ูกอยนู ัน่ เอง คาํ พดู ของคณุ สองแงสองมมุ อยทู กุ ขณะ บางครัง้ คณุ กพ็ ูดมีความหมาย
เหมอื นจะยนื ยนั ตามทฤษฎขี องวทิ ยาศาสตรป จ จุบนั คอื ‘อปุ าทาน’ แตบ างครั้งคุณกพ็ ดู เหมอื นจะ
ยนื ยนั วา ภตู ผปี ศ าจ ความอาถรรพเ รนลบั และมนตมดื อาคมในโลกนเ้ี ปน สิ่งมีจรงิ มนั จะไมม ีปญหา
อะไรเกดิ ขน้ึ เลย ถาฉนั ไมม ปี ระสบการณป ระหลาดท่ีพบดวยตนเองเม่ือคนื ”
“เอาเถอะ ผมจะสรุปให”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
371
จอมพรานพดู ชา ๆ ดว ยสหี นา ยม้ิ ละไม ขณะนน้ั กาแฟตม เสรจ็ เรยี บรอ ยแลว เขากาํ ลัง
จัดการรนิ ใสถว ยพลาสตกิ สง ไปใหห ลอน
“ภตู ผีปศาจ จะมีจรงิ หรอื ไม ผมไมทราบ แตค วามลลี้ ับอาถรรพณในปานน้ั บางขณะ...ฟง
ผมพดู ใหด ีนะครับ...ผมพดู วา ‘บางขณะ’ มันมีเหมือนกนั ทุกส่งิ ทกุ อยา งในโลกนลี้ ว นมีพลังงานอยู
ในตัวของมนั เองทั้งสนิ้ ความเงยี บสงัด ความเปลาเปลีย่ ว ความทหี่ างไกลจากอารยธรรม มันก็เปน
พลังงานชนิดหน่ึง สว นมนั จะมอี ทิ ธิพลอยูเหนือเราหรอื ไมน้นั มนั อยทู อี่ ํานาจจติ ของเราเองเปนทตี่ ้งั
ถาเราแขง็ กวา มนั มันกส็ ลายตวั สูญหายไป ถาเราออ นกวามัน มนั กเ็ ขาคลอบงําและคุกคาม สตกิ ับ
ลูกปนนั่นแหละครบั เปนเครอ่ื งรางท่ดี ีท่ีสดุ คณุ หญงิ เพิ่งจะเห็นความลล้ี บั พิสดารของปา เปน ครั้ง
แรก ขนาดเบาะๆ เทา นัน้ ตอไปเราจะเดินทางลกึ เขาไปเปน ลาํ ดบั ปาจะใหญก วานขี้ ึ้นไปเรื่อย แลว ก็
จะไดเหน็ อะไรทีว่ ทิ ยาศาสตรพสิ จู นไมได หรอื ไมมโี อกาสพสิ ูจนอกี มากนกั ความจริงการใช
คาถาอาคม ก็คอื การชว ยตนเองใหควบคมุ สตแิ นวแนขึ้นน่นั เอง หรืออกี นยั หนึ่งคนทม่ี สี ตดิ ี ก็คอื คน
ทม่ี คี าถาวิเศษอยกู บั ตนเองแลว”
“อมื ม คุณพูดเปนวิทยาศาสตรด เี หลอื เกินนะ นายพราน แตก ท็ าํ ใหน กั วทิ ยาศาสตรอยา ง
ฉันขนลกุ อยูดนี นั่ แหละ อยากจะขอรอ งอะไรหนอ ย เรอ่ื งอะไรที่เกดิ ขน้ึ กบั ฉันเมอ่ื คนื น้ี เงยี บไวไ ด
ไหม อยา พดู ใหพ่ใี หญหรือไชยยันตรู ฉนั ไมอยากใหทั้งสองคนน่นั หวั เราะเยาะฉนั ”
“ไดค รับ”
“ขอขอบใจอยา งมากดว ย คณุ เปนพเ่ี ลี้ยงและผูคุม กันฉนั อยา งดที ่ีสดุ สาํ หรบั การนง่ั หา ง
ดว ยกนั เมอ่ื คนื นี้ ถา ไมใ ชคณุ ฉันยังเดาไมถ กู วาเมอ่ื คืนนี้ฉนั จะเปน ยังไงบาง ตอนท่สี ตขิ องฉนั ไมอยู
กบั เน้อื กบั ตวั น้ัน ฉนั อาจเปน บาไปแลวกไ็ ด หลายตอหลายครั้งฉันอยากจะกรีดรองออกมา อยากจะ
ยิงปนใหลั่นไปหมดทง้ั ปา เพราะเจาสิง่ ทมี่ นั หลอกหลอนลวงตา ลวงประสาทเหลานัน้ คณุ มีลูกไมด ี
เหลอื เกิน ทอ่ี อกอุบายใหฉ ันทองคาถาเปน การควบคมุ สติไว คาถาของคณุ ไมใชเปนส่งิ ทฉี่ นั จะ
หัวเราะเยาะอยางท่คี ณุ คิดหรอก เพราะอยา งนอ ย คาถาบทนกี้ ็ชวยฉนั ไว แมจะเปนเพยี งแคดาน
จติ วทิ ยาก็ตาม พีใ่ หญคงจะเขา ใจอะไรมากอนเหมือนกนั ถึงไดเ จาะจงเลอื กคณุ ใหม านัง่ เปนเพ่ือน
ฉนั เพราะฉะนัน้ ขอโทษดว ย ถา ฉันแสดงอวดดอี ะไรไปกบั คุณบา ง กอนทีเ่ ราจะมาน่ังหางดว ยกนั ”
พรานใหญค งเพยี งแตย ิ้มขันๆ อยูตามเดิม ไมไดตอบวากระไร
ขณะนน้ั กม็ เี สยี งกูเรียกดงั มาจากปากดานดา นหนง่ึ ไมห า งออกไปนกั พรอมกับเสียงยาํ่
ใบไมกรอบแกรบใกลเขา มา
“คุณชายกับบญุ คาํ มาแลว!”
รพินทรบ อก พรอมกับกูตอบออกไป แลว ก็เตรยี มกาแฟไวใ ห
ครเู ดียว รางของบุญคํากบั เชษฐากโ็ ผลพน ซมุ ไมเดนิ ลงปากดา น ตรงเขามาโดยเร็ว เสยี ง
เชษฐาตะโกนทักทายลว งหนาเขา มากอ นอยา งราเริง แลวปลดปน กบั เปหลงั ออกวางไว รับกาแฟจาก
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])