The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search

เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

322

ไชยยนั ตลืมตาโพลง แลว หวั เราะกากออกมา
“ฮา! เธอนะหรือจะเปน แมครัว?”
“หรือวาไมตองการ?”
“ตองการซิ วาแตเธอจะทําอะไรใหเ รากนิ ใหมนั พิสดารไปกวา เทา ทเ่ี ราจะหากินไดเ ชน
ทุกวนั น”้ี
“แกงเผด็ มสั มน่ั เขยี วหวาน หรอื แกงกะหรี่ อยา งใดอยา งหนง่ึ สําหรับเนอื้ สดทเ่ี ราไดมา
เขาทีไหม? หรอื จะกนิ เน้อื อบซอี ิ๊วกบั เครื่องเทศตม ยาํ อะไรกไ็ ดท ง้ั นนั้ แหละ”
รพนิ ทรผ ูก ําลังตรวจปน และเคร่อื งหลงั อยู กอ นท่จี ะออกจากแคม ปก ช็ ะงักไปเหมือนกนั
หันมาจอ งดหู ญงิ สาว ม.ร.ว.เชษฐากบั ไชยยันตพากนั หวั เราะลั่น
“พูดใหน าํ้ ลายหกไปไดน ่นี อ ย ทํายงั กะวาเธอยกครวั ในกรุงเทพของเธอมาดวยงั้นแหละ”
ไชยยนั ตพูดพลางหวั เราะพลางอยางไมศ รทั ธา
“โงไ ปไดไ ชยยันตนี่ ฉนั มเี คร่ืองแกงสําเร็จรูปมาแทบจะครบหมดทกุ อยาง แลว ทําไมฉนั
ถึงจะทําไมไ ด”
สามชายเพ่งิ จะนกึ ขึ้นมาได
“เออ จริงสนิ ะ”
เพอ่ื นชายตาเปน กระกาย กลนื น้ําลายครางออกมาอยา งกระหาย
“แหม! นอยนรี่ อบคอบเหลอื เกิน ไอฉันกับเชษฐาก็ลืมไปเสยี อยา งสนิท ถึงเรอื่ ง
เครื่องแกงสําเร็จรปู ”
“แตน อยจะไปหากะทมิ าจากไหนละ ?”
พ่ีชายขัดคอมายม้ิ ๆ หลอนหวั เราะเสยี งใสอยูเชนเดมิ
“โธ! ไมเ ห็นจะยากอะไรเลยน่คี ะพใี่ หญ กน็ อ ยมีน้าํ มนั เนยมาดว ย ใชแ ทนกะทไิ ดอ ยา งดี
สําหรับแกงอะไรกต็ ามทต่ี ําราเดมิ จะตองเขา กะทิ ปญหามอี ยเู พยี งวา เราจะไปหาผกั สด
สวนประกอบมาจากท่ีไหนเทา นั้น”
พรานใหญผิวปากยาวออกมาเบาๆ แลว ก็บอกมาวา
“ตะไคร ใบมะกรดู มะนาว มะเขอื พวง พริกข้หี นู คุณหญงิ จะตอ งการสกั กี่กระบุงกไ็ ด
ครบั ถา จะขาดหายากอยสู กั หนอ ย ก็เหน็ จะเปน ใบโหระพาเทานนั้ ตอ งการเม่อื ไหรก ็ใชค นของผม
ไปหามาให วาแตว า ...” เขาเวน ระยะไปอึดใจ ริมฝป ากปรากฏรอยย้ิมนอยๆ อยางพศิ วง
“คณุ หญิง ทาํ ครัวปรงุ อาหารแบบไทยๆ เราเปน เหมือนกนั หรือครับน?ี่ ”
หลอนหยดุ ยิม้ ทนั ที
“หนอยแนะ ! ดูถูกอีกแลว เห็นฉันเปน อะไรไปหรอื ถึงจะทาํ กบั ขาวทาํ ครบั ไมเ ปน ถึงแม
คณุ จะมองเหน็ ฉันลักเพศ ชอบทาํ อะไรเหมอื นๆ กับผูช าย กอ็ ยา นึกวาฉนั จะขาดตกบกพรองใน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

323

หนา ทีส่ ําคญั ประจาํ เพศของฉันเสยี จะไปขดั หางกไ็ ปเถอะแลวกลบั มาใหท นั อาหารคํา่ แลวคณุ จะ
รูจ ัก ดาริน วราฤทธิ์ ในอีกลกั ษณะหน่ึงผิดจากทค่ี ณุ เคยรจู กั มาแลว ”

“ครบั ผมจะพยายามรบี กลับมาใหเ รว็ ที่สดุ ทีเดียว”
พรานใหญย มิ้ พราย โคงคาํ นบั ใหแ ลวก็ผละออกจากแคม ปไปพรอมกบั จนั เสย และ
ลกู หาบอีกสามคน เพอื่ สาํ รวจรอยและเตรยี มขดั หางไวส าํ หรบั นายจางของเขา
ภายหลังจากรพินทรออกจากแคมปแลว ไชยยนั ตแ ละดารนิ ก็ชวนกันถือปน ลูกซองออก
ไปหาไกปา กระทาดง และนกเขาเขยี ว ในบรเิ วณดงใกลๆ กับแคมป โดยชวนเกดิ กบั แงซายใหเปน
ผูนาํ ทาง สวนเชษฐานอนอา นหนงั สือเฝา แคม ป กอนเท่ยี งเลก็ นอยท้งั สองก็กลบั มาถงึ พรอ มดวย
สตั วป าประเภทมีปก ซ่ึงแงซายและเกิดชว ยกันหาบมาเปน พวงใหญ
พอเริ่มบา ยหลอ นกล็ งมือเปน แมครบั เอง โดยมแี งซาย เกดิ และลกู หาบทง้ั หลายเปน
ลกู มอื ตลอดบรเิ วณแคม ปค กึ คกั สนุกสนานเปน พิเศษ ‘นายหญงิ ’ ออกมาคลกุ คลีอยดู ว ยเปน คร้งั
แรก เชษฐาและไชยยนั ตน ง่ั ดอู ยูเฉยๆ ทกุ คนอยใู นอารมณพกั ผอ น

รพนิ ทรโผลก ลบั มาถึงแคมปเมือ่ เวลาส่โี มงเย็น พอกา วเขา มาในบรเิ วณ กล่ินควนั ไฟและ
กลน่ิ หอมหวนของเครอื่ งแกงเครอื่ งเทศ ก็โชยตลบอบอวลคลุงไปหมด จนเสย กับจนั ท่ีเดนิ ตามหลงั
มา มองดหู นา เขาน้าํ ลายไหล ทัง้ สองยิง่ งงงนั สหี นาแสดงความประหลาดใจอยา งยงิ่ เมอื่ มองเหน็
‘นายหญิง’ ในชุดเครอื่ งแตง กายทส่ี วยสดเปนพเิ ศษวันน้ี ยืนเอาตะหลวิ กวนอยใู นหมออลูมิเนยี มลูก
ใหญ ซง่ึ ตัง้ อยบู นหนิ สามเสา แทนเตาอันมฟี นก่ิงไมล กุ โพลง หมอ น้นั สง ควันขน้ึ มาหอมฉุย แงซาย
เกิด บุญคํา และลกู หาบท้ังหลายนง่ั ลอ มวงย้มิ ยอ งผอ งใสกนั อยู

“โอโฮ อะไรกนั ครับนัน่ ?”
จันรองออกมาอยางพิศวง
“เฉยๆ เถอะ วนั นี้พวกเราจะมีอาหารกินกนั ดเี ปน พิเศษ นอกจากไอแ กงปา อนั ซํา้ ซากของ
พวกแก ลงนายหญิงเลกิ เทาเอวชีน้ ิว้ เปลยี่ นมาถอื ตะหลวิ แบบน”้ี
รพินทรซอนยม้ิ กระซบิ บอกคนของเขา แลวก็เดนิ ตรงเขาไปโดยเรว็

อาหารค่าํ พื้นนัน้ เปน มื้อวเิ ศษสุดเหนือกวา ทกุ มอื้ ทท่ี ุกคนกินมาแลว มมี ัสมัน่ ววั แดงที่
ไชยยนั ตยงิ ไดเ ม่อื สามส่วี นั กอ น และยา งรมควนั ตนุ เปนเสบยี งไว แกงเขียวหวานกวาง นกเขาเขียว
ตนุ กบั มะนาวและถ่วั กระปอง กระทาดงอบกับซอี ๊วิ และเครื่องเทศ แถมดวยตม ยาํ ปลากา งที่บญุ คํา
รบั อาสาไปหาไดม าจากหนองนํ้าเบือ้ งลาง

อาหารทป่ี ระกอบขึน้ น้ัน ไมเ พยี งแตเ ฉพาะนายจางเทา น้นั แตเ ผอ่ื สาํ หรับพรานและ
ลูกหาบทว่ั ทกุ คน ซงึ่ เชษฐายงั สั่งอนุญาตใหนําเหลาขาวออกมาใหพ วกลูกหาบอีก 7-8 ขวด
บรรยากาศของแคม ปใ นคืนน้ีครกึ คร้ืนแจม ใสเปน พเิ ศษ ไฟทกุ กองสวา งโชน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

324

ไมเ พียงแตจ ะเปนมือศลั ยแพทยชั้นเกยี รตนิ ยิ ม หรอื มือปน ขนาดประกาศิตเทา น้นั ม.ร.ว.
หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ ยงั เปนมอื ปรงุ อาหารชน้ั เยี่ยมยอด เกินกวา จะเชอ่ื ไดมากอน นเี่ ปน ความรูสกึ
ท่งึ ๆ ของ รพินทร ไพรวลั ย ในขณะทเ่ี ขารว มโตะอาหารคาํ่ มื้อน้นั

ทุกคนเจรญิ อาหารกันมากกวา ทุกวันทแ่ี ลวมา ครง้ั หนึง่ ระหวางทกี่ ินกนั พลางคยุ กนั
พลาง สายตาของพรานใหญเหลอื บไปทางหญิงสาว เห็นหลอ นจองสังเกตเขาอยูกอ นแลว พอตา
สบตาหลอ นกเ็ ลิกค้ิวถามวา

“เปนยังไง ไมเ สียเวลาเปลา ไมใชห รือ ในการท่มี ผี ูหญิงสักคนติดตามมากบั คณะเดนิ ทาง
ของคณุ ในปา นี้”

รพินทรเ บกิ ตาขึงขงั
“โอโ ฮ! เปนคณุ อยางมหนั ตเ กนิ กวา ที่จะคาดคิดไปถึงทเี ดยี วครับ ปญ หามีอยูแตเ พียงวา
พวกเราจะไดล ิม้ รสฝม อื อาหารของแมค รัวพเิ ศษสกั กค่ี รงั้ มันไมค วรจะเปนครง้ั แรกและครง้ั สุดทาย
ไมใ ชหรือครบั ”
หลอนหัวเราะ
“ไมตองมาทาํ พูดประจบดหี รอก ฤกษงามยามดีเทานัน้ ทีฉ่ นั จะเปน แมค รัวให ถามา ยงั้นก็
กินแกงปา หรอื อาหารกระปอ งกนั ไปตามเดิมเถิด อยา หาวาฟน ฝอยหาตะเข็บเลยนะ แรกๆ คุณดู
หม่นิ ฉันเหลอื เกนิ พยายามกดี กันฉันทกุ วิถที าง เพ่อื ทจ่ี ะไมใ หฉ นั ไดม าดวย คุณจะเอายงั ไงกับฉนั
หานายพราน ความรูในทางแพทยของฉนั ก็มี พอทจ่ี ะชว ยเหลือพวกคณุ ทกุ คนไดใ นกรณที เี่ กิดเจบ็
ไขไ ดปว ยอะไรข้นึ มา ยงิ ปน ฉนั ก็ยงิ ได ถา เกดิ คับขนั โดยท่ใี ครไมจ ําเปนจะตองพลอยวิตกกังวลกับ
ฉนั เกินไปนัก ถาจะพูดถึงเดนิ ทนกนั แลว พวกคณุ เดนิ ไปถึงไหน ฉันก็เดนิ ไปถงึ นนั่ ไมเ คยรอ งทกุ ข
หรอื เปนภาระใหใ ครตอ งหอบห้วิ แบกหาม มิหนาํ ซํา้ ยงั ทาํ กบั ขาวใหกนิ กย็ งั ได”
“แหม! ไดท ขี แี่ พะไลใ หญท เี ดียวนะ นอย!”
ไชยยนั ตขดั คอมาปนหัวเราะ แตร พนิ ทรอมยม้ิ
“ครบั ผมขอยอมแพโ ดยปราศจากเง่ือนไข และยอมรบั วา ผมอาจประมาณการคุณหญิง
คลาดเคลื่อนไปมาก ใครจะไปรูมาแตแ รกวา เกง ไปหมดทกุ อยา ง”
“ประชดเรอะ?”
“ผมพูดดว ยใจจริง โธ. ..”
ดารนิ หวั เราะอีกครัง้ ค่ําน้ีรสู กึ วาหลอ นจะมีอารมณด ีผดิ ไป ใบหนางามแชมชืน่ สดใส ตา
เปนประกายวาว รพนิ ทรก ร็ สู ึกปลอดโปรงใจเปนพเิ ศษ ความกังวลหนักอกหนักใจ ในนายจา งทง้ั
สามของเขาลดหายไปตงั้ ครึ่งคอ น
การปะทะกับโขลงของไอแ หวง เมื่อบา ยวานนีเ้ ปน เคร่อื งยืนยันพอแกก ารอุน ใจเขาได
เปนครัง้ แรกวา จะอยา งไรเสยี นายจางทงั้ สามของเขา มีคุณลกั ษณะทพี่ อจะเคยี งบา เคยี งไหลฝ า ฟน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

325

อปุ สรรคและสรรพอันตราย ในหนทางมรณะเบอื้ งหนา รว มกบั เขา โดยไมถึงกบั ตอ งเปนภาระกังวล
จนเกนิ ไปนกั

ย่ิง ม.ร.ว.เชษฐา หัวหนา คณะดว ยแลว เขาเชอ่ื แนและวางใจไดอ ยางสนิททีเดียววา จะ
เคียงขางเขาไปไดทุกฝกา ว ไมวา จะดา นนาํ้ ใจหรอื ฝมอื ไชยยนั ตกไ็ มเ ลว ถาหากจะไดรับการแนะนาํ
สงั่ สอนใหรูจ กั สภาพของปา ดง และกลวธิ กี ารใชชีวติ อยใู นพงไพรใหด กี วา ทแ่ี ลว สว น ม.ร.ว.หญงิ
ดาริน เขาฉงนอยูครามครนั ในขอ ทว่ี า หลอนไมน าจะยิงไรเฟลแฝดขนาด .470 อันเปน ปน ลา สตั ว
ขนาดหนกั กระบอกนนั้ ไดเ ลย ซ้ํายังสามารถทจี่ ะควบคุมวถิ ีกระสุนรักษาความแมน ยาํ ไวไดต าม
สมควรพอใช ทจ่ี ะสงั หารชา งไดเม่อื ถึงคราวจาํ เปน ชีวิตรวมกันในปา เปนเชน นเ้ี อง คือกาลเวลาและ
เหตุการณเทานั้นท่ีจะเปน เครือ่ งคอยๆ พสิ จู นกนั และกนั วาใครจะเปนอยางไร

แตถงึ จะอยา งไรก็ดี ในสว นลึกจรงิ ใจของรพินทร เขากย็ ังยนื ยนั อยกู บั ตนเองตามเดมิ วา
มันไมเหมาะควรดว ยประการทั้งปวงที่ราชสกุลสาวสวยผนู ี้ จะรวมทางมรณะในครงั้ นดี้ วย เพราะ
ผหู ญงิ นั้นจะเกง กลาสามารถสกั แคไหน หลอ นกค็ ือผูหญิงนัน่ เอง และอุปสรรคขอยุงยากใจอกี อยา ง
หน่งึ ก็คือ การดอ้ื ดึงอวดดี ซง่ึ มองไมเห็นทางเลยวาจะแกไขอยา งใดของหลอ น

เมื่อแงซายเอากาแฟเขา มาให เชษฐากเ็ อย ถามถึงเรื่องผลของการสาํ รวจรอยและการขัด
หา ง รพนิ ทรลว งกระเปาควกั กระดาษที่จาํ ลองเปน แผนท่ีขึน้ มาชีใ้ หด ู และอธบิ ายประกอบอยาง
ชดั เจน เขาขดั หางเตรยี มไวพรอมแลวสามแหง ดว ยกนั แหงแรกเปน หางดนิ โปง แหง ที่สองและที่
สามเปนหางเหนือพุ หรือแอง นํา้ เลก็ ๆ

ภายหลงั จากฟง คําอธบิ าย และสอบซักถามเปน ท่เี ขา ใจดีแลว เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ
กพ็ จิ ารณาดใู นแผนทนี่ ั้นแลว หารือกนั

“คงไมผ ดิ หวังแนน ะ หา งทคี่ ณุ ขดั ไวเ หลา น”ี้
ไชยยนั ตพดู ขน้ึ
“ผมขอรับรองวา อยา นอ ยทสี่ ุด ไมหา งใดกห็ า งหนึ่งครับ กระทิงจะตอ งเขา หรือถา โชคดี
กไ็ ดย ิงท้งั สามหา งเลย จะขนึ้ หางตงั้ แตบ ายส่ีโมง และนงั่ ตลอดทั้งคนื กลับในตอนเชา ของรงุ ข้ึนอีก
วัน”
“คณุ วางโปรแกรมไวใ หเรายงั ไง?”
เชษฐาถาม
“ก็สดุ แลวแตคณุ ชายจะกาํ หนดซิครบั จัดกนั เองตามถนัด ทางผมจะสง พรานคมุ กันใหข ึ้น
นัง่ เปน เพ่ือนเทา น้นั ”
หวั หนาคณะเดนิ ทางเคาะนว้ิ ลงกบั โตะ อยา งตรึกตรอง แลวมองไปทางนอ งสาวอยา ง
กงั วล ถามเบาๆ วา
“นอยจะน่ังหางดว ยไมใชห รอื ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

326

“ออ แนน อนคะ พ่ีใหญ”
“ถา งัน้ เอายังงกี้ แ็ ลวกนั นอ ยน่งั คูกับพ่ที หี่ า งหนองนาํ้ หมายเลข 2 ตามแผนทีข่ องรพนิ ทร
ไชยยนั ตนั่งหางโปง หมายเลข 1 กับพรานคนใดคนหนง่ึ สว นอีกหางหนง่ึ หมายเลข 3 นี่ ใหใครกไ็ ด
ไปน่ัง”
ดารินรอ งอุทานอะไรออกมาคําหนงึ่ แลวหวั เราะแหลม สน่ั หนาปฏเิ สธโดยเร็ว
“แน! เรอื่ งอะไรกันคะ จะตอ งใหน อ ยนง่ั คกู บั พใ่ี หญ ประเด๋ยี วกแ็ ยง กันยิงเทาน้นั เวลา
กระทงิ เขา พใี่ หญตอ งการยงิ นอ ยก็ตอ งการยงิ ทําไมเราจะตองไปนงั่ ซอ นกนั หางเขาขดั ไวสามหาง
สาํ หรบั เราสามคนอยูแลว ควรจะตองแยกกันโดยอสิ ระซคิ ะถึงจะถกู สวนคนท่ีนั่งคดู ว ยนน้ั จะตอง
เปน เพยี งแคพรานคุมกันหรอื นําทางเทา นน้ั ถา นอยนง่ั คูกบั พ่ใี หญ นอยนอนสบายอยูใ นแคม ปไม
ดีกวาหรอื ”
พชี่ ายมองดนู อ งสาวดว ยสายตาบอกความอดึ อดั ใจบางประการ แลวฝน หัวเราะ
“พี่รับรองวาจะไมเ ปน มือปน แตจ ะเปนมอื ชวยสอ งใหน อย”
หลอ นส่นั ศรี ษะปฏเิ สธอยา งเดด็ ขาด
“ไมคะ มอี ยางหรือ มือปนไปน่งั อยดู ว ยกนั มิหนาํ ซาํ้ ยังขาดหลักการทป่ี ลอดภยั เพยี งพอ
คอื ถา เรานั่งกันสองคน พรานทจ่ี ะคมุ กนั กไ็ มม ดี วย พ่ใี หญกเ็ หมอื นกัน ถา ไมคดิ จะยงิ ดวยตวั เองแลว
พ่ใี หญไปทนหลงั ขดหลังแขง็ อยูบ นหา งทําไม นอนแคม ปเ สียดีกวา การนั่งหา งกต็ องแปลวา เจตนา
จะยงิ อยแู ลว พีใ่ หญน ่งั หา งหนองน้ําหมายเลข 2 กับพรานคนหน่งึ นอ ยจะไปนง่ั หา งหมายเลข 3 กับ
พรานอีกคนหนึ่งเอง”
เชษฐาอ้งึ ไปอกี ครู ไชยยนั ตแ ละรพนิ ทรซง่ึ อยใู นทนี่ นั้ ดว ย ในระหวางสองพ่นี อ งโตเ ถยี ง
กัน กพ็ อจะเขา ใจไดว า อะไรเปนความอึดอดั กงั วลใจของผูทอ่ี ยูในฐานะพชี่ าย การนง่ั หางกลางปา
ทึบทั้งคืน ปญหามันอยูที่วา เหมาะแลวหรือที่พรานคนหน่ึงคนใดจะนั่งเปนเพือ่ น ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ
เพียงสองตอสอง ถา ไมใ ชพ ชี่ ายของหลอ นเอง แตต ัวหญิงสาวดูเหมือนจะไมไ ดส นใจคาํ นงึ ถงึ ในขอ
นเี้ ลย
ระหวา งทพี่ ี่ชายยงั พดู อะไรไมออก ในความดือ้ ดึงของนอ งสาวนั้น ไชยยนั ตก ็ตดั บทมาวา
“เอายงั งีก้ แ็ ลว กนั ถา ไมน งั่ กบั เชษฐา เธอมานงั่ กับฉันกไ็ ด สญั ญาวา จะใหเ ธอยงิ คนเดียว
ฉนั จะฉายไฟใหเ อง”
เชษฐากพ็ ยักหนา สนบั สนุนมาวา
“เอาไหม เอางน้ั ก็ได น่ังคกู บั ไชยยนั ต”
หลอ นเบป ากยนื กราน
“ไม! ทําไมหรอื คะพใ่ี หญ ทาํ ไมพวกเราสามคน ถึงจะนัง่ กนั คนละหางไมไ ด ทาํ ไม
จะตองไปนัง่ รวมกันดวย ไมเห็นจะมปี ระโยชนอ ะไรขน้ึ มาเลย ไมส นกุ สักนิด”
แลวหลอนก็หวั เราะออกมาเบาๆ เร่ิมจะเขาใจวาอะไรเปน ขอ กงั วลของพช่ี ายกับเพอ่ื น

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

327

“พ่ใี หญก บั ไชยยันตก ลัวอะไรหรือคะ ในการทีน่ อยจะขนึ้ นั่งหางกบั พรานคนใดคนหน่ึง
ของเราตลอดทัง้ คืน”

แลวหลอ นก็หนั มาทางรพนิ ทรผนู ง่ั เงยี บๆ ไมไ ดแ สดงความเหน็ อะไร ถามวา
“พรานพื้นเมอื งของคณุ ทกุ คน ลวนไววางใจไดท้ังนนั้ ไมใ ชห รอื ”
“ถา วางใจไมไ ด ผมกไ็ มเ อามาเส่ยี งตายกบั เราในครงั้ นด้ี วยหรอกครบั แตผ มเหน็ ดวยกับ
คณุ ชายและคณุ ไชยยนั ต คณุ หญงิ ควรจะนัง่ กับใครสกั คนหนึ่ง ในระหวา งพวกเดยี วกนั ไมค วรจะ
นั่งตามลําพังกบั พรานของผม ถึงแมผ มจะกลารับรองใหท ุกสิ่งทกุ อยาง มนั กไ็ มเ หมาะอยูด”ี
เขาตอบเรยี บๆ
ดารินยักไหลยมิ้ อยางถือดี และเชือ่ มนั่ ในตวั เอง
“ก็ไมเ หน็ เปน อะไรน่ี คนเหลาน้ีเขารูจักฉันดแี ลว เทาๆ กบั ท่ีฉนั ก็รจู ักเขา ทาํ ไมจะน่ัง
ดว ยกันไมไ ด ไมน า จะเกดิ ปญ หาอะไรเลย”
“แลวนอยจะเลอื กเอาพรานคนไหนน่งั เปน เพอื่ น”
พช่ี ายถามขรึมๆ สีหนา ไมสบายใจนกั ในความดึงดนั เอาแตใ จตวั ของนองสาว
“ใครก็ไดทง้ั นน้ั แหละคะ หน่ึงในส่ีนน่ั แตถา จะใหเ ลือก ขอเลอื กบุญคาํ เพราะเคยนั่งมา
ดวยกนั แลว เมอ่ื คราวกอ น แกคยุ สนุกดี แมจ ะขี้โมบา ง”
“ถา นอยจะดื้ออยากนง่ั แยกเปน อิสระ กม็ พี รานอยคู นเดยี วเทานน้ั ท่ีพเี่ หน็ วา เหมาะทส่ี ดุ ”
“ใครคะ?”
“พรานใหญของเรา รพินทร”
ดารนิ หนั ไปมองดูหนา พรานใหญ แลวยกั ไหลอกี ครง้ั
“กไ็ ดค ะ นอยบอกแลวยังไงวา พรานคนไหนกไ็ ดท ั้งนนั้ วา แตตวั นายพรานใหญเองเถอะ
จะยุงยากลําบากใจเกนิ ไปไหม ถาหากจะนงั่ คกู ับฉนั ”
“ผมคดิ วา ถาคุณหญงิ ไมนงั่ กบั คณุ ไชยยนั ตห รือคณุ ชาย ก็เลกิ ลมความคดิ เดมิ เสีย นอน
แคม ปไ มสบายกวาหรือ?”
เขาพูดอยา งอดึ อดั หลอ นยกมือขน้ึ กอดอก ยืดลําตัวตรงขนึ้ นาํ้ เสยี งหวนๆ
“น่ตี ลอดเวลามา คุณไมไดย นิ หรอื วา ฉันตอ งการน่ังหา ง”
“คืนพรงุ น้ี ผมต้ังใจวา จะขอนอนพักสักคนื ”
รพนิ ทรพ ดู เนบิ ๆ สหี นา เฉยเมย
“ผมขัดหางไวใ หแลว พรานทจ่ี ะใหไปน่ังเปนเพื่อนกน็ ดั แนะซักซอมมอบหมายหนา ทไ่ี ว
ใหแ ลว แตถานี่เปนคําส่งั ผมกไ็ มมที างขดั ”
ระหวา งทหี่ ลอนเมม ริมฝป าก จองเขาอยา งขัดเคือง พช่ี ายกล็ กุ ขน้ึ ยืน เดนิ เขามาตบบา
พรานใหญ บอกเครง ขรมึ วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

328

“เม่ือนอ ยจะแยกนงั่ ตะหากจากผมหรอื ไชยยันตใ หได กต็ ามใจเขารพนิ ทร เปน อันวา หา ง
ของนอยมีคณุ เปนพรานคุมกนั ก็แลว กนั ผมมองไมเ ห็นใครอน่ื ทัง้ ส้นิ ”

รพินทรถ อนใจเบาๆ ลุกขึ้นยืน ควา หมวก
“ครับ ผมจะปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่ง”
ตอบสัน้ ๆ แคน น้ั แลว เขาก็เดินออกไปจากเตน็ ท หญงิ สาวจอ งตามไปจนลบั ตา แลว หัน
ขวบั มาทางพ่ีชาย
“ทาํ ไมพ่ใี หญถ งึ จะตอ งทําอะไรใหด ูเปนการงอ งอนนายคนนอ้ี ยูตลอดเวลาคะ นอ ยไม
เขา ใจเลย เม่ือเขาไมอยากจะนงั่ คูกับนอย ใหพ รานคนไหนนั่งเปน เพอ่ื นนอ ยก็ได ไมเห็นหนักหนา
หรือวา มอี ันตรายนากลวั อะไรนักเลย กะอีเพียงแคน ั่งหา ง พใ่ี หญท ําใหหมอนไ่ี ดใจ เลนองคข้นึ ทุก
วัน ฮ!ึ คอยดูนะ พรงุ น้ีเวลานง่ั หาง ถา ไมทะเลาะตีกนั จนตกหา งตายกนั ไปขางหน่ึงกน็ บั วาเปนบญุ ”
“ถา เธอตรี พนิ ทรตกหา งตาย เธอก็กลายเปนนางไมป ระจําอยบู นหา งนน่ั เอง ไมม ที างกลับ
แคม ปได”
ไชยยันตวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

329

15

หลังเทย่ี งของวันรุง ขน้ึ คณะนายจางก็เตรยี มตวั พรอ มสําหรบั การเดนิ ทางไปนงั่ หาง
รพนิ ทรเอาพรานของเขารวมทางไปดวยเพยี งบุญคาํ กบั เกิด นอกนน้ั ใหอ ยปู ระจาํ แคมป รวมทัง้ แง
ซายดวย บุญคําจะน่งั คกู ับเชษฐาทหี่ างดนิ โปง เกดิ นง่ั กับไชยยนั ตทหี่ างหนองนํา้ เล็ก บรเิ วณหนง่ึ
ใกลท างดา น และตวั เขาเองผจู ะตอ งน่ังเปน เพอื่ นนอ งสาวหัวรัน้ ผแู สนทระนงของนายจางทหี่ า ง
เหนอื แอง เล็กๆ ระหวา งซอกหุบเขาทึบซึง่ ดารนิ เปน ผเู ลอื กเอง จากการดใู นแผนทีแ่ ละสอบถาม
หลักการเลือกของหลอนก็คอื ยึดถอื เอาระยะเดินทางจากแคม ปท ่ใี กลท ส่ี ุด เพราะไมต อ งการเดนิ ไกล

ขนาดใกลทสี่ ดุ กค็ อื ระยะท่จี ะตองเดนิ ไมต่ํากวา 2 ช่วั โมงเต็ม หางของเชษฐาเปน
ตําแหนงทไ่ี กลกวา เพอ่ื น จะตอ งขา มเขาไปอกี ลกู หนงึ่

บา ยโมงตรง ท้งั หกกเ็ ริม่ ตนออกเดนิ ทางรวมหมกู นั ไปกอ นตามดา นชางดานตะวนั ออก
เฉียงเหนือประมาณเกือบชวั่ โมงตอ มา เกดิ กน็ ําไชยยนั ตแ ยกไปทางหบุ เขาดานใต คงเหลือแตเ พยี ง
เชษฐา บญุ คาํ รพนิ ทรแ ละดารนิ สคี่ นเทานั้น ทย่ี งั เกดิ ไปดวยกัน เพราะทิศทางอยดู า นเดียว โดย
จะตอ งผา นทางหา งของดารนิ กอน ผา นดงทึบปา โปรง หุบเขาลักษณะตา งๆ กันหลายแหง ลงไปสู
กนกระทะอนั กวางใหญในระหวางทวิ ขนุ เขาสูงรอบดา น อากาศแหงอบั เปนคนละทางกบั ที่รพินทร
เคยนําแกะรอยในวันกอ น มันเปน บา ยทล่ี มน่งิ และบายเงียบทสี่ ดุ ระหวางทีเ่ ดนิ กนั ไป ไมเหน็ สัตว
ใดเลยแมแ ตส กั ตัว นอกจากผง้ึ ตัวเลก็ ๆ ท่มี อี ยทู ั่วไปแทบทกุ แหง ในดงแถบน้ี

พอเหงอื่ ของหญิงสาวโชกตัว และมีความรสู ึกอยากจะหยดุ พกั เพราะหวิ น้ําและขาทง้ั สอง
ขา งลาเตม็ ที ทัง้ หมดภายใตก ารนําของรพินทรก ็ทะลุปาเถาวลั ยอ อกสดู า นเลก็ ๆ ดานหนึ่งเปน ทาง
ลาดตํา่ พอพน พูของตน กรางใหญขนาด 7-8 คนโอบกถ็ งึ แอง นาํ้ เล็กๆ อาณาเขตประมาณไมเ กินรอ ย
ตารางวา นํ้าเปนสดี ําคลาํ้ ดว ยใบไมท ห่ี ลน ลงไปหมักหมมทบั ถมกนั อยใู นระหวา งโขดหนิ ระเกะ
ระกะ มีทางลงของดานหลายทางมาบรรจบพบกันทแี่ อง นํา้ ตนื้ ๆ แหงนี้ ดา นหนึง่ เปน เชิงเขาสงู
คอ นขางชนั ขน้ึ ไปสปู าทึบ

หา งขัดไวบ นกง่ิ ตะครอ ภายใตห ลังคาธรรมชาติของซมุ ขอยทบึ เยือ้ งกับบริเวณแองน้ํามี
พนั ธุไ มประเภทกาฝากและเฟรน ข้ึนปกคลมุ แทนบังไพรอยา งดีมิดชดิ แนบเนียน ชนิดท่ีแมแ ตค นเอง
ถาไมสงั เกตใหด ีกแ็ ทบจะไมร วู ามหี างขัดไวบนน้นั สงู จากพน้ื ประมาณ 15 ฟุต อยใู นบริเวณทจี่ ะ
มองเหน็ แองทกุ มมุ ในระยะตา่ํ กวา 20 เมตร

บรเิ วณนัน้ เตม็ ไปดว ยรอยของสตั วทุกชนดิ นับต้ังแตก ระจงข้นึ ไปจนกระทงั่ โขลงชางท่ี
ย่ําทับกนั สับสน ทั้งเกา และใหมเ ปรอะไปหมด ทัง้ สห่ี ยดุ พกั กนั ท่นี ่ันช่ัวขณะ

“หางนนี้ ะ เหรอ ทนี่ อยจะน่ัง”
เชษฐาถามอยางพอใจ ขณะทอี่ อกเดนิ สาํ รวจไปรอบๆ บรเิ วณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

330

“ครบั ”
“รอยกระทิงทเี่ หน็ อยนู ั่นใหมเหลือเกิน เมอ่ื เชา นีห้ รือเมอ่ื คืน?”
“เม่ือคืนน้คี รับ แตรอยไอล ายที่อยขู า งโขดหนิ กอ นนั้นหยกๆ นเี่ อง บางทอี าจกอ นหนา ท่ี
เราจะมาถงึ ที่นสี่ ักอึดใจเดียว”
รพนิ ทรก ระซบิ บุย ปากไปทพี่ นื้ แฉะริมนํา้ ใกลโ ขดหนิ ลกู ใหญทางดานขวามอื เชษฐา
มองตามจงึ เพง่ิ สงั เกตเหน็ รอยเทา หนา ของเสอื สองขางปรากฏอยูทน่ี น่ั นา้ํ จากบรเิ วณแอง สวนใหญ
ที่ทะลกั ไหลเขา มาขังอยทู ร่ี อยของมนั ยงั เปน รอยขุนๆ อยู เมอื่ กราดสายตาตาม กย็ ง่ิ เหน็ ชัดทหี่ ิน
เกลีย้ งอกี กอนหน่งึ ...งอกกลางแอง รอยเทา ท่ีเปย กนา้ํ ประทับไวบ นนนั้ พอหมาดๆ แตก ย็ ังสงั เกตเหน็
ไดถ นดั อนั นา จะสันนษิ ฐานไดว า เจา ลายมาทรดุ หมอบเลยี กินนา้ํ อยรู ิมแอง เมอื่ กนิ เสรจ็ ก็กระโจน
ไปยนื อยูบ นโขดหินกลางแอง แลว เผนตอ ไปยังอกี ดานหน่งึ ข้นึ ปากดา นไป
ดารินน่งั พกั อยกู บั บญุ คาํ กาํ ลงั กรอกกระตกิ น้ําดื่มอยทู ี่โขดหนิ กอนหนึ่ง ไมไ ดตามเขา มา
ดว ย จึงไมเ ห็นเชษฐาชําเลืองไปทางนองสาว แลวเปลย่ี นสายตามาจับนงิ่ อยูทห่ี นาของพรานใหญ
“คงจะมีอะไรนาดูนา ชมมากนะ สําหรับหางนี้ อยา งไรกต็ ามขอใหคุณรูไวดว ยวา นอ ยยงั
ไมเ คยน่ังหา งในปา สงู อยางนม้ี ากอน อยา งเกงกแ็ คหา งสาํ หรับเกง กวาง แลวก็ไมเ คยนัง่ ตลอดทงั้
คนื ”
“โปรดอยา งกงั วลเลยครับ”
นายจางตบแขนเขาหนกั ๆ อกี ครั้ง ก็เดินกลับมาท่ีนองสาวและบุญคาํ บอกวา
“เอาละนอย เธอขนึ้ หา งนกี้ บั รพนิ ทร พก่ี บั บุญคําแยกไปกอ นละ ยงั จะตองเดนิ อกี ตั้ง
ชวั่ โมง พรงุ นีเ้ ชา พบกันใหม พจ่ี ะยอนกลับมาสมทบกับเธอและรพินทรท ่นี ี่ รอดว ยกแ็ ลวกนั ”
“โชคดีคะ พีใ่ หญ!”
นองสาวโบกมือให ยงั คงนงั่ พักเหนื่อยอยทู ่โี ขดหนิ กอ นเดมิ พชี่ ายโบกมือตอบแลว ควา
ปน ทพ่ี งิ ไวกบั โคนไมข น้ึ มา บญุ คําก็ออกเดนิ นาํ ล่วิ เลาะแองนํา้ น้ันขนึ้ สปู ากดานดานหนึง่
ไมก ่อี ดึ ใจรา งอันสูงใหญสงางามของราชสกุลหนุมผูเปน พี่ชาย กบั รา งผอมเกร็งของ
พรานพ้นื เมืองกล็ ับหายไปจากสายตา

ทุกสิง่ ทุกอยา งตกอยูในความเงยี บสงดั ตามเดมิ เหลอื แตเ พียงหญิงสาวผูสูงศกั ดิ์ และ
พรานใหญส องตอสองทา มกลางความเปลยี่ วเปลานา สะพรึงกลวั ของดงทึบรอบดา น ฝา ยหนึง่ นั่งเอา
ปน พาดตกั วางขอศอกไวบนปน ต้ังฝา มือทง้ั สองรับคางไว อีกฝา ยหนงึ่ ยืนพงิ โคนไมอยูขา งหนา ใน
ระยะหางสามสกี่ าว

ตาแข็งกรา วทรงอํานาจกอปรไปดว ยความเยอ หย่ิงกบั ตาเนอื ยๆ เฉยเมยท้ังคูสบกนั ขณะ
นั้นลมปาที่สงบมาตลอดกเ็ รมิ่ โชย ใบไมก ระดกิ และเสยี งเรไรกเ็ ริม่ เพรยี กระงมดง ระคนไปกบั
จักจ่นั ลองไน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

331

“หา งน้นี ะ เหรอ สําหรับฉัน?”
หลอ นเปรย ทาํ ลายความเงยี บขึ้น
“ถา ไมใ ชหา งน้ี แลวจะมหี า งไหนอกี ?”
เสยี งหาวๆ หลุดออกมาจากลาํ คอที่เต็มไปดว ยเครานน้ั
“พช่ี ายฉนั ไปแลว ไมมใี ครอืน่ อีกเลย มแี ตค ณุ กับฉันเพยี งสองตอสองกลางปาทึบน่ี คุณ
จะฆาฉันหมกปา ก็ไดน ะ สะดวกท่ีสดุ ”
ดารินพดู เนบิ ๆ ประกายตาเตม็ ไปดวยอาการทาทาย
“ไมต อ งถึงกบั ลงมอื ฆา หรอก เพียงแตวิง่ หนีไปเสียเฉยๆ เดย๋ี วนี้ คุณหญงิ กร็ องปาแตกไป
เทา น้ัน แตไมต องกงั วล...คนอยาง รพนิ ทร ไพรวัลย ไมเ คยทรยศตอ ใครท้ังสน้ิ ”
“คณุ เคยคดิ บา งไหมวา...” หลอ นเลกิ ควิ้ ยิม้ มมุ ปาก “การท่ีคุณตองทาํ หนาทเี่ ปนพรานคุม
กนั ข้ึนนั่งหา งกับผหู ญงิ สกั คนหนึ่ง ท่ีไมค ุนเคยกับการน่ังหา งมากอน ผูห ญงิ คนนน้ั อาจทําปน ล่ัน
ถูกคณุ แทนทจี่ ะถกู สัตว”
“ถึงแมจ ะมากไปดวยอารมณ ผหู ญิงคนน้นั ก็เปน คนฉลาดไมใ ชคนโง หลอนรูด ี ตอให
เกลียดขหี้ นา ผมสกั ขนาดไหน ถาทาํ ปน ลัน่ ถกู คนนาํ ทางเสยี แลว กจ็ ะไมมใี ครเสี่ยงตายเขามาอาสา
นําทางใหอกี ”
ดารินหวั เราะหๆึ ในลําคอ ควักบหุ ร่ีออกมาจุดสูบ พนควนั ชาๆ ตายงั จบั นง่ิ อยทู ี่รพินทร
“คุณไมกลวั เลยรึ?”
“ในปาคอนกรตี ผมอาจกลัวคุณหญิงเพราะผมไมชํานาญในปาอารยธรรมเชน นนั้ แตใน
ปาดงพงพเี ชน น้ีมันถ่นิ ของผม วาแตคณุ หญิงเถอะ...”
“ทาํ ไม?”
“มานัง่ หา งกับผม ไมก ลวั ผมมัง่ รึ?”
“ฉนั อยากรนู ะวาคณุ นา กลัวสักแคไ หน ใช! คณุ เปนคนนากลวั มากสําหรบั สัตวป า ทกุ
ชนดิ แตฉนั เปน สัตวเ มอื ง!”
“ตวั ทีแ่ สนสวยและเตม็ ไปดว ยพษิ สง! ผมยอมรับตามตรงวา ไมส ูจะสันทดั จดั เจน หรือ
ชํานาญในสญั ชาตญาณนกั แตกพ็ ยายามจะเรียนรู”
“ดวยสตปิ ญญาอันโงเงา ตามประสาคนดงของคณุ นะรึ?”
น้าํ เสยี งของหลอ นแฝงไวด ว ยรอยเยาะ มมุ ปากงามพรายไปดวยรอยหยนั
รพนิ ทร ไพรวลั ย ถอนใจหนกั หนว ง บอกกับตนเองวา ใชแลว ...เขาคิดไมผิด ม.ร.ว.หญิง
ดารนิ วราฤทธิ์ รายกาจนาหนกั ใจและยุง ใจเสียยิง่ กวาเสอื สมิง!
เขายกนาฬิกาขอ มือขึ้นดู แลว ตดั บทหวนๆ วา
“สี่โมงกวาแลว ถาคุณหญงิ อยากจะยิงสัตวก ็ขึน้ หา งได”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

332

หลอนย้มิ อยา งลึกลบั ชายตามองดเู ขาดว ยหางตาชนดิ อา นความหมายไมออก อึดใจกล็ กุ
ขนึ้ ยนื ตวดั ปน ข้นึ มาหนีบไวใ นซอกแขน

“คงไมเสยี เวลามากนักไมใ ชห รือ ถาฉันจะเดนิ ดบู ริเวณรอบแองนาํ้ นส้ี ักครู กอ นจะขนึ้
หาง”

วา แลว หลอนกอ็ อกเดนิ ตรงไปสาํ รวจรอยท่รี มิ แองนาํ้ รอบๆ พรานใหญเดนิ ตามไปเงียบๆ
เบือ้ งหลัง หลอ นแหงนมองดภู มู ิประเทศรอบดานดว ยสหี นา เรือ่ ยเฉอื่ ย ดูจะไมส ะทกสะทา นตอ
บรรยากาศแวดลอ มอนั นา สะพรงึ กลวั นั้นเลย อารมณเ หมอื นจะอยูในความสุขความพอใจอยา งย่ิง

เม่อื หลอ นสูบบุหร่ีหมดตวั กข็ ย้ีดับกบั โขดหินแลวท้ิงกน ใชเทาเกลย่ี ใบไมแหงกลบ หนั
มาพยกั หนา

“เอาละ ฉันพรอ มแลว ”
รพนิ ทรนาํ หลอ นมาใตหา งทข่ี ัดไว ตนไมเ อนและลาํ ตนอันแขง็ แรงของเถาวลั ย เปรยี บ
เสมือนเปน บนั ไดธรรมชาติใหป น ปายขนึ้ ไปสูหางไดโ ดยไมย ากเยน็ อะไรนกั แตห มายความวาจะ
ตอ งใชค วามระมัดระวังตามสมควร เขารับปน มาจากหลอน พยกั หนา เปน ความหมายเตอื นใหปน
ลวงหนาขึน้ ไปกอ น หญงิ สาวเงยหนา ขนึ้ สาํ รวจทางขน้ึ แลวหนั กลบั มามองดูหนา ถามวา
“น่ีไมไ ดท ําบนั ไดใหดว ยหรอกร?ึ ”
พรานใหญเ ลกิ คว้ิ แลวยกั ไหล
“นเี่ ปนหางยงิ สตั ว. ..ไมใชห อ งชัน้ บนในคฤหาสน คุณหญงิ ตองปน ขนึ้ ไป แตถาลาํ บาก
หรือเหลือความสามารถ ผมกย็ นิ ดที ีจ่ ะนาํ กลับแคมป”
หลอ นไมกลาววา กระไรอกี หยิบถุงมือหนงั ขนึ้ มาสวมมือท้งั สอง แลว ไตข น้ึ ไปบนลาํ
ตน ไมเอน อันมกี ง่ิ กา นเปน ทย่ี ดึ แลว ทีพ่ กั ตวั ไดตามสมควรน้ัน ดว ยอาการแคลว คลองวอ งไว ผิดไป
จากบคุ คลทว่ั ๆ ไป ท่เี คยเหน็
ไมก อ่ี ึดใจน้นั รางงามกข็ ้นึ ไปยืนเทาสะเอวอยูบนหา งกม ลงมองดูเขา รพินทรหวั เราะหึๆ
อยใู นลําคอ ไตต ามข้ึนไปชา ๆ สงปนของหลอนขา มราวหา งไปใหแลว กา วขามราวขนึ้ สูตัวหาง วาง
สีหนา เครงขรมึ ไมส นใจกับสายตาของหลอ นที่เฝาจับจอ งมองอยูทุกขณะ
บรเิ วณหางเปน รปู สเ่ี หล่ียมผนื ผา เนอื้ ทจี่ าํ กดั จาํ เข่ียประมาณสองตารางเมตร ประกอบ
ดว ยลกู หา งอันเปน ไมท อนกลมไดขนาดเสมอกนั ทอนเทา ขอ มือ มัดตรงึ ดวยเถาวัลยม่นั คงแขง็ แรง
พอใช มรี าวกน้ั ทง้ั สีด่ า น ประกอบดว ยกงิ่ ไมบงั ไพรท่ีตดั มาสะไว และบางสวนของก่งิ ขอยอนั เปน
ธรรมชาติเดิม มนั กวางพอสําหรับคนสองคนน่งั ไดอยา งสบาย แตแคบมากถา คนใดคนหนง่ึ จะ
ทอดตวั ลงนอน
เมื่อขนึ้ มาถงึ รพนิ ทรก จ็ ัดบริเวณหา งโดยไมพ ดู คาํ ใดทงั้ ส้นิ ปลดเปห ลังออก คล่ีผาใบ
หนาผืนเล็กพอดีกบั เนอื้ ท่ขี องพนื้ หาง ออกปูทบั ผิวอนั ขรุขระของลกู หางไว คลอ งกระตกิ น้าํ กระตกิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

333

กาแฟและหอ เสบียงสาํ หรบั เปนอาหารคา่ํ ไวท รี่ าวหา งดา นหนึ่ง จัดการผกู ไฟฉายไวด ว ยเชอื กรมชวง
ส้ันๆ โดยปลายอีกขางหนึ่งมัดตดิ กับราวหางปองกนั การพลัง้ เผลอ หลน ตกไปจากหา งในเวลา
กลางคืน วางไรเฟล ของตนเองไวท งี่ ามรองรบั ซ่ึงทําไวสองอนั แลวสาละวนอยกู ับการจัดวาง
สิ่งของติดตัวจาํ เปนท่นี ํามาดว ยใหเปน ระเบยี บเรยี บรอยเพ่อื ความสะดวกในการหยบิ ใชไดท นั ทว งที
ตลอดเวลาหญงิ สาวน่งั เอามือคลอ งเขา มองดูเขาดวยสายตาไมก ินเกลียว

“ทาํ ไมถงึ ขดั หา งแคบนัก?”
เสียงนั้นถามมาอีก ในขณะทเี่ ขายังงว นอยกู บั การจดั เตรยี มส่งิ ของ
“นี่เปน หางยิงสัตว. ..” เขายนื ประโยคเดมิ โดยไมเ งยหนาหรอื ละมอื “ไมใชห า งขาย
สรรพสนิ คา”
“น่จี ะเปด ฉากววิ าทงนั้ ร?ึ ”
“ผมพดู ตามจรงิ ”
“นึกแลว ไมผ ดิ ”
“นึกอะไร?”
“นกึ วากอนพระอาทติ ยข ึ้นพรุงนี้ ไมฉ ันกค็ ุณคงจะถูกฆาตกรรมกนั ไปขา งหน่ึง ถาหาก
ความจําเปนบงั คบั ใหต องมานั่งหางดว ยกนั ”
“คุณหญิงคดิ จะฆาตกรรมผมทเี ดียวรึ?”
“กไ็ มแนน กั ถา อุเบกขาหรอื ขันตขิ องฉนั หมดส้ินไปเพราะสดุ แสนทจี่ ะทนทานได คนเรา
เมื่อบันดาลโทสะอาจทาํ อะไรลงไปโดยไมเ จตนากไ็ ด”
“แตถาคณุ หญงิ ฆาผมละก็ มีเจตนาแน เพราะคดิ และเตรยี มการไวก อ น พยานหลกั ฐาน
สง่ิ แวดลอ มมลู เหตุจงู ใจยืนยนั อยพู รอ มนาํ สบื ไดท ีเดยี ว”
“ขอใหร ูไ วด วยวา ฉนั ไมไ ดขอรองใหคณุ มานั่งหางกบั ฉนั เลยนะ แลว ก็ไมต องการสกั
นิด”
“ก็เหมือนกนั กบั ผมนนั่ แหละ”
“แลว มาทําไม?”
“ก็แลว คณุ หญงิ มาทําไม?”
“ฉันตองการนงั่ หาง แลวพชี่ ายบังคับใหฉนั ตองนง่ั กับคณุ ”
“กเ็ หมือนกนั อีกน่นั แหละ พ่ชี ายของคุณหญงิ ออกคําสง่ั ใหผมมาน่ังกับคุณหญิง ซึ่งผม
ปฏิเสธไมไดเพราะผมเปน ลกู จา ง”
“ถางน้ั ลงจากหางเดยี๋ วน้ี เอาฉนั ไปสงแคม ป! !”
ดารนิ พรวดพราดลุกขน้ึ ยนื จนหา งส่นั ควา ปน รพนิ ทรค วกั บุหรอี่ อกมาสูบอยางสบาย
อารมณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

334

“เอาซิครบั เชญิ กลับไปเอง ผมไมไปหรอก ข้เี กยี จเดินกลบั ไปกลบั มา หรอื วาจะ
ฆาตกรรมผมเสียกอนแลว เดนิ กลับแคม ปเ องกย็ ังได รบั รองวา ปาลกึ แบบนไ้ี มม ีใครรหู รอกวาคณุ
หญงิ ฆา ผม ถาใครถามกบ็ อกวาไมร ูห ายไปไหนกแ็ ลว กัน...”

หญิงสาวกดั รมิ ฝป าก หนาแดงก่าํ หายใจสะทอ นหอบ ยนื ถือปน จองหนา เขาอยเู ชน นนั้
พรานใหญห ัวเราะเอ่ือยๆ ในลาํ คอ กลาวเนบิ ๆ ตอมา

“...ผมบอกคณุ หญิงแตแรกแลว วา ไอก ารมาลําบากกรากกราํ อยใู นปานัน้ นะ มนั ไม
เหมาะสมสาํ หรบั คุณหญงิ เลย ตอนจะมาน่ังหา งกเ็ ตอื นแลว วา มนั สบายสนู อนในแคม ปไมไ ด
คุณหญิงกจ็ ะมาใหไ ด พอเหน็ หา งก็เกดิ สงสัยวา ทาํ ไมถงึ ไมส บายเหมือนเตยี งนอนของหองใน
คฤหาสนของคณุ หญงิ หรือในหอ งของโฮเต็ลชนั้ เดอลกุ ซ”

“ฉันเพียงแตถามวา ทําไมถึงขัดหางแคบจาํ กัดเกนิ ไปนกั คุณไมน าจะพดู โยกวนโทโสฉนั
อยางน!้ี ”

หลอนพดู หอบๆ รมิ ฝปากส่ัน
“ผมก็ตอบตรงที่สดุ แลว นคี่ รบั วา หา งยิงสัตวนะ มนั จะกวางขวางใหญโ ตเหมือนหาง
สรรพสนิ คาไมได จะตองใหผ มอธบิ ายดว ยไหมวา ทําไมมนั ถงึ ไมเหมอื นกัน”
“อยางนอ ยท่สี ดุ คณุ กค็ วรจะรูอ ยแู ลว วา เรานงั่ กันสองคน...”
ดารนิ พูดเสยี งหนักๆ ตาควา่ํ
“...แลวกค็ งไมถ งึ กบั จะตอ งนั่งถางตากนั ตลอดท้งั คืน เพราะสตั วม ันมเี วลาขา วของมัน
เหมือนกนั คนนัง่ หางพอจะนอนพกั ได ถา คุณเพยี งจะขยายพน้ื หา งใหก วา งขวางกวาน้อี กี สกั นิด ก็
พอจะมที ่นี อน นไี่ มม ที ใี่ หเ อนตัวไดเลย”
“ถา อยา งนัน้ ผมก็ตอ งขออภยั เพราะไมท ราบมากอ นวา คุณหญิงตอ งการจะนอนดว ย
ในขณะนั่งหา ง ผมถอื เอาตามธรรมเนยี มของผม คอื ถาคิดจะนง่ั หา งกนั แลว ผมไมเคยนอนเลย งว ง
เขาจริงๆ กน็ งั่ หลบั นกเอา พรานปาหรือนักลาสตั วแ ทจ ริงทุกคนเขาก็ทาํ อยา งผมนแี่ หละ เพราะถา
อยากจะนอนก็ไมต องมาลาํ บากนงั่ หางอยู คาํ มนั ก็บอกชดั อยูแลว วา ‘นัง่ หาง’ ไมใช ‘นอนหาง’ การ
นอนอยางสบายในเวลาดกั ยิงสัตว จะทาํ ใหเ ราเผลอหลับไปโดยไมรูสกึ ตวั ตกอยใู นฐานะประมาท
กวา จะรสู กึ ตวั ชางก็อาจมารอ้ื หา งเราเสียแลว”
“ขอ นั้นไมสําคญั หรอก!...” หลอนตวาดแวด “ถึงจะนงั่ กันตลอดคืน ฉนั ก็น่งั ไดแลว ก็ไม
บนดว ย แตท ฉี่ ันเดอื ดกเ็ พราะไอคําตอบแบบยวนหาเรอื่ งของคุณตะหาก คณุ บอกกบั ฉันเสยี อยา งน้ี
แตแรก มนั กไ็ มย ่วั โทสะขวางหู ตอบออกมาไดวา หา งยงิ สตั วไ มใ ชห า งสรรพสนิ คา พูดแบบนี้ชวน
ใหอ ยากตอ ยปากเสียมากกวาจะทาํ ความเขา ใจกนั ไดด วยด”ี
“คนเราถา มวั แตค ิดที่จะตอ ยปากกนั อยูละก็ ถึงยังไงๆ กไ็ มม ีทางจะทาํ ความเขาใจกนั ได
ดว ยดอี ยวู นั ยงั ค่ําแหละ แลว คุณหญิงก็คิดอยากจะตอยปากผมมาตง้ั แตพ บกนั ครง้ั แรกทีเดยี ว ความร-ู
สึกชนิดน้ี มนั แกย ากเสียแลว ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

335

“ก็หม่นั ยวนเขา ซิ!”
“กห็ ม่นั ขวางเขา ซิ!”
“บา!”
“ถา จะมาทะเลาะกบั ผม ก็เชดิ เอ็ดใหล่ันปาไปตามสบายครบั แตถา จะมายิงสัตว เลกิ สง
เสยี ง นัง่ ลงใหส งบและปฏิบัติตามคาํ สงั่ ผมไดแลว”

ดารินหนา เปน มาหมากรกุ กดั ริมฝป ากแรง ในที่สุดกก็ ระแทกตวั ลงน่ัง สะบัดหนาหันไป
ทางอ่นื รพนิ ทรพ ิงหลังกบั ราวหาง ทอดสายตามองดูหลอ นเงยี บๆ อกี อดึ ใจใหญจึงบอกมาเสยี งตาํ่ ๆ

“ตรวจปน!”
“เรยี บรอยแลวหรอกนา !”
หลอ นกระชากเสยี งมาเบาๆ
“หมายความวา ยงั ไง ที่วา เรยี บรอย?”
“กระสนุ เตม็ อตั ราในซอง แลว ยังอยใู นลาํ กลอ งอกี นัดหนง่ึ ”
“แปลวา ขึ้นลําไวแ ลว ”
“ยงั กระสนุ อยใู นลํากลอ งกจ็ รงิ แตฉนั ลดนกไว”
พรานใหญพยกั หนา
“เอาละ ขึน้ นก!”
ตาขนุ เขียวคูนน้ั ชาํ เลืองแวบมาท่ีเขา แลวตบลูกเล่ือนของเบราวนง่ิ .375 แม็กน่มั ขนึ้ เสยี ง
ดังสน่ัน พรอมกับตบลงเขาทีต่ ามเดิม ไรเฟลกระบอกนน้ั อยูในภาวะพรอ มทีจ่ ะยงิ ไดท กุ ขณะ
“ฮื่อ!...”
เสียงหนกั ๆ กระแทกอยา งประชด
“ทนี ี้ลองใสหามไก...เซฟนะ ”
“ฮ่ือ...เอา ! ยังกะหดั ทหาร หรอื มาฝก อาวธุ ปนกนั ใหมท เี ดียว เชิญออกคาํ ส่ังมาอีกซิเจาคะ
วา จะใหทําอะไรอีก”
“ปลดหา มไก”
“ฮอ่ื ...เอา ! ปลดแลว ทํายังไงอีกละ ?”
“กอนจะออกเดนิ ทางมาน่งั หา งในวนั น้ี คณุ หญิงตรวจสอบปนกระบอกนไี้ วเ รียบรอย
แลว หรือยัง?”
พรานใหญถามดว ยหนา ขรมึ อยูตามเดิม
“ทําไมถึงไมต รวจ เรยี บรอยหมดทกุ อยา ง”
“อะไรบา งทว่ี า เรียบรอยนะ ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

336

“ลาํ กลอ งเกลี้ยงสะอาด ลา งเอานาํ้ มนั หลอ ลน่ื กบั จาระบอี อกหมดแลว เขม็ แทงชนวน
ปฏิบตั กิ ารไดด ี โบลทอยูในสภาพเรียบรอ ย หมดุ หรอื สกรูทกุ ตวั ไขเกลียวตงึ แนน ศูนยเ ที่ยง ระยะ
รองเมตรรบั รองวา ฉันสามารถยิงรอยรจู มูกของคนยวนโทโสคนไหนกไ็ ด! ”

“รอบคอบและชํา่ ชองดีมากในการตรวจตราอาวธุ ปน แตก็เปน ความรอบคอบและช่ําชอง
ของนกั ยิงเปากระดาษเทา นนั้ ไมใ ชนกั ลา สัตว”

“หมายความวา ยงั ไง?”
หลอนหนั มาจอ งตาโต เดือดจขี๋ ้ึนมาอกี
“กห็ มายความวา ปนของคุณหญงิ มันยงั ไมเรียบรอ ยเทาท่ีควรนะ ซิ หามไกหรอื เซฟฝด
ส้ินดี ปลดหรอื ใสล ําบากมาก ตอ งเอาหวั แมม ือดันกนั อยา งเตม็ ท่ี กวา จะปลดหรอื ใสไ ด มิหนาํ ซํ้ายงั
มเี สยี งดงั ความขลกุ ขลกั ในดานเซฟปนนแ่ี หละทาํ ใหนกั ลาสัตวห ลายคนมาแลว พลาดโอกาสทีจ่ ะ
ยงิ สัตวได หรือมิฉะนน้ั กเ็ สียชวี ติ ไปเสยี เซฟปน ของนักลาสตั วท กุ คนควรจะเบาและคลอ งท่ีสุด
เวลาจะใสหรอื จะถอด ตอ งทาํ ไดอ ยา งนิ่มนวล และไมม ีเสยี งดังคลอกแคลกเตือนสตั วใ หร ูตัวแมแต
นดิ เดยี ว”
ดารนิ ขมวดคว้ิ กมลงมองดไู รเฟล บนตกั แลว รบี ทดลองใสและปลดหามไก สลบั ไปมา
สองสามเทย่ี ว ก็ย้ิมออกมาเจอ่ื นๆ เซฟปน ของหลอ นคอนขางฝด จรงิ ๆ และมีเสยี งในขณะท่ีปลด
“มันสําคญั นกั หรือ...กะอแี คเซฟฝดหนอ ยเดียวเทา นี้ ถึงอยางไรฉนั กป็ ลดมนั ไดไ มถงึ กบั
ตองออกแรงอะไรนกั แลว เสยี งก็ไมใ ชดังมากอะไร”
หลอ นพูดเสียงออ นลง
พรานใหญห วั เราะเบาๆ อยูในลําคอ
“ถายิงเปา กระดาษ มนั ก็ไมสาํ คัญอะไรหรอก ถา ยงิ คนหรอื ยิงสตั ว สาํ คัญมาก ก็บอกแลว
ยังไงวา นักลาสตั วหลายคนมาแลวพลาดโอกาสอนั งามท่สี ดุ เพราะเซฟฝด หรอื มเี สียงดังนแ่ี หละ
คณุ ชายเชษฐาเองควรจะยิงไอกดุ ควา่ํ อยูกบั ท่โี ดยไมต องลาํ บากตาม ถา เซฟปน กระบอกนัน้ คลอง
และเบากวานน้ั สกั หนอย เสยี งปลดเซฟแทๆ ท่เี ตอื นใหม นั รตู ัวเสยี กอน เสีย้ วของวนิ าทีของจังหวะ
ที่ควรจะลน่ั กระสนุ ออกไปได ถามีอะไรมาเปนอปุ สรรค ยอ มหมายถงึ การเสยี โอกาสทันที สาํ หรับ
สัตวป า ทุกชนดิ ถา การเสียโอกาสชนดิ นั้น การสูญเสยี กเ็ พียงแตไ มไ ดส ัตวนนั้ แตถ า การเสยี โอกาส
ในขณะท่สี ัตวร า ยมันชารจ การสญู เสียกอ็ าจมีความหมายถงึ ชวี ิต แลว ในปา เชน น้ี อยา วา แตเสียเซฟ
ปน ที่ลัน่ แคดงั กริกเดยี วเลย เสียงถอนหายใจกย็ ังไดยนิ ไปไกล โดยเฉพาะอยา งย่ิงประสาทหขู อง
สัตวด ว ยแลว ย่งิ จบั ส่งิ ผดิ ปกตนิ ้ีไดท นั ท”ี
เขาลว งลงไปในยา มเครอื่ งหลงั หยิบนาํ้ มันหลอ ล่นื มาสง ใหแกหลอ นแทนคาํ พดู เตือน
โดยวาจาใดๆ ทั้งส้ิน ดารนิ เบป าก กระดกไหลน ิดหน่ึงแลวรับไปโดยดี หลอ นกระชากลกู เลอ่ื น ถอด
กระสนุ ท้งั ในรังเพลิงและในซองกระสุนออก ใชนาํ้ มนั หยอดทป่ี มุ หามไก และทดลองผลักไปผลัก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

337

มาอยอู ึดใจใหญ จนกระทง่ั หา มไกคลอ งขน้ึ และเสยี งดงั หายไป แลว ชําเลืองมองดเู ขาอกี แวบหนงึ่
จัดแจงบรรจกุ ระสนุ ข้นึ ลาํ ตามเดมิ ถามวา

“ขน้ึ ลาํ แลวใสเซฟไวใชไหม?”
“ใช เม่ือจะยงิ ปลดเซฟ แลว ยงิ เลย ไมจําเปน จะตองเอาลูกเขาลาํ กลอ งไวแ ลว ลดนก
เพราะถาเวลาจะยงิ ตองขยับลูกเล่อื นอีกคร้ังเปนการข้ึนลาํ เสียงขยบั ลกู เลือ่ นดังเสียกวา ปลดเซฟตงั้
รอยเทา โปรดจําไวดว ย การดักยิงสตั วไ มว า จะน่ังหา งหรือนง่ั ซุมกต็ าม ปน ตอ งพรอ มท่จี ะยงิ ได
ทนั ที เพียงแคป ลดเซฟเทานนั้ ไมใ ชมามวั ขน้ึ ลาํ อยู ผดิ กบั เวลาเดิน โดยยงั ไมค ดิ ท่จี ะยงิ อะไร ขณะท่ี
เราเดนิ เมื่อสตั วจูออกมาใหเ หน็ จะโดยบงั เอิญหรือโดยชารจเขา มาทํารา ยกต็ าม เรามเี วลาทีจ่ ะขนึ้ ลาํ
ไดทนั และไมตอ งคาํ นงึ ถงึ วา จะเกดิ เสียงหรือไม แตใ นเวลาน่ังหาง หรอื จองพรอ มทจี่ ะยงิ อยูแลว
จะตองไมใ หเ กิดเสียงแมแตน ิดเดยี ว”
“ขอบใจทส่ี อน คงจะนึกหัวเราะเยาะฉนั มาตลอดเวลาซินะ ในความโงเงาไมป ระสี
ประสาในเรือ่ งน”ี้
“ครสู อนวิชาใหแ กศษิ ยน ะ ไมม ีวันทจี่ ะหวั เราะเยาะลูกศิษยหรอก มแี ตวาลกู ศิษยหวั ดอื้
บางคนจะอวดดกี บั ครเู ทา น้นั ”
“อยา ทาํ เปน ไดทีข่ีแพะไล”
“เอากระสนุ มากน่ี ัด?”
“ชุดเดยี ว หานดั ”
“นอยไป!”
“ฉนั มายงิ สตั วน ะ ไมไ ดม ารบกบั ใคร แลวกม็ าเพยี งชวั่ ขณะคนื เดยี วเทานัน้ เร่อื งอะไร
จะตองหอบกระสุนมามากๆ ใหห นกั นี่มนั ไรเฟล .375 แลวกห็ วงั ยงิ สัตวใ หญ ไมใชล กู กรดที่จะยิง
นกยิงหนูเลน จะไดข นมาเปนรอ ย ปนขนาดน้ีขอใหม ีโอกาสล่นั ไดน ดั เดียว กเ็ หน็ ดเี หน็ ชว่ั กนั ไป
แลว อยหู รือไมอยูกร็ กู ัน คณุ คดิ วา ฉนั จะยงิ กระทงิ ซํ้าถงึ สิบๆ นัดทเี ดยี วหรือ”
“นยี่ ังไง อวดดอี ีกแลว ใช! ลูกปน ไรเฟลขนาดน้ีนะ ลงไดล นั่ นดั สองนดั กร็ ูผลแลว แต
เพอ่ื เปน การไมป ระมาท ในทุกครัง้ ท่ีเดนิ ออกจากแคม ป ไมว าจะไปใกลห รือไกลกต็ าม ควรจะมี
กระสนุ สาํ รองตดิ ตวั ไวป ระมาณ 20 นดั เพื่อความไมประมาท ในปา เปน ส่งิ ทเ่ี ราคาดคะเนอะไร
ไมไ ดทงั้ ส้นิ สิง่ ทีไ่ มค ดิ ฝนหรอื อุปทวเหตคุ บั ขันมนั อาจเกิดขนึ้ ไดท ้งั นัน้ อาจประจันหนากบั ชา ง
โขลงโดยไมรตู ัว ทจ่ี าํ เปน จะตอ งใชก ระสุนมากกวา 4-5 นดั อาจพบกับโจรผูรายหรือพวกปลนกลาง
ปา อาจหลงปา พลัดกับพวกอยูหลายๆ วนั ซ่งึ จะตอ งพงึ่ กระสนุ สาํ รองท่ตี ิดไว กระสุนสัก 20 นัด
มันไมหนกั เพมิ่ ข้ึนอีกสกั แคไ หนหรอก”
“เจา คะ เขา ใจแลว”
“กระสุนท่ีบรรจุอยู เปนกระสนุ แบบไหน?”
“หัวออ น 270 เกรน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

338

“เบาไป สําหรับกระทิง เปลย่ี นใหมท้งั หมดนั่นแหละ เอา! เอาลกู นไ่ี ป”
หลอ นถอนหายใจเฮือก หลับตา สายหนา อยา งออ นใจ แลวก็จาํ ตอ งถอดกระสุนเดิมออก
ตามคําสง่ั รับลูกแบบซลิ เวอรทปิ นํ้าหนัก 300 เกรนไปจากพรานใหญ บรรจุแทน พลางบนเบาๆ
“ฮึ! ดาริน วราฤทธ์ิ มือปนขนาดช้ัน ‘ดิสทงิ ควีส’ ควา โลค วา เหรยี ญมาแลวนกั ตอนกั พอ
มาเจอะเอาพรานปาผูมปี นสบั ปะรงั เคคมู ืออยูเ พียงสองสามกระบอก มอื ปน เหรยี ญทองก็กลายเปน
เด็กฝกใหมไปเสียแลว เฮอ! ฉนั ทําอะไรไมเ คยถูกเลยนะ บกพรอ งในสายตาคุณอยตู ลอดเวลา”
“ไอท ี่ควา โล ควา เหรยี ญนะ เปน ฝมือยงิ เปา กระดาษ เมอ่ื คิดจะยงิ สัตวกต็ อ งเอาแคฝ าจกุ
น้ําอดั ลมแทนเหรียญตราไปพลางๆ กอน แลวกค็ อ ยๆ เรียนคอ ยหดั ไป ไมใชถือดนี อกครอู ยู วชิ าก็
จะไมไ ด อาไร! นกั เลงปน แทๆ ไมร หู รอกหรอื วา ถงึ แมจ ะเปน กระสนุ ขนาดเดยี วกนั แตท อี่ อกแบบ
ประดิษฐ และนํา้ หนกั ของหัวกระสนุ ทีต่ า งกนั ออกไปนนั้ นะ เขามไี วเพ่ือใหเ ลือกใชเ หมาะสมกบั
สัตวแตล ะชนดิ อยูแลว กระทงิ ในปา นี้ ไมใ ชว วั รีดนมหรอื ควายไถนา แตล ะตวั นองๆ ชาง นาํ้ หนกั
เปน ตนั ๆ ขน้ึ ไปทงั้ นัน้ บางตวั วดั จากเทา หนา ถึงสนั หลงั สงู ตั้งหกฟตุ กระสุนหัวออน นาํ้ หนกั 270
เกรน มนั จะฉกี เปลือกแตกออกเสียกอนทจ่ี ะทะลวงเขา ไปไดล ึกพอ ผมตอ งการใหน ดั เดียวอยู ไมใช
ยิงบนหางตรงนี้ แตต อ งไปตามกนั อกี ลูกเขาหน่งึ สงิ่ ควรคาํ นงึ ของนักลา สตั วทีด่ ีกค็ อื ถาจะยงิ สตั ว
เพยี งแคใ หเ จบ็ ไปกอ็ ยา ยิงเสยี ดีกวา แลวถาบังเอิญเจ็บไปแลว จะสักกเี่ ดอื น ก่ีป หรอื ยากลาํ บากสกั
เพียงไหน กต็ องตามเอาตวั ใหไ ด มายงนั้ มนั จะเปนพษิ เปนภยั ทําใหต วั เอง หรอื คนอน่ื เดือดรอ น
ภายหลงั ”
“สอนนะ ดแี น และสนใจฟง แตอยา บลั๊ฟ มา ยจะโมโหข้นึ มาอกี ”
“แกโ มโห กโ็ งในวิชาทจี่ ะเรียนอยนู ่นั แหละ”
“เดี๋ยวเหอะ...!”
“เคยยิงสัตวส่เี ทาอะไรมาบา งแลว”
“กระรอก กระแต ก้ิงกา ออ ๆ! แลว กเ็ ลียงผาทีเ่ ขาโลนยงั ไงละ อวู ! ลืมไปอีกอยา งหนึง่
ชางอกี ท่ยี งิ เมอื่ วานซืนนี้ ตอนท่คี ุณกับพใี่ หญไ ลออกมาจากดง กย็ ิงไปง้นั แหละ ระยะยิงหางตง้ั รอ ย
กวาเมตร ว่งิ ออกมาเปน เปาในที่โลงยงั งน้ั ”
พรานใหญส่นั หนาชาๆ
“ยงิ อยา งนนั้ ไมน บั ทถ่ี าม หมายถึงการเล็งยิงอยา งประณตี หมายลมใหไ ดโ ดยกระสนุ นดั
เดยี วนะ ”
“กก็ ระรอก กระแต แลวก้งิ กา อยางท่ีบอกยงั ไงละ”
“เปน อันวาไมเ คยมากอน”
“ไมมใี ครเคยอะไรมาจากในทอ งหรอก นอกจากหัดเอาทหี ลงั ซ่งึ ในเร่อื งกลวยๆ พรรคนี้
มันไมใชว ชิ าที่จะตองทําวิทยานพิ นธ”
“จะยิงกระทิงใชไหม วนั น้ี?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

339

“ใช! ไมเ พยี งแตกระทิงเทานนั้ อะไรกไ็ ด ทฉี่ ันนึกอยากจะยงิ ”
“สมมตวิ า มนั โผลอ อกมาใหเหน็ ละ จะยงิ ยงั ไง”
“เหน็ หวั ยงิ หวั เห็นหางยิงหาง!”
“คราวนใ้ี ครรวนใครกนั แน? ”
หลอ นหัวเราะแคน ๆ
“ก็มอี ยางหรือ มาคอยซกั ถามภูมิอยูได จะสอนอะไร กส็ อนมาซิ แกลงถามโนน ถามนี่ จะ
หาเรอื่ งบล๊ฟั กนั ยงั ง้นั รึ กบ็ อกอยนู ย่ี ังไงวา ฉันไมเ คยมากอ น”
“คุณหญงิ พอจะทราบบางไหมวา วิธียงิ สตั วใ หอ ยูกบั ที่ โดยไมต องตามนัน้ นะ ควรวาง
กระสุนบรเิ วณไหนบา ง”
“พิโธเ อย ลองภูมิ อยา ลืมนะวาอยางนอยทสี่ ุดฉันกเ็ ปนหมอ เปนแพทย เปน นักชวี ะ และ
สรรี วิทยา ฉนั พอจะรหู รอกวา สว นสาํ คัญของอวยั วะมนษุ ย หรือสัตวม นั อยตู รงไหน สมองอนั เปน
ศูนยก ลางระบบประสาททงั้ หมด กระดกู กา นคอหรือคอตอ กระดกู สนั หลงั หัวใจและปอด กระสุน
ก็ควรจะเจาะเขาไปทาํ ลายบรเิ วณสว นอยา งวา นี่ ถาจะสอนฉนั ก็ควรขั้นปรชั ญาไดเลยทเี ดียว อยา มา
เรมิ่ ตน ก.ข.หนอยเลย ราํ คาญ”
“คุณหญงิ เปนนักชวี วทิ ยากด็ แี ลว ควรจะทราบดีไมใชห รือวา ความอดทนของสตั วบาง
ชนดิ มีเหนือกวามนุษย บาดแผลฉกรรจท ไ่ี ดร บั ตามรา งกายสว นสาํ คญั ตา งๆ ของมนุษยจ ะทําให
มนุษยตายไดในทนั ที แตบ าดแผลชนิดนนั้ ถา ปรากฏกับสัตวบ างประเภท โดยเฉพาะอยางย่งิ สตั วป า
ขนาดใหญแขง็ แรง กวา มนั จะตายอาจกนิ เวลาเปนสบิ ๆ นาที และสิบๆ นาทีอยา งท่ีวา นี่ เทา พาตัว
ของมันใหว ิง่ ไปไดไกลเทา ไหร ถา มนั คิดจะวิ่งหนกี ไ็ ปไดเ ปนกโิ ล ถา มันคิดจะวง่ิ เขามากดั ขวดิ
หรือเหยยี บขยเ้ี ราเปนการตอบแทน มันกม็ เี วลาพออยา งเหลือเฟอ หากเราหนีหรอื หลบไมท ัน”
“ไมต องมาหวา นลอ ม ชักนยิ ายตอนหนาตอนหลังอยูหรอก กบ็ อกมาซวิ า จะใหย งิ สวน
ไหนของมัน เอ...ชักจะฉวิ ขนึ้ มาอกี แลวนะ”
“สําหรบั กระทงิ โดยเฉพาะ เล็งต่ําจากเนนิ สันหนา ผากลงมาประมาณหนง่ึ คืบ นน่ั คอื ท่ตี ั้ง
ของสมอง เปน เปาหมายอันดับแรกทเี ดยี ว แหงทสี่ องกา นคอ และทส่ี ามกระดูกกลางสันหลัง ท้ัง
สามแหงน้ี ถา กระสุนเทย่ี ง เราจะไมล าํ บากตามมันเลย”
“ซอกขาหนา หรอื รกั แรแดงละ หัวใจ กบั ปอดของมัน อยบู ริเวณนนั้ ไมใชเ ปาหมายเหน็
ไดงายกวา ร”ึ
“นน่ั ควรเปนเปาเลือกอันดับหลังสุด ถา เลอื กวางกระสนุ สามตําแหนงทบี่ อกแลวไมได
ถนดั กระสุนตอใหต ีหวั ใจแหลกหรอื ควา นปอดกลวงไป กน็ อยนกั ทีจ่ ะลมอยกู บั ที่ สวนมากตอ ง
ตามกนั ทุกท”ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

340

“ไมจ ริง! อนั น้ีขอเถียงตามหลักวิชาแพทย มนุษยหรือสตั วทกุ ชนดิ ถาหัวใจหรอื ปอดถกู
ทาํ ลายพงั ไป มนั จะไมม ีแรงวง่ิ ไปไดไกลเลย เพราะจะเกดิ อาการช็อกขนึ้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง สําหรบั
สตั วเ ลือดอุนทกุ ชนิด ถา ไสเ ดือนละกไ็ มแน สับตวั ขาดเปนทอ นๆ ยงั ไปได”

“ขอโทษเถดิ ครับ คณุ หญิงหมอ ยงิ กระทงิ มาแลว กตี่ วั ?”
“ไมเ คยเลยสักตวั ”
“รพินทร ไพรวลั ย ยิงมาแลว 54 ตัว ไมน ับสตั วใ หญส ีเ่ ทา อื่นๆ อีกเปนพนั ”
“ไมต องมาอวดดกี รขี องปาณาตบิ าตหรอกยะ เหน็ หนาก็รูแลว วา คนใจรา ยชอบรงั แกสตั ว
อาชพี ก็บอกชดั ไมต องประกาศ”
“เปลา ไมไดมาอวดดกี รีของความบาปอะไรหรอก แตอ ยากจะเตือนใหร ูวา ในระหวาง
คนชํานาญกบั คนทไ่ี มชาํ นาญ ทําไมฝายหลังถงึ อวดดเี ถยี งคอขนึ้ เอน็ ”
“ก็มนั ผิดหลักน่นี า มนั มีชอ งใหเ ถยี งได เร่ืองบาดแผล เรอ่ื งความเปน ความตายอันเก่ยี ว
ขอ งกับสรีรวิทยา พรานจะมาเถียงหมอไดยงั ไง ห?ึ ”
“หมอรกั ษาคนหรือรักษาสตั ว?”
“บา ! กร็ ักษาคนนะซ”ิ
“แลวจะมารูเรื่องสรรี วิทยา หรือความอดทนในทางรา งกายของสตั วไ ดอ ยา งไร”
“มันก็ไมต า งกนั นกั หรอกยะ ”
“ตา งกันครบั ตา งกันมากทเี ดียว จะเชอ่ื หรอื ไมเช่ือก็ตามใจ”
“เอา ยอมแพ เช่อื กเ็ ชอื่ แต. ..”
หลอนหัวเราะ เบะปากนิดๆ
“ถา ฟงมาไมผ ดิ ไดขาววา พรานใหญผเู กง กาจสารพดั ในเรอ่ื งลา สตั ว ถกู กระทิงชารจ เอา
ซ่โี ครงหัก ถงึ กบั ตองไปนอนโรงพยาบาลไมใชหรือ”
“ใช ขนาด รพินทร ไพรวลั ย นแ่ี หละ ยงิ กระทงิ มาแลว 54 ตัว เจา ตวั ที่ 54 ทําใหซ ีโ่ ครง
หัก ตองไปนอนโรงพยาบาล ทีนคี้ นไมเ คยมากอนซํา้ ยงั อบรมเสีย้ มสอนแลวกย็ ังไมฟ งละ จะเปน
ยังไงบาง กระทงิ ตัวท่ที ําพษิ เอากับผมตัวนนั้ ถูกกระสนุ ขนาด .375 ตัดหวั ใจแหลกไมมชี นิ้ ดี แตม ัน
ก็ทําเอาผมเกือบตายเหมือนกนั กอนทม่ี นั จะลม นยี่ ังไมเ ปน อุทาหรณชีช้ ดั อยแู ลว หรือ”
ดาริน วราฤทธิ์ พยักหนาหงกึ ๆ อยา งกึ่งเยาะกงึ่ ยว่ั

“ลองน่งั ในทา ทีถ่ นัดท่ีสดุ ซิ”
เขาออกคําสงั่ หลอ นปฏบิ ัตติ ามโดยดี ซอมหยิบปนขนึ้ ประทับ และสา ยกราดไปทกุ ดา น
เทาทส่ี ายตาจบั สามารถมองกวาดไปได
“เอาละ เชอื่ วาถนัดทสี่ ุดแลว คงไมต ดิ ขดั อะไรเม่อื ตอ งการจะยิง”
หลอนพึมพาํ เบาๆ อยา งพอใจ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

341

“ผมจะสองไฟจากทางดานขวาของคณุ หญงิ โดยเย้อื งไปทางหลงั เล็กนอยแบบน้ี คณุ
หญงิ จะตองตาเร็วทีส่ ดุ ในระหวา งเปา หมายกบั ศูนยปน ”

“ไหนซอมหนอ ยซ”ิ
เขาซอมวธิ สี อ งไฟใหห ลอ น ดารินลองอยูสองสามครัง้ กก็ มศีรษะลงอยา งมั่นใจ
“หวงั วาคงไมข ลุกขลัก หรอื เกิดอปุ สรรคขดั ขอ งอะไรขึน้ มาในเวลาจาํ เปน ”
“คงไมมกี ระมงั ถา คุณสอ งไฟใหตามท่ซี อมใหดนู ”่ี
“ตอ ไป ตัง้ ศนู ยห ลังในระยะตํา่ สดุ ถอดครอบศนู ยหนา ออกเสยี ไมง ั้นเวลาสอ งไฟ จะ
มองเหน็ ศนู ยห นาไมถนดั ”
หลอนต้ังศูนยห ลงั ในระยะ 100 หลา อันเปนระยะตา่ํ สดุ ของไรเฟล ขนาดน้ัน และถอด
ครอบศูนยห นา ออกใสก ระเปา เสอื้ ไว
“ทนี อี้ ะไรอกี ละ ?”
“เรอื่ งบุหรี่ ถา ไมพยายามสบู ไดเ ลยกด็ ี แตถา จาํ เปนอยาทิ้งเถา หรือกนลงไปขางลาง ปลอง
ไมไผท เ่ี จาะรู มัดอยูข างราวหา งนนั่ จะเปน ทีเ่ ขยี่ ชว่ั คราว ขยใ้ี หด บั เสียกอ นแลวท้ิงกน ลงไปทางรทู ี่
เจาะนนั่ ”
“มอี ะไรอีกไหม?”
“เงียบทส่ี ุด เทา ทจ่ี ะเงยี บได คอื ปจ จยั สําคญั ของการนัง่ หา ง อยากจะทะเลาะอะไรกบั ผมก็
ได แตตองทะเลาะอยใู นใจ”
“บา!”
รมิ ฝปากบางคูน ้ันขมบุ ขมบิ ไมมีเสียงผา นออกมา แตสงั เกตเหน็ ไดจ ากลักษณะของปาก

ครั้นแลว ทกุ สงิ่ ทุกอยางก็ตกอยูในความสงัดของดงทบึ ขนาดไดยนิ เสยี งลมหายใจของ
แตล ะฝา ยไดอยา งถนดั รพนิ ทรน ่ังชนั เขาหลังพิงก่งิ ตะครอทห่ี างปลกู ครอมอยู โดยยื่นผา นขน้ึ มา
กลางหา ง หลุบหมวกลงมาครอบอยเู หนอื ด้ังจมกู ปดตาไวเ หมือนจะเขา ภวังคห ลับ สวนดารนิ นงั่
เหยยี ดเทาพิงมมุ ราวดา นหน่งึ หันหนา ไปทางแอง นํ้าและปากดานรอบดาน

ท้งั สองนัง่ เยอ้ื งกันหนั หนาไปคนละทาง ตาเปนประกายของหลอนกราดไปรอบดาน
อยางตื่นพรอ ม ผิดกับพรานใหญผูอยูในอาการเนือยๆ ซึมเซาเกยี จคราน

ขณะนนั้ มนั เปนเวลา 16.30 น. แดดปาเม่อื ใกลจะลับเหลีย่ มเขาทอแสงออ นเรอื ง จับอยู
ปลายยอดตน ตนี เปดอันสูงลบิ เชงิ เขา นกเงอื กฝูงใหญบนิ มาเกาะจกิ กินผลอนั มเี ปลอื กแขง็ ของมัน
และสง เสยี งรอ งดังกอง จกิ ตีเยา หยอกกระโดดเปลย่ี นกงิ่ กันอยไู ปมาดชู ุลมุน ชะนสี องตัวแกวงไกว
อยบู นก่ิงยางบนไหลเ ขาอีกฟากหนงึ่ ไกลลบิ ออกไป กระสบแสงตะวนั จวนคาํ่ และดเู หลืองอรามราว
กบั ทอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

342

อากาศในกนหุบระอุอา วสงบลม นอกจากกระแสลมบนทม่ี องเหน็ ไดจ ากปลายไมส งู
เหนอื เชงิ เขาขน้ึ ไปเทา นน้ั ซึ่งพัดอยูเอ่ือยออ นเบ้อื งลา ง

กางเขนดงตวั หนงึ่ ถลาแวบจากพงเถาวลั ยล งมาเกาะอยทู โ่ี ขดหนิ กลางแอง คร้นั แลวใน
พรบิ ตา กโ็ ฉบลงไปท่ีกองใบไมเ นา ริมแอง คาบตวั หนอนหรือแมลงเลก็ ๆ ทม่ี ันหมายตาไวบินหาย
ลับเขา ไปในพงทึบ อกี ดานนกกรดหางยาวอกี ตวั หนง่ึ บนิ เตีย้ ๆ ลอดใตห าง มาจับเกาะอยูทก่ี ง่ิ ขอ ย
หา งจากระดบั หา งท่หี ลอ นและรพินทรนง่ั สงบอยูเพยี งไมก่วี า สง เสยี งรอ งเบาๆ เอยี งคอดูหลอ น
อยางไมเดยี งสา

หญงิ สาวสูดลมหายใจลึก กวาดสายตาตืน่ เตนเปน ประกายไปยงั ธรรมชาติของพงไพร
รอบดา น ดวยอารมณท แี่ จม ใสข้นึ แลวมาจองอยทู ่นี กกรดตวั นน้ั ย้ิมนอยๆ ใหกบั มนั นกปา ผูไมเ คย
ถูกมนุษยร ังแกมากอนตวั นน้ั กระโดดโลดเตนไปมาอยบู นกงิ่ ขอ ยใกลๆ อีกอดึ ใจใหญกบ็ ินมุดซอก
ซอนหายเขาไปในกอตะไครน ํา้ ท่ขี นึ้ อยรู มิ แอง ดา นซาย

ทามกลางความเงียบสงดั นน้ั เวลาผานไปเปน ลาํ ดับ แสงตะวนั ทจี่ บั อยูบนยอดไมสงู เร่ิม
โรยแสงลงทกุ ขณะ ฝูงนกเงอื กบนยอดตนี เปด ผละบนิ ไปหมดแลว เสยี งปกใหญแ ขง็ แรงของมัน
กระพอื ตดั ลมวดื วาดไดย นิ ถนดั บา ยหนา ขนึ้ ไปยงั ยอดเขาสูง ชะนีสองตวั บนกงิ่ ยาง บัดนี้กล็ บั
เหลี่ยมบงั ของก่งิ ไมทึบไปแลว ไดย ินแตเ สยี งโหวกโวยโหยหวนแวว มาตามลม นานๆ ครงั้ เสียงไก
ปา ขันเสียงเลก็ แหลมเยอื กเยน็ สอดแทรกมา

หลอนชําเลอื งไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาขยับตัวเบาๆ ครั้งหนึ่ง ใชม ือดึงปก หมวกให
ครอบตาํ่ ปด หนา ลงมาอกี เหลือแตปลายคางอันเขยี วคร้มึ ไปดว ยเครา ทไี่ มเคยแตะตองกับมีดโกน
เลย นบั ตง้ั แตเ หยยี บยางเขาสดู ง บิดขเี้ กยี จ แลวสงบนิ่งไปตามเดิม

หญงิ สาวคอ นอยา งขวางๆ นกึ อยากจะเอาพานทา ยปน กระทุงเขา ไปทห่ี นาอกสกั อกั เพื่อ
ปลุกใหต่ืนจากสภาพซบเซาขน้ึ มาเปนเพอ่ื นหลอ น แทนที่จะมานั่งหลับเหมือนทอดทิง้ หลอนอยูค น
เดยี วเชน นี้ สะบัดหนา จากรางที่น่งั เปน ทอนไมน ้ันเสยี หนั กลับไปมองเฝา ทีบ่ รเิ วณแอง นํ้าตามเดมิ

ครูใหญต อ มา ไกฟ า คหู นึ่ง เดนิ ลงมาตามทางดา นดา นตรงขา ม ตวั ผเู ดินนําหนา นางตวั
เมยี ตามหลงั อยา งนาเอน็ ดู สีสนั ของมันเบญจรงคเ ลื่อมพรายงดงาม หลอนนง่ั เอามอื เทา คาง เฝา
มองดูเจา สตั วต ระกลู นกขนสวยคูน้ันอยางเพลิดเพลนิ มนั เดินลอดกิ่งไมท ี่หลน ขวางทางอยูปากดาน
ทาํ เสยี งต่ําๆ ในลําคอ หยดุ มองซายมองขวาอยา งระแวดระวงั ภัย แลว ก็คอยๆ ออกเดินตอ กระโดด
ขามบออนั เกดิ จากรอยตีนชา งทย่ี ํา่ ไวเ กล่อื นจดๆ จองๆ บา ยหนาเขามาทแ่ี องน้ํา ชะเงอคอสงู
สอดสอ งสายตาสาํ รวจดรู อบดานเหมอื นจะใหแ นใ จในความปลอดภยั ของตนเองอกี อึดใจใหญ จึง
กมลงกนิ นํา้ ลกั ษณะการกนิ ของมันเหมอื นไกทุกอยาง คือจมุ จะงอยปากลงไปในนํ้า และเงยคอ
สูงข้ึน

แตแลว ทนั ทนี ัน้ เอง เงาของอะไรชนดิ หน่ึงกก็ ระโจนออกมาจากหลังพุมไมอยา งรวดเร็ว
เหน็ ในพรบิ ตาแรกเพยี งลายดาํ สลบั ขาว และหางยาวเปน พวง ไกฟ าคนู น้ั สง เสียงรอ งเอด็ ข้ึนอยาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

343

ตกใจ เผนจากท่ีเดมิ ไปยังโขดหนิ กอ นหนงึ่ แลวกบ็ อนปรอผา นยอดไม หายไปพรอมกับเสียงรอ ง
ล่ัน กอนหนา ทีร่ างนนั้ จะพุง เขามาถึงตาํ แหนง ท่มี ันยนื กนิ นํา้ อยู เพียงพรบิ ตาเดยี ว ดารินลมื ตาโพลง
เกือบหลุดปากอุทานออกมาอยางลืมตวั

มันคืออเี หน็ ดงหางพวง ตวั ขนาดหมาเขื่องๆ เมอ่ื โจนเขา ตะครบุ เหยอ่ื พลาด มนั เงยหนา
มองตามการบินของเหย่อื ไปอยางสุดเสยี ดาย แลว เอาจมกู ดมกลิน่ ตามพน้ื เดนิ ลากหางงนุ งา นไปมา
อยรู ิมแอง และตามโขดหนิ

หญิงสาวจอ งมองดูเจา ‘หวั ขโมย’ ประจาํ ดงอยา งเดือดดาลใจ คอ ยๆ ลว งมอื ลงไปในเป
หลังที่วางอยูขา งๆ ตวั ควา ปน พกลูกกรดทมี่ ีสาํ รองไวข น้ึ มา พอหลอ นยกขนึ้ ฝามอื สากๆ ของคนที่
นง่ั เอาหมวกครอบหนา เหมอื นจะหลบั อยใู กลๆ กเ็ อือ้ มมาควาขอ มอื หลอ นไวท ันทว งที หญิงสาวหนั
ขวับมา เห็นพรานใหญจ องตาอยกู อ นแลว เขาสายหนา ชาๆ แทนคาํ พดู หลอ นจงึ ชะงัก เก็บปน
กระบอกนน้ั ไวท เ่ี ดมิ

“เหน็ เอาหมวกปดหนา น่ังกรน ไมไ ดห ลับหรอกรึ?”
หลอนพูดดว ยเสียงกระซิบเบาท่สี ุด
ใบหนา เขยี วครึม้ ไปดว ยเคราดูเกรียมเปน มันนั้น ตายดา นอยูเชนเดมิ
“ทําไมจะตองหลับดว ย”
“แปลวาเหน็ อะไรรอบหางหมดทุกอยางตลอดเวลา?”
“ในหา งขายสรรพสนิ คา ตาของ รพนิ ทร ไพรวลั ย อาจเบลอไปบา ง มองเห็นอะไรไม
ถนดั เพราะแสงสี แตใ นหางยงิ สตั ว ตอใหอ ดุ หูปดตา กย็ งั เหน็ ยงั ไดย ินทกุ อยา ง”
“หามฉันทาํ ไม ฉนั จะจดั การกบั ไอวายรา ยน่นั โมโหมนั จงั ”
“จะเอาอเี ห็น หรือจะเอากระทงิ ?”
“แคลกู กรดหรอก มนั คงไมด งั นกั ”
“บอกอยูเม่อื หยกๆ น่ีเองวา แคล มหายใจกย็ ังดงั แลว นบั ประสาอะไรกบั เสยี งปน แตถ า
การลงแรงมานง่ั หา งวนั น้ี มคี วามหมายเพยี งแคอ ีเห็นกต็ ามใจ”
วา แลว ก็เอนหลงั พงิ ก่ิงตะครอ หลุบหมวกลงมาปด หนา ตามเดมิ ดารนิ นิง่ เงยี บ หนา งอ
ควักบหุ รี่ออกมาจุดสูบ มองตามหลังอีเหน็ ดงตัวนนั้ ซ่งึ คอยๆ ลากหางลับตัวหายเขา ไปในพงไม

จากความสงัดเปลาเปลย่ี ววงั เวงรอบดา น เวลามันผา นไปอยา งเชอ่ื งชา เสยี งกระจงรอ ง
และวิ่งแสกสากอยูต ามพน้ื ใบไมแหง บนเนนิ หลงั หา ง เสียงจักจนั่ เรไรและตกุ แกที่รอ งรับกนั เปน
จงั หวะตามโพรงไมสงู รอบดา น ทาํ ใหร สู กึ เย็นเยือกอางวางอยางประหลาด เกงตวั หน่ึงวิ่งเตลิด
เหมือนจะตน่ื ตกใจอะไรมา ผา ลงมาทางดา นฝง ขวา กระโจนลงไปกลางแอง นํ้าจนน้ํากระจาย แลว ก็
เผนขนึ้ ดา นอกี ดาน ไปยนื รอ งเปกอยหู ลังพุมหนาทบึ สองสามคร้ัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

344

คราวน้เี องท่หี ลอนเห็นพรานใหญถอดหมวกออก ขยับตัวขนึ้ น่งั ตรง มองสาํ รวจไปยงั
แอง น้ําและปากดา นรอบดาน เง่ียหูฟงอยา งระมัดระวัง แตแลว อดึ ใจน้ันเอง เขากย็ ม้ิ ออกนดิ หนึ่ง
สะกิดแขนหลอ นบยุ ปากไปทางปากดานสงู ชันขวามือ ดารนิ หันควบั ไปโดยเรว็

หมูปาแมล กู ออ นตัวหนึ่ง เดนิ งดุ ๆ ลงมาจากดานตามสบาย มลี กู เลก็ ตวั ลายเปนทางสาม
ตวั วิง่ ตามหลังมาดวยเปน พรวน ขนาดของมันเกอื บจะเทาสมเสร็จตวั ยอมๆ เสนขนจากคอตลอด
สนั หลังตง้ั ชันเปน แผง เข้ียวขาวโงงโผลออกมาพนปาก มองเห็นไดถ นดั

ไมมฝี ูงตวั อนื่ ๆ ตดิ ตามมาดว ย นอกจากลกู ออนเทานน้ั
มนั เดนิ กวดั แกวงหาง เอาจมกู และเขยี้ วงดั ดนิ ขดุ คยุ หารากไมก ิน แลวตรงมาทีแ่ อง นา้ํ นํา
ลกู ออ นมาย่ําขดุ ดนิ อยูในระดับเย้ืองจากใตห า งไปเล็กนอ ย
หญิงสาวคอ ยๆ แหยบ หุ รีท่ งิ้ ลงไปดบั ในรกู ระบอกไมไ ผ ชนดิ ไมใหเ กดิ เสยี งใดๆ ข้นึ เลย
จอ งมองดูภาพอนั เปน ธรรมชาติแทจริงของสตั วปา ทห่ี ลอ นมโี อกาสไดเ หน็ อยา งใกลช ดิ เปน ครง้ั
แรกดว ยความต่ืนใจ ใบหนา แดงระเรื่อ ทวา คร้นั แลว สงิ่ หนง่ึ กป็ รากฏขน้ึ แทรกไมค าดฝน ปรากฏ
เสยี งกิ่งไมแหง หักลัน่ บนฝงซายใกลเขา มา แมห มูดูเหมอื นจะสําเหนียกไดชดั ในเสียงนี้ หยดุ เอาจมูก
ขุดดนิ เงยหนาขนึ้ อยา งกะทันหนั จอ งไปทางปากดา นดานนนั้ อยา งเตรียมพรอม สง เสยี งรอ งต่าํ ๆ
ในลาํ คอ หนั รหี ันขวาง ลกู ออ นของมันทีก่ ระจายอยรู อบๆ วง่ิ เขา มารวมกลมุ บงั อยหู ลังนังแมซ ่งึ ยนื
ตระหงานปก หลกั เหมือนกาํ แพงคมุ ภยั
รางอันทะมนึ ใหญโต แถบขาวเปนรูปตวั วที ี่กลางอกเดนิ ยา ยงมุ งา มลงมาจากพมุ ไม เจา
หมคี วายโทนตวั นัน้ มงุ หนา จะลงไปทแ่ี องนํ้าเชน กนั และในขณะน้ี มนั กเ็ หน็ หมแู มล ูกออนยืนแสยะ
เขีย้ วเพราะความหวงแหนลกู รอคอยอยูฝง ตรงขา มแลว
เจา นักเลงโตข้เี ลนประจาํ ปา ทาํ หวั ซุกหวั ซนุ เสียดพ้ืน ตะแคงคอเชดิ จมกู ขนึ้ แลว อา ปาก
เห็นกรงเขยี้ วแหลมอันขนาดหัวแมมอื มนั เดินเล่ยี งๆ คอยๆ เอียงเขามาริมแอง นา้ํ อยา งแชมชา มิไยที่
แมหมจู ะสงเสยี งขคู าํ รามเปน เชิงขบั ไลเ ชน ไร นงั หมูเรมิ่ หว งหนา พะวงหลัง หมุนตวั อยูไ ปมา
อยากจะผละหนแี ตก ห็ วงลูกออน เสียงขขู องมันดังแรงขน้ึ ทุกขณะทเี่ จา หมคี วายเคลื่อนใกลเขา มา
โดยไมร ูสกึ ตวั เลย ดารนิ เออื้ มมอื มาจบั แขนรพนิ ทรไว บบี แนน อยางตนื่ เตน ลืมตาโตจอ ง
จับภาพนั้นไมก ะพรบิ
พอเจานกั เลงโตอกขาวเริม่ กนิ แดนฝงตรงขา ม ลาํ้ ลงไปในแองน้าํ นงั หมกู ส็ ง เสยี งคาํ ราม
ลนั่ พรวดเขา ใสใ นพรบิ ตา รกุ ไลป ระชดิ ตวั เสยจมกู ขวดิ เปน พัลวนั แทบจะดไู มทัน น้ําในแอง แตก
กระจาย หมคี วายถูกปะทะดว ยกําลงั แรง ผงะกระเดน็ ขน้ึ ไปบนฝง ตบกัดโตต อบแลวกระโดดถอย
ฉากไปยืนสองขา หลอกลอ อยู นงั หมพู อไลศตั รถู อยหางออกไปพน ระยะ กถ็ อยออกมาคุมเชงิ ขู
คาํ รามอยเู ชนนั้น สวนเจาหมเี มอื่ เหน็ หมหู ยุดการโจมตกี ็สายเขามาอกี กระโจนเขา ตบเหมือนจะ
หยอกเลน หมปู าแวงตวั เขา ใสไลข วิดอตุ ลตุ จนต้ังตวั ไมต ิด บางครงั้ หมีก็ลมกลงิ้ ไปสามสีท่ อด แตดู
มนั จะไมร ะคายผิวอะไรเลย และคลา ยจะรสู กึ สนุกสนานยง่ิ ท่ีไดห ยอกยวั่ หมูเลน ตามสนั ดานของมัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

345

ภาพอันนา ดูนนั้ ผา นไปเปนเวลาถึงเกอื บสบิ นาทีเต็ม ในระหวางหมใี หญ ทีพ่ ยายามจะ
กอกวนรังควาน และหมแู มล ูกออน ซึง่ จาํ ใจตองตอสูเ พราะความหว งลกู ในลกั ษณะปองกันตัวและ
ขับไล หลายตอ หลายครงั้ ทห่ี มูพยายามจะตอนลูกของมนั ผละหนไี ป แตเ จาหมีก็คอยดักสกดั ติดพนั
กอกวนไวด ว ยนิสยั ขเี้ ลน ดมู นั ไมเ จตนาทจ่ี ะเลนงานหมหู วงั ประโยชนอ ันใด นอกจากจะแหยเ ลน
ตามสนั ดานอนั เกะกะอนั ธพาลของมนั

การตอสทู ีเลนทีจรงิ ระหวางสองสัตว ไมม ที าทีวา ฝายหนงึ่ ฝายใดจะถงึ กับบาดเจบ็ ฉกรรจ
ถึงชวี ติ ลกั ษณะของหมทู ี่พงุ เขา ใสอยางดุเดือด เต็มไปดว ยความวอ งไวนากลวั มาก แตมนั ทําอะไร
เจา สัตวที่หนังหนากวา ตวั ใหญก วา ไมไ ดเลย ลูกออ นสามตวั คอยวิ่งตามหลงั แมแจ ซ่งึ หมคี วายก็
พยายามจะย่ัวหยอกไปถงึ ลกู ๆ ของมันดวย แตถ ูกนงั แมส อู ยางถวายชวี ิต พงไมใ กลเคียงแอง นาํ้ หกั
ราบยับเยนิ เพราะการทําศึกในระหวา งสองสัตวปา ฝา ยหนึ่งรังแก อกี ฝา ยหน่ึงความจาํ เปนบังคับให
สู

ในที่สดุ อกี พกั ใหญตอมา เจา หมีความดเู หมือนจะเกดิ เบอ่ื ขึน้ มา จึงปลอยใหห มปู า ตอน
ลกู ของมัน พาหนเี ขาไปในพงรกโดยดี ไมค อยสกดั กนั้ ไวอ กี พอหมพู าลกู ลบั หายไปแลว มนั ก็เดนิ
ไปกนิ น้ํากลางแอง แลว เดินยา ยกลับข้นึ ไปทางปากดา นทม่ี นั โผลลงมาแตแ รกลบั ตาหายไป

ดารนิ หนั กลบั มาทางเพ่ือนรว มหางทีต่ ลอดเวลาน่งั ดอู ยูเ งยี บๆ บดั นนั้ เอง หลอ นจงึ เพิง่
รูส กึ วา มือของหลอ น จับขอมือเขาไวแ นน รบี ปลอยออกโดยเร็ว

“เสยี ดาย ไมไดเ อากลอ งถา ยรปู มาดวย ไมเคยเห็นอะไรนา ดอู ยางนี้มากอน โชคดี
เหลือเกนิ ทม่ี โี อกาสไดเหน็ ”

หลอ นพดู กลบเกลื่อนรอยกระดาก เมนิ หลบตา
“การนั่งหาง จะทาํ ใหเ ราไดเ ห็นอะไรแปลกๆ เสมอ ทัง้ นา ดูและนากลวั หรอื บางทกี น็ า
ขนพองสยองเกลา ถา ไมควบคุมสติใหด”ี
“หมายความวา ยงั ไง ทีว่ า นาขนพองสยองเกลา นะ”
ดารินถามโดยเร็ว จอ งหนา
พรานใหญห วั เราะหึๆ เฉยเสยี หลอ นเมมรมิ ฝปาก ตาวาว
“บอกกอน อยา มาทาํ หลอกอะไรนะ ฉนั ไมเ คยกลวั ในสงิ่ เหลวไหลไรเหตผุ ล”
“ใครบอกวาผมหลอกคณุ หญิง ตรงขา ม ผมเคยเตอื นตง้ั แตเ รายังไมออกเดินทางแลว ดว ย
ซ้าํ วา อะไรมนั ก็ไมส ําคัญ จิตใจอนั แข็งแกรงเชอ่ื ในตนเอง และเชอ่ื ปน ในมอื อํานาจลลี้ ับของปา มนั
อาจมจี ริงเหมอื นกนั แตไ มม ีอทิ ธพิ ลเหลือไปกวากาํ ลังใจของเรา เตอื นอกี ครั้ง หลงั ตะวนั ตกดนิ ไป
แลว อยาหูฝาดตาฝาด...เหน็ หรือไดย นิ อะไร ถาสงสัยก็ปลุกผมก็แลว กัน”
หญงิ สาวลืมตาโต
“ปลุก! ตายละ น่ีแปลวา คณุ จะหลับงัน้ หรือ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

346

“ก็อาจมอ ยไปบาง ใครจะกลา รับรองวา ไมห ลับตลอดเวลา แตผมนอนตนื่ ไว ขอใหสะกิด
เทานน้ั ”

กลา วจบ กย็ ม้ิ เหน็ ฟน ขาว ดารนิ เร่มิ มีความรสู กึ ทีไ่ มอาจบรรยายถกู กวาดสายตาไป
รอบๆ แลวกลับมาจบั อยูท ่ีใบหนาคมเขม ของคปู รบั อีกครั้ง

“เกง นะ นายพราน เขา ใจพูดขูขมขวญั ไดเกงมาก พดู ลับลมอมความ อา้ํ ๆ อง้ึ ๆ ทําให
หวาดเลนงนั้ แหละ คณุ ยังรจู กั ผูหญงิ อยางฉนั นอ ยไป ถาจะปลุกกห็ มายความวาปลกุ ดวยเสยี งปน คง
ไมสะกิดปลุกหรอก”

รพินทรย ้ิมๆ อยเู ชนนน้ั ตา งเงียบกนั ไปอกี แตใ นคร้ังน้ี พรานใหญไ มไ ดนง่ั เอาหมวก
ครอบหนาอีก แตน ่งั เอามดี เหลาไมเ ลน

เวลาผานไปทา มกลางความสงบ ไมม ีอะไรกระโตกกระตาก ครั้งหนึ่ง เสยี งก่งิ ไมแ หง
หลน ลงมากระทบพ้ืนดงั ครืนสนนั่ บนเนนิ เขาเบื้องหลัง แลวก็เงยี บสงดั ลงตามเดมิ ผ้งึ สองสามตัว
บินมาปว นเปย นตอมอยใู กลๆ ทัง้ สอง ดารินมองดูมนั ดว ยความขยะแขยงหวาดกลวั พยายามจะเอน
ตวั หลบเมือ่ มนั บนิ บนอยูใกลๆ หลอนแปลกใจท่เี ห็นพรานใหญร สู กึ เฉยๆ ไมส ะดุง สะเทือนอะไร
เลย บางตวั เกาะและคลานไตอ ยตู ามมือ และใบหนา ของเขากเ็ หน็ เจา ตวั ทําเหมือนไมร สู ึก ไมส ะบดั
ปดปองอยา งใด หญิงสาวเตม็ ไปดว ยความกระสับกระสายอึดอดั ราํ คาญใจ หนา มยุ โบกมือปดไลไป
มา

“ถามนั เกาะ อยา ตบ หรอื เคลอื่ นไหวใหเปน ทีผ่ ิดปกติ มา ยงน้ั มนั จะตอ ยทันที ปลอ ยให
มันเกาะเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช ี้เสีย แลวมนั จะไปเอง”

เขากระซิบบอก เมื่อเหน็ หลอ นเริ่มไมเปนสุข
“บา จงั ! ฉันกลวั มันจะแยอ ยแู ลว ทาํ ไมถงึ ชมุ อยางนีก้ ไ็ มร ู ย!้ี ...ขยะแขยงขนลุก”
ดารนิ รองออกมาเบาๆ สีหนา เหมอื นจะรอ งไห เม่ือผง้ึ สองตวั รุมบินตอมอยูแถวใบหนา
ของหลอ น
“บอกใหเฉยไวเถอะ ไปยงุ กะมนั มากๆ มนั ก็ตอยใหเทานัน้ ประเดย๋ี วก็จะค่าํ แลว พอมืด
มนั ก็ไปกนั หมด”
หลอ นบนอะไรพึมพํา เงยี บไปอึดใจเดียว กร็ อ งเสียงหลงออกมาลน่ั หาง
รพินทรต กใจ เงยหนา ขน้ึ เหน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยน่ังตวั แข็งท่อื ทาํ ทา สยิวตวั ขนลุกขน
ชนั
“เร็ว! ชว ยดว ย มนั ไตเ ขาไปในอกเสื้อ! ปรื๋อว! ...”
เสียงของหลอนละล่ําละลักเอ็ดองึ
“ตอ ยหรอื เปลา ?”
เขาถามโดยเรว็ หญงิ สาวหลบั ตาแนน อยา งขยะแขยง สั่นศรี ษะพดู แทบไมเปน ภาษา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

347

“มันยงั ไมไดต อ ย...อ๊ยึ ย มนั คลานใหญแ ลว...ทาํ ยังไงดีละ ชว ยดว ยซิ ตายแลว!!”
รพนิ ทรงง ทําอะไรไมถกู เสียงหลอนรอ งเอด็ อยเู ชน นน้ั ลน่ั ไปทัง้ ปา โดยไมย อมคิดวา
ในขณะนก้ี าํ ลังนงั่ หางรอคอยสตั วอยู มอี าการเหมอื นจะลกุ ขึ้นกระโดดลงไปจากหา ง เพราะความ
ขนลุกขนพอง
“อยา ขยับ! อยา ใหเ สือตงึ ถูกตวั มนั แลวกอ็ ยา ด้นิ !”
“ก็ชว ยดว ยซ!ิ มัวแตพูดอยไู ด ขยะแขยงจะตายอยแู ลว ดซู ยิ งิ่ คลานลึกเขาไปใหญแ ลว
เดี๋ยวฉันรอ งปา แตกนะ!”
“ตายละวา!...แลวผมจะชว ยคณุ หญงิ ไดยังไง ไมเ ห็นตวั ดว ย เอายังงกี้ แ็ ลว กัน กลัน้ ใจตบ
ใหแ รงตรงทม่ี นั ไตอ ยู ใหม ันแหลกไปกอนท่ีจะทันตอ ย”
“ฉนั ไมกลา หรอก ขืนตบ มนั กต็ อ ยฉนั แนทเี ดยี ว ฉันเจ็บ คณุ ไมไดมาเจบ็ ดวยน”ี่
“แลวจะใหผ มทํายงั ไง?”
“ไมรูล ะ ฉนั จะถอดเสื้อเดีย๋ วน้ี คุณชว ยดใู หท ี อยา ใหมนั ตอ ยฉนั ”
“ฮา ! คณุ หญงิ จะถอดเสือ้ !...”
พรานใหญอาปากคา ง แตช า ไปเสยี แลว ดารนิ ปลดกระดมุ เส้อื เดนิ ปา ของหลอนออกที
ละเมด็ ดว ยมอื อนั ส่นั เทา ความขยะแขยงมอี ิทธพิ ลอยูเหนอื ความรสู ึกอ่ืนใดท้งั สนิ้ ในขณะนี้ และไม
ฟงเสียง ไมวาเขาจะรองยับยงั้ มาเชนไร
หลอ นปลดกระดมุ จนหมดแลวแบะอกเส้อื ออก เห็นบราเชียรส ชี มพพู นื้ ตว นปรดุ วย
ลกู ไมง าม ประคองอกตระหงานเตง ต้ังอวบอิ่ม สีราวกบั งาสลกั ดนั เปน หุน อยูภ ายใจอยา งหมนิ่ เหม
พลางรอ งเรง ใหเ ขาชวยเอาออกให รพนิ ทรตะลึงพรึงเพรดิ เขาไมรจู ะทํายงั ไง ผึ้งเจากรรมแสนจะ
ซกุ ซนไมเ ขาเรอื่ ง ดันไตเขา ไปในซอกรองอกระหวา งภเู ขาเนอ้ื ทงั้ สองลูกพอดี มองเหน็ ไดถนดั จาก
รอยฉลุของผาลูกไม
แนน อนทีส่ ดุ ถามนั ลงเหล็กในเมือ่ ไหร หลอ นคงจะตอ งรองดิ้นไปในทันทนี ้นั เพราะ
เปนบรเิ วณเนอื้ ออ นทสี่ ดุ !
“มนั ...มันลอดเขา ไปในบราเซียร. ..”
เขารอ งออกมาเบาทส่ี ุด ตน่ื เตน ตกประหมาเสยี ยิ่งกวาการเผชญิ หนากบั วิกฤตกิ ารณใดๆ
ทีผ่ า นมาแลวท้งั สนิ้ ในฐานะพรานคมุ กนั ตอ ใหเสอื หรือชา งกําลงั ไลท าํ รา ยหมอ มราชวงศห ญงิ
ดารนิ วราฤทธ์ิ มนั งา ยดายเหลอื เกนิ สําหรับเขาท่ีจะปอ งกนั หลอ นไว แตสําหรับเจา ผงึ้ ตวั นี้...
รพนิ ทร ไพรวลั ย จนปญญาเอาจริงๆ
“ฉันจะขาดใจตายอยแู ลว”
หลอ นคราง พยายามหอ ไหฝ นตัวไว ทนไมก ระดกุ กระดกิ ทง้ั ๆ ทีต่ นี ของมนั ไตบ น
เนอ้ื ออ นยุบยบิ ทาํ ความราํ คาญและหวาดเสยี วเปน อยางย่งิ ไมรมู ันจะซอกซอนไปถึงไหนตอไหน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

348

กายของหลอนส่นั เทิม้ ไขวมือท้งั สองไปทางเบ้ืองหลัง พยายามจะปลดขอบบราเซยี รออกอกี โดย
ไมย อมคาํ นงึ ถงึ ส่ิงใดท้งั สิ้น พรานใหญใ จหายวาบ ควา ขอ มือหลอนไว รอ งเร็วปรอ๋ื

“เด๋ียว! ผมจดั การเอง พยายามยืดลําตวั ตรงข้ึนชาๆ”
ดารินปฏิบตั ิตามคาํ สง่ั ท้งั ๆ ที่ยังหลับตาแนน อยเู ชน นั้น แข็งใจคอยๆ ยดื ลําตวั รพนิ ทร
หันไปหักก่งิ ไมแหง เลก็ ๆ ยาวประมาณ 1 คืบ บรรจงสอดก่งิ ไมน นั้ เขาไปในขอบบราเซยี รท าง
ดา นลา งอยางแผว เบา ระมดั ระวังโดยอาศยั มองเหน็ ตัวผงึ้ ไมใ หม นั เกดิ ตกใจขนึ้ บังคบั ใหม นั ไตก ลับ
ข้ึนไปยงั อกสว นบนของหญิงสาว จนกระท่งั พนขอบบราเซยี รข ้ึนมาได จงึ ใชนวิ้ ดดี อยา งแรง ผ้งึ ตัว
นน้ั กระเด็นแวบพนไปจากเนินอกของหลอ นในพรบิ ตา
เขาถอนใจเฮอื กออกมาเหมือนยกภเู ขาออกจากอก สว นดารินมอี าการเหมือนจะเปน ลม
หนาซดี ขาวๆ หลอนกลัน้ หายใจ และตกอยูในภาวะอกสั่นขวัญแขวนนานเกนิ ไป กายยังไมว ายส่นั
เหงอื่ ผดุ เตม็ ใบหนา รวบเสอื้ ปดเขา หากนั และนั่งหอ ตัวขนลุกขนชนั อยูเชน นน้ั
“เปน ยังไงบางครับ ทันตอยหรือเปลา ?”
รพนิ ทรซ อ นยม้ิ ตีหนาตายถาม หลอ นสัน่ ศีรษะ ไมสบตา ตอบออมแอม
“มันยงั ไมท นั ตอ ยหรอก ขอบคณุ มากที่ชว ย ขยะแขยงจะขาดใจตายใหได ผึ้งบา บอคอ
แตกอะไรยังงกี้ ็ไมร ู ถารวู า มันจะชุม แลว กพ็ ิเรนทรถ งึ ขนาดนี้ จางฉันกไ็ มมานั่งหาง จะตอมเฉยๆ ก็
ไมวาแลว นี่ดนั ซอกแซกเขา ไปถึงไหนตอไหน”
“ผวิ ของคุณหญิง อาจมีความหอมหวานเปนพิเศษก็ไดค รับ ผง้ึ มันถึงไดสนใจนกั ทผี มไม
เห็นมนั มายงุ ดว ย อยางดกี แ็ คบ ินมาดูๆ เทา น้ัน”
“อยา ยั่วนะ!...”
ดารนิ เอ็ดตะโรขึ้นมาอีก ตะประหลับประเหลอื ก
“กห็ นังคณุ มนั หนาราวกบั หนงั ชา ง ผ้งึ มันไมอ ยากจะยุงกบั คุณ กเ็ พราะมันรดู วี ามันตอ ย
คณุ ไมเขาเพราะหนงั หนา คราวกอ นฉนั ถูกมนั ตอ ยบวมไปต้งั สามส่วี ันกวาจะหาย ฉนั แพพ ษิ มันดว ย
ไมเ อาแลว กลับแคมปดีกวา กลบั เดยี๋ วนแี้ หละ”
วาแลว หลอนกข็ ยบั ตวั แตพรานใหญเอ้อื มมอื มาแตะไหลไ ว
“โธ ถูกผง้ึ หยอกเอาแคนี้ คณุ หญงิ ก็ทอ ถอยเสียแลว อยา งน้นี ะ หรือครับ...ที่คุณหญิงจะบุก
บ่ันเดินทางไปเทือกเขาพระศวิ ะกบั พวกเรา ภยั อันตรายทเ่ี ราจะตองเผชญิ เบอื้ งหนา มนั ยิ่งกวา นไ้ี มรู
สกั กหี่ มนื่ กี่พนั เทา ข้ึนช่อื วา ‘ปา ’ มันก็มอี นั ตรายแวดลอ มอยทู กุ ฝก าวยางแหละครับ คุณหญงิ ก็
นา จะทราบดแี ลวกอนหนา ทจ่ี ะตดั สินใจเดนิ ทางรว มมาดว ย จงอางคุณหญงิ ยังไมก ลัว สามเหล่ยี มก็
ยงิ ดับไปคามือ ไอกุดกไ็ มพ รน่ั ไอแหวงกไ็ มห ว่ัน แตไ หงผง้ึ ตัวเล็กนดิ เดยี ว กลวั ไปได”
“ไอพวกนน้ั ฉนั ยังเอาลกู ปน สูมนั ได แตผึ้งฉนั ไมร ูจ ะสกู บั มันยังไงน่นี า”
“โดยเฉพาะอยา งย่งิ ผ้งึ เจา ชูอยา งไอตวั น้นี ะหรอื ครบั ”
“บา ๆๆ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

349

“กลดั กระดุมเสอ้ื มดิ ชิดใหห มดครบั อยาใหม ีชอ งวางใหม นั ไตเขา ไปไดอกี ไมวาที่ขอ มอื
ขอเทา หรอื คอเสื้อ แลวคณุ หญงิ จะปลอดภัย ตามปกตแิ ลว มันไมไ ดม เี จตนาท่จี ะทาํ รายอะไรเราเลย
เพียงแคเ กาะหรอื ไตธรรมดาเทา นน้ั แตท ีม่ นั ตอย สวนมากเกิดขน้ึ เพราะเราไปปดหรอื ตบมัน อีก
อยา งหนึง่ กค็ ือ ตอนทม่ี นั ไตเ ขา ไปที่ผวิ เนอ้ื ในรม ผาเราเกดิ ไหวตงิ ผา ตงึ กระทบตวั มนั เขา มันกต็ อย
ผมวา จะเตอื นคุณหญงิ ต้ังแตต อนขนึ้ น่งั หา งคร้ังแรกแลว แตล ืมไป”

ม.ร.ว.หญิงคนสวยบน อะไรอุบอิบอยใู นลาํ คอ จัดแจงกลดั กระดมุ เส้ือจนถึงคอ รดู แขน
เสอื้ ที่ถลกพับไวแ คศอก ลงไปจรดขอมือ และกลดั ดมุ แนน หนารวบปลายกางเกงยัดลงไปในบูตเดนิ
ปา รพนิ ทรโ คลงศีรษะชาๆ บอกมาวา

“เสรจ็ กนั ปา แตกเสียแลว เพราะเสียงเอด็ ของคุณหญงิ เมื่อตะก้ี คนื นม้ี หี วงั นัง่ เมือ่ ยเปลา
อยา โทษผมกแ็ ลวกนั ถาไมไดย ิงกระทิง”

“ลงไดงางนกแลวตองยงิ ไมอ ะไรกต็ อ งอะไรสักอยางหนึง่ ถา ไมไดย งิ กระทงิ ยิงพราน
แทนกแ็ ลว กนั ”

หลอนบอกหนา เงา
“ยงิ พรานเสยี แลว กไ็ มม ใี ครจะนําทางให เพราะฉะนนั้ ถา ไมไดย ิงกระทิง ยิงตกุ แกปาท่ี
รองอยตู ามโพรงไมน้นั แทนดีกวา ซบุ หางตุกแกกินอรอ ยกวา ซปุ หางววั แดงทผี่ มเคยใหคุณหญงิ ทาน
เสียอีก”

ตะวนั ลบั เหลย่ี มเขาไปแลว อากาศในกนหุบมืดและเยน็ ลงอยางฮวบฮาบ มีแสงสลวั กอน
ตะวนั จะตกใหเ ห็นอยเู พยี งไมก ีอ่ ดึ ใจ ความมืดกแ็ ผเขาปกคลมุ โดยเรว็ รอบดานทั้งในระดบั ก่งิ ไมท ่ี
ปลูกหาง และอาณาบริเวณแอง นํ้าเบอ้ื งลา งกลายเปนฉากอนั ดาํ สนทิ สงั เกตเห็นอะไรไดเ พยี งเงา
ตะคมุ เลือนรางเตม็ ที

ทงั้ สองรบั ประทานอาหารคาํ่ จากเสบยี งท่เี ตรียมมาอยา งลวกๆ เสรจ็ ส้นิ เรยี บรอ ยไปกอ น
เมอื่ ตะวนั จะลบั สนั เขาเลก็ นอ ย ดารินเปด ถงุ ยา มหลงั สว นตวั ของหลอ น ควาแจก็ เกตหนังออกมา
สวมทับ ถอดบูตออก ใชถุงเทาขนสตั วชนดิ หนาสวมปลายเทา แทน ชว ยในความอบอุนและอาํ นวย
ความสะดวกในการนั่งของหลอน

อากาศในกนหบุ แหงน้หี นาวเยน็ กวา บริเวณท่ตี ้งั แคม ปม าก พอสิน้ แสงตะวนั ก็เยอื กจบั ข้วั
หวั ใจและทวขี น้ึ ทกุ ขณะของราตรีที่ยา งเขามา บนหา ง ไมม ีผาหม ไมม ีกองไฟ สงิ่ ที่พอจะชว ยได ก็
เพยี งแคเ สอื้ กนั หนาวชนิดหนา และบรน่ั ดเี ทานน้ั

กลางวนั แทๆ ภูมิประเทศในกลางดงยงั เปลา เปลย่ี วอางวา งนาหว่ันอยา งยง่ิ พอหมดแสง
ตะวนั สภาพของมันยิง่ ชวนสะทา นใจอกี รอยเทาทวีคณู ความรสู กึ ของหลอ นเริ่มเปลี่ยนไปในทนั ที
บังเกดิ ความโดดเดย่ี วหวน่ั ไหวเหลอื ประมาณ พยายามปรับอารมณใ หเ ปนปกตทิ ี่สุด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

350

อยางนอยก็นึกปลอบใจตนเองวา หลอนยงั มีคนคนหนงึ่ น่ังอยดู ว ยใกลๆ แมจะหมัน่ ไสช ัง
นาํ้ หนาไมถกู ชะตากนั ขนาดไหน คนคนน้นั กเ็ ปน ลกู จา งทีจ่ ะตอ งคอยใหค วามคมุ ครองแกหลอ น
เปนคนท่หี ลอนเห็นสมรรถภาพและฝม ือของเขามาดพี อแกก ารไววางใจ แตข าดจะไมเ ปน เพื่อนรว ม
หางที่ดีของหลอ นเลย นั่งเปนเงาตะคุมเงยี บเฉยเหมือนทอนไม เมอ่ื หลอ นไมพ ูดดว ยกอ น เขากไ็ ม
พูดเชนกนั พิงเอกเขนกอยกู บั ก่ิงตะครอ อยา งสบายอารมณ ตนคอวางพาดกบั งา มไมพ อดี มมี ว นเสอื้
แจก็ เกตรองแทนหมอน

ชางเขา ใจยดึ ทมี่ ัน่ สําหรับนอนเอาเปรยี บดเี หลอื เกิน
สายตาของหลอนเทา ที่เคยเหน็ ปามาแลว คร้ังไหนกไ็ มเ ทาคร้ังที่มานัง่ หางอยเู ดี๋ยวนี้ น่ี
แหละ คอื ปา จริงๆ หลอ นคิด...มีแตความเงียบความวังเวง ความนาสะพรงึ กลวั หันไปทางไหนกม็ ี
แตความสยดสยวิ ใจ นย่ี งั ดที ่มี ีคนหนึ่งนง่ั อยดู ว ย ถาบังเอิญหลอ นตองมาตกอยใู นสภาพเชน นี้เพยี ง
คนเดยี ว ความรูสึกของหลอ นจะเปน ฉันใด มเิ ปนบาตายไปดว ยความหวาดกลวั ดอกรึ
นานนับชว่ั โมง ที่หลอ นน่ังคิดอะไรอยคู นเดียว โดยไมไ ดป รปิ ากพดู คําใดกับเพื่อนรว ม
หา งเลย ในทสี่ ดุ พระจนั ทรข า งแรมออนๆ กโ็ ผลพนยอดไมท ึบสาดแสงสลวั ราง ลงมายงั แนบปา
โขดหิน และพงไมร ิมแอง เบ้อื งลางมองเห็นเปน ภาพตา งๆ แลวแตอปุ าทานจะคดิ เสียงเขยี ดปาดรอ ง
แซอยใู ตห า ง บางขณะก็กระโดดจอมๆ ไปในแองนาํ้ ในความเงยี บเชน น้นั มนั ดังราวกบั มคี นมาเดนิ
ยํ่า หมาปา เหา หอนแวว มาแตไ กล สลับไปกับเสียงนกที่หากินกลางคนื และตกุ แกดง ซง่ึ มักจะรอง
อยูไมเ ลือกเวลา
ในความเงียบนนั้ ประสาททกุ สวนของหลอ นตน่ื พรอม คอยจบั เสยี งผิดปกตทิ ่จี ะเกดิ ข้ึน
จากละแวกใกลเ คียง และบริเวณแองนาํ้ เบื้องลาง อันหมายถึงการยา งกรายมาของสตั วด วยหวั ใจอัน
เตน ระทึก ไมอ าจเดาไดถ ูกวาในความมดื มดิ นนั้ อะไรมนั จะยองเขา มาบา ง จิตใจอยูในภาวะครงึ่
หวาดกลวั ครงึ่ กลา ตืน่ เตนอยางไรบอกไมถ กู
สามทมุ กวา เลก็ นอย หลอนรสู กึ วาจะมอี ะไรลงมากินนํา้ ในแอง อยางเงยี บๆ พรานใหญจะ
รสู ึกหรือเปลา ไมท ราบได เพราะเห็นน่งั นิง่ อยใู นลกั ษณะเดมิ เหมอื นจะหลบั หลอนไมอยากจะ
สะกิดบอด คอ ยๆ ควา ไฟฉายประกบกับกระโจมมือของไรเฟล ยกขน้ึ ชา ๆ เตรียมจะสอ งลงไปยงั
ท่ีมาของเสยี งอันเบานัน้ แตก อ นทหี่ ลอ นจะกดสวติ ซ มอื ของรพนิ ทรกเ็ หนี่ยวไวท ่ตี น แขน
“สมเสร็จ!”
เสียงกระซิบขา งหูหลอน หญิงสาวลดปนกับไฟฉายลง อดสงสยั ไมได
“รไู ดย งั ไง คณุ เห็นในความมดื งั้นรึ?”
“เสียงของการเคล่ือนไหว เสียงกินน้าํ กอนหนา ทสี่ มเสร็จจะลงสกั ครง่ึ ชว่ั โมงท่ีผานมานี้
กวางกล็ งมาตวั หนึง่ เดนิ ลอดใตหางไป คณุ หญงิ ไมรูสกึ ตัวเอง มนั ไมไ ดม ากินน้ําทแี่ อง แตเ ก็บลูก
หมาดทีป่ ากหว ยดา นตรงขามโนน กนิ ผมขีเ้ กียจบอกเองแหละ เพราะเราหมายกระทงิ ไมใชส ตั ว
อ่ืน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

351

หลอ นจอ งมองดดู วงหนา ในความมืดนน้ั ดว ยความพิศวงไมสราง ชายผูน ี้...หลอนคดิ ...มี
อัจฉริยภาพในเรอื่ งของปา นาฉงนย่งิ นกั กิตติศพั ทช อ่ื เสยี งตามคาํ เลาลือ เปนสงิ่ ท่หี ลอ นเคย
คลางแคลงวา มันจะเปนไปไดสกั เพยี งไหน ตอ เมื่อมาเห็นกบั ตาเชน นจี้ ึงรูชดั แตถ งึ กระนั้นกย็ ังเปน
ส่งิ ชวนประหลาดใจลนพน เขาฝกประสาทของเขาไดอ ยา งไร จึงสามารถหย่งั รเู สียงสัตวปาตางๆ ได
ในขณะทส่ี ายตาและหสู ามญั ไมอ าจสาํ เหนยี ก

ทา มกลางปา ดงพงไพรเชน น้ี ระบบประสาทสมั ผัสทกุ สวนของจอมพราน ไมผ ดิ อะไรกบั
สัตวป าเราดๆี นเ่ี อง และจากอาการเงียบเฉยสงบน่ิงเหมอื นจะหลบั น้นั แททจี่ รงิ เขาตนื่ พรอ มเฉียบไว
อยูท กุ ขณะ ไมเคยปลอยอะไรในละแวกใกลเ คยี งพนไปจากการรเู หน็ ไดเลย หลอ นเสียอีก...ขนาด
น่ังลมื ตาเงยี่ หอู ยา งตงั้ อกตง้ั ใจอยแู ทๆ ยงั ไมอาจรไู ดเ ทา เขา

ตางไมไดพดู อะไรกนั อกี หญงิ สาวเอนหลงั พิงมุมราวหา ง ซกุ มอื ท่สี วมถุงหนังทง้ั สองเขา
ไปในกระเปา เสือ้ แจ็กเกต นง่ั ขดตวั ดวยความหนาวเยน็ หลอ นอยากบหุ รี่ แตเ มอ่ื สังเกตเห็นพราน
ใหญไมไดส บู เลยนบั แตค่าํ ลง จงึ พลอยไมก ลา สบู ดว ย เวลาผานไปเปน ลาํ ดบั มนั จะนานสกั เทา ใด
ไมทราบได มีเสยี งก่งิ ไมแหงล่ันหักขึน้ ครัง้ หนง่ึ จากที่ใดไมป รากฏ แลวก็เงยี บลงตามเดมิ จกั จั่นเรไร
และตุกแกทรี่ อ งรบั กันอยตู ลอดเวลา บัดนีร้ าวกับจะนดั กันสงบเสยี งลงหมดส้ิน ลมนงิ่ หลอนตื่น
จากอาการภวังค คร่ึงหลบั ครึ่งตื่น ลมื ตากวา งขน้ึ ก็เหน็ รพินทรข ยบั ตวั อยา งแผว เบา

นานเทา นาน หลอ นเผลอเขา ภวังคไปอกี
ครน้ั แลว ทันใดนน้ั เอง ก็ตอ งสะดุงต่นื เพราะถกู สะกดิ เบาๆ เสียงแรกทไ่ี ดย นิ เปนเสียง
ลมหายใจหนกั ๆ ดงั ฟด เวน ระยะไปครกู ม็ ีเสียงกิ่งไมลนั่ ขึน้ แสกสาก เสียงนน้ั ดงั ๆ หายๆ หันไป
จองพรานใหญในความมดื นัน้ เหน็ เขามองอยทู ีห่ ลอนกอ นแลว ไฟฉายพรอ มอยใู นมอื ดารินก็
คอ ยๆ ควา ไรเฟลทว่ี างไวข นึ้ มา ขยบั ตัวนัง่ ในทา ถนดั อยางแชม ชา พยายามไมใ หเกดิ เสยี งแมแตก รบิ
เดียว
พอแนใ จวาพรอมทจี่ ะประทบั ปนไดอ ยา งฉับพลนั แลว หลอนกพ็ ยักหนาเปนความหมาย
วาพรอม หัวใจเริ่มเตน แรง รพนิ ทรคงถอื ไฟฉายอยใู นลกั ษณะเดิม ยงั ไมม ีการเคลอ่ื นไหวอยา งใด
ท้งั สน้ิ
หลอนกล้นั ใจรอคอยเหตกุ ารณอ ยหู ลายชว ง รสู ึกวา การรอคอยนั้น มันนานแสนนาน
ประสาททกุ สว นตงึ เครยี ด มือทปี่ ระคองไรเฟลสน่ั นอ ยๆ อยา งระงับไวไ มไ ด เพราะความตื่นเตน
เสยี งกอพงถกู ระผา นมาไดย นิ ถนัดย่งิ ขน้ึ แลว ก็มีเสยี งดนิ ปนกรวดจากเนนิ ผาชันฝง ตรง
ขา มกบั หา งทปี่ ลกู ไว พังทลายพรลู งมาเบ้อื งลา ง คลายจะมสี ตั วใ หญตะกายตัดทางลงมาตามเนนิ อัน
สงู ชนั น้ัน กลน่ิ สาบโชยตลบมากระทบจมกู อยา งแรง ในความรูสึกของดารินมนั คลายสาบวัวหรือ
ควายอะไรทํานองน้นั ซมุ ไมไหวสวบสาบ ต่ําใกลลงมาทกุ ขณะ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

352

มือของพรานใหญเ อ้ือมมาสะกดิ เตอื นหลอนอีกครั้งพรอมทั้งชูไฟฉายขึ้น ดารินกดั รมิ
ฝปาก พยายามระงบั ความตน่ื เตน ไว ยก .375 ขน้ึ ประทับบา ผา นบงั ไพรจอ งตรงไปยังทมี่ าของเสยี ง
ในความมดื นน้ั ปลดเซฟนวิ้ แตะรออยทู ไี่ ก

บดั นน้ั แสงไฟฉายแปดทอนในมือของพรานใหญ กพ็ งุ ปราดเปน ลําขน้ึ เบอ้ื งบน และอึด
ใจเดยี วกัน กฟ็ าดตา่ํ ลงมาอยา งรวดเร็ว ดวงมรกตสะทอ นแสงคหู นงึ่ ฉายแสงวาวสวนตอบแสงไฟ
ฉายแลเหน็ ชัด ลอยอยเู หนือซมุ ไมท ึบใกลล ําตน ตะเคยี นใหญท ี่ยนื อยรู มิ เนินชัน สันหนาผากสีขาว
และเขาคอู ันมโี คนอวบใหญแ หลมเขาหากนั มองเห็นถนดั ในลาํ แสงอันจูโจมนนั้

เสย้ี วของวนิ าทที ่ดี ารนิ ปรบั ศูนยป น ใหสัมผัสกับเปาหมายนี้เอง เจาส่งิ น้นั ก็สะบดั เขาแวง
กลบั หลบแสงไฟ พรอมกับเสยี งฟดดงั ลน่ั กระโจนตะลยุ พมุ ไมจ ะบายข้นึ เนนิ หนอกคอและสัน
หลังของมันกระทบแสงไฟแลมะเมอ่ื ม ราวกับสผี วิ ของลูกตาลสุก เมอ่ื นั้นเอง ปากกระบอกไรเฟล
ของดารินก็เสยตามพรอ มกบั ระเบดิ กระสุน .375 ออกไป ราวกบั ฟา ผา

เงาตะคุม เหน็ ลบั ลอ อยูในพงทึบ ดิน้ ตีแปลงจนซมุ ไมหกั ระเนระนาด ดนิ ปนกรวดถลม กรู
เกรียวเปนฝุนลงมายังพ้นื เบอื้ งลา ง สง่ิ อันหนกั และใหญโ ตน้ัน ไถลครดู รวงปะทะพงไมแ หลกลงมา
เปน ทาง ลาํ ไฟฉายของรพินทรกก็ ราดตามมาอยา งรวดเรว็ พรอ มกบั เสยี งตะโกนของพรานใหญ

“ซ้าํ เร็ว!!”
ดารนิ กระชากลกู เลือ่ นดงึ ปลอกกระสุน แลว สง กระสุนนัดที่สองเขารงั เพลิง ดวย
ความเรว็ ทนั ๆ กนั กบั เสยี งรองเตือนของเขา
ครัน้ แลวมนั กก็ มั ปนาทเปร้ียงออกไปอกี ครง้ั !
ใบไมจ ากกิ่งเลก็ ๆ ของบังไพรปลิวกระจายวอนดว ยอานภุ าพดนิ ขับแรงฤทธ์ิ
กระทงิ โทนตวั ขนาดชางรุน พลกิ สามสท่ี อด กลง้ิ ลงมาตามเนนิ ชันนน้ั ราวกับภูเขาเลก็ ๆ
ถูกผลกั ใหกลง้ิ ลงมาจากท่สี ูง ปะทะสมุ ทมุ พุมไมห กั โครมครามล่นั ไปทง้ั ปา แลวหลน ครืนลงไปชัก
ดิ้นทรุ นทุรายตีแปลงอยใู นพงรกริมเนิน กง่ิ ใบไหวยวบยาบลรู ะเนนอยอู ึดใจใหญก็สงบนิ่ง จาก
ลําแสงไฟฉายของรพนิ ทรท ่ีกราดตามอยทู กุ ระยะ เหน็ แตเ พียงสขี างสว นหน่งึ โผลล้ําออกมาใหเหน็
รางๆ ในพงไมอ ันรกทึบนนั้
ระยะเวลาท้งั หมด มนั เกิดขน้ึ เพียงไมเกนิ 10 วนิ าที นับตง้ั แตลาํ ไฟฉายของพรานใหญ
สอ งพบเปาหมาย และกระสนุ นัดแรกกบั นัดที่สองของดาริน ลั่นออกไปจากตําแหนง ท่มี ันถูกปนลง
ไป จนกระทงั่ ถึงพืน้ ทร่ี า งของมนั นอนสงบนงิ่ อยใู นขณะนี้ สงู ประมาณ 10 เมตร ทางเอยี งชัน 50
องศา ซุมไมพ งรกตลอดระยะทางนี้ หกั ราบราวกับใครมาถาง

พรานใหญระบายลมหายใจยาว ต้ังลําไฟฉายจบั เปาใหเ หน็ คางอยทู ่เี ดมิ ควกั บุหร่ีออกมา
จดุ สูบชา ๆ ดารินตะลึงจองภาพนั้นอยูอกี ครูใหญเหมือนจะไมเช่ือสายตา พอไดส ติกห็ ันมาทางเพอื่ น

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

353

รวมหาง เหน็ เขาขยับปกหมวกใหหลอ นเลก็ นอย สหี นา ตายอยใู นอาการเดมิ ไมพ ูดวากระไร
นอกจากดวงตาเทา นั้นที่ทอดจบั นงิ่ มายังหลอน

“ถูกเหรอ?”
หลอ นถามเสยี งส่ัน เตม็ ไปดว ยความตน่ื เตน ปตจิ นแทบจะระงับไวไมอยู
“ไมใชถูกเฉยๆ ยงั อยูก บั ทอ่ี กี ดว ย นอนแอง แมง อยูกลางพงนัน่ ไมเ หน็ หรอกร”ึ
เปนเสยี งตอบเรียบๆ ไมยินดยี ินราย
ดารินใชไ ฟฉายของหลอ นอกี กระบอกหนงึ่ สองไปประสานกบั ลําไฟฉายของรพนิ ทร
ท่ตี ้งั ไว พยายามเพง มอง ใบหนา ของหลอนแดงกาํ่ ตาเปน ประกาย พึมพําออกมาเบาๆ
“ยังกะฝน ไปงน้ั แหละ ฉนั ไมอยากเชือ่ ตาเลยนะ นดั แรกรสู ึกจะผดิ ฉันยงิ นดั ท่สี องสง เดช
ไลหลงั ไปยงั งนั้ เองแหละ ฟลกุ เปนบา !”
พรานใหญห วั เราะหๆึ ตอบุหรอี่ ีกตัวหนงึ่ แลว สงไปใหห ลอน
“นดั แรกชา ไปนิด แตกไ็ มผดิ หรอก คณุ หญิงลั่นไกตอนที่มันแวง ตวั กลับ รสู กึ วา จะถูก
ซอกคอ แตนดั ทส่ี องจะวา ฟลุกกไ็ ด ผาลงกลางสนั หลงั พอดี โชคในการลาเปน ของคุณหญิงแลว
สาํ หรบั คนื นี้ โทนเสยี ดว ย ตวั เบอ เรอ เลย”
“ฉนั ยงั เหน็ ตวั มันไมถ นดั เลย ตน่ื เตนเกินไป”
หญงิ สาวพูดหอบๆ หางเสียงยังคงสนั่ อยูเ ชน นน้ั หวั เราะดว ยความดใี จเหลอื ทีจ่ ะกลา ว
“นาแปลกเหลอื เกนิ กระทงิ แนร ึ?”
“ระยะหา งไมถ งึ ยส่ี ิบเมตรแคนเ้ี อง ซ้ํายังไมมีอะไรมาบงั ลําไฟฉายแมแ ตนดิ เดยี ว สอ ง
เหน็ ออกถนดั อยา งนน้ั คณุ หญิงสงสัยอะไรรึ?”
“เปลาหรอก ฉนั สงสัยวา ถา เปน กระทงิ ทาํ ไมมันถงึ ไตเ ขาลงมา ไมโผลม าตามทางดาน
ตอนท่คี ณุ สะกดิ เตือนฉนั ฉนั ไดย นิ เสียงมันบกุ ลงมาแลว ละ แตไ มค ิดวาจะเปนกระทงิ นึกวา เสอื เสยี
อีก”
“ถา ไมรู ก็โปรดรูไวเสียดวย กระทงิ เปนสตั วที่ไตเ ขา หรือทางสูงชันไดช ํานาญเปน พิเศษ
ไมนา เชื่อเหมอื นกันวา เจาสตั วประเภทววั ตัวใหญโ ตมโหฬารขนาดนี้ จะไตเขาทเี่ ปน ทางสงู ชันได
อยา งไร ถาไมเ ห็นหรอื รกู ับตัวเองมากอ น ผมนกึ ทายไวแ ลว ไมผ ดิ วา ถา มันจะเขา กค็ งจะไตล งมา
จากเนนิ เขา คงไมเดินมาตามทางดา นหรอก”
“ความสาํ เรจ็ ในครั้งนี้ ขอยกใหแกหนาทีส่ องไฟ และการอบรมเปนพี่เลีย้ งของคุณ”
หลอ นหันมาบอกย้ิมๆ ลมื ความเปน อริไปชว่ั ขณะ
“ปนเท่ียงของคณุ หญงิ สําคัญท่ีสดุ ในการลมกระทิงตัวนี”้
“ฉนั ชมคณุ ดว ยใจจรงิ จะไมย อมรับง้นั ร?ึ ”
“ผมไมช อบการแอบอา งหรือแอบยิง ชอบสงิ่ ท่ีมันเปน ของบริสุทธลิ์ ว นๆ กร็ ูม านานแลว
วา คุณหญิงยิงปนไดย อดเยีย่ ม ถา ไมตน่ื เตน ตกใจจนเกนิ ไปนัก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

354

“แตค ุณกเ็ ปน ครคู อยสอน และควบคมุ ฉัน”
“เรียกวาเพียงแคแ นะนํา และชว ยอํานวยความสะดวกดีกวา เอาละครบั ดบั ไฟเถอะคนื นี้
เย็นใจไดแ ลว ผมก็พลอยโลง อก ในขอท่วี า พรงุ นไี้ มต อ งไปยืนเปน เปาใหคณุ หญงิ ยิงแทนกระทงิ
เพราะกระทงิ มนั มารับกรรมแทนผมแลว”
หญิงสาวหวั เราะเสียงใส เปด ขวดบร่นั ดีออกเทใสป าก อารมณดจี นทาํ ใหหลอนไมค ิดที่
จะทะเลาะ หรือหาเร่อื งอะไรกับเขาอกี หลอนดับไฟฉายของหลอน และพรานใหญก ด็ ับของเขา
ปลอ ยใหทุกสง่ิ ทุกอยางตกอยูในความมดื ตามเดมิ
“ฉันอยากจะลงไปดูมนั จงั วา ตวั มันใหญส ักขนาดไหน เห็นปาหกั ราบเปนทางท่ีมนั ดน้ิ ลง
มา พาฉันลงไปดูหนอยไดไ หม?”
“ตามธรรมเนียมของพรานปาทกุ คน ลงไดข ้ึนหา งแลว เขาจะไมล งจากหางเปน อนั ขาด
จนกวาจะรุง เชา ยกเวนในกรณจี ําเปน ขดี สดุ และพรานคนน้ัน แนใ จในฝมือและเวทมนตรคาถาของ
ตัวพอ นพ่ี ูดสาํ หรบั พรานพนื้ บา น แตส าํ หรบั ผมไมไ ดถ ืออะไรนักหรอก ถือเพียงแคหลักความจรงิ
วา กลางคืนมนั มองอะไรไมเ หน็ ไดถ นัด และเสยี่ งมากกวา กลางวัน และนีก่ ไ็ มใชก รณีจาํ เปน อะไร
นกั พรุง น้กี ไ็ ดเหน็ เองแหละครบั รบั รองวา มันไมล ุกเดนิ หนไี ปไหน นอนอยใู นพงขางโขดหนิ นน่ั
แหละ”
“สมมติวา”
หลอ นพูดปนหัวเราะ
“พอพรุงนีเ้ ราลงไปดู มนั หายไป”
“ก็แปลวาตอนท่ีเรายิงมันนน้ั ทง้ั คณุ หญิงและผมตาฝาดไปพรอ มๆ กนั มา ยงั้นกเ็ ปนเรอ่ื ง
แบบนยิ ายลี้ลับนา ขนพองสยองเกลา เกยี่ วกบั เรอื่ งของปา ท่คี ุณหญิงเคยอานมา”
ดารนิ สดู ลมหายใจเขา เต็มปอด กวาดสายตาฝาความมดื ไปรอบดาน
“เราไดก ระทิงแลว เหน็ จะพอพูดคุยอะไรกนั ไดแ กเ หงาบา งกระมัง ไมจ ําเปน จะตองเยบ็
ปากอยู ตัง้ แตเย็นมาแลว ฉันอดึ อัดเหลือเกนิ จะสูบบหุ รกี่ ็ไมกลา ”
“เชิญตามสบายครับ ถาเราไมค ิดจะนั่งดกั ยิงอะไรอยูอ กี กไ็ มจ ําเปน ตอ งมาคอยระวงั เร่อื ง
ความเงียบ”
“จะมีสัตวอะไรเขา มาทีแ่ องน้าํ น่อี กี ไหม?”
“ตามหลกั แลว เสยี งปนลงไดล่ันขึน้ นดั เดยี ว กย็ ากนักทสี่ ัตวอะไรจะกลํา้ กลายเขามาอกี
ยกเวน เสอื ทอ่ี าจยองเขามากนิ ซากสตั วท ่เี รายงิ ท้งิ ไว ถามันหวิ จรงิ ๆ แตห วงั ไดน อยเหลอื เกิน นอก
จากฟลกุ มา ยก็เจา สตั วเ ซอซา บางตวั ทมี่ าจากทางดา นเหนอื ลม ไมไดย ินเสยี งปน ซึง่ ถาจะเขากค็ ง
ในราวใกลร ุงอีกครง้ั โอกาสมอี ยเู พียงหนง่ึ ในรอ ย ขณะนถี้ าคณุ หญิงจะรองเพลงสักเพลง ประสาน
กบั จกั จนั่ เรไรตุก แกปาพอแกก ลมุ ผมก็ไมข ัด”
ดารินใชพานทา ยปนกระทงุ ไปที่ตนแขนเขา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

355

“เอ...คณุ นี่ เมอ่ื ไหรจะเลิกใชวาจาท่ีมนั ขวางหูฉนั เสียทนี ะ กําลังอยากจะญาตดิ อี ยดู วย
ทีเดยี ว แหยประสาทอีกแลว บทจะไมพดู กไ็ มพ ูดเอาเสียเลย น่งั เปน ใบเ บื้ออยูไ ดน ับชว่ั โมงๆ บทจะ
พูดขน้ึ มา กพ็ ดู ชวนใหต องทะเลาะ แลว มาวาฉันคอยหาเรือ่ ง”

แลวหลอนกห็ วั เราะอยางถอนฉิว เลิกแขนเสอ้ื ดนู าฬิกาขอ มือจากพรายนาํ้ เขม็ ช้ีบอกเวลา
เพยี ง 22.30 น. เทา นนั้ หญิงสาวถอนใจเบาๆ กลา วตอมา

“น่ีมแิ ปลวา เราจะตองนง่ั แกรว อยบู น ‘บานลิง’ นีไ่ ปอกี ต้งั ไมนอยกวา 8 ชั่วโมงกอ น
สวางร?ึ ”

“เห็นจะไมม ีทางเลือกหรอกครบั ”
“ยงิ กระทิงไดอ ยางนี้ กส็ มใจ สมเจตนาของฉนั แลว ฉนั ไมอยากจะทนแกรว อยบู นน้ี
หรอก คุณพากลบั แคม ปค นื น้ีเลยไมไดร?ึ ”
“เอาละซิ ยงุ แลว ยังไง ผมนกึ แลวไมผดิ วา ถาคณุ หญิงขนื มานง่ั หาง ยงั ไงๆ เสยี กต็ อ งมี
เร่อื งยงุ แนๆ ถาหา งนส้ี มมตวิ า ตงั้ อยูทบี่ างลาํ พู แลวแคมปข องเราอยูพาหุรดั ผมจะพาคณุ หญิงเดนิ
กลบั เดย๋ี วนแ้ี หละครับ มายกน็ ัง่ รถเมลห รอื แท็กซีไ่ ปกอ นจะมาถงึ หา งนี้ คณุ หญงิ เดินมา เรากอ็ าศยั
ถนนของชางกบั กระทงิ ไมใ ชถ นนคอนกรตี ไฟฟา รมิ ถนนกไ็ มมี เด๋ียว! รอใหแ ท็กซผี่ า นมาสกั คัน
กอ น แลว จะกลับแคม ปค ืนนก้ี ็กลบั ”
“บา! พดู เปน เลน ไปได ถามจริงๆ เถอะ คุณกลวั หลงเหรอ ถา จะพาฉันกลับไปในเวลา
กลางคืนอยางน”ี้
“ไอหลงนะไมก ลัวหรอก บอกแลวยงั ไงวา จากหนองนา้ํ แหงถงึ หลม ชา ง รพินทรห ลบั ตา
เดนิ กย็ งั ได ที่กลัวนะ กลวั อยา งอื่น”
“กลัวอะไร?”
“กลวั วาระหวา งที่ผมเดินจงู คณุ หญงิ ไป หนั กลับมาอกี ที มองไมเ หน็ คุณหญิงแลวนะซิ
ลําพงั ผมคนเดียว มนั เรอ่ื งเลก็ อยา พยายามคดิ ที่จะเดนิ กลบั แคม ปใ นเวลาเชนนเี้ ลยครบั เช่ือผมเถอะ
มนั ไมเหมาะดว ยประการทัง้ ปวง”
“ฉนั ไมก ลวั เลย เมือ่ มีคุณเปน คนนาํ ทางและคมุ กันเชนนี้ ตอใหเ ดนิ กลางคืนกเ็ ดินได คุณ
เปนพานชํานาญทางแทๆ ไมเ หน็ จะตองกลวั อะไร”
“อา ว! กบ็ อกอยูน่ยี ังไงวา สาํ หรับผมนะ ไมก ลัวอะไรหรอก ผมกลวั สําหรบั คณุ หญงิ ตะ
หาก และถา จะมกี ารเสย่ี งกันขน้ึ โดยไมส มควรแกเหตุ อันหมายถงึ ชีวติ และความปลอดภัยของ
คณุ หญงิ แลว ผมจะไมย อมทาํ เปน อันขาด ผมบอกตามตรงวา การเดนิ กลับแคม ปในเวลากลางคนื
อยา งน้ี ผมไมแนใ จวา จะใหการคมุ ครองคณุ หญงิ ไดเ ตม็ ทหี่ รือเปลา อกี อยางหนง่ึ ตอใหผ มเอา
คุณหญิงกลบั แคม ปไดภ ายในคนื น้ี คณุ ชาย หรือคุณไชยยันตรเู ขา คงดา ผมยับ คาที่ทําอะไรบาระหา่ํ
ผิดวสิ ัยเกินไป ระยะทางมนั ก็ไมใ ชใ กลๆ ถาเดินสักแคสบิ นาทถี ึงแคม ป ผมกจ็ ะพออนโุ ลม นต่ี อ ง
เดนิ กนั เปน ชวั่ โมงๆ คณุ หญงิ เองกเ็ ถอะ ใจอยากจะกลับไปนอนสบายท่ีแคม ป ก็เลยนกึ อยากใหผม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

356

กลบั รบั รองวาถา ผมพาลงหา ง เดนิ กลบั จรงิ ๆ กา วออกจากทน่ี ไ่ี ปไดเพยี งไมกก่ี า ว ขี้ครา นจะขาส่ัน
กา วขาไมออก โธ! เหน็ ดงดบิ เปน ถนนในกรงุ เทพไปได”

“เปนอนั วา ฉนั จะตองน่งั หลับนกอยูบ นหา งนีจ่ นกวา จะเชา ”
เสยี งของหลอ นออยๆ
“นแี่ หละ ผหู ญงิ ! เปน ยังไง เดย๋ี วนพี้ อจะเขา ใจตวั เองไดบ า งหรือยงั ”
“ไมต อ งมาพดู ! ฉันอยูทนี่ จ่ี นกวา จะเชากไ็ ด เหน็ งอ ใหพากลับหนอยเดียว ไดท วี าใหญน ะ
คณุ กบั ฉันเห็นจะไมม วี ันญาตดิ กี ันไดห รอกนายพราน”
“หม่นั อาฆาตมาดรายผมอยยู ังงแ้ี หละ แลว จะญาตดิ กี บั ผมไดยังไง”
พรานใหญพ ดู แลวกห็ วั เราะออกมาเบาๆ
“อยาแกโมโห หรอื วา มองลูกจา งผูซ่อื สตั ยในแงร ายนักซคิ รบั ถงึ แม รพินทร ไพรวัลย จะ
เปน ‘พรานไพรใจฉกรรจ’ อยางคุณหญงิ วา จะไมไดเ ปนสุภาพบรุ ุษอยา งชาวกรงุ ทั่วไปในสายตา
ของคณุ หญงิ แตร พนิ ทรก็เปน ชายจรงิ คนหนง่ึ ผูยึดมนั่ ในศีลธรรม จริยธรรม และสัจธรรม คณุ หญงิ
นอนใหสบายเถดิ ครบั ไมตอ งเปน หว งพะวงอะไรทงั้ สนิ้ นอนบนหา งนี่แหละ ถึงมันจะแคบไป
หนอย กพ็ อจะนอนงบี ไดป ลอดภยั กวา ท่จี ะคดิ เดนิ กลบั แคม ปในเวลาเชนน้ี มะ! ผมจะจดั ทใ่ี หแ ลว
จะน่งั เฝาคณุ หญิงเอง”
วา แลว เขากเ็ ลอื่ นสมั ภาระสง่ิ ของ จัดไปกองรวมกันไวมมุ หนง่ึ จนมที ่พี อจะเอนตวั ได ใช
เสือ้ แจ็กเกตของตนเองมว นพบั แทนหมอนรองศีรษะสําหรบั หลอ น คล่ผี าใบสาํ รองอีกผนื หน่งึ ปูทับ
พน้ื ลงไปอีกชนั้ ทําบรเิ วณตามยาว ดานหนง่ึ ของหา งใหก ลายเปน ทน่ี อนจาํ เปนอยางดี ชนดิ ทีพ่ อจะ
ขดตวั ตะแคงนอนไดอยางสบาย ตนเองถอยไปนัง่ ชดิ มมุ หาง แลวเชอ้ื เชิญใหหลอ นนอน
ดารนิ สะบัดหนา เมินไปทางหนึง่ นั่งกอดเขาอยอู ยา งเดมิ ตอบสะบัดๆ วา
“ชา งเถอะ ไมจ ําเปนหรอก ฉันไมตองนอนกไ็ ด ขอบใจ”
“ถา ยังไมง ว ง จะนง่ั กอ นกไ็ ดค บั แตถา งว ง ท่นี ัน้ สําหรบั คณุ หญิงโดยเฉพาะ”
เสยี งออ นโยนผดิ ไปจากเคยของเขา ดงั มาแผวเบา แลวตา งคนก็เงยี บไป

หลอ นชาํ เลืองเหน็ แตไ ฟฉายจากปลายบหุ รที่ ี่สวางแดงวูบๆ เปนระยะ นํา้ คา งเรมิ่ ลงจดั
ราวหางเปย กชนื้ ไปหมด ยงิ่ ดึก ยงิ่ หนาวจนตวั สนั่ แตร า งเงาตะคมุ หางจากหลอนคนละมมุ หา ง
ขณะน้ี อยูในสภาพปกตเิ หมือนเดิมราวกบั โขดหนิ แกรง หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี หลายอึกแกห นาว ทง้ั ๆ
ทตี่ ลอดท้ังกายมีเครื่องกนั หนาวหอหมุ ผดิ กนั กับเขาผซู ง่ึ ยงั อยูใ นชุดเดมิ แลว กใ็ จรา ยพอทจ่ี ะทําเฉย
เสยี ...ไมเอื้อเฟอ บรัน่ ดไี ปใหเ ขาบางเลย ซง่ึ เขากไ็ มเ หน็ แสดงวา จะตองการ

“ไมหนาวหรอกเรอะ?”
ในทีส่ ดุ หลอนถามลอยๆ ไมมีหางเสยี งอยูต ามเดมิ
“ผมชนิ เสยี แลว คนปาคนดงหนาวมากนกั ไมไ ด”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

357

“ฮ!ึ อดท่ีจะตกี ระทบไมไ ดน ะ ปากรา ยนกั ไมน า เชอ่ื ทเี ดยี ว”
“ผมพูดความจรงิ ชวี ิตพรานปาอยางผม ขืนขีห้ นาวอยา งชาวกรงุ ทีเ่ จรญิ แลว กค็ งมอี าชีพ
เปนพรานอยไู มได อากาศในปา กลางดกึ กเ็ ปนอยา งนแี้ หละ ผมคุนกับมันมาเกือบตลอดชวี ติ ท่หี า
กินอยใู นปา ”
“ทําไมไมตีกลบั ใหเ กห นอ ยละวา ผมผา นเมอื งหนาวมาเสียชนิ ดแี ลว อยางเชนในเยอรมัน
สมยั ท่เี รียนวชิ าทหารอยูท่ีนนั่ พอคนปา ทผี่ า นยโุ รปมาแลว !”
ใบหนาน้ัน หนั ขวบั มาทางหลอ น หญิงสาวย้ิมเยาะ
“เอะ!”
“ทาํ ไม งงเหรอ ประหลาดใจ...พิศวง...วา ทาํ ไมฉนั ถึงร?ู ”
เขาหวั เราะทมุ ต่าํ นง่ิ ไปครู
“กไ็ มแปลกอะไรนี่ครบั คุณอาํ พลเปน คนของคุณหญงิ เขาอาจใหป ระวตั ิของผมอยาง
ละเอยี ดเสยี กอน เพ่อื ใหพ จิ ารณาก็ได กอ นที่จะแนะนําใหจา งผม”
“ทําไมเจาตวั ไมแ สดงประวตั ขิ องตัวเองเลยละ”
“เพอ่ื อะไรกนั เพอ่ื จะเอาเขาแฟม ประวตั ขิ องนายจา งนะร”ึ
“น่ันไมส ําคญั หรอก เพราะถงึ อยางไรกพ็ จิ ารณาจา งมาแลว เลิกลมหรือเพิกถอนไมได แต
ทสี่ ําคัญก็คือ คนเราจะรว มทางกนั ตอ ไปในภายภาคหนา ควรจะสจุ รติ ใจตอ กนั ไมค วรมสี ่งิ ใด
ปกปดอาํ พรางอย”ู
พรานใหญย กั ไหล
“ผมไมเ ห็นวา มันจะเกีย่ วกบั หนา ท่รี ับจางตามสัญญาของผมอยางใดเลย”
“ไมเก่ียวกบั สญั ญาจางตามเง่อื นไข แตมนั อาจเกย่ี วกนั ในดานจติ ใจกไ็ ด เราอาจพอใจ
ปลอดโปรง ใจกวา นี้ ถารูสกึ วา พรานนําทางของเราเปนคนเปดเผยสุจรติ ไมม กี ารอมเหลยี่ มอําพราง
อะไรอย”ู
“จะใหผ มทํารายงานประวตั ิ แลว สง มอบใหเ มือ่ ไหร?”
“ไมจ าํ เปน สัมภาษณก ันแคป ากเปลา เปนการฆา เวลากย็ ังได ถาคดิ วามนั ไมเ ปนสงิ่ ที่
จะตอ งปกปด ”
“กไ็ ดน่ี แตจ ะไมข อสาบานวา ทุกสงิ่ ทกุ อยางเปน สจั จะ แบบเบิกความตอ ศาลหรอก”
“กี่ป ในเยอรมน?ี ”
“สิบสอง แตขออภัย เดอื นนะไมใชป”
“วิชาทหารเขาเรียนกนั ปเดยี วหรอื ?”
“น่ันมนั คร้ังลาสุด”
“แลวกอ นหนา นัน้ ?”
“สามปในแซนเฮิรสท สองปในเวสตป อยต”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

358

“สามประเทศเลยนะ องั กฤษ อเมริกา และก็เยอรมนี แตแ ลวกก็ ลับมาเปน ตํารวจตระเวน
ชายแดนไทยคา ยแตก ผลที่สุด ดกั สัตวขาย!”

“พรหมลิขติ ชว ยไมไ ด”
“ปญญาชน ทาํ ไมถึงมาทาํ งานอยา งน้?ี ”
“มนุษยท กุ คนในโลกน้ี มีความเหมาะสมและพึงพอใจไปโดยเฉพาะราย ไมเหมอื นกนั ”
“ฉนั หมายถงึ วา วชิ าความรูท เ่ี รยี นมา กับอาชีพในปจ จบุ นั มันไปกันคนละเร่ือง”
“วิชาความรทู ีเ่ รยี นมา มันถกู พบั เก็บเสยี แลว เพราะเหตกุ ารณค วามจาํ เปน ไมส ามารถจะ
นาํ มาใชป ระโยชนได สวนอาชพี มนั ก็ตองเปนอาชีพอยวู นั ยงั ค่ํา มันขนึ้ อยูกบั ความพงึ พอใจ ความ
จดั เจนทม่ี อี ยูเปนทุนเดมิ ”
“ประหลาดใจในขอทวี่ า คนที่ใชชีวิตสว นใหญอ ยูในโลกซีกเจรญิ แลว จะไปหาความ
ชาํ นาญจากเรอื่ งปาดงไดอยา งไร”
“คุณหญงิ เขาใจผดิ ถนัด ชีวติ สวนใหญข องผมอยใู นปา อยูม าตั้งแตเ ล็กๆ พื้นภมู ลิ าํ เนา
ของผมเปน เชนนนั้ เม่อื จะเรยี นหนังสือในเมอื งกเ็ รียนไป เมอื่ หยดุ พกั การเรยี น...ผมกลับเขา ปา หกป
ในตา งประเทศเพียงแตจากปาอนั เปนถน่ิ กําเนดิ ไปเพยี งช่วั ระยะเวลาส้ันๆ เทานน้ั เม่ือเทียบกบั อดีต
นบั สิบปผ านมาสําหรบั ชวี ติ พงไพร สาบเมืองไมส ามารถกลนื สาบปา ของผมได เอาละ...ลูกจา งให
สมั ภาษณน างจางไปแลว ทนี ีข้ อใหล กู จางเปนฝา ยสัมภาษณนายจา งดบู าง โดยเฉพาะนายจางสาวคน
น”ี้
“ลองดกู ไ็ ดน ”่ี
“มใี ครรักแลวหรอื ยงั ?”
“นับไมถ ว น”
“ทาํ ไมไมแ ตง งาน ปลอยชีวติ ใหลว งเลยมาถงึ ขนาดน”ี้
“ผชู ายที่ไหนจะกลา มาแตงงานกบั ผูหญงิ รวยมาก เรยี นมาก หวั ด้อื เอาแตใ จและมองเหน็
ผชู ายทั้งโลก นอกจากพชี่ ายไมผ ิดอะไรกบั ลงิ อยไู มสขุ อยา งฉัน!!”
“เขากลวั จะปราบไมอ ยใู ชไหม?”
หลอ นยิม้ เหยยี ดๆ ท่ีมุมปากในความมืด ยักไหลน ิดหน่งึ
“กอ็ าจจะใช...ถาหากสันดานของผูชายคิดอยูต ลอดเวลาวา ผหู ญิงควรจะเปน เพยี งวตั ถุ
แหง ความใคร คอยรับรองความปรารถนาของเขาและปฏิบตั ิตามคําส่ัง ตามตองการของเขาประการ
เดียว”
“ออ ! แลว ผูช ายมสี ันดานเชน นัน้ ร?ึ ”
“ฉนั ไมทราบ แตเทา ทีเ่ ห็นมาสวนมากเปน อยางนน้ั ”
“ก็แลว ธรรมชาติ ไมไ ดส รางผหู ญิงข้ึนมาเพือ่ สงิ่ ทผี่ ชู ายคิดอยา งคณุ หญิงวาน้ันหรอกรึ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

359

“ก็ไมแนเ สมอไปนัก ก็เพราะสนั ดานผชู ายมวั แตคอยคิดโงอยูอยา งนน้ี ะซิ จึงเปน ตนเหตุ
ชนดิ หนึง่ ทาํ ใหฉ ันกบั คณุ บงั เกดิ ความไมช อบหนา ซง่ึ กนั และกนั ทะเลาะกันมาตลอดเวลา”

รพินทรโ คลงศีรษะแชมชา
“คุณหญงิ เขา ใจผิดมาก ผมไมไ ดมอี ะไรกบั คณุ หญงิ เลยจนนิดเดยี ว คณุ หญิงตะหากทีไ่ ม
ชอบหนา เขมนผมมาตลอดเวลา บางทสี าเหตุอาจมาจากกรณีท่ีผมมเี จตนาทีด่ กี ับคณุ หญงิ เกนิ ไปก็
ได เวน ไวแตว า เจตนาดีของผม มันแสดงออกในรูปตรงไปตรงมา เปนตนวา เม่อื คุณหญงิ อยากจะมา
กับคณะคน หาคุณชายอนชุ า ผมกท็ ักทว งหา มปราม เพราะเหน็ วา มนั ไมเ หมาะควรดวยปราการทง้ั
ปวง คณุ หญิงก็พจิ ารณาในแงอ คติเหน็ วา ผมดถู ูกดูหมน่ิ ประมาทฝม ือ รวมทง้ั เรอ่ื งอ่ืนๆ อีกสารพดั ที่
ผมขดั ขวางไว อนั เนื่องมาจากเล็งอยใู นดานความปลอดภัยของตวั คณุ หญงิ เองท้งั ส้นิ ”
“ไมต อ งมาแกต วั หรอก ไมอ ยากฟง...”
วา แลว หลอ นกป็ ดปากหาว เอนตวั ลงนอนตามทีท่ ีซ่ ่ึงเขาจัดไวใ ห แตพ อศีรษะสมั ผสั กับ
มวนเสอ้ื แจก็ เกตของเขาท่ีวางไวใหแ ทนหมอน หลอนก็ควา ขึ้นมาเหว่ยี งคนื ไปใหเขา บอกหนา ตา
เฉยวา
“เอา ! เอาคืนไป เหมน็ สาบจะตาย ฉันเอาไอน ี่แทนหมอนกไ็ ด”
พลางหลอนกล็ ากเปเคร่อื งหลังของหลอน มารองศรี ษะแทนนอนตะแคง เอามอื กอดอก
ไว รพินทรไมก ลา วเชน ไรอกี ...รับเสอ้ื แจก็ เกตคนื มาโดยดี วางพาดไวก บั ตกั สงบนิ่งกันไปอดึ ใจ
ใหญ กม็ ีเสยี งหวั เราะเบาๆ มาจากความมดื
“พดู เลนหรอกนะ ไมใ ชเ หมน็ สาบหรอก เสอ้ื ของคณุ นะ แตทีฉ่ นั ไมเ อาหนนุ หวั ก็เพราะ
สงสาร ไมอ ยากจะใหค ณุ นงั่ สั่น เพราะไมม ีเส้ือจะใสกลางดึกเชนนี้ โดยสละเอามาเปนทีห่ นนุ หวั
ของฉนั เสยี ฉันนอน คณุ นั่งเฝา มันกเ็ ปน การเอาเปรียบกนั อยูมากแลว”
“เปนหนาที่ของผมอยแู ลว ไมถือวา เปนการเอาเปรียบหรอกครับ”
“ฉนั หลบั ไดไ หมนี่?”
“เชญิ ตามสบาย”
“หวังวาถาลืมตาขึน้ เมื่อใด คงเห็นคณุ นง่ั อยูท่นี ่นั ทกุ ครัง้ ไปนะ”
“แนนอน สงสยั อะไรร?ึ ”
“จะไปรรู ึ ประเดย๋ี วแอบลงจากหาง หนกี ลับแคม ปเ สียตอนทีฉ่ ันหลบั ทง้ิ ใหฉนั นอนอยู
บนนีค้ นเดียว ย่งิ ไมคอ ยจะชอบหนาฉันอยดู วย”
“โธ. ..”
“กูดไนท! ”
“ขอใหนายหญงิ ของผมหลับสบายที่สดุ ”
“แหม! พูดเปน แงซายเชยี วนะ”
“ฐานะของรพนิ ทรก็ไมผิดอะไรกับแงซาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

360

“ผิดกัน คณุ เปน พรานนาํ ทาง ท่เี รางอ งอนวาจางมาดวยราคาสงู สวนแงซายขออาสาเขา มา
เปน คนรบั ใชด ว ยการวงิ วอนใหเรารบั ไว”

“แตเ ราก็เปน ลกู จา งเหมอื นกนั บอก ‘กูด ไนท’ แลว กน็ อนเถอะครับ อยาพดู อะไรอีกเลย
เอาแรงไวพ รุงน้ี จะไดไมเพลยี เวลาเดนิ กลบั แคม ป”

“ออกคําสง่ั อกี แลว เกลยี ดซะจริง!”
เสียงบน เสยี งหาวอีกครัง้ จากน้นั ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ กเ็ งียบสนทิ

ยิ่งดึกอากาศกย็ ิง่ ทวคี วามหนาวขึ้นทกุ ขณะ เวลาผา นไปสักเทาใดไมท ราบได รพินทร
สะดงุ ลืมตาข้นึ จากการเคลม้ิ ดารินเปนคนเขยาแขนเขา กายของหลอ นสัน่ สะทา น

“นน่ั เสียงอะไร...ฉนั นอนฟง มันมานานแลว ...”
หลอนกระซิบละล่ําละลัก
พรานใหญเงยี่ หู เขาไมไ ดย นิ เสยี งอะไรเลย นอกจากลมพดั กิ่งไมไหวอยเู บาบาง และเขยี ด
ปาดท่ีรอ งเปน จังหวะอยใู นแองน้าํ เบ้อื งลาง
“ผมไมไ ดย นิ เสียงอะไรเลย ทําไมหรือครบั ?”
“คอยฟงใหด ีซิ ตอนนี้มันเงยี บไปแลว ”
“เสียงยงั ไง?”
“บอกไมถ ูก มนั เปนเสยี งโหยหวนเหมอื นคนครางดวยความเจบ็ ปวด กาํ ลังจะตายงั้น
แหละ ฉนั พยายามจะจับฟง มนั ตัง้ เกือบคร่ึงชัว่ โมงแลว ตงั้ ใจฟงจรงิ ๆ มันก็เงยี บหายไป พอเคลม้ิ จะ
หลบั มันกด็ งั แวว มาเปนอยา งง้ที กุ ครั้ง ตอนที่ฉนั เรียกคณุ น้ี มันเพง่ิ จะดังขนึ้ เมือ่ หยกๆ นเี่ อง แต
เด๋ียวนม้ี ันหายไปแลว เสยี งมนั เยือกเขา ไปถงึ ขวั้ หวั ใจ...”
ตาหลอ นเปน ประกายโพลง...ในความมดื เหน็ ถนดั พยายามจะหวั เราะออกมา
“สาบานใหกไ็ ด บางขณะเสียงคลายๆ จะมคี นรอ งเรยี กช่ือฉันงั้นแหละ ฉันฟง อยนู าน
กอ นที่จะตดั สนิ ใจเรยี กคณุ บางทีกร็ ูสึกคลา ยๆ กับวา หา งน่มี นั เอยี งตะแคง และตวั ฉนั จะพลดั หลน
ลงไปง้ันแหละ ไมเ อาละ...ฉนั ไมน อนแลว ฉนั ไมอยากบอกคุณเลย แตม นั ทนไมไหว”
พรานใหญจ ปุ ากเบาๆ มองดหู ลอนดว ยความขบขันก่ึงสมเพช
“ผมเตอื นคุณหญงิ แลวยงั ไงครบั วา ตองควบคุมสตใิ หด ี ทกุ สง่ิ ทกุ อยางมันอาจเกดิ ขน้ึ ได
โดยอปุ าทานของเราเองท้งั นนั้ ”
“ไมใชอ ุปาทาน ฉนั ไดย ินเสยี งประหลาดพลิ ึกนั่นจรงิ ”
หลอนยนื ยนั เสยี งเครือ
“...คุณก็รอู ยแู ลววา ฉันไมใ ชคนขี้ขลาด หรือกลวั อะไรมากอนจนนา จะคิดวา เกิดขึ้น
เพราะอปุ าทานหลอนตัวเอง ฉันเฝาจบั เสยี งของมนั อยู รบั รองไดยนิ จริงๆ เวน ไวแ ตจ บั ไมช ัดเทา นนั้
วา มันดังมาจากทางไหน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

361

“คนไมเ คยนั่งหา งกลางปาลึกมากอน เปน อยา งคุณหญงิ ทุกคนแหละครับ...” เขาตอบ
เรยี บๆ นาํ้ เสยี งปลอบโยน “...ท่คี ณุ หญงิ ไดย ินอาจเปน เสยี งบางกไ็ ด มนั ชอบรองดึกๆ ในพงลกึ บาง
ทีกเ็ ขา ไปรอ งอยใู นโพรงไมห รือซอกหนิ เสียงของมนั ฟง พลิ กึ ๆ งั้นเองแหละ”

“ทาํ ไมเวลานอนทแ่ี คมปฉนั ไมเคยไดย ินละ ?”
“นอนในแคม ป คุณหญิงอยูในเต็นทท น่ี อนสบายและหลบั ไปอยางไมม กี ังวลอะไร เลย
ไมไดย นิ แตน อนบนหา งนี่ คณุ หญงิ อาจคอยสดบั ฟงเสยี งอะไรอยตู ลอดเวลา เพราะความคอยระวงั
ตวั ก็ได”
ดารนิ เมม รมิ ฝปากถอนใจเฮอื ก
“ทําไมเสียงมนั ถงึ วกิ ลวกิ ารอยางนั้นก็ไมรู เสยี งท่ฉี ันไดย ิน ไมใ ชเ สยี งโหยหวนเหมือน
คนครางอยางเดยี วเทา นั้น บางที มนั กม็ ีเสียงพมึ พําเหมือนคนพูดกันอยใู ตหางเรานเี่ อง ต่นื ขึ้นมาสอง
ไฟก็มองไมเ หน็ อะไร ตอนน้นั คณุ คงมอยหลบั ไปเพราะฉนั เหน็ คณุ น่งั หลบั ตานงิ่ ตอนท่ีฉนั ฉายไฟ
บางทกี ็มีเสยี งคลายคนกู บางทกี ็รอง ‘โวย ! โวย’ แวว มาแตไ กล ไมใ ชฝ น ไมใ ชอ ปุ าทาน คนอยาง
ฉนั จะแยกออกไมอ อกทเี ดียวหรือวาอะไรเปน จรงิ อะไรเปนอปุ าทาน”
“เอา ! ถา ง้นั เรามาลองฟง กันใหชดั ทีหรือ?”
พรานใหญว า ยมิ้ ๆ จดุ บุหร่ขี นึ้ สองตัว อกี ตวั หน่ึงสงไปใหหญงิ สาว หลอ นรับไปอัดควัน
หนักหนว ง หลายนาทตี อ มาไมม ีเสียงใดๆ ปรากฏข้ึนใหสําเหนยี กไดช ัดเจน นอกจากลมพดั กิ่งไม
และจกั จ่นั เรไร ขณะน้ันพระจันทรบ ายคลอ ยไปทางยอดเขาทะมึนดานตะวนั ตก ทกุ สงิ่ ทกุ อยาง
ภายในรัศมเี ดอื นท่ฉี ายลงมาถึง ปรากฏเปนเงาตะคมุ คลมุ เครืออยทู ัว่ ไป
“นอนเสียเถดิ ครบั สงบจิตใจใหเปน ปกติ ถงึ อยางไร รพินทร ไพรวัลย กอ็ ยทู ีน่ ”่ี
ในท่สี ุดเขาก็บอกออนโยนปนหัวเราะปลอบใจ หลอนย้ิมออกมาเจื่อนๆ
“ฮอื ม แปลกนะ เวลาคุณตนื่ รูสึกตวั นั่งอยูกบั ฉันเชน น้ี มันกไ็ มเ กดิ เสยี งอะไรข้นึ เลยสัก
นดิ เอาละ ฉนั จะพยายามคดิ วา มนั เปน อุปาทาน จะลองนอนดอู กี ครง้ั ”
ดารนิ เอนตวั ลงนอนอีก

พรานใหญเ ร่ิมจะเคลิ้ม เขาก็ถูกเขยา ปลุกโดยแรงอกี ครง้ั ดาริน วราฤทธ์ิ ไมไดนอน
หากแตน ง่ั หนา ขาวโพลนอยตู รงหนาเขา ในมอื ถอื ไรเฟล

“อะไรอกี ละ ครับ ไดย ินเสยี งสตั วเขาหรือ?”
เขากระซบิ ถาม หลอ นไมตอบ กายส่ันเทมิ้ เบิกตาโพลงอยูเชน นนั้ เขาเอือ้ มมอื มาจับตน
แขนท้งั สองของหลอ นไว บบี กระชับแนนกมลงไปจอ งหนา ถามตอมาโดยเรว็
“เห็นหรอื ไดย นิ อะไรหรอื บอกซ?ิ ”
“เตม็ ปา ไปหมด ไมร ตู ัวอะไรตอ อะไร...”
เสยี งของหลอนเหมอื นคนสาํ ลักนํ้า

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

362

“หอยหวั อยบู นตะครอ เหนอื หา งเราน่กี ม็ ี เหมือนเงาหนงั ตะลงุ ฉันจะยงิ มนั ดว ยไรเฟล นี่
แตเ หนยี่ วไกไมออก”

รพนิ ทรถ อนหายใจเฮอื ก รสู ึกสงสารหลอ นอยา งบอกไมถ ูก ควาไปฉายข้ึนมาเปด สวติ ซ
สองกราดไปทวั่ ทัง้ สงู และตา่ํ ตลอดทุกยอดไมแ ละสุมทมุ พุมพฤกษ

“เหน็ ไหมครบั ไมมีอะไรสักอยา ง ประสาทของคณุ หญงิ ทาํ พิษเอาเสยี แลว ผมไมไดห ลับ
เลย เพียงเคล้มิ ๆ ไปเทา น้นั อยูไมอยกู เ็ หน็ คณุ หญงิ ลุกพรวดพราดข้นึ มาเขยา ผม”

“กแ็ ลวดนู ซ่ี ิ ปน ฉนั ท้ังๆ ท่ปี ลดเซฟเรียบรอ ยแลว แตฉ นั เหนยี่ วไกไมล ั่น ไอตวั ใหญ
มหึมาหอยหวั อยบู นกงิ่ ไมเหนอื หัวเรา แลว ทาํ ทา เหมือนจะเออ้ื มมือลงมาท่ฉี นั พอฉนั ปลุกคณุ มันก็
หายไป”

พรานใหญห นา ขรมึ ลงในบัดนนั้ เรม่ิ เตม็ ไปดว ยความกงั วล นายจางสาวของเขาตกอยใู น
ภาวะของประสาททห่ี ลอนตวั เองเสียแลว อกี นานกวา จะสวาง และระยะเวลาระหวา งน้ี เขาจะทาํ
อยางไรดี มนั ไมน าจะเปน ไปไดเ ลย สําหรับคนจิตใจเขมแขง็ ประสาทและสตมิ ั่นคงอยา งแพทย
หญงิ ดารนิ วราฤทธิ์

อาถรรพณข องปาเลน งานหลอ นเขา ใหเสียแลวหรือยังไง
“คณุ หญิงรูสกึ ตวั วา ไมส บายหรือเปลา ?”
หลอ นส่นั ศรี ษะ
“เปลา เลย ฉันสบายดที กุ อยาง เพยี งแตหนาวผดิ ปกติไปบา งเทา นน้ั ทน่ี ี่มันเยอื กเยน็ กวา ท่ี
แคมปม าก”
“หลบั หรือเปลา?”
“เคลิม้ ๆ ไมถึงกับหลับหรอก”
รพินทรล วงมอื เขาไปในเปห ลงั ของหลอนเอง หยบิ ขวดพลาสตกิ บรรจุบร่ันดีออกมาสง
ใหห ญิงสาว บอกใหด ม่ื เสีย หลอนรับมาเทใสป ากอกึ ใหญ หายใจหอบๆ มือทง้ั สองประสานกนั
แนนอยูท่ีทรวงอก พรานใหญห ยบิ ไรเฟล ทว่ี างอยูบนตักของหลอ นขึ้นมา แลวกระชากลูกเลอื่ น
ปลอกกระสนุ ทย่ี ิงแลวและคา งคาอยูใ นลาํ กลอ งกระเดน็ ออกมาอยูในอุงมอื เขาสอ งไฟฉายใหดู
“คุณหญิงจะยงิ ปน กระบอกนีอ้ อกไดย ังไง ในเมอ่ื คณุ หญิงยิงกระทิงตวั นั้นซํา้ เปน นัดที่
สองแลว ก็ไมไ ดส ลดั ปลอกที่คา งอยูออก ปลอยคาอยใู นรงั เพลงิ นีเ่ อง ตอนท่ียิงกระทิงได คุณหญิง
ตื่นเตน ดใี จจนเกินไป ลมื เอาปลอกกระสุนเกา ออก พอเจา ส่ิงทีม่ ันหลอนประสาทตาปรากฏใหเหน็
คุณหญงิ กย็ งิ พอยิงไมอ อกเพราะปน ไมไ ดข ึ้นลํา ไมไ ดเอากระสุนขน้ึ รังเพลิง คณุ หญิงเลยยิง่ ขวัญ
เสียไปใหญ”
“แตฉันเหน็ ...”
“ตาฝาด!...”
เสียงของเขาเกอื บจะเปน ตวาด เขยา ตน แขนหลอ นโดยแรงปลุกความรสู กึ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

363

“นนี่ ะเหรอ คนเกง นน่ี ะ เหรอ คนไมเ คยกลัวอะไรเลย ผมบอกแลวใชไ หมวา ปามนั ไมใ ช
เมือง อวดดนี กั ดไี มดีประเด๋ยี วเกิดกระโดดลงไปจากหา ง หรือมองเหน็ ผมเปนอะไร เอาปนยิงเขาให
เสียเทานัน้ หา มแลววาอยามา...อยา มา”

หลอ นเงยี บกริบ นง่ั กัดริมฝป ากแนน ไมไ ดป ริปากโตต อบคาํ ใดแมแ ตค าํ เดียว สหี นา
เหมือนจะรองไห มันเปน ลักษณะอนั นาเวทนาครั้งแรก ทร่ี พินทรม องเห็นจาก ม.ร.ว.หญิงผนู ้ี คาํ พดู
แรงๆ ของเขาตองการจะยัว่ ใหห ลอนโกรธทําใหบันดาลโทสะ เพอื่ ท่จี ะขจดั ความหวาดกลัวพรน่ั
พรงึ ในขณะนอี้ อกไปเสยี ดว ยอาํ นาจทฐิ ิถอื ดตี ามนสิ ัยของหลอน แตย ามน้ี มันปราศจากผล อาํ นาจ
ความหวนั่ ไหวมันเขามามอี ทิ ธิพลครอบงาํ อยเู หนือกวาความรสู ึกอืน่ ใด จนทาํ ใหห ลอ นไมอาจเอย
คาํ ใดออกมาได นอกจากนัง่ ตวั ส่นั เทา!

“เช่ือผมเถอะ อปุ าทานทงั้ นน้ั ประสาทมนั หลอนตัวเราเอง คณุ หญิงเปนหมอนา จะรูด อี ยู
แลววา จติ ประสาทของคนเรามีอิทธพิ ลเชน ไรบาง เรอ่ื งปนของคุณหญงิ ที่วา ยิงไมออกนน่ั ก็
เหมอื นกนั ผมก็พิสจู นใหเ หน็ ชดั แลว วา มนั เพราะคณุ หญิงไมสลดั ปลอกเกา ท้งิ ตะหาก”

เสียงของเขาออ นลง
หลอนยกมอื ขนึ้ ลบู ใบหนา ทง้ั ทหี่ นาวเยน็ จับใจ แตเ หงอ่ื ซึมไปหมดทงั้ ตวั ครางออกมา
แหบๆ
“ฉันไมเ คยเปน อยางน้ีมากอ นเลยนะ แปลกเหลือเกนิ มนั ลกึ ลบั ! ทุกครั้งทฉี่ นั ปลกุ คุณ สง่ิ
ตางๆ อันนากลัวพสิ ูจนไมไ ดเ หลานนั้ กห็ ายไป แตพอคณุ หลับฉันตื่นอยูคนเดยี ว มนั ก็มาใหเหน็ ให
ไดยนิ ฉนั บอกไมถ กู เหมือนกันวา มนั คอื อะไร ฉันเปน หมอเปนนักวทิ ยาศาสตร เปนคนไมเ คย
เลอื่ มใสเช่ือถอื ส่งิ ท่ีคา นกับวิทยาศาสตร แตแ ลวทําไมฉันกลายเปน คนหวนั่ ไหวไปถึงเพยี งน้ีกไ็ มรู
ทุกคร้งั ท่ฉี นั เคลม้ิ ๆ จะหลับจะมองเหน็ แตภ าพที่นา กลวั ทั้งนนั้ มันเดนิ กนั อยูขา งลาง...มันพยายามท่ี
จะไตห างของเราขึ้นมา...มันจอ งดูฉนั ...มนั รอ งเรยี กฉนั ...ฉันคิดวา ฉันสติดีที่สุดแลว ทไ่ี มเปนบาวงิ่
กระโจนลงไปจากหาง เพียงแตป ลกุ คณุ ข้นึ มาเทา นั้น”
“ไหนบอกมาใหชดั ๆ หนอยซิ คุณหญิงเหน็ อะไร?”
หลอนดม่ื บร่นั ดีอกี ครง้ั
“บางคร้ังเปน เสือ บางทีกช็ าง ที่นา ขนลุกกค็ ืออะไรกไ็ มรู มรี ูปรา งลักษณะของมนั ไม
เจรญิ ตาเลย หอ ยโหนโยนตวั อยูต ามกงิ่ ไมด านบน รา งสงู กวาหางนีเ่ สยี อีก บางทกี ็เหน็ นายเอน้ิ ทีถ่ ูก
ไอก ดุ ลากเอาไปกิน มายนื รอ งครวญครางเรียกใหฉนั ชวยอยูใตห าง บางทีกเ็ หน็ ศพแหลกเหลวนา
ทุเรศของลกู หาบท่ถี ูกไอแหวง ขย้ี ภาพตา งๆ เหลา น้มี นั พยายามหลอกหลอนทรมานฉนั เหลอื เกนิ
ฉันพยายามเรยี กช่ือตวั เองอยเู สมอ พยายามขย้ตี า...มันพสิ ูจนช ัดวา ฉนั ไมไดฝน หรือวาเลอะเลอื นไร
สติไป ไอส่งิ บา ๆ เหลานม้ี นั เกิดขน้ึ ไดอ ยา งไรกัน ขอโทษดว ยนะ ถาฉนั ทําใหค ณุ อารมณไมดี ฉนั ไม
นอนอีกแลว จะน่ังอยา งน้แี หละ แลว จะลองพสิ จู นด ว ยกระสนุ ปน ดู ถา เหน็ สิง่ เหลา นน้ั อีก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

364

ดารินกระชากลกู เล่อื นสงกระสนุ นัดใหมขนึ้ รังเพลิงนงั่ กอดปนไว รพินทรเ ออ้ื มมาควา
ปน จากมอื ของหลอ นไปอยา งออนโยน

“อยาถอื ปนเลยครับ มนั ไมช ว ยอะไรขน้ึ มาไดห รอก สาํ หรบั ภาวะจิตฟุง ซานของคุณหญงิ
ในขณะน้ี บอกแลว ยังไงวา ประเดย๋ี วคณุ หญิงกย็ ิงผมเขา เอง โดยเหน็ เปนอะไรไป ผมจะทําให
คุณหญิงหลบั สบาย โดยไมมอี ะไรมารบกวนความรสู กึ นึกคิดอกี กไ็ ด แตมันอยูทีว่ า คณุ หญิงจะ
ปฏบิ ัติตามผมไดหรอื เปลา”

“คณุ จะใหฉ นั ทํายังไง?”
“อยา คิดวา คณุ หญิงคอื แพทยห ญงิ นกั วิทยาศาสตรหรือผทู ี่เจริญแลว ในโลกของอารย
ธรรม แตลองลดตัวเองคิดเสียวา เมอื่ เราอยูในปา เรากท็ าํ ทกุ สิง่ ทกุ อยางเชน ทีช่ าวปา เขากระทาํ กนั
มันจะดูเหลวไหลนา หวั เราะสักขนาดไหน เราคอ ยเก็บไปพิจารณาเอา เม่อื กลบั ไปถงึ เมอื งแลว จะทาํ
ไดไหม?”
“ฉนั จะลองด”ู
“เอาละ กอ นอนื่ ขอสมาตน ไมท เ่ี ราอาศยั ปลูกหา งนเี่ สีย”
“ฉันไมเ คยรเู รอ่ื งมากอ นเลย จะใหทาํ ยงั ไงละ?”
หลอนพดู ออยๆ อยางนาสงสาร
“เคารพ คารวะตอเขาเสยี คณุ หญิงเคยออ นนอ มตอใครหรือเปลา หรอื วา ไมเ คยเลย”
ดารนิ เปลย่ี นทา นั่งมาเปนพับเพียบ พนมมือไหวต อลาํ ตน อนั ตระหงา นเง้ือมของตน ไม
ใหญ ท่ปี ลกู หา งครอมอยู เสยี งกระซิบของรพนิ ทรบ อกตอ มา
“แลววา ตามผม ถา คิดวา จะพอกลา วถอ ยคาํ เหลานีอ้ อกมาไดโดยบรสิ ทุ ธิ์ใจ ปราศจาก
ฉนั ทาคต”ิ
“บอกฉันซิ ฉันพรอ มแลว”
“ศักดิ์สิทธน์ิ างไม...”
หลอนพดู ตามการกลา วนาํ ของเขาทลี ะประโยคอยางเดก็ วา งา ย
“...กามามัยหัง...”
“...คุม ครองขาบา ง...”
“...สพั พะพัง สพั พะภญิ โญ...”
เมอื่ หลอ นกลา วตามจบลง เขากบ็ อกใหกราบกบั พื้นหา ง แลวตบเบาๆ ทแ่ี ผนหลังของ
หลอน พยกั หนาบอกวา
“นอนเถอะครบั คณุ หญงิ จะหลบั สบายทสี่ ดุ เทา ท่จี ะเปนไปไดบนหางนี้”
หญิงสาวถอนใจยาว เอนกายลงนอนอกี ครั้ง ในใจของหลอ นนึกถอยคาํ ทรี่ พินทรสอนให
เมอ่ื ครนู .ี้ ..กลบั ไปกลบั มาอยเู ชน นนั้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

365

พักใหญห ลังจากน้ัน ไดย นิ เสียงลมหายใจแผวออ นไดระดบั สมํ่าเสมอของหญงิ สาว แสดง
วาหลับสนทิ เขาเออื้ มมือไปแตะเบาๆ ทไี่ หล หลอ นไมรสู กึ ตัวดว ยความออ นเพลยี รพินทรผอ นลม
หายใจอยา งโลง อก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

366

16

ฟา สาง รพนิ ทรเปน ผูปลุกนายจา งสาวของเขาขึ้นมา ทันทที ่ีต่ืนลุกข้นึ นง่ั หญงิ สาวจอ ง
มองไปรอบกาย ทบทวนสง่ิ ทผ่ี านมาเม่ือคนื หันไปมองดตู นไมใหญท ีป่ ลกู หา ง และกลบั มาจองหนา
พรานใหญ สหี นาเตม็ ไปดว ยความตน่ื ๆ งงๆ อทุ านออกมา

“คาถาสมาขอพรนางไมของคุณวิเศษเหลอื เกนิ แปลกอะไรอยางนี้ ฉันหลบั เปน ตายเลย
หลงั จากน้นั จนกระทัง่ คณุ ตอ งปลุก”

“ไมใชคาถาศักดิส์ ทิ ธอ์ิ ะไรหรอก ผมหลอกใหค ณุ หญงิ ไหวตน ไม แลว ก็ทอ งอะไรงว งไป
ยังงัน้ เองแหละ จนไมไดน อนคดิ สรา งภาพตาฝาดหูฝาดอยู เปน จติ วทิ ยากลวยๆ ทเี่ ปล่ียนความพะวง
ครนุ คดิ ในดานราย จนเปน เหตุใหเ กดิ อปุ าทานของคณุ หญงิ เสยี ”

พรานใหญพ ดู นาํ้ เสียงเรื่อยๆ สีหนาปกติ ดารนิ ขมวดควิ้ จองเขาอยา งฉงนฉงาย คลาง
แคลงใจ พยายามทจี่ ะคนหาความจรงิ บนใบหนา นน้ั แตก ็ไมพบอะไรใหสังเกตไดเ ลย หลอ นบังเกดิ
ความมหัศจรรยใ จงนุ งงอยา งบอกไมถูก แปลกใจทม่ี องเหน็ ภาพและไดยินเสยี งอะไรไปตางๆ นานา
จนแทบจะเสยี สตเิ มื่อคืนน้ี และกแ็ ปลกใจพอๆ กนั ทเี่ มอ่ื ภายหลงั จากที่เขาใหห ลอ นไหวขอขมา
ตน ไม พรอมท้งั ทอ งคําตามทเ่ี ขาบอกใหแ ลวน้นั หลอ นกน็ อนหลบั ไปไดอ ยา งสบาย โดยไมเ ห็น
หรือไมไ ดย ินอะไรใหเ ปนทรี่ บกวนหวาดสยองอีก

ส่ิงเหลานน้ั มนั คืออะไร
และเกิดขึน้ ไดอ ยา งไรกนั แน
มันล้ลี บั มืดมนนา พศิ วงเหลอื ประมาณ เกนิ กวา ทีห่ ลอ นจะเชือ่ ไดม ากอ น
ระหวางทห่ี ญงิ สาวนงั่ กะพรบิ ตาถี่ๆ เขาก็ขยับตวั ลุกขน้ึ พรอ มกับบอกมาวา
“เราลงจากหางกนั เถอะ อกี สกั ประเดย๋ี วคุณชายเชษฐากับบุญคํากค็ งจะมาถึง ไปรอกนั
ขางลา งดีกวา อยูบนน้มี าทง้ั คืนแลว ”
กลา วจบ เขากเ็ กบ็ ขา วของบนหา ง บรรจใุ สเ ปห ลงั แลวไตนําลงไปกอ น คอยชว ยเหลอื ดา
รนิ ในขณะทหี่ ลอนไตตามลงไป ไมก ่ีอึดใจทง้ั สองก็ลงมาเหยยี บแผนดนิ ใตหางอกี คร้ัง ภายหลงั จาก
ขึ้นไปแกรว หลงั ขดหลงั แข็งอยูบนนน้ั เปนเวลาไมนอ ยกวา 12 ชัว่ โมงเต็ม น้าํ คางเกาะชุมไปท้ังกงิ่
ไมใ บพฤกษแ ละโขดหนิ เคา หนา ของหญงิ สาวยังอยใู นอาการงงๆ อยเู ชน เดมิ ขณะทลี่ งมายืนอยกู บั
พ้ืนดิน และกราดสายตาไปรอบดาน หลอ นอยากจะคดิ วา เหตุการณท เี่ กดิ ขึน้ กบั หลอนเมอ่ื คืนนี้เปน
ภาพของความฝน มากกวา แตก็ไมอาจคดิ เชนน้ันได เพราะทุกส่งิ ทุกอยา งจําไดอยางแมน ยาํ ชนดิ ตดิ
หตู ิดตา
ทนั ทที ่ีลงมาถงึ พื้นเรยี บรอย พรานใหญก องสมั ภาระสิง่ ของติดตัวมาไวทโ่ี คนไม ฉวยแต
ปน เดนิ ตรงเขา ไปทพ่ี งทึบบนเนิน อนั เปน ตําแหนงทกี่ ระทิงถูกยงิ ลม อยูทีน่ ัน่ โดยเรว็ ดารินเดนิ ตาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

367

เขาไปโดยไมรสู กึ ตื่นเตน กระตอื รือรนอะไรนัก ผิดกับในขณะทเ่ี ห็นมนั ถูกยิงคว่ําเมอื่ คืน เพราะมวั
แตค รุนคดิ พะวกั พะวงถึงเหตุการณช วนสยองขวัญของหลอน ทเี่ ปน ปมรบกวนมโนคตอิ ยู

กระทงิ โทนตวั ท่ีตกเปน เหยอ่ื กระสนุ ของหลอนตวั นน้ั มีขนาดใหญฉกรรจเตม็ ท่ี เหน็
ถนัดในทามกลางแสงสวางสลัวๆ ของเชามดื เชน นี้ ดรู าวกบั ภูเขาเลากา ขอ เทา ท้ังสแี่ ละสนั หนา ผาก
สขี าวขน ตดั กบั ลําตัวสวนอน่ื ๆ สงู ใหญก วาววั แดงเกือบเทาตวั

กระสนุ นดั แรกเจาะทะลุกา นคอสว นบน พลาดจากกระดกู คอไปเล็กนอ ย แตนดั หลงั เปน
กระสุนสงั่ เพราะตดั กระดกู สันหลัง บริเวณตํ่ากวาหนอกคอลงไปเล็กนอย เลอื ดซง่ึ บัดนีเ้ ปน สคี ลา้ํ
กองนอนอยกู บั พ้ืนใบไมแ หง และพมุ ไมราวกับใครเอาเยลลี่เหลวๆ ใสถังมาเทไว แมลงวันบนิ ตอม
หึ่งและเร่มิ หยอดไขขงั ทั้งๆ ทเ่ี ปน เวลาเชาหมอกยังไมทนั จาง

รพินทรเงยหนา ขน้ึ จากซากกระทงิ ก็เห็นคนยิงขณะนี้ กําลังยนื สบู บหุ รท่ี อดสายตามองดู
มันอยา งไมย ินดยี นิ รา ย ใบหนา นน้ั ดขู าวซดี ซมึ สงบผิดไป

“คณุ หญงิ มีทางจะเปนนักลา สตั วมอื เยย่ี มตอ ไปในอนาคต ถา หากสนใจจริงจงั อยใู นเร่ือง
ชนดิ น”ี้

จอมพรานพดู ย้มิ ๆ แตเ จาตวั เองสายศีรษะแชมชา
“เหน็ จะไมม ีทางหรอก เดยี๋ วนฉ้ี ันพอจะรูแลว วา มนั มหี ลายส่ิงหลายอยา งเหลือเกนิ ทฉี่ ัน
จะตอ งศึกษาเรียนรู มนั ไมใ ชส ่ิงท่จี ะทาํ กนั ไดงา ยๆ เลย ถกู ตามที่เคยพดู ไว ฝม ือยงิ ปน แมน ยาํ แต
ประการเดยี ว หาไดทาํ ใหผนู ั้นเปนนกั ลาหรอื พรานที่ดไี ปได ถาเขาไมร ูจกั เร่อื งของปา และสตั วไ ดด ี
พอ ทฉ่ี นั ยงิ กไ็ มคดิ วา จะเปน นักลาสตั ว ไมวาจะจริงหรือสมคั รเลน แตอันเน่ืองมาจากโอกาสท่ฉี นั
รวมเดนิ ทางดว ยคร้ังนี้ กอ็ ยากจะทดลองในสิ่งท่ตี น่ื เตนดบู า งเทา นัน้ ”
แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยกห็ วั เราะออกมาฝนๆ กลาวตํ่าๆ ตอ มาวา
“ฉันจะบอกคณุ ตามตรง ปน ตัง้ แตขนาด .375 ข้นึ ไป เปน ปน ทฉี่ นั ตองกลนั้ ใจยงิ แรง
สะทอ นถอยหลงั ของมัน เกนิ กาํ ลงั ฉันไปมากเต็มกลืนทเี ดียว ทกุ ครัง้ ทีล่ ่ันออกไป รูส กึ เหมอื นไหล
จะหลุด สะบักระบมไปหลายวันทีเดยี ว”
น่ีดูเหมือนจะเปนคาํ พูดทีเ่ ปด เผย เปน กนั เองออกมาจากใจจรงิ ครั้งแรก ท่เี ขาไดย นิ จาก
ดารนิ วราฤทธิ์
“แตผ มก็เหน็ คณุ หญงิ ยิงไดด ี มหิ นาํ ซ้ํายังแมน ยาํ อยเู หมือนเดิม กข็ อบอกตามตรงเหมอื น
กนั วา อดแปลกใจไมไ ดท่เี หน็ คุณหญิงสามารถยงิ ปน ขนาดน้ีไดด ีเยย่ี ม อยา วาแตคณุ หญิงเลย ตอ ให
ชายฉกรรจนาํ้ หนักตวั 70 กโิ ลกรัมข้ึนไป ถาไมคุน เคยกบั ปน ขนาดน้มี าจนเช่อื งพอสมควรแลว ผม
เหน็ หนาเบไปทุกคน บางคนหงายหลังท้ังยืนเลย พอเหนย่ี วไกตมู ออกไป ผมเคยเห็นผหู ญงิ ยงิ ปน
ขนาด .375 มากอ นเหมอื นกัน แตเ ปน การยิงเพยี งแคใ หก ระสนุ ระเบิดผา นลาํ กลอ งออกไปเทาน้นั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

368

การถกู เปาหมายไมต อ งคํานงึ แตสาํ หรบั คณุ หญิงไมเพยี งแตย งิ ไดส บายๆ เทานั้น ยังสัง่ ไดอีกดวย
ขอนผี้ มยอมรบั นบั ถือ”

“แตคณุ ก็ตองรวู า ฉนั กดั ฟน ยงิ แลวก็นกึ หัวเราะอยูในใจ ซ่ึงคงจะหวั เราะไปหมดทกุ
อยา ง อนั เกยี่ วกบั ตวั ฉัน นับตงั้ แตเ รม่ิ ตน ทรี่ จู ักทีเดยี ว”

“เมื่อไหรจะเลิกคดิ วาผมเปน อริกับคุณหญิงเสยี ท”ี
พรานใหญโคลงหวั มองดหู ลอนอยางขนั ๆ แลวก็ตดั บทมาวา
“มานั่งพกั ทางน้ีเถิดครบั ผมจะตมกาแฟให ในระหวา งท่ีเรารอคณุ ชายกบั บุญคําท่ีจะ
ยอนกลบั มาสมทบ”

เขานาํ หลอนเดินกลับมาทีต่ น ไมใ ตห าง จดั การกอไฟขน้ึ ตมกาแฟโดยอาศัยหมอ สนามที่
ตดิ เปหลงั มาดว ย ตลอดเวลาหลอ นนัง่ มองดเู ขาเงียบๆ เพง่ิ จะสังเกตเหน็ ไดช ดั อกี ครั้งหนง่ึ วา ชวี ิตปา
ของเขาเต็มไปดว ยความสนั ทดั จดั เจนเพยี งไร เพยี งไมก ีอ่ ดึ ใจเทาน้ัน จากสว นประกอบของไพร
เถอ่ื นรอบดาน กลายมาเปน กองไฟสําหรับหุงตม อยา งรัดกุม

หมอ สนามไมไ ดต ั้งอยูบ นหนิ สามเสา เหมอื นอยา งกองไฟท่ีหลอนเคยเหน็ พวกลกู หาบ
กอในแคมป หากแตแ ขวนติดอยกู บั ก่งิ ไมท ่ปี ก เอนอยา งมศี ลิ ป โดยมเี ปลวไฟลนอยเู บ้ืองลาง นา้ํ ใน
หมอ กําลงั จะเดือด ทแี รกหลอ นคดิ วา เขาจะเกง ก็แตเพยี งชาํ นาญทาง และชาํ นาญอยใู นการลา เทาน้ัน
แตเมือ่ ไมมลี กู หาบที่จะใช และเขาตองทาํ หนา ทเี่ องหมดทุกอยา งเชน นี้ พรานใหญก ลบั คลองแคลว
ชํานาญเสยี กวา พวกลกู หาบเสียอีก

ดารนิ จองมองภาพนน้ั แลว หนั ไปจอ งทตี่ น ไมใหญซง่ึ หา งปลูกครอมอยู หลอ นเรม่ิ คดิ ถึง
ความมหศั จรรยเรน ลบั ที่เกดิ ขนึ้ กับตวั เองเมอื่ คนื น้อี ีก พมึ พําทองถอ ยคาํ ท่ีเขาสอนใหเมื่อคนื นีช้ า ๆ
หลอ นจําไดอยา งแมนยาํ จะเปน การหลอกหรอื ชว ยเหลอื กันในทางดานจติ วทิ ยา อยา งทีเ่ ขาบอกใน
ตอนเชานี้อะไรกต็ ามทีเถิด มนั นาประหลาดในขอ ทวี่ า เม่อื หลอ นไดป ฏิบัติตามทเ่ี ขาแนะนาํ แลว ก็
สงบจติ หลับลงได แทนทจ่ี ะสะดงุ ผวา...มองเหน็ หรอื ไดย ินสิ่งทน่ี าขนพองสยองเกลา อกี ตอ ไป

“เม่ือคืนนฉ้ี นั ฝนรายไปหรอื เปลา นะ?”
หลอนเอย ขนึ้ เบาๆ เหมอื นจะราํ พงึ
“นน่ั ซี มาตอนเชา นีค่ ุณหญงิ จงึ เพ่ิงจะมารสู กึ ไดว า มันเปนฝน รายหรอื มา ยก็อปุ าทาน
ตอนที่ผมบอกเม่อื คนื กไ็ มเ ชอ่ื เคยมเี รอื่ งปรากฏมาแลว คนไมเคยนัง่ หา งกลางปาลึกมากอนเลย และ
ไปนัง่ คร้งั แรก บางคนยงิ เพอื่ นรวมหา งทน่ี ่ังอยดู ว ยกันตาย เพราะเหน็ เปนอะไรไป บางคนเผนลง
จากหา งกลางดกึ วงิ่ เตลิดเปด เปง หลงปา เสียสตไิ ปเลย อาการขนาดเบาบางทสี่ ุดกเ็ หมือนๆ อยาง
คณุ หญิงเม่ือคนื น้แี หละ คอื ยงั ไมถงึ กับหมดสติ แตก ็เหน็ หรอื ไดย นิ อะไรสารพดั พอทีจ่ ะเอาไปเลา
ใหใ ครตอใครฟง ขนลกุ ได มันไมเสมอไปนกั สวนมากเหมือนกนั ทผี่ านการนงั่ คร้งั แรกไปโดยไม
เกดิ อะไรขน้ึ เลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

369

“ถางัน้ คณุ ใหฉ ันขอโทษขอโพยขมานางไมห รอื เจาปา เขาทําไมกนั ”
“กบ็ อกแลว ยังไงวา มนั เปน การชวยใหก ําลงั ใจกัน ถา คณุ หญิงไมม องเห็นอะไรเลย นอน
หลบั ไดอยางสบาย กไ็ มจาํ เปน จะตองทาํ อยา งที่พวกชาวปา เขาถอื เครง ครัดเช่ือม่ันกนั แตน่บี ังเอญิ
คุณหญิงเหน็ อะไรมารบกวนอยอู ยางนน้ั ซ่ึงมนั คา นกบั ความรูส กึ เดมิ ของคุณหญิง ท่ไี มเ คยเช่อื ถือ
ในเรอื่ งเชนนม้ี ากอ น ไมสามารถจะสํารวมจติ ชว ยเหลอื ตัวเองได ผมกห็ าทางออกใหย ังไงละ”
วา แลวรพนิ ทรก ็หวั เราะ หลอ นจอ งมองดูเขาอยา งฉงนลกึ ไมสรา ง
“ตัวคุณเองละ คณุ เชื่อหรอื เปลา ในเรอื่ งน้?ี ”
พรานใหญห วั เราะอยเู ชนนนั้ ชนิดทหี่ ลอนทายอะไรไมถ กู
“มนั พูดยากครับ โลกนมี้ ที ้งั มุมมืดและมุมสวาง ความลล้ี บั บางชนิดยงั ไมสามารถจะเกบ็
ไวในหลอดทดลองของวิทยาศาสตรไ ด เกบ็ ปรากฏการณทีเ่ กดิ ข้ึนกับตนเองเมอื่ คนื เอาไวค ดิ เลน
เถิดครับ พิจารณาใครค รวญดูใหรอบคอบวา อะไรกันแน คุณหญงิ หูฝาด ตาฝาด ประสาทเกดิ อลเวง
หลอกหลอนตวั เองข้นึ มา หรือวาส่งิ อาถรรพณเรนลบั ในโลกนม้ี นั มีอยูจริง มันสองแงส องมุมอยู
อยา งนแ้ี หละครบั ใครไมเผชญิ มากบั ตนเองกจ็ ะไมม ีวนั รูส กึ คณุ หญงิ เองก็ไดช ่ือวา เปนนกั วิทยา
ศาสตรค นหนง่ึ เตม็ ไปดว ยความทระนงเชื่อม่ันในตนเอง ชอบทดลองและกลา หาญเตม็ ไปดว ย
เหตผุ ลทสี่ ุด แตคณุ ลกั ษณะของคณุ หญิงเหลา นี้ไมไดมีเหลืออยูเมอื่ คืนนเ้ี ลย แมวาพอรุงเชาแสง
ตะวนั ขนึ้ อาจรูสึกหวั เราะเยาะตวั เองท่ีหวน่ั ไหวออ นแอไปกต็ าม”
“ฉนั ยอมรบั วา ฉนั พบกับปรากฏการณป ระหลาด”
ดารนิ พูดอยางใชการใครครวญหนกั หนว ง
“แลว กต็ ดั สนิ ดวยตวั เองออกมายังไมไ ดว า มนั คอื อะไร ในฐานะที่คุณเปนพรานปา ผู
ชาํ นาญ ใชชีวติ อยใู นปามาเปนเวลานาน อีกอยางหนึง่ กค็ อื คณุ ไมใชพ วกปา เถือ่ นงมงาย จดั อยูใ น
ชั้นปญ ญาชนผเู จรญิ แลว คุณจะลองใหทัศนะแกฉนั อยางตรงไปตรงมาหนอยไมไดหรอื วา มนั คือ
อะไร เดย๋ี วนฉ้ี นั ยอมรับละวา ฉันสนใจและสงสยั เต็มท่ี จากเหตกุ ารณท่ีเผชญิ มาเมอ่ื คนื ”
“แตถา ผมพูดกบั คุณหญงิ กอ นหนาน้ี คณุ หญงิ ก็หวั เราะงอหายไปใชไ หมครับ ไมเ ช่ือวา
มันจะเปนไปไดอยา งไร?”
“ตอบคําถามฉันใหตรงดีกวา อยาออ มคอ มอยูเลย”
“นา ขาํ เหลือเกนิ นะครบั แพทยหญงิ นกั วิทยาศาสตรผ ปู ราดเปร่ือง เกดิ มากงั วลใจอยกู ับ
เรือ่ งทีเ่ คยเหน็ วา เหลวไหลไรสาระนี้เสียแลว ”
“แปลวามนั มจี ริงใชไหม ส่ิงลึกลับท่ีเราไมสามารถมองเหน็ ดว ยตาน”้ี
“ถาเชอ่ื วา จรงิ มันกจ็ รงิ ครบั แตถามั่นใจวา ไมมี มนั กไ็ มม ี ไปๆ มาๆ มันก็วนเวียนอยูใน
เรอ่ื งของอาํ นาจพลงั จติ อีกนน่ั แหละ ผมกไ็ มร ูจ ะอธิบายยังไงถกู เหมอื นกัน อยางคุณหญิงเปนตน
แรกทเี ดยี วเหน็ เปน เรือ่ งเหลวไหล ไมเช่ือ แตกําลังใจของคณุ หญงิ กไ็ มม ั่นคงเขมแขง็ ไดพอแกก ารที่
จะไมย อมเชือ่ ถอื นน้ั เพราะฉะนนั้ ถงึ ไดมองเห็นไปตางๆ ถาม่ันจรงิ เสยี อยา งเดยี ว ตอ ใหตาจะฝาด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

370

หรอื หูจะบดิ เบือนไปเชน ไร ก็บอกตนเองไวเ สมอวา ‘อปุ าทาน’ แลว มันกไ็ มเ กิดอะไรขนึ้ ไมตองมา
ผุดลุกผดุ นงั่ ประเดยี๋ วควา ปน ประเดยี๋ วปลกุ ผมอยางทค่ี ณุ หญงิ ทําเมอ่ื คืน”

หลอ นยกมือขน้ึ กมุ ขมับ
“ถามจรงิ ๆ เถอะ เม่อื คนื คณุ ไมเ หน็ อะไรอยางทฉ่ี ันเหน็ เลยร”ึ
“เหน็ เหมือนกนั แหละครบั แตไ มไดเ หน็ อยางทคี่ ณุ หญงิ คือเหน็ ของจรงิ ...ไมใ ชสิ่งมายา
ลวงตา เกงเขา มาใตหางของเราสามตัวเม่อื ตอนตีสี่ ตอนนัน้ คณุ หญงิ หลบั สนิทไปแลว และกไ็ ดย นิ
บางกบั หมาในรองอยสู องสามครง้ั ตอนทคี่ ณุ หญิงกระวนกระวายผดุ ลกุ ผดุ น่งั อยนู น่ั แหละ นอกน้ัน
ก็ไมเหน็ มอี ะไรผดิ ปกต”ิ
“แปลวาคณุ มคี าถาเดินปาขลงั ใชไ หม คุณถงึ ไมม อี ะไรมารบกวนใหประสาทเสีย”
จอมพรานอมยมิ้
“ถาไปถามบญุ คาํ หรอื พรานพน้ื เมืองทกุ คน เขากจ็ ะตอบวา ใช แตสาํ หรบั ผมไมอ ยูใ น
ฐานะจะพดู อะไรทคี่ ุณหญิงพจิ ารณาวา เหลวไหลเชนนน้ั ได ‘อะไร’ ...ท่มี นั ไมสามารถมารบกวนผม
ได ก็เพราะผมไมย อมใหมนั รบกวนตะหากละ มันเปน เพราะความจําเจเคยชนิ เปนหลกั ใหญ สมยั ท่ี
ผมยังเดก็ ๆ หดั เขาปาเปนครง้ั แรกกับคณุ พอ เวลากลางคืน ไมวา จะนอนหางหรอื นอนแคมป ผมตัว
สั่น...กอดคุณพอไวแ นน ตลอดทงั้ คนื อยากใหต ะวนั ข้นึ เรว็ ๆ”
“แลวคณุ ไปเอาคาถาอาคมมาจากไหน?”
“คุณพอใหค าถาอาคมผมสารพัดชนิด เมอื่ ทานเหน็ วาผมเปน เดก็ ขข้ี ลาดตาขาว และกลัว
ในส่ิงทมี่ องไมเหน็ ไปเสยี ทกุ อยาง แตเ มอื่ ผมโตขน้ึ หนอ ย...กลา ข้นึ อกี นิด ทานไมไ ดแ นะนาํ ใหผ ม
ใชค าถา แตแ นะนาํ ใหร จู กั เลือกปา ปา ไหนควรจะเดนิ อยา งไร สตั วชนดิ ไหนเราควรจะยิงมนั หรอื
หลบเล่ยี งมนั อยางไร”
แลวเขากห็ วั เราะออกมาอยางขบขัน จอ งตาหลอ น
“พูดถึงเร่อื งคาถาอาคม มันเปนเรอ่ื งนา หวั เราะนะครบั โดยเฉพาะอยางยง่ิ ยามเมือ่
คณุ หญงิ มีความรสู กึ กลับคืนมาเปนตัวของตวั เองเชน ขณะน้ี แตสําหรบั เมอื่ คืน ตอนท่จี ิตใจของ
คณุ หญิงกาํ ลังวอกแวกหวนั่ ไหวเต็มที คุณหญงิ ก็ไหวต น ไมหรือทอ งคาถาท่ผี มบอกใหวาตามไดโดย
หวั เราะไมออกเลย”
ดารินหร่ตี าลง น่ังเทา คางกดั เลบ็
“คุณทําใหฉ นั ตอ งยนื อยใู นระหวางปากประตูของความมดื กับความสวา ง วเิ คราะหอ ะไร
ออกไปไมถ ูกอยนู ัน่ เอง คาํ พดู ของคณุ สองแงสองมมุ อยทู กุ ขณะ บางครัง้ คณุ กพ็ ูดมีความหมาย
เหมอื นจะยนื ยนั ตามทฤษฎขี องวทิ ยาศาสตรป จ จุบนั คอื ‘อปุ าทาน’ แตบ างครั้งคุณกพ็ ดู เหมอื นจะ
ยนื ยนั วา ภตู ผปี ศ าจ ความอาถรรพเ รนลบั และมนตมดื อาคมในโลกนเ้ี ปน สิ่งมีจรงิ มนั จะไมม ีปญหา
อะไรเกดิ ขน้ึ เลย ถาฉนั ไมม ปี ระสบการณป ระหลาดท่ีพบดวยตนเองเม่ือคนื ”
“เอาเถอะ ผมจะสรุปให”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

371

จอมพรานพดู ชา ๆ ดว ยสหี นา ยม้ิ ละไม ขณะนน้ั กาแฟตม เสรจ็ เรยี บรอ ยแลว เขากาํ ลัง
จัดการรนิ ใสถว ยพลาสตกิ สง ไปใหห ลอน

“ภตู ผีปศาจ จะมีจรงิ หรอื ไม ผมไมทราบ แตค วามลลี้ ับอาถรรพณในปานน้ั บางขณะ...ฟง
ผมพดู ใหด ีนะครับ...ผมพดู วา ‘บางขณะ’ มันมีเหมือนกนั ทุกส่งิ ทกุ อยา งในโลกนลี้ ว นมีพลังงานอยู
ในตัวของมนั เองทั้งสนิ้ ความเงยี บสงัด ความเปลาเปลีย่ ว ความทหี่ างไกลจากอารยธรรม มันก็เปน
พลังงานชนิดหน่ึง สว นมนั จะมอี ทิ ธิพลอยูเหนือเราหรอื ไมน้นั มนั อยทู อี่ ํานาจจติ ของเราเองเปนทตี่ ้งั
ถาเราแขง็ กวา มนั มันกส็ ลายตวั สูญหายไป ถาเราออ นกวามัน มนั กเ็ ขาคลอบงําและคุกคาม สตกิ ับ
ลูกปนนั่นแหละครบั เปนเครอ่ื งรางท่ดี ีท่ีสดุ คณุ หญงิ เพิ่งจะเห็นความลล้ี บั พิสดารของปา เปน ครั้ง
แรก ขนาดเบาะๆ เทา นัน้ ตอไปเราจะเดินทางลกึ เขาไปเปน ลาํ ดบั ปาจะใหญก วานขี้ ึ้นไปเรื่อย แลว ก็
จะไดเหน็ อะไรทีว่ ทิ ยาศาสตรพสิ จู นไมได หรอื ไมมโี อกาสพสิ ูจนอกี มากนกั ความจริงการใช
คาถาอาคม ก็คอื การชว ยตนเองใหควบคมุ สตแิ นวแนขึ้นน่นั เอง หรืออกี นยั หนึ่งคนทม่ี สี ตดิ ี ก็คอื คน
ทม่ี คี าถาวิเศษอยกู บั ตนเองแลว”

“อมื ม คุณพูดเปนวิทยาศาสตรด เี หลอื เกินนะ นายพราน แตก ท็ าํ ใหน กั วทิ ยาศาสตรอยา ง
ฉันขนลกุ อยูดนี นั่ แหละ อยากจะขอรอ งอะไรหนอ ย เรอ่ื งอะไรที่เกดิ ขน้ึ กบั ฉันเมอ่ื คนื น้ี เงยี บไวไ ด
ไหม อยา พดู ใหพ่ใี หญหรือไชยยันตรู ฉนั ไมอยากใหทั้งสองคนน่นั หวั เราะเยาะฉนั ”

“ไดค รับ”
“ขอขอบใจอยา งมากดว ย คณุ เปนพเ่ี ลี้ยงและผูคุม กันฉนั อยา งดที ่ีสดุ สาํ หรบั การนง่ั หา ง
ดว ยกนั เมอ่ื คนื นี้ ถา ไมใ ชคณุ ฉันยังเดาไมถ กู วาเมอ่ื คืนนี้ฉนั จะเปน ยังไงบาง ตอนท่สี ตขิ องฉนั ไมอยู
กบั เน้อื กบั ตวั น้ัน ฉนั อาจเปน บาไปแลวกไ็ ด หลายตอหลายครั้งฉันอยากจะกรีดรองออกมา อยากจะ
ยิงปนใหลั่นไปหมดทง้ั ปา เพราะเจาสิง่ ทมี่ นั หลอกหลอนลวงตา ลวงประสาทเหลานัน้ คณุ มีลูกไมด ี
เหลอื เกิน ทอ่ี อกอุบายใหฉ ันทองคาถาเปน การควบคมุ สติไว คาถาของคณุ ไมใชเปนส่งิ ทฉี่ นั จะ
หัวเราะเยาะอยางท่คี ณุ คิดหรอก เพราะอยา งนอ ย คาถาบทนกี้ ็ชวยฉนั ไว แมจะเปนเพยี งแคดาน
จติ วทิ ยาก็ตาม พีใ่ หญคงจะเขา ใจอะไรมากอนเหมือนกนั ถึงไดเ จาะจงเลอื กคณุ ใหม านัง่ เปนเพ่ือน
ฉนั เพราะฉะนัน้ ขอโทษดว ย ถา ฉันแสดงอวดดอี ะไรไปกบั คุณบา ง กอนทีเ่ ราจะมาน่ังหางดว ยกนั ”
พรานใหญค งเพยี งแตย ิ้มขันๆ อยูตามเดิม ไมไดตอบวากระไร

ขณะนน้ั กม็ เี สยี งกูเรียกดงั มาจากปากดานดา นหนง่ึ ไมห า งออกไปนกั พรอมกับเสียงยาํ่
ใบไมกรอบแกรบใกลเขา มา

“คุณชายกับบญุ คาํ มาแลว!”
รพินทรบ อก พรอมกับกูตอบออกไป แลว ก็เตรยี มกาแฟไวใ ห
ครเู ดียว รางของบุญคํากบั เชษฐากโ็ ผลพน ซมุ ไมเดนิ ลงปากดา น ตรงเขามาโดยเร็ว เสยี ง
เชษฐาตะโกนทักทายลว งหนาเขา มากอ นอยา งราเริง แลวปลดปน กบั เปหลงั ออกวางไว รับกาแฟจาก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])


Click to View FlipBook Version