422
สวนประกอบสาํ คัญ ถาปนดลี ูกปน ใหม มือคนยงิ เทย่ี ง หวั กระสุนไดม าตรฐานเหมาะสมกับสัตวแ ต
ละประเภททจ่ี ะยิง ไมเ คยเหน็ สตั วต ัวไหนอยยู งคงกระพนั สักรายเดยี ว ตอ ใหช า งเจา หรอื เสอื ผี ขอ
อยา งเดยี วใหมนั มรี างกายตามหลักของชีววิทยาเทา น้นั สว นมากเรอ่ื งอาถรรพณท ี่เกิดขนึ้ มนั มาจาก
กระสนุ ดา นเพราะความเกา ความบกพรอ งของกลไกปนในขณะทยี่ งิ ความเลนิ เลอ หรือตกประหมา
จนลืมปลดเซฟ และทเ่ี ปน ประจาํ กค็ ือ ยงิ ไมเ ขาเปาหมายสาํ คัญ ตนเหตุน้ีแหละครบั ทท่ี าํ ใหน กั ลา
สัตว หรือมฉิ ะนั้นกถ็ ูกสัตวลาเอาชวี ิตเสยี ”
“พดู วกวนลอ เลียนอยูต้งั นาน ทีแ่ ทคณุ เองก็ยอมรบั เหมอื นกนั ซิวา ‘ชอ งหม’ู เปนเรือ่ ง
เหลวไหล เชอื่ กันอยา งงมงาย”
สหี นาของพรานใหญขรมึ ลง เสียงพูดดว ยอารมณครน้ื เครงเปลยี่ นเปนจริงจังขึ้น
“เร่อื งนี้อยา ใหผ มสรุปลงความเหน็ อะไรเลยครบั ชวี ติ พรานอยางผม คนอื่นอาจเหน็ วา
โชกโชนผา นมาทกุ แงทุกมมุ ของเร่อื งปา แตส าํ หรบั ตวั ผมเองแลว ขอยืนยนั วาผมยงั รูนอยเหลือเกนิ
มนั มีอะไรท่จี ะตอ งศึกษาอกี มากทีเดยี ว บางสงิ่ พยายามศึกษาแลว มันกย็ งั ไมส ามารถจะรูแจง
กระจา งชดั ออกมาได ผมเรยี นแลว ยงั ไงครับวา สตั วหรอื มนษุ ยใดกต็ าม ทีม่ รี างกายตามหลกั ของ
ชวี วิทยา หรอื จะพดู ใหต รงกค็ อื ถามตี วั จริง เปน ไมมที างจะทนลกู ปน ไปไดเ ดด็ ขาด แตถามันเกิดข้นึ
จากภาพลวงตา ประสาทหลอนตวั เอง ซึ่งไอก ารหลอนตวั เองนี้ มันไมม ีขอบเขตจํากดั เสยี ดว ย ในปา
ไมเ ลอื กในเวลากลางวันหรือกลางคืน ตาเราอาจฝาดไดงา ยๆ เร่อื ง ‘ชอ งหม’ู ทคี่ ณุ ชายสนใจ ผมก็ขอ
สรุปใหฟงวา ในชวี ิตของผมยิงหมปู า มามาก ไมเคยพบวามันคายทิง้ ไวใ นขณะกนิ อาหาร หรือ
ในขณะทม่ี ันยงั อมอยูในปากเลย เพราะฉะนัน้ กย็ งั ไมสามารถบอกไดเ หมือนกนั วามนั มีจรงิ เกิดขน้ึ
ในตัวหมูปา เองตามทผ่ี ูใ หญเ ขาเลากันหรอื เปลา และเทาทยี่ งิ มาแลว ทกุ ตัว ถาปน ดกี เ็ หน็ วา ควา่ํ เคเก
ไปไมม เี หลอื กระสนุ ที่มีแรงปะทะขนาดตงั้ แตส องพันฟตุ ปาวดข นึ้ ไปยิงสตั วช นดิ ใดไมเขา ผมกจ็ ะ
ยอมรบั นับถือมนั เหมอื นกนั วามนั ตอ งมีของดีแน แตน่ีเห็นปรุทกุ ตวั ไป มติประจําใจของผมทไี่ ดร ับ
การอบรมมาจากคุณพอ ทานไมไ ดใ หอะไรไวมากไปกวา คาํ พดู สั้นๆ คอื ‘ปน ดี มอื เทย่ี ง เอ็งไมตอง
กลวั อะไรทัง้ สนิ้ ในปา!’”
เชษฐามองดูพรานนําทางของเขาดวยความรกั ใครส นทิ ใจ
“คุณเอยถงึ คณุ พอ หลายครงั้ แลว อยา หาวาผมละลาบละลวงเลยนะ นบั วนั ทเี่ รารวมชวี ติ
กนั นานไป ผมกร็ กั คุณเพมิ่ ขึน้ ทกุ ขณะ มีความรูสึกคลา ยๆ กับวา เราจะสนิทกนั มากอ นนานนม
ทีเดียว เราจะไมม ีความเปน นายจา งหรอื ลกู จา งอกี ตอไปแลว นอกจากความเปนเพอ่ื นตาย ขอโทษ
คุณพอ ของคณุ ยงั มีชวี ิตอยูห รอื เปลา ?”
แววตาของรพนิ ทรมวั วูบลง เสียงต่าํ อยใู นลาํ คอ
“ทานเสยี เสยี แลวครับ หลายปกอ นที่ผมจะเรียนสาํ เรจ็ ”
“โอ!...”
อกี ฝายหนึง่ ครางอยางพลอยรูสกึ สลดอยา งใจจริง
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
423
“หวงั วา ผมคงไมไดถามอะไรใหเ ปนทก่ี ระทบกระเทือนใจคณุ ”
“มิไดเลยครับ ขอบพระคณุ ทก่ี รุณาถามถึง”
“ขอโทษอีกสกั คร้งั ทานเสยี ชีวิตเพราะอะไร”
“ทา นเปนพราน...ใหญย ิ่งกวา ผมมากนัก ผจญสัตวมานบั ไมถว น แตไ มเคยเลยสกั ครั้งท่ี
ทานจะไดรบั อนั ตรายจากสตั วแมแ ตรอยเลบ็ ขวน ผมเสยี อกี ไมไดค ร่ึงของทาน เพราะเกอื บตายกบั
สัตวมาหลายครั้ง ทา นถงึ แกก รรมบนเตียงนอนครับ อยางสงบทสี่ ดุ ...มาลาเรยี ขน้ึ สมอง”
ความเงียบเขามาปกคลมุ ชั่วขณะ เสียงแผว ตํา่ ของรพินทรเ อย เหมอื นจะพึมพาํ ตอมาวา
“ทา นสอนใหผ มรูจักใชช วี ิตในปา รเู รอื่ งราวของปาทุกชนดิ เทา ที่ผมจะรับเอาได แตท าน
ไมเคยสนับสนนุ ใหผมมามอี าชพี เปน พรานเลย ทั้งยังสงั่ นกั สงั่ หนาเมอื่ กอนจะถงึ แกก รรมไมใ หผ ม
ลาสัตว แต. ..”
เขาหัวเราะแหบๆ ในลําคอ ทเุ รศระคนสังเวชตัวเอง...ยักไหล
“ทาํ อยา งไรไดค รบั ผมไมร ูจะเลือกอาชีพอะไรท่เี หมาะสมไปกวานี้ได ผมเรียนวิชาทหาร
แลวมารับราชการตาํ รวจอยพู ักหนง่ึ แลวกถ็ กู ออก หนทางมนั ตันอยแู คน ้ัน ครอบครวั ของผมไมใ ช
ร่าํ รวยอะไรเลย ตรงขามเราเปน คนจน คณุ พออาบเหง่อื ตา งนาํ้ ใชชวี ติ เสี่ยงภยั ทกุ ขณะจิต พยายามหา
เงนิ สง เสียใหผ มเรียน เพอ่ื วาลกู ชายคนเดยี วของทานจะไดไมต อ งมาเปนพรานปา อยางทา น แต
เจตนาดขี องทา นก็เปนหมนั โดยสิ้นเชิง โชควาสนาชะตาชวี ิตของลูกชายทานเปน อยา งน้เี อง เสียแรง
ผบู งั เกดิ เกลาอตุ สาหอ ดม้ือกนิ มอ้ื สงเสียใหข า มนํ้าขา มทะเลไปศกึ ษาเลาเรียนมา แตแลว ก็มีอนั
เปนไป ถา วญิ ญาณของทา นรคู งจะเสียใจมาก ผมเคารพและนับถอื คุณชาย จงึ เปดเผยเรอ่ื งราว
สว นตวั ใหทราบตามตรงอยา งน้แี หละครับ ขณะน้ผี มมีแมอยเู พยี งคนเดยี ว ขอนเ้ี องทําใหผ มตอ ง
เสนอเรียกรอ งคา จางตามสญั ญา เพือ่ หาหลักประกนั ไวใ หแ กทา นในกรณีทผ่ี มเปนอะไรลงไป คณุ
ชายไมทราบความจริงแตแ รกก็อาจนกึ ตําหนิผม หาวา ผมโกงราคากไ็ ด ลาํ พังชวี ติ ของผมเองนะ ไม
มีราคาถึงขนาดน้ันหรอกครบั แตถ าไมม ผี มเสียคนเดยี ว แมกจ็ ะลําบากมาก”
คาํ พดู ซ่ือๆ แบบตรงไปตรงมาของรพนิ ทร ทําใหห วั หนา คณะเดนิ ทางเตม็ ตน้ื โอบแขน
กอดไหลจอมพรานไวแนน
“รพินทร ผมบอกแลว วา ผมรกั คุณ...รักเหมือนนองชายคนหนง่ึ ทีเดยี ว ผมไมเคยคดิ อะไร
เกย่ี วกบั เรอ่ื งเงนิ คา จา งทค่ี ณุ เสนอมาเลย ตรงกนั ขาม กลับรูสึกวามันถกู ทส่ี ุดสาํ หรบั การเสีย่ งชวี ติ ทัง้
ชวี ิต นี่อยา พดู กนั ถงึ เร่ืองนาํ้ จิตนํา้ ใจทีเ่ รามาเห็นกนั แนช ดั ในปา นแ้ี ลว เลย เฉพาะเพียงแคค ณุ สมบตั ิ
ของคณุ เทาท่ผี มรมู า อยาวาแตส องแสนบาทเลย ตอ ใหค ณุ เรียกมากกวา นน้ั สกั เทา ตวั ผมกเ็ หน็ วามนั
สมควรท่ีสุด มันเปนโชคของผมมากทกี่ ารเดนิ ทางคร้ังนไ้ี ดคนอยางคณุ เปน พรานนาํ ทาง เราอยา เอย
ถงึ เรอ่ื งนีอ้ กี เลย บอกแลว ยังไงวา ตอจากนไ้ี ปไมม ีนายจา งหรือลูกจา ง เราเปน เพือ่ นตาย ไมเ ฉพาะ
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
424
เพียงในขณะทเี่ ดนิ ปาใชชวี ิตกนั ดารอยดู วยกนั เทานน้ั แตตลอดไป จําคาํ ผมไว ไชยยนั ตเ องกม็ ี
ความรูสึกเชนเดียวกบั ผมนแี่ หละ เกยี่ วกบั ตวั คุณ”
รพินทรยกมอื ไหวเ ชษฐา
“ผมก็ไดแ ตร ูส กึ สาํ นกึ ในพระคุณทคี่ ณุ ชายกรุณาใหเ กยี รติ แตถึงอยางไรผมก็ไมบ งั อาจ
อยใู นฐานะ ‘เพอ่ื น’ ของคณุ ชายหรอกครบั ทวาจะเปนเพยี งลูกจางท่ีซ่อื สตั ยส จุ รติ ท่ีสดุ ตามท่ผี มได
ปฏิญาณแลว ”
“คณุ เปน คนหย่งิ ในตวั เอง แลวก็ระมดั ระวงั เหลือเกนิ เอาละจะอยางไรกต็ าม ขอใหค ณุ รู
ในความรสู ึกของผมไวก แ็ ลว กนั อีกอยา งหนง่ึ ท่ผี มจะถอื โอกาสพดู กบั คณุ เสยี ในทนี่ ้ีเลย กค็ อื เรอ่ื ง
นอย แสลงหหู นกั นิดเบาหนอ ยอะไรกข็ ออยาไดถอื เปน อารมณเลยนะ นอ ยเปน คนมนี ิสยั อยา ง
นนั้ เอง”
จอมพรานย้ิมออ นโยน
“ไดโ ปรดอยากังวลไปเลยครบั ผมไมเคยถอื สาอะไรคุณหญิงเลย เปน ความสตั ยจ รงิ ถือ
วาเธอกค็ อื นายจางของผมคนหนง่ึ และโดยจิตใจแทจ รงิ เธอกเ็ ปน คนดนี านับถือ ผมผิดเองท่ไี มค อ ย
จะทาํ อะไรตามใจเธอ ทําใหเ ธอฉุนเฉียวอยเู สมอ”
“เอาละ เราไปกันตอเถอะ พอหายเหนือ่ ยแลว”
เชษฐาพดู พรอ มกบั ดบั บหุ รี่ ฉวยปน ลุกขนึ้ ยืน
รพนิ ทรอ อกเดนิ นาํ ตอ พอเร่ิมตนเดนิ ในครง้ั น้ี ทั้งสองไมไ ดพูดคาํ ใดกนั อกี เลย และจาก
ลกั ษณะท่ีเดนิ กนั มาตามสบายในครั้งแรกกลายเปน ดอม แฝงกาย พรานใหญสงั เกตไปรอบดาน และ
มักจะสาํ รวจดพู น้ื ดาน ทม่ี ีรอยสัตวใ หญย ํ่าทับกนั เปรอะสับสนอยูบอ ยครง้ั สวนเชษฐามองสูง
เพราะเข็ดเรอื่ งเสือดําและเสือดาว ท่ีมกั จะดกั ทางซมุ อยูบ นกิ่งไมส งู ตามทิศทางท่ีผานไปเสมอ
ผานโปงเล็กๆ ท่ดี ินเรม่ิ จะจดื และไมเปน ท่สี นใจของบรรดาสัตวท ้งั หลาย แลว ตัดเขา พง
ทบึ ทีห่ นาแนน ไปดว ยมะปริงและมะไฟปา ซึง่ ออกลกู ดกเปน พวงสแี ดงจดั กลน่ิ ฉุนรุนแรง อะไร
ชนดิ หนงึ่ โชยตลบไปท่ัว รพนิ ทรขมวดคว้ิ พยายามจะสดู กลิ่น แตเ ชษฐาผูเดนิ เคยี งขางกระทบไหล
กระซิบ
“ชะมดเชยี ง ถาจมกู ผมไมผ ดิ !”
“ครับ ไอทม่ี นั ฉุนจดั อยใู นขณะนี้ คือกลิน่ ชะมดเชยี ง แต. ..”
“อะไร?”
“ถาจมูกผมไมผิดเหมอื นกนั รสู ึกวาจะมกี ลนิ่ นา้ํ มันชา งโชยมาดว ย”
เชษฐาชะงกั กกึ พยายามสดู ลมหายใจหนักๆ ตาสวางโพลงสอดสา ยระมัดระวังไปรอบ
ดา น แลว หนั ไปจองรพนิ ทรก เ็ ห็นพรานใหญเ งยหนา ขน้ึ เอาจมกู สายรับลมไปรอบๆ ดาน ตรวจ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
425
ทศิ ทางลมเพอ่ื ความแนใ จตามวิธีของเขา ซงึ่ หัวหนา คณะเดินทางไมเ ขาใจ อดึ ใจเดยี วกันหันมา
สบตา จอ รมิ ฝปากขางหเู ชษฐา
“ชา งตกมัน! ทศิ ทางอยูเหนอื ลมเราไปทางดานหนา เยอ้ื งขวานห่ี างอยา งมากกไ็ มถ ึงหา
สิบเมตร”
เพราะความทไี่ มไดมีเจตนา หรือต้ังใจมากอ น และจๆู กไ็ ดรบั การบอกเลา อยางกะทนั หนั
แมจ ะเตม็ ไปดว ยความกลา หาญสกั ขนาดไหนก็ตาม ใจของ ม.ร.ว.เชษฐาก็หายวูบ แตแลว ก็ควบคมุ
สตไิ ดโ ดยเรว็ ยังอนุ ใจทถ่ี อื .470 แฝดตดิ มอื มาดวย
“ไอแหวง หรอื เปลา ?”
เสียงของเชษฐาไมว ายสนั่ เพราะอารมณตื่นเตน ทัง้ ๆ ทพี่ ดู โตต อบกันดว ยเสยี งกระซบิ เบา
ท่สี ดุ
“ไมใชไ อแหวง หรือโขลงของมันหรอกครบั มันจะตองเปน ชา งโทนโดดเดย่ี วแตกโขลง
มาจากโขลงอืน่ ”
แลวพรานใหญก็ย้ิม
“คุณชายถนดั ใจจะลองเขา ไปดูกบั ผมไหมครบั ผมจะพาเขา ไปดใู กลๆ เลย”
สีหนาและแววตาอาการของรพินทรข ณะที่ถาม อยใู นสภาพเรียบๆ ปกตเิ หมือนจะชวน
เขาไปดนู กหรอื ดกู ระตาย เชษฐาแทบสะอกึ กะพริบตาปรบิ ๆ อยอู ึดใจ แตแลว กน็ กึ ขน้ึ มาไดว า คร้งั
หนึง่ เม่ือไมน านมาน้ีนกั ขณะท่ตี ามพิฆาตโขลงไอแหวง รพินทรกน็ ําเขาเขาไปใจกลางโขลงของมัน
โดยไมใ หเขารสู กึ ตัวลว งหนา แลว ก็ผานเหตุการณรว มกันในคราวนน้ั มาไดอยา งปลอดภัย แมจ ะ
เต็มไปดว ยความเส่ียงสักเพยี งใดก็ตาม อกี ประการหนึ่ง รพนิ ทรผเู ปน พรานของเขานา้ํ ใจและฝม อื
อยใู นชนั้ นี้แลว เขาเองในฐานะหวั หนาคณะเดินทางผบู งั คบั บญั ชา ถาแสดงอะไรเปนการพรน่ั พรึง
หว่ันเกรง มันก็เสยี หนาอยูไ มใชน อ ย
เชษฐาก็ตดั สนิ ใจเดด็ ขาดในบัดน้นั อยางนอ ยทีส่ ดุ เขากไ็ วว างใจมอื ของพรานใหญเต็มท่ี
เขาไมแ นใ จเหมือนกันวา การเสนอเชนน้ขี องรพนิ ทรจ ะเปนการทดสอบนา้ํ ใจของเขาหรอื เปลา ซงึ่
แนละ เขาจะตอ งแสดงใหเห็นถึงความเขม แขง็ และกลาหาญที่สดุ อยา งนอ ยกไ็ มน อ ยไปกวา พราน
ใหญเ อง ในเมอื่ รพนิ ทรกลาท่ีจะนําเขา ไป ทาํ ไมเขาถงึ จะไมก ลาดว ย
“จะยิงหรอื เปลา?”
“ก็สุดแลวแตคณุ ชายซิครับ ผมจะนาํ คณุ ชายเขา ไปเห็นมนั ใหใ กลท ีส่ ดุ ยงั ไมร ูเ ลยวามัน
เปนพลาย หรอื สดี อ”
“ตกลง”
เชษฐาพยกั หนา งายๆ ใจไมว ายเตน ระทกึ ชําเลอื งมองดูริกบ้ี .470 อีกครง้ั นกึ เสียดายใน
ขอ ท่ีวา ถารูต ัวลวงหนาวา รพนิ ทรจ ะอตุ รชิ วนเขาแบบนี้ เขาคงแบก .600 ไนโตรฯ มาแลว
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
426
พรานใหญไมก ลาวเชนไรอกี ยิ้มๆ อยูในสหี นา ออกยองเลาะลดั ไปตามปา รกโดยไมมี
เสียง วกออ มดงมะไฟอนั ตดิ ตอกบั บรเิ วณปา ไผต อนหนึ่งบนพนื้ ทรี่ าบ เชษฐาสบื เทาตามหลงั ไปใน
ระยะกระชนั้ ชดิ
มาถึงโคนมะคาใหญตนหนง่ึ รพนิ ทรปลดเปห ลงั และกระติกนาํ้ ออกวางไวโคนตนไม
ชั่วคราว คงเหลอื แตตวั เปลาและไรเฟลตดิ มอื เทานัน้ โดยไมตองเตอื นเลย เชษฐายอ มจะเขาใจไดด ี
จัดการปลดเคร่อื งหลังและสิง่ ทีเ่ กะกะออก เหลอื แตปนคมู อื เชน กัน
การเคลือ่ นเขาไปใกลช างโดยรูจุดหมายแนน อนทมี่ นั อยใู นขณะน้ีกอ นแลว แมจะเปน ใต
ลมกต็ ามที เสียงยอมเปน สงิ่ ทีจ่ ะตองระมดั ระวงั อยางยิ่งยวด อกี ประการหนึ่ง เปน การตดั ภาระเกะกะ
เพอ่ื ใหสะดวกคลอ งแคลวฉบั ไวทสี่ ุด หากเกิดฉกุ เฉนิ ขึ้น
ครัน้ แลว โดยการนาํ ของรพินทร เชษฐาหมอบคลานตามไปเบ้ืองหลัง โดยคอ ยๆ ขยับ
ลากไรเฟลตามไปดว ยทีละชวง ผา นไปในระหวา งพงรกของซมุ ไผอ ันหนาแนน ไมผิดอะไรกบั
อาการคลานของสัตวก ระดบิ เขาไปโดยไมมีเสียง นอกจากจะไดย นิ เสยี งหวั ใจของตนเองเตน
ตลอดเวลาท่นี าํ ไป พรานใหญชําเลืองมองดนู ายจา งของเขาทกุ ระยะแลว ซอนยมิ้ เชษฐา
คลองแคลว และสันทดั ในการคืบคลานเขา หาสตั วยง่ิ กวาไชยยนั ตมาก ไมมอี ะไรจะตองใหห นกั ใจ
เลย
ในทีส่ ุดกถ็ ึงขน้ั นอนพงั พาบเอาอกนาบพนื้ เล้อื ยไปเหมือนงู ครูใหญจงึ นอนคว่ําเคยี งกัน
อยูใตกอไผ แตละลํามขี นาดเทา โคนขา แผใ บยอยปรกถงึ ดนิ คลุมแทบไมผ ดิ อะไรกับถา้ํ กล่ินหืนขนื่
เขียวของน้ํามนั ชางคลุงตลบไปทั่ว เชษฐาขยายมานตากวา ง...พยายามมองสอดสายไปยงั ความรก
ทึบของซุม ไผเ บอ้ื งหนาซงึ่ เปน เงาตะคมุ เลอื นรางอยูท ั่วไป แสงตะวันบายทสี่ องอยูเ บอ้ื งบน ทะลุ
ใบไมลงมาเปน ดวงๆ ชว ยใหเ ห็นอะไรไดร างๆ
เม่ือเห็นเชษฐายงั คงเบิกตากราดไปมาอยูเชน นัน้ พรานใหญกส็ ะกิดแขนแลว ชี้น้ิวงอขน้ึ
ไปทางดานซา ยมอื เหนอื ศรี ษะใกลๆ อกี มือหนง่ึ แตะริมฝปากไว
เชษฐาเหลอื บตาขนึ้ ตามชีบ้ อกก็แทบผงะ หัวใจเกอื บหยุดเตน ไปในบดั น้ัน!!
หา งจากทเี่ ขาและรพนิ ทรน อนหมอบอยไู มเ กนิ หาวา บังเงากลมุ ตน ลานและตน กระดาษ
เตย้ี ๆ กลุม หนงึ่ ภูเขาทะมนึ ลูกหน่งึ ปรากฏอยนู ่นั ครง้ั แรกท่ีสดุ เหน็ ขาหลงั ดานในท่เี พง่ิ จะกําหนด
เปนรปู รา งได เพราะความทีเ่ ขามาอยใู กลชิดเกินไปจนทาํ ใหส งั เกตไมเ หน็ ในครั้งแรก แลวกแ็ นว
โคงของทอง จากนั้นกเ็ ห็นขาหนาทั้งคู ซง่ึ ครง้ั แรกเชษฐาเหน็ เปนตน ลานไป พอเหลอื บตอ ไปอกี
เปน งวงทห่ี อยน่งิ สองหทู ่เี งยี บสงบเหมือนใบลาน และสว นศีรษะใหญโตทป่ี รากฏอยูเหนือซุม ไม
อะโห! นี่เขากับรพินทร แทบจะเรยี กไดว า เขามานอนอยใู ตท อ งของมนั ทีเดียว!!
ตลอดท้งั รางนั้น มีนา้ํ มนั ตกเย้มิ อาบรา งเปน มันระยับ โดยเฉพาะอยางยงิ่ ตรงบรเิ วณศรี ษะ
อนั ใหญโต และที่งาหรอื ขนายอนั กุดสนั้ โผลพ น รมิ ฝป ากออกมาเพยี งสองคืบ มันเปนสีดอตวั ขนาด
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
427
ถาไมถงึ ไอแ หวง กเ็ ฉยี ดๆ ไป เพราะในยามที่นอนหมอบเงยดูอยนู ้ี ตอ งแหงนคอตั้งกวา จะพบสว น
สนั หลงั และศรี ษะ แลดไู มผ ดิ อะไรกบั เงยมองดูชะงอนเขาชนั
เจาสดี อตกมนั ตัวนน้ั ยนื พกั ขาหลังขา งหนง่ึ พงิ ตนไมในลกั ษณะพกั ผอ น หรือมิฉะนน้ั ก็
เขาภวงั คห ลบั นานๆ แผนใบหูอันกวางใหญจ ะกระพือโบกวาดลมสกั คร้ัง มันอยใู นดษุ ณีภาพ...เปน
ภาพอันงดงามโดยธรรมชาติ ซงึ่ เชษฐาไมเ คยมีโอกาสไดเ ห็นมากอ นในชีวิต และไมเคยเชอื่ มากอ น
ในชวี ิตเหมือนกันวา เขาจะกลาคลานเขามาดชู างปา ในระยะใกลโดยทีม่ ันไมรูส ึกตวั แทบจะเอ้อื ม
มอื ไปจบั ตองไดเ ชนน้ี
รพนิ ทรย ันศอกทง้ั สองลงกบั พ้ืน นอนตะแคงหนา ดูมัน เหมือนมองดชู า งเช่อื งของละคร
สัตว แลว หันมายิ้มกับเขา
เชษฐายิ้มไมออก เหงือ่ ผุดเตม็ ใบหนา มือทง้ั สองทีก่ ระชับ .470 ส่ันนอ ยๆ แขมว ทอ งแทบ
จะไมก ลา หายใจ เมมรมิ ฝป ากแนน บอกกบั ตัวเองวา...
เขาเพิ่งจะเหน็ ‘ฤทธิ์’ รพินทร ไพรวลั ย พรานนําทางของเขาแนช ัดเอาเด๋ยี วน้เี อง หมอนี่
กลา ผดิ คน และสตมิ น่ั คงเยอื กเย็นเหลอื ประมาณ...
กาวเดยี วเทา น้นั ในยามน!้ี ...กาวเดยี วจรงิ ๆ...
เพียงแตม นั เดนิ ถอยหลังเทานน้ั ทง้ั เขาและรพนิ ทรก็แหลกเหลวละเอียดไปกบั แผนดนิ !
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
428
19
เจา สดี อตกมันตวั น้ัน หาไดเ ฉลยี วใจคดิ มโี อกาสรูเ ลยไมวา ณ บัดนี้ ใตท อ งของมนั
มนษุ ยตวั กระจอยรอยสองคน เรน ตวั เขา มาหมอบดูมนั อยู มนุษยผ ูซ ึง่ แนล ะ! มีมนั สมองอยางเดยี ว
เทานั้น ทวี่ เิ ศษเหนอื ไปกวา สตั วท ้งั ปวงในโลก
อดึ ใจใหญต อมา ทามกลางความงุนงงเหมือนฝน ไปของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ พราน
ใหญหนั มาสบตาเขาเหมอื นเปน คาํ ถาม
หัวหนาคณะเดนิ ทางสา ยศีรษะชาๆ เปน ความหมายวา เขาไมต องการจะทําอะไรเจาสดี อ
ตัวน้ัน และทาํ สญั ญาณใหร พนิ ทรเคลอื่ นถอยหลบออกมา ตางคอ ยๆ กระถกเลือ่ นตวั เล้ือยถอยหลัง
ออกมาจากทีซ่ ง่ึ ซุม ตวั อยู อยา งชนิดสะกดกลน้ั ลมหายใจ แตละคืบท่เี ล่ือนถอยหา งออกน้นั เชษฐามี
ความรสู กึ เหมอื นถกู กดจมอยใู นขุมนรกหมกไหม รางกาย การเคลอ่ื นไหวของเขาไมผ ิดอะไรกบั
ตุก ตาไขลาน ระมดั ระวงั เสยี ยงิ่ กวาเม่ือตอนทคี่ ืบเขา ไปเสยี อกี ไมใ หเกดิ เสียงใดๆ ข้ึนทั้งสน้ิ เขานึก
ไมอ อกวา สมมตใิ นขณะทต่ี า งคนตางถอยหางผละออกมาเชน นี้ เจา สดี อตัวนน้ั แวว เสยี ง หรือจบั
กลิน่ พริ ุธได
อะไรจะเกิดขน้ึ กับเขาและรพนิ ทรบ า ง
มนั เทากับไตเ ดียะอยูบ นจมกู ของมฤตยูทเี ดียว
ในทส่ี ุด ทั้งสองตา งกถ็ อยพนออกจากรศั มอี นั ตรายไดโ ดยไมมอี ะไรกระโตกกระตาก
โดยถอยหลังออกมายงั ทิศทางเดิมกับท่ีไดเ ขา ไป พอพน ระยะมาถึงโคนมะคาตนเดิม เชษฐาก็ทรดุ
ตัวลงนั่งบนขอนไม ถอนลมหายใจเฮอื กออกมาอยา งโลง อก ควักผาเช็ดหนาออกมาเช็ดเหง่ือ
“เอาเร่ือง!...”
หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา จองหนาพรานใหญดว ยสหี นาที่ปน ยาก พรอ มกับจุ
ปากโคลงหัวไปมา
“รา ยกาจจรงิ รพินทร ทผี่ มนกึ ไมถึงเลยวา คณุ จะพาผมคลานเขาไปจนแทบจะอยใู ตท อ ง
มนั เลย ทแี รกนกึ วาอยา งมากกพ็ าเขา ไปเหน็ มนั ในระยะสัก 20 เมตรเปนอยางใกลที่สดุ พบั ผาซิ น่ี
คุณตม ผมเสยี แลว โอย ! จะเปน ลม!”
จอมพรานยิ้มฟน ขาว ตาเปน ประกาย
“ก็ผมบอกคณุ ชายแลว ยงั ไงครับวา ผมจะพาเขาไปดใู หใ กลท ่สี ดุ ”
เชษฐายงั คงสนั่ ศรี ษะ จปุ ากลั่นอยูเชนนน้ั
“ใหตายซ!ิ นีถ่ าผมเอาไปเลา ใหใ ครฟง คงไมม ใี ครเชอ่ื เลยสักคน กลัวใจเสยี จรงิ เหน็ ฤทธิ์
เลยคราวนี้ คณุ กลา เกนิ ไปเสียแลว อยากจะพดู วา ‘ชะลา ’ ดว ยซ้ํา นน่ั สมมตวิ ามันเกดิ รสู กึ ตัวขน้ึ มา
อาจไดย นิ โดยเสยี ง อาจเหลอื บเห็น หรอื จะเปน เพราะลมแปรทศิ คณุ จะทาํ ยังไง?”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
429
“ไมเปนไรหรอกครับ ระยะเพยี งแคน นั้ ผมรบั รองวา จะหยดุ มนั ไดอ ยา งเฉยี บขาดเพียง
กระสุนนดั เดยี ว...”
รพนิ ทรบ อกปนหวั เราะเบาๆ สีหนาอาการสอ แววขนั นอ ยๆ ในทา ทีของนายจา ง
“ผมเชื่อมอื และเชอ่ื ในสติสมั ปชัญญะของคณุ ชายดแี ลว ครบั ถงึ ไดก ลาพาเขาไปดูใกลๆ
ถงึ ขนาดนั้น ถา เปนคนอ่นื ผมก็จะไมกลา พาเขาไปแบบนน้ั เหมือนกัน”
“เจา ประคณุ เอย...”
เชษฐาครางอตู อ ไปอยางหมดเร่ียวแรง ยกมอื ทง้ั สองข้นึ กุมขมับแลวหวั เราะออกมา
“ผมบอกความรสู ึกไมถ ูกเลย อีตอนท่ีคุณสะกดิ ใหด แู ลว เหน็ มนั ยืนจงั กา อยขู างหนา หาง
ไมถ ึง 5 วา ทแี รกกม็ องไมเ หน็ เพราะมนั ใกลเกินไป แลว มตี น ไมบงั ถามจริงๆ เถอะ คุณมดี ีหรอื มี
ทฤษฎอี ะไรของคณุ หรอื ถงึ ไดกลาคลานเขาไปชดิ ตวั ชางปาไดถงึ ขนาดนี้ มันเหลือเช่อื ทีเดยี ว ไดยนิ
ไดฟ ง มากอ นบางเหมอื นกนั ในขอทีว่ า ...พรานเกงๆ สามารถจะคลานเขาไปกลางโขลงชา งปา เลือก
ยงิ ชา งงาเอาไดตามใจชอบเหมอื นเดนิ เขา ไปในฝงู เปดบา นแตไ มเ คยเชอื่ เพิ่งจะมาเหน็ ชัดเอากับตา
เดี๋ยวน้เี อง บอกตรงๆ อตี อนน้ันผมแทบจะไมย อมหายใจเลย หวั ใจถูกบบี ลงเหลือนดิ เดียว”
พรานใหญย ิ้มละไมอยใู นอาการเดมิ
“ผมไมไดมี ‘ด’ี อะไร...เกยี่ วกับคาถาอาคมอยางที่คณุ ชายเขา ใจหรอกครับ เพียงแตว า ผม
รูจกั นสิ ยั และสญั ชาตญาณของมนั ดเี ทา นน้ั อาศัยจากความเคยชนิ อยบู อยๆ ถา เราแนใจวา รกั ษา
ระดับใตล มของมันไวไ ดต ลอดไปประการหน่ึง สามารถจะเคล่อื นเขาไปโดยเงยี บทส่ี ุดไดป ระการ
หน่ึง และภมู ิประเทศที่มกี าํ บงั ดอี ีกประการหนึง่ เรากส็ ามารถเขาไปใกลชิดมนั ท่ีสดุ ไดโ ดยไมใ หมัน
รูต วั ”
แลว เขากห็ ัวเราะออกมาอกี อยา งขบขัน
“อยางน้ีไงละครบั ตรงกบั สุภาษิตที่เขามกั จะกลา วกนั วา ‘ถ่รี อดตาชาง หา งรอดตาเลน็ ’
ชางตัวมันโตมาก และถึงแมใ นบรรดาสัตวป า ดวยกนั ท้งั หลาย จะถือวาชางเปน สตั วทตี่ าคมไวที่สุดก็
ตาม แตถาเราเขา ใกลช ดิ ตวั มนั เสียเลยมนั กม็ องไมเหน็ เหมือนกนั พวกพรานเกา ๆ ท่ีใชว ิธยี อ งเขา ไป
ดูชางปา ใกลๆ ก็อาศัยการรูเคล็ดความจริงขอนแี้ หละครับ ไมใ ชวา มเี วทมนตรค าถาอะไรดวี ิเศษ
หรอก สว นทพ่ี ลาดถูกชา งเลนงานเอาถงึ ตาย กเ็ พราะยงิ ไมอ ยใู นนดั เดียว เน่ืองมาจากปน และ
กระสุนไมดพี อ”
“ฮือม! แลวคณุ คิดวา กะอแี ค .30-06 ท่คี ณุ ถอื อยนู น้ั นะ หยุดมนั ไดท นั กอ นท่มี นั จะ
กระทืบเราหรอื ในกรณีท่ีมนั เกดิ รูสกึ ตวั ขนึ้ มา”
“เล็กกวา .30-06 กไ็ ดค รับ ถา เปา หมายคอื เนนิ น้ําเตา แตต อ ให .600 ไนโตรดวย ถาไปถกู
ที่ไมสาํ คัญอนื่ ๆ กอนจะลม มันอาจเหยยี บเราไดกอ น ในระยะประชดิ ตัวแคน้นั ผมนกึ วา คณุ ชายจะ
ยิงมนั เสยี อกี แตเ หน็ สะกดิ ผมใหถอย กด็ คี รับ มนั ไมใชช า งงา การยงิ ชางโดยไมจ าํ เปน ผมเองก็ถือ
เปน อยางยิ่ง แสดงวาจติ ใจในการลา สัตวของคุณชายอยใู นลําดบั สงู ทีเดยี ว”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
430
“ตอ ใหชางงาผมก็ไมอยากจะทําอะไรมนั ถา มันไมเ ปน อนั ตรายกบั เรากอน ยิง่ ไปเหน็ มนั
ยืนเฉยโดยไมร ูสกึ ตวั เชน นน้ั ก็ยงิ่ ทําไมล ง ถา ผมจะฆาชางอกี ในลําดบั ตอ ไป กเ็ ฉพาะไดแ หวง และ
โขลงของมันเทานน้ั เรารบี ไปใหพนบริเวณนีเ้ รว็ ๆ เถอะ ประเดยี๋ วมนั เกิดเดนิ ตะลยุ ผานมาทางนี้ ไม
มันก็เราเทา นนั้ ...หลบเสยี ดกี วา เปน กศุ ลทง้ั สองฝาย”
รพนิ ทรนาํ นายจางของเขาเดนิ เลาะลัดดงมะไฟปา ออมเขา สปู ายางแลว ลงลําหว ยแหง อีก
ครงั้ เดนิ กนั ไปตามลําหว ยนนั้ แลว สะกดิ เชษฐาใหเดนิ หลีกงกู ะปะตัวหน่ึง ซึง่ นอนดนิ้ ไหวตวั ริกๆ
อยูกลางทางเดนิ ของลําหว ย มีรอยขาดอยคู รง่ึ ตวั เพราะถกู หมปู ากดั ไว ทง้ั ๆ ท่สี วมทอ ปแบบคอม
แบ็ต เชษฐากก็ ระโดดโหยงดว ยความตกใจเพราะเกอื บเหยยี บ
ปากหว ยลํานนั้ นํามาทะลุออกบริเวณแอง ลุมตอนหนึง่ มีเคา วา เปน แหลงนาํ้ ขังมากอน
แตในขณะนนี้ า้ํ แหง ผาก พอไตรากไมข ้ึนสเู นนิ ชัน เต็มไปดว ยโขดหนิ ใหญนอ ยทขี่ ้ึนอยูระเกะระกะ
แวดลอ มไปดว ยเถาวลั ยทบึ ก็ถึงตําแหนง ทซี่ ากกวางนอนตายอยเู พราะถกู เสอื กดั มองเห็นไดช ัดใน
ระหวางโขดหนิ เต้ยี สองลกู เชษฐาจะตรงเขา ไปสํารวจท่ีซากกวาง แตร พินทรเหนีย่ วแขนไว ส่นั
ศรี ษะหา ม นําเขา ไปซุม อยูใ นพมุ ไมต อนหน่งึ ระดบั สูงกวาตาํ แหนงท่กี วางลมอยเู ลก็ นอย ระยะหาง
30 เมตร ดานหลงั ตดิ หินกอ นใหญท ่ีงอกอยบู นเนนิ สูง
“เขาทซี่ ุมเลยดกี วา ครบั มองเหน็ ซากถนดั อยูนน่ั แลว ไมมปี ระโยชนอ ะไรท่ีจะเขา ไป
ใกลๆ ซากกวางตวั นนั้ ไอล ายจะไหวตวั เสียกอน”
จอมพรานกระซบิ เชษฐาพยักหนา อยางเขาใจ ยกนาฬกิ าขอมือขนึ้ ดู ขณะน้ันเปนเวลา
บา ยสามโมงตรง ตน ไมใ หญใ นละแวกนนั้ ก่ิงใบไมห นาทึบอะไรนกั แสงตะวันบายสองกระจางลง
มา ทําใหมองเหน็ ภูมิประเทศไดช ดั เจนย่งิ กวาทอ่ี ื่น และชัยภูมิทีน่ ่ังซมุ กเ็ หมาะดว ยประการท้ังปวง
เพราะสามารถจะมองเห็นไดเ กือบรอบตัว สว นดานหลังก็มชี ะงอนหินใหญเปนกาํ แพงบังอยู ไม
จาํ เปนจะตองคอยพะวงเบ้ืองหลังใหเ สยี สมาธิ กวางทต่ี กเปนเหยื่อตวั นัน้ เปน ลูกกวางรุนๆ เขาเพงิ่ จะ
งอกออกมาเลก็ นอย เชษฐาปลดกระตกิ นาํ้ ออกดืม่ แลวตรวจปน ทดสอบระยะทีจ่ ะวางลาํ แตแลว ก็
สง .470 มาใหพ รานใหญ
“เอา .30-06 ของคุณใหผมดกี วา คณุ ถอื ไอน ไี่ วเถอะ วา อนั ท่ีจริงผมไมช อบดบั เบล้ิ ไรเฟล
เลย ยกเวน ถา จําเปน จริงๆ ยงิ ทไี รรูสึกเหมอื นยงิ ปนลูกซองแฝดทุกที ถือตดิ มอื มานกี่ เ็ พราะเสยี วไอ
แหวงเทานนั้ ”
รพินทรส งปน ของเขาไปใหโ ดยแลกเอาไรเฟลแฝดของเชษฐามาถือไว เสียงนายจาง
กระซิบบอกตอ มาวา
“ปน ของผมกระสนุ พรอ มทง้ั สองลาํ กลองนะ ปลดเซฟกใ็ ชการไดเลย”
“.30-06 ของผมกระบอกนี้ คณุ ชายเคยลองยงิ มากอ นหรือเปลาครับ?”
“รูส ึกวา จะยงั ไมเ คยจับปน กระบอกนม้ี ากอ นเลย”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
431
“ไกสองจงั หวะนะครบั ระยะประมาณ 30 เมตรขนาดนเี้ ลง็ ศูนยจ ้ี ไมจ าํ เปน ตองน่ังแทน
ผมบรรจุลูกซิลเวอรทปิ 200 เกรนไวเ ตม็ อตั ราแลว คางอยูใ นลาํ กลอ งนดั หนึง่ แตย งั ไมไดข ึ้นนก”
เชษฐาพยักหนา ตวดั ไรเฟลของพรานใหญขน้ึ ทดลองประทับบา เล็งศูนยอ ยูอดึ ใจหน่ึงก็
ย้มิ ออกมาอยา งพอใจ ขยับลกู เล่ือนขึน้ ลาํ แลว เซฟไว พมึ พําออกมา
“เอาละ ไดก าร ไอนี่ของคณุ ดูจะเขาทากวา .470 มาก ถาผมรชู นิดและขนาดของสตั วท ่ีจะ
ยงิ ไดลวงหนา ผมชอบใชปนท่ีเหมาะสมกับขนาดของมนั มากกวา ทจ่ี ะใหมนั เกนิ ความจาํ เปน ไป
เพราะมีความสมนา้ํ สมเนอ้ื ยตุ ธิ รรมดี และการยงิ กอ็ อกรส คณุ รไู หม ในอินเดยี เมอ่ื นักลาสัตวข อ
อนญุ าตทําการลาเสอื เขากําหนดกระสุนขนาดไหนไวใหเปนอยา งตํ่า?”
“ผมไมท ราบหรอกครบั ”
จอมพรานตอบซ่ือๆ จอ งหนานายจางเขาตน่ื ๆ
“เอะ ! รฐั บาลอนิ เดียมกี ารกาํ หนดขนาดของกระสุนปน ท่จี ะอนญุ าตใหลาเสือดว ยหรือ
ครับ”
เชษฐากม ศรี ษะลง
“ใช! ที่เขากาํ หนดไว ก็เพอื่ ใหความปลอดภยั แกผ ูลา เอง กระสนุ แคลิเบอรต ํ่าท่สี ุดทีเ่ ขา
อนญุ าตก็คอื ตอ งไมต ่ํากวา .375 เอชแอนดเ อชแม็กนัม่ สว นจะใหญก วา นีข้ ึน้ ไปเทา ไหร ไมจาํ กดั ”
“โอ! นีเ่ ปน ความรูใหมข องผมทเี ดียว ผมไมทราบมากอ นเลยวา การลา เสือในอินเดีย
ทางการกาํ หนดขนาดของกระสนุ ทโี่ ตถงึ เพยี งน้ัน”
รพินทรครางออกมา
“การลา เสือในอินเดียว เปน สนิ คา หรือ ‘เสนหยวนใจ’ ช้นิ สําคัญชิน้ หนึ่ง ทจ่ี ะเรยี กรอ ง
ใหน กั ทอ งเทีย่ วทัว่ โลกเขา ประเทศอนิ เดยี กันปละมากๆ คณุ ก็รูอ ยแู ลว วา อินเดียเสือชมุ ท่สี ุดในโลก
และรฐั บาลกส็ งวนหรอื อกี นยั หนึ่ง ‘เลี้ยง’ ไวส าํ หรับเปน เครือ่ งดงึ ดูดลอ ใจนักทอ งเทยี่ วใหเ ขามาทาํ
การลา แบบเดยี วกับการลาหมีโคเด๊ียกในอลาสกา ทนี ีเ้ มอ่ื มันเปน ‘สินคา สาํ หรบั ขาย’ ก็ตอ งคํานึงถึง
ความปลอดภยั แนน อนของผูซ้ือกอ นอ่ืน ไมยอมใหอยใู นฐานะเสยี่ งใดๆ ทงั้ สน้ิ จงึ กําหนดบงั คับปน
ขนาดโตเอาไวส ําหรบั ผทู ่ที ําการลา แตสาํ หรับทรรศนะของพรานอาชพี ท่วั ๆ ไปแลว สัตวห นงั บาง
ขนาดเสือ .30-06 กเ็ หลือท่ีจะพอเพยี งแลว ขอใหฝ ม ือของผูยิงอยใู นขั้นพอสมควรเทาน้นั พวกพราน
พืน้ เมืองบา นเราเอาลกู ซองเดีย่ วยิงเสยี ดว ยซํ้า เลาใหฝ รงั่ ฟงฝร่ังตาเหลอื ก สรกุ แลวก็คอื ฝรงั่ ขขี้ ลาด
ตาขาวกวา พวกเรามากไมย อมเสย่ี งอะไรเลย ถอื หลักปลอดภัยแนน อนไวก อ นเสมอ ถามอี ะไรกา้ํ กงึ่
กันอยใู นระหวา งผลไดผลเสยี เปนไมย อมเส่ยี งเด็ดขาด”
รพินทรห วั เราะเบาๆ ไมกลาวา กระไร เชษฐาเอยย้มิ ๆ ตอ มา
“อยา งคุณงเ้ี ปน ตน เปนพรานใหญ ทองเท่ียวหากนิ ตลอดเวลาอยใู นดงลึก เผชิญหนากับ
สตั วใหญอ ันตรายอยูตลอดเวลา แตไรเฟลประจาํ มือของคณุ อยางใหญท ีส่ ุด คณุ กม็ เี พยี งแค .375
แม็กน่มั เทา นน้ั ฝร่ังเจาของผผู ลติ ปน เองรูเขา กแ็ ทบช็อก ไมเ ชอ่ื วา คณุ จะดาํ รงชวี ติ อยูมาไดย ังไง ปน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
432
ขนาด .375 โลกของวงการไรเฟลถือกนั วา เปน ปน ‘ขนาดกลาง’ เทา นนั้ และฝร่ังผูสรา งเองก็บอกไว
วาง บางขณะอาจจะลม ชา งได มันบอกไวอ ยา งไมแ นใ จนกั ‘อาจจะ’ เทา นั้น แตพรานใหญ รพนิ ทร
ไพรวลั ย แหง ประเทศไทย และพรานทห่ี ากินอยใู นเมืองไทยอีกหลายๆ คน ก็ใชป น ขนาดนี้ลมชา ง
กระทงิ หรือแรดมานานแลว นบั ไมถวน โดยทฝี่ ร่งั ผสู รา งไมกลา พวกนนั้ ถา จะเผชิญหนา กับชางละ
ก็อยา งนอ ยตอง .470 หรือไมก็ .458 แอฟริกันแมก็ นมั่ เทา นกี้ พ็ อจะพสิ ูจนไดช ดั ถงึ นํา้ ใจและฝม อื
ของพรานผวิ ขาว กับพรานของเรา วามนั ผดิ กันขนาดไหนบา ง”
“ผมคดิ วา ความจรงิ กน็ าจะถกู ตองตามทฤษฎขี องเขาครบั ”
รพินทรก ลา วพรอมกบั ยมิ้ นอ ยๆ อยา งสุภาพสํารวม
“การลา สตั วท ่ีถือหลกั ปลอดภยั ที่สดุ โดยอาํ นาจของกระสุนทป่ี ระมาณใหเหนอื ไว จดั วา
เปนวธิ ลี าทถ่ี ูกตอ ง ทีนีพ้ รานบานเรายงั จาํ เปน ตองทนใชอ าวธุ อานุภาพตาํ่ ยงิ สตั วใ หญเ กินกาํ ลังของ
ปนไปน้ัน กเ็ นอ่ื งมาจากสภาพการเปน อยูและสิ่งแวดลอ มทั่วๆ ไปบบี บงั คับอยู ผมเชอื่ วาพราน
เมืองไทยทุกคนรวมท้ังตวั ผมเองดว ย อยากจะมอี าวธุ ลาสัตวดีๆ ไวใชประจํามือกันทุกคน ทนี ้ี
ประการแรก อนั เปนขอ ตดิ ขดั สําคญั ย่งิ กค็ ือทนุ ทรพั ย ปนลา สัตวข นาดใหญล ว นเปน ปนไรเฟล แฝด
ท้ังสนิ้ ราคาอยางเบาๆ กเ็ หยียบหลายๆ แสนข้นึ ไปเปนอยา งตํา่ พรานอาชีพอยา งพวกเราจะมีปญ ญา
เอาเงนิ ที่ไหนไปซ้ือหามา สว นประการท่ีสองก็เก่ยี วกับกฎหมายควบคมุ อาวุธปน ในเมืองเรา ท่ี
ขดี คัน่ ไมย อมใหประชาชนมีอาวธุ ปน สว นตวั โดยมีขนาดของกระสนุ เกินกวา ทก่ี าํ หนดไวให ซ่ึง
สาํ หรบั ไรเฟลลาสัตวแ ลว ขนาด .375 ก็ถอื กนั วาใหญโ ขแลว เทา ท่จี ะอนุญาตใหพวกพรานทัว่ ๆ ไป
ซ้อื หามาได ขนาด .470 ผมเองก็เคยเหน็ นกั ลา สตั วสมัครเลน ช้ัน ‘อภสิ ทิ ธิ์’ ใชก นั อยูเ พยี งไมก่ี
กระบอก เทา ท่ผี า นสายตามา ย่ิง .458 แอฟรกิ นั แมก็ น่ัม .500 หรือ .600 ไนโตรเอกซเปรส ดว ยแลว
ผมสารภาพวาไมเคยเห็นหรอื แตะตองของจรงิ มากอ นเลย เพง่ิ จะมาเคยเหน็ ของคณุ ชายท่ีขนเอามานี่
แหละ และเทา ท่ีรๆู มา พ.ร.บ.อาวธุ ปน ก็ดูเหมือนจะไมอ นุญาตใหส งั่ เขามาสาํ หรบั ประชาชนทวั่ ๆ
ไปดวย สําหรับไรเฟลท่มี แี คลเิ บอรต ้งั แตขนาด .45 หรอื 11 มม. ข้ึนไป ยกเวน อภสิ ิทธชิ์ น
เพราะฉะน้นั ถงึ แมโ ดยหลกั การ จะถอื กนั วาเส่ยี งสักขนาดไหนกต็ ามที พวกเราก็จาํ เปน อยูเองท่ี
จะตอ งใชป น ขนาดท่มี ีอยู ตอ กรกบั สตั วใหญขนาดชางหรอื แรดไปตามมีตามเกดิ ฝากทุกสง่ิ ทกุ อยา ง
ไวกับโชคชะตา โชคดี เรากฆ็ ามนั โชคราย มนั กฆ็ า เรา ตอรองกันอยูอ ยางนแ้ี หละครบั ตาม
ความรูส กึ ของผมนนั้ ปน ยงิ ชา งหรอื สตั วใ หญอนั ตรายอ่นื ใดกต็ าม ทจี่ ะจัดเขาอยูในชนั้ แนน อน
ปลอดภยั จะตองเปน ปน ทมี่ กี ระสนุ ชนดิ ที่ไมว าจะยิงไปถกู สวนใดของรางกาย มนั จะตองทรุดฮวบ
ลงในทนั ที ซงึ่ ไมใชข นาด .375 แม็กนมั่ แนๆ น้ําหนกั ของหวั กระสนุ เพยี ง 300 เกรน ความเรว็ สอง
พันกวาฟตุ ตอวนิ าที และดว ยแรงปะทะเพียงประมาณสองตันครึง่ ยงั ไมสามารถจะหยุดชา งปา บา
เลือดทีก่ าํ ลังจะใชง วงจบั เราฟาดใหลมลงไดใ นพริบตา ถา ลกู ปน ไมเ ขา เปา หมายสําคญั สุดยอด ชาง
ตัวมันโต เปนเปา หมายใหญก ็จรงิ ครับ แตเ นินนํา้ เตาบนสวนหวั ของมนั อันเปนจุดตายเฉยี บขาดน้ัน
ถา จะเปรียบเทยี บกบั ตวั แลวกเ็ ลก็ นดิ เดยี ว และกม็ กั จะยงิ พลาดกันอยูเ สมอในกรณีทม่ี นั ฮึดวงิ่ เขา ใส”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
433
เชษฐาจองหนา พรานใหญด ว ยประกายตาแจม ใส
“รพินทร คณุ รูต ัวบางหรอื เปลา วา คณุ มอี ะไรอยใู นตัว ทท่ี าํ ใหเ ปนพรานใหญชื่อกอง
มาถงึ ทุกวันน”ี้
“อาจเปนเพราะดวงผม ที่ตอ งเกดิ มามอี าชพี เชนนกี้ ระมังครับ”
นายจา งสน่ั ศรี ษะ
“ไมใ ชด วงหรอก การทค่ี นเราจะโยนทกุ สง่ิ ทกุ อยางไปให ‘ดวง’ มนั เลื่อนลอยเกนิ ไป
เหมอื นซัดทอดไปใหอะไรสกั อยา งหนึ่ง ท่พี ิสูจนดว ยตาไมเ ห็น ผมจะบอกคุณใหก ไ็ ด ความท่เี ปน
คนถอมตัวอยเู สมอ มคี วามระมดั ระวงั อนั รอบคอบรแู จง เห็นจรงิ ในอาชพี และไมเคยประมาทอะไร
เลย นแี่ หละทาํ ใหค ณุ เปน พรานใหญม าจนทกุ วนั น”้ี
รพนิ ทรไ มไดต อบคาํ ใด นอกจากย้ิมอยางสาํ รวมตนเชน เดมิ และจากนั้นเชษฐากไ็ มได
พดู อะไรอกี ทง้ั สองน่ังอยใู นทซี่ มุ อยางสงบเงียบ รอคอยเวลาท่ีเสือจะเขามากนิ ซากกวาง
ท้งั สองสงบปากเสียงหยดุ การพูดคุยกนั ไปเพยี งไมถ งึ สบิ นาที ก็มีเสยี งกิง่ ไมแหง หกั รวง
ลงมาจากตนไมทึบปากหว ยดานซา ยมือเบอื้ งหนา หางจากซากของเหยอื่ ท่นี อนอยใู นระหวา งซอก
โขดหินออกไปเลก็ นอ ย ในความเงยี บสงบเชน นี้ เสยี งของมันไดยนิ ถนัด
เชษฐาขยบั ตวั อยางเบาท่สี ุด กวาดสายตาคมกรบิ คนหาไปยังตาํ แหนงทิศทางทมี่ าของ
เสียง แลว ชาํ เลืองไปทางพรานใหญ เหน็ รพนิ ทรย งั คงนง่ั อยใู นอาการเดิมไมเปลีย่ นแปลง เพยี งแตห ู
และตาเทานนั้ ท่เี ปดพรอ ม สหี นา ของเขาสอแววฉงนเล็กนอ ย ตะแคงหเู หมือนจะเตรยี มสดบั จับรหสั
การเคล่อื นไหวของปาและกาํ ลงั อานอยดู วยความกงั ขา กง่ิ ไมแ หงมนั หลนลงมาจากเบอ้ื งสงู ซงึ่ ใน
ระหวางนัน้ ลมไมมี
ตอมาอกี อดึ ใจใหญๆ ใบไมอ นั เปนพุมหนาของลําตนไมเ อนตน หนึ่ง กม็ อี าการสั่นไหวท่ี
ผดิ ธรรมชาติ ยวบยาบไปมาเหมอื นจะมีอะไรเคลื่อนไหวอยา งระมดั ระวงั อยูบนนัน้ ในครั้งน.ี้ ..
พรานใหญคอยๆ ขยบั ตัวจากทา ทีน่ ่ังเอนพงิ ขอนไมอ ยกู ม ชะโงกไปขา งหนา เพง ไปยังจดุ หมายท่ี
หน่งึ ในเงามดื สลวั ของซุม เถาวัลยบนคาคบไมเอนตนนนั้ เชษฐากพ็ ุง สายตาตามดว ยประสาทของ
การคนหาทว่ี องไวทนั กัน
ตาเขยี วคหู น่งึ ปรากฏในเงาตะคุม สลัวของคาคบไมท ที่ บึ ไปดวยใบเถาวัลยน ้นั บางขณะก็
เหน็ ชัด บางขณะกห็ ายไป แตส ง่ิ ที่ยืนยนั ฟอ งชดั คอื เครือเถาวัลยแ ละกิง่ ไมบ ริเวณนนั้ ซึง่ ยังคงไหว
อยูเปน ระยะ อีกอดึ ใจใหญข องการเพง จบั มองชนิดตาไมก ะพรบิ เงาดาํ ปลอดของมันคอ ยๆ โผล
ออกมาใหเ หน็ ถนัดเพียงสวนขาขา งหนงึ่ ทเ่ี หยยี บอยูบนคบไมเทา นั้น ก็บอกไดในทันทีวามนั คือ
อะไร!
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
434
เชษฐาขยับตวั เบาๆ อีกครัง้ มือทัง้ สองจับปน ในทา เตรยี มพรอม เพยี งแตยังไมไ ดย กขน้ึ
ประทับกบั ไหลเ ทานัน้ มอื ของพรานใหญแ ตะแผว เบาลงไปที่บา ของเขาเหมือนจะเปน การเตอื นให
ใจเยน็ ไวกอน
เจาเสือดําชะเงอ ชะแง กวาดดวงตาคมวาวอยางระแวดระวังไปรอบดา น แลว คอ ยๆ ไต
จากคบสูง ลงมายังกิ่งตํ่าเปน ระดบั จรดจองเมยี งมองหมายไปยังซากของเหยอ่ื ทน่ี อนอยูในระหวา ง
ซอกโขดหนิ เบือ้ งลาง ไมหางจากกิ่งไมท่มี นั อยลู งไปเทาใดนกั
และอึดใจตอ มาน้นั เอง มันกเ็ ผนลงมายังพน้ื ดนิ วาดหางปดไปมาชาๆ เหมือนแมว เดิน
ยอ งเกรว นเวียนอยูสองสามรอบรมิ โคนไมใหญต น นน้ั สง เสยี งคํารามออกมาเบาๆ ในลาํ คอ ตวั ของ
มันเขอื่ งพอดู ขนอันเล่ียนเกรียนเปน สดี ํามันระยบั ราวกับกาํ มะหยี่ เปนพ้ืนดําสนิทแทๆ ไมมี
รอ งรอยของจดุ ดาวท่ีผสมปะปนอยเู หมือนบางตัว
ไอดําปลอดยองใกลเขา ซากกวางเขา มาเปนลําดบั อยา งแชม ชา เยอื กเย็น เดินกรายลากหาง
วนอยูรอบๆ กลับไปมาอยสู องสามเที่ยว แลวทรดุ ตวั ลงหมอบ กัดแทะกนิ ซากน้นั อยา งสบายใจ ไม
เรง รอ นหรือแสดงอาการตะกรมุ ตะกรามหวิ โหยอะไรนกั หันสวนหวั ดา นหนึง่ มาทางซุมไมท ีเ่ ชษฐา
และรพนิ ทรน ง่ั ซมุ อยู เปนมมุ ตรง
เชษฐากะพรบิ ตางงๆ หันไปจองหนา พรานใหญเหมือนจะถาม รพนิ ทรเ องกม็ สี หี นา
ประหลาดใจเชน กัน ทาํ มือเปนภาษาใบ บอกใหน ายจา งของเขาทราบวา เจา เสอื ดาํ ตวั นไี้ มใ ชเ ปน
ตวั การสาํ คัญ เจาของเหยือ่ เดิมทีก่ ัดกวางทิ้งไว เพราะจากรองรอยทเ่ี ขาตรวจดูแลว มันเปน รอยของ
เสือโครง เจา ดําโผลออกมาพบซากเหยอ่ื โดยบงั เอญิ หรือโดยตามกล่นิ มาแลวก็เลยถอื โอกาสยดึ
ครองเสยี อยางเต็มภาคภูมิ
เชษฐาเขาใจความหมายตามภาษาบยุ ใบข องเขา และกไ็ มไ ดประทับปน ข้นึ แสดงวายงั ไม
ตอ งการจะยิง
ขณะนนั้ เอง ระหวางทพี่ ากนั จองตางงๆ กนั อยู กลิน่ สาบอยา งแรงกโ็ ชยมากระทบจมูก
มนั ลอยมาจากใกลๆ น่นั เอง ดคู ลา ยๆ กบั วา ท่มี าของกลิ่นจะอยหู างจากทง้ั สองเพยี งไมก ว่ี า ทั้ง
เชษฐาและพรานใหญบังเกดิ ความเอะใจพรอมกนั คร้นั แลว กอนทจี่ ะมีเวลาพจิ ารณาสงิ่ ใดนนั่ เอง
เสยี งคาํ รามกระหมึ่ กด็ งั ขึ้นบนชะงอ นหินผาทีป่ กคลุมไปดวยพุม ไม เบ้ืองบนศรี ษะท่ตี างพากนั นัง่
หลบซุม อยู กล่ินสายสางยิ่งลอยตลบลงมาสมั ผสั จมกู แจม ชดั ชะงอนหินตอนน้ันมนั สงู ขน้ึ ไปกวา
ระดับทนี่ ัง่ อยเู พยี งไมเกินสี่วาเทา นัน้ เอง!
พรานใหญเ หน่ียวไหลข องเชษฐาไวแ นน ดึงใหเอนตวั เบนหลบเขา มาชดิ ฝาผนงั โพรงหิน
ผาทีน่ ั่งซุมกนั อยู ใบไมแหงและกรวดดนิ บางสว นพรลู งมาจากชะงอ นเบื้องบนตอนนน้ั กระทบ
สว นปลายเทา ของท้งั สองทโ่ี ผลล้ําออกไป ภาพเหนอื ศีรษะขึ้นไป...ไมส ามารถจะมองเหน็ ได
นอกจากจะไดย นิ เสยี ง แตภ าพเบ้อื งหนา...ท่ซี ากกวางตวั นนั้ เจา เสือดําผละออกจากเหยื่อ แยกเขี้ยว
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
435
อา ปากคาํ รามตอบ หูทัง้ สองลูไปทางเบ้ืองหลัง หมอบตวั เลียดเกร็งอยูกบั พนื้ เสียงแผดคาํ รามจาก
เบือ้ งบนและเบอื้ งลางทีก่ รรโชกเขา ใสก นั ดงั กองไปทัว่ บรเิ วณ โดยท่รี พินทรไ มจ ําเปน จะตองบอก
อะไรในขณะนเี้ ลย เชษฐาก็สามารถจะเขา ใจเหตกุ ารณอ ันเกิดขนึ้ อยา งปจจุบนั ทนั ดว นนไี้ ดอ ยา ง
ฉบั พลนั วาอะไรมนั เปน อะไร ประทบั ปน ขน้ึ เตรยี มพรอ ม
ระหวา งการแสยะเขย้ี ว สยายเลบ็ เขา ใสกนั จากฝา ยเบ้อื งลา งท่มี องเห็นตวั และฝายเบอื้ ง
บนท่ีไดย ินแตเ สยี งนี้ พริบตาตอ มานัน้ เอง ฝา ยที่โผลออกมาจากชะงอ นหนิ เหนอื ศรี ษะกเ็ ผนพรวด
ลงมายังพืน้ เบอ้ื งลางชนดิ ดนิ รว งกราว เหน็ แวบเดียววาเปน เสอื ลายพาดกลอนสีลายชัดเจนสดใส อนั
แสดงถงึ ความหนุม แลวจากนนั้ ก็เปน ภาพอันพลั วนั ทจี่ บั ตาดูไมทัน ในระหวางสีดาํ สนทิ กับสี
เหลอื งสลบั ดาํ ทีฟ่ ดกนั ชลุ มนุ คลกุ คลไี ปมา พงไมส ุมทุมในละแวกใกลเ คียงหกั ยับแหลกวินาศ เสียง
แผดคํารามอยา งเกรี้ยวกราดดุราย ประสานกันจาํ แนกไมถ ูก ใบไมทัง้ สดและแหงกระจายวอ น
ระคนไปดว ยฝุน ใกลเคยี งกบั ซากของเหยือ่ อนั เปน ชนวนเหตแุ หงการประลองเขยี้ วเล็บของเจา ปา
ทัง้ สอง
เชษฐาวาดศูนยปนตาม และจบั ภาพอนั ฟด กันกลมอยนู นั้ ไดอ ยางถนัดหลายคร้งั แตไม
ปรากฏวาไรเฟล ในมือของเขาจะแผดเสยี งระเบิดข้ึนอยางใดทงั้ สน้ิ คงประทับเล็งนงิ่ อยเู หมอื นจะ
ลงั เลใจเชนนนั้ รพินทรเองเปน ปนทสี่ อง เตรยี มพรอมอยูทกุ ขณะ เพยี งแตร อใหนายจางของเขา
ระเบดิ กระสุนนดั แรกขน้ึ กอ นเทา นน้ั แตกไ็ มเ ห็นเชษฐายิง จึงรีรออยู
ในทส่ี ุด เชษฐากล็ ดปนลงจากการประทบั จริงจัง กดั ริมฝปากแนน จอ งตาไมกะพริบไป
ยงั ภาพของการตอ สูระหวางเจาเสอื ดาํ กบั เจา ลายพาดกลอนคูน้นั อยางพึงพอใจ กระซบิ ออกมาเรว็
ปรือ๋
“ปลอ ยมนั รพนิ ทร อยาเพิง่ ยิง มันเปน ภาพที่ผมไมเ คยเหน็ มากอน และไมคิดวา จะมี
โอกาสไดเหน็ !”
พญาสัตวช นิดเดียวกนั แตต างพันธุทง้ั สอง คงฟด กนั ตดิ พันตอไปอยางดเุ ดอื ดรวดเรว็ นวั
ไปหมด ท้ังเขีย้ วและเล็บทใ่ี ชเ ปน อาวธุ หา้ํ หั่นกนั เปน ภาพทน่ี า ตน่ื ใจย่งิ เจาลายไดเ ปรยี บกวา ใน
ขนาดและนํา้ หนกั ตวั ซ่ึงใหญก วาเล็กนอ ย แตลักษณะจากสสี ันของมันยังเปนเสอื ที่หนุมเกนิ ไป
สวนเจา ดําถึงแมจ ะเล็กกวา กจ็ รงิ แตเ ปน เสือทอี่ ายุฉกรรจกวา...ไดเปรยี บในความวอ งไวดเุ ดอื ดและ
เลห เหล่ียมชน้ั เชงิ ท้งั สองพนั ตูกนั อยา งชาตเิ สือ ชนิดทีไ่ มต องมกี ารเปรยี บเทยี บ อุปมาอปุ ไมยอะไร
ทงั้ สนิ้ โดยมีซากกวางเปนเดมิ พนั
มนั อยทู วี่ า ...ใครจะเหนอื กวาใครเทานน้ั !
มันนานพอสมควรทีเดยี ว สําหรับการตอ สรู ะหวางสองเสอื รา ยเจาปา แตมันดเู หมือนจะ
เปน เหตกุ ารณท อี่ ุบตั ิข้ึนอยางรวดเรว็ กะทนั หัน และจบสนิ้ ลงในระยะเวลาส้นั เหลอื เกิน สาํ หรบั
มนุษยผ ูตะลึงมองเปนสกั ขพี ยานอยู ทั้งสองฝา ยฟด กนั กล้ิงกลมไปกับพนื้ บางขณะขยาํ้ ตัดกนั แนน
บางขณะก็กระเดน็ หางกนั ออกไป แลว กเ็ ผน เขา ใสกันอกี ดไู มทันเอาเสยี เลยวา ตวั ไหนกดั ตวั ไหน
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
436
เพียงแตเหน็ ไดวา เจาดาํ วอ งไวปราดเปรยี วกวามาก และไมย อมเปดโอกาสใหเ จา ลายตงั้ ตัวตดิ เสยี ง
แผดคํารามอยา งดรุ า ยจากโทสะของมัน บางขณะก็ฟง ดเู หมือนเสียงแมวรอ งในเวลาตอ สูกัน เพยี ง
แตสะทา นสะเทือนสยองใจกวา
ในท่ีสดุ เจา ลายพาดกลอน อันเปนเจาของเหย่ือโดยชอบธรรมก็กระเด็นหางออกไปยนื
แยกเขย้ี วตวั โกงอยรู มิ พุมไมต อนหน่ึง สว นเจา ดําหมอบหลู ูเ ตรียมพรอ มทจ่ี ะพุงเขาใสอ ยูรมิ โขดหิน
ใกลเหยือ่ ตา งตวั ตา งมที เี หมือนจะหยา ศึกชวั่ คราว คุมเชิงกันอยเู ชน นน้ั ขนบางสว นของเจา
ลายพาดกลอนตดิ อยูทป่ี ากของเจา ดาํ มองเหน็ ไดช ัด...อดึ ใจใหญต อมา เจา ลายพาดกลอนกเ็ ปนฝาย
จํานนลาทัพอยา งไมนา เชอ่ื มนั คอยๆ เดนิ เลยี่ งลบั พุมไมห ายไปอยา งจําใจ ปลอ ยใหค ตู อสูตวั ท่ีเล็ก
กวาของมันมชี ัย ครอบครองเหย่อื โดยเสรตี อไป
เชษฐาลืมตาโพลง จองภาพนน้ั อยางต่นื เตนเหลอื ท่ีจะกลาว ตะลึงงันไปชั่วขณะ สวน
รพนิ ทรยม้ิ ออกมาอยา งพอใจ ชําเลืองมองดูนายจาง พรอมทง้ั สะกดิ เตอื นใหตดั สนิ ใจ แตปรากฏวา
เชษฐาวางปนลงพาดตักเฉย มหิ นาํ ซ้ํายงั ทาํ มอื หา มไมใหพ รานใหญย งิ เจา เสือดําตัวนน้ั กลายเปนวา
...ทั้งสองคนน่ังนิง่ อยใู นทีซ่ ุม มองดูเสือดําผพู ชิ ติ ตวั น้นั กนิ เหยอื่ ของมนั ตอ ไปตามสบาย
จนกระทงั่ มันอ่มิ ผละออกจากเหย่ือ ไปยืนเลียอุงเทาและรอยบาดแผล ท่ีไดรับบาดเจ็บ
จากการตอ สอู ยูทีร่ มิ พุมไมอกี ครใู หญ ก็ลบั ตาหายเขาไปในพงทึบอยา งเงียบๆ ทง้ั สองเฝามองมนั จน
ลบั ตา แลว หันมามองดูตากนั เองอกี ครั้ง เชษฐาถอนหายใจออกมาเบาๆ แลว ย้ิม ตาเปนประกาย
“คุณคงจะทายใจผมถกู วา ทําไมผมถงึ ไมต องการยิงเจา ‘ฮโี ร’ ตัวนนั้ ”
พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“ครบั ก็ใจเดยี วกับผมนัน่ แหละ ถึงแมจ ะเปน สตั วท ี่เราหมายลา แตเ มื่อเราเห็นการแสดง
วรี กรรมสมศกั ด์ศิ รขี องมนั เราก็ไมอยากจะฆา มัน เปนอนั วาไอเ สือดาํ ตัวนนั้ มนั ชนะใจคณุ ชายและ
ผม”
“น่ีวา มนั เปน สตั วด ริ ัจฉานนะ ถาเปนคน ผมคงออกไปขอจับมือมันแลว ตวั มันเล็กกวาไอ
ลายเปนกอง แตใ จเด็ดกวา ลวดลายก็เหนือกวา ไอนนั่ ใหญเสียเปลา กลับสไู มไ ด ไมน า เชือ่ เลยวา ใน
ระหวางไอดาํ กบั ไอล าย ไอล ายจะเปนฝา ยเปด อา ว นี่เห็นจะเปนขอสรุปไดกระมงั วา เสือดํา
เหนือกวา ลายพาดกลอน”
จอมพรานคงหวั เราะอยูเชน นั้น โคลงศีรษะชา ๆ
“มันกไ็ มใชแ นเสมอไปหรอกครบั ตามปกติ เสือลายพาดกลอนมนั ใหญก วา เสือดาํ มาก
และสว นมาก...ไอดํามันจะไมก ลาขอ งแวะกบั เสือลาย แตสาํ หรับรายน้ี ทไ่ี อล ายเปน ฝา ยถอยไปก็
เพราะลายพาดกลอนตัวนนั้ เปนเสอื รุน หนมุ อยูมาก ชนั้ เชิงลวดลายสูไอด าํ ซึง่ เปน เสอื แกกวา ไมไ ด
และตวั ก็บังเอญิ ไมใ หญก วากนั เทาไหรนกั แตถ ึงอยางไรก็ตาม เม่อื เจาสตั วตวั เลก็ กวา มนั ชนะสตั วท ี่
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
437
ใหญกวา ได มนั กท็ าํ ความประทับใจใหแ กผ ูท่ีพบเห็น อกี อยางหน่ึง ถา จะพดู กันถึงนิสยั แลว เสือดาํ
มนั ดุกวาลายพาดกลอน ถงึ จะตัวเลก็ กจ็ รงิ ”
เชษฐาลุกข้นึ ยนื
“ไป เรากลับกนั เถอะ ผมดใี จทปี่ ลอยใหมนั รอดชีวติ ไปเสยี กวาทจ่ี ะยงิ มนั อกี ถึงไมไดย ิง
เสอื สมกบั ท่ตี งั้ ใจไวแ ตแ รก แตไ ดมาเหน็ ภาพอยา งนี้ กพ็ อใจทส่ี ดุ แลว เปน ขวัญตาเหลือเกนิ เม่อื มนั
ชนะ กค็ วรใหม นั ไดกนิ เหยอ่ื และมชี วี ติ รอดไปได”
“ถาไอล ายเปนฝายชนะละครบั ?”
พรานใหญถามยิม้ ๆ เชษฐาขมวดค้ิวคดิ แลวทาํ หนา ตน่ื
“อือม นา คิดนะ ถา ไอลายมนั ชนะ ผมวา ผมคงจะยิงไอล ายแน เพราะเราตง้ั ใจจะดกั ยิงมัน
อยกู อ นแลว นน่ั ประการหน่งึ สว นอกี ประการหนึง่ การที่สมมติวา ไอลายชนะ ผมก็คงจะมองไม
เหน็ มันจะเกงกาจนายกยองสรรเสรญิ มนั สกั แคไ หนเลย เพราะมันเปน ตออยูแลว ตัวกโ็ ตกวา และ
ผมกค็ ิดวายังไงเสยี มันก็ตอ งชนะไอดาํ ตวั ท่เี ล็กกวาอยูวนั ยงั คํ่า ทีนรี้ ปู การมันกลบั ตาลปตรไปเชน น้ี
ทําใหเกิดการเปลยี่ นใจขน้ึ มาอยา งกะทันหนั ไมร ูลว งหนา มากอนวาจะไดม าเหน็ ภาพอยางนี้ มา ยงนั้
แทนที่จะถือปน ผมถอื กลอ งมาแลว”
ทงั้ สองหวั เราะใหก นั อกี คร้งั แลวชวนกันเดนิ บา ยหนากลับแคม ป พรอ มกับสนทนากนั
มาเบาๆ ตามสบายไมคิดหมายที่จะลา อะไรอกี สาํ หรบั บายวนั นี้
ท่บี ริเวณปางพกั ไชยยนั ตน อนอา นหนงั สอื อยูบนกอ นหินพืน้ เรยี บใตรมไมใ หญร ิมเตน็ ท
แลวกเ็ ลยมอยหลับไป ดารนิ นั่งคุยฆา เวลาอยูก บั พวกลกู หาบรมิ รา นยา งเน้ือ ฟงพวกนนั้ เลานิทาน
สารพัดเทาที่จะอบุ ัติขนึ้ ไดใ นปา สวนมากก็เปนเร่ืองภตู ผีปศาจ และความดุรา ยของเสอื สมิงท่ีมี
วิญญาณตายโหงสิง และความลลี้ บั มหศั จรรยน านาประการ ลกู หาบทกุ คนรกั ใครน บั ถือในความไม
ถือตัวของหลอน ท่ลี งมาคลกุ คลดี ว ยอยางใกลช ดิ ตะวนั บายคลอ ยตํา่ ลงเปนลําดับ เกอื บจะไดเ วลา
หุงหาอาหารคา่ํ พวกท่สี ง ใหไ ปเอาเนื้อกระทงิ ยงั ไมก ลบั
บญุ คาํ และจันคมุ พวกลูกหาบจาํ นวนหนง่ึ ออกไปหาฟน ในดงใกลๆ แงซายผูเร่ิมนอน
ตั้งแตต ะวันขน้ึ เพิง่ จะตนื่ เมอื่ สกั ครนู ี้เอง หนุมกะเหรี่ยงพเนจร คนรบั ใชประจาํ แคม ปกาํ ลงั งวนอยู
กับการกอ ฟน ตดิ ไฟ เพือ่ เตรยี มหุงหาสาํ หรบั คณะนายจา ง ทํางานงว นอยคู นเดยี วเงยี บๆ ไมสงุ สงิ กับ
ใคร
ทนั ทนี น้ั เอง โดยไมม ีใครเฉลยี วคิดคาดฝน มากอ นเลย เสียงชางรองขน้ึ สะเทอื นปา ...ดัง
ออกมาจากรมิ ดงใกลๆ อยางกะทนั หนั เวลาติดๆ กนั กม็ เี สียงปน ลกู ซองระดมระเบดิ ขน้ึ เซง็ แซ
พรอ มกับเสียงรอ งตะโกนเอะอะของคนฟง ไมไดศ ัพท เสยี งปา ถลม โครมครามไมไ รหกั พงั พินาศดัง
ใกลเขามา
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
438
ทกุ คนในแคมปพ ากนั ทะลึ่งพรวดข้ึนยนื ดว ยความต่นื ตะลึง ไมม ีปญ หา เสยี งปน ท่ดี งั ข้นึ
คงจะตอ งมาจากพวกบญุ คาํ จนั และลกู หาบท่ีออกไปหาฟน นัน่ เอง คนเหลานั้นเผชญิ หนากบั ชางปา
เขา โดยทีค่ งไมมกี ารรูต ัวลวงหนา
กอนที่ฝา ยในแคม ปจ ะทนั ไหวตวั ...ตืน่ จากอาการตะลงึ ซมุ ไมท างดา นขวามือของบริเวณ
ปางพัก กห็ กั พนิ าศราบเปน ทาง ภูเขาลูกหนง่ึ บกุ ตะลยุ อยา งรวดเรว็ ออกมาจากพงดา นน้ัน มวนงวง
ข้นึ ว่งิ เหยาๆ ตรงรเ่ี ขา มายงั บริเวณปางพกั อยา งกระหายชวี ิต
ความองึ อลโกลาหลบังเกิดขน้ึ เปน จา ละหวน่ั ในบดั นน้ั เสียงพวกลกู หาบรองเอด็ องึ และ
เผนกนั แตกกระจายไมรทู ิศทางอยางขวัญไมอยกู บั ตวั เหตุการณมนั เกดิ ขึ้นอยา งกระช้ันชดิ ปจ จุบนั
ทันดวนเกนิ กวาท่ีใครจะควบคมุ สติไดทนั รางอนั ใหญโตมโหฬารนนั้ ตะลยุ เขา มาถงึ ใจกลางบริเวณ
แคมปเ สียแลว
ดารินว่ิงอยางไมคดิ ชีวิต เผนเขาไปหลบอยหู ลังพตู นกระหรางใหญ พรอ มกบั กระชากปน
สั้น .357 ที่ติดอยูใ นซองขา งเอวออกมาดว ยสญั ชาตญาณมากกวาทสี่ มองจะส่งั การ หลอนสับไก
ตามหลงั เจา ชา งปาตกมัน ทว่ี ง่ิ เฉยี ดผา นหนา ตรงเขาใสล กู หาบที่แตกฮืออลเวลเหลานนั้ ออกไปตดิ ๆ
กันสองนัดซอ น เสียงกระสุนปนสัน้ ระเบดิ กกึ กอง แตอ าํ นาจของ .357 แมก็ นม่ั จากปน ส้นั ในมือของ
หลอนจะยงั ประโยชนอ นั ใดแตนอยกห็ าไม รา นยางเนอื้ ท่ีขวางอยูเบอ้ื งหนา ของมนั ถูกชนปะทะปก
ครนื ยอ ยยบั ลงในพริบตา เกวยี นเปลา ๆ อีกคันหนึง่ ถกู กระชากลม ตะแคงลงกับพืน้ แลวเหยียบหักลง
ทั้งแถบ
ไชยยนั ตน นั้ พอตกใจเสยี งปน และเสียงรองเอะอะ ลืมตาลุกพรวดขึ้นจากแทน หินทน่ี อน
หลับอยู เห็นชางปาวงิ่ รเ่ี ขามากก็ ระโจนลงจากแทน หนิ ว่ิงตรงเขา ไปทีเ่ ตน็ ทเพ่ือจะเอาไรเฟล ราง
ของอดีตนายทหารปน ใหญอ ยูใ นทศิ ทางการอาละวาดเบอ้ื งหนา ของมนั พอดี เจาสีดอตกมันละความ
สนจากจากลูกหาบและสงิ่ ของอน่ื ๆ แผดเสียงรอ งลัน่ ว่งิ กวดตามหลังไชยยนั ตไ ปตดิ ๆ เสียงใครตอ
ใครหลายคน รวมท้ังดารนิ ตะโกนไลห ลงั ใหเ ขาหลบเขา กําบังขา งทางเสยี กอน แตไชยยนั ตไ มได
ยินเสยี แลว ในขณะนนั้ คงมงุ หนาว่งิ ตรงเขาไปท่เี ตน็ ท พรวดแหวกกระโจมเขา ไป แลว เผนเขา ไปยัง
ราวปน
ยงั ไมทันทเ่ี ขาจะควาไรเฟลขนึ้ มา สายเตน็ ททข่ี งึ ดา นหนา กถ็ ูกงวงฟาดขาดพินาศ เตน็ ทที่
ขึงตงึ ขาดฮวบลงมากองอยูก บั พนื้ ไชยยนั ตห ันขวบั มาเหน็ เพยี งพรบิ ตาเดียว กก็ ระโจนหนีอยางขวญั
บนิ ลม ลกุ คลกุ คลานพยายามจะลอดหนอี อกไปทางปลายเตน็ ทฝง ตรงขามอีกดานหนงึ่ ซ่ึงมันกเ็ ปน
เวลาเดยี วกับทก่ี ระโจมผาใบใหญท ั้งหลงั ถกู กระชากฟาดลงมา มว นคลมุ พืน้ หลกั ยดึ ทง้ั ส่ดี านถอด
หลุดจากดนิ ทป่ี กอยู เสยี งขา วของสมั ภาระหีบลังถูกเหยยี บแตกหักดังสนั่น ลาํ ตัวสว นลา งของไชย
ยนั ตถ กู มว นคลุมอยูภ ายใตเตน็ ทผืนนั้น
ทามกลางสายตาอันจอ งตะลงึ อกสั่นขวญั แขวนของทกุ คน รา งของใครคนหนงึ่ พุงปราด
ออกมาจากโคนไมใ หญร ิมเต็นท วงิ่ ออกไปสกัดหนาชา งปาตกมันตวั น้ัน กอนทมี่ นั จะเหยยี บย่ําทุก
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
439
สง่ิ ทุกอยา งภายใตครอบคลมุ ของผา เต็นทซ่ึงหลนลงมากางครอ มดิน เสียงตวาดกอ งดงั มาจากรา งที่
ปราดออกมาขวางหนาในระยะหา งเพยี งไมเ กินสบิ กาวเทา นนั้ เจาชา งตกมนั ชะงกั กกึ ลงอยา งกะทนั -
หันเพราะเสียงตวาด และพริบตานน้ั เอง ไรเฟล ในมอื กป็ ระทับขน้ึ พรอ มกับเสยี งกระสนุ ระเบิด
กึกกอ ง เปน การยิงประจนั หนา ในระยะเผาขน ภายหลังเสียงตวาดใหชะงัก
ส่งิ ทท่ี ุกคนเห็นดวยสายเลอื ดอันเยน็ เฉยี บ แทบจะจับเปน กอนดว ยความตนื่ ตกใจกค็ ือ
ชางตกมนั ตวั น้ัน คเู ขา หนา ฮวบลงกบั พน้ื ราวกบั ถกู เปา ดวยมนตส ะกด สงเสยี งรอ งโอกในลําคอแหบ
ยาว แลวก็คอ ยๆ ลมตะแคงลงเหยียดยาว สงบนง่ิ หมดลมหายใจ หมดฤทธ์ิอยูตรงนน้ั เอง
ใครคนนน้ั กค็ อื แงซาย!
ดารินกบั ลูกหาบทุกคนว่ิงพรูกันเขา มา ในขณะเดียวกนั กบั ท่ีไชยยนั ตลุกข้ึนจากการถกู ผา
เตน็ ทพ ันขาอยู โดยมีใครตอ ใครหลายคนชว ยกระชากผาเตน็ ทออกและพยงุ เขาข้ึน
ชายดงดานท่ชี า งตวั น้ันโผลต ะลุยเขามา บัดน้ี บญุ คํา จัน และพวกลูกหาบทอ่ี อกไปหาฟน
กพ็ ากันว่ิงกระหดื กระหอบโผลตรงเขามา ทกุ คนอยใู นอาการตน่ื เตนตระหนกตกใจ รอ งถามกันลั่น
ไปทั้งบรเิ วณปางพัก
รพนิ ทรก ับเชษฐาน้ัน ระหวางเกดิ เหตุ ทง้ั สองเดนิ เขา มาใกลบ รเิ วณปางพักไมถงึ 100
เมตร ตา งไดย นิ เสียงปนและเสียงชา งรอ งตลอดจนสรรพสาํ เนยี งโกลาหลอลหมา นท่แี คม ปอ ยา ง
ถนดั
พรานใหญก ับหวั หนา คณะเดินทางไมไ ดพ ดู คาํ ใดกันอกี เลย หนั มาจอ งหนากนั แลวก็
ออกวิ่งตรงมายังบริเวณแคมปโดยเรว็ ชนิดแขง กับเวลา ทั้งสองมาถงึ และเผชญิ เหตกุ ารณในเวลาทนั
ควนั สดๆ รอ นๆ ระหวางทพ่ี วกอยูในแคม ปกําลงั มุงอยทู ่ีซากชางและพูดกันเอะอะลน่ั
ภายหลงั จากการสอบซักอยคู รเู ดยี ว ทงั้ พรานใหญแ ละเชษฐากป็ ะตดิ ปะตอ เรื่องราวไดถูก
หมดทุกอยา ง ชา งตัวนไ้ี ดเ ผชญิ หนา อยา งกะทันหนั กบั บุญคํา จันและพวกลูกหาบที่ออกไปหาฟน
กอน เสยี งปน คร้งั แรกทไ่ี ดย นิ เปนเสยี งปน ของบญุ คาํ ระดมยงิ มันไลต ะลยุ ฝา เขา มากลางแคม ป และ
มาพบจดุ จบดว ยมอื ของแงซายทีส่ ติดีกวาทกุ คนในขณะนนั้ กอ นท่ีคนใดคนหน่ึงในแคมปจะตอง
เสียชีวิตลง
พอพจิ ารณาเหน็ ซากชา งสดี อตัวนนั้ ไดถ นัดตา เชษฐากต็ ะลงึ เพราะปรากฏวามนั เปน ชา ง
ตัวเดยี วกับท่ีรพนิ ทรน ําเขาคลานเขาไปแอบดมู ันยนื พิงตน ไมพ กั อยู เมอ่ื ตอนบายนเ้ี อง!
“ไองากุดตวั นี้เอง ท้งั ฉันและรพนิ ทรอตุ สาหหลีกเลีย่ งไมย งิ มนั แลว ทเี ดียว ยงั แสมาหาท่ี
ตายเขาจนได! ”
เชษฐาครางออกมา พรอมกับจุป ากล่นั
เมื่อปรากฏวาไมมีใครไดร บั บาดเจ็บอันตรายใดๆ ท้งั สนิ้ นอกจากขา วของในเต็นทและ
เกวยี นคันหนง่ึ ถูกเหยยี บหกั เสียหายเลก็ นอย รพินทรแ ละเชษฐาก็ถอนใจออกมาอยา งโลง อก
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
440
ทุกสายตาในขณะน้ีเปลี่ยนไปจบั อยูท ี่หนมุ กะเหรยี่ งพเนจรผูลึกลับ รา งนัน้ ยนื สงบน่ิงอยู
ในอาการปกติ ไมยนิ ดียนิ รายใดๆ ท้ังสนิ้ ทอดสายตาเฉยเมยจับอยูทีซ่ ากชา ง ซึ่งบัดนก้ี องเปน ภูเขา
เลากาอยูใจกลางปางพัก ใกลกบั บรเิ วณกระโจมของคณะนายจาง ซึ่งขาดลงมาคลมุ กองอยกู ับพนื้
เชษฐาเดนิ เขาไปตบไหลห นกั ๆ
“แกพสิ ูจนค ณุ คา ตัวแกเองใหเราเหน็ ชัดขน้ึ ทุกวนั ไมเ สยี แรงเลยท่เี รารับแกไวใ นการ
เดินทางครง้ั น้ี แงซาย แกเปน คนมคี าเกินกวา ท่ีฉันคิดไว! ”
อดตี นายทหารกองโจรกะเหรีย่ ง ผูมาสมคั รเปนคนใชไมไ ดเ อยคําใดทง้ั ส้ิน นอกจากยมิ้
รับคําชมน้นั นอ ยๆ แลว กถ็ ือปนเดินเลย่ี งออกไป
“ถา ไมไ ดแ งซายคนเดยี ว พวกเราคงจะมีใครตายกันบาง สงสัยคนแรกก็เหน็ จะเปน ไชย
ยนั ตนน่ั แหละ ครั้งสุดทา ยทส่ี ดุ มนั กวดไลไ ชยยนั ตไ ปตดิ ๆ พวกเราไมม ีใครถือไรเฟลอยเู ลยสกั คน
เดยี ว และกาํ ลงั เผลอตวั คิดไมถ งึ มากอน”
ดารินพูดขน้ึ หอบๆ หนาของหลอนยงั ขาวซีด สว นไชยยนั ตห วั เราะกรอยๆ มองดซู ากชา ง
แลว โคลงหวั ชา ๆ รพนิ ทรห ันไปสอบปากคําบุญคาํ กบั จัน พรานของเขาอกี ครงั้ ดว ยสีหนา เครง ขรึม
ก็ไดความจากคนของเขาทัง้ สองวา ตางออกไปหาฟน และคดิ ไมถ งึ มากอ น มีแตเพยี งปน ลกู ซองตดิ
มือไปคนละกระบอกเทา นนั้ ไมไดถอื ไรเฟล ไปเพราะเหน็ วา ออกไปใกลๆ แคมปแ คนเี้ อง
รพนิ ทรสบถดาคนของเขาพึมพําอยา งหงดุ หงิด ขดั ใจในความเลนิ เลอของพรานพ้ืนเมอื ง
ท้ังสอง
ภายหลงั จากทที่ กุ คนสรา งความตื่นเตนตกใจลงแลว รพินทรสงั่ ใหพวกลูกหาบจดั การขึง
เตน็ ทท่ีขาดลงมากองครอมพื้นใหม และใหจดั การซอมเกวยี น ไลตอ นควายบางตัวแตกต่ืนสะบัด
เชอื กขาด เตลดิ หนีออกไปในขณะทีถ่ กู ชา งบกุ เขามา
ซากของชา งตัวนั้นยงั กองอยเู ปนภูเขาเลากากลางบรเิ วณแคมป ชนดิ ท่ีไมม ีใครสามารถ
จะจดั การขยับขยายเคล่ือนยายมนั ออกไปได กระสุนของแงซายท่ยี ิงจากไรเฟล .375 ซ่ึงไดรบั แจก
จากคณะนายจา งใหเ ปน ปน ประจํามอื
เจาะทะลุเนินนํา้ เตา ของมนั อยา งเฉยี บขาด แมนยาํ !
น่นั เปน การหยุดมันอยา งประกาศิต ชนดิ ไมต อ งซ้าํ หรอื ปลอยระยะเวลาใหมนั ทนทกุ ข
ทรมานไปแมแ ตนาทเี ดยี ว!
“เราจะทํายงั ไงกับไอชางน่ีดี แงซายยิงควํ่านอนกองเปน ภเู ขาอยกู ลางแคม ปนีเ่ อง”
เชษฐาหนั มาถามรพินทรอ ยา งขอความเหน็
“เห็นจะตอ งปลอ ยใหมันนอนคาอยูนแี่ หละครับ ไมมที างจัดการยงั ไงได ถึงยังไงเราก็จะ
พักกันอยทู ีน่ ี่อกี คืนเดยี วเทา นัน้ พรงุ นกี้ จ็ ะออกเดนิ ทางแลว ระยะชว่ั เพยี งคืนเดียวซากของมนั จะยงั
ไมสงกลิ่นรบกวนอะไรเรา”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
441
พรานใหญห รต่ี ามองดูซากชา งอันพะเนินเทนิ ทึกนน้ั แลว ลบู คางตอบเบาๆ หัวหนา คณะ
เดนิ ทางพยกั หนา บัดน้ที กุ คนระงบั อารมณล งเปนปกตแิ ลว เหตกุ ารณต ่ืนเตน อกสนั่ ขวญั หายมนั จะ
เกิดขึ้นอยา งกะทันหนั ไมรเู นอ้ื รตู วั และกห็ ายไปไดอ ยา งรวดเร็ว สาํ หรบั ในปาเสมอ
พอเรอ่ื งอกสั่นขวัญกระเจงิ หมดสน้ิ ก็กลายมาเปนเร่อื งขบขันแทน ม.ร.ว.หญิงดารนิ
หัวเราะงอหาย เมื่อบรรยายถงึ เหตกุ ารณต อนท่ีไชยยันตว ง่ิ หนีชา งลมลกุ คลุกคลานเขาไปในเตน็ ทให
พช่ี ายฟง ภาพท่ีหลอนเห็นวา ชวนขบขันทส่ี ุดกค็ ือ ตอนท่ีเตน็ ทถกู มันกระชากขาด และรา งของไชย
ยันตถ ูกผา กระโจมพันดิ้นขลกุ ขลักอยูใ นนนั้ อดตี นายทหารปนใหญบนพาํ หนา น่ิวคิ้วขมวด เขาไม
รสู กึ ขบขนั ไปกับเพอ่ื นสาวดว ย เพราะเนอื้ ตัวถลอกปอกเปก ไปหมด รพนิ ทรเ พยี งแตอ มย้มิ สวน
ม.ร.ว.เชษฐาปลอ ยกา กออกมาเชนกนั
ในการสาํ รวจดูขา วของในเต็นท พบวาไมม ีส่งิ ใดเสยี หายมากนกั นอกจากหีบเสอ้ื ผา ของ
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ หีบหนึ่ง และเตยี งสนามสํารองอกี เตยี งหนง่ึ ถูกกระทบื พงั ไป ราวปนทต่ี ้ังอยกู ลาง
เตน็ ทล มตะแคง แตไมม ีปน กระบอกไหนชํารดุ เสียหาย ไชยยนั ตเ ลาใหฟงวา ขณะทเ่ี ขาว่ิงเขา ไปใน
เต็นทเ พื่อจะหยิบไรเฟลนน้ั มอื ควา .600 ไนโตรฯ ไดแ ตก ็ตองตะเกยี กตะกายมดุ หนี พยายามจะออก
อีกดา นหนึง่ โดยไมมโี อกาสจะหนั มายงิ ได
“กําลงั นอนหลับ ฝน ถึงไอแหวงเพลนิ อยทู เี ดียว”
ไชยยนั ตบน ปนหวั เราะ โคลงหวั อยเู ชนนน้ั
“ตกใจตน่ื ข้นึ เพราะเสยี งปน ทีแรกนึกวาฝน ทไี่ หนได เหน็ ตวั ยังกะภเู ขาวง่ิ ตะลุยปา ตรงร่ี
เขา มาเกอื บจะถงึ ตัวอยแู ลว ”
“เธอไมไดย นิ หรอกหรือ ตอนทพ่ี วกเราตะโกนบอกใหเ ธอหลบทต่ี นไมกอน ขณะท่ีมัน
กวดไลหลังไปติดๆ นะ ”
ดารนิ ถามมาพรอมกับหวั เราะ เพ่อื นหนมุ สน่ั ศีรษะ ขย้ีปลายจมูก
“ไดยนิ อะไรเลา! ไดยนิ แตเ สียงลมหายใจจากงวงมนั เทานัน้ นะ ซิ แลวกเ็ สยี งฝต นี ทีม่ นั ย่ํา
ไลหลังลงมา ราวกบั แผนดนิ จะถลม จะปลกุ บอกใหร ตู ัวลว งหนาสกั นดิ ก็ไมไ ด”
“โธ! ปลกุ อะไรกัน พวกเราไมมใี ครเห็นมนั หรอื รตู วั มากอ นทงั้ นั้น ทแี รกไดย ินเสยี งปน
จากพวกของบญุ คํา ไมท นั จะขาดเสยี ง มันแปรน เขามาแลว เหตกุ ารณม นั กะทนั หันเหลือเกนิ เธอตน่ื
ขนึ้ พรอ มๆ กบั ทีพ่ วกเราเหน็ มันนั่นแหละ”
“กผ็ มเตอื นตั้งหลายครัง้ แลว น่ีครบั ”
พรานใหญข ัดข้นึ ยิม้ ๆ มองดไู ชยยนั ตก บั ดารนิ
“วา ถึงแมจ ะอยใู นแคมป ไมวา เวลาไหน ควรจะมไี รเฟลใกลม ืออยเู สมอ เกิดเหตฉุ กุ เฉนิ
อยา งไรจะไดแ กไขทนั ”
“ถึงวา ซ”ิ
เชษฐาเสริมมา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
442
“ตองใหเ กดิ เหตุการณจรงิ เปน บทเรียนสอนไวอ ยางนเ้ี สยี บาง คราวหลงั จะไดจ าํ ขนึ้ ใจ นี่
ยังดนี ะทเ่ี ราเอาไรเฟลใหแ งซายถอื ประจาํ ตัวไว มายงั้นละยงุ กนั ใหญท ีเดียว แงซายเปน คนรอบคอบ
และไมประมาทเลย บญุ คาํ กบั จนั เสยี อกี ทงั้ ๆ ทีก่ ใ็ หไรเฟลประจาํ มอื กันไวแลวท้ังสองคน เดินออก
จากแคมปไปหาฟน ยงั ดนั ถือปน ลกู ซองไปได แทนทจี่ ะยิงมนั ใหอยหู มดั กลบั กลายเปน วายิงยั่ว
โทสะใหม นั วงิ่ ไลเ ขา มาเหยยี บพวกเราในแคม ป”
“ผมนกึ ไมถงึ เลยวา หลงั จากทเี่ ราแอบเขาไปดูมนั แลว มนั จะเดนิ บายหนา มาทางแคม ป
ของเรา ประมาทเลินเลอไปหนอยเหมือนกนั ความจริงผมควรจะยอ นกลบั มาทีแ่ คม ป เตือนพวกเรา
ใหร ไู วว า มชี า งตกมันมาปว นเปยนอยใู นละแวกใกลเ คยี ง”
รพนิ ทรพ ูดอยา งเสียใจ ไชยยนั ตห ันขวับมาถามวา
“ไหน? เหน็ เชษฐาบอกไอต วั มหากาฬทเี่ กือบจะเหยยี บผมแบนนี่ คณุ กับเขาเหน็ มนั มา
กอนแลวงน้ั รึ?”
หัวหนา คณะเดนิ ทางหวั เราะเบาๆ พยกั หนา แลว เลา ใหฟ ง โดยละเอยี ด ถงึ ตอนทรี่ พินทร
นาํ เขาเขาไปแอบดูมนั ในระยะกระช้นั ชดิ เม่อื บา ยที่แลวมา ทง้ั ไชยยนั ตและดารนิ รูเร่อื งโดยตลอดก็
อา ปากคา งไป
“ปูโธ!”
ไชยยนั ตร อ งออกมา
“กแ็ กหรอื รพนิ ทร ซดั มนั ใหส กั โปงเดยี วอีตอนท่มี นั ยนื พกั อยนู น่ั พวกเราท่ีแคมปน ก่ี ็คง
ไมตองเดือดรอ นว่งิ กนั อลหมานอยา งน”ี้
“ก็ใครจะไปรูเลาวา มนั จะเดนิ ตะลุยมาทางนี้ แลวเปด ฉากอาละวาดขนึ้ อุตสา หไวชวี ติ มัน
แลว ไมอ ยากฆา มันโดยไมจ ําเปน”
เชษฐาพดู พลางหัวเราะพลาง แตด ารนิ เปลี่ยนสายตาไปจบั อยูที่พรานใหญ ในทนั ทที ่ี
พ่ชี ายเลาเร่ืองจบ พดู เสียงต่าํ ๆ
“นีน่ ายพราน คราวหลงั อยา ทําอะไรหามๆ อยา งนัน้ อกี นะ มีอยางหรอื พาพ่ีชายของฉัน
คลานเขา ไปดชู างตกมนั จนแทบจะเขา ไปมดุ อยใู ตทองของมนั อยา งนน้ั คุณจะเกง กเ็ กง ไปคนเดยี ว
ธุระอะไรทจี่ ะเอาชวี ติ นายจางไปเส่ียงเกนิ ความจาํ เปน ถึงเพยี งนั้น รายจงั !”
พรานใหญไ มโ ตต อบเชน ไร ไขหูทําเปนไมไ ดยนิ หลอนเสยี เชษฐาก็ตดั บทมาวา
“เอาละ เลิกวติ กวจิ ารณห รอื เถียงอะไรกนั เสียที พวกเราไมมีใครไดร บั อันตรายกเ็ ปนบญุ
แลว สนุกดเี หมือนกนั วันน้มี ีชา งมานอนอึดท่ดึ อยกู ลางแคม ปของเราดว ยตวั หนง่ึ ค่ํานก้ี นิ ขา วขา ง
ซากชา งน่แี หละ”
กอนตะวันตกดินเล็กนอ ย เกดิ เสย และพวกลูกหาบกับเกวยี นทเ่ี ดินทางไปเอาเนื้อกระทิง
กับหนงั เสือ เดนิ ทางกลับมาถงึ แคมป พอทกุ คนทีเ่ พิง่ กลับมามองเห็นซากเจาสดี อตวั มหึมานอนกอง
อยูกลางบรเิ วณแคม ปกระโจมของนายจาง ก็พากนั รองอทุ านออกมาดวยความตกใจ และหลงั จาก
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
443
น้นั ไมกอี่ ดึ ใจกร็ บั ทราบเรอ่ื งราวโดยตลอด เชษฐาเรยี กเกดิ และเสย เขา มาสอบถาม ท้ังสองรายงานวา
การเดินทางปกติเรียบรอ ยดี ไมม รี ะแคะระคายใดๆ ของโขลงไอแ หวงทง้ั สิ้น
อาหารคาํ่ มอ้ื นน้ั ทกุ คนมเี รอ่ื งทจี่ ะสนทนากันมากมาย เชษฐาเลา ใหน อ งสาวและเพอ่ื นฟง
ถงึ การพันตอู นั นา ต่ืนเตน ระหวางเสือดาํ และเสอื ลายพาดกลอน ซ่งึ แยงเหย่อื ซากกวางทเี่ ขาไปประ
สบพบเห็นมากบั ตาตนเองพรอ มกับพรานใหญ รวมทง้ั งาชางกําจัดทีไ่ ดมา สวนดารนิ กบั ไชยยันตก ็
นําเหตกุ ารณต อนนาทีวกิ ฤต ตอนทีช่ างบกุ เขา มาใจกลางแคมปม าเลา อยา งสนกุ สนานอกี ครัง้ ตาม
ภาพและความรสู กึ ที่ตา งไดรับในขณะนนั้ ตลอดเวลา พรานใหญร พินทรค งเปน คนเดียวทสี่ งบปาก
คํา และฟงอยโู ดยสํารวมตามปกตนิ ิสยั ของเขา
“นาแปลกเหลอื เกิน”
ไชยยนั ตเ อย อยางทงึ่
“แงซายว่งิ ไปสกัดหนามนั แลวกต็ วาดลัน่ ออกไปคําหน่ึง มันชะงกั ราวกับถูกเวทมนตร
สะกด ฉันและทุกคนเหน็ กบั ตาในเหตุการณตอนนนั้ พอมนั หยดุ ชะงกั แงซายกย็ งิ เอาในระยะเผาขน
ตมู เดียวทรดุ เลย ฉนั ไมเขา ใจจนกระทงั่ เด๋ียวนี้วาแงซายมีอะไรดี ถงึ ไดต วาดเอามนั หยดุ ใหย งิ อยา ง
งา ยๆ ยังงน้ั หมอนม่ี นั มอี ะไรพิลกึ ๆ อยูนะ”
“จริงดวยคะพใ่ี หญ มนั หยดุ ชะงักเพราะแงซายตวาดกอ นทจ่ี ะยงิ มนั พวกเราทุกคนกาํ ลงั
ว่ิงหนีมนั กระจดั กระจาย แตแงซายกลับวงิ่ ไปสกดั หนา มันไว ระยะทีป่ ระจันหนา กนั หา งนิดเดียว
เทา น้ัน”
ดารินเอยเสริมมาอกี คน เพราะหลอนเห็นเหตุการณต อนนัน้ ดว ยความตนื่ ตะลงึ แทบไม
เชอื่ สายตาเหมอื นกัน เชษฐาเบิกตาฟงแลว ครางออกมาเบาๆ ในลาํ คออยา งพศิ วง
“อือม แปลกนี่ แตเทา ทเี่ คยรูๆ พวกกะเหร่ยี งมักจะมีอะไรดีๆ อยางนเี้ สมอแหละ
โดยเฉพาะอยางย่งิ พวกพรานชางหรือยงั ไง?”
ประโยคหลังหนั มาทางรพนิ ทรเ หมือนจะขอความเห็น พรานใหญก ลาวขึน้ ชาๆ วา
“ในวงการพรานพืน้ เมอื งทเ่ี ลือ่ มใสอยูในเวทมนตรคาถา เขาก็เชอื่ กนั เตม็ ทท่ี ีเดยี วครบั
เกย่ี วกบั ความล้ลี บั มหัศจรรยของไสยเวทท่นี ํามาใชส ําหรับปา หรือสัตวป า โดยเฉพาะ มกี ารร่าํ เรยี น
ถา ยทอดวิชากนั และถือเปน ศาสตรจ ําเปน แขนงหนึ่ง ผมเคยไดย ินไดฟ ง และไดเห็นมากบั ตาแลว
เหมอื นกนั คือพวกพรานพน้ื เมอื งเกงๆ ตวาดชา งปา ทก่ี าํ ลังว่ิงตรงร่เี ขาใสใ หหยดุ ชะงกั แตสว นทวี่ า
ภายหลังจากเมื่อมันไดหยดุ ชะงักลงแลว มนั จะรี่เขา มาเหยยี บคนทตี่ วาดมัน หรอื หนั หลงั กลับวิ่งหนี
ไปนั้นยังเปนปญหาอยู บางคนตวาดใหม นั หยดุ แลวยิงมนั ควํา่ ลง สวนบางคนพอตวาดมนั หยดุ ลง
แลวและกย็ งิ มนั แลว แตม นั เกดิ ไมอยูข ึ้นมา คนตวาดก็วงิ่ ปาราบไปเหมอื นกนั ”
แลว จอมพรานกห็ วั เราะเบาๆ กลาวตอ มาดว ยนํา้ เสียงเรียบราบปกตวิ า
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
444
“อยา ไปคดิ ถงึ เรือ่ งเวทมนตรค าถาอะไรอยใู หง งเลยครบั คดิ ถงึ หลักความจรงิ ดีกวา
สมมตวิ าชางกาํ ลงั วิ่งร่เี ขาใสเ รา ถาเราต่ืนตนใจแลว วง่ิ หนีกันกระเจดิ กระเจิง มนั กวดไลเอาโดยไม
ยัง้ แตใ นขณะเดยี วกันถา เราเกิดกลาขึ้นมาขวางหนา มนั ไว พรอ มกบั สงเสียงดงั ๆ ขน้ึ เปนธรรมดา
เหลอื เกนิ ในขอ ท่วี า มันจะตอ งชะงักไปชว่ั ขณะหนึง่ เหมอื นกนั อาจเปน เพียงชวั่ พริบตาเดียว เพราะ
อยา งนอ ยทสี่ ุดก็เทากับเปน การทําใหม นั ตกใจประหลาดใจข้นึ อยางกะทนั หนั หรอื มฉิ ะนั้นกเ็ ปน
การเบนความสนใจของมันใหมาจดจอ กับเราเสีย จังหวะช่วั เสย้ี ววนิ าทที ม่ี นั ชะงักนแี่ หละครบั มนั
จะเปนเปา นง่ิ ท่สี ุดใหเราเลือกยิงเอาไดตามสบาย ซ่งึ ถา สติและกาํ ลงั ใจของเราดพี อ ผมคดิ วาแงซายรู
ในความจริงขอน้ี และเขาใจสัญชาตญาณของชา งไดด ี ประกอบกบั ทจี่ ะตอ งเปน คนสติดแี ละกลา
หาญมากเปน ทุนเดิม อาจเกดิ ขน้ึ เพราะเคยเปน พรานลาชางชํานาญมากอ น สงิ่ ที่หมอแนใ จวา
ศกั ดสิ์ ิทธ์ทิ ส่ี ดุ กค็ ือไรเฟลในมอื ประกอบกับฝม ือการยงิ คงไมใ ชแ นใ จในความศกั ดสิ์ ิทธิข์ องเวท
มนตรค าถาในเสยี งตวาดหรอก การตวาดเปน แตเ พยี งชว ยใหชางตัวนน้ั ชะงัก เพอ่ื หมอจะไดเ ลือกยิง
เอาในระยะประจนั หนา ...เผาขนอยา งสบาย และในระยะขนาดนเ้ี ปน ระยะทแี่ นนอนทสี่ ุด แตอยา ถอื
เปน กฎแนนอนตายตวั ลงไปนะครบั วา ถาชางปา วิ่งไลเ ขามา เราสงเสยี งตวาดดังๆ แลว มันจะ
หยุดชะงักเสมอไป มนั แลวแตเปน ทๆี ไปเหมือนกนั แลว ก็ถา คดิ อยากจะลองตวาดมนั ดอู ยา งแงซาย
บา ง ก็อยา ไดรอิ า นตวาดมนั ในขณะทมี่ ือเปลา หรอื ถอื ปนเล็กเกนิ ไปเปนอนั ขาด อยางนอยกส็ กั
ขนาด .375 และไมว ามันจะหยดุ ชะงกั หรือไมกต็ องยงิ ใหมนั ทรุดภายในกระสนุ นดั เดียว เพราะถา
มนั ไมลม เรากแ็ หลก มอี ยเู ทา นน้ั เอง”
คณะนายจางทง้ั สามหันมองดกู ันอยา งงนุ งนในคําพดู แบบทเี ลน ทจี ริงของเขา เชษฐากับ
ไชยยนั ตพอจะเขาใจตามทพี่ รานใหญอ ธบิ าย แตส ําหรับดารนิ ยังไมว ายตดิ ใจกังขา เพราะเนอ่ื งมา
จากท่ีตนเองเคยเผชญิ กับความลี้ลับมหัศจรรยแ ละอาถรรพณนา คิดตา งๆ มากบั ตาแลว ...เมอ่ื คืนท่ไี ป
นงั่ หางกับพรานใหญ
หญงิ สาวจองตาเขาเปง เหมอื นจะคน หาอะไรบางสง่ิ บางอยาง แลวยักไหลย ิ้มออกมา
กรอ ยๆ
“คุณหมายความถึงวา การตวาดของแงซายใหช า งตัวน้ันหยดุ ไมไ ดเกย่ี วกบั ไสยศาสตร
คาถาอาคมอะไรเลยใชไ หม”
“ก็นา จะเปนเชน น้นั ไมใ ชหรอื ครบั หรือวา เดีย๋ วนแ้ี พทยห ญิง หมอมราชวงศหญงิ ดาริน
วราฤทธิ์ นักศกึ ษามานษุ ยวทิ ยาที่กําลังจะทําปริญญาเอก เกิดเล่ือมใสศรทั ธาในเร่ืองไสยเวทอาคม
ขนึ้ มาเสียแลว ”
รพินทรย อ นถามหนาตาเฉย หญงิ สาวเลิกคิ้วนอยๆ สีหนา อยใู นอาการฉงนคลางแคลง
อยางไรบอกไมถกู พรานใหญสงั เกตเหน็ ดวยสายตาท่ีลอบพจิ ารณา กอ็ มยมิ้ เพราะทายความรูส กึ
ของหญงิ สาวถูก ไมกลา วเชน ไรอีก แกลงทิ้งเปน ปรศิ นาใหนกั วทิ ยาศาสตรอยา งหลอนขบคดิ เลน
“ทาํ ไม นอ ยสงสัยอะไรหรอื ถึงไดถ ามรพินทรอยางน้นั ?”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
445
พี่ชายหนั ไปถาม ดารินสั่นศรี ษะตอบออ มแอม วา
“เปลาหรอกคะ ไมม ีอะไร”
แลว หลอ นก็นง่ิ เงยี บไป ไมไ ดปรปิ ากพดู คาํ ใดเกย่ี วกับเรอ่ื งน้ีอีก
ขณะทท่ี กุ คนดื่มกาแฟและสบู บหุ ร่ีหลังอาหาร เชษฐาก็หนั มาหารอื กบั พรานใหญ ถึง
แผนการติดตามไอแ หวง ซงึ่ จะเรม่ิ ตน จรงิ จงั ในวนั รุงขึน้ อีกคร้งั รพนิ ทรแนะนําใหค ณะนายจางของ
เขาทัง้ สาม ไดศึกษาถึงตาํ แหนงอันควรท่จี ะวางกระสนุ ในการลา ชา ง เพือ่ ใหท ุกคนขน้ึ ใจยิง่ ขึ้น โดย
เชญิ ทง้ั สามออกมาที่ซากชา งสีดอทนี่ อนตายอยกู ลางแคมปใ กลเต็นท อธบิ ายและชี้ของจรงิ ใหเห็น
“การลาชา งเปนเกมเส่ียงอนั ตรายมากที่สุดชนิดหนึง่ โดยเฉพาะอยางยง่ิ ชา งโขลงที่ฉลาด
และดุรา ยท่ีสุดอยางไอแหวง อนั เปนจดุ หมายของเรา แตอ ยา งท่ีผมไดเรยี นไวแ ลวนนั่ แหละครบั คือ
สติกําลังใจอยา งหนง่ึ อานภุ าพของปน ดีอกี อยางหน่งึ ถา เรามีทัง้ สองอยางนปี้ ระกอบกันไดค รบถวน
แลว ไมมอี ะไรจะตองวติ กเลย แมวา จะเปน การพบแบบประจนั หนาจวนตวั สกั เทาไร และเทา ทไี่ ด
เคยผจญผา นกนั มาบา งแลว ทําใหผมเช่อื และไวว างใจในทา นท้ังสามอยางเต็มเปย ม”
“สาํ หรบั พี่ใหญกบั ไชยยนั ตน ะ ไมมปี ญหาหรอก วาแตวา ...”
ดารินเอย ขึ้นเบาๆ ยม้ิ มมุ ปาก มองประสานสายตาเขา
“...ฉันนะ คณุ ไวว างใจแนห รือ?”
“ถาคุณหญงิ ไมดือ้ ปฏบิ ัตตามขอแนะนําของผมอยา งเครง ครดั เสยี อยางเดียวเทานนั้ กไ็ ม
มีอะไรนา หว งเลยสําหรับรายการน”้ี
พรานใหญบอกตามตรง
“เอาละ ฉันสญั ญาวา จะพยายามไมน อกรตี นอกรอยของคณุ ในการรวมติดตามไอแ หวง
ครั้งน้ี”
“ขอบคณุ ครบั เขาใจกนั ไดอ ยา งน้ีผมก็สบายใจขน้ึ อกี มากทเี ดยี ว ผมเช่ือในฝม ือและความ
กลา หาญของคณุ หญิง แตไ มคอยเชอ่ื ในความ ‘วา งา ย’ เลย นีเ่ ปนอปุ สรรคสาํ คัญที่สดุ โดยเฉพาะ
อยางยิ่ง ในขณะท่อี ยูร ะหวา งภัยอนั ตราย”
“ไวใจเถอะ บอกแลว ยังไงวา จะพยายามเปน ลกู แถวทด่ี ีของคุณ อธิบายถึงวธิ ียงิ ดีกวา ”
“ในดา นตรง สว นหนา ย้ํามาหลายครงั้ แลว ครับ จดุ ตายคอื เนินน้าํ เตา ”
พรานใหญบ อก ใชไ มย าวชใ้ี หด ขู องจรงิ ทนี่ อนตระหงา นเงอื้ มอยู
“ขอใหสงั เกตดูทีบ่ าดแผลทแี่ งซายยิงไวใ หเ ห็นเปนตวั อยา ง น่ีกระสนุ ของแงซาย นัดนี้
เปน กระสนุ ประกาศติ ท่ีเฉยี บขาดทสี่ ดุ เพราะเขา จดุ ‘ดับ’ ของมนั พอดี บริเวณสว นนี้จะเปน
กะโหลกสว นท่ีบอบบางที่สดุ และนาํ เขาไปสูท่ีตง้ั ของสมองสวนใหญ เปา หมายของมนั อยูเหนอื
โคนงวงขนึ้ ไปเลก็ นอย ระวงั ใหด นี ะครบั เปามันไมใ หญโ ตอะไรนกั อาจพลาดไดโดยงาย กระสนุ
จะตอ งจบั เขา พอเหมาะพอเจาะในบริเวณจํากดั สวนนเี้ ทา น้นั ถาเลยสงู ข้ึนไป แมจ ะมองดว ยสายตา
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
446
ผาดๆ วาทะลสุ มองของมันกจ็ รงิ แตก ะโหลกหวั สว นบนของมนั เปน บริเวณโพรงอากาศที่วาง ตอ
ใหกระสุนทะลหุ รอื ฝงเขา ไปกแ็ ทบจะไมม คี วามหมายอะไรเลย ถา มนั วงิ่ สวนเรามามันก็ถงึ ตัวเรา
แนๆ วิธีเลง็ กะเผือ่ ประมาณหกนว้ิ เหนอื โคนงวงข้นึ ไป ถากระสุนเขา ถูกท่ี ตอ ใหมนั กาํ ลังจะใชง วง
จบั เราอยแู ลว มนั ก็จะหยุดชะงัก แลวทรุดฮวบในทนั ที การยงิ สวนหนากม็ ที ่หี มายใหเลือกยงิ จาํ กดั
อยเู พียงสว นเดียวเทานนั้ ซง่ึ ถา ไมจ ําเปน อยาพยายามเปน อนั ขาด”
“ดานขางละ?”
ไชยยนั ตถ ามอยางตอ งการศกึ ษาเต็มท่ี
“ถา ดานขา ง และมโี อกาสทีจ่ ะเหน็ สวนหัวได บริเวณท่ีจะปลอยกระสนุ เขาไปยังสว นหัว
มอี ยสู องที่ จดุ แรก รหู หู รอื กกหกู ไ็ ดท ั้งสองอยาง จดุ ที่สองก็คอื ขมับ หรอื บริเวณระหวางหกู บั ตา
นัน่ คือการยงิ ตดั สมองเหมือนกนั รองลงมากส็ ะบักหรือชว งไหล เปนการตัดกาํ ลงั และหยดุ การ
เคลอื่ นทีโ่ ดยวอ งไวของมนั ไดดที ่สี ุด ชางเปน สตั วใหญ ถา ขาหนาหกั เสยี ขา งหนึง่ มนั จะเคล่อื นทไ่ี ป
ดวยความลาํ บากและชา ลงมาก กระดกู สันหลังเปน จดุ ตายสําคญั อกี จดุ หนึ่ง ถาแนใ จวาจะยงิ ไดถ กู
โดยไมพ ลาดกเ็ ปนเปา หมายท่ีควรยงิ แตรสู ึกวาจะมีโอกาสพลาดไดงายบรเิ วณรกั แรแ ดง หรือสวน
นอกเปนจดุ หมายรองลงมา ถาปน เล็กเกินไป ก็ไมค วรจะยงิ บริเวณดงั กลา วนีเ่ ลย”
“ทีนี้ถามันหันหลังใหเ ราเปน มมุ ตรงเลยละ มิแปลวาเราหมดโอกาสท่ีจะยิงมนั ใหอ ยไู ด
เลยรึ?”
เชษฐาถามมาบาง จอมพรานหวั เราะ
“ทไ่ี หนไดครับ ถา มนั หนั หลงั ใหเ ราเปนมมุ ตรง ไมวาโดยการยนื เผลอตวั เพราะเราคลาน
เขา ไปทางดานหลังของมัน หรอื เพราะมนั ว่ิงหนกี ต็ าม เทากบั มนั เปด จดุ ออนสาํ คญั ย่งิ อีกชนดิ หนึ่ง
ใหกับเราอกี ครั้ง แตก เ็ ปน จดุ ท่ีจาํ กดั พอๆ กับเนนิ น้าํ เตา ดา นหนา เลง็ ไปท่ีโคนหางครบั กระสนุ จะ
เจาะรอยเขา ไปในทวารอยูเ หมือนกนั แตต อ งหมายความวา มันกบั เราอยูในทิศทางที่เปน มุมเสน ตรง
จริงๆ ถาเบนเฉียงเลก็ นอย ก็พยายามวางแนวกระสนุ ใหร อ ยตะโพกผานทะลเุ ขาไปกลางลําตัวหรอื
ถาไมไ ดท่หี มายสาํ คัญอะไรเลย ยงิ ตัดขาหลงั ก็ไดแ ลวคอยซํา้ เพราะอยา งท่บี อกแลว ชา งถา ขาหกั ไป
เสียขา งหนง่ึ มนั จะอดื ลงมาก สิ่งทีค่ วรจะจาํ ไวอกี ก็คอื ยงิ ใกลเ ทา ไหรก ไ็ ดผลศักดิส์ ิทธิ์ข้ึนเทานั้น ใน
ขณะเดียวกนั กเ็ สย่ี งมากขน้ึ เปนเงาตามตัวในกรณที ่พี ลาด และสัญชาตญาณของชางทว่ั ๆ ไปแลว
เมอ่ื ถกู ยิงมกั จะบายหนาหนมี ากกวาจะคดิ สู ถาเหน็ มันทรุดลงอยา ชะลา ใจ อาจพรวดพราดลุกข้นึ มา
ไดอ กี แลว วง่ิ เขา ใส เมื่อเหน็ ทรุดตอ งซาํ้ ทันทีจนกวา จะแนใจ หรือจนกวา จะเหน็ มันลมตะแคงลงไป
แลว ถา ถกู ไลอ ยายืนปก หลกั ใหห นีพลางยิงพลางโดยพยายามหลบเขา หาทีก่ าํ บงั ”
“ขอบคุณมาก ทใ่ี หรายละเอียดอยา งกระจา งชัดท่ีสดุ คบกบั พรานมาหลายคนแลว พวก
น้นั ไมเ คยใหค วามรูอ ยา งคณุ เลย”
เชษฐาวา แลวชวนกลับเขา ไปดื่มกาแฟในเตน็ ทอีกครง้ั ชี้ไปทรี่ าวปน อนั มไี รเฟลขนาด
หนกั วางเรียงอยเู ปนตับ ตบไหลพ รานใหญ
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
447
“ศึกใหญก ับไอแหวงครัง้ นี้ คณุ เลือกเอาตามใจชอบเลยรพนิ ทร ถนดั กระบอกไหนก็เอา
ไป”
จอมพรานส่นั ศรี ษะ ยิ้มออนโยน
“ไมล ะครบั ปนขนาดใหญท ผ่ี มไมเคยแตะตอ งหรอื ถนัดมากอน มีความหมายสปู นขนาด
กลางทีเ่ คยรทู ศิ ทางและชินมือมาดแี ลวของผมไมไ ด”
“แปลวา คุณจะใช .375 เอชแอนดเ อชแมก็ น่ัม กระบอกเดิมของคุณ?”
“กระสนุ หวั แขง็ นํา้ หนกั สามรอยเกรน ความเร็วตน 2550 ฟุตตอ วนิ าที แรงปะทะตน
4330 ฟตุ ปาวด ผมพอจะใหค วามไวว างใจมันไดแ ลว ครบั ”
“ฮอื ม! มอื ขนาดคุณ .375 กพอเพยี งถมไปนะ ทางพวกผมตกลงกนั ไวเ รียบรอ ยแลว ไชย
ยนั ตเ ขาขอจอง .600 ไนโตรของผม สว นผมจะเปล่ียนมาใช .458 ของเขาเอง นอ ยมี .470 ริกบ้ี แตย งั
สงสัยวานอยจะยงิ ไหวหรอื เปลา เทา น้ัน”
“ถงึ ไมไ หวก็ตอ งไหวคะ พ่ใี หญ ถาประจนั หนากับไอแ หวง เขา และอันทจ่ี รงิ ก็เคยยิงมา
ครัง้ หนึง่ แลว ”
นองสาวรอ งบอกมา ควา ไรเฟลแฝด .470 ขน้ึ มาจากราว หกั ลาํ กลองเอากระสนุ ออก แลว
ทดลองจับโยนไปโยนมาสลบั มอื ชงั่ หาน้าํ หนกั และลองซอมประทบั เลง็ รพินทรมองดูอยางพิศวง
ระคนทงึ่ ยอมสารภาพกบั ตวั เองวา ยงั ไมเ คยเห็นผหู ญิงคนไหน สันทดั จดั เจนในเร่อื งปน ผาหนาไม
เทา กบั นอ งสาวแสนสวยของนายจา งของเขาคนนี้มากอนเลย
หลอ นนา จะเกิดมาเปน ผูช ายเสียมากกวา
เชษฐา ไชยยนั ต ตา งกห็ ยบิ ไรเฟลคมู อื ของตนทตี่ ระเตรียมไวส าํ หรบั เผชิญหนากบั โขลง
ไอแหวง ขนึ้ มาตรวจสอบอกี ครง้ั ร้อื หบี กระสุนออกมาคดั เลือกชนดิ ของกระสุนทต่ี อ งการ
ตลอดระยะเวลา รพนิ ทรม องดูเงียบๆ เขาไมส นใจดบั เบิลไรเฟล .600 ไนโตร ซง่ึ ไชย
ยันตเ ลือกเปน ปนประจาํ มือ เพราะถึงอยา งไรมนั กเ็ ปนปน ลา สตั วขนาดใหญท ่สี ุด เทาท่ีมนุษยจ ะพงึ
ประดิษฐขนึ้ มาได ซงึ่ ตามทัศนะของเขาแลว กระสนุ ทมี่ แี คลเิ บอรข นาดน้ี นา จะใชย ิงรถถงั หรอื ยิง
เครื่องบนิ มากกวาท่จี ะใชย งิ สัตว และมันก็มลี กั ษณะเปน เคร่อื งปลุกปลอบขวญั ของผูถ อื เสียมากกวา
ที่จะใชใ นวตั ถุประสงคเพ่อื การลาแทจรงิ
อานภุ าพของมนั เขากเ็ คยเหน็ ประจกั ษชดั กบั ตาแลว ตอนท่เี ชษฐายิงในขณะท่เี ขาพา
คลานเขาไปกลางโขลงไอแหวงเม่ือ 3-4 วันกอนนี้ คนรา งใหญข นาด 6 ฟุตเชน เชษฐา น้าํ หนักตวั 70
กวา กก. ก็ยงั เซถอยหลังเมือ่ กระสุนระเบดิ ผานลาํ กลองออกไป น่ันเปนการยงิ ในระยะประจนั หนา
เผาขน ซง่ึ ถาหากเปน การเลง็ ยงิ ในระยะหา งออกไป ก็ไมมีหลกั ประกนั ใดๆ จะมารบั รองไดว า ผยู ิง
จะสามารถควบคุมวถิ กี ระสนุ เอาไวไ ด อันเน่ืองมาจากแรงสะทอ นถอยหลังท่ีออกจะเกินกาํ ลงั ตาน
ทานของมนษุ ยรายเฉลีย่ ทว่ั ๆ ไป
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
448
ในทางตรงกนั ขาม เขาคดิ วาการเลือกของ ม.ร.ว.เชษฐาทเ่ี อาขนาด .458 แม็กนั่ม เปน การ
เลอื กทถี่ กู ตอ งทีส่ ุด
พรานใหญเดนิ เขา มาหยบิ ไรเฟลกระบอกนน้ั ขน้ึ มาลบู คลําอยางสนใจ โดยถือโอกาส
ตอนท่เี ชษฐาวางพงิ ไวก บั เสากลางกระโจม ความจรงิ เขาเคยถือปนกระบอกนห้ี ลายคร้งั แลว แตไ ม
เคยไดย งิ ดว ยตนเองแมแตครั้งเดียว เพราะยงั ไมมโี อกาส นอกจากจะเคยเหน็ ไชยยนั ตย งิ จึงคะเนได
จากอานภุ าพของมันดว ยสายตาอันชํานาญ คิดอยใู นใจวามันนา จะเปนปนลา สัตวใ หญที่กะทดั รดั
และสมควรทสี่ ดุ เหนือกวาขนาดอน่ื ๆ ทีม่ กี ระสุนใหญก วาขน้ึ ไปโดยไมจําเปน มันเปนปน โมเดล
70 ผลิตโดยบริษทั วินเชสเตอร อันเปนปนลา สัตวใ หญท ่ผี ลิตออกมาพชิ ิตสัตวใหญในกาฬทวปี
โดยเฉพาะ นบั ตง้ั แตส งิ โต ควายปา แรดขน้ึ ไปจนกระทงั่ ชา งแอฟริกัน
เชษฐาหนั มาเหน็ จอมพรานลูบๆ คลาํ ๆ อยู กเ็ ดินยม้ิ เขา มาตบไหล
“เปนยังไง ทาทางจะชอบใจมนั มากไมใ ชห รือ?”
“กะทัดรัดนาใชท สี่ ุดครับ ในบรรดาไรเฟลขนาดหนกั ท้งั หลายที่ผมเคยเห็นมา”
พรอมกบั พมึ พาํ รพนิ ทรก ระชากลกู เลอื่ นสลดั กระสุนทคี่ าอยูในลาํ กลอ งกระเดน็ หวอื
ออกมา แลวใชฝ า มอื อกี ขางหนง่ึ รบั ไวก อ นที่ลกู ปน นดั นน้ั จะตกถึงพนื้ หยบิ ขน้ึ พจิ ารณาดูดว ยความ
พอใจ
“แตก อ นน้ี ถาเปน ไรเฟลลาสัตวใหญ กต็ อ งหมายถงึ ดับเบล้ิ ไรเฟลของยโุ รปทงั้ น้ัน รกิ บี้
ขององั กฤษและเวสเลยแ อนดริชารต สันดจู ะมีชอื่ เสียงทีส่ ดุ ต้งั แตว ินเชสเตอรของอเมรกิ ันผลติ .458
โมเดล 70 กระบอกน้ขี น้ึ มา ไรเฟล แฝดอันมชี ่ือเสยี งของยโุ รปอายไปเลย ไมม ีทางเทยี บ ไมว า จะเปน
อานุภาพหยดุ ยง้ั หรือวิถีอนั แมน ยาํ ทงั้ ๆ ท่หี นา ตดั ของหัวกระสนุ เล็กกวา” เชษฐาบอก
“ผมเคยไดย นิ ชอ่ื เสยี ง และผลของการทดลองปฏบิ ตั กิ ารของมนั มากอนบา งเหมอื นกัน
ครับ แตเ พ่งิ จะมาเหน็ ผลการยงิ แทจริง ตอนท่ีคณุ ไชยยนั ตยิงกวางผดิ เมื่อวนั ท่ีออกเดนิ ทางวันแรก
เหน็ กระสุนทพ่ี ลาดจากกวางไปกระทบดนิ กําลังอัดของแรงปะทะดนั หนิ กอนขนาดครกตําน้ําพรกิ
ลอยขึน้ ไปสงู ลบิ แลวอีกคราวหนง่ึ ก็ตอนทีต่ ามรอยกระทงิ ลําบากกนั เมอ่ื วาน...จากรอยทค่ี ุณไชย
ยนั ตย งิ ไวคร้งั แรก แมจ ะไมถ กู ที่สาํ คัญแตอํานาจปะทะ ทาํ ใหม ันชอ็ กลม ดิน้ ตแี ปลงปาราบไปกอนท่ี
จะลุกขน้ึ วง่ิ เตลดิ หนี สงั เกตดูแรงสะทอนถอยหลงั กไ็ มหนกั หนว งมากมายอะไรนกั รูสึกวาจะนิ่ม
นวลดที ่สี ุดสําหรบั ปน ขนาดหนกั ดว ยกนั ทงั้ หลาย”
“ไมถบี เทา ไหรหรอก รพินทร...”
ไชยยนั ตผกู ําลงั สองดูลํากลอ งคูข อง .600 รองบอกมา
“ตามความรสู ึกของผมวา มันจะถบี นอยกวา .470 รกิ บ้เี สยี อีก บอกนอ ยใหเขาเอา
กระบอกนแี้ ลว เขาก็ไมเ อา เห็นบอกวา ไมถ นดั อตี อนทีจ่ ะตองกระชากลกู เล่อื นอย”ู
“ปนมนั ก็หนักอยแู ลว ยงั จะตอ งใหฉันมาคอยกระชากลูกเล่ือนหนกั อยอู ีกหรือ”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
449
ดารนิ วา
“ผมวา คณุ หญงิ เลอื กแฝดเหมาะทีส่ ุดแลวครบั ”
พรานใหญห นั มาบอกหญงิ สาว พรอ มกบั ยม้ิ
“เพราะการยิงปน แบบโบลท แอค็ ชนั่ หรือลกู เลือ่ น วธิ ีท่ีถูกตองทีส่ ุดก็คอื ในขณะกระชาก
ลกู เล่ือนสลัดปลอกกระสนุ เกาออก เพ่อื จะบรรจนุ ดั ใหมเ ขา รังเพลงิ ภายหลังจากทไี่ ดย ิงนดั แรกไป
แลว นั้น จะตอ งกระชากในขณะท่ปี นยงั คงประทับอยกู บั บา ไมใ ชล ดปน ลงมากระชากลกู เล่ือนแลว
ยกขึ้นประทบั ใหม เพราะจะทาํ ใหชา เสียเวลา นํ้าหนกั ของ .458 กระบอกนี้คงทาํ ใหค ุณหญิงไม
สามารถจะกระชากลกู เลอ่ื น ขณะท่พี านทายยงั ประทบั อยกู ับบา แนๆ ลําพังมอื เดยี วทรี่ องรบั
กระโจมมือไวน ้นั คงจะคอนปนไมไ หว สําหรบั ปน แฝด ถายิงซาํ้ กเ หนย่ี วอกี ไกหนึ่งเทาน้นั เอง”
“ฉนั ก็วา ยังงนั้ แหละ ถึงไดเ ลือกเอาริกบ”้ี
รพนิ ทรเ ดาะลกู ปนขนึ้ ๆ ลงๆ เงยหนา ข้ึนมองดเู ชษฐาทยี่ ืนเทาเอวยิ้มๆ อยูตรงหนา
“นีน่ ํา้ หนกั ของหัวกระสนุ มปิ าเขาไปต้ังรว ม 500 เกรนหรือครบั ”
“ใช กระสนุ หวั แข็ง 500 พอดี หวั ออ น 510 เกรน ความเร็วตน 2125 ฟตุ ตอวนิ าที นํา้ หนกั
ของหัวกระสนุ กด็ ี ความเรว็ ท่ีไมส ูงเกนิ ไปนกั กด็ ี เปนทพ่ี สิ จู นก นั มาแลว วา ควายปา แรด หรอื ชา ง ก็
ไมม ีทางจะยืนอยูไดเ กนิ กวา 25 วินาทีภายหลงั จากดดู เอาหวั กระสุนเขา ไปบริเวณทหี่ มายสําคญั นา
ลาสตั วชอ่ื กอ งโลกและรจู ักปน ลาสัตวทกุ ชนิดคนหนึ่งกลา วไววา ในบรรดาปนลา สตั วท้ังหลายนั้น
มีขนาดตางๆ กนั อยหู ลายชนิดเรยี งลาํ ดบั กันขน้ึ มาถ่ยี ิบนับไมถวนทเี ดียว แตก ็มปี น ลาสตั วท ีจ่ ําเปน
และเหมาะสมสาํ หรบั นักลาสัตวแ ทจรงิ อยเู พยี ง 5 ขนาดเทานน้ั ซง่ึ ถา มีเพยี ง 5 ขนาดเทานนั้ กจ็ ะ
สามารถทาํ การลา สตั วทกุ ชนดิ ไดใ นโลก คณุ เองมีอาชพี เปนพราน และสําหรบั พรานเมืองไทย
ดว ยกันแลวกต็ อ งถอื วายากนกั ทจ่ี ะหาตวั จบั คุณพอจะบอกไดไ หมวา ปนหา ขนาดทีพ่ รานใหญฝร่ัง
คนนัน้ ระบไุ ว มีขนาดไหนบา ง?”
รพนิ ทรหัวเราะ สน่ั ศรี ษะ
“เอ...ผมเห็นจะไมทราบหรอกครับ เพราะผมเองกไ็ มใ ชพ รานใหญของโลก ตัวผมเองมี
ปนใชอ ยูเ พียงแคส ามขนาดเทาน้ัน”
“เอาละ 3 ขนาดของคณุ ท่มี ีอยนู ั่นนะ เปน ขนาดไหนบาง”
“ก็ ลกู ซองขนาด 12 หนง่ึ กระบอก ไรเฟล .30-06 แลว ก็ .375 แมก็ นม่ั ”
“ในจาํ นวน 5 ขนาดทีพ่ รานใหญของโลกผูนน้ั แนะนาํ คุณเองก็มอี ยูในมอื แลว ถึงสาม
ขนาด ทั้งสามขนาดทีค่ ุณมที ้ังหมด ตดิ อยใู นขาวปนทเ่ี ขาแนะนําทง้ั นนั้ แหละ แปลวา ทศั นะหรือ
ความรสู กึ ของคณุ กต็ รงกนั กบั เขาอยูแลว เวน ไวแ ตย ังขาดไปเพยี งอีกสองขนาด ซงึ่ คุณอาจพจิ ารณา
วา ไมจาํ เปนสาํ หรับคณุ ก็ได ปนท่เี ขาแนะนําไวห า ขนาดเรยี งตามลาํ ดบั ขึ้นไปก็คอื 1 ลกู ซองขนาด
12, 2 ลกู กรดขนาด .22, 3 ขนาด .30-06, 4 ขนาด .375 แม็กนมั่ และ 5 .458 แมก็ นม่ั เปนยังไง ตาม
ทฤษฎคี วามคดิ เห็นของตาพรานคนนั้น”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
450
จอมพรานเลกิ คว้ิ ขึ้น หวั เราะออกมาเบาๆ
“กม็ เี หตผุ ลที่นเ หน็ ดวยมากทเี ดียวครับ ตามทีเ่ ขาวา ลูกซองกบั ลูกกรดสาํ หรับเปนปนหา
อาหาร ประเภทสัตวเ ล็กหรือสตั วมีปก .30-06 เอาไวสาํ หรบั สเี่ ทาในระยะท่ตี องยงิ ไกลหนอย .375
สําหรบั สตั วท ม่ี นี า้ํ หนกั ตวั ขนาดกลาง และ .458 สาํ หรับปราบสตั วใ หญด รุ า ยอันตราย...ผมเหน็ ดว ย
ครบั สําหรบั ขอ แนะนํานี้ จรงิ ของเขา ในบรรดาปน ขนาดตางๆ ท่มี ีอยูน บั เปน รอยๆ ขนาดน้ัน การ
เลอื กทฉ่ี ลาดควรจะเลือกไวเ พียง 5 ขนาดกพ็ อแลว ใชไ ดค รบถว นหมดทกุ วตั ถปุ ระสงคใ นการลา ”
“ที่ผมเอาทฤษฎีของตาพรานใหญค นนม้ี าบอกใหฟง ก็เพอ่ื จะใหเ หน็ วา แมแตพ รานใหญ
ของโลกกย็ ังรับรองวาปนขนาด .458 แมก็ นัม่ ถือเปน ปน ปราบสัตวใ หญทไี่ วว างใจไดแ ลว แกไมไ ด
แนะนําพวกปน แฝดของยุโรปทมี่ แี คลเิ บอรเหนือขน้ึ ไป อนั มีอยตู งั้ หลายขนาดเลย .470 ท่ีเคยมี
ชอ่ื เสียงกด็ ี .475, .500, .505 ขึน้ ไปจนกระทงั่ สูงสดุ .600 ไนโตร แกเหน็ วาเกินกวาจําเปน ถาหากวา
มี .458 ไวแ ลว เพยี งกระบอกเดยี ว ยงิ่ กวาน้ันยงั แนะไวอ กี นะวา ถาใครสกั คนหนง่ึ มีโอกาสท่ีจะมไี ร
เฟล ไดเพยี งกระบอกเดยี ว กค็ วรจะเลือกขนาด .375 แมก็ น่มั เถิด จะเปน การเลือกทถ่ี ูกท่ีสุด แตถามี
โอกาสมไี ดสองกระบอกกใ็ หเ ลอื กขนาด .30-06 กบั .458 แมก็ นั่ม เพราะฉะนนั้ ถาจะพิจารณาตาม
ทัศนะของตาพรานคนน้นั เราก็พอจะสรุปลงความเหน็ ไดว า ไรเฟลทง้ั สามขนาดดงั กลาวนี้ จัดวา
เปนปนที่ดที สี่ ดุ เรียงตามลําดบั ไหลข นึ้ ไปทเี ดียว คอื เลก็ กลาง และใหญ นอกเหนือไปจากนแ้ี ลวถอื
วา เปนปน จบั ฉาย ไมจดั เขาอันดบั ไหนไดถ ูกตองสมควรในวงการของการลา สตั วใ นยุคปจ จบุ นั ”
“จะไมลอง .458 ดสู กั นดั หรอื รพินทร? ”
ไชยยนั ตค ะยนั้ คะยอ เมือ่ เห็นพรานใหญทดลองยกขนึ้ ประทบั สอ งดูศนู ยก ับตะเกยี งเจา
พายุ เชษฐาสนบั สนนุ มาอีกคนหนงึ่ เขาจงึ ยัดกระสนุ ลูกทถ่ี อดออกมาจากรงั เพลิงเขา ที่ เดินแหวก
ประตกู ระโจมออกมา คณะนายจางทงั้ สามเดินตามออกมาดวย เชษฐาใชไ ฟฉายแปดทอนสอ งกราด
หาเปาหมายเพอ่ื ซอมมอื ไปยังดงทบึ รอบดา น แลวก็พบกบั ลําตน ไมต ายซากตน หน่งึ ยนื ชะลูดอยบู น
เนนิ เขาตอนหน่ึง ปราศจากกิ่งใบนอกจากลาํ ตนสงู เพรยี วท่ตี ัง้ ตรงขึ้นไปราวกับเสาธง หา งออกไป
ประมาณ 60 เมตร มีพโู หนกเปน ลกั ษณะคลายตาไมง อกออกมาทบี่ รเิ วณสว นกลางลาํ ตนตอนหนง่ึ
กอ นสกั ขนาดลกู มะพรา วหา ว พอจะอนโุ ลมเปน เปาหมายไดอ ยางดี
“เหมาะเลย ตน ไมตนนน้ั !”
ไชยยนั ตบอก ในขณะทีเ่ ชษฐาสาดลาํ ไฟฉายไปจับและสองกราดใหเหน็ จากสว นปลาย
ของลําตน มาจนถึงโคนทถ่ี ูกบังหายไปในความทบึ ของพงไมเล็ก
“ไมใชส วนอนื่ นะ ตองยงิ ตาไมเปน ปุมนน่ั ดว ย”
ดารินรบี บอกมาโดยเร็ว ยกมือข้นึ กอดอกเอยี งคอมองดรู พนิ ทรอ ยา งทาๆ
พรานใหญคงยืนถือปน ยมิ้ ๆ อยเู ชนนั้น พวกพรานพ้นื เมอื งและลกู หาบทง้ั หลายยังไมม ี
ใครหลบั นอน เพราะหวั คํ่าอยมู าก ขณะนน้ี ั่งเรยี งรายคยุ กนั พมึ พาํ อยรู มิ กองไฟ พากันหนั มามองดู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
451
พรานใหญแ ละคณะนายจา ง ทอี่ อกมายืนออกฉายไฟกนั อยูหนาเตน็ ทอ ยา งสงสยั รพินทรจ ึงตะโกน
บอกใหท ราบวาลองปน พวกนน้ั จึงคลายความตนื่ ลง กลายมาเปน สนใจเฝา จบั ตามองอยู
เขาหนว งนํ้าหนักไรเฟลกระบอกนั้นในมอื ทง้ั สองหาความแนใ จอีกครั้ง จึงยกข้ึนประทบั
บา แตแลวก็ตอ งชะงักอกี ครงั้ อดหัวเราะออกมาไมได เมอื่ เสยี งเบาๆ ของดารินบอกมาอีกวา
“อยาใหผิดนา ไมง้ันขายหนา”
“โธ! น่ีเปนครัง้ แรกในชวี ติ ทผี่ มยงิ ปนขนาดน้ี ยงั ไมรูทศิ ทางมนั เลย”
“ไมต อ งมาทําออกตัวแกห นา ไวกอ นหรอก บอกกลาใหรลู ว งหนาดว ย ถา ถกู ก็เสมอตวั ถา
ผิดเปน ถกู ฮาปา แน”
หญิงสาวพดู หนา ตาเฉย รพนิ ทรก ลนื น้ําลายลงคอ กะพริบตาปริบๆ ไชยยนั ตห นั มาทาง
เพอื่ นสาว
“วา แตเ ธอพนนั กบั ฉันไหมละ ฉันถือหางรพนิ ทรเ อง ฉนั เอาวาเขายงิ ถกู เธอจะรองกไ็ ด ดี
เหมือนกนั ฉนั เองยงั เปน หน้ีพนนั เธออยหู มน่ื บาท ตอนที่เธอยงิ หวั งูเขียวเม่อื สามสวี่ ันกอนนะ มา
พนนั กนั อกี ครงั้ หนส้ี ินจะไดห ายกนั เสยี ท”ี
“ตอใหเทาไหรละ”
“สองหนง่ึ เอา! เดมิ พนั หมนื่ เดียวเทานน้ั ฉันแพก ลบั ไปถงึ กรงุ เทพ ฉันจายใหเ ธอสาม
หมน่ื รวมกบั ทแ่ี พพ นนั คราวกอ นดว ย แตถ าฉันชนะโดยการท่ีพรานของเรายิงปุม ตาไมน ่ันถูก หมื่น
บาททีฉ่ ันเปนหน้ีเธอเปน อันหลุดกนั ”
“พเ่ี ลนกับเธอดว ยคน จะไดพ ลอยหลดุ หนสี้ นิ แพพ นนั คราวนั้นดว ย”
เชษฐาเสรมิ มาอีกคนยิม้ ๆ อยา งนกึ สนกุ นอ งสาวคนสวยเอาลนิ้ ดนุ กระพุงแกม เลิกค้วิ
นอยๆ มองจบั ไปที่พรานใหญด วยแววตายม้ิ ๆ
“ตกลงคะ!”
“เอา ยิง! รพินทร อยา ใหผ ดิ นา ถา ขนื ผดิ ผมกบั ไชยยนั ตตอ งจา ยเงนิ นอยรวมแสนทเี ดยี ว
แหละ ไชยยนั ตเปนหนน้ี อยอยกู อ นแลวหมน่ื หน่ึง สว นผมเปน หนี้อยสู องหมนื่ เราตอคณุ สองหนงึ่
...นอยเขารอง ถา คุณขืนยิงผิด ไชยยันตต องจายทง้ั หนเี้ กา ถึง 3 หมนื่ สวนผมปาเขา ไป 5 หมน่ื
ทีเดียว”
“โอย! คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตก ม็ หี วังเสียเงนิ นะซคิ รบั ถาเลนผม”
“เอาเถิดนา ยิงก็แลว กนั ผมกบั ไชยยนั ตเชยี รคณุ เตม็ ท”ี่
“โธ! ทําไมตองตอใหค ณุ หญงิ ดว ยละ ครับ เอาแคเ สมอกันไมดีกวา หรือ แพห รือชนะจา ย
เทา กนั ”
พรานใหญพ ดู ออยๆ ดารนิ ยน จมูก
“เชอะ! ไมเ อา เลน เสมอไมเ อา ตองตอซิ คณุ ก็เหมือนกนั จะวางเดมิ พนั ดว ยก็ได”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
452
“ตกลงครบั ผมเลน ตวั เองสบิ สลึง ผมยิงผดิ จา คณุ หญงิ ยสี่ ิบสลงึ ยิงถกู คณุ หญงิ จายผมสบิ
สลงึ ”
“เหงกนแี่ นะ ! อยา พนันดีกวา มอี ยางรึเขาเลนกนั เปน เงนิ หม่นื ตวั เองเลนเพียงแคส ลึง คา
ลกู ปนทย่ี งิ กย็ งั ไมพอแลว”
“โธ! ผมจะมปี ญญาไปเอาเงินหมน่ื ท่ีไหนมาเลนกับเศรษฐีไดล ะ ครับ”
“เพราะฉะนน้ั ไมต อ งพูดมาก มีหนาทยี่ ิงกย็ ิงไป พวกฉันพนันกนั เอง”
รพินทรอ มยิ้ม ประทบั ปนข้ึนอกี ครงั้ ปากกพ็ ดู เบาๆ
“คุณหญงิ ครับ”
“วา ยังไง?”
“ถา ผมยงิ ผดิ คุณหญงิ ชนะพนนั เปนเงินตั้งเกา หม่ืนไมใ ชห รอื ครับ”
“มนั เรอ่ื งของฉัน”
“ถางนั้ ผมเลน ตวั เองสักสองหมืน่ ดว ยก็แลว กนั นีพ่ ดู จรงิ ๆ เลยตกลงไหม?”
“คณุ แพ คณุ ตอ งจา ยสหี่ มน่ื นา”
หลอ นขู
“ออ แนน อนครบั ”
“เอางด้ี ีกวา” หลอ นเอียงคอชกั ลังเล “ถาหากไดเงนิ สองหม่นื ฟรีๆ ยงิ ใหผ ิดแลวฉนั จา ยให
คณุ เอง”
เชษฐากบั ไชยยนั ตลืมตาโต รองออกมาพรอมกนั
“ฮา ! อะไรกนั โกงแลว นอ ย มอี ยา งหรือติดสนิ บนกนั แบบน”ี้
“ไมร ลู ะคะ อบุ แลว พี่ใหญก ับไชยยนั ตอยากพนนั กบั นอ ยไวก อ นทําไม”
แลวหลอนกเ็ อามือไขวห ลงั พูดขึ้นลอยๆ
“ใครอยากไดส องหม่นื ฟรีๆ ก็ตอ งรหู นา ทขี่ องตัวเอง หรอื ไมอ ยากไดเ งนิ กต็ ามใจ”
พรานใหญชําเลืองสบตาหลอ นย้มิ ขันๆ ไมก ลาวเชนไรอกี หร่ีตาลงโดยอาศยั แสงลําไฟ
ฉายจากมอื ของเชษฐาท่สี องให พรบิ ตานนั้ เอง .458 แม็กน่ัม กแ็ ผดระเบดิ ขึ้นกกึ กอ งทามกลางความ
เงียบสงัดของดงทบึ กลางราตรี อํานาจระเบิดของมันทําใหท กุ คนทีย่ นื ดอู ยูเ บือ้ งหลัง รูสึกคลายมีลม
พัดวบู มาท่ีตวั อยา งแรง
ตาไมท ่ีงอกลํ้าจากลาํ ตนออกมาเปน ตะปุม อนั เปนเปา หมายแตกกระจายวบั เปน สะเกด็
หลุดหายไปกบั ตา กง่ิ ไมใหญอนั ขนาดทอ นขาอกี กง่ิ หนง่ึ ซึ่งเห็นตามลาํ ไฟสองอยรู มิ หนาผาลบิ ๆ
หางออกไปประมาณ 150 เมตร เบอื้ งหลงั ตน ไมต ายซากตน นั้นลั่นเปรย๊ี ะไดย นิ มาอยา งถนดั แลวมนั
ก็คอยๆ หักครนื พับลงมาหอ ยอยกู ับลําตน ราวกบั ถกู ใครเอาขวานยกั ษจ าม นน่ั คืออํานาจปะทะอยาง
มหาศาลของหวั กระสุน ภายหลงั ทําลายเปา หมายแรกแลว และว่ิงเลยไปตัดกงิ่ ไมท ่ขี วางอยูเบอื้ ง
หนาทศิ ทางของมัน
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
453
พวกลูกหาบพากันครางหม่ึ เม่ือมองเหน็ อานุภาพอนั รา ยกาจ ของไรเฟล กระบอกนน้ั
รพินทรหันไปทําหนาตาต่ืนกับหญงิ สาวผยู นื เทาเอวหนางออยู
“ตายเลย! ผมตัง้ ใจจะยงิ ใหผ ดิ จะไดข อแบง เงินพนนั สองหม่นื จากคณุ หญงิ ไหงมันถงึ ดัน
ฟลกุ ไปถูกเขาไดก ็ไมท ราบ วา !”
“มนั พิสจู นใ หเ หน็ ชดั อยูต ลอดเวลาวา ระหวางคณุ กับฉนั ไมม ที างจะสามคั คกี นั ไดเลย
ยังไงละ ”
ดารนิ พดู แลวหันมาทางเชษฐากับไชยยนั ต
“ไมเ สียแรงหรอกคะท่พี ีใ่ หญจางพรานคนนน้ี าํ ทาง ลกั ษณะของเขาสอใหเหน็ ชดั อยเู สมอ
วา ซื่อสัตยสจุ รติ และมนั่ คงดี ขนาดตดิ สนิ บนตง้ั สองหมน่ื เพียงแคใ หย ิงเปา ผดิ แคน ้ยี ังไมเลน ดวย
เลย”
จบเสยี งกระแทกเงา ๆ หันมาคอ นพรานใหญอกี ที แลว แพทยห ญิง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วรา
ฤทธิ์ กเ็ ดินแหวกมา นกระโจมเขาไปเสยี ปลอยใหพช่ี ายและเพ่อื นชายยนื หวั เราะกันอยา งขบขนั
ครน้ื เครง
รพนิ ทรใ ชไฟฉายสอ งดกู ่ิงไมลิบๆ ท่ถี กู ลูกปนตัดหักโคน ลงมาดวยความทึ่งอยา งย่ิง แลว
ทดลองยงิ อกี สองสามนัด ตามเปา หมายท่จี ะเลอื กตางๆ สว นมากเปนกิง่ ไมแ ละแงโ ขดหนิ ใน
ระยะหาง คอยสังเกตอาํ นาจปะทะของมัน ผลของการทดลองใหค วามพอใจอยางยิ่งยวด
“เปนยังไงบาง?”
ไชยยนั ตเ อยถามอยางกระตอื รอื รน ภายหลงั จากทร่ี พินทรก ระชากปลอกกระสนุ กระเด็น
หลุดออกมาจากรังเพลิง เมอื่ ยงิ นดั สดุ ทายออกไปแลว
“วิเศษสุดในบรรดาไรเฟล ทง้ั หลายทีผ่ มเคยมีโอกาสยงิ มาครับ แรงสะทอนถอยหลงั กน็ ิ่ม
นวลพอทจ่ี ะควบคุมวิถกี ระสุนไวไ ด .375 เทียบไมไดค รงึ่ ไวว างใจไดอ ยางสบายเลยครับ สาํ หรับ
สัตวใหญข นาดชางหรอื แรด”
“ถางัน้ เอาไวป ระจาํ มอื สักกระบอกซิ เรามีมาสองกระบอก”
พรานใหญย มิ้ อยางสุภาพสํารวม สน่ั ศรี ษะนอยๆ
“ชา งเถอะครับ ผมคิดวา เอาไวใ นคลังปน สวนกลางตามเดิมจะดกี วา ถาฉกุ เฉินจําเปน
อยางไร ก็คอ ยหยบิ ฉวยข้นึ มา สําหรบั ผมปนตดิ มือทถ่ี นัดท่สี ดุ ก็คือ .375 อยางทเี่ รยี นแลว มัน
คลองแคลวดีไมเ ทอะทะเกะกะจนเกนิ ไป”
เชษฐารับไรเฟล กระบอกนนั้ มาบรรจกุ ระสุนอีกชุดหนงึ่ ซอ มยิงบา ง โดยไชยยนั ตเ ปน ผู
สอ งไฟไปท่ีตน ยางสูงลว่ิ ตนหนง่ึ แตลาํ ตน ผอมเรยี วขนาดตนหมากเขอ่ื งๆ มีก่งิ ใบทึบเฉพาะตรง
ปลายยอด หวั หนา คณะเดนิ ทางเล็งไปยงั ระดบั สวนกลางของลาํ ตน และปลอยกระสุนออกไปอยา ง
ประณตี ทีละนดั ทกุ ครงั้ ที่หวั กระสนุ ทะลผุ า นลําตน ยางตน นั้น เห็นมนั ส่นั สะเทอื นอยา งถนดั พอนัด
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
454
ทีส่ ซี่ ่ึงเชษฐาวาแนวกระสุนไดระดบั เทา กนั ยางตน นนั้ กล็ น่ั ดังสนน่ั และหกั โคน พบั กลางลงอยาง
นา ดู
ไชยยนั ตเ ปล่ียนไฟฉายไปใหร พนิ ทรชว ยสอง ตนเองรับปน มาจากเชษฐา ซอ มยงิ อกี คน
หน่งึ เปน การประลองฝม อื และทดสอบแนวทางของไรเฟล กระบอกนน้ั ไชยยันตยงิ เขา หาหนา ผา
ตัดเรยี บเกลี้ยงขอชะงอนเขาลูกหน่งึ ซง่ึ หางไกลออกไปแทบจะสดุ ระยะสอ งถึงของไฟฉายขนาด
แปดทอ น แตกระนัน้ ฝุน อันเกดิ จากหวั กระสนุ กระทบกับผาหินยงั กระจายคลงุ เปน มา นควัน
มองเห็นไดถ นดั ทามกลางความเงียบสงดั ของปา เสียงหัวกระสุนทหี่ วดี แหวกอากาศพุงไปไดย นิ
อยางถนัด กัมปนาทระเบดิ ของมันสะทอนจากเขาลูกหนงึ่ ไปยงั อกี หลายลูก กอ งกลับไปกลบั มา ซง่ึ
รพินทรบ อกอยา งขันๆ วา
“รับรองครบั คนื นไี้ มวา จะเปน ไอแหวง หรือสตั วรายใดๆ ทัง้ สิ้น จะไมมวี นั แผว พานเขา
มาใกลแคม ปเราเปน อันขาด”
ดารินอดรนทนอยไู มได เพราะเสียงปนท่ลี ่นั อยเู ปน จงั หวะ อันเกิดจากการซอมมอื ของ
เชษฐาและไชยยนั ตก ็แหวกประตกู ระโจมออกมาอีกคร้งั
“หูจะแตกตายแลวนายพราน เออแนะ เหน็ เปนของสนุกยงิ เอายงิ เอา หนวกหจู ะตาย”
“ใครบอกวา รพนิ ทรยงิ ฉันกบั เชษฐาตะหาก ถา เธอจะวา ก็วาฉนั กับเชษฐา เรื่องอะไรจะ
ไปวา รพินทรเขา”
ไชยยนั ตเถยี งแทน หนั ไปยงิ นัดสดุ ทา ยแลว บรรจกุ ระสนุ ใหมอ กี อยางมนั มือ ดารนิ ยกมอื
ข้ึนอดุ หู แลว เดนิ มากระชากไรเฟล ไปจากมอื ของไชยยนั ต
“กว็ า ทั้งสามคนนแี่ หละ อะไรมีอยา งหรือ มืดคํา่ แลว ยงั จะซอ มยิงเปาอยไู ด หูออื้ ไป
หมดแลว เลกิ เสยี ทีเถอะ”
“เอามานา นอย ขอยิงอีกชดุ เดยี วเทา นั้น เรอ่ื งอะไรกันนี่ อยูๆ กม็ าแยง ไปงั้นแหละ กาํ ลัง
ซอมมือมันๆ”
“บอกวา หนวกห-ู หนวกหู ไมใ หย งิ อกี แลว ไมไดยนิ ร!ึ ”
ดารินตวาดเพอ่ื นชายแวด ควา ปนเดนิ เขา กระโจมไปเสีย ไชยยนั ตจุปากล่นั โคลงหวั บน
พํา
“เออแนะ นอยนี่ แพพนันเมอ่ื ตะก้ีเลยพาลใหญ”
ทงั้ สามชายหัวเราะ รพนิ ทรทําทาจะขอตวั แยกไปพกั ผอ น แตเชษฐารั้งใหเ ขา ไปคยุ ใน
เตน็ ทอ ีกสกั ครเู พราะเหน็ วายงั หวั ค่าํ มาก เขาจงึ ตอ งอยูร ว มวงกับคณะนายจางอกี ครั้ง ดารนิ จา ยยาให
ทุกคนกินตามปกติ แตพอมาถงึ พรานใหญ กอนท่ีจะสงยาให หลอนถามเงยี บๆ วา
“เปน ไงบาง บาดแผล?”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])
455
จรงิ ตามทีห่ ญงิ สาวพดู ไวเ มอื่ เชาน้ไี มมผี ิด ตั้งแตห ัวคํ่ามานี่รพินทรเ รมิ่ รูสกึ ปวดระบมท่ี
บาดแผล มนั ทวขี ึ้นเปนลาํ ดับท่อี ากาศเรม่ิ เยน็ ลง
“ก็ เรยี บรอ ยดคี รับ ไมรสู ึกอะไรเลย” เขาโกหก
“ถา งั้นก็เหน็ จะไมต องพงึ่ ยากระมัง?”
“ก็ สดุ แลว แตค ณุ หมอจะกรณุ า”
“ไมเ ปนอะไรแลว จะตองกนิ ยาทําไม ดเี หมอื นกัน ไมเ ปลืองยา”
หญิงสาวเกบ็ ยาลงขวดหนาตาเฉย แลวเดนิ เขา ไปผลดั เสื้อผา อยหู ลังมาน หลอนคงจะเขา
นอนเลยเพราะไมเ ห็นกลับออกมาอกี ปลอยใหเ ชษฐา ไชยยันต และรพนิ ทร น่งั ดืม่ บร่ันดคี ยุ กนั ตาม
ลําพัง
พรานใหญถ อื โอกาสเลาใหน ายจางท้ังสอง ทราบถึงส่ิงท่ีเขาไดสนทนากับแงซายเม่ือคืน
กอ นหนา นี้ เพราะถอื วา เปน เรื่องท่นี ายจา งควรจะไดร บั รูไวดว ย ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตเ ตม็ ไปดวย
ความพิศวงและสนใจเตม็ ที่ ลมื เร่ืองไอแ หวง ลงชวั่ ขณะ เชษฐาตะโกนเรยี กแงซายใหเ ขามาพบ
ในทันทนี นั้ บอกใหห นุมกะเหรี่ยงพเนจรผูลึกลบั นั่งลงบนมา ตัวหน่งึ
“แงซาย จงเลาทุกสงิ่ ทกุ อยางทแ่ี กเคยรเู หน็ เกี่ยวกับคนท่ชี อื่ ชด ประชากร ใหนายทานฟง
เหมือนกบั ทแ่ี กไดเ ลา ใหฉันฟงเมอ่ื คนื ”
พรานใหญบ อก
ดว ยสหี นา และอาการเงยี บๆ เปนปกติ อดตี นายทหารกองโจรกะเหรย่ี ง เลา ใหเ ชษฐาและ
ไชยยนั ตฟงตามทถี่ กู ซกั ไซไ ลเ ลยี ง แงซายเลา ถงึ ชด ประชากร ผูซ ึง่ ตนไดขาววา จะออกเดนิ ทางไป
เทอื กเขาพระศวิ ะ และไดมงุ มาสมัครตดิ ตามไปดว ย แตเ ปนการมาท่ีสายเกนิ ไป เลา ถึงการตดิ ตาม
ของตนเอง ซ่ึงตองมีอปุ สรรคเกิดข้ึนเสยี กอ น...พระธุดงคป ระหลาดทม่ี าชว ยเหลือใหร อดตาย และ
ทํานายเหตกุ ารณ. ..เลาถงึ เทือกเขาพระศวิ ะ ขุมเพชรพระอุมา และ มรกตนคร...ทกุ ส่ิงทุกอยา งตรง
ตามทเี่ คยไดบอกรพนิ ทรไ วแ ลวเมอื่ คนื กอน
ทง้ั เชษฐาและไชยยนั ตส อบซักไลเ ลียงหนมุ พเนจรอยเู ปน เวลานาน แตท ง้ั สองไมไดค วาม
กระจางอะไรมากไปกวารพนิ ทรผูซงึ่ คยุ กับแงซายมากอ นแลว
“เอาละ เปนอันวา แกยอมรบั ใชไหมวา แกเคยออกตามนอ งชายของฉันลกึ จากหลมชาง
เขา ไป จนกระทงั่ ไปเกิดอุปท วเหตเุ สียกอ น และตองถอยกลบั ”
“เปนความจรงิ ครับ เจา นาย”
แงซายรบั คาํ ดว ยเสยี งหาวต่าํ เชษฐา ไชยยนั ต หนั มามองดูตารพินทรและเปลี่ยนไปจบั อยู
ทแ่ี งซายอีกครง้ั ไชยยนั ตก็เอย ขน้ึ
“น่เี ราเพงิ่ จะมารเู ดี๋ยวนเี้ องวา นอกจากพรานใหญรพินทรแ ลว กย็ ังมีแกอีกคนหนง่ึ ทไี่ ดร ู
ขาวระแคะระคายเกยี่ วกบั คนทีใ่ ชช อื่ วา ชด ประชากร ซึ่งเรากาํ ลังติดตามหาตัวเขา อาจเรยี กไดว า แก
เปนคนสุดทายท่ไี ดขา วเขากไ็ ด ทาํ ไมแกถงึ ไมบ อกเราเสยี แตแ รก ปด เงยี บมาตลอด”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
456
“ทา นไมไดถ ามผม”
เปนคาํ ตอบส้นั ๆ ชนิดท่ีทาํ ใหคณะนายจา งมองดูหนา กันอกี คร้ัง
“ฮอื ม แกน่เี ปน คนลึกลับเอาการอยูนะ แตฉ นั ก็อยากจะเช่ือและไวว างใจในความซื่อสตั ย
สุจริตของแก”
เชษฐาพึมพําออกมา ขณะทจี่ อ งหนา แงซายเขม็ง ยกมือขน้ึ ลบู ปลายคาง
“ไหนแกบอกวา ตอนทแี่ กพยายามจะตดิ ตามชด ประชากรไปก็ดี และพยายามสมคั รขอ
ตดิ ตามเราไปดว ยในคร้ังนกี้ ด็ ี แกตอ งการเพียงแคไ ปใหถึงเทือกเขาพระศวิ ะท่ีแกอางวา เปน ถิน่ ทมี่ า
ของแกเทา นน้ั เองร?ึ ”
“เปนความสัตยจ ริงครบั ”
“บอกมาตามตรงเถอะ มีอะไรซอนเรน แอบแฝงอยใู นการปรารถนาจะไปใหถ ึงเทอื กเขา
พระศวิ ะของแก?”
ใบหนา น้ันย้มิ จนเหน็ ฟน ขาว สา ยศีรษะชา ๆ ตาเปน ประกายแจมใส จับอยทู ด่ี วงตาของ
เชษฐาที่มองนงิ่ มา
“หามไิ ด ไมไ ดมีอะไรแอบแฝง ไมไ ดมพี ิษมีภยั ใดๆ กบั ทานและคณะของทานเลย ผม
ตองการเพยี งไปใหถ ึงทน่ี ่นั เทา นั้น ผมขอสาบาน”
ภายในเตน็ ท ปกคลมุ ไปดว ยความเงียบชวั่ ขณะหนึง่ ทกุ คนตกอยูใ นหวงความคดิ หนกั
หนว ง ในที่สดุ เชษฐากห็ นั มาทางพรานใหญ เอย ขึน้ ขรมึ ๆ
“รพนิ ทร คณุ คงทราบดอี ยูแลววา ท่ผี มออกเดินทางมาในครง้ั นี้ ผมไมไ ดสนใจหรอื เชอื่ ถือ
ในเร่ือง ขมุ เพชรพระอุมา หรอื วา มรกตนคร เมืองลบั แลอะไรนัน่ เลย ผมเพียงแตตอ งการจะตามหา
นองชายของผมเทานนั้ และไมวา เขาจะอยทู ี่ไหน อันเน่ืองมาจากการเชื่อถือศรทั ธาในสงิ่ ใด ผมก็
จะตองตามเขาใหพ บ ถาหากวาเขายงั มชี วี ติ อยู ทีนจ้ี ากส่งิ ทค่ี ุณเคยไดย ินไดฟ ง มา และหลกั ฐาน
ประกอบบางอยา ง มันเกิดมามีมูลใกลเคยี งกับสง่ิ ท่ีแงซายเลา มันทําใหต องนาคดิ เสยี แลว ถามจริงๆ
เถอะ ในความรสู ึกสวนตัว คณุ รสู ึกอยา งไรบา ง?”
“ผมยังบอกอะไรไมไ ดท ้งั สนิ้ ครบั ”
จอมพรานกลา วแผวเบาอยางระมัดระวัง ตาหรล่ี ง
“หลกั ฐานสาํ คญั ทีส่ ดุ ท่ีผมไดมาก็คอื คาํ บอกเลา ของเนวนิ และลายแทงเมอ่ื สี่รอยปข องมัง
มหานรธาท่ีเรียนแลว ขุมเพชรพระอุมา หรอื มรกตนคร จะมอี ยจู ริงหรือไม เราจะรูกนั เม่ือไปถึง
เทอื กเขาพระศวิ ะแลว ซ่งึ ก็ยงั รบั รองไมไ ดวา เราจะคนพบ หรือเดินทางไปถึงจดุ หมาย อันไมปรากฏ
อยใู นแผนทีข่ องภูมิศาสตรน หี้ รือไม คณุ ชายอนชุ าไดส ญู หายเขา ไปในโลกหลงสํารวจสวนนี้ เพราะ
ความหวงั และเชื่อมัน่ อยา งเตม็ เปย ม แนละ พวกเรายังไมง มงายจนถงึ กบั จะเชื่อในสิง่ นี้ แตส ิ่งทเี่ รา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])
457
ตอ งบกุ บนั่ เขาหาเปา หมายนดี้ วย กเ็ พราะตอ งการติดตามคณุ ชายอนชุ าใหพบนน่ั เอง เปน ตนเหตุ
สําคญั ทส่ี ดุ ”
ตางเงยี บงันกนั ไปอกี ไมมใี ครอานความคิดของกันและกนั ออก
“เลยจากหลมชางเขา ไป แกเคยผานเขาไปกอ นแลว และใชชีวิตอยถู ึง 7-8 วนั ตามท่เี ลา มา
ไหนลองบอกซิ สภาพปา เปน อยา งไรบาง”
ไชยยนั ตต ง้ั คําถาม ทาํ ลายความเงียบขน้ึ
แงซายย้มิ นอยๆ อยางยากทจ่ี ะอานความหมาย นิง่ ไปครกู ็ตอบในกระแสเสยี งหา วกงั วาน
เชนเดมิ วา
“ผมไปไดไมไ กลนักครับเจา นาย มันเปน ปาดบิ ดงดาํ ทมี่ องไมเ หน็ แสงเดือนแสงตะวนั
เทา ที่ผมเหน็ พริกขห้ี นูตนหน่งึ ขนาดสี่คนโอบ ลูกของมันมีลักษณะเปน หวเี หมือนกลว ย ตะขาบ...
ตัวเทา ไมก ระดานฝาเรอื น ยาวหา วา ใหญก วา นนั้ จะมอี ีกหรอื เปลา ผมไมท ราบ งูบางชนดิ มหี งอน
อีเหน็ ใหญเทาเสอื ลายพาดกลอน ตัวตอไมท าํ รงั อยบู นกงิ่ ไม แตอาศยั อยใู นหลุม แตล ะตวั เกอื บเทา
ฝา มือ กวางเดนิ พลาดตกลงไปในหลุมของมัน ช่ัวอึดใจเดียวเหลอื แตก ระดูก...”
แงซายเวน จงั หวะหายใจ กอ นจะกลา วดว ยนํ้าเสียงหาวตอไปวา
“ผมเห็นอะไรไมมากนกั หรอกครับ เพราะผมเขาไปตน้ื นดิ เดียว ทกุ สิง่ ทผี่ มเห็นไมเคย
ปรากฏใหเ ห็นอยใู นปา ไหนมากอน เหมือนฝน ราย แตผ มกไ็ มไ ดฝ น ”
[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])