เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

272

จริง แตรา ยเสยี กวาไอล ายอกี เผลอๆ ทงั้ ที่เดนิ รวมหมูก นั ไปหลายคน มนั ยังเคยกระโจนลงมากดั คน
ใดคนหนึ่งเสียเฉยๆ พอกัดหรือตบแลว กเ็ ผน หนไี ปดื้อๆ”

ผา นตนตะแบกอันมซี ากเกงคาอยบู นคบ ซึง่ เปนการกระทําของเจา เสอื ดําหรอื เสอื ดาวน้ัน
ไป ไมม ีใครพูดอะไรกนั อกี พรานใหญนาํ ทกุ คนไตล งโตรกลึกตอนหน่งึ ในระหวางซอกไหลเขา
โดยการคอยๆ ยดึ รากไมแ ละอาศัยแงหนิ พาตัวลงไป...ทุกคนปฏิบัตติ าม ม.ร.ว.หญิงดารนิ หนาเสยี
เลก็ นอย

การนําของรพนิ ทรน ัน้ ...ความรูสึกของหลอ น บอกกบั ตนเองวา คอ นขา งจะผาดโผนดน้ั
ดนเกนิ ไปแลว ราวกับจะแกลงหรือทดสอบหลอน แตห ลอนก็ไมย อมปริปากหรอื ขอความชว ยเหลือ
หลอนส่ันศรี ษะปฏิเสธ...กัดฟน พยายามชว ยเหลือตนเองอยา งเตม็ ที่

ครัง้ หรือสองคร้ังที่หลอนจบั รากไมพลาด และไถลลนื่ ลงไปตามทางอันลาดชนั นน้ั แตแง
ซายผูไตล ว งหนา ถดั จากหลอนลงไป ควา ตวั หญงิ สาวชว ยพยงุ ไวไดท นั ตะเข็บกางเกงลา สัตวท่ตี ดั
เย็บรดั รปู ทรงของหลอ นแตกปริออกตรงบรเิ วณตะโพกประมาณ 3 น้ิว ทําใหเหน็ ซบั ในและผิวผอ ง
ราวกบั ทอ นงา ดารินรอ งออกมาเบาๆ หลอนเริม่ หงุดหงดิ เดือดดาลรพนิ ทรอยใู นใจ และย่ิงโมโหมาก
ขน้ึ เม่ือเหลือบลงไปเหน็ พรานใหญย ืนตหี นาตายรอคอยอยูกอนแลว ท่ีกอ นหินใหญเบอื้ งลา ง

เขาสง มือไปรบั หลอ น แตห ญงิ สาวกระโดดลงมาเอง โดยไมย อมรับการชวยเหลอื หนา
งอ รองออกมาเบาๆ ลอดไรฟน พอไดย นิ กนั เฉพาะสองตอ สอง

“บาจงั ! กางเกงขาดแลวเหน็ ไหม ไมรจู ะพาลงเหวลงนรกไปถึงไหน”
“ผมวา แลว ชดุ เดนิ ปา แตละชดุ ของคุณหญงิ ทีเ่ ตรยี มมา มันเหมาะสาํ หรับเดนิ แฟชนั่ โชว
มากกวาจะมาไตเขาลงหว ยกันจริงๆ แตไ มเปน ไรครบั ผมเปนผูรับใชท ่รี อบคอบเสมอ เพราะทาย
อะไรไดลว งหนา อยแู ลว ”
รพนิ ทรพ ูดในเสยี งกระซิบเชน เดยี วกนั กบั หลอ น แลวลว งกระเปา หยิบเขม็ กลดั ซอน
ปลายอันหนึง่ สง ให หลอนมองดทู ี่เขม็ ซอนปลาย และมองดูหนาเขาดว ยความรสู ึกอนั ไมอาจจะบอก
ถูก หนา แดง กระชากเข็มซอ นปลายอนั นน้ั ไปจากมือเขาโดยเรว็ กลดั เย็บท่ีรอยปริของตะเขบ็ นัน้ ไว
ชวั่ คราว แลว ถอนใจเฮือก ปาดแขนเสอื้ ขน้ึ เชด็ เหงือ่ อนั ชมุ อยูบ นใบหนาและขนตา ราวกับคน
อาบนํ้ามายงั ไมไดเ ช็ดตวั
เชษฐากบั ไชยยันตเ องกเ็ หนอ่ื ยพอดู เม่ือตา งลงมาถึงท่ซี ึ่งรพินทรหยดุ รอคอยอยู...แตแลว
ทกุ คนกล็ ืมเหนื่อยเปนปลดิ ทิ้ง กลายมาเปน ความต่ืนเตน ในทันที เม่อื พรานใหญบอกวา
“พวกมนั พากนั มานอนอยใู นโตรกนี่เองครบั ”
พรอ มกบั พดู เขานาํ ไปทล่ี านเกล้ียงราบเรยี บตอนหนึง่ ราวกับจะมใี ครมาถางไวอ ยใู น
ระหวางดินโปง และซุม ขอยปาข้นึ ทบึ คลอบคลุมอากาศเบอื้ งบนไวเ ปนหลงั คาธรรมชาติ ทน่ี ่ัน
รอยเทาและรอยลงนอนเกลอื กเตม็ ไปหมด สงิ่ ทย่ี นื ยันไดช ดั เจนทีส่ ดุ กค็ ือเศษของใบไมบางชนดิ ที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

273

หลน อยเู กลอื่ นกลาด และฟองน้ําลายท่ีตดิ เปยกอยกู ับพน้ื จนั กับแงซาย กมลงสํารวจอยา งถ่ีถวน
ทรุดตวั ลงแตะคลาํ กับพน้ื ดินบริเวณนัน้ แลว เงยหนา ข้ึน

“โอโ ฮ! ไอตวั มนั ยังอุน อยเู ลยครับนาย”
ดนิ บรเิ วณนนั้ แหงผากเพราะแลงฝน แตถ ึงกระนั้นกต็ าม น้ําหนกั ตวั อันมากมายยังปรากฏ
รอยเทา ไวใ หพ อสงั เกตได กระทงิ ฝงู น้นั ไมต ํ่ากวา 5 ตวั เพ่งิ จะผละออกจากทนี่ อนไปอยางชา ที่สุดก็
เหน็ จะไมเ กินครึ่งชวั่ โมงนีเ่ อง จะเปน เพราะไดก ลน่ิ คน หรือเพราะการเคล่ือนยา ยตามปกติของมนั ก็
ยังเดาไมถกู มันเขา มานอนอยูในโตรกนี้โดยผา นเขามาทางซอกหุบเขาดา นตะวันตก และขาไปมนั
ตะกายไตขึ้นไปตามทางอันสงู ชนั ดา นใต ซ่ึงเปนฝงตรงขา มกบั ทร่ี พินทรน ําทางลงมา รอยดนิ แดง
บนหินกรวดทรายทถ่ี ลมลงมา เพราะการปน ตะกยุ ของมนั เห็นไดชัด
“แบบนี้กม็ หี วงั ไมเ หนือ่ ยเปลา แลว รพินทร วาแตว ามนั ไดก ลิ่นเราหรือเปลาน้นั ตอนท่ี
ผละจากที่นไี่ ป”
เชษฐาตาเปน ประกายอยางยนิ ดี
“ยังเดาไมถ ูกเหมือนกนั ครับ แตเราเดนิ มาเหนือลมมัน”
พรานใหญตอบอยา งระมัดระวงั เงยขน้ึ สํารวจรอยรวงถลมของหนาผา หรือตล่งิ ชันทจ่ี ะ
นําข้นึ ไปสเู นนิ ปาสัก อนั เปน ทางไปของกระทิงฝงู นนั้ โดยพิเคราะห
“รบี กระช้นั รอยเขา ไปเถอะ เราควรจะตามทันมันในเวลาไมเกินสองช่วั โมง ถา มนั ยงั ไม
ไหวตวั เสียกอ น”
ไชยยนั ตพ ูดโดยเรว็ อยางกระตือรือรน
พรานใหญห นั ไปโบกมือกับจัน พรานพนื้ เมืองผมู ีประสาทชํานาญในการฟง เสียง และ
ดมกลิ่นไมผ ิดอะไรกับหมาบลัดฮาวด กอ็ อกนาํ ไตข้ึนไปในทันทนี น้ั โดยมีรพนิ ทรตดิ หลงั ไปเปน
คนที่สอง ดารนิ เชษฐา และไชยยนั ตตามลาํ ดับ โดยมแี งซายระวงั หลังเชนเดิม
เม่อื ทกุ คนขน้ึ มาพนจากโตรก ก็ถึงปาอนั หนาทึบ ก่งิ ใบปกคลมุ พน้ื ดนิ บรเิ วณนนั้ มดื ครึ้ม
มองไมผ ิดอะไรกบั อยใู นถา้ํ ใหญไ มเหน็ แสงตะวนั อากาศอบั ไปดว ยกลิ่นใบไมแ หงและไอดนิ
สะบดั รอนสะบัดหนาวอยา งไรพิกล เสยี งฝูงคางขูตะคอกอยบู นยอดไมสูงลบิ มองไมเหน็ ตวั จนั ผู
นําไปเบ้ืองหนา ลงคลานสเี่ ทา กับพนื้ ประเดยี๋ วกท็ ําจมกู ฟุดฟด สดู กลน่ิ และหยดุ น่งิ เหมือนสดบั
ตรบั ฟง เสียง ประเด๋ยี วกก็ ม ลงเอาหแู นบกบั พนื้ ดินสักครง้ั ทกุ คนเวน ระยะหา งพอประมาณ และคืบ
ตามไปอยา งสงบ
ทนั ใดน้นั เอง ขณะทพี่ รานพื้นเมอื งของรพินทรคลานนาํ ลอดในระหวางชองตน ไมทล่ี ม
ขวางทางอยู เหตุการณท ท่ี ุกคนไมค าดฝน กพ็ ลนั ปรากฏขึน้ ชนดิ ทําใหต อ งยนื ตัวแขง็ กนั ไปช่ัว
พรบิ ตาหนง่ึ
อะไรชนิดหนง่ึ ลกั ษณะไมผดิ กับเสน เชอื ก แตเ ปนเชอื กมหายักษท่มี สี เี หลืองสลดั ดาํ ลาย
พรอ ย ทงิ้ ตวั หลน พลั่กลงมากลางหลังของจัน ผูกาํ ลงั หมอบคลานอยู แลวมว นตวัดเปน เกลียวอยา ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

274

รวดเรว็ มนั พนั รา งอันผอมเกรง็ ของชายรา งเลก็ เอาไวก ลิ้งไปมาอยบู นพน้ื เสยี งจนั รอ งออกมาอยาง
ตกใจ เขาพยายามด้ินรนชว ยเหลือตัวเองอยา งสดุ ฤทธิ์ แตเ ชือกมหึมาเสน นน้ั ตวดั รัดแนน เขา มาอีก
หลายเปลาะอยา งรวดเร็ว มดั กลางลาํ ตัวและแขนทั้งสองของเขาไว จนไมสามารถจะขยับเขยื้อนได
นอกจากเสียงรองโวยวายเทา นั้น

ทงั้ หมดไดสติในการรองครง้ั ท่สี องของจนั เชษฐากบั ไชยยันต กระโจนพรวดเขา ไป
พรอมกนั กระชากปน สนั้ ขนาด .44 แมก็ น่ัมทตี่ ิดเอวอยูออกมา แตร พนิ ทรไ วกวา กระโจนตาม
ตะครุบขอ มือของนายจา งทง้ั สองของเขาไว รองเรว็ ปร๋ือ

“อยาครบั เราไมตอ งการเสยี งปน โดยไมจ ําเปน”
แลว จอมพรานกก็ ระชากมดี ปะแดะท่ขี ดั หลังอยอู อกมา เดินปรีเ่ ขา ไปยังรา งของจนั ท่ีถูก
รดั กลงิ้ อยูอยา งใจเย็น ท้ังหมดพรูตามเขาเขา ไปดว ยอกสน่ั ขวญั แขวน
มันคอื งูหลามตัวขนาดลาํ ตน กลว ยอวบๆ ซ่ึงขณะทีจ่ นั คลานลอดตนไมล ม มนั คงจะนอน
นงิ่ ซมุ อยบู นลาํ ตนไมน่ันเอง เพอ่ื คอยดักเหยื่อที่จะลอดผานไปมา บัดนี้ ลาํ ตวั ทอ นหางอันนา
ขยะแขยงของมัน เรมิ่ จะตวดั เขามาหาสว นลางของจัน จนเกือบมดิ ตัวอยแู ลว อีกไมก ี่อึดใจเทา นนั้
กระดกู ของจันกจ็ ะถูกรดั แหลกเหลวไปหมด เม่ือเปรยี บเทยี บกับความใหญโ ตของมนั
หัวของมันเพง่ิ จะทงิ้ ลงมาจากตนไม แตจ อ งตาเขม็งมายงั รพินทร อยางเตรยี มสูชนดิ ทีไ่ ม
ยอมปลอ ยเหยอื่ ลิ้นสองแฉกพุงแปลบปลาบราวกับสายฟา แลบในเหวนรก
เขาเคลื่อนเขา ไปจนไดร ะยะ แลว จว งฟนสดุ แรงเกดิ เสยี งฉัวะสน่นั เจา งหู ลามรายหวั ปด
ไป พรอมกับเลอื ดทพ่ี งุ กระฉูด และเสยี งฟอู อกมาจากปากทีอ่ า กวา ง รพินทรกระหนา่ํ ฟนอกี ครั้ง วง
รดั ของมนั ขยายหลวมออกอยางแชม ชา ไชยยนั ตจึงไดสตอิ กี ครง้ั หันไปแยง มดี มาจากแงซายผูซ งึ่
กําลังถลนั เขามา แลวกต็ รงเขา ชวยรพนิ ทรเ สียเอง
ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนนั้ เจางหู ลามกห็ มดฤทธ์ิถูกบนั่ เปน ทอ นๆ กองยาวเหยยี ดอยใู ตต น ไม
ลม น่นั เอง เชษฐากับแงซายตรงเขาประคองจนั ลุกขึ้น และซกั ถามอาการโดยเร็ว พรานพนื้ เมืองของ
รพินทรไ มไ ดร บั อนั ตรายเชน ไร พอยนื ขนึ้ ไดก ย็ ้ิมแหงๆ เหตกุ ารณสยองขวญั จวนเจียนตอชวี ิตของ
เขาเม่อื หยกๆ นี้ ดจู ะเปน เร่ืองธรรมดาเสียเหลอื เกนิ
“มวั แตแ กรอยขางลา ง ไมท ันจะหนั ขน้ึ ไปดขู า งบน”
จนั วา ปนหวั เราะอยา งเห็นเปน ของสนุก รพินทรหรือแงซายกเ็ ฉยๆ ไมร สู ึกอะไรเลย
ชว ยกันลากซากงูหลามซ่ึงยาวไมต ่าํ กวา 10 เมตรเขา ไปแอบไวขางทาง แตค ณะนายจา งทัง้ สาม พา
กนั ยนื ขนลุกดว ยความสยดสยอง มนั ใหญก วาทุกตวั ทีเ่ คยเหน็ มาแลว และเปนตวั แรกท่ีบงั อาจเขา
เลนงานคนในคณะชนดิ ตอ หนาตอ ตา โดยไมส นใจกับอีกหลายคนทีร่ ว มมาดว ย แตแ ลว เชษฐา ไชย
ยนั ต และดารนิ กเ็ ลิกสนใจกับงหู ลามตัวนนั้ ลงโดยฉบั พลนั อีกครง้ั เม่ือจนั บอกใหท ราบวา เขาพบ
รอยปส สาวะใหมๆ ของกระทงิ ฝูงนัน้ ถา ยไวท จ่ี อมปลวกเลก็ ๆ ใกลตน ไมลม ตน นน้ั เปน รอยใหม
ชนดิ ที่ยงั เปนฟองอยู แลว กช็ ีใ้ หท กุ คนดู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

275

ภายหลงั จากกม ลงสาํ รวจอึดใจเดยี ว พรานใหญก็เงยหนา ขน้ึ มองดู ม.ร.ว.เชษฐา
“โชคดจี ริงครับ มนั ยังไมไ ดก ลิน่ เราหรอก ถามันไดกลน่ิ เรา มนั จะไมห ยุดถา ยอยางน”ี้
“ถา ง้นั ก็ติดรอยเขา ไปเถอะ”

ท้ังหมดแกะรอยตามตอไปอยา งเรง รีบ รอยทป่ี รากฏอยชู ดั ทําใหส ะดวกแกก ารตดิ ตาม
ย่งิ ข้นึ พอลงจากเนนิ ปาสกั เขา สดู งไผเชิงเขาอกี ฟาก รพนิ ทรบ อกกับนายจา งของเขาไดใ นทนั ทวี า
กระทงิ ฝงู น้นั บา ยหนาลงสทู ุงแฝกอันเปน บรเิ วณทร่ี าบโลง ระหวางวงลอมของขุนเขาใหญ

“ตัดปาไผไ ปอกี สักครู กถ็ งึ ดงผากกบั ปา หนามพุงดอ เราจะแยกกนั ออกเปนสองพวกออ ม
ไปดักทีท่ งุ แฝก ถาจะไดยิงกไ็ ดยิงในทุงแฝกนั่นแหละครบั และคงไมเ กนิ ภายในชวั่ โมงขา งหนา น”้ี

“เราจะแบง พวกกนั ยงั ไง?”
เชษฐาขอความเห็น
“แลวแตค ณุ ชาย”
ภายหลงั จากตรึกตรองรอบคอบครเู ดยี ว อดตี ทตู ทหารบกหวั หนา คณะเดินทางกบ็ อกวา
“เอางี้ ผม จนั แลว ก็ไชยยนั ตแ ยกกันไปพวกหนง่ึ คุณไมต องเปน หว งหรอก เพราะผมกบั
ไชยยนั ตคมุ ครองตัวเองได เพยี งแตอ าศยั จนั ในการแกะรอยเทา นัน้ ฝากนอ ยไวก ับคณุ ดว ย ใหแ งซาย
ไปกบั คุณอกี คนหนง่ึ พลาดพล้ังฉกุ เฉนิ ยงั ไง นอยกย็ ังมคี นคุมกนั ชนดิ ไวว างใจไดถึงสองคน”
“ตกลงครับ”
จอมพรานรับคําอยา งสงบ แลวกน็ าํ รดุ หนา ตอไปอยางระมัดระวัง ทะลุดงไผซ่ึงหนทาง
ลาดตํ่าลงเปน ลําดับ เหมอื นจะเปน การบอกใหทราบวากําลังจะลงไปสตู ีนเขา พอเขาเขตพงหนาม
สลับไปกบั ปาหวาย ภมู ปิ ระเทศแหงเกรยี ม ไมทบึ เหมอื นอยูในหุบ พน้ื ดินเปน ฝนุ หนา รอยอันขาดๆ
หายๆ เหลา นนั้ กป็ รากฏชัดเจนย่ิงข้ึน รพนิ ทรกับจนั ตรวจรอยซบุ ซบิ หารือกันอยอู ดึ ใจเดียว ก็หนั มา
โบกมอื เรยี กกลุมนายจา ง ซ่ึงสงบรออยเู บ้อื งหลงั ทกุ คนเดินตรงเขาไปทเี่ ขา
“เตรียมตวั ไดแ ลว ครบั ”
พรานใหญก ระซบิ เบาท่สี ุด
“พวกมนั อยูใ นทุงแฝกขางหนา เรานี่เอง หางไมถงึ หนงึ่ กโิ ล เราจะแยกทางกนั ทนี่ แี่ หละ
จนั คุณชาย และคุณไชยยนั ต ออ มไปทางซา ยนน่ี ะครบั จนั จะนําทางเอง สวนผม แงซาย และ
คุณหญงิ จะตดั ปา หวายไปทางขวา”
“โอเค”
“ระวังตวั หนอยนะครบั ”
เขาเตอื นเปนประโยคสุดทา ย
เชษฐากับไชยยันตหนั มาหรต่ี ายม้ิ ให แลวยอ งกริบแยกทางไปโดยเรว็ ตามการนาํ ของจัน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

276

สวนรพินทรกผ็ ละไปทางดานขวา โดยมี ม.ร.ว.หญิงดารนิ ตามตดิ อยา งแคลวคลองเปน
พเิ ศษ ผิดไปจากยามปกตเิ พราะกาํ ลังต่ืนเตน แงซายตามอยูข างหลัง ขา มหว ยแหงแคบๆ แหง หนึง่
แลว คลานไปตามดา นเล็กๆ ใตซมุ เถาวัลยอ ันเปนทางเดนิ ของสตั วเ ล็ก หญิงสาวคบื คลานตามเขาไป
อยา งทรหดเกนิ ความคาดหมายเดิมของรพินทร หลายตอ หลายคร้งั ท่ีรพินทรหยดุ นอนหมอบนง่ิ เพื่อ
สดั ฟง เสียง ดารินขยบั ปากจะพดู อะไรดวย แตเ ขาแตะริมฝป ากไวเ ปน เคร่ืองหมายไมใ หท าํ เสียงใดๆ
ท้งั สิ้น ครูหนึ่งก็หันมากระดกิ น้ิวเรยี กใหแ งซาย ซ่ึงนอนหมอบอยูเ บอ้ื งหลัง ใหเขา ไปใกล

“ไดก ล่ินหรือเปลา สาบของมนั คลายๆ จะมาจากปาฟากทางดานซา ยน”่ี
เขาจอ ริมฝปากชดิ หแู งซาย พูดแบบไมมเี สียง
หนุม ชาวดงนกั พเนจร กมลงเอาหแู นบลงกบั พืน้ ดนิ แลว ตอบเขาในอาการเดียวกนั
“แตผ มไดย นิ เสยี งทางดงหวายดานขวาน”ี่
พรานใหญเ มม ริมฝปาก พยายามใชโสตและนาสิกประสาทอยา งเตม็ ที่ อยา งไรกต็ าม เขา
ยอมรบั วา ในเรอ่ื งการฟงเสยี งและดมกลนิ่ กันแลว เขาถนดั สพู วกพรานพื้นเมอื งไมไ ด เพราะมนั ไม
มหี ลักท่ีจะพิสูจนช ดั อะไรไดส กั อยาง คลา ยๆ จะเปนลกั ษณะพรายกระซบิ เสยี มากกวา มนั เปน วิชา
ลกึ ลบั ของพวกชาวปา ทบ่ี างขณะก็ผิดไมเปนทา และบางขณะก็ถกู ตอ งกับความจริงราวกับตาเห็น
รพนิ ทรช่ังใจอยอู ดึ ใจหนึง่ กบ็ อกวา
“ถางน้ั ฉันจะแยกไปทางปา ผาก สวนแกไปทางปาหวาย ถา ไมพ บก็ไปเจอกันทีท่ ุงแฝก
ขา งหนา ”
แงซายกม หัวรบั แลว คลานลาดเถาวัลยแ ยกไปอยางเงยี บกรบิ ราวกับการไปของงู รพนิ ทร
สะกดิ นายจางสาวของเขาใหล อดซุมเถาวัลยโ ผลออกไปในระหวางดา นใหญ และเดนิ เลาะลดั ไป
ตามดา นนนั้ เสยี งนกกระรางรอ งลน่ั อยตู ามกงิ่ ไมและบนิ กนั วอน
รพินทรเดนิ ๆ หยดุ ๆ อยูค รใู หญ หวั คิว้ ขมวดอยา งลังเล คร้ันแลว กห็ ันหลงั กลับ ดารนิ จอ ง
มองดูเขาเหมอื นจะถามดว ยสายตา พรานใหญเ บปากยกั ไหล บยุ ใบเ ปนความหมายวา ไมไ ดผ ล และ
ใหย อ นรอยตามหลังแงซายไปดกี วา
การเดินตามแงซาย เขาไมไดย อ นเดนิ ทวนไปตามถนนเดิม ท่ีเดินมาแตแ รก ทวา ตัดพงไม
เต้ยี ๆ เขา ไปในดงผาก แลว ก็วกออกมาพบกบั ดานเลก็ ๆ ชี้ให ม.ร.ว.หญิงดารนิ มองดทู ี่พ้ืนอนั หนา
ไปดว ยฝนุ หญงิ สาวยม้ิ ออกมาเลก็ นอ ยทมี่ องเหน็ รอยเทาของแงซายยํา่ ไปตามดานนน้ั รพนิ ทรเ บยี่ ง
ทาง บุย ปากใหห ลอนเดนิ ตามรอยเทา ของแงซายไปขา งหนา สว นเขาเดินขา งหลงั ดารนิ ปฏิบตั ิตาม
คาํ ส่ังโดยดี สาวเทา ตามรอยนั้นไปอยางรวดเรว็ ตากส็ อดสา ยคนหาตวั เจา ของรอยเทา ไปเบ้ืองหนา
กระชับไรเฟลพรอมอยใู นมอื

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

277

ครน้ั แลวทันทนี ัน้ องุ มอื ของจอมพรานก็ตะปบลงบนไหลข องดารนิ อาํ นาจการจบั ชนดิ
น้นั ทําใหหลอ นหยดุ ชะงกั อยกู บั ทอ่ี ยางกะทันหนั ...เหลยี วขวบั มาดเู ขา ก็เหน็ วา รพนิ ทรม ิไดม องอยู
ทห่ี ลอน หากแตจ องตาลกุ ลงไปที่พื้นเบอื้ งหนา ของหลอ น หวั ควิ้ ขมวดยน

หญิงสาวหันกลบั ไปมองตามสายตาของเขาโดยเรว็ แลว ยืนขนลกุ ซาทัง้ กาย
บนพน้ื ซง่ึ ประทับเปนแนวตลอดระยะดวยรอยเทาของแงซายนนั้ ณ บดั นี้ ปรากฏองุ ตนี
ของสัตวช นิดหนึ่ง ย่าํ ซอ นลงไปเปน รอยสดๆ รอนๆ นเ่ี อง และสตั วท่เี ปนเจา ของรอยตนี ชนดิ น้ี แม
คนทไี่ มช าํ นาญกับรอยเทา สัตวอ ยา ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กส็ ามารถบอกไดโ ดยไมต อ งลงั เลวา มนั คือ
เสือขนาดเขือ่ ง!
จากหลกั ฐานทเ่ี ห็นอยนู ้ี ยืนยนั ใหทราบไดในทันทีวา เสอื กาํ ลงั ยองแกะรอยแงซายไป
รพนิ ทรกวาดสายตาอยา งรวดเรว็ รอยเสอื ทีเ่ หยยี บทบั รอยเทาของแงซายเพ่งิ จะมาปรากฏเอาตรงน้ี
แสดงวามนั โผลออกมาจากพงทบึ และเดนิ สะกดหลังแงซายไปตามดา น
เสยี งนกระวงั ไพร และฝงู คา งรองเกรยี วอยยู งั ยอดไมห นาทึบเบ้ืองหนา แลว กเ็ งยี บเปน
ปลดิ ทิ้ง เหมือนปาท้งั ปา จะตกอยูในมนตส ะกด กง่ิ ไมแหง จากทใ่ี ดที่หนงึ่ ไมหา งออกไปนัก หกั ตก
ลงมากระทบพ้นื หวั ใจของหญงิ สาวเตนแรง กระซบิ เสียงสัน่
“เขารูตัวหรือเปลา วา เสอื มนั เดินตามหลงั ไปขา งหลงั ?”
“อยา พยายามพดู อะไรอีกเลย ตามหลังผมมา”
พรานใหญบ อก แลว กาวล้ําหนาหญงิ สาว กมลงตรวจรอยไปอยา งรวดเรว็ ดว ยฝเ ทา เบา
กริบ รอยเสอื ทย่ี ํา่ ตามหลังแงซายปรากฏอยูชว งหน่งึ ก็ขาดหายไป แลว กป็ รากฏขึ้นอกี สลบั กนั อยู
เชนนน้ั แสดงวาบางขณะมนั กเ็ ดนิ ซอนรอยเทา เขาไปตามดา น และบางขณะก็ออมวกซอ นตวั เขา พง
รก แตส ะกดหลังแงซายไปทกุ ระยะ
ไมม ปี ญหา แงซายจะตองไมทนั รสู ึกตวั เฉลียวคิดถงึ มฤตยทู ี่ยองตามหลงั อยใู นขณะนี้
อยางแนน อน เพราะเขาเองกก็ าํ ลงั พะวงอยกู ับการตดิ รอยกระทิงเบื้องหนา
พรานใหญสันนษิ ฐานไดในทันทีวา เจา เสือตวั นีค้ งจะแอบเมียงมองเหน็ เขา ดาริน และแง
ซายอยูกอนทกุ ระยะแลว พรอ มทัง้ จอ งรอคอยจังหวะอยู พอเหน็ แงซายแยกทางไปคนเดียว ซ่ึงเปน
โอกาสปลอดเหมาะอยางยิ่งสําหรบั มนั จึงเลือกเอาวธิ ตี ามรอยแงซายมากกวา ที่จะตามเขากบั ดารนิ
ซ่งึ มจี าํ นวนสองคน อันยากแกก ารจโู จม

หนทางนน้ั คดเคยี้ วไปตามปา หวายอนั สลบั ซบั ซอ น แตกม็ ดี า นแยกตดั ไปมาพอที่จะ
สะดวกในการเดิน รอยของแงซายลกึ เขาไปในพงทบึ ตามลําดบั บางขณะเห็นรอยทหี่ นมุ ชาวดงซมุ
ฟง เสยี ง แตร อยของเจา เสอื กห็ ยดุ หมอบคอยดอู ยดู ว ย

ระยะเวลามนั กระช้นั ชิดเหลอื เกิน ในระหวา งการยอ งตามของเสือ และการสะกดรอย
ซอนมาอีกทหี นงึ่ ของรพินทร จนกระทงั่ ไมสามารถจะทายไดถกู วา เม่ือไหรนาทีวกิ ฤติทส่ี ุดจะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

278

เกดิ ข้นึ อนั หมายถึงวา เสอื ตวั นน้ั กระโจนเขา ใสแงซาย ณ ท่ีใดท่หี น่งึ ในหนทางขางหนา อนั คงไม
หางออกไปเทา ไหรน ัก

รพนิ ทรเองในยามนก้ี ไ็ มอาจเยือกเย็นอยูอีกตอ ไป
เขาเดาอะไรไมถูกทัง้ สน้ิ ชีวติ ของแงซายแขวนอยูบ นความเปน ความตายอันหมายถึงวา
ระหวา งการรอคอยจงั หวะกระโจนตะครุบของเสือตวั นั้น กับการตามมาเห็นมนั ไดทนั ของเขา อะไร
จะกอ น อะไรจะหลังเทา น้นั !
ดารนิ เขา ใจทกุ สิ่งทุกอยางเทาทเ่ี หน็ กบั สายตาได ดีเกินกวาทจ่ี ะตองอธบิ ายอะไรกัน
หลอ นเตน ไปหมดทัง้ สมองและประสาท มอื ที่ถือปนสั่นนอ ยๆ หวั ใจระทกึ แทบจะระงับไวไมอ ยู
นาทตี ดั สนิ ทก่ี าํ ลังจะมาถงึ เบอื้ งหนา เปน ความทรมานเหมือนรออยูในนรก คิดอะไรไมถ ูก นอกจาก
จะตดิ ตามรพนิ ทรไ ปอยา งกระช้นั ชดิ เทานนั้ และปฏิบตั ติ ามพรานใหญทกุ ระยะ ไมวา เขาจะหมอบ
คลานหรือคืบ
ความเหนด็ เหนอื่ ยเม่อื ยลาอิดโรย ท่บี กุ ปา ฝาดงมาทง้ั วนั บัดนีไ้ มไ ดเ หลืออยเู ลย!

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

279

14

อีกสองชว งของอึดใจใหญตอมา ภาพอันสั่นสะเทือนความรูสึกทีส่ ดุ ก็ปรากฏขนึ้ ใน
สายตาของรพนิ ทรและดารนิ พรอมกนั ในระหวา งแมกไม และกง่ิ กานของเถาวลั ยก ลุม ใหญอันยอย
อยรู ะเกะระกะ ทอนยาวของอะไรชนดิ หนง่ึ กวาดวาดเคลอ่ื นไหวชา ๆ อยทู จี่ อมปลวกเตี้ยๆ มองครง้ั
แรกคลา ยงูแตไ มใ ชแน เพราะขาหลังทโี่ ผลพ นซุม ไมอ อกมาชนดิ วับแวมนัน้ เปน พื้นเหลืองพาดดวย
ร้วิ ดํา! เสือลายพาดกลอนตวั นั้นหมอบอยทู ่นี ัน่ และกาํ ลงั วาดหางไปมาไมผ ดิ อะไรกบั แมว เห็นแต
สวนหลงั

หางจากมนั ออกไปประมาณ 15 เมตร เปน กง่ิ ไมแ หง ที่หกั กองอยูกับพนื้ ระเกะระกะ
โปรง ตา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรย่ี งผมู าสมคั รเปน คนใชของคณะเดินปา นอนพังพาบเหยียด
ยาวอยูท่ตี อไมใ หญ สายตาของเขาเพง มองไปยงั เบื้องหนา พรอ มกบั หกู ็เง่ยี จับเสยี ง หาไดเฉลียวคดิ
แมแตนดิ เดยี วไมวา มัจจรุ าชรอคอยเขาอยเู บ้อื งหลงั

ขณะนน้ั ทง้ั รพนิ ทรแ ละดาริน มาถงึ โคนกระหรา งใหญใ นลกั ษณะคลาน และโดยทมี่ ิได
หนั มามองดอู าการกนั และกนั เลย ตา งยกไรเฟล ท่ีลากตามหลงั มากับพน้ื ขน้ึ ประทับบา พรอ มกนั

จะเปนดวยอะไรไมทราบได ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมสามารถจะล่นั ไกปลอยกระสนุ ออกไป
ไดเหมือนใจนกึ ลกั ษณะของหลอ นประทบั ปนเล็งคา งเหมือนถกู สาป ตาทงั้ สองเบิกโพลง เหงอ่ื ผุด
เตม็ ใบหนา เสยี งหญิงสาวอกึ อกั อยใู นลาํ คอ

แตสาํ หรบั รพนิ ทร เขายังไมลน่ั ไก เพราะคนหาเปาหมายสําคัญไมไดถ นดั กะไมถ กู วา
ตาํ แหนง ใดคือศรี ษะ หรอื กานคอของมัน เพราะพงไมทอ่ี าํ พรางตาอยู

แตแลววินาทสี ดุ ทา ยของการตัดสิน กม็ าถงึ ณ บดั นน้ั
แงซายไหวตวั จากทานอนราบ มาเปน คกุ เขา ทําทา เหมอื นจะคืบหนา ตอไป เสอื รายก็
เปลีย่ นจากทาหมอบ ยนั ขาหลงั ขนึ้ และพรบิ ตาน้ันเองกป็ รากฏเสยี งโฮกสน่ันปา เงาสเี หลอื งสลับดาํ
กระโจนวูบตดั แสงตะวนั บา ยสายลอดลงมา ขางพงไมแ หงตรงเขา หาแงซายราวกบั สายฟา แลบ
รพินทร ไพรวลั ย วาดปากกระบอกไรเฟล ตาม พรอมกับกระดิกนว้ิ เสยี งกระสุน .375
ระเบิดกลบเสียงคํารามอยางดรุ า ยของมนั และซอนๆ กบั เสียงปน ในมอื เขา ไรเฟลขนาดเดยี วกันจาก
มือของดารนิ ก็แผดตามหลัง ดังประสานกนั สะทา นดง
เจาปา มว นตัวหงกิ งอกลางอากาศกอนทจ่ี ะถงึ พ้นื ซ่ึงกเ็ ปน เวลาเดยี วกับทแ่ี งซายคกุ เขา อยู
แตแรกอยา งแมน ยาํ ปะทะกับตอไมเสยี งพลั่ก ผิดไปจากเปาหมาย เพราะเหย่อื ทม่ี นั หมายตะครบุ
ฉากหลบไปเสยี แลว จะดวยสตทิ ่ไี ดย ินเสยี งคํารามหรือเสยี งปน กไ็ มทราบได มนั ชกั ดน้ิ ชกั งอปด
เปนวงกลมฝนุ กระจาย หางจากตวั แงซายไมเกิน 5 เมตร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

280

รพินทรพรวดขึน้ ยนื ในพริบตาตอมา ปนในมอื กึกกองขนึ้ อีกคร้งั สว นดาริน...ยงิ ซา้ํ ใน
ขณะทยี่ งั นงั่ คกุ เขาอยูในลกั ษณะเดิม หลอนยิงจนกระทง่ั เสอื ตวั น้ันนอนตะแคงเหยยี ดยาวอยบู นพน้ื
ไมไ ดกระดิกกระเดย้ี อีกเลย แมแตสว นหาง!

จากเสยี งปน ทปี่ ระดงั ถี่ยบิ ท้ังสองกระบอกนน่ั เอง ส่ิงท่เี กิดตามมาในทันทีทนั ควนั นั้นก็
คือ เสียงปา หวายเบอื้ งหนา ไมหางออกไปเทาไหรน กั แตกหกั พินาศ เสยี งฝเทาท่คี วบตะบงึ ราวกบั
แผน ดนิ จะถลม โครมครามหางออกไปอยา งรวดเร็วราวพายุ กระทิงฝงู ที่แงซายอตุ สา หแกะรอยมา
จนจวนถึงตัวอยแู ลว ฝงู นน้ั พากนั รูตวั กระเจิงหนเี พราะเสียงปน สนน่ั หวั่นไหวทย่ี งิ เสอื

พรานใหญก ับ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วงิ่ ตรงเขา ไป แงซายกก็ ระโดดขนึ้ ยนื ทั้งสามไมไ ดพดู
อะไรกันในขณะนั้น นอกจากจะจอ งหนา กนั และกันดว ยความรสู ึกอนั ไมอ าจบอกถูก แลว หนั ไป
มองดซู ากเสอื ทีน่ อนสงบนงิ่ อยูอยางหมดฤทธเ์ิ ดช

ใบหนา สีทองแดงของหนมุ ชาวดง ปรากฏรอยย้ิมข้ึนนอ ยๆ แลว เสยี งหา วกงั วานแจม ใส
ก็ดังทาํ ลายความเงียบขนึ้ วา

“ผมเปนหนี้ชวี ติ ของผกู องกบั นายหญิง”
รพนิ ทรโคลงหวั ชาๆ พรอมกับถอนใจเฮอื ก ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ปาดแขนขนึ้ เช็ดเหงอ่ื บน
ใบหนา สีหนาของหลอ นยังซีดเผือด นง่ั อยางหมดแรงลงบนตอไม พดู เสยี งส่นั พรา
“ขอบใจสวรรคดกี วา ทบี่ นั ดาลใหพรานใหญเกิดสงั หรณใจ เดนิ สะกดหลงั เธอมา มันช่วั
เส้ยี วของวนิ าทีเทาน้ันนะแงซาย ฉนั นกึ วาฉันจะขาดคนใชท ี่ดีอยางเธอไปเสยี แลว”
“เราเหนือ่ ยเปลา เสยี แลวครบั กระทงิ อยูขา งหนา เรานีเ้ อง หา งไมถ ึงรอยเมตร ผมคดิ วา อีก
ไมก่ีอึดใจกค็ งไดยงิ แตเ ดยี๋ วนี้มนั เผน ไปหมดแลว”
“ชวี ิตของแก มีคา มากกวา กระทงิ !”
รพินทรตอบหว นๆ ทรุดกายลงท่ีลําตน ไมล ม งัดบหุ รอ่ี อกมาจดุ สบู เปน ตวั แรกของ
ระยะเวลาท่ีเดนิ มายาวนาน พิงปนไวก บั กิง่ ไม สว นหญงิ สาวมคี วามรูส ึกหมดเร่ยี วหมดแรงขึ้นมา
ในทนั ทนี น้ั เหยยี ดเทา ทง้ั สองยาวราบไปกบั พน้ื หลอนถกู หนามเกีย่ วเนื้อตัวลายไปหมด เลือดออก
ซบิ ๆ อยทู ่ัวไป
แงซายคงมอี าการเงยี บๆ เปน ปกตอิ ยเู หมอื นเดิม ไมไดต น่ื เตน ตกใจอะไรเลยกบั วินาทดี ับ
จิตที่ผา นมาหยกๆ เดนิ เขา ไปพิจารณาซากเสือ แลว ชใ้ี หร พนิ ทรด ูท่บี าดแผลเกาเนาเฟะแผลหนงึ่ ซึ่ง
ปรากฏอยทู ่ีตะโพกของมัน อันเกดิ จากรอยกระสุนปน แกปของพวกกะเหรยี่ ง
เสอื ตวั นั้นเปน เสือลาํ บาก ทนทุกขเ วทนาจากการตามลา ของมนุษยมากอ น ขนาดของมนั
ยอ มกวา ไอกดุ มาก แตกใ็ หญพ อทจี่ ะตบคนใหคอหกั ไดใ นพริบตา
รอยกระสุนปรากฏอยสู ีแ่ ผล นัดท่จี บชวี ติ ของมันไดอ ยา งเฉยี บขาดก็คอื นัดทีต่ ัดกา นคอ
และซอกขาหนา อกี สองนดั เจาะชายโครงและทอ ง ไมร ูวา เปน กระสนุ จากใครกันแน เพราะลูกปน
ขนาดเดยี วกัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

281

“ผมมัวแตฟง เสยี งอยขู า งหนา มนั กระชน้ั ชิดเขา ไปเสยี จนลมื คดิ ถงึ ขางหลัง สงสยั อยู
เหมือนกนั เพราะไดย ินเสยี งนกมนั บนิ ตามรอ งลน่ั แตกไ็ มเฉลยี วคิด ผกู องนายหญงิ รูไดย งั ไงวา เสอื
มนั ยองตามหลงั ผมมา”

“ฉนั กบั นายหญงิ ยองไปทางปา ผาก...” พรานใหญบ อก “รูสึกวาถา มันจะไมไดค วามเลย
ชวนตามหลังแกมา เหน็ รอยตีนมนั ย่ํารอยตนี แกไป ราวกับแกจะเดินจงู มนั ทเี ดยี วแหละ วนั น้ีฤกษ
ไมดเี สยี แลว”

“ตามตอ ไปกไ็ ดนีค่ รับ ลงพบรอยกระชัน้ ชิดแบบนแ้ี ลว ก็ไมย าก”
รพนิ ทรส ่นั ศีรษะ
“ไมไหวหรอก นมี่ ันจวนคํ่าเต็มทีแลว ถาขืนตามก็ขา มคืนขามวันแนๆ เจานายของเรา
ทานคงไมคดิ สนกุ ดว ยแน สําหรับวันน้ีพอเพียงกนั แคนกี้ อ น”
“แลว นีเ่ ราจะทาํ ยงั ไงกนั พวกนแี้ ยกกนั ไปอกี ทาง ยงั ไมร ูเ ร่อื งกันเลย”
หญงิ สาวถามขนึ้ เปรยๆ เปด กระติกนาํ้ ออกดืม่
“นั่งพกั รออยทู ่ีนแี่ หละครับ พวกนน้ั ไดย นิ เสียงปน และไมพบกระทงิ ประเดย๋ี วกต็ าม
รอยมาที่นเ่ี อง”

ตรงตามท่ีรพนิ ทรบ อกทุกอยาง ทง้ั สามนง่ั คอยกนั อยูทน่ี นั่ ประมาณ 10 กวานาที กไ็ ดย นิ
เสียงกเู รียกแวว เขา มา รพนิ ทรป อ งปากกตู อบกลบั ไป จากนั้นครูเดยี ว จนั กเ็ ดินอา วนําเชษฐากับไชย
ยนั ตโ ผลซุม ไมอ อกมาอยา งรีบรอน เสียงเชษฐากับไชยยนั ตต ะโกนถามลนั่ กอ นที่จะเขามาถงึ ตวั
เพราะตางไดย นิ เสียงปนลัน่ ถ่ยี บิ และเสยี งกระทิงท่เี ผน ปาราบไป แตแ ลว พอวงิ่ เขา มาถงึ เห็นเสอื
ลายพาดกลอนถกู ยิงนอนตายอยกู ง็ งไปหมด ดารนิ ทาํ หนา ท่ีอธบิ ายใหพวกนนั้ ฟงโดยละเอยี ดจงึ รู
เร่อื งกัน

“บญุ เหลอื เกนิ ที่คณุ เกดิ เฉลยี วใจเดนิ ตามหลงั แงซายไป และทนั ตอ เหตุการณพ อดี มา ย
งัน้ ละยุง ทเี ดยี ว เรอ่ื งกระทงิ นะ ชางมนั เถอะ ไมส ําคญั หรอก”

เชษฐาพดู ขน้ึ ดว ยเสยี งแจม ใส ตามองจับอยูท่ีรพินทรอ ยา งชน่ื ชม และไวว างใจอยางเตม็ ท่ี
“ไอผมกน็ กึ วาทางดา นคุณนี่ คงจะซัดกระทงิ เขาเปนการใหญแลว ไดย นิ เสยี งปนรวั ล่ัน
ไปหมด แลวยงั ไดยนิ เสยี งพวกมันวิ่งกนั ปา ราบไป พวกเราเดินกนั ไปถึงทุงแฝกแลว ยังไมเ หน็ วแ่ี วว
ของมันเลย”
ไชยยนั ตเอยเสริม เดนิ เขาไปน่ังยองๆ พจิ ารณาดซู ากเสอื ตัวน้นั พรอมกบั จุปากล่นั
“ไอวายรา ยตัวการน่ีทเี ดยี ว! กาํ ลังจะไดยงิ อยูรอมรอ ดนั เสอื กเขา มาขดั จงั หวะเสยี ได ไม
ขัดเปลา ซ้ําจะถลกหนงั หวั พวกเราเสยี อกี ”
แลว เขากห็ ันไปทางเพอ่ื นสาว ถามยม้ิ ๆ ตอมาวา
“เปนยังไง นอย ตนื่ เตน ดีไหม เราเผชญิ เหตกุ ารณเ องพรอ มกบั รพนิ ทรไ มใ ชเหรอ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

282

ม.ร.ว.หญิงดาริน เปาลมออกจากปาก ทําทาเหมือนจะเปนลม
“ฉนั มอื ตนี เยน็ ไปหมด นดั แรกที่จะยงิ ก็ยงั ยงิ ไมอ อก เพราะลมื ปลดเซฟ เคราะหด ีท่ี
พรานใหญมาดว ย ถา ลาํ พงั ฉันคนเดยี ว พอมันขย้าํ แงซายเสร็จ ก็คงจะหันมาขบขมองฉันอกี คนหนง่ึ
เปนแน”
“ผมกเ็ หน็ คณุ หญิงยิงมนั พรอ มกับผม ตอนทมี่ ันเผน ใสแ งซาย”
รพินทรห ันไปมองดูหลอ นอยางสงสัย หญงิ สาวยิ้มจดื ๆ สนั่ ศีรษะสารภาพวา
“เปลา หรอก มันเปนเร่อื งบงั เอิญนะ ฉนั ควรจะยงิ มันกอ นคุณ โดยยงิ ในขณะทเี่ หน็ สว น
หลังที่มนั หมอบอยแู ลว แตใ นขณะนน้ั ความต่นื เตนทําใหฉ ันลมื ปลดเซฟ เลยเหนยี่ วไกไมออก พอ
ปลดเซฟได กพ็ อดกี บั ทีม่ นั กระโจน จงึ ดคู ลา ยๆ กบั วา ฉนั จองจะยิงมนั ในขณะทมี่ นั เผน เขาใสแ ง
ซายแบบเดยี วกับวธิ ยี ิงของคณุ ถึงยงั ไงก็ไมใจเยน็ หรอื วาเชือ่ ฝม อื ของตวั เอง จนถงึ กบั กลารอคอย
จงั หวะใหมันกระโจนเขาใสค นของเราเสียกอ น แลวจงึ จะยงิ เหมอื นคณุ หรอก”
ประโยคสุดทาย หลอ นพดู เหมอื นจะตาํ หนเิ ขา พรานใหญห ัวเราะเฉือ่ ยๆ ในลาํ คอ
“ผมกไ็ มไดใ จเย็นหรือวา เชอื่ ฝม อื อะไรหรอกครบั คุณหญิง ทผี่ มไมย งิ ในครั้งแรกทนั ทีที่
เหน็ กเ็ พราะเห็นมันไมถนดั คาํ นวณไมถ กู วา สว นไหนเปนจดุ ตายของมนั เพราะเหน็ แตห างกับเทา
หลังโผลอ อกมานิดเดยี ว ถา นัดแรกพลาด ก็ตอ งลาํ บากตามกนั เปน วนั เปนคืนอีก เหมือนคราวไอ
กดุ ”
“แตกอ นอ่นื ถาเรายิงทันทีได แมม นั จะไมต าย แงซายกย็ งั ปลอดภยั เราควรคาํ นงึ ถึงชวี ติ
คนของเรากอ นอ่นื ใดท้งั สิ้น ไมใ ชม าคํานงึ ถึงอยูว า ถา ยงิ ออกไปแลวเราจะไดต วั มันหรือไม ใจฉนั
นะ ขณะท่เี ราแกะรอยตามหลังมันมาน้นั ทัง้ ๆ ทีฉ่ นั ยงั ไมเหน็ ตวั ฉนั กย็ ังอยากยิงปน ขน้ึ ฟา ใหมนั
เกิดเสียงเอะอะข้นึ มนั จะไดต ื่นตกใจ เลิกคดิ ท่ีจะจองตะครบุ แงซายเสยี ในทาํ นองเดยี วกัน เสยี งปน
กเ็ ทากับเปน การเตือนใหแ งซายรตู ัว แตฉ ันไมก ลาออกความเหน็ อะไรออกมาในตอนน้นั คณุ เปน
คนเลอื ดเย็นแลว กเ็ หย้ี มเหลอื เกินนะ อุตสา หยอ งแกะรอยมันไปจนกระโจนเขาใสแ งซาย คณุ ถงึ ยงิ
ฉันวา ถาจะใหด ี คุณควรมกี ลองถายรปู ไวด วยสกั กลอ งหนง่ึ ถายภาพตอนนน้ั ไวเ ปน ท่รี ะลกึ เสียกอ น
แลวจงึ คอยยงิ ”
รพินทรเอาหทู วนลมเสยี กับเสยี งประชดเหน็บแนมของหลอ น
เชษฐาตดั บทมาวา
“เอาเถอะนา อยาเถยี งกนั อยเู ลย แงซายปลอดภัย และเราไดเสอื ตัวน้ี เปน สง่ิ ที่เราพอใจ
แลว รายการแกะรอยกระทงิ สําหรับวนั นี้ กข็ อใหย ตุ ิลงเพียงนก้ี อน กลบั แคม ปก ันดกี วา เย็นเตม็ ที
แลว”
ท้ังหมดพกั กนั อยทู ่นี นั่ อกี ประมาณคร่งึ ชว่ั โมง รอคอยจันกบั แงซายถลกหนังเสือตวั นั้น
เสรจ็ จึงบายหนา กลับแคมป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

283

ในเทย่ี วขากลบั น้ี พรานใหญน าํ ทางลดั เปนคนละทางกบั เทยี่ วขามา ซึง่ ยน ระยะลงอกี
เวน ไวแ ตการเดินตองบกุ พงสูงและไตเ ขากันมากกวาเมอ่ื ตอนมา เขานาํ ออกเดนิ ไปตามสบายไมเ รง
รอ นนกั ตะวนั ลบั สนั เขาดานหลังไปแลว อากาศเร่ิมขมกุ ขมวั แตย ังพอเห็นอะไรไดช ดั เจน ในระยะ
ทไ่ี มหางออกไปนัก ถงึ แมจ ะไมเ ตอื น ทั้งเชษฐา ดารนิ และไชยยนั ตก ไ็ มม ีใครประมาท เพราะภมู ิ
ประเทศแวดลอ มท่ผี า นไป กลมุ นายจา งของเขาเดินสนทนากนั เบาๆ ไปพลาง แตต าสอดสา ย
กวาดหาไปรอบดานอยางไมไ วใ จ แงซายกบั จันชวยกนั หาบหนังเสอื ปด ทายขบวนมาเบอ้ื งหลัง

พอไตเ นนิ ขน้ึ ดานชางเกา หมหี มาฝูงหนึง่ ประมาณ 6 ตวั กพ็ ากนั วงิ่ ตน่ื ตามกันเปน พรวน
ตดั หนา ไปในระยะหางเพยี ง 20 เมตร การโผลพ รวดพราดออกมาจากปา ขางทางโดยไมท ันรูตวั ของ
พวกมนั ทาํ ใหท ุกคนชะงกั ไชยยนั ตก ับดารนิ ตวดั ปน ข้ึนบา พรอ มกัน แตเ ชษฐารอ งหามไวเ สียกอนท่ี
คนหนึ่งคนใดจะลั่นไกปน จงอางตวั ยอ มๆ ขนาดแขนอีกตวั หนง่ึ เล้อื ยตะกายหนไี ปตามพงไมเ ตยี้ ๆ
เม่อื เขา เขตปา ยาง ท้ังหมดหยุดลงอกี ครั้ง เฝามองมันจนกระทัง่ เลอื้ ยลบั หายไป โดยไมม ีใครคิดจะฆา
มนั เพราะเห็นวาไมจ ําเปน

“ตามปกตแิ ลว ถา มนั ไมห ยดุ แลว ชูคอข้นึ กแ็ ปลวามนั ไมค ดิ จะเลน งานเรา ควรปลอ ยให
มนั ไป”

จอมพรานบอก
“เอ เจอไอต วั พรรคนี้เขาบอยๆ ทามนั จะไมเหมาะนะ แถวนี้ชมุ หรือเปลา ผมบอกตามตรง
วา กลวั มนั เสียยิ่งกวา ไอลายหรือไอหวั โตเสยี อกี ”
ไชยยนั ตทาํ ทา ขนลุก พึมพําอยใู นลําคอ
รพนิ ทรม องดหู นา แลว ย้ิม
“กป็ ระปรายเทา นั้นครบั ไมเรยี กวาชุม ถาขนึ้ ปา หวายถ่นิ ของไอแหวงเมื่อไหรล ะก็ ตอ ง
ระวังกนั ใหม ากหนอ ย ดงของมันเลย”
ดา นแลว ดานเลา หวยแลวหวยเลา ทพี่ รานใหญนําบกุ บน่ั รุดหนา ไป อากาศยง่ิ มวั ลงทุก
ขณะ เข็มนาฬกิ าขอ มือของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ชเี้ วลา 17.15 น. ทั้งๆ ท่ีบรรยากาศเรม่ิ เยือก แตเ หง่ือ
ของหลอ นทว มกายเหมือนอาบนํา้ แงซายผูหาบหนงั เสือคูกับจัน รบั อาสาที่จะชว ยถือปน ให เปน
การแบง เบาภาระ แตห ญงิ สาวสน่ั ศรี ษะอยา งทรหดมานะ
“ไมต องหรอกแงซาย ฉนั ถอื ไปเองกไ็ ด”
“แตนายหญิงเหนื่อยมาก”
“แคนเ้ี อง ไมเ ปนไรหรอก ออกจากหลมชางไปแลวเราคงจะยง่ิ กวา น้สี กั พกั เทาไมใ ช
หรอื ”
ใจจริง หลอ นอยากจะใหแ งซายชวยถือปน ให จะไดเ ดนิ ตัวเปลาซง่ึ คงจะชวยบรรเทา
ความหนกั และความเหนอ่ื ยอนั แทบจะกาวขาไมอ อกในขณะน้ลี งไปไดบาง แตพ อมองไปทาง
พรานใหญ เห็นลอบชาํ เลอื งพบตากนั เขาพอดี ความเหน่อื ยความหนกั ก็ถกู อาํ นาจทฐิ ิแรงกลาเขามา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

284

มีอทิ ธิพลอยเู หนือ...เมนิ เสยี เถดิ ท่ีคนอยา ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ จะยอมใหตาพรานคอู ริยมิ้ เยาะ
ได...หลอนบอกกับตวั เองในใจแลว กเ็ ชดิ หนา สาวเทา เคยี งบาเคียงไหลต อไป

“อีกนานไหน กวา จะถงึ แคม ป?”
หลอ นแข็งใจถาม เมื่อเรง ฝเทา เขามากระทบไหล
“ไกขนั ก็ถงึ ”
เปน คําตอบเบาๆ ทไ่ี ดยนิ กนั เฉพาะสองตอ สอง แลว กส็ าวเทาอา วทง้ิ ระยะหา งออกไปอกี
อยางไมรจู กั เหน็ดจักเหน่อื ยผดิ คน หญงิ สาวกดั ริมฝปาก นึกอยากจะควา กอนหนิ ขน้ึ มาขวา งหวั เสยี
ใหแตก ดว ยความเดอื ดดาลใจอยูปุดๆ ไรเฟล .375 ในมือของหลอ นในขณะนรี้ ูส ึกเหมือนหนักสกั
รอยกโิ ลกรมั กไ็ มป าน แขนลา ไปหมด แทบจะคอนอยูไมไ หว

ระหวา งทต่ี า งเดินตามทางลาดลงไปสโู ตรกลึกตอนหนึ่ง ทันทนี ั้น ทกุ คนก็ไดย นิ เสยี งพง
ทึบเต้ียๆ เบอ้ื งหนา เคลอ่ื นไหวอยางรุนแรง เสียงขูค ํารามและเสียงรองแหลมกกึ กองของสตั วชนดิ
หน่ึง ฟงไดช ดั วา เปน เสยี งหมปู า พงทเ่ี หน็ ไหวๆ อยูเบือ้ งหนาทางซา ยมอื หกั ลรู ะเอน แตมองไมเห็น
ตัวเพราะระยะหางออกไปมาก ทงั้ หมดถูกปลุกใหต ืน่ เตน ข้ึนอกี ครั้ง แตร พินทรย กมอื ข้นึ ยับยัง้ ไวใ ห
หยดุ อยกู ับท่ี

“หมูปา!! มนั กาํ ลังฟด อยกู บั อะไร”
เชษฐาพูดขนึ้ โดยเรว็
จอมพรานจอ งไปท่ีบริเวณพงไมท ึบ ท่ีไหวแรงไปมาราวกบั จะมอี ะไรอลหมา นอยเู บอ้ื ง
ลางนนั้ กอ นท่เี ขาจะตอบคาํ ใดออกไป เสียงหวดี แหลมยาวของเจาสัตวประเภทหมกู ็ส้ินเสยี งสงบ
น่ิงไป มองเหน็ พงรกเบื้องหนา อันเปนเปา หมายเดิมไหวเปนทาง หางออกไปจนกระท่งั เงยี บสนทิ
“คงจะเปนหมาในครับ จบั ฝงู ชว ยกันเลนงานหมปู า ”
รพนิ ทรบอกเขา แลวสาวเทารุดแหวกพงตรงเขาไปยงั ตําแหนง ทห่ี มายตาโดยเรว็ ทุกคน
บกุ ตามเขาเขา ไปอยางกระชนั้ ชดิ
สงิ่ ทเี่ ห็นภายในพุมเล็บเหยีย่ ว หมปู า ตวั ขนาดปานกลางตัวหนึ่งนอนตายอยู บรเิ วณรอบ
ดา นในอาณาเขตหลายตารางวา มีรอยดนิ้ รนตอ สูแ หลกยับเยิน ทนี่ าประหลาดใจชวนสยดสยอง
ทสี่ ุดก็คอื บาดแผลเหวอะหวะเปน โพรงกวาง ท่กี น ของหมปู าตวั นั้น มันถกู ลากเอาเคร่อื งในออกไป
เสียแลว ดวยศตั รขู องมนั ที่มคี วามรวดเรว็ อยางไมน าเช่อื เม่อื ประมาณดกู บั เสยี งรองของหมแู ละเสยี ง
ของการตอสเู มือ่ ครนู ี้ ซ่งึ หางกนั เพยี งไมก อ่ี ดึ ใจ รอยเลอื ดขากเครื่องในท่ีถูกลากไป หยดเร่ียเปนทาง
ไปในหว ยแหง
“โอโ ฮ ไมน าเชื่อเลย ทําไมมันถึงรวดเรว็ ขนาดนี้ เจานร่ี องขาดเสยี งไปหยกๆ นเี่ อง กน
กลวงไปเสยี แลว ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

285

ไชยยนั ตรอ งออกมา กม ลงสาํ รวจดซู ากหมูปาทเี่ พิง่ จะขาดใจตายสดๆ รอนๆ อยา ง
ใกลช ดิ

“เจา หมาชนดิ นป้ี ากคมรายกาจ แลวกเ็ รว็ มาก...” พรานใหญบอกเรียบๆ “...หลายครัง้
มาแลว ท่ีผมเหน็ มนั ลอ มวงเลน งานหมปู า แบบนี้ ไดย นิ เสียงมนั ฟดกัน แลวก็เสียงหมรู อง พอเจา หมู
รองขาดเสยี งกแ็ ปลวามันลากเครื่องในออกมาเสยี แลว ไมเ คยเขา มาทันเหตุการณสกั ที วธิ ีลวงเอา
เครือ่ งในของมันกค็ อื กัดทางกนอยา งทเี่ หน็ อยูน แี่ หละ”

“ทาํ ไม? มนั จะตอ งลวงเอาเฉพาะเครื่องในไปเทา นน้ั หรอื ?”
เชษฐาถามบาง จอ งมองภาพนั้นอยา งทง่ึ ๆ ประหลาดใจ
“กอ นอื่นมนั จะควกั เอาเคร่อื งในไปกอ นครับ เปน ธรรมเนียมของเจา สตั วชนดิ นีท้ เี ดียว
สวนซากมนั อาจยอนมากินทีหลงั ฝงู นอี้ ยางมากกเ็ หน็ จะไมเกนิ สามสตี่ ัว สงั เกตดจู ากรอย มนั
จะตอ งไดก ล่นิ พวกเรา พอลากเครือ่ งในออกมาไดก เ็ ปด หนีไปทิง้ ซากไว”
“มนั เลน งานคนดวยหรอื เปลา ?”
เสยี งตน่ื ๆ ของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ถามแทรกขน้ึ
“กย็ ังรับรองไมไดแ น แตเ ทา ที่ผา นมา ยังไมเ คยเหน็ มันเลนงานคน ตัวมนั ไมใหญโตอะไร
นกั ไอที่กลางคืนดกึ ๆ มนั รอ งตามลมมาเหมอื นเสยี งคนหัวเราะอยา งทีค่ ณุ หญงิ เคยไดยนิ บอยๆ นั่น
แหละ”
แลวเขากห็ นั ไปถาม ม.ร.ว.เชษฐาถึงเร่อื งซากหมูปาอันเปน ผลพลอยได จากเจาหมาในฝงู
นน้ั หวั หนาคณะเดนิ ทางสนั่ หนาปฏเิ สธ
“ท้งิ มันเถอะรพนิ ทร เราไมม ีลกู หาบมาดว ย แบกไปก็เปน ภาระของจนั กับแงซายเปลาๆ
เนอ้ื ของเราก็เหลือเฟอบานเบยี งแลว อกี อยา งหนง่ึ ไอห มาในฝูงนั้น มนั จะแชงชกั หกั กระดกู เรา หา
วา เราแยงอาหารของมนั พวกมันอตุ สา หล งแรงไว”
ประโยคทา ย เชษฐาพดู ดว ยอารมณข ัน
พรานใหญห ันไปโบกมือกับจนั และแงซาย ซึ่งเตรียมจะตดั ไมทาํ คานหาม บอกใหทง้ิ ซาก
หมูปา นนั้ ไวตามเดมิ แลวนําออกเดนิ ทางตอ ไป

ท้ังหมดมาถึงแคม ปใ นเวลาเขา ไตเ ขาไฟพอดี และกอนท่จี ะทนั ไดพกั เหนอื่ ยน่ันเอง ทุก
คนทเี่ พ่ิงจะกลบั มาเผชญิ กบั ขาวรายชนดิ ทท่ี าํ ใหถงึ กับตะลึงพรงึ เพริดไปในทนั ทที ี่ไดร ับทราบ

บุญคํา พรานพื้นเมืองอาวโุ สของรพินทรทีไ่ ดรบั คําส่งั ใหนาํ หนังของไอกุดยอนกลบั ไป
หนองนาํ้ แหง โดยแยกกบั คณะใหญท เี่ ขาโลนกอนทีจ่ ะเดนิ ทางมายังโปง กระทงิ เมอ่ื เชา วานน้ี บดั น้ี
ไดเ ดนิ ทางตดิ ตามมาถึงแลว บญุ คํารดุ มาถึงบรเิ วณทีต่ ัง้ แคม ปเ มอ่ื เวลาบายส่ีโมงเย็นนเี่ อง อันเปน
เวลาทร่ี พินทรน าํ คณะนายจา งออกแกะรอยกระทงิ แกจงึ เฝาคอยการกลบั ของพรานใหญ และคณะ
นายจางอยูดว ยความรอนรนุ กระสับกระสา ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

286

ทันทที ี่เห็นจอมพรานผเู ปน หัวหนา นํานายจางเดินทางกลับมาถึง บญุ คาํ ก็วิ่งกระหดื
กระหอบเขา ไปหารพินทร และรายงานเรว็ ปร๋อื แทบจะฟง จับตน ชนปลายไมถ กู

ภายหลังการสอบซักไลเ ลียงกนั อยคู รใู หญ รพินทรก ็หนั ไปบอกความตอแกคณะนายจา ง
ของเขา ดว ยสหี นาเครงเครยี ด

“เราเสยี ชวี ติ ลกู หาบของเราไปอีกคนหนงึ่ แลว ครับ คนทีใ่ หยอนไปหนองนํา้ แหงกบั บุญ
คํานั่นแหละ ไอแหวง มนั ขยเี้ ขาเสยี เมื่อกลางวนั นเ้ี อง บญุ คาํ กเ็ กอื บจะเอาชวี ิตไมรอด ดีแตหนีเขาไป
ในพงหนามไผเ สียทัน”

เชษฐางนั ไปครใู หญ สวนดารินกับไชยยนั ตล ืมความเหน็ดเหนอ่ื ย ทบี่ ุกปา มาท้ังวนั ไป
หมดส้นิ ตางรุมกนั ซักถามบญุ คําดว ยความตกใจฟงไมไดศ ัพท ราชสกุลหนมุ หวั หนา คณะเดินทาง
จึงบอกใหพ รานใหญแ ละบญุ คาํ เขา ไปในกระโจมพกั เพอ่ื การทราบเร่อื งราวโดยละเอยี ด

“รพนิ ทร ใหบญุ คําเลาไปใหล ะเอยี ดซิ ถึงเหตุการณที่เกดิ ข้นึ ” ภายหลังจากระงบั
ความรูส ึกลงเปน ปกติ เชษฐากเ็ อยขนึ้ ตํ่าๆ

บุญคําเลาใหฟ ง วา เขากบั ลกู หาบที่ชอ่ื ‘อนิ ’ นําหนงั ของไอกุด เดินทางไปฝากสงใหแ ก
คนของนายอาํ พลใหจดั สงตอ เขา โรงฟอกตามคําสงั่ ท่ีไดร ับ ไปถงึ หนองน้าํ แหงกอ นเที่ยงของเมอ่ื
วานเล็กนอย เมอ่ื มอบหนงั เสือและจดหมายของหวั หนา คณะเดินทางแกค นของนายอําพลเรียบรอย
แลว หยุดพกั กันที่นน่ั เพียงชว่ั โมงเดยี ว ก็รีบรดุ เดินทางยอนกลับ โดยบุญคําเปนคนนําตัดทางลัด
เพ่อื ตรงมาสมทบกับขบวนใหญยงั โปง กระทิงตามทีไ่ ดน ดั หมายไว

อนั เนือ่ งมาจากจดุ เรมิ่ ตน คือหนองน้ําแหงกบั โปงกระทงิ หางไกลกนั มาก เขากบั อนิ มี
เวลาเดนิ ทางเพยี งไมเกิน 6 ชวั่ โมงกอนค่ํา จึงตอ งนอนพกั คา งคนื อยกู ลางดงตอนหน่ึง พอเชาก็ออก
เดนิ ตอ มา แตแ ลว ขณะที่เดนิ ตามดา นเกาๆ อนั ไตไปตามไหลเขานน่ั เอง เขากบั อนิ ก็สวนกับโขลง
ของไอแหวงอยา งชนิดจวนตวั ประจนั หนา เกนิ กวาทีจ่ ะทนั รูตัวหรือหลีกหลบทนั เขากับอินจึงตอ ง
เผนหนลี งปาขา งทาง

ไอแ หวงกับโขลงของมนั ท้งั หมด แทนทจี่ ะผานพนไป กลบั แผดเสียงดรุ า ยสนัน่ ปา พากัน
ยกโขยงขบั มาตดิ ๆ อยางหมายชีวิต ทัง้ บญุ คาํ และอนิ จงึ ตอ งใชปนลูกซองเด่ยี วประจํามอื ยงิ พลางว่งิ
หนีพลาง แตแ ลว อินผูเ คราะหรา ยกว็ ิ่งไปสะดดุ เถาวลั ยล ม กลิง้ ลง อนั เปนเวลาเดยี วกับทไ่ี อแหวง
ผนู าํ โขลงตดิ ตามเขามาถึง ภาพที่บญุ คํามองเหน็ ก็คอื รางของอนิ ถูกมดั ดวยงวงใหญ ชูกวัดไกวข้ึน
ทา มกลางเสยี งรองโหยหวนของลกู หาบผูเคราะหราย ชว่ั พริบตาเดยี ว มนั กโ็ ยนรางของอนิ ลอยละ
ลิ่วเขาไปกลางโขลงทกี่ าํ ลงั วงิ่ สบั สนตามมา

จากนั้นแกก็ไมเ หน็ อะไรอกี มกี าํ ลังอยูเทาไหรกต็ ะกายไปจนสดุ ฤทธ์ิ แมกระท่ังปน ใน
มอื ทถ่ี ืออยหู ลนหายไปเมอ่ื ไหรก็ไมร ู พบตนเองเขาไปซกุ อยใู นโคนกอไผใหญอ ันเต็มไปดว ยหนาม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

287

ไอแหวง กบั โขลงของมันคงติดตามอยางกระหายเลอื ด เขามาวนเวยี นลอมกอไผท่ีแกหลบกําบังอยู
และเฝากนั อยทู น่ี ัน่ เปน เวลากวาชวั่ โมงเตม็ กอนท่ีจะนําโขลงผละจากไป

เมือ่ เหน็ วาพวกมนั ไปไกลแลว แกจงึ ใชม ดี เดินปาทย่ี งั ขดั ตดิ หลังอยู คอ ยๆ ลดิ หนามไผ
ออกมาไดอยา งยากเยน็ พอออกมาพนได ก็รบี แจวอา วมายังท่ตี ั้งแคม ปโ ปงกระทิงนี่ โดยไมไ ด
ยอ นกลบั ไปคน หาปน ของแกเองทห่ี ลนหายไปในขณะทวี่ ่ิงหนี หรือกลบั ไปดูศพของอนิ อีกเลย

เนอ้ื ตวั และหนาตาของบญุ คาํ ท่ีปรากฏอยใู นสายตาของทุกคนในขณะน้ี เปนริ้วรอยยบั
ไปดว ยหนามไผ ซึ่งไดชว ยชวี ติ ของแกไวไ ดอยา งหวดุ หวดิ เส้ือผา ขาดกะรงุ กะริง่

เหตุการณมนั เกดิ ขึ้น เม่ือเวลาประมาณ 11.00 น.ของวันน้ีเอง!
“บุญคาํ แนใจหรือวา เปนไอแ หวงกับโขลงของมัน?”
เชษฐาถาม รวิ้ รอยแหง ความหนกั ใจวิตกกงั วลปรากฏชดั อยูในสีหนา และแววตา
“โธ! นายใหญครับ บญุ คาํ เห็นมันถนดั ตาทีเดยี ว ตอนทีม่ ันจบั อินโยน...ตอนทม่ี ันมายนื
สา ยอยหู นากอไผท ีบ่ ญุ คําหลบอยู หา งกนั ไมกวี่ าเทานน้ั แลวกก็ ลางวนั แสกๆ งายาวขา งหนง่ึ ส้นั ขาง
หน่ึงอยา งน้นั หแู หวงอยา งนน้ั แลว ก็ตวั ยงั กะภเู ขาอยางนน้ั มันจะเปน ตัวไหนไปได ปานม้ี มี ันตัว
เดยี ว เหน็ หางสกั สส่ี ิบเสนกจ็ าํ ได”
“ไมม ีปญ หาใหตอ งสงสัยอะไรเลย เชษฐา”
ไชยยนั ตหนั มาพูดกบั สหายของเขา
“...อยาวาแตบญุ คําจะเหน็ มากับตาเลย เหตผุ ลสิ่งแวดลอมมันก็ยนื ยนั อยูแลวเม่อื ตอนใกล
สวา งน่ี เราตองต่นื กนั ขน้ึ อยา งกะทนั หนั และเตรียมรบั มือเปน การใหญ เพราะมนั ยอ งเขามาชุมนมุ
กันอยูทหี่ นองนาํ้ ใกลๆ น่ี พอรพนิ ทรก บั เกดิ ยอ งเขาไปดู แลว ยิงไลม นั ก็ถอยหนีไป อตี อนทม่ี นั ผละ
ไปนน่ั แหละ มันก็เดนิ สวนทางกับบุญคาํ และอนิ พอด”ี
“คนของเราตายไปสองศพแลว นะ ยังไมทนั จะถึงหลม ชา งเลย”
ดารนิ พดู ข้นึ ลอยๆ ตามองจับอยูท พี่ รานใหญผ มู สี หี นาขรึมสงบอยใู นลกั ษณะปกตชิ นิด
ยากทจ่ี ะอานใจ
“ชว ยไมไ ดเ ลย...” เสยี งเครียดๆ ของเขา ตอบถอ ยคําของหลอน “อยา งท่ผี มเคยบอกไว
หลายครั้งแลว วา ปาแถบนม้ี อี ันตรายทกุ ฝกา วยา ง มันเปนอุปท วเหตสุ ุดวิสัยทเี่ กดิ ขนึ้ ความจรงิ มนั
เจตนาท่ีจะมาร้ือแคมปของเราทนี่ ่ี เราบังเอิญรตู ัวเสยี กอ นมันจึงถอย บญุ คาํ กับอินเคราะหร าย เพราะ
เดนิ สวนทางกบั มัน ผมก็บอกไวแ ลวอกี ดว ยวา ไอแหวง จะไมละโอกาสฆาคนเลย ถา มันมีโอกาส
นั้น มันพลาดโอกาสทม่ี นั จะฆาพวกเราท้ังหมดในแคม ปน ่ี แตมันกลบั มโี อกาสเหมาะทีส่ ุดในการ
ฆา บญุ คาํ กบั อนิ เพราะสองคนนี่ไมม ีทางท่ีจะปะทะพวกมนั ไวไดอยู ไปเพียงสองคน อาวธุ มเี พยี ง
ปนลูกซองเดี่ยว และพบในระยะประจนั หนาเกนิ กวาทจี่ ะหลบทัน นย่ี งั เรียกวาโชคดที ่ีสดุ แลว ทีบ่ ุญ
คําเอาชีวติ รอดมาบอกขาวใหเ รารไู ด”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

288

แลว รพนิ ทรกห็ ันไปสอบซกั บุญคาํ ใหช ัดถึงตาํ แหนงทเ่ี กดิ เหตุ ครเู ดียวเขากส็ ามารถกํา
หนดไดถูกตองแนนอนวาสถานทีเ่ กดิ เหตสุ ยองน้นั อยบู ริเวณไหน จากความช่ําชองปรโุ ปรง ชนิด
หลับตามองเหน็ ทุกตําแหนง ในอาณาจักรพงไพรแหง นี้

ดารนิ เรียกบุญคาํ ใหไ ปนอนท่ีเตยี งสนามหลงั หนง่ึ เพอื่ ตรวจดบู าดแผลเหวอะหวะจาก
หนามเกยี่ ว ซง่ึ บางแหงจดั วา ฉกรรจ ไมใ ชเ พียงแคร อยขดี ขวนธรรมดา ความเปน แพทยข องหลอน
แสดงคุณคา แกค ณะเดนิ ปา ใหเหน็ ชดั ในยามนีเ้ อง หลายแผลบญุ คําถูกเยบ็ สกดั ก้ันดว ยยาฉีดปอ งกนั
บาดทะยัก ยาใสแ ผลและยากนิ ระงบั ปวดถกู นําออกมาใช แงซายทาํ หนาทเ่ี ปนบุรษุ พยาบาลลูกมอื
ของหลอน ในระหวา งทีห่ ญิงสาวสาละวนอยูกับบาดแผลของบญุ คาํ ดว ยความชาํ นาญแคลวคลอง
ปราศจากความรงั เกยี จเดยี ดฉนั ทอ ันผิดไปจากบคุ ลกิ ทีเ่ หน็ โดยทว่ั ๆ ไป บญุ คาํ ประนมมอื ไหวท วม
ศรี ษะ ในความปรานเี อาใจใสเ ปนอนั ดขี องนายหญิง

สว นสามชายอนั เปน คณะนายจา งสอง และพรานใหญผูนําทางหน่งึ มองสบตากนั เงยี บ
งันไปครใู หญ ระหวา งทหี่ ญงิ สาวจดั การกบั บาดแผลของพรานพ้นื เมือง

“ผมคาดเหตุการณไปไมถงึ ...”
ในท่สี ุด ม.ร.ว.เชษฐากเ็ อย ข้นึ หา วตาํ่ อัดควันจากกลอ งยาเสน ลกึ โคลงหวั ชา ๆ อยาสลด
เศราใจ
“...กอนทีบ่ ุญคําจะแยกทางกับเราท่ีเขาโลน เมอื่ วานนี้ ถาเราใหไรเฟล ดๆี เขาถอื ตดิ มือไป
สักกระบอก แทนท่ีจะเปน ปน ลูกซองเด่ยี วประจาํ มอื เดมิ ของเขา การเผชิญหนาระหวางเขากับไอ
แหวงอาจเปลย่ี นสถานการณไ ป ลกู หาบของเราอาจไมต าย และบญุ คาํ กค็ งไมถ ึงกบั แทบจะเอาชวี ิต
ไมร อดอยางน้ี ปนลกู ซองเดยี่ วเพียงสองกระบอกกับชา งดุท้งั โขลงนะ มันเปนการฆา ตวั ตายชดั ๆ”
“แบบนม้ี นั ตอ งยงิ ถลมเสยี ท้ังโขลงเลย ฆา ใหเ รยี บอยาใหเหลอื เลยสักตวั ”
ไชยยนั ตสบถออกมาอยา งเปน เดอื ดเปน แคน
“เพ่ิงจะโลงอกเรอื่ งไอก ุดมาหยกๆ น่เี อง เจอะเอาศกึ ใหญชนดิ นอนตาไมหลับเขาอีกแลว
จะเอากนั ยงั ไงดี รพินทร”
อดตี นายพนั โท หวั หนาคณะเดินทางขอความเหน็
“สุดแลว แตค ณุ ชายเถดิ ครับ จะตามมนั ใหจ ริงจังต้ังแตเ ดยี๋ วน้ีกไ็ ด ถาไมเกรงวาจะ
เสียเวลา และเสยี แผนอืน่ ของเรา สําหรบั ผมพรอ มทีจ่ ะปฏิบตั ติ ามคาํ สง่ั ทุกอยา ง”
เชษฐาหนั ไปหารือกบั ไชยยนั ต ครูหนงึ่ กห็ นั มาทางจอมพราน
“เอาง้ี กอ นอน่ื พรุงนเี้ ราไปสาํ รวจบริเวณเกดิ เหตเุ สยี กอน แลว คอยคดิ กนั ใหม ไอเรือ่ ง
ตามเราตอ งตามแน แบบเดยี วกบั ครง้ั ไอก ดุ น่นั แหละ ถา ยงั ฆามันไมไ ด ก็ยังไมตองเร่มิ ตน เดนิ ทางที่
หลมชาง”
“ตกลงครบั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

289

“สถานท่เี กิดเหตตุ ามทบ่ี ุญคาํ เลา มันอยทู ไี่ หน หา งจากทน่ี ี่สักเทาไหร?”
ไชยยนั ตซกั
“บริเวณแถวนน้ั เรียก ‘พุบอน’ ครับ หา งจากท่ตี ัง้ แคมปของเราในขณะน้ี ยอนกลบั ไป
ทางดา นตะวันตกเฉยี งใต ระยะทางเดินประมาณ 3 ชั่วโมง ภมู ิประเทศเปนชองเขาตดิ ตอกบั ทุง หญา
เล็กๆ มลี ําธารไหลผา น”
“ตอนท่ีเราออกเดนิ ทางจากเขาโลน มาถงึ ที่น่ี ไมไดผา นทางนี้ไมใชห รอื ”
“ครับ ไมไ ดผ าน มันเปน ทางลัด ไมสะดวกสําหรับเกวยี น บญุ คําเดินมาตวั เปลา เลยมา
ทางดา นนี้เพอ่ื ยนระยะ ตอนท่ีไอแ หวงเคล่อื นโขลงไปจากทน่ี ี่ ตรวจดรู อยในระยะตน ๆ ของมัน
เห็นบายหนาขน้ึ เหนือคลา ยๆ จะมงุ ไปปา หวาย แตค วามจริงเพง่ิ มารูเอาเดยี๋ วน้เี องวา มนั กลบั วกลง
ใตไปพุบอนอกี เมอื่ ตอนขามามันกม็ าจากพบุ อนน่ันแหละ เหน็ บญุ คําบอกวา ทน่ี นั่ ฝนกําลังชุก มนั
คงติดใจทุง หญาที่นน่ั ดีไมด ภี ายในระยะสองสามวันนี่ อาจยงั ปว นเปยนอยแู ถวนน้ั กไ็ ด พรงุ นกี้ ค็ ง
ร”ู
เชษฐากบั ไชยยันตสอบซักหารอื กบั พรานใหญเงียบๆ สวนดารนิ ภายหลงั จากจัดการกับ
บาดแผลของบญุ คาํ เรียบรอย กไ็ ลใหไปนอนพกั แลว กลบั เขามารว มวงดว ย

อาหารคา่ํ ภายในเตน็ ทม ้ือนนั้ ทุกคนรับประทานกนั ดว ยอาการเครงขรึม
“บญุ คาํ เปนยงั ไงบาง?”
ตอนหนง่ึ ไชยยนั ตหนั ไปถามหญงิ สาว ม.ร.ว.หญงิ ยกั ไหล
“เย็บทง้ั หมดรวมกันแลว 22 เข็ม โดยเฉพาะอยา งยิ่งที่ลน้ิ ปเฉยี งเปน ทางขน้ึ มาถึงไหปลา
รา ยงั กะถกู ใครแหวะดว ยมดี ตัวเขาเองกบ็ อกไมถูกเหมือนกนั วา วงิ่ ฝาหนามไผแตล ะอนั ยาวเกือบ
คืบพวกน้ันเขา ไปอยูขางในไดย ังไง แตตอนนั้นกไ็ มรสู กึ เจบ็ เลยสกั นดิ ตรงขา ม พอชางไปแลว จะ
แหวกออกมานซี่ ิ กนิ เวลาเปน ช่วั โมง ดแี ตม ีพราตดิ ตัวเขา ไปดวย มายงน้ั คงจะตดิ ตายอยูในนั้นเอง นี่
เห็นจะเปนการสนับสนุนทฤษฎที ี่วา มนุษยเ ราเมอ่ื จวนตัวภัยจะมาถงึ ชีวติ เขาเตม็ ที ก็มพี ลังเปน
พเิ ศษ สามารถทจี่ ะทาํ อะไรไดอยางพิสดารไมค าดฝน มากอ น ซง่ึ ในยามปกตไิ มอ าจทาํ ได”
“ขอบพระคณุ คุณหญิงเหลือเกินครับ ทีก่ รณุ าชวยเหลอื คนของผมเปนอยา งดี...” รพินทร
พดู แผวต่ํา มองไปยงั ม.ร.ว.หญิงคนสวย “บญุ คาํ เลน เอาเถดิ เจา ลอ กับชา งมานบั ครั้งไมถ ว นแลว แต
ไมมีคร้งั ใดที่เขาจะตอ งเจ็บตัวเหมือนครั้งนี้”
หลอนยม้ิ มุมปาก แววตากระดาง
“หวงั วาคงจะมีสกั วนั หน่งึ นะ ที่คุณควรใหฉ นั มีโอกาส ‘ชวยเหลือ’ คณุ อยางนบ้ี า ง”
หญงิ สาวพูดมคี วามหมายชวนใหค ดิ แลวกถ็ ามวา
“ตกลงกนั วา ยงั ไง สาํ หรบั เรื่องไอแ หวง”
“พรงุ นีเ้ ราจะไปสาํ รวจสถานทเี่ กดิ เหตุกอน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

290

ไชยยนั ตตอบแทน
ดารนิ มองไปยงั รพนิ ทรอ ีกครัง้
“คงไมขดั ของ ที่จะใหฉันไปดวยไมใ ชห รือ?”
พรานกม ศรี ษะ
“แนนอนครับ ดีเหมือนกนั ในฐานะแพทย คณุ หญงิ ควรจะไดไปชนั สตู รพลกิ ศพคนที่
ตาย โดยการกระทาํ ของชางวา ลักษณะของศพเปนอยา งไร ผมเชื่อวา คณุ หญงิ คงไมเ คยพบเหน็ มา
กอ นหรอก ศพท่ถี กู เสือกดั กเ็ ห็นมาแลว ทีน้ลี องดศู พทถ่ี ูกชา งทาํ บาทกุ รรมดบู า ง ถงึ คณุ หญงิ ไมขอ
ไปดว ยผมก็กําลงั จะเชญิ อยแู ลว”
ดารนิ วราฤทธ์ิ ยักไหลอีกครัง้
“ถาคุณคิดวาฉนั เปน คนขวญั ออ นละก็ ขอใหรดู ว ยวา ในการเดนิ ทางคร้ังน้กี ็คงไมม ี
ผหู ญิงท่ีช่อื ดาริน ลักเพศปะปนกบั ผชู ายอกสามศอกเขา มาดวยหรอก ฉนั ไมไ ปเพื่อชนั สตู รพลิกศพ
แตฉนั ตองการดูผลของการกระทําของมัน และตองการตดิ ตามไปกบั คณะทลี่ ามันดวย”

หลังอาหาร นัดแนะตกลงกันเรยี บรอยแลวในระหวา งนายจา งกับเขา รพินทรก แ็ ยกออก
จากกระโจมพกั บรรยากาศของแคมปท้งั หมดเครงเครียดลงอกี ครง้ั เหมือนเมือ่ ตอนทไ่ี อก ดุ ทําเร่ือง
ขึน้ พวกลูกหาบท้ังหลายพากันมาน่งั รายลอ มบุญคําผนู ั่งชนั เขาอยหู นาเกวยี นเลมหน่ึง รมุ กันซกั ถาม
และฟงบุญคาํ บรรยายถงึ นาทีวิกฤติ ขณะที่เขากับอนิ เผชญิ หนา กบั โขลงไอแหวง จนเปนผลใหอ ิน
ตองเสียชีวิตไป

เม่อื พรานใหญก าวตรงเขา ไป ทกุ คนกห็ นั มามองเขาเปน ตาเดยี ว รพินทรกา วไปหยุดยืน
อยกู ลางวง มองไปยงั พวกลูกหาบทุกคนทก่ี าํ ลังเงียบกริบ

“ขอใหทุกคนอยูกนั โดยสงบเหมือนเดมิ และทาํ หนา ทต่ี ามปกต”ิ เขาประกาศข้ึน “เราจะ
ไมป ลอ ยใหอนิ ตองตายเปลา เหมอื นกบั คราวท่ีไอก ดุ ลากเอาเอน้ิ ไป เจานายสั่งแลวใหต ามฆาไอ
แหวงกบั โขลงของมนั ใหไดก อ นที่จะเดนิ ทางไปถงึ หลม ชาง แตจ ะชาหรือเรว็ ตองแลว แตเหตุการณ
เพราะฉะนน้ั ขอใหพวกเรารบั รไู วเ สยี ดว ย แลวไมตองวิตกกงั วลอะไรท้งั ส้นิ ส่ังอยา งไรก็ทําอยา ง
น้ันกแ็ ลว กนั ”

เสยี งพําแซดดงั ไปในหมขู องลูกหาบ แสดงอาการพอใจ นายเมยผเู ปน หวั หนา ลกู หาบทงั้
กลายพูดมาวา

“นายบอกกบั เราอยา งนี้ เรากด็ ีใจ เรากาํ ลังอยากจะรอู ยวู า ทางเจา นายใหญจ ะคิดยังไง ที่
ไอแหวง ฆา อนิ เพราะอินกถ็ กู ใชใหไ ปทาํ ตามคาํ สัง่ ของเจา นาย เราไมต องการใหม ไี อแหวง อยูในปา
น้ี เหมอื นๆ กับไอกดุ เรารูว า ทงั้ นายและพวกนายใหญทง้ั สามคนคงไมปลอ ยใหพวกเราตายเปลา เรา
เคารพนับถอื น้ําใจของนายมานาน ถงึ ไดย อมมาดว ยในครัง้ น้ี”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

291

“ขอใหว างใจ รพินทร ไพรวัลย เปน คนอยางไรพวกเราทกุ คนกร็ จู กั กันดอี ยแู ลว สวน
เจานายใหญอกี สามคนทานกเ็ ปน ท่เี ชอื่ ถอื ไดใ นดานนา้ํ ใจ อยางเชนทพี่ วกเราเห็นคราวไอก ุด เอาละ
สําหรับคืนน้ีพกั ผอนกันเสยี เวรยามสาํ หรบั สมุ ไฟเพ่ิมขนึ้ เปน คราวละสองคน คนละสองชว่ั โมง จะ
จดั เวรกันอยา งไรกแ็ ลว แตนายเมย”

ลูกหาบทง้ั หมดพากันลุกขนึ้ แยกยา ยไปนอนโดยดี เหลือแตเ พยี ง เกดิ จัน เสย และบญุ คํา
อันเปนคนคูใ จของเขาทง้ั สี่ โดยเฉพาะพรานใหญทรดุ กายลงนง่ั คนเหลา น้นั กเ็ ขยบิ ตวั เขามาลอมวง
ปรึกษาหารือกบั เขา รพนิ ทรคยุ กบั พวกน้ันอยูค รูจ งึ บอกใหน อนเสีย ตนเองออกเดนิ ตรวจรอบ
บรเิ วณปางพกั อยางถ่ถี ว นรอบคอบ แลว มานงั่ จุดบหุ รีส่ ูบอยทู ีโ่ ขดหินเตยี้ ๆ กอนหน่งึ ทางดานหลัง
ของกระโจมพกั ขนาดใหญของคณะนายจา ง ซึ่งเปนบริเวณทต่ี ิดกับผาหนิ เกลย้ี งสูงชนั

แงซายหมดหนา ทร่ี บั ใชภายในกระโจมแลว ออกมานงั่ กอดเขา เจา จกุ อยูยังกองไฟหนา
เต็นทห า งออกไปประมาณ 30 กาว เงยี บเฉยลกึ ลับอยเู หมือนเดิม ดเู หมือนจะไมไดแสดงอาการวา
มองเหน็ เขาผซู ่ึงนั่งมองดูเงยี บๆ อยใู นขณะน้ี แสงไฟกองสาดวอมแวมจบั รางใหญโ ตกาํ ยาํ นนั้ ทาํ
ใหมองดูราวกบั ปน ดวยทองแดง ตาของหนมุ ชาวดงพเนจรทอดเหมอ ลอย จับอยทู เ่ี ปลวไฟในกอง
เหมอื นจะตกอยูในหว งภวังค

‘ไอแ หวง’ พลายเกเรอันเปน ความรบั ผดิ ชอบโดยตรงของเขาในขณะน้ี จะตอ งปราบให
ได...ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ ผนู า กงั วลเสียกวาเสือสมิงหรือชางด.ุ ..การเดนิ ทางท่ยี งั ทายเหตุ
การณไ มถ กู เมื่อออกจากหลม ชา งไปแลว...ลายแทงของมงั มหานรธาท่ีเขยี นไวเม่อื สีร่ อยปก อน...ขนุ
เขาพระศวิ ะ...มรกตนครเมอื งลับแล...ขุมเพชรแหงพระอุมาเทว.ี ..และทา ยสุด แงซาย เจาหนมุ
กะเหร่ียงผอู าสาสมคั รเขามาเปน คนใชใ นนาทีสดุ ทา ย กอนทจ่ี ะออกเดนิ ทางมหาวิบาก...ส่ิงเหลา น้ี
อลหมา นปนเปยุง เหยิงอยใู นหว งคดิ ของ รพินทร ไพรวลั ย จนไมส ามารถจําแนกถูก เขาไมอ าจ
วนิ จิ ฉยั ออกไปไดว าอะไรมนั เปน อะไร บอกกบั ตนเองไดอยางเดยี ววา ชีวิตของลกู ผูชายกรา นๆ ท่ี
เสี่ยงและเผชญิ อยูก ับอันตรายตลอดเวลาอยูแลว ของเขาประการหนึง่ และเงินคาจา งสองแสนบาท
อีกประการหนึง่ ทําใหเ ขากลา ขายชีวติ ทตี่ นเองประมาณไวในราคาต่าํ

ท้งั ชีวติ อยางนอยที่สดุ ถึงแมเ ขาจะหมดโอกาสกลับมาใหใครในโลกนี้พบเหน็ อกี มารดา
ชราอนั เปน หว งสิง่ เดยี วของเขาทม่ี อี ยใู นโลกนี้ ก็คงจะไดรับความสขุ ตามสมควรแลวไปตลอดชพี
จากเงอื่ นไขคุมครองในสัญญาจา งท่ีทาํ กันเปน หลกั ฐานกอ นการออกเดินทางนัน้ ในชีวติ ทรุ เขญ็
กนั ดารอยา งเขา เขาไมค ิดวาจะหาหลักประกันทไี่ หนไวใ หส ําหรับแมค นเดยี วไดเทา น้ี ซ่งึ มนั เปนสงิ่
ที่เขาพอใจแลว มาตรวา ตวั เองจะตอ งเสียชีวติ ลง

หรอื ถาจะพจิ ารณากนั ในอีกแงหน่ึง การรับจางนําทางของเขาครง้ั นก้ี ็เทากบั เปน การเอา
น้ําใจของลกู ผชู าย และความเปนนกั ตอ สเู ผชิญภยั ในระหวา งเขากบั คณะนายจางออกมาตแี ผ แสดง
ตอ กนั สาํ มะหาอะไรกบั ชวี ติ พรานไพรทเ่ี สี่ยงอยูตลอดเวลาแลว เชน เขา มหิ นาํ ซํ้ายงั ไดร ับเงินคา จาง
ตามท่เี รียกรอง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

292

คณะนายจางของเขาสงู ดว ยยศศกั ดท์ิ รพั ยศ ฤงคาร และความสมบรู ณพ นู สขุ ทุกประการ
ยงั กลาท่ีจะยอมเสี่ยงทุกส่ิงทกุ อยา ง เพือ่ วัตถปุ ระสงคใ นการติดตามหาคนสาบสญู อันเปนนองชาย
รว มสายโลหติ

การเสย่ี งโชคหรือเคราะหใ ดๆ ก็ตามทจี่ ะมาถึงในอนาคตขางหนา ลวนเทียมบาเทยี มไหล
เสมอกนั ทัง้ สน้ิ

เขารกั น้าํ ใจกลา หาญและสัญชาตญาณเผชญิ ภยั ของคนเหลา น้ี รกั ในความเปน นกั กีฬา
และเลือดขนแหง การตอสู ซ่ึงยากนกั จะหาไดในมนษุ ยย คุ นี้ นีจ่ ึงเปน เหตุผลอนั มนี ํ้าหนกั ย่ิงอีก
ประการหน่ึง ทาํ ใหเ ขาตดั สินใจรับจางนาํ ทาง

ชด ประชากร คนสาบสญู อันเปนตนเหตขุ องการเดนิ ทางมรณะคร้ังนี้ จะยังมชี วี ิตอยู
หรอื ไม? ...ขุนเขาพระศวิ ะตามลายแทบโบราณ จะเปน ถนิ่ ท่เี ขานาํ คนคณะนไี้ ปถงึ ไดหรอื ไม. ..ลวน
เปน ความฝน อนั ยุงเหยิง ทั้งในเวลาหลับและต่ืนของรพนิ ทร อนาคตกาลเปรยี บเสมอื นมานอนั ดาํ
ทึบ บงั สายตาของเขาอยูใ นขณะน้ี ชนิดท่ีเดาอะไรไมถกู ทั้งสิ้น

แงซาย ยงั คงน่งั ซมึ นิ่งเปนตกุ ตาปนอยเู ชน เดิม เขาอยากจะรูข ้นึ มาในฉับพลันวา อะไร
เปนความคิดอา นอยูในสมองอนั ลึกลบั น้นั

รพนิ ทรจ ดุ บหุ ร่ีสบู เปน ตวั ทสี่ อง ภายหลงั จากดดี กนของตวั เกา กระเดน็ หายเขาไปในพง
รกเบ้อื งหลงั ภายในเตน็ ทตะเกยี งเจาพายดุ บั ลงแลว คงมองเหน็ แตแ สงแดงริบหรีข่ องตะเกยี งร้วั ซ่ึง
ตงั้ ไวท ีโ่ ตะสนาม เปน การตามไฟในเตน็ ทไ วท้ังคนื สองผา นผาใบหนาของผนังเตน็ ทออกมารางๆ
แสดงวาคณะนายจา งของเขาคงจะนอนกนั แลว

สายตารพินทรเ ปล่ยี นจากรางของแงซายไปทอดจับอยทู ่เี ตน็ ทหลังน้ันอกี ครัง้ เม่อื สงั เกต
เหน็ แสงรางๆ ภายในเรมิ่ สวา งชดั เจนขนึ้ และเคล่อื นใกลๆ เขา มาปรากฏชัดอยทู ี่ริมผนงั ดานท่เี ขานง่ั
อยู ใครคนหนึ่งภายในเต็นทกําลงั เคล่อื นยา ยตะเกยี งรัว้ จากโตะ สนามท่ตี ัง้ อยตู รงกลาง นํามนั แขวน
ไวย ังรมิ เตน็ ทด า นนี้

พรอมๆ คําถามท่เี กดิ ข้นึ ในสมองของเขา คาํ ตอบก็ปรากฏชดั เจนออกมาในทนั ที จากภาพ
ท่ีเหน็ โดยเงาสะทอนของแสงตะเกยี ง ซึง่ ทาบตดิ อยูกับผนังเตน็ ทเ ปน รปู เงาดําน้นั แมจ ะเปน เพยี ง
เงามันก็เดนชดั รางทีบ่ ังแสงตะเกยี งทอดมาปรากฏอยบู นผนื ผาใบของกระโจมแทนจอ พรบิ ตาเดยี ว
เขาก็รูในทันทวี า

นัน่ คือ ดารนิ วราฤทธ์ิ หมอมราชวงศหญงิ คนนน้ั !!

เขาจําไดว า ไดจ ดั บรเิ วณภายในของเตน็ ทอ ันกวางใหญข องนายจางดา นนไี้ วเ ปนหองนํา้
สนามหรอื อกี นัยหนึง่ หอ งน้าํ ชั่วคราว โดยต้งั ถงั ยางอสั ฟลทเปลาๆ ไว แงซายเปน คนหาบนา้ํ จาก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

293

หนองเบอื้ งลา งมาเตรยี มไวส ําหรับคณะนายจางตามหนาที่ นี่หลอนนกึ ยงั ไงขึ้นมาจงึ เพ่ิงจะอาบนา้ํ
เอาเวลาเชนน้ี มิหนาํ ซ้าํ เจา กรรม ยังอุตสา หหว้ิ ตะเกยี งเขามาดวย

พรานใหญต ะลงึ ใจหายวาบ อา ปากขยับจะรอ งเตือนหญงิ สาวผูกาํ ลังเงยหนา สยายเสน ผม
และปลดกระดมุ เสอ้ื เชริ ต ออก แตก ม็ เี พยี งแคเสยี งอึกอกั ในลาํ คอ ไมอ าจเปลงออกมาได ระยะภาพที่
ปรากฏอยูบ น ‘จอ’ หางจากเขาทน่ี งั่ อยบู งั เอญิ 10 กาวเทา น้ัน และภาพเงามนั กระจางแจมใสเสียจน
เหน็ ชัดแมแ ตเ สนขนตา ยามเมอ่ื หลอ นหันขางใหแ กแสงตะเกยี งเชนนี้

หญิงสาวทรงงามอนั ปรากฏอยใู นภาพเงานนั้ ถอดเสื้อสะบดั ออกไปเปน ลาํ ดบั แรก รดู ซิป
กางเกงเดินปา ปลดลงตํา่ พน ไปจากตะโพกแลวทรดุ ตวั นั่งบนมา ดงึ กางเกงทางปลายเทา พอหลอ น
ยนื ขึ้นในคร้ังนี้ บราเซยี รกป็ ลิวหลดุ ไปอกี กมลงอีกท.ี ..อันเดอรแ วรก ร็ ูดลงไปกองอยูท ี่ขอ เทา และ
ถกู เตะสลัดปลวิ แวบไปทางหน่ึง แลว ยืนยดื ตวั ตระหงา น ใชม ือท้ังสองขา งกดท่ีเอวกว่ิ คอด เงยหนา
ขนึ้ ดัดคออยางเมอ่ื ยลา

เงาน้ันปรากฏตงั้ แตเสนผม สันจมกู รมิ ฝปาก ลาํ คอระหง ชวงไหลและปลายอนั พุม
แหลมงอนเชดิ ของสองเตาอลา งเวาตัดลงมายงั ล้นิ ป ลอนนูนงามของหนาทอ ง โคนปลีขาอวบใหญ
แขง็ แรงซงึ่ เรียวลงไปสนู องที่ไดสัดสวน ท้ังมมุ หนา และมมุ หลัง กอปรไปดว ยโคง และเวาอนั ไมม ที ่ี
ติ กลมกลงึ ตรึงตราตรงึ ใจ

พอหลอนจว งขนั ลงไปในถงั น้าํ รพินทรก ผ็ ุดลกุ ขึ้นยนื เดินเล่ียงจากดานหลงั กระโจม
ออกมาเงยี บๆ เขาสาปแชงตนเองทด่ี นั ไปนงั่ อยทู ี่โขดหินดานหลังกระโจมน่ัน ทงั้ ๆ ทก่ี ไ็ มไ ดต ั้งใจ
หรือเจตนาใดๆ ทงั้ สนิ้

จอมพรานทอดเทา เนอื ยๆ ตรงเขา ไปที่แงซายกมลงรนิ กาแฟจากกาขน้ึ มาจิบ ตาใหญคม
ในกรอบลกึ ของหนมุ กะเหรย่ี งรา งยักษจับนง่ิ อยทู เ่ี ขา เมอื่ รพินทรม าหยุดอยตู รงหนา

“แกบกุ ปา มาทงั้ วันแลว แงซาย คืนน้จี ะนอนก็ได แตหตู องไวหนอ ย”
เขาบอกเรียบๆ
“ถาผูก องอนญุ าต ผมกจ็ ะนอน”
กนิ กาแฟเสร็จ พรานใหญก็ขยบั ตวั จะผละเลยไป แตแ ลว กช็ ะงกั เพราะเสยี งหา วๆ ของแง
ซายทเ่ี รียกเบาๆ เขาหนั กลับมา
“ผมแวว ๆ วา พรงุ นเี้ จานายจะไปตรวจรอยไอแหวงตรงทมี่ นั เหยียบลกู หาบตาย”
“ใช”
“เราจะเริ่มตน ออกตามไอแ หวง หรอื ครับ?”
“กแ็ ลวแตเขาจะสัง่ แลว แตก ารตัดสนิ ใจของนายจา งของเรา ทําไมหรือ?”
หนมุ ชาวดงนง่ิ ไปครู ก็พดู ขน้ึ ลอยๆ
“การตามไอแหวง อาจกินเวลาเปน แรมเดอื น หรือบางทอี าจตลอดทงั้ ป”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

294

รพินทรข มวดคิ้วจองหนา
“น่นั ไมใ ชห นา ท่ีของแกจะแสดงความเหน็ เลยนแ่ี งซาย ทุกส่งิ ทกุ อยางมนั ขึ้นอยกู บั นาย
ของเรา”
“ผมคดิ วา เจานายมจี ดุ ประสงคท่จี ะมงุ หนาไปยงั เทอื กเขาพระศวิ ะมากกวา”
“แลวยงั ไง?”
“ไอแหวง อาจทาํ ใหเราเร่มิ ตน ออกเดนิ ทางจากหลม ชา งชา ไป”
“แลวยังไง?”
พรานใหญถ ามมาดว ยประโยคเดิม แตเสยี งหวนลง
แงซายหลบตา หัวเราะเอื่อยๆ อยใู นลาํ คอ มองไปทีเ่ ปลวไฟสนี ้ําเงนิ ซง่ึ กินไมสดกิง่ หน่งึ
ในกองเงยี บเฉย แตแ ลว กอ นท่ีรพินทรจะเอย ถามเชนไรตอ ไปนน่ั เอง เสียงใสกังวานกด็ งั ขดั จงั หวะ
มาจากหนาเตน็ ทวา
“แงซาย ฉนั อยากจะไดกาแฟสกั ถวย”
พรานใหญห นั ขวับไป กเ็ หน็ ดารินในชดุ แสลค็ ขาวสเวต็ เตอรส ดี ํา กําลงั แหวกประตเู ต็นท
คาอยู แงซายกลุ กี จุ อหิ้วกาแฟนําเขาไปให แตเ ปน เวลาเดียวกบั ท่หี ญงิ สาวกาวสวนตรงเขา มา หลอ น
รับถวยกาแฟทีแ่ งซายรนิ ให ยังไมก ลบั เขาเต็นท ทวาเดินมาท่ีรพินทร
“มีอะไรทคี่ วรจะชมเชยคุณอยอู ยา งหนึง่ รูไหมอะไร?”
“ในสายตาของคณุ หญงิ นะ ร?ึ ”
“ใช สายตาของฉัน”
“สารภาพตามตรงวาไมท ราบหรอก และออกจะเปน เรื่องมหศั จรรยใ จไมใชเ ลน ทผ่ี ม
อุตสาหม ีอะไรใหค ณุ หญงิ ชมเชยได นอกเหนอื ไปจากการตอวา ”
หลอนเลิกควิ้ งามขึน้ ขา งหนึง่ ยกกาแฟขึน้ จบิ
“อยากจะรไู หม?”
“คงเปน เกยี รติยศ และความภาคภมู ใิ จอันยงิ่ ใหญท เี ดยี ว ถาไดรไู ว”
เขาพดู ดว ยนํา้ เสยี งชาเย็นไมแ พห ลอน
“ทุกครั้งท่ีฉันโผลออกมาจากเตน็ ทใ นเวลาวิกาล ฉันเหน็ คุณตน่ื พรอมอยเู สมอ บอกตาม
ตรงวา นี่เปนความอบอนุ ใจอยา งยง่ิ ของนายจาง เราตองการใหค ุณปฏิบัตเิ ชนนี้ตลอดไป”
จอมพรานยกั ไหล
“ขออภยั ไมเ ปนความจริงหรอก มันเปน เรอื่ งบงั เอญิ ประจวบเหมาะนะ ความจรงิ ผม
ไมไ ดต ่ืนอยูตลอดเวลา นายจา งหลบั ได ผมก็หลับไดเหมือนกนั เรอ่ื งอะไรทจี่ ะตอ งมานัง่ ถา งตา
เฝา ยามอยู เวรยามตามหนา ทก่ี ็มีอยูแ ลว ผมเพง่ิ รูนเ่ี องวา ดึกดน่ื คอ นคนื ท่ีคุณหญิงยองออกมาจาก
เตน็ ทนน่ี ะ ทแ่ี ทจ ะมาคอยสํารวจดูผมนน่ั เองวาหลบั หรือเปลา ”
ดารินยกมือขนึ้ กอดอก ใชลน้ิ ดกุ ระพุง แกม เอยี งคอมองดูเขาจากศีรษะตลอดปลายเทา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

295

“เราน่ี เหน็ จะเปน ปรปกษกนั ไปจนกวาจะตายจากกันขา งหนึง่ ทเี ดยี วนะ นายพราน”
“เราคงไมต ายจากกนั หรอก ถา ตายกต็ ายดว ยกัน ถาอยกู อ็ ยูด วยกนั ในเสน ทางท่ีเราจะเดนิ
ไปขางหนา”
“ฉันอยากจะถามวา บญุ คาํ เปน อยา งไรบาง?”
“เรียบรอยปลอดภัยดที ส่ี ุดแลว จากฝม ือรกั ษาเยียวยาของแพทยชนั้ เลิศ ขณะนก้ี าํ ลงั หลบั
สนิท พรงุ นี้กค็ งจะเดนิ ตวั ปลิวไดเหมือนเดมิ ”
“นนั่ คือวัตถุประสงคใ หญทฉ่ี ันตอ งการพดู กบั คุณ เทา นนั้ ละ”
หลอ นกระแทกเสียงสะบดั หนาหมนุ ตวั กลบั แตรพินทรก าวออกไปสกัดหนาไว ขณะนั้น
เขาและหลอนยนื ประจนั หนา เพียงสองตอ สอง แงซายเดินหางออกไปสับทอ นไมเ พื่อนํามาเปนเช้ือ
ฟนเพิ่มเติม จากก่ิงไมก องใหญทหี่ าเอามากองไวก อนแลว
“ออกมาก็ดแี ลว ผมมธี รุ ะที่จะพดู อะไรกับคุณหญิงหนอย”
“สําคัญมากไหม?”
“จะวา สําคัญมนั กส็ าํ คญั หรือจะวาไมสาํ คัญ มันก็ไมสาํ คัญ”
“กว็ าไปซิ มายนื จอ งหนา อยทู ําไม?”
“เรือ่ งการอาบน้ําในเวลากลางคืนของคณุ หญงิ ...”
“ทาํ ไม?”
หลอ นถามเสียงสงู เร็วปรือ๋ เบิกตาจอ งหนาเขา จอมพรานถอนใจเบาๆ พรอมกบั โคลง
ศรี ษะชา ๆ
“อยาคดิ วา เปน การหา มปรามอะไรเลย แตค ิดเสียวาเปนการเตือนใหรตู วั จากผมกแ็ ลว กัน
ในเวลากลางคืนท่คี ุณหญิงอาบนาํ้ ไมค วรจะเอาตะเกยี งแขวนไว โดยมตี วั ของคณุ หญงิ อยตู รงกลาง
บังแสงไฟ เงาของคณุ หญงิ ทบ่ี งั แสงตะเกยี ง เหน็ ชดั ตดิ กบั ผนงั เตน็ ทเหน็ หมดทุกอยาง!! แลวราย
รอบเตน็ ทก ็ลวนแลวแตพ รานของผมกับลูกหาบท้ังนน้ั อยางนอยท่สี ดุ พวกอยยู ามตามไฟกจ็ ะตอ ง
เดนิ ผา นไปมาอยูเ สมอ ผมคดิ วา คณุ หญิงคงไมต องการใหใ ครเหน็ คุณหญิงในเวลาอาบนาํ้ แมจะ
เปน เพยี งเงา”
หญงิ สาวลืมตาโพลง ใบหนา แดงเขม กดั รมิ ฝป ากจองตาเขานิ่งไปอึดใจใหญ เสียงสน่ั
“นี่...นแ่ี ปลวา ...เมือ่ ตะกน้ี .ี้ ..?”
“ใช! ผมบังเอิญนัง่ อยูทโี่ ขดหินหลงั เตน็ ทน น่ั พอดี จะตะโกนบอกเขาไปก็กลวั จะตกใจ”
“เลยเงียบกรบิ นั่งดอู ยูตัง้ แตต น จนจบ นี่แนะ ! ยงั มหี นามาบอกอกี !!”
ขาดคาํ ฝา มือทไ่ี มสูจะนมุ นวลนัก ก็สะบดั ฉาดมาทใ่ี บหนา ของเขา แลว เจาของฝามอื ก็
ผละวง่ิ ผมปลวิ กระจายหายลบั เขา ไปในเตน็ ทอยางรวดเร็ว พรานใหญขมวดค้วิ กระพริบตาปรบิ ๆ
มองตามรางงามไปจนลบั ตา แลวยกหลังมอื เช็ดรอยถกู ตบ มนั ไมร นุ แรงอะไรนกั เพยี งแตแ สบผวิ
แตกลับไปคันท่ีหวั ใจอยา งไรพิกล เขาสะบดั หนา ขบั ไลค วามรสู ึกประหลาดๆ นั้นออกไปเสยี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

296

หวั เราะหๆึ ยนื น่ิงอยูกับท่อี กี ครูใหญ ก็เดนิ เขาไปหาที่นอนรวมกลุมกบั คนของเขา
กอนที่จะเคลิม้ มอ ยไป พรานใหญชาํ เลืองไปทางหนาเตน็ ทข องนายจา ง เหน็ แงซายสุมไฟ
จนลุกสวางโพลงเปน กองโต แลว เอนตวั ลงนอนคตู ะแคงอยทู ่ีขอนไมใหญริมกองไฟนั่น

คืนนีอ้ ากาศเยน็ ชืน้ ไปดว ยละอองฝน เสียงฟา คาํ รามแวว มาจากลูกเขาทางทศิ ใต พรอ มท้งั
ประกายแลบปลาบแปลบเปน ระยะ แสดงวา ฝนตกไกล ครง้ั หน่งึ รพนิ ทรส ะดงุ ตน่ื ดว ยเสียงคาํ ราม
ตาํ่ ของเสอื มันดงั มาจากหนองนาํ้ เบอื้ งลา งน่ันเอง เขากวาดสายตาไปรอบ เห็นแงซายลกุ ขึ้นซุนไฟท่ี
กําลงั จะโทรมใหส วางขนึ้ อกี แลวกล็ มตวั ลงนอนตอ สวนพวกลกู หาบท่ีอยเู วรสุมไฟก็คงปฏบิ ัติ
หนาท่โี ดยเครง ครัด ไฟทุกกองท่เี รย่ี รายอยเู ปนระยะ ไมม กี องใดมอดดับไป สงั เกตดูทค่ี วายซงึ่ ผกู
รายลอมรอบอาณาบริเวณ กเ็ หน็ อยใู นอาการปกติดี เจา เสอื ที่ทําเสียงตาํ่ ลึกกระหึม่ อยใู นลาํ คอตัวนัน้
เงยี บเสียงไปแลว คงมีแตเ สียงชางทแี่ ววตามลมมาจากหบุ เขาลกึ ครั้งสองครง้ั รพนิ ทรเงย่ี หเู มอ่ื แนใจ
วา ไมใชโ ขลงของไอแ หวง เขาก็หลับตอ ไปอกี

มันจะเปนเวลาเทาใดไมทราบได เขาสะดงุ ตนื่ พรวดพราดข้นึ อีกครงั้ ดวยเสยี งปนทแ่ี ผด
ระเบดิ กกึ กอง ทา มกลางความเงยี บสงัดของราตรใี นไพรทึบเชนน้ี มนั ดงั สะทา นพอทจี่ ะปลุกคนขี้
เซาท่สี ุดใหต ืน่ ได

จอมพรานเผนขึ้นยนื พรอ มปน ไรเฟล พรานของเขาท้งั สแ่ี ละลูกหาบทกุ คนก็ลุกฮอื ขนึ้ ทกุ
คน และในเสย้ี ววินาทีทร่ี พนิ ทรค น หาที่มาของเสยี งปนน้ีเอง มันก็ระเบดิ สนั่นขน้ึ อกี นดั หนงึ่ คราวนี้
บอกตาํ แหนงชัด มันดงั ออกมาจากเต็นทข องเจานายนน่ั เอง และพรอ มๆ กบั เสยี งปนน้ัน ก็มีเสยี ง
เอะอะลั่นในเต็นทช นดิ ฟง ไมไดศ ัพท

แงซายพงุ ปราดเขาไปกอน เพราะอยใู กลห นา เตน็ ทก วา คนอื่น แลว รพนิ ทรก ็ตดิ เขา ไป
เปน คนทส่ี อง พรอ มกบั ไฟฉายทนั ที เขาแหวกมานตามหลงั แงซายเขา ไป ภายในเต็นทก าํ ลงั
ฉกุ ละหุกทา มกลางแสงรบิ หรีข่ องตะเกียงรว้ั ทแ่ี ขวนไวเ สากลาง รวมท้งั ลาํ ไฟฉายขนาดแปดทอน
อีกสามกระบอกของกลมุ นายจางทฉ่ี ายสาดอยูไปมาสับสนไปหมด มุงสนามของเตียงไชยยันตแ ละ
เชษฐาขาดลงมาสุมกองอยูกบั พื้น

ภาพทีเ่ หน็ ทา มกลางแสงไฟฉายในมอื ของแตล ะคนท่สี าดอยูไปมานั้นกค็ อื ไชยยนั ต
ปาฏหิ าริยข้ึนไปน่ังกอดเขา อยบู นโตะสนาม เชษฐายืนอยบู นหบี สมั ภาระรมิ ผนงั เตน็ ทอ ีกตอนหนึ่ง
สว น ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ นัง่ คุกเขา อยูบนเตียงนอนของหลอ น ในมือคือปนส้ัน .357 ประจําตวั ตาของ
หลอนเบกิ โพลงหนาซีดเผอื ด

ทพี่ ้นื ดนิ ปลายตนี เตยี งสนามของไชยยนั ต ทอ นยาวทมี่ ีเกล็ดสะทอ นแสงไฟเปน มันละ
เลอื่ ม เหลืองสลบั ดํา ขนาดทอ นแขน กําลงั ด้นิ เรา บดิ มวนเปน เกลยี วมีทอนหางรดั พันอยูกบั ขาเตียง
เลือดแดงฉาน

มันคอื งูสามเหลี่ยม ตวั ยาวประมาณ 2 วาเศษ!!

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

297

เสียงหญงิ สาวผูค ุกเขา อยูบนเตียง งา งนกปน ในมือกรกิ๊ ขนึ้ อกี ครง้ั รพนิ ทรก ็รองออกมา
“อยายงิ ! กระสนุ อาจแฉลบไปโดนพวกลกู หาบขา งนอก!”
หลอนชะงกั ตามคาํ ส่งั ของเขา
มฤตยูไมม ีตนี ตัวนนั้ ยุตกิ ารด้นิ เราลงแลว คงมีแตส วนปลายหางเทา นนั้ ท่วี าดไปมาเบาๆ
และในทสี่ ดุ กส็ งบราบคาบไปทามกลางสายตาทจี่ องตะลงึ ของทุกคน กระสนุ นดั หนึง่ เจาะกา นคอ
สวนอกี นดั หนงึ่ ทะลุกลางศีรษะของมนั พอดี
นนั่ คอื ฝมอื ยิงขั้นประกาศติ ของ ดาริน วราฤทธ์ิ!
พรานใหญก ะพริบตางงๆ มองดหู ญงิ สาวจอ งไปทงี่ ตู ัวนน้ั แลวหันไปมองดตู าเชษฐากบั
ไชยยนั ต ผยู ังยืนหนาต่นื ขนลกุ ขนชันอยใู นขณะน้ัน
“ไปยังไงมายงั ไงกันครบั นี?่ ”
เขาเอยถามเปน กลางๆ ขึ้น พรอ มกับหัวเราะเบาๆ
“ผมกไ็ มร ูเร่อื งเหมอื นกนั ...”
เชษฐารอ งออกมาอยางขวญั หาย หอไหล ตายงั จับอยทู ภ่ี าพงตู วั นน้ั ไมก ะพรบิ
“...กําลงั นอนหลบั สบาย ไดย ินเสียงปน ลนั่ แสบแกว หแู ลวกม็ ีเสยี งนอ ยตะโกนเอด็ บอกวา
งู! ง!ู เสียงไชยยันตเผน จากเตยี งโครมคราม ผมกเ็ ลยกระโจนออกมาจากมงุ ขึน้ มาอยบู นลงั นไี่ ด
ยงั ไงกไ็ มรเู หมอื นกัน”
“ผมก็ตกใจตนื่ เพราะเสียงปน เหมอื นกนั ...” ไชยยนั ตห นา เลิก่ ลั่กเสริมมาโดยเร็ว ทําทา ขน
ลุกขนพอง “เสยี งนอยตะโกนอะไรลน่ั ฟงไมถ นดั เตอื นผมคลา ยๆ จะบอกวา อะไรมนั กาํ ลังจะเลน
งานผมอยูงัน้ แหละ ผมกเ็ ลยเผน มุง เม้ิงขาดปนหมด พอข้ึนมาดบู นนก้ี เ็ ห็นไอน ัน่ ดนิ้ พราดฉกกดั ขา
เตียงผมอยู พอนอยกดอกี ตมู ซํา้ ลงไป มันก็หลนพล่กั ลงไปกองอยกู ับพ้ืน โอโ ฮ! ใจหายใจคว่าํ หมด
กาํ ลังหลับเพลินทเี ดยี ว”
รพนิ ทรหนั ไปทางหญิงสาวอกี ครง้ั เขาถามหลอนดวยสายตา ดารินวางปนลงกับหมอน
ประสานมอื กําไวใ นระหวางอก หนา ยงั ซีดขาด
“ฉนั กาํ ลงั หลบั ๆ ตื่นๆ...” หลอ นบอกเสียงสน่ั “รูสกึ คลายๆ มอี ะไรมาดนั มงุ ทางปลายเทา
ฉันทับมงุ ไวแ นนทเี ดยี ว มนั ดนั ตึงเขามาจนกระทั่งกระทบปลายเทาฉนั ทแี รกนกึ วา มีใครมาน่ังบน
เตยี งเบยี ดเทาของฉนั พอลืมตาข้ึนก็เหน็ ตวั อะไรยาวๆ มนั เลือ้ ยผา นปลายเทา ของฉนั ไปชา ๆ แสง
ตะเกยี งที่จดุ ทง้ิ ไวนน่ั มองเหน็ ไดเ ปน เงารางๆ ฉนั ใจหายหมด ชกั เทา หนีแลว คอยๆ แหวกมงุ ดมู นั
เห็นมนั เลอื้ ยผา นจากฉนั ไปทางปลายเตียงของไชยยนั ต หัวของมันเซาะไซ ทําทา จะแหวกผา นมงุ
ของไชยยนั ตเขาไปใหได ไชยยันตทับมุง ไมแ นน ดวย พอมนั ลอดหวั เขาไปในมงุ ของไชยยนั ต ฉันก็
ตนื่ จากตะลึง...”
แลว หลอ นก็หนั ไปทางเพื่อนชาย ถามโดยเร็ววา
“วาแตมนั ทนั กดั เธอหรอื เปลา ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

298

ไชยยนั ตร บี ตาลตี าเหลือก สาํ รวจดสู ว นเทา ของตนเองอยางอกสน่ั ขวญั หาย แตร พนิ ทร
ตอบมาแทนใหว า

“เหน็ จะยังไมท ันกดั หรอกครบั ถามนั กัดปา นนคี้ ุณไชยยันตก็คงไมเผน ข้นึ ไปอยบู นโตะ
นนั่ ได อกี อยา งหน่งึ คุณไชยยนั ตก ็สวมทอปบตู อยูแลว ถงึ จะฉกกค็ งไมเ ขา นอกจากจะฉกสว นอนื่ .”

แลว เขากห็ นั ไปกม ศรี ษะใหแ กห ญิงสาว ยมิ้ ใหน ดิ ๆ
“...คุณหญงิ สตดิ มี ากครับ แลว กย็ ังยิงปน ไดเท่ียงเหมือนเดิม ถา สองนดั เม่ือครนู ี้พลาด ผม
วามันจะยุงใหญทเี ดียว”
“งูอะไรนะ รพนิ ทร สามเหล่ยี มใชไหม?”
เชษฐารองถามอยางไมว ายตน่ื เตนตกใจ อดตี นายพันโทหวั หนาคณะเดนิ ทาง ไมเคยหวัน่
เกรงตอ สัตวชนดิ ใดท้ังสิ้น นอกจากงู ภาพที่ปรากฏมันทาํ เอาเขาขวัญบินทีเดียว
“ครับ สามเหลีย่ ม นองๆ จงอางทีเดยี วแหละ รายกาจเสียกวา ดว ยซ้าํ ในกรณที มี่ าเงยี บ ไม
มกี ารใหเ สยี ง หรือสญั ญาณใดๆ ท้ังสิ้น”
“มนั แอบเขามาไดย ังไงกนั น?่ี ”
ดารนิ ครางออกมา เสียงยงั ไมวายส่นั
รพนิ ทรส ั่งใหแ งซายจดุ ตะเกยี งเจาพายขุ ้นึ แลว ออกเดินสํารวจอยางละเอยี ดรอบเต็นท
ทกุ ซอกทกุ มมุ เหน็ ขึงแนนหนาชิดพ้ืนดีไมม ีรอยโหว กเ็ ดนิ มาหยดุ ท่หี นา ประตูเตน็ ทพ ดู ตาํ่ ๆ
“ก็เหน็ จะเขามาทางประตูเตน็ ท ดานหนา นี่แหละครับ เปน ความผิดของผมเองทีส่ ั่งใหแง
ซายนอน เพราะเหน็ วาเหนอื่ ยมาท้ังวนั โดยไมไดน อนเลยวนั นี้ ถาแงซายตื่นอยยู ามเหมือนเชน ทกุ
คนื เขาก็คงจะเห็นเสียกอน”
แงซายเองกค็ รางออกมาในลาํ คออยางรูส ึกเสยี ใจ จองมองดูท่อี สรพษิ รา ย แลวโคลงหัว
อยไู ปมา พรานใหญเ ขาไปสํารวจดูซากงรู า ยอกี ครงั้ ใชปากกระบอกไรเฟล เข่ยี ดู จนแนใ จวา ตาย
สนิทแลว กพ็ ยกั หนา บอกใหแ งซายเอาไมเ ขย่ี ออกไปทิง้ เสยี
“ต้ังแตเ ราเขาปา มา ยังไมพบไองูชนดิ นเี้ ลย จงอางเสยี อกี ยงั พบบอย”
ไชยยนั ตว า ตาสวา งหายงว งเปน ปลิดท้งั เพราะเหตกุ ารณอ นั อกสัน่ ขวัญแขวน
“ความจริงมันก็ไมม มี ากนกั หรอกครับ นานๆ จะพบสกั ตัว ผมกน็ ึกไมถึงวา มนั จะเลื้อย
เพนพา นผา นแนวกองไฟของเราบกุ เขามาจนถึงในเตน็ ทน ่ี คงจะหาทอ่ี ุนๆ นอน ระวังหนอ ยครบั
เวลาจะร้ือคน ของอะไรตามซอกหีบลัง เจา พวกกะปะหรือเหา กม็ กั จะชอบแอบเขา ไปซุมอยบู อยๆ
เจาพวกนน้ั เลก็ มองไมคอยเหน็ ถาไมสงั เกตใหด ี พวกตะขาบกบั แมลงปอ งตวั เลก็ ๆ กช็ ุมมาก กอ น
นอนเอาน้ํามนั ทากันแมลงชโลมตวั เสียกอนแหละดี ทนเหม็นเอาหนอยแตป ลอดภัยกวา ”
“พับผาซิ กําลังฝน ถึงไอแหวง อยทู เี ดยี ว...”
ไชยยนั ตบ น สา ยหวั ดกิ พรอ มกบั หวั เราะแหง แลง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

299

“...โชคดเี หลอื เกิน ทีน่ อ ยรสู กึ ตวั เสยี กอ น มายงัน้ ผมกค็ งนอนตัวแข็งไปเสยี แลวเวลาใคร
มาปลุกตอนเชา บอกแลว ยงั ไงวา เสอื ชางแรดกระทงิ นะ มันเรื่องเล็ก แตไอต วั ไมม ตี ีนน่ี กลวั มนั
จรงิ ๆ เราจะหาทางปองกันไดย งั ไง ขนาดนอนอยบู นเตยี งแทๆ มนั ยังจะเขา มาปว นเปย นถงึ ท่นี อน”

“น่ันซิ! ดีดีทกี เ็ หน็ จะไมไดผล เพราะกลน่ิ มันอยเู พยี งช่วั ขณะเทา นั้น ความจริงนา จะมีผง
เคมีสักชนดิ หนง่ึ ทป่ี ระดษิ ฐไ วสาํ หรบั ปอ งกนั งโู ดยเฉพาะ โดยโรยไวร อบๆ บรเิ วณเต็นทไ มใ หมนั
เลอื้ ยผา นเขา มาได ถามๆ ดตู ามบรษิ ทั จาํ หนา ยอุปกรณก ารเดนิ ปามาหลายคร้งั แลว กไ็ มเ หน็ ปรากฏ
วาม”ี

เชษฐาแสดงความกังวลมาอกี คน แลว ก็หนั มาทางนองสาว ถามวา
“...วาแตนอ ยมเี ซรุมตดิ มาในรายการเคร่อื งเวชภณั ฑดว ยหรอื เปลา?”
“มีคะ พ่ใี หญ เปนเซรมุ ชนดิ รวม กพ็ อจะปะทะประทงั ไดบา งกระมงั สาํ หรบั พวกงูพิษ
ขนาดไมเกนิ งเู หาธรรมดา แตเ จาพวกสามเหลย่ี มหรอื จงอาง เหน็ จะไมตองถามถึงเซรุม หรอก ใคร
ถกู กดั กเ็ ตรยี มขดุ หลุมฝง ได”
“เอาเถดิ ครับ ผมรบั จะจดั การปอ งกันใหเ อง”
จอมพรานพดู เรียบๆ คลี่คลายวติ กวจิ ารณข องคณะนายจา งทก่ี ําลงั เปน ทกุ ขห นกั ใจกนั อยู
“ผมเองก็ลมื ไปเสียถนัด ผงเคมีปองกนั งอู ยางท่คี ณุ ชายวา แมท างวทิ ยาศาสตรย ังไมไ ด
ประดิษฐก ันขนึ้ มาเพ่อื ใหใชว ตั ถปุ ระสงคใ นการเดนิ ปา แตสมุนไพรชนิดหน่ึงของพวกบานปา เขาก็
มกี นั อยแู ลวครบั ในกรณีทถ่ี า เกดิ ความจาํ เปน ขนึ้ มา มนั เปน พวกวา นชนดิ หนงึ่ หาไดในปา ไมย าก
นกั เอามาทุบใหห วั มนั แตกชํา้ พอใหย างและกลิน่ ระเหย และนาํ มาโรยเขาใหรอบเต็นท พวกงทู กุ
ชนิดก็ไมเ ขามาใกลเปน อันขาด วานชนดิ น้ี พวกพรานพนื้ เมอื งของผมรจู กั กันทกุ คน พรุงนีผ้ มจะให
เขาจัดการให อาํ นาจการปองกนั ของมัน กม็ ีอยปู ระมาณ 2 ถงึ 4 วัน จนกวามนั จะแหง ชวยใหพ อ
นอนตาหลบั ไดบ า ง”
“วา นอะไร?”
คณะนายจา งของเขาถามมาพรอ มกนั เกอื บจะเปนเสยี งเดียวดว ยความสนใจ รพินทร
หัวเราะเบาๆ
“ช่อื มันก็บอกชดั อยูแลว ครับ วานนาคราช! ลักษณะเปน เถาไมเ ลอ้ื ย ถา มองเหน็ ผาดๆ
เปน ตองสะดงุ นกึ วางทู ุกที วานชนดิ น้ี...ยางหรอื กลิน่ ของมนั เปนพษิ สําหรับพวกสตั วเลอื้ ยคลานทกุ
ชนดิ อยางไรกบ็ อกไมถูกเหมอื นกัน แตพ วกพรานปา ใชก นั เปนประจํา บางคนเอามาตาํ ชโลมตวั เลย
ในเวลาท่ีเขาบุกเขา ไปในพงรกทไ่ี มแนใ จวา จะมีงหู รอื เปลา ก็ไมเ คยเห็นถกู งกู ดั เสียที แตตอใหเ อา
วา นชนดิ นม้ี าชโลมตัวแลว ใหท ดลองจับงเู หาดู กไ็ มเ คยปรากฏวาใครกลา จับงูเหมือนกนั จงึ นา จะ
สนั นิษฐานวา มันเปน เคร่ืองรางไลพวกงูไมใ หเ ขา ใกลเทา น้นั ”
เชษฐากับไชยยันตหนั ไปมองหนากนั อยา งท่ึงๆ ในคาํ บอกเลา ของพวกพรานใหญ ไชย
ยนั ตอ ทุ านออกมาอยางเลือ่ มใส

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

300

“ฮอื ม ไดความรูใ หมอีกแลว ไมเ พียงแตชํานาญชีวิตปาเทา นนั้ คุณยังมีความรเู รือ่ ง
สมุนไพรในปา ทจี่ ะนาํ มาใชเปน ประโยชนอ ีกดว ย เหมาะแลว ทใ่ี ครๆ เขาเรียกคณุ กนั วา ‘พราน
ใหญ’ ผมกค็ ดิ วาทุกอยางในโลกนี้ มันควรจะมขี องแกก นั ตกทัง้ นนั้ จริงซนิ ะ ไมงนั้ พวกแขกท่จี บั งู
เปนอาชพี หรือพวกชอบเลน กบั งู มนั จะอยไู ดอ ยา งไร มันจะตองมีเคล็ดลบั อะไรบางสิ่งบางอยาง
และเคลด็ ลับอยางนนั้ กเ็ หน็ จะเปนพวกวานพวกสมนุ ไพรน่ีเอง ผมเคยเหน็ มาแลว ขนาดยาเบื่อเมา
อยางแรง สมนุ ไพรบางชนดิ ยังสกัดไวอ ยเู ลย เอาเลย พรงุ นีจ้ ัดการทีนะ”

“เอาอีกแลว ประเดี๋ยวยาแกเมือ่ ย ประเดยี๋ วยากนั ง”ู
ดารินพูดขดั มา พรอ มกับหัวเราะขําๆ จอ งหนารพินทร
“ในเขตปาทค่ี ณุ เปน เจาอยนู ี่ วทิ ยาศาสตรการแพทยก าํ ลังถกู ดูแคลนเหลอื เกินนะ อีก
หนอยเมือ่ พวกเราเจบ็ ไขไดป ว ยลงไป ก็เห็นจะตอ งใหพ รานใหญดําเนนิ วิธกี ารรกั ษาแบบพอมด
หมอผี เอาเถอะ บอกแลว ยังไง พอ มดหมอผพี ยายามเลย่ี งเข็มฉดี ยาจากแพทยห ญงิ ดารนิ ใหพ น
ตลอดไปก็แลว กัน ใครถูกงกู ัดกอ็ ยา มาขอเซรมุ นะ เอาวา นพอกแทน”
รพินทรเองกห็ วั เราะ เพราะขาํ ในคาํ พดู เหนบ็ แนมของคปู รบั คนสวยเชน กนั
“เราละมนั อวดดซี ะเรอื่ ย นอ ย!”
พ่ีชายจุปากบน มา จอมพรานกต็ ดั บทมาวา
“เอาละครบั สาํ หรบั คนื น้เี หน็ จะไมม ีอะไรอกี แลว นอนพักเสยี ดีกวา พรุง นจี้ ะตอ งออก
เดินทางแตเ ชา”
แลวเขากห็ มนุ ตวั กลบั กา วออกไปจากเต็นท แตแ ลว กอนทจ่ี ะพน ประตเู ต็นทออกไป
เสยี งใสของดารนิ กด็ ังตามหลังมาวา
“พรงุ น้ี จะเอาวานนาคราชหรือพญามงั กรอะไรของคุณ มาโรยรอบเต็นทเรากเ็ อานะ ไม
ขดั หรอก แตห วังวาพอโรยแลวไมใชพ ญานาค หรือมังกรมันโผลเขามาอกี ถา ฉนั ยงิ มันไดอที นี ี้ จะ
แอบเอาไปพนั รอบคอคณุ ไวต อนท่ีคุณหลบั ทเี ดยี ว ตั้งแคม ปป ระสาอะไรกไ็ มร ู ผา มาตง้ั ในดงงฮู ”ึ
พรานใหญโ คลงหวั กบั ตวั เองชาๆ ผลุบออกจากประตูเตน็ ทไปโดยเร็ว

เบือ้ งนอก พวกพรานและลกู หาบทุกคนกาํ ลงั ยนื ออจับกลุม กนั อยู รพนิ ทรอธิบายใหพ วก
นนั้ เขา ใจสั้นๆ แลวกบ็ อกใหไ ปนอนตามปกติ

“โชคดแี ท ท่มี ันไมท นั จะกดั ใครเขา ”
บญุ คาํ พูดข้นึ ขณะท่พี รานใหญเอนตวั ลงนอนขา งๆ
“ถาทกุ คนหลบั หมด ไมก ระดุกกระดิกเลย มันก็ไมก ดั ”
เขาพูดหว นๆ เกดิ กซ็ กั มาวา
“เสยี งปนสองนดั ใครเปนคนยงิ ครับ นายใหญห รอื ?”
“เปลา”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

301

“คณุ นายทหารปนใหญน น่ั ?”
พรานใหญส ั่นหัว มองดูลกู นอ งของเขาอยางหงุดหงดิ เกดิ กเ็ บกิ ตางง ครางออกมาวา
“เกา ะนางฟานายหญงิ นน่ั ! โอโ ฮ! แกเดด็ จริงๆ นะครับนาย ผมดูท่ซี ากงูตอนทแี่ งซายเขีย่
ออกมาแลว เขา หวั กะคอ ยงั กะจับวางเลย ผูห ญิงอะไร ยงิ ปน แมนรา ยกาจอยา งน”ี้
“เด็ดกะผอี ะไรเลา ”
รพินทรต ะคอกในลาํ คอเบาๆ หนายยู ่ี
“กระสุนมันถกู งูก็จริง แตม นั แฉลบพ้ืน ทะลุประตหู นาเต็นทเ ฉยี ดกระบาลของฉนั ไป
เพยี งเสน ยาแดงเทานัน้ นายหญิงดีแตจ ะยงิ เปาหมายท่ตี อ งการยิง และมนั กเ็ ทีย่ งจรงิ เขาเปาทกุ คร้งั
แตไ มเคยสนใจเลยวา วถิ ีกระสุนมันจะเลยผานออกไปถูกอะไรบาง แก ฉนั หรือลกู หาบคนอน่ื ๆ ไม
ถูกลกู หลงตายโหงไป กน็ ับวา ดีโขแลว นอนโวย ! อยาซักอะไรมาก รําคาญ!”

ประมาณตีสี่ มือของใครคนหนง่ึ เขยา ปลกุ เขาอยางแรง พอลืมตาขน้ึ ก็เหน็ เสย คกุ เขา อยู
ขางๆ ทนั ทีทีล่ มื ตา หูของเขากแ็ วว เสยี งควายท่ีผกู รายลอ มเอาไว ด้ินสะบดั ดงึ เชือกสายจมูกอยางแรง
เตน กระสบั กระสายอยทู กุ ตวั ไป พรอ มกับเสยี งรองลัน่ มีเสยี งฝเทาควายตะบงึ โครมครามปา ราบไป
ทางดงดา นเหนอื อนั เปนการข้นึ เนิน

“ควายสองตวั เชือกลามขาด เตลิดเขา ปาครับ เสอื มันมาตะปบ!”
เสยรายงานกระหืดกระหอบ
รพินทรฉ วยปน กับไฟฉายอกี ครัง้ มนั ดูเหมอื นจะเปนคืนแรกในชีวติ รอนแรมปา ของเขา
ท่ีเหตุการณมนั รบกวนติดๆ กนั ทง้ั คนื แทบจะเรยี กวา ไมเ ปนอันนอน เกิดและจนั ก็ตน่ื ข้ึนพรอมๆ กับ
เขา ยกเวนแตบ ุญคาํ ซ่ึงรพินทรส ั่งใหนอนพักตอไป
เขากับพรานคใู จทง้ั สามเผน ตรงมาทด่ี า นเหนือของบรเิ วณแคม ป อนั มยี ามลกู หาบสอง
คน ถือปน ลูกซองเกๆ กังๆ กราดไฟฉายสง เดชออกไปในแนวปา หนา ซีดตัวสนั่ อยู พอเหน็ พราน
ใหญต รงเขา มา ก็บอกลน้ิ พนั กนั
“เสอื ! มันกระโดดเขาตบควาย จนควายดนิ้ เชอื กขาด แลว กว็ งิ่ ไลกันเขา ไปในดงโนน อีก
ตวั หนง่ึ ทีอ่ ยูใกลๆ ดงึ เชือกขาด วงิ่ ตามไปดวย”
รพนิ ทรป าดเขา ไปท่สี ายรอยจมกู ของควายสองตัว ทีล่ า มอยกู บั โคนมะคา และตะเคยี น
เชอื กรอ ยจมกู ขาดคาอยูดว ยอาํ นาจการดนิ้ สะบดั อยา งแรงของมัน โดยเฉพาะท่รี อยลา มของตวั หนึ่ง
มรี อยดน้ิ และเลอื ดหยดเปนทาง
เขาส่งั เรว็ ปร๋อื ใหพวกลกู หาบท่ีคุนเคยกบั ควายโดยเฉพาะ ตดิ ตามเขาไปดว ยสามคน แลว
ตวั เขาเอง พรอมดวยจนั เสย และเกดิ ก็ออกตดิ รอยไปในทนั ทนี น้ั พรอ มดว ยลําไฟฉายทีก่ ราดตาม
ไมมปี ญหา...เสือใชว ิธีอนั เตม็ ไปดวยเลห เหลีย่ มไหวพรบิ ของมนั เขาตบกัด กอกวนลอ ใหควาย
สะบัดหลุดจากเชือก เพอื่ ใหอ อกหางแคมปเ ปน เหย่อื ของมันโดยงา ย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

302

สว นเจา ควายใหญอ ีกตัวหนงึ่ ทดี่ ึงเชือกขาดหายไปดว ยน้นั จากคาํ บอกเลาของลกู หาบผู
เปน เจา ของโดยตรง มนั ชอ่ื ‘ไอพุก’ เปนควายตวั ที่ดแุ ละบา เลือดท่สี ดุ

เม่ือมนั เห็นเสือกระโจมเขา เลน งานเพือ่ นของมนั เชน น้ัน ความดุรา ยและสญั ชาตญาณสู
ตามประสาควายที่ชินอยกู บั ปา ทาํ ใหม นั ฮดึ สะบัดเชือกหลดุ และวง่ิ ไลตามตดิ ไปดว ย เสือลอเพ่ือน
มนั ไปถงึ ไหน มนั ก็คงตะลุยตามไปจนถงึ ท่นี ่ันดวยนสิ ัยทีร่ ักหมคู ณะ และไมประหวั่นพร่ันพรงึ ตอ
สงิ่ ใดของมนั

รพนิ ทรต ามไปอยางกระชน้ั ชดิ เดอื ดดาลใจเหลือท่ีจะกลา ว เขาคดิ ไมถึงมากอ น วา เจา
วายรายมนั จะอุกอาจถึงเพยี งนี้

ไลรอยกนั ขึน้ ไปบนเนนิ ตามรอยตนี และรอยเลือดควายที่เร่ียเปนทางน้ัน เขาสง่ั ใหท กุ คน
ทตี่ ดิ ตามไปดว ย สงบปากเสยี งไมใหใ ครโหรอ งเสียงเอะอะขึน้ เพ่ือเปน การไล โดยหมายท่ีจะเขา ไป
ถงึ เหตกุ ารณแ ละยิงใหได ในขณะท่มี นั กาํ ลังชลุ มุนอยูก บั ควาย

ครนั้ แลว ก็ไดย นิ เสียงสะบดั เขา เสียงฝเ ทา และเสียงรองกองอยูในพงทบึ เบ้อื งบน ปา หัก
เอนลู เสียงเสอื คาํ รามกอ ง พรานใหญส่งั ใหท กุ คนหยดุ อยูกบั ที่ ตนเองเรง ฝเทา ขึ้นอกี จนเกอื บจะ
กลายเปนวิง่ มอื ซา ยถือไฟฉายประกบกบั กระโจมมือของไรเฟล กราดไปยงั ตําแหนงที่มาของการ
เคล่อื นไหวและเสียงนน้ั ระยะมนั หา งออกไปเพยี งไมเ กิน 30 เมตร

เขาผิดหวัง พงนั้นมนั สงู และรกเกนิ ไป เห็นแตเ ขาควายสะบัดเหวยี่ งอยูไปมา แลวมันก็
เตนออกมาปรากฏชัดกบั แสงไฟ ไมมีรอ งรอยของเจา เสอื รายเสียแลว

รางนั้น ยนื ตวั สน่ั เทาแหงนเบิง่ ทค่ี อและสขี า งตลอดจนสนั หลังเปนรอยเล็บตะกยุ เลอื ด
ไหลโทรม สวนเจาพกุ อนั เปน ควายเผอื ก ควบโขยก ดนิ กระจยุ ลงมาจากดานชนั เลอื ดโทรม
เชนเดยี วกนั รพนิ ทรจ ุปากลน่ั กวาดไฟฉายไปรอบดานอยางโกรธแคน พวกลกู หาบทตี่ ามมาดว ยพา
กนั สบถออกมาลน่ั สาปแชงกนั สน่นั หวนั่ ไหว ตา งประทับปน จะยิงสง เดชเขาไปในพงทบึ ดวยความ
เดือดดาล แตพ รานใหญห า มไว

“อยา ! เสยี เวลาเปลืองลกู ปน เปลา ไปตอนควายลงมาเถอะ มนั ไมเ ปน อะไรนกั หรอก
เพียงแตถ ูกเลบ็ ตบเทา นัน้ ”

พวกนน้ั ชว ยกนั ไปคอยๆ ตอ นควายลงมาสํารวจดบู าดแผลที่เปรอะอยูต ามตัว ไมถ งึ กับ
ฉกรรจน ัก มแี ตรอยเล็บตบขวนๆ ไมมีรอยฝงเขยี้ วอนั เนอ่ื งมาจากมันฮดึ สู และเตรยี มตั้งหลักพรอม
โดยท่เี สือไมกลากระโจนเขาใสไดถนัด ทง้ั สองตัวสง เสยี งกอ งตลอดเวลา เต็มไปดว ยความตนื่ เตน
ดดุ ัน และพรอมทีจ่ ะสจู นวนิ าทีสดุ ทา ย

เมื่อตา งชว ยกนั ตอนควายลงมาถึงบริเวณแคมป พวกลกู หาบทกุ คนพากันตน่ื ขึ้นหมดอีก
คร้ัง เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เปนคนนอนไวอยูเหมือนเดิม นายจางท้งั สาม บัดนพ้ี ากนั ออกมายนื

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

303

อยหู นา เตน็ ท กาํ ลังซักถามเร่ืองราวกบั แงซายอยู พอเหน็ รพินทรเดินกลบั เขา มา ตางกพ็ รกู ันเขาไป
หา

“ไมไ ดย งิ เหรอ รพนิ ทร? ”
ไชยยนั ตถ ามโดยเรว็ จอมพรานสน่ั ศีรษะ
“ไมท นั ครับ มันรูตัวเสียกอ น”
“ควายของเราเปนยงั ไงบา ง”
เชษฐาถามแทรกมาทนั ที
“ก็บาดเจบ็ นิดหนอ ยครบั ไมถึงกับฉกรรจอะไรนกั มันพยายามลอ ควายใหออกไปหา ง
แคม ป แตบ ังเอิญอีกตัวหนงึ่ พลอยสลดั เชอื กขาดไลก วดตามข้นึ ไปดว ยเลยทาํ อะไรไมไ ดถนัด พวก
มันไมนอ ยกวา สองตวั เชนกนั ”
ไชยยนั ตจ ปุ ากลนั่ เคา หนา แสดงอาการตน่ื เตนสยองใจระคนท่งึ “พวกเราคึกคกั กนั ถงึ
ขนาดน้ี ควายกต็ งั้ หลายตวั มันยงั กลา อกี ผมยงั ไมเ คยเหน็ เสือปา ไหนรา ยกาจเทา ที่นเ่ี ลย”
“มนั พยายามมาต้งั แตเ มื่อคืนทีแ่ ลวนแ้ี ลว ครับ”
แลว เขากห็ ัวเราะเบาๆ มองดหู นาคณะนายจา งท้งั สาม
“คนื น้ี มีอปุ ท วเหตเุ กิดขน้ึ หลายอยา งเหลอื เกิน พวกคณุ เลยไมตอ งนอนกนั มอี ะไรตอ งมา
ทาํ ใหตกใจตนื่ อยูตลอดเวลา”
“ผมคิดวา เรายา ยเอาควายเขา อยูรอบในขอบกองไฟเสยี ไมดีกวา หรือ?”
เชษฐาออกความเหน็ อยา งเปน หวง
“ไมจ าํ เปนหรอกครบั ถงึ ยังไงมันกท็ าํ อะไรควายไดย าก หรอื บางทีดไี มด ี อาจถูกควาย
ของเราขวิดคาเสยี บเขาใหเ หน็ ก็ได อยางนอ ยควายจะเปน รัว้ แขง็ แรงรอบนอก ชว ยกันคนของเราไว
กอนที่จะถงึ คนมันกถ็ ึงควายกอ น เราเสยี ควาย ยังดกี วา เสียคน”
“จรงิ ๆ นะ มันไมนาจะกลาถึงอยางน้เี ลย”
เชษฐาครางออกมา พรอ มกับโคลงหวั
“เมอ่ื ตอนตสี อง นอยยงิ งสู องนัด ดังลนั่ ไปหมด ถา พวกมนั ปวนเปย นอยแู ถวนี้ กน็ าจะ
เผนกนั ไปหมดแลวดว ยความตกใจ หนอยแนะ พอตอนตีสด่ี อดเขามาตะปบควายได”
“ผมเคยบอกไวแ ลวน่ีครบั สตั วอ่ืนพอทาํ เนา แตไ อเ สือน่ี เอาอะไรแนกบั มนั ไมได มนั ก็รู
วาพวกเราอยกู นั คึกคกั เตรยี มระวังเต็มที่ แตมนั จอ งจงั หวะเผลอ ผมไมค ดิ วามนั จะกลาเขา มาหมาย
เลน งานคนหรอก แตส าํ หรบั ควายมันเพยี รมานานแลว โชคดคี วายแตละตัวท่ีคดั มา ลว นไมก ลวั เสือ
เลยสักตวั ตรงขา มกลบั ว่ิงไลเ อาเสียอีก แตถ ึงอยา งไรก็ตาม ถา เราไมอ อกไปตามทง้ั สองตวั นนั่ ก็
เสรจ็ เพราะเสอื ฉลาดกวา แลวมนั รุมกนั หลายตัว คุณชายกบั คุณไชยยนั ตร ูสึกตวั ตอนไหนครับน”ี่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

304

“ไดยนิ เสยี งพวกลูกหาบพดู กนั เอะอะ ผมเลยต่นื ขน้ึ ปลกุ ไชยยันต พอดนี อยเขาก็รสู ึกตวั
ข้ึนดว ย พอเราออกมากพ็ อดคี ุณกบั พวกนน้ั ออกไปจากแคมปเ สียแลว แงซายบอกใหรูว า เกดิ อะไร
ข้นึ ”

“ผมเองตอนนน้ั ก็หลบั สนทิ เปน ตายเลย เสย เปน คนมาปลกุ ก็เลยออกตามในทนั ที ไลห ลัง
กันสักไมถ ึง 5 นาทเี ทา น้ัน มนั คงไดยนิ เสียง ไหวทนั เสยี กอนเลยผละ สอ งเทาไหรก ไ็ มพ บ”

“ถา ลงชุมแบบน้ี หาทางดกั ยงิ เสยี บางไมด ีร”ึ
ดารนิ พูดข้นึ เปรยๆ
“ถาเราดกั ยิงมนั จรงิ ๆ มันก็จะไมโผลม าใหเ หน็ นะ ซคิ รับ เพราะแถวนกี้ ไ็ มใ ชชุมอะไรนัก
แตผมกค็ ดิ ไวแ ลวเหมือนกนั วา ถาเรายงั ไมยายจากทนี่ ่ไี ปกอ น เราอาจไดยงิ มนั ในละแวกนแ้ี หละ
เหลอื เวลานอนอกี สองช่วั โมงครบั เอาแรงไวด กี วา อยา ไปกงั วลกับมนั เลย”
“วา แตอีกสองชว่ั โมงกอ นสวา งน่ี มนั จะมอี ะไรใหเ ราตองพรวดพราดออกมาจากเตียง
อีก”
หญงิ สาวผูดูเหมอื นจะตดิ เปน นิสยั ประจาํ เสยี แลว ในการที่จะตอ งแขวะรวนเขา พดู ข้นึ
ลอยๆ อกี
“อาจเปน ไอแหวงท่เี ราจะไปสํารวจรอยของมันพรุงนี้กไ็ ด”
พรานใหญต อบพรอมกับหัวเราะเอื่อยๆ ในลาํ คอ
“แตถ งึ แมวาไอแ หวงจะยกโขลงของมนั มา ก็ขอใหคณุ หญงิ นอนหลบั ไดอ ยา งสบาย ไม
จําเปน จะตองต่ืนขึน้ มาใหเสยี เวลา ผมรับรองวาจะรับหนา มนั ไวเอง เดย๋ี วนค้ี ณุ หญงิ คงจะเขา ใจได
พอสมควรแลว นะครบั วา ปา คอื อะไร มันเปนปา คนละชนดิ กับทคี่ ณุ หญงิ เคยผานไป เพยี งเพอ่ื จะหา
บรรยากาศเขยี นวิทยานพิ นธเกี่ยวกับมานษุ ยวิทยาอยางทแี่ ลว ๆ มา แตถ งึ อยางไรสําหรับผมก็คิดวา
อันตรายของมนั ยังมนี อ ยกวา ‘ปา คอนกรตี ’ ในเมอื งหลวงอยดู ี
คณะนายจา งของเขา กลบั เขาไปนอนอกี ครงั้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ผผู ลบุ
เขาไปเปนคนสุดทา ย ตวดั หางตาคอนเขาอยางนากลวั ไมม ใี ครเหน็ นอกจากคนถกู คอ นคนเดยี ว
สองชว่ั โมงสดุ ทายของราตรีนัน้ กอ นทแ่ี สงตะวนั จะขึน้ ผานไปดว ยความสงบ ไมมอี ะไร
กระโตกกระตากเขา มาแผวพานอีก

เชาตรรู ุงขน้ึ ภายหลังเวลาอาหารแลว คณะนายจางทง้ั สามก็พรอ มสาํ หรับการเดนิ ทาง
รพนิ ทรส ่งั ใหจ ันกบั เสย พรอ มทั้งลกู หาบสวนใหญอยปู ระจําเฝา ปางพกั คงใหเ กดิ กบั บุญคําเทา นน้ั
ท่ีจะเดนิ ทางไปดวย พรอ มกับลูกหาบอกี สามคน แงซายติดตามไปดว ยตามเคย นอกเหนือจากการ
กาํ หนดตัวของเขา ซึ่งเขาเชือ่ วา คงจะเปน คําส่งั ของเชษฐา ดาริน หรอื ไชยยนั ต คนใดคนหน่งึ ซง่ึ เขา
กไ็ มขัด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

305

แงซายสะพายดับเบลิ้ ไรเฟล .470 ของดารนิ ซึ่งเจาของปนเองคงถือขนาด .375 แมก็ นม่ั
กระบอกเดมิ ไมไดม ที ที า วา อดิ โรยออนเพลยี จากการบกุ ปาหนกั เมื่อวานมาทงั้ วนั เลย หลอ นบกึ บนึ
ทรหดเกนิ คาดหมายของรพนิ ทรไปไมใ ชน อย หรอื มฉิ ะน้ัน กโ็ ดยอาํ นาจทฐิ ดิ อื้ ดึงทีต่ องการจะ
พิสจู นตวั เอง เพอ่ื เอาชนะเขาใหไดอ ยางใดอยางหนงึ่

ไชยยนั ตคงใชไ รเฟล .458 แอฟรกิ ันแมก็ นมั่ อันเปนปน ลาสัตวใหญทนั สมยั ทสี่ ดุ ซงึ่ เขา
พสิ มยั มากเปน พิเศษมาตั้งแตต น ชอบท่ีจะสะพายตดิ ตวั อยูเสมอ แมใ นเวลาไมจาํ เปน สวนเกิดนนั้
เชษฐาสง่ั ใหสะพาย .600 ไนโตรเอกซเปรส เพือ่ สาํ หรับในกรณีทฉี่ ุกเฉนิ จรงิ ๆ เปน การเผื่อไวเตรยี ม
รับสถานการณ แตตวั ของหวั หนา คณะเดนิ ทางเองกลับถือลกู ซองกึ่งอตั โนมตั ิบรรจุหานัดทีเ่ คยชอบ

“ไมวา จะอยทู ไี่ หน จําไวอ ยา งเดยี ววา แกพยายามเดนิ ใหใกลฉ นั ไว”
เชษฐากาํ ชับซกั ซอ มเกิด
“ถาพบชาง ไมวาจะเปนไอแ หวงหรอื ไมใช แกสงปน กระบอกน้มี าใหฉันทนั ที เขา ใจ
ไหม?”
“เขาใจครบั ”
บญุ คาํ แบก .30-06 ของรพินทร ตวั พรานใหญเ องถงึ .375 อันเปนปน สวนตวั ของเขาเอง
ขนาดใหญท ส่ี ุดเทาทีเ่ คยใชอยู พวกลกู หาบสามคนมีลูกซองแฝดเกาๆ ของตวั เองไปกระบอกหนง่ึ
อกี สองคนมือเปลานอกจากมดี
หมอกยังไมทนั จาง ทัง้ หมดกเ็ ร่ิมตนออกเดนิ ทางอยา งเรง รีบโดยการนําของบุญคํา ผูซ่ึง
ไดเผชิญกับเหตกุ ารณม าดว ยตนเอง ตดั ผานหนองใกลแ คม ป ไตไปตามลําหว ยแหง ขา มเขาลูกหนงึ่
บายหนาไปทางตะวนั ตกเฉยี งใต รพนิ ทรส าํ รวจรอยของโขลงไอแ หวง ที่ยา่ํ ผานไปเมอ่ื คอ นรงุ ของ
เมอื่ เชาวานน้ีไปตลอดทาง โดยพยายามแยกออกจากรอยของโขลงอื่นๆ ท่ยี ํ่าทบั อยสู ับสน เขาไมมี
เวลาทีจ่ ะหันมาพดู สนทนาใดๆ กบั นายจา งมากนกั นอกจากนานๆ ครงั้ ก็ซุบซบิ หารอื กับบุญคาํ เพยี ง
คําสองคาํ
ทกุ คนเดนิ กันไปดว ยอาการเครง ขรึม นอกจากครั้งหนึ่งกอ นที่จะลงจากเขา รพนิ ทรช ใี้ ห
คณะนายจา งของเขาดูรอยกระทิง ชนิดยังใหมส ดๆ รอ นๆ ท่ีตะกยุ ขนึ้ มาจากโตรกชนั ริมทางย่าํ ตัด
ดา นชา งไป
“ฝงู เบอเรอเลยครบั ไมต่ํากวา 7-8 ตัว ตดั หนาเราไปไมถ งึ คร่งึ ชั่วโมงนี่เอง อาจเปน
ระหวา งทเ่ี ราเดินอยูบนไหลเ ขา”
เขากระซิบ
“เม่ือเรายังไมส นใจกบั มนั เราก็มักจะไดพบเหน็ มันเสมอ นด่ี เู หมอื นจะเปน ธรรมเนยี ม
ของการลา สตั วท ว่ั ๆ ไปทีเดียว จติ ใจของเราในขณะนม้ี งุ อยทู ไี่ อแ หวง รอยกระทงิ จะมีประโยชน
อะไรสาํ หรับเรา”
เชษฐาวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

306

“ถกู ของคุณชายครับ นี่เปน ความจริงท่ีนา ประหลาดอยเู หมอื นกนั มันประสบกับตวั ผม
เองมาแตไหนแตไรแลว นับตงั้ แตย ังเปน เดก็ ๆ เริม่ ตนดว ยการลา นกลา หนูมากอนทเี ดยี ว”

พรานใหญพ ดู ในขณะท่ีเทา กก็ าวเดนิ ไดระดับไปอยา งไมห ยดุ
“เมื่อผมยังเด็กๆ อยู รูจกั กับการลา สตั วใ นชน้ั ประถมคือ หนังสตก๊ิ ผมเริม่ ยิงตงั้ แต
นกกระจอก กระจิบ ข้นึ มาจนกระทัง่ นกเขา และนกทใ่ี หญข ึน้ เปนลาํ ดบั เทา ท่จี ะสามารถใชอ าวธุ
ของเด็กๆ ลามนั ได เม่ือผมจะลานกทใี่ หญข ึ้นแทนทจี่ ะพบนกใหญอ ยางต้ังใจ กลบั พบนกเล็กๆ
กลาดเกล่อื นไปหมด ตอมาผมรูจกั กบั ปน อัดลม นกไมส นใจแลว เรมิ่ จะหดั ยิงกระรอก กระแต ก็
มกั จะพบแตน กท่ผี มไมต องการยิงมัน ตอมาอีก ผมเรมิ่ ยิงคา ง เสอื ปลา ชะมด ระหวางทีค่ น หาเจา
พวกนนั้ ผมกม็ ักจะพบแตก ระรอก เมื่อหมายจะยิงกวาง เกง กจ็ ะโผลมาใหเห็น หมายยงิ กระทงิ แตท ี่
พบกลาดเกลอ่ื นอยูตลอดเวลา ทาํ ใหรําคาญลกู ตาก็คอื กวาง ผมออกตามชาง กระทงิ กป็ วนเปย นลอ
ตาใหเ ห็น นา จะพดู ไดว า ยามใดก็ตาม เมอื่ เราหมายส่งิ ทส่ี ําคัญและยิ่งใหญ สิ่งท่ดี อยความสําคัญกวา
ก็มกั จะมาเปน ลาภยั่วตายวั่ ใจใหเขวอยูเสมอ”
“แลวคณุ ทําอยา งไร ในกรณที ่ีหมายยิงกระรอก แลว พบนกเขา ”
เสียงดารนิ ถามมา ไมมคี วามหมายอะไรนอกจากจะหาเรือ่ งซกั
“ผมไมเคยเปล่ยี นความตงั้ ใจของผมเลย เมือ่ จะยิงกระรอก ก็ตองคน หากระรอกใหได ไม
ยอมยิงนก แมม นั จะมาลอใหเราเหน็ ชวนใหย ิงสกั ขนาดไหน”
เขาตอบเรยี บๆ แตแลว ทนั ทนี ัน้ เอง พรานใหญก ห็ ยุดชะงักกึกอยกู บั ที่ ปาดแขนออกไป
กัน้ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ซงึ่ กําลงั จะเดนิ ลา้ํ หนาใหชะงกั ลงดว ย เชษฐากบั ไชยยนั ตท ี่สาวเทามาตดิ ๆ
หยุดลงดว ยอยา งกะทนั หนั คงมแี ตบ ุญคําทเี่ ดินนําหนาหา งออกไปประมาณ 30 กา วเทานนั้ ทค่ี ง
รดุ ดุม ๆ ตอ ไปตามดานสูงชัน เบ้อื งบนปกคลมุ ไปดว ยกิง่ กานของใบไมใ หญเปน เงาคร้ึมราวกบั
อโุ มงค
และกอ นที่ใครจะรเู หตผุ ล หรืออา ปากถามคําใดออกมานน้ั เอง รพินทรก ็เหว่ยี งปน ขึ้น
ประทบั บา เร็วจนแทบดไู มท นั พรอ มกับเสยี งกระสนุ ระเบดิ กกึ กองสะทา นดง
อะไรอยา งหนง่ึ ลายพรอยลอยละลวิ่ ลงมาจากคาคบไมใหญส วนที่มดื ทส่ี ุด หลนพล่กั ลง
มากระทบพ้นื เฉยี ดรางของบญุ คําท่ีกาํ ลังกาวดุม เดนิ ไปอยา งไมทันรูต วั นน้ั ...เพียงนดิ เดยี ว! เสียงบุญ
คําเผลอตัวรองออกมาอยางตกใจ กระโจนหวอื หลกี ไปทางหน่ึงดว ยสญั ชาตญาณ เจาสิง่ นนั้ ดนิ้ ปด
เปนวงกลมอยกู ับพื้น ใบไมแ หง กระจายวอน แลวนอนตะแคง ตวั คูเกร็งขาทั้งสส่ี น่ั กระตกุ เรา ๆ
พรานใหญสาวเทาตรงเขา ไปโดยเรว็ ในขณะท่ีคนอนื่ ๆ ตืน่ จากตะลงึ วิ่งพรูเขาไปดว ย
เสือดาวตวั ขนาดหมาพนั ธอุ ลั เซเชยี่ นหยุดการด้นิ ลงแลว กระสุน .375 ตัดกานคอของมัน
พอดี เลือดทะลกั แดงฉานออกมาท้งั ทางบาดแผลและทางปาก
“เฮิว้ !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

307

เสยี งบุญคําอุทานออกมา แลวกย็ นื สบถฟงไมไ ดศพั ทอ ยใู นลาํ คอ พรานใหญมสี ีหนา เปน
ปกติเหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรขึ้น มองสบตา ม.ร.ว.หญิงดารนิ ดว ยประกายเนือยๆ พูดตอ ประโยคท่ียงั
พูดคา งไวออกมาวา

“...แตบ างขณะถาจาํ เปน กม็ ขี อยกเวน เหมอื นกัน อาทิ เรามาตามไอแ หวง แลว ไอพนื้
เหลืองดอกดําตัวน้มี นั เตรียมกระโจนลงมาใสพวกเราคนใดคนหน่ึง เพราะถา มวั คดิ จะตามแตไ อ
แหวง อยอู ยา งเดยี ว พวกเรากจ็ ะบาดเจ็บหรอื ตายเสียกอ น”

แลว เขากห็ นั ไปทางเชษฐากบั ไชยยนั ต
“เม่อื วานน้ี ตอนท่เี ราตามรอยกระทงิ กนั ผมกเ็ ตือนไวแ ลว ใหมองสูงๆ เอาไวบ า ง ในปา
แถบน”้ี
เชษฐาหวั เราะเสยี งกงั วานอยใู นลาํ คอ เอ้ือมมือมาตบไหลร พนิ ทรหนกั หนว ง
“เรว็ เหลือเกนิ รพินทร! เรว็ เสยี จนผมดไู มท ัน ตาดปี ระสาทดี ตดั สินใจเรว็ และมอื เท่ยี ง
ท่ีสดุ นับวนั ที่เรารวมชวี ิตกันนานออกไป ผมก็เพิง่ จะไดศ กึ ษาเรยี นรูเ ขาใจข้ึนเปน ลําดบั วา คุณมี
อาชีพของคณุ อยไู ดอ ยา งไร ถา ไมเห็นกไ็ มร ู”
“คณุ ชายอาจเรว็ กวา ผมก็ได ถา คุณชายมองเห็นมนั พรอ มผม”
หัวหนา คณะเดินทางส่ันศีรษะชาๆ
“อยาถอมตัวเลย คณุ เปน คนถอ มตัวมาจนติดเปน นสิ ยั มนั เปน คณุ ลักษณะที่ทาํ ใหผม
พอใจคุณตั้งแตแ รกรจู กั ทเี ดยี ว เดย๋ี วนีเ้ รารจู ักคณุ ดีทีส่ ุดแลว นา ขอบคุณ คุณอําพลทเี่ ขาเลือกคนนํา
ทางใหเ ราไมผดิ ผมรูแมกระทงั่ วา การท่คี ณุ ยงิ ไอเ สือดาวตวั น้ดี ว ยมอื เอง ในขณะทีเ่ ราเดินมาดว ยกัน
กเ็ พราะเหตฉุ กุ เฉนิ ทสี่ ดุ บญุ คํากาํ ลงั อยใู นวินาทีอนั ตราย หากคณุ ไมรบี ยงิ เสยี กอ น บุญคาํ กค็ งถกู
มันกระโจนลงขยาํ้ แลว แตถ าคุณเหน็ มนั ในลักษณะธรรมดา โดยไมเ ก่ยี วขอ งกบั ความปลอดภยั ของ
ใครๆ คุณก็คงจะชใ้ี หผม ไชยยนั ตหรอื นอ ยไดท ดลองดูแลว เหมอื นอยางทีค่ ุณเคยทําในทกุ ครัง้ ที่
มองเหน็ สัตวขณะทีเ่ ราเดนิ ไปดว ยกนั ”
“มารยาทของพรานรับจา งคมุ กันท่ดี ีทวั่ ไป กค็ วรจะเปนอยา งนี้ถกู แลว น่คี ะพใ่ี หญ. ..”
หญิงสาวพดู หยิง่ ๆ หางเสียงเตม็ ไปดว ยการวางตัว
“...เมือ่ เขาจางใหคุมกนั หรอื ใหน าํ ทาง ก็ควรตอ งปฏบิ ตั ิตามเงอื่ นไขนน้ั โดยเครงครัด
ไมใ ชม าแยงนายจา งยงิ สตั วเสยี เอง ยกเวน แตใ นกรณจี ําเปน จะตองปอ งกนั ชีวติ ของนายจาง หรือคน
รวมคณะอน่ื ๆ ทมี่ าดวย เมอ่ื เกดิ เหตฉุ กุ เฉินขนึ้ ไมเ หน็ จะตองถอื เปน บุญคุณอะไรเลย”
“แตเ ทาทีเ่ หน็ มาเปน สวนมาก จา งใหน าํ ทางกน็ ําหลง จา งใหคุม กนั กป็ รากฏวา เสอื คาบ
เอาตวั พรานคมุ กนั นัน่ แหละไปเขมอื บเสียเอง...”
ไชยยนั ตขัดมา แลว สง มือไปขอจับมอื รพินทร บีบเขยาโดยแรงแลว วา
“...อยาถือสาอะไรเดก็ ปากมากคนนเี้ ลยนะ นสิ ยั เขาเปนอยา งนม้ี าแตไ หนแตไ รแลว ใจ
จรงิ ก็ไมม อี ะไรหรอก แตป ากเสียอยางนเ้ี อง”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

308

“ไมเ ปนไรหรอกครบั ผมชินเสียแลว !”
ดารนิ หันมาทาํ ตาเขียวใสไ ชยยันตและรพนิ ทร แตท้ังสองชายไมสนใจ ทัง้ หมดถอื โอกาส
พกั กันทน่ี ่นั อกี ประมาณสิบนาที แลวจงึ รดุ หนา ตอ ไป โดยทิง้ ซากเสอื ดาวไวท่นี น่ั กอนคอยมาถลก
หนงั ในเท่ยี วขากลบั

ผานหบุ เขาลึกอกี ตอนหน่งึ หมูปาและเกง หลายตัว เผนตดั หนา ไปใหเ ห็นเปน ระยะ แตไม
มีใครสนใจ พอทะลุออกปากดงเขา เขตปา สัก แตละตนสงู ทะยานปานจะเยย่ี มเมฆ จอมพรานกบ็ อก
วา

“เขา เขต ‘พุบอน’ แลว ครับ อกี สักครเู ดียวก็จะถงึ ทที่ บี่ ญุ คําประจนั หนา กับโขลงไอแหวง
หลักฐานจากรอ งรอยท่เี ราสํารวจมายนื ยนั ไดช ัดวา พอมนั ผละจากแคม ปของเราที่โปง กระทงิ กว็ ก
ลงมาทางพุบอนน่ี ไมไ ดข ้นึ เหนอื อยางทเี่ ขา ใจแตแ รก”

“คุณคิดวา มนั คงปว นเปย นอยแู ถวนีไ้ หม?”
“ผมสารภาพวา เดามนั ไมถกู เลยครับ อาจอยใู นทุงหญา หลังเขาลูกนี้ อาจหลบซมุ อยูใ น
หุบเขา อาจขนึ้ ปาหวายไปแลว หรือดีไมด ีกอ็ าจยอนไปโปง กระทิงอกี ก็ไดท ัง้ นน้ั ”
บญุ คาํ นําขน้ึ ไปตามเนินสงู แลวตดั ลงสดู านขา งอีกคร้ัง จากน้นั อกี เพยี งครเู ดียวกม็ าถงึ ปา
ไผ ตรงเขาไปชใ้ี หดกู อไผก อหน่ึง ลาํ ตน แตละตน ใหญขนาดเสาเรือน
“นีแ่ หละครบั ทีบ่ ญุ คําหนมี นั เขา ไปซุกอย”ู
บรเิ วณน้ัน กลาดเกล่ือนไปดวยรอยตีนชา งยํ่าอยสู บั สน รอ งรอยของการแหกหนเี ขาไป
ซกุ ตัวหลบภยั ของบุญคํา...ยงั เหลืออยใู หเห็นชัด เศษเส้ือผาบางสวนขาดติดอยกู ับกิง่ หนามไผ ซ่ึง
มองดกู ันดว ยสายตาทั่วๆ ไปในขณะน้ี ไมนา เชือ่ เลยวาบุญคํา จะบุกตะลยุ ฝาหนามอนั หนาแนน และ
แหลมคมทโี่ คนไผกอมหึมานีเ้ ขา ไปหลบอยไู ดอยา งไร บุญคําเดินเขา ไปเกบ็ กลกั ยาสบู ของตนเองที่
ตกในขณะทห่ี นเี ตลดิ เปดเปง และยงั คงต้งั อยูที่เดิมข้ึนมาพรอ มกบั สบถพมึ พํา
จากการสํารวจตรวจตราอยางถถ่ี ว นของรพนิ ทร เพยี งอึดใจเดยี วเขากพ็ บปนลกู ซอง
ประจาํ มอื ของบญุ คํา กลายเปน เศษเหล็กกบั เศษไมห กั ยบั เยนิ เพราะรอยถกู กระทบื และจับฟาดกับ
ตน ไม หลน ออกไปไมไ กลจากกอไผน ัน้ เทา ใดนกั หอ ขา วทเี่ ปน เสบยี งผูกกบั ผา ขาวมา เคียนเอวไว ก็
พบหกกระจายเรี่ยราดอยูใ นลักษณะเดิม
“รบี คน หาศพของอินเถอะ คงจะอยไู มหางจากท่ีนนี่ กั หรอก”
เชษฐาพดู ขน้ึ โดยเรว็ กวาดสายตาไปรอบๆ บุญคาํ สํารวจทิศทางเหมอื นจะทบทวน
ความจาํ ในเหตุการณส ยองท่ตี นไดป ระสบมา แลวกก็ าวรดุ หนา ตอ ไป
หางจากกอไผท ี่ชวยชวี ติ บญุ คาํ ไว ออกมาทางทิศเหนอื ประมาณ 10 เสนน่นั เอง ท้ังหมดก็
พบกับชิ้นสวนของกระดกู และเน้ือมนษุ ยก ระจายเรยี่ ราดอยใู นพงไมเ ตยี้ ๆ ที่มรี อยหักลแู หลกยบั
แทบจะจาํ ไมไดเ ลยวา มนั จะเปนเศษเนอื้ และกระดกู ของคนหรอื สัตวช นดิ ใด ส่ิงที่พอจะยนื ยนั ไดก ็

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

309

คือ เศษเสอ้ื ผา และกะโหลกอนั บแี้ บนของผูตาย ชนิดทท่ี ุกคนมองเหน็ ตะลึงงันเงยี บกริบกนั ไปหมด
ม.ร.ว.ดารนิ หลับตาลงหนาซดี เหมอื นจะเปน ลมเพราะความสยองใจหวาดเสยี ว

ทกุ คนมองดภู าพนน้ั อยา งสงั เวชอเนจอนาถใจ ไชยยันตกดั กรามแนน
“อยางวา นนั่ แหละ อยา เอามนั ไวเลย ยงิ ใหเ กลยี้ งโขลง ไมต อ งปราณีกนั ละ”
“นีเ่ ปน ผลของการสูญเสยี คร้ังทนี่ อ ยท่ีสุด เทาที่ผมเคยเหน็ มาจากการกระทาํ ของโขลงไอ
แหวง พวกมนั เคยฆา คนมาชนิดลางหมบู าน ลางแคมปม าแลว”
เสียงพรานใหญพูดแผว ต่าํ
แงซายเดนิ แยกกลมุ ตรวจรอยหางออกไปทางดานตะวนั ตก อันเปน ทศิ ทางท่บี ญุ คํากับ
อินวิ่งเตลิดเปด เปง มาแลว ไมนานนกั เจาหนมุ กะเหรย่ี งรางยกั ษก ห็ ว้ิ เอาเศษปนลกู ซองของผูตายให
ทกุ คนดู
“มนั ชว ยกันกระทืบหกั บแี้ บนอยทู โ่ี คนตะเคยี นโนน ”
แงซายบอกดว ยสีหนา เฉยๆ อันเปนลกั ษณะเดมิ
“ผมไปตรวจดทู างโนน แลว พบรอยมนั บายหนาลงทงุ ”
รพนิ ทรต ามไปตรวจดดู วยแลว กพ็ บวาเปน ความจริง ภายหลังจากไลข ับอนิ กบั บุญคํา
จนกระท่ังไดชวี ิตอนิ ไปสังเวยความดุรา ยกระหายเลอื ด และอาฆาตแคน ของมนั ทีม่ ีตอ มนุษยทกุ คน
แลว ไอแ หวง กน็ าํ โขลงลงไปทางทุงหลังเขา
เชษฐาและไชยยันต พบปลอกกระสุนปนลูกซองทบี่ ุญคํากบั อนิ ยิงปะทะมันไวส องปลอก
ซึ่งนา สงสารคนยงิ เหลอื ประมาณ กระสุนอีเลย บ รรจลุ กู ปรายแบบเอสจีเกาเมด็ ของเขา คงมีอิทธพิ ล
เพยี งแคท าํ ใหผ ิวของไอแหวง และโขลงของมันแสบๆ คันๆ ไปเทา นั้น
เชษฐาสั่งใหลกู หาบชว ยกนั ขุดหลุมฝง เศษศพของอนิ ทีร่ วบรวมเก็บไดท งั้ หมด แลว สัง่ ให
รพนิ ทรตดิ รอยนาํ ลงไปยังทงุ หญาหลงั เขาในทนั ทนี ัน้
“ถา พอจะตามมันไดท นั ในวนั นก้ี ต็ าม! ถลมมนั ใหห มดทง้ั โขลงเลย!”
อดีตนายพนั โทนอกราชการ หวั หนา คณะเดินทางประกาศออกมาเครียดๆ สงลกู ซองหา
นดั ไปใหเกิด แลกเอา .600 ไนโตรเอกซเปรส มาถอื ไว
ขณะนนั้ มันเปน เวลาเทย่ี งตรง ลมปา แรงผิดปกติ พดั ตลบผันผวนไปมา เอาทิศทาง
แนนอนไมได พรานใหญสงั เกตลักษณะลมอยคู รูใหญด ว ยความหนกั ใจ เชษฐาและไชยยันตก ็เขา ใจ
ในความรูสกึ ของเขา เพราะตา งก็รดู ีวาการตามรอย กระแสและทิศทางลมยอ มเปน สง่ิ สาํ คัญทส่ี ดุ ใน
อนั ทจ่ี ะทําใหก ารตามน้นั ไดผ ลหรือไม เขาไมไ ดเ อย ปากคําใดแกนายจา ง ตาสังเกตไปยงั การกวดั
ไกวของกิง่ ใบไม ทงั้ สงู และต่าํ แลว กระโดดข้ึนไปบนโขดหินสงู กอ นหนึง่ รูดใบไมเ ลก็ ๆ เตม็ กาํ
โปรยชาๆ ตรวจดกู ารปลิวของมนั บญุ คาํ เขา ไปซบุ ซบิ หารืออะไรอยคู รู รพนิ ทรก ็กระโดดกลับมายัง
คณะนายจาง
“เปนยังไง ทางลมมนั หวนไปหวนมาพิกลนะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

310

ไชยยนั ตเอยขน้ึ เบา
“ครับ ผมเกรงวามนั จะไดก ลนิ่ เราเสียกอน แตถ ึงอยางไร เรากจ็ ะลองตามมันลงไปในทงุ
กอ นอ่นื พกั กนิ อาหารกลางวนั เสยี กอนเถอะครับเที่ยงแลว เราอาจไมม เี วลาหยดุ พกั ไดอ ีก ถาหาก
รองรอยของมันกระช้นั เขาไป”
อารมณเครงเครียดและต่นื เตน ของทกุ คน นบั ตงั้ แตแ ลเห็นศพอนั แสนทุเรศอนั อเนจ-
อนาถของอิน ทําใหพ ากนั ลมื เรอ่ื งอาหารไปเสียหมดส้นิ เม่ือพรานใหญเ อยเตือนขึ้นทุกคนจึงนกึ
ขึ้นมาได ตา งหยดุ พักรบั ประทานกนั อยางเรงรบี พอใหห มดภาระกงั วลไป โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.
หญงิ ดาริน หลอ นกนิ เขาไปไดเพยี งคําสองคําก็อม่ิ เพราะกลืนไมลง อันเนอื่ งมาจากภาพศพอนั นา
หวาดเสยี วของลกู หาบท่เี หน็ อยูเ มื่อครูนี้ ตดิ ตาหลอนความรสู ึกอยตู ลอดเวลา หลอ นเครง ขรึมไป
ถนดั ไมช า งพดู เหมือนเคย แตแ ววตาบอกความเดด็ เด่ยี วหา วหาญอยเู ชนเดมิ ไมเ ปลี่ยนไป

ยีส่ ิบนาทหี ลังจากน้นั ทกุ คนกต็ ดั ปารวกลงสูเ นินลาดลงไปเปนลําดับ จากรอยที่เหน็ ไอ
แหวง กบั โขลงของมนั ภายหลงั จากชว ยกันขย้เี หย่ือแลว ก็พากนั เดนิ เขาขบวนบายหนาลงไปทางทุง
ในระหวา งหุบเขาอยางสบายอารมณ โดยไมมีการเรง รอ น มรี อยหยุดหากินบางแหงอยางประปราย
สงั เกตไดจ ากรอยหักยอดไม และลอกเปลือกทงิ้ ไวเ กลื่อน

การแกะรอยเปน ไปอยา งสะดวก เพราะพ้นื ดนิ เร่มิ จะชนื้ แฉะขน้ึ เปนลาํ ดับ เนอื่ งจากฝนที่
คอ นขา งจะชุกในดงแถบน้ี

พอสุดบริเวณเนินลาด ออกปากดงตดิ ตอกับปาโปรง ท่ีจะนําออกทงุ ฝนกโ็ ปรยลงมา
กระแสลมพัดจากบรเิ วณทงุ เขา หาภูเขา รอยของชางเกเรทัง้ โขลงย่ําเปน เทือกไปตามสุมทุมพมุ ไม
และหนอหญาคาอันเพง่ิ จะแตกระบดั เขยี วชอุม ชนิดที่นาจะเชื่อวา พวกมนั ควรจะยังคงหากนิ กนั
อยา งเปนสขุ และเพลิดเพลินอยูย งั บรเิ วณทุง หญาแหง นี้เอง ทามกลางสายฝนอันเยน็ ฉ่ําทโี่ ปรยปราย
เปนละอองลงมา ภูมิประเทศของทงุ หญาบรเิ วณน้ี เปนพนื้ ราบโลง สลับไปกบั ละเมาะเต้ียเปน
หยอ มๆ เม่ือแนใจวา การแกะรอยอยใู นทศิ ทางใตล ม อกี ประการหนึ่งสายฝนท่โี ปรยลงมาในขณะน้ี
เปน การชวยดบั กล่ินและกลบเสียง รพินทรกเ็ รงรอยกระชัน้ เขาไปอกี

รอยเหลาน้ัน ผานเขาไปในละเมาะบางละเมาะท่ีมใี บไม และพชื พนั ธุอันเปน อาหารโปรด
ของมนั แลวกต็ ดั ออกทุง ผานไปสูอ ีกละเมาะหนง่ึ ใกลปากดงทึบ ของหบุ เขาเหนอื เขา ไปเปน ลําดับ
จากมูลของมนั ที่ถา ยไว และจากรอ งรอยของการลอกเปลอื กไม ซ่ึงยางยงั สดๆ อยู รพินทรก ต็ าสวา ง
ไปดวยความหวงั

“ตอนที่เรานงั่ พกั กนิ อาหารกลางวนั กนั พวกมนั อยใู นละเมาะกลางทงุ นีเ่ อง และในขณะ
น้ีผมอยากจะเชอ่ื วา มันอยหู างจากเราในระยะไมเ กิน 3 กโิ ลเมตรเขาไปในดงโนน ถา ไมก ระสากลนิ่
แลว เตลิดเสยี กอ น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

311

พรานใหญพดู แผวตํ่า ปาดแขนเชด็ นํา้ ฝนทเ่ี กาะอยูบนใบหนา แลวบยุ ปากไปทางดงดาน
เหนอื อันเห็นเขยี วทบึ สูงทะมึนอยูในทามกลางหมอกฝน

เชษฐากับไชยยันตต าลกุ โพลง จอ งตามรอยตนี เปน ทางเหลา นน้ั แลวเงยข้นึ ไปจบั อยูที่
ปากดง

“อาจหากินอยชู ายๆ ดงกไ็ ด ถา เลอื กทางเขา ใหเหมาะ คงไดพบกอนมนั จะไหวทนั ”
ไชยยนั ตวา แลว หนั ไปมองดเู ชษฐาเหมอื นจะขอความเหน็ ชข้ี าด หวั หนา คณะเดนิ ทาง
สบตาสหายของเขา แลวเปล่ียนคําถามหรืออาการหารือน้ันไปยังพรานใหญ โดยสายตาเชน เดยี วกนั
รพนิ ทรเมมรมิ ฝปาก ยามนี้ถา มีลาํ พังเขา เกดิ และบุญคาํ อนั เคยรูมอื รูใ จกันมากอน ในเรอ่ื งเชนนี้
ยอมจะไมเกิดปญหาอะไรใหต อ งลังเลหรือชัง่ ใจอยางใดทัง้ ส้ิน เขาสามารถตัดสนิ ใจลงไปไดอ ยา ง
สะดวกสบายทส่ี ุด ในอนั ทจ่ี ะแยกยา ยหรือรวมกลุมกนั กระชน้ั รอยไอแ หวง เพอื่ เขา ไปประจันหนา
มนั ในดงทึบเบอื้ งหนาโนน แตม คี ณะนายจางของเขาติดตามมาดว ยถงึ สามคน ซํา้ ยังลูกหาบทไี่ ม
ประสีประสาอะไรอกี สองคน รวมคนท้ังหมดแลว มจี ํานวนถึง 9 คน มันเปน ไปไมไ ดท ี่คนท้งั 9 คน
จะเขาไปประจนั หนา กบั โขลงไอแหวง ในดงทบึ เบ้ืองหนา ซึ่งในขณะนเ้ี ขามัน่ ใจวา ทางอันตราย
มองเห็นอยถู งึ 80 เปอรเซ็นต ผูทีเ่ ขากงั วลที่สดุ ก็คอื ม.ร.ว.หญงิ ดาริน รองมาก็คือลูกหาบอกี สองคน
เปนเรอื่ งทต่ี องขบคดิ ใครค รวญกันไมใชนอ ย
เชษฐาอา นใจเขาออก พดู ขรมึ ๆ วา
“สดุ แลวแตคณุ จะสัง่ การเถิดรพินทร ถงึ แมเ ราจะตอ งการฆา มันสกั เพยี งไร ส่ิงแรกที่ตอ ง
คาํ นึงกค็ ือ ความปลอดภัยของพวกเราทกุ คน อะไรท่ีคณุ เหน็ วามนั เสยี่ งเกนิ ไป กห็ ลกี เล่ียงเสยี พวก
เรายิ่งมากันมากเทา ไหร มนั ก็ยิ่งเส่ยี งเพ่มิ ขนึ้ เพียงน้ัน”
“มอี ะไรเราจะตองมาคาํ นึงถงึ การเส่ยี ง หรอื ไมเสย่ี งอยอู กี หรือ ในเมื่อเรามเี จตนาท่ีจะตาม
รอยมันมาอยกู อ นแลว ส่ิงท่เี ราควรทาํ ไดโ ดยไมม อี ะไรตอ งลงั เลก็คอื เมอื่ พบก็ตามเขา ไปยงิ และน่ี
โชคก็เขาขา งเราแลว เรากาํ ลงั มีหวงั ทจี่ ะพบมนั ”
หญิงสาวสอดข้ึนโดยเรว็ ดว ยความไมเดยี งสาในเรื่องนี้ สายตาอันแสดงถึงความหนกั ใจ
ของจอมพราน เปล่ียนไปจบั อยูท ่หี ลอ น เขาพดู อะไรไมอ อกสําหรบั นอ งสาวหวั รนั้ ดื้อดงึ เอาแตใ จ
ตวั ของนายจา งผนู ี้ แตพ ่ชี ายหนั ไปเอด็ เบาๆ วา
“นอ ยเฉยเถอะ เรานะ ไมเขาใจอะไรหรอก และในยามหนาสิว่ หนา ขวานเชนน้ี พ่ีอยากจะ
ใหน อยสงบเงยี บ คอยปฏบิ ตั ติ ามคําส่งั อยา งเดียวเทานนั้ เปนดีท่ีสุด”
หลอนไมตอ ลอ ตอ เถียง เพราะนน่ั เปน การพดู อยางอารมณไมด ี และจรงิ จงั ผิดปกติไปของ
พช่ี ายคนใหญท หี่ ลอ นรกั และนับถอื
“วางแผนมาซิ จะเอากนั ยงั ไง?”
ไชยยนั ตเ ตอื นมาโดยเรว็ ถูฝา มอื อนั ซีดเหยี่ วและเย็นเฉยี บ ดว ยสายฝนท่กี รํามา เขาหากัน
โดยแรง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

312

รพนิ ทรกต็ ัดสนิ ใจในวนิ าทนี นั้
“วิธีทีป่ ลอดภยั ที่สุดก็คือ เราจะแบง กันออกเปน สองฝาย ฝา ยแรกบกุ ตามเขา ไปในดงนนั่
อีกฝายหนึ่งซมุ ดักอยทู ่ลี ะเมาะปากดง คอยยิงเม่ือเวลามนั ว่งิ เตลิดออกมาทางทุง คงหากนิ อยบู ริเวณ
รมิ ดงนน่ั เอง พวกทีค่ อยดกั อยปู ากดงจะสะดวกสบาย และปลอดภัยกวา ฝา ยทจี่ ะบกุ เขาไปในดง
เพราะหมายถงึ การเขาชิดถงึ ตวั กนั ทเี ดยี ว และฝายท่จี ะตามเขา ไปในดงก็ไมค วรมากกวาสองคน
นอกนน้ั คอยดกั อยูขา งนอก”
“ก็มีคณุ คนหนง่ึ ละ ท่ีจะบกุ เขา ไป แลว ใครอกี คน?”
เชษฐาถาม
“ผมวาถา ไมใชบ ุญคาํ กค็ วรเปนเกดิ ”
หัวหนาคณะเดนิ ทางสนั่ ศีรษะชาๆ จองตารพินทรนิง่
“บุญคํายงั บาดเจ็บอยู ไมเ หมาะหรอกทจี่ ะบกุ ตามคุณเขาไป สวนเกิดกค็ วรจะเปน อีกคน
หน่งึ ท่ีคอยดกั อยปู ากดงเพ่ือทําหนาทคี่ มุ กนั พวกท่อี ยูขา งนอก บางทคี ณุ อาจไมไ วใ จกระมัง หากผม
จะขอตามเขา ไปกบั คุณดว ย”
“มนั เส่ยี งเกนิ กวา เหตุ สําหรบั นายจา งของผมคนใดคนหนึ่ง”
“น่นั ไมสําคญั สําคญั อยูท่ีวาคณุ วางใจผมพอหรอื ไมเ ทานนั้ ”
รพนิ ทรย ้มิ กม ศรี ษะให
“ถาเชน นน้ั ก็ตกลงครบั ผมวางใจคณุ ชายเสมอ ทีไ่ มเลือกเอาคุณชายแตแรกก็เพราะเหน็
วา คณุ ชายไมอ ยใู นฐานะทจี่ ะตองเสี่ยงกับผมถงึ เพียงนั้น แตเมอื่ เปนความสมคั รใจ ผมกไ็ มมีอะไร
ขดั ขอ ง”
“แปลวา จะบุกเขา ไปเพียงสองคนเทา นนั้ หรือ?”
ไชยยนั ตทว งมา
“ยงิ่ มากคนเทาไหรก็ยิ่งอนั ตรายมากขน้ึ เทา น้นั ครับ อกี อยางหนึ่งมวั พะวงหว งกันเสีย
เปลาๆ ทําอะไร หรือตดั สนิ ใจอยา งไรไมถ นัด ใจจริงผมอยากจะเขา ไปเพียงคนเดยี วเสยี ดว ยซ้ํา”
“แก นอ ย และทุกคนคอยอยูข างนอกนแี่ หละดแี ลว คอยดกั ยงิ ตอนท่มี นั อาจแตกฝูงว่ิง
เตลดิ ออกทงุ หรอื โผลอ อกมาใหเหน็ ตามชายดง ฉันกับรพินทรจ ะยอ งเขา ไปดมู นั เอง”
เชษฐาหนั มาตบไหลเพ่ือน ไชยยนั ตพยักหนาโดยดี สว น ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กไ็ มไดพ ูด
อะไรอกี เพยี งแตส ง .375 ในมือไปใหแ งซาย และแลกเอา .470 ดับเบ้ลิ ไรเฟลของหลอนกลับคืนมา
หักลําออกตรวจดกู ระสนุ ในลํากลอ งเพือ่ ความแนใ จอกี ครั้ง ทงั้ หมดตรงไปทลี่ าะเมาะทบึ ชายดง
อันมีระยะหางจากปากดง ซ่ึงมที ุงหญา และทวิ มะขามปอ มคั่นอยปู ระมาณ 150 เมตร แยกยา ยกนั เขา
ซุมดักสกดั ทิศทางโขลงชา งปาท่ีอาจเตลดิ ออกมาจากดงทึบ รพนิ ทรส่ังความกับเกดิ และบญุ คาํ อีก
สองสามคาํ ก็พยักหนา ชวนเชษฐาเดนิ รวดเรว็ ฝาสายฝนอนั วกไปทางใตล ม มุงเขา สบู ริเวณดงทึบอัน
เปนปา ใหญรมิ เชงิ เขาหมายออ มไปสกดั หนา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

313

ทัง้ สองลุยธารแคบๆ นํา้ ตนื้ เพียงเขา ขามไปอยา งระมดั ระวัง ไตข น้ึ ตลง่ิ สูงฝงตรงขา ม
โดยอาศยั ลาํ ตน ไมลม ทที่ อดลงมาเหมือนสะพาน แลวยอ งไปตามลาํ หว ยท่เี บอ้ื งบนปกคลุมหนาทึบ
ไปดว ยกิ่งไมร าวกบั อุโมงค

เวลาในขณะนน้ั เพ่ิงจะบายสองโมงเศษ แตทอ งฟาอนั มดื คร้ึมไปดวยฝนอยางหนึ่ง ดงอัน
ทึบอีกอยา งหนึง่ ทาํ ใหเยอื กเยน็ มืดสลัวเหมอื นใกลคํา่ ฝนในบริเวณดงขาดเมด็ ไปแลว แตเกาะชมุ
อยตู ามก่งิ ไมห ยดกระทบพ้ืนกรกู ราวตลอดเวลา เสียงจกั จั่นลองไนรอ งแซดระงม บางขณะฝูงคา ง
บนยอดไมเ หนือศรี ษะกระโดดอยโู ครมคราม เขยาน้าํ ที่ขงั อยูตามใบไมใ หเทกราวลงมา ไอระอขุ อง
พ้ืนดินอนั ระเหยวบู วาบขน้ึ มาสมั ผสั กาย ทาํ ใหเกิดความรสู กึ ตะครัน่ ตะครออยางไรพกิ ล

พรานใหญเ ดนิ นําไปเบอ้ื งหนาโดยมีเชษฐากระชบั .600 ไนโตรฯ ตามกระชน้ั ชิดมาเบอื้ ง
หลังอยา งเบากริบ ประสาทหแู ละประสาทตาเปดพรอ ม ท้งั สองไมไ ดพ ดู อะไรกนั เลยแมแ ตค าํ เดยี ว
นอกจากถา จาํ เปน ก็ตองใชภ าษาใบ

มดุ ไปตามลาํ หว ยคดเค้ียวนน้ั ไมตํ่ากวาสบิ นาที จึงตดั ขนึ้ พงหนามและปา ขอย สลบั ไป
ดว ยยูงยางท่สี ูงระเหดิ แหงนคอตง้ั ปกคลมุ เปน หลังคาทบึ ดว ยเถาวลั ยแ ละเฟรน ทกุ ฝเ ทาเหยยี บยาง
ของรพนิ ทรไมม ีผิดอะไรกบั การเคล่อื นไหวของแมว หรอื เสอื มนั เงียบที่สดุ เชษฐาพยายามเดนิ ตาม
ในลกั ษณะเดยี วกัน ฝนเทลงมาฉํา่ พื้นท่มี ใี บไมแ หง หลนอยทู ับโถม ทาํ ใหม นั เปย กชน้ื ชวยขน้ึ ไดอ กี
เปนอยางมาก เพยี งแตร ะวงั ไมใหเ ดนิ ระกิ่งไมหรอื เหยยี บลงไปบนกิ่งไมแ หง ท่ีเกะกะอยเู ทาน้นั

พรานใหญห ยดุ เงย่ี หูสดับฟง เปนระยะ แลว กเ็ ปล่ียนเสนทางเลาะลัดคดเค้ียวไปมาชนิดที่
เชษฐาไมอาจทจ่ี ะจดจาํ ทศิ ทางได นอกจากคอยตดิ หลังไปทุกขณะ ความหนาวเย็นจากการกรําฝนมา
ตงั้ แตอ อกถงึ ทงุ บดั นห้ี ายไปหมดส้นิ กลายมาเปน ความรอนอา วทัง้ รา งกายและภายใน ความรูสึก
อยา งบอกไมถ กู เสยี งหยาดนํ้าฝนที่คางอยบู นใบไม หลน กระทบพน้ื แตละหยด เสยี งการไหวตดั
เสยี ดสีของก่ิงไมท กุ กรอบแกรบ ไมพน ไปจากเงย่ี โสตสดับฟงอยางพเิ คราะหข องจอมพราน

จากการเดินกลายมาเปน ยองจรดฝเทา ตอมากค็ ลานลอดไปในระหวา งพงรก ไมผ ิดอะไร
กับสัตวปา และในท่ีสดุ ขณะนีเ้ ชษฐาพบตวั เองนอนพังพาบอยกู ับพน้ื ใชศ อกและหัวเขา คอ ยๆ คบื
ตามหลังรพนิ ทร ลอดไปใตต น ไมล ม กลางดงผากทสี่ ลับไปดว ยตน ลาน โดยคอยๆ ลากไรเฟล
กระดบิ ตามหลังไปทีละชว ง

ครน้ั แลว รพนิ ทรผูค ืบไปเบอื้ งหนาหยุดน่ิงอยูก บั ที่ เชษฐาก็คอยๆ เสือกตัวเขา มานอน
เคียง พรานใหญจ อ งตาเขาแลวเออ้ื มมอื มาจับแขนไว บบี หนักหนว งเหมือนเตือนใหสดับฟง อะไร
สกั อยา งหนงึ่ หวั หนา คณะเดินทางสะกดกลั้นลมหายใจตะแคงหู

ทามกลางเสียงสดบั ของปา ใหญทที่ ึบทะมนึ ไปรอบดาน มเี สียงคลายหูอนั กวา งใหญ
กระพอื โบกลม ตอ มาเปนเสยี งเปาลมหนกั หนว งออกจากปลายงวง เสยี งกิง่ ไมหกั เบาๆ เชษฐาไม
อาจกําหนดไดแ นนอนวา เสยี งเหลา นั้นดงั มาจากทศิ ทางไหน แตร ูแนว า มนั ใกลๆ นเ่ี อง มันปรากฏ
ขึ้นแลวกเ็ งียบหายไป ราวกบั จะเกิดขน้ึ จากอปุ าทาน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

314

พรานใหญค บื ตอ ไปอยา งแชม ชา เชษฐาก็กระดิบตาม หวั ใจเร่มิ เตน แรง อกี สักอดึ ใจใหญ
ตอมา เมอ่ื เขา มาอยูในดงเถาวลั ยก ลางปา ลานท่ขี ึน้ เบียดเสียดหนาแนน เสยี งที่ไดย ินอยางแผวเบา
เหลา นน้ั กเ็ ร่มิ สดับไดถ นัดยงิ่ ขึ้น ประเดยี๋ วดงั จากเบื้องหนา ประเดยี๋ วดงั จากเบอ้ื งหลงั บางทีก็
ดานซายแลว กข็ วา อโห! เชษฐาเพ่งิ จะตระหนักแนรตู ัวชัดเด๋ยี วนี้เองวา ทัง้ เขาและรพินทรตกเขา มา
กลางโขลงของมันเสียแลว อยางเงยี บเชียบที่สดุ

ชา งปาโขลงนนั้ กระจายกนั ออกหากนิ ภายในเนอื้ ทป่ี ระมาณ 5 ไร แวดลอมรอบกายเขา
กบั พรานใหญใ นขณะน้ี โดยมสี มุ ทุมพมุ พฤกษอันหนาแนน เปน เครอื่ งปด อาํ พรางตวั อยทู ําใหไม
สามารถจะคนหาไดถ นดั นอกจากอาศยั ฟง โดยเสียง

ปญ หาใหญส ําหรับเชษฐาทเี่ กิดข้นึ อยางปจ จบุ นั ทันดวนก็คอื ทามกลางโขลงของมนั อันมี
อยจู ํานวนไมต า่ํ กวา 20 ตวั และในสถานทร่ี กชัฏ ไมส ามารถจะมองเห็นตวั ไดอยา งถนดั น้ี ทง้ั เขา
และรพนิ ทรจะคนหาเปาหมายสาํ คญั คือไอแ หวง จาโขลงไดอ ยา งไร

และในบดั นม้ี าอยกู ลางโขลงของพวกมัน!
หากเสยี งปน จากเขาหรอื รพนิ ทรล ่นั ขนึ้ แมเ พียงนดั เดยี ว หรอื มิฉะนัน้ กเ็ พียงแตล มโชยได
สาบสง ไปใหพ วกมนั รวู ามมี นุษยเ ขา มาหมอบอยทู า มกลางพวกมนั ...อะไรจะเกิดขนึ้ บาง อาจโดยไม
ตง้ั ใจเลยกไ็ ด ในกรณที ี่ถาพวกมนั เกิดแตกตื่นปน ปวนขน้ึ แลวก็วงิ่ เหยียบเขากบั รพนิ ทรแ หลกลาญ
ไป
อดีตนายพนั โทหัวหนาคณะเดินทาง เยน็ เยยี บไปตลอดไขสันหลังเมอ่ื คดิ เชน นั้น แต
ความกลา และสติสัมปชัญญะอนั มน่ั คง ทําใหเ ขาระงับทกุ สง่ิ ทุกอยา งเปน ปกติ นอกจากหวั ใจเทานัน้
ท่รี ะทกึ อยโู ครมคราม
ยังอนุ ใจท่รี พนิ ทรอยเู คียงขา งขณะน้ี
อยางนอยทสี่ ดุ จอมพรานกช็ าํ นาญและเคยชินตอ เหตุการณเ ชน นีม้ าดีเยี่ยมแลว และคง
สามารถท่จี ะแกไขได มฉิ ะนั้นก็คงไมห าญทจ่ี ะนําเขาเขาใจกลางโขลงชางอยางเชนเด๋ียวนี้ สงั เกตดู
สหี นาก็เห็นเรยี บๆ เปน ปกติเหมอื นสหี นาของคนแอบซมุ เขา มาในดงนกเปด นํ้า หรือดงกระตา ย
ฉะนน้ั
เม่อื สายตาของเขาเปน คําถาม รพนิ ทรก็จอรมิ ฝปากชิดหู กระซิบ
“พยายามมองดูใหด คี รับ เหน็ ตวั กซ็ ดั เลย ตัวไหนกไ็ ดท ง้ั นนั้ ไมจ าํ เปนตอ งเลอื กวา ไอ
แหวงหรือไม พวกมนั จะแตกต่ืนหนอี อกไปทางชายดงทพ่ี วกเราทางโนนดักอยูเ อง”
เชษฐาปลดเซฟไรเฟล คอ ยๆ ยันตวั ขน้ึ คกุ เขาพรอมกบั รพนิ ทร ตา งพยายามสอดสา ย
สายตา คนหาไปตามพงทบึ รอบดานทไ่ี ดย ินเสยี งอยทู ว่ั ไป รพินทรเ หน็ ใบหใู หญโ ตโบกอยไู ปมา
ในระหวา งใบลานทางซายมือหา งออกไปราว 30 เมตร และเชษฐาก็เหน็ ขาหลงั ของตวั หน่ึงที่บงั ซุม
ยืนโยกสอี ยกู บั ลาํ ตนตะเคยี นใหญ โดยมพี งเถาวลั ยท ึบบงั สว นอ่นื ๆ อยู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

315

ท้งั สองประทบั ปนขึน้ พรอ มๆ กนั พยายามคํานวณคนหาเปา หมายอนั แนนอน ทามกลาง
ส่ิงอําพรางตาท่เี ปนอปุ สรรคอยู ครน้ั แลวทันทีนน้ั เองกอ นที่ทงั้ เชษฐาและรพนิ ทรจ ะลั่นไก เสยี ง
แผดแปรแ ปรน ราวกบั ฟารอง ก็ดงั สะทา นกอ งขนึ้ ในความเงียบ พรอมกบั ปาเบือ้ งหลงั หักสนัน่ โผง
ผางเปน ทางใกลเ ขา มา ประหนง่ึ พายพุ ดั

รพินทรก ระโจนขน้ึ ยนื ท้ังตวั พรวดเขา หาโคนไมใหญต นหนึ่ง ในขณะทเ่ี ชษฐากเ็ ผนเขา
หาโขดหนิ เหวยี่ งปากกระบอกปนกลับมา

ภูเขาสดี ําสองลกู ตะลยุ ซมุ ไมหกั ยบั เปน ทางตรงด่งิ เขามา ตัวแรกปรเ่ี ขา ไปท่ีรพนิ ทร หา ง
เพยี งไมถ งึ สบิ กา ว งาโผลพ น ปากกดุ สน้ั อยูเ พยี งศอกเดยี ว แตส ูงทะมนึ มหึมาแหงนคอตั้ง มว นงชู ูขึ้น
เทา อนั ใหญโ ตทัง้ ส่ียํ่าแผน ดนิ สะเทอื น สว นตวั ที่สอง วิ่งตามติดมาเบอ้ื งหลงั หา งกนั เพียงเลก็ นอ ย
เสยี งรอ งอยา งเกรย้ี วกราดดุรา ย ไมผ ิดอะไรกับพญามัจจรุ าช

ตมู แรกกกึ กอ งกลบเสียงรองของมัน คือ .375 ในมอื ของรพนิ ทร ขณะทเ่ี ขาลนั่ ไก เปา
หมายเคล่ือนเขา มาในระยะไมเ กนิ หา วา มอื ขนาดน้นั ไมส รางปญ หาอะไรขึน้ เลย กระสุนน้ําหนัก
300 เกรน หัวแข็งเจาะเหนือโคนงวงข้นึ ไปเลก็ นอ ย รา งอนั ใหญโตมโหฬารทรดุ จ้ําเบาไปในพรบิ ตา
ราวกบั เปา ดว ยมนตสะกดวิเศษ แลวก็ครืนถลม ลงทับตนลานเล็กๆ หกั ราพณาสรู

ตมู ท่สี อง ซงึ่ ลนั่ ประสานขน้ึ ในเวลาตดิ ตอ กนั เปน เสยี ง .600 ไนโตรเอกซเปรสของ
เชษฐาหวั กระสุนขนาดหนกั และแรงปะทะอนั ใหญย งิ่ ที่สดุ ในบรรดาไรเฟลลา สตั วใ หญทงั้ หลาย
สวาปามเขา ใหท สี่ ีขางของเจาตวั ท่สี อง เจา หวั โตงากุดเซถลํา ปด เปสงเสยี งรองโอกลน่ั ปา แลวก็
ปราดเขาใสค นยิงดว ยพลงั ชวงสดุ ทา ยของมนั รพนิ ทรว าดไรเฟล ในมือตามกดเขา ใหอ กี ตมู เหนอื
กกหขู นึ้ ไปสองชวงฝามอื ทะลุศรี ษะอนั ใหญโตสวนบน...พลาดจากตาํ แหนงทตี่ ้ังของมนั สมองไป
องคลุ ีเดยี ว ทาํ ใหไมส ามารถท่ีจะหยุดมนั ลงไดอยางกะทันหนั เหมอื นตวั แรก และเจตนาของมนั ท่ี
พุง เขาใสเ ชษฐากไ็ มเ ปลีย่ น ราชสกุลหนมุ วง่ิ หนอี อมโขดหิน สองปากกระบอกปนเขา ใส หางจาก
ศีรษะมนั เพียงวาเดยี ว และกป็ ลอยกระสนุ ลํากลองขวาออกไปในวินาทดี ับจติ นน้ั มนั ทะลวงเขาไป
ในขมับขวา ตีควา นกระดูกใหกระเดน็ ออกมาจากบาดแผล ทางออกช้ินขนาดฝา มอื ไมทันจะสน้ิ
เสยี งระเบิด ไอยกั ษใ หญต วั ที่สองกล็ ม ตะแคงเหมือนถกู มอื อนั ทรงอํานาจผลัก

จากน้นั เชษฐากร็ สู ึกเหมือนตัวเองตกอยใู นหวงฝนราย ปารอบดา นประหน่งึ วา จะเกดิ กลี
ยคุ แผนดนิ ถลมลง เสียงแผดรอ งประสานกนั กกึ กอง เสียงไมไรรอบดา นหกั วนิ าศ เสยี งฝเ ทาทยี่ ่าํ
สนนั่ สับสน ดงั ครกึ โครมอยรู อบกาย ตวั ใหญมหมึ าสีดาํ เคลอ่ื นไหวโกลาหลอลหมา นอยูทามกลาง
พงทบึ ปน ปว นไปหมดระหวา งท่ีเขาหักลํากลอ งบรรจกุ ระสุนชุดใหม และวงิ่ เขาหลบในท่กี ําบงั
เทา ทจ่ี ะหาไดน ้ัน เสยี งปน จากรพนิ ทรลนั่ สน่ันข้ึนอีกสองนดั เจา สดี ออกี ตวั หนึง่ พรวดวง่ิ ผานหนา
ไปในระยะกระช้นั ชิด ลม ฮวบลงอกี เถาวัลยท ี่รางของมันลมทบั ขาดยบั แหลกลาญ

เชษฐาบรรจุกระสนุ เสรจ็ กส็ าดตามหลังอกี สามส่ีตัวทเี่ หน็ วงิ่ เหยาๆ ปา ราบไปทางพง
เบ้อื งหนา ตวั รงั้ ทายท่ีสุดทรดุ หมอบอยกู ับทแ่ี ผดเสียงรองล่นั อยางเจบ็ ปวด พยายามจะตะกายลุกข้ึน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

316

ยกั แยย กั ยนั สว นอีกตวั หนงึ่ ลากขาหลังซา ยเปนทางลเู ขา ไปในปา ผาก เจา ตัวทกี่ ําลงั ยกั แยย ักยนั อยู
น้ันกล็ ม ตงึ ลงอีก ดว ยกระสุน .375 ของรพนิ ทร ทซ่ี ้าํ มาอยา งดดุ นั เฉยี บขาด รอยพวงจากสีขา ง
ดา นหลังทะลอุ อกซอกขาหนาซาย

ทง้ั สองหลบหลีกไปพลาง และกระหน่ํายงิ พลาง อยา งรวดเร็วหูดับตบั ไหม...ตามแตจะ
จับเปาไดตวั ไหนเทา ทเ่ี ห็น สีต่ ัวกองอยกู ับที่ แตอ ีกหลายตัวเลอื ดสาดโชกไป เสยี งรอ งอยางต่ืน
ตระหนก และเสยี งปา แตกขยายวงกวางออกไปเปนลาํ ดับ จนกระทั่งอึดใจใหญตอ มา ชา งโขลงนัน้ ก็
เผน พนบริเวณนน้ั กระจัดกระจายกันออกไปคนละทศิ ละทาง ปา ถลม หักลเู ปน ทางจนมองโปรง โลง
ตาไปหมด

รพินทรห ันมาสํารวจหาเชษฐา กพ็ บหวั หนาคณะเดนิ ทางโผลอ อกมาจากโขดหนิ ใหญ วง่ิ
ตรงเขา มาท่เี ขาดวยไรเฟลในมอื ท่ีรอนผา ว สีหนาและแววตาอยูในอารมณดเุ ดือด แตมือท้งั สอง
สะทานสนั่ เลก็ นอย รอ งเรว็ ปรือ๋

“เหน็ ไอจ า ฝงู ตัวการบา งหรอื เปลา?”
“ไมเ หน็ เลยครับ มันอลหมานนัวเนยี กนั ไปหมด คุณชายเรยี บรอ ยดหี รือ?”
“เรยี บรอย นมี่ นั เผน กันไปหมดแลวหรอื ”
“ครับ เจบ็ ไปหลายตัวทเี ดยี ว ผมวาเราคอยหลบอยทู นี่ ีก่ อ น อยา เพง่ิ เคลอื่ นยา ยไปไหนเลย
คอยฟง เสียงปน จากพวกเราทด่ี กั อยปู ากดงโนน”
รพนิ ทรพูดโดยเร็ว ในขณะที่กระชากลูกเลอื่ นสลัดปลอกกระสนุ ทคี่ าอยูในลํากลองท้งิ
แลว บรรจเุ พม่ิ ลงไปใหมใ หเตม็ อัตรา กระแทกลกู เลอื่ นเขา ท่ี สงกระสนุ ข้นึ ประจาํ รังเพลิงพรอ ม
เหลยี วซา ยแลขวาอยางวอ งไว พลางเผนเขา ไปท่ีโคนตน ไมใหญข นาดสองคนโอบ เชษฐากก็ ระโดด
ตาม ท้งั สองยนื หนั หลังใหก นั กวาดสายตาคน หาอยางระแวงไปรอบดา น
เสยี งปา แตกครืนโครม เสยี งรองดวยความตน่ื ตระหนก ยังดงั สะเทอื นอยเู ชนนัน้ ...
เพียงแตคอ ยๆ หางออกไป...

ทางดานชายดง ทกุ คนท่ซี มุ รอคอยอยดู ว ยความกระวนกระวาย ถูกปลกุ ใหต ่ืนขนึ้ ดว ย
เสยี งระเบิดลน่ั ของไรเฟล นดั แรก เสียงชางรองดังข้นึ พรอมกัน แลวตอจากนั้นเสยี งปน ก็กอ งขน้ึ ถยี่ บิ
บอกความหมายใหรไู ดชัดวา รพนิ ทรและเชษฐาปะทะเขาแลวกบั โขลงของไอแหวง สรรพสําเนยี ง
ของความโกลาหลอลหมา น ในบริเวณชายดงไดย ินและสังเกตเหน็ ไดอยางถนดั

“รพินทรกับเชษฐา ฟาดกบั มนั เขา ใหแ ลว !”
ไชยยนั ตรอ งลน่ั ออกมา กระชบั ปน ในมือพรอ ม และไมทนั จะขาดเสียงของเขา บริเวณพง
ริมสุดอนั ชดิ กบั ลําธารท่ีขวางกนั้ อยู กป็ รากฏกอ นดําๆ เคลื่อนทีห่ ลายกอนหักปาแหลกยบั ออกมา
ไดย นิ เสยี งกง่ิ ไมห กั โผงผางอยางชัดเจน
“ระวังนาย พวกมนั โผลออกมาโนนแลว!”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

317

เสยี งบญุ คาํ ตะโกนเตอื นอยางลิงโลด
ดารินและไชยยนั ตก ต็ วัดปน ขนึ้ ประทับไหลพ รอ มกนั นวิ้ แตะรออยทู ่ีไก สว นหน่งึ ของ
โขลงชา งเกเรท่เี ตลิดมาทางดา นใต ว่งิ ตะลยุ ขามลําธารปน ขึน้ มายงั อกี ฝง หนึง่ อันเปนฝง ติดตอ กบั ทุง
หญา เปนจํานวนไมตา่ํ กวา ส่ีหาตัว ว่งิ ตามกันมาเปน พรวน...บายหนา มายังละเมาะท่ีมนษุ ยคแู คน ของ
มันซุมดักอยู โดยหาไดเ ฉลยี วใจคิดไม พอมนั ไลต ล่ิงขึน้ มาใหเหน็ ไดถ นัดเต็มตวั ไรเฟล ตา งขนาด
กนั ทั้งสีก่ ระบอก ก็ระเบิดขน้ึ แทบจะเปน เสียงเดียวกนั ดงั อื้ออึงไปหมดท้ังทอ งทุง ไชยยนั ต ดาริน
บุญคํา และแงซาย ระดมปลอ ยกระสุนออกไปถยี่ ิบ ยกเวน แตเ กดิ กบั ลกู หาบอีกสองคน ซง่ึ สงบน่ิง
คอยดอู ยูเ ฉยๆ เพราะมแี ตปน ลูกซองซงึ่ ในระยะขนาดน้ี การยงิ ชา งมันไมท ําใหเกดิ ประโยชนอ ะไร
ขึ้นมาเลยนอกจากเปลอื งกระสนุ เปลา
ตัวใหญทวี่ ิ่งนาํ หนามาทรุดคเู ขาลงไปดว ยอาํ นาจกระสุน .458 แอฟรกิ นั แม็กนมั่ ของไชย
ยนั ต ตัวทสี่ องและท่สี ามก็รอ งแหลมชูงวงแตกกระเจงิ กนั ไปคนละทางดวยกระสนุ .30-06 และ .375
ของบุญคาํ กบั แงซาย แตแลว ก็ลมตะแคงไปดวยไรเฟล .470 ของดารนิ ซง่ึ ตัดเขา ซอกขาหนา และ
กานคอ เจา งางามตวั ท่เี พ่งิ จะโผลข้นึ มาจากฝง ธาร รตู วั วา มฤตยรู อคอยอยูในทศิ ทางเบื้องหนากเ็ บน
หัวกลับ แตม นั ชา ไปเสียแลว ศูนยก ลองขยายส่ีเทาของ .458 ของไชยยนั ตส องจบั ตะโพกหลังของ
มนั แลวก็ลัน่ ราวกับฟา ผามาอยา งประกาศิต เสียงรองของมันกงั วานกอ งไปไกล ทรดุ ฮวบลงไป
แลวพยายามจะกระเสือกกระสนขน้ึ มายนื อีก แตแ ลวกล็ มกล้ิงอยรู ิมฝงนนั่ เองดว ยลกู ปนของบญุ คาํ
แงซายและดารินทสี่ าดตามหลงั มา ชนดิ ไมร วู า ใครเปนใคร
นอกนั้นอกี สองตัว ว่ิงกลับลงไปในรองลําธารไดแลว ตะกายข้นึ ฝง เดนิ ตะลุยพงหกั ลเู ปน
ชอ ง เห็นยอดไมและซุมเถาวลั ยไ หวยวบยาบ โอนเอนไปมาอยา งนา กลวั มันรอดไปไดก จ็ รงิ แตอม
เอาหัวกระสุนขนาดเล็กของบุญคาํ และแงซายไปตัวละหลายนัด แถวบริเวณทองและขาหลัง อาจไป
ลม ตายในระหวา งทาง หรอื มฉิ ะน้นั ก็ทนทรมานไปจนกวาจะตายอยา งชาๆ
ดารนิ เปน คนลนั่ กระสนุ นดั สดุ ทาย หลอ นไมย อมละโอกาสแมนจะเห็นเปา หมายเพยี งไม
ถนดั นัก เจา สีดอตวั เขือ่ งทต่ี ะกายวกกลับขนึ้ ฝง เดมิ ได กําลังจะนาํ รางของมนั ลับเขา ไปในดงทบึ
หลอนปลอ ยกระสนุ ตามออกไปในระยะทหี่ างถงึ เกอื บสองรอ ยเมตร จะถกู หรอื เปลา ไมท ราบได แต
ก่งิ ไมทอ นขนาดหนา แขง แลเหน็ ขาดสะบน้ั ลมฟาดทบั ลงมา ราวกบั ถกู จามดว ยขวานยักษ และเจา
ชา งตัวน้นั กเ็ ตลิดปาราบลบั ตาหายไป หญงิ สาวรอ งอุทานอะไรออกมาคําหนงึ่ สะบัดแขนอยา งเจ็บ
ใจ
“บา จรงิ ! ไอแ ฝดนรี่ ะยะไกลใชไ มไดเ ลย เสียดายเหลอื เกิน มนั ควรจะกองอยอู กี สกั ตัว
หนึง่ !!”
หลอนรองลัน่

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

318

กลิ่นดินปนอนั ฉนุ ตลบจางลงแลว เสยี งชา งปา กเ็ งยี บหายไป นอกจากซากของมนั ท่ีนอน
เปนภาเขาเลากาอยูบริเวณชายทุงอีกส่ตี ัว ทงั้ หมดออกจากทีก่ ําบงั เดนิ ตรงเขา ไปทีร่ มิ ธารอันก้นั
ระหวา งทงุ กบั ปากดงโดยเร็ว บุญคาํ กบั เกดิ ปอ งปากกูเรียกเขาไปในดง แตเงยี บกรบิ ไมมีเสยี งตอบ
ของพรานใหญหรอื เชษฐาท่หี ายเขา ไป

ไชยยนั ตกับดารินหนั มามองตากนั
“เอะ! ทําไมเงยี บ พใ่ี หญกับตาพรานน่นั ปา นนีเ้ ปนยงั ไงบา งแลว กไ็ มร ”ู
หลอนครางออกมาแผว เบา หนา ชกั ถอดสี กระสับกระสา ย บญุ คาํ และเกดิ กย็ ังคงกอู ยู
เชน นน้ั
“คงไมเ ปน อะไรหรอกนา อาจกาํ ลังเดนิ ออกมากไ็ ด”
ไชยยนั ตป ลอบใจ จอ งขามลาํ ธารไปยังดงทึบ
“แลวทาํ ไมถึงไมไดย นิ เสียงตอบเลย”
“คงอยไู กลเกนิ ระยะกู พวกเราอยูใตลม”
อกี พกั ใหญ ทา มกลางความกระสบั กระสายของดารนิ และไชยยนั ต ทีต่ า งยนื รอคอยอยูก็มี
เสียงกตู อบออกมา ทัง้ สองถอนใจออกมาโลง อกและยิ้มออกมาได หลังจากนน้ั รา งของรพนิ ทรก บั
เชษฐาก็โผลอ อกมาจากปากหวยฝง ตรงขา มตอนหนง่ึ ลยุ ขามลําธารตรงเขามาสมทบ
“เปน ยังไง อยใู นดงโนน ไดย ินเสยี งปน ทางนยี้ งั กะสนามรบ อยกู ่ตี ัว?”
เชษฐาตะโกนออกมา กอ นทจ่ี ะเขา มาถึง
“ส่ตี วั ! โผลอ อกมาทางดา นน้หี ก รอดไปไดส อง ทางดา นแกกบั รพินทรละ รอยคอยอยู
ขา งนอก ก็ไดย นิ หดู บั ตับไหมไปเหมอื นกนั ใจไมดเี ลย ฟงเสยี งปน เสยี งชาง แลวก็บนบานศาลกลาว
ไปพลาง เหมอื นยกภูเขาออกไปจากอกท่เี หน็ แกกับรพนิ ทรโผลอ อกมา ดานแกเปนยงั ไงบางละ?”
เชษฐาหวั เราะ หันไปมองดพู รานใหญด ว ยประกายตาแจม ใส
“ก็ตน่ื เตน หวาดเสยี วนิดหนอ ย ยิงกนั ในระยะสห่ี า วาเทา นนั้ เอง แลว ก็วงิ่ กันจาละหวั่น
หลบบาทาของมนั ดวี าเขา ไปกนั เพยี งสองคนเทาน้นั นะ ถา มากกวา น้ี อยางนอ ยพวกเราไมคนใดคน
หนึ่ง กค็ งจะแบนกนั ไปบางแลว ยอดชายนายพรานของเราเลนพาคลานเขาไปกลางโขลงของมันเลย
กลวั ใจเสยี จริงพับผา ซิ อตี อนทมี่ นั ปว น กน็ ึกวาคงไมมีโอกาสไดกลับออกมาพบแกหรอื นอ ยอกี แลว
ถาไมคิดวา การตามลาไอแหวงเปน หนา ทจ่ี าํ เปนละก็ การประจนั หนากบั โขลงของมันเมอ่ื ตะก้ี ทาํ
ใหห ายอยากทจ่ี ะลา ชางไปอกี นาน เตม็ อ่มิ ...หายฟตกันทเี ดียวแหละ เจาประคณุ เอย ”
กลา วจบ หวั หนา คณะเดินทางกห็ ัวเราะลัน่ ออกมาอกี โคลงศีรษะชา ๆ กลา วตอมา
“ทางดา นแกคงสบายซินะ ฉนั กบั รพินทรตอ นออกมาใหย งิ เหมอื นไรราวงัน้ แหละ”
“ทางนไี้ มมีอะไรตนื่ เตน นักหรอกคะ มแี ตพวกเราพยายามจะลม มันใหไ ดมากทสี่ ดุ เทา
นน้ั รสู กึ มันเตลดิ ออกมาเพยี งบางสวนเทา น้นั เพราะโผลอ อกมาเพียงไมก่ีตวั ทางพี่ใหญอยกู ่ีตัว
คะ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

319

นองสาวถามมา
“ไอท ี่นอนอยกู ับท่ีสี่ตัวเหมอื นกัน ทเ่ี ลอื ดสาดไปอีกหลายตวั เจา ตัวการโผลอ อกมา
ทางดา นนหี้ รอื เปลา ?”
“ไอแหวง ไมไดโ ผลออกมาทางดา นน้เี ลยครบั นาย”
บญุ คาํ ตอบแทนมาโดยเรว็
“มีชา งงาอยูต วั เดยี วเทา นนั้ งาไมใหญนกั นายทหารไชยยันตย งิ คว่าํ กอนทีจ่ ะยอ นหนลี ง
ธาร กองอยูโนนแนะ ครับ”
รพินทรนาํ ทกุ คนตรงเขา ไปสาํ รวจซากชางทง้ั ส่ี ทฝี่ า ยของไชยยนั ตย งิ กงิ อยใู นระยะท่ไี ม
หา งจากกันออกไปเทาใดนัก แตละตวั ดดู เอากระสุนไรเฟลขนาดตางๆ เขาไวต วั ละหลายแผล
บาดแผลของกระสนุ ขนาด .458 ของไชยยนั ตมองเห็นไดถนดั กวา รอยกระสุนชนิดอ่ืน เพราะ
ทางเขาเกอื บจะเทาลกู มะนาว รองลงมาก็คอื .470 ของดาริน สวน .375 และ .30-06 ของแงซายกับ
บญุ คาํ แทบจะสงั เกตไมเ หน็ เอาเลย ถา ไมใ ชเ พราะรอยเลือดที่ไหลซมึ ออกมา สหี นาของคณะนาย
จางทั้งสามแชม ชืน่ ขึน้ ตางมาหยุดยืนสนใจอยทู ่ีซากชางงาตวั น้นั เปน พเิ ศษ
“จะเอายังไงตอ ไปครบั ไอแ หวง กบั โขลงสว นใหญของมันหนีรอดไปได”
พรานใหญถามขึ้นเบาๆ อยางขอความเหน็
“ชางมนั เถอะ ปลอ ยมันไปกอ น สาํ หรบั วนั นเี้ ราพอใจแลวท่ที าํ ลายโขลงมนั ไดถงึ แปดตัว
เจ็บไปอีกหลายตวั โดยไมเหน่อื ยเปลา วนั นเี้ อาแคนแ้ี หละ คอ ยหารอื วางแผนตามลางมันทหี ลัง หรอื
คณุ เหน็ อยางไร?”
“กด็ ีเหมอื นกนั ครบั ถงึ อยา งไรวันนเี้ รากห็ มดโอกาสทจี่ ะตามมนั ทนั เสียแลว ใหโ อกาส
มนั สักอาทติ ย พอใหม ันหายตนื่ เชื่อวาระหวางน้ีเราคงจะนอนตาหลบั กันไดบ าง มนั คงไมกลา เขา
ไปรบกวนใกลแคมปอ กี ”
“วาแตง านเี่ ถอะ เราจะเอาไดย ังไง?”
ไชยยนั ตชไี้ ปทีง่ าของเจา ตวั นั้น จริงอยูข นาดของมันไมใหญโตอะไรนกั แตเ ปนงาคูที่มี
สวนสัดงามไมน อย ไมม รี อยบนิ่ หรือหักเลย ปลายเรยี วแหลมราวกับกลึงไว
“ถาจะรอใหซ ากผเุ ปอยไปหมด ก็เปนเวลาแรมเดือน”
รพนิ ทรบ อกอยา งตรึกตรอง
“เอายังงเี้ ถอะครับ กลับไปถึงแคมปแลวผมจะใหเดก็ ของผมกับลกู หาบ เอาเคร่อื งมือมา
เซาะและเลอ่ื ยตดั เอาไป เทา ท่ีจะตดั ได โคนของมนั ฝง อยใู นกะโหลกอยางมากกไ็ มถ ึงศอก ผมจะส่ัง
ใหพ ยายามเซาะใหล กึ ทส่ี ดุ เทา ทีจ่ ะสามารถ”
ท้ังหมดพกั สงบสตอิ ารมณกนั อกี ครใู หญ ก็เริ่มออกเดนิ ทางบา ยหนา กลบั ท่ีพกั โดยยอ น
ทางเดิม ขณะนัน้ ฝนขาดเมด็ สนทิ ลงแลว ผานมาถงึ ซากเสอื ดาวท่รี พินทรย งิ ไว หยดุ พกั อกี ครเู พอ่ื ให
เกดิ กับลกู หาบชว ยกันถลกเอาเฉพาะหนงั แลว กก็ ลบั มาถงึ ทีพ่ ักกอนเวลาพลบคาํ่ เลก็ นอ ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

320

เหตกุ ารณท่ีประจนั กับโขลงไอแ หวง ถกู ถา ยทอดใหพวกท่อี ยปู ระจําปางพัก และรอรับ
ฟงขาวอยไู ดทราบโดยละเอียดจากพรานของรพินทร และลูกหาบอีกสามคนท่ีตดิ ตามไปดว ย

ทุกคนรบั ทราบดวยความพอใจ แมจ ะยงั ไมไ ดต วั ไอแหวง อันเปน เจาโขลงตวั การกต็ าม
“เราจะยายแคม ป เดนิ ทางคบื หนาตอไปหรือยังครับ?”
รพินทรถ ามขึน้ ในระหวา งเวลารับประทานอาหารคํา่ วันนัน้
“เรามาถึงโปง กระทงิ กนั หลายวนั แลว แตยังไมม โี อกาสยิงกระทงิ กนั เลย นอกจากเมื่อ
วานทเี่ ดินแกะรอยกันเหนือ่ ยเปลา”
ไชยยนั ตเปรย ม.ร.ว.เชษฐากพ็ ยกั หนาเมื่อสบตาพรานใหญ
“ใหไ ดก ระทิงกอนสกั ตวั หนง่ึ ก็ยงั ดี รพนิ ทรอ ยา ใหเสยี ความต้ังใจ”
“ถาเชน นั้น พรุงนี้ผมก็จะออกสํารวจอีกครง้ั แลว เตรียมขดั หางไวใ ห มะรืนกค็ งจะไดน ่ัง
คงไมผดิ หวังหรอกครับ ผมจะขัดไวส ามหา ง อยางนอ ยทส่ี ุดมันกค็ งจะเขาหางใดหางหนงึ่ ”
“ดี! ฉนั ไมไหวทีจ่ ะทนเดนิ แกะรอยอกี แลว ถา ขนื เดนิ แกะรอยกนั อกี ฉนั ก็ขออยูเฝา
แคม ป ไมไปดว ยแลว ”
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ยอมแพ คํ่าวันนพี้ อจะสังเกตเห็นไดชดั วาหลอ นอิดโรยไมใชน อ ย
เพราะบกุ ปา หนักตดิ ๆ กนั ถึงสองวัน
“ยกธงขาวแลว เหรอ คนเกง ?”
ไชยยนั ตห นั ไปกระเซา หลอ นคอนพูดหว นๆ
“ไมใชงนั้ หรอก ถาจําเปน กไ็ หว แตถ า เพ่ือการบันเทงิ หยอ นใจละก็ขอพักชวั่ คราว ฉนั ไม
พลอยนึกสนกุ ดว ยแลว ท่ีเดินแบกปนบกุ ปาบุกหนาม โดยไมจําเปนตัง้ 6-7 ช่วั โมง”
“แตน ัง่ หา งก็ตอ งเดินไปเหมอื นกัน แลว ยงั ตอ งนง่ั แกรว ทรมานหลังขดหลังแขง็ ตลอดทั้ง
คนื พอๆ กับการเดินน่นั แหละ”
พรานใหญพดู ขึน้ ลอยๆ
หลอนปลอยสายตาขนุ ๆ ไปจับอยูท ่เี ขา
“ขอใหมนั ใหมและแปลกออกไปเทานน้ั ฉันกพ็ รอมท่จี ะทดลองเสมอ ฉนั ไมเคยนง่ั หา ง
ตลอดคนื เลย คุณจะชว ยใหไ ดล องหนอ ยไหมละ เดนิ ฉนั กเ็ ดนิ กบั คณุ มาแลว มันกไ็ อแ คน น้ั แหละ
ทาํ ไมฉันถงึ จะนงั่ หา งไมไ ด”
“ตกลงครบั พรุงนีร้ ะหวางผมออกสํารวจและเตรยี มขดั หาง คณุ หญิง คุณชาย และคณุ
ไชยยนั ตมเี วลาไดพ กั ผอ นหน่งึ วัน”
“แลว เร่ืองไอแ หวง ?”
เชษฐาเอย อยา งไมวายกงั วล
“เราจะเริ่มตนออกตามมันอกี ครงั้ ครับ ภายหลงั เม่อื ออกจาก ‘หว ยยายทอง’ แลว ซงึ่ คงอยู
ในราวสกั อกี อาทิตยพอดตี ามท่ีคณุ ชายกะไว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

321

คนื น้คี ณะนายจา งทั้งสามของเขาเตรียมเขานอนแตห ัวคาํ่ เพราะออ นเพลียเหนด็ เหน่ือย
ติดตอ กนั มาถงึ สองวัน กอ นจะออกมาจากเตน็ ท พรานใหญก บ็ อกวา

“คนื นี้ ผมขออนญุ าตใหเดก็ ๆ ของผมออกนั่งหา ง น่ังซมุ ในบรเิ วณรอบแคม ปใกลๆ นี่
ดกั ยงิ เสือ ถาไดย ินเสยี งปน กไ็ มจ ําเปน ตอ งตกใจคดิ เปนอื่นหรอกนะครับ ขอใหนอนหลบั ตาม
สบาย”

เชษฐาพยักหนา
“ดเี หมอื นกนั เสือมนั กวนมาสองคืนตดิ ๆ กนั แลว คืนนลี้ องดักมันดูบา ง ถา ไมเ พลียผมก็
อยากจะไปลองน่ังดูเหมอื นกนั คนื นี้คงหลบั เปนตายทเี ดยี ว”
พอพูดถึงดักยงิ เสอื ในบรเิ วณใกลแ คมป ไชยยนั ตผูคึกคักอยตู ลอดเวลาในเรื่องยงิ สัตวก็ตา
ลกุ ข้นึ มาอกี แตแ ลว กฝ็ นทนตอ ความเหนด็ เหนื่อยออ นเพลียไมไหว ยอมขอราขอ เขา นอน ดารนิ ฟง
เฉยๆ ไมแ สดงความเหน็ อะไร และสาํ หรบั คนื นดี้ เู หมือนจะเปน คนื แรกทภี่ ายหลงั เวลาอาหารแลว
หลอนไมไ ดเ หยยี บยา งออกมานอกกระโจมพักอกี เลย ผดิ ไปกวา ทุกๆ คืนทีแ่ ลว มา

เชา รุง ข้นึ คณะนายจา งตืน่ ขนึ้ ดวยความสดชนื่ กระปรก้ี ระเปา กไ็ ดร บั รายงานจากพราน
ใหญว า ตีสองของคืนทผี่ านมา เกดิ น่งั หางเหนือหนองนา้ํ ใกลๆ ยงิ ไดก วางหนมุ ตวั หนึง่ สว นเสอื ท่ี
คอยจองกวนควาย และเลียบเคียงอยูใ กลแ คม ปห ลายคนื สําหรบั เมือ่ คนื ทีแ่ ลวเงียบหายไปหมด
เหมอื นจะรวู า มีคนคอยดกั ยงิ มนั อยู เหตุการณผ านไปอยางปกตไิ มเ กดิ อะไรขนึ้

“ไดก วางตัวหนง่ึ หรอื เมอ่ื คนื ?”
ไชยยนั ตร องออกมาอยา งประหลาดใจ พลางหวั เราะหนั ไปทางเชษฐาและดารนิ
“หลับเปนตายเลยไมไ ดย ินเสยี งปนสกั เปง สองคนนรี่ ูตวั หรอื เปลา?”
พ่ีนองราชสกุลทั้งสองสน่ั หนา
“หลบั ไมร ูเ รือ่ งเหมอื นกนั ไดก วางก็ดจี ะไดก นิ เนอ้ื สดกนั บา ง สองสามวันมาแลวไมม เี น้อื
สดกินกนั เลย นอกจากเน้อื แหง มา ยกเ็ นอ้ื รมควนั มนั ไมค อ ยจะมีรสชาติเอาเสียเลย”
เชษฐาวา
“วันนี้ไมม ีโปรแกรมใหพ วกเราไปไหนไมใ ชห รอื ?”
ดารินหันไปถามรพินทร
“ถาจะน่ังหางสาํ หรับวันนี้ กค็ วรพักตามที่บอกไวแ ลวเมอ่ื คืน เดยี๋ วผมจะออกไปจดั การ
ขัดหางไวใ ห”
หลอ นพยกั หนาหนั ไปทางเพ่อื นกบั พีช่ าย ถามเสยี งใสยมิ้ ๆ
“เบ่ืออาหารสําเรจ็ รปู แลว กเ็ นอื้ ปง เนอ้ื ยา ง หรือแกงปา กนั บา งแลวหรือยงั คะพีใ่ หญ?”
“ถึงจะเบ่อื ก็ไมรูจ ะทาํ ยังไงนนี่ อ ย”
“วนั นว้ี าง นอ ยจะลงมอื เปน แมครับใหเ องเอาไหม”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])