เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

372

รพินทรไ ปด่ืมอยางกระหาย พอทราบวา นองสาวยิงกระทงิ ลม ไวตวั หนึ่ง ท้ังเชษฐาและบุญคาํ กต็ รง
เขา ไปดูอยา งตนื่ เตนดใี จ พรอ มทงั้ สอบถามรายละเอียด

“เกง มาก นอย ไมเสียแรงทร่ี บเราจะมานั่งหา งใหไ ด มือทําบาปขน้ึ เหลอื เกนิ นะ กระทิง
ตวั นเ้ี ปน ตัวใหญทสี่ ุดที่พี่เคยเหน็ ”

พชี่ ายเอย ขนึ้ ยมิ้ ๆ กับนองสาว ภายหลงั เมอ่ื กลับมานัง่ พกั รวมดื่มกาแฟและสนทนากันท่ี
รมิ กองไฟใตห าง

“ทางดา นพใี่ หญล ะคะ มันเขา หรอื เปลา?”
เชษฐาส่นั ศีรษะ เบปาก แลวหัวเราะ
“พ่ีกบั บญุ คําเดนิ ไกลเปลา ไมไ ดเ รื่องเลย ตอนหัวค่ําไดย ินมันรอ งอยใู กลๆ ตีนเขาหลงั
หา ง นกึ วา จะเขา กเ็ ปลา พอตกดึกเสือลง บุญคําสอ งไฟติดบงั ไพรเสยี ยิงไมทัน มนั เผนเสียกอ น
เปนอนั วานงั่ ฟาลว ตลอดทั้งคืน โมโหข้นึ มาตอนเชา เดนิ กลับมาน่ี เลยสอยคางริมทางลงมาเสียสอง
ตัว ยงั นกึ เลยวา ทางนอ ยกบั รพนิ ทรก ็คงนงั่ ฟาลว เหมอื นกนั ”
“พรานใหญส อ งไฟใหด ีมากคะ ซอ มกันอยหู ลายคร้งั กอนจะถงึ กลางคนื แลว ก็ชว ยเหลือ
แนะนําเปนอยา งดที เี ดยี ว...ประกอบกับโชคดวย”
นอ งสาวบอกปนหวั เราะ ชาํ เลอื งไปทางรพินทรน ิดหน่งึ ขณะที่พดู
“ไมทราบทางไชยยนั ตไดอะไรหรือเปลา ?”
“มือน้ันไมต อ งสงสยั อะไรหรอก อะไรเขากอ นกค็ งยงิ ไอน ่นั เวน ไวแ ตจ ะไมมสี ตั วอะไร
ลงเลย”
พช่ี ายวา แลว มองดวยสายตาแจม ใสไปทางพรานใหญ
“เปนยงั ไงบา ง ลูกศษิ ยท่ีมกั จะนอกครขู องคุณคนน?ี้ ”
คําถามของเขาหมายถงึ ดารินผูเปนนอ งสาว รพนิ ทรย ้มิ ออ นโยน ตอบเรยี บๆ วา
“เกงเกนิ กวา ทผี่ มจะเชอื่ มากอ นครับ โดยเฉพาะฝม อื ยิงปน วางใจไดท ีเดียว ถาเจาตวั คุม
สตไิ ดม ่นั พอ”
เชษฐาหนั มาทางนอ งสาวคนสวยอีกครัง้ พยกั หนาถามดว ยอารมณด ตี อมา
“เปน ไงบา ง นง่ั หา งตลอดทั้งคนื เปน ครั้งแรก?”
“ก็ตื่นเตน ออกรสดีคะ ไดเ หน็ อะไรแปลกๆ ต้งั หลายอยา ง”
แลว หลอนก็เลาใหพ ีช่ ายฟง นับต้ังแตการเริ่มข้ึนน่ัง และเหน็ สัตวตางๆ ทยอยผา นเขามา
ใหช มกอ นตะวนั ตกดนิ แตป กปด มดิ ชดิ ไมย อมแพรงพรายใหรวู า...กลางดกึ ไดเ กดิ อะไรข้นึ กับตัว
หลอน พีช่ ายนงั่ ฟงอยา งพลอยสนุกตื่นเตนดวย
“คราวน้รี รู สแลว ซิวา การนัง่ หางมนั ลําบากทรมานสักขนาดไหน?”
“ไมมอี ะไรทรมานเลยคะ หลงั จากยิงกระทงิ เม่ือตอนสี่ทมุ กวา ๆ แลว นอยกน็ อนหลับ
เปนตาย พรานใหญสละทใ่ี หน อ ยนอน ตัวเขาน่งั เฝา”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

373

หลอนบอก พอสบตากับรพนิ ทรก ็ยม้ิ จืดๆ พรอ มกบั ยักไหลนดิ หน่ึง พช่ี ายไมทัน
สังเกตเห็นอาการของนอ งสาว สว นพรานใหญส ีหนา เรยี บๆ เปนปกติ

อาหารสําหรับเชาวนั น้ี เปน อาหารแบบกลางปา แทๆ เพอื่ สาํ หรบั รองทอง บุญคาํ จดั การ
ถลกหนงั คา งท่เี ชษฐายงิ ได และหว้ิ มาดว ยออก สว นรพนิ ทรเ ปด หนงั กระทิงแลเอาเฉพาะเน้อื สวน
หนงึ่ แลวเกลี่ยไฟสมุ เปนรางยา งคา งกับกระทงิ โดยอาศัยเกลือเล็กนอ ย ซงึ่ บุญคาํ มตี ิดอยใู นยามทา
บางๆ

ทงั้ สค่ี นกนิ กันขา งกองไฟนนั่ เอง เชษฐาและดารนิ กนิ กนั อยางออกรสเปน พเิ ศษ เพราะ
บรรยากาศผดิ ไปกวาการกนิ ในแคม ปมาก

เมือ่ รบั ประทานเสรจ็ เรียบรอ ย ด่ืมกาแฟ สูบบุหร่ี สนทนากันอกี ครกู ็เรม่ิ ออกเดนิ ทางบา ย
หนากลบั แคมป โดยท้งิ ซากกระทิงสว นใหญไ วท่เี ดมิ เพอื่ รอสงใหลูกหาบมาลาํ เลยี ง

“ปานน้ีไชยยนั ตค งจะกลบั ไปถึงแคม ปแลว กระมงั ?”
หวั หนา คณะเดนิ ทางเอยขนึ้ ขณะท่มี องดนู าฬิกาขอ มือ ขณะนั้นมนั เปน เวลา 9 นาฬกิ า
เศษ หมอกในกนหบุ เรม่ิ จะจาง
“คงจะกลบั ไปถึงแลวครบั ผมสงั่ เกิดไวว า ในตอนเชา พอลงจากหา งกใ็ หน ํากลบั แคม ป
เลย”
“เม่อื คนื ไดยนิ เสยี งปน ทางดา นไชยยนั ตห รอื เปลา ?”
“ไมไ ดย นิ เลยครบั แตถึงปนจะลั่น ทางผมกไ็ มไดย นิ อยูดี เพราะระยะหา งกนั มาก เขากัน้
ไวท ัง้ ลูก”

ชัว่ โมงเศษใหห ลงั ขณะทล่ี งจากเนินลาดไปบรรจบกบั ดานชาง อนั เปนตําแหนง ท่แี ยก
ทางกับไชยยันตและเกดิ เม่ือวานนี้ ทงั้ หมดกอ็ ุทานออกมาดว ยความพิศวง เพราะมองเห็นไชยยนั ต
กับเกดิ น่ังขัดสมาธิอยรู มิ ทางดา น มกี องไฟสําหรบั หุงหาอาหารสง ควนั กรนุ อยตู รงหนา

ทงั้ สองฝา ยตางเหน็ กนั ในเวลาเดยี วกนั ไชยยนั ตโบกมอื ใหแตไ มลกุ ข้นึ ยงั คงน่งั แทะ
อะไรในมือ ฝายทเี่ พ่งิ จะตดั ทางเขามารบี ตรงเขาไปสมทบโดยเรว็ เม่ือมาถงึ กเ็ หน็ ไชยยนั ตแ ทะขา
กระจงยา งอยู สีหนา ไมเ สบยนกั

“อา ว! นึกวา ปา นนก้ี ลับไปถงึ แคม ปแลว มานัง่ แทะขากระจงอยูตรงนเี้ องแหละหรือ?”
“กลบั อะไรกนั เลา มานัง่ ดกั คอยแกกบั รพนิ ทรต รงน้ีตงั้ แตเชามืดแลว หวิ หนกั เขากเ็ ลย
ตอ งเอาปนยิงชา มายิงกระจงยางรองทอ งอยูน่ี ทาํ ไมถึงมาชากันนกั ละ?”
ทง้ั หมดอดหวั เราะออกมาไมไ ด เม่ือมองเหน็ สีหนาและอาหารของไชยยนั ตในขณะน้นั
ยกเวน รพินทรคนเดยี วทรี่ สู กึ วา มนั นา จะเกิดส่งิ ผดิ ปกตขิ ้ึนเสยี แลว ในการทีไ่ ชยยันตมาดักคอยเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

374

อยูเชนน้แี ทนทีจ่ ะกลบั แคมป มองไปทางเกิด เห็นพรานพืน้ เมืองอันเปนคนของเขาก็คอยมองดูเขา
กอ นแลว พอสบตา เกดิ ทาํ สีหนาพกิ ล

“ทําไมจะตอ งมารอใหเสียเวลาดวย กต็ กลงกันไวแลว ไมใ ชหรอื วา ใหแ กกลบั แคมปเ ลย
ในตอนเชา ”

เชษฐาถาม พรอ มกบั หัวเราะ
ไชยยนั ตหนามยุ โยนกระดกู ขากระจงในมือทิ้ง เปด กระตกิ นา้ํ ออกด่มื แลวปา ยแขนเชด็
ปาก ถามออ ยๆ
“แกกับนอยไดอะไรหรอื เปลา ?”
“ฉนั ไมไดอะไรเลยสกั อยาง เสือลงตอนดึก แตกย็ ิงไมทนั นอ ยโชคดมี าก ลมกระทงิ ตัว
เบอเรอ ทีเดียว นี่เรากินอาหารเชา กันแลว ถึงไดม า ไมน กึ วาแกจะคอยดักอยปู ากทาง คดิ วา แกคง
กลบั ไปถึงแคม ปต้งั นานแลว วาแตแ กเถอะไดอะไรบาง หรือวา เพิ่งจะมาไดไอก ระจงทเุ รศตวั น้เี อา
ตอนเชา นี่ตวั เดียว”
เสยี งของเขาจปุ ากเบาๆ แลว ถอนใจเฮอื ก
“ฉันซวยกวาเพือ่ น”
“ทาํ ไม?”
เชษฐา ดาริน รอ งถามมาโดยเรว็ เปน เสยี งเดียวกนั ไชยยนั ตหวั เราะหึๆ หนั ไปมองดหู นา
เกดิ
“ฉันกย็ ิงกระทงิ ควา่ํ อยูกับทเ่ี หมอื นกนั ในราวสองทมุ แตใ หธ รณสี ูบเถอะ...มันเปน
กระทงิ ตวั งามกวา กระทงิ ทนี่ กั ลาคนไหนจะเคยยงิ มาไดแ ลว ทัง้ ส้ิน คือตวั มันสงู เทา อเี กงเทานน้ั อายุ
เห็นจะไมเ กนิ สองเดือน มหิ นําซา้ํ ฉันยงั ยิงนงั แมของมนั ลากขาปา ราบไปอกี ดว ย บาระยําเลย! ไมรู
จะโทษอะไร กลางคืนมันมดื เหลือเกนิ สงั เกตอะไรไมไดสกั อยาง นอกจากดวงตาทสี่ ะทอ นแสงไฟ
เทา นนั้ พอเกดิ ฉายไฟตาคนู น้ั มันสะทอนตอบมา ฉนั กใ็ สตูมเขา ใหโดยไมม โี อกาสจะมานงั่ พจิ ารณา
อยู ไอล กู ออ นตัวจอ ยๆ น่ันกม็ ว นพับลงไป กวา จะรูว ามนั เปน ลกู กเ็ หน็ นังแมก ระโจนพรวดออกมา
จากพงแผดเสยี งรอ งลน่ั เลยใสเ ขา ใหอ กี ตมู จะเปน เพราะความตนื่ เตน เกนิ ไป หรือเพราะเหน็ ศนู ย
ปนไมถ นดั กไ็ มร ู ยงิ ไปถกู โคนขาหลงั เขามันลมปด ไป พอจะซ้ํากล็ ุกขนึ้ ว่งิ ปาแตกไปเสยี กอน”
เชษฐากับดารินลมื ตากวาง เมื่อไดย นิ คาํ บอกเลา ของไชยยนั ต บญุ คําอทุ านอะไรออกมา
คาํ หนึง่ สว นพรานใหญหนาขรมึ ลงไปในบัดนน้ั
ระหวา งท่ีราชสกลุ สองพีน่ องกาํ ลงั รุมกันซกั ถามไชยยนั ตอ ยู เขาก็หนั ไปสอบถามเกดิ ผู
ซงึ่ ขึน้ นัง่ หา งคูกับไชยยนั ต ก็ไดค วามแนช ดั วา ประมาณสองทุม เศษ กระทิงแมล กู ออ นคหู นง่ึ ลงมา
ที่หนองน้ําบรเิ วณหา ง เกิดเปน คนฉายไฟ แตบ ังเอิญไฟทกี่ ราดลงไปกระทบเขากับตาของลูกกระทิง
เปน อนั ดบั แรก ไชยยนั ตจ ึงยิงโดยหมายไปยงั ตาคูนนั้ ท้งั ๆ ทไี่ มส ามารถมองเห็นตัวถนดั ภายหลงั
จากนัดแรกไดล นั่ ออกไปแลว จงึ ไดร วู าเปา หมายเปน ลูกออนของแมกระทงิ ตวั นนั้ เพราะแลเหน็ แม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

375

กระทงิ เผน โผนอยางลมื ตายเขา มาท่ซี ากของลกู ดวยความหวงแหนโกรธแคน จนลืมความตกใจกลวั
ไชยยนั ตลั่นกระสนุ ไปอีกนดั หน่ึงแตไ มสามารถลมมันได และไมมโี อกาสจะซํา้ ไดอ กี เลย เพราะมนั
หันกลบั เผน เขา ดงทึบไป ทิ้งรอยเลอื ดจากบาดแผลตะโพกหลงั ไวเปนทางสงั เกตเหน็ ไดถนดั

เมอ่ื ลงมาสํารวจดใู นตอนเชา ไชยยนั ตชวนเกดิ ออกตามรอย แตเ กดิ คัดคา น เพราะ
นอกเหนอื คาํ ส่งั ท่ีพรานใหญกาํ หนดไวใ ห จึงแนะใหมาคอยดักพบเพอ่ื บอกขา วอยยู งั ปากทางแยกน้ี

เชษฐาหนั มามองดหู นา พรานใหญ เหมอื นจะขอความเห็น รพนิ ทรนง่ิ อ้ึงไปครูใหญ หนั
ไปไตถ ามพรานผูท ี่รวมในเหตกุ ารณข องเขาอีกสองสามคาํ กพ็ อจะคาดคะเนอะไรได กระสุนของ
ไชยยนั ตจ ะถูกบรเิ วณขาหลังของกระทงิ ตัวนั้นบาดเจ็บไปอยา งแนน อน แมการยงิ จะเกดิ ในกลางคนื
โดยอาศยั เพียงลําแสงไฟฉายอนั ฉาบฉวยกจ็ รงิ อยู แตแ ผลท่ีกระทิงตวั น้ันถูกยิงก็ควรจะรูไดช ดั จาก
ความชํานาญของเกดิ โดยอาศยั สังเกตจากรอยเลอื ด และรอยเทาของมันท่เี ตลิดหนไี ป

และอนั เนอ่ื งมาจากปน ทไ่ี ชยยันตใ ชย ิง เปน ปน .458 แมก็ นมั่ อันจดั วา กระสุนขนาดลม
ชา ง ถงึ จะเปน แผลจากตะโพกหรือโคนขาหลงั กจ็ ะตอ งฉกรรจม าก มันจะไปไมไ ดไ กลนกั และอาจ
ไมมที างรอด เวน ไวแ ตจะทนทุกขทรมานไปนานเทา ไหรเทา นน้ั ซ่ึงทกุ ขเวทนาจากพิษบาดแผล
ของมันประการหนงึ่ แรงอาฆาตแคน ตามสนั ดานของสตั วร ายแมล ูกออ นทีส่ ญู เสยี ลูกไปอกี ประการ
หนงึ่ เขากส็ ามารถจะประมาณไดใ นทันทีโดยไมมขี อ กงั ขาใดๆ วานางกระทงิ ตวั น้จี ะรายกาจสัก
ขนาดไหน มนั ยง่ิ เสยี กวากระทิงโทนทด่ี ุรายตามธรรมชาติสามัญของมัน...หลายเทานกั !

“คุณไชยยนั ตท ําถูกแลว ครบั ท่ไี มด ว นผลผี ลามออกมาตามมนั แลว มาคอยดกั บอกขาวให
พวกเรารเู สยี กอ น”

ในทส่ี ุด เขาเอย ข้ึนตํา่ ๆ
“ผมเกอื บจะตามมนั ไปแลว ถา เกิดไมห า มไวเสยี ”
อดตี นายพนั ตรที หารปน ใหญบ อกตามตรง พลางสบถสาบานพมึ อยใู นลําคอ
“ภาระหนกั ใจอีกแลวซินี่? ไมด ใู หด เี สียกอ นนีน่ า แกก็...” เชษฐาเปรยออกมา เปา ลมออก
จากปาก
“ปโู ธ! กลางคืนจะไปเห็นอะไรเลา แลว ก็พงไมอ อกทึบยังง้ัน สงั เกตเหน็ ไดแ ตล กู ตา
เทาน้นั อาศยั ฟง เสียงกร็ ูแ นว า กระทิงกําลงั เขา มา แตจะมวั พจิ ารณาอยไู ดย ังไงวา ตวั ไหนลกู ตวั ไหน
แม ไมค ดิ เสียดว ยซ้ําวาจะไปเจอะกระทิงแมลกู ออน”
ไชยยนั ตรอ งล่นั
“ไมเ ปนไรหรอกครบั ผมเช่อื วา คงตามไมย าก...”
พรานใหญพ ดู ชาๆ มองไปทีไ่ ชยยนั ตแลว ยม้ิ ปลอบใจ
“ถงึ ยังไงมันกค็ งไปไมไกล ดีไมดอี าจไปนอนฟุบอยทู ไ่ี หนแลวกไ็ ด ลกู ปน ของคณุ ไชย
ยนั ตโ ตออกยงั ง้นั แผลจะตอ งฉกรรจท เี ดยี ว เหน็ เกิดบอกวาเลอื ดออกมาก การสองไฟยิงก็อยา งน้ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

376

แหละครบั เปน ธรรมดา เราไมส ามารถจะเหน็ อะไรไดช ดั นอกจากอาศัยสังเกตจากการสะทอนตอบ
แสงไฟของตามัน ผมเองกย็ งั เคยยิงเอาลกู หรือตัวเมยี เขาบอ ยๆ ถาหากสองไฟยิง”

“ยิงกระทงิ พลาดไมเ ปน ทา แลวมายงิ กระจงยางไฟเคยี้ วกรว มๆ อยูตรงน้ี ฉันสงสยั เสีย
จรงิ วา นังแมข องมันปานนจ้ี อ งคอยจะฉกี เนอื้ เธออยทู ่พี มุ ไมตรงไหน คา ที่เธอยงิ ลกู ออนของมันตาย
มิหนาํ ซ้าํ ยงั ยิงมันใหเ จบ็ ไป”

ดารินพดู พลางหวั เราะพลางอยา งปลงอนจิ จงั เพ่ือนหนมุ จุปากลั่นอยางหงุดหงดิ หนั มา
แยกเขี้ยวใส

“ไมต องมาหัวเราะเยาะหรอก รับรองวา ฉนั จะตามมนั เอง มาดักหนา บอกเสยี กอ นใหร กู ัน
เทา นน้ั ประเดยี๋ วยงั ไมทันรูต วั ก็จะเดือดรอ น เธอโชคดียิงไดอยางสบายๆ กด็ ีแลว”

หัวหนา คณะเดินทางหนั มาทางรพินทรอ ีกครง้ั
“เอากันยงั ไงดลี ะ สําหรบั กระทงิ ลําบากตัวน้?ี ”
กอนทพ่ี รานใหญจะเอย เชนไร ไชยยนั ตกร็ บี บอกมาโดยเรว็ วา
“ฉันมาคอยดกั พบรพินทรอยทู ่นี ่ี ก็เพอ่ื จะชวนเขาใหนําออกตามรอย ฉนั ตองการไปกับ
รพินทรเพยี งสองคนเทา น้นั แกกับนอ ยไมตองพลอยลําบากดวยหรอก เม่ือฉนั เปน คนสรา งเร่ืองยงิ
มนั เจบ็ ไวกเ็ ปน หนาท่ีของฉนั ที่จะตองตามเอาตวั มันใหไ ด คนอืน่ ไมเกย่ี ว ยกเวน พรานใหญทจ่ี ะ
ชว ยนาํ ทางเทานั้น”
เชษฐาพยักหนา ชาๆ รใู จเพ่ือนดี และไมอ ยากขดั ใจ
“เอางั้นเหรอ?”
“แนน อน!”
“ก็ดีเหมอื นกนั เปนอนั วา แกไปกบั รพนิ ทรส องคน นไ่ี มใ ชฉนั จะบงั คับใหแกไปตาม
กระทิงลาํ บากตวั นั้น เพราะถอื วาแกเปน คนยงิ มันไวห รอกนะ แตฉนั รใู จแกดีอยวู าแกตองการจะลม
มันใหไ ดดว ยมอื ของแกเอง ทั้งๆ ท่อี ันท่ีจริงฉนั ก็อยากจะไปกบั แกดว ย”
“อยาลาํ บากเลยเชษฐา เรอ่ื งนีใ้ หฉ นั รับผดิ ชอบเองดกี วา ยง่ิ ไปกนั มากคนเทาไหรกย็ ง่ิ
เสย่ี งมากข้นึ เทา นน้ั ถงึ ยงั ไงฉันก็ตอ งตามเอาตัวมนั ใหไ ด ไมว า จะใชเวลานานสกั เทา ไหร แกกบั
นอ ยกลบั ไปนอนรอฟง ขาวที่แคมปใหส บายเถอะ”
แลว ไชยยันตก ห็ ันไปทางรพนิ ทร
“คุณไมร ังเกยี จในการท่ีจะนาํ ตามรอยไมใชห รอื ?”
รพนิ ทรห ัวเราะเบาๆ
“ผมพรอมเสมอครบั แตค ิดวา เพือ่ ไมลาํ บาก ใหเ ปนภาระของผมเองไมดกี วา หรอื เดยี๋ ว
ผมจะไปกับเกดิ เอง คุณไชยยนั ต คณุ ชาย และคณุ หญงิ กลับแคมปกอ นจะเหมาะกวา ผมจะใหบ ญุ คํา
นํากลับ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

377

อดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญสัน่ ศรี ษะ พดู หนกั แนน
“รพินทร คณุ คงเขาใจดอี ยแู ลว เมื่อผมพูดวา กระทิงลาํ บากตัวนต้ี กอยใู นความรับผดิ ชอบ
ของผมโดยตรง แมว าการตามมนั จะทาํ ใหผ มตอ งเส่ียงชีวติ สกั ขนาดไหนก็ตาม”
“ถาคณุ ไชยยนั ตมีเจตนาแนว แนอ ยางน้นั กไ็ มม ีอะไรขดั ขอ งครับ”
พรานใหญก ลา วอยางสงบ แลว หนั มาทางหวั หนา คณะเดนิ ทาง
“เปนอนั วา ผมไปกบั คุณไชยยันตสองคน คุณชาย คุณหญิง บญุ คํา และกเ็ กดิ ลว งหนา
กลบั แคม ปก อ น เราจะแยกกนั ทน่ี ีแ่ หละ”
“ตกลง”
เชษฐารบั คําอยางงา ย ๆ ในกรณนี เี้ ขาไมม อี ะไรที่จะตอ งเปน หว งไชยยนั ตน กั เพราะ
วางใจวาจะอยา งไรเสยี รพนิ ทรก ็ไปดว ยทงั้ คน พรานใหญห นั ไปสัง่ บญุ คําวา ภายหลงั เม่ือกลับไป
ถึงแคม ปแ ลว ใหลกู หาบจํานวนหนง่ึ ไปถลกหนังและลําเลียงเนือ้ กระทิงตวั ท่ี ม.ร.ว.หญิงดาริน ยงิ
ลม ไวก ลับแคม ป
“ถา ผมกับคุณไชยยนั ตยังไมก ลับไปถงึ แคม ปภายในวันน้ี หรือพรุงนี้ โปรดอยาหว ง การ
ตามอาจกนิ เวลาลาชาไปบา ง แตเชอ่ื วาคงไมเ กิน 3 วนั เปน อยา งสูง หรือบางทีอาจกอ นตะวันตกดนิ
วนั นกี้ ็ได แลว แตก รณ”ี
เขาบอกกบั หวั หนาคณะเดนิ ทางกอนทีจ่ ะผละแยกจากกนั แลว ก็จดั การแบงขาวสารกบั
เนอื้ แหงที่บญุ คาํ สะพายใสย า มตดิ ตวั เผอื่ มาดว ย บรรจลุ งเปห ลงั เตรียมไวเปนเสบียงสําหรับสองวนั
เม่อื สัง่ การนดั แนะกันเรยี บรอ ยแลว ทัง้ สองฝา ยก็เตรียมแยกทาง เชษฐา ดาริน บุญคาํ และเกิดบา ย
หนากลบั ทต่ี ัง้ แคม ป สว นรพนิ ทรและไชยยันตจ ะยอนไปเริม่ ตน สํารวจรอยทห่ี า ง ซึง่ ไชยยนั ตก บั
เกิดน่งั เม่อื คนื อนั เปนตําแหนงท่ีกระทิงถกู ปนของไชยยนั ตลาํ บากไป
“ระวงั ตวั หนอยนะ ไชยยนั ต”
ม.ร.ว.หญิงดารนิ เตือนดว ยเสยี งแผวเบามาเปนประโยคสุดทายอยางอดเปน หว งไมไ ด
จอ งมองดูเพอ่ื นหนมุ ดวยแววตาจริงจงั ปราศจากการลอเลียนผิดไปกวา แรก ไชยยันตโ บกมือใหส อง
พ่ีนอ งราชสกุล
“ไมต องเปนหว ง ไปคอยทแี่ คม ปเ ถอะ”
บญุ คาํ และเกดิ แยกทางนาํ ม.ร.ว.เชษฐา และ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เดนิ ลบั หายเขาดงทบึ ไป
เหลอื แตเพยี งไชยยนั ตก บั พรานใหญเ พยี งสองคน ซึง่ บัดนี้ยืนมองตากนั ขณะน้นั มนั เปนเวลา 10
นาฬกิ าเศษ อากาศกลางดงเรม่ิ จะระอุอา ว
“เรากลบั ไปเร่มิ ตน สํารวจรอยท่ีหา ง ตรงทคี่ ณุ ไชยยนั ตย งิ มนั ไวเ ม่อื คืนกอนครับ”
รพนิ ทรบอกเบาๆ ไชยยันตข ยบั ลูกเล่อื นไรเฟลในมอื สาํ รวจกระสุนในรังเพลิงตรวจ
สอบเพื่อความแนใ จอกี คร้งั กพ็ ยกั หนา
“ไป!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

378

ท้งั สองเร่ิมตนออกเดนิ โดยการนําของรพินทร เลยี บไปตามดา นชา งเกา ๆ กอน แลววกขึน้
สพู งรกทบึ ของปาหนามและเถาวัลย เทา ทไ่ี ชยยนั ตจําไดน น้ั มันเปน คนละทางกับท่ีเกดิ นาํ เขามาเมือ่
เชา น้ี ภายหลังที่ลงจากหา ง แตรพินทรบอกใหทราบวาเขานําตัดทางลัดมาเพอ่ื ยน เวลาใหถ ึงท่ีหมาย
โดยเรว็ ท่สี ดุ

ไมถึงช่วั โมงหลังจากนั้น กม็ าถึงหนองนา้ํ บริเวณท่ขี ดั หา ง อนั เปนตน แหลง ยิงกระทิง
ลําบากของไชยยันต อดตี นายทหารปนใหญน ําจอมพรานบกุ พมุ ไมท บึ ตอนหนึ่งเขา ไปโดยเรว็ อดึ
ใจเดยี วรพินทรก ็พบซากของลกู กระทงิ ตวั หนงึ่ ถกู ยงิ นอนตายอยใู นพงสูงใตโ คนตนมะคาใหญ
เฉยี งไปทางดา นเหนอื ของตวั หา งทข่ี ดั ไวระยะหา งประมาณ 20 กวาเมตร ทศิ ทางที่กระทงิ เขาดา นนี้
กบั ภาพทจ่ี ะมองเหน็ บนหาง มลี ําตน ของไมใหญนอย และพุมรกชฏั บังเปนฉากอาํ พรางตาไว
หนาแนน ไมม ีปญ หา ยง่ิ ในเวลากลางคนื อาศยั เพยี งแคแ สงไฟฉายเชน นั้น ยิ่งเตม็ ไปดวยอุปสรรค
อยา งยิ่งสาํ หรบั การท่จี ะมองเห็นเปา ไดอ ยางถนดั แตถ งึ เชนนั้น กพ็ สิ จู นชดั ไดว า ฝมอื การยิงของไชย
ยันตอยใู นขั้นดีมาก เพราะรอยกระสนุ เขา เปา หมายอยา งแมนยาํ ในทนั ทที ี่ดวงตาสะทอ นแสงไฟให
สงั เกตเหน็ ได

ละแวกใกลเคียงกบั ทีล่ กู กระทิงถกู ยิงลม อยู แหลกยบั เยินไปดว ยรอยเทา ของนงั แม ซง่ึ
โผนทะยานเขา มาทซ่ี ากของลกู รวมทง้ั ทรดุ ลม ลงไปดน้ิ เม่ือโดนกระสุนนดั ทสี่ องของไชยยนั ต ลาํ
ตน ของหลมุ พอตนหนง่ึ เปน รอยถากกระจนุ ไปอยา งนา กลัว เปนแผลเบอ อันเกิดจากเขาของนาง
กระทงิ ตวั น้ัน ซงึ่ พงุ เขาใสด ว ยฤทธเิ์ จบ็ ปวดและบาเลือด ระหวา งทพ่ี รานใหญพ จิ ารณาดรู อ งรอย
เหลาน้ันอยางใครค รวญ ไชยยนั ตจ ปุ ากโคลงหัวสบถอะไรพําอยูเ หนือซากลูกกระทงิ ตัวนั้น รูสกึ วา
เขาจะหงดุ หงดิ และเสยี ใจไมน อ ย ท่ยี งิ มนั ตายเพราะเขาใจผดิ

“ผมอาจตืน่ เตน ลุกลนเกนิ ไปกไ็ ด พอเกดิ ฟาดไฟลงมากระทบตา ผมกย็ งิ เลยโดยไมท ัน
พจิ ารณาใหร อบคอบเสยี กอ น ถารวู า เปนกระทงิ ลกู ออ น ผมจะไมยิงมนั เลยท้งั แมทงั้ ลกู ”

ไชยยนั ตพ ูดออู ี้อยูใ นลําคอขมวดคิว้ นวิ่ หนา รพนิ ทรหันมาย้มิ ใหไ มก ลา วเชนไร นอกจาก
เออื้ มมือมาตบแขนไชยยนั ตเบาๆ เชงิ ปลอบใจ แลว ตรวจรอยในละแวกใกลเ คยี งไปอยา งใจเย็น

แมจะมองไมเหน็ ภาพในขณะเกดิ เหตุ แตหลักฐานรอ งรอยที่เหน็ อยใู นขณะน้ี เขาก็
สามารถบอกเหตกุ ารณไ ดในทนั ที แมกระทิงถูกยงิ ที่ตะโพกเหนือโคนขาดา นซายทะลเุ ลยออกชอ ง
ทางตอนลาง แรงปะทะอนั หนักหนว งรนุ แรงของกระสนุ ขนาด .458 แมก็ น่มั ทําใหมนั ชอ็ กและ
ถลม ฮวบลงมาด้นิ จนพมุ ไมแหลกเปนแปลงราวกับใครมาถางไว แตก็เปน อยูเพยี งแคเ สี้ยววินาทนี นั้
มันกถ็ ลนั โลดขึน้ ไดเพราะกระสุนไมถ กู ทส่ี าํ คญั

จากน้นั กแ็ ลนเตลิดปา ราบเปน ทาง ไปทางปลายหว ยดา นที่ทอดมาออกบรเิ วณลุมแอง น้ํา
ตนื้ กระเซน็ เลอื ดมีประปรายใหเ หน็ เล็กนอยอยูต ามใบไมและพน้ื ทมี่ นั ทะยานไป แตท่ีปากหว ย
ปรากฏทะลักหล่ังเปน กองโตอยูนน่ั แสดงวาเลือดเริม่ ตน ออกมากภายใน 5 วนิ าทหี ลงั จากทีม่ ันถกู
ปน มนั หอ ไปดวยฤทธ์ิของความเจบ็ ปวดและต่นื ตระหนก ขาหนา ทาํ หนาท่ตี ะกุย ขาหลังใชยนั ตวั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

379

แตป ดเป บางขณะกล็ ากโขยกเปน ทาง รอยเลอื ดเรย่ี เปน ทางใหเ ห็นชดั ย่ิงขึ้นเมอื่ เขาลําหว ยไปแลว
ตล่งิ ดา นซายของลาํ หวยท่มี นั ผานไปเปน รอยถูกลําตัวครดู ดินแดงปนกรวด เปน รอยถลม อนั เกิดจาก
เสยี การทรงตวั ว่ิงเบยี ดระไป บางแหง ก็มีรอยเขาขวิดกระจุยกระจาย

“เราจะเร่ิมตน ตามมนั ตั้งแตป ากลําหว ยนแ่ี หละครับ”
พรานใหญห นั มาบอกแผวเบา บุย ปากไปทีก่ องเลือดและชอ งลาํ หว ยขนาดใหญ ทเ่ี ลื้อย
ไปในระหวา งสองขางปาทึบ มลี ักษณะไมผ ิดอะไรกับอโุ มงคซ ง่ึ เปน ทางท่กี ระทงิ ลาํ บากตัวนนั้ โลด
แลน ไป
“พักสูบบหุ รใี่ หส บายใจเสยี อีกสกั ครกู ็ได ผมคดิ วามนั คงไปไมไดไ กลนัก สังเกตจากรอย
เลอื ดท่ีออกมา แลว กร็ อยตีนของมนั อาจไดพบตวั กอนตะวนั ตกดนิ วนั นก้ี ็ได”
ไชยยนั ตอ ัดควันจากกน บหุ รีห่ นักหนว งเปนครง้ั สดุ ทาย แลว ทงิ้ ลงขยี้ดับดว ยรองเทา คอม
แบต็
“คุณพอจะบอกไดไหมวา ตาํ แหนงท่ีผมยิงมนั เปน ยงั ไงบา ง?”
“แผลท่ดี จู ากรอยตีนซา ยทเี่ หยยี บพน้ื ไมเตม็ ทข่ี องมนั บางขณะกห็ อ ยลากไป แตขาขวายงั
ใชการไดด อี ยู ผมคิดวา มุมยงิ คงอยใู นมมุ เฉียง 30 องศากบั ลาํ ตัวดานขาง ทะลุตะโพกซา ยแลวออก
ชองทองบรเิ วณตา่ํ ไมไ ดเ จาะทะลุไปทางขาขวาดว ย ถา มมุ ยิงเปน มุมฉาก 90 องศากับลําตวั ขาหลงั
ท้งั สองขาคงหักหมด แตนพี่ กิ ารเพียงขาเดยี ว ในขณะเดยี วกัน ถามุมยงิ เฉียงสกั 45 องศาขน้ึ ไป กจ็ ะ
รอ ยพวงผานตลอดไปในแนวชอ งทองและอก ซง่ึ ถาเปนอยางนน้ั มนั กไ็ มมีทางจะเผน ไปได นอก
จากกองอยูกับท่แี ลว ”
“ฉกรรจส กั ขนาดไหน?”
“พูดยากเหลือเกินครบั มันเจบ็ มากกจ็ ริง แตอาจอยูไดห ลายวนั ทีเดยี ว คะเนจากรอย
บาดแผลตามทว่ี า น่ี แตไปไมไ ดเ รว็ นักและกําลังตองถอยลงมาก ตรงขา มกบั ความอาฆาตบา เลอื ด
ของมนั ท่จี ะทวีข้นึ เปนสองเทาตัว...”
แลวเขากห็ ัวเราะหาวๆ อยใู นลาํ คอ จองหนา ไชยยันตก ลาวตอ มาวา
“สัตวร ายท่ไี ดร ับบาดเจ็บในลกั ษณะนแ้ี หละครับ ทพ่ี รานทุกคนรตู วั ไดล วงหนา ทเี ดียววา
ชวี ติ ของเขาแขวนอยทู ีป่ ลายจมูกของมฤตยู ถา หากวา ออกตามมัน คุณไชยยันตท าํ ความลาํ บากไว
ใหกับมนั ไดมาตรฐานของการเสยี่ งท่นี าตน่ื เตนไมใ ชนอ ยทีเดยี ว ถาสาหัสฉกรรจม าก มันกไ็ มม แี รง
ที่จะแกลาํ โตตอบเรานอกจากนอนคอยใหไ ปซํ้าอยางสบาย ถา เจ็บนอ ยมันกห็ นีไปไกลลบิ และไม
คิดทจี่ ะใหเราตามทนั หรือเขา มาแกแ คน แตเ จ็บขนาดพอดีชนดิ ทที่ าํ ใหมนั จําตอ งรอโอกาสแกล ําน่ี
แหละครับ มีความหมายอยูสองนยั เทา นน้ั ไมม ันก็เรา”
ไชยยนั ตยิม้ เครียดๆ ยกั ไหล
“ผมสารภาพวา ไมเ คยตามกระทิงลาํ บากมากอ นเลย แตก พ็ รอมเสมอ”
ตาของพรานใหญท ่ีมองจบั มา เปนประกายดว ยความพอใจยมิ้ นอยๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

380

“คณุ ไชยยันตม นี ํ้าใจเปน ลูกผูชายนกั กฬี าแทจ ริงครับ ฝมอื กเ็ ขา ขน้ั ทจ่ี ะเส่ยี งในครั้งนี้ โดย
ไมท าํ ใหผ มตอ งหนกั ใจอะไรนกั ”

“ขอบคณุ มากทใ่ี หเกียรติ แตผมรตู ัวเองดวี า เปนผอู อ นหดั แคไหนในเรอ่ื งเชน น้ี ทีข่ อรอง
ใหค ุณนํามานไ่ี มใชเปน การแสดงความกลา หาญหรืออวดเกงอะไรหรอก เพยี งแตสาํ นึกในความ
รับผดิ ชอบ ตามมรรยาทของนักลา สัตวเทา นนั้ ผมยงิ มนั เจบ็ ผมก็ตอ งตามเอาตัวมนั ใหได”

“ผมเขา ใจดีครบั ”
“มีอะไรจะเตอื นหรอื แนะนําผมกอนก็รีบบอกเสยี เพราะเราคงไมม ีเวลาไดพดู อะไรกัน
มากนัก ในระหวางกระช้ันรอย”
“ก็ไมมีอะไรมากหรอกครบั นอกจากสติเทา นน้ั อกี ประการหน่ึง โปรดจาํ ไวดว ยวา ใน
วินาทีฉกุ เฉนิ ไมต องมามัวหว งพะวงถงึ กนั และกนั อยู พยายามหาทางปลอดภัยทส่ี ดุ ใหแ กตวั เองกอ น
การหลบฉากหรือหาท่ีกําบงั เปน สงิ่ สาํ คัญทส่ี ดุ ถาประจันกันแบบสวนหนา เผน เขา หาท่ีหลบกอน
ไมต อ งหวงผม”
“ตกลง เอาละ ผมพรอมแลว ”

โดยหนทางตามลาํ หวยแหง อนั มสี องฟากตล่ิงสงู ชนั นนั้ ท้ังสองแฝงกายเดินไปอยาง
เงียบเชยี บ รพินทรอานรอยของกระทงิ ตวั น้นั ไปทกุ ระยะ บางคร้ังเขากาวรุดหนา ไปอยางรวดเรว็
บางคร้งั ก็ผอนฝเ ทา ลงพิจารณารอยเทา และรอยตนี ท่ีถ่ี และหา งเหลานน้ั อยางพเิ คราะห ไมน านนกั ก็
นาํ ไตต ล่งิ ขน้ึ ทางดา นอันรกระเกะระกะไปดวยเถาวลั ย บาดแผลที่ตองเจ็บไปดว ยของอาํ นาจกระสุน
ปน ของไชยยนั ต ทาํ ใหท ศิ ทางการไปของกระทิงตวั นน้ั ทิ้งรอ งรอยไวใหช ัดเจน แมแผนดนิ จะแหง
ผากและแขง็ ในขณะทไี่ ตไ ปตามไหลเขา รอยลากขาและหยอมเลือดกย็ งั ปรากฏใหต ิดตามไดไ มย าก
นัก

ซอกซอนไปตามดงทบึ ชนิดที่แทบจะแหงนขนึ้ มองไมเ หน็ แสงตะวนั กระทงิ ตวั นน้ั หยดุ
กนิ นํา้ ทแ่ี องเลก็ ๆ แหงหนงึ่ และมรี อยนอนพกั อยทู น่ี นั่ เลอื ดกองอยูเปน ลมิ่ มนั คงนอนพกั อยทู น่ี ั่น
นานพอสมควรทเี ดยี ว จากนนั้ กล็ ุกขน้ึ เดินตอ วกวนมที ที าวา จะยอนกลบั มาทางเกา แตแลว ก็ไตซอก
เขาชนั ตอนหนงึ่ มรี อยไถลลื่นปาราบเปนทางไปในระหวางซอกหุบ บา ยหนา ออกสูปาโปรงตีนเขา
ตํา่ ลงไปเปน ลาํ ดบั

รพนิ ทรส ะกดตามไปอยา งใจเย็น ไมร บี รอ นอะไรนกั ตลอดเวลาทัง้ สองแทบจะไมไ ดพดู
คําใดกนั เลย นอกจากอาการมองของไชยยันต ซง่ึ มักจะเปน คาํ ถามอยเู สมอ ซ่งึ พรานใหญช ้ีรอ งรอย
ใหเหน็ แทนคําตอบหรือคําอธิบายใดๆ ท้งั ส้นิ

คร้งั หน่งึ ระหวา งท่ีกระชน้ั รอยไปตามดา นชาง ดา นหนึง่ เปน ปาสงู ทบึ อกี ดานหนึ่งเปน
ตีนเขาสลับซับซอ นไปดวยกอ นหินใหญ วัวแดงฝูงหนึง่ ว่งิ ผา นหนา ควบตัดทางไปฝูงใหญป ระมาณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

381

10 กวา ตวั ไชยยันตข ยบั ปนโดยสัญชาตญาณ แตแลว ก็ลดปน ลงเมือ่ เหน็ วา มันเปน อะไร ทั้งสองได
แตม องดูตากนั เงยี บๆ แลว รดุ หนาตอ ไป

รอยน้ันนาํ ลงสเู นินราบต่ําลงเปนลาํ ดบั เปน ปาโปรงสลับไปกบั ละเมาะ ตะวันเรม่ิ ทอดเงา
ไปทางเบอื้ งหลัง แสดงวาทศิ ทางเบอื้ งหนา เปน ตะวนั ออก เวลาก็ลวงเลยไปทกุ ขณะ...จากดงหนง่ึ
ไปสูดงหน่งึ หุบหน่ึงไปสูอกี หบุ หนงึ่ รอยเลอื ดเรมิ่ จะขาดหายไป เหลอื ไวแ ตก บี เทา ซ่งึ เลอื นรางเต็ม
ที

คร้นั แลวจากปา เถาวัลยท ่สี ลับไปดวยพงเสอื หมอบอนั ขึน้ อยูสงู ทว มหวั น้ัน ทศิ ทางการ
ไปของมนั กล็ ว งเขา สูดงหวาย และปารวกท่ีพน้ื ดินแหง เต็มไปดว ยฝนุ สุมทุมพมุ พฤกษส ูงตา่ํ
ดารดาษอยทู ว่ั ไป เปนฉากอําพรางตาธรรมชาติ มองเหน็ รอบตัวไดใ นระยะไมเ กนิ ยส่ี บิ เมตร

ณ ท่นี เ้ี องท่ีรพนิ ทรสะกดิ เตือนใหไ ชยยนั ตเตรยี มพรอ มระวังตัว ขณะนนั้ มันเปน เวลาบาย
สโี่ มงเย็น เขาช้ีใหดูรอยลากขาหลงั ทีร่ ะไปกบั พืน้ และหยดเลือดสดๆ ทเ่ี ร่มิ จะเหน็ ไดช ัดข้ึนอีกครงั้
แสดงวากระทงิ ตวั นั้นเพ่ิงจะผา นไปเมือ่ ไมน านนักน่ีเอง

ไชยยันตเหน่อื ยจนกระทั่งมือท่ีถือปนทง้ั สองขา งสั่น แตเ มือ่ เหน็ รอยกระชนั้ ชดิ เขา มา
เชนนัน้ อารมณต ่นื เตน และเตรียมพรอ มตอ วิกฤติการณท ่รี ออยูเบ้ืองหนา ในอนาคตอนั ใกล ทาํ ใหเ ขา
ลมื ความออนเปลี้ยเพลียแรงไปในทนั ทีนั้น กราดสายตาตามรอยเลอื ดไลไ ปเทาที่สายตาจะตามไปได
เบือ้ งหนา แลว คน หาอยางระมดั ระวงั ไปรอบดา น ในมือกระชบั ปน แนน

พรานใหญเดนิ เกรอยไู ปมาเวียนรอบปากทางเขา ปา รวก ทมี่ รี อบกระทิงผานหายเขา ไป
น้นั อยูค รใู หญ ดวยอาการไตรตรองเหมือนจะอานอะไรสกั อยางหนง่ึ

ในที่สดุ กโ็ บกมอื บุยใบใหไ ชยยันตเดินตามเขา เล่ียงออ มเลาะไปทางดานขวา อันประชิด
อยูก ับทุงแฝกสลบั พงออแคบๆ คอยๆ เดนิ แหวกเลาะเขา ไปอยา งระมัดระวงั แตแ ลวทันทนี นั้ เอง
พรานใหญก ็หยุดชะงกั นิ่งอยกู บั ที่ ตาจอ งจบั ไปยังยอดแฝกทกี่ ระดิกไกวตามลมเบาๆ ไชยยันตพ ลอย
หยดุ ชะงักลงดว ย

“อะไรหรอื ?”
อดีตนายพนั ตรที หารปนใหญกระซิบถามเบาท่ีสดุ
“ลม! เปลี่ยนทศิ เสยี แลว พดั จากเราไปทางมัน!”
รพินทรกระซบิ ตอบ ใชปลายน้ิวแตะน้าํ ลายแลวยกชขู ึ้น ใบหนาเกรยี มเปนมนั นนั้ เตม็ ไป
ดวยเคาอึดอดั หนักใจ บดั นนั้ เอง กอนทไ่ี ชยยนั ตจ ะเอยเชนไรตอ ไป กม็ ีเสียงลมหายใจหนกั ๆ เสียง
สะบดั ตัว และเสยี งกงิ่ ไมถ ูกระผานดังออกมาจากปารวกไมหา งออกไปนกั มนั ดังไมน าน แตกพ็ อจะ
สดบั ไดถนัดในความเงยี บเชน น้ี
ลกั ษณะการเคลอื่ นท่ขี องนางกระทิงลําบาก เทา ท่สี ดบั ฟง จากเสียงของการเคล่อื นไหว
เปนไปในอาการกะสากลิ่น หรอื เฉลยี วคดิ ระแวงถึงภยั แลว ออกเดนิ จากท่ซี ่ึงมนั หยุดยืนหรือหยดุ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

382

นอนอยใู นขณะนี้ บา ยหนา ไปทางทศิ ทางดานตรงขา ม อนั เปนปา รวกที่ทบึ แนน ขนึ้ ทกุ ขณะ มนั
ไมไดไ ปในอาการว่งิ เตลิด อันแสดงการตระหนกตกใจอยา งจโู จม และทางท่มี ันบา ยหนา ไปน้นั ก็
เปน ทางใตล ม ซง่ึ ในขณะนั้นกระแสลมปา ที่สงบนงิ่ มาตลอดระยะเวลาของการแกะรอยเรม่ิ จะโชย
ออ นๆ

รพนิ ทรโบกมือเปนสญั ญาณ ใหไชยยันตเ ดินตามเขายอ นกลบั ออกมาจากดงแฝก และ
เลย่ี งไปยงั ปากทางที่เดิม กวาดสายตาเง่ียหจู บั รหสั ดว ยสัญชาตญาณพงไพรอีกครั้ง ในภาวะเชน นี้
ไชยยันตร ตู วั ดีวาเขาไมอ ยใู นฐานะจะทําอะไรไดท้ังสน้ิ นอกจากปน ทพ่ี รอมอยใู นมอื คอยสงั เกตจับ
ดอู าการของพรานใหญ และพรอมท่ีจะปฏิบตั ิตามคําสง่ั ประการเดียวเทา น้ัน

จิตใจแมจ ะกลา หาญมนั่ คงสกั ขนาดไหน บัดนก้ี ไ็ มว ายเตนระทึก การตามรอยตลอด
ระยะเวลาไมน อ ยกวา 5 ช่ัวโมงเต็ม กาํ ลังจะมาถงึ วาระสดุ ทา ยแหง การตามเอาภายในไมก ่นี าที
ขา งหนานแ้ี ลว ความรูส ึกเตอื นไชยยนั ตเชน น้ัน เพราะเปา หมายแหง การตดิ ตาม อยหู า งออกไปใน
ดงรวกหนาทบึ เบ้อื งหนา คะเนจากเสยี งทไ่ี ดย นิ ไมเ กนิ 100 เมตรนี่เอง กระทิงลาํ บากตัวนน้ั ไม
สามารถจะไปไดไ กลและเรว็ จริงตามทพี่ รานใหญพดู ไว แมวา มนั จะเปะปะหนีลว งหนา มาตัง้ แตเ มอื่
หวั คาํ่ วานนี้ นบั ตงั้ แตถ กู ยิง

พรานใหญจับทางลมอยา งถ่ถี ว นระมัดระวงั ท่สี ุด ทกุ ฝกา วยา งของเขาไมวาจะผานไปตาม
พงรก หรอื ใบไมแหงไมมีเสยี งเลย พยายามออ มไปทางดา นซา ยเพ่ือใหอ ยใู ตทางลมไว ยองเงียบ
กริบเขา ไปทางปากดา นเล็กๆ อนั เตม็ ไปดว ยก่ิงไมแ หง ระเกะระกะ บางขณะกท็ รุดตัวลงน่ังฟงเสียง
บางขณะกค็ ลานลอดไปในระหวางพุมรกอนั เต็มไปดว ยหนาม เสียงของกระทิงตวั นน้ั ขาดๆ หายๆ
คลา ยกับวา บางทีมันกอ็ อกเดนิ บางทีก็หยดุ สดับตรับฟง เสียงเชน กนั มีอยคู ร้งั หน่ึง มเี สยี งกบี เทา
ควบโขยกไปกบั พน้ื แวว มาไดยนิ ถนดั แตก ช็ ั่วอดึ ใจเดยี วเทา นน้ั ก็เงยี บหายไปอกี

“มนั เดินๆ หยดุ ๆ ยังไงพกิ ลครับ คลา ยจะกะสากลน่ิ อะไรสักอยา ง แตต ัวมันเองกไ็ มแ นใจ
เหมือนกนั ”

เขากระซบิ ขา งหไู ชยยันต
“ผมคิดวา ถา มนั ไดก ลิน่ เราขณะทีล่ มปรวนตอนที่บกุ ไปทางดงแฝกเมื่อตะก้ี มนั นา จะ
เปดอาวปา ราบไปแลว หรือมิฉะน้นั ถา รอท่จี ะประจนั หนา มันก็ควรจะซุมเงียบท่ีสุด”
ไชยยนั ตแสดงความเหน็
“กน็ า คิดอยางคณุ ไชยยนั ตว า ผมกําลังนกึ อยางนนั้ เหมอื นกัน”
“เราจะอานมันไปในทาํ นองไหนน?ี่ ”
อดตี นายทหารปน ใหญร ําพึง พลางกวาดตามองไปยังภูมปิ ระเทศอันเปน ดงรวก และหนา
ทบึ แนนรอบดา น ไมสามารถจะมองเหน็ หา งตวั ออกไปไดไกลเกนิ กวา 10 กา ว ยิ่งลึกเขา มา ก็ย่ิงทบึ
เขา ทุกขณะ ภูมปิ ระเทศทีย่ ากแกการกลับตัวหรอื ปอ งกันไดท นั เชน น้แี หละทีเ่ ขายอมรดู วี า สตั วด ุ
รา ยเชนกระทงิ ปลดิ ชีวติ พรานปา หรือนักลา สัตวม าแลวเชนไรบาง เพราะการประจนั หนากนั อยางจู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

383

โจมเผาขนในลกั ษณะท่ีฝา ยถกู ตามลา สงบซมุ รอคอยใหฝายลาถลําตวั เขามา แลวกก็ ลายเปน ถกู ลา ไป
เสียเอง

ขยุ ของเถาวัลยแ หงบางประเภท และก่งิ ใบเปลอื กรวกทคี่ บื คลานซอกแซกผา นกันเขา ไป
ทําใหค นั ยบิ ไปหมดทง้ั ตวั อากาศอบระออุ าวทง้ั ภายนอกและใน ความรสู ึกที่เขมง็ เกลยี วเครยี ด แต
สําหรับความรูสึกภายในของพรานใหญย ามนี้ ไชยยันตอา นอะไรไมอ อก เหน็ สงบเยือกเย็นอยู
เหมือนเดมิ ดวงตาคมกรบิ เฉยี บไวเทานนั้ ท่เี หน็ เปดกวา งแทบไมก ระพริบ และมองสงู ตํ่าซา ยขวา
รอบตัวอยูต ลอดเวลา ไมห ยดุ น่งิ กบั ที่

อตุ สาหวิริยะและความอดทนอยา งยิ่งยวดของเขาในยามน้เี ทาท่ีไชยยันตเห็นกค็ อื พยา-
ยามจะออ มสกดั เขา ไปใตทางลมใหไ ด และระมัดระวงั ในเร่อื งนีอ้ ยา งขดี สุด ไมวา จะตอ งคลานหรือ
คืบผา นอุปสรรคกดี ขวางเขาไปดวยความยากเยน็ เพยี งไร

มันเปนนาทีแหง ความทารณุ ทรมาน และตืน่ ระทึกเหมือนตกอยูใ นขมุ นรก ในความรูส กึ
ของไชยยนั ตผ ูก ัดฟน คบื ตามไปทุกระยะ

เสียงการเคลือ่ นไหวของกระทิงตวั น้ัน คงขาดๆ หายๆ อยใู นอาการเดิม มันเคล่ือนไหวอยู
ตลอดเวลากจ็ ริง แตย งั ไมอ อกไปพน จากดงรวกมฤตยแู หง นี้ ครง้ั หนงึ่ เสียงหายใจหนักๆ และสะบดั
แวงเขา ไดย ินถนัดดงั มาจากพงรกชนดิ ไมส ามารถจะมองอะไรเหน็ ดานซายมือ แสดงวา พรานใหญ
นาํ ออกคืบสกดั ออ มมาดักหนาของมันไวท างดานใตลม

พืน้ ท่ีอันเปนลอนสงู ตาํ่ เหมอื นลกู คลื่น อดุ มไปดว ยใบไมแหง และก่ิงหนามลอนแลว
ลอนเลา ท่ีรพินทรเล้ือยเอาอกแนบไปเหมือนอาการของงู บัดนัน้ เองเขาก็มาชะงกั น่ิงอยทู ่รี ิมเนนิ
ปลวกใหญลูกหน่ึง ตาวาวจบั นงิ่ ลงไปทพี่ นื้ เบอ้ื งหนา ขมวดคิว้ ไชยยนั ตกระเสอื กกายเขา ไปเคยี ง ก็
ลมื ตาโพลงหันมามองหนาพรานใหญ

บนพ้นื ซ่งึ หนาไปดวยฝุน และดินรว นซยุ รอยเสอื ลายพาดกลอน ปรากฏอยทู น่ี ัน่ ใน
ลักษณะหมอบ แลว ก็มีรอยลุกขน้ึ เดนิ ยอ งออมไปทางโคนตนไมใหญ มันเปนรอยใหมสดๆ รอ นๆ
ไมก อ่ี ดึ ใจนี่เอง

รพนิ ทรค อยๆ ลกุ ข้ึนในบดั น้ัน ตรวจรอยตามไปทางดา นทมี่ ันเลียบเลาะไป สว นไชย
ยนั ตก เ็ หมือนจะมสี ังหรณอ ะไรเกดิ ขน้ึ อกี อยาง แยกคลานไปทางดา นตรงขา ม แลว ไปหยดุ น่งิ คุกเขา
อยูที่พุม เลบ็ เหยี่ยว พอรพนิ ทรหันมามองกก็ ระดกิ นวิ้ เรยี ก พรานใหญเคลื่อนตรงเขามาโดยเรว็ จึง
พบรอยเสอื อีกตัวหน่ึง ยา่ํ วนเวยี นอยูบริเวณนน้ั มรี อยยอ งหมอบและเผน ขา มไมลม เลาะลัดคลาน
ลอดไปในระหวางโพรงโหวแ คบเตย้ี ตดิ พนื้ ดินของพงรวก เปน รอยใหมพ อกนั กับรอยแรก และ
จะตอ งเปน คนละตัวแน เพราะรอยตีนผิดกนั เลก็ นอ ย

“เสือสองตัวกาํ ลังจะลอมวงเลน งานกระทงิ ตัวน!้ี ”
ไชยยนั ตค รางแหบๆ ในลาํ คอ ขณะท่ีจอ งหนาเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

384

“ไมใชสองหรอกครับ สามหรอื อาจมากกวาน้ันกไ็ ด เมอื่ ก้ีน้ีท่ีดงสะแกดา นโนน ผมกพ็ บ
เขา อีกรอยหนง่ึ เปน คนละตวั กับท่ีเราพบจากรอยแรก บางขณะมันยองไปดวยกนั บางขณะมันกแ็ ยก
ทางกัน มันเกดิ ซอ นกนั ขึน้ เสยี แลวระหวางเสอื ฝูงน้กี ับเราสองคนที่ตามมาทีหลัง ผมคดิ วา ตอนท่เี รา
บกุ ออ มไปทางปา แฝกเมอื่ ครใู หญน ี้ และไดย นิ เสียงกระทงิ ไหวตวั ตนเหตมุ าจากมนั ระแคะระคาย
การยอ งตามของเสอื มากกวา ทจี่ ะไดก ลิน่ ของเรา ขณะนพ้ี วกมนั อยใู กลๆ เราน่เี อง ทงั้ กระทงิ ลาํ บาก
และเสอื ท้งั ฝงู ท้ังสามฝาย อยูที่วาใครจะเหน็ ใครกอ น หรอื ใครจะลงมอื กอนเทาน้ัน เราถูก
แทรกแซงเสียแลว จากไอวายราย ท่ีไมไ ดรา ยนอยไปกวากระทิงลาํ บากเปาหมายของเราตวั นัน้ ”

“มนั ตามกระทงิ ตัวนนั้ มาต้ังแตเมอื่ ไหรน ี่?”
“เชื่อวาคงจะเริ่มตน ที่ปา รวกน่ีเอง อาจเปน เพราะเพิ่งพบรอยเลอื ด ตามปกติแลวเสือไม
กลา ยุงกับกระทงิ ใหญ เวนไวแตเ มอ่ื มนั รวู า กระทงิ ตวั นนั้ กาํ ลงั เจบ็ ใกลจะตาย”
“วา แตไอเ สือมนั เห็นหรือไดก ล่นิ เราหรือเปลา?”
“มนั คงยงั ไมรตู ัว เราอยูใ ตล มของท้งั สองฝายในขณะน้ี เสือไมรจู ักทิศทางลม เมอื่ มนั จะ
ยอ งเขาเลนงานเหยอ่ื อยางฉลาดและเกง ทสี่ ุดก็เพยี งแคย อ งเงียบอาํ พรางตาเขามาเทา นนั้ ไมรจู กั วา
จะเขา ทางดา นใตลม เพราะฉะน้นั ทกี่ ระทงิ มีการเคลือ่ นไหว หรือเคลอ่ื นทีใ่ นทุกครงั้ ที่เราไดย นิ คง
จะเนื่องมาจากเสอื ตัวใดตวั หนงึ่ อยูเ หนอื ลมโชยสาบไปใหม นั ไดกลิ่น มนั จะตอ งเจบ็ มากและออ น
แรงเต็มที ถา มา ยงนั้ ปานนี้กเ็ ตลดิ ปาราบไปแลว ”
ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝป ากแนน ปายแขนเสือ้ เช็ดเหงื่ออนั อาบโทรมใบหนา
“เราจะจดั การยงั ไง?”
“กระทิงเปนเปาหมายแรก เสือในอนั ดบั ตอ ไปถา โอกาสมี เสืออาจหนีเราไดถ า มันเหน็ ทา
ไมด ี แตก ระทงิ ตวั นจี้ ะสแู ละพงุ เขา ใสทุกอยางท่ีมนั เหน็ ”
ขาดเสียงของพรานใหญ พริบตานนั้ เอง สิ่งท่คี าดคะเนไวด ว ยหัวใจอันระทกึ ก็พลัน
ปรากฏขน้ึ ดวยเสยี งแผดคาํ ราม ที่กองสนน่ั ไปทง้ั ปา ทา มกลางความเงยี บ ขนาดไดยนิ เสียงหัวใจเตน
นนั้ !
เสยี งท่ีทาํ ลายความเงียบขนึ้ เปน อนั ดบั แรก เปน เสียงโฮกของเสอื ตามตดิ มาดว ยเสียง
คาํ รามอยางตระหนกระคนเกรย้ี วกราดของกระทงิ จากนน้ั กเ็ ปนเสยี งที่ปะปนระคนกนั ฟง ไมไ ด
ศพั ท ปา รวกเบือ้ งหนา ไมห า งออกไปนกั หักถลม โครมคราม และมีเสียงย่าํ แผน ดินดงั สน่นั อนั เกดิ
จากการเผนโผนคลกุ คลี ยอดไมท่สี ูงข้ึนไปเห็นโยกไหวสน่ั สะเทือนไปมาอยา งนากลัว ไกฟา และ
กระทาดงซงึ่ แตแ รกมองไมเหน็ ตวั บัดนีพ้ ากันบนิ พรูขน้ึ จากพงรก แตกกระเจิงออกไปพรอมกับสง
เสียงรองล่นั
รพนิ ทรพ งุ ปราดออกจากท่ี ออมจอมปลวกและโคนไมใหญ มงุ ตรงไปยังเสยี งนน้ั ทนั ที
และโดยไมจาํ เปนตอ งเตือนอะไรทั้งสนิ้ ไชยยนั ตปลดเซฟไรเฟลแลน ตามหลังเขาไปตดิ ๆ ทงั้ สอง
ไมกังวลทจี่ ะตอ งระมัดระวังเสยี งของการเคลื่อนไหวตนเองอยางใดอกี แลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

385

ลับมมุ ปาหวายบรรจบกับดานสายใหญน น่ั เอง ท้งั สองก็เห็นภาพอนั เปนทม่ี าของเสยี ง
เปน ภาพทแี่ มแ ตร พินทรพรานใหญเ อง กถ็ ึงแกก ารจังงงั ทาํ อะไรไมถูกไปชั่วขณะหนง่ึ

เบอ้ื งหนาหางออกไปเพยี งไมเ กนิ 20 กา ว เปน ลานโลง เนอื้ ท่ีประมาณยส่ี ิบตารางวา
ภายในเงารมรนื่ ของขอยใหญท ีข่ ึน้ ปกคลุมราวกบั จะเปน หลังคา เสือลายพาดกลอนรนุ หนุมสองตวั
กาํ ลงั สงเสียงขคู าํ รามหลอกลอ นางกระทงิ ลาํ บากอยู ตัวหนึ่งพยายามกอกวนโจมตีอยูดา นหนา อกี
ตัวหน่งึ เผน เขา ใสทางขาหลงั ขา งหนงึ่ พิการเขยกอยู แตใ นบัดนเี้ ผน ทะยานหมุนควา ง พงุ เขา ใสเ สอื
อยา งดรุ า ยทรหด

มนั รวดเร็วฉบั พลนั เสยี จนดนู วั ไปหมด
ในระหวา งที่ฝา ยหน่งึ พยายามจะไลขยด้ี ว ยเขา สวนอกี ฝา ยหน่ึงหมายฝง เขี้ยวและเล็บ
ตามแตจ ะหาจงั หวะได ฝนุ และดนิ ในบริเวณนัน้ กระจายวอนไปเปน ผงคลตลบมวั พงหนามและกอ
รวกเตยี้ ๆ หักยบั เยนิ ดว ยการตอสถู งึ เลือดถึงชีวิตติดพนั ชลุ มนุ นน้ั รพินทรข ยับปน แตแ ลว ก็เหมือนมี
อะไรมายดึ ไวท ําใหต อ งชะงกั อกี คร้ัง
ภาพทสี่ ะเทอื นใจของเขายามนี้ กค็ ือความพกิ ารของนางกระทิงตวั นน้ั จากลักษณะของ
การเคลอ่ื นไหวตวั มองเหน็ ไดช ดั วามันถูกทรมานอยดู ว ยพษิ บาดแผล ท่ีทําใหขาซายหัก ใชก าร
ไมไดอ ยกู อนแลว เชน ไร แตถงึ เชนนนั้ มนั กต็ อ งสสู ดุ ฤทธ์สิ มศกั ดกิ์ ระทงิ แวบหนงึ่ ของความนึกคดิ
ที่ผานขนึ้ สมองของเขา ถา แมวานางกระทงิ ตัวน้สี มบูรณค รบหมดทกุ อยาง โดยไมบ าดเจบ็ สาหัสมา
กอ น การตอ สขู องมันกับเจา ลายพาดกลอนทีก่ ลุม รุมอยใู นขณะนี้ กจ็ ะนา ดูข้ึนอีกไมใ ชน อ ยทเี ดียว
ไชยยนั ตผ ูยนื ประทบั อยูเคยี งขา งเขา จะมคี วามรูสึกเชน ไรในขณะนไี้ มท ราบได แตก เ็ หน็
น่งิ อยูในทานน้ั เหมือนถกู สาปไปเชน กนั
พริบตานัน้ เอง เจาเสือตัวทลี่ ออยูทางดานหลงั กเ็ ผนเขาใสอีกครงั้ หมายกา นคอ นาง
กระทงิ ทรี่ กุ ประชิดติดพนั ไลเ จาเสอื ตัวหนา ท่วี ิ่งวนหลอกอยกู แ็ วง ตลบ สะบดั เขาเลย้ี วกลบั อยา ง
รวดเร็ว จะเปน การบังเอิญหรอื จงั หวะอันเหมาะเจาะทม่ี นั คะเนไวแ ลว กต็ ามที เขาอนั แหลมโคง ขา ง
หนงึ่ ตกั เขาทสี่ ีขางของพยัคฆร า ยอยา งถนัดถนี.่ ..เสยี งอกั สนั่น
รางของเสอื ลอยควางข้นึ สงู ราวกบั ถูกจับโยน พรอมกบั เสียงรองแผดคํารามดวยความ
เจ็บปวด
ภาพนาดทู ีต่ ามมาอีกในพรบิ ตาก็คอื กระทงิ โขยกปก หวั ลงแลวเผนเงยขนึ้ อกี ครง้ั สุดชว ง
ตวั เสยรบั รา งของเสือทีล่ อยหลน ลงมากอ นจะตกถงึ พนื้ เจา ลายพาดกลอนผูเสียทา ตวั นัน้ เสยี บรา ง
ของมันเองลงไปในระหวา งเขาคูปรปกษ กระแดวดิน้ พราด กระทิงเหว่ียงสะบดั รางท่ีเสียบคาอยบู น
เขาสุดแรงเกดิ เสอื กระเด็นหลดุ ลงไปในพงหนาม
มันไมยอมใหต ัง้ ตัวไดต ดิ แมว า ศัตรตู วั แรกจะสิน้ ฤทธิไ์ ปแลว คงพุง เขา ขย้ีตดิ พนั ตอ ไป
อยา งบาเลือด เสอื ถูกขวดิ เสยจากพน้ื กระเดน็ ไปครง้ั แลวครง้ั เลาอยา งดเุ ดอื ดฉับไว ซึ่งเปน เวลา
เดียวกนั กบั ท่ีอกี ตัวหน่ึงเผนขนึ้ มาอยูบนหลงั ของกระทิงได ทัง้ เขีย้ วทัง้ เล็บฝง ลงไปบนตนคอ และ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

386

ในครั้งนดี้ เู หมอื นจะไมเ ปดโอกาสใหกระทงิ สลัดไดหลดุ พน นอกจากแวง หมนุ เผนโผนอยไู ปมา
พรอ มกบั สงเสียงคํารามลน่ั

เส้ียววินาทีน้นั เอง รพนิ ทรกเ็ ลง็ เขาบอกไมถ กู เหมอื นกันวา เหตุไรเปาหมายของเขาจึง
เปน เสอื ทข่ี ยาํ้ ตวั โกง อยบู นหลังกระทงิ แทนทีจ่ ะหมายยิงกระทิงตวั นน้ั !

แลว ก็กระดกิ ไกลน่ั กระสุนออกไปสะทานดง
พยคั ฆรายตวั ที่เกาะตดิ อยูบนหลงั กระทิงกระเดน็ หลดุ ไปในพริบตานนั้ พรอมกบั เสียง
ระเบดิ กกึ กอ งของกระสนุ ลงไปหงายทอ งอยกู ับพน้ื ขาท้ังสส่ี ั่นกระตกุ พราด เพราะกระสุนตดั
กระดกู กานคอ

พรานใหญก ระชากลูกเล่ือนอยา งรวดเรว็ ยงั ไมท นั ทปี่ ลอกกระสนุ จะถกู ขอเกยี่ วใหก ระ-
เด็นหลุดออกมาจากรังเพลงิ เพ่ือสง ลูกใหมข นึ้ ลํากลอง เขาก็ไดย ินเสียงไชยยนั ตรอ งอทุ านอะไร
ออกมาคําหน่ึงอยา งตกใจ พอเหลียวแวบ กเ็ หน็ ลายดาํ สลับเหลืองเปน เงาวูบผา นแสงตะวนั บา ย
กระโจนออกมาจากพุม ไมท ึบรมิ ทางตรงเขา ใสไชยยนั ต ปะทะสวนลาํ กลองปนทไี่ ชยยนั ตย งั คง
ประทบั บา คา งอยูน ั้น นา้ํ หนกั ตัวท่มี นั กระโจนเขา ใส ทาํ ใหไชยยนั ตหงายหลงั จ้าํ เบา ลงทง้ั ยืน ราง
นัน้ ตกลงถึงพน้ื ดนิ หางไปทางศีรษะเบ้ืองหลงั ของไชยยนั ตเพยี งวาเดียว

และบัดนีม้ นั กาํ ลังแวงตวั กลบั พรอ มกบั เสียงกระหมึ่ โฮก
กอ นท่ีสมองจะสั่งการ ไรเฟลในมอื ของจอมพรานกแ็ ผดระเบดิ ขนึ้ อกี ครัง้ ดว ยสญั ชาต-
ญาณ ระยะหา งเพยี งหา วาแคน ั้น เขาปลอยกระสุนออกไปโดยไมม กี ารเลง็ เสือตัวที่สามเผนตัวลอย
สงู ขึน้ จากพ้นื แลวหลน ลงมาหมนุ ตะกยุ ตะกายฝนุ ฟงุ อกี นัดหน่ึงของรพนิ ทรท ีย่ ิงขา มศรี ษะของ
ไชยยนั ตไปเพยี งฝามอื ...เจาะเขากลางแสกหนา พอดี
มฤตยเู จา ปาฟบุ หมอบอยตู รงนั้น
คร้ันแลว พรอมๆ กับการสลดั ปลอกกระสนุ นนั่ เอง ไชยยันตผูในขณะนหี้ ันหนา สวนทาง
กับเขากร็ องตะโกนสดุ เสยี งแทบไมเปน ภาษา
“ระวงั ขา งหลงั !!”
หขู องเขาอื้อไปเสยี แลว ดวยการพะวงอยกู บั เสือตวั ทีก่ ระโจนเขา ตะปบไชยยนั ต พอแวว
เสียงตะโกนเตอื น ประสาทกส็ ําเหนยี กเสยี งควบ ราวกบั แผนดนิ จะถลม ทลายวบู เขา มาเบ้อื งหลัง ดู
ราวกับวาลมหายใจฟดฟาดหนักหนว งนัน้ เปรยี บไมผ ิดอะไรกับลมหายใจของมจั จุราช ซ่งึ บดั น้ีไอ
ของมันกระทบแผนหลงั และศรี ษะของเขาเพยี งแคค ืบเดยี ว
สง่ิ ทีร่ พนิ ทรพ อจะสาํ นึกไดในวินาทดี ับจิตนนั้ กค็ ือ เขาทง้ิ ตวั เองลม ไปทางดา นซาย โดย
หมายฉากออกนอกใหพ นบว งมรณะของปลายเขาทั้งคู รา งของเขายังไมท ันจะถงึ พนื้ ดิน กร็ สู ึกวา ถกู
ปะทะอยา งแรง กระเดน็ กล้งิ ตามภเู ขายอ มๆ ลกู ที่พุงตรงเขา มานน้ั ระหวา งทีต่ วั กาํ ลังเควงควา ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

387

สายตาชว่ั แวบเห็นเทากํายําคหู นา กระทบื แผน ดนิ ผา นไป แลวกบี อนั คมของขาขวาดานหลงั ก็เหยยี บ
ลงมากระทบรา งกายสว นหนง่ึ ของเขาบรเิ วณตอนบนทใี่ ดท่ีหนงึ่

ไมม ีความรูสึกอะไรอกี แลวยามน้นั ระบบประสาททกุ สว นชาดกิ
ไมแนใ จวา รา งกายกบั วิญญาณยังอยูร วมกนั หรอื เปลา เพราะภาพตา งๆ ที่เหน็ ดับวูบลง
ราวกบั เปลวไฟบนปลายเทยี นท่ถี กู ลมกรรโชก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

388

17

รพนิ ทร ไพรวัลย มารสู กึ ตวั แจม ชดั อีกครงั้ ใครคนหนง่ึ กาํ ลงั ประคอง เขยาปลุกเรยี กชื่อ
เขาอยู ไชยยนั ตน ั่นเอง ทันทที ร่ี สู กึ สขี างดา นขวาชาไปหมด แตแ ขนขาและรางกายสวนอนื่ เปนปกติ
ครบถว น

“ผมสลบไปหรือน?ี่ ”
เขาพดู ออกมาเปน ประโยคแรก กวาดสายตาไปรอบๆ แลวจบั นง่ิ อยทู ซี่ ากของกระทิงที่
นอนตะแคงอยูก ลางดา น หา งออกไปราว 20 กา ว เลอื ดจากศีรษะและซอกขาหนาของมนั ขณะน้ี
ยังคงซมึ อยูรนิ ๆ กองนอนอยกู บั พ้นื
“คุณหนามดื ไปช่วั ขณะเทานน้ั ”
ไชยยนั ตพ ดู กระหดื กระหอบ สหี นา เต็มไปดว ยความปต ิยินดี ทีเ่ หน็ พรานใหญรสู กึ ตัวอีก
คร้งั ในลกั ษณะทไี่ มไดรับบาดเจ็บสาหสั อะไรเกนิ ไปนกั
“ผมนึกวา ผมดบั จิตไปแลว !”
“โชคดเี หลือเกนิ ตอนท่มี ันพงุ เขาใสค ุณจากขา งหลังขณะที่คณุ ยงิ เสอื ตวั ทีส่ อง คุณเอ้ยี ว
หลบพนเขามนั ไปไดน ิดเดียวเทา นน้ั แตถกู ไหลข องมนั ปะทะลมกล้ิงลงไปอยูใ ตท องมัน ขาหลงั มนั
เหยยี บครูดสีขางของคุณ เสื้อขาดเนอ้ื เปด แบะออกไปยงั กับถกู ใครฝานดว ยมดี ถามนั เหยยี บลงกลาง
อกหรือเหยียบตรงๆ ลงบนตัว เราคงไมไ ดร วมชีวติ กันอกี แลว !”
รพินทรก ม ลงสาํ รวจดตู วั เองอกี ครง้ั เขาเพ่งิ จะพบบาดแผลของตนเองตามการช้บี อกของ
ไชยยนั ตเ ดย๋ี วน้เี อง สีขา งดา นขวาตรงบรเิ วณปก ของกลา มเนอ้ื ใตแ ขน เสอ้ื ขาดออกไปราวกับถกู ใคร
กระชากดว ยของมคี ม เนอ้ื ชิ้นหน่งึ ทบ่ี ริเวณนัน้ เปดแบะออกหอ ยรงุ ริง่ เลือดไหลชมุ โชกเมือ่ เอามือ
แตะ ความเสียวระบมเรม่ิ จะแทรกความรูสกึ ชาขน้ึ มาบา งเลก็ นอย และกอ นท่เี ขาจะปริปากคาํ ใด
ออกมาอกี ไชยยันตก ็บอกอยางรอนใจมาวา
“จัดการเรอื่ งบาดแผลของคุณไปตามมีตามเกิดกอ นเถอะ น่ังเฉยๆ กอน อยา เพงิ่ ลุก ผมจะ
เอาผา ขาวมามัดหา มเลือดไวก อ น!”
วา แลวอดตี นายทหารปน ใหญ กเ็ อาผา ขาวมาออกมาประกบบาดแผล ใหเ ขา ใหส นทิ อยู
กบั รอยฉกี ท่เี ดมิ อยา งระมัดระวัง แลว ใชผา ขาวมา มัดรอบหนาอกของเขาไวหนาแนน
“คณุ รสู ึกเปนยงั ไงบาง?”
ไชยยนั ตถามอยางเปน หวงเตม็ ท่ี พรานใหญเ อามือกมุ บาดแผลตรงรอยทีไ่ ชยยนั ตมัดไว
“คงไมเ ปน อะไรนักหรอกครบั ตอนนีผ้ มยงั ชาไปหมด วาแตก ระทิงตวั นนั้ เถอะ หลงั จาก
ทมี่ นั ชนผมกลงิ้ ไปแลว ...”
ไชยยนั ตถ อนใจเฮือก โคลงหัว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

389

“มันวงิ่ เลยผา นคุณไปสกั 7-8 กาว แลวกห็ วนกลบั อตี อนนเ้ี องท่ีผมไดสติ ผมยิงมันทง้ั ๆ
ท่ีน่ังจา้ํ เบา อยนู ่นั แหละ นดั แรกเขาซอกขาหนา พอมนั ทรุด ผมก็วิง่ ไปซ้ํากลางหนา ผาก จอ ยงิ เลย”

รพนิ ทรพยงุ ตวั ลกุ ขนึ้ สะบดั แขนขาสํารวจรา งกายตนเองอกี ครงั้ พบวา นอกจากบาดแผล
ที่ถกู เหยยี บเฉยี ดจนเน้อื ฉีกออกไปแลว เขาไมไ ดรบั อนั ตรายเชนไรอีก

“ถาไมไ ดค ุณไชยยนั ต ปา นนผี้ มคงเสรจ็ ไปแลว”
รพินทรพ ดู เบาๆ พรอมกับหวั เราะ ขณะทเี่ ขา มายนื สํารวจอยทู ่ีซากกระทิง ผูเกอื บจะเปน
มจั จุราชสําหรับเขา อดีตนายทหารปนใหญจ อ งตาเขาอยา งลกึ ซึง้ ย้ิมใหพ รอ มทั้งโอบแขนกอดรอบ
ไหลข องพรานใหญไ ว
“ไมม ปี ระโยชนอะไรไมใ ชห รือ ทเ่ี ราจะมาพดู กันถงึ เรอ่ื งน้ี คุณมวั แตม าพะวงอยูก บั เสือ
ทก่ี าํ ลังจะถลกหนงั หวั ผม ตวั คุณเองถึงไดเ จบ็ ตวั เชนนี้ ผมเสยี ใจจรงิ ๆ ผมควรจะยงิ มนั ไดทนั กอนท่ี
มันจะวง่ิ เขา มาถงึ คณุ แตใ นขณะนน้ั มันตะลงึ ไปหมด”
“ความผดิ ทั้งหลายแหล ทเี่ ราเกอื บจะเอาชวี ติ ไมรอดทง้ั สองคน ขอสารภาพวาตกอยทู ผี ม
คนเดยี วครบั ทง้ั ๆ ทผี่ มบอกคณุ ไชยยนั ตแ ลว วา เราตอ งหมายกระทิงเปน เปาแรก แตตัวผมเองกลบั
ดนั ไปยิงเสือที่กระโดดกัดคอมนั เสยี กอ น ขณะนน้ั มีความรสู กึ ยงั ไงขึน้ มาก็บอกไมถ ูกเหมอื นกนั ”
แลวท้งั สองชายกห็ วั เราะใหแ กก นั อกี ครง้ั สายตาที่มองดกู นั เทา น้นั มันบงความหมาย
ของความรสู ึกทมี่ ีตอกันแจม ชัดเกนิ กวา ทจี่ ะจําเปน เอย คาํ พูดใดๆ ออกมา
“อะไรก็ชา งเถอะ ผมเปนหว งเร่อื งบาดแผลของคุณเหลอื เกิน เราควรจะกลบั ใหถงึ แคม ป
โดยเร็วท่สี ดุ เพ่อื จัดการเร่ืองบาดแผลน้ัน คุณพอจะเดนิ ไหวไหม?”
“โธ! เร่ืองเลก็ สาํ หรบั ผมเหลือเกินครับ โปรดอยา วิตกไปเลย ผมยังพอจะเดนิ ไดอ ยา ง
สบาย แตน ม่ี นั เย็นเตม็ ทแี ลว ผมต้ังใจไวว า เราจะนอนกลางดงกนั สักคนื หนงึ่ กอ น พรงุ นเี้ ชา คอ ย
ออกเดินทาง เพราะถา จะกลับแคม ปก ันในวนั นกี้ ต็ อ งเดนิ กลางคนื และไปถงึ แคมปห ลงั เท่ยี งคืนไป
แลว เดนิ ตามรอยมาไกลไมใ ชน อ ย”
ไชยยนั ตโคลงศีรษะชาๆ มองตาพรานใหญนิง่
“ไมเ หมาะหรอกรพนิ ทร บาดแผลของคุณไมใ ชเ รอ่ื งเล็กนอย ควรจะใหน อยชว ยจดั การ
ใหเรว็ ที่สุด ถาหากวาเรามที างจะกลบั ไปถงึ แคม ปได นอกจากจะจาํ เปนโดยคณุ เดนิ ไมไหวจริงๆ
ปลอยท้งิ ชา ไวแ มแตส ักคนื เดยี ว มนั อาจไปกันใหญก ไ็ ด ไมตองเปนหว งวาจะใหผ มพกั หรอก วาแต
ในเวลากลางคืน คุณพอจะหาท่หี มายกลบั แคมปไดถูกหรอื ไมเ ทา น้นั ถาไมแ นใจ กลัววา จะหลงก็
เปน เรื่องจาํ เปน ที่เลย่ี งไมได”
“ไอหลงนะ ไมห ลงหรอกครบั แตผ มไมอ ยากจะพาคณุ ไชยยันตเ ดินกลบั ในเวลากลางคืน
จึงคิดวา นาจะพักนอนเสยี คนื หน่งึ กอน คอ ยกลับรุงเชา”
“ถา คุณไมไ ดร บั บาดเจ็บ ผมก็อยากจะนอนกลางปากบั คณุ เหมอื นกนั แตน ่ผี มตอ งการให
คณุ ไปถึงแคมป และไดร ับการรกั ษาเยียวยาโดยเรว็ ที่สดุ เราไปถงึ สกั เท่ียงคนื ตีหนง่ึ กย็ ังดีกวา จะไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

390

ถงึ บา ยของวันพรุงนี้ ท้ิงเวลาไวใหนานออกไปเทาไร แผลของคณุ ก็ยง่ิ มอี ันตรายมากขึ้นแคนนั้ เรา
คอยๆ เดนิ ไปตามสบายก็ได ไมจ ําเปน จะตอ งรีบรอนอะไรนกั เดนิ กลางคืนสบายกวา กลางวนั เสยี
อีก ไมร อน”

“ถาง้นั ก็สดุ แลว แตคณุ ไชยยนั ตเ ถิดครบั ”
ไชยยนั ตต บไหลรพินทรอยา งรกั ใครส นทิ ใจ ยกนาฬิกาขอมอื ข้นึ ดู ขณะน้ันมันเปน เวลา
17 นาฬกิ าเศษ อากาศเร่มิ จะขมุกขมัวลงอยา งรวดเร็ว
“นีก่ ็เยน็ เตม็ ทแี ลว เดยี๋ วเราจดั การหุงหาอาหารกินกนั เสยี ที่นีเ่ ลย น่งั พกั อีกครูพอเร่มิ มืดก็
ออกเดนิ ปานน้ีเชษฐากับนอยคงจะเปน หว งเราแยแ ลว”
ท้งั สองหยุดพกั กันทนี่ นั่ กอ ไฟขน้ึ ยางเนอื้ กนิ เปนอาหารรองทอง สนทนากันไปพลาง
ไชยยนั ตห มน่ั สังเกตอาการ และถามถงึ บาดแผลของพรานใหญอ ยตู ลอดเวลาดว ยความกังวล แต
รพนิ ทรบ อกวา ไมเ ปนไรมากมายนกั ไชยยันตค น เปห ลงั หายาระงับประสาททมี่ ีตดิ ตัวอยูใหเ ขากิน
ประทังไปพลางๆ กอ น ขณะนีเ้ ลอื ดพอจะหยดุ ลงแลว แตไ หลซึมผานผาขาวมาท่พี นั ไวออกมาเปน
ดวงใหญ

พอตะวนั ลับเหลย่ี มเขามดื สนทิ กอ็ อกเดินทางจากทน่ี น่ั บา ยมงุ กลบั แคม ป รพนิ ทรนาํ ไป
ในความมดื มดิ ราวกับเหวนรกรอบดานนนั้ โดยอาศยั แสงไฟฉายชวยในบางขณะเทา นั้น และสง่ั ให
ไชยยนั ตส งวนแบตเตอรี่ไฟฉายของตนเองไวไ มใ หใ ชสอ งหมดเปลอื งโดยไมจาํ เปน

โดยการเดนิ กนั ไปอยางไมเ รง ฝเ ทา อะไรนัก แตกไ็ มม กี ารหยดุ พกั เลย ท้ังสองกลับมาถงึ
บรเิ วณอนั เปนท่ีตงั้ แคมปห ลงั เท่ยี งคนื ไปเลก็ นอย รพนิ ทรหยดุ อยใู นระยะหางแคม ปพ อสมควร เมอื่
มองเห็นกองไฟท่รี ายลอมอยวู อมแวม กูเ ปนสัญญาณเตอื นใหพ วกในแคมปไดรตู วั ลวงหนากอน
พรอ มกบั ฉายไฟฉายวอบแวบเขา ไป เพยี งอดึ ใจเดยี ว กม็ ีเสยี งกรู บั ออกมา เขาจึงพยกั หนา ชวนไชย
ยันตใ หเดนิ เขา ไป

พรานพื้นเมืองของเขาท้งั สี่คน และพวกลกู หาบเปนสว นมาก ยงั ไมม ีใครหลับนอนกัน
ตา งพรูกนั ออกมารับพรอมกับคาํ ถามแซด ไชยยนั ตยังไมพูดกับใครทัง้ สิน้ หิ้วแขนรพินทรซง่ึ ทาํ ทา
จะนัง่ พักลงยงั บริเวณเบ้ืองนอก ตรงเขาไปในกระโจมโดยเรว็ ซ่งึ มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ท่เี ชษฐา และ
ดารินแหวกกระโจมสวนออกมาอยา งรบี รอ น ลักษณะทาทขี องราชสกุลสองพนี่ อ งแสดงวายังไมม ี
ใครหลับนอนลงเลย

พอเหน็ ไชยยนั ตกบั พรานใหญโผลก ลับมาถงึ แคมปกลางดกึ ในลกั ษณะสะบกั สะบอมอดิ
โรย โดยเฉพาะอยางยง่ิ รพินทร มีผา ขาวมามัดพันอยูทห่ี นาอกและรอยเลอื ดเต็มผา เชน น้ัน ทงั้ สองก็
เตม็ ไปดว ยความตกใจ

“นอย! ชวยดบู าดแผลใหร พนิ ทรหนอ ย เขาถูกกระทงิ เหยยี บ!”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

391

ไชยยนั ตพูดเครง ขรึม ตดั บทมาเปนประโยคแรกโดยไมส นใจกบั คาํ ถามท่ปี ระดังพรง่ั พรู
มาจากสองพ่ีนอ ง แลว นาํ รพนิ ทรเขา ไปในกระโจมโดยเรว็ บญุ คาํ เกิด จนั และเสยกถ็ ลนั พรวดตาม
เขา มาในกระโจมดว ยความเปน หวงเจา นายของพวกเขา รวมท้ังตองการรูเรอื่ ง พวกลกู หาบก็พากัน
มาออเต็มอยหู นา เต็นท ทกุ คนภายในแคม ปถ กู ปลกุ ใหต ืน่ ขน้ึ ดว ยความพศิ วงระคนตระหนก ท่เี ห็น
ลกั ษณะของพรานใหญท ีก่ ลบั มาพรอ มดว ยอาการบาดเจบ็

“ทกุ คนออกไปเถอะ ฉนั ไมไดเ ปน อะไรมากหรอก ไมตอ งเปน หว งประเด๋ยี วจะออกไป
พบ”

พรานใหญ หนั ไปบอกกบั คนของเขาดว ยสหี นาเรยี บๆ พรานพ้นื เมอื งท้ังสี่ ท่ีพากันมามงุ
ลอ มเขาอยใู นขณะนี้ ก็พากันออกไปจากแคมปอ ยางไมเ ต็มใจนกั คงเหลือแตแ งซายอันเปนคนใช
ประจําเตน็ ทค นเดียวเทาน้ัน ทยี่ ืนมองดูรพินทรด ว ยสายตาพศิ วงเงียบขรึมอยูหนาประตเู ตน็ ท ไมม ี
ปฏกิ ริ ิยาตนื่ ตระหนกใดๆ ทงั้ ส้นิ ผิดไปกวา ทุกคนในขณะนี้

ไชยยนั ตทําหนา ทอี่ ธบิ ายใหเ ชษฐา และดารนิ ทราบเรอื่ งท่ีเกดิ ขน้ึ อยา งรวดเร็วครา วๆ
“รพนิ ทรจ ะชวนฉันนอนกลางดงอีกคนื หนงึ่ ดว ยซ้ํานะ ตง้ั ใจจะกลับในตอนเชา แตฉนั
บอกใหก ลับในคนื น้ีใหได เพราะเปน หว งเร่ืองบาดแผลของเขา เจา ตัวบอกวา เร่ืองเลก็ แตฉ นั เหน็ วา
มันฉกรรจอยูไมน อย”
อดตี นายพันตรีกลา วสรปุ ขรึมๆ ในตอนทาย
“คงไมเ ทาไหรต ามเจาตัวเขาวากระมงั ถามา ยงนั้ กค็ งจะไมเดนิ กลับมาถงึ แคมปนี่ได”
ดารนิ เอย ขน้ึ ลอยๆ ยิม้ มุมปาก ซ่ึงตรงกันขา มกบั สีหนา อันเครง เครียด เต็มไปดว ยความ
วติ กกงั วลของพี่ชายในขณะน้ี แลวกอ็ อกคาํ สงั่ ใหรพินทรถอดเสือ้ ซงึ่ เชษฐากบั ไชยยันตท ําหนา ท่ี
ในการชว ยปลดผา และถอดเสอื้ ใหเขาอยา งกลุ ีกุจอ หลอ นเขา มาตรวจบาดแผล แลว ผิวปากหวอื
ออกมาเบาๆ แววตาทจ่ี อ งหนา เขามีประกายประหลาด
“แงซาย!”
รา งสูงใหญข องหนุม กะเหรยี่ งพเนจรกา วสวบเขา มาพรอมกับเสยี งขานรบั หา วๆ
“ผมอยนู ี่ นายหญิง”
“ตมนาํ้ เขากาหนึ่ง”
แงซายผละหายออกไปนอกกระโจม
“ไปนอนทีเ่ ตยี งน่นั !”
หลอนออกคําสงั่ อกี คร้งั แตค ราวนเ้ี ปน คาํ สัง่ ที่มกี ับรพนิ ทร พรานใหญล ุกขึน้ จากโตะ
สนามกลางที่น่งั อยู เดนิ ไปนอนทีเ่ ตยี งโดยดี
ดารินฮมั เพลงเบาๆ ในลําคอ เดินไปร้ือคน อะไรกกุ กกั อยูท ห่ี ีบสัมภาระอยางใจเยน็
ตลอดเวลานไ้ี ชยยนั ตกเ็ ลา อะไรทีเ่ กดิ ขนึ้ กบั เขาและรพินทร ใหเ ชษฐาผูสอบซกั ถามอยไู มหยุดปาก
ฟง อยา งละเอยี ด

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

392

ครใู หญ หลอ นกเ็ ดนิ กลับเขา มาพรอ มกบั หบี เวชภณั ฑวางลงบนมาใกลๆ จดั เตรยี มอะไร
งวนอยู เทา ทร่ี พนิ ทรเหลอื บเห็น กพ็ อดกี ับทส่ี ายตาของหลอ นชําเลอื งมองเขาอยกู อ นแลว เขาเหน็
หลอ นลว งมีดผาตัดกบั คมี ใหญ ออกมาปาดลบู กนั ไปมา ทําเสียงกร่งิ กรา งเหมอื นจะแกลงขม ขวญั ให
สยองใจเลน งนั้ แลว กว็ างมดี กบั คีมลง งัดเขม็ ฉีดยาอนั เบอ เร่มิ ออกมา ทาํ เปนสอ งดูกบั แสงตะเกยี ง
เจา พายุ ปากคงฮมั เพลงหนาตาเฉย แลว พูดลอยๆ เนบิ ๆ ข้นึ วา

“ตดั เน้ือจากขามาปะ แลว เยน็ 112 เข็ม เอน็ สาํ หรบั เย็บกไ็ มไดเ อามาดว ยซิ แตไมเปน ไร
ลวดสาํ หรับทาํ เปน ราวตากผา ในเตน็ ทน ่ีก็เหน็ พอจะแทนกนั ได”

เชษฐากบั ไชยยนั ตไมท นั จะสนใจไดย ิน เพราะมวั แตพูดกนั อยดู ว ยอาการตื่นเตน แต
รพนิ ทรไ ดย นิ ถนดั แทบจะสําลักกาแฟ ทแี่ งซายเปน คนนาํ มาสงให

พอน้ําเดือด และแงซายหวิ้ มาสง ให หลอ นก็บอกใหทั้งเชษฐาและไชยยนั ตถ อยหา ง
ออกมา ตนเองพับถลกแขนเสือ้ ข้ึนชาๆ เดินเขา มาหยดุ ยนื ตรงหนาเขา ซงึ่ บัดนท้ี งั้ เพือ่ นชายและ
พช่ี าย ปลอยใหเ ปน หนาทข่ี องหลอ นโดยเฉพาะ คงมีแตแ งซายเทา นนั้ ทีไ่ ดรับคาํ ส่งั ใหยนื อยใู กลๆ
คอยชว ยเหลือหยบิ โนน สงนี่

“ลุกข้นึ นั่งทําไม นอนลงซิ!”
หลอ นวางสีหนาขงึ ขงั ดุ รพนิ ทรเ ปา ลมออกทางปากเบาๆ พึมพํา
“แหม! ยังกะหมอโรงพยาบาลหลวง แผนกคนไขอนาถา”
เสียงของเขาไดยินเพยี งสองตอสอง
“ออ ไมต องหวง ยิ่งเสยี กวา อกี ...” หลอ นตอบ “แผลตองเย็บนะ แลวก็บอกกลาวเสยี กอ น
ดวยวาไมมยี าชาจะฉดี ใหกอนเยบ็ แตไ มเ ปน ไร หมอคนนอ้ี นญุ าตใหค นไขรอ งไดใ นเวลาเจบ็ ”
“เอาเถอะครบั เอายงั ไงกเ็ อากนั จะเอามดี ผา ตัดเฉอื นกระเดอื กคนไขค นน้เี สยี กย็ ังได”
ม.ร.ว.หญิงดาริน หวั เราะ ลบู มอื เขา หากันอยา งหมายมัน่ ปนมอื แลวแผว เสียงกระซิบ
ขณะทก่ี ม ลงพจิ ารณาดูบาดแผลท่สี ขี า งของเขาอีกคร้งั
“เหมาะเหลอื เกิน รอโอกาสน้ีมานานแลว ทนี ี้กเ็ หน็ จะเปน ทีของฉันบางซินะ”
“เชญิ ตามสบายเลยครบั ”
“ทาํ ใจดีๆ ไว แลว กอ็ โหสิใหด วย ขอสารภาพตามตรงวา เรอื่ งผาตดั ฉนั ไมสูจะชาํ นาญมา
กอ น เคยผา ตดั คนไขตายคามอื มาเกา รอยเกา สบิ เกาคนแลว ”
“ครับ รพนิ ทร ไพรวัลย คงจะไดเ ปน คนทพ่ี ันพอดี ไมเ ปน ไรหรอกครบั ตง้ั แตผมยอมรับ
จางนําทางมาในครั้งนี้ กไ็ มไดม าคิดกังวลถึงชีวติ ตนเองอยแู ลว ยอมสละเปนพล”ี
หญิงสาวอมยม้ิ เลกิ ค้ิวงามขน้ึ นอ ยๆ นา้ํ เสยี งทถ่ี ามตอมามีกงั วานจรงิ จงั ข้ึน
“รูส กึ เปนยงั ไงบาง?”
“ทีแรกมนั ชา...” เขาสารภาพตามตรง “แตเดีย๋ วนี้ปวดเหลือเกนิ ระบมไปหมด”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

393

“เอ...แตก ย็ งั เหน็ เฉยๆ อยูนนี่ ะ เหมือนไมเ ปน อะไรเลยงน้ั แหละ”
“คุณหญงิ ไมไดยนิ เอง ผมคราง ‘โอย!’ อยใู นใจ”
ดารนิ ตวดั หางตาคอน ริมฝปากยังเจือไปดว ยรอยยิม้ หลอนเรมิ่ จดั การกบั บาดแผลของเขา
อยา งแคลว คลอ งวอ งไว และดว ยมอื อนั ประณีตแผวเบา ชาํ ระลางบาดแผล ฆา เชอื้ ยาฉีดเข็มแรกเปน
ยาชากอ นทจี่ ะลงมอื เยบ็ เขม็ ทสี่ อง เปนยากนั บาดทะยกั ”
ตลอดเวลาทีม่ อื อันนมุ นวลแผวละมนุ จดั การอยกู บั บาดแผลที่สขี างของเขา รพินทร
มองดหู ลอ นเงยี บๆ ใบหนาของหลอนหา งจากเขาในระหวางที่งว นอยูกับบาดแผลน้ันเพียงชว่ั คบื
จนกระทัง่ ไดก ลนิ่ กายและไอตัวของกนั และกนั ถนดั ครั้งหนง่ึ หลอ นเหลือบตาขน้ึ พบตาของเขาท่ี
มองน่งิ อยูก อนแลว ใบหนา งามนน้ั ซา นไปดว ยเลือดสีชมพูออ น หลอนหลบตาลงมาจับอยูที่
บาดแผลตามเดมิ เสพดู เสียงตาํ่ ๆ โดยไมม องหนา
“ทีนเ้ี หน็ คณุ หรอื ยังละ การท่ีมีหมอตดิ มาดว ยสกั คน กย็ ังมีประโยชน แมว า หมอคนนน้ั
จะเปนผหู ญิงทเ่ี คยคดิ วา จะเกะกะเปน ภาระเสยี เหลือเกิน จนถงึ กับกดี กนั ตางๆ นานา”
“ไมไดเ หน็ คณุ อยา งเดยี ว แตย งั ซาบซึง้ ในพระคุณอกี ดวย”
ตางามคูน ้นั ชายข้นึ สบเขาอกี แวบหน่ึง แลว กใ็ หยากินเปน ลาํ ดบั สุดทา ย เชษฐาก็ถามขาม
โตะ มาวา
“เปนยังไงบางนอย บาดแผลของรพินทร? ”
หลอ นลุกขน้ึ ยนื ตอบพีช่ ายหนาตาเฉยวา
“ปลอดภยั เรยี บรอยดคี ะ ถา บาดทะยักไมก ินเสียกอน!”
เชษฐาเขา ใจดวี า นนั้ เปน การพูดตามนสิ ัยของนอ งสาว ถอนใจออกมาไดโลงอก พราน
ใหญล กุ ขน้ึ จากเตยี ง ควา ถวยกาแฟเดนิ เขา มาสมทบกบั ไชยยันตและเชษฐาท่นี ั่งคยุ กนั อยูกอน
“คณุ คงออ นเพลียและเจ็บแผลมาก นอนพักเสยี เถอะรพนิ ทร นอนเสียทเ่ี ตยี งนนั่ แหละ”
หวั หนาคณะเดินทางบอกมา จอมพรานยม้ิ ออ นโยน
“ไมห รอกครับ ผมรสู ึกเรยี บรอ ยดีแลว ”
แลว เขากร็ ว มวงสนทนากบั คณะนายจา ง

ดารินส่งั ใหแ งซาย จัดการตม ขา วตมขึน้ กลางดึกนนั้ เมือ่ สังเกตเหน็ ท้งั ไชยยนั ตและ
รพนิ ทรพากันเพ่ิงจะกลบั มาถงึ ดว ยความอิดโรยสะบกั สะบอม

ไชยยนั ตน้นั เมอื่ รแู นว าบาดแผลของรพินทรไ ดร บั การเยยี วยาทีถ่ ูกตอ งปลอดภัยแลวกเ็ บา
ใจ ลงนอนแผห ลาดว ยความออ นเพลยี หมดเรย่ี วหมดแรง แตยังรวมอยใู นการสนทนา บรรยายถึง
เหตุการณตนื่ เตน หวาดเสียวท่เี ผชิญกบั กระทงิ ลาํ บาก และเสอื ลายพาดกลอนทงั้ ฝงู ทแ่ี ทรกแซงเขา
มา แตในครงั้ นีบ้ รรยากาศอนั เครงเครียด เร่ิมเปลีย่ นเปนเรือ่ งคร้ืนเครงขบขนั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

394

“ผมกับนอยยังไมไ ดนอนกันเลยสกั งีบเดยี ว...” เชษฐาวา หนั ไปทางพรานใหญ “ตอนท่เี รา
แยกกนั ท่ีปากดา นกอนเที่ยง โดยผมกับนอ ยกลับมาแคม ป และคณุ กบั ไชยยนั ตออกตามรอยมันไป
พวกเราทงั้ หมดรอคอยฟง ขาวกนั ดว ยความกระสับกระสา ยยงั ไงบอกไมถ ูก ยงิ่ เยน็ ลงจนกระทง่ั คํา่
คุณกับไชยยนั ตย งั ไมก ลบั มา เราก็ย่ิงเปน หว ง ตอนทค่ี ณุ โผลก ลบั เขา มานี่ ผมกับนอ ยกาํ ลงั นง่ั บน ถงึ
อยทู ีเดยี ว และคืนน้ีถา ยงั ไมก ลบั ผมคงจะนอนไมห ลับท้ังคนื ”

“ก็วาจะไมก ลบั เหมือนกนั แหละ ถา รพนิ ทรไมบ าดเจ็บเสยี กอน”
ไชยยนั ตต อบแทน ระหวางน้ัน ทั้งหมดกาํ ลังรอคอยขา วตมกลางดกึ ของแงซาย สูบบหุ รี่
และดมื่ กาแฟกนั ไปพลาง
“เกง มาก ไชยยนั ต ทแ่ี กสามารถลมกระทิงลาํ บากตัวนนั้ ไดดว ยมอื ของแกเองสมกับทต่ี ง้ั
ใจไว ฉันกบั นอ ยทายกนั ไววา ไปๆ มาๆ กเ็ ห็นจะตอ งเปน รพินทรน น่ั แหละ...ท่จี ดั การกบั มนั แตแ ก
ก็ทาํ ไดส ําเร็จ”
เชษฐาพูดยม้ิ ๆ ไชยยนั ตถอนใจเฮือก หลับตาลงอยา งออ นใจ
“มนั เปนเร่อื งบังเอญิ ท่ฉี ันกน็ กึ ไปไมถ งึ เหมอื นกนั รพนิ ทรเองส่งั ฉนั ไวนักหนา ใหห มาย
กระทิงเปนเปา แรก แตตัวเขาเองกลับยงิ เสอื เสยี แลวกต็ องยิงไอต วั ทสี่ องอกี เพ่ือชว ยชวี ิตฉนั ไว อี
ตอนน้ีเองทท่ี ําใหเ ขาเกือบส้นิ ชื่อ เพราะความแตมวั ตะลึงของฉัน ถา เปนแกรพนิ ทรอ าจไมเ จบ็ ก็ได
แกคงจะยงิ กระทงิ ตวั นนั้ ไดท นั กอนที่มนั จะวิง่ เขา ใสร พนิ ทรท างดา นหลงั ”
“กย็ ุติธรรมดแี ลว น่ี ท่ตี า งคนตา งเซฟชวี ิตของกันและกนั ไว คนละลกั ษณะ...” ดารนิ เสรมิ
มา หัวเราะเบาๆ “แตฉ นั กบั พใี่ หญค ดิ ไมถงึ เลยวา พรานใหญจะกลา พาเธอเดินตดั ดงมาในเวลา
กลางคนื ระยะไกลถงึ ขนาดน้ีนา กลัวออก เธอไมป อดหรอกหรือ งมกนั มามดื ๆ กลางดงลึก ระยะ
ทางเดนิ ตง้ั 5-6 ชั่วโมงอยา งน?้ี ”
“ก็เสียวๆ อยูเ หมือนกนั แหละ กําลังใจดีอยหู นอ ยในขอทว่ี า มากบั เจา ถนิ่ อยางรพินทร อนั
วา ทีจ่ รงิ เดนิ ในเวลากลางคนื ไมค อยจะเหนอื่ ยนกั รูส ึกวา จะกลบั มาถงึ เรว็ กวา ท่คี ดิ เสยี อกี อยางอนื่
ไมก ลัวหรอก กลัวเดนิ สวนกับโขลงของไอแหวง แลว ตา งคนตางวง่ิ นน่ี ะซิ พอพลดั กบั รพนิ ทรฉันก็
คงมะงุมมะงาหราอยูคนเดียว หาทางกลบั แคม ปไมไ ด กลายเปน ทารซานไปเสียเทา นน้ั ”
“ตอนทีน่ ่งั หางกบั พรานใหญเมื่อคนื วาน...”
หญิงสาววา ชายหางตาไปทางรพินทร แกลงพูดทงั้ ๆ ทีร่ ูดีอยูแลว
“หลงั จากยงิ กระทิงไดแ ลว ฉันชวนเขาใหเ ดนิ กลบั แคมปในเวลากลางคืน แตเขาไมย อม
อา งโนนอางนสี่ ารพดั แตพอถงึ คราวจาํ เปน เขาจรงิ ๆ เพราะตวั ไดร บั บาดเจบ็ จะรบี กลบั มาใหถ งึ มอื
หมอโดยเรว็ ก็พาเธอเดินกลบั ในเวลากลางคนื ได ทีแ่ ทค วามจรงิ กจ็ ะแกลงใหฉนั ตอ งหลังขดหลัง
แขง็ อยบู นหา ง บางทีจะคิดวา แกลง ทําเสียใหเ ขด็ กระมงั คราวหลงั จะไดไ มต อ งรับตามไปดวย”
รพนิ ทรจบิ กาแฟเฉย เหมอื นจะไมสนใจกบั คําพดู ของหลอ น แตไชยยันตกลา วมาวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

395

“ฉนั กบ็ อกอยแู ลววา ฉันเองแหละท่เี ปน คนชวนรพนิ ทรกลบั ตวั เขาอยากจะนอนกลางดง
สักคืน สําหรบั เธอนะผิดหลักมาก ทจี่ ะคดิ ใหรพนิ ทรพ าลงจากหา งเมอ่ื คนื วาน เพราะไมมคี วาม
จาํ เปน อะไรเลย และทีเ่ ขาไมย อมพาเธอกลบั ก็เพราะไมตอ งการเอาเธอมาเส่ยี งแมแ ตน ิดเดยี ว”

พีช่ ายกห็ ันขวบั ไปทางนอ งสาว ถามตาํ่ ๆ วา
“อะไร? เรานะเหรอจะใหรพนิ ทรพากลบั แคม ปกลางดึก ทัง้ ๆ ท่ีนง่ั อยบู นหา ง?”
หลอนย้ิมเจอ่ื นๆ
“ทําไมคะ จะเปนไรนักเชยี ว นอยไมอยากจะนงั่ ทรมานอยูบนหา ง เพราะยิงกระทงิ ไดสม
ตั้งใจแลว ”
“ถา พรานใหญพ านอยกลับมาแคมปตามทน่ี อยตอ งการ ในเวลากลางคืนนน้ั เขากค็ งเซี้ยว
พอๆ กับนอ ยนนั่ แหละ”

แงซายตมขา วตมเสร็จ นาํ เขามาให ท้ังสร่ี ว มวงกนั รบั ประทานและคุยกันไปพลาง
กับขา วมีพวกเน้อื เคม็ ทอด และเครอ่ื งเคม็ กระปอง มันเปน อาหารกลางคนื ม้อื แรกที่คณะนายจา งสัง่
ใหทาํ ข้ึน เพ่อื ตอ นรบั การกลบั คนื มาอยา งอดิ โรยของไชยยนั ตแ ละรพนิ ทร

“คร้งั นเี้ หน็ จะเปนครง้ั ท่ีสองแลวซิ ที่กระทงิ ชารจเอาคุณเกอื บตาย”
เชษฐาเอย ขนึ้ พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“ครับ คราวนถ้ี าไมไดคณุ ไชยยันต ผมก็เหน็ จะไมมีโอกาสไดน าํ ทางใหคณุ ชายตอไปได
อีกแลว ตอนทถี่ กู มนั ชนลมลงไป ผมหมดสติไปครูห นึ่ง ไมมที างทจ่ี ะชว ยตวั เองไดเลย”
“กไ็ ชยยนั ตน น่ี า ...”
ดารินลากเสียง เยา เพือ่ นชาย
“รับรองวา ถาเปน ฉัน คุณจะไมเ จบ็ ตวั เลย ฉนั ตอ งยิงมันทนั ในขณะที่มนั ว่ิงเขา ใสคุณขา ง
หลัง กอนทจ่ี ะทนั มาถงึ ตัว”
“หรอื มา ยงัน้ กไ็ มไดกลบั มาอีกเลยท้ังสองคน พอมันเหยยี บรพนิ ทรเสรจ็ แลว ก็คงหนั มา
เหยยี บนอยแหลกไปอกี คน”
พช่ี ายขัด ไชยยนั ตหวั เราะ ไมถอื สาเพราะรนู สิ ัยชา งกระเซา เยาแหยด อี ยแู ลว พยกั หนา รับ
วา
“จริงฉนั เช่ือ เหน็ ตวั เองโชคดี ยงิ กระทงิ ไดส บายๆ เลยคยุ ใหญนะ...”
พลางเขากห็ ันไปทางจอมพราน มองดวยประกายตาแจม ใสสนิทใจ
“ในชีวติ ทหี่ ากนิ อยูกับสตั วป า มานาน นอกจากกระทิง คุณเคยบาดเจ็บกบั สัตวช นดิ ไหน
อีกบา ง?”
“ไมเ คยครบั นอกจากสตั วเ ล็กๆ ทผ่ี มพยายามจะจบั มนั ในขณะทีม่ นั ติดขา ยหรือกรงดกั
เผลอๆ มนั ก็กดั เอาบา งเหมอื นกนั แตไ มฉกรรจอ ะไรนกั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

396

“รายการลากระทิงของเรา พอหอมปากหอมคอกนั แลว นอ ยยงิ ไดตวั หนงึ่ ไชยยนั ตตาม
ยงิ ไดอ กี ตัวหนงึ่ รวมท้ังมเี รอ่ื งตนื่ เตนจนเกือบเอาชวี ติ ไมรอด ผมเห็นวาควรจะยุติเพยี งพอแลว
ถงึ แมผ มจะไมม โี อกาสยิงไดด ว ยตัวเองกช็ างมันเถอะ”

“แปลวาคุณชายจะใหเ ดนิ ทางตอหรือครบั ?”
“หรอื คณุ เหน็ ยังไง?”
“สดุ แลว แตจ ะส่งั เถิดครบั ผมเองก็เปน หวงเร่ืองการไปใหถงึ หลม ชา งเสยี โดยเรว็ เพอื่ จะ
เร่ิมตนเดนิ ทางแทจ รงิ เสยี ท”ี
พรานใหญตอบอยางสุภาพ
“ตามโปรแกรมเดิมของคณุ อนั ดับตอ ไปกค็ ือการลาเสอื เมือ่ ไปถึงหว ยยายทอง...”
หัวหนาคณะเดนิ ทางกลาวเนบิ ๆ จุดกลอ งสบู สีหนาเครง ขรึมลง
“แตผมคดิ วา เราผา นรายการนี้ไปเสยี เถอะ ตลอดระยะทางที่เราผา นมา เราประจนั หนา กบั
เสอื แลวก็ลามันอยตู ลอดเวลาแลว การจะหมายลา มันจรงิ จังตามโปรแกรมเดมิ คงไมท ําใหมรี สชาติ
อะไรนัก เพราะชาชนิ เสยี แลว และถา ไมต ดิ เร่ือง ‘ไอแหวง ’ ผมกอ็ ยากจะมงุ ตรงไปหลม ชางเลย
ทีเดยี ว”
“แลว แกจะเอายังไง?”
ไชยยนั ตหนั ไปถามสหายของเขา
“ฉนั คดิ วา เรม่ิ ตน แตพรุง นี้ เราวางแผนตาม ‘ไอแหวง’ ใหจรงิ จังไดแ ลว ลมมันไดเ ร็ว
เทา ไหร เรากจ็ ะเรมิ่ ตน การเดนิ ทางที่หลมชา งของเราไดเ รว็ ข้ึนเทา นน้ั ”
พรอมกบั พูด หวั หนาคณะเดนิ ทางมองมายังพรานใหญ เหมือนจะขอความเหน็ รพนิ ทร
จุดบหุ ร่สี บู น่งิ ไปครู ก็บอกวา
“ก็ดเี หมอื นกนั ครบั แตผ มยังไมกลารับรองแนนอนวา การตามลา ไอแ หวง จะใชเ วลา
นานสักเทาไหร”
“นานเทาไหรก ็เทาน้ันแหละ ปลอ ยมนั ไวไ มไดห รอก เร่อื งนผ้ี มถือเปนหนาทโี่ ดยตรง
ทีเดยี ว...อาจเลกิ ลม ความตั้งใจไปแลว ถาหากวา มันไมข ยลี้ ูกหาบของเราเสียคนหน่ึง และผมไดล น่ั
ปากไปแลว”
เชษฐาพดู เสยี งหนักแนนมน่ั คง ภายในโตะสนามท่ีนั่งรวมกันอยทู งั้ สคี่ น พากนั เงยี บไป
ครูใหญ
ไชยยนั ตป ดปากหาว
“เอายงั ไงกเ็ อากัน ฉันนะ ไดทง้ั นั้น แตบ อกตรงๆ วา สองสามวันทผี่ า นมาน่ี จติ มัน
ประหวดั ถงึ อนชุ าถก่ี ระชัน้ อยา งไรพิกล ฝนถึงเขาติดๆ กันมาสองคนื แลว เราเจตนามุง หมายทจ่ี ะ
ออกติดตามคน หาเขา แตดนั มาโอเอก นั อยูน ี่เอง”
“จรงิ ดวยคะพใ่ี หญ...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

397

ดารินสอดมาแผว เบา สีหนา ของหลอนสลดลง
“กอนจะนอนหลบั หลายคืนตดิ ๆ กันมาแลว นอ ยพะวงคดิ ถึงแตเร่อื งพกี่ ลาง นอยคิดวา ถา
เราออกเดินทางจากหลมชางไดเ ร็วที่สดุ ก็ด”ี
แลวหลอ นกม็ องไปทางเพอ่ื นชาย ถามวา
“เธอฝนถึงพ่ีกลางยังไง ไชยยนั ต?”
อดตี นายทหารปนใหญ อา ปากหาวยาวอีกครัง้ ลกุ ขึน้ จากโตะ สนามเดนิ ไปท้ิงตัวนอนแผ
ทีเ่ ตยี งของเขา
“ฉนั ฝน เห็นเขายงั มีชวี ติ อยู หนวดเครารงุ รังผอมโซทเี ดยี ว ในฝน วา เขาอาศยั อยใู น
กระทอมกลางปา ทบึ แหง หนง่ึ รมิ ลาํ ธาร กระทอนนน้ั ปลกู อยใู ตต นไมใหญ ในฝนวา เราทง้ั หมดตาม
ไปพบเขา ตะโกนเรียกเขา แตเ ขาเหมือนจะไมไดยนิ มนั อาจเปน เรือ่ งของจิตพะวงครนุ คดิ ก็ได เลย
ทาํ ใหฝ น ไป”
ทุกคนพากนั เงยี บงนั กนั ไปอกี ในที่สุด เชษฐากเ็ อย ขึน้ แหบตาํ่
“ฉันก็เปน หว งกลาง ไมนอ ยไปกวาแกหรือนอ ยนนั่ แหละ แตลมื เสียแลว หรือวา แกกบั
นอยนนั่ แหละ ทีอ่ ยากจะถือโอกาสลา สัตวไ ปดวย ซึ่งฉนั ไมอยากจะขัดใจ แตถ งึ เราจะหว งเรือ่ งการ
ตดิ ตามเขาสกั เพียงไรก็ตาม เราก็มภี าระหนาทีท่ ี่จะตอ งจัดการกบั ไอแ หวงใหส าํ เรจ็ ลงกอ น ชนิด
หลีกเลี่ยงไมไ ด มันเปนกรณพี ิเศษทเี่ กิดแทรกข้นึ มาและจาํ เปนยง่ิ ”

ระหวา งที่คณะนายจางของเขาพดู หารือในหมกู นั เอง พรานใหญนัง่ เงยี บกริบ เขามหี นาที่
เพียงสดับฟง และคอยรบั คาํ สั่งเทา นน้ั เมื่อไชยยนั ตแ ละดารนิ พากนั น่งิ ไมไดแ สดงความเห็น
ทักทว งโตแ ยง อยา งใดอกี เชษฐากห็ ันมาทางเขา

“เปนอันวา ตกลงตามนี้ เราเริ่มตนตามรอยไอแหวงไดแ ลว สําเรจ็ เมอื่ ไหรก ็มงุ หลม ชาง
เม่ือนัน้ ”

“ครบั ...” รพนิ ทรร บั คําอยางสงบ “ถา ง้นั พรงุ น้ีเรากเ็ คลือ่ นยา ย มงุ ขนึ้ ‘ปาหวาย’ เลย”
“คุณมแี ผนไวย งั ไง เกยี่ วกบั เรอ่ื งนี”้
พรานใหญย กมอื ขึ้น ลบู คางอนั หนาทึบไปดวยเครา ตาหรล่ี ง
“เราจะไปตงั้ แคม ป หรอื อกี นัยหนง่ึ ศนู ยก ลางที่พักของเราท่ี ‘ปา หวาย’ ครบั หลังจากน้ัน
กจ็ ะออกตามรอยในรัศมรี อบดาน การตามลา มัน เราจะไปกันเพยี งเฉพาะผูทล่ี า มนั เทา นัน้ สวนใหญ
ใหพกั รอกนั อยทู ีแ่ คม ป หรอื ถาการตามตองอาศยั เวลานาน กอ็ าจใหข บวนเดินคบื หนา ตอ ไปมงุ หลม
ชา งพลางๆ เพ่ือจะไดไมเ สยี เวลา ภายหลงั จากท่เี ราลา มันสาํ เร็จแลว เราคอ ยตามหลงั ไปพบกันท่ี
โนน รายละเอยี ดจะมอี ยางไร คอ ยไปวางแผนกันอกี ที แลว แตภ ูมปิ ระเทศและเหตุการณ”
หัวหนาคณะเดินทาง พยกั หนา ไชยยันตก ร็ อ งถามมาวา
“แลว เรื่องกระทิง ตัวที่ฉันยิงไวน น่ั ละ จะทงิ้ เปลาใหเปน เหยอ่ื เสอื งนั้ รึ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

398

“ไกสกั ขนาดไหน ที่กระทงิ ตวั น้ันถกู ยิงลม ?”
เชษฐาถามพรานใหญ
“ถาเดนิ อยางพรานผชู าํ นาญ ลัดทางใหตรงเปา หมายเลย ระยะเวลาเดนิ กเ็ ห็นจะอยใู นราว
3 ถงึ 4 ชว่ั โมง จากนี่ครับ”
“ถาเราจะเอาเนอื้ พรานของผมคนไหนกไ็ ปแทนไดท งั้ สน้ิ ถาผมบอกทีห่ มายละเอยี ดแจม
ชัดแกเขา”
“ถางนั้ เอายงั ง้ี พรงุ นี้ คุณสงพรานของคุณคนใดคนหน่งึ พรอ มลูกหาบและเกวียนไปเอา
เนือ้ กระทิงมาเสยี กอ น เราจะหยดุ พกั กันทน่ี อี่ ีกคนื หนึ่ง ดเี หมอื นกนั คณุ เองก็บาดเจ็บอยู จะไดม ี
โอกาสพกั ผอ นเสยี หนง่ึ วนั มะรนื เราคอยเคลอ่ื นยา ย”
“เร่ืองบาดเจบ็ ของผมนะ ไมเทาไหรห รอกครับ ถงึ จะเดินทางกนั พรงุ นี้ก็ได แตถา คดิ จะ
สงเกวยี นไปเอากระทงิ ตวั น้นั จะพักอยอู กี สักคืนกด็ ีเหมอื นกัน เมอ่ื สง เกวยี นไปแลว ก็ควรจะเก็บ
หนังเสือมาเสยี ดว ย สามตวั นอนตายอยใู กลๆ กบั ซากกระทงิ นนั่ แหละ สองตัวผมยิงได อกี ตวั
กระทิงตวั นัน้ ขย”ี้
“กวาพวกทสี่ ง ใหไ ปเอา จะไปถงึ เนื้อมิเนาเสียกอ นหรอื ?”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ พูดขึน้ เปรยๆ
รพินทรตอบวา
“ท้ิงไวป ระมาณ 10 กวา ชวั่ โมงอยางนี้ ดจู ากลกั ษณะภายนอกกจ็ ะเหน็ พองอดื ยังง้นั เอง
แหละครบั เครอื่ งในมนั จะเนา กอน แตเ นอื้ ยงั ไมเปนไร เราจะใหพ วกนั้นชาํ แหละเอามาแตเ นื้อ ถา
แลเน้ือออกมาแลว เน้อื กย็ งั พอสดอยไู ดจ นถงึ เวลาทพ่ี วกนน้ั เอากลบั มาถงึ ทนี่ ่ี หรอื ถา เห็นทา ไมด ี
พวกนนั้ จะจดั การยา งรมควนั ไวก อ นทจี่ ะลําเลียงมา”
เม่อื ตกลงกันเปน ท่ีเรียบรอย รพนิ ทรก ็ผละออกมาจากเต็นทข องนายจา ง เชษฐาพยายาม
จะรงั้ ใหเ ขานอนพักอยูทเ่ี ตียงสนามภายในเตน็ ทอ ีกครัง้ หนง่ึ โดยอา งวา เขายังบาดเจบ็ อยู แตพราน
ใหญป ฏิเสธโดยสภุ าพ บอกวา เขามธี รุ ะทจ่ี ะตอ งออกไปสั่งงานกบั คนของเขาทกี่ ําลงั รอคอยอยเู บอื้ ง
นอก พอรางเพรียวแกรง นน้ั ลับกระโจมออกไป ไชยยนั ตก็ลกุ ข้ึนนั่งเปลีย่ นเสื้อผา เตรยี มนอนอยา ง
ละเหย่ี เพลยี แรง
“ยงิ่ รวมชวี ติ กนั นานวันออกไป ฉันก็รักนาํ้ ใจและทกุ ส่ิงทกุ อยา งในตวั เขาเพ่ิมข้นึ ทุกขณะ
คณุ อาํ พลเลือกคนนาํ ทางใหเ ราไมผ ิดเลยเชษฐา”
ไชยยนั ตเอยขนึ้ เบาๆ
“แกเพง่ิ จะรชู ดั เอาอตี อนตามรอยกระทงิ รว มกบั เขาน่ีนะหรอื สาํ หรบั ฉันรูสึกมาแลว คน
คนนจ้ี ะเปนมติ รทห่ี าไดย ากทส่ี ุดสําหรบั มิตร”
“แตกจ็ ะเปนคปู รับท่รี ายกาจเกินเชื่อทีเดยี ว สาํ หรับคปู รับ!”
ดารนิ พดู โพลง สอดมา แลวหลอ นกเ็ ขานอน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

399

แงซายน่ังเปน เงาตะคมุ อยูท่ีขอนไม รมิ กองไฟเหมือนเชน ทกุ คร้งั ท่ีเขาเคยเหน็ ขณะที่
รพินทรโ ผลพนออกมาจากกระโจมของนายจาง รา งใหญโ ตงดงามราวกับตกุ ตาสลักดวยทองแดง
น้ัน อยใู นอาการดษุ ณภี าพ ตาจองอยทู เี่ ปลวไฟในกอง กอดเขา

พรานใหญเ ดนิ ผานเขาไปใกล ใบหนา นนั้ จงึ เงยขน้ึ ชา ๆ มองมายังเขาดวยสายตาเงียบๆ
รพนิ ทรจ ะเลยผานไปแลว แตก็หยดุ ชะงกั ยืนอยฝู งตรงขามของกองไฟ ควกั บหุ รี่ขนึ้ มาคาบแลวกม
ลงหยิบฟนในกองขน้ึ มาตอ สูบ

“แกอยยู ามตลอดทง้ั คนื ไมใชห รอื คนื นี้?”
เขาถามเรอ่ื ยๆ
“ครับ ผูกอง”
“ดแี ลว ฉนั จะขอนอนใหห ลับสนิทสกั คืน ดูแลบรเิ วณแคม ปท ้ังหมดใหด ีอยา ใหเกดิ อะไร
ข้ึน โดยเฉพาะอยางยิง่ ...ทก่ี ระโจมพักของนายจาง”
“ครบั !”
เสียงหาวต่ํารบั คาํ แลว ริมฝปากกป็ รากฏรอยยม้ิ นอ ยๆ มองนงิ่ มายงั เขา
“บาดแผลของผูกอง ปลอดภยั เรียบรอยหรอื ครับ”
“ฉันไมเ ปนอะไรมากนักหรอก และเดยี๋ วนี้เรียบรอ ยดีแลว แตม นั ระโหยเหลือเกนิ อด
นอนมาหลายคนื ”
“ผมไดย นิ แวว ๆ วา นายใหญสั่งใหเ ลกิ เสยี เวลาฆาสตั วอ น่ื ๆ ทั้งหมด ใหเ ริม่ ตนตามไอ
แหวง ”
เขาพยกั หนา
อดีตนายทหารกองโจรกะเหรีย่ ง หลบตาชะโงกตวั ซนุ ฟนเพ่ิมเตมิ เขา ไปในกองไฟ น่ิง
เฉย รพนิ ทรข ยบั จะผละไปแตแลว ก็ชะงักอกี ครัง้ หนั ไปจองพนิ ิจดูหนมุ ชาวดงพเนจรผลู กึ ลบั ดว ย
ประกายตาคน หา
“ฉันสังเกตมานานแลว แงซาย รสู ึกวา แกจะกระวนกระวาย อยากไปใหถงึ หลมชา งเสีย
โดยเรว็ แกตอ งการใหเรม่ิ ตน เดนิ ทางจากทนี่ ่นั เรว็ ทส่ี ุด ท้ังๆ ทีค่ วามรสู ึกชนิดนี้ มนั นาจะเปน ของ
พวกนายจา งของเราโดยตรงไมใ ชของแก ซ่ึงเปนแตเพยี งคนรบั ใชตดิ ตาม...”
รพินทรพดู หาวตาํ่ แชม ชา จองมองดูใบหนานน้ั ตาไมก ระพริบ และถามเนนมาใน
ประโยคทายวา
“บอกซิ แกมีเจตนาอะไรเกย่ี วขอ งกับการเดนิ ทางมหาวบิ ากเชนนี้ ฉนั จําไดว า ฉนั ถามแก
มาหลายครั้งแลว ”
กระเหรยี่ งหนมุ รางยกั ษ เงยหนา ขน้ึ สบตาเขาอีกคร้ัง มอื ใหญแ ข็งแรงทั้งสองลูบกันไปมา
ชาๆ อยางปราศจากความหมาย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

400

“ผมเพียงแตมคี วามรูสกึ วา เจานายไมควรจะมาเสยี เวลาอยกู บั การเที่ยวลาสตั วโ ดยไม
จาํ เปน เปน แตเ พียงความรูสกึ เทา น้ัน! แตเม่อื เจานายตอ งการ ผมซึ่งเปนแตเพยี งผรู ับใชก ไ็ มอ ยใู น
ฐานะจะแสดงความเหน็ อะไรออกมาไดท ั้งส้นิ ซงึ่ ก็คงจะลกั ษณะเดยี วกบั ผกู องนนั่ แหละ ผมใหส ัตย
ปฏญิ าณแลว วา การสมคั รตดิ ตามมารับใชในการเดินทางครัง้ นี้ เปน เจตนาที่บริสทุ ธ์ิ ไมไดมี
แผนการรายใดๆ ทงั้ ส้ิน ผมตอ งการเหน็ ในสงิ่ ที่เกดิ มาไมเ คยเหน็ ตอ งการเผชิญกับส่ิงทีเ่ กิดมาไม
เคยเผชิญ อนาคตฝากไวก บั การเสี่ยง เทาทแ่ี ลว แลว มา ในโลกนผ้ี มอยคู นเดยี ว...ไมมีหวงหรือขอ
ผกู พันใดๆ ท้งั ส้ิน”

“ดนิ แดนลีล้ ับเบอ้ื งหนา โพน...”
แงซายหร่ตี าลง มองเลยศีรษะของจอมพรานไปในความมดื ทึบของบรรยากาศอยางเลือ่ น
ลอย เสยี งทกี่ ลาวตอมาเปน เสียงพึมพาํ เหมือนกระซิบ แสงไฟในกองเพลิงเบ้ืองหนา สะทอ นสอ ง
แกวตา และเปน ประกายประหลาด
“อะไรจะรอคอยอยูข างหนา ถา หากเราคนมันพบและไปถงึ มัน...อาจเปน ความมดื หรือ
อาจเปน ความสวา งอนั สดใสสําหรบั คณะเจา นาย สาํ หรบั ผูก องเอง หรอื สาํ หรบั ผม สวรรคเทาน้ันที่
จะรไู ด เทอื กเขาพระศวิ ะท่เี ราจะมุงไป ผูก องก็ทราบวา ไมเ คยปรากฏอยูในแผนท่ขี องภมู ิศาสตรใ ดๆ
ในโลก นอกจากคาํ บอกเลา กนั มาตอ ๆ หรอื มิฉะนน้ั กจ็ ากลายแทงประกอบนยิ ายเหมอื นเรือ่ งฝน ผู
กองคงเคยแวว ๆ ขา วมันมา ผมเองกเ็ คยไดย ิน ไดเหน็ ในความฝนในชว งชีวิตหนง่ึ ของมนุษยเ รา ไม
วา จะเดนิ ดวยเทา หรอื ดวยพาหนะอะไรอาจไปไมถึงมนั เลยกไ็ ด มันเปนดินแดนจดุ นดั พบระหวา ง
กลางวันและกลางคนื ”
คําพดู ของแงซาย ทําใหพรานใหญง งงนั ไปดว ยความรูสกึ ประหลาดลํา้ เขาคงจองหนา
หนมุ กะเหรย่ี งผูลึกลบั อยเู ชนน้ัน แลวทรดุ กายลงนงั่ บนขอนไมฝง ตรงขาม
“แกพูดแปลก แงซาย ฉนั ไมเขา ใจ หมายถึงอะไรทแ่ี กบอกวา มนั เปน ดนิ แดนจุดนดั พบ
ระหวางกลางวนั และกลางคนื ?”
แงซายเปลีย่ นสายตาไปจับอยทู ่เี ปลวไฟในกองอนั แลบวอมแวมอีก อาการตกอยใู นภวงั ค
“ไมเคยมีใครไปถงึ ดินแดนนนั้ แลว กลับออกมาบอกเลาใหโลกภายนอกรเู ห็นได นอก
จากพระธดุ งคพ มาท่ีอุปการะผมองคเ ดียว เดย๋ี วนท้ี า นก็มรณภาพไปแลว เราอาจไปแลวไมพ บมนั
หรอื ไปไมถึงมันก็ได เทอื กเขาพระศวิ ะคือสถานท่อี าถรรพณอ ยูในดนิ แดนสนธยา เปน ถ่นิ ลบั แล
เปน โลกสวนหน่งึ ทไี่ มม กี ารสาํ รวจพบ และบนั ทกึ ไวใ นรายงานของนกั สาํ รวจคนใดในโลก นอก
จากคําบอกเลาในนยิ ายทส่ี บื ตอกนั มาหลายชั่วคน”
“ก็ไหนแกบอกแตแรกวา ถน่ิ ฐานของแกอยทู ่ีน่ัน?”
“นั่นเปน คาํ บอกเลาของพระธดุ งคองคท ี่เล้ยี งผมมา ทา นบอกผมเมอื่ กอนทา นจะตาย
ขณะท่ีตกอยใู นความอปุ การะของทา น ผมยังเปนทารกเกนิ กวาทีจ่ ะจาํ ความใดๆ ได นอกจากจะรู
โดยการบอกเลาของทานเทานั้น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

401

“ทานบอกอะไรแกบาง?”
แงซายสายศีรษะแชม ชา
“ทา นไมไ ดบ อกอะไรผมมากไปกวาบอกใหรูวา แมข องผมระหกระเหนิ ออกมาจาก
ดินแดนนน้ั พบพรานปาคนหนงึ่ กอ น แลว ตอ มาพรานกเ็ อาผมไปฝากไวกบั พระธุดงค สว นแมข อง
ผมไดต ายไป ผมไดอ ยใู นความคุมครองของทา น แลว ตอจากนนั้ เมอื่ ผมเริม่ โตขึน้ ทกุ สงิ่ ทุกอยางก็
เร่ิมเขามาใหผมไดพ บเห็นในความฝน มนั เลอะเลือนสบั สนไปหมด ผมต้ังใจไวว า สักวนั หนง่ึ ผมจะ
พยายามกลับไปยงั ดนิ แดนอนั เปน ท่มี านี้ ไมม ีความตอ งการอะไรมากไปกวาจะไปใหถึงและไดเ หน็
พอผกู องใหค นประกาศรับสมัครคนใชในการเดินทางคร้ังนี้ ผมก็มาสมคั ร...ไมมีเลหกลหรอื แผน
ทจุ รติ ใดๆ แอบแฝงอยทู ้งั สิ้น”
“มนั จะเปน แดนอาถรรพณหรือแดนสนธยาอะไรก็ตามที ถา มันมีอยจู รงิ เรากต็ อ งไปถึง
มันจนได แตส าํ หรับฉนั เองก็ขอบอกตามตรงเหมือนกนั วา ยนื อยใู นระหวา งความลงั เลวา เทอื กเขา
พระศิวะจะมีอยจู ริงหรือไม ท่ีอาจหาญนําทางเสยี่ งมาในคร้งั น้ี ก็เพราะเงนิ คาจา งอยา งเดียว อยางที่
บอกแกแลว ฉันไดย นิ ขา วมนั มาแลว จากพวกพรานเกา พนื้ เมอื งทแี่ กต ายไปแลว หลายคน มนี ิทาน
สารพัดเร่ือง ประกอบอยดู ว ยหลักฐานบางอยา งท่ีไดมา ก็ดูจะเปนจรงิ จงั นา คดิ ยิ่งมาประกอบกบั
เหตุผลตามคาํ บอกเลาของแกดวย มันยิ่งทําใหเขา เคา มากขึ้น แตนแ่ี นะ แงซาย แกรูไ ดย งั ไงวา
เทอื กเขาพระศวิ ะมีลายแทงบนั ทกึ ไว แกเคยเหน็ รึ?”
แงซายส่ันหนา อีกคร้งั สบตาเขา
“ผมไมเคยเหน็ แตผมเชือ่ วาจะตอ งมี เขยี นขน้ึ โดยมอื ของใครตอใครในสมยั ไหนบา ง
และเทจ็ จริงประการใดก็สดุ ทจ่ี ะรูไ ด สาํ หรับผูกอง ถา ไมมลี ายแทงเปน หลกั ฐานอยใู นมอื บา ง กค็ ง
ไมห าญนาํ ทางครั้งนี้ เพราะอยา งนอยกจ็ ะตอ งอาศยั ลายแทงเปน เครอ่ื งนําทาง”
“แกรคู วามจรงิ แลวใชไ หมวา การเดินทางของเราในคร้งั นี้เพ่อื อะไร?”
“ครบั รแู ลว นายชายกับนายหญงิ ตอ งการติดตามคนหาคนคนหนง่ึ ทห่ี ายสาบสญู ไป คน
คนนน้ั เปน นอ งชายของนายชาย เปน พขี่ องนายหญงิ เปน เพ่ือนของนายทหารปน ใหญ โดยไดขาว
ครั้งสดุ ทายวาคนสาบสูญผูนั้น บายหนามงุ เทอื กเขาพระศิวะ เพ่อื จะแสวงขมุ เพชรในดนิ แดนนนั้ ”
รพนิ ทรจดุ บหุ รี่สบู เปน ตัวทส่ี อง ตาคนเฉียบของเขามเี ปา หมายน่ิงอยูเ ฉพาะใบหนา คม
สนั บึกบึนของหนุมกะเหรย่ี งพเนจร น่งิ ไปครู
“แกรูขา วมากอ นหรอื เปลา หรือเพิ่งจะมารูในขณะที่ออกเดินทางมาน?ี่ ”
สายตาของแงซายทมี่ องตอบเขา เปด เผยบริสุทธ์ิ
“ผมไดขาวมากอนบางเหมอื นกนั กอ นทีจ่ ะมาสมัครเปน คนใช ขา วทไ่ี ดมากค็ อื เม่อื
ประมาณปเ ศษมาแลว มนี ักลา สตั วช าวกรงุ คนหน่ึง พรอ มกับพรานเฒาพน้ื เมอื งลาวโซงชอ่ื หนาน
อนิ เพยี งสองคน ออกเดนิ ทางจากหลม ชา ง... ‘ดงมรณะ’ โดยมงุ เทอื กเขาพระศวิ ะ ทงั้ สองคนออก
เดนิ ทางเงยี บหายไป จนกระท่งั เด๋ียวนไ้ี มมใี ครพบเห็นหรอื ไดขา วอีก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

402

“เมอ่ื ปเศษมาแลว แกอยูแถบไหน?”
“หวยเสือรอ ง ผมกําลงั ตามแรดตวั หนง่ึ อยทู แี่ ถบน้นั ”
“แกไดพ บเหน็ ชายคนน้ัน คนที่ใชช่อื วา ชด ประชากร ในระหวางทองเทีย่ วอยใู นปา บาง
หรอื เปลา?”
“ผมไมเคยพบเขา เคยแตไดข า วการออกเดนิ ทางและจดุ มงุ หมาย ผมออกจากหว ยเสือรอง
ในทนั ทที ่ีไดขา ว เพ่อื จะมาดกั พบเขาทีห่ ลม ชา ง ต้ังใจจะขอสมัครตดิ ตามไปดวย แตข ณะทผ่ี มไปถงึ
หลม ชา ง ปรากฏวาเขาไดเ ดนิ ทางลวงหนาไปจากท่ีนน่ั ถึง 5 วันแลว ผมออกตามไปได 7-8 วันในปา
ทเ่ี รียกวา ‘นรกดาํ ’ แกะรอยเขาไมพ บ และบงั เอญิ ลม ปวยลงเสียกอนเพราะถกู งกู ดั พระธุดงคองค
หนึง่ มาพบผม ในขณะทนี่ อนสลบอยู ชวยแกพ ิษงใู หผ ม และบอกใหผ มถอยกลับกอน ทา นยงั บอก
อกี ดวยวา ใหผมรอคอย สักระยะหนึ่ง การเดนิ ทางของผมทตี่ ง้ั ใจไวจ ะสําเร็จผล ผลเชื่อทา นจงึ กลบั
ซ่งึ กพ็ อดกี ับทผ่ี กู องประกาศหาคนอาสาสมัครเดินทางคร้งั นี้ ตรงกับคาํ บอกลว งหนา ของพระธุดงค
องคนั้นไมม ีผดิ ”
รพินทรต าเปน ประกาย ครางออกมา
“อือม นี่เปน ขาวใหมท เี ดยี ว ที่ฉันรวู า แกเองกร็ ะแคะระคายในการเดนิ ทางของ ชด
ประชากร และเคยทจ่ี ะคิดตดิ ตามไปกบั เขาดวย แตพ ลาดกนั เสยี กอน แกไดเ ลาเรอื่ งน้ีใหเจา นายของ
เรารหู รอื เปลา?”
แงซายยม้ิ นอ ยๆ
“ผมไมไ ดเลา เพราะไมม ใี ครถาม แตเ ม่ือผกู องถามผมกบ็ อกตามจริง”
“ใหต ายซิ แกนี่มนั อมพะนาํ เสียจริง!”
พรานใหญบน เบาๆ พรอมกบั จุปาก
“เก็บเงยี บไมเห็นแพรง พรายอะไรท้ังนน้ั นอกจากจะถกู ถาม วา แตพ ระธุดงคอ งคที่
ชว ยชวี ิตแกไวจ ากงูกดั คราวนัน้ เถอะ ทา นทาํ นายใหแ กยงั ไงอกี บาง ทา นบอกดว ยหรือเปลาวา การ
เดนิ ทางของแกจะไปถึงเทอื กเขาพระศวิ ะหรือไม อนาคตขา งหนาเปนยังไง”
“ทานบอกผมแตเ พยี งวา อยาไดพ ยายามตดิ ตามสองคนน่ันไปอกี ใหถ อยกลับกอ นและ
อกี สกั ระยะหนงึ่ จะมคี นกลมุ หน่ึง ตามคน หาทง้ั สองคนนัน้ ใหผ มรอโอกาสตดิ ตามมากับคณะนน้ั ”
รพินทรเต็มไปดวยความตนื่ เตน สนใจในคําบอกเลาของแงซาย ความอิดโรยออ นเพลยี
หายไปหมดสนิ้ ตาสวางโพลน ซักตอมาโดยเรว็
“นา ประหลาดมาก น่ีกแ็ ปลวา พระธดุ งคองคน ัน้ บอกแกไว ตรงกบั ความจริงทสี่ ุด อัน
หมายถึงวา ทา นจะตอ งรหู รือมฉิ ะน้ันกม็ องเหน็ อนาคตอยางแมน ยําทีเดยี ว ในฐานะท่ขี ณะนน้ั แกก็
มงุ ตามท้ังสองคนนนั้ แกไมไ ดถ ามหรอกหรอื วาท้ังสองคนจะเปน อยา งไรบาง เขาจะไปถึงเทือกเขา
พระศิวะสมกบั เจตนามุงหมายไวห รอื เปลา ปลอดภยั เรยี บรอยดีมชี วี ติ อยู หรอื วา ไดร บั ภยั อันตราย
เชนไร”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

403

“ผมถาม แตทา นไมไ ดบ อกอะไรทงั้ สิ้น เพียงแตใ หผ มถอยกลับเทานั้น ขณะที่เดนิ แยก
จากกนั นน้ั ผมเหน็ ทานเดินคลอยหลังลับปากดา นเขาไป พอวิง่ ตามไปดู ทา นกห็ ายไปเสยี แลว อยา ง
ไมมรี องรอย ลักษณะของทา นเหมอื นหลวงตาองคท ีเ่ คยอปุ การะผมมาไมมผี ดิ และก็เรียกช่ือผมได
ถูกโดยทผี่ มไมไดบ อกทา นเลย ทา นปรากฏตัวข้นึ เพยี งแคใหยากินแกพ ิษงู และสง่ั ใหผ มกลับเทา นนั้
ไมไดอ ยนู านหรือพูดอะไรกนั มากนกั ”

พรานใหญห รีต่ าลง เมม ริมฝป ากแนน ลักษณะทา ทตี ามคําบอกเลาของแงซาย ไมมอี ะไร
ทจี่ ะสอเปนเทจ็ หนมุ ชาวดงพเนจรพดู ซอื่ ๆ ความล้ีลับพสิ ดารของพระธดุ งคอ งคทแ่ี งซายเลาก็
เชน กัน มนั เกดิ ขึ้นไดอ ยางไร ก็ยากทจ่ี ะวนิ จิ ฉัยไดถ ูกตอ ง

เขาเองแมจ ะผานโลกที่เจริญขดี สดุ มาแลว แตชีวิตท่ีคลกุ คลีอยใู นแดนกนั ดาร มันก็สอน
ประสบการณใหต ระหนกั อยเู สมอวา ในสงิ่ ท่โี ลกเจริญแลวอางวา เหลือวิสยั เปน ไปไมไ ดน ้นั ในโลก
มืดมนั ยงั มใี หไ ดพ บเหน็ อยเู สมอและไมจาํ กดั เวน ไวแ ตว า เม่อื ไหรจะเกิดขึน้ เทาน้ัน

และอยางนอ ยท่สี ดุ ลกึ จากหลม ชา งเขา ไป แงซายก็เคยผา นเขาไปกอนบา งแลว และคงจะ
ลา้ํ ลึกเขาไปมากกวา ทเ่ี ขาเองเคยลองเขาไปสาํ รวจ มันเปน ดงดาํ ...ปา ดกึ ดําบรรพ ตนไมแตล ะตนไม
ตํ่ากวา สิบคนโอบข้นึ ไป ระออุ า วอบั ช้ืนชนิดทไ่ี มนา จะมมี นษุ ยคนใดเขา ไปใชช ีวติ อยไู ด เพราะเตม็
ไปดว ยสรรพอนั ตรายรอบดา น รวมทั้งสรรพสัตวร ายนานาชนดิ ท่ีไมเ คยสํารวจพบมนั มากอ น

น่ันเปน เพยี งปากทวารเบือ้ งแรกของทศิ ทางทจี่ ะมงุ ไปเทือกเขาพระศิวะเทานัน้
ไกลออกไปกวา นน้ั ไมร ูอีกสกั กีด่ ง ก่ที ุง หรือกขี่ ุนเขาทุรกันดาร ตลอดระยะทางมนั จะ
ลําบากยากเยน็ สกั แคไหน ในการท่ีจะดาํ รงชวี ติ ผานไปไดโ ดยสวัสดภิ าพ หนทางนั้นแหละทีช่ ด
ประชากร หรอื ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธ์ิ บุกบ้นั ฟน ฝา ลว งหนา เขาไปแลว โดยไมมีใครรขู า วการ
เคลือ่ นไหวมาจนบัดน้ี วาเขายังมชี วี ติ อยู หรือตายแลว
นึกมาถงึ ตอนนี้ เขามองเหน็ ภาพวาระสุดทายของเนวนิ หนมุ นกั เสีย่ งโชคชาวพมา ที่มา
ตายในออมแขนของเขา ผดุ เดน ขึ้นอกี ครั้ง ลกั ษณะทา ทีของเนวินก็ดี คาํ พดู ทกุ ประโยคก็ดี มันตดิ หู
ติดตาอยจู นกระทั่งปจจบุ นั ชนิดไมมวี นั ลมื เนวนิ เปน เจาของลายแทงของบรรพบรุ ุษตนเองที่มอบ
ตอ มาใหเ ขา
เนวนิ ผูส งั เวยชวี ิตใหกับความทะเยอทะยาน มุงหวังในโชคลาภมหาศาล ซ่ึงซอ นเรน อยู
ในทา มกลางแดนสนธยาถิ่นมรณะ จนกระทง่ั ในท่สี ดุ มฤตยกู ็คราชวี ติ ของเขาไปเสีย
บดั น้ี รพนิ ทรย อมรับกับตนเองวา เปน การยากเหลอื เกนิ ทีจ่ ะหวงั วา ม.ร.ว.อนชุ า และ
พรานพ้ืนเมอื งของเขายังมชี วี ติ เหลอื อยูเ พื่อรอคอยใหต ดิ ตามคน พบ ลกั ษณะการตายของเนวินยอม
จะยนื ยนั ใหรูชัดเปรียบเทยี บอยูแลว

“ฉันตองการความเหน็ อะไรจากแกสกั อยา งหนึ่ง แงซาย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

404

ในท่สี ดุ เขาเอยข้นึ แผว ตํ่า สหี นา เครงขรึมเปล่ียนสายตาไปจับอยูท เี่ ปลวไฟในกองท่ี
เดียวกบั ทแ่ี งซายซงึ่ จองอยูกอ น หนมุ กะเหรีย่ งผลู กึ ลับเหลอื บแวบมองดจู อมพราน

“ทา นตอ งการความเหน็ อะไรจากผม?”
“ชด ประชากรคนน้นั ...” รพินทรพดู เบาเหมอื นกระซบิ “แกคดิ วา เขายังมีชวี ิตอยูรอดอยู
หรอื เปลา และไปถึงเทอื กเขาพระศิวะหรือเปลา ?”
แงซายน่ิงเงยี บไปครูใหญ ลมดึกพดั ปะทะใบไมไหวกระทบกนั แสกสาก และมีเสียงชาง
รองแวว มาจากหบุ เขาลกึ สลับไปกับเสียงเหาหอนของหมาในทีม่ าจากดา นตรงขาม ไมสดบางก่งิ
อันเปน ฟนอยใู นกองไฟปะทเุ บาๆ
“ถา เขาไปไมถ ึงเทือกเขาพระศิวะ เขากอ็ าจจะยงั มีชวี ติ อยคู รับ”
ในทีส่ ดุ แงซายกก็ ลาวข้นึ อยา งระมดั ระวงั
“หมายความวา ยงั ไง ทแี่ กพดู วา ถา ไปไมถงึ กอ็ าจจะมชี ีวติ รอดอยู กถ็ าเขาไปถงึ จดุ หมาย
นั้นละ เขาจะตองตายง้นั รึ มนั มีอะไรแตกตางหรอื มีเหตผุ ลตามความรูสกึ ของแกอยา งไรในทงั้ สอง
ขอ นี”้
เปน คร้งั แรกทร่ี พินทรเ หน็ แงซายถอนใจเบาๆ นิดเดยี วเทานน้ั แลว รอยยมิ้ ทด่ี บู รสิ ุทธิ์
เหมือนเดก็ ๆ กป็ รากฏขน้ึ ทรี่ ิมฝปากคนู น้ั
“ผมก็บอกไมถ กู เหมือนกนั ครบั ผกู องวา อะไรทําใหผมมคี วามรสู กึ เชน นน้ั ...”
แงซายชะงกั ไปครู เกลีย่ ไฟในกองแลว กม ลงเปาใหล กุ โชนข้ึน กลา วตอมาโดยไมม อง
หนา เขา
“ผูกองคงจะเคยไดย นิ นยิ ายเรอ่ื งทีผ่ มกาํ ลงั จะพูดถงึ นี่ มากอนบา งกระมงั ...เลา กนั มาตอ ๆ
อยา งไมมีหลกั ฐานวา ภายในทรี่ าบลุม อนั กวางใหญ อยใู นระหวางทวิ ลอมของเทือกเขาพระศวิ ะ ยงั
มีนครลบั แลอยูนครหน่งึ เรยี กกนั วา ‘มรกตนคร’ ชนที่เปนเจา ของอาณาจักรในความฝน นี้ จะเปน
เชือ้ ชาตเิ ผาพนั ธใุ ดก็ไมม ใี ครสามารถบอกถูก เคยเจรญิ รงุ เรืองมีอารยธรรมของตนเองมาแตโบราณ
กาลหลายพันป แตปจ จบุ นั นถี้ ูกความอาถรรพณล ้ลี ับบันดาลใหน ครนีต้ กอยูใ นมา นหมอก ไม
สามารถจะติดตอกับโลกภายนอกไดน บั เปน พันๆ ปมาแลว เหมือนถูกแยกเปน อกี โลกหน่งึ โดย
เฉพาะ และไมพอใจตอ รบั อารยธรรมหรอื การติดตอ ใดๆ จากโลกภายนอกทัง้ สิ้น คงสภาพ
ความรสู ึกนกึ คดิ และสิ่งแวดลอ ม เปน อาณาจกั รโบราณอยเู ชน นน้ั ตลอดมา มีบานเมอื ง มีประชากร
มที หารและกษตั รยิ ปกครองกนั เองโดยเอกเทศไมขึ้นกับใครทั้งสิ้น มคี วามเจรญิ เทยี บเทาชนในยุค
พนั ปมาแลวจะพึงเจรญิ ไดถงึ ขีดสุด”
พรานใหญย ิ้มพราย กม ศรี ษะรบั
“ใช! ฉันเคยไดย ินนยิ าย หรอื นทิ านเร่อื งนมี้ าจนคุนหแู ลว จากหนานไพร พรานเกา แกเ มื่อ
สมัยทฉี่ นั ยงั เดก็ อยู และไดย ินมาจากใครตอ ใครอกี หลายคน รวมท้งั ในหนงั สอื นวนยิ ายหลายเลม
ของนักประพนั ธชา งโกหกชื่อเสยี งกอ งโลกหลายคนทีเ่ คยแตง กนั ไว”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

405

แงซายยิ้มตอบ แตเ ปนย้มิ ที่เยน็ เยือกลกึ ซึง้ ตาเปน ประกายพรา งพราวจบั แสงไฟ
“นั่นแหละครบั จะเปน นยิ ายหรือเร่ืองกุกนั ขนึ้ อะไรกต็ าม กลา วกนั ตอ ไปในเนอื้ หาของ
นทิ านน้ันอกี วา ชนเผา นีแ้ หละเปนเจา ของแหลง ‘ขุมเพชรพระอุมา’ ซง่ึ ตัง้ อยู ณ สถานทห่ี นึ่งภายใน
อาณาจกั รแหงนี้ ถอื เปนสมบตั ิอันหวงแหน ทจี่ ะตองปกปกพิทักษเอาไวชว่ั กลั ปาวสาน โดยไมย อม
ใหคนแปลกหนา ตางถ่นิ คนใดแผว พานเขาไปแตะตอ งได เพราะฉะนนั้ สมมตวิ าใครสกั คนหนงึ่
จากโลกภายนอกสามารถจะคน พบทางเขา ‘มรกตนคร’ เมืองลบั แลทว่ี าน้ี ผูกองคิดวา เขาคนน้นั ควร
จะมีชวี ติ รอดอยูอกี หรอื ครบั ”
รพินทรนงิ่ งนั ไปอกี มีความรูส ึกมาอยางฉับพลนั นั้นวา สมมติวา คณะนายจางของเขาซ่งึ
กําลงั นอนหลบั สบายอยูขณะน้ี มีโอกาสไดม าฟงสิง่ ทเ่ี ขากําลังสนทนาอยกู ับแงซายยามนี้ คงจะดีไม
นอย อยางนอ ยท่สี ดุ มันก็เปน เรอ่ื งตนื่ เตนสนุกสนานนา ระทกึ ใจ และขบคดิ เลนตามธรรมเนยี มของ
นยิ ามรมิ กองไฟในปา ทง้ั หลาย เขาคดิ ไมถึงมากอนวา คาํ วา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ กด็ ี หรือคาํ วา ‘มรกต
นคร’ เมืองลบั แลกด็ ีท่เี ขาเคยไดย นิ ไดฟง แบบนยิ ายปรัมปราของบา นปาแถบน้ีมานานนม จะมา
ไดรบั ฟง อกี จากหนุมกะเหรี่ยงพเนจรผสู มคั รเปน คนใชอ าสาตดิ ตามไปดว ย
“ถา งนั้ ...”
จอมพรานพูด พรอ มกับเลิกควิ้ หวั เราะเบาๆ
“กแ็ ปลวา แกคือคนหน่ึงของชนเผานัน้ นะ ซิ! เพราะแกยอมรบั อยวู า ถนิ่ ฐานของแกอยูท่ี
นน่ั ”
“ถาพระธุดงคองคที่เลย้ี งผมมา ทา นนงั่ อยูกับเราในที่นด้ี ว ย เราจะไดค าํ ตอบทต่ี รงท่ีสุด
ครบั ผมเองกส็ งสัยอยูเหมือนกัน ทกุ ส่งิ ทกุ อยางมันเปน ส่งิ บอกเลา ใหฟ งมาเทา นัน้ ”
“แลวแกเชอื่ วา มรกตนคร เมอื งลบั แล ตัง้ อยูในหุบเขาพระศวิ ะมีจริง”
“กผ็ กู องเช่ือหรอื ครบั วา ขุมเพชรพระอุมามจี ริง?”
แงซายยอนมาตํ่าๆ จอ งตาเขานิง่ ยิงฟน ขาว ขณะท่ีรพินทรน่ิงไปอีก ก็กลา วตอมาเนิบๆ
แชม ชา
“มนั ผกู พนั กนั อยสู ามส่งิ ครบั ผูกอง ถาเทอื กเขาพระศิวะมจี ริง ขุมเพชรพระอุมากม็ ีอยจู ริง
มรกตนครเมืองลบั แลก็จริงตามนนั้ ดว ย สาํ คญั ที่สุดก็คือ เราจะคนพบเทอื กเขาพระศวิ ะหรอื ไม
เทาน้นั นน่ั เปน ประการแรก”
“ถา ง้นั ฉันกพ็ บจะไดค ําตอบในการอาสาสมคั รเดินทางมาในครงั้ น้ขี องแกแลว แกตอง
การแสวงหาโชคลาภเก่ียวกบั สมบตั มิ หาศาลตามคําบอกเลานนั้ ใชไ หม”
แงซายยมิ้ กวา ง ยืดตวั ตรง สนั่ ศรี ษะชาๆ
“ผมขอปฏิญาณตอหนากองไฟนี้อกี ครั้ง ผมไมไ ดไปเพ่อื จะแสวงหาโชคลาภในสมบตั ิ
อยางท่ีผูกองวา และถามันมจี ริง ผมจะไมเ ขาไปยุง เกยี่ วแตะตอ งหรือเหลียวแลมนั เลย ผมปรารถนา
อยา งเดยี วเทา นน้ั ถา มรกตนครมอี ยจู ริง นน่ั คอื แหลง กําเนดิ ของผม ผมตอ งการจะกลบั ไปเหน็ เราไม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

406

มอี ะไรขดั กนั เลยครบั ระหวา งสามฝา ย ฝา ยทีห่ นึง่ คณะเจา นายหรือนายจา งของเรา ทานตอ งการ
เพยี งคน ใหพบนอ งชายท่หี ายสาบสญู ไป ฝา ยท่ีสองคือทา นและเหลา พรานของทา น ทตี่ อ งการ
คาจางนาํ ทางและผลสว นแบง พลอยไดจ ากโชคลาภตางๆ ที่อาจจะคน พบ ฝา ยท่ีสามคือผม ตองการ
เพียงจะไปเหยยี บใหถ งึ แดนอันเปน ทเ่ี กดิ เปาหมายมงุ หนา อนั เดยี วกัน...คอื เทือกเขาพระศิวะเปน จดุ
แรก”

รพนิ ทรลกุ ขนึ้ ยนื ชา ๆ
“เอาละ การคยุ กับการคนื นี้ มนั ทาํ ใหฉ ันสะดวกใจขน้ึ มาก ตอไปนฉี้ ันเหน็ จะไมต อ งมา
นั่งสงสัยถงึ เร่อื งทีแ่ กอาสาสมคั รเขา มาเสยี ที เทอื กเขาพระศิวะ ขมุ เพชรพระอุมา มรกตนคร มันจะมี
อยูจ ริงหรือไม ถาไมตายเสยี กอ นเราคงจะไดรกู นั ในอนาคตขางหนา แตส ่ิงแรกที่ฉันควรจะบอกให
แกรับรไู วด ว ยกค็ ือ เปนทแ่ี นน อนแลววา เราจะออกตดิ ตามไอแ หวงกนั เปน จดุ ประสงคส ุดทาย กอ น
หนาการเรม่ิ ตน เดินทางจริงท่หี ลม ชา งตามคาํ ส่งั ของนายจา ง และฉนั ตอ งการแกรว มในการติดตาม
คร้ังน้ดี วย ในฐานะพรานคนหนง่ึ นอกเหนอื จากหนา ทคี่ นรับใชสว นตัวของคณะนายจาง แกจะมี
อะไรขัดของไหม”
“สดุ แตผูกองจะส่งั ทุกอยา งครบั ”
“ถางัน้ เตรยี มตวั ไว คณะนายจางของเราทั้งสามคงจะตอ งการลา ชางครง้ั เสยี่ งอันตราย
ท่ีสุดนี้ทง้ั สามคน เราตองการพรานคมุ กันเขา อยางนอ ยนายจา งหน่ึงคนตอพรานสองคน เมอื่ ไดแ ก
มาชว ยอกี หนง่ึ เชน น้ี ก็ครบจํานวนพอด”ี
แงซายกมหวั รบั อยางดุษณี รพินทรก ม ลงควา ปนคูมอื เดินผละมาที่กลุมพรานพน้ื เมือง
ของเขา ที่นอนรวมกนั อยู พวกนน้ั นอนกันในลักษณะหลบั ๆ ต่ืนๆ พอเหน็ พรานใหญกลับออกมา
จากเตน็ ทน ายจา งตรงเขามา ก็ผุดลกุ ขึ้นตอนรับ นายเมยหวั หนา ลูกหาบ ที่นอนอยไู มห า งออกไปนกั
กต็ รงเขา มารวมดวย
พรานใหญประชุม บอกความแกค นเหลานนั้ และสนทนาอกี ครกู ล็ มตวั ลงนอน เขาคดิ วา
จะหลบั ลงไดอ ยางเร็วทสี่ ดุ แตต รงกนั ขา ว สมองครุน คดิ อยแู ตส งิ่ ที่ไดร ับฟงจากแงซายอยอู กี เปน
เวลานาน กวา ที่จะผล็อยหลับ ไปพรอมกับความฝนอนั สบั สนยุงเหยงิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

407

18

เชารุงขน้ึ เมอื่ คณะนายจางท้งั สามตนื่ ข้ึน และออกมาจากกระโจมพัก ก็ไดทราบจากแง
ซายวา พรานใหญส ่ังใหเกดิ กับเสย พรอ มเกวยี นคันหนึ่งและลูกหาบอกี สามคน ออกเดนิ ทางไป
ตงั้ แตเ ชามดื เพื่อลําเลียงเนือ้ กระทิง และเสือทเี่ ขากบั ไชยยันตย ิงไวเ มื่อวาน ทง้ั เชษฐา ไชยยันต และ
ดารนิ ประหลาดใจเล็กนอยที่มองไมเหน็ รพนิ ทร กบั บญุ คําและจันอยูในบรเิ วณแคม ปด ว ยในขณะ
นั้น

เม่ือสอบถามหัวหนา ลกู หาบ จึงไดร ับรายงานวา พรานใหญกับคนของเขาทัง้ สอง เดิน
ออกจากแคม ปไ ปกอ นหนาทค่ี ณะนายจางจะออกมาจากเตน็ ทเลก็ นอ ย ตดั ไปทางหนองนํ้าเบื้องลา ง
ไมไดส ง่ั ความใดๆ ไว แตก ไ็ มไ ดไปกบั พวกท่ีใหเ กวยี นไปบรรทุกเน้ือ

“คงจะออกไปสํารวจวาในละแวกใกลๆ นแี่ หละ ประเดย๋ี วกค็ งกลับ”
เชษฐาเดานิสัยของพรานใหญถ กู บอกกับเพ่ือนและนอ งสาว
“วา ตนื่ เชาทีเดยี วนะ ยงั ตน่ื ไมทนั หมอนี่ หมอชา งทรหดเสียจรงิ เม่อื วานน้ีเจบ็ ตวั อยแู ทๆ
พอเชาวนั นีซ้ กๆ บุกปา อกี แลว ความจรงิ ควรจะพักเสียบา ง”
ไชยยนั ตบ นอยางเปน หว ง ตัวเขาเองถงึ แมจ ะเริ่มเคยชนิ กับการบกุ ปา ฝา หนามขนึ้ เปน
ลําดบั แตภายหลังจากหลังแตะพน้ื เม่อื คนื กห็ ลับเปนตาย และในตอนเชากแ็ ทบจะลกุ ขึน้ ไมไ หว
เพราะตรากตราํ มาตลอดท้งั วนั และคืนของเม่อื วาน อดประหลาดใจไมไ ด ทเ่ี หน็ รพนิ ทรตื่นแตเ ชา
ออกสาํ รวจปา อกี ท้งั ๆ ทไ่ี ดร บั บาดเจ็บ นึกไมอ อกวา พรานใหญเอาเรย่ี วแรงความอดทนเปนพเิ ศษ
ชนดิ นมี้ าจากไหน
“คอยดูนะ ถา แผลท่ีเย็บไวเ ม่อื คืนนีป้ ริ หรอื เกดิ อกั เสบขนึ้ มาละก็ ฉันจะเอาลวดเย็บซาํ้
จริงๆ ดวย”
ดารนิ พดู อยางฉิวๆ เชาวันนี้ สิง่ แรกทีห่ ลอ นนกึ ถงึ กค็ ือ ตอ งการสอบถามอาการและตรวจ
บาดแผลของเขา แตป รากฏวาคนเจ็บของหลอ นบกุ ปา ไปเสียแลว

พอแดดเริ่มแรง พรานใหญก ับคนของเขาก็โผลกลับมา จันหาบตวั นิ่มทย่ี งั เปนๆ มาดวย
สองตวั สวนบญุ คาํ หว้ิ กรงไมท ี่ทาํ ข้นึ อยางฉาบฉวยหยาบๆ มาดวยกรงหน่ึง เดินยิม้ กรม่ิ ตรงเขามา
หาคณะนายจาง ซงึ่ ขณะน้กี าํ ลังนัง่ สนทนากันที่แทน หินเรียบ ใตโคนตน ตะเคยี นใหญ พอเขา มาถึง
บุญคํากส็ ง กรง ‘พญาลอ’ ใหก ับดารนิ หลอนรองอทุ านเสียงแหลมออกมาเบาๆ ดวยความตื่นเตน
ยินดี รบั กรงมาจองดูเจาสตั วป ก ขนงามตวั น้ันดว ยนัยนต าเบกิ โต ถามโดยเรว็

“ตา ย สวยจงั บญุ คํา อะไรนี่ ไกฟ า เหรอ?”
บุญคาํ หวั เราะเหน็ เหงือก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

408

“ไมใชหรอกครบั พญาลอนะ”
“นี่นะ เหรอ พญาลอ เคยไดย นิ แตช่ือ ไมเ คยเหน็ ตวั สักที ไดมายังไงกนั น่ี”
ไชยยนั ตซกั ชะโงกเขา มาดอู ยา งสนใจ
“จันมนั วางแรว ดักไวต ้งั สองวันแลว ครบั เพ่งิ จะมาติดเอาเมือ่ เชา นี่เอง มันบอกวาไดยิน
นายหญิงบน อยากทานไกอ บปบ มาหลายวนั แลว มนั ออกไปหาไกไมไดเ ลยสองสามวันน่ี ไกม นั
รแู กวไมย อมใหเหน็ ตัวเลย เลยตองใชว ธิ ดี ัก ไมไ ดไ ก ไอตัวน่ีก็ เนอ้ื วิเศษพอกนั แหละครับ ไม
เหนยี วเหมอื นไกฟา ดว ยซ้าํ ไป เดย๋ี วบุญคาํ จัดการเชอื ดคอใหเ อง”
“บา! ดารินรอ งเสียงหลง ลืมตาโพลง “...อะไร จะเชอื ดคอมนั กาํ ปน นแี่ นะ”
“อา ว! กน็ ายหญิงไมอ ยากทานเนอื้ ไกอ บปบ อยางวา นนั่ หรอกหรือครบั ”
บญุ คําหนา ต่ืน หญิงสาวคอนปะหลบั ปะเหลอื ก แลวหวั เราะออกมาอยา งโมโห
“ใจรายจรงิ บญุ คําน่ี ฉนั ไมใ จทมฬิ หินชาตจิ นถึงกบั จะใหเ ชือดคอเจาตวั สวยนารกั อยา งน้ี
หรอก เซย้ี วจงั เห็นอตุ สา หต อ กรงห้วิ มาให ดีใจนกึ วาจะเอามาเปน ของขวญั ใหเลยี้ งไวด เู ลน หนอย
แนะ ทแี่ ทก จ็ ะใหเอามาทาํ ไกอ บ ไมห รอกยะ ดกั มนั มาใหเ ปนๆ อยางนกี้ ็ดีแลว ฉันจะเล้ยี งมัน”
บญุ คาํ หัวเราะชอบใจ พอดกี ับที่พรานใหญผหู ยดุ แวะดมื่ กาแฟทกี่ า ซึง่ แงซายตง้ั ไวบ น
โขดหนิ กอ นหน่งึ เดนิ เขามาถึงพรอมกับบอกวา
“บญุ คําลอ เลน นะครบั คุณหญิง ผมเองจะเชอื ดคอมนั เสยี แลว แตบ ุญคําขอไวเอง บอกวา
จะตอ กรงเอามาฝากคณุ หญิงใหดเู ลน ”
หลอ นหนั ขวบั ไปทางรพินทรโ ดยเร็ว รองขนึ้
“ออ! ท่แี ทค นอํามหิตใจดําทสี่ ดุ กค็ ือคนทย่ี นื อยนู เี่ อง ยงั มหี นา มาบอกอีก”
แลว หลอ นกห็ นั ไปทางบญุ คํา ยิ้มดว ย
“ขอบใจมาก บุญคํา นเ่ี ปนของขวญั ทฉี่ ันถูกใจท่สี ุด”
“ออ น่เี ราจะคดิ เลย้ี งพญาลอเสยี แลวเหรอ?”
ไชยยนั ตถาม ดารินกมลงพิจารณาเจา สัตวขนปกวจิ ติ รตระการตาในกรง ซ่งึ พยายามจะ
ดน้ิ รนหาอิสรภาพอยา งพอใจ บอกวา
“เอาไวด ูเลน งน้ั เองแหละ ฉันจะเลย้ี งมันไวจนกวาจะไปถงึ หลมชาง แลว คอยพิจารณาดู
อีกทีหนง่ึ วา จะจัดการยังไงกบั มนั ฝากกะเหร่ียงท่ีหลม ชา งเลีย้ งไวใ หจ นกวา ฉนั จะกลับมา หรอื มาย
ถา ลาํ บากนกั กจ็ ะปลอ ยมนั ทน่ี น่ั ”
แลวหลอนกห็ นั ไปมองดเู จาสัตวห นงั เปน เกล็ดหนา ทขี่ ดตวั แทบจะเปนกอ นกลมตดิ อยู
กบั ปลายไมทง้ั สองขาง ทจ่ี ันวางลงกบั พน้ื
“น่ันตวั อะไรนะ ?”
“ตัวนิม่ ครบั ”
จันยมิ้ แหงๆ บอกมาดวยเสียงเหนอๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

409

“หา! ตวั อะไรนะ?”
“ตวั น่มิ หรือ ลิ่น ยังไงละ ครบั คณุ หญิง ไมร จู กั หรอกหรอื ?”
รพนิ ทรตอบแทนมาให หลอนกะพรบิ ตาปริบๆ สนั่ ศรี ษะ
“อะไรกันตวั นมิ่ ตวั ลนิ่ ไมเ คยไดย นิ แลวแบกกันมาทําไมน่ี ตัวไมน าดเู ลย”
“โธ! น่แี หละครบั ทานอรอยนัก”
บุญคาํ วา พรอ มหวั เราะ ดารนิ มสี หี นาพกิ ล
“ตวั นาเกลยี ดยงั งนี้ ะเหรอกินอรอย วา !...จะอาเจียน”
“ไอเ รามนั ไมร อู ะไรสกั อยาง ในเรื่องของปา แลว ยังอยากตามมาดว ย อยางนต้ี องบงั คับ
ใหล องกินอะไรแปลกๆ ดเู สยี บางจะไดร ูจกั ไว”
พ่ชี ายพดู เสริมข้ึน แลวมองไปทางพรานใหญถามยมิ้ ๆ
“ไปไหนมาแตเ ชา รพนิ ทร?”
“ออกไปใกลๆ ในละแวกไมเ กนิ สองกิโลเมตรนี่เองแหละครบั ”
รพินทรต อบ ทรุดตวั ลงนัง่ บนหนิ งอกกอนหนึง่ ปลดผา ขาวมา ที่เคียนเอวอยู ออกมาซับ
เหงอื่ ตามใบหนา และลาํ คอ กอนทีห่ วั หนาคณะเดินทางจะเอยถามเชน ไรตอ มา ดารนิ กถ็ ามมาวา
“แผลเปน ยังไงบา ง?”
พรานใหญเออ้ื มมอื ไปคลําท่สี ีขา ง
“ก็เรยี บรอยดคี รบั คอ ยยังชว่ั ข้ึนมากทเี ดียว ไมป วดแลว ระบมนดิ หนอ ยเทา นน้ั ”
“ทรหดพอๆ กบั กระทงิ ท่มี ันเหยยี บคุณทเี ดยี วนะ...”
หลอ นประชด มองดูอยางขวางๆ
“พนันกนั กไ็ ดว า คืนนแี้ หละ มนั จะอกั เสบข้ึนมาอยา งนา ชมทีเดยี ว ไมถึงกับนอนรอง
คราง ก็เฉียดๆ ไปแหละ สัง่ ไวแ ลว วาตอนเชา ใหม าขอยากนิ แลว พกั ผอนเสยี นกี่ ลับออกแรงเดนิ บกุ
ปา อกี คณุ เปนคนเจบ็ ทไ่ี มเ คารพในคาํ สงั่ ของหมอเลย รงู ไี้ มท าํ แผลใหเ สยี ก็ด”ี
รพินทรห วั เราะ
“ผมตองขออภยั คณุ หมอครับ เหน็ มนั ไมห นกั หนาอะไรนกั พอทนไดก ็ไมอยากจะทาํ ตวั
เปนคนเจ็บอยู พรานปาอยางผมถา ลงนอนแซว เม่ือไหร กเ็ ตรียมฝง ไดเ มอื่ น้ัน กลบั มาน่ีกต็ ั้งใจจะมา
ขอยาคุณหมอทานตามคาํ สั่ง ตอนเชา ยงั ไมก ลา เขา ไปปลุก เพราะคณุ หมอยงั ไมตืน่ ”
“ไมตองกนิ แลว ยาเยอ เดนิ ออกตัวปลิว ขดุ แยห าบึ้งไดย งั ง้ีก็ไมตองพ่งึ ยาอีกตอ ไป เอาไว
ใหล งนอนเสยี กอ นแลวคอยเรียกหาหมอ อตี อนนัน้ จะทาํ พิธสี ง วญิ ญาณใหเ อง”
ดารินพดู เสยี งขุนๆ แลว ลกุ ขน้ึ เดนิ หว้ิ กรงพญาลอหายเขา ไปในกระโจมพกั คงเหลอื แต
เพียงเชษฐากับไชยยนั ต

“ผมนึกวาคณุ จะนอนพกั เสยี วันน้ี ผมเองตอนเชาแทบจะลกุ ไมข้ึน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

410

ไชยยนั ตเ อยมา เมอื่ คลอ ยหลงั ดาริน
“ก็อยากจะนอนเหมือนกนั แหละครบั ”
พรานใหญตอบ เสยี งแผวเบาเครงขรมึ ลง ขณะท่ีมองไปยังเชษฐาและไชยยันต
“เม่อื ตอนเชามดื น้เี องกะเหรีย่ งทห่ี มูบาน ‘ผาเยิง’ สองคนแวะเขามาทแ่ี คม ปของเรา เขามา
พบผม ขอขาวสารไปสามสี่กระปอ ง แลวก็เน้อื แหงอกี เลก็ นอย มีขา วไมค อ ยจะดนี ักเกย่ี วกับไอ
แหวง...”
เชษฐาและไชยยันตขยบั ตวั ตรงข้ึนในบดั นน้ั หผู ง่ึ
“ขาวอะไร?”
“จากคําบอกเลา ของสองคนนนั้ เม่อื คืนวานซืนน้ี ตอนทเ่ี รานัง่ หางดกั กระทิงกันอยู ไอ
แหวงยกโขลงชางเขาเหยยี บไรข องหมูบา นกะเหรี่ยงที่ผาเยงิ แหลกยับ มหิ นาํ ซํา้ ยงั บกุ เขา รือ้ หมูบ า น
สบิ กวาหลังคาเรียบเปน หนากลอง คนในหมูบ านถกู พวกมนั ฆา ตายเพราะหนไี มทนั ไป 8 คน
สวนมากเปน เดก็ กับผูห ญงิ และตอนเยน็ กอนหนา นนั้ สกั เล็กนอ ย มนั กจ็ โู จมเขา เหยยี บแคม ปข อง
ฝรัง่ นักสํารวจสามคนตัง้ แคมปอ ยทู ี่ ‘ตะเคยี นลม ’ หางจากหมูบา นผาเยงิ ออกไปเล็กนอ ย นักสํารวจ
ปา ชาวอเมริกนั สามคนนั่นตายเรียบ ภายหลังยงิ ปะทะพวกมันในระยะเผาขนเพยี งคนละไมก น่ี ดั
กะเหร่ยี งสองคนทซี่ มซานเขา มาขอเสบยี งจากเราเม่อื เชา นี้ กเ็ ปน คนนาํ ทางของนกั สาํ รวจท่ีเผน หนี
เอาตัวรอดมาได ขา วรา ยน้ีเองทาํ ใหผ มตองออกสาํ รวจบรเิ วณใกลเคยี งแคม ปของเรา”
นายจา งท้งั สองของเขาไดย ินกต็ ะลึงงัน อาปากคา ง
“รพินทร เปนความจริงหรอื ?”
หวั หนา คณะเดนิ ทางอุทานออกมา
“กะเหรี่ยงสองคนนน่ั รูจ ักผมดคี รบั และเคารพนับถือผมมาก คงจะไมเ อาขา วเท็จมาบอก
ตอนทมี่ นั รับจา งฝร่งั นาํ สาํ รวจปา ผมกร็ ูเหน็ อย”ู
“แลวนี่สองคนน่ันไปไหนแลว?”
ไชยยนั ตซ กั เรว็ ปร๋ือ
“ผมชวนมันใหพ ักอยูก ับเรากอ น แตมันบอกวา จะตองรีบไปครบั แวะเขา มาขอเสบียง
เทา น้นั เพราะพวกมนั หนกี นั เตลดิ เปด เปงไมม อี ะไรติดตวั มาเลย มันจะรบี กลบั ไปใหถงึ ‘ทับกวาง’
กอนค่ํานใี้ หไ ด เพราะจะตองเอาขาวรายนไ้ี ปแจง ใหกาํ นนั ที่น่นั รู ฝร่ังนักสาํ รวจเร่ิมตน การเดนิ ทางที่
‘ทบั กวาง’ น่นั เปนหนา ที่ของกาํ นนั ทบั กวาง จะตอ งรับทราบเรื่องรายที่เกิดข้ึนโดยเรว็ ”
เชษฐากบั ไชยยันตหนั มามองดูตากนั สหี นาเครง เครียดลงในทนั ทนี นั้ อดตี ทตู ทหารบก
หวั หนาคณะเดินทางเอย ตอ มาเสยี งหาวตํา่
“ฮืมม! ไปๆ มาๆ ไอแหวง มหาวายรายนน่ั กย็ ังปว นเปย นอาละวาดทาทายเราอยใู นละแวก
นี้เอง ‘ผาเยงิ ’ ท่ีคุณวานัน่ นะ หา งจากทนี่ ส่ี ักเทา ไหร? ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

411

“เดินประมาณ 6 ชั่วโมง ตดั ไปทางตะวนั ตกเฉยี งใตครบั แตผมคดิ วา เราไมจ าํ เปน จะตอ ง
ยอ นไปดตู ําแหนง ทีม่ นั อาละวาดเปนครง้ั สดุ ทา ยใหเ สยี เวลาหรอก กะเหรย่ี งสองคนนั่นใหข า ววา
หลังจากมนั รอื้ แคมปฝ รั่งปน หมูบ านนนั้ แลว มนั ก็เคลอ่ื นยอ นข้นึ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื คาํ นวณดู
จากทิศทางเดนิ ของมันรสู ึกวา จะวนอยูในรศั มีวงกลมรอบๆ แคม ปของเราน่เี อง”

“คณุ คิดวายังไง?”
ไชยยนั ตเ มมปาก ถามแผว เบา จอ งตาพรานใหญไมกะพรบิ รพินทรหัวเราะหๆึ ในลําคอ
“ก็คงไมผดิ หรอกครบั มนั มสี มองบงการลักษณะเดียวกบั ไอกุดนนั่ แหละ แตฉ ลาดยงิ่ เสีย
กวา น่นั ก็คอื เลาะเลียบเคยี งทีจ่ ะจองโอกาสเขาเลน งานใหไ ด โดยไมย อมหนไี ปใหพ น และ
ระยะเวลาความพยายามอาฆาตของมันน้ี มันพออะไรขวางหนากจ็ ูเขา เลนงานโดยไมเ ลือก ก็ดคี รับ
เราจะไดไ มเสยี เวลาตามมนั นานนัก เพยี งแตตองระมดั ระวงั หนกั และวางแผนกบั มนั ใหร อบคอบ
เทา นัน้ เราไมไ ดห มายลามันฝา ยเดยี ว มนั กจ็ องลา เราอยทู กุ ขณะเหมือนกัน”
“กะเหรย่ี งสองคนน่นั ไมไ ดบ อกหรอกหรอื วา ขณะทมี่ นั ยกโขลงเขา เหยยี บแคม ปฝรง่ั นกั
สํารวจ พวกนนั้ ฆาพวกมนั ไดบ างหรอื เปลา กอนทท่ี งั้ สามคนจะถูกเหยยี บเละไป?”
“พวกมนั รูตัวกนั ในเวลากะทันหนั เหลือเกนิ ครบั แลว กไ็ มคดิ มากอ นวาจะเกดิ เหตรุ าย
ชนดิ น้ี เพราะชะลาใจวา อยใู กลหมูบ า นนิดเดยี ว พรานกะเหรี่ยงทั้งสองคนกน็ อนหลับเสยี โดย
ประมาทวา เปน เวลากลางวนั กวา จะรสู กึ ไอแหวง กบั โขลงของมันกเ็ ขา ถึงตัวแลว ฝรง่ั พวกน้ันยิง
พวกมนั เจ็บไปบา งเหมือนกนั แตไ มมีตวั ไหนลมอยกู บั ทส่ี ักตวั เดยี ว ปนที่พวกนนั้ ใชเปน .30-06
และลกู ซองแฝด นักสํารวจพวกนนั้ เปนพวกนกั สาํ รวจแสวงหาสมนุ ไพร มากกวาคิดทจ่ี ะบกุ ปา
แทจ ริง และก็ไมไ ดมเี จตนาทจ่ี ะไปใหล ึกอะไรนกั นอกจากจะทองเทยี่ วอยูใ นละแวกไมเ กินหลม
ชาง สองคนเปนนายแพทยม ชี ื่อ สว นอกี คนหน่ึงเปน นายทหารประจาํ หนวยจั๊สแมค็ ลางานตดิ ตาม
มาเท่ยี วดว ย”
เชษฐาจปุ ากเบาๆ โคลงศีรษะอยางเศราใจ
“นาอนาจเหลือเกิน น่ถี าพวกเขาพบกบั เราเสยี กอน ก็คงจะไมเคราะหรา ยถงึ เพยี งน้ี พราน
กะเหรี่ยงนําทางสองคนนั่นใชการไมไ ดเ ลย ในฐานะพรานมนั ควรจะไหวทัน รตู วั ลวงหนา ขณะที่
ชางทง้ั โขลงเคล่อื นขบวนเขา มาใกลแ คมป นีอ่ ะไร ปลอ ยใหม นั บุกรกุ จูโจมเขาถงึ ตวั เสียแลว ท้งิ
นายจางใหต าย ตวั เองหนีเอาตวั รอดมาได”
“ผมคดิ วา มนั เปน เหตุประจวบเหมาะเคราะหก รรมของพวกนน้ั มากกวาครบั ”
รพนิ ทรพ ดู แผว เบาอยางระมดั ระวัง พรอมกบั ถอนใจ
“พรานกะเหรย่ี งสองคนนน่ั ฝมอื อยูใ นขน้ั พอใชไดทเี ดยี ว และทง้ั สองคนกพ็ ยายาม
ติดตามโขลงไอแ หวง มาเปนเวลานานแลว เกือบจะไดตวั กห็ ลายครง้ั ชีวติ ของพรานปา ไมวา จะมี
ฝมือย่งิ ใหญเ ชยี่ วชาญสกั เพียงไหน ก็ไมแ นเ สมอไปวา จะเปนฝายพชิ ติ สัตวไ ดท กุ คร้ังไป เขา ตาํ รา
หมองตู ายเพราะงูน่ันแหละครบั ทุกส่ิงทกุ อยา งมันข้นึ อยกู บั โชคหรือเคราะห ผมเองตราบใดก็ตามท่ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

412

ยังใชชวี ติ อยใู นลักษณะน้ี กไ็ มแ นใ จเหมอื นกันวา วนั ใดชวี ติ ผมจะดบั ดน้ิ ลงดว ยสตั วป า ทผ่ี มเคยลา
มนั จวนๆ มากห็ ลายครง้ั แลว เราลา มันได ทาํ ไมมันถึงจะลา เราไมไ ด มนั แลวแตโอกาสของใคร
เทา น้ัน”

คําพดู แบบถอมตวั และแสดงความเหน็ อกเห็นใจชวี ิตพรานดว ยกนั เองของรพินทรเ ปน
เชงิ ออกรบั แทน ทําใหน ายจา งทง้ั สองน่งิ ไป ไมก ลาประณามตเิ ตยี นพรานกะเหรีย่ งสองคนอกี

แสงแหง ความพอใจและวางใจอยา งสนิท ปรากฏขึน้ ทแี่ ววตาของ ม.ร.ว.เชษฐา ในขณะท่ี
มองดจู อมพราน อยา งนอ ยคาํ พดู ของรพินทรเ ชน นี้ มนั กส็ อ ใหเ หน็ ชดั วา พรานใหญผ ูน าํ ทางของเขา
มคี วามสงบสาํ รวม และมิไดต ง้ั อยใู นความประมาทเลย เพราะแทนท่เี ขาจะพดู ส่งิ ใดในการฉวย
โอกาสซาํ้ เติมตเิ ตียนพรานกะเหรย่ี งท้งั สองคนน่นั เพือ่ ยกตนเอง เขากลบั พูดไปในทํานองเหน็ ใจ
และยอมรับวา เหตกุ ารณเ ชนนัน้ มนั อาจเกดิ ขึ้นกับตัวเขาเองเมือ่ ใดกไ็ ดเหมือนกนั ไมไ ดโออวดวา
ตนจะวเิ ศษเหนอื ไปกวา เพ่ือนรวมอาชพี คนอ่ืนๆ แมคนเหลา นัน้ จะดอ ยกวา เขาดว ยประการทง้ั ปวง
ชนิดเทียบกนั ไมไดเ ลย ท้ังเชษฐาและไชยยันตเ ขาใจรพนิ ทรไ ดเปน อยา งดี

“วาแตเราจะเรมิ่ ตนกนั ยงั ไงตอ ไป เกีย่ วกบั เร่อื งไอแ หวง น?ี่ ”
ไชยยนั ตตงั้ คาํ ถาม โดยไมพ ดู วกไปถึงเรอ่ื งนั้นอีกใหเปน ทส่ี ะเทือนใจของเขา เพราะรวู า
อยา งนอยทสี่ ุด รพินทรก็มฐี านะเปนพรานรบั จา ง ไมผดิ อะไรกับพรานกะเหรย่ี งสองคนที่รับจา งฝรัง่
นักสํารวจ
“กต็ ามแผนเดมิ ของเราน่นั แหละครบั ประมาณค่าํ ของวันนี้ พวกทีเ่ ราสงไปเอากระทิง
และเสอื จะกลบั มาถึงแคมป เรารอใหพ วกนนั้ กลบั มาพรอ มหนา เสยี กอน คางทนี่ ่อี กี คนื ...พอรุง เชา ก็
เรมิ่ ตนออกเดนิ ทางไปตามปกตมิ ุง ปาหวาย การลาไอแ หวงไมใ ชการลา ชา งธรรมดาเสยี แลว แตเ ปน
การทาํ ศึก ระหวางเรากบั สตั วใ หญท่มี สี ญั ชาตญาณเหนือกวา สตั วทวั่ ไปเปนพิเศษ การที่เราจะ
ประมาณกาํ ลงั ความคดิ และมนั สมองของมันในข้นั ตํ่า โดยถือแตเพียงวา มนั เปน ดิรจั ฉาน จดั วาเปน
ความประมาทอยางทส่ี ดุ ขณะนเ้ี รากําลงั วางแผน อยา คิดวา มันจะไมมแี ผน ผมแนใ จวา ในระหวา งที่
เราเดนิ ทางคืบหนาไปนน้ั จะตองอยใู นความรูเหน็ และเขา ใจของมันทกุ ระยะ และจะตอ งมีจดุ ทม่ี ัน
เลือกโจมตเี รา ตามแตมันจะเหน็ วา เหมาะควรทสี่ ุดของฝายมัน ขอใหเราเขาใจดวยวา การผละหนี
หรอื การหลบหลีกของมนั ไมใ ชอยูใ นความหมายวา มนั จะกลวั เรา แตแปลวามนั ยงั ไมเห็นโอกาส
เหมาะไดเปรยี บเรา และจะหลอกลอทําศึกอยูกบั เราเชนน้ไี มมที สี่ ้ินสดุ ปญ หาจึงมีอยแู ตเพยี งวาใน
ระหวา งเรากับมนั นัน้ ใครจะฉลาดกวา ใครและโอกาสจะเปนของใครเทานัน้ ไอก ุดรายกาจขนาด
ไหน คณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตก ็ไดเ คยเหน็ มากับตาเปน ตวั อยา งชช้ี ดั อยแู ลว แตไ อแหวงกบั โขลงของ
มนั มมี ันสมองยิ่งกวา ไอก ดุ หลายเทา นัก พดู ไปกเ็ หมือนกบั วา ผมเอาสัตวดิรจั ฉานสเ่ี ทา ขึ้นมากลาว
ยกมาตรฐานของมนั เสียสงู เกนิ ความรสู ึกนกึ คดิ สามญั ทวั่ ไป แตจ ะเช่อื ผมหรือไมเ ชือ่ ก็สดุ แลวแต
เถิดครับ ประสบการณข องผมที่มตี อไอแ หวง กบั โขลงของมัน ทําใหผ มกลา พดู เชนน้ี ทั้งๆ ทีก่ ร็ ูดวี า
เมอ่ื พูดออกไปแลว ผูท่ีไมท ราบมากอ น ยอมเหน็ เปน เรื่องเหลวไหลชวนขบขนั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

413

เชษฐายิม้ ขรึมๆ เอ้อื มมอื มาตบแขนพรานใหญเบาๆ
“ไมมเี หตผุ ลอะไรทจี่ ะไมเ ชอื่ คณุ รพินทร อยางนอยทส่ี ุด เราทุกคนกร็ ูจักคณุ ดอี ยูแลว
คาํ พดู ของคณุ เปนส่ิงทีเ่ รายอมรับฟงดวยความศรัทธา ไมใ ชจ ะเหน็ เปน เร่ืองเหลวไหลเลย คณุ ไม
ตอ งวิตกไปหรอก ลงมือขนาดคณุ พดู ออกมาอยางนี้ ทําไมเราถงึ จะไมเ ชอ่ื การดาํ เนนิ การกบั ไอ
แหวง คําสงั่ หรอื แผนการทุกส่ิงทุกอยา งขอใหออกมาจากคณุ กแ็ ลว กนั ผมเปนหวั หนา ในการ
เดินทาง จะไปหรือกลับอยทู ่ีผม แตผมไมใชหวั หนา ของการลา สตั ว คุณตะหาก ความรับผดิ ชอบ
ทั้งหลายแหลในเร่อื งน้ีมันอยทู ค่ี ุณอยแู ลว ”
“อยา หว งเลย รพินทร พวกเราจะไมม ีความเห็นอะไรขัดแยงกับคณุ เลยในเรอ่ื งน”้ี
ไชยยนั ตสนบั สนุนหนกั แนน มาอีกคนหนง่ึ

ทงั้ สามปรกึ ษาหารอื กันเงยี บๆ อยคู รใู หญ ม.ร.ว.หญิงดารนิ กก็ ลับออกมาจากกระโจมอกี
ครั้ง หลอนยงั ไมรวู าพี่และเพอื่ นชายกาํ ลงั พูดเรอ่ื งเครง เครยี ดอะไรอยกู ับพรานใหญ พอมาถงึ ก็สงยา
แกอกั เสบใหรพนิ ทร

“วาจะไมใหแลว แตก ลัวจะตายเสียกอ น แลว ก็จะไมมคี นนําทาง เงนิ คา จางที่จายไปแลวก็
จะสญู เปลา เอา! เอาไป”

รพินทรห วั เราะ รบั ยาเม็ดตางๆ สี รวมกนั สองสามเมด็ ทีโ่ รยลงมาใหจากฝา มอื ของ
นายจา งสาว เทใสป ากแลวกรอกน้าํ ในกระตกิ ตามเขาไป ดารินทรุดตวั ลงนง่ั ขางๆ พช่ี าย แลว ขมวด
ค้วิ เมื่อสังเกตเห็นเชษฐา และไชยยันต พากันนั่งสหี นา เครงขรมึ ผิดไป

“เอะ! มีอะไรหรอื คะ พีใ่ หญ ดหู นาตาไมส บายกนั เลยน”่ี
“ถา เธอรเู หตผุ ล วาทําไมคนเจ็บของเธอจงึ ฝา ฝนคาํ สั่งออกไปสํารวจปา รอบแคม ปนแ่ี ต
เชา มดื ...เธอจะไมต ําหนิเขาเลยนอย”
ไชยยนั ตบ อกเสยี งตํ่าๆ หลอ นย่งิ งงจดั หนา ตนื่ จองมองดหู นา ของทัง้ สามชายไปทีละคน
ถามเสียงสูง
“ฉนั ไมเ ขาใจเลย หมายความวายังไงกนั ”
เพอื่ นชายทําหนา ท่ีอธบิ ายความจรงิ ทัง้ หมด ที่ไดร บั ฟง จากรพนิ ทรใหห ลอ นทราบ ดารนิ
น่งั น่งิ งนั ไป
“เราควรจะไปเย่ียมหมูบ า นกะเหรยี่ งผาเยงิ และท่ีแคมปฝ รง่ั นักสํารวจทถี่ กู มันฆา ตายนนั่ ”
หลอ นออกความคดิ เห็นตามสัญชาตญาณของแพทยแ ละผหู ญงิ แตพ่ชี ายสัน่ ศรี ษะ
“ไมม ปี ระโยชนห รอกนอ ย ถึงไปเรากไ็ มม ที างจะชว ยอะไรพวกนนั้ ไดอ กี แลว เสียเวลา
เปลาๆ การออกสกดั ติดตามมัน พรานใหญบอกวา เราจะเร่มิ ตน จากทนี่ เี่ ลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

414

“นีแ่ ปลวา หลังจากทเี่ ราตามยิงมันแตกกระเจงิ ไปที่ ‘พบุ อน’ แลว รุงขน้ึ อีกสองวัน
เทานั้น มันก็เปด ฉากอาละวาดขนึ้ ท่ี ‘ผาเยงิ ’ อกี ทลายหมบู า นกะเหรี่ยงเสียทงั้ หมบู า น แถมดว ยชวี ติ
นกั สาํ รวจอเมริกันอกี สามคน”

ดารนิ ครางออกมา พรานใหญเงียบกรบิ ไมไ ดก ลาวเชน ไร นั่งอดั ควันบหุ รอี่ ยา งใช
ความคิด ไชยยนั ตเ อย ขึ้นวา

“ระยะเวลามนั ติดตอกนั นนั่ แหละ แรกเริ่มทเี ดยี วกย็ องเขา ชมุ นุม เตรียมบกุ เราอยทู ี่หนอง
นา้ํ ใตแ คม ปทเ่ี ราต้งั กนั อยทู นี่ ่ี ดวี า รพนิ ทรก บั แงซายรตู วั เสียกอน พอรุงขึ้นอีกวนั ก็ดกั เหยยี บลูกหาบ
ของเราเสียคนหน่ึง ตอนทใ่ี ชใหเอาหนงั เสือยอนกลับไปหนองน้าํ แหง บุญคาํ เองกร็ อดมาไดอยาง
หวุดหวดิ เปน เหตใุ หเ ราตองกวดตามรอยมนั ไป แลว ก็ซลั โวกันที่ ‘พบุ อน’ น่นั มันหลบจากเราพก
ความอาฆาตพยาบาทไประบายกับฝรัง่ นักสาํ รวจ และหมูบา นกะเหร่ยี ง ไอแบบนไี้ มวา จะกนิ
เวลานานสักขนาดไหนกต็ อ งตามมันใหถ ึงที่สดุ ทีแรกฉันกเ็ ปน หว งการเดนิ ทางทหี่ ลม ชางอยูไม
นอ ย แตเ ดี๋ยวน้ีตดั สินใจเดด็ ขาดแลว ถา ยังกําจดั ไออ นั ธพาลโขลงนี้ไมได โดยเฉพาะอยางยิง่ ไอ
ตัวการหแู หวง งากดุ ขางหนึ่งน่นั ก็จะไมขอทาํ อยา งอ่นื ไดย นิ ไดฟง เร่อื งชางดุมาเสียนักตอนกั แลว
แตไมเห็นตวั ไหน หรอื โขลงไหนรายกาจเทา ไอแ หวง นกั เลงโตตวั นี้ มันไมไดอยูตามประสาชา งปา
ธรรมดาสามญั เลย ดันทําตวั เปนจอมรังควานคอยตั้งหนา ตง้ั ตาลา งผลาญมนุษยไ มเ ลอื กหนา ”

แมแ ตแ รก คณะนายจางของเขาทงั้ สามคนจะมีความเหน็ ขัดแยงกันบา งก็ตามในกรณีของ
ไอแหวง ท้งั ไชยยนั ตแ ละดารนิ ระยะหลังน่ีดูจะเปนหว งการเดนิ ทางเรม่ิ ตนที่หลม ชา งมาก และยัง
ลงั เลอยใู นการท่ีจะติดตามลาไอแ หวง เพราะตางก็ทราบดวี า อาจจะตอ งเสยี เวลามากเกนิ ไป แตบ ดั นี้
ทัง้ ไชยยนั ตแ ละดารนิ มคี วามเหน็ ตรงกนั เปน เอกฉนั ทแ ลว

“ลกู หาบของเรารเู รอ่ื งแลว หรอื ยัง?”
เชษฐาถาม
“เช่อื วา คงจะรกู นั หมดแลว ครับ เพราะพรานกะเหรย่ี งสองคนเขามาพบผมเมอ่ื ตอนใกลร ุง
พวกลกู หาบก็เหน็ กนั อยูทุกคน แลว กเ็ ขา มาลอ มฟงอยูในขณะท่สี องคนน่นั เลาใหผ มฟง ”
“คณุ สงั เกตดู ขวัญของพวกนี้เปน ยงั ไงบา ง ผมนะไมก ลัวอะไรหรอก กลวั พวกนีจ้ ะเสีย
ขวญั ไมยอมไปกับเราเสยี เทา นน้ั ”
“คงไมม ีอะไรจะตอ งวติ กถึงเพียงนน้ั หรอกครบั ตราบใดที่ผมยังอยู พวกลกู หาบเหลาน้ี
จะไปสงเราจนถึง ‘หลมชาง’ ตามสญั ญาทกุ อยาง พวกเขากลัวไอแ หวง กันกจ็ รงิ แตก ็อบอุนเชือ่ ม่ัน
ในคุณชาย คณุ ไชยยันต และคณุ หญิงกนั ทุกคน เพราะเหน็ ฝมือและนํา้ ใจกนั มาดแี ลว ย่งิ เมอ่ื รู
แนนอนวา เราเตรียมท่ีจะออกลา มันใหจ ริงจงั พวกเขากย็ ินดแี ละสนบั สนุนเต็มท่ี เพราะเทา กับชว ย
ใหพวกชาวปาทกุ คนปลอดภยั ขึ้น”
“ถา งนั้ ก็คอ ยยงั ช่ัวหนอ ย บอกพวกลูกหาบทุกคนใหรเู ถดิ วา เราจะลา ไอแ หวง ใหไ ด เพ่อื
ความสงบสขุ ปลอดภยั ของชาวบา นปา แถบนี้ทกุ คน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

415

“ครบั ผมจะใหพ วกเขาไดมนั่ ใจเพม่ิ ข้ึน ตามทคี่ ุณชายสงั่ ”
“วา แตค ณุ ออกสาํ รวจรอบๆ แคม ป พบรองรอยอะไรบางหรือเปลา?”
ไชยยนั ตถามมาบา ง
“รัศมสี องกิโลเมตรรอบแคมปเรา ไมมีวแี่ ววของโขลงชางไอแหวง เลยครับ นอกจากชาง
โขลงอื่น แตก ย็ ังไวใ จอะไรไมไ ดทงั้ สน้ิ ...”
แลวพรานใหญก ็หยดุ หวั เราะ มองกราดไปยงั คณะนายจา งของเขาท้ังสามคน เปล่ียนเร่อื ง
มาวา
“วนั นเ้ี ราคงจะวา งกันทงั้ วนั มใี ครอยากจะซอ มยิงเสอื บางไหมครบั ?”
“ทาํ ไมหรือ?”
ไชยยนั ตก ับดารินถามมาโดยเรว็ เกอื บจะเปน เสียงเดยี วกนั
“ในเที่ยวขากลบั นเ่ี อง ผมพบซากกวางถูกไอลายกัดท้งิ ไวต ัวหนง่ึ ในหบุ ดา นใตของแคมป
เราน่ี เดนิ สักครึ่งชัว่ โมงกถ็ งึ รสู กึ วามนั จะกดั ไวเม่อื ตอนใกลรุงทแ่ี ลวมา ซากกวางยงั สดอยู มีรอย
แทะกนิ เพยี งเลก็ นอย ถาคาดไมผ ดิ บา ยนค้ี งจะลงมากินซํ้า ถา ดกั กค็ งไดยงิ แน”
หญิงสาวหนั มาทางไชยยนั ต พยกั หนา
“เธอไปซิ ไชยยนั ต”
“แลวเธอละ ?”
“ฉนั ไมน กึ อยากจะยงิ อะไรอีกแลว นอกจากไอแ หวงหรอื มายกโ็ ขลงของมนั เทา น้ัน”
“ฉันกเ็ หมอื นกนั เดย๋ี วนีบ้ อกตรงๆ วา หมดความสนใจกบั สัตวอ ่ืนใดทง้ั น้นั นอกจากไอ
แหวง”
“ถางัน้ ทง้ั สองคนอยเู ฝาแคม ป”
หัวหนาคณะเดนิ ทางพูดขรมึ ๆ แลว มองไปทางรพนิ ทร พยกั หนา
“ผมไปเองรพินทร ไมใชอยากจะยิงเสือหรอก แตอ ยากจะออกสํารวจกบั คุณดว ย กลน่ิ ไอ
มันชักจะไมค อ ยดียงั ไงพิกล ผมไมอ ยากเช่ือเลยวา ไอแ หวง มนั อยหู า งปางพกั ของเรา พูดกพ็ ูดเถอะ
ออกเปนหว งพวกทเ่ี ราใชใ หไปเอาเนือ้ กระทงิ เสียแลว จะเจอะเขา อยา งคราวบญุ คาํ เอาหนงั ไอกุด
ยอนไปหนองน้ําแหง หรือเปลา กไ็ มร ู”
“กด็ เี หมือนกนั แกนอนแคม ปห รือมา ยกน็ ง่ั หา งเสียเวลาเปลามาหลายทีแลว ควรจะไปคู
กับรพนิ ทรดเู สยี มั่ง ฉันกับนอยจะเฝา แคม ปเ อง แตไมค วรจะกลบั มาถงึ นใ่ี หค ่าํ นกั นบั แตไ อแหวง
ประกาศสงครามกับเรามานี่ การท่พี วกเราคนหนึง่ คนใดแยกยายกนั ออกไป ทาํ ใหพะวงเปน หว ง
ยังไงพิกล”
ไชยยนั ตสนับสนนุ มา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

416

พรานใหญขอตวั แยกไปนอนพกั ชวั่ คราว ตน่ื ข้ึนอีกครง้ั ในเวลาบายโมงตรง ภายหลงั จาก
รบั ประทานอาหารกลางวันเรยี บรอ ย กช็ วน ม.ร.ว.เชษฐาตามที่ไดน ดั แนะตกลงกนั ไว แลวเดนิ ออก
จากแคมปเขา ดงไปกนั ตามลําพงั เพียงสองคน เชษฐาถอื .470 ดับเบลิ ไรเฟล ของดารนิ อยา งคนที่
รอบคอบเปน นิสยั สวนพรานใหญถือเพยี ง .30-06 กระบอกเลก็ คูม อื ซ่งึ มกั จะใชป ระจาํ ในภาวะ
ปกติ

“เอาพีช่ ายของฉันกลับมากอนตะวันตกดนิ นะนายพราน”
ดารนิ ตะโกนไลหลงั มาเปน ประโยคสดุ ทาย กอ นทท่ี ั้งสองจะพนออกจากบริเวณปางพกั
อนั เนอ่ื งมาจากแคม ปอยยู ังตาํ แหนง น้ีหลายวัน เชษฐาพอจะกาํ หนดจดจาํ บรเิ วณรอบดาน
ไดบ างพอเลาๆ เพราะเดนิ ผา นไปผา นมาอยบู อ ยคร้งั และอาศยั การสงั เกตอันถีถ่ ว น เขาเดินสนทนา
กับพรานใหญไ ปเบาๆ แตก พ็ รอ มโดยไมป ระมาท
รพนิ ทรนาํ ตัดดา นเลาะลัดลงหุบดา นตา่ํ วกออมหนองนาํ้ ลงไปทางตาํ แหนง ทโี่ ขลงไอ
แหวงไอลอบเขามาชมุ นุมเมอื่ สามสค่ี นื กอ น แลว ช้ีใหห ัวหนา คณะเดนิ ทางศกึ ษารอยเทาตลอดจน
รอยหากินของโขลงมนั เปนการทบทวนใหแ มน ยําย่งิ ขึน้ โดยแยกใหเ หน็ วา รอ งรอยของพวกมนั
แตกตางกบั โขลงอน่ื เชนไรบา ง
พอไตต ดั ลําหว ยชันตอนหนง่ึ เขา มา ผา นไปในระหวา งลาํ ตน ไทรใหญ จอมพรานก็
หยุดชะงกั เงยหนาข้ึนจอ งพจิ ารณาอยูท พี่ ตู น ไทรตอนหนึ่ง
“อะไร?”
เชษฐากระซิบถาม
รพินทรยม้ิ นอยๆ ใชลํากลองปน ชีใ้ หด ู เมอ่ื เชษฐามองตามก็เหน็ ลําตน ไทรพูน้นั มีรอยถูก
งากระหนา่ํ แทงฉีกพรนุ อยหู ลายแหง และตอนหนง่ึ มสี วนปลายของงาแทงหกั ตดิ คาอยกู ับพไู ทร
โผลสวนหนง่ึ ออกมาใหเ หน็ รอยเหลานน้ั เปนรอยเกา นานมาแลว
“เทีย่ วปามาบอ ยๆ คุณชายเคยมโี อกาสเหน็ อยา งนีม้ ากอนบา งหรอื เปลา ครับ”
“หมายถึงชางตกมัน หรือมา ยกแ็ ตกเปรยี วเต็มท่ี ประลองงาของมันกบั ตนไมนะ รึ ก็เคย
เหน็ อยบู อยๆ เหมือนกนั ”
“ไมใชค รบั ผมหมายถึงลกั ษณะใกลเคยี งกันกบั ทีค่ ณุ ชายวา นั่นแหละ แตม ีปลายงาของ
มันแทงหกั คาตน ไมใ หเ หน็ อยอู ยา งนน้ั ”
เชษฐาพาซอ่ื ส่นั ศรี ษะจอ งมองหนาพรานใหญ
“ยังไมเคยหรอกในขอนี้ แตม ันมอี ะไรผิดปกติพิเศษไปหรือ ชางตกมันกอ็ าจแทงงาของ
มนั เขาไปในลําตนไมเพราะความบา คลง่ั และโดยความแรงนั้นปลายงาของมนั กอ็ าจบ่นิ หรอื หกั คา
ติดอยกู บั ตน ไมไ ดน ่ี แตผ มไมเคยเหน็ มากอ น นอกจากทค่ี ุณชใ้ี หด ูเดย๋ี วนเี้ อง แสดงวา ไอต ัวนีเ้ มามนั
หรือมา ยกค็ ะนองแตกเปรยี วเต็มท่ีทเี ดยี ว”
พรานใหญห ัวเราะเบาๆ มองดหู นาอดตี นายพนั โททูตทหารบกผูเ ปน เจา นาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

417

“คุณชายเคยมคี วามรูเ กยี่ วกบั พวกเครอื่ งรางของขลงั บา งไหมครับ?”
เชษฐากะพรบิ ตาถๆ่ี พลางขมวดคว้ิ คดิ และในบดั นัน้ กล็ ืมตาโพลง ดีดมอื ออกมาโดยแรง
พดู เรว็ ปร๋อื
“คุณพดู ยงั ง้ี ผมพอนึกออกแลว ตายเลย! โงอ ยตู ั้งนาน นค่ี ุณหมายถึงอะไรสักอยา งหน่งึ ท่ี
พวกชอบเลน เคร่ืองรางของขลังเขาเรยี กกนั วา ‘งาชา งกาํ จัด’ ใชไ หม?”
“ครบั ใช! ทเ่ี ราเห็นอยนู ่นั แหละ คอื ท่มี าของคําวา ‘งาชางกําจัด’ จะถอื วาเปน ของดหี า
ยากทส่ี ุด ผมเองเดินปามานาน เคยพบครง้ั นี้เปน ครง้ั ทีส่ องเทาน้นั คร้งั แรกพบกบั คณุ พอ สมัยท่ี
ทอ งเทย่ี วอยใู นปา อทุ ัยธานี คุณอําพลแกสง่ั ผมหามานานนมแลว แตผ มกห็ าใหแ กไมไ ดสักที เพ่ิงจะ
มาเจอะเอานเ่ี อง”
รพนิ ทรพ ูดยมิ้ ๆ สง ไรเฟล ไปใหน ายจางถอื ไวชวั่ คราว ตนเองปนรากไทรขึ้นไป ใชมีด
โบวีท่ ่ตี ดิ เอวอยูแกะงาชา งทหี่ ักคาอยกู บั ตน ไมอยา งระมดั ระวัง ครูเ ดียวก็งัดงาท่ีคาอยอู อกมาได นาํ
กลบั มาสง ใหเ ชษฐา หวั หนา คณะเดินทางรับมาพจิ ารณาดอู ยา งงงๆ ระคนตื่นเตน มนั เปนบริเวณ
ปลายงาอนั แหลมงามยาวประมาณสนี่ ว้ิ ตอนปลายแหลมสดุ ของงาฉีกบิน่ ออก มีรอยเสี้ยนไม
ประทบั อยูเหน็ ชดั
“ฮือม แปลกมาก ใช! ผมเคยไดย ินคนุ ๆ หูอยูเหมอื นกนั อยา งนีเ้ องนะหรือที่เขาเรยี กกนั
วา ‘งาชางกําจดั ’ มนั ดวี เิ ศษยงั ไงกันน่ี เคยไดยินคนพดู กนั บอ ยๆ แตผมไมเ คยสนใจ”
พรานใหญค วกั บุหร่ีออกมาสูบเปนตวั แรก นบั ตัง้ แตอ อกเดินจากแคม ปม า...ทรุดตัวลงนงั่
บนรากไทร เชษฐาพลอยนง่ั พกั ลงดว ย
“ผมก็ไมแ นใ จเหมอื นกนั แหละครับวา สรรพคณุ ของมันจะเปน ยงั ไง รแู ตเพียงวา พวก
ชอบเลน เครอื่ งรางของขลัง เขาแสวงหากันนกั ตน เหตมุ ันก็เกดิ จากชา งลองงากบั ตนไม แลว
บางสวนหกั คาอยูกับตน ไมน น่ั แหละครบั แตต ามปกติแลวงาชา งแขง็ มาก ไมม ที างทจี่ ะหกั คาตน ไม
งายๆ และไมค อ ยจะไดพบเห็นกนั นกั ของอะไรทีหายากโดยเกิดข้นึ จากกรรมวธิ อี นั พิสดารผิดไป
จากธรรมชาติ ปกตทิ างไสยศาสตรเ ขาก็ถือกันวาเปน ของขลงั เปนตน วาชอ งหมู ไขน กเปน หิน คด
ไม กระเบนทอ งน้ํา หรอื งาชา กาํ จัดอะไรเหลานี”้
แลว พรานใหญก ห็ วั เราะออกมาอกี
“เทา ท่ผี มพอจะไดย ินไดฟ ง หรอื เคยเหน็ มาบางกค็ ือ เขาจะเอางาชา งทหี่ ักคาตน ไม หรอื ที่
เรียกกนั วา ‘งาชางกาํ จดั ’ น้ไี ปแกะเปน พระเคร่อื ง หรือรปู ลักษณะตา งๆ ตามแตอาจารยท าง
ไสยศาสตรจะทาํ ข้ึนแลว ปลกุ เสกลงเลขยนั ต นัยวาใชเ ปนเคร่ืองรางปองกันตัวจากสตั วร ายในปาได
อยางชะงดั อกี อยางหนง่ึ กค็ อื การอยยู งคงกระพัน ผมเหน็ แตว าเขาตองการกัน และเห็นทเ่ี อาไปปลกุ
เสกแลว แตยังไมเคยเหน็ สรรพคณุ กับตนเองสกั ครัง้ ทีไ่ สยศาสตรเขาเรียกวา ‘งาชา งกําจดั ’ ก็โดยถอื
เคลด็ วา ชา งมนั ‘กําจัด’ งาของมนั ทิ้งคาฝากไวก ับตน ไม เปน ของวเิ ศษหายากมาก”
เชษฐาหวั เราะบา ง พยักหนา ตาเปน ประกายตน่ื เตน พูดโดยเรว็

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

418

“ใช! ใช! ผมก็ไดย นิ มาในทาํ นองนแ้ี หละ เออ...เพ่ิงจะมาเหน็ ชดั กับตาคราวน้ีเอง ถาคุณ
ไมบอกก็ลมื นกึ ถงึ ไป นึกออกแลว! ผมมีเพื่อนชอบเลนของขลังชนิดนอี้ ยคู นหนึ่ง เคยออกปาลาสตั ว
รวมกับผมบอยๆ หมอเคยเอางาชางกาํ จัดชนิดนแี้ หละมาอวดผม ตดั เปน สี่เหลีย่ มผนื ผาอนั สกั ขนาด
องคุลเี ดียวเลยี่ มทอง เห็นแขวนติดคอเขาปา ดว ยทุกครง้ั คุยฟงุ วาวเิ ศษนกั สงิ สาราสัตวเข้ียวงาทกุ
ชนิดทาํ อะไรไมได แตอีคราวหนึ่งชา งปา มันไลว ิ่งปาราบไปทีเดียว ออ! ไองาหกั คาตนไมช นดิ นี้
น่ีเอง วา แตเวลาที่เขาเอาไปปลกุ เสกลงเลขยนั ต และถอื กนั วา เปน ของดแี ลว นัน้ เขาจะไปรูไดยังไงวา
มนั เปน งาชางจํากัดจริงหรอื เปลา อาจเปนงาชา งธรรมดากไ็ ดนน่ี ะ”

“เครือ่ งรางทท่ี าํ ขึ้นจากงาชางกําจดั จรงิ ๆ เขาจะตอ งเอาดา นทมี่ ีรอยเส้ยี นไม ซงึ่ ตดิ อยูกบั
สว นของงาเหลือไวใ หเ หน็ ครับ จงึ จะเปน เครือ่ งยืนยนั ไดแ นช ดั วา มาจากชางแทงงาหกั คาตน ไม
จรงิ ๆ ไมใชทําจากงาธรรมดา เขาดูกนั ตรงนแี้ หละ”

“ฮอื ม นเ่ี ปนความรใู หมทเี ดยี วนะ”
หวั หนาคณะเดินทางครางออกมา พลิกงาช้ินน้นั กลบั ไปกลับมาในมือ พจิ ารณาดว ยความ
สนใจ
“จรงิ ซีถ่ าพดู กันไปแลว มนั ก็เปนของหายากไมใ ชน อย งาชา งนะหาไมย ากหรอก แตการ
ทีจ่ ะไปแสวงหางาของมันทแี่ ทงหกั คาอยกู บั ตน ไมนีซ่ ิ ในชวี ติ ของพรานหรือนกั เดินปาคนหน่ึงๆ
ตลอดท้ังชีวติ อาจไมมีโอกาสพบเลยก็ได วา แตคณุ เองเถอะ คุณเชื่อถือเล่ือมใสอยูใ นเรอ่ื งเชน น้หี รือ
เปลา ”
รพินทรย ิ้มกวา งๆ มองดนู ายจา งดว ยประกายตาแจม ใส
“ผมก็บอกไมถ ูกเหมอื นกนั ครบั ในเรอื่ งนี้ ชีวติ ฝกเปน พานของผมในอดตี กพ็ วั พันอยกู ับ
ส่งิ เหลา นไี้ มใ ชนอ ย แตผมวาเอาไอทแ่ี นๆ เชอ่ื ไดร อ ยเปอรเซน็ ตดีกวา คือถาคิดเขา ปา กนั แลว ละก็
ถอื ไรเฟล อานภุ าพดๆี สักกระบอกดจู ะศกั ดิส์ ิทธ์ิกวา เอา ‘งาชางกาํ จดั ’ มาแขวนคอ คณุ อาํ พลเองเคย
เอยปากบอกใหผมไวตั้งหมนื่ บาท ถาผมหางงาชนดิ น้ไี ปใหแกได ผมกเ็ พียรหามานานหวงั จะเอาไป
แลกเอารางวลั จากแก ไมพ บสกั ที เพ่งิ จะมาเจอะเอาคราวน้ีเอง ชองหมปู า อีกอยางหนง่ึ แกอยากจะ
ไดเ สยี จรงิ อพี กั หน่งึ ทาํ เอาผมยิงหมูปาเสยี เปนรอยตวั จะเฟน หาชอ งหมูไปขายแกใหได แตก ็เหลว
ทกุ ที”
เชษฐาสง งาชา งชิน้ น้ันคนื มาใหเขา แตร พินทรบอกท้ังหวั เราะวา
“ของแปลกหายาก คณุ ชายเกบ็ ไวเ ปน ทร่ี ะลกึ เถิดครับ หรือเม่อื กลับเขา เมอื งอีกครงั้
คุณชายจะเอาไปฝากคุณอาํ พลก็ตามแตใ จ ผมขอมอบใหคุณชาย”
“ขอบคณุ มาก! ผมจะเก็บมนั ไวอยา งดที ส่ี ดุ และถากลบั ไปก็จะแบง ใหค ณุ อาํ พลเขาสกั
ครง่ึ หนง่ึ คาทเี่ ขาอยากจะไดม านาน เขาคงดีใจแทบเตนทเี ดยี ว นถี่ าไชยยนั ตเห็นกค็ งจะอยากไดต ัว
สน่ั เหมอื นกนั หมอนนั่ ชอบของอยางน้อี ยแู ลว ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

419

เชษฐากลา วอยางยนิ ดี เกบ็ เศษงาชา งสว นน้นั เขา เปห ลงั จุดบหุ รข่ี นึ้ สบู บา ง แลว ถามตอ มา
ถือโอกาสจากการนัง่ พักกันชว่ั ขณะน้นั

“เออ แลว ‘ชองหมู’ ละ ผมกเ็ คยไดย นิ มานานแลว แตไ มเคยเหน็ สกั ที มนั คอื อะไร เปน
ยังไงกนั ?”

“ชองหมู กค็ อื ขนของหมปู านี่แหละครบั เทาที่ผมเคยเหน็ ลกั ษณะของมันขดพนั กันเปน
วงกลมเหมอื นวงแหวน ถอื วา เปนของอาถรรพณห ายากประเภทเดียวกับงาชางกาํ จดั ”

“ทาํ ไมมันถึงขดพันกนั เปนวงกลมไดละ ลองอธบิ ายใหล ะเอยี ดหนอยซิ ผมเองคลุกคลอี ยู
กบั พวกพรานพ้ืนเมืองมากห็ ลายคนแลว แตไมเคยสอบถามเรอื่ งน้ใี หก ระจางชดั ออกไปสักทีเพราะ
ไมส นใจ มาเจอเอาพรานมอื ขนาดท่ผี านโลกท่สี วางสดุ และมืดท่สี ดุ มาแลวอยา งคณุ ก็ดแี ลว ขอ
วิสัชนาใหมันหายกังขาเสยี ทเี ถอะ เทา ทไ่ี ดยนิ ไดฟ งมา มนั เลือนๆ รางๆ เหลือเกิน”

จอมพรานหวั เราะเบาๆ กมลงใชผ า ขาวมา ทเ่ี คียนเอวอยู เชด็ เหงอื่ บนใบหนา
“ผมเองก็ยืนยนั ไมไ ดอกี นัน่ แหละครับ สาํ หรบั งาชางกาํ จดั นน่ั พอจะบอกไดแนน อนวา
เปนเศษงาทชี่ า งมนั แทงหกั คาไมไ ว เพราะก็เคยพบเหน็ มากบั ตาแลว แตมันจะมสี รรพคุณวเิ ศษ
อยางไรนนั้ เปน อีกเรอ่ื งหนง่ึ สวนกรรมวธิ ที ่ีจะกอนกําเนดิ เปนอะไรสักอยา งหนึ่งทเ่ี รียกกนั วา ‘ของ
หมู’ นใี้ นชวี ติ ผมยังไมเ คยเหน็ กับตาสกั ที เคยเห็นแตทมี่ นั ไปอยใู นมือคนแลว รูปรางมันก็อยา งท่ีผม
อธิบายเมอื่ หยกๆ นแ้ี หละครบั คอื เปนเสนขนหมูปา ถักเปนเกลียวพนั กนั ลักษณะวงกลมเหมือนวง
แหวนหรอื กาํ ไลขอ มอื ใหญบา งเล็กบางกแ็ ลวแตขนาดของแตล ะอนั ตามคําบอกเลาของพรานเกาๆ
เขาวา กนั วา ชองหมูจะมีขนึ้ ไดโ ดยหมปู า ตวั ผโู ทนที่ครํ่าหวอด หรอื วา มฤี ทธกิ์ ลาเตม็ ท่ี เหยยี บชัน้
เซยี นของหมปู า อะไรทํานองน้ันแหละ เมอ่ื มันแกฤทธ์ิแกเดชถึงเพยี งนน้ั แลวมนั กท็ ํา ‘ชอ ง’ ของมนั
ขน้ึ มา วิธีทาํ ...งา นต่ี ามทเี่ ขาเลากนั นะครับ...คือ มันพยายามใชป ากกดั เล็มเสน ขนของตัวมนั เอง
รวบรวมไวใ นปากทลี ะเสน สองเสน ขนทีม่ นั กัดมาอมเกบ็ ไวใ นปากนัน้ มันจะเลอื กเสน ขนสาํ คญั
อนั เปนตบะของมนั หรือจะเรยี กวา ‘ขนเพชร’ ก็ได ซง่ึ จะตอ งอาศยั ความมานะพยายามอยูเปน
เวลานานทีเดียว โดยวธิ ีทีค่ อยๆ เกบ็ ขนสําคญั ของตนเองรวบรวมไวใ นปากเชน นี้ พอรวบรวมได
มากๆ เขาและโดยการพยายามอมไวเ ปน เวลานาน ขนเหลานนั้ กจ็ ะถูกนํ้าลายของมนั ถกั ใหเ ปน
เกลียวพันกนั และจรดกนั เปน วงกลม มันจะเปนไปโดยอตั โนมตั ิ หรอื จะเปนไปโดยการใชล้นิ ถกั
ของมนั ขอ น้ไี มเ คยสอบไดช ัดสกั ที ขนท่มี นั หมน่ั พยายามทาํ ไวใ นปากนแ่ี หละครบั เรยี กกนั วา
‘ชองหม’ู โดยเจา หมปู า ตวั ไหนทม่ี ชี องอมไวเ ชน นี้ เทากบั เปนเครอื่ งรางปอ งกนั ตวั มนั ไดอยางวเิ ศษ
สตั วอันเปน ศตั รูใดๆ ไมส ามารถจะทําอันตรายมนั ได เพราะเนอื้ หนงั อยยู งคงกระพนั แมแ ตปนกย็ งิ
ไมเขา พอพดู ถึง ‘ชองหม’ู พวกพรานปา หรอื พวกชอบเลนเคร่ืองรางเปน ตาลุกทกุ คน”
“เอ กแ็ ปลกดนี ่ี ทีน้ถี ามนั เปนเคร่อื งรางศกั ด์ิสทิ ธ์ิหรอื เปรยี บเหมือนเกราะกนั ตวั ของเจา
หมตู วั น้ันแลว คนท่จี ะไดชอ งหมูมานน้ั จะไดโ ดยวิธใี ดละ ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

420

เชษฐาซักอยา งออกรส
“ผมขอพดู แทนใหแ กพรานพ้นื บาน หรือพวกนยิ มเคร่ืองรางของขลังไปพลางๆ กอนนะ
ครบั ...วิธีทจ่ี ะไดม นั มาก็คอื เขาวา เขาจะตอ งคอยดกั ยิงหมตู ัวนัน้ ในขณะท่มี ันกนิ อาหาร คอื มนั จะ
คายชอ งออกตง้ั ไวกอ นทจ่ี ะกนิ อาหาร ใหถอื โอกาสยิงในขณะนนั้ พอมนั ตายแลว กไ็ ปเอาชอ ง หรอื
ไปแยง ชงิ ของมันมา”
รพินทรพ ูดเรยี บๆ สีหนาเฉยๆ แตห ัวหนาคณะเดินทางหวั เราะกากออกมา
“รพนิ ทร! คุณก็มีนยิ ายของเรือ่ งปา เลาใหฟ งนาสนกุ ไมแพพรานพน้ื เมืองเหมอื นกนั นะ
เอาละทนี ีใ้ หผมซกั คุณในฐานะ รพินทร ไพรวลั ย อดตี นกั เรยี นทหารจากเยอรมนหี นอ ย ไมใชพราน
ปา พื้นเมืองสามัญ คุณวา คณุ เคยเหน็ ชอ งหมูมาแลวใชไ หม แมวาจะไมใ ชสดๆ รอ นๆ จากตวั หมูปา
เอง”
“ครบั เหน็ อยบู อ ยๆ”
“คุณสงั เกตไดไ หมวา ลกั ษณะของมันทพ่ี นั กนั เปน เกลียวรูปกาํ ไลหรอื วงแหวนนน้ั เปน
สง่ิ ท่เี กิดขน้ึ ตามธรรมชาติโดยตัวหมูปาเอง หรอื วา โดยฝม อื มนษุ ยเ อาขนหมูปา มาทําขนึ้ ”
รอยยมิ้ ปานไปในดวงตาของพรานใหญ
“ขอนี้ผมยืนยนั ไมไ ดค รับ ดไู มอ อกจริงๆ ตราบใดกต็ ามท่ีผมไมมีตัวอยางของ ‘ชอ งหม’ู
จริงๆ มาสําหรบั เปรียบเทียบ เพราะผมไมเ คยเหน็ มากอ น และแตละอนั ลวนเกาคราํ่ คราทงั้ นั้น อาง
กนั วาไดมาตั้งแตส มยั ปูย า ตาทวด”
“ในชวี ิตลา สตั วเปนเบือมาแลวของคุณ เคยมีบางไหมทคี่ ณุ ยงิ หมปู า ไมเขา ”
“ก็เคยมีเหมอื นกนั แหละครบั มนั เปน หมูโทนตัวสูงเกอื บทวมเอว เขี้ยวแตล ะขางยาว
เกอื บคบื ไอตวั น้ันผมตามมนั มานานทีเดียว กโ็ ดยเขา ใจอยา งวานแี่ หละ คือแนใ จวามนั จะตอ งเปน
หมมู ีชอ งตามทเ่ี ขาเลา ลือกนั เหตุการณน น้ั มันนานมาแลวตง้ั แตสมยั ทผ่ี มยงั รนุ ๆ อายุไมถึง 20 ป”
“แลว ยงั ไง เลาใหล ะเอยี ดซิ เลา ถงึ เหตกุ ารณตอนท่คี ณุ ยิงมนั ไมเขา และหลงั จากนน้ั ...?”
“ผมขดั หา งดินโปง รอเฝา มันมาเปนเวลาถึง 4 วนั หมูตัวน้ไี มว าพรานคนไหนในละแวก
นั้น กล็ วนตามลามนั ทกุ คน และมขี าวลอื กันมานกั ตอ นกั หลายคนยิงมนั แลว ไมต าย สองสามคนถูก
มนั สวนควนั ปน เอาถงึ ตายหรอื พกิ ารไป ชอ่ื ของเจาหมูตวั นั้นในขณะนน้ั ดังกองไปทง้ั ละแวกปา ไม
ผดิ อะไรกับไอก ุด หรือไอแหวงในปจ จุบนั ทเี่ ราพบอยนู แ่ี หละครับ พอวนั ทสี่ ข่ี องการรอคอยมันก็
เขา ผมเลง็ อยา งประณีตที่สดุ นดั แรกกระสนุ ไมล่ันภายหลงั จากสับไก วันนน้ั มนั รตู ัวเผน หนไี ปได
อีกสองอาทิตยต อ มา ผมมโี อกาสอกี ครง้ั ท่ีหา งริมหนองนํ้า คราวน้ีกระสนุ ล่ันดงั ราวกบั ฟา ผา เจา หมู
ตวั น้นั กนจา้ํ เบา ลงไปรองลั่น อึดใจเดยี วมนั ก็ลกุ ขนึ้ วง่ิ ปาราบไป ผมลงไปดูไมมอี ะไรแมแ ตรอย
เลือด...”
เสยี งเลาของรพินทรเอ่ือยๆ เนบิ ๆ แตแววตามปี ระกายขบขัน ม.ร.ว.เชษฐาไมท ันสงั เกต...
ตาลกุ โพลงดว ยความพศิ วงอศั จรรย ขมวดค้วิ ครางออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

421

“ฮา ! จริงหรือ?”
“จรงิ ครับ”
อกี ฝา ยบอกหนา ตาเฉย ซอ นแววสพั ยอกสนกุ สนานไวใ นดวงตา
“แปลวา คุณไมไ ดต ัวมนั แลว ก็ไมม ใี ครสามารถลม มันไดอกี เลย”
“ไดซ คิ รับ ในทสี่ ุดผมก็ไดตวั มันจนไดน ั่นแหละ”
“โดยวธิ ีใดกนั ดกั ร?ึ ”
“เปลาครบั ...อีกวันหน่งึ บงั เอญิ เหลือเกิน คุณพอ ของผมออกตามชา งงา ทานใหผ มแบก
.375 เดินตามหลงั ทา น พอออกพนปางพกั ไปไดโคงดานเดยี ว ไอหมเู จา ตวั น้ันกโ็ ผลพรวดออกมา
จากปา ทบึ ริมทาง รอ งโฮกราวกบั เสอื แลวกค็ วบด่ิงเขา มา อารามตกใจผมไมท นั จะสงปนใหคณุ พอ
แตส อ งลํากลอ งสวนหนา ของมนั หลบั หูหลับตาเหนยี่ วไกตมู ออกไปพรอ มๆ กับเสยี งปน ลนั่
ปรากฏวา หมตู วั นนั้ ตลี ังกากลับหลงั สามทอดไปนอนนิ่งไมก ระดกิ อยกู บั ที”่
“ทําไม? มนั ถกู อาํ นาจปะทะของ .375 ทําใหกระเดน็ ไปช็อกอยกู ับที่ ทัง้ ๆ ท่ีกระสุนไม
ระคายผวิ งนั้ ร?ึ ”
รพินทรห ัวเราะดังออกมาเปน ครั้งแรก
“เปลา หรอกครบั ไมใ ชอ ํานาจปะทะ แตเ ปนอาํ นาจเจาะทะลวงกระสนุ .375 นดั นน้ั เจาะ
รอยต้ังแตห วั ของมันทะลุเลยออกทางกนเปน เสน ตรงเลย อยา วา แตมนั ตัวเดยี วเลย ตอ ใหตัวขนาด
มันจะมายนื เรยี งกันสักสองตวั กไ็ มม เี หลอื ”
“เดี๋ยวๆๆ น่เี หน็ จะเปน เรื่องแกลง เลาใหง งเลนเสียแลว ถามหนอ ยปน อะไรทคี่ ุณยงิ มนั ไม
ออกแลวกไ็ มเ ขา ...ในสองคร้ังแรกน้นั ?”
เชษฐากะพริบตาถามเรว็ ปรอื๋ จอมพรานหวั เราะกากอยูเชน นนั้ พรอ มกบั บอกวา
“ปน แกป ครับ! นดั แรกดนิ มนั ช้ืนแลวก็แกป ดาน ไมจ ดุ ระเบิด สวนนดั ทส่ี องความไม
ชํานาญทําใหผ มอัดออ นผิดสว นไปหนอย ถงึ ไดท ําใหม นั เพียงแคจุกไปเทา นน้ั มนั เปนเรอ่ื งของ
ความเยาวว ยั ในสมยั น้ัน ต้ังแตน ั้นมาผมเขด็ จนตาย ใครใหยงิ ปนแกปไมเอาอกี แลว”
“ปโู ธ! แกลง เลา เรอื่ งใหงงอยไู ด”
นายจางรองลนั่ ออกมา ตบไหลเ ขาโดยแรงพลางหัวเราะ
“นนั่ ซิ สงสยั แตแ รกแลว มาขมวดเร่ืองหลอกกนั เลนในตอนหลังนีเ่ อง นกึ วา ถา เจา หมูตวั
นัน้ ยังมอี ยจู ริง ก็อยากจะลงทุนขอใหค ณุ พาไปสักหนอ ยเถอะ ดซู วิ า มนั จะเหนยี วไดสกั ขนาดไหน
สําหรับอานภุ าพของดนิ ขับและหวั กระสนุ ในยคุ ปจ จบุ ันนไี่ มต องถึงกบั .375 เอาแค .22 แม็กนม่ั ก็
พอแลว ”
“เร่อื งที่ผมเลา ใหค ณุ ชายฟง น่ี เปน ประสบการณจริงของผมในชีวิตลา สัตว เมอื่ ยงั ฝก หัด
อยคู รบั เปน อุทาหรณเปรยี บเทียบใหเ หน็ วา พวกพรานพื้นเมอื งทมี่ ักจะประสบกับเรอื่ งราว
อาถรรพณตางๆ เปน ตน วา ปน ยิงไมอ อก หรอื ยงิ ปน ไมเ ขา กเ็ นอ่ื งมาจากอาวธุ ลา สมยั น่ันเอง เปน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])