สงบงงในดงงู

วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้
ประจำ�ปี ๒๕๕๙

สบื สาน สร้างสรรค์ วรรณกรรมการเมือง
สำ�นักงานเลขาธกิ ารสภาผู้แทนราษฎร

วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙

พิมพ์ครั้งแรก    กนั ยายน ๒๕๕๙

จำ�นวนพมิ พ ์    ๑๐,๐๐๐ เลม่

จำ�นวนหนา้    ๒๔๐ หน้า

บรรณาธิการ    นิคม ชาวเรอื

ออกแบบปก/รปู เลม่    ชมพูนุช ขอดค�ำ

ภาพปกและภาพประกอบ ปวีณา ศรลี ะพันธ์

พสิ จู น์อักษร    วลยั กร เต็มขันท,์ ปวันรัตน์ เกียรติธรี ชยั

จดั ทำ�โดย กลุม่ งานเผยแพรป่ ระชาธปิ ไตยและกิจกรรมสภาผ้แู ทนราษฎร

สำ�นกั ประชาสัมพนั ธ์

สำ�นกั งานเลขาธกิ ารสภาผแู้ ทนราษฎร

๒ ถนนอู่ทองใน เขตดุสติ กรงุ เทพฯ ๑๐๓๐๐

โทร. ๐ ๒๒๔๔ ๒๕๑๕-๖

โทรสาร ๐ ๒๒๔๔ ๒๕๑๗

พิมพ์ท ี่ สำ�นกั การพิมพ์

ส�ำ นักงานเลขาธิการสภาผแู้ ทนราษฎร

ค�ำ นิยม
ของ
ประธานสภานิตบิ ญั ญัติแห่งชาติ
ผมขอแสดงความยนิ ดกี บั ผทู้ ไี่ ดร้ บั “รางวลั พานแวน่ ฟา้ ” ในปนี ี้ โดยผลงาน
วรรณกรรมทุกผลงานต่างก็สามารถตอบโจทย์ของการจัดประกวด โดยมีเน้ือหา
สง่ เสรมิ ความเปน็ พลเมอื งในระบอบประชาธปิ ไตย ซง่ึ จะเหน็ ไดว้ า่ นกั วรรณกรรมไทย
ยังมีความสามารถแม้จะเปลี่ยนโจทย์ไปจากเดิม แต่ก็สามารถนำ�เสนอเรื่องราว
ตลอดจนสรรหากลวิธีในการนำ�เสนอที่น่าสนใจได้ โดยผลงานวรรณกรรมท่ีได้
รับรางวัลมีท้ังเรื่องราวท่ีเป็นแนวลึกลับ แนวจิตวิญญาณ แนวตลก แนวชีวิต และ
แนวสมัยใหม่ แต่ทุกผลงานต่างก็มีเน้ือหาที่ส่งเสริมความเป็นพลเมืองในระบอบ
ประชาธปิ ไตย
ส�ำ หรับเร่อื งสนั้ ทไ่ี ด้รบั รางวัลชนะเลิศ เรอ่ื ง “สงบงงในดงง”ู ของ จนั ทรา
รัศมที อง เปน็ การนำ�เสนอเรื่องราวทปี่ ระชาชนคนุ้ ชนิ อย่แู ล้วในการดำ�เนนิ ชวี ิต หรือ
ในชมุ ชน แตผ่ ู้แต่งก็มีกลวธิ ีเลา่ เร่อื งที่นา่ สนใจ นา่ ติดตามวา่ ผลจะออกมาเป็นอย่างไร
ตลอดจนมชี น้ั เชงิ ในการซอ่ นประเดน็ โดยการสรา้ งสญั ลกั ษณเ์ รอื่ งทน่ี า่ กลวั และลกึ ลบั
ความโดดเด่นของเร่ืองนี้คือสามารถท่ีจะปลุกจิตสำ�นึกความเป็นพลเมืองให้เกิดข้ึน
สว่ นเรอื่ งสนั้ ทไ่ี ดร้ ับรางวลั รองชนะเลิศ เรอ่ื ง “โปรดรกั ษากตกิ าและมารยาท” ของ
นพดล พลกลู เปน็ การน�ำ เสนอเรอ่ื งทเ่ี ขา้ ใจงา่ ย ไมซ่ บั ซอ้ น เนอื้ หาอยใู่ นกลมุ่ เดก็ และ
วัยรุ่น แต่กส็ ามารถสื่อสารเรอื่ งราวไดท้ ุกระดบั มคี วามตัง้ ใจทีจ่ ะตอบโจทย์ความเป็น
พลเมอื งในระบอบประชาธปิ ไตย โดยใชเ้ กมฟตุ บอลในการด�ำ เนนิ เรอื่ งทแ่ี สดงถงึ ความ
สำ�คญั ของการมสี ว่ นร่วม และการยอมรับในกฎกติกา

บทกวที ่ีได้รับรางวัลชนะเลิศ “พลเมอื งคือพละก�ำ ลงั เมือง” ของ นรพลั ลภ
ประณทุ นรพาล เปน็ ผลงานทสี่ มบรู ณท์ ้ังความและค�ำ มีการขึน้ ต้นและลงท้ายได้เปน็
เอกภาพ สะทอ้ นภาพ “พลเมือง” คอื “พละก�ำ ลงั ...ของ...เมือง” ได้อยา่ งลงตวั ส่วน
ผลงานบทกวี “ประชาธิปไตยในจอแผ่น” ของ รังสิมันต์ จุลหริก ซึ่งได้รับรางวัล
รองชนะเลศิ นน้ั เปน็ เนอ้ื หาสมยั ใหม่ กวสี ามารถเขยี นถงึ ประชาธปิ ไตยในโลกออนไลน์
ในเชิงเปรียบเทียบราวกับว่าเป็นโลกจำ�ลองของโลกประชาธิปไตยในโลกจริง โดย
น�ำ เอาวธิ กี ารตา่ งๆ ของสอื่ ออนไลนม์ าเปรยี บเทยี บเหมอื นเครอื่ งมอื ประชาธปิ ไตยใน
โลกจริง สะท้อนภาพความเปน็ พลเมืองในยคุ ดจิ ิตอลไดเ้ ปน็ อย่างดี
ขอขอบคุณผู้มีส่วนเก่ียวข้องในการจัดประกวดทุกท่าน ทั้งคณะกรรมการ
คณะอนุกรรมการ ที่ได้อุทิศเวลา ความรู้ความสามารถ พิจารณาผลงานท่ีส่งเข้า
ประกวด และขอขอบคุณนกั วรรณกรรม นักเขียนท่สี ่งผลงานเขา้ ประกวดทุกคน ผม
พร้อมทีจ่ ะใหก้ ารสนับสนนุ การประกวดวรรณกรรม “รางวัลพานแว่นฟ้า” ต่อไป

(ศาสตราจารย์พิเศษพรเพชร วชิ ิตชลชยั )
ประธานสภานติ บิ ัญญัติแหง่ ชาติ

ค�ำ น�ำ
สำ�นักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร โดยคณะกรรมการรางวัล
พานแวน่ ฟา้ ปี ๒๕๕๙ ได้จัดประกวดวรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้ ประจ�ำ ปี
๒๕๕๙ ประเภทเรื่องสั้นและบทกวี เพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองในระบอบ
ประชาธิปไตยขึ้น โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสนับสนุนการเมืองการปกครองใน
ระบอบประชาธปิ ไตย อนั มพี ระมหากษตั รยิ ท์ รงเปน็ ประมขุ สรา้ งการมสี ว่ นรว่ ม
ของประชาชน ส่งเสรมิ ความเขา้ ใจใน สิทธิ หนา้ ท่ี ความเสมอภาค และความ
รบั ผดิ ชอบตอ่ สงั คม ตลอดจนเสรมิ สรา้ งความเปน็ พลเมอื งในระบอบประชาธปิ ไตย
อันเป็นพื้นฐานสำ�คัญของการพัฒนาประชาธิปไตยให้เข้มแข็ง ผ่านศิลปะงาน
เขียนวรรณกรรม
การประกวดวรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้าในคร้งั นี้ มีผูส้ ง่ ผลงานเข้า
รว่ มประกวด จำ�นวน ๖๕๗ ผลงาน แบง่ เปน็ เรอื่ งสน้ั จำ�นวน ๒๖๓ ผลงาน และ
บทกวี จ�ำ นวน ๓๙๔ ผลงาน ท้ังนี้ คณะกรรมการได้ใชค้ วามละเอยี ดรอบคอบ
ในการพจิ ารณาตดั สนิ ผลงานทสี่ ง่ เขา้ ประกวด โดยใชห้ ลกั เกณฑก์ ารตดั สนิ อยา่ ง
มเี หตผุ ล ส�ำ หรบั เรอ่ื งสนั้ ทไ่ี ดร้ บั รางวลั ชนะเลศิ ไดแ้ ก่ เรอ่ื ง “สงบงงในดงง”ู โดย
จนั ทรา รศั มีทอง และรางวลั รองชนะเลศิ ไดแ้ ก่ เร่อื ง “โปรดรักษากตกิ าและ
มารยาท” โดย นพดล พลกูล ส่วนบทกวีท่ีได้รับรางวัลชนะเลิศ ได้แก่ เรื่อง
“พลเมืองคือพละก�ำ ลังเมอื ง” โดย นรพลั ลภ ประณุทนรพาล และรางวัลรอง
ชนะเลิศ ได้แก่ เร่ือง “ประชาธิปไตยในจอแผน่ ” โดย รังสิมันต์ จลุ หรกิ

สำ�นักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร ขอขอบคุณนักวรรณกรรม
ทุกท่านที่ส่งผลงานเข้าประกวด และขอแสดงความยินดีกับผู้ท่ีได้รับรางวัล
ขอขอบคุณคณะกรรมการ และผู้มีส่วนเก่ียวข้องในการจัดประกวดทุกท่าน ท่ี
ทำ�ให้การประกวดวรรณกรรม “รางวัลพานแว่นฟ้า” ดำ�เนินมาอย่างต่อเน่ือง
และหวังวา่ จะได้รับความรว่ มมอื ในการท�ำ กิจกรรมเช่นนีอ้ กี ในครัง้ ตอ่ ไป

(นางสายทิพย์ เชาวลติ ถวลิ )
เลขาธกิ ารสภาผแู้ ทนราษฎร
ประธานคณะกรรมการรางวลั พานแว่นฟา้ ปี ๒๕๕๙

สารบัญ

เรื่องสั้น ๒๓

  รางวลั ชนะเลิศ ๔๗
สงบงงในดงง ู
โดย จันทรา รศั มที อง ๖๗
๘๑
  รางวัลรองชนะเลศิ ๘๙
โปรดรักษากติกาและมารยาท ๑๐๑
โดย นพดล พลกูล ๑๑๕
๑๓๓
  รางวลั ชมเชย
การเคลอ่ื นท่ีของกระดกู ผี
โดย อธิวัฒน์ พงษ์สรุ ะ
ด้วยมอื น้ี
โดย จรญั ยงั่ ยนื
แนวรบด้านตะวันตก...ไมเ่ ปลีย่ นแปลง
โดย วสุวัต
ในวนั ท่ีหอ้ งแหง่ ความลับถูกเปิด
โดย ปองวฒุ ิ รจุ ริ ะชาคร
บา้ นทาสฟี า้
โดย ดุสติ จกั รศวิ าทิตย์
ประชาธิปไตยในห้องเกบ็ ศพ
โดย กรวกิ จนั ทรวงศ์

เมอื งไมม่ ีเงา ๑๔๕
โดย มนญู ณ นคร
ลกู ชายขาพกิ ารของช่างไม้ ๑๖๓
โดย อเุ ทน พรมแดง
วญิ ญาณทสี่ าบสญู ๑๗๗
โดย สาคร พูลสขุ
ส่ิงทส่ี มควรได้รบั ๑๙๓
โดย ชโย คณุ าไทย
บทกวี
  รางวลั ชนะเลิศ
พลเมืองคือพละกำ�ลงั เมือง ๒๑๑
โดย นรพัลลภ ประณทุ นรพาล
  รางวัลรองชนะเลิศ
ประชาธิปไตยในจอแผน่ ๒๑๒
โดย รังสิมนั ต์ จุลหริก
  รางวัลชมเชย
คนปลูกตน้ ไมใ้ นสวนสาธารณะของหมู่บ้านจดั สรร ๒๑๔
โดย ยคุ ลวรรณ
ความสุขสเี ทา ๒๑๗
โดย ตะวนั กองม่วง
ตอบแทนคณุ แผ่นดินไทยไม่ยากเลย ๒๑๘
โดย ไพรนิ ทร์ พันธวงศ์
ตามรอยพอ่ สานต่องานแผน่ ดนิ ๒๒๑
โดย อนุวัฒน์ แก้วลอย

ในมุมมองของหนู ๒๒๓
โดย กิตติ อมั พรมหา
พลเมืองของความรัก ๒๒๕
โดย ขนำ�ดาว
เมลด็ พนั ธ์พุ ลเมือง ๒๒๘
โดย ภูวดล ภภู ัทรโยธิน
รุ่งอรณุ ๒๓๐
โดย จามรี ตันไพฑรู ย์ดถิ ี
เสน้ ทางผา่ นแห่งกาลเวลา ๒๓๒
โดย นารถ กิตตวิ รรณกร
หอ้ งเรียนประชาธปิ ไตย ๒๓๔
โดย รศั มี โยธนิ





















สบื สาน สร้างสรรค์ วรรณกรรมการเมอื ง

เร่อื งส้นั



สงบงงในดงงู

จนั ทรา รัศมีทอง

กล้วยไม้ชูช่อดอกสีส้มกับสีม่วงอยู่ข้างซุ้มพวงแสด ที่ทอดเลื้อยรับแดด
ไปตามราวไม้ ใกลๆ้ กระถางชวนชม โป๊ยเซียน กหุ ลาบ สับปะรดสนี บั สิบ
กระถาง ค่อนไปทางด้านหลัง เข็มสองต้นออกดอกสีแดงแข่งกับสีเหลืองสดใส
ใกล้ต้นร�ำเพยสีขาว เหลือง ส้ม ใครๆ ก็ชมว่าดอกไม้สวยมาก แต่ส�ำหรับผม
เวลาน้ี ตน้ ไม้ทเี่ หน็ ดรู กเรอ้ื จนนา่ กลัว
ท่ามกลางค�ำประกาศเตือนเกี่ยวกับภัยแล้ง น้านวลก็ยังต้ังหน้าตั้งตา
ปลกู พชื พนั ธต์ุ า่ งๆ จนเตม็ พน้ื ดนิ วา่ งๆ ขา้ งบา้ น แตเ่ ชา้ นน้ี า้ นวลปวดแขนซา้ ย ใน
วนั ทผ่ี มหยดุ งานพอดี ผมจงึ รบั อาสารดนำ้� ตน้ ไม้ เพราะฝนทเ่ี ทลงมาเมอ่ื สามวนั
ก่อนระเหยหายไปในอากาศอันรอ้ นระอุ
ทจ่ี รงิ ผมไมค่ อ่ ยชอบกจิ กรรมเลอะเทอะสกั เทา่ ไหร่ ยงิ่ ใกลพ้ มุ่ เขม็ รกทบึ
กย็ ง่ิ หวาดหวนั่ ไดแ้ ตจ่ ดๆ จอ้ งๆ อยใู่ กลแ้ ผน่ ไมท้ ป่ี ทู บั แอง่ ดนิ แฉะๆ เพอ่ื ปอ้ งกนั
การลน่ื ลม้ ผมเคยคดิ จะซอื้ ดนิ ถงุ มาเกลยี่ ทบั ใหร้ าบเรยี บ แตน่ า้ นวลบอกวา่ อยาก
ลงต้นมะนาวตรงน้ัน เลยตอ้ งปลอ่ ยว่างไวก้ อ่ นเพือ่ ให้ขุดหลุมง่ายขึ้น

ผมฉดี สายนำ้� พลางหยดุ มองเปน็ ระยะ เพราะยงั สยดสยองตอ่ เหตกุ ารณ์
เลวร้ายที่อุบัติข้ึนในช่วงสามวันที่ผ่านมา ย่ิงวันน้ีเป็นวันลงมติเร่ืองส�ำคัญของ
หมบู่ ้าน ผลพวงทีเ่ กดิ ข้ึนก่อนหนา้ นน้ั รว่ งกราวลงมาในหัวผมอีกจนได้

บา้ นสขี าวลอกลอ่ นของผมอยใู่ นหมบู่ า้ นจดั สรร เนอ้ื ทแี่ ปดสบิ ตารางวา
ท่ีพ่อกับแม่ผ่อนหมดได้แค่สองปีก็ต้องจากไปด้วยอุบัติเหตุ พร้อมกับน้องชาย
ผม เหลอื เพยี งยายกบั นา้ นวล ซง่ึ เปน็ แมแ่ ละนอ้ งสาวของแมผ่ ม ทอี่ ยดู่ ว้ ยกนั มา
ตง้ั แตผ่ มเกดิ นา้ นวลเปน็ นกั บัญชสี าวโสด เลยไม่ไดแ้ ยกครอบครัวออกไป สว่ น
ลงุ นพพชี่ ายของแม่ แตง่ งานกบั ปา้ สะใภช้ าวพษิ ณโุ ลก แลว้ กย็ า้ ยไปปกั หลกั เปน็
เกษตรกร อยู่ท่อี �ำเภอบางระก�ำ
ตอนพอ่ กับแมแ่ ละนอ้ งตาย ผมเรยี นมหาวทิ ยาลยั ปีสุดทา้ ย คณะท่ีหา
งานท�ำยากมาก ด้วยสตปิ ญั ญาระดบั ปลายแถว ผมจงึ ไมอ่ าจสอบเขา้ คณะท่คี น
เกง่ ๆ แย่งกันเรียนได้ คะแนนผมตกตำ�่ หมดทกุ วชิ า
พอจบออกมาได้เดือนเดียว ผมก็ได้งานเป็นพนักงานในร้านกาแฟ ท่ี
มีสาขาอยู่ตามห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ ตอนแรกผมคิดว่าจะท�ำเพื่อรองานที่ยื่น
ใบสมัครไว้ ตอ่ มาผมก็รู้วา่ งานตามบริษัทหา้ งร้านหายากเตม็ ที ย่ิงในหน่วยงาน
ราชการด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องใฝ่ฝัน บริษัทที่เรียกตัวมาก็มีแต่งานขายประกัน ผม
รู้ตัวดีว่าพูดไม่เก่งพอท่ีจะไปโน้มน้าวใจใคร ให้ยอมควักเงินท่ีหามาอย่างยาก
ล�ำบาก เพียงเพอื่ ตัดความร�ำคาญ ผมจงึ ปฏเิ สธทจ่ี ะไปสัมภาษณ์
หนง่ึ ปกี บั งานในรา้ นกาแฟ ผมถกู นดั สมั ภาษณส์ องแหง่ แลว้ กไ็ มม่ ที ไี่ หน
ตอบรบั ผมจึงยึดอาชีพชงกาแฟเร่ือยมา เพราะมนี า้ นวลคอยบน่ เช้าบน่ เย็นให้
ประหยัด ผมจึงด�ำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยเงินเดือนหม่ืนต้นๆ แต่อย่าหวังว่าปริญญา
ตรที ีไ่ ดร้ บั จะมรี าคาถึงหนึง่ หมนื่ หา้ พนั บาท วาสนาผมต่�ำต้อยไมม่ ีใครคอยฝาก
งานดีๆ ให้หรอกครับ

24 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

บ้านไม่ตอ้ งเชา่ จา่ ยแค่คา่ อาหารกับคา่ ของใช้สว่ นตัว ผมจึงมเี งินเกบ็
เดอื นละหน่งึ พันหา้ ร้อยบาท ไดแ้ ตห่ วังวา่ จะหาโอกาสเรียนซ่อมโทรศัพท์มอื ถือ
แลว้ จะเปดิ แผงเลก็ ๆ หนา้ ตลาด เพราะผมคงไมส่ ามารถชงกาแฟไปจนแก่ ใชว่ า่
ผมจะรงั เกยี จอาชพี ตวั เองหรอกนะครบั แตผ่ มเกรงวา่ ลกู คา้ จะนกึ ขยะแขยง ชาย
หนา้ ยบั เยนิ ทเี่ ดนิ เสริ ฟ์ กาแฟไปทว่ั ขอ้ ส�ำคญั บรษิ ทั คงไมจ่ า้ งผมไปจนถงึ เวลานนั้
รา้ นทผี่ มท�ำงานอยใู่ กลๆ้ ร้านขายโดนัท ผมเห็นพนักงานสาวผมยาว
ส่งยิ้มให้บ่อยๆ นึกอยากทักทายเธอตอนอยู่นอกเวลางานบ้าง แต่ค�ำสอนของ
น้านวลกย็ ่ืนมือมาอดุ ปากไวท้ ุกที
“ชว่ งนี้ตอ้ งเก็บเงนิ ไวก้ ่อน อยา่ เพ่ิงรอิ า่ นมีแฟน แลว้ กห็ า้ มไปยุ่งเก่ยี ว
กับพวกหนน้ี อกระบบเด็ดขาด”
นา้ นวลหยิบยกความยากจน ตงั้ แต่สมัยท่ีตากบั ยายเคยเชา่ บา้ นอยู่มา
เลา่ ให้ฟังซำ�้ ซาก แตผ่ มก็ต้องทนฟัง จะยกมืออุดหหู รือเดนิ หนีไปไดอ้ ย่างไร ถา้
มพี อ่ กบั แมค่ อยอา้ แขนปกปอ้ ง ผมคงอาละวาดเพอื่ สนองดา้ นมดื ของตวั เองบา้ ง
แต่ตอนนข้ี ืนลุกขึ้นมาโวยวาย ทงั้ ยายทัง้ นา้ ก็จะเป็นน้ำ� หนู ้ำ� ตา พรำ�่ พรรณนาถึง
บาปบญุ คณุ โทษ สดุ ทา้ ยกจ็ ะเสอื กไสใหผ้ มลงนรก จากผลกรรมทไ่ี มย่ อมเชอ่ื ฟงั
ค�ำสงั่ สอนของผู้ใหญ่
ผมเคยคดิ จะออกไปอยขู่ า้ งนอก แตพ่ อร้วู า่ คา่ เช่าบา้ น ค่าน�ำ้ คา่ ไฟ ใช้
ประหยดั ทสี่ ดุ กร็ าวๆ ห้าพนั บาท ผมเลยเปลยี่ นใจ ทุกวนั นมี้ ีเงนิ เก็บแคเ่ ดอื นละ
พันหา้ อยากซอ้ื มอเตอรไ์ ซค์ข่ีไปท�ำงาน ยงั ไม่มีเงนิ พอผอ่ นดาวน์เลย
ทั้งๆ ท่ีผมเชื่อฟังยายกับน้าเกือบทุกเร่ือง เคราะหก์ รรมกย็ งั ตามไลง่ บั
ผมจนจมเข้ียว เนื่องจากเมื่อต้นปีท่ีแล้ว บริษัทท่ีน้านวลท�ำงานยุบเลิกกิจการ
เพราะขาดทุนสะสมมาหลายปี พนักงานนับพันชีวิตถูกลอยแพ น้านวลได้เงิน
ชดเชยมาแคแ่ สนเศษๆ เจา้ ของบรษิ ทั ประกาศวา่ ถา้ อยากไดค้ รบตามทกี่ ฎหมาย
ก�ำหนด กใ็ หไ้ ปฟอ้ งศาลเอาเอง นา้ นวลเป็นแค่พนกั งานระดบั ล่าง จงึ ได้แต่เซ็น

ชอื่ เรยี กร้องตามเพ่อื นๆ แล้วเรอ่ื งกเ็ งียบหายไป

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 25

ชว่ งแรกๆ นา้ นวลพยายามหางานบญั ชที อ่ี น่ื ท�ำ แตน่ กั บญั ชรี นุ่ เกา่ อยา่ ง
นา้ นวล ตามโปรแกรมสมยั ใหมไ่ มค่ อ่ ยทนั เปลย่ี นงานไดส้ ามบรษิ ทั กต็ อ้ งโบกมอื
ลา เพอ่ื มาดแู ลยาย ซ่งึ มอี าการมือเทา้ ชาจากโรคเบาหวานเรือ้ รงั ตวั น้านวลเอง
กอ็ ายตุ ง้ั หา้ สบิ ปแี ลว้ ทงั้ ยงั มโี รคไขมนั กบั ความดนั โลหติ สงู เปน็ ของตวั เองอกี ดว้ ย
ตั้งแต่เช้าถึงค�่ำ น้านวลใช้เวลาท้ังหมดไปกับการท�ำงานบ้านและ
ดูแลยาย ตอนกลางคืนยายเข้าห้องน้�ำบ่อยมาก น้านวลต้องลุกข้ึนมาพยุงและ
ท�ำความสะอาดให้ทุกคร้งั แต่ผมไม่เคยไดย้ นิ เสยี งบน่ สกั ค�ำ เลยนึกสงสาร จน
ไม่อยากต่อตา้ นเร่ืองที่นา้ นวลจ้จู ีจ้ ุกจิกกับผม
แม้น้านวลจะมเี งินเก็บ และไดเ้ งนิ ชดเชยหลงั ออกจากงานมาบ้าง แต่
เมอ่ื ต้องกินตอ้ งใช้ไปทกุ วนั เงนิ ทองก็ร่อยหรอลง ส่วนท่เี คยลงทนุ ซอ้ื พนั ธบตั ร
ไว้ กต็ อ้ งน�ำออกมาใช้จ่ายหลงั ครบก�ำหนดไถ่ถอน นา้ นวลเกรงว่าเงินทม่ี อี ยู่จะ
หมดลง เพราะตอ้ งดแู ลยายอยา่ งใกลช้ ดิ จงึ ไมม่ โี อกาสออกไปหารายไดเ้ พม่ิ เตมิ
วนั หนงึ่ ผมเหน็ นา้ นวลโทรศพั ทไ์ ปขอเงนิ ลงุ นพ แตเ่ ขาบอกวา่ ตอนนน้ี า
แล้ง ขายขา้ วไมไ่ ดร้ าคา ซ้�ำเพลีย้ ก็ลงดอกดาวเรืองจนขาดทนุ ป่นปี้ ครอบครัว
ก�ำลังล�ำบากมาก ลุงนพสัญญาว่าถ้าลืมตาอ้าปากได้ เขาจะส่งเงินมาให้อย่าง
แนน่ อน ระหวา่ งนข้ี อให้นา้ นวลชว่ ยดูแลยายไปก่อน
นา้ นวลดขู า่ วทกุ วนั จงึ เขา้ ใจปญั หาของลงุ นพดี แตน่ า้ นวลกไ็ มอ่ าจแบก
รบั ภาระอยคู่ นเดยี วได้ เลยขอใหผ้ มชว่ ยออกคา่ นำ้� คา่ ไฟ เดอื นละประมาณหนง่ึ
พันหา้ รอ้ ยบาท และคา่ ใช้จ่ายส่วนกลางของหมู่บา้ นอีกเดอื นละสรี่ ้อยบาท เพื่อ
เป็นคา่ ยาม คา่ ลอกท่อ ค่าไฟ และค่าพวงหรดี หากสมาชิกถึงแก่กรรม
จากทเ่ี คยมเี งนิ เกบ็ เดอื นละหนง่ึ พนั หา้ รอ้ ยบาท ตอ่ ไปนผ้ี มกจ็ ะไมม่ แี ลว้
ซำ�้ ยงั ตอ้ งขดู รดี ตวั เองเพมิ่ อกี สรี่ อ้ ยบาท โชคดที ถี่ กู สอนใหห้ ลกี เลย่ี งสง่ิ เสพตดิ มา
ตลอด ผมจึงไมม่ รี ายจ่ายคา่ เหล้า คา่ บุหร่ี เวลาเพื่อนชวนกนิ เหล้า ผมกอ็ า้ งวา่
หมอหา้ ม เนอื่ งจากกระเพาะล�ำไส้ผิดปกติ นานๆ เข้าเพอื่ นฝูงกเ็ ลกิ คะย้ันคะยอ
ไปเอง

26 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า

พอไมม่ เี งนิ เกบ็ ความหวงั ทจี่ ะมที นุ ไปเปดิ แผงเลก็ ๆ หรอื ซอื้ มอเตอรไ์ ซค์
ขไ่ี ปท�ำงานจงึ ดบั วบู ผมเรมิ่ ทง้ิ ใบสมคั รไปตามเวบ็ ไซตห์ างานอกี ครงั้ เผอื่ อาจจะมี
โอกาสไดเ้ ปลย่ี นงาน ซงึ่ มรี ายไดส้ งู กวา่ เดอื นละหมนื่ ตน้ ๆ บา้ ง
นกึ ขอบคณุ พ่อกับแม่ ทที่ ิ้งบา้ นไว้ให้ซุกหวั นอน

หมู่บ้านเล็กๆ ของผม มีท้ังหมดหนึ่งร้อยห้าสิบหลังคาเรือน ย่ีสิบสี่ปี
ผ่านไป สารพัดห้างล้อมหนา้ ล้อมหลงั คอยดกั กอบโกยเงนิ จากกระเปา๋ เรา แต่
หมู่บ้านกลับเก่าโทรมลงทุกวัน ยิ่งมีที่ดินรกร้างส่ีไร่ อันเต็มไปด้วยสารพัดสัตว์
เลื้อยคลาน ตง้ั ประจานอย่กู ลางหมบู่ า้ น ย่ิงดเู หมือนปา่ ดงดบิ เข้าไปทกุ ที
เดมิ เจา้ ของโครงการโฆษณาไวว้ า่ จะท�ำสวนหยอ่ ม เงนิ ทซ่ี อื้ บา้ นทกุ หลงั
บวกรวมอยใู่ นทด่ี นิ ผนื นดี้ ว้ ย แตพ่ อขายบา้ นหมด ทางบรษิ ทั ประสบปญั หาหนกั
ถกู ฟอ้ งรอ้ งเรียกค่าเสียหายวนุ่ วายไปหมด บรษิ ัทจงึ ไม่สามารถสร้างสวนหย่อม
ตามทีต่ กลงไว้ ส่วนคนทย่ี ้ายเขา้ มาใหมก่ ็ยงั ไมค่ ่อยร้จู กั กัน จึงไมเ่ กดิ การรวมตวั
เพ่อื เรียกรอ้ งสทิ ธิ์
ประธานหมู่บ้านคนแล้วคนเล่า เข้ามารับต�ำแหน่งด้วยความจ�ำใจ
พวกเขาจึงท�ำหน้าที่แค่จ่ายค่ายาม ค่าน้�ำ ค่าไฟ ด้วยเงินส่วนกลางท่ีเก็บจาก
ทกุ บา้ น สบิ ปแี รกเราจ่ายเดอื นละสามรอ้ ยบาท ตอ่ มาเพมิ่ เปน็ ส่ีรอ้ ยบาท
แตท่ ่ีดินซึ่งเปน็ สมบัตสิ ว่ นกลางของหม่บู า้ น ไมส่ ามารถสรา้ งสาธารณ
ประโยชน์ใดๆ ได้ เคยมีคนคิดจะยกให้ส่วนราชการ เพื่อให้เข้ามาจัดสร้าง
สวนหยอ่ ม โดยมขี อ้ แมว้ า่ ตอ้ งเปดิ เปน็ สวนสาธารณะ ใหค้ นจากภายนอกหมบู่ า้ น
เขา้ มาใชป้ ระโยชนไ์ ดด้ ว้ ย แตม่ คี นคดั คา้ นเยอะ เพราะจะท�ำใหส้ ญู เสยี ความเปน็
ส่วนตวั
เมอื่ ท�ำให้ทกุ คนลงชื่อยินยอมไมส่ �ำเรจ็ ทด่ี นิ ตรงนนั้ จงึ รกรา้ งมาจนถงึ
วันนี้ ผมตอ้ งคอยเหลียวหน้าเหลียวหลงั ทกุ ครง้ั ตอนไปวิง่ ออกก�ำลงั กาย เพราะ
กลวั งู กลวั ตวั เงนิ ตัวทอง ขยับเขยือ้ นออกมาเปน็ เพอื่ นร่วมทาง

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 27

ตอนน้ำ� ทว่ มใหญ่ หมู่บ้านผมจมน้�ำเน่าเหม็นอย่เู ป็นเดอื นๆ ตน้ หมาก
รากไม้ตายเกลื่อน เพ่ือนบ้านจึงช่วยกันร้ือถอนซากต้นไม้ไปท้ิง พวกเด็กวัยรุ่น
จงึ ไดท้ ่ดี ินโล่งๆ ไวเ้ ตะฟตุ บอล ตลี ูกขนไก่กนั อย่างสนกุ สนาน
ผา่ นไปปีเดยี ว วัชพืชเขยี วครม้ึ กเ็ ข้ายดึ ครอง นานๆ ทีถ้าหมบู่ ้านมีเงนิ
เหลอื คณะกรรมการกจ็ ะจดั หาคนมาตดั หญ้า ที่รกุ ล้�ำพนื้ ถนนสายหลัก แตพ่ อ
ปล่อยไวส้ กั พกั วัชพืชดื้อดา้ นก็คืบคลานเข้ามาอกี
ทกุ ๆ สองปี ทางหมู่บา้ นตอ้ งเลอื กตัง้ ประธานคนใหม่ ซ่งึ ส่วนใหญ่เปน็
คนหนา้ เดมิ เพราะไมม่ กี จิ กรรมทสี่ รา้ งผลประโยชน์ นอกจากชว่ งหาเสยี งกจ็ ะมี
นักการเมืองแวะเวยี นมาเย่ียมเยียนบา้ ง
สองเดือนท่ีแล้ว เราได้ประธานคนใหม่คือลุงเชิดศักดิ์ เป็นอดีต
ขา้ ราชการเกษยี ณ ดา้ นซา้ ยของบา้ นเขาอยตู่ ดิ กบั บา้ นผม แตเ่ ราไมค่ อ่ ยไดพ้ ดู จา
กันนกั ถ้าเจอหนา้ กันจงั ๆ ผมถึงจะทกั ทายตามมารยาทอยา่ งรบี รอ้ น
ยายกบั นา้ นวลไมค่ อ่ ยชอบลงุ เชดิ ศกั ดิ์ มาแตไ่ หนแตไ่ รแลว้ เพราะบา้ น
เขาเลย้ี งงไู วใ้ นตกู้ ระจก นา้ นวลบอกวา่ ถา้ โกรธใคร เขาอาจจะเอางไู ปปลอ่ ยไวใ้ น
บา้ นคนผูน้ ั้นกไ็ ด้
“ห้ามไปยุ่งกับเขาเด็ดขาด ถ้าโดนงูกัดจะไปเอาผิดกับใคร” น้านวล
ส่ังผมอยา่ งคนทีก่ ลวั ไปหมดทุกเรอื่ ง
“เขาเลย้ี งแตง่ สู วยงามพวกคอรน์ สเนค็ กบั งบู อลไพธอน พวกมนั ไมเ่ ปน็
อนั ตรายหรอกครับ” ผมชีแ้ จง
เพื่อนๆ ผมเคยพดู ถงึ งูพวกน้ีอยูบ่ ้าง ไดย้ ินว่าลวดลายสวยงาม หลาก
หลายสสี นั ไมม่ ีพิษ ไมฉ่ กกัด ผมเคยเปดิ ดูในเวบ็ ไซต์ ต้องยอมรบั วา่ ลายมันสวย
แปลกตาดี แตผ่ มกไ็ ม่ชอบสตั วเ์ ลย้ี งไร้ขาเช่นกัน
“คนทคี่ นุ้ เคยกบั งู พอโกรธใครกอ็ าจจะเลอื กใชบ้ รกิ ารพวกงมู พี ษิ กไ็ ด”้
นา้ นวลเบะปาก คงนึกขยะแขยงกบั จนิ ตนาการของตวั เอง

28 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ถ้าผมคดิ จะขัดค�ำส่งั น้านวลก็คงยาก เพราะไม่มโี อกาสไดพ้ ูดคยุ หรือ
พบเจอลงุ เชดิ ศกั ดบิ์ อ่ ยนกั หลงั จากนำ้� ทว่ มใหญ่ ผมเหน็ เขาออกมารว่ มกบั คนใน
หม่บู า้ น ช่วยกันท�ำความสะอาด พร้อมกบั ลกู สาวสองคน ซ่ึงมีวยั ไล่เล่ยี กบั ผม
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ประจันหน้ากับสองสาวอีกเลย เคยเห็นแวบๆ ตอนพวก
เธอขับรถออกจากบา้ น
วนั หนง่ึ ผมคยุ กบั บรู พา เพอื่ นสนทิ ทอี่ ยบู่ า้ นตดิ กบั ลงุ เชดิ ศกั ดด์ิ า้ นขวา
มอื หลงั จากการประชมุ กลมุ่ เสรจ็ สน้ิ โดยไดข้ อ้ สรปุ วา่ วนั ปใี หม่ เราจะจดั งานกนั
ท่บี ้านบรู พา ซง่ึ มีอปุ กรณ์และวตั ถดุ บิ ส�ำหรบั ท�ำอาหารครบถว้ น
“ลกู สาวลุงเชดิ ศักด์ิสวยมั้ยวะ” ผมถามตามประสาคนหนุ่ม “มึงเคย
เห็นจังๆ บ้างหรอื เปล่า”
“ไมเ่ คย แตต่ ่อใหส้ วยเหมือนดารา กูก็ไมส่ น” บรู พาตง้ั ตวั เป็นหัวหน้า
กลมุ่ ตง้ั แตผ่ มยงั เปน็ เดก็ วยั รนุ่ ถงึ ตอนนเ้ี ขายงิ่ ดนู า่ เลอ่ื มใสขนึ้ อกี เขาเปน็ ทง้ั คน
เก่งและคนกลา้ ไมว่ า่ มีเร่อื งอะไรเขาจะออกหนา้ กอ่ นเพอ่ื นเสมอ
“ท�ำไมวะ” ออ๊ ดซง่ึ อยคู่ ่อนไปทางหนา้ หม่บู ้านถามขึน้
“ตงั้ แตล่ งุ เชดิ ศกั ดริ์ ำ�่ รวยจากการขายทดี่ นิ มรดกทส่ี พุ รรณฯ เขามองกู
อยา่ งกบั เป็นไอ้กระจอกขา้ งถนน” บรู พายักไหล่อยา่ งไมแ่ ยแส
พวกเราเหน็ ว่า ถา้ ใครสักคนจะตะกายพ้นขอบขา่ ยของไอก้ ระจอก ก็
เห็นจะเป็นบูรพานี่แหละ ถึงพ่อแม่ของเขาจะมีเพียงแผงขายอาหารตามส่ังใน
ตลาด แตบ่ รู พาเรยี นเกง่ มาก ทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาฝรง่ั เศส ตอนอยูม่ ธั ยมหา้
เคยได้ทุนในโครงการนักเรยี นแลกเปลยี่ น ใหไ้ ปเรยี นทปี่ ระเทศเบลเย่ียมหนึ่งปี
พอเรียนจบมหาวิทยาลัยช่ือดัง บูรพาได้ท�ำงานกับฝ่ายต่างประเทศในบริษัท
สง่ ออกใหญ่แหง่ หนงึ่ ซ่ึงนับวา่ ดที ่ีสุดในหมูพ่ วกเราแลว้
ถ้าคนทโ่ี ดดเดน่ มคี วามเปน็ ผนู้ �ำอยา่ งบูรพา ยังไมอ่ ยูใ่ นสายตาของลุง
เชดิ ศกั ดิ์ พนกั งานชงกาแฟอยา่ งผม กไ็ มต่ อ้ งสะเออะคดิ จะไปเสวนาดว้ ย ถงึ บา้ น

เราจะมรี ว้ั ตดิ กันก็เถอะ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 29

เยน็ วนั หนงึ่ ผมเลกิ งานเรว็ เพราะไดเ้ วรเปดิ รา้ นชว่ งเชา้ ผมจงึ เดนิ เรอ่ื ย
เฉ่ือยเขา้ หมูบ่ า้ น เพราะเสยี ดายค่ามอเตอรไ์ ซคร์ ับจ้าง ผา่ นผืนดนิ ส่ีไรท่ รี่ ุงรังไป
ด้วยเถาไม้ไต่เล้อื ย เหน็ บรู พากบั ออ๊ ดและเพอ่ื นๆ ยืนคยุ กนั เสียงล่ัน
“ไอต้ น้ มาพอด”ี บรู พากวกั มอื เรยี ก “มงึ คดิ วา่ พน้ื ทตี่ รงนนี้ า่ จะท�ำอะไร
ดวี ะ ระหวา่ งสนามกฬี าใหค้ นรนุ่ เราไดอ้ อกก�ำลงั กาย กบั สวนหยอ่ มใหค้ นแกม่ า
ยนื บิดแขนยกขาร�ำมวยจีน”
“สนามกีฬาอย่แู ล้ว” ผมวา่ “ท�ำสวนหย่อมไม่ช้าก็รกอกี ”
“กกู ว็ า่ อยา่ งนน้ั แหละ” บรู พาเทา้ สะเอวมองไปรอบๆ “ถา้ มกี ารโหวต
มงึ จะอยู่ข้างพวกกใู ช่ม้ยั ”
“แหงละ” ผมยกั คิว้ “แต่ใครจะสรา้ งสวนหยอ่ มให้วะ”
บรู พาเลา่ วา่ คณะกรรมการหมบู่ า้ นสว่ นใหญ่ โดยการน�ำของลงุ เชดิ ศกั ดิ์
เหน็ ควรสรา้ งสวนหยอ่ ม เพอ่ื เปน็ สถานทพี่ กั ผอ่ นหยอ่ นใจ โดยจดั จา้ งคนงานมา
ตัดต้นไม้ ไถพ้ืนดินให้เรียบ แล้วให้พวกจัดสวนมาลงต้นไม้ใหญ่ แปลงดอกไม้
เก้าอ้สี นาม และท�ำน้�ำพุไว้ตรงกลาง
เบ้ืองต้นคนมีฐานะในหมู่บ้าน เสนอตัวช่วยบริจาคเงินให้จ�ำนวนหน่ึง
ประธานหมบู่ า้ นจงึ ตดั สนิ ใจออกเงนิ กอ้ นใหญใ่ หก้ อ่ น แตข่ อจดั เกบ็ คา่ สว่ นกลาง
เพมิ่ อีกเดอื นละสามรอ้ ยบาท จากบ้านท้ังหมดหนึ่งรอ้ ยห้าสบิ หลังคาเรือน เป็น
เวลาแปดปี เพ่ือใช้คืนให้เขาพร้อมดอกเบี้ย ซึ่งค�ำนวณตามอัตราของธนาคาร
หลังจากนนั้ กจ็ ะลดลงเหลือหน่งึ รอ้ ยบาท เพือ่ เปน็ คา่ ดูแลรักษาให้สวนมสี ภาพ
ร่มรื่นสวยงามตอ่ ไป
แตบ่ รู พากบั คนรนุ่ หนมุ่ สาวอกี สว่ นหนงึ่ เหน็ วา่ ไหนๆ กจ็ ะตอ้ งเสยี เงนิ
แลว้ พวกเขาจงึ อยากไดส้ นามกวา้ งๆ ไวเ้ ตะฟตุ บอล เลน่ บาสเกตบอล และจดั ตง้ั
เวทีกลาง เพ่ือให้คนในหมู่บา้ นใชเ้ ป็นท่ีจดั งานปใี หม่ หรืองานวันเด็ก ส่วนตน้ ไม้
กใ็ ห้ปลกู ไว้รอบๆ ใครอยากน่งั พกั ผอ่ นก็มานัง่ ขา้ งๆ สนามได้

30 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

เมอ่ื มคี นเหน็ ตา่ ง ทางทด่ี ที สี่ ดุ คอื ใหม้ กี ารลงคะแนนเสยี ง โดยยดึ ความ
เห็นของคนสว่ นใหญเ่ ป็นตวั ชีข้ าด
“มงึ เชอ่ื กมู ยั้ ” บรู พาตบบา่ ผม “คนพวกนนั้ เหอ่ ไดไ้ มก่ วี่ นั สดุ ทา้ ยกจ็ ะ
ท้ิงสวนหยอ่ มไวใ้ ห้งอู ยู่ตามเดิม”
“นัน่ ส”ิ ผมพยักหน้าคลอ้ ยตาม
แต่ในใจเร่ิมคัดคา้ น ทั้งสวนหยอ่ มและสนามกีฬา ผมคงไมม่ ีโอกาสได้
ใชป้ ระโยชนม์ ากนกั แต่ตอ้ งจา่ ยเงินเพมิ่ อกี เดือนละสามร้อยบาท ผมคงต้องงด
ข้าวมอ้ื กลางวนั สักครงึ่ เดือน หนั ไปพ่งึ พาบะหมี่ส�ำเร็จรูปแทน
“เราต้องช่วยกันลงมติให้สร้างสนามกีฬา เพื่อให้คนรุ่นน้องรุ่นลูกมี
สถานทอี่ อกก�ำลงั กาย ประเทศเราจะไดม้ พี ลเมอื งทแ่ี ขง็ แกรง่ ไวส้ รา้ งความเจรญิ
รุ่งเรอื งต่อไป”
ฟังบูรพาในฐานะผู้น�ำกลุ่มพูดแล้ว ผมก็ยิ่งเล่ือมใส เขาแก่กว่าผมแค่
ปเี ดยี ว แตม่ ีความคดิ โลดแลน่ ไปไกล ขณะทีผ่ มมวั คดิ แค่วา่ จะประหยดั อยา่ งไร
แตไ่ หนๆ กค็ ัดคา้ นการลงมติไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ผมขอเลือกสนามกีฬาดีกว่า
“ต้นเดือนหน้าจะลงมติ” บูรพากอดคอผม “ช่วยกันหว่านล้อมคนที่
ยงั ลงั เลใหม้ าอยู่ฝา่ ยเราเยอะๆ นะ”
ระหว่างนนั้ ผมเห็นรถยนตส์ ีด�ำของประธานหมบู่ ้าน ขบั ผ่านกลมุ่ พวก
เราไป ลงุ เชดิ ศกั ดติ์ อ้ งรแู้ นว่ า่ บรู พาก�ำลงั ชกั จงู ผมอยู่ แตผ่ มไมก่ ลวั ผมมหี นงึ่ สทิ ธิ์
หนง่ึ เสียงเหมือนคนอืน่ ๆ ผมจะคิดอยา่ งไรก็เป็นเรื่องของผม

กลบั ถงึ บา้ น นา้ นวลเลา่ เรือ่ งท่จี ะมกี ารลงมติใหฟ้ งั พอรวู้ ่าผมอยากได้
สนามกฬี า นา้ นวลกส็ า่ ยหนา้ ไมเ่ หน็ ดว้ ย เพราะนา้ นวลชอบใหม้ ตี น้ ไมเ้ ยอะๆ แม้
จะหมดโอกาสได้ออกไปเดนิ เล่น เพราะตอ้ งดูแลยายทุกฝกี ้าวกต็ าม
“ถ้าไม่อยากได้สวนหย่อม ก็อย่าต่อต้านจนออกนอกหน้า” น้านวล
เตือนผม แต่ไมไ่ ดก้ ้าวกา่ ยเร่อื งลงมติ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 31

“ท�ำไมหรือครับ” ผมมองน้านวลอย่างด้ือดึง อยากรู้นักว่าช่ัวชีวิตน้ี
นา้ นวลเคยกล้าส้กู บั อะไรบ้างไหม
ผมรวู้ ่าทกุ คนจะได้ลงมตอิ ยา่ งเทา่ เทยี ม โดยก�ำหนดคณุ สมบัตขิ องผ้มู ี
สิทธ์ิ คล้ายการเลอื กผ้แู ทนราษฎร ถา้ ผมเห็นด้วยกบั ฝา่ ยไหน ผมกค็ วรมโี อกาส
ชแ้ี จงแสดงเหตุผล เพอื่ โน้มนา้ วคนท่ียังสองจติ สองใจไดบ้ ้าง
“นา้ บอกให้อยู่เงียบๆ กห็ ุบปากไวบ้ า้ งเถอะนา่ ” น้านวลตะคอกใสผ่ ม
แลว้ ก็เดนิ ไปจดั อาหารให้ยาย
จริงอยู่ ปกติผมเป็นคนหัวอ่อน เชื่อฟังค�ำส่ังสอนของผู้ใหญ่เกือบ
ทั้งหมด ยกเว้นเรื่องการเรียน ด้วยสมองของผมอาจจะเฉื่อยเนือยไปบ้าง แต่
ค�ำสอนของพ่อแม่กับน้าและยายเก่ียวกับการประหยัด ขยันท�ำงาน ละเว้น
อบายมุข มมี ารยาท ผมก็ปฏบิ ตั ติ ามเร่ือยมา แตค่ รงั้ นีม้ ันออกจะเกนิ ไปหนอ่ ย
น้านวลไม่มีสิทธิ์มาบงการความคิดอ่านของผม และไม่มีสิทธ์ิบังคับให้ผมกลัว
ในสงิ่ ทน่ี า้ นวลกลวั ด้วย
ระหวา่ งสนามกฬี ากบั สวนหยอ่ ม ล้วนแต่มขี ้อดีข้อด้อยดว้ ยกนั ทงั้ น้นั
ขึ้นอยู่กับว่าใครชอบอะไรมากกว่ากัน ในหมู่บ้านมีจ�ำนวนผู้สูงอายุ พอๆ กับ
เด็กวัยร่นุ สว่ นเด็กเล็กยงั ไม่มีสิทธลิ์ งมติ ดงั นนั้ เสยี งทจี่ ะชี้ชะตาหมู่บ้านคงเป็น
ผ้ใู หญว่ ยั ท�ำงาน พวกเขาจะเลอื กสวนหย่อม ส�ำหรับพ่อแม่และตัวเอง ในวันท่ี
กาลเวลาเหว่ียงร่องลึกมากดทับบนใบหน้า หรือเลือกสนามกีฬาเพื่อลูกหลาน
ซ่งึ จะเป็นคนดูแลพอ่ แมป่ ู่ยา่ ตายายตอ่ ไป
ผมคดิ วา่ จะเจาะคนกลมุ่ น้ี ซงึ่ ลว้ นเปน็ พอ่ แมพ่ ป่ี า้ นา้ อาของเพอ่ื นๆ ผม
ทงั้ นน้ั ในสองสปั ดาห์ ผมมวี นั หยดุ สองวนั มเี วรรอบเชา้ ซงึ่ จะท�ำใหก้ ลบั บา้ นเรว็
ไดอ้ กี ส่ีวนั ผมจะใช้เวลาสว่ นนี้พูดคยุ ถงึ ความส�ำคัญของสนามกฬี า
ทกุ คนื ผมโทรศพั ทค์ ยุ กบั บรู พา เพอ่ื ถามถงึ คะแนนเสยี ง ซงึ่ มแี นวโนม้ วา่
จะลงให้ฝ่ายเรามากขึ้น บูรพาเล่าวา่ เขาเคยโดนเพ่อื นบ้านที่อยากไดส้ วนหยอ่ ม
ไลอ่ อกมา แต่บางบ้านท่เี ห็นด้วยกเ็ ลี้ยงน�ำ้ เลีย้ งขนม เขาเห็นว่าเปน็ บรรยากาศ

32 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

อนั ดที เ่ี ปดิ กวา้ งใหผ้ คู้ นไดร้ ณรงคก์ นั อยา่ งเสมอภาค เพอื่ น�ำมาซงึ่ บทสรปุ ทท่ี กุ คน
ยอมรบั ได้
วนั หยดุ ทผ่ี า่ นมา ผมกเ็ จอสถานการณเ์ ผชญิ หนา้ เชน่ เดยี วกบั บรู พา แต่
ผมเปน็ คนสภุ าพออ่ นโยนอยแู่ ลว้ จงึ รอดพน้ จากการโดนตหี วั มาได้ แมจ้ ะดเู สยี่ ง
ไปหนอ่ ย แตก่ ็ตืน่ เตน้ ดี ผมไม่เคยท�ำอะไรทา้ ท้ายอย่างนี้มากอ่ นเลย

บ่ายวันหนึ่ง ผมก�ำลังหงุดหงิดกับพวกครูสอนพิเศษ ท่ีมายึดโต๊ะใน
ร้านเพื่อสอนหนังสือเด็ก ทั้งวันสั่งกาแฟแค่สองถ้วย ได้ใช้ไวไฟฟรีในห้องแอร์
เยน็ ๆ พอลกู ค้ากลุม่ ใหญ่เข้ามา เหน็ โตะ๊ ไมว่ ่างกพ็ ากนั เดินไปรา้ นอนื่ ร้านผมท�ำ
ยอดขายไมค่ อ่ ยไดก้ เ็ พราะตวิ เตอรพ์ วกนี้ แตต่ ามระเบยี บแลว้ ผมกไ็ มม่ สี ทิ ธเิ์ ชญิ
ลูกค้าออกจากร้าน แมพ้ วกเขาจะนง่ั แชแ่ อร์อยูท่ ั้งวนั ก็ตาม
“คาปชู โิ นรอ้ นสอง บลเู บอรร์ ชี่ สี เคก้ หนง่ึ เคก้ อลั มอนดห์ นง่ึ ” เสยี งใสๆ
ผลกั ความหงุดหงดิ ออกจากหัวทันที
“ครับ” ผมคิดเงินอย่างงงๆ เมื่อเห็นลูกค้าสาวสวยยืนอวดรูปร่าง
สมส่วนอย่ตู รงหน้า “สามรอ้ ยยสี่ บิ ครับ”
ผมน�ำกาแฟและเค้กไปส่งท่ีโต๊ะ สองพี่น้องลูกสาวลุงเชิดศักด์ิทักผม
เบาๆ และส่งยิ้มให้ ก่อนหน้าน้ีพวกเธอไม่เคยแสดงท่าทีว่าเห็นผมเป็นหนึ่งใน
สมาชกิ ของหมบู่ ้าน ผมคิดว่าพวกเธออาจไม่ร้ดู ้วยซำ้� ว่าเราอยูบ่ า้ นติดกัน
คืนนั้นพอได้คุยกับบูรพา ผมเล่าเร่ืองสองสาวให้ฟัง บูรพาม่ันใจว่า
เปน็ การออ่ ยเหยอ่ื เพอื่ หาเสยี ง แลว้ เขากบ็ อกผมวา่ ไดย้ นิ ลงุ เชดิ ศกั ดค์ิ ยุ กบั พวก
รบั จดั สวนอยา่ งสนทิ สนม ตรงมา้ หินขา้ งร้ัวด้านทีอ่ ยู่ตดิ กับบ้านเขา บูรพาม่นั ใจ
ว่าน่าจะมีผลประโยชน์ทับซ้อน ผมเลยเตือนว่าถ้าไม่มีหลักฐานก็อย่าเพ่ิงกล่าว
หาใคร แต่คงเป็นเรื่องยากท่คี นเกง่ อยา่ งบรู พาจะเชือ่ ฟงั คนหวั อ่อน หรอื บางที

เพือ่ นๆ กเ็ รยี กวา่ ไอ้ปญั ญาอ่อนอยา่ งผม



ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 33

ศึกระหว่างสนามกีฬากับสวนหย่อมด�ำเนินไปอย่างเข้มข้น ยิ่งใกล้วัน
ลงมติ ท้ังสองฝ่ายซึ่งเคยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน กลับเขม่นเข่นเข้ียวเข้าใส่กัน
ราวกับว่าถ้าได้อย่างใดอย่างหนึ่งมา ผู้คนอีกฝ่ายจะต้องประสบความหายนะ
ทง้ั ๆ ทีไ่ ม่วา่ จะไดอ้ ะไรยอ่ มดีกวา่ ปา่ หญ้ารกเร้อื อันเปน็ แหล่งพ�ำนกั ของตัวเงนิ
ตวั ทองกบั งหู ลากสี
ผมใช้ท้ังสองวันหยุดและเวลาที่ได้กลับบ้านเร็วช่วยบูรพากับเพื่อนๆ
อย่างเต็มก�ำลัง แม้น้านวลจะคอยห้ามปราม ไม่ให้เที่ยวไปชักจูงใครสุ่มสี่
สมุ่ หา้ แตพ่ วกผมกต็ ดั สนิ ใจฝา่ ไปทางหนา้ หมบู่ า้ น ทงั้ ๆ ทไ่ี ดข้ า่ วจากออ๊ ดวา่ เสยี ง
สว่ นใหญ่เลอื กสวนหยอ่ ม แลว้ กเ็ จอกบั ลกู สาวลุงเชดิ ศกั ดิ์ทงั้ สองคนโดยบังเอญิ
หลังจากวันที่เจอกันในร้านกาแฟแล้ว พวกเธอก็ส่งย้ิมให้ผมบ่อยๆ
สว่ นใหญจ่ ะเปน็ ตอนเชา้ ชว่ งทผี่ มไปทง้ิ ขยะหนา้ บา้ น พวกเธอมาพรอ้ มกบั หนมุ่
ฉกรรจส์ ามคน เมอ่ื สองกลมุ่ ทม่ี คี วามเหน็ ตา่ งบงั เอญิ มาพบกนั จงึ เกดิ การแยง่ ชงิ
คะแนนเสยี งขึน้ ต่างฝ่ายต่างพดู ถงึ ประโยชน์ของสวนหย่อมและสนามกฬี า ฟัง
คลา้ ยๆ กับการดีเบต
“สนามกฬี ากป็ ลกู ตน้ ไมไ้ วร้ อบๆ ได้ แตเ่ ราจะมลี านกวา้ งๆ ไวเ้ ตะบอล
ตีแบตฯ เพือ่ ให้เด็กๆ เตบิ โตขน้ึ อย่างแข็งแกร่ง ทุกท่านคงไม่อยากมลี กู หลานที่
แคระแกร็นใชม่ ้ยั ครับ” บูรพาเปิดฉาก ท่ามกลางเพื่อนบ้านยส่ี ิบกว่าคน
“แต่สวนหยอ่ มมีตน้ ไม้รม่ คร้ึมกวา่ วันหยดุ กห็ ว้ิ ตะกรา้ ใสอ่ าหารไปนงั่
ทานพรอ้ มกบั ฟังเสียงนก ดดู อกไม้สวยๆ ไปดว้ ย ไมใ่ ชล่ านคอนกรตี ท่ีท้งั แขง็ ทงั้
ร้อน ท�ำลายสิ่งแวดล้อมและท่อี ยู่อาศยั ของสัตว์ตา่ งๆ” สาวผพู้ ่ีโต้กลับ
“แน่นอนครบั สนามกีฬาของเราจะไม่ยอมให้งเู หา่ หรอื ตัวเงินตวั ทอง
มาจับจองเป็นสถานทฟี่ กั ไข่อยา่ งเดด็ ขาด” บูรพาเรยี กเสียงหวั เราะจากผฟู้ ังได้
เป็นระยะๆ

34 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า

“สวนหยอ่ มใชป้ ระโยชนไ์ ดท้ ง้ั ครอบครวั แตส่ นามกฬี าใชไ้ ดเ้ ฉพาะกลมุ่
อยา่ ลมื นะคะวา่ เราเสยี คา่ ใชจ้ า่ ยเทา่ กนั เราควรไดร้ บั ผลตอบแทนอยา่ งทว่ั หนา้ ”
สาวผู้นอ้ งสามารถดึงผู้ฟงั ให้พยกั หน้าหงึกๆ
บรู พาคงกลวั วา่ ผคู้ นจะเทคะแนนใหส้ วนหยอ่ ม โดยไมท่ นั ไดไ้ ตรต่ รอง
เขาจงึ โยนประเด็นใหมเ่ ข้าใสท่ ันที
“ลุงเชิดศักดิ์คงได้ผลประโยชน์จากพวกรับจัดสวนไปเยอะใช่มั้ยล่ะ
พวกเธอถงึ ไดว้ ง่ิ เต้นให้มกี ารสร้างสวนหย่อมอยา่ งออกนอกหน้า”
“จะมากไปแล้วนะ” สาวผูพ้ ี่ตวาดแว้ด “พอ่ ฉันแคอ่ อกเงนิ ให้กอ่ น ไม่
ว่าผลการลงมตจิ ะเป็นยงั ไง เราก็ต้องจดั สร้างตามนั้นอย่แู ล้ว”
“ท�ำไมประธานถึงไม่วางตัวเปน็ กลาง” บรู พาถามห้วนๆ
“พอ่ ฉนั กว็ างเฉยแลว้ ไง” สาวผนู้ อ้ งกระแทกเสยี ง “แตเ่ ราสองคนไมใ่ ช่
คณะกรรมการ เรามีสิทธ์ทิ จ่ี ะอยากได้สวนหย่อม เทา่ ๆ กับทีน่ ายอยากไดส้ นาม
กีฬา แล้วก็อยา่ มากลา่ วหาพอ่ ฉันโดยไม่มหี ลักฐานอีกนะ”
สาวผ้พู ี่สะบัดหน้า ฉดุ มอื น้องสาวท�ำท่าจะเดนิ จากไป
“ฉนั ไดย้ นิ พอ่ เธอคุยกบั นักจัดสวน” บรู พาตะโกนไล่หลัง “เช่ือไดเ้ ลย
วา่ ถ้าสร้างสวนหย่อม พอ่ เธอต้องเลอื กนายคนนั้นเขา้ มารับงานแน”่
“ไม่ว่าจะเลือกใคร ทุกอย่างต้องโปร่งใสตรวจสอบได้อยู่แล้ว” ชาย
คนหน่ึงซึ่งอยูใ่ นกลมุ่ สองสาวเถียงแทน
แตส่ องสาวหน้าเสยี เมื่อเหน็ เพือ่ นบ้านหนั ไปซุบซิบกัน พวกเธอจงึ รบี
เดินไปท่ีรถอยา่ งกระฟดั กระเฟยี ด
หากมองในแงด่ ี การถกเถยี งเรอื่ งจะสรา้ งสวนหยอ่ มหรอื สนามกฬี านนั้
เปน็ การปลกุ จติ ส�ำนกึ ใหต้ ระหนกั ถงึ การมสี ว่ นรว่ ม เพอ่ื ดงึ คนทงั้ สองฝา่ ยออกมา
ใชส้ ทิ ธใ์ิ หม้ ากทส่ี ดุ ซง่ึ จะท�ำใหเ้ กดิ การยอมรบั ในวงกวา้ ง ไมว่ า่ ผลจะเปน็ อยา่ งไร

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 35

กต็ าม แต่พอมีข้อสงสัยเกี่ยวกับผลประโยชน์ข้นึ มา สมาชกิ บางสว่ นเริ่มไม่ไว้ใจ
ลงุ เชดิ ศักดิ์
ระยะเวลาสีห่ า้ วนั ที่ผมก้มหน้ากม้ ตาชงกาแฟ เรอ่ื งลกุ ลามไปถึงข้นั จะ
ลม้ เลกิ การลงมติ พรอ้ มทงั้ เรยี กรอ้ งใหเ้ ปลยี่ นตวั ประธาน ผมรบั รอู้ ยา่ งกลดั กลมุ้
ว่าเร่ืองน้ีบูรพาเป็นตัวต้ังตัวตี แต่ผมต้องไปท�ำงานทุกวัน และส่วนใหญ่ก็กลับ
บา้ นดกึ เลยไมไ่ ด้พบปะกบั พวกเขา
ก่อนลงมติสามวัน สวนหย่อมกับสนามกีฬาไม่ใช่ข้อถกเถียงอีกต่อไป
มีแต่คนพูดกันว่าจะปลดประธานหมู่บ้านดีหรือไม่ จริงอยู่ ต�ำแหน่งประธาน
ไมไ่ ด้สลกั ส�ำคญั มากนกั เปน็ เรื่องของจติ อาสา ไม่มคี า่ ตอบแทน แต่ก็อาจท�ำให้
ลงุ เชิดศกั ดเ์ิ สอ่ื มเสียช่อื เสยี งได้ น้านวลจงึ เตอื นผมใหร้ ะวงั ตวั ห้ามไปร่วมกล่มุ
กับบรู พาเด็ดขาด
“การปะทะกบั ผใู้ หญ่ นอกจากจะดไู รส้ มั มาคารวะแลว้ ยงั เปน็ อนั ตราย
อีกดว้ ย” นา้ นวลยืนพดู อยู่ขา้ งตะกร้ายาของยาย
ขอ้ แรกพอมเี หตผุ ล แตข่ อ้ หลงั ผมยอมรบั ไมไ่ ด้ เราเปน็ ลกู บา้ นทท่ี �ำตาม
กฎระเบียบ ซึง่ ทกุ คนเห็นพ้องต้องกัน เราจ่ายค่าส่วนกลางเพิ่มบ้านละสามรอ้ ย
บาทเท่ากนั แม้ต้องรดั เข็มขดั จนทอ้ งกว่ิ ผมกย็ อมรบั สภาพแลว้
แต่ท�ำไมการสงสัยพฤติกรรมของประธานหมู่บ้าน จะชักน�ำอันตราย
มาถึงตัวผมด้วย บ้านเมืองมีกฎหมายคุ้มครอง ถ้าลุงเชิดศักด์ิมีประเด็นอันน่า
เคลอื บแคลงจรงิ เราจะยอมให้เขาเปน็ ผู้น�ำในหมูบ่ ้านไดอ้ ยา่ งไร
นา้ นวลอา้ งวา่ ตอนกลางวนั นา้ อยกู่ บั ยายแคส่ องคน ถา้ มใี ครบกุ เขา้ มา
ท�ำรา้ ย ผหู้ ญงิ แกๆ่ จะไปสูร้ บกบั ใครได้ ย่ิงถ้าคนบ้านนน้ั เอางูโยนขา้ มรวั้ มา น้า
กับยายคงช็อกตายก่อน ฟังน้าคร่�ำครวญแบบคนที่ยอมจ�ำนนอย่างสุดโต่งแล้ว
หลานชายผวู้ า่ นอนสอนงา่ ยอยา่ งผมจะท�ำอะไรไดล้ ะ่ นอกจากพยกั หนา้ ยอมรบั
ที่จริงงานในรา้ นกด็ ดู กลืนเวลาของผมจนไปรว่ มกิจกรรมกบั บูรพาไมไ่ ดอ้ ยูแ่ ล้ว

36 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

หลงั รบั ปากกบั นา้ นวลเปน็ มน่ั เปน็ เหมาะ ผมกข็ น้ึ หอ้ งนอน ไดย้ นิ เสยี ง
ฝนซดั กระหน่ำ� หลังคาดงั ออ้ื อึง แต่ความเหน็ดเหน่ือยกล่อมผมให้หลบั ลงอยา่ ง
งา่ ยดาย ก�ำลังฝนั หวานถงึ แม่สาวร้านโดนัท เสยี งโทรศัพทจ์ ากบรู พาก็ดงั ขนึ้ มา
ปลุก เขาชวนผมให้ไปร่วมเซ็นชือ่ ปลดลงุ เชดิ ศักด์ิ ผมปฏิเสธ อา้ งว่านา้ นวลส่งั
หา้ มยุง่ เรื่องน้เี ด็ดขาด
“มึงจะกลัวอะไรนักหนาวะ คนท่ีเอาแต่กลัวหงอก็ไม่ต่างจากคนตาย
แลว้ พรุ่งน้ีมึงแวะมาประชมุ ลับทีบ่ ้านกูดว้ ยนะ” บรู พาออกค�ำส่งั
“แตบ่ า้ นกอู ยตู่ ดิ กบั บา้ นเขา ถา้ กเู ดนิ ไปบา้ นมงึ เขาตอ้ งเหน็ แนๆ่ ” ผม
โตแ้ ยง้ อย่างคนรักสนั ติ
“เห็นแล้วจะท�ำไม” บูรพาย้อนถาม “เราไมไ่ ดค้ ้ายาเสพติด ไม่ได้ลัก
ขโมย ไม่ไดท้ �ำอะไรผดิ กฎหมาย แคไ่ ม่ไว้ใจคนทจ่ี ะเอาเงินเราไปปลูกสร้างอะไร
ก็ตามบนแผ่นดินรกๆ ผืนนั้น”
“แตน่ า้ นวลไมอ่ ยากใหก้ ไู ปยงุ่ ดว้ ย” ผมพดู แขง่ กบั เสยี งฟา้ ค�ำราม “นา้
กบั ยายกลัวงเู ห่าเลื้อยเข้ามา”
“กูจะเข้าบ้านแล้ว เบื่อพูดกับไอ้ผีขี้ขลาดท่ีไม่รู้จักโตอย่างมึงเต็มที”
บูรพาทมุ่ นำ้� เสียงเย้ยหยนั ใส่ผม
“กกู เ็ บอ่ื คนกลา้ บา้ บน่ิ อยา่ งมงึ เหมอื นกนั แหละ อยอู่ ยา่ งสงบๆ ไมเ่ ปน็
บา้ งหรอื วะ” ผมเถยี งกลบั กอ่ นวางสายดว้ ยความโมโห ทถี่ กู เพอื่ นรกั เรยี กวา่ ไอผ้ ี
ข้ีขลาด

เช้าวันต่อมา ผมตกใจต่ืนเม่ือได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายอยู่หน้า
บา้ น ทัง้ ที่เป็นวันเข้างานรอบบ่าย ผมควรมโี อกาสได้ตนื่ สาย เพอ่ื ชดเชยที่เมอื่
คนื นอนดึกมาก ก�ำลังแซะความงวั เงยี ออกจากดวงตา เพอื่ จะลุกไปชะโงกหนา้
ดเู หตุการณท์ หี่ นา้ ต่าง นา้ นวลกพ็ าร่างผอมบางมาเคาะประตเู รยี ก ผมเลยเดิน

ไปเปดิ ประตใู ห้กอ่ น

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 37

“บูรพาโดนงูเห่ากดั ตาย” น้านวลหน้าซดี ปากคอสั่น “แม่บุญเรอื นตื่น
ข้ึนมาเจอลกู นอนแน่นงิ่ อยูใ่ ตต้ น้ มะม่วง เรยี กเท่าไหร่ก็ไมข่ ยบั คงตายมาหลาย
ชัว่ โมงแลว้ แต่เม่ือคืนฝนตกหนกั คนในบ้านเลยไม่ได้ยินเสยี งรอ้ ง”
สองขาพาผมเผน่ ลงจากหอ้ งนอนออกไปหนา้ บา้ น เหน็ ศพเพอื่ นรกั ถกู
หามเข้าไปในรถพยาบาลพอดี ป้าบุญเรือนแม่ของบูรพาร้องไห้ปานจะขาดใจ
ขณะท่พี ่อของเขาก�ำลังเอารถออก เพอื่ ตามไปรบั ศพลูกที่โรงพยาบาล
ผมใจหายวาบ เมอื่ คดิ วา่ ตวั เองเปน็ คนสดุ ทา้ ยทไี่ ดค้ ยุ กบั บรู พา เขาตาย
ไปทงั้ ๆ ทยี่ ังโกรธผมอยหู่ รอื เปลา่
บรรดาเพื่อนสนิทได้แต่ซุบซิบกันด้วยสีหน้าเคียดแค้น เมื่อเห็นลุง
เชิดศักด์ิท�ำหน้าสลด ขณะยืนคุยกับเจ้าหน้าท่ีด้วยท่าทีเป็นกันเอง ถ้าเขาเป็น
ฆาตกรตวั จรงิ โลกนี้คงมเี ขาคนเดียวเทา่ น้ันท่ีรู้
“บ้านผมไม่เคยเล้ียงงูเห่า มีแต่งูลายสวยๆ ทั้งห้าตัวยังอยู่ครบ” ลุง
เชดิ ศกั ดชิ์ ไ้ี ปกลางหมบู่ า้ น “บางทมี นั อาจจะเลอ้ื ยมาจากทางนนั้ กไ็ ด้ อกี สองวนั
พวกเราจะลงมตกิ นั ว่า ควรจะสรา้ งสวนหยอ่ มหรือสนามกฬี า”
“ดคี รบั ” นายรอ้ ยต�ำรวจโทพดู ขน้ึ “ตดั สนิ กนั ดว้ ยเสยี งสว่ นใหญท่ ท่ี กุ
คนยอมรบั จะได้ไมม่ ีปัญหาภายหลัง”

ตลอดทั้งวันผมชงกาแฟด้วยจิตใจท่ีไม่ได้อยู่กับผงกาแฟ นม น�้ำร้อน
นำ�้ เชอ่ื ม นำ้� แขง็ วปิ ครมี หรอื สว่ นประกอบอนื่ ใด กาแฟทน่ี �ำไปเสริ ฟ์ ใหล้ กู คา้ ชง
ข้นึ จากสญั ชาตญาณลว้ นๆ ผมไม่สามารถคิดถึงเรื่องอ่ืนใดได้ นอกจากการตาย
ของบูรพา ทุกคร้ังท่ีมีจังหวะว่างจากลูกค้า ผมต้องแอบโทรศัพท์ไปหาน้านวล
อ้างว่าเพื่อติดตามสถานการณ์ แท้จริงแลว้ ผมอยากรู้ว่าน้ากับยายยังปลอดภยั
ดีหรือเปล่า

38 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

“ได้ยินว่าเจ้าอู๊ดน้องชายเจ้าอ๊อด โดนมอเตอร์ไซค์ชนหน้าหมู่บ้าน
อาการสาหัส แต่จับคนชนไม่ได้ ชา่ งน่าสงสารจรงิ ๆ” น้านวลเลา่ เหตุการณอ์ นั
ชวนต่นื ตระหนกทีเ่ พิ่งเกิดขนึ้ สดๆ รอ้ นๆ ใหฟ้ ัง
ผมรสู้ กึ ใจคอไมด่ ี เลยบอกนา้ นวลใหร้ บี ปดิ ประตหู นา้ ตา่ งตงั้ แตย่ งั สวา่ ง
อยเู่ พราะไมร่ วู้ า่ งตู วั นน้ั เลอื้ ยไปทางไหนแลว้ จากนน้ั ผมกโ็ ทรศพั ทไ์ ปหาออ๊ ด เพอ่ื
สอบถามอาการของอู๊ด ได้รับค�ำยืนยันว่าหนักหนาเอาการ
คนื นน้ั ผมเลกิ งานดกึ มากเพราะนอ้ งทที่ �ำงานดว้ ยกนั ลาหยดุ ไปสอบเปน็
บาริสตา้ (ผ้ชู งกาแฟ) ผมเลยทิ้งรา้ นออกมากอ่ นไมไ่ ด้ จนพลาดงานสวดศพคืน
แรกของบรู พา นา้ นวลกไ็ มไ่ ดไ้ ปฟงั สวดเชน่ กนั เพราะตอ้ งอยดู่ แู ลยาย ไดแ้ ตฝ่ าก
ซองช่วยงานไปกบั ปา้ บญุ เรือน
วันต่อมา ผมยังท�ำงานด้วยความกังวล พอถงึ เวลาพกั ผมโทรศัพท์ไป
บา้ น น้านวลรับสายอย่างออ่ นระโหย
“ตอนสายๆ นา้ ออกไปตลาด โดนวิง่ ราวกระเป๋าสะพาย มเี งินอยู่สอง
ร้อยกวา่ บาท แตน่ า้ ไมไ่ ด้พกบตั รต่างๆ ไปด้วย เลยข้เี กียจแจ้งความ”
“เปน็ อะไรมากหรือเปลา่ ครบั ” ผมคิดจะลางานสกั ครงึ่ วนั
“แขนซ้ายเคล็ดนดิ หนอ่ ย เพราะโดนกระชากไปพรอ้ มกระเปา๋ ทายา
คลายกลา้ มเนือ้ แลว้ เด๋ยี วคงหาย” นา้ นวลบอกแล้วกว็ างสาย
เมื่อเหน็ ว่าไม่มีอะไรน่าหว่ ง ตกค�่ำ ผมจงึ ตรงไปท่วี ัด เจอเพ่อื นฝูงและ
คนในหมู่บา้ นมากนั เต็มศาลา ลงุ เชิดศกั ด์กิ บั ลกู สาวก็อยใู่ นงานด้วย รวมท้งั คน
ในบรษิ ทั ทบี่ รู พาท�ำงาน ทกุ คนพดู ถงึ แตค่ ณุ งามความดขี องเขา สว่ นเพอ่ื นรว่ มรนุ่
อยา่ งพวกเรามสี หี น้าหม่นหมอง เพราะขาดผูน้ �ำกลุม่ ทเ่ี กง่ กลา้ อย่างบูรพา
ผมจดุ ธปู ไหวศ้ พเพอ่ื นดว้ ยความอาลยั รกั พรอ้ มขออโหสกิ รรมตอ่ เรอ่ื ง
ที่ผ่านมาทั้งหมด เช่ือว่าคนใจกว้างอย่างบูรพาคงหายโกรธ ต้ังใจว่าถ้าได้สร้าง
สนามกฬี า ผมจะชวนเพื่อนๆ เรยี กว่าสนามบู เพ่ือเป็นเกียรตแิ กบ่ ูรพา

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 39

ขากลบั ผมซอ้ นท้ายมอเตอร์ไซคอ์ ๊อดเขา้ บา้ น เขาบน่ เปน็ ห่วงนอ้ งชาย
ทีย่ งั นอนอยใู่ นโรงพยาบาล พร้อมกบั เล่าวา่ ทุกคนในกลมุ่ กงั วลวา่ การลงมติใน
วันรุ่งข้ึนอาจมีการทุจริตเกิดข้ึนการลงมติก�ำหนดเวลาไว้ครึ่งวันเช้า ผู้มีสิทธ์ิจะ
ตอ้ งไปหยอ่ นบตั รลงกลอ่ ง ทบี่ า้ นของกรรมการคนหนงึ่ ซงึ่ อยกู่ ลางหมบู่ า้ นพอดี
“ถ้าเสียงส่วนใหญ่ให้สร้างสนามกีฬา มึงคิดว่าพวกเราจะเป็นเหมือน
ไอบ้ ูม้ัยวะ” ออ๊ ดถามอยา่ งหวาดหวนั่
“พูดอยา่ งกบั ว่าใครโยนงเู ห่าเขา้ ไปในบา้ นไอ้บ”ู ผมเปรย
“หรือมึงไม่คดิ ” อ๊อดยอ้ นถาม “หลังจากไออ้ ดู๊ โดนรถเฉยี่ ว แม่กโู คตร
กลัวเลย แล้ววันนี้น้ามึงยังโดนกระชากกระเป๋าอีก มึงคิดว่าสามเหตุการณ์ที่
เกดิ ขึน้ ไล่ๆ กนั เป็นความบงั เอญิ ตามธรรมชาติงน้ั หรอื วะ”
อ๊อดโยนประเด็นหนักๆ ที่ผมพยายามหลีกเล่ียงมาใส่หัวผมอีกจนได้
กอ่ นเข้าบา้ นผมเลยจ้องมองอยา่ งถถ่ี ้วน เพอื่ ใหแ้ นใ่ จวา่ ถา้ มีตวั อะไรซกุ ซ่อนอยู่
ผมจะต้องเหน็ มันก่อน ผมเขา้ ไปดอู าการน้านวล ที่บ่นวา่ แขนซ้ายเริม่ ปวดมาก
ข้ึน พรุ่งนี้ถ้าอาการยังไม่ทุเลา ผมจะพาไปหาหมอ น้านวลมีบัตรทองอยู่แล้ว
เร่ืองเงินไม่มีปญั หา

เชา้ วนั น้ี ผมตน่ื ขนึ้ มาเหน็ นา้ นวลอาการดขี น้ึ เลยรบั อาสารดนำ้� ตน้ ไม้
ให้ พอเดินมาถึงพุ่มเข็มหนาทึบ ตั้งใจว่าหยุดงานคราวหน้าผมจะตัดแต่งก่ิงให้
โปร่งบางลงบา้ ง เผอ่ื ตัวอะไรแอบซอ่ นอย่จู ะได้เหน็ กันชัดๆ
แอง่ ดนิ ทข่ี งั น�้ำฝนเมอื่ สามวนั กอ่ น ยงั ชนื้ แฉะอยใู่ ตแ้ ผน่ ไมเ้ รยี บลนื่ ผม
ตอ้ งขน้ึ ไปเหยยี บยนื อยขู่ า้ งบน เพอ่ื ลากสายยางใหน้ ำ้� พงุ่ ไปถงึ โคนตน้ เขม็ ขณะที่
ก�ำลังใจลอยคิดถึงการลงมติและการตายของบูรพาอยู่นั้น ได้ยินเสียงขู่ฟู่ๆ ดัง
ออกมาจากทางไหนกไ็ ม่ทันได้สงั เกต มันตอ้ งเปน็ งูเห่าตวั ทก่ี ัดบูรพาแนเ่ ลย ผม
โยนสายยางทิ้ง รีบวิง่ ไปปดิ ก๊อกนำ้� เผน่ หนีเขา้ บา้ นอยา่ งลนลาน

40 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

“รดน้�ำเสรจ็ แลว้ ใชม่ ยั้ ” น้านวลถามขณะยกมือขวากุมแขนซา้ ย “นา้
จะติดรถพบ่ี ุญเรือนออกไปลงมตกิ อ่ น ฝากดแู ลยายดว้ ยนะ เดย๋ี วนา้ กลบั มา ตน้
คอ่ ยขีจ่ กั รยานออกไป”
ผมรบั ค�ำอยา่ งขวญั กระเจงิ ถา้ งตู วั นนั้ ซอ่ นอยใู่ นพมุ่ เขม็ ผมจะท�ำอยา่ งไร
หรอื จะปลอ่ ยไว้อย่างน้นั รอให้มันคงเล้ือยไปทีอ่ น่ื เอง แต่ถา้ มันถูกโยนเข้ามาใน
บ้านเพอ่ื กัดผมโดยเฉพาะล่ะ มันจะยอมไปงา่ ยๆ หรอื เปลา่
ความหวาดกลัวยน่ื มอื เย็นเฉยี บมารัดคอผมจนสน่ั ไปหมด
“ตน้ ออกไปตัดดอกเขม็ มาใส่แจกันให้ยายหน่อยนะ”
เสยี งสนั่ เครอื ของยายท�ำเอาผมสะดงุ้ เฮอื ก ถา้ งเู หา่ ตวั นน้ั ซมุ่ อยู่ มนั คง
ไมป่ ลอ่ ยใหผ้ มลอยหนา้ ไปลงมตแิ น่
“เดี๋ยวลงมติเสร็จผมจะเลยไปตลาด ซ้อื กหุ ลาบสวยๆ มาให้ยายดมี ้ัย
ครับ” ผมต้องเล่ยี งต้นเข็มไวก้ อ่ น
“เสยี ดายตงั ค์ ซอ้ื กลว้ ยนำ�้ วา้ มาสกั หวดี กี วา่ ” ยายไมไ่ ดส้ งั่ ใหไ้ ปตดั ดอก
เขม็ อีก ความชราคงท�ำให้หลงลมื

พอน้านวลกลับมา ผมก็เตรียมจะข่ีจักรยานออกไป เห็นลุงเชิดศักดิ์
ยนื รอลกู สาวอยขู่ า้ งรถทจี่ อดอยหู่ นา้ ประตรู วั้ ถา้ จะเลย่ี งไปเฉยๆ คงเปน็ การเสยี
มารยาท ผมเลยยกมือไหวอ้ ยา่ งขอไปที เขารบั ไหวพ้ ร้อมกบั ชวนผมให้นั่งรถไป
ดว้ ยกนั นึกแปลกใจ ท่ผี ่านมาเขาไม่เคยแสดงความเอ้ืออารีเชน่ นี้ ผมจงึ ปฏเิ สธ
อยา่ งนุ่มนวล โดยบอกไปตามความจริงว่าลงมติแล้วจะเลยไปตลาดด้วย
“เรายงั ไมเ่ จองตู วั นนั้ อยา่ เพงิ่ ใหน้ า้ กบั ยายออกมาเดนิ ตอนมดื ค่�ำนะ”
ลงุ เชิดศักดช์ิ วนคยุ “ถา้ โดนงูกัด จะเรียกร้องเอาผิดใครก็ไม่ได้ สงสารพอ่ บูรพา
เหลอื เกนิ ยังหนมุ่ ยงั แนน่ อยแู่ ทๆ้ ”

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 41

“ครบั ” ผมคดิ วา่ ถา้ ผมตาย แลว้ บรู พายนื อยตู่ อ่ หนา้ ลงุ เชดิ ศกั ดิ์ เขาคง
ไม่ท�ำท่านอบนอ้ มเหมือนผมแน่
“ถ้าเขาไม่กลับเข้าบ้านตอนดึกด่ืน คงไม่ต้องตายอย่างน่าอนาถ” ลุง
เชดิ ศกั ดพิ์ ดู ดว้ ยน้�ำเสยี งราบเรยี บ “ตน้ เองกต็ อ้ งระวงั ตวั เหมอื นกนั ถา้ เปน็ อะไร
ไป ยายกบั นา้ จะล�ำบาก ตน้ ต้องคดิ วา่ ตวั เราไมใ่ ช่ของเราคนเดยี ว”
“ครบั นา้ นวลเจบ็ แขน คงอยแู่ ตใ่ นบา้ นอกี หลายวนั ” ผมดไู มอ่ อกจรงิ ๆ
ว่าลุงเชิดศักด์ิอยูเ่ บอื้ งหลงั หรือไม่
“ต้นขยันท�ำงาน มีสัมมาคารวะแบบนี้ดีแล้ว ยายกบั น้าจะไดส้ บายใจ
หมบู่ า้ นเราก็จะอยู่กันอยา่ งสงบสุข”
ลุงเชดิ ศกั ด์ิพูดด้วยความหวังดี หรอื ก�ำลงั ข่มขู่ผม ด้วยการน�ำยายกับ
น้าขึ้นมาเป็นตัวประกัน แล้วเสียงฟู่ๆ ท่ีได้ยินอยู่ใกล้พุ่มเข็มก็แผดลั่นเข้ามาใน
หวั ผม พรอ้ มกบั ค�ำเตือนของน้านวล
‘ถา้ โกรธใคร เขาอาจจะเอางูไปปล่อยไวใ้ นบ้านคนผนู้ น้ั กไ็ ด้’
บูรพาตายเพราะกล้าลุกข้ึนมาท้าทายลุงเชิดศักดิ์ หรือโดนงูเห่ากัด
ตามธรรมชาติกันแน่ ผมคิดอย่างว้าวุ่นใจ จนจักรยานพามาถึงบ้านหลังท่ีจะ
ลงมติ เจออ๊อดมาพร้อมกับมารดา ผมเลา่ เร่อื งงใู นพ่มุ เข็มใหฟ้ ัง อ๊อดตกใจมาก
แล้วก็สัญญาว่าช่วงบ่ายหลังจากการนับคะแนนเสร็จสิ้น เขาจะรวบรวมสมัคร
พรรคพวกไปช่วยกนั คน้ หา
“กูต้องรอให้พวกมันมาชุมนุมกันพร้อมหน้าก่อน” อ๊อดปรายตามอง
ลุงเชิดศักดิ์ทีต่ ามมาติดๆ”บอกตรงๆ นะ กูไม่กล้าพอทจี่ ะไปกับมึงสองคน แต่
ถ้าไอ้บยู ังอยู่ กูว่ามันกล้าลยุ ไปกบั มึงแนๆ่ พดู แล้วกค็ ดิ ถึงมนั วะ่ ”
ออ๊ ดศรทั ธาคนกลา้ อยา่ งบรู พามาตง้ั แตเ่ ปน็ วยั รนุ่ แตป่ ระธานหมบู่ า้ น
คงชอบใหส้ มาชกิ อยกู่ นั อยา่ งสงบเงยี บ ไมโ่ ตแ้ ยง้ ไมส่ งสยั อนั จะท�ำใหบ้ รรยากาศ
โดยรวมของหมู่บา้ นเป็นไปดว้ ยความเรยี บร้อย

42 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

ผมเข้าไปลงช่ือ รับบัตรมากาหมายเลขที่ตอ้ งการ แล้วหยอ่ นลงกล่อง
จากนัน้ ก็เลยไปตลาด ซอ้ื กล้วยน�ำ้ วา้ ตามทีย่ ายสั่ง แลว้ ผมกข็ ้ึนไปบนหอ้ งนอน
ชะโงกหนา้ ตา่ งมองพมุ่ เขม็ อยเู่ รอ่ื ยๆ เผอ่ื งตู วั นน้ั จะเลอ้ื ยออกมา แตม่ นั ยงั คงซมุ่
อยเู่ งยี บๆ พน่ พษิ แหง่ ความหวาดกลวั ฉดี พลา่ นเขา้ ไปตามเสน้ เลอื ด แลน่ ทะลวง
เขา้ สหู่ วั ใจผม

เทยี่ งตรง ผมและคนในหมบู่ า้ น ทยอยกันมาดูผลการนับคะแนนอย่าง
คกึ คกั ลกู สาวของลงุ เชดิ ศกั ดท์ิ ง้ั สองคนรบั หนา้ ทเี่ ปน็ ผขู้ านคะแนน ระหวา่ งเบอร์
หนึง่ สวนหยอ่ ม กบั เบอรส์ องสนามกีฬา จากผู้มสี ิทธสิ์ รี่ อ้ ยหา้ สบิ หา้ คน มีผู้มาใช้
สทิ ธสิ์ ามร้อยเกา้ สิบเจ็ดคน
เสียงขานระหวา่ งเบอร์หน่งึ กับเบอร์สอง ดงั คู่ค่กี นั มา มีผู้ส่งกระดาษ
เปลา่ จนเปน็ บตั รเสยี สใี่ บ พอเหลอื บตั รใบสดุ ทา้ ย ปรากฏวา่ คะแนนออกมาหนง่ึ
รอ้ ยเกา้ สบิ หก เทา่ กนั ทง้ั สองเบอร์ พวกเราลนุ้ ระทกึ เพราะคะแนนเดยี วทเี่ หลอื
อยจู่ ะเปน็ ตวั ชข้ี าด สาวผพู้ ห่ี ยบิ บตั รออกมาคลก่ี างอยา่ งใจเยน็ ผมแทบไมไ่ ดย้ นิ
เสยี งใครหายใจเลย
“เบอรห์ นึง่ ” เธอขานเสยี งล่ัน พลางชบู ัตรใบนัน้ ไปรอบๆ”เปน็ อันวา่
หมบู่ ้านเราได้สรา้ งสวนหย่อม”
พวกหนึง่ ตบมอื กระโดดโลดเต้น ส่วนอีกพวกท�ำหน้าผิดหวัง ออ๊ ดบน่
ว่าเจ็บใจมาก ที่เบอร์สองแพ้เพียงคะแนนเดียว ผมรีบโทรศัพท์รายงานผลให้
น้านวลรู้ จากนั้นก็พาเพ่ือนๆ มาท่ีบ้าน บางคนมีไม้ธรรมดา บางคนถือไม้ท่ีมี
เชือกร้อยเปน็ บ่วงอยู่ตรงปลาย บางคนเอากระสอบพาดบา่ สว่ นออ๊ ดเดนิ แกว่ง
มดี ดายหญ้ามาขา้ งตวั
น้านวลเหน็ พวกหนุ่มๆ เขา้ มาในรว้ั บา้ นหลายคนก็ตกใจ ผมเลยบอก
วา่ จะวานเพอ่ื นๆ มาเคลยี รพ์ นื้ ทสี่ วน เพราะเปน็ หว่ งนา้ กบั ยายทต่ี อ้ งอยกู่ นั ตาม

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 43

ล�ำพงั น้านวลจงึ ให้ไปหยบิ ขวดน�้ำเยน็ กบั กลว้ ยน�้ำว้ามาเลยี้ งเพือ่ น
จากนน้ั พวกเรากป็ พู รมคน้ หา ดว้ ยการใชไ้ มต้ แี หวกไปตามพมุ่ ไมท้ กุ ตน้
เคาะกระถางทกุ ใบ หลงั จากนำ้� ท่วมต้นไม้ใหญต่ ายหมด น้านวลเลยปลูกแตไ่ ม้
พุม่ อย่างเขม็ ชบา ร�ำเพย ยี่โถ เมือ่ ไมม่ ตี ้นไมส้ ูงใหญ่ จึงมนั่ ใจไดว้ ่างไู มไ่ ด้เล้ือย
ขนึ้ ทสี่ ูง พอเจอแตจ่ ้งิ เหลน กง้ิ กา่ ตกุ๊ แก เพอื่ นๆ เลยช่วยกันกวาดใบไม้ บ้างก็
เดนิ ส�ำรวจไปรอบๆ บา้ น
“กูไมอ่ ยากเหน็ เพือ่ นคนไหนตายเหมือนไอบ้ ูอกี แล้ว” ออ๊ ดบอกขณะ
เดินเหว่ียงมีดดายหญ้าไปใกล้ๆ พุ่มเข็ม พอเขาเหยียบแผ่นไม้ที่ปูทับแอ่งดิน
เฉอะแฉะไว้ กม็ เี สยี งฟู่ๆ ดงั ขน้ึ มาอกี
“มันอยแู่ ถวน้”ี ผมตะโกนล่ันพลางกระโดดหนี
เพ่อื นๆ หนั มาชว่ ยกนั กวาดตาไปยังต้นยโ่ี ถและพมุ่ เขม็ ขณะท่ีออ๊ ดนว่ิ
หนา้ ก่อนกม้ ลงมองแผ่นไมท้ เ่ี หยยี บไว้ เขาขยับตัวออกแล้วเปิดมนั ขึ้น หญ้าต้น
เล็กๆ ที่ถูกทับกระดกยอดอย่างเหนียมอาย อ๊อดใช้มีดฟันไปทุกตารางนิ้ว จน
กระทบกบั วตั ถชุ นดิ หนง่ึ เสยี งดงั ปๆุ เขาใชม้ ดี ปาดดนิ ออกบางๆ หยบิ ลกู ฟตุ บอล
หนงั บบุ บู้บย้ี ี่ห้อดังชขู ึน้
“ไอบ้ า้ นเ่ี อง ทสี่ ง่ เสยี งฟๆู่ ” ออ๊ ดเตะมนั ออกไป “ตอนเราเหยยี บแผน่ ไม้
มนั เลยพน่ ลมออก คงลอยมาฝงั อยตู่ ง้ั แตต่ อนนำ้� ทว่ ม นา้ นวลไมเ่ หน็ เลยเอาแผน่
ไมป้ ทู บั ไว้ แตท่ ม่ี นั ไมส่ ง่ เสยี งดงั กอ่ นหนา้ นี้ เพราะนา้ นวลแกตวั เบา พอไอต้ น้ ขน้ึ
ไปเหยียบ มนั ทนไม่ไหวเลยรอ้ งโวยวาย”
เพื่อนๆ ฮาครืน แต่ไม่มีใครปริปากถากถางผม พวกเขารู้ว่าผมต้อง
ระแวงอยแู่ ลว้ เน่ืองจากศพของบูรพาเพิ่งจะสวดได้แคส่ องคืน จากน้นั ทุกคนก็
แยกยา้ ยกนั กลบั ทงิ้ เปลอื กกลว้ ยไวใ้ หผ้ มเกบ็ ไปโยนลงถงั ขยะอยา่ งโลง่ อก พวก
เรานัดกนั ว่าคนื น้ีจะไปฟังสวดอย่างพร้อมเพรียง

44 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

‘เราได้สวนหย่อม’ ผมจุดธูปบอกเพื่อนรัก ท่ามกลางบรรยากาศ
เศรา้ หมองและเสยี งร้องไห้กระซกิ ๆ ดา้ นหลังศาลา เพ่ือนๆ ยังบ่นเสยี ดายทส่ี ูญ
เสยี คนเกง่ กลา้ อยา่ งบรู พา สว่ นผมนกึ ละอายใจทถี่ กู ความกลวั เตะถบี ใหต้ กตำ่� ลง
เรอื่ ยๆ ผมกลัวแม้แต่ลกู ฟุตบอลหนงั ยับยน่ ทพ่ี ่นลมดงั ฟๆู่ จนคดิ เลยเถิดไปวา่
ลงุ เชิดศกั ด์ิโยนงูเห่าเข้ามา
ผมเคยคดิ อยา่ งหวาดหวนั่ วา่ ความกลา้ ของบรู พาท�ำใหเ้ ขาตอ้ งตาย ผม
จงึ เลอื กทจี่ ะพบั เพยี บเรยี บรอ้ ย เพอื่ ความอยรู่ อดปลอดภยั แตต่ อนนผ้ี มกลบั รสู้ กึ
ว่า บูรพายังมีชีวิตอยู่ในความระลึกนึกถึงของทุกคน ส่วนผมตายไปแล้ว ตาย
เพราะงทู ีฟ่ มู ฟักจากจนิ ตนาการของตวั เอง
แม้ไมร่ ู้วา่ งเู หา่ ตัวที่กัดบูรพา เลื้อยมาเองหรอื ถกู เหวย่ี งข้ามร้ัวมา ไมร่ ู้
ว่ามันยังวนเวียนอยู่หรือหนีไปที่อ่ืนแล้ว แต่ผมรู้ว่างูตัวที่แผ่แม่เบี้ยอยู่ในหัวผม
มพี ษิ รา้ ยพอๆ กบั งูเหา่ ตัวนนั้ มนั ฉกชิงศักดศิ์ รอี ันน้อยนิดของผมไป ท้ิงไว้แต่ไอ้
ผีขีข้ ลาดทใี่ ชช้ วี ิตอย่างเงียบสงบและมนึ งงไปวนั ๆ ใช่ครบั ผมถกู พษิ ความกลัว
พุ่งใส่จนมึนงงจริงๆ เพราะผมประกาศปาวๆ ว่าอยากได้สนามกีฬา แต่ผมไป
กาเบอรห์ น่งึ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 45



โปรดรกั ษากตกิ า
และมารยาท

นพดล พลกลู

-๑-

แดดบา่ ยเดอื นเมษายนเรงิ แรง ถนนคอนกรตี สขี าวขนุ่ ซง่ึ ลากผา่ นมาจาก
ประตดู า้ นหนา้ โรงเรยี นบา้ นบางกระเจยี ว สะทอ้ นแสงแดดจนแสบตา สน
ทะเลเขา้ แถวรายเรยี งอยสู่ องขา้ งทาง ยนื ตน้ นงิ่ สนทิ อยา่ งเกยี จครา้ น นานๆ ครง้ั
จึงจะสลัดฝอยใบร่วงลงทับถมโคนต้นจนเป็นเนินหนา หย่อมหญ้าในสนาม
ฟุตบอล บัดน้ีแห้งกรอบราวถูกราดรดด้วยนำ้� ยาเคมี สรรพสิ่งในคลองสายตา
ลว้ นเตน้ ระริก พร่าพราย และคลา้ ยว่าโลกถกู ย้อมไวด้ ้วยสเี หลอื ง

เพิ่งปิดเทอมไปได้ไม่กี่วัน แต่ภายในโรงเรียนเงียบเหมือนร้างมานาน
ประตูหน้าต่างทุกบานของอาคารเรียนไม้ช้ันเดียวสองหลังถูกปิดไว้แน่นหนา
เสาธงดา้ นหนา้ อาคารถกู ทง้ิ ใหย้ นื ทา้ ทายสายแดดเปรยี้ ง ท�ำหนา้ ทร่ี กั ษาการตา่ ง
เวรยาม ผนื ธงถกู พบั เกบ็ ไปแลว้ หลงั เพลงชาตเิ ทย่ี วสดุ ทา้ ยจบลง สว่ นบา้ นพกั ครู
หลังเด่ียวข้างโรงเรียนก็เปลี่ยวร้างไม่ต่างกัน ทุกอย่างรอคอยวันเปิดเทอมท่ียัง
เดนิ ทางไกลมาไม่ถึง

ฉ�ำฉาใหญต่ น้ หนงึ่ ยนื อยรู่ มิ สนามอยา่ งมน่ั คง แผเ่ งารม่ ครม้ึ ใหเ้ ดก็ ผชู้ าย
หลากวัยสิบกว่าคนรวมกลุ่มกันอยู่ตรงน้ัน บ้างยืนบ้างนั่งตามอัธยาศัย และดู
เหมือนว่าก�ำลังทุ่มเถียงอะไรกันบางอย่างด้วยท่าทีจริงจัง ห่างออกไปในสนาม
เดก็ สองคนยืนเตะฟตุ บอลรบั สง่ กันไปมา แต่กย็ ังตะโกนพดู คยุ กับเพอื่ นในกลมุ่
อยู่เปน็ ระยะ

“ข้าว่าไม่ต้องเลือกหรอกว่าใครจะอยู่กับใคร โยนบอลแบ่งข้างกันไป
เลยดีกว่า จะไดเ้ ร่มิ เล่นซะที” คนตวั โตทส่ี ุดในกลุ่มตัดบท

“เฮ้ย...ไอ้สองคนนั้นน่ะจะเล่นมั้ย” บางคนตะโกนถามไปข้างสนาม
สองคนทีเ่ ตะฟุตบอลพากันเดนิ กลับเขา้ มารวมกลุม่ เม็ดเหง่อื ผุดซมึ ออกมาจาก
ตีนผมที่ยาวจนปรกใบหู

เม่ือทุกคนเข้ามายืนล้อมวงพร้อมหน้ากันแล้ว ลูกฟุตบอลก็ถูกชูข้ึน
เหนอื หัว แล้วปลอ่ ยให้ตกลงกลางวงอย่างอิสระ ลูกหนงั พองลมตกกระทบพนื้
แลว้ กระดอนข้ึนลงสองสามครง้ั กอ่ นจะกลง้ิ ลอดออกไประหว่างขาสองคู่

“ทางขวานบั สิ” เสียงหนึง่ บอก คนทางขวาของชอ่ งทีล่ กู ฟตุ บอลลอด
ออกไปเร่มิ นบั หนงึ่ คนต่อไปนับสอง และสลบั กันไปจนครบรอบวง

“เอ้า...นับหนึ่งมาฝั่งนี้ ทีมนับสองเข่ียลูกก่อนเลย” จิตใจของทุกคน
จดจ่อไปที่เกมซ่ึงก�ำลังจะเริ่มต้น ไม่มีใครสนใจเร่ืองความได้เปรียบเสียเปรียบ
ต่างพากันวิ่งออกมาจากร่มไม้ ไปรวมตัวกันอยู่ท่ามกลางอวลแดดเปรี้ยงกลาง
สนาม

“ไอ้ศักดิ์ ไอ้ชัยเอาวัวของเอ็งไปล่ามนอกสนามสิโว้ย” เจ้าของวัวท้ัง
สองตวั เขา้ ไปดงึ เชอื กทพี่ นั ผกู อยใู่ นสนามโดยไมโ่ ตแ้ ยง้ ววั หนมุ่ สนี ้�ำตาลผอมจน
เหน็ รว้ิ ซโี่ ครงผงกหวั ขน้ึ จากการเคยี้ วหญา้ แหง้ เยอื้ งยา่ งตามแรงดงึ ออกไปอยา่ ง
เนบิ เนือย

นกั ฟตุ บอลทงั้ สองทมี กระจายกนั อยเู่ ตม็ สนาม หมดุ หมายทเี่ ปน็ ประตู
ฝั่งหน่ึงมีเพียงเสาเหล็กเขรอะสนิมสองเสา ส่วนอีกฝั่งเป็นล�ำไม้ไผ่ท่ีเด็กๆ ช่วย

48 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

กันหามาปักตรึงไว้ ลูกฟุตบอลผิวเปื่อยยุ่ยสีกระด�ำกระด่างถูกวางน่ิงอยู่กลาง
สนาม โดยมเี หลา่ นกั เตะรายล้อมเอาไวร้ าวกลวั ว่ามนั จะหนี

“ไอ้น้อยเอ็งไปเป็นประตูก่อน” คนซ่ึงตั้งตัวเองเป็นหัวหน้าทีมชี้ไปท่ี
เดก็ ชายตวั เล็กสุด

“โถ่เอ้ย...ทุกทีเลยว่ะ” เขาบ่นงึมง�ำ แต่ก็เดินไปประจ�ำต�ำแหน่งตาม
ค�ำสัง่

“เออน่า เดีย๋ วคอ่ ยเปลี่ยน เอา้ ...ลูกแรกถอดเส้อื ” เขากล่าวยำ้� กตกิ า
เดมิ ๆ ซง่ึ ทุกคนรูด้ กี ันอยูแ่ ลว้ พรอ้ มออกแรงเตะลกู ส่งไปยงั เพือ่ นร่วมทมี

เกมฟุตบอลเร่ิมข้ึนต้ังแต่ตอนนั้น ละอองฝุ่นสีขาวหม่นฟุ้งกระจายไป
ทว่ั สนาม หากมองจากภายนอกจะเหน็ เพยี งเสอ้ื หลากสเี คลอ่ื นไหวไปมาอยเู่ ปน็ ​
กลุ่ม ตามทิศทางทล่ี กู ฟตุ บอลถูกสง่ ให้กระเดน็ ไป และไมอ่ าจแยกแยะได้วา่ ใคร
อยู่ฝ่ายไหน

ฟุตบอลลูกเก่ากลิ้งไปหยุดอยู่ที่พุ่มหญ้าแห้งริมสนาม เด็กคนหน่ึงพุ่ง
เขา้ ไปถงึ ก่อนใครอ่นื เขาเตะลูกกลับเขา้ ไปกลางสนามอกี คร้ัง อกี คนหนึง่ ใชเ้ ทา้
แตะรับเบาๆ แลว้ ล�ำเลยี งลกู ไปขา้ งหน้าอยา่ งรวดเรว็ เดก็ คนอนื่ ว่ิงตามหลังมา
เป็นพรวน ฝา่ ยตรงข้ามคนหนง่ึ วงิ่ เข้าไปหา ยน่ื เท้าออกไปดักลกู เอาไว้ได้ แล้ว
เตะโด่งสวนกลับไปอีกฝั่งในทันที เหล่านักฟุตบอลเปลี่ยนทิศทางวิ่งกลับไป
เหมือนนัดกันไว้

นายประตูควบฝีเท้าออกมาหวังคว้าลูกให้ได้ก่อนคนอ่ืนจะมาถึง แต่
เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกฟุตบอลตกลงกระทบพื้นดินแห้งแข็งตรงหน้า
แลว้ กระดอนกลบั ขนึ้ ไปอกี ครงั้ นายประตตู วั เลก็ ท�ำไดแ้ คแ่ หงนหนา้ มองลกู ลอย
ขา้ มหวั ข้นึ ไปตามแรง มันพ่งุ เปน็ เสน้ โค้งลอดผ่านระหวา่ งเสาประตทู ้ังสอง เลย
เขา้ ไปตกอยใู่ นพงหญา้ ดา้ นหลงั มเี สยี งเฮดงั ลนั่ มาจากทมี ตรงขา้ ม ประสานดว้ ย

ค�ำบ่นจากฝา่ ยเดียวกนั

“เอง็ จะออกมาท�ำไมวะไอน้ อ้ ย”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 49