The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า ประจำปี 2559

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by E-BOOK MCUKK, 2021-03-17 23:53:44

สงบงงในดงงู

วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า ประจำปี 2559

ไกส่ ง่ เสยี งกระต๊ากอยา่ งตกใจเม่ือชายคนนนั้ เดนิ เขา้ มาในเล้า เสียงไก่
ดังแสบแก้วหมู าก กว่าจะเบาเสยี งลงได้กใ็ ชเ้ วลานานโข ชายคนนนั้ มองไขไ่ กใ่ น
ตะกรา้ ซ่งึ อยูใ่ นมือของเด็กสาว “ไก่พวกนี้ ไมร่ วู้ ่าจะไข่ออกมาท�ำไมใหเ้ สยี เวลา
ออกลูกเป็นตัวเลยซี ชีวติ จะได้ไมย่ งุ่ ยาก”
เขามองชายคนนน้ั ดว้ ยความประหลาดใจ ความคดิ ของชายคนนน้ั ชา่ ง
พลิ ึกเสยี จรงิ ๆ ไกท่ ่ไี หนจะออกลกู เป็นตวั โดยไม่ผา่ นการฟกั จากไข่
ชายคนนนั้ ชไ้ี ปทวี่ วั ซง่ึ ก�ำลงั กนิ หญา้ อยู่ “ววั พวกนก้ี เ็ หมอื นกนั มเี ขาให้
หนักหัวไปท�ำไมกนั กไ็ มร่ ู้ แหม ไมเ่ หน็ ว่าจะมีประโยชน์อะไรเลยในเมือ่ ในแตล่ ะ
วนั ไมไ่ ด้มกี ารตอ่ สแู้ ยง่ ชงิ อาหาร หรือตัวเมยี เลย จริงไหม”
เขานกึ อยากหวั เราะชายคนนน้ั คดิ แผลงๆ ขนึ้ มาไดอ้ ยา่ งไร สตั วแ์ ตล่ ะ
ประเภทก็ย่อมเป็นไปตามธรรมชาติของมันเอง มนุษย์จะไปกะเกณฑ์ให้มัน
เป็นอยา่ งนนั้ อย่างน้ีตามแตม่ นษุ ย์ต้องการยอ่ มไม่ถูกต้องแน่ เขาส่ายหนา้ อยา่ ง
ร�ำคาญใจ นึกเสียดายท่ีตนเสียเปรียบชายคนน้ันไปสองหนแล้ว เสียท้ังที่ดิน
เสียทัง้ ลูกสาว เขาบอกกับตนเองวา่ ตอ่ จากน้ีไปเขาจะไม่ยอมสญู เสยี อะไรใหแ้ ก่
ชายคนนนั้ อีก
รงุ่ ขน้ึ ขณะทน่ี ง่ั รบั ประทานอาหารเชา้ อยใู่ นหอ้ งครวั เพยี งล�ำพงั คนงาน
คนหน่ึงว่ิงกระหอบกระหืดหน้าตาต่ืนเข้ามาในห้องครัว “นายๆ เกิดเรื่องแล้ว
เกดิ เรอ่ื งแล้ว นายๆ”
“เกิดเร่ืองอะไรของแกวะ” เขาถาม ขยับตัวอยู่บนเก้าอ้ีอย่างกระสับ
กระส่าย
“ไก่...ไก่...ไม่เห็นไกอ่ อกไข่เลยสกั ตวั ครบั แม่ไกเ่ กดิ ลกู มาเปน็ ตัวหมด
เลย แค่น้นั ยังไม่พอนะครับ นาย วัวของเราทัง้ หมด นายๆ เขาของมันหายไป
หมดเลยครบั เชา้ น้ี”
เขาลกุ พรวดจากเก้าอ้ี ก้าวยาวๆ ออกไปจากหอ้ งครัว คนงานวง่ิ ตาม
นายไปตดิ ๆ ทเ่ี ลา้ ไกเ่ ขาเหน็ ลกู เจย๊ี บจ�ำนวนหลายตวั รอ้ งเสยี งเลก็ แหลมเดนิ ตาม
แมไ่ กต่ อ้ ยๆ และเขายงั ไดเ้ หน็ กบั ตาตวั เอง แมไ่ กต่ วั หนง่ึ คลอดลกู ออกมาเปน็ ตวั ๆ

150 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

เขาผละออกมาจากเล้าไก่วิ่งไปที่โรงวัว พบว่าวัวแต่ละตัวก้มกินหญ้า
อย่างปกติ โดยบนหวั ของมนั ไมม่ ีเขากนั สักตัว บนกะโหลกนัน้ ไมม่ ีรอ่ งรอยของ
การตดั ผวิ หนงั เรยี บมขี นปกคลมุ เหมอื นกบั ผวิ หนงั บรเิ วณอนื่ เขาของสตั วท์ เี่ คยมี
อยไู่ ดอ้ นั ตรธานหายไป โดยทสี่ ตั วเ์ หลา่ นไ้ี มไ่ ดส้ ะดงุ้ สะเทอื นตอ่ การเปลย่ี นแปลง
ของมนั เลย
“วปิ รติ แล้วล่ะ” เขาพึมพ�ำขึน้ หลังจากนกึ ถงึ วาจาของชายคนนั้นทีไ่ ด้
กลา่ วข้ึนเม่ือวานนี้

-๔-
เป็นเพราะชีวิตยุ่งเหยิงอยู่กับการงานในฟาร์ม เขาจึงแทบไม่ได้สนใจส่ิงใด
นอกฟาร์มเลย วันๆ ทุกนาทีชั่วโมงก็หมดไปกับงานในฟาร์ม ซ่ึงประกอบด้วย
ไก่ที่ออกลูกเป็นตัว และวัวทั้งหมดปราศจากอาวุธที่เคยใช้ต่อสู้เพื่อเอาตัวรอด
มาตั้งแต่เก่ากาล ไม่เพียงแต่ไก่กับวัวของเขาท่ีเกิดอาการผิดเพี้ยนแบบน้ี ของ
ชาวบ้านชาวเมืองแห่งน้ีก็เป็นเหมือนกัน ซ่ึงก็สร้างความตื่นตระหนกให้แก่
พวกเขามากทีเดียว แต่พอชายคนนั้นพูดจาเกล่ียกล่อมในท�ำนองว่า “จะห่วง
อะไรกบั เรอื่ งเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ละ่ ดสู อิ ยา่ งไขไ่ ก่ เราไมไ่ ดก้ นิ กไ็ มเ่ ปน็ ไรเนยี่ ของเลก็ ๆ
อยา่ งนนั้ ไมจ่ �ำเปน็ ตอ้ งกนิ หรอก กินของใหญๆ่ อยา่ งไก่เปน็ ตัวๆ ไมด่ กี วา่ เหรอ”
พวกเขากส็ งบลงและแทบจะลมื เลอื นไปเลยวา่ ไกเ่ คยไข่ ววั เคยมเี ขา แลว้ วนั หนง่ึ
ขณะทเ่ี ขาเดินทอดน่องอย่ภู ายในอาณาเขตบ้านของตน เขาสงั เกตเหน็ ว่า บ้าน
ของชายคนนนั้ ไมเ่ หมอื นเดมิ เลย บา้ นของชายคนนน้ั ใหญโ่ ตขนึ้ โดยไมเ่ หลอื เคา้
บา้ นหลังเดมิ ใหเ้ ห็นแม้แต่นอ้ ย
“สร้างบ้านใหม่ตอนไหนนะ” เขาพึมพ�ำด้วยความประหลาดใจ บ้าน
ของชายคนนั้นตอนแรกเปน็ เพงิ พักง่ายๆ แตเ่ ดี๋ยวนีม้ นั เป็นตกึ สองคหู าสามชั้น
อนั ทนั สมยั และเปน็ เพราะตกึ ของชายคนนนั้ ผดุ ขนึ้ ทา่ มกลางบา้ นของชาวเมอื ง
ทมี่ รี ปู ทรงโบราณ ดงั นน้ั มนั จงึ แลเหน็ เปน็ ภาพทข่ี ดั เคอื งนยั นต์ ายง่ิ นกั และทมี่ า

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 151

พร้อมกบั ตึกแปลกๆ อย่างนั้นก็คอื มีผ้คู นเดินเข้าออกตึกแหง่ น้ันอยา่ งขวกั ไขว่
และตลอดเวลา ประหน่ึงว่าเจ้าของตึกหาได้หลับนอนไม่ ซึ่งเรื่องน้ีเขาก็เพ่ิงได้
สะกิดใจในวนิ าทีนีเ่ อง วา่ ชว่ งหลงั ๆ ลูกสาวของเขากไ็ ด้หายหน้าหายตาไปจาก
เขาเปน็ เวลานานแลว้ และทน่ี า่ ตกใจยง่ิ กวา่ นนั้ คอื วา่ ผคู้ นทหี่ มนั่ แวะเวยี นไปยงั
ตึกของชายคนนั้นกลับมีรูปร่างหน้าตาแสนประหลาด แสนประหลาดที่เจ้าตัว
ไม่ได้รู้สกึ ทุกข์รอ้ นใดๆ เลย แถมยงั ภาคภูมิใจในความเปลยี่ นแปลงนั้นอีกด้วย
เช่นว่า ลูกชายของเพ่ือนบ้านคนหน่ึง เมื่อก่อนเด็กหนุ่มคนน้ันเป็นคนรูปร่าง
เลก็ ปากนิดจมูกหน่อย คอ่ นไปทางผู้หญิงเสยี ด้วยซ�้ำ แต่ลา่ สุดทเ่ี ขาได้เจอกบั
หนมุ่ น้อย พบว่าจมูกของเขาใหญ่โตมาก รูจมกู สามารถเอาก�ำปัน้ ของเดก็ ทารก
ยดั ใส่เขา้ ไปได้อย่างสบายๆ
“ฉันดีใจมากเลยลุง ที่มีจมูกอย่างน้ี ดูสิ ฉันหายใจได้โล่งจมูกมาก
รา่ งกายฉนั กส็ ดชนื่ มากกวา่ เดมิ นะ เพราะฉนั สดู เอาอากาศเขา้ ไปไดม้ ากกวา่ เดมิ
ไงละ และแน่นอนว่าออกซิเจนที่มีความจ�ำเป็นต่อร่างกายฉันก็ได้รับมากกว่า
ใครๆ” หน่มุ นอ้ ยกลวั วา่ เขาจะไมเ่ ชอ่ื ในพลังของรูจมูกนนั้ จงึ ตกั นำ�้ สะอาดๆ มา
ขนั หนงึ่ หนมุ่ นอ้ ยกม้ หนา้ ลงไปใกลก้ บั นำ�้ ในขนั จากนน้ั สดู จมกู อยา่ งแรง ภายใน
เวลาอนั รวดเรว็ น้�ำในขันเปลี่ยนเป็นสคี ลำ้� ทนั ที
“เหน็ ยงั ฉนั สดู เอาออกซเิ จนในนำ�้ นหี้ มดภายในชวั่ พรบิ ตาเดยี ว นำ้� เนา่
เลย” หนุ่มน้อยอวดโอร่ จู มูกของตน แต่เขากลับรู้สึกสลดใจ มนั มีความจ�ำเป็น
มากขนาดนน้ั เชยี วหรอื ทต่ี อ้ งเอาอากาศเขา้ ปอดมากมายมหาศาลอยา่ งนนั้ แลว้ น่ี
ถา้ ทกุ คนในเมอื งนม้ี รี จู มกู ใหญเ่ ทา่ ก�ำปน้ั เดก็ ทารกหมดละ่ อากาศในเมอื งแหง่ นี้
จะเปน็ อยา่ งไรหนอ เขารสู้ กึ ครนั่ ครา้ มจนไมอ่ ยากจะจนิ ตนาการตอ่ และอกี ครงั้
เขาก็ได้เหน็ เพื่อนบ้านคนหนึ่ง ซงึ่ มมี อื ใหญย่ กั ษพ์ อๆ กับใบตาล แต่เพ่ือนบา้ น
กลบั ไม่รูส้ กึ รู้สมกบั ความเปล่ียนแปลงทางกายภาพของตนเอง ซ้ำ� ร้ายยังพูดจา
อวดอ้างสรรพคณุ ของมอื ขนาดมหมึ าอีกตา่ งหาก
“โอย เดย่ี วนฉ้ี นั ท�ำงานในฟารม์ ไดเ้ รว็ ขน้ึ แตล่ ะวนั เสรจ็ งานไวมาก จะ
ไมใ่ หเ้ ปน็ อยา่ งนนั้ ไดไ้ งละ่ กม็ อื ฉนั โกยดนิ ไดท้ ลี ะเปน็ กระบงุ ๆ เลยเชยี วละ ไมเ่ ชอ่ื

152 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ใชม่ ย้ั ...ไมเ่ ชอ่ื ใชม่ ยั้ มา...มา...มาดกู นั ” แลว้ เพอื่ นบา้ นของเขากท็ �ำการสาธติ โดย
ก้มลงกอบดินขึ้นมาจากพน้ื หลงั จากน้นั ก็วางกองลง กองดินทีถ่ กู กอบด้วยมอื
ใบตาลพูนสูงอยา่ งน่าเหลือเชือ่ แตท่ ว่าสองสง่ิ น้นั กย็ งั ท�ำใหเ้ ขาหวาดหวน่ั ไม่พอ
เพราะวนั หนงึ่ เขาถงึ กบั เกอื บเปน็ ลมหนา้ มดื เมอื่ เหน็ ลกู สาวเดนิ เขา้ มาในบา้ น ใน
สภาพทเ่ี ขาไม่คาดฝันวา่ จะไดพ้ บเห็น
“พ่อ ฉันไปตลาดมา ฉันซ้ือของชอบของพ่อมาฝากด้วยละ” ลูกสาว
พูดด้วยรอยยิม้ ทีส่ ดใส พลางยกมือข้ึนสูง ล้วงของโปรดของพ่อออกมาจากแอง่
บนศีรษะ
“หวั เอ็งเปน็ อะไร” เขาถามอยา่ งตกใจ
“ไม่ กป็ กตดิ นี ี่” ลูกสาวตอบย้ิมๆ
“ไม่ได้ไง หัวแกเป็นหลุมยุบลงไปขนาดน้ัน แล้วยังบอกว่าปกติได้ไง
แล้วน่ีเอ็งมีเนือ้ สมองหรือเปลา่ ”
ลกู สาวหวั เราะหน้าตาย เอามือลบู คล�ำขอบกะโหลกเล่น “ไม่มแี ล้ว ดี
นะพอ่ ไม่มสี มองก็ดไี ปอย่าง ฉนั น่ะวันๆ สขุ สบายมาก เพราะไม่ตอ้ งมาคดิ เร่อื ง
อะไรใหป้ วดหัว แลว้ เจา้ แอ่งบนหัวของฉนั นก้ี เ็ หมือนกัน มีประโยชนม์ ากเลยนะ
พอ่ เพราะไปตลาดฉนั ไมต่ อ้ งหวิ้ ตะกรา้ ไปใหเ้ มอื่ ยมอื ซอื้ อะไรกใ็ สใ่ นหลมุ บนหวั
น่แี หละ”
“ตายแล้ว ท�ำไมมนั วิบัตขิ นาดนี้ หาแก”
“โธ่พ่อ วิบงวิบัติอะไรกัน ออกไปดูซี สาวๆ ในเมืองน้ีก็เป็นอย่างฉัน
ไม่น้อยเลยนะ และแต่ละคนก็พอใจกับมันท้ังนั้น พ่อลองดูม้ัย ฉันสงสารพ่อ
อยากใหพ้ อ่ ได้สบาย ไม่ต้องปวดหัวกบั เรื่องฟาร์ม”

-๕-
เขาน่ังอยู่บนม้าโยกตรงชานบ้านในวันหนึ่ง แสงแดดยามน้ีสดใสจัดจ้า
เขารู้สึกปลอดภยั ในอาณาจกั รของเขา แตพ่ ดู ไปแลว้ เมืองน้กี ส็ ขุ สงบ ประชาชน

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 153

อยู่กนั อยา่ งสมัครสมานสามัคคี ถึงแมว้ า่ แต่ละครอบครัวจะมฐี านะไม่เทา่ เทยี ม
กนั กต็ าม แตท่ กุ คนกไ็ มข่ ดั แยง้ กนั จะมตี อนหลงั นแ้ี หละ เมอื งอาจจะดสู บั สนไป
สกั นดิ เพราะเกดิ ความเปลย่ี นแปลงในทางทเ่ี พย้ี นพลิ กึ ทวา่ นานวนั เขา้ ความผดิ
ปกตนิ น้ั กส็ รา้ งความชาชนิ ใหแ้ กผ่ คู้ นในเมอื งไดไ้ มย่ าก ดงั นนั้ ทกุ คนยงั คงใชช้ วี ติ
ไปตามวิถีของตนเอง “โอ๊ะ” เขาอุทานออกมา เมอ่ื เหน็ ส่ิงที่อยบู่ นพ้นื เขาขยับ
กายอยา่ งไมอ่ ยากเชอ่ื สายตาตวั เอง และตอ้ งการทดสอบวา่ สง่ิ ทเ่ี หน็ นน้ั ไมใ่ ชแ่ ค่
ภาพลวงตา แต่ทว่าถึงขยับเขยื้อนหรือเคลื่อนย้ายตัวเองไปในทิศทางใดก็ตาม
ส่ิงทม่ี สี ีด�ำจางๆ บนพ้นื ก็ยงั ตดิ ตามเขาไปตลอด
“เงา” เขาพ่นค�ำออกมาอย่างหว่ันสะทก ตะโกนเรียกคนงานมาดู
การเปลย่ี นแปลงน้นั เพื่อใหแ้ นใ่ จว่า เขาเพยี งคนเดยี วเท่าน้ันหรอื เปลา่ ที่เกดิ มี
ภาวะอยา่ งนนั้ คนรบั ใชแ้ ละคนงานในฟารม์ วง่ิ มาหานายดว้ ยความกระตอื รอื รน้
พวกเขาไม่ได้มาแต่เพียงร่างกายเท่าน้ันหรอกนะ แน่นอนพวกเขาเอาเงาท่ี
ทอดทับลงบนพืน้ มาดว้ ยทกุ คน
และเรอื่ งเงานเ่ี อง เมอื งแหง่ นกี้ เ็ รมิ่ จะปน่ั ปว่ น ชาวเมอื งทง้ั ประหลาดใจ
ท้งั พรัน่ พรึงกลัว พวกเขาแสดงความคดิ เห็นต่อเร่อื งน้ีอย่างเผ็ดร้อน
“เห็นท่าจะไม่ดีเสียแล้ว บ้านเมืองเราแต่เก่าก่อนไม่มีเงาน่ี” ฝ่ายที่
หวาดกลวั เงาพดู ดว้ ยความรสู้ กึ ปวดร้าวจติ ใจ
ฝ่ายที่เห็นว่าเงาเป็นสิ่งแปลกใหม่ และไม่เห็นว่าน่ากลัวตรงไหน
กล่าวโต้อย่างทันควัน “ดี น่ีถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงท่ีดี คร่�ำครึกันมานาน
แล้วบา้ นนเี้ มืองนี้ ต่อไปฉันวา่ บ้านเมืองเราจะเจรญิ งดงาม ก็เพราะเมืองน้มี ีเงา
เกิดขนึ้ ”

“พดู ให้ดีนะว่าใครคร่�ำครึ” เมื่อถูกจจ้ี ดุ อย่างนัน้ ก็โวยขึ้น และถลาเข้า
มาหมายจะวางมวย
“เอาสิ ใครกลัวพวกแกล่ะ” อีกฝ่ายท้าทาย สายตาท่ีมองฝ่ายแรก
แข็งกร้าวนัก ลืมหมดสิ้นว่าเคยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีกันมาก่อน แต่เคราะห์ยังดีท่ี
ไม่มีการหำ้� หัน่ ดว้ ยก�ำลงั เกดิ ขนึ้ เนอ่ื งจากว่ามผี ้อู าวโุ สรอ้ งขอไวท้ ัน ถงึ พวกเขา

154 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

ไมไ่ ดว้ ดั กันด้วยความรุนแรง แตก่ ย็ งั อยากชนะอีกฝ่ายอยู่ดี ดังนั้นบางคนที่เหน็
วา่ เงาเปน็ เรอ่ื งดงี าม รบี เชอื ดเฉอื นดว้ ยค�ำพดู วา่ “เปลยี่ นชอ่ื เมอื งเลย ชอื่ เกา่ เชย
จะตาย ชอื่ อาราย เมอื งไมม่ เี งา” แลว้ พวกนก้ี พ็ ากนั หวั เราะครน้ื เครง โดยปลอ่ ย
ให้อีกฝ่ายยืนหน้าด�ำหน้าแดง เพราะเคียดแค้น ซ่ึงฝ่ายนี้ไม่ใช่พวกท่ีชอบเวียน
เข้าเวียนออกตึกหลังนน้ั ฝา่ ยท่เี ห็นเงาเป็นของดตี ่างหากท่ชี อบไปทต่ี ึกหลังนั้น
เขามองเห็นการแบ่งฝ่ายของชาวเมืองอย่างชัดเจนในหนน้ีด้วยความรู้สึกเศร้า
สลดใจ รแู้ ลว้ ในนาทนี ี้ นาทอี นั เกดิ เงาขน้ึ บนพน้ื วา่ เมอื งทเี่ ขาเกดิ และเตบิ โตขน้ึ
มานนั้ จะเปลยี่ นแปลงอยา่ งมโหฬาร และเรอ่ื งทง้ั หมดนเี้ กดิ ขน้ึ หลงั จากชายคน
นนั้ ผู้ซึ่งในกระเป๋ากางเกงและเสื้อเตม็ ไปด้วยฝุน่ ผง และเดนิ ทางมากับมา้ ดาม
ขาด้วยท่อนไม้ ซ่ึงจบชีวิตไปแล้วหลังจากชายคนนั้นเสนอมัน เพื่อแลกเปล่ียน
กับผืนดินจ�ำนวนหน่ึงของเขา และต่อมากลายมาเป็นลูกเขยของเขาอย่างที่เขา
ไม่อาจปฏิเสธไดเ้ ลย

-๖-
ถงึ ตอนนเี้ มอื งเปลยี่ นแปลงไปอยา่ งผดิ หผู ดิ ตา อาคารสมยั โบราณถกู รอื้ ถอน
เพราะเจ้าของไม่เห็นคุณคา่ พวกเขาพากันยนิ ดีปลกู บ้านรูปทรงแปลกๆ เพราะ
ถือว่าสมัยใหม่ และเป็นที่นิยมกันของยุค เขาเองก็ถูกชักชวนจากลูกสาว
เหมือนกัน
“บา้ นเรอื นแขง็ แรงดอี ยแู่ ลว้ จะรอ้ื ปลกู ใหมท่ �ำไม สน้ิ เปลอื งกส็ น้ิ เปลอื ง
อกี อยา่ งหนงึ่ ของเกา่ มเี รอื่ งราวหรอื ความเปน็ มานา่ จดจ�ำ เรอื่ งอะไรจะมาท�ำเปน็
เรอื่ งสนกุ สนาน พากนั รอ้ื บา้ นเมอื งเกา่ แกก่ นั โครมๆ อยา่ งนลี้ ะ่ ” เขาต�ำหนริ นุ แรง
แต่ลกู สาวมหี ลุมอยู่บนหวั กลบั ย้มิ เฉง่ ไม่สะทกสะเทือนอะไรกบั ค�ำทักท้วงของ
พ่อ และถึงแม้ว่าเมืองจะกลายสภาพไปแบบก้าวกระโดดแล้วก็ตาม แต่เขากับ
เพอื่ นหลายคนกลับรับรไู้ ด้วา่ เมืองแหง่ น้กี ลบั ตกอยู่ในภาวะเงียบงนั
“เหน็ ไหม บา้ นน้ันลูกของเขาเกิดมาตาบอด”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 155

“เห็นหรอื เปล่าวา่ บ้านหลังน้นั หลานของเขาคลอดออกมาหูหนวก”
“เห็นหรอื ยังวา่ เด็กบ้านนั้นเกิดมาเป็นใบ้”
เด็กทเี่ กดิ ใหมไ่ มไ่ ด้เปน็ เดก็ สมบรู ณ์พร้อมเหมอื นกบั เด็กในสมยั ก่อนๆ
ดงั นน้ั ในรอบหลายปที ี่ผ่านมา เมอื งกเ็ ตม็ ไปด้วยลกู หลานทพ่ี ิกลพกิ าร ซง่ึ สร้าง
ความเดอื ดเนือ้ ร้อนใจให้แกค่ นเป็นพ่อเป็นแม่ คนเป็นปู่เป็นยา่ คนเป็นตาเปน็
ยายย่ิงนัก เขาเองทุกข์ร้อนใจไม่น้อยเลย และยิ่งลูกสาวของเขาตั้งครรภ์ด้วย
ละก็ เขาไม่อยากเหน็ หลานของเขาต้องมสี ภาพที่ผิดปกตเิ ยี่ยงเด็กคนอื่นๆ
“โอย พ่อไม่ต้องห่วงหรอก พี่เค้าบอกว่าลูกของเราไม่เป็นอย่างน้ัน
หรอก” ลูกสาวของเขาพูดอย่างเชื่อมั่นในค�ำพูดของสามีตน เขาสังเกตเห็นว่า
ตลอดหลายปีท่ีผ่านมานี้ ลูกสาวของเขามักจะใชค้ �ำวา่ “พ่เี ค้าบอกวา่ ” ข้นึ ต้น
ประโยคค�ำพูดของตนเองเสมอ ไม่ว่าเร่ืองนัน้ จะเปน็ ส�ำคัญหรอื ไม่ก็ตาม
เขาตกอยู่ในภาวะอมทุกข์ตลอดเวลาที่ลูกสาวตั้งครรภ์ และในวันท่ี
ลกู สาวจะคลอดลกู เขากย็ งั หวน่ั วติ กอยดู่ ี แตค่ รน้ั ไดเ้ หน็ หนา้ ของหลานชาย และ
หมอท�ำคลอดแจ้งแก่เขาว่า “เดก็ ปกติดีทกุ อยา่ ง ดใี จดว้ ยจ๊ะ” ความหวาดกลัว
ตา่ งๆ นานากป็ ลาสนาการหายไปสนิ้ และไมเ่ พยี งแคน่ นั้ หลานชายของเขากลบั
มคี วามสามารถพิเศษอีก เพราะเมอื่ โตข้นึ มาอีกหนอ่ ย เด็กสามารถมองเห็นได้
ในระยะไกลๆ และความสามารถในการได้ยนิ กเ็ ยี่ยมยอดเป็นทหี่ นึ่ง เพราะเด็ก
สามารถได้ยนิ ไกล อีกทัง้ ยังสามารถแยกแยะชนดิ ของเสียงไดอ้ ย่างไม่ผดิ พลาด
รวมถึงเดก็ มคี วามพเิ ศษอีกข้อ คือว่าเด็กจะพดู จาด้วยน�้ำเสียงที่ดังฟงั ชัดเกินวัย
ที่เป็นอยู่
“ลูกชายฉนั ต้องไม่เหมือนเด็กอน่ื สิ ถึงจะถูกต้อง” ชายคนน้นั หวั เราะ
ล่ัน สองมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงก�ำกุมเหรียญเงินเหรียญทองเล่นจน
ดงั กรุ๋งกรง๋ิ ๆ
ถึงแม้นหลานชายไม่ได้หูหนวกตาบอดหรือเป็นใบ้เหมือนเด็กอ่ืน
ในเมอื ง แต่เขากก็ ลับไม่สบายใจกบั คณุ ลักษณะวิเศษของหลานชาย เนื่องจาก
วา่ เขาคดิ ว่านไ่ี มใ่ ช่เรือ่ งปกติของเด็กแตอ่ ยา่ งใด

156 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

-๗-

เขาทิ้งร่างลงโครมบนเก้าอี้โยกหน้าบ้าน หอบหายใจหนักๆ ด้วยความขุ่น
เคอื ง กอ่ นหนา้ นเ้ี ขาไปเดนิ เลน่ ทตี่ ลาดมา และเกดิ ความรสู้ กึ ขน้ึ มาวา่ เขาเดนิ อยู่
ทา่ มกลางเมอื งอะไรสกั แหง่ เมอื งทเี่ ขาไมร่ จู้ กั เลย ทง้ั ๆ ทเ่ี ปน็ เมอื งทเ่ี ขาเกดิ และ
เตบิ โตมา และไมใ่ ชว่ า่ ความคดิ นจ้ี ะเกดิ ขนึ้ โดยไมม่ เี หตไุ มม่ ผี ล ไมใ่ ชว่ า่ เขานกึ เอา
เอง แตผ่ คู้ นทเ่ี ดนิ สวนกบั เขา ใชส้ ายตามองเขาอยา่ งแปลกประหลาด คลา้ ยๆ วา่
เขาเปน็ คนแปลกหนา้ ซ่ึงพลัดหลงมายังท่ีแห่งน้ี บางคนท่รี จู้ กั กัน กลบั เดนิ สวน
ไปอยา่ งไมม่ คี �ำทกั ทาย และเม่ือเขาเอ่ยปากชวนคยุ ด้วย คนพวกน้ันกลบั แสดง
ทา่ ทไี มไ่ ว้ใจเขา แถมเดนิ หนีไปซะดอื้ ๆ
“ไม่ได้การแล้วละ” เขาเอามือทุบกับที่พักแขน และเชื่อว่าความ
เปล่ียนแปลงท้ังหมดนั้นเกิดขึ้นจากฝีมือของชายคนนั้น ผู้ท่ีโซซัดโซเซมากับม้า
พิการ และบัดนี้ม้าตัวนั้นตายจากไปนานแล้วด้วย แต่เจ้าของกลับร่�ำรวยข้ึน
อย่างผดิ หูผิดตา ไม่เหลือเค้าโครงเดิมให้จ�ำได้อกี แลว้
พอนกึ ถงึ ลูกเขยทไ่ี มไ่ ดอ้ ยากได้ ความโมโหก็แลน่ มาเป็นริ้วๆ เลือดใน
กายเดอื ดปดุ ๆ อยา่ งยากจะระงบั ยบั ยง้ั ได้ ปรกตเิ ขาเปน็ คนใจเยอื กเยน็ แตว่ นั น้ี
เห็นทีจะเยน็ ต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาระบายความอึดอัดขดั ข้องนั้นกบั เงาที่ทาทาบ
บนพนื้ ซงึ่ เงานน้ั ปรากฏขน้ึ กบั ทกุ สงิ่ ในเมอื งแหง่ น้ี และปรากฏอยา่ งชดั เจนและ
เข้มข้นอกี ตา่ งหาก โดยกระทบื ซ�ำ้ อยหู่ ลายครง้ั
เมื่ออารมณเ์ ย็นลง เขาตะโกนเรียกลกู น้องคนหนึ่งมารับใช้ โดยแจ้งให้
ไปตามเพอื่ นทสี่ นทิ สนมกบั เขาสามสคี่ นมาพบเขาทบี่ า้ น ลกู นอ้ งคนนน้ั หายไปพกั
ใหญๆ่ จากนน้ั กก็ ลับมาพรอ้ มเพอ่ื นของเขา แนน่ อนว่าพวกเขาก็มาพร้อมเงาท่ี
ทึมเทาน้ันดว้ ย
“ไมไ่ ดก้ ารแล้วนะ หากเรายังเฉยเมยอย่อู ยา่ งนี้ ถึงเวลาแลว้ ท่เี ราตอ้ ง
ปกปอ้ งเมอื ง ใหพ้ น้ จากการครอบง�ำของมนั ” เขากลา่ วขน้ึ หลงั ปดิ ประตหู นา้ ตา่ ง

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 157

หมดแลว้ ถงึ เขาจะใชค้ �ำวา่ “มนั ” แตเ่ พอ่ื นของเขากร็ คู้ วามหมายดี มนั กค็ อื ชาย
คนนั้นนน่ั เอง
“แลว้ สงิ่ อุบัติอุบาทวจ์ ะหมดไปอย่างนนั้ รึ ถา้ เราขจดั มันได้” เพอ่ื นคน
หน่งึ เอย่ ถามข้ึน
“แนน่ อนเลย พวกเราจะไดอ้ ยู่อย่างสงบเย็นเช่นในอดีตกัน” เขาตอบ
ดว้ ยความมนั่ ใจ
แลว้ พวกเขากข็ ยบั เขา้ มาใกลก้ นั เสนอวธิ กี ารจดั การกบั ชายคนนนั้ ดว้ ย
น้�ำเสยี งคอ่ ยๆ”จับมนั มาถว่ งน้�ำ” “จดุ ไฟเผามนั ” “ตัดหัวเสียบประจาน” “ผกู
กบั ม้า ตีใหเ้ ตลิดออกไปจากเมอื ง” “เฆย่ี นให้มนั ตาย” “จบั กรอกยาพษิ ”

เขาปฏเิ สธทุกวิธที เี่ ป็นวธิ ีรุนแรง โดยให้เหตผุ ลกบั เพอ่ื นๆ ว่า ถึงชาย
คนน้ันจะตายไปตามวิธีการท่ีเสนอมา แต่เชื่อได้ว่าปัญหาก็ไม่ยุติลงแน่นอน
ผสู้ นบั สนนุ ชายคนนน้ั จะลกุ ฮอื ขนึ้ ตอ่ กรกบั พวกตอ่ ตา้ น และแนน่ อนวา่ ชาวเมอื ง
น้ีต้องได้หล่ังเลือดชโลมเมือง ดังนั้นเขาต้องการวิธีการท่ีละมุนละม่อม เพราะ
เลอื ดเนอ้ื ไม่มคี ่ามากพอทีจ่ ะน�ำมาแลกกบั ความโฉดช่ัวของชายคนนัน้
“สันตวิ ธิ อี ย่างนน้ั ร”ึ เพือ่ นคนหนึง่ พดู ขนึ้ อย่างไมใ่ ครจ่ ะเชอื่ ถอื นกั

“งัน้ น�ำตัวขึน้ ศาล พจิ ารณาโทษ จ�ำคกุ เสียให้เขด็ ” เพอื่ นอีกคนเสนอ
“ขอ้ หาอะไร” เพื่อนคนแรกถาม
“นนั่ นะ่ ส”ิ เขาเองกไ็ มเ่ หน็ วา่ จะเลน่ งานชายคนนน้ั ดว้ ยขอ้ หาอะไรได้
ทกุ อยา่ งทถ่ี กู กอ่ กระท�ำผดิ กเ็ ปน็ ไปอยา่ งไรห้ ลกั ฐานทง้ั สนิ้ หรอื บางอยา่ งกแ็ คผ่ ดิ
ในเรื่องครรลองครองธรรมเท่านั้นเอง ดังน้ันเจ้ากฎบัตรกฎหมายก็ไม่สามารถ
เอื้อมมอื ถงึ ตวั ของชายคนน้นั ได้
“เอาอยา่ งนน้ี ะ” เขาพดู ขน้ึ เบาๆ โบกมอื ใหเ้ พอื่ นลอ้ มวงเขา้ มาใกลอ้ กี
หลังจากน้นั ท�ำการกระซิบแจง้
“หา-า-า-า” เพื่อนคนหน่ึงอุทานขึ้นหลังจากได้ฟังความ “มันจะได้
ผลรึ ไอ้อย่างทีว่ า่ น่ี”

158 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

-๘-
ชายคนนั้นปราดเข้ามาถึงตัวของเขาอย่างรวดเร็ว แววตาที่จ้องเขานั้น
แข็งกร้าว ราวสัตว์ที่เข้มแข็งกว่าจ้องหมายท�ำลายชีวิตสัตว์ที่อ่อนแอกว่า เขา
ไม่รูส้ ึกสะทกสะทา้ นสายตาทเี่ หี้ยมเกรยี มนัน้ เลย และนัน่ เองมันกระตุ้นใหช้ าย
คนนนั้ เดอื ดดาลมากขึ้นไปอีก
“คิดจะขวางทางฉนั เหรอ” ชายคนนัน้ แผดเสยี ง เขาไม่นกึ หวน่ั สะทก
เชน่ เดมิ ลกู สาวของเขาเสยี อกี ทใี่ บหนา้ ซดี เผอื ดเพราะตกใจ แตเ่ ธอกไ็ มไ่ ดอ้ ยใู่ น
ฐานะจะหักหา้ มสามีได้
เขายดื ตวั ผงึ่ ผาย ไมจ่ �ำเปน็ ตอ้ งเกบ็ ง�ำใหค้ ลางแคลงใจ และเมอ่ื ตอ้ งพดู
กบั ชายคนนนั้ กไ็ มจ่ �ำเปน็ ตอ้ งอารมั ภบทใหย้ ดื ยาว “เมอื งนมี้ แี ตเ่ รอื่ งระย�ำต�ำบอน
มากแล้ว เนา่ เฟะจนเกอื บไมส่ ามารถจะเยียวยาได้แล้ว ฉนั จะยอมให้เมอื งท่ฉี ัน
เกดิ และเติบโตมาตกอยู่ในอาณตั ิของใครกไ็ ม่รู้ ใครที่พวกเราไมร่ ู้หวั นอนปลาย
ตีน ใครก็ไมร่ ้ทู ี่พวกเราไม่รูก้ �ำพืดอกี แลว้ ”
ชายคนน้ันทราบจากคนใกล้ชิดว่า ชาวเมืองบางส่วนร่วมมือกันที่จะ
สะสางสิ่งช่ัวร้ายที่เกิดขึ้นในเมืองนี้โดยฝีมือของตน แต่ชายคนน้ันก็ไม่ได้รู้ลึก
ร้จู ริงว่า วธิ ีการท่ชี าวเมือง ซงึ่ น�ำโดยพอ่ ตาน้นั คือวิธีไหน
“ฉันขอเตอื นไว้กอ่ นนะ หากไมอ่ ยากย่งุ ยากใจ หยดุ ซะ หยุดต่อตา้ น
ฉันซะ”
“ถา้ ฉนั ไมห่ ยดุ แลว้ จะท�ำไม อยา่ มาขเู่ สยี ใหย้ ากเลย คนเราเกดิ หนเดยี ว
ตายหนเดยี วเท่ากันหมด ฉันไมส่ นการคกุ คามของแกหรอกนะ” เขาโต้กลบั
“พ่อ เอาตามที่พ่ีเค้าพูดเถอะนะ” ลูกสาวปริปากพูด ค�ำพูดของเธอ
ไมไ่ ดช้ ่วยให้อะไรดขี นึ้ เลย กลบั ถูกคนเปน็ พ่อตวาดเอาดว้ ยซ้�ำไป
“อะไรๆ กต็ ามพเี่ คา้ พดู สมองของแกไปอยู่ทไี่ หนวะ”
“ถือว่าฉันเตือนแล้วนะ ถ้าฉันท�ำอะไรรุนแรงลงไป จะหาว่าฉันใจด�ำ
ไม่ได้นะ” ชายคนน้ันสะบัดหน้าหันหลังกลับจนแก้มที่อูมอวบสะบัดไหว และ

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 159

เดินออกจากบ้าน พาเนอื้ หนังกระเพอ่ื มไปอยา่ งฉุนเฉียว
“พอ่ เมอื งน้ีไมเ่ หมอื นเดมิ แล้ว เมอื งน้ี พเ่ี คา้ ต้องการอะไรพี่เคา้ ก็ต้อง
ได้ พ่อ...ยอมตามที่พีเ่ ค้าวา่ นะ ฉนั ไม่อยาก...”
“หยุด โนน่ มนั ไปโน้นแลว้ ตามไปเร็ว เดีย๋ วไม่ทัน” เขากล่าวเย้ยหยนั
ลูกสาว ซ่ึงระยะหลงั มาน้รี า่ งกายได้เตย้ี ตนั ไปทุกสว่ นแล้ว ความงามท่ีมีแต่เดิม
ของเธอได้ปลดิ ปลิวไปหลงั จากอยกู่ ินกับชายคนน้นั
พรรคพวกของเขาเรมิ่ งานอยา่ งแข็งขัน โดยก�ำหนดสถานทีก่ ่อสร้างไว้
รอบเมอื งซง่ึ มที ง้ั หมดแปดจดุ เสยี งคอ้ น เสยี งขวาน เสยี งเครอ่ื งไมเ้ ครอ่ื งมอื อน่ื ๆ
ดังขรม เมื่อผสมกับเสียงพูดคุย บริเวณก่อสร้างก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวา พวกเขา
ไมค่ ดิ วา่ จะมกี ารตอ่ ตา้ นจากฝา่ ยชายคนนนั้ จงึ ประมาทเลนิ เลอ่ ไปหนอ่ ย คนื หนงึ่
สถานที่ก่อสร้างของพวกเขาก็ถูกฝ่ายน้ันแอบเข้ามารื้อถอนท�ำลายไปสองจุด
และในเช้าวันรุ่งขึ้นมีการปิดประกาศท่ัวเมืองว่า นี่คือการเอาคืน ในครั้งนี้เป็น
แค่น้�ำจิ้ม หากยังเดินหน้าก่อสร้างต่อ ซึ่งจะเป็นอะไรก็ช่างฝ่ายของเขาจะต้อง
พบกับความวินาศ
ค�ำขนู่ ้นั แมไ้ ม่มกี ารลงชือ่ ก็ตาม แต่เชอ่ื ไปอย่างสนิทใจเลยวา่ เปน็ ฝมี ือ
ของลูกสมุนของชายคนน้ัน ดังน้ันชาวเมืองท่ีเป็นแนวร่วมของเขาก็เกิดความ
ขยาดขนึ้ มา หลายคนไม่ยอมมาท�ำงาน และหลายคนประกาศชัดวา่ ขอถอนตัว
จากการปฏบิ ัติการในหนน้ี
เขาไม่อยากให้คนร่วมอุดมการณ์เดียวกันเสียขวัญเสียก�ำลังใจ เขา
จึงพยามอธิบายและปลุกปลอบคนเหล่าน้ันให้เข้าใจถึงสถานการณ์ และเขา
ประกาศอย่างหา้ วหาญในตอนท้ายว่า เขายอมเสียสละชวี ิตได้ ไมว่ ่าปฏบิ ัตกิ าร
ในคร้ังนจ้ี ะส�ำเรจ็ ผลหรอื ล้มเหลวกต็ าม
การจดั เวรยามกันอยา่ งหนาแน่นตลอดยีส่ บิ สชี่ วั่ โมงคือวิธปี ้องกนั ของ
พวกเขา แนน่ อนวา่ ไดผ้ ลอยา่ งดี และสง่ ผลใหก้ ารกอ่ สรา้ งด�ำเนนิ ไปอยา่ งรวดเรว็
เขาไม่เคยเหน็ดเหน่ือย ตรวจเยี่ยมงานก่อสร้างท้ังแปดจุดตลอดเวลา
จนกระท่ังบ้านก็ไม่ได้กลับแล้ว เขากินอยู่ที่บริเวณงานก่อสร้าง โดยมีเพิงที่พัก

160 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

อยา่ งงา่ ยๆ หลบั นอนเอา และแน่นอนที่สดุ คนอย่างเขาหรอื คนทเ่ี ปน็ ผู้น�ำรอง
จากเขายอ่ มต้องไดร้ ับการอารกั ขาอยา่ งดี
เช้าตรวู่ ันหน่ึง เขาตืน่ ขน้ึ และคลานออกมาเพิงพกั มีคนสนิทวงิ่ เข้ามา
รายงานเขาวา่ “เสรจ็ เรยี บรอ้ ยทกุ อยา่ งแลว้ ครบั และอกี เจด็ จดุ นนั้ กเ็ สรจ็ พรอ้ ม
กันแล้วครบั ”
เขาย้ิมอย่างเบิกบาน แล้วในที่สุดความเพียรพยายามของพวกเขาก็
มาถงึ จดุ สงู สดุ เขารีบลา้ งหนา้ ล้างตา กนิ อาหารอย่างง่ายๆ ขา้ งเพิงพัก และใน
ตอนสายเขาออกตระเวนตรวจสงิ่ กอ่ สรา้ งทง้ั แปดแห่ง
“มันไดผ้ ลแนน่ ะครับ” เพือ่ นเขาคนหนึง่ เอย่ ปากถาม
“แกมั่นใจในแนวทางได้เลยนะ พรุ่งน้ีเราจะได้เห็นกัน” เขาพูดให้
ก�ำลงั ใจแกเ่ พอื่ น ไมไ่ ดต้ �ำหนเิ พอ่ื นเลยทค่ี วามเชอ่ื มน่ั ของเพอ่ื นยงั คลอนแคลนอยู่
พวกเขานัดหมายกันว่า เวลาแปดโมงเช้าจะเป็นฤกษ์ยามที่ดี และใน
วันรุ่งขน้ึ ผู้ทรี่ บั ผดิ ชอบหลกั ในสิ่งกอ่ สรา้ งแต่ละจดุ กเ็ ข้ามาประจ�ำต�ำแหนง่
“เปิดได้เลย” ค�ำสั่งถูกถ่ายทอดออกไปจากเขา หลอดไฟแต่ละดวงก็
เปลง่ แสงออกมา และแนน่ อนวา่ เม่อื ดวงไฟดวงหนง่ึ สว่างขน้ึ เงาทที่ อดทบั อยู่
ในเมอื งแหง่ นก้ี ค็ อ่ นซดี จางลง และเมอ่ื ดวงไฟเพมิ่ จ�ำนวนมากขน้ึ ...มากขนึ้ ...มาก
ข้ึน เงากจ็ างลงมากข้นึ ...มากขึน้ และเมอื่ ดวงไฟถูกเปดิ จนเตม็ แผงขนาดมหึมา
และสวา่ งจ้าท้งั แปดจดุ รอบทศิ ของเมือง เงาทช่ี ายคนน้ันสร้างข้ึนในเมืองแหง่ นี้
กอ็ นั ตรธานหายไปจนเกลี้ยง

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 161



ลูกชายขาพกิ าร
ของช่างไม้

อุเทน พรมแดง

รถเกง๋ สขี าวกลางเกา่ กลางใหมเ่ คลอื่ นทเ่ี รอ่ื ยเออ่ื ยไปบนผวิ ถนนแวดลอ้ ม
ดว้ ยฉากชนิ ตาของมหานคร ยวดยานนานาชนดิ แออดั ยดั ทะนานกนั อยบู่ น
ท้องถนนเชน่ เดียวกับรอ้ ยวนั พนั ปีผ่านมา ปันบงั คบั พวงมาลยั รถมั่นคงดว้ ยสอง
มือ สองตาภายใต้กรอบแว่นหนาจ้องนิ่งตรงแน่วไปข้างหน้า ด้วยอายุคืบใกล้
หา้ สบิ เขา้ ไปทกุ ที หากไมพ่ งึ่ แวน่ สายตาชายวยั กลางคนจะมองเหน็ รถคนั ขา้ งหนา้
พรา่ เลอื นราวกบั ฉากในห้วงฝนั

รถเก๋งคันนี้เป็นรถเกียร์อัตโนมัติ เงื่อนไขจ�ำกัดทางร่างกายบังคับให้
ปันไม่อาจเหลือบสายตามองรถเกียร์ธรรมดาได้เลย ขาข้างขวาของเขาพิการ
ตง้ั แตเ่ ดก็ ด้วยฤทธ์ริ า้ ยของโปลโิ อ ฝา่ เทา้ บิดงองมุ้ ผดิ รปู ผดิ ร่าง หน้าแขง้ เลก็ ลบี
ไม่ต่างขาเด็ก ข้อต่อเข่าแทบไม่อาจพับงอได้ ก้าวย่างไปไหนต่อไหนในสภาพ
กะโผลกกะเผลกยักโยก

ชายวัยกลางคนไม่อาจโทษพ่อหรือแม่ได้ในเรื่องน้ี หากจะโทษคงตอ้ ง
โทษเวรโทษกรรมน�ำพา ยุคสมัยนั้นมาตรฐานสาธารณสุขของประเทศต�่ำเต้ีย
เรี่ยดินกว่านี้มาก ผู้คนแถบย่านชนบทเข้าถึงการรักษาพยาบาลข้ันพื้นฐานของ

รฐั ไดล้ �ำบากยากเยน็ พอ่ กบั แมไ่ มร่ จู้ กั ไวรสั นรกนน่ั คดิ เอาเองวา่ อาการไขข้ นึ้ สงู
ปวดหวั เจบ็ แสบในล�ำคอ และนำ้� มกู ไหลตลอดเวลาของลกู ชายเปน็ เพยี งอาการ
หวดั แสนธรรมดา สดุ ท้ายเขากลายเป็นคนพกิ ารยาวนานชว่ั ชวี ิต ยามขบั รถปัน
เบย่ี งขาขา้ งขวาสอดไวเ้ หนอื ขาขา้ งซา้ ย ใชข้ าขา้ งซา้ ยยน่ื เหยยี ดมาเหยยี บคนั เรง่
สลบั แปน้ เบรก อาจเปน็ ลกั ษณาการอนั ทลุ ักทุเลอยู่บ้าง ทว่าเขากข็ บั รถมาเป็น
สิบปีโดยไม่เคยเกดิ อุบัตเิ หตุแม้สกั ครงั้ เดียว

ยามไปท�ำงานหรือออกจากบ้านไปธุระปะปังที่ไหน ขาสองข้างของ
เขาจะสวมไว้ด้วยรองเท้าบูตหนังสูงถึงหน้าแข้ง มันเป็นรองเท้าชนิดเดียวท่ีดู
สุภาพและช่วยอ�ำพรางท่อนขาโก่งบิดได้ดี อีกท้ังไมค่ อยแต่เล่อื นหลดุ พาสะดุด
ล้มเหมือนเช่นรองเท้าคัชชู แต่ไม่ว่าแต่งเน้ือแต่งตัวเน้ียบเฉียบสะอาดสะอ้าน
เพียงใด ท่าเดินโขยกเขยกปัดเป๋น่ันก็ฟ้องกับสายตาทุกคนที่พบเห็นว่าเขาเป็น
คนไมส่ มประกอบคนหนึง่

ยังจ�ำความรู้สึกปวดร้าวทรมานจากการมีขาพิกลพิการของเด็กชาย
วัยเยาว์คนนั้นได้ดี เด็กชายตัวเล็กผอมแห้งอ่อนเดียงสาเกินกว่าจะยอมรับโชค
ชะตาทไ่ี วรสั โปลโิ อหยบิ ยน่ื ให้ เขาไมอ่ าจเลน่ สนกุ ทกุ อยา่ งกบั เพอ่ื นไดเ้ หมอื นเคย
ไมอ่ าจกระโจนลงแมน่ ำ้� หนา้ บา้ นไดท้ กุ เวลาเหมอื นเกา่ ไมอ่ าจชว่ ยแมท่ �ำงานบา้ น
ได้ถนัดถนี่ ไม่อาจเปน็ ลกู มอื ชว่ ยพ่อประดิษฐ์งานไมไ้ ดค้ ลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว ปนั ใน
วยั เดก็ รสู้ กึ วา่ ขาพกิ ารขา้ งขวาพรากความสขุ ทง้ั หมดทง้ั มวลโบยบนิ ลบั ตาไป เคย
คิดถึงขัน้ หามดี มาตัดขาตัวเองให้รูแ้ ลว้ ร้รู อด

วนั เวลาลว่ งเลยผา่ นไปนานแสนนานนกั แลว้ ปนั ใชช้ วี ติ อยกู่ บั ขาพกิ าร
โดยแทบไมร่ ู้สึกรสู้ มใดๆ กับความบกพรอ่ งนี้อีก เขาไมไ่ ด้อ่อนแอและไรเ้ ดยี งสา
เชน่ เดยี วกบั เดก็ ชายคนนน้ั อาจใชช้ วี ติ ล�ำบากกวา่ คนปกตอิ ยบู่ า้ งในบางครง้ั ทวา่
ความพิการไม่สมประกอบของขาข้างเดียวไม่อาจฉุดให้เขาจมปลักอยู่กับหล่ม
โคลนแหง่ ความทุกขต์ รมได้

ชายวัยกลางคนไม่ได้มองว่าขาพิการของตัวเองเป็นปัญหา แต่อดีต
ภรรยาของเขาอาจไม่ไดค้ ิดเหน็ เช่นเดยี วกนั น้นั ...

164 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

บงั คบั รถเกง๋ ขยับเคลือ่ นไปขา้ งหนา้ อกี คร่หู นงึ่ ปันก็หกั พวงมาลยั เลยี้ ว
เข้าสู่ถนนซอยแยกอีกเส้น เขาขับรถเลยผ่านร้านสะดวกซื้อเปิดตลอดย่ีสิบส่ี
ชวั่ โมง ผ่านคลนิ กิ สัตวแพทย์ ผา่ นโรงเรียนอนบุ าล ผ่านรา้ นอาหารใหญโ่ ตเปิด
แตเ่ ช้า คลินิกแพทย์ทคี่ นุ้ เคยปรากฏในคลองสายตาข้างหน้าแลว้

เหลือบมองนาฬิกาในรถ ยังไม่ถึงเก้าโมงเช้า ป้ายจราจรสองฝั่งฟาก
ของถนนซอยระบบุ อกไวช้ ดั เจนวา่ หา้ มจอดรถรมิ ถนนชว่ งหกโมงเชา้ ถงึ เกา้ โมง
เช้ากับช่วงบ่ายสามโมงถึงหกโมงเย็น ทว่าเขาก็เห็นมีรถยนต์หลายคันจอดน่ิง
ริมถนนอย่างไม่รู้สึกรู้สา และไม่เคยเห็นเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจท้องท่ีน้ีลงมือจัดการ
อะไรเป็นชิน้ เปน็ อัน

ขบั รถเลยหนา้ คลนิ กิ แหง่ นนั้ มาเลก็ นอ้ ยแลว้ ตอนนน้ั เองทช่ี ายวยั กลาง
คนตัดสินใจชะลอรถแลว้ เบนเลีย้ วเขา้ ชดิ รมิ ถนน...

ตงั้ แตจ่ �ำความได้ ปนั กเ็ หน็ พอ่ ชอบขลกุ อยใู่ นโรงไมข้ า้ งบา้ น พอ่ ประดษิ ฐ์
ขา้ วของเครอื่ งใชต้ า่ งๆ ทนี่ นั่ นอกจากใชไ้ มก้ อ่ ประกอบสงิ่ ของนานาชนดิ เพอ่ื ใชง้ าน
เองในบา้ นแลว้ พอ่ ยงั รบั ท�ำงานไมต้ ามแตเ่ พอ่ื นบา้ นจะวา่ จา้ งแลกคา่ ตอบแทนเพยี ง
เลก็ ๆ นอ้ ยๆ เปน็ คา่ นำ�้ ชากาแฟ ของใชส้ ารพดั สารพนั ในบา้ นไมว่ า่ จะเปน็ มา้ นงั่
เตยี้ ๆ หง้ิ พระ เปลเดก็ ตง่ั เกา้ อี้ โตะ๊ ตู้ หรอื เตยี ง ถกู สรา้ งขน้ึ โดยฝมี อื พอ่ ทง้ั สน้ิ แม่
เลา่ วา่ เรอื นไมท้ ง้ั หลงั พอ่ กส็ รา้ งขนึ้ มาเองกบั มอื โดยมเี พอ่ื นอกี สองสามคนเปน็ ผชู้ ว่ ย

พ่อไม่ใช่คนช่างพูดนัก เว้นก็แต่ตอนก�ำลังง่วนงุ่นอยู่กับการประดิษฐ์
อะไรสักอย่างในโรงไม้ ปนั มกั เขา้ ไปขลุกอย่กู บั พ่อด้วย เขาชอบกล่นิ เน้อื ไม้หอม
ประหลาดโดยเฉพาะเมือ่ พวกมันถกู คมเล่อื ยตัดแบง่ ออกเป็นส่วนๆ พอ่ สอนให้
ปนั รูจ้ ักไม้หลากหลายชนดิ ทัง้ สกั มะค่า ประดู่ ชิงชัน หรือไม้พยงุ ซ่ึงยังหาง่าย
และราคาไม่แพงนกั ในสมัยนั้น นอกจากชแี้ นะให้เขาเรียนรูว้ ธิ ีการดูเนอื้ ไมช้ นิด
ต่างๆ แลว้ พ่อยังมักถือโอกาสสอนสัง่ ลกู ชายยามจมอยู่ในโรงไมด้ ว้ ยกัน

“เอง็ ตอ้ งเปน็ คนตรงเหมอื นกบั ไมพ้ วกน”้ี พอ่ มกั พร่�ำสอนเชน่ นน้ั “คน
ซื่อสัตยซ์ ่ือตรงสร้างประโยชน์ใหส้ ว่ นรวมได้มากมายเหมอื นกบั ไมท้ ีต่ รง ผิดกับ

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 165

คนคดโกงไม่ซ่ือสัตว์ท่ีไม่มีคุณค่าอะไรกับใครเหมือนท่อนไม้คดงอบิดๆ เบี้ยวๆ
รอวันถกู โยนเขา้ เตาไฟ”

ปนั ในวัยเดก็ ไดแ้ ตผ่ งกหวั ในทีวา่ เข้าอกเข้าใจค�ำสอนของพ่อ
สายตาของพอ่ เหลือบมองขาขา้ งขวาของลกู ชายแลว้ พดู ตอ่
“เอ็งขาพิการ แต่หัวใจของเอ็งต้องไม่พิการไปด้วย...จ�ำค�ำของพ่อ
ไวน้ ะ”
อกี ครงั้ ...เขาผงกหวั ยม้ิ ใหพ้ อ่ เปน็ การยนื ยนั วา่ เขา้ ใจในสงิ่ ทพี่ อ่ สอนสงั่
พ่อยังมักบอกอีกว่าการเคารพกฎกติกาในการอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่อง
ส�ำคญั โดยเฉพาะกฎหมายบา้ นเมอื ง พอ่ วา่ คนทจ่ี งใจละเมดิ กฎหมายแมจ้ ะเปน็
เรอ่ื งเล็กนอ้ ยแคไ่ หนก็ตาม เท่ากับเป็นคนไมซ่ ือ่ สตั ยเ์ ช่นกัน
ชา่ งไมผ้ นู้ น้ั ยดึ ถอื ความถกู ตอ้ งตรงไปตรงมายง่ิ กวา่ อะไรทง้ั หมด แมร้ ดู้ ี
วา่ นิสัยเถรตรงไมย่ อมโอนอ่อนเช่นนัน้ อาจน�ำจุดจบมาสู่ชวี ิตกต็ าม...
พอ่ ท�ำงานประจ�ำเปน็ นกั การภารโรงทโี่ รงเรยี นประถมในหมบู่ า้ น ชนวน
เรมิ่ ตน้ ของหว้ งเหตเุ ลวระย�ำเกดิ ขน้ึ ทโ่ี รงเรยี นนน่ั เอง ตอนนนั้ ปนั ยงั เดก็ เกนิ กวา่
จะจดจ�ำหรอื รบั รรู้ ายละเอยี ดของเรอ่ื งราวไดอ้ ยา่ งถถ่ี ว้ น แตจ่ ากปากค�ำบอกเลา่
ของแมท่ �ำใหพ้ อปะตดิ ปะตอ่ เหตกุ ารณไ์ ดว้ า่ พอ่ บงั เอญิ ไปรไู้ ปเหน็ เขา้ วา่ ครใู หญ่
และก�ำนันรวมหัวกันกินนอกกินในโครงการก่อสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ ตาม
ประสาคนตรง...พ่อเดินเข้าไปพูดจากับพวกนั้นด้ือๆ ให้หยุดพฤติกรรมคดโกง
นน่ั แตแ่ นน่ อนวา่ ไมซ้ กี อยา่ งพอ่ ไมม่ เี รยี่ วแรงพอจะงดั งา้ งไมซ้ งุ ได้ หลายวนั ตอ่ มา
พอ่ เดนิ ขนึ้ โรงพกั เพอื่ แจง้ ความทงั้ ทไี่ มม่ หี ลกั ฐานอยใู่ นมอื และทงั้ ทร่ี วู้ า่ ต�ำรวจทงั้
โรงพกั สนทิ สนมกบั ก�ำนนั แคไ่ หน เมอ่ื เหน็ เรอื่ งทกุ อยา่ งยงั เงยี บกรบิ พอ่ ประกาศ
จะเข้าไปร้องเรียนในตวั จงั หวัด
ยงั ไมท่ นั ไดล้ งมอื ท�ำอะไร พอ่ กถ็ กู ยงิ ตายขณะขร่ี ถจกั รยานคนั เกา่ กลบั
จากไปรว่ มงานบญุ ทวี่ ดั มคี นเหน็ วา่ ลกู นอ้ งคนหนง่ึ ของก�ำนนั คอื ผลู้ งมอื ปลดิ ลม
หายใจของพ่อ มือปืนเร้นกายหายไปจากต�ำบลเล็กๆ ของจังหวัดไกลปืนเที่ยง

166 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

และความยุติธรรมก็เร้นกายหายตามไปพร้อมๆ กันด้วย คดีความของพ่อไม่มี
ว่ีแววคบื หนา้

หลงั งานศพของพอ่ ก�ำนนั กลา้ มาเหยยี บเยอื นถงึ เรอื นชาน ปนั จ�ำไดว้ า่
ชายแกร่ ่างอว้ นคนนัน้ โยนเงินปึกหนง่ึ ลงกับพน้ื ดินตรงหน้าแม่

“อย่างน้อยผัวมึงจะได้ไม่ต้องตายฟรี” ก�ำนันบอกกับแม่ด้วยน�้ำเสียง
ราบเรยี บ

แมไ่ มพ่ ดู อะไรจนค�ำเดยี ว ไดแ้ ตส่ ะอกึ สะอนื้ ตวั โยน ดวงตาแดงกำ่� ราวมี
ไฟลกุ ทว่ มภายใน เปน็ พช่ี ายคนโตของปนั ทค่ี วบคมุ อารมณไ์ วไ้ มอ่ ยแู่ ละพยายาม
กระโจนเข้าหาก�ำนัน แม่กับพ่ีน้องคนอ่ืนรีบคว้ายุดหยุดการกระท�ำส้ินคิดของ
พ่ีชายไว้ ลูกน้องสามสี่คนของก�ำนันพกปืนมาด้วยท้ังนั้น หากห้ามปรามไม่ทัน
พช่ี ายคนโตอาจกลายเปน็ เหยอื่ กระสนุ เสยี อกี คน ในวนั นนั้ เดก็ ชายขาพกิ ารท�ำได้
อย่างมากก็แค่จอ้ งหนา้ คนชั่วชา้ สามานย์เพื่อจดจ�ำไปช่ัวชวี ิต

ก�ำนันและพวกกลบั ไปแลว้ ปันจอ้ งมองเงนิ กอ้ นใหญ่ทพ่ี ้นื อย่างงุนงง
พๆี่ ทกุ คนกค็ งตกอยใู่ นอาการคลา้ ยคลงึ กนั เปน็ พสี่ าวคนรองทเี่ อย่ ท�ำลายความ
เงียบงนั ชวนอดึ อัดขึ้นเปน็ คนแรก

“เงินนี่คงพอช่วยให้เราไม่ล�ำบากกันนักเมื่อพ่อไม่อยู่แล้ว อย่างน้อย
ปานกบั ปนั จะไดม้ เี งนิ เรยี นหนงั สอื ” พส่ี าวหมายถงึ พช่ี ายคนทส่ี ามและนอ้ งชาย
คนสุดท้อง

ไมม่ ใี ครเอย่ ค�ำใดออกมา แมย่ งั คงเงยี บใบแ้ ละนง่ิ งนั ราวแทง่ หนิ อายนุ บั
ลา้ นปี นานทเี ดยี วกวา่ ปนั จะเหน็ แมข่ ยบั เขยอ้ื นเคลอื่ นไหวอกี ครง้ั แมก่ ม้ ลงหยบิ
ปกึ เงินตรงหนา้ ก้าวล่ิวๆ ไปยงั ทา้ ยครวั ปนั ก้าวกะผลกกะเผลกตามแม่ไป และ
เห็นชัดกับสองตาว่าเงินปกึ น้นั ก�ำลงั ถูกไฟลุกท่วมมอดไหม้ทลี ะนอ้ ย

“ถ้าพวกเอ็งรักพอ่ อย่าได้คิดเอาเงินของไอ้เลวนน่ั มาใช้ พอ่ ของพวก
เอ็งจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าเราใช้เงินสกปรกของไอ้คนสกปรกแบบน้ัน” แม่
ประกาศปนเสยี งสะอื้นสั่นเครือ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 167

พ่ีสาวของปันท�ำท่าเหมือนจะเอ่ยอะไรออกไป แต่แล้วก็ท�ำได้แค่ส่ง
เสยี งอึกอักในล�ำคอก่อนเงียบไปอีกครั้ง

“พ่อของพวกเอง็ ไม่ไดต้ ายฟรหี รอก ความตายของคนดีๆ มคี า่ เสมอ”
แมป่ ระกาศก้อง

ชายวยั กลางคนและเหลา่ พน่ี อ้ งเหมอื นลกู นกทเ่ี ตบิ ใหญม่ เี สน้ ขนแหง่
วันวัยปกคลุมร่าง สองปีกกล้าแกร่งพอจะออกแรงโบกบินไปสู่ฟากฟ้าอนาคต
ของตัวเอง พี่สาวคนที่สอง พี่ชายคนท่ีสาม และตัวของเขาเองต่างสืบเท้าห่าง
จากเรอื นหลงั เกา่ ออกไปทกุ ที ทกุ คนเรยี นหนงั สอื และรอนแรมชวี ติ เขา้ มาท�ำงาน
ในเมืองใหญ่ เรือนไม้ริมแม่น้�ำเหลือเพียงแม่และครอบครัวของพ่ีชายคนโตนับ
แตน่ ัน้ มา

แม่ลาจากไปอีกคนเม่ือเกือบสิบปีที่แล้ว พ่ีชายคนโตผู้เป็นเสมือนพ่อ
ของน้องๆ ก็จากไปด้วยอุบัติเหตุคล้อยหลังแม่ไม่นานนัก เรือนหลังเดิมคล้าย
สูญสิ้นส่ิงฉุดร้ังให้กลับไปเยือน ปันกลับไปเย่ียมพี่สะใภ้และหลานๆ ครั้งหลัง
สดุ เมอื่ สามปกี อ่ นโนน่ เขาใชช้ วี ติ แหวกวา่ ยอยใู่ นสายธารบา้ คลง่ั และสบั สนของ
มหานครศวิ ไิ ลซ์ ปญั หาใหมๆ่ ดาหนา้ เขา้ มาใหฟ้ ันฝา่ ภาระของชวี ิตเพม่ิ พนู ขน้ึ
อย่างเงยี บงันและไร้ปรานี

ชายวัยกลางคนอาจหลงลืมภาพอดีตไปมากมาย แต่เขาไม่เคยลืม
ค�ำสอนของชา่ งไมผ้ ใู้ หก้ �ำเนดิ คนนัน้

พอ่ สอนใหเ้ ขาพกิ ารเพยี งรา่ งกาย จติ ใจภายในตอ้ งไมพ่ กิ ลพกิ ารตามไป
ดว้ ย หากพอ่ ผดุ รา่ งจากโพน้ ภพมายนื อยตู่ อ่ หนา้ ตอนน้ี ชายวยั กลางคนจะยม้ิ ให้
พอ่ และบอกพอ่ วา่ เขาจดจ�ำค�ำสอนของพอ่ ไดเ้ สมอ พอ่ จงภมู ใิ จเถดิ วา่ ลกู ชายขา
พกิ ารคนนเ้ี ปน็ คนซอ่ื สตั ยต์ รงไปตรงมาเฉกเชน่ ทอ่ นไมช้ นั้ ดใี นโรงไมข้ องพอ่ ปนั
ไม่เคยทุจริตคดโกงใดๆ ไม่เคยใช้อ�ำนาจหน้าที่แสวงหาผลประโยชน์ให้ตัวเอง
และเขาเคารพกฎหมายบา้ นเมอื งเสมอไมว่ า่ เปน็ แคเ่ รอ่ื งเลก็ นอ้ ยเพยี งไหนกต็ าม

168 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

นึกย้อนไปแล้วปันเชื่อว่าคนเถรตรงอย่างพ่อโชคดีมากมายนักที่ได้
ครองรักกับคนอย่างแม่ แม่ไม่เคยมองว่านิสัยยอมหักไม่ยอมงอของพ่อเป็น
ปัญหาหรือเปน็ เร่อื งโง่งม แม่มักมองพ่อดว้ ยสายตาแหง่ ความรกั ใครช่ ืน่ ชม แม่
ท�ำงานหนักเทียบเทา่ พ่อโดยไม่เคยปริปากบ่น ดูเอาเถิด...แม้รู้ดีว่าขาดพ่อแลว้
แม่ต้องล�ำบากล�ำบนขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า แม่ก็ยังเลือกเผาเงินก้อนโตนั่น
ทง้ิ อยา่ งไม่ไยดี

ชายวัยกลางคนยังพอจ�ำได้ว่าในวันเผาศพพ่อ แม่ยืนมองควันสีขาว
ขุ่นพวยพุ่งจากปล่องเมรุพร้อมนำ�้ ตาไหลอาบสองแก้มตอบซูบ ทว่าคลับคล้าย
ดวงหน้าแม่จะมีรอยยิ้มประดับแต้มอยู่ด้วย น่ันอาจเป็นรอยยิ้มจากความรู้สึก
ลึกซึ้งบางอย่างซ่ึงมเี พยี งแมเ่ ทา่ นั้นเขา้ ใจ

เขาไมไ่ ดโ้ ชคดเี ชน่ พอ่ นสิ ยั ซอื่ สตั ยข์ องเขาถกู ผหู้ ญงิ บางคนมองวา่ เปน็
ความโงเ่ ง่าอันนา่ สมเพช...

ปันแต่งงานกับภรรยาซ่ึงอายุอ่อนกว่าเกินรอบเมื่อเกือบสิบปีก่อน
ตอนน้ันปันอายุสามสิบปลายๆ แล้ว ท�ำงานเป็นเจ้าหน้าที่ตัดต่อเสียงให้สถานี
วทิ ยขุ องรฐั แหง่ หนง่ึ เขาพบเจอกบั นำ้� ในรา้ นอาหารของเพอื่ นคนหนง่ึ รสู้ กึ ถกู ตา
ต้องใจหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนนั้นในแรกเห็น ปันหาทางติดต่อสานสัมพันธ์
กับเธอ และดเู หมือนว่าเธอเองก็ไม่ได้รังเกยี จเดียดฉันทใ์ นความพกิ ลพิการของ
เขา หญิงสาวผิวขาวตัวเล็กยา้ ยมาอยู่กับปนั ช่วั ระยะเวลาหนงึ่ กอ่ นตกลงปลงใจ
แตง่ งานกนั

ยังจดจ�ำได้ไม่เคยลืมเลือน น�้ำเคยท�ำถึงขนาดก้มลงจูบท่อนขาลีบคด
ของเขา เธอบอกวา่ เธอรกั เขา ความพกิ ารเลก็ นอ้ ยนไ้ี มใ่ ชป่ ญั หาใดๆ ในความคดิ
ของเธอ มันกลับท�ำใหเ้ ธอรักเขายิ่งข้นึ ด้วยซำ้�

ตอนนนั้ เธออาจพดู จรงิ แตท่ วา่ ความคดิ ความอา่ นของคนเราถกู สายลม
แหง่ กาลเวลาพดั โหมใหโ้ ยกคลอนแปรเปล่ียนไปได้

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 169

ย่ิงอยู่ร่วมชีวิตคู่กันนานวันเข้า ปันกับภรรยาย่ิงมีความคิดความเห็น
สวนทางไปคนละทศิ นำ้� เรม่ิ มองเหน็ ขอ้ บกพรอ่ งผดิ พลาดในตวั เขามากขน้ึ เรอ่ื ยๆ
เธอมองวา่ การปฏบิ ตั ติ ามกฎหมายบา้ นเมอื งอยา่ งเถรตรงเกนิ ไปในเรอ่ื งยบิ ยอ่ ย
เล็กนอ้ ยเปน็ เรอื่ งของคนโง่ ความซ่ือสัตยต์ รงไปตรงมาในบางคร้ังก็ดูเลือ่ นลอย
ไรส้ าระและรงั แตจ่ ะท�ำใหช้ วี ติ ตวั เองจมปลกั อยทู่ เี่ กา่ เขากบั เธอมปี ญั หากนั ตง้ั แต่
เรื่องเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ไปจนถงึ เร่ืองใหญโ่ ตซ่งึ มองกนั คนละมมุ

ทุกครงั้ ทปี่ ันขับรถไปยงั คลนิ กิ แพทยเ์ จ้าประจ�ำโดยมภี รรยานงั่ ไปดว้ ย
และปันเลือกไม่จอดรถในจดุ หา้ มจอด นำ้� มกั พดู กระแนะกระแหนในท�ำนองวา่
เขาเถรตรงเกินไปจนน่าข�ำ คนซื่อจนเกือบเซ่อประเภทปันน่ีเองท่ีใช้ชีวิตอยู่ใน
สังคมนีไ้ ดล้ �ำบาก

“ป้ายจราจรบอกไว้ชัดว่าห้ามจอดรถตรงนี้ในเวลาน้ี...น้�ำก็เห็น แล้ว
ท�ำไมเราไม่เคารพกฎกติกาของบา้ นเมืองล่ะ” ปนั พูดท�ำนองนนั้ นบั ครง้ั ไมถ่ ว้ น

“แลว้ คนอืน่ เคารพกฎเหมือนพ่มี ้ยั ?” นำ�้ โต้
“คนอนื่ กเ็ ร่ืองของคนอน่ื เราจะท�ำตามคนอืน่ ท�ำไมถา้ ร้วู ่ามนั ผิด”
“เขาก็จอดในท่ีห้ามจอดกันทั้งนั้น ต�ำรวจไม่เคยเห็นมาจับ จะกลัว
อะไร”
“พี่ไม่จอดตรงนี้ไม่ใช่เพราะกลัวต�ำรวจจับ แต่เพราะมันผิดกฎจราจร
ต�ำรวจจะมาจบั หรอื ไมม่ าจบั มนั ไมใ่ ชป่ ระเดน็ ประเดน็ มนั อยตู่ รงทวี่ า่ พลเมอื งดี
อยา่ งเราควรเคารพกฎหมายบา้ นเมอื ง ถา้ ทกุ คนพากนั ท�ำอะไรตามใจชอบหมด
สงั คมก็คงวนุ่ วายมีแตป่ ัญหา”
“กฎหมายก็มีไวใ้ ชก้ บั คนโง่ๆ เท่าน้ันแหละ” ภรรยาของเขาประชด
ปันเลอื กจะน่ิงเงียบ เขาไม่อยากทุ่มเถียงทะเลาะกับเธอ
กระน้ันดูเหมอื นอกี ฝ่ายยังไม่ยอมหยุดงา่ ยๆ
“ขาก็เป๋แล้วยังท�ำตัวปัญญาอ่อน ชอบขับเลยไปจอดไกลๆ แล้วเดิน
กะเผลกๆ ย้อนกลบั มา ไกลก็ไกล รอ้ นก็ร้อน ถามหน่อยว่ามันสนุกตรงไหน”

170 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

เขาไมม่ อี ะไรจะโต้เถียงกบั เธออกี แลว้ ปันเปลี่ยนความคดิ ของภรรยา
ไมไ่ ด้ น�้ำเองก็เปลี่ยนมุมมองตอ่ โลกของเขาไม่ไดเ้ ชน่ กัน คนสองคนเตบิ โตมาใน
เบา้ หลอมแตกตา่ งกนั ตอ่ ใหเ้ ขาอธบิ ายแทบเปน็ แทบตายอยา่ งไรเธอกย็ งั คงมอง
วา่ การกระท�ำของเขาเป็นเร่อื งของคนโงอ่ ยูด่ ี

น�้ำไม่ใช่คนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาเช่นเดียวกับสามี ปันรู้ดีว่าเธอพร้อม
จะก้าวข้ามกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมบ้างนิดๆ หน่อยๆ เพ่ือแลก
ผลประโยชนต์ อบแทน เธอมองวา่ ใครๆ ในบา้ นเมอื งนก้ี ล็ ว้ นท�ำผดิ ไมม่ ากกน็ อ้ ย
กนั อยแู่ ลว้ นกั การเมอื งโกงกนิ ขา้ ราชการรบั เงนิ ใตโ้ ตะ๊ เดก็ นกั เรยี นโกงขอ้ สอบ
คนมรี ถพากนั จอดรถในทหี่ า้ มจอด หรอื คนมอื เทา้ ดเี สยี บรถเขา้ จอดในทสี่ �ำหรบั
คนพิการ สังคมมนั เปน็ เช่นนั้น คนท่ไี ม่ร้จู กั ยดื หยนุ่ เอาตัวรอดยอ่ มจะถกู เอารดั
เอาเปรียบและเสียประโยชนอ์ ยูร่ ่ำ� ไป

แตส่ �ำหรบั ปนั แลว้ คนท�ำดไี มใ่ ชค่ นโงแ่ นน่ อน ภาพของชา่ งไมผ้ ซู้ อ่ื สตั ย์
ยังย่งิ ใหญ่ยืนยงในทรงจ�ำ

เขาไมแ่ นใ่ จเหมอื นกนั วา่ ภรรยาตดั สนิ ใจเดด็ ขาดวา่ จะทบุ ท�ำลายชวี ติ คู่
ใหภ้ นิ ทพ์ งั คามอื ตงั้ แตต่ อนไหน อาจเปน็ ตอนทเ่ี ขากบั เธอทะเลาะกนั ลนั่ คอนโดฯ
ในคนื วนั นนั้ ชว่ งนนั้ เปน็ หว้ งยามซง่ึ ครอบครวั ของเขามปี ญั หาการเงนิ หนกั หนว่ ง
รายจา่ ยทว่ มทน้ ทบั รายได้ เขาตอ้ งพง่ึ ยานอนหลบั แทบทกุ คนื ในหว้ งขณะวกิ ฤติ
นนั่ เองมเี พอ่ื นคนหนง่ึ ยนื่ ขอ้ เสนอหอมหวาน เพอ่ื นคนนเี้ คยท�ำงานอยทู่ เ่ี ดยี วกนั
นานหลายปีก่อนออกไปอยู่บริษัทเอกชน เพื่อนแอบรับงานผลิตสปอตโฆษณา
และสารคดีวิทยุนอกเหนือจากงานบริษัท ฝ่ายนั้นติดต่อขอให้ปันช่วยผลิตงาน
เหลา่ น้ันโดยอาศัยหอ้ งตดั ตอ่ เสยี งของสถานวี ิทยทุ ปี่ นั ท�ำงานอยู่ ตกเย็นไปแลว้
แทบไม่มีใครประจ�ำการท่ีสถานีกันแล้ว ปันสามารถเอางานนอกเข้าไปผลิตได้
โดยไม่มีใครสนใจหรือสงสัย บ่อยครั้งเขาก็เคยต้องอยู่ตัดต่องานให้สถานีวิทยุ
จนดึกด่นื อย่แู ลว้

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 171

“จอ๊ บนกี้ ไู ด้กอ้ นใหญอ่ ยู่ มึงชว่ ยผลติ ให้ที เร่อื งตดิ ต่อผ้ปู ระกาศอะไร
พวกนกี้ จู ัดการเอง งานน้ีกูแบง่ มึงหา้ หมนื่ เหนาะๆ” เพื่อนยืน่ ขอ้ เสนอ

“มันจะดีหรือ?” ปนั ไดย้ นิ เสียงตัวเองตอบไปอย่างน้นั ครอบครวั ของ
เขาก�ำลังต้องการเงินสักก้อนมาผ่อนปรนเกลียวเชือกแห่งทุกข์ให้หย่อนคลาย
ลงพอดี

“ไม่ดีตรงไหนละ่ เราไม่ไดค้ ดโกงอะไรสักหน่อย แค่ขอหยิบยืมเคร่อื ง
มือของทางสถานใี ช้เทา่ นน้ั เอง” ฝา่ ยน้ันบอก

ปนั ยงั ไมไ่ ดต้ กปากรบั ค�ำเพอื่ น เขาเอาเรอื่ งนม้ี าเปรยใหภ้ รรยาฟงั ทง้ั ท่ี
รดู้ วี า่ นำ�้ จะมคี วามเหน็ ไปในท�ำนองไหน ภรรยาของเขาพดู จาหวา่ นลอ้ มชกั แมน่ ำ�้
ท้ังห้าใหป้ นั รบั ท�ำงานน้ี เธอบอกว่าปนั ไมไ่ ด้ท�ำทจุ ริตตอ่ หนา้ ท่ี ไม่ได้กนิ นอกกิน
ใน ไมไ่ ดร้ บั เงนิ ใตโ้ ตะ๊ ไมไ่ ดเ้ บยี ดบงั งบประมาณของหนว่ ยงาน เขาเพยี งแคย่ มื ใช้
งานหอ้ งตัดต่อของสถานีวทิ ยุซ่งึ คงไมไ่ ด้สร้างความเสียหายสกึ หรอให้เคร่ืองมือ
ของราชการแตอ่ ย่างใด

“ถ้าพไ่ี มท่ �ำงานนีห้ นูกไ็ ม่รจู้ ะพดู ยงั ไงแล้ว ตอนนเ้ี ราก�ำลังแย่กันขนาด
น้ี” น�ำ้ เอ่ยทิง้ ท้าย

เขานอนเอามือก่ายหน้าผากคิดอยู่หลายคืน ใจหน่ึงเอียงคล้อยตาม
ความเห็นของเพอื่ นและภรรยา แตอ่ ีกใจกต็ ่อต้านขัดขืน ปันรู้สกึ ว่าการท�ำเชน่
น้ันไม่ใช่เรื่องถูกต้อง เขาไม่มีสิทธิ์แอบใช้ทรัพย์สินของทางราชการเพ่ือท�ำงาน
สว่ นตวั อปุ กรณท์ กุ ชนิ้ ในหอ้ งตดั ตอ่ ถกู ซอ้ื หามาโดยเงนิ ภาษขี องประชาชน ชวี ติ
ของเขาก�ำลงั เขา้ ตาจนกจ็ รงิ แตค่ นเรากไ็ มค่ วรเอาความจ�ำเปน็ บบี คนั้ ในชวี ติ มา
เปน็ ขอ้ อ้างในการท�ำความผดิ ไมใ่ ชห่ รอื

ในเช้าวันนั้นปันโทรศัพท์ไปบอกปฏิเสธเพื่อน ฝ่ายน้ันบ่นอุบก่อนวาง
สาย ตอนค�่ำเขาชิงบอกภรรยาก่อนที่เธอจะไถ่ถามข้ึนมา และนั่นท�ำให้เขากับ
เธอมปี ากเสียงกนั ใหญโ่ ตอีกคร้ัง ตกดกึ ภรรยาของเขาเก็บเสือ้ ผา้ สองสามตวั ใส่
กระเป๋าแล้วหายออกจากบ้านไป

172 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

แรกทเี ดยี วปนั คดิ วา่ ชวี ติ คคู่ งพงั ทลายลงในคนื วนั นนั้ แลว้ แตอ่ กี สามวนั
ถดั จากนนั้ ภรรยาของเขากก็ ลบั มา นำ้� มที า่ ทเี งยี บขรมึ ลงไป ไมไ่ ดช้ วนเขาทะเลาะ
อกี ไมไ่ ดย้ อ้ นไปพดู ถงึ เรอ่ื งบาดหมางกอ่ นหนา้ นนั้ ปนั ยงั จบั สงั เกตวา่ ภรรยาชอบ
หาเร่ืองออกจากหอ้ งไปแอบคุยโทรศัพท์กบั ใครบางคน

และแลว้ วนั หนง่ึ เขากจ็ บั ไดว้ า่ ภรรยาสาวแอบคยุ กบั ผชู้ ายอกี คนอยู่ นนั่
เป็นจุดเริ่มต้นแท้จริงของจุดจบ เขากับเธอทะเลาะกันอีก นำ้� สัญญิงสัญญาว่า
จะเลิกคยุ กบั ใครคนนั้น เธอยืนยนั วา่ ยังรักและไมเ่ คยนอกใจปนั แม้สกั ครั้ง เขา
จมอยู่ในห้วงทุกข์ของความกินแหนงแคลงใจต่อมาอีกไม่ถึงสามเดือน สุดท้าย
ภรรยาของเขาก็ทงิ้ เขาไปอยูก่ บั ผู้ชายคนใหมจ่ รงิ ๆ

ชวี ติ ซวนเซและเควง้ ควา้ งแทบตง้ั หลกั ทรงตวั ไมอ่ ยู่ นกึ ถงึ พอ่ กบั แมข่ น้ึ
มาจับใจ ความเจ็บปวดผิดหวังเล่นงานแทบทุกลมหายใจเข้าออก ทว่าปันไม่มี
ทางเลอื กอยา่ งอนื่ นอกจากรวบรวมแรงก�ำลงั ลกุ ขน้ึ ตอ่ สกู้ บั วนั พรงุ่ นอี้ กี ครงั้ เขา
ไดข้ า่ วแวว่ ๆ วา่ น้�ำหนไี ปอยกู่ บั ผชู้ ายร่�ำรวยมหี นา้ มตี าคนหนง่ึ ซงึ่ มคี รอบครวั อยู่
แลว้ นา่ แปลกทเ่ี ขาไมร่ สู้ ึกประหลาดใจเมื่อได้รูอ้ ย่างนน้ั

สองปีต่อมาปันลาออกจากสถานีวิทยุแห่งนั้น เขารู้สึกอ่ิมตัวและเบ่ือ
หน่ายกบั สภาพแวดลอ้ มเดิมๆ อีกทง้ั ต�ำแหน่งเจา้ หน้าที่ตัดตอ่ เสยี งไมไ่ ดม้ วี แี่ วว
จะเติบโตมีเงินมีทองขึ้นมาได้ เขาตัดสินใจออกมาท�ำนิตยสารแจกฟรีหัวเล็กๆ
โดยมีเพื่อนอีกสามสี่คนเป็นหุ้นส่วน คาดหวังรายได้จากค่าโฆษณาเป็นหลัก
เขาดึงหญิงสาวรุ่นน้องคนหนึ่งมาร่วมทีม เธอเคยมีประสบการณ์เป็นฝ่ายการ
ตลาดใหเ้ วบ็ ไซตย์ กั ษใ์ หญ่ เธอบอกวา่ รจู้ กั คนุ้ เคยกบั ลกู คา้ หลายรายทม่ี น่ั ใจวา่ จะ
ดงึ มาลงโฆษณากบั นิตยสารหัวใหมไ่ ด้ ปนั มารู้แนช่ ัดวา่ นนั่ เป็นเพยี งแค่ราคาคยุ
กห็ ลงั จากลงทนุ ลงแรงไปพอสมควรแลว้ รนุ่ นอ้ งคนนนั้ กนิ เงนิ เดอื นเตม็ เมด็ เตม็
หนว่ ยจากเขาไปสองเดอื นโดยหาลกู คา้ มาลงโฆษณาไมไ่ ดแ้ มแ้ ตร่ ายเดยี ว สดุ ทา้ ย
นติ ยสารแจกฟรขี องปนั กแ็ ทง้ ตง้ั แตย่ งั ไมท่ นั คลอด นอกจากเงนิ เกบ็ หอมรอมรบิ
จะหมดลงแลว้ ปนั ยงั มหี นส้ี นิ ตดิ ตวั อกี กอ้ น เขาตดั สนิ ใจขายคอนโดฯ เกรดตำ�่ ท่ี
อยูอ่ าศัยมาหลายปีเพ่อื เอาเงินไปใชห้ นีแ้ ละเก็บไวใ้ ช้จา่ ยในอนาคต

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 173

ชีวิตเปล่ียนแปลงพลิกผันไปไม่น้อย ทุกวันนี้ชายวัยกลางคนขาพิการ
ท�ำงานในกองถ่ายละครเล็กๆ เขามหี นา้ ท่ีหลักในการเขยี นบทละครสั้นๆ ความ
ยาวหนงึ่ นาที นอกจากนนั้ แลว้ ปนั ยงั ตอ้ งชว่ ยหาโลเคชนั ถา่ ยท�ำ รวมถงึ ชว่ ยก�ำกบั
หรอื ตดั ตอ่ ละครในบางครงั้ บางหน ออกกองแตล่ ะครง้ั เขาไดค้ า่ ตอบแทนนอ้ ยนดิ
ไมถ่ งึ สองพนั บาท ยงั ดอี ยบู่ า้ งทพี่ อมรี ายไดเ้ สรมิ เลก็ ๆ นอ้ ยๆ จากงานของพรรค
พวกเพื่อนฝูง เขาจึงยงั พอกระเสอื กกระสนลากพาชวี ติ ไปตอ่ ได้ โชคดอี ีกอย่าง
ของปนั คอื พส่ี าวคนรองกบั พเ่ี ขยอนญุ าตใหเ้ ขาขนขา้ วขนของเขา้ มาอาศยั อยใู่ น
ทาวนเ์ ฮาส์หลงั หน่งึ โดยไมค่ ิดคา่ เชา่ แมแ้ ต่บาทเดียว พ่เี ขยของเขาเปน็ นกั ธุรกจิ
มีเงินมีทอง กว้านซ้ือบ้านและท่ีดินไว้เก็งก�ำไรหลายต่อหลายหลัง ไม่ใช่ปัญหา
หากจะเจียดแบ่งทาวน์เฮาส์เก่าๆ สักหลังให้น้องชายภรรยาผู้อับจนหนทางใช้
เปน็ ท่ีซุกหัวนอน

สว่ นหวั ของรถเกง๋ กลางเกา่ กลางใหมเ่ บนเบยี่ งเขา้ หารมิ ถนนขณะชาย
วัยกลางคนหมุนพวงมาลัยน้อยๆ พร้อมยกขาข้างซ้ายจากคันเร่งไปแตะแป้น
เบรกชะลอความเร็วของรถ ตอนนนั้ เองทมี่ ีเสียงเบาๆ ดงั ข้ึนจากทีน่ ั่งข้างคนขบั

“ตรงนจ้ี อดไมไ่ ดน้ ะครับพ่อ ยังไม่เก้าโมง”
ปันหนั ไปย้มิ น้อยๆ ให้ลกู ชาย
“อีกเด๋ียวเดียวก็เก้าโมงแล้ว จอดรถผิดกฎจราจรสักคร้ังคงไม่เป็นไร
หรอก ปอนไมส่ บายตวั รอ้ นอย่นู ะลกู ขนื แล่นเลยไปจอดไกลๆ ปอนจะเดนิ มา
หาลงุ หมอที่คลินกิ ไหวหรอื แล้วพอ่ ก.็ ..” ชายวัยกลางคนช�ำเลืองมองลงไปที่ขา
ขา้ งขวาของตัวเองโดยไมต่ งั้ ใจ
“แตผ่ มเดินไหวครบั พอ่ พอ่ ไมต่ อ้ งอ้มุ ผมหรอก” เดก็ ชายวัยเจด็ ขวบ
เศษยนื ยันหนกั แนน่ “เราอยา่ จอดตรงน้ีเลย พอ่ เคยสอนผมไงว่าเราตอ้ งเคารพ
กฎจราจร”
“เอาง้นั หรือลกู ?”

174 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

“ครบั พ่อ” เด็กชายรบี ตอบ
ชายวยั กลางคนยม้ิ กวา้ ง ทงั้ หมดนอ้ี าจดเู หมอื นเปน็ เหตกุ ารณไ์ รค้ วาม
สลกั ส�ำคัญก็จริง แตส่ �ำหรับปนั แลว้ เขามองวา่ นเ่ี ปน็ เร่ืองยงิ่ ใหญ่ เขาบอกตวั เอง
เสมอมาว่าต้องสอนลูกชายให้เติบโตมาเป็นพลเมืองดีของสังคม เป็นคนดีของ
ประเทศชาติ เป็นคนซื่อสัตย์สุจริต เคารพกฎหมายและกฎระเบียบของสังคม
แม้จะเป็นแค่เร่ืองเลก็ นอ้ ยก็ตาม
บา้ นนเ้ี มอื งนมี้ คี นฉลาดเฉลยี วมากมาย แตค่ นดๆี ยงั มนี อ้ ยเกนิ ไป และ
ชายวัยกลางคนต้องการใหล้ กู ชายเป็นหน่ึงในนนั้
ยิม้ ให้ลูกอกี ครง้ั แลว้ บงั คบั รถเบนออกสู่ช่องทางขวามือ ขบั รถเอื่อยๆ
ตามหลงั รถคนั หนา้ ไปอกี อดึ ใจจนพน้ ชว่ งหา้ มจอดซง่ึ ชอ่ งถนนขยายกวา้ งขนึ้ ชาย
วัยกลางคนพารถเข้าจอดแอบชิดริมถนนแลว้ ชวนลกู ลงจากรถ อาจเพราะเขามี
ลกู ตอนอายมุ าก ปอนจงึ ไมใ่ ครแ่ ขง็ แรงเหมอื นเดก็ วยั เดยี วกนั ทวั่ ไป ลกู ชายของ
เขาป่วยกระเสาะกระแสะอยบู่ ่อยๆ ตากแดดตากลมหนอ่ ยกต็ วั รอ้ นเปน็ ไข้ เขา
พาลกู มาหาหมอท่ีคลินกิ นบ้ี อ่ ยคร้งั จนคนุ้ เคย
สุขภาพร่างกายของเด็กชายคนน้ีอาจไม่แข็งแรงนัก แต่จิตใจของแก
เขม้ แข็งสมเปน็ ลูกของเขา
นาทีต่อมาชายวัยกลางคนขาเป๋กับเด็กชายผิวซีดตัวเล็กก็พากันจูงมือ
เดินฝ่าแดดสายไปตามริมถนน น่าแปลกท่ีปันรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาดใน
ห้วงเวลาเช่นนี้ เขาก้มลงมองลูกชายด้วยความรักพลางบอกตัวเองว่า แม้เด็ก
ชายคนนจ้ี ะถูกแมผ่ ้ใู ห้ก�ำเนดิ ท้ิงขวา้ งไปต้ังแต่อายุเพิง่ สองขวบ และแมแ้ กจะมี
เพียงพอ่ พกิ ารคอยอบรมเลย้ี งด.ู ..
แต่หลานชายของช่างไม้ผู้ซ่ือสัตย์คนน้ันจะต้องเป็นท่อนไม้เหยียด
ตรงไมบ่ ิดโก่งคดงอ...เชน่ เดยี วกันกับป่แู ละพ่อของแก

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 175



วิญญาณ
ทส่ี าบสูญ

สาคร พลู สุข

-๑-

ในระหว่างท่ีก�ำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหน่ึง
เขาครุ่นคิดอยู่อย่างเดียวคือเขายังตายไม่ได้ ใครก็ได้ในโลกนี้ท่ีจะตาย แต่
ตอ้ งไมใ่ ชเ่ ขา ไม่อยา่ งนั้นสิ่งทเี่ รียกว่าความเท่ยี งธรรมจะมไี ว้ท�ำไม เขาจึงทุ่มเท
ทกุ อย่างท่มี ีเพ่ือยื้อชวี ิตของตัวเองเอาไว้ โรงพยาบาลเอกชนท่ีดที ส่ี ดุ ทมี แพทย์
และยาทด่ี ที สี่ ุด แพทยแ์ ต่ละสาขาถกู เตรียมไวร้ ับมือส�ำหรับอาการเจ็บปว่ ยของ
เขา เขาพยายามอย่างถงึ ที่สดุ ที่จะคิดแตใ่ นส่งิ ทด่ี ี ท�ำใจใหเ้ ข้มแขง็ ท�ำแมแ้ ต่สง่ิ
ทไ่ี มเ่ คยท�ำมากอ่ นนนั่ คอื การก�ำหนดจติ ของตวั เอง เขาเคยไดย้ นิ มาวา่ มใี ครบาง
คนเคยใชม้ นั ไดผ้ ล ในการตอ่ สกู่ ับโรคร้ายหลายโรค แพทย์บางคนยงั เคยยืนยัน
วา่ มนั ไดผ้ ลจรงิ ดเู หมอื นการรกั ษาบางครงั้ จะคบื หนา้ เปน็ ทน่ี า่ พอใจ แตบ่ างครงั้
หยดุ น่งิ อยา่ งน่าหวาดหวั่น บางครั้งแพทย์ลงความเห็นด้วยศพั ท์แสงทางแพทย์
ว่าอาการถดถอย ส่ิงเหล่าน้ีล้วนน�ำมาซึง่ ความหวาดหว่นั ตอ่ เขา

ด้านนอก เขารู้ดีว่าตรงหน้าห้องมีดอกไม้ช่อใหญ่วางเรียงรายอยู่
หลายช่อ มีสมุดเยี่ยมสวยหรู มีนักข่าวหลายส�ำ นักคอยติดตามอาการเจ็บป่วย
ของเขา ตัวแทนของเขาคอยตอบค�ำ ถามต่อนักข่าว มีเพื่อนสนิทหลายคนสวม
ชุดกันเช้อื โรคเข้ามาหาเขา บบี มอื เขา และมองเขาผ่านรเู ล็กๆ ของชดุ ท่สี วมใส่
ทกุ คนดคู ลา้ ยกบั มนษุ ยจ์ ากนอกโลกอยใู่ นชดุ สขี าว เดนิ รอบๆ เตยี งกอ่ นจะออก
ไป ส่ิงเหล่านี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดข้ึนกับเขา เขาไม่ได้เกิดมาเพ่ือที่จะ
เดนิ เข้าหาส่งิ เหล่าน้ี เขาไม่ไดเ้ กดิ มาเพอื่ เปน็ ตัวละครของฉากทีน่ า่ หวาดหว่นั ที่
เขาเหน็ มาหลายตอ่ หลายฉากในความเจบ็ ปว่ ยของบคุ คลสำ�คญั
ในความเจบ็ ปว่ ยของคนอนื่ เขาเหน็ เปน็ แคฉ่ ากละคร จนเมอื่ มนั เกดิ ขนึ้
กับเขา เขาจึงได้ร้วู า่ มันคือความจริง
เมอื่ นอนนงิ่ อยบู่ นเตยี ง เขายงั อนุ่ ใจวา่ อยา่ งนอ้ ยเขายงั มสี ตสิ มั ปชญั ญะ
ครบถ้วน เขายังระลึกถึงเหตกุ ารณ์ตา่ งๆ ในอดตี ได้เปน็ อย่างดี ดเี กินกวา่ ทีค่ ิดไว้
เสยี ด้วยซ�ำ้
เขาไต่เต้าข้ึนมาเป็นนักการเมืองชั้นแนวหน้าของประเทศ จากเด็ก
บ้านนอก ท่ีมพี รสวรรค์ในเร่ืองการพดู เขาแทบไม่เช่ือวา่ มนั จะน�ำเขามาสูค่ วาม
ส�ำเรจ็ อนั ไมค่ าดคดิ เขาหวั เราะเยาะค�ำวา่ ความรคู้ วามสามารถ ไมเ่ หน็ จ�ำเปน็ เลย
ส�ำหรบั ประเทศน้ี ประเทศทตี่ อ้ งการนกั พดู นกั วางแผน นกั ฉวยโอกาส ทกุ อยา่ ง
ในประเทศนมี้ พี รอ้ มแลว้ ส�ำหรบั เขา ขอเพยี งแตเ่ ตมิ ความทะเยอทะยาน กลา้ ได้
กลา้ เสยี ท�ำเปน็ ไมร่ ไู้ มเ่ หน็ ในบางเรอ่ื ง รจู้ กั เสยี สละบา้ งในบางคราวทจี่ �ำเปน็ แค่
น้ีกเ็ พยี งพอแลว้ ท่จี ะกา้ วข้ึนมาเปน็ นกั การเมืองช้นั แนวหน้าของประเทศ
“เราก�ำลังจะก้าวเข้าสู่การเมืองใหม่ มีสองค�ำท่ีเราต้องท่องเอาไว้คือ
ประชาชน ประชาธิปไตย และสุดทา้ ยสองค�ำน้ีจะน�ำเราไปส่อู �ำนาจ”
หวั หนา้ พรรคของเขากลา่ วในทป่ี ระชมุ พรรค เขาบชู าและสวามภิ กั ดต์ิ อ่
หวั หนา้ พรรคอยา่ งสุดจิตสุดใจ ท�ำไมจะไม่ละ่ กใ็ นเมอ่ื หวั หน้าพรรคเป็นผ้ทู พี่ ร่งั
พรอ้ มไปเสียทุกอยา่ ง เพยี งแคเ่ ขาเอ่ยขึ้นมา ทกุ ค�ำพดู ทุกประโยคดเู หมือนจะ
เปน็ ทต่ี อ้ งการของประชาชน มนั ไมเ่ หมอื นกบั ทน่ี กั การเมอื งรนุ่ เกา่ เคยท�ำเอาไว้

178 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

พวกนน้ั เชอ่ื งชา้ เอาแตใ่ ชห้ ลกั การ ยดึ ถอื ระบบอาวโุ ส ยดึ ถอื กฎระเบยี บเกา่ ๆ ไม่
กลา้ ลงทนุ แถมยงั เปน็ ทเ่ี บอ่ื หนา่ ยของประชาชนเพราะพวกเขาอยมู่ าแลว้ หลาย
ปี ไมเ่ หน็ มกี ารเปลย่ี นแปลงอะไรเลย คนจนกย็ งั จนอยเู่ หมอื นเดมิ กค็ �ำวา่ คนจนนี่
ไมใ่ ชห่ รอื ทใ่ี หโ้ อกาสเขาในการไขวค่ วา้ หรอื ถา้ จะพดู เสยี ใหม่ “โหนกระแสความ
ไมพ่ อใจของคนจน กระโจนเข้าสู่อ�ำนาจทางการเมือง” ค�ำท่พี ดู ง่าย คิดง่าย แต่
ได้ผลเกินคาด และตอ่ มาอกี หลายๆ ค�ำ ลว้ นแตท่ �ำใหเ้ ขาโดดเด่นข้ึนมาจนเขา
มัน่ ใจว่าในประเทศน้ี ไมม่ ใี ครท่ีไม่รจู้ กั เขา
แลว้ อย่างน้ีเขาจะตายได้อย่างไร
“อ�ำนาจกบั ความม่งั คง่ั มนั เปน็ เนอื้ เดียวกัน”
หัวหน้าพรรคพูดกับเขาในวันหน่ึง แน่ล่ะว่าเป็นการพูดกันสองต่อ
สอง หวั หนา้ พรรคดเู หมอื นจะไวใ้ จในความสามารถของเขา ซงึ่ เมอื่ มาคดิ ดอู ยา่ ง
จรงิ จงั เขาแทบไมไ่ ดท้ �ำอะไรเลย เพยี งแตร่ จู้ กั ใชช้ นั้ เชงิ ในการพดู และสง่ิ เดยี วท่ี
ธรรมชาตมิ อบใหน้ กั การเมอื งเหมอื นกนั คอื พวกเขารดู้ วี า่ การเมอื งกเ็ หมอื นหว่ ง
โซ่อาหาร มนั จะขาดตอนใดตอนหนึง่ ไปไม่ได้
“เม่ือถึงคราวคับขัน สองอย่างที่เราต้องยึดม่ันเอาไว้ให้ดีคือค�ำว่า
ประชาชน ประชาธปิ ไตย นอกนัน้ เราตอ้ งคอยโอกาส”
จรงิ อยา่ งว่า การเมอื งเป็นเรอื่ งท่อี ยเู่ หนือความคาดหมาย โดยเฉพาะ
กับประเทศที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ ประเทศที่ดูเหมือนจะรักใคร่ปรองดองกันดี
ประเทศที่ผู้คนดูเหมือนจะใจบุญ แต่อย่าไปท�ำให้พวกเขาโกรธ หรือจะพูดเสีย
ใหมว่ า่ อยา่ ไปขดั ผลประโยชนข์ องพวกเขา การเมอื งเปลย่ี นไดเ้ หมอื นฉากละคร
ตัวละครเปลี่ยนจากนักบุญเป็นซาตาน จากซาตานเป็นนักบุญ หรือไม่ก็อยู่
ในคราบของทั้งนักบุญและซาตาน จริงๆ แล้วเขารู้ว่า การเมืองไม่ได้อยู่เหนือ
ความคาดหมายอะไรเลย ถ้ามนั เปน็ การเมืองท่ีแท้จริง ความโลภในอ�ำนาจและ
ทรัพย์สินเงินทองต่างหากที่อยู่นอกเหนือความคาดหมาย การเมืองเป็นเพียง
สิ่งท่ีต้องแปรผันตามอ�ำนาจแห่งความโลภโมโทสันและถูกใช้เป็นเคร่ืองมืออัน
ศกั ดส์ิ ทิ ธิ์ในการรกั ษาอ�ำนาจ

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 179

แตจ่ ะท�ำอย่างไรได้ ในเมอื่ เขาเสพตดิ มันเสยี แล้ว
“ประชาธิปไตย”
ค�ำพูดที่อ้างได้ในทุกยุคสมัย ส่วนเบื้องหลังค�ำพูดจะเป็นอย่างไรน้ัน
อีกเรื่องหน่ึง เขาฉลาดพอท่ีจะหาค�ำอ่ืน เรื่องราวอื่นมาประกอบ เพ่ือให้ค�ำว่า
ประชาธปิ ไตยดูศกั ดิส์ ทิ ธ์ิและจ�ำเป็นส�ำหรบั พลเมอื งใหม้ ากที่สดุ เขากล้าแมแ้ ต่
จะสรา้ งความเท็จขน้ึ มา แล้วใช้ความสามารถพเิ ศษในการท�ำให้ตัวเองเช่อื ในสง่ิ
ท่ตี วั เองโกหก เขาคิดว่าบางครง้ั ประชาธิปไตยกไ็ ม่ใช่อะไรอน่ื นอกเสียจากการ
ท�ำทกุ อยา่ งใหค้ นเชอ่ื ถงึ แมบ้ างครง้ั จะตอ้ งเชอ่ื ในสง่ิ ทตี่ วั เองโกหกบา้ งกไ็ มเ่ ปน็ ไร
เพราะถงึ อย่างไรเสียคนจ�ำนวนไมน่ ้อยกเ็ ชอ่ื เหมอื นท่ีเขาเช่ือ คนท่ีเชอ่ื เหมอื นท่ี
เขาเชือ่ นัน่ เองคือ ‘ประชาชน’ ทีเ่ ขาเอ่ยปากปกป้องอย่ทู กุ ว่ีทกุ วนั
ในเมือ่ มคี นเชอ่ื เขาอยู่เปน็ จ�ำนวนไม่นอ้ ย แลว้ เขาจะตายได้อย่างไร
ยิง่ ในยคุ สมยั ท่ีทกุ อย่างดคู ลมุ เครือ มองไม่ออกว่าใครเปน็ ใคร เขาอด
แปลกใจไม่ได้ว่าท�ำไมเหตุการณ์บ้านเมืองมันดูสลับซับซ้อนเสียย่ิงกว่านิยาย
สืบสวน อ�ำนาจซ้อนอ�ำนาจ แน่นอนว่าผลประโยชน์ก็เหมือนกัน มันซ้อนทับ
ซับซ้อนจนดูไม่ออกว่าอะไรซ้อนอะไรอยู่ แต่น่ันยังไม่ร้ายเท่ากับผู้คนดูเหมือน
จะลืมค�ำว่าสงบกันเสียแล้ว ทุกคนดูกระเหี้ยนกระหือรือจะกระโจนเข้าหากัน
ท�ำให้เขาคิดถึงมหากาพย์แห่งสงครามระหว่างพ่ีน้องร่วมพงศ์พันธุ์ ศรแห่งผล
ประโยชนไ์ มเ่ คยพลาดเป้า มนั ถูกนา้ วแลว้ อยา่ งเตม็ ที่ จากมอื ของความโลภอัน
ทรงพลัง จากแล่งแหง่ อ�ำนาจ ในสนามรบทยี่ ากจะเล่ยี งหลกี
เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เขาเองกเ็ กดิ ความกระเหยี้ นกระหอื รอื ทจ่ี ะกระโจนเขา้
สงคราม ดว้ ยความคดิ อย่างเดยี วที่เขาเชื่อก็คือ
“ประชาชน ประชาธปิ ไตย”
โดยไม่สนใจว่ามันจะมาจากความจริงหรือค�ำลวงท่ีถูกสร้างขึ้นมา ขอ
เพยี งแตม่ คี วามเชอ่ื กพ็ อ ถงึ แมว้ ่าความเชอื่ นัน้ จะมาจากการโกหกกต็ าม
แลว้ เขาก็ตาย

180 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

บนเตียงที่เต็มไปด้วยเคร่ืองมือทางการแพทย์อันทันสมัย ท่ามกลาง
แพทยฝ์ มี อื ดี ทา่ มกลางผคู้ นทเี่ ชอื่ ฟงั เขา ทา่ มกลางสอื่ มวลชนทพ่ี ากนั มาท�ำขา่ ว
“ความตายของนักการเมอื งฝปี ากกลา้ ”
“ความตายของนักสู้เพือ่ ประชาชน”
“ความตายของอดีตนกั โต้วาที”
“ความตายของอดีตรฐั มนตรหี นุ่ม”
“ความตายของคนขายชาติ”
เขาตายเสียก่อนที่จะทันได้รู้ว่า สงครามที่เขาหวาดหว่ันว่าจะเกิดขึ้น
มันเกิดข้ึนแล้วจริงๆ เพราะแม้แต่ส่ือมวลชนก็ต่างพากันกระเห้ียนกระหือรือท่ี
จะกระโจนเข้าหากัน ในสงครามระหว่างพ่ีน้องร่วมพงศ์พันธุ์ สงครามท่ีรำ�่ ลือ
กันวา่ ศรอรชนุ ไม่เคยพลาดเป้า

-๒-

ในการประชุมเพื่อปิดต้นฉบับหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ฉบับหน่ึง ผู้เป็น
บรรณาธกิ ารนง่ั อยตู่ รงหวั โตะ๊ พวกเขาก�ำลงั ถกกนั ถงึ หวั ขอ้ ทจี่ ะใชโ้ ปรยหนา้ ปก
ซง่ึ แนน่ อนวา่ เปน็ ขา่ วใหญเ่ กยี่ วกบั การเสยี ชวี ติ ของนกั การเมอื งหนมุ่ ภาพประกอบ
มใี หเ้ ลอื กหลายภาพ ตงั้ แตภ่ าพนกั การเมอื งซง่ึ ตอนนนั้ ก�ำลงั ไฮดป์ ารค์ อยบู่ นเวที
สหี นา้ และแววตาของนกั การเมอื งหนมุ่ กระทบความรสู้ กึ ของพวกเขา พวกเขาเหน็
ความมงุ่ มนั่ เหน็ ความตงั้ ใจจรงิ ฉากหลงั ของนกั การเมอื งเปน็ ภาพผคู้ นเรอื นแสน
“ท�ำเหมอื นท่เี ราเคยท�ำ”
บรรณาธิการมักจะใช้ค�ำน้ีเสมอ เม่ือต้องการสื่อสารเป็นนัยให้เพื่อน
รว่ มงานทราบว่า คนในภาพนัน้ ส�ำคญั กบั พวกเขาแค่ไหน ก่อนหน้าน้ันพวกเขา
‘ท�ำเหมือนท่ีเคยท�ำ’ มาแล้วหลายคร้ัง ข้อความท่ีพวกเขาเลือกใช้ล้วนแต่ดูดี
‘เหยียดหยัดดังปลายทวน’ ประกอบภาพนักการเมืองหญิงคนหนึ่งซึ่งตอนน้ัน

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 181

พวกเขาพยายามท�ำให้หล่อนมีภาพของความทรหดอดทน ไม่ท้อถอย ‘คนยัง
คงยืนเด่นโดยทา้ ทาย’ ประโยคน้ีถกู ใชถ้ งึ สองคร้ังส�ำหรับคนสองคน ซ่งึ แนน่ อน
วา่ ลว้ นมเี สน้ สนกลในกบั พวกเขา และอกี ขอ้ ความทเี่ มอ่ื เหตกุ ารณท์ างการเมอื ง
ก�ำลังถึงจุดท่ีต้องตัดสินใจว่าพวกเขาควรจะยืนเคียงข้างใคร พวกเขาลงภาพ
ทหารมปี นื ตดิ ล�ำกลอ้ ง คนหนง่ึ ชเี้ ปา้ อกี คนหนงึ่ เลง็ ยงิ พวกเขาบรรยายภาพนนั้
วา่ ‘ลอ้ มยงิ โดยกระหยิม่ ’
“แตค่ รงั้ นไี้ มเ่ หมอื นเดมิ ” ใครบางคนแยง้ ขน้ึ เขาดนั แวน่ ตรงปลายจมกู
ให้สูงขึ้น คลา้ ยกบั จะให้ทุกคนดหู น้าเขาใหช้ ดั ข้นึ
“อะไรไมเ่ หมอื นเดมิ ” บรรณาธกิ ารถามขึ้น
“คณุ กร็ วู้ า่ อะไรไมเ่ หมอื นเดมิ อะไรตอ่ มอิ ะไรมนั เปลย่ี นไปแลว้ อ�ำนาจ
กเ็ ปลย่ี นมอื เหน็ ไหมวา่ โฆษณาทเี่ คยไดก้ ห็ ายไป หนว่ ยงานของรฐั ทเี่ คยสนบั สนนุ
เรากห็ ายไปดว้ ย พูดตามตรงคนของเราไมค่ วรถูกลอยแพอกี ต่อไป”
“เอาละ่ ผมรวู้ ่าคุณก�ำลงั พดู ถึงอะไร แต่ผมเคยบอกแลว้ ไงว่าเราต้อง
อดทน ตอ้ งรอคอย เราเชอ่ื มน่ั ในสง่ิ ทเี่ รารอคอย พวกคณุ กเ็ ชอ่ื เหมอื นทผ่ี มเชอ่ื วา่
สักวัน ซึ่งดจู ากสถานการณ์แล้วคงอกี ไมน่ าน วันท่เี รารอคอยจะตอ้ งมาถงึ และ
อกี อยา่ ง ฝง่ั โนน้ กค็ งท�ำเหมอื นทเ่ี คยท�ำเหมอื นกนั อยา่ ลมื วา่ เรายนื เคยี งขา้ งใคร
ใครยนื อยู่คนละฝ่ังกับเรา พรงุ่ นี้พวกคณุ คอยดสู ิ พวกเขาก็ตอ้ งท�ำเหมือนที่เคย
ท�ำ”
“ถา้ ตา่ งฝา่ ยตา่ งท�ำเหมอื นทเี่ คยท�ำ แลว้ ความจรงิ จะอยตู่ รงไหน” ใคร
อกี คนถามขน้ึ
ทุกคนเหลียวไปทางเจ้าของเสียง
“ความจริงหรือ มันข้ึนอยู่กับว่าเป็นความจริงของใคร ของฝ่ายไหน
และเรามวี ธิ กี ารจดั การกบั ความจรงิ อยา่ งไร ความจรงิ กเ็ หมอื นกบั พระเจา้ พวก
เราก็รู้นี่ว่าพระเจ้ามีสององค์ องค์แรกเป็นพระเจ้าที่สร้างเราขึ้นมา องค์ท่ีสอง
เป็นพระเจ้าที่เราสร้างข้ึนมา และเราก็นับถือพระเจ้าท่ีเราสร้างขึ้นมามากกว่า

182 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

พระเจ้าท่ีสร้างเราขึ้นมา ความจริงก็เหมือนกัน เราเช่ือในความจริงท่ีเราสร้าง
ขนึ้ มา ยง่ิ เราท�ำใหค้ นอื่นเชอ่ื เหมอื นท่ีเราเช่ือ ความจรงิ น้นั กจ็ ะศักดส์ิ ทิ ธิม์ ากยิ่ง
ข้ึน นแี่ หละคือสิ่งท่ีเกดิ ขึ้นจรงิ ในประเทศของเราในยคุ นี”้
ทุกคนต่างพากันเงียบ ใครคนหนึ่งแอบเหลียวมองไปยังป้ายช่ือ
หนังสือพิมพ์ตรงหน้าตึก ด้านล่างของชื่อเป็นปณิธานในการท�ำงานที่เม่ืออ่าน
แล้วท�ำให้เขาต้องรีบเบอื นหน้ากลบั มายงั วงสนทนาเชน่ เดมิ
“ตายสิบเกดิ เปน็ แสน” ใครคนหนง่ึ เอย่ ขน้ึ แต่ราวกับจะไม่แนใ่ จนัก
“ตกลง” บรรณาธกิ ารสรปุ “ถงึ แม้เขาจะตายคนเดียว แตก่ พ็ อเข้าเค้า
และปลกุ ปลอบใหค้ นที่อยขู่ ้างหลงั คดิ วา่ จะเกดิ อกี เป็นแสน ตกลงเอาตามน้ี”
หลายคร้ังมาแล้วที่พวกเขามาประชุมเพียงเพ่ือที่จะฟังข้อสรุปอย่าง
งา่ ยๆ วา่ “ตกลง” จากบรรณาธิการ ซึง่ พวกเขาก็รมู้ าอกี เชน่ กนั วา่ รบั ค�ำสั่งมา
จากใคร
เมอื่ เสรจ็ สนิ้ การประชมุ บรรณาธกิ ารชวนเพอื่ นรว่ มงานอกี สองคนเดนิ
ตรงไปยังร้านเจ้าประจ�ำ ท่ีน่ันเป็นท่ีสิงสถิตของพวกเขา ด้วยความท่ีอยู่ไม่ไกล
จากส�ำนักงาน และรสชาติอาหารถกู ปาก จนพวกเขาสนิทสนมกับเจา้ ของรา้ น
เปน็ อยา่ งดี
“เครียดแล้วมาดื่มนี่ไม่ค่อยดีเลยนะ ได้ยินมาว่ามันจะท�ำให้เป็นโรค
กรดไหลย้อน หรือถึงขน้ั เปน็ มะเร็งล�ำไส้ได”้ เพื่อนร่วมงานคนหนงึ่ เอย่ ข้ึน เขา
เป็นคนร่างอว้ น ดืม่ จดั แตร่ ะยะหลังเรมิ่ สนใจสขุ ภาพ
“ชา่ งมนั เถอะ พวกเราถา้ ไมต่ ายเพราะดมื่ กนิ กต็ ายเพราะงานอยแู่ ลว้ ”
บรรณาธกิ ารว่า
“แลว้ นกั การเมืองหนุ่มของเราละ่ ตายเพราะอะไร” อกี คนถามข้ึน
“นพ่ี ูดกนั สามคนนะ นักการเมอื งถ้าไม่ตายเพราะส�ำลกั ความส�ำเร็จก็
ตายเพราะขาดแคลนความส�ำเรจ็ ” ดเู หมอื นบรรณาธกิ ารจะเรมิ่ อยใู่ นอารมณท์ ี่
จะพดู ทั้งเอาสนกุ และประชดประชัน

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 183

“พวกนั้นล่ะ นักเขยี น กว”ี
“เทา่ ทร่ี ูพ้ วกเขาน่าจะตายเพราะไม่มีอะไรจะเขยี น” บรรณาธิการพดู
เสยี งดัง หวั เราะร่วน และยกแก้วเหลา้ ข้ึนดมื่
“ประชาชนละ่ ตายเพราะอะไร”
บรรณาธกิ ารวางแกว้ เหลา้ ลง เขาเงยี บอยคู่ รหู่ นง่ึ “นถ่ี ามจรงิ หรอื ถาม
เลน่ ”
“ทัง้ เล่นทงั้ จริง”
“ตายเพราะถูกหลอก ถูกเป่าหู ตายเพราะความลุ่มหลง รู้ไม่ทัน
นกั การเมอื ง ทงั้ หมดพอจะรวมเขา้ เปน็ อยา่ งเดยี วกนั คอื ตายเพราะความโลภวา่ จะ
ดวี า่ จะรวย ทง้ั ๆ ทบ่ี ทเรยี นกม็ อี ยแู่ ลว้ วา่ ไมม่ ใี ครบนั ดาลใหไ้ ดเ้ ลยสกั คน จะดี จะ
รวย ขนึ้ อยกู่ บั ประชาชนเอง ขน้ึ อยกู่ บั การรจู้ กั อยอู่ ยา่ งสงบ แคน่ น้ั แหละ”
“นอกจากนกั การเมืองแลว้ ใครอีกที่เปา่ หปู ระชาชน”
“ก็พวกเราไง แต่พวกเรามีช้ันเชิงหน่อยตรงท่ีเป่าหูผ่านส่ิงท่ีเรียกว่า
สอื่ สารมวลชน แต่กน็ ่ันแหละดเู หมอื นพวกเขาชอบนะ”
“สดุ ท้าย พ่ีคดิ ว่าคนอยา่ งพวกเราจะตายเพราะอะไร ถ้าไมน่ ับทพี่ ่ีพดู
ว่าตายเพราะเหล้ากบั ตายเพราะงาน”
“อยา่ ถามอยา่ งนนั้ นายควรจะถามเสยี ใหมว่ า่ คนอยา่ งพวกเราจะตาย
ไปพรอ้ มกบั อะไร”
“ใช่ พ่ีว่าคนอยา่ งพวกเราจะตายไปพรอ้ มกบั อะไร”
“คนอยา่ งพวกเราจะตายไปพรอ้ มกบั ฟงั ใหด้ นี ะนอ้ ง คนอยา่ งพวกเรา
จะตายไปพร้อมกับความจริง”
หลังจากน้ันไม่กี่วัน บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ก็ตาย ด้วยสาเหตุคือ
หัวใจล้มเหลวเฉียบพลนั
คนเรามักจะรู้ตัวล่วงหน้าก่อนเสมอว่าตัวเองจะตายเพราะอะไร ต้อง
มีสักอย่างที่ท�ำให้เราถึงตาย โรคหืดหอบ รถชน หัวใจวายเฉียบพลัน หรือแม้
กระทั่งหลบั ตาย

184 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

สง่ิ ทต่ี ามมาหลงั จากความตายนนั้ คาดคะเนไมไ่ ด้ มนั คลา้ ยกบั เงาสขี าว
ทตี่ ดิ ตามเราอยู่ มนั เปน็ อสิ ระจากเรา เราบงการมนั ไมไ่ ด้ ส�ำนกึ สดุ ทา้ ยกอ่ นตาย
เปน็ สง่ิ ส�ำคญั คนเรามกั จะพดู กนั วา่ กอ่ นตายเราคดิ อะไร เรากจ็ ะไดอ้ ยกู่ บั สง่ิ นน้ั
บรรณาธกิ ารหนังสือพมิ พ์ ในขณะทนี่ อนอยู่บนทนี่ อน เขาก�ำลังคิดถึง
ภาพท่ีเขาวาดฝันไว้ เขาอยากจะเปิดโปงสิ่งที่เขาไม่ชอบใจ เขาอยากจะท�ำให้
นักการเมืองบางคนเสียหน้า เขาอยากจะให้นายทุนบางคนล่มจม เขาเช่ือใน
ความจรงิ ทเี่ ขาสรา้ งข้นึ มา และทส่ี �ำคัญเขาคดิ วา่ เขายงั ไมส่ มควรตาย

-๓-
เขาไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นก่อน ระหว่างความเกลียดชังกับความต้องการจะมี
เสรภี าพ ค�ำท่อี ยูๆ่ กถ็ าโถมเข้ามาจากทกุ ทิศ จากส่อื มวลชน จากหนังสือ จาก
ฝีปากนักการเมือง แล้วต่อจากน้ันเหตุการณ์ก็ดูสับสนชุลมุนไปหมด เขาเลย
จับต้นชนปลายไม่ถูกว่า จริงๆ แล้วอะไรเกิดข้ึนก่อน อะไรตามมาทีหลัง รู้ตัว
อกี ทมี นั กเ็ ขา้ มาเกาะกมุ ตวั เขาจนเขาเองกอ็ ดแปลกใจไมไ่ ดว้ า่ เขาเปน็ อยา่ งนไี้ ด้
อย่างไร เขาถามตวั เองว่า ก่อนหนา้ น้นั เขามีความสุขกบั สงิ่ ท่ีมอี ยหู่ รอื เปล่า มี
แลว้ เดยี๋ วนลี้ ะ่ ไมร่ สู้ ิ รแู้ ตว่ า่ เขามเี รอ่ื งใหข้ บคดิ มากมาย เขาดขู า่ วทกุ คนื ในสถานี
โทรทศั นท์ เี่ ขาคดิ วา่ เปน็ ฝา่ ยเขา เขาดรู ายการวพิ ากษว์ จิ ารณเ์ หตกุ ารณบ์ า้ นเมอื ง
จากนกั จัดรายการทเี่ ขาชื่นชอบ เขาเปดิ โทรทศั น์ท้ิงไว้ ไม่ไดด้ ูไดย้ ินแคเ่ สยี งก็ยงั
ดี เขาดูบา้ งเหมือนกนั กับสถานีโทรทัศน์ของอีกฝ่าย ดแู ล้วกน่ ดา่ เอาเทา้ ยนั จอ
โทรทัศน์ คิดอาฆาตนักจัดรายการท่ีเขาเกลียดชัง ดูได้ไม่นานเขาก็เปล่ียนช่อง
ไปดูสถานีเดิม ก่อนท่ีอารมณ์เกลียดชังจะพลุ่งพล่านไปมากกว่านี้ เคยเหมือน
กนั ที่เขาถามตวั เองวา่ เขาเป็นอยา่ งนี้ได้อย่างไร เขาลองท�ำใจให้เปน็ กลาง เฝา้
ครุน่ คดิ แตใ่ นที่สุดก็พ่ายแพต้ ่ออารมณเ์ กลียดชังทีพ่ อกเปน็ ช้นั ๆ อยขู่ า้ งใน เขา
รวู้ า่ มนั ยากท่ีจะขจัดออก เขากลัวท่ีจะตอบค�ำถามบางค�ำถาม ในขณะเดียวกนั
กอ็ ยากจะถามหลายค�ำถามต่อคนอื่นๆ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 185

ก่อนหน้านั้น ชีวิตเขาดูปกติ มีความสุขตามท่ีเรียกกันว่า ‘ความสุข
ตามอัตภาพ’ เขาชอบค�ำค�ำนี้อยู่ไมน่ ้อย มันเปน็ ค�ำทีอ่ ธิบายได้หลายอยา่ ง เปน็
ค�ำที่อยกู่ บั ความจริง เป็นค�ำทคี่ อยดงึ เขาไม่ใหเ้ ตลิดเปิดเปิงไปกบั ส่ิงยว่ั เยา้ และ
เขายงั พบวา่ ตวั เองมจี ติ ส�ำนกึ บางอยา่ งทนี่ า่ ภาคภมู ใิ จอยเู่ หมอื นกนั เขาเคยมอง
สงั คมอยา่ งส�ำรวจตรวจสอบ เขาชงิ ชงั นกั บวชทศุ ลี ทเ่ี หน็ แกอ่ ามสิ ในขณะทก่ี �ำลงั
เหยยี บยำ่� ลงไปบนศลี ธรรมของประชาชน เขาเกลยี ดขห้ี นา้ นกั การเมอื งทพ่ี ร่�ำพดู
ถงึ ความเทา่ เทยี มในขณะทกี่ �ำลงั ยำ่� เทา้ อยบู่ นความยากจนของประชาชน แตใ่ น
ขณะเดยี วกนั เขารสู้ กึ สมเพชประชาชนทใ่ี นบางครง้ั กแ็ ทบจะกลายเปน็ ผแู้ บมอื
ขอ เพราะความเคยชนิ ทนี่ กั การเมอื งบางพวกบางคนหวา่ นเศษเงนิ ผา่ นนโยบาย
ทใี่ ครๆ กร็ วู้ ่าในที่สดุ ปลายทางของนโยบายนัน้ คือการปทู างกลับมามีอ�ำนาจใน
อนาคต แตแ่ ลว้ เขาบอกไมถ่ กู จรงิ ๆ วา่ มนั เกดิ ขนึ้ ไดอ้ ยา่ งไร ความสขุ ตามอตั ภาพ
ที่เขาเคยใหค้ ณุ คา่ มันหายไปจากจิตใจของเขาได้อยา่ งไร
มารตู้ วั อกี ทเี ขากก็ ระโจนเขา้ ไปในปลกั แหง่ ความเกลยี ดชงั เขากอ่ กอง
ไฟแห่งความขดั แยง้ ไวร้ อ รอเพียงมใี ครสกั คนเข้ามาโหมกระพือกองไฟใหโ้ ตข้นึ
รอให้มันลุกไหม้ลามเลีย ต่อจากนั้นก็ค่อยกลับมากวาดเศษเถ้าถ่านแห่งความ
เกลยี ดชงั คอ่ ยกลบั มาคยุ้ เขยี่ เศษกระดกู ของศตั รแู ละประกาศชยั ชนะเหนอื หลมุ
ฝงั ศพ ซง่ึ แนน่ อนวา่ ผทู้ นี่ อนอยใู่ นหลมุ มที งั้ ฝา่ ยเขาเองและฝา่ ยศตั รู แตจ่ ะเปน็ ไร
ไป สงครามตอ้ งมผี เู้ สยี สละบา้ ง เขากลา้ พดู ถงึ สงครามในประเทศของตวั เองโดย
ไม่รู้สกึ เศร้าอกี ต่อไป
เขาไม่ถามอกี ตอ่ ไปแลว้ ว่า จรงิ ๆ แลว้ มันเกิดขนึ้ ได้อย่างไร เขาสนใจ
แตเ่ พยี งว่า ต่อไปใครจะชนะ ใครจะไดเ้ ปรยี บ เขารวู้ ่าคนฝา่ ยเขามอี ยจู่ �ำนวนไม่
นอ้ ย ทกุ คนดพู รอ้ มทจี่ ะลกุ ขนึ้ มา รอเพยี งเวลา ตอนนใี้ หบ้ างฝา่ ยบางคนกอ่ กวน
ไปกอ่ นพลางๆ เมอ่ื ถงึ เวลานน้ั เวลานดั หมายส�ำคญั แลว้ คอ่ ยลกุ ขนึ้ มาพรอ้ มกนั
เขาตดิ อาวุธส�ำคญั ไวใ้ นปาก เขาท่องและพร�ำ่ ภาวนา ราวกับว่ามันเป็นสง่ิ สงู สุด
ในชีวิตของเขา
“เสรีภาพ ประชาธปิ ไตย สทิ ธมิ นษุ ยชน ความเทา่ เทียม”

186 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

ค�ำท่ีดูดี เคร่งขรึม ศักด์ิสิทธิ์ แม้แต่มหาอ�ำนาจโลกยังบูชาจนสุดจิต
สุดใจ องคก์ รต่างๆ ยงั พดู ออกมาเปน็ เสียงเดยี วกนั อยา่ งนี้จะไมใ่ ห้ฝ่ายเขาชนะ
ได้อย่างไร
แตแ่ ลว้ อยๆู่ เขากล็ ม้ หมอนนอนเสอ่ื เขา้ รกั ษาตวั ในโรงพยาบาล สงิ่ แรก
ทเี่ ขาคดิ เขายงั ตายไมไ่ ด้ จะตายไดอ้ ยา่ งไร ตอ้ งไมใ่ ชเ่ ขา ท�ำไมคนทเ่ี ขาเกลยี ดชงั
ถงึ ไม่เจ็บไข้ไดป้ ่วย ท�ำไมตอ้ งเป็นเขา
เมื่อนอนอยู่ในโรงพยาบาล เขาคิดถึงการต่อสู้ที่เขาเคยเข้าร่วม มันดู
ยิ่งใหญ่ มันศักดส์ิ ิทธ์ิ มนั น�ำไปสคู่ วามเทา่ เทียม น�ำไปสกู่ ารอยู่ดกี ินดี ผู้น�ำของ
พวกเขาดหู า้ วหาญ ไม่กลัวตาย รู้ทกุ เร่อื ง เดด็ ขาด พดู ค�ำไหนเป็นค�ำนั้น พรรค
พวกเพ่ือนฝูงของเขาก็ไม่น้อยหน้า ทรหดอดทน กินนอนกลางถนน เหน่ือยก็
นอน แต่ก็พร้อมเสมอเม่ือถูกปลุกให้ลุกข้ึนมาน่ังหน้าเวทีปราศรัย บางคนกล้า
ไปท�ำการรบอยา่ งเงยี บๆ คนพวกนน้ั บอกวา่ คล้ายกบั ไปท�ำจรยุทธ์ มันนา่ ภมู ิใจ
อย่างนอ้ ยก็จะไดม้ ีเร่อื งไปเล่าให้ลูกหลานฟงั เขาหวังอยูไ่ ม่น้อยวา่ เรอ่ื งราวของ
พวกเขาจะกลายเปน็ ต�ำนาน มันตอ้ งเป็นต�ำนานสิ จะเป็นอยา่ งอื่นไปเสียไมไ่ ด้
การต่อสู้ทุกการตอ่ สู้ ในที่สดุ ต้องเปน็ ต�ำนาน
“ผมจะตายไหมครบั หมอ”
ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าถามหมอขึ้นในวันหน่ึง เขารู้สึกใจคอ
ไม่ดี ไม่ใช่เพราะกลัวตาย เพียงแต่เสียดาย ถ้าจะตายจริงๆ เขาควรจะตายไป
กอ่ นหนา้ น้ี ตายในการเรยี กรอ้ ง ตายในการตอ่ สู้ ไมใ่ ชม่ านอนตายในโรงพยาบาล
“ถามท�ำไม”
“เพราะผมอยากรู้ครับ ผมเสียดายถ้าต้องมาตายอย่างนี้” เขาพูดได้
แค่นน้ั
ดูสิ พวกหมอน่ีช่างไม่รู้เร่ืองอะไรเสียเลย เรียนมาก็สูง แต่ไม่มีส�ำนึก
การตอ่ สู้ เขาอยากจะพดู อย่างนัน้ แต่เขาพูดออกมาเป็นค�ำพูดไมไ่ ด้
กอ่ นส�ำนกึ สดุ ทา้ ยจะหายไป เขาจ�ำไดว้ า่ เขาน้�ำตาไหล ความรสู้ กึ หลาย
อย่างประดังเข้ามาจนจับไม่ทัน แน่นอนว่าความเกลียดชังยังอยู่ ถึงแม้ว่า ใน

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 187

ส่วนลึกเขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่คอยเตือนอย่างเงียบๆ ว่า ใจเย็นๆ
ค่อยๆ คิด ใจเย็น ลองคิดดูสิว่า ท้ังหมดอะไรจริง อะไรไม่จริง อะไรถูกต้อง
อะไรไมถ่ กู ตอ้ ง แตค่ วามรสู้ กึ ทว่ี า่ มนั ถกู ซอ่ นเอาไวล้ กึ เกนิ ไป ถกู ซอ่ นเอาไวอ้ ยา่ ง
เงยี บเชียบ จนแทบไม่ได้ยนิ เสียงจากภายในเสยี งนัน้ เอาเสียเลย

-๔-

แลว้ พวกเขากเ็ กลอื กกลงิ้ อยใู่ นองุ้ มอื ของข้า เหมอื นทารกตวั นอ้ ยๆ ในองุ้ มอื
แห่งมารดา พวกเขาเพ่ิงผ่านความจริงสุดท้ายของชีวิตมาเม่ือสักครู่นี่เอง ยังดู
สับสนงุนงงอยู่เลย แต่ในตอนนี้ข้าไม่มีเวลาดูพวกเขาอย่างถี่ถ้วนหรอก เพราะ
ที่ผ่านมาข้าจ้องดูพวกเขามาตลอด ไม่มีใครรอดสายตาข้าไปได้ ข้าท�ำงานพร้
อมๆ กบั สง่ิ ทพ่ี วกเขาเรยี กวา่ พระเจา้ พระเจา้ สรา้ งพวกเขา แตข่ า้ รบั เอาวญิ ญาณ
ของพวกเขา ขา้ รบั ชว่ งตอ่ จากพระเจ้า บางทีขา้ คิดเหมือนกนั วา่ เม่ือมีเวลาขา้
อยากจะถามพระเจ้าสักคร้ังว่า ตอนท่ีสร้างพวกเขาข้ึนมาพระองค์เต็มใจหรือ
เปล่า ท�ำไมพวกเขาบางคนจึงดูเศร้าสร้อย บางคนปีติร่ืนรมย์ บางคนข้ึงเคียด
เกลียดชงั กนั แต่กช็ ่างเถอะ ถา้ ข้าไปถาม พระเจ้าก็คงจะตอบว่า มนั เป็นวัฏจกั ร
แหง่ ความจริง ส่วนข้าก็มคี �ำตอบของข้าอยเู่ หมือนกัน ค�ำตอบของขา้ เมื่อมใี คร
ถามเก่ยี วกบั งานของขา้ ขา้ จะตอบวา่ มันเป็นวัฏจกั รแหง่ กรรม ดคู ลา้ ยกับค�ำ
ตอบของพระเจ้า ต่างกนั ตรงค�ำว่า ความจริง กับค�ำวา่ กรรม แตข่ ้าว่าสองค�ำ
นม้ี คี วามหมายเหมอื นกัน โดยเฉพาะเมอื่ เราเอาไปใช้กบั มนษุ ย์ เพยี งแตว่ ่าพวก
เขาไมใ่ ครจ่ ะสนใจเกรงกลวั กนั สกั เทา่ ไหร่ ทจ่ี รงิ ขา้ ไมไ่ ดอ้ ยากใหพ้ วกเขาเกรงกลวั
หรอก เพราะขา้ รดู้ ีวา่ พวกมนษุ ยไ์ ม่ค่อยเกรงกลัวอะไร ข้าเพียงแตอ่ ยากใหพ้ วก
เขายอมรบั มันเท่าน้ัน ยอมรบั ความจริง ยอมรับผลแห่งกรรม กเ็ ทา่ นน้ั เอง
ขา้ ท�ำหนา้ ทข่ี องขา้ อยา่ งเทยี่ งธรรม นมี่ ใิ ชจ่ ะกลา่ วอา้ งอยา่ งอวดโอ้ ขา้
เคยรับเอาวิญญาณของมนุษย์มาพร้อมๆ กันหลายแสนหลายหมื่นคนในหลาย

188 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า

เหตกุ ารณ์ ในบางเหตกุ ารณข์ า้ เฝ้ามองพวกเขาด้วยความสงสัยว่าท�ำไมพวกเขา
จึงตายพร้อมๆ กันด้วยจ�ำนวนมากมายมหาศาลอย่างนั้น ตายด้วยเหตุผลอัน
น่ากระอักกระอ่วนใจ พวกเขาก่อสงคราม แล้วก็พากันกระโจนเข้าไปในความ
ไรเ้ หตผุ ลอยา่ งบา้ คลง่ั ขา้ ไมว่ า่ อะไรพวกเขาหรอก ขา้ เพยี งแตส่ งสยั เทา่ นนั้ หรอื
ในบางประเทศ ขา้ เฝา้ มองพวกเขาดว้ ยความงนุ งง ท�ำไมพวกเขาอยดู่ ๆี จงึ พากนั
กอ่ สงิ่ ท่ีเรยี กว่าความเกลยี ดชงั ท�ำไมพวกเขาจึงพากนั ตายอย่างไร้เหตุผล จะวา่
พวกเขาถงึ ทีต่ ายกไ็ มใ่ ช่ ในเหตกุ ารณ์อยา่ งนน้ั ไม่มใี ครถึงทต่ี ายหรอก มีแต่คน
ทเี่ ดินเข้าหาความตาย ธรรมชาตขิ องความตาย เมอ่ื มใี ครสกั คนเดนิ เขา้ หา กจ็ ะ
ท�ำหนา้ ทขี่ องมนั อยา่ งเทยี่ งตรง จะวา่ ไปแลว้ มหี ลายครง้ั ทพี่ วกมนษุ ยเ์ ดนิ เขา้ หา
ความตาย ท้งั ๆ ทไ่ี ม่สมควร บางพวกตายเพราะข้ออา้ งท่นี ่าเวทนา พวกเขาอา้ ง
วา่ เพอ่ื ปกปอ้ งสง่ิ ศกั ดส์ิ ทิ ธข์ิ องพวกเขา แลว้ หยบิ ยนื่ ความตายใหค้ นอนื่ พวกเขา
อา้ งสนั ติ แลว้ หยบิ ยน่ื ความตายใหอ้ กี ฝา่ ยหนง่ึ หลงั ๆ นช่ี กั จะหนกั ขอ้ มากยง่ิ ขน้ึ
ถึงกบั อา้ งประชาธิปไตย แล้วหยบิ ยื่นความตายให้คนอนื่ นีแ่ หละคือสิ่งทีข่ า้ เฝ้า
มอง แล้วไมเ่ ขา้ ใจว่ามนุษยค์ ิดอะไรกันอยู่
เอาล่ะ พวกเขาลืมตาข้ึนมาแล้ว เหมือนกับทารกที่เพ่ิงลืมตาเป็น
ครงั้ แรก แลว้ สงสัยวา่ ตัวเองอยู่ท่ีไหน ก่อนหน้านั้น ทารกเมอ่ื อยใู่ นครรภ์มารดา
พวกเขาปดิ ตาและขดตัวอยูอ่ ยา่ งอบอ่นุ ในน้ัน พวกมนษุ ย์สามคนนก่ี ็เหมือนกนั
จากทข่ี ้าเฝา้ มอง พวกเขาขดตัวอยู่อยา่ งอบอ่นุ อย่ใู นครรภแ์ ห่งความเชอื่ ของตวั
เอง พวกเขาปดิ ตาตวั เองไมม่ องความจรงิ แตเ่ อาเถอะ ในเมอ่ื พวกเขากลงิ้ เขา้ มา
ในองุ้ มือของข้าแลว้ ข้ากต็ อ้ งท�ำหน้าทข่ี องขา้ เหมือนกบั ที่เคยท�ำ ข้าคอ่ ยๆ วาง
พวกเขาลงอย่างนมุ่ นวล ข้าไมใ่ หใ้ ครบอบช�้ำดว้ ยน้�ำมือของขา้ หรอก เพราะข้ารู้
ดวี า่ พวกเขาบอบชำ�้ มามากพอแลว้ บนแทน่ แหง่ ความจรงิ ขา้ คอ่ ยๆ วางพวกเขา
ลงทลี ะคน ข้าจ�ำไดว้ ่าก่อนตาย พวกเขาช่างน่าสงสาร จิตใจของพวกเขาไม่สงบ
พวกเขายังไม่อยากตาย แต่กต็ ลกอยเู่ หมอื นกัน ตรงท่ี ทง้ั ๆ ที่ไม่อยากตาย แต่
ตลอดเวลาทขี่ า้ เฝา้ มองพวกเขา ข้าเห็นพวกเขาเดินเขา้ หาความตายมาตลอด

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 189

“เราตายแลว้ หรือน่ี”
พวกเขาท้ังสามคนพูดข้ึนพร้อมๆ กัน แน่ล่ะ พวกมนุษย์สงสัยเสมอ
ต่อความตายของตัวเอง แต่กลับไม่สงสยั ความตายของคนอ่ืน จะวา่ ไป พระเจา้
น่ไี มค่ อ่ ยมีศิลปะในการสร้างพวกเขาขึน้ มาเลย ถ้าข้าเป็นผู้สร้าง ขา้ จะสรา้ งให้
พวกเขาไม่สงสัยในความตาย แต่ข้าจะสร้างให้พวกเขายอมรับความตายอย่าง
สงบ
“ใช่ พวกเจา้ ตายแล้ว” ข้าตอบ
แล้วพวกเขาก็พากันร้องไห้ เป็นเสียงร้องไห้ท่ีโหยหวนมากท่ีสุดเท่าท่ี
ข้าได้ยนิ มา
“พวกเรายงั ไม่อยากตาย” พวกเขาท้งั สามคนพดู ขน้ึ มาพร้อมๆ กันอีก
ขา้ สงสยั เหลอื เกนิ วา่ จะมคี �ำพดู อนื่ ๆ อกี ไหมทท่ี �ำใหพ้ วกมนษุ ยพ์ ดู ขน้ึ มาพรอ้ มๆ
กนั ได้ ยกเว้นเรื่องไมอ่ ยากตาย
“กระผมขอรอ้ ง กระผมยงั มภี าระหนา้ ทท่ี ย่ี ง่ิ ใหญจ่ ะตอ้ งท�ำ ทา่ นพราก
กระผมมาจากชีวิตในตอนน้ีไม่ได้ กระผมเป็นผู้น�ำด้านประชาธิปไตย กระผม
เรียกร้องความเป็นธรรมให้กับผู้คน ขาดกระผมเสียแล้วพวกเขาจะเคว้งคว้าง
ได้โปรดปล่อยกระผมไปเถิด” เจ้ามนุษย์คนท่ีมีหลายต�ำแหน่งพูดขึ้น ข้าสงสัย
เสยี จริงว่าท�ำไมตอ่ หน้าขา้ เขาจึงพูดสุภาพ เพราะตอนทีเ่ ขาอยบู่ นโลก ขา้ เหน็
เขาพดู จาหยามเหยียด ก่นด่า และประชดประชนั สารพดั
“กระผมก็เหมือนกัน กระผมยังมีหน้าที่ท่ีจะต้องเปิดโปงความจริงใน
ประเทศของกระผม อย่ๆู ทา่ นก็เอากระผมลงมา ใครจะเปน็ ผู้เปดิ เผยความจรงิ
เลา่ ” มนุษยผ์ ูเ้ คยเป็นส่ิงท่ีพวกเขาเรียกวา่ บรรณาธกิ ารเอ่ยข้นึ
“ส่วนกระผม การต่อสู้ของประชาชนยังไม่ชนะ ผมเป็นประชาชนที่
ต้องร่วมกันต่อสู้ ท่านเอาพวกเรามาเสียท่ีนี่ พ่ีน้องของกระผมก็ต้องขาดก�ำลัง
ส�ำคญั ไดโ้ ปรดปลอ่ ยพวกเรากลับไปเถดิ ” เจ้ามนษุ ย์คนสุดทา้ ยพดู ขนึ้

190 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

ในตอนน้ันเองท่ีเจ้าหน้าที่ของข้าน�ำเอาวิญญาณอีกดวงหนึ่งเข้ามา
ตอนอย่บู นโลกเขาเป็นคนเฝ้าแก้วนมของพวกเดก็ ๆ เขาเดินเข้ามาอยา่ งชา้ ๆ ดู
สงบม่ันคงมากกวา่ ดวงวญิ ญาณสามดวงท่ีเพ่ิงพูดจบลงไป ขา้ ช้ใี ห้เขาพดู เสียใน
คราวเดียวกนั
“ถ้าท่านจะกรุณา ข้าขอกลับไปท�ำหน้าที่เฝ้าแก้วนมเด็กใหม่อีกครั้ง
ก่อนหน้านี้ข้าเลินเล่อไปหน่อย ปล่อยให้แมลงวันตกลงไปในแก้วนมของพวก
เด็กๆ มเี ดก็ หลายคนทอ้ งเสยี ถ้าขา้ ได้ลงไป ขา้ จะท�ำหนา้ ท่ีไมใ่ หบ้ กพร่อง อีก
อย่าง ขา้ จะไปสารภาพความผิดของข้าเร่อื งทปี่ ลอ่ ยใหแ้ มลงวันตกลงไปในแกว้
นมของเดก็ ๆ” พดู จบเขาก็รอฟงั อย่างสงบ
“เอาละ่ ทน่ี มี่ กี ฎอยขู่ อ้ หนง่ึ คอื ใครอยากจะกลบั เขา้ รา่ งเดมิ ของตวั เอง
กไ็ ด้ แตห่ ลงั จากฟน้ื ขนึ้ มาจากความตายแลว้ พวกเจา้ จะพดู แตค่ วามจรงิ ทง้ั ความ
จริงทผ่ี ่านมา และความจริงในชีวิตทเี่ หลือท่ีพวกเจ้าจะอย่ตู ่อไป สรุปง่ายๆ คอื
พวกเจา้ จะมีชวี ิตอย่กู ับความจริง ใครเคยปกปดิ อะไรไวก้ ็จะพดู ออกมาจนหมด
ส้ิน ไม่ว่าเร่ืองนั้นจะท�ำให้พวกเจ้าอับอาย หรือเสียผลประโยชน์ พวกเจ้าก็จะ
พดู ออกมา ข้าใหเ้ วลาพวกเจา้ ไปไตรต่ รองใหด้ ีว่าจะกลับไปหรอื ไม”่
แลว้ ขา้ กใ็ หพ้ วกเขากลบั ไป และเมอื่ ถงึ เวลาทกี่ �ำหนด ขา้ เฝา้ รอพวกเขา
กลบั มาเพอ่ื จะขอค�ำตอบ แตป่ รากฏวา่ มเี พยี งวญิ ญาณของเจา้ คนทท่ี �ำหนา้ ทเี่ ฝา้
แก้วนมเด็กเท่าน้ันท่กี ลบั มา
วญิ ญาณอกี สามดวงหายสาบสญู ไป

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 191



สงิ่ ท่ีสมควรไดร้ ับ

ชโย คุณาไทย

“อนาถ หนุ่มใหญ่ข้ีคกุ บกุ มอเตอรเ์ วย์ปาหินใส่รถ” อา่ นต่อหนา้ สบิ
สายตาชายหนมุ่ กวาดไปตามตวั อกั ษรทเ่ี รยี งตวั รวมกนั เปน็ พาดหวั ขา่ ว
กรอบรองของหนงั สอื พมิ พ์หัวสี กอ่ นทเี่ สียงเตือนจากโทรศัพทข์ องเขาจะดงั ขึน้

เขาละสายตาจากขอ้ ความในกระดาษ เปลย่ี นมาท่ีหน้าจอ
“เยน็ นี้วา่ งม้ยั ไปหาอะไรกินแถวทองหล่อกัน”
“น้องเมย์พาเพอื่ นมาด้วยนะมึง” อีกขอ้ ความตามมาติดๆ
ชายหนมุ่ อมย้ิมหลังจากอา่ นข้อความ ใจจริงอยากจะตอบกลับรับนดั
ในทนั ที แตย่ งั ไมท่ �ำ เพราะต้องการจะแกลง้ ผู้ส่งให้กระวนกระวายใจเล่น จึงส่ง
รปู ตัวการต์ ูนท�ำหน้าตาครุน่ คิดกลบั ไป
โทรศัพท์ถูกหย่อนลงในกระเป๋ากางเกงสแล็คท่ีกองย่นอยู่ท่ีหน้าแข้ง
หนุ่มออฟฟิศผู้ก�ำลังปลดทุกข์หนัก แล้วหนังสือพิมพ์ก็ถูกเปิดไปที่หน้าสิบเพื่อ
ตามไปอา่ นเนอื้ ข่าว

แมข้ ่าวจะถกู รายงานตามขอ้ เท็จจรงิ ท่ีครบถ้วน แต่ก็หาได้มอี ะไรมาก
ไปกว่าแค่การรายงานเหตุการณ์ที่เกิดข้ึนเพียงเท่านั้น ผู้เขียนจึงขออนุญาตน�ำ
เสนอเรอื่ งราวนใี้ นรปู แบบเรอ่ื งเลา่ ใหเ้ ราไดร้ บั รเู้ รอื่ งทเี่ กดิ ขน้ึ ไปพรอ้ มๆ กบั ชาย
หนุ่มทก่ี �ำลังปลดปลอ่ ยของเสยี ผูน้ ้ี...เชญิ อา่ นครบั

ตวั เอกของเรอื่ งนม้ี ชี อื่ วา่ นายสม อายุ ๔๓ ปี อดตี ผตู้ อ้ งโทษคดคี า้ ยาบา้
ปัจจุบันอาศัยอยู่กับลูกชายอีกสองคน แม่ของเด็กท้ิงไปหลังจากเขาถูกจับได้
ไมน่ าน ภาระสองชวี ติ จงึ ตกทอดไปอยกู่ บั ยา่ ของเดก็ ยา่ เลย้ี งดหู ลานทงั้ สองเปน็
อยา่ งดตี ลอดเวลาทส่ี มรบั โทษ หลงั จากทล่ี กู ชายคนเดยี วพน้ โทษออกมาไมถ่ งึ ปี
นางก็จากไปอย่างสงบ

ไม่เคยมีการส�ำรวจหรือเก็บสถิติว่ามีกี่มากน้อยของผู้กระท�ำผิด ที่
สามารถกลับตัวกลับใจได้หลังจากต้องโทษ คุกช่วยให้คนส�ำนึกกับความผิดท่ี
ท�ำลงไปไดจ้ ริงหรอื หรอื เปน็ เพยี งแค่การหนว่ งเหนีย่ วไมใ่ ห้ผ้กู ระท�ำผิดออกมา
เพ่นพ่านแล้วท�ำผิดซ้�ำอีก น่ันหาใช่ประเด็นท่ีเราจะกล่าวถึง แต่ที่กล่าวเช่นน้ี
เพราะตัวเอกของเรา “นายสม” เปน็ หน่งึ คนที่กลับตัวกลับใจได้อย่างสมบูรณ์

หลังออกมาจากคุก เขาใช้ความรู้ที่ได้ร่�ำเรียนมาระหว่างถูกจองจ�ำ
ประกอบอาชีพสจุ ริตเป็นช่างซอ่ มรถ โชคยงั ดีทเ่ี ฮียหนูเจ้าของอใู่ นตัวอ�ำเภอให้
โอกาส โอกาสซ่ึงเป็นผลจากการท่ีเขาเคยช่วยเจรจาแก้ปัญหากับคิวรถตู้ท่ีมา
จอดขวางหน้าอู่เม่อื ครั้งยังเปน็ นักเลงใหญ่ในอ�ำเภอ

ล�ำพงั จะใหส้ มไปหางานเองกค็ งล�ำบาก วฒุ กิ ารศกึ ษากไ็ มม่ ี ซ�้ำหนา้ ตา
ท่าทางรวมถึงรอยสักบนเน้ือกายก็ตรงกับพิมพ์นิยมโจร ที่ส�ำคัญท่ีสุดคือการท่ี
เขาไดใ้ บประกาศณยี บตั รวา่ เคยผา่ นคกุ ผา่ นตารางมาแลว้ มใี ครทไ่ี หนบา้ งอยาก
จะเสยี่ งถ้าไมจ่ �ำเปน็

194 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ผู้เคยหลงผิดตระหนักถึงความจริงข้อดีน้ี ท�ำให้เขาต้ังใจท�ำงานอย่าง
ขยันขันแข็ง ในตอนแรกเฮียหนูก็ไม่กล้าจะใช้งานหนักด้วยยังติดภาพนักเลงโต
ของผเู้ ป็นลกู จ้าง แต่ดว้ ยความกลุ ีกจุ อขวนขวายขยนั ขนั แข็ง อกี ทงั้ ยังแสดงตน
ว่าเปน็ ลูกนอ้ งอยา่ งชดั เจน ท�ำให้เจ้าของอู่กล้าใชง้ านมากข้นึ เร่ือยๆ สมเองก็ใช้
โอกาสท่ียากจะได้มานี้อย่างเต็มท่ีเพ่ือแสดงฝีมือและความต้ังใจ เพียงปีกว่าๆ
สมกไ็ ดเ้ ลอ่ื นต�ำแหน่งเปน็ หวั หนา้ ช่าง

รายได้ของสมจัดว่าไม่เลว แต่ก็ยังไม่ดีเพียงพอส�ำหรับอนาคตของ
ลกู ชายสองคน ตามท่ีสม...หวัง อดตี นกั เลงโตจงึ มารบั งานเสรมิ ชว่ ยดูแลความ
ปลอดภัยท่ีผับชื่อดังประจ�ำอ�ำเภอในคืนวันศุกร์และวันเสาร์เพื่อหารายได้เสริม
อีกทางหนง่ึ นอกจากออกไปท�ำงานแลว้ สมก็ไม่เคยไปเตรด็ เตรท่ ่ไี หน เขาชอบ
อยู่บ้านกับลูกๆ เขาพยายามสอนสั่งให้ทั้งสองเป็นคนดี ไม่ท�ำผิดพลาดอย่างที่
เขาเคยท�ำ

บ้านทเี่ ขาอาศยั อยู่อยา่ งมีความสุขตามอตั ภาพกับลกู ชายทง้ั สอง เปน็
บ้านไม้ยกใต้ถุนสูงเหมือนท่ีพบได้ทั่วไปตามชนบท ต้ังอยู่ท้ายหมู่บ้านห่างจาก
บา้ นทใ่ี กลท้ ส่ี ดุ ราวสองกโิ ลเมตร รอบรอบบา้ นเปน็ นาขา้ ว เดมิ ทบี า้ นหลงั นไ้ี มไ่ ด้
อยใู่ นสดุ ซอยเชน่ น้ี ซอยหนา้ บา้ นสามารถทะลอุ อกไดอ้ กี ทางหนง่ึ ไมไ่ ดเ้ ปน็ ทาง
ตนั เหมือนปจั จุบัน แต่เพราะมอเตอรเ์ วย์ตดั ผ่าน ซอยนี้จงึ แยกขาดออกจากกนั
การสัญจรของคนแถวนีไ้ มส่ ะดวกดงั เดิม แตใ่ คร (ที่ไมเ่ ดอื ดรอ้ น) จะสนใจเลา่
คุณูปการของมอเตอร์เวย์ : ทางหลวงระหว่างเมืองที่เป็นเหมือนเส้นเลือด
เชอ่ื มตอ่ ความเจรญิ ระหวา่ งสองเมอื งนนั้ ใหญโ่ ตมากเสยี จนความเดอื ดรอ้ นของ
คนไม่ก่ีร้อยคนเปน็ สง่ิ ทีเ่ ลก็ นอ้ ยเกนิ กวา่ จะน�ำมาใสใ่ จ

สมรสู้ กึ วา่ ชวี ติ ของเขาในตอนนชี้ า่ งลงตวั งานการกม็ ใี หท้ �ำแลว้ กม็ ที ที า่
ว่าไปไดด้ ี รายไดไ้ ม่ขัดสน บ้านซกุ หัวนอนก็มี แถมลูกชายท้ังสองก็ยังเป็นเด็กดี
วา่ นอนสอนง่าย เรียนหนงั สือไดด้ ีระดบั ทีท่ �ำใหเ้ ขามีความหวงั

ทุกอย่างด�ำเนนิ ไปดว้ ยดี จนกระทง่ั ...เยน็ วันหน่ึง

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 195

หลังกลับจากโรงเรียน “จ๊ิบ” ลูกชายคนโตอายุสิบขวบของสม และ
“จ้อย” ลูกชายคนเล็กที่อ่อนกว่าพ่ีสองปี ออกไปวิ่งเล่นในทุ่งนาตามประสา
เหมือนทกุ วัน

ทอ้ งทงุ่ นาและสงิ่ ตา่ งๆ รอบตวั ถกู จนิ ตนาการของสองพน่ี อ้ งอปุ โลกน์
ให้เป็นสิ่งท่ีพวกเขาต้องการเพ่ือประกอบการเล่น ไม่เว้นแม้ส่ิงปลูกสร้าง
แปลกปลอมที่ผุดโผลข่ น้ึ กลางทงุ่ นา

นอ้ งชายจอ้ งมองโครงสรา้ งเหลก็ ทคี่ าดไขวต้ อ่ กนั แทงยอดสงู เดน่ ขนึ้ ไป
บนฟ้า ก่อนจะเอย่ ถามว่า

“พีจ่ ิบ๊ ท�ำไมเสามันถงึ มาตง้ั อยตู่ รงน้ลี ่ะ”
โครงเหล็กท่ีต่อข้ึนเป็นเสาน้ันมีสีแดงสลับขาว มีดวงไฟสีแดงท่ีวูบ
ติดวูบดับในจังหวะท่ีหนืดเนือยอยู่ที่กึ่งกลางความสูงและที่ยอด โดยที่ยอด
โครงเหล็กน้ันมตี วั สง่ สญั ญาณโทรศพั ท์เคลือ่ นท่ตี ิดตัง้ อยู่
“ก็ให้คนท่ีอยู่แถวน้ีใช้ไง คนท่ีขับรถอยู่บนมอเตอร์เวย์นั่นด้วย แกน่ี
ถามรอบทีเ่ ท่าไหรแ่ ลว้ เน่ยี ” พช่ี ายตอบดว้ ยนำ้� เสียงเจอื ร�ำคาญ
“วันน้ีไอ้เหนง่ เอาโทรศัพท์มาทโี่ รงเรยี น เล่นเกมสไ์ ด้ด้วย...”
“จอ้ ยวา่ จะขอใหพ้ อ่ ซอ้ื โทรศพั ทม์ อื ถอื กบั เคา้ บา้ ง เอาแบบทเี่ ลน่ เกมส์
ได้ด้วยนะ”
“พ่อเคยบอกแล้วน่ี ว่ามันไม่จ�ำเปน็ ถงึ ม.ี ..ก็ไม่มีใครโทรหาแล้วกไ็ มร่ ู้
ว่าจะโทรหาใคร เก็บเงินไว้ให้พ่ีกับแกใช้ดีกว่า” เด็กชายกล่าวอ้างค�ำพ่อด้วย
น�้ำเสียงเจอื เสยี ดาย
“จบิ๊ มาเลน่ ยานอวกาศกนั ดีกวา่ เอาไอเ้ สานเ่ี ปน็ ยานอวกาศทเี่ ราตอ้ ง
ใชห้ นีออกนอกโลก”
“หนที �ำไมล่ะ”
“กส็ ัตวป์ ระหลาดมาบุกโลกนะ่ สิ แต่เราไม่ไดห้ นีเฉยๆ นะเฟ้ย เราหนี
ไปตัง้ หลัก”

196 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

“สตั วป์ ระหลาดแบบไหน”
“แลว้ แกจะไปสนใจท�ำไมละ่ สตั วป์ ระหลาดท่ีไหนมนั กเ็ ลวเหมือนกนั
หมดน่ะแหละ เราต้องฆา่ มนั ใหห้ มด”
“ตอ้ งฆ่าอย่างเดยี วเลยเหรอ”
“แกน่ี...สงสยั มากเสียจริง เอาหละพ่ีจะเปน็ หัวหน้า แกเปน็ ผชู้ ่วย เรา
เรมิ่ เล่นตอนที่เราก�ำลงั หนีไปขน้ึ ยานอวกาศแล้วกัน”

จนิ ตนาการของเดก็ นอ้ ยถกู เสรมิ เตมิ แตง่ จากสง่ิ ทไ่ี ดร้ บั รมู้ า ทม่ี อี ทิ ธพิ ล
มากทส่ี ดุ เหน็ จะไมพ่ น้ โทรทศั น์ ไมห่ นจี �ำพวกละครการต์ นู ยอดมนษุ ยแ์ ปลงกาย
มาช่วยโลกจากหมู่วายร้าย

เรอื่ งราวทเ่ี ดก็ ทงั้ สองสมมตขิ นึ้ เพอื่ เลน่ สนกุ มกั จะมเี จา้ สง่ิ แปลกปลอม
กลางทงุ่ นาต้นนีเ้ ปน็ องค์ประกอบหลัก และสองพ่นี อ้ งกจ็ ะเล่นวนเวยี นอยู่รอบ
เจ้าสงิ่ น้ี

ครงั้ นก้ี เ็ หมอื นเชน่ เดมิ ทเี่ ดก็ ชายสองคนวง่ิ เลน่ อยรู่ อบๆ เสาสง่ สญั ญาณ
โทรศัพท์เคล่ือนท่ี แต่ท่ตี ่างออกไปคือ นอกจากเด็กชายสองพนี่ ้องแลว้ ในพื้นท่ี
แหง่ นย้ี งั มสี ง่ิ มชี วี ติ ทมี่ พี ษิ รา้ ยอาศยั รว่ มอยดู่ ว้ ย เดก็ ทง้ั สองไมท่ นั สงั เกตและรบั รู้
ถงึ การมอี ยขู่ องงรู า้ ยตวั เขอื่ ง ในขณะทเ่ี จา้ อสรพษิ กไ็ มร่ หู้ รอกวา่ การวง่ิ เอด็ ตะโร
เฉียดมันไปมาพร้อมทั้งกวัดแกว่งไม้ท่ีอยู่ในมือจะเป็นแค่การเล่นสนุกของเด็ก
ครั้นเมื่อเด็กชายคนพ่ีว่ิงปร่ีเข้าไปในทิศทางที่มันซ่อนตัวอยู่ สัญชาตญาณการ
ปอ้ งกันตวั จงึ ท�ำงาน แล้วก็ท�ำงานไดต้ รงตามเปา้ หมาย มนั ฉกเข้าทนี่ ่องของจ๊บิ
ปล่อยพิษร้ายผ่านคมเขยี้ วเข้าสูร่ ่างกาย
ความเจ็บปวดผสมกับความตกใจกลัว เด็กชายจึงแผดร้องเสียงดัง
พร้อมๆ กับร่างท่ีทรุดลงน่ัง มอื กุมที่แผล จ้อยตกตะลึงกับภาพเหตุการณ์และ
เสยี งทแี่ ผดร้องของพี่ชาย ในขณะทเี่ จ้างกู ต็ กใจเตลดิ หนีไป

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 197

ความเจบ็ ปวดท�ำใหจ้ ิ๊บหน้าตาเหยเก หลับตาป๋ี กระน้ันน้ำ� ตากย็ ังไหล
เออ่ ออกมาได้

จ้อยมองดูอาการของพี่ชายด้วยความตกใจท�ำอะไรไม่ถูกสักพัก จาก
น้ันจงึ พยายามพยุงพ่ีชายให้ลุกขึ้นและพยุงเดนิ แตด่ ้วยเพราะตวั ท่ีเล็กกว่าและ
ความแขง็ แรงทไี่ ม่เพียงพอ เดนิ ไปไดเ้ พยี งสองสามกา้ วก็พากันล้มคะม�ำ

“ทงิ้ พ่ีไว้ตรงน้ี แล้วแกรบี ไปตามพอ่ มาชว่ ยพ่ีเรว็ ” พ่ชี ายบอกนอ้ งดว้ ย
เสียงทสี่ น่ั น้�ำตาทีเ่ ปรอะแกม้
จ้อยพยักหนา้ รบั แลว้ ออกว่งิ เรว็ ทสี่ ดุ เทา่ ท่ีจะท�ำได้ ว่งิ ไปก็รอ้ งไหไ้ ป

กลับมาจากท�ำงาน อาบน�้ำอาบท่าเสร็จ ก็เป็นเวลาพักผ่อน สมหยิบ
หนงั สือพิมพ์ทีถ่ อื ติดมือจากอูม่ าคลี่อา่ น

“ไอ้พวกนีม้ ันสัตว์นรกชิงหมาเกิดจรงิ ๆ”
ไมท่ นั จะไดพ้ ลกิ อา่ นรายละเอยี ดของขา่ วแกง๊ คป์ าหนิ ใสร่ ถบนทางหลวง
แวว่ เสียงท่ีเขาคุ้นเคยก็ดงั มาจากนอกบ้านแต่ไกล ในใจก็นกึ ไปล่วงหน้าว่า เจ้า
สองพน่ี อ้ งนไี่ มไ่ หวเลย ทะเลาะกนั อกี แลว้ เขาจะจดั การและสอนสง่ั อยา่ งไรดี
แตไ่ มท่ นั ทจ่ี ะคดิ ออก ลกู ชายคนเลก็ กพ็ รวดเขา้ มา ทนั ทที เ่ี ดก็ นอ้ ยเหน็
ผู้เปน็ พ่อก็โผเข้าไปกอดและปล่อยโฮใหญ่
“เป็นอะไรอีกล่ะ” ผู้เป็นพ่อถาม ขณะท่ีจ้องมองใบหน้าท่ีเปื้อนเหงื่อ
และเปรอะดว้ ยนำ้� ตา
“พี่เค้าโดนงูกัด ฮือออออ”
เม่ือได้ยินข้อความน้ัน ก็เหมือนมีเข็มทิ่มแทงไปท่ีหัวใจโดยตรง ใน
ขณะทเี่ ขาไม่ทนั รูต้ วั
“ทไ่ี หน” ผู้เป็นพอ่ แผดเสียงถามด้วยความตกใจ เมือ่ ได้สติ
“ทเี่ สาโทรศพั ท”์ เสียงสะอ้นื ตอบ

198 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

สมท่ีอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน และมีผ้าขาวม้าห่อพันท่อนล่าง วิ่ง
ไปยังจุดหมายอยา่ งเรว็ ที่สุดเทา่ ที่แรงของเขามี เด็กน้อยวิ่งตามไปหา่ งๆ เพราะ
หมดแรง

“จิ๊บลกู พ่อ จบ๊ิ อยู่ไหน” เสยี งตะโกนร้องเรยี กดงั แว่วมาแต่ไกล
เมื่อเด็กน้อยเหยื่ออสรพิษได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อร้องเรียก ก็เปล่งเสียง
ตอบกลับไปด้วยแรงน้อยนิดท่ียังเหลืออยู่ กระนั้นเสียงก็แผ่วเบาจนสมเกือบ
จะไมไ่ ด้ยนิ
ผเู้ ปน็ พอ่ อมุ้ ลกู ชายขนึ้ แลว้ วง่ิ พรวดไปทถ่ี นน พรอ้ มกบั เอย่ ดว้ ยน�้ำเสยี ง
สัน่ เครอื ซ้�ำๆ ว่า “อดทนหน่อยนะลกู เดี๋ยวพอ่ จะพาไปโรงบาล”
ในวินาทีนี้เขาเพ่ิงนึกว่าจะต้องท�ำอย่างไรต่อไป...ถูกน่ะแหละ ที่ท่ีสม
ต้องพาจ๊ิบไปคือโรงพยาบาล แต่ด้วยวิธีการใดเล่าท่ีจะพาจ๊ิบไปถึงโรงพยาบาล
ไดเ้ รว็ ทส่ี ุด
สม...นึก
ทางซา้ ยกลบั ไปทบี่ า้ น พาซอ้ นมอเตอรไ์ ซคอ์ อกไปทหี่ นา้ หมบู่ า้ น ระยะ
ทางเกือบ ๒๐ กโิ ลเมตรจึงจะถงึ โรงพยบาลท่ีใกล้ทสี่ ุด สมหนั มองทางขวา มอง
ไปยงั รว้ั ท่ีกั้นเป็นแนวยาว ก่อนอ้มุ ลกู ชายวง่ิ ไปทางน้ัน
กอ่ นหนา้ ทมี่ อเตอรเ์ วยจ์ ะตดั ผา่ น ใกลก้ บั บา้ นของสมซงึ่ อยทู่ า้ ยหมบู่ า้ น
จะมีทางลัดสู่ถนนใหญ่ ซึ่งจะสามารถไปถึงโรงพยาบาลด้วยระยะทางเพียง ๓
กโิ ลเมตร แต่ตอนน้ีมีมอเตอรเ์ วย์ตัดขวางอยู่
ผ้เู ป็นพอ่ วางลูกลงนอนข้างร้ัว เอามือลบู ใบหนา้ ทซ่ี ดี เซยี วที่ชื้นไปดว้ ย
เม็ดเหงื่อ
“อดทนอีกเดยี๋ วนะลกู พอ่ จะไปตามคนมาช่วย”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 199


Click to View FlipBook Version