สงบงงในดงงู

ชายกลางคนปีนข้ามร้ัวที่ใช้ขวางก้ัน แล้วปรี่ไปที่ถนน โบกไม้โบกมือ
เพ่ือแสดงสัญญาณขอให้รถจอด ปากร้องตะโกนแทบจะไม่เป็นภาษา “ช่วย
ด้วย ช่วยลูกผมดว้ ย”

เรามาลองมาพิจารณาร่วมกัน...ถ้าหากมีชายหน้าเห้ียม ผอมเกร็ง
เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสัก นุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว ท่าทีคลุ้มคล่ังแสดงอาการว่า
ตอ้ งการจะหยดุ รถของคุณให้จอดให้ได้ คุณจะท�ำอย่างไร

รถที่ผ่านมาไม่มีคันไหนเลยท่ีกล้าจอด แต่มีหนึ่งคันท่ีท�ำมากกว่านั้น
คือ นายศักด์ิดา ครูพละวยั ใกลเ้ กษยี ณของโรงเรยี นเทศบาลในอ�ำเภอ ไดห้ ยบิ
โทรศัพท์มือถอื ขนึ้ มาแลว้ โทรไปยังเบอรฉ์ ุกเฉนิ ตามปา้ ยขา้ งทางเพ่ือแจ้งเหตุ

รถผ่านไปหลายสบิ คัน เวลาผา่ นไปหลายนาที สมตระหนกั แล้ววา่ เขา
ไม่สามารถหยุดรถได้ด้วยวิธีการน้ี ความคิดหน่ึงวาบเข้ามา เขาจึงวิ่งลงไปข้าง
ทาง เดินสอดส่ายหาสิง่ ที่ตอ้ งการ เม่อื พบแล้วก็ฉวยคว้ามนั ขึน้ มา แล้ววงิ่ กลับ
ไปที่ริมถนน
ขณะทว่ี ชิ ดุ าผแู้ ทนยา ขบั รถกลบั จากน�ำของขวญั ไปอวยพรผอู้ �ำนวยการ
โรงพยาบาลประจ�ำอ�ำเภอคนใหม่ ซง่ึ เปน็ หมอคนเกา่ ทเ่ี ธอรจู้ กั มกั คนุ้ อยา่ งดี และ
ก�ำลงั คยุ โทรศพั ทก์ บั แฟนหนมุ่ ไปดว้ ยนนั้ จๆู่ กม็ เี สยี งดงั สนนั่ หวน่ั ไหวอยา่ งทเี่ ธอ
ไมเ่ คยไดย้ นิ มากอ่ นกเ็ กดิ ขนึ้ ...

ดว้ ยความตกใจสดุ ขดี เธอเปลง่ เสยี งกรด๊ี รบั กบั เสยี งดงั นน้ั เหยยี บเบรก
แล้วหักรถลงข้างทาง โชคยังดีที่เธอขับรถมาไม่เร็วและข้างทางค่อนข้างกว้าง
ความรุนแรงท่ีรถปะทะกับก�ำแพงจึงไม่มากนัก วิชุดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแค่
จุกจากแรงปะทะ ใชเ้ วลาไม่กี่อดึ ใจสตจิ ึงกลบั มา และร้องตอบเสียงท่ีรอ้ งเรียก
อยู่ในหฟู ังบลทู ธู วา่ “ไม่เป็นไร”

200 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

เกือบจะทันทีที่ส้ินเสียงตอบ เสียงปังปังจากการทุบกระจกของเงา
ตะคุ่มข้างตัวเธอก็ดังข้ึน เธอร้องกร๊ีดลั่นอีกคร้ัง ก่อนปีนข้ามไปยังท่ีน่ังข้างคน
ขบั เปดิ ประตแู ล้วว่ิงพรวดออกไปอย่างสุดชีวิต

เมอื่ สมเหน็ วา่ เปน็ เชน่ นนั้ จงึ วง่ิ กวดตามไป ซงึ่ กพ็ อดบิ พอดกี บั ทต่ี �ำรวจ
ทางหลวงเดนิ ทางมาถงึ ตามการแจ้งเหตุของนายศักด์ิดา

เมอื่ วชิ ดุ าเหน็ รถต�ำรวจกป็ ร่ไี ปหา หวงั เป็นทพ่ี ึ่ง
เมอ่ื สมเห็นรถต�ำรวจกป็ ร่ไี ปหา หวงั เปน็ ที่พ่ึง...เช่นกัน
เม่ือต�ำรวจสองนายเห็นภาพของสมที่ว่ิงไล่กวดวิชุดาก็มีข้อสรุปถึง
เหตกุ ารณท์ เี่ กดิ ขนึ้ ไดใ้ นทนั ที รถจอด ประตเู ปดิ ออก ปนื สองกระบอกถกู กระชาก
ออกจากซอง และเลง็ ไปยังชายท่มี ีลกั ษณะเหมอื นคนร้าย
“หยุดอย่าขยับ” ต�ำรวจทเ่ี ปน็ คนขับรอ้ งตะโกนดว้ ยเสียงกร้าว
“คุณผู้หญิงไปหลบในรถ” ต�ำรวจอีกคนบอกกับวิชุดาขณะท่ีสายตา
จับจอ้ งไปยงั ชายตรงหน้าทปี่ รเ่ี ข้ามาหา นวิ้ มือไปวางอยู่ทีไ่ กพร้อมเหนี่ยวยงิ
เม่อื สิง่ อาวธุ ร้ายสองกระบอกเลง็ มาท่สี ม มันมีอ�ำนาจเพียงพอทท่ี �ำให้
ชายซึ่งอยูใ่ นอาการคล้มุ คล่ังหยุดนิง่ แต่กระน้นั ปากก็ยังตะโกนซ้�ำไปซ้ำ� มาวา่
“คุณต�ำรวจ ชว่ ยลกู ผมด้วย ลกู ผมถูกงูกัด คณุ ต�ำรวจช่วยดว้ ย ลูกผม
ถูกงกู ดั ”
เสียงนนั้ ดงั ไปถงึ แต่ต�ำรวจทัง้ สองนายไมไ่ ด้ยนิ
ต�ำรวจนายหนึ่งค่อยๆ ขยับเข้าหาสมพร้อมกับตะโกนส่ัง “คุกเข่าลง
เอามอื ไวบ้ นหัว เร็วๆ ไมง่ ้นั กูยงิ มึงแน่”
ขณะทตี่ �ำรวจอกี คนยนื นง่ิ เล็งและพรอ้ มยงิ
“ชว่ ยลูกผมดว้ ย ชว่ ยลูกผมด้วย คุณต�ำรวจ...” ชายทา่ ทางอาการตน่ื
ตระหนก ทีม่ เี พียงผา้ ขาวม้าผนื เดยี วห่อกายยังคงพล่ามต่อไปไม่หยุด

ค�ำพดู เหล่าน้ไี ม่มคี วามหมายกับต�ำรวจทั้งสอง สมรูส้ ึกได้

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 201

เมื่อนายต�ำรวจเข้าไปใกล้ถึงระยะประชิด สมจึงเอามือที่วางไว้บน
หัวออกมาหมายจะคว้าแขนผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เพื่อแสดงอาการอ้อนวอน
ไขวค่ ว้าหาทีพ่ ึง่

การขยบั เขยอ้ื นเคลอื่ นไหวของสมตรงกบั สงิ่ ทต่ี �ำรวจทงั้ สองระแวงระวงั
อยู่ มอื ของสมทฉ่ี วยควา้ จงึ ควา้ ไดเ้ พยี งความวา่ งเปลา่ ต�ำรวจผนู้ นั้ ฉากหลบไดท้ นั
พรอ้ มพรอ้ มกบั ฟาดแขง้ เขา้ ทชี่ ายโครงของสมอยา่ งเตม็ แรง แลว้ ถลาเขา้ หาชาย
ผตู้ ้องสงสยั ทล่ี ้มคะม�ำ เอาเข่ากดตน้ คอให้หนา้ แนบกบั พื้น

การถูกกระท�ำเช่นนั้นท�ำให้สมไม่สามารถพูดได้ แต่เขาต้องการบอก
อะไรบางอย่างที่ส�ำคัญมากกว่าชีวิตของเขา ชายกลางคนผอมเกร็งจึงด้ินอย่าง
ไม่รู้ว่าเอาเรียวแรงมาจากไหน การดิ้นรนต่อสู้ท�ำให้ผ้าข้าวม้าท่ีปกปิดร่างกาย
ของเขาหลุดไป ฉับพลันทันใดต�ำรวจอีกคนก็เข้ามาแล้วใช้เท้ากระหน�่ำกระทืบ
เพ่ือก�ำราบอาการขัดขนื ในนาทีนั้นความเจบ็ ปวดมขี นาดเลก็ ไปอย่างมหาศาล
เมื่อเทยี บกับแรงขับผลกั ดนั จากหวั ใจของสม เขาจึงยงั ด้ินขดั ขืนไมห่ ยุด

“กูบอกให้อยู่เฉยๆ” ปากตะโกนพร้อมกระทืบบ้างเตะบ้างอย่างไม่
ปราณปี ราศยั มันเปน็ ความชอบธรรม เพราะผตู้ ้องหารายนีแ้ สดงอาการขดั ขืน
อยา่ งชัดเจน

ท้ายสุด...หนึ่งเกือกหนังมันเงาที่ประเคนเข้าปลายคางอย่างจัง...จึง
ท�ำให้สมหยดุ นิ่ง

มอื ถกู ไพลห่ ลงั ใสก่ ญุ แจมอื นอนควำ�่ ผา้ ขาวมา้ ถกู น�ำหม่ คลมุ กนั อจุ าด
เลือดยังซึมออกมาจากปาก และแผลท่ีหางค้ิว หน้าบวมปูด ตาพร่าลอยมึนงง
จากการกระทบกระแทก รา่ งกายเจบ็ ปวดรา้ วไปทว่ั รา่ ง เจบ็ ปวดทกุ ครง้ั ทหี่ ายใจ
เข้าหายใจออก

สายตาจับจ้องไปท่ีดวงไฟสีแดงสว่างวาบแล้วดับลง สว่างวาบแล้ว
ดับลง ดว้ ยจังหวะทห่ี นดื เหน่ือย

202 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

ดวงไฟสีแดงของเสาส่งสัญญาณโทรศัพท์เคล่ือนท่ีแลเห็นชัดเจนขึ้น
ชัดเจนข้ึน แต่ผู้มองมิได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของมัน เขาพยายามรวบรวมสติและ
ก�ำลงั เพ่ือท�ำในส่ิงท่ีใจต้องการ กระน้ันความบาดเจบ็ บอบช�้ำอย่างสาหสั ยังกด
ทับเขาไวจ้ นไมส่ ามารถขยบั ร่างกายหรือแม้จะเปล่งเสียง

ณ จดุ ท่ีหา่ งไปไมถ่ ึงร้อยเมตร ผู้เปน็ ลูกก็ก�ำลังจอ้ งมองไฟดวงเดยี วกนั
พิษของงูร้ายแผซ่ า่ นไปทว่ั รา่ งกายและระบบประสาท ท�ำให้สัมผัสการรับรขู้ อง
เดก็ ชายแทบจะหมดไป แมเ้ สยี งของนอ้ งชายทรี่ อ้ งเรยี กลนั่ ผสมกบั เสยี งสะอน้ื ไห้
กห็ าได้รับรู้ เดก็ ชายรู้สึกเพยี งว่าการหายใจของเขาเป็นจังหวะเดยี วกบั ดวงไฟสี
แดงทส่ี วา่ งสลบั ดับในจงั หวะทแี่ สนอ่อนล้า

เพราะการจราจรทต่ี ิดขัดจากการชะลอดเู หตกุ ารณ์ของผู้ท่สี ญั จรผ่าน
ไปมา ตอ้ งใชเ้ วลาสกั พักกว่ารถพยาบาลจะมาถึง หลังจากเจา้ หนา้ ทีต่ รวจสอบ
อาการบาดเจบ็ ของหญงิ สาวผปู้ ระสบเหตจุ นแนใ่ จวา่ ไมไ่ ดบ้ าดเจบ็ อะไรมากแลว้
จึงมาดูอาการของผู้ต้องหา

ความแสบจากแอลกอฮอลบ์ นส�ำลที สี่ มั ผสั กบั บาดแผล ชว่ ยเรง่ กระตนุ้
ให้สติการรับรู้ของสมกลับมา เขากล้ันใจรวบรวมก�ำลังเค้นออกมาเป็นเสียงที่
สน่ั เทาและแผว่ เบา

“ได้โปรด ชว่ ยลกู ผมด้วย”
“ว่าไงนะ” บุรษุ พยาบาลถามกลับ และพยายามฟังอย่างตั้งใจ
“ช่วยลูกผมด้วย ลกู ผมถูกงูกัด นอนอยูต่ รงหลังรว้ั โน่น”
สิ่งที่สมพูดออกมา ดูจะเป็นช้ินส่วนท่ีไม่สามารถปะติดปะต่อกับ
เหตกุ ารณต์ รงหนา้ ไดเ้ ลย แตก่ ระนนั้ เมอื่ บรุ ษุ พยาบาลผนู้ ไี้ ดม้ องลกึ ไปในดวงตา
ของสม เขาเชอื่ สงิ่ ทีส่ มพดู ในทนั ที

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 203

แลว้ บรุ ษุ พยาบาลผนู้ นั้ กไ็ ดพ้ บความจรงิ ทอ่ี ยอู่ กี ฝง่ั หนง่ึ ของรว้ั เขารอ้ ง
ตะโกนล่นั ใหค้ นมาช่วย

เดก็ น้อยถูกพาขา้ มรว้ั มาข้ึนรถพยาบาล
สายตาของเด็กชายจ๊ิบยังคงจ้องมองไปที่ดวงไปสีแดงของเสาส่ง
สญั ญาณโทรศัพทอ์ ยู่ตลอด ราวมมี นตส์ ะกด
สมนอนมองลูกชายของตนถูกพาขนึ้ รถพยาบาล
ดว้ ยความสับสนอนหมา่ น สถานการณ์ทช่ี วนใหม้ นึ งง ต�ำรวจสองนาย
ท�ำอะไรไม่ถกู จึงยังไมย่ อมปลอ่ ยสมออกจากพันธนาการ
สมมองตามรถพยาบาลท่ีพาลูกชายของเขาไป...เคลื่อนที่จากไปจน
ลบั ตา
แตช่ ีวติ ทกี่ �ำลังถูกน�ำไปรักษาย้อื ยงั้ บอบช�้ำเกินกวา่ จะทานทนไหว จงึ
ดบั สลายไประหว่างทาง

ทเี่ ลา่ มาคอื เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ จรงิ ในวนั นนั้ แตส่ �ำหรบั เนอ้ื ขา่ วในหนงั สอื พมิ พ์
ยงั มกี ารรายงานเรอ่ื งราวตอ่ จากนวี้ า่

มูลนิธิช่วยเหลือผู้ยากไร้ของอดีต ส.ส.หญิงคนสวย ได้มอบเงินช่วย
เหลอื ให้กบั สม

โฆษกส�ำนักงานต�ำรวจแห่งชาติก็ไปเยี่ยมสมตั้งแต่ยังนอนรักษาตัวท่ี
โรงพยาบาล และมอบเงนิ ชว่ ยเหลอื พรอ้ มทงั้ ใหส้ มั ภาษณว์ า่ ต�ำรวจทที่ �ำหนา้ ทใี่ น
วนั เกดิ เหตไุ ดป้ ฏบิ ตั หิ นา้ ทถ่ี กู ตอ้ งตามหลกั ในการปฏบิ ตั ิ แตส่ ง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ เปน็ การ
เขา้ ใจผิด และเปน็ เหตุสดุ วสิ ยั

ส�ำหรับบริษัทประกันภัยรถของผู้เสียหายที่สมปาหินใส่ได้ติดต่อผ่าน
มาทางรายการเล่าขา่ วชอื่ ดังตอนเชา้ ว่าจะไม่มาไล่เอาค่าเสียหายจากสม ซ�ำ้ ยัง
มอบเงินช่วยเหลือเป็นทุนการศกึ ษาใหก้ ับลกู ชายคนเล็กอีก

204 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

นอกจากน้ันยังมีแฟนรายการเล่าข่าว บริจาคเงินผ่านรายการอีก
จ�ำนวนไมน่ อ้ ย ดว้ ยคา่ ทเี่ รอื่ งราวของสมชา่ งแสนรนั ทนชวนสลดใจ จนไปบบี คน้ั
ต่อมสงสารของพวกเขา

เหมือนทกุ อยา่ งจะจบลงด้วยดี สมควรจะยินดที ี่ยงั มีเรือ่ งดอี ยใู่ นเรื่อง
ร้ายรา้ ย เรอ่ื งดีท่ที กุ ฝา่ ยตา่ งร่วมดว้ ยช่วยกันใหเ้ กิดขึน้

แต่ถ้าใครละเอียดอ่อนพอท่ีจะนึกถึงความรู้สึกของผู้อ่ืนและมีความ
เหน็ อกเหน็ ใจเพ่ือนมนษุ ย.์ ..อยา่ งไม่ฉาบฉวย

จะรบั รไู้ ดจ้ ากแววตาทีห่ มน่ หมองจนไร้แววของสม ในขณะยนื รับซอง
เงนิ ชว่ ยเหลอื จาก ส.ส.หญงิ วา่ ...หวั ใจของเขาเจบ็ ปวดรา้ วราน แทบจะแตกสลาย
เป็นเศษเส่ียงๆ จะรู้ได้เลยว่า สมยอมจ�ำนนกับโชคชะตาเขาไม่มีแรงก�ำลังที่จะ
ฝืนต้านทานมนั อีกแลว้

“สมควรแลว้ โง่ฉิบหาย” เสียงสบถเบาๆ แบบเหยยี ดหยาม คือ ข้อ
สรปุ ของชายหนมุ่ ผอู้ ยใู่ นฐานะกลมุ่ คนทไี่ ดเ้ ปรยี บและมโี อกาสทดี่ ใี นสงั คม มตี อ่
เร่อื งราวทเ่ี พง่ิ ได้รบั รูจ้ ากการอา่ นข่าวบนหนงั สือพมิ พ์อย่างผา่ นๆ เพ่ือฆ่าเวลา

เขามั่นใจว่าถ้าตนเองเป็นสม เขาจะไม่ตัดสินใจท�ำอะไรโง่ๆ อย่างน้ัน
และผลทอ่ี อกมากจ็ ะไม่ใช่อย่างท่ีสมต้องประสบ

เขาไม่สามารถมีความเห็นเป็นอย่างอ่ืนได้เลย นอกจาก สมควรแล้ว
เพราะโง่อย่างนเี้ อง

ไม่ทันส้นิ เสียงสบถ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพทก์ ด็ งั ขนึ้
เจา้ ของโทรศพั ทส์ ะดงุ้ หนงั สอื พมิ พถ์ กู พบั และโยนลงพนื้ ขา้ งๆ มอื ลว้ ง
ควานหาตน้ เสียงในกระเป๋ากางเกงอย่างลนลาน
ชายหนุ่มรู้ดีว่าใครโทรมา เสียงเรียกน้ีเขาต้ังไว้เฉพาะส�ำหรับผู้ที่เป็น
เจา้ นาย

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 205

“หวดั ดีครบั ผู้ชว่ ยฯ”
“ท�ำเสรจ็ แลว้ ครบั ”
“ครบั ครับ จะรบี เอาไปใหเ้ ดี๋ยวนีเ้ ลยครบั ”
“ท่หี อ้ งประชมุ ช้ันสองนะครับ”
“ครบั ครบั หวดั ดคี รับ”
“เห้ียเอ้ย จะเอาโน่นเอาน่ี เดี๋ยวกูทนไม่ไหวก็ลาออกไปหางานใหม่
แม่มซะเลยนี”่ ชายหนุ่มพน่ ค�ำบ่นแสดงความหงดุ หงิดออกมาเบาๆ
โทรศพั ทถ์ กู ใสไ่ วใ้ นกระเปา๋ เสอื้ เชติ้ มอื ทวี่ า่ งลง ด�ำเนนิ การตามขน้ั ตอน
การช�ำระความสกปรก กางเกงในกางนอกถูกดงึ กลับเข้าทตี่ ามล�ำดับ
แป้นชักโครกถูกกด น้�ำหมุนวนน�ำพาของเสียท่ีขับถ่ายออกมาจากรู
ระหวา่ งแก้มก้นชายหนุ่มให้ลงไปตามทอ่
แต่เมื่อปริมาณของเสียมีมากกว่าปกติ ปริมาณน�้ำที่ออกแบบไว้จึงยัง
ไมเ่ พียงพอจะน�ำพามันไปไดห้ มดสน้ิ ...ยงั คงมบี างสว่ นลอยฟ่องอยู่
เสยี งนำ�้ ทไี่ หลเตมิ ในถงั ชกั โครกชา่ งไหลออ่ ยเออื่ ยเหมอื นกลน่ั แกลง้ คน
ที่ก�ำลังเร่งรบี ร้อนรมุ่
เสี้ยววินาที ชายหนุ่มตัดสินใจอย่างไม่ลังเล ท่ีจะท้ิงสิ่งโสโครกของ
ตนไว้ให้เปน็ ภาระของผ้อู ่ืน ด้วยเหตผุ ลว่า “ตัวเขา” รบี สิง่ ท่เี ขาจะไปท�ำนนั้ มี
ความส�ำคัญย่งิ
ขณะก้มไปหยิบหนงั สือพมิ พท์ พี่ นื้ ...
(คณุ ผอู้ ่านคดิ วา่ อะไรจะเกิดขนึ้ )

โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มไหลหลุดออกกระเป๋าเส้ือ และร่วงหล่น
ตามแรงโน้มถว่ งของโลก ตกลงในโถ โถที่ยังมีสง่ิ สกปรก (ของเขาเอง) ลอยฟอ่ ง
เม่ือโทรศัพท์กระทบกับของเหลวและของกึ่งแข็งก่ึงเหลวในโถ การกระเด็น

206 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

กระเซน็ มมี ากมายตามแรงตกกระทบก็เกดิ ขึน้ ใบหนา้ ของชายหนุ่มท่ีอยู่ไมห่ ่าง
จากโถจึงรับส่ิงทก่ี ระเซน็ ขน้ึ มาเตม็ เปา

“...”
ในช่องวา่ งน้ี ผู้เขยี นขอมอบโอกาสให้คณุ ผูอ้ า่ นเตมิ ค�ำในช่องวา่ ง ตาม
ความรูส้ กึ ทีม่ ตี ่อส่งิ ท่เี กดิ ขึน้ กบั ชายหน่มุ ผู้น.้ี ..ตามแตท่ ่ีคุณผอู้ ่านต้องการ
แต่ส�ำหรับผ้เู ขยี นแล้ว ช่อื เร่ืองน้ี คือ ส่งิ ท่ไี ด้เติมในช่องวา่ ง

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 207

สบื สาน สร้างสรรค์ วรรณกรรมการเมอื ง

บทกวี



พลเมืองคือพละก�ำ ลังเมือง

นรพัลลภ ประณุทนรพาล

พ ลเมอื งคอื พละก�ำลงั เมือง อกั ขระตวั เขือ่ งเขียนขา้ งฝา
ผา่ นสิบหมืน่ ร้อยพันวนั เวลา ยังอ่านชัดถนดั ตาถนัดใจ
แมส่ อนให้หัดท�ำตามเงือ่ นไข
พอ่ สอนให้หัดอ่านทลี ะค�ำ แหง่ หนทางท่ีตา่ งใครย่อมตา่ งกนั
แห่งหน้าทีท่ ่ดี ีงามไปตามวัย คนหน่งึ เขียนต�ำราท�ำนายฝัน
คนหนง่ึ เปน็ หมอฟนั ถิ่นกนั ดาร
คนคนหนง่ึ ท�ำนาเปน็ ชาวนา คนหนึง่ สถานะเป็นทหาร
คนหนึง่ ขายสินค้าสารพนั คนหนึ่งเป็นแรงงานกรรมกร
คนหนงึ่ เป็นคุณครูผูส้ ่งั สอน
ค นหนงึ่ หาเงินจากกองขยะ คนหนง่ึ เขียนกาพยก์ ลอนเปน็ กวี
คนหน่ึงเป็นผนู้ �ำ รฐั บาล คือค่าความเปน็ กลางแห่งศักดศ์ิ รี
สิทธท์ิ ี่พลเมอื งมเี ทยี มเท่ากัน
อ กี คนหน่งึ เป็นยามเฝ้าประตู สทิ ธใ์ิ นการบรรเลงเพลงความฝนั
คนหนงึ่ เปน็ ผู้แทนราษฎร แห่งชวี ิตในชว่ งวนั แหง่ ชีวติ
อักขระคอื นยิ ามอันศกั ดิส์ ทิ ธิ์
ความเหมือนอนั งดงามในความตา่ ง ผลผลติ สติสมั ปชัญญะ
แหง่ สิทธิ์การเป็นพลเมอื งด ี ยงั อา่ นชัดถนดั ตาอกั ขระ
พลเมอื งคือพละก�ำ ลงั เมอื ง
ส ิทธใิ์ นการปกปอ้ งครองตนเอง
สทิ ธใิ์ นการนยิ ามความส�ำ คญั

พอ่ เคยบอกความหมายอันง่ายงาม
แม่เคยบอกความงามคอื ความคิด

ผ ่านสิบหมืน่ รอ้ ยพนั วันเวลา
สจั ธรรมประทับตราสถานะ

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 211

ประชาธิปไตยในจอแผน่

รังสิมันต์ จลุ หริก

ยคุ จับจองห้องหอในจอแผน่ ความคิดแลน่ โดยสารผ่านอักษร
ตง้ั กระทู้ กระทบกระท่งั บางฉากตอน ถอ้ ยสะท้อนสงิ่ แตกตา่ ง สวนทางกนั

ต้ังกฎเกณฑเ์ ป็นไปภายในกลุ่ม ตอ้ งควบคุม เพ่ือด�ำรงกฎคงมัน่
เผยตวั ตนชัดเจนเห็นส�ำ คัญ มสี ิทธริ์ ่วมสร้างสรรค์ปนั แนวทาง

ชอ่ งประชาธปิ ไตย ได้ออนไลน ์ ทกุ เคลื่อนไหวในทุกส่วนล้วนโครงสร้าง
ตงั้ แอดมิน ม่ันคงตรงเปน็ กลาง ทกุ คิดเหน็ แม้แตกต่าง ใช่ทางตัน

เพื่อนมีสทิ ธ์ิกดถูกใจ ใส่รู้สึก ทวนส�ำนกึ ลงส�ำนวน ชวนสร้างสรรค์
ตั้งคา่ สาธารณะ ประจ�ำ วนั ไมป่ ดิ ก้ันใครใคร ให้เสรี

ระวงั ผู้แอบอา้ ง สรา้ งไวรัส หมายขจดั ทุกเป็นไปใหป้ น่ ปี้
ทุกคิดเหน็ โยงเครอื ข่ายหมุดหมายม ี เพ่ิมพ้นื ทใี่ ห้ประชาธปิ ไตย

กรองข่าวสารแล้วค่อยแชร์ แพร่ข่าวสาร ติดตามผ่านส่อื กลาง อย่างโปร่งใส
เคารพกฎกตกิ า สัญญาใจ เพิ่มยอดไลคใ์ หว้ ิถีที่เทยี่ งธรรม

เพิม่ เปน็ เพ่อื นเทา่ เทยี มกันทุกชนั้ ชว่ ง อยู่ในห้วงแหง่ เสรที ่ีดม่ื ด�ำ่
สิทธศิ์ ักดสิ์ ทิ ธม์ิ อื ทุกมือเปน็ สอ่ื น�ำ พมิ พถ์ อ้ ยค�ำ ในวาระประชาชน

ปลดบล็อกทกุ ประเดน็ คดิ เห็นต่าง ทุกคนวางข้อตกลง ไม่ตกหลน่
กล่องขอ้ ความถามไถใ่ นสว่ นตน แตล่ ะคน รูเ้ ท่าทนั สถานการณ์

อนิ เทอร์เนต็ จอแผน่ แทนสิทธ์เิ สียง ไวแ้ นบเคียงจุดยืนขนั้ พ้ืนฐาน
รวมกลุม่ ประชุมกันดว้ ยสัญญาณ ครอบคลมุ ม่านดวงตาประชารฐั

212 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ก้าวการเมืองไมอ่ าจเลอ่ื นเคลือ่ นไปได ้ หากสัญญาณอธปิ ไตยยงั ขอ้ งขดั
โลกธรรมน�ำ พาโลกทศั น ์ เมืองจะพฒั นากว่า สจี่ ี
จะคอ่ ยคอ่ ยขยบั ขยายในพื้นที่
กลุ่มประชาธปิ ไตยใบนอ้ ยน้อย เคลอื่ นวถิ แี หง่ ประชาธปิ ไตย...
ร่วมกดไลค์ กดแชรแ์ ผค่ วามด ี เพียงตวั แทนที่ตื่นลุก ของยคุ สมัย
รว่ มกดไลค์ กดแชร์และตดิ ตาม...
อพั เดตความเคลือ่ นไหวในจอแผน่
สขุ ร่มเยน็ เช็คอิน ทป่ี ระเทศไทย

** แอดมนิ – คนดูแล และคอยจัดการภายในกลุ่มสังคมออนไลน์

ไวรสั – โปรแกรมชนิดหน่ึงที่มีความสามารถในการสำ�เนาตัวเองเข้าไปติดอยู่ใน

ระบบคอมพวิ เตอร์ไดแ้ ละถา้ มโี อกาสก็สามารถแทรกเขา้ ไประบาด ทำ�ลาย

ระบบคอมพวิ เตอร์อืน่ ๆ

บลอ็ ก – ปิดกนั้ ไม่ใหเ้ ห็นข้อมลู ซึ่งกันและกันอย่างถาวร

๔G – ระบบสือ่ สารไร้สายความเรว็ สงู ยุคท่ี ๔ ซึง่ เปน็ ระบบทสี่ ามารถรับส่งข้อมลู

ไดเ้ ร็วมาก

เชค็ อิน – ลงทะเบียนเพอ่ื เข้าพกั , ในทนี่ ่คี อื การระบสุ ถานท่ีในสงั คมออนไลน์

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 213

คนปลกู ต้นไมใ้ นสวนสาธารณะ
ของหมบู่ ้านจัดสรร

ยุคลวรรณ

สวนสาธารณะอยใู่ นหมูบ่ า้ น
รัว้ ก�ำแพงรอบดา้ นล้อมบา้ นอยู่
ปรารถนาเข้า-ออก ใน-นอกประตู
มียามดแู ลตลอด จึงปลอดภยั
สวนสาธารณะอยทู่ ้ายหมู่บ้าน
รอ่ งล�ำธารทช่ี �ำรุด น้ำ� หยุดไหล
ปรารถนาตกั น้�ำรดตน้ ไม้
มขี ยะกองใหญ่ในล�ำธาร
สวนสาธารณะอยกู่ ับผคู้ น
เพยี งบางหน บังเอิญมาเดินผา่ น
เพยี งบางครงั้ บางคราวอาจยาวนาน
เพื่อดกู ารปลิดโปรย การโรยรา
สวนสาธารณะเปล่าไร้เจ้าของ
ขยะกองทบั ถมทว่ มกอหญา้
ระริกริกพลกิ ไหวอยูไ่ ปมา
บ้างลมพาลอยขา้ มพน้ ก�ำแพง

214 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

สวนสาธารณะดคู ล้ายสุสาน
หมู่ต้นไม้ใบดา้ นก่ิงก้านแห้ง
ใบหญ้าเหลืองกรอบเฉาเม่อื เขา้ แลง้
เผยระแหงดนิ ฝนุ่ ฟุง้ กระจาย
...

คนคนหนงึ่ ซ่งึ อยูใ่ นหมบู่ า้ น
กบั มอื งานซ่งึ มองเหมอื นของงา่ ย
เศษขยะคลมุ หญ้าดูทา้ ทาย
ค่อยหายคล้ายล่องหนจนโล่งเตียน
ทีละถัง ทีละถงั พลังแขน
เส้นเลอื ดแลน่ เหงื่ออาบราวภาพเขยี น
ทลี ะวัน ทีละวนั ดว้ ยหมัน่ เพยี ร
ความแปรเปล่ยี นค่อยมที ีละน้อย
หญา้ ผงกเงยใบรับไอฉ่�ำ
ใจจงึ ร่�ำเรียกใจ...สู้ไม่ถอย
แทรกน่ันนดิ แซมน่ีนิด ประดิดประดอย
จากกิ่งก้อยเป็นก้านกอแตกช่องาม
...

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 215

มือหลายมือยนื่ มาก่อนหน้าฝน
อีกหลายคนลงแรงแต่งสนาม
มือนอ้ ยนอ้ ยนดิ นิดก็ติดตาม
มาคอยถามคอยปลกู เป็นลกู มือ
ล�ำธารนำ้� ปริม่ น�้ำเป่ยี มความรัก
แมง้ านหนักรว่ มด้วยเขา้ ชว่ ยถอื
เข้าชว่ ยท�ำชว่ ยใช้มใิ ช่รื้อ
ได้สวนสอ่ื สญั ลกั ษณ์สามัคค…ี
...

หอมเจด็ ชน้ั ลัน่ ทม โมก ชมพู่
สน มะม่วง พวงชมพู สกั หมูสี
กลว้ ย กล้าย กระดังงา แก้ว ราตรี
จามจุรี จนั ทน์ กะทือ เล็บมอื นาง
สวนสาธารณะ คน บ้าน ต้นไม้
คืบก็ไกล ศอกกไ็ กล เม่อื ใจหา่ ง
ครั้นระยะใจสัมผสั เร่ิมจดั วาง
ยอ่ มเป็นอยา่ งท่ใี จ...อยากให้เปน็
...

216 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

ความสขุ สีเทา

ตะวัน กองม่วง

   เอา“ถา่ น”แทน“ดนิ สอ”พอ“เขยี น”ได ้ แลว้ “วาด”เปน็ “ประเทศไทย”ใน“ความฝนั ”

เอา“ขเ้ี ถา้ ”แทน“ส”ี ท“่ี พกู่ นั ” แลว้ “ระบาย”ให“้ สสี นั ”นน้ั “สวยงาม”

   วาด“คนไทย”เปน็ “คนไทย”“เทา่ เทยี ม”กนั ไมแ่ บง่ “ชน”แบง่ “ชน้ั ”อนั “เหยยี ดหยาม”

“แตกตา่ ง”ไม“่ แตกแยก”แตกเปน็ “ความ” เปลย่ี น“สงคราม”เปน็ “สงเคราะห”์ ตอ่ “สงั คม”

   วาด“สงั คม”เปน็ “สงั คม”แหง่ “ครอบครวั ” ตดั “สว่ นตวั ”เตมิ “สว่ มรวม”รว่ ม“สง่ั สม”

รว่ ม“แนวทาง”ดว้ ย“หลกั ธรรม”น�ำ “นยิ ม” สรา้ ง“ประเทศ”ทอ่ี ดุ ม“สขุ ”สมบรู ณ์

   วาด“ประเทศ”เปน็ “ประเทศ”“แผน่ ดนิ ทอง” “แผน่ ดนิ ”ของ“ความเปน็ ไทย”ไม“่ สน้ิ สญู ”

คง“สบื สาน”และ“สง่ เสรมิ ”ให“้ เพม่ิ พนู ” “ความเจรญิ ”จะ“จ�ำ รญู ”ตราบ“นริ นั ดร”์

   วาด“คนไทย”“สงั คมไทย”“ประเทศไทย” ม“ี ประชาธปิ ไตย”ท“่ี ตง้ั มน่ั ”

ระบาย“ส”ี ใหเ้ ปน็ “ส”ี “สเี ดยี ว”กนั แลว้ ใส“่ กรอบ”เกบ็ “ความฝนั ”ใน“วนั น”้ี

   วนั ท“่ี ไทย”รวมเปน็ “ไทย”อยา่ ง“ไทยแท”้ ไมม่ “ี แต”่ เปน็ “แคไ่ ทย”ใน“บางท”่ี

เปน็ “ไทย”ทว่ั ทง้ั “ประเทศ”ท“่ี ไทย”ม ี แมเ้ ปน็ “ส”ี ของ“ขเ้ี ถา้ ”ก“็ เทางาม”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 217

ตอบแทนคุณแผน่ ดินไทยไม่ยากเลย

ไพรินทร์ พันธวงศ์

ฉนั รกั ชาติรักแผ่นดินถนิ่ ทเ่ี กิด
ศาสน์ประเสริฐฉนั อุทิศจิตเล่ือมใส
เทิดทนู พระมหากษัตริย์ทรงฉตั รชัย
เกิดเปน็ ไทยชาติน้ีโชคดนี ัก
ฉันต้ังใจยดึ ถือความซอ่ื สตั ย์
ฉันประหยัดอย่เู ปน็ นิจคดิ ตระหนัก
ฉันส้งู านไม่ทอ้ เหนื่อยก็พัก
ม่ันคงหลักสัมมาอาชพี ตน
ฉนั ใฝเ่ รยี นใฝ่รู้ดูโลกกว้าง
ไมเ่ อาอย่างเร่ืองอาเพศไรเ้ หตุผล
ฉนั กตญั ญูร้บู ุญรู้คณุ คน
เหลีย่ มเล่หก์ ลหลอกกนั ฉนั ไมท่ �ำ
ฉนั ยึดมัน่ แม่บทหลกั กฎหมาย
ไม่คดิ ร้ายลี้ลดดึงกฎต่ำ�
หากผิดพลง้ั พลาดพลันฉนั รับกรรม
หวงั พบค�ำใหอ้ ภยั ไว้โทษทณั ฑ์

218 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

ความอดทนเสยี สละปฏบิ ตั ิ
ยดึ พระราชด�ำรัสปรัชญามนั่
หลักเศรษฐกิจพอเพียงเล้ียงชวี นั
พออยูพ่ อกินกนั ทุกวนั มา
ฉนั รักวฒั นธรรมประจ�ำชาติ
ศิลปแ์ ละศาสตรม์ ากมายหลายสาขา
งามอย่างไทยสร้างช่อื โลกลอื ชา
ฉนั ร้คู ่ารักษาไวใ้ หย้ ัง่ ยืน
เป็นประชาธปิ ไตยฉันใชส้ ิทธิ์
เมือ่ มกี จิ จะออกเสียงไม่เลย่ี งฝนื
ท�ำหนา้ ท่ีท่ีมุง่ หมายไม่คลายคนื
สิทธผ์ิ ู้อื่นฉนั กพ็ ร้อมจะน้อมรบั
ด้วยศกั ดิ์ศรคี วามเป็นคนบนถ่นิ น้ี
ไมต่ อ้ งมกี ารเทยี บเคยี งเรียงล�ำดบั
ยากจนหรอื รำ่� รวยดว้ ยสินทรัพย์
ทุกคนนับเร่มิ หนึ่งจึงเท่าเทียม
การววิ ฒั น์พัฒนาถน่ิ อาศยั
ฉันร่วมมือรว่ มใจให้เตม็ เปี่ยม
ตรงระเบยี บตามระบอบกรอบธรรมเนียม
ชมุ ชนฉนั อาจยอดเยี่ยมเทียมเมืองกรงุ

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 219

ฉันรบู้ ุญคุณถิน่ แผ่นดนิ เกิด
ฉันช่วยเชิดชาติโชตเิ รอื งโรจน์รุง่
ส่งิ เลวไลส่ ่ิงดีรับมาปรบั ปรุง
ฉนั ไม่ยุ่งเร่อื งยุแยงแบง่ แผ่นดนิ
คือความคดิ ฉันอยากเป็นเฉกเช่นน้นั
คือความฝันฉนั หวังท�ำท้ังสิ้น
หากความจรงิ สกั ซีกกระผกี รนิ้
ฉันคงยินดนี ักประจักษใ์ จ
เรามิอาจเลือกเกิดมาเลศิ หรู
แต่เลอื กอย่เู พ่ือท�ำกรรมดีได้
พลเมอื งยคุ ประชาธปิ ไตย
ตอบแทนคุณแผ่นดนิ ไทยไมย่ ากเลย

220 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ตามรอยพอ่ สานตอ่ งานแผน่ ดนิ

อนุวัฒน์ แก้วลอย

พอ่ ไม่เคยทิ้งหนา้ ท่ีหนีไปไหน
เพราะต้งั ใจจะสอู้ ยทู่ น่ี ่ี
สถานการณ์เป็นอย่ลู กู รู้ดี
บ้านแถบนีไ้ ม่ก่หี ลังถงึ ฝั่งเรา
แมห่ ย่ารา้ งย้ายหนีไปทใ่ี หม่
ความปลอดภัยเบอื้ งหนา้ ดกี วา่ เก่า
แม้ครอบครวั กไ็ มอ่ าจจะคาดเดา
ซอ่ นความเศร้าเอาไว้ในแววตา
ไมเ่ คยโกรธโทษใครในชวี ติ
หากมัวคิดน้อยใจก็ไร้คา่
เปน็ ลกู ครชู ายแดนใต้แผ่นฟา้
สืบศรัทธากล้าหาญผา่ นเร่อื งราว
ไปทีไ่ หนก็กลบั พร้อมกับพ่อ
ตกเย็นรอออดออ้ นให้ปอ้ นขา้ ว
น่ังชิงช้าร้องเพลงช้างชูหางยาว
ฟงั นิทานสขี าวในคราวนน้ั

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 221

บางคร้งั หลับคาอกเหมือนนกนอ้ ย
มีพ่อคอยอยใู่ กล้ไดป้ ลอบขวัญ
หวนค�ำนึงจงึ ยำ�้ ความสมั พันธ์
ฉายภาพอันส�ำคัญย่งิ เหนือส่งิ ใด
ท่วงท�ำนองของเพลงช้ากระจ่างชดั
คนื สงัดดาวศุกร์ดาวลูกไก่
นิทานท่ีเลา่ ค้างยังคาใจ
ทกุ อยา่ งยำ�้ จ�ำไดไ้ มเ่ ลือนราง
สิบกวา่ ปที ่เี หินห่างจากบางสง่ิ
แตก่ ลับยงิ่ ว่งิ ใกลใ้ นบางอยา่ ง
กาลอาจแกแ้ ผลอดีตให้ซดี จาง
พร้อมกบั สรา้ งปัจจบุ นั อันวังเวง
พอ่ ไม่เคยทิ้งหน้าทห่ี นไี ปไหน
สวมหัวใจอดทนเปน็ คนเกง่
พานักเรียนเขียนคดั หัดร้องเพลง
บา้ นเกดิ ของตัวเองไม่เกรงกลวั
ครชู ายแดนหยัดยนื พื้นท่ีเสยี่ ง
ไม่อาจเลย่ี งเป้าน่งิ ให้สิ่งชัว่
เปน็ ข่าวร้ายภายในของครอบครัว
เกนิ ต้งั ตวั มือปนื ไร้ใจปรานี
นั่งชงิ ช้าร้องเพลงช้างอยู่อยา่ งน้นั
ยังมุ่งม่นั เหมือนพอ่ ต่อหน้าที่
ครชู ายแดนคนใหม่ในวนั นี้
จะท�ำดตี ามรอยพ่อสบื ตอ่ ไป

222 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ในมมุ มองของหนู

กติ ติ อมั พรมหา

หนูมองโลกมองมมุ ตามมมุ มอง ขณะกาลไหลลอ่ งขยับเคล่ือน
ผา่ นร้อนหนาวร้าวรานผา่ นปีเดือน คอยยำ้� เตอื นตรึกตรองมองหนทาง
สังคมในมุมมองโลกของหน ู หยดั ยนื อยไู่ มแ่ บ่งแยกแมแ้ ตกต่าง
ประชาชนยึดระบอบตามกรอบวาง สขุ สรรค์สรา้ งดว้ ยรักสามคั คี
การเมืองในมุมมองโลกของหนู ตอ้ งเลอื กผโู้ ปร่งใสมาท�ำหน้าท่ี
สุจริตซอื่ สัตยช์ ดั วธิ ี เปน็ คนดีบรหิ ารงานแผน่ ดิน
อ�ำนาจในมมุ มองโลกของหนู เรอื่ งหดหจู ากอ�ำนาจต้องขาดสน้ิ
บรสิ ทุ ธิย์ ุตธิ รรมน�ำดวงจนิ ต ์ ทว่ั ท้องถ่นิ รักษค์ ุณคา่ อธปิ ไตย
สิทธใิ นมุมมองโลกของหน ู ต้งั แตเ่ ดก็ จนสูว่ ยั ผู้ใหญ่
เสมอภาคเท่าเทยี มทว่ั ทุกหวั ใจ และเป็นไปตามวิถีเสรชี น
หน้าทีใ่ นมุมมองโลกของหน ู ส�ำนึกรู้ประจกั ษ์ใจไมส่ ับสน
ทกุ สิทธิ์เสียงรักษาหนา้ ท่ตี น ไมป่ ลอ่ ยให้ใครปล้นเพอ่ื ชงิ ชยั
พลเมอื งในมุมมองโลกของหน ู เคารพชูรัฐธรรมนูญเป็นหลกั ใหญ่
มสี ่วนร่วมตามระบอบประชาธิปไตย เป็นก�ำลงั สรา้ งสรรค์ไทยก้าวไกลดี

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 223

ประชาธปิ ไตยในมุมมองโลกของหนู ประชาชนคือผทู้ �ำหน้าที่
อ�ำนาจในมือตนทกุ คนมี ตามสิทธเิ สรที ่ีส�ำคญั
โลกในมมุ มองโลกของหน ู ทกุ ชีวติ อาศยั อยรู่ ว่ มสขุ สนั ต์
ดอกไม้ไมผ่ ลบิ านในมา่ นควัน คนแบ่งปันน้ำ� ใจดว้ ยใจจรงิ
น่คี ือ...มุมมองโลกของหน ู ตา่ งจากโลกทเ่ี ป็นอย่แู ทบทุกสิง่
การแสวงหา ความรนุ แรง การแย่งชงิ นบั วนั ยิ่งปลกุ ไฟใหล้ ุกฮือ
หนูมองโลกมองมุมตามมมุ มอง คอ่ ยกลั่นกรองค�ำเขลาเยาว์เขียนสอ่ื
อนาคตประเทศไทยอยูใ่ นมอื หยดุ แยง่ ยอ้ื กนั เถดิ หนอ หนูขอร้อง
อนาคตประชาธปิ ไตยอย่ใู นมือ หยุดแยง่ ย้ือเถดิ หนอ หนขู อรอ้ ง

224 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

พลเมืองของความรกั

ขนำ�ดาว

เราจะมีขอ้ อา้ งอะไรอีก
หากแผน่ ดนิ ถกู ฉีกเป็นสว่ นสว่ น
ความเช่ือ ความหวงั ทง้ั กระบวน
ระวงั เป็นการใครค่ รวญเม่ือสายไป
เราจะมีข้ออา้ งอะไรเล่า
หากแผ่นดนิ ว่างเปล่าน่าหวนั่ ไหว
ถนนดึก ตึกร้าง ฝนุ่ ควา้ งไกว
บางซอกมมุ สะเทอื นใจไมอ่ ยากมอง
เราจะมีเหตผุ ลแบบใดหรือ
ประวตั ศิ าสตร์ในมือเราทั้งผอง
บอกวา่ โลกเหนือ่ ยหนักกบั ครรลอง
ความขัดแยง้ ความหยงิ่ ผยองของมนุษย์

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 225

เราจะมตี รรกะเช่นใดอวด
กบั ความหนาวรา้ วรวดจนเกนิ จุด
กบั ภาพผูอ้ พยพชวนซบทรุด
แบกหวั ใจช�ำรุดไปสุดฟ้า
เราจะมคี วามคดิ ชนิดไหน
อธิบายหวั ใจทขี่ มปร่า
อธบิ ายความรนั ทดหยดน้ำ� ตา
เม่อื บา้ นที่เคยอยมู่ าพงั ทลาย
อยา่ หาเลยขอ้ อ้าง
เพ่อื มาท�ำลายล้างชดุ ความหมาย
ของความรัก ความเกลียวกลมอันคมคาย
ของชวี ติ อันเรยี บงา่ ยและรื่นรมย์
เราจะมีเหตผุ ลอะไรกไ็ ด้
แตท่ กุ สง่ิ ต้องเปน็ ไปอย่างเหมาะสม
หลกี เล่ยี งความเกลียดกร้าวร้าวระทม
ใหค้ วามคิดมสี ายลมอนั ออ่ นโยน
เราตา่ งอยากเดนิ ไปข้างหนา้
ทอี่ ารยะนานาเขาอยโู่ นน่
ทเ่ี ราเป็นจุดอ่อนเราออ่ นโอน
แต่จุดแข็งเราตะโกนยังยนื ยัน

226 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

เป็นพลเมืองของความรกั
สมานสมคั รและคงมัน่
ยิ้มแยม้ เหน็ ตา่ ง อยา่ งเท่าทนั
และพร้อมจะกอดกันปอ้ งแผน่ ดิน
เหตุผล ตรรกะ และข้ออ้าง
หากเพื่อท�ำลายล้างทุกอย่างส้ิน
ไร้ประโยชน์ตั้งแต่แคไ่ ด้ยนิ
แต่ความรักจะพาบินไปดว้ ยกัน
จะมขี อ้ อ้างอะไรอกี
ตดิ ปีกปรารถนาไปคว้าฝัน
ด้วยปญั ญาที่คกู่ ับสตนิ ้ัน
พาประเทศผา่ นภยั อันตรายไป
และเดินไปขา้ งหนา้
ด้วยรักตระหนักวา่ ไม่มที ีไ่ หน
ทเี่ ราอยากอยูอ่ ย่างปลอดภัย
เทา่ กบั แผน่ ดนิ ไทย ของเราเอง

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 227

เมล็ดพนั ธ์ุพลเมือง

ภูวดล ภูภทั รโยธนิ

กะเทาะเปลือกโลกกเ็ ปดิ เกิดระบัด ชี้ยอดข้นึ ยืนหยดั ระบัดรา่ ง
สังเคราะห์แสงแต่งใบเคลอ่ื นไหวทาง จะสรรค์สรา้ ง ส่งิ ใหม่ ในเวลา
ผวิ โลกคละหนาวรอ้ นสะท้อนชวี ติ เสรสี ทิ ธ์ิสรรพศาสตรป์ รารถนา
แหวกมวลเมฆ เก่ยี วรงุ้ มุ่งศรทั ธา โบกใบกอดฟากฟา้ อารยธรรม
เหนบ็ หนาวเปลอื กก็หนาพาหอ่ หุ้ม ห่าฝนชุ่ม ตน้ ชืน่ ตน่ื ฝนฉ�ำ่
แดดแผดเผา ใบกางรม่ ต่างน�ำ ก่ายกา้ นกิ่งกาลกรรม รำ�่ ด�ำรง
ชัน้ เชงิ ฉตั ร ช่อช่วง เป็นดวงดอก ผลเผยออกแพรพ่ ันธ์ุ อันสบื สง่
เมลด็ โลกรูปลักษณห์ ลกั เผา่ พงศ ์ จะยิ่งยง บูรณาการ อันเปน็ ไป
สงู สิ ตา้ น ลมสะบดั ซัดหา่ ฝน ทอี่ ดทน คือพันธ์ุแท้ แพร่ผลใหญ่
แก่นแกนประสบการณย์ นื ตา้ นภัย ก้านก่ิงไหวแรงโยกโลกวันคนื
เตบิ โตตอ้ งแกร่งกลา้ ประดาโลก กาลเวลาย่วั โยก โบกเย้ายน่ื
ระบบระบอบชอบใช่ ใช้หยัดยืน ล�ำตน้ ตืน่ พร้อมตั้ง พลงั ตน
คือความเป็นวถิ ี แห่งชีวติ พันธกิจ ภาวะ ประสทิ ธผิ ล
พลเมอื งเมล็ดพันธท์ุ ุกชนั้ ชน ต่างชูตน้ กา้ วหน้า ประชาธปิ ไตย

228 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

เพาะบม่ อดุ มการณ์ อนั พนู เพ่ิม ส่งิ ส่งเสรมิ ศักดิศ์ รีท่ยี ง่ิ ใหญ่
ใช้ชวี ิตสิทธ์เิ สรที ่จี ิตใจ ดวงดอกใบไหวสะพร่งั ยงั เบ่งบาน
ศักยภาพดินดที ่ใี ต้ราก มหภาค ภาพลกั ษณ์ หลกั สืบสาน
ความคดิ คือปุย๋ ดที ี่หลกั การ ใหก้ ลา้ หาญ ทันสมยั ไปดว้ ยกนั
เปน็ อยู่ในความเปน็ เฉกเช่นน้ี จะรอ้ ยวันพันปี ทส่ี รา้ งสรรค์
แตกหนอ่ ตอ่ ยอดตลอดส�ำคญั คือต้นขวัญดนิ ฟา้ “ประชาธิปไตย”


ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 229

รุ่งอรุณ

จามรี ตันไพฑรู ยด์ ถิ ี

หนุ่มสาว มดี วงดาวมากมายในเวหา
รอคอยเธอออกไปเพื่อไขว่ควา้ จบั เอามาป้นั ใหม่ตามใจเธอ

โลกใบนี้ใหม่กว่าของตายาย มีจดุ หมายทไี่ กลกว่าผ่านมาเสมอ
กวา้ งกว่ากวา้ งหาใจเธอใหเ้ จอ ใจทอี่ าจพลาดเผลอไมร่ ูใ้ จ

สายใยรักถกั ทอของพ่อแม ่ คอื หนงึ่ ส่ิงจริงแท้ผ่านสมยั
แมร้ า่ งกายสลายกลางหนทางไกล เกยี รติยศจดจ�ำไว้นริ ันดร

ใช้ความรใู้ ชค้ �ำเปน็ อ�ำนาจ ดังเชน่ ปราชญส์ อ่ื สารผา่ นค�ำสอน
เปล่ียนแปลงความยากเขญ็ ให้เป็นพร ดินแล้งรอ้ นอุทิศตนเป็นต้นธาร

ใช้มอื ปลกู ดอกไมใ้ นใจมนุษย ์ สร้างรอยย้มิ เชอื่ มหยุดรอยรา้ วฉาน
ไลฝ่ นั รา้ ยหมอกควันของวนั วาน เงามืดมนอนธการใหพ้ ้นเมอื ง

230 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

บทเพลงผ้ยู ากไรใ้ นกรงขงั ซึ่งคงยังขบั ขานนานนบั เนือ่ ง
เสียงสะอ้นื ในนามความขดั เคือง บรรเลงเร่อื งคับแคน้ ของแผ่นดนิ

อาจเคยเห็นชินตามานานเน่ิน มากมายเกนิ อ่านนัยได้หมดสิน้
อาจเคยฟงั แตไ่ ม่เคยได้ยิน เสยี งแหบหายปลายลิน้ ผู้เปลง่ ค�ำ

ใช้หตู าหาส่งิ ซงึ่ สูญหาย ล้อมรอบรายริมทางที่เธอย่ำ�
ทกุ เส้นทางสร้างไทยให้เปน็ ธรรม ซบั สายน�้ำตาไหลในใจเรา

ใชช้ ีวติ เลือดเนอ้ื เพื่อตามหา เสน้ ขอบฟ้าขลิบทองของผ้เู ฒา่
ใหอ้ รณุ รุง่ เรอื งรองของวัยเยาว์ ฉายแสงเชา้ วนั ใหม่ในแผน่ ดนิ

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 231

เสน้ ทางผ่านแหง่ กาลเวลา

นารถ กิตตวิ รรณกร

ลว่ งกาลผ่านยุค ทุกขท์ อ้ นานป ี ผา่ นร้ายผา่ นดี ผา่ นรอ้ นผา่ นเยน็
ขา้ มธารน้ำ� ตา ฝ่าความทุกข์เข็ญ ไร้ตามองเห็น ไร้หไู ด้ยิน
ร�ำ่ รอ้ งโหยหา หัวใจหิวโหย เรีย่ วแรงรว่ งโรย สขุ ซาสญู สน้ิ
รอคอยมา้ ขาว ย่างก้าวเหยียบดิน ไมโ่ กงไม่กิน ไม่ลวงหลอกใคร
แหงนฟา้ มองดาว แสงดาวรบิ หร ่ี สทิ ธเิ สรี หลบอยู่หนไหน
ภาพพานแวน่ ฟา้ ประชาธปิ ไตย กระจา่ งกลางใจ คนท้งั แผ่นดิน
รอมอื รองรับ ประคับประคอง รอใจปรองดอง ผองไทยทัง้ ส้ิน
ดแู ลรกั ษา คงค่าอาจิณ มใิ ห้พังภนิ ท์ เหยยี บย่�ำท�ำลาย
ตะโกนกู่กอ้ ง ร�ำ่ ร้องเรยี กหา มุ่งมั่นเดนิ หนา้ สูจ่ ดุ มงุ่ หมาย
ทกั ทว้ งทวงสทิ ธิ์ ชวี ติ ทา้ ทาย เสยี่ งเป็นเส่ยี งตาย เรียกร้องสิทธิ์ตน
หันมองตรองคิด จติ ไตร่ตรองตรกึ รับรตู้ ้ืนลึก ฟังเหตฟุ งั ผล
สิทธิเสรี ทุกชีวติ คน ถงึ คราวเสาะคน้ หยิบยน่ื คืนไป
วางกฎตามกรอบ ระบอบเสรี แนวทางวถิ ี แหง่ ความเปน็ “ไทย”
อ�ำนาจปวงชน คงทนยง่ิ ใหญ่ ประชาธปิ ไตย ปฐู านนานมา
เสรชี วี ิต สิทธิเทียมทัน กมุ มอื ยดึ ม่นั ปกปกั รกั ษา
ไม่ล�้ำสิทธ์ใิ คร ไม่ติดอัตตา สงั คมกา้ วหนา้ ประเทศม่ันคง

232 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

รัฐไมร่ อนสิทธิ์ คดิ ส่งิ สร้างสรรค ์ วางหลกั ประกนั ตอ่ เตมิ เสรมิ สง่
ราษฎร์รู้ตระหนกั รกั ชาติย่ิงยง เข็มทศิ ชี้ตรง สู่ทางกว้างไกล
รรู้ บั ผดิ ชอบ รู้กอปรความด ี ดอกไม้เสรี คลกี่ ลบี ไสว
สะพานคร่ำ� คร่า ประชาธปิ ไตย ซอ่ มสรา้ งขนึ้ ใหม่ ในมอื มวลชน
ทอดยาวข้ามฟาก จากฝั่งถึงฝั่ง โดยแรงพลัง แห่งการเริม่ ต้น
ผ่านกาลเวลา ถึงคราสรา้ งคน หวงแหนสทิ ธติ์ น ไมข่ ายสทิ ธติ์ วั
หนง่ึ มือหนึง่ ใจ หนง่ึ ไทยชาติเชือ้ รว่ มล�ำลงเรอื กลางแสงสลัว
กมุ มือเก่ียวใจ ไมห่ วน่ั หวาดกลัว เรือไทยไม่รว่ั ช่วั กาลนิรันดร์

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 233

หอ้ งเรียนประชาธิปไตย

รศั มี โยธนิ

อยากให้โลกใบเก่าหมนุ ย้อนกลบั เริม่ ต้นนับรอยเทา้ ก้าวเดินใหม่
อยากใหค้ นื วันเปล่ียนเวยี นกลบั ไป สจู่ ุดเร่ิมท่ไี ร้ภัยชาตชิ น
ไม่อยากมีวนั น้นั เพ่อื วันน ้ี ปดิ วถิ ีทกุ ขท์ ับท่สี ับสน
ไมอ่ ยากอยอู่ ยา่ งไร้หวงั และกงั วล ก้าวไปบนเส้นทางอย่างเสรี
เมือ่ พลังล้านมือที่ถอื รับ ไมอ่ าจจบั ชาตวิ างอย่างถกู ท่ี
หวงั ฤทธ์ิแรงแหง่ รกั สามคั คี ชว่ ยล้างสรี อยด่างใหจ้ างลง
สรา้ งบทเรียนบทใหมข่ ึน้ ในชาติ สอนศิลป์ศาสตรเ์ สรที ี่สงู ส่ง
ปลกู ประชาธปิ ไตยใหม้ น่ั คง ไมเ่ ดนิ หลงผิดรอ่ งครรลองไทย
ประสบการณ์ผา่ นเวียนให้เรียนร ู้ เปดิ ประตูสูเ่ สรที ีย่ ่ิงใหญ่
บนเสน้ ทางประชาธปิ ไตย ตอ้ งเปดิ ใจทันยุคทกุ นยิ าม
ทุกฐานะช้นั ชนคนในชาต ิ มีบทบาทเพาะบม่ สงั คมสยาม
มเี สยี งและมีสิทธิ์คิดดีงาม มเี สรีทีจ่ ะถามหาความจรงิ
บนพ้นื ฐานการพูดคิดอสิ ระ ประชาธปิ ไตยจะไม่หยดุ นง่ิ
วางระบบใตร้ ะบอบมีกรอบอิง สรา้ งทกุ สงิ่ ถกู ตอ้ งครรลองธรรม

234 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

อิสระเสรแี หง่ ชวี ิต รักษาสทิ ธิอ์ ยา่ ให้ใครเหยยี บย่ำ�
ความทกุ ข์ทนบนวถิ ีท่ีเจบ็ ช้ำ� ยังฝงั จ�ำในหวั ใจไทยทุกคน
สทิ ธเ์ิ สรีมีในใจทกุ ดวง ควรห่วงหวงอย่าให้ใครมาปล้น
จุดชวาลวาวไสวในใจตน ยนื อยู่บนเสน้ ทางเพอื่ สรา้ งไทย
เปดิ ทางกา้ วยาวไกลส่โู ลกกว้าง เปดิ ความคิดจติ วางไม่หวนั่ ไหว
เปิดห้องเรียนประชาธปิ ไตย สรา้ งบทเรียนบทใหมใ่ นใจคน

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 235

“สบื สาน สรา้ งสรรค์ วรรณกรรมการเมอื ง”