The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า ประจำปี 2559

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by E-BOOK MCUKK, 2021-03-17 23:53:44

สงบงงในดงงู

วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า ประจำปี 2559

“กบ็ อกแลว้ ไงวา่ ขา้ เปน็ ประตไู มไ่ ด”้ นายประตแู ยง้ ดว้ ยสายตาละหอ้ ย
“ไอ้ด�ำมึงไปเป็นแทนมันหน่อย” หัวหน้าทีมก�ำมะลอส่ังการ คน
รบั ค�ำสัง่ เดินไปประจ�ำต�ำแหน่งด้วยสีหนา้ บอกอาการเบือ่ หนา่ ย
“ถอดเส้ือๆ เรว็ จะได้เล่นตอ่ ” ฝา่ ยที่มีแตม้ ต่อทักท้วง
ทีมที่เสียประตูพากันถอดเสื้อยืดเก่ามอมออกจากร่างอย่างไม่สบ
อารมณ์ แตล่ ะคนเผยผิวกายด�ำกร้าน ซง่ึ ยามน้ีถูกเคลือบไวด้ ว้ ยหยาดเหงอื่ เป็น
มนั เลอื่ ม บางคนโยนเสอ้ื ทถี่ อดแลว้ ไปกองไวข้ า้ งสนาม ขณะทบ่ี างคนเอามาคลมุ
ไว้เหนือศีรษะ แม้ทีมท่ีพลาดท่าจะถูกถอดเสื้ออย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็ไม่มีใคร
โตแ้ ยง้ ตอ่ รอง เพราะตระหนกั ดวี า่ มนั เปน็ กตกิ าทรี่ ว่ มก�ำหนดขนึ้ มาด้วยกัน
แลว้ เกมก็ด�ำเนนิ ตอ่ ไป ผลดั กนั รุกผลัดกันรบั ผลัดกันยิงประตู กระท่ัง
ดวงแดดสสี ม้ สกุ คอ่ ยๆ หลบไปหลงั ทวิ เขาน่ันแล้ว นกั ฟุตบอลท้งั สองทีมจงึ ชวน
กันออกจากสนาม เดินเกาะกลุ่มไปด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายเม่ือถึงปลายทาง
ของตวั เอง

-๒-

ใครจะเรยี กว่าเปน็ รา้ นขายของช�ำ ร้านโชห่วย หรอื รา้ นสะดวกซอ้ื กแ็ ล้วแต่
ถนดั แต่ร้านคา้ ของครเู สงีย่ มกม็ ีทุกอยา่ งทีค่ นในหมู่บา้ นต้องการ ตง้ั แตเ่ ครอ่ื ง
อุปโภคบริโภคประจ�ำวัน ไปจนถึงปุ๋ยและยาฆ่าแมลง และแม้ว่าร้านจะไม่เปิด
บรกิ ารอยตู่ ลอดยส่ี บิ สชี่ ว่ั โมง แตห่ ากมลี กู คา้ มาเคาะเรยี กเมอ่ื ลว่ งสองทมุ่ ไปแลว้
ครูเสงี่ยมกย็ ังแง้มบานประตอู อกมา อาจจะมีบ่นงมึ ง�ำบ้างเล็กน้อย แตแ่ กกข็ าย
ของใหโ้ ดยไมอ่ ิดเอื้อน

ร้านครูเสง่ียมไม่ได้ขายสินค้าเพียงอย่างเดียว แต่ยังท�ำหน้าที่เป็น
คนกลาง รบั ซอื้ ผลผลติ ทางการเกษตรทกุ ชนดิ ของชาวบา้ น แลว้ น�ำไปขายตอ่ ใน

50 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

ตัวอ�ำเภอ เรื่องนี้ครูเสง่ียมเที่ยวพูดกับใครต่อใครอย่างเต็มปากว่า แกก�ำลังให้
บริการช่วยเหลอื ชาวบ้าน แตก่ ับกรณเี ดียวกนั น้หี ลายคนกลบั พดู วา่ ครเู สง่ียม
เป็นเสมือนเสือนอนกิน เพราะแกรับซ้ือของจากชาวบ้านโดยให้ราคาตำ�่ ติดดิน
เพือ่ จะน�ำไปขายตอ่ ได้แพงขึน้ หลายเทา่ ทวคี ณู

อย่างไรก็ตามชาวหมู่บ้านส่วนใหญ่ล้วนต้องพ่ึงพาร้านค้าครูเสง่ียม
มีเพียงบางคนเท่านั้นหรอก ท่ีคิดว่าเสียค่าน้�ำมันดีกว่าเสียค่าโง่ให้ครูเสงี่ยม
เขาจงึ ยอมขับคลานมอเตอรไ์ ซคบ์ โุ รทัง่ เขา้ ไปในอ�ำเภอด้วยตวั เอง

รา้ นคา้ นเ้ี ดมิ ทเี มยี ครเู สงยี่ มเปน็ คนดแู ลอยเู่ พยี งล�ำพงั โดยซอ้ื สนิ คา้ มา
ขายแต่เพียงอย่างเดียว กระทงั่ ครเู สงีย่ มเกษยี ณอายรุ าชการออกมา แกจึงเข้า
รับหน้าท่ีเป็นผู้บริหารร้านอย่างจริงจัง แล้วขยายกิจการรับซ้ือผลผลิตจาก
ชาวบ้านด้วยอีกทางหน่ึง เพราะผูกขาดเป็นร้านค้าเพียงหนึ่งเดียวของหมู่บ้าน
ตลอดหลายปที ่ีผ่านมากจิ การของครเู สง่ียมจงึ เจริญรุ่งเรอื งขนึ้ เปน็ ล�ำดบั

ครเู สงยี่ มขบั รถยนตก์ ระบะเขา้ ไปในตวั อ�ำเภอเกอื บทกุ วนั นอกจากจะ
ไปซื้อขายสินค้าตามปรกติแล้ว แกยังถือโอกาสแวะเยี่ยมเยียนลูกชายคนเดียว
ซึ่งตอนนี้ไปมีครอบครัวอยู่ในตัวอ�ำเภอ ระยะทางไปกลับสี่สิบกว่ากิโลเมตร
ไม่ไกลเกนิ ไป

ช่วงปิดเทอมเช่นนี้ ขากลับจากตลาดครูเสง่ียมมักจะแวะรับเจ้านาย
หลานชายคนโปรดวัยเก้าขวบของแกกลับมาด้วย ครูเสงี่ยมกับเมียเคยเลี้ยง
เจ้านายมาด้วยกันตั้งแต่อายุได้สองเดือน เพราะพ่อกับแม่ของมันต้องท�ำงาน
จนถึงสามขวบพวกเขาจึงมารับกลับไป เพ่ือฝากเล้ียงไว้ท่ีศูนย์เด็กเล็กในตัว
อ�ำเภอ แต่ถงึ วนั ปิดเทอมทีไรเจ้านายก็รบเรา้ ขอมาอยกู่ บั ปยู่ ่าทุกครั้ง เพราะอยู่
ที่น่เี จ้านายได้รับการเอาใจจากปู่ยา่ จึงมีโอกาสท�ำตัวเป็นเจ้านายสมดังชอื่

วนั นค้ี รเู สงยี่ มน�ำรถกลบั มาถงึ หนา้ รา้ นเมอ่ื เกอื บเทยี่ ง เจา้ นายกระโดด
ลงจากเบาะหน้ารถ แบกเป้สัมภาระเขา้ ไปเก็บไวใ้ นหอ้ งนอน แลว้ กลบั ออกมา

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 51

เปิดตู้แช่ หยิบเอาน้�ำอัดลมขวดสีด�ำที่มีเม็ดน้�ำเกาะพราว ไปน่ังดูดดื่มอย่าง
กระหาย รอจนครเู สงยี่ มกบั เมยี ชว่ ยกนั ขนสนิ คา้ ลงจากทา้ ยกระบะหมดแลว้ รถ
จกั รยานคนั ใหมเ่ อยี่ มจงึ ถกู ยกลงมา เจา้ นายตรงเขา้ ไปขน้ึ ครอ่ ม แลว้ ปน่ั ออกไป
จากหน้าร้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งค�ำทัดทานของผู้เป็นย่าว่าแดดยังแรงให้กระจาย
แผว่ อยู่เบือ้ งหลัง

เดก็ ในหมบู่ า้ นหลายคนคนุ้ เคยกบั เจา้ นายเปน็ อยา่ งดี เพราะโตมาดว้ ย
กนั ท้ังยงั มโี อกาสเจอกันอย่ทู กุ ช่วงปดิ เทอม เจา้ นายจึงปนั่ จกั รยานเทยี่ วไปได้
ทุกพ้ืนท่ีของหมู่บ้าน ตอนที่พาหนะสองล้อตระเวนไปถึงสนามฟุตบอลหน้า
โรงเรยี นนัน้ เป็นเวลาบ่ายคลอ้ ยแล้ว บรรดานักฟตุ บอลก�ำลังรวมกลุ่มกันอย่ใู ต้
ร่มฉ�ำฉาเชน่ ทุกวนั

“เลน่ อะไรกันอยู่เหรอ” เจา้ นายส่งเสียงทักเขา้ ไปในกลุ่ม
“อา้ วนาย...เตะฟตุ บอลดว้ ยกนั ไหมเลา่ ” บางคนตอบรบั และชวนเชญิ
อย่างสนิทสนม แทนค�ำตอบเจ้านายเดินจงู จกั รยานเข้าไปในสนามอย่างชา้ ๆ
เร่ิมต้นด้วยการยืนล้อมวงเพ่ือแบ่งข้างเหมือนวันก่อนๆ เจ้านายลงไป
ยนื ปะปนอยทู่ า่ มกลางนกั ฟตุ บอลทง้ั สองทมี แตด่ ว้ ยผวิ พรรณซง่ึ ผอ่ งนวลสะอาด
สะอา้ นและเสอ้ื ผา้ ทส่ี วมใสก่ ใ็ หมเ่ อยี่ ม ผดิ ไปจากเดก็ ในหมบู่ า้ นคนอน่ื ๆ เจา้ นาย
จงึ แลดโู ดดเดน่ กว่าใครในสนาม บรรดาเพือ่ นๆ ทรี่ ายล้อมอยู่ มที ั้งคนท่ีค้นุ หน้า
และคนทไ่ี มร่ จู้ ักกันเลย พดู ใหช้ ัดกค็ อื เจ้านายจดจ�ำไม่ได้ด้วยซ�้ำวา่ ใครบา้ งทีอ่ ยู่
ฝา่ ยเดียวกัน
เกมเปดิ ฉากดว้ ยการทล่ี กู ฟตุ บอลถกู สง่ จากคนหนงึ่ ไปยงั อกี คน พรอ้ ม
กบั เสยี งย�้ำกติกา...
“ลกู แรกถอดเส้ือ!”
เจ้านายวิ่งไล่ตามและเข้าสกัดก้ันตามจังหวะ ไม่นานนักร่างกายก็ถูก
ชโลมไปดว้ ยเหง่อื แล้วจู่ๆ ลูกฟุตบอลก็แหวกอากาศมาตกลงตรงหนา้ ห่างออก

52 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

ไปไมถ่ งึ หา้ กา้ ว เจา้ นายจำ้� ฝเี ทา้ เขา้ ไปหาสดุ ก�ำลงั เดก็ ชายสกดั ลกู เอาไวไ้ ด้ กอ่ น
ทม่ี นั จะกระดอนออกไปนอกสนาม แลว้ ล�ำเลยี งขน้ึ ไปขา้ งหนา้ เรง่ เรว็ หมดุ หมาย
อยรู่ ะหวา่ งเสาประตทู งั้ สองขา้ งทเ่ี หน็ อยไู่ มไ่ กลนกั แตก่ อ่ นจะไปถงึ จดุ ทต่ี อ้ งการ
เจา้ นายพลันเหลอื บไปเห็นเสอ้ื ยดื ลายพร้อยตัวหนึง่ ยืนอยใู่ นต�ำแหนง่ ท่ีเหมาะ
เจาะส�ำหรบั การสับเทา้ ยิงประตู และก�ำลงั วา่ งโล่งไมม่ ีใครประกบสักคนเดียว

เรว็ กวา่ ความคดิ เจา้ นายบรรจงสง่ ลกู ใสพ่ านออกไปให้ ฟตุ บอลพงุ่ ออก
ไปตามแรงอย่างแม่นย�ำ แล้วค�ำถามหนึ่งก็ผุดวาบขึ้นในใจ เจ้าหมอนั่นอยู่ทีม
เดียวกบั เราหรือเปลา่ หนอ...

ยังไม่ทันจะตอบค�ำถามของตัวเอง เสียงโวยวายจากเพื่อนร่วมทีมก็
ดงั ลนั่ ขน้ึ เมอ่ื ลกู ฟตุ บอลถกู เตะสวนออกมาจากเจา้ เสอ้ื ลายนนั้ เตม็ แรง ลอยขา้ ม
หัวทกุ คนไปตกอย่หู น้าประตฝู ั่งของเจ้านาย และโชคร้ายทีม่ ีนักเตะทมี ตรงข้าม
ยนื เหนอ่ื ยหอบตกคา้ งอยคู่ นหนง่ึ แคเ่ อยี้ วตวั กลบั เจา้ คนนนั้ กส็ ง่ ลกู ฟตุ บอลผา่ น
เขา้ ไปในชอ่ งประตอู ยา่ งงา่ ยดาย ผรู้ กั ษาประตไู ดแ้ ตย่ นื มองตามอยา่ งไมร่ จู้ ะท�ำ
อย่างไร มีเสียงร้องด้วยความเสียดายดังระงม และท่ามกลางเสียงน้ัน บางคน
หล่นค�ำต�ำหนวิ ่าเป็นเพราะความผิดพลาดของเจ้านายโดยแท้

เจ้านายถอดเส้ือออกตามกติกาที่ถูกก�ำหนดเอาไว้ เขารู้สึกว่าแดด
วนั นชี้ า่ งรอ้ นแรงกวา่ ทกุ วนั และโดยเฉพาะบนใบหนา้ ใหร้ สู้ กึ แสบรอ้ นมากกวา่
สว่ นอน่ื

เกมเลกิ ราลงเมอื่ เยน็ ยำ่� ทกุ คนจบั กลมุ่ กนั ออกจากสนาม หยอกลอ้ เลน่
กันดงั กอ้ งไปตามทาง โยนผลแพ้ชนะท้ิงไวข้ า้ งหลงั อยา่ งไม่ใส่ใจ มเี พยี งเจ้านาย
เท่าน้ันทกี่ อบเก็บเอาความขุน่ มัวใส่ตะกรา้ หนา้ รถกลับบ้านไปดว้ ย

แม้จะพ้นจากสนามมาไกลโขแล้ว แต่เสียงต�ำหนิของเพื่อนร่วมทีม
บางคน ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเด็กชาย

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 53

-๓-

“ป.ู่ ..รา้ นปมู่ เี สอื้ กฬี าขายรปึ ลา่ ว” เจา้ นายเลยี บเคยี งถามเสยี งออู้ ี้ ในปากเตม็
อยดู่ ้วยขนมกรบุ กรอบทีห่ ยิบมาจากชั้นวางขาย

“รา้ นขา้ ไมใ่ ชร่ า้ นขายเสื้อผา้ นะโวย้ ” ครเู สงีย่ มเย้าตอบ ขณะกม้ หนา้
งว่ นอยู่กบั การจัดสนิ ค้า

“อา้ ว...ไหนบอกว่าร้านปู่มีทุกอย่างไง” หลานชายตอ่ ปาก
“เออ...มที ุกอยา่ งน่นั แหละ เว้นแตเ่ สือ้ กีฬา ว่าแต่จะถามท�ำไมละ่ ครบั
ทนั่ เจา้ นาย”
“จะเอาไปใส่เล่นฟุตบอล ถอดเส้ือมันร้อนน่ะปู่” เจ้านายขยับเข้ามา
ใกล้ เมอ่ื เหน็ ผเู้ ป็นปแู่ สดงท่าทีสนใจ
“แล้วจะถอดท�ำไม ใส่เส้ืออะไรไปถ้าถอดออกมันก็ร้อนท้ังนั้นล่ะ”
ครเู สงีย่ มหนั มองหลานอยา่ งสงสยั
“ก็จะได้แยกออกไงปู่ว่าใครอยู่ทีมไหน เลยต้องถอดเส้ือทีมนึง”
เจ้านายเฉลยกตกิ าให้ปู่ฟงั
“เออ...เข้าใจละ่ แกกเ็ ลยจะเอาเสือ้ ไปขายใชม่ ั้ย หัวการคา้ สมกับเปน็
หลานปู่นะแก” ครูเสงี่ยมยม้ิ ชอบใจ
“พวกนน้ั ไมม่ เี งนิ ซ้อื หรอกปู่ แบบวา่ จะให้ปเู่ ป็นสปอนเซอร์นะ่ จะได้
โฆษณารา้ นด้วยไง” เดก็ ชายบบี นวดทแี่ ขนเบาๆ อยา่ งประจบประแจง
“แหม...แผนสูงนะเอ็ง ร้านปู่น่ะไม่ต้องโฆษณาหรอก” ครูเสงี่ยม
แสรง้ ตีหน้าดุ พลางพดู “ไมม่ หี รอกเสอ้ื กีฬาน่ะ มแี ตเ่ ส้ือยดื ทบ่ี รษิ ทั ปยุ๋ มนั ให้มา
แจกลกู คา้ กองอยใู่ นซอกน่ันนะ่ ไปหยิบเอาส”ิ
เจ้านายเข้าไปรื้อถุงเส้ือซึ่งมีย่ีห้อปุ๋ยเคมีประทับอยู่เต็มแผ่นหลังออก
มา เขาเลอื กหยิบเอาเส้ือยดื สีเขียวและสเี หลืองอย่างละเทา่ ๆ กนั ตามจ�ำนวน

54 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

เพือ่ นนักฟุตบอล แต่กย็ ังไมว่ ายหันไปถามผู้เปน็ ปู่อยา่ งเคลือบแคลง
“บรษิ ทั เขาให้มาแถมลกู คา้ ไม่ใช่เหรอปู่”
“เฮย้ ...ใครจะไปรู้ ปไู่ ม่แถมให้มันหรอก จะเอาไว้ขายเลน่ ๆ ตัวละสีห่ ้า

สิบบาท เอาไปเหอะอย่าสงสัยให้มากความ” ครูเสงี่ยมตัดบทแล้วเดินเล่ียงไป
จัดสินค้าตอ่ ท้ิงใหห้ ลานชายยนื มองกองเสอื้ ยืดตรงหนา้ อยา่ งพงึ ใจ

บ่ายวันนั้นเจ้านายปั่นจักรยานเข้าสู่สนามด้วยรอยยิ้มเบิกกว้าง หลัง
จากจอดสองลอ้ ไวใ้ ตร้ ม่ ไมใ้ หญแ่ ลว้ เขากห็ ว้ิ ถงุ เสอ้ื ยดื มาวางไวก้ ลางวง พลางคยุ
โอเ่ สียงดัง

“ยกเลิกกติกาลูกแรกถอดเส้ือกันได้แล้วล่ะพวกเรา ปู่เราให้เสื้อมาใส่
เล่นกนั ”

“เออ...ครเู สงยี่ มนก่ี ใ็ จดเี หมอื นกนั นะ เหน็ เขาวา่ แกขเี้ หนยี วจะตายไป”
ใครบางคนร�ำพงึ เบาๆ แต่กด็ งั พอที่จะเขา้ หูเจา้ นาย

“พูดมากเดี๋ยวเอาเส้ือกลับซะเลยพวกแกนี่...” เด็กชายออกอาการ
ไมพ่ อใจ

“ไปๆ แบง่ ขา้ งดกี วา่ เถยี งกนั อยไู่ ด”้ คนตวั โตในกลมุ่ หา้ มทพั แลว้ ออก
เดินน�ำไปในสนาม

ดเู หมอื นเกมฟตุ บอลวนั นจี้ ะสนกุ กวา่ ทกุ วนั เสอ้ื ทมี ใหมห่ มาดทท่ี กุ คน
สวมใสเ่ สมอื นมแี รงขบั ใหว้ งิ่ กนั อยา่ งไมร่ จู้ กั เหนด็ เหนอ่ื ย นกั ฟตุ บอลตา่ งคนตา่ ง
โลดแล่นไปด้วยจินตนาการส่วนตัว บางคนมองเห็นตัวเองเป็นนักเตะในสังกัด
สโมสรใหญ่ ขณะท่บี างคนวาดฝันไปไกลถงึ ทมี ชาติไทย

และประตสู ดุ ทา้ ยกล็ อดผา่ นมอื นายทวารเขา้ ไป เมอื่ แสงตะวนั หรบุ ลง
หลังยอดไม้นัน่ แลว้ เหล่านกั เตะตา่ งพากนั ชักแถวออกจากสนาม หลายคนถอด
เสอ้ื ข้นึ พาดบา่ เปดิ โอกาสให้สายลมออ่ นโชยพัดไล่เหง่อื ออกจากร่าง แวว่ เสียง
หวั เราะรว่ นเมื่อหยอกลอ้ กันถงึ การเล่นท่เี พิง่ จบลง

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 55

เจา้ นายแยกตวั ออกจากกลมุ่ เพอื่ น ปน่ั จกั รยานระเรอ่ื ยกลบั บา้ นเพยี ง
ล�ำพัง สายลมเย็นไล้ลูบใบหน้าให้รู้สึกผ่อนคลาย วันน้ีเป็นอีกวันท่ีการเล่น
ฟุตบอลน่าจะสนุกสนาน แต่เพราะเพ่ือนร่วมทีมล้วนเล่นกันสะเปะสะปะ
ไรแ้ บบแผน แตล่ ะคนมที กั ษะการเลน่ ทอี่ อ่ นดอ้ ย ทมี สเี ขยี วทเี่ ขาสงั กดั จงึ ตกเปน็
ฝา่ ยพา่ ยแพอ้ ยา่ งหมดรปู ซ้�ำยงั ดงึ เอาความหงดุ หงดิ ใหเ้ ขา้ มาคา้ งคาอยใู่ นจติ ใจ
ของเด็กชายอยา่ งไม่อาจสลดั ทิ้ง

เอาไวว้ นั พรงุ่ นเ้ี ถอะ มนั จะตอ้ งมกี ารเปลยี่ นแปลงอะไรกนั บา้ ง เขาบอก
ตัวเองอย่างนัน้ ...

-๔-

ท่ามกลางสนามหญ้าแห้งสีน้�ำตาลซีดจาง วันน้ีกลับปรากฏสีเหลืองสีเขียว
สดใสเคล่อื นไหวอยูไ่ ปมาอย่างทา้ ทายแสงแดดจา้ เดก็ หลายคนมารวมตวั กนั ท่ี
จุดนดั หมายเร็วกว่าปรกติ และไมอ่ าจน่ังรออยูใ่ ตร้ ม่ ฉ�ำฉาไดเ้ หมอื นเดมิ อาการ
เหอ่ เสอื้ ใหมผ่ ลกั ใหพ้ วกเขาออกไปลอ้ มวงเลน่ ลงิ ชงิ บอลกนั อยา่ งไมห่ วน่ั กระไอ
ร้อนท่ีแผดสาด

เจา้ นายปั่นจักรยานมาถึงสนามพักใหญแ่ ลว้ แต่ก็ไมไ่ ดอ้ อกไปเล่นกับ
คนอนื่ ๆ แมจ้ ะมเี สยี งเรยี กชวนหลายครัง้ เขาเพยี งนง่ั มองกลุ่มเพื่อนเหมือนรอ
คอยอะไรบางอยา่ ง คร้นั ทุกคนมากันพร้อมหน้า เด็กชายจงึ เอ่ยขึ้น

“เราว่าทมี ที่แบง่ กนั เม่ือวานมนั ไม่คอ่ ยสสู ีนะ แบ่งใหม่ดกี ว่า”
“เอาสิ...ยังไงก็ได้ เร็วพวกเรามาโยนบอลแบ่งขา้ งกันใหม่” สมาชิกใน
กลมุ่ ตอบรบั อย่างไม่เหน็ เป็นเร่อื งส�ำคัญ พลางขยับเข้าลอ้ มวง
“ไม่ต้องโยนบอลหรอก เดี๋ยวเราเลือกเอง!” น�้ำเสียงของเจ้านาย
เดด็ ขาดคลา้ ยออกค�ำสงั่ หลายคนสะดดุ ใจทก่ี ตกิ าเดมิ ถกู เปลยี่ นแปลง และขยบั
ปากประหนง่ึ จะเอ่ยถาม แตก่ รุน่ กลิ่นของเสอื้ ใหม่ท่ีก�ำลังโชยเข้าจมูก ไดย้ ืน่ มือ

56 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

ออกมาปดิ ริมฝปี ากแหง้ เกรียมเหล่านน้ั เอาไว้จนแนน่ สนทิ
จากทไี่ ดร้ ่วมเล่นกันมา เจ้านายพอจะดูออกว่าคนไหนมชี น้ั เชงิ ฝเี ทา้ ดี

และโดยไมต่ อ้ งถามความเหน็ จากใคร เขาชนี้ ว้ิ เลอื กเอาสมาชกิ คนทตี่ อ้ งการเขา้
มารว่ มทมี ของตวั เอง สว่ นคนทเี่ หลอื เลอื กกถ็ กู ผลกั ใหไ้ ปรวมกนั เปน็ ทมี ตรงขา้ ม
หลงั จากสลบั สเี ส้ือกันเป็นทเ่ี รียบร้อยแล้ว นกั ฟตุ บอลต่างกก็ รูกันลงสนาม

พลบคำ่� วนั น้นั เจ้านายเดนิ จูงจักรยานกลับบา้ นพร้อมกลุ่มเพอื่ น เขา
รู้สึกสนุกกับเกมมากกว่าวันก่อนๆ เพราะทีมที่เขาเลือกมีชัยเหนือคู่แข่งอย่าง
ชนิดหมดทางสู้ ส่วนเด็กคนอ่ืนๆ ก็ยังกระเซ้าเย้าแหย่กันอย่างสนุกสนาน ส่ง
เสยี งหวั เราะดงั กอ้ งไปตลอดเสน้ ทางเชน่ ทกุ วนั แตด่ เู หมอื นเสยี งของเจา้ นายจะ
ดังกว่าทกุ คน และยังคงดงั อยู่อย่างนน้ั ต่อมาอกี หลายวัน

กระท่ังถึงวันที่กล่ินของเสื้อใหม่จืดจางลง อีกท้ังชัยชนะไม่ใช่เรื่องที่
น่าต่ืนเต้นอีกต่อไปแล้ว น่ันล่ะท่ีเจ้านายได้เร่ิมรู้สึกว่าในระยะหลังเพ่ือนๆ เริ่ม
มองไม่เห็นตัวตนของเขาเสียแล้ว เพราะการเล่นในแต่ละวันเจ้านายไม่มีส่วน
ส�ำคญั ในเกมเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นนักเตะสองคนซ่ึงเขาเลือกเขา้ มารว่ มทมี นน่ั
ต่างหาก ที่แสดงฝีเท้าจนเป็นดาวเด่น ส่องแสงเจิดจ้ากดทับรัศมีของเขาจน
หมน่ มวั

ถ้าว่ากันโดยชื่อช้ันแล้ว เจ้านายเป็นถึงนักฟุตบอลของทีมโรงเรียน
ประจ�ำอ�ำเภอ เขาเคยแสดงทกั ษะการเลน่ ทย่ี อดเยย่ี ม เมอ่ื ไดเ้ ลน่ อยใู่ นสนามซง่ึ
ปลู าดไวด้ ว้ ยพรมหญา้ เขยี วสด และราบเรยี บดงั สกั หลาด แตเ่ มอื่ ตอ้ งมาล�ำเลยี ง
ลกู อยูบ่ นลานดนิ แหง้ แขง็ มีตอหญ้าแหง้ และหลมุ บ่อเปน็ กบั ดกั อย่ทู ่วั ไป ฝเี ท้า
ของเจ้านายกไ็ มผ่ ิดไปจากเดก็ หัดเล่น

ผิดกับเจ้าสองคนน้ัน ซึ่งมีเพียงสองเท้าอันเปลือยเปล่า แต่ก็สามารถ
เลี้ยงลูกหลบหลีกอย่างพลิ้วไหว เหมือนไม่รู้สึกรู้สากับรอยตีนวัวและดงหนาม
ไมยราบท่ีดาษดื่นอยู่ในสนาม จนเพื่อนๆ ต่างออกปากชมเป็นเสียงเดียวกัน

ว่าการเล่นของสองพน่ี อ้ งไอห้ ลองกบั ไอเ้ หลมิ น้นั สุดยอดในบางกระเจยี ว

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 57

-๕-

“เบื่อข้าวไข่เจียวแล้วหรือยังไงเจ้านาย น่ังหน้าบูดเชียว” ครูเสง่ียมเอ่ยทัก
เมื่อสังเกตเห็นหลานชายนั่งเพ่งจานข้าวน่ิงนาน “รึว่าโดนพวกเด็กในหมู่บ้าน
แกลง้ มาอีก หอื ...”

“ปล่าว...ไม่มีใครแกล้งหรอกปู่ แค่เบ่ือพวกมันน่ะ” เด็กชายเงยหน้า
ระบายความ

“มีอะไรกันเหรอ” ป่หู ยงั่ ถามอยา่ งรู้เชงิ
“กพ็ วกนน้ั นะ่ เลน่ ฟตุ บอลไมเ่ หน็ จะไดเ้ รอื่ งกนั สกั คน แลว้ ยงั มาท�ำเปน็
ร้มู ากอกี ...” แลว้ เร่อื งราวในสนามกพ็ รงั่ พรูส่กู ารรบั ร้ขู องครเู สงย่ี ม
“มันก็พวกเด็กบ้านนอกท้ังน้ัน จะไปรู้เรื่องฟุตบอลอะไรกันเล่า” ครู
เสงีย่ มปลอบหวังเอาใจหลานชาย “อยา่ ไปเล่นกบั พวกมนั เลยร�ำคาญปล่าวๆ”
“มนั เจ็บใจนะสิปู่ อตุ สา่ ห์เอาเสื้อไปใหใ้ ส่ฟรีๆ ขนมกข็ นไปใหก้ ิน แต่
พวกมนั กลับไปชมคนอืน่ วา่ เลน่ เก่งอยา่ งนน้ั อยา่ งนี้” อารมณข์ องเด็กชายยังคง
คกุ รุน่ ข้าวในจานถูกเมนิ จนเยน็ ชดื
“ใครกนั ล่ะที่พวกมนั ชมว่าเก่งนักหนาน่ะ”
“ก็ไอห้ ลองกับไอเ้ หลิมไง ปรู่ ้จู กั มัย้ ”
“ปัทโธ่ นึกว่าใคร ลูกของไอ้ครอบครัวนักต่อสู้นั่นเอง ฮ่า...ฮ่า...”
ครูเสงีย่ มหวั เราะดว้ ยน�ำ้ เสียงเสยี ดเย้ย
“ใครเปน็ นกั ต่อสเู้ หรอป่”ู เจ้านายขยับเขา้ รอฟงั อยา่ งใคร่รู้
“กพ็ อ่ แมข่ องไอส้ องคนนน้ั แหละ เชอะ ชอบท�ำตวั เปน็ นกั ตอ่ สเู้ รยี กรอ้ ง
เพอ่ื สงั คม มกี ารชมุ นมุ ประทว้ งอะไรทไ่ี หนกไ็ ปรว่ มกบั เขาอยเู่ รอ่ื ยละ่ ทงั้ ทตี่ วั เอง
น่ะโง่ดักดาน อตุ สา่ ห์ไปรำ่� เรียนจนจบปรญิ ญา แต่กลับมาท�ำสวนท�ำไร่ ไม่รูจ้ ะ
เรียนให้เสียเงินท�ำไม” ครูเสง่ียมเล่า ก่อนตักข้าวใส่ปากเค้ียวอย่างเมามันใน
ค�ำพพิ ากษาของตัวเอง

58 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

“กลับมาอยใู่ นหมู่บ้านกส็ รา้ งปัญหาอยู่เรื่อย”
“เขามาประท้วงอะไรทนี่ อ่ี ีกเหรอป”ู่ เจา้ นายถามอยา่ งสนใจ
“ก็ไม่ถึงกับประท้วงหรอก แต่มันเท่ียวไปพูดกับชาวบ้านว่าร้านปู่น่ะ
ขายของแพง รบั ซอ้ื พชื ผลกก็ ดราคา มนั นะ่ ยอมขบั มอ’ไซคพ์ ว่ งขา้ งเขา้ ไปซอ้ื ขาย
เองในตวั อ�ำเภอ แล้วชาวบา้ นหลายคนกด็ ันไปเช่ือมันซะดว้ ยสิ น่ีก็ไดข้ ่าวว่าจะ
รวมกลมุ่ กนั ตงั้ สหกรณอ์ ะไรขน้ึ มาอกี เฮอ้ ...วนุ่ วายไมร่ จู้ บ” เจา้ นายนงิ่ ฟงั ในมอื
เขย่ี ช้อนเลน่ ไปมา
“เจ้านายไม่สังเกตเหรอว่า ไอ้สองคนพี่น้องน่ะมันไม่เคยมาซื้อของ
ท่ีร้านปู่เลย ก็เพราะพ่อแม่มันห้ามเอาไว้นะสิ” เจ้านายพยักหน้าหงึกหงัก
พรอ้ มกับประกายความคิดบางอย่างที่สวา่ งวาบขึ้นมาในหัว
บา่ ยวนั นน้ั เจา้ นายบงึ่ จกั รยานไปถงึ ขอบสนามกอ่ นใครอนื่ เรอ่ื งเลา่ ของ
ปู่ท�ำใหเ้ ขาค้นพบวธิ จี ดั การกบั สองนักเตะคนเกง่ นน่ั ให้พ้นไปจากเกม
และกอ่ นท่ีการแข่งขนั จะเริม่ ต้น เจา้ นายก็เอ่ยขนึ้
“เดยี๋ วนะอยา่ เพงิ่ เลน่ กนั เราขอถามอะไรนดิ นงึ ...” เขาเรม่ิ ตน้ ขนึ้ อยา่ ง
น้นั คลา้ ยเรยี กทกุ คนใหเ้ ขา้ มายนื ลอ้ มวงรอฟัง
“พวกเราชอบเสื้อท่ีใส่กันอยู่มั้ย” ทุกคนประสานเสียงตอบรับโดย
พร้อมเพรยี งกัน
“แลว้ ขนมทเี่ ราเอามาใหล้ ะ่ อรอ่ ยมย้ั ” บางคนพยกั หนา้ บางคนพมึ พ�ำ
วา่ อร่อย เจา้ นายยิ้มกอ่ นพดู ตอ่
“ทง้ั เสือ้ และขนมน่ะ...ปู่เราเปน็ คนใหม้ า ท่เี ขาเรยี กว่าเป็นสปอนเซอร์
ไงล่ะ และนักกีฬาอย่างพวกเราก็ต้องช่วยกันสนับสนุนสปอนเซอร์ของตัวเอง”
เขาเวน้ จังหวะเพือ่ ดูอาการของเพื่อนๆ ทกุ คนยงั คงยนื ฟงั อย่างสงบ
“เราจงึ ขอตั้งกติกาใหม่ นบั จากนไี้ ปคนท่ีมีสิทธ์ิเลน่ ฟุตบอลท่ีนี่ได้ จะ

ต้องเป็นลูกค้าของรา้ นครูเสงี่ยมเทา่ นัน้ !”

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 59

กติกาที่ถูกก�ำหนดขึ้นมาใหม่ไม่มีเง่ือนไขซับซ้อน บรรดานักเตะต่าง
เข้าใจ ทั้งยังไม่มีเสียงโต้แย้งคัดค้านเพราะเห็นว่าไม่มีอะไรเก่ียวข้องกับตัวเอง
เลยสักนดิ ทุกคนจงึ ชวนกนั กรูลงสนาม เวน้ แตส่ องพี่นอ้ งหลองกบั เหลิมทยี่ ังคง
ยนื นงิ่ อยอู่ ยา่ งลงั เล หลงั จากคดิ ทบทวนจนแจง้ แกใ่ จแลว้ วา่ ตวั เองตกเปน็ พวกที่
ไม่มีสิทธิ์ได้เล่นอีกต่อไป จึงชวนกันผละออกจากริมสนามมาอย่างเงียบเชียบ
โดยมีรอยเหยยี ดยม้ิ ของเจา้ นายลอยตามมาเบือ้ งหลงั

ตามจริงแล้วหากเพียงแต่เอ่ยบอกความประสงค์ก็คงไม่มีใครขัดใจ
เจ้านาย แต่ท�ำอย่างนนั้ มนั ออกจะทอ่ื มะลอื่ เกินไป ผดิ วสิ ัยของเด็กตลาดที่ตอ้ ง
มรี อยหยกั ในสมองมากกวา่ เดก็ บา้ นนอกพวกนี้ กฎขอ้ ใหมจ่ งึ ถกู สรา้ งขน้ึ มาเพอ่ื
รองรบั การใช้อ�ำนาจอยา่ งมีช้นั เชงิ และเมอื่ ทุกอย่างด�ำเนนิ ไปตามกตกิ า กย็ อ่ ม
ไม่มใี ครรูส้ ึกว่าตวั เองก�ำลงั ตกอยู่ในบญั ชา

เจ้านายรู้สกึ พึงใจต่อแผนการอันแยบยลของตัวเอง บา่ ยวันนนั้ จงึ เปน็
อกี วนั ท่ีเด็กชายรู้สึกสนกุ กับเกมอยา่ งทีส่ ุด...

-๖-

สายลมร้อนแล้งยังคงพัดผ่านสนามฟุตบอลหน้าโรงเรียนบ้านบางกระเจียว
หอบเอาละอองฝุ่นสเี ทาจางปลิวผ่านระลอกแลว้ ระลอกเลา่ ววั สองตัวยืนเคีย้ ว
หญา้ แหง้ อยใู่ นสนามอยา่ งเบอ่ื หนา่ ย ใตร้ ม่ ฉ�ำฉาใหญข่ อบสนาม เดก็ เลย้ี งววั สอง
คนกบั เพอ่ื นอกี สองรวมกลมุ่ หลบรอ้ นกนั อยตู่ รงนน้ั บางคนหยอ่ นกน้ ลงบนผวิ ดนิ
แห้งแข็ง ขณะท่ีบางคนเอนหลังราบกับพื้น นอนมองผืนฟ้าโปร่งใสไร้ปุยเมฆ
แปดเป้อื นเบือ้ งบน นกปากหา่ งฝูงหนง่ึ รอ่ นวนอยู่ลบิ ลิว่ มองเห็นเปน็ แผน่ สดี �ำ
ปลวิ ละลอ่ ง

“พักนเี้ ลน่ บอลไม่หนุกเลยว่ะ” เดก็ เลย้ี งวัวคนหนง่ึ เปรย

60 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

“เออ...ขา้ กร็ สู้ กึ เหมอื นกนั เบอ่ื ไอน้ ายดว้ ย ชอบสง่ั ใหเ้ ลน่ อยา่ งนนั้ อยา่ ง
น้”ี อกี คนตอบรับ

“ก็เจ้านายเขาเล่นเกง่ กวา่ พวกเรานีห่ ว่า” บางคนแยง้ และมีคนพยัก
หน้าเหน็ ด้วย

“แบบนก้ี เ็ หมอื นมนั เลน่ คนเดยี ว แลว้ ใหพ้ วกเราเปน็ ตวั ประกอบ” ฝา่ ย
เดก็ เล้ียงวัวโต้

“ถ้าไม่สง่ั พวกเราก็เล่นตามเกมเจ้านายเขาไมท่ นั หรอก”
“แตฟ่ ตุ บอลมนั ตอ้ งเลน่ เปน็ ทมี นะโวย้ ไอห้ ลองไอเ้ หลมิ เลน่ เกง่ กวา่ อกี
มนั ยงั ไม่เคยส่งั พวกเราเลย”
“โถ่เอ้ย ไอ้สองคนนั้นมันก็นักฟุตบอลบ้านนอกเหมือนพวกเราแหละ
เจา้ นายเขาเลน่ ทมี อ�ำเภอนะโวย้ พวกเอง็ จะเอามาเปรยี บกนั ไดย้ งั ไง” คนทนี่ อน
ลุกขึ้นนั่งเม่ือการถกเถียงเร่ิมร้อนแรง “แต่ที่แน่ๆ ไอ้คนเก่งของพวกเอ็งตอนนี้
ไม่มสี ิทธ์ิเลน่ ซะแลว้ ฮา่ ...ฮ่า...”
“เมอื่ กอ่ นไมม่ กี ตกิ าแบบน้ี พวกเราไดเ้ ลน่ กนั ทกุ คนหนกุ กวา่ ตง้ั เยอะ”
เดก็ เลย้ี งวัวร�ำพึง
“แต่ตอนนั้นพวกเอ็งไม่ได้ใส่เส้ือทีมสวยๆ ไม่มีขนมกินฟรีแบบนี้นะ
โวย้ ” ฝา่ ยสนบั สนนุ รกุ “พวกเอง็ พดู เหมอื นอยากใหไ้ อส้ องคนนนั้ ไดก้ ลบั มาเลน่
อีกใชม่ ั้ย”
“ขา้ กแ็ คอ่ ยากใหพ้ วกเราไดเ้ ลน่ กนั ทกุ คนเหมอื นเดมิ ” คนถกู ถามตอบ
อ้อมแอม้ ไมเ่ ต็มเสยี งนัก
“ดีล่ะ...ถ้าง้ันข้าจะไปบอกเจ้านายว่าพวกเอ็งไม่ยอมรับกติกาของเขา
ไมแ่ นน่ ะบางทพี วกเอง็ ทงั้ สองคนอาจจะไดไ้ ปเลน่ กบั ไอห้ ลองไอเ้ หลมิ สมใจอยาก
ฮ่า...ฮ่า” ฝ่ายสนับสนุนพูดพลางลุกขึ้นเดินออกไปจากสนาม เด็กเล้ียงวัวท้ัง
สองคนนัง่ มองตาม เพ่งสายตาฝ่าเปลวแดดเต้นระรกิ เห็นร่างของเพื่อนท้ังสอง

คอ่ ยๆ หา่ งออกไปจนลับตา

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 61

ตกบา่ ย เจา้ ของววั ยงั คงนง่ั ๆ นอนๆ กนั อยู่ท่ีเดิม ต่างปิดปากเงยี บจม
อยู่ในโลกของตวั เอง ในใจของทงั้ สองคนก�ำลังหว่ันไหว ถึงตอนนี้เพ่ือนทีแ่ สดง
ตัวเปน็ องครกั ษ์ของเจา้ นาย คงจะน�ำเรื่องทีพ่ ดู กนั ไปรายงาน แลว้ เย็นนี้อาจจะ
มกี ารตงั้ กตกิ าขน้ึ มาใหม่ หา้ มไมใ่ หเ้ ดก็ เลย้ี งววั เลน่ ฟตุ บอลในสนามนอี้ กี ตอ่ ไปก็
เปน็ ได้

เพื่อนๆ ก�ำลังทยอยมาถึง แต่เจ้านายและองครักษ์ทั้งสองยังไม่มา
หลายคนลงไปเลน่ ลงิ ชงิ บอลกนั อยใู่ นสนาม มบี างคนเขา้ ไปนง่ั จบั กลมุ่ พดู คยุ อยู่
กบั เด็กเลย้ี งววั

“พวกเอ็งยังไม่เปลี่ยนเส้อื กันอกี เหรอ ไม่เล่นรไึ ง” เพอ่ื นทักถาม
“ขา้ คงไม่ได้เลน่ อีกแล้วละ่ ”
แล้วเรื่องราวการถกเถียงท่ีเกิดข้ึนเมื่อตอนเท่ียง ก็กระจายเข้าสู่การ
รับรู้ของเพือ่ นทุกคน
อกี ไมน่ านตอ่ มา เจา้ นายกเ็ ขา้ มาถงึ สนามพรอ้ มกบั สองบรวิ าร วนั นเี้ ขา
ไม่เข้าไปรวมกลุ่มอยู่กับเพ่ือนๆ เพียงแต่ยืนอยู่บนถนนแล้วมองลงไปในสนาม
พลางเอ่ยอยา่ งเจาะจงไปทีเ่ ดก็ เลย้ี งววั ทัง้ สอง ดว้ ยน�้ำเสียงเขม้ แขง็
“พวกเอง็ สองคนไม่พอใจเหรอที่ไอห้ ลองกับไอเ้ หลิมไมไ่ ด้เล่น”
“ปละ...เปลา่ ไมใ่ ช่ยงั ง้นั ขา้ หมายถงึ ตอนทพ่ี วกเราเล่นด้วยกนั ทุกคน
มนั สนกุ ดหี รอก” คนหนึ่งเงยหนา้ ตอบ เหน็ รา่ งเจา้ ของค�ำถามยืนค�ำ้ เดน่ อยู่บน
ถนนสงู
“หมายความวา่ พวกเอง็ ไมย่ อมรบั วา่ สองคนนน้ั มนั ผดิ กตกิ า” เจา้ นาย
ยกแขนสองข้างขึ้นกอดอก กราดสายตามองเพ่ือนๆ ทุกคนท่ียืนรวมกันอยู่
เบื้องล่าง องครกั ษส์ องคนขยบั เขา้ มาประกบชดิ อยเู่ บือ้ งหลัง
“เปน็ นักกฬี ากต็ อ้ งเคารพกตกิ ากันหน่อยสิ” เจา้ นายยังพน่ ค�ำตอ่ ไป
“แต่กติกาท่ีว่านั่นเอ็งเป็นคนตั้งขึ้นมาเองนี่นา เมื่อก่อนใครก็เล่นได้”
ถึงตอนน้ีเริม่ มคี วามเหน็ ออกมาจากเดก็ คนอนื่ บ้างแล้ว

62 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

“กใ็ ชน่ ะสิ เราต้องเป็นคนตง้ั กติกา เพราะเสอ้ื กับขนมทพ่ี วกเอง็ กินกัน
อย่ทู ุกวันน่ะเป็นของเรา เราจะไม่ใหใ้ ครเล่นก็ได้”

“ใช.่ ..เสอ้ื กับขนมเปน็ ของเจ้านาย” องครักษ์คนแรกสอดเสริมข้ึนมา
“เจ้านายอยากจะไม่ให้ใครเล่นก็ได้” อีกคนส�ำทับ เจ้านายหันซ้าย
แลขวา ระบายยิ้มอยา่ งพอใจต่อการท�ำหนา้ ท่ีของเดก็ ทงั้ สอง
แล้วข้างสนามก็ระงมไปด้วยเสียงออกความเห็นของกลุ่มนักฟุตบอล
รนุ่ เยาว์ หลายคนหลากความคดิ ตา่ งคนตา่ งกจ็ ดจอ่ อยกู่ บั ภาพเพยี งเศษเสยี้ วท่ี
มองเห็นจากมุมเล็กๆ ของตัวเอง คนที่ติดใจในรสหอมหวานของประโยชน์ที่
ตัวเองได้ดูดด่ืม ก็อยากจะกุมกอดมันเอาไว้ต่อไป แต่บางคนกลับเห็นว่าความ
อรอ่ ยนนั้ เปน็ ของชวั่ คราว ซงึ่ มนั จะหมดไปพรอ้ มการลาจากของเจา้ นายเมอื่ หว้ ง
เปดิ เทอมมาถึง
การถกเถียงด�ำเนินต่อไปอกี พักใหญ่ เหลา่ เด็กๆ ยังไมอ่ าจตัดสินใจไป
ทางใดทางหนึ่ง ขณะน้ันคนตัวโตท่ีสุดในกลุ่ม ให้บังเอิญนึกไปถึงวิธีการซ่ึงครู
ประจ�ำช้ันเคยน�ำมาใชอ้ ย่เู สมอ เขาจึงเอ่ยขนึ้ เสยี งของเดก็ คนอ่นื ๆ จึงไดซ้ าลง
“ตกลงจะเอายังไงเนย่ี แบบนีค้ ่ำ� มดื เสียกอ่ นก็ไมไ่ ดเ้ ลน่ หรอก ข้าว่าใช้
วิธแี บบครูสมศรดี กี ว่า”
“ครสู มศรแี กมาเกยี่ วอะไรกบั ฟตุ บอลดว้ ยวะไอโ้ ต” บางคนถามขน้ึ ดว้ ย
สงสยั
“ครูสมศรีไม่เกี่ยวกับฟุตบอลหรอกโว้ย แต่ข้าหมายถึงเราน่าจะใช้วิธี
แบบประชาทบิ ไตเหมอื นแกตา่ งหากเลา่ ” คนตวั โตเฉลย แตเ่ พอ่ื นสว่ นใหญย่ งั คง
ยนื เกาหัวแกรกกรากอยา่ งงุนงง
“เอง็ พูดอะไรวะไมเ่ ห็นจะรเู้ รื่อง”
“ใครจะเลือกฝ่ายไหนก็ยกมือลงคะแนนกันยังไงเล่า จ�ำไม่ได้เหรอ
เหมือนตอนทเี่ ลือกหวั หนา้ ห้องนะ่ ”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 63

“ออ๋ ...รลู้ ะ่ ถา้ เอง็ บอกแบบนเี้ สยี แตท่ แี รกกส็ น้ิ เรอ่ื ง ไมเ่ หน็ ตอ้ งพดู อะไร
ประหลาดๆ เอาเลยสิจะไดเ้ ล่นกันซะท”ี มีเสียงสนบั สนุนเพ่อื จะได้ยตุ ปิ ัญหา

“แต่ตกลงกันก่อนนะ ผลออกมายังไงต้องยอมรับกันนะโว้ย จะมา
โวยวายกนั ทีหลงั ไม่ได้นา” เจา้ ของความคดิ ก�ำชบั

ทุกคนพยักหน้าเขา้ ใจ เจา้ นายยนื มองอยา่ งเงียบเชียบ มรี อยยม้ิ บางๆ
ระบายเนยี นอยใู่ นใบหน้า ดว้ ยมนั่ ใจวา่ เทา่ ที่ผ่านมา การลงทุนของตวั เองย่อม
มดั ใจเพอ่ื นๆ สว่ นใหญเ่ อาไวไ้ ด้

“เอา้ ใครว่าเลน่ ไดท้ กุ คนเหมอื นเม่อื ก่อนดีกวา่ ยกมือข้ึน” คนตวั โต
เรม่ิ พิธีกรรม

บางคนยกมอื ขึ้นสูงทว่ มหวั ราวกลวั วา่ คนอืน่ จะมองไม่เหน็ ขณะทอ่ี กี
หลายคนแนบแขนชิดล�ำตัวยืนนิ่งเหมือนหุ่น คนตัวโตเริ่มต้นนับท่ีตัวเองก่อน
แล้วนับต่อไปเรื่อยๆ พลางขานจ�ำนวนเสียงดังให้ทุกคนได้ยินกันชัดเจน เม่ือ
ผลการนับคะแนนเสร็จส้ิน ก็มีเสียงเฮฮาดังมาจากฝ่ายผู้ชนะ คนนับคะแนน
ตะโกนยืนยันอกี ครงั้

“ยกมือชนะสองคน!”
พลนั ฝา่ ยทช่ี นะคะแนนกพ็ รอ้ มใจกนั ถอดเสอ้ื ทมี ทส่ี วมอยอู่ อกจากรา่ ง
น�ำไปกองรวมกนั ไวข้ า้ งถงุ ขนมทเ่ี จา้ นายน�ำมาวางอยรู่ มิ ถนน แลว้ ควา้ ลกู ฟตุ บอล
ชวนกันวงิ่ ลงสนาม ฝ่ายที่พ่ายแพ้ยืนมองอยา่ งลงั เลอยู่ครู่หน่งึ กอ่ นจะตัดสินใจ
ถอดเส้ือออกอยา่ งอาวรณ์ แลว้ ว่ิงตามลงไปสมทบเปน็ กลุม่ เดียวกนั
สายแดดอ่อนแรงลงแล้วเมื่อเจ้านายเดินกลับไปที่รถจักรยานของ
ตวั เอง เขากม้ ลงควา้ กองเสอ้ื ยดื และถงุ ขนมขน้ึ มายดั ใสไ่ วใ้ นตะกรา้ หนา้ รถ แลว้
ป่ันออกไปจากสนามอย่างเงียบเชยี บ
บริวารสองคนมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างหารือ พวกเขาจำ้� เท้าตามรถ
จักรยานไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เมื่อเห็นว่าเจ้านายไม่รอแน่แล้ว จึงพากันหันหลัง

64 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟ้า

กลบั วิง่ ตามกันมา พลางถอดเส้ือโยนท้ิงไว้ข้างสนาม แล้วเขา้ ไปรวมกลมุ่ อยกู่ บั
เพอ่ื นๆ อย่างแนบเนียน

เจ้านายป่ันจักรยานออกไปจนพ้นประตโู รงเรยี น เขาเหลียวมองไปยัง
แผน่ ไมเ้ ก่าคร่ำ� และมีรอยแตกเป็นรอ่ งรว้ิ ซ่ึงถูกตอกตรงึ ไว้ขา้ งประตู บนแผน่ ไม้
ปรากฏตัวอักษรช่ือโรงเรียนถูกสลักฝังไว้ในเนื้อไม้ สีท่ีฉาบทาร่อนหลุดจนดูไม่
ออกวา่ เป็นสใี ด

ยามน้ันสายลมพเนจรพัดผ่านมาวูบหนึ่ง หอบเอาเศษฝุ่นจากสนาม
ฟตุ บอลปลวิ มาปะทะใบหนา้ เจา้ นายหลบั ตาลงดว้ ยสญั ชาตญาณ แตก่ ย็ งั ไมว่ าย
มลี ะอองผงเล็ดลอดเขา้ ไปแฝงฝังจนรสู้ ึกระคายเคอื ง

ขณะหลับตา เสียงของเพือ่ นๆ ในสนามยงั คงลอ่ งลมมาให้ไดย้ ินอย่าง
ชัดเจน

“กตกิ าเดมิ นะโว้ย ลกู แรกถอดเสอ้ื ”
“เฮย้ ...กถ็ อดอยแู่ ล้วนีไ่ ง!”
“เออวะ่ ...ขา้ ลืมไป”
พลนั เสยี งหัวเราะก็ดังร่วนขน้ึ ท้ังสนาม...

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 65



การเคลอ่ื นที่
ของกระดูกผี

อธวิ ัฒน์ พงษส์ รุ ะ

จวนจะเยน็ ย�ำ่ คำ�่ คลอ้ ย อาทติ ยอ์ สั ดงหลบุ หลแู่ สง ทอ้ งฟา้ หมน่ มวั ซวั ทว่ั
บรเิ วณตกอยใู่ นความสลวั ลางอยา่ งกะทนั หนั เมอ่ื เมฆสดี �ำอมเทาเคลอ่ื นตวั
ลอยมาบดบงั ฟา้ แลบแปลบปลาบอยใู่ นหมเู่ มฆ สายฟา้ สมี ว่ งแกก่ ่�ำสวา่ งวาบขน้ึ
เปน็ เสน้ เปน็ สายฉวดั เฉวยี นไรท้ ศิ ทางเหมอื นรากตน้ ไม้ ลมกรรโชกโยกไกวตน้ ไม้
ใบหญ้าลู่ตามแรงลม เศษใบไม้แห้งปลิวว่อน ฝุ่นฟุ้งกระจาย มีความเย็นเยียบ
อย่างแปลกประหลาดเข้าห่มคลุม

ผมทราบขา่ วจากชาวบา้ น หลงั จากทวี่ ตั ถโุ บราณหลายชน้ิ ถกู ขดุ น�ำไป
ขาย แลว้ ผลจากการขดุ บอ่ เลย้ี งปลาท�ำใหพ้ บวตั ถโุ บราณโดยบงั เอญิ พบเศษซาก
เคร่ืองป้ันดินเผา ถ้วย ชาม ราม ไห ผมรบี เขา้ มาส�ำรวจทันที เปน็ ไปไดว้ ่าลึกลง
ไปใตด้ นิ อาจจะมขี มุ ทรพั ยบ์ างอยา่ งซอ่ นอยู่ อาจจะมกี ารคน้ พบวตั ถโุ บราณทถ่ี กู
กลบฝงั มาหลายศตวรรษ เพราะเมอื่ กางแผนทอี่ อก แลว้ ลองวเิ คราะหด์ ู บรเิ วณน้ี
เคยอยใู่ กล้กบั แหล่งอารยธรรมโบราณมาก่อน ไมแ่ นว่ า่ ประวตั ศิ าสตร์หนา้ ใหม่
ก�ำลังรอนกั โบราณคดีอย่างพวกเราอยู่

คณะท�ำงานของเราราวสบิ ชีวิต เดินทางขน้ึ เขาลงหว้ ยมาตลอดท้ังวนั
มาถึงหมู่บ้านไกลปืนเที่ยงก็จวนเจียนจะมืดค�่ำอยู่รอมร่อ อยู่ในสภาพอิดโรย
เตม็ ที ผใู้ หญบ่ า้ นรบั รกู้ ารมาถงึ ของเรา พรอ้ มกบั ปา่ วประกาศออกเสยี งตามสาย
เรยี กลกู บา้ นใหม้ าตอ้ นรบั ขบั สู้ คอ่ ยๆ ไหลรวมกนั มาทลี ะคนสองคน จนกลายเปน็
คนกลมุ่ ใหญ่ ปน่ั จกั รยานมา กระเตงลกู แนบเอวมา แบกจอบแบกเสยี มเพง่ิ กลบั
จากท�ำไรไ่ ถนากม็ ี สายตาของชาวบา้ นทม่ี องมาคลา้ ยก�ำลงั มองดตู วั ประหลาด
ผู้ใหญ่บ้านผอมบักโกรก ผมสดี อกเลา ผา้ ขาวมา้ เคียนเอว เดนิ น�ำหนา้
พาไปยังทพี่ ัก กล่ินหอมแปง้ เย็นโชยออกมาจากตวั แก
“อาจารย์นอนไดใ้ ช่ไหม?” ผู้ใหญบ่ ้านถาม ช้ไี ปทางอโุ บสถเก่าแก่ ตัง้
อยอู่ ย่างเอกา โดดเด่ยี วอยใู่ นวงลอ้ มของตน้ โพธิ์
“ไดค้ รบั ผใู้ หญ่ ไดค้ รบั ” ผมตอบในฐานะหวั หนา้ คณะส�ำรวจ นกั ศกึ ษา
ท่ีตดิ สอยหอ้ ยตามมาดว้ ยเหลียวมองหนา้ กนั เลิกลั่ก
“มันฉุกละหุกไปหน่อย ผมเลยยังไม่ได้ตระเตรียมอะไรไว้รอท่า
อาจารย”์
“เรอื่ งน้นั ผมเข้าใจครับ ผูใ้ หญส่ บายใจได”้
เขาพยักหน้า ย้ิมน้อยๆ แล้วออกเดินมุ่งหน้าไปยังอุโบสถ ผมออก
เดินตาม
เสียงประตูดังเอี๊ยดอ๊าดลากยาวไปราวกับไม่มีท่ีส้ินสุด กล่ินชวน
คลนื่ เหยี นโชยออกมาจนตอ้ งเบอื นหนา้ หนี ขา้ งในมดื ตอื้ จนมองไมเ่ หน็ อะไร แม้
จะพยายามเพ่งสายตาแลว้ ก็ตาม
ผูใ้ หญบ่ ้านควานหาสวติ ชไ์ ฟขา้ งผนัง คล�ำหน้าคล�ำหลงั อยนู่ านจึงเจอ
ไฟบนเพดานตดิ ๆ ดับๆ วบิ ๆ วับๆ ก่อนจะสว่างขึน้
“มีพระอยู่รูปหน่ึง หลวงปู่ขาว อยู่กุฏิทางโน้น” คนพูดชี้เข้าไปทาง
ราวป่า มองเหน็ กฏุ ิไม้หลังเล็กๆ ซ่อนอย่ใู นสมุ ทุมพุม่ พฤกษ์ “ผมจะแวะไปบอก
ท่านให้ วดั วาไม่มีคนดแู ล สภาพก็อยา่ งทีอ่ าจารยเ์ หน็ ”

68 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

“ครับผู้ใหญ่ ไม่มปี ญั หาหรอก เดยี๋ วผมส่งั ให้ลกู นอ้ งปัดกวาดเอา เรา
คนในเมืองก็จริง แต่ออกท�ำงานภาคสนามบ่อย นอนกลางดินกินกลางทราย
ชนิ เสยี แลว้ ” ผมหนั ไปสงั่ ทกุ คนใหช้ ว่ ยกนั ท�ำความสะอาด ชว่ ยกนั คนละไมล้ ะมอื
“ว่าแตพ่ รงุ่ นี้ อาจารยจ์ ะใหผ้ มมาหาก่ีโมงกี่ยาม?” ผู้ใหญ่บา้ นถาม
“เอาทผี่ ใู้ หญส่ ะดวกกแ็ ลว้ กนั แตใ่ จจรงิ สกั สองสามโมงเชา้ อยา่ ใหเ้ กนิ
น้ันกด็ ี ผมกลัวชาวบา้ นจะเข้าไปวุ่นวายกบั วตั ถุโบราณ” ผมบอกความต้องการ
“ไดค้ รบั อาจารย”์ แกผงกหวั รบั ค�ำ “ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ผมขอตวั ไปบอก
กลา่ วหลวงปู่ขาวเสียหน่อย”
ผมยกมอื ไหวข้ อบคณุ แกไหวต้ อบ เขา้ มาตบไหลผ่ มเบาๆ สวมรองเทา้
คีบดาวเทยี มแล้วเดนิ หายไปบนทางเดินเล็กๆ ท่ีทอดยาวไปทางกุฏิ
ฝนพร่างพร�ำเป็นม่านบางๆ ตอนท่ีคณะท�ำงานก�ำลังน่ังล้อมวงลงมือ
กินอาหารกระป๋อง มเี สียงพูดคุยกนั เบาๆ สลับกบั เสียงหวั เราะท่ีนานๆ คร้งั จะ
ดงั ขนึ้ ฝนเทกระหน่ำ� หนักลงมา สายฝนกกั บรเิ วณทกุ คนเอาไว้ และไมม่ ีทที า่ วา่
จะหยดุ งา่ ยๆ
ย่ิงดึกอากาศย่ิงเย็น หลายคนเลิกคิดถึงเร่ืองการอาบน�้ำ ย่ืนมือออก
ไปรองรบั เอาหยาดน้ำ� จากชายคา ล้างหนา้ ลา้ งตา ประพรมตามเน้ือตวั ไฟบน
เพดานดบั พรึบ มืดสนิท แสงจากไฟฉายโผลข่ ึ้นท่ตี รงนน้ั ตรงน้ี กอ่ นจะมารวม
กันเป็นจุดเดียว เทียนทุกเล่มถูกลมท่ีผสานมากับความชื้นพัดดับสนิท ไฟดับ
เหมือนเป็นสัญญาณให้ทุกคนเข้านอน
ผม อาจารย์ท่านอื่นและนักศึกษาใช้เคร่ืองหลังต่างหมอน นอนกอง
รวมกัน ความเหนื่อยล้าตลอดวนั เห่กล่อมให้ทุกคนหลับใหลเม่อื หวั ถงึ หมอน
ย่�ำรุง่ ตนี ฟ้าเปิด เสียงไกโ่ ก่งคอขานขนั หลวงปู่ขาวปรากฏตัวพรอ้ มกบั แสงเรอื ง
รองอบอนุ่ ในยามเชา้ สองมอื อมุ้ บาตรกา้ วเทา้ เนบิ ๆ ตรงมาทางอโุ บสถ ผมเขา้ ไป
นมัสการ เล่าถึงการมาท�ำงานให้ท่านรับฟังคร่าวๆ ท่านถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ
แล้วเดนิ หายออกไปทางหน้าประตูวัด

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 69

ราวๆ สองโมงเช้าผู้ใหญ่บ้านมาตามนัดหมาย โบกมือส่งยิ้มให้มาแต่
ไกล คณะท�ำงานของเราเตรยี มตวั รอทา่ อยกู่ อ่ นแลว้ พรอ้ มเครอ่ื งไมเ้ ครอื่ งมอื และ
อปุ กรณส์ นาม บนพนื้ ดนิ เฉอะแฉะเจง่ิ นองไปดว้ ยนำ้� ตน้ ไมส้ องขา้ งทางแตกยอด
ออ่ นเขียวขจี ต่ืนข้ึนมารบั รู้การมาถึงของหยาดนำ�้ ฝน
เมอ่ื เดนิ ตดั ถนนผา่ กลางหมู่บ้านออกมา เขา้ ส่ถู นนดนิ แดง ไม่ไกลจาก
ทพ่ี ักมากนัก เดินเท้าราวๆ ยสี่ บิ นาทีกม็ าถึงจดุ หมาย
ตรงหนา้ ของเรามเี ครอ่ื งปน้ั ดนิ เผาและวตั ถโุ บราณหลายชน้ิ โผลพ่ น้ ดนิ
หมาดชน้ื ขนึ้ มาให้เหน็ แตก หัก บดิ เบ้ยี วไมไ่ ดร้ ูป มีรอยของรถตกั ดนิ เปน็ ทาง
ยาว มีรอยของรถไถปรากฏไปทั่ว
“กอ่ นหนา้ ผมจะมาถงึ มีคนมาขดุ ไปกมี่ ากนอ้ ยแลว้ ผ้ใู หญ”่ ผมถาม
แกหนั หน้ามาหาผม เกาหวั แกรกๆ “ก็พอสมควรเลยอาจารย์ ผมห้าม
แล้ว ไม่มีใครฟัง” ช้ีให้ดูป้ายท่ีปักไว้ “อาจารย์ดูโน้น” มันเขียนว่าห้ามเข้ามา
ขดุ หาของเกา่ เดด็ ขาดอะไรเทือกนนั้
“แลว้ มใี ครฟงั ไหม” ผมรกุ ไล่
“ไมม่ ”ี แกตอบส้ันๆ ห้วนๆ
“ผู้ใหญก่ ็รวู้ ่ามนั เป็นสมบตั ชิ าติ เป็นของลำ�้ ค่า” ผมเหน็บเข้าให้เบาๆ
ผู้ใหญ่บา้ นถอนหายใจเฮอื ก ส่ายหน้าหมดอาลัย
ผมถามถึงสภาพพ้ืนท่ี ให้รู้คร่าวๆ ถึงสภาพภูมิประเทศ เพื่อจะได้
วางแผนท�ำการขุดส�ำรวจ เพิงพักถูกสร้างขึ้นอย่างลวกๆ ทุกคนต่างท�ำหน้าท่ี
ของตนเองอย่างแข็งขัน เป็นมดงานชั้นดี ปักเขตแดนไว้ไม่ให้บุคคลภายนอกผู้
ไมม่ ีสว่ นเกย่ี วข้องมาวุน่ วาย ผมจดั แตง่ ขันห้าน�ำดอกไม้ธปู เทียน จดุ บอกกลา่ ว
เจ้าท่เี จ้าทางตามความเช่ือทีเ่ คยท�ำ
ชาวบ้านชาวช่องท่ีผ่านไปผ่านมาต่างก็มาชะเง้อชะแง้ดูการท�ำงาน
ของเรา มองหน้ามองหลังขมวดค้ิว พดู คุยกันสองสามค�ำอย่างแกนๆ แลว้ เดนิ
จากไป

70 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

ผมจ�ำไดว้ ่าคณะท�ำงาน ขดุ ตัง้ แตเ่ ช้าจรดเย็น มเี สยี งร้องอยา่ งตื่นเต้น
ของนักศกึ ษาคนหนึ่ง เขาพบกับวัตถทุ นี่ า่ สนใจบางอยา่ งเขา้
“อาจารยค์ รบั รบกวนมาดทู างนหี้ นอ่ ยครบั ” เขากวกั มอื เรยี ก ตน่ื เตน้
จนตัวแทบจะลอยจากพนื้ มนั เป็นการออกภาคสนามครัง้ แรกของเขา
ผมจินตนาการถึงการวางตัวอย่างอีเหละเขะขะของวัตถุท่ีอยู่ใต้ดิน
ลงมือขุดเองอย่างเบามอื พอขุดลึกลงไป มนั เรมิ่ ปรากฏเป็นรูปนูนๆ ข้ึนเร่ือยๆ
ผมต้องระมัดระวังไม่ให้วัตถุที่อยู่ใต้ดินเสียหาย ใช้แปรงชนิดขนแข็งค่อยๆ ปัด
เอาดนิ ออกทลี ะนดิ หลงั จากนนั้ เปลย่ี นเปน็ แปรงขนออ่ น ทกุ คนหนั มายมิ้ ใหก้ นั
โดยไมไ่ ด้นดั หมาย ความหวงั ของเราไม่สูญเปล่า มันมีอยูจ่ รงิ ๆ วตั ถุโบราณทยี่ งั
ไม่ทราบท่มี าที่ไป
ชิน้ แรกเปน็ ภาชนะดินเผา สภาพผกุ ร่อน มรี อยแตก แตย่ ังถือวา่ อยูใ่ น
สภาพดีพอสมควร ทุกคนเข้ามามุงดูแล้วออกความเห็นกันไปต่างๆ นานา ผม
ตอ้ งอดทนและใช้ความพยายามอยา่ งสูง ตอนที่ค่อยๆ แซะลงไป ขุดลงไป
ทุกคนตกตะลึงกับกระดูกขาวโพลนท่ีเกล่ือนอยู่อืออ้าตานัง มีโครง
กระดกู ชดุ หนง่ึ ทมี่ คี วามสมบรู ณม์ าก เปน็ รปู เปน็ รา่ งคลา้ ยคนไมม่ เี นอ้ื หนงั มงั สา
ก�ำลงั นอนหงาย มลี กู ปดั หลากสปี ระดบั ประดาศพผตู้ าย สนั นษิ ฐานวา่ นา่ จะเปน็
หวั หน้าชุมชนหรือผมู้ ีความส�ำคัญทสี่ ดุ คนหนึ่งในยุคนนั้
ก่อนฟ้าจะมดื เสียกอ่ น ผมขันอาสาเปน็ คนนอนเฝ้าวตั ถโุ บราณ
“ผมเองครบั อาจารย์ ปลอ่ ยใหเ้ ปน็ หนา้ ทคี่ นหนมุ่ ” อาจารยอ์ นนั ตบ์ อก
เขาจบจากตา่ งประเทศใหมห่ มาด สอบมาเป็นอาจารย์ไดไ้ มน่ าน “เอานักศึกษา
ชายไว้กับผมสักสองคน พอได้ช่วยกนั สอดส่องเป็นหเู ปน็ ตา”
ผมจัดแจงให้ตามที่ขอ “แล้วผมจะให้คนเอากับข้าวกับปลามาให้นะ
อนนั ต์ โชคดี พรุ่งนีเ้ จอกัน”
“ครบั อาจารย์วางใจได้” เขารบั ค�ำ
ผมยืนมองอยู่ปากหลมุ กลวั กแ็ ตฝ่ นจะเทลงมา ตกหนกั สกั คร้งั คงจม
อยูใ่ ตน้ ้ำ� ทงั้ หมด กลายเป็นงานยาก

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 71

คืนน้ันผมรู้สึกนอนไม่หลับ พลิกตัวกระวนกระวาย ภาพโครงกระดูกและวัตถุ
โบราณทกุ ชน้ิ ยงั ตดิ อยใู่ นสองตา อยากใหถ้ งึ พรงุ่ นเี้ ชา้ ใจจะขาด เพอื่ จะไดท้ �ำการ
ขดุ ส�ำรวจต่อไป
มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง มเี พยี งความมดื ยงุ บนิ วอ่ นอยรู่ อบมงุ้ มเี สยี ง
กรนเปน็ ครง้ั คราวดงั มาจากเตน็ ทน์ อนของนกั ศกึ ษา แมลงกลางคนื กรดี ปกี ระงม
มาจากทกุ ทศิ ทาง แลว้ เสยี งโหวกเหวกโวยวายของใครบางคนกฉ็ กี ท�ำลายความ
เงยี บเชียบแหง่ รัตตกิ าล
ผมกระชับปืนพกในมือ จ�ำได้แม่นว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของอาจารย์
อนนั ต์ มคี นเคาะประตูระรัว ไฟบนเพดานสวา่ งขน้ึ ทุกคนต่นื ผมผลกั ประตเู ปดิ
“ผีหลอกครบั อาจารย์ ผหี ลอก” ยังไม่ทนั ได้ถาม อาจารย์อนนั ต์ละล�ำ่
ละลักบอก มาพร้อมกบั นักศกึ ษาสองคนตวั สนั่ งันงกไปตามๆ กัน
“ใจเย็นๆ อาจารย์ คอ่ ยๆ พูด เลา่ ให้ผมฟงั ทสี ”ิ
“ลูกไฟลอยอยู่เหนือหลุมที่เราขุดเต็มไปหมดเลย มันลอยมาโดนตาม
เนื้อตามตัวแสบร้อนไปหมด” อาจารย์อนันต์ลูบตามแขน ท�ำหน้าสยดสยอง
ส�ำทบั
“ผมไม่เห็นลูกไฟหรอก แต่ผมเห็นโครงกระดูกลุกข้ึนมาเดินเฉยเลย
อาจารย์ นอนหลบั อยู่ดีๆ ได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ลืมตาขึ้น เหน็ เตม็ สองตา วิง่
กนั ปา่ ราบ” นกั ศกึ ษาอกี คนเลา่ ใหฟ้ งั “ผมไมเ่ ฝา้ แลว้ นะ ใครอยากไดก้ ใ็ หม้ นั เอา
ไปเถอะ”
“ผเี ผอท่ไี หนกนั ไม่มีหรอก คงตาฝาดไป พวกคณุ นอนอยทู่ นี่ ่กี ็แลว้ กัน
เดย๋ี วคนื นผ้ี มเปน็ คนเฝา้ เอง” ผมบอก
“ผมไปกบั อาจารย”์ บงั มติ รผชู้ ว่ ยงานอาจารยอ์ นันตก์ ้าวออกมา
ไฟส่องกบเป็นล�ำให้ความสว่างพาผมกับบังมิตรไปถึงไซต์งาน มืดมิด
และเงยี บกรบิ ผมกบั บงั มติ รนอนอยบู่ นเปลสนาม ผมดนั ฟนื เขา้ ไปในกองไฟ นงั่
คยุ กันสพั เพเหระก่อนจะผล็อยหลับไป

72 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟ้า

วนั ตอ่ มาลงมอื ท�ำงานตามปกติ อาจารยอ์ นันต์กับนักศกึ ษาบางสว่ นช่วยกันขน
ยา้ ยวตั ถโุ บราณขน้ึ จากหลมุ มาวางไวข้ า้ งบน ใหอ้ กี กลมุ่ หนงึ่ เชด็ ถทู �ำความสะอาด
เพอ่ื รอท�ำการตรวจพสิ ูจนแ์ ละขึน้ ทะเบียนก�ำกบั เลขหมาย
ผมขอแรงจากผใู้ หญ่ ใหช้ ว่ ยน�ำรถกระบะมาขนยา้ ยวตั ถโุ บราณไปเกบ็
รวมกันไวท้ ่ีวัด เป็นอกี วนั ทท่ี ุกคนชว่ ยกันลงแรงท�ำงานตั้งแต่เช้าจรดเยน็
ตกเยน็ ผมกบั บงั มติ รท�ำหนา้ ทเี่ ปน็ ยามเชน่ เคย เหลอื อกี เพยี งนดิ เดยี ว
งานขุดภาคสนามก็จะจบลง วัตถุโบราณหลายช้ินถูกน�ำขึ้นจากดินไปจนเกือบ
หมด เหลือเพยี งบางสว่ นทีก่ �ำลงั เร่งมือขดุ
เป็นอีกคืนที่ผมกับบังมิตรสะดุ้งต่ืน อาจารย์อนันต์ตาลีตาเหลือกเข้า
มาหา เล่าใหฟ้ ังวา่ นกั ศกึ ษาโดนผีหลอก นอนซมเปน็ ไขห้ วั โกรน๋ ไปตามๆ กัน
“ผมกโ็ ดนครบั อาจารย์ มนั เลน่ งานผมเหมอื นกนั ผมโดนผอี �ำ มนั นงั่ อยู่
บนหนา้ อกผม เอามือบบี คอ โทษฐานที่ไปขุดกระดกู มันข้ึนมา” อาจารย์อนนั ต์
ท�ำท่าท�ำทางประกอบ
“ผมกับบังมิตรไม่เห็นเป็นอะไร ท้ังๆ ที่นอนอยู่ไซต์งานแท้ๆ ผมว่า
อุปทานหม่มู ากกวา่ ” ผมแย้ง
“แตอ่ าจารยไ์ มไ่ ดล้ งไปเอากระดกู ขนึ้ มาจากหลมุ เหมอื นผม” เขาบอก
เหตุผล ผมเงยี บไม่อยากตอ่ ความยาวสาวความยืด รีบกลับวดั ทันที
เมอื่ กา้ วเขา้ มาในอโุ บสถ ทกุ อยา่ งดอู ลหมา่ นไปหมด หลวงปขู่ าวนงั่ ขดั
สมาธสิ วดคาถางมึ ง�ำพมึ พ�ำพรอ้ มกบั รดนำ�้ มนตใ์ สน่ กั ศกึ ษาทนี่ อนชกั ดนิ้ ชกั งออยู่
บนพน้ื สน้ิ บทสวด ร่างตรงหนา้ กน็ อนแน่นง่ิ ไป
“ยงั ดที หี่ นกู บั นกั ศกึ ษาบางสว่ นไมไ่ ดย้ งุ่ เกย่ี วกบั กระดกู เลยรอดตวั ไป
ไม่โดนดีเข้า” อาจารย์เกวลินกุมพระท่ีคอ ตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างเห็น
ได้ชัด
“ไม่มีอะไรมากหรอกอาจารย์ ลูกๆ นักศึกษาของเราคงท�ำงานตาก
แดดตากลมทัง้ วัน เลยพานให้เป็นไขไ้ ม่สบายเอา อยา่ คดิ มากเลย” ผมพยายาม
หวา่ นลอ้ ม อธบิ ายใหท้ กุ คนเขา้ ใจ “ตอ้ งออกภาคสนามบอ่ ยๆ เดยี๋ วกช็ นิ ไปเอง”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 73

“ไมจ่ ริงคะ่ อาจารย์ หนเู หน็ กบั ตา วญิ ญาณโผล่อยตู่ รงน้นั ตรงนี้ เสียง
รอ้ งโหยหวนยงั ดงั อยใู่ นหอู ยเู่ ลย ผลี กู เดก็ เลก็ แดงวงิ่ กนั จา้ ละหวนั่ วง่ิ เขา้ วงิ่ ออก
ไปทางกองวตั ถโุ บราณพวกนนั้ พดู มาแลว้ ขนลกุ ไมห่ าย” นกั ศกึ ษาหญงิ คนหนง่ึ
เลา่ ใหฟ้ งั ถึงส่ิงทีไ่ ดป้ ระสบมา
ผมสอบถามจากหลวงปขู่ าว ไดค้ วามวา่ นกั ศกึ ษาถกู ผเี ขา้ คงไปลว่ งเกนิ
หรอื ไปท�ำอะไรไม่ดไี มง่ ามไว้ ท่านชี้ไปทว่ี ตั ถุโบราณบอกเป็นนัยๆ
ทุกคนไมเ่ ป็นอันนอน นัง่ กอดเข่าอยู่กันคนละมมุ บงั มิตรอยขู่ า้ งนอก
เดินวนไปเวียนมา เงยหน้ามองบนฟ้า สหี น้าแววตาคร่นุ คิด แลว้ เดินมาหาผม
“อาจารย์ ผมรูส้ ึกตะคร่นั ตะครอตวั พกิ ล วันนี้ฝนตกแน่ มนั ทงิ้ ชว่ งไป
หลายวันแล้ว” บังมติ รบอกจริงจงั ผมยังไม่รูว้ ่าเขาต้องการจะสือ่ ถงึ อะไร “เรา
ต้องเอาเขาข้นึ มา” เขาชีไ้ ปทางไซตง์ าน
“ผมกอ็ ยากท�ำแบบนั้น แตน่ มี่ ันก็ดกึ ดน่ื แลว้ ตอนนไี้ ม่มีใครกลา้ เข้าไป
ยุง่ กบั กระดูกสักคน ใครกันจะกลา้ ไปเอาขนึ้ มา พูดก็พูดเถอะ ผมกลวั ” ผมบอก
ตามตรง “ผมท�ำงานดา้ นนมี้ านานกจ็ รงิ แต่ลกึ ๆ แล้วผมก็กลวั นะบัง เพยี งแต่
ผมแกลง้ ท�ำเปน็ ใจดสี เู้ สอื ไมใ่ ชส่ ิ ใจดสี ผู้ ี เพอื่ ไมใ่ หส้ มาชกิ ในทมี คนอนื่ พลอยกลวั
ตามไปดว้ ย” ผมพดู เบาๆ พอให้ได้ยนิ กนั สองคน
จริงอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด เมื่อลองสอบถามถึงคนท่ีจะไปช่วย ไม่มี
สักคน
ไมร่ อู้ ะไรดลใจใหผ้ มเชอื่ ค�ำพดู บงั มติ ร ผมแวะไปหาผใู้ หญบ่ า้ น เลา่ เรอ่ื ง
ราวทั้งหมดให้ฟัง วานให้แกช่วยไปดูที่วัดให้ ส่วนผมกับบังมิตรขับรถกระบะ
บุโรทงั่ ไปสะสางงาน
ไมน่ า่ เชอ่ื วา่ การคาดคะเนของบงั มติ รจะเปน็ จรงิ เมอื่ กา้ วลงจากรถ ยนิ
เสยี งฟา้ ค�ำรามมาแต่ไกล เมฆด�ำทะมึนตัง้ เคา้ เปน็ หยอ่ มๆ
“อาจารยร์ ออยขู่ า้ งบน คอยสอ่ งไฟใหผ้ ม” บงั มติ รกระโดดลงไปในหลมุ
“ไดบ้ ัง ตอ้ งท�ำแขง่ กบั เวลา ฝนก�ำลังมา อยา่ งที่บังบอก” ผมส่องไฟให้

74 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

เป็นการร่วมงานกันของผมกับบังมิตรเป็นครั้งแรก ผู้ช่วยส่วนตัวของ
อาจารย์อนันต์ที่วา่ จ้างมาช่วยเป็นพเิ ศษ หลังจากทีค่ ลุกคลีอยู่ดว้ ยกนั บงั บอก
ว่าแกเคยเป็นพราน เคยท�ำงานในคณะส�ำรวจงานด้านโบราณคดีแถบภาคใต้
มากอ่ น เลยพอมีประสบการณ์อยบู่ ้าง
“บังขนข้ึนมาไว้ข้างบนนะ เด๋ียวผมขนข้ึนรถเอง” ผมสั่งจากน้ันขน
กระดูกข้ึนหลังรถ จัดเรียงกระดูกให้อยู่ในสภาพเดิม ผมต้องการให้กระดูกอยู่
ในสภาพสมบรู ณท์ สี่ ดุ เพอ่ื จะไดท้ �ำการวเิ คราะหห์ าขอ้ มลู เพมิ่ เตมิ ในล�ำดบั ตอ่ ไป
ฝนลงเมด็ ตอนท่ีบังมติ รขึน้ มาจากหลมุ ร่างกายอาบเหงือ่ จนชุ่ม ผม
กลวั รถจะติดหลม่ โคลน จงึ รีบพากันขบั กลับทพ่ี ักทนั ที
ผใู้ หญบ่ า้ นนงั่ สบู ยาอยตู่ รงตนี บนั ไดพน่ ควนั ขาวลอยไปในอากาศ กลนิ่
ฉุนยาเส้นอวลอายอยู่ในสายลม แกยิ้มแหยๆ่ เป็นการทกั ทาย
ผมสงั่ ใหบ้ งั มติ รขบั รถไปจอดหลบฝนใตช้ ายคาศาลาการเปรยี ญสภาพ
จะพังแหล่มิพังแหล่ พรุ่งน้ีเช้าหูแจ้งตาสว่างจะท�ำอะไรค่อยว่ากันอีกที ผม
พูดคุยกับผู้ใหญ่บ้านได้ไม่กี่ค�ำ เสียงบางอย่างก็ดังก้องกังวานมาจากหมู่บ้าน
“เสยี งอะไรเหรอผใู้ หญ?่ ” ผมถามด้วยความสงสัย
“พับผา่ สิอาจารย์ มคี นตีฆ้อง ต้องมีเร่อื งเกิดขนึ้ แน่ ชว่ งน้หี มู่บ้านผม
มเี ร่อื งแปลกๆ” แกดูดยาค�ำสุดทา้ ย ทง้ิ ลงดนิ เอาเท้าขย้ี “ผมตอ้ งเข้าไปดเู สยี
หน่อย”
วัยรุ่นสองคนวิ่งหน้าตงั้ เข้ามาในวดั ตรงเขา้ มาหาผูใ้ หญ่
“ผูใ้ หญ่ มีคนเหน็ ปอบ” คนที่วิ่งมาถงึ ก่อนพูด หอบหายใจแฮกๆ
“ปอบ” แกทวนค�ำ “อีกแลว้ เหรอวะ ไปๆ มงึ พากไู ป”
ผมกบั บงั มติ รขอตดิ สอยหอ้ ยตามไปดว้ ย ผใู้ หญห่ ายเขา้ ไปในบา้ น เหนบ็
พรา้ ที่เอว ปืนลูกซองพาดบ่าออกมาดว้ ย
ชาวบา้ นออกมารวมตวั กนั เตม็ เหมน็ กลน่ิ ขไี้ ตจ้ นแสบจมกู แสงไฟจาก
คบ กบั แสงไฟสอ่ งกบให้ความสวา่ ง มเี สยี งเดก็ รอ้ งไหด้ ังระงม ชาวบ้านเดินลดั
ทุง่ พากนั ม่งุ หนา้ ไปเป็นขบวน

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 75

“ปอบอยูไ่ หน พวกมงึ เห็นมนั อย่ไู หน?” ผใู้ หญบ่ า้ นตะโกนถาม “ใคร
เป็นคนเหน็ มึงออกมาเลา่ ใหก้ ฟู งั เดี๋ยวน”ี้
“มนั ไปทางโนน้ ผใู้ หญ่ ทางบา้ นอมี ะลกิ บั อแี กว้ ” ชายกลางคนบอก ฟงั
จากน้ำ� เสยี งตดิ ๆ ขดั ๆ เขาอยูใ่ นอาการเมาไมน่ อ้ ย “ผมกบั เพ่ือนน่งั กนิ เหล้าอยู่
ทา้ ยไร่มันส�ำปะหลัง ดีทีเ่ หน็ เขา้ ก่อน ไมง่ ั้นวัวควายคนแถวนน้ั ถกู กนิ ไสไ้ ปแลว้ ”
“พวกมงึ แดกเหล้าเมาแลว้ ตาฝาด” ผู้ใหญแ่ ย้ง
“ผูใ้ หญถ่ ามเพ่อื นผมดูได”้ เขาชี้ไปทางเพื่อนผูเ้ มามาย
“ไปๆ กูจะพาพวกมึงไปดูให้เห็นกับตา ว่ามันไม่มี” ผู้ใหญ่ออกเดิน
น�ำหนา้
ผู้ใหญ่เล่าให้ผมฟังว่าก่อนหน้าน้ีมีผู้ชายไหลตายไปสามคน วัวควาย
ทเี่ ลย้ี งไว้หลายตัวถกู ควกั ไส้กินอยา่ งปริศนา ผวั นางมะลิไหลตาย ชาวบา้ นเลย
สันนิษฐานวา่ นางมะลเิ ปน็ ผแี มม่ ่าย สว่ นลูกสาวมันเปน็ ผปี อบ ผมฟังดูแล้วเปน็
ตรรกะท่ีเชื่อมโยงเข้าหากันอย่างใช้ไม่ได้เลย แต่ผมเป็นคนนอก เลยสงบปาก
สงบค�ำ สงวนท่าทีไว้
ชาวบา้ นทกุ คนสหี นา้ ถมงึ ทงึ หายใจหนกั หนว่ งฟดื ฟาดเฮอื ดฮาด ทกุ คน
ต่างมีอาวุธอยใู่ นมอื
บ้านของสองแม่ลูกเป็นเรือนไม้เก่าๆ ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก มี
หลอดไฟดวงเดียวเปิดอย่หู นา้ บา้ น
“มีใครอยู่ไหม นางมะลเิ อ้ย หนแู ก้วเอ้ย ออกมาคุยกนั หนอ่ ย” ผ้ใู หญ่
ยนื อยู่รวั้ หนา้ บา้ น รอ้ งเรยี ก
“ลงุ ผ้ใู หญเ่ องนะ ไมต่ ้องกลวั ”
ไมม่ กี ารเคลอ่ื นไหวใดๆ มเี พยี งความเงยี บ ยงิ่ ท�ำใหช้ าวบา้ นออกอาการ
โมโหอย่างเหน็ ได้ชัด
“ถ้ามึงไมอ่ อกมา กจู ะเผา” ชายขเ้ี มาเดนิ หิว้ ถงั น�้ำมนั เซไปเกาะอยูร่ ้ัว
หน้าบ้าน พยายามจะปีนเข้าไป แต่ผู้ใหญ่ห้ามเอาไว้ “ต้องรอให้ตายกันหมด
หมู่บา้ นก่อนใช่ไหมผใู้ หญ่” มนั แสดงความไม่พอใจ

76 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

“มึงหบุ ปากซะ” ผูใ้ หญส่ ง่ั เฉียบขาด แต่ดูเหมอื นจะไร้ผล
“อยา่ หาวา่ ผมไมร่ จู้ กั ผหู้ ลกั ผใู้ หญเ่ ลยนะ ลงุ นะ่ เปน็ ผใู้ หญบ่ า้ นซะเปลา่
ไม่กล้าตัดสินใจ พวกมึงเข้าไปเอาตัวมันมา” เขาหันมาสั่งลูกสมุนให้บุกเข้าไป
ในบา้ น
ผมมองดเู หตกุ ารณต์ รงหนา้ ดทู า่ จะเลวรา้ ยลงทกุ ที บงั มติ รออกอาการ
หงุดหงิด
ชาวบ้านทุบพังประตูเขา้ ไป มเี สียงโวยวายของสองแม่ลูก กอ่ นจะถูก
ลากตัวออกมาอย่างทุลักทุเล ชาวบ้านท่ีรออยู่ข้างนอกก�ำลังจะเฮโลกันเข้าไป
รุมสกรมั
กอ่ นทที่ กุ อยา่ งจะสายไปกวา่ น้ี บงั มติ รฉวยปนื จากผใู้ หญ่ ยงิ ขน้ึ ฟา้ แผด
เสียงกมั ปนาท กระโจนเข้าไปขวางหน้าสองแมล่ ูกไว้ เลง็ ตรงมายังฝงู ชนที่ก�ำลัง
บา้ คลง่ั
“เข้ามาอีกก้าวเดียวกูยิง” น้�ำเสียงบังมิตร บ่งบอกว่าใครไม่ท�ำตาม
โดนเขา้ สักเมด็ แน่ จนทกุ คนชะงักงันหยุดอยูก่ บั ที่
“มึงเป็นใครวะ แลว้ เข้ามาย่งุ อะไรด้วย” ขีเ้ มาคนเดมิ มันทา้ ทายเดนิ
เข้ามา บังมิตรยิงขู่สวนออกไป ลูกกระสุนพุ่งฝังดินห่างจากเท้ามันเพียงองคุลี
เดยี ว
“กูเป็นใครไม่ส�ำคัญ แต่ทุกคนจะมาต้ังศาลเตี้ยตัดสินสองแม่ลูกไม่ได้
หลักฐานท่ีจะมายืนยันตัวคนผิดก็ไม่มี ดันไปเชื่อค�ำพูดของขี้เมาคนหน่ึง ลอง
แหกตาดูสิ กแ็ ค่ผู้หญงิ ตัวเล็กๆ ไม่มีพิษสงอะไร พวกมงึ แยกย้ายกนั กลับไปซะ”
ดูเหมอื นค�ำพดู ของบังมิตรจะท�ำใหท้ กุ คนไดฉ้ กุ คดิ
“แล้วถา้ มีคนตายข้ึนมาอีกล่ะ มึงมีอะไรเปน็ หลักประกนั ”
“ชีวิตกู กูเอาชีวติ กเู ปน็ ประกัน” บงั มิตรบอกหนกั แน่น
ไม่น่าเชื่อว่าการกระท�ำของบังมิตรจะได้ผล เป็นอันว่าคืนน้ีไม่มี
โศกนาฏกรรมเกิดขึ้น ชาวบา้ นแยกยา้ ยกนั ไปอย่างหัวเสีย

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 77

ยามเช้าท้องฟ้าโปร่ง ลมโชยพัดเย็นสบาย บังมิตรถอยรถมาจอดไว้ข้างอุโบสถ
เขาเรม่ิ งานแตเ่ ชา้ เตรยี มขนยา้ ยกระดกู ผมเหลอื บไปเหน็ ผใู้ หญก่ �ำลงั กวาดใบไม้
อยู่แถวก�ำแพงวดั เลยเดนิ เข้าไปหา
“ท�ำอะไรอย่คู รบั ผู้ใหญ่?” ผมถาม
“มากวาดบา้ นใหน้ อ้ งชายมนั หนอ่ ยอาจารย”์ แกเอาปากชไ้ี ปทก่ี �ำแพง
ตรงเสาก�ำแพงมีรปู ถ่ายซดี ๆ ปรากฏอยู่ “ครบรอบวันตายมัน เลยแต่งพานขา้ ว
มาใหม้ นั ” ในถาดมอี าหารการกนิ ใสใ่ นถว้ ยเลก็ ถว้ ยนอ้ ย จดุ ธปู เทยี นปกั ไวข้ า้ งๆ
“ครบั ผใู้ หญ”่ ผมกม้ ลงมองดภู าพผตู้ ายชดั ๆ”นอ้ งชายผใู้ หญย่ งั ดหู นมุ่
แน่นอยเู่ ลยนะ”
“มนั เป็นนอ้ งผมหลายปี ตายนานแล้วล่ะอาจารย์”
“อยา่ หาว่าเสียมารยาทเลย เขาเป็นอะไรตายผู้ใหญ่” ผมถาม
“เรื่องมันยาวนะอาจารย์ ก็อยู่ดีไม่ว่าดี ชอบหาเร่ืองใส่ตัว” แกวาง
ไม้กวาดพงิ ไว้ เอายาเสน้ ออกมามวน “นอ้ งผมมนั จบปรญิ ญาตรเี ทียวนะ” พดู
อย่างภูมใิ จ หนั ไปจดุ ยาสบู
“เล่าเถอะผใู้ หญ่ ผมรอฟงั อยู่” ผมเร่งเรา้
“ไอ้ประชาธิปไตยใหญ่ ผมต้ังฉายาให้มันเอง แล้วมันก็ตายไปกับ
ประชาธิปไตยของมันสมใจอยาก” แกหัวเราะฮึๆ ในล�ำคอ เป็นการหัวเราะท่ี
ทงั้ สะใจและขมข่ืน
“เรอ่ื งมันเปน็ มายังไงหรือผู้ใหญ่”
“เลอื กตงั้ นายกอบต.เมอื่ หลายปกี อ่ น ปนี นั้ สกู้ นั ดเุ ดอื ดมาก พอใกลถ้ งึ
วนั เลอื กตงั้ ทมี ตวั เตง็ เขาสง่ หวั คะแนนไปแจกขนมตามบา้ น แตน่ อ้ งผมมนั ไมร่ บั
มนั บอกวา่ ผดิ กฎหมาย ไอป้ ระชาธปิ ไตยใหญ่ ไอค้ นมอี ดุ มการณ”์ แกตบเขา่ ฉาด
“วันรุ่งขึ้น มันไปแจ้งต�ำรวจ โง่บัดซบ วันต่อมาเขาให้คนไปยงิ ท้งิ ถงึ บ้าน”
“ผใู้ หญ่รู้ตัวคนท�ำ แล้วท�ำไมไมแ่ จ้งต�ำรวจ” ผมแทรกข้นึ
“เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะอาจารย์ พูดไปก็เปล่า
ประโยชน์ มแี ตจ่ ะหาเรอ่ื งเขา้ ตวั เองเปลา่ ๆ ไอป้ ระชาธปิ ไตยใหญม่ นั รนหาทเ่ี อง”
“แตน่ อ้ งชายผใู้ หญเ่ ขาท�ำในสงิ่ ทถ่ี กู ตอ้ งนะ ผมหมายถงึ เขาไมเ่ อาขนม”

78 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

“ถยุ ” แกถม่ นำ้� ลายลงพน้ื “โทษทอี าจารย์ พดู แลว้ มนั ขน้ึ ใครเขากเ็ อา
ขนมกันทั้งนั้น อาจารย์รู้ไหมว่ากว่าท่ีผมจะได้มาเป็นผู้ใหญ่บ้าน ผมหมดที่นา
หมดวัว หมดควายไปเท่าไร อีกไมก่ เ่ี ดอื นก็ตอ้ งลงจากหลงั เสือ ผมปูทางไว้หมด
แลว้ หวังใหล้ ูกชายรับช่วงต่อ”
“ผมว่าก็ดีนะผู้ใหญ่ ลองให้คนหนุ่มไฟแรงข้ึนมาบริหารดู” ผมแสดง
ความคิดเห็น “ผมว่ามันหมดเวลาของผู้ใหญ่แล้ว เมื่อคืน ดูเหมือนลูกบ้านไม่
คอ่ ยฟังผู้ใหญ่เลยนะ”
“กจ็ รงิ ของอาจารย์ ผมจะท�ำอะไรบมุ่ บา่ มมากไมไ่ ด้ ขดั ใจชาวบา้ น เสยี
คะแนนหมด ผมอยวู่ งการนมี้ านาน ผมรทู้ างด”ี แกกระหยมิ่ ยมิ้ ยอ่ ง พออกพอใจ
ผมผละจากผใู้ หญ่ เข้ามาดูบงั มติ รก�ำลังขนยา้ ยโครงกระดกู ตอนนี้ทกุ
คนเข็ดขยาดไม่มีใครกล้าจับต้องกระดูก จะเดินเฉียดกรายก็ยังไม่กล้า บังมิตร
ผิวปากกรอ๋ ยๆ ท�ำงานอย่างสบายอารมณ์
“ผมถามหนอ่ ยสบิ งั บงั ไม่กลวั ผเี ลยเหรอ?”
“ไมค่ รบั อาจารย์ ผมเปน็ มสุ ลมิ ผมไมก่ ลวั ผี ในคมั ภรี ไ์ มใ่ หเ้ คารพอยา่ ง
อ่นื นอกจากองค์อัลลอฮ”์ เขาอธบิ ายให้ฟงั
“แสดงวา่ มสุ ลิมทุกคนไมก่ ลัวผ”ี
“ไม่ทกุ คนครบั บางคนก็กลัวเหมือนกนั แต่ผมถูกสอนไม่ใหง้ มงายใน
เรื่องภตู ผปี ีศาจ”
“แล้วบังวา่ ผีมีจริงไหม?”
“ผมไมร่ คู้ รบั เพราะผมไม่เคยเห็น แต่ถึงผมเห็นผี จ�ำเปน็ ท่เี ราจะตอ้ ง
กลัวมนั ดว้ ยหรอื ครบั มันอาจจะมีหรอื ไมม่ ี แตส่ �ำหรบั ผม ผมวา่ มันเปน็ มายาคติ
ท่เี ราสร้างข้ึนมาหลอกตัวเองให้กลัวมากกวา่ ”
“งานตอ่ ไปผมคงตอ้ งอาศยั บัง ผมจองตวั ไว้เลยแล้วกนั นะ” ผมยนื่ มือ
ออกไป เราจับมือกันเขย่าเบาๆ ท�ำสญั ญา
ไมใ่ ชแ่ คผ่ มทต่ี อ้ งการบงั มติ ร ผมคดิ วา่ บา้ นนเี้ มอื งนกี้ ก็ �ำลงั ตอ้ งการคน
แบบบังมิตร คนทีก่ ลา้ ต่อสู้กับความหวาดกลวั ภายในใจของตัวเอง

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 79



ดว้ ยมอื นี้

จรัญ ยัง่ ยืน

“งานเข้าแลว้ โว้ย”
เสียงเรียกยังไม่ทันขาดค�ำ เสียงเคร่ืองยนต์ก็ดังกระหึ่ม เสียงไซเรน
กรดี รอ้ งโหยหวน ไมถ่ งึ ๕ นาทพี วกเราทง้ั ๔ คนกม็ ายงั แมน่ ้�ำสายใหญเ่ สน้ เลอื ด
ของชาติ

พวกเราตา่ งใสถ่ งุ มอื เตรยี มไวแ้ ลว้ พรอ้ มกบั ผา้ หอ่ ศพ เตรยี มตวั เหมอื น
ทเ่ี คยปฏบิ ตั กิ นั มา เมอ่ื รถกระบะมหี ลงั คาพามาถงึ ทหี่ มาย พวกเรารบี ลงจากรถ
พงุ่ ไปยงั เรอื โยงทจี่ อดอยู่ ตอนนม้ี คี นรว่ มสบิ คนสง่ เสยี งวพิ ากษว์ จิ ารณก์ นั วนุ่ วาย

“อยตู่ รงไหน”
พวกเราคนหนง่ึ ถาม
“อยตู่ รงนั้นในกอผกั ตบนัน่ ”
ชายคนวยั กลางคนใบหนา้ คลำ�้ แดดคลำ�้ ลมชม้ี อื น�ำแสงไฟฉายทพี่ วกเรา
สอ่ งตามไปยงั กอผกั ตบท่ลี ้อมรอบเรือโยง ภาพทเี่ หน็ ท�ำใหผ้ มตอ้ งขยต้ี าซ้�ำ มัน
เปน็ ภาพทีท่ �ำใหผ้ มเกดิ อาการลมในท้องตีขน้ึ มาจนอยากอาเจยี น

ศีรษะของชายคนหน่ึงถูกบั่นคอด้วยของมีคมซุกอยู่ในกอผักตบ ปาก
ของเขาซดี เซยี ว ดวงตาเบิกกวา้ ง

ดวงตาคูน่ นั้ ตาของผมไมฝ่ าดแน่ๆ
“เฮย้ ธรรม ท�ำไมนายหน้าซดี แบบนน้ั วะ ยังกบั วา่ ไมเ่ คยเหน็ คนตาย
ง้ันแหละ”
พี่ตามใจซ่งึ ครำ่� หวอดงานเก็บศพมากว่าย่ีสิบปีถามด้วยความแปลกใจ
เขาไม่เคยเห็นผมมอี าการแบบนมี้ าก่อน
“ไมร่ วู้ ่าเปน็ อะไรครับพี่ พอเห็นศพเข้าลมในท้องมนั กต็ ขี นึ้ มา”
ผมก�ำลงั พะอืดพะอมจริงๆ
ผมเคยเหน็ ชายคนนี้ ใช่เขาแน่ๆ ผมจ�ำดวงตาที่ไม่เคยยอมแพค้ ่นู นั้ ได้
แตผ่ มไมค่ ดิ ว่าจะเจอเขาในสภาพทีน่ ่าอจุ าดตาอย่างน้ี
“พวกเขากัดกินบา้ นเมืองของเราจนพรุนเป็นตามด”
หูของผมแว่วเสียงดังมาจากศีรษะที่ถูกบ่ันออกจากร่างด้วยความ
โหดร้าย
“พวกเขาท�ำลายระบบคณุ ธรรม บน่ั ทอนการเจรญิ เตบิ โตของประเทศ
วันนพ้ี วกเรามีโอกาสจดั การพวกเขาแลว้ ”
แตว่ า่ ...โอกาสของชายคนนสี้ นิ้ สดุ ลงพรอ้ มกบั ความตาย เขาถกู กระท�ำ
จนตายอยา่ งไร้ความปรานี
ผมจ้องมองศีรษะที่เหลือแค่คอด้วยความเศร้าใจ ขณะที่โยนผ้า
พลาสติกไปให้เพ่ือนท่ีลงไปอยู่ในน�้ำห่อศีรษะขึ้นมา เมื่อพวกเราเอาศีรษะข้ึน
มาวางบนเรอื เจ้าหน้าท่ตี �ำรวจและแพทยเ์ วรกม็ าถึง ต่างจ้องศรี ษะน้นั แล้วท�ำ
หน้าเจื่อนๆ พวกเขาต่างรู้สึกสยดสยองกับภาพท่ีเห็นเช่นกัน เจ้าหน้าท่ีต�ำรวจ
สอบถามผู้คนท่ีอยู่บนเรือโยงหลายปาก ต่างบอกว่าเคยเห็นชายคนนี้ แต่ไม่มี
ใครรจู้ กั ชอื่ วา่ เขาเปน็ ใคร มาจากไหน จ�ำไดว้ า่ เขาชอบโผลม่ านงั่ ในวงแลว้ พลา่ ม
อะไรต่อมอิ ะไรให้ฟังแลว้ ก็จากไป
ผมก็ไมร่ ูจ้ กั ชื่อของเขาเหมือนกนั

82 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ขณะท่ีพวกเราก�ำลังน�ำศีรษะนั้นไปวางบนกระบะหลังของรถที่มีผ้า
คลมุ มิดชดิ ตามใจซง่ึ ถอื วิทยสุ อ่ื สารกต็ ะโกนขน้ึ “เจออกี ชน้ิ แลว้ โวย้ ” พรอ้ มกบั
พดู ค�ำว่า “ครับ...ครบั ” ไปพรอ้ มๆ กัน

“ไป ราตรนี ค้ี งยาวไกล มชี าวบ้านเขาเจอศพลอยน้ำ� ทมี่ แี ตต่ ัว พ่ีสงสัย
ว่าจะเป็นคนเดยี วกัน”

เสียงไซเรนกรีดร้องโหยหวนมุ่งหน้าไปยังวัดท่ีอยู่ห่างออกไปสองสาม
กโิ ลเมตร เมื่อพวกเราไปถงึ หลงั วัด พบวา่ มีพระและฆราวาสมุงดกู นั อยู่ท่ที า่ นำ้�
พร้อมเสียงวพิ ากษ์วจิ ารณ์กันองึ มี่

“อนจิ จัง วตั ตะสงั ขารา...อนิจจงั วตั ตะสัง ขารา”
หลวงพอ่ แถบเจา้ อาวาสพมึ พ�ำ เมอ่ื ผมแหวกคนและพระลงไปยงั ตนี ทา่
กพ็ บล�ำตัวของคนทไี่ มม่ ีแขน ไม่มีขา และไมม่ ีหวั ขัดอยู่กับบนั ไดท่าน�ำ้ ภาพนน้ั
ชวนหดหูแ่ ละนา่ สะอิดสะเอียนไมต่ ่างจากศรี ษะทีถ่ ูกบนั่ คอ
“ข้าอยู่ที่นี่มาค่อนชีวิตไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบน้ี ท�ำไมเดี๋ยวน้ี
คนเราใจคอชา่ งโหดร้ายเหลอื เกิน”
หลวงพอ่ แถบกท็ �ำใจไม่ได้ แม้วา่ จะตดั กเิ กสไปได้หลายอยา่ งแล้ว แต่
กับภาพที่เห็นท�ำให้ท่านแทบต้องเบือนหน้าหนี ผมตะโกนเรียกเพื่อนร่วมทีมที่
ตามมาให้กางผ้าพลาสติก ขณะท่ีผมเอามือที่ใส่ถุงมือยางหนาลากล�ำตัวน้ันข้ึน
มาจากน�้ำ
“ลงมาช่วยกนั หน่อยโวย้ ท่าจะหนกั ไม่เบา”
ผมตะโกนเรียกเพ่ือนร่วมทีมที่ก�ำลังกางผ้าพลาสติก พยายามตั้งสติ
กลัน้ ความรสู้ กึ ที่อยากจะอาเจยี นเอาของเกา่ ท่ดี ันขึ้นมาติดอยคู่ อหอย
เมอ่ื พวกเราชว่ ยกนั เอารา่ งทมี่ เี พยี งแตล่ �ำตวั มาวางบนผา้ พลาสตกิ ผม
กโ็ บกมอื ใหเ้ พอ่ื นหอ่ แลว้ มานง่ั หอบหายใจอยโู่ คนตน้ จามจรุ ที โี่ อบกง่ิ รม่ รนื่ คลมุ
หลังวัด
“คณุ ไม่ตอ้ งเชอื่ ผมหรอก”
ผมรสู้ ึกวา่ เสยี งนนั้ ดังมาจากหวั ใจที่อยบู่ นห่อผา้ พลาสติก

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 83

วนั นนั้ เขาเริม่ ต้นบทสนทนาด้วยค�ำพดู ประโยคนี้
“แตม่ ันเป็นโอกาสท่คี ุณจะไดใ้ ช้ใจของคณุ อยา่ งอสิ ระ”
เขาเร่ิมต้นด้วยเร่ืองราวที่ท�ำให้คนอย่างผมยากจะเข้าใจ เพราะแทบ
ทุกวันอยู่กับศพ อยู่กับเลือดนองพ้ืนถนน บางทีก็ต้องไปช่วยหมาแมวตกท่อ
ช่วยลากงูเหลือมออกมาจากเล้าไก่ หรือบางทีก็ต้องวิ่งไล่จับตัวเงินตัวทองที่มา
ว่งิ เพ่นพ่านกลางถนน
“หัวใจของมันคือการให้ประชาชนมีส่วนร่วมในการใช้อ�ำนาจอย่าง
จริงจงั ไม่ใชป่ ลอ่ ยให้พวกเขายดึ อ�ำนาจของเราไปแลว้ ท�ำอะไรก็ได”้
เขาเอามือตบไปท่ีหน้าอกด้านซ้ายดังตั้บๆ
“พวกเราตอ้ งกลา้ ใชย้ าแรงกบั พวกเขาบา้ ง ผมเชอ่ื วา่ มนั จะเหน็ ผลแนๆ่
ไมอ่ ยา่ งนน้ั พวกเขาคงไมด่ น้ิ พลา่ นเหมอื นไสเ้ ดอื นถกู ยา่ งไฟ เมอื่ รวู้ า่ จะมกี ารลง
มติของประชาชน”
เขาจอ้ งหน้าผมเหมอื นว่าผมก�ำลงั ตกเปน็ จ�ำเลยของเขา
“ใจของคุณตอ้ งท�ำหน้าที”่
เขาชมี้ ือมายังหน้าอกของผม ผมยกกาแฟด�ำขึ้นจิบช้าๆ คดิ วา่ วันน้ีเขา
คงไมย่ อมเลกิ ราง่ายๆ
“คุณเคยถามตวั เองบา้ งไหมว่าคุณคดิ ท�ำอะไรเพอื่ บ้านเพือ่ เมอื งบ้าง”
ผมเงียบ เขาส่ายหน้า ขณะที่ใจผมโต้แย้งว่า การช่วยเก็บศพ ชว่ ยชีวิต
หมาแมวนี่มนั กเ็ ปน็ การท�ำเพอื่ บา้ นเมอื งเหมือนกนั
“ไมม่ ีใชไ่ หม”
เขายกกาแฟข้ึนด่ืมพรวด แล้ววางกระแทกลงอย่างแรงจนกาแฟ
กระเซน็ ออกมาเปอ้ื นโตะ๊ จนท�ำใหช้ ายหนมุ่ และหญงิ สาวทดี่ ม่ื ชาดบั รอ้ นอยโู่ ตะ๊
ข้างๆ เหลือบตามองมา
ขณะที่ผมยังคงนงั่ นิ่งเหมือนอิฐหินโตต้ อบอะไรไม่ได้ ได้แตค่ ิดวา่ เรอ่ื ง
บางเรื่องเราไมค่ วรเขา้ ไปยุง่ เกยี่ วมนั จะท�ำให้ชีวิตมีแตค่ วามวนุ่ วาย
“ก็คดิ กันแบบนัน้ พวกเขาจงึ ไดใ้ จกนั ใหญ่”

84 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟา้

แววตาของเขาบง่ บอกถึงความหน่ายระอา
“พวกเขาจงึ ได้ใจกดั แทะบา้ นเมืองจนอะไรตอ่ มิอะไรพรุนไปหมด นั่น
กเ็ พราะใจของพวกคณุ ไมท่ �ำหน้าท่ี”
เสยี งของเขาดงั ขนึ้ จนหนมุ่ สาวคนู่ นั้ หนั มาถลงึ ตามองอกี รอบหนง่ึ กอ่ น
จะหนั หน้ากลับไปซบุ ซบิ กัน
“เดี๋ยวเอาไปส่งนิติเวชท้ังสองชิ้นเลยนะ” เสียงนั้นปลุกให้ผมตื่นจาก
ภวงั ค์ เปน็ รอ้ ยเวรทต่ี ะโกนบอกหลงั จากเขากบั หมอตรวจชน้ิ สว่ นเรยี บรอ้ ยแลว้
กอ่ นทผี่ มจะหอ่ ผา้ พลาสตกิ เพอ่ื ปกปดิ ความอจุ าด ผมจอ้ งมองทห่ี นา้ อก
ของร่างทม่ี ีเพียงล�ำตวั ใต้ราวนมซา้ ยไมก่ ระเพ่อื มไหวแล้ว ผมอยากรูเ้ หมือนกัน
ว่าก่อนที่ลมหายใจของเขาจะขาดห้วง ใจของเขาก�ำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อร่างถูก
บน่ั ออกเป็นชิน้ ๆ
“พวกเราจะต้องร่วมมือกันปราบพวกนั้นให้หมดไป มิฉะน้ันพวกเขา
จะใช้อ�ำนาจท่ีริบไปจากพวกเราไปกัดกินบ้านเมืองและแทะพวกเราจนเหลือ
แตก่ ระดกู ”
เสยี งของเขาดงั ลนั่ รา้ นกาแฟของชมุ ชนรมิ สายน�้ำ เหมอื นวา่ ความรสู้ กึ
ทอี่ ัดแนน่ อยู่ในใจของเขาไดร้ ะเบิดออกมา
“พวกเราปล่อยให้พวกเขาครองเมืองแล้วเปน็ ยังไง”
ดวงตาของเขาก�่ำแดงด้วยความโกรธ ขณะท่ีคนในรา้ นเริ่มเคล่อื นไหว
บางคนเดนิ ออกจากรา้ นไปอยา่ งเงยี บๆ บางโตะ๊ จบั กลมุ่ ซบุ ซบิ กนั “ไอห้ มอนม่ี นั
บา้ ” “ไอ้หมอน่ีมันรนหาท่ีตาย”
“บ้านเมืองถึงได้วุ่นวายอยู่ทุกวันน้ี ต่อไปนี้ตัวแทนของประชาชนจะ
ต้องท�ำงานเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง ไม่ใช่จ้องแทะประชาชนจนเหลือแต่
กระดกู ”
ผมรสู้ ึกวา่ กาแฟท่ีดม่ื ลงไปดนั ขน้ึ มาจุกทค่ี อหอย พยายามเหลยี วซ้าย
แลขวาเพ่ือหาตัวช่วย แต่ว่าทุกคนที่อยู่ในร้านต่างท�ำตัวเหมือนไม่ใส่ใจในสิ่งที่
เขาพดู แตก่ ม็ ีสีหน้าของบางคนที่แสดงความหมนิ่ แคลน

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 85

“หากยังปล่อยให้พวกเขาลอยนวลอยู่ ประเทศชาติจะหวนกลับเข้า
สวู่ งั วนเดมิ ไม่มที ่ีส้นิ สดุ พวกเขาจะป่นั หวั ใหพ้ วกเราทะเลาะกนั เขน่ ฆ่ากนั เพอื่
ที่พวกเขาจะสวาปามผลประโยชน์อย่างฉ้อฉลต่อไปจนพุงกาง แต่ว่าสังคมของ
พวกเราจะแตกแยกเปน็ เสยี่ งๆ”

และนน่ั เป็นบทสนทนาฝ่ายเดียวครงั้ สดุ ท้าย ก่อนทเ่ี ขาจะลุกเดนิ ออก
จากรา้ นไป

ผมถอนหายใจโลง่ อก ในร้านระงมด้วยเสยี งวพิ ากษว์ ิจารณ์ มีบางคน
ตะโกนดา่ ไล่หลงั เขาไป “พดู แบบนี้เดยี๋ วก็ตายไม่รตู้ ัวหรอก”

ผมมองตามชายใส่เสื้อยืดสีด�ำสกรีนหน้าของนักต่อสู้การเมืองคนดัง
ของโลก นึกชื่นชมในความใจกล้าของเขา แต่ว่าสุดท้ายแล้วชีวิตของเขาช่าง
นา่ เศรา้ ถกู กระท�ำดว้ ยความโหดรา้ ย มคี นพบหวั มคี นพบตวั ของเขาลอยอยใู่ นน�้ำ

“ว.๙ มคี นพบขาลอยน้ำ� รบี มาดว่ น ตรงสะพานขา้ มแมน่ �ำ้ ”
เสียงวิทยุคลื่นสั้นปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์พร้อมกับเสียงไซเรนที่
โหยหวนอกี
ตอนนผี้ มรสู้ กึ เหนอื่ ยลา้ ไมอ่ ยากเหน็ รา่ งกายทถ่ี กู หนั่ เปน็ ชนิ้ ๆ อกี แลว้
“เมอ่ื คุณมีหน้าทีค่ ณุ กต็ ้องท�ำมนั ให้เต็มความสามารถ”
มีคนพบขาขวาของเขาอยู่ในร่องสวนกล้วยหอมท่ีอยู่ติดกับล�ำคลองที่
น้�ำไหลลงมาแมน่ ้ำ� สายใหญ่ เมอ่ื เหน็ ปลนี อ่ งทตี่ งึ แน่นนั้น ผมจ�ำไดท้ นั ที มันเป็น
ขาทผ่ี มมองตามตอนเขาเดนิ ออกจากรา้ นกาแฟกลางหมบู่ า้ น ไปขนึ้ จกั รยานแลว้
ถบี ออกไปดว้ ยความรวดเร็ว
“หากพวกเรายืนอยู่บนขาท่ีแข็งแรง พวกเราก็ไม่ตกเป็นทาสของเศษ
เงินท่ีพวกนั้นยื่นให้ตอนเลือกต้ัง หลังจากน้ันพวกเขาก็อ้างว่าพวกเรามอบสิทธ์ิ
ให้เพ่ือความร่�ำรวยของตนเองกับพวกพ้อง แล้วเป็นไง พวกเรามีใครท่ีร่�ำรวย
เหมือนพวกเขาบ้าง ฉะนั้นเมื่อเรามีใจที่เข้มแข็งแล้วเราจะต้องมีขาท่ีแข็งแรง
ดว้ ย เมือ่ หลายๆ ใจ หลายๆ ขารว่ มมอื กัน พวกโกงกินบ้านเมืองมนั กอ็ ย่ไู มไ่ ด”้

86 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

ผมจับขาข้างน้ันวางบนผ้าพลาสติกแล้วห่ออย่างมิดชิด ขาที่เคยเดิน
อย่างองอาจไม่สามารถเดินไปทไ่ี หนได้แล้วนอกจากเข้าไปอยใู่ นหอ่ ผา้ พลาสตกิ

“การเมอื งประเทศของเราตอ้ งไมห่ วนกลบั ไปสแู่ บบเกา่ ๆ มแี ตน่ กั การ
เมอื งโกงกนิ โดยจบั ชาวบา้ นเปน็ ตวั ประกนั พวกเราตอ้ งเปลย่ี นยคุ ของความเอา
รดั เอาเปรยี บใหเ้ ปน็ ยคุ ของความเปน็ ธรรม ความเสมอภาค และความโปรง่ ใส”

ผมยกขาของเขาใสใ่ นรถไปกองรวมกบั ศรี ษะและล�ำตวั ผมรสู้ กึ วา่ คนื น้ี
ช่างเปน็ คนื ทยี่ าวนานและนา่ เหนือ่ ยหน่ายเหลือเกิน ผมอยากกลับบา้ นไปนอน
ไมอ่ ยากพบเจอเรอื่ งทน่ี า่ เศรา้ ใจอกี แลว้ แตอ่ ยา่ งทเ่ี ขาเคยบอกเมอื่ มนั เปน็ หนา้ ที่
ผมกต็ ้องท�ำใหด้ ที ี่สุด

กอ่ นรงุ่ สาง มคี นพบอกี ชน้ิ สว่ นหนง่ึ เปน็ มอื ขา้ งขวาทม่ี เี ลอื ดเกรอะกรงั
มอื นน้ั ถกู น�ำมาซกุ ไวใ้ ตโ้ ตะ๊ ทเี่ ขาดม่ื กาแฟแกว้ สดุ ทา้ ย กอ่ นจะเดนิ ออกจากรา้ นไป

มือข้างนี้เคยยกชูข้ึนแล้วประกาศว่าจะส่ังสอนนักการเมืองทุจริตให้
หลาบจ�ำ

มือข้างนย้ี งั คงก�ำแนน่
มือของเขายังแข็งแรง แต่ไม่สามารถกาเคร่ืองหมายต่างๆ ได้อีกแล้ว
เมอ่ื มันขาดออกร่าง ปราศจากสมองและหัวใจ
“ถ้าหยดุ พวกนไี้ ด้ประเทศของเราจะเปลยี่ นแปลงไปเยอะ”
เสียงทีด่ ังจากมือนั้นปลุกใหใ้ จของผมต่ืนจากหลับ
“มือของเขายงั ไม่ตาย”
ผมยกมือขวาของเขายกชู แล้วยกมือของตวั เองขน้ึ ก�ำแนน่
ผมพบวา่ มอื ของผมมพี ลังข้นึ มาอย่างน่าประหลาด
“ผมจะเปลย่ี นแปลงมันดว้ ยมอื น้ี”

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 87



แนวรบด้านตะวนั ตก...
ไมเ่ ปล่ยี นแปลง

วสุวตั

อาตมากระสับกระส่ายมากทีเดียวเม่ือถึงนาทีนี้...นาทีที่ไม่อาจทน
พฤติกรรม ‘ตาคงบา้ ’ ได้อีกตอ่ ไป หลงั จากอดทนอดกลั้น ใช้ขนั ตริ ะงบั
อารมณ์กรุ่นโกรธมาแล้วหลายคร้ัง วันนี้แหละเป็นไงเป็นกันไม่ว่าอะไรจะเกิด
ข้นึ อาตมาต้องจัดการชายชราคนนี้ใหไ้ ด้!
คิดได้ดังนี้ก็ไม่รอช้า อาตมารีบจับชายจีวรนุ่งห่มให้เรียบร้อย แล้ว
ผลนุ ผลนั ลงจากกฏุ กิ า้ วเทา้ ฉบั ๆ มงุ่ ตรงไปสศู่ าลาน้�ำทา่ วดั ทางดา้ นทศิ ตะวนั ตก
อันเป็นสถานท่ีซึ่งตาคงบ้าอาศยั หลับนอนทกุ คนื
วดั แหง่ นเี้ ปน็ วดั เลก็ ๆ ในชนบทอนั หา่ งไกลความเจรญิ มพี ระจ�ำพรรษา
เพียงไม่กี่รูป หน่ึงในน้ันคือ อาตมาซง่ึ บวชมาแลว้ หลายพรรษา ตงั้ แตอ่ ายคุ รบ
๒๐ ปี กระทงั่ จวนเจยี น ๖๐ ก�ำลงั จะไดร้ บั การแตง่ ตง้ั เปน็ พระสงั ฆาธกิ ารอยรู่ อมรอ่
ทง้ั ทแี่ รกเรม่ิ เดมิ ทนี น้ั สาเหตทุ อ่ี าตมาอปุ สมบทเพยี งแคอ่ ยากท�ำความหวงั ของโยม
แมท่ อี่ ยากเกาะชายผา้ เหลอื งลกู ชายคนเดยี วขนึ้ สวรรคเ์ ปน็ จรงิ เทา่ นนั้ แตน่ บั ตงั้ แต่
ควิ้ และผมถกู โกนออกไป พรอ้ มเครอ่ื งแตง่ กายใหมอ่ ยา่ งสมณเพศ อาตมากร็ บั รไู้ ด้
ถงึ ความแตกตา่ งของสถานะทางสงั คมทไ่ี มเ่ หมอื นเดมิ ผคู้ นมากหนา้ หลายตาทงั้ ท่ี

รจู้ กั และไมร่ จู้ กั ทงั้ หนมุ่ สาวถงึ เฒา่ แกช่ ราตา่ งพากนั นบนอ้ มกราบไหวอ้ าตมารวม
ทงั้ โยมแม่ ท�ำใหค้ วามตง้ั ใจเดมิ นน้ั เปลยี่ นไป
ทกุ เชา้ โยมแมจ่ ะลกุ จากทนี่ อนตง้ั แตฟ่ า้ ยงั ไมท่ นั สาง เตรยี มหงุ ขา้ วท�ำ
กบั ขา้ วอยา่ งทอ่ี าตมาชอบมาใสบ่ าตร ขา้ วสวยอนุ่ ๆ ตามดว้ ยพะแนงหมู พะโล้
กลว้ ยบวชชี ปดิ ทา้ ยดว้ ยดอกไมธ้ ปู เทยี นและซองปจั จยั ท�ำใหช้ วี ติ ในผา้ เหลอื งของ
อาตมาไมเ่ ดอื ดรอ้ นอะไรมากนกั เมอื่ เปรยี บเทยี บกบั ตอนเปน็ ฆราวาส เผลอๆ อาจ
สบายกวา่ ดว้ ยซำ�้ เพราะไมต่ อ้ งเรง่ รบี แกง่ แยง่ แขง่ ขนั อะไรกบั ใคร ไปไหนมาไหนกม็ ี
แตค่ นกราบไหวใ้ หค้ วามเคารพ
กจิ วตั รของอาตมาในผา้ เหลอื งมแี คส่ วดมนต์ ท�ำวตั รเชา้ -เยน็ บณิ ฑบาต
ท�ำหนา้ ทเ่ี ปน็ เนอ้ื นาบญุ ของญาตโิ ยม เปน็ สะพานบญุ เชอ่ื มโยงระหวา่ งคนทยี่ งั มี
ชวี ติ กบั ญาตมิ ติ รทส่ี นิ้ ลมหายใจ จากนนั้ จงึ ท�ำความสะอาดบรเิ วณวดั กวาดวหิ าร
ลานเจดยี ์ ปลงผม โกนหนวด ตดั เลบ็ นง่ั เจรญิ สมาธิ ศกึ ษาพระธรรมวนิ ยั ซงึ่ กไ็ มใ่ ช่
เรอื่ งยากเยน็ อะไรเพราะไมม่ ใี ครคอยจบั เวลาจำ้� จจี้ ำ�้ ไช สง่ิ ยากเยน็ เพยี งอยา่ งเดยี ว
ในชวี ติ สมณเพศของอาตมาคอื การตอ่ สรู้ ะหวา่ งจติ ใจกบั รา่ งกายทเ่ี ตม็ เปย่ี มไปดว้ ย
เลอื ดเนอ้ื อารมณค์ วามรสู้ กึ ซง่ึ ไวตอ่ ตณั หาราคะทกุ ชนดิ

บางคนื อาตมาถงึ กบั นอนบดิ เรา้ เพราะความเรา่ รอ้ นแหง่ กเิ ลสทง้ั รปู รส
กลน่ิ เสยี ง สมั ผสั นอนพลกิ ไปพลกิ มาหายใจหอบแรง เหงอ่ื กาฬแตกพลกั่ ราวกบั
คนทก่ี �ำลงั ตอ่ สอู้ ะไรสกั อยา่ งสดุ ก�ำลงั บอ่ ยครงั้ ทอี่ าตมาตอ้ งลงจากกฏุ ยิ ามดกึ แลว้
จดั การเอานำ้� เยน็ ราดรดตงั้ แตห่ วั จดเทา้ เพอื่ ดบั ความรมุ่ รอ้ นทสี่ มุ อยใู่ นใจราวกบั
กองเพลงิ จติ ซงึ่ สะดงุ้ ไหวตอ่ บาปไดง้ า่ ยท�ำใหอ้ าตมาตดั สนิ ใจประกาศสงครามกบั
กายเนอ้ื อนั มกี เิ ลสทง้ั โลภะ โทสะ โมหะ คอยกวกั มอื รอ้ งเรยี กใหท้ �ำบาป เพอ่ื ใหไ้ ด้
รบั ชยั ชนะอาตมาตอ้ งตอ่ สอู้ ยา่ งหนกั หนว่ ง แตด่ ว้ ยจติ ใจหนกั แนน่ มน่ั คง พอลว่ ง
เขา้ สเู่ ดอื นทส่ี องความรมุ่ รอ้ นดว้ ยเพลงิ กเิ ลสเหลา่ นจ้ี งึ คอ่ ยทเุ ลาลง ในทส่ี ดุ อาตมา
กส็ ามารถก�ำชยั ชนะเหนอื ตณั หาราคะเหลา่ นนั้ ไดใ้ นทส่ี ดุ

90 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟา้

นบั จากวนั นน้ั จวบจนถงึ วนั นี้ ตลอดระยะเวลาหลายสบิ ปที ผี่ า่ นมา อาตมา
ยงั คงรกั ษาความบรสิ ทุ ธผ์ิ ดุ ผอ่ งไวไ้ ดอ้ ยา่ งหมดจดงดงาม ปฏบิ ตั ติ ามพระธรรมวนิ ยั
ด้วยความระมัดระวังทุกฝีก้าวเพราะจิตใจท่ีสะดุ้งละอายต่อบาป ทุกครั้งที่รู้ว่า
ตนเองบกพรอ่ งในพระธรรมวนิ ยั แมเ้ ปน็ เรอื่ งเพยี งเลก็ นอ้ ยกร็ สู้ กึ ไมส่ บายใจราวกบั
เนอ้ื ตวั เปรอะเปอ้ื นเกรอะกรงั ดว้ ยคราบเหงอ่ื ไคลสง่ิ สกปรก จนกวา่ จะไดป้ ลงอาบตั ิ
ลงอโุ บสถฟงั ปาฏโิ มกข์ ความรสู้ กึ เหลา่ นจี้ งึ ทเุ ลาเบาบางลง จติ ใจทห่ี ดหหู่ มน่ มวั
คอ่ ยๆ กลบั มาสดใสบรสิ ทุ ธสิ์ ะอาดอกี ครงั้

อาตมาบวชอยจู่ นครบพรรษา โยมแมก่ ม็ าอาราธนาใหล้ าสกิ ขาตามฤกษ์
เดิมที่ก�ำหนดมาต้ังแต่อุปสมบท ท้ังท่ีตั้งใจไว้แต่แรกว่าจะบวชแค่พรรษาเดียว
นา่ แปลกทพ่ี อถงึ เวลาจรงิ อาตมากลบั รสู้ กึ อาลยั เสยี ดายในสมณเพศอยา่ งทไ่ี มเ่ คย
รสู้ กึ มากอ่ น รสู้ กึ เหมอื นตวั เองก�ำลงั ยา่ งเทา้ จากสถานทสี่ งบรม่ เยน็ เขา้ ไปสกู่ อง
เพลงิ จนกระทงั่ ตดั สนิ ใจไดอ้ ยา่ งเดด็ ขาดวา่ จะครองผา้ เหลอื ง ปวารณาตนยกให้
บวรพระพทุ ธศาสนาตอ่ ไปจนกวา่ ชวี ติ จะหาไม่ วางอเุ บกขามไิ ดย้ นิ ดยี นิ รา้ ยตอ่
ค�ำขอรอ้ งใหล้ าสกิ ขาออกไปครองฆราวาสวสิ ยั ของโยมแม่ ความวติ กกงั วลในใจ
จงึ ปลาสนาการไปสน้ิ

ระยะเวลาหลายสบิ ปหี ลงั จากนน้ั อาตมาเฝา้ ศกึ ษาพระธรรมวนิ ยั ปฏบิ ตั ิ
วปิ สั สนาอยา่ งเครง่ ครดั ถงึ ขนาดฉนั อาหารเพยี งมอ้ื เดยี ว อาหารทฉี่ นั นนั้ กค็ ลกุ
ปนกนั ทงั้ ของคาวของหวาน เพอื่ มใิ หเ้ กดิ ความยนิ ดพี อใจในรส ยง่ิ กวา่ นน้ั ยงั หา
กะโหลกศรี ษะของศพไมม่ ญี าตใิ นปา่ ชา้ มาวางไวข้ า้ งหมอนเพอ่ื พจิ ารณาอสภุ ให้
เหน็ ความไมส่ วย ไมง่ าม ไมร่ สู้ กึ ยนิ ดใี นความก�ำหนดั จากวตั รปฏบิ ตั เิ หลา่ นที้ �ำให้
อาตมามลี กู ศษิ ยล์ กู หามากมายทว่ั ทกุ สารทศิ เพราะฉะนนั้ ทนั ทที ท่ี า่ นเจา้ อาวาส
รูปเก่ามรณภาพ ชาวบ้านทุกคนจึงพร้อมใจกันอาราธนาอาตมาให้เข้ามาด�ำรง
ต�ำแหนง่ เจา้ อาวาสแทน อาตมาจงึ จ�ำเปน็ ตอ้ งยา้ ยจากกฏุ เิ กา่ หลงั คามงุ จากมาจ�ำวดั
ทก่ี ฏุ ขิ องเจา้ อาวาสซงึ่ ใหญโ่ ตโอโ่ ถงตงั้ อยรู่ มิ ฝง่ั แมน่ ้�ำทางดา้ นตะวนั ตกของวดั โดย
ไมไ่ ดเ้ ฉลยี วใจแมแ้ ตน่ อ้ ยวา่ การตดั สนิ ใจครง้ั นก้ี �ำลงั กลายเปน็ จดุ เรมิ่ ตน้ ของความ
นา่ ร�ำคาญ หงดุ หงดิ ใจบางอยา่ งตามมา

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 91

ความหงดุ หงดิ ร�ำคาญใจทอี่ าตมาก�ำลงั พดู ถงึ นนั้ กไ็ มไ่ ดม้ สี าเหตมุ าจาก
ใครทไ่ี หน...ชายชราผอู้ าศยั ศาลา ทา่ นำ�้ ตดิ ๆ กบั กฏุ ขิ องอาตมาซง่ึ คนแถวนน้ั ตกลง
ปลงใจเรยี กแกวา่ ‘ตาคงบา้ ’ นน่ั เอง

อาตมาเพิ่งรู้จากลูกศิษย์วัดคนหน่ึงว่าสาเหตุท่ีท�ำให้บรรดาพระลูกวัด
รวมทงั้ ญาตโิ ยมในละแวกนนั้ เรยี กชายชราคนนน้ั วา่ ‘ตาคงบา้ ’ เปน็ เพราะคะเน
ดจู ากเนอื้ ตวั ทส่ี กปรกมอมแมม ผมเผา้ เกรอะกรงั ยาวรงุ รงั แถมยงั มพี ฤตกิ รรม
แปลกๆ เพราะแกมกั หวั เราะทอ้ งคดั ทอ้ งแขง็ ในเรอ่ื งทค่ี นอน่ื ไมเ่ หน็ เปน็ เรอ่ื งหวั เราะ
แถมยงั พดู จาเลอื่ นลอย จติ ใจไมค่ อ่ ยอยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั ชาวบา้ นละแวกนน้ั จงึ คดิ วา่
แกเปน็ คนสตไิ มส่ มประกอบ เปน็ คนบา้

สมบตั ติ ดิ ตวั ของแกกไ็ มม่ อี ะไรมากนกั นอกจากกระสอบใบเขอ่ื งเกา่ ครำ่�
คร่าเพียงใบเดียว ส�ำหรับบรรจุส่ิงของประดามีท่ีแกเที่ยวเก็บตามกองขยะบ้าง
ตามขา้ งถนนบา้ ง หรอื ไมห่ ากมคี นใจบญุ เกบ็ ขวดนำ�้ พลาสตกิ ไวใ้ หแ้ กขายไดเ้ งนิ
เลก็ ๆ นอ้ ยๆ พอประทงั ชพี อาตมาเองกม็ กั แบง่ ขา้ วปลาอาหารจากการบณิ ฑบาต
ตอนเชา้ ใหแ้ กทกุ วนั

ไมม่ ใี ครรวู้ า่ ตาคงเปน็ ใครมาจากไหน หลายปที ผ่ี า่ นมาสงิ่ ทท่ี กุ คนรบั รมู้ ี
เพยี งอยา่ งเดยี วคอื แกอาศยั ศาลาทา่ นำ้� ทางทศิ ตะวนั ตกของวดั เปน็ ทอี่ าศยั หลบั
นอนมานานเพยี งล�ำพงั โดยไมม่ ญี าตมิ ติ รมาเยย่ี มเยยี นถามไถส่ ารทกุ ขส์ ขุ ดบิ เลยสกั
คน แมแ้ ตค่ นในหมบู่ า้ นหรอื ลกู ศษิ ยว์ ดั กไ็ มม่ ใี ครใสใ่ จเรอื่ งของแกมากนกั ตาคงบา้
เปน็ เพยี งฝนุ่ ละอองเลก็ ๆ ทา่ มกลางทอ้ งฟา้ อนั ไพศาล เปน็ เพยี งฟนั เฟอื งตวั เลก็ ๆ ที่
ไมเ่ คยมใี ครใหค้ วามส�ำคญั กระนน้ั แกกไ็ ดช้ อ่ื วา่ เปน็ คนใจบญุ สนุ ทานมเี มตตามาก
คนหนงึ่ โดยเฉพาะกบั พวกสงิ สาราสตั วท์ งั้ หลาย ไมว่ า่ จะเปน็ สตั วเ์ ลก็ สตั วใ์ หญ่ สตั ว์
ทมี่ เี จา้ ของหรอื จรจดั โดยเฉพาะสนุ ขั ทกุ ตวั ในวดั ตา่ งเปน็ มติ รกบั ตาคงเปน็ อยา่ งดี
ไมม่ ตี วั หนง่ึ ตวั ใดเหา่ หรอื ขจู่ ะท�ำรา้ ยขบกดั เลยสกั ตวั และดว้ ยเหตนุ เ้ี องทท่ี �ำใหส้ นุ ขั
ทกุ ตวั ตดิ แกแจ พรอ้ มใจกนั อพยพมารวมตวั กนั อยทู่ ศ่ี าลารมิ นำ�้ ทา้ ยวดั เปน็ จดุ เดยี ว

ทกุ วนั ประมาณตี ๔ อาตมาจะไดย้ นิ เสยี งเอด็ ตะโรของแกดงั ทะลผุ า่ น
กระแสลมหวดี หววิ เขา้ มาถงึ หอ้ งเปน็ ประจ�ำ เพราะบรรดาลกู สมนุ ของแกมกั ไมค่ อ่ ย

92 วรรณกรรมรางวัลพานแว่นฟา้

ท�ำตามค�ำสงั่ สกั เทา่ ไหร่ ทกุ ตวั ตา่ งคลอเคลยี พยายามเขา้ ใกลใ้ หม้ ากทส่ี ดุ เพอื่ เปน็
ทรี่ กั ตาคงเองกค็ งท�ำอะไรไมไ่ ดม้ ากนอกจากใชเ้ สยี งแหบแหง้ อนั เปน็ เอกลกั ษณด์ ุ
บา้ ง ขบู่ า้ งไปตามประสาจนถงึ เชา้

หลงั จากผา่ นสงครามระหวา่ งตาคงบา้ กบั บรรดาลกู สมนุ นบั สบิ ตวั แลว้
สถานการณค์ วามตงึ เครยี ดทางดา้ นตะวนั ตกของวดั ดเู หมอื นจะคลคี่ ลายลง ความ
สงบหวนคนื สศู่ าลารมิ นำ้� รวมทง้ั กฏุ ขิ องอาตมาอกี ครง้ั แตม่ นั กเ็ ปน็ แคช่ ว่ งเวลาสน้ั ๆ
เทา่ นน้ั เพราะมนั จะถกู ท�ำลายลงทนั ทที ต่ี าคงกนิ ขา้ วเสรจ็ แลว้ พารา่ งผอมเกรง็ ตาม
เนอ้ื ตามตวั เตม็ ไปดว้ ยรวิ้ รอยบาดแผลพพุ องออกมารอื้ คน้ ขา้ วของทแ่ี กตระเวน
เกบ็ มาเตรยี มไวข้ าย ทง้ั ขวดพลาสตกิ เปลา่ ขวดแกว้ กระดาษ ถงุ พลาสตกิ จนเตม็
ลานกวา้ งขา้ งกฏุ ขิ องอาตมา มหิ น�ำซำ�้ แกยงั เปดิ วทิ ยทุ รานซสิ เตอรเ์ ครอ่ื งเกา่ ทไี่ ด้
รบั มาจากหลวงพอ่ เจา้ อาวาสทา่ นกอ่ นเมตตายกใหฟ้ งั ขา่ วสารการบา้ นการเมอื ง
เสยี งดงั สนน่ั ลนั่ วดั ใครจะพดู จะบน่ ใชส้ ายตาต�ำหนติ เิ ตยี นหรอื แมแ้ ตใ่ ชค้ �ำพดู
เหนบ็ แนมอยา่ งไร ตาคงไมเ่ คยเกบ็ มาใสใ่ จ พอนานวนั เขา้ ทกุ คนในวดั จงึ เรมิ่ เออื ม
ระอาพฤตกิ รรมนข้ี องแกแลว้ เลกิ พดู เลกิ สนใจไปเองโดยปรยิ าย

ทกุ เชา้ หลงั ฉนั เชา้ เสรจ็ ภาพความวนุ่ วายทางดา้ นตะวนั ตกจงึ กลายเปน็
สงครามยอ่ ยๆ ทพี่ ระ ลกู ศษิ ย์ รวมทงั้ ผสู้ ญั จรไปมาตามล�ำคลองเหน็ จนชนิ ตา จะ
มกี อ็ าตมาซง่ึ เปน็ ผไู้ ดร้ บั ผลกระทบกบั พฤตกิ รรมเหลา่ นข้ี องตาคงมากทสี่ ดุ เพยี ง
รปู เดยี วทไี่ มส่ ามารถท�ำใจยอมรบั ไดจ้ นแลว้ จนรอด อบุ าสกอบุ าสกิ าหลายคนเมอื่
เหน็ อาตมาตอ้ งมารบรากบั ตาคงบา้ กพ็ ากนั เหน็ ใจกนั เปน็ แถว หลายคนถงึ ขนาด
อาสาไปไลต่ าคงบา้ ออกไปใหพ้ น้ แตอ่ าตมากห็ า้ มไว้ ในใจคดิ วา่ เรอื่ งนค้ี งเปน็ อกี
หนง่ึ บททดสอบส�ำหรบั ตวั เองในการใชข้ นั ติ ดงึ สตขิ ม่ อารมณก์ รนุ่ โกรธทคี่ อยปะทุ
อยเู่ รอื่ ยๆ ใหส้ งบนง่ิ

ตาคงบา้ ใชเ้ วลาประมาณ ๒-๓ ชวั่ โมงในการแยกสง่ิ ของแบง่ เปน็ จ�ำพวก
เพอื่ ใหง้ า่ ยและไดร้ าคาดขี น้ึ เวลาน�ำไปขาย จากนนั้ จงึ เดนิ กระยอ่ งกระแยง่ แบกถงุ
กระสอบคใู่ จพรอ้ มลกู สมนุ นบั สบิ ตวั ตามเปน็ พรวนลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลงั ไปยงั รา้ นรบั
ซอ้ื ของเกา่ ซงึ่ อยหู่ า่ งจากวดั ไปประมาณ ๑ กโิ ลเมตร ถดั จากรา้ นรบั ซอ้ื ของเกา่ นนั้

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 93

จะเปน็ รา้ นขายของช�ำเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ดา้ นหนา้ มโี ตะ๊ ตง้ั อยู่ ๔-๕ ตวั ส�ำหรบั บรรดาคอ
กาแฟมานงั่ จบิ กาแฟเคลา้ การวพิ ากษว์ จิ ารณก์ ารเมอื งเปน็ ประจ�ำทกุ เชา้ ส�ำหรบั ตา
คงบา้ หลงั เสรจ็ ภารกจิ จากรา้ นรบั ซอ้ื ของเกา่ แกจะพงุ่ ตรงไปนง่ั ฟงั พวกคอการเมอื ง
คุยกันด้วยความต้ังอกตั้งใจ บ่อยครั้งอาตมาอดสงสัยไม่ได้ว่าตาคงบ้าแกรู้เรื่อง
ทเ่ี ขาทมุ่ เถยี งกนั ชนดิ เอาเปน็ เอาตายดว้ ยเหรอ เพราะแมแ้ ตค่ นทจ่ี บปรญิ ญาโท
ปรญิ ญาเอกบางครงั้ ยงั ฟงั ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจเลย นบั ประสาอะไรกบั ชายชราทม่ี อี าชพี
เกบ็ ขยะขาย!

อาตมาจงึ ไมเ่ คยเขา้ ใจความคดิ ของตาคงบา้ ผนู้ เี้ ลยสกั ครง้ั ไมร่ วู้ า่ แกจะ
เสยี เวลาไปนง่ั ฟงั เรอ่ื งไรส้ าระเหลา่ นน้ั ไปท�ำไม สเู้ อาเวลาไปคดิ ท�ำมาหากนิ หรอื
ท�ำเรอื่ งอนื่ ทปี่ ระโยชนย์ งั จะดเี สยี กวา่ เพราะคดิ แลว้ คดิ อกี อาตมากไ็ มเ่ หน็ วา่ เรอื่ ง
การบา้ นการเมอื งเหลา่ นจ้ี ะมสี ว่ นไหนเกย่ี วขอ้ งกบั ชวี ติ ประชาชนคนธรรมดาอยา่ ง
แกตรงไหน ฟงั ไปรงั แตจ่ ะท�ำใหป้ วดหวั เสยี เปลา่ ๆ ทง้ั เรอื่ งรฐั ธรรมนญู เรอื่ งเสอื้
เหลอื งเสอื้ แดง ปฏริ ปู สมานชง สมานฉนั ทอ์ ะไร ดแู ลว้ ไมน่ า่ เกบ็ มาคดิ ใหร้ กสมอง
ส�ำหรบั อาตมาแลว้ ตง้ั แตเ่ ปน็ ฆราวาสถงึ ครองเพศบรรพชติ เรอ่ื งการบา้ นการเมอื ง
เป็นเร่ืองห่างไกลมาก ซ่ึงผิดกับตาคงบ้าราวฟ้ากับเหว เพราะนอกจากติดตาม
ขา่ วสารอยา่ งใกลช้ ดิ แลว้ แกยงั เปน็ ตวั ตงั้ ตวั ตบี กุ เขา้ ไปในกฏุ พิ ระทกุ รปู อยา่ งถอื
วิสาสะ พูดคุยซักถามในเร่ืองการเมืองจนทุกคนได้แต่เบือนหน้าหนีด้วยความ
อดิ หนาระอาใจ วนั นน้ั ทงั้ วนั อยา่ หวงั เลยวา่ จะไดใ้ ชช้ วี ติ อยา่ งสงบสขุ เพราะตอ้ งทน
ฟงั เสยี งแหบแหง้ ของตาคงบน่ พมึ พ�ำงมึ ง�ำ ใบหนา้ ทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยรว้ิ รอยฝา้ กระหมวด
ขงึ ตงึ เครยี ด และดว้ ยความสนใจเหลา่ นน้ี เ่ี องกระมงั ทท่ี �ำใหต้ าคงบา้ เอาแตน่ งิ่ เงยี บ
สงบปากสงบค�ำรบั ฟงั ค�ำพดู เผด็ รอ้ น บางคนถงึ ขน้ั หยาบคาย ของพวกสมาชกิ สภา
กาแฟไดน้ านเปน็ ชว่ั โมงๆ

รอจนชว่ งสายพอแดดเรมิ่ ทอแสงแรงมากขน้ึ สมาชกิ หลายคนทยอยกลบั
บา้ นแยกยา้ ยไปท�ำมาหากนิ แลว้ นนั่ แหละ ตาคงบา้ ถงึ ยอมลกุ จากเกา้ อกี้ อ่ นตระเวน
เกบ็ ขยะตามถงั ขยะรมิ ถนนถงึ บา่ ยคลอ้ ยจงึ หอบหว้ิ ขา้ วของพะรงุ พะรงั เดนิ ลากขา

94 วรรณกรรมรางวลั พานแว่นฟ้า

โซซดั โซเซกลบั มาคลกุ ตวั อยทู่ แ่ี นวรบซง่ึ แกยดึ เปน็ ฐานทม่ี น่ั ทางดา้ นทศิ ตะวนั ตก
ของวดั ไมพ่ ดู คยุ สงุ สงิ กบั ใคร

กระทง่ั เยน็ ยำ่� บรรดาพระ เณร รวมทงั้ ลกู ศษิ ยว์ ดั ทกุ รปู ทกุ คนถงึ ไดย้ นิ
เสยี งเอะอะเจย๊ี วจา๊ วดงั ลน่ั มาจากศาลาทา่ นำ�้ อกี ครง้ั ทง้ั เสยี งวทิ ยทุ รานซสิ เตอร์
เสยี งลง้ เลง้ ของตาคง รวมทง้ั เสยี งลกู สมนุ ของแกทงั้ เหา่ ทง้ั หอนดงั ขรมลอยตาม
ลมมาทเี ดยี ว ไมน่ บั ชว่ งปลายเดอื นทอ่ี าตมาตอ้ งยา้ ยตวั เองไปพกั อาศยั กฏุ หิ ลงั อน่ื
เพราะกลมุ่ ควนั สขี าวจากการเผาเศษขยะทแี่ กขายไมไ่ ดซ้ ง่ึ มกั ลอยโขมงเลด็ ลอดผา่ น
หนา้ ตา่ งเขา้ มาอบอวลภายในกฏุ จิ นอาตมาหายใจแทบไมอ่ อก พระลกู วดั รปู อน่ื ตา่ ง
เอย่ ปากสงสารอาตมากนั ทง้ั นน้ั ทต่ี อ้ งอดทนอดกลนั้ กบั คนสตไิ มส่ มประกอบอยา่ ง
ตาคง...บอกตามตรงอาตมาเองกส็ ดุ จะทนกบั พฤตกิ รรมนา่ เออื มระอาของชายชรา
คนนไ้ี มน่ อ้ ยเหมอื นกนั แตท่ ย่ี งั อดทนไวเ้ ปน็ เพราะความตอ้ งการอยากเอาชนะเพยี ง
ตวั เดยี ว อาตมาไมอ่ ยากไดช้ อ่ื วา่ พา่ ยแพจ้ ากแนวรบดา้ นตะวนั ตกถงึ ขนาดถอยรน่
กลบั ไปไมเ่ ปน็ ขบวน

ดว้ ยเหตนุ คี้ วามสมั พนั ธข์ องอาตมากบั ตาคงบา้ จงึ ลมุ่ ๆ ดอนๆ มาหลาย
เดอื น ซงึ่ สว่ นใหญเ่ ปน็ อาตมาทต่ี อ้ งอดทนมาตลอด จนกระทงั่ วนั หนง่ึ จดุ แตกหกั ก็
มาถงึ เมอ่ื ขนั ตทิ อี่ าตมาเคยใชร้ ะงบั อารมณก์ รนุ่ โกรธกลายสภาพเปน็ ขนั แตกทนั ทที ี่
เหน็ สภาพหนา้ กฏุ เิ ลอะเทอะ มเี ศษขวดเกลอ่ื นกลาด เศษกระดาษปลวิ วอ่ น ซำ�้ รา้ ย
ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั ยงั ปรากฏกองขหี้ มาสเี หลอื งออ๋ ยของบรรดาลกู สมนุ ตาคงเปรอะเปอ้ื น
อยหู่ นา้ กฏุ เิ ตม็ ไปหมด อาตมาตอ้ งเดนิ หลบซา้ ยทหี ลบขวาทรี าวกบั ตาคงแกแอบ
เอาระเบดิ มาวางตง้ั ไว้ ยง่ิ ตอ้ งทนสดู กลน่ิ อนั ไมพ่ งึ ประสงคท์ ล่ี อยตลบอบอวลคละ
คลุ้งอยู่ในอากาศ อาตมาก็ย่ิงทนไม่ไหวได้แต่ท่องพุทโธในใจเฝ้าภาวนาให้ช่วง
เวลาอนั แสนทรมานนผ้ี า่ นพน้ ไปใหเ้ รว็ ทส่ี ดุ พรอ้ มกนั นนั้ กก็ ลน้ั ใจฝา่ กลนิ่ อนั ชวน
คลน่ื เหยี น รสู้ กึ เหมอื นตวั เองกลายสภาพเปน็ ทหารทก่ี �ำลงั ยา่ งเทา้ เขา้ สสู่ นามรบ
โดยปราศจากเกราะก�ำบงั ปอ้ งกนั คมศสั ตราวธุ จากศตั รู (ซงึ่ กค็ อื กลนิ่ รนุ แรงจาก
กองระเบดิ ใหญน่ อ้ ยทสี่ �ำแดงตวั ตนทา้ ทายอยอู่ ยา่ งอาจหาญ) แตใ่ นเมอื่ ไมม่ ที าง

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 95

เลอื กอน่ื หากอาตมาหนั หลงั หนไี ปนอนกฏุ หิ ลงั อน่ื นนั่ กเ็ ทา่ กบั หมายความวา่ อาตมา
ยอมรบั ความพา่ ยแพใ้ นสงครามทแี่ นวรบดา้ นตะวนั ตกอยา่ งหมดรปู ซง่ึ เปน็ สง่ิ ที่
อาตมาจะยอมใหเ้ กดิ ขนึ้ ไมไ่ ดอ้ ยา่ งเดด็ ขาด ในหว้ งเวลาแหง่ ความยากล�ำบากนี้
เอง อาตมาสดู ลมหายใจเขา้ ปอดเฮอื กใหญ่ สายตาแนว่ แนจ่ บั จอ้ งทป่ี ระตไู มห้ นา้
กฏุ กิ อ่ นจะกา้ วพรวดพงุ่ ตรงไปทนั ที

ระยะทางเพยี งไมก่ เ่ี มตรดเู หมอื นจะยาวไกลเหลอื เกนิ ในความรสู้ กึ ของ
อาตมา เสยี งเอด็ ตะโรของตาคงบา้ ดงั สนนั่ ลนั่ ทงุ่ ทา้ ทายยวั่ เยา้ อยหู่ ลงั กฏุ ิ อาตมา
พยายามท�ำใจใหส้ งบนงิ่ ไมส่ นใจสง่ิ รอบตวั รวบรวมสมาธเิ พง่ มาทขี่ าทง้ั สองขา้ งที่
ก�ำลงั กา้ วยาวๆ จนมาถงึ จดุ หมาย อาตมากร็ บี กระชากประตใู หเ้ ปดิ กวา้ ง แลว้ ทงิ้
ตวั เองนงั่ บนเสอื่ ผนื เลก็ กลางหอ้ ง มอื ทง้ั สองขา้ งวางแหมะอยบู่ นตกั พรอ้ มกบั ถอน
หายใจออกมาดงั ๆ บอกตวั เองวา่ ชว่ั เวลาแหง่ ความนา่ ขยะแขยงไดส้ นิ้ สดุ ลงแลว้
และในตอนนนั้ เองทอ่ี าตมาตดั สนิ ใจไดอ้ ยา่ งเดด็ ขาด หลงั จากความอดทนทง้ั หมด
ขาดสะบนั้ ลง พรงุ่ นไี้ มว่ า่ ฟา้ ถลม่ แผน่ ดนิ ทลาย อาตมาจะตอ้ งปดิ ฉากสงครามใน
แนวรบดา้ นตะวนั ตกกบั ตาคงบา้ ใหไ้ ดเ้ สยี ทหี ลงั จากปลอ่ ยใหย้ ดื เยอื้ มานานหลายปี

อาตมานอนรอดว้ ยความกระวนกระวายใจ พอเชา้ มดื ฟา้ ยงั ไมท่ นั สาง
อาตมากร็ บี ลา้ งหนา้ ลา้ งตา นงุ่ หม่ จวี รใหเ้ รยี บรอ้ ย หายใจเขา้ ลกึ ๆ เรยี กก�ำลงั กาย
ก�ำลงั ใจใหพ้ รอ้ มกอ่ นกา้ วเทา้ ออกสสู่ มรภมู สิ นามรบซง่ึ ศตั รกู �ำลงั ยนื ฉกี ยม้ิ กวา้ งมอง
มาทอ่ี าตมาดว้ ยดวงตาเปน็ ประกายวาววบั อยใู่ นตอนน้ี

ทา่ มกลางกระแสลมเยน็ ๆ ยามเชา้ พรอ้ มสายตาหลายสบิ คขู่ องบรรดา
ลกู สมนุ ตาคงเปน็ พยาน อาตมาพยายามคน้ หาความตกใจ หวนั่ เกรง โดยเฉพาะ
ความละอายใจจากชายชราคนน้ี แตน่ า่ แปลกทอี่ าตมากลบั ไมส่ ามารถสมั ผสั ความ
รสู้ กึ เหลา่ นไี้ ดเ้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย กริ ยิ าทา่ ทางทอี่ าตมาเหน็ คอื ความสงบนงิ่ ดวงตายาม
ทท่ี อดมองมาแนว่ แนท่ �ำเอาอาตมาสะดดุ กกึ ถอ้ ยค�ำตอ่ วา่ ตอ่ ขานทค่ี ดิ เตรยี มมา
ตงั้ แตเ่ มอ่ื คนื ตดิ คา้ งอยใู่ นล�ำคอ สง่ิ เดยี วทอี่ าตมาท�ำไดค้ อื ท�ำหนา้ ท�ำตาใหข้ งึ ขงั มาก
ทสี่ ดุ เผอื่ ตาคงบา้ อาจย�ำเกรงขนึ้ บา้ ง...แตเ่ ปลา่ เลยนอกจากชายชราผนู้ จ้ี ะไมส่ ะทก

96 วรรณกรรมรางวลั พานแวน่ ฟ้า

สะทา้ นหวนั่ ไหวแลว้ แกยงั อมยมิ้ นดิ ๆ ตรงมมุ ปาก มอื ขา้ งหนง่ึ ชน้ี วิ้ มาทอี่ าตมา
ท�ำราวกบั ตวั เองเปน็ ผใู้ หญจ่ บั ผดิ เดก็ ตวั เลก็ ๆ อยา่ งอาตมาได้ ทง้ั ทค่ี วามจรงิ แลว้
เศษขยะรวมทงั้ กลน่ิ เหมน็ จากของเนา่ เสยี ซง่ึ โชยมาตามลมนนั้ เปน็ หลกั ฐานแสดง
ความมกั งา่ ย เหน็ แกต่ วั ของแกไดอ้ ยา่ งชดั เจน

อาตมากบั ตาคงยนื จอ้ งหนา้ กนั อยพู่ กั หนงึ่ ตา่ งฝา่ ยตา่ งประเมนิ ก�ำลงั
ของกนั และกนั แมไ้ มม่ คี �ำพดู ใดเลด็ ลอดจากรมิ ฝปี ากด�ำคลำ้� ของแก แตน่ า่ แปลก
ทอี่ าตมากลบั ไดย้ นิ ถอ้ ยค�ำของชายชราคนทท่ี กุ คนเชอื่ วา่ เปน็ ‘บา้ ’ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน
ทกุ ถอ้ ยค�ำ

“ทา่ นมาหาผมถงึ ทน่ี ม่ี อี ะไรหรอื ครบั ”
“อาตมาจะมาขอให้โยมคงเก็บเศษขวด เศษกระดาษของโยมคงให้ดี
หนอ่ ย เกบ็ ใหเ้ รยี บรอ้ ย อยา่ ใหม้ นั เกลอ่ื นกลาด โดยเฉพาะหมาพวกนอี้ ยา่ ใหม้ าข้ี
เลอะเทอะหนา้ กฏุ อิ าตมา มจี ติ ส�ำนกึ สาธารณะ มคี วามรบั ผดิ ชอบตอ่ สงั คมสว่ นรวม
บา้ ง อยา่ เหน็ แกต่ วั ละเมดิ สทิ ธเิ สรภี าพของคนอนื่ ” ความคดิ เผด็ รอ้ นดดุ นั พรงั่ พรู
ผา่ นดวงตาของอาตมาราวกบั นำ้� ทผ่ี ดุ ขนึ้ จากผวิ ดนิ
ตาคงบา้ ยนื กอดอกทอดสายตามองผมปรบิ ๆ ปลอ่ ยแผน่ อกเปลอื ยเปลา่
สะทา้ นแรงลม พรอ้ มกบั สง่ ผา่ นความคดิ โตแ้ ยง้ ผา่ นทางดวงตา
“ทา่ นพดู เรอ่ื งอะไร ผมฟงั ไมเ่ หน็ เขา้ ใจสกั อยา่ ง” ตาคงท�ำหนา้ เหลอหลา
อาตมานงิ่ อง้ึ ครใู่ หญ่ ตอ้ งขม่ อกขม่ ใจกดั ฟนั กรอดยบั ยงั้ ค�ำพดู หยาบคายเอาไวต้ รง
รมิ ฝปี าก ในหวั นน้ั พยายามจดั ล�ำดบั ความคดิ วา่ จะอธบิ ายอยา่ งไรใหค้ นบา้ อยา่ ง
ตาคงเขา้ ใจ
“จติ ส�ำนกึ สาธารณะ คอื จติ ส�ำนกึ ทเ่ี รามตี อ่ สงั คมสว่ นรวม มองเหน็
ประโยชนส์ ว่ นรวมมากกวา่ ประโยชนข์ องตวั เอง สงิ่ ทจี่ ะท�ำใหส้ งั คมสงบสขุ เกดิ
สนั ตสิ ขุ ขน้ึ ได้ เราทกุ คนตอ้ งมจี ติ ส�ำนกึ สาธารณะ ตอ้ งปฏบิ ตั ติ ามกฎหมายตาม
กฎระเบยี บของสงั คม ร้สู ิทธเิ สรภี าพของตวั เองแต่กต็ อ้ งไมล่ ะเมิดสทิ ธเิ สรภี าพ
ของผอู้ นื่ ”

ประจำ�ปี ๒๕๕๙ 97

“แลว้ ผมไปละเมดิ สทิ ธเิ สรภี าพของทา่ นตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร”่ ชายชรายอ้ นถาม
“กต็ อนทโ่ี ยมคงทงิ้ ขยะเกลอื่ นกลาด แถมยงั ไมด่ แู ลหมาตวั เองใหด้ ปี ลอ่ ย
ใหม้ าขเ้ี ลอะเทอะอยา่ งนไี้ ง เขาเรยี กวา่ ไมเ่ คารพสทิ ธิ เสรภี าพของคนอน่ื ไมม่ คี วาม
รบั ผดิ ชอบตอ่ สงั คมตอ่ สว่ นรวม”
ตาคงบา้ นงิ่ เงยี บ หากดวงตาของแกพดู ได้ มนั กค็ งรอ้ งออ๋ ออกมาดงั ๆ กอ่ น
จะยอ้ นแยง้ อาตมาจนแทบหงายหลงั อำ้� อง้ึ อยา่ งคาดไมถ่ งึ
“ทา่ นจะพดู เรอ่ื งสทิ ธิ เสรภี าพเหลา่ นน้ั ไปท�ำไม ในเมอื่ สงิ่ ทเี่ ปน็ พนื้ ฐาน
ทา่ นยงั ไมเ่ ขา้ ใจเลยสกั นดิ สงั คมประชาธปิ ไตยสงิ่ ส�ำคญั ทส่ี ดุ คอื การเคารพศกั ดศ์ิ รี
ความเปน็ มนษุ ย์ โดยไมค่ �ำนงึ ถงึ สถานภาพทางสงั คม ไมว่ า่ จะเปน็ นายกรฐั มนตรี
ผพู้ พิ ากษา หรอื แมแ้ ตส่ มภารเจา้ อาวาสอยา่ งทา่ นตา่ งกม็ ศี กั ดศ์ิ รคี วามเปน็ มนษุ ย์
เทา่ เทยี มกนั ทา่ นตอ้ งยอมรบั ในความแตกตา่ งของมนษุ ยว์ า่ เปน็ สงิ่ ปกติ ทงั้ ความ
แตกตา่ งในเรอ่ื งภายนอกรวมทงั้ ความรสู้ กึ นกึ คดิ ตลอดจนการแสดงออกในความ
คดิ เหน็ ทตี่ า่ ง ตราบใดทค่ี วามแตกตา่ งนนั้ ไมส่ รา้ งความเดอื ดรอ้ นใหก้ บั ใคร สง่ิ เหลา่
นตี้ า่ งหากคอื ประเดน็ ส�ำคญั อนั เปน็ รากฐานของสทิ ธเิ สรภี าพในประชาธปิ ไตยท่ี
ทา่ นก�ำลงั แสวงหา สว่ นเรอ่ื งขยะและกองขหี้ มา มนั กเ็ หมอื นกบั เรอ่ื งของการเมอื ง
นน่ั แหละทา่ น หากทา่ นมองมนั เปน็ เรอื่ งสกปรกโสมมแลว้ พยายามวง่ิ หนใี หห้ า่ งตวั
สดุ ทา้ ยสงิ่ สกปรกเหลา่ นนั้ ยอ่ มตอ้ งหลน่ เรยี่ ราดสง่ กลนิ่ เหมน็ ไปทวั่ อยา่ งนแ้ี นน่ อน”
ตาคงบา้ ถอนหายใจดงั เฮอื ก มองผา่ นหลงั อาตมาเขา้ ไปในกฏุ ิ แลว้ ถามในสหี นา้ วา่
“หวั กะโหลกทท่ี า่ นเอาเกบ็ ไวท้ ก่ี ฏุ กิ เ็ หมอื นกนั ทา่ นเอาไปไวท้ �ำไม”
“เอาไวป้ ลง”
“ปลงอะไร”
“ปลงสงั ขาร เพอ่ื ยำ้� เตอื นตวั เองวา่ มนษุ ยท์ กุ คนเกดิ มากต็ อ้ งตายทกุ คน
รา่ งกายทเี่ ราเหน็ วา่ สวยวา่ งาม สกั วนั หนงึ่ ยอ่ มเนา่ เปอ่ื ยเสอ่ื มโทรมลงเปน็ ธรรมดา”
“ทา่ นนกี่ แ็ ปลก ถา้ ทา่ นไมเ่ หน็ หวั กะโหลกพวกนท้ี า่ นคดิ ไมอ่ อกเหรอวา่
คนเราเกดิ มาตอ้ งตาย ในโลกใบนม้ี อี ะไรบา้ งหนคี วามจรงิ ขอ้ นพ้ี น้ ของทกุ อยา่ งมี
เกดิ ขนึ้ ตง้ั อยู่ สดุ ทา้ ยกต็ อ้ งดบั ไปเปน็ เรอ่ื งธรรมดา ไมเ่ หน็ จ�ำเปน็ ตอ้ งมอี ะไรเปน็

98 วรรณกรรมรางวัลพานแวน่ ฟา้

เครอื่ งเตอื นใจเลย ทส่ี �ำคญั หวั กะโหลกพวกนเ้ี ขากม็ ศี กั ดศิ์ รคี วามเปน็ มนษุ ยเ์ หมอื น
กนั ถงึ แมว้ า่ เขาจะเสยี ชวี ติ ไมม่ ลี มหายใจแลว้ กเ็ ถอะ ทา่ นกไ็ มม่ สี ทิ ธไ์ิ ปขดุ เอามา
เกบ็ ไวอ้ ยา่ งน”ี้

ค�ำพดู ผา่ นทางดวงตาฝา้ ฟางของชายชราท�ำใหอ้ าตมาเกดิ ความละอาย
อยา่ งหนกั จรงิ อยา่ งทตี่ าคงวา่ ไมม่ ใี ครหลกี หนกี ารเมอื งพน้ คนทห่ี ลงคดิ วา่ เรอ่ื ง
การเมอื ง เรอ่ื งประชาธปิ ไตยหรอื รฐั ธรรมนญู เปน็ เรอ่ื งของพวกนกั การเมอื ง นกั
วิชาการหรือส่ือมวลชนเท่าน้ัน อาตมาเพิ่งรู้ว่าคนพวกน้ันคิดผิดไปถนัด สิทธิ
เสรภี าพเปน็ เรอื่ งของสมาชกิ ทกุ คนในสงั คม การจะท�ำใหส้ งั คมสงบสขุ ตอ้ งท�ำให้
ทกุ คนเขา้ ใจเรอื่ งราวเหลา่ นใ้ี หถ้ กู ตอ้ ง เมอ่ื มคี วามรแู้ ลว้ คอ่ ยน�ำไปปฏบิ ตั ิ มคี วาม
เคารพในความเทา่ เทยี มกนั ของมนษุ ย์ เคารพสทิ ธิ เสรภี าพ กตกิ าของสงั คม รวม
ทงั้ ตอ้ งมคี วามรบั ผดิ ชอบตอ่ ตนเอง ผอู้ นื่ และสงั คมสว่ นรวม เมอื่ เปน็ เชน่ นส้ี งั คม
จงึ จะเกดิ สนั ตภิ าพในสงั คมอยา่ งแทจ้ รงิ

อาตมาถงึ กบั ลอบระบายลมหายใจออกมาดว้ ยความโลง่ อกอยา่ งบอก
ไมถ่ กู เหมอื นภเู ขาลกู ใหญท่ ก่ี ดทบั มานานถกู ยกใหพ้ น้ จากอก เมอ่ื ตาคงบา้ รบั ปาก
วา่ จะเกบ็ ขยะของแกใหเ้ ขา้ ทเ่ี ขา้ ทาง รวมทงั้ จดั การกองขหี้ มาหนา้ กฏุ ขิ องอาตมา
ใหเ้ รยี บรอ้ ย ทนั ทที ไี่ ดย้ นิ วา่ อาตมาจะน�ำหวั กะโหลกของศพไรญ้ าตไิ ปคนื ทเ่ี ดมิ
เพอ่ื เปน็ การเคารพศกั ดศิ์ รคี วามเปน็ มนษุ ยใ์ หม้ ากขนึ้ นอกจากนแี้ กยงั รบั ปากอกี
วา่ ตอ่ ไปจะไมใ่ หเ้ กดิ เหตกุ ารณเ์ ชน่ นอี้ กี หลงั จากไดย้ นิ ค�ำสญั ญาอาตมาจงึ หนั หลงั
เดนิ กลบั กฏุ อิ ยา่ งสบายใจ (ทงั้ ทยี่ งั ไมไ่ ดเ้ อย่ ปากพดู อะไรสกั ค�ำ) เพราะสามารถ
แกไ้ ขปญั หาไดส้ �ำเรจ็ ลลุ ว่ ง กอ่ นจะไดร้ บั แตง่ ตงั้ ใหด้ �ำรงต�ำแหนง่ เจา้ อาวาสในอกี ไม่
กเ่ี ดอื นขา้ งหนา้ ไมอ่ ยา่ งนนั้ อาตมาคงตอ้ งอบั อายขายขห้ี นา้ บรรดาลกู ศษิ ยล์ กู หา
เปน็ แนห่ ากกฏุ อิ นั ใหญโ่ ตโอโ่ ถงมเี ศษขยะรวมทง้ั กองขห้ี มาเกลอื่ นกลาดเดน่ หรา
คอยตอ้ นรบั อยดู่ า้ นหนา้ ทง้ั ทค่ี วามจรงิ แลว้ ในใจของอาตมานนั้ รดู้ วี า่ สงคราม
ระหวา่ งอาตมากบั ตาคงบา้ ยงั ไมจ่ บสนิ้ ...แนวรบดา้ นตะวนั ตกยงั ไมเ่ ปลยี่ นแปลง
เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย!

ประจ�ำ ปี ๒๕๕๙ 99


Click to View FlipBook Version