กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ โดย หลินยู่ลี่

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ทอ้ งฟา้ ตอนกลางคืนน่ามองขึน้ เพราะมีดวงจนั ทร์
ชวี ิตของอ๊วั นา่ อยตู่ ่อไปก็เพราะมลี ือ้ อยดู่ ว้ ยกนั ”

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์
เรือ่ ง : หลนิ ยลู่ ี่ ภาพ : ญาณิศา ลมิ้ เจรญิ

วรรณกรรมเยาวชน แนวสมจรงิ ก่งึ แฟนตาซี สาหรบั เดก็ ๑๔ ปีขนึ้ ไป
ตน้ ฉบบั วรรณกรรมสาหรบั เด็กนพิ นธ์ ประจาปีการศกึ ษา ๒๕๖๔
ผลงานสรา้ งสรรคใ์ นรายวชิ า วด ๔๕๑ ภาคนิพนธท์ างวรรณกรรมสาหรบั เดก็
หลกั สตู รศลิ ปศาสตรบณั ฑิต สาขาวชิ าวรรณกรรมสาหรบั เดก็
ศนู ยก์ ารศกึ ษาระดบั ปริญญาตรี คณะมนษุ ยศาสตร์
มหาวทิ ยาลยั ศรีนครนิ ทรวโิ รฒ

สานกั พิมพ์ Lacrona
พมิ พค์ รงั้ ท่หี น่งึ มถิ นุ ายน ๒๕๖๕
จานวนหนา้ ๒๖๘ หนา้

อาจารยท์ ป่ี รกึ ษา : อ. อจั ฉรา ประดษิ ฐ์
ขอขอบคณุ : ผศ. รพนิ ทร (ณ ถลาง) คงสมบรู ณ์

อ. ดร. ธนั ยา พทิ ยาพิทกั ษ์
อ. อนสุ รา ดไี หว้
อ. พชิ ญา นิลรุง่ รตั นา

พมิ พท์ ี่ : หา้ งหนุ้ สว่ นจากดั ธนโชติ กอ็ ปปี 9 เซน็ เตอร์ ๑๖๕/๓-๔ ถนนสขุ มุ วทิ ๒๑ (อโศก)
แขวงคลองเตยเหนอื เขตวฒั นา กรุงเทพฯ ๑๐๑๑๐ โทรศพั ท์ ๐๒-๒๖๑-๔๗๖๙

ติดตอ่ ผเู้ ขยี น ๐๘๐-๕๕๒-๐๑๘๘
Email: [email protected]
FB: Linderelly IG: Linderellyy Youtube: Linderelly
Tiktok: Linderellyy Club House: Linderelly Club

คานา

ดวงจนั ทรเ์ ป็นดาวบริวารดวงสาคัญของโลก แต่ดวงจนั ทรช์ ่าง
น่าพิศวงนัก ดวงจันทรเ์ ป็นไดท้ ั้งสัญลกั ษณ์ทางความเช่ือและศาสนา
บางครงั้ ดวงจนั ทรก์ ็อาจเป็นเหมือนตัวแทนของคนรกั ท่ีคอยเฝ้ามองลง
มาจากท่ีอันแสนไกลไปยังบุคคลผู้เป็นท่ีรัก เป็นเหมือนความรักอัน
ซื่อสตั ยม์ ่นั คงท่ีอาจไม่มีวนั ไดม้ าบรรจบพบกันอีก ดงั ดวงจนั ทรไ์ ม่เคยลด
ระยะห่างจากดาวโลกไดเ้ ลย และในแง่นีด้ วงจันทรย์ ังอาจเป็นเหมือน
ตวั แทนความรกั ท่เี รามใี หผ้ ูเ้ ป็นท่รี กั ซง่ึ จากเราไปแบบไมห่ วนคนื

“การสูญเสีย” เป็นส่ิงท่ียากจะทาใจยอมรับ แต่เราทุกคนต่าง
ตอ้ งเผชิญหนา้ กับมันสกั วันหน่ึง และหากการสูญเสียบุคคลผู้เป็นท่ีรกั
เกิดขึน้ เราจะดแู ลหวั ใจใหก้ า้ วผ่านมนั ไปไดอ้ ย่างไร จะตอ้ งใชเ้ วลาตาม
หาหวั ใจท่ีสญู หายนานสกั เท่าไร จะตอ้ งเยียวยาตวั เองดว้ ยวธิ ีไหน หวั ใจท่ี
บอบชา้ จากการสญู เสยี จึงจะกลบั มาหายดี

กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ เล่มนีเ้ ป็นเร่ืองราวของล่หู ลิง สาว
นอ้ ยชาวไทยเชอื้ สายจีนผสู้ ญู เสยี อากงไปอยา่ งกะทนั หนั เธอไมอ่ าจทาใจ
ยอมรบั สิ่งท่ีเกิดขึน้ จึงขอพรจากเทพเจา้ ใหช้ ่วยพาอากงกลบั มา แต่สิ่งท่ี
เทพเจา้ มอบให้ กลับเป็นการเดินทางขา้ มเวลาผ่านความฝัน ไปเรียนรู้
ชวี ิตในอดตี ของอากง ดว้ ยบรรดาสงิ่ ของท่ีเธอและอากงผกู พนั รว่ มกนั

เร่อื งราวในหนงั สือท่เี กิดขนึ้ เพยี งไม่กี่วนั จะช่วยใหเ้ ด็กสาวกอบกู้
หวั ใจท่ีสูญหายคืนมาไดห้ รือไม่ การกลบั ไปรบั รูอ้ ดีตของอากงจะทาให้
เธอรงั้ อากงใหอ้ ย่ตู ่อไปไดไ้ หม ขอเชิญนกั อ่านเดินทางขา้ มเวลาแห่งการ
ผจญอารมณร์ ว่ มไปกบั ลหู่ ลิง ณ บดั นี้

เกรด็ ความรู้คาศัพทภ์ าษาจีน

คาเรยี กญาตใิ นภาษาจนี แตจ้ ๋วิ
อากง = คณุ ตา / พอ่ ของแม่
อาม่า = คณุ ยาย / แมข่ องแม่
ป๊ า = พ่อ
หมา่ มา้ = แม่
ต่วั อี๊ = พ่สี าวคนโตของแม่
โซย้ อี๊ = นอ้ งสาวคนเลก็ ของแม่
ต่วั กู๋ = พ่ชี ายคนโตของแม่
หย่ีกู๋ = นอ้ งชายคนท่สี องของแม่
ซากู๋ = นอ้ งชายคนท่สี ามของแม่
โซย้ กู๋ = นอ้ งชายคนเล็กของแม่
เฮีย = คาเรียกพ่ชี าย
เจ๊ = คาเรยี กพ่สี าว
เหลา่ กง = คณุ ตาทวด / พ่อของอากง
เหล่ามา่ = คณุ ยายทวด / แม่ของอากง

เทยี บสาเนยี งภาษาจนี

ภาษาจนี แตจ้ ๋วิ ภาษาจีนฮากกา (จีนแคะ) ความหมายในภาษาไทย

อ๊วั ไหง ฉนั

ลอื้ หงี คณุ

อี ก๋ือ เขา หรอื เธอ

สารบญั ๗
๒๓
กระตา่ ยในความฝัน ๓๓
ลกู สาวของลกู สาว ๔๓
บา้ นใหญ่ ๕๕
หอมกลนิ่ ธูป ๗๗
กลอ่ งเครือ่ งมือชา่ ง ๑๑๑
กระเป๋ าสตางค์ ๑๒๗
พระจนั ทรแ์ ทนใจ ๑๔๓
ไมแ้ ผน่ เลก็ ๑๖๕
เหลา่ ม่า ๑๘๗
นาฬิกาขอ้ มอื ๒๑๑
รกั ไวใ้ นใจ ๒๓๓
หา้ มหนั หลงั กลบั ๒๔๓
ดอกไมจ้ นั ทน์
กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์



一
กระต่ายในความฝัน

“ทาไมเราเลิกไหวพ้ ระจันทร์กันแลว้ คะ” ฉันถามอย่างสงสัย
เคยี้ วไข่เค็มในขนมไหวพ้ ระจนั ทรไ์ ปพลางขณะรอฟังคาตอบ

“ตงั้ แต่พวกฝร่งั ขึน้ ไปเหยียบดวงจนั ทร์ เทพเจา้ ท่ีคอยคมุ้ ครอง
มนษุ ย์ ทา่ นก็ไม่พอใจหนีไปอย่ใู นแดนสวรรคก์ นั หมด เรากเ็ ลยเลกิ ไหว้
พระจนั ทรก์ นั ลกู ” อากงตอบ

“แลว้ เม่ือก่อน เรารูไ้ ดย้ งั ไงคะว่ามีเทพอย่บู นดวงจนั ทร”์ ฉันยงั
สงสยั “มาน่งั น่ีมา กงจะเลา่ ใหฟ้ ัง” อากงพูดพลางตบเบา ๆ ตรงท่ีวางมือ
บนเกา้ อีไ้ มต้ วั ใหญ่แบบเอนหลงั ได้ เป็นอนั รูก้ ันว่า ฉันกาลงั จะไดฟ้ ังเร่ือง
สนกุ ก่อนแปรงฟันแลว้ ไปนอน

“สมัยโบราณนานมาแลว้ เทพเจ้าบนสวรรค์ยังคอยช่วยเหลือ
มนุษยเ์ ราอยู่ไม่ห่าง มีโรคระบาดรา้ ยแรง ผูค้ นลม้ ตายกันกองเท่าภูเขา

-๗-

หลนิ ยลู่ ี่

เจา้ แม่ฉางเอ๋อ เทพธิดาแห่งดวงจนั ทร์ ทนเห็นมนษุ ยล์ ม้ ตายต่อไปไม่ไหว
เลยส่งั ใหก้ ระต่ายหยกตายาวิเศษใหพ้ รอ้ ม แลว้ แปลงกายเป็นหญิงสาว
หนา้ ตางดงามลงไปรักษามนุษยโ์ ลก กระต่ายหยกแปลงกายเป็นหญิง
สาวเดินทางไปตามบา้ นแตล่ ะหลงั รกั ษาผคู้ นจนหายช่วั ขา้ มคนื ทกุ บา้ น
ท่ีกระต่ายหยกไปเยือนลว้ นซาบซึง้ นา้ ใจ อยากตอบแทนกระต่ายหยก
ดว้ ยแกว้ แหวนเงินทอง แต่กระต่ายหยกกลบั ขอเพียงเสือ้ ผา้ ของคนใน
บา้ นหนึ่งชดุ เท่านนั้

เม่ืออิทธิฤทธิ์ของหมอยาวิเศษร่าลือไปท่ัวทุกหนแห่ง ผู้คนก็
อยากรูว้ ่า หมอวิเศษคนนีค้ ือใคร แต่น่าแปลกท่ีไม่มีใครรูต้ วั ตนท่ีแทจ้ ริง
ของหมอผนู้ เี้ ลย หนรู ูไ้ หมว่าเพราะอะไร” อากงถาม ฉนั สา่ ยหนา้

“เพราะกระต่ายหยกเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไปตามเสือ้ ผ้าท่ี
ชาวบา้ นมอบให้ บางครงั้ เม่ือสวมชุดของชายหนุ่มกระต่ายหยกก็แปลง
กายเป็นคนหนุ่ม บางครงั้ เม่ือสวมชุดของคนชราก็แปลงกายเป็นผูเ้ ฒ่า
บางครงั้ ก็เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ และเป็นผูห้ ญิง กระต่ายหยกตระเวนรักษา
ผคู้ น จนมนษุ ยท์ ่วั ทงั้ แผน่ ดินรอดพน้ จากภยั พบิ ตั ิโรคระบาดมาได้ จากนนั้
กระตา่ ยหยกกเ็ ดนิ ทางกลบั ดวงจนั ทรไ์ ปอย่กู บั เจา้ แมฉ่ างเอ๋อตามเดิม

เม่ือผคู้ นรูว้ ่าแทท้ ่ีจริงแลว้ กระต่ายหยกแปลงกายมาช่วยรกั ษา
คนบนโลกก็พากันสรรเสริญ สรา้ งรูปปั้นกระต่ายหยกไวบ้ ูชา และเร่ิม
กราบไหวเ้ จา้ แม่ฉางเอ๋อและกระต่ายหยกในวันไหวพ้ ระจันทรต์ งั้ แต่นนั้
เป็นตน้ มา”

-๘-

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“กระต่ายหยกหนา้ ตาน่ารกั ไหมคะ” ฉนั ถาม พลางเคีย้ วไข่เค็ม
ผสมกบั ไสห้ วานหอมของขนมไหวพ้ ระจนั ทรแ์ สนอรอ่ ยไปดว้ ย

“ขึน้ ช่ือว่า ‘หยก’ ก็ต้องดีทั้งนั้นแหละลูก” ฉันยิม้ อย่างภูมิใจ
เพราะช่ือภาษาจีนท่อี ากงตงั้ ใหฉ้ นั แปลว่า ‘หยกสวย’

“มเี รอ่ื งเลา่ เก่ียวกบั กระต่ายหยกเรอื่ งหน่งึ ท่ีกงเคยฟังตอน
เด็ก ๆ ” อากงยมิ้ อย่างอบอนุ่ แลว้ เลา่ ต่อว่า

“เม่ือนานมาแลว้ …” เสียงอากงค่อย ๆ จางหายไป... อากงเล่า
ต่อสิคะ หนูยงั ฟังไม่จบเลย แต่คลา้ ยว่าเสียงอากงนัน้ แว่วมาจากท่ีท่ีอยู่
ไกลแสนไกล ไกลจนฉนั ไมไ่ ดย้ ินอะไรเลย

ตอื้ ออออ ตือ้ อออออออออ

แรงส่นั เป็นจงั หวะของโทรศพั ทเ์ คลื่อนท่ีในมือ ทาใหฉ้ นั ต่ืนจาก
ความฝัน ‘น่ีเราหลบั ไปตอนไหน ครูติวถึงหนา้ ไหนแลว้ เน่ีย แลว้ ใครโทร
มา’ หนา้ จอโทรศพั ทข์ นึ้ ช่ือเจา้ ของหมายเลขท่โี ทรเขา้ มาว่า “แม”่ สนิ้ เสยี ง
จากปลายสาย ฉันรีบเก็บขา้ วของเงียบ ๆ บอกลาเพ่ือนเสียงเบา แลว้ ลกุ
จากท่ีน่งั ใหช้ า้ และเงียบท่ีสดุ เพ่ือไม่สง่ เสียงรบกวนเพ่ือนท่ีกาลงั เรียนอยู่
เม่อื ลกุ ยืนไดเ้ ต็มตวั ฉนั รีบเดินเรว็ ออกไปจากหอประชมุ สถานท่เี รียนกวด
วิชาช่วงเย็นหลังเลิกเรียนแห่งนี้ ฉันตอ้ งไปต่อแถวลงทะเบียนเรียนกับ
เพ่อื นในรุน่ เดียวกนั ตงั้ เป็นสปั ดาหแ์ ตต่ อนนมี้ นั ไมส่ าคญั อกี แลว้

-๙-

หลินยลู่ ่ี

ลมเย็นจากเครื่องปรบั อากาศนอกหอ้ งสมั ผสั ใบหนา้ ทนั ทีท่อี อก
พน้ ประตหู อ้ งประชุมกวดวิชา ตอนนีค้ วามเหน่ือยลา้ จากการน่งั เรียนมา
ทงั้ วนั ไม่อาจหยุดยงั้ ความกงั วลในใจฉนั ได้ หลงั ฟังข่าวรา้ ยจากแม่เม่ือกี้
ว่า “อากงหกลม้ ” แมต้ อนนีอ้ ากงอย่โู รงพยาบาลแลว้ แต่ฉนั ไม่วางใจเลย
ขาคู่ท่ีใช้งานมาสิบหา้ ปี พาฉันเคลื่อนผ่านเด็กวัยรุ่นอีกหลายคนท่ีเดิน
สวนกันไปยังหอประชุม เม่ือก้าวผ่านพน้ ประตูชั้นนอกสุด ก็เห็นคนวัย
เดียวกันมากมายต่อแถวรบั เอกสารชดุ สาหรบั เรียนกวดวิชาท่ีเราเรียกว่า
‘ตวิ สอบ’

ชวี ิตของฉนั ‘ลหู่ ลงิ ’ เด็กผหู้ ญิงท่ีกาลงั จะเป็นหญิงสาว แตล่ ะวนั
ใชช้ ีวิตหมดไปกับการอ่านหนงั สือสอบ เรียนกวดวิชาตัง้ แต่เชา้ จรดค่า
และเดินทางไปกลบั ระหว่างบา้ นกบั โรงเรียนเท่านนั้ ฉนั จาไดว้ ่าหลงั การ
พยายามปรบั ตวั เขา้ กบั โรงเรียนใหม่เม่ือขึน้ ชน้ั มธั ยม ฉันก็แทบไม่มีเวลา
ไปเท่ียวกับครอบครวั หรือใชเ้ วลาช่วงปิดเทอมท่ีบา้ นของอากงกับอาม่า
อีกเลย

‘ลหู่ ลิง’ ช่ือของฉนั แปลว่า ‘สวยราวกบั หยก’ และ ‘มปี ัญญาเฉียบ
แหลม’ แต่ฉันคิดว่า ย่ิงโตขึน้ นับวันตัวฉันก็ย่ิงห่างไกลจากความหมาย
ของช่ือท่ีอากงตงั้ ให้ เด็กผูห้ ญิงผิวสีนา้ ผึง้ สว่าง ใบหนา้ กลม เคร่ืองหนา้
ธรรมดาอย่างฉนั ห่างไกลจากคาว่า ‘สวยราวกบั หยก’ มากโขทเี ดียว และ
ยิ่งเรียนมากขึน้ เท่าไร ฉันก็ยิ่งรูว้ ่าตัวเองมีความรูน้ อ้ ยนิดเหลือเกิน จะ
บอกว่า ‘มปี ัญญาเฉียบแหลม’ ยงั หา่ งชน้ั มาก

- ๑๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ใจท่ีลอยไปไกลขณะคิดเร่ืองเหล่านี้ ทาให้นักซุ่มซ่ามระดับ
เหรียญทองอยา่ งฉนั สะดดุ ลม้ ลงไปคกุ เขา่ ความเจบ็ ขาชาไปช่วั ครู่ พอลกุ
ไหวฉนั รีบลกุ ขนึ้ ดว้ ยความอาย อดคิดไม่ไดว้ ่า แล้วชายชราวยั ๗๗ ปีท่ีใช้
ร่ า ง ก า ย อ ย่ า ง ห นัก ม า ต ล อ ด แ บ บ อ า ก ง ห ก ล้ม แ ล้ว จ ะ เ จ็ บ ข น าดไ ห น
ยิ่งกว่านน้ั ฉนั ไดย้ นิ มาตลอดว่าการหกลม้ ของผสู้ งู อายอุ าจหมายถงึ ชีวิต

ทนั ทที ่ฉี นั มองเห็นรา่ งคนุ้ เคยของแม่ ฉนั กร็ บี สาวเทา้ เขา้ ไปหา
“ไปกนั เลยไหมคะ” ฉนั ถามแม่อยา่ งรอ้ นใจ
“อากงอยู่กับหมอแลว้ อาม่าเฝ้าอยู่ โซย้ อี๊กับต่วั อี๊กาลงั ตามไป
เด๋ยี วหลงิ กินขา้ วก่อน แลว้ เราคอ่ ยไปหาอากงกนั ” แม่ตอบอย่างใจเย็น
“ไม่เป็นไรคะ่ แม่ เด๋ยี วไปกินท่โี รงพยาบาลได้ เรารบี ไปกนั ดีกว่า”
ฉนั เรง่ เม่อื เหน็ ท่าทใี จเยน็ ของแม่
“อากงลม้ ไดย้ งั ไงคะ ใครพาสง่ โรงพยาบาล” ฉนั ถามตอ่
“กแ็ ม่น่ีแหละพาไปสง่ เด๋ยี วแม่เลา่ ใหฟ้ ัง เดนิ ไปเรยี กรถกนั เถอะ”
แม่บอกพลางโอบไหลใ่ หฉ้ นั เดนิ ตาม
ตลอดทางบนรถแท็กซ่ีแม่เลา่ ใหฟ้ ังว่าอากงหกลม้ เพราะเดินลง
บันไดพลาด โซย้ อี๊กับอากู๋จะพาไปส่งโรงพยาบาลอากงก็ดือ้ ไม่ยอมไป
เพราะกลวั เสียเงิน จนนอ้ ง ๆ แม่ตอ้ งโทรไปบอกใหแ้ ม่ลางานมากลอ่ มให้
อากงยอมไปโรงพยาบาล ไดฟ้ ังอย่างนนั้ ฉนั ก็เบาใจว่า ถา้ ยังมีแรงเถียง
ลกู แบบนีแ้ ปลวา่ อากงคงไม่เป็นอะไรมาก

นานแคไ่ หนแลว้ นะท่ีฉนั ไมไ่ ดเ้ จออากง

- ๑๑ -

หลินยลู่ ี่

คงนานพอกับตานานเร่ืองกระต่ายบนดวงจนั ทรท์ ่ีช่างเลือนราง
ในความทรงจาของฉนั ตงั้ แตจ่ าความได้ อากงกบั อาม่าเปรียบเสมือนพ่อ
แม่คนท่ีสองของฉัน เพราะแม่เป็นลูกสาวคนเดียวในตระกูลอากงท่ี
แต่งงานออกเรือนไป อากงกับอาม่าจึงยินดีเสมอท่ีจะช่วยแม่เลีย้ งดูฉัน
และนอ้ งตงั้ แต่เกิด ตลอดชีวิตท่ีผ่านมาสิบกว่าปีของฉันในครอบครวั คน
จีนครอบครวั ใหญ่ท่ีมีญาติเยอะแยะ อากงเป็นคนเดียวเท่านน้ั ท่ียุติธรรม
กบั ฉันเสมอท่ามกลางวฒั นธรรม ‘ลกู ชายหลานชายคือพระเจา้ ’ ของชาว
จีน ทงั้ ท่ีอากงเป็นคนจีนแตจ้ ๋ิวแทไ้ ม่มีเชือ้ สายชาวไทยผสมเลย ทงั้ เหลา่
กงและเหล่าม่าก็เป็นคนจีนแตจ้ ๋ิวท่ีลงเรืออพยพหนีสงครามตงั้ แต่ ๗๐-
๘๐ ปีท่ีแลว้ มาตงั้ รกรากท่ีประเทศไทย แต่อากงก็รกั ‘ลกู สาวของลกู สาว
คนกลาง’ ท่ไี มไ่ ดส้ วยน่ารกั หรือโดดเด่นเหมอื นใครอย่างฉนั

ดภู ายนอกอากงเป็นคนท่ใี ครเหน็ ครงั้ แรกอาจจะกลวั เกรง เพราะ
รูปร่างสงู ใหญ่ ผิวแดงคลา้ แดดจากการทางานหนักมาตัง้ แต่หนุ่ม ตาต่ี
หางตาเฉียงขนึ้ ไปทางหางคิว้ แบบเคร่ืองหนา้ ชาวจีน เวลาพดู เสยี งของอา
กงกอ้ งกังวานมีอานาจ นิสยั ทงั้ ดทุ งั้ เฉียบขาด ประกอบกับความเฉยเมย
ท่ีแสดงออกเสมอ ทาใหล้ ูกหลานหลีกเลี่ยงท่ีจะเขา้ ใกล้ ยิ่งอยู่ห่างอากง
เท่าไรย่ิงดี แต่ในมุมมองของหลานสาวคนสนิทท่ีอากงเลีย้ งมาอย่าง
ใกลช้ ิด ฉันว่าอากงเป็นคนพิถีพิถนั ในทุกเร่ืองมากกว่า ทงั้ เรื่องงาน เรื่อง
การใชช้ วี ติ ประจาวนั

อากงชอบเรียกใชฉ้ นั เป็นประจา ท่ีจรงิ ตอนยงั เล็กฉนั กลวั อากง
เหมือนกัน แต่เร่ืองเล็กนอ้ ยอย่างการหยิบของใชใ้ นบา้ นไปให้ หรือเร่ือง

- ๑๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ใหญ่สาหรบั เด็กอยา่ งฉนั เชน่ การวงิ่ ไปซอื้ หนงั สอื พิมพเ์ ดลนิ วิ สท์ ่ีแผงขาย
หนังสือพิมพต์ อนเช้า ฉันยินดีทาใหอ้ ากงเสมอ เพราะทุกครัง้ ท่ีอากง
เรียกใช้ ฉันสัมผัสไดถ้ ึงความไว้วางใจท่ีอากงมีให้ ทาให้ฉันท่ีเป็นเพียง
เดก็ หญิงตวั เล็กจอ้ ย มคี ณุ ค่าขนึ้ ทนั ทีในบา้ นหลงั ใหญ่ของเรา ถึงอากงจะ
เงียบขรมึ จนน่ากลวั สาหรบั คนอ่ืน อาจจะพดู ตรงไปตรงมาเสียงดงั ล่นั ไป
บา้ ง แต่อากงเป็นคนเดียวท่ีเช่ือในตัวฉัน น่นั คือส่ิงท่ีฉันสมั ผัสไดด้ ว้ ยใจ
ตงั้ แต่เด็กจนโต

ทุกวนั อากงตื่นตงั้ แตเ่ ชา้ มืด พาอาม่าไปเดินเล่นซือ้ ของหรือจ่าย
กบั ขา้ วท่ีตลาดละแวกบา้ น กลบั มาน่งั อ่านหนงั สือพิมพเ์ ดลินิวส์ กินขา้ ว
เช้า และดูข่าวโทรทัศนภ์ าษาไทยเพ่ือตามใหท้ ันความเป็นไปของโลก
ตอนเย็นอากงดขู ่าวภาษาจีนจากช่องรายงานข่าวจีนเพ่ือฟังข่าวสารจาก
จีนดว้ ย

ทุกเช้าเย็นตอนอากงอาบนา้ พืน้ หอ้ งนา้ ไม่เคยเปียกเลยขอบ
ผา้ ม่านกันนา้ เลย อากงชอบใส่เสือ้ สีเหลืองนวลลายสีนา้ ตาลตัวโปรด
เวลาไปเท่ยี วหรือไปไหนมาไหน ตอนอยบู่ า้ นอากงนงุ่ กางเกงสฟี า้ เทาสาม
ส่วนมีเชือกผูกเอวหรือไม่ก็ผูกผา้ ขาวมา้ ผืนเก่า บอกว่ามนั น่ิมใส่สบายดี
ไม่จาเป็นตอ้ งซือ้ ใหม่ใหเ้ ปลืองเงิน อากงชอบใสร่ องเทา้ หนงั ม็อกคาซินสี
นา้ ตาลค่เู กา่ ท่ซี อ่ มแลว้ ซอ่ มอีก

ตงั้ แต่เด็กจนโต ฉนั เห็นอากงมีรองเทา้ อย่สู ามคู่ เวลารองเทา้ ค่ทู ่ี
ใส่เป็นประจาขาด อากงจะใหโ้ ซย้ อี๊เอาไปซ่อมท่ีรา้ นรบั ซ่อมรองเทา้ ทา้ ย

- ๑๓ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ซอยบา้ นเรา ไม่ซือ้ ใหม่ไม่ยอมเปลี่ยนคู่ แมต้ ่วั อี๊ ลกู สาวคนโต พ่ีสาวของ
แมฉ่ นั ขอรอ้ งแกมบงั คบั ใหซ้ ือ้ ใหม่อย่ตู ลอด

ฉนั จาไดว้ า่ ครงั้ หน่ึงมีตะขาบตวั เล็กเขา้ ไปอยใู่ นรองเทา้ อากง คง
เพราะมันน่ิมมากจริง ๆ ถ้าเป็นคนท่ัวไปคงตกใจว่ิงหนี ยิ่งคนท่ีกลัว
ตะขาบคงขนลกุ ทาอะไรไม่ถกู แต่ไม่ใช่อากงของฉนั อากงใส่รองเทา้ ขา้ ง
ท่ีมีตะขาบอย่างแรง ดนั เทา้ เขา้ ไปบดขยีจ้ นมันตายคารองเทา้ แลว้ ค่อย
เคาะมันออก เป็นวีรกรรมท่ีไม่ควรและไม่อาจเลียนแบบอย่างยิ่ง ฉันจา
เร่ืองนีไ้ ดฝ้ ังใจเพราะยืนเป็นพยานการเสียชีวิตของตะขาบตวั นนั้ จากบน
บนั ไดท่หี นีขนึ้ ไปยนื มอง

แมลงรา้ ย สตั วม์ ีพิษทุกชนิด ไม่ว่าตวั เล็กตวั ใหญ่ อากงของฉัน
ไม่เคยกลวั สกั อย่าง ฉนั กับนอ้ งวิ่งกระเจิงรอ้ งล่นั บา้ นเวลาเจอแมลงสาบ
สกั ตวั แต่อากงกับอาม่าไม่กลวั แค่ใชม้ ือบีม้ นั ตายแลว้ หยิบไปทงิ้ หนา้ ตา
เฉย สตั วเ์ ลือ้ ยคลานแมลงมพี ษิ ต่าง ๆ ลว้ นเผชญิ ชะตากรรมแบบเดียวกนั
แมเ่ ลา่ ใหฟ้ ังวา่ บา้ นหลงั ท่ีแม่เตบิ โตมาเป็นสมยั ท่ีอากงมีบา้ นอยใู่ นตลาด
ซ่ึงมีสตั วอ์ นั ตรายน่ากลวั แทบทุกชนิดเขา้ มาในบา้ นบ่อย โดยเฉพาะหนู
ตวั โตท่ีทุกคนในบา้ นกลวั กนั หมดแมแ้ ต่อาม่า อากงจึงรบั หนา้ ท่ีกาจดั มนั
แตก่ อ่ นหนเู ป็นสตั วท์ ่ีกาจดั ยาก เป็นพาหะนาโรค พวกมนั ขโมยกนิ อาหาร
ในบา้ น กดั แทะขา้ วของเคร่อื งใช้ ตลอดจนสินคา้ ในรา้ น ทงั้ เคร่ืองมือและ
อุปกรณป์ ะยาง ไม่เวน้ แมแ้ ต่ยางรถยนต์ และแพรพ่ ันธุ์เร็วมาก ถา้ ไม่จบั
ใหไ้ ดแ้ ละไม่ทาใหต้ าย มันจะรอดไปออกลูกออกหลานมาทาลายทุกส่ิง
อีก อากงจึงตอ้ งฆ่ามันดว้ ยวิธีท่ีคนสมยั นีค้ งคิดว่า ‘สุดโหด’ แต่ก็เพ่ือให้

- ๑๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ม่ันใจว่ามันตายสนิทไม่มีวันมาเป็นอันตรายกับลูก ๆ หรือสรา้ งความ
เสียหายได้ เช่น จบั ไปลวกนา้ รอ้ น ตีจนตาย หรือสบั เป็นสองท่อน ฉันรูว้ ่า
แค่นึกภาพหลายคนคงจนขนลกุ และคิดว่าอากงโหดรา้ ยมาก แต่เพ่ือลกู
เหลา่ มา่ (แมข่ องอากง) และอาม่า อากงไม่เคยกลวั ท่จี ะทาอะไรทงั้ นนั้

อากงเป็ นคนใจเด็ดและดุมากตั้งแต่หนุ่มถึงวัยเกษี ยณ
จนกระท่งั ช่วงท่ฉี นั ยงั เด็ก ตอนนนั้ อากงอายปุ ระมาน ๖๕ ปี หลงั เกษียณ
จากการทางานไดไ้ ม่นานอากงป่ วยหนกั เป็นโรคหวั ใจและโรคสะเก็ดเงิน
จนตอ้ งนอนโรงพยาบาลเป็นเวลานาน หลงั ออกจากโรงพยาบาลและหาย
ป่ วยหนกั ครงั้ นน้ั อากงเปล่ียนไปเป็นคนละคน จากท่ีเคยเขร่งขรมึ จรงิ จงั
เสมอก็ผ่อนคลายความเครียดลง คุยเล่นกับลูกหลานมากขึน้ และเร่ิม
ปล่อยวางส่ิงต่าง ๆ ช่วงท่ีอากงอยู่หอ้ งผูป้ ่ วยวิกฤต ฉันไดไ้ ปเย่ียมบ่อย
เพราะแม่ตอ้ งเอาของไปใหโ้ ซย้ อี๊กับอาม่าท่ีคอยไปเฝ้า ทุกครงั้ ท่ีฉันเดิน
เขา้ หอ้ งผปู้ ่ วยวิกฤตไปยืนมองดอู ากงจากขา้ งเตียง ฉันเห็นอากงอ่อนแรง
ดเู หน่ือยมาก ไม่เหมือนอากงผู้เขม้ แข็งน่าเกรงขามท่ีฉนั รูจ้ กั เวลาเห็นอา
กงเป็นแบบนีใ้ คร ๆ ต่างใจหาย บ่อยครงั้ ฉนั เขา้ ไปดขู ณะอากงหลบั เห็น
บนหวั เตียงโรงพยาบาลมี ‘ฮู’้ หรือเครื่องรางขบั ไลส่ ิ่งช่วั รา้ ยของชาวจีนท่ี
อามา่ เอามาติดไวเ้ ต็มไปหมด

หลงั อากงออกจากโรงพยาบาล เราไดร้ ูจ้ ากท่ีอากงเลา่ ว่า มีชาย
ผิวดาทมิฬและชายผิวขาวซีดตัวใหญ่ จับอากงล่ามโซ่เสน้ เข่ืองลากไป
ตามทาง ซา้ ยงั ใชเ้ ทา้ เหยียบขยีบ้ นหลงั เอาเหล็กแหลมเสียบตามตวั จบั
ไปลวกนา้ รอ้ น เหมอื นท่อี ากงเคยฆา่ หนแู ละแมลงสาบสมยั อย่บู า้ นเก่าใน

- ๑๕ -

หลนิ ย่ลู ี่

ตลาดเปี๊ยบ ตอนนน้ั อากงคดิ วา่ คงตายแน่ แตพ่ อรอดกค็ ิดไดเ้ ลยว่า “ชวี ิต
นีส้ นั้ นกั ถา้ ไม่รีบทาความดี อย่กู ับคนท่ีรกั สกั วนั เจา้ กรรมนายเวรมาเอา
ชวี ิตไปคงเสยี ดายแย่”

นับแต่น้ันอากงก็เร่ิมคุยเล่น ยิ้มและหัวเราะกับทุกคน ยอมไป
เท่ียวเม่ือพวกเราชวน และยอมกินอาหารดี ๆ ท่ีต่วั อี๊ซือ้ ใหโ้ ดยไม่บ่นว่า
เสียดายเงิน ฉันเองจากก่อนหนา้ นีจ้ ะไปหาอากงเฉพาะเวลาท่านเรยี กใช้
ก็เร่มิ เขา้ ใกลอ้ ากงเองมากขึน้ เขา้ ไปหาเร่อื งคยุ เล่นกบั อากง เลา่ เร่ืองราว
เล็กนอ้ ยในชีวิตประจาวนั ใหฟ้ ัง เวลาฉันถกู คนในบา้ นทาโทษหรอื ไม่ยอม
ใหท้ าสิง่ ท่อี ยากทาเพราะฉนั เป็นผหู้ ญิง อากงจะคอยใหก้ าลงั ใจและ ‘กาง
ปีก’ ปกปอ้ งฉนั จากญาตผิ ใู้ หญ่ท่ไี ม่คอ่ ยเป็นธรรมกบั หลานสาวนกั

เม่ือยงั เด็กฉนั ตอ้ งยา้ ยบา้ นยา้ ยโรงเรียนหลายครงั้ เพราะแม่รบั
ราชการตอ้ งยา้ ยท่ีทางานบ่อยเพ่อื ความกา้ วหนา้ ฉนั ตอ้ งพยายามปรบั ตวั
ให้เข้ากับเพ่ือนใหม่ตลอด เวลาท่ีมีปัญหากับเพ่ือนหรือมีปัญหาเรื่อง
โรงเรียน อากงจะคอยสอนฉันใหอ้ ดทน ใหส้ รา้ งความสัมพันธ์อันดีกับ
เพ่อื นดว้ ยการใหใ้ จ ไม่ใช่ใหส้ ิง่ ของท่ีเพ่อื นตอ้ งการ ทาใหฉ้ นั ไดพ้ บเพ่อื นดี
และมคี วามทรงจาท่ีดใี นวยั เดก็

ตอนท่ีฉันเจาะหูครงั้ แรกอากงเป็นคนเหลากา้ นกระเทียมใหใ้ ส่
จนแผลแหง้ ไม่อักเสบเลย ก้านกระเทียมคือแกนแข็งตรงกลางของหัว
กระเทียมสดท่ีเอามาเหลาดว้ ยมีดจนเล็กบาง ฉันไม่คิดว่าจะไดเ้ ห็นแกน
กระเทียมจริง ๆ จนอากงคอยเหลาใหใ้ ส่ตงั้ หลายอัน เพราะฉันทาหล่น
หายบอ่ ย

- ๑๖ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

เวลาเราออกไปกินขา้ วนอกบา้ น ฉันเป็นหลานคนเดียวท่ีไดก้ ิน
แก้มปลา อากงสอนว่า เวลาไปกินขา้ วกับผูใ้ หญ่นอกบา้ นอย่ากินแกม้
ปลา เพราะเป็นเนอื้ สว่ นดีท่สี ดุ ของปลา ควรเก็บไวใ้ หผ้ อู้ าวโุ สท่สี ดุ ในโต๊ะ
กิน พอฉนั ถามว่า “แลว้ ทาไมหนกู นิ ได”้ อากงไม่ตอบ คีบแกม้ ปลามาวาง
ใสจ่ านฉนั แลว้ บอกว่า

“กินเถอะลกู ”
ส่ิงเล็กนอ้ ยเหล่านีท้ ่ีฉันไดร้ บั จากอากง ทาใหฉ้ ันรูส้ ึกว่าตัวเอง
เหมือนไดอ้ ยู่เหนือกว่าคนอ่ืนในบา้ นนิดหน่อย มนั อาจดเู ป็นเร่ืองเล็กจ๋ิว
แต่ทาใหฉ้ ันอบอุ่นในหัวใจ คลายกังวลต่ออุปสรรคท่ีเผชิญไดต้ ลอดมา
อาหารของอาม่าทาใหฉ้ ันมีเรี่ยวแรงกายต่อสปู้ ัญหา แต่คาพูดปลอบใจ
และวาจาชวนคิดจากคาแนะนาของอากงทาให้ฉันพบทางออกของ
ปัญหา

คิดถงึ อากงจงั …

น่าเสียดายท่ีพกั หลงั ตงั้ แต่เรยี นชน้ั มธั ยม และชีวิตกา้ วเขา้ สู่ลวู่ ่งิ
แห่งการสอบแข่งขนั เขา้ เรียนมหาวิทยาลยั ฉันแทบไม่ไดใ้ ชเ้ วลาร่วมกบั
อากงเลย ปิดเทอมก็ไม่เคยว่างเพราะตอ้ งเรยี นกวดวิชา ไม่รูเ้ หมือนกนั วา่
นานแคไ่ หนแลว้ ท่ีฉนั ไม่ไดฟ้ ังเรือ่ งราวชีวติ สนุก ๆ จากอากง คดิ มาถึงตรง
นีฉ้ ันอดยิม้ ไม่ได้ เพราะนึกถึงคาพดู ของอากงเม่ือตอนบา้ นเรารวมตวั กัน
ในวนั ปีใหมป่ ีท่แี ลว้ ว่า

- ๑๗ -

หลนิ ย่ลู ี่

“ลือ้ จะเรียนเป็นจอหงวนเหรอ ไม่ตอ้ งเรียนพิเศษแลว้ เลิกเรียน
ไมต่ อ้ งสอบเขา้ มหาลยั รฐั หรอก เรยี นของเอกชนน่แี หละ เด๋ียวอากงสง่ ลือ้
เอง บอกป๊ ามา้ ลือ้ ว่าอยู่เฉย ๆ กงมีวิธีของกง…” พูดจบ อากงก็ปรายตา
มองธนาคารประจาบา้ นอย่างต่วั อี๊ ผูก้ าลงั น่งั กินอง่นุ สบายใจ ไม่รูต้ วั เลย
ว่าตกเป็นเป้าหมายของอากง พวกเราหัวเราะชอบใจขอ้ เสนอของอากง
แตต่ อนนน้ั ฉนั ตอบไปว่า

“หนูไม่เอาหรอก กง หนูจะสอบเข้ามหาวิทยาลยั เองใหไ้ ด”้ ท่ี
ตอบแบบนนั้ ไม่ใช่เพราะฉนั อยากเป็นจอหงวน ฉนั อยากเป็นหลานท่ี
อากงภูมิใจต่างหาก ตอนนน้ั ฉันนึกภาพไกลไปถึงวนั รบั ปรญิ ญาบตั ร ว่า
จะตอ้ งมีอากงกบั อาม่ายืนถ่ายรูปเคียงขา้ งฉันอย่างภาคภูมิใจ น่นั ละถึง
จะเป็นวันท่ีฉันเรียนจบอย่างสมบูรณ์แบบ ฉันอยากให้อากงภูมิใจ
หลานสาวคนนี้ อยากใหอ้ ากงคยุ กบั เพ่อื นท่สี มาคมแซต่ งั้ อยา่ งสนกุ สนาน
วา่ หลานสาวคนนเี้ ก่งแคไ่ หน

“ขอใหอ้ ากงกับอาม่าสขุ ภาพแข็งแรงจนถึงวนั นน้ั ดว้ ยเถดิ ” น่ีคือ
สิ่งเดียวเท่านน้ั ท่ีฉันขอในชีวิต หวงั ว่าคงไม่มากเกินไปสาหรบั เด็กผูห้ ญิง
ธรรมดาท่ไี ม่เคยก่อปัญหาอะไรคนหนึ่ง

รถแท็กซ่ีเลีย้ วเข้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล แล่นไปจอดหนา้
ประตรู บั สง่ ผปู้ ่วย ใจของฉนั ตอนนอี้ ย่ทู ่หี อ้ ง ๑๓๑๐-๕๙ แลว้ จงึ รบี พาแม่
ลงจากรถ เดินเร็ว ๆ ไปถึงห้องท่ีอากงอยู่ เม่ือเปิดประตูกา้ วเขา้ ไปใน
หอ้ งพกั ผปู้ ่วย ฉนั เห็นอากงนอนอย่บู นเตยี ง ดโู ทรทศั นท์ ่กี าลงั ฉายข่าวใน
พระราชสานกั อากงหนั มายมิ้ แลว้ ถามวา่ “ไปไหนมาลกู ”

- ๑๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

อาม่ากาลงั น่งั ปอกซวั ตงั ไลห้ รือสาล่ีอย่ขู า้ งเตยี ง หนั มาถามว่า
“กินขา้ วมารยึ ัง” ไดฟ้ ังแค่นนั้ ความเหน่ือยจากการเรียนหายเป็นปลิดทิง้
แรงกายแรงใจท่ีไม่รูผ้ ุดมาจากไหนทาใหฉ้ ันรอ้ งบอกอากงอาม่าเหมือน
ทกุ ครงั้ ท่พี บหนา้ พวกทา่ นว่า

“หนูมาแลว้ ววว ไหนมีอะไรกินบา้ ง หนูหิวจงั เลย” พูดจบก็พ่งุ ตวั
เข้าไปกอดอาม่าสลับกับกอดอากง จากนั้นฉันก็ใช้อภิสิทธิ์ความเป็น
หลานรัก กระโดดขึน้ ไปนอนเบียดกับอากงบนเตียง เนือ้ ตัวของอากง
อบอ่นุ เหมอื นเดมิ ฉนั เห็นพงุ ใหญ่กระเพ่ือมขนึ้ ลงตามจงั หวะหายใจ
แรงเบียดจากฉนั ทาใหอ้ ากงขยบั เลื่อนท่ีเล็กนอ้ ยแลว้ ถามฉนั อย่างท่ีชอบ
ถามทกุ ครงั้ ว่า

“เป็นยงั ไงบา้ งลกู ทาไมวนั นมี้ าได้ ไมเ่ รียนหนงั สอื เหรอ”
“เรียนเสร็จแลว้ ค่ะ พรุ่งนีม้ ีเรียนต่ออีกวนั รอบนีห้ นูตงั้ ใจเลยว่า
ตอ้ งสอบติดใหไ้ ด”้ พดู ไปฉันก็รูส้ กึ ผิดนิดหน่อย ท่ีตอนน่งั เรียนติววนั นดี้ นั
หลบั ฝันไปไกล
“ดีลกู ตงั้ ใจเรียน เรยี นเกง่ ๆ จะไดส้ อบได”้ อากงพดู
ฉันเร่ิมเล่าเร่ืองต่าง ๆ ของชีวิตช่วงนีใ้ หอ้ ากงฟัง ทงั้ เรื่องเพ่ือน
และเรอื่ งงานของโรงเรียนท่ีกาลงั ทา เลา่ ไปไดส้ กั พกั ต่วั อกี๊ ็เปิดประตู
เขา้ มา พอเห็นฉันทาตวั ไม่สมกบั เป็นกุลสตรีมารยาทงามอีกตามเคย ก็ดุ
ทนั ทีวา่
“ขึน้ ไปเบียดอากงทาไม นงั ตวั ดี ลงมาเด๋ียวนี้ ไม่มีสมั มาคารวะ
อะไรเลยแกเน่ีย” แน่นอนว่าฉันไม่ลงหรอก อากงอยู่ตรงนีท้ งั้ คนใครจะ

- ๑๙ -

หลินย่ลู ่ี

กลา้ ตีฉันล่ะ นึกแลว้ ฉันก็ลุกขึน้ น่งั ดขู ่าวโทรทศั นพ์ รอ้ มอากงหนา้ ตาเฉย
ต่วั อที๊ าอะไรไม่ไดจ้ ึงเงยี บไป หลงั จากนน้ั พวกเรากน็ ่งั กนิ ขา้ วดว้ ยกนั

อาหารคนป่วยท่ีโรงพยาบาลนามาเสิรฟ์ เป็นขา้ วตม้ หมหู ยองกบั
ไข่เจียวจืด ๆ อากงกินไม่มากก็อ่ิม บอกใหฉ้ นั ช่วยเอาไปกินต่อ ฉนั ว่าอา
กงน่าจะเจริญอาหารกว่านีถ้ า้ เราเติมซีอิ๊วใหส้ กั หน่อย แต่อาม่าบอกว่า
ไม่ได้ ตอ้ งกนิ แบบนี้ อากงยงั ไมแ่ ข็งแรงตอ้ งกนิ อาหารรสออ่ น

หลงั อาหารพวกเรานอนดโู ทรทศั นก์ นั ตอ่ อกี สกั พกั ฟ้าก็มดื
อากงกบั อาม่าบอกใหพ้ วกเรากลบั บา้ น แม่ ต่วั อี๊ กบั อาม่าคยุ กนั ว่า คืนนี้
อาม่าจะนอนเฝา้ อากงเอง ใหโ้ ซย้ อี๊กลบั ไปเอาเสือ้ ผา้ ของอาม่าท่ีบา้ นมา
ให้ พรุง่ นีพ้ วกเราค่อยมาใหม่

พอไดโ้ อกาสฉนั ก็บอกลาอากง กอดและหอมแกม้ อย่างละที ฉนั
บอกอากงว่า “เด๋ียวพรุ่งนีห้ นมู าใหม่นะ กง รีบหายนะคะ” อากงตอบสน้ั
ๆ ว่า “ดี ลกู พรุง่ นีค้ ่อยมาใหม่ กลบั ดี ๆ ” แลว้ หนั ไปบอกต่วั อวี๊ ่า

“ขบั รถดี ๆ นะลูก” ต่วั อี๊ตอบว่าพรุ่งนีจ้ ะมาใหม่เหมือนกัน และ
ถามอากงกบั อาม่าวา่ จะเอาอะไรไหม พรุง่ นีจ้ ะแวะซอื้ เขา้ มา ทงั้ สองตอบ
แบบท่ีตอบประจาว่า ไม่เอาอะไรทงั้ นน้ั มาตวั เปล่ากันก็พอ ต่วั อี๊ของฉัน
ไม่เคยมาหาอากงอาม่าแบบตวั เปลา่ หรอก คาถามและคาตอบนีเ้ ป็นแค่
บทสนทนาพอเป็นพิธีของบา้ นเราเท่านนั้ เพราะสดุ ทา้ ยต่วั อีจ๊ ะแบกของ
กินมากมายชนิดท่ีเหลือกินถึงชาติหนา้ ไดเ้ ลย มาตนุ ใหอ้ ากงอาม่าเสมอ
เราทุกคนทยอยออกจากหอ้ ง ฉันเดินออกเป็นคนสดุ ทา้ ย ก่อนปิดประตู

- ๒๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันมองอากงท่ีนอนอยู่บนเตียงอีกครงั้ อากงยิม้ ให้ ฉันโบกมือไว ๆ ให้
พลางพดู ว่า

“บ๊ายบายค่ะ กง ม่า” พูดจบก็ปิดประตู วิ่งตามแม่ ต่วั อี๊กบั โซย้ อี๊
ไปตามทางเดินสีขาวสะอาดของโรงพยาบาล ระหว่างน่งั รถกลบั พวกอี๊
กบั แม่หารอื กนั เรอ่ื งยา้ ยอากงไปอย่หู อ้ งพกั ผปู้ ่ วยท่ีใหญ่กว่านี้ เพราะอาจ
มีญาติมาเย่ียมเยอะและเราอยากนอนเฝ้าอาการอากง พวกผูใ้ หญ่ถาม
กนั วา่ ใครจะเป็นคนรอคยุ กบั หมอเรอ่ื งอาการของอากงวนั พรุง่ นี้

สว่ นฉนั น่งั ฟังไปก็คิดวา่ พรุง่ นีค้ งตอ้ งยกเลกิ การไปเรียนกวดวิชา
ตอนเย็นเสียแลว้ ไปติวแค่ช่วงเชา้ ก็น่าจะพอ จะไดต้ ามแม่ไปหาอากง
ตงั้ แต่บ่ายเลย

กว่าเราจะถึงบา้ นก็ดึกมาก ฉันยงั มีการบา้ นท่ีตอ้ งทาอีกหลาย
ขอ้ จึงวางหนงั สือเรียงบนโต๊ะ เปิดกางออกพยายามจะทา แต่แลว้ ก็ตอ้ ง
ปิด วันนีเ้ หน่ือยมากจริง ๆ การนอนพักน่าจะเป็นตัวเลือกท่ีหอมหวาน
ท่ีสุด คิดดังนั้นฉันก็ลุกเข้าห้องนา้ ไปอาบน้าสวมชุดนอน เดินเข้าไป
หอ้ งนอนท่ีนอนรวมกับแม่และนอ้ งชาย ท่ีนอนของฉันเป็นฟูกพบั อยู่บน
พนื้ ขา้ งเตยี ง ฉนั น่งั ลงพืน้ เรม่ิ ปทู ่นี อน

อากาศเย็นจากเครื่องปรบั อากาศในหอ้ งทาใหต้ าเร่ิมปรือ เม่ือ
มองในความมืดฉันเห็นเงาร่างของแม่กับน้องชายนอนหลับสบายบน
เตียง เป็นภาพท่ีเห็นแลว้ อ่นุ ใจ แมจ้ ะเคยคิดอิจฉาแกมนอ้ ยใจอย่บู า้ งว่า
ทาไมตอ้ งเป็นฉนั ท่นี อนพืน้ กต็ าม

- ๒๑ -

หลินย่ลู ี่

ฉนั ปฟู ูกจดั หมอนและผา้ ห่มเรียบรอ้ ยก็ลม้ ตวั ลงนอน ร่างกายท่ี
เหน่ือยลา้ ไดพ้ กั ผ่อนเสียที ฉันนอนมองเพดานหอ้ งในความมืดจนเคลิม้
หลบั ไป ในใจคิดอะไรต่าง ๆ นานาหลายเร่ือง หน่ึงในนนั้ คือ “ดีแลว้ ท่ีอา
กงไม่เป็นอะไรมาก”

- ๒๒ -

二
ลูกสาวของลูกสาว

“ปัง!” เสียงบานประตปู ิดดงั ล่นั กลางค่าคนื อนั เงยี บสงบ ปลกุ ฉนั
ใหเ้ บิกตาต่ืน น่ีเราฝันไปรึ เม่ือมองบนเตียงก็เห็นว่าแม่ไม่อยู่ อา้ ว แม่ไป
ไหน ทาไมตอ้ งรีบไปมืด ๆ แบบนี้ แต่ฉันยงั ไม่มีสติพอจะรอ้ งถามอะไร ก็
ผลอ็ ยหลบั ไปอีกครงั้ กบั ความเงยี บสงบยามค่าคนื

จากนนั้ ไม่นานก็รูส้ ึกราง ๆ ว่าประตหู อ้ งนอนเปิดอีกครงั้ คราวนี้
ตามดว้ ยไฟทงั้ หอ้ งท่ีสว่างพร่บึ กะทันหนั แบบนีแ้ ปลว่าแม่กาลงั ปลกุ ให้
ฉนั กับนอ้ งตื่น ฉนั หยีตาเงยหนา้ มองนาฬิกาท่ีบอกเวลาว่า ตอนนีเ้ กือบตี
หา้ ฟ้าสางแลว้ แต่ยงั ไม่สว่างพอ ไฟถนนยงั คงเปิดอย่เู ม่ือมองลงไปจาก
หนา้ ตา่ ง เม่อื วานแมไ่ ม่เหน็ บอกเลยว่าเราจะเดนิ ทางแต่เชา้ มืด

สหี นา้ น่งิ เฉยและอาการสงบอย่างน่าประหลาดของแม่ ทาใหฉ้ นั
เก็บคาถามทั้งหมดท่ีกาลังจะถามแลว้ ตั้งใจฟัง สายตาท่ีต่ืนตระหนก

- ๒๓ -

หลินย่ลู ่ี

ระคนหวาดหว่นั ผิดกบั ท่าทีสงบของแม่ทาใหฉ้ นั กงั วล แม่มองหนา้ ฉันกบั
นอ้ งแลว้ พดู ว่า

“หลิงกับหมิงตั้งใจฟังแม่พูดแล้วทาใจดี ๆ ” แม่เว้นหายใจ
เล็กนอ้ ย แลว้ พดู วา่

“อากงเสยี แลว้ ลูก”

ฉนั ไดย้ ินเสยี งเคร่อื งปรบั อากาศกาลงั สง่ ไอเย็นออกมา
ทาใหค้ วามรูส้ ึกหนาวเหน็บท่ีจ่โู จมเขา้ กุมจิตใจในวินาทีนน้ั ย่ิงทวีความ
เยน็ ยะเยียบขนึ้ ไปอีก

“ไดย้ งั ไง…” น่นั ฉันคิดในใจหรือว่าพูดออกไปแลว้ กนั แน่ สายตา
ของแมท่ ่ีเหลือบมองฉนั เป็นคาตอบชดั เจนว่าฉนั พดู สงิ่ ท่คี ิดออกไป

“เชา้ นแี้ มต่ อ้ งไปจดั การเร่ืองเอกสารทงั้ หมด หมงิ ไปโรงเรยี นแลว้
ตอนเย็นไปเจอแม่ท่ีวดั หวั ลาโพง ขึน้ รถไฟฟ้าสถานีไหนจาไดน้ ะลูก” แม่
พดู ต่อ

“ส่วนหลิง เด๋ียวไปโรงพยาบาลกับแม่ ช่วยแม่กับพวกอี๊ดูแล
อามา่ อามา่ นา่ จะตอ้ งการคนดแู ล”

“คะ่ ” ฉนั ตอบ หมิงน่งิ ไปครูห่ นง่ึ พยกั หนา้ ตอบแลว้ ลม้ ตวั ลงนอน
ต่อ แต่ฉันนอนไม่ลงแลว้ ละ...แม่ออกจากหอ้ งไปง่วนเก็บของท่ีสาคัญ
บางอย่าง เช่น เอกสารเกี่ยวกับการประกันชีวิตของอากง บตั รขา้ ราชการ
ของแม่ และเอกสารอ่นื สว่ นฉนั ลกุ ขนึ้ ไปอาบนา้ เปล่ียนเสือ้ ผา้ เสรจ็ แลว้ ก็

- ๒๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

น่งั รอแม่อยู่หนา้ ประตูบา้ น น่ีเรากาลงั จะไปไหนนะ อ๋อ ใช่ ไปหาอากงท่ี
โรงพยาบาล เราตอ้ งไปหาอากงวนั นอี้ ยแู่ ลว้ แต่…ไมใ่ ช่... ไมใ่ ช่แบบนสี้ ิ

พอเราออกเดินทางก็เป็นเวลาเชา้ ท่ีทุกชีวิตเร่มิ ออกจากบา้ นไป
ทางานและไปเรียนหนงั สอื กนั เวลาเรง่ ด่วนแบบนฉี้ นั กบั แมจ่ าเป็นตอ้ งน่งั
รถมอเตอรไ์ ซคเ์ พ่อื ไปถงึ โรงพยาบาลใหเ้ รว็ ท่สี ดุ

ตลอดทางท่ีน่งั มอเตอรไ์ ซค์ สายลมพดั ผ่านผวิ หนา้ ของฉนั กล่ิน
อบั เล็กนอ้ ยจากหมวกกนั น็อค กล่ินควนั จากรถรว่ มทางมากมายบนถนน
ส่ิงเหลา่ นดี้ ไู ม่ต่างไปจากเม่อื วานแมแ้ ต่นอ้ ย แตท่ าไมในใจกลบั รูส้ กึ คลา้ ย
วา่ มบี างอยา่ งขาดหายไป มบี างอย่างท่ีไม่มีวนั เหมือนเดิม…

รถจอดหน้าโรงพยาบาลตรงจุดเดิมท่ีเราลงเม่ือวาน แม่ลงรถ
แลว้ รบี ตรงเขา้ ไปจดั การเรื่องเอกสารทงั้ หมด ฉนั เดินตามแม่ไปตดิ ๆ เหน็
อาม่าน่งั อยู่บนเกา้ อีห้ นา้ เคานเ์ ตอรพ์ ยาบาล พวกอาก๋แู ละอาอี๊รวมถึงอา
เฮียคนรอง ลกู พ่ลี กู นอ้ งของฉนั ตา่ งยนื บา้ งน่งั บา้ งอย่ทู ่นี ่นั ครบทกุ คน

อาม่าดปู กตดิ ี

อาม่าไม่รอ้ งไหเ้ ลย อาการของทา่ นสงบ น่งิ คลา้ ยกบั แคม่ ารอรบั
อากงออกจากโรงพยาบาลและกลบั บา้ นดว้ ยกันเหมือนทุกครงั้ สายตา
ของอาม่าจบั จอ้ งไปท่ีลกู ๆ ซ่งึ ตอนนีก้ าลงั เดินไปมา เพ่ือติดต่อเรื่องการ
ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา จองสถานท่ีจัดงานศพ และจัดการเรื่อง
เอกสาร ฉนั เดินไปน่งั ขา้ งอาม่า แลว้ เราก็น่งั เงียบงนั ดว้ ยกัน ไม่มีใครพูด
อะไร ไมม่ คี าพดู ใดออกมา ครูห่ นง่ึ แม่เดินมาบอกฉนั ว่า

- ๒๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

“หลงิ รอรบั ใบมรณะบตั รของอากงใหแ้ ม่หนอ่ ยนะ แม่จะไปดเู ขา
พาอากงลงมา” ฉันพยักหน้า ลุกไปยืนรอรับใบมรณะบัตรของอากง
ตรงหน้าเคานเ์ ตอรท์ ่ีมีกระจกกั้น และมีช่องเล็กเปิดไวใ้ หพ้ อส่งยาและ
เอกสารถึงคนท่ีมาติดต่อได้ พยาบาลฝ่ังดา้ นหลงั กระจกเดินเขา้ เดินออก
จากนนั้ ก็เดนิ เอากระดาษใบหนึง่ ท่ีมชี ่อื อากงย่นื ใหฉ้ นั

“ญาติของอากง ‘ต่งั โอวปิก’ ใช่ไหมคะ” ใช่แลว้ ‘ต่งั โอวปิก’ หรือ
‘เฉินเห่ยป่ี ( 陈黑笔 )’ ในภาษาจีนกลางท่ีแปลว่า ‘ดินสอสีดา’ คือช่ือ
อากงของฉนั

ฉันรีบพยักหนา้ ตอบ พยาบาลยิม้ แบบพยายามใหก้ าลงั ใจฉัน
และสง่ สายตาเศรา้ ปนสงสารเหลือบไปยงั อาม่า ทาใหฉ้ นั รูส้ กึ อดึ อดั ใจลกึ
ๆ ฉนั เป็นหลานอากงแท้ ๆ ยงั ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย อาม่าและทกุ คนใน
บา้ นเราก็เหมือนกนั เราไม่จาเป็นตอ้ งแสดงออกชดั เจนว่าเศรา้ ก็ได้ เวลา
แบบนตี้ อ้ งเขม้ แขง็ สิ แมไ้ ม่แน่ใจนกั วา่ ฉนั จะทาตวั เหมือนปกติได้ แตฉ่ นั ก็
พยายามทาตวั ปกติเหมือนท่ีอาม่าและผใู้ หญ่คนอ่ืนแสดงออก หวงั ว่าถา้
ฉันพยายามทาตวั ปกติไดส้ าเรจ็ หวั ใจท่ีว่างเปลา่ คลา้ ยมีอะไรบางอย่าง
สญู หายของฉนั ตอนนีอ้ าจจะกลบั มาเป็นปกติไดบ้ า้ ง

ฉนั กล่าวขอบคณุ พยาบาล เพราะพยาบาลท่นี ่ีนา่ รกั กับอามา่ อา
กงรวมถึงฉันมาโดยตลอด ฉันเดินกลับไปน่ังข้างอาม่า บรรจงอ่าน
รายละเอยี ดในใบมรณะบตั รทงั้ หมด

‘สาเหตกุ ารตาย’… ‘ลาไสอ้ กั เสบ’…
‘อายุ ๗๗ ปี’…ถกู ตอ้ ง ‘สญั ชาตไิ ทย’… ถกู ตอ้ ง
‘ปีเถาะ’…อมื …

- ๒๖ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“ชวด ฉลู ขาล เถาะ มะโรง ใชแ่ ลว้ ปีเถาะ คือปีกระตา่ ย” ถกู ตอ้ ง
‘เวลาตสี องครง่ึ ’… ‘วนั ท่วี นั น’ี้ … ถกู ตอ้ ง … ไลไ่ ปจนถงึ ชอ่ งท่หี ก

‘จดั การศพโดย เผา’

เผาเหรอ ฉนั คดิ ว่าตอ้ งมีอะไรผดิ พลาดแน่ จึงหนั ไปถามอาม่า
“ม่า อากงจะใหเ้ ผาเหรอคะ เขาเขียนผิดหรือเปล่า” อาม่าส่าย
หนา้ ตอบแทบจะทนั ทวี ่า
“ลือ้ ไม่ตอ้ งย่งุ ใหอ้ ากู๋ อาเฮีย เขาจดั การ อากงเขาส่งั มาอย่างนี้
เป็นผหู้ ญิงอย่เู ฉย ๆ อย่าวนุ่ วายใหม้ าก” อกี ครงั้ ท่ีฉนั เกดิ มาเป็นผหู้ ญิงจึง
ถามไม่ได้ แต่แม่ใหฉ้ ันรบั หนา้ ท่ีดแู ลใบมรณะบัตร จะใหผ้ ิดพลาดไม่ได้
หรอก คิดดงั นน้ั ฉนั กม็ องหาต่วั อี๊ ตดั สนิ ใจลกุ ไปถามใหก้ ระจ่าง
“ต่วั อี๊ อากงใหเ้ ผาเหรอคะ ในนีเ้ ขียนไวแ้ บบนนั้ ” ต่วั อีพ๊ ่ีสาวของ
แมฉ่ นั พยกั หนา้
“ใช่ ถูกแลว้ ไปน่งั ตรงนู้นกับอาม่าเถอะ” ต่วั อี๊ตดั บทแลว้ หนั ไป
รบั สายโทรศพั ท์ ไม่รูว้ ่าตอนท่ีเดินถามเรื่องใบมรณะบตั รทาใหใ้ จของฉัน
สงบและลืมเรื่องสาคญั ท่ีสดุ ของวนั นีไ้ ปไดม้ ากนอ้ ยแค่ไหน แต่มันทาให้
รูส้ กึ ว่าฉนั ไดม้ ีสว่ นทาอะไรสกั อยา่ ง ไดม้ เี วลาช่วั ขณะเพ่อื ลืมไปสกั พกั วา่
อากงไม่ไดอ้ ย่กู บั เราตอนนอี้ กี แลว้ จากท่ีน่งั รอเราจะเห็นประตกู ระจก
ข่นุ ๆ บานหน่ึงถดั จากเคานเ์ ตอรพ์ ยาบาลและบนั ได หลงั จากจดั การธุระ
เร่ืองเอกสารเรียบรอ้ ย ต่วั อีใ๊ หฉ้ นั และเฮียรอง ลกู ชายของต่วั ก๋หู รือพ่ีชาย
คนโตของแม่ ประคองอามา่ เดินไปทางประตนู น้ั เพ่อื ไปหาอากง

- ๒๗ -

หลนิ ยลู่ ี่

เม่ือเปิดประตู ฉันเห็นบันไดสามส่ีขัน้ และทางเดินทอดยาวไป
ด้านหลัง สุดทางเดินน้ันมีห้องประกอบพิธีกรรมทางศาสนาซ่ึง
โรงพยาบาลจดั ไวใ้ หบ้ รกิ าร พอเดนิ ไปถึงเราเหน็ โซย้ อหี๊ รือนอ้ งสาวของแม่
ยนื รออย่ทู ่หี นา้ หอ้ งเล็กหอ้ งหนง่ึ

หอ้ งนน้ั อยู่สดุ ทางเดิน มีประตไู มป้ ิดอยู่ โซย้ อีม๊ องฉันและอาม่า
ในมือมีกระเป๋ าพลาสติกใส ขา้ งในใส่เสือ้ ผา้ ของอากงท่ีฉนั คนุ้ ตายหลาย
ชุด มีทั้งรองเทา้ ถุงเทา้ ท่ีฉันคิดว่าแปลกคือในกระเป๋ านั้นมีดา้ ยสีขาว
หลอดหน่ึงปักเข็มไว้ มีก่ิงทบั ทิมซ่ึงมีใบติดอยู่พอสมควรหักมาจากหนา้
บา้ นของอากง ทงั้ ยงั มีดอกบวั อีกสามดอก เอกสารสีนา้ ตาลสองสามซอง
และซองสีขาวรูปสี่เหล่ียมผืนผา้ เรียบ ๆ หน่ึงซอง สาหรบั ใส่เงินในงาน
อวมงคล

เม่ือทุกคนเดินมาถึงหนา้ หอ้ ง โซย้ อี๊ก็ใหฉ้ ันกับต่วั อี๊ช่วยกันเย็บ
กระเป๋ าเสือ้ กางเกงของอากงใหป้ ิดสนิท ฉันสงสยั แต่ไม่กลา้ ถามโซย้ อี๊
เพราะสีหนา้ ของโซย้ อี๊เหมือนคนไม่ไดน้ อนทงั้ คืน ฉันไดแ้ ต่ปิดปากเงียบ
พอดกี บั ท่อี าม่ากาชบั วา่

“เย็บใหส้ นิทนะ ตรวจดกู ระเป๋ ากางเกงอาป๊ าดว้ ย ช่องเล็กช่อง
นอ้ ยเย็บใหห้ มด คนตายหา้ มมีกระเป๋ า อาป๊ าลือ้ จะไดท้ ิง้ เงินทองไวใ้ ห้
ลกู หลาน” ปกติโซย้ อีม๊ กั จะมีปากเสียงกับอาม่าตลอด จึงตอบอาม่าทนั ที
ว่า

“ป๊ าเสยี ก่อนเชา้ กท็ งิ้ ไวส้ ามมือ้ แลว้ มา้ ” ถา้ เป็นทกุ ครงั้ ทงั้ ค่คู งได้
ทะเลาะกนั สกั ยก แต่ครงั้ นีอ้ าม่าไมต่ อบอะไร

- ๒๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ฉนั เคยไดย้ ินเรื่องนีข้ องคนตายจากอาม่ากบั อากงอยู่บา้ ง เวลา
ตายของคนจีนนบั เป็นการทิง้ โชคลาภไวใ้ หล้ กู หลาน เม่ือมีคนตาย ผคู้ น
จะถามกันว่าเหลืออาหารไว้ให้ลูกหลานกินกี่มื้อโดยนับจากเวลาท่ี
เสียชีวิต ถา้ คนตายเสียตอนเช้าถึงก่อนเท่ียง เท่ากับเหลือมือ้ อาหารท่ี
เปรียบเสมือนโชคลาภไวใ้ หล้ กู หลานสองมอื้ คอื มือ้ เท่ยี งกบั มือ้ เยน็ ถา้ เสีย
ตอนกลางคืนหลงั มือ้ เย็น ก่อนเวลาเท่ียงคืน คือไม่เหลืออะไรใหล้ กู หลาน
เลย ในกรณีของอากง ท่านเสียตอนตีสองนับว่าเป็นเวลาก่อนมือ้ เชา้
เท่ากบั อากงเหลือโชคลาภไวใ้ หล้ กู หลานถึงสามมือ้ แตต่ อนนฉี้ นั ไม่อยาก
ไดโ้ ชคลาภท่วี ่านนั้ เทา่ กบั การไดอ้ ยู่กบั อากงเพมิ่ อกี สกั วนั

หลงั จากท่เี ราเยบ็ กระเป๋ าเสอื้ กางเกงปิดสนิทเรียบรอ้ ย พยาบาล
ท่ีเราคนุ้ เคยก็ออกจากหอ้ งท่ีเราน่งั อาม่าเอาซองเงินใหพ้ ยาบาล แต่เธอ
ปฏิเสธบอกวา่

“ไม่เป็นไรคะ่ อามา่ ”
อาม่าตอบทันทีว่า “ไม่ได้ ไม่ได้ ลือ้ ตอ้ งรบั ไว้ ขอบใจแทนอากง
ดว้ ยนะ” อามา่ พดู สหี นา้ จรงิ จงั ทาใหร้ ูท้ นั ทวี า่ เป็นเรื่องท่ีจะเวน้ ไม่รบั ไมไ่ ด้
พดู จบสีหนา้ พยาบาลท่ดี ลู าบากใจก็คลายกงั วล
“ขอบคณุ คะ่ อามา่ เสยี ใจดว้ ยนะคะ” พยาบาลพดู
“เสียใจอะไรกัน อากงอีไปสบายแลว้ อ๊วั สิยังลาบากอยู่” อาม่า
ยิม้ แลว้ ตบหลงั มือของพยาบาลเบา ๆ พยาบาลเดินกลับไปไดส้ กั พกั เถา้
แก่รา้ นโลงศพและพระจีนท่ีต่วั อีต๊ ิดต่อเชิญมาทาพิธีใหอ้ ากงก็มาถึงพอดี
พระท่านใหต้ ่วั ก๋หู รือพ่ีชายของแม่ไปจุดธูปหน่ึงดอกบอกเทวดาฟ้าดินว่า
ใหช้ ่วยมาคมุ้ ครองวิญญาณของอากงไปสวรรค์ จากนั้นใหเ้ ราทกุ คนจดุ

- ๒๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ธปู สามดอก คกุ เขา่ ลงกบั พนื้ แลว้ กราบศพของอากงท่หี นา้ หอ้ งนน้ั ประตู
ท่ีปิดไม่สนิททาใหฉ้ ันเห็นรา่ งอากงนอนสงบน่ิงอย่บู นเตียง สีหนา้ ของอา
กงเหมือนกับว่ากาลงั หลบั เท่านนั้ อากงตายแลว้ จริงหรือ น่ีคงเป็นเร่ือง
เขา้ ใจผิด อากงอาจจะแค่ฝันอย่างยาวนานอยู่ก็ได้ ฉันอยากใหอ้ ากงลกุ
ขนึ้ มาตอนนแี้ ละอยากใหท้ กุ อย่างเป็นแค่เรื่องเขา้ ใจผิด มใี ครลองปลกุ อา
กงหรือยงั ก่อนจะพาอากงมาไวท้ ่นี ่ี

หลงั จากเราไหวอ้ ากงครบสี่ครงั้ พระใหเ้ จา้ หนา้ ท่ีโลงศพเก็บธูป
ของเร าล งใ น อ่างสี ขาวพ ร ้อมกับ ใ ส่ใ บ ทับ ทิมท่ีโซ้ยอี๊ น ามาล งไ ปด้วย
จากนนั้ ใหพ้ วกเราทกุ คนยนื เรียงกนั ตามลาดบั ศกั ด์ิ จากชายไปหญิง จาก
อาวโุ สมากไปอาวุโสนอ้ ย ต่วั ก๋อู ย่หู วั แถว แมเ้ กิดเป็นลกู คนท่ีสองแต่เป็น
ลกู ชายคนแรกจงึ ไดล้ าดบั ศกั ด์ใิ หญ่ก่อนคนอ่ืน สว่ นต่วั อีแ๊ มจ้ ะเป็นลกู คน
แ ร ก ข อ ง อ า ก ง แ ต่ เ ป็ น ลูกส า ว ก็ต้อ ง ยื น ใ น ล า ดับ ศัก ด์ิ ร อ ง ล ง ม า จ าก
หลานชายคนโต

ดงั นัน้ ผูท้ ่ียืนต่อจากต่ัวกู๋คือหย่ีกู๋หรือนอ้ งชายคนท่ีสองของแม่
ต่อดว้ ยซาก๋แู ละโซย้ กู๋ หรือนอ้ งชายของแม่คนท่ีสามและคนท่ีส่ี ตามดว้ ย
อาเฮีย ซ่งึ เป็นหลานชายคนโตของอากงแต่เปรียบเสมือนเป็นลกู ชายคน
เล็กสดุ ลาดบั ศกั ด์ิต่อจากนนั้ ตามมาดว้ ยต่วั อีล๊ กู สาวคนโต โซย้ อี๊ลกู สาว
คนสุดทอ้ ง จากน้นั ก็ปิดทา้ ยแถวดว้ ยลกู สะใภ้ของลูกชายทงั้ หลาย แลว้
จึงเป็นแม่ของฉัน ท่ีแม้จะเป็นลูกสาวอากง แต่แม่แต่งงานออกไปใช้
นามสกลุ คนอ่นื จึงถือว่าเป็น ‘ลกู นอก’ หมายถึงลกู นอกตระกลู เม่อื ลาดบั
ศกั ดไิ์ ลเ่ รยี งมาจนถึงคนท่อี ย่หู ่างไกลอากงท่สี ดุ อย่างฉนั พระกลบั บอกว่า
ฉนั เป็นลกู สาวของลกู สาวท่แี ตง่ งานออกไปจากตระกลู แลว้ นบั ว่า

- ๓๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“หลานนอกเป็ นคนอน่ื
คนทไี่ ม่เกี่ยวขอ้ งให้รออยู่ขา้ งนอก”

แววตาทกุ คนเฉยเมยเย็นชาเพราะชนิ กบั ธรรมเนยี มเช่นนี้ แมก่ บั
อาม่าบอกใหฉ้ ันทาตามธรรมเนียม แต่ธรรมเนียมนไี้ ม่ยุติธรรมเลย น่ีเป็น
ครงั้ สดุ ทา้ ยท่ีฉนั จะไดบ้ อกลาอากงท่ฉี นั รกั เป็นครงั้ สดุ ทา้ ยท่ฉี นั จะไดเ้ ห็น
หนา้ อากงผูเ้ ลีย้ งดฉู นั มาอีกครงั้ ฉันไม่มีทางยอมหรอก อากงตอ้ งไม่ยอม
แน่ ฉนั รวบรวมความกลา้ พดู ออกไปว่า

“หลานนอกแต่หนกู เ็ ป็นหลานนะคะ”

ทุกคนมองฉันดว้ ยสายตาตาหนิทนั ที และคาดโทษเหมือนฉัน
เป็นตวั ปัญหา จากนนั้ ก็หนั ไปมองแม่ แมไ่ มพ่ ดู อะไร เพยี งแต่มองหนา้ ฉนั
แลว้ สา่ ยหนา้ อาม่าก็เชน่ กนั แม่กบั อาม่าจบั แขนฉนั ลากใหไ้ ปยืนขา้ งนอก
หอ้ ง แลว้ เดินกลบั เขา้ ไป สว่ นอาเฮียเดินมาแตะไหล่ใหก้ าลงั ใจฉันเบา ๆ
แต่แค่นน้ั ไม่ช่วยใหค้ าพดู แทงใจว่า ‘หลานนอก’ หรือ ‘คนอ่ืน’ หายไปจาก
ใจฉนั เลย ฉนั เป็นหลานนอกกจ็ รงิ แตเ่ ป็นคนอ่นื ตรงไหน ฉนั เป็นผหู้ ญิงแต่
ฉนั เลือกเกิดไม่ได้ ถา้ เลือกไดฉ้ นั ก็อยากเป็นหลานชายคนแรกของอากง
เหมือนกนั ฉนั ไดแ้ ต่สงสยั ว่า ใครเป็นคนคิดเหตผุ ลเฮงซวยแบบนี้ ฉนั เป็น
หลานคนเดียวท่ีอากงเลีย้ งมาตงั้ แต่เกิด ใครคือคนกาหนดโอกาสในการ
บอกลาบคุ คลอนั เป็นท่รี กั ครงั้ สดุ ทา้ ยของคนอ่นื กนั ธรรมเนยี มใจดาท่ีเอา

- ๓๑ -

หลนิ ย่ลู ี่

เปรยี บผหู้ ญิงในวฒั นธรรมจนี นน้ั ทารา้ ยความรูส้ กึ ของฉนั ครงั้ แลว้ ครงั้ เลา่
น่ีก็เป็นอีกครงั้ ของความอยตุ ิธรรมในชีวิตท่ีฉันไดร้ บั สดุ ทา้ ยฉันทาไดแ้ ค่
ยืนรออย่นู อกหอ้ ง ตอ้ งคอยชะเงอ้ มองผ่านช่องประตทู ่ีปิดไม่สนิท แอบดู
ว่าเขาทาพิธีอย่างไร อากงเป็นอย่างไรบา้ ง อากงยงั เจ็บอยู่ไหม อากงจะรู้
หรือเปล่าว่าฉันไม่ไดเ้ ขา้ ไปในหอ้ ง ถา้ อากงยงั อยู่ตรงนี้ ตอ้ งบอกแน่ว่า
‘อ๊วั น่ีแหละ คนกาหนดธรรมเนียม’ แลว้ ใหฉ้ ันเขา้ ไปน่งั ตรงนัน้ ...คนแรก
ขา้ งอากง

หนูคิดถงึ อากงจงั

อากงยงั ไม่ไดเ้ ห็นหนูรบั ปริญญาเลย ยังไม่ไดเ้ ห็นวนั ท่ีหนูสอบ
ตดิ มหาวทิ ยาลยั ดว้ ยตวั หนเู องเลยนะ หนตู งั้ ใจเรยี น อดหลบั อดนอนแทบ
ทกุ วนั พยายามทาทกุ อย่างใหไ้ ดเ้ ท่ากับพ่ีนอ้ งคนอ่ืนท่ีเขามีพรอ้ มทงั้ เงิน
ทั้งโอกาส มีพรอ้ มทั้งพ่อแม่ท่ีคอยช่วยนาทางให้ ทาไมโลกนีไ้ ม่เคย
ยุติธรรมกับหนูเลยสกั ครงั้ ในเม่ือมีอากงเท่าน้ันท่ีสวรรคป์ ระทานมาให้
ช่วยอยู่เคียงขา้ งชีวิตหนู ทาไมโชคชะตาถึงใจรา้ ยพาอากงไปจากหนูเร็ว
ขนาดนี้ ไมม่ อี ะไรยตุ ิธรรมเลย…

- ๓๒ -

三
บ้านใหญ่

“爹你养我大 我养你老”
“เต่ยี ลอื้ ฉ่ีอ๊วั ต่วั …อ๊วั ฉ่ีลือ้ เหลา”

ช่องประตทู ่ปี ิดไมส่ นทิ ทาใหฉ้ นั เหน็ พิธีท่ีกาลงั ดาเนินไป อาก๋อู า
อีแ๊ ละเฮียรบั ผา้ สีขาวจากเจา้ หนา้ ท่ีไปลบู ใบหนา้ ของอากงเบา ๆ จากนนั้
กเ็ ช็ดท่แี ขนและมือจดุ ละสามครงั้ แลว้ เขา้ แถวเรียงกนั ปอ้ นขา้ ว เตา้ หแู้ ละ
นา้ ตาลทรายแดงใหอ้ ากงตามลาดับศักด์ิ ซ่ึงไม่ไดน้ ับรวมฉันอยู่ในนนั้
พรอ้ มพดู ภาษาจีนท่ฉี นั แปลไดง้ า่ ย ๆ วา่

“พ่อเลีย้ งลกู จนเติบใหญ่…ลกู เลีย้ งพ่อจนแก่ชรา”

- ๓๓ -

หลินยลู่ ่ี

“กงลอื้ ฉ่ีอ๊วั ต่วั …อ๊วั ฉ่ีลือ้ เหลา่ ” ฉนั ไดแ้ ตพ่ ดู พมึ พากบั ตวั เองและ
หวงั ว่าอากงจะไดย้ ินเสียงของฉัน เพราะอากงไดย้ ินฉนั เสมอ ฉนั ก็ควรมี
โอกาสไดพ้ ดู ประโยคนกี้ บั อากง

หลงั จากป้อนขา้ วป้อนขนม ทุกคนก็ทยอยป้อนนา้ ใหอ้ ากงและ
พูดเป็นภาษาจีนแตจ้ ๋ิวว่า ให้อากงทาใจใหส้ บายแล้วไปไหว้พระบน
สวรรคน์ ะ ตอนนีฉ้ ันสงั เกตว่า นยั นต์ าของทกุ คนท่ีฟังภาษาจีนออกอย่าง
แม่และโซย้ อี๊เร่มิ มีนา้ ตารืน้ ขึน้ มา แต่พิธีนีห้ า้ มไม่ใหน้ า้ ตาหยดลงบนร่าง
ของอากงเด็ดขาด ไม่ง้ันอากงจะมีห่วงและเดินทางไปสู่ภพภูมิหนา้ ไม่
ราบร่นื

แม่กับโซย้ อี๊รีบเดินออกจากหอ้ งทนั ทีหลงั เสรจ็ พิธี คนอ่ืนมีท่าที
เหมอื นปกติดี เถา้ แกร่ า้ นขายโลงศพใหค้ นยกโลง หรอื “ต่วั ฉ”ู่ ซง่ึ แปลว่า
“บา้ นใหญ่” ของอากงเขา้ มาวางไว้ บา้ นใหญ่ของอากงไม่ใช่โลงแบบจีนท่ี
มีลักษณะเป็นหีบไม้โค้งมน แต่เป็นโลงศพสี่เหลี่ยมสีขาวธรรมดามี
ลวดลายกนกประดบั เพราะอากงส่งั เสยี ใหเ้ ราเผารา่ งทา่ น…

เม่ือโลงศพมาถึงหอ้ ง พิธีก็ดาเนินต่อ พระจีนใหต้ ่ัวกู๋ทาพิธีทา
ความสะอาดโลง จากน้ันก็ทาพิธีพาอากงเข้า ‘บา้ นใหญ่’ ดว้ ยการเซ่น
ขนมไหว้ กระดาษเงินกระดาษทอง และอวงแซจ๊ี อาม่าบอกว่ามนั คลา้ ย
กับใบเบิกทางของวิญญาณ ฉันคิดว่ามันคงคล้ายวีซ่าหรือหนังสือ
เดินทางขา้ มประเทศท่ีเราใชผ้ ่านประเทศละมงั้ แลว้ เจา้ หนา้ ท่ีก็ยกฝาโลง
มาเตรยี มปิด

“หอซีเ้ ซา้ กัวเอีย๊ ะจือ้ ซุง แกมึง้ เฮงอ๊วงบ่วงนีซ้ ุง โหงวตอ้ เซียงทว้ ง
ซุกกยุ้ จู ซีเ้ จ็กเม่ียงเชีย้ งหลกั เทียงบงุ …” เสียงกลอนภาษาจีนท่ีเจา้ หนา้ ท่ี

- ๓๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

กล่าวอวยพรลูกหลานดังในหัวของฉัน ซ่ึงฉันแปลได้คราว ๆ เก่ียวกับ
ความกตัญญูท่ีดูแลพ่อแม่จะทาใหพ้ วกเราเจริญรุ่งเรือง ฉันไม่มีสมาธิ
พอจะฟังเนือ้ หาท่เี หลอื

ฉนั ไม่รูว้ ่ายืนอย่ตู รงนนั้ นานแค่ไหนและเกิดอะไรขึน้ รอบตัวบา้ ง
รูเ้ พียงแต่อากงเหมือนแค่หลบั ฝันเทา่ นนั้ อากงคลา้ ยกับกาลงั นอนยมิ้ อยู่
ทุกคนพารา่ งของอากงลงไปในโลงขนาดพอดีตวั จากนน้ั ก็พาโลงขึน้ รถตู้
สีขาวของเจา้ หน้าท่ี ขาของฉันท่ีกา้ วขึน้ รถตามไปถูกหา้ มไวด้ ้วยเสียง
อาม่า

“อาหลิง ลงมาน่ี ทาอะไร เกะกะจริง ๆ ซีซ้ ั้ว ลงมาน่ี” อาม่าดุ
เสียงเขม้ จรงิ จงั ฉันเพิ่งไดส้ ติหนั มองไปรอบ ๆ แลว้ รีบลงมายนื ขา้ งรถ แม่
ส่งั ใหฉ้ ันขึน้ รถไปกับโซย้ อี๊เดินทางตามทุกคนไปวดั หวั ลาโพง ซ่ึงแม่และ
ซาก๋จู องศาลาไว้ ฉันเดินตามโซย้ อี๊ไปท่ีรถ ก่อนปิดประตฉู ันหนั ไปมองรถ
ตคู้ นั ท่พี าอากงไปอกี ครงั้

“开车 คยุ เชยี ”

สิน้ เสียงภาษาจีนของเจา้ หนา้ ท่ี ซ่งึ แปลว่า “ออกรถ” รถทุกคนั ก็
คอ่ ย ๆ เคล่ือนตวั ออกจากโรงพยาบาลพรอ้ มกนั ตลอดทางทกุ คนน่งิ เงียบ
ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครรอ้ งไห้ ไม่มีใครถามกันว่าอยากกินอะไรไหม
หรือแมแ้ ต่คยุ กนั ว่าเรากาลงั ไปท่ไี หน ฉนั คิดว่าโซย้ อีค๊ งรู้จกั ทางดี และทกุ
คนคงไม่อยากกินอะไรตอนนี้ อาม่าน่งั เงียบ ดสู งบ ทาใหฉ้ ันนึกสงสยั ว่า
อาม่าไม่เสียใจบา้ งหรือ หรืออามา่ ทาใจไดแ้ ลว้ กนั แน่

- ๓๕ -

หลนิ ย่ลู ่ี

เป็นไปไดไ้ หมท่อี ากงอาจจะยงั อย่ทู ่ีไหนสกั แห่ง อากงอาจจะแค่
หลบั ลกึ อย่ใู นโลงไมส้ ขี าวหลงั นน้ั มนั จะมีวิธีทาใหอ้ ากงฟื้นขนึ้ มาอีกไหม
ถา้ หมอช่วยอะไรไม่ได้ จะมีวิธีอ่ืนท่ีดีกว่านี้สกั วิธีหรือเปล่า หรือน่าจะมี
ใครสกั คนท่อี าจช่วยได้ รถยงั คงเคล่ือนตอ่ ไป

น่าแปลกท่ีวันนี้รถไม่ติดเลย แม้เรากาลังขับรถอยู่ในย่าน
เศรษฐกิจของกรุงเทพฯ ตน้ ไม้ต้นแล้วต้นเล่า รถคันแล้วคันเล่า ผ่าน
สายตาของฉันไป หม่เู มฆท่ีลอยอยู่เหนือทุกส่ิงบนผืนดิน ทาใหน้ ึกสงสยั
มีใครซ่อนตวั อย่บู นนน้ั ไหม มีใครเห็นบา้ งไหมว่า บา้ นของเรายงั ไม่พรอ้ ม
จะเสยี อากงไป

รถของโซย้ อี๊ขับลงจากสะพาน เปิดไฟเลีย้ วเพ่ือขอทางเข้าวัด
ลานจอดรถของวัดกวา้ งใหญ่แต่มีรถจอดอยู่เต็มไปหมด ทาให้ฉันนึก
สงสยั ว่าเจา้ ของรถทกุ คนั ในลานจอดรถนี้ กาลงั รูส้ ึกว่าหวั ใจสญู หายไป
เหมือนกับฉนั ไหม ถา้ เป็นก่อนหนา้ นี้ ฉนั คงคิดว่า วดั นีช้ ่างศกั ดิ์สิทธิ์ดีแท้
ถึงมีคนมากมายมากราบไหวแ้ น่นขนดั มาวันนีฉ้ ันรูแ้ ลว้ ว่า ไม่ไดม้ ีเพียง
คนท่ีมาขอพรใหส้ มหวงั ด่งั ใจเท่านั้น แต่มีคนท่ีภาวนาใหห้ วั ใจท่ีสญู หาย
กลบั คนื ท่เี ดิมดว้ ย

เราจอดรถท่ีศาลาหลงั ใหญ่สดุ ของวัด เพ่ือพาอาม่าลงจากรถ
ก่อน จากน้ันโซย้ อี๊ขับออกไปหาท่ีจอด ฉันประคองอาม่าเดินเข้าไปใน
ศาลาหลงั ใหญ่ดว้ ยกนั แม่กับโซย้ ก๋รู ออยู่ก่อนแลว้ เฮียเอาเกา้ อีพ้ ลาสติก
สีแดงสดมาใหอ้ าม่าน่งั รอ

- ๓๖ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“到了 入寺门”
“เกา่ เหล่ียว ยิบ๊ หวดั มงึ้ ”

เสียงของเจา้ หนา้ ท่ีดงั มาจากหนา้ ศาลาแจง้ ว่า “มาถึงวัดแลว้ ”
อากงมาถึงวัดแลว้ ฉันรีบลงจากศาลาตามไปดู เจา้ หนา้ ท่ีชายรูปร่างสงู
ใหญ่แข็งแรงส่ีคนช่วยกันนาโลงของอากงลงจากรถ แบกเข้าไปวางใน
ศาลาท่ีแท่นดา้ นหน้า ฉันเดินตามเข้าไปก็เห็น ‘บา้ นใหญ่’ ของอากงมี
ผา้ ลกู ไมล้ วดลายสวยงามคลมุ ไว้

ทุกคนยงั คงทาพิธีเกี่ยวกบั การเคล่ือนโลงท่ีอากงนอนอยู่กันต่อ
ส่วนฉันไปน่ังพับ “คอซี” หรือกระดาษเงินกระดาษทองทั้งเล็กทั้งใหญ่
และเร่งพับ “อวงแซจี๊” หรือกระดาษสีเหลืองพิมพ์บทสวดมนต์เป็น
ตวั อกั ษรจนี สแี ดงเขม้ เพ่อื ใหอ้ ากงใชส้ วดระหวา่ งเดินทางไปสวรรค์

หนา้ ท่กี ารพบั กระดาษเหลา่ นเี้ ป็นหนา้ ท่ยี ิ่งใหญ่สาหรบั ลกู หลาน
เพราะจานวนของคอซีและอวงแซจี๊แสดงถึงความกตัญญูของพวกเรา
อาม่าบอกอย่างนนั้ ฉันไม่ค่อยแน่ใจนักว่าความกตัญญูสามารถนับได้
จากจานวนหรือปริมาณของกระดาษ แต่ฉันตัง้ ใจพับใหส้ วยและเยอะ
ท่สี ดุ เพ่อื อากง

ระหว่างตงั้ หนา้ ตงั้ ตาพับกระดาษ ฉันสงั เกตว่ามีคนมาช่วยพบั
เพิ่มมากขึน้ เรื่อย ๆ มีอาซ่ิมท่ีฉันไม่รูจ้ กั อายุน่าจะมากกว่าอาม่าและอา
กง ทงั้ ยงั มีอาโกว อาอี๊ อากู๋ อาเฮีย ลกู พ่ีลกู นอ้ งท่ีปีหนึ่งเจอกันครั้ง มา

- ๓๗ -

หลนิ ยลู่ ี่

ช่วยพบั และชวนฉนั คยุ ฉนั ไดแ้ ตย่ มิ้ ไม่พดู คยุ อะไรมากเหมือนทกุ ครงั้ ฉนั
ไมอ่ ยากใหใ้ ครมาปลอบหรือพดู อะไรทานองว่าอากงไมอ่ ย่แู ลว้ ในตอนนี้

พอฉันหันหลังเพ่ือลุกไปเข้าห้องน้า ก็เห็นว่าฟ้าเร่ิมมืดแล้ว
บรรยากาศนอกศาลาราวกับอาบเคลือบดว้ ยสีนา้ เงินเข้ม บอกใหร้ ูว้ ่า
เวลาล่วงเลยมาจนเย็นมาก รอบขา้ งมีผคู้ นมากมายน่งั เรียงกันตามเกา้ อี้
ท่ีจัดไวแ้ น่นศาลา อาเฮียคนโตและนอ้ งชายของฉันก็มาถึงแลว้ หลาน
ผชู้ ายกาลงั ยกเกา้ อมี้ าเพ่ิม

โซย้ อี๊เรียกฉันใหไ้ ปไหวญ้ าติผูใ้ หญ่ ตามธรรมเนียมของคนจีน
อย่างเรา เจอหนา้ กันครงั้ แรกก็ถามถึงเรื่องผลการเรียนและการสอบเขา้
มหาวิทยาลยั ก่อนเรือ่ งอ่ืนใด ฉนั ตอ้ งปั้นหนา้ ยิม้ รบั ทกุ ‘กระสนุ คาถาม’ ท่ี
สาดเขา้ มาอย่างไม่ปรานี ฉนั ไดแ้ ต่เก็บความรูส้ ึกข่นุ เคืองใจไว้ พยายาม
คิดว่าคนถามคงเป็นห่วง หรือไม่เขาอาจจะเคยถกู ถามแบบนีม้ าก่อน จน
ชินกบั การพดู โดยไม่ดสู ถานการณแ์ ละไม่คิดถงึ ใจคนฟัง

แขกมากมายท่ีมางานแมจ้ ะเพ่ิงรูข้ ่าวแต่ก็ไม่ละเลยท่ีจะมางาน
ทนั ที อากงเคยสอนฉนั วา่ “งานแต่งงานไมไ่ ปไมเ่ ป็นไร แตง่ แลว้ แตง่ อีกได้
แต่งานศพตายแลว้ จะตายอีกไม่มี” อากงจึงไม่เคยเวน้ การไปงานศพของ
คนรูจ้ กั เลยสกั งาน บางครัง้ ยงั เป็นเจา้ ภาพใหง้ านคนอ่ืนดว้ ย เหตนุ ีจ้ ึงทา
ใหง้ านศพอากงวนั แรกคนมากนั จนเกา้ อมี้ ีไมพ่ อใหน้ ่งั

อีกสาเหตหุ นึ่งท่ีฉนั คิดวา่ ทาใหค้ นมางานมากมาย คงเป็นเพราะ
ตงั้ แต่หนุ่มจนแก่ อากงทาการคา้ มีผนู้ บั หนา้ ถือตามาก เพราะอากงเป็น
คนจรงิ ใจ พดู คาไหนคานนั้ ทาอะไรทาจรงิ ช่วยใครช่วยจนถึงท่ีสดุ ผคู้ น

- ๓๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

นับถือในความดีและเห็นอากงเป็นเสมือนพ่อ พ่ีชาย และเพ่ือนตาย จึง
หล่งั ไหลกนั มาบอกลาอากงเป็นครงั้ สดุ ทา้ ย

เม่ือฉันกลบั จากหอ้ งนา้ คณะพระสงฆเ์ ร่ิมเดินเขา้ มาน่งั บนยก
พืน้ หนา้ โถงศาลา อาอี๊ อากู๋ อาม่า แม่ และพ่ีนอ้ งทุกคนเรม่ิ เขา้ ไปน่งั เรยี ง
กนั ตามลาดบั ศกั ด์ิอีกครงั้ อะไรกนั แค่น่งั ฟังพระสวดก็ตอ้ งน่งั ตามลาดบั
ศกั ดิ์ในตระกลู เหรอ สายตาของฉนั มองไปยงั จดุ ท่อี ากงนอนอย่อู กี ครงั้ ถา้
น่ีเป็นความฝัน มนั นานเกนิ ไปแลว้ ฉนั อยากตืน่ …ตอนนเี้ ลย

ฉนั เดินเขา้ ไปน่งั ขา้ งเฮีย หวงั ว่าแผน่ หลงั กวา้ งของเฮียจะช่วยบงั
รา่ งกลม ๆ ของฉนั ได้ แต่ไมพ่ น้ สายตาของอามา่ อย่ดู ี

“อาหลิง ลือ้ ไปน่งั หลงั สดุ ” อาม่าพดู จบทุกคนก็หนั ขวบั มามอง
ฉนั

“อย่าใหค้ นอ่ืนรอลกู มาน่งั ขา้ งหลงั แม่ตรงนี้ ถัดจากนอ้ ง” แม่ชี้
ใหฉ้ นั ไปน่งั ถดั จากนอ้ งชายของฉนั อีกที ซ่งึ คอื ตาแหนง่ ท่ีอย่ทู า้ ยสดุ

ฉนั ไม่พูดอะไรแต่ก็ไม่ขยบั เช่นกัน เรื่องพิธีเม่ือตอนเชา้ ฉันคิดว่า
แคน่ น้ั มากพอแลว้ สาหรบั ฉนั ในวนั นี้ ฉนั แคอ่ ยากน่งั ฟังพระสวดใกลอ้ ากง

“หลงิ อามา่ บอกใหไ้ ปน่งั ขา้ งหลงั ไง” เฮยี พดู สมทบ
“เป็นผหู้ ญิงอย่าดอื้ ใหม้ ากนกั หดั ฟังผใู้ หญ่พดู บา้ ง” โซย้ อพี๊ ดู ต่อ
“หดั ว่านอนสอนงา่ ยหน่อย เขยิบไปเรว็ ” ต่วั กพู๋ ดู อีกคน ได…้
ฉนั เขยบิ ก็ได้ แต่น่ีจะเป็นครงั้ สดุ ทา้ ยท่ฉี นั จะอดทนกบั อะไรแบบนี้

“อากงคงตามใจจนเคยตวั ”

- ๓๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ขณะกาลังคลานผ่านทุกคนไปน่ังข้างหลัง ฉันไดย้ ินประโยค
คนุ้ เคยแบบนีใ้ นสถานการณท์ ่ีไม่ทนั ตงั้ ตวั ฉันน่งั ลงในท่ีท่ีควรน่งั ยกมือ
ขนึ้ พนม แลว้ พระกเ็ รม่ิ สวด

อาม่าหนั ไปพดู กบั แขกประมาณว่าลกู หลานเยอะตอ้ งจดั ท่ีน่งั กนั
นาน เราเรม่ิ ฟังบทสวดท่ีพระสวดใหอ้ ากง ฉนั ฟังไม่ออกหรอกว่าพระท่าน
สวดอะไร

ในหวั ของฉนั ตอนนมี้ ีแตค่ าพูดว่า ‘อากงคงตามใจจนเคยตวั ’ อา
กงตามใจฉัน เร่ืองนน้ั ถกู ตอ้ ง ปกติแลว้ ฉนั ไม่เคยโกรธเวลาไดย้ ินคาพดู นี้
แตใ่ นวนั นี้ วนั ท่ไี ม่ปกตแิ มแ้ ต่นอ้ ย แมท้ กุ คนพยายามทาใหม้ นั ดปู กติมาก
แค่ไหนก็ตาม ฉนั โกรธ ตงั้ แต่เดก็ จนโต ฉนั พยายามทาตวั ‘ปกติ’ กบั ความ
ไม่ปกติในครอบครวั คนจนี พยายามทาใหต้ วั เองเป็นท่ยี อมรบั และเขา้ กบั
คนปกติทัง้ หลายในบา้ น มาตอนนีฉ้ ันรูแ้ ลว้ ว่า น่าจะเป็นฉันต่างหากท่ี
เป็นคน ‘ปกติ’

พอกันทีกับความรูส้ ึกว่าฉันไม่เคยดีพอสาหรบั ใคร พอกันทีกับ
ความพยายามท่ีฉันพิสูจน์ให้เห็นว่า เป็นหลานสาวก็ไม่ด้อยไปกว่า
หลานชาย ฉนั ไม่จาเป็นตอ้ งพิสจู นอ์ ะไรใหใ้ ครเห็นทงั้ นน้ั เพราะคนท่ีฉัน
อยากใหเ้ หน็ ความสาเรจ็ ไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงนเี้ พ่อื รอดฉู นั แลว้

ออกไปใหห้ มด ออกไปจากชีวิตฉัน ความรูส้ ึกหดหู่ หัวใจท่ีไม่
เคยมีใครมาเติมเต็ม พวกผู้ใหญ่ท่ีมีแต่ความคาดหวัง แต่ไม่เคยมอบ
ความหวงั ให้ ฉนั ไม่อยากอยตู่ รงนเี้ พ่อื ใครสกั คนอีกแลว้

มือเย็นของนอ้ งชายเขย่าไหลฉ่ นั เบา ๆ บอกวา่
“เจ๊ ลกุ ไดแ้ ลว้ อาม่าบอกใหไ้ ปเสริ ฟ์ นา้ แขกกอ่ นกลบั บา้ น”

- ๔๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันพยกั หนา้ รบั บอกเสร็จนอ้ งชายกับเฮียก็เดินไปน่งั เกา้ อีแ้ ขก
หยิบโทรศพั ทม์ ือถือของตวั เองขนึ้ มาคนละเคร่ือง จากนน้ั ก็กม้ หนา้ กม้ ตา
ใชน้ วิ้ ไถหนา้ จอโทรศพั ทไ์ ปเรอื่ ย ๆ

ฉันถือถาดเสิรฟ์ นา้ มองพวกเขาอยู่อึดใจ แลว้ เดินไปถามโซย้ อี๊
ว่ามีถาดอีกไหม อีต๊ อบว่าถาดวางอย่หู ลงั ถงั นา้ หลายอนั ฉนั จึงเดินไปหา
พวกเฮยี และนอ้ งชาย พดู ว่า

“เฮีย ทุกคน ช่วยกันเสิรฟ์ น้าแขกหน่อยได้ไหม อย่าเพ่ิงเล่น
โทรศัพทส์ ิ” หลานชายของอากงทัง้ หมดมองหน้าฉัน แลว้ ก็กม้ หนา้ เล่น
โทรศพั ทม์ ือถือตอ่ พวกเขาพดู อย่างไม่รูส้ กึ อะไรวา่

“หลงิ แจกไป ดแี ลว้ ” เม่อื พดู จบ ฉนั เดนิ ผละออกไปเอานา้ มาเติม
ใส่ถาดอย่างหมดความอดทน ไม่รูต้ ัวเลยว่ากระแทกแกว้ นา้ พลาสติกท่ี
บอบบางแรงแค่ไหน จนเม่ือฉนั ทาตกแตกไปแกว้ หน่งึ เสียงดงั “พล่กั !” ทกุ
คนบรเิ วณนน้ั หนั มามองฉนั

“อาหลิง มาน่”ี อาม่าเรยี ก ฉนั วางถาด เดนิ เขา้ ไปหาอาม่า
“ลือ้ เป็นอะไร กระแทกทาไม อย่าทาตัวมีปัญหาใหม้ ากนัก หัด
อายคนท่มี าวนั นบี้ า้ ง ตอนนคี้ นอ่นื เขาก…็ ”
“อาม่า ทาไมไม่ไปว่าหลานชายท่ีไม่ทาอะไรเลยบา้ ง หนแู ค่วาง
แกว้ นา้ แรงไปหน่อย อาม่าเรียกหนมู าดุ แบบนีไ้ งอากงถึงตอ้ งตามใจหนู
ชดเชยท่อี ามา่ ชอบลาเอยี ง รกั แต่หลานชาย!” อามา่ น่งิ ไปทนั ที
ฉนั พดู โพลง่ ตามท่ีใจคิดเพราะโมโหมาก แต่ก็สมควรกบั ท่ฉี นั เจอ
มาตลอด

- ๔๑ -

หลินย่ลู ่ี

ฉันไม่ทนั สงั เกตว่าแม่ยืนอยู่ใกลอ้ าม่า แม่เดินเขา้ มา…แลว้ ตบ
แกม้ ฉนั

เพียะ!

- ๔๒ -

四
หอมกลน่ิ ธูป

ความเจ็บปวดซ่านไปท่ัวแก้มซา้ ยจนชา ทาใหถ้ ึงกับอึง้ พูดไม่
ออก สหี นา้ แม่ก็ดตู กใจไมแ่ พก้ นั ไม่รูว้ า่ ตงั้ แต่เกิดมาจนถึงวนั นฉี้ นั ทาอะไร
ผดิ นกั แม่ถึงไดร้ ุนแรงกบั ฉนั แบบนี้ เพราะฉนั ทาตวั ง่เี งา่ เกินไปหรือ เพราะ
ไม่มีอากงคมุ้ ครองฉนั แลว้ ใช่ไหม หรอื เพราะเม่อื กีฉ้ นั พดู แบบนน้ั กบั อาม่า
ซ่งึ ไม่สมควรทาก็จรงิ แต่ฉันทาผิดรา้ ยแรงนกั หรือ ถา้ คนท่ียืนเถียงอาม่า
ตรงนีค้ อื นอ้ งชายฉนั จะถกู แม่ตบหนา้ แบบนีไ้ หม คงไมห่ รอก เพราะอาม่า
ไม่มวี นั เรยี กนอ้ งมาดตุ งั้ แต่แรกดว้ ยซา้

ฉนั ตอ้ งออกไปจากตรงนี้ ใครจะมองยงั ไงก็ช่างหวั มนั แลว้ ! ดงั ใจ
คิด เทา้ กา้ วพาฉนั ออกจากศาลาไปหนา้ วดั ทนั ที ฉนั ว่งิ เต็มแรงเทา่ ท่ีขาทงั้
คู่จะพาไปใหพ้ ้นจากบ้านท่ีเป็นเหมือนลู่วิ่งแข่ง และครอบครัวท่ีเป็น

- ๔๓ -

หลินยลู่ ่ี

เหมือนโรงเพาะพนั ธุ์มา้ สายเลือดดีแห่งนี้ ยืนรอรถโดยสารไม่นานฉันก็
ก้าวขึน้ รถเมล์สาย ๑๘๐ ตรงกลับบ้านทันที โชคดีเหลือเกินท่ีมีเงิน
เหลืออยู่ในกระเป๋ ากระโปรงบา้ ง แสงไฟสีเหลืองเข้มหน้ารถเมลส์ าด
กระทบถนนและบา้ นเรือนเห็นเป็นสีสม้ ทงั้ ยงั ส่องใหเ้ ห็นตน้ ไมต้ ามทาง
เสาไฟฟ้า บา้ นช่องและรา้ นคา้ ท่ีปิดสนิท เมืองหลวงกาลังเตรียมเข้าสู่
ความมืดมิดเงียบสงบในยามราตรีแลว้ แต่จิตใจของฉันน่ีสิท่ีไม่อาจสงบ
ลง

ถ้าอากงอยู่ด้วยตอนนีก้ ็คงดี ฉันคงไม่ถูกดุว่าตบตีแบบท่ีโดน
วันนี้ ไม่สิ ฉันคงไม่เป็นแบบท่ีเป็นวนั นี้ ฉันคงอดทนกับเร่ืองไม่ยุติธรรม
จากญาตพิ ่นี อ้ งตอ่ ไปไดอ้ กี สกั หน่อย เพราะรูว้ ่าทกุ อย่างจะดขี นึ้ ถา้ อากงรู้
แคฉ่ นั ว่งิ ไปน่งั ขา้ งอากงกไ็ ม่มใี ครกลา้ ทาอะไรแลว้ แค่อากงอย่ตู รงนนั้ ฉนั
คงไมต่ อ้ งเดนิ ไปเรียกพวกหลานชายทงั้ หลายใหช้ ่วยงานดว้ ยซา้ ถา้ อากง
อย่ดู ว้ ย อาม่ากค็ งไม่เรียกฉนั ไปดวุ ่า แมก่ ็คงไม…่

ความจรงิ ก็คือ ไมม่ ีอะไรหรอื ใครจะมาช่วยฉนั จากเรอื่ งพวกนีอ้ ีก
แลว้ ตอนนีอ้ ากงอย่ทู ่ไี หน ถา้ เราเจอกันเหมือนเดิมไม่ไดอ้ ีก เราจะเจอกนั
แบบอ่ืนไดห้ รือเปล่า อากงคะ...แค่ส่งสัญญาณบอกหนูสกั นิดเถิด หนู
จะตอ้ งสงั เกตเห็นมนั แน่ อากงช่วยบอกหนทู ีว่าหนคู วรจะทาอย่างไรต่อไป

รถเมลเ์ คล่ือนตัวช้าลง แลว้ จอดท่ีจุดหมายปลายทางของฉัน
“บ้านของอากง” สถานท่ีซ่ึงฉันไม่ไดม้ าใช้เวลาช่วงปิดเทอมนานแลว้
นบั ตงั้ แต่ขนึ้ ชน้ั มธั ยม

- ๔๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันก้าวลงจากรถเมล์ เดินเขา้ ซอยอันคุน้ เคยไปหยุดยืนท่ีหนา้
บา้ นของอากงซ่ึงเป็นอาคารพาณิชยส์ องหอ้ งติดกันสูงส่ีชั้น ประตูเหล็ก
ยืดและประตบู งั ตาปิดสนิท ไฟหนา้ บา้ นท่ีคงเปิดทิง้ ไวต้ งั้ แต่เม่ือคืนยงั ให้
แสงสว่างบนทางเดินมืด ๆ ในซอย อากงอาม่ามกั บอกเราใหเ้ ปิดไฟหนา้
บ้านไว้ ไม่ใช่เพียงเพ่ือความปลอดภัยของคนในบ้านแต่เพ่ือความ
ปลอดภยั ของคนท่เี ดนิ ผา่ นไปมาในซอยดว้ ย อากงกบั อามา่ มกั คิดเผ่ือคน
อ่นื เสมอ

อาคารพาณิชยห์ ลงั ใหญ่สงู ส่ีชน้ั นี้ อากงสรา้ งหลงั จากลกู ๆ โต
พอจะเลีย้ งตวั เองไดแ้ ลว้ และอากงวางมือจากกิจการรา้ นขายแบตเตอรี่
เพ่ือใหต้ ัวเองกับอาม่าอยู่ และใหเ้ ป็นท่ีพ่ึงพิงของลกู ในยามลาบาก ซ่ึง
ตอนนีม้ ันเป็นท่ีพ่ึงสุดทา้ ยของหลานอย่างฉันดว้ ย ฉันหยิบกุญแจบา้ น
ดอกท่ียังไม่เคยใช้เลยออกมาไขประตบู า้ นฝ่ังซา้ ยมือ กุญแจนีฉ้ ันพกไว้
ตลอดนบั ตงั้ แต่อากงใหต้ อนท่ีครอบครวั ของฉันยา้ ยออกจากบา้ นอากง
อากงบอกว่ากลบั มาเม่ือไรใชก้ ญุ แจดอกนีไ้ ขเขา้ บา้ นไดเ้ สมอ วนั นีฉ้ นั ได้
ใชม้ นั แลว้ จรงิ ๆ

ตืด้ ตดื้
แมค่ งโทรมาแน่ ไม่อยากรบั เลย

แตฉ่ นั หวงั มากไป โซย้ อตี๊ ่างหากท่ีโทรมา จะโทรมาว่าอะไรอกี ล่ะ
ฉนั ถอนใจเฮือกใหญ่แลว้ กดรบั สาย

“ฮลั โหล หลิง ตอนนอี้ ย่ไู หน” ปลายสายถาม

- ๔๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

ฉนั ไมอ่ ยากตอบดว้ ยซา้
“ถา้ กลบั ไปบา้ นอากง ชว่ ยเอาเอกสารซองสีขาวลายดอกไม้
สีชมพูเขียวในลิน้ ชกั ใตเ้ ตียงหอ้ งอากงมาใหอ้ ีห๊ น่อยนะ แลว้ ก็เอานาฬิกา
ของอากงบนโตะ๊ หมนุ มาใหก้ ๋ดู ว้ ย เอามาพรุง่ นีน้ ะ วนั นอี้ กี๊ ลบั ดกึ อามา่ จะ
รอคนจุดธูปท่ีจะมาเฝ้าธูปใหเ้ ราก่อน คืนนีธ้ ูปหน้ารูปถ่ายอากงจะดับ
ไม่ได้ เด๋ยี วอากงหาทางมาวดั ไมเ่ จอ” โซย้ อพี๊ ดู ตอ่
“อย่าไปถือสาแมก่ บั อาม่านกั เลย วนั นเี้ รือ่ งมนั ว่นุ วาย หลงิ กไ็ ม่รู้
เวลา ตอ้ งหดั ดบู า้ งสวิ ่าตอนไหนควรอดทนบา้ ง พดู กนั แค่นกี้ ่อนนะ อตี๊ อ้ ง
วางแลว้ อย่าลืมล็อกประตูบา้ นดี ๆ ดว้ ยล่ะ” พูดจบสายก็ตัดไป น่ีเป็น
ห่วงฉันหรือแค่อยากใช้งานกันแน่ แต่เอาเถอะถึงอย่างไรพรุ่งนีฉ้ นั ก็ตอ้ ง
ไปงาน และวันนีฉ้ ันยงั ไม่อยากกลบั บา้ นไปหาแม่ พรุ่งนีถ้ า้ แม่ตาหนิฉัน
จะบอกว่ามาเอาของใหโ้ ซย้ อี๊น่ีแหละ คิดขอ้ แกต้ ัวไดด้ ังนนั้ ฉันก็เดินเขา้
บา้ นและลอ็ กประตตู ามท่ีโซย้ อเี๊ ตอื น
ทุกอย่างยงั เหมือนเดิม ณ ชนั้ หน่ึงของบา้ น เกา้ อีท้ ่ีอากงชอบน่งั
เป็นเพ่ือนอาม่ายังคงวางอยู่ เตียงท่ีอาม่านอนจัดเก็บเป็นระเบียบและ
สะอาดเรียบรอ้ ย โทรทศั นท์ ่ีเอียงหนา้ จอหนั ไปทางซา้ ยทิศท่ีมีเตียงอาม่า
ทาใหร้ ูท้ ันทีว่าใครคือคนสาคัญของหอ้ งนี้ ช้ันหน่ึงนีเ้ ดิมเคยโล่งเป็นท่ี
จอดรถ เหมือนท่ีโล่งหลงั ประตูรวั้ ฝ่ังขวา แต่อากงกับลูกปรับปรุงและ
ตกแต่งเพ่ิมเติมใหก้ ลายเป็นห้องพักอาศัยแบบมีหอ้ งนา้ ในตัว เพ่ือให้
อาม่าอยู่ไดส้ บายหลงั จากผ่าตัดหวั เข่า เพราะไม่ตอ้ งขึน้ บนั ไดหลายชน้ั
ส่วนอากงยงั คงอย่ทู ่ชี น้ั สองของบา้ นเหมือนเดิม ท่ีน่ียงั มีโซย้ อีก๊ ับหย่กี ๋พู กั
อย่ชู นั้ สามและสี่ตามลาดบั หอ้ งใหม่ของอาม่ากลายเป็นหอ้ งรวมตวั แหง่

- ๔๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ใหม่ของลูกหลานท่ีมาเย่ียม หลงั หอ้ งอาม่ามีประตูอีกบาน เม่ือเปิดจะ
เห็นบนั ไดขนึ้ ชนั้ ลอย ชน้ั สองของอากง และชนั้ อ่นื

ฉันเดินทะลุผ่านห้องท่ีต่อเติมใหม่ของอาม่า ผ่านเตียงนอน
หอ้ งนา้ ตรงไปหลงั หอ้ ง เดิมก่อนสรา้ งหอ้ งอาม่าบริเวณดา้ นหลงั นีเ้ ช่ือม
กับท่ีจอดรถของบา้ นซ่งึ เขา้ จากประตูรวั้ ฝ่ังขวามือ เม่ือกา้ วออกพน้ ประตู
หอ้ งอาม่า ฉนั รูส้ กึ แปลกใจนดิ หน่อยท่มี องไมเ่ หน็ “ตี่จู่เอยี๊ ะ” หรอื ศาลเจา้
ท่ีในบา้ นตามความเช่ือชาวจีน ปกติจะตงั้ ติดกบั พืน้ บา้ นเพราะท่านเป็น
เทพเจา้ แห่งผืนแผ่นดิน เม่ือไม่เห็นต่ีจ่เู อีย๊ ะท่กี ึ่งกลางผนงั ชนั้ หน่งึ ฉันเหน็
เพียง “ปึงเถ่ากง” เทพเจา้ ผูค้ มุ้ ครองชาวจีนโพน้ ทะเลของอากงอาม่าซ่งึ
ตงั้ อย่บู นตจี่ ่เู อยี๊ ะเท่านน้ั ตอ่ เม่อื เพ่งสายตาดี ๆ จึงรูว้ า่ เป็นเพราะหลอดไฟ
ของตจ่ี ่เู อยี๊ ะดบั ฉนั เดินกลบั เขา้ ไปในหอ้ งอามา่ หาถ่านไฟฉายขนาดสาม
เอสองกอ้ นสาหรบั เปล่ยี นใสไ่ ฟหนา้ ต่ีจ่เู อยี๊ ะ แลว้ เดนิ ออกไป

เอ๊ะ ไฟกลบั มาตดิ แลว้

ฉันรูส้ ึกเย็นวาบ ขนแขนลุกชันโดยไม่รูส้ าเหตุ แต่ทาใจดีสเู้ สือ
หรือสู้ตัวอะไรสักอย่างท่ีมองไม่เห็น ฉันเติบโตในบ้านนีต้ ั้งแต่เล็ก ส่ิง
ศกั ด์ิสิทธิ์คงไม่แกลง้ ฉันในวนั ท่ีโชคชะตาเลน่ ตลกหรอก ถ่านอาจจะใกล้
หมด ไฟเลยดบั แลว้ ติดขึน้ มาเองก็ได้ เม่ือทาใจกลา้ ขึน้ ฉนั ก็เดินเขา้ ไปดตู ี่
จ่เู อยี๊ ะใกล้ ๆ มือกาถา่ นไฟฉายแนน่ จนช่มุ เหง่อื อากงเคยเลา่ ใหฟ้ ังวา่ ตจ่ี ู่
เอีย๊ ะและปึงเถ่ากง เปรียบเสมือนผเู้ ฒ่าผแู้ ก่ของบา้ นและเจา้ แห่งผืนดิน
ในบรเิ วณท่เี ราอาศยั อยู่ ทา่ นจะชว่ ยปกปอ้ งคมุ้ ครองเราเสมอ

- ๔๗ -

หลนิ ย่ลู ่ี

ชาวจีนโพน้ ทะเลอย่างเราไม่มีเทพเจา้ คอยตามมาคมุ้ ครองจาก
เมืองจีน จะมีก็แต่ ‘ต่จี ่กู ง’ ซง่ึ สถติ อยใู่ นตีจ่ ่เู อยี๊ ะและปึงเถ่ากงน่ีแหละ
ท่ีคอยคุม้ ครองเราใหป้ ลอดภัยในแผ่นดินใหม่ เราตอ้ งกราบไหว้ท่าน
เสมือนผูใ้ หญ่ในบา้ นทุกเดือน บอกเล่าเรื่องราวท่ีเกิดขึน้ ในบา้ นใหท้ ่าน
รบั รู้ ท่านจะไดช้ ่วยดูแลใหท้ ุกอย่างเรียบรอ้ ย ถา้ อย่างน้ัน ท่านคงไม่ใจ
รา้ ยกับฉันนกั ในเม่ือท่านคอยดแู ลอากง อาม่า ฉัน และทุกคนในบา้ นนี้
มาโดยตลอด ขณะฉันกม้ ลงวางถ่านไฟฉายกอ้ นใหม่ไวใ้ กลก้ ระถางใส่
ดอกไม้ด้านซ้ายของต่ีจู่เอี๊ยะ ก็เหลือบไปเห็นธูปใหม่ท่ียังไม่ได้จุดตก
กระจายเกลื่อน อากงไม่ชอบใจแน่ถา้ บริเวณรอบตี่จู่เอี๊ยะเลอะเทอะไม่
เป็นระเบียบ ฉนั ค่อย ๆ เก็บธูปท่ีหลน่ กระจายใสซ่ องพลาสติกใสสแี ดงซง่ึ
วางอยู่ขา้ งกระถาง ธูปพวกนีท้ าใหฉ้ นั คิดถึงตอนเป็นเด็ก ตอนนนั้ ฉันไม่
กลา้ ปักธูปท่ยี งั ติดไฟตรงกลางกระถาง เพราะกลวั เศษขเี้ ถา้ จะรว่ งโดนมือ
ขีเ้ ถ้าธูปรอ้ น ๆ ทั้งเจ็บทั้งแสบ ถ้าโดนผิวของฉันจะบวมแดงเป็นรอย
ความกลวั เจ็บทาใหร้ ีรอลงั เลอย่นู านกว่าจะปักธูปลงในกระถางได้ เวลา
ใครเห็นท่าทางเก้ ๆ กงั ๆ ในการปักธูปของฉันก็จะฉวยธูปไปจากมือสา่ ย
หนา้ บน่ วา่

“แค่ปักธปู ยงั ทาไมร่ อด”

ครงั้ หนึ่งในวนั เช็งเมง้ ท่ีสสุ านเหลา่ ม่า หรือแม่ของอากง ฉันตอ้ ง
ปักธูปลงในเนือ้ ฟักห่นั ท่อนตามขวางแทนกระถางธูป ซ่ึงสรา้ งปัญหาให้
ฉนั มากเพราะเนอื้ ฟักหนาน่มิ

- ๔๘ -