กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ โดย หลินยู่ลี่

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

กับนอ้ งมาตัง้ แต่เกิด เธอคืออาม่าของฉันเอง ฉันยืนตะลึงอยู่กลางรา้ น
ก๋วยเต๋ียว ไม่อยากเช่ือสายตาไม่อยากเช่ือหูตวั เอง อาม่าสมยั ยงั สาวสวย
ขนาดนีเ้ ลยหรือ ฉันนึกว่าท่ีอากงกับอาม่าเคยบอกว่าอาม่าสวยมากเป็น
เร่ืองโมม้ าตลอด แมจ้ ะเคยเห็นภาพถ่ายขาวดาสมยั อาม่ายงั สาวมาบา้ ง
แตไ่ มค่ ิดว่าเม่อื ไดม้ าเห็นตวั จรงิ ความสวยใสนา่ รกั ของอามา่ จะตรงึ ใจคน
ท่พี บเหน็ ไดข้ นาดนี้

อาม่าวัยสาวท่ีฉันเห็นตอนนีแ้ สนสดใสน่ารกั ไม่เหมือนอาม่าผู้
เคร่งครดั ธรรมเนียมพูดจาโผงผางแบบท่ีฉนั รูจ้ กั เลย ฉนั ยืนมองอาม่ากับ
เพ่ือนสลับกับมองตามอากง เม่ือเห็นอากงเดินเลี้ยวออกจากร้าน
ก๋วยเต๋ียวฉันก็รีบตามไป แต่ทว่าทันทีท่ีกา้ วเทา้ พน้ ประตรู า้ น ทุกอย่างก็
พลนั เปลย่ี นไปเป็นภาพสบั สนปนเปจนตอ้ งรบี หลบั ตาลงอีกแลว้

เม่ือลืมตาขึน้ ฉันกวาดสายตามองรอบตัว เห็นว่ากาลงั ยืนต่อ
จากผคู้ นท่ีกาลงั เขา้ แถวยาวเหยียดเพ่ือซือ้ อะไรบางอย่าง ฉนั ยืนอย่ดู า้ น
นอกอาคารสูงมีป้ายโฆษณาภาพยนตร์ขนาดใหญ่ประดับอยู่ ดา้ นขา้ ง
ของฉนั มีชายหน่มุ คนหน่ึง เม่ือพิจารณาก็คืออากง แต่ตอนนีด้ เู ปล่ียนไป
ฉนั สงั เกตวา่ ทรงผมกบั เสอื้ ผา้ ตา่ งไป วนั นอี้ ากงน่งุ กางเกงขายาวสีกรมท่า
สวมเสอื้ เชิต้ แขนสน้ั สีครมี ไขไ่ ก่ ดสู ภุ าพเรียบรอ้ ยเป็นผใู้ หญ่ขนึ้

อากงกาลงั เปิดกระเป๋ าสตางคใ์ บท่ีฉันคนุ้ นบั ธนบตั รท่ีมีจานวน
มากในนน้ั ท่นี ่าตื่นเตน้ กวา่ ธนบตั รปึกหนา คือบดั นีใ้ นกระเป๋ าสตางคม์ ีรูป
ถ่ายของหญิงสาวใบหนา้ รูปไข่ ดวงตากลมโต ถักเปียสองขา้ ง เสียบอยู่
เรียบรอ้ ยแลว้ ฉนั อยากรูเ้ หลือเกินว่าอาม่าสวมชุดสีอะไรถ่ายรูป ชุดจริง
จะสวยแค่ไหน เพราะรูปถา่ ยขาวดาทาใหเ้ ดาไดเ้ พยี งว่าคงเป็นเสือ้ สีอ่อน

- ๙๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ฉันเงยหน้ามองรอบข้าง ก็เห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งคนหนึ่งดู
สะดุดตาย่ิงกว่าใคร พอเพ่งดูใหช้ ัดก็รูว้ ่าเป็นอาม่าเสี่ยมหยองของฉัน
น่นั เอง ตอนนดี้ เู ป็นสาวสวยผุดผาดขนึ้ มากผิดหผู ิดตา ใบหนา้ ขาวนวลไร้
เคร่ืองสาอางรับกับริมฝีปากอมชมพูและแก้มนวลท่ีมีเลือดฝาด เม่ือ
ดวงตากลมโตสกุ ใสเป็นประกายประสานกบั รอยยมิ้ ก็ดมู เี สนห่ จ์ นยากจะ
ละสายตา วนั นีอ้ าม่าสวมชุดกระโปรงปกเชิต้ แขนลา้ สีขาวสะอาดตา ดู
งามบริสุทธิ์น่าทะนุถนอม การเปลี่ยนแปลงท่ีดูงามแบบผู้ใหญ่ขึน้ ของ
อาม่า ทาใหฉ้ นั รูท้ นั ทวี า่ ช่วงเวลาท่ที งั้ สองรูจ้ กั กนั พาอามา่ ผา่ นพน้ วยั สาว
นอ้ ยชดุ กระโปรงสมี ว่ งอมชมพมู านานแลว้

อาม่ายืนมองผคู้ น บางขณะก็พยกั หนา้ ขยบั ปากเหมือนตอบรบั
การสนทนากบั เพ่อื นผหู้ ญิงคนหน่ึงท่ียนื ขา้ งกนั พวกเธอยนื อย่บู รเิ วณโถง
ทางเขา้ หอ้ งฉายภาพยนตร์ บนผนังเหนือประตทู างเขา้ มีตัวอกั ษรขนาด
ใหญ่เรยี งกนั อา่ นไดว้ ่า “เฉลมิ บรุ ี” โรงภาพยนตรแ์ ห่งนีต้ า่ งจากในยคุ สมยั
ของฉันมาก มันเป็นอาคารปูนสูงสามช้ันโดดเด่นกว่ารา้ นค้าท่ัวไป ดู
ใหญ่โตโอ่โถง ฉันคิดว่าแปลกท่ีโรงภาพยนตรไ์ ม่ไดอ้ ย่ใู นหา้ งสรรพสินคา้
แตต่ งั้ อยเู่ อกเทศรมิ ถนนสายหลกั ของเมือง

รอบโรงภาพยนตรม์ ีผู้คนเดินขวักไขว่ รถราแล่นสัญจรไปมา
ร้านค้า ภัตตาคารจีน และรา้ นขายอาหารตั้งเรียงรายแวดลอ้ ม เป็น
บรรยากาศคึกคกั น่าต่ืนตาต่ืนใจ เม่ือขึน้ บนั ไดอาคารโรงภาพยนตร์ จะ
เห็นเคานเ์ ตอรย์ าวมีกระจกกนั้ เรียงกนั เป็นชอ่ งใหพ้ นกั งานน่งั ขายต๋วั

อากงกาลงั เขา้ แถวรอซือ้ ต๋วั อย่หู นา้ เคานเ์ ตอร์ ประตเู ขา้ หอ้ งฉาย
ภาพยนตรบ์ านใหญ่เปิดอา้ กวา้ ง มีพนกั งานตรวจต๋วั สวมชุดทกั ซิโดและ

- ๑๐๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

สวมถุงมือรอรบั ผูช้ มอยู่กลางประตู ดา้ นในหอ้ งฉายหนังมืดจนแทบไม่
เห็นอะไร นอกจากแสงไฟฉายสองดวงส่องเป็นลาไหวไปมา น่าจะเป็น
แสงไฟฉายของเจา้ หนา้ ท่สี อ่ งทางสง่ คนดเู ขา้ ท่นี ่งั

ในท่ีสุดอากงก็ถือต๋ัวสามใบเดินไปหาหญิงสาวทัง้ สอง กล่าว
โอภาปราศรยั ทกั ทายกันเรียบรอ้ ยทงั้ สามก็เดินเขา้ หอ้ งฉายหนัง ฉันเดิน
ตามเขา้ ไปพลางนึกถงึ เร่อื งท่ีอามา่ เคยเลา่ ใหฟ้ ังวา่

สมยั ก่อนเวลาไปเท่ียวท่ีไหนกับอากง อาม่าจะตอ้ งหาเพ่ือนไป
ดว้ ยคนหนึ่งเสมอ เพราะผูห้ ญิงสมัยก่อนตอ้ งไวต้ วั ระมัดระวังท่าทียาม
อย่กู บั ชายหน่มุ จะไปเท่ยี วแคส่ องต่อสองกบั ผชู้ ายไม่ไดเ้ ป็นอนั ขาด ตอน
นน้ั ฉนั อยากเอามือปิดหเู พราะเบื่อหนา่ ยการฟังอาม่า ‘เทศนา’ หลงั จากรู้
วา่ ฉนั ไปเท่ยี วกบั เพ่ือนสนทิ ผชู้ ายสามคน ซง่ึ อาม่าถือเป็นเรื่องไม่ดีไม่งาม
อยา่ งยงิ่

ยคุ สมยั เปลี่ยนไปทาใหช้ ายหญิงมคี วามเทา่ เทียมกนั ยคุ ของฉนั
ผูห้ ญิงไดร้ บั อนุญาตใหท้ าส่ิงท่ีผชู้ ายทาได้ และผูช้ ายก็ไดร้ บั อนุญาตให้
ทาใหส้ ่ิงท่ีผูห้ ญิงทาได้ การไปเท่ียวกับเพ่ือนต่างเพศจะไปเพียงสองคน
หรือกี่คน หากเป็นมิตรภาพอนั บรสิ ทุ ธิ์ใจก็ไม่ใช่เร่ืองแปลก ตอนนน้ั ฉนั น่งั
หทู วนลมฟังอาม่า ไม่ใส่ใจท่อี าม่าบอกเลย เพราะไม่เขา้ ใจว่าทาไมเพ่อื น
จึงไปเท่ียวดว้ ยกนั ไม่ได้ และทาไมเพศหญิงถึงมีปัญหานกั ในการวางตัว
กบั เพ่อื นต่างเพศ

แต่ตอนนี้ ณ จุดท่ีวิญญาณ จิตใจ หรือดวงจิตในความฝันของ
ฉนั ไดเ้ หน็ ภาพสงั คมใหย้ คุ สมยั ของอาม่า ฉนั ไมเ่ หน็ มใี ครเดินทางดว้ ยกัน
เพียงสองคนเลย แมแ้ ต่ผหู้ ญิงก็ไม่ทา บางครงั้ อาจมีผชู้ ายท่ีเดินทางตาม

- ๑๐๑ -

หลินยลู่ ี่

ลาพังบา้ ง แต่ฉันเห็นนับคนได้ การไปไหนมาไหนสมัยก่อนช่างมีธรรม
เนียมเคร่งครดั รดั กุม เม่ือได้มาเห็นดว้ ยตาตัวเองฉันก็เห็นดว้ ยว่าการท่ี
ชายหนมุ่ ใหเ้ กียรตหิ ญิงสาวท่พี วกเขาช่ืนชอบ ช่างดเู รียบรอ้ ยงดงาม

หากเอาสภาพสงั คมทัง้ สองยุคมารวมกันแลว้ หารใหล้ งตัวได้
โลกคงน่าอยู่ไม่นอ้ ย หากทุกยุคสมยั ผูห้ ญิงมีสิทธิเสรีภาพท่ีจะตดั สินใจ
และทาอะไรดว้ ยตวั เอง หากทกุ ยคุ สมยั ทงั้ เพศชาย เพศหญิง หรือเพศอ่ืน
ต่างอย่รู ว่ มกนั ดว้ ยความเคารพเขา้ ใจซง่ึ กนั และกนั ก็คงดี

การไดเ้ หน็ ภาพสงั คมยคุ กอ่ นเช่นนี้ ฉนั ก็ยอ้ นคิดไปว่ายคุ ของฉนั
ผู้คนท่ีมีความรักออกจะแห้งแลง้ นา้ ใจ มักนึกถึงแต่ตัวเอง สิ่งท่ีควรมี
เพ่ือใหค้ วามรกั ย่งั ยืนกด็ เู หมือนขาดแคลนไปหนอ่ ย น่นั ก็คือ ความอดทน
และเวลา

หลงั ดหู นงั จบอย่างเพลิดเพลิน อากง อาม่าและเพ่ือนของอาม่า
เดินไปขึน้ รถสบี รอนซเ์ งินคนั เดิมของอากง ฉนั ขึน้ ตามไปดว้ ย อากงขบั รถ
ไปสง่ เพ่ือนของอามา่ ก่อนจากนน้ั ก็ขบั รถไปสง่ อามา่ เม่อื น่งั กนั สองคน ทงั้
ค่พู ูดคยุ หยอกลอ้ กนั แต่ค่อนไปทางเถียงกนั เลน่ ๆ ตลอดทาง บรรยากาศ
ท่คี ยุ กนั เหมือนเพ่อื นสนิทและมกั จะหวั เราะใหก้ นั ในเร่อื งไรส้ าระ

ฉันน่งั เทา้ แขนฟังทงั้ คู่อยู่ท่ีเบาะหลงั แบบท่ีชอบทาตอนฉันเป็น
เด็ก สมยั ท่อี ากงอาม่ายงั ไปรบั ท่ีโรงเรียน แลว้ นา้ ตาก็เอ่อคลอตาเล็กนอ้ ย
ช่วงเวลานีท้ าให้ฉันรูว้ ่าแม้เวลาพ้นผ่านไปนานกว่าห้าสิบปี อากงกับ
อาม่าก็ยงั คงเป็นเหมือนช่วงแรกท่พี บกนั ถึงพวกท่านจะหยอกลอ้ กนั บา้ ง
เถียงกันบ้าง ต่อปากต่อคาแบบไม่ยอมลดรากันตลอดเวลา แต่ล้วน
เป็นไปดว้ ยความเอ็นดแู ละห่วงใยกนั และกัน ฉันรูส้ ึกคิดถึงทงั้ อากงและ

- ๑๐๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

อาม่าในยุคของฉนั ขึน้ มาจบั ใจ แลว้ ก็เพ่ิงรูว้ ่าทงั้ ค่เู งียบไปแลว้ กาลงั มอง
ภาพสองขา้ งทาง เหมือนกาลงั ดื่มด่ากับช่วงเวลาท่ีไดอ้ ยู่ดว้ ยกันลาพงั
สองตอ่ สองซ่งึ หาไดย้ ากยง่ิ

ทอ้ งฟ้ากาลงั เปลี่ยนเป็นสีเหลืองสม้ อมชมพูแสนอบอุ่นคลา้ ย
ยามเย็นของวันท่ีทัง้ สองพบกันครงั้ แรก ยามนีค้ ือช่วงเวลาแสนวิเศษท่ี
พระอาทติ ยค์ ลอ้ ยต่าลงเพ่ือบอกลาทอ้ งฟา้ และหม่เู มฆ เป็นชว่ งเวลาก่อน
พระจนั ทรจ์ ะอา้ ปากหาวอย่างง่วงงนุ เพ่อื เร่มิ ทกั ทายหมดู่ าว

ขับรถไปพกั หนึ่งอากงก็จอดรถท่ีริมบา้ นไมห้ ลงั ใหญ่ อาม่าหัน
มากลา่ วขอบคณุ แต่ก่อนท่ีอาม่าจะลงจากรถอากงเรียกอาม่าไวแ้ ลว้ พูด
วา่

“ปีนลี้ ือ้ อายสุ ิบแปดแลว้ ใช่ไหม” อากงถามแววตาม่งุ ม่นั
“ใช่” อามา่ ตอบ
“ตอนนีอ้ ๊วั มีอ่แู ท็กซ่ีของตวั เองแลว้ ถึงจะยงั ไม่ไดร้ วยพอท่ีจะทา
ใหล้ ือ้ สขุ สบาย แต่ลือ้ จะรงั เกียจไหม ถา้ ใหอ้ ๊วั ไดด้ แู ลลือ้ ต่อจากนี้ อ๊วั คิด
จะใหผ้ ใู้ หญ่มาสขู่ อ”
อามา่ ตกใจมองอากง ฉนั ตกใจย่งิ กว่าเพราะช่างบงั เอิญมาอย่ใู น
ฉากท่คี งไม่มีใครในโลกนไี้ ดเ้ หน็ ฉนั น่งั จกิ เบาะรถแน่นใจคอยลนุ้ ระทกึ กบั
ทงั้ คู่ ฉนั จอ้ งหนา้ อาม่าสลบั กับอากงเพราะไม่อยากพลาดอะไรแมแ้ ต่นิด
เดยี ว
อาม่าหนา้ น่ิงไปครู่หนึ่งแลว้ ก็อมยิม้ ซ่ึงไม่ช่วยใหฉ้ ันใจเตน้ รวั
นอ้ ยลง และคิดว่าอากงก็เช่นกัน แต่เห็นแบบนนั้ สีหนา้ จริงจังของอากง

- ๑๐๓ -

หลินย่ลู ่ี

ผ่อนคลายลงบา้ ง แต่ยงั ไม่ทนั พดู อะไรต่อ อาม่าเมม้ ปากแลว้ เอ่ยทาลาย
ความเงียบเสียงเบาว่า

“ถ้าครั้งนีเ้ ต่ียไม่ให้อีกล่ะ ลือ้ คิดจะทายังไง” คาตอบพร้อม
คาถามของอาม่าแบบนีท้ าใหฉ้ ันอึง้ เพราะสมองไม่รูจ้ ะสรรหาคาตอบ
อย่างไรใหด้ พี อ ไดแ้ ตล่ นุ้ ระทกึ ใจย่ิงเตน้ แรงมองอากงอยา่ งเอาใจช่วย

อากงเงียบไปครู่ใหญ่ เสมองทอ้ งฟ้านอกหนา้ ต่างรถซ่ึงบัดนีแ้ ม้
ยงั มแี สงทองของยามอาทติ ยอ์ สั ดงอย่บู า้ ง แตแ่ สงจาง ๆ นน้ั ไม่พอจะกลบ
แสงจนั ทรส์ วา่ งซ่งึ กาลงั เรม่ิ อวดโฉมยามใกลค้ ่าคนื

“ลือ้ เห็นดวงจันทรบ์ นน้ันไหม” อากงถาม ฉันสงสยั จึงมองฟ้า
ตาม

อาม่าพยกั หนา้ ตอบ
“ทอ้ งฟ้าตอนกลางคืนน่ามองขึน้ เพราะมีดวงจนั ทร์ ชีวิตของอ๊วั
น่าอยู่ต่อไปเพราะมีลือ้ อยู่ดว้ ยกัน อ๊ัวจะเอ่ยปากขอลือ้ อย่างนีไ้ ปทุกปี
จนกว่าอาเตี่ยลือ้ จะเห็นใจ ลือ้ วางใจเถอะ” อากงพูดดว้ ยแววตาอบอุ่น
ม่นั คงท่ีทาใหร้ ูว้ ่าทกุ อยา่ งจะเรียบรอ้ ย ฉนั รูจ้ กั แววตาแบบนดี้ ี
ทกุ ครงั้ ท่ีใครก็ตามในบา้ นพบปัญหา อากงจะบอกทางออกและ
มองเราด้วยแววตาท่ีเราสัมผัสได้ทันทีว่า ต่อจากนี้โลกจะปลอดภัย
สาหรบั เรา ทุกอย่างจะเรียบรอ้ ยและไม่มีใครทารา้ ยเราได้ แต่แววตายาม
อากงมองอาม่าครงั้ นีพ้ ิเศษยิ่งกว่าทุกครงั้ ท่ีฉนั เคยเห็น ครงั้ นีม้ นั ทวีความ
อบอ่นุ และทรงพลงั ย่ิงกว่าครงั้ ไหน อาม่าสบตาอากงน่ิงนานดว้ ยแววตา
ซาบซงึ้ ใจแลว้ ยมิ้ บาง ๆ ตอบว่า

- ๑๐๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ค่ะ” จากนน้ั อาม่าเปิดประตลู งจากรถเดินเขา้ บา้ น อากงยังคง
มองตามจนประตบู า้ นปิดลง ฉนั เองก็มองตาม อะไรกันเน่ีย “ค่ะ” ในท่ีนี้
หมายถึง “แตง่ ค่ะ” ใช่ไหม ไดโ้ ปรดใช่เถอะ

อากงน่งั น่งิ อยใู่ นรถครูใ่ หญ่ สดุ ทา้ ยก็ยมิ้ แลว้ ขบั รถออกไป อากง
ยมิ้ ไปตลอดทางซา้ ยงั ฮมั เพลงงวิ้ จนี แบบท่ชี อบทาเวลารูส้ กึ ครมึ้ อกครมึ้ ใจ
ฉันอดปลืม้ ใจไม่ไดเ้ ม่ือเพิ่งประจักษ์ว่า แทจ้ ริงแลว้ แววตาแห่งความรัก
ความอบอุ่นท่ีลูกหลานอย่างพวกฉันได้รับจากอากงอาม่า เป็นเสีย้ ว
เล็กนอ้ ยแหง่ ความรูส้ กึ มหาศาลท่อี ากงมใี หอ้ าม่า

อากงขบั รถบนถนนใหญ่อย่ไู ม่นานก็เขา้ ซอยเล็กซอยหนึ่ง เลีย้ ว
เขา้ ไปในลานจอดรถขนาดท่ีพอใหร้ ถจอดไดส้ ่ีหา้ คนั มีชายคนหน่ึงเดิน
ตามมาจากประตทู างเขา้

“อาปิก ไปไหนมา มา้ ลือ้ ถามหาอย่”ู ชายคนนนั้ เป็นหน่มุ ผิวเขม้
สวมเสือ้ แขนยาวสีขาวน่งุ กางเกงขายาวสดี า เขายกลงั ใสอ่ ะไหลร่ ถเขา้ มา
ทกั อากง

“ฮอ้ ฮอ้ ขอบคณุ ครบั เฮีย” อากงตอบ รีบยกลงั นน้ั เอง แลว้ ถาม
ต่อว่า

“กนิ ขา้ วรยึ งั เฮยี ”
“ยงั เลย” ชายหนมุ่ ผวิ เขม้ ตอบ
“ไป เฮีย ไปบา้ นอ๊วั วันนีอ้ ๊วั มีข่าวดีตอ้ งฉลองกันหน่อย” อากง
ชวน
“อาปิก อะไรกนั เรอื่ งอะไรเลา่ มาใหห้ มด”

- ๑๐๕ -

หลนิ ย่ลู ่ี

“อาเภา อ๊วั จะแต่งเมียแลว้ ” อากงตอบพลางยิม้ แบบท่ฉี นั ไม่เคย
คิดเลยว่าจะไดเ้ ห็น ยากนกั ท่ีจะเห็นอากงยิม้ จนตาต่ีเป็นรูปสระอิ ทาใหร้ ู้
ทนั ทวี ่าเร่อื งนีค้ ือเรอื่ งดีต่อหวั ใจจรงิ ๆ

“ฮา้ ไอน้ ่ีมันไม่เบา ลอ้ เล่นเรื่องอะไรของลือ้ แลว้ จะแต่งกับใคร
ใช่ลกู สาวคนสวยของหลงจูโ้ รงสีรึเปล่า คิดใหด้ ีนา ลือ้ เลีย้ งอีไหวเหรอ”
ชายหนุ่มผิวเขม้ ถาม เพราะลกู สาวหลงจูห้ รือลูกสาวผูจ้ ดั การโรงสี ดูจะ
ร่ารวยมีฐานะดีกว่าคนขบั แท็กซ่ี หรือลกู คนทางานเทขา้ วหมูอย่างอากง
มากโข แมเ้ หล่าม่าไม่ไดท้ าอาชีพนีแ้ ลว้ เม่ือลกู โตขึน้ แต่ความลาบากใน
ชีวติ ตอนนกี้ ็ยงั ไมไ่ ดห้ มดไป

“ไม่ไหวก็ตอ้ งไหว เฮีย อ๊วั จะหาทางทาใหอ้ ีมีความสขุ ” อากงยิม้
ตอบ ชายหนมุ่ ผิวเขม้ ท่ชี ่ืออาเภาและตวั ฉนั อดยิม้ ตามไม่ได้ เม่อื เห็นว่าอา
กงม่งุ ม่นั และมีความสขุ แคไ่ หน

“แลว้ เฮยี เป็นยงั ไง นายฝร่งั อมี งี านไหมวนั น”ี้ อากงถาม
“ไมเ่ ทา่ ไหรห่ รอก อาปิก พอใหอ้ ยไู่ ดไ้ ปอีกวนั ” อาเภาตอบ สีหนา้
คอ่ นขา้ งกงั วล
“ไม่เป็นไร เฮีย ไปกินขา้ วกนั เด๋ยี วพรุง่ นีก้ ด็ ีขนึ้ อยวู่ นั ชนะวนั ” อา
กงใหก้ าลงั ใจ
ทงั้ สองเดินคยุ กันไปถึงเรือนแถวไมข้ นาดเล็กบา้ นหลงั เดิมของ
อากง ฉันเดินตามไปดว้ ย แมต้ อนนีพ้ ่ีนอ้ งจะเติบโตขึน้ แต่งงานมีอาชีพ
เป็นของตวั เองแลว้ แต่อากงกบั เหลา่ ม่ายงั อาศยั ท่นี ่เี พราะเหลา่ ม่าคนุ้ เคย
เม่ือกา้ วเขา้ บา้ น ฉนั อดกลน้ั หายใจไม่ไดเ้ พราะลนุ้ ว่าจะยงั ไดอ้ ยู่
ท่ีเดิมหรือเปลา่ แต่แลว้ ทุกอย่างยงั คงดาเนินต่อไปราวกับว่าเรื่องราวยงั

- ๑๐๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ไม่จบลงเทา่ นี้ เม่อื เขา้ ไปขา้ งในบา้ น ฉนั กพ็ บกบั เหลา่ ม่าซง่ึ บดั นีเ้ ป็นหญิง
วัยกลางคน กาลังวางกับข้าวตั้งโต๊ะอยู่พอดี มีซึงฉ่ายหรือผัดผัด
เปรีย้ วหวานและผัดผักบุง้ เม่ือเห็นลูกชายมากับเพ่ือนก็รีบเรียกให้น่ัง
กุลีกุจอตกั ขา้ วตม้ ให้ เหล่าม่าวางไข่เค็มผ่าครง่ึ ใสช่ ามของอาเภาและอา
กง ถามทงั้ สองคนว่า

“ลือ้ เจียะป่ึงบ่วย ไล้ ไล้ อาปิกลือ้ ไปหยิบชอ้ น อาเภาลือ้ วางของ
ก่อน มาน่งั กนิ มา”

ชาวไทยเชือ้ สายจีนแบบอากงอาม่าเม่ือเจอหนา้ กันมกั จะถาม
ดว้ ยคาว่า ‘เจียะป่ึงบ่วย’ แปลว่า ‘กินขา้ วหรือยงั ’ เหมือนท่ีเหล่าม่าถาม
เสมอ ฉนั ว่าคงเป็นเพราะยคุ สรา้ งเนือ้ สรา้ งตวั อนั ยากลาบากของชาวจีน
ทาให้เร่ืองหาอาหารเลีย้ งปากทอ้ งเป็นเรื่องสาคัญก่อนเรื่องอ่ืน เช่น
สุขภาพหรือลมฟ้าอากาศ ฉันเองคุน้ เคยกับคาถามนี้ รูส้ ึกว่ามันแสดง
ความห่วงใย เม่ือมีใครถามทนั ทีท่ีเดินเขา้ บา้ นจะใหค้ วามรูส้ ึกว่าฉันถึง
บา้ นแลว้ ทกุ ครงั้

เม่ือกินขา้ วเสร็จอาเภาก็ขอตวั กลบั บา้ น อากงเดินไปส่งอาเภา
แลว้ กลบั เขา้ มาน่งั คยุ กบั เหลา่ มา่ เรื่องการไปสขู่ อคนรกั

“อาปิก ลือ้ คิดใหด้ ีนา เม่ือปีก่อนลือ้ ไปขออที ีนงึ แลว้ เต่ียอีก็บอก
ว่าไม่ใหแ้ ต่งเพราะเรายากจน พูดคนละภาษา ลกู หลงจอู้ ีเป็นลกู สาวคน
โต เป็นคนจนี แคะ อจี ะเอาลกู ชายคนเล็ก คนจนี แตจ้ ๋ิวอยา่ งลือ้ เป็นลกู เขย
เหรอ ไปขอแลว้ เขาไม่ยอมรบั อกี อายเขานะ อาปิก” เหลา่ ม่าทว้ ง

- ๑๐๗ -

หลินย่ลู ่ี

“อีไม่รบั อ๊วั ก็จะไปขออีก มา้ อ๊วั จะทาใหห้ ลงจูเ้ ห็นว่าอ๊วั เลีย้ งลกู
สาวอีได้ ตอนนีอ้ ๊วั มีทกุ อย่างพรอ้ มแลว้ ” อากงตอบอย่างม่งุ ม่นั เหล่าม่า
จึงถอนใจ ไม่คัดคา้ นการตัดสินใจของลกู และรบั ปากว่าจะไปสู่ขอใหอ้ ีก
ครงั้

ฉนั จาไดว้ ่าอากงอาม่าเคยเล่าใหฟ้ ังว่าอากงไปส่ขู ออาม่าหลาย
ครงั้ แต่เหลา่ กงไม่อยากยกใหเ้ พราะอาม่าเป็นทงั้ ลกู สาวคนโตท่ีเหล่ากง
รกั มาก ทงั้ หาเงินเก่งเป็นกาลงั สาคญั ของบา้ น และตอนอากงไปสขู่ อครงั้
แรกอาม่ายงั อายนุ อ้ ย แต่อากงพยายามทาทุกวิถีทางใหเ้ หล่ากงไวใ้ จจน
ได้ โชคดีท่ีอากงเป็นคนจนี แตจ้ ๋ิวผูเ้ ตบิ โตท่ามกลางเพ่ือนบา้ นท่เี ป็นคนจีน
แคะ จงึ สามารถพดู ทงั้ ภาษาจีนแคะและแตจ้ ๋ิวไดค้ ลอ่ งแคลว่

ขอ้ นีท้ าใหอ้ ากงมีแตม้ นาหน่มุ คนอ่ืนท่จี ีบอาม่ามากโข ถึงอย่าง
นั้น ลาดับช้ันในครอบครัว ของอากงทาให้เหล่ากงเป็ นห่วงว่าลูกสาว
แต่งงานไปจะลาบาก เพราะอาม่าจะกลายเป็นลกู สะใภค้ นเล็กของบา้ น
อากงซ่งึ แปลว่ามีฐานะต่าท่สี ดุ ในบา้ น

ดังนั้นในการสู่ไปขอครัง้ สุดทา้ ย เหล่ากงใหอ้ ากงสัญญาหนกั
แน่นว่าจะไม่ให้อาม่าตอ้ งลาบากแบกข้าวหมู ทางานใช้แรงงานหรือ
ทางานบา้ นอะไรทงั้ นน้ั เพราะอาม่ายงั อายนุ อ้ ยทาอะไรไม่ค่อยเป็น และ
อากงเป็นคนเลือกอาม่าเอง เหล่ากงยงั ขู่อาม่าเพราะความเป็นห่วงดว้ ย
ว่าเลือกแต่งงานกับอากงเอง จงอย่าโทษใครทีหลงั ผูช้ ายร่ารวยดี ๆ ท่ี
เหล่ากงเลือกใหอ้ าม่าไม่อยากแต่งงานดว้ ยเหล่ากงก็ไม่ขัดใจ โชคดีท่ี
เหลา่ กงเป็นคนหวั สมยั ใหม่กว่าคนในยุคเดียวกนั อาม่าและอากงจึงรอด
จากวฒั นธรรมการถกู จบั คลมุ ถงุ ชนของชาวจนี มาได้

- ๑๐๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉนั มองเหลา่ มา่ ผมู้ ีสีหนา้ ลาบากใจ และมองอากงผมู้ องเหล่าม่า
ดว้ ยความรูส้ กึ ผิดแต่ก็อยากทาตามท่ีหัวใจปรารถนา แต่ฉันไม่กงั วลเลย
เพราะรูว้ ่าครงั้ นีอ้ ากงจะส่ขู อสาเรจ็ อากงอาม่าจะมีลกู หลานมากมายท่ี
สนองตอบความรกั ท่ีทงั้ ท่านสองมีให้ลน้ เหลือ ดว้ ยการรกั พวกท่านตอบ
แทน

คิดดูแลว้ คนสมยั ก่อนช่างลาบากน่าสงสารไม่นอ้ ย เพราะพวก
เขาตอ้ งใครค่ รวญคานงึ เร่ืองการใชช้ วี ิตหลายเร่อื ง ไม่ใช่แค่ฐานะทางการ
เงินเท่านั้นท่ีปิดกั้นอิสระทางการคิดการกระทา แต่ยังมีเร่ืองเชือ้ ชาติ
ศาสนา พืน้ เพครอบครวั ตาแหน่งความสาคัญในบา้ น และอย่างอ่ืนอีก
มาก ฉันเพ่ิงรูว้ ่าโชคดีแค่ไหนท่ีเกิดในยคุ ท่กี าแพงเหล่านแี้ ทบจะสลายไป
เกือบหมดแลว้

เม่ือไม่กงั วลใจเรื่องท่ีอากงคยุ กับเหลา่ ม่า ฉนั จึงลกุ ไปเดินดรู อบ
บา้ น เพราะอยากรูว้ ่ามีอะไรเปลยี่ นไปจากท่เี คยเห็นเม่ือครงั้ แรกท่ฉี นั ยอ้ น
เวลามาบา้ ง

แลว้ ฉันก็เห็นนกหงสห์ ยกเผือกสีขาวตัวเล็กน่ารกั ตวั หนึ่ง เกาะ
อยู่ท่ีขอบหนา้ ต่างหอ้ งท่ีเคยเป็นหอ้ งนอนซ่งึ อยู่ดา้ นในสุดของบา้ น และ
สถานท่ีแห่งแรกท่ีฉันไดพ้ บเห็นตัง้ แต่มาอยู่ฝันประหลาดนี้ มันมองฉัน
ดวงตาใสซอ่ื เอียงคอนอ้ ย ๆ เหมอื นชวนใหฉ้ นั เดนิ เขา้ ไปใกลอ้ ีกนิด

เม่ือเดินเข้าไปใกลป้ ระตูหอ้ งนอน สายตาก็เหลือบไปเห็นต่ีจู่
เอีย๊ ะสีแดงขนาดเล็กตงั้ ชิดผนงั หนา้ หอ้ งนอนหนั ออกไปทางหนา้ บา้ น ได้
กลนิ่ หอมของธปู ท่เี พงิ่ จดุ ลอยมาสมั ผสั ฆานประสาทอยา่ งชดั เจน

- ๑๐๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

รูต้ วั อีกทีเจา้ นกนอ้ ยท่ีเกาะอย่รู มิ หนา้ ต่างก็กระพือปีกบินหนไี ป
ฉันรีบกา้ วเทา้ ผ่านประตูหอ้ งนอนหมายจะตามไปดู แต่ฉับพลนั นนั้ ภาพ
ทงั้ หมดก็เลอื นรางแลว้ ดบั วบู ลง

- ๑๑๐ -

七
พระจันทรแ์ ทนใจ

ฉันลืมตาต่ืนขึน้ มาก็รูว้ ่านอนอยู่บนเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ของอากง
ร่างกายรูส้ ึกเม่ือยลา้ ในมือกากระเป๋ าสตางคไ์ วแ้ น่น แดดอ่อน ๆ ท่ีส่อง
ผ่านหนา้ ต่างไปกระทบตไู้ มก้ ับโทรทศั นใ์ นหอ้ งน่งั เล่น ทาใหร้ ูว้ ่าเป็นเวลา
เชา้ แลว้ ฉนั กงั วลใจทนั ทีว่าตน่ื สายหรอื เปลา่ จึงรบี ลกุ วางกระเป๋ าสตางค์
ของอากงไวท้ ่เี กา่ บนโต๊ะหมนุ รบี วิ่งเรว็ ลงไปชนั้ ลา่ ง

พอฉันเปิดประตูเขา้ ไปดูว่าอาม่ากับโซ้ยอี๊ทาอะไรกันอยู่ ก็ใจ
หายเม่ือเห็นว่าทงั้ สองไม่อยู่แลว้ น่าจะออกไปงานศพโดยไม่รอฉัน เม่ือ
มองนาฬกิ าขอ้ มอื มนั กาลงั บอกเวลาบา่ ยโมงตรง แยล่ ะ ฉนั ตอ้ ง ‘โดนสวด
ชดุ ใหญ่’ แน่ เพราะนอกจาก ‘นอนกินบา้ นกนิ เมอื ง’ แลว้ ยงั ไปชว่ ยงานศพ
สายอีก แต่กระนน้ั ความรูส้ กึ ผดิ ท่ตี น่ื สายยงั นอ้ ยกว่าความดีใจท่ีไดพ้ บอา
กงอกี ครงั้ เม่อื คนื

- ๑๑๑ -

หลินย่ลู ่ี

ฉันเปิดประตูหลังห้องอาม่าท่ีชั้นล่าง เดินเข้าไปหยิบส้มใน
ตะกรา้ ผลไมข้ า้ งตเู้ ย็นมาเปล่ียนสม้ ในจานท่ีวางถวายต่ีจ่เู อี๊ยะใหเ้ ป็นชุด
ใหม่เพ่ือขอบคุณท่ีท่านเมตตา รีบวิ่งขึน้ ไปอาบนา้ แต่งตัวท่ีชัน้ สอง สวม
เสอื้ ยืดสีดากางเกงขายาวสีดาของโซย้ อี๊ แลว้ รีบว่ิงลงไปชนั้ ลา่ ง

ฉันตรวจจนแน่ใจว่าประตูบ้านปิ ดสนิทดี จึงเก็บกุญแจใส่
กระเป๋ าสะพายข้างของฉัน เดินออกจากซอยไปขึน้ รถจักรยานยนต์
ออกไปถนนใหญ่เพ่อื รอรถเมล์

เวลาบา่ ยแบบนขี้ นึ้ รถเมลไ์ ปไหนสบายหน่อยเพราะไม่ตอ้ งเบียด
คนเหมอื นในเวลาเรง่ ด่วน เม่อื ขนึ้ รถไดแ้ ลว้ ฉนั เลือกท่ีน่งั รมิ หนา้ ต่าง หยบิ
เงินเตรียมไวจ้ ่ายคา่ โดยสารเกา้ บาทแลว้ หยิบหฟู ังขนึ้ เสยี บโทรศพั ทม์ ือถือ
เปิดเพลงฟัง

รถเมลแ์ บบไม่ตดิ แอรท์ าใหล้ มพดั ผ่านหนา้ ต่างตอ้ งใบหนา้ และ
เสน้ ผมของฉัน ประกอบกับเพลงในโทรศัพทท์ ่ีบงั เอิญส่มุ เปิดเป็นเพลง
“พระจนั ทรแ์ ทนใจ” ของ เตงิ้ ล่ีจวิน นกั รอ้ งจีนช่ือดงั ยคุ สามสิบปีท่แี ลว้ ซง่ึ
อากงอาม่าชอบมาก สรา้ งบรรยากาศใหฉ้ ันหวนคิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ของ
อากงกบั อามา่ ท่เี พิง่ พบในความฝันอนั คลา้ ยความจรงิ ของฉนั

เนือ้ รอ้ งและดนตรีไพเราะท่บี รรเลงเขา้ หู ทาใหแ้ มท้ ศั นยี ภาพท่ี
แลเหน็ คอื คอนโดมเิ นียมและตกึ สงู ระฟ้าเรยี งรายหนาแนน่ ก็ไมอ่ าจ
รบกวนภาพแห่งความสขุ ในฝันนนั้ ท่ยี งั ตราตรงึ ใจฉนั

.
ฉนั ปลอ่ ยสมองใหแ้ ปลเพลงทอ่ นท่ชี อบอยา่ งรวดเรว็

.

- ๑๑๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“你问我爱你有多深
เธอถามว่า ฉนั รกั เธอแคไ่ หน

我爱你有几分
ฉนั รกั เธอเท่าไร
我的情不移

หวั ใจของฉนั ไมเ่ ปล่ียนแปลง
我的爱不变

ความรกั ของฉนั ไม่เปลยี่ นแปลง

月亮代表我的心

ดวงจนั ทรจ์ ะเป็นตวั แทนหวั ใจของฉนั ”

เพลงบางเพลงคลา้ ยแต่งมาเพ่ือใหใ้ ครบางคน สาหรบั ฉันคิดว่า
ตงั้ แตว่ นั นี้ เพลงนีค้ งมเี พ่อื มอบใหค้ วามรกั ท่อี ากงมีต่ออาม่าอยา่ งไม่มีวนั
เปล่ียนแปลง เวลาฉนั ชอบเพลงไหนจะกดฟังซา้ วนไปเรื่อยจนกว่าจะเบือ่
ดงั นน้ั พอรูต้ วั อีกทีรถเมลก์ ็แวะจอดตรงป้ายหนา้ วดั ท่ีเราจดั งานศพใหอ้ า
กง ฉันรีบผุดลกุ ลงจากรถ รีบเดินไปศาลาหลงั ใหญ่สดุ ในวดั เม่ือไปถึงก็
สวัสดีบรรดาผูใ้ หญ่ในงาน ญาติ และมิตรสหายของอากง แลว้ ถามหา
งานท่ีฉนั พอจะช่วยได้

อาม่าส่งั ใหฉ้ ันไปแจกธูปแก่แขกผูม้ าเคารพศพ ขณะเดินสวน
กบั โซย้ อีใ๊ นศาลา ฉนั รบี บอกวา่

“อี๊ เม่อื เชา้ หนขู อโทษท่ตี ื่นสายนะคะ” ฉนั พดู

- ๑๑๓ -

หลินย่ลู ี่

“ไม่เป็นไรหรอก แลว้ หลิงไปนอนบนเกา้ อีไ้ มท้ าไม ทาไมไม่ไป
นอนในหอ้ งอากงอาม่าใหด้ ี หลิงยงั กากระเป๋ าสตางคอ์ ากงไวแ้ น่นด้วย
นะ” โซย้ อตี๊ อบ มองฉนั สายตาห่วงใย

“เม่อื คืนไดน้ อนรเึ ปลา่ ” อถี๊ ามตอ่
“นอนค่ะ” ฉันกม้ หนา้ ตอบเพราะไม่ชินกับความห่วงใยจากคน
อ่ืนท่ีไม่ใช่อากง ดเู หมือนโซย้ อีพ๊ ยายามเขา้ ใจฉันท่ีสดุ ในช่วงเวลานี้ อาจ
เป็นเพราะโซย้ อี๊เป็นคนหน่ึงท่ีช่วยแม่เลีย้ งดฉู ัน รูว้ ่าฉันสนิทกับอากงยิ่ง
กว่าใคร แต่ท่ีโซย้ อี๊ไม่รูค้ ือฉันไม่ไดโ้ ศกศรา้ กับการจากไปของอากงมาก
อย่างท่ีคิด เพราะฉนั ไดพ้ บอากงในความฝัน ซ่งึ ดีย่ิงกว่าอะไรทงั้ หมด แม้
เห็นว่าโซย้ อี๊เขา้ ใจผิดว่าฉนั เศรา้ มาก แต่ฉันไม่แกค้ วามเขา้ ใจนน้ั เพราะ
ไม่อยากใหใ้ ครรูเ้ ร่ืองท่ีฝันเห็นอากง ฉันจะไดอ้ ยู่ในฝันนานขึน้ อีกหน่อย
ถึงแมต้ วั อากงจะไม่อย่กู ับเรา แต่ฉนั ยงั ไดอ้ ย่กู ับอากงในความฝันเท่านีก้ ็
เพยี งพอแลว้ ฉนั อยากใหเ้ ป็นแบบนีต้ ่อไป
วันท่ีสามงานศพคึกคักมาก คนมากันเต็มศาลาจนเป็นอีกวนั ท่ี
เกา้ อีน้ ่งั ไม่พอ ฉันตื่นเตน้ ท่ีเพ่ือนสนิทมารว่ มงานดว้ ย ทุกคนเขา้ มากอด
ฉันบอกว่า “รีบกลบั ไปเรียนนะ หลิงไม่อยู่พวกเราเหงามากเหมือนขาด
อะไรไป” ฟังแลว้ ใจท่ีเศรา้ และหอ่ เห่ยี วของฉนั กเ็ หมือนมีนา้ มาชโลมใหช้ ่มุ
ช่ืน ฉนั พาเพ่ือนไปน่งั แลว้ ก็ลอบสงั เกตว่าอาม่าเป็นอย่างไรบา้ ง มีคนรูจ้ กั
มากมายมาทกั ทายพูดคยุ กับอาม่าไม่หยุด ก่อนงานจะเร่ิม แม้อาม่าไม่
ยิม้ แยม้ เวลาเจอคนอย่างท่ีเคยเป็น แต่ฉันว่าการไดพ้ บคนรูจ้ ัก ไดก้ าร
ปลอบโยน ไดก้ าลงั ใจจากพวกเขาในวนั ท่ีคนสาคญั ในชีวิตเราจากไป มนั

- ๑๑๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

คงเป็นเหมือนนา้ หล่อเลีย้ งจิตใจ และเป็นเคร่ืองยา้ เตือนว่ายังมีคนท่ีรกั
และห่วงใยเราอยู่

ตอนพระหยดุ พกั สวด ฉันเดินไปยกถาดอาหารชว่ ยเสิรฟ์ ขา้ วตม้
ปลากระพงรอ้ น ๆ ใหแ้ ขก กลนิ่ ขา้ วตม้ หอมฟงุ้ ไปทงั้ งาน นา้ ซุปหอมหวาน
เนือ้ ปลาชิน้ หนาและนุ่มแทบละลายในปาก การจัดงานทุกอย่างในวนั นี้
ทาใหผ้ คู้ นช่นื ชมวา่ งานศพอากงเป็นงานท่ีจดั ดที ่ีสดุ งานหนง่ึ

วนั นีม้ ีเร่ืองท่ีทาใหฉ้ ันและคนในงานตกใจ คือมีอาแปะคนหน่ึง
อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับอากง เม่ือไหว้เคารพศพเสร็จแล้วก็ไปยืน
รอ้ งไหต้ วั โยนเหมอื นเดก็ ตรงหนา้ รูปถา่ ยของอากง

นา้ ตาชายชราท่ีไหลอย่างสดุ กลน้ั ทาใหฉ้ นั ซ่งึ แจกธูปใหแ้ ขกจดุ
กราบศพทาอะไรไม่ถูก จะเขา้ ไปปลอบก็ไม่กลา้ เพราะฉนั เด็กคราวหลาน
จะเรียกใครใหม้ าช่วยปลอบก็กลวั ชายชราจะอาย ฉันจึงส่งสญั ญาณให้
แม่ช่วยที แม่มองฉันกับอาแปะแลว้ ลกุ ไปเรียกลูกของอาแปะ พอดีกับท่ี
ฉนั ไดย้ นิ อาแปะพดู ว่า

“อาปิกอา อาปิก อาปิก” นา้ เสียงของเขาถ่ายทอดความเสียใจ
ชดั เจนย่ิงกว่าถอ้ ยคา ฉนั สงสารจบั ใจ ต่อมาจึงทราบจากโซย้ อีก๊ ับแม่ว่า
ทา่ นเป็นเพ่อื นเลน่ ของอากงตงั้ แต่สมยั เด็ก นบั ถืออากงเหมือนพ่ีชายแท้ ๆ
ลกู ของท่านทกุ คนลว้ นใหอ้ ากงตงั้ ช่ือให้ เวลามีปัญหาหรือมีเรื่องทุกขใ์ จ
อากงกับอาแปะต่างคอยช่วยเหลือกันตลอด พอฟังแบบนี้ฉันย่ิงเข้า
ใจความเสยี ใจของอาแปะท่เี พ่อื นสนิทจากไป

เม่ือยอ้ นมองตวั เอง หากฉันมีชีวิตอย่ถู ึงวันท่เี พ่ือนสนทิ ตายจาก
ไปก่อน ก็คงเคว้งคว้างไม่ต่างจากอาแปะในวันนี้ มิตรดีเป็นลาภอัน

- ๑๑๕ -

หลินย่ลู ี่

ประเสริฐ แต่การจะมีมิตรดีไม่ใชเ่ รื่องง่ายเลย อากงชอบสอนฉนั ว่าทกุ สิ่ง
ในชีวติ เปรยี บไดก้ บั การปลกู ตน้ ไม้ แลว้ กลา่ วสภุ าษิตจีนใหฉ้ นั ฟังว่า

ถา้ ปลกู “ความซ่อื สตั ย”์ จะได้ “ความไวใ้ จ”
ถา้ ปลกู “ความด”ี กต็ อ้ งได้ “มิตรแท”้ และ “สหาย”
ถา้ ปลกู “ความถ่อมตวั ” ก็จะออกผลเป็น ”ความยิง่ ใหญ่”

ถา้ ปลกู “ความเพยี ร” ก็จะได้ “ชยั ชนะ”
ถา้ ปลกู “ความหวงั ” ก็อาจจะไดพ้ บ “ปาฏิหารยิ ”์

แต่อย่าลืมว่า ความดีเกดิ ผิดท่จี ะเห่ยี วเฉา

ตอนเป็นเด็กฉันแค่ชอบท่องจาประโยคพวกนี้ เพราะฟังสนุกว่า
ปลูกอะไรจะไดอ้ ะไร แต่ในวันนีฉ้ ันตระหนักแลว้ ว่าสุภาษิตท่ีอากงเคย
สอน ทาใหฉ้ ันไดพ้ บทงั้ มิตรแทแ้ ละปาฏิหาริย์แลว้ จริง ๆ จากการไดเ้ ห็น
อาแปะมติ รรกั ของอากง และจากการท่ฉี นั ไดฝ้ ันอยา่ งแสนสขุ ใจ

เม่ือพระสวดจบและพวกเราทาพิธีเคารพศพเหมือนในวันท่ีสอง
แลว้ ทุกคนต่างร่าลากัน แขกส่วนมากเดินมาบอกอาม่าว่าใหเ้ ข้มแข็ง
พรุง่ นีจ้ ะมาใหม่ อามา่ ทกุ คนในบา้ น รวมถงึ ฉนั ซาบซงึ้ ใจพวกเขามาก

วนั นีท้ ุกอย่างเร่มิ เขา้ ท่ีเขา้ ทางมากขนึ้ เราจึงกลบั บา้ นไดเ้ รว็ กว่า
สองวนั แรกอย่างออ่ นลา้ งานศพยงั จดั ตอ่ ไปอีกสีว่ นั เราตอ้ งตนุ แรงไวใ้ หด้ ี
เม่ือถึงบา้ น อาม่าใหฉ้ ันลงไปเด็ดใบทบั ทิมจากตน้ หนา้ บา้ นมาลอยนา้
แลว้ ลา้ งหนา้ ตอนท่ฉี นั จะเอาขนั ไปลา้ ง อาม่าพดู กบั โซย้ อวี๊ า่

- ๑๑๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“หมวยเล็กเอ้ย กงเต็กอาป๊ าคุยกันเรียบรอ้ ยรึยัง จัดให้ดี ๆ
เตรยี มของใหเ้ รียบรอ้ ยนา วนั สาคญั อย่าใหม้ ีอะไรผดิ พลาด”

“รูแ้ ลว้ มา้ แจจ้ ดั การหมดแลว้ ” อตี๊ อบอาม่าว่าไมต่ อ้ งหว่ งเพราะ
ต่วั อเี๊ ป็นคนคอยดแู ลเรอื่ งนอี้ ย่างดี

“บอกเด็ก ๆ ดว้ ยว่าหา้ มทาอะไรเด็ดขาด เด๋ียวจะย่งุ กันไปใหญ่
เสอื้ ผา้ สีอะไรเตรยี มใหพ้ อดีนะ” อามา่ กาชบั

“อาหลิง วันกงเต็กลือ้ อย่าดือ้ นะ ทาตัวเรียบรอ้ ยหน่อยนะลูก
ตอนท่ีเดินขนึ้ สะพานในพธิ ีกงเต็กอย่าหนั หลงั หนา้ ตาลา้ งใหส้ ะอาด หา้ ม
แตง่ หนา้ ทาปาก รูไ้ หม” อาม่าหนั มาบอกฉนั บา้ ง

“ค่ะ อาม่า แต่ทาไมตอนขึน้ สะพานหา้ มหนั หลังคะ” ฉันสงสยั
เพราะฟังดไู ม่เป็นเหตเุ ป็นผลกนั เลย ตอนเดนิ ขนึ้ สะพานเก่ียวอะไรกบั การ
หา้ มหนั หลงั ดว้ ยละ่ ถา้ หนั หลงั แลว้ จะเห็นผเี หมือนเวลากม้ มองลอดหว่าง
ขาตอนกลางคืนงน้ั หรอื

“อาม่าบอกลือ้ ก็ทาตาม ในพิธีกงเต็กเวลาเดินขึน้ สะพานถา้ ลือ้
หนั หลงั วิญญาณคนตายจะรูต้ วั แลว้ เป็นห่วงลือ้ อีจะไม่ไปเกิด อากงของ
ลือ้ จะวนเวียนอยู่กับเราท่ีน่ี ไม่ไดไ้ ปชดใช้กรรม ไม่ได้ไปอยู่บนสวรรค์
กับเง็กเซียน เก๊กซิมกันพอดี ท่ีเราทาบุญให้เจ็ดวันจะสูญเปล่าหมด”
อามา่ ตอบปนบ่นไปดว้ ย

“ถ้าอากงอยู่กับเราท่ีน่ีก็ดีน่ีคะ ไปอยู่บนสวรรค์คนเดียวจะมี
ความสขุ ไดย้ งั ไง” ฉนั พดู สง่ิ ท่คี ิด

“ม่ายต่า (หยดุ พดู ) พดู อะไรของลือ้ ปากเสยี จรงิ อามา่ บอกลือ้ ก็
ทาตาม เขา้ ใจไหม ถา้ ไม่ไดไ้ ปเกิดใครจะมีความสขุ คยุ กนั ก็ไม่ล่าย สไู้ ป

- ๑๑๗ -

หลินย่ลู ี่

รอเจอกันทีเดียวบนสวรรคเ์ ลยดีกว่าไหม ใหอ้ ากงลือ้ ไปอยู่สบาย ๆ เฝ้า
เง็กเซียนบนสวรรคบ์ า้ ง อีลาบากมาทงั้ ชีวิตแลว้ ” อาม่าพูดจบ ฉันเงียบ
ทนั ที เพราะในความฝันท่ียอ้ นอดีตไป ฉันไดเ้ ห็นดว้ ยตาตวั เองแลว้ ว่าอา
กงลาบากขนาดไหน อาม่ากาชบั โซย้ อี๊เรื่องจดั ของในพิธีกงเต็กวนั พรุ่งนี้
ใหเ้ รียบรอ้ ยอีกที แลว้ ไลใ่ หท้ กุ คนไปอาบนา้ นอน ฉันขึน้ ชน้ั สองไปอาบนา้
และเตรียมชุดสาหรบั วันพรุ่งนีเ้ สร็จสรรพ ค่อย ๆ ย่องลงไปท่ีหอ้ งนอน
อาม่าชนั้ หน่ึงเพ่อื ดวู ่าทกุ คนหลบั สนิทหรอื ยงั

เม่ือเห็นว่าทุกคนหลบั แลว้ ฉันค่อย ๆ เล่ือนบานประตูเปิดและ
ปิดอย่างเบาท่ีสดุ เดินไปหยิบธูปจุดตงั้ ใจว่าจะขอพรอีกครงั้ ใหไ้ ดเ้ จออา
กงอีก ฉนั สงั เกตว่าวนั ก่อนหลงั จากจุดธูปแลว้ ขา้ มเวลาไปพบอากง ของ
ชิน้ สุดทา้ ยท่ีถืออยู่ในมือจะอยู่ในความฝันของฉันไปตลอดจนตื่น ครงั้ นี้
ฉนั อยากยอ้ นเวลาไปกับกระเป๋ าสตางคอ์ ากงเหมือนฝันครงั้ ลา่ สดุ เพราะ
ยงั ไมไ่ ดเ้ ห็นวนั ท่อี ากงไปสขู่ ออามา่ เลย

ฉนั ตงั้ จิตอธิษฐาน ปักธูปลงกระถางอย่างม่นั คง รอยยิม้ ของต่ีจู่
กงทาใหฉ้ ันอุ่นใจและม่ันใจว่าท่านจะใหโ้ อกาสฉันพบอากงอีก จุดธูป
เสร็จฉันตรงกลับขึน้ ไปช้ันสองของบา้ น เปิดไฟสีสม้ ท่ีผนังใหแ้ สงสลัว
เตรียมตวั นอนในหอ้ งน่งั เลน่ เพราะวันนีอ้ ากาศเย็นสบาย แค่เปิดพดั ลม
นอนบนโซฟาขา้ งเก้าอีไ้ มข้ องอากงก็คงหลับไดไ้ ม่ยาก ฉันเดินไปหยิบ
กระเป๋ าสตางคห์ นงั สีนา้ ตาลเก่าของอากงท่ีโต๊ะไมห้ มนุ แบบจีนซ่ึงตั้งอยู่
กลางบา้ น แลว้ ไปน่งั บนโซฟาขา้ งเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั กากระเป๋ าสตางคไ์ ว้
แน่น คราวนีข้ อใหห้ นูไดพ้ บและไดพ้ ดู กับอากงดว้ ยเถอะค่ะ ขอใหห้ นไู ด้
เตอื นอากงว่าจะเกิดอะไรขึน้ ขอใหก้ ารพบกนั ของเราไม่สญู เปลา่

- ๑๑๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

สิน้ คาขอพร กล่ินดอกไมห้ อมละมนุ ของธูปก็ลอยมาสมั ผสั ฆาน
ประสาท ฉันยิม้ มมุ ปากนอ้ ย ๆ อย่างสมหวงั หัวใจของฉันก็คงยิม้ กวา้ ง
ดว้ ยเหมือนกัน ฉนั ปลอ่ ยตวั ใหต้ กอยู่ในภวังคค์ วามง่วงงุนท่ีเขา้ ครอบงา
ความตงั้ ใจจะใหต้ วั เองฝันต่อจากเวลาครงั้ กอ่ นพอดิบพอดี ทาใหส้ ติของ
ฉนั เลือนรางลงทลี ะนอ้ ยอยา่ งนมุ่ นวลกวา่ ครงั้ ใดท่ผี ่านมา

เม่ือรูส้ ึกตัวอีกที ฉันลืมตาขึน้ ทีละนิด จนมองเห็นภาพตรงหนา้
ชัดเจนเป็นภาพตึกแถวไมส้ ูงสามชัน้ บา้ นนี้เป็นบา้ นหลงั เก่าของอากง
อาม่า บา้ นท่ีแม่ของฉันกับอากู๋ อาอี๊ เติบโตขึน้ มา มันเป็นทั้งรา้ นขาย
แบตเตอรี่ รา้ นซ่อมเคร่ืองยนต์ เปลี่ยนอะไหล่ ปะยาง ของอากง เพียงแต่
ตอนนีม้ นั ดโู ลง่ โปรง่ ตา ใหม่ และสะอาดกวา่ ท่ฉี นั เคยเห็น

ฉนั ยืนอยหู่ นา้ บา้ น มองประตเู หล็กยดื ท่มี ว้ นขนึ้ หมดทงั้ บานและ
ประตบู งั ตาท่ีผลกั เปิดกวา้ งชดิ ผนงั เผยใหเ้ หน็ ขา้ งในบา้ น พืน้ หินขดั เงาสี
เทา ตูไ้ มบ้ านกระจกขนาดใหญ่กินพืน้ ท่ีเต็มกาแพงส่วนหนา้ ท่ีเป็นรา้ น
ขายแบตเตอร่ี แบ่งเป็นชน้ั วางอปุ กรณส์ าหรบั ซ่อมรถตงั้ ขนานไปกบั ผนงั
หอ้ ง ยงั เหน็ ถงั ทรงกลม กลอ่ งและอะไหลเ่ คร่อื งยนตม์ ากมายวางเรียงราย
มองถัดจากตูต้ ่าลงมา มีเครื่องเติมลมลอ้ รถยนต์ ตเู้ หล็กอเนกประสงค์
ยางรถยนตห์ ลายเสน้ ลอ้ รถอีกหลายแบบเรียงซอ้ นกันเป็นชน้ั ใกลก้ ับตู้
เหล็กท่ีอยู่ถัดจากตูก้ ระจกไม้ มีถังนา้ กล่นั เรียงกันอยู่ติดกับแบตเตอร่ี
รถยนตห์ ลายชนดิ

เม่ือมองเขา้ ไปตรง ๆ จะเห็นมีต่ีจู่เอี๊ยะตั้งอยู่ชิดกลางผนังหัน
ออกประตหู นา้ บา้ น ซา้ ยมือขา้ งตี่จู่เอีย๊ ะมีโต๊ะเหล็กตวั หนึง่ ซ่งึ ยงั อยู่ยนื ยง
มาจนถึงยุคท่ีฉันเกิด ฉันจาได้ดีว่าเป็นโต๊ะสาหรบั เก็บเงินทอนใหล้ ูกคา้

- ๑๑๙ -

หลินย่ลู ี่

ดา้ นขวาของตี่จู่เอี๊ยะเป็นประตูกั้นดว้ ยม่านม่ลู ่ีทอเป็นเสน้ บางไม่ใหค้ น
เดนิ ผ่านมองเห็นดา้ นใน

หากเปิดม่ลู ่เี ขา้ ไปเป็นสว่ นท่อี ยอู่ าศยั ของบา้ นทอดยาวลกึ เขา้ ไป
อีก ถัดจากม่ลู ่ีคือส่วนกลางบา้ นเป็นพืน้ ท่ีซักผา้ หอ้ งนา้ มมุ ชิดผนงั หลงั
หอ้ งมีบนั ไดไมข้ ึน้ ไปช้นั บนซ่งึ เป็นหอ้ งนอนของอากงอาม่า แม่ บรรดาอี๊
และอากู๋ทุกคน เดินลึกเข้าไปอีกจะเห็นช่องประตูเปิดโล่งไรบ้ านประตู
ส่วนนีพ้ ืน้ ท่ีไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไป เป็นหอ้ งครวั มีโต๊ะหินใหท้ กุ คนในบา้ น
น่ังกินขา้ วดว้ ยกนั ตรงนีม้ ีเพดานสงู ถึงหลงั คา เห็นหลงั คาสงั กะสีปสู ลบั
กบั แผน่ หลงั คาลอนโปรง่ แสง ตอนเชา้ แสงสวา่ งธรรมชาติสอ่ งลงมาจนไม่
ต้องเปิดไฟ เพ่ือช่วยประหยัดค่าใช้จ่าย ส่วนลึกสุดของบา้ นท่ีติดกับ
หอ้ งครวั เป็นหอ้ งนอนใหญ่ของเหลา่ ม่า

ขณะเดินดบู า้ นท่ีแทบจะเหมือนเดิมทุกประการกบั บา้ นหลงั เกา่
ของอากงอาม่าท่ีฉัน น้องและพวกเฮียเคยว่ิงเล่นตอนเด็ก ฉันไม่นึกมา
ก่อนว่าความเป็นไปในอดตี ของมนั จะใหม่สะอาดสะอา้ นแบบนี้ ฉนั แปลก
ใจเล็กนอ้ ยท่ีไมเ่ ห็นผคู้ นหรอื สิง่ มีชวี ิตใดในบา้ นเลย เม่อื ฉกุ ใจคิดไดด้ งั นนั้
ก็เดินออกไปดูข้างนอก แต่ก็เงียบเชียบ ไม่มีรถแล่นบนถนนแมแ้ ต่คัน
เดยี ว ฉนั รูส้ กึ ถงึ สายตาใครบางคนจอ้ งมองดา้ นหลงั เม่อื หนั ไปก็พบเพียง
ตี่จู่กงกาลงั น่งั อย่ใู นตี่จู่เอี๊ยะของบา้ น อะไรบางอย่างดลใจใหฉ้ ันเดินเขา้
ไปใกล้ ไดก้ ล่ินหอมอ่อน ๆ ของธูปท่ีจุดอยู่ ฉันน่งั ลงคุกเข่าหนา้ ตี่จู่เอีย๊ ะ
แลว้ สังเกตเห็นกระเป๋ าสตางคห์ นังสีนา้ ตาลใบเก่าของอากงตกอยู่ขา้ ง
กระถางธปู ฉนั เออื้ มมอื จะหยบิ ขึน้ มาเปิดดู เม่อื มอื สมั ผสั กระเป๋ า สายตา

- ๑๒๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ก็ เ ห ลื อ บ เ ห็ น ก ล อ น ภ า ษ า จี น บ น ก ร ะ ถ า ง ธู ป ท่ี ฉัน จ า ไ ว้ม า แ ป ล เป็ น
ภาษาไทยไดว้ า่

ผใู้ ดในโลกนลี้ ว้ นสญู เสีย
เคยคนุ้ เคลียคลอคลอ้ งต่างแยกยา้ ย

ลว้ นโดดเดี่ยวเอกาในยามตาย
เกิดเดียวดายลว้ นแตกหนอ่ มาผเู้ ดียว

ผใู้ ดในโลกนมี้ ิอาจฝืน
แมอ้ ยากฟื้นคืนชีพใหพ้ ลิกผนั
เอาชีวาแลกชีวติ คนผกู พนั
กม็ อิ าจสกดั กนั้ ซ่งึ ความตาย

หากผใู้ ดเทพจนั ทราเมตตาช่วย
จงฉกฉวยพรลา้ ค่าท่หี าได้
จงดม่ื ด่าเรยี นรูต้ น้ จรดปลาย

คน้ ความหมายของชีวติ รอ้ ยเร่ืองราว

เม่อื ผใู้ ดดื่มด่ารสแห่งชวี ิต
พชิ ิตทกุ ขใ์ ตท้ อ้ งฟา้ ท่ีไรด้ าว
เป็นสขุ ไดด้ ่งั เจา้ กระตา่ ยขาว
ยอ่ มพบแสงจนั ทรส์ กาวในใจตน

- ๑๒๑ -

หลินยลู่ ี่

“มอิ าจสกดั กนั้ ซง่ึ ความตาย” แตฉ่ นั ไดพ้ รแสนวเิ ศษของการยอ้ น
เวลามาหาอากงตอนมีชีวิตนะ ทาไมฉันจะสกัดกั้นความตายไม่ได้ล่ะ
คอยดูเถอะ! ครั้งท่ีแล้วฉันทาพวกกุญแจตกได้ ครั้งนี้ฉันอาจจะหยิบ
ปากกาขนึ้ มาเขียนขอ้ ความใหอ้ ากงอ่านก็ได้ มนั ตอ้ งมสี กั ทางสิ! หากเทพ
เจ้าแห่งดวงจันทรห์ รือต่ีจู่กงเมตตาฉัน ขอให้ฉันได้พยายามอีกสักนิด
เถอะ ฉันหยิบกระเป๋ าสตางคข์ ึน้ เปิดดูข้างใน คาดว่าจะเห็นของสาคัญ
ของอากงอยา่ งท่ีคนุ้ เคย

แต่ฉันเห็นแผ่นไมเ้ ล็กจ๋ิวสีนา้ ตาลเข้มเก่า ๆ ขนาดพอดีช่องใส่
บตั รย่ืนพน้ ขอบออกมา จึงหยิบดูอย่างสนใจ ทนั ทีท่ีสมั ผสั แผ่นไมจ้ ๋ิวนนั้
ฉบั พลนั ฉนั ก็เหน็ คนมากมายเดนิ ขวกั ไขว่ไปมาในบา้ นอากง

กล่ินหอมของธูปยังอบอวลกรุ่นอยู่แต่จางลงกว่าเม่ือครู่มาก
สภาพในบา้ นดูสวยงาม ประดับสีแดงเจิดจ้าสดใสราวกับกาลังมีงาน
มงคล ในบา้ นมีผคู้ นสวมชดุ พธิ ีการแบบจนี โบราณดหู รูหราน่าพศิ มยั แขก
รว่ มงานผชู้ ายทกุ คนทงั้ สงู วยั และชายหนมุ่ ตา่ งสวมชดุ ทกั ซโิ ดห้ รือสทู สีดา
สีครีมสีนา้ เงนิ ยนื รวมกนั

ชุดกระโปรงของหญิงสาวท่ียืนอยู่รอบตัวฉัน ตัดดว้ ยผา้ ลูกไม้
ลายละเอียดประนีตงดงาม เคร่ืองประดบั ตามคอและขอ้ มือของพวกเธอ
ทาใหร้ ูว้ ่า ณ ท่ีแห่งนีก้ าลังมีพิธีการสาคัญ โต๊ะกลมแบบจีนและเก้าอี้
มากมายจดั ไวท้ งั้ ในบา้ นและบรเิ วณหนา้ บา้ น

“อาเสีย่ มหยองอีโชคดนี ะ ผวั อมี รี า้ นคา้ มธี ุรกจิ ของตวั เอง” ฉนั ได้
ยนิ เสียงหญิงสาวท่ยี ืนอย่กู บั กลมุ่ เพ่ือนเธอพดู

- ๑๒๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ลือ้ ไปอยู่ไหนมา รา้ นนีโ้ อวปิก ผวั ของอาเสี่ยมหยองอีเพิ่งขาย
รถในอ่ขู องตวั เองมาซือ้ ปีนเี้ องแลว้ ก็จดั งานแต่งเลย สงสยั กลวั ไม่มีหนา้ มี
ตากับเขาแลว้ พ่อตาจะไม่เอา” หญิงสาวในชุดกระโปรงเขียวอีกคนพูด
แทรก ปากดีจรงิ แม่คณุ ฉนั คดิ ในใจ

“ยังไงเส่ียมหยองอีก็โชคดีมากนะ แต่งกับคนแบบนีไ้ ดด้ ิบไดด้ ี
แลว้ มางานมงคลพดู แตเ่ รือ่ งดเี ถอะ” หญิงสาวผดู้ อู าวโุ สกว่าเล็กนอ้ ยพดู

“อาเจ๊ ลือ้ ไมต่ อ้ งพดู หรอก ลอื้ นะ่ ยงั ไมม่ ีใครเหมือนอ๊วั มวั แตด่ ใี จ
กบั คนอ่นื ระวงั เถอะจะไมไ่ ดด้ ีใจกบั ตวั เอง” ‘นางรา้ ย’ ในชดุ กระโปรงเขียว
ยังไม่ยอมหยุด แต่ขอ้ มลู ท่ีหล่อนบอกเรื่องอากงขายรถในอู่เพ่ือซือ้ บ้าน
และแต่งงานก็ไม่ผิดจากท่ีฉันเคยฟังผูใ้ หญ่เล่า เสียงหญิงสาวในงาน
พูดคุยกันทาใหฉ้ ันรูว้ ่ากาลังอยู่ในงานแต่งงานซ่ึงจัดท่ีบา้ นอากงอาม่า
ดงั นนั้ งานนเี้ ป็นของใครไมไ่ ดน้ อกจาก…

ยงั ไม่ทนั คดิ อะไรต่อ ฉนั เห็นทกุ คนหนั ไปมองประตมู ลู่ ่ีจึงหนั มอง
ตาม กรอบบานประตนู น้ั บดั นีต้ กแต่งสวยงามดว้ ยผา้ สีแดงประดบั ดอกไม้
ดสู ดช่นื เจา้ สาวเจา้ บา่ วเดนิ ออกมาพอดี วนั นอี้ ากงของฉนั ในวยั ย่สี บิ สาม
ย่างย่ีสิบส่ีปี สวมชุดสูทเจา้ บ่าวสีดา ไหล่กวา้ งและร่างสูงทาให้อากงดู
หล่อเท่ยิ่งกว่าท่ีฉนั เคยจินตนาการตามเรื่องเลา่ ของอาม่า ตาต่ีของอากง
ยิม้ ตามริมฝีปากจนเป็นรูปสระอิ ผมหวีจดั ทรงเรียบแปล้ ทาใหว้ นั นีอ้ ากง
ไมเ่ หลอื เคา้ ของช่างไมห้ รอื คนขบั แท็กซ่ีเลย

อาจเพราะตอนนีอ้ ากงถือว่าเป็นทัง้ เจา้ ของอู่แท็กซี่และเถา้ แก่
รา้ น “泰源 ไท่ง้วง” หรือ “ไทยยนต์” รา้ นขายแบตเตอรี่รถยนตท์ ่ีฉัน
คนุ้ เคยเรียบรอ้ ยแลว้ อากงขายรถแท็กซี่หลายคันเพ่ือซือ้ บา้ นและสรา้ ง

- ๑๒๓ -

หลนิ ย่ลู ี่

กิจการนีใ้ หอ้ าม่าอย่อู ย่างสขุ สบาย ตามคาสญั ญาท่ีใหเ้ หล่ากงว่าจะทา
ใหอ้ าม่ามีความสขุ ท่ีสดุ วนั นีไ้ ม่ตอ้ งบอกกล่าวอะไร แค่เห็นหนา้ เจา้ สาว
เจา้ บ่าวคนทงั้ งานก็รูว้ ่าอาม่ามีความสุขน่าอิจฉาแค่ไหน อากงเองก็ดูมี
ความสขุ ไมน่ อ้ ยกว่ากนั

ถึงแมเ้ จา้ บ่าวจะหล่อดูดีชวนมองเป็นพิเศษแลว้ ในวนั นี้ แต่ทุก
คนท่มี ารว่ มงานไม่มใี ครละสายตาจากเจา้ สาวไดเ้ ลย วนั นอี้ าม่าในวัยสิบ
แปดปีเพิ่งแตกเนือ้ สาวสะพร่งั สวยเปล่งปล่งั งามหยดยอ้ ยด่งั ภาพเขียน
พ่กู นั จนี ความงามท่เี หน็ ทาใหผ้ คู้ นตะลงึ มอง

ดวงหน้าเรียวรูปไข่รบั กับดวงตากลมโต เขา้ กันกับคิ้วโก่งและ
จมกู โด่งไดร้ ูป แกม้ มเี ลอื ดฝาดอมชมพู รมิ ฝีปากบางสวยเคลือบสชี มพอู ม
แดงเพียงบางเบา ทรงผมเกลา้ สงู เผยใหเ้ ห็นลาคอนวลระหงชวนสมั ผสั
ยิ่งกว่านั้นชุดแต่งงานท่ีอาม่าสวมวันนีข้ ับให้ผิวขาวเนียนละเอียดด่ัง
นา้ นมดเู นียนผดุ ผาด ชุดกระโปรงแขนกุดยาวคลมุ เข่าสีชมพอู ่อนละมนุ
ทาใหด้ นู ่าทะนถุ นอม ชุดนีเ้ ขา้ กบั รองเทา้ สน้ เข็มและพดั สีแดงในมือของ
อาม่ามาก

ฉันเองก็ตกตะลึงในความงามเปล่งปล่งั ของอาม่าเช่นกัน ไม่
คาดคิดเลยว่าจะมีโอกาสไดเ้ หน็ แมจ้ ะพลาดช่วงท่อี ากงใหผ้ ใู้ หญ่ไปสขู่ อ
อาม่า แต่การไดเ้ หน็ ภาพประวตั ิศาสตรข์ องครอบครวั วนั นเี้ กินกว่าท่ีขอไว้
มาก ก่อนหนา้ นีจ้ ากรูปถ่ายแต่งงานแบบขาวดาท่ีตงั้ บนโต๊ะขา้ งเตียงใน
หอ้ งนอนอากง ฉนั เขา้ ใจว่าชดุ แต่งงานอามา่ เป็นสีขาวมาตลอด วนั นฉี้ นั รู้
แลว้ ว่าเป็นสีชมพอู อ่ น

- ๑๒๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

อากงกับอาม่าเดินขอบคุณแขกผู้มาร่วมงาน ฉันยืนมอง
บรรยากาศอยู่ข้างโต๊ะจีนโต๊ะหน่ึง เห็นอากงคอยเดินประคองอาม่า
ตลอดเวลา และคอยเหลียวหาเม่ืออาม่าคลาดสายตา ความรักท่ี
แสดงออกเช่นนีท้ าใหใ้ ครเห็นก็อิจฉา ทาใหฉ้ ันภูมิใจท่ีมีอากงเป็นอากง
ของฉัน และมีอาม่าเป็นอาม่าของฉัน พวกเขาคือค่แู ต่งงานแห่งยุคคลมุ
ถุงชนท่ีเกิดรกั กนั เองและพยายามแหวกม่านประเพณีของคนจีนซ่งึ ขวาง
กนั้ คนหนมุ่ สาวต่างฐานะ

บรรยากาศความสขุ ขณะนีท้ าใหฉ้ ันลืมเรื่องสาคญั ท่ีตอ้ งทาเสีย
สนิท พอนึกไดร้ บี กม้ มองมอื ตวั เองเหน็ ว่ายงั ถือแผ่นไมจ้ ากกระเป๋ าสตางค์
อากงไว้ แผ่นไมเ้ ล็กจ๋ิวนที้ ่จี รงิ ควรมขี อ้ ความวนั เดือนปีของอะไรบางอย่าง
เขียนไว้ บัดนีก้ ลับใหม่เอ่ียมว่างเปล่ากว่าท่ีฉันจาได้ เอ...หรือน่ีจะเป็น
สญั ญาณบางอย่าง

ทาไมครงั้ นีฉ้ นั ถือแผน่ ไมไ้ วก้ บั ตวั ไดล้ ะ่ มใี ครเหน็ มนั ลอยไปลอย
มาเหมือนผีถือของในหนงั หรือเปล่า ฉันยกแผ่นไมโ้ บกไปมา ปรากฎว่า
ตามโต๊ะจีนสามถงึ สโี่ ตะ๊ ท่ผี คู้ นสงั สรรคก์ นั ไมม่ ใี ครสงั เกตเห็นฉนั หรอื แผน่
ไมเ้ ลย ฉันเดินไปโบกมันตามโต๊ะต่าง ๆ อย่างสนุก ไล่จากโต๊ะในบา้ น
ออกไปถึงหนา้ บา้ น

สกั พกั เม่ือหนั ไปมองหาอากงอาม่าก็ไม่เห็นว่าอยู่นอกบา้ นแลว้
ฉันรีบเดินผ่านบรรดาแขกจะเขา้ ไปในบา้ น เพราะมองเขา้ ไปเห็นทงั้ สอง
คกุ เข่าอย่หู นา้ เหลา่ ม่า ผูก้ าลงั ลบู หลงั อาม่าพลางอวยพรใหม้ ีชีวิตท่ดี ี ฉนั
อยากเขา้ ไปฟังใกลอ้ ีกนิดจึงกา้ วขา้ มผ่านประตูอย่างลืมตวั ว่ามนั อาจพา
ฉนั ออกจากเหตกุ ารณน์ ี้

- ๑๒๕ -

หลินย่ลู ่ี

ฤทธิ์ความอศั จรรยข์ องการขา้ มผ่านประตนู น้ั ไวกว่าความคิดฉนั
พอกา้ วผ่านประตูค่นั ระหว่างหน้าบา้ นกับกลางบา้ น ฉันก็เขา้ ส่บู า้ นอัน
ว่างเปลา่ ไรผ้ คู้ น ฉนั ตกใจจนสะดดุ เทา้ ตวั เองลม้ ลงไปกองพนื้

- ๑๒๖ -

八
ไม้แผน่ เล็ก

แมส้ มยั เด็กฉันเคยมาเล่นท่ีบา้ นหลงั เก่าของอากงบ่อย ตอนท่ี
มนั กลายเป็นบา้ นของต่วั ก๋ลู กู ชายคนโตผูร้ บั กิจการต่อจากอากงแลว้ แต่
ฉันไม่เคยอยู่จนมืดค่าเช่นวนั นี้ ความมืดและความเงียบสงดั ยามค่าคืน
ทาใหฉ้ นั นกึ กลวั และนกึ ถงึ คนื ท่มี ีข่าวรา้ ยเรอ่ื งอากงขนึ้ มา

ปึง! ปึง! ปึง!

เสียงทุบประตเู หลก็ ยดื ดงั รวั มาจากหนา้ บา้ น เวลานีป้ ระตบู ังตา
ปิดไวแ้ นน่ หนาแปลวา่ รา้ นปิดแลว้ แตเ่ สียงทบุ ประตกู ็ดงั ไมห่ ยดุ

ฉนั ไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ ดงั จากชนั้ บนลงมาถึงบนั ไดท่ีกลางบา้ น แลว้
เห็นอาม่ารบี เดนิ ลงมา ตรงไปท่ปี ระตบู งั ตาตะโกนวา่

“ใครคะ รา้ นยงั ไมเ่ ปิดนะคะ”

- ๑๒๗ -

หลินย่ลู ่ี

“อาเส่ียมหยอง อ๊วั เอง อาเภา” มีเสียงทุม้ ของชายคนหน่ึงตอบ
จากอีกฝ่ังประตู

“อาเภา เฮียมีอะไร โอวปิกละ่ ” อาม่าตอบพลางรีบเปิดประตทู งั้
สองชน้ั เชิญใหอ้ าเภาหรือเฮียเภาเขา้ มา เขาคือชายหน่มุ ผิวเขม้ เพ่ือนอา
กงซ่ึงฉันเคยเห็นท่ีอู่แท็กซ่ีเม่ือคราวก่อน สีหน้าดูรอ้ นใจมาก ฉันไม่รู้
เหมอื นกนั วา่ ทาไมอามา่ จึงถามอาเภาเร่อื งอากง

“อาปิกอีปลอดภัยดี กาลังตามมา ตอนนีเ้ อารถไปตรวจดูว่า
อุปกรณใ์ นรถยงั อย่คู รบรเึ ปล่า อีใหอ้ ๊วั เอาน่ีมาใหล้ ือ้ ก่อน บอกว่าลือ้ รูว้ ่า
ตอ้ งทายงั ไง” อาเภาย่นื กระเป๋ าสตางคข์ องอากงใหอ้ าม่า

“สรุปเรอ่ื งมนั ยงั ไง ทาไมหายไปนานเกือบเดือน เร่ืองมนั รา้ ยแรง
มากรึ โจรเอารถเราไปถึงไหน” อาม่าถามรวั

“ลอื้ คอ่ ยถามผวั ลือ้ เองเถอะ อบี อกวา่ รบี จดั การเร่ืองนีก้ อ่ น เด๋ียว
อีมาเล่าใหฟ้ ัง” อาเภาตัดบท ฉันพยายามเดาเหตุการณเ์ พราะไม่รูอ้ ะไร
มากอ่ น ไม่เคยไดย้ นิ จากอากงอาม่าเลา่ เลยวา่ เคยถกู โจรขโมยรถ

“เด๋ยี วอ๊วั ตอ้ งรบี ไป เชา้ นนี้ ายฝร่งั อีมีงาน อ๊วั ไม่อยหู่ ลายวนั เด๋ียว
อีจะโกรธเอา หมดเวรหมดกรรมแลว้ นะ ต่อจากนีพ้ วกลือ้ จะทายงั ไงตอ่ ไป
กข็ อใหร้ าบรน่ื ” อาเภาพดู ก่อนลากลบั อามา่ เปิดกระเป๋ าสตางคเ์ ห็นเบอร์
โทรศัพทท์ ่ีอากงจดไวบ้ นกระดาษเสียบใส่ช่องธนบัตร ก็รีบตรงไปท่ีโต๊ะ
เหลก็ ขา้ งตี่จ่เู อยี๊ ะ ยกหโู ทรศพั ทบ์ า้ นหมนุ เบอรใ์ นกระดาษทนั ที

ฉันต่ืนเต้นเพราะเคยเห็นโทรศัพท์บ้าน ย้อนยุคแบบนี้ใน
พพิ ิธภณั ฑห์ รอื ในละครโทรทศั นแ์ นวยอ้ นยุค แต่ไม่เคยเห็นใครใชง้ านจริง

- ๑๒๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

มาก่อน โทรศพั ทน์ น้ั รูปทรงคลา้ ยกล่องส่ีเหลี่ยม มีหนา้ ปัดเป็นแป้นกลม
เจาะรูขนาดพอดีนวิ้ แสดงตวั เลข ๐ ถงึ ๙ ใหจ้ ิม้ หมนุ

“สวสั ดคี า่ เฮีย อาปิกใหอ้ ๊วั โทรมาว่าอีพรอ้ มแลว้ วนั นเี้ ขา้ มาดไู ด้
เลยค่ะ” อามา่ พดู กบั ปลายสาย

ฉนั กาลงั เดาวา่ คนทางนนั้ ตอบวา่ อะไร อาม่ากพ็ ดู วา่
“ค่ะ…ค่ะ…อีกลบั มาแลว้ ค่ะ เฮีย ปลอดภยั ดีค่ะ อ๊วั กลมุ้ ใจอยู่
หลายวันเลย ค่ะ ใช่ค่ะ ทั้งเก้าคันเลยค่ะ เฮียพาคนมาช่วยดูก็ได้ค่ะ
ขอบคณุ นะคะ เยน็ นเี้ ขา้ มาไดเ้ ลย สวสั ดีค่ะ เฮยี ”
อาม่าวางสายแลว้ ถอนใจเฮือกใหญ่ ยกมือลบู หนา้ ทอ้ งเบา ๆ สี
หนา้ โล่งใจ ทาเอาฉันท่ีหายใจไม่ท่วั ทอ้ งอยู่นานรูส้ ึกผ่อนคลายตามไป
ดว้ ย
“อาเสี่ยมหยอง มีอะไร ใครมา” เหลา่ ม่าเดนิ มาถามท่ปี ระตู
“อาปิกกลับมาแลว้ ม้า เด๋ียวอ๊ัวจะไปหาอีท่ีอู่รถ” อาม่าตอบ
“หมอ้ ! หมอ้ ! หมอ้ ! (ไม่ได!้ ) กาลงั ทอ้ งกาลงั ไส้ อย่าใจรอ้ น รออี
มาก็ได”้ เหล่าม่ารอ้ งหา้ ม ยงั ไม่ทนั ขาดคา คนท่ีพูดถึงก็ปรากฎตวั อากง
เดนิ เขา้ มาเนือ้ ตวั มอมแมม หนวดเคราไม่ไดโ้ กน
“เป็นยงั ไงบา้ ง ไปตามรถถึงไหน ทาไมนานขนาดนี”้ อาม่าถาม
“ไอโจรท่ีมนั ตีหวั อาซุง ขบั รถไปถึงลาวน่นู โชคดีท่ีอาเภามีพรรค
พวกท่ีชายแดนเลยดกั จบั มนั แลว้ เอารถกลบั มาได้ ไม่งน้ั ถูกถอดชิน้ ส่วน
กลบั มาแตซ่ ากแลว้ ” อากงเลา่
“ชว่ งนีใ้ ครขบั แทก็ ซ่ีลาบากกนั ทงั้ นน้ั เจา้ ของอ่อู ย่างเรากล็ าบาก
โจรขโมยแท็กซ่ีมนั ชมุ ไหนหลวงจะบงั คบั ใหข้ ึน้ ทะเบียนรถแทก็ ซี่อีก เสีย

- ๑๒๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ตังคต์ ่อคันตั้งหลายบาท ลือ้ โทรหาอาเฮียตามท่ีอ๊ัวบอกหรือยัง” อากง
ถามอาม่า

“โทรเรียบรอ้ ยแลว้ เย็นนีอ้ ีจะมาประเมินราคา ลือ้ จะขายหมด
เลยเหรอ” อาม่าถาม

“อืม้ อ๊วั ว่าทาอ่ตู ่อไปลาบาก คนท่ีเช่ารถไปขบั ก็เสี่ยงถกู โจรปลน้
โชคดที ่คี รงั้ นีม้ นั จบั คนมดั ไวเ้ อาไปแต่รถ ถา้ มนั เอาชีวิตคน อ๊วั ไม่รูจ้ ะหาท่ี
ไหนไปคืนครอบครวั อี ไหนจะตอ้ งเสียค่าขึน้ ทะเบียนรถอีก เราเก็บเงินไว้
ทาอย่างอ่นื ดกี ว่า เก็บไวใ้ หล้ ือ้ ใหล้ กู กย็ งั ด”ี อากงตอบ อาม่าพยกั หนา้

ฉนั เร่มิ ปะติดปะต่อเหตกุ ารณไ์ ดว้ ่า ลกู นอ้ งของอากงในอ่ถู ูกโจร
ทารา้ ยแลว้ ขโมยแท็กซ่ีไป อากงกบั อาเภาจึงไปตามแทก็ ซ่ีจนถึงชายแดน
ประเทศลาว เพิ่งไดร้ ถคนื มา ดที ่ีไม่มีใครบาดเจบ็ รา้ ยแรงหรอื เสียชวี ิต

“แลว้ ลือ้ เป็นยงั ไงบา้ ง” อากงถามอาม่า
“อ๊ัวสบายดีทุกอย่าง ม้าลื้อก็สบายดี ไม่ต้องห่วง ลูกเราก็
สบายดี” อามา่ ตอบ
“แลว้ อาหยุนอยู่ไหน นอนอยู่ข้างบนเหรอ” อากงถามคาถามท่ี
ทาใหฉ้ ันตกใจตาโต ‘อาหยุน’ หรือ ‘ต่วั อี๊’ เป็นพ่ีสาวของแม่ฉัน ต่วั อี๊เกิด
แลว้ หรอื น่ี
“ใช่ ลือ้ ขนึ้ ไปดลู กู สิ เด๋ยี วอ๊วั ทากบั ขา้ วให้ มา้ ...กลบั ไปนอนเถอะ
พอต่ืนแลว้ ลือ้ จะกินอะไร เด๋ียวอ๊ัวออกไปซือ้ ให”้ อาม่าบอกทั้งสองคน
เหล่าม่าพยกั หนา้ ยิม้ บอกว่ากินอะไรก็ได้ สว่ นอากงรีบเดินขึน้ ชนั้ บน ทิง้
กระเป๋ าสตางคไ์ วท้ ่ีโต๊ะเหล็ก ฉันพอเขา้ ใจเง่ือนไขของการอยู่ท่ีน่ีแลว้ ว่า
ตอ้ งคอยอยใู่ กลก้ บั สงิ่ ของท่ฉี นั ถือก่อนยา้ ยขา้ มเวลาเสมอ

- ๑๓๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ดงั นนั้ แมอ้ ยากเห็นต่วั อีต๊ อนเป็นเด็กมากแค่ไหน แต่ฉนั คิดว่าใน
อนาคตอนั ใกลก้ ็คงไดเ้ ห็น จึงไม่รีบรอ้ นเดินตามอากงไปช้นั บน ฉันกลบั
กาแผน่ ไมใ้ นมอื แนน่ เดินตรงไปประตซู ่งึ มมี ลู่ ีบ่ งั แลว้ หลบั ตากา้ วเทา้ ผ่าน
ธรณีประตู หวงั วา่ จะเห็นชวี ติ ฉากตอ่ ไปของอากงอาม่า

เม่ือลืมตา ฉันยืนอยู่หน้าหอ้ งสีขาวท่ีมีประตูกระจกบานใหญ่
เหนือประตูมีป้าย “หอ้ งผ่าตัดฉุกเฉิน” ติดอยู่ เม่ือมองไปอีกดา้ นเห็น
ทางเดินทอดยาว และหอ้ งพกั หลายหอ้ งเรียงกัน เฟอรน์ ิเจอรโ์ ดยรอบทงั้
เกา้ อีไ้ ม่มีพนกั ขอบหนา้ ต่าง ประตู ลว้ นเป็นไม้ ท่ีน่ีบรรยากาศคลา้ ยเป็น
โรงพยาบาล

เม่ือเดินออกไปจากหนา้ หอ้ งฉุกเฉินแลว้ สารวจรอบ ๆ ก็เห็นว่า
อาคารสขี าวหม่นแหง่ นีม้ ีความสงู สี่ชน้ั ดไู ม่ทนั สมยั เหมือนโรงพยาบาลใน
ยคุ ของฉันท่ีขาวสว่างสะอาดตาและมีเทคโนโลยีครบครนั ฉันเดินกลบั ไป
ท่หี นา้ หอ้ งฉกุ เฉินอกี ครงั้ เพ่อื หาคาตอบว่าทาไมฉนั มาอย่ทู ่นี ่ี

“หมอ ลกู กับเมียผมเป็นยังไงบา้ งครบั ” เสียงอากงท่ีฉันคนุ้ เคย
ดังมาจากมมุ หนึ่งขณะฉันเดินเลีย้ วหนา้ เคานเ์ ตอรพ์ ยาบาลเพ่ือไปหอ้ ง
ฉกุ เฉิน ฉนั เรง่ ฝีเทา้ รีบกา้ วไปใกลเ้ พ่อื ฟังบทสนทนา

“หมอเสียใจดว้ ยนะครบั เด็กไม่รอด แต่แม่ปลอดภยั ดี เด๋ียวพอ
ยา้ ยคนไขไ้ ปหอ้ งพกั ฟื้นแลว้ เชิญเย่ียมไดค้ รบั ” คณุ หมอดมู อี ายุ รูปรา่ งสงู
โปรง่ สวมเสือ้ กาวนส์ ขี าว แจง้ ข่าวรา้ ยแก่อากง ฉนั เพงิ่ มาอยใู่ นเหตกุ ารณ์
ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ‘เดก็ ไมร่ อด’ ไดอ้ ยา่ งไรเพราะลกู ทกุ คนของอากงอายไุ ล่ ๆ กนั
และเกิดมาปลอดภยั ครบสามสิบสองดี หรือว่าคนในหอ้ งผ่าตดั นนั้ ไม่ใช่
อาม่า ‘ต่อมจนิ ตนาการ’ ของฉนั เร่มิ ทางานอย่างแข็งขนั

- ๑๓๑ -

หลินยลู่ ่ี

บุรุษพยาบาลสองคนเข็นเตียงผปู้ ่ วยออกมาจากหอ้ งผ่าตัด ฉัน
อยู่หน้าห้องอยู่แล้ว รีบสาวเท้าเข้าไปดูหน้าให้ชัด เพ่ือพิสูจน์ว่า
จินตนาการของฉนั เป็นจรงิ ไหม พอเห็นใบหนา้ ขาวซีดของอาม่าก็โล่งใจ
ว่าผคู้ ลอดคืออามา่ ของฉนั แตก่ แ็ ปลกใจทนั ทีว่าทาไมเด็กจงึ ไม่รอด

“ลูกอ๊ัวล่ะ ตามไปดูลูกสิ อีอยู่ไหน” อาม่าพูดทันทีเม่ือได้สติ
ตอนนอี้ ามา่ อย่ใู นหอ้ งพกั คนไขเ้ ดี่ยวแลว้

อากงเงียบ เหลา่ มา่ เพ่งิ เขา้ มาในหอ้ งรีบเดนิ มาแตะไหลอ่ ากงพดู
วา่

“ลือ้ ไปจดั การเรื่องลูกของลือ้ เถอะ เด๋ียวอ๊วั คุยกับอีเอง” อากง
บบี มอื อามา่ แลว้ เดินออกจากหอ้ ง

“อาเสี่ยมหยอง ลกู ลือ้ เขามีบุญมาแค่นีน้ ะ เราไม่มีบญุ ไดเ้ ลีย้ งอี
อเี ลยอย่กู บั เราไม่ไดแ้ ลว้ อีไปอย่ใู นท่ที ่ีดกี วา่ ลือ้ ควรดีใจกบั อนี ะ” เหลา่ ม่า
ค่อย ๆ พดู ปลอบ

“อะไรกนั มา้ ลกู อ๊วั อย่ไู หน” อาม่าถาม
“อีไม่รอด แต่ลือ้ ยังอยู่ อาปิก อาหยุนยังอยู่ ลือ้ ฟังอ๊ัวพูดให้ดี
ชีวิตคนเรามีบุญมาเท่าไหน เราก็อยู่ดว้ ยกันไดเ้ ท่าน้ัน คนท่ียังมีบุญมี
กรรมตอ้ งใช้ก็ตอ้ งอยู่ใช้กันต่อไป ชีวิตคนเรามีเกิดก็มีตาย ลือ้ ยังสาว
อาปิกยงั หน่มุ ลือ้ เขา้ ใจท่ีอ๊วั พูดใช่ไหม มีชีวิตอย่ตู ่อไปเถอะลกู แค่เขาให้
เราไดอ้ ุม้ ทอ้ งก็เป็นบุญของเรากับเขาแลว้ ” เหล่าม่ายิม้ อย่างอ่อนโยน
ทรุดน่งั เกา้ อขี้ า้ งเตยี งแลว้ พดู ตอ่ ไปว่า
“ไวล้ ือ้ หายดีแลว้ เรากลบั บา้ นกัน อาปิกอีไปทาหนา้ ท่ีพ่อของอา
ผ่องเหมือนท่ีลือ้ ไดท้ าหนา้ ท่ีแม่ไปแลว้ หลบั พกั ผ่อนเถอะ หากมีบุญต่อ

- ๑๓๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

กันอีคงไดก้ ลบั มาเกิดเป็นลกู ลือ้ อีก” ฉันเขา้ ใจว่า ‘อาผ่อง’ น่าจะเป็นช่ือ
เดก็

“มา้ อีเป็นผชู้ ายหรือผหู้ ญิง” อาม่าถาม ถา้ เป็นผหู้ ญิงจะเสียใจ
นอ้ ยกว่าหรอื เปลา่ นะ ฉนั อดสงสยั ไมไ่ ด้

“ผูห้ ญิง” เหล่าม่าตอบ แทนท่ีจะโกรธฉันกลบั โลง่ ใจท่ีเด็กไม่ใช่
ผูช้ าย เพราะแบบนีอ้ าม่าคงไม่เสียใจเท่าไร แต่ผิดคาด อาม่าพยกั หน้า
แลว้ หลบั ตา นา้ ตารินลน้ นองหนา้ ราวกับเข่ือนทะลกั อาม่ารอ้ งจนเพลีย
หลบั ไป

ฉันยืนมองอาม่าหลับดว้ ยความสงสารจับใจ ผสมผสานกับ
ความรูส้ ึกผิดกับความคิดของตัวเอง ท่ีคิดว่าอาม่าไม่รักลูกสาวหรือ
หลานสาว เพราะผูใ้ หก้ าเนิดย่อมรกั ลกู หลานของตวั เอง ฉนั ยืนสานึกผิด
อยคู่ รูห่ น่ึงแลว้ นึกคิดไดว้ า่ อยากตามไปดอู ากงบา้ งว่าเป็นอยา่ งไร

ฉันเปิดประตูหอ้ งพักคนไข้ออกไปเห็นอากงน่ังยอง ๆ อยู่ริม
ประตู สหี นา้ สลดหดห่รู าวกบั ไดย้ ินทกุ อย่างท่ีเหลา่ มา่ คยุ กนั ฉนั เห็นอากง
พยายามรวบรวมใจ เอามือขยีต้ าแล้วลุกขึน้ ยืนช้า ๆ เดินไปทางหอ้ ง
คลอดเพ่ือติดต่อรบั ศพลกู แต่ฉนั ไมไ่ ดเ้ ดนิ ตามไป

รอสกั พักฉันเห็นอากงอุม้ ร่างทารกนอ้ ยแนบอก เดินไปเอารถท่ี
ลานจอดของโรงพยาบาล ฉันรีบเดินตามไปและรีบขึน้ รถตอนอากงเปิด
ประตทู งิ้ ไวร้ ะหวา่ งไปหาของท่ที า้ ยรถ รถขบั ออกไปตามทางจนจอดในวดั
ใกลบ้ า้ นของอากง อากงนิมนตพ์ ระท่านหนึ่งมาประกอบพิธีทางศาสนา
แบบรวบรดั มีสปั เหรอ่ คนหนึ่งเดนิ ตามพระมาห่าง ๆ ฉนั ยนื อยตู่ รงนน้ั ดว้ ย
เม่อื พระสวดจบ อากงกอดรา่ งทารกแนบอกอมุ้ ไปทา้ ยรถ ปา้ ยเขมา่ จากท่ี

- ๑๓๓ -

หลนิ ย่ลู ี่

ลบู จากท่อไอเสียบนตน้ ขาเด็ก จากนนั้ ก็อมุ้ รา่ งนอ้ ย ๆ เดินหายไปทางป่า
ชา้ หลงั วดั พรอ้ มกบั สปั เหรอ่ ผิวเขม้ รา่ งเล็ก

เม่ืออากงกลบั มาท่ีรถ ฉนั เขา้ ไปน่งั ตาม อากงขึน้ รถแลว้ ขบั ออก
จากวัดไปเรื่อย ๆ ฉันน่ังอยู่เบาะขา้ งเห็นสีหนา้ อากงเรียบเฉยแต่มือกา
พวงมาลยั แน่น อากงขบั รถไปอย่างไรจ้ ดุ หมายนานหลายช่วั โมง ตกดกึ จึง
ขบั ไปโรงพยาบาล

เม่ือจอดรถแลว้ อากงเดินเช่ืองชา้ เง่ืองหงอยไปหอ้ งพกั ฟื้นคนไข้
เดินวนไปวนมาหนา้ หอ้ งอยู่พกั ใหญ่ แลว้ เดินออกไปนอกโรงพยาบาลซือ้
ก๋วยเต๋ียวถุงหน่ึง เดินกลบั ไปเคาะประตเู ปิดเขา้ ไปในหอ้ ง อาม่านอนอยู่
บนเตียงแต่ยงั ไมห่ ลบั หนั มามองอากง ยมิ้ ให้ แลว้ ถามว่า

“เป็นยงั ไงบา้ ง”
“อ๊วั จดั การสง่ อีเรียบรอ้ ยแลว้ อีไปอย่กู ับเทพบนสวรรคแ์ ลว้ ” อา
กงตอบเสยี งเบา
“ดีแลว้ … อามา้ ลือ้ อีออกไปเขา้ หอ้ งนา้ เด๋ียวก็กลบั คืนนี้อ๊วั บอก
ใหอ้ าเตี่ยกับอามา้ ของอ๊ัวไปรบั อาหยุนไปนอนคา้ งท่ีบา้ น พรุ่งนีเ้ รารีบ
กลบั ไปรบั อกี นั ” อามา่ พดู
“อมื้ ...ลือ้ ไหวใช่ไหม อย่โู รงพยาบาลอกี คืนดีไหม” อากงถาม
“ไม่เอา เก็บเงินไว้ซือ้ ข้าวกินดีกว่า ลือ้ ไม่ตอ้ งเสียใจนะ อีไป
สบายแลว้ ” อาม่าปลอบอย่างคนใจแข็ง ทงั้ ท่ีก่อนหนา้ นีต้ วั เองยงั รอ้ งไห้
จนหลบั ไป ตอนนีก้ ลบั ปลอบใจอากงไดแ้ ลว้ ฉนั สะเทอื นใจจนรูส้ กึ เหมือน
นา้ อุ่น ๆ เอ่อรืน้ ขอบตา อากงวางข้อศอกข้างหน่ึงเทา้ หัวเตียงเอามือ
ประคองหนา้ พยกั หนา้ นดิ หนง่ึ ตอบอามา่

- ๑๓๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“อย่าเศรา้ ไปเลย ลือ้ อยากมีลกู หลายคน เด๋ยี วเราค่อยมใี หม่นะ”
อาม่าพดู อากงหวั เราะเสียงเบา ยิม้ ใหอ้ าม่าอย่างอ่อนโยน ยกมืออีกขา้ ง
ลบู ใบหนา้ ท่เี หน่อื ยอ่อนของอาม่า

ฉันกลนั้ นา้ ตาไม่อยู่ทันที ท่ีผ่านมาฉันรูด้ ีว่าอากงรักอาม่ามาก
แต่ฉันไม่เคยคิดว่า อาม่าผูห้ ญิงตวั เล็กดูบอบบางจะเขม้ แข็งและมีพลัง
คิดบวกมากมายขนาดนี้ อาม่าทาใหอ้ ากงยิม้ ได้แม้ในวันท่ีทั้งคู่ต่างมี
นา้ ตา

ฉันตัดสินใจเดินออกจากห้อง เพราะอยากให้พวกท่านอยู่
ดว้ ยกันตามลาพังแมพ้ วกท่านมองไม่เห็นฉัน และเพราะว่าตวั ฉันเองไม่
เขม้ แขง็ พอจะทนเหน็ เร่อื งเศรา้ มากไปกวา่ นี้

แต๊ก…

เสียงของบางอย่างตกพืน้ เสียงนั้นน่าจะมาจากตัวฉันเอง ฉัน
ตกใจย่ิงกว่าทุกคนในหอ้ ง เพราะแผ่นไมเ้ ล็กท่ีถือติดมือตลอดเวลา ร่วง
ตกไดถ้ กู จงั หวะพอดีกบั ท่เี หลา่ มา่ เปิดประตเู ขา้ มา

“อาปิก ลือ้ กินขา้ วรยึ งั น่ีกบั ขา้ ว มา้ ออกไปซือ้ ก๋วยเต๋ียวเจา้ ท่ีอยู่
ในซอยขา้ ง ๆ โรงพยาบาลมาใหล้ ือ้ กบั เมยี เอาไป เอาไป” อากงรบั อาหาร
จากมือเหล่าม่า กม้ มองพืน้ เห็นแผ่นไมต้ กอยู่ แลว้ เสเงยหนา้ มองเพดาน
ฉนั หายใจไม่ท่วั ทอ้ งเพราะกลวั คนอ่ืนจะเห็นว่าฉนั แอบฟัง ก็มองตามอา
กง แตเ่ หมอื นอาม่าและอากงรวมถงึ เหลา่ มา่ มองไมเ่ ห็นฉนั

- ๑๓๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

อากงกม้ หยิบแผ่นไมช้ ิน้ เลก็ นนั้ ขึน้ มา โยนขึน้ ตรง ๆ แลว้ กางมือ
รบั เพ่ือกะนา้ หนกั แลว้ เก็บมนั ใส่กระเป๋ ากางเกง จากนน้ั อากงเดินท่ีมมุ
กินอาหาร จดั ขา้ วใสจ่ านท่ขี อยืมพยาบาลมา ฉนั รีบถลนั ออกจากหอ้ งพกั
ไปทางประตทู ่ีเหลา่ ม่าเปิดคา้ งไวเ้ พราะตกใจ ไมร่ ูว้ ่าอากงเหน็ และเก็บไม้
แผน่ นน้ั ไดอ้ ย่างไร

ความลนลานทาใหฉ้ นั ลืมไปอีกแลว้ ว่าทนั ทีท่ขี า้ มประตทู กุ อย่าง
รอบตวั จะเปล่ยี นไป ฉบั พลนั นนั้ ฉนั กก็ ลบั ไปอย่ใู นรา้ นขายแบตเตอรี่ บา้ น
หลงั เก่าของอากงอาม่า แตต่ อนนีฉ้ นั เห็นอปุ กรณเ์ ปลยี่ นแบตเตอรี่รถยนต์
และเคร่ืองมือซ่อมรถมากมายจดั วางเต็มพืน้ ท่ีส่วนหนา้ รา้ น ท่ีกาแพงฝ่ัง
ซา้ ยมีโต๊ะวางอุปกรณก์ บั เคร่ืองมือช่าง ขา้ งโต๊ะนน้ั ฉันเห็นอากงกาลงั น่ัง
ยอง ๆ สารวจยางในลอ้ รถยนตเ์ สน้ หนึ่งอย่างละเอียดลออ ฉันมองหารถ
เจา้ ของยางท่ีรมิ ถนนหนา้ รา้ น ก็เห็นรถยนตส์ ีเขียวมนิ้ ตจ์ อดอยคู่ นั เดียวท่ี
รมิ ถนน ลอ้ รถขา้ งหนงึ่ หายไป แสดงว่ายางเสน้ นน้ั มปี ัญหาจึงไปอยู่ในมือ
อากง

อากงเอาผา้ เช็ดยางทงั้ เสน้ จนหมดฝ่นุ ยกถงั ใสน่ า้ มาแลว้ กดยาง
จมมดิ นา้ ฉนั เดนิ เขา้ ไปดรู ะยะประชิด เหน็ ฟองอากาศผดุ ขนึ้ จากหนา้ ยาง
จุดหนึ่งเป็นรูเล็กจนมองแทบไม่เห็น อากงรีบเอาเข็มปักไว้เพ่ือบอก
ตาแหน่งท่ียางร่วั ยกยางขึน้ แขวนท่อนไมซ้ ่งึ ย่ืนออกจากขา้ งโต๊ะ แลว้ เดิน
ไปหลงั บา้ น

ฉนั พิจารณาขา้ วของบนโตะ๊ วางอปุ กรณต์ วั นี้ เห็นมีแทน่ เหล็กซ่งึ
บีบอดั แผ่นเหล็กหนาชิน้ บนลา่ งใหป้ ระกบกันได้ บงั คบั ระยะห่างระหว่าง
แผ่นเหล็กหนาด้วยเสาเกลียวติดวงล้อหมุน ขวามือของแท่นเหล็กมี

- ๑๓๖ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

กระบอกใส่นา้ แช่ตะเกียบไมท้ ่ีตีปลายใหแ้ ตก ทางซา้ ยมือมีตะไบเหล็ก
ขนาดเข่ืองดา้ มพนั ผา้ ขาววางอยู่ ถดั ไปอีกมมุ ทางซา้ ย มีกานา้ ชาทรงสูง
กบั แกว้ สเตนเลสใสน่ า้ แขง็ มีถว้ ยชารอ้ นถว้ ยเล็กชดุ หนึ่งวางไวด้ ว้ ย

อากงเดินออกมาจากหลังบา้ น มีผ้าขาวม้าพาดบ่า อยู่ในชุด
พรอ้ มทางานหนกั เดินไปยกยางท่จี ะปะวางขา้ งแท่นเหลก็ ดึงเข็มท่ีปักไว้
ออก หยิบตะไบเหล็กอันเข่ืองตะไบเนือ้ ยางบางส่วนออกจนเห็นรอยบ๋มุ
เปิดลิน้ ชกั โต๊ะหยิบเสน้ ยางดาแบนเสน้ หน่ึงออกมาวดั แลว้ ตัด วางแผ่น
ยางชนิ้ เลก็ นนั้ ทบั รอยบ๋มุ เสยี บปล๊กั แทน่ เหล็กแลว้ เปิดสวิตช์

อากงหมนุ วงลอ้ เล่ือนแผ่นเหล็กชิน้ บนใหอ้ า้ กวา้ ง เอายางรถจุด
ท่ีมีแผ่นยางประกบอยู่วางบนแท่นเหล็กชิน้ ล่าง หมนุ วงลอ้ ใหแ้ ท่นเหล็ก
แผน่ บนบบี อดั เสน้ ยางใหต้ ดิ แนน่ สนิทกบั ตวั ยางดว้ ยความรอ้ น

เม่ือแผ่นยางแนบสนทิ กนั แนน่ หนา อากงก็ปิดสวิตชเ์ ดินไปเทนา้
ชาใสแ่ กว้ สเตนเลสท่มี นี า้ แข็ง ยกด่ืมหลายอกึ

อากงน่งั เกา้ อีไ้ มก้ ลม เปิดกระเป๋ าสตางคด์ ึงแผ่นไม้ชิน้ เล็กท่ีฉัน
ทาตกเม่อื วนั กอ่ นออกมา ฉนั รีบขยบั เขา้ ไปใกลเ้ พ่อื ดวู า่ บนไมเ้ ขียนอะไร

月云 21 ม.ค. 06
文福 12 ก.พ. 09
月水 18 มิ.ย. 10

- ๑๓๗ -

หลินยลู่ ี่

อากงลูบแผ่นไม้เบา ๆ แล้วเก็บใส่กระเป๋ าสตางค์ ฉันรู้ว่า
ตวั หนังสือจีนพวกน้ันเป็นช่ือคน แมไ้ ม่รูว้ ่าสองช่ือบนเป็นช่ือใคร แต่ช่ือ
สดุ ทา้ ยและวนั เดือนปีนนั้ ฉันรูจ้ กั ดี มนั คือช่ือและวนั เดือนปีเกดิ แม่ฉนั เอง
ถา้ งนั้ สองช่ือบนน่าจะเป็นช่ือต่วั อีแ๊ ละต่วั กู๋ พ่ีสาวและพ่ีชายคนโตของแม่
ไมแ้ ผ่นเล็กนน้ั ก็คอื แผน่ ไมท้ ่อี ากงจดช่ือและวนั เกิดของลกู ทกุ คนไว้ ฉนั ไม่
คิดมาก่อนว่าจะมีของแบบนีใ้ นกระเป๋ าสตางค์ผู้ชายท่ีภายนอกดุดัน
เขม้ งวดอย่างอากง มันอยู่กับอากงมาตัง้ แต่ก่อนอากงจะเข้าไอซียูและ
เปล่ียนไปเป็นคนละคน

แมฉ้ นั ต่ืนเตน้ ท่ีเห็นขอ้ ความลบั บนแผ่นไมซ้ ่งึ ไม่เคยมีใครไดเ้ หน็
แต่กไ็ มต่ นื่ เตน้ เท่ากบั การรูว้ ่า เวลานีแ้ มข่ องฉนั เกดิ แลว้ ฉนั รบี สารวจรอบ
บา้ นเผ่ือจะเห็นอะไรเปล่ียนไปมากกว่านี้ แต่ไม่มีใครอยู่อย่างเคย อากง
เดินไปท่ีแท่นเหล็ก หยิบตะเกียบไมใ้ นกระป๋ องนา้ ขึน้ สะบดั ใส่แท่นเหล็ก
อนั รอ้ นระอุ ทันทีท่ีสมั ผสั เหล็กรอ้ นนา้ ก็แตกตวั เป็นเม็ดกระเด็นออก อา
กงพยกั หนา้ นิดหนึง่ กับตวั เองว่าความรอ้ นช่วยสมานแผ่นยางกบั เนอื้ ยาง
แล้ว จากน้ันก็หมุนวงล้ออ้าแท่นเหล็กยกยางออกมาตรวจดูความ
เรยี บรอ้ ย

เครง้ ! เครง้ !

เสียงกระป๋ องหรือของบางอย่างตกดงั จากหลงั บา้ น อากงรีบยก
ยางไปแขวนท่อนไม้ เร่งเท้าเดินไปดู ฉันเดินตามอากงไปติด ๆ ก็เห็น
อาม่าซ่ึงตอนนีก้ าลังทอ้ งนูนเพราะตั้งครรภ์ ทากระป๋ องนมผงสาหรับ

- ๑๓๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ทารกตกพนื้ พยายามจะกม้ เก็บแต่กม้ ไม่สะดวก เพราะนอกจากทอ้ งแลว้
มอื ขา้ งหนึ่งอมุ้ เดก็ ตวั เลก็ ผิวขาวอมชมพอู ย่ดู ว้ ย

“มา อ๊วั เก็บเอง” อากงหา้ มไม่ใหอ้ าม่าก้ม หยิบกระป๋ องนมผง
ขนึ้ มา

“หกมยั้ ป๊ า” อามา่ ถามสหี นา้ กงั วลปนเสียดาย
“ไมห่ ก ฝายงั ปิดอยู่ เด๋ยี วอ๊วั ชงนมใหล้ กู เอง ลอื้ ไปน่งั เถอะ”
อากงพดู
“ถ้าหกละเสียดายแย่ นมอะไรกินไปกินมาแพงย่ิงกว่าทอง”
อาม่าบ่น ฉันคิดว่าอาม่าอาจจะเร่ิมมีนิสยั ขีบ้ ่นตงั้ แต่ช่วงเลีย้ งลูกหลาย
คนกระมงั เด็กตวั เล็กท่ีอาม่าอมุ้ อายุน่าจะเกือบหนึ่งขวบต่ืนขนึ้ ฉนั ตกใจ
ตาโตเม่ือแม่หนูหนั มามองหนา้ ฉันแลว้ หวั เราะ ยยั หนูตวั แค่นีม้ องเห็นฉนั
ทั้งท่ีไม่มีใครเห็นมาตลอด! ฉันรีบยกมือจุ๊ปากใหเ้ ด็กน้อยหยุดหัวเราะ
ก่อนท่ใี ครจะผิดสงั เกต
“ดูทาเขา้ ต่ืนมาจะไดก้ ินนมก็หัวเราะใหญ่ โอ๋...อาชุ่ย เด๋ียวได้
กินนมแลว้ นะ อาป๊ าชงอย่เู ห็นมยั้ ” อาม่าชวนเด็กนอ้ ยคยุ พลางอมุ้ โยกไป
มา อาช่ยุ ! ‘แม่ของฉนั ’ โอโ้ ห ตอนเด็กน่ารกั ขนาดนีเ้ ชยี วหรือ ไมค่ ิดเลยว่า
พอโตจนเป็นแม่ของฉันจะกลายเป็น ‘คณุ แม่ยักษ์’ ท่ีพรอ้ ม ‘เหยียบ’ ฉัน
ตลอดเวลา
“ลือ้ อยู่น่ิง ๆ อาเสี่ยมหยอง เพ่ิงหายจากเป็นหดั เด๋ียวอาการจะ
หนกั อีก” อากงทาเสยี งดุ
“อ๊วั ดขี นึ้ แลว้ ผ่ืนเร่มิ จางแลว้ กลวั แตล่ กู ในทอ้ ง ไม่รูจ้ ะเป็นยงั ไง”
อาม่าหนา้ เศรา้ ลงทนั ควนั อากงกห็ นา้ เครียดขนึ้ ระหว่างเขย่าขวดนม

- ๑๓๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

“เป็นยงั ไงเรากจ็ ะเลยี้ งเขาใหด้ ีท่ีสดุ ” อากงพดู
“เป็นเพราะอ๊วั แท้ ๆ” อามา่ พดู
“ไมเ่ ป็นไร เด๋ยี วเราไปหาหมอถามอีว่าตอ้ งทายงั ไงบา้ ง ทกุ อยา่ ง
ตอ้ งมีทางออก เอาน่ี ลือ้ ใหน้ มลูกแลว้ นอนพักเถอะ เด๋ียวอ๊ัวออกไปดู
ลูกคา้ ก่อน” อากงปลอบขณะย่ืนขวดนมให้ อากงเป็นผูช้ ายหวั สมยั ใหม่
กว่าคนในยุคของท่าน เพราะอากงทางานขายของและบริการหน้ารา้ น
ขณะเดยี วกนั กช็ ว่ ยแบ่งเบางานบา้ นเลก็ ๆ นอ้ ย ๆ ของอาม่าดว้ ย
ฉนั น่งั ขา้ งอามา่ ดแู ม่ดื่มนมจนหมดขวด พลางคดิ ไปถงึ ส่ิงท่ี
อากงกบั อาม่าพดู หย่ีกู๋ของฉนั (นอ้ งชายแม่) เกิดมาหูหนวก เพราะตอน
ทอ้ งอาม่าเป็นโรคหดั เยอรมนั ซง่ึ ระบาดมากสมยั ก่อน คนท่ีป่ วยเป็นโรคนี้
สว่ นมากคอื หญิงสาววยั รุน่
อาม่าคือหน่ึงในผโู้ ชครา้ ยท่ีติดหดั ขณะตงั้ ครรภ์ ผู้ใหญ่ท่ีติดหดั
อาจมีอาการป่ วยห้าถึงเจ็ดวัน แลว้ แต่ความแข็งแรงของร่างกาย แต่
สาหรบั เด็กในทอ้ งแปลว่าตอ้ งพิการตลอดชีวิต การแพทย์เม่ือหกสิบปี
ก่อนนับว่าดีมาก เม่ือรูว้ ่าเด็กพิการตงั้ แต่อยู่ในครรภ์ พ่อแม่เลือกจะทา
แทง้ ได้ แตอ่ ากงกบั อาม่ากลบั เลอื กเลยี้ งอาก๋ใู หเ้ ติบใหญ่
การแพทยแ์ ละวทิ ยาศาสตรก์ บั ความเช่อื ทางศาสนาสวนทางกนั
ตงั้ แต่ยคุ ของอามา่ แลว้ ก็จรงิ แตน่ อกจากความเช่ือเรื่องเวรกรรมหรือบาป
บุญทางศาสนาแลว้ ฉันคิดว่าส่ิงท่ีมีชัยเหนือความสงสัยลงั เลใด ๆ คือ
ความเป็นพ่อเป็นแม่ของคนเรา ท่ที าใหต้ ดั สินใจมอบชวี ิตใหล้ กู ตอ่ ไป
คนแต่ละยุคสมยั มีมมุ มองแตกต่างกนั หากเป็นยคุ ของฉนั ท่ีคน
ตอ้ งการความสมบูรณ์แบบแทบทุกดา้ น อากู๋นอ้ งชายแม่อาจไดจ้ ากไป

- ๑๔๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

อย่างสงบ ไม่ตอ้ งเติบโตมาแขง่ ขนั กบั ผคู้ นอย่างยากลาบาก ฉันคิดไปคิด
มาก็ไม่รูว้ ่าคนยุคไหนใจรา้ ยกว่ากนั แน่ คนยุคอาม่าท่ีใหล้ กู เกิดมามีชีวิต
ทงั้ ท่ีไม่สมบรู ณแ์ บบ หรือคนยคุ ฉนั ท่ไี ม่ยอมใหล้ กู เกดิ มาเพราะกลวั ความ
ไม่สมบรู ณจ์ ะทาใหล้ กู ลาบากภายหลงั

แมแ้ ต่ความรกั ของพ่อแม่ก็แตกต่างกันตามยุคสมยั ฉันเองเม่ือ
ไดเ้ ห็นโลกทงั้ สองยุคก็หาคาตอบท่ีถูกตอ้ งเหมาะสมท่ีสดุ ใหเ้ รื่องนีไ้ ม่ได้
อาจเป็นเพราะว่าความรกั ซบั ซอ้ น ดว้ ยมีจดุ ม่งุ หมายแห่งการทาใหค้ นท่ี
เรารกั มีความสขุ ดงั นั้นเม่ือพ่อแม่ทงั้ สองยคุ ต่างประสงคด์ ีต่อลกู การจะ
ใหต้ ดั สินถกู ผิดแกท่ างเลือกของฝ่ายใดคงตดั สินยาก

ฉันหนั ไปมองแม่ในวยั ทารกเกือบหนึ่งขวบ หลบั ตาพรมิ้ อย่างมี
ความสขุ เพราะกินอิม่ และไดร้ บั ไออนุ่ จากอาม่า แลว้ ก็นึกถงึ ส่งิ ท่ฉี นั ทากบั
แม่ในงานศพอากงวนั แรก อากงรกั แม่มาก อาม่าเองก็รกั แม่มาก ทาไมแม่
จะไม่เสียใจกับการจากไปของอากงและทาไมแม่จะไม่ปกป้องอาม่าล่ะ
สง่ิ ท่ฉี นั ทาโดยไมน่ กึ ถึงจติ ใจแม่ไม่ใช่เรื่องดีเลย

หากเรารกั ใครสกั คนเราก็ควรหวงั ใหเ้ ขาไดพ้ บความสขุ แล้วฉนั
เคยทาให้แม่มีความสุขบ้างหรือยัง ฉันเร่ิมไม่แน่ใจ แม่อาจจะเคยมี
ความสขุ จริง ๆ แค่เวลานีข้ ณะเป็นเด็กทารก ยามท่ีไดก้ ินนมจนอ่ิมอย่ใู น
ออ้ มกอดอบอ่นุ ของอาม่าก็ได้

คิดแลว้ ฉันก็อยากกลบั บา้ นไปขอโทษแม่ขึน้ มาทนั ที ก่อนหนา้ นี้
ฉนั ขอโทษแคป่ าก แต่ตอนนฉี้ นั เรม่ิ สานกึ ถึงส่ิงท่ที าขนึ้ มาจรงิ ๆ แลว้

- ๑๔๑ -

หลนิ ย่ลู ่ี

ฉนั ตงั้ ใจเดินผ่านประตกู นั้ ครวั กบั สว่ นกลางบา้ น หวงั เต็มท่ีว่าจะ
ไดก้ ลบั ไปในยคุ ของฉนั แต่ทนั ทที ่กี า้ วผา่ นประตฉู นั กย็ งั คงอยทู่ ่บี า้ นอากง
เหมือนเดมิ ไมไ่ ดก้ ลบั ไปสโู่ ลกของฉนั

- ๑๔๒ -

九
เหลา่ ม่า

ฉันลืมตาขึน้ เห็นว่าเวลาเปล่ียนจากตอนเช้าเป็นตอนกลางคืน
แลว้ เพราะแสงอาทิตยท์ ่ีเคยส่องผา่ นหลงั คาลอนใสยามนีก้ ลบั กลายเป็น
แสงสวา่ งนวลของดวงจนั ทร์

“อาปิก อาปิก อาปิก” ฉันไดเ้ สียงของเหลา่ ม่าซ่ึงบดั นีเ้ ป็นเสียง
คล้ายหญิงชรารอ้ งเรียกอากง ฉันสารวจรอบห้องครัวท่ียืนอยู่ก็เห็น
กระเป๋ าเดินทางและกระเป๋ าสมั ภาระมากมายตงั้ อยใู่ นหอ้ งครวั

ตงึ !
ตงึ !
เสียงฝีเทา้ อากงว่ิงลงบนั ไดอย่างรอ้ นใจทันทีท่ีไดย้ ินเสียงเหลา่
ม่า อากงว่งิ ถลนั ผ่านฉนั เขา้ ไปหอ้ งนอนเหลา่ มา่
“มอี ะไร มา้ มอี ะไร อ๊วั อย่นู ่”ี อากงรอ้ ง

- ๑๔๓ -

หลนิ ยลู่ ่ี

“อ๊วั เป็นอะไรไม่รู้ อ๊วั ขยบั ไม่ได้ อ๊วั เป็นอะไร” เหล่าม่าคร่าครวญ
อาม่าว่ิงตามอากงลงบันไดมา ฉันยืนมองอย่างหวาดหว่ันอยู่หน้า
หอ้ งนอนเหล่าม่า เพราะบรรยากาศและสีหน้าทุกคนบอกว่าเร่ืองรา้ ย
กาลงั เกิดขนึ้

“เส่ยี มหยอง ลือ้ โทรตามหมอเรว็ อามา้ ขยบั ตวั ไมไ่ ด”้ สิน้ เสยี ง
อากงส่งั อาม่ารีบเดินไปหนา้ บา้ นโทรศัพทห์ าหมอ ฉันเผลอเดินตามไป
โดยอตั โนมตั แมไ้ ม่รูว้ ่าจะช่วยอะไรได้ พอเดินเขา้ ส่วนกลางบา้ น ฉนั เห็น
เด็กเจ็ดคนในวยั ไลเ่ รียงกนั กาลงั ยืนบา้ งน่งั บา้ งเกาะบนั ไดมองตามอาม่า
เดินไปหนา้ บา้ น ฉันอดต่ืนเตน้ ไม่ไดเ้ ม่ือเห็นต่ัวอี๊ ต่ัวกู๋กาลังอยู่ในช่วง
วยั รุ่นตอนตน้ เห็นแม่ หย่ีกู๋ โซย้ อี๊ ซากู๋และโซย้ กู๋อยู่ในช่วงวยั ประถม ทงั้
เจ็ดคนลว้ นผิวขาวหนา้ ตาน่ารกั แบบต๋ี ๆ หมวย ๆ สีหนา้ ทุกคนตอนนีด้ ู
หวาดหว่นั กงั วลไม่ต่างจากฉนั

“หมอมาแล้ว” เสียงอาม่าตะโกนดังจากหน้าบา้ น แล้วก็เห็น
อาม่ารีบเดินนาหมอไปหลงั บา้ น เด็กทงั้ เจ็ดคนว่ิงตามไป แต่อาม่าหนั ไป
หา้ ม ส่งั ใหก้ ลบั ขึน้ ไปขา้ งบน ไมง่ น้ั จะโดนฟาดคนละที จงึ เหลอื แตฉ่ นั เดิน
ตามอามา่ ไป แต่ฉนั หยดุ อยแู่ ค่หนา้ ประตไู ม่กลา้ เขา้ ไปในหอ้ งเหลา่ ม่า

เวลาผ่านไปพกั ใหญ่ หมอเดินออกมาจากหอ้ งพรอ้ มอากงอาม่า
ฉนั ยืนยืดตวั ขนึ้ อยา่ งต่ืนตวั พรอ้ มฟังบทสนทนา

“เป็นยงั ไงบา้ ง หมอ แม่อ๊วั เป็นอะไร” อากงถาม

- ๑๔๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“อาปิก อ๊วั เสียใจดว้ ยนะ อาการท่ีแม่ลือ้ เป็นเขาเรียกว่าอัมพาต
เป็นภาวะหลอดเลือดในสมองแตกทาใหร้ า่ งกายขยบั ไม่ได้ ตอนนีย้ งั ไม่มี
หมอฝร่งั ท่ีไหนรกั ษาอาการแบบนี”้ หมออธิบาย

“เป็นไปไดย้ งั ไงครบั หมอ มา้ อ๊วั อีแข็งแรงมาก ไม่เคยเป็นอะไร
เลย อย่ดู ี ๆ จะเป็นแบบนไี้ ดย้ งั ไง” อากงสงสยั

“ของแบบนีม้ ันอยู่ข้างในตัว เรามองไม่เห็น ความเครียดกับ
สุขภาพร่างกายท่ีเส่ือมถอยทาใหร้ ่างกายภายในเกิดภาวะไม่สมดุล อ๊วั
เสียใจดว้ ยจริง ๆ อาปิก ถา้ มีหมอดี อ๊วั จะรีบมาบอกใหล้ ือ้ พาอีไปรกั ษา”
หมอตอบ

“ครบั ขอบคณุ มากครบั หมอ รีบมาบอกทนั ทีเลยนะหมอ อ๊วั จะ
พามา้ ไปรกั ษา” อากงตอบ

หลังจากส่งหมอท่ีหน้าบา้ น อาม่ากับอากงก็เขา้ ไปอธิบายให้
เหลา่ มา่ ฟังวา่ เกิดอะไรขนึ้ เหลา่ มา่ รอ้ งไหก้ ลา่ วโทษโชคชะตาท่กี ล่นั แกลง้
ท่ีแทว้ นั นีเ้ หลา่ ม่าและเพ่ือนฝูงวยั เดียวกันกาลงั จะกลบั ไปเย่ียมบา้ นเกิด
ของตวั เองท่ีเมอื งจีน หลงั จากไมไ่ ดก้ ลบั ไปนานกว่าหา้ สิบปี

“มา้ ไม่ตอ้ งห่วง ลือ้ ตอ้ งหาย อ๊วั จะพาลือ้ ไปหมอดี ๆ ไม่ตอ้ งกลวั
นะ มา้ เด๋ยี วลือ้ หายเราค่อยไปกนั เองกไ็ ด”้ อากงใหค้ าม่นั สญั ญา

เหล่าม่ารอ้ งไหก้ ับอาม่าจนเหน่ือยหลับไป อากงเดินออกจาก
หอ้ งไปหนา้ รา้ น อาม่าเดินตามไปโดยปิดประตูหอ้ งไว้ ฉันเดินตามหลัง
อาม่าจะไปหนา้ รา้ นดว้ ย แต่ทนั ทีท่ีอาม่าผ่านประตูค่นั กลางบา้ นกบั หนา้
รา้ น ฉนั สงั เกตเหน็ เดก็ หญิงตวั เล็กคนหนง่ึ ว่งิ จากมมุ บนั ไดไปหลงั บา้ น จงึ
เดินตามเด็กหญิงกลบั ไป เดก็ นอ้ ยคนนนี้ า่ จะเป็นโซย้ อขี๊ องฉนั โซย้ อเี๊ กาะ

- ๑๔๕ -

หลินย่ลู ี่

ประตหู อ้ งเขย่งเทา้ ในพน้ ขอบไมแ้ ละมองในหอ้ งเหลา่ ม่าผา่ นบานมงุ้ ลวด
ครง่ึ บนของประตู

เวลาโซย้ อี๊เหลียวไปดทู างหนา้ รา้ น ฉันสงั เกตเห็นว่าแววตาเธอ
ช่างสงสยั และอยากรูอ้ ยากเห็น ฉันเองก็สงสยั การกระทาของเธอจึงเดิน
ตามลงไปยืนดูใกล้ ๆ เด็กหญิงเหลียวไปมองทางหนา้ บา้ นหนหนึ่ง แลว้
ค่อย ๆ แงม้ ประตแู ทรกผ่านเขา้ ไปดเู หลา่ ม่า เม่อื เห็นว่าเหลา่ ม่านอนหลบั
แลว้ เด็กหญิงรีบเปิดประตู ปิดเบา ๆ แลว้ ว่งิ กลบั ไปท่บี นั ได

“หมวยเล็ก เด๋ียวก็โดนมา้ ตีหรอก ขึน้ มาน่ีเลย” เด็กสาวตัวโต
กว่าซ่ึงน่าจะเป็นต่ัวอี๊ ป้าคนโตของฉันดุเสียงไม่เบานัก ฉันยังเห็นเด็ก
นอ้ ยหนา้ หมวยอกี คนยืนขมวดควิ้ อย่ขู า้ งเธอ...น่าจะเป็นแมข่ องฉนั

“รูแ้ ลว้ รีบขึน้ ไปสิ เด๋ียวมา้ เห็นโดนตีหมดทุกคนพอดี” โซย้ อี๊รอ้ ง
ส่งั เบา ๆ ทงั้ สามสาวรีบวงิ่ เขยง่ เทา้ กลบั ขนึ้ ไปหอ้ งไมข้ นาดเลก็ ชนั้ บน

ฉันมองตามอย่างเอ็นดู แลว้ เดินไปหนา้ รา้ นเห็นประตูเหล็กปิด
อยู่ สัมผัสได้ทันทีว่าบรรยากาศมีทั้งความเครียดและความเงียบ
ครอบคลมุ

“ตอ่ จากนอี้ ๊วั จะดแู ลอามา้ เอง ลือ้ ไมต่ อ้ งห่วง” อามา่ พดู
“ลอื้ จะไหวเหรอ ทงั้ ลกู ทงั้ รา้ น ทงั้ งานบา้ น แลว้ กม็ า้ อ๊วั อกี ”
อากงทว้ ง
“แต่เราไม่มีเงินมากขนาดจา้ งคนมาดูแลนะ อะไรทาไดเ้ ราก็ทา
กนั ไป ประหยดั เงินไวร้ กั ษามา้ ไวใ้ หล้ กู เรยี นดีกวา่ ” อาม่าพดู
“ทาไมถงึ ชีชา้ ขนาดนี”้ อากงราพงึ อยา่ งหมดแรงถงึ ความลาบาก
ท่เี หลา่ มา่ และครอบครวั ตอ้ งเจอ

- ๑๔๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“เราตอ้ งสู้ ลือ้ จาไดไ้ หม ลือ้ บอกอ๊วั เอง ลกู เรายงั เล็ก จะยอมแพ้
ไมไ่ ด”้ อาม่าปลอบ

อากงเงียบไปสกั พกั ก็พดู ขนึ้ วา่
“เด๋ียวอ๊วั จะโทรบอกอาอี๊เพ่ือนฝูงของอามา้ บอกข่าวพวกอีว่า
มา้ ไปเมืองจนี ดว้ ยไม่ไดแ้ ลว้ ส่วนลือ้ ไปรือ้ กระเป๋ าจดั ขา้ วของมา้ เขา้ ท่เี ดมิ
ต่อจากนีเ้ ราจะหาทางรกั ษาใหอ้ ามา้ หายดี แลว้ ค่อยไปเมืองจีนดว้ ยกัน”
อากงบอก อาม่าพยกั หนา้ ยมิ้ ให้ ทงั้ สองสบตาใหก้ าลงั ใจกนั เงยี บ ๆ อากง
เองพยายามยมิ้ ทวา่ หวั ใจคงเหน่อื ยลา้ กบั เร่อื งท่เี กิดขนึ้
อาม่าเดินกลบั ไปหอ้ งครวั ฉนั เดินตามไป เห็นต่วั อี๊ยืนอยทู่ ่ีบนั ได
อามา่ หนั ไปบอกต่วั อวี๊ ่า
“มาลูก มาช่วยมา้ เก็บของอาม่า แลว้ เรียกนอ้ งลงมาท่ีบนั ไดให้
หมด” ต่วั อี๊พยกั หนา้ อย่างว่าง่ายเดินตามอาม่าไปหอ้ งเหล่าม่า ฉันเองก็
เดินตาม แต่แลว้ ทนั ทีท่ีกา้ วผ่านประตูหอ้ งครวั สภาพโดยรอบกเ็ ปลี่ยนไป
อีก ฉนั เร่มิ ปวดหวั กบั การเปล่ียนสถานท่ีเปลีย่ นเวลาหลายครงั้ ตดิ กันโดย
ท่ียงั ไม่อาจกลบั ไปสเู่ วลาของฉนั ได้
คราวนีพ้ อลืมตา ฉันกาลงั อยู่หนา้ รา้ นของอากง เห็นอาม่าตอ้ น
ลกู ๆ ขึน้ ทา้ ยรถกระบะสีแดงของอากงคลา้ ยกาลงั ตอ้ นฝงู ลกู เป็ด ฉนั ไมร่ ู้
วา่ ตอนนที้ กุ คนจะไปไหน แตก่ ารขึน้ น่งั หลงั รถกระบะเป็นสิ่งหนึง่ ท่ีแม่เคย
หา้ มฉันเด็ดขาด ในเม่ือตอนนีไ้ ม่มีใครเห็น ฉนั จึงถือโอกาสขึน้ ไปน่ังทา้ ย
รถพรอ้ มกบั แมใ่ นวยั เด็กและพวกอาออี๊ ากู๋
รถกระบะเคล่ือนออกไป จากนั้นก็เร่งความเร็วขึ้นอย่าง
สม่าเสมอ อากงกับอาม่าน่งั ขา้ งหนา้ คยุ กันไปตลอดทาง แต่ฉนั ไม่ไดย้ ิน

- ๑๔๗ -

หลนิ ย่ลู ่ี

การน่งั ทา้ ยรถกระบะ มีทงั้ เสียงลมพดั ผ่านหนา้ ตามความเรว็ ของรถ มีทงั้
เสียงเด็กหลายคนคยุ กันจอแจ พอฉันหนั ไปสนใจเร่ืองท่ีพวกเด็กคยุ กัน ก็
ไดร้ ูว้ ่าตอนนีพ้ วกเขากาลังไปจังหวัดนครสวรรค์ เพ่ือเอายากลบั มาให้
เหลา่ มา่

ไม่มีใครพูดว่ายาน้ันคือยาอะไร เป็นยาแบบไหนจึงต้องไป
ช่วยกนั ขนกลบั บา้ นหลายคนขนาดนี้ อากงขบั รถไปเร่ือย ๆ พวกเด็กเร่ิม
เงียบเพราะหลบั บา้ ง น่งั มองวิวสองขา้ งทางบา้ ง บรรยากาศร่มรื่น เห็น
ตน้ ไมใ้ หญ่ทงุ่ นากวา้ งตลอดเสน้ ทาง

ทอ้ งฟ้าในยุคของอากงช่างสว่างสดใสเป็นสีฟ้าจา้ สวยงาม เห็น
กลมุ่ เมฆลอยเต็มทอ้ งฟ้า ชวนใหจ้ ินตนาการถึงสิ่งมหศั จรรยไ์ ดไ้ ม่สิน้ สุด
ฉนั ประทบั ใจการไดเ้ หน็ ผนื ฟ้ากวา้ งแสนสวยไรห้ มอกควนั พษิ ตระหนกั ได้
ถึงคณุ ค่าของอากาศใสบริสทุ ธิ์ จึงสูดอากาศเย็นสะอาดเขา้ ไปเต็มปอด
รูส้ กึ ว่าความสขุ ของเราเกิดจากการหายใจงา่ ย ๆ เทา่ นกี้ ็ไดเ้ หมอื นกนั

ฉนั น่งั มองสองขา้ งทางอย่างต่ืนเตน้ จนเร่มิ ง่วงบา้ ง จึงนอนหนนุ
สะโพกเล็ก ๆ ของแม่ในวยั เด็ก แลว้ คงจะผล็อยหลบั ไปท่ามกลางอาก๋อู า
อี๊

เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ แต่น่าจะนานพอใหฉ้ ันรูส้ กึ ว่าควรต่ืนขึน้
ในเวลาของฉนั เสยี ที เม่อื ลืมตาขนึ้ ฉนั ยงั อยทู่ ่หี ลงั รถกระบะ ฉนั เร่มิ กลวั วา่
การลืมตาก่ีครงั้ ก็ไม่อาจยอ้ นเวลากลบั ไปได้ แต่ใจก็ยงั พยายามกลบั ใหไ้ ด้
เพราะฉนั อยากกลบั ไปหาแม่กบั อาม่าของฉนั มากเหลือเกิน ขณะนน้ั พอดี
กับท่ีรถจอด ฉันกระโดดลงจากทา้ ยกระบะเหมือนเด็กทงั้ เจ็ดคนแลว้ เดิน
ตามพวกเขาไป พลางก็ครุน่ คิดถึงวิธีการต่าง ๆ นานาท่ีจะกลบั ไป ฉันคิด

- ๑๔๘ -