กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ โดย หลินยู่ลี่

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

เชา้ ท่เี ราเหน็ จงึ น่ารกั นา่ เอน็ ดู เพราะคนหนึง่ นอนไมห่ ม่ ผา้ อีกคนนอนคดุ คู้
ขดตวั ในผา้ ห่ม

“หนสู งสารอากงจรงิ ๆ เลย้ อดทนไดย้ งั ไง” ฉนั พดู เสยี งสงู
“ไอห้ ยา สงสารอากง พวกลือ้ ตอ้ งสงสารอ๊วั น่”ี อามา่ หวั เราะตาหยี
“หมิงขอบอกเลยวา่ อากงอดทนเป็นเลศิ เวลาดโู ทรทศั น์ หมิงน่งั ดู
กับอากงตลอด เวลาโทรศพั ทม์ าทีอาม่าคยุ นานเป็นช่วั โมง ตงั้ แต่หนงั เรม่ิ
จนหนงั จบ แลว้ ทกุ คนนึกออกไหม ภาษาจีนแคะ มนั คืออารมณ์ ง๊ก หยง
มง หง่ี ไหง ถก ทง โป๊ ยป๊ ุกป๊ักใส่อารมณก์ ันตลอดเวลา อากงน่ังดูหนงั
หนา้ น่ิง แต่หมิงฟังไม่รูเ้ รื่องแลว้ หมิงน่ีมองหนา้ อาม่าสลบั กบั อากง สลบั
กบั หนงั ตรงหนา้ เหมือนฉากในหนงั ตลกแบบนเี้ ลย” ไม่พดู เปลา่
หมิงทาท่าหันหนา้ สลบั ซา้ ยสลบั ขวาสลบั กับมองตรงประกอบ
ทกุ คนหวั เราะครืน เพราะหมงิ เลา่ เร่ืองจรงิ ท่ีสดุ
“แต่หนูจาได้ว่ามีตอนท่ีอากงทนไม่ไหว ตบท่ีเทา้ แขนบอกให้
อาม่าวางสายเหมือนกัน บอกเลยตอนนั้นแทนท่ีจะกลวั หนูกลบั ขา” ฉัน
เสรมิ
“สองคนนี้ ดูมนั เด๋ียวจะโดน คืนนีไ้ ปนอนนอกบา้ นเลย” อาม่า
ว่าไปขาไปเพราะตวั เองทาจรงิ
“อากงน่ีอดทนมาก อย่กู บั อาม่าไดเ้ น่ีย สงสารป๊ าจริง” โซย้ อีพ๊ ูด
บา้ ง
“เด๋ียวก่อน แม่ขอเขา้ ขา้ งอาม่า เวลาอากงอารมณเ์ สียก็ใช่ย่อย
นะ อาม่าตอ้ งอดทนมากเหมือนกัน แม่ว่าท่ีอากงอดทนไดเ้ พราะอาม่าก็
อดทน” แม่พดู

- ๒๔๙ -

หลินย่ลู ่ี

“เขารกั กนั เองก็แบบนีแ้ หละ” ฉันไดโ้ อกาสพดู แซวอาม่า แต่ดนั
พลาดน่งั ใกลม้ อื อาม่าเลยถกู ตีหวั เบา ๆ ทีหน่ึง

“โอ๊ย ม่า...” ฉนั แกลง้ รอ้ ง
“รูด้ ีนกั จีแนจรงิ ” อาม่าพดู ‘จีแน’ แปลว่า ‘สรู่ ู’้ แต่ฉนั ยดื อกรบั คา
ด่าดว้ ยความภาคภมู ิใจ เพราะฉนั รูด้ เี ชยี วละ
ความสขุ ของอากงคือการไดแ้ กลง้ อาม่าน่ีเอง ตลอดเวลาท่ีอยู่
ดว้ ยกนั คนท่ีทาใหอ้ ากงยิม้ และหวั เราะเสมอคืออาม่า รอยยิม้ ของอากง
เห็นได้ยากมาก แต่เม่ือไรท่ีมีอาม่าอยู่ใกล้ การทะเลาะกันด้วยเร่ือง
เลก็ นอ้ ยกลบั สรา้ งรอยยมิ้ ใหอ้ ากงไดท้ นั ที ความหม่นั ไสท้ ่ีแฝงความเอ็นดู
ไวไ้ ม่มิดของอากงทาใหฉ้ ันรูว้ ่า การไดร้ กั และเป็นท่ีรกั ของใครสกั คนเป็น
อยา่ งไร
ตลอดชีวิตการแต่งงาน ๕๕ ปีของอาม่าอากง ไม่ไดม้ ีแต่รอยยิม้
และเสียงหัวเราะ คราบน้าตา แววตาเศร้า ก็อยู่ในความสัมพันธ์อัน
ยาวนานนีด้ ว้ ย พวกเขาทั้งสองต่างรกั และอดทนเพ่ือกันและกันมานาน
สิ่งท่ที าใหฉ้ นั ม่นั ใจวา่ พวกท่านรกั กนั แน่นแฟน้ ไม่ใช่เพราะแสดงความรกั
ต่อกันดว้ ยคาหวาน แต่อากงอาม่ายอมรับนิสัยทุกดา้ นของกันและกัน
แลว้ โอบอุม้ มันไว้ ไม่พยายามเปล่ียนแปลงใหอ้ ีกฝ่ ายเป็นตามใจตัวเอง
ไมว่ า่ จะดีหรอื รา้ ยเพียงไหน
นอกจากคอยสง่ เสริมกันและกันเงียบ ๆ แลว้ อากงยงั มีสายตา
แบบหน่ึงเพ่ือมองอาม่าในยามอาม่าทาส่ิงต่าง ๆ หรืออย่ทู ่ามกลางผู้คน
เป็นสายตาท่ีทงั้ เอ็นดู รกั และช่ืนชม ซ่ึงแสดงออกอย่างเรียบง่าย ทาให้
ลกู หลานหรือใครก็ตามท่พี บเห็นต่างพดู ไดท้ นั ทวี า่ ทงั้ ค่ชู ่างโชคดี

- ๒๕๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“หนรู ูน้ ะวา่ อากงจบี อาม่ายงั ไง แลว้ กร็ ูด้ ว้ ยว่าอากงเจออาม่าครงั้
แรกท่ไี หน” ฉนั แหย่อามา่ ตอ่

“รูไ้ ดย้ งั ไง ยยั หลิง อากงเล่าใหฟ้ ังเหรอ” ต่วั อีถ๊ าม ทุกคนทาหนา้
สนอกสนใจ ฉนั เผลอหลดุ ปากกร็ ีบว่าตามนา้ ทนั ที

“ใช่ค่ะ อากงเล่าใหฟ้ ัง” ฉันบอกความจริงไปนิดเดียว ไม่ไดบ้ อก
ว่าท่รี ูเ้ พราะหนไู ปเหน็ ดว้ ยตาตวั เอง

“ไหน อากงเลา่ อะไรใหฟ้ ังบา้ ง” ต่วั อถี๊ ามอีก
“อากงเลา่ ว่า…ว่า…สมยั เดก็ อเี๊ ป็นเดก็ เนิรด์ สว่ นแม่กบั โซย้ อี๊เป็น
เด็กเกเรค่ะ” ฉันหัวเราะแลว้ ก็รีบลุกหลบก่อนจะโดนหยิกเพราะไปแซว
‘ขาใหญ่’ ของบา้ น
“เด๋ียวเถอะยยั หลิง ถา้ กลบั มาตรงนีล้ ะโดนแน่ ฉนั ไม่ไดเ้ นิรด์ ย่ะ
ฉนั แคต่ งั้ ใจเรยี น” ต่วั อแี๊ กต้ วั
“ตงั้ ใจเรยี นเกนิ ก็คอื เนิรด์ แหละอี๊ ยอมรบั เถอะ” หมิงพดู ยมิ้ ๆ รีบ
ไปหลบหลงั อาม่า
“เรื่องนีไ้ ม่มีใครรู้ สมัยเรียนอี๊ทาการบา้ นแลว้ ตอ้ งคน้ ควา้ เรื่อง
นกั การเมืองอะไรสกั อย่างน่ีแหละ จะถามใครก็ถามไม่ได้ สมยั นน้ั อี๊เรียน
อกั ษรศาสตรเ์ อกภาษาญี่ป่ นุ รุ่นท่ีหน่ึง จะหาขอ้ มลู อะไรก็ยงั ไม่มีคนเคย
ทา ตอ้ งขวนขวายหาเอง เรยี นรูเ้ อง ลงพนื้ ท่จี รงิ เอง รูไ้ หมพ่อฉนั อากงของ
พวกเธอท่ีจบแค่ปอสีท่ ายงั ไง” ทกุ คนรอฟัง
“อากงลงทนุ โทรไปหาสานกั พิมพ์ผูพ้ ิมพห์ นงั สือ หาคาตอบของ
สิ่งท่ีฉันเรียนให้ พ่อฉนั มีความพยายามเกินขนั้ ไม่ธรรมดานะ ถึงเรียนจบ
แค่ปอส่ี” พวกเรายิม้ ตาม อากงเป็นคนใฝ่ เรียนรูเ้ สมอ ไม่เคยมีสกั ครงั้ ท่ี

- ๒๕๑ -

หลินยลู่ ่ี

ลม้ เลิกอะไรโดยง่าย นิสยั นีบ้ ่มเพาะใหพ้ วกเราเป็นคนไม่ยอมแพก้ ับเรื่อง
ต่าง ๆ ในชีวติ เชน่ เดยี วกนั

“จะวา่ ไป...ป๊ าไปสบาย ดีแลว้ ละ่ ” ต่วั อพี๊ ดู
“จริง ป๊ าไปเท่ียวเมืองจีนกับแม่จนจะท่วั เมืองจีนอยู่แลว้ น่าจะ
สมใจอยากเลย” โซย้ กนู๋ ่งั ฟังเงยี บ ๆ พดู
“อย่าใหเ้ มา้ ท์ ป๊ าเคยบอกว่าจะส่งมา้ ไปอยู่เมืองจีนสกั ย่ีสิบปี
เพราะป๊ าเบอ่ื เมอื งจนี มาก ไปบ่อยจนเอยี น” โซย้ อหี๊ วั เราะ
“ทงั้ ท่ีไม่ไดไ้ ปเท่ยี วแคเ่ มืองจนี ยงั เบ่ือขนาดนนั้ ” แมห่ วั เราะ
“ใช่ อาป๊ าพวกลือ้ ไปสบายแลว้ อีตอ้ งทนกับโรคทรมานน่นั นาน
เกิน ถา้ อยู่ต่อไปก็ไปไหนลาบากขึน้ เร่ือย ๆ ยิ่งเป็นทุกข”์ อาม่าหมายถึง
โรคความดนั โลหิตสงู โรคหวั ใจ รวมถงึ โรคสะเก็ดเงินท่ที าใหผ้ ิวหนงั อากง
แพง้ ่าย เป็นแผลตกสะเก็ดบ่อยและผิวบาง ทาใหอ้ ุณหภูมิในร่างกายไม่
ปกติ เวลาเป็นแผลก็หายชา้ ตอ้ งทรมานมากกว่าคนท่วั ไป แถมคนท่ีรกั
สวยรกั งามอย่างอากงยงั ตอ้ งทนสายตาเหยียดหยามจากผทู้ ่ีไม่เขา้ ใจว่า
อากงเป็นโรคสะเก็ดเงินดว้ ย อาม่าจะโกรธแทนทุกครงั้ ท่ีมีคนแสดงท่าที
ไม่เป็นมติ รตอ่ อากงเวลาท่อี อกนอกบา้ น
“จริง ป๊ าไปสบายแลว้ จริง ๆ” โซย้ อี๊พูดขอบตาเร่ิมแดงมีนา้ รืน้
คลอตา
“ป๊ าอดทนมาก” ต่วั อพี๊ ดู “ไมร่ ูต้ อนนเี้ ป็นยงั ไงบา้ ง” เสียงต่วั อเี๊ ร่มิ
ส่นั

- ๒๕๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“หนูภูมิใจท่ีเกิดมาเป็ นหลานอากง อากงสู้ชีวิตตลอด
ถึงชีวิตจะสู้กลับ อากงไม่เคยยอมแพ้เลย” ฉันพูดยิ้ม ๆ ไม่อยากให้
บรรยากาศเศรา้ เกนิ ไป

อาหารมือ้ นีแ้ มค้ วามจรงิ แฝงความเศรา้ ไวม้ าก แต่ฉนั รูส้ ึกสบาย
ใจอย่างท่ีไมเ่ คยเป็นมาก่อน เหมือนตอนนฉี้ นั รูแ้ ลว้ ว่าเวลาคิดถึงอากงจะ
คุยกับใครไดบ้ า้ ง การท่ีทุกคนยอมเปิดใจพูดคุยเรื่องอากง ทาให้ช่วย
เยยี วยาใจของพวกเรา ชว่ ยปลดปลอ่ ยเราจากความเศรา้ และความคิดถึง
ไดด้ ีมาก

“ไล้ ไล้ ใครท่ีอย่กู ็ตอ้ งมีชีวิตอย่อู ย่างดีต่อไป เด๋ียวอ๊วั จะไปเท่ียว
ใหบ้ ่อย พอไม่มีป๊ าเร่ืองมากของพวกลือ้ แลว้ อ๊วั จะไปท่ีไหนก็ได้ อ๊วั อยาก
ไปเมืองฝร่งั บา้ ง เห็นในทีวีเขาไปกัน” อาม่าพูดอย่างร่าเริงช่วยใหค้ วาม
เศรา้ ในอากาศเบาบางลง

“แหม เสย่ี มหยอง ซ่าเลยนา้ ” แมแ่ ซวอาม่า
“เด๋ียวจะโดนอีกคน ไปเอาชอ้ นมา อ๊วั จะกินขา้ วเหนียวมะม่วง
แลว้ อาหลิงลอื้ เอากะทอิ อกไป อ๊วั ไมก่ นิ อะไรท่เี ป็นนม” อามา่ พดู
“อาม่า มนั เป็นกะทิไม่ใช่นม เอามาเลยเด๋ยี วหนกู ินเอง” ฉนั พดู
“อย่าซีซั้วมาราดข้าวเหนียวของอ๊ัวนะ” อาม่าลากจานข้าว
เหนียวมะม่วงไวใ้ กลต้ วั พวกเรากส็ าละวนกบั การหยบิ ขนมกนิ ต่วั อแี๊ ละพ่ี
นอ้ งของแมท่ กุ คนยิม้ เราเรม่ิ คยุ เร่อื งอ่นื กนั
วนั นีเ้ ราคงยงั ไม่เขม้ แข็งพอจะพูดถึงอากงดว้ ยนา้ เสียงท่ีม่นั คง
แต่ฉันเช่ือว่าสกั วนั ความเศรา้ ใจเรื่องอากงจะจางหายไป เหลือไวเ้ พียง
ความคิดถงึ และความสขุ

- ๒๕๓ -

หลินยลู่ ี่

หลายเรื่องในชีวิตหากทงิ้ บาดแผลไว้ เราไม่อาจหายเจ็บไดท้ นั ที
ท่ีผ่านมันมา เราอาจตอ้ งใช้เวลาเยียวยารกั ษา อาจตอ้ งยอมปล่อยให้
ตวั เองรอ้ งไหอ้ อกมา เพ่ือปลดเปลือ้ งความทกุ ขอ์ อกจากหวั ใจใหห้ มด ถา้
รอ้ งไหจ้ นหมดความอดั อนั้ ในเร่ืองใดแลว้ เราก็จะค่อย ๆ รอ้ งไหก้ ับเรื่อง
นน้ั นอ้ ยลง

ฉนั มองทกุ คนกินอาหารดว้ ยกนั พูดคยุ กนั อย่างสนกุ สนาน แลว้
คิดว่าหากอากงมาเห็นภาพแบบนีค้ งมีความสุขเช่นกัน ฉันเองเห็นว่า
ความสขุ ของลกู หลานเวลาไดอ้ ยใู่ กลอ้ ากงอาม่า เปรียบเหมือนการไดพ้ กั
หลบแดดหลบฝนใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ เรารูว้ ่าเม่ือใดท่ีเราทุกขใ์ จ อากงอาม่าจะ
เป็นบา้ นใหเ้ รากลบั มาพกั พงิ ไดเ้ สมอ

เวลาผ่านไปจนทอ้ งฟ้าเปล่ียนเป็นสีโทนอุ่นเรืองรอง ทงั้ สีชมพู
สม้ เหลือง ปนเปคลา้ ยสีท่ีหกผสมรวมกนั อยา่ งลงตวั ไม่นานพระจนั ทรท์ ่ี
ลอยขึน้ มาทกั ทายพวกเราบอกใหร้ ูว้ า่ ถึงเวลาท่งี านเลีย้ งตอ้ งเลกิ ลาแลว้

อากู๋ ต่ัวอี๊ อาเฮีย และน้อง ๆ ทยอยกันกลบั บา้ น ต่างหอบหิว้
ผลไมบ้ า้ ง ขนมบา้ งติดมือกลบั บา้ นตวั เองใหเ้ ป็นมงคล ฉนั ดงึ ประตเู หล็ก
ยืดทงั้ สองขา้ งใหล้ น่ื ลงมาเหมือนปิดม่านละครเวทแี ห่งชวี ิต

ครบรอ้ ยวันแลว้ แต่อากงไม่เคยไปจากใจของพวกเรา อากงไม่
ไดม้ าเขา้ ฝันใครเลย ไม่เหมือนท่ีผูใ้ หญ่ชอบเล่าว่า พอคนตายจะไปเกิด
ใหม่จะมาร่าลาใครสกั คนในบา้ นท่ีเขาผูกพนั หากไม่มาเลยสิยิ่งดีเพราะ
แปลว่าเขาไปดีแลว้

- ๒๕๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันหวังอยู่บ้างว่าอากงจะมาหาพวกเรา ใครก็ไดเ้ พ่ือบอกว่า
สบายดี ฉนั ล็อกประตเู หล็ก ปิดประตบู งั ตาชนั้ ใน เดินทะลหุ อ้ งของอาม่า
แลว้ ขนึ้ ไปขา้ งบนเพ่อื อาบนา้ เขา้ นอน

ค่าคืนนีพ้ วกเราสุขใจย่ิงกว่าวันไหน เพราะไดอ้ อกทุกขแ์ ละได้
รวมญาติ ทาใหห้ วั ใจเห่ียวเฉากลบั มามชี วี ิตชวี า อาม่าพดู ถึงหลานทุกคน
ไม่หยดุ ปาก เพราะเพง่ิ ไดร้ บั รูเ้ ร่อื งราวใหม่ ๆ ในชีวิตของพวกเขา อาม่ายงั
ไม่ลืมส่งั โซย้ อีเ๊ รื่องของตกั บาตรใหอ้ ากงวนั พรุง่ นี้ อาม่าตงั้ ใจว่านบั จากนี้
จะตักบาตรใหอ้ ากงทุกวัน แม่กับอี๊เห็นตรงกันว่าเร่ืองนี้ทาให้อาม่าไม่
เหงา และมีอะไรทาตอนเชา้ เหมือนตอนอากงยงั อยู่ จึงตกลงกันว่าจะจดั
ของใสบ่ าตรใหอ้ าม่า

โซ้ยอี๊กับแม่ส่งอาม่าเข้านอนแล้วก็ไปจัดการตัวเอง ส่วนฉัน
ขึน้ มาอาบนา้ สระผมเปลี่ยนเสือ้ ผา้ จนตวั เบาสบาย ฉันแวะหยิบหนงั สือ
เล่มใหม่ท่ีเฮียซือ้ ให้จากหอ้ งหนังสือท่ีชั้นสามของบา้ น เอาเดินลงมาท่ี
หอ้ งน่งั เลน่ ชน้ั สอง เห็นเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ถูกเลื่อนออกมาจากผนงั นึกฉงน
ว่าฉนั ลืมเกบ็ เขา้ ท่ีหรือน่ี แต่ก็เดินไปเลอื่ นมนั เขา้ ไปชดิ ผนงั อกี

เม่ือมองไปนอกหนา้ ต่าง ฉันก็รูส้ กึ ใจสงบ คืนนีฟ้ ้ายามค่ามีแสง
จันทรก์ ระจ่างสว่างพอใหเ้ ห็นกลุ่มเมฆ ถา้ บนดวงจันทรม์ ีกระต่ายจริง
ตอนนมี้ นั จะวง่ิ เลน่ ซอ่ นตวั อย่หู ลงั เมฆหรอื เปลา่ นะ ฉนั คดิ เรอ่ื ยเป่ือย แลว้
หนั ไปมองเกา้ อีข้ องอากง ไม่มีตรงไหนเหมาะจะน่งั อ่านหนงั สือเท่าตรงนี้
อีกแลว้ ฉนั เดินไปเปิดพดั ลมระดบั เบาสดุ เลื่อนเกา้ อีอ้ อกห่างผนงั หน่อย
หน่ึงใหพ้ อเอนหลงั น่งั สบาย

- ๒๕๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

ฉันหยิบหนังสือท่ีบนปกมีกระต่ายและดวงจันทรส์ ีเหลืองนวล
ท่ามกลางทอ้ งฟ้ายามค่าขึน้ มา หลงั จากอ่านเนือ้ หาคา้ งไวท้ ่ีรา้ นหนังสือ
ในวันน้ัน เฮียก็แอบซือ้ วรรณกรรมเร่ืองนีใ้ ห้ฉัน ฉันเก็บมันไว้ในหอ้ ง
หนังสือรอวันท่ีโอกาสดีเช่นวันนีจ้ ึงไดห้ ยิบมาอ่านต่อเสียที อากาศเย็น
กาลงั เพลนิ เกา้ อเี้ อนหลงั ท่ีน่งั แลว้ รูส้ กึ สบาย เสยี งแมลงกลางคนื หรีดหร่งิ
แว่วมา ทาใหล้ มหายใจเขา้ ออกสม่าเสมอ หลงั จากอ่านหนังสือไปพัก
ใหญ่ หนงั ตาจงึ ค่อย ๆ หนกั องึ้ นาทีท่ภี าพหนงั สือตรงหนา้ ดบั วบู ประสาท
สมั ผสั ในการรบั กลนิ่ ของฉนั ก็ทางาน

.
หอมกล่ินขนมจงั
.
.
อากงนนี่ า
.
.
กระต่าย ใช่แลว้ กระต่ายหยก
.
.
“กระต่ายหยกหนา้ ตานา่ รกั ไหมคะ”
.
ฉันถามพลางเคี้ยวไข่เค็มในขนมไหว้พระจันทร์ซ่ึงหวานมัน
ละมนุ ลิน้ เตม็ สองแกม้

- ๒๕๖ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“ค่อย ๆ กินลกู ” อากงเตือนแลว้ พดู ต่อ “ขึน้ ช่ือว่า ‘หยก’ ก็ตอ้ งดี
ทงั้ นน้ั แหละลกู มีเรื่องเล่าเกี่ยวกบั กระต่ายหยกเรอื่ งหน่ึงท่กี งเคยฟังตอน
เป็นเดก็ ” อากงยมิ้ อย่างอบอ่นุ เลา่ วา่

“เม่ือนานมาแล้ว…ในสมัยท่ีมนุษย์และสัตว์ต่างพูดภาษา
เดียวกนั มีเทวดาสามองคก์ าลงั ตามหาผชู้ ว่ ยท่เี หมาะสมสาหรบั เทพธิดา
แห่งดวงจันทร์ หรือท่ีเราเรียกว่า ‘เจ้าแม่ฉางเอ๋อ’ ท่านต้องการผู้มา
ช่วยเหลือดแู ลมนุษยท์ ่ีน่าสงสาร เทวดาทงั้ สามตกลงกนั ว่าจะแปลงกาย
เป็นชายชราหิวโซสามคนเพ่ือช่วยกันเสาะหาผูม้ ีจิตเมตตาและใจดี ทงั้
สามเรร่ อ่ นไปขอทานอาหารจาก ลิง สนุ ขั จิง้ จอก และกระต่าย

“ลิงเห็นชายชราก็รีบออกไปหาอาหารใหก้ ิน เพราะมนั ไม่สะสม
อาหารไวเ้ ลย สนุ ขั จิง้ จอกเม่ือเห็นชายชราก็รีบไปหาอาหารมาให้ เพราะ
มนั เพิ่งกินเหย่ือท่ีลา่ ไดห้ มดไป สดุ ทา้ ยชายชราทงั้ สามจึงไปหากระต่าย
ป่ า เม่ือกระต่ายพบชายชราผูห้ ิวโซก็พูดอย่างแน่วแน่เด็ดขาดว่า ‘พวก
ท่านเชิญกินขา้ เถิด’ พูดจบกระต่ายก็กระโดดเขา้ กองไฟยอมสละชีวิตให้
ชายชราผหู้ ิวโซไดอ้ ่มิ ทอ้ ง

“ชายทงั้ สามเห็นเร่ืองเป็นแบบนี้ จึงคืนร่างกลบั เป็นเทวดา เสก
ใหก้ ระต่ายคืนชีพเป็นอมตะ จากนั้นจึงสง่ กระต่ายขึน้ ไปอยู่ท่ีพระราชวงั
ก่วงหนั กง ( 广寒宫 ) บนดวงจนั ทรก์ ับเจา้ แม่ฉางเอ๋อ เม่ืออยู่บนดวง
จนั ทรก์ ระต่ายมีขนขาวสกุ สกาวราวกบั หยกขาวของพระราชา กลิ่นของ
มันหอมดังกล่ินธูปท่ีปั้นจากดอกไมเ้ จ็ดสี นบั แต่นนั้ ผูค้ นจึงยกย่องเรียก
ขานกระตา่ ยวา่ ‘กระตา่ ยหยก’ ”

- ๒๕๗ -

หลนิ ย่ลู ่ี

“หนูชอบกระต่ายหยกจังเลยค่ะ” ฉันบอกแล้วถามต่อ “แต่
กระต่ายป่าไม่ตายไม่ไดเ้ หรอคะ”

“คนเราจะรวยจะจน เป็นมนษุ ยห์ รอื สตั วก์ ็ตอ้ งตายทงั้ นนั้ ลกู ” อา
กงตอบ “เพียงแต่ตายแลว้ เหลืออะไรไวใ้ หใ้ ครจดจา เพราะท่ีสุดทา้ ยท่ี
คนเราจะมชี ีวิตอย่คู ือในน”ี้ อากงชีศ้ รี ษะตวั เอง

“อย่ใู นหวั ของอากงเหรอ” ฉนั ถาม
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อากงหวั เราะ “เกือบถูกแลว้ ลกู เกือบถูกแลว้ เด๋ียว
สักวันหน่ึงลือ้ ก็เข้าใจเอง” อากงลุกขึน้ ไปรับโทรศัพท์ท่ีโต๊ะหมุนกลม
กลางบา้ น เดินไปปิดกานา้ ท่สี ง่ เสียงรอ้ งว่ามนั เดือดเต็มท่แี ลว้ ในหอ้ งครวั
สว่ นฉนั ตรงไปท่ตี เู้ ยน็ ในครวั หาขนมอรอ่ ยกนิ วินาทีท่ีหยบิ ชามสาล่ีขนึ้ มา
ฉนั ก็หยดุ กกึ เพราะตระหนกั ไดว้ ่าฉนั ไม่ใช่เด็กเจ็ดขวบอีกแลว้

ภาพเหตกุ ารณต์ ลอดสิบหา้ ปีจนถึงวนั ท่ีอากงจากไป หล่งั ไหล
เขา้ มาส่คู วามทรงจาของฉนั ใช่แลว้ อากง ตอนนีแ้ หละ ฉันตอ้ งบอกอากง
ใหไ้ ดว้ า่ จะเกดิ อะไรขึน้ ในอีกแปดปีขา้ งหนา้

“หลานคนนคี้ ือหลานท่ใี ชไ้ ด้ อ๊วั ภมู ิใจในตวั อีมากท่สี ดุ ” เสยี ง
อากงสนทนากบั ใครสกั คนท่ปี ลายสาย หลงั ประตตู เู้ ยน็ ท่ีฉนั เปิดคา้ ง

ตอนนีแ้ หละคือโอกาสของฉนั อย่างนอ้ ยก็ขอใหไ้ ดบ้ อกลาอากง
สกั หนอ่ ยกย็ งั ดี มือไวเท่าความคดิ ฉนั รบี ปิดประตตู เู้ ย็น พดู เรว็ จ๋ี

“อากง หนมู เี ร่อื งสาคญั จะบอก…”

- ๒๕๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

แต่ทนั ทีท่ีประตตู เู้ ย็นปิด แทนท่ีจะเห็นอากง ฉันกลบั ยืนอย่หู นา้
รา้ นขายแบตเตอร่ีหรอื บา้ นหลงั เกา่ ของอากงอาม่า ประตบู า้ นเปิดอยู่ แต่
อากงไมไ่ ดน้ ่งั อย่หู นา้ รา้ นเหมือนทกุ ที

อากงอยู่ท่ีไหน ฉันชกั ไม่แน่ใจว่ามีใครเห็นฉันในความฝันครงั้ นี้
หรือเปลา่ ขอใหย้ งั มโี อกาสดว้ ยเถอะ ฉนั รีบเดนิ เขา้ ไปในบา้ น ไมม่ ีใครอยู่
เลย แปลกจริง ทุกอย่างดเู งียบสงัด คลา้ ยเป็นโลกท่ีสรา้ งขึน้ เปล่า ๆ ไร้
ผคู้ น ฉนั เดินลกึ เขา้ ไปในบา้ นมองหาคน แต่พบเพียงความวา่ งเปลา่

บางอย่างดลใจใหฉ้ ันกม้ ลงมองตี่จู่เอีย๊ ะบนพืน้ ก็เห็น ‘กลอนบท
นน้ั ’ ท่ีเขยี นอยบู่ นกระถาง ฉนั กวาดตามองรอบ เอ...หรือฉนั ไดก้ ลบั มาใน
อดตี ของอากงอีก แต่ฉนั ไมม่ ีอะไรนาทางเลยน่ี แลว้ จะตอ้ งไปไหนตอ่ ฉนั
สาวเทา้ กลบั ไปหนา้ บา้ นอยา่ งสบั สน แลว้ กไ็ ม่อยากเช่อื สายตาตวั เอง

อากงอยตู่ รงนนั้

อากงท่ีฉันรูจ้ ักและรูจ้ กั ฉัน อากงคนท่ียิม้ ใหท้ ุกครงั้ เม่ือฉันกลบั
ถึงบา้ น อากงผคู้ อยเลีย้ งดฉู นั มาตลอดสิบหา้ ปี แมอ้ ากงยนื หนั หลงั อย่แู ต่
ฉนั จาไมผ่ ดิ แน่

อากงกาลงั จะขึน้ พาหนะบางอย่างท่ีดูเลือนรางเห็นไม่ชัดเจน
มนั อาจดคู ลา้ ยจกั รยาน หรือรถอะไรสกั ชนิดซ่งึ พร่ามัว ฉนั ไม่รูว้ ่าใครคือ
คนขับรถ อากงขึน้ ซอ้ นทา้ ย จากน้นั รถจกั รยานหรือพาหนะปริศนานนั้ ก็
เคล่อื นตวั ออกไป

- ๒๕๙ -

หลินยลู่ ี่

“อากงรอหนกู ่อน!”

ฉันตกใจตะโกนสดุ เสียง อากงหนั มามองฉันเหมือนไดย้ ิน แต่ไม่
ยอมตอบฉนั ไม่มีทาง! ถา้ อากงรูว้ ่าฉันเรียกตอ้ งหยุดแน่ ฉนั รีบรอ้ งเรียก
อากงอกี

“หนลู หู่ ลงิ หลานของอากง
อากงไดย้ ินไหม หยดุ ก่อน รอหนดู ว้ ย”

นาทีนนั้ ไม่มีอะไรน่าหวาดหว่นั ย่ิงไปกว่าการเห็นอากงลอยไกล
ออกไปท่ีไหนสกั แห่งแลว้ ไม่กลบั มา ฉันว่ิงไปตามถนนอย่างลืมตวั ความ
กลวั ลดลงแทบเป็นศนู ย์ ขาวงิ่ ออกไปเตม็ กาลงั

ฉันวิ่งสุดแรง แต่แปลกเหลือเกิน ฉันวิ่งตามเร็วเท่าไรก็ไล่ตาม
จกั รยานท่ีเคลื่อนอย่างเช่ืองชา้ นนั้ ไม่ทนั แตฉ่ นั ไม่ลม้ เลกิ ความตงั้ ใจ ยงั วิ่ง
ตามไปเรียกอากง

ฉนั รอ้ งเรียกจนหมดเสยี ง เจ็บคอ เหน่ือยมากจนแทบสิน้ สติ อา
กงหันมามองแลว้ ยิม้ ให้ ยิม้ น้ันคลา้ ยมีถ้อยคาบางอย่างแฝงอยู่ แต่ฉัน
รูส้ กึ เหมือนตาใกลป้ ิดเต็มที น่ีไม่ใช่เวลาท่ีฉันจะหมดสติเพราะฝัน แต่ฉนั
กาลงั จะหมดสติเพราะว่าหมดแรงแลว้ จริง ๆ แลว้ น่ีฉนั จะไดพ้ บกับอากง
อีกไหม ทาไมห่างแค่นีก้ ็ว่ิงตามไม่ทัน แย่จริง สองขาท่ีไม่เอาไหน ช่าง
ไมไ่ ดเ้ รอื่ งเลย เกือบจะถึงอย่แู ลว้ เชยี ว

- ๒๖๐ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ทนั ใดนน้ั ฉนั ก็ลืมตา เห็นมือตวั เองกาลงั เปิดประตหู อ้ งนอนของ
อาม่าบานหนา้ หอ้ ง เหตกุ ารณช์ ่างคนุ้ ๆ คลา้ ยวนั ท่ีเรากลบั มาจากงาน
ศพวันสุดทา้ ยไม่มีผิด แต่ฉันรูส้ ึกไดจ้ ากความมืดรอบตัวว่าเวลานีเ้ ป็น
ตอนกลางคืน

เม่ือเปิดประตูเพ่งมองเข้าไปในห้อง ใจฉันก็วูบหาย สมอง
ป่ันป่วนสบั สนไปหมดกบั ภาพตรงหนา้ และสิง่ ท่เี กดิ ขนึ้

“อากงน่งั อยตู่ รงท่นี ่งั ประจาของอาม่า”

ยามนีฉ้ ันไม่รูอ้ ีกแลว้ ว่าอะไรคือความจริงอะไรคือความฝัน ส่ิง
เดียวท่ีคิดไดค้ ือ ความคิดถึงท่ีสะสมมานานหลายเดือนดลใจใหฉ้ นั อยาก
ใหภ้ าพท่ีเห็นอยู่นีเ้ ป็นความจริง งานศพตลอดเจ็ดวนั ท่ีผ่านมาหรือส่ิงท่ี
เกดิ ขนึ้ ต่อจากนน้ั เป็นเพยี งความฝัน

อากงน่ังอยู่ตรงหน้าฉัน ตรงท่ีท่ีอาม่าน่ังทุกวัน ยิม้ ให้ฉันดว้ ย
รอยยมิ้ ออ่ นโยนท่ฉี นั คนุ้ เคยและโหยหาท่สี ดุ ครงั้ นีฉ้ นั จะไม่ยอมพลาด ไม่
ลงั เลรรี ออะไรอีกแลว้ !

ฉนั ทงิ้ กญุ แจบา้ น ทงิ้ ของทกุ อยา่ งในมือ พงุ่ โถมเขา้ ไปกอดพุงโต
ของอากงอย่างท่ีอยากกอดมานานแสนนาน แต่แลว้ ก็ใจหายวาบรอ้ ง
ออกมา เพราะท่ีฉันกอดอยู่คือความว่างเปล่า ทงั้ เย็นยะเยือก ว่างโหวง
เหมือนกอดอากาศ ทงั้ ท่ีเห็นอากงอย่ตู รงหนา้ นีเ้ อง ฉันรอ้ งไหน้ า้ ตากลบ
ตาจนมองไมเ่ ห็นอะไรเอาแต่พดู วา่

- ๒๖๑ -

หลินย่ลู ่ี

“หนคู ดิ ถึงอากง หนคู ิดถงึ อากงท่ีสดุ เลย ฮือ”

ฉนั รอ้ งไหเ้ หมอื นเดก็ เลก็ พดู ประโยคนนั้ ซา้ ไปซา้ มา เพราะรูด้ ีว่า
จะไม่มีโอกาสไดบ้ อกอากงอกี

อากงไม่ไดต้ อบ วางฝ่ ามือใหญ่หนาลงบนผมของฉันลบู เบา ๆ
แมฉ้ นั เหน็ อยวู่ ่าอากงลบู หวั ทาไมไม่อาจสมั ผสั ไออนุ่ จากมือท่านไดเ้ ลย

แต่ประสาทสมั ผสั ใดก็ไม่สาคญั แลว้ ตอนนีเ้ ราไดเ้ จอกันอีกครงั้
จรงิ ๆ แลว้ ไม่ใช่มีแต่ฉนั เฝา้ มองอากงหรืออากงเฝา้ มองฉนั

ฉันเงยหนา้ มองอากงหวงั จะไดพ้ ูดจากนั สกั คา แต่อากงเพียงแต่
ยมิ้ ให้ คลา้ ยจะฝากฝังส่งั ลาใหฉ้ นั ช่วยดแู ลอาม่าและดแู ลตวั เองต่อจากนี้
ใหด้ ี ฉนั สา่ ยหนา้ กลวั อากงจะหายไป

อากงสวดมนตห์ รือพดู ประโยคภาษาจนี บางอยา่ งคลา้ ยกบั ตอน
ท่เี หลา่ ม่าพาฉนั กลบั สโู่ ลกแหง่ ความเป็นจรงิ ฉนั สา่ ยหนา้ อีก

ไม่เอา หนไู ม่อยากกลบั ตอนนี้ อากงอย่าเพ่ิงทิง้ หนไู ปอีกได้ไหม
อย่กู บั หนอู กี สกั นาทไี ดไ้ หม

ทวา่ รา่ งของอากงค่อย ๆ เลอื นรางหายไป ทงั้ ท่ียงั ยมิ้ ใหย้ งั ลบู หวั
ฉัน ซ่ึงเป็นท่าทางท่ีอากงทาทุกครงั้ เวลาบอกฉันว่า ‘ไม่เป็นไร’ และ ‘ทุก
อย่างเรียบรอ้ ยดีแลว้ ’ ฉนั ส่ายหนา้ พลางพยายามยิม้ ตอบอากง เพ่ือบอก
ว่า ‘ไม่ตอ้ งเป็นห่วง’ รา่ งของอากงค่อย ๆ เลอื นรางจางลงเร่ือย ๆ

ฉันพยายามโผกอดอากงอีกครงั้ พยายามจดจาการลบู หวั แผ่ว
เบาในความฝันครงั้ สุดทา้ ย ใหส้ ัมผัสอบอุ่นข้างในจิตใจเช่นนีค้ งอยู่ไป
ตลอดกาล

- ๒๖๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

แลว้ ฉันก็ต่ืนขึน้ บนเกา้ อีไ้ มข้ องอากงพรอ้ มคราบนา้ ตา ความ
รอ้ นท่ดี วงตา จมกู รมิ ฝีปากและโหนกแกม้ ทาใหร้ ูว้ ่าฉนั กาลงั รอ้ งไหอ้ ย่าง
หนกั แต่รอ้ งไหค้ รงั้ นีไ้ ม่เหมอื นครงั้ อ่นื ครงั้ นีฉ้ นั ไดบ้ อกลาอากงแลว้ ทาให้
รูส้ กึ ในใจลกึ ๆ วา่ มนั จะเป็นการรอ้ งไหด้ ว้ ยความเศรา้ ครงั้ สดุ ทา้ ย

ฉนั เหม่อมองดวงจนั ทรก์ ลมโตสีนวลตา ท่เี ตม็ ดวงเหมอื นหวั ใจท่ี
ไดร้ บั การเติมเต็มของฉนั ในคืนนี้ และสญั ญากบั ตวั เองว่า ต่อจากนีห้ าก
ฉันรอ้ งไหเ้ พราะการจากไปของอากง จะเป็นเพราะฉันนึกถึงท่านดว้ ย
ความสขุ ใจเท่านน้ั …

- ๒๖๓ -

หลนิ ย่ลู ี่

- ๒๖๔ -

零

แด่ทุกคนทฉ่ี ันรัก

ฉนั ขอพนื้ ท่เี พียงเลก็ นอ้ ยเพ่ือกลา่ วขอบคณุ และอทุ ิศหนงั สือเล่ม
นแี้ ดท่ กุ คนท่ฉี นั รกั

เรื่อง กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์ เล่มนีไ้ ม่มีทางเกิดขึน้ เลยหาก
ไม่มี ‘อากงต่ังโอวปิก’ ผู้เป็นแรงบันดาลใจสาคัญทาใหฉ้ ันสรา้ งสรรค์
วรรณกรรมเรอื่ งนีจ้ นสาเรจ็ ฉนั กราบขอบคณุ คาสอนและความรกั ท่ีอากง
มอบใหฉ้ นั เสมอมาตลอดระยะเวลา ๑๕ ปีแรกบนโลกนีข้ องฉนั

ตลอดเวลาท่ีเขียนเร่ืองนีฉ้ ันคงไม่มีพลังใจดี ๆ มากมายเพ่ือ
ทางานทกุ วนั หากไมไ่ ดร้ บั การดแู ลอย่างดจี ากแม่ ผเู้ ขม้ แข็งและอ่อนโยน
ท่ีสดุ คนหน่ึงท่ีฉนั รูจ้ กั ฉนั ขอขอบคณุ ต่วั อีแ๊ ละโซย้ อี๊ ผูค้ อยส่งเสรมิ ฉนั ทกุ
ดา้ นท่พี วกทา่ นทาได้

- ๒๖๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

ฉนั ขอบใจหมิง นอ้ งชายผคู้ อยใหค้ าปรกึ ษา คอยเตมิ พลงั รวมถึง
ใหค้ วามคดิ วเิ ศษแก่ฉนั ผา่ นพรสวรรคใ์ นการเลา่ เรื่องของเขา

ฉันขอบคุณกาลงั ใจสาคัญจากเพ่ือน ไดแ้ ก่ หนูนา ผูค้ อยรบั ฟัง
และผลกั ดันใหฉ้ ันทางานนีจ้ นเสร็จสมบูรณ์ ขอบคุณเบลล์ ชาช่า มาย
แอนน่ี ปิงและครอบครวั รวมถึงทกุ คนท่ีเก่ียวขอ้ งกับงานเขียนชิน้ นีจ้ าก
ใจ พวกเขาอย่เู คียงขา้ งฉนั เสมอไม่เคยหา่ ง และพรอ้ มใหค้ วามช่วยเหลือ
ทกุ ครงั้ ท่ีตอ้ งการ ไม่วา่ จะเป็นเรอ่ื งเล็กหรอื เร่ืองใหญ่

ท่ีขาดไม่ได้เลยคือ ฉันกราบขอบคุณคณาจารย์ทุกท่านจาก
สาขาวิชาวรรณกรรมสาหรบั เด็ก คณะมนษุ ยศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั ศรีนค
รินทรวิโรฒ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาจารย์อัจฉรา ประดิษฐ์ ท่ีปรึกษา
ผลงานชิน้ นี้ ขอบพระคุณท่ีท่านช่วยดึงความสามารถท่ีฉันไม่รูว้ ่ามีอยู่
ออกมาไดเ้ สมอ ขอบคณุ อเู๋ หลา่ ซือ ผปู้ ระสทิ ธิ์ประสาทวชิ าใหฉ้ นั มคี วามรู้
และหลงรกั ภาษาจนี จนสามารถนามาตอ่ ยอดในงานชิน้ นี้

นับจากวันสุดทา้ ยท่ีฉันไดพ้ บอากงท่ีโรงพยาบาลก็ผ่านมากว่า
๗ ปีแลว้ แต่พวกเราทุกคนก็ยังระลึกถึงอากงทุกวัน โดยเฉพาะอาม่าผู้
ยงั คงตกั บาตรใหอ้ ากงทุกเช้าและไหวอ้ ากงทุกเทศกาล บ่อยครงั้ อาม่า
แสดงความคิดถึงอากงผ่านรอยยิม้ และเสียงหัวเราะ เวลาท่ีเราเล่าเร่ือง
ของอากงใหก้ นั และกนั ฟัง

ฉันคิดว่า อาม่าเองก็คงกลวั จะหลงลืมรายละเอียดเล็กนอ้ ยใน
ความทรงจาเกี่ยวกับอากงเหมือนกับฉัน จึงพยายามเล่าถึงอากง โอบ
กอดทกุ ความทรงจาทงั้ สขุ และทกุ ข์ท่มี ีร่วมกบั อากงไวใ้ หม้ ากท่สี ดุ ดงั นน้ั
ฉันจึงอยากอุทิศวรรณกรรมเร่ืองนี้เป็ นพิเศษแด่ “อาม่าล้อเส่ียม

- ๒๖๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

หยอง” ผูเ้ ป็นสีสัน เป็นความสว่างไสว ด่ังดวงจันทรใ์ นยามค่าคืนของ
ครอบครวั เราไว้ ณ ท่นี ี้

เม่ือเร่ืองราวชีวิตของอากงจบลง ต่อจากนีจ้ ะเป็นจุดเร่ิมต้น
เร่ืองราวชีวิตของพวกเราทกุ คนท่ีกาลงั อา่ นหนงั สือเลม่ นีอ้ ยู่ ฉนั หวงั ว่าผูท้ ่ี
เรารกั จะกาลงั มองพวกเรามาจากขา้ งบนนน้ั ณ ท่ีซ่ึงทอ้ งฟ้า ดวงจันทร์
และดวงดาวโอบกอดพวกเขาไว้

รกั และคดิ ถงึ อากงเสมอ
หยกสวยของอากงปิก

- ๒๖๗ -

ประวตั ผิ ูเ้ ขียน

ญาณิศา ลิม้ เจรญิ (ลี่ล่ี) เรียนจบชน้ั มธั ยมศกึ ษาปีท่ี ๖ จากโรงเรียน
พระหฤทยั คอนแวนต์ ปัจจบุ นั กาลงั จะสาเรจ็ การศึกษาระดบั ปริญญาตรี จาก
สาขาวิชาวรรณกรรมสาหรบั เด็ก คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลยั ศรีนคริน
ทรวิโรฒ

ช่ืนชอบการอ่านหนังสือและงานฝีมือ วรรณกรรมเรื่องโปรดคือ
เจ้าชายนอ้ ย โดย อองตวน เดอ แซงเตก-ซูเปรี, โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงขา้ ง
หนา้ ต่าง โดย คุโรยานางิ เท็ตสึโกะ, วรรณกรรมเยาวชนทุกเรื่องของโรอัลด์
ดาหล์ หลงรกั ภาพยนตรแ์ อนิเมชนั สองมิติทกุ เร่ืองจากค่ายสตดู ิโอจิบลิ ความ
ฝันในอนาคตคอื การไดท้ างานกบั เด็ก ไดอ้ ่านหนงั สือทกุ เล่มท่ีอยากอ่าน และ
มีความสขุ กบั สิง่ เลก็ ๆ ในทกุ วนั

- ๒๖๘ -

%หลนิ ย่ลู ี่

E- ๒๖M๔ -