กระต่ายหยกบนดวงจันทร์ โดย หลินยู่ลี่

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันจะปักธูปเอียง ๆ เหมือนเวลาปักใส่กระถาง ค่อย ๆ ดนั ใหม้ นั
ตงั้ ตรงแลว้ รีบชกั มือออกก็ไม่ได้ วนั นนั้ ฉันถือธูปอย่นู าน จนเร่มิ ไหมก้ ดุ ลง
เร่ือย ๆ สักพักหนึ่งเม่ืออากงไหว้เสร็จ ฉันคิดว่าไดโ้ อกาสเอาตัวรอด
เหมือนทุกครงั้ คือจะขอใหอ้ ากงปักให้ แต่อากงกลบั ย่ืนธูปในมือท่านมา
ใหฉ้ ันและบอกว่า ‘เอาไปปักใหก้ งทีลูก’ จากน้ันก็ยืนรอดู ฉันกลวั และ
ละลา้ ละลงั อีกตามเคย เวลาผ่านไปครูห่ นึ่ง เม่ือเห็นฉันยงั ปักธูปไม่ไดส้ กั
ทอี ากงกบ็ อกว่า “ปักลงไปตรง ๆ เรว็ ๆ และม่นั คงลกู การปักธปู ใหต้ รงทา
ใหช้ ีวิตราบร่ืน ม่นั คง ปักเอียง ๆ จะลม้ แหล่ไม่ลม้ แหล่ชีวิตก็จะเป็นแบบ
นน้ั เหมอื นกนั ” ฉนั มองอากงอยา่ งขอความชว่ ยเหลือ แตอ่ ากงไม่ช่วยแลว้
พดู ต่อไปวา่

“เคาะขีเ้ ถา้ ธูปลงกับพืน้ ปักลงไปตรง ๆ แลว้ รีบชักมือออกมา
ขเี้ ถา้ แค่นีท้ าอะไรชีวติ เราไมไ่ ด้ แค่เจบ็ ปัดเบา ๆ กห็ าย ชีวติ ไม่มีอะไรยาก
ทงั้ นน้ั เรื่องยากในชีวิตของคนเรา กลวั คนท่ีมีหวั ใจสู้ แค่ลือ้ ม่นั ใจท่ีจะทา
ลือ้ ก็ทาสาเร็จไปครง่ึ หนึ่งแลว้ จาไวล้ ูก” พูดจบ อากงก็เดินผ่านหลงั ของ
ฉันไปช้า ๆ ไปดูโซ้ยกู๋และลูกหลานเตรียมเผากระดาษให้เหล่าม่า
เหตกุ ารณว์ นั เช็งเมง้ ในครงั้ นนั้ ทาใหฉ้ ันสามารถปักธูปดว้ ยตวั เองไดเ้ ป็น
ครงั้ แรก ต่อจากน้ันอีกหลายเร่ืองในชีวิตของฉันก็มักจะผ่านครงั้ แรกท่ี
ยากลาบากและนา่ กลวั มาไดเ้ พราะคาท่ีอากงสอน

世上无难事，只怕有心人。
ช่ือชา่ งอหู้ นานช่ือ จ่ือผา้ โยว่ซนิ เหยิน

“โลกนไี้ มม่ ีอะไรยาก เรื่องยาก ๆ กลวั คนท่มี ีหวั ใจ”

- ๔๙ -

หลนิ ยลู่ ี่

เม่ือนึกถึงคาสอนนีข้ องอากงในวนั ท่ีอยากลม้ เลิกส่ิงท่ีกาลงั ทา
หรืออยากหนีจากความจริงยามเผชิญหน้ากับอุปสรรค มันทาให้ฉัน
พยายามอดทนท่ีจะทาต่อไปเรื่อย ๆ จนสิ่งท่ีทาอยู่บรรลุเปา้ หมายไม่ว่า
เร่ืองนน้ั จะยากแคไ่ หน แต่ต่อจากนไี้ ม่มีอากงอยดู่ ว้ ยแลว้ อุปสรรคในครงั้
นีช้ ่างดูยากเย็นเกินกว่าอุปสรรคครั้งไหนในชีวิต ต่อจากนีฉ้ ันจะเป็น
อย่างไรก็สุดรู้ แค่วันแรกท่ีอากงไม่อยู่ก็ถูกแม่ตบหนา้ แลว้ กว่าจะรูต้ ัว
เพราะไมท่ นั สงั เกต ฉนั ก็ไม่มใี ครคอยรกั คอยปกปอ้ งฉนั อีกแลว้ ความรูส้ ึก
ตอนนีค้ ลา้ ยกบั ฉนั ยืนอย่ทู ่ามกลางแดดรอ้ นและพายุฝนโดยไรร้ ม่ เงาของ
ไมใ้ หญ่ท่คี นุ้ เคย…

ขณะเก็บธูปเขา้ ซองฉันก็เกิดความคิดบางอย่าง แมจ้ ะดเู ป็นไป
ไดย้ าก แต่คงเสียดายมากหากไม่ไดล้ องดู หากครงั้ นีฉ้ ันขอพรใหต้ ่ีจู่เอยี๊ ะ
และปึงเถ่ากงช่วยให้อากงกลบั มาหาฉัน เหมือนท่ีท่านช่วยใหฉ้ ันโชคดี
และสอบได้ ใครจะรูฉ้ ันอาจไดเ้ จออากงอีกครงั้ หรืออย่างนอ้ ยฉันอาจได้
คุยกับอากงอีกสกั หน่อย จะใหแ้ ลกเวลาทัง้ หมดต่อจากนีเ้ พ่ือให้อากง
กลับมาหาพวกเราอีกครงั้ ฉันก็ยอม ฉันหยิบธูปเจ็ดดอกจากซองขึน้ มา
บรรจงจดุ ทลี ะดอกอย่างตงั้ ใจ

“เหลา่ เอีย๊ ะปอ้ ห่อ หนูลหู่ ลิง หลานของอากงต่งั โอวปิกนะคะ…”
ฉันพนมมือ บอกเล่าเรื่องราวท่ีเกิดขึน้ ในวนั นีแ้ ก่บรรพบุรุษ จากนน้ั ก็ขอ
พรดว้ ยจิตใจม่งุ ม่นั อยา่ งไม่เคยเป็นมาก่อน

“สดุ ทา้ ยนีห้ นูไม่ขอใหม้ ีสมาธิในการเรียน ไม่ขอใหส้ อบไดห้ รือ
ขอใหท้ กุ คนภมู ิใจในตวั หนูเหมือนทุกครงั้ แต่ครงั้ นี…้ ” นา้ อ่นุ ๆ ไหลจาก
ตาทงั้ สองขา้ ง ผา่ นผิวแกม้ ไปบรรจบท่คี างของฉนั

- ๕๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“ครงั้ นี้ หนอู ยากขอใหท้ ่านทาใหห้ นเู ช่อื อีกสกั ครงั้ ว่าส่ิงศกั ดิ์สิทธิ์
มีจรงิ ขอใหห้ นไู ดเ้ จออากงอีกสกั ครงั้ ไดไ้ หมคะ แลว้ หนไู ม่ขออะไรอกี เลย
หนูจะทาทุกอย่างดว้ ยตัวหนูเองอย่างสดุ ความสามารถและยอมรบั ผล
ของมนั แค่ครงั้ นีเ้ ท่านนั้ ขอใหห้ นูไดเ้ ช่ืออีกสกั ครงั้ ว่าท่านและเทพเจา้ ทงั้
มวลกาลงั ฟังหนอู ย่”ู ฉนั พดู เสียงกลนั้ สะอนื้ ทา่ มกลางความมืดและความ
เงียบสงดั ของบา้ นหลงั ใหญ่ท่ไี ม่มีใครไดย้ ิน ฉนั ไม่รูว้ ่าส่ิงท่ที าอยนู่ ีจ้ ะช่วย
ให้อากงฟื้นมาได้อย่างไร แต่หากยังมีความหวัง ฉันจะไม่ละทิง้ มัน
โดยง่าย

เวลาผ่านไปนาน บริเวณหลงั หอ้ งอาม่าท่ีช้ันหนึ่งสว่างดว้ ยไฟ
จากตี่จู่เอี๊ยะและปึงเถ่ากงเช่นเดิม ขณะท่ีทางเดินมืดสนิท ความเงียบ
ของยามค่ายา้ เตือนฉนั ว่าความหวงั ลม ๆ แลง้ ๆ ของฉันไม่มีทางเกิดขึน้
ปาฏิหารยิ ไ์ ม่เคยมีจรงิ น่ีคือโลกแห่งความจริง นางฟ้าเทวดาเทพเจา้ เป็น
แค่นิทาน ฉันควรเลิกเป็นเด็กไดแ้ ลว้ ควรเลิกเช่ือเร่ืองเทพบนดวงจนั ทร์
เทพคมุ้ ครองบา้ น และนางฟ้าผพู้ ทิ กั ษด์ อกไมใ้ บหญา้ เสยี ที

ไมม่ อี ะไรเป็นจรงิ หรอก การกลบั มาของอากงกเ็ หมือนกนั …
ฉนั หอบรา่ งท่ีเหน่อื ยและเพลยี เต็มที เดนิ ขนึ้ บนั ไดไปชน้ั สองของ
บา้ น บนั ไดท่ีสมยั เด็กฉันจะวิ่งขึน้ ไปอย่างรา่ เรงิ พรอ้ มรอ้ งตะโกนเสียงดัง
วา่ “อากง หลงิ หลงิ มาแลว้ วววว” จากนน้ั อากงกจ็ ะตอบเสมอวา่
“ตวั ลา้ งตเู้ ย็นของอ๊วั มาแลว้ ไหนดูซิ” แลว้ ก็กางแขนใหฉ้ นั กอด
พุงกลม ๆ ถามว่าฉันสบายดีไหม วนั นีค้ วามเงียบจากตวั ฉนั เองและเสียง
สงดั จากคนท่ีมกั จะตอบรบั เสยี งทกั ของฉนั ทาใหห้ วั ใจเจ็บปวดจนมึนชา

- ๕๑ -

หลนิ ย่ลู ี่

ไปหมด จากนี้ไปการรีบวิ่งขึ้นบันไดจะไร้ความหมาย ตู้เย็นและ
หอ้ งน่งั เลน่ หรือแมแ้ ต่หอ้ งครวั จะไม่มอี ากงอีกต่อไป

เม่ือกา้ วพน้ บนั ไดขนั้ สดุ ทา้ ยเขา้ ชน้ั สองท่ีอากงอยู่ ฉนั เปิดสวิตช์
ไฟเหม่อมองโต๊ะหมนุ แบบจีนเป็นไมส้ กั สีนา้ ตาลเขม้ ตงั้ อย่กู ลางหอ้ ง เห็น
ขา้ วของเคร่ืองใชข้ องอากงยงั วางอยู่บนโต๊ะดา้ นหนึ่ง เหมือนอากงแค่อยู่
ในหอ้ งนา้ หรือในหอ้ งนอน ไมไ่ ดอ้ อกจากบา้ นนไี้ ปไหน เกา้ อไี้ มเ้ อนหลงั ท่ี
อากงชอบน่งั หมอนหนนุ หลงั รีโมตโทรทศั นแ์ ละถว้ ยนา้ ชายงั คงอย่ทู ่เี ดิม
ในบรเิ วณหอ้ งน่งั เลน่ ฉนั คอ่ ย ๆ พจิ ารณาหอ้ งชน้ั นอี้ ย่างท่ีมนั เป็นและเคย
เป็น แลว้ เดินเขา้ หอ้ งนอนของอากงอย่างเหน่ือยลา้ กายใจ พยายามหา
ซองเอกสารสีขาวท่ีโซย้ อีว๊ านใหช้ ่วยหา ต่อมาก็เดินออกไปนอกหอ้ งนอน
เพ่ือหานาฬิกาขอ้ มือของอากงไปใหโ้ ซย้ กู๋ น่าแปลกท่ีนาฬิกาขอ้ มือซ่ึง
ปกติอยู่รวมกับกระเป๋ าเงินของอากงกลบั ไม่อยู่ท่ีโต๊ะหมุนไมส้ กั ฉันหา
เทา่ ไรก็ไมพ่ บ มนั อาจจะอยทู่ ่หี อ้ งของอามา่ ชน้ั หนง่ึ กไ็ ด้

ฉนั เปิดประตคู ่นั ระหว่างชน้ั ลอยกับบนั ไดทางลงชนั้ หน่ึง ทนั ทีท่ี
ผลักบานประตู กล่ินหอมละมุนก็โชยมาราวกับดอกไมห้ อมหลายชนิด
กระจายกล่ินฟุ้งมารวมกัน เป็นกลิ่นท่ีฉันรูส้ ึกคนุ้ เคยเหลือเกิน... มนั คือ
“กล่ินธูป” ลอยมาจากท่ีใดสกั แห่งในบา้ น แปลกจรงิ เม่ือกีต้ อนท่ีเก็บธูป
ใส่ถุง ฉันจุดแค่ไม่ก่ีดอกทาไมกลิ่นจึงหอมกระจายไปท่วั เหมือนกบั กลิ่น
ธูปในวนั ไหวเ้ จา้ ใหญ่แบบนี้ ฉนั ค่อย ๆ เดินลงบนั ไดทีละขนั้ พลางรูส้ ึกว่า
รา่ งกายเบาหวิวอ่อนแรง ฉบั พลนั นนั้ เม่อื กา้ วลงไปยืนบนบนั ไดขนั้ สดุ ทา้ ย
เขา้ ชนั้ หน่งึ ความรูส้ กึ ง่วงนอนอย่างหนกั ก็ถาโถมมาทนั ที

- ๕๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันรูส้ ึกเปลือกตาหนักอึง้ จนลืมแทบไม่ได้ วันนีฉ้ ันไม่ไดห้ ลบั
ไม่ไดน้ อนมาตงั้ แต่ตีหา้ ก็สมควรจะง่วง เวลาผ่านไปหลายช่วั โมงแลว้ นบั
จากรูข้ า่ วเร่ืองอากง กลิน่ ธปู หอมแรงขนึ้ เรอ่ื ย ๆ แตน่ ่าแปลกท่ีกลิน่ นีไ้ มท่ า
ใหแ้ สบจมกู อย่างท่ีชอบเป็น ฉันตดั สินใจแบบง่วง ๆ ว่าควรเดินไปดทู ่ีตี่จู่
เอี๊ยะอีกครงั้ เพ่ือใหแ้ น่ใจว่าทกุ อย่างเรียบรอ้ ย ฉนั ไม่ไดส้ รา้ งหายนะอะไร
เพิม่ ในวนั นี้ เทา้ ของฉนั กา้ วไปอย่างไม่ทนั ระวงั จึงปะทะของบางอยา่ งเต็ม
แรง

โอย๊ ! กลอ่ งอะไรเน่ีย

เม่ือก้มมองก็เห็นกล่องเคร่ืองมือเหล็กทรงสี่เหล่ียมผืนผา้ มีตัว
ล็อคกับหูจบั สีดา สภาพเก่าขึน้ สนิม ฉันเขย่งเทา้ เจา้ กรรมท่ีเดินเตะมัน
เต็มเปาถอยหลงั ออกมาดกู ลอ่ งนนั้ เม่อื เงารา่ งของฉนั เลกิ บงั แสงไฟจากตี่
จ่เู อีย๊ ะ ก็ส่องใหเ้ หน็ กลอ่ งนน้ั ชดั ฉนั รูท้ นั ทวี ่ามนั คือ “กลอ่ งเคร่ืองมือชา่ ง”
ของอากง แรงเตะเต็มเทา้ ทาเอาเล็บนิว้ โป้งเทา้ แทบขบ เจ็บขนาดนน้ั ฉัน
ค่อยหายงว่ ง สติเรม่ิ คืนมา ฉนั กม้ ลงไปคะเนดนู า้ หนกั กลอ่ งว่ายกไหวไหม
แล้วเกร็งแขนยกมันไปวางหน้าตี่จู่เอี๊ยะ ฉันน่ังลงเปิดดูว่าของข้างใน
เรียบรอ้ ยดีไหม ในกล่องมีเคร่ืองมือจุกจิกท่ีอากงใชซ้ ่อมแซมขา้ วของใน
บา้ นเป็นประจา ทกุ อย่างยงั อยดู่ ี

พอไดเ้ ห็นพวกเครื่องมือต่าง ๆ ยังอยู่ดีฉันก็สบายใจ ฉันยังเห็น
ส่ิงท่ีคาดไม่ถึงคือ ตุ๊กตาผ้ามารุโกะ รูปเด็กผู้หญิงหน้าตาซุกซนสวม
กระโปรงเอีย๊ มสีแดง ซ่งึ ฉันหอ้ ยติดกระเป๋ านกั เรียนเป็นประจาเม่ือยงั เด็ก
แตม่ ารุโกะพงั บ่อยเพราะฉนั ถกู เพ่อื นแกลง้ อากงจงึ เอาไปซอ่ มใหฉ้ นั ซอ่ ม

- ๕๓ -

หลนิ ย่ลู ี่

แลว้ ซอ่ มอกี เม่อื ปีสองปีก่อน กระโปรงเอยี๊ มสแี ดงของต๊กุ ตาเป่ือยจนขาด
ตะขอกา้ มปสู ีเงินท่คี ลอ้ งต๊กุ ตาไวก้ บั กระเป๋ าเรม่ิ งบั ไม่สนิท อากงจงึ ใหฉ้ นั
เอามาซ่อมท่ีบา้ นนี้ บอกว่าครงั้ หนา้ ท่ีมาอากงค่อยเอาคืน วนั นีม้ นั อย่ใู น
สภาพเก่าแต่ไม่ชารุดตรงไหนเลย และยงั คงอย่ใู นกล่องเคร่ืองมือของอา
กง ต๊กุ ตาน่มุ น่ิมแบบนชี้ ่างไมเ่ ขา้ กบั กล่องเคร่ืองมือช่างท่ีดแู ข็งแรงบกึ บนึ
แต่อากงก็เก็บมันไว้ อากงชอบบอกฉนั เสมอว่า “จะคนหรือสิ่งของ เวลา
ทาพงั เรากซ็ ่อมมนั ทกุ อยา่ งในชวี ิตของเราซ่อมไดท้ งั้ นนั้ เราตอ้ งเรียนรูว้ ิธี
ซ่อมและรกั ษาใหด้ ี” การไดเ้ ปิดดกู ลอ่ งเครอื่ งมือช่างทาใหฉ้ นั อดคิดไมไ่ ด้
วา่ ต่อจากนีบ้ า้ นจะเป็นบา้ นหรือเปลา่ บา้ นท่ไี มม่ อี ากงคอยดแู ลรกั ษาให้
ทุกอย่างดีเหมือนใหม่ และบ้านท่ีไม่มี ‘กาวใจ’ คอยเช่ือมหัวใจของ
ลกู หลานใหเ้ ป็นหนึ่งเดียว

คิดไดเ้ ท่านี้ อยู่ ๆ ฉนั ก็ง่วงงุนอย่างหนกั จนไม่อาจควบคมุ ตัวให้
น่งั หลงั ตรงไดอ้ ีกแลว้ ภาพรอบขา้ งเร่ิมเบลอไปหมด ฉันบังคบั ตัวเองให้
ลกุ ขึน้ หรือลืมตาไม่ได้ กลิ่นหอมของธูปทาใหฉ้ ันเคลิบเคลิม้ สติเร่มิ เลือน
ราง ฉันพยายามเหลียวหนา้ ไปมองตี่จู่เอี๊ยะ ไม่รูว้ ่าคิดไปเองหรือเปล่า
ภาพท่ีฉันเห็นคือตีจ้ ู่กงกาลงั ยิม้ ใหฉ้ นั ราวกบั ว่าท่านมีชีวิต ทนั ใดนน้ั ภาพ
รอบกายก็พลนั ดบั ลง…

- ๕๔ -

五
กลอ่ งเครือ่ งมอื ชา่ ง

กลิ่นหอมของธูปจางไปแลว้ ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึน้ รบั รูภ้ าพของ
หอ้ งท่ีไม่คนุ้ ตาเลย ฉนั กาลงั ยืนอยู่ในหอ้ งเล็ก พืน้ หอ้ งเป็นไมก้ ระดานเกา่
ผนงั และประตูหอ้ งก็เป็นไมเ้ กา่ ในหอ้ งมีมงุ้ กางอย่หู ลงั หน่ึงขนาดไม่ใหญ่
เลย เม่ือเพ่งตามองในมุง้ ฉันตกใจท่ีเห็นเด็กชายคนหน่ึงดูเหมือนอายุ
นอ้ ยกว่าฉันมากนอนอิงอยู่ขา้ งหญิงสาวร่างบางคนหน่ึง เด็กคนนีน้ ่าจะ
อายรุ าวเจด็ ปีเหน็ จะได้ กาลงั งวั เงียแลว้ ลมื ตามองมาทางฉนั ขา้ งหลงั เขา
เป็นเด็กชายอีกคนท่ีน่าจะอายุไลเ่ ล่ียกนั แต่ตวั โตกว่า ถัดจากเด็กชายตวั
โตเป็นเด็กผูห้ ญิงอีกสองคน คลบั คลา้ ยคลบั คลาว่าน่าจะอายุพอ ๆ กับ
ฉัน ทงั้ หมดนอนเบียดกนั อยใู่ นมงุ้ หลงั แคบนนั้ ทนั ใดนน้ั เด็กชายตวั เล็กก็
ลกุ ขนึ้ มองตรงมาท่ฉี นั น่ีเขาเหน็ ฉนั หรือ

“ไม่ต้องตกใจนะ พ่ีไม่ใช่ขโมย อย่าเพ่ิงร้องนะ พ่ีจะออกไป
เด๋ียวนี”้ ฉันพูดเสียงไม่เบานกั อย่างรอ้ นรนหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องใหญ่โต

- ๕๕ -

หลนิ ยลู่ ี่

แต่ดเู หมือนเด็กชายไม่ไดย้ ิน เขาเอามือขยีต้ า ลกุ ออกจากมงุ้ อย่างเงียบ
เชียบ เดินตรงมาหาฉันแต่มองผ่านฉันไป เขาเดินไปเปิดหน้าต่างบาน
แคบสองบานของหอ้ งซ่ึงอยู่ขา้ งหลงั ฉัน แสงอาทิตยย์ ามเชา้ ส่องเขา้ มา
พรอ้ มไออ่นุ ทาใหเ้ ห็นขา้ วของในหอ้ ง หมอนและผา้ ห่มสีซีดจาง ถังนา้ ตู้
ไมเ้ ล็กเหมือนตกู้ ับขา้ วตัวหน่ึง โต๊ะญี่ป่ นุ เก่า ๆ ตวั หน่ึง เด็กชายเดินผ่าน
ฉันไปเฉย ๆ เขาไม่เห็นฉันรนึ ่ี ฉันยังไม่วางใจจึงก้าวถอยหลงั กรูด แลว้
ทันใดน้ันก็รูส้ ึกว่าเทา้ สะดุดอะไรบางอย่าง เม่ือก้มลงมองก็เห็นว่าเป็น
กลอ่ งเหลก็ หนา้ ตาคลา้ ยกลอ่ งเครอื่ งมือของอากงแต่สภาพใหม่กว่ามาก

คราวนีห้ ญิงสาวร่างบางในมุ้งพลิกตัวต่ืนแล้วลุกขึน้ เลิกมุ้ง
ออกมาบา้ ง เด็กคนอ่ืนก็เร่ิมตื่นและทยอยลกุ ขึน้ แลว้ เหมือนกัน แต่ไม่รู้
ทาไมฉนั ถึงรูส้ กึ สนใจเด็กนอ้ ยคนแรกเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะเม่อื มองดู
นาน ๆ เขาดทู ่าทางเรียบรอ้ ยเกินกว่าเด็กวยั เจ็ดขวบท่วั ไป บุคลิกเหมือน
โตกวา่ วยั มาก เม่อื เปิดหนา้ ต่างเสรจ็ ฉนั เห็นเขาเดินกลบั ไปช่วยผหู้ ญิงซ่ึง
น่าจะเป็นแม่ พับผา้ ห่ม เก็บมุง้ เก็บหมอน และพับเสื่ออย่างเรียบรอ้ ย
ในขณะท่เี ด็กชายและหญิงอีกสามคนกต็ ่นื ขึน้ จดั การตวั เองเชน่ กนั

ปัง ปัง ปัง

เสียงทบุ ประตดู งั จากดา้ นนอก เดก็ ผชู้ ายท่ีโตกวา่ วิง่ ไปเปิดประตู
ฉนั ยืนมองเหตกุ ารณท์ ่เี กิดขนึ้ อย่างเลิกระแวงเพราะเหมือนทกุ คนมองไม่
เห็นฉนั ประตเู ปิดออกเผยใหเ้ ห็นชายหนมุ่ ทา่ ทางคลอ่ งแคล่วคนหน่ึงสวม
เสือ้ คอจีนนุ่งกางเกงขาก๊วยเก่า ๆ ใช่พ่อของเด็กหรือเปล่านะ เขาพูด

- ๕๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ภาษาจีนแตจ้ ๋ิวดว้ ยเสียงแหบและเรง่ รีบกบั เด็กชายตวั โต ซ่งึ ฉนั พอจะจบั
ใจความไดว้ ่า เถา้ แก่ท่ีโรงสีอยากหาจบั กังเพ่ิมไปช่วยขนของ เด็กชายตวั
โตพยักหนา้ และชูสองนิว้ บอกว่าไปได้ น่าจะหมายถึงเขากับใครอีกคน
ชายคนนีน้ ่าจะไม่ใช่พ่อของเด็ก เพราะเขาแค่มองเขา้ มาและเอ่ยทกั ทาย
หญิงสาวในหอ้ งแลว้ รีบจากไป เด๋ยี วเดียวกไ็ ดย้ นิ เสยี งซง่ึ น่าจะเป็นเขาทบุ
ประตบู า้ นถดั ไปท่อี ยชู่ ดิ กนั มาก

มองผ่านหนา้ ต่างออกไปฉนั เห็นว่าบา้ นหลงั นีอ้ ย่ตู ิดกบั คลอง ท่ี
หลงั บา้ นมีชานไมย้ ่ืนออกมาจากตัวบา้ นพอใหเ้ ป็นท่ีซักผา้ ตากผา้ และ
อาบนา้ ได้ มีโอ่งตงั้ อย่สู องใบ ราวไมไ้ ผ่ท่ีพาดอยู่มีเสือ้ ผา้ เก่าตากอยู่ไม่ก่ี
ตัว ผ้าท่ีตากโบกพริว้ ตามสายลม อากาศเย็นสดช่ืนเกินกว่าจะเป็น
สถานท่ใี นเมอื งหรือแมแ้ ต่ตา่ งจงั หวดั ในยคุ ของฉนั

แมข่ องเดก็ ทงั้ สค่ี นลา้ งหนา้ ลา้ งตาท่หี ลงั บา้ น เสรจ็ กห็ ยบิ เสือ้ คอ
จีนสีเขม้ และกางเกงขาก๊วยจากราวไมไ้ ผ่มาผลดั เปลี่ยน รวบผมเป็นมวย
ไวท้ ่ที า้ ยทอย

เด็กทั้งสี่คนต่างก็ออกมาท่ีชานบา้ น รีบตักนา้ ในโอ่งลา้ งหนา้
แปรงฟัง สวมเสือ้ ผา้ เด็กผูห้ ญิงคนโตเดินกลบั เขา้ ไปในหอ้ งหยิบอาหาร
ออกจากตกู้ ับขา้ วไมเ้ ล็ก ๆ เหมือนเตรียมอาหารเชา้ ใหท้ กุ คน เด็กผูช้ าย
ทั้งสองคนเม่ือสวมเสือ้ สีกรมท่านุ่งกางเกงขาสน้ั แลว้ ก็ตามแม่ออกไป
สว่ นเด็กผหู้ ญิงอีกคนเก็บท่นี อนของตวั เอง แลว้ เขา้ ไปช่วยเด็กหญิงท่ีโตก
วา่ เตรยี มอาหาร

เม่ือเห็นเด็กชายตวั เล็กออกไปแลว้ ฉันยืนงงอยู่ช่วั ขณะ ไม่รูว้ ่า
ควรทาอะไรตอ่ และเพงิ่ จะนกึ ฉงนวา่ ฉนั มาอย่ทู ่นี ่ไี ดอ้ ย่างไร จาไดว้ า่ ก่อน

- ๕๗ -

หลนิ ย่ลู ่ี

หนา้ นฉี้ นั กาลงั น่งั จอ้ งกลอ่ งเครื่องมอื ของอากงอยหู่ นา้ ตี่จู่เอยี๊ ะท่บี า้ นของ
อากงน่ีนา ทาไมฉนั มาอย่ใู นหอ้ งนีไ้ ด้ และทาไมเหมือนคนท่ีน่มี องไม่เหน็
ฉันเลย คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สดุ ทา้ ยฉนั คิดว่าส่งิ สาคญั ท่ีสดุ ในตอนนีค้ ือ
ฉนั ตอ้ งออกไปจากท่นี ่ี และหาทางกลบั บา้ นใหไ้ ด้

นึกไดแ้ ลว้ ฉนั ก็ตรงไปประตไู มห้ นา้ บา้ นท่เี ปิดอย่แู ลว้ กา้ วออกไป
แต่ฉับพลนั ท่ีฉนั กา้ วพน้ ประตู สภาพแวดลอ้ มเปล่ียนไปมาอย่างรวดเร็ว
จนตาลาย ฉนั ทนไมไ่ หวตอ้ งรีบหลบั ตา

เม่ือลืมตาขึน้ ก็เห็นว่าฉันกาลงั ยืนอยู่หนา้ กล่องเหล็กท่ีหน้าตา
คลา้ ยกล่องเคร่ืองมือช่างของอากงอีกน่นั เอง แต่คราวนีฉ้ ันอย่ใู นหอ้ งกับ
หญิงสาวร่างบางคนเดิมผูน้ ่าจะเป็นแม่ของเด็กหลายคนนน้ั เวลานี้เม่ือ
พิจารณาดดู ี ๆ เธอไม่ไดร้ ูปรา่ งบอบบางอย่างท่ีฉนั คิด ไหลข่ องเธอกวา้ ง
กว่าหญิงสาวท่วั ไป เธอกาลงั น่งั อย่หู นา้ กล่องเครื่องมือช่างใบนน้ั และมี
ท่าทีเหมือนมองไม่เห็นฉัน เธอเปิดฝากลอ่ งชา้ ๆ ฉนั รีบมองว่าในกลอ่ งมี
อะไรเพราะอยากรูเ้ ช่นกนั เม่ือฝากลอ่ งเปิดกวา้ งฉันเห็นแต่กระป๋ องเหลก็
ทรงกระบอกใบหนึ่งอยู่ในน้ัน หญิงสาวหยิบกระป๋ องเหล็กขึน้ มาเปิด ใน
นนั้ มเี งินปึกบางมว้ นหนงึ่

หญิงสาวดึงธนบัตรปึกนนั้ ออกมาคลี่นบั ฉันแปลกใจมากเม่ือ
เห็นชัดว่าสี ขนาด และรูปบนธนบัตรนั้น ต่างจากแบบท่ีฉันใช้อยู่มาก
เพราะรูปบนธนบตั รเป็นรูปของยุวกษัตริยท์ ่ีฉนั รูจ้ กั ยามไปทศั นศึกษากบั
โรงเรียนท่ีพิพิธภณั ฑเ์ หรียญกษาปณานรุ กั ษ์ น่นั คือรูปของพระเจา้ อย่หู วั
รชั กาลท่ี ๘

- ๕๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ฉันอยู่ท่ีไหนกันน่ี ฉันย้อนยุคมาอยู่เวลาไหน เม่ือพยายาม
คานวณดว้ ยสมองท่ไี ม่ค่อยถนดั คณิตศาสตรเ์ ท่าไร ฉนั นา่ จะยอ้ นเวลามา
อย่ใู นช่วงหกสิบถึงเจ็ดสิบกว่าปีก่อนยุคสมยั ของฉนั ยุคท่ีอากงมกั เล่าให้
ฟังว่าคนจีนโพน้ ทะเลอย่างต้นตระกูลของเราหนีภัยคอมมิวนิสตแ์ ละ
สงครามจีน-ญี่ป่ ุนครั้งท่ีสองในประเทศจีนมาตั้งรกรากท่ีไทย เป็น
ช่วงเวลาเดยี วกบั ท่โี ลกรูจ้ กั สงครามโลกครงั้ ท่ีสอง

ฉันตื่นตะลึงท่ีตัวเองยอ้ นเวลามาอยู่ท่ีน่ีไดอ้ ย่างไรไม่รู้ หูก็แว่ว
เสียงหญิงสาวพูดอะไรบางอย่าง จึงรีบคุมสติตั้งใจฟัง เธอกาลังพูด
ภาษาจีนเรียกลกู คนใดคนหน่ึง ช่ือของลกู ท่ีหญิงสาวเรียก ทาใหห้ วั ใจของ
ฉนั หลน่ ไปอย่ทู ่ตี าตมุ่ อกี ครงั้

“อาปิกเอย้ อาปิก ไล้ ไล”้
(อาปิก มาน่เี รว็ )

‘อาปิก’ ช่ือของอากงน่ี ใช่อากงของฉันหรือ สิน้ เสียงเรียกก็มี
เด็กชายตัวเล็กท่ีฉันเห็นเม่ือครู่ว่ิงเข้ามาหาหญิงสาว แต่บัดนีเ้ ด็กชาย
เติบโตขนึ้ กว่าเดมิ เล็กนอ้ ย

“อ๊วั ตาบอดแลว้ มา้ ” อาปิกบอกแม่เป็นภาษาจีนแตจ้ ๋ิว เขาถือ
กระดาษแผน่ หน่งึ มาดว้ ย กาลงั ชใู หแ้ มด่ อู ย่างตกใจ ไดฟ้ ังฉันก็แนใ่ จทนั ที
วา่ เขาคอื อากงจรงิ ๆ เพราะประโยคท่ีเขาเพงิ่ พดู คอื คาพดู เดยี วกบั ท่ีอากง
เคยเลา่ ชีวิตตวั เองเม่อื ครงั้ ยงั เด็กใหฉ้ นั ฟัง วา่ สมยั เด็ก ๆ อากงเรยี นจบแค่
ชน้ั ประถมสอง แลว้ ตอ้ งเลิกเรียนเพ่ือไปทางานช่วยแม่หาเงิน เป็นลกู มือ

- ๕๙ -

หลนิ ยลู่ ี่

ช่างท่ีโรงงานทาหหู มอ้ กะทะ และเครอ่ื งครวั กอ่ นจะโดนเถา้ แก่โกง อากง
จึงขอเหล่าม่ากลบั เขา้ ไปเรียนอีกครงั้ เพ่ืออ่านหนงั สือใหอ้ อก สมยั นน้ั ค่า
ส่งลูกเรียนหนังสือแพงมากเหลือเกินสาหรบั แม่เลีย้ งเดี่ยวชาวจีนโพ้น
ทะเลอย่างเหล่าม่าของฉนั ผูม้ ีลกู ถึงสี่คน แมเ้ หล่าม่าสมัยยงั สาวทางาน
สารพดั หาเชา้ กินค่า ทงั้ เป็นจบั กัง เลีย้ งเป็ด ทาขา้ วเลีย้ งหมู แต่การเงิน
ของครอบครวั ก็ช่างฝืดเคือง การจะหาค่าเทอมใหล้ กู สกั คนเทอมละหนึ่ง
รอ้ ยบาท ซ่งึ เทียบไดร้ าวหา้ พนั บาทในสมยั ฉนั (ในยุครชั กาลท่ี ๘ ทองคา
หนกั หน่ึงบาท ราคาส่ีรอ้ ยบาท แต่ยคุ ของฉนั ทองคาหนกั หนงึ่ บาท ราคา
เกินสองหม่นื บาท) เป็นเรื่องท่ีแทบเป็นไปไมไ่ ดเ้ ลย เม่อื ไดเ้ รยี นนอ้ ยอากง
จึงอา่ นหนงั สือไม่ออก พอไปทางานก็ถกู เถา้ แก่โกงเงนิ เพราะอา่ นสญั ญา
จา้ งไม่ออกตอนเขาย่ืนกระดาษใหอ้ ่าน ดว้ ยความท่ียงั เด็กอากงไม่รูเ้ ร่ือง
ว่ามนั คืออะไร คิดว่าตาตวั เองผิดปกติ จึงวิ่งกลบั บา้ นมาบอกเหล่าม่าว่า
ตวั เองตาบอด เหมือนกบั ท่เี ดก็ ชายช่อื ปิกคนนบี้ อกแม่ไมม่ ีผดิ

“ช่าเลีย้ ว (ลาบากแลว้ ) ลูกชายอ๊ัวตาบอด ใครทาลือ้ บอกมา
ใครทา” หญิงสาวซ่ึงหากเดาไม่ผิดก็คือเหล่าม่าของฉัน รีบรอ้ นวาง
กระป๋ องเงนิ รอ้ งถามลกู ชายคนเล็กอย่างตกใจ พลางลบู คลาใบหนา้ อย่าง
ห่วงใย

“ลือ้ เห็นอ๊วั หรอื เปลา่ ” เหลา่ มา่ ถามอากง
“เห็น มา้ แต่อ๊วั ไม่รูต้ วั พวกนีอ้ ่านว่าอะไร” อาปิกหรืออากงของ
ฉนั ตอบพลางยกกระดาษในมือใหเ้ หลา่ ม่าดู
“ชา้ อา (ลาบากแลว้ )” เหลา่ มา่ อทุ านเพราะสงสารและเวทนาลกู
ชาย นางมองเงนิ ในกระป๋ องอย่างตดั สินใจเด็ดขาด หยบิ ธนบตั รใบละสิบ

- ๖๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

และย่สี ิบบาทออกมานบั แลว้ นบั อีกวา่ ครบหนงึ่ รอ้ ยบาท มว้ นเป็นแท่งยาว
แลว้ ยดั เยียดใสม่ ือของเด็กชายตวั นอ้ ยหรอื อากงของฉนั พดู วา่

“ลือ้ เอาเงินน่ีไปเข้าโรงเรียน น่ีเป็นเงินเก็บของเรา ไปเรียน
หนงั สือ ตงั้ ใจเรียน อา่ นเขียนใหอ้ อก” เหลา่ มา่ พดู จบอากงก็พดู ต่อวา่

“ม้า ลื้อต้องเป็ นคนพาอ๊ัวไปเข้าโรงเรียน” อากงพูดพลาง
ประคองเงนิ ท่อี ย่ใู นมือคนื กลบั ใหเ้ หลา่ มา่ เม่อื พดู กนั จบเหลา่ ม่ากบั อากง
ก็แตง่ ตวั อย่างดที ่ีสดุ เทา่ ท่ีมี เพ่อื ไปสมคั รเรยี นท่โี รงเรียนแถวบา้ นกนั เด๋ียว
นนั้ เพราะเวลาบ่ายอย่างนีโ้ รงเรียนยงั เปิดอยู่ ขณะพวกเขาเดินออกจาก
บ้าน ฉันพยายามเดินตามอีก แต่แล้วเม่ือก้าวพ้นประตูบ้าน
ส ภ า พ แ ว ด ล้อ ม ก็ ห มุน เ ป ล่ี ย น เ วี ย น ว น อ ย่ า ง ร ว ด เ ร็ว อี ก จ น ฉัน ต้อ ง รี บ
หลบั ตา

คราวนีเ้ ม่ือลืมตา ฉนั เห็นตวั เองกาลงั น่งั เกา้ อีใ้ นหอ้ งเรยี นไมเ้ ก่า
ๆ ท่ีดยู อ้ นยคุ เหมือนเคยเห็นในหนงั ไทยสกั เรื่อง หนา้ หอ้ งเป็นกระดานไม้
สีเขียว มีชอลก์ สีขาวแท่งกุดหลายแท่งกองอยู่ท่ีขอบกระดานซ่ึงทาย่ืน
ออกมาใหว้ างแปรงลบกระดานกบั วางชอลก์ โต๊ะเรียนเป็นโตะ๊ ไมเ้ กา่ ยาว
พอจะใหเ้ ด็กน่งั ไดโ้ ต๊ะละสามคน เกา้ อีเ้ ป็นมา้ น่งั ไมก้ ระดานยาวเท่ากับ
โต๊ะ หอ้ งเรยี นนีม้ หี นา้ ตา่ งหลายบานเปิดกวา้ ง ไม่มีพดั ลม

เด็ก ๆ กาลงั เลน่ กนั เสยี งดงั เจย๊ี วจา๊ ว ฉนั คิดว่านา่ จะเป็นเวลาพกั
ระหว่างคาบเรียนกระมงั ทันใดน้นั มีเด็กคนหนึ่งซ่ึงโตกว่าเด็กคนอ่ืนใน
หอ้ งนี้ ถูกคณุ ครูดงึ หลู ากเขา้ มา เขายกกล่องเหล็กท่าทางหนกั องึ้ มาดว้ ย
ในกล่องคงใส่ของไวม้ ากกว่ากล่องดินสอและสมุด เสือ้ ผา้ ของเขาเก่า

- ๖๑ -

หลินย่ลู ่ี

ปอน ดไู ม่คอ่ ยสะอาด ไมส่ วมรองเทา้ ครูลากเขาไปท่โี ต๊ะครูหนา้ หอ้ งเรียน
เด็กทกุ คนในหอ้ งรีบวง่ิ กลบั ไปน่งั ท่ี กม้ หนา้ งดุ ฉนั ไดย้ ินครูพดู วา่

“เรยี นไมร่ ูจ้ กั เรยี น จะขายของขายอะไรไปขายขา้ งนอกนนู่ วนั ๆ
เอาแตท่ าเรอ่ื งไมเ่ ป็นเร่ือง อายขุ นาดนีถ้ ึงเรียนยงั ตามเพ่ือนไมท่ นั ”
เม่อื ฉนั เพง่ พิจารณาเด็กคนนน้ั ดี ๆ อา้ ว ต๋นี อ้ ยผิวขาวหนา้ จีนคนนกี้ ็คอื
อากงน่นั เอง

“แตผ่ มไมไ่ ดท้ าอะไรผดิ ” เด็กชายตอบ เขามองหนา้ ครูตรง ๆ

ผวั ะ!

เด็กชายถูกตบศีรษะอย่างแรงจนทรุดฮวบลงพืน้ เด็กคนอ่ืนย่ิง
เงียบ อะไรกนั ! ฉนั ไม่ทนั ตงั้ ตวั กบั เหตกุ ารณท์ ่ีเกิดขนึ้ แต่เม่อื เห็นอากงถูก
ตบศีรษะก็นึกไดท้ นั ทีว่าฉากเหตกุ ารณน์ ีค้ ือตน้ เหตุตอนท่ีอากงสูญเสีย
การไดย้ ินของหูซา้ ยไปกว่าแปดสบิ เปอรเ์ ซ็นต์ ฉันกา้ วเทา้ เขา้ ไปหาครูคน
นน้ั อย่างโกรธจดั แลว้ ก็ฉกุ คิดขึน้ ไดว้ ่าท่นี ่ีไม่มีใครมองเห็นฉนั ความโมโห
ทาใหฉ้ ันพยายามใชแ้ รงกายและแรงสมาธิทงั้ หมดผลกั ของรอบตวั ออก
แต่ก็ทาอะไรไม่ได้ เกา้ อีไ้ มข่ ยบั เลยสกั นดิ

ฉนั เห็นอากงในวยั สบิ สามปี อมุ้ กล่องเหลก็ ว่ิงออกจากหอ้ งเรยี น
ฉนั ไม่ไดห้ นั กลบั ไปมองครูใจรา้ ยคนนนั้ อีก รีบว่ิงตามอากงไป แต่วินาทที ่ี
จะก้าวผ่านประตูฉันก็กลัวว่าอาจไม่ไดอ้ ยู่ในเวลานีเ้ หมือนเดิม แต่ถึง
อย่างนน้ั ไม่ลองก็ไม่รู้ ครงั้ นีฉ้ นั ตดั สินใจจะลองว่ิงผา่ นประตู แลว้ หลบั ตา
วง่ิ สดุ แรง เม่อื ลมื ตาก็เห็นวา่ ฉนั ออกมาอยู่หนา้ หอ้ งเรยี นในโรงเรยี นได้ จึง

- ๖๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

รีบวง่ิ ตามหาอากงตวั นอ้ ย แปลกท่คี รงั้ นีฉ้ นั เดินผา่ นประตไู ดห้ มดทุกบาน
โดยไม่ยา้ ยสถานท่ี ฉันแปลกใจมัวคิดหาเหตุผลจนลืมดูทางว่าฉันเดิน
ขา้ มถนนตามอากงรถก็แล่นผ่านตวั ฉันไป ถา้ เป็นความจรงิ ฉันคงตายไป
แลว้ น่คี งเป็นความฝัน

อากงหอบกลอ่ งเหล็กว่งิ เขา้ ตลาดจนไปถึงเรอื นแถวชนั้ เดยี วหลงั
เล็ก มีคนเดินเขา้ ออกขวักไขว่ อากงเดินไปถึงหนา้ หอ้ งท่ีมีประตูไมแ้ บบ
บานเฟี้ยมเปิดประตเู ขา้ ไป ฉนั เดนิ ตามเขา้ ไปตดิ ๆ เห็นเหลา่ ม่าในวยั สาว
กาลงั ทากบั ขา้ วบนเตาถ่านอย่หู ลงั บา้ นตรงชานไม้ กลิน่ อาหารหอมฟงุ้ ไป
ถึงหนา้ บา้ น อากงวางกล่องเหล็กลงกับพืน้ แลว้ เปิดฝา ในน้นั มีกระดาษ
ขาวปึกบางมัดรวมกันปึกหน่ึงแทนสมุด กระดาษนีค้ ือดา้ นหลงั ปฏิทิน
แขวนผนงั ท่ีไม่ไดพ้ ิมพอ์ ะไรไวจ้ ึงใช้ขีดเขียนได้ ท่ีแผ่นหนา้ สดุ ตรงมมุ ขวา
ล่างเขียนว่า ‘ต่งั โอปิก’ ซ่ึงเป็นช่ือของอากง ในกล่องยังมีดินสอหนึ่งแท่ง
ลกู อม ขนมจานวนหนง่ึ มีกระป๋ องเหลก็ ทรงกระบอกซ่งึ น่าจะเอาไวใ้ ส่เงิน
นอกจากนีย้ งั มีอุปกรณเ์ ครื่องมือช่าง อย่างไขควง ตะไบ น็อต คีมหนีบ
และคีมปากแหลมอยู่ดว้ ย อากงแบกกล่องนีไ้ ปโรงเรียน ไปทางานและ
แบกกลบั บา้ น ใบหนา้ ยงั แดงจากรอ่ ยรอยท่ีครูทารา้ ย

เหลา่ มา่ ถามอากงเป็นภาษาจีนท่แี ปลเป็นไทยไดว้ ่า
“กลบั มาแลว้ เหรอ กินขา้ วรยึ งั ” อากงไม่ไดห้ นั ไปตอบ เหล่าม่า
จงึ เรียกซา้ อีกครงั้
“อาปิก ลือ้ กินขา้ วรยึ งั ไอหยา หลู ือ้ ไปโดนอะไรมา” เหลา่ ม่าถาม
อย่างตกใจมากเม่ือหนั ไปดแู ลว้ เห็นเลือดไหลออกจากหูซา้ ยของลูกชาย
อากงยกมือปิดหไู ว้ แตเ่ หลา่ มา่ พยายามดงึ ออก

- ๖๓ -

หลินยลู่ ่ี

“ใครตลี อื้ ครูตีใช่ไหม” อากงสา่ ยหนา้
“บอกอ๊วั มา ไม่งนั้ ลือ้ จะโดนตเี อง” เหลา่ มา่ พดู
“ครู” อากงพดู
“ลอื้ ไปทาอะไรผิด แลว้ ทาไมเขาตีแบบน”ี้ เหลา่ ม่าถาม
อากงไมต่ อบ
“อ๊วั จะไปคยุ กบั อีใหร้ ูเ้ รือ่ ง ลือ้ มาดว้ ย มาน่”ี เหลา่ ม่าจงู อากง
แตอ่ ากงขดั ขืน พยายามสะบดั มอื เหลา่ ม่า
“อ๊วั เรียนรูเ้ ร่ือง อ่านหนงั สอื ออกแลว้ พรุง่ นีอ้ ๊วั จะไปทางานท่โี รงไม้ อ๊วั เลิก
เรียนแลว้ ม้า อย่าไปมีเรื่องเลย ตารวจเขาไม่เข้าข้างคนจีนอย่างเรา
หรอก” อากงพดู จบกร็ บี วิ่งออกไปขา้ งนอก ฉนั มองเหลา่ ม่าท่ีโกรธแคน้ ครู
ท่ีรงั แกอากง เน่ืองจากอากงเป็นเด็กไม่มีทางสู้ ไม่มีพ่อ แม่พดู ภาษาไทย
ไม่ค่อยได้ จะฟ้องตารวจเอาเรื่องกับใครเขา คนในยุคนั้นก็ดูเหมือนไม่
ค่อยเขา้ ขา้ งคนจีนอพยพ พ่อของอากง หรอื เหลา่ กงของฉนั ตดิ ฝ่ินท่เี ขา้ มา
ระบาดในสมยั นนั้ จนเสยี ผเู้ สยี คน ไม่ทางานไม่ดแู ลครอบครวั ผลกระทบ
จากการคา้ ฝ่ินเถ่ือนในช่วงปี พ.ศ. ๒๔๙๘ ทาใหห้ ลายครอบครวั ตอ้ งบา้ น
แตกสาแหรกขาด ลกู ตอ้ งกาพรา้ พ่อแม่ สามีภรรยาทะเลาะวิวาทและทา
รา้ ยร่างกายกนั ครอบครวั ของอากงก็เป็นหน่ึงในนนั้ เหลา่ กงเป็นคณุ ชาย
คนท่ีสี่ของตระกูลคนรวยในจีนท่ีขา้ มนา้ ขา้ มทะเลมาเพราะกฎหมายจีน
ส่งั ใหม้ ีลกู คนเดียวซ่งึ สมยั นน้ั หลายครอบครวั ตอ้ งบา้ นแตกสาแหรกขาด
เพราะหนีเอาชีวิตรอดจากกฎหมายควบคุมประชากรฉบบั นีเ้ ช่นกัน เม่ือ
มาถงึ ไทยกถ็ กู จบั คลมุ ถงุ ชนใหแ้ ต่งงานกบั เหลา่ ม่า กอ่ นจะติดฝ่ินเหลา่ กง
เป็นคนฉลาดมาก สามารถหาเงินไดว้ นั ละหลายรอ้ ยบาท แต่เม่ือยาเสพ

- ๖๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ติดเขา้ ครอบงา ชีวิตท่ีม่นั คงและลกู เมียกลายเป็นเรอ่ื งรองจากการหาเงนิ
มาเสพฝ่ิน เหล่าม่าแยกทางกบั เหล่ากงเพราะไม่อยากถูกทารา้ ยรา่ งกาย
และไม่อยากใหเ้ หลา่ กงทารา้ ยลกู จงึ จาใจอดทนเลีย้ งลกู ดว้ ยตวั คนเดยี ว

อากงเคยเลา่ ใหฉ้ ันฟังว่าครงั้ ยงั เด็กมาก ๆ อากงยงั หาเงินไม่ได้
ตอ้ งกินนา้ ขา้ วเป็นอาหาร อากงตดั สินใจเดินไปขอเงินเหลา่ กง แต่ถกู เตะ
ตกคนู า้ เกือบเอาชีวิตไม่รอด โชคดีท่ีเหล่าม่าและคนแถวนน้ั ช่วยขึน้ มาได้
ทัน นับแต่น้ันอากงก็ตัดขาดจากเหล่ากงโดยสมบูรณ์ ไม่คิดจะพ่ึงพาผู้
เป็นพ่ออีกเลย และเร่มิ ยืนบนลาแขง้ ของตวั เองตงั้ แตอ่ ายเุ จด็ แปดขวบ

ฉนั ไมค่ ดิ ว่าบนโลกจะมคี นท่ีชีวิตน่าสงสารเชน่ นแี้ ละท่สี าคญั คือ
เป็นอากงของฉันเอง ตอนฟังอากงเล่าฉันเคยรูส้ ึกโมโหเหล่ากง แต่เม่ือ
ไดม้ าเห็นชีวิตอนั ยากลาบากของอากงดว้ ยตาตวั เอง ฉนั กลบั รูส้ ึกสงสาร
ปนคบั แคน้ ใจแทนอากงกบั เหล่าม่ามากกว่า ใจหนึ่งฉนั โกรธตวั เองท่ีช่วย
อะไรไม่ไดเ้ ลย ไดแ้ ต่ยืนดคู วามเป็นไป อีกใจหนึ่งก็เสียใจกบั ชีวิตท่ีอาภพั
ของอากง ฉนั หลบั ตาลงแลว้ เดนิ ขา้ มผา่ นประตอู ีกครงั้ เพราะอยากออกไป
สดู อากาศบรสิ ทุ ธิ์

แต่แลว้ เม่ือลืมตาขึน้ ฉนั ก็ตนื่ ตาตื่นใจกับฉากท่เี ห็น ถา้ เดาไม่ผิด
ท่ีท่ีฉันอย่ตู อนนีค้ ือโรงไมแ้ น่ ๆ กล่ินไมแ้ ละนา้ ยาเคลือบไมล้ อยฟ้งุ ไปท่วั
แสงแดดอ่อนท่ีส่องผ่านประตแู ละหลงั คาสงั กะสีของโรงงาน ทาให้พอ
เห็นแผ่นไมห้ ลากหลายขนาดวางซอ้ นกันเป็นภูเขาสงู มีไมท้ ่ียังไม่ได้ตดั
ยังไม่ไดข้ ดั ใหเ้ ป็นรูปเป็นร่าง นอกจากนีย้ งั มีแท่นเจาะไมอ้ ีกหลายแท่น
อุปกรณเ์ ล่ือยไม้ อุปกรณข์ ัดเงาไม้ เครื่องขดั กระดาษทราย ฟองนา้ ผา้
หลายแบบพับซ้อนไว้สูงเท่ากับตัวฉัน ว่าแต่ทาไมฉันถึงมาอยู่ท่ีน่ี ฉัน

- ๖๕ -

หลนิ ย่ลู ่ี

เหลียวมองไปรอบตวั ไม่มีใครอยู่ในโรงไมส้ กั คนเดียว มันคงเชา้ เกินไป
เพราะแดดคอ่ ย ๆ สว่างขนึ้

ฉันมองหาอะไรสกั อย่างท่ีพอจะใหค้ าตอบแก่ฉันไดว้ ่าทาไมจึง
มาอย่ทู ่ีน่ี แลว้ ฉันก็เห็นกลอ่ งเคร่ืองมือช่างของอากงวางอย่ขู า้ งโต๊ะไมส้ กั
สีนา้ ตาลเข้ม มีแบบร่างสาหรับทาเฟอรน์ ิเจอร์วางซอ้ นอยู่หลายแผ่น
กล่องเครื่องมือช่างกลอ่ งเดิมท่ีเคยเป็นกล่องใส่เงินของเหล่าม่าดไู ม่ต่าง
ไปจากครงั้ แรกท่เี หน็ ในบา้ นไมเ้ ท่าใดนกั แคด่ มู ีรอยขดี ขว่ นมากขนึ้ เทา่ นนั้

เม่ือกวาดตามอง ฉันยังไม่เห็นอากงอยู่ตรงไหนในท่ีนีเ้ ลย ฉัน
ลองเดินออกไปดรู อบบรเิ วณโรงไม้ ก็เห็นเด็กวยั เรม่ิ เป็นหน่มุ คนหนึ่งกาลงั
กม้ ลงหยิบอะไรบางอย่างขา้ งถังขยะ แถวนีไ้ ม่มีใครนอกจากเขา ฉันจึง
ตดั สินใจเดนิ เขา้ ไปสงั เกตใกล้ ๆ เขาน่าจะอยใู่ นวยั ใกลเ้ คียงกบั ฉนั เขากม้
ลงเก็บหนงั สือพิมพท์ ่ีน่าจะมีคนทิง้ ไว้ แลว้ เดินไปน่งั อ่านท่ีขอบประตูเขา้
โรงไม้

เม่ือเด็กชายวัยรุ่นคนนั้นเงยหนา้ ขึน้ จากการอ่านหนงั สือพิมพ์
ฉันตกใจจนเผลออุทานว่า ซากู๋มาท่ีน่ีไดอ้ ย่างไร เพราะหนา้ ตาของเขา
ช่างเหมือนซากู๋หรือนอ้ งชายคนท่ีสามของแม่มาก แต่เม่ือพิจารณาดี ๆ
ฉันไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มคนนีค้ ือซากู๋หรือโซย้ กู๋กันแน่ หรือเขาเป็นแค่คน
หน้าเหมือน เพราะเค้าหน้าของเด็กหนุ่มละม้ายคล้ายคลึงทั้งซากู๋
และโซย้ กู๋ ดที ่ีเด็กชายไม่ไดย้ นิ เสยี งและมองไมเ่ หน็ ฉนั

ฉั น เ ห็ น เ ข า ตั้ ง ห น้ า ตั้ ง ต า พ ย า ย า ม อ่ า น อ อ ก เ สี ย ง ข่ า ว ใ น
หนังสือพิมพอ์ ย่างขมักเขมน้ จึงยืนฟังอย่างสงสยั แลว้ เพิ่งเขา้ ใจว่าเขา
กาลงั พยายามฝึกออกเสียงภาษาไทยตามคาในขา่ วน่นั เอง

- ๖๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

“อาปิก ลือ้ มาแล้วเหรอ มาเปิดรา้ นก่อนอ๊ัวทุกวันอย่างนี้อีก
หน่อยเป็นเถา้ แกไ่ ดแ้ ลว้ มงั้ ” อาแปะรา่ งทว้ มทา่ ทางภมู ฐิ านคนหนง่ึ เดนิ มา
ทกั ทายเด็กหน่มุ วยั รุน่ ฉันแทบไม่อยากเช่ือหตู วั เอง และอยากหวั เราะให้
ความบังเอิญนี้ อากู๋สองคนเล็กของฉันหน้าเหมือนอากงอย่างกับแกะ
ขนาดฉันผูเ้ ป็นหลานยงั สบั สนบ่อย ๆ ไม่คิดเลยว่าพอไดเ้ ห็นอากงในวยั
แรกหน่มุ ซง่ึ ออ่ นกวา่ พวกอากไู๋ ม่มาก จะเหมือนท่แี ม่และพวกอีเ๊ คยพูดกนั
ว่าหนา้ ตาของพวกอากู๋เหมือนอากงตอนหนุ่มเปี๊ยบ อากงในวยั เดียวกับ
ฉนั รีบพบั หนงั สือพิมพย์ บั ยน่ ท่กี าลงั ฝึกอ่านออกเสยี งภาษาไทย ลกุ ขนึ้ พดู
ภาษาจีนแคะตอบเถา้ แก่ แมอ้ ากงเป็นคนจีนแตจ้ ๋ิวแตร่ อบบา้ นท่ีอากงอยู่
มีแต่คนจีนแคะ ถา้ จะอยู่รอดไดต้ อ้ งพูดภาษาแคะได้ อากงจึงพูดไดท้ ัง้
ภาษาจีนแคะและภาษาจีนแตจ้ ๋ิว

“สวสั ดคี รบั เถา้ แก่ วนั นีจ้ ะใหอ้ ๊วั ทาอะไร” อากงพดู
“ตามอ๊ัวมา วนั นีอ้ ๊วั จะสอนเร่ืองสุดทา้ ยแลว้ ” อากงตามเถา้ แก่
เขา้ ไปดา้ นในโรงไม้ ฉันเดินตามเข้าไปดว้ ย แลว้ ก็เห็นอากงเปิดกล่อง
เคร่ืองมือท่ีบัดนีไ้ ม่มีปึกกระดาษ ขนม ลูกอม กระป๋ องเงินหรือดินสออีก
แลว้ มีแต่อุปกรณเ์ คร่ืองไม้เครื่องมือทางานช่างไม้ ทงั้ เล่ือยลอ เลื่อยฉลุ
คอ้ นหงอน ไมบ้ รรทดั เหล็ก ตลบั เมตร และไขควงสีเหลืองกับคีมสีแดงท่ี
ฉันเห็นจนคนุ้ เคยในกล่องของอากงซ่งึ อย่ใู นยุคของฉัน ฉนั ตื่นเตน้ มากท่ี
ไดเ้ ห็นพวกมนั ในสภาพใหม่เอ่ียมเหมือนเพ่ิงซือ้ มาเม่ือวาน อากงกาลงั
เลื่อยไมพ้ ลางพูดคยุ กบั เถา้ แก่ ฉนั เดาว่าเถา้ แก่คนนีน้ ่าจะเป็นนายช่างมี
ฝีมือเร่ืองงานไมผ้ ู้มีพระคุณกับอากง ท่าทางพวกเขาจะทางานดว้ ยกัน
นาน

- ๖๗ -

หลินยลู่ ี่

ฉนั จึงเดินเลน่ เตรไ่ ปในโรงไม้ จนเดินวนกลบั มามองดวู นั เดือนปี
บนหนังสือพิมพย์ ับย่นท่ีอากงซุกไวห้ ลงั กล่องเคร่ืองมือ ปี พ.ศ. ๒๔๙๘
เท่ากับ ๖๐ ปีก่อนยุคท่ีฉนั อยู่ใน พ.ศ. ๒๕๕๘ งน้ั ตอนนีอ้ ากงอายเุ ท่าไร
คงจะสิบห้าสิบหก วัยเดียวกับฉันเลย แต่เด็กวัยรุ่นอย่างอากงไม่ได้
หมกมนุ่ กบั การตวิ สอบเขา้ มหาวิทยาลยั เหมือนฉนั ซง่ึ ใชเ้ วลาแทบทงั้ ชีวิต
หมดไปกบั การเรียนและท่องหนงั สือ อย่าว่าแต่หาเงินดว้ ยตัวเองไดแ้ บบ
อากงเลย ทากับขา้ วง่าย ๆ กินเองยงั แทบไม่รอด เม่ือมาเห็นอากงทางาน
หนักตงั้ แต่เล็ก ฉันเพ่ิงรูว้ ่าโชคดีแค่ไหน ท่ีแต่ละวนั ฉนั ไดน้ ่งั เรียนหนงั สือ
ในห้องปรับอากาศ ตื่นนอนมาก็มีกับข้าวพร้อมกินตลอดเวลา
หนงั สอื พิมพฉ์ บบั นเี้ ห็นแลว้ ทาใหฉ้ นั นกึ ถงึ หนงั สือพิมพท์ ่วี ่ิงไปซอื้ ใหอ้ ากง
ทกุ เชา้ อากงชอบอ่านหนงั สือพิมพม์ าก บอกว่ามนั ทาใหเ้ รารูว้ ่าโลกไปถึง
ไหนแลว้ ตอนยังเล็กฉันอยากลองอ่านหนงั สือพิมพบ์ า้ ง แต่ไม่เขา้ ใจว่า
ขอ้ ความในวงเล็บท่ีบอกว่า “(อ่านต่อหนา้ ๑๒)” คืออะไร พอถาม อากง
ขาแลว้ สอนว่า ใหด้ ูเลขบอกลาดบั หนา้ กระดาษท่ีมุมขวาบนของแต่ละ
หนา้ ถา้ อยากอ่านข่าวท่ีเราสนใจใหจ้ บตอ้ งเปิดไปหนา้ ท่ีวงเล็บบอกเพ่ือ
อ่านข่าวท่ีเหลือในหนา้ นนั้ อากงยงั สอนอีกว่าเนือ้ หาข่าวมีการแบ่งกรอบ
ไวเ้ ฉพาะเรือ่ ง หนงั สอื พิมพแ์ ตล่ ะหนา้ มพี นื้ ท่กี วา้ งจงึ นาเสนอข่าวไดห้ ลาย
เร่ืองใหค้ นอ่านเลือกเอง เม่ือเปิดไปหนา้ ท่ีวงเล็บบอกใหอ้ ่านต่อ เราตอ้ ง
อ่านข่าวเรื่องท่ีกาลงั ติดตามในกรอบเฉพาะของเร่ืองนนั้ จึงตอ้ งสงั เกตให้
ดีว่าข่าวท่ีเราชอบอยู่กรอบไหนในแต่ละหน้า ฉันจึงรู้จักวิธีอ่าน
หนงั สือพิมพเ์ พราะอากง

- ๖๘ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

นับแต่นั้นฉันเร่ิมอ่านโน่นอ่านน่ีไปเร่ือยจนติดนิสัยชอบอ่าน
หนงั สือและชอบการอ่านหนงั สือพิมพต์ ่อจากอากง หนา้ โปรดของฉนั คือ
หนา้ ดดู วงกับหนา้ การต์ นู อากงเคยบอกว่าฝึกพดู ภาษาไทยจากการอา่ น
หนังสือพิมพท์ ่ีคนเขาทิง้ แลว้ สมัยเด็กอากงตอ้ งใช้เงินอย่างกระเหม็ด
กระแหม่

จากท่ีเห็นอากงยนิ ดีเรยี นรูง้ านท่เี ถา้ แก่สอน ฉนั จงึ เขา้ ใจวา่ อากง
เป็นคนชอบเรียนรูช้ อบลองของใหม่อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาชีพ
ความรูท้ ่วั ไป หรืออาหาร

ครงั้ หนงึ่ ฉนั กบั ต่วั อี๊พดู คยุ เลน่ กนั ดว้ ยภาษาไทยคาภาษาองั กฤษ
คา แตอ่ ากงเขา้ ใจสงิ่ ท่เี ราพดู พวกเราทง่ึ มาก ฉนั ถามอากงว่ารูไ้ ดอ้ ย่างไร
วา่ ภาษาองั กฤษคานคี้ านนั้ แปลวา่ อะไร อากงบอกวา่ เวลาดหู นงั ฝร่งั
เขาพูดครงั้ หน่ึงก็จาไว้ พอเขาพูดคาเดิม ๆ สิบครงั้ ก็จาไดเ้ อง วิธีเรียน
ภาษาของอากงคงคล้ายกับตอนอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาไทยท่ีอากง
พยายามอา่ นออกเสยี ง

เม่ือคิดดแู ลว้ หากเหตกุ ารณท์ ่ีฉันเห็นในวนั นีค้ ือเร่ืองจรงิ ในอดีต
อยา่ งท่อี ากงเคยเลา่ ต่อใหม้ นั เป็นเพียงเศษเสีย้ วความจรงิ ในความฝันสดุ
แสนประหลาดของฉัน ฉันก็รูส้ ึกโชคดีมากท่ีไดม้ าพบเห็นและสมั ผสั มนั
ดว้ ยตวั เอง

ฉันเดินดูส่ิงของในโรงไม้ต่อไปเรื่อย สลบั กับแวะวนไปดสู ่ิงท่ีอา
กงกาลงั เรียนจากเถา้ แก่ พอดสู ภาพในโรงไมท้ งั้ หมดแลว้ จึงรูว้ ่า ท่ีแทท้ ่ีน่ี
เป็นโรงทาเฟอรน์ ิเจอรไ์ มเ้ ขา้ เดือยน่ีเอง

- ๖๙ -

หลินย่ลู ี่

“อาปิก หลงั จากนีล้ ือ้ คิดจะทาอะไรต่อ” เถา้ แก่ถามอากง พอดี
กบั ท่ฉี นั เดินเขา้ ใกลไ้ ปดสู ่ิงท่ีพวกเขาทา

“อ๊วั ยงั ไม่รูเ้ ลย ตอนนกี้ าลงั ลองหดั ขบั รถของเพ่ือน เผ่อื จะหาเงิน
เพ่ิมไดห้ น่อย เถา้ แก”่ อากงตอบ

“แลว้ ไม่คิดจะหาเมียมีลกู เตา้ เรอะ หน่มุ ๆ อย่างลือ้ อ๊วั คิดว่าคง
ไปเปิดรา้ นของตวั เองหาเมยี สกั คนไมย่ ากนา่ ” เถา้ แก่พดู

“โอ๊ย ยังหรอกเถ้าแก่ ตอนนี้บ้านอ๊ัว อาเฮียอาเจ๊แต่งงาน
หมดแลว้ เด๋ียวหม่ามา้ อีก็ไดอ้ ุม้ หลาน อ๊วั อย่ดู แู ลแม่ หาเงินเก็บไปก่อน”
อากงตอบ

“อย่าชา้ นา เด๋ียวมีลกู โตไม่ทนั ใช”้ เถา้ แก่กระเซา้ อากงหวั เราะ
เสียงเบาแลว้ ยมิ้ ตอบ

“พรุ่งนีค้ ่อยมาทาใหม่ อาปิก อ๊วั มีงานแต่งงานตอ้ งไปตอนเย็น
ฝากลือ้ ปิดโรงไมก้ ับรา้ นขา้ งหนา้ ใหอ้ ๊วั ดว้ ยนะ เก็บใหม้ นั เรียบรอ้ ยนา ไฟ
อะไรดใู หด้ ี” เถา้ แกม่ องนาฬกิ าแลว้ พูด อากงหนั ไปมองนาฬกิ าเรือนใหญ่
บนผนงั ท่ีแขวนอยเู่ หนอื ประตโู รงไมเ้ ชน่ กนั แลว้ รบั ปากเถา้ แก่

เถา้ แก่เดินออกจากโรงไมไ้ ปทางหนา้ รา้ นซ่งึ ขายเฟอรน์ ิเจอรไ์ ม้
ส่วนอากงก็เร่ิมเก็บขา้ วของ ปิดสวิตชเ์ คร่ืองจกั รต่าง ๆ และปิดสวิตชไ์ ฟ
เพดาน แต่ฉันเห็นว่าอากงลืมปิดสวิตชไ์ ฟปล๊กั พ่วงตวั หนึ่งท่ีอย่หู ลงั กอง
ไมแ้ ละภเู ขาเศษผา้ ท่เี หลอื จากการทาเฟอรน์ เิ จอร์

อากงกวาดตาสารวจรอบโรงไม้ แลว้ เดินขึน้ ไปช้ันลอยซ่ึงเป็น
สานกั งานเพ่ือตรวจดคู วามเรียบรอ้ ยดว้ ย เม่ือเห็นอากงเดินขึน้ บนั ไดลบั

- ๗๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ตาไปฉันก็กระวนกระวาย ทาอย่างไรดีล่ะ สวิตชไ์ ฟปล๊กั พ่วงน่นั สาคัญ
ไหม

ฉนั ลองพยายามกดปิดดแู ตไ่ ม่เป็นผล ไมไ่ ดก้ าร ฉนั ตอ้ งลองอกี ที
อย่างนอ้ ยการมาท่ีน่ขี องฉันตอ้ งทาอะไรไดม้ ากกว่าแค่มาดู ฉนั ตงั้ ใจสงบ
พยายามรวบรวมสมาธิสดุ ความสามารถ แลว้ กดนิว้ โปง้ ทงั้ สองขา้ งลงท่ี
สวิตชพ์ รอ้ มกนั

ความมหศั จรรยเ์ กดิ ขนึ้ ! ฉนั ปิดมนั ได!้ ฉนั ปิดมนั ได!้ ฉนั พยายาม
ลองดึงสายไฟเพ่ือถอดปล๊ักดูบา้ ง พยายามใช้แรงดึงปล๊ักออก แต่ไม่
ส่งผลอะไรเลย เม่ือเพ่งสติอย่างหนกั ฉนั ทาไดเ้ พียงจบั สงิ่ ของ แต่ไม่มีแรง
มากพอจะกระทาใหส้ ง่ ผลตอ่ สิ่งนน้ั ถา้ งน้ั เม่อื กีน้ ที้ ่ฉี นั ปิดสวิตชไ์ ดน้ บั เป็น
พัฒนาการอันสาคัญ ฉันมองเห็นอากงลงมาจากช้ันลอยตอนไหนไม่รู้
กาลงั เดินกลบั มาตรวจตรงสวิตชท์ ่ีฉันเพิ่งปิดอีกรอบ เม่ือเห็นว่าปล๊กั ไฟ
พ่วงยงั เสยี บอยู่ อากงกร็ ีบถอดปลก๊ั อากงรอบคอบไม่เคยเปลีย่ น

เม่ือเห็นว่าทกุ อย่างเรียบรอ้ ยหมดแลว้ จรงิ ๆ อากงในวยั หน่มุ จึง
ยกกล่องเครื่องมือเหล็กขึน้ อย่างม่นั คงดว้ ยกลา้ มแขนท่ีเพ่ิมขึน้ กว่าตอน
เป็นเด็กนอ้ ย แลว้ เดินออกจากโรงไมไ้ ป ฉันรีบเดินตามอากง แต่ทนั ทีท่ี
กา้ วพน้ ประตู ฉนั ก็วงิ เวยี นจนตอ้ งรบี หลบั ตา

เม่ือลืมตาขึน้ ก็เห็นว่ากาลงั น่งั อยู่บนเบาะขา้ งคนขบั ในรถยนต์
คนั หนึ่ง การเดินทางอย่างฉบั พลนั ท่ีเกิดขึน้ บ่อยเม่ือกา้ วขา้ มประตูเช่นนี้
ทาใหฉ้ ันคลื่นไสพ้ อสมควร จึงเอนหลงั หายใจยาว ๆ โชคดีท่ีรถกาลงั ติด
ไฟแดง แต่ว่า...ฉันอย่ใู นรถของใคร ฉันเหลียวมองฝ่ังคนขบั ก็เห็นอากงท่ี

- ๗๑ -

หลนิ ยลู่ ี่

ตอนนีเ้ ป็นชายหนุ่มเต็มตัว โตกว่าฉันหลายปี น่าจะอายุราวสิบเกา้ ถึง
ย่สี ิบเห็นจะได้

อากงขับรถไดแ้ ลว้ หรือน่ี ฉันเหลียวมองสารวจไปรอบรถ แลว้
มองภาพรถท่ีสะทอ้ นอย่ใู นกระจกขา้ ง ก็เห็นว่ารถคนั นีเ้ ป็นย่ีหอ้ ออสตนิ สี
บรอนซเ์ งินซ่งึ มนั เหมือนรถคนั ท่ีอากงใชอ้ ย่ใู นยคุ ของฉนั แต่ใหม่กว่ามาก
สองข้างถนนเป็นรา้ นค้าแบบโบราณ ประตูรา้ นค้าส่วนใหญ่เป็นบาน
เฟี้ยมไม้ ผู้คนแต่งกายด้วยชุดแบบวินเทจในสายตาฉัน ผู้หญิงสวม
กระโปรงยาวทรงเอ เน้นเอวคอดก่ิว บา้ งก็แต่งกายดว้ ยเสือ้ คอบัวแขน
ตกุ๊ ตาและนงุ่ ผา้ ซิน่ ผชู้ ายสวมเสอื้ คอจนี ตดิ กระดมุ หนา้ นงุ่ กางเกงขายาว
บางคนก็สวมกางเกงขาสสี่ ว่ น บางก็ผกู ผา้ ขาวมา้ น่งั เฝา้ รา้ น

ทงั้ รา้ นคา้ บา้ นเรือนและการแต่งกายของคนท่ีน่ีคลา้ ยกับท่ีฉนั
เคยเห็นในย่านตลาดโบราณและพิพิธภณั ฑป์ ระวัติศาสตรก์ รุงเทพฯ แต่
ผูค้ นท่ีฉันเห็นไม่ใช่หุ่นขีผ้ ึง้ พวกเขามีชีวิตจริง พากันเดินจบั จ่ายซือ้ ของ
พูดคยุ กนั ยิม้ แยม้ แจ่มใส ถนนยคุ นีม้ ีเกาะกลางถนนใหญ่มากพอใหเ้ ด็ก
หลายคนวิ่งเล่นได้ เม่ือเทียบกบั เกาะกลางถนนสมัยปัจจบุ นั ของฉันแลว้
มนั ดเู ลก็ แคบไปเลย

อากงรถขบั รถไปเรื่อย จนกระท่งั เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ริมทาง
เขาแต่งตัวดดู ีดว้ ยสูทแบบเป็นทางการสีเทาผูกเน็กไทสีเขม้ สวมหมวก
โบวเ์ ลอรท์ รงกลมสีดาตดั ขอบสีเทา เขาโบกใหร้ ถอากงจอด คนรูจ้ กั ของ
อากงหรือ ท่าทางเป็นผดู้ มี อี นั จะกิน อากงจอดรถไขกระจกลงฟังเขา

“ไปท่าเรอื ” ชายคนนนั้ พดู

- ๗๒ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

“ไปครบั ขึน้ มาเลย” อากงตอบเหมือนคนขับแท็กซี่ในสมัยของ
ฉัน ชายแต่งตัวดีเปิดประตูรถขึน้ น่ังท่ีเบาะหลัง อากงชวนเขาคุยดว้ ย
ภาษาไทยท่ีพูดไม่ค่อยชัดนัก ไดค้ วามว่าชายคนนีก้ าลังเดินทางไปดู
สินคา้ ท่ที ่าเรอื เขาไมไ่ ดร้ บี มาก คยุ ไปคยุ มาสองคนก็เรม่ิ ถกู คอ

อากงเล่าใหช้ ายคนนีฟ้ ังว่า เพ่ิงมาขับแท็กซี่เพราะคิดอยากมีอู่
แท็กซี่เป็นของตวั เอง ตอนนีก้ าลงั หาล่ทู างอยู่ ทงั้ ค่คู ยุ กนั ตลอดทางจนไป
ถึงท่ีหมาย ก็ตกลงราคาค่าโดยสาร ชายคนนนั้ จา่ ยค่ารถ อวยพรใหอ้ ากง
โชคดีแลว้ ลงไป

อากงเคลื่อนรถออกไปหาผโู้ ดยสารต่อ ฉนั มองทอ้ งถนนแลว้ เร่มิ
สงสัยว่าทาไมฉันถึงมาอยู่ในยุคของอากงไดต้ งั้ นาน แลว้ จะตอ้ งอยู่อีก
นานแค่ไหน ยังไม่ทันไดค้ ิดหาคาตอบ กล่ินหอมของธูปปริศนาท่ีฉันเคย
ไดก้ ลนิ่ ก็โชยมากระทบจมกู อีกครงั้

ฉันขนลกุ ซู่ทงั้ แขนเพราะในรถยนตแ์ บบนี้ ไม่น่าจะมีกล่ินธูปได้
นอกเสียจากในรถไม่ไดม้ ีแค่เรา ท่ีแปลกคือกล่ินธูปนีย้ ่ิงสูดดมก็ย่ิงรูส้ ึก
เคลบิ เคลิม้ เป็นกล่ินธปู หอมไมแ่ สบจมกู เหมอื นเวลาไดก้ ลน่ิ ธปู วนั ไหวเ้ จา้
ฉนั เหลยี วมองหาท่ีมาของกลนิ่ แตท่ นั ใดนนั้

อากงขับรถเข้าเทียบขา้ งทาง แลว้ หยิบหวีในกระเป๋ าเสือ้ เชิต้
ขนึ้ มาแต่งผมใหเ้ ขา้ ทรง เปิดประตเู ดนิ ออ้ มไปหลงั รถแลว้ เปิดฝากระโปรง
ทา้ ย ฉันเขยิบตวั ผ่านท่ีน่งั คนขบั ลงจากรถไปดว้ ยเพราะเปิดประตเู องไม่
น่าจะได้ อยากไปดูว่าอากงจะทาอะไร เม่ือเดินไปทา้ ยรถก็เห็นกล่อง
เครื่องมือช่างกล่องเดิมของอากงเปิดอยู่ เม่ือกีอ้ ากงเปิดมนั หยิบอปุ กรณ์

- ๗๓ -

หลนิ ย่ลู ี่

ซ่อมรถออกมา เดินไปเปิดฝาประโปรงหน้ารถเพ่ือซ่อมอะไรบางอย่าง
เกี่ยวกบั เคร่ืองยนต์

ฉนั มองไปรอบบรเิ วณท่อี ากงจอดรถ ตลอดสองขา้ งทางมีรา้ นคา้
มากมาย ทงั้ รา้ นขายอะไหล่รถทกุ ชนิด รา้ นกาแฟ รา้ นขายโจ๊ก ถดั จากรถ
ของอากงไม่ไกลมีรา้ นขายยาจีนเปิดอยู่ ฉนั เดินเขา้ ไปดใู กล้ ๆ แลว้ เขา้ ไป
ขา้ งใน รา้ นขายยานีด้ ูเหมือนในพิพิธภณั ฑ์นิทรรศรตั นโกสินทรแ์ ละรา้ น
ขายยาสมนุ ไพรจีนแถวเยาวราชไม่มีผิด แต่รา้ นนีจ้ ่ายยาไดจ้ ริง ของใน
รา้ นมองดว้ ยสายตาคนนอกอย่างฉนั ดไู ม่รูเ้ ลยว่าอะไรอย่ตู รงไหน เพราะ
ตวั ยามากมายเก็บท่ีกาแพงลิน้ ชักไมย้ ิบย่อยตลอดทงั้ กาแพง ตวั ยาบาง
ชนิดยังบรรจุขวดเล็กขวดน้อยเก็บอยู่ในตู้ บรรจุในไหก็มี ตามพื้น
ดา้ นหนา้ ตกู้ ม็ ีไหและขวดใสย่ าเรยี งรายมากมาย

ฉันเดินตามชายคนหนึ่งท่ีซือ้ ยาออกมานอกรา้ น ก็เห็นว่าอากง
ไมไ่ ดอ้ ย่ทู ่รี ถแลว้ ฝากระโปรงหนา้ ปิดเรียบรอ้ ย รถน่าจะซ่อมเสรจ็ แลว้ ฉนั
กวาดตามองไปก็เห็นอากงกาลงั เดินไปตามริมถนนเขา้ รา้ นโชห่วยแห่ง
หน่งึ ฉนั เดนิ ตามเขา้ ไปดู กเ็ หน็ อากงกาลงั เลอื กถา่ นไฟฉาย

รา้ นโชห่วยนีม้ ีทงั้ ขนม อปุ กรณข์ องใชใ้ นบา้ นชิน้ เลก็ ชนิ้ นอ้ ย และ
สารพดั สินคา้ รา้ นนีไ้ ม่ไดข้ ายของเฉพาะอย่างเหมือนรา้ นในสมยั ท่ฉี นั อยู่
มีตเู้ หล็กแช่เครื่องดื่มเย็นซ่งึ น่าสนใจมาก มนั เป็นตเู้ ยน็ ลกั ษณะคลา้ ยโต๊ะ
ทาการบา้ นของฉัน คือดา้ นบนเป็นตูส้ ่ีเหลี่ยมมีช่องประตูเลื่อนเปิดปิด
ซา้ ยขวา ตแู้ ชด่ า้ นลา่ งย่นื ออกมาคลา้ ยโต๊ะเขยี นหนงั สือ แตเ่ ป็นถงั เหลก็ มี
แผ่นเหล็กบางเป็นบานเลื่อนเปิดปิดซา้ ยขวาเช่นกัน ขา้ งล่างบานเล่ือน
เป็นถงั นา้ แข็ง ฉันมองดูสินคา้ มากมายท่ีแขวนหอ้ ยไวก้ ับเพดานรา้ น รา้ น

- ๗๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

นีข้ ายขา้ วสารดว้ ย บรรจุในกระสอบป่ านขนาดใหญ่ มว้ นปากกระสอบ
เปิดไว้ ใสถ่ ว้ ยไมไ้ วต้ วงขา้ วขาย

ฉนั ไม่เคยเห็นรา้ นขายของแบบนีเ้ ลยในยุคสมยั ของฉนั อาจเป็น
เพราะฉนั อยใู่ นเมืองหลวงอนั ทนั สมยั ก็ได้ ไม่แน่ใจว่าตามต่างจงั หวดั ยงั มี
รา้ นแบบนีเ้ หลืออย่บู า้ งไหม ถา้ จะใหเ้ ทียบรา้ นโชห่วยในยุคอากงกบั ยคุ
ของฉัน ก็คงเหมือนรา้ นสะดวกซือ้ ติดแอรเ์ ปิดตลอดคืนท่ีตงั้ อย่เู กลื่อนท่วั
ทกุ มมุ เมืองซ่งึ มสี ินคา้ ครอบจกั รวาล

เม่ือมองออกไปหน้าร้านก็เห็นอาแปะคนหน่ึง เดินหาบปี๊บ
อะลมู ิเนียมใสข่ นมปังกรอบสอดไสส้ ปั รดรูปดอกไม้ ขนมปังขาไก่ ขนมปัง
กรอบรูปตวั อกั ษรเอบีซี และขนมชนิดอ่ืนอีกหลายอย่าง ฉันไดก้ ล่ินขนม
หอม ๆ ก็นึกจินตนาการว่ารสชาติคงหวานลิน้ ฉันคิดว่าจะขอหยิบชิม
ขนมในปี๊บสกั หน่อย ถา้ ฉนั เพ่งสมาธิใหห้ ยิบไดน้ ะ

ขณะไม่ทนั ระวงั ก็มีแมวสีขาวตวั หน่ึงกระโดดมาตรงหนา้ ฉนั ตา
ของมนั เป็นสฟี า้ ใส สวย ขนขาวสะอาด คงมีใครแถวนเี้ ลีย้ งไว้ น่าแปลกท่ี
มนั ไม่มีปลอกคอ มนั มองฉนั เหมือนเห็นตวั ฉนั ชัดเจน และมองคลา้ ยกับ
ว่ารูจ้ กั ฉนั มานานแสนนาน ฉนั ตกใจวบู แมวตวั นที้ าใหฉ้ นั นกึ ถึงกลน่ิ หอม
ของธปู เพราะทนั ทที ่มี นั ปรากฏตวั กลนิ่ ธูปหอมกโ็ ชยมาสจู่ มกู อกี ครงั้ ฉนั
สงั หรณใ์ จวา่ หากเดินตามแมวสขี าวตวั นี้ อาจพบท่มี าของกล่นิ ธปู ปรศิ นา
ก็ได้ ฉันจ้องตามันแล้วเดินเข้าไปใกล้ เจ้าแมวขยับเท้าออกว่ิง แล้ว
กระโจนแผล็วขึน้ รวั้ ปนู ขา้ งโรงรบั จานาซ่ึงอยู่ติดกับรา้ นขายยา ฉันวิ่งไป
ตามแนวรั้วปูนหวังจะใหท้ ันเจ้าแมวขนปุยสีขาวละเอียด แต่สายตา

- ๗๕ -

หลนิ ยลู่ ่ี

เหลือบไปเห็นอากงปิดฝาทา้ ยกระโปรงรถ กาลงั เดินไปท่ีประตคู นขบั ฉัน
จงึ จาใจว่ิงกลบั ไปขนึ้ รถเพราะกลวั จะคลาดกบั อากง

เม่อื ฉนั ขนึ้ น่งั ในรถ เหน็ อากงเสยี บกญุ แจเพ่อื สตารต์ รถเรียบรอ้ ย
แลว้ ฉนั จงึ หนั ไปดงึ เขม็ ขดั นริ ภยั เตรียมจะคาดดว้ ยความเคยชิน ลมื นึกไป
เลยว่าฉันหยิบสิ่งของท่ีน่ีไม่ได้ พอหันไปทางคนขับฉันก็เห็นอากงกาลงั
เหลียวไปมองรมิ ถนน เหมือนจอ้ งอะไรสกั อย่างหรือใครบางคน ดว้ ยแวว
ตาท่ีฉันคนุ้ เคยเหมือนเคยเหน็ อากงมองใครแบบนน้ั มาก่อน ทนั ใดนน้ั ใน
ช่วั พริบตาก่อนท่ีฉันจะหนั ไปมองบา้ ง ภาพทุกอย่างกลบั เลือนรางดับวบู
ลง

- ๗๖ -

六
กระเป๋ าสตางค์

“หลิงเอย้ หลิง หลิงลูก ต่ืนไดแ้ ลว้ เช้าแลว้ มานอนอะไรตรงนี้
ทาไมไม่ไปนอนในหอ้ งล่ะลกู เอ้ย” เสียงโซย้ อี๊ปลกุ ใหต้ ่ืน ฉันรูส้ ึกเหมือน
ตวั เองยงั ไม่ไดห้ ลบั เลย แต่ก็ไม่รูส้ กึ ง่วงหรืออ่อนเพลียอย่างท่ีควรจะเป็น
ฉนั งวั เงยี ลกุ ขนึ้

อา้ ว...ฉันมานอนอยู่บนเกา้ อี้ไมเ้ อนหลงั ของอากงท่ีชั้นสองได้
อย่างไร งุนงงอยู่บา้ งท่ีเห็นตวั เองยังสวมเสือ้ ผา้ ชุดเม่ือวานคือเสือ้ สีดา
กระโปรงขาว วนั นวี้ นั อะไร ฉนั นอนหลบั ไปนานแคไ่ หน น่ีฉนั ฝันไปหรือ อา
กงยงั อย่ทู ่ีบา้ นใช่ไหม ไม่ไดม้ ีใครตายใชห่ รือเปลา่ ถา้ มนั เป็นแค่ความฝัน
ฉนั กร็ ูส้ กึ โลง่ ใจจริง ๆ เพราะชา่ งเป็นฝันรา้ ยท่ียาวนานมาก

“อี๊มานานหรือยังคะ แล้วอากงละคะ” ฉันถามอย่างลังเล
ทงั้ หมดท่ฉี นั เห็นและรบั รูก้ ่อนหนา้ นคี้ ือความฝันใช่ไหม อากงยงั อยกู่ บั ฉนั
ใช่ไหม แน่แลว้ ฉันคงจะแค่ฝันรา้ ยว่าอากงจากไป ก็กล่ินยาซ่ึงเป็นกล่ิน

- ๗๗ -

หลนิ ย่ลู ี่

ประจาตวั ของอากงยงั ติดบนเกา้ อีไ้ มอ้ ย่เู ลย ฉันแค่ฝันไปแน่ ๆ เพอ้ เจอ้ จ
ริงเรา ฉันไม่รูจ้ ะใชค้ าไหนมาบรรยายความดีใจท่ีรูว้ ่าเรื่องบา้ บอท่ีเกิดขนึ้
ท่ีโรงพยาบาลหรือท่ีวดั เป็นแค่ความฝัน ฉนั รีบลกุ ขึน้ เดินไปหอ้ งนอนของ
อากงซ่งึ อย่ถู ดั จากหอ้ งน่งั เลน่ ทนั ที

“เด๋ียว หลิง จะไปไหน ขึน้ ไปหาเสือ้ ผา้ อีท๊ ่ีใสไ่ ดส้ กั ชุด แลว้ รีบไป
อาบนา้ อี๊กับอาม่าจะรอข้างล่าง เร็วหน่อยนะ อาม่าอยากรีบไป อ้อ
ผา้ เช็ดตวั อย่ตู รู้ มิ ขวาสดุ นะ” โซย้ อตี๊ ะโกนไลห่ ลงั

ขณะฉนั เดนิ ขนึ้ บนั ไดไปชน้ั สามอย่างลืมตวั พลางคิดวา่ อาม่าจะ
ไปไหน ไปสมาคมตระกูลลอ้ ตระกูลของอาม่าเหรอ ถึงได้ไม่รออากง
อาม่าชอบไปเจอเพ่อื นท่สี มาคม เพราะสมยั ก่อนเราไม่มโี ทรศพั ทม์ ือถือท่ี
สามารถติดตอ่ กนั ไดท้ กุ เม่อื ท่ีตอ้ งการ

การ ไ ป พ บ ป ะกันท่ีสมาคมทุกวันห ยุดจึ งเป็ นท างหนึ่งใ นการ
รักษาความสัมพันธ์ของเครือญาติและคนในตระกูลใหย้ ่งั ยืน ฉันคิดว่า
นอกจากเร่ืองกระชบั ความสมั พนั ธแ์ ลว้ น่าจะเป็นเพราะคนจีนสมยั ก่อน
อย่กู นั อย่างยากลาบากเพราะเป็นผมู้ าอาศัยแผ่นดนิ คนอ่นื การเกาะกล่มุ
กนั ไวท้ าใหส้ ามารถอย่รู อดปลอดภยั ในต่างเมืองไดม้ ากท่สี ดุ

สงสยั ฉนั ตอ้ งเขา้ หอ้ งไปตามอากงใหไ้ ปสง่ อาม่าดว้ ยกันแลว้ ใจ
ฉันลิงโลดเหมือนมีกระต่ายมาเตน้ ระบาในอก ฉันว่ิงไปถึงประตหู อ้ งนอน
อากงในช่วั อดึ ใจ แลว้ ผลกั ประตเู ขา้ ไป

อากงไมอ่ ยู่

- ๗๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

ใจของฉนั เร่มิ เตน้ ไม่เป็นจงั หวะ
“อี๊ อากงละคะ อากงอย่ไู หน” ฉนั รบี วิ่งลงบนั ไดตามโซย้ อลี๊ งมาท่ี
ชนั้ หน่ึงของบา้ น
“หลิง” โซย้ อี๊ถอนใจ มองฉันดว้ ยสายตาเห็นใจระคนเหน่ือย
หนา่ ย
“มีสติหน่อย เม่ือวานเราเพ่ิงจัดงานศพอากงวันแรกจาได้ไหม
วันนีเ้ ราก็ตอ้ งไปวัดแต่เชา้ เพราะอะไร ๆ ยังไม่เรียบรอ้ ยเลย วันนีเ้ รา
เปล่ียนพ่อครวั ตอ้ งไปดูว่าเขาจะมาก่ีโมง ไหนจะกระดาษเงินกระดาษ
ทอง คอซี อวงแซจ๊ที ่ยี งั พบั ไดไ้ ม่มากอีก” คาตอบของโซย้ อที๊ าใหฉ้ นั น่งิ งนั
“ค่ะ” หวั ใจของฉันเหมือนลกู โป่ งท่ีพองโตแล้วถูกเข็มเจาะแตก
ในวินาทีถดั มา ฉนั ตอบรบั โซย้ อี๊สน้ั ๆ เดินขึน้ บนั ไดไปชน้ั สามหยบิ เสือ้ ผา้
ของโซย้ อี๊มาชุดหนึ่ง เปิดตหู้ ยิบผา้ เช็ดตวั แบบสติไม่อยู่กับตวั นัก สมอง
พยายามไลเ่ รียงลาดบั เหตกุ ารณท์ ่เี กิดขนึ้
ถ้าอากงจากไปแล้วจริง สิ่งท่ีเกิดกับฉันขณะหลับคงเกิดขึน้
หลงั จากฉนั ทะเลาะกบั แม่และอาม่าท่วี ดั ฉนั หนีกลบั มาบา้ นอากง แลว้ ก็
จุดธูปบอกเรื่องราวท่ีเกิดขึน้ ในบา้ นกบั ตี่จ่กู งเทพเจา้ ท่ีสถิตอย่ใู นตี่จ่เู อยี๊ ะ
และขอพร ฉนั ไดก้ ลน่ิ ธปู เดินสะดดุ กลอ่ งเครอื่ งมือชา่ งของอากง
แลว้ หลงั จากนน้ั ...คือ...ความฝันเหรอ ฝันท่ีช่างยาวนาน จาได้
ว่าก่อนต่ืนฉันน่งั บนรถอากง ไดก้ ล่ินธูป เห็นรา้ นขายยา เห็นแมวสีขาว
ภาพในหัวเร่มิ เรียงลาดบั สบั สนว่นุ วาย แต่ฉันเร่ิมตระหนกั แลว้ ว่าท่ีฉันมี
ตวั ตนอยู่ตอนนีค้ ือความจรงิ สิ่งท่ีเกิดก่อนหนา้ นีเ้ ป็นความฝัน ซ่ึงยงั ไม่รู้
ว่าเกดิ ไดอ้ ยา่ งไร

- ๗๙ -

หลินยลู่ ี่

ฉนั รีบอาบนา้ แตง่ ตวั ดว้ ยชุดกระโปรงลกู ไมส้ ีดาพอดเี ข่าของโซย้
อี๊ เสรจ็ แลว้ เดินไปหยบิ เอกสารท่ีโซย้ อฝี๊ ากใหห้ าเม่อื คนื ซง่ึ อย่ใู นหอ้ งนอน
อากง แตพ่ อเขา้ ไปในหอ้ งก็เหน็ ว่าโซย้ อหี๊ ยิบไปแลว้ จึงเดนิ ลงบนั ไดไปชนั้
ล่าง พลางคิดไปว่าเหมือนยังมีอะไรอีกอย่างท่ีต้องทาแต่ลืมไปสนิท
ขณะท่ีเดินก็คิดอีกว่าก่อนหลบั ไปเม่ือคืน ถา้ จาไม่ผิด ฉันน่งั อยู่หนา้ ต่ีจู่
เอีย๊ ะน่ีนา ทาไมตอนต่ืนถึงไปนอนบนเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ของอากง ใครเป็น
คนพาฉันขึน้ ไปนอนท่ีช้ันสอง โซย้ อี๊...ไม่น่าใช่ เพราะตัวเท่าฉันไม่น่าจะ
อมุ้ ฉนั ขนึ้ บนั ไดไหว อาม่า...ยิ่งไม่มที างเป็นไปได้

เม่ือคืนไม่มีใครอย่บู า้ นเลยนอกจากฉัน เม่ือคิดหาคาตอบไม่ได้
ฉันตัดสินใจเดินไปท่ีตี่จู่เอี้ยะ ก้มลงมองตี่จู่กงอย่างเกรง ๆ เม่ือคืน
คลับคลา้ ยคลับคลาว่าฉันเห็นท่านยิม้ ให้ มองดูตอนนีท้ ่านก็ยิม้ อยู่นะ
เพียงแต่เม่อื คืนฉนั จาไดว้ ่าเห็นสีหนา้ แววตาท่านราวกบั มชี วี ิตขนึ้ มาจรงิ ๆ
เอ...น่ีฉันชักจะไม่มีสติแลว้ นะ รูปปั้นอะไรจะมีชีวิตได้ ฉันพยายามปัด
ความคดิ ฟ้งุ ซา่ นออก รบี เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนอนอาม่า

ทันทีท่ีเปิดประตหู ลงั หอ้ ง ฉันเห็นอาม่ากาลงั หยิบไมเ้ ทา้ ท่ีขา้ ง
ประตหู นา้ บา้ นและอหี๊ วิ้ ของจะออกไปขนึ้ รถ อามา่ มองฉนั แลว้ สา่ ยหวั บน่
แบบท่ีชอบบ่นฉันว่าเป็นสาวเป็นนางนอนจนตะวนั เลียกน้ แลว้ ก็ยงั ไม่ต่นื
จากนนั้ อาม่าเดินออกไปหนา้ บา้ นรออี๊เคล่ือนรถมาเทียบรบั แน่นอน ฉนั
ไม่ใช่หลานชายสดุ ท่ีรกั น่ี ทาอะไรกไ็ ม่ถกู ใจ ไมเ่ ขา้ ตาอามา่ สกั อย่าง

ฉันควบคุมสติใหใ้ จเย็น เดินตรวจสอบสวิตช์ไฟชั้นล่างทั้งชั้น
เหมือนท่ีอากงทาทุกครงั้ ก่อนออกจากบา้ น ปิดประตูหอ้ ง จากน้ันก็ปิด
ประตบู งั ตาและประตเู หล็กยืดล็อกกญุ แจใหแ้ น่นหนา แลว้ เดินไปขึน้ รถ

- ๘๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

ฝ่ังท่ีน่งั ขา้ งคนขบั อากาศวนั นีค้ ่อนขา้ งรอ้ น แดดส่องกระทบหลงั คาบา้ น
ฝ่ังตรงขา้ มในซอยท่ีเป็นอาคารพาณิชยเ์ ช่นเดียวกัน วนั นีซ้ อยดเู งียบกว่า
ปกติ ไมค่ อ่ ยมีเดก็ ออกมาวง่ิ เลน่ อาจเพราะเป็นวนั กลางสปั ดาห์

โซย้ อี๊ขับรถชา้ ๆ ไปตามทางท่ีคนุ้ เคย คือซอยหลกั ซ่ึงเป็นถนน
เสน้ ใหญ่กวา่ ซอยเลก็ ซอยนอ้ ยแถวนน้ั แถวบา้ นอาม่าอากงทกุ ซอยโยงใย
ทะลถุ ึงกนั ไดห้ มด ฉนั รูด้ เี พราะตอนเป็นเดก็ เดนิ เลน่ ข่จี กั รยานแถวนีเ้ สมอ

“อาหลิง” เสียงอาม่าเรียกทาให้ฉันเลิกเหม่อลอยออกนอก
หนา้ ตา่ ง

“ลือ้ โตแลว้ นะ ไม่มีใครอย่คู า้ ฟ้า แม่ลือ้ เหน่ือยนะ เลีย้ งลือ้ กับอา
หมิงมานาน อย่าทาใหแ้ ม่ทุกขใ์ จ อ๊วั ก็ไม่รูจ้ ะอยู่ไปอีกก่ีปี ลือ้ โตไดแ้ ลว้ ”
อาม่าพูด ฉันเงียบเพราะไม่อยากตอบ ไม่อยากคุยกับใคร อาม่ารักแต่
หมงิ นอ้ งชายฉนั ไม่เห็นเคยรกั ฉนั บา้ งเลย มีอะไรก็ว่าแต่ฉนั คนเดียว

ฉนั ลอบมองอาม่าทางกระจกมองหลงั ในรถ เห็นสีหนา้ อาม่าไม่
เหมือนทุกครั้ง ท่ีเวลาดุว่าฉันแล้วอาม่าจะมองค้อนแล้วบ่นต่อเป็น
ภาษาจีนจนพอใจจึงหยุด วนั นีอ้ าม่ามองออกไปนอกหนา้ ต่างรถ สีหนา้
เรียบเฉย เหม่อลอย ไม่เหมือนทา่ ทขี องอาม่าแบบท่ฉี นั คนุ้ เคย

ภาพนั้นทาเอาฉันใจหายโมโหอาม่าไม่ลง จะว่าไปแลว้ ฉันไม่
เห็นอาม่ารอ้ งไหเ้ ลยตงั้ แต่เม่ือวาน อาม่าดสู งบกว่าท่ีฉันคิดและอยากไป
ถึงงานศพใหเ้ รว็ ท่ีสดุ เท่าท่ีไปได้ คงอยากไปตอ้ นรบั ญาติสนิทมิตรสหาย
มากมายท่รี ว่ มใจกนั มาไวอ้ าลยั อากงอย่างคบั ค่งั

- ๘๑ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ฉันคิดว่าบรรยากาศแสนเศรา้ และการรวมญาติมิตรในงานศพ
อาจไม่ไดม้ ่งุ หวงั เพ่ือใหผ้ วู้ ายชนมร์ บั รู้ แต่งานศพจดั ขึน้ เพ่ือปลอบใจและ
ประวงิ เวลาใหค้ นท่ยี งั อย่ไู ดท้ าใจอีกสกั พกั เพ่อื อาลาผจู้ ากไป

ฉนั หนั ไปมองนอกหนา้ ต่างรถอกี ครงั้ ใหส้ ง่ิ ต่าง ๆ ผา่ นสายตาไป
เร่อื ย ทงั้ สองขา้ งถนนท่ีมีรถราคบั ค่งั รา้ นคา้ ตกึ สงู ระฟา้ ภาพเหลา่ นนั้ แม้
มองผาด ๆ ก็อดทาใหน้ ึกถึงภาพในฝันท่ีเพิ่งเห็นมาไม่ได้ เมืองหลวงของ
เราในยุคท่ีอากงยงั หนุ่มมีรา้ นคา้ บา้ นเรือนเป็นอาคารสูงเพียงหนึ่งหรือ
สองชน้ั รถบนถนนมีนอ้ ยแทบนบั คนั ได้

คดิ มาถงึ ตรงนีฉ้ นั ยงั สงสยั จรงิ ๆ ว่าตอนท่ฉี นั กลบั มา อากงกาลงั
มองอะไรหรือมองใครท่ีริมถนน อยากรูจ้ งั ว่าตอนนีอ้ ากงทาอะไร กาลงั
มองดพู วกเราอย่แู ถวใกล้ ๆ นี้ หรอื ยงั อย่ใู นความฝันสดุ แสนประหลาดนนั้
ของฉนั

รถเราแลน่ ผา่ นประตวู ดั เขา้ ไปถงึ ลานจอดรถ โซย้ อขี๊ บั เลยไปแวะ
ส่งอาม่าท่ีศาลาสวดศพอากง บอกใหฉ้ ันลงไปช่วยพยุงอาม่าเขา้ ไปใน
ศาลาก่อน ฉันทาตาม เม่ือเขา้ ไปประคอง อาม่าจบั แขนของฉนั แน่นแลว้
พดู ว่า

“พดู จาใหด้ ีกบั แม่ลือ้ ดว้ ย” ฉันไม่เขา้ ใจว่าฉันทาผิดอะไรจึงตอ้ ง
แกต้ ว้ ดว้ ยการพูดดีกับแม่ ในเม่ือฉนั เป็นคนท่ีถูกตบตี มิหนาซา้ เรื่องท่ีฉนั
พดู กไ็ ม่เกนิ ความจรงิ สกั นดิ

เม่ือเดินเขา้ ไปในศาลาก็เห็นเหล่าก๋หู รือนอ้ งชายของอาม่า เห็น
อาอีอ๊ าก๋ทู งั้ หลายซ่งึ เป็นลกู ของเหลา่ กู๋ มาช่วยงานศพอากงอย่างแข็งขนั

- ๘๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

โซย้ อีบ๊ อกว่าเป็นเพราะสมยั อากงยงั หน่มุ ไดช้ ่วยเหลือเหลา่ ก๋หู ลายเร่ือง
เหลา่ ก๋จู ึงนบั ถืออากงไม่เหมือนเป็นพ่ีเขยแต่นบั ถือด่งั พ่ชี าย

ฉนั มองไปรอบศาลาเห็นแม่คยุ กบั เจา้ หนา้ ท่ีวดั อยู่แถวถงั นา้ แม่
หนั มามองเห็นฉนั พอดี จึงรีบหนั ไปจบการสนทนากบั เจา้ หนา้ ท่ี แลว้ เดิน
มาหาฉนั

“เม่อื คนื ไปอยไู่ หน” แม่รีบถาม
“บา้ นอากง” ฉนั สวนกลบั อย่างทะนง
“วนั นีก้ ลบั ไปนอนบา้ น ช่วงนีอ้ ย่าไปรบกวนอาม่ากับโซย้ อี๊ เขา
ตอ้ งตน่ื กนั แต่เชา้ ” แมพ่ ดู ต่อ นา้ เสียงและทา่ ทีดอู ่อนลงกวา่ ท่ฉี นั คาดไว้
“อาทิตยน์ ีห้ นูขอไปนอนบา้ นอาม่าค่ะ ยงั ไงหนกู ็ไม่มีเรียนพิเศษ
ทงั้ ภาษาจีนและติวสอบเขา้ จนกว่างานอากงจะจบ หนูจะไม่ทาใหอ้ าม่า
กับโซย้ อี๊ลาบาก หนูจะไม่ต่ืนสาย หนูมีกุญแจเขา้ ออกบา้ นเองได้ หนูจะ
มาหาอากงพรอ้ มโซย้ อี๊ แม่ไมต่ อ้ งเป็นห่วง”
โชคดีจริงท่ีเหลา่ ซือหรือครูสอนพิเศษภาษาจีนของฉันเขา้ ใจว่า
ฉนั สนิทกบั อากงมาก และรูว้ ่าการสญู เสียครงั้ นี้ฉันทาใจยาก เหลา่ ซือจึง
ยอมใหห้ ยุดเรียน ทงั้ ท่ีปกติเป็นเรื่องท่ีแทบเป็นไปไม่ได้ เพราะการเรียน
ภาษาจนี ตอ้ งเรียนอย่างต่อเน่อื ง
อีกเหตผุ ลคือตอนนฉี้ ันยงั ไม่อยากกลบั บา้ นไปอย่กู ับแม่ และฉนั
ยงั ไมห่ ายสงสยั เกี่ยวกบั เรอื่ งท่เี กดิ ขนึ้ ในฝันเม่อื คนื
พอเรียบเรียงความคิดเขา้ ท่ีฉันก็นึกขึน้ มาไดว้ ่า ส่ิงท่ีตอ้ งทาอีก
อย่างท่ีบา้ นอากง คือตอ้ งหานาฬิกาขอ้ มือของอากงใหโ้ ซย้ กู๋ แต่เม่ือคืน

- ๘๓ -

หลินย่ลู ่ี

ฉนั หาไม่เจอ ดีแลว้ ท่ขี อแมอ่ ยู่บา้ นอาม่าตอ่ ตอนนีฉ้ นั สงสยั จรงิ ว่านาฬิกา
ขอ้ มือของอากงอย่ไู หน ปกตอิ ากงถอดมนั วางไวก้ บั ของใชป้ ระจาวนั

“ไปอยู่เป็นเพ่ือนอาม่าสองสามวันก็ดี แต่อย่านานเกินไปลูก
เกรงใจโซย้ อบี๊ า้ ง” แม่ยอมง่ายดายจนฉันรูส้ กึ ผดิ คาด แหม...กาลงั เตรยี ม
จะเอาเรือ่ งหานาฬิกาใหโ้ ซย้ ก๋เู ป็นขอ้ อา้ งอย่พู อดี

“ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบ บ้านเราเวลามีเรื่องทะเลาะกันหรือมี
ปัญหา เรามักจะทาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน้ พวกเราเก็บงาความรูส้ ึก
แทจ้ ริงไวใ้ นใจ แลว้ ใชค้ าว่า “ไม่เป็นไร” กลบเกล่ือน ครงั้ นีก้ ็เช่นกัน ไม่รู้
ละว่าใครผิดใครถกู แต่ตอ้ งไมม่ ใี ครพดู อะไร

งานศพวันนีด้ าเนินไปเหมือนวันแรก แต่มีความพรอ้ มมากขึน้
งานจึงจดั ไดส้ มบูรณแ์ บบขึน้ ทงั้ มีพวงหรีดแขวนเต็มศาลาจนลน้ ตอ้ งให้
เจา้ หนา้ ท่ียกพวงหรีดท่ียงั ทยอยสง่ มาขึน้ ไปแขวนซอ้ นแถวขา้ งบนเพ่ิม มี
ข้าวต้มกุ้งไซซย์ ักษ์เลีย้ งแขกจนอ่ิมหนา เป็นอาหารเลีย้ งท่ีอร่อยเหาะ
เพราะเพ่อื นอากงท่ีเปิดภตั ตาคารลงมือทาดว้ ยตวั เอง

ไหนจะเก้าอีท้ ่ีตอ้ งขนมาเสริมเพิ่มแถวไม่หยุดจนลามออกไป
นอกหลงั คาศาลา ขอ้ นีส้ รา้ งความกังวลใหแ้ ม่กับพ่ีนอ้ งพอสมควร เพราะ
ศาลาท่ีเราจัดงานนีก้ วา้ งขวางท่ีสุดในวัดแลว้ แต่ยังจัดเก้าอี้น่ังไม่พอ
รบั แขก ตอ้ งขอเกา้ อีม้ าเสริม ทุกคนกลวั ว่าถา้ ฝนตกจะรบั รองแขกท่ีมา
งานไดไ้ ม่ดีพอ เราจึงไดแ้ ต่ภาวนาขอให้งานอีกหา้ วนั ท่ีเหลือผ่านไปอย่าง
ราบรนื่

พธิ ีสวดศพวนั ท่สี องนี้ ฉนั ยงั ตอ้ งไปน่งั อย่ปู ลายสดุ ของแถวญาติ
พ่ีน้องในตระกูล แต่วันนีฉ้ ันไม่มีเวลามาคิดนอ้ ยใจ เพราะในหัวคิดแต่

- ๘๔ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

เร่ืองนาฬิกาขอ้ มือของอากงท่ีหายไป และสิ่งของหรือบคุ คลปรศิ นาท่ีอา
กงหนั ไปมองดว้ ยสายตา ‘แบบนนั้ ’

สายตาท่ีเป็นประกายวิบวาวและอบอ่นุ ใจในเวลาเดียวกนั ใคร
กันคือคนท่ีอากงมองแบบนน้ั ฉันคิดไปคิดมาก็ม่นั ใจว่าตอ้ งเป็น “ใคร”
มากกว่า “อะไร” แน่ ๆ กว่าจะรูต้ วั อีกทีพระก็สวดจบแลว้ ฉันรูส้ ึกผิดนิด
หน่อยท่ีไม่ตัง้ ใจฟังเลย แต่หวังว่าอากงจะเขา้ ใจเด็กอยู่ไม่สุขไม่ค่อยมี
สมาธิอยา่ งฉนั

วนั นีม้ ีเรื่องท่ีต่างจากวนั แรก ซ่งึ ทาใหพ้ วกเราเตรียมตวั กนั อย่าง
ฉุกละหกุ คือบา้ นเราไปแจง้ สมาคมแซ่ตงั้ ซง่ึ เป็นสมาคมประจาตระกลู แซ่
ของอากงว่าอากงเสีย ทางสมาคมจึงส่งผา้ กัน้ ฉากมาประดบั หนา้ ศพใน
งาน และส่งเจา้ หนา้ ท่ีมาช่วยจัดการพิธีเคารพศพของอากงให้เหมาะสม
เน่ืองจากขนั้ ตอนในการทาพิธีศพของชาวจีนแตจ้ ๋ิวหรือท่ีเรียกกันว่ากง
เต็ก มขี นั้ ตอนซบั ซอ้ นถงึ หกขนั้ ตอนใหญ่ และมีรายละเอียดยิบยอ่ ยแต่ละ
ขนั้ ตอนมากมาย การมีคนนาพิธีจงึ ดีกวา่ จดั กนั เอง

พิธีเคารพศพอากงมีจุดท่ีน่าสนใจคือ นอกจากพวกเราตอ้ งเขา้
แถวตามลาดบั ศกั ด์ิในตระกูลแลว้ ยงั แบ่งแถวเป็นแถวผูช้ ายอยู่ขวากับ
แถวผหู้ ญิงอยซู่ า้ ย

เจ้าภาพของงานวันนี้จะร่วมพิธีเคารพศพด้วย เจา้ หน้าท่ีของ
สมาคมจดั การจุดธูปใหเ้ จา้ ภาพสามคนผนู้ ่งั ฟังสวดอยู่แถวหนา้ แลว้ จดั
จานใสผ่ ลไม้ กระดาษเงนิ กระดาษทองท่พี บั แลว้ ใสถ่ าดใหเ้ จา้ ภาพคนท่สี ่ี
กบั หา้ ถือไวไ้ หว้ เจา้ ภาพทงั้ หา้ คนเป็นผเู้ คารพอากงกอ่ นจากนน้ั เจา้ หนา้ ท่ี
กจ็ ะพดู ภาษาจีนแตจ้ ๋ิววา่

- ๘๕ -

หลินย่ลู ี่

“一叩首 อิกเขาซิว้ ”
เจา้ ภาพเคารพครงั้ ท่ีหนึ่ง

“二叩首 หย่เี ขาซิว้ ”
เจา้ ภาพเคารพครงั้ ท่ีสอง

“三叩首 ซมั เขาซิว้ ”
เจา้ ภาพเคารพครงั้ ท่ีสาม

ต่อมาเจา้ หนา้ ท่ีใหพ้ วกเรายืนสงบน่ิง ๓๐ วินาทีเพ่ือระลึกถึงอา
กง แลว้ บอกว่า

“孝子 เคา้ จอื้ 叩谢 เคา้ เสย่ี ”
ลกู หลานขอคานบั เพ่ือขอบพระคณุ

น่นั คือการใหล้ กู หลานทาความเคารพแขกทุกคนผู้มาร่วมงาน
และกม้ หวั คานบั เพ่ือแสดงการขอบคณุ หน่ึงครงั้ จากนน้ั เจา้ หนา้ ท่ใี หพ้ วก
เราไปจุดธูปไหวพ้ ระท่ีหิง้ พระขา้ งรูปถ่ายอากงคนละสามดอก ใหจ้ ุดธูป
ไหวอ้ ากงอีกดอกหนึ่ง แลว้ กราบสค่ี รงั้ เป็นอนั จบพิธีวนั นี้

- ๘๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

หลงั พิธีเคารพศพจบ แขกก็ทยอยกลบั บา้ น ทุกคนกล่าวลากัน
ส่วนมากจะเดินไปรบั ปากกับอาม่าว่าพรุ่งนีจ้ ะมาใหม่ บา้ งก็ถามว่าจัด
งานอกี กี่วนั บา้ งก็บอกว่าขาดเหลอื อะไรใหบ้ อกทนั ที

อากงทาการคา้ หลายอยา่ ง ทงั้ เปิดรา้ นขายแบตเตอรี่ ทาอ่แู ท็กซี่
ทาบ่อปลา เป็นช่างไมแ้ ละมีอีกหลายอย่างท่ีฉันไม่รู้ แต่การคา้ คงไม่ใช่
เหตุผลเดียวท่ีผู้คนหล่ังไหลกันมาไวอ้ าลัยมากขนาดนี้ ฉันคิดว่าเป็น
เพราะส่ิงดี ๆ ท่ีอากงเคยทาไวม้ ากกว่า แต่จะทามากนอ้ ยหรือมีเรื่องราว
เป็นอย่างไรฉันไม่อาจรู้ ถา้ มีโอกาสรูค้ งดีไม่นอ้ ย หากคืนนีฉ้ ันไดห้ ลบั ฝัน
ต่อคงดีทีเดียว อะไรบางอย่างดลใจใหฉ้ นั รูส้ กึ ว่าต่ีจู่กงคงชว่ ยได้ คืนนีฉ้ นั
จะบอกเรือ่ งราวต่าง ๆ ใหต้ จ่ี ่กู งฟัง เผ่อื ท่านจะเมตตาฉนั อีกครงั้

เม่อื ทกุ คนในบา้ นจะแยกยา้ ยกนั กลบั แมเ่ ขา้ มากาชบั ฉนั ว่า
ใหด้ แู ลอาม่าดี ๆ พรุง่ นีต้ อ้ งต่ืนเรว็ มาท่วี ดั แตเ่ ชา้ อยา่ ใหใ้ ครตอ้ งปลกุ
ฉันรบั ปากแม่เสียงเบา พอเห็นแม่ยอมแพง้ ่ายดาย ฉันก็รูส้ ึกผิดในใจอยู่
เหมือนกันท่ีทาใหแ้ ม่โกรธ แมเ้ ร่ืองท่ีฉันพูดเป็นความจริง แต่มนั อาจจะ
ไมใ่ ชเ่ วลาท่ีฉนั ควรพดู ออกไป

ฉันคิดพลางเดินตามอาม่าไปขึน้ รถซ่ึงโซ้ยอี๊ขับมารับท่ีศาลา
ช่วยประคองอาม่าขึน้ รถ แลว้ ก่อนท่ีฉนั จะเปิดประตขู ึน้ ไปน่งั บา้ ง รถของ
อากู๋ขับมาจอดพอดี ฉันหันไปมองแม่ท่ีขึน้ รถโซย้ กู๋กลับบ้านไปพรอ้ ม
นอ้ งชายของฉนั ดว้ ยความรูส้ กึ ผดิ แตย่ งั คงนอ้ ยใจ

วันนีโ้ ซย้ อี๊กบั อาม่ากลบั เร็วกว่าเม่ือวาน เพราะไม่ตอ้ งรอคนมา
เฝ้ากระถางธูปแลว้ ตามความเช่ือของคนจีน ธูปท่ีจุดไวเ้ ปรียบเสมือน
ประทีปนาทางดวงวิญญาณ ตอ้ งจุดธูปไวท้ ัง้ วันทัง้ คืนตลอดเวลาท่ีจัด

- ๘๗ -

หลินยลู่ ่ี

งานศพ สมัยก่อนชาวจีนท่ีร่ารวยมักให้บ่าวรบั ใช้เป็นผู้จุดและเฝ้าธูป
ตลอดเวลา สาหรบั คนท่ไี ม่มอี นั จะกินกต็ อ้ งผลดั กนั นอนเฝา้ ไมใ่ หธ้ ูปดบั

ในปัจจบุ นั คนท่ีคอยเฝา้ ธปู ไมใ่ หด้ บั คือคนท่ีเราว่าจา้ งจากวดั ไม่
เพียงเท่านั้นธูปในปัจจุบันยังพัฒนาใหไ้ รค้ วนั จุดไดน้ านขึน้ ช่วยใหผ้ ูท้ ่ี
เฝา้ ธูปทางานลาบากนอ้ ยลง เม่ือเราจา้ งคนดแู ลธูปไวต้ งั้ แตเ่ ม่ือวานวนั นี้
จึงวางใจได้ หลงั จากโซย้ อี๊ขบั รถออกจากวดั ไดไ้ ม่นาน อาม่าก็หลบั ทนั ที
คงเป็นเพราะเหน่ือยจากการพูดคุยกับญาติมิตรท่ีไม่ไดพ้ บกันมานาน
และอาม่าไมไ่ ดน้ อนกลางวนั เหมอื นปกติ

แปลกท่ีเห็นอาม่าเป็นแบบนีฉ้ ันกลับรูส้ ึกสบายใจ สบายใจท่ี
อามา่ เหน่อื ยจนหลบั เหน่อื ยจนไม่มีแรงเอ็ดฉนั เพราะอาจหมายความว่า
ช่วงเวลาท่ีไม่มีอากงอยู่เคียงขา้ งแลว้ แบบนี้ อาม่าจะเหน่ือยจนลืมความ
เศรา้ และความเหงาไปบา้ ง

รถแล่นไปเรื่อย แสงไฟจากตึกสูง ป้ายโฆษณา ป้ายบอกทาง
หรือจากหา้ งสรรพสนิ คา้ ในเมือง ทาใหท้ อ้ งฟ้ามืดมิดไม่เงียบเหงา ใจของ
ฉนั ตอนนลี้ อยไปถึงหนา้ บา้ นอากงแลว้

ทันทีท่ีโซย้ อี๊จอดรถเรียบรอ้ ย ก็ชวนอาม่าผูต้ ื่นแลว้ ลงไปเด็ดก่ิง
ทบั ทิมมาใสใ่ นขนั ท่มี ีนา้ อย่เู กือบเต็ม บอกใหฉ้ นั เอามือวกั นา้ นน้ั ลา้ งหนา้
อาม่าบอกวา่ มนั ชว่ ยชาระลา้ งสิง่ ไม่ดีซง่ึ เราเจอท่ีวดั วนั นี้ หลงั จากพวกเรา
ลา้ งหนา้ กนั เรยี บรอ้ ยกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปอาบนา้

ฉันเดินขึน้ มาอาบนา้ ท่ีชนั้ สองของบา้ นดว้ ยความเคยชิน เดิมอา
กงอาม่าอยู่ด้วยกันท่ีช้ันสอง ชั้นนีจ้ ึงมีทุกอย่าง ทั้งห้องนา้ ห้องนอน
หอ้ งครวั และมีหอ้ งน่งั เล่นซ่ึงเป็นจุดรวมตัวของคนในบา้ น ส่วนชัน้ สาม

- ๘๘ -

กระต่ายหยกบนดวงจนั ทร์

และสี่เป็นหอ้ งส่วนตัวของลูกทั้งเจ็ดคน แต่น่าเสียดายท่ีหลงั จากสรา้ ง
บา้ นเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ลกู หลายคนแยกยา้ ยออกไปแต่งงานมีครอบครวั บา้ น
นีจ้ ึงเหลือเพียงอาม่าอากงรวมถึงหย่ีก๋แู ละโซย้ อีท๊ ่ีไม่ไดแ้ ต่งงาน สมยั เด็ก
ฉันคนุ้ เคยกบั ช้ันสองของบา้ นเป็นพิเศษเพราะเราอาศยั อย่ชู นั้ นีเ้ ป็นหลกั
พอโตมาฉนั ก็แวะมาอย่บู า้ งในช่วงวนั หยุดยาวและช่วงปีใหม่ จึงมีเสือ้ ผา้
ทงิ้ ไวส้ ี่หา้ ชดุ

คืนนีฉ้ ันอาบนา้ เปลี่ยนเสือ้ ผา้ ใส่ชดุ นอนเก่าของตวั เองเรียบรอ้ ย
แลว้ ลงมาชน้ั ล่างเพ่ือนอนกบั อามา่ เม่ือเห็นอาม่ากบั โซย้ อี๊นอนหลบั สนทิ
แลว้ ก็อดใจไม่ไดท้ ่ีจะคลายขอ้ สงสยั เม่ือคืน ฉันยืนมองจนแน่ใจว่าทงั้ คู่
หลบั จริง จึงค่อย ๆ ย่องออกจากหอ้ ง เดินไปหยุดอยู่หน้าต่ีจู่เอี๊ยะและ
ปึงเถ่ากงอีกครงั้ ฉนั น่งั ลงหยิบธูปจากซองเดียวกับท่ีจุดเม่ือวาน ก่อนจุด
ฉันอดสงสยั ไม่ไดจ้ งึ ลองดมธปู ปรากฏว่าแสบจมกู มาก ไม่เห็นจะไดก้ ลนิ่
หอมอยา่ งท่ีไดก้ ลิน่ เม่อื คืนเลย

ตอ้ งลองจดุ อีกครงั้

ฉันคิดพลางจดุ ธูปในมือ บอกเลา่ เรื่องราวท่ีเกิดขึน้ เม่ือคืนใหต้ ่ีจู่
กงเทพเจา้ แห่งผืนดินผูค้ ุม้ ครองบา้ นเราให้ฟังในใจ แลว้ อธิษฐานอย่าง
แนว่ แน่อกี ครงั้ ว่า

“ขอใหห้ นไู ดพ้ บอากงอีกสกั ครงั้ นะคะ หากหนไู ม่ไดแ้ ค่ฝันไปและ
สิ่งศกั ดิ์สิทธิ์ ณ ท่ีแห่งนีม้ ีอย่จู รงิ โปรดเมตตาหนดู ว้ ยเถิด” พดู จบฉนั ค่อย
ๆ ลืมตา หวังอย่างยิ่งว่าจะเห็นส่ิงรอบตวั เปล่ียนไปโดยฉับพลนั แต่เม่ือ

- ๘๙ -

หลนิ ยลู่ ่ี

ลืมตาก็เห็นว่ายังอยู่ท่ีชัน้ หนึ่งของบา้ นหนา้ ตี่จู่เอี๊ยะเหมือนเดิม ฉันลอง
หลบั ตาแลว้ ลืมตาอีกครงั้ แต่ทกุ อย่างก็ไม่เปลี่ยนไป ฉนั ลองอีกหลายครงั้
ทกุ สิง่ กย็ งั คงเป็นสถานท่ที ่ฉี นั คนุ้ เคยตงั้ แต่เด็ก

หรอื วา่ ฉนั ตอ้ งน่งั หรือนอนหนา้ ตจี่ ู่เอยี๊ ะ ฉนั พยายามฟื้นความจา
ว่าทาอะไรเม่ือคืน ตอนนัน้ ฉันเดินลงมาชนั้ หน่ึงแลว้ รูส้ ึกง่วง น่าจะหลบั
ตรงหนา้ ตี่จ่เู อี๊ยะน่ีละ ฉนั จึงทรุดตวั ลงกบั พืน้ แลว้ ลองนอน แมจ้ ะเร่มิ ง่วง
แต่พอลืมตาทกุ อยา่ งก็เป็นปัจจบุ นั ไมเ่ หมอื นเม่อื คนื เลย

ฉนั ชกั สงสยั วา่ ตวั เองมานอนทาอะไรตรงนี้ ไม่เหน็ เขา้ ท่าเลย มนั
ก็แค่ความฝัน เพราะฉนั คิดถึงอากงมากจนเพอ้ เจอ้ ไปไกล ส่ิงศกั ดิ์สิทธิ์มี
จริงไหมยากจะตอบ แต่การท่ีฉันพยายามนอน พยายามหลบั ตา หรือจุด
ธูปแล้วลว้ นไม่เป็นผล น่ันก็เพียงพอแล้วท่ีจะตอบว่าอิทธิฤทธิ์ของส่ิง
ศกั ดส์ิ ทิ ธิ์มจี รงิ ไหม

ฉนั ควรจะขึน้ ไปนอน

น่นั ละคือสิ่งท่ีฉนั ควรทาก่อนพรุ่งนีจ้ ะตื่นสาย ฉนั เดินกลบั ขึน้ ไป
ชน้ั สอง เขา้ ไปในหอ้ งนอนเก่าของอากงอาม่าเพ่ือเอาหมอนกับผา้ ห่มลง
ไปนอนท่ชี น้ั ลา่ ง

ขณะเดินผ่านโต๊ะหมุนกลางช้ันสอง ฉันก็นึกถึงนาฬิกาข้อมือ
ของอากงท่ีโซย้ ก๋ฝู ากใหห้ าขึน้ มาได้ จึงลองหาจนท่วั โต๊ะหมนุ ซง่ึ อากงมกั
วางของใช้อย่างเคร่ืองช่วยฟังและโทรศัพทไ์ ว้ ฉันหาในหอ้ งนอนและ
ลิน้ ชกั ขา้ งเกา้ อีไ้ มเ้ อนหลงั ของอากงแต่ก็ยงั ไม่พบนาฬิกา คิดว่าพรุง่ นีเ้ ชา้

- ๙๐ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

จะตื่นมาหาใหโ้ ซย้ ก๋อู ีกครงั้ แต่แลว้ สายตาของฉันแลเห็นกระเป๋ าสตางค์
หนงั สีนา้ ตาลใบเกา่ ท่แี สนจะอวบอว้ นของอากงบนโตะ๊ หมนุ

หากไม่นบั เจา้ ของแลว้ ฉนั คือคนหนง่ึ ท่คี นุ้ เคยกบั มนั ดี เพราะอา
กงมกั วานใหฉ้ นั หยิบเงินหรอื กญุ แจบา้ นท่ซี ่อนไวใ้ นชอ่ งลบั ของกระเป๋ าให้
เสมอ ฉันลูบกระเป๋ าด้วยความรูส้ ึกคิดถึงเจ้าของมัน ฉันเปิดกระเป๋ า
สตางคอ์ ากงออกชา้ ๆ มนั มสี ามทบพบั เขา้ หากนั ปีกซา้ ยมือมชี อ่ งใสบ่ ตั ร
ช่องธนบตั ร มีกระเป๋ าเล็กแบบกระดมุ เปิดปิดสาหรบั ใสเ่ หรียญ หรือซ่อน
กญุ แจบา้ นไดส้ องสามดอก พบั กลางมชี ่องใสบ่ ตั รหลายช่องเช่นกนั แต่ว่า
มีช่องลบั ซ่อนอย่ดู า้ นในดว้ ย ปกติฉนั ไม่เคยเปิดดูเพราะไม่เคยมีเวลาได้
สงั เกตอย่างละเอยี ด

ปีกขวามอื เป็นชอ่ งโชวร์ ูปถ่ายท่เี ย็บพลาสตกิ ใสแบบน่มิ ไว้ ในนนั้
มีรูปภาพหญิงสาวคนหน่ึง ใบหนา้ รูปไข่ ตากลมโตสกุ ใสราวกบั กวางนอ้ ย
แมเ้ ป็นภาพขาวดาก็เดาไดว้ ่าเธอคงจะขาวผดุ ผ่อง ผมหยกั ศกของเธอถกั
เปียเก็บสองขา้ งอย่างเรียบรอ้ ย รูปนีด้ แู ลว้ สดช่ืนสบายตา คงสรา้ งความ
ช่ืนใจใหค้ นท่เี ก็บมนั ไวไ้ ม่นอ้ ย หากสงั เกตใหด้ ีจะเหน็ ว่าหลงั รูปนนั้ มีภาพ
ซอ้ นอยอู่ ีกสองใบ ซ่งึ ก็เป็นรูปของหญิงสาวคนเดมิ ในวยั ต่างกนั

ขณะกาลงั จะเลื่อนภาพออกมาดู วัตถุสี่เหล่ียมขนาดเล็กก็ร่วง
จากกระเป๋ าลงพืน้ แลว้ หายไป ฉนั กม้ มองหาว่ามนั ตกไปอย่ทู ่ีไหน ทนั ใด
นน้ั เอง กลิ่นธูปท่ีหอมราวดอกไมก้ ็โชยออ้ ยอิ่งมาอีกครงั้ ฉนั ขนลกุ เกรียว
มองไปรอบชัน้ สองซ่งึ เงียบสงบ กากระเป๋ าสตางคใ์ นมือไวแ้ น่น กม้ มอง
หาของท่ตี กใตโ้ ตะ๊ อีกครงั้ จนพบ

- ๙๑ -

หลนิ ย่ลู ี่

สิ่งท่ีตกอยู่บนพืน้ ใต้โต๊ะหมุนคือแผ่นไม้สีนา้ ตาลแผ่นเล็ก มี
ตวั อกั ษรและตวั เลขเขียนดว้ ยปากกาเคมีสีนา้ เงิน เม่อื พจิ ารณาใหด้ ีกอ็ า่ น
ไ ด้ว่า แผ่ น ไ ม้นี้จดบันทึกช่ือและ วันเดือน ปี ของอะ ไร บางอย่างไว้ด้วย
ลายมือท่ีบรรจงเขียนอย่างสวยงาม ฉันคิดจะไล่อ่านทีละบรรทัดให้
ละเอียด แต่ยังไม่ทันเร่ิมเพ่งสายตาอ่านบรรทัดแรก ก็รูส้ ึกว่าเปลือกตา
ชา่ งหนกั องึ้ รูส้ กึ งว่ งงนุ แลว้ ภาพรอบตวั ก็เลือนรางมดื ดบั ไป

ฉนั ลืมตาขึน้ ก็รีบเหลียวมองรอบตวั เห็นตกึ รามบา้ นช่องสองชนั้
และตกึ แถวไมเ้ รียงรายตลอดสองขา้ งถนน ถนนลาดยางมีฝ่ังละหน่ึงเลน
และมเี กาะกลางถนนกวา้ งพอจะขนึ้ ไปว่งิ เลน่ ได้

พอหยุดมองตรงหน้าก็เห็นว่าฉันยืนอยู่หน้ารา้ นเล็ก ๆ ขาย
กระเป๋ าหนงั มองเขา้ ไปในรา้ นเห็นอาแปะคนหนง่ึ อายรุ าวส่ีสิบถึงหา้ สิบปี
เขาน่งั อยู่หลงั โต๊ะโชวส์ ินคา้ ซ่ึงมีกระเป๋ าหนงั หลายใบวางอยู่ ขา้ งหลงั เขา
น่าจะเป็นโต๊ะทางานผลิตเครื่องหนัง ฉันเห็นมีอุปกรณ์ทาเครื่องหนัง
หลายอย่าง เช่น คอ้ นตอกหนัง เขียงรองดอก เข็มเจาะหนงั ขนาดใหญ่
เศษแผ่นหนงั เข็มกบั ดา้ ยเทียนเย็บหนงั เม่ือพินิจดกู ระเป๋ าท่ีวางขาย ฉัน
เห็นว่าทาแบบคลา้ ยกันต่างท่ีสีสนั และขนาด ทันใดนั้น ฉันก็สะดุดตา
กระเป๋ าใบหน่ึงท่ีภายนอกดูคลา้ ยกระเป๋ าสตางคข์ องอากงทัง้ สี รูปทรง
และขนาด เพียงแต่ของอากงผ่านการใชง้ านจนหนงั มนั เงา ส่วนกระเป๋ า
ในรา้ นหนงั ดดู า้ นเหมอื นหนงั ใหม่

- ๙๒ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

เม่ือถอนสายตาจากรา้ นเคร่ืองหนังรา้ นเล็กนีไ้ ปสงั เกตรา้ นคา้
ใกลเ้ คียง ก็เห็นซา้ ยมือเป็นรา้ นขายของชา ขวามือมีรา้ นหมอฟันรวมถึง
รา้ นขายยา

“อนั นเี้ ท่าไหร่ เฮีย” เสียงใครบางคนท่ฉี นั คนุ้ เคยดงั ขนึ้ ดา้ นหลงั
“อนั ไหน อาต๋”ี เสียงของเจา้ ของรา้ นซ่งึ ฉนั ไม่เคยไดย้ นิ ตอบ
ฉันหันไปตามเสียง ก็เห็นชายหนุ่มคนหน่ึงอายุราวสิบเก้าถึง
ย่สี ิบปี รูปรา่ งสงู ใหญ่กาลงั กม้ หนา้ กม้ ตาเลือกกระเป๋ าหนงั บนแผง เขาคือ
อากงในวัยเดิมกับตอนท่ีฉันน่งั รถดว้ ย ฉันไดพ้ บอากงอีกครงั้ แลว้ จริง ๆ
ฉนั เดนิ เขา้ ไปยืนใกลอ้ ากงท่แี ผงขายกระเป๋ า ม่นั ใจวา่ ไม่มใี ครมองเห็น
อากงหยิบกระเป๋ าสตางคใ์ บสีนา้ ตาลเขม้ สวยขึน้ มาคลา้ ยกับ
สนใจซือ้ ส่วนใบท่ีคล้ายกระเป๋ าอากงท่ีฉันรูจ้ ักยังวางท่ีเดิม อาจเป็น
เพราะมนั อยู่ริมแผงจึงไม่สะดุดตา ฉันพยายามชีพ้ ยายามสะกิดบอกให้
อากงเห็นว่าใบนีท้ ่ีอยู่ตรงริมน่ันดีกว่า แต่อากงไม่สนใจ เปิดกระเป๋ าสี
นา้ ตาลใบนน้ั สารวจทงั้ ขา้ งนอกขา้ งใน
ฉนั กลวั อากงจะไม่เลือกซือ้ กระเป๋ าสตางคใ์ บท่อี ากงใชจ้ นถึงยคุ
ของฉัน จึงพยายามรวบรวมสมาธิไปท่ีมือปัดพวงกุญแจหนังท่ีวางอยู่
เหนือกระเป๋ าใบริมสุดให้ตก ครั้งนี้ฉันขยับส่ิงของได้ง่ายกว่าครั้งท่ี
พยายามปิดสวิตชไ์ ฟ แค่คิดว่าอยากทาอะไร ตงั้ สติรวมสมาธิ เพ่งพลงั ไป
ท่มี อื แลว้ ยกปัด พวงกญุ แจกต็ กลงมาอย่างง่ายดาย
พวงกญุ แจตกกระทบแผงกระเป๋ าแลว้ กระดอนลงพืน้ อากงวาง
กระเป๋ าใบสวยน้ัน ก้มลงช่วยเจ้าของรา้ นเก็บขึน้ มาแล้วแขวนท่ีเดิม

- ๙๓ -

หลินยลู่ ่ี

จากนนั้ อากงหยิบกระเป๋ าสตางคใ์ บท่ฉี นั แสนคนุ้ เคยและถกู ชะตาขึน้ มาดู
พอเปิดกระเป๋ าดชู อ่ งต่าง ๆ อากงก็ยมิ้ พอใจ เงยหนา้ มองเจา้ ของรา้ น

“เลือกไดด้ ีนะ อาต๋ี ใบนีอ้ ๊วั ใชเ้ วลาทานานเหมือนกันกว่าจะทา
ชอ่ งใสเ่ หรยี ญได”้ เจา้ ของรา้ นบอก

“ใบนเี้ ทา่ ไหร่ เฮยี ” อากงถาม ทงั้ ค่ตู กลงราคากนั แลว้ อากงหยิบ
เงินจานวนหน่ึงจากกระเป๋ ากางเกงจ่ายค่ากระเป๋ าสตางคใ์ บนน้ั ฉันไม่
อยากเช่ือว่ามนั ช่างอย่กู ับอากงอย่างยืนยงมาหลายสิบปีขนาดนี้ เพราะ
ตอนท่ีอากงเปิดดูในกระเป๋ าฉันก็รูว้ ่าคือใบเดียวกับท่ีฉันรูจ้ ัก แค่ดูใหม่
เอ่ยี มไมม่ ีรอยเยบ็ ซ่อมตามมมุ กระเป๋ า

อากงเดินออกจากรา้ น ฉันรีบเดินตามแต่เหลียวกลบั ไปดูรา้ น
ขายกระเป๋ าอีกครงั้ เม่ือมองจากระยะห่าง รา้ นคา้ บริเวณนีด้ ูสงบเป็น
กันเองทุกรา้ น คลา้ ยว่าทุกคนรูจ้ ักกัน ลว้ นเป็นลูกคา้ ประจา แทบไม่มี
ลกู คา้ ขาจรเลย

อากงเดินไปเปิดประตูขึน้ รถสีบรอนซเ์ งินคนั เดิม ฉนั เรง่ เดินตาม
ไปติด ๆ แลว้ แทรกตวั ผา่ นอากงขนึ้ รถขา้ มไปเบาะขา้ งคนขบั พอน่งั ป๊ บุ ฉนั
ก็รูส้ กึ คนุ้ เคยกนั สถานการณน์ ขี้ นึ้ มาทนั ที เม่อื สงั เกตอากงอย่างละเอียดก็
เห็นว่าสวมชุดเดียวกันกับความฝันครงั้ ก่อนท่ีฉันยอ้ นเวลามา ซา้ อากง
แสดงกิริยาคลา้ ยกับความฝันครงั้ ก่อนทกุ อย่าง ตงั้ แต่เก็บกระเป๋ าสตางค์
ใส่กระเป๋ ากางเกง ยกถุงโอเลีย้ งท่ีแขวนไวข้ ึน้ มาดดู สตารต์ รถ แลว้ หนั ไป
มองบางอยา่ งรมิ ถนนฝ่ังซา้ ยมือ

ฉันรีบหนั ไปมองตามสายตาอากง อยากเห็นตน้ เหตแุ ห่งแววตา
เป็นประกาย แลว้ ก็เห็นสาวน้อยแรกเข้าวัยสาวคนหนึ่ง อายุประมาณ

- ๙๔ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

๑๖-๑๗ ปี ร่างผอมบาง สูงราว ๑๖๐ เซนติเมตร เกินกว่ามาตรฐาน
หญิงไทยท่วั ไป ผมหยักศกถักเปียเก็บสองขา้ ง ผิวขาวผุดผ่อง ใบหนา้ รูป
ไข่ไรเ้ ครื่องสาอาง ดวงตากลมโต ริมฝีปากสีชมพูคลา้ ยกลีบกุหลาบ คิว้
โก่งไดร้ ูป เธอสวมชุดกระโปรงคอปกเชิต้ แขนลา้ สีม่วงอมชมพู ปักลาย
ดอกไมส้ มี ว่ งเขม้ กระจ๋มุ กระจ๋มิ ตรงชายกระโปรง

ฉันสงั เกตการแต่งกายของสตรียคุ นีว้ ่าช่างคลา้ ยชดุ ตวั ละครใน
ละครโทรทัศนแ์ นวยอ้ นยุคท่ีฉายหลงั ข่าว ฉันเพ่ิงเคยเห็นชัดเจนว่ามัน
สวยขนาดนี้ ไม่รูเ้ ป็นเพราะหญิงสาวผูส้ วมชุด ช่วยขบั เนน้ ใหช้ ุดกระโปรง
นีง้ ามเด่นขึน้ ดว้ ยหรอื เปลา่

ฉันไดส้ ติจากการตะลึงมองตาคา้ ง ก็หันไปมองอากง เห็นมอง
หญิงสาวคนน้ันไม่วางตาแววตาแสดงความช่ืนชมประทับใจอย่าง
เปิดเผย จนใครท่ีมาน่งั ตรงนีเ้ หมือนฉันบอกไดท้ นั ทีว่า ชายหน่มุ คนนีต้ ก
หลุมรักหญิงสาวชุดม่วงอมชมพูคนนีเ้ ข้าแลว้ เม่ืออากงเร่ิมคุมสติได้ก็
เคล่ือนรถไปขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย เอนตวั ชะโงกหนา้ ออกทางหนา้ ต่างฝ่ังขา้ ง
คนขบั รอ้ งทกั หญิงสาวรา่ งบางวา่

“สวสั ดคี รบั ”
หญิงสาวเงยี บ ฉนั ดทู า่ อากงคง “แหว้ ” ตงั้ แต่ยงั ไม่ทนั เรม่ิ จบี
“คณุ ครบั ไปไหนหรอื ครบั ” อากงถามอีกครงั้ ใหห้ ญิงสาวรูว้ ่าตน
รบั จา้ งขบั รถ
“ไปโรงเรียนสารพดั ช่างส่ีพระยาค่ะ ไปไหมคะ เท่าไหร่” หญิง
สาวถาม นา้ เสียงของเธอสดใสนา่ รกั เหมอื นใบหนา้ ไม่มีผิด

- ๙๕ -

หลินย่ลู ่ี

“ผมคิดไม่แพงหรอกครบั คณุ เคยไปเทา่ ไหร่ผมรบั เท่านน้ั ” อากง
ตอบ ฉันคิดในใจว่าอากงคารมดีใช่เล่นเหมือนกันนะเน่ีย เห็นเงียบ ๆ
แบบนี้

หญิงสาวน่งิ คิดครูเ่ ดียวก็กอ่ นเปิดประตขู นึ้ น่งั เบาะหลงั
“ช่วยขับเร็วหน่อยนะคะ ฉันสายแลว้ ปกติฉันไม่ขึน้ รถรับจ้าง
หรอกค่ะ แต่วนั นีจ้ าเป็น รบกวนช่วยไปเสน้ ทางท่ีเร็วหน่อยนะคะ” หญิง
สาวพดู
อากงขบั รถออกไป ตลอดทางชวนหญิงสาวสนทนาเล็กนอ้ ย ส่ิง
ท่ีพดู คยุ กันทาใหร้ ูว้ ่าหญิงสาวคนนกี้ าลงั เรยี นโรงเรียนสารพดั ช่าง ซ่งึ เป็น
โรงเรียนสอนงานอาชีพและงานฝีมือให้สตรี ฉันเคยได้ยินอาม่าเล่า
เห มือน กัน ว่าโร งเรี ยน ส าร พัดช่ างใ น ส มัยก่อน เป็ น ส ถาน ศึกษาเพ่ื อ
ประกอบวิชาชีพไวท้ ามาหากิน ปัจจบุ นั หลายแห่งเปล่ียนช่ือจากโรงเรยี น
เป็นวิทยาลยั กันหมดแลว้ เม่ือรถไปจอดหนา้ โรงเงรียน หญิงสาวเปิดประ
เป๋ าถือหยิบเงนิ คา่ โดยสารสง่ ใหอ้ ากง แตอ่ ากงพดู วา่
“ไม่เป็นไรครับ คุณรีบเขา้ ไปเรียนเถอะ แค่ไดข้ ับรถใหค้ ุณก็ดี
มากแลว้ หวงั วา่ ถา้ มวี าสนาเราคงไดพ้ บกนั อีก” อากงพดู เสยี งเรียบ
ฉันไม่รูว้ ่าหญิงสาวคิดอย่างไร แต่ฟังอากงพูดแลว้ หวั ใจฉนั ระรวั
อย่างตื่นเตน้ น่ีคือวิธีจีบกันของคนสมยั ก่อนหรือ อากงน่าจะถามช่ือหรือ
ขอเบอรโ์ ทรศพั ทข์ องเธอ หรืออะไรไวห้ น่อยนะ ไม่งนั้ จะพบกันอีกไดย้ งั ไง
เร็วเข้าสิกง ฉันลุ้นในใจจนลืมสนิทว่า ถ้าอากงลงเอยกับหญิงคนนี้ก็
อาจจะไม่ไดพ้ บอามา่ ของฉนั

- ๙๖ -

กระตา่ ยหยกบนดวงจนั ทร์

คิดไดฉ้ นั จึงหยดุ เชียรท์ ันที แมใ้ นใจไม่อยากใหอ้ ากงพลาดจาก
หญิงสาวคนนี้ เพราะรูส้ ึกถูกชะตาเธอตงั้ แต่แรกเห็นราวกับเคยคนุ้ กันมา
ก่อน แต่ทุกอย่างขึน้ อยู่กับทงั้ คู่ ฉันทาอะไรไม่ไดน้ อกจากน่งั เอาใจช่วย
สดุ ทา้ ยหญิงสาวทาหนา้ งง ประกอบกบั ตื่นเตน้ เพราะกาลงั รบี เธอพดู วา่

“คณุ คะ ทามาหากินก็ตอ้ งรบั เงินสิคะ ฉันไม่น่งั รถใครฟรีนะ ถา้
คณุ ไม่รบั เงิน ฉนั จะวางไวต้ รงนี”้ หญิงสาวตอบ เห็นสวยน่ารกั แบบนเี้ ธอ
ดใุ ชย่ อ่ ยแฮะ

“ก็ได้ ขอบคณุ ครบั งน้ั หวงั ว่าถา้ มีวาสนาเราคงจะไดพ้ บกันอีก”
อากงยงั ไมห่ ยดุ มีความหวงั ฉนั เรม่ิ หม่นั ไส้ อยากรูจ้ รงิ วา่ กบั อาม่าของฉนั
จะแสดงความหวานอย่างนีห้ รอื เปลา่ ชกั จะโกรธแทนอาม่าขนึ้ มาตงิด ๆ

หญิงสาวรีบเปิดประตลู งไป อากงขับรถออกไป อมยิม้ อย่างมี
ความสขุ แวะรบั ผโู้ ดยสารและชวนคยุ สนทนาไปเร่ือย ๆ พอพระอาทิตย์
เคลื่อนไปทางทศิ ตะวนั ตก ทอ้ งฟ้าเป็นสชี มพอู มสม้ อากงก็ขบั มาสง่ ผโู้ ดย
คนหน่งึ ท่ีซอยใกลโ้ รงเรยี นท่สี ง่ ผหู้ ญิงชดุ สีมว่ งอมชมพเู ม่อื เชา้

เม่ือขบั ออกจากซอยแลว้ อากงวนรถหาท่ีจอด จากนนั้ จอดรถลง
ไปกินข้าว อากงเดินตรงไปรา้ นก๋วยเต๋ียวรา้ นหนึ่ง ส่งั เสน้ ใหญ่นา้ ใสใส่
เคร่ืองใน เถา้ แก่เจา้ ของรา้ นยิม้ ใหอ้ ากงทนั ทีท่ีเห็นหนา้ แลว้ ชวนคยุ สาร
ทกุ ขส์ ขุ ดิบ คลา้ ยว่าเป็นคนคนุ้ เคยกนั ดี

เม่ือชามก๋วยเต๋ียวยกมาเสิรฟ์ ฉันรูส้ ึกหิวตามอากงทนั ที เพราะ
กว๋ ยเต๋ยี วสมยั ก่อนชามใหญ่กว่ายุคของฉนั มาก เคร่อื งปรุงก็ใหเ้ ยอะ สิ่งท่ี
ทาใหฉ้ ันอดยิม้ ไม่ไดค้ ืออากงยังคงชอบกินก๋วยเต๋ียวเสน้ ใหญ่ไปจนถึง

- ๙๗ -

หลนิ ย่ลู ่ี

อายเุ จ็ดสิบ ชา่ งเป็นคนชอบอะไรแลว้ ไมเ่ คยเปล่ยี นใจงา่ ย ๆ ฉนั ติดนิสยั นี้
มาจากอากงเตม็ ตวั

เม่ือกินใกลห้ มด อากงลกุ เดินไปหนา้ รา้ นจะส่งั อีกชาม แต่ดว้ ย
ความบงั เอิญหรอื โชคชะตาฟา้ เป็นใจก็สดุ รู้ หญิงสาวคนเม่อื เชา้ เดนิ มาถึง
รา้ นพอดี เธอมากับผหู้ ญิงอีกสองคนท่ีน่าจะเป็นเพ่ือนกนั พวกเธอกาลงั
จะส่งั ก๋วยเต๋ียว อากงตกใจ มองหญิงสาวคนนัน้ แลว้ รีบยิม้ ให้ เธอเองก็
มองหนา้ อากงแลว้ ยิม้ ตอบบาง ๆ แบบมีมารยาท แววตาทงั้ ค่ตู ่างแสดง
ความตกใจท่พี บกนั

หญิงสาวทงั้ สามส่งั ก๋วยเต๋ียวเสร็จก็เดินเขา้ มาในรา้ น น่งั โต๊ะไม่
ไกลจากโต๊ะของอากง อากงพูดบางอย่างกบั เจา้ ของรา้ นแลว้ เดินกลบั มา
ท่โี ต๊ะ กม้ หนา้ กม้ ตากนิ กว๋ ยเต๋ยี วท่เี หลือ ตอ่ ดว้ ยชามใหม่ท่ียกมาเสริ ฟ์

กินเสร็จอากงก็ลุกขึน้ ยืน หันไปทางโต๊ะของหญิงสาวชุด
กระโปรงสีม่วงอมชมพู กม้ หัวใหน้ ิดหนึ่ง ฉันหนั ไปมองเธอก็เห็นแววตา
ตกใจระคนขวยเขิน เพ่ือนของเธอพากันหวั เราะคิกคกั เม่ือเห็นอากงหนั
ไปเตรียมออกจากรา้ น เพ่ือนคนหนึ่งของหญิงสาวพูดเสียงดังแบบตงั้ ใจ
ใหไ้ ดย้ นิ ว่า

“หลอ่ นช่อื เสี่ยมหยอง...ลอ้ เสยี มหยอง ขอบคณุ มากนะคะ…โอ๊ย
โอ๊ย อย่าหยิกสิ ลือ้ ไม่บอก อ๊วั ก็ช่วยไง” เสียงเอะอะดังขึน้ ทันทีหลงั จาก
การแนะนาตวั แทนกนั อากงเหลียวไปมองแลว้ รบี หนั หนา้ ไปอมยมิ้ เพราะ
ไดช้ ่ือหญิงสาวคนสวยแลว้

คนท่ีหัวใจลิงโลดยิ่งกว่าอากงหลายเท่าก็คือฉัน เพราะ “ล้อ
เสี่ยมหยอง” หรือ 罗暹娘 คือผหู้ ญิงคนเดียวบนโลกท่ชี ่วยแม่เลีย้ งฉนั

- ๙๘ -